Spotkanie nad jeziorem ebook

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora

sklepu na którym można

nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji

. Zabronione są

jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z

regulaminem serwisu

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym

Salon Cyfrowych Publikacji ePartnerzy.com

Susan Wiggs

Spotkanie nad

jeziorem

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Lotnisko LaGuardia
Wyjście 21

Przeciwsłoneczne okulary tak naprawdę niczego

nie ukrywały. Na widok kogoś, kto je nosi w poch-
murny zimowy dzień, ludzie zakładają, że ten ktoś
próbuje coś ukryć. Na przykład to, że pił, płakał
albo wdał się w bijatykę.

Lub wszystko razem.
Kimberly

van

Dorn

zazwyczaj

lubiła

być

w centrum uwagi. Ostatniego wieczoru włożyła
wystrzałową suknię z szokująco wysokim rozcię-
ciem na boku właśnie po to, żeby przyciągać
spojrzenia. Nie mogła jednak przewidzieć, że
wieczór skończy się takim skandalem. No bo i jak?

Teraz, pod koniec wyczerpującego nocnego lotu,

kiedy samolot kołował po pasie, wciąż nie zdej-
mowała ciemnych okularów. Klasa turystyczna.
Nigdy nią nie latała. W pierwszej klasie nie było
już miejsc, niechętnie musiała więc zrezygnować
z wygody na rzecz ważniejszego celu, czyli jak
najszybszego wyruszenia w drogę. Dlatego też

znalazła się na fotelu 29-E, w samym środku cent-
ralnej części samolotu, wciśnięta między obcych
ludzi. Czasami potrzeba ucieczki jest ważniejsza
niż miejsce dla nóg.

Do diabła, kto zaprojektował klasę turystyczną?

Była pewna, że na jej ramieniu odbił się ślad ucha
towarzysza podróży. Po czwartym piwie zapadł
w drzemkę, a jego głowa bezustannie opadała
w stronę Kimberly. Chyba nie ma nic gorszego niż
facet z kiwającą się głową.

Może tylko facet, któremu nie tylko kiwa się

głowa, lecz który też cuchnie piwskiem, pomyślała,
próbując

otrząsnąć

się

męczącej

transkontynentalnej nocy. Myśli jednak nie dały się
odpędzić, podobnie jak ból w nogach. Z jednej
strony kiwający się, chrapiący pijaczyna, a z dru-
giej potwornie gadatliwy starszy pan, który nie
przestawał opowiadać o dręczącej go bezsenności.
A także o zapaleniu stawów i o tym, jak bardzo nie
podoba mu się film z Judem Lawem, który Kim
próbowała oglądać, licząc, że skłoni go do
milczenia.

Jak tu się dziwić, że nigdy nie latała klasą

turystyczną? Jednak nocny lot nie był najgorszą
rzeczą, która jej się przydarzyła. Na pewno nie...

4/53

Stała

w przejściu

i czekała,

aż

pasażerowie

z dwudziestu ośmiu rzędów przed nią wysiądą
z samolotu. Miała wrażenie, że trwa to całą
wieczność, bowiem ludzie grzebali w schowkach
nad

fotelami,

zbierali

rzeczy

i jednocześnie

rozmawiali przez komórki.

Wyjęła telefon i przez chwilę trzymała kciuk nad

przyciskiem. Powinna zadzwonić do mamy i pow-
iedzieć, że wraca do domu. Może później, zdecy-
dowała w końcu, chowając komórkę. Teraz już nie
musiała się śpieszyć.

Zupełnie nie była gotowa na posępny zimowy

poranek. Ignorując zaciekawione spojrzenia współ-
pasażerów, wlokła się wąskim przejściem między
fotelami, pozostawiając za sobą rozsypane cekiny.
Nie bez powodu taki strój nazywano wieczorowym.
Suknię z delikatnej jedwabnej tkaniny zaprojek-
towano w taki sposób, by prezentowała się re-
welacyjnie w blasku świec w romantycznym klubie
lub oświetlonym pochodniami ogrodzie połud-
niowej Kalifornii. Z pewnością nie nadawała się do
pokazywania w bezlitosnym blasku sobotniego
świtu na nowojorskim lotnisku.

Zadziwiające, że nawet kreacja z salonu na

Rodeo Drive w świetle dziennym może wyglądać
tandetnie, a już szczególnie w połączeniu z długim

5/53

rozcięciem na boku, gołymi nogami, odsłoniętymi
palcami w szpilkach zapinanych na krzyżujący się
w kostce pasek. Jeszcze poprzedniego wieczoru to
wszystko świadczyło o klasie, teraz Kimberly
można było wziąć jedynie za dziwkę.

Wieczorem nie myślała o poranku, tylko pragnęła

jak najszybciej uciec. W tej chwili miała wrażenie,
jakby milion lat upłynęło od momentu, gdy pełna
nadziei i optymizmu starannie dobierała strój.
Współpraca z Lloydem Johnsonem, gwiazdą Laker-
sów i najważniejszym klientem firmy PR, dla której
pracowała, miała być zwieńczeniem zawodowej
kariery Kim. W dodatku Lloyd znalazł w końcu
dom w Manhattan Beach, gdzie mieli zamieszkać
razem. Wszystko wskazywało, że to będzie jej
wieczór, wspaniała chwila triumfu, a nawet wielki
zwrot w życiu, gdyby Lloyd zdecydował się zadać
jedno pytanie. Cóż, faktycznie był to zwrot, jednak
nie taki, jakiego się spodziewała. Cała poświęciła
się pracy, robiła karierę jako specjalistka za-
jmująca się wizerunkiem wybitnych sportowców.
I z dnia na dzień nie tylko to, lecz w ogóle całe jej
życie legło w gruzach.

Dotarła wreszcie do wyjścia. Ledwie stanęła

w rękawie, otworzyły się drzwi bezpieczeństwa,
a gwałtowny lodowaty powiew szarpnął jedwabną

6/53

suknią i prześlizgnął się po odsłoniętych nogach.
Jęknęła głośno i mocniej zacisnęła dłoń na szalu
z frędzlami, jedynym okryciu, jakie miała, i otuliła
nagie ramiona. W drugiej ręce trzymała wysadzaną
kryształkami wieczorową torebkę.

Dobry Boże, całkiem o tym zapomniała... Zimna

panującego na Wschodnim Wybrzeżu w żaden
sposób nie da się porównać z temperaturami
w Kalifornii. Próbowała zebrać długie rude włosy,
ale już było za późno, wiatr zdążył je potargać.
Wyczuła też palcami, że straciła jeden kolczyk.
Cudownie.

Trzymając wysoko głowę, przeszła do terminalu.

Szła równym spokojnym krokiem, choć prawdę
mówiąc, miała ochotę paść na podłogę, skulić się
i zastygnąć w bezruchu. Pantofle od Louboutina
z czerwonymi podeszwami i na ośmiocentymetrow-
ych obcasach, które tak bajecznie wyglądały
w zestawie z obcisłą sukienką na jednym ram-
iączku, teraz stały się koszmarem.

Przeklinając w duchu modne buty i przyciskając

do siebie jedwabny szal, omiotła wzrokiem hol,
rozglądając się za sklepem, musiała bowiem kupić
jakieś ubranie na ostatni etap podróży do Avalonu,
miasteczka w górach Catskill, gdzie mieszkała jej
matka. Poprzedniego wieczoru nie miała czasu, by

7/53

cokolwiek zabrać, nawet nie była w stanie o tym
pomyśleć. I tak ledwie zdążyła na ten lot.

Ku jej rozpaczy wszystkie kioski i sklepy były

jeszcze zamknięte. Nigdy dotąd nie chciała tak
bardzo zdobyć pary klapek i koszulki z napisem
„Kocham Nowy Jork”, jako że czekała ją długa
droga, szczególnie na tych obcasach, do hali lotów
lokalnych.

Z przeciwnej strony sali przyglądał jej się jakiś

facet, który stał ze stopą opartą o ścianę. Cóż,
wielu gapiło się na nią, ale co się dziwić, skoro
była ubrana, jakby urwała się z kongresu tan-
cereczek z nocnych klubów go-go. Ten mężczyzna
miał dobrych sto dziewięćdziesiąt centymetrów
wzrostu, długie włosy, spodnie o obniżonym kroku
i wojskową kurtkę z kapturem obszytym futrem.

Choć na cieniutkich szpilkach nie było to

rozważne, pośpieszyła do ruchomego chodnika.
Gdy tylko weszła na pas, jeden z obcasów utknął
w rowku. Zacisnęła zęby i spróbowała uwolnić no-
gę. Ledwie sobie z tym poradziła, zaklinował się
drugi obcas.

Kiedy pomyślała, że nic gorszego nie może jej

dzisiaj spotkać, okazało się, że jest w błędzie.

8/53

ROZDZIAŁ DRUGI

Bobby Crutcher, zwany również Bo (pełnym imi-

eniem nie zwykł się chwalić), zmierzył wzrokiem
rudzielca w pantoflach na wysokim obcasie. Młoda
kobieta przyleciała nocnym lotem z Los Angeles.
Bobby też czekał na nocny lot, tyle że z Houston,
jednak napis nad bramką informował, że samolot
jest opóźniony.

Ruda z Los Angeles była w jego typie: wysoka

i szczupła,

wspaniałymi

włosami

i dużym

biustem, ubrana w wyzywający sposób. Uwielbiał
to w kobietach. Gapił się na nią, a ona posłała mu
mordercze spojrzenie. Nieźle, pomyślał. Musiał
jakoś zabić czas, więc był gotów na każdą rozry-
wkę, a nieznajoma z Kalifornii mogła zastąpić
wszystko, co Bobby lubił najbardziej: kieliszek
tequili, frazy gitarowe Stanleya Clarke’a i wspani-
ały rzut piłką bejsbolową, którego żaden pałkarz
nie zdołałby dosięgnąć. Miała najpiękniejszą na
świecie pupę i twarz niczym bogini z renes-
ansowego płótna. Innymi słowy, niezapomnianą.

W tym momencie w ogóle nie powinien się nią in-

teresować, tyle że trudno było ją zignorować.

Zafascynowany patrzył na nią w taki sam sposób,
w jaki miłośnik sztuki kontempluje „Wenus” Botti-
cellego, a zarazem nie po raz pierwszy w swym ży-
ciu zastanawiał się, jakim cudem malarz potrafi
skoncentrować się w obecności nagiej modelki.

Najpewniej ruda odczytała jego niestosowne

myśli, bo pośpiesznie ruszyła w stronę ruchomego
chodnika, stukając z dezaprobatą obcasami.

Nie pozostawało mu nic innego, jak zająć myśli

tym, co go sprowadziło na lotnisko. Nie tak zam-
ierzał spędzić weekend. Powinien być w domu
i odsypiać wieczór w Hilltop Tavern. Torres bił się
z Bledsoem w walce roku, a Bobby zapłacił tysiąc
dolców za antenę satelitarną do baru. Zamierzał
kibicować

słabszemu

zawodnikowi,

a także

podawać stałym gościom oraz przyjaciołom piwo
po piwie. Miał oglądać mecz na sześćdziesięcioca-
lowym plazmowym ekranie, którego zakup wpędził
bar w długi i wzbudził gniew szefowej, Maggie
Lynn. Innymi słowy, zapowiadał się cholernie miły
wieczór.

Jednak nic nie poszło tak, jak sobie zaplanował.

Wszystko wzięło w łeb, gdy Bobby odsłuchał
wiadomość z poczty głosowej. Był to najmniej
spodziewany telefon w jego życiu, po którym musi-
ał zapomnieć o dotychczasowych planach i gnać

10/53

jak wariat z zakopanego w górach Avalonu do
Nowego Jorku, by zdążyć na lot z Houston.

Teraz, stojąc w terminalu przy wyjściu 22-C, po-

cił się ze strachu. Pozostało mu jeszcze pół godz-
iny. Rozejrzał się i ponownie skupił na ponętnej
nieznajomej, która oddalała się ruchomym chod-
nikiem. Wyglądało na to, że ma jakiś problem
z butami. Pochyliła się i najwidoczniej próbowała
odpiąć pasek.

Domyślając się, że chodzi o zaklinowany obcas,

wskoczył na chodnik i podbiegł do rudzielca.

– Najwyraźniej potrzebuje pani pomocy. – Widział

już, że nie jeden, lecz dwa obcasy utkwiły
w rowkach. Powinien zatrzymać chodnik, nie
dostrzegł jednak awaryjnego wyłącznika, dlatego
przystąpił do innych działań. Pochylił się, objął
dłonią kostkę rudzielca i szarpnięciem oswobodził
nogę.

– Niech mnie pan zostawi! – krzyknęła nie tylko

wystraszona, ale i mocno rozzłoszczona. – Proszę
odejść...

– Moment. – Drugi but też nie dawał się wyjąć,

a prawie dojeżdżali do końca chodnika, czyli nie
wolno było zwlekać. Gdy znów mocno pociągnął
i uwolnił drugą nogę, rozległ się trzask pękającego
materiału.

Przytrzymał

nieznajomą,

żeby

nie

11/53

upadła, uniósł i trzymając w objęciach, zszedł
z pasa.

I natychmiast postawił na ziemi rozwścieczonego

rudzielca, odsuwając się błyskawicznie i unosząc
dłonie, by zasygnalizować, że nie ma żadnych złych
zamiarów. Wtedy dostrzegł na podłodze małą wyt-
worną torebkę. Podniósł ją i podał nieznajomej.

– Madame... – Skłonił się. – Proszę, to na pewno

pani. Ładny kolor, oryginalny wzór. Judith Leiber
nie ma sobie równych.

Ta uwaga bardzo ją zdumiała. Oczywiście

spodziewał się tego. Często zaskakiwał ledwie
poznane panie wiedzą o wybitnych projektantach.
Niektóre uznawały, że musi być gejem, lecz
prawda była inna. Bobby Crutcher tak bardzo
kochał kobiety, że ze skrupulatnością antropologa
studiował wszystko, co ich dotyczyło.

Rudowłosa wyrwała mu torebkę.
– Mogę postawić pani drinka? – Skinął głową

w stronę baru, w którym mimo nieludzkiej pory
było już całkiem tłoczno.

Patrzyła na niego, jakby urwał się z choinki.
– Jeszcze czego! – sarknęła.
– Zawsze warto spróbować, dlatego spytałem. –

Nie przestawał się uśmiechać. Kobiety nieraz się

12/53

z nim droczyły, zanim doszły do wniosku, że można
potraktować go poważnie. – Ciężka noc?

Jej ślicznie wykrojone usta wygięły się w cierp-

kim uśmiechu, nim odparła:

– Przykro mi, ale musiał mnie pan z kimś

pomylić. – Wymawiała słowa bardzo starannie,
jakby mówiła do pierwszoklasisty, co wydało mu
się niezwykle seksowne. – Z kimś, kto byłby choć
trochę zainteresowany rozmową z panem. Proszę
więc wybaczyć, ale... – Wypowiadając ostatnie
słowa, już odchodziła.

A Bobby przez rozdarty szew sukni widział długą

szczupłą nogę.

– Nie ma za co – mruknął, nie odrywając wzroku

od jej pupy.

Chybiony ruch, pomyślał. Może to i dobrze. Nie

przyjechał tu, żeby flirtować. Miał przed sobą
ciężki dzień.

Gdy wrócił do bramki 22-C, umundurowany

strażnik właśnie otwierał wyjście, a w Bobbym na-
tychmiast wzrosło napięcie. Nerwy dały znać
o sobie, zmysły się wyostrzyły. Nagle zaczął wych-
wytywać wszystkie najdrobniejsze szczegóły: git-
arę w futerale, który uderzał w plecy idącego
sprężystym krokiem chłopaka. Obcasy kobiety
radośnie stukające o błyszczącą podłogę. Woń

13/53

trawki,

którą

przesiąknięty

był

płaszcz

przechodzącego

obok

biznesmena.

Terkotliwe

dźwięki prowadzonej po hiszpańsku rozmowy
dwóch bagażowych. Wszystko to zaczęło go bom-
bardować

w jednej

chwili,

jakby

gwałtowny

przypływ adrenaliny był ostatnim ostrzeżeniem.

Mógł jeszcze ratować się ucieczką. Wciąż miał

czas, żeby odejść, zniknąć. Nie po raz pierwszy
zrobiłby coś podobnego.

Tuż obok pasażerowie do Nowego Orleanu

ustawiali się w kolejce, a napis nad wejściem
pokazywał, że jest to ostatnie wezwanie. Jedna
szybka transakcja i mógłby dostać tam miejsce.
Jedź, ponaglał samego siebie. Zrób to, po prostu
zrób! Z pewnością nikt nie miałby mu tego za złe.
Każdy przy zdrowych zmysłach zostawiłby te
sprawy ludziom, którzy wiedzą, jak sobie radzić
z taką sytuacją.

Podszedł do stanowiska, które obsługiwało lot do

Nowego

Orleanu.

Przysadzisty,

szpakowaty

mężczyzna podniósł wzrok znad klawiatury.

– W czym mogę pomóc?
Bobby odchrząknął, po czym spytał:
– Czy są jeszcze miejsca na ten lot?
Przedstawiciel linii skinął potakująco głową.

14/53

Bobby wyciągnął portfel z tylnej kieszeni spodni.

Kiedy go otwierał, ze środka najpierw wypadł jakiś
rachunek, a potem moneta. Schylił się po nią. Była
stara, miała wytłoczony trójkątny symbol. Nie, nie
moneta, ale specjalny żeton wręczany tym, którzy
w kościele złożą przysięgę, że przez cały rok
zachowają trzeźwość. Zatrzymał go, bo przed
wielu laty dostał ten przedmiot od człowieka,
którego właściwie nie znał, ale z którym coś go
łączyło.

– Proszę pana? – odezwał się urzędnik. – Czy mo-

gę coś dla pana zrobić?

Bobby wpatrywał się w metalowy krążek, po

czym mocno ścisnął go w dłoni.

– Nie, dziękuję – powiedział cicho, ruszając

w stronę wyjścia 22-C.

Jeden

z bagażowych

próbował

nastroić

trzeszczące radio. Te dźwięki skojarzyły się
Bobby’emu z dalekim rykiem tłumu zgromadzone-
go na stadionie. Niby jest odległy, niby przytłumi-
ony, a jednak wyraża potężną energię, tak samo
jak przytknięta do ucha muszla cichym szumem
wyraża moc oceanu. Bobby przymknął powieki
i zdało mu się, że słyszy spikera:

– Panie i panowie, dzisiaj na stadionie Jankesów

mamy komplet widzów. Na pozycję wychodzi

15/53

główny miotacz drużyny gospodarzy. To na-
jważniejszy i najtrudniejszy krok w jego karierze.
Myślę, że wzniesienie, na którym stoi, jest w tym
momencie najbardziej samotnym miejscem na
ziemi. Już jest gotowy. Mocna i szybka piłka. Za
wysoko. Drugi rzut. Trudno mieć do niego pretens-
ję, gra przecież o wielką stawkę. Bobby Crutcher,
zwykły amerykański chłopak z Teksasu, brany był
pod uwagę przy wyborze zawodników do drużyny
zaraz po skończeniu szkoły średniej... Ale szansa
na wybór pojawiła się i zniknęła. Trzeba było trzyn-
astu lat i dużej dozy szczęścia, ale w końcu się
doczekał. Jest niezbitym dowodem na to, że wiek
to wyłącznie liczba. Nadszedł czas, by zabłysnął...

Bobby omal nie wpadł na bagażowego. Odepch-

nął fantazje i skupił spojrzenie na wyjściu. Pas-
ażerowie

z Houston przechodzili

przez drzwi

niekończącym się strumieniem. Trwało to tak
długo, że ogarnęły go wątpliwości. Czy aby na
pewno dobrze zapisał numer lotu? Może pomylił
godzinę, linię lotniczą i dzień? A może w ogóle była
to jakaś dziwaczna, koszmarna pomyłka?

Już miał podejść do stojącego w pobliżu funkcjon-

ariusza, gdy z rękawa wynurzyła się stewardesa.
Podeszła do pulpitu i oddała podkładkę z przyp-
iętymi papierami. I wtedy pojawił się ostatni

16/53

pasażer. Targał zniszczoną, oklejoną srebrną
taśmą izolacyjną podręczną walizkę oraz plecak.
Na głowie miał czapkę bejsbolową Jankesów, która
była prezentem gwiazdkowym od Bobby’ego.
Z szyi

zwieszała

się

przezroczysta

torebka

z kartką, na której widniał napis: „Nieletni bez
opieki”.

Trzecia próba. Zbity...
Bobby zrobił krok do przodu, przybierając możli-

wie najlepszą minę.

– AJ? – zwrócił się do chłopca, którego po raz

pierwszy widział na oczy. – To ja, Bobby Crutcher.
Twój tata.

17/53

ROZDZIAŁ TRZECI

Kim dokuśtykała przez lotnisko do hali lotów

lokalnych. Miała nadzieję, że uda jej się dostać
miejsce w którymś z prywatnych samolotów. To
pozwoliłoby uniknąć wędrówki do miasta, a potem
długiej męczącej podróży pociągiem. Przynajmniej
tym razem los jej sprzyjał. Podpisała potwierdzenie
zapłaty kartą i przeszła do poczekalni. Po kilku
minutach komunikat wezwał pasażerów i niewielka
grupka ludzi ustawiła się w kolejce.

Przejście do samolotu prowadziło długim pas-

ażem osłoniętym płóciennym dachem, którym sz-
arpały lodowate podmuchy wiatru. Kim była na
granicy wyczerpania i całkiem już zobojętniała na
to, czy wieczorowym strojem zwraca czyjąś uwagę.
Niestety, jej zmysły nie stępiały aż do tego stopnia,
by przestała odczuwać katusze, jakie nogom za-
dawało mroźne powietrze. Pod stopami wirowały
płatki śniegu, gdy szła w stronę schodów dostawio-
nych do dwusilnikowego odrzutowca.

Drzemała podczas krótkiego, niespokojnego lotu

w stronę północnych, pokrytych śniegiem wzgórz
hrabstwa Ulster. Obudziła się, dopiero gdy samolot

stuknął kołami o pas. Zaspanymi oczami patrzyła
na bezbarwny zimowy widok za oknem i znów
opadła ją fala wątpliwości. Możliwe, że trochę
przesadziła, kierując się prosto z Los Angeles do
małego miasteczka, gdzie zamieszkała owdowiała
matka.

No cóż... Czasem trzeba zaufać instynktowi,

a poprzedniego wieczoru przeczucie mówiło jej, że
powinna uciekać.

Wyprostowała ramiona, dzielnie zniosła lodowaty

przemarsz

płycie

lotniska

i weszła

poczekalni. W czymś jednak była dobra, a mianow-
icie potrafiła zapanować nad sobą, i to do tego
stopnia, że ogarnęło ją coś na kształt spokoju.
W każdym razie nikt by nie odgadł, że tak
naprawdę była na skraju załamania.

Poczekalnia mieściła się w wielkim, aluminiow-

ym, pełnym przeciągów budynku, który za każdym
razem, gdy ktoś otwierał drzwi, zmieniał się w tun-
el aerodynamiczny. Kim położyła wytworną toreb-
kę na pustym pulpicie. Dostała ją w prezencie
gwiazdkowym od Lloyda. Kopertówka warta była
tysiące dolarów, jednak gdy teraz do niej zajrzała,
widziała tylko, jaka jest mała i pusta. W środku był
uratowany długi diamentowy kolczyk, szminka
i tubka

korektora,

a także

platynowa

karta

19/53

kredytowa American Express, prawo jazdy oraz
plik banknotów, które podjęła w bankomacie na
lotnisku.

Wyjęła komórkę i znów się zawahała. Włączenie

telefonu oznaczało pogodzenie się z tym, co
nastąpiło wczorajszego wieczoru. Ale z drugiej
strony ignorowanie tamtych zdarzeń nie odpędzi
kłopotów. Zacisnęła zęby i wcisnęła przycisk. Jak
należało się spodziewać, na ekranie pojawiła się
długa lista nieodebranych połączeń. Przejrzała je,
ale nie odsłuchała wiadomości. Zdawała sobie
sprawę, że będą to gromy ciskane przez Lloyda,
tyrady wygłaszane przez jego menedżera, kolegów
z drużyny, jego rodziców. Dobry Boże! Facet miał
trzydzieści lat, a informował rodziców, nawet gdy
szedł na siusiu.

Wciąż wpatrywała się w ekran, gdy pojawiło się

ostrzeżenie o niskim poziomie naładowania baterii,
po czym telefon się wyłączył. No i dobrze,
pomyślała. Tyle że akurat teraz musiała zadzwonić.

Rozejrzała się w poszukiwaniu automatu. Jedyny,

który wypatrzyła, znajdował się jakieś pięćdziesiąt
metrów dalej, po przeciwnej stronie parkingu,
który wyglądał jak zamarznięta tundra. Tylko nie
to, pomyślała. Ruszyła w stronę kontuaru.

20/53

– Przepraszam – zwróciła się do stojącej za pul-

pitem pracownicy. – Czy w środku jest automat
telefoniczny? Moja komórka padła.

Dziewczyna wskazała wiszący na ścianie aparat

otoczony

zapisanymi

samoprzylepnymi

karteczkami.

– Proszę skorzystać z tego.
Wybierała numer, przyglądając się swoim pal-

com, jakby należały do kogoś innego. Trzęsła się
tak bardzo, że z trudem trafiała w klawisze. Po
kilku nieudanych próbach wreszcie udało jej się
dodzwonić, i usłyszała wypowiedziane oficjalnym
tonem, jakby rozmawiała z recepcją:

– Fairfield House.
– Mamo? – po chwili milczenia spytała za-

skoczona Kim.

– Kimberly – zaświergotała matka. – Dzień dobry,

kochanie. Wcześnie wstałaś.

– Nie

jestem

w Los

Angeles.

Przyleciałam

nocnym samolotem.

– Jesteś w Nowym Jorku?
– Nie, blisko ciebie, na lokalnym lotnisku. Czy

możesz po mnie przyjechać? – Z niepokojem
poczuła, że drapie ją w gardle, a oczy zaczynają ją
szczypać.

– Oczywiście. Będę za momencik.

21/53

Kim nie była pewna, ile ten momencik może po-

trwać. Mama zawsze używała takich wyrażeń, co
doprowadzało do furii ojca Kim. Jego zdaniem
podobne kolokwializmy były całkiem niestosowne.

– Poczekaj! Możesz przywieźć kurtkę i zimowe

buty? – spytała, ale było za późno, bo mama już
odłożyła słuchawkę. Ciekawe, co ojciec powiedzi-
ałby o moim stroju, pomyślała. Właściwie nie musi-
ała się zastanawiać. Obcisłą sukienkę w na-
jlepszym razie oceniłby sceptycznie, choć bardziej
prawdopodobne, że spojrzałby na nią z niechęcią,
czyli jak zwykle.

Szkoda, tato, że nie mieliśmy czasu, żeby sobie

nawzajem wybaczyć, pomyślała.

Odsunęła myśli o ojcu. W takim stanie nie pow-

inna wracać do tamtych spraw. Przyjdzie dzień,
kiedy będzie musiała uporać się z przeszłością, ale
na pewno nie w tej chwili. Dzisiejszego ranka pow-
inna skupić się na tym, żeby nie zmienić się
w pokryty cekinami sopelek. Przysiadła na ławce
i zaczęła przysypiać.

Ocknęła się gwałtownie i rzuciła okiem na zegar.

Dojazd zajmie mamie pewnie jeszcze z dziesięć
minut. Tych dziesięć minut, pomyślała, to początek
wszystkiego. Właśnie tu, właśnie teraz...

22/53

Ta myśl całkiem ją rozbudziła. Właśnie tu i teraz

mogła wstąpić na nową ścieżkę. Zapomnieć
o przeszłości i zacząć nowe życie. Ludzie wciąż to
robili. Dlaczego nie mogła postąpić jak inni?

W poczekalni panowały pustki. Dziewczyna przy

pulpicie i jakaś dwójka robotników popijali kawę,
udając, że w ogóle nie patrzą w stronę Kim.
W zwykły roboczy dzień również piłaby kawę i być
może z kimś plotkowała. W jej zawodzie plotka nie
służyła wyłącznie do przerwania milczenia. Cza-
sem

stanowiła

śmiertelnego

wroga,

którego

należało zwalczać jak morową zarazę. Innym
razem był to środek prowadzący do celu, sposób
na przyciągnięcie uwagi klienta. Kim używała
plotki jako narzędzia. Ciekawe, co ludzie z jej firmy
w Los Angeles mogą teraz mówić.

Straciła panowanie nad sobą w samym środku

przyjęcia.

On zawsze wydawał się dość nieprzyjemny.
Kto by pomyślał, że ta dziewczyna jest taka

bojowa?

Żeby tak publicznie ze sobą zrywać...
Nikt nie wiedział, co wydarzyło się po osten-

tacyjnym zerwaniu. Lloyd poszedł za nią na hote-
lowy parking i...

23/53

Zdenerwowana zerwała się na nogi. Palce miała

całkiem zdrętwiałe, więc buty już nie wydawały się
takie niewygodne. Przeszła do toalety i zdjęła oku-
lary. Jako mieszkanka południowej Kalifornii nie
rozstawała się z przeciwsłonecznymi okularami.
Jednakże po raz pierwszy użyła ich w takim celu...

Wyjęła korektor i poprawiła makijaż. Zadowolona

z efektu wróciła do poczekalni i stanęła przy oknie.
Nie wiedziała, jakim autem jeździ obecnie matka.
Może ma bezpieczny hybrydowy samochodzik?
Albo kupione z myślą o bezpieczeństwie volvo?
A może to ten cadillac, który zbliżał się do lotniska
niczym lśniący chrząszcz? Nie miała bladego poję-
cia. Zadziwiająca i trochę niepokojąca była świado-
mość, że właściwie niewiele wiedziała o obecnym
życiu mamy.

Po śmierci męża Penelope przeszła całkowitą

metamorfozę. Z początku czuła się załamana
i osamotniona,

a ból

wyżłobił

jej

twarzy

głębokie bruzdy. Później jednak okazało się, jak
prawdziwe jest stare powiedzenie, że czas goi
rany, bo stan matki stopniowo się poprawiał. Coraz
częściej na jej twarzy pojawiał się uśmiech, znów
zaczęła tryskać entuzjazmem. Jak to możliwe? – za-
stanawiała się Kim. Jak można poradzić sobie

24/53

z taką stratą? Jak pożegnać się z kimś, kogo
kochało się ponad trzydzieści lat?

Kiedy jaskrawożółto-biały chrysler skręcił z szosy

na parking i kierowca byle jak zaparkował przy
krawężniku, pochyliła się w stronę zmrożonej
szyby. Zanim jeszcze zobaczyła twarz kierowcy,
domyśliła się, że to musi być mama. Samochód na
boku miał przyciągający wzrok napis: „Fairfield
House – twój dom z dala od domu”.

Kim nawet nie próbowała zrozumieć, co to mo-

głoby znaczyć. Była tak zmęczona, że zdołała tylko
wyjść na zewnątrz i pozwolić, by matka wzięła ją
w ramiona.

– Co się dzieje, kochanie? – Matka odsunęła się,

żeby spojrzeć na córkę.

Kim też na nią popatrzyła. Mama była ładną, miłą

kobietą o ciepłym spojrzeniu. Nic nie wiedziała
o kłopotach córki, dlatego Kim błyskawicznie
wzięła się w garść i powiedziała tylko tyle:

– To była potwornie męcząca noc. Przepraszam,

że nie zadzwoniłam wcześniej. Ja... nie planowałam
tej podróży.

– I zrobiłaś

cudowną

niespodziankę.

–

Penelope starała się przybrać radosną minę, lecz
w jej oczach pojawił się niepokój.

– Jedźmy do domu, mamo. Jest okropnie zimno.

25/53

– Już nic nie mów. – Pośpiesznie obeszła auto

i usiadła za kierownicą.

Kim zajęła fotel pasażera, wciągając za sobą suki-

enkę, której brzeg zamoczył się w brudnej brei,
i zatrzasnęła drzwi.

Koła zabuksowały, gdy samochód ruszał od

krawężnika. Przypomniało to Kim, że mama nie
była najlepszym na świecie kierowcą. Kiedy żył jej
ojciec i mieszkali w mieście, Penelope rzadko
prowadziła, potem jednak przeniosła się na północ
i musiała nauczyć się żyć bez męża. To, że tak
szybko i skutecznie przystosowała się do nowego
życia, świadczyło o drzemiącej w niej wielkiej ener-
gii i sile, która dopiero teraz mogła, czy też musi-
ała się ujawnić. Bardzo pozytywnie zaskoczyło to
Kim, która martwiła się o owdowiałą matkę.

Penelope

pochyliła

się

nad

kierownicą,

wyprowadziła

auto

z parkingu

i ruszyła

północny zachód, w stronę dzikich obszarów gór
Catskill.

– Odeszłam od Lloyda – wyznała Kim spokojnym,

pozbawionym emocji głosem. – I porzuciłam pracę.
– Cała ta historia była zbyt długa i skomplikowana,
a jej umysł za bardzo otępiały i zmęczony, by mo-
gła wszystko wyjaśnić, dlatego ograniczyła się do
skróconej wersji. – Wczoraj na przyjęciu potwornie

26/53

się pokłóciliśmy – powiedziała. – Dwa nieszczęścia
naraz: rzucił mnie i jednocześnie wylał z pracy.
Zrobiło się głośno i bardzo niesympatycznie, więc
tak jak stałam, pojechałam na lotnisko. Nie
wzięłam nic poza tym, co miałam na sobie i tą małą
torebką. – Przypomniała sobie mężczyznę z kaptur-
em obszytym wilczym futrem, który podał jej
torebkę. Skąd wiedział, że to projekt Judith
Leiber? Czy był gejem? Raczej nie, przynajmniej
sądząc z tego, jak na nią patrzył. – W każdym razie
przepraszam, że nie zadzwoniłam, ale sama rozu-
miesz, że w tych nerwach nie myślałam logicznie.

– I co? Zaczynasz żałować? – spytała łagodnie

mama.

– Nie. To nieodwracalna decyzja. – Dziwne, ale

miała wrażenie, że tego nie mówi, tylko słyszy swój
głos. – Firma zwolni mnie w poniedziałek z samego
rana.

– Nie będą chcieli cię zatrzymać?
– Nie ma na to szansy. Skoro najważniejszy klient

chce, żebym odeszła, to muszę odejść, koniec,
kropka.

– Cóż, ich strata. Pozbyli się utalentowanej spec-

jalistki od PR.

– Dzięki, mamo. – Kim próbowała się uśmiechnąć.

– Szkoda, że nie wszyscy są tacy lojalni.

27/53

– A co z twoimi rzeczami? – spytała Penelope.
– Oddałam je do przechowalni. Mówiłam ci o tym,

pamiętasz? – Tuż przed świętami wyprowadziła się
ze swojego mieszkania. – Lloyd szukał domu,
a tymczasowo zamieszkaliśmy w Heritage Arms
w Century City. Wydawało się, że wszystko będzie
wspaniale. Czy to znaczy, że jestem nieuleczalną
kretynką?

– Nie.

prostu

w głębi

duszy

jesteś

romantyczką.

Naprawdę? Romantyczką? Kim zadumała się na

moment. Zawsze uważała się za bizneswoman
z głową na karku, a jednak w tym, co powiedziała
mama, było trochę prawdy. Pod zewnętrzną
powłoką kryło się serce, które wierzyło w różne
niemądre rzeczy: w to, że można się zakochać, że
miłość może trwać wiecznie, że swojemu przyja-
cielowi i kochankowi można powierzyć największe
sekrety. Że można planować przyszłość wyłącznie
w oparciu o zaufanie, nie oczekując przyrzeczeń
i gwarancji.

No to tyle, jeśli chodzi o romantyczne serce.
– Wiesz,

mamo?

–

podjęła.

–

Mam

dość

sportowców.

– Nigdy nie będziesz miała ich dość, słoneczko.

Pasjonują cię.

28/53

– Hm... Nie wszyscy są tacy sami. Tyle że od

dawna nie trafił mi się klient, który nie byłby kom-
pletnym dup... to znaczy durniem...

– Nie krępuj się, kochanie. Czasami takie słowo

jak dupek idealnie wyraża prawdę, już grzeczniej
nie da się powiedzieć.

Po raz pierwszy od wczorajszego wydarzenia Kim

poczuła, że jej usta rozciągają się w uśmiechu.

– Z początku przepadałam za swoją pracą. Zaj-

mowałam się młodymi sportowcami, tak naprawdę
jeszcze chłopcami, a oni bardzo mnie potrze-
bowali. Natomiast ostatnio przede wszystkim musi-
ałam preparować kłamstwa, bajdurzyć i kręcić,
żeby zatuszować różne sprawki tych... chłopców.
Wbrew sobie wmawiałam mediom i kibicom, że
dobre wyniki w sporcie usprawiedliwiają naganne
uczynki. Nie tak miała wyglądać moja praca. Mam
tego dosyć.

Penelope skręciła w aleję, gdzie stał jej dom.

King Street nie była zwykłą ulicą, tylko szerokim,
imponującym bulwarem. Środkiem biegł obsad-
zony wysokimi klonami i kasztanowcami pas ziel-
eni. Liczące dobrze ponad sto lat okazałe domy
zostały zbudowane przez potentatów kolejowych,
bankierów i armatorów z minionej epoki. Każda
z budowli

była

arcydziełem

świadczącym

29/53

o świetności tamtych czasów. Otaczały je kami-
enne lub kute w żelazie ogrodzenia. Obecnie niek-
tóre z nich stały się własnością ludzi, którzy za
wszelką cenę pragnęli je ocalić. Inne popadły w ru-
inę, a kilka, jak Fairfield House, od pokoleń
należały do tej samej rodziny.

Kim wpatrywała się w dom – jeden z najwięk-

szych i najsłynniejszych zabytkowych budynków
w miasteczku – z otwartymi ze zdumienia ustami.

– Mamo...
– Wprowadziłam kilka zmian.
– Tak, widzę... – Z pewnością nie była to ta sama

majestatyczna

rezydencja,

którą

pamiętała

z dzieciństwa.

– Prawda, że jest wspaniały? Skończyliśmy go

malować we wrześniu. Zamierzałam wysłać ci zdję-
cia, ale nie bardzo wiedziałam, jak je przesłać me-
jlem. No i co powiesz?

Brakowało jej słów. Owszem, założenie architek-

toniczne rezydencji i budynków gospodarczych nie
zostało naruszone, na rozległym terenie, obecnie
przykrytym grubą warstwą śniegu, też nie było zn-
aczących zmian, może tylko większe krzewy
zostały ozdobnie przystrzyżone.

Natomiast wygląd szacownego domu to już

całkiem inna historia. W czasach, gdy mieszkali tu

30/53

dziadkowie

Kim,

Fairfield

House

był

biały

z czarnymi

elementami

dekoracyjnymi.

Teraz

został

pomalowany

kolory

niespotykane

w naturze. Prawdę mówiąc, niespotykane nigdzie
poza wymarzonym domkiem Barbie.

Kim zamrugała, ale obraz nie zniknął. Cały bu-

dynek wraz z rotundą, wieżyczkami i szczytami wy-
glądał niczym tort weselny pokryty jaskrawym
lukrem. Powozownia oraz altana w ogrodzie w bar-
wach fuksji i lawendy ostro kontrastowały z bielą
śniegu.

A może to tylko podkład? Czasami pierwsza

warstwa farby dawała takie dziwaczne efekty.

– Czy powiedziałaś, że skończyliście malować?
– Tak, nareszcie. Chłopcom z Avalon Hornets za-

jęło to całe lato. – Matka zaparkowała auto w oz-
dobnym pasażu, który tworzył łuk nad podjazdem
przy bocznym wejściu. Lśniące koralowe elementy
zrównoważono limonkowymi dodatkami, a sklepi-
eniu łuku nadano barwę nieba.

– Chłopcy z Avalon Hornets pomalowali dom –

powtórzyła za matką oszołomiona Kim.

– Zgadza się. Zawodnicy zawsze szukają zajęcia.

Trzeba przyznać, że wykonali dobrą robotę.

Avalon Hornets była to zawodowa drużyna bejs-

bolowa związana z kanadyjsko-amerykańską ligą.

31/53

Kiedy kilka lat temu pojawiła się w Avalonie,
miejscowa społeczność przyjęła ją z otwartymi
ramionami. Wiadomo przecież, że to ogromna
i pozytywna zmiana dla sennej osady, gdy staje się
siedzibą zawodowej drużyny bejsbolowej.

Weszły

środka.

Jak

się

okazało,

przyprawiający o zawrót głowy kalejdoskop barw
nie ograniczał się do elewacji.

Matka odwiesiła kurtkę do szafy.
– Owszem, kolory są trochę rażące, ale uznałam,

że skoro już mam poszaleć, to bez żadnych za-
hamowań. I poszłam na całość.

– Słuszna zasada. – Kim zmusiła się do uśmiechu.
– A mówiąc tak do końca szczerze, zdecydowały

sprawy finansowe. Tych farb już nie produkują,
kupowałam przecenione resztki, trochę tej, trochę
innej, co tam zalegało w magazynach, a malarzom
powiedziałam, że mają niepowtarzalną szansę, bo
mogą wykazać się wyobraźnią.

– I się wykazali... – Być może gdzieś i kiedyś zdar-

zyło się jeszcze gorsze zestawienie kolorów niż to,
co stworzyli bejsboliści, jednak Kim aż takiego
koszmaru nie potrafiła sobie wyobrazić. Wystarczył
jej ten koszmar, który miała przed oczami.

– A skoro już mowa o pójściu na całość, jesteś

pewna, że z Lloydem to koniec? – spytała matka.

32/53

No tak... Na tym właśnie polegało podstawowe

zadanie Kim. Miała sprawić, żeby Lloyd i pozostali
klienci wydawali się sympatyczni, wręcz ujmujący,
a przez to warci obłędnej kasy, którą im płacą.
I była w tym dobra, aż tak dobra, że wykreowana
na użytek mediów postać całkowicie zastępowała
prawdziwego

człowieka.

Pewnie

dlatego

nie

spostrzegła, że dzieje się coś złego. To żałosne, ale
po prostu uwierzyła w produkowane przez siebie
bajery.

– Absolutnie pewna, mamo. Skończyłam z nim na

dobre. – Zaczęła gwałtownie drżeć. Najwyraźniej
był to opóźniony efekt szoku, który przeżyła
poprzedniego wieczoru.

– Jesteś blada jak śmierć. – Penelope wzięła ją za

rękę i zmusiła, żeby usiadła na ławie. – Podać ci
coś?

Miała wrażenie, że głos matki dochodzi z tunelu.
– Nic mi nie będzie... – Drżącą ręką zdjęła oku-

lary, odłożyła je na bok i rogiem szala delikatnie
starła makijaż.

W spojrzeniu Penelope najpierw pojawiło się

przerażenie, a zaraz potem wściekłość.

– Dobry Boże! Ile czasu to trwa?!
Kim zwiesiła głowę.

33/53

– Mamo, jestem kretynką, ale nie aż taką. Nie mi-

ałam pojęcia, że jest zdolny do przemocy. Wczoraj
wieczorem zaczęliśmy się kłócić o jakieś głupstwo,
a potem kłótnia przerodziła się w straszną awan-
turę. – Zrobiło jej się niedobrze, gdy przypomniała
sobie gapiących się na nich ludzi. Wyszła z przyję-
cia, a Lloyd poszedł za nią na parking. Lloyd i jego
pięść, czy raczej okrutne, niegodne człowieka
narzędzie.

Oczy matki wypełniły się łzami.
– Kimberly... Tak bardzo mi przykro.
– Wiem, mamo. Nie martw się. To już minęło –

powiedziała stanowczo.

– Powinnaś wnieść oskarżenie.
– Myślałam o tym, ale biorąc pod uwagę pozycję

Lloyda, nie mam żadnych szans. Musiałabym na
nowo wszystko przeżywać, a jemu i tak nic nie
zrobią. Wolę udawać, że nigdy nie spotkałam żad-
nego Lloyda Johnsona.

Znalazła się w ramionach Penelope, które jed-

nocześnie były miękkie i silne. Nawet nie zdawała
sobie sprawy, jak bardzo jej tego brakowało. Kiedy
zamknęła powieki i wciągnęła zapach mamy,
przeniknęła ją pamiętana z dawnych lat i cudownie
słodka świadomość absolutnego bezpieczeństwa.
Kim już nie mogła się powstrzymać i wybuchnęła

34/53

płaczem. Penelope delikatnie głaskała jej włosy
i mruczała uspokajające słowa, aż wreszcie córka
z potokiem łez wyrzuciła z siebie cały żal i poczuła
się oczyszczona.

– Nic mi nie będzie. – Kim wzięła od matki

chusteczkę i osuszyła oczy. – Doznawałam gor-
szych urazów, gdy uprawiałam sport.

– Ale rana zadana przez kogoś, kogo kochasz

i komu ufasz, boli mocniej niż wszelkie inne
obrażenia...

Powiedziała to z takim przekonaniem, że Kim się

przestraszyła.

– Mamo, o co chodzi?
– Muszę

pokazać,

gdzie

zamieszkasz.

–

Penelope gwałtownie się ożywiła.

– Tak, oczywiście...
Kim przeszła za matką przez frontowy pokój –

w kolorze zielonego jabłuszka – do głównego – po-
marańczowego jak dynia – holu.

– Dostaniesz pokój, w którym mieszkałaś, gdy

w dzieciństwie przyjeżdżałaś do dziadków. Właś-
ciwie wygląda tak samo jak przed laty. W szafie
jest trochę twoich rzeczy, więc możesz się
przebrać. Wydaje mi się, że od czasów szkolnych
nie przytyłaś nawet kilograma.

35/53

Mieszkając w Los Angeles, Kim nie odważyłaby

się przytyć nawet grama. I chociaż nosiła rzeczy
w rozmiarze S, przy innych kobietach czuła się jak
pomocnik obrońcy z drużyny futbolowej.

A teraz

w tym

dużym

cichym

domu

miała

wrażenie, że wkracza do świata dzieciństwa.
Korytarz na pierwszym piętrze miał kształt litery T.
Prawa strona należała do Kim. Jako jedyna
wnuczka miała do swojej dyspozycji całe skrzydło.

– Co to za mina? – spytała matka. – Wyglądasz,

jakbyś została pokonana.

– No cóż... Miałam rozpocząć życie jak w bajce,

a tymczasem wracam, żeby zamieszkać z mamą. –
Zawahała się. – Oczywiście, jeśli się na to zgodzisz.

– Zgodzę? Obie tego potrzebujemy, jestem o tym

przekonana. Przyjmij, że to zatoczenie pełnego
kręgu. Będzie wspaniale, zobaczysz.

Kim bardzo by chciała wiedzieć, co niby ma być

takie

wspaniałe,

jednak

powstrzymała

się

z pytaniem.

– Przygotuję kąpiel. Tego ci właśnie trzeba. –

Penelope zaczęła krzątać się w przyległej do poko-
ju łazience.

– Cudownie – zgodziła się Kim.
Słuchając zgrzytliwych jęków rur, odłożyła toreb-

kę, rzuciła na łóżko jedwabny szal i w końcu –

36/53

dobry Boże, wreszcie! – zdjęła pantofle. Przez kilka
minut myszkowała po pokoju, oglądając rzeczy,
o których, jak jej się zdawało, już dawno zapomni-
ała. Była cała kolekcja pamiątek z Camp Kioga,
sielskiej

posiadłości

północnym

krańcu

Wierzbowego Jeziora, gdzie jako dziecko spędzała
letnie wakacje. Potem, będąc już nastolatką, pra-
cowała tam jako wychowawczyni. Dzisiaj już niew-
iele ją łączyło z Avalonem, małym i bardzo prow-
incjonalnym miasteczkiem, lecz związane z nim
wspomnienia wciąż były żywe. Każde lato spęd-
zone w Camp Kioga było dla niej magicznym cią-
giem złocistych dni. Na ten czas zanurzała się
w całkiem innym świecie i wiodła zupełnie inne
życie niż to, które przez resztę roku przypadało jej
w udziale na górnym Manhattanie.

Wyciągnęła z szafy szarą bluzę z kapturem, na

której widniało logo obozu. Kim dostała ją, gdy mi-
ała siedemnaście lat i kolejne lato spędzała w tych
stronach. Za duża bluza sięgała do połowy uda,
a miękka tkanina przyjemnie otulała, kojarzyła się
z ciepłem i przywoływała wspomnienia z tamtych
lat.

Z okna w dachu roztaczał się widok na rozciąga-

jące się za miastem góry. Kiedy jako mała dziew-
czynka przyjeżdżała do dziadków, często siadała

37/53

przy oknie i wyobrażała sobie, że w przyszłości jej
życie będzie się toczyło gdzieś za horyzontem.
I tak się też stało. A teraz, jak to powiedziała
mama, zatoczyła pełny krąg.

Jedwabna i zdobna w cekiny wieczorowa suknia

migocząc, opadła na podłogę. Biustonosz bez ram-
iączek zaprojektowany był na superokazje towar-
zyskie, a nie dla wygody, więc ściągnęła go z west-
chnieniem ulgi. Niżej nie miała nic, bo pod taką ob-
cisłą suknią nie można było nosić bielizny.

– Ręczniki są w bieliźniarce? – zawołała.
– Zgadza się, kochanie. – Mama mówiła coś

jeszcze, ale szum wody ją zagłuszył.

Kim wyszła z pokoju i skierowała się do szafy

z bielizną. Na korytarzu stał obcy, ubrany w trencz
człowiek i patrzył prosto na nią. Był niemłody, miał
szpakowate włosy i wyglądał na twardziela. No
i z pewnością nie miał żadnego powodu, by przeby-
wać w domu Penelope Fairfield van Dorn!

Ogarnięta paniką krzyknęła, jednocześnie otula-

jąc się szczelniej bluzą i obciągając ją w dół.

– Jezu! Nie chciałem pani wystraszyć – odezwał

się mężczyzna.

– Niech się pan nie zbliża! – Zwykle nosiła przy

sobie spray z pieprzem, ale oczywiście poprzed-
niego wieczoru pojemnik, który miała w torebce,

38/53

został skonfiskowany na lotnisku. – Kosztowne
rzeczy są na dole – ciągnęła. – Niech pan weźmie
wszystko. Tylko... proszę sobie pójść. – Machnęła
ręką w stronę schodów. Miała świadomość, że
wykonując ten ruch, całkiem się odsłoniła.

Intruz uniósł dłonie.
– Pani to z pewnością Kimberly – powiedział. –

Penny bez przerwy o pani mówi.

Penny? Włamywacz tak czule mówił do jej mamy?
– Zdawało mi się, że słyszę głosy... – Na korytar-

zu pojawiła się Penelope.

– Jeśli spróbujesz dotknąć którejś z nas – os-

trzegła napastnika Kim – zrobię ci krzywdę. – Zn-
ała zasady samoobrony, choć nie zachwycała jej
perspektywa, że musiałaby walczyć niemal nago.

– Kochanie, to pan Carminucci! – zawołała

Penelope, krztusząc się ze śmiechu.

– Dino – wtrącił domniemany bandzior. – Proszę

nazywać mnie Dino.

Kim była tak zdezorientowana, że zapomniała

języka w gębie. Dino Carminucci niemal do
złudzenia przypominał Tony’ego Bennetta, piosen-
karza włoskiego pochodzenia. Miał równie ciepłe
piwne oczy i pięknie falujące szpakowate włosy. Do
tego wpatrywał się w Penelope w taki sposób,
jakby zaraz miał zacząć śpiewać.

39/53

Penny, powtórzyła w duchu Kim. Penny... Nikt

tak jej nie nazywał.

– Dino jest jednym z naszych gości – wyjaśniła

Penelope swobodnie. – Pozostałych poznasz pod-
czas obiadu.

Gości? Pozostałych? Nie próbowała ukrywać

zaskoczenia.

– Hm... Miło mi pana poznać, ale... – Nie

dokończyła. Przypomniała sobie napis na sam-
ochodzie i tknęło ją złe przeczucie.

– Kimberly właśnie przyleciała z Los Angeles –

poinformowała Dina Penelope, czy raczej Penny.

– W takim razie musi pani marzyć o odpoczynku.

Do zobaczenia później, drogie panie. – Pogwiz-
dując swobodnie, ruszył w stronę schodów.

Kim gwałtownie wciągnęła matkę do pokoju

i oznajmiła stanowczo:

– Musimy porozmawiać.
– Faktycznie musimy – odparła z uśmiechem

Penelope. – Możemy rozmawiać, kiedy będziesz
leżeć w wannie.

Kim była zbyt zmęczona, żeby protestować. Kilka

minut później znalazła się w głębokiej wannie na
nóżkach w kształcie zwierzęcych łap, otoczona pi-
aną o zapachu lawendy.

40/53

Mama

usiadła

stołeczku

przy

toaletce

i popatrzyła na nią czule.

– Dobrze jest mieć cię w domu, Kimberly.
– Skoro tak, to dlaczego od pogrzebu babci ani

razu mnie nie zaprosiłaś? – Uświadomiła sobie, że
od tamtej pory upłynęły dwa lata.

– Byłam pewna, że wolisz, gdy spotykamy się

w mieście lub kiedy przyjeżdżam do Los Angeles.
Sądziłam, że dla takiej bizneswoman mieścina
Avalon wydaje się przerażająco nudną prowincjon-
alną dziurą.

– Mamo!
– No dobrze... Bałam się, że nie poprzesz mojego

przedsięwzięcia.

– Mówiąc precyzyjniej, tym przedsięwzięciem są

twoi goście, prawda?

– No tak.
– O ilu osobach właściwie mówisz?
– W tym momencie mam troje gości. Dino jest

właścicielem pizzerii w miasteczku i właśnie prze-
prowadza w domu remont, więc mieszka tu tym-
czasowo. Pan Bagwell zwykle zimą wyjeżdża na
Południe, ale tego roku został w Avalonie, więc
musi gdzieś zamieszkać. Jest jeszcze Daphne
McDaniel. Zachwycająca dziewczyna. Nie mogę się
doczekać, kiedy ją poznasz. Wciąż są wolne

41/53

miejsca,

ale

dopiero

skończyliśmy

odnawiać

apartament na drugim piętrze. Mam nadzieję, że
wkrótce znajdę kogoś, kto go zajmie.

– Mamo, co się dzieje? Dlaczego mieszka tu

banda obcych ludzi? Czułaś się aż tak samotna?

– To nie są obcy ludzie. To moi goście, lokatorzy.

I zapewniam cię, że nie zastępują mi córki.

– Powinnaś

powiedzieć.

–

Ogarnęło

ją

poczucie winy, kiedy pomyślała o spotkaniach
z mamą po śmierci ojca. Widywały się w połud-
niowej Kalifornii, na Manhattanie, na Florydzie.
Nigdy nie przyszło jej do głowy, że mamie może za-
leżeć na tym, by przyjechała tutaj... do domu.

– Moje życie uległo zmianie, gdy odszedł twój oj-

ciec – wyjaśniła Penelope.

– Tak właśnie mi się zdaje – skomentowała Kim,

a przed oczami stanął jej Dino Carminucci.

– Uzyskałam pozwolenie na prowadzenie działal-

ności i wystartowałam z tym tuż po Święcie Pracy.

– Z tym...?
– Z Fairfield House.
Kim poczuła, że kręci jej się w głowie. Nie była

pewna,

czy

spowodowała

gorąca

kąpiel,

zmęczenie, a może chaos, który ją ogarnął po
usłyszeniu tych rewelacji. Najpewniej wszystko po
trosze.

42/53

– Chcesz powiedzieć, że przerobiłaś dom na

pensjonat?

– Tak, kochanie, przerobiłam. – Powiedziała to

tak spokojnie, jakby mówiła o malowaniu paznokci.
– I wiesz, podtrzymałam w ten sposób rodzinną
tradycję. Ten dom wybudował mój pradziadek,
Jerome Fairfield, który zrobił majątek w branży
włókienniczej. W tamtych czasach była to na-
jwspanialsza rezydencja w miasteczku. Później, jak
wielu innych, w dwudziestym dziewiątym roku,
w czasie kryzysu, stracił wszystko i już nigdy się
nie podźwignął. Zaczęli z żoną przyjmować lokat-
orów, bo tylko w ten sposób mogli uchronić dom
przed przejęciem go przez wierzycieli. Jak więc
widzisz, kochanie, mam to we krwi.

Kim tylko słuchała. Niby wszystko do niej docier-

ało, lecz zarazem jakby nic nie rozumiała. Równie
dobrze mama mogłaby ją poinformować, że
postanowiła

skakać

bungee

lub

zostać

nudystką.

Gdy wreszcie wszystko poskładała do kupy

i kiedy odzyskała głos, spytała mocno boleściwie:

– Kiedy zamierzałaś mi o tym powiedzieć?
– Uczciwie mówiąc, starałam się to odwlekać tak

długo, jak tylko się dało. Wiedziałam, że to cię nie
zachwyci... delikatnie mówiąc.

43/53

– Bardzo delikatnie! – Kim wreszcie nabrała

wigoru, rozindyczyła się. – Obcy ludzie w domu?!
Lokatorzy? Czy ty oszalałaś, mamo?!

Matka podniosła się i położyła na stołku stertę

ręczników.

– I kto to mówi? Można by pomyśleć, że to ja le-

ciałam przez cały kraj w wieczorowej sukni
i szpilkach.

– To nie było szaleństwo – zaoponowała Kimberly

– tylko kryzys. Mój osobisty kryzys.

– No to znalazłaś się we właściwym miejscu –

z uśmiechem podsumowała Penelope.

– Czyli ten pensjonat... to ma być dom dla osób,

które znalazły się na życiowym rozdrożu?

– Raczej dla ludzi w okresie przejściowym.
Kim wpatrywała się w miłą, łagodną twarz mamy,

jakby widziała ją po raz pierwszy. Czy mogłaby
powiedzieć, że wciąż zna tę kobietę? Zresztą... czy
kiedykolwiek ją znała? Penelope Fairfield van Dorn
urodziła się i dorastała w Avalonie. Należała do el-
itarnej klasy wyższej, miejscowej starej gwardii. Jej
korzenie

sięgały

czasów,

gdy

Rooseveltowie

i Vanderbiltowie mieli w górach letnie domy. Oj-
ciec Kim nigdy nie przepadał za tą zapomnianą
przez Boga i ludzi mieściną. Mama z kolei twierdz-
iła, że jej serce na zawsze pozostało w Avalonie

44/53

i wydawała się szczęśliwa, gdy znów mogła zam-
ieszkać w domu swojego dzieciństwa. Kim już jako
mała dziewczynka zauważyła, że tylko tutaj mama
była odprężona i beztroska.

Na łóżku obok bluzy leżały dżinsy, podkoszulek

i para grubych skarpet. Stare ubrania nie były za
małe, ale Kim nie czuła się w nich wygodnie. Cho-
ciaż akurat to było najmniejszym problemem.

Wytarła

porządnie

włosy,

nałożyła

podkład

i wyjrzawszy na korytarz, by upewnić się, że nikt
nie kręci się w pobliżu, zeszła do kuchni, w której
było niebiańsko ciepło. Usiadła i objęła dłońmi
gruby porcelanowy kubek z przygotowaną przez
mamę gorącą czekoladą.

Kuchnia

jaśniała

pomidorową

czerwienią

z jaskrawożółtymi elementami. Kim przyglądała się
matce, która wycierała kuchenkę i zlew, i nagle og-
arnęły ją czarne myśli. Ciężka depresja, wczesne
stadium Alzheimera, rzadki przypadek demencji...

– Mamo...
– To był jedyny sposób, żeby zatrzymać dom –

odpowiedziała

niezadane

jeszcze

pytanie

Penelope.

– Myślałam, że po śmierci dziadka dom stał się

twoją własnością.

45/53

– Oczywiście, i nadal należy do mnie, ale po-

trzebne mi były pieniądze, więc zaciągnęłam
kredyt

hipoteczny.

Niestety,

była

nieprzemyślana decyzja.

– Nie rozumiem. Chcesz powiedzieć, że nie

byłoby cię stać na mieszkanie w Avalonie, gdybyś
nie przyjmowała lokatorów?

– Kochanie, w ogóle nie byłabym w stanie się

utrzymać, gdybym nie zaczęła zarabiać – odparła
zrezygnowanym głosem.

– To jakieś szaleństwo! Co się stało? Przecież tata

zarabiał mnóstwo pieniędzy. – Kim intensywnie
wpatrywała się w matkę. – Bo tak przecież było,
prawda?

Penelope przerwała sprzątanie, odłożyła ścierkę

i usiadła przy stole.

– Kimberly... Być może popełniłam błąd, trzyma-

jąc to w tajemnicy przed tobą, ale nie chciałam,
żebyś się tym gryzła. Prawda jest taka, że twój oj-
ciec pozostawił ogromne długi.

To wydawało się nieprawdopodobne. Nie żyli

przecież jak zadłużona rodzina. Wręcz przeciwnie!

– Nie rozumiem.
Mama uśmiechnęła się smutno.
– Pragnęłam, żebyś miała dobre wspomnienia

o ojcu, ale chyba postąpiłam naiwnie.

46/53

– Czyżby tata w tajemnicy prowadził drugie

życie, o którym dowiedziałaś się po jego śmierci?

Penelope skrzyżowała ramiona na stole.
– Cóż, tak było, przynajmniej w pewnym sensie.

Za życia ani słowem nie wspomniał o swoich
długach. Nie miałam o nich pojęcia, do dziś nie
bardzo to rozumiem. Zainwestował pieniądze
w różnych funduszach hedgingowych, które, jak
się okazało, spłacały kredyty, w związku z czym
musiał obciążyć hipotekę na wszystkie nasze
nieruchomości. Cieszyliśmy się życiem, a ja nie mi-
ałam pojęcia, do jakiego stopnia żyliśmy ponad
stan. Być może to właśnie go zabiło, cały ten stres,
napięcie wywołane stwarzaniem pozorów.

– Mój Boże... – Kim zamknęła oczy, próbując

przywołać obraz ojca, tak zawsze dystyngowanego
i powściągliwego. Między nimi układało się dość
burzliwie, a przez to, co teraz usłyszała, stał się
jeszcze bardziej obcy, jakby go w ogóle nie znała.

– Wszystko wyszło na jaw, gdy porządkowałam

jego sprawy – ciągnęła matka. – Musiałam podjąć
różne kroki, żeby pokryć zobowiązania. Musiałam
też... zlikwidować wiele aktywów.

Kim ogarnął lęk, gdy usłyszała drżenie w jej

głosie.

– Wiele? Mamo, to znaczy...

47/53

– No... wszystko.
Przecież to nie do pomyślenia! Mieli dom na

Manhattanie, weekendową posiadłość na Long Is-
land, apartament w Boca Raton. Posiadali też papi-
ery wartościowe. Przynajmniej tak jej się zdawało.

– Czy to możliwe?
– Takie

samo pytanie

zadałam adwokatowi.

W sprawie

domu

w Montauk

i apartamentu

w Largo orzeczono przepadek mienia. Dochody
z akcji i oszczędności przestały istnieć. Ten dom
udało się zachować, bo rodzice zapisali go tylko
mnie, ale to wszystko.

– Tak mi przykro, mamo. Nie miałam o niczym

pojęcia. – Czuła się teraz zdradzona przez dwóch
mężczyzn, którym ufała.

Mama uśmiechnęła się z goryczą.
– To tak jak ja. Byłam głupia, nic nie widząc i nie

słysząc, żyjąc w błogiej nieświadomości.

– Wcale nie byłaś głupia – zaoponowała Kim. –

Nie było powodu, żebyś miała mu nie ufać. Tylko...
czy naprawdę sądzisz, że przyjmowanie lokatorów
to dobre rozwiązanie?

– Sama pomyśl. Nigdy nie pracowałam i nie po-

trafię robić nic, co mogłoby przynieść dochód. Po-
zostało mi tylko jedno: wykonać jakiś zdecydowany
ruch, bo inaczej musiałabym sprzedać dom.

48/53

– Nie mogę uwierzyć, że tata zostawił cię w takiej

sytuacji. Jak to możliwe, że nic nie odkryłaś?

– Nie zdawałam sobie sprawy – odparła matka,

wstając od stołu – że powinnam czegoś szukać.
Richard był mistrzem oszustwa, sprawiania, by
ludzie widzieli to, co chciał im pokazać.

Kim uświadomiła sobie, że to prawda. Wszyscy,

którzy go znali, uważali Richarda van Dorna za
człowieka wyrafinowanego i majętnego. W Nowym
Jorku mieszkali we właściwej części Manhattanu,
Kim chodziła do właściwej szkoły, jeździli na luk-
susowe wakacje, a jej rodzice organizowali przyję-
cia i bywali na przyjęciach i imprezach, o których
następnego dnia pisano w kronice towarzyskiej.

Zapewne odrazę wzbudziłby w nim pomysł przyj-

mowania przez Penelope lokatorów. Może powini-
en był pomyśleć o tym przed narobieniem długów,
zanim umarł i ściągnął całe to upokorzenie i wstyd
na Bogu ducha winną żonę. Choć prawdę mówiąc,
mama wcale nie wyglądała na upokorzoną. Zami-
ast pogrążać się w rozpaczy jak bohaterka pow-
ieści Jane Austen, Penelope van Dorn ruszyła do
działania.

Wczoraj wieczorem, gdy jechała taksówką na lot-

nisko, Kim myślała z nadzieją o powrocie do spoko-
jnego,

bezpiecznego

domu.

Tymczasem

49/53

przyjechała do pensjonatu pełnego obcych ludzi
i pomalowanego na wszystkie kolory tęczy.

Uznała, że jeśli nawet nie osiągnie tutaj nic

więcej, przynajmniej pomoże mamie wybrnąć
z kłopotów finansowych. Jeżeli miało to wiązać się
z zamieszkaniem w małym górskim miasteczku
i zakasaniem rękawów, niech i tak będzie. Cóż, nie
takie życie sobie zaplanowała, ale wszystkie cele,
plany i ciężka praca zaprowadziły ją w ślepą
uliczkę.

Mało prawdopodobne, żeby tu zrealizowała swoje

marzenia,

lecz

może

przyjazd

Avalonu

przyniesie jej coś znacznie cenniejszego: szansę na
poprawienie stosunków z mamą. Odda uczucie je-
dynej osobie, która darzyła ją bezwarunkową
miłością. A także – jeśli szczęście będzie jej sprzy-
jać – wymyśli i zrealizuje taki plan, który nie
doprowadzi do katastrofy.

50/53

Tytuł oryginału:
Fireside

Pierwsze wydanie:
MIRA Books, 2010

Opracowanie graficzne okładki:
Robert Dąbrowski

Redaktor serii:
Grażyna Ordęga

Opracowanie redakcyjne:
Władysław Ordęga

Korekta:
Sylwia Kozak-Śmiech

2009 by Susan Wiggs

for the Polish edition by Harlequin Polska sp. z o.o.,

Warszawa 2013

Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem re-
produkcji części lub całości dzieł w jakiejkolwiek formie.

Wydanie niniejsze zostało opublikowane w porozumieniu
z Harlequin Enterprises II B. V.

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne.
Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – ży-
wych lub umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

Harlequin Polska sp. z o.o.
02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25

www.harlequin.pl

ISBN: 978-83-238-9480-3

Konwersja do formatu EPUB:
Legimi Sp. z o.o.

52/53

@Created by

PDF to ePub