Giovanni Del Ponte

NIEWIDZIALNI

Tajemnica Misty Bay

Gli Invisibili - Il segreto di Misty Bay

Tłumaczenie

Marzena Radomska

P

OSTACI

Douglas, 12 lat

Jest dość otyły, ospały i niezbyt odważny. Ma jednak złote serce i fajne poczucie

humoru; uwielbia cięty dowcip. W wolnym czasie najbardziej lubi czytać komiksy. Jego

mama umarła, kiedy był mały, dlatego mieszka z tatą i często muszą się przeprowadzać z

powodu jego pracy. To sprawia, że nie ma wielu przyjaciół. Jego moc polega na tym, że jest

„drzwiami”: może nieświadomie otwierać przejścia pomiędzy wymiarami czasoprzestrzeni

lub życiem a śmiercią.

Crystal, 12 lat

Przywódczyni bandy, bardzo dojrzała jak na swój wiek. Żywa i dzika, jest typową

chłopczycą, która nie zawaha się rzucić w wir walki. Jej rodzice nie żyją, wychowała ją

babcia, która kiedyś sama należała do bandy pierwszych Niewidzialnych. To ona nauczyła

dziewczynkę, jak ma się posługiwać swoim darem telepatii, czyli umiejętnością odczytywania

emocji i myśli innych osób.

Peter, 12 lat

Nieśmiały okularnik, nie posiada żadnej mocy, ale ma wysoki iloraz inteligencji

dedukcyjnej. Jego rodzice są sztywni i surowi, każą mu się ubierać bardzo elegancko i to -

wraz z jego ugrzecznionym sposobem mówienia - nie przysparza mu wielu przyjaciół w

Misty Bay. Uwielbia zwierzęta, szczególnie koty, ale jego rodzice nie pozwalają mu, aby

trzymał je w domu.

Kendred Halloway, nazywany wujkiem Kenem. Podobnie jak babcia Crystal, był

członkiem pierwszych Niewidzialnych. Altruista i marzyciel, założył i prowadzi bibliotekę w

Misty Bay. Jego żoną jest Hettie.

Ciocia Hettie to żona wujka Kena. Osóbka korpulentna i bardzo pogodna, wydaje się

bardziej niewinna niż jest w rzeczywistości. Wspaniale gotuje.

Robert Kershaw, nazywany „psem tropicielem”, to zdeterminowany i tajemniczy

dziennikarz, który dociera do Misty Bay, będąc na tropie bandy nieuchwytnych nastolatków.

Nazywają siebie Niewidzialnymi i od prawie dziesięciu lat pojawiają się w różnych miejscach

Stanów Zjednoczonych, pomagając dzieciom, które są w potrzebie.

Damon Knight, były przywódca pierwszych Niewidzialnych. Większość dorosłego

życia spędził w południowej Afryce, gdzie zbił majątek wart grube miliony.

Angus Scrimm, burmistrz miasteczka w czasach, kiedy wujek Ken był nastolatkiem.

W rzeczywistości czarodziej, który porwał dzieci, chcąc je poddać rytuałowi, co miało z

niego uczynić Najpotężniejszego Czarodzieja. Teraz wszystko wskazuje na to, że wrócił...

Pierwsi Niewidzialni

Damon

Devlin

Greta

Ken (przyszły wujek Douglasa)

Mark

Susan (przyszła babcia Crystal)

Dla Gio-lei

mojego osobistego magicznego napoju

P

ROLOG

Półcień. Wilgoć i zapach pleśni.

Starzec postawił szachownicę na zakurzonym stole.

Nie była to prawdziwa szachownica. Kiedyś musiała być pokrywą skrzyni albo kufra.

Starzec narysował na niej poprzeczne linie i pomazał kawałkiem węgla te pola, które powinny

być czarne.

Zaczął ustawiać fragmenty kamienia, w których jedynie jego oczy mogły rozpoznać

figury szachowe. Były wszystkie i świetnie nadawały się do gry.

Głęboko odetchnął. Czekał wiele lat i wreszcie nadszedł ten moment.

Delektował się tą krótką chwilą, która dzieliła go od początku partii. Jeszcze raz

przebiegł wzrokiem nędzną, wykutą w skale izbę. W końcu wyciągnął rękę, podniósł

pierwszy kawałek, pierwszą figurę.

I zrobił ruch.

R

OZDZIAŁ

1.

Niewidzialni

Stara kryjówka Angusa Scrimma wznosi się na cichej skale.

Noc jest jasna i ciepła. Wszystko wydaje się spokojne.

Ale tak nie jest. Trójka dzieci została uwięziona wewnątrz. Czeka je los okropniejszy

od tego, który są w stanie sobie wyobrazić.

Na początku, zamknięte w podziemnej izbie, starały się uciec. Potem krzyczały. Ale

nikt ich nie usłyszał.

Nikt nie przybędzie im z pomocą.

Żaden dorosły.

- Niewidzialni, obecni? - szepcze Damon, trzynastoletni przywódca bandy

Niewidzialnych. Chowa się na tyłach willi.

Wokoło nic nie zdradza obecności innych osób. A jednak pada odpowiedź. Kolejne

szepty dochodzą z lasu nieopodal domu:

- Greta, obecna!

- Mark, obecny!

- Ken, obecny!

- Devlin, obecny!

- Susan, obecna!

- Dobrze - odpowiada Damon. - Sprawy mają się tak: jesteśmy ostatnią deską ratunku

dla tych dzieci. Scrimm to twardy orzech do zgryzienia, ale jeśli uda nam się razem dostać do

jego domu, to nie sądzę, aby zdołał powstrzymać nas wszystkich. Jeśli ktoś da się złapać, tym

gorzej dla niego, okej? Pierwszy, któremu uda się uwolnić dzieci, ma iść na policję i

opowiedzieć wszystko. Na trzy: jeden... dwa...

Damon waha się. Ta misja jest inna niż pozostałe: tym razem grozi im prawdziwe

niebezpieczeństwo. Jeśli któreś z nich zostanie schwytane, czeka je los gorszy od losu dzieci, a

odpowiedzialny za to jest on. A jednak jest już za późno, aby się wycofać. Scrimm nie jest

głupi: z pewnością zorientował się, że przyszli. Wie, kim są i w mgnieniu oka dowie się, gdzie

mieszkają. Przyjdzie do ich domów, zabierze jednego za drugim... Nie, nie może się teraz

wycofać.

- Trzy!

Skąd może wiedzieć, że właśnie to słowo odmieni bieg ich życia?

Greta, Mark, Ken, Devlin i Susan ruszają naprzód. Każdy z innej strony atakuje dom

Angusa Scrimma.

Mają świadomość, że nie każdemu się uda, ale chcą podjąć ryzyko. W ich rękach leży

los trójki uwięzionych dzieci.

Greta dobiega jako pierwsza. Odrzuca z twarzy kosmyk długich, czarnych włosów i

staje przed oknem. Nikogo tam nie widać, a okno jest tylko uchylone. „Jesteś pewny siebie,

co, Scrimm? - myśli dziewczynka. - Poczynając od tej nocy, będziesz mniej pewny siebie!”

W jednej chwili wślizguje się do spowitego w ciemności domu.

*

Mark idzie w stronę schodów kuchennych. Kij do baseballa, który ściska w dłoni,

dodaje mu pewności siebie. Naciska klamkę, która... ustępuje!

„Za łatwo to idzie - myśli. - Albo Scrimm jest skończonym idiotą, albo na nas czeka...”

Przechodzi przez próg. Kiedy zanurza się w ciemności domu, inna myśl rozbłyska mu

w głowie: a jeśli Scrimm nie ma się czego bać? Tych kilku złodziei, którzy zapuścili się aż

tutaj, skończyło raczej źle, paru z nich postradało zmysły. Poza tym Damon obawia się, że

Scrimm kontroluje też policję.

Ale raczej nie spodziewa się bandy dzieciaków...

*

Ken już z daleka zauważył tuż nad ziemią wąskie piwniczne okienko. To właśnie w

piwnicy mogą być ukryte dzieci. Okienko jest zamknięte, ale Ken bez wahania zdejmuje kurtkę

i, aby wyciszyć uderzenie, owija w nią znaleziony kamień. Coś niespodziewanie poruszyło się

tuż za nim... To Damon, to tylko Damon. Po prostu wpadli na ten sam pomysł, tym lepiej. W

chwilę później już są w środku.

*

Devlin waha się: inni weszli bez przeszkód. Dziwne. A jeśli to pułapka? Z domu nie

dochodzi żaden odgłos. Może już wszyscy jego przyjaciele zostali schwytani, a teraz jego

czeka ten sam los? Może najlepiej będzie poczekać kilka minut? Pozostawić przyjaciołom

czas potrzebny do odnalezienia dzieci, a jeśli będą w niebezpieczeństwie, ruszyć im z

pomocą? Tak, lepiej zostać i poczekać. To dobry plan. I pewny.

*

Susan widzi, że Devlin został z tyłu. Przez chwilę ma ochotę podejść do niego i

zapytać, co się z nim dzieje. Ale zmienia zdanie. Jeśli Devlin nie czuje się na siłach, to lepiej,

aby został tam, gdzie jest. Dziewczynka zakrada się do drugiego otwartego okna,

znajdującego się naprzeciw tego, którym weszła Greta. Scrimm zostawił wszystko otwarte - to

zły znak... a jeśli zamordował dzieci? Nie, nie powinna tak myśleć. Musi się skoncentrować. I

zmusić te przeklęte nogi, aby przestały się tak trząść!

*

Greta idzie po omacku przez pokój oświetlony niebieskawą poświatą księżyca.

Przemyka pomiędzy wyspami bladego światła i studniami głębokiej czerni. Przez chwilę jest

zła na Damona, że nie pozwolił im zabrać ze sobą nawet zapalniczek, ale wkrótce słyszy

skrzypienie dochodzące z korytarza i rozumie, że Damon miał rację: w ciemności nic nie

zdradza jej obecności. Jeśli tylko uda jej się stać w bezruchu...

- Hej, co my tu mamy?

Czy to głos Scrimma? Nie potrafiłaby teraz powiedzieć. Ale jest kpiący, złośliwy.

Serce wali jej jak szalone, a kroki w korytarzu zbliżają się. Chciałaby uciec przez otwarte

okno, ale jest już za daleko. Musiałaby przejść obok drzwi wychodzących na korytarz... Brak

jej odwagi!

- Chodź tu, ptaszynko, chodź do wujka Angusa. Nic złego ci nie zrobię...

Zrozpaczona rozgląda się. Może powinna wołać o pomoc? Ale w ten sposób

naraziłaby przyjaciół... Ręką głaszcze nóż sprężynowy pożyczony od Damona. Jeden dał jej, a

drugi Susan. „Lepiej żeby je miały dziewczyny - powiedział. - Będą czuły się pewniej.”

Nagle spostrzega, że w głębi pokoju są jeszcze jedne drzwi. Zbiera w sobie całą

odwagę i rusza w ich kierunku.

*

Mark przechodzi przez pokój, który chyba jest jadalnią. Nagle widzi, że jakiś cień

chowa się za dużym stołem.

- Hej, to wy? - szepcze Mark, ściskając mocniej kij baseballowy. Pocą mu się ręce. -

Hej, to wy?

Żadnej odpowiedzi, jedynie westchnienie podobne do skamlenia.

Ciężkie charczenie dochodzi zza stołu, gdzie zniknął cień. Charczenie dużego zwierza.

- Ommammussiukkochanna... - szepcze Mark. Nawet kij baseballowy nie dodaje mu

już pewności siebie.

Biegnie teraz w stronę drzwi, przez które wszedł do pokoju. Korytarz, pokój, znów

korytarz. Drapanie pazurów o podłogę za plecami. Zwierz musi być tuż za nim.

„Odwagi, zaraz będziesz bezpieczny - dodaje sobie otuchy. - Skręć za rogiem, biegnij

zygzakiem, zgub go!”

Zwierz jest tuż-tuż. Przewraca krzesła, uderza o futryny. Jest olbrzymi.

Nie! Nie ma wyjścia! Musiał skręcić w niewłaściwym miejscu!

Znów biegnie i płacze. Za plecami słyszy kłapnięcie szczęk.

Na karku gorący oddech bestii.

*

- Nic nie słyszałeś? - wykrzykuje Damon, zapominając o ostrożności.

- A co miałem słyszeć? - odpowiada w roztargnieniu Ken. Są w sekretnym pokoiku, tuż

obok biblioteki i cała uwaga Kena skupiona jest na książkach.

- Nie wiem, tak jakby ktoś biegł...

- Spójrz tutaj - szepcze podekscytowany Ken. Przesuwa palcami po grzbietach książek.

- Mają setki lat! Posłuchaj: „Magiczna pełnia księżyca”, „Młot czarownicy”, „Rytuały i

egzorcyzmy”...

Damon rozgląda się. Zakurzone półki uginają się pod ciężarem podobnie zakurzonych

tomów.

- „Świat nieśmiertelnych” - czyta. - De mas..., De mast...

- „De Masticatione Mortuorum” - to po łacinie. Każda z tych książek warta jest

fortunę. Skąd on je ma?

- Pytanie powinno raczej brzmieć: po co mu one?

W tym momencie rozlega się krzyk.

- Słyszałeś? - szepcze Damon, ciągnąc za rękaw Kena.

- To Mark - odpowiada przyjaciel. - Ma kłopoty.

- Musimy mu pomóc!

- Nie, umowa była inna! Musimy najpierw odnaleźć dzieci! - rzuca nerwowo Ken. Wie,

że musi zostawić na razie Marka, bo on i Damon mogą być ostatnią deską ratunku dla tych

niewinnych istot.

- Do diabła! - Damon odpycha Kena i biegnie w stronę schodów. - Nie mogę przecież

dać go zabić!

Ken widzi, jak przyjaciel znika w górze schodów. Cedzi przekleństwo i właśnie ma

ruszyć w jego ślady, kiedy coś zwraca jego uwagę: na pulpicie leży otwarta księga... Na

pierwszy rzut oka nie różni się niczym od pozostałych, ale przyciąga go niczym w hipnozie.

Zamyka ją i czyta tytuł: „Malartium”.

*

Czerwony błysk. Coś uderza Susan w twarz i rzuca nią o ścianę. Jeszcze jeden błysk i

jeszcze jedno uderzenie. I znów. W ustach czuje smak krwi. Jej ubranie w miejscach uderzeń

zajmuje się płomieniami. Histerycznie próbuje ugasić ogień, ale tylko rani się w nogę -

własnym nożem. Odrzuca go ze złością, chwyta z krzesła poduszkę i stara się stłumić

płomienie.

Wokoło niej pojawiają się ogniste spirale, piekielne meteory. Ucieka, zapuszczając się

w gęsty labirynt korytarzy, ale płomienie podążają za nią, parzą ją.

- Aaach!

Jeden z nich uderza ją w plecy. Włosy! Palą jej się włosy!

*

Stojący na zewnątrz Devlin słyszy hałasy i wrzaski. Chciałby ruszyć z pomocą, ale nie

może: za bardzo się boi.

Błyskawica przecina niebo. Devlin podskakuje. Chwilę wcześniej nie było żadnej

chmury na niebie, a teraz rozpętuje się burza.

- Nie powinieneś się wstydzić, synu.

Devlin odwraca się. Widzi go. To Scrimm. Jest zbyt blisko. Nie da rady uciec.

- To nie hańba uniknąć przegranej w zaraniu bitwy.

Mężczyzna kuca obok niego. Uśmiecha się drwiąco. Deszcz maluje na niebiesko jego

czarne włosy i spiczastą brodę. Ma na sobie długą, ciemną szatę. Jego skóra jest koloru kości

słoniowej. W oczach błyszczy piekielny ogień. Ręka, którą opiera o udo Devlina, jest jak z

lodu, mrozi mu krew i serce.

- W środku nie ma nikogo. Nikt nie może wyrządzić krzywdy twoim przyjaciołom. Nikt

oprócz nich samych.

Devlin nie rozumie, co chce powiedzieć ten człowiek ani dlaczego tak głośno się

śmieje.

- Popatrz, Devlin - chwyta go za głowę i wpatruje się dziko w jego oczy.

Wtedy Devlin widzi.

Widzi Gretę. Jest przekonana, że schwytał ją Scrimm. Nie wie, gdzie uciekać. Bije go

rękami, uderza w niego nożem...

Rani też Marka, który myśli, że walczy z bestią. Płacze, wrzeszczy, stara się ją

odepchnąć. Ale bestia wydaje się nieczuła na uderzenia jego kija.

Susan czuje, że płonie. Bije rękami i kopie pustkę... Ale uderza Damona, który broni

się, jak umie, tym, co ma pod ręką. Myśli, że atakuje go wielki pająk, że zawija go w swą

pajęczynę.

*

- Widzisz ich, Devlin? - śmieje się Scrimm, nie wypuszczając z dłoni twarzy chłopca. -

Teraz rozumiesz, dlaczego nic nie możecie mi zrobić?

- D... dd... - usta Devlina odmawiają mu posłuszeństwa.

- Co? Co chcesz mi powiedzieć, nędzny smarkaczu?

- Dość!

Już z daleka, z bardzo daleka, przytłumiony grzmotami i odgłosami burzy, dobiega go

głos Scrimma.

- Czary to nie zabawa dla dzieci, mój drogi.

- Doooość!

Devlin mdleje.

*

Jest jasno jak w dzień. To błyskawice oświetlają siedzibę Angusa Scrimma. Grecie,

Markowi, Damonowi i Susan nagle wracają zmysły. Są poobijani, spuchnięci, pokrwawieni.

Wstają z trudem, pomagając sobie nawzajem. Dom jest pusty. Nikt ich nie wyrzuca, w

ogóle nikogo nie widać. I to właśnie chce im powiedzieć Angus Scrimm: że są dla niego

nikim.

Pozwala im odejść, bo nie są w stanie mu zagrozić. Wstają więc i odchodzą w deszczu,

nie patrząc sobie w oczy, nic do siebie nie mówiąc.

Nikt, nawet Angus Scrimm, nie zauważył, że wśród pokonanych brakuje Kena,

szóstego Niewidzialnego.

*

- Przepraszam, halo, przepraszam...

Douglas Macleod gwałtownie zdejmuje słuchawki, przez które słucha ścieżki

dźwiękowej filmu.

- Tak?

Stewardessa wydaje się wahać.

- Twój sok pomarańczowy... Przepraszam, spałeś?

- Nie, nie, oglądałem film. Dziękuję.

Douglas pociąga duży łyk soku i stawia szklankę na stoliku obok okna.

Mimo swoich dwunastu lat, nie po raz pierwszy podróżuje samolotem. Jego rodzice -

doradcy do spraw restrukturyzacji przedsiębiorstw dla sieci supermarketów - ciągle

podróżowali. Odkąd tylko sięgał pamięcią, ciągle kursował pomiędzy Nowym Jorkiem,

Bostonem, Memphis i Los Angeles... Potem nagle mama umarła, a tata jeszcze bardziej

poświęcił się pracy. Od tamtej pory chłopiec zawsze spędzał wakacje na koloniach albo u

krewnych. Tym razem wybór padł na wuja Kendreda, starszego brata mamy. Wuj mieszka w

ślicznym miasteczku nad brzegiem morza, tak przynajmniej mówił tata. Ale tata zawsze

trochę przesadza.

Strzepnął z siebie okruszki krakersów, którymi wcześniej się zajadał. To było

silniejsze od niego: zawsze musiał coś chrupać, kiedy czytał albo był w kinie. Pewnie dlatego

ważył znacznie więcej niż chłopcy w jego wieku.

Trzeba też przyznać, że niewiele robił, aby utrzymać formę. Wolał czytać komiksy o

superbohaterach zamiast grać w piłkę. Tylko czasami zdobywał się na wysiłek fizyczny i

obijał sobie kolana na skateboardzie... O, tak, w tym był naprawdę niezły!

Znów założył słuchawki i podniósł wzrok na ekran znajdujący się nad środkowymi

fotelami. Rozkojarzył się... Kto wie, co robili Niewidzialni?

Jedno spojrzenie starczyło, aby zorientował się, że coś było nie tak. Wcześniej oglądał

pasjonujący thriller o bandzie dzieciaków, a teraz leciał odcinek Simpsonów. Stewardessa nie

odeszła daleko. Zawołał ją:

- Przepraszam, proszę pani...

- Tak, słucham.

- No, to nie takie ważne, ale... co się stało z tym filmem, który leciał wcześniej?

- Jakim filmem?

- Tym o bandzie dzieciaków, Niewidzialnych... Tym, w którym...

Kobieta zerknęła na ekran.

- Ale przedtem nie było żadnego innego filmu.

- Ależ tak, ten film, w którym...

- Rozumiem - powiedziała kobieta i szeroko się uśmiechnęła. - Może po prostu

zasnąłeś i coś ci się śniło, co?

Douglas nie odpowiedział. Był pewien, że widział ten film... Ale jeżeli ta kobieta

zaręczała, że wcześniej puszczali tylko Simpsonów, to musiał faktycznie się zdrzemnąć. Albo

znów miał tę swoją dziurę w pamięci. W takich momentach zupełnie tracił świadomość tego,

co się działo wokoło.

Czasami go to przerażało, ale nigdy nie odważył się pisnąć nikomu ani słowa o swojej

przypadłości. Zresztą, z kim miałby na ten temat rozmawiać? Tak często się przeprowadzał,

że nie miał czasu znaleźć przyjaciół, którym mógłby się zwierzyć.

Stewardessa uśmiechnęła się wyrozumiale.

- Och, nie przejmuj się, to się często zdarza. W zeszłym tygodniu pewien pasażer

zasnął - lecieliśmy do Kanady - a kiedy się obudził, zapytał, kiedy lądujemy w Rzymie!

Musieliśmy wezwać kapitana. Potem się uspokoił i sam przyznał, że chciał lecieć do Kanady,

a nie do Rzymu...

Douglas uśmiechnął się także, a stewardessa poszła do innego pasażera.

Brakowało jeszcze jakichś dwudziestu minut do lądowania i dobrze byłoby uciąć

sobie drzemkę. Położył słuchawki na stoliku i usiadł wygodniej w fotelu.

Zanim zasnął, przez głowę przemknęło mu jeszcze: „Niewidzialni... Szkoda. Ten film

był taki wciągający...”

R

OZDZIAŁ

2.

Pies tropiciel

Robert Kershaw wydal z siebie pomruk zadowolenia, który zakłócił ciszę hotelowego

pokoju.

Był to hotel najniższej kategorii, jak wszystkie te, w których się zatrzymywał, ale nie

miało to dla niego znaczenia. Uważał siebie za prawdziwego psa tropiciela: skupiał się

jedynie na tym, czego szukał.

A szukał czegoś już od wielu lat. I nie zamierzał się zatrzymywać.

Drżącymi rękami wyjął nożyczki z etui i zaczął wycinać artykuł z lokalnej gazety.

Chciał wraz z innymi wkleić go do zeszytu, który trzymał właśnie przed sobą. Brulion do

połowy zapełniony był podobnymi wycinkami.

D

ZIECKO W TAJEMNICZY SPOSÓB URATOWANE OD PŁOMIENI

Policja wyjaśnia, że uratowały je dziwne dzieci, które nie bały się ognia.

P

ORWANI UCZNIOWIE UWOLNIENI

Kiedy zapytano ich o to, jak udało im się uciec, niektórzy nie chcieli

mówić, pozostali wyjaśniali, że uwolniła ich grupa rówieśników,

którzy mówili o sobie Niewidzialni. Anonimowi bohaterowie pojawili

się jakby spod ziemi, a potem zniknęli w równie tajemniczych

okolicznościach.

Z

AGINIONA PODCZAS ZAWIEI ŚNIEŻNEJ DZIEWCZYNKA

ZOSTAJE ODPROWADZONA DO DOMU

PRZEZ CHŁOPCA

,

KTÓRY WKRÓTCE POTEM ZNIKA

CZY MAMY DO CZYNIENIA Z DUCHEM

?

Kolumienek o podobnej treści były dziesiątki, ale ten fragment, który właśnie wycinał,

miał trafić do części wypadków szczególnych. Zawierał dwie precyzyjne wskazówki: imię i

miejsce. Dlatego właśnie był niezwykły. Jego treść brzmiała:

R

ANDY WYCHODZI ZE ŚPIĄCZKI

!

Randy od wielu już dni leżał w szpitalnym łóżku na skutek strasznego

wypadku samochodowego, któremu uległo auto jego rodziców.

Jednak wczoraj wieczorem nagle otworzył oczy. Płaczącym ze

szczęścia rodzicom powiedział, że we śnie jakaś dziewczynka

wskazała mu drogę powrotną do własnego ciała i przywróciła go do

życia. Z opowiadania chłopca wynika, że dziewczynka miała na imię

Greta i pochodziła z Misty Bay. Miasto o tej nazwie faktycznie

istnieje i znajduje się na Półwyspie Monterey, w Kalifornii. Jak

tłumaczyć to zjawisko? Lekarze przedstawiają swoje hipotezy...

Artykuł miał ciąg dalszy, ale Robert nie był nim zainteresowany. Co go obchodziły

nic nieznaczące domniemania? Tylko on dysponował elementami tej układanki. Może już

wkrótce ułoży się ona w całość? Zwłaszcza teraz, gdy uzyskał dwie dodatkowe wskazówki:

imię Greta oraz miejsce: Misty Bay w Kalifornii.

*

Spojrzał na otwartą na stole mapę Stanów Zjednoczonych. Czerwonymi kółkami

zaznaczone były miejsca związane z wydarzeniami opisanymi w gazetach. Obok kółek

widniały daty. Obejmowały ostatnie dziesięć lat. Można byłoby powiedzieć, że wydarzenia

miały miejsce w przypadkowych lokalizacjach - ale tylko po pobieżnej analizie. Bo w ciągu

ostatniego roku zdążały w stronę konkretnego miejsca: Misty Bay w Kalifornii.

Misty Bay. Wracali do domu.

R

OZDZIAŁ

3.

Witaj w Misty Bay

Douglas Macleod wylądował wczesnym popołudniem. Przystanek autobusowy

znajdował się dokładnie tam, gdzie mówił tata. Miał szczęście, autobus miał za chwilę

odjechać. W niecałą godzinę powinien być na miejscu.

Misty Bay. Ciekawe, jak mu tam będzie...

Miasteczko ukazało mu się tak, jak ukazywało się wszystkim tym, którzy jechali

samochodem. Zobaczył je w dole, w naturalnej zatoce, właśnie wtedy, kiedy autobus zaczął

zjeżdżać w dół po wykutej w skale drodze. Drodze tak pochyłej, że Douglas miał wrażenie, że

jeszcze trochę, a spadną w dół.

Zamknął swój egzemplarz „X-Menów”, włożył go do plecaka i znów zaczął kruszyć.

Kiedy autokar wjeżdżał między domki na wzgórzu, Douglas pomyślał o wujku, który

prawdopodobnie już na niego czekał na przystanku. Jego pełne imię brzmiało Kendred, on

jednak nalegał, aby nazywać go po prostu wujkiem Kenem. Twierdził, że słuchanie własnego

imienia w pełnym brzmieniu sprawia, że chce mu się ziewać. Douglas spotkał go dotąd tylko

kilka razy: wtedy, kiedy przyjeżdżał w odwiedziny do swojej siostry, mamy Douglasa, od

której był znacznie starszy. Wówczas jednak spotykali się raczej rzadko.

Potem, po śmierci mamy, już go nie widywał, dzwonili do siebie jedynie na święta.

Jednak wujek chętnie zaprosił go do siebie tego lata i dlatego Douglas siedział teraz w

autobusie jadącym ulicami Misty Bay w stronę portu, gdzie znajdował się przystanek.

Autobus skręcił właśnie po raz ostatni, w nadmorską aleję, a dalej widać już było...

tak, z całą pewnością, dworzec autobusowy.

Na przystanku oczekujący na podróżnych ruszyli tłumnie, aby ich powitać, ale po

wujku nie było nawet śladu. Wśród bagaży wystawionych na chodnik Douglas wypatrzył

swoją pękatą torbę. Ruszył przez tłum, aby ją zabrać. Nagle w jego dłoni pojawiła się ulotka

ze złotym napisem na czarnym tle:

C

HCECIE POZNAĆ PRZYSZŁOŚĆ

?

C

HCECIE NAUCZYĆ SIĘ KORZYSTAĆ Z TKWIĄCEJ W WAS

MOCY

?

S

KONTAKTUJCIE SIĘ Z

G

RETĄ

R

OWLANDS

,

CHIROMANTKĄ

,

EKSPERTKĄ W TWORZENIU

HOROSKOPÓW I CZYTANIU Z RĘKI

.

T

ELEFON

...

*

- Douglas? Cześć, Douglas, wybacz spóźnienie!

Chłopiec podniósł wzrok i zobaczył zbliżającego się wujka. Poznał go natychmiast,

mimo że nie był ubrany na sportowo jak zwykle, ale miał na sobie elegancki ciemnoszary

garnitur i równie elegancki krawat.

Posiwiał od ostatniego razu, kiedy się widzieli i chłopak złapał się na myśli, że

przypomina mu mistrza Gepetto z disneyowskiego Pinokia. Był o wiele starszy niż jego

ojciec, mógł mieć około siedemdziesięciu lat i był znacznie szczuplejszy. Na jego twarzy

malował się smutek, który jednak zaraz zniknął, gdy zobaczył Douglasa.

Chłopiec z uśmiechem włożył do kieszeni ulotkę i podniósł torbę.

- Douglas! Jak się masz, synu?

- Świetnie, wujku Kendr... Kenie. Jak się miewa ciocia?

- Burczy jak zupa fasolowa. Wiesz, jak mówią? Nic nowego... A w szkole? Tata mi

mówił, że poszło ci dość dobrze!

- No tak, nieźle, dzięki!...

Tak jak obawiał się Douglas, czas i odległość spowodowały, że rozmowa się nie

kleiła. Po chwili pełnej zażenowania dodał:

- Jaki jesteś elegancki, wujku! To ze względu na mnie?

Mężczyzna znów posmutniał i chłopiec przestraszył się, że popełnił gafę. Wujek

chyba się zorientował, więc uśmiechnął się i wytłumaczył, że właśnie wraca z pogrzebu.

Kilka dni wcześniej umarła Susan Cooper, jego przyjaciółka z lat dziecinnych.

- Jeszcze nią była? To znaczy, mam na myśli, ciągle się przyjaźniliście? - zapytał

Douglas.

- No tak, w sumie czasem nie widywaliśmy się po kilka lat. Pewnie wyda ci się to

dziwne w tak małym mieście jak nasze... Wiesz, w dzieciństwie oceniamy ludzi na podstawie

sympatii, uczuć, ale potem, kiedy się dorasta, sposób oceny się zmienia...

Wydawało się, że wujek powiedział to bardziej do siebie niż do chłopca. Nagle

zatrzymał się, jakby właśnie dotarł do niego głębszy sens własnych słów i dopiero teraz

zaczął się nad nimi zastanawiać.

Douglas, niepewny, czy dobrze zrozumiał, nie chciał patrzeć na smutek wujka. Trzeba

go koniecznie trochę rozbawić.

- Idziemy do domu? - rzucił swobodnym tonem.

Najwyraźniej wujek właśnie tego potrzebował, bo pojaśniał jak ktoś, kto trzyma w

zanadrzu niespodziankę.

- Nie, jeszcze nie, Douglas. Chcę ci jeszcze coś pokazać...

Wkrótce potem auto wujka pięło się pod górę, tą samą drogą, którą wcześniej jechał

Douglas. Potem jednak skręcili w węższą szosę prowadzącą do tunelu. Wjechali do środka.

Dłuższy czas jechali wzdłuż linii brzegowej oceanu, pnąc się powoli drogą jeszcze

bardziej stromą od tej, którą jechał autobus. Chłopiec zaczął się zastanawiać, kiedy wreszcie

dotrą do celu.

W końcu wjechali na sam szczyt wzgórza. Wóz przejechał przez pustynny płaskowyż,

dojechał do przylądka wysuniętego nad morze i tam się zatrzymali. Wujek Ken zgasił silnik i

rzucił chłopcu wyczekujące spojrzenie. Później, bez słowa, oparł się wygodniej w fotelu i

najspokojniej zaczął sobie czyścić okulary.

Douglas chciał coś powiedzieć, ale mężczyzna uśmiechnął się i uciszył go, podnosząc

palec do ust.

- Cierpliwości, cierpliwości, Douglas... - Po chwili zastanowienia otworzył drzwi

samochodu i dodał: - Wyjdź, będziemy lepiej widzieć.

Chłopiec zdziwił się, ale posłusznie wykonał polecenie. Podszedł do Kena. Stanął tuż

przy krawędzi skały. No, może nie doszedł do samej krawędzi: cierpiał na zawroty głowy i

unikał dużych wysokości. Tym bardziej że już pobieżny rzut oka w dół upewnił go, iż musi

być bardzo ostrożny.

Spojrzał na wujka. Ten wpatrywał się w ocean. Chłopiec podążył za jego wzrokiem

wzdłuż linii horyzontu, ale myślami był w domu, przy swoim ojcu. Właśnie zaczął się

zastanawiać, czy da radę wytrzymać z wujkiem, który najwyraźniej ma nierówno pod sufitem,

kiedy wody rozstąpiły się i - ocean eksplodował.

Piana opadła na dół, odsłaniając olbrzymią, ciemną sylwetkę, która to pojawiała się, to

znikała. Wkrótce nastąpiła następna eksplozja, jeszcze jedna i kolejna...

- Wieloryby! - wykrzyknął wujek Ken. - O tej porze zwykle witają się z nami.

Spóźniły się o kilka dni, ale i tak chciałem cię zabrać... Wiesz, wiedziałem, że masz szczęście

i proszę, co ty na to?

Spotykając wujka po latach, Douglas zadawał sobie pytanie, jakim jest on typem

człowieka. Chwilę później zaczął wyrabiać sobie zdanie, a teraz był już pewien: jego wujek

był niewątpliwie człowiekiem dziwnym.

Poczuł na twarzy bryzę wywołaną pojawieniem się wielorybów. Wiatr przywiał ją aż

do nich. Normalnie zakryłby twarz ręką, ale tym razem tego nie zrobił; wydawało mu się to

nieodpowiednie. Pozwolił, by zmokły mu włosy, a z dna pamięci powracała do niego dziwna

myśl - myśl o chrzcie. Tak, w pewnym sensie było to powitanie Misty Bay.

Po raz pierwszy od przyjazdu poczuł się bardziej na swoim miejscu i wyszeptał

bezwiednie:

- Cześć, Misty. Przybyłem.

Wujek go nie usłyszał.

R

OZDZIAŁ

4.

Ktoś we mgle

Gdy wracali, słońce zaczęło już zachodzić. Znad morza podnosiła się gęsta mgła,

która szybko zmieniała pejzaż: jeśli w dzień miasteczko wydawało się skąpane w słońcu, to

teraz wszystko zaczęło wyglądać jak w niepokojącym śnie: ulice wyludniały się, a domy

znikały w oparach. Szybki, regularny ruch mgły przywodził na myśl olbrzyma, który naciąga

na głowę biały, wełniany pled.

Wujek Ken zapalił światła.

- Obawiam się, Douglas, że będę musiał zrobić mały objazd, aby dotrzeć do głównej

drogi, którą przyjechałeś tu autobusem... Boję się, że w tej mgle pomylę zakręty, a skutki tego

mogłyby być trudne do przewidzenia...

Pojechali więc znów na szczyt góry.

Nagle podmuch wiatru uniósł z jednej strony mgłę i zanim znów zdołała opaść,

Douglasowi wydawało się, że przed sobą, na łące, dostrzega jakąś postać. Wujek Ken jechał

dalej i pogwizdywał jak gdyby nigdy nic. Nagle postać wyrosła dokładnie przed nimi. Jej

oczy błyszczały jak u kota.

- Hamuj, wujku!

Kendred zahamował gwałtownie, zatrzymując się kilka centymetrów przed chłopcem

w okularach o bardzo grubych szkłach. „To one tak błyszczały” - pomyślał Douglas.

Chłopiec zapukał w okno samochodu od strony wujka Kena.

- Panie Halloway, czy byłby pan tak uprzejmy i zabrał mnie do samochodu? - chłopiec

nieskutecznie próbował ukryć niepokój; zdradzały go ugrzecznione słownictwo i niepewny

uśmiech.

„Ale spanikowany - pomyślał Douglas. - Wystarczy posłuchać, jak ciężko sapie!”

- Do diaska, Peter, mogłem cię zabić!...

Kiedy wujek otwierał mu tylne drzwi, Douglas zobaczył na łące także inne postaci.

Wszystkie nieruchome jak pomniki. Przypominały dzieci w jego wieku, choć nie można było

dostrzec rysów ich twarzy. Niektóre z nich były pochylone, jakby próbując złapać oddech. To

musiał być niezły pościg!

- Peterze Peaky, czy możesz mi wytłumaczyć zatem...?

- Och, to nie ma znaczenia, panie Halloway. Może wyda się to panu niegrzeczne, ale

czy mógłby mnie pan po prostu podwieźć do domu? - odpowiedział Peter, wpatrując się w

mgłę za oknem.

Wujek jednak nie zamierzał tak tego zostawić.

- Peter, nie poznaję cię... Ktoś za tobą biegł, tak? - dopytywał wujek Ken, chwytając

za klamkę, by wysiąść z auta.

- Nie, nie, proszę pana, proszę na to nie zwracać uwagi. Jeśli pan cokolwiek im powie,

nigdy nie zostawią mnie w spokoju!

- Kto, Peter? Co się stało?

- Lance Honeygood i jego banda! Lance znów nie zdał w tym roku i uważa, że to moja

wina!

Wujek Ken się uśmiechnął.

- Ach, jeśli to o to chodzi, to przyjmij moje gratulacje.

- Co, proszę? - Peter Peaky wlepił w wuja niepewne spojrzenie.

- Myślę sobie, że na koniec roku miałeś najlepsze świadectwo w klasie, co? -

uśmiechnął się Kendred.

Peter Peaky opuścił wzrok i na jego twarzy pojawił się słaby uśmiech.

- No cóż, w istocie...

- Peter, to mój siostrzeniec, Douglas...

- Cześć - rzucił Douglas.

- ...który zostanie u mnie przez kilka tygodni. Może wpadłbyś do nas na kolację?

Myślę, że masz zdecydowanie większe szanse niż ja pomóc mu zaaklimatyzować się w

naszym mieście.

Samochód ruszył. Douglas uścisnął dłoń Peterowi. Ten jednak nie zaszczycił go aż

dotąd ani jednym spojrzeniem. Wciąż patrzył w okno. Dopiero gdy Douglas potrząsał jego

ręką, oderwał wreszcie wzrok od okna i spojrzał na niego: najpierw z niepokojem, a potem z

coraz większą radością.

Wydawało się, mimo ciemności, że Peter zaczerwienił się, kiedy mówił:

- Bardzo mi przyjemnie, Douglas, przykro mi, że poznaliśmy się w tak

niecodziennych okolicznościach...

- Och, żaden problem - rzucił Douglas - mieszkam w domu na uboczu i czasami,

przysięgam, dałbym nie wiem co, aby mieć takich przyjaciół jak ty!

Peter uśmiechnął się i pewniej uścisnął dłoń Douglasa.

Kiedy dojechali do domu wujka, już byli przyjaciółmi.

R

OZDZIAŁ

5.

Przyjazd do domu

- Douuuuuglas, jak miło cię widzieć! - zapiszczała korpulentna ciocia Hettie, rzucając

się siostrzeńcowi na szyję. Potem popatrzyła krzywo na męża.

- Gdzie wyście byli tyle czasu? Chyba nie kazał ci oglądać wielorybów, co? Zabiera

mnie tam od naszego ślubu. Żebyśmy je chociaż raz zobaczyli! Ale gdzie tam! Według mnie

brak mu piątej klepki, no właśnie...

Douglas śmiał się, a wujek przedrzeźniał żonę za jej plecami. Ale gdy odwróciła się

znienacka, przyłapała go jedynie na tym, jak wpatrywał się w sufit z rękami założonymi na

plecy. „Od jak wielu lat powtarzają ten sam żart...” - pomyślał Douglas.

Wreszcie pani domu zauważyła stojącego w progu i spowitego mgłą Petera.

- Och, Peter! Ty też tu jesteś? Wchodź, wchodź, biedactwo, chcesz się przeziębić?

- Jest pani nad wyraz uprzejma, proszę pani - odparł Peter, lekko się ukłoniwszy - nie

ośmieliłbym się sam niepokoić państwa, ale pani mąż...

Nie zdążył dokończyć zdania, gdy ciocia Hettie zabrała go z progu i zdjęła mu kurtkę.

Peter poczuł się, jakby porwało go tornado.

- Och, bardzo dobrze zrobił! - uspokoiła go kobieta.

- Wiesz, chciałam zrobić na Douglasie dobre wrażenie i dlatego, jak zwykle,

przesadziłam. Tym co przygotowałam, mogłabym wykarmić cały regiment!

Zamknęła drzwi wejściowe i popchnęła wszystkich w stronę jadalni.

- Szybko, szybko, myjcie ręce, a potem do stołu! Ken, pokaż im, gdzie jest łazienka!

Och, Peter... zadzwoń do twoich rodziców i powiedz im, że zostajesz u nas na kolacji!

*

Posiłek upływał spokojnie. Na początek podano lasagne z pieca, a na koniec szarlotkę.

Douglas powoli przyzwyczajał się do sposobu mówienia Petera. Zauważył jednak, że oprócz

pięknych manier, miał on dość dziwne zwyczaje. Zanim usiadł do stołu, poprosił o plastikowy

talerzyk, na którym zbierał resztki dla swoich dwóch kotów. I trzeba przyznać, że

zrezygnował z niejednego smakołyku, aby pozostawić go zwierzakom.

Wujek Ken czasami milkł. Douglas domyślił się, że nie opuszczają go myśli o zmarłej

koleżance, Susan Cooper, i że z pewnością chętnie podzieliłby się wspomnieniami, ale

najwyraźniej nie chciał zasmucać jego i Petera. Atmosferę oczyściła niezawodna ciocia.

- Ken, czy coś wiadomo o wnuczce tej biednej Susan?

Wujek posmutniał, jakby nagle zrzucił z siebie garnitur sztucznej wesołości.

- Nie, Hettie, niestety, jeszcze nic nie wiadomo.

Spojrzał na Douglasa.

- Widzisz, Douglas, ta przyjaciółka, o której ci wspominałem, owdowiała kilka lat

temu, ale miała pod swoją opieką wnuczkę, Crystal. W dniu śmierci Susan znikła także ta

dziewczynka...

- O kurczę, została porwana?

- Nie sądzę, ale może coś więcej na ten temat wie nasz przyjaciel, Peter. Chodzą z

Crystal do tej samej klasy.

Peter odłożył na talerz kawałek szarlotki i wytarł usta serwetką.

- Nie potrafię nic powiedzieć, panie Halloway. Mogę jedynie przypuszczać, że Crystal

bała się iść do domu dziecka. Jak panu zapewne wiadomo, nie posiada innych krewnych,

jednak...

- Och, to straszne! - wykrzyknęła ciocia Hettie. - Sądzisz, że ukrywa się gdzieś w

mieście w jakimś brudnym, wilgotnym miejscu, narażając się, kto wie, na jakie

niebezpieczeństwo?

- W istocie, sytuacja właśnie tak może się przedstawiać. Jednak kiedyś wyznała mi, że

jej najgłębszym marzeniem jest zostać aktorką. Nie możemy zatem wykluczyć, że pojechała

aż do Hollywood...

- Och, to straszne! - wykrzyknęła ponownie ciocia. - Sama w Hollywood! Ken,

absolutnie trzeba ją znaleźć! Trzeba dać ogłoszenia w telewizji i uspokoić ją, powiedzieć, że

nie ma się czego bać i poprosić ją, aby wróciła do domu!

- Racja, to dobry pomysł - orzekł po namyśle wujek. - Na dole w bibliotece czekają

gotowe ulotki, których na razie nie rozdaliśmy...

*

Po kolacji wujek Ken zaprowadził Douglasa do jego pokoju.

- Chodźcie, chłopcy, pokażę wam drogę - powiedział, wchodząc na górę po

drewnianych schodach. - Sypialnie są na pierwszym piętrze. Dla ciebie, Douglas,

przeznaczyłem pokój, w którym mieszkałem, kiedy byłem mniej więcej w twoim wieku.

Jesteś w końcu naszym specjalnym gościem.

Na pierwszym piętrze ujrzeli długi korytarz, na który wychodziły drzwi sypialni.

Na samym końcu znajdowały się drewniane drzwi, wykończone na szczycie łukiem.

Prowadziły do nich trzy schodki. Zanim Kendred otworzył drzwi, odwrócił się i puścił oko do

Douglasa.

- Hmmm, mam nadzieję, że lubisz pajęczyny...

Kiedy dziś wieczór podjechali pod dom, Douglas od razu zauważył z prawej strony,

na wysokości pierwszego piętra, wielką kopułę, która wyglądała jak obserwatorium

astronomiczne. Ale dopiero teraz zobaczył pokój od wewnątrz.

- Wow, wujku, super, fantastycznie!

Na drewnianej podłodze leżały stare zabawki. Po lewej stronie znajdowała się szafa i

dość szerokie łóżko przykryte kolorową kołdrą, a po przeciwnej stronie, zajmująca całą

długość ściany, biblioteczka.

Przed kopułą stały trzy typy teleskopów. Z sufitu zwieszały się różnych rozmiarów

kolorowe kule z czerpanego papieru, a pośrodku nich - żółta piłka. Układ słoneczny! I ani

śladu pajęczyn.

- Wujku, nie wiem, co powiedzieć!

- Douglas, odebrało mi mowę z zazdrości! - wyszeptał Peter.

- Wiecie, zawsze interesowała mnie astronomia - powiedział wujek, wchodząc do

pokoju. - Astronomia i książki, trzeba dodać. Tu znajduje się jedynie niewielka ich część. -

Przesunął opuszkami palców po ich grzbietach. - Pozostałe książki są w bibliotece. No

właśnie, jutro musisz ją zobaczyć. Mam niezwykle rzadką kolekcję starych woluminów i...

Wujek zamilkł. Zdał sobie sprawę, że w tym momencie siostrzeniec był zbyt przejęty,

aby myśleć o jego bibliotece.

Douglas rzucił się na łóżko i rozejrzał wokoło.

- O kurczę, nieźle! Naprawdę nieźle!

- Kurczę blade, Doug - powiedział Peter, zerkając przez teleskop - widzę stąd

dokładnie moich rodziców oglądających telewizję!

- Naprawdę? - Douglas podszedł do niego. - Pokaż!

Wujek wycofał się dyskretnie. Zapewnił chłopcom zabawę na całą resztę wieczoru.

*

Później, jeszcze raz podziękowawszy cioci Douglasa za pyszną kolację, Peter poszedł

do domu. Zabrał ze sobą talerzyk z resztkami jedzenia.

Czuł się szczęśliwy, kiedy tak szedł w rzedniejącej mgle, w świetle latarń. Będąc

chłopcem nieśmiałym i zamkniętym w sobie, większość czasu spędzał w towarzystwie mamy

i jej koleżanek. Przychodziły do nich do domu na partię brydża prawie każdego popołudnia.

Ale teraz przyjechał ten grubawy chłopiec i Peter poczuł, że te wakacje nie będą aż tak nudne

jak wszystkie poprzednie. Co więcej, czuł, że nie będą nudne w najmniejszym stopniu. I nie

mylił się.

Domy na wzgórzu w Misty Bay prawie wszystkie były do siebie podobne. Podobne, z

wyjątkiem kopuły. Pokój Petera, tak jak pokój Douglasa, znajdował się na pierwszym piętrze.

Przed pójściem spać chłopiec zsunął do pojemnika na żywność co najlepsze kąski (ciocia

Hettie dołożyła tam całe udo z kurczaka) zamknął go i postawił na parapecie, z drugiej strony

okna, pod czereśniową gałęzią. Zamknął okno i poszedł spać.

„No tak, każdy ma jakieś odchylenie od normy” - pomyślał Douglas, obserwując

kolegę przez teleskop. Odwrócił wzrok i uśmiechnął się na jego wspomnienie. Wyjął z torby

podróżnej piżamę i przygotował się do spania.

R

OZDZIAŁ

6.

Wizyta z przeszłości

Mimo późnej godziny Mark Warrick kolejny raz sprawdzał rachunki. Rzucił

słuchawką, gdy usłyszał, że facet prosił go o przedłużenie spłaty. Jeśli interes przekraczał

jego możliwości, to mógł się nad tym zastanowić wcześniej.

Nie zawsze był taki. Kiedyś wierzył w ideały: altruizm, prawość, przyjaźń... Teraz

altruizm zmienił się w interes, prawość okazała się wadą, a przyjaźń...

Tego popołudnia miał spotkanie. Takie, którego nie można było przesunąć - ze starą

przyjaciółką. To był pogrzeb. Ale nie poszedł na niego. Przecież nie mógł już nic dla niej

zrobić. Susan Cooper... Musiał skończyć pracę, a praca przecież nie lubi czekać.

Chociaż...

Mężczyzna wstał zza biurka. Przeszedł przez obszerny pokój umeblowany antykami

importowanymi z Europy. Podszedł do okna i odsłonił je.

Mieszkał w prestiżowym miejscu, na szczycie wzgórza. Mógł stąd objąć wzrokiem

całe Misty Bay. Widok sięgał aż do portu, aż do tej zawiesistej mgły, która teraz spowijała

ocean.

Przypomniało mu się dzieciństwo, starzy przyjaciele: Susan, ale też Greta. Zawsze

miał do niej sentyment. Kochana, stara, przesądna Greta... Kiedy patrzył na księżyc w pełni,

przypomniała mu się rada, której mu udzieliła: „Nie wyglądaj nocą podczas pełni księżyca

przez okno. Złe moce błądzą wtedy po opuszczonych mostkach kutrów i zapuszczają się w

wilgotne, ciche ulice. Nie wyglądaj wtedy przez okno. Możesz je zobaczyć. A jeśli je

zobaczysz, one zobaczą ciebie!”.

Mark Warrick uśmiechnął się melancholijnie i przesunął dłonią po zmęczonych

oczach.

Usłyszał hałas.

Odwrócił się przerażony, ale w półmroku gabinetu niczego nie zobaczył. Jego oczy

bezradnie wędrowały po pokoju. Żałował, że tak daleko odszedł od lampki stojącej na biurku.

Próbował się uspokoić. Przecież to tylko skrzypienie, jakiś kornik albo stare meble

trzeszczą pod własnym ciężarem... Zazwyczaj nie bywał taki strachliwy, co mu się dzisiaj

stało?

Pewnie był zmęczony. Tak, koniec z pracą na dziś wieczór. Poprawił szlafrok i

westchnął.

Chciał jednak wystawić na próbę swój niemądry niepokój. Podszedł do biurka i zgasił

światło. Znał ten dom jak własną kieszeń, wyłącznik znajdował się w korytarzu, tuż przy

drzwiach gabinetu.

Usłyszał głośny, przenikliwy dzwonek.

- Telefon, to tylko telefon - powiedział sam do siebie. - Uspokój się, co się z tobą

dzieje?

- Halo? - zapytał schrypniętym głosem. Odchrząknął.

Po drugiej stronie nikt nie odpowiedział.

- Halo? Halo? To chyba nie jest dobra pora na głupie żarty?

Znów cisza. Daleki szum.

Chciał odłożyć słuchawkę, ale zmienił zdanie. Palcem nacisnął na widełki.

Przytrzymał je kilka sekund i podniósł palec. Po drugiej stronie cisza. Właściwie nie

zupełna cisza, bo gdzieś z daleka, jak echo, dobiegała go znajomo brzmiąca melodia. Coraz

mocniej przyciskał słuchawkę do ucha. Nagle zrozumiał, że po drugiej stronie ktoś był.

Melodia brzmiała coraz wyraźniej: jakaś dziewczynka śpiewała... śpiewała piosenkę,

której nie słyszał od wielu, wielu lat; potem głos chłopca, coraz bliższy, recytował

wyliczankę; teraz chór dzieci powtarzających przysięgę. Od tego chóru wreszcie odłącza się

jeden głos, jego głos. Jego głos sprzed sześćdziesięciu lat.

- Kto tam? Kim ty jesteś? Czego ode mnie chcesz? - wychrypiał przerażony Mark.

Głosy umilkły. Znów zapadła cisza. Później szum oceanu: wielkie fale rozbijające się

o skałę i odgłos szalejącej burzy. Dokładnie tak, jak tamtej nocy...

Nagle usłyszał męski głos:

- Angus Scrimm. Pamiętasz?

Mark poczuł bolesne ukłucie w klatce piersiowej, nie był w stanie wydobyć z siebie

głosu. Wreszcie wybełkotał:

- To niemożliwe!... On nie żyje! Nie żyje!

- Nie. Ty nie żyjesz.

*

Douglas nagle otworzył oczy. Siedział, nogi zwisały mu z łóżka.

Drżał. Przesunął ręką po koszulce. Była mokra od potu.

Śniło mu się coś złego (albo może miał kolejną dziurę w pamięci, bo niczego nie mógł

sobie przypomnieć) i coś go obudziło, jakiś lament, skamlenie. Siedział nieruchomo w ciszy

pokoju, nadstawiał uszu w oczekiwaniu jakiegoś dźwięku.

Wreszcie usłyszał.

Podobne do płaczu zawodzenie.

Wyskoczył z łóżka i sięgnął po szlafrok. Kiedy go wkładał, uchylił drzwi pokoju. Nic,

cisza.

Nie. Znowu. Odgłos dochodził z parteru.

Zaczął schodzić po schodach. Dom spowijał mrok, który rozpraszało jedynie światło

ulicznych latarni i... ten szczególny, błękitnawy blask zapalonego w salonie telewizora.

Kiedy Douglas stawiał bosą stopę na drewnianej podłodze parteru, rozpoznał głos

wujka. Stanął w drzwiach salonu i zobaczył, jak śpi na kanapie, przed włączonym na pustym

kanale telewizorem.

Poczuł się lepiej, to był tylko sen. Wujek Ken miał zły sen.

Więc może powinien go obudzić?

- Nie...

Douglas stanął jak wryty. Wujek Ken powiedział to szeptem, a potem zaczął płakać.

Potem znów zaczął powtarzać:

- Niewidzialni... Nie... Niewidzialni...

Douglas poczuł, jak krew ścina mu się w żyłach.

Jak to możliwe? Niewidzialni to ta banda dzieciaków z filmu wyświetlanego w

samolocie... z jego snu... Jak to możliwe?

- Nie, to koniec, Damon... Koniec...

Douglas nie mógł tego dłużej słuchać.

- Wujku, wujku, obudź się! - wołał, potrząsając go za ramię.

- Co... Co się dzieje?

- Chyba śniło ci się coś złego, mówiłeś o czymś niewidzialnym...

- O czymś... niewidzialnym?... - Wujek wyglądał na zagubionego, ale tylko przez

chwilę. Zamrugał powiekami i spojrzał na siostrzeńca. Uśmiechnął się.

- Hej, Douglas! Wybacz, że cię obudziłem, to musiał być zły sen, nie ma czego się

bać...

- Ale... ale...

Widząc przejęcie chłopca, wujek Ken wstał i wziął go za rękę.

- Uspokój się, Douglas, chodź do kuchni. Zrobimy sobie mleko z miodem. To był

tylko nieprzyjemny sen, a sny nie mogą zrobić nam nic złego. To tylko... wytwór naszej

wyobraźni.

Wujek Ken włączył światło w kuchni i otworzył lodówkę.

- Często mówią jedynie, że mamy jakiś problem. - Wlał trochę mleka do rondla i

postawił go na kuchni. - Ale częściej świadczą o tym, że za dużo zjedliśmy na kolację -

uśmiechnął się. - Mieszkając z twoją ciocią, będziesz musiał się do tego przyzwyczaić.

Mleko szybko się zagrzało i mężczyzna napełnił dwa kubki, do których dodał po dwie

kopiaste łyżeczki miodu. Podał kubek siostrzeńcowi.

- Tak, tak, wiem - powiedział Douglas, pociągnąwszy głęboki łyk.

- Tylko, wiesz, twoje słowa przywiodły mi na myśl pewien sen, który ja też miałem

i...

- No, to mnie nie dziwi - przerwał mu wujek, popijając mleko.

- Wiesz, czytałem w jakiejś książce, że często zdarza się, że dwie osoby mają ten sam

sen, jeśli mieszkają blisko siebie. Szczególnie, jeśli są krewnymi. Nie wiem, pewnie mają na

siebie wpływ, to musi być jakiś rodzaj... telepatii?

- No widzisz? - roześmiał się wujek. - Właśnie tego słowa szukałem.

Douglas poczuł się lepiej. Przypomniał sobie, że kilka godzin wcześniej wujek

opowiadał mu o swojej bibliotece. Wtedy go nawet nie słuchał, tak bardzo spodobał mu się

jego pokój. Teraz chciał to naprawić.

- A właśnie, wujku, biblioteka... Naprawdę należy do ciebie? Czy tylko tak

powiedziałeś?...

Mężczyzna pojaśniał.

- Nie, w całości należy do mnie. Wiesz, dziadkowie byli zamożnymi ludźmi, a ja

wykorzystałem dużą część pieniędzy, które mi zostawili, na zakup rzadkich książek w

różnych zakątkach świata. W końcu moja kolekcja była tak duża, że musiałem otworzyć

bibliotekę, bo gdzie miałbym je trzymać?

- A skąd się wzięła ta pasja do starych ksiąg? Nie interesowałeś się astronomią?

Wujek się roześmiał. Jego naturalny śmiech rozgrzał Douglasa bardziej niż mleko.

- Och, tak, to prawda, interesowałem się także astronomią. Te dwie pasje narodziły się

mniej więcej jednocześnie. Potem przestałem interesować się astronomią, a miłość do książek

została... Miłość do książek i do różnych historii. Jest to miłość głęboka, którą mam nadzieję

zaszczepić także w innych. To dlatego otworzyłem bibliotekę. I dlatego często organizuję

odczyty: chcę, aby ludzie wciąż mieli odwagę marzyć. Jeśli kiedyś najdzie cię ochota, aby

przyjść, jestem przekonany, że ci się spodoba!

Mężczyzna tryskał entuzjazmem. Było jasne, że jest nieuleczalnym idealistą.

- Historie, Douglas. Gdybyś wiedział, jak są ważne! To w nich zawiera się sens

rzeczy, osób... Od dnia narodzin świat mówi do nas poprzez historie. Wystarczy przyłożyć

ucho do ściany domu, aby opowiedziała ci ona, kto w nim mieszkał lub mieszka. Tym samym

językiem posługuje się trawa, ziemia...

Wujek przerwał. Wpatrywał się w kubek z mlekiem, który trzymał w dłoni tak, jakby

właśnie w nim tkwił sens tego, o czym mówił.

- To one - ciągnął - pozwalają nam frunąć na skrzydłach fantazji, pozwalają nam

uniknąć monotonii i napędzają naszą wyobraźnię. Wyobraźnia jest cennym dobrem, o które

należy dbać i które trzeba rozwijać. A książki opowiadają ci historie, w których jest coś

magicznego, wzruszającego, coś...

Szukał właściwego słowa. Jego wzrok padł na zegar z kukułką.

- O matko! Douglas, jest strasznie późno, a ja ci robię wykład! - Wstał i wyprowadził

go z kuchni.

- Hej, zszedłeś boso? Będziesz miał stopy jak dwie kostki lodu!

Głowa Douglasa wciąż była pełna słów. Spojrzał na swoje stopy i zauważył ze

zdumieniem, że zapomniał włożyć kapcie. Uśmiechnął się i zapytał:

- Ty też idziesz spać, wujku?

Mężczyzna popatrzył na niego. W półmroku jego oczy wydawały się bardziej

zmęczone.

- Dzięki, Douglas, ale myślę, że jeszcze chwilę zostanę i popiszę mój pamiętnik.

Wiesz, to stare przyzwyczajenie, robię to każdego wieczoru... Kto wie, może przeczytawszy

tak wiele historii, chcę po sobie także jakąś zostawić?

- Wujku, chciałem cię o coś prosić... - powiedział chłopiec z wahaniem.

- Śmiało, Douglas. Możesz mnie prosić, o co tylko chcesz.

- Mógłbyś mi opowiedzieć o mojej mamie?

Wujek kiwnął głową. Jego twarz rozjaśnił ciepły uśmiech.

Kiedy później Douglas wrócił do łóżka, nie mógł zasnąć. Obracał się z boku na bok,

ale wciąż miał otwarte oczy. Mimo że opowieść o mamie napełniła go radością, wciąż go coś

niepokoiło. Może to wspomnienie koszmaru?

„Sny nie mogą zrobić nam nic złego” - powiedział wujek. Chłopiec miał nadzieję, że

się nie mylił. Zamknął oczy.

R

OZDZIAŁ

7.

Tajemniczy sprzymierzeniec

Następnego dnia wcześnie rano Peter stanął pod drzwiami Douglasa. Mieli pójść

zwiedzać miasto.

- Dokąd pójdziemy? - dopytywał podekscytowany Douglas, wkładając lekką kurtkę na

tiszert z tygrysem Calvin & Hobbes.

- Wiesz, Douglas - odpowiedział Peter, ruszając w drogę - Misty Bay nie ma do

zaoferowania zbyt wielu opcji... Mamy muzeum morskie, mały park wodny, ale nie ma

odpowiedniej pogody, jak sądzę...

- Podniósł wzrok na skały. - W istocie, mam wrażenie, że największą atrakcję

stanowią groty położone wzdłuż skał nadbrzeżnych i...

- Biiip! - przerwał mu Douglas.

- Tak?

- Biiip, okej, stop, starczy: trafiłeś w samo sedno! Groty, mówisz? Groty i pewnie

jaskinie, co? - dopytywał Douglas z nadzieją.

- Tak, oczywiście, jaskinie też, ale wejścia do większości z nich znajdują się od strony

morza i potrzebna byłaby jakaś łódź, aby się tam dostać...

- Dobrze, większość, a pozostałe?

- Pamiętaj, sam tego chciałeś. Idziemy do mnie do domu. Zabierzemy ze sobą dwie

latarki i konieczny ekwipunek...

Douglas podniósł ręce na znak zwycięstwa.

- Juhuuuu! Jesteś wielki, Peter! Ekwipunek, mówisz?

Peter spojrzał na niego zza grubych szkieł. Uśmiechał się przebiegle.

- No tak, na przykład smaczne kanapki...

- Ej, ty umiesz przemawiać, Peter. Myślałeś kiedyś, żeby zostać politykiem? Albo

burmistrzem? Albo, co ja mówię, gubernatorem? Albo, co ja mówię...

W mgnieniu oka chłopcy rozeszli się: Peter poszedł do siebie do domu po latarki i

kanapki, a Douglas po plecak i dwa soki gruszkowe.

Niedługo potem przedzierali się już przez krzaki po bardziej pustynnej stronie

wzgórza, kierując się na północ. Żaden z nich nie zauważył, że ktoś, jakaś zwinna i cicha

postać, ich śledzi.

- Doug - powiedział nagle Peter - chciałbym zwrócić twoją uwagę na właściwości

geodynamiczne charakterystyczne dla terenów krasowych.

- No i? - mruknął Douglas.

- Na terenach krasowych dwutlenek węgla w wodzie łączy się z węglanem wapnia,

tworząc rozpuszczalny dwuwęglan, który daje początek dolinom, które...

- No i? - niecierpliwił się Douglas.

Peter chwycił go za plecak.

- Chcę powiedzieć, że od tego momentu skała ma liczne otwory oraz zagłębienia,

spójrz - i pokazał mu miejsce, w którym właśnie stawiał stopę. Była to wielka szczelina

otwarta na ocean.

- Ej!... - syknął Douglas, odskakując do tyłu. - Ej, Peter, możesz coś dla mnie zrobić?

Coś bardzo, bardzo ważnego?

- Chętnie.

- Następnym razem, kiedy będę stawiał stopę na podobnej szczelinie... - przerwał i

przełknął ślinę.

- A zatem?

- ...następnym razem powiedz mi jedynie stop, okej? „Stop” wystarczy!

Peter uśmiechnął się.

- Uważasz, że mam nieco zbyt rozwlekły sposób mówienia, Douglas?

Douglas przytrzymał się, chcąc wstać.

- Czasami, przyjacielu. Tylko czasami.

Peter roześmiał się i ruszył po skraju urwiska. Na górze wiał dość mocny wiatr i

Douglas już zaczął się zastanawiać, czy to był na pewno dobry pomysł, żeby tu przyjść.

Wtedy Peter oznajmił:

- Jesteśmy. - Odwrócił się uśmiechnięty, aby popatrzeć na Douglasa, który szedł

mocno pochylony. Plecami był odwrócony do oceanu, rękami przywarł do skały.

- Jesteśmy gdzie? Ja widzę tylko skałę i suchą trawę!

Peter wychylił się do przodu i odsunął gałęzie okazałego krzaka. Ich oczom ukazała

się wielka ciemna dziura.

- Oszalałeś?! - zaprotestował Douglas. - Po pierwsze: nie wiadomo, czy się zmieścisz,

a po drugie... Po drugie... nie wiadomo, czy się zmieścisz...

- Strach cię obleciał? - rzucił kpiąco Peter.

- Mnie? Strach? - oburzył się Douglas.

- To właśnie chciałem usłyszeć - odparł Peter i ześlizgnął się nogami do przodu do

wnętrza otworu.

- Peter? Hej, Peter? Tam jest głęboko?

Żadnej odpowiedzi. „Do diabła! - pomyślał Douglas. - Nie chcę wyjść na tłustego

tchórza...” I on z kolei wsunął się do otworu. Mieścił się, niestety, doskonale.

Zsuwał się do momentu, kiedy światło wpadające przez otwór nie znikło i nie znalazł

się w kompletnej ciemności. Nie był pewien, czy przypadkiem cała sprawa nie wymknęła się

spod kontroli Peterowi, czy nie namówił go na zbyt ryzykowne przedsięwzięcie, z którego

prawdopodobnie nie uda się im wyjść cało.

Nagle oślepiły go błyski, zobaczył niewyraźne obrazy, poczuł na sobie padający

deszcz, usłyszał uderzenia piorunów i krzyki. Jakby w jednej chwili znalazł się w środku

okropnej bitwy. Nagle coś go chwyciło i zawył z całych sił.

- Uspokój się, Douglas, uspokój się!

Peter włączył latarkę i skierował ją w stronę sklepienia groty. Światło odbiło się na

ścianach.

Douglas nie mógł uwierzyć: zdał sobie sprawę, że otwór, którym weszli, znajdował się

w odległości zaledwie czterech, pięciu metrów i że światło, które z niego dochodziło było

słabe, ale wystarczało, aby zapewnić widoczność.

- Peter, to było okropne! Wydawało mi się, że zanurzam się w zupełną ciemność i że

zsuwam się na dziesiątki metrów i...

- Uspokój się, Doug - powtórzył Peter, kładąc mu dłoń na ramieniu. - To przez to

zsuwanie się w mroku. Było tak gwałtowne, że wyobraźnia zrobiła swoje.

- Wyobraźnia, mówisz?

Czy wyobraźnią można wytłumaczyć obrazy, które widział? I atmosferę podobną do

koszmaru w samolocie?

Aby nie wzbudzać zdziwienia w nowym przyjacielu, postanowił jednak niczego nie

tłumaczyć.

- Masz rację, Peter... Musiałem coś sobie wyobrazić...

- Chcesz wyjść? Jeśli nie masz ochoty...

- Nie, przeszło mi. To była tylko chwila. Wiesz, tam w górze miałem zawroty głowy,

ale teraz jest w porządku.

Aby zyskać w oczach Petera, spojrzał śmiało na tonącą w ciemności grotę.

- Idzie się w tę stronę?

- No, tak - odpowiedział, świecąc latarką we wskazanym kierunku. - Idź kawałek za

mną.

Douglas wstał i poszedł wzdłuż małej groty aż do następnego otworu, zza którego

dochodziło światło i szum spadającej wody. Teraz widok zapierał dech w piersiach: otwór

wychodził na prawdziwą jaskinię z dalszymi przejściami. Ze sklepienia zwieszały się

stalaktyty, a przez szczeliny prześwitywało światło dnia. Nieco dalej odkrył, skąd dochodził

szum: w dole, skalną szczeliną przelewał się podziemny potok.

- Ultrafantastycznie! - wykrzyknął Douglas, podążając za Peterem przez wielką,

naturalnie wyrzeźbioną salę. Odwrócił się i zauważył, że przed otworem, przez który właśnie

przeszli, leżała masa kamieni. Istne rumowisko. Wyglądało na to, że przejście to powstało w

wyniku wybuchu lub lawiny. Kto wie, może kiedyś była tu kryjówka piratów?

- To naprawdę fantastyczne miejsce, Peter. Tylko ty je znasz?

Peter stał pośrodku groty i patrzył teraz na coś, co leżało na ziemi.

- Sądziłem, że znam je tylko ja i jeszcze jedna bliska mi osoba, Douglas. Ale chyba się

myliłem.

Douglas podszedł do niego i natychmiast zrozumiał, co chciał przez to powiedzieć:

resztki ogniska, butelki po piwie i pomięte czasopisma dla dorosłych świadczyły o tym, że

ktoś tu biwakował.

- Hej, Lance, spójrz, kto wtargnął do naszej kryjówki?

Przyjaciele podnieśli wzrok: z pięciu otworów wychylało się pięć twarzy chłopców o

kilka lat starszych od nich. Prawdopodobnie to właśnie oni gonili Petera tego wieczora, kiedy

on i Douglas się poznali.

- Dokładnie, Marv. To pogwałcenie praw własności, nikomu już nie można zaufać!

Douglasem targały sprzeczne uczucia. Miał ochotę powiedzieć, że jeśli puszczą ich

wolno, ich stopa nigdy już tam nie postanie. Co więcej, był gotów obiecać, zrobić lub

powiedzieć wszystko to, czego zażądałyby te wstrętne gęby. Ale słowa Petera znacznie

odbiegały od tego, co zamierzał powiedzieć:

- Groty należą do wszystkich. A poza tym ja odkryłem je o wiele wcześniej niż wy!

- Hmmm, Peter - wyszeptał Douglas. - Peter, posłuchaj: nie mogliśmy po prostu

powiedzieć, że właśnie wychodzimy?

- Za nic w świecie, Douglas. To tylko mięśniaki, nie boję się ich!

- Dość tego, nędzne robale! Sami tego chcieliście! - ryknął Lance. Wszystkie twarze

zniknęły błyskawicznie z otworów.

- Brawo, Peter, moje gratulacje - gorączkował się Douglas, rozglądając się w

poszukiwaniu drogi ucieczki.

- Po raz kolejny jestem zmuszony przywołać cię do porządku, Doug...

- Dlaczego?! Wyświadczyłbyś mi tę przysługę i powiedział mi, po kiego diabła...

Nie spuszczając z oczu korytarzy, Peter zgasił latarkę, wziął za rękę Douglasa i

powiedział spokojnie:

- Doug, ufasz mi?

- Nie! - wrzasnął Douglas.

Peter się uśmiechnął.

- Nie kłamałem, kiedy mówiłem, że znalazłem tę grotę na długo przed nimi. Znam

przejście, które pozwoli nam w mgnieniu oka wydostać się na zewnątrz. A teraz zgaś latarkę i

chodź za mną.

- Zgasić latarkę... - wyszeptał mechanicznie Douglas.

- Tak, zgaś latarkę i daj mi rękę.

Douglas poczuł się, jakby własnoręcznie podpisał na siebie wyrok śmierci, ale

postąpił zgodnie ze wskazówkami. Czuł, jak coś go ciągnie wzdłuż jaskini. Groźne krzyki i

szydercze śmiechy Lance'a oraz jego bandy były wciąż bliżej. Zaległa zupełna ciemność.

Peter pociągnął Douglasa w prawo, w lewo, a potem znów w prawo. Mimo wszystko w

chłopcu rósł podziw dla tego stukniętego okularnika, który tak zwinnie poruszał się w

ciemności.

Od czasu do czasu kładł się na nich - kto wie, skąd pochodzący - snop światła, a jakiś

głos grzmiał: „Są!” lub: „Są tam!” - i jeszcze coś, co najbardziej przestraszyło Douglasa:

„Mamy ich w garści! Są w ślepym zaułku!”.

- Peter - wyszeptał Douglas. Miał lekką zadyszkę. - Peter, jesteś pewny...

Usłyszał za sobą szmer, ktoś był o kilka kroków za nim.

- Peter! Peter!...

- Gotowy do skoku?

- Co?

Douglas nie zdążył zorientować się, kiedy stracił grunt pod nogami. Wylądował tak

niezgrabnie, że niemal złamał przyjacielowi kręgosłup. Wiedział, że z naukowego punktu

widzenia serce nie może skoczyć do gardła, ale i tak musiał przełknąć coś, co mu utrudniało

oddychanie. Zaczęli biec. Teraz krzyki Lance'a i jego bandy zagłuszał podziemny potok. W

prawo, znów w lewo. Wreszcie zatrzymali się.

Peter zapalił latarkę. Na wprost nich korytarz zamykała ściana skalna, a w głębi

znajdował się otwór, przez który dochodziły bryzgi wody.

- Och, och... - wyszeptał.

- Co znaczy „och, och”? Co to jest „och, och”? - wrzeszczał histerycznie Douglas.

Peter spojrzał na niego niepewnie.

Douglas poczuł, jak ogarnia go przerażenie.

- Pomyliłeś drogę! Po... Świetnie! Dokąd płynie ten podziemny potok?

Peter popatrzył na otwór, z którego tryskała woda.

- No, chyba do morza...

- Jak sądzisz, jaką mamy szansę?

- Jaką? Jedną na milion?

- Tędy - nakazał im nagle jakiś głos.

Douglas odwrócił się. Oślepiło go ostre światło. Ktoś świecił mu latarką prosto w

oczy! Przypomniało mu się, jak to jest być śledzonym. Nagle światło przesunęło się z jego

oczu w stronę tunelu, z którego wyszli.

- Ruszaj! - wrzasnął Peter, popychając go do przodu i chłopiec, zupełnie oniemiały,

zaczął iść za nieznajomym, który trzymał latarkę.

Poszli w górę tunelu, jakieś sto metrów, gdy Douglas zauważył, że światło, które na

początku ich wiodło, teraz było za nimi.

- No, ruszaj się, brzuchaczu! - krzyknął do niego tajemniczy sprzymierzeniec,

popychając go do przodu.

- Aaach! - wrzasnął Douglas. Tajemnicza ręka dała mu coś w rodzaju kuksańca.

Doszli do miejsca, w którym tunel robił się szerszy.

- A teraz cicho! - wyszeptał nieznajomy, gasząc latarkę. Niemal natychmiast Douglasa

oślepiły latarki Lance'a i jego szajki. Biegli w ich stronę.

Douglas stanął, ale tajemniczy sprzymierzeniec jeszcze raz popchnął go do przodu.

Musiał iść. A po chwili... biegli ramię w ramię z własnymi prześladowcami! Tylko że Lance i

jego drużyna zbiegali, a oni wbiegali pod górę.

W pewnym momencie Douglas biegł tak blisko prześladowców, że uderzył któregoś z

nich łokciem, ale ten się nie zorientował i zbiegł w dół tunelu wraz z resztą bandy.

„Dlaczego mnie nie zauważył?” - przemknęło mu przez myśl.

Niebawem wreszcie zobaczyli światło słoneczne. Ostatni wysiłek i Peter z Douglasem

byli na zewnątrz. Douglas oparł się o skałę, aby złapać oddech. Czekał, aż tajemniczy

wybawca wyjdzie. Ale on nie wyszedł.

- Chodźmy, Doug - nalegał Peter. Zaczął biec w stronę ścieżki, którą tu przyszli.

- Ale, jak to?... - dyszał Douglas, idąc za nim - nie poczekamy na niego? Nie chcesz

się dowiedzieć, kto, u diaska, uratował nam tyłki?

- Aż się trzęsę z ciekawości, ale trzęsę się również z pragnienia pozostawienia Lance'a

i jego bandy z tyłu!

„Świetna argumentacja” - zżymał się Douglas, odwracając się znów w stronę wejścia

do groty. Ale po tajemniczym wybawcy nie było nawet śladu.

*

Lance Honeygood otworzył oczy.

Stał na gzymsie o kilka kroków od zegara na wieży ratusza.

Było mu zimno. Przyciskając plecy do marmurowej ściany, zerknął na dół i odkrył, że

jest zupełnie nagi. Miał coś na szyi, jakąś kartkę, ale nie widział, co tam jest napisane.

Co tam robił? Ostatnią rzeczą, którą sobie przypominał był powrót do miasta po

zgubieniu śladu Petera Peaky’ego. Jego kumple poszli coś zjeść do fast foodu, a on czekał na

nich na ławce przed wejściem do ratusza, a teraz...

Ten głos znów pojawił się w jego głowie.

Wyjaśnił mu, że to on doprowadził go na górę i że będzie lepiej, jeśli on i jego banda

zostawią Petera Peaky’ego w spokoju. Co mógł odpowiedzieć?

- O... Okej!

Głos twierdził, że nie dosłyszał.

- Okej!!! - wrzasnął przymuszony Lance. - Zgoda, odczepię się od Petera Peaky’ego!

Nikt z mojej bandy nie będzie mu już dokuczał!

Głos wydawał się usatysfakcjonowany. Teraz pozwolił mu wołać o pomoc.

*

- Kiepska sprawa, co? - wyszeptał Douglas do Petera. Szli w stronę biblioteki wujka

Kena. Od czasu do czasu Douglas odwracał się z niepokojem. - Chcę powiedzieć, że jesteśmy

w niezłych tarapatach. Teraz nie będziemy mogli nigdzie pójść i nie bać się, że w każdej

chwili może pojawić się ten idiota, Lance!

- Ej, dokąd biegną ci chłopcy? - zapytał w pewnym momencie Peter. - Coś się musiało

stać w okolicach ratusza.

Rozległ się głos syreny i wóz strażacki na pełnym gazie przejechał przez ulicę w

stronę grupki ludzi.

Douglas i Peter popatrzyli na siebie. W chwilę potem biegli w tym samym kierunku,

co inni ludzie.

Kiedy dotarli na plac, skamienieli.

Chwilę wcześniej strażacy pomogli Lance'owi - całkiem nagiemu! - zejść z wieży

zegarowej ratusza. Naokoło chmary dzieciaków, które wyszły z sali gier i z fast foodu, śmiały

się i żartowały.

Dwaj przyjaciele podeszli bliżej, aby przeczytać napis na kartce, którą strażak

zdejmował Lance’owi z szyi.

G

RAŁ TWARDZIELA Z

P

ETEREM

P

EAKY

.

PO RAZ OSTATNI

Niewidzialni

Jakieś dzieciaki zaczęły rozpoznawać Petera i podchodzić do niego, aby mu

pogratulować. Na pełnej zdziwienia twarzy Petera błąkał się leciutki uśmiech, ale Douglas był

po prostu zdumiony. „Niewidzialni - pomyślał - znów Niewidzialni...” - I zostawił Petera, aby

przyjrzeć się z bliska kartce rzuconej na fotel w wozie strażackim.

- Ej, chłopcze - powiedział jakiś facet, biorąc za ramię Petera i odciągając od grupy

szturmujących dzieciaków. - Ty jesteś Peter Peaky?

Był to wysoki mężczyzna, z blond włosami, w okularach przeciwsłonecznych i

kamizelce z niewiarygodną ilością kieszonek i przegródek.

- We własnej osobie, proszę pana!

- Musisz być sprytny! Co wiesz o tych Niewidzialnych? To twoi znajomi?

- Oczywiście! - powiedział Peter dość głośno, aby inni mogli go usłyszeć. - To banda

z Misty, która ma tu wiele do powiedzenia!

- I należysz do niej?

- Chciałbym! A teraz przepraszam, muszę iść.

*

Robert Kershaw, pies tropiciel, puścił ramię chłopca. Podszedł do niego jego otyły

kolega. Oddalili się we dwóch, rozmawiając o czymś w podnieceniu.

Mężczyzna zapalił papierosa i uśmiechnął się z zadowoleniem. Rzucił zapałką,

trafiając w sam środek kosza na śmieci.

R

OZDZIAŁ

8.

Kilka odpowiedzi i wiele pytań

Podczas kolacji ciocia Hettie krzątała się po kuchni, a podniecony Douglas opowiadał

wujkowi Kenowi swoją przygodę w jaskini. Wtedy zadzwonił telefon.

Mężczyzna poszedł odebrać.

- Greta! Szmat czasu... - zaczął, ale po chwili uśmiech znikł z jego ust. - Słucham?

Nie, nie słuchałem wiadomości... Mark nie żyje?! Uspokój się, Greta, nie nadążam... Nie

wysnuwajmy pochopnych wniosków, kto mógłby chcieć wyeliminować Niewidzialnych po

tylu latach? Dobrze, dobrze, poczekaj. Zaraz będę.

Wujek Ken odłożył słuchawkę, zamyślił się, podniósł wzrok i napotkał spojrzenie

siostrzeńca. Przez chwilę Douglas miał wrażenie, że się zastanawiał, co on mógł usłyszeć z

rozmowy.

Chłopiec wyraźnie słyszał, że wujek mówił o Niewidzialnych, mimo że poprzedniej

nocy sprawiał wrażenie, jakby ich nie znał. Co przed nim ukrywał?

Jak gdyby nigdy nic wujek Ken podszedł do stołu, przy którym siedział Douglas.

- Przepraszam cię, Douglas, muszę gdzieś pójść. Nie masz nic przeciwko temu,

abyśmy przełożyli lekcję astronomii na jutrzejszy wieczór?

- No co ty, wujku? - odpowiedział z uśmiechem Douglas. - Wiesz, że będę w tych

stronach jeszcze jakiś miesiąc... I może jutro wieczorem przyjdzie też Peter.

- Zaprzyjaźniliście się, prawda? - zapytał wujek Ken, zakładając płaszcz.

- Tak, to dość dziwny gość, ale w sumie w porządku.

Wujek poszedł do kuchni, do cioci Hettie. Po krótkiej wymianie zdań wyszli przed

drzwi.

- No to cześć, Doug, dobrej nocy. Tobie też życzę dobrej nocy, moja droga. - Chciał ją

pocałować, ale ona odsunęła się z naburmuszoną miną.

- Proszę, idź, tylko niech ci to nie wejdzie w krew, dobrze?

Ciocia i siostrzeniec stali w drzwiach i patrzyli, jak Ken znika we mgle.

- Cześć, ciociu - powiedział nagle Douglas, biorąc swoją kurtkę z wieszaka w

przedpokoju.

- Cześć? Czy to znaczy, że ty także wychodzisz?

- No, tak, nie mówiłem wam? Peter zaprosił mnie na dziś wieczór. Wrócę wcześnie. -

I ruszył w stronę drogi.

- Nie ma co - zażartowała kobieta. - Jesteś z dwoma mężczyznami w domu, a po

chwili... Nie wracaj zbyt późno, co?

Douglas jeszcze raz pożegnał się z ciocią. Teraz on z kolei zniknął we mgle.

Chłopcu było przykro z powodu cioci, ale czuł, że wujek Ken niepokoił się czymś

bardzo poważnym, co w jakiś sposób łączyło się z tymi tajemniczymi Niewidzialnymi i - kto

wie - może w jakiś sposób także z jego koszmarami.

Dlatego zdecydował, że pójdzie za nim.

*

Po kilku minutach marszu wujek znalazł się pod drzwiami jakiegoś domu. Zadzwonił.

Otworzyła mu korpulentna pani z długimi, czarnymi włosami, w ubraniu cyganki.

Douglasowi udało się dostrzec za nią jeszcze jednego, wyraźnie czymś zaniepokojonego,

mężczyznę. Kiedy drzwi się zamknęły, chłopiec podszedł bliżej. Nad dzwonkiem wisiała

złota tabliczka.

G

RETA

R

OWLANDS

,

CHIROMANTKA

.

HOROSKOPY

,

PRZEPOWIEDNIE I CZYTANIE Z RĘKI

Niewiele myśląc, z kieszeni kurtki wyciągnął czarną ulotkę ze złotymi napisami, którą

ktoś mu wcisnął do ręki na dworcu autobusowym w dniu przyjazdu.

- Greta Rowlands, chiromantka - przeczytał napis na zmiętym kawałku papieru. - Coś

takiego, jaki zbieg okoliczności...

Na tyłach domu, na wzgórzu był las. Idealne miejsce, aby się w nim zaszyć i

podglądać przez okno.

Douglas zaczął przedzierać się przez krzaki i wspinać na wzgórze, aż udało mu się

dotrzeć na tyły domu.

Nagle, w dole, pod półprzymkniętym oknem poruszył się jeden krzak.

Chłopiec ukucnął, nie wiedząc, co zrobić. Zaczął powoli zbliżać się do krzaka. Kto

tam mógł być, może złodziej? Czy w takim razie, nie należałoby się ulotnić? Ale coś w

środku mówiło mu, że to nie złodziej.

- Nie ruszaj się i nie odwracaj!

Wyszeptane wprost do ucha słowa zmroziły go.

- Co tu robisz, tłuściochu? Śledzisz mnie?

Już miał żarliwie zaprzeczyć, gdy przyszła mu do głowy pewna myśl.

- Ty... jesteś tym, który nas uratował przed Lancem i jego bandą w grocie, zgadza się?

Pytanie musiało zaskoczyć tego drugiego, ponieważ nie odpowiedział. Douglas

skorzystał z tego i odwrócił się, ale nikogo nie udało mu się dostrzec.

Nie dawał za wygraną.

- I to ty zmusiłeś Lance’a, żeby wszedł na wieżę zegarową, tak?

Mówiąc to, zaczął się rozglądać. Może tajemnicza postać znikła.

Zapytał więc jeszcze raz:

- Jesteś w bandzie Niewidzialnych, prawda?

Douglas odwrócił się po raz ostatni i zobaczył tajemniczego sprzymierzeńca albo

raczej... sprzymierzeńczynię! Ponieważ postać, którą ujrzał, okazała się dziewczynką, mniej

więcej w jego wieku. Miała rude włosy związane w koński ogon i piegowatą buzię.

- No tak, a ty jesteś siostrzeńcem Kendreda Hallowaya, co? - wyszeptała, nie starając

się już mówić grubym głosem.

Douglas uśmiechnął się i wyciągnął rękę.

- Cześć, nazywam się...

- Douglas Macleod, wiem o tobie już wszystko - przerwała mu dziewczynka, jakby nie

zauważając jego wyciągniętej ręki. - Nazywam się Crystal Cooper. To też zgadłeś?

- No, cieszę się, że nie wyjechałaś do Hollywood. Mogę zapytać, czemu śledziłaś

mojego wujka?

- Posłuchaj, chłopczyku, tu dzieją się rzeczy, o których wolałbyś nie wiedzieć.

Dlatego mami...

Crystal przerwała. Chwyciła Douglasa za rękę i zaraz ją puściła jak oparzona.

Spojrzała mu śmiało w twarz. Dopiero wtedy Douglas zdał sobie sprawę, że jej oczy świeciły

w ciemności.

- Ty... ty jesteś drzwiami... - wyszeptała w końcu dziewczynka.

- Co... drzwiami? No, tata nic mi o tym nie wspominał... - próbował zażartować

Douglas. Ale ta dziwna dziewczynka niepokoiła go.

- Chodź ze mną - wyszeptała, pokazując mu drogę - jest coś, co powinieneś wiedzieć.

*

W tym samym czasie wewnątrz domu trwała dość niecodzienna rozmowa.

- Mówię ci, że tak jest, Ken - krzyknęła Greta Rowlands, aż lód zadzwonił w jej

drinku.

- Może czekasz, aby nas wszystkich pozabijał, zanim zdecydujesz się przyznać, że

wrócił?

- Greta ma rację, przyjacielu - wtrącił się Devlin Stevenson. - Niestety, wiadomość od

Marka wszystko wyjaśnia. Scrimm powrócił! Do diaska, napisał swoje imię, co innego mógł

zrobić?

- Swoje imię? - przestraszył się Kendred Halloway. - Skąd to wiesz?

- Mam kolegę w policji... Nazwisko Scrimm zostało zapisane na kartce papieru, którą

znaleziono na biurku Marka. I to nie koniec dziwnych zbiegów okoliczności: ciało zostało

znalezione w domu i koroner stwierdził śmierć naturalną, tak jak w pozostałych

przypadkach...

- On miał zawał, a Susan udar - uściśliła Greta, dopełniając trzy kieliszki nalewką

ziołową własnej roboty.

- O tak, ale jest coś, czego policja nie potrafi wytłumaczyć - ciągnął Devlin, biorąc

kieliszek do ręki - dlaczego obydwoje mieli ubrania mokre od deszczu i wody morskiej, skoro

ciała zostały odnalezione w domu!

- Deszcz - powtórzył zamyślony Ken - dokładnie jak tamtej nocy...

- Posłuchaj, Kendred - powiedziała Greta, podając mu kieliszek. - Nie wiem, jakiego

rodzaju wiedzy poświęciłeś się w ciągu ostatnich lat, ale mój jedyny kontakt z czarami

ograniczał się do czytania z kart i przewidywania przyszłości naiwniakom. Nie chodzi o to, że

nie znam się na mojej pracy, ale...

- Greta stara się powiedzieć - wtrącił Devlin - że potrzebujemy księgi Scrimma, to

nasza jedyna droga ratunku!

- Ale... ja jej nie mam!

- Naprawdę, Ken? - Devlin popatrzył na niego sceptycznie. - Przy twojej miłości do

starych książek? Chcesz powiedzieć, że przez te wszystkie lata nigdy nie naszła cię ochota,

aby ją odnaleźć?

- Do diaska, myślicie, że okłamywałbym was w tak ważnej kwestii? Sami mi

powiedzieliście, że Malartium zaginęła podczas waszej potyczki ze Scrimmem!

- W takim razie, niech niebiosa mają nas w swojej opiece, Ken - odpowiedział Devlin,

siadając głębiej w fotelu. - Niech niebiosa mają nas w swojej opiece.

- Chwileczkę, nie ma tu z nami Damona... - powiedziała Greta.

- No tak, ale kto wie, gdzie on teraz jest... - zamyślił się Ken. - Interesy zatrzymują go

przez większość czasu w Południowej Afryce!

- Jednak naszym obowiązkiem jest uprzedzić go, że jest w śmiertelnym

niebezpieczeństwie - westchnął Devlin.

*

Douglas i Crystal stali na szczycie opuszczonej latarni morskiej. Z góry rozciągał się

przepiękny widok. Tej nocy całe Misty Bay spowite było w kołderkę fluorescencyjnej mgły,

ale wyżej, na niebie, wyraźnie było widać gwiazdy i księżyc w pełni.

- A więc to tutaj się ukrywasz... - powiedział Douglas. - Piękne miejsce, nie ma co!

- Douglas, posłuchaj... będzie lepiej, jeśli coś ci wytłumaczę...

- I ja tak myślę. - Douglas oparł się wygodnie o zdezelowany fotel i założył ręce na

kark.

- ...zanim popełnisz jakieś głupstwo i pozwolisz się zabić - dodała dziewczynka.

Douglas pozostał niewzruszony, ale głośno przełknął ślinę.

- Zatem... Nie wiem, od czego zacząć...

- Może spróbujesz od początku?

- Nie, zacznę od końca. Dziś popołudniu zawiesiłam kartkę na szyi tego bezmózgiego

Lance'a i podpisałam „Niewidzialni”... W sumie to nie jest nazwa mojej bandy. Ani też żadnej

współczesnej bandy z Misty, to nazwa bandy sprzed sześćdziesięciu lat. Należała do niej moja

babcia.

- Banda sprzed sześćdziesięciu lat... - powtórzył jak echo Douglas.

- Dokładnie. Prawdę mówiąc, twój wujek także do niej należał i Mark, i te dwie

osoby, z którymi rozmawiał dziś wieczorem twój wujek. No cóż, moja babcia nigdy nie

chciała mi dokładnie powiedzieć, z kim lub z czym mieli wtedy potyczkę. Mówiła tylko, że to

było przerażające i że jestem jeszcze za mała, by mogła mi o tym opowiedzieć. Ale wiem, że

na pewno mieli jakiś kontakt z czarami...

- Czarami? - przerwał jej, prostując się Douglas. - Żartujesz, prawda?

- Douglas, jak ci się wydaje, jak udałoby mi się oszukać Lance'a, kiedy biegł za wami

dziś rano w jaskini? I jak udałoby mi się go przekonać, aby wszedł na wieżę zegarową w

ratuszu, gdybym go nie zahipnotyzowała?

- Coooo? - powiedział Douglas, patrząc jej prosto w oczy, które błyszczały w

ciemności. - Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że ty też jesteś wróżką?

- Dokładniej: telepatką. Umiem odgadywać emocje ludzi. A także ich myśli. Potrafię

także przekazać moje myśli innym. Poza tym znam jeszcze kilka innych sztuczek, takich jak

na przykład hipnoza...

- Telepatia i hipnoza - wykrzyknął Douglas z niedowierzaniem. - Tylko nie dawaj mi

tego do picia!

- Ach, tak? - roześmiała się. - To w takim razie może mi wytłumaczysz, dlaczego od

dziesięciu minut rozmawiasz z moim odbiciem?

Douglas spojrzał na parapet za sobą, z którego dochodził teraz ironiczny śmiech

siedzącej na nim Crystal. Znów odwrócił się w stronę, gdzie siedziała wcześniej dziewczynka,

ale już jej nie było... Spojrzał na parapet: tam także jej nie było. Na oczach poczuł dłonie

stojącej z tyłu Crystal. Znów szybko się odwrócił i znów ją zobaczył.

- Masz rację, rezygnuję, nie dam ci tego do picia! - roześmiała się.

Douglas poczuł, że musi oprzeć się o parapet.

- Nieźle, co? - dziewczynka rzuciła zadowolona. - I pomyśl, że to była pierwsza rzecz,

którą babcia mnie nauczyła - zamilkła i spojrzała na ocean, jakby chciała zostawić

Douglasowi czas, aby to przemyślał.

- Crystal - powiedział w końcu. - Co miałaś na myśli, kiedy mówiłaś, że jestem

drzwiami?

- Drzwi to ktoś, kto jest w stanie zrobić przejście pomiędzy teraźniejszością,

przeszłością i przyszłością. Najsilniejsze drzwi mogą stworzyć nawet przejścia pomiędzy

wymiarami, ale ty chyba nie jesteś tak mocny...

- Ach, dziękuję ci bardzo...

- A jednak mógłbyś okazać się pożyteczny.

- Chcesz powiedzieć, że moje sny są prawdziwe? Że widzę to, co się wydarzyło w

przeszłości?

- Sny? Jakie sny? Opowiedz!

*

Peter Peaky obudził się, bo coś skrobało w okno. Chłopiec otworzył je i wyjrzał na

zewnątrz.

- Crys, to ty?

- A kuku - zaśmiała się dziewczynka. Nagle pojawiła się na gałęzi czereśni. -

Sprawdzimy, co mi przygotowałeś na kolację - powiedziała, otwierając pojemnik. - Ej, to

wszystko? Ani kawałka tortu?

- Posłuchaj, już niewiarygodnie trudną rzeczą jest przekonanie mojej mamy, aby dała

mi co smakowitsze kąski dla bezdomnych kotów włóczących się po okolicy. Więc nie

narzekaj jak zwykle.

- Nieważne. Dziś wieczór jestem szczęśliwa - powiedziała, wbijając zęby w kawałek

pieczeni. - Rozmawiałam z Douglasem i masz rację, nie jest taki głupi, jak się wydaje i

pomoże mi dowiedzieć się czegoś o mojej babci.

- W jaki sposób, o ile mogę zostać wtajemniczony w twe nieprzeniknione plany?

Pokazała mu język i mówiła dalej:

- Jutro rano mamy spotkanie w domu jego wujka. Będziemy szukać jego pamiętników

z czasów, kiedy należał do Niewidzialnych. Zaczyna robić się ciekawie!

R

OZDZIAŁ

9.

Douglas znów ma koszmary

Tej nocy Douglas znów miał koszmar i znów wydał mu się on prawie namacalny,

rzeczywisty. Być może dlatego, że nie był to właściwie sen, a przynajmniej trudno go było

uznać za sen.

„Drzwi” - tak go nazwała Crystal.

*

We śnie Douglas widzi ulice Misty Bay, ale takie, jakie były przed sześćdziesięciu

laty.

Jest noc i pada. Błyskawice bez ustanku rozdzierają niebo, a ulice zamieniają się w

potoki.

To dziwne, w snach zazwyczaj nie zwraca na to uwagi, a jednak prawie czuje na

skórze chłód deszczu i przynoszony przez wiatr zapach oceanu.

Żółtawe światło przebija przez deszcz. To lampa, która oświetla wejście do biura

szeryfa.

Szybkie kroki dudnią po asfalcie. Ktoś biegnie, jest coraz bliżej. Dyszy. To chłopiec...

chłopiec, którego już poznał.

To Ken, z bandy Niewidzialnych.

- Nazywam się Kendred Halloway - mówi zadyszany chłopiec do zastępcy szeryfa,

przysadzistego mężczyzny, który zza kontuaru patrzy na niego zapuchniętymi od snu oczami.

- Bardzo mi przyjemnie - odpowiada sarkastycznie mężczyzna.

Chłopiec waha się: nie wie, od czego zacząć. Nagle wyrzuca z siebie potok słów:

- To on! Nakryliśmy go! Musicie go aresztować, bo inaczej ich pozabija!

- Ej, chłopcze, uspokój się - upomina go zastępca szeryfa. - Nic z tego nie rozumiem!

Co ty bredzisz?

- Moi przyjaciele! Posłużą się Malartium, którą ukradłem i...

- Ach, no to rozumiem, przyszedłeś, żeby się przyznać do kradzieży.

- Do jakiej kradzieży? Wczoraj wieczorem razem z moimi przyjaciółmi weszliśmy do

niego do domu, ale on na nas już czekał i...

- Chwileczkę, chyba będzie lepiej, jak zacznę notować. A zatem: włamanie,

pogwałcenie praw własności, kradzież...

- Ależ nie, nie zrozumiał mnie pan, nie chcę zeznawać - krzyczy zrozpaczony Ken. -

Staram się panu powiedzieć, że wiem, kto porwał zaginione dzieci!

- Co? - krzyczy zastępca i nareszcie zaczynał się naprawdę budzić. - Uspokój się,

chłopcze. Mówisz prawdę?

- Przysięgam na własne życie!

- Kto tak wrzeszczy? - Do pokoju wchodzi jeszcze jeden mężczyzna, wysoki i dobrze

zbudowany.

- Przepraszam, szeryfie, ale ten chłopiec mówi, że wie, kto porwał zaginione dzieci -

pośpiesza z wyjaśnieniem zastępca.

- Ach, tak? I kto to jest?

- Angus Scrimm - wykrzykuje, ile tylko sił w płucach Ken.

Mężczyźni nie mogą wymówić ani słowa, potem patrzą na siebie. Szeryf w geście

rozpaczy przesuwa ręką po nabrylantynowanych włosach.

Zastępca szeryfa celuje ołówkiem w kierunku przemoczonego do suchej nitki chłopca.

- Posłuchaj, młodzieńcze. Jeśli natychmiast stąd wyjdziesz i wrócisz spokojnie do

domu, postaram się...

- Musicie mi uwierzyć! Te dzieci i moi przyjaciele są w śmiertelnym

niebezpieczeństwie!

- No dobrze, sam tego chciałeś. Musisz wiedzieć, że wszystko, co powiesz, może

zostać użyte przeciwko tobie - mówi mężczyzna, starając się przybrać surowy wyraz twarzy. -

Chcesz to ciągnąć?

- Oczywiście! Mówię prawdę! Odkryliśmy, że to Scrimm porwał dzieci!

- I jak do tego doszliście?

- Dzięki jego zegarkowi! Popatrzcie! - woła rozgorączkowany i kładzie na kontuarze

„cebulę”, stary kieszonkowy zegarek.

Zastępca bierze go do ręki.

- Do diaska, skąd go wziąłeś?

- To długa historia. Wczoraj wieczorem ja i moi przyjaciele wdarliśmy się do jego

willi, ale... ale... W sumie, proszę pana, nic nie udało się nam zrobić, ponieważ on jest

czarodziejem!

Szeryf zaczyna się trząść ze złości. Zastępca pośpiesza na pomoc:

- Słuchaj, byliśmy bardzo cierpliwi...

- Proszę pozwolić mi skończyć! Mówię przecież, że nas zahipnotyzował! Ale mi się

udało ukraść mu książkę, której używa do swoich czarów. A teraz chce użyć jej Damon, aby

przeprowadzić rytuał na sobie i pozostałych członkach bandy, aby go pokonać. Rytuał krwi!

Stracił głowę i jeśli natychmiast czegoś nie zrobicie...

- Posłuchaj, mały, chcesz powiedzieć, że ty i twoi przyjaciele włamaliście się do

miejsca zamieszkania Angusa Scrimma, zagarnęliście dwa przedmioty należące do niego -

książkę i ten zegarek - a teraz oskarżasz go także o to, że jest jakimś Czarodziejem Merlinem,

a my, do stu diabłów, mamy ci w to uwierzyć?

Mężczyzna wychodzi za kontuar i chwyta go za kołnierz.

- Wiesz, co ci powiem? - sapie z wściekłości - Zostawię cię w areszcie i zostaniesz

tam, aż przyjdą jutro rano twoi rodzice! I może oni powiedzą mi, kto jest prawdziwym

właścicielem zegarka.

- Nie, zostawcie mnie - krzyczy, starając się wyrwać. - Musicie mi uwierzyć! Musicie

mi pomóc!

Ale mężczyzna jest niewzruszony. Po krótkiej chwili młody Kendred Halloway trafia

do celi.

Kiedy zastępca szeryfa oddala się, chłopak skacze na pryczę i łapie za kraty w

okienku. „Może Damon miał rację - myśli zrozpaczony. - Może także szeryf i jego ludzie są

zaczarowani przez Angusa Scrimma!”

Jest jasne, że nie uwierzyli mu i że teraz bardziej niż kiedykolwiek porwane dzieci

mogą liczyć tylko i wyłącznie na pomoc Niewidzialnych.

Ale kto pomoże Niewidzialnym?

W Malartium znaleźli rytuał, który może im pomóc pokonać Scrimma. Ale ceną mogą

być ich dusze!

*

I tym razem Douglas obudził się nagle, przerażony koszmarem. Rozejrzał się

zdziwiony, że jest w łóżku, w swoim pokoju, w domu wujostwa.

Było mu zimno. „To przez pot” - pomyślał. A jednak coś nie dawało mu spokoju. Jego

piżama i włosy były mokre od... zupełnie jakby zmoczył go deszcz z koszmaru.

„Absurd - pomyślał. - To tylko pot.”

Czuł coś na skórze... coś słonego?... Morską wodę?

Zmienił piżamę, osuszył szybko włosy i z powrotem wsunął się pod kołdrę.

Ale nie udało mu się zasnąć ponownie. Za bardzo się bał.

R

OZDZIAŁ

10.

Ukryte pamiętniki

W mieście, nawet tak małym jak Misty Bay, nie tak trudno być niewidzialnym.

Wystarczy dobrze znać miasto, a szczególnie jego mniej znane części. Ślepe zaułki nigdy nie

są tak naprawdę ślepe: zawsze znajdzie się jakaś boczna droga, którą można uciec, albo

wyjście ewakuacyjne, które prowadzi na tył restauracji czy pensjonatu. Hotele pełne są

labiryntów dodatkowych przejść, które wychodzą na ciemne galerie podziemnych kanałów,

korytarzy i piwnic. Nieważne czy jesteś gwiazdą telewizji, czy ściganym przez policję lub

opiekunów środowiskowych - jeśli tylko masz głowę na karku - możesz być nieuchwytny. A

Crys miała głowę na karku.

Takimi właśnie przejściami przedostawała się niezauważona z jednego miejsca na

drugie. Od momentu, kiedy znikła, po śmieci babci, wszyscy - policja, opieka społeczna,

przyjaciele rodziny i gapie - szukali jej. Wszędzie było ich pełno. Na szczęście Crystal miała

jeszcze jeden dar: umiejętność hipnotyzowania.

Nauczyła ją tego babcia, a ona już od początku wykazywała w tym kierunku

niezwykłe zdolności. Wystarczyło, że skrzyżowała z kimś wzrok na kilka sekund, a już

pogrążała go w stanie hipnozy. Tym łatwiej, jeśli osoba się tego nie spodziewała lub miała

słabą wolę.

Owego ranka Crystal bez problemu dostała się do domu Douglasa. Ukryła się w

ogrodzie, w miejscu, które wskazał jej przyjaciel. Czekali, aż wujek Ken pójdzie do

biblioteki, a ciocia Hettie na zakupy.

Wychyliła się zza krzaka, aby pomachać Peterowi, ale ten twardo udawał, że jej nie

widzi. „To typowe dla kobiet” - pomyślał chłopiec, złoszcząc się na nieostrożność Crystal.

Spotkał ciocię Douglasa w progu domu, przywitał się z nią i patrzył, jak idzie w stronę

autobusu, który miał ją zawieźć do sklepów znajdujących się w dolnej części miasta.

W chwilę później Douglas zszedł do kolegi na werandę i pokazał na migi Crystal, że

droga wolna.

- Ale wyglądasz... - skrytykowała go Crystal, kiedy wchodzili schodami na strych. -

Znów ci się śniło coś ładnego?

Douglas skorzystał z okazji, aby opowiedzieć jej swój sen. Wciąż nie mógł uwierzyć,

że wreszcie ma kogoś, komu może się zwierzyć.

- Wspaniale! - skomentowała Crystal.

- I to wszystko? Nie masz nic więcej do powiedzenia? Jesteś telepatyczką czy nie?

- Telepatką. Co chcesz, abym ci powiedziała? Poczekajmy. Zaraz przeczytamy

dziennik twojego wujka: zobaczysz, że wszystko stanie się jaśniejsze.

- Dzięki, bardzo mi pomogłaś, nie ma co gadać... - odparł Douglas, patrząc krzywo na

śmiejącego się Petera. - A z nim co zrobimy? - powiedział, wskazując na Petera. - Jego także

weźmiemy do bandy?

- Co to znaczy „jego także”? A ty, przepraszam, od kiedy do niej należysz? - skarciła

go Crystal, dotknięta do żywego.

Douglas trafił w dziesiątkę. Postanowił drążyć temat.

- Posłuchaj, przecież chciałaś wskrzesić Niewidzialnych, co?

- Tak, ale...

- No więc właśnie. A czy ktoś kiedyś słyszał o bandzie złożonej z jednej osoby? Moim

zdaniem potrzebne są co najmniej dwie... A trzy byłoby nawet lepiej. Zgadza się, Peter?

- Zgadza się, szefie! To znaczy...

- Szefie??? - syknęła Crystal. - Dobrze, zostawmy to na razie. Porozmawiamy o tym

później, jeśli przejdziecie Próbę Odwagi.

- Próbę Odwagi? - powtórzył przejęty Peter.

- Co jest? Boisz się? To nie ty niedawno zgrywałeś nieustraszonego odkrywcę? -

dociął mu Douglas.

- A zatem szukamy tych pamiętników, czy nie? - powiedział Peter głosem tylko

odrobinę ostrzejszym niż zwykle.

Na strychu w domu wujostwa znajdowała się typowa zbieranina rupieci, w których

każdy dzieciak, w tym Douglas, chciałby poszperać. Ale nie tego dnia. Czas upływał, a on

miał nadzieję, że szybko uda im się znaleźć pamiętniki. Wystarczyło jednak spojrzenie na tę

górę starych mebli, półek i skrzyń z książkami, aby zrozumieć, że zadanie nie będzie łatwe.

- Trochę kręci mi się w głowie... - zaczął Douglas.

- Chyba mam coś do zrobienia w domu... - dołączył do niego Peter.

- Może Crystal się tym zajmie, a my pójdziemy zrobić coś innego... - ciągnął Douglas.

- Tak, w istocie, to zdecydowanie bardziej kobiece zajęcie... - dodał Peter.

- O kurczę! Nie zostawicie mnie tu samej! - ostrzegła ich Crystal. - Nikt stąd nie

wyjdzie, dopóki nie znajdziemy tych przeklętych pamiętników!

- No, chyba nie mamy wyjścia, co, Pete? - powiedział Douglas, uśmiechając się do

przyjaciela.

- Zdecydowanie nie. Żaden mężczyzna, godzien tego miana, nie może odmówić

prośbie tak delikatnej panienki.

Chłopcy popatrzyli na siebie i wybuchli dźwięcznym śmiechem, a potem zaczęli

szperać w starociach.

- Kretyni - wycedziła przez zęby Crystal i poszła na drugą stronę strychu.

Po ponad godzinnych poszukiwaniach cała trójka opadła na wielką kanapę pokrytą

zakurzonym prześcieradłem.

- Raport - zażądała Crystal.

- No, u mnie nic - prychnął Douglas.

- U mnie także - westchnął Peter. - A u ciebie, Crys?

- Kurczę blade, jak w tym bałaganie cokolwiek można znaleźć? Trzeba być idiotą, aby

naskładać tyle niepotrzebnych rzeczy i poukładać je w równie głupi sposób!

- Ona chyba chce powiedzieć, że nic nie znalazła, co, Pete? - roześmiał się Douglas.

Na dźwięk tych słów twarz Crystal pociemniała. Ukryła ją w dłoniach. Chyba chciała

ukryć złość. Douglas kątem oka zauważył, że po schodach wchodzi wujek. Peter pewnie też

to zauważył, bo schował się za kanapę.

- Crys, to mój wujek! Schowaj się! - wybełkotał Douglas, kiedy spostrzegł, że

dziewczynka wciąż zakrywa twarz dłońmi.

Wujek Ken szedł prosto w stronę kanapy, na której wciąż siedziała Crystal. Było

prawie pewne, że ją zauważył. A jednak przeszedł obok, nie zaszczyciwszy jej nawet jednym

spojrzeniem i skierował się w stronę ceglanej ściany. W tym momencie Douglas zdał sobie

sprawę z jeszcze jednego: wujek poruszał się bezszelestnie, jakby unosił się nad ziemią!

Mężczyzna podszedł do ściany i oparł o nią dłonie. Nagle jego obraz zachwiał się.

Douglas z niedowierzaniem przetarł oczy. Kiedy znów spojrzał w stronę ściany, sylwetka

wujka zrobiła się przezroczysta, a w chwilę później w ogóle nie było jej widać.

Peter z otwartymi ustami wpatrywał się w miejsce, w którym chwilę wcześniej znikł

wujek Ken. Crystal wciąż zakrywała dłońmi twarz i wyraźnie drżała. Douglas wyciągnął rękę

i dotknął jej ramienia: jej koszulka była mokra od potu.

- Crys?

- Projekcja pozacielesna - wytłumaczyła dziewczynka, odkrywając wreszcie twarz.

Była bardzo blada, a powieki miała wciąż zaciśnięte.

- Co?

- Tak naprawdę nie było tu twojego wujka... To ja wywołałam jego obraz.

Peter spojrzał na swoje ubranie całe w kurzu i pajęczynach.

- Przepraszam, ale nie mogłaś zrobić tego wcześniej?

Crystal popatrzyła na niego groźnie.

- Dobrze, dobrze - łagodził Peter - zadałem jedynie niewinne pytanie.

- To taki trik, dość łatwy, ale wyczerpujący - wytłumaczyła mu Crystal z

półuśmiechem. - Pamięć osób na długo pozostaje w miejscach, jakby była nutką zapachu...

Schwytać ją, to pierwsza rzecz, której nauczyła mnie babcia.

Douglas zbliżył się do miejsca na ścianie, której dotknął wujek. Powtórzył jego ruch,

położył ręce na murze. Wreszcie opuszkami palców wymacał lekko wystającą cegłę. Chwycił

ją i pociągnął. Wysunęła się wraz z dwiema pozostałymi. W dziurze znajdowała się blaszana

puszka, taka, jakiej kiedyś używano do przechowywania ciasteczek. Była pełna pożółkłych

wycinków z prasy lokalnej z datami z czerwca i lipca 1938 roku. W oczy rzucały się

charakterystyczne kwadratowe litery nagłówków:

R

USSEL

E

VERETT

-

TO IMIĘ NASTĘPNEGO ZAGINIONEGO

DZIECKA

.

P

OLICJA WYDAJE SIĘ BYĆ BEZSILNA

P

OSZUKIWANY TAJEMNICZY MANIAK

,

PORYWACZ DZIECI

Z

NALEZIONO BERET NALEŻĄCY DO JEDNEGO

Z ZAGINIONYCH DZIECI

.

B

RAK ŚLADÓW

.

O

BAWA PRZED NAJGORSZYM

B

URMISTRZ ZAPOWIADA

:

SCHWYTAMY MANIAKA

Douglas postawił puszkę na starym krześle i zajrzał znów do dziury. Były w niej

jeszcze ułożone, jeden na drugim, zeszyty.

Pamiętniki wujka.

R

OZDZIAŁ

11.

Niewidzialni obecni?

3 lipca 1938 roku, godzina 22.30

„Niewidzialni, obecni.” Od dnia dzisiejszego to nasz okrzyk bitewny!

Damonowi wpadł do głowy pomysł, że powinniśmy wymyślić okrzyk bitewny. Uważa,

że wszystkie szanujące się bandy mają taki okrzyk, dlatego my też musimy jakiś znaleźć.

Zaczęliśmy na wyścigi wymyślać wezwania: „Niewidzialni, do mnie!”, „Niewidzialni, do

ataku!”, „Niewidzialni albo śmierć!”... Te były najlepsze!

Aż do mementu, kiedy przyszła Greta. Była spóźniona i kiedy weszła do groty-kryjówki

na skale, wykrzyknęła: „Hej, obecni?”.

W tym momencie, spontanicznie, każdy z nas zaczął wymawiać swoje imię, tak jak w

szkole, ale głośniej, z dumą. Na koniec popatrzyliśmy na siebie z uśmiechem zadowolenia i

wtedy Damon wykrzyknął: Niewidzialni, obecni?”.

I każdy odpowiedział własnym imieniem: „Damon, obecny!”. Proste, ale efektowne,

co wy na to?

Mark narzekał i mówił, że ten okrzyk bitewny to jakaś głupota, ale pozostali nie

zwracali na niego uwagi. Wtedy Damon wstał i powiedział, żebyśmy poszli za nim. Wszyscy

razem wyszliśmy i zaczęliśmy zbiegać z groty-kryjówki na dół, w stronę miasta. Kiedy

biegliśmy, Damon wrzeszczał: „Niewidzialni, obecni?” i każdy z nas odpowiadał własnym

imieniem, dodając: „obecny!”. Wszyscy oprócz Marka - tak mi się wydaje. Potem

krzyczeliśmy na zmianę: „Niewidzialni, obecni?”, a pozostali odpowiadali. To było

poruszające. Na początku śmieliśmy się, ale biegnąc już przez zamieszkałą dzielnicę, kiedy

przechodniów robiło się coraz więcej, mieliśmy coraz większą świadomość tego, że nie był to

już zwykły żart.

Znaczyło to, że my i tylko my byliśmy Niewidzialni, a cała reszta była poza!

Dotarliśmy pod dom naszej starej nauczycielki matematyki.

Susan: „Niewidzialni, obecni?”.

Dalej kościół baptystów ojca Rentalla.

Devlin: „Niewidzialni, obecni?”.

Potem pralnia rodziców Sandy Baker.

Greta: „Niewidzialni, obecni?”.

Nie chcąc wzbudzać zbyt dużej sensacji, przestaliśmy wykrzykiwać swoje imiona,

wypowiadaliśmy je tylko szeptem. Wreszcie dobiegliśmy nad brzeg morza. Rzuciliśmy się na

piasek, płuca paliły nas, a serca waliły jak bębny. Później Damon powtórzył jeszcze raz

pytanie, ale tym razem cicho, spokojnie:

- Niewidzialni, obecni?

- Na zawsze - odpowiedziałem.

- Na zawsze - odpowiedzieli pozostali.

Mark odpowiedział także.

*

- Wspaniale! - wykrzyknął Douglas, kiedy Peter skończył czytać opis tego dnia z

pamiętnika wujka Kena. - Dawaj dalej!

Peter szybko przerzucił kilka kartek.

- Hmmm, cała reszta składa się z epizodów o mniejszym znaczeniu, dotyczą one w

większości stosunków między twoim wujkiem a jego rodzicami i tak dalej...

- Poczekajcie - wtrąciła nagle Crystal. - Tu znalazłam coś, co może mieć związek z

tym, czego szukamy! Czytam.

*

15 lipca 1938 roku, godzina 22.00

„Niewidzialni, obecni?”

Ja jestem obecny.

Wczoraj zniknęło następne dziecko, Russel Everett, przyjaciel Devlina. To był także

mój kolega, nawet jeśli nie widywaliśmy się często. Jego tata ma lodziarnię nad brzegiem

morza. Kiedyś nie miałem pieniędzy i dał mi loda za darmo.

Damon mówi, że musimy mu pomóc... Po to właśnie mamy bandę. Poza tym lubimy

naprawiać krzywdy i pomagać ludziom, jak tego popołudnia, kiedy znaleźliśmy psa pani

Plunder. Przywiązaliśmy go do klamki u drzwi jej domu, potem głośno zapukaliśmy i

uciekliśmy. Przedtem jednak wsunęliśmy pod drzwi karteczkę: „Z pozdrowieniami od

Niewidzialnych!”. Pani Plunder miała niezłą niespodziankę. Jestem pewien, że gdybyśmy

wyszli wtedy zza krzaków, obdarowałaby nas ciasteczkami i marmoladą (robi świetną

marmoladę!). Damon odrzucił jednak nagrodę (podobnie jak ten zamaskowany bohater

radiowy: Cień), a my zgodziliśmy się z nim, że lepiej pozostać w ukryciu. Muszę jednak

przyznać, że ta odrobina marmolady nie sprawiłaby mi przykrości.

Dzisiejszej nocy mamy spotkanie w starej latarni: podzielimy się na dwie drużyny i

przebiegniemy przez miasto. Będziemy mieli tylko dwie drużyny, bo Devlin jest chory (nie jest

głupi, zawsze znajdzie jakiś sposób, aby się wymigać od trudnych zadań), dlatego Susan

pójdzie z Damonem i ze mną.

Będzie lepiej, jeśli udam teraz, że przygotowuję się do snu. Przykryję się kołdrą

ubrany do połowy i kiedy tylko rodzice zgaszą światło, założę ciemny sweter i spuszczę się po

rynnie, bo przecież nigdy nie pozwolą mi wyjść samemu nocą. Szczególnie teraz, kiedy

grasuje ten maniak, no i...

Powodzenia, Niewidzialni!

Ciąg dalszy (mam nadzieję) jutro wieczorem.

*

Tak kończył się opis tego dnia. Crystal przeszła od razu do kolejnej daty.

*

16 lipca 1938 roku, godzina 14.30.

Niewidzialni, obecni?”

Ken, obecny.

Fiuuu! Ostatnia noc była naprawdę ciężka.

Od godziny krążyliśmy po mieście i nie znaleźliśmy nikogo podejrzanego.

Jak zwykle była mgła. Czy to możliwe, że mieszkamy w jedynym na świecie mieście,

gdzie mgła wisi w środku lata? (Może jest więcej takich miast? Co?) Generalnie: chodzimy,

nic nie widzimy, mamy takie szanse wpaść na tego maniaka, jak znaleźć igłę w stogu siana.

Na szczęście Susan wpadł do głowy jeden z jej pomysłów: dlaczego ja i Damon nie

moglibyśmy iść w tyle, ukryci we mgle, tak żeby ona posłużyła jako przynęta dla maniaka?

Oczywiście Damon mówi, że nawet nie ma mowy, że to zbyt niebezpieczne. I co ona wtedy

robi? Udaje, że się zgadza, ale kiedy tylko się odwracamy, ucieka w podskokach!

Nie od razu się zorientowaliśmy, ponieważ właśnie w tym momencie Damon dotyka

mojego ramienia. Mówi, żebym spojrzał do tyłu. Od kilku minut ma wrażenie, że ktoś nas

śledzi. Przez chwilę skupiamy się na ciszy i na mgle, a kiedy odwracamy się w stronę Susan,

jej już oczywiście nie ma.

Damon rozgląda się przerażony, szepcze swoje imię, a z ciemności dobiega nas

głupawy śmiech Susan. Wariatka!

Zaczynam za nią biec, ale musielibyśmy mieć wiele szczęścia, aby ją dopaść!

Docieramy do starej części miasta, położonej w pobliżu portu, gdzie są same baraki,

zaułki i brud. Przysięgam, nie zdziwiłbym się, gdyby zza rogu wyszedł sam Kuba Rozpruwacz!

W pewnym momencie zatrzymujemy się i słyszymy złowrogi dźwięk: kroki dorosłego

mężczyzny za naszymi piecami.

On także zaraz się zatrzymuje, ale i tak jesteśmy pewni: ktoś nas śledzi.

Damon na migi pokazuje mi, że mam być cicho i ciągnie mnie za stos sieci. Siedzimy

tam przez chwilę, która wydaje mi się wiecznością, a prawdopodobnie nie trwa dłużej niż

kilka minut. Nic, nikogo nie widać. Co gorsze jednak, nie słyszymy już śmiechu Susan!

Patrzymy na siebie przerażeni i nagle wszystko staje się jasne: prawdopodobnie ten

mężczyzna nie szedł za nami, ale za Susan!

Damon zrywa się na równe nogi i lekceważąc zagrożenie, woła Susan. Zaczyna biec,

ja również biegnę za nim i wrzeszczę: „Susan! Susan!”.

Nagle odpowiada nam krzykiem pełnym przerażenia. Jest taka rozpacz w jej głosie, że

w pierwszej chwili go nie poznaję.

Jest tam, jakieś dziesięć metrów od nas, tam, gdzie uliczka wychodzi na mały placyk.

Nie jest sama. Nad nią pochyla się mężczyzna w długim, ciemnym płaszczu i wielkim

kapeluszu opuszczonym na oczy. Próbuje ją obezwładnić. Ona ze wszystkich sił stara się

uwolnić, ale jest jasne, że nie da rady. Ruszamy w jej kierunku i dzieje się coś dziwnego.

Mężczyzna nas widzi. Odwraca się, patrzy na nas i wtedy mgła przemienia się w coś bardziej

cielesnego...

Nagle mamy wrażenie, że nasze nogi odmawiają nam posłuszeństwa, jakbyśmy

próbowali biec w gęstym syropie. Kilka metrów od nas Susan walczy o życie, a my poruszamy

się w spowolnionym tempie, jak w najbardziej przeklętym śnie. Odwracam się w stronę

Damona i widzę, że po twarzy płyną mu łzy, nie wiem czy ze złości, czy z wysiłku. Wrzeszczy:

„Susaaan! Susaaan!”.

Nagle wszystko się kończy.

W jednym z baraków zapala się światło i na rogu otwiera się małe okienko. Wygląda

przez nie niewzbudzający zaufania mężczyzna. Zaczyna wrzeszczeć i pytać nas, co u licha się

dzieje. W chwilę potem otwierają się drzwi następnego baraku, a potem jeszcze jednego.

Ja i Damon jesteśmy nagle uwolnieni z niewidocznej mazi, która krępowała nasze

ruchy. Padamy więc gwałtownie do przodu, niemal rozbijając sobie nosy o bruk.

Kiedy podnoszę głowę, mężczyzny już nie ma, a Susan leży na ziemi, podpierając się

łokciami. Ludzie z baraków bezradnie stoją w miejscu, a ja i Damon biegniemy do niej, chcąc

jej pomóc.

Damon dobiega pierwszy, obejmuje ją i podnosi jej głowę... jest przerażona? Nieee!

Cała w uśmiechach, mówi, żebyśmy złożyli jej gratulacje. I nie przestając się uśmiechać,

pokazuje nam zegarek kieszonkowy!

„Należy do tego maniaka”, mówi. Niezły dowód, co?

*

- O kurczę, babcia była niezła! - powiedziała Crystal cała dumna.

- Rany, dlaczego przerwałaś? Czytaj dalej! - wykrzyknął Douglas pochłonięty

opowiadaniem.

- Co? A tak, sorry. A zatem na tym dzień się kończy, zobaczmy, co wydarzyło się

następnego dnia.

- O mamo, ale musieli mieć pietra - sapnął Douglas.

*

17 lipca 1938 roku, godzina 18.30

Niewidzialni, jesteście?

Ja jestem.

Z czym my mamy do czynienia?

Aż do wczoraj byliśmy odważni, pełni optymizmu, a teraz?

Co się zmieniło? Wszystko.

Wszystko się zmieniło.

Na tylnej stronie zegarka, który Susan podebrała maniakowi, była dedykacja:

„Mojemu najukochańszemu Angusowi”. W miasteczku nie ma tak wielu Angusów, ale ja nie

miałem o tym pojęcia i zaproponowałem, abyśmy sprawdzili to w rejestrze. Zauważyłem, że

na te słowa Mark pobladł.

Zapytałem, co się dzieje, a on nakazał gestem, abyśmy poszli za nim (byliśmy na placu

przed ratuszem). Przyjaciel jego ojca ma sklep z importowanymi zegarkami naprzeciwko

ratusza; podeszliśmy do witryny tego sklepu. Mark zatrzymał się i wciąż bez słowa, wbił

wzrok w ścianę za szybą. Spojrzeliśmy ponad jego ramieniem. Wisiał tam portret właściciela

zegarka, który z dumą pokazuje swój ulubiony przedmiot.

To był on - Angus Scrimm w dniu wyborów na burmistrza Misty Bay!

Zaparło nam dech w piersiach. Greta rozpłakała się, a Damon aż usiadł na skraju

chodnika i w roztargnieniu zaczął mierzwić włosy. Jakie mieliśmy szanse przeciwstawić się

najpotężniejszej osobie w mieście? Gdybyśmy nawet go zadenuncjowali, kto by nam uwierzył?

Zaczęliśmy się kłócić. Uważałem, że powinniśmy pójść od razu na policję; Damon był

odmiennego zdania, uważał, że powinniśmy sami schwytać Angusa Scrimma. Ja i Damon

mamy największy posłuch w bandzie, więc Niewidzialni podzielili się na dwie grupy.

Pokłóciliśmy się i doszło nawet do wyzwisk.

Wreszcie Damon krzyknął, że mamy się uciszyć, że robimy przedstawienie, które nie

przystoi Niewidzialnym.

Ruszył cicho w stronę naszej groty-kryjówki znajdującej się w skale. Poszliśmy za nim,

wciąż nie przestając się sprzeczać.

Kiedy doszliśmy na miejsce, poprosił, abyśmy mu zaufali jeszcze raz i przedstawił nam

swój plan. Głosowaliśmy. Ja głosowałem przeciw, ale wygrał on.

Damon uważa, że burmistrz trzyma uwięzione dzieci w piwnicy swojego domu

(oczywiście, jeśli wciąż żyją).

I dlatego teraz znów przygotowuję się do wyjścia i czekam tylko, kiedy rodzice zasną.

Krótko mówiąc, tej nocy mamy zaatakować willę Scrimma.

*

- To mój sen! To mój sen! - wykrzyknął Douglas. - Pamiętacie sen, który miałem w

samolocie? Ten, w którym Niewidzialni zakradają się do willi Scrimma?

- No tak, ale ten sen nie skończył się zbyt dobrze, o ile sobie przypominam -

odpowiedziała Crystal, przewracając kartkę pamiętnika wujka Kena. Przez krótką chwilę w

milczeniu przebiegała po niej wzrokiem.

- No i? Chcesz, żebyśmy umarli z ciekawości?

- Douglas ma rację - wtrącił Peter. - Prosiłbym cię, abyśmy mogli dostąpić tego...

- No dobrze, już dobrze, czytam. Spokojnie!

*

18 lipca 1938 roku, godzina 0.55

Do diabła ze wszystkimi!

Piszę to na wypadek, który ma wszystkie pozory prawdopodobieństwa: gdybym nawet

ja sobie nie poradził i gdyby Scrimm wykończył nas wszystkich.

Mamy dużo szczęścia, że udało nam się uciec po fatalnej napaści na willę Scrimma.

Poszliśmy na całość, aby tylko wyzwolić dzieciaki. Kiedy byliśmy już w pobliżu willi,

podzieliliśmy się i każdy starał się wejść do środka od innej strony. Wewnątrz nie było nikogo,

ale Scrimm musiał wcześniej rzucić jakiś czar, ponieważ moi koledzy nagle zaczęli walczyć

przeciwko sobie. Było kilka naprawdę niebezpiecznych momentów, wyglądało na to, że

przypadkowo mogli się zabić!

Ja jednak poradziłem sobie bez większych problemów. Kiedy pozostali wpadli w

amok, ja wyszedłem przez okienko, którym wcześniej dostałem się do środka z Damonem,

wynosząc niezłe trofeum: „Malartium”, jedną z najważniejszych czarodziejskich ksiąg

Scrimma. Może nawet najważniejszą, ponieważ ona jedna spośród niezliczonych woluminów

była wyeksponowana i leżała otwarta na pulpicie.

Wybiegliśmy z domu i wciąż w szoku po tym, co nas spotkało w willi Scrimma,

zaszyliśmy się w naszej grocie-kryjówce.

Kiedy poczuliśmy się już bezpieczni, Damon zaczął przeglądać tę diablo przeklętą (to

najlepiej pasujące do niej określenie) książkę. Od początku do końca i od końca do początku.

I myślę, że robił to przez cały następny dzień, ponieważ kiedy spotkaliśmy się dziś wieczorem,

powiedział, że chyba znalazł sposób, aby zniszczyć czary Scrimma. Rytuał! Najbardziej

niewyobrażalny rytuał krwi, o którym nawet nie chcę mówić. Ta historia sprawiała, że

kompletnie mu odbiło.

Teraz gdy to piszę, Damon i pozostali pewnie już dopełnili rytuału i idą w stronę domu

Scrimma. Muszę się pośpieszyć: muszę iść do szeryfa. Mam tylko nadzieję, że mi uwierzy.

Pokażę mu zegarek Scrimma i opowiem historię, która wydarzyła się w nocy w porcie.

Boże, spraw, aby nie stało się tak, jak powiedział Damon. Spraw, aby Scrimm nie

rzucił czaru na szeryfa i jego łudzi. Spraw, aby mi uwierzyli...

*

- Co, do diaska? Znów przerwałaś? - zaprotestował zrozpaczony Douglas.

- Ej, daj sobie na wstrzymanie: skończyłam czytać ten zeszyt, a jeśli się nie mylę,

kolejny masz ty.

- Ko... lejny? - Douglas poczerwieniał i zaczął kartkować pierwszy z ustawionego

przed nim stosu zeszytów. - O, to ten... nie, nie ten... ten też nie... Ach, mam go!

Ale dokładnie w tym momencie strychowe okienko otworzyło się z impetem i powiew

mroźnego powietrza wtargnął do pomieszczenia.

Słońce skryło się za chmurami i w jednej chwili zerwał się tak silny wiatr, że Douglas,

Crystal i Peter musieli się przytrzymać kanapy. Zeszyty i inne lekkie przedmioty zaczęły

wirować jak liście podczas burzy.

- Trzymajcie się z całych sił, to atak czarów! - wrzasnęła Crystal.

- Atak czego? - odkrzyknął Douglas, walcząc z dywanem, który wyglądał, jakby go

chciał udusić.

- To Scrimm! Użył wiatru, aby skraść nam dzienniki!

Crystal, krzycząc, starała się złapać wszystkie zeszyty, które znajdowały się w zasięgu

jej ręki. Nagle drzwi szafy rozwarły się wściekle i wypadły zza nich wędki ze starymi

haczykami. Zaczęły owijać się wokół niej, kalecząc ją jak oszalałe węże. Kiedy tylko chciała

się poruszyć, haczyki boleśnie wbijały się w jej skórę.

- Cryyys! - zawył Peter, próbując ruszyć jej na odsiecz, ale nie zrobił nawet kilku

kroków, kiedy cały strychowy kurz podniósł się, zbił w jeden szary wir i ruszył z impetem na

niego. Peter próbował zasłonić sobie twarz. Zakrył oczy i usta, ale pył wdzierał mu się do

nosa.

Crystal natychmiast zdała sobie sprawę, że jej przyjaciel znajduje się w śmiertelnym

niebezpieczeństwie. Rzuciła dzienniki i nie bacząc na nylonowe żyłki, które coraz ściślej ją

oplatały, wyciągnęła do niego rękę.

Pył natychmiast rozproszył się w powietrzu. Peter wziął głęboki oddech i kichnął tak,

jakby bił własny rekord w kichaniu. Pył, który go dusił, został wypchnięty natychmiast, a on

opadł na kolana, chwytając się za nos i próbując zatamować potężny krwotok.

Wiatr ponownie przybrał na sile i w pomieszczeniu rozległ się wyraźny głos:

- Czary to nie zabawa dla dzieci, moi drodzy!

W tej samej chwili potężny wir powietrza wessał dzienniki przez otwarte okienko.

W chwilę potem wiatr ucichł, a promienie słońca znów oświetliły stary strych.

Wszystkie przedmioty leżały porozrzucane na podłodze.

Ale pamiętników już nie było.

Douglas starał się uwolnić spod dywanu, który próbował go udusić; Crystal, wciąż

owinięta żyłkami, z powbijanymi haczykami, cała była pokiereszowana; a Peter rozpaczliwie

zatykał sobie nos, z którego ciekła krew.

R

OZDZIAŁ

12.

Ważna decyzja

Crystal i Peter siedzieli na brzegu wanny, a Douglas czegoś szukał. Znalazł spirytus

salicylowy i watę dla Crystal, a dla Petera kilka kostek lodu. Owinął je w kawałek materiału.

Dla Crystal przyniósł jeszcze paczkę plasterków: małych, dużych i średnich, a dla Petera

kolejny kawałek lodu, poprzedni zdążył się już rozpuścić. Szkoda gadać, ładnie wyglądali.

- Ej, Crys - zaczął w pewnym momencie Peter, zatykając sobie nos kawałkiem lodu.

Zdjął okulary i odłożył je na półeczkę obok umywalki. - Dziękuję za twoje starania, aby

ocalić mnie od kurzu...

- No..., w sumie nic nie zrobiłam. To było takie okropne... Czułam się całkowicie

bezbronna, a nie jestem do tego przyzwyczajona.

- Witaj w klubie zwykłych śmiertelników - zaśmiał się Douglas. W ramach

rekompensaty przygotował sobie jedną ze swoich supernadzianych kanapek i właśnie ją

pochłaniał.

- Wygląda pysznie - pośpieszył z komplementem Peter. - Chcesz też odrobibę bojej

krwi? - zapytał przez zatkany opatrunkiem nos.

- Bleee, Pete, obrzydliwość - zaprotestował Douglas.

- No, a ty? Czy to dobry bobent na kobsubcję?

- Słuchaj, to moja metoda na głoda. Muszę odreagować po tym wszystkim! Ty nie

masz własnej metody?

Peter zamyślił się.

- No, tak. W tak trudbych przypadkach ruszab oddać się lekturze na dachu.

- Na dachu, co? - odparł Douglas, który mył właśnie dłonie upaćkane majonezem, by

pomóc Crystal założyć następny plasterek.

- Tak, wychodzę okienkiem w dachu i siadab sobie na dachówkach. Na górze bab

wrażenie, że jestem oddalony od bszystkiego i bszystkich. Kiedy teraz się nad tyb

zastabawiab, wydaje mi się, że tak spędziłeb całe zeszłe lato... - Odsłonił dziurkę od nosa;

wydawało się, że krwotok ustał, ale nos był spuchnięty i czerwony, przez co wyglądał jak

papryka. - Z góry widziałem innych chłopców, jak bawili się na ulicy i żal mi było siebie

samego. Nigdy nie narzekaj na zdrową nogę...

- Nigdy nie narzekaj na zdrową nogę - powtórzyła w roztargnieniu Crystal, a po

krótkiej przerwie dodała: - Ja nie popuszczę.

- To znaczy?

- Nie wiem, jak wy, ale ja nigdy nie robiłam tego, do czego mnie zmuszali i teraz też

nie zamierzam.

- Co, do jasnej ciasnej, mówisz? Mamy do czynienia z prawie niepokonanym

czarodziejem, cudem ocaleliśmy, a ty... - pieklił się Peter.

- Nie jest niepokonany - ucięła Crystal.

- No, jak dotąd tak źle sobie nie radził, co? - zauważył Douglas, pochłaniając ostatni

kęs kanapki.

- Gdyby naprawdę był niepokonany, myślicie, że patyczkowałby się z trójką

dzieciaków? Zabrał nam pamiętniki twojego wujka, ponieważ moglibyśmy odkryć coś

ważnego. Boi się nas.

- Doprawdy? A ja myślałem, że to my robiliśmy pod siebie... - odciął się Douglas. -

Co proponujesz?

- Co proponuję?! Ja pragnę jedynie wrócić do domu, zapomnieć o tym wszystkim i

spędzić na dachu resztę lata!

- I myślisz, że Scrimm po tym wszystkim zostawi cię w spokoju? - odparła Crystal,

patrząc mu w oczy. - Gdybyś był na jego miejscu, zostawiłbyś nas w spokoju czy upewniłbyś

się, że nie będziemy ci więcej wchodzić w paradę? Nie umiesz sobie nawet wyobrazić, na ile

sposobów można czarami sprawić, aby ktoś stał się bezbronny. Nie chodzi tu nawet o

zabijanie, które zwróciłyby uwagę policji, ale, zapewniam cię, że nie byłoby to nic

przyjemnego.

- Akurat tu pewnie ma rację - wtrącił się Douglas. - No, Crys, strzelaj!

- Proponuję, abyśmy poszli do biblioteki. Albo lepiej: wy tam wejdziecie, a ja

poczekam na zewnątrz. Postaracie się, aby twój wujek was nie nakrył i poszukacie

wszystkiego tego, co zdołacie znaleźć na temat Angusa Scrimma: od jego daty urodzin, po

rodzaj płynu do golenia, którego używał. Musimy dowiedzieć się o nim wszystkiego, jeśli

chcemy mieć jakąś szansę zrozumieć, co się z nim stało i gdzie możemy znaleźć Malartium,

którą mu zabrał twój wujek...

- A dlaczego myślisz, że wujek już jej nie ma albo że Scrimm jej nie odzyskał?

- Nikt z pierwszych Niewidzialnych już jej nie ma. W noc, w którą się spotkaliśmy,

kiedy śledziłeś wujka aż do domu Grety, chiromantki, ja byłam tam już wcześniej i

podsłuchiwałam. Pamiętam, że Greta i Devlin wciąż powtarzali, że jeśliby mieli jeszcze

Malartium Scrimma, to może znaleźliby wyjście z sytuacji... A Scrimm jej nie ma. Nie wiem,

dlaczego to wiem, ale wiem. Możecie to nazwać intuicją, jeśli tak wam się podoba.

- Intuicja parapsychiczna? - kpił Peter.

- Nie, powiedzmy raczej, intuicja kobieca... - zaśmiała się Crystal.

- Okej, powiedzmy, że odkryjemy wszystko i nawet znajdziemy tę przeklętą książkę -

powiedział Douglas. - Ale chyba nie chcesz powiedzieć, że powtórzysz rytuał?

- Ja też mam nadzieję, że to nie będzie konieczne. Co ty sobie wyobrażasz? Ale przede

wszystkim, nie mogę dopuścić, by znalazł ją Scrimm. Nie rozumiecie, że jako jedyni wiemy,

co się dzieje i tylko my możemy go powstrzymać?

- Ale my nawet nie wiemy, co on właściwie chce zrobić, więc jak uda się nam go

powstrzymać? - dociekał Douglas.

- Posłuchaj, cokolwiek chciałby zrobić ktoś, kto porywa dzieci, z pewnością nie jest to

nic dobrego. Jeśli zostawimy mu drogę wolną, może stać się najpotężniejszym czarodziejem

na ziemi!

- I naprawdę jest tak niebezpieczny?

Crystal zmroziła ich krzywym uśmiechem.

Po chwili wyciągnęła rękę całą pokrytą plasterkami w stronę chłopców jak do

przysięgi. Powiedziała:

- Douglas, Peter, uwierzcie mi: Scrimm powrócił. Jeśli chcecie, aby wszystko

skończyło się dobrze, muszą wrócić także Niewidzialni.

Douglas popatrzył na wyciągniętą dłoń Crystal, a potem na blade oblicze Petera.

Wyciągnął nieśmiało swoją dłoń i podał ją Crystal.

- Ja jestem - wyszeptał.

Odwrócili się w stronę Petera. Nie odezwali się nawet słowem. Po prostu na niego

patrzyli. Spojrzał na nich niepewnie w oczekiwaniu nakazu lub wymówki. Ale w ich oczach

nie było żadnej z tych rzeczy: wiedzieli, że ryzykują własnym życiem i nie mogli niczego od

niego wymagać.

Decyzja należał do Petera.

Chłopiec uścisnął dłonie dwójki przyjaciół.

- Ja też jestem - powiedział, poprawiając nerwowo okulary.

- W takim razie, Niewidzialni powrócili - uroczyście ogłosiła Crystal.

R

OZDZIAŁ

13.

Ostatni Niewidzialny

Kendred Halloway brał właśnie udział w sesji „Zaproszeń do lektury”, które

organizował co tydzień w swojej bibliotece, aby zachęcić dzieci do zaprzyjaźnienia się z tym,

co nazywał „fantastycznym światem Historii”. Właśnie tak, przez duże „H”.

Patrzył na animatorów, którzy czytali dialogi. Dzieci, siedzące w półokręgu, chłonęły

każde ich słowo, podążając w skupieniu za opowieścią; było więc właśnie tak, jak powinno

być.

- Hej, Ken, ładna bajka? - zapytała go szeptem Lydia Lodbell, stara bibliotekarka,

która pracowała u jego boku od wielu już lat.

Kendred Halloway, ciągle skupiony, odpowiedział jej także szeptem:

- Pasjonująca, jak zwykle, Lydio. Wszystko okej?

- W porządku, Ken. Słuchaj opowiadania. Chciałam tylko pogratulować ci siostrzeńca.

- Ach, poznałaś go?

- Jest tam, w czytelni. Ciekawski tak jak wujek!

- Nie mów tak. Myślisz, że powinienem mu pomóc? - zapytał, mając w głębi serca

nadzieję, że w odpowiedzi usłyszy zdecydowane „nie”.

- Och, nie sądzę, udzieliłam mu już wszystkich koniecznych informacji.

- Dziękuję, Lydio.

- Zastanawiam się jedynie, dlaczego tak się interesował tym starym burmistrzem...

- Starym burmistrzem? - powtórzył Kendred Halloway, po raz pierwszy odrywając

wzrok od animatorów.

- Tak, Angusem Scrimmem, tym z naszego dzieciństwa...

*

- Dawaj, Pete, pospieszmy się! - krzyknął Douglas. - Nie chcę, aby wujek mnie

przyłapał!

Już od ponad godziny obaj w półmroku czytelni przeglądali pod lupą klisze z gazetą

lokalną z 1938 roku. Znaleźli wiele artykułów o zaginionych dzieciach i o próbach ich

odnalezienia przez burmistrza Angusa Scrimma, ale jeszcze nie natknęli się na nic

niezwykłego.

- Spokojnie, Doug. Musimy być nadzwyczaj uważni.

- Dobrze, dobrze, Pete. Ale czy teraz nie możemy przejść od razu do okresu, w którym

zostały napisane dzienniki mojego wujka? Jeśli chcemy znaleźć jakąś wskazówkę na temat

tego, co się wydarzyło tej nocy, kiedy Niewidzialni stawili czoła Scrimmowi i przede

wszystkim, gdzie znajduje się Malartium...

- Witajcie, chłopcy. Znów się spotykamy - przywitał się z nimi od progu małego

pokoju, który służył za czytelnię, uśmiechnięty blondyn. Podszedł bliżej, zdjął okulary

przeciwsłoneczne i na oparciu krzesła położył pełną kieszeni, ciemną kurtkę. Dopiero teraz,

gdy znalazł się w kręgu światła, rozpoznali go.

To był ten sam facet, który do nich podszedł, kiedy strażacy pomagali Lance'owi zejść

z wieży zegarowej ratusza. Douglas zastanawiał się, ile mógł usłyszeć z tego, o czym mówili

przed chwilą.

- Jestem tu już dobrą chwilę, mam nadzieję, że wam to nie przeszkadza - powiedział

Robert Kershaw, pies tropiciel, wciąż lekko się uśmiechając. - Ja też chciałem poczytać stare

gazety, ale kiedy tu przyszedłem, zorientowałem się, że byliście pierwsi... Poszukujecie

czegoś, co jest wam potrzebne do odrobienia zadań wakacyjnych?

- Dokładnie - odpowiedział Douglas, odwdzięczając mu się uśmiechem. - Chodzimy

razem do szkoły i każdego roku wracamy we wrześniu, nie wziąwszy do ręki ani jednej

książki podczas wakacji. Dlatego w tym postanowiliśmy zacząć wcześniej. Pan nie jest z

Misty, nie mylę się?

- Jestem dziennikarzem! Nazywam się Robert Kershaw - odpowiedział mężczyzna,

podając im rękę.

- Witam, to Peter Peaky - powiedział Douglas, ściskając mu rękę.

- A to Douglas Macleod - powtórzył w ślad za nim Peter.

- Pracuję dla miesięcznika o podróżach - ciągnął dziennikarz - i właśnie przygotowuję

artykuł o waszym pięknym miasteczku... O, widzę, że zbieracie materiały na temat burmistrza

sprzed kilku lat.

- W istocie, Angus Scrimm był burmistrzem w czasach, kiedy mój wujek był mały -

wtrącił Douglas - i często o nim wspomina. A teraz, jeśli pan tak miły...

- Och, oczywiście. Wybaczcie. Jak wiecie, my dziennikarze mamy zawsze ten feler, że

wtykamy nos w nie swoje sprawy. Takie spaczenie zawodowe... No to, do zobaczenia - uciął

mężczyzna, zabierając kurtkę.

- Do zobaczenia - odparli jednocześnie Douglas i Peter.

Mężczyzna ruszył w stronę drzwi. Nagle zatrzymał się.

- Słyszałem, że niedawno znikła pewna dziewczynka... - powiedział, odwracając się

ponownie - ...niejaka Crystal Cooper. Coś o tym wiecie?

- Gdyby tak było, poszlibyśmy na policję, nie sądzi pan? - odpowiedział Peter.

- Oczywiście, oczywiście. Tylko byłem w szkole i wiem, że jesteś z nią w jednej

klasie, Peter - powiedział Robert Kershaw, zerkając do notesu. - Natomiast, co za dziwny

zbieg okoliczności, nie ma tu twojego imienia, Douglas...

- Cześć, Doug, cześć, Peter - powitał ich wujek Ken, stając w drzwiach. - W czym

mogę panu pomóc? - dodał, zwracając się do dziennikarza.

- Nazywam się Kershaw. Robert Kershaw i jestem dziennikarzem. Chwilę

rozmawialiśmy, a teraz wychodzę - odpowiedział mężczyzna i uśmiech znów pojawił się na

jego twarzy. Douglas zastanawiał się, jak te ciągłe uśmiechy znosiły jego szczęki.

- Skoro tak, nie zatrzymuję pana. Muszę porozmawiać z siostrzeńcem.

- W takim razie, do zobaczenia - pożegnał się Robert Kershaw i ruszył do wyjścia.

- Cześć, Douglas, usłyszymy się później - powiedział Peter, także spiesząc w stronę

drzwi.

- Do widzenia panu, panie Halloway.

„Zanosi się na burzę” - pomyślał, kiedy wychodził przez obrotowe drzwi biblioteki.

Myślał, że na zewnątrz czeka dziennikarz, ale nie było po nim ani śladu. Nagle

rozpłynął się w powietrzu jak mgła w Misty Bay o wschodzie słońca.

Crystal była świadkiem sceny w czytelni, ponieważ podglądała przez okno. Teraz

starała się wspiąć na parapet pierwszego piętra, gdzie znajdował się gabinet Kendreda

Hallowaya. „Kto wie, co mu chce powiedzieć wujek” - pomyślała. Wsunęła lewą stopę w

szczelinę w ścianie między dwiema cegłami i udało się jej wspiąć o kilka centymetrów, ale jej

cel pozostawał jeszcze półtora metra nad nią. „Hmmm, tu by mi się przydała umiejętność

latania na miotle...” - pomyślał dziewczynka.

- Hej, to ty jesteś wnuczką Sally Cooper? - powiedział jakiś męski głos tuż za nią.

Dziewczynka szybko odwróciła się: to był sprzątacz, który pracował w ogrodzie za

biblioteką. - Nie wiesz, że policja szuka cię wszędzie? A poza tym, co tam robisz, uczepiona

ściany jak pająk?

Crystal rozluźniła uchwyt i spadła na trawę. Wpatrzyła się w oczy sprzątacza i

powiedziała:

- Nie sprzątał pan przypadkiem już tej części ogrodu?

- A ciebie co to obchodzi? Ja... - mężczyzna przerwał. Jego powieki zaczęły powoli

opadać. Zostały wpółprzymknięte. Wyglądał jak ktoś w półśnie.

- ...ja... właściwie już posprzątałem tę część ogrodu, co ja tu robię?

- A ja nie jestem tą dziewczynką, której poszukuje policja. Co więcej, nie ma mnie,

nie ma tu nikogo - ciągnęła Crystal monotonnym głosem.

- Och... rzeczywiście... co mi przyszło do głowy, rozmawiam z wiatrem? Żona ma

rację: potrzebuję kilku dni wolnego...

- Dlaczego od razu ich sobie nie weźmiesz?

- Faktycznie, dlaczego nie? - odparł mężczyzna. Rzucił grabie, odwrócił się na pięcie i

ruszył w stronę ulicy.

- Dzień do... Hej! - krzyknął Peter i odskoczył na bok. - Widziałaś, Crystal? Gdybym

nie odskoczył, bez wątpienia przeszedłby po mnie bez ceregieli!

- Niewiarygodne, co za maniery - roześmiała się dziewczynka. - Właśnie czekałam na

ciebie. Podejdź tu. Podniesiesz mnie.

*

- Wejdź, Douglas, usiądź.

Znajdowali się w gabinecie wujka Kena, który był umeblowany jak biura z lat

pięćdziesiątych. Stała tam biblioteczka pełna leżących w bezładzie starych i nowych książek.

Ściany pokrywały obrazy sygnowane przez słynnych ilustratorów. Douglas rozpoznał styl i

podpis jednego z nich: Quentin Blake.

- Wyglądasz na zmęczonego, Douglas. Tej nocy także źle spałeś?

- Nie za dobrze, wujku. Znów miałem jakiś głupi koszmar. To pewnie dlatego, że

jestem z dala od domu, ale przejdzie mi.

- A zatem szukałeś informacji na temat Angusa Scrimma? - zapytał wujek Ken.

- Tak, pomagałem Peterowi... - odpowiedział Douglas.

- Posłuchaj, Douglas. Zrobiłbyś coś dla mnie?

- No, tak, oczywiście, wujku. Jeśli tylko mogę, to chętnie.

- W takim razie proszę cię, abyś przestał szukać informacji na temat tego człowieka.

Nie wiem, z jakiego powodu interesuje się nim Peter, ale te poszukiwania nie przyniosą ci nic

dobrego.

Douglas milczał przez chwilę, w końcu powiedział:

- Wujku, ty też należałeś do Niewidzialnych, prawda?

Wujek Ken popatrzył na niego zdziwiony.

- Kto ci o tym powiedział?

- Peter. Powiedział mi, że Crystal, zanim zniknęła, opowiedziała mu całe mnóstwo

przygód, które przeżyli Niewidzialni. Byliście naprawdę nieźli!

- No cóż, miałem taki okres w życiu. Banda dzieciaków, tyle ich jest, nic...

- Dlaczego pomniejszasz ich znaczenie, Ken? „Nieźli” wydają mi się odpowiednim

przymiotnikiem na określenie Niewidzialnych.

Douglas odwrócił się w stronę drzwi i zobaczył wysokiego, ciemnowłosego

mężczyznę, o wesołym i przenikliwym spojrzeniu.

Miał na sobie elegancki granatowy garnitur i jedwabny, mieniący się krawat.

- Damon! - wykrzyknął wujek Ken i obszedł biurko, aby się z nim przywitać.

Dwaj mężczyźni, śmiejąc się, uścisnęli się serdecznie. Douglas był zdumiony: miał

przed sobą wielkiego Damona Knighta, przywódcę Niewidzialnych! Wow! Nie mógł się

doczekać, kiedy opowie o tym Peterowi i Crystal. Starał się zapamiętać jak najwięcej

szczegółów jego wyglądu.

Wujek i jego kolega musieli być mniej więcej w tym samym wieku, ale Damon

wyglądał przynajmniej dziesięć lat młodziej.

- Damon, wreszcie wróciłeś! - powiedział wujek Ken.

- No, „wróciłeś” pociąga za sobą pewne konsekwencje. Powiedzmy, że przyszło mi do

głowy, aby wpaść i złożyć wam wizytę. A poza tym, co gorsza, Greta zasypuje moje biedne

sekretarki faksami i mailami od ponad tygodnia. Dlatego myślę, że nawet gdybym nie chciał

przyjechać, zmusiłyby mnie do tego właśnie one! - zaśmiał się mężczyzna i ponownie

uścisnął kolegę.

- Żarty na bok, jestem naprawdę szczęśliwy, że cię widzę.

- Hm, wujku, to ja pójdę - wyszeptał Douglas, cały czerwony.

- Och, wybacz mi, Douglas. Damon, mogę przedstawić ci mojego siostrzeńca?

Po raz pierwszy mężczyzna spojrzał na Douglasa. Jego spojrzenie wywarło na chłopcu

piorunujące wrażenie, zupełnie jakby zobaczył ducha. Szybko wziął się w garść. Uśmiechnął

się. Na pewno coś mu się przewidziało.

- A więc to ty jesteś siostrzeńcem Kena? - powiedział Damon i uścisnął mu rękę. -

Cieszę się, że mogę cię poznać! Wpadnij do mnie, do mojej starej willi na wzgórzach Misty, a

opowiem ci, jaki „niezły” był twój wujek.

- Dziękuję. Dziękuję bardzo - wyszeptał Douglas, robiąc się coraz bardziej

purpurowy, i wybiegł z gabinetu.

- Wygląda na rozgarniętego dzieciaka - powiedział Damon.

- I jest rozgarnięty. Może nawet za bardzo...

Damon usiadł na krześle, naprzeciwko biurka Kena. Przez chwilę zapanowała ciężka

od wspomnień cisza. Oto siedzą naprzeciwko siebie dwaj koledzy, kiedyś nierozłączni, choć

tak odmienni. Damon lubił błyszczeć, Ken wolał pozostawać w cieniu. Jednak zawsze, kiedy

nikt ich nie widział, Damon chętnie zasięgał opinii przyjaciela. Ken chciał się przebiec?

Damon już biegł, ale zatrzymywał się i czekał na niego. To sprawiało mu jeszcze większą

przyjemność. Kendred Halloway pomyślał, że jego przyjaciel jako dziecko zawsze wygrywał.

Ale czy tak samo było w dorosłym życiu?

- A zatem, Ken - ciągle tu jesteś, w tej swojej małej bibliotece, co?

Wujek Ken otrząsnął się z zamyślenia.

- No, cóż, Damon. Każdy z nas wybrał co innego. Ta mała biblioteka, jak wiesz, to

cały mój świat.

Przyjaciel uśmiechnął się.

- Wiem o tym, Ken. Wybacz mi. Ale trudno mi pogodzić się z tym, że ktoś taki jak ty

został w tym małym miasteczku. Co do innych, nie przeszkadza mi to. Chociaż muszę

przyznać, że wszyscy nieźle poradzili sobie w życiu. Oprócz Grety, która wciąż niewłaściwie

inwestuje. Całe szczęście, że jest chiromantką!

Wujek Ken uśmiechnął się, ale nie odpowiedział.

- We dwóch mogliśmy dokonać wielkich rzeczy, Ken... gdybyś tylko... I nie mówię

jedynie o moich kopalniach w Południowej Afryce.

- Rozmawialiśmy już o tym, Damon. Mnie to nie interesuje. Mój świat jest tutaj -

wskazał ręką naokoło, na książki i stare meble z lat pięćdziesiątych.

Patrzyli sobie w oczy dłuższą chwilę. W ich spojrzeniu było to, co chcieli sobie

powiedzieć i to, co wiele razy już sobie mówili.

Wreszcie Damon uśmiechnął się.

- Wracając do sedna - zaczął - rozmawiałem już z Gretą. Mówiła mi o Susan i o

Marku... Uważa, że Scrimm powrócił. A ty, co o tym sądzisz?

- Sądzę, że gdyby tak było, bylibyśmy w niezłych kłopotach. Być może cały świat

byłby w niezłych kłopotach.

Znów nastąpiła krótka cisza, w końcu Damon zapytał:

- Ken, ty nie masz tej książki, prawda?

- Jak mam was przekonać? - zirytował się wujek Ken. - Po tej przeklętej nocy, kiedy

was zostawiłem i poszedłem do szeryfa, nigdy jej nie widziałem. Wy jako ostatni mieliście ją

w rękach, sam dobrze wiesz. Nawet nie wiem dobrze, jak skończyła się ta historia między

wami a Scrimmem.

- Wszystko wskazywało na to, że sobie poradziliśmy. Wszystko na to wskazywało...

*

- Hej, gdzie wy jesteście? - zapytał scenicznym szeptem Douglas, wchodząc do

ogrodu. Skręcił za rogiem, znalazł się po lewej stronie biblioteki i - nie mógł uwierzyć

własnym oczom: nieco dalej Crystal starała się zachować równowagę, stojąc na ramionach

Petera, który z kolei opierał się plecami o ścianę. Nie wyglądał jak ktoś, kto się świetnie bawi.

- Crystal, zważ, że narażasz mnie na poważne ryzyko oskalpowania - jęczał Peter.

- Uff, co z ciebie za nudziarz. Już, prawie, prawie jestem... Nie możesz stanąć na

palcach?

- Hej, szukaliście mnie? - rzucił z uśmiechem Douglas.

- Boże, dziękuję ci - westchnął Peter.

- Przyjechał Damon?! - wykrzyknęła Crystal, kiedy już Douglas streścił to, co się

wydarzyło. - I jaki on jest? Przystojny? To znaczy, chciałam powiedzieć...

- No, nie wiem. Wydaje się w porządku, ale ma już swoje lata. Zaprosił mnie do

swojego domu. Powiedział, że opowie mi o przygodach wujka, pewnie z czasu, kiedy należał

jeszcze do Niewidzialnych. Może, wcześniej czy później, uda mi się pójść...

- Może dziś w nocy - powiedziała Crystal.

- Dziś w nocy? - powtórzył za nią jak echo Douglas.

- No, oczywiście. Dom Damona jest obok ciebie.

- A jakie to ma znaczenie?

- Pomyślałam sobie, że skoro każdej nocy Scrimm wykańcza jednego z pierwszych

Niewidzialnych, to od tej chwili nasza rola będzie polegała na pilnowaniu ich domów od

zewnątrz. Tak, aby nic im się nie stało. Pierwsza prawdziwa misja nowych Niewidzialnych,

co wy na to?

- A, i mi przypadł w udziale Damon? A co z moim wujkiem?

- Jego też będziesz pilnował. Będziesz chodził między domami, w tę i z powrotem. Ja

i Pete nie możemy ci pomóc, ponieważ musimy się zająć Gretą i Devlinem. Jednak jestem

przekonana, że w najbliższym czasie na twojego wujka nie czyha żadne niebezpieczeństwo...

- I skąd ta pewność?

- Cóż, z pamiętników wynika, że on nie brał udziału w rytuale. Według mnie Scrimm

szuka jedynie pozostałych Niewidzialnych, bo to oni go pokonali. Kiedy się to stało, twój

wujek nie należał już do bandy.

- A jeśli się mylisz?

- Nie mylę się. Tylko czy dasz radę utrzymać się na nogach? Wyglądasz na

zmęczonego...

- Żaden problem. Jeśli chcę, mogę nie spać przez cały tydzień. Kiedyś w jednym kinie

blisko domu był maraton horrorów, dwadzieścia cztery godziny. Po tym czasie nikogo nie

było już w kinie, ale ja...

- Hmmm. W każdym razie będę z wami w stałym kontakcie telepatycznym. Jeśli

któryś z was będzie w niebezpieczeństwie, poczuję to i powiadomię tego drugiego.

- Telepatyczny kontakt? - zaśmiał się Douglas. - Crys, nie przesadzasz trochę?

- Co, nie wierzysz mi? Wypróbuj mnie.

- Okej... hmmm. Zatem... już: o czym myślę?

Crystal skupiła się przez chwilę.

- Zaczynam ci się podobać i masz nadzieję, że między mną a Petem nic nie ma.

- Co? - powiedzieli jednocześnie dwaj chłopcy, czerwoni jak buraki.

- Ale... ale ja pomyślałem o tytule filmu - zaprotestował Douglas.

- Ach tak, oczywiście - odparła lekko Crystal. - „Poślubiłem czarownicę”. Ale to był

płytki pokład myśli. Myśli znajdują się na wielu poziomach, wiesz - ucięła Crystal, robiąc

fikołek do tyłu i chowając się za krzakiem.

Douglas wszedł między krzaki.

- Ale jeśli chodzi o wujka, możesz się mylić! - wrzasnął, ale w odpowiedzi usłyszał

jedynie daleki szelest deptanych liści.

- W każdym razie ona mi się w ogóle nie podoba - uściślił Peter.

- Mi też nie. W tym wypadku trafiła jak kulą w płot - powiedział Douglas.

Ruszyli w stronę domu. Po chwili Peter zapytał:

- A tytuł filmu? Co do niego też się pomyliła?

- No... nie. To był właściwy tytuł.

Douglas zrobił jeszcze kilka kroków, a potem odwrócił się wściekły w stronę

przyjaciela.

- Co miałeś na myśli?

- Ja? - odparł Peter niewinnie.

Ruszyli dalej, nie odzywając się do siebie już ani słowem.

R

OZDZIAŁ

14.

Nieoczekiwana ofiara

Tej nocy mgła wisiała nisko, a niebo było tak ciemne, że można było policzyć

gwiazdy. Miało się dziwne wrażenie, że długi płaszcz spowijający Misty Bay otwierał nad nią

przestrzeń.

Douglas walczył ze snem. Nie chciał liczyć gwiazd, wolałby liczyć barany!

Kiedy wujostwo położyli się spać, zszedł do kuchni i w jednej piątej szklanki wody

rozpuścił sobie całą torebkę kawy rozpuszczalnej. Wypił ją duszkiem. Następnym razem doda

na pewno co najmniej trzy łyżeczki cukru. Otworzył szafkę i wyjął z niej klucz do drzwi

kuchennych.

A teraz siedzi sobie tutaj, na potężnym starym kasztanowcu, naprzeciwko willi

Damona Knighta. Pień wielkiego drzewa był częściowo wydrążony, a w jego wnętrzu

wywiercono dodatkowo kilka otworów, które ułatwiły mu wspinaczkę. Wszedł na jedną z

najgrubszych gałęzi i umościł się na niej wygodnie. Dla lepszej widoczności zerwał kilka

gałązek zasłaniających mu widok.

Wpatrywał się intensywnie w budynek oświetlony jedynie przez księżyc. A było na co

popatrzeć: trzypiętrową willę częściowo otaczał ogrodzony lasek, z tyłu zaś graniczyła

bezpośrednio ze wzgórzami. Wydawało się, że dom został wykuty w granicie, tak był

dopasowany do naturalnej rzeźby terenu. Jedna ściana wzgórza była wklęsła - w tym miejscu

ściany domu także wydawały się wklęsłe. W miejscu, gdzie zbocze góry wznosiło się

gwałtownie - ściana domu również pięła się ku górze, tworząc rodzaj pionowego korytarza ze

szklanymi ścianami.

Douglas właśnie zaczął zastanawiać się, jak by to było znajdować się w środku - w

tych przestronnych pomieszczeniach, pełnych nierówności, schodków i krzywych ścian -

kiedy Crystal weszła z nim w kontakt telepatyczny.

- Douglas, możesz przestać się opierać? Jeśli zamykasz przede mną twoją

świadomość, w jaki sposób mogę z tobą wejść w kontakt telepatyczny?

- Sądzisz, że to przyjemne (auuu jak mnie uwiera ta gałąź) jak ktoś ci przelatuje przez

myśli i szpera w nich?

- O, jaki delikatny! Obiecuję, że nie będę szperać. Będę w kontakcie „neutralnym”.

Mam już doświadczenie, co sobie wyobrażasz? Telepatia to...

- ...pierwsza rzecz, której nauczyła mnie babcia - uprzedził ją Douglas.

Było to naprawdę dziwne uczucie. Chłopiec nie słyszał bezpośrednio słów koleżanki,

ale czuł jej zamiary, stan jej ducha, nastrój - i wszystko to przybierało w jego głowie kształt

pewnego zaszyfrowanego języka.

Miał trudności z samodzielnym myśleniem. Kiedy sformułował jakąś myśl, wciskały

się w nią, jak ości, jakieś obrazy, przypominały mu się rzeczy, które robił w ciągu dnia,

niepokoiły go jakieś zaskakujące wizje. To wszystko wprawiało go w niemałe zażenowanie.

- Nie możemy na przykład zrobić tak (za mało zjadłem ziemniaków w mundurkach dziś

na kolację), że jak się pojawi jakieś zagrożenie (jej, jak mnie uwiera! Kurczę!), to ja cię

powiadomię? - spróbował szczęścia Douglas.

- Hej, to nie telefon! Telepatia nie działa w ten sposób. Musisz zostawić jaźń w pełni

otwartą, wtedy mamy szansę na swobodny przepływ myśli. Wiem, że ludzie na początku się

wstydzą...

- Wstydzą? Dlaczego miałbym się wstydzić? (O Boże, jaki obciach). Dobrze, dobrze,

przekonałaś mnie. Postaram się „otworzyć” nieco bardziej, zadowolona? (Pot ze mnie tryska

jak z fontanny). Czemu teraz nie skoczysz na spotkanie z Peterem? (Wstydliwe myśli!

Wstydliwe myśli! Na pomoc!) - Douglas zastanawia! się, czy można zaczerwienić się w

myślach.

- Okej, postaraj się uspokoić. Później się usłyszymy. Pete, jesteś tam? Staram się, abyś

ty także wszedł w „kontakt”...

- Jestem, Crys, schowałem się za minwanem w okolicach posesji Devlina Stevensona.

Panuje tu niczym niezakłócony spokój, dom tonie w mroku, jedynie w sypialni jest zapalone

światło: przypuszczalnie Devlin cierpi na bezsenność. Gdybym był na jego miejscu, miałbym

podobną przypadłość. Uauuuu! (Ale ziewam...)

„Ach, więc to tak działa - pomyślał Douglas, starając się uspokoić rytm serca i otrzeć

chusteczką pot. - Kiedy się już raz wejdzie w kontakt telepatyczny, linia jest otwarta. To

lepsze niż radio z zamkniętym obwodem, ale zdecydowanie bardziej obciachowe”.

A im bardziej zastanawiał się, jak bardzo to było obciachowe, tym więcej

obciachowych myśli przychodziło mu do głowy.

- Hej, Doug! - nagle dotarła do niego uwaga Petera. - Ta pani magister w aptece też

robi na mnie piorunujące wrażenie!

- Do diabła, Pete! Wyjdź, okej?

- Douglas ma rację, Pete - wtrąciła się Crystal. - Szanujmy swoją prywatność, bo jeśli

nie, może się to źle skończyć.

- Chwilunia, jak to szło w tym filmie? - zastanowił się Douglas - Miasteczko

przeklętych czy nawiedzonych, czy jakichś, kurczę. To było o tych dzieciakach, które czytały w

myślach i wtedy główny bohater skupił się na murze z cegły, i wtedy nie mogli się do niego

dostać!

- Ach, tak, fascynujący: ja też go widziałem! - wtrącił się Peter.

- Pete, mówiłam ci, abyś go zostawił w spokoju! - rzuciła Crystal.

- Eeeech! Kurczę, nie można sobie nawet uciąć pogawędki!

Godziny mijały. Nie działo się po prostu nic. Crystal wciąż wpatrywała się w dom

Grety Rowlands. Nie rozkojarzyła się nawet na chwilę. Wokoło panowała cisza. Tak było w

sumie lepiej.

Dziewczynkę trochę bolała głowa. Po raz pierwszy była w kontakcie mentalnym z

dwiema osobami jednocześnie i to tak długo.

W dodatku walczyła ze snem. Oczy zaczęły się jej zamykać i ogarnęło ją przyjemne

otumanienie... chociaż nie, to nie było jej doznanie, to nie jej chciało się spać!

- Hej, Douglas!

Impuls mentalny był tak silny, że Douglas nieomal spadł z drzewa.

- Hej? Co jest, co się dzieje? - wykrzyknął.

- Dzieje się, że prawie usnąłeś! Mówiłam, że nie będzie ci łatwo. Posłuchaj, opisz to,

co widzisz. W ten sposób nie zaśniesz.

- Uch, no (supernadziana kanapka) widzę willę Damona Knighta...

- Jak wygląda? Staraj się skupić na analizie deskrypcyjnej - pomyślał Peter. - Śledź jej

zarys, strukturę, odgadnij założenia architektoniczne...

- Uff, Pete - załamał się Douglas. - Myśli też masz pompatyczne! Spróbujmy... Wydaje

się... Przypomina mi taką wioskę wykutą w skale na jednej z meksykańskich pustyń. Chyba

czytałem kiedyś jakąś historię Sknerusa McKwacza, której akcja toczyła się w podobnym

miasteczku.

- Ach, tak: „Siedem Miast Ciboli”!

- Brawo, poprawna odpowiedź!... No dobra, do zobaczenia.

- Co się stało? Co ty robisz?

- Idę sobie, to robię!

- Panuj nad emocjami, Doug, bo wpadniesz w sieci Scrimma!

- Tym razem Pete ma rację, Doug!

- Uspokójcie się: idę tylko zobaczyć, czy z wujkiem wszystko w porządku... Hej!

- Co się dzieje, Douglas? Otwórz swój umysł, wpuść nas!

Ale Douglas nie odpowiedział. Co więcej, nie dochodził od niego żaden sygnał, tak

jakby rozpłynął się w pustce.

- Peter, Peter, słyszysz mnie?

- Bez wątpienia, Crys. Ten, którego nie słyszę, to Douglas.

- Połączenie zostało zerwane. Dzieje się z nim coś niedobrego!

*

- Hej, jest tam kto? - zaniepokoił się Douglas. Nagle światła ulicy znalazły się niżej, a

najwyższe partie drzewa zaczęły drżeć, jakby ktoś lub coś poruszało się wśród gałęzi.

Douglas przesunął się w stronę pnia, gotowy do skoku.

- Jest tam kto? - powtórzył.

- Oczywiście, ja tu jestem.

Rozległ się wyraźny głos zza gałęzi.

- Kim jesteś? Co tam robisz, w górze?

- Hoho, nieźle. To ja cię powinienem o to zapytać. Przede wszystkim, to naturalne, że

ja tu jestem.

Douglas skierował światło latarki ku górze.

- Ostrzegam, że nie jestem w nastroju do żartów. Wyłaź albo ja i moi przyjaciele

zajmiemy się tobą!

- Uch, jaki groźny. Zajmiecie się mną... Wydajesz mi się niezwykle bezczelny,

chłopcze.

Snop światła przeniknął do wnętrza wklęsłego pnia, ale oświetlił jedynie zakurzoną

plątaninę pajęczyn. „No cóż, próbowałem” - pomyślał Douglas. Zaczął szukać w listowiu i

nagle rozbłysło przed nim dwoje oczu... sowy!

- Byłbyś łaskaw nie świecić mi w oczy? - skarcił go ptak.

- Ale jak... to możliwe?

- Co, chłopcze?

- No... sowy nie mówią!

- Nie mówimy, kiedy nie mamy nic do powiedzenia.

- Dość, idę sobie - wyszeptał Douglas i skierował się w stronę kasztanowego pnia.

- Uch, jak się śpieszy! - zahuczała sowa. - Chciałem przedstawić ci kilku moich

przyjaciół.

Douglas zatrzymał się.

Ze środka pnia dochodził go odgłos drapania, jakby tysiące karaluchów biegało po

drewnianej podłodze.

- Wiesz - ciągnęła dalej sowa - one uwielbiają drzewa i nie mogą się pogodzić, kiedy

ktoś łamie gałęzie.

Odgłos u wejścia pnia stawał się coraz wyraźniejszy. Coś zbliżało się do wyjścia.

- Ale ja... połamałem tylko kilka uschniętych gałązek - załkał Douglas. Wbijał

spojrzenie w otwór. Pot ciekł mu po plecach.

„Co ja robię? - pytał sam siebie. - Rozmawiam z sową?”

Chciał właśnie zeskoczyć...

Gdy one wyszły.

Tuziny groteskowych istot wielkości jego stopy, o zielonym i kosmatym ciele,

haczykowatych kończynach i czerwonych jak owoce głogu, wściekłych oczach.

- Skrzaty! - zdążył krzyknąć, zanim rzuciły się na niego.

*

- Peter, gdzie jesteś? - myślała Crystal, nie przestając biec.

- Patrzę twoimi oczami, ale nie poznaję tego miejsca, mgła jest za gęsta.

- Jestem około dwa domy od willi Knighta. Powinienem dobiec do Douga mniej

więcej...

- Dobra, dobra, tylko śpiesz się! Ja będę nie wcześniej niż za jakieś pięć, sześć minut!

*

Douglas wrzeszczał.

Wrzeszczał wniebogłosy. Nie miał dość sił, aby utrzymać się na gałęzi. Paznokcie

łamały mu się o korę. Jego stopy zaczęły znikać w otworze drzewa.

Skrzaty uwijały się jak nakręcone. Biegały, bełkotały niezrozumiale. Były pod nim i

na nim. Próbowały zmusić go, by puścił się tam, gdzie trzymał się najmocniej. Kąsały go i

drapały. Gdy udało im się z jednej strony, przeniosły się na drugą rękę.

Douglas prawie do pasa wciągnięty był do środka. Za chwilę pień drzewa miał

pochłonąć go całego.

*

Peter nie wiedział już, gdzie się znajduje.

Mgła stała się jeszcze bardziej gęsta. Stracił orientację.

- Crys, gdzie jesteś?

- Kto by się w tym połapał, Pete? Nic nie widzę! Muszę przerwać połączenie!

- Jak to? Dlaczego?

- Chcę czegoś spróbować. Biegnij!

Crystal zatrzymała się. Dyszała. Pochylała się do przodu, aby złagodzić kolkę. To nie

był dobry pomysł. Nie mogła biec przed siebie, nie wiedząc dokąd. Co mawiała jej babcia?

„Wzrok jest przecenianym zmysłem, Crystal. Nikt nie jest bardziej ślepy niż ten, który ufa

jedynie wzrokowi”.

Później zawiązywała jej oczy i obracała nią. Były w lesie i musiała odnaleźć drogę,

choć nic nie widziała. Powtarzały tę zabawę przy różnych okazjach.

- Zobaczysz, że pomoże ci wyostrzyć pozostałe zmysły - mawiała. - Przyjmij żywioły,

poczuj w sobie ich zapach: jesteśmy częścią natury. Zbyt często o tym zapominamy.

Crystal nigdy nie odnalazła drogi bez oszukiwania.

Teraz jednak żarty się skończyły i nie mogła podglądać. Nie starała się już przejrzeć

mgły. Zamknęła oczy i skupiła się.

- „Wysil swe zmysły, wysil swe zmysły” - zaczęła powtarzać sobie.

Pies wył w oddali, dźwięk syreny na statku odbijał się echem w porcie; gdzieś daleko

przejeżdżał samochód i ktoś otwierał żaluzje.

„Wyłów dźwięki, skup się na nich... Ktoś otwiera żaluzje? O czwartej nad ranem?

Może to w piekarni... albo w czyimś garażu... Potrzebuję jeszcze jakiejś wskazówki...

Przyjmij żywioły...”

Co chciała przez to powiedzieć babcia? Po raz ostatni Crystal zebrała w sobie siły.

W pobliżu był kot; prychał, może walczył z drugim kotem. Nigdy dotąd nie

próbowała „nawiązać kontaktu” ze zwierzęciem. Choć mówią, że niektóre zwierzęta

posługują się telepatią lub używają innych pozazmysłowych sposobów.

- Popatrz na mnie, maleńki. Dom Damona jest blisko, może go znasz, zaprowadź

mnie...

Crystal starała się przekazać kotu obraz domu Damona Knighta. Coś poruszyło się we

mgle. To był on, biały kot w czarne łaty.

Dziewczynka pobiegła za nim.

Zwierzę było od niej zwinniejsze, zbiegało po zboczu coraz szybciej.

- Poczekaj, maleńki! Biegniesz zbyt szybko, poczekaj!

Ale kot nie zwolnił i wkrótce zniknął we mgle.

Crystal straciła otuchę. Znów była sama i nie miała nawet pewności, czy kot

poprowadził ją we właściwym kierunku.

Znów starała się skoncentrować.

Co jeszcze znajdowało się naokoło? Wibracje... wibracje...

Nietoperze? Nietoperze nie używają wzroku, ale echolokacji. Mają coś na kształt

radaru.

- Pomóż mi, przyjacielu... naucz mnie, jak posługiwać się wibracjami.

Crystal zaczęła biec. Zamknęła oczy. Wibracje...

Starczyło jej sił do następnego kwartału ulic: biegła co tchu, o nic nie uderzyła, ale i

tym razem straciła orientację. Zatrzymała się. Powinna być prawie na miejscu. Czuła to!

Zaczęła odczuwać przerażenie Douglasa!

Starała się wyrzucić je ze swego umysłu i otworzyć się na inne jego doznania.

- Co to za zapach? To jakaś roślina. Tutaj nic takiego nie ma. Zapach musi pochodzić

z innego miejsca. Babcia nauczyła mnie rozpoznawać zapachy roślin. Zaraz, zaraz... gdzie był

Douglas? Przyczaił się na kasztanowcu... Mam! Chyba mam!

*

Jednak było już za późno.

Głowa Douglasa pogrążyła się w czeluści pnia.

Znikając w długim, ciepłym i wilgotnym korytarzu drzewa, widział, jak wejście do

pnia robi się coraz mniejsze i mniejsze. Był już bardzo daleko. Skrzaty wlokły go pod ziemię,

pod Misty Bay.

Douglas płakał i krzyczał. Na nic się to nie zdało.

Płakał i krzyczał.

- Douglas!

Płakał i krzyczał.

- Douglas!

Płakał i..

- Douglaaas!!!

To był głos Crystal. Skąd dochodził? Jak...

- Douglas, obudź się! To sen, słyszysz mnie? Sen!

Douglas szeroko otworzył oczy. Crystal potrząsała nim. Nie był pod ziemią,

znajdował się na świeżym powietrzu, na chodniku, pod kasztanowcem. Widać stąd było dom

Damona Knighta spowity we mgle.

Znajdował się na świeżym powietrzu, nie był pod ziemią!

- Crystal... co...

- Ja też bym chciała to wiedzieć, Doug.

- Nie usnąłem, Crys. Przyrzekam ci. To było takie rzeczywiste, takie rzeczywiste... To

nie moja wina! Nie wiem, co się stało, ale... Wierzysz mi?

Crystal westchnęła, była wyczerpana.

- Wierzę ci, Doug.

- Dzięki, Crys, dzięki!

Douglas objął ją, a dziewczyna uścisnęła go z całej siły.

- Uff! No, jesteście! - prychnął Peter, który właśnie przybiegł na miejsce. - Co się

stało?

- Wiesz co, Peter? - zaczęła Crystal, uwalniając się z uścisku. - Stało się to, że daliśmy

się nabrać.

*

Devlin Stevenson otworzył oczy i poszukał instynktownie ręki żony z lewej strony

łóżka. Oczywiście nie znalazł jej, ponieważ sam ją wcześniej przekonał, aby pojechała na

kilka dni do koleżanki za miasto. Czuł zagrożenie i nie chciał jej w to mieszać. Cokolwiek

miało się wydarzyć, chciał stawić temu czoła sam.

Na spotkanie z przeznaczeniem trzeba iść w pojedynkę.

Tej nocy znów sobie obiecał, że nie zaśnie, ale zmęczenie i lata miały nad nim

przewagę. Tak jak mu się to zdarzało często ostatnimi czasy, śnił mu się ten zawieszony

chłopiec. Niewidzialni, burza i Scrimm, który uderzał pięścią w Damona.

I chłopiec.

Jak mógł o nim zapomnieć, przez te wszystkie lata, tak jakby nigdy nie istniał? A

jednak jego pojawienie się było równie tajemnicze jak opatrznościowe... Gdyby się nie

poświęcił tej nocy, Damon by zginął, a Niewidzialni zostaliby pokonani.

Ale co się stało z jego ciałem? Nigdy go nie odnaleziono...

Nagle poczuł, że nie jest sam.

Nie wiedział, skąd pojawiła się ta myśl, ale poczuł, że powietrze w pokoju stało się

mroźne.

- Kto tam? - powiedział w pustkę.

W chwilę później lampka na stoliku nocnym zgasła.

*

Nazajutrz wiadomość była na ustach wszystkich: poprzedniej nocy w Misty Bay

nastąpił kolejny zgon.

Devlin Stevenson.

Zawał.

ANTRAKT

Stary uśmiechał się z zadowoleniem, ocierając sobie pot z czoła powolnym ruchem

ręki.

Wpatrywał się w szachownicę. Zanim ją schowa, chce zapamiętać pozycję wszystkich

figur. Nie ma słabej pamięci. Przypomniał sobie, kiedy podjął to wyzwanie: jeszcze zanim

zrobił sobie szachownicę, był wtedy więźniem góry.

Partia była w fazie zaawansowanej. Przeciwnik wykonał swoje ruchy, ale figury

starego wciąż go szachowały, jak chmury niekończącej się burzy.

Zastanawiał się nad magią zawartą w szachach i nad tym, jak łatwo było kontrolować

istoty ludzkie. Wystarczyło ustawić figury i rzucić odpowiednie zaklęcie.

Teraz każdy ruch na jego szachownicy pociągał za sobą analogiczne działania ludzi.

Zginęły już dwie osoby i miało ich być więcej (to nieunikniona cena rozgrywki, bo

stawka była wysoka).

Spokojnie zaczął zbierać figury.

To ten, wszędzie wścibiający swój nos, dziennikarz Robert Kershaw - koń. A tu stary

marzyciel, Kendred Halloway - drugi koń. A tutaj? Dwa gońce: Crystal, młoda, nieustraszona

wnuczka Susan Cooper i jej wierny przyjaciel Peter.

Ale najważniejszą figurą (tą, którą - jeśliby to była gra w karty, można by nazwać

asem w rękawie) była królowa.

Dobroduszny i naiwny Douglas Macleod.

Drzwi.

R

OZDZIAŁ

15.

Śladem psa tropiciela

Robert Kershaw, pies tropiciel, był w bibliotece, w pokoiku przeznaczonym do

przeglądania mikrofilmów ze starymi rocznikami gazet. Jedyne światło w pokoju pochodziło

z czytnika optycznego, pod którym przewijały się strony dziennika lokalnego z 1938 roku.

Był to ten sam dziennik, który przeglądali chłopcy, kiedy Robert zaskoczył ich dzień

wcześniej.

Szedł ich tropem, śledził ich, a im bardziej szukał, tym więcej znajdował śladów.

Kiedy przebywa się w nowym miejscu, wieczory spędza się w pubie. Od kiedy

przybył do Misty Bay, spędzał czas w pubie obok komisariatu policji. Chciał być na bieżąco z

wydarzeniami, więc najlepszym wyjściem była pogawędka z którymś z policjantów na koniec

zmiany. Przekonał się, że wcale nie trzeba było ich prosić, aby opowiadali o pracy.

Szczególnie po paru kuflach piwa.

Wydarzeniem, które było na ustach wszystkich, były dziwne zgony kilku

mieszkańców miasteczka w podeszłym wieku. Ludzie jednak nie wiedzieli, że wszyscy zmarli

zostali znalezieni w ubraniach mokrych od morskiej wody. Szczegół dość dziwny, biorąc pod

uwagę, że orzeczenie koronera wspominało o zgonach z przyczyn naturalnych...

Osoby te nazywały się... Robert Kershaw otworzył zniszczony notatnik, który nosił w

jednej z licznych kieszeni kurtki: Susan Cooper i Mark Warrick. A tego ranka jeden z jego

informatorów z biura szeryfa zadzwonił do niego do hotelu, aby go poinformować o śmierci

Devlina Stevensona, którego ciało zostało znalezione przez guwernantkę. Zgon nastąpił w

podobnych okolicznościach jak w dwóch poprzednich wypadkach.

Dziennikarz zapisał ich imiona i nazwiska, każde na osobnej kartce i ułożył je przed

sobą, jedna pod drugą.

Inną sprawą, która go niepokoiła, było zniknięcie dziewczynki: Crystal Cooper,

wnuczki Susan. Znał jej twarz z fotografii rozwieszonych w całym Misty Bay.

Jedną z fotografii położył po prawej stronie karteczek z nazwiskami zmarłych.

Crystal była koleżanką z klasy Petera, chłopca, którego widział poprzedniego dnia w

towarzystwie jego kolegi, Douglasa. Douglas twierdził, że chodzą do tej samej klasy. Było to

niezgodne z notatkami Roberta. Dlaczego skłamał? To jasne, że mieli coś do ukrycia... tylko

co?

I kto pomagał Peterowi?

Ten buldog, Lance, sam nie wszedł na wieżę zegarową i nie zawiesił sobie kartki na

szyi. I inny dziwny szczegół: autor karteczki podpisał ją „Niewidzialni”. Tak nazywała się

grupa dzieciaków-zjaw, której śladów Robert poszukiwał od dawna po całych Stanach

Zjednoczonych.

Zbieg okoliczności? Z następnej kieszeni wyjął jeszcze bardziej zniszczony notes.

Przewrócił kilka kartek i znalazł wreszcie to, czego szukał: imiona dzieci-zjaw, które udało

mu się ustalić. Znów wydarł kilka kartek i zapisał na nich imiona: Greta, Mark, Susan,

Devlin.

Mark.

Susan.

Devlin.

Tak samo brzmiały imiona zmarłych osób!

Robert nie rozumiał, czy w tym przypadku także miał do czynienia z dziwnym

zbiegiem okoliczności.

Odruchowo wyciągnął papierosa, jednak przypomniało mu się, że w bibliotece

obowiązuje zakaz palenia. Niecierpliwie włożył go z powrotem do paczki.

Zaczął od początku.

Wyjął kartkę papieru z drukarki stojącej obok i zaczął spisywać powtarzające się

elementy.

Przede wszystkim: Niewidzialni. Z jednej strony banda zjaw, z drugiej strony

Niewidzialni z Misty Bay.

Później imiona: Mark, Devlin i Susan.

Crystal, zaginiona dziewczynka, była wnuczką Susan. Napisał jej imię i połączył je z

imieniem babci.

Crystal była koleżanką z klasy Petera. Połączył imię Crystal z imieniem Petera,

którego imię, z kolei, połączył z Niewidzialnymi z Misty Bay.

I jeszcze był Douglas (strzałka w stronę Petera), siostrzeniec Kendreda Hallowaya,

dyrektora biblioteki... przyjaciela zmarłych osób.

Wtedy zatrzymał się.

To wszystko jest interesujące, ale dokąd prowadzi?

Podniósł wzrok na czytnik optyczny. Gazeta, którą przeglądał, była z 1938 roku.

W 1938 roku Kendred Halloway i jego przyjaciele byli mniej więcej w wieku Crystal,

Petera i Douglasa.

W tym wieku często powstaje paczka przyjaciół, z którymi można wspólnie żartować i

bawić się.

„W tym wieku często powstaje paczka przyjaciół - pomyślał. - A takie piękne

wspomnienia z dzieciństwa można opowiedzieć na starość dzieciom lub wnukom...”

Wstał i zaczął zbierać w pośpiechu porozrzucane kartki.

Jego węch psa tropiciela podpowiadał mu coś jeszcze. Mówił mu, że ta dziewczynka,

Crystal Cooper, znała część historii babci. I jej starych przyjaciół.

Musiał odnaleźć tę dziewczynkę.

R

OZDZIAŁ

16.

W górę i w dół przez czasoprzestrzeń

- O mamo, Doug, jesteś blady i coraz gorzej wyglądasz - powiedziała Crystal, kiedy

wczesnym rankiem Douglas pokazał się u wejścia do skalnej groty, którą nazwali „gniazdem

piratów”. - Nie zmrużyłeś oka przez resztę nocy, co?

Douglas usiadł na kopcu piasku naprzeciwko dziewczynki i Petera.

- A kto miałby odwagę zasnąć? Śnią mi się przerażające walki Niewidzialnych ze

Scrimmem... Łażę tylko dzięki cappuccino!... No i co, odpuszczamy, czy chcecie

przedsięwziąć coś wielkiego?

- A zatem, Doug - powiedział Peter, głęboko wciągając powietrze - Crys i ja

stwierdziliśmy, że w istocie nie ma sensu walczyć z wrogiem o wiele potężniejszym od nas...

- Ach, wreszcie coś mądrego!

- Oczywiście, gdybyśmy dysponowali Malartium, okoliczności przedstawiałyby się w

innym świetle... - ciągnął Peter.

- No właśnie, gdyby udało się nam znaleźć ją przed Scrimmem, moglibyśmy nieźle

przetrzepać mu skórę... Moglibyśmy walczyć podobną bronią... albo mieć przewagę -

podsumowała Crystal.

- Możliwe, ale nie mamy jej, prawda? Więc dlaczego nie możemy, tak jak nasi

rówieśnicy, beztrosko spędzać wakacji i... Dlaczego tak na mnie patrzycie?

- Pete miał pewien ryzykowny pomysł, który mógłby wypalić - zagaiła dziewczynka.

- I ten pomysł nie dotyczy jego, jak sadzę - Douglas przeszedł do defensywy.

- Sam twierdzisz, że kiedy tylko zasypiasz, od razu śnią ci się Niewidzialni, tak? -

uściślił Peter.

- Hmmm... no, może...

- Ponadto nie śnisz o jakiś wyrwanych z kontekstu przygodach, mają one pewien

porządek chronologiczny...

- Do czego zmierzasz?

- Posłuchaj, Douglas - wtrąciła się Crystal. - Pamiętasz, kiedy się poznaliśmy,

nazwałam cię „drzwiami”?

- Oczywiście, od razu wydałaś mi się jakaś dziwna.

- Widzisz, drzwiami określa się taką osobę, która jest progiem pomiędzy dwoma

wymiarami, zarówno przestrzeni, jak i czasu. Ty, na przykład, kiedy śpisz, jesteś w stanie

uczestniczyć jako widz w wydarzeniach z przeszłości.

- Już mi to mówiłaś, ale dlaczego widzę właśnie Niewidzialnych? I dlaczego

wcześniej nigdy mi się to nie zdarzyło, za to od kiedy zawitałem w Misty Bay, nie miałem ani

jednego normalnego snu?

Crystal westchnęła.

- Nie wiem, Doug. Jeszcze tego nie wiem. To ja cię wtajemniczyłam... W każdy razie

sądzę, że za głęboko wszedłeś w tę historię. Uważam, że nawet jeśli wyjedziesz z Misty Bay

natychmiast, sny wciąż będą cię prześladować... I może nie tylko sny.

Douglas spojrzał na swoich przyjaciół.

- I dlatego, waszym zdaniem, jedyną moją nadzieją na powrót do normalnego życia

jest jak najszybsze załatwienie tej sprawy, co?

- Tak właśnie uważamy, Doug - odpowiedział Peter, spuszczając wzrok.

Douglas odwrócił się w stronę Crystal.

- No, to posłuchajmy, na czym polega ten pomysł.

- Chodzi o eksperyment parapsychologiczny, w którym ty będziesz aktywnym

ogniwem.

- Ja, wydaje mi się...

- Właśnie, wypróbowałam na wszystkie sposoby moje umiejętności hipnotyczne i

telepatyczne... Teraz możemy je połączyć. Mogę spróbować cię zahipnotyzować, wejść w

kontakt mentalny z tobą i Peterem i skłonić cię do „snu” o tym, co się stało w noc, kiedy

Niewidzialni pokonali Scrimma i zabrali Malartium.

- Ty chyba nie mówisz poważnie.

- Niestety tak, Doug.

- Zapomnijcie o tym.

*

Chwilę później Douglas leżał, a Crystal i Peter klęczeli obok niego. Dziewczynka

trzymała go za prawą, a chłopiec za lewą rękę.

- Crys - powiedział Douglas - obiecaj mi, że jeśli będę w niebezpieczeństwie,

natychmiast mnie obudzicie.

- Obiecuję, a teraz zrób mi przyjemność i odpręż się.

- Łatwo ci mówić, bo nie ty jesteś drzwiami.

- Masz rację, ale teraz odpręż się i spójrz mi w oczy.

- Muszę cię chyba uprzedzić, że nie jestem podatny na hipnozę. Któregoś dnia

poszedłem z ojcem na pokaz magii i...

- ...I? - zapytał Peter.

- Pssst! Cicho, zasnął - wyszeptała Crystal.

Eksperyment ruszył.

*

- „Malartium” mówi jasno - stwierdza Damon.

Przeszkadza mu nieobecność jego starego przyjaciela, Kena Hallowaya. Bez jego

wsparcia czuje się słabszy. Ale nie chce tego okazać.

Niewidzialni są w kryjówce na skale, w tej samej grocie, gdzie, prawie sześćdziesiąt

lat później, urządzili sobie bazę Crystal, Peter i Douglas. Na dworze szaleje burza.

- ...Wy także posłuchajcie - kontynuuje Damon głosem jakby pozbawionym emocji.

„Niewinny chłopiec może unieszkodliwić czarodzieja, pod warunkiem, że przysięgnie na to,

co mu najdroższe, że nie skusi go potęga i że nie pozwoli, aby jego dusza spłonęła,

odrzuciwszy ideały i marzenia dzieciństwa”.

- Hej, to nie tak wiele - krzyczy Mark.

- Poczekaj, to nie koniec. „...Jednak aby czar był skuteczny, młodzik musi dopełnić

ofiary, przelewając krew swojego rówieśnika”.

*

- Och...!

*

Niewidzialni poruszyli się niespokojnie, patrząc na siebie z przerażeniem.

- Co to było? Jest tu ktoś jeszcze? - wykrzykuje Damon, zrywając się na równe nogi.

- Co się z tobą dzieje, Damon? Ja nic nie słyszałam - protestuje Greta.

- Coś usłyszałem, jakby okrzyk... - chłopiec znów siada. - Musiałem się przesłyszeć. A

zatem zgadzacie się?

- Na „ofiarę krwi”? Zwariowałeś? I kogo zamierzasz zabić, kogoś z nas?

- Uspokój się, Susan. Kto mówi o zabójstwie? Księga mówi o przelaniu krwi, nie o

zabijaniu.

- A zatem? - wtrąca się Mark.

- A zatem wystarczy, że lekko się skaleczymy... Ja skaleczę ciebie, ty skaleczysz Susan,

Susan skaleczy Devlina... i tak dalej, co ty na to?

- Ja na to, że Susan ma rację: oszalałeś! Nie chcę, żeby mnie ktoś pokroił!

- Brawo, Mark - zgodziła się Greta. - Poszukajmy innego sposobu!

- Ja się zgadzam - mówi Devlin.

- Co? Ale dobrze go słuchałeś? - pyta Mark.

- Wśród... wśród tych porwanych dzieciaków jest także mój przyjaciel, Russel Everett,

jak wiecie. Skaleczenie nie wydaje mi się czymś wielkim w porównaniu z tym, co im mogłoby

się stać. Ja nie chcę ich opuścić. A wy chcecie?

Niewidzialni zamilkli i zawstydzeni spuścili wzrok. Nikt nie ośmielił się odpowiedzieć.

- Damon, skalecz mnie - mówi Devlin i podaje mu własny nóż sprężynowy.

- Tylko niezbyt głęboko, tu, na przedramieniu.

Damon waha się, ale potem bierze nóż, ogrzewa jego ostrze nad ogniem, aby je

oczyścić, czeka aż ostygnie i wreszcie robi nacięcie. Tylko tyle, aby spłynęło kilka kropel krwi.

I recytuje:

- Ja, Damon Knight, klnę się uroczyście, że pozostanę niewinny i że nigdy nie złamię

mojej przysięgi złożonej moim przyjaciołom Niewidzialnym ani nie zdradzę żadnego marzenia

czy ideału, w który teraz wierzę.

Wtedy przekazuje nóż Markowi.

*

- Jest coś, co mnie niepokoi - powiedziała Crystal, zawieszając „połączenie”. Douglas

wciąż spał głęboko.

- Tylko jedno coś? - próbował zażartować Peter.

- Doug nie śni jak zwyczajny widz...

- Mówisz o tym okrzyku, który usłyszał Damon?

- Tak, słyszeli go, rozumiesz? Nie wiem, czy powinniśmy ciągnąć to dalej. Obawiam

się, że to zbyt niebezpieczne. A jeśli Douglas zostanie uwięziony w snach i nie wróci?

- To mu zawsze groziło, kiedy zasypiał, Crys. Ty też o tym wiesz. Teraz nie możemy

przerwać. Musimy znaleźć to, czego szukamy i zakończyć jak najszybciej tę potyczkę ze

Scrimmem.

- Może masz rację, Pete.

- Nie wiem, czy mam rację. Wiem, że położenie Douga jest bardzo trudne.

- Brniemy w to dalej?

W tym momencie dłonie Douglasa, trzymane przez przyjaciół, podniosły się i chłopiec

zaczął cichutko kwilić.

- Dalej, Crys. Szybko!

*

Ciemny i wilgotny pokój. Ceglane ściany pokryte są pajęczynami, podłoga mchem i

malutkimi kałużami. Delikatny promień światła przenika przez malutkie okienko w ciężkich

drewnianych drzwiach celi.

Ktoś płacze. To głos dziecka. Łańcuchy lśnią w ciemności, w półcieniu widoczne są

zarysy postaci trójki dzieci.

Dwóch chłopców i dziewczynka. Jeden z chłopców płacze, pozostała dwójka wpatruje

się w nicość.

W pewnym momencie dziewczynka odwraca się. Czy coś zobaczyła?

Otwiera usta, chce coś powiedzieć, ale jeszcze przez chwilę nie mówi ani słowa. Na

koniec zdobywa się na odwagę:

- Kim jesteś?

Jak to możliwe? Jak ona może...

- Christine, co się dzieje? - pyta jedno z dzieci, to, które nie płacze.

- Nie wiem, Russel, w pewnym momencie wydawało mi się, że jest tu ktoś jeszcze, taki

grubiutki chłopiec...

- Gdzie jest policja, Christine? Dlaczego nikt nie przybywa nam z pomocą?

- Spokojnie, moje maleństwa. - To Angus Scrimm spogląda przez okienko w drzwiach.

- Niedługo wszystko się skończy.

Słyszą zgrzyt klucza w zamku i drzwi otwierają się.

*

Niewidzialni przechodzą przez las porastający skalę. Na górze wznosi się siedziba

Angusa Scrimma. Burza szaleje ze zdwojoną siłą, a błyskawice następują jedna po drugiej.

Ale teraz zachowanie Damona i pozostałych zmieniło się. Nie są już tak przestraszeni.

Dokonali magicznego rytuału i Scrimm nie może już im zaszkodzić.

Damon wychodzi z krzaków na tyłach domu. Jest zdumiony. Angus Scrimm siedzi

nieopodal, na kawałku skały nad przepaścią. Obok niego jest trójka zaginionych dzieci. Przy

każdym z nich ustawił duże miedziane miski. Chce do nich wlać ich krew!

Ma zamiar złożyć w ofierze człowieka, aby stać się najpotężniejszym czarodziejem.

Teraz Angus Scrimm podnosi długi nóż ku niebu i szepcze coś w niezrozumiałym

języku.

Zbliża się do dziewczynki o imieniu Christine i chwytają mocno za włosy.

Burza szaleje. Po twarzy dziewczynki spływa deszcz i morska woda. Wydaje się, że

ocean chce skruszyć skałę i pochłonąć ją wraz ze wszystkimi, którzy na niej stoją, tak wściekle

o nią uderza.

- Wreszcie nadszedł właściwy moment, moja mała...

- Nie! - wrzeszczy Damon ile tylko sił w płucach i rusza pędem po błotnistym zboczu, a

za nim Niewidzialni.

- Ach, kogo my tu mamy? Smarkacze! - naigrywa się z nich Angus Scrimm. Zostawia

dziewczynkę i odwraca się w ich stronę.

- Dziękuję wam za przybycie, nędzni marzyciele. Wy także posłużycie do rytuału.

- Zapomnij o tym czarodzieju, spójrz tylko! - odpowiada Damon i podnosi

„Malartium”.

Angus Scrimm zatrzymuje się na chwilę. Przez moment widać strach w jego oczach.

Ale natychmiast odzyskuje panowanie nad sobą.

- Co chcesz zrobić, pędraku? Grozisz mi? Mi?! Za chwilę mam się stać

najpotężniejszym czarodziejem na ziemi!

- Jeszcze nim nie jesteś, Angusie - odpowiada Damon i szuka lewą ręką dłoni Marka.

Ten z kolei szuka ręki najbliżej stojącego Niewidzialnego. Wkrótce zacieśniają krąg. Damon

trzyma księgę w wolnej ręce i otwiera ją na oznaczonej stronie. Zaczyna recytować: „My,

młodzi, zupełnie niewinni, pozbawiamy cię, czarodzieju, twojej mocy!”.

Błyskawica przecina niebo, a Angus Scrimm sztywnieje z przerażenia.

- Wy, przeklęte, aroganckie dzieciaki! - krzyczy.

A później...

Później nie dzieje się nic. Deszcz wciąż pada, a Angus Scrimm stoi, nietknięty.

Mężczyzna wybucha niepohamowanym śmiechem.

- Zadufani w sobie głupcy, dokonaliście rytuału w niewłaściwy sposób!

- Jak to możliwe, przelaliśmy naszą krew...

- No właśnie, ale przez „przelanie krwi” w księdze rozumiano zabójstwo! W tym

momencie jeszcze wszyscy żyjecie, więc rytuał nie ma żadnej wartości! - krzyczy czarodziej.

Nieoczekiwanie podnosi długi nóż i rzuca nim w stronę Damona.

- Nieee! - Chłopiec, który nagle pojawił się, staje pomiędzy Damonem i Scrimmem.

Nóż wbija mu się poniżej mostka.

*

- Douglas! - krzyknęła Crystal w innymi miejscu i w innym czasie.

*

- Kim... kim jesteś? - pyta Damon, pochylając się nad umierającym chłopcem.

- Nieważne, Damon - odpowiada słabnącym głosem. - Rytuał... dopełnijcie go teraz...

- Przeklęci! - ryczy Angus Scrimm.

Waha się, czy znów ich atakować, czy uciekać. Nagle decyduje się na ucieczkę i rzuca

się biegiem w stronę przepaści. Tam, niedaleko, jest wejście do jaskini. Dłonie umierającego

chłopca są całe we krwi. Niewidzialni powtarzają rytuał.

- Jaskinia! - wyje Damon. - Jeśli czarodziejowi uda się nas zgubić, może przepaść na

zawsze!

Angus Scrimm jest szybki i sprytny, ale dzieciaków jest więcej i dowiodły, że potrafią

być równie sprytne jak on! Wkrótce zastępują mu drogę.

- Dzięki mocy, którą nam daje ta księga - deklamuje Damon, zacieśniając krąg z

resztą grupy - my, Niewidzialni, skazujemy cię na wieczne więzienie w tej jaskini!

Angus Scrimm jest w pułapce: z jego lewej strony płynie wzburzony podziemny potok,

wokół tylko granit. Przerażony opiera się o ścianę groty. Nagle kamień przestaje być

kamieniem i mag zatapia się w nim, jakby skała była z błota.

W tym momencie dostrzega błysk w oku Damona Knighta jego bezlitosne spojrzenie

przekonuje go, że nie ma już dla niego nadziei.

- Pokonaliście mnie, Niewidzialni - wyje. - Ale ja też rzucą na was klątwę!

Ostatkiem sił zbiera całą energię i, podnosząc ramiona, mówi:

- Dorośniecie, taka jest kolej rzeczy, ale jeśli porzucicie wasze dzisiejsze ideały,

będziecie musieli rozliczyć się z tego!

- Do diabła, stary draniu, nie widzisz, dokąd doprowadziły cię twoje głupie czary? -

odpowiada wściekle Damon. - No, może nie masz jeszcze dosyć, ale mi już wystarczy!

Chłopiec podnosi nad głowę, „Malartium” i rzuca ją w wody podziemnego potoku.

- Pożałujesz tego, słyszysz? - krzyczy jeszcze Angus Scrimm. - Pożałujesz tego,

ponieważ miałeś już kontakt z czarami, ale kiedy to zrozumiesz, będzie już za późno!

Rzęzi po raz ostatni, po czym wchłania go kamienna ściana.

Na zewnątrz burza nagłe ucicha.

Na tyłach siedziby Angusa Scrimma trójka dzieci wisząca stopami do góry nie wie, że

jest już uratowana. Patrzą wkoło siebie, przerażone, starając się wyswobodzić dłonie z

więzów, i wtedy widzą pięć zbliżających się postaci: są to chłopcy i dziewczęta, którzy wyszli z

lasu, aby pokonać czarodzieja. Podbiegają do nich, rozwiązują i przytulają do siebie, a

maluchy wybuchają pełnym ulgi płaczem.

Damon biegnie w miejsce, gdzie upadł chłopiec, który tak nagle się pojawił, ale jego

ciało nie daje oznak życia.

*

- Douglas, Douglas! Obudź się, słyszysz? Obudź się!

Już dobrą chwilę temu Crystal przerwała „połączenie” i starała się go ocucić, ale nic

nie wskazywało na to, by poczuł się lepiej.

Przerażony Peter ściskał jego rękę. Zastanawiał się, skąd się wzięła ta słona woda,

którą były przesiąknięte włosy i ubranie przyjaciela.

- Crys! Puls niewyczuwalny - zawołał nagle. - Serce... przestało bić!

- Ach, nie, o rany, nie! - krzyknęła, uderzając go w klatkę piersiową. W desperacji

przyłożyła swoje usta do ust Douglasa i zaczęła rytmicznie pompować w niego powietrze, tak

jak nauczyli ją w szkole.

- Nie umieraj! Douglas, nie umieraj!

- Khe, khe, khe! - zakaszlał Douglas.

*

Trochę później trójka dzieci odzyskiwała siły. Każde położyło się w innym końcu

małej groty.

- Crys, potrafisz mi to wytłumaczyć?

- Co, konkretnie, Doug? - odpowiedziała dziewczynka, nie otwierając oczu: to

wszystko wykończyło ją.

- To znaczy, urodziłem się dwanaście lat temu, czy żyłem także w latach

trzydziestych? Pomogłem pierwszym Niewidzialnym, później umarłem, a potem urodziłem

się dwanaście lat temu, aby ponownie umrzeć i...? W sumie, jak to możliwe?

- Och, Doug. Ja też nie znam wszystkich odpowiedzi...

- Nie spławisz mnie tak szybko: musisz coś wymyślić. Zawsze masz jakąś teorię.

- A zatem, oto moja teoria: czas jest dziwną rzeczą, Doug... a ty jesteś drzwiami...

- Ufff, dość już tego. Chcę być normalny, jak wszyscy.

- Może teraz już jesteś. Może twoja rola polegała jedynie na ocaleniu Damona, aby on,

z kolei, mógł pokonać Scrimma? A teraz moc się wyczerpała? Kto wie?

- I teraz nie będę już drzwiami.

Pomyślał przez chwilę, a potem dodał:

- Właśnie teraz, kiedy byłem kimś wyjątkowym...

- Za późno - podsumował Peter z uśmiechem.

- Ale wreszcie dowiedzieliśmy się, co się stało z Malartium i ze Scrimmem. Jeśli

dobrze się nad tym zastanowić, istnieje pewna możliwość, od której ciarki przechodzą mi po

plecach.

- Jaka? - zapytał Douglas.

- Myślę, że Scrimm został zamknięty w jednej z grot. Dostaję gęsiej skórki na myśl, że

mógł zostać uwięziony gdzieś tu blisko.

- Jeśli o to chodzi, był nawet bliżej niż blisko... - wymamrotała Crystal, wciąż nie

otwierając oczu.

- Co masz na myśli? - wykrzyknęli chórem Douglas i Peter.

Rozejrzeli się i popatrzyli na grotę tak, jak gdyby widzieli ją po raz pierwszy. Jeszcze

raz spojrzeli na szczelinę w skale i na rumowisko kamieni za nią. Wyglądało tak, jakby nagły

wybuch rozsadził skałę, aby kogoś...

- To nie piraci, to Scrimm był tu uwięziony! I uciekł stąd! - wykrzyknął Douglas.

Chłopcy zamilkli.

Nagle Crystal przerwała ciszę.

- Tak, Doug.

- Skąd wiesz, że...? A, no tak, zapomniałem.

- Tak, czuję, że chciałbyś mi coś powiedzieć, ale obiecałam ci, że nie będę czytać w

twoich myślach bez pozwolenia.

- Ach, obiecałaś mi?

- No, może nie tobie, ale sobie - tak.

- No - zaczął chłopiec po krótkiej przerwie - nie wiem, czy jestem jeszcze drzwiami

czy nie, ale faktem jest, że straszliwie się boję nadejścia nocy... Dlatego chciałbym poprosić

cię o przysługę...

- Strzelaj - powiedziała, otwierając oczy i odwracając się na bok, aby go lepiej

widzieć.

*

Tego wieczoru Douglas pożegnał się z wujostwem wcześniej niż zwykle i poszedł do

swojej sypialni.

Wujek i ciocia czytali w salonie, a on zszedł na parter, do kuchni i ułożył na tacy

najlepsze smakołyki z lodówki. Udało mu się nawet przygotować kubek gorącego mleka.

Crystal była bardzo szczęśliwa. Później poszedł do łazienki, założył piżamę, wrócił do pokoju

i wskoczył pod kołdrę.

Dziewczynka usiadła na foteliku w nogach łóżka i wzięła go za rękę.

- Jesteś pewna, że ci wygodnie? Nie chcesz położyć się obok? - zapytał Douglas.

- Dziękuję, ale bardzo mi wygodnie. Tam, na górze, na latarni, nauczyłam się spać w

gorszych warunkach. Tu czuję się jak królowa.

- Wiesz, Crys, chciałbym ci coś powiedzieć...

- Strzelaj.

Douglas odwrócił się i jego wzrok napotkał spojrzenie dziewczynki.

Zastanawiał się, co udało się jej już odczytać z tego, co zamierzał jej powiedzieć.

Wiadomo, gadanie o „niepodglądaniu” to jedna rzecz, ale ciekawość to inna para butów...

Ona uśmiechnęła się do niego, a on pomyślał, że telepatia telepatią, ale nie trzeba było

mówić już nic więcej. Przewrócił się na bok i zgasił światło. Nie puścił jej ręki.

- Crys? - powiedział po chwili.

- Tak, Doug?

- Kiedy Niewidzialni składali przysięgę...

- Tak...

- ...obiecali, że będą razem, że zostaną na zawsze przyjaciółmi...

- Tak, to też obiecali...

- Ale nie dotrzymali słowa. Przestali się spotykać, Damon opuścił Misty Bay. Co się z

nimi stało?

Crystal popatrzyła w okno. Światło latarni ulicznej rzucało dziwne cienie na sufit.

- Nie wiem, Doug... może, po prostu, dorośli.

- Co to znaczy? Że kiedy ktoś się staje dorosły, musi zapomnieć o tym wszystkim, w

co wierzył? Dlaczego marzenia i przyjaźnie są jedynie fantazją? Nie liczą się?

Dziewczynka nie odpowiedziała od razu, ale Douglas czuł, że trzyma go coraz

mocniej za rękę.

- Wiesz, babcia opowiadała mi, że ludzie są ofiarami jakiegoś przekleństwa... coś

zmusza ich do ciągłej zmiany, do przeistaczania się w kogoś innego, kto zapomina o tym, w

co wierzył wcześniej. Gdyby ci ludzie mogli się sami zobaczyć, to nie rozpoznaliby siebie.

Mówiła, że sama roztacza wokół czary, aby odczynić zły urok. Nie rozumiałam wtedy, co

chciała powiedzieć, ale teraz zaczynam rozumieć.

- I tak jest ze wszystkimi? Wszyscy jesteśmy... na to skazani?

- Jeszcze nie udało mi się spotkać żadnego dorosłego, który byłby inny.

Douglas miał gulę w gardle. W ciemności czuł ciepły uścisk dłoni Crystal. Mimo to

był samotny.

Skierował spojrzenie w stronę, gdzie, jak myślał, były jej oczy.

- Żadnych strasznych snów dzisiejszej nocy?

- Jeśli tylko jakiś straszny sen wychyli swój obrzydły pysk, powiem, że nie ma cię dla

nikogo - zażartowała dziewczynka. Później tembr jej głosu zrobił się cieplejszy: - Żadnych

strasznych snów dzisiejszej nocy, obiecuję.

I dotrzymała obietnicy.

R

OZDZIAŁ

17.

Wielki problem na cmentarzu

Nazajutrz rano Douglas poszedł z wujostwem na pogrzeb Devlina Stevensona.

W kościele złożyli kondolencje żonie Devlina i ich córce Jessice, która przyjechała

specjalnie z New England, gdzie mieszkała. Wujek Ken zaczął rozglądać się po

zgromadzonym tłumie, dopóki nie napotkał spojrzenia Grety Rowlands. Kobieta, kiedy go

zauważyła, nic nie mówiąc, podeszła do niego i mocno go uścisnęła. Ciocia Hettie została z

tyłu z Douglasem.

Po skończonej ceremonii wszyscy ruszyli z orszakiem żałobnym na cmentarz, który

znajdował się na zielonym, porośniętym drzewami wzgórzu, na skraju skały. Nie był duży,

pokryte trawą groby ustawione były w rządkach, a całość przecinały alejki posypane białymi

kamykami.

Przy furtce czekał na nich Damon Knight. Objął Gretę i ciocię Hettie, podał dłoń

wujkowi Kenowi i poklepał po twarzy Douglasa. Znów o kilka sekund za długo przyglądał

się chłopcu. Jakby starał się sobie coś przypomnieć...

- Kendred, Damon, chciałabym z wami porozmawiać - powiedziała znienacka Greta

Rowlands. Później spojrzała na ciocię Hettie oraz Douglasa i dodała: - Na osobności.

- Och, oczywiście - powiedział, nieco zażenowany, wujek Ken.

- Możecie nam wybaczyć na chwilę?

- Ależ naturalnie - odpowiedziała od razu ciocia Hettie. - Chodź, Douglas,

przespacerujemy się.

Greta Rowlands patrzyła, jak się oddalają i nagle zadeklarowała:

- Ja idę.

- Przemyślałaś to? - zapytał Kendred Halloway, zgadując, co zamierzała zrobić.

- To jedyny sposób, Ken, jeśli w ogóle jakiś istnieje.

- Chwileczkę - wtrącił się Damon Knight. - Czy możecie mi wytłumaczyć...?

- Damon, ty i Ken zawsze byliście nastawieni do tego sceptycznie, ale od lat

mieszkańcy Misty Bay przychodzą do mnie, by poznać przyszłość... A ja ostatnio widzę

jedynie ciemność... - kobieta zamilkła na chwilę, szukając słów. - To jakby wszystkie moje

przyjaciółki zostawiły mnie, a ja byłabym niewidoma.

- Twoje...

- Karty - podrzucił Ken. - Greta czyta z kart... przepowiada przyszłość.

- Och, to nie tylko zwyczajne czytanie z kart, Ken. Od wielu lat jesteśmy

zaprzyjaźnione i one nigdy mnie nie zdradziły. Aż do tego dnia, kilka tygodni temu.

- No, to musi być dla ciebie okropne - powiedział Damon, siląc się na współczucie.

- Mimo to dziś rano znów do mnie przemówiły. Zostawiłam je jedynie ze względu na

pogrzeb Devlina, ale natychmiast wracam do domu. Już wiem, gdzie ukrywa się Angus

Scrimm.

Dwaj mężczyźni milczeli, a kobieta odwróciła się na pięcie i ruszyła w drogę

powrotną.

W tym czasie Peter podszedł do Douglasa. W krzakach, na tyłach cmentarza, siedziała

Crystal. Nowi Niewidzialni czuli się w obowiązku pożegnać starego członka pierwszej bandy.

- Hej, Pete - wyszeptał Douglas, kiedy przyjaciel był na tyle blisko, że mógł usłyszeć

jego głos. - Nie mogłem się doczekać, aby z tobą porozmawiać, i z Crys!

- A czy przypadkiem nie spędziła z tobą ostatniej nocy? - odparł Peter oschłym tonem.

- Tak, ale obrazy pojawiły się podczas mszy w kościele.

- No, chyba nie chcesz powiedzieć, że pojawił ci się duch Devlina Stevensona?

- Nie, ale chodzi o coś równie niepokojącego!

- O mamo, Doug, zaczniesz mówić, o co chodzi, czy czekasz, aż przed tobą uklęknę,

tu, w obecności tych wszystkich ludzi?

- Wiem, gdzie jest książka - uciął Douglas.

- Malartium?!

- Ciszej, kurczę! Tak, właśnie ta książka.

- Jak to możliwe? Myślałem, że masz wizje tylko wtedy, kiedy śpisz, ale teraz...

- No - odpowiedział Douglas - wiesz, ceremonia była nudnawa i...

- Zasnąłeś! - wybuchł znów Peter, drżąc na samą myśl, że jego matka i jej przyjaciółki

z kółka parafialnego mogłyby go zobaczyć.

- Pssst! Ciszej, kurczę! Tak właściwie wcale nie zasnąłem, tylko trochę się

rozkojarzyłem...

- Zasnąłeś.

- Okej, zasnąłem, nie masz nic przeciwko temu, abyśmy teraz wrócili do książki? To

nie ona stanowi klucz do historii? To nie od niej zależy, czy uda nam się schwytać Scrimma i

uratować tyłki nasze i całego Misty Bay, i może kogoś jeszcze?!

- No dobrze, już ci nie przerywam, co za charakterek!

- Możemy wreszcie porozmawiać o książce?

- Mówiłem, że nie będę ci już przerywał, no, dalej!

- Dzięki Bogu! No, więc Malartium... Jeśli sobie przypominasz, to w ostatniej wizji

Damon rzucał ją do podziemnego strumienia...

- ...przez szczelinę w skale.

- Tak i potem zaginął po niej wszelki ślad. Ale przed chwilą, kiedy... spałem w

kościele, znów stanęła mi przed oczami scena, w której Damon ją rzucał, ale tym razem we

śnie nie było Niewidzialnych, tylko sama książka! Widziałem, jak zabrała ją rwąca,

rozbijająca się o skalne ściany woda... później zobaczyłem ciemność, wodę, a potem nagle

wodospad i podziemne jezioro...

- A potem? Co potem?...

- A potem przewróciłem się i walnąłem o klęcznik.

- No, nie!

- Naprawdę, patrz, jaki siniak...

- Nie, mówiłem o książce! Gdybyś chwilę jeszcze pospał, teraz wiedzielibyśmy, gdzie

się znajduje i czy istnieje jakiś sposób, aby ją odzyskać. Najbardziej mnie niepokoi ta cała

woda...

- No pewnie, nie jestem telepatą, ale wiem, o czym myślisz: to prawie niemożliwe,

aby była jeszcze cała. Tyle się z nią działo. Minęło tyle lat.

- Tym gorzej, nie mamy wyjścia, musimy czekać na twój następny sen. Teraz jednak

uciszmy się, nie chcę, aby ktoś nas usłyszał.

- Och, nie przejmuj się, większość obecnych tu osób jest prawie całkiem głuchych ze

starości. Najbliżej nas stoją mój wujek i Damon, ale są chyba zajęci rozmową.

Crystal poczekała, aż ostatnia osoba wejdzie na cmentarz. Wyszła z krzaków i

wartowała przy furtce. W oddali widziała Douglasa i Petera, którzy rozmawiali w

podnieceniu. Przerwali dość szybko i podeszli do wujka Kena, cioci Hettie i Damona

Knighta. Dziewczynka trzymała się z boku, licząc na ciemne okulary, które miała na nosie

oraz na swoje hipnotyczne zdolności, gdyby znalazła się w tarapatach i gdyby ktoś ją

rozpoznał.

Trumna Devlina Stevensona została spuszczona do dołu i pokryta poświęconą ziemią.

Ksiądz zaczął recytować słowa ostatniego pożegnania.

Crystal zbliżyła się, aby dobrze zapamiętać twarze zebranych (kto wie, może będzie to

potrzebne...), kiedy usłyszała za plecami głos:

- Panna Crystal Cooper, jak mniemam.

Crystal wiedziała kto to, zanim jeszcze się odwróciła: blondyn w ciemnych okularach

i kurtce pełnej kieszeni. Od kilku dni widziała, jak pojawiał się prawie wszędzie, ale mimo że

się starała, nie udało jej się przeniknąć do jego myśli. Robert Kershaw napawał się

spotkaniem z dziewczynką jak prawdziwy pies tropiciel, który wie, że ma ofiarę w garści.

- Czego chcesz? - zapytała go bez ogródek.

- Ej, uspokój się, co za wychowanie! Nie potrafisz odgadnąć, czego chcę? - Przyglądał

się jej z rozbawieniem. - Starasz się przeniknąć do moich myśli, co?

Dziewczynka zrobiła krok do tyłu.

- Skąd o tym wiesz?

- Och, byłabyś zdziwiona, gdybyś wiedziała, ile rzeczy wiem o tobie. A teraz ty także

wiesz coś o mnie: w moim przypadku telepatia nie działa. Od tak wielu lat interesuję się tak

zwanymi zjawiskami paranormalnymi, że ja także nauczyłem się kilku sztuczek.

- Czego chcesz? - powtórzyła Crystal coraz bardziej wściekła.

- Chcę się dowiedzieć tego, co wiesz o Niewidzialnych - powiedział Robert Kershaw,

nie przestając się uśmiechać.

- Nie... widzialnych? - zapytała Crystal udając, że nawet nie wie, o czym mówi. - A

kto o nich słyszał?

- Aha, chcemy się bawić w ciepło-zimno... Ale nie opłaca ci się to, wiesz? Chcesz, aby

ci ludzie tam dowiedzieli się, gdzie się podziała wnuczka Susan Cooper?

- Świnia! - krzyknęła Crystal, starając się kopnąć go w podbrzusze, ale mężczyzna

odskoczył i złapał ją za ręce.

- Ej, uspokój się! Chcę jedynie informacji!

- Co się tam dzieje? - Pewna pani w ciemnofioletowym płaszczu oddaliła się od grupy

i zrobiła kilka kroków w ich stronę.

- Crystal Cooper... to ty?

- No właśnie, widzisz, nie opłacało ci się tak bardzo denerwować. Chodź teraz ze mną

- ostrzegł ją dziennikarz, ciągnąc ją w stronę wyjścia z cmentarza.

Tymczasem jeszcze kilka osób podeszło do pani i obserwowali scenę rozgrywającą się

kilka kroków dalej.

- Zostaw mnie, padalcu - zasyczała Crystal - inaczej powiem, że jesteś pedofilem i że

próbujesz mnie porwać!

- Chcesz trafić do poprawczaka? - wyszeptał Robert Kershaw. Zaczął się denerwować.

- Nie rozumiesz, że tysiąc razy bardziej opłaca ci się pójść ze mną niż oddać się w ręce tych

megier z rady szkoły?

- Pójść z panem? - ciężka dłoń zacisnęła się wokół ramienia dziennikarza. -

Doprawdy, nie sądzę.

- Do diabła - postawił się Robert Kershaw - brakowało nam jedynie słynnego Damona

Knighta! - Starał się wyswobodzić z uścisku Damona, nie puszczając jednak Crystal. Jednak

Damon, choć starszy, nie zwolnił uścisku i trzymał Roberta Kershawa, aż do momentu, kiedy

wielki i gruby facet nie zbliżył się do nich i nie wyjął kajdanek.

Był to szeryf, szef policji w Misty Bay, stary przyjaciel Damona Knighta i Kendreda

Hallowaya.

- Nie zrobiłem nic złego! - zaprotestował Robert Kershaw.

- Ty bądź cicho. Najpierw utniemy sobie pogawędkę, a potem się zobaczy. Jak się pan

miewa, panie Knight?

- Dziękuję za pańską interwencję - odpowiedział Damon Knight, który w istocie sam

świetnie sobie poradził.

Szeryf wpatrywał się w dziewczynkę. Otaczały ją w większości panie. Wciąż ją

pytały, jak się miewa, dlaczego znikła i tak dalej. Trochę dalej stali Douglas i Peter. Patrzyli

bezsilnie na przyjaciółkę.

- A zatem, moja mała - zaczął szeryf - obawiam się, że ty też będziesz musiała ze mną

pójść.

Crystal popatrzyła na niego twardo. Przez chwilę miała ochotę uciec się do którejś ze

swoich sztuczek, ale nie poradziłaby sobie z tyloma umysłami. Poczuła, że jest w pułapce.

- Nie możecie jej aresztować, nic złego nie zrobiła - zaoponował Douglas.

- Nie chcę jej aresztować, chłopcze. Jednak nie mogę jej pozwolić odejść samej, bez

osoby dorosłej, naznaczonej jako jej prawny opiekun przez sąd! To dla jej dobra. Kiedy

dorośniesz, zrozumiesz.

- Tak, kiedy dorosnę - powtórzył sarkastycznie Douglas.

Oczy Crystal biegały na wszystkie strony w poszukiwaniu drogi ucieczki.

- No, szeryfie, nie podejmujmy żadnych pochopnych decyzji - powiedział Damon

Knight. - Pozwólcie, abym się nią zaopiekował przez te kilka dni, a potem zobaczymy...

Wszyscy obecni zamilkli, potem dały się słyszeć potakujące głosy. Sam szeryf

wyglądał na zaskoczonego.

- Ale... nie wiem, panie Knight. Oczywiście, wszyscy znamy ją, tu, w mieście, ale...

- ...Jeśli, oczywiście, panna Crystal nie ma nic przeciwko temu, aby zostać ze mną

przez te kilka dni - mówił dalej Damon Knight. - Byłem bardzo przywiązany do jej babci i

zrobiłbym dla niej wszystko. Teraz mam okazję tego dowieść.

- Przecież doskonale wiecie, że to niezgodne z prawem - zaoponował Robert Kershaw.

- Zamknij dziób! - upomniał go szeryf.

- Zgadzam się! - zadeklarowała promieniejąca Crystal.

Damon Knight zaproponował, że zabierze ją do siebie!

Wielki Damon Knight, przywódca pierwszych Niewidzialnych!

- Wspaniale, moja mała - powiedział mężczyzna, obejmując ją ramieniem.

- Doceniamy twoją wspaniałomyślność - powiedział szeryf. - Ale faktem jest, że ten

facet ma rację...

- Wielkie dzięki - odpowiedział Robert Kershaw.

- Wujku Ken, powiedz coś - wyszeptał Douglas.

- Och, no, Andrew - wtrącił się wujek Ken. - Przecież doskonale znamy Damona

Knighta...

- To prawda, szeryfie - powiedział on sam.

- Ależ tak, w sumie to najlepsze wyjście - zgodziła się ciocia Hettie.

- No, dalej, Andrew, nie upieraj się - skarciła go wreszcie pewna pani, która wyglądała

na jego żonę.

- No... no..., jeśli się wszyscy zgadzacie, to dobrze. Przez te kilka dni może zostać u

pana, panie Knight, w oczekiwaniu, aż sąd dla nieletnich poweźmie jakąś decyzję w jej

sprawie.

Decyzja szeryfa została przyjęta ogólnymi brawami.

- Hurrra! - krzyknęli Crystal, Douglas i Peter, obejmując się i skacząc z radości.

- Niech żyje pan Knight! - krzyknęła ciocia Hettie i od razu dodała - Hmmm,

wybaczcie.

- Powariowaliście? - zaprotestował Robert Kershaw. - Zachowujecie się, jakbyście się

wszyscy upili!

Ale nikt nie zwracał na niego uwagi. Wszyscy wrócili trochę bardziej podniesieni na

duchu na ceremonię pogrzebu Devlina Stevensona. Wszyscy, oprócz szeryfa, który miał

odprowadzić Roberta Kershawa do aresztu.

Przed wyjściem z cmentarza dziennikarz rzucił ostatnie spojrzenie Damonowi

Knightowi.

- Jaki on dobry, ten nasz filantrop - wyszeptał na koniec z tajemniczym uśmieszkiem.

Pies tropiciel właśnie znalazł nowy ślad, który miał go doprowadzić do rozwiązania zagadki

Niewidzialnych.

R

OZDZIAŁ

18.

Nowy dom Crystal

„Dom kart”, jak go nazywała Greta Rowlands, był ciemny, jego okiennice były

zamknięte. Stojąca na okrągłym stole świeca dawała Grecie wystarczające światło potrzebne

do czytania z kart. Kobieta rozłożyła na stole kolorową talię tarota, położyła na nich opuszki

palców i skoncentrowała się na Angusie Scrimmie. Głębokim i cichym głosem powiedziała:

- Pomóżcie mi, moje przyjaciółki. Opowiedzcie mi o Angusie Scrimmie... gdzie jest

teraz Angus Scrimm? Udzielcie mi odpowiedzi, pomóżcie mi zrozumieć...

Dłonie tasowały karty. Później, z półprzymkniętymi powiekami, Greta wzięła

pierwszą kartę z talii. Odwróciła ją i położyła na stole: śmierć, karta zmiany, ponownych

narodzin. Coś się skończy, ale coś innego powstanie z popiołów...

*

- ...no, a za tymi drzwiami... - powiedział Damon Knight, znów zawieszając głos dla

lepszego efektu - ...jest basen.

- Fiuuu, panie Damon, ten dom jest prawie tak ubogi jak moja opuszczona latarnia -

krzyknęła Crystal, biegnąc w stronę wielkiej, oświetlonej pływalni.

- Hmmm, tak, mogę sobie to wyobrazić. Tu nie ma widoku takiego, jaki rozciąga się

ze starej latarni. Ale przyznam, że lubię komfort - uśmiechnął się mężczyzna.

Dziewczynka przykucnęła na brzegu basenu i zanurzyła jedną dłoń w wodzie. Nie

martwiło jej to, że może sobie zamoczyć ubranie.

- Jak to możliwe, że przez te wszystkie lata nigdy pan nie chciał dzielić tego z drugą

osobą?

- No, wiesz, jak to jest: interesy... i może, w pewnym okresie za bardzo byłem

skupiony na sobie. Od jakiegoś czasu zacząłem jednak czuć się tu dość samotny...

- Och, o to nie musi się pan już martwić - odparła Crystal, rzucając mu przebiegłe

spojrzenie.

Nagle Damon Knight spoważniał.

- Ty także musiałaś się czuć samotna, nieprawdaż?

Dziewczynka wpatrywała się w toń basenu. Westchnęła.

- Babcia Susan była wspaniała. Poświęcała mi cały swój czas. Kiedy wracałam ze

szkoły, zabierała mnie ze sobą i chodziłyśmy na wspaniale spacery po lesie... - Podniosła

wzrok, jej oczy były pełne wspomnień. - Kochała przyrodę. Uważała, że ludzie zapomnieli,

że są jej częścią i że nie przyniesie im to niczego dobrego. Całymi godzinami wpatrywałyśmy

się w ruchy kwiatów lub drzew. Wcześniej myślałam, że są nieruchome, ale dzięki niej

zrozumiałam, że tak nie jest, że ich ruch jest stały, dopasowany do ruchu słońca, wiatru, tego,

co znajduje się wokół... Tak, nauczyła mnie, że naprawdę jestem częścią przyrody i że część

jej jest we mnie...

- ...ale?

Dziewczynka spojrzała na niego zdziwiona, jakby nie myślała o żadnym „ale”. A

jednak w odpowiedzi usłyszała swój własny głos:

- Ale nie miałam zbyt wielu przyjaciół wśród rówieśników, wszyscy uważali, że

jestem jakaś dziwna i bali się mnie... potem zaczęli mnie nazywać czarownicą...

Mężczyzna przykucnął obok niej. Wziął jej rękę i delikatnie ją uścisnął.

- Rozumiem cię, moja mała. Nawet nie wiesz, jak dobrze - wyszeptał.

Puścił jej rękę i uśmiechnął się.

- Teraz jednak wszystko się zmieniło? Masz dwóch dobrych przyjaciół...

Crystal otarła sobie nos rękawem i odwzajemniła uśmiech.

- No, tak... Peter i ja znamy się od wielu lat, to jedyny kolega z klasy, który mnie

polubił. O, i jest jeszcze Douglas... No, Douga poznałam kilka dni temu. Nie jest stąd, ale jest

w porządku. Chciałabym, abyśmy wszyscy byli rodziną.

- Chciałabyś mieć rodzinę, co?

Crystal odwróciła wzrok i nic nie odpowiedziała.

- Posłuchaj, co byś powiedziała, gdybyśmy zaprosili Petera, Douglasa i jego wujostwo

dziś wieczorem na kolację?

- Powiedziałabym, że to fantastyczny pomysł!

- Wspaniale - odparł Damon, wstając - zatem traktuj ten dom jak swój własny. Ja idę

załatwić pewną niecierpiącą zwłoki sprawę. Zobaczymy się na obiedzie.

- Oczywiście, jeśli nie zgubię się w tym domu!

Crystal wciąż siedziała, zanurzając w roztargnieniu rękę w wodzie i wpatrywała się w

Damona Knighta. Przeszedł po wielkich, białych płytkach i znikł za szklanymi

szmaragdowymi drzwiami. Czuła się radosna, po raz pierwszy od śmierci swojej babci. Może

ten mężczyzna będzie jej rodziną.

Jednak było coś, co jej przeszkadzało, jakieś przeczucie, które starała się zagłuszyć.

Ostatnie dni spędziła na obsesyjnym poszukiwaniu sprawiedliwości, narażała życie własne i

swoich przyjaciół. Była zmęczona, potrzebowała wypoczynku... Nie mogłaby odpuścić i żyć

jak większość jej rówieśników? Zastanawiać się jedynie nad imprezami, kinem, ubraniami lub

deserami? Nagle poczuła potrzebę gorącej kąpieli, chciała zapomnieć o wszystkim, pomyśleć

tylko o sobie. Spokój, jasność, łagodność...

Jednak coś jej przeszkadzało w domu Damona Knighta.

Spokój, jasność, łagodność... zapomnieć o wszystkim...

„Odczuwała” coś ohydnego, co wisiało nad tym domem.

Spokój, jasność, łagodność, zapomnieć o wszystkim, zacząć od początku...

To Scrimm! Był blisko. Może wybrał Damona Knighta na swą kolejną ofiarę!

*

- Gdzie jesteś, Angusie Scrimmie? - pytała kolejny raz Greta Rowlands.

Wreszcie karty znów przemówiły.

Wyciągnęła Króla Pieniędzy. Był odwrócony głową na dół: to także miało znaczenie...

Podobnie jak w wypadku różnych aspektów natury ludzkiej, same karty nie dostarczały

żadnego klucza do ich zrozumienia. Nic nie było oczywiste. Jednak jeżeli były odwrócone,

należało to traktować jak zły omen.

Było dokładnie tak, jak się tego obawiała Greta: coś przerażającego pojawiło się w

Misty Bay... Nie coś, ktoś... Bezlitosny człowiek powrócił i chciał jak najbardziej umocnić

swoją potęgę. I mogło mu się to udać.

- Angus Scrimm, przeklinam cię tysiąc razy!

Wreszcie miała potwierdzenie: jej przyjaciele: Susan, Mark i Devlin nie umarli przez

przypadek, zostali zamordowani! I morderca nie miał zamiaru na tym poprzestać.

Następna karta przedstawiała Diabła.

Zły... ten, który przybywa jako przyjaciel, aby potem zadać cios...

Ktoś odgrywał podwójną rolę: chciał uchodzić za kogoś, kim nie był, starając się

nadać sprawom korzystny dla siebie bieg.

Dziesięć szpad: przyjaciele znajdowali się w wielkim niebezpieczeństwie!

Śmiertelnym niebezpieczeństwie!

Papieżyca... Dzięki Bogu! Może była jeszcze jakaś nadzieja: młoda kobieta, o

wielkich zdolnościach ponadzmysłowych również starała się powstrzymać Angusa Scrimma.

Nawet w tej chwili starała się użyć własnej mocy...

*

Crystal siedziała w kucki na brzegu basenu. Dłońmi zakryła sobie oczy, starała się

odkryć, gdzie znajdował się Angus Scrimm, którego obecność tak silnie odczuwała w tym

domu.

Ponadto ogarnął ją nieprzyjemny niepokój: nie udało się jej odczytać myśli Damona

Knighta. Nie chodziło o to, że próbowała, nie miała takiego zamiaru. Jednak była od dawna

tak przyzwyczajona dzielić uczucia i myśli osób znajdujących się w pobliżu, że było dla niej

rzeczą zupełnie naturalną zerknąć na nie choć przez chwilę. A tu nic. Czasami się jej to

zdarzało, tak jak w przypadku tego dziennikarza, Roberta Kershawa, na cmentarzu. Jej

umiejętności nie wystarczały, kiedy miała odczytać emocje i myśli osób obdarzonych dużą

siłą woli, mocnym charakterem. Jednak zazwyczaj docierało do niej przynajmniej ich echo.

Próbowała ze wszystkich sił. Zaczęły do niej docierać emocje służących, byli

zadowoleni, że idą do domu, a nawet emocje małych dzikich zwierzątek w willi i na

zewnątrz.

Nagle odebrała przepływ bardzo złej mocy. Kierowała się w stronę konkretnego

miejsca w Misty Bay.

Pochwyciła ją i starała się ją śledzić.

*

Greta Rowlands wyciągnęła kartę Wieży.

Wieża! Wszystko zdążało w złym kierunku, wszystko zmieniało się na gorsze.

Nieporozumienie, źle zainwestowane zaufanie.

Karta Wisielca, która niesie za sobą wątpliwość, strach...

I proszę, słodka Dama Kier (znów ta dziewczynka o ponadzmysłowych

możliwościach) miła, bezbronna... i tyle szpad - wszystkie takie złowrogie... Była w wielkim

niebezpieczeństwie, należało ją uprzedzić!

Chwileczkę: Słońce! Słońce oświetla wszystko i niesie poprawę. Dziewczynka nie

była sama, mogła liczyć na odważnych sprzymierzeńców... Jej dwóch rówieśników, a wśród

nich był chyba także siostrzeniec Kendreda Hallowaya...

To oni zatem mogli wpaść w śmiertelną pułapkę, pułapkę, z którą był związany także

inny jej przyjaciel, Damon Knight (ale jaką odgrywał rolę?). Greta zauważyła coś, co

zdziwiło ją jeszcze bardziej: było coś, co łączyło Angusa Scrimma, Damona Knighta i jego

willę... jakby...

- Jak mogłam być tak głupia?

Gretę Rowlands ogarnęła smutna, pełna rezygnacji pewność. W tym momencie

powiew wiatru rozrzucił karty. Okna były zamknięte.

- Przyszedłeś po mnie. Nie powinieneś się chować - powiedziała kobieta. Była

odwrócona twarzą w tę stronę pokoju, którą spowijał mrok. Odkryła jeszcze jedną kartę:

dziewczynka o ponadzmysłowych zdolnościach wiedziała już, że kobieta znajduje się w

niebezpieczeństwie.

*

- Greta, nieee! - zawyła Crystal. Znajdowała się mniej więcej kilometr od jej domu.

Była wciąż za daleko, aby jej pomóc. Co mogła zrobić? Podbiegła do zawieszonego na

ścianie telefonu. Wykręciła szybko numer.

- Biuro szeryfa - powiedział miły damski głos.

*

Greta odkryła karty. Na jej twarzy pojawił się smutny uśmiech. Karty by jej

powiedziały, gdyby istniał dla niej choć cień szansy.

- Zbliż się, przyjacielu. Przeszłość zawsze wraca, prawda? - powiedziała, zwracając

się ku gęstniejącej ciemności, która zaczęła ją wsysać jak wygłodniała czarna dziura.

*

- Proszę mi pomóc, ktoś chce zabić pewną kobietę. Musicie jej pomóc! - krzyczała

Crystal do słuchawki telefonu.

- Tak, proszę się uspokoić. Jak się pani nazywa, skąd pani dzwoni? - zapytał obojętnie

kobiecy głos.

- To nie ma znaczenia! Zagrożona kobieta nazywa się Greta Rowlands i mieszka w...

*

Chiromantka śledziła poprzez karty rozpaczliwe próby Crystal i jednocześnie szukała

drogi ucieczki, jakiejś alternatywy dla jej już zapisanego losu.

Czarna dziura wciąż rosła. Zaczęła wchłaniać karty rozłożone na stole i te, które

upadły na podłogę. Wchłaniała lżejsze bibeloty. W pokoju zaczęło brakować powietrza.

*

- Dobrze, zrozumiałam, proszę się uspokoić - odpowiedział kobiecy głos w słuchawce.

- Proszę przestać mi mówić, żebym się uspokoiła! Wolę, żeby mi pani powiedziała, że

właśnie wysyłacie tam patrol.

- Patrol? Po co patrol?

- Co...?

Głos stał się grubszy.

- Nie możemy traktować poważnie wszystkich natarczywych dziewczynek, które do

nas dzwonią.

Crystal nie wierzyła własnym uszom.

- Ale ja zgłaszam właśnie próbę zabójstwa i...

- Co może wiedzieć o zabójstwach taki maleńki skarb jak ty, Crystal?

Dziewczynka poczuła jak krew ścina się jej w żyłach.

- Skąd pani zna moje imię? Ja się nie przedstawiałam...

Głos z żeńskiego przerodził się w męski.

- Czary to nie zabawa dla dzieci, moja droga.

*

Greta była cała spocona. Serce waliło jej jak szalone. Oddychała coraz szybciej. Już

wiedziała, że nie ma dla niej nadziei. Jednak wciąż odkrywała karty. Były one natychmiast

wsysane wraz z resztkami powietrza z pokoju. Czy jej przyjaciele mają jakąś szansę? Czy

pokonają zło?

Piątka kier. Powrót, niespodzianki, fałszywe obietnice...

Jakaś osoba, a może pięć osób przybywało dzieciom z pomocą. Kim byli?

Przeszłością... kimś, kto powracał z przeszłości? Nie, kimś, kto przedstawiał przeszłość, kto,

w jakimś sensie, był przeszłością. Ktoś, kto nie zbliżał się ani morzem, ani ziemią, ani

powietrzem, a jednak zbliżał się; jak to możliwe?

Widziała coraz mniej wyraźnie. Pozostało jej już tylko kilka sekund. Odkryła ostatnią

kartę i znalazła to, czego szukała.

Księżyc. Dalekie światła, które zaczynają błyszczeć, później gwiazdy, wreszcie

słońce. I z nim nadzieja.

Przeszłość wracała, aby wyrównać zaległe rachunki.

Swoją ostatnią myśl skierowała do Crystal. Była to myśl pełna ciepła, która miała jej

dodać odwagi i sił.

*

Crystal odebrała tę myśl. Nie mogła powstrzymać łez.

I tym razem nie udało się jej powstrzymać Angusa Scrimma.

R

OZDZIAŁ

19.

Maska opada

Kiedy wieczorem Peter Peaky stawił się w domu państwa Halloway, Douglas, jego

ciocia i wujek byli bardzo podnieceni.

- Och, Peter. Dobrze, że jesteś - powitała go ciocia Hettie i zostawiła go samego na

progu, mknąc z niezwykłą szybkością, jak na tak korpulentną osobę, na górę, po schodkach.

W chwilę potem była już piętro wyżej.

- Hmmm, mogę wejść, pani Halloway? - odważył się zapytać Peter, robiąc krok do

przodu.

- Tak, oczywiście, Peter. Wybacz, ale śpieszę się. Douglas jest w swoim pokoju.

Wejdź, proszę. Dobrze, że przyszedłeś.

- Dziękuję, pani Halloway - odpowiedział Peter, poprawiając sobie krawat, który nosił

tylko na wielkie okazje.

Wszedł po schodach i skierował się do sypialni Douglasa. Ryzykował, że ciocia Hettie

go staranuje: właśnie biegła zastukać do drzwi łazienki.

- Wybacz, Peter. Wspaniale, że przyszedłeś. Hej, kiedy wyjdziesz?

Wujek Ken otworzył drzwi:

- Cześć, Peter.

Miał na sobie, jak zwykle, sztruksowe spodnie, cienką kamizelkę i marynarkę z łatami

na łokciach, w której często widywał go w bibliotece.

- Chcesz, żebym oszalała, tak? - zapytała spokojnie ciocia Hettie. - Czekałeś przez te

wszystkie lata i teraz chcesz, żebym oszalała?

- Tak? Co chcesz przez to powiedzieć, Het?

- Mówię, że nie idzie się na kolację do jednego z najsłynniejszych ludzi w Stanach

Zjednoczonych ubrany jak szmaciarz!

- Chodźmy, Het. Damon i ja znamy się od urodzenia, dlaczego niby teraz miałbym...

- No właśnie, zaraz oszaleję, czuję to, już za chwilę...

- No dobrze, zatem powiedz mi, jak mam się ubrać.

Peter, rozbawiony, zostawił starą parę, aby się dalej sprzeczała i zapukał do drzwi

Douglasa.

- Hej, Doug, mogę wejść?

- Wejdź, Pete... Jak ci się to podoba? - zapytał nieśmiało Douglas, kiedy przyjaciel

otworzył drzwi.

Był to ten sam co zwykle Doug w trochę bardziej wyprasowanych i czystszych

ciuchach. Najwyraźniej jego ojciec nie pomyślał, aby go wyposażyć w elegancki garnitur.

Jednak zrobił sobie, prawdopodobnie na cześć Crystal, przedziałek pośrodku głowy.

- Wiem, o czym myślisz - powiedział Douglas, czerwieniejąc - jestem ubrany tak jak

zwykle, ale nie miałem nic lepszego. Ale ty... myślisz, że wyjdę na idiotę?

- No, chyba nie bardziej niż ja - odparł przyjaciel, wpatrując się zmartwiony w swoje

odbicie w lustrze środkowych drzwi szafy. - Wiesz, co ci powiem? - powiedział, zdejmując

marynarkę i krawat.

- Hej, Pete, co robisz? Wyglądałeś...

- Wyglądałem świetnie, wiem - uśmiechnął się Peter, rzucając marynarkę i krawat na

łóżko - ale wyobrażasz sobie, jak naśmiewałaby się ze mnie Crystal, gdyby mnie zobaczyła?

Masz jakąś welurową marynarkę dla mnie?

- Chcesz powiedzieć, że Crys nie podobają się eleganccy mężczyźni? - zapytał

Douglas, podając mu świeżo wyprasowany aksamitny surdut.

- Spokojnie, wyglądasz świetnie - zażartował Peter, zakładając marynarkę. Przejrzał

się w lustrze, była o dwa rozmiary za duża. Nieźle: teraz przyjaciel poczuje się lepiej.

- Pete, posłuchaj - powiedział nagle poważnym tonem Douglas.

- Dziś popołudniu, po obiedzie, czytałem komiks na tym łóżku... No i, zasnąłem...

- Tylko mi nie mów, że miałeś dalszy ciąg snu z Malartium! - przerwał mu

podekscytowany Peter.

- Dokładnie. I nawet wiem, gdzie się teraz znajduje.

- Dlaczego mówisz „teraz”? Może to wizja tego, co wydarzyło się przez

sześćdziesięciu laty.

- Faktycznie, nie jestem w stu procentach pewny, ale tak właśnie czuję. Pamiętasz, że

ostatnim razem obudziłem się, kiedy księga wpadła do podziemnego potoku?

- Tak, tak...

- No właśnie. Nie wiem, jak stamtąd wylazła, ale teraz znajduje się w grocie

wyłożonej fragmentami - nie wiem - kryształu... kwarcu, może?

- No i?

- I nic. Tym razem nie wydarzyło się nic niezwykłego. Sen zaczął się i skończył w

tym samym miejscu. Dlatego myślę, że księga może wciąż być w tej grocie i, co ważniejsze,

w suchym miejscu.

- O kurczę!

- To jeszcze nie wszystko: może to nie ma żadnego znaczenia, ale tym razem

obudziłem się zupełnie spokojny, serce nie waliło mi jak młot. Wydaje mi się, że wszystkie

moje wizje dążyły do tego miejsca i że teraz jestem już wolny. Mogę się założyć, że mój

następny sen nie będzie koszmarem.

Drzwi otworzyły się z impetem właśnie wtedy, kiedy Peter otwierał usta, aby

odpowiedzieć.

- Mam nadzieję, że chociaż wy jesteście już gotowi - zaatakowała ciocia Hettie.

- Całkiem gotowi, ciociu.

- Brawo, chłopcy, dzięki wam odzyskuję wiarę w mężczyzn.

- Dziękuję - odpowiedziała chórem dwójka przyjaciół - ...pani Halloway - dodał Peter.

*

Furtka elektryczna w willi Damona Knighta otworzyła się z delikatnym skrzypieniem.

Kendred Halloway, który wyszedł z samochodu, aby zadzwonić domofonem, wsiadł

do niego z powrotem i wrzucił jedynkę.

- Hej, nawet nie zapytał, kto to, skąd wiedział, że to my? - zapytał Douglas.

- No, Doug - wtrącił się Peter. - Można domniemywać, że ten obiekt wyposażony jest

w liczne telekamery.

- Myślę, że Peter ma rację - powiedział wujek Ken. - A skoro w pobliżu nie widać

żadnego stróża, musi bardzo ufać swoim systemom zabezpieczeń.

- No, tak - wyszeptał Douglas na ucho Peterowi. - Do momentu, w którym Angus

Scrimm nie wpadnie do niego na herbatkę...

Wieczorne powietrze było chłodne. Samochód jechał białą gresową alejką obsadzoną

tujami. Ponad drzewami majaczyła wspaniała willa miliardera, podobna do gigantycznego

węża miękko wijącego się po zboczu góry.

- Hej, Pete, co na to powiesz? - wykrzyknął Douglas.

- Nic, brak mi słów!

- Niezłe! Pewnie ma antenę satelitarną.

- Sądzę, że na orbicie ma całego satelitę!

- Chłopcy, przypominam - powiedziała ciocia Hettie. - Zachowujcie się z godnością:

pamiętajcie, że dla niego jest to normalne.

- Normalne, co? Ja nie zapytam nawet, gdzie jest łazienka, żeby się nie zgubić!

W chwilę potem wujek Ken zatrzymał auto obok granitowych schodów, które

prowadziły do potężnych dwuskrzydłowych drzwi z intarsjowanego drewna. Wydawało się,

że wszędzie panuje spokój, a jednak Douglas miał wrażenie, że przytłacza ich czyjaś

tajemnicza obecność.

Drzwi otworzyły się z impetem. Stali w nich Damon Knight i Crystal, która podbiegła

do przyjaciół. Uśmiechała się. Jednak obaj od razu wyczuli, że coś było nie tak.

- Hej, Crys, co ci jest? - zapytał półgłosem Peter.

- Greta - odpowiedziała Crystal, starając się ukryć rozpacz - nie żyje. Scrimm ją zabił!

- Co?! Ale jak... Co?!

- To jeszcze nie koniec - mówiła dalej dziewczynka, zniżając głos.

- Tu, w tym domu, jest coś, co mnie niepokoi. Czuję to całą sobą, ale nie wiem, co to

jest. Nie wiem też, kto stanowi zagrożenie!

- No - odparł Douglas - jeśli o to chodzi, to można zgadnąć kto, nie?

Crystal popatrzyła na Damona, ciocię i wujka Douglasa. Wchodzili do domu.

- To nie takie proste, Doug, to wcale nie jest takie proste.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Hej, dzieciaki, idziecie? - Damon Knight wołał ich z progu.

- Już idziemy - odpowiedziała z uśmiechem Crystal, biegnąc w jego stronę. Dwaj

chłopcy, zamyśleni, ruszyli za nią.

Plotki, które krążyły po mieście, były niczym w porównaniu z tym, co zobaczyli.

Olbrzymie salony (po których swobodnie mogliby jeździć rowerem); kominki tak

wielkie, że mogłyby pomieścić nie tylko fotel, ale i cały salon; a przede wszystkim...

- Panie Knight, domyślam się, że to nie jest gęsie jajo... - zażartował podekscytowany

Douglas. Na niewielkiej kolumnie stał przed nim w szklanej gablocie wielki kamień

szlachetny.

Mężczyzna uśmiechnął się i poszedł zapalić lampkę.

- To jest najcenniejszy kamień z mojej kolekcji. To największy diament znaleziony w

kopalniach w Południowej Afryce.

Goście ustawili się wokół niego.

- Jest tu także coś jeszcze, co z pewnością was, młodych, bardziej zainteresuje -

powiedział Damon Knight i przesunął drewnianą ścianę z mechanizmem na kółkach. Dzieci

zbliżyły się i zobaczyły salę kinową na co najmniej dwieście miejsc, z wielkim

panoramicznym ekranem.

- To naprawdę robi wrażenie, panie Knight - wybełkotał zachwycony Peter.

- Robi wrażenie? - powtórzył Douglas z niedowierzaniem. - Powiedziałbym raczej:

wow! Albo: super - wow! Albo...

- Powinniście zobaczyć basen - przerwała mu Crystal. Nie chciała, aby ciągnął w

nieskończoność.

- Basen?

Damon Knight roześmiał się serdecznie.

- Zaprowadź ich, Crystal. Czekamy na was w jadalni.

Dzieci zbiegły na niższe piętro, a pan domu zaprowadził dorosłych do jadalni: wielkiej

sali z marmurową podłogą i wysokimi oknami, które wychodziły na zatokę.

Ale najwspanialsza rzecz w tej sali znajdowała się pośrodku ściany skalnej: ze skały

spływał wodospad odgrodzony jedynie grubą szybą z nierównego szkła.

- O kurczę, Damon... - tym razem to Kendredowi Hallowayowi zabrakło słów.

Popatrzył na swoją żonę. Nic nie mówiła. Mimo upomnień, które dawała chłopcom przed

wyjściem, to ona wydawała się pod największym wrażeniem tego, co widziała. W momencie

przekroczenia progu tego domu, otworzyła usta i ich już nie zamknęła.

- Szklana osłona ma funkcję wygłuszającą - wytłumaczył z nutką zadowolenia w

głosie Damon Knight. - Gdyby tak nie było, musielibyśmy krzyczeć, aby się usłyszeć.

Później, gdy zeszli trzy schodki niżej, w niszy, która służyła za salon, zaprosił swoich

gości, aby usiedli. Tam sięgnął po wózek-barek z alkoholami i zaczął przygotowywać

aperitify.

- Przepraszam, że o to pana pytam, Damonie - Hettie Halloway zdołała wreszcie coś z

siebie wydusić. - Ale jak udaje się panu utrzymywać tu porządek? Nie widziałam dotąd

żadnej służby. Co to jest, czary?

Mężczyzna śmiał się zadowolony.

- Za miastem mam firmę sprzątającą. Przyjeżdżają raz na tydzień. To wystarczy, bo,

jak sami wiecie, często wyjeżdżam w interesach.

- No, oczywiście, często czytamy o tobie w gazetach - zażartował Kendred Halloway.

Pan domu zszedł trzy schodki, niosąc tacę z aperitifami.

- Ken - spoważniał. - Ostatnio już o tym rozmawialiśmy, ale chciałbym przejść do

szczegółów, teraz, kiedy jest tu także twoja żona.

„Aj” - pomyślał wujek Ken.

- Powiem bez ogródek. Co byś powiedział, gdybyśmy się tym wszystkim podzielili?

Pani Halloway właśnie zanurzyła usta w aperitifie, kiedy dostała napadu kaszlu.

- Już o tym rozmawialiśmy, Damon. Ja mam moją bibliotekę i to właśnie lubię. Lubię

książki, fantazję pisarzy...

- Fantazja, fantazja - przerwał mu Damon Knight, zapadając się w mięciutki fotel. - W

sumie, ile ty masz lat, Ken? Nie, nie odpowiadaj, jesteśmy w tym samym wieku...

Kendred Halloway popatrzył na niego jeszcze raz: byli w tym samym wieku, ale jego

przyjaciel wyglądał na... dziesięć?... nie, dwadzieścia lat mniej.

- Opowiadasz mi o fantazji - mówił Damon Knight. - Chcesz naprawdę przeżyć

jeszcze raz te momenty, kiedy biegaliśmy w poszukiwaniu jakiejś tajemniczej kryjówki?

Chcesz wrócić i patrzeć na niebo i stwierdzić, że gwiazdy świecą słabiej niż twoje oczy

szeroko otwarte na rzeczywistość? Chcesz z powrotem stać się chłopcem, którym byłeś? Ja

proponuję ci, abyś włączył fantazję do codziennego życia. Abyś dzielił ze mną najwyższą

czarodziejską prawdę!

Damon Knight przerwał, chciał zostawić czas swemu przyjacielowi na zastanowienie

się nad jego ostatnimi słowami. Na niebie za oknem zbierały się chmury.

Kendred Halloway był zdumiony. Nie rozumiał go, nie wiedział, do czego zmierza...

albo może właśnie go rozumiał i chciał zatrzymać go, zanim się zagalopuje.

- Damon, dziękuję ci, ale tak, jak ci mówiłem...

Damon Knight jęknął rozpaczliwie, zamachał rękami w powietrzu i z podłogi

wytrysnął zielony płomień. Zapalił sufit, okna wybuchły a tysiące złotych świerszczy wpadło

do pokoju.

- Czary, Ken! Prawdziwe czary!

Damon Knight zrobił jeszcze jeden gest i wszystko znikło, wszystko znów było tak,

jak przedtem: jakby nic się nie stało. Zza niedomkniętych drzwi Douglas, Crystal i Peter

widzieli wszystko.

- To Damon - wyszeptała Crystal, ale koledzy nie zwracali na nią uwagi.

- Czary, Ken! - powtórzył Damon Knight. - I co mi teraz powiesz?

Kendred Halloway wreszcie popatrzył na przyjaciela innymi oczami, spojrzał na

swoją żonę, która przestraszona chowała się za nim... i zastanowił się.

Pomyślał o tym wszystkim, co mógłby mieć. Dokładnie o wszystkim. O nowej

młodości, nowym życiu, bogactwie, sile, zaspokajaniu nawet najmniejszych kaprysów,

posiadaniu ksiąg, które uznano za zaginione i zdobyciu wiedzy o największych tajemnicach!

A później? Kiedy już wszystko pozna, kiedy już wszystko będzie miał i przeżyje

wszystko, co jeszcze mógłby dostać?

Myślał o tym, że kiedy wieczorem widzi z okna pociągu jasne okna domu, przychodzą

mu do głowy wspomnienia domu jego dzieciństwa. Dzieciństwa, które było już odlegle, ale

do którego mógł wrócić poprzez wspomnienia, zapachy, aromaty - zawsze, kiedy tego

zapragnął. W pamięci wracały stare miejsca, rzeczy... Niby niespodziewany prezent.

Pomyślał o tych, którzy przychodzili do jego biblioteki. Z ich twarzy, oczu czytał to,

co przeżyli, czytał małe i wielkie wydarzenia z ich życia. Jego także to dotyczyło. Są piękne

dni, ale są też takie, których nikt się nie spodziewa. Mimo wszystko oni i on wciąż kochali i

marzyli.

Pomyślał o swojej żonie i o miłości, którą ją darzył od tylu lat.

Myślał o tym i o wielu innych rzeczach. Nagle zrozumiał, że to jedyne czary, które go

interesują. On te czary już miał.

Zapragnął wytłumaczyć to swojemu staremu przyjacielowi, przekonać go, zachęcić...

Jednak kiedy patrzył w jego oczy, zrozumiał, że czas i życie stworzyły między nimi

przepaść bez dna. Że byli już sobie zbyt dalecy, że nie rozumieli się tak, jak dawniej.

Dlatego powiedział po prostu:

- Dziękuję, nie jestem zainteresowany.

Damonowi Knightowi zabrakło powietrza.

- Jak to...? - zdołał wykrztusić na koniec. - Mały, patetyczny starcze. Ja ci rzucam do

stóp wszechświat, a ty...

W tym momencie wbiegła do pokoju Crystal.

- Proszę uważać, panie Halloway! To Damon jest winny, to nie Angus Scrimm... -

słowa uwięzły jej w gardle. Damon Knight z okrzykiem wściekłości wykonał gwałtowny gest

i dziewczynka została rzucona na ścianę.

Kendred Halloway zostawił żonę i podbiegł do Crystal. Wziął ją w ramiona i

sprawdził, czy nic się jej nie stało. Wtedy zrozumiał. Odwrócił się do starego przyjaciela i

powiedział:

- Damon, powiedziałeś, że możesz dać mi wszystko, prawda?

- Oczywiście - odparł nieufnie.

Kendred Halloway popatrzył mu prosto w oczy.

- Oddaj mi Susan, Marka i Devlina - powiedział wreszcie.

Damon Knight zbladł, a potem poczerwieniał ze złości.

- Bądź cicho! Cicho, cicho, cicho!

Douglas stał nieruchomo jak kamień na progu pokoju. Widział, jak wujek Ken

ukucnął na podłodze, jak podniósł ręce do szyi, jak... z trudem... próbował złapać oddech!

Ten demon nie pozwalał mu oddychać!

Mężczyzna walczył jeszcze przez chwilę, a potem stracił przytomność.

- Zostaw go! - Ciocia Hettie podbiegła do męża, aby mu pomóc.

Wujek znów zaczął oddychać.

- Co chcesz przez to uzyskać? - spytała kobieta.

- Twój mąż jest głupcem! Ofiarowałem mu to, czego zawsze pragnął! Nie pragnie

właśnie fantazji? Ja mu przecież dałem możliwość życia w jej świecie, w świecie fantazji...

Chciałem z nim stworzyć świat, a on odmówił!

- Obiecywałeś mu coś dokładnie przeciwnego, nie rozumiesz? Piękno fantazji polega

na pragnieniu, a nie na posiadaniu. To iluzja, to czas stracony na marzeniach! To, co ty mu

dajesz, to śmierć fantazji!

Damon Knight jeszcze raz uniósł ręce.

- Dość, kobieto, ja...

- Ty przeklęty padalcu! - Douglas rzucił się w stronę czarodzieja.

- Drogi chłopcze - powiedział Damon Knight z godnością, odwracając się w jego

stronę. - Czy nie zabrakło ci rozumku? Chcesz bawić się w Errola Flynna?

Nagle Douglas poczuł, jak jego ciało robi się ciężkie. Przy każdym kroku wielka siła

przybijała go do podłogi. Wreszcie, kiedy był już blisko czarodzieja, potknął się i upadł na

kolana. I nie był w stanie się podnieść.

- Prze... klęty... - powtórzył bezsilnie Douglas.

- Geronimooooo! - z desperackim okrzykiem Peter zaszedł Damona od tyłu i zarzucił

mu na głowę obrus. Szukał wzrokiem Crystal i starał utrzymać jego głowę.

- Crys, co ty? Pomóż mi!

Dziewczynka, mimo że czuła się już dobrze, patrzyła, nie ruszając się z miejsca. Jakby

wiedziała coś, czego on jeszcze nie wiedział.

- Mój chłopcze - Peter usłyszał głos Damona za swoimi plecami. Odwrócił się i

zobaczył, jak mężczyzna spokojnie nalewa sobie kieliszek czerwonego wina i mówi dalej: -

Jeśli decydujesz się, aby kogoś pojmać... albo coś, za pomocą obrusa, wcześniej musisz

sprawdzić, czy obrus jest dostatecznie duży, aby pomieścić ich wszystkich...

- Pomieścić ich wszystkich? - wyszeptał Peter i popatrzył na obrus, który trzymał w

dłoniach. Nogi mężczyzny, którego, jak mu się wydawało, złapał, znikły i teraz w obrusie

znajdował się... wielki kosmaty pająk. Upadł mu na but. Potem pojawił się następny i

następny; żółty i czarny. Nagle róg obrusa wymknął mu się z ręki i cała jego przerażająca

zawartość wysypała się prosto na niego.

- Pomocyyyy! Crystaaal! Cryyys!

Chłopiec walczył. Poturlał się po podłodze i rozpaczliwie próbował zrzucić z siebie

pająki, które wchodziły mu pod ubranie.

- Crystaaal!!!

- Peter! - Chłopiec poczuł na sobie dłonie przyjaciółki. - Peter, nie wiem, co widzisz,

ale nic po tobie nie chodzi, słyszysz? Nic!

Mimo zapewnień Crystal, chłopiec nie chciał otworzyć oczu. Bał się, że wpadnie mu

do nich jakiś pająk. Jak to możliwe, że te paskudne stworzenia były jedynie złudzeniem? Czuł

przecież, jak tysiące łapek łaskotało go pod ubraniem!

- Peter, uspokój się, tu nic nie ma!

Nagle usłyszał śmiech Damona.

- Możesz otworzyć oczy, chłopczyku - powiedział czarodziej.

- W istocie, był to tylko żarcik, mam nadzieję, że nie przejąłeś się nim zbytnio,

wydawałeś się taki odważny!

Peter otworzył ostrożnie jedno oko. Ani śladu pająków. Otworzył drugie, zaczął

macać się po ubraniu. Nie, ani śladu pająka.

Śmiech Damona odbił się echem po salonie.

Drżąc z wrażenia, Peter patrzył na dziewczynkę, która skuliła się obok niego.

- Złudzenie, to tylko złudzenie...

- W ataku frontalnym nie mamy żadnych szans, Pete. Musimy spróbować czegoś

innego.

- Zaczynacie mnie nudzić, dzieciaki - powiedział Damon. Chwycił Douglasa za

kołnierz i pociągnął go w stronę przyjaciół.

- A tymczasem, kiedy wy będziecie zastanawiać się nad tym, jak mnie zaatakować... -

Idąc, wyciągnął z kieszeni spodni pilot i nacisnął guzik. Szklana osłona, która oddzielała

wodospad od pozostałej części jadalni, otworzyła się i zniknęła w skale. Zimne i wilgotne

powietrze wtargnęło do pomieszczenia. Mężczyzna wcisnął następny guzik i włączył reflektor

znajdujący się za wodospadem, który oświetlił wejście do groty.

- ...mam dla was zajęcie - zakończył z szerokim uśmiechem.

*

Szeryf westchnął z ulgą, kiedy zobaczył, jak Robert Kershaw wsiada do pociągu,

który miał go zawieźć jak najdalej od Misty Bay. Przez całą noc i przez dużą część dnia

słuchał opowiadania dziennikarza o dzieciach-zjawach i o bandzie sprzed sześćdziesięciu lat.

Nie potrafił zrozumieć. Czy ten mężczyzna uważał, że poważny policjant jest tak naiwny jak

czytelnicy jakiegoś brukowca? Czy też ciągłe rozmyślanie o zjawach sprawiło, że facet po

prostu zwariował?

Ale to nie była już jego sprawa. Konduktor dał sygnał do odjazdu i słychać było, jak

podróżni zamykają okna. Prawdopodobnie już nigdy w życiu nie zobaczy Roberta Kershawa.

Z boku, kilka metrów dalej, dwóch rosłych mężczyzn czekało na rozkazy.

Spojrzał na zegarek i pomyślał o żonie. Była w domu i pewnie szykowała mu jakąś

smaczną kolacyjkę.

- Hej, szefie, pssst!

Mężczyzna niechętnie podniósł wzrok na okno w pociągu. Robert Kershaw patrzył na

niego z tym swoim przyklejonym uśmiechem.

- Hej, szefie, proszę mnie poprawić, jeśli się mylę, ale sądzę, że moje opowieści nie

zyskały wielkiej popularności, co?

Szeryf z wściekłością zazgrzytał zębami.

- Brawo za dedukcję, młody człowieku.

- I obawiam się, że nie przydałoby się to na nic, gdybym powiedział panu, że tu, w

Misty Bay wkrótce wydarzy się coś strasznego i że jedynie ja mógłbym temu zapobiec.

- Nie, nie przyda się to absolutnie na nic.

- Tego się właśnie obawiałem. W takim razie, do zobaczenia.

- Żegnam.

Robert Kershaw, śmiejąc się w duchu, odsunął się od okna. Znów sprawdził imię i

nazwisko na kwicie i adres na walizce. Tak, wszystko się zgadzało: dzięki kwitowi będzie

mógł odebrać walizkę bez problemu w przechowalni na dworcu. Poprawił wiszący na szyi

aparat fotograficzny. Był w podwójnym, bardzo wytrzymałym futerale. Ostatnim razem,

kiedy wyskakiwał z jadącego pociągu, jego Nikon roztrzaskał się na tysiące kawałków.

Kiedy pociąg ruszył, był na swoim miejscu. A kiedy opuścił stację, wstał i szybko

zaczął szukać wolnego przedziału.

- Damonie Knighcie - wyszeptał - przybywam.

R

OZDZIAŁ

20.

W poszukiwaniu zaginionej księgi

Gabinet Damona Knighta był urządzony nowocześnie i anonimowo. Polaryzowane

szyby nie przepuszczały światła wschodu. Miało to ułatwić Crystal skupienie się.

Dziewczynka leżała na kanapie z zamkniętymi oczami, z twarzą zwróconą ku górze. Palce

dłoni miała splecione na brzuchu.

- Przenikasz do ich myśli? - zapytał Damon Knight.

- Oczywiście, co ty sobie myślisz, że jestem debiutantką? - odpowiedziała kwaśno

Crystal. - Boją się.

- Nie powinni. Takie samo wyposażenie mają moi poszukiwacze w Południowej

Afryce. Poza tym mogą liczyć na pomoc telepatki. Jeśli istnieje ktoś, kto jest w stanie

odnaleźć Malartium i wyjść z tego cało, to właśnie oni.

*

- Właśnie to „jeśli” niezbyt mi się podoba - rzucił sarkastycznie Douglas.

Crystal ponownie przerzuciła most mentalny pomiędzy nią i jej dwoma przyjaciółmi:

wszystko to, co się z nimi działo, czuła ona. Wszystko to, co się działo z nią - czuli także oni.

Na początku dla Douglasa wszystko było dziwne. Czuł, że swędzi go ręka i chciał się

podrapać. Wtedy odkrywał, że to nie jego swędzi, ale Petera. Wykonanie najprostszych

ruchów, takich jak chodzenie czy nachylanie się, wywoływał u niego chaos myślowy.

Powoli zaczynał się orientować, które z doznań należą do niego, a które do jego

przyjaciół.

Jeszcze raz skontrolował sprzęt Damona Knighta. Nie można mu było zarzucić, by

liczył się z wydatkami. Obaj dostali kaski - takie jak speleolodzy, z latarką czołówką - a poza

tym, mieli na sobie dwa ciepłe kombinezony, które były zrobione z jakiegoś nieznanego

Douglasowi, nieprzemakalnego materiału. Miały spełniać dwa zadania: amortyzować na

wypadek uderzenia i zapewnić ciepło. Na stopach mieli solidne obuwie, idealne na spacery w

górach, a na dłoniach ochronne rękawice bez palców, umożliwiające wspinaczkę.

Peter wyposażony był także w nieprzemakalny plecaczek, do którego mieli włożyć

Malartium - kiedy już ją znajdą.

Ale najwspanialszą rzeczą były sonary: niewielkie aparaty, nieco lżejsze od paczki

papierosów, które obaj mieli przypięte do pasków. Na ich wyświetlaczach pokazywał się

zarys ścian skalnych na odległość stu metrów. Dzięki temu ryzyko wejścia w ślepy zaułek

malało.

Zdecydowali, że będą używać jeden sonar na dwóch. Chcieli oszczędzać baterie.

- Co widzisz? - dopytywał Douglas.

- Jeszcze nic - odpowiedział Peter, nie odrywając wzroku od urządzenia.

Już jakiś czas temu opuścili dom Damona Knighta, a jednak szli wciąż tym samym

korytarzem.

- Kurczę blade, ale ile czasu potrwa, zanim dojdziemy do jaskini? Zamiast dawać nam

cały ten rynsztunek, mógł nam dać dwa rowery. Może to nie byłoby w jego stylu, ale

dotarlibyśmy wcześniej!

- Jeśli byś nie opowiadał na cmentarzu swojego snu o Malartium, prawdopodobnie nie

byłoby nas tutaj!

- Do jasnej anielki, a skąd mogłem wiedzieć, że Damon Knight nas słyszy? Musi mieć

orli słuch!

- Orli słuch? Nie wydaje mi się, aby orły miały szczególnie... Poczekaj! - Peter aż

podskoczył. Na małym wyświetlaczu czerwone kreski pokazujące ściany skalne nagle

rozchodziły się. Chłopiec nacisnął zoom i rysunek powiększył się, pokazując zarys dużej

jaskini.

- Bingo, Douglas! Chyba jesteśmy!

- Widziałeś, wystarczyło jedynie...

Dwaj chłopcy weszli do znanego już sobie wnętrza; ogłuszył ich huk podziemnego

potoku.

- Popatrz, jesteśmy: na dole jest wejście do naszej sekretnej bazy - powiedział

Douglas.

- Lub, inaczej mówiąc, wyjście z miejsca uwięzienia Angusa Scrimma - uściślił Peter.

- No właśnie, ale jeśli jest tak, jak mówisz, to co się stało z czarodziejem?

- Póki co powody, dla których znaleźliśmy się tutaj, są zbyt naglące. Nie będziemy

zastanawiać się teraz nad Scrimmem i wyobrażać sobie, jak skończył - odpowiedział Peter i

zamknął oczy, aby się skupić.

- Crys, słyszysz mnie? Doszliśmy do jaskini, co teraz?

Dwaj chłopcy czekali przez chwilę, a potem otrzymali jasną odpowiedź od Crystal.

- Wciąż was słyszę, Pete. Damon mówi, żebyście weszli przez tę szczelinę, przez którą

widać podziemny potok. Uważajcie, proszę!

Douglas wychylił się przez szczelinę.

- O rany, gdybym był przesądny, powiedziałbym, że ta rzeka tak się burzy, jakby

miała nas zabrać prosto do piekła!

- To do niej nie wpadnij - odpowiedział Peter, spuszczając się niżej po skale.

- Łatwo powiedzieć, a jak wpadnę?

- No, to wtedy staraj się płynąć i trzymaj się jak najdalej od podwodnych skal.

- Wiesz, czegoś ci jeszcze nie mówiłem...

- Że cierpisz na klaustrofobię?

- No właśnie, myślę, że cierpię na klaustrofobię, ale teraz przyszło mi do głowy coś

jeszcze innego...

Peter odwrócił się i latarka na kasku oświetliła bladą twarz przyjaciela.

- Nie chcesz chyba powiedzieć...

- Och, nie! - wykrzyknęła Crystal w ich umysłach.

- No właśnie, dzieciaki. Wasz tłuściutki przyjaciel nie umie nawet pływać.

Peter spojrzał na podziemny tunel, z którego potok wpadał do oceanu. Nie było ani

jednego miejsca, gdzie można byłoby przejść suchą nogą: musieliby być uczepieni do skały

przez cały czas. Idąc do przodu i - jak mieli nadzieję - z powrotem.

- No, Doug - powiedział w końcu Peter - moja pierwsza rada pozostaje niezmienna:

staraj się nie wpaść do potoku!

- Wiesz co? Myślę, że zwyczajny kartofel miałby lepsze poczucie humoru!

- Nie wiem, czy jest to w stanie cię pocieszyć, ale ja całkiem nieźle sobie radzę w

wodzie. Moja ciocia jest instruktorką pływania i nauczyła mnie nawet, jak ratować topielców.

Włącznie ze sztucznym oddychaniem.

- To znaczy, że w moim przypadku umiałbyś zastosować oddychanie usta-usta?

- Oczywiście, możesz mi zaufać.

- W takim razie posłuchaj: jeśli tak miałoby się stać, jeśli miałbym upaść...

- Tak, Doug?

- Pozwól, abym się utopił.

- Chłopaki, może się ruszycie? - wtrąciła się Crystal. - Podtrzymanie połączenia

telepatycznego na tę odległość zaczyna być męczące!

- Dobrze, dobrze, Crys, nie wkurzaj się - odpowiedział Douglas.

- Hmmm, ty prowadzisz, Peter?

- Dobrze, króliczku, idź za mną. I bądź uważny! - Poprawił okulary i zniknął w

szczelinie.

*

- No i co, idą dalej? - zapytał niecierpliwie Damon.

- Oczywiście, wujku Damonie - odpowiedziała Crystal, zabarwiając ostatnie słowa

drwiną. Dziewczynce drżały ręce: wkrótce będzie musiała zerwać kontakt i odpocząć.

Mężczyzna odgadł myśli dziewczynki.

- Może zawiesisz na chwilę połączenie? Myślę, że przez całą następną godzinę będą

wdrapywać się na ściany skalne.

- Co to, wujku Damonie, tak się mną przejmujesz?

Przez zimne i obojętne oblicze mężczyzny przeszedł grymas goryczy.

- Rozumiem, jak mogłaś się poczuć, Crystal. Ale kiedy wreszcie to wszystko się

skończy, chciałbym, abyś ze mną została. Jestem przekonany, że wraz z upływem czasu

zrozumiesz mnie i zaakceptujesz moje decyzje.

Dziewczynka uśmiechnęła się do niego kpiąco.

- W innym przypadku skończę jak twoi starzy znajomi? Bo tak się przecież rzeczy

miały? Przeciwstawili się twojej woli?

- Nie. Ale byli ziarenkami piasku w mechanizmie, który miał mnie wynieść do rangi

najwyższego czarodzieja. Mogli coś podejrzewać. Było to dość nieprawdopodobne, aby udało

im się mi przeszkodzić, ale stawka była zbyt wysoka.

- Kiedy to wszystko już się skończy, będziesz mógł zrobić to, co chcesz - ciągnęła

dalej Crystal z rosnącym niesmakiem - będziesz mnie mógł także zmusić do zmiany zdania.

Dlatego nie graj komedii, udając emocje, których nie jesteś w stanie odczuwać. Do momentu,

kiedy będę mogła wybierać, nie przejdę na twoją stronę!

*

- Chłopaki, słyszycie mnie?

- Tak, ale nie tak wyraźnie jak przedtem - odpowiedział w ich imieniu Peter.

- No właśnie, jestem już zmęczona. Obecny tu potężny czarodziej pozwala mi na

chwilę odpoczynku...

- Nie ma problemu - odpowiedział Douglas, starając się przybrać żartobliwy ton. W

duchu wiedział, że nie może oszukać Crystal i ukryć strachu, który trzymał go w swych

szponach, od kiedy usłyszał pod sobą huk wody.

- Nie martw się, będziemy ostrożni. Poza tym Peter jest wytrawnym pływakiem.

- No dobrze. Uważajcie.

- Tak, mamusiu. Bez odbioru.

Ręka za ręką, stopa za stopą, chłopcy posuwali się do przodu. Douglas w duchu

wypominał sobie zbędne kilogramy.

Peter kolejny raz rzucił okiem na sonar: ciemny korytarz wydawał się nie mieć końca.

- Doug, sądzę, że nie jesteś w stanie wywnioskować z twojego snu, ile trzeba jeszcze

iść, aby dojść do podziemnego jeziorka?

- Niet, nada, absolutnie nie, Pete. To była bardzo poplątana i szczątkowa wizja.

Starałeś się nastawić zoom na maksimum?

Peter zatrzymał się i nacisnął guzik.

- Poczekaj, zobaczę. Popatrzmy, staram się nastawić odległość dwustu metrów...

W tym momencie skała, w którą Peter był wczepiony prawą ręką, pękła.

- Pete...? - zawołał Douglas cienkim głosem, patrząc z niedowierzaniem, jak przyjaciel

spada do wzburzonej rzeki.

Peter upadł na podwodną skałę całym ciężarem ciała, uderzając się w prawe ramię.

Było mocno stłuczone. Chłopiec krzyczał z bólu.

- Aaaach! Pomóż mi, Douglas, boli mnie jak diabli. Nie mogę poruszyć ramieniem,

nie mogę... nie mogę...

- Staraj się przede wszystkim nie ruszać! - wołał Douglas, spuszczając się w jego

kierunku. - Powiedziałem, abyś się nie ruszał.

- Nic nie mogę zrobić! Skała jest śliska. Zsuwam się!

- Wytrzymaj! Już prawie jestem, widzisz? Wyciągnij nogę!

Douglas chwycił go za but.

- Mam cię, Peter, mam cię! Teraz...

Ale ciało przyjaciela prawie zupełnie zsunęło się ze skały. Stracił równowagę i but

wysunął się z ręki Douglasa, łamiąc mu paznokcie.

- Douglaaas! - krzyknął jeszcze Peter, ale przyjaciel zniknął już w bałwanach piany.

Crystal poczuła, jakby ostrze przecinało jej mózg: pomyślała, że to tylko ból głowy,

który trzymał ją jak w imadle. Babcia nauczyła ją technik relaksacyjnych, pozwalających

uśmierzyć ból głowy wywoływany telepatycznym wysiłkiem. Pragnęła jedynie, aby

zadziałało to jak najszybciej.

Damon Knight rzucił czar, aby nie przeszkadzać dziewczynce. Kiedy będzie w

posiadaniu Malartium, nie będzie potrzebował nikogo, aby się dowiedzieć, co się dzieje w

każdym zakątku świata... i poza nim.

Gdyby ją miał teraz, mógłby osobiście mieć na oku tych dwóch chłopaczków.

Gdyby ją miał teraz, byłby ogromnie zdziwiony, że żaden z chłopców nie znajdował

się tam, gdzie miał się znajdować. Ściany podziemnego tunelu były puste.

Rzeka rwała do przodu.

R

OZDZIAŁ

21.

Na złamanie karku

Są osoby, które uważają się za odważne, ale kiedy nadchodzi moment próby,

wycofują się. Inne natomiast uważają, że są nieuleczalnymi tchórzami, ale w krytycznej

chwili zadziwiają same siebie i innych swoim postępowaniem. Nigdy nie można być

pewnym, jak się zareaguje w obliczu ekstremalnej sytuacji, aż do momentu, kiedy taka nie

nadejdzie.

Douglas nie myślał dwa razy, kiedy rzucał się na pomoc przyjacielowi w wiry

podziemnego strumienia. Prawdopodobnie, gdyby pomyślał, zostałby w bezpiecznym

miejscu, uczepiony do skały tunelu. Ale instynkt był silniejszy.

Teraz jednak nie pamiętał już o Peterze. Minęła pierwsza chwila całkowitej paniki i

starał się zebrać całą energię, aby zaczerpnąć nad wodą powietrza i nie rozbić się o skały.

Kask z latarką był nieprzemakalny, więc latarka wciąż działała. Chłopiec nie umiał

pływać, więc poruszał bezradnie rękami i nogami, tak jak widział to na wielu filmach. Udało

mu się wreszcie unieść głowę i głęboko wciągnąć powietrze. Nie wiedział, z jaką szybkością

płynęła ciągnąca go ze sobą rzeka - ale płynęła szybko. Zastanawiał się, czy uda im się

wrócić; korytarz widocznie się zwężał.

W końcu zauważył światło latarki na kasku Petera.

- Peteeer! Plu... plu... Peteer!

Znów przykryła go woda. Zrobił pod nią kilka fikołków i stracił poczucie kierunku.

Opętańczo starał się wrócić na powierzchnię, ale uderzył kaskiem w dno rzeki. Uderzenie

wyrzuciło go na powierzchnię. Zakaszlał i wciągnął zachłannie powietrze. Tunel był już

bardzo wąski i jego górna część znajdowała się w odległości jakichś dwóch metrów, podobnie

jak ściany.

Peter był już blisko. Jeśli mu się poszczęści, może... Nie! Co było tam, niżej?

Rozgałęzienie! Potok dzielił się na dwa mniejsze potoki. Musiał popłynąć tym, w którym

zniknął przyjaciel, za wszelką cenę. Miał nadzieję, że jeszcze żyje.

Zobaczył, że Peter wpłynął do lewego potoku.

Starał się ze wszystkich sił popłynąć w tamtą stronę, ale zrobił to zbyt szybko i

niebezpiecznie zbliżył się do ściany. Udało mu się odbić biodrem i obrócić, ale potem uderzył

tylną częścią ciała w skałę wystającą z wody: uratował kości, ale odrzuciło go w drugą stronę.

W jednej sekundzie połknął go prawy kanał.

*

W tym czasie Crystal poczuła się lepiej: głowa nie bolała ją już tak bardzo. Zawołała

Damona Knighta i starała się ponownie nawiązać kontakt z przyjaciółmi.

- Pete, Doug, jak leci? Gdzie jesteście?

- To nie przelewki, Crys - odpowiedział jej w myślach Doug, dokonując ogromnego

wysiłku, aby się skoncentrować, utrzymać głowę nad powierzchnią i nie rozbić się o ściany

wąskiego gardła skalnego tunelu.

- Straciłem z oczu Petera. Był ranny. Spróbuj wejść z nim w kontakt!

- Staram się, ale odbieram tylko chaotyczne myśli! Odwagi, Doug. Dasz sobie radę!

- Nie zostawiaj nas, Crystal. Podtrzymuj kontakt!

- Tak będzie, Douglas, obiecuję ci.

Sklepienie nagle obniżało się. Douglas nabrał powietrza w usta, zastanawiając się, czy

to nie po raz ostatni. Zanurzył się. Tarł grzbietem, brzuchem i nogami o skałę i błogosławił w

sercu odporny podwójny kombinezon, w który kazał mu się ubrać Damon Knight.

Latarka czołówka oświetlała podwodne skały. Obrócił się wokół własnej osi już tyle

razy i tak gwałtownie, że nie wiedział, gdzie jest góra, a gdzie dół. Nie miał pojęcia, jak

mógłby ponownie zaczerpnąć powietrza. Widział coraz gorzej i poczuł, że traci przytomność.

Kiedy odzyskał świadomość, machał nogami w powietrzu. Nie wiadomo, jak długo to

trwało. Crystal rozpaczliwie krzyczała mu w głowie. Otworzył oczy i znów wpadł do wody.

Ale tym razem to nie była ta sama woda. Ta była spokojna. Nie było w niej wirów. Wyrzuciło

go w górę i właśnie był na powierzchni. Teraz musiał się tylko na niej utrzymać.

Rozejrzał się wokoło i w sekundę zdał sobie sprawę, że odnalazł podziemne jeziorko

ze snu!

- Aaargl... pomoc... - Nagle przypomniał sobie, że nie umie pływać.

- Posłuchaj mnie, Doug, słyszysz mnie? Musisz się odprężyć i uwolnić umysł! Wiem, że

to trudne, ale musisz skorzystać z mojego doświadczenia! Płyń, jakbym to ja pływała!

- Nie umi... plu... nie daję ra...

- Dasz radę, Douglas. Wyciągnij się, połóż się na grzbiecie. Najpierw jedno ramię,

potem drugie. Teraz nogi. No, widzisz, utrzymujesz się na powierzchni wody? Oddychaj,

wystarczy lekko poruszać nogami i ramionami, aby utrzymać się na powierzchni wody, odpręż

się!

- Już umiem, Crystal. Już umiem!

- Czuję to Doug, jesteś wspaniały!

- Hej, Crys, to łatwe! A teraz sam!

- Brawo, ale teraz pomyśl o Peterze! Nawiązałam z nim kontakt, widzi cię, ale nie

może poruszyć ramieniem. Nie daje rady utrzymać się na powierzchni wody!

Douglas odwrócił się i nieopodal zauważył światło czołówki Petera. Obrócił się

ostrożnie na brzuch i zaczął płynąć w jego kierunku, najpierw powoli, a potem szybciej i

szybciej.

- Właśnie tak, Doug. Najpierw jedno ramię, a potem drugie. Najpierw jedna noga, a

potem druga...

- Okej, okej, wiem, co dalej.

Douglas dopłynął do przyjaciela.

- Spokojnie, Peter, plu... plu... Nauczyłem się pływać!

Po kilku chwilach wspólnych wysiłków dobrnęli do brzegu podziemnego jeziora.

- Brawo, Doug - wydyszał Peter pomiędzy jednym kaszlnięciem a drugim.

- Spokojnie, nie sądzę, abyś potrzebował oddychania usta-usta.

*

- No i? Jak idzie? - pytał Damon Knight, siedząc jak na szpilkach.

- Udało im się - odpowiedziała Crystal z westchnieniem ulgi.

- Dobrze... Bardzo dobrze! A sprzęt?

Dziewczynka musiała powstrzymać uśmiech, widząc interesowną troskę czarodzieja.

- Nietknięty, poczynając od aparatury, na ultradźwiękach kończąc.

- W takim razie powiedz im, żeby się pośpieszyli.

*

Peter zwolna odzyskiwał władzę w lewym ramieniu. Bardzo go bolało, ale

prawdopodobnie było to tylko stłuczenie.

Nieprzemakalne kombinezony ochroniły ich ciała. Jednak pod kaskami ich włosy były

kompletnie mokre. Drżeli jak liście.

Douglas wydawał się nad czymś zastanawiać.

- Dolara za twoje myśli - rzekł Peter.

- Patrzyłem na jezioro. Przysiągłbym, że to jezioro z mojego snu... a jednak wydaje mi

się jakieś inne.

- O kurczę, nie chciałbym, żeby było inne: może powinniśmy wpłynąć do drugiej

odnogi... Ty też ją widziałeś?

- Nie tylko ją widziałem, ale także nią popłynąłem i znalazłem się tutaj.

- Masz rację, spójrz w górę - odpowiedział Peter i pokazał mu dwa wyjścia tuneli w

ścianie skalnej, z których wartko wylewała się woda.

- Ja wypłynąłem z tego kanału, a ty musiałeś wypłynąć z tego drugiego.

- Hmmm... to możliwe. Jednak wszystko wydaje mi się jakieś inne. Niech sprawdzę...

- Douglas włączył swój sonar.

- Podziemne jezioro musi mieś około sto metrów średnicy.

- Wiesz, sny są dziwne. W twoim wypadku chodzi raczej o wizję, a nie można

wykluczyć pewnych różnic pomiędzy wizją a rzeczywistością.

- Nie wiem, moje wspomnienia są tak chaotyczne...

- Może ja mogę ci pomóc, Doug - wtrąciła się Crystal. - Odwieszę na chwilę mój most

umysłowy z Peterem, wtedy będę mogła skupić się bardziej na połączeniu między nami. A ty

musisz jedynie skoncentrować się na twoim śnie i tym, co z niego pamiętasz.

- Jesteś naprawdę niewiarygodna, Crys. Dobrze, spróbujmy.

Douglas starał się skupić na odpryskach zapamiętanego snu. Crystal wydawało się, że

wchodzi we wspaniały świat trójwymiarowych gier wideo. Zobaczyła wyraźnie scenę, w

której młody Damon rzucał Malartium do podziemnego strumienia i nagle znalazła się pod

wodą, było ciemno, jednak widziała księgę, która obracała się wokół własnej osi,

przepływając między podwodnymi skalami. Trwało to kilka sekund: woda - bąbelki, góra -

dół. A potem ciemność. Dziewczynka odgadła, że to była dziura w pamięci przyjaciela i

postanowiła iść w tym kierunku, starała się co sił, wreszcie wróciła wizja księgi. Wpłynęła do

tego samego gardła, do którego wpłynął Douglas i wreszcie wpadła do... podziemnego

jeziora.

Wreszcie zrozumiała, na czym polegała różnica! W wizji nie było żadnej różnicy

poziomów pomiędzy lustrem jeziora a miejscem, w którym wychodziły obydwa korytarze, a

przecież Peter i Douglas spadli z wysokości kilku metrów. Prawdopodobnie sześćdziesiąt lat

wcześniej poziom wody był wyższy!

Teraz księga została wessana przez szczelinę w skale... Crystal zwiększyła do granic

możliwości koncentrację: potrzebny jej był punkt odniesienia, wtedy chłopcom będzie łatwiej

odnaleźć miejsce, w którym znajdowała się szczelina. Ten wystający kawałek skały! Ten

wystający kawałek skały w kształcie głowy koguta byłby idealny.

Znów ciemność, dziura w pamięci... i wreszcie - kryształowa grota.

- Dość! Nie daję już rady - wykrzyknęła dziewczynka w głowie Douglasa.

- Nie przejmuj się, Crys. Bardzo, ale to bardzo nam pomogłaś. Teraz możesz się już

rozłączyć i odpocząć kilka minut. Widziałem to, co ty i powinienem rozpoznać kamień w

kształcie głowy koguta - uspokoił ją głośno Douglas.

- Okej, chłopaki, do usłyszenia wkrótce.

- Głowa koguta? - powtórzył Peter, który nie uczestniczył w połączeniu.

- No właśnie, przed sześćdziesięciu laty poziom jeziora był wyższy i księga musiała

popłynąć szczeliną obok kawałka skały w tym kształcie.

- Trzeba będzie przedsięwziąć wspinaczkę, co?

- Tak, ale jeśli to dla ciebie zbyt trudne, pójdę sam. A właśnie, gdzie twoje okulary?

Spadły ci do potoku?

- Ach, nie - odpowiedział zadowolony z siebie przyjaciel. - Zabezpieczyłem je na

wypadek upadku do wody i... - Szybkim ruchem prawego ramienia odpiął sznureczek, który

miał zawieszony na szyi: po drugiej stronie były okulary, trochę pogięte, ale szkła pozostały

nietknięte.

- Jesteś wielki!

Chłopcy przepłynęli wpław jezioro, gdy ni z tego, ni z owego...

- Jest! - powiedział Douglas i wskazał na wybrzuszenie w skale na jakieś piętnaście

metrów nad nimi.

- Głowa koguta!

- Hmmm - zamruczał Peter. - Wydaje mi się, że na skale jest wystarczająco dużo

wystających miejsc... Tak, myślę, że ja też dam radę się wspiąć.

- Poczekaj, może nie ma takiej potrzeby. Najpierw wejdę ja i wtedy ci powiem.

Faktycznie, wspinaczka nie okazała się trudna i wkrótce Douglas dotarł do głowy

koguta. Oświetlił latarką okolicę kamienia i wreszcie znalazł szczelinę, do której dostała się

księga. Zbliżył się do otworu i spojrzał przez niego: za nim była następna podłużna komora

ciągnąca się w dół.

Zbliżył do szczeliny sonar i okazało się, że po około dziesięciu metrach komora

wychodziła na dużo większą grotę.

- W takim razie, poczekaj, idę z tobą - powiedział Peter, kiedy Douglas wyjaśnił mu,

jak wygląda sytuacja. Poprawił jeszcze raz okulary na nosie i, centymetr po centymetrze,

doszedł do przyjaciela, który pomógł mu wejść do otworu.

Ostatni, wąski odcinek drogi okazał się dość trudny. Chłopcy byli zmuszeni czołgać

się i dla Petera, który opierał się tylko na jednym ramieniu, było to szczególnie bolesne.

Wreszcie światełko na jego kasku oświetliło wyjście z komory.

- Jest! - wykrzyknęła Crystal w ich umysłach. - Spójrz, Doug, to ta grota z

kryształowymi ścianami czy czymś tam!

Dwójka przyjaciół przecisnęła się wreszcie przez komorę i mogła stanąć na nogach.

Peter podniósł fragment kryształu.

- Sól - stwierdził, gdy dobrze mu się przyjrzał i polizał go. - Cała grota pokryta jest

grubą osadową warstwą soli.

- Ale dlaczego? To znaczy, co tu robi ta cała sól?

- Nie wiem, ale zaczynam mieć dosyć tej jaskini.

- W pełni się z tobą zgadzam. Znajdźmy księgę i wynośmy się stąd.

Kiedy wymawiał te słowa, Douglas ponownie spojrzał na sonar. Grota miała około

dwudziestu metrów długości i, w swojej górnej części, galerię. Jej sklepienie pełne było

korytarzy, które pięły się pionowo w górę: niektóre z nich były ślepe, niektóre ciągnęły się

wysoko. Zbyt wysoko, aby dosięgał je sonar.

- Hej, Doug. Śnię czy co?

Douglas spojrzał w stronę wskazaną przez przyjaciela. Kilka kroków od nich, pod

kryształową solną płytą, znajdowało się Malartium!

- To ona, ona, udało się wam! - ucieszyła się Crystal.

- Nie dziel skóry na niedźwiedziu. Nie będzie łatwo ją wydobyć - powiedział Peter,

opierając ręce na płycie solnej, pod którą tkwiła księga.

- Doug, zerknij do mojego plecaka, powinien tam być mały scyzoryk.

- Tak, jest. Ja też mam jeden przy pasku. Do roboty!

Zaczęli energicznie uderzać ostrzami w taflę, ale okazało się to trudniejsze, niż sobie

wyobrażali. W zagłębieniu w okolicy ostatniego nakłucia zaczął się ukazywać strumyczek

wody.

- Hej, pomyśl, gdybyśmy mogli podziurawić rury samego Damona Knighta -

zażartował Douglas.

Peter jednak był poważny: nabrał wody w dłoń i uniósł do nozdrzy.

- To woda morska - wyszeptał.

- Morska woda? Skąd ona się tu wzięła?

- No, musimy być bardzo nisko... może poniżej poziomu morza. Możliwe, że był tu

kiedyś...

- Co? Co takiego? Dobrze rozumiem? Jesteśmy poniżej poziomu powierzchni oceanu?

Nie wiem dlaczego, ale to nie brzmi dobrze. Pośpieszmy się.

Chłopcy zdwoili wysiłki i wreszcie...

*

- Udało się im, mają książkę! - powiedziała Crystal znajdująca się kilka kilometrów od

nich.

- Wspaniale! - wykrzyknął Damon Knight i usiadł obok dziewczynki.

- Teraz powiedz im, żeby się pośpieszyli i wracali. Baterie latarek i sonaru są na

wyczerpaniu.

- To może być problem.

- Co chcesz przez to powiedzieć...?

- Zeszli tak nisko i tak trudną trasą, że nie mogą wrócić tą samą drogą.

- Hmmm, może masz rację. Poradź im, aby poszukali innej drogi powrotnej. W skale

jest wiele korytarzy, które mogą zaprowadzić ich na powierzchnię.

- Inne przejście? - odpowiedział Douglas, przyglądając się sklepieniu groty. - Są tu też

korytarze pnące się w górę, ale jak przez nie przejść?

Peter podrapał się po brodzie.

- Nie, wykluczone. Spróbujmy raczej wrócić nad jezioro...

- Hej, Peter, mylę się, czy przedtem nie było tu na ziemi tej całej wody?

Odwrócili się jednocześnie w stronę szczeliny, którą sami wyżłobili, wyciągając

Malartium: woda podnosiła się w mgnieniu oka, tu i ówdzie pojawiały się nowe szczelinki

pełne wody.

- Szybko, wychodzimy - zawył Douglas. - Tu skończymy jak szczury na Titanicu!

- Poczekaj - powstrzymał go Peter i podał mu księgę. - Najpierw włóż mi ją do

plecaka!

Douglas posłał mu barwną wiązankę przekleństw, ale zrobił tak, jak sobie życzył

kolega. Kiedy tylko zamknął nieprzemakalną kieszeń, usłyszeli wielki huk i ziemia zaczęła

drżeć.

- O kurczę, brakowało nam tylko trzęsienia ziemi! - wrzasnął Douglas i pośpieszył w

stronę korytarza, którym wcześniej dostali się do groty.

- Chłopaki, chłopaki, szybciej! - poganiała ich Crystal.

Weszli do korytarza na chwilę przed tym, jak lawina kamieni wsypała się do wąskiego

przejścia.

- Doug, o Boże, pośpiesz się, ale... - Peter popchnął kolegę, który nie dawał rady iść

pod górę.

- Do diabła, Pete, nie mogę! Wszystko się sypie!

Do jaskini wsypywały się coraz większe kawałki skał. Co gorsza, światełko na kasku

Douglasa zaczęło drżeć.

- O mamo, Pete! Tu chodzi o naszą skórę!

- I bardzo dobrze.

Ogłuszał ich huk spadających skał, ale wydawało się, że Peter powziął ostateczną

decyzję.

Ruszył w stronę szczeliny, z której tryskało coraz więcej wody. W tym momencie

zaczęły odpadać także kamienie ze sklepienia.

Douglas odwrócił się w stronę przyjaciela i nie mógł wyjść ze zdziwienia: Peter

wkłuwał się dokładnie tam, skąd wypływała morska woda.

„O Boże - pomyślał - oszalał!”

- Nie, Doug, on ma rację! - krzyknęła w jego głowie Crystal. - To szaleństwo, ale

teraz to wasza jedyna szansa!

Ściana nagle ustąpiła i wodospad wody wpadł do groty.

- No tak, rozwalmy wszystko! - zaśmiał się histerycznie Douglas. Był w najwyższym

stopniu przerażony.

Peter wydawał się zachowywać zimną krew: podszedł do niego, pokazał mu ekran

swojego sonaru, a później jeden z pionowych korytarzy w sklepieniu groty.

- Ten musi być bardzo długi! Nim pójdziemy!

- Peter, zrobiła ci się papka z mózgu!

Przyjaciel nie miał już czasu na odpowiedź. Grota wypełniała się wodą, która zaczęła

ich unosić ku górze. Najpierw w korytarzu schował się Peter, a „Douglasowi-o-mamo!” udało

się z trudem wśliznąć za nim.

Poziom wody wciąż rósł: podnosili się z zadziwiającą szybkością. Peter miał głowę

zadartą do góry, a Douglas zaciśnięte powieki. Nie przestawał ani na chwilę krzyczeć, mimo

że woda wlewała mu się do ust. Wreszcie przemógł się, by otworzyć oczy. Wtedy zdał sobie

sprawę, że otacza go zupełna ciemność. Padły baterie w latarkach. Jeden kamień spadł mu na

kask, drugi ugodził go w ramię: korytarz zapadał się do środka! Ponownie zamknął oczy,

starając się przypomnieć sobie jakąś właściwą modlitwę, a kiedy je ponownie otworzył,

zobaczył, że spada na nich deszcz kamieni.

„Moment! - zastanowił się. - Widzę!”

Światło stawało się coraz jaśniejsze i w mgnieniu oka Douglas poczuł, jak wylatuje w

powietrze, unosząc się nad skałą! Niebo, wreszcie! Niżej - jaka radocha! - leciał Peter z głową

w dół i teraz, kiedy siła, która ich wypchnęła, znikła i zaczął opadać, zobaczył szczyt wzgórza

ponad sobą, a on - co za wspaniałe uczucie! - opadał, opadał jak pikujący ptak... na... Na co?

Teraz leciał, tak, ale gdzie miał wylądować? Ocean! Pod nim rozciągał się ocean, ale były

tam też ostre skały wystające z wody i... Starał się obrócić wokół własnej osi i właśnie w tym

momencie wpadł do morza.

- Doug, chcesz, abym ci przypomniała, jak się pływa? - powiedziała Crystal w jego

głowie, kiedy wypływał na powierzchnię.

- Crys, po tym wszystkim, co przeżyłem, kilka ruchów ramionami już mnie nie

przeraża!

*

- A zatem? - zapytał Damon Knight, zniecierpliwiony do granic możliwości.

- A zatem udało się im, mają się dobrze - odpowiedziała Crystal zmęczona, ale

promienna i zerwała połączenie z dwójką przyjaciół.

- Nie igraj ze mną, dziewczynko. Doskonale wiesz, o co mi chodzi.

- Księga jest na swoim miejscu. Leży bezpieczna w plecaku Petera, który właśnie z

pomocą Douglasa dopływa do brzegu.

- Dobrze, bardzo dobrze - odparł zadowolony z siebie Damon, odwracając się ku

dużemu oknu, które wychodziło na ocean.

Crystal patrzyła na niego w milczeniu. Od kilku godzin pewna myśl nie dawała jej

spokoju. Jak to możliwe, że był to ten sam Damon, który kiedyś był przywódcą pierwszych

Niewidzialnych? Sama widziała więzienie, z którego uciekł Angus Scrimm... Może za

wszystkim stał stary czarodziej, który zahipnotyzował Damona Knighta? Oczywiście! Tak, na

pewno, to było wytłumaczenie. Po raz ostatni postarała się przeniknąć do umysłu mężczyzny.

Damon Knight usztywnił się nagle i odwrócił. Wielkimi krokami zbliżył się do

Crystal i prawą ręką chwycił ją za szyję tak, że zabrakło jej tchu.

- Nie próbuj tego ze mną, zrozumiałaś? Nie próbuj czytać w moich myślach! - puścił

ją.

Dziewczynka upadła na kanapę, kaszląc dychawicznie.

- Damon, musisz postarać się uwolnić - powiedziała pomiędzy jednym a drugim

atakiem kaszlu. - Angus Scrimm przejął nad tobą kontrolę!

Mężczyzna znieruchomiał, a potem wybuchł głośnym śmiechem.

- Angus Scrimm przejął nade mną kontrolę? Ach, moja mała, dla was, dzieci,

wszystko jest czarne albo białe, co?

Przerwał i popatrzył jej głęboko w oczy. Crystal źle się poczuła.

- Chcesz wiedzieć, jak skończył Angus Scrimm, co? - ciągnął. - Zgoda, zasłużyłaś na

odpowiedź!

Chwycił ją za ramię i wywlókł z pokoju.

W atrium była mała winda. Otworzył ją, wepchnął do niej dziewczynkę i sam również

do niej wszedł. Nacisnął guzik na samym dole. Kabina wydawała się schodzić do wnętrza

góry i kiedy się zatrzymała, drzwi otworzyły się na wąski, wykuty w granicie korytarz,

oświetlony jedynie słabymi lampkami zawieszonymi na suficie. Mężczyzna wyszedł, wciąż

trzymając Crystal za ramię i zaprowadził ją w głąb korytarza, w stronę grubych, drewnianych

drzwi. Wyjął z kieszeni dziwny czerwonawy klucz z ostrymi ząbkami i zanim włożył go do

zamka, pokazał go Crystal.

- Do zamknięcia czarodzieja, potrzebny jest czarodziejski klucz - stwierdził

sentencjonalnie i włożył go do dziurki. Przekręcił trzy razy i ciężkie drzwi ustąpiły. W środku

panowała prawie zupełna ciemność. W głębi można było rozróżnić zarysy zakurzonego stołu i

mężczyzny, który zmęczony siedział na krześle.

- Starcze, przyprowadziłem ci kogoś do towarzystwa - powiedział, uśmiechając się

Damon Knight. - Dobrze się nią zajmuj, proszę - i popchnął dziewczynkę do wnętrza pokoju.

Crystal odwróciła się szybko, chcąc przeszkodzić Damonowi Knightowi w

zamknięciu pomieszczenia, ale on był szybszy od niej i dłońmi natrafiła jedynie na już

zamknięte drzwi. Dobiegł ją śmiech oddalającego się Damona Knighta, wygłuszony przez

grube wrota.

Crystal nie ruszała się. Nagle usłyszała:

- Zbliż się, dziecko. - Był to głos bardzo starego człowieka.

Dziewczynka zebrała w sobie całą odwagę. Odwróciła się. Jej oczy zaczęły

przyzwyczajać się do półmroku i teraz widziała sylwetkę starca o długich białych włosach i

takiej samej brodzie, w ciemnej i zakurzonej, sięgającej do stóp szacie.

- Zbliż się, czekałem na ciebie - powtórzył mężczyzna i uniósł rąbek ubrania. Pod nim

ukazała się kwadratowa drewniana płytka. Położył ją na stole.

- Nazywam się Angus Scrimm - powiedział. - Ty... jesteś wnuczką Susan Cooper, jak

sądzę.

- Tak... - odpowiedziała Crystal, podchodząc ostrożnie. Z tej odległości mogła lepiej

przyjrzeć się drewnianej płytce: wydawała się prymitywną szachownicą z figurami

rozłożonymi tak, jakby właśnie trwała partia szachów. Wielu figur brakowało.

Starzec podniósł na nią wzrok. Uśmiechnął się bezzębnymi ustami i zapytał:

- Umiesz grać w szachy?

R

OZDZIAŁ

22.

Opowieść Roberta Kershawa

- Kim jestem i co robię w Misty Bay? Och, to długa historia - zaczął Robert Kershaw,

podnosząc chusteczkę do nosa, który wciąż krwawił.

Ken i Hettie Halloway cali zamienili się w słuch.

*

Jeszcze chwilę wcześniej wujek Ken tkwił w głębokim śnie. Leżał na kanapie w

wielkiej jadalni, z głową na kolanach cioci Hettie. Kobieta przesuwała palcami po jego

białych włosach i zastanawiała się, czy to wszystko dobrze się skończy. Szybko otarła

zapłakaną twarz. Udało się jej powstrzymać łzy w obecności Damona Knighta i nie chciała

się poddać teraz, kiedy mąż mógł się obudzić lada chwila.

Lekkie pukanie, jakby coś uderzało o szybę, wyrwało ją z zamyślenia. Spojrzała w

kierunku okna, ale z miejsca, w którym siedziała, widziała jedynie skalisty stok góry, pokryty

krzewami i jeżynami, które, w czerwonawym świetle wieczoru, zaczynały barwić się na

rdzawy kolor.

Jeszcze jeden kamyczek uderzył w okno. Ciocia Hettie wytężyła wzrok: mężczyzna o

blond włosach uśmiechał się do niej i coś jej pokazywał na migi.

Kobieta wstała, podejrzliwie podeszła do okna i przekręciła klamkę. Była zdziwiona,

okno ustąpiło bez problemu.

- Witam - wyszeptał mężczyzna. - Proszę, aby pani nie krzyczała. Nazywam się

Robert Kershaw i jestem dziennikarzem. Zapewne uzna pani moje zachowanie za dziwne,

ale...

- Młodzieńcze, samo niebo nam pana zsyła - przerwała mu ciocia Hettie - ale musi pan

wiedzieć, że pan też znajduje się w niebezpieczeństwie! Proszę nie tracić czasu, proszę iść na

policję i powiedzieć im, że Damon Knight uwięził w swoim domu kilka osób, zrozumiał pan?

- Zrozumiałem, proszę pani - Robert Kershaw wciąż się uśmiechał. - To właśnie

podejrzewałem: pan Knight nie jest tym, za kogo się podaje!

- Gratuluję panu dobrej intuicji. A teraz, bardzo proszę, niech pan tylko idzie na

policję i sprowadzi ich tutaj!

- Szeryf i ja nie jesteśmy, niestety, w dobrych stosunkach...

- To nie ma znaczenia! Ten mężczyzna nas przetrzymuje, muszą pana posłuchać!

Dziennikarz nie chciał tracić tropu, ale odpowiedział:

- Zgoda, proszę pani. Proszę nie tracić ducha. Idę i zaraz wracam.

- Brawo, młody człowieku!

Odwrócił się. Chciał wspiąć się na skałę, ale droga powrotna okazała się trudniejsza

niż dotarcie na miejsce. Krok po kroku, zszedł po krasowym zboczu. Wreszcie znalazł się w

lasku tuż obok siedziby Damona Knighta. Biegł między krzewami najszybciej jak mógł i

starał się wyobrazić sobie minę szeryfa, kiedy go znów zobaczy.

Przeszedł obok ostatnich drzew i zatrzymał się zdziwiony.

Myślał, że dojdzie do murowanego ogrodzenia, ale znów był u wejścia do willi.

„Musiałem się pomylić i kręciłem się w kółko - pomyślał. - Muszę być uważniejszy”.

Zawrócił. Znów zaczął od początku. Zapuścił się w chaszcze, między drzewa, w gęstą

roślinność i... znów znalazł się w punkcie wyjścia.

Coś tu nie gra. Jak to możliwe? Jeszcze raz zawrócił, zaczął biec.

Damon Knight czekał na niego w połowie drogi i uśmiechał się złowieszczo. Rzucił

mu tylko, że mógł sobie oszczędzić fatygi, ponieważ nigdy nie uda mu się stąd uciec.

Powinien raczej wrócić do państwa Halloway i usiąść: wkrótce będzie miał do niego kilka

pytań, ale póki co, ma coś o wiele ważniejszego do załatwienia.

Dziennikarz bez zastanowienia rzucił się na niego, ale wpadł na dąb. Po Damonie

Knighcie pozostał tylko podły śmiech.

Robert Kershaw mógł jedynie zatamować krew płynącą z nosa i odnaleźć wujostwo

Douglasa (Kendred Halloway wreszcie zaczął odzyskiwać świadomość). Ciocia Hettie

opowiedziała mu o ostatnich wypadkach.

*

- Czarodziej, co? - to był jedyny komentarz dziennikarza, kiedy wysłuchał już całej tej

nieprawdopodobnej opowieści. Spojrzał jeszcze raz na chusteczkę i wreszcie zdecydował się

opowiedzieć własną historię.

- Od wielu lat jestem na tropie bandy dzieciaków, która pojawia się w przypadkach

nadużyć przeciwko nieletnim. Pojawiają się nagle, jakby znikąd, naprawiają krzywdy i

znikają w tajemniczy sposób. Od jakiegoś czasu ślad prowadzi w stronę jednej miejscowości:

Misty Bay. Nie wiem, kim są, ale siebie samych nazywają Niewidzialnymi...

- Nie... widzialni? - wtrącił się Kendred Halloway.

Tak jakby go nie słyszał, podniecony młody człowiek wyciągnął z kieszeni notes z

jednej z licznych kieszeni kurtki. Przerzucił kilka kartek, zanim znalazł to, czego szukał.

- Mam wszystko zapisane: Niewidzialni zaczęli działać jakieś dziesięć lat temu. Ich

ślady można odnaleźć w całej Ameryce. Proszę: Nowy Jork, Boston, Memphis, Los

Angeles... - mężczyzna przerwał zamyślony, potem twarz rozjaśnił mu uśmiech.

- I coś mi mówi, że wkrótce pojawią się tutaj, w Misty Bay.

*

Damon Knight rzeczywiście „miał ważniejsze sprawy do załatwienia” i nie mógł już

dłużej rozmawiać ze swoim gościem, Robertem Kershawem, ponieważ właśnie wrócili

chłopcy. Wreszcie Malartium będzie należeć do niego!

- Myślisz, że słusznie postępujemy? - zapytał Douglas Petera, kiedy ten naciskał guzik

domofonu. Chłopiec zdjął plecak i trzymał księgę w rękach.

- W rzeczywistości, z punktu widzenia czystej etyki...

Douglas położył mu rękę na usta.

- Nie chcę przemówienia na temat etyki, powiedz tylko, tak czy nie!

- Nie wydaje mi się, abyśmy mieli jakiś wybór - odpowiedział niepocieszony

przyjaciel. - Tu chodzi o życie nas wszystkich.

- Gratuluję, chłopcy - z małego głośniczka w domofonie doszedł ich głos Damona

Knighta. - Wiedziałem, że sobie poradzicie. Zapraszam do środka.

Furtka otworzyła się cicho. Przyjaciele jeszcze raz popatrzyli sobie w oczy i weszli.

Kiedy potężny czarodziej mógł wreszcie wziąć do rąk księgę, której tyle czasu szukał,

jego twarz przybrała wyraz pełnego pożądania triumfu. Przerzucał jej kartki w wielkim

podnieceniu: tu i ówdzie pokrywała ją sól, ale w sumie była w niezłym stanie. Ponownie

zważył ją w rękach. Potem już spokojnie, ale wciąż trzymając księgę przyciśniętą do piersi,

nakazał chłopcom, by się przebrali. Następnie zaprowadził ich do windy.

Wkrótce Damon Knight otworzył tę samą celę, w której był uwięziony Angus

Scrimm.

- Douglas, Peter, jesteście cali! - wykrzyknęła Crystal i wybiegła im naprzeciw.

Uściskała Douglasa, który stał z przodu i wtedy drzwi zamknęły się z trzaskiem.

- Nie, Peter - krzyknęła dziewczynka.

Ale było za późno, Damon zatrzymał Petera poza celą. Chwycił drżącego chłopca za

ramię i pociągnął go za sobą przez korytarz.

- Nie martw się, Crystal - powiedział mężczyzna dość głośno, aby mogła usłyszeć -

Peter i ja mamy inne obowiązki, prawda, Peter?

Dwójka przyjaciół, którzy pozostali w celi, była zrozpaczona.

- Dokąd on go prowadzi? - zapytał Douglas.

- Powierzyłeś mu Malartium? - wtrącił się starzec, który pozostawał w cieniu.

- Tak, ale...

- A zatem tej nocy nasz Damon Knight dopełni rytuału, dzięki któremu zostanie

najwyższym czarodziejem.

- Och, nie - odparła Crystal. - Chcesz przez to powiedzieć, że on chce złożyć w ofierze

Petera?

- Nie może, rzecz jasna, posłużyć się zwierzęcą krwią - uciął starzec.

- A co ty o tym wiesz? - zapytał go Douglas, a potem zapytał:

- Kim jesteś?

Starzec wstał.

- Jestem Angus Scrimm - odpowiedział. - A ty jesteś Douglas, poznaję cię... jesteś

drzwiami, moją królową!

Chłopiec rzucił spojrzenie na przyjaciółkę, ale kiedy Angus Scrimm uścisnął mu dłoń,

dziwnie się poczuł, zaczęły opuszczać go siły.

Na drewnianym stole stała wciąż szachownica.

Angus Scrimm chwycił czarną królową i przesunął ją w stronę białego króla.

- Szach mat, drogi Damonie Knighcie! - powiedział.

R

OZDZIAŁ

23.

Tajemnica Angusa Scrimma

W ciemnej kuli nagle pojawiło się światło.

- Hej, popatrzcie! - wykrzyknął Mark. - Drzwi się otwierają. Wkrótce będziemy

wolni!

Damon, Susan, Greta i Devlin odwrócili się jednocześnie.

- Mark ma rację - powiedział Damon, młody Damon.

- Przygotujcie się. Nie wiem, co nas tu uwięziło, ale cokolwiek to było, przybiera na

sile. A teraz posłuchajcie mnie uważnie - ciągnął.

W półmroku podeszli do niego pozostali Niewidzialni. Spletli ręce i wszyscy razem

ustawili się w kole.

- Nie wiemy, czemu będziemy musieli stawić czoło po drugiej stronie. Ale cokolwiek

to jest, czuję, że to będzie nasza najtrudniejsza misja. Może najtrudniejsza ze wszystkich, ale

damy radę, bo jesteśmy razem, zgadza się?

- Obecna - odpowiedziała Susan.

- Obecny - odpowiedział Mark.

- Obecna - odpowiedziała Greta.

- Obecny - odpowiedział Devlin.

*

Douglas siedział na skrzyni, której Angus Scrimm używał jako łoża. Czuł się coraz

słabszy i Crystal trzymała go za rękę.

- To Damon uwolnił Angusa Scrimma - powiedziała dziewczynka. - Pierwsi

Niewidzialni pozbawili go mocy, ale Scrimm znał jeszcze całe mnóstwo sztuczek, których

mógł ich nauczyć.

- Hej, chwileczkę - opierał się Douglas. - Dlaczego mamy mu wierzyć? To znaczy,

Angus Scrimm był zawsze zły, przez wielkie „Z”, no nie?

- Wiesz - wtrącił się starzec, a kiedy podniósł wzrok, Crystal zrozumiała, że mają do

czynienia z człowiekiem przegranym - w moim więzieniu w skale miałem czas, aby

zastanowić się nad wieloma rzeczami. Teraz jestem kimś innym.

- Ach, oczywiście, teraz nie masz już noża w rękawie - powiedział z ironią Douglas.

- Nie - powiedziała Crystal. - Czuję to. Pan Scrimm mówi prawdę.

- Ale jeśli Damon jest tak silny, na co mu ta przeklęta czarodziejska księga?

- Czary to słowo kluczowe, Doug - odpowiedziała. - Teraz Damon ma możliwość

kontrolowania żywiołów i jest wspaniałym iluzjonistą, ale prawdziwej magii tylko

posmakował.

- Co? Co? Chcesz powiedzieć, że robaczki, które chciały mnie sprowadzić w dół

drzewa i wiatr, który pojawił się ni z tego, ni z owego i zabrał nam dzienniki wujka Kena i

pająki, które wyszły z obrusa Petera i...

- Dokładnie tak. Wkręcał nas. Oprócz wiatru, potrafi zarządzać żywiołami...

Robaczki? To tylko sugestia, spadłeś z drzewa i stop. Pająki?... Mniej więcej to samo. Jak

dobrze się nad czymś zastanowić, zawsze znajdzie się jakąś odpowiedź. Nigdy nie zrobił nic

trwałego... czy ja wiem... nie przeniósł góry. Teraz jednak, kiedy ma tę księgę...

- A morska woda na ciałach zmarłych?

- To musi być taki malutki trik, aby przerazić jeszcze bardziej jego żyjących

eksprzyjaciół. Już ich widzę, jak gromadzą się, szepcząc w przerażeniu: „Na trupach była

morska woda, dokładnie jak tej burzowej nocy...”.

- Okej, okej, ale jak to możliwe? To znaczy, jak to się stało, że Damon stał się tak zły?

Właśnie on, przywódca Niewidzialnych!

- Widzisz, chłopcze - wtrącił się Angus Scrimm. - Chcąc nie chcąc, wszyscy

członkowie Niewidzialnych dotknęli czarów. Czary dotykają wszystkich ludzi, od

najmłodszych lat, ale potem znikają, taka jest natura rzeczy.

- Zabawa dla dzieci... - powiedział do siebie Douglas.

- Słucham?

- Pomyślałem, że to motto jest niewłaściwe: czary właśnie są zabawą dla dzieci.

Stary czarodziej zastanowił się przez chwilę i odparł z uśmiechem:

- Trafne spostrzeżenie, mój chłopcze. O ile mi się wydaje, trafiłeś w sedno, jak to się

mawia.

Przez kilka chwil milczał, zbierał myśli. W końcu znów zaczął mówić:

- No tak, w istocie czary wydają się przywilejem bardzo młodego wieku... Nawet jeśli

w kimś zostaje ich ślad w dorosłym życiu, nazywa się to już tylko: urokiem lub charyzmą...

Chęć zawładnięcia magią w dorosłym wieku jest bardzo niebezpieczna. Wtedy nie tylko

nasza świadomość jest większa, ale także nasza siła woli. Inaczej niż w dzieciństwie! Problem

polega na tym, że nie zdajemy sobie sprawy z potęgi magii: jest ona silna, miesza ci w

głowie, daje ci nieograniczoną władzę nad innymi żywymi istotami, a jednocześnie zaczyna

stanowić część ciebie, zaczyna rządzić twą duszą. Tracisz miarę rzeczy i jesteś gotów zrobić

cokolwiek, nawet popełnić podłość, aby tylko czerpać z niej więcej i więcej. I jest jeszcze coś,

co wam się nie spodoba. Ale to także stanowi naturę rzeczy. Dorastając, zmieniamy się.

Stajemy się kimś innym. Ideały, takie jak lojalność, sprawiedliwość, które kiedyś wydawały

nam się ważne, schodzą na dalszy plan.

Douglas i Crystal spojrzeli na siebie. W ich oczach było coś, co mówiło: „my nie”, „to

nas nie dotyczy”, ale było w nich także wiele smutku.

- Dorastając, żaden z Niewidzialnych nie skupił się poważnie na studiowaniu czarów -

ciągnął starzec - nawet jeśli ich ślad, niejasne zainteresowanie zostało w każdym z nich...

Nikt, powiadam, nikt oprócz Damona Knighta, najodważniejszego z nich wszystkich, a także

najambitniejszego. Niestety, używanie magii w dzieciństwie jest bronią obosieczną: może

uderzyć do głowy. Wyobraźcie sobie chłopca, który wzrasta, nie martwiąc się ograniczeniami

czy zasadami moralnymi. Panuje nad innymi. No, uwierzcie mi: może to mieć zgubny wpływ

na jego osobowość. - Na ustach starca pojawił się uśmieszek.

- Coś o tym wiem.

- A co ja mam do tego? - zapytał, wciąż niedowierzając, Douglas.

- Właśnie do tego zmierzam. W noc, w którą pokonali mnie Niewidzialni,

zauważyłem szczególne światło w oczach Damona Knighta. Kiedy ktoś tak długo nurzał się

w magii jak ja, trochę jej w sobie zachowuje. Zdołałem go wówczas ostrzec: mimo że czuli

się wtedy tacy wzmocnieni przez przyjaźń, gdyby zmienili się w dorosłym życiu, mieli z tego

zdać rachunek. To właśnie wtedy nastąpiło rozdwojenie.

- Chyba rozumiem - przerwała mu twardo Crystal. - Od tego momentu istniały dwie

identyczne grupy Niewidzialnych. Jedna z nich rosła, żyła dalej, a druga miała wciąż tyle

samo lat. Czekała, kiedy będzie mogła ocenić drugą parę, jej zachowania i ewentualnie -

zainterweniować!

Oblicze Scrimma rozjaśniło się.

- Jesteś bardzo bystra, dziewczynko.

- Tak, ale co ja mam do tego? - rozżalił się Douglas. Miał coraz mniej sił i wiedział, że

nie da już rady opierać się... opierać się czemu?

- Co ze mną zrobiłeś?

- Podałem jedynie dłoń przeznaczeniu. Istnieje pewne stare prawo. Nawet jeśli nie

mogę walczyć z Damonem Knightem jego bronią, to żaden czarodziej nie może odrzucić

wyzwania drugiego czarodzieja. Zasady turnieju wybiera wyzywający. Może to być wyścig

czarów albo zwyczajna partia szachów.

- Żarty sobie z nas robisz? - niecierpliwił się Douglas. Mówił z coraz większym

trudem.

- Widzisz, chłopcze, ty jesteś drzwiami, przez które Niewidzialni mogą przeniknąć do

naszej rzeczywistości. Wzywając cię tutaj, posługując się tobą jak królową, która w szachach

jest najmocniejszą figurą, stworzyłem idealne warunki, aby Niewidzialni, którzy pozostali

dziećmi, przybyli wyrównać moje rachunki z Damonem Knightem!

*

- A jeśliby nam się udało wyważyć te drzwi w głębi? Nie wydają się zbyt mocne -

dociekał Robert Kershaw.

- Och, nie sądzę, nawet jeśli nie są zamknięte - odpowiedział Kendred Halloway,

przeciągając się. Powoli wracały mu siły.

- To w takim razie dlaczego... - dziennikarz przerwał. - Ach już wiem, sztuczka z

lasem, co?

- No, tak - odparła ciocia Hettie. - Starałam się wielokrotnie dojść do nich, ale za

każdym razem kończyłam na kanapie.

- A jednak musi być jakiś sposób - wymamrotał Robert Kershaw, rozglądając się

wokoło. Tak, było inne wyjście: trzeba było nacisnąć guzik, który otwierał wejście do

wodospadu i do tunelu, o którym mówiła Hettie. Mimo wszystko, nawet jeśli było to

możliwe, ta droga była zbyt długa, a czasu coraz mniej.

Dlatego musiał wyjść drzwiami.

- Pomyślmy - zaczął się zastanawiać na głos. - Nie możemy dojść do drzwi, ponieważ

coś nas zawraca, tak?

- Mniej więcej - odpowiedział Kendred Halloway, patrząc w tym samym kierunku co

dziennikarz.

- W porządku. Uwierzcie mi, że czuję się jak głupiec, bo muszę was o coś poprosić...

próbowaliście z zamkniętymi oczami, po omacku?

- Tak, ale to nie działa - odpowiedziała Hettie Halloway. - Ewidentnie hipnoza

wpływa na siłę woli.

- Okej, a gdybyśmy byli w jakimś środku transportu? Na czymś, co nas podwiezie do

drzwi bez udziału naszej woli?

- Środek transportu - wtrącił wujek Kendred Halloway - który ktoś mógłby popchnąć,

na przykład jakiś mebel na kółkach! - wykrzyknął i spojrzał na barek z butelkami.

- No, jest to tak idiotyczny pomysł, że może się udać - podsumował Robert Kershaw.

*

Kółko skrzypiało, a łańcuch przechodził przez pierścień, podnosząc z ziemi Petera.

Chłopiec był zawieszony za kostki u nóg, a w ustach miał knebel. Łatwo było sobie

wyobrazić, jaki los go czekał.

Znajdowali się w dużym podziemnym pomieszczeniu wykutym w skale, pod celą

Angusa Scrimma.

Damon Knight miał na sobie długą fioletową tunikę, z której wystawała mu jedynie

głowa. Nie tracił czasu na gadanie. Był skupiony na rytuale, dzięki któremu miał się stać

najpotężniejszym czarodziejem na świecie. Zmusił wcześniej Angusa Scrimma, aby ten

wyjawił mu, jak się przygotować, a teraz, kiedy miał już Malartium, znał też pozostałe

formuły. Rozczapierzył palce prawej ręki i zaczął nucić piosenkę w języku, którego Peter

nigdy nie słyszał, lewą ręką chwycił rękojeść noża.

*

- Dlatego łączy mnie podwójna nić z Niewidzialnymi, co? To tłumaczyłoby te dziury

w pamięci - zdołał powiedzieć Douglas, zapadając w sen. - Kiedy zasypiam, oni mogą

wkroczyć do naszej rzeczywistości. Ale dlaczego nie przyszli wcześniej?

- Ja też nie znam wszystkich odpowiedzi, chłopcze - odpowiedział Angus Scrimm. -

Może dlatego, że kiedy znalazłeś się w mieście, w którym wszystko się zaczęło, twój umysł

opierał się i kazał im czekać, aż przeżyjesz tę przygodę do końca. W pewien sposób to też

powołało ich do życia.

Crystal poczuła, że uścisk dłoni przyjaciela robił się coraz słabszy.

- Douglas - zawołała przerażona. - Douglas, słyszysz mnie?

- Pssst - uciszył ją łagodnie starzec, kładąc jej rękę na ramieniu.

- Nie trzeba. Już nie możesz za nim pójść.

W tym momencie lampka zawieszona obok zamkniętych drzwi zadrżała; zrobiło się

zimno.

- Nadchodzą - wyszeptał Angus Scrimm.

*

Robert Kershaw zebrał wszystkie siły i pchnął wózek. Twarz wykrzywił mu grymas

wysiłku, uderzył się mocno w nos. Wózek z siedzącym na nim Kendredem Hallowayem

został pchnięty w stronę drzwi jadalni. Podłoga złożona z wielkich, marmurowych płytek była

idealna, ale wózek do alkoholi nie na tyle mocny, aby dźwigać ciężar mężczyzny.

Kendred Halloway czuł mdłości w miarę jak się zbliżał do drzwi. Jedno z kółek

niebezpiecznie skrzypiało.

„Odwagi - pomyślał Ken - jeszcze kilka metrów!”

Rozległ się trzask i kółko nagle oderwało się. Wózek jechał jeszcze przez chwilę w

tym samym kierunku, a potem przewrócił się i mężczyzna spadł na podłogę.

Klnąc, poturlał się i wreszcie uderzył w...

- Trafiony! - wykrzyknął Robert Kershaw. - Udało się! Udało się!

Kendred otworzył oczy i zobaczył, że była to prawda. Lewa część jego ciała dotykała

drzwi. Jeszcze niedowierzając, że pomysł wypalił, chciał wstać i chwycić za klamkę, ale

nagle dostał okropnego zawrotu głowy.

- Nie da rady - powiedziała Hettie Halloway. - Nie może się podnieść!

- Oczywiście, że mu się uda - odparł dziennikarz. - Jeśli tylko pan chce, to się panu

uda! No, dalej!

Ale klamka wydawała się nieosiągalna. Łzy rozpaczy płynęły po twarzy Kendreda

Hallowaya.

- Nie... nie dam rady!

- Nie umiesz przekręcić klamki, starcze? - zaśmiał się szyderczo Robert Kershaw. - Co

z tobą? Czekasz na kolegę z lat dziecinnych? Dasz mu wygrać?

Ze łzami w oczach Hettie Halloway zbliżyła się do dziennikarza. Chciała, aby zamilkł,

ale on ją odepchnął.

Błyskawica oświetliła wnętrze pokoju i fala deszczu uderzyła o szyby. Coś miało się

wydarzyć...

- Ja... Ja... - bełkotał Kendred Halloway. - Nie daję rady, to te jego czary...

- Kurczę! To jedynie siła jego charakteru trzyma nas tutaj. Ale doskonale wiemy, że

kiedy byliście mali, Damon Knight nie robił nic bez twojej zgody, czy nie tak? To co się teraz

stało? Sytuacja się odwróciła?

- Łatwo ci mówić, młodzieńcze, ale prawda jest taka, że...

- Prawda jest taka, że on jest młody, a ty się postarzałeś, tak? Tak?!

Kendred Halloway wiedział, że dziennikarz chciał go jedynie sprowokować, ale trafił

w sedno. Może Robert Kershaw nie wierzył faktycznie w to, co właśnie powiedział, ale

wystarczyło, że wierzył w to Kendred Halloway. Dokładnie o tym właśnie pomyślał wtedy,

kiedy zobaczył Damona Knighta po raz pierwszy po tylu latach.

„To nie w porządku - powiedział do siebie, a robił się coraz bardziej wściekły - to nie

w porządku, że tylko dlatego, że...”

Niewiarygodnym wysiłkiem woli Kendred Halloway wyciągnął się i złapał za klamkę.

Drzwi były otwarte: jego stary przyjaciel nie docenił go.

Damon go nie docenił.

- Udało się! - wykrzyknął Robert Kershaw. - Jesteś wielki, Ken!

Teraz starszy człowiek stał w otwartych drzwiach.

- Może uda mi się pójść po was i przyprowadzić was aż tutaj!

- Ej, Ken, powiedziałem, że jesteś wielki - roześmiał się dziennikarz - ale nie kuśmy

losu.

Potem nagle spoważniał:

- To twoja bitwa, przyjacielu.

R

OZDZIAŁ

24.

Powrót Niewidzialnych

Z kneblem w ustach Peter nie mógł mówić, ale nawet gdyby mógł, nie powiedziałby

nic. Po raz pierwszy w życiu zabrakło mu słów.

Od momentu, kiedy Damon Knight zaczął recytować formuły Malartium, był

świadkiem dziwnych zjawisk. Przedmioty przesuwały się, różnokolorowe światła oświetlały

pokój, w końcu podniósł się tajemniczy wiatr, który przybierał wciąż na sile i stawał się coraz

bardziej dokuczliwszy. Mógłby przysiąc, że na zewnątrz padał deszcz.

Damon przerwał na chwilę rytuał. Sam obawiał się tego, co miało nastąpić. Aż do tego

dnia tylko się bawił: iluzją, żywiołami. Teraz miał poznać prawdziwe czary.

Opanował się. Znów zaczął czytać na głos. Szedł w stronę Petera, dłoń miał zaciśniętą

na rękojeści noża. Pochylił się nad jego gardłem.

- Stój, Damon!

Głos Kendreda Hallowaya przedarł się przez świst wiatru. Peter próbował odwrócić

się w jego kierunku.

- Ken, przyjacielu - wykrzyknął w odpowiedzi Damon Knight - niepotrzebnie

nadużywasz mojej cierpliwości!

- Puść chłopca, załatwmy to między sobą!

- Och, twoja krew nie ma żadnej wartości, biedny Ken: jesteś stary i nieczysty. A poza

tym, to nie dotyczy tylko nas dwóch. Spójrz: siły, które przywołałem, domagają się krwi!

W podłodze otworzyła się dziura podobna do czarnego wiru. Kendred Halloway

spojrzał na swoje stopy: zatapiały się w granicie, który stał się miękki jak błoto. Podskoczył i

z okrzykiem obrzydzenia cofnął się w stronę drzwi. Tam podłoga była nienaruszona.

Damon Knight znów zaczął głośno czytać.

*

Crystal oraz Angus Scrimm czuwali nad Douglasem i czekali.

- Tam coś się dzieje - wykrzyknęła dziewczynka. - Odbieram chaotyczne emocje pana

Hallowaya.

- Bądź cierpliwa - upomniał ją stary czarodziej. - Możemy jedynie czekać.

Usłyszeli hałas za zamkniętymi drzwiami. Łańcuch został wprawiony w ruch, choć

żaden klucz nie tkwił w zamku.

Drzwi otwarły się na oścież i na progu pojawiła się postać małej dziewczynki.

- Kim... kim jesteś? - zapytała Crystal, wychodząc jej naprzeciw.

- Wychodźcie, jesteście wolni - powiedziała tajemnicza postać.

- Babcia?... - powiedziała z niedowierzaniem. - Babciu, to ty?

Dziewczynka chyba się wahała, ale też się zbliżyła.

Teraz Crystal widziała ją lepiej: to była ona, ta sama, którą poznała dzięki snom

Douglasa, Susan Cooper. Jej zmarła babcia nie tylko stała przed nią, ale miała tyle samo lat co

ona!

Z oczami pełnymi łez Crystal dotknęła jej.

Oczy Susan także błyszczały, kiedy dotarło to do niej, ale cofnęła się.

- Nie mamy czasu. Moi przyjaciele potrzebują mnie. - Nagle jej spojrzenie stało się

twardsze. - Kim jest ten starzec, tam, w cieniu?

*

W tej samej chwili Damon, Greta, Mark i Devlin, pierwsi Niewidzialni, wpadli do

pomieszczenia, w którym odbywał się rytuał.

Młodemu Damonowi wystarczyło zobaczyć kolorowe światełka i chłopca

zawieszonego za stopy, aby zrozumieć, co się działo.

Angus Scrimm powrócił.

- Dobrze, przyjaciele - zapowiedział młody Damon. - Scrimm próbuje jeszcze raz

szczęścia, ale tym razem nie jesteśmy bezbronnymi dziećmi! Otoczmy go!

Czarodziej był odwrócony do nich plecami i nie przestawał recytować formułek. W

głębi pokoju, blisko drzwi stał jakiś stary człowiek; wydawał się przerażony, nie powinien

stanowić problemu.

- Teraz - krzyknął młody Damon i w mgnieniu oka jego przyjaciele otoczyli

czarodzieja. Z wiru, który otworzył się w podłodze zaczęły wyskakiwać płomienne kule,

które rzuciły Niewidzialnymi o ścianę.

Płomień zaczął palić ich od środka, skręcali się z bólu. Ogień wydobywał się z ich

oczu i ust.

Jednak nie tak łatwo było zatrzymać przywódcę Niewidzialnych.

Uniknął kuli i zniknął... aby pojawić się tuż za plecami czarodzieja.

- Zostaw go, puść go, Scrimm, ty przeklęty!

Czarodziej się odwrócił i - stary Damon Knight spojrzał w oczy młodemu Damonowi

Knightowi.

Chłopiec cofnął się o kilka kroków.

Stary też osłupiał, ale nieomal od razu znów zaczął czytać na głos, zbliżając sztylet go

gardła Petera. Prawie skończył ustęp.

Wir wyrzucał z siebie wściekle kawałki ciemnego i lepkiego mięsa. Wielobarwne

błyskawice przecinały powietrze, a Niewidzialni walczyli na podłodze z palącymi ich od

wewnątrz płomieniami. Młody Damon nie spodziewał się spotkać takiego nieprzyjaciela i stał

teraz oszołomiony.

- Damon, to ty powinieneś go powstrzymać!

To był głos Kena i jednocześnie wcale nim nie był. Chłopak rozejrzał się

zdezorientowany wokoło. Czy to możliwe? Jego stary przyjaciel wrócił, aby mu pomóc?

- Ken? Ken, gdzie jesteś? - Teraz nie wydawał się duchem, ale normalnym,

przestraszonym chłopcem.

Jego wzrok padł na starszego człowieka stojącego obok drzwi i wreszcie zrozumiał.

To on, jego przyjaciel, jego wielki przyjaciel, tak niegdyś dla niego ważny. Ale tamtego,

którego znał, już nie było: ustąpił miejsca dorosłemu, któremu nie mógł ufać...

*

Crystal i Susan Cooper wyszły z windy i od razu oślepił je blask dobiegający z głębi

korytarza. Dalej, na progu stał ktoś, kogo Crystal rozpoznała: Kendred Halloway. Po chwili

stanęły u jego boku.

- Damooon! - zawyła Susan, kiedy zdała sobie sprawę z sytuacji.

Chciała ruszyć na pomoc przyjacielowi, ale Crystal przytrzymała ją za rękę.

Wiedziała doskonale, co miała robić.

Wolną dłonią chwyciła dłoń Kendreda Hallowaya, który patrzył na nią bezsilnie.

W tym momencie młody Damon coś poczuł: poczuł, że ten podstarzały mężczyzna,

który w innym życiu był jego najlepszym przyjacielem, umiał zachować wewnętrzną czystość

młodości; ideały sprawiedliwości i przyjaźni, których bronili wspólnie. Teraz popatrzył na

siebie drugiego, już dorosłego. Ten drugi sprzeniewierzył się temu wszystkiemu, w co kiedyś

wierzył, sprzedał własną duszę. Opanowała go niepohamowana złość.

Podniósł się i podszedł do czarodzieja.

- Damonie Knighcie - zaczął - sprzeniewierzyłeś się swoim ideałom, przyjaźni,

paktowi Niewidzialnych. Dlatego będziesz przeklęty.

Susan odnalazła przywódcę Niewidzialnych i pośpieszyła mu z pomocą.

- Damonie Knighcie - powtórzyli razem - sprzeniewierzyłeś się swoim ideałom,

przyjaźni, paktowi Niewidzialnych. Dlatego będziesz przeklęty.

Wolna dłoń Damona poszukała dłoni Marka i wtedy trawiące go płomienie zgasły.

- Damonie Knighcie - powtórzyli razem - sprzeniewierzyłeś się swoim ideałom,

przyjaźni, paktowi Niewidzialnych. Dlatego będziesz przeklęty.

Dłoń Marka ujęła dłoń Grety i wówczas palące ją płomienie także znikły.

- Damonie Knighcie - powtórzyli razem - sprzeniewierzyłeś się swoim ideałom,

przyjaźni, paktowi Niewidzialnych. Dlatego będziesz przeklęty.

Wreszcie dłoń Grety wsunęła się w dłoń Devlina.

- Damonie Knighcie - powtórzyli razem - sprzeniewierzyłeś się swoim ideałom,

przyjaźni, paktowi Niewidzialnych. Dlatego będziesz przeklęty.

- Nie! - wrzasnął stary Damon Knight. - Nie powstrzymacie mnie! Jestem już blisko,

słyszycie? Jestem już blisko!

- Damonie Knighcie, sprzeniewierzyłeś się swoim ideałom, przyjaźni, paktowi

Niewidzialnych. Dlatego będziesz przeklęty - powtórzyli zgodnym chórem Niewidzialni,

zacieśniając krąg wokół niego. Gdy powoli zbliżali się, wir w podłodze zaczął słabnąć,

błyskawice rzedły, śliskie macki kurczyły się.

- Nie, to niesprawiedliwe, to niesprawiedliwe! - zaprotestował czarodziej i

rozpaczliwie próbował ugodzić Petera w szyję. Ale macki były szybsze od niego, chwyciły go

za nogi i pociągnęły w stronę wiru w podłodze.

Malartium wymsknęło mu się z ręki.

- Damonie Knighcie, sprzeniewierzyłeś się swoim ideałom, przyjaźni, paktowi

Niewidzialnych. Dlatego będziesz przeklęty.

- Ken - zawył stary Damon Knight. - Przyjacielu, pomóż mi, nie pozwól, aby mnie

wciągnęły!

Kendred Halloway nawet nie drgnął. To, co się działo, przerastało go. A jednak

tknięty współczuciem, zauważył, że jego przyjaciel z dawnych lat teraz wyglądał na swój

wiek, miał siwe włosy, a zmarszczki pokrywały jego twarz.

- Damonie Knighcie, sprzeniewierzyłeś się swoim ideałom, przyjaźni, paktowi

Niewidzialnych. Dlatego będziesz przeklęty.

- Ken, zaklinam cię. Tylko ty możesz mi pomóc! - Damon Knight był już prawie cały

wciągnięty przez wir.

Kendred Halloway nie mógł stać bezczynnie.

Puścił dłoń Crystal i rzucił się na pomoc staremu przyjacielowi. Jednak krąg

Niewidzialnych ściśle otaczał Damona, jak zapora nie do przebycia.

- Damonie Knighcie, sprzeniewierzyłeś się swoim ideałom, przyjaźni, paktowi

Niewidzialnych. Dlatego będziesz przeklęty.

- Pomocy, Ken, pomocy!

- Ręka, Damon, chwyć mnie za rękę!

Przez moment palce starych przyjaciół nieomal zetknęły się.

- Proszę go zostawić, panie Halloway - krzyknęła Crystal. - Jeśli pan go dotknie, pan

także zostanie przeklęty!

- Ale ja nie mogę go tak zostawić, kiedyś ja i on, kiedyś...

- Kiedyś - powtórzył głucho stary Damon Knight i właśnie wtedy, kiedy dłoń

Kendreda Hallowaya miała go chwycić, cofnął swoją dłoń.

Ostatnie szarpnięcie i coś wciągnęło go w wir, który znikł pod podłogą.

- Nie, głupi wariacie - łkał Kendred Halloway. - Mój nieszczęsny przyjacielu.

- Damonie Knighcie, sprzeniewierzyłeś się swoim ideałom, przyjaźni, paktowi

Niewidzialnych. Dlatego będziesz przeklęty.

I to był koniec.

*

Niewidzialni puścili swoje dłonie i spojrzeli na siebie.

Crystal podbiegła do Kendreda Hallowaya i mocno go objęła. Odwzajemnił uścisk.

W ciszy pokoju rozległ się głos.

- A zatem... starość, starość... Ach, oto ona - powiedział Angus Scrimm, czytając

Malartium. - Ach, więc to cały sekret? Tak, to zabawa właśnie dla dzieci...

- Daj mi ją - nakazał mu Damon Knight, przywódca Niewidzialnych.

- No, nie zapalaj się, młodzieńcze, ja też teraz stoję po stronie dobra, wiesz?

- Oddaj mi ją - powiedział chłopiec i wyciągnął rękę.

Stary Angus Scrimm wydawał się wahać, ale w końcu wyciągnął rękę i oddał

Malartium Damonowi, który z kolei podał ją Markowi.

Crystal usłyszała we własnej głowie głos:

- A ty nazywasz się... - zagadnął ją przywódca Niewidzialnych.

- Crystal.

- Może mogłabyś nam pomóc, Crystal, co ty na to?

Dziewczynka spojrzała na Susan. Wymieniły uśmiechy.

- Cóż, byłoby fajnie.

- Wspaniałe, w takim razie, znów się zobaczymy któregoś dnia - odpowiedział Damon.

W jednej chwili Niewidzialni znikli.

- Chwileczkę, ale gdzie mam cię szukać?

- Douglas będzie wiedział - brzmiała odpowiedź.

- Wspaniale, zostałam odznaczona na placu boju - zażartowała dziewczynka.

- Słucham - zapytał Kendred Halloway, rozglądając się z niedowierzaniem.

- Och, nic, nic.

Stary mężczyzna objął ją ramieniem. Popatrzył na nią bez słowa.

Kiedy spojrzeli na drzwi, żadne z nich nie spodziewało się zobaczyć tam Angusa

Scrimma i faktycznie, czarodziej skorzystał z momentu nieuwagi i wymknął się.

Ale za to...

- Mmf... Mmmff!!

- O mamusiu, Peter! - wykrzyknęła dziewczynka i ruszyła biegiem w jego stronę. -

Zapomniałam o nim!

- Doskonale rozumiem twoje zachowanie, biorąc pod uwagę to, co przeżyłaś przez

ostatnich kilka minut - zażartował, kiedy wyjęła mu knebel. - Patrząc jednak na to z mojej

strony, ja też nie znajdowałem się w najłatwiejszym położeniu, zaręczam ci.

- Pete, jesteś niezły - zaśmiała się Crystal, całując go w odwrócone czoło.

Właśnie go rozwiązali, kiedy dołączył do nich Douglas.

- Przestańcie się mną przejmować, ze mną wszystko dobrze! - zadeklarował. -

Obudziłem się w celi chwilę temu.

Wujek Ken chciał go objąć, ale Crystal uprzedziła go. Pozwolił jej na to.

- Ej, wydaje mi się, że najlepsze przeszło mi koło nosa, co? - powiedział w końcu

Douglas, wyswabadzając się z uścisku.

- Żartujesz? To, co najlepsze, jeszcze przed nami!

- Hmm, hmm... - Peter odchrząknął zażenowany.

- Och, przyjacielu - przywitał się z nim Douglas i jego też objął.

- Jakie to szczęście, że jesteś cały i zdrowy. I jak?

- No, w sumie Damon miał zamiar unieszkodliwić moją tajną broń - odpowiedział,

wskazując knebel, który chwilę temu szczelnie zatykał mu usta.

Wszyscy troje roześmieli się i ponownie uścisnęli.

- No i co, idziecie? - zwrócił się do nich wujek Ken, który stał już w korytarzu. - Tam

na górze czekają niecierpliwie dwie osoby, bardzo ciekawe, jak się to wszystko skończyło!

Douglas, Crystal i Peter z miejsca ruszyli.

- Teraz, kiedy zostałaś sama, co zrobisz? - zapytał Peter.

- No... - odpowiedziała Crystal.

- Może ja mogę odpowiedzieć na to pytanie - wtrącił się wujek Ken i zrobił im

miejsce w windzie. - Wiesz, Crystal, ja i moja żona nie mamy dzieci. Jeśli się tylko zgodzisz,

możesz zostać z nami. Już rozmawialiśmy o tym z Hettie, po tym, jak dowiedzieliśmy się, że

twoja babcia...

Dziewczynka patrzyła na mężczyznę z niedowierzaniem. Miała łzy w oczach. Chciała

coś odpowiedzieć:

- Panie Halloway... dziękuję, ja... nie wiem, co mam powiedzieć... Dziękuję, ja...

- Możesz do mnie mówić wujku Ken, jeśli tylko chcesz.

- Do diaska, jaki przesłodzony happy end, aż psują mi się zęby! - roześmiał się

Douglas i klepnął w ramię wujka Kena. - Jesteś w porządku gość, wujku. Będzie nam łatwiej

pozostać w kontakcie, nie? Będziemy się widywali co najmniej w każde wakacje!

- Tak, w każdym razie, nie musisz się przejmować - wtrącił się Peter i położył rękę na

ramieniu koleżanki - ja będę jej pilnował.

- Och, to ty nie powinieneś się przejmować, Pete - odparł Douglas, biorąc ją pod

drugie ramię. - Jestem przekonany, że dotrę tu w każdym momencie, jeśliby tylko tego

potrzebowała.

- Jestem o tymi przekonany, Doug - powiedział do niego Peter, obejmując go

ramieniem - ale zobaczysz, że nie będzie takiej potrzeby. Tak czy inaczej, ja i mała Crystal

będziemy cię o wszystkim informować.

Douglas przyciągnął dziewczynkę do siebie, odsuwając drugą ręką przyjaciela.

- Co to ma znaczyć? Powiedziałem, że ja będę dbał o małą Crystal!

- Wiecie, co ma wam do powiedzenia mała Crystal? - wykrzyknęła, wyswabadzając

się. - Gdybym to ja o was nie dbała, to jak by się to wszystko skończyło, no jak? Co?

- No cóż, Crys, oczywiście byłaś bardzo pomocna, ale... - odparł Douglas.

- Bardzo pomocna, Crys, tylko że ten opasły tom... - powiedział Peter.

- Opasły tom? - przerwał mu Douglas, odpychając go łokciem.

- No właśnie, opasły tom, no i co?

- Ej, mówię do was! - wtrąciła się Crystal.

Chłopcy nie zauważyli, że zjechali już na parter. Uśmiechając się pod wąsem, wujek

Ken zdecydował roztropnie, że nie będzie się mieszał i ruszył niecierpliwie, aby uściskać

żonę.

E

PILOG

Robert Kershaw zajął miejsce w przedziale.

Kiedy patrzył, jak Misty Bay znika w dole torów, pomyślał, że i tym razem nie znalazł

tego, czego szukał. Z drugiej strony, nie mógł być zupełnie niezadowolony z obrotu sprawy.

To prawda, starał się zadać jakieś pytanie Hallowayowi i dzieciakom, ale otrzymał w zamian

jedynie kilka krótkich i wymijających odpowiedzi. A jednak, do diaska, raz w życiu miał

wrażenie, że przyczynił się do czegoś wielkiego w sposób bezinteresowny. A jeśli to nie

starczyło, aby on stał się kimś sławnym... cóż, trop Niewidzialnych był jeszcze ciepły i on

pójdzie tym śladem.

Oczywiście, pójdzie tym śladem. Jest czy nie jest psem tropicielem?

Kilka przedziałów dalej pewien mały rudy chłopiec lat około pięciu starał się, jak

mógł, aby pozostali pasażerowie siedzący w przedziale przeżyli niezapomnianą podróż.

Skakał sobie i grał w „tydzień”, a następnie wyrzucił skórkę od banana przez okno, którą

silny podmuch wiatru rzucił prosto w twarz jakiejś tłustej pani (a ta zrobiła się jeszcze

bardziej czerwona niż przedtem). Niezadowolony i niereagujący na prośby mamy, włożył

sobie do buzi kanapkę z szynką i pluł nią naokoło jak „słonik, którego widziałem w telewizji,

co, mamusiu?”.

Pewien elegancki pan, lat około trzydziestu, z długimi kruczoczarnymi włosami i

brodą w szpic przyciągnął jego uwagę, pstrykając palcami. Zamachał rękami i - pojawiła się

chmurka dymu, która zaraz się rozwiała, a zamiast niej pojawił się lizak. Kiedy dziecko

starało się go schwytać, „czarodziej” zrobił jeszcze jeden, ledwo dostrzegalny ruch ręką i

lizaka już nie było. Ale dokładnie w tym momencie, kiedy mały miał już zaprotestować,

mężczyzna wyciągnął rękę, aby go pogłaskać i zza ucha... znów wyciągnął smakowitego

lizaka.

Wśród oklasków publiczności pozwolił go sobie odebrać. Mały bezceremonialnie

usiadł mu na kolanach.

- Nauczysz mnie? - zapytał.

- Kevin - upomniała go mama. - Nie przeszkadzaj panu.

- Och, proszę się nie przejmować, nie przeszkadza mi - odparł mężczyzna, a potem

uśmiechnął się do małego. - Jeśli będziesz uważał, nauczę cię. Poza tym, czary to zabawa dla

dzieci, mój drogi.