Bogata dziewczyna, niegrzeczny chłopak Adams Audra

AUDRA ADAMS

Bogata dziewczyna,

niegrzeczny chłopak

Harlequin®

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg • Istambuł

Madryt • Mediolan • Paryż • Praga • Sofia • Sydney

Sztokholm • Tajpej • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Była tak piękna, jak wszyscy o niej mówili.

Może nawet jeszcze piękniejsza.

Lucas Stratten poprawił ostrość obiektywu, by skon-

centrować go na jej twarzy. Obejrzała się najpierw za

siebie, a potem na prawo i na lewo, przez cały czas z

niepokojem marszcząc brwi. Upewniwszy się, że nic nie

zakłóca jej prywatności, powoli zdjęła długie, białe futro

z lisów.

Pod spodem była zupełnie naga.

Lucas Stratten wstrzymał oddech. Aparat wyślizgnął

mu się z rąk i niewiele brakowało, żeby go upuścił. Ten

incydent przypomniał mu, po co się tutaj zjawił. Szybko

pstrykał kolejne zdjęcia, podczas gdy dziewczyna roz-

koszowała się spienioną i gorącą wodą w wannie.

Miała przymknięte oczy i w miarę jak ciepła kąpiel

zdawała się przynosić efekt, jej rysy zmieniał leniwy

uśmiech. Odskoczył, czując się jak podglądacz. Ale na

tym przecież polegał jego zawód: starał się uchwycić

naturalne ludzkie zachowania, relacjonować bieżące

wydarzenia. A Alexandra Beck była wydarzeniem.

Jednak akurat to zlecenie budziło w nim niesmak, bez

względu na sumę, którą spodziewał się otrzymać i

której rozpaczliwie potrzebował.

Obróciła się w wodzie, ukazując piersi, różowe

obrzmiałe sutki. Ciało Luke'a reagowało na jej wdzięki

tak, jak zapałka reaguje na zetknięcie z płomieniem.

Niespodziewanie poczuł twardość w swoich dżinsach

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

i zmienił pozycję, żeby zmniejszyć napięcie. Cóż za

niedorzeczność! Pracował już z wieloma nagimi kobie-

tami i zawsze patrzył na nie chłodnym okiem. Nie miał

kłopotu z rozgraniczaniem życia zawodowego i

prywatnego, więc dlaczego tym razem czuł się ina-

czej?

Fakt, że spędził ostatnio prawie pięć lat z dala od

ojczyzny, tłumaczył taką gwałtowną reakcję. W krajach

Trzeciego Świata trudno było myśleć o trwałym związ-

ku, a on nigdy nie przepadał za przelotnymi roman-

sami.

Kiedy widział Alexandre Beck stojącą w wodzie w

całej okazałości, wszystkie jego racjonalne argumenty

ulatywały z wiatrem. Przypominała boginię pośrodku

starożytnego stawu ofiarnego. Luke'owi pulsowały

skronie. Wykonał kolejne zdjęcie: nędzny dowód, iż

kolor jej gęstych miodoworudych włosów był absolut-

nie, całkowicie, niezaprzeczalnie naturalny.

Zdążył jeszcze zrobić dwa ujęcia, a potem dziew-

czyna wyszła z wanny, owinęła się futrem i wsunęła

stopy w białe, futrzane pantofelki. Po chwili zniknęła

w drzwiach swojej willi na zboczu góry za ekskluzyw-

nym, prywatnym ośrodkiem narciarskim w Vermont.

Luke opuścił aparat, cały spocony mimo chłodnego

marcowego wiatru. Dzięki Bogu, zrobił dzisiaj kilka

niezłych ujęć. Pomyślał, że powinien szybko wykonać

zlecenie, zanim nadarzy się okazja do bezpośredniego

zetknięcia z tą kobietą. Taka komplikacja byłaby teraz

bardzo niepożądana w jego życiu.

Zadzwonił do Joe'ego, żeby mu powiedzieć, co ma.

Dzięki jego aktom szmatławce miały się sprzedać w mi-

lionowych nakładach. Na myśl o radosnym uśmieszku

Joe'ego zadygotał. Ale dość już rozważań na temat

charakteru prasy brukowej. Najważniejsze, żeby mu

zapłacili, a wtedy będzie mógł stąd wyjechać i przestać

kusić los. To właśnie los zadecydował o jego pobycie

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

tutaj. Następne zlecenie czekało go w Afryce i żeby

znieść panujący tam dokuczliwy upał, postanowił wypo-

cząć w jakimś niedrogim ośrodku narciarskim. Ale gdy

tylko wsiadł do autobusu na lotnisku, obudził się w nim

instynkt reportera.

Siedziała sama w tylnej części wozu. I chociaż była

osłonięta kapeluszem, apaszką i ciemnymi okularami,

dostrzegało się w niej niezwykłą klasę. Ignorował ją przez

większą część jazdy, prawie nie zastanawiając się nad

tym, kim jest ta kobieta albo dlaczego się ukrywa. Ale

niebawem dosięgnęła go ręka przeznaczenia w osobie nad

wiek rozwiniętego dwuletniego chłopczyka, który nie

mógł usiedzieć w miejscu. Malec wyrwał się z objęć

udręczonej matki i zerwał z głowy eleganckiej damy ten

kaszmirowy, podobny do turbanu kapelusz.

Jeśli nie bujne miodoworude włosy, które wysypały

się spod kapelusza dziewczyny, to zaintrygowała go

przynajmniej jej nazbyt gwałtowna reakcja na całe

zdarzenie. Ktoś inny skwitowałby zajście śmiechem. Ona

- wprost przeciwnie, i Luke zadawał sobie pytanie:

dlaczego. Dręczyło go to tak bardzo, że przegapił swój

przystanek i dojechał razem z nią do końca linii. Wma-

wiał sobie, że ta dziewczyna jest co najwyżej nieśmiałą,

prowadzącą samotne życie pięknością. Ale przecież

wcale nie musiało tak być...

Z holu niezwykle ekskluzywnego hotelu szybko za-

dzwonił do zaprzyjaźnionego wydawcy brukowych pise-

mek, Joe'ego Ryana, który w dużym stopniu zaspokoił

jego ciekawość. Alexandra Beck, sławna dziedziczka

zaliczająca się do śmietanki towarzyskiej, zrezygnowała

z zaplanowanego ślubu. Podobno widziano ją na Karai-

bach, lecz Luke - a teraz również Joe - wiedzieli swoje.

Joe nie omieszkał przekazać szczegółowej relacji o daw-

nych romantycznych eskapadach tej damy. Według

Joe'ego panna Beck skakała z kwiatka na kwiatek i

zostawiła za sobą cały orszak kochanków.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Nagle planowany wypoczynek Luke'a nabrał nowego

charakteru, gdyż gazeta Joe'ego zaproponowała, że po-

kryje jego rachunki, a on będzie chodził za dziewczyną

tak długo, aż zdoła ją sfotografować. Jednakże panna

Beck nie wykazała chęci współpracy. Pierwsze dni

pobytu w kurorcie spędziła w całkowitej izolacji i Luke

nie był w stanie zrobić jej ani jednego zdjęcia.

Aż do dzisiejszego dnia.

Luke sprawdził film i odkręcił obiektyw od aparatu.

Skończył swoją robotę. Kiedy pakował sprzęt, już wybie-

gał myślą ku następnemu zleceniu. Pewne państewko

w Afryce dopiero co zaczęło egzystować bez swojego

dożywotniego prezydenta. Stary generał zmarł, przekazu-

jąc ster rządów niezaradnemu synowi. Zamiast zmian

ustrojowych rozpoczął się chaos... I nikt tych wydarzeń

nie relacjonował, nawet największe stacje telewizyjne.

Z powodu cięć budżetowych w ostatnich latach więk-

szość zagranicznych biur informacyjnych została zmu-

szona do masowych redukcji personelu albo całkowitego

zaprzestania działalności.

To dawało pole do popisu dla niezależnych foto-

reporterów, takich jak on sam. Mając przy sobie tylko

sprzęt i podręczną torbę z wełnianej bai, mógł jeździć

dokąd chciał i uwieczniać najciekawsze wydarzenia.

W tym okresie Luke wyrobił sobie reputację uczciwe-

go, szczerego reportera. Jego zdjęcia ozdabiały we-

wnętrzne strony i okładki wszystkich ważniejszych

dzienników i magazynów ogólnokrajowych. To był

świat, który Luke znał i kochał i... nie mógł się

doczekać, kiedy znowu do niego powróci.

Przewiesił przez ramię torbę z aparatem i wygramolił

się ze swojej kryjówki. Ból w prawym kolanie przypo-

mniał mu inny powód, dla którego się tu znalazł. Podczas

ostatniej wyprawy odłamek pocisku zranił go w nogę, gdy

fotografował potyczkę w miejscu leżącym na południe od

granicy. Incydent, który Luke traktował najpierw jak

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

przykry drobiazg, uczynił go niesprawnym do tego

stopnia, że powrót do pracy okazał się niemożliwy bez

serii zabiegów rehabilitacyjnych. Rana nie wygoiła się

całkowicie, o czym uwielbiał mu przypominać Joe, i za

jej sprawą znajdował się na bocznym torze dłużej niż

mógłby oczekiwać.

O wiele za długo, biorąc pod uwagę jego sytuację

finansową. Był bez grosza przy duszy, nie miał żadnej

pensji, dzięki której mógłby rozpocząć następną wy-

prawę. I chociaż redaktorom podobały się jego zdjęcia,

nie zamierzali go finansować. Pod tym względem

pozostawał na własnym utrzymaniu. Potrzebował pie-

niędzy, żeby opłacić kolejną ekspedycję. Dlatego

znęciła go perspektywa szybkiego zarobku na zdjęciach

Alexandry Beck dla prasy brukowej. Z głupim uśmiesz-

kiem na twarzy wracał do domu wypoczynkowego.

Alexandra Beck, jedyne dziecko niezwykle wpływowe-

go w świecie mediów, ekscentrycznego miliardera,

Victora Becka. Ludzie z Wall Street nadali mu przydo-

mek „Nieczuły Vic", co, zważywszy na miejsce, w

którym zrodził się ów przydomek, tylko powiększało

jego obraźliwość. Beck posiadał pokaźną część nieru-

chomości w trzech największych miastach i dbał, żeby

wszyscy o,tym pamiętali. Nie było dnia, żeby gazety i

magazyny nie zamieściły jakiejś wzmianki na jego

temat albo przynajmniej zdjęcia.

Luke właściwie nie żywił szacunku do ekscen-

trycznego magnata. Beck dorobił się majątku ciężką

pracą i to przynosiło mu chlubę, ale sposób życia tego

mężczyzny budził u Luke'a zdecydowany niesmak.

Znał Victora Becka. Nie osobiście, ale dysponował

gruntowną wiedzą o takich ludziach jak on. Dobrym

przykładem mógł być jego ojciec. Lo-rne'owi

Strattenowi nie zależało na mediach tak bardzo jak

Victorowi, ale był w równym stopniu łasy na

pieniądze. Luke spędził wczesną młodość

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

w cieniu biznesmena, który miał obsesję na punkcie

konkurencji i nigdy nie wydawał się usatysfakcjonowany:

ani ilością posiadanych pieniędzy, ani swoimi kobietami.

Ani synem.

Spokojnie minął kilku stałych gości siedzących przy

kamiennym kominku. Sezon miał się już ku końcowi i

przebywali tu tylko najbardziej zapaleni narciarze i

ludzie, którzy nie mieli nic innego do roboty, jak

zjeżdżać po stokach. Luke zignorował atrakcyjną blon-

dynkę, która omal się o niego nie potknęła, usiłując

zwrócić na siebie jego uwagę. Przypadkowe spotkanie

panny Beck zmieniło charakter tej wyprawy: pobyt w

ośrodku stał się interesem, a nie przyjemnością. Nie

zwracał uwagi na żadną z olśniewająco pięknych kobiet,

od których aż się roiło w kurorcie. Gdyby był zaintereso-

wany tymi sprawami, wiedziałby, w którą stronę spog-

lądać.

W umyśle Luke'a pojawiła się na moment twarz

Alexandry zanurzonej w wannie z gorącą wodą. Za-

stanawiał się, czy panna Beck wygląda tak samo, kiedy

się kocha, ale zaraz odpędził od siebie tę myśl. Zapewne

trudno byłoby zliczyć jej kochanków. Znał takie kobiety.

Na przykład swoją matkę. Aż do śmierci zmieniała

mężczyzn jak rękawiczki, wciąż szukając jakiejś tajem-

niczej i nieuchwytnej więzi, której z pewnością nie

odnalazła. Doszedł do wniosku, że ma dość tych rozmyś-

lań. Podniósł słuchawkę i wybrał numer.

Joe? Mówi Luke. Mam te zdjęcia. Wrócę...

-Ile?

-Co ile?

Ile masz tych zdjęć? - zapytał Joe.

-Nie wiem. Może z pół rolki.

-Zrób trochę więcej.

Joe, już skończyłem. Rozumiesz? Spodoba ci się to,

co dostaniesz. Wierz mi, to wystarczy.

Taak? - zapytał przeciągle Joe. - Dobry materiał?

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

-Dość dobry.

-Jak dobry?

Jest naga - szepnął Luke.

-Cholera! Gdzie? W swoim pokoju?

-Nie, w wannie.

-Sama?

-Zupełnie sama.

To szkoda- stwierdził Joe. - Jakieś zbliżenia? Luke

skrzywił się.
-Będziesz zadowolony z tych zdjęć, obiecuję ci.
-Co powiedziałeś?

Luke zerknął na osoby obecne w głównej sali. Blon-

dynka uśmiechała się do niego. Odwrócił się.

- Nie będę się wydzierał. Pogadamy później.

W porządku, bracie, zawsze odwalasz kawał dobrej

roboty. Wierzę ci na słowo. Ale skończ tę rolkę,

sfotografuj dziewczynę w akcji.

Joe, ja wyjeżdżam. Już i tak za długo tu jestem. Mam

dość. I muszę wracać. Tylko przygotuj pieniądze.

Mój samolot odlatuje jutro rano i mam zamiar do niego

wsiąść.

Nie podleczyłeś się wystarczająco, żeby lecieć do

jakiejś zapadłej dżungli. Co się stanie, jeżeli będziesz

potrzebował pomocy medycznej? Może jakiś szaman

voodoo będzie potrząsał zminiaturyzowaną ludzką

główką nad twoją nogą?

Daruj sobie. Szykuję się do wyjazdu - przerwał mu

Luke.

- Dodatkowy tysiąc, jeżeli skończysz tę rolkę.

Luke przysunął słuchawkę do ucha. Dodatkowy tysiąc

pozwoliłby pokryć wiele rachunków... Ale jeżeli Jej

Wysokość przez następną dobę nie opuści swojego

apartamentu? Wtedy on spóźni się na samolot i utknie

w tym miejscu, dopóki nie zdoła wymyślić czegoś innego.

- Nie - oznajmił Joe'emu. - Wynoszę się stąd.

Luke odwiesił słuchawkę i skierował się do kawiarni

na szybki, mocno spóźniony lunch. Wychodząc, zapłacił

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

rachunek w kasie przy drzwiach kawiarni. Udał się do

holu, położył torbę i zaczął grzebać w kieszeniach spodni

w poszukiwaniu klucza do pokoju. Pomyślał, że im

szybciej się spakuje, tym szybciej zdoła opuścić ten

kurort. Kiedy odwrócił się, żeby chwycić torbę z apara-

tem, stanął twarzą w twarz z kobietą, która go absor-

bowała przez cały zeszły tydzień.

- Przepraszam - powiedziała Alexandra. Obeszła

Luke'a i zbliżyła się do recepcji.

Luke gapił się na jej długie nogi i krągłe, zgrabne

biodra. Miała na sobie narciarki, botki i sztuczne czer-

wone futro z kapturem, który zakrywał jej charakterys-

tyczne włosy. Trzymała czerwone skórzane rękawice.

Co, u licha, zamierzała teraz zrobić? Luke przeniósł

ciężar z chorej nogi na zdrową i postanowił się tego

dowiedzieć. Podszedł do kontuaru i udawał, że prze-

gląda jakąś broszurę, a jednocześnie słuchał rozmowy

Alexandry z recepcjonistą, dotyczącej wynajęcia śnież-

nego skutera. Uśmiechnęła się do tego mężczyzny, a

potem ruszyła do wyjścia, w kierunku wypożyczalni.

Luke szedł za nią w bezpiecznej odległości. Alexandra

przywitała się z operatorem, przeszła się wzdłuż szeregu

skuterów i wybrała jedną z maszyn. Machnęła ręką, nie

życząc sobie żadnych instrukcji, i po chwili już jej nie

było. Luke zerknął na zegarek. Trzecia. Trochę późno,

żeby pójść za nią, ale tysiąc dolców to sumka nie do

pogardzenia, a w aparacie zostało jeszcze pół filmu. Parę

zdjęć panny Beck na tym skuterze wystarczy, żeby

uszczęśliwić Joe'ego.

Zbliżył się do stanowiska, złożył podpis i zapłacił za

swoją maszynę.

-Wie pan, jak to obsługiwać? - zagadnął operator.

Tak - odparł Luke. Wyjął z torby aparat, poprawił

obiektyw i przewiesił pasek przez klatkę piersiową.

-Zna pan tę kobietę? - zapytał mężczyznę i skinął

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

głową w kierunku, w którym zniknęła Alexandra. Operator

wzruszył ramionami.

-W życiu jej nie widziałem.

Płaciła gotówką? - zagadnął Luke.

-A kto chce to wiedzieć?

Luke wyjął z kieszeni dwudziestodolarowy banknot

i pomachał nim przed oczami operatora, który rozejrzał

się i zgrabnie ukrył go w dłoni. Przejrzał swoje papierki

i wyciągnął czek podróżny.

- Nazywa się Jane Martin - powiedział, pokazując

czek Luke'owi.

To, że używała fałszywego nazwiska, nie zaskoczyło

Luke'a.

-Dokąd się skierowała?

Prosto na drogę wokół wzgórza. Mówiłem jej, żeby

się trzymała wyznaczonych szlaków. O tej porze

roku śnieg jest zabawny.

-Zabawny?

No, wie pan, miękki, zdradziecki. Lód pod spodem

topi się za dnia, by znowu zamarznąć nocą. Przez to

nowa warstwa śniegu wyprawia śmieszne rzeczy.

-Na przykład?

Na przykład powoduje obsunięcia. Spodziewamy

się kolejnej burzy śnieżnej. Mówią, że będzie

gwałtowna. Prawdopodobnie ostatnia w tym roku.

Luke spojrzał w górę na niebo. Było błękitne i bez-

chmurne.

-Wcale na to nie wygląda.

Niech się pan nie da zmylić. Jutro, kiedy na ziemi

będzie kilkadziesiąt centymetrów śniegu, przypomni

pan sobie słowa Tony'ego.

- Nazywasz się Tony?

Operator uśmiechnął się.

Tak. Posłuchaj mojej rady i nie zbaczaj ze szlaków.

Wróć, zanim się ściemni, to nic ci się nie stanie.

1. Dzięki.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Luke uruchomił silnik i ruszył drogą, którą pojechała

Alexandra. Zobaczył ją po kilku minutach. Wprawnie

Szusowała po swoim szlaku.

Światło było odpowiednie. Przez wysokie sosny

Sączyły się promienie słońca, które rzucały cętkowaną

poświatę na tor. Luke ostrożnie podniósł aparat i pró-

bował jednocześnie go nastawić i sterować pojazdem.

Procentowały lata wykonywania zdjęć w najdziwniej-

szych pozycjach. Jednakże z tej odległości nie mógł

stwierdzić z całą pewnością, że to ona. Musiał pod-

jechać bliżej, toteż przyśpieszył obroty silnika. Alexan-

dra oddalała się od niego coraz bardziej, dając nieroz-

ważny popis swoich umiejętności. Luke koncentrował

Się na dotrzymywaniu jej tempa i na razie nie mógł

hawet marzyć o zdjęciach. Po mniej więcej trzydziestu

minutach zorientował się, że dziewczyna przecięła las )

jedzie w górę na północ. Zatem zboczyła ze szlaku, h

on... podążał w ślad za nią.

Mrucząc przekleństwa, podjechał do Alexandry tak

blisko, jak pozwalała mu na to odwaga. Musiała usły-

szeć jego pojazd, gdyż odwróciła się i na pewno go

zauważyła. Potem zwiększyła prędkość i skręciła w

prawo.

Alexandra Beck obejrzała się przez ramię. Najpierw

myślała, że coś sobie uroiła, ale nie, ten mężczyzna

wyraźnie ją śledził. W normalnych okolicznościach

zlekceważyłaby ten fakt. Jako osoba urodzona i wy-

chowana w Nowym Jorku, bynajmniej nie była bojaźliwa.

Ale okoliczności nie były normalne. Ukrywała się i nie

Chciała, żeby ją znaleziono. Oczywiście, chodziło jej 0

prasę, ale jeszcze bardziej o ojca. Z doświadczenia

Wiedziała, że chociaż mógł ją śledzić przedstawiciel

prasy, to jednak za całą sprawą kryje się raczej ojciec.

Tata zapewne znajdował się teraz w trzecim stadium

ataku. Potrzebował jeszcze co najmniej tygodnia na

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

ochłonięcie, zanim ona mogłaby spróbować nawiązać

z nim kontakt. Urządzali sobie sceny od dawna, ilekroć

ośmieliła się mu sprzeciwić, ale wiedziała, że ich kłótnia

przepełniła kielich goryczy.

Victor Beck zaplanował ten ślub do najmniejszego

szczegółu. Nawet nie chciała myśleć, ile kosztowała

uszyta przez włoskiego projektanta suknia ślubna.

Ucieczka na dwa dni przed wielkim wydarzeniem w

karierze ojca, który na jej punkcie miał bzika, wy-

starczyła, by zapłonął gniewem i zniszczył siebie oraz

wszystko, co żyje w promieniu dziesięciu mil.

Alex wzięła głęboki oddech i postanowiła uciec od

tajemniczego mężczyzny. Mknęła owiewana wiatrem, by

skręcić na północ, a jednocześnie wracała myślami do

ślubu, z którego zrezygnowała. Oczywiście, nie miała

wyboru. Po prostu nie mogła przez to przebrnąć, chociaż

wszyscy twierdzili, iż to byłoby dla niej najlepsze. Nie

mogła nawet pomimo faktu, że ślub przypieczętowałby

wielką fuzję, która fascynowała rekiny z Wall Street.

Nawet za względu na tatę, który pragnął tego ponad

wszystko.

Zbliżał się dzień ślubu i Alexandra wpadała w coraz

większą panikę. Przyjaciółki mówiły jej, że strach w

takich przypadkach jest czymś zupełnie normalnym. Ale

ona znała rzeczywisty powód: za nic w świecie nie

umiała sobie wyobrazić, że będzie leżała naga i

kochała się z Justinem Farrellem. Gdyby publicznie się

do tego przyznała, ludzie ryczeliby ze śmiechu. Ona,

Alexandra Beck, znana na całym świecie rozpustnica,

która ponoć posiadała tuziny kochanków w kraju i za

granicą, bała się iść do łóżka z czarującym,

dystyngowanym, eleganckim, ale niestety niemłodym

Justinem Farrellem? Doszła do wniosku, że byłoby to

zabawne dla wszystkich osób, które sądziły, że ją

znają. Przykry aspekt całej sprawy polegał na tym, że

nikt jej nie znał.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Prawdę mówiąc, lęk nie miał tu nic do rzeczy.

Tęskniła za mężczyzną, który roznieciłby jej skrywaną

namiętność. A stary Farrell nie nadawał się do tego.

Och, na pewno by się starał, gdyby zgodziła się za

niego wyjść. Ale ojciec usidlił ją w trudnym okresie jej

życia, tuż po niepowodzeniu w szkole pielęgniarskiej.

Musiała pożegnać się z jedynym marzeniem, które coś

dla niej znaczyło. Wtedy dała za wygraną i

podporządkowała się decyzji ojca, gdyż tak było

najprościej. Jednakże rzeczywistość uświadomiła jej,

że musi odzyskać kontrolę nad swoim życiem. Po-

trzebowała czasu na obmyślenie nowego planu.

I dokonała tego. Pomysł fundacji zrodził się nagle,

jakby inspirację zesłał jej Bóg. Kiedy ugruntował się w

świadomości, zrozumiała, że właśnie o to jej chodziło

przez całe życie.

W przeciwieństwie do ojca, Alexandry nie interesowa-

ło robienie pieniędzy. Gorliwie pragnęła służyć innym

ludziom i rozpoczęcie nauki w szkole pielęgniarskiej

stanowiło krok w tym kierunku. Może nie potrafiła

pomóc pojedynczym osobom, ale z pewnością zdołałaby

to uczynić na większą skalę.

Doprawdy, to było takie proste, aż dziw, że nie wpadła

na ten pomysł wcześniej. Pieniędzy miała dużo, bardzo

dużo. Korzystała z funduszu powierniczego swoich dzia-

dków, nie wspominając o rozmaitych bezdzietnych ciot-

kach i wujkach, którzy również uczynili ją jedyną

spadkobierczynią.

Tak, fundacja rozdzielająca stypendia godnym zaufa-

nia organizacjom i grupom, które pomagałyby mniej

zamożnym ludziom, stanowiła właściwą odpowiedź na

rozterki Alexandry Beck. I ona by nią zarządzała. Miała

wybitne zdolności organizatorskie - co do tego wszyscy

się zgadzali. Dzięki działalności charytatywnej zdobyła

również ogromne doświadczenie i teraz wreszcie mogła-

by wykorzystać tę wiedzę.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Próbowała porozmawiać na ten temat z ojcem, ale,

jak zwykle, puszczał jej słowa mimo uszu i całkiem ją

ignorował. Ponawiane próby przekonania go, że ma

poważne zamiary, okazały się daremne. Dała za wy-

graną. Skoro podjęła decyzję, pragnęła możliwie szyb-

ko ją zrealizować, ale Victor miał taką obsesję na

punkcie ślubu, że nie pozwolił jej dojść do słowa.

Najlepszym sposobem zwrócenia na siebie uwagi ojca

było zniknięcie i Alex tak właśnie zrobiła. Była gotowa

wrócić, ale nie miała ochoty stanąć przed obliczem ojca.

Ucieczka od Victora Becka nie zostałaby potraktowana

pobłażliwie. Alexandra Beck od początku wiedziała, że

zostanie odszukana, jeśli nie przez ojca, to przezpaparaz-

zich, którzy wywęszą ją jak psy gończe.

Zerknęła przez ramię. Niech go diabli! Doganiał ją.

Była mistrzem w jeździe na nartach i na skuterze

śnieżnym, toteż irytowało ją, że nie potrafi się wymknąć

temu mężczyźnie - kimkolwiek był. Ze zdwojonym

impetem, powodowana złością, przyśpieszyła na tyle, na

ile pozwalał rozsądek, zboczyła ze szlaku i pojechała

w górę przez las.

Dokąd jedzie ta głupia kobieta? zapytywał siebie

Luke, podążając za nią w gęsty sosnowy zagajnik. Czyż

nie otrzymała tych samych instrukcji, które i on dostał od

operatora? Spojrzał przez ramię. Wyraźnie zboczyli z

głównego szlaku, wjeżdżali coraz wyżej i wyżej.

Zawahał się, pomyślał, że powinien darować sobie ten

pościg. Zależało mu na autentycznych zdjęciach, ale nie

chciał przestraszyć Alexandry, gdyż mogłaby zrobić

jakieś głupstwo. Z powodu gęstniejącego lasu, który

stanowił doskonałą osłonę, Luke nie widział już dziew-

czyny. Jechał po śladach, które zostawiał w śniegu jej

pojazd, i natychmiast zauważył, że panna Beck zatacza

łuk, by niemal niedostrzegalnie zawrócić w kierunku

głównego szlaku. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Po-

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

stąpiła sprytnie, wyprowadzając go w góry; miała na-

dzieję, że kiedy on straci ją z oczu, uda jej się go

przechytrzyć.

Niestety, nie zdawała sobie sprawy z tego, kto ją goni.

Pobierał nauki od doświadczonych partyzantów w opano-

wanych przez nich dżunglach. Nie mogła się z nim

równać, chociaż była inteligentna. Luke skręcił w lewo

i przeciął las z prędkością, która byłaby niebezpieczna

nawet w idealnych warunkach, lecz teraz, kiedy zapadał

zmierzch, a na każdym zakręcie znajdowały się prze-

szkody w postaci ogromnych sosen, wydawała się przeja-

wem obłędu.

Ale ten manewr opłacił się. Luke przyhamował jakieś

trzydzieści metrów za dziewczyną, chowając się przed

nią w sosnowym zagajniku. Wydawało mu się, że ma

mnóstwo czasu. Wyjął aparat spod kurtki i wycelował

obiektywem w teren, po którym zjeżdżała z maksymalną

prędkością Alexandra. Skończył film w kilkanaście se-

kund. Był bardzo zadowolony z wykonanej tego dnia

roboty. Wyciągnął zwiniętą rolkę z aparatu, włożył ją do

cylindrycznej osłonki i schował do kieszeni. Zaczął

wpychać swój sprzęt do torby. Nie był przygotowany na

ostrzegawcze dudnienie za plecami i rozdzierający ryk,

który mu towarzyszył. Z początku myślał, że to maszyna

Alexandry tak hałasuje, ale jedno spojrzenie na górę

pozwoliło mu zrozumieć rzeczywisty powód.

Zobaczył, że wprost na niego spada lita warstwa

śniegu. Wyostrzony latami ciężkiej zaprawy instynkt

kazał mu upuścić torbę i uruchomić swój pojazd. Roz-

paczliwie uciekając przed lawiną, Luke skręcił w kierun-

ku Alexandry Beck. Przegonienie dziewczyny pochłonę-

ło kilka cennych sekund. Musiał użyć całej swojej siły,

by za pomocą prawego ramienia wciągnąć ją na swój

skuter, a jednocześnie nie wywrócić pojazdu.

Alexandra dała się zaskoczyć. Szaleniec, który ją

śledził, teraz chyba próbował ją porwać. Zapewne był

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

jednym z wrogów jej ojca, fanatykiem, który zamierzał ją

przetrzymywać dla okupu albo w innym, gorszym celu.

Walczyła z nim, wierzgając i krzycząc wniebogłosy.

Kiedy chwycił ją za nadgarstek, przechyliła się i gryzła go

dopóty, dopóki jej nie puścił. Furia w oczach Alex

kontrastowała z jego przestraszonym spojrzeniem. Zno-

wu wyciągnął ku niej ręce, próbując ściągnąć ją ze

skutera. Za nic w świecie nie chciała mu na to pozwolić.

Trzymała kierownicę w stalowym uścisku, przez co

skutery sunęły obok siebie, potęgując zagrożenie.

- Nie widzisz, co się dzieje? - wrzasnął z całych sił

Luke, ale zagłuszał go ryk dwóch silników i histeryczny

krzyk dziewczyny. - No puść, głupia!

Ponownie ją schwycił, tym razem za rękaw. Alex

uwolniła się z jego uścisku i odjechała w prawo. Słyszała,

że mężczyzna coś wykrzykuje, ale nie miała odwagi

skręcić albo zwolnić. Bóg jeden wiedział, dlaczego ten

człowiek ją ścigał. W każdym razie nie zamierzała

poddawać się bez walki.

Luke nie mógł uwierzyć, że panna Alex jest taką

idiotką. Gdzież ona miała mózg? Czyżby niczego nie

widziała ani nie słyszała? Wyprzedził ją w momencie,

gdy dosięgnęła ich lawina. Nie było czasu na subtelności.

Wiedział, że jeśli natychmiast czegoś nie zrobi, zostaną

w kilka sekund pogrzebani żywcem. Decyzję należało

podjąć w ułamku sekundy. Rzuciwszy pożegnalne spoj-

rzenie na aparat, skoczył głową do przodu, na plecy

Alexandry, i wreszcie ją złapał.

Alex zauważyła lawinę dokładnie w momencie ataku

Luke'a. Jej skuter przewrócił się na bok, a jego pasażera

wie zostali zrzuceni na zbocze. Pojazd jeszcze przez

chwilę się kręcił, a potem całkowicie pochłonęła go

; lawina. Luke trzymał Alex w pasie, próbując, z mizernym

l skutkiem, przyjąć na siebie siłę upadku. Ich splecione

i ciała bezwładnie staczały się w kierunku zamarzniętej

'i otchłani.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Wreszcie zatrzymali się. Dookoła panowała zupełna

cisza.

Pierwszy otworzył oczy Luke. Był oszołomiony, z

trudem łapał oddech. Wyciągając szyję, wypatrywał

obu pojazdów śnieżnych. Przepadły. Podobnie jak wszys-

tko inne. Za ich plecami rozciągał się nowy świat,

całkowicie biały, pozbawiony jakichkolwiek oznak ży-

cia. Nie było tu żadnych drzew, krzewów czy przemyka-

jących zwierząt. Niczego. Tylko śnieg.

Luke zachłysnął się rozrzedzonym powietrzem. Nie

miał pojęcia, gdzie się znaleźli i jak zdołają się z tego

miejsca wydostać. Był pewien tylko jednej rzeczy: nie

było drogi powrotnej.

ROZDZIAŁ DRUGI

Luke podniósł się na łokciach i popatrzył na kobietę,

która pod nim leżała. Wyglądała na przemarzniętą. Chciał

sprawdzić puls Alex, lecz jego ramiona były uwięzione

pod plecami dziewczyny, a poza tym bał się, że nie-

ostrożnym ruchem dodatkowo uszkodzi złamane kości

- swoje lub jej. Dlatego zębami rozpiął Alex kołnierzyk

i przycisnął wargi do jej szyi, by wyczuć puls.

Kiedy dotknął zimnymi ustami jej miękkiej skóry,

poczuł, że przechodzą mu po grzbiecie ciarki. Miała w

sobie tyle życia i ciepła. Dotyk jej ciała nagle aż

zanadto wyraźnie uświadomił mu, w jakiej leżą pozy-

cji.

W umyśle błysnął mu obraz nagiej Alex, biorącej

ciepłą kąpiel. Szybko, ale ostrożnie, żeby nie zrobić jej

krzywdy, odsunął się. Fatalnie, że zostali uwięzieni po

tej stronie góry. Co gorsza, przypomniał sobie, że przez

ten szalony pościg nie zdąży na samolot.

Łagodnie rozluźnił uścisk i położył Alex na miękkiej

poduszce ze śniegu u stóp drzewa. Śnieg padał coraz

mocniej. Luke wiedział, że jeśli szybko nie znajdą

jakiegoś schronienia, czeka ich pewna śmierć.

Ta myśl nie budziła w nim przerażenia. Już wiele razy

zaglądał śmierci w oczy. Ale czuł złość. Śmierć w obronie

jakiejś sprawy czy przekonania, albo przynajmniej z

określonego powodu, byłaby usprawiedliwiona, ale

zginąć w wyniku zwariowanego pościgu za zwariowaną

panienką z wyższych sfer - dla pieniędzy - taka śmierć

zasługiwała wyłącznie na pogardę.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Zaczął tupać nogami, żeby pobudzić krew do szyb-

szego krążenia, i wepchnął ręce do kieszeni.

- Głupota - powiedział głośno. - Absolutnie, zdecy

dowanie najgłupsza rzecz, jaką zrobiłeś w swoim żałos

nym życiu.

Alex otworzyła oczy i widziała tylko ciemne plamy.

JKtoś coś mówił, ale nie rozumiała ani słowa, gdyż

słyszała tylko dudnienie w uszach. Kręciło jej się w gło-

wie, była zdezorientowana i wcale nie miała pewności,

czy wszystko jest z nią w porządku. Czekała, aż znikną

plamy przed jej oczami, a następnie powoli, z maksymal-

ną ostrożnością, odwróciła głowę w kierunku, z którego

dobiegał głos. To był on. Szaleniec, który ją zaatakował.

W pierwszym odruchu chciała się poderwać i uciec, ale

uznała, że nie zdoła go przegonić. Gdzieś czytała, że

takich nieobliczalnych ludzi należy traktować bardzo

uprzejmie. Pomyślała, że przyjdzie jej to bez trudu. Od lat

radziła sobie w taki sposób z ojcem.

Podparła się łokciami i usiadła. Przedtem upewniła się,

że dzieli ją odpowiednia odległość od tego człowieka, na

wypadek, gdyby znowu spróbował się na nią rzucić. Ten

manewr nie uszedł jego uwagi i odwrócił się do niej.

Przypatrywali się sobie przez dłuższą chwilę. Miał

brązowe oczy o odcieniu whisky i wprost przeszywał ją

wzrokiem. W pierwszej chwili przyszło jej do głowy, że

ten mężczyzna nie wygląda jak maniak - ale przecież

nawet nie wiedziała, jak taki człowiek wygląda.

Nic ci się nie stało? - zagadnął. Mówił niskim,

chrapliwym i zatroskanym głosem.

Kim jesteś? - zapytała. Postanowiła nie silić się na

uprzejmy ton.

Facetem, który uratował ci życie.

Uratowałeś mi życie? -Więc sądzisz, że to

właśnie robiłeś?

1. Tak. A myślisz, że co próbowałem zrobić?

1. Zaatakować mnie, porwać, zabić.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Luke wydał z siebie odgłos, który miał być śmie-

chem.

1. Niezupełnie o to mi chodziło. Jak się czujesz?

1. Kręci mi się w głowie.

1. Nic dziwnego. Straciłaś przytomność.

Zgiął prawą nogę i przesuwał ją do przodu oraz do tyłu,

rozcierając kolano. Alexandra miała mętlik w głowie, ale

nie traciła czujności. Mężczyzna wydawał się całkowicie

normalny. No, jeśli nie zwracało się uwagi na nietypową

fryzurę - jego jasnobrązowe włosy były długie z tyłu i

krótkie z przodu - i jednodniowy zarost.

Alex powoli wstała. Oparła się o pień drzewa i otrzepa-

ła ze śniegu.

- Przed czym mnie ratowałeś? I jak się tu znalazłam?

Jeśli nie masz nic przeciwko moim pytaniom...

Luke zerknął na nią przez ramię. Nawet teraz, gdy

miała potargane włosy i piekielnie musiała ją boleć

głowa, wyglądała świeżo i pięknie. Te miodoworude

włosy po prostu spływały falami na jej ramiona. Była

niesłychanie ponętna.

Ale dlaczego ogarniały go takie myśli?

Przeniosłem cię. Nie widziałaś lawiny? -

zapytał, by zmusić umysł do zajęcia się

bieżącymi sprawami.

Tak, i w porę usunęłabym się z drogi, gdybyś

mnie nie zaatakował.

1. Wcale tego nie zrobiłem...

Ich uwagę odwrócił jakiś szmer za krzakami. Luke

rozejrzał się dookoła, próbując zlokalizować źródło

dźwięku. Nie umiał stwierdzić, co to był za hałas, ale

wiedział, że nie powinni tu zostać. Znowu ogarnął go

gniew, w równym stopniu na siebie, co na Jej Wysokość,

bo to przez nią wpakował się w to wszystko.

- Możesz chodzić? - zagadnął.

Alex skinęła głową. Nie miała pojęcia, jakie zwierzę

włóczy się w tej okolicy, ani też nie pragnęła się tego

dowiedzieć.

• BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Będziemy musieli pójść w górę - oznajmił,

pokazując las wysokich sosen. - Jeśli dopisze

nm szczęście, może znajdziemy jakąś chatę.

Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł -

oświadczyła z przekonaniem Alex. - Lepiej

zawróćmy w stronę szlaków. Tylko tam może

nas odnaleźć ekipa ratunkowa.

1. Ekipa ratunkowa? Czy mówisz poważnie?

- Oczywiście. Na pewno już nas szukają, nie sądzisz?

Luke potrząsnął głową.

Nie, nie sądzę. Przede wszystkim od naszego

wyjścia nie upłynęło jeszcze dużo czasu. Po

drugie, pada śnieg... Chyba to zauważyłaś.

1. Zauważyłam, panie...

Stratten. Luke Stratten - powiedział i czekał na

jakiś znak, że został rozpoznany. Nic takiego nie

nastąpiło. I dobrze. O jeden problem mniej,

pomyślał.

Rusz głową, kobieto. Jeśli nie jesteśmy w stanie

zejść szlakiem, oni nie zdołają pojechać nim w

górę.

Nazywam się Alexandra - przerwała mu

wyniośle i zaraz ugryzła się w język. Za późno

przypomniała sobie, że powinna używać swojego

pseudonimu. Pomyślała jednak, że teraz nie ma

to już znaczenia. Jak tylko wróci do kurortu,

sama zadzwoni do ojca. Zrobiła krok w kierunku

Luke'a, położyła rękę na biodrze i postarała się

zwrócić na siebie jego uwagę.

1. Wiem, że nie zdołają wejść szlakiem. Ale mogą

użyć helikoptera.

Z pewnością to zrobią. Ale nie dzisiejszego

wieczoru. Już się ściemnia i znowu zaczyna padać

śnieg. Rób jak uważasz, ale ja wspinam się w

górę.

Co za niemiły człowiek, pomyślała. Pomimo nieregu-

larnych rysów był całkiem przystojny i, sądząc po

szerokości klatki piersiowej, zdecydowanie dobrze zbu-

dowany, ale stanowczo zbyt uparty jak na jej gust.

Patrzyła, jak gramolił się między sosnami. Podmuch

wiatru wsadził jej swój lodoway palec za kołnierz

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

i zmroził szyję. Straciła mężczyznę z oczu, ale wciąż

słyszała chrzęst jego butów na śniegu.

Miał rację: zaczynało się ściemniać. Może nie mylił

się także w kwestii helikoptera. A pomoc nie musiała

nadejść już tego wieczoru. Ta myśl podziałała na nią

otrzeźwiająco.

Gramoliła się pod górę za towarzyszem niedoli, ale ten

posuwał się zbyt szybko i nie mogła go dogonić.

- Chyba nie zamierzasz mnie tu zostawić, prawda?

- krzyknęła.

Luke wyraźnie słyszał jej wołanie, ale nie przerywał

wspinaczki. Musiał przyznać, że myśl wyrażona przez

Alex wydała mu się kusząca z oczywistych względów.

Ale górę wzięło w nim sumienie. Z minuty na minutę

robiło się coraz ciemniej. Ktoś taki jak ona nie miałby

szansy, zważywszy na zimno i dzikie zwierzęta.

Odwrócił się i spojrzał w dół. W labiryncie sosen

ledwo dostrzegał jej postać. Dotknął rolki filmu w kiesze-

ni i westchnął w poczuciu frustracji. Czy mu się to

podobało, czy nie, ugrzązł. Pomyślał o tym, jak reaguje na

tę dziewczynę, i zganił siebie w duchu. Nie miał ochoty

dumać o spędzeniu nocy z Alexandra Beck, nawet w

najlepszych warunkach. Jednakże bez względu na to, co

sądził o takich kobietach jak ona, nie mógł jej

zostawić.

Przystanął i czekał. Kiedy się do niego zbliżyła,

wyciągnął rękę i pomógł jej przejść przez zwalony pień.

- Dzięki - wydyszała.

Mruknął coś w odpowiedzi, a potem obrócił się i

znowu zaczął się gramolić pod górę. Od tej wspinaczki

jeszcze bardziej bolała go noga, co bezskutecznie próbo-

wał ukryć.

Co się dzieje? - zagadnęła Alexandra.

1. Moje kolano - odparł.

1. Zraniłeś się, kiedy spadaliśmy?

1. Nie.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Znowu zaczął iść, przystając po każdym kroku. Alex

obserwowała jego niezdarne ruchy. Chyba nie mogła

liczyć na to, że wydobędzie od niego więcej informacji.

No, ale trudno. Kiedy znajdą jakieś schronienie, będzie

musiał z nią porozmawiać.

Brnęli przez śnieg, który sięgał im do kostek i padał

z coraz większą intensywnością. Luke chwycił Alex za

ramię i pomagał jej iść. Musieli narzucić sobie szybsze

tempo.

1. Głupie - mruknął do siebie.

Co jest głupie? - zapytała Alex.

1. To, że utkwiłem tutaj. Z tobą.

1. W pojedynkę byłoby lepiej?

1. Gdybym był sam, nie znalazłbym się tutaj.

Jesteś tutaj z mojego powodu? - zapytała. - A

więc jednak śledziłeś mnie.

Luke był zadowolony, że nie mogła widzieć jego.

twarzy.

Wcale ciebie nie śledziłem. Już ci mówiłem, że

cię ratowałem.

1. Ale przedtem. Śledziłeś mnie. Widziałam

ciebie.

1. Dlaczego miałbym cię śledzić?

1. Ze względu na to, kim jestem.

1. A kim jesteś?

1. Alexandra Beck.

Luke szedł dalej, ani na chwilę nie przerywając

rytmicznego marszu.

- Tak? I co z tego?

Alex chwyciła go za ramię i osadziła w miejscu.

- Chcesz mi wmówić, że nie wiesz, kim jestem?

- zapytała.

1. Jesteś sławna czy jak?

1. Ty chyba żartujesz.

1. Nie. Powiedz mi. Długo przebywałem poza

krajem.

1. Gdzie? - zagadnęła nieco sarkastycznym tonem.

- Na Syberii?

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Luke uśmiechnął się szeroko. Bez wątpienia była

zadziorną istotką.

1. Coś w tym rodzaju.

Jestem córką Victora Becka.

1. O nim rzeczywiście słyszałem.

1. Tak myślałam.

1. Ale to nie znaczy, że cię śledziłem - dorzucił.

1. W takim razie zaatakowałeś mnie?

1. Wcale nie!

Powoli przysunął się do Alex, a ona się cofnęła. Była

wysoka. Luke był wyższy. Zdecydowanie nad nią góro-

wał wzrostem. Pogroził jej pięścią.

- Kto kogo zaatakował?

W półmroku Alex ledwo dostrzegała ślady zębów na

jego skórze, ale wspomnienie o tym incydencie wróciło

do niej w całej jaskrawości.

1. Och. No tak, cóż. Przepraszam. Myślałam...

Dajmy już temu spokój - powiedział i machnął

ręką. Kontynuował wspinaczkę, tupiąc nogami

po to, by

pobudzić krew do lepszego krążenia. Wiedział, że dziewczy-

na idzie za nim, gdyż słyszał chrzęst śniegu pod jej butami.

Po pewnym czasie dotarli do czegoś w rodzaju podestu. Luke

zatrzymał się. To była droga. Wąska, przykryta kilkudziesię-

ciocentymetrową warstwą śniegu, ale jednak droga. Wziął

głęboki oddech. Podparłszy się pod boki, przeniósł ciężar

ciała na zdrową nogę i zrobił obrót o sto osiemdziesiąt stopni.

Zanim zobaczył obiekt, usłyszał sapanie Alexandry. To

coś przypominało widmo i stało tak blisko, że omal na nie

nie wpadli. Śnieg był teraz gęstszy i Luke przetarł oczy, żeby

się upewnić, iż nie ma halucyncji. Nie miał. Stał przed nim

prawdziwy domek, a ściślej: małe schronisko dla narciarzy.

Niezbyt duże ani okazałe, ale solidnie zbudowane.

Luke rzucił się do drzwi od frontu resztkami drzemią-

cej w nim energii. Podważył klamkę i był przyjemnie

zaskoczony, że drzwi otworzyły się bez specjalnego

trudu. Miał szczęście, bo przecież zostało mu niewiele sił.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Domek składał się tylko z jednego pomieszczenia, a

kręte schodki z kutego żelaza prowadziły na stryszek,

który służył za sypialnię. W rogu, obok małej kuchni,

stał okrągły stół i dwa krzesła, a przed kominkiem

znajdował się mały fotel wyplatany z trzciny i krzesło.

Luke doszedł do wniosku, że właściciel zaszywa się

tutaj na weekendy. Domek nie był luksusowo

urządzony, ale z pewnością zapewniał wszelkie

wygody. Luke nacisnął kontakt. Nic się nie zmieniło.

Elektryczność została wyłączona.

Alex stała na środku pokoju, podczas gdy Luke

dokonywał przeglądu inwentarza. Za schodkami odnalazł

małą, ale funkcjonalną łazienkę. Odkręcił kran. W po-

rządku. Właściciele nie wyłączyli wody. Skoro zbliżała

się wiosna, nie było potrzeby martwienia się o zamarz-

nięte rury. Luke wrócił do głównego pomieszczenia i

popatrzył na Alex.

- Mamy szczęście - oznajmił.

Skinęła głową, zbyt przemarznięta, by móc coś od-

rzec. W pierwszym odruchu Luke miał ochotę położyć

ręce na jej ramiona i przygarnąć ją do siebie, ale nie

był pewien, kto kogo by rozgrzewał. Zamiast to zrobić,

odwrócił się do niej plecami. Przy przeciwległej ścianie

znajdował się kominek. Luke z radością przekonał się,

że skrzynia na drewno jest w połowie zapełniona. Na

dzisiaj starczy, pomyślał, a potem przystąpił do

rozpalania ognia. Usiadł na podłodze i ogrzewał

dłonie, kiedy zaczęły trzaskać płomienie.

- Mmm, jak miło - powiedziała Alex, stając za jego

plecami. Luke odwrócił się na dźwięk jej głosu. Usiłował

nie zwracać na nią uwagi, ale kiedy przeniknęło go

rozkoszne ciepło ognia, przestał ze sobą walczyć i spoj

rzał na nią. Uciążliwa wspinaczka i zimne powietrze

zabarwiły jej policzki na różowy kolor. Uśmiechnęła się

do niego, a w jej dużych brązowych oczach lśniło

szczęście z powodu znalezienia dachu nad głową. Nawet

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

teraz, kiedy była rozkojarzona, obolała i prawdopodobnie

ogromnie zmęczona, prezentowała się atrakcyjnie. Od-

znaczała się naturalną, zdrową urodą. Lukę poczuł, że

w jego organizm wstępuje nowy rodzaj ciepła. Niebez-

pieczny.

Kiedy się podnosił, kolano odmówiło mu posłuszeńst-

wa.

- Elektryczność jest wyłączona - powiedział, cho

dząc po pokoju. W pomieszczeniu panowała ciemność,

jedynym źródłem światła był ogień w kominku.

Alex rozejrzała się po pokoju.

;

- Gdzieś tutaj są

świece - powiedziała. - Widziałam ^je jeszcze minutę

temu. ,* Po chwili znalazła świece i zapaliła jedną z

nich.

Nie o światło się martwię - oświadczył Luke i

wskazał grzejnik przy ścianie. - Ten system jest

albo na energię elektryczną, albo na gaz

propanowy. Na razie nie wiem, sprawdzę to jutro.

Na dzisiejszy wieczór - dorzucił, wyciągając rękę

w kierunku kominka - to jest nasze jedyne źródło

ciepła. - Na zewnątrz zawył wiatr, jakby

akcentując jego słowa.

Jeżeli chcemy się rozgrzać, będziemy musieli

spać przy kominku - zakończył, po czym wspiął

się po spiralnych schodkach na poddasze.

Łóżko było duże i wydawało się całkiem

wygodne, ale nie zauważył żadnej pościeli, tylko

goły materac przykryty kołdrą z kawałków

materiału i kilka poduszek. Najwyraźniej

właściciele zamknęli domek na sezon albo

przynajmniej do lata.

Uwaga! - zawołał. Ściągnął materac z łóżka

i wytaszczył go z poddasza. Alex odskoczyła,

kiedy materac przechylił się i z głośnym

pacnięciem wylądował na zakurzonej podłodze.

Po chwili to samo stało się z dwiema

poduszkami. Zanim zdążyła zareagować, Luke

był już na dole, przesuwał wyplatane z trzciny

meble i rozkładał materac przed kominkiem. Na

koniec przykrył go kołdrą.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

1. No - stwierdził. - To powinno wystarczyć.

1. Powinno wystarczyć do czego? - zapytała.

Luke zerknął na dziewczynę. Stała z rękami opar-

tymi na biodrach i patrzyła na niego nieufnym wzro-

kiem.

1. Na łóżko dla nas.

1. Dla nas?

1. Tak. Dla nas.

1. Dla nas? To znaczy dla ciebie i dla mnie?

1. Nie widzę tu nikogo więcej, złotko.

Nie jestem żadnym złotkiem, panie Stratten. I nie

mam zamiaru spać z panem na tym materacu.

Luke rzucił jej gniewne spojrzenie. To on powinien był

się uskarżać na sytuację.

- Rób, jak uważasz - powiedział. Zdjął kurtkę,

ściągnął buty i odpiął guzik dżinsów. Jednym ruchem

westchnął i przymknął oczy.

Co ty właściwie robisz?

Luke otworzył jedno oko.

1. Układam się do snu.

1. Teraz?

- Kobieto, ciemno tu choć oko wykol i tak będzie aż

do rana. Jestem na nogach od świtu. Konam ze zmęcze

nia, a moje kolano boli tak, jakby ktoś wbił w nie gwóźdź.

Ogień dogasa. Na razie jesteśmy bezpieczni i nie mam

ochoty słuchać twojego pyskowania. Kapujesz?

Zamknął oczy i przewrócił się na bok.

- Więc bądź tak uprzejma i też idź spać.

Alex zawrzała. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć,

ale rozmyśliła się. W tej chwili kłótnia z tym kretynem nie

miała sensu. Rozpięła kurtkę i wepchnęła rękawice do

kieszeni. Trzymając przed sobą świecę, ostrożnie prze-

szła do łazienki i szybko się umyła. Przy skąpym

oświetleniu przejrzała dobrze zaopatrzoną apteczkę. Po-

nieważ jej głowę rozsadzał ból, głośno błagała los

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

o aspirynę. Jej prośba została wysłuchana. Przed po-

wrotem do głównego pomieszczenia szybko połknęła

dwie tabletki.

Luke leżał na boku, z twarzą odwróconą od ko-

minka. Alex zdjęła kurtkę i buty, i na palcach podeszła do

materaca. Ciepło ognia rozkosznie ogrzewało zmarznięte

palce. Spojrzała na Luke'a. Zostawił dla niej miejsce na

posłaniu.

Potrząsnęła głową, postanawiając, że nie skorzysta

z jego oferty. Zamiast tego wyciągnęła się na ratano-

wym fotelu i przykryła kurtką. Przymknęła oczy. Po

chwili zaczęło ją boleć każde stłuczenie i zadrapanie,

które spowodował upadek. Fotel był zbyt mały i mu-

siała podkurczyć swoje długie nogi. Kiedy przenosiła

ciężar ciała, jakaś zabłąkana sprężyna wbiła jej się w

plecy. Wspaniale, po prostu cudownie, pomyślała.

Przewróciła się na bok, żeby znaleźć wygodniejszą

pozycję, ale wciąż coś jej przeszkadzało.

Alex przygryzła wargę. Luke ani drgnął. Miejsce,

które dla niej zostawił, wywoływało nieodpartą pokusę.

Cichutko wstała i na palcach zbliżyła się do materaca.

Tutaj, przy kominku, było znacznie cieplej. Powoli,

ostrożnie, położyła się na materacu i gwałtownym ru-

chem naciągnęła na siebie kołdrę. Westchnęła w ciemno-

ści; miękki materac działał jak balsam na jej utrudzone

ciało.

Pomimo że Alex była ogromnie zmęczona, wiedziała,

iż tej nocy nie zmruży oka. Jeszcze nigdy nie znalazła się

w podobnej sytuacji, a już na pewno nie w towarzystwie

takiego mężczyzny.

Leżąc na boku i wpatrując się w ogień, słyszała

nieubłagane walenie śniegu o okienne szyby. Burza

śnieżna rozszalała się na dobre. Luke miał rację. Byli

szczęściarzami i dzisiejszej nocy nic im nie zagrażało.

Zamiast dumać nad swoim losem, powinna była zmó-

wić dziękczynną modlitwę za znalezienie tego miejsca.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Spróbowała odprężyć się i napięcie w jej ciele ustępowało

miejsca potwornemu zmęczeniu. Po kilku minutach

zasnęła. Luke dokładnie wyczuł ten moment. Ciało

dziewczyny zwiotczało, a miękkie, krągłe pośladki prze-

sunęły się w jego stronę. Przykrył kołdrą i ją, i siebie,

wziął głęboki oddech i ciężko westchnął.

No cóż, teraz i on mógł powiedzieć, że spał z otoczoną

niesławą Alexandra Beck. Przysunął się do niej i poczuł

zapach drogich perfum. Przeniknął go dreszcz pod-

niecenia. Pomyślał o rolce filmu w kieszeni kurtki i o tym,

jaka byłaby reakcja Alex, gdyby się o niej dowiedziała.

Nieświadomie przysuwał się do niej centymetr po centy-

metrze i jednocześnie pomyślał, że znalazł się w piekiel-

nym miejscu.

ROZDZIAŁ TRZECI

Alex śniła rozkoszny sen. Był pogodny letni dzień,

a błękitne niebo wprost raziło ją intensywną barwą.

Opadła na miękkie poduszki kanapy i wylegiwała się

w słońcu. Znajdowała się na plaży, gdzie fale pod-

mywały brzeg. Jej rozpaloną skórę pieścił chłodny

wietrzyk, ku któremu wystawiała twarz. Kiedy jednak

chciała przytulić się do poduszki, zdarzyło się coś

dziwnego.

Poduszka zaczęła się poruszać.

Alex bardzo ostrożnie otworzyła jedno oko, a potem

drugie. To, co zobaczyła, potwierdziło jej podejrzenia.

Powietrze wcale nie było ciepłe, lecz lodowato zimne.

Nie znajdowała się na plaży, a jej głowa z pewnością nie

spoczywała na poduszce. Spoczywała na piersi

mężczyzny.

Alex wpadła w panikę, ale tylko na moment. Leżała

obok obcego faceta, ale tłumaczyła sobie, że wszystko

jest względne. Czy naprawdę można było nazwać obcą

osobą kogoś, z kim dzieliło się łoże? Przecież nie

potraktował jej nieprzyjemnie, zachowywał się jak dżen-

telmen. Mimo to zupełnie nie przypominał mężczyzn,

których dotychczas znała. Uznała, że najrozsądniej bę-

dzie trzymać się od niego z daleka, dopóki nie upewni się,

kim jest ten człowiek i jaki ma zawód. Przez dłuższą

chwilę nie poruszała się, usiłując podjąć jakąś decyzję.

Jej zmysły nie pozostały obojętne na zapach nie-

znajomego. Ten człowiek pachniał zupełnie inaczej niż

mężczyźni, których znała. Nie wyczuwało się u niego ani

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

odrobiny wody kolońskiej, niczego sztucznego. Pachniał

jak... hm, jak mężczyzna, który w sumie wcale nie

wydawał się niemiły, ale w zaistniałych okolicznościach

bez wątpienia mógł jej zagrażać.

Alex powoli przechyliła głowę, żeby mu się lepiej

przypatrzyć. Jego klatka piersiowa wznosiła się i opadała

wraz z powolnym, miarowym oddechem. Centymetr po

centymetrze, Alex cicho się od niego odsuwała. Mężczyz-

na nawet nie drgnął i nadal spokojnie oddychał. Właśnie

zamierzała stoczyć się z materaca, kiedy Luke uniósł

nagle ramię i chwycił ją w pasie. Przycisnął ją do siebie,

coś wymamrotał, głośno przełknął ślinę, a potem wes-

tchnął i znowu zapadł w sen.

Alex patrzyła na niego z niedowierzaniem, jej twarz

dzieliło od twarzy mężczyzny zaledwie kilka centymetrów.

Nie wiedziała, czy ma się wyrywać, czy ponowić próbę

wyślizgnięcia się z jego objęć. Wpatrywała się wjego twarz

i usiłowała podjąć decyzję. W świetle dziennym mogła mu

się lepiej przyjrzeć. Miał jasnobrązowe włosy z kilkoma

jaśniejszymi pasmami, gęste i nieco zmierzwione. Wysoko

osadzone kości policzkowe łączyły się z wydatną szczęką,

a w ustach uwagę przyciągała pełna dolna warga.

Twarz mężczyzny wyrażała znużenie życiem i Alex

zastanawiała się nad jego przyczynami. Zmarszczki

wokół oczu wskazywały na to, że czasami się uśmiechał,

chociaż Alex jeszcze go nie widziała w takiej sytuacji.

Przypomniała sobie brązowe oczy, które teraz były ukryte

pod powiekami o najdłuższych, najbujniejszych rzęsach,

jakie kiedykolwiek widziała u mężczyzny, a może nawet

u kobiety.

W sumie musiała zaufać swojemu pierwszemu wraże-

niu. Był bardzo przystojny i naprawdę wydawał się

normalny... cokolwiek by to oznaczało we współczes-

nych czasach. Czyżby mówił prawdę? Może jej nie

śledził, a tylko wybrał się na przejażdżkę i nagle zaszło

coś nieoczekiwanego. Tak czy owak, co za różnica?

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

zapytywała siebie w duchu. Była pewna, że zostaną

uratowani w ciągu najbliższych paru godzin i szybko

zapomną o tym małym interludium.

O dziwo, ta myśl nie sprawiała jej satysfakcji. Leżąc

obok mężczyzny, czuła niepokój, jakby na coś czekała, na

coś nowego, niewyobrażalnego, znajdującego się poza jej

zasięgiem.

Zacisnął ramię wokół niej, przyciągnął ją bliżej siebie.

Deprymowała ją dwojakość uczuć, których doznawała,

kiedy tak leżeli przytuleni. Nie znała go - nie miała

ochoty poznawać - ale coś ściskało ją w żołądku, a serce

biło szybciej niż zwykle. I to leżenie w ramionach

mężczyzny w pewnym sensie ją uspokajało, dawało

poczucie... bezpieczeństwa.

Dziwne, pomyślała. Nigdy nie używała słowa „bez-

pieczeństwo" w odniesieniu do mężczyzn. Uznała tę

myśl za anormalną. Bez wątpienia wszystkiemu była

winna niecodzienna sytuacja skłaniająca ją do nierac-

jonalnych zachowań. Alex próbowała się ruszyć, ale

potem zmieniła zamiar. Nie wiedziała, jak to zrobić,

żeby się nie obudził - albo żeby nie zrobił czegoś

gorszego, zważywszy pozycję, w jakiej znajdowały się

ich ciała.

Luke zdawał się czytać w jej myślach. Jego ręka

zaczęła błądzić po plecach Alex, powoli zbliżając się do

podstawy kręgosłupa. Tam się zatrzymała. Alexandra

pozostała nieruchoma jak głaz, wyczekując na następny

ruch. Ręka Luke'a nie sprawiła jej zawodu. Powoli,

wytrwale, przemieściła się na pośladki, gdzie na chwilę

spoczęła, by pieścić i obejmować te wypukłości.

Poczucie bezpieczeństwa natychmiast zniknęło, ale

jego miejsce zajęło zupełnie inne doznanie. Mężczyzna

miał rozgrzane ciało, promieniował ciepłem, które za-

chęcało do większej bliskości. Na ciele dziewczyny

pojawiła się gęsia skórka. Ciepło ciała Luke'a sączyło się

do wnętrza Alex, a dłoń nie przestawała masować jej

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

bioder. Coś zaczęło dziać się w jej żołądku, nie była

pewna, czy ze strachu, czy z podniecenia.

Ramię miała przygwożdżone, ale zdołała oswobodzić

rękę. Usiłowała odpychać klatkę piersiową mężczyzny,

by w ten sposób go powstrzymać. Był to rozsądny

manewr, ale nie przyniósł żadnego skutku, gdyż napot-

kała ścianę twardych mięśni, które nie ustępowały nawet

na milimetr. Alex położyła dłoń na sercu Luke'a. Jego

miarowe bicie współgrało z biciem jej własnego serca.

Zamknęła oczy i próbowała zdecydować, czy ma

spokojnie leżeć w jego ramionach, w nadziei że Luke po

prostu przewróci się na bok, czy też... kierować się

instynktem i z całej siły uderzyć go kolanem, żeby

natychmiast położyć kres tej sytuacji.

Nie musiała robić żadnej z tych rzeczy. Luke prze-

budził się i przez dłuższą chwilę przypatrywał jej się w

oszołomieniu. Z początku nie mógł się zorientować,

gdzie i z kim przebywa. Budził się już w wielu dziw-

nych miejscach, dlatego teraz nie był kompletnie za-

skoczony. Uświadamiał sobie wszystko stopniowo, po-

czynając od tożsamości kobiety, która obok niego leża-

ła, a kończąc na tym, co obejmował swoją dłonią.

- Przepraszam - powiedział i natychmiast rozluźnił

uścisk.

Alex nie traciła czasu. Wygramoliła się z prowizorycz-

nego łoża, lecz, niestety, nie mogła odejść zbyt daleko.

Obejrzała się na Luke'a. Siedział na środku materaca i

przeczesywał ręką rozczochrane włosy. W niewielkim

pomieszczeniu wydawał się niemal wielkoludem.

Mocno zacisnęła ręce. Niewiarygodnie zdenerwował

jg fakt, że znajdowała się w jednym pokoju z kimś tak

męskim jak Luke Stratten. Tymczasem on wstał, włożył

buty i udał się w kierunku łazienki. Odwróciła się do

niego plecami i obrzuciła wzrokiem kuchnię.

Wstała, podeszła do zlewu, odkręciła kurek i czekała,

aż zleci brudna woda, a jej wzrok powędrował ku

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

ekspresowi*do kawy, który stał na rogu blatu. Oddałaby

teraz wszystko za filiżankę kawy.

- Sprawdź w szafkach - poradził jej Luke, wracając

do głównego pomieszczenia. - Może coś tam jest.

Zbadał swoje kolano. Zdrętwienie nie ustępowało.

Zapewne podczas upadku poniósł większy uszczerbek,

niż sądził. Odczuwał piekielny ból.

Alex znalazła nie tylko nie napoczętą puszkę kawy, ale

także pudełko słonych chrupek, masło orzechowe i kilka

innych puszek z żywnością.

- Przynajmniej nie umrzemy z głodu - zauważył

Luke.

Stał za plecami Alex, która odwróciła się.

Nie będziemy tu aż tak długo, żeby się o to

martwić - powiedziała.

1. Nie?

- Na pewno już wiedzą o naszym zaginięciu.

Luke pokręcił głową i podszedł do okna. Na dworze

nadal sypał gęsty śnieg. Drzewa i krzewy uginały się pod

nie chcianym brzemieniem.

- Spójrz na niebo - powiedział. - Ta śnieżyca

nieprędko ustanie. A dopóki się nie przejaśni, nie wyślą

po nas helikopterów.

Alex przygryzła wargę. Nie podobało jej się to, co

mówił Luke. Przerażała ją perspektywa przebywania z

tym człowiekiem pod jednym dachem. Zbliżyła się do

okna i stanęła obok Luke'a.

Nie moglibyśmy sami spróbować wrócić?

Luke popatrzył na nią z niedowierzaniem.

1. Nie.

1. Dlaczego nie?

1. Ponieważ nie damy sobie rady.

1. Kto tak mówi?

1. Ja tak mówię.

- A co cię do tego upoważnia? - zapytała Alex,

oparłszy rękę na biodrze.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Wiem coś niecoś o szkole przetrwania - odparł

spokojnym głosem, chociaż zaczynała gotować się

w nim krew.

1. Hm, ja też. Może po prostu pójdę sama.

Zepsuta smarkula, pomyślał, nie potrafi i nie chce

pojąć najoczywistszych rzeczy. Fatalnie się złożyło, że

musiał ją śledzić, przy okazji spóźniając się na samolot,

a teraz ugrzązł w górach z tą rozpieszczoną księżniczką,

która prawdopodobnie nie potrafiła nawet zagotować

wody.

Zdenerwowany, odsunął się od niej i nacisnął klamkę.

Drzwi były oblodzone, ale kilka uderzeń pięścią we

framugę wystarczyło, by je otworzyć. Po chwili próg

domku zasypał śnieg.

- Proszę bardzo, panno Beck - oznajmił Luke i wycią

gnął rękę w kierunku drzwi.

Alexandra miała wrażenie, że jej serce, zamarło w

piersi. Nie było żadnego wyjścia, żadnej ścieżki,

niczego. Tylko śnieg. Wszędzie. Przełknęła ślinę, a

potem posłała Luke'owi słaby, przepraszający

uśmiech.

Chyba utkwiliśmy tu na dobre, co? - powiedziała

łagodnie.

1. Teraz już sama widzisz.

1. Na jak długo?

1. Nie wiadomo.

Luke włożył kurtkę i zdjął z tylnej ściany szuflę.

- Co robisz? - zagadnęła Alex.

Zaczął odśnieżać ścieżkę.

- Potrzebujemy więcej drewna. Rozejrzę się dookoła

i sprawdzę, czy nie ma tu gdzieś jego zapasu.

Przez otwarte drzwi napływało bardzo zimne powiet-

rze. W pokoju i tak było już chłodno, ale teraz, kiedy

szalał w nim wiatr, szybko zamieniał się w wielką

lodówkę. Alex dygotała, trzymając w rękach puszkę z

kawą.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

. - Może byś mi pomogła - powiedział Luke, kiedy

przetarł drogę.

- Co mam robić?

, - Na początek dołóż drewna do ognia. Użyj reszty

kłód, które leżą w tamtej skrzyni.

Cofnął się, żeby zamknąć za sobą drzwi.

1. I zrób kawę.

1. Zrobić...?

Ale Luke zdążył już zniknąć za drzwiami. Alex

popatrzyła na puszkę kawy i westchnęła.

- Ciekawe, jak mam to zrobić.

Oczywiście umiała zaparzyć kawę, ale pod warun-

kiem, że miała do dyspozycji dzbanek, kuchenkę albo

ekspres do kawy, a nie tylko puszkę i ogień w kominku.

Postanowiła jednak, że musi sobie jakoś poradzić, i za-

częła przetrząsać szuflady w poszukiwaniu otwieracza do

puszek.

Luke energicznie wymachiwał łopatą, pomimo że

bolały go mięśnie po spędzeniu nocy na niewielkim

materacu w niewygodnej pozycji. Jego umysł pracował

na przyśpieszonych obrotach, trawiły go myśli, które w

ogóle nie miały ze sobą związku. Myśli o utraconym

sprzęcie, o zleceniu, którego nie można wykonać, a prze-

de wszystkim myśli o Alex.

Przystanął i oparł się o róg domku. Spał niewiele, gdyż

Alex przez całą noc napierała na niego swoim ciałem.

Zapadał w drzemkę, a kiedy się budził, czuł jej nogę na

I swoim udzie i ramię, które Alex przyciskała do jego

l' piersi. Wyglądało na to, że panna Beck sypia niespokoj-

| nie.

i Ta pozycja była bardzo niewygodna i... szalenie '

niepokojąca. Przypisywał dziewczynie wiele cech - ze-

psucie, brak wytyczonego celu, egoizm - lecz mimo

wszystko nie mógł zaprzeczyć, że bardzo go pociągała.

Przez długi czas nie łączył go z nikim żaden znaczący

związek. Tylko raz w życiu omal się nie zaręczył, ale to

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

działo się przed wieloma laty, w college'u, kiedy był

jeszcze naiwnym młodzieńcem.

Kiedy wybrał swój zawód, wszystko uległo zmianie.

W jego życiu nie było miejsca na poświęcenie się

jakiejkolwiek kobiecie. W decydującym momencie oka-

zywało się, że nawet te najbardziej wyzwolone pragną

domku na wsi z białym płotem, podczas gdy jemu

zależało tylko na tym, żeby móc wyjeżdżać i relac-

jonować najbardziej aktualne wydarzenia.

Po prostu nie umiał łączyć życia prywatnego z karierą

zawodową. A nawet gdyby to potrafił, Alexandra Beck

byłaby ostatnią kobietą, jaką by wybrał. Gdyby się za kimś

rozglądał, co akurat nie miało miejsca, szukałby osoby

posiadaj ącej w życiu konkretny cel, kobiety, która przej mo-

wałaby się nie tylko kaprysami mody. Przypomniał sobie

Alex opierającą rękę na biodrze i żądającą powrotu na szlak.

Egoistka, pomyślał. Mała, rozpieszczona księżniczka.

Ale zaraz ta wizja ustąpiła miejsca obrazowi utrwalone-

mu na negatywie jego umysłu - przedstawiał on Alex

w wannie, z twarzą rozjaśnioną rozkoszą.

Luke chwycił za łopatę i znowu zabrał się do pracy. Ze

spotęgowaną wskutek frustracji siłą zawzięcie przekopy-

wał się przez głęboką warstwę ciężkiego, mokrego

śniegu. Może jej nie lubił, ale na pewno nie mógł

zaprzeczyć, że chciałby się z nią kochać.

To był zdecydowanie najbardziej palący problem. Jeśli

nie dla niej, to przynajmniej dla niego było oczywiste, że

zapewne będą musieli spędzić razem jeszcze jedną, a może

dwie noce. Martwił się, że nie wie, jak sobie poradzić w tej

sytuacji. On, który zawsze szczycił się swoim opanowa-

niem, nie wykazywał go zbyt wiele w obecności Alexandry.

Gdyby chociaż odwzajemniała jego fascynację! Ale

spoglądała na niego jak jelonek Bambi na myśliwego.

Zachowywała w stosunku do niego czujność i postępowa-

ła słusznie. Gdyby był mądry, wykorzystałby jej natural-

ną powściągliwość i trzymałby się od niej z daleka. Do

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

idiabła, jak tego dokonać? Pomyślał, że jeszcze jedna taka

łnoc i będzie musiał nocować na mrozie. t Niedaleko za

domkiem znajdowało się pół sągu drewna. Luke szybko

wymamrotał dziękczynną modlitwę i przystąpił do

penetrowania okolicy, mając nadzieję, że na coś jeszcze

natrafi. O tylną ścianę domku był wsparty duży zbiornik

z propanem. Przekręcił zawór i usłyszał lekki syk

przedostającego się do rur gazu. Doszedł do wniosku, że

bojler znajduje się wewnątrz, w szafie za krętymi

schodkami. Pomyślał, że przynajmniej będą mieli

dostęp do ciepłej wody i skorzystają z pieca.

Z naręczem polan w ramionach ruszył z powrotem do

frontowych drzwi. Tam zrzucił ładunek i poszedł po

następne polana. Otworzył drzwi i wrzucił do środka

naręcza drewna. Jego nagłe wejście zaskoczyło Alex do

tego stopnia, że sparzyła się ciężkim czajnikiem, który

w tym momencie podnosiła z kraty.

Och! - wykrzyknęła i włożyła palec do ust. Luke

natychmiast do niej podbiegł.

1. Co się stało?

Robiłam kawę. Usiłowałam ją zaparzyć. Ty mnie

zaskoczyłeś. Oparzyłam sobie rękę.

Pokaż - powiedział Luke i chwycił jej prawą

dłoń. Była czerwona i obrzmiała. - Chodź ze

mną.

Alex poszła za nim. Nie miała wyboru. Ciągnął ją za

liękę w kierunku drzwi, a potem wyszli za próg. . - Co

chcesz...?

1. Najlepszym lekarstwem na oparzenia jest chłód

- oznajmił nie znoszącym sprzeciwu tonem.

1. Przecież nie jest to aż tak poważne...

Luke bez słowa wsunął jej rękę do najbliższej zaspy

śniegu. Stali tak przez chwilę, a Luke mocno przy-

trzymywał Alex za prawy nadgarstek. Niebawem cał-

kowicie pokrył ich śnieg, który padał dużymi mokrymi

płatkami. A oni milczeli przez chwilę, która wydawała się

wiecznością. Alex patrzyła w jedną stronę, a Luke

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

w drugą, i oboje rozpaczliwie starali się nie spojrzeć

sobie w oczy.

Było im jednak pisane coś innego. Alex przenosiła

ciężar ciała z jednej nogi na drugą i przy okazji poślizg-

nęła się. Wyciągnęła ręce ku Luke'owi, a on odruchowo

wyciągnął ramię i chwycił ją od tyłu. Przyciągnął Alex do

siebie, a jej głowa opadła na jego bark.

Ich oczy wreszcie się spotkały. Drżące ciało uświado-

miło Luke'owi, jak bardzo jest zdenerwowana. Brązowe

oczy dziewczyny lśniły, a rumieńce na policzkach tylko

potęgowały jej urok. Wyglądała ponętnie. A Luke musiał

przyznać, że długie godziny leżenia obok niej w ciemno-

ści cholernie zaostrzyły jego apetyt.

Wszystkie obrazy dziewczyny, które pojawiały się

w jego umyśle, wszystkie z góry wyrobione sądy na jej

temat zniknęły w zimnym powietrzu niczym para z od-

dechu. Dostrzegał w niej niewinność, choć słyszał wiele

plotek na jej temat i wiedział, co dotychczas o niej pisano

i mówiono. Ale pomimo faktów, które znał, nie mógł

zaprzeczyć, że coś się zmieniło od poprzedniego dnia.

Przestał traktować Alex jak obiekt, jak środek do celu,

którego osiągnięcie oznaczało plik banknotów w portfelu.

Była kobietą z krwi i kości; mógł jej dotknąć, poczuć jej

zapach. Wzbudzała w nim reakcję, której nigdy nie były

w stanie wywołać u niego zawodowe kurtyzany w odleg-

łych zakątkach świata.

Luke skoncentrował się na ustach dziewczyny. Miała

rozchylone wargi. Wyrażały zaproszenie, bez względu na

to, czy o tym wiedziała, czy nie. Nie zważając na

konsekwencje, nie mogąc się zdobyć na żadną sensowną

myśl, pochylił ku niej głowę.

Alex ogarnęła panika. Ten człowiek zamierzał ją

pocałować. Czy ona tego chciała? Nie miała czasu na

podjęcie decyzji, wiedziała, że za ułamek sekundy Luke

wpije się w jej usta. Czuła jego gorący oddech. Miała

wrażenie, że jej żołądek przewraca się do góry nogami,

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

a całe ciało przenika fala ciepła. Zacisnęła dłoń na

ramieniu mężczyzny.

Myślę... myślę, że wszystko jest już w porządku

- powiedziała. Te słowa omal nie ugrzęzły jej w

gardle.

1. Hmmm?

- Moja ręka - odparła. - Już jest w porządku.

Luke bardzo długo na nią patrzył, a potem zmrużył

oczy, usiłując sobie przypomnieć, z mizernym skutkiem,

dlaczego wyszli z domu. Wreszcie udało mu się odtworzyć

bieg wydarzeń i wyciągnął rękę Alex, żeby ją obejrzeć.

Miała rację. Czerwone miejsce zaczynało różowieć, a

opuchlizna zeszła. Spojrzał na jej zwróconą ku górze

twarz. Nie dostrzegł na niej wyrazu czujności i dziękował

za to Bogu. Co też go naszło? Omal jej nie pocałował!

Pokręcił głową i odsunął się od dziewczyny. Kto by

pomyślał: Luke Stratten owładnięty jakąś tajemniczą siłą,

nad którą nie jest w stanie zapanować. Joe wybuchnąłby

gromkim śmiechem. Żaden z jego znajomych by w to nie

uwierzył. A tym bardziej on sam.

- Zimno ci - powiedział, po raz pierwszy uświada

miając sobie, że Alex ma na sobie tylko sweter. - Chodź.

Otworzył drzwi i wprowadził ją do środka. Szybko

rozejrzał się po pokoju. Ich „łoże" było schludnie

zasłane, a ogień buzował aż miło. Czajnik, który spowo-

dował oparzenie, stał sobie spokojnie na ciemnoszarej

płytce kominka. A więc nie była tak niezaradna, jak

podejrzewał. Punkt dla Jej Wysokości.

Odwrócił się do Alex.

Za domem jest zbiornik z propanem.

Prawdopodobnie wystarczy nam gazu do

ogrzania wody i jeżeli będziemy ostrożni -

dodał, wskazując na piecyk - do gotowania. Ale

nie ma mowy o ogrzewaniu. Obawiam się, że

będziemy musieli zadowolić się ogniem w ko-

minku.

Dobre i to - stwierdziła Alex.

1. Masz całkowitą rację.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Luke spokojnie podszedł do kominka i sprawdził, co

udało jej się zrobić. Z czajnika ulatniała się para i czuć

było aromat kawy. I chociaż wdychał już zapach lepszej

ka\yy, to teraz napłynęła mu do ust ślinka. Nalał sobie

pełen garnuszek i pociągnął łyk. Jeśli nie zważało się na

fusy, które musiały w niej być, kawa bardzo mu smako-

wała. Była cholernie dobra. Starał się ukryć zaskoczenie.

^ No jak? - zagadnęła Alex, krążąc w pobliżu.

- Niezła - odparł. Koncentrował swoją uwagę na

garnuszku, a nie na jej twarzy. Nie mógł i nie miał odwagi

na nią spojrzeć, gdyż obawiał się, że dziewczyna do-

strzeże to, co skrywają jego oczy. A co takiego jest w

twoich oczach, Stratten? zapytywał samego siebie.

Szacunek? Pożądanie? Strach?

Niewątpliwie odrobina każdego z tych uczuć.

Alex ostrożnie zbliżyła się do Luke'a. Opadła obok

fwego na kalana, zanurzyła garnuszek w czajniku i zaczer-

pnęła kawy - cały czas nie spuszczała wzroku z jego

śmiertelnie poważnej twarzy.

Nie umiała go przejrzeć. Było w nim coś, co ją

niepokoiło. Przez niemal cały czas okazywał rezerwę, *

wręcz zawzięty upór. Ale niekiedy zauważała, że patrzy

na nią z bardzo dziwnym wyrazem twarzy, jakby od-

czuwał ból.

Może myślał o swojej nodze, a nie o niej. Nie mogła

mieć pewności. Wiedziała tylko, że nigdy nie zawodzi jej

instynkt. Instynkt podpowiadał jej, że oczy tego człowie-

ka coś skrywają.

Nawet nie wiedziała, ile czasu upłynęło od ich przyby-

cia do domku, ale przecież nie miała zbyt wiele do roboty,

więc mogła się zająć obserwacją. Choćby dla zabicia

czasu, którego mieli aż nadto. Postanowiła rozszyfrować

Luke'a i przekonać się, co go trapi. Mogłoby to być

interesujące urozmaicenie. Ostatecznie nie miała nic do

strącenia.

ROZDZIAŁ CZWARTY

- Dlaczego mnie nie lubisz?

Luke akurat uniósł do ust kubek z kawą i jego ręka

znieruchomiała. Pociągnął łyk i przez dłuższą chwilę

uważnie obserwował Alex. Wreszcie zapytał:

1. Dlaczego myślisz, że ciebie nie lubię?

Przede wszystkim świadczy o tym twoje

zachowanie - oznajmiła, siadając przed nim w

pozycji jogina.

- Od początku byłeś wrogi.

1. Wrogi?

1. Wściekły. Jakby ta lawina ruszyła z mojej winy.

• - To nie była niczyja wina. Jeśli wydaję się wściekły,

to dlatego, że powinienem wsiąść na pokład samolotu

odlatującego do Afryki - sprawdził godzinę na zegarku

- właśnie teraz.

Afryka! Jak wspaniale! Na wakacje?

Dlaczego jej o tym powiedział?

1. Nie, hm, raczej do pracy.

1. Czym się zajmujesz? - zapytała, pijąc kawę.

1. Piszę.

Taka odpowiedź wydawała się najbliższa prawdy.

Rzeczywiście, oprócz robienia zdjęć pisywał także artykuły.

Alexandra uśmiechnęła się.

1. Pisarz. To wyjaśnia sprawę.

1. Co wyjaśnia?

1. To twoje wredne, rozczarowane spojrzenie.

1. Wredne? Ja jestem wredny?

- No, może nie wredne, nie w tym sensie, że nie

przyjemne, ale, no wiesz, takie... wyzywające.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Wyzywające - powtórzył. Czuł, że gdyby dłużej

zastanawiał się nad tym określeniem,

dostrzegłby, że kryje się w nim jakiś

komplement

Tak. Lekceważące. Jakbyś nie dbał o to, co

ludzie o tobie myślą. Niezależny typ.

1. I to jest dobre?

Mnie się podoba - stwierdziła Alex, wzruszając

ramionami.

1. Naprawdę? Dlaczego?

Och, nie wiem. Większość mężczyzn

wykorzystałaby taką sytuację. Próbowaliby

zrobić na mnie wrażenie i w ogóle.

1. Mężczyźni tak się do ciebie odnoszą?

1. Niestety.

1. Dużo mężczyzn?

Alex zmrużyła oczy. Luke nawiązywał do plotek i

chyba nie podobał jej się temat, który poruszyli w tej

rozmowie.

1. Wystarczająco dużo.

Co to znaczy: wystarczająco dużo? - zapytał

Luke. Zastanawiał się, dlaczego drąży tę kwestię.

O życiu Alex słyszał już więcej, niżby chciał się

dowiedzieć.

1. Nie czytasz brukowców? Tysiące.

Była rozdrażniona. Uznał, że to sprzyjająca okolicz-

ność.

Nigdy nie znałem osoby, która miałaby tysiące

kochanków.

W takim razie prowadzisz życie samotnika. Ja

znam setki takich osób.

Setki i tysiące. No, no, panno Beck, bujne

prowadzi pani życie, nieprawdaż?

1. Jeszcze jak.

- Zastanawiam się, co czuje taka osoba - powiedział.

Alex miała tego dość. Poderwała się i wylała fusy po

kawie do ognia. Płyn zaskwierczał w zetknięciu z płomie-

niami; w niej również zawrzało z powodu tej niedorzecz-

nej rozmowy. Był zupełnie taki sam jak cała reszta:

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Interesowała go tylko otoczka, a nie wnętrze człowieka.

Zresztą, czegóż się spodziewała?

- Z moich doświadczeń z mężczyznami ogólnie

wynika, że to łasi na pieniądze chciwcy, którym zależy

wyłącznie na zaspokojeniu dwóch, w ich pojęciu najważ

niejszych, ludzkich potrzeb. Tak się składa, że obie są

zlokalizowane poniżej pasa - chodzi o ich kieszenie i...

Luke wstał.

- Rozumiem.

Stanęli naprzeciw siebie i obrzucili się spojrzeniami,

nie wiedząc, czy mają zakończyć tę dyskusję, czy ją

kontynuować. Luke musiał przyznać, że podczas roz-

mowy z Alex prowokował ją do zwierzeń. Chciał usły-

szeć wszystko o fascynującym życiu seksualnym Alexan-

dry Beck z jej własnych ust, tych cudownych, pełnych,

odętych ust, które miał ochotę całować.

Rozejm -powiedział, niejako wbrew sobie, i

wyciągnął rękę. - Ostatecznie nie jestem taki jak

oni. Sama to powiedziałaś.

Ale jesteś mężczyzną - odparła Alex, odmawiając

uściśnięcia jego dłoni. Pomimo tej niechęci Luke

chwycił ją za rękę. Uważnie obejrzał dłoń, a

potem pogładził miękką skórę powolnymi,

okrężnymi ruchami i spojrzał na dziewczynę.

1. Tak, jestem.

Powiedział to łagodnie, a jego głos był równie piesz-

czotliwy jak dotyk palców. Alex pomyślała, że Luke

rzeczywiście jest mężczyzną, ale zupełnie innym niż ci,

których znała. Mężczyzną o nieodpartym uroku. Wzbu-

dził jej zainteresowanie, podczas gdy innym nie udało się

nawet sprawić, by ich dostrzegła.

Cisza w pokoju stawała się ogłuszająca. Alex oderwała

się od Luke'a i powędrowała do drugiego końca pokoju.

Potrzebowała przestrzeni. Oparła się plecami o drzwi.

1. Ustalmy kilka podstawowych zasad, panie

Stratten.

1. Luke.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

No dobrze, Luke. Wygląda na to, że zostaniemy

tu jeszcze przez jakiś czas. Może jeszcze jeden

dzień, może więcej. W każdym razie chcę, żebyś

wiedział, iż większość z tego, co się o mnie

wypisuje, to kłamstwa.

1. Większość?

Tak. W artykułach prasowych jest zawsze

ziarnko prawdy. Coś, co może je uwiarygodnić.

Ale w rzeczywistości cała reszta przeważnie jest

zmyślona.

Mam uwierzyć w to, że nie miałaś tysięcy

kochanków? - zagadnął, szeroko się

uśmiechając. Alex nie odwzajemniła tego

wyzywającego uśmiechu.

Nie obchodzi mnie, w co wierzysz. Chcę tylko

mieć pewność, że zrozumiałeś, iż nie jestem

„łatwym towarem", odkąd znaleźliśmy się w tej

sytuacji.

Luke uniósł brwi, ale za nic w świecie nie potrafił

powstrzymać głupkowatego uśmiechu.

- Czy mam przez to rozumieć, że nie powinienem się

do ciebie dobierać?

Alex zawahała się, a potem skinęła głową.

1. Tak, chyba o to mi chodzi.

No cóż, nie łam swojej ślicznej główki, złotko.

Robienie takich rzeczy z tobą absolutnie mnie nie

interesuje.

Był zdumiony, że wypowiedział te słowa z taką

łatwością.

Alex czuła, że płoną jej policzki. Za kogo on się

uważa, że mówi do mnie w taki sposób? Nieważne. Nie

zniżę się do jego poziomu.

1. To mi odpowiada, panie Stratten.

Luke - powtórzył.

To mi odpowiada, Luke- powtórzyła z

naciskiem.

Świetnie - oznajmił Luke i klasnął w dłonie,

żeby się opanować. W gruncie rzeczy miał

ochotę ją pocałować, żeby przestała robić tę

świętoszkowatą minę.

Hm, skoro usunęliśmy z drogi tę przeszkodę, to

może rozejrzymy się za czymś do jedzenia.

1. Do jedzenia?

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Nie mogła uwierzyć, że w takiej chwili myślał o jedzeniu.

- Tak, umieram z głodu. Ty na pewno też. Kiedy

jadłaś ostatni posiłek?

Och, nie wiem. Wczoraj rano.

Luke zaczął buszować po

szalkach.

1. Hurra!

Uniósł w górę dwie puszki zupy z makaronem.

- Uczta - oznajmił, szczerząc zęby w uśmiechu.

Boże, ależ on jest przystojny, pomyślała Alex. Kiedy

tak stał i wymachiwał puszkami jak wariat, nie mogła nie

podziwiać jego twarzy i sylwetki. Dlaczego? Przecież

traktowała serio każde słowo, które przed chwilą wypo-

wiedziała. Nie chciała się wiązać - nawet na krótko - z

żadnym mężczyzną, zwłaszcza teraz, kiedy była gotowa

poświęcić się czemuś nowemu. Nie mogła jednak

zaprzeczyć, że jakaś część jej osobowości była ogromnie

zafascynowana rym mężczyzną, pomimo, a może właśnie

przez to, że wydawał jej się całkowicie nieodpowiedni.

Pomyślała o Justinie Farrellu i swoim niedoszłym

małżeństwie. Nie miała wyrzutów sumienia w związku

z odwołaniem ślubu, ale w głębi duszy czuła smutek i

tęsknotę za spełnieniem, które wydawało się nieosiągal-

ne. I chociaż wielokrotnie usiłowała to sobie wyper-

swadować, naprawdę pragnęła „pójść na całość".

Luke otworzył puszki z zupą i wrzucił ich zawartość

do garnka, który znalazł w szafce pod zlewem. Dodał

wody, roztrzepał całość, a potem podpalił gaz i postawił

garnek na palniku. Niebawem w pokoju zapachniała zupa

z kurczaka. Alex zaczęło burczeć w żołądku, toteż

przybliżyła się do miejsca, z którego dobiegał ten

zniewalający aromat. Luke uśmiechnął się do niej przez

ramię i zakończył gotowanie. Postawił garnek na stole i

położył łyżkę po stronie Alexandry.

- Wcinaj - powiedział.

Kiedy zobaczyła, że Luke je prosto z garnka, zamarła

ze zdumienia.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

1. Nie podasz zupy?

1. Przecież podałem.

W garnku?

1. I co z tego?

Hm, tak się nie robi.

Wybuchnął donośnym

śmiechem.

- Tak się nie robi? Chyba żartujesz. Rozejrzyj się,

Alexandre. To nie Ritz, a ja nie jestem twoim cholernym

lokajem - oznajmił i podniósł łyżkę, a następnie wyciąg

nął ją do dziewczyny. - Masz. Jedz, bo za chwilę nic nie

zostanie.

Chwyciła łyżkę, kiedy Luke znowu zaczął jeść. Cho-

ciaż niewiarygodnie ją drażnił, jej żołądek nie reagował na

to. Burczał, i to głośno. Luke spojrzał na Alex i uśmiech-

nął się, mając pełne usta zupy i klusek. Cham, pomyślała,

ale podeszła o krok i usiadła naprzeciw mężczyzny.

Niechętnie zanurzyła łyżkę w zupie. Była dobra, tak

dobra, że do ust Alex napłynęła ślinka. Dziewczyna nie

zdawała sobie sprawy z tego, jaka była głodna. Przestała

się ociągać i zajadała zupę z niemal mściwą zawziętością.

Po chwili Luke skończył jeść i odłożył łyżkę. Podobnie

postąpiła Alex, chcąc zobaczyć, co Luke knuje.

1. Śmiało. Dokończ resztę - powiedział.

1. Jesteś pewien? - zapytała. - Nie zostało jej zbyt

dużo.

1. Tak, jestem pewien - odparł.

Odnosił wrażenie, że Alex jest wygłodzonym dziec-

kiem, które właśnie wróciło ze szkoły i pałaszuje długo

wyczekiwaną przekąskę. Patrzył, jak dziewczyna wyjada

ostatnie kluski, przechylając garnek. Kiedy skończyła

jeść, spojrzała na Luke'a i uśmiechnęła się promiennie.

Niewiele myśląc, wyciągnął rękę, żeby z kącika jej ust

usunąć zabłąkaną kluskę. Kiedy tak muskał dolną wargę

Alex, z jej twarzy powoli znikał uśmiech. Zniewalał ją

swoimi gorącymi oczami i dotykiem stwardniałego kciu-

ka. Już dawno usunął odrobinę makaronu, a mimo to nie

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK 51

przestawał dotykać jej warg. Nie odsuwała się od niego:

nie była w stanie. Czuła się niczym zwierzę oślepione

blaskiem reflektorów nadjeżdżającej ciężarówki.

Luke odnosił wrażenie, że jego niezbyt pełny żołą-

dek kurczy się na widok tych częściowo przymknię-

tych, zamglonych brązowych oczu. Dobry Boże, cóż

ona z nim wyprawiała za pomocą tego uwodziciels-

kiego spojrzenia - nawet nie uświadamiała sobie, że

patrzy na niego w taki sposób, i to jeszcze potęgowało

urok tej chwili.

Niedobrze.

Opadła mu ręka, odepchnął krzesło i wstał. W jednej

z szafek znalazł czysty kubek i przyniósł go do stołu. Wlał

do niego resztki wystygniętego rosołu i z głuchym

odgłosem postawił go przed Alex. Część rosołu rozlała

się na stół.

- Oto zupa, Wasza Wysokość, - oznajmił i odwócit

się, by odejść.

To, co powiedział, lub może sposób, w jaki odezwał

się do Alex, sprawił, że do twarzy napłynęła jej krew i

dziewczyna poczuła, że ma ochotę go udusić. Zamiast

tego podniosła ociekający kubek i cisnęła nim w Luke'a.

Trafiła go w głowę, a rosół oblał jego klatkę piersiową

i ramię. Luke próbował zrobić unik, a potem stał jak

skamieniały, podczas gdy z czubków palców ściekał mu

rosół, który wsiąkał w jego kraciastą koszulę.

Po chwili odwrócił się do niej twarzą.

Furia w jego oczach stanowiła imponujący widok.

Była gwałtowna, niebezpieczna, przyprawiała o bicie

serca, a zarazem niewiarygodnie podniecała. Alex od-

sunęła krzesło i powoli wstała. Podeszła do Luke'a

rozkołysanym krokiem, jakby on kazał jej wystąpić do

przodu. Chwyciła się stołu, a Luke przygważdżał ją

wzrokiem, by po chwili chwycić ją w ramiona i przyciąg-

nąć ku sobie. Potrząsnął nią tak mocno, że zaszczekały jej

zęby.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

- Do diabła, po co to było? - zagrzmiał.

Alex nie była stanie udzielić mu odpowiedzi. Nie

miała pojęcia, dlaczego zrobiła coś takiego. Przez wiele

lat uczyła się trzymać swój wybuchowy temperament na

wodzy. Dzisiejsza Alexandra Beck w niczym nie przypo-

minała zapalczywej, nieokiełznanej nastolatki. Ta współ-

czesna Alexandra zachowywała dystans i zawsze się

kontrolowała.

To, że zrobiła coś bez namysłu, było zupełnie do niej

niepodobne, a jednak gwałtownie zareagowała na jego

łagodną kpinę. Dlaczego? Wiedziała, co Luke o niej

myśli - to samo, co wszyscy. Ale innymi ludźmi wcale się

nie przejmowała, natomiast nie chciała, żeby on klasyfi-

kował ją jako osobę bezużyteczną, żyjącą bez celu i

rozpieszczoną.

- No? - zagadnął.

Alex czuła skruchę i chciała odpowiedzieć mu coś, co

pozwoliłoby mu zrozumieć, dlaczego go zaatakowała.

Ale zamiast tego podniosła rękę do jego policzka.

Delikatnie starła rosół z jego twarzy. On rozluźnił

uścisk i nawet zaczął pieszczotliwie masować jej

ramiona. Tymczasem Alex podnioła drugą rękę i ujęła

twarz Luke'a.

- Przepraszam - powiedziała bardzo niskim głosem.

Te słowa podziałały na niego jak kubeł zimnej wody.

Luke zaczął dygotać. Doprowadzała go do szaleństwa.

Zimno. Gorąco. Zimno. Gorąco. Nie mógł już tego

znitjść, nawet jeśli wszystko rozgrywało się w jego

umyśle. Ale czy rzeczywiście? Czy tylko on żywił takie

uczucia? Czy może mówiąc do niego: „Ręce precz ode

mnie", tylko grała? Czyżby toczyła walkę z samą sobą?

Musiał się o tym przekonać.

Przyciągnął ją do siebie. Kiedy ich ciała się zetknęły,

znieruchomiał i spojrzał na dziewczynę, dając jej sposob-

ność do oderwania się od niego. Niczego takiego nie

zrobiła. Powoli, z niezmierną ostrożnością, przechylił

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

głowę i musnął wargami jej usta. Były miękkie. Były

ciepłe. Wydawały się rajem. Całował ją coraz mocniej,

a jednocześnie przymykał oczy na rzeczywistość, wcho-

dząc w nowy świat, niebezpieczniejszy od wszystkich

miejsc, jakie zwiedził na tej planecie. Rozchylił wargi

Alex językiem, a ona pozwoliła mu na to, otworzyła usta

w milczącym zaproszeniu do najintymniejszej inwazji.

Luke nie ociągał się nawet przez chwilę. Jego język

wpełzł do środka, bawił się z językiem dziewczyny,

smakował go, drażnił.

Alex usłyszała cichy jęk, a potem uświadomiła so-

bie, że wydobywa się on z jej gardła. Dotychczas nikt

tak jej nie całował! Wargi Luke'a całkowicie zawład-

nęły jej ustami i nie było w nich takiego zakątka,

frtórego by nie dotknął jego język. Nie wyobrażała

£obie, że pocałunek może być tak namiętny i oszała-

miający. Poczuła, że ma nogi jak z waty, i oparła się na

Szerokich barach mężczyzny. Nie zawiodły jej i zacis-

nęła palce na materiale koszuli Luke'a, wdzięczna za to

oparcie.

Zupełnie się zatracił. Świat wirował mu przed ocza-

mi, jakby Luke znalazł się na karuzeli. Napierał na nią

i czuł, że ciało Alex mięknie, potęgując jego pod-

niecenie. Jeżeli to on toczył bitwę, niechybnie czekała

go porażka.

, Alex objęła go ramionami za szyję i przyciskała coraz

mocniej, wplatając palce we włosy na jego karku. Czy to

ta kobieta deklarowała, że prowadzi rozpustny żywot?

JW każdym razie okazywała to w zabawny sposób. Może

£ała ta sprawa była dla niej tylko grą. Przywykła do gierek

z mężczyznami. W umyśle Luke'a pojawiły się obrazy

jego poprzedników, które szybko ostudziły jego zapał.

Przerwał pocałunek. Alex miała dokładnie takie samo

spłoszone spojrzenie jak on. Ich splecione ciała kołysały

się, lecz nie odrywały się od siebie. Luke usiłował wrócić

do rzeczywistości, ale widok rozchylonych, odętych ust

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Alex zniweczył ten zamiar. Miał ochotę znowu ją

pocałować, a potem jeszcze raz i jeszcze raz. Zde-

sperowany, odwrócił wzrok i przytulił głowę Alex do

swojej piersi. Ile minut temu kłamał, że jej nie pożąda?

Odczuwał to pożądanie przez cały czas. Było ono tak

pierwotne i gwałtowne, że wzbudzało w nim samym

piekielny strach.

Rozejrzał się po pokoju, koncentrując wzrok na

materacu i płonącym ogniu. Jakże łatwo byłoby ją teraz

zdobyć. Pociągnąłby Alex na prowizoryczne łoże. Powoli

zdjąłby jej sweter przez głowę, pieściłby jej skórę,

napawając oczy widokiem kształtnych piersi. Rozpiąłby jej

stanik, a wówczas sam dotyk sprawiłby, że Alex drżałaby,

ogarnięta równie silnym i niecierpliwym pożądaniem...

Rzeczywiście dygotała, ale kiedy powrócił do rzeczy-

wistości, uświadomił sobie, że nadal stoją przy stole,

spleceni w uścisku. Alex tuliła głowę do jego piersi, a jej

ramiona to wznosiły się, to opadały. Czyżby płakała?

Odchylił się do tyłu, żeby to sprawdzić.

Śmiała się.

Co cię tak śmieszy? - zapytał Luke. Nastrój

prysł. Alex podniosła ku niemu oczy.

1. Pachniesz zupą z kurczaka.

1. A czyja to wina?

Powiedziałam: przepraszam - odrzekła i

odsunęła się od Luke'a, nie wiedząc, jak

skomentować skutki pocałunku. - Ale

rozzłościłeś mnie.

1. A zatem to chyba moja wina - stwierdził.

Nie, biorę całą odpowiedzialność na siebie. Nie

powinnam się przejmować tym, co ktoś o mnie

myśli. Przeważnie o to nie dbam, ale tym

razem... - nie dokończyła i wzruszyła

ramionami.

1. Tym razem?

To na mnie podziałało. Chyba jestem

rozkojarzona. Dlaczego to zrobiłeś?

1. Co takiego?

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Dlaczego mnie pocałowałeś? Mówiłeś, że nie

jesteś mną zainteresowany.

Wyglądałaś tak, jakbyś oczekiwała ode mnie

tego pocałunku.

Alex potrząsnęła głową.

Wcale nie.

1. Oczekiwałaś. I odwzajemniłaś.

Alex przygryzła wargę. Zauważył, że często to robiła,

ilekroć o czymś rozmyślała. Przeklinał ją za ten odruch,

gdyż odczuwał wówczas podniecenie. Dolna warga Alex

była taka pełna, taka odęta, że nigdy nie potrafiła nad nią

zapanować, toteż jej zęby wgryzały się w ten pulchny

kąsek, doprowadzając Luke'a do szaleństwa.

Alex spojrzała mu w oczy.

Rzeczywiście, chciałam... prawda? - powiedziała

bardziej do siebie niż do niego. - Zdejmij

koszulę.

1. Słucham?

1. Zdejmij koszulę. Upiorę ją.

Luke zawahał się, ale w końcu jej usłuchał. Alex

patrzyła, jak Luke z rozmyślną powolnością rozpina

każdy guzik. Czyżby próbował ją kusić? Rozpięta koszu-

la odsłoniła obcisły szary podkoszulek, który opinał

bardzo umięśnioną klatkę piersiową. Odpiął mankiety,

zrzucił koszulę i podał ją Alex, która wzięła ją, nawet nie

dotknąwszy mężczyzny. Zwinęła koszulę i podeszła do

umywalki. Kiedy odkręciła kran, uderzył ją w nozdrza

mocny męski zapach Luke'a, który przyćmiewał woń

rosołu i powoli atakował jej zmysły podczas moczenia

tkaniny.

Cóż za nienormalna, zwariowana sytuacja. Utknęła w tej

dziurze z facetem, który chyba nawet jej się nie podobał,

i nagle, jak grom z jasnego nieba, zaczynała doznawać dotąd

nie znanego jej uczucia. Owładnęło nią pożądanie.

W jej słowniku to słowo dotychczas było obce.

Używała go rzadko, po to tylko, by podkreślić swoje

pragnienie czegoś.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Pożądała kostiumu najbardziej awangardowego proje-

ktanta pożądała wakacji na południu Francji. Gwałtow-

nie pożądała usunięcia się ojca z jej życia. Ale nigdy,

przenigdy nie użyła tego słowa w związku z jakimś

mężczyzną.

Pożądanie w stosunku do mężczyzny kojarzyło się

z wieloma cudownymi możliwościami. Wiedziała o nich

wszystko, ale, wbrew temu, co się powszechnie sądziło,

nie z pierwszej ręki. Wprawdzie liczni mężczyźni twier-

dzili, że się z nią przespali, ale były to kłamstwa.

Kiedy po raz pierwszy zobaczyła swojego byłego

adoratora plotkującego na jej temat w telewizyjnym

show, była wstrząśnięta. Nawet zadzwoniła do tego

łajdaka z pretensjami. Zbył ją śmiechem i powiedział

jej, że psuje zabawę innym. Jakie to ma znaczenie, że

nie dała jemu, każdy wie, że dawała wszystkim innym,

no nie? Jaka

różnicą robił ten [eden raz więcej,?

Przynajmniej on ma satysfakcję. Po tym zdarzeniu

zrobiła się ostrożniej sza. Umawiała się tylko z ludźmi,

którym została przedstawiona, i chodziła z nimi wyłącz-

nie do miejsc publicznych. Ale to nie za bardzo

pomagało. Kiedy odmawiała pójścia do łóżka, zawsze

działa się to samo. Niektórzy pytali, co jest z nimi nie

w porządku, inni pytali, co się dzieje z nią, ale

większość po prostu wpadała w szał. Widzieli tylko jej

długie rude włosy, zgrabne ciało i mnóstwo pieniędzy

na koncie.

Zniechęciła się w tak młodym wieku, że postanowiła

odłożyć seks na później. W miarę upływu czasu celibat

wydawał się coraz rozsądniej szym rozwiązaniem.

Doszła do wniosku, że w dobie AIDS postępuje mądrze.

Problem polegał na tym, że jej celibat trwał caryflii

latami, aż w końcu utrata dziewictwa nabrała cech

przełomowego wydarzenia, które należało zaplanować

niezwykle starannie, z idealnym partnerem. A takiego

człowieka jakoś nie mogła poznać.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Dlatego Alexandra Beck nadal była dziewicą. Jej

zdaniem, ostatnią dziewicą Ameryki. Jak na ironię, nikt

w to nie wierzył, i mogłaby o tym przekonać tylko tego,

z kim by utraciła cnotę. To wiązało się ze znalezieniem

właściwej osoby, której można byłoby wyjawić prawdę.

Problem polegał na tym, że taki mężczyzna nie istniał.

W miarę upływu czasu robiła się coraz bardziej wybred-

na. W wieku dwudziestu pięciu lat była święcie przekona-

na, że ten wielki dzień nigdy nie nadejdzie.

Wyjęła z umywalki ociekającą koszulę i zaczęła ją

wyciskać. Spoglądając przez ramię, zauważyła, że Luke

siedzi na podłodze i gapi się w ogień. Czy rozmyślał o niej

i ich pocałunku? Był to pocałunek mocny i namiętny, a

jej reakcja zapewne utwierdziła go w przekonaniu, że

ma do czynienia z rozwiązłą kobietą. Na myśl o tym

wpadła w przygnębienie. Nie chciała, żeby tak o niej

myślał, a co gorsza, nie miała pojęcia, dlaczego jej tak

na tym zależy.

- Gotowe - oznajmiła, unosząc w górę mokrą koszu

lę, żeby mógł ją obejrzeć.

- Dzięki - odparł Luke, nawet nie odwracając głowy.

Alex podeszła z koszulą do kominka, przysunęła

krzesło i zawiesiła ją na oparciu.

- To wszystko, co masz do powiedzenia? Nawet na

nią nie spojrzałeś. Widzisz? Nie została ani jedna pla

ma.

Luke odwrócił się do dziewczyny. Kiedy tak siedział

naprzeciwko ognia, a w jego brązowych oczach od-

bijały się żółte płomyki, wyglądał demonicznie. Był

fascynującym i zdecydowanie najatrakcyjniejszyjn mę-

żczyzną, jakiego kiedykolwiek widziała. A może w

miarę upływu czasu zaczynał coraz bardziej ją

pociągać?

- Ta koszula jest dobrze uprana, Alexandra - powie

dział niewyraźnym głosem. - Bez wątpienia jesteś bardzo

zdolną kobietą.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Przez ułamek sekundy czuła się zagrożona, nie samym

komplementem, ale sposobem, w jaki gowypowiedziano.

PozS tym wcale nie była pewna, czy Luke mówi o jej

umiejętności prania odzieży. Należało się zastanowić nad

jego rzeczywistymi intencjami, ale spojrzenie jego oczu

nie sprzyjało koncentracji.

Alex lekko się uśmiechnęła, a potem odsunęła się od

Luke'a na bezpieczną odległość i podeszła do okna.

Nadal padał śnieg. Obserwowała jeden samotny płatek,

który usadowił się na okiennej szybie. Tam utkwił na

dobre i błyskawicznie zamarzł, czekając na los i żywio-

ły, które mogłyby go wyswobodzić z tej niewoli.

Mogła się utożsamić z tym płatkiem śniegu, tyle że nie

była już pewna, gdzie naprawdę znajduje się jej więzienie

- w małym domku czy w jej wyobraźni.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Luke rozmyślał. Nie mógł uwierzyć, że postąpił w taki

sposób. Tyle razy odwoływał się do swojego rozsądku

i wmawiał sobie, że będzie się trzymał z dala od

dziewczyny, a mimo to nie dość, że jej dotknął, to jeszcze

pocałował. A ona odwzajemniła pocałunek, chociaż

gorliwie temu zaprzeczała. I to jak odwzajemniła!

Wstał i zaczął krążyć po małym pokoju.

Co się stało? - zagadnęła Alexandra.

1. Nic.

1. To dlaczego tak krążysz?

1. Potrzebuję ruchu - odparł, a po chwili zatrzymał

się.

Przyglądał się Alex przez dłuższą chwilę. Najwyraź-

niej podjął jakąś decyzję, a następnie zbliżył się do drzwi.

Alex patrzyła, jak Luke zdejmuje kurtkę z haczyka i

wkłada ją.

1. Dokąd się wybierasz? - zapytała.

1. Na dwór.

Dokąd? Nadal sypie śnieg, a ty nie masz na sobie

koszuli. Rozchorujesz się.

1. To byłoby wybawienie - mruknął.

1. Co powiedziałeś?

1. Nic ważnego.

1. Luke...

Otworzył drzwi na oścież, wpuszczając do domku

zimne powietrze.

- Wychodzę - oznajmił. I tak się stało.

Zatrzasnął za sobą drzwi, a Alex stała jak skamieniała.

Potrząsnęła głową, jakby chciała wydobyć się z tego

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

stanu, a potem podeszła do okna. Zerkała na prawo i lewo,

ale nie mogła dojrzeć Luke'a. Już miała się cofnąć, kiedy

pojawił się w jej polu widzenia.

Znowu zaczął krążyć i wydawało się, że rozmawia -

nie, spiera się z kimś. Poruszał ramionami i gwałtownie

gestykulował. Alex rozejrzała się dookoła. Był zupełnie

sam. Może gorączkował. Albo zaczynał wariować. Nie

wiedziała, co się dzieje w jego głowie, ale była pewna, że

ma to jakiś związek z nią. A ściślej, z tym pocałunkiem.

Fakt, zachowała dziewictwo, ale bynajmniej nie była

naiwna. Doskonale wyczuwała podniecenie u mężczyzny,

a Luke Stratten był bardzo podniecony. To zagrażałoby jej

w rozmaitych okolicznościach, a zwłaszcza teraz, kiedy

zostali uwięzieni i odizolowani. Alex nie miała wątpliwo-

ści, że gdyby chciał postąpić z nią według własnego

widzimisię, to nic nie stanęłoby mu na przeszkodzie.

Mimo to nie odczuwała strachu. Naprawdę nie chciała

angażować się w związek z mężczyzną, ale istniały

rozmaite odmiany takiego związku. W końcu Luke był

bardzo atrakcyjnym mężczyzną, a ona sama zdrową

młodą kobietą. Skoro jej przyszłość zawodowa była

przesądzona, za jeden z najbliższych celów w życiu

osobistym uznała możliwie szybkie pozbycie się uciąż-

liwego dziewictwa.

Dlaczego by nie tutaj?

Dlaczego nie teraz?

Dlaczego nie z nim?

Wydawał się odpowiedni, ale na podstawie samego

wyglądu trudno było wyciągać wnioski. Mogła go zapy-

tać o jego seksualne podboje, ale kto wie, czy by nie

skłamał. No, ale tak samo mógłby się zachować każdy

potencjalny kandydat, gotowy ją posiąść.

Alex przygryzła wargę, podczas gdy w jej głowie

krążyło niezliczone mnóstwo myśli. Luke już dawno

przestał się kłócić ze swoim wyimaginowanym wrogiem.

Teraz intensywnie wpatrywał się w pokryty śnieżną czapą

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

las. Jedyną widoczną oznaką życia była para jego

oddechu. Stał tak nieskończenie długo, niczym posąg.

Alex czekała na jego ruch.

Wreszcie, jakby usłyszał śpiew syren, powoli od-

wrócił się, zataczając niemal pełne koło. Ich spojrzenia

spotkały się przez zamgloną szybę. Luke nie uczynił

żadnego ruchu w jej kierunku. Nie musiał. Jego oczy

wysyłały silny, niewidzialny sygnał. Serce Alex waliło

jak młotem, czuła, że ma spocone dłonie. Luke był teraz

prawie zupełnie pokryty śniegiem, dzięki czemu

wyglądał niesamowicie. Musiało mu być bardzo zimno,

ale wciąż stał nieruchomo. Trzeba było podjąć jakąś

decyzję i Alex instynktownie wyczuwała, że to ona

powinna zrobić. Nie spuszczając wzroku "'£ mężczyzny,

zaczęła się cofać, aż w końcu przestała wyraźnie

dostrzegać jego twarz.

Luke obserwował jej znikającą postać na tle małego

owalu czystego szkła. Wyglądała eterycznie, była aż do

bólu piękna i nierzeczywista. Odnosił wrażenie, że

znalazł się w jakimś dziwnym nowym świecie, gdzie

rzeczywistość mierzyło się wyłącznie w kategoriach

umysłowych.

Pomimo chłodu, który przenikał ciało Luke'a, jego

zmysły płonęły. Pragnął dotknąć Alex, zasmakować jej,

widzieć ją i słyszeć, a nawet nią oddychać. Spojrzał na

niebo. Było ciemnoszare. Nic nie zapowiadało rychłego

. końca śnieżycy. Odkąd przeznaczenie dosłownie rzuci-

ło ich ku sobie, zupełnie stracił poczucie czasu i miejsca.

i Pożądał jej. Taki był fakt, a on należał przecież do

jiudzi, którzy zajmują się faktami, wierzą w fakty i żyją

nimi. Nigdy nie potrafił symulować braku wiary w ich

jstnienie, ale właśnie teraz czuł, że musi spojrzeć na '

sytuację z innej strony. W grę wchodziło coś więcej niż

tylko szybki numerek. Obawiał się tej dziewczyny, jakby

była w stanie obnażyć go całkowicie, rozebrać na części.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Musiał to przezwyciężyć. Szczycił się opanowaniem,

umiejętnością oglądu rzeczy z odpowiednie perspektywy.

Dlaczego trzymanie się z dala od tej drobnej kobietki

miałoby być takie trudne?

Nie powinno być trudne. I to był kolejny fakt. Luke

wziął głęboki oddech i patrzył na kłąb pary wydobywa-

jący się z jego ust. Wiedział, że jest w stanie trzymać

się z dala od Alex tak długo, jak będzie to konieczne.

Jeden błąd jeszcze nie odbierał mu szansy. Pocałunek

jest tylko pocałunkiem, pomyślał. Postanowił sobie, że

ten pierwszy pocałunek będzie też ostatnim.

Czuł, że kiszki grają mu marsza, ale starał się nie

myśleć o jedzeniu. Chociaż skręcało go z głodu, nie

zamierzał znowu udać się na wspólny posiłek z Alex.

Przynajmniej nie od razu. Odwrócił się i skierował w

stronę zabezpieczonego sągu drewna na tyłach domku.

Nie potrzebowali więcej opału, ale przecież musiał coś

zrobić, żeby zużyć nadmiar energii.

Alex uważnie nasłuchiwała pod drzwiami. Kroki

Luke'a przybliżyły się, ale potem przycichły, gdyż

mężczyzna okrążał dom od tyłu. Podbiegła do krętych

schodków i weszła na górę do sypialni, by stamtąd

wyjrzeć przez okno. Luke podszedł do sągu i wyciąg-

nął całe naręcze drewna. Znowu coś do siebie mam-

rotał i Alex zastanawiała się, czy w końcu ta kłótnia z

samym sobą zaowocowała jakimś wnioskiem. Zbiegła

ze schodów w momencie, kiedy Luke zrzucił polana

przed wejściem. Już miała otworzyć mu drzwi, lecz

usłyszała, że po raz kolejny oddala się od domu.

Tego było już za wiele! To ciągłe krążenie tam i z

powrotem przyprawiało ją o ból głowy. Alex, która

nigdy nie grzeszyła cierpliwością, chwyciła swoją kurtkę

ze sztucznego futra, narzuciła ją na siebie i wyszła.

Natknęła się na Luke'a przy sągu drewna; znowu po-

grążył się w rozmyślaniach. Wreszcie podniósł wzrok i

zobaczył ją.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

1. A ty co tutaj robisz? Wracaj do środka. Jest

zimno.

1. To ty nie masz na sobie koszuli. Wracaj do

domu.

1. Zaraz tam będę.

1. Co robisz? - zapytała.

1. Zabieram drewno.

1. Nie potrzebujemy drewna.

1. Będziemy potrzebowali później. A teraz wracaj.

1. Nie.

Luke odsunął się od sągu i podszedł do dziewczyny.

1. Ależ z ciebie uparciuch, wiesz?

Dlaczego nazywasz mnie uparciuchem? Bo nie

chcę ciebie słuchać?

1. Bo nie dajesz mi spokoju.

1. Wcale ci nie przeszkadzam.

Przeszkadzasz, i to jak - powiedział Luke i

postukał się w głowę. - Zawracasz mi ją.

Alex uśmiechnęła się.

- Naprawdę?

Dostrzegł jej uśmiech i zawahał się.

- Tak.

Stali, obrzucając się spojrzeniami. Dzieliło ich może

pół metra. Alex nie potrafiła powstrzymać się od uśmie-

chu, a Luke nie byf w stanie odwzajemnić się tym samym.

Idź do środka, Alexandra - powiedział rozkazują-

cym tonem.

1. Nie.

1. Alex...

Czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy, że ja też

mogę potrzebować odrobiny przestrzeni? Może

też czuję się zaniepokojona tak jak ty?

Luke odwrócił się od niej i podniósł naręcz drewna.

Przeszedł obok Alex, nie odpowiadając na jej pytanie.

v - No? - zawołała za nim.

- Nie mam ochoty o tym rozmawiać - odparł, nie

odwracając głowy.

Alex zacisnęła usta. Nigdy nie spotkała tak chłodnego,

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

opanowanego mężczyzny. Otaczał się skorupą, której nie

mógł rozbić nawet jej żartobliwy ton. A ona nie znosiła

osób, z którymi nie można było walczyć. Nie wiedziała,

jak z nim postępować, i to ją wyprowadzało z równowagi.

Patrzyła, jak skręcał za rogiem, by dojść do frontowej

części domku. W bezsilnej złości tupnęła nogą. Spokojnie

okrążyła domek, by wziąć z sągu drewna garść nietknięte- •

go śniegu. Z myślą o Luke'u szybko ulepiła całkiem

pokaźną kulę i przerzucała ją z ręki do ręki, nadal usiłując

rozszyfrować tego skomplikowanego mężczyznę.

Luke odwrócił się i zobaczył, że Alex żongluje kulą ze

śniegu.

- Nawet o tym nie myśl - oświadczył.

Alex spojrzała najpierw na niego, a potem na kulę.

Uśmiechnęła się szeroko.

1. Co byś powiedział na porządną bitwę na śnieżki?

1. Nie - odparł i przeszedł obok dziewczyny.

1. To będzie świetna rozgrzewka - zachęcała.

1. Nie.

1. Zgódź się, nie psuj zabawy.

Alex, wracaj do środka.

Był nieznośny. Wydęła wargi i skierowała się w stronę

domku. Obejrzała się przez ramię i zobaczyła, że Luke

bierze naręcze drewna. Odruchowo cisnęła w niego

śnieżką. Strzał był celny i śnieżny pocisk ugodził go w

plecy. Mimo to nie raczył się odwrócić.

- Przecież mówiłem, że nie mam ochoty na zabawę

- powiedział, podnosząc kolejne szczapy drewna.

Kiedy się odwracał, Alex rzuciła kolejną śnieżkę.

Trafiła go w ramię.

- Alexandra... - rzucił ostrzegawczo.

Ignorując jego reakcję, lepiła nowe kule i po kolei

szybko je rzucała. Jedna z nich uderzyła go w nogę, druga

w biodro, a trzecia prosto w czoło.

To odniosło skutek. Luke upuścił drewno i zaatakował

Alex. Wrzasnęła i próbowała uciekać, ale był zbyt szybki.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Zatrzymał ją i przewrócił. Alex chichotała, ale dla Luke'a

nie było w tej sytuacji nic śmiesznego. Przypomniał sobie

podobną scenę z niedawnej przeszłości, kiedy czuł pod

sobą jej biodra.

Alex przestała się śmiać, kiedy zobaczyła jego minę.

Nigdy nie widziała z bliska tak przepełnionych namięt-

nością oczu. Przytuliła się do Luke'a i poczuła twardość

podnieconego mężczyzny. Przeniknął ją gwałtowny

dreszcz, a także ogromne poczucie kobiecej siły, które

dodało jej niezwykłej pewności siebie. Czy ci się to

podoba, czy nie, Luke'u Strattenie, nie jesteś taki

odporny na mój urok, jak udajesz, pomyślała.

Cichy, jakże kobiecy uśmiech Alex sprawił, że Luke

dał za wygraną i musiał ją pocałować. Był to mocny,

niemal brutalny pocałunek. Alex podniosła swoje mokre

i zimne ręce do twarzy mężczyzny i położyła dłonie na

jego policzkach. Były ciepłe pomimo śniegu, pomimo

wiatru, pomimo że od dłuższego czasu Luke przebywał

na dworze. Jego wewnętrzne ciepło zachwyciło Alex.

Rozchyliła usta, a on jęczał, badając językiem jej

podniebienie. Kiedy ich języki się zetknęły, zapomnieli

o bożym świecie. Był to długi, soczysty pocałunek. Od

takich pocałunków ściska się żołądek i podkurczone

palce u nóg. Taki pocałunek zachęca do zamknięcia

oczu, a kiedy już to robisz, doznajesz zawrotu głowy i

brakuje ci tchu; taki pocałunek pochłania wszystko

wokół ciebie.

Luke przepadł z kretesem. Przestał całować wargi

Alex i dotarł ustami do jej delikatnie zarysowanej szczęki,

a potem niżej, do czułego punktu na szyi, gdzie wyczuwał

puls niespełna dzień wcześniej.

Zamarł. Uświadomił sobie bowiem, że nie minęła

nawet jedna doba, a on całkowicie stracił dawne opano-

wanie. Unosząc się na łokciach, spojrzał na twarz

dziewczyny. Jej duże, okolone pięknymi, ciemnobrązo-

wymi rzęsami oczy były przymknięte. Rozchyliła wargi

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

w milczącym zaproszeniu. Jęknął, e nieznacznie się

odsunął.

Alex otworzyła oczy.

Co się stało? - zapytała bardziej niż zwykle

ochrypłym głosem.

1. Właśnie to.

Nawet kiedy wypowiadał te słowa, napierał na Alex

nieco mocniej.

1. Dlaczego? Oboje jesteśmy dorośli.

1. I za dzień, najwyżej dwa, rozstaniemy się - od-

parł, przymykając oczy. Dotyk jej ciała był taki

przyjemny. - Lepiej będzie, jeśli pozostaniemy

sobie obcy.

A jeśli się nie zgodzę? - zapytała. - A jeśli

powiem, że nie chcę, byśmy pozostali sobie

obcy?

1. Nie rób tego - brzmiała ostrzegawcza

odpowiedź.

Próbujesz sprawić, żebym się ciebie bała, Luke?

To byłoby rozsądne, ale nie o to mi chodzi. Chcę

tylko, żebyś coś zrozumiała. Wyjeżdżam z kraju

zaraz po naszym powrocie do kurortu.

1. I myślisz, że będę się ciebie czepiać i błagać o

miłość?

1. Nie powiedziałem, że...

Alex odepchnęła Luke'a i odsunęła się od niego.

Jednym płynnym ruchem stanęła na nogi i patrzyła na

niego z góry.

No cóż, proszę sobie nie pochlebiać, panie Strat-

ten. Nigdy nie musiałam ż e b r a ć u

jakiegokolwiek mężczyzny o to, żeby się ze mną

kochał, i z pewnością nie mam zamiaru robić

wyjątku dla takiej miernoty jak pan.

1. Miernoty...

Alexandra zostawiła go. Po kilku sekundach usłyszał

trzask zamykanych drzwi. Nagle zrobiło mu się strasznie

zimno. Zastanawiał się, czy zamknęła drzwi na klucz.

Pomyślał, że zasługuje na coś takiego. Nie postąpił z nią

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

właściwie. Do diabła, nie był w stanie postąpić właściwie

z samym sobą.

Jęknął, tym razem głośno. Był to jęk zrodzony z

frustracji. Kiedy dźwigał się na nogi, poczuł bolesne

kłucie w kolanie. Uderzył się w nie, padając na Alexand-

re. Wspaniale, po prostu wspaniale, powiedział do siebie,

kuśtykając w stronę domku.

Śnieg nie przestawał padać ani na chwilę. Zbliżało się

późne popołudnie. W domku znajdowało się tylko jedno

posłanie i Luke wiedział, że będzie musiał dzielić je z

Alex. Ta myśl wywołała w nim innego rodzaju ból,

przytępiony, pulsujący ból w tym jednym miejscu na

ciele, które Luke zdawał się mieć pod c a ł k o w i t ą

kontrolą.

Odśnieżył próg domku i dopiero potem otworzył drzwi

i zajrzał do środka. Alex stała przy kominku, ogrzewając

ręce. Nie odwróciła się, kiedy wszedł, ani kiedy zdjął

kurtkę i powiesił ją na haczyku obok jej okrycia. Nie

przyjęła do wiadomości jego pojawienia się nawet wtedy,

gdy podszedł do kominka.

- Przepraszam - oznajmiła i, okrążając Luke'a, udała

się do kuchenki.

Kiedy sprzątała po lunchu, nieco się uspokoiła. Potem

gwałtownym ruchem wytarła lśniący od czystości blat.

Zerknęła przez ramię na Luke'a, który co pewien czas

przynosił naręcze drewna. Kilkakrotnie usłyszała jęki i

stękania, toteż odwróciła się, by zobaczyć, co jest nie

w porządku. Wykonanie najprostszej pracy przychodziło

mu z ogromną trudnością, a przyczyna tego stanu rzeczy

była oczywista. Kolano. Ledwo mógł je zgiąć, ale starał

się za wszelką cenę ukryć ten fakt.

Musiała przyznać, że nigdy w życiu nie spotkała tak

irytującego mężczyzny; nawet jej ojciec mniej ją drażnił.

Prawdą było również to, że jego słowa zraniły ją i to

zadziwiająco mocno. Żaden mężczyzna nie odesłał jej

z kwitkiem, toteż odczuwała oszołomienie, zwłaszcza

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

dlatego, że Luke był pierwszym facetem, któremu rzuciła

się w ramiona. Ale cierpiał, przynajmniej fizycznie, a

przepełniona współczuciem Alex nie mogła biernie

obserwować czyjegoś bólu.

Zdejmuj dżinsy - powiedziała rozkazującym

tonem. Słysząc jej słowa, Luke obrócił się na

pięcie.

1. Co takiego?

- No, jazda. Śmiało - dorzuciła. - Przecież widzę, że

boli cię kolano. Zobaczę, co da się z nim zrobić.

Luke rzucił przyniesione polana na stertę drzewa.

1. Odkąd to jesteś lekarzem?

1. Nie jestem. Ale studiowałam pielęgniarstwo.

1. Ty...

Luke miał już zrobić jakąś ironiczną uwagę, ale kiedy

zobaczył, że Alex w obronnym geście unosi podbródek,

przejął go chłód.

Dobrze - powiedział. - Daj mi chwilę czasu.

Alex odwróciła się do niego plecami i nalała wody do

garnka. Tymczasem Luke zdjął prześcieradło z

materaca i zniknął w łazience, skąd wyszedł starannie nim

przepasany.

- Połóż się, żebym mogła je obejrzeć - powiedziała

Alex.

Luke usłuchał i w milczeniu patrzył, jak dziewczyna

odsuwa przepaskę, żeby obnażyć prawe kolano.

Boże, co ci się stało? - zapytała, oglądając

pokiereszowany, opuchnięty staw.

1. Wypadek w Ameryce Środkowej.

1. Co robiłeś w Ameryce Środkowej? - zapytała.

Badania - odrzekł. - W pobliżu mojego dżipa

wyleciała w powietrze kopalnia. Rozwaliło mi

rzepkę kolanową.

1. Miałeś operację? - zapytała.

Tak. Wsadzili mi tyle śrubek, że piszczały nawet

wykrywacze metalu na lotnisku.

Właściwie ta rana się nie zagoiła. Powinieneś

mieć klamrę.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

1. Mam.

1. Gdzie?

W Nowym

Jorku. Alex

uniosła brwi.

1. Świetne miejsce.

1. Też tak myślę - odparł wyzywającym

tonem. Pokręciła głową i wstała.

1. Mężczyźni.

1. Co to ma znaczyć?

1. To, co słyszysz.

Myślisz, że wszyscy mamy świra na punkcie

męskości, prawda?

1. Ty to powiedziałeś, nie ja.

Zamierzał kontynuować tę dyskusję, ale ona uklękła

przed nim i zanurzyła ściereczkę w ogrzanej wodzie, by

przyłożyć ją do kolana. Kiedy poczuł miłe ciepło, przestał

protestować. Odchylił głowę i przymknął oczy. Nie

pamiętał, kiedy ostatni raz ktoś tak delikatnie się z nim

obchodził, a już zwłaszcza piękna kobieta. To przyjemne

uczucie niebezpieczni ewoluowało w kierunku błogo-

stanu. Wreszcie Ale>; ostała.

- Zostawimy to tak na chwilę, a potem obłożę kolano

śniegiem..Najpierw ciepły kompres, potem zimny.

Luke otworzył oczy.

1. Gdzie się tego wszystkiego nauczyłaś?

W zeszłym roku przez cztery miesiące

studiowałam

pielęgniarstwo w bardzo

prestiżowej szkole w Nowym Jorku. To było

coś, o czym zawsze marzyłam. Moja matka była

pielęgniarką, zanim poznała ojca. Umarła, kiedy

byłam małą dziewczynką. Może to się wydawać

dziwne, ale chciałam być taka jak ona.

Zamierzałam poświęcić się temu zawodowi.

1. I co się stało?

Paparazzi zwietrzyli sprawę, oto co się stało.

To znaczy, że prasa doniosła, iż chodzisz do

szkoły pielęgniarskiej?

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Alex zaniosła się szyderczym śmiechem.

- Nie to mam na myśli. Chodzi mi o to, że reporterzy

jakiegoś brukowca rozpowszechnili zupełnie niedorzecz- ;

nft historyjkę o mojej zabawie w pielęgniarstwo, a dokład

niej o tym, że zabawiam się z pewnym lekarzem.

Zamieścili nawet fotomontaż z moją głową w pielęgniars

kim czepku opartą na czyimś ramieniu, w uścisku

z jakimś facetem w białym fartuchu. To było okropne.

Koczowali przed szkołą dwadzieścia cztery godziny na

dobę, próbując mnie sfotografować i zdobyć materiał do

artykułu. To zakłócało pracę całej szkoły. Fotoreporterzy

nie chcieli odejść i musiałam opuścić szkołę.

Mówiła bardzo rzeczowym tonem, ale Luke doskonale

widział jej nerwowo splatane dłonie i drżące wargi. Ta

opowieść przychodziła jej z trudem i była dla niej bardzo

bolesna. Już się nie dziwił, że przyjmowała obronną

pozycję.

Nagle ogarnęło go współczucie dla osoby, którą

wszyscy znali jako Alexandre Beck. Przez cały spędzony

wspólnie czas nie myślał o tym zbyt wiele. Koncentrował

się na sobie i swojej reakcji na jej bliskość. Teraz jednak

w jego umyśle zaczął się formować nowy obraz, obraz

ślicznej i samotnej kobiety, która nie była w stanie wyrwać

się spod kurateli apodyktycznego i ekscentrycznego ojca.

- Szkoda, że tak się stało - powiedział. - Sądzę, że

byłabyś cholernie dobrą pielęgniarką, Alex.

Mówił serio. Czy to za sprawą delikatnego dotyku

uzdrawiających rąk, czy dzięki ciepłemu kompresowi,

nie odczuwał już takiego bólu w kolanie.

Dopóki nie padły te słowa, Alex nawet sobie nie

uświadamiała, jakiego doznawała napięcia. Nigdy niko-

mu nie mówiła, jak bardzo zranił ją tamten epizod.

Oznaczał koniec marzeń, którym oddawała się od dzie-

ciństwa. Dlatego teraz było dla niej ważne, żeby Luke nie

wyśmiewał się z niej, żeby ją zrozumiał. Najpierw na jej

twarzy pojawił się wyraz ulgi, a potem uśmiechnęła się

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

promiennie. Uklękła, ponownie namoczyła szmatkę i je-

szcze raz przyłożyła ją do kolana Luke'a.

Dziękuję - powiedziała miękko. - Jesteś pierwszą

,osobą, która okazała mi zrozumienie.

1. Ciężko było, co?

Bardzo ciężko. Myślałam, że przywyknę do ich

ciągłego uganiania się za mną.

1. Ich?

Reporterów. Czasami miałam nawet niezłą

zabawę. Wiesz, zwłaszcza kiedy byłam młodsza

i chodziłam do klubów. Oglądanie siebie w

gazetach następnego dnia to dla szesnastolatki

niezła zabawa. Ale w miarę upływu lat te

kłamstwa stawały się coraz bardziej bezczelne.

To się zupełnie wymknęło spod kontroli.

Próbowałam ich lekceważyć, ale...

Wzruszyła ramionami.

Nikt mi nie pomógł. Nie masz pojęcia, jak

wytrwali potrafią być reporterzy.

Nie wszyscy reporterzy są szakalami - odparł,

siląc się na naturalny ton.

To mógłby być idealny wstęp do wyznania Alex

prawdy o sobie... albo przynajmniej części prawdy. Nie

był do końca pewien, czy Alex jest gotowa wysłuchać

tego, co jej powie. Nie miał również pewności, czy on

sam jest gotów wyznać całą prawdę.

Może nie - odrzekła Alex, ponownie

przykładając kompres do kolana Luke'a.

Ale wszyscy są łgarzami. Będą kłamać,

oszukiwać, sprzedadzą własne babcie, byle

tylko uprzedzić innych i zdobyć ciekawy

materiał. Wierz mi, wiem to z pierwszej ręki.

Luke pomyślał, że moment na wyznanie prawdy o

sobie nie jest odpowiedni. Położył rękę na dłoni Alex,

pragnąc, żeby przerwała swoje zabiegi. Jej ożywiona

twarz jaśniała niemal anielskim blaskiem, jakby udzielo-

na mu pomoc dawała jej wyjątkową radość. Boże, była

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

śliczna i tak doskonale zbudowana. Patrzył na nią okiem

fotografa, pragnął ciągle uwieczniać tę chwilę, to spoj-

rzenie, na błonie filmu.

1. Teraz czuję się o wiele lepiej.

Cieszę się - odparła z nieśmiałym uśmiechem, a

potem wstała i wylała wodę do zlewu, ścigana

spojrzeniem Luke'a. - Przyniosę trochę śniegu -

dorzuciła, kierując się w stronę drzwi.

Alex - zawołał Luke.

1. Tak?

1. Dziękuję.

1. To drobiazg.

Jestem szczęściarzem. Dobrze, że ugrzązłem w

tym domku z tobą - powiedział.

Bo jestem taką dobrą pielęgniarką? - zagadnęła

nieśmiało.

Uśmiechnął się.

1. Między innymi.

Hm, to dotyczy obu stron. Ja chyba też jestem

szczęściarą.

Kiedy przypatrywali się sobie, coś się między nimi

działo. Jak gdyby nagle poczuli wobec siebie wzajemny

szacunek i zrozumienie.

Kiedy Luke patrzył, jak Alex otwiera drzwi i znika za

progiem, ogarnął go niepokój. Był tak bliski wyjawienia jej

prawdy. To było nie tylko głupie, ale i niebezpieczne. Bez

względu na to, co do niej czuł, nie powinien jej zmuszać do

stawiania temu czoła, dopóki znajdowali się w tarapatach.

Pomyślał, że będzie na to dość czasu, kiedy się stąd

wydostaną. Dość czasu, by mógł wszystko naprawić.

Podjął decyzję błyskawicznie. W żaden sposób nie

mógł sprzedać Joe'emu tych zdjęć Alex w kąpieli.

Zerknął na swoją kurtkę, która wisiała na haku przy

drzwiach. Mógł wstać, wrzucić rolkę filmu do ognia i

mieć święty spokój, ale coś go powstrzymało. Te zdjęcia

były takie piękne, stanowiły niemal dzieła sztuki. Pragnął

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

je zachować, nawet gdyby miał je ukrywać przez najbliż-

sze lata.

Tłumaczył sobie, że tym bardziej nie powinien jej

teraz wyjawiać prawdy. Tymczasem Alex otworzyła

drzwi i wniosła miskę ze śniegiem. Uśmiechnęła się do

niego i poczuł, że jego serce zaczyna bić jak oszalałe.

Boże, jeśli nadal będzie na niego patrzyła w taki sposób,

to straci resztki rozsądku.

Uklękła obok niego i delikatnie przesunęła dłonią od

jego kostki aż do kolana. Nogę Luke'a przeszył przyjem-

ny dreszcz, który umiejscowił się w pachwinie. Jego ciało

reagowało na dotyk ręki Alex z przerażającą gwałtownoś-

cią.

Kogóż chciał nabrać? Już było za późno.

To się zaczęło od jego pierwszego spojrzenia na tę

dziewczynę przez obiektyw aparatu.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Luke spał. '

Alex przykryła go kołdrą i patrzyła na jego spokojną

twarz. Okładała chore kolano śniegiem przez godzinę i

zaczerwienienie prawie całkowicie ustąpiło. Był bardzo

sympatycznym pacjentem i nawet nie protestował, kiedy

zaproponowała, żeby się zdrzemnął przed obiadem.

Można byłoby uwierzyć, że cieszyła go jej opieka.

W każdym razie ona czerpała z opieki nad nim

ogromną satysfakcję. Od lat nie czuła się tak przydatna.

Na czas przymusowego pobytu w tym domku potrzebo-

wał jej - czy mu się to podobało, czy nie. Ta sytuacja

bardzo jej odpowiadała.

Alex wyciągnęła rękę, która nagle zawisła w powietrzu.

Chciała dotknąć czoła Luke'a, ale nie odważyła się.

Wiedziała, że jeśli go dotknie, to już nie będzie chciała

oderwać rąk od jego ciała. Pragnęła pieścić Luke'a, gładzić

jego twarz i ramiona, poczuć ich ciepło i siłę. I pragnęła

jeszcze czegoś. Żeby i on dotykał rękami jej ciała.

Alex uśmiechnęła się do siebie. Kto by pomyślał, że

zdarzy się coś takiego? Oczywiście, marzyła o tym

jedynym, ale nawet w najśmielszych marzeniach nie

pojawiała się taka sytuacja.

Ale już się zdecydowała. Przez jej głowę przebiegały

tysiące myśli na temat sposobu, w jaki mogłaby uwieść

Luke'a. Nie wątpiła w to, że jej pożądał, ale przebicie

skorupy, którą się otoczył, było niezmiernie trudnym

zadaniem. Była pewna, że jest w stanie to zrobić, ale

wiedziała, iż może jej zabraknąć czasu.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Wyjrzała przez okno. Zapadał zmierzch i w dalszym

ciągu padał śnieg. Dobrze. Ponieważ podjęła już

decyzję, modliła się o to, żeby śnieżyca potrwała

przynajmniej jeszcze tę noc. Potrzebowała czasu, żeby

popracować nad Lukiem. Chciała go przekonać, że

powinien się z nią kochać, że nie musi się obawiać, iż

ona będzie się go kurczowo czepiać, kiedy nastąpi

nieuniknione rozstanie.

Ale jak miała go przekonać? Przygryzła wargę i

zastanawiała się nad tym, co powinna robić dalej. Jak

by postąpiła, gdyby nie byli uwięzieni w tym domku?

Co by zrobiła, gdyby poznała go w Nowym Jorku?

Prawdopodobnie zaprosiłaby go na kolację do swo-

jego domu. Całkiem nieźle gotowała, zadziwiając

większość ludzi. Gotowanie odprężało ją i słynęła ze

swoich kolacji, podczas których podawała gościom

oryginalne potrawy. Nabrała sporej wprawy w przygo-

towywaniu pomysłowych dań ze zwyczajnych skład-

ników. Dlaczego nie miałaby zrobić tego tutaj? Przy-

rządzi mu kolację, a potem wszystko potoczy się tak,

jak w apartamencie przy Piątej Alei.

Cichutko podeszła do kuchenki i przeszukała szafki.

Znalazła dwie puszki z tuńczykiem, puszkę gotowanej

fasoli, słoiczek hiszpańskich oliwek i jeszcze jedno

opakowanie zupy. Był tu też niezły wybór przypraw, a

przede wszystkim odkryła butelkę Chardonnay, która

leżała w szafce obok nieczynnej lodówki. Alex podeszła

z butelką • do drzwi, uchyliła je trochę i wrzuciła wino

w zaspę śniegu. Dyskretnie obejrzała się przez ramię, ale

Luke nawet nie drgnął. Uradowana tym, że sprzyja jej los,

wzięła się do przygotowywania uczty, którą zamierzała

podbić serce mężczyzny.

Ułożyła kawałki tuńczyka, pokroiła oliwki, mieszając

je z częścią słonej zalewy, w której znajdowała się ryba.

Całość nabrała smaku dzięki odrobinie soku z cytryny.

Alex napełniła miseczkę śniegiem i umieściła na niej

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

talerz z sałatką, żeby danie było zimne. Następnie

wysypała fasolę do garnuszka, a zawartość dwóch puszek

zupy warzywnej wymieszała w większym rondlu i po-

stawiła oba naczynia na gaz. Wreszcie przyszykowała

dwa nakrycia.

Zapaliła stożkowatą świecę i przyjrzała się swojemu

dziełu. Co by zrobiła, gdyby była w domu? Chyba długo

kąpałaby się w wodzie z pianą. Czuła się brudna, gdyż już

drugi dzień chodziła w tym samym ubraniu. Doszła do

wniosku, że przyjemny byłby nawet krótki prysznic.

Upewniła się, że Luke śpi, wzięła świecę i poszła do

łazienki. Rozebrała się i, pamiętając o przestrodze Lu-

ke'a, umyła się w rekordowo szybkim tempie. Trzęsła się

z zimna. Z obrzydzeniem myślała o nałożeniu tego

samego ubrania, ale nie miała innego wyjścia. Na

szczęście mogła przynajmniej uprać bieliznę.

Mimo kiepskiego oświetlenia starała się doprowa

dzić do porządku swoją fryzurę. Jej włosy były wilgot

ne i rozczochrane. Nie miała szczotki, dlatego musiała

przeczesać długie loki palcami. Twarz lśniła teraz czy

stością, a cera ładnie się zaróżowiła. Przygryzła wargi,

a potem odęła je i poczuła satysfakcję. Biorąc pod

uwagę okoliczności, nieźle, pomyślała i uśmiechnęła

|.'; się. Czuła swędzenie skóry, które było spowodowane

nie tylko prysznicem. Podniecało ją to, co zamierzała

zrobić. Miała cudowne poczucie nieprzyzwoitości, nie

mając na sobie bielizny. Zresztą doszła do wniosku, że

gdyby wszystko poszło zgodnie z planem, wcale by jej

nie

potrzebowała...

■!* i;

Kiedy wróciła z łazienki, Luke nadal spał. Spokojnie

i;'! podgrzała zupę i fasolę, a potem przyniosła butelkę i

odkorkowała ją. Nalała sobie niewielką ilość wina i

usiadła przed kominkiem. Kiedy małe pomieszczenie

wypełniły zniewalające zapachy, zaburczało jej w żołąd-

ku.

Tak samo zareagował żołądek Luke'a. Ale pobudzo-

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

ny został u niego nie tylko apetyt najedzenie. Otworzył

oczy i zobaczył, że Alex siedzi przed kominkiem,

którego blask zdawał się wytwarzać wokół jej głowy

aureolę. Końce jej włosów były wilgotne i skręcały się w

loczki w miarę wysychania. Wyglądała tak pięknie, że ze

wzruszenia miał ściśnięte gardło.

Ten widok po przebudzeniu był dalszym ciągiem

erotycznego snu Luke'a. Śnił o tym, że oboje z Alex są

nadzy, a ich splecione ciała leżą na materacu przed tym

samym kominkiem, który teraz obserwował. Natężenie

jego reakcji stanowiło rezultat rzeczywistości sennej.

Nie miał siły, żeby się otrząsnąć z tego nastroju.

Przewrócił się na bok, żeby lepiej się przyjrzeć Alexand-

rze. Dostrzegła jego manewr.

1. Obudziłeś się - zauważyła.

Tak. Co to za zapach? - zapytał rozespanym

głosem.

1. Chodzi ci o obiad?

1. Mmm, to też. Ale jest jeszcze coś. Ty...

1. Ja?

Tak, pachniesz kwiatami.

1. Wzięłam prysznic.

- Czy woda była wystarczająco ciepła?

Alex wzruszyła ramionami.

- Letnia, ale lepsza taka niż żadna. Nie mogłam już

dłużej znieść samej siebie.

Luke potarł swój dwudniowy zarost. Może miała rację.

Niezły pomysł. Zostało trochę mydła?

Obwąchała go i zmarszczyła nos.

Wystarczająco dużo.

Luke wybuchnął

śmiechem.

1. Rozumiem aluzję - oznajmił i usiłował wstać.

- Pomogę ci - powiedziała Alex i podbiegła do

mężczyzny. Luke przeniósł ciężar z chorej nogi na barki

Alex i oplótł ją ramieniem, pozwalając sobie na luksus

otarcia się policzkiem ojej ramię. Jego ręka wędrowała to

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

w górę, to w dół, a w mózgu pojawiła się szczególna

myśl. Omal nie stracił równowagi, i nie miało to nic

wspólnego z bólem w kolanie. Zamrugał powiekami,

żeby otrząsnąć się z resztek senności i potwierdzić

swoje odkrycie.

Nie miała stanika.

Wiedział, że wcześniej miała go na sobie, więc co

się z nim stało? Sprawdził to jeszcze raz. Fakt niezbity.

Przez materiał swetra Alex prześwitywały jej nabrzmia-

łe sutki. Dla normalnej osoby w normalnych okolicz-

nościach nie byłoby to nic szczególnego.

Może nawet nie rzucało się to w oczy. Problem polegał

na tym, że Luke nie zachowywał się normalnie, znaj-

dował się w stanie ustawicznego podniecenia. W tej

sytuacji nawet tak błahy epizod nabierał wyjątkowego

wręcz znaczenia.

Ale dlaczego to zrobiła? Dlaczego zdjęła stanik? Luke

przyjrzał się jej ciału poniżej talii i głośno przełknął ślinę.

Gwałtowna żądza sprawiała, że krew w jego żyłach

krążyła w oszałamiającym tempie. Miał ochotę potrzeć

opuszkami palców te sterczące paczuszki... te same

sterczące paczuszki, które unosiły się i opadały, kiedy

Alex brała gorącą kąpiel.

Ten obraz z przeszłości dosłow: • ,o przygwoździł.

Opuścił rękę.

- Potrafię sam przejść resztę drogi - oznajmił i pokuś-

tykał do łazienki. Zapalił świeczkę, zamknął drzwi i oparł

się o umywalkę. Patrząc na swoje odbicie w lustrze, starał

się opanować. Tak, sir, prysznic jest panu zdecydowanie

potrzebny. Ale nie letni. Pomyślał, że koniecznie musi

być to zimny prysznic. Kiedy rozsuwał szklaną ściankę,

coś spadło mu na ramię. Po chwili przekonał się, że to

bielizna Alex: mokry stanik, rajstopy i najbardziej kuse

majteczki, jakie kiedykolwiek widział.

Przymknął oczy i jęknął. Człowieku, weź się w garść,

pomyślał. Szybko upuścił majtki Alex do umywalki.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Rozebrał się i wskoczył pod prysznic. Szybko namyd-

lił ciało i spłukał je lodowatą wodą, która znakomicie

ostudziła jego zapał, z czego był ogromnie zadowolo-

ny.

Starał się dokładnie wytrzeć ciało, a potem poszedł za

przykładem Alexandry i nie włożył slipek, wślizgując się

od razu w dżinsy. Z wielką pieczołowitością ponownie

rozwiesił bieliznę Alex. Wrzucił do umywalki swoją

koszulkę i slipy, wyprał je i powiesił obok rzeczy i

dziewczyny. Bardzo długo przypatrywał się zawieszonej

garderobie. Intymność tej sceny sprawiła, że ugięły się

pod nim nogi.

I bierz tu, człowieku, zimny prysznic.

Potarł zarośniętą twarz. Trzeba się ogolić. Otworzył

apteczkę i obejrzał jej zawartość. Przewidujący właś-

ciciele umieścili tu rozmaite zestawy toaletowe. Luke

znalazł małą tubkę pasty do zębów, a zamiast szczoteczki

użył palca. Potem zobaczył na półce obok aspiryny

paczuszkę jednorazowych maszynek do golenia. Nie

zauważył nigdzie kremu do golenia, ale to go nie

zniechęciło. Golił się już w znacznie trudniejszych

warunkach.

Już miał zamknąć szafkę z lekarstwami, kiedy jego

bystre oko wypatrzyło kwadratowe czerwone pudełecz-

ko schowane na górnej półce. Serce w nim zamarło,

jakby przeczuwał, co tam znajdzie. Jak w zwolnionym

tempie sięgnął po pudełeczko, potwierdzając swoją naj-

żarliwszą nadzieję i... najgorszą obawę.

Gapił się na pudełeczko z kondomami i miał pewność,

że ktoś tam na górze poddaje go testowi.

Nie, proszę, nie rób mi tego, błagał w duchu. Cały czas

trzymał temperament na wodzy właśnie ze względu na

brak zabezpieczenia. Nie chciał narażać dziewczyny ani

siebie. Wyeliminowanie tego problemu otwierało wrota

do tak niewyobrażalnych możliwości, że sama myśl o

nich wywoływała w ciele Luke'a ogromne napięcie.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Z trudem przełknął ślinę. Mógł zrobić tylko jedno.

Pozbyć się tych rzeczy. Ale w jaki sposób? Nie mógł

ot, tak wyrzucić pudełeczka do śmietnika, gdyż zauwa-

żyłaby to Alex. Rozejrzał się po małej łazience. Nie

było tu okna ani jakiegoś schowka. Pomyślał, że chyba

najlepiej będzie odłożyć pudełeczko na miejsce. Skoro

Alex nie zauważyła go do tej pory, to nie zauważy go i

teraz. Przewrócił je dnem do góry i ukrył w górnym

rogu szafki. Postanowił, że następnego ranka wsunie je

do kieszeni i pozbędzie się w lesie.

Zadowolony ze swojej przemyślności, uśmiechnął się

pod nosem, zamknął apteczkę i namydlił twarz. Kiedy

zaczął się golić, usłyszał pukanie do drzwi.

Wszystko u ciebie w porządku? - zawołała

Alex.

1. Tak. Zaraz wychodzę.

1. Nie siedź długo. Obiad już gotowy - oznajmiła.

Świetnie - odparł Luke. - Umieram z głodu.

Skończył toaletę i otworzył drzwi łazienki.

klamce wisiała jego flanelowa koszula - uprana i su-

cha. Włożył ją, ale nie zapiął guzików. Powoli ruszył

w stronę pokoju. Dzięki zabiegom Alex kolano nie

bolało go już tak mocno, ale nie miał zamiaru go

forsować. Może w wielu sprawach wykazywał upór, ale

nie był głupcem.

Alex stała przy stole i mierzyła Luke'a niespokoj-

nym spojrzeniem. Podsunęła mu krzesło, a on usiadł na

nim, badawczo przyglądając się dziewczynie. Po

chwili Alex przyniosła jeszcze mały taboret i położyła

na nim jego nogę. Podziękował jej. Był zmieszany, a

jednocześnie wzruszony opiekuńczością dziewczyny.

Alex uśmiechnęła się, widząc jego oszołomienie.

- Przyniosę obiad.

Biegała po pokoju, krzątając się z zapałem. Cóż ona

knuła? Luke nie miał o tym pojęcia i chwilowo było mu to

obojętne. Nie mógł oderwać od niej oczu. Jej obecność

^apełniała go lękiem i spokojem. Jednocześnie czuł, że

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

coś wisi w powietrzu, i to wrażenie potęgowało się,

ilekroć obok niego przechodziła.

Kiedy Alex podawała obiad, jej pełne piersi falowały

bardzo blisko twarzy Luke'a, który wsunął ręce pod stół

i zacisnął je, żeby przypadkiem nie dotknąć któregoś z

tych kuszących wzgórków. Nauczył się trwać w bez-

ruchu i koncentrować wzrok na nieokreślonej potrawie,

którą Alex postawiła na stole.

1. Co to jest? - zapytał.

1. Tuńczyk w hiszpańskich oliwkach - odparła.

1. Nigdy o czymś takim nie słyszałem.

■ - To dlatego, że właśnie wymyśliłam tę nazwę-oznaj-

(

miła Alex i nabiła kęs potrawy na widelec. - Spróbuj.

Luke niechętnie otworzył usta. Powoli przeżuwał

Jedzenie i nagle zrobił wielkie oczy.

- Niezłe - powiedział. - Wcale niezłe.

Alex wyciągnęła rękę ze szklanym pucharkiem.

A teraz wypij

to. Pociągnął

łyk.

Wino. -

Tak.

1. Skąd je zdobyłaś?

1. Stało w szafce. Dobre, prawda?

Tak - odrzekł. Wyjął pucharek z jej ręki i wypił

całą zawartość jednym haustem.

1. Wino pije się łyczkami - upomniała go.

Będę je sączył z następnego pucharka -

oświadczył i podał jej naczynie.

Alex pokręciła głową, ale mimo to nalała Luke'owi

wina. Włożyła na talerz porcję schłodzonego tuńczyka,

a potem usiadła przy stole. Skończyła swoje wino i

obserwowała, jak Luke je z apetytem jej potrawę.

1. A ty nie jesz? - zagadnął.

1. Za chwilę. To jest bardziej interesujące.

1. Co jest bardziej interesujące?

1. Patrzenie na ciebie.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Widelec Luke'a zatrzymał się w połowie drogi do

ust.

-- Przestań - powiedział.

-- Co mam przestać? - zapytała niewinnym głosem.

-- Doskonale wiesz, co. To, co robisz.

-- Chodzi ci o to, że gapię się na ciebie?

-- Że gapisz się na mnie w taki sposób.

-- W jaki sposób?

-- Jakbym był deserem.

-- Mmm, to trafna uwaga.

Luke gwałtownym ruchem powstał od stołu.

- Alex - zawołał ostrzegawczym tonem. - Nie rób

tegc»- Nie jestem z kamienia.

Alex wyciągnęła rękę i zaczęła gładzić go po policzku. --

No, no - powiedziała, przechylając głowę. - Czyżbyś

ogolił się dla mnie?

-Aleksandro..

-~ Nie, nie odpowiadaj na to pytanie - dorzuciła, by

po chwili wstać od stołu. - Zjedzmy następne danie.

podała zupę oraz odrobinę fasoli. Ten posiłek nie

należał do szczególnie wyszukanych, ale Luke był zbyt

głodny, żeby przywiązywać do tego wagę. Jedli w mil-

czeniu, nie zostawiając nawet kęsa żadnej z potraw.

-- Chyba byliśmy głodni - zauważyła Alex i zabrała ze

stołu brudne talerze.

-- Pozwól, że ci pomogę - powiedział Luke, usiłując

stanąć.

Nie - odrzekła Alex i popchnęła go na krzesło.

1. Powinienem pozmywać. Przecież ty gotowałaś.

Następnym razem - odparła. - Dzisiejszego

wieczoru nakazuję ci odprężyć się.

-^ Nakazujesz mi? -r

Tak, nakazuję ci.

-r Dobrze, proszę pani - stwierdził Luke i szyderczo

zasalutował dziewczynie.

- Wypij wino - powiedziała, kręcąc głową.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

szybko uporała się ze zmywaniem, a potem podeszła

do Luke'a od tyłu. Siedział na krześle. Jedną nogę opierał

na taborecie, a na zdrowym kolanie trzymał pucharek z

winem. Alex zaczęła masować jego kark, a on poddawał

się ruchom jej dłoni.

1. Boże, jakie to przyjemne - zauważył.

Masz bardzo naprężone mięśnie.

Doskonale o tym wiedział.

1. To musi być skutek spania na tym materacu. A

raczej prób zaśnięcia.

1. Czyżbym nie dawała ci spać zeszłej nocy? -

zapytała.

Ty? Do diabła, nie - odparł z sarkastycznym

śmiechem. - Tylko kopnęłaś mnie z sześć albo

siedem razy, to wszystko.

Alex obróciła się, żeby spojrzeć mu w twarz.

1. Zawsze śpię niespokojnie.

1. Opowiedz mi o tym - poprosił z uśmiechem.

To ty opowiedz mi o sobie.

Luke wzruszył ramionami.

1. Niewiele jest do opowiadania - odrzekł

ostrożnie.

1. Nie masz żony?

1. Nie.

1. Ani dziewczyny?

1. Nie.

1. Nikogo?

1. Nikogo.

Dlaczego tak jest? - zagadnęła. - Bez wątpienia

jesteś przystojnym mężczyzną. Już dawno

powinna była cię uwieść jakaś dziewczyna.

Nie chcę, żeby mnie ktoś uwiódł - oświadczył

Luke. Kiedy wypił wino, odstawił pucharek na

podłogę. - A ty? Na pewno otacza cię wianuszek

facetów, a każdy tylko czeka, żeby włożyć ci

obrączkę na palec.

1. Czekają...

- Słyszę tu jakieś „ale".

Alex uśmiechnęła się.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Wielkie „ale" - odparła. - Większość z nich nie

chce mnie. Pragną tego, co w ich mniemaniu

reprezentuję.

1. A co to takiego?

Uroda, ciało, pieniądze... -Nie

zapominajmy o skromności.

Żartobliwie uszczypnęła go w

ramię.

1. To również.

Luke chwycił jej piąstkę i odwrócił dziewczynę do

siebie w taki sposób, żeby na niego patrzyła. Po kolei

rozprostowywał palce Alex, a potem w milczeniu przy-

glądał się jej dłoni. Ten dotyk sprawił, że serce Alex

zaczęło bić w przyśpieszonym tempie. Był taki ciepły,

taki pełen życia i męski, że czuła, iż jest zdecydowanie na

straconej pozycji. A jednak intrygował ją i podniecał,

rzucał jej prawdziwe wyzwanie. Odsunęła rękę i pieściła

jego gładkie, wygolone policzki.

Luke usiłować się nie ruszać. Wiedział, co by wtedy

zrobił. Przyciągnąłby ją do siebie i całował tak mocno, że

oboje dostaliby zawrotu głowy. A wówczas gdzie by się

znaleźli? Oczywiście na drodze donikąd.

- Ależ z ciebie przystojniak, Luke - szepnęła.

-1 przekonuję się, że pomimo wszystkich twoich wad - tu

uśmiechnęła się - nie chciałabym teraz być z nikim

innym.

Pochyliła się nad mężczyzną i pocałowała go. Zaledwie

musnęła jego wargi, ale dla Luke'abyio to jak przyłożenie

zapałki do hubki i rozniecenie ognia. W odpowiedzi

zacisnął zęby i usiłował nie odwzajemnić tego pocałunku.

Nigdy w życiu nie miał przed sobą tak trudnego zadania.

Luke... - mruczała Alex, dotykając jego ust -

pocałuj mnie.

1. Nie.

1. Dlaczego? Nie chcesz?

1. Chcę.

W takim razie...

Luke chwycił ją za ramiona.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Nie zaczynaj czegoś, czego nie jesteś w stanie

skończyć.

1. Kto powiedział, że nie skończę tego, co

zaczęłam?

Przestań się droczyć, Alexandra. To nie jest

przyzwoite.

1. A jeśli się nie droczę?

Luke uważnie spojrzał jej w oczy. Mówiła poważnie.

Czy proponujesz to, co myślę, że proponujesz?

Alex z trudem przełknęła ślinę.

1. Tak.

1. Jesteś pewna?

1. Tak, jestem pewna.

Luke wydał z siebie odgłos zniecierpliwienia, od-

sunął Alex i wstał z krzesła. Podszedł do zlewu,

uważając na swoją chorą nogę. Przez chwilę, która

zdawała się nie mieć końca, przypatrywał się dziew-

czynie.

Dlaczego to robisz? - zapytał. - Jeszcze dziś rano

narzuciłaś mi zestaw reguł, a teraz wszystko jest

nieważne.

Ja... zmieniłam zamiar. Chcę, żebyś się ze mną

kochał. Czy to jest takie straszne?

Straszne? Nie, to nie jest straszne. Raczej...

szalone. Całkowicie obłąkańcze.

Dlaczego to jest takie szalone? Oboje jesteśmy

dorośli. Ugrzęźliśmy tutaj. Ty mi się podobasz,

ja ci się podobam. Kto się o tym dowie? Kto się

będzie tym przejmował?

Ja się będę przejmował - odrzekł miękko. - I

może nie mam ochoty być tylko kolejnym

egzemplarzem w twojej kolekcji mężczyzn.

1. Czy rzeczywiście tak myślisz?

Nieoczekiwanie Alex poczuła, że do jej oczu na-

pływają łzy. Luke dostrzegł te łzy, usłyszał wzruszenie

w jej głosie. Nic innego nie mogłoby skruszyć twardej jak

skała skorupy wokół jego serca. Niczym robot, porzucił

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

swój azyl w rogu pokoju i podszedł do Alex. Wziął ją

w ramiona, przytulił i kołysał jak swó największy skarb.

- Naprawdę tak myślisz? - powtórzyła. Mówiła stłu

mionym głosem, gdyż wtulała twarz w jego koszulę.

Luke odsunął głowę dziewczyny od swojej piersi.

Nie. Nie mam pojęcia, dlaczego to

powiedziałem. To znaczy, wiem. Powiedziałem,

żeby cię powstrzymać.

1. Nie powstrzymuj mnie. Nie powstrzymuj siebie.

Jedno z nas musi myśleć rozsądnie. Po

jutrzejszym dniu możemy już nigdy się nie

zobaczyć.

To wykorzystajmy dzisiejszy wieczór. Tylko ten

jeden wieczór... Luke?

Jej błaganie wzbudziło w nim przypływ uczuć. Poca-

łował ją. Doprawdy, nie miał wyboru, i to już od chwili,

gdy się przebudził i zobaczył ją siedzącą przed kom-

inkiem.

Poczuł, że pewna część jego ciała nabrzmiewa w

zetknięciu z udem Alex. Ona też musiała to wyczuć,

gdyż mocniej otoczyła go nogami. Rozchylił jej usta

językiem, a ona przyjęła go i rozpoczęła miłosną grę

swoim językiem. Była taka słodka, smakowała cudow-

nie, lepiej niż wszystko, czego dotychczas próbował.

Luke włożył rękę pod jej sweter. Całował ją coraz

mocniej, a jednocześnie pieścił jej plecy i boki. Skóra

Alex była miękka i gładka, tak jedwabista, jak myślał.

Spełniając swoje marzenie, objął jej piersi i delikatnie

masował każdy z tych cudownych wzgórków. Mruk-

nęła coś niewyraźnie. Ten odgłos rozbrzmiewał w ca-

łym ciele Luke'a, wywołując tak intensywną rozkosz,

że z trudem utrzymywał resztki samokontroli.

Alex poczuła, że Luke się zachwiał, i oderwała się od

niego.

- Twoje kolano.

Mocny pocałunek Luke'a miał dowieść, że jej obawy

są bezpodstawne. Kiedy zaczął podciągać w górę jej

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

sweter, odsunęła jego ręce, a potem sama zdjęła golf i

potrząsając włosami, stanęła przed nim naga do pasa.

Wydawało jej się, że spojrzenie Luke'a przepala jej skórę.

Czekała na jego ruch. Zawsze uważała swoją urodę za

coś naturalnego i dopiero teraz była niezwykle świadoma

swego ciała. Oddawanie się temu mężczyźnie po raz

pierwszy wydawało się takie przerażające, a zarazem

podniecające, że jej ciało zaczęło pulsować długo tłumio-

nym pożądaniem.

- Dotknij mnie - szepnęła. Nie mogła już znieść ani

chwili dłużej bez dotyku jego rąk.

Luke tracił panowanie nad sobą. Aparat fotograficzny

nie kłamał. Widok Alex w zbliżeniu był oszałamiający.

Gdyby spełnił prośbę dziewczyny, gdyby jej dotknął, to

byłaby jego i nikt by mu w tym nie przeszkodził. Nigdy

nie należał do tchórzy, przez całe swoje dorosłe życie nie

dawał się zastraszyć, ale ta jedna kobieta, która właśnie

mu się oddawała, wzbudzała w nim potworny strach.

- Luke... - mruczała Alex. Jej ciało dygotało z żądzy'.

Przysunęła się do mężczyzny, odsunęła poły jego koszuli

i zaczęła pocierać sutkami jego klatkę piersiową. - Do

tknij mnie.

Ręce Luke'a posłusznie wykonywały jej rozkazy,

ignorując ostrzeżenie, które płynęło z mózgu, jakby

posiadały własną wolę. Luke dotknął dziewczyny, pocie-

rał kciukami jej nabrzmiałe sutki, a potem pieścił je

palcami, aż zaczęły przypominać twarde kamyki.

Alex miała nogi jak z waty. Luke przytulał ją do siebie

przez nieskończenie długą chwilę, a potem opadli na

materac. Wpił się w jej usta, penetrując wnętrze językiem,

by zaraz całować szyję, obojczyk i miękką skórę między

piersiami.

Wreszcie Luke dał sobie spokój z ostrożnością. Szero-

ko otworzył usta i chwycił jej nabrzmiały sutek, ssąc go

tak, jak od dawna marzył. Roztapiała się w jego ustach jak

cukierek. Była tak słodka, tak rozkosznie kobieca, że jego

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

naprężone ciało pulsowało rozpaczliwą potrzebą ukrycia

się w niej. Ale na razie przysunął się do drugiej piersi i

ucztował w takim samym powolnym, miarowym,

nieubłaganym rytmie.

Alex porwał potężny wir pożądania. To właśnie o t

y m rozprawiały jej przyjaciółki. Właśnie na to

czekała. Zarzuciła Luke'owi ręce na szyję i przeczesywa-

ła palcami długie włosy na jego karku. Masowała

naprężone mięśnie jego obojczyków i ramion, podczas

gdy magia ust Luke'a redukowała ją do pełnej pożądania

kałuży. Przywarła do niego biodrami, nie uświadamiając

sobie tego, co robi, odczuwając jedynie chęć zaspokoje-

nia jakiejś mrocznej, nieuchwytnej żądzy.

Luke przesuwał rękę po jej boku w dół, zatrzymując

się na pasku narciarek. Pociągnął za suwak i odpiął guzik,

po czym, nie bez wahania, zaczął pieścić brzuch Alex. Jej

skóra była miękka, ciało sprężyste, a on niespiesznie

badał wdzięki dziewczyny.

Alex była jednak niecierpliwa. Pragnęła, by przeszedł

szybciej do tego jednego zakamarka jej ciała, który

potrzebował jego dotyku bardziej niż którekolwiek inne

miejsce. A kiedy to się stało, rozchyliła nogi i uniosła

biodra, zaś Luke dotykał jej coraz śmielej, aż w końcu

oboje utracili wszelką kontrolę nad sobą. Była tak

wilgotna, tak otwarta i spragniona, że wiedział, iż nie

będzie się mógł powstrzymywać nawet chwili dłużej.

Alex zatraciła się zupełnie, przebywała w nie znanym

sobie świecie. Jego palce skłaniały ją do ekstatycznych

ruchów ku jasności tak intensywnej, że jej blask rozgrze-

wał duszę dziewczyny. Po chwili ta jasność rozprysnęła

się w umyśle Alex na smugi boleśnie pięknego światła

i w jej oczach zalśniły łzy.

Luke wyczuwał spazmy wstrząsające jej ciałem. Prze-

rwał pocałunek i wtulił wargi w ten wrażliwy kącik za

uchem Alex, ułatwiając dziewczynie oddychanie. Serce

waliło mu jak młotem, ciało płonęło, a jednocześnie było

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

twarde i tak żądne uwolnienia energii, że Luke bał się, iż

może stworzyć żenującą sytuację.

Mocno przytulał dziewczynę i zaciskał zęby, pragnąc

odzyskać panowanie nad sobą. Miała orgazm i to wystar-

czy, tylko to się liczy, pomyślał. Przypomniał sobie o

rolce filmu w kieszeni i o tym, że przez cały czas

oszukuje Alex. Zastanawiał się nad reakcją dziewczyny,

w razie gdyby dowiedziała się, z kim ma do czynienia, co

niewątpliwie musi kiedyś nastąpić.

A zatem dał jej przynajmniej tę chwilę rozkoszy,

dzięki której Alex mogła zachować o nim miłe wspo-

mnienia, a nawet zdobyć się na przebaczenie. On zaś

musiał odmówić sobie tego, czego pragnął najbardziej.

Ten wieczór był jego podarunkiem dla Alex.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Alex włożyła sweter i położyła się na materacu. Luke

oparł się na łokciu, a ona przytuliła się do niego, łagod-

nie drapiąc paznokciami jego owłosioną klatkę piersio-

wą.

Nie odwzajemnił jej uśmiechu. Wręcz przeciwnie, miał

smętną minę. Alex była zadowolona, nasycona, ale jakby

nieco zawiedziona. Ona także pragnęła sprawić mu taką

rozkosz, jaką dzięki niemu przeżyła. Jednakże on po-

wstrzymywał jej zapędy.

1. Luke?

1. Hmm?

1. Dlaczego przestałeś?

Nie odpowiedział.

1. Nie chcesz się ze mną kochać?

1. Chcę. Bardzo chcę.

W takim razie dlaczego... nie skończyłeś?

Odgarnął z jej czoła niesforny kosmyk rudych

włosów.

1. Ponieważ trzeba wziąć pod uwagę inne rzeczy.

1. Na przykład?

1. Na przykład zabezpieczenie. Ja nie mam

niczego.

Nie pomyślałam o tym - powiedziała Alex.

Ale on najwyraźniej pomyślał. Zastanawiała się, jakie

jest naprawdę jego zdanie o życiu, które prowadziła. Lecz

na cóż by się zdały jej wyjaśnienia? Stary dylemat

przygniatał ją niczym tona cegieł. Luke i tak nie uwierzył-

by w żadne jej słowo.

Odwróciła się. Luke wyciągnął do niej rękę i ujął jej

podbródek

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Mogłabyś zajść w ciążę - zauważył, nie

spuszczając z niej wzroku.

W ciążę? - powtórzyła. Może to jej drżący, dziew-

częcy głosik wytworzył w wyobraźni Luke'a uroczy

obraz: Alex przytulała się do niego w taki sposób

jak teraz, a jej pełne, śliczne piersi ssało niemowlę -

ich dziecko. Natychmiast z bólem odepchnął od

siebie tę nierealistyczną wizję. Alex zatrzepotała

rzęsami, nie mógł więc niczego wyczytać z jej

oczu.

1. Sądzę, że to byłoby kłopotliwe.

1. Tak, chyba tak.

Odsunęła się od niego. Dystans był niewielki, ale znaczący.

Dobrze, że chociaż jedno z nas myśli logicznie -

zauważyła Alex, wybuchając głośnym, sztucznym

śmiechem. - Gdyby to zależało ode mnie, zapewne

tarzalibyśmy się po podłodze i kochalibyśmy się

do szaleństwa, nie zważając na nic.

Alex. Przestań. Nie miałem zamiaru cię urazić.

Chciałem cię uszczęśliwić. Myślałem, że to mi się

udało.

Wyciągnęła rękę i pogładziła go po policzku.

Och, Luke, udało ci się, udało. Tylko że ja chcę

zrobić to samo dla ciebie.

Nie chcę robić niczego, co by cię zraniło, Alex.

Nie potrafię sobie wyobrazić, że mógłbyś zrobić

coś podobnego.

Takie są twoje odczucia teraz, ale kiedy się stąd

wydostaniemy, możesz zmienić zdanie.

Kiedy przekonasz się, kim jestem i co zrobiłem, pomyślał.

- Nie zmienię o tobie zdania - odparła z przekonaniem.

Luke wstał. Musiał to uczynić. Gdyby nadal jej słuchał,

znowu padliby sobie w ramiona, całowaliby się, dotykali

i Bóg wie, co jeszcze mogliby zrobić. Jemu przypadło

w udziale patrzenie na sprawy z właściwej perspektywy.

To on znał fakty. Ona żyła w nieświadomości. Gdyby

wykorzystał sytuację, nigdy by mu nie wybaczyła, a on

wcale by jej się nie dziwił.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Postanowił powiedzieć jej prawdę z chwilą, gdy znajdą się

z powrotem w realnym świecie. Chciał jej powiedzieć, że nie

miał zamiaru sprzedawać tych zdjęć, że chodzi mu o coś więcej

niż tylko jedną noc w zimnym domku na odludziu. Wtedy Alex

mogłaby swobodnie zadecydować, czy chce kogoś takiego jak

on - reportera, jednego z tych ludzi, którymi pogardzała.

Podszedł do stołu, wziął butelkę i napełnił kieliszek winem.

- Ja też poproszę - zawołała Alex.

Luke nalał dziewczynie wina i zaniósł jej kieliszek.

Z trudem powstrzymał się od zanurzenia palców w jej

jedwabistych włosach. Stuknęli się kieliszkami.

Za lawiny i przeznaczenie - powiedział Luke, bar-

dziej do siebie niż do Alex.

1. Przeznaczenie?

A jak byś nazwała fakt, iż znaleźliśmy się razem

na tym odludziu?

Nie mam nic przeciwko przeznaczeniu. Po prostu

jestem zaskoczona twoimi słowami. Nie

wyglądasz na kogoś, kto poważnie traktuje

metafizykę.

Jest we mnie głębia, którą musisz dopiero poznać,

moja droga - oświadczył, składając jej szyderczy

ukłon.

Alex wybuchnęła śmiechem. Pragnęła dowiedzieć się

o nim wielu rzeczy, ale ponieważ jej ego zostało boleśnie

zranione, musiała zadać bardzo istotne dla siebie pytanie.

Luke, a gdybyśmy... Nie wiem, jak to powiedzieć,

żeby nie wyjść na idiotkę.

1. Po prostu mów - odparł i pociągnął łyk wina.

Dobrze. Czy gdybyśmy mieli zabezpieczenie, to

chciałbyś...?

1. Czy kochałbym się z tobą?

1. Tak. Zrobiłbyś to?

Luke natychmiast przypomniał sobie o małym czerwo-

nym pudełku z kondomami na górnej półce szafki. Zacisnął

prawą rękę w pięść i długo przypatrywał się dziewczynie.

- Natychmiast, kochanie - szepnął. - Bez wahania.

Na ustach Alex powoli pojawił się uśmiech.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

- Dziękuję - powiedziała. - Chyba odczuwałam po

trzebę usłyszenia czegoś takiego.

Poklepała miejsce na materacu i Luke położył się obok

niej, chociaż rozsądek podpowiadał mu coś zupełnie innego.

1. Wiedz, że trzymam cię za słowo - oznajmiła.

1. W jakiej sprawie?

W sprawie obietnicy, że będziesz się ze mną

kochał, kiedy opuścimy to miejsce.

Umowa stoi - powiedział Luke. - Jeżeli nadal tego

będziesz chciała.

1. A co mogłoby odwieść mnie od tego zamiaru?

Przeróżne rzeczy - odparł Luke, wzruszając

ramionami.

1. Na przykład jakie?

1. Kiedy wrócisz do taty, wszystko może się

zmienić.

Nie sądzę, żebyś musiał się o to martwić. Tata

wcale nie jest teraz ze mnie zadowolony. Ten

ślub i w ogóle.

1. Ślub?

Alex parsknęła śmiechem.

Właśnie to u ciebie lubię, Stratten. Jesteś taki

świetnie poinformowany. Chodzi o mój ślub.

Ten, z powodu którego uciekłam.

Kim jest ten facet? - zapytał Luke, siląc się na

obojętny ton.

Nazywa się Justin Farrell i robi interesy z moim

ojcem. Jest prawie w jego wieku. Obaj bardzo tego

chcieli. Ale ja nie byłam w stanie się na to

zdecydować.

1. Dlaczego?

1. Jest dużo powodów.

1. W takim razie dlaczego zgodziłaś się za niego

wyjść?

Tata naciskał na mnie zaraz po tej awanturze w

szkole pielągniarskiej. Byłam taka zagubiona, nie

wiedziałam, czego chcę. Justin był słodki,

uprzejmy i bardzo cierpliwy. W tamtym czasie

wydawało się to dobrym pomysłem, ale...

1. Mów dalej.

Ale ostatecznie o wszystkim zadecydowała

jedna kwestia. Nie kochałam go.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

1. Czy to jest takie ważne?

1. Dla mnie tak.

1. Jeszcze jedna beznadziejna romantyczka -

zauważył.

Mówisz to w taki sposób, jakbyś znał wiele takich

kobiet.

1. Może i znam.

1. Wymień jedną.

1. Moja matka. Zawsze szukała księcia z bajki.

1. Rozumiem przez to, że go nie znalazła.

Nie znalazła, ale to nie znaczy, że nie próbowała.

Wychodziła za mąż pięć razy, a potem zmarła.

A więc z powodu jej porażek uznałeś, że

romantyzm jest poważną wadą?

Tego nie powiedziałem. Myślę, że można to

zaakceptować... w kobiecie.

1. Ale nie w mężczyźnie?

1. Nie..

1. A to dlaczego?

Ponieważ mężczyźni żyją w świecie realnym. To

nie romanse wprawiają świat w ruch, ale pieniądze.

Powinnaś wiedzieć to lepiej niż ktokolwiek

inny.

1. Wypowiadasz się w tej sprawie jak prawdziwy

ekspert.

1. Może nim jestem - odparł spokojnie.

1. Powiedz mi o sobie coś więcej.

Nie ma zbyt wiele do powiedzenia. W każdym

razie nie tylko twój ojciec ma obsesję

gromadzenia pieniędzy.

1. Twój też? Czym się zajmuje?

1. Zarządza bankiem.

- Jesteście sobie bliscy?

Luke potrząsnął głową.

Nie widziałem się z nim od lat. Powiedzmy, że

mieliśmy odmienne poglądy na życie i poszliśmy

różnymi drogami.

1. To bardzo smutne. Współczuję i jemu, i tobie.

1. Nie powinnaś. To się zdarzyło dawno temu.

1. Zdaje się, że twój przypadek potwierdza moją

tezę.

1. Jaką tezę?

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

I - Że pieniądze szczęścia nie dają. W przeciwnym razie

'i nadal byłbyś w kontakcie ze swoim ojcem, a ja miałabym

wszystko, o czym marzyłam. •

- A nie masz?

Alex wstała z materaca i podeszła do stołu. Wlała do

kieliszka ostatnie krople wina, a jednocześnie rozmyślała

nad stosowną odpowiedzią.

Nie. Podobnie jak wszyscy. Ale nie jestem

nieszczęśliwa. Mam cudowne życie. I będzie

jeszcze cudowniejsze z chwilą, gdy założę

fundację.

1. Jaką fundację?

Poświęcę wszystkie swoje pieniądze - cały

spadek - i utworzę fundację charytatywną. Chcę

przyznawać

pieniądze organizacjom i

pojedynczym osobom, które zamierzają pomagać

innym.

Jak na tak młodą osobę, jesteś rzadko spotykaną

altruistką.

Nie naśmiewaj się ze mnie. Traktuję tę sprawę

bardzo ; poważnie.

Nie drwię z ciebie. Uwierz mi, sądzę, że to

wspaniały i pomysł. Ale on tylko potwierdza

moją tezę. Bez tych

pieniędzy nie miałabyś fundacji, a zatem w rzeczywistości

pieniądze przynoszą ci szczęście.

- To nieprawda. Nie kupisz za pieniądze żadnej rzeczy,

która naprawdę liczy się w życiu.

Chciałbym, żebyś wymieniła te rzeczy - odparł z

ironicznym śmiechem.

- Mąż. Dom. Dzieci.

Luke uważnie na nią spojrzał. Prześladował go obraz

schludnego białego płotu.

1. Właśnie w takiej kolejności?

Oczywiście - odrzekła Alex.

1. Jeśli chcesz właśnie tego, to życzę ci sukcesów

zarówno w życiu zawodowym, jak i osobistym.

Nagle Alex poczuła, że znowu wyrósł między nimi mur.

Wysoki mur.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

1. Mówisz tak, jakbyśmy nigdy nie mieli się już

zobaczyć.

1. Prawdopodobnie się nie zobaczymy.

1. Dlaczego mówisz takie rzeczy?

1. Bo to prawda.

Serce Luke'a zaczęło walić jak młotem. Zawsze tak

reagował na tego typu rozmowy. Może odczuwał niechęć

do opowiadania o swojej rodzinie albo do jej młodzień-

czych marzeń o idealnej miłości. W każdym razie jego

głowę rozsadzał potworny ból, toteż musiał wyjść na

świeże powietrze i to szybko.

No, ja nie jestem taka pewna - ciągnęła Alex. -

Myślałam, że potem... hm, moglibyśmy

pozostać... przyjaciółmi.

1. Naprawdę sądzisz, że to jest możliwe?

1. Dlaczego nie?

Pomyśl tylko. Nasz styl życia i w ogóle. Na pewno

kiedyś to zrozumiesz - stwierdził Luke i podszedł do

drzwi.

1. Dokąd idziesz?

1. Na dwór.

Jest ciemno i zimno...

1. Właśnie zimna potrzebuję.

Alex zbliżyła się do niego i czuł na swoich plecach

ciepło emanujące z jej ciała. Nie odwrócił się do niej, tylko

schylił głowę i oparł ją o drzwi.

Dlaczego mi to robisz? - zapytał niskim,

ochrypłym szeptem.

Nie wiem - odparła szczerze Alex. - Wiem tylko,

że bardzo mnie pociągasz. I chcę, żebyś i ty mnie

pragnął.

W sercu Luke'a gniew zmagał się z pożądaniem - gniew

z powodu tego, co było niemożliwe, i pożądanie, które

wydawało się równie trudne do opanowania jak wciąż

padający śnieg.

- Twoje pragnienia, tylko to się liczy, prawda? Jesteś

tak zepsuta, że potrafisz myśleć tylko o własnych po

trzebach? Nie o uczuciach innych osób? Nie o tym, co jest

dobre, a co złe?

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Chwycił Alex za rękę i przycisnął ją do swojego

nabrzmiałego członka.

- Zadowolona? Wygrałaś. Pragnę ciebie. A teraz pro

szę, pozwól mi wyjść.

Puścił dziewczynę i ruszył do drzwi.

- Jeszcze nie - odezwała się Alex i oplotła jego szyję

ramionami.

Wyciskała na jego twarzy gorące pocałunki i chociaż

stał nieruchomo jak głaz i nie poddawał się jej piesz-

czotom, nie przerywała swojego ataku. Przestała uświada-

miać sobie, co robi. Może rzeczywiście była zepsuta i nie

umiała pogodzić się z jego odmową. Może sprawiły to jego

słowa, wypite wino i wszystkie samotne lata, które strawiła

na marzeniach o mężczyźnie i takiej nocy.

W każdym razie pragnęła, żeby Luke ją przytulał,

dotykał, czynił kobietą. Dlaczego ciągle stawiał bariery?

Dlaczego nie przyzwalał na to, żeby i ona mogła go

zadowolić? Dlaczego toczył z nią walkę?

Zaczęła pieścić kciukami jego płaskie męskie sutki,

czując, jak szybko bije jego serce. Luke jęknął. Nie mógł

jej się oprzeć. Pochylił się nad dziewczyną i pocałował ją,

a ona rozchyliła usta i przyjęła jego język. Zdesperowany

i udręczony, oderwał się od Alex. Był gorący i obolały,

brakowało mu tchu.

1. Nie bądź zły na mnie - prosiła.

Nie jestem na ciebie zły. Jestem zły na siebie, bo

nie umiem trzymać się od ciebie z dala. Nie

rozumiesz tego? I przestań tak na mnie patrzeć.

1. A jakie mam spojrzenie?

Uwodzicielskie. Rozmarzone. Jakbyś wiedziała

coś, o czym ja nie mam pojęcia.

1. Tak wyglądam w twoich oczach?

1. Tak.

1. Może to z powodu wina.

1. Może.

1. A może nie - dodała.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Zarzuciła mu ręce na szyję i przyciągnęła jego głowę,

a potem całowała go w usta i pieściła naprężone mięśnie

jego pleców. Luke otoczył ją ramionami. Wszystkie jego

dobre intencje przepadły w tak gęstej mgle pożądania, że

niczego nie widział i w ogóle nie był w stanie myśleć. Po

chwili z całych sił napierał na nią swoim ciałem. Jego usta

znalazły wonną przystań między piersiami Alex. Obej-

mował wargami jej sutki przez materiał swetra. Jego

gorący, wilgotny oddech zmoczył tkaninę. Alex odpięła

guzik jego dżinsów i wsunęła mu rękę za pasek. Luke'owi

zaparło dech w piersiach. Zamknął oczy i stał sztywno,

czując jej zimne palce na swoim gorącym członku. Znowu

zaczął całować Alex, a jego język wtórował ruchom jej

ręki. Wiedział, że musi ją powstrzymać, ale jego ciało nie

chciało go słuchać, domagając się jeszcze jednej sekundy,

może dwóch, a nawet minuty rozkoszy.

Alexandra, więcej już nie zniosę - powiedział,

odrywając się od dziewczyny.

1. Trudno - odparła.

1. Mówię poważnie.

1. Ja też.

Nie wygrasz - ostrzegł Alex.

1. Nie wiedziałam, że to pojedynek.

Ty to sprawiłaś. Ale zapewniam cię, że moja wola

jest silniejsza.

Nie bądź taki pewny. Jeszcze się stąd nie

wydostaliśmy.

1. Śnieżyca słabnie. Jutro po nas przyjadą.

1. A niech sobie przyjeżdżają. To niczego nie

zmieni.

Zawsze jesteś taka pewna siebie, kiedy chodzi o

facetów?

Alexandra spojrzała mu w oczy. Nie miała odwagi

powiedzieć prawdy. Przeczuwała, że gdyby wyznała, iż

jest dziewicą, uciekłby gdzie pieprz rośnie. Dlatego wolała

skłamać.

- Dotychczas nigdy nie przegrałam.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Luke poczuł palące ukłucie w okolicy serca i zganił

siebie w myślach. Nie miał prawa żywić do niej takich

uczuć ani nawet przejmować się tym, co usłyszał. Ostatecz-

nie, jakiej odpowiedzi mógł się spodziewać? W przeci-

wieństwie do niego Alex była przynajmniej szczera.

- Późno już - zauważył. - Idź do łóżka.

Alex zaczęła protestować, ale wyraz jego oczu sprawił,

że zmieniła zdanie.

1. Dokąd idziesz? - zapytała.

Przed dom. Głowa mi pęka. Potrzebuję świeżego

powietrza.

Luke... - powiedziała Alex, podchodząc do

mężczyzny, ale on podniósł rękę w geście

protestu.

1. Już dość... Nie dzisiaj.

Alex przygryzła wargę i skinęła głową.

- Dobrze - powiedziała z westchnieniem. - Łyknij

trochę powietrza, może lepiej się poczujesz. Przyniosę ci

parę tabletek aspiryny.

Luke westchnął, otworzył drzwi i przestąpił próg, by

nasycić się zimnym, rześkim powietrzem. Kilkakrotnie

zgiął nogę w kolanie, a potem przyjrzał się ciemnemu

niebu. Śnieg nadal padał, ale z zawiei została już tylko

rozrzedzona mgiełka. Luke doszedł do wniosku, że pora-

nek będzie pogodny.

Jeszcze tylko jedna noc. Wytrzymaj tylko tę jedną noc,

pomyślał. Chłodne powietrze przynosiło mu ulgę. Pomyślał,

że aspiryna będzie jeszcze bardziej pomocna. Nagle zrobiło

mu się słabo i rzucił się do drzwi.

Tabletki aspiryny.

Apteczka w łazience.

Alex...

ROZDZIAŁ ÓSMY

Alexandra zerknęła przez ramię na Luke'a, który nagle

pojawił się w łazience.

Coś się stało? - zagadnęła, otwierając drzwiczki

szafki z lekarstwami.

1. Hm, co robisz?

Szukam aspiryny, nie pamiętasz? Myślałam, że

chcesz zaczerpnąć świeżego powietrza.

Miałaś rację. Na dworze jest za zimno - oznajmił

Luke, przesuwając się bokiem za jej plecami. -

Już mnie tak nie boli głowa - dodał i zatrzasnął

apteczkę. - Daj sobie spokój z tą aspiryną.

Luke, nie bądź głupi - odparł Alex i znowu

otworzyła szafkę.

Luke jeszcze raz ją zamknął.

1. Nie, naprawdę, już nie potrzebuję aspiryny.

Co się z tobą dzieje? - zapytała Alex, robiąc

zdumioną minę. W końcu ich łokcie zderzyły się i

wskutek przepychanek cała zawartość szafki

wysypała się na podłogę.

Alex i Luke patrzyli na rozmaite buteleczki i tubki oraz

na małe, ale bardzo widoczne kwadratowe czerwone

pudełko. Powoli, bez słowa, podnieśli głowy i spojrzeli

sobie w oczy. Alex wzięła pudełeczko z kondomami

i bardzo długo mu się przyglądała. Na jej twarzy widać

było ślady różnych emocji, aż w końcu pojawił się na niej

wyraz całkowitego rozczarowania.

- Wiedziałeś o tym, prawda? - zagadnęła.

Nie było sensu kłamać.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

101

- Tak.

Alex odepchnęła Luke'a i wyszła z łazienki. Natych-

miast udał się za nią do głównego pokoju.

- Dlaczego? - zapytała, krążąc po pokoju z pudełkiem

■ kondomów.

( - Co dlaczego?

J - Dlaczego męczyłeś mnie tą absurdalnie żenującą •\

rozmową o bezpiecznej miłości, skoro cały czas wiedzia-1

łeś o tym? - zagadnęła, unosząc pudełko w górę.

1. Mam swoje powody.

Och, doprawdy? Czy zechciałbyś mi je wyjawić?

Może raczyłbyś mi powiedzieć, dlaczego sprawia

ci taką przyjemność robienie ze mnie idiotki?

t' - Nie jesteś idio...

i Alex przerwała mu gniewnym mruknięciem i wrzuciła

i pudełko do ognia. Luke instynktownie rzucił się do ;

kominka, wydostał pudełko, po którym już pełzały

płomyki, i rzucił je na stół.

- Po co to, u diabła, zrobiłaś?

A dlaczego nie? Nam z pewnością się nie

przydadzą! Zdjęła kurtkę z haka i pchnęła drzwi.

1. Dokąd idziesz?

1. Na dwór.

1. To niczego nie rozwiąże.
1. Tobie to pomaga, prawda? Ilekroć masz dość

mojego towarzystwa, wybiegasz na zewnątrz.

Nie pomaga - odparł łagodnie, przymykając

drzwi i zasłaniając je swoim ciałem. - Nie

potrafię od ciebie uciec. Jesteś w mojej głowie...

1. Kłamstwa...

1. Nie. Jesteś w moim sercu.

Alex nie chciała się odwrócić i spojrzeć na Luke'a.

Przepełniał ją gniew i uraza, czuła się tak, jakby ktoś wbił

jej nóż w samo serce.

- Nie opowiadaj historii, w które sam nie wierzysz,

tylko po to, żebym się lepiej poczuła.

102 BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Lnke wyjął jej z ręki kurtkę i rzucił okrycie na podłogę.

1. Wszystko, co do ciebie mówiłem, było prawdą.

1. W takim razie, dlaczego...

Mam swoje powody.

1. Już to słyszałam. Jakie powody?

1. Nie jestem tym, za kogo mnie uważasz.

1. Nie wiem, co to ma znaczyć.

To znaczy, że gdybyś wiedziała, kim jestem, nie

chciałabyś... Hm, powiedzmy, że uciekłabyś

gdzie pieprz rośnie.

1. Kim jesteś? Mordercą?

Nie bądź śmieszna - odparł Luke.

1. Złodziejem?

1. Alex...

No to kim? Jakąż to straszną postacią jesteś,

skoro uważasz, że mogłabym ciebie nie chcieć?

Reporterem - oznajmił Luke i spostrzegł, że

dziewczyna blednie. Wykrzywił usta w

ironicznym grymasie. - Nie bój się, Alex.

Alex otrząsnęła się ze zdumienia.

1. A więc jednak śledziłeś mnie, prawda?

1. Tak.

Wiedziałam! - zawołała, odsuwając się od męż-

czyzny. - Boże, kiedyż ja nauczę się dowierzać

swojemu instynktowi? Wiedziałam, że mnie

śledzisz. Dla kogo pracujesz?

Wymienił tytuł znanego brukowca. Alex pokręciła

głową-

Zdecydowanie najgorsza gazeta brukowa. Jak
mogłeś?

1. Potrzebowałem pieniędzy na moją następną

wyprawę.

- Do Afryki, tak? - zagadnęła.

_ Tak.

-1 Ameryki Środkowej?- dodała, ukazując jego chore

kolano.

- Tam również. Dokumentuję tam badania.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

103

To dlaczego pracujesz dla tego koszmarnego

brukowca?

Jestem wolnym strzelcem. Gazety kupują moje

artykuły, ale za mało mi płacą.

Czy zamierzałeś kiedyś mi o tym powiedzieć? A

może miałam o sobie przeczytać na kolumnie

obok informacji o narodzinach niemowlęcia z

dwiema głowami?

Chciałem ci o tym powiedzieć po opuszczeniu

tego domku. I nie będzie żadnego artykułu. Nie

napiszę go.

Dlaczego? Jestem pewna, że byłby wart majątek.

Już widzę nagłówek: „Baraszkowałem nago na

śniegu

; z Alexandra Beck". W ten sposób zapewne sfinansował-

byś dwie małe „wyprawy" albo i więcej.

1. Wiesz, dlaczego.

1. Nie. Nie wiem.

- Bo to, co się tutaj dzieje, jest tylko naszą sprawą.

Alexandra odczuwała urazę i ból. Chciała go zniena-

i widzie, wydrapać mu oczy, kopnąć go w chore kolano,

wytargać za te cudowne długie włosy na karku, ale

' oczywiście wiedziała, że nie zrobi żadnej z tych rzeczy.

- Nie wierzę ci - odparła spokojnym głosem.

■■ - Alexandre, usiłuję powiedzieć ci prawdę.

I Alex długo przypatrywała się Luke'owi. •

- Czy to cała prawda?

Luke zawahał się. Nie musiał jej mówić o zdjęciach:

i ona na pewno by się o nich nie dowiedziała; zresztą

przecież nie zamierzał ich sprzedawać. Dla niego te

fotografie nie istniały.

1. Tak, to cała prawda. Powiedz coś.

1. Co mam mówić?

Nie wiem. Krzycz. Wrzeszcz. Tup nogami.

Cokol-I wiek. Tylko nie stój i nie patrz na mnie

takim wzrokiem.

Zraniłeś mnie, Luke -

oświadczyła. { - Wiem.

! - To wszystko, co masz mi do powiedzenia?

- Chodzi ci o przeprosiny?

104

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

To nie wystarczy. Rzuciłam ci się w ramiona, a

ty mnie odepchnąłeś. Czuję się jak zupełna...

Skoro mnie nie chciałeś, należało po prostu mi

to powiedzieć.

1. Naprawdę ciebie chcę - odparł łagodnie.

1. Jak bardzo?

1. Ogromnie.

Alex uniosła rękę i pokazała pudełko z prezerwatywa-

mi na stole.

Już nie masz wymówki - zauważyła i przygryzła

wargę.

1. To prawda.

1. W takim razie... dowiedź tego.

Luke czuł, że krew uderza mu do głowy niczym gejzer.

Z trudem oddychał, nie był w stanie wydusić z siebie ani

słowa, a przyśpieszony puls blokował wszelkie rozsądne

myśli. Powoli podchodził do dziewczyny. Alex nagle

opuściła odwaga i cofała się z każdym jego krokiem.

Zatrzymała się dopiero wtedy, gdy jej plecy dotknęły

blatu stołu. A Luke stanął tuż przed nią i położył ręce na

jej ramionach.

Duży z niego facet, pomyślała. Hej, Alexandra, skąd

takie refleksje? Przecież nie urósł w ciągu tych dwóch

minut. Ale rzeczywiście wydawał się większy. Musiała

podnieść głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Może nie był

groźny, ale emanowała z niego ogromna siła.

1. Rozmyśliłaś się?

1. Nie.

1. Dobrze.

Natychmiast wpił się w jej usta. Nie bawił się w

słodkie gry wstępne. Jego język plądrował usta dziew-

czyny niczym potężny huragan. Alex stanęła na palcach

i Oplotła nogą jego kostkę, napierając na niego całym

ciałem. Dłonie Luke'a dosięgnęły jej pośladków. Posa-

dził ją na blacie i stanął między jej rozstawionymi

kolanami. Nasyciwszy się wargami dziewczyny, zaczął

całować jej policzki, brodę, wrażliwe miejsce za uchem,

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

105

podczas gdy ręce Alex niecierpliwie przesuwały się po

jego piersi w dół, tak nisko, jak to było możliwe.

Luke podciągnął jej sweter i wtulił twarz między

cudowne wzgórki, usiłując opanować pożądanie. Na

próżno. Musiał posmakować tych słodkich pączków, aż

stały się tak pełne i nabrzmiałe jak za pierwszym razem,

kiedy widział je przez obiektyw aparatu. A ona całowała

go po głowie i pieściła muskularne plecy. Jego rozgrzane

ciało dosłownie parzyło ją. Oplotła go nogami, żeby

przytulić się do niego jeszcze mocniej.

- Chcę być tutaj, w tobie - powiedział, napierając na

dziewczynę. - Och, bardzo głęboko, kochanie.

- Tak - szepnęła. - Proszę, och, proszę cię, Luke. Teraz.

Luke nie potrzebował dalszych zachęt. Przeniósł Alex na

materac. Puściła jego ramię tylko na chwilę, żeby zgarnąć ze

stołu małe czerwone pudełko, a potem opadli na materac.

1. Twoje kolano...

1. Jakie kolano?

Luke myślał w tym momencie o zupełnie innej części

swego ciała. Całował Alex, a jednocześnie mocował się

z paskiem jej spodni. Wspólnymi siłami udało się rozebrać

dziewczynę i Luke przez chwil| podziwiał piękno jej ciała.

Potem przesunął ręką po jej obojczyku, by dosięgnąć

miejsca, które tak pragnęło jego dotyku. Alex rozchyliła

nogi i troszkę uniosła biodra, by dodać mu zachęty.

- Rób to dalej, Luke, nie przestawaj. Dotykaj mnie

wszędzie.

Luke przeczesywał palcami gniazdko jej rudawych

włosków, zaś jego ciałem wstrząsnął dreszcz. Była taka

miękka i ciepła - i taka wilgotna z pożądania. I to

wszystko dla niego.

Poddaję się, pomyślał.

Wstał, ściągnął buty i błyskawicznie zdarł z siebie

ubranie. Serce Alex waliło jak młotem. Widywała już

nagich mężczyzn, ale dopiero obnażone ciało Luke'a

rozpaliło ją do białości. Wyciągnęła ku niemu ramiona

106

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

i posłała mu uwodzicielski uśmiech. Ostrożnie położył

się na niej, przenosząc ciężar swojego ciała na łokcie, i

wdychał jej zmysłowy, kobiecy zapach. Alex reago-

wała na każdy jego dotyk. Otworzyła usta i dosięgnęła

językiem jego warg. Była taka spragniona, gotowa.

Wszystkie minione lata, wszystkie wątpliwości bladły

wobec faktu, iż przebywała tu z nim. Był rzeczywisty.

Należał do niej.

Luke sięgnął po prezerwatywę, a potem szybko wrócił

do poprzedniej pozycji.

- Teraz - prosiła Alex.

Luke wślizgnął się w nią jednym stanowczym ruchem,

ale uświadomił sobie, że coś go powstrzymuje. Przy

ponownej próbie poczuł, że Alex wije się pod nim, jakby

coś ją bolało. W jej oczach pojawiły się łzy.

Alex, co się stało?

1. Proszę cię, nie bądź zły.

Dopiero w tym momencie zdał sobie sprawę z tego, że

Alex jest dziewicą, i poczuł się tak, jakby bokser zdzielił

go pięścią między oczy.

1. Dlaczego mi nie powiedziałaś?

uwierzyłbyś? -

Nie.

Chcesz przestać, tak? - zapytała ze strachem w

głosie.

Nie, nie ma mowy - odparł Luke i ucałował jej

lśniące od łez oczy. - Nie chcę cię skrzywdzić,

ale nic mnie już nie powstrzyma. Chyba że ty

tego zażądasz.

1. Chcę ciebie - szepnęła. - Całego.

Wpiła paznokcie w jego ramiona. Odczuwała ból,

który był wszak zapowiedzią tak intensywnej rozkoszy,

że wręcz cieszyła się z początkowej niewygody. Luke

wślizgiwał się w nią powoli, z wielką ostrożnością, by po

chwili oderwać się od niej i znowu wrócić. Alex instynk-

townie dostroiła się do jego ruchów, a potem wygięła

plecy i wydawała z siebie głośne jęki.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

107

Luke jeszcze nigdy nie doznał tak piorunującego,

cudownego orgazmu. Nawet nie próbował pojąć, dlacze-

go tak się stało. Powoli przewrócił się na bok i odgarnął

rudawy kosmyk z twarzy Alex. Uśmiechnęła się do niego

i pogładziła jego dolną wargę.

1. Ma pani donośny głos, panno Beck - zauważył z

uśmieszkiem.

1. Krzyczałam, prawda?

1. Wypędziłabyś umarłego z grobu.

1. Czy jest ci przykro? - zapytała.

1. Że byłem twoim pierwszym kochankiem?

1. Tak.

Nie. Tylko szkoda, że nie wiedziałem, iż byłaś

dziewicą. Postarałbym się zrobić to lepiej.

Lepiej być nie mogło - odparła, muskając

wargami jego usta. - Dziękuję, Luke'u

Strattenie.

Och, cała przyjemność po mojej stronie, panno

Beck. Czy ty wiesz, Alex, że mógłbym cię znowu

wziąć, i to już teraz?

1. Zrób to.

1. Byłabyś strasznie obolała - odrzekł z

uśmiechem.

1. No to co?

Wolałbym, żebyś opuściła to miejsce o własnych

siłach - powiedział Luke. *

Nałożył dżinsy i udał się do łazienki, a po chwili wrócił

z mokrym ręcznikiem, by delikatnie zetrzeć z Alex ślady

ich miłości.

- Wiesz, chyba się w tobie zakochałam - stwierdziła.

Ręka Luke'a na chwilę znieruchomiała.

Nie mów takich rzeczy. To, co czujesz, jest w

tych okolicznościach zupełnie naturalne.

1. W jakich okolicznościach?

1. No, że byłem twoim pierwszym kochankiem i

w ogóle. To trochę zaciemnia sprawę.

A jakaż to sprawa? - zagadnęła Alex, która

wstała i włożyła jego koszulę. Patrząc na jej

kremowobiałe uda,

108

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Luke poczuł, że znowu ogarnia go podniecenie. Był

zdumiony, że dzieje się to tak szybko, Alex była jak

narkotyk. Przy tej dziewczynie całkowicie tracił panowa-

nie nad sobą.

1. Chodź tu - powiedział.

O co chodzi, Luke?

Wziął ją za rękę i, jak w zwolnionym tempie, przyciąg-

nął dziewczynę do siebie. Odchylił koszulę, by objąć jej

piersi. Wtulił twarz w jej szyję, a ona poczuła, że jej ciało

przenika fala ciepła. Znowu go pożądała, podobnie jak on

pragnął jej.

- Zdaje się, że mówiłeś, iż jeśli znowu będziemy się

kochać, to nie wyjdę stąd o własnych siłach?

Luke zdjął dżinsy i położył ją na materacu.

- Będę niósł cię na rękach.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Alexandra nie miała ochoty otwierać oczu. Nie chcia-

ła, żeby światło poranka zniweczyło jej rozmarzenie i

położyło kres urokowi tej chwili.

Wtuliła się głębiej w kokon ramion Luke'a. Leżeli

spleceni w uścisku na starym materacu. Jego ramiona

obejmowały ją jak najdroższy skarb. Byli nadzy, ogrze-

wała ich tylko pikowana kołdra i ciepło własnych ciał.

Alexandra dziwiła się, że w ich ciałach zostało

jakiekolwiek ciepło. Po tym wybuchu namiętności zeszłej

nocy powinni byli się rozpaść, wypalić, zamienić w popiół.

Ach, ta ostatnia noc.

Czy zdarzyła się już kiedykolwiek taka noc? Czy

dwoje ludzi dotykało się kiedykolwiek w taki sposób, czy

osiągnęło takie wyżyny rozkoszy, czy odnalazło to, czego

szukało, a nawet więcej?

Frazesy o dwóch połówkach tworzących jedność

brzmiały zbyt banalnie i nie oddawały tego, co Alex

poczuła w ramionach Luke'a.

Powiedziała mu, że chyba się w nim zakochała.

Kłamała. Z całą pewnością była w nim zakochana,

kochała go właściwie od momentu, w którym zdecydo-

wała, iż to on będzie jej pierwszym kochankiem.

Pomimo swojego stylu życia Alex wyznawała trady-

cyjne wartości. Może zadecydował o tym fakt, że chociaż

jej ojciec wciąż zabiegał o-popularność i nie unikał

skandali, to jednak nie ożenił się powtórnie po śmierci

matki. Alex wiedziała, że Felicia Beck była jedyną

miłością Victora i nikt nie mógł jej zastąpić. Jego postawa

110

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

najwyraźniej nie pozostała bez wpływu na życie Alexand-

ry. „Sama wyczujesz, kiedy spotkasz swoją miłość",

zwykł mawiać. Spod jej rzęs popłynęły łzy. Zmęczenie

i nowe przeżycia sprawiły, że z trudem panowała nad

emocjami.

Użyła słowa „miłość". Luke tego nie zrobił. Jego

serce otaczała nieprzenikniona skorupa. Raz czy dwa

w ciągu tej nocy miała wrażenie, że udało jej się ją

przebić, choćby na chwilę. Te przeciągłe spojrzenia,

łagodnie wypowiadane słowa i rozdzierające jęki musiały

coś znaczyć? Nie mógłby jej w taki sposób dotykać i

całować, gdyby w jego sercu nic się nie działo.

Alex zapamiętała jego spojrzenie tuż przed tym, jak

wyczerpani zapadli w sen. Było ciepłe i czułe. Ale czy

kochające?

Nie miała ochoty zwodzić samej siebie. Nie potrafiła

sobie wyobrazić, że już nigdy go nie zobaczy, że nie

przeżyje z nim takiej nocy. Nie brakowało jej odwagi, ale

pragnęła, by łączyło ich coś więcej niż tylko ta jedna noc.

Pozbyła się brzemienia dziewictwa, ale obarczyła siebie

samą gorszym ciężarem: miłością bez wzajemności.

Przyznawała, że istnieją między nimi duże różnice, ale

przecież mieli też ze sobą wiele wspólnego. Oboje utracili

matki w młodym wieku, oboje mieli despotycznych

ojców i oboje niechętnie się anagażowali uczuciowo.

Musiała przekonać Luke'a, że mogą żyć razem. Czy była

w stanie tego dokonać?

Cierpiała z powodu bolesnej niepewności. Przekonała

się, że ta zachwalana miłość wywołuje znaczne kom-

plikacje, zwłaszcza gdy człowiek zakochał się bez wzaje-

mności. Jej analityczny umysł zaczął eliminować kolejne

możliwości. Musiała wszystko uporządkować, opraco-

wać jakiś plan działania.

Gdyby tylko miała czas. Ale czas był jej wrogiem.

Powoli otworzyła oczy. Potwierdziły się jej najgorsze

przewidywania.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

111

Był ranek. I świeciło słońce.

Czas minął.

Alexandra przeciągnęła się. Była nieco obolała. Jed-

nak ból przyjmowała z radością, gdyż przypominał jej

o szczególnych zdarzeniach ostatniej nocy.

- Dzień dobry.

Odwróciła się do uśmiechniętego, rozczochranego

Luke'a.

1. Dzień cudowny - odparła.

Potraktuję to jako komplement - stwierdził ze

śmiechem Luke.

1. Proszę bardzo.

Spojrzeli na siebie. Luke pogładził kciukiem dolną

wargę Alex.

1. Ależ to była noc, panno Beck. Nigdy jej nie

zapomnę - powiedział.

Ani ja - odrzekła Alex, dotykając dłonią jego

policzka. - Dzięki panu warto było na nią

poczekać, panie Stratten - szepnęła. Serce Luke'a

mocno zabiło w piersi. Ta noc była czymś

nierzeczywistym. Na początek Alex zaoferowała

mu samą siebie. Myślał, że jego dar był taki

bezinteresowny, taki szlachetny, a przecież nie

mógł się równać z tym, co podarowała mu ona.

Tym darem było jej dziewictwo, coś, czego nie

spodziewał się dostać od nikogo. Nie chciał się z nią

kochać, ale kiedy zaakceptowała prawdę o jego zawodzie,

uznał, że wszystkie przeszkody zostały usunięte. Nigdy

by nie odgadł, że będzie jej pierwszym kochankiem.

Ten fakt prześladował go w myślach. Joe nie szczędził

mu szczegółowych opisów tego, co wyczyniała Alexandra

z mężczyznami. Kiedy to wszystko okazało się kłamstwami

sfabrykowanymi przez prasę, której on sam był reprezentan-

tem, przeżył wstrząs. Już nie wiedział, co ma myśleć i czuć...

1. Musimy porozmawiać - powiedział.

A więc porozmawiajmy - odparła Alex.

1. Powinnaś była mi powiedzieć o swoim

dziewictwie.

112

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

1. Przecież ci mówiłam, że i tak byś nie uwierzył.

1. Tak czy owak, powinnaś była spróbować.

1. Dlaczego?

Ponieważ... Ponieważ to zmienia sytuację.

Jej serce na chwilę zamarło.

1. Doprawdy?

1. Czuję, że...

Luke wypuścił ją z objęć i usiadł.

- Nie wiem, jak to powiedzieć.

- Sądziłam, że po ostatniej nocy możesz powiedzieć

mi wszystko.

Luke ciężko odetchnął.

Alex, posłuchaj mnie. Nie chcę cię zranić.

Może byłam dziewicą, Luke, ale nie jestem osobą

przewrażliwioną.

Po prostu chodzi mi o to, że nie należę do ludzi,

na których można się oprzeć. Wiesz, co mam na

myśli?

1. Sporo podróżujesz, prawda?

Odchylił się do tyłu z uśmiechem ulgi na twarzy.

Dokładnie o to mi chodzi. Raz jestem tu, drugi

raz tam. Decyduję o wyjeździe niemal z minuty

na minutę.

I myślisz, że ja chcę ograniczyć twoją wolność,

prawda?

1. Tego nie powiedziałem. Pozwól mi wyjaśnić...

Nie musisz. Widzę to w twoich oczach. Myślisz,

że będę szlochała i czepiała się twoich nóg,

przeszkadzając ci wejść na pokład samolotu.

1. Nie o to...

Alex wstała, zupełnie zapominając o tym, że jest naga.

A właśnie, że o to ci chodzi. Nie zaprzeczaj.

Właśnie tak myślisz. No cóż, nie czuj się

zobowiązany wobec mnie. Jestem dzielną

dziewczyną, jeśli jeszcze tego nie zauważyłeś.

1. Zauważyłem...

Odwróciła się, nie chcąc patrzeć na jego zadowoloną

minę, i, pomimo nagości, z dumnie uniesioną głową

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

113

poszła do łazienki. Luke nie udał się za nią. Zatrzasnęła

drzwi i oparła się o umywalkę, walcząc ze łzami, które

napływały jej do oczu. Weszła pod prysznic. Prawie nie

czuła, że po jej ramionach ścieka zimna woda. Zawie-

dzione nadzieje uczyniły ją obojętną na tak przyziemne

sprawy jak gorąca i zimna woda.

Niech go diabli! Jak mógł wypowiedzieć tak niedelikat-

ną uwagę i zniszczyć tę najpiękniejszą noc w jej życiu?

I jak ona sama mogła pozwolić na to, żeby jego słowa tak

bardzoją ubodły? Otarła łzy wierzchem dłoni i podeszła do

kurka, żeby puścić jak najcieplejszą wodę.

Kropelki wody mieszały się ze łzami na jej twarzy.

Kiedy sięgnęła po ręcznik, otworzyły się drzwi kabiny

i stanął przed nią Luke owinięty w pikowaną kołdrę. Bez

słowa odrzucił kołdrę i stanął obok dziewczyny, przycią-

gając ją do siebie.

1. Nie rób... - zaczęła.

Nie, to ty tego nie rób. Przede wszystkim nie

wkładaj mi w usta słów, których nie

wypowiedziałem.

Ręce Luke'a błądziły po piersiach i brzuchu Alex.

Pomimo że była na niego wściekła, nie mogła pozostać

obojętna na jego dotyk. Woda robiła się coraz chłodniej-

sza, ale oni tego nie zauważyli.

- Nie czuję się „zobowiązany" - ciągnął. - Czuję się

zmieszany, zakłopotany, niepewny, ale z pewnością nie

czuję się zobowiązany. Chciałem tylko poprosić, żebyś

dała mi czas, abyśmy oboje przemyśleli tę sprawę.

Kiedy obróciła się w jego ramionach, woda była już

zupełnie zimna.

- Mówisz serio?

Luke chwycił mydło i zaczął namydlać jej plecy i

pośladki.

- A jak myślisz? - zagadnął, napierając na nią swoim

ciałem.

- Sądziłam, że zimny prysznic studzi zapał mężczyzny

- zauważyła, wyczuwając jego erekcję.

114

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

- Sądzę, że dzieje się tak wówczas, gdy mężczyzna

jest sam pod prysznicem - odparł.

Alex wzięła mydło i poczęła,, namydlać nim Luke'a,

z rozkoszą błądząc dłońmi po jego szczupłym ciele.

Kiedy dotknęła intymnego miejsca, zamruczał z ap-

robatą i wycisnął na jej wargach namiętny pocałunek.

Alex przesunęła językiem po zębach Luke'a, zachęca-

jąc go, by uczynił to samo. Przyłączył się do tej

zabawy bez wahania. Alex zaczęła drżeć w jego

ramionach. Mężczyzna oderwał się od niej.

1. Trzęsiesz się z zimna czy przeze mnie? -

zapytał.

1. Z obu powodów.

Zaczął manipulować przy kurkach, ale z prysznica

nadal ciekła zimna woda.

- Myślę, że skończył nam się propan. Może powinniś

my to kontynuować przy kominku.

Szybko spłukali swoje ciała. Pierwszy wyskoczył spod

prysznica Luke. Podniósł kołdrę, zarzucił ją sobie na

plecy i owinął nią Alexandre.

1. Mmm - mruknęła.

1. Lepiej?

1. O wiele.

1. Chodź ze mną.

Wysuszyli się przy kominku, pogryzając krakersy z

masłem orzechowym. Alex wpatrywała się w Luke'a,

napawając się każdym jego ruchem, utrwalając ten obraz

na negatywie swego umysłu. Doznawała przygnębiające-

go uczucia, że kiedy się rozstaną, pozostaną jej tylko

wspomnienia.

Śnieżyca ustała - powiedział Luke.

Świeci słońce - dorzuciła Alex.

1. Dzisiaj będą już nas szukać.

1. Wiem.

1. Chyba powinniśmy im w tym pomóc.

1. Jak?

1. Podsycimy ogień, żeby zobaczyli dym. Albo

spró-

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

115

bujemy dojść do najbliższego szlaku. Albo pójdziemy

tamtą drogą, żeby się przekonać, dokąd prowadzi. Do

diabła, nie wiem. Coś musimy zrobić.

Tak, masz rację, oczywiście - odparła Alex.

Wstała i zaczęła się ubierać.

Co ty robisz? - zapytał Luke.

Skoro mamy brnąć przez śnieg, to pomyślałam,

że najpierw trzeba coś na siebie włożyć.

Luke wyszczerzył zęby w uśmiechu.

No, nie wiem. Odkąd wymyśliłaś ten tytuł

artykułu, wyobrażam sobje, że baraszkujesz ze

mną nago po śniegu.

Jesteś niemożliwy - oznajmiła, wyciągając do

niego rękę. - No chodź, leniuchu.

Luke chwycił jej rękę i wstał. Miała rację. Robił się

leniwy. Leniwy i zadowolony. Nigdy nie potrafił usie-

dzieć długo w jednym miejscu, a teraz nagle zadowalał się

przebywaniem,w tym małym domku przez cały dzień.

I zastanawiał się nad tym, co go przedtem tak gnało. Przez

całe swoje dorosłe życie dokądś mu się śpieszyło. Kiedyś

nazywał to umiłowaniem przygody. Teraz powątpiewał

w prawdziwość tego określenia.

Zaczynał kwestionować wiele rzeczy. Znowu od-

czuwał niepewność. Gdzieś w oddali, na horyzoncie

umysłu, majaczyły schludne białe płotki. Odpychał od

siebie tę wizję. Ciesz się tą fantastyczną sytuacją,

Stratten, mówił sobie. Ulegając nastrojowi, psujesz jedy-

ną dobrą rzecz, jaka ci się przytrafiła w życiu.

Podczas gdy Luke wkładał ubranie, Alex wyglądała

przez okno. Jej twarz oświetliły promienie słońca; prze-

chyliła głowę, żeby się nimi rozkoszować. Wiatr zupełnie

ucichł. W powietrzu nadal wyczuwało się chłód, ale

pogoda była piękna. Z krzewów i drzew zwisały czapy

śniegu, które roztapiały się w słońcu.

Alex chwyciła kurtkę Luke'a, która wisiała na haku

przy drzwiach, i zarzuciła ją sobie na ramiona, po czym

szeroko otworzyła drzwi i wyszła na dwór.

116

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Hej, zaczekaj na mnie! - krzyknął Luke.

1. Zaczekam - odparła, wdychając świeże

powietrze.

- Ależ tu jest wspaniale!

Zimny podmuch wiatru sprawił, że włożyła ręce do

kieszeni, by je rozgrzać. Czuła zapach Luke'a i wsunęła

dłonie jeszcze głębiej w wełnianą podszewkę. Zerwała

z okapu nad drzwiami spiczasty sopel i zaczęła go ssać,

podziwiając piękną scenerię zimową.

Wyglądasz jak mała dziewczynka -zauważył

Luke, stanąwszy za jej plecami.

Czuję się jak mała dziewczynka -.odrzekła

Alex.

- Czuję się wolna.

Wyciągnęła rękę z soplem. Luke ostentacyjnie go

polizał.

- Ja też - powiedział.

Objął ją ramionami, przyciągnął do siebie i pocałował

w szyję, a potem oparł brodę na jej głowie. W miiczeniu

patrzyli na naturalne piękno okolicy. Powietrze było

rześkie i czyste, a śnieg wprost oślepiał swą białością.

Przez drzewa przedarł się znowu lekki podmuch wiatru

i Alex zadrżała z zimna. Zauważyła, że Luke ma na sobie

tylko flanelową koszulę.

- Musi ci być zimno - stwierdziła. - Masz tu swoją

kurtkę. Pobiegnę do domku i wezmę swoją.

Pomimo protestów Luke'a zsunęła z siebie jego kurtkę

i wówczas z kieszeni wypadł mały cylindryczny przed-

miot, który utkwił w śniegu. Alex i Luke pochylili się

jednocześnie, by go podnieść. Pierwsza dosięgnęła go

Alexandra.

- Co to takiego? - zapytała.

Luke zastygł. Przeszył go zimny dreszcz.

1. Film.

1. Robiłeś zdjęcia? Czego?

Wyciągnął rękę i wyszarpnął rolkę z jej dłoni.

- Krajobrazów - powiedział, wpychając rolkę do

kieszeni spodni. Zniknął w drzwiach domku, by po chwili

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

117

wybiec stamtąd ze sztucznym futerkiem Alex. - Łap! -

zawołał, rzucając jej kurtkę. - Zamiana.

Kiedy zamienili się okryciami, wyciągnął do niej rękę

i poszli w stronę zbocza. Droga była trudna, gdyż w

niektórych miejscach śnieg sięgał im do kolan. Szli pół

godziny, mijając dwa domki. Obydwa były przysypane

śniegiem i puste. Im niżej opadała droga, tym więcej

śniegu utrudniało marsz. Alex ciągle się ślizgała, ponie-

waż jej buty nie nadawały się do tego rodzaju wypraw.

Parę razy omal nie pociągnęła za sobą Luke'a.

To nie jest dobry pomysł - stwierdził Luke, kiedy

przystanęli, żeby odpocząć. - Może tylko jedno z

nas powinno pójść dalej.

Tak - odparła Alex. - Ja.

1. Mowy nie ma. Ja pójdę dalej. Ty wracaj do

domku.

Luke, bądź rozsądny. Nie mamy pojęcia, dokąd

prowadzi ta droga, jeżeli w ogóle dokądś

prowadzi. Nie możesz brnąć przez śnieg, skoro

twoje kolano jest w takim stanie.

Spenetruję większy obszar niż ty - odrzekł

Luke.

- Może i tak. Ale co będzie, jeśli nie zdołasz wrócić?

Miała rację. Nawet gdyby udało mu się zejść na dół,

powrót mógłby nastręczyć ogromne trudności. Gdyby nie

dotarł do jakiegoś szlaku, ugrzązłby na dobre. Alex

podeszła do niego i objęła go ramionami.

- Proszę cię, wracajmy do domku - powiedziała.

Luke przytulił ją do siebie. Pochylił się i pocałował

dziewczynę. Była tak przyjemna w dotyku, że z trudem

się od niej oderwał.

Ten śnieg naprawdę się topi - powiedział,

usiłując przekonać raczej siebie niż Alex.

Jeden dzień więcej nie zrobi różnicy - dodała.

W skrytości ducha liczyła na to, że Luke się z nią

zgodzi. Chciała wrócić do domku. Pragnęła,

żeby ich uczucie scementowała jeszcze jedna

noc.

Dobrze - powiedział Luke i Alex odetchnęła z

ulgą.

118

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

-Wracajmy. Jeśli szukają nas helikopterem, to zobaczą dym

z komina, pod warunkiem, że będziemy palić w kominku.

Alex uśmiechnęła się, aonpocałowałjąwczubeknosa.

- Zadowolona? - zapytał. Alex skinęła głową.

- Wiesz co? Myślę, że ty po prostu chcesz, żebym znowu

położył się obok ciebie na materacu, ot co.

Alex lekko ugryzła go w podbródek, a potem musnęła

jego policzek wargami.

Hmm, to zależy. Co masz do zaoferowania? -

zagadnęła.

Jak łatwo zapominamy o pewnych sprawach.

Ja nie zapomniałam. Ale rzeczywiście nie mamy

już prezerwatyw. Zeszłej nocy zużyliśmy

wszystkie.

Luke uśmiechnął się tajemniczo.

- Istnieją inne sposoby uprawiania miłości, Alexand

re - zauważył.

W jego oczach tliły się figlarne iskierki. Alex posłała

mu bojaźliwy uśmiech.

Nie miałam o tym pojęcia. Przecież do niedawna

byłam dziewicą. Musisz mi wytłumaczyć, co masz

na myśli.

1. Wolałbym ci to zademonstrować.

1. W takim razie na co czekamy?

Luke wziął ją za rękę i pociągnął za sobą. Wspięli się

na wzgórze dwa razy szybciej, niż z niego zeszli.

Roześmiani i zziajani, omal nie upadli na próg domku.

Ogień w kominku jeszcze się palił, a pokój był ciepły

i przytulny. Alex czuła się tak, jakby wróciła do domu.

Zrzuciła kurtkę i szybko się rozebrała, a następnie, udając, że

nurkuje, skoczyła na materac. Luke obserwował jej dokazy-

wanie i pokręcił głową z niedowierzaniem. Alex uwodzicie-

lsko skrzyżowała nogi i zwróciła ku niemu ramiona.

Może najpierw byś mnie nakarmiła - zagadnął

Luke. Alex potrząsnęła głową.

1. Jestem głodny.

- Ja też - oświadczyła Alex i zaraz poklepała miejsce

obok siebie. - Czekam na pierwszą lekcję, panie Stratten.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

119

1. Naprawdę?

Ależ tak. Chyba że wprowadziłeś mnie w błąd.

Może w rzeczywistości nie znasz innych

sposobów uprawiania miłości.

1. Och, znam je doskonale.

1. Wobec tego... spełnij obietnice.

Luke rzucił kurtkę na podłogę. Z rozmyślną

powolnością zdjął koszulę, odsunął zamek dżinsów i

ściągnął spodnie razem z butami, by po chwili położyć

się obok Alex. Nie dotykając dziewczyny, nachylił się

nad nią i pocałował ją tak czule, że poczuła palący ból w

brzuchu.

- Chcę się z tobą kochać. Jeszcze jeden raz, kochanie,

zanim opuścimy to miejsce - szepnął.

- Pokaż mi, jak - odparła łagodnie.

Przyciągnął ją do siebie i błądził rękami po całym ciele

dziewczyny.

- Sposób numer jeden - powiedział, całując ją za

uchem, w policzek i miękkie zagłębienie pomiędzy

obojczykami.

- Mmm, już rozumiem - mruknęła.

Pocałowała go w szyję i zaczęła kąsać Luke'a w

ramię,

wodząc paznokciami po jego plecach.

1. Właśnie o to ci chodzi? - zapytała.

Jakie to przyjemne - stwierdził Luke, który w

dalszym ciągu dotykał każdego skrawka ciała

Alex.

1. Pokaż mi coś więcej - błagała.

1. Sposób numer dwa.

Ręka Luke'a ześlizgnęła się po brzuchu dziewczyny.

Jego palce zanurzyły się w gnieździe rudawych włosków

i zaczęły łagodnie je drapać, co sprawiło, że Alex głośno

wykrzykiwała imię swego kochanka. Rozchyliła nogi, a

Luke nie ociągał się z reakcją na jej milczące za-

proszenie i po chwili pieścił kciukiem to

najwrażliwsze Alex miejsce, podczas gdy ona jęczała i

prężyła się z rozkoszy. Nie zapominała o własnych

palcach, które wkrótce objęły jego nabrzmiały członek.

Luke zadrżał.

120

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Czy robię to prawidłowo? - zapytała z

zapierającą dech w piersiach niewinnością.

1. Z pewnością jesteś na właściwej drodze.

Kontynuuj - powiedziała. - Jaki jest sposób

numer trzy?

Sądzisz, że potrafisz go opanować? - zagadnął

Luke.

1. Skoro ty możesz, to ja też.

1. Dobrze, oto on.

Teraz pieszczeniem zajęły się usta Luke'a, które

całowały i kąsały każdy miękki skrawek ciała Alex.

Następnie Luke penetrował jej intymne miejsce, a jego

język delektował się tym wrażliwym zakątkiem. Alex

wygięła ciało w łuk i wykrzykiwała imię kochanka,

zdumiona nagłością i intensywnością doznań, które prze-

żywała za sprawą jego języka i warg. Wreszcie opadła na

materac. Jej serce waliło w szalonym tempie, była zupełnie

wyczerpana. Czuła się tak, jakby umarła i poszła do nieba.

- O, tak - oznajmiła po dłuższej chwili. - Sposób

numer trzy zdecydowanie przypadł mi do gustu.

Luke zachichotał. Na twarzy Alex pojawił się

uśmiech. Czuła się zaspokojona i przekonana, że może

zrobić wszystko. Triumfalne spojrzenie Luke'a dodawało

jej pewności siebie.

- Teraz twoja kolej - powiedziała.

Przewróciła Luke'a na plecy. Powoli, ukradkiem,

pochyliła się nad nim i powtarzała jego zabiegi sprzed

kilku minut.

- Czy dobrze to robię? - pytała, a jednocześnie

wodziła językiem po jego klatce piersiowej i płaskich

męskich sutkach, cały czas szykując się do ataku na

miejsce, w którym rodziło się jego pożądanie.

Luke mruczał z aprobatą i gładził Alex po plecach,

a kiedy objęła ustami to najwrażliwsze miejsce, dosłow-

nie zesztywniał wskutek rozkoszy. Alex objawiła wielki,

wrodzony talent, toteż jego ciało reagowało na jej

pieszczoty szybciej, niżby tego chciał. Wplótł palce w jej

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

121

włosy i próbował ją powstrzymać. Alex przechyliła

głowę.

1. Coś nie tak?

Myślę, że powinniśmy wypróbować sposób

numer trzy następnym razem - powiedział bardzo

napiętym głosem.

Nie sądzę - odparła Alex i powróciła do

miejsca, w którym przerwała swoje zabiegi.

Przestań, och, Alex... Nie... Alex... Och, nie

przestawaj.

Nie przestała.

Alexandre obudził jakiś dźwięk. Luke nadal spokojnie

spał u jej boku. Przez pół dnia zajmowali się wyłącznie

kochaniem, a potem, wyczerpani, zapadli w sen. Wy-

jrzała przez okno. Promienie słońca padały teraz w innym

kierunku. Było już późne popołudnie. Czekała, aż dźwięk

się powtórzy, ale to nie nastąpiło.

Powoli, ostrożnie, żeby nie obudzić Luke'a, Alex zsunęła

się z materaca. Pośpiesznie włożyła ubranie, chwyciła

kurtkę i wybiegła przez drzwi, cicho zamykając je za sobą.

Powietrze było zimne i rześkie. Przytrzymywała się gałęzi

krzewów i drzew, żeby nie stracić równowagi. Nagle

usłyszała nad głową jakiś hałas i zaczęła iść w jego kierunku.

Mijając jeden z domków, zobaczyła mężczyznę w kombine-

zonie narciarskim w jego pobliżu.

1. Kim pani jest? - zawołał do niej z ganku.

1. A kim pan jest? - zapytała.

1. Alexandra!

Alex odwróciła się, słysząc swoje imię. Nie mogła

uwierzyć własnym oczom. Zajej plecami gramoliło się na

wzgórze co najmniej sześciu mężczyzn, którzy ciągnęli

rozmaity sprzęt ratowniczy, a pośrodku kroczył nieco

korpulentny, jakże znajomy mężczyzna...

- Tata!

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Zanim uświadomiła sobie, co zaszło, znalazła się w

niedźwiedzim uścisku ojca, który pozbawił ją tchu.

Ojciec nigdy nie okazywał swoich uczuć w tak wylewny

sposób, toteż jego gwałtowna reakcja zaskoczyła ją nie

mniej niż jego obecność na wzgórzu.

Bez wahania objęła szeroką pierś Victora Becka i

odwzajemniła jego mocny uścisk. Był taki potężny i

mocny, że znowu okazywała mu dawne dziecięce

uczucia. Dopiero teraz uświadomiła sobie, jak bardzo

przerażające było całe to tkwienie w górach.

Myślałem, że już cię utraciłem - powiedział

Victor Beck. Mówił stłumionym ze wzruszenia

głosem.

Och, tato, tak się cieszę, że cię widzę - odparła

Alexandra. Kiedy tak stali objęci, nagle coś sobie

przypomniała. - Skąd wiedziałeś, gdzie jestem?

Nie teraz, Alexandre Porozmawiamy o tym po

powrocie do kurortu.

Victor Beck szybko dał sygnał jednemu z członków

ekipy ratowniczej, chwycił dziewczynę za ramię i zaczął

schodzić ze wzgórza.

- Nie, zaczekaj! - zawołała Alex. - Ktoś jeszcze ze

mną jest - powiedziała, wskazując domek przy ścieżce.

- Mężczyzna. Ma, hm, jest ranny w kolano. Nie wiem,

czy zdoła zejść o własnych siłach.

- Pójdzie po niego reszta ekipy - oznajmił Victor.

- No, chodź, Alexandra.

1. Tato, nie mogę go tak zostawić. On... On jest...

1. Słucham.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

123

- Uratował mi życie.

Victor Beck bardzo długo przyglądał się swojej córce.

- Czy rzeczywiście?

Ironia w głosie jej ojca była przytłaczająca niczym

mokry śnieg na drzewach.

Zakładam, że mówimy o tym samym

mężczyźnie? O Lucasie Strattenie?

1. Tak, znasz go?

1. Wiem coś o nim. Zastanawiam się tylko, czy ty

znasz jego zawód.

1. Jest reporterem.

1. Pracuje dla brukowców. Śledził cię.

1. Wiem. Mówił mi o tym. Jak mnie znalazłeś,

tato?

Zadzwonił do mnie niejaki Joe Ryan.

Oświadczył, że jeśli zgodzę się na specjalny

wywiad, to on mi powie, gdzie jesteś... i z kim.

Zdaje się, że ta gazeta opłacała panu Strattenowi

podróż i kurort powiadomił ją o jego zniknięciu.

Ryan zadzwonił do mnie natychmiast. Nie miał

zamiaru zadowolić się przeciętną historyjką, skoro

mógł zdobyć coś prawdziwie sensacyjnego.

I ty się zgodziłeś? - zapytała Alexandra,

poirytowana, że jej ojciec w ogóle zgodził się

pertraktować z Ryanem.

Naturalnie, że się zgodziłem! Nie miałem

pojęcia, gdzie jesteś. Strasznie się o ciebie

martwiłem. Ty sobie uciekasz tuż przed ślubem.

Co miałem myśleć? Pragnąłem, żeby moja córka

wróciła do mnie. Kiedy zadzwoniłem do kurortu i

dowiedziałem się, że prawdopodobnie porwała

cię lawina, od razu tu przyleciałem i zorganizo-

wałem ekipę ratunkową. Sprowadziłem swoich

ludzi. Ta cholerna śnieżyca nie pozwoliła nam

przybyć wcześniej. No, ale chodź - dorzucił,

ciągnąc ją za rękę. - Jest bardzo zimno i widzę

twoje zmęczenie. Jadłaś cokolwiek?

Tak, na szczęście znaleźliśmy schronienie.

Domek był dobrze zaopatrzony - odparła Alex i

znowu szarpnęła ojca za ramię. - Tato, nie mogę

zostawić Luke'a. Pozwól mi pójść tam z ekipą

ratunkową.

124

ftOCATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Dlaczego troszczysz się o jakiegoś reportera, Ale-

xandre? Przecież ich nienawidzisz.

^ On nie jest taki jak inni. Powiedział mi wszystkd °

obie. Jest wolnym strzelcem, podróżuje po całym

swiecie i zbiera materiały.

- Brawo. Czy powiedział ci również i to, że ma

sprzedać artykuł o tobie do najbardziej podłego brukowcal

" On nie da im tego artykułu. Obiecał mi to.

Victor zmrużył oczy i spojrzał na córkę.

-A ty mu wierzysz?

- Tak.

Dotychczas nigdy nie byłaś aż tak naiwna, Alexand-

ra Co się z tobą stało w ciągu tych dwóch dni? - zapytał,

spoglądając w stronę domku.

Alex zawahała się. Doszła do wniosku, że ojcowie nie

powinni wiedzieć wszystkiego.

- Mc się nie stało. Rozmawialiśmy, i tyle. Opowie-

dział mi całą historię i przyrzekł, że nie wykorzysta

zgromadzonych materiałów do artykułu o mnie.

- A co ze zdjęciami? - zapytał Victor.

- Jakimi zdjęciami?

Tymi, które przedstawiają ciebie nagą, kiedy bie-

rzesz gorącą kąpiel. Mają ozdobić okładkę wraz

z opo-wieścią o uratowaniu ciebie. Powiedział

ci, że nie wykorzysta również tych zdjęć?

Nie ma żadnych zdjęć, tato. Skąd ci to przyszło

do głowy?

~- Ryan opowiedział mi wszystko o swojej umowie ze

Strąttenem. To fotoreporter, Alexandre A może nie

raczył cię o tym powiadomić?

Przypomniała sobie rolkę, którą Luke jeszcze tego

ran

ka dosłownie wyrwał jej z ręki. Zapytała go wtedy, czy

czegoś przed nią nie ukrywa...

"- Tak, chyba zapomniał wspomnieć o tym ważnym

szczególe - odrzekła, a raczej cicho mruknęła. Victor

znowu chwycił ją za ramię.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

125

Czy teraz możemy już iść? Stopy mi zamarzają

od stania w śniegu. Pogadamy w hotelu i wtedy

opowiesz mi całą historię.

1. Domek - powiedziała nieco oszołomiona.

1. Co z tym domkiem?

Trzeba tam posprzątać, uzupełnić zapasy. Właś-

ciciele...

Alex, na miłość boską, oczywiście zajmiemy się

tym. Też masz powód do zmartwienia.

Alex podążała za ojcem. Obejrzała się na domek.

Wchodziła do niego ekipa ratunkowa z zestawem pierw-

szej pomocy i noszami. Zastanawiała się, co poczuje Luke,

kiedy obudzą go ci mężczyźni. Czy domyśli się, gdzie ona

jest i co się z nią stało? Potem w jej umyśle powstał inny

obraz: Luke podglądający ją z ukrycia, robiący jej zdjęcia,

podczas gdy ona relaksowała się w wannie z gorącą wodą...

Jak on mógł to zrobić?

Alexandra przygryzła wargę i usiłowała powstrzymać

łzy. Przełknęła swój ból, gniew i strach, i posłusznie

kroczyła za ojcem. Mróz szczypał ją w policzki i wywoływał

mrowienie w rękach, ale kiedy zaczęła sobie uświadamiać

głębię zdrady Luke'a, czuła już tylko bolesną, lodowatą

skorupę, która zaczęła powstawać wokół jej serca.

Jeżeli zaraz nie wypuszczą mnie z tego cholernego

kaftana bezpieczeństwa, to naprawdę oszaleję, pomyślał

Luke. Przekręcił się na noszach. Ekipa ratunkowa scho-

dziła z nim ze wzgórza.

Mogę chodzić! - krzyknął po raz dziesiąty. Dwaj

mężczyźni ignorowali go i nie przerywali marszu,

niemiłosiernie szarpiąc noszami na każdym

metrze drogi.

Nie trzeba mnie nosić - dorzucił. - Możecie mnie

puścić.

Nie doczekał się żadnej reakcji. Westchnął, a następ-

nie znowu położył głowę na małej poduszce. Gdzie była

Alex? Zastanawiał się nad tym Bóg wie który raz.

126

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Członkowie ekipy ratunkowej wpadli do domku niczym

komandosi. Powiedzieli mu tylko, że Alex czuje się

dobrze i wraca do kurortu.

Dlaczego na niego nie poczekała? To było zupełnie

bez sensu. W jednej chwili kochali się, a w następnej

ciągnięto go po wzgórzu jak worek ziemniaków.

Jazda do kurortu również nie należała do wygodnych.

Cieszył się tylko z faktu, że zdołał przekonać ratowników,

by zabrali go do uzdrowiska, a nie do szpitala, jak

pierwotnie planowali. I nikt niczego nie wiedział. Zdobył

tylko informację, że ekipa ratunkowa pracuje dla Victora

Becka.

Luke zazgrzytał zębami. Powinien był się tego domyś-

lić. Któż jak nie potężny Victor Beck zdołałby wyreżyse-

rować taki dramat? Zapewne urządzał teraz konferencję

prasową u podnóża góry i twierdził, że samodzielnie

uratował swoją przestraszoną córkę i jej towarzysza.

Jeżeli w ogóle zamierzał wspomnieć o Luke'u. Praw-

dopodobnie szybko zapomni o tajemniczym reporterze,

który uratował życie Alex.

Luke nie dbał o uhonorowanie swoich zasług. Zrobiłby

to wszystko nawet i sto razy, choćby po to, żeby spędzić te

dni i godziny z Alex. Wciąż miał przed oczami jej twarz

skąpaną w blasku ognia. Nie, nie sto razy. Tysiąc. Albo

i więcej.

Kiedy uderzyli w jakieś wyboje na drodze i zabolał go

żołądek, powrócił do rzeczywistości. Ujrzał kurort. Pojazd

zwolnił i podjechał krętym podjazdem pod drzwi wejścio-

we. Wokół samochodu zaroiło się od ludzi. Niektórzy z

nich mieli aparaty fotograficzne i robili mu zdjęcia. Był

związany jak indyk przed Dniem Dziękczynienia.

Zabierzcie ich stąd! - wrzasnął do członków

ekipy ratunkowej. Znowu go zignorowali. Kim

byli ci faceci? Robotami? Wreszcie karetka

stanęła. Ratownicy ściągnęli Luke'a z noszy i

położyli go na specjalny wózek.

1. To się robi trochę niedorzeczne, panowie -

powie

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

127

dział do swoich oprawców. - Mogę chodzić. Uwierzcie

mi.

Jazda przez hol była równie upokarzająca. Krążyli nad

nim jacyś obcy ludzie. Zadawali pytania, na które nie miał

zamiaru odpowiadać. Pragnął jedynie zejść z wózka i

odnaleźć Alex. Wmawiał sobie, że kiedy znajdzie się

w swoim pokoju, na swoim łóżku, dadzą mu spokój. Przez

parę chwil próbował trzymać nerwy na wodzy, ale

niezupełnie mu się to udało, gdyż pośrodku zgrai repor-

terów zobaczył Victora Becka.

Nawet nie podejrzewał, że zostało mu jeszcze dość

siły, by uwolnić się z więzów. Wózek nadal jechał w

stronę windy, ale on już z niego zeskoczył, ku

ogromnemu zdumieniu człowieka, który go cały czas

ciągnął.

Dzięki za podwiezienie - powiedział, szybko

salutując ekipie. Jego noga zesztywniała, ale

zdołał dojść do grupy ludzi, która stała na

środku pokoju.

1. Panie Beck - zawołał.

Zgromadzeni ludzie odwrócili się, by na niego spoj-

rzeć. Powoli zrobili mu przejście, dzięki czemu mógł

dumnie podejść do człowieka, który najwyraźniej dyry-

gował całym tym zamieszaniem.

- Gdzie ona jest? - zapytał Luke.

Victor Beck obrzucił Luke'a czujnym spojrzeniem.

Zmrużył oczy i powoli, w niemal obraźliwy sposób,

zlustrował go od stóp do głów.

Luke Stratten, prawda?

Dobrze wiesz, kim jestem, Beck. A teraz gadaj

pan, gdzie ona jest.

Doprawdy, chyba nie sądzisz, że ci pozwolę na

spotkanie z moją córką? - odparł Beck, sprawiając

wielką

satysfakcję reporterom, którzy

uwieczniali każde jego słowo na papierze lub

taśmie filmowej czy wideo.

1. Nie ma pan nad nią władzy. Ona jest

dorosła i zaręczam panu, że chce się ze mną

zobaczyć.

12$

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Możesz sobie pomarzyć, Stratten. Córka właśnie

wraca do Nowego Jorku na pokładzie mojego

prywatnego sarPolotu. Ma sporo zajęć, żeby się

przygotować dc nadchodzącego ślubu.

Ślubu? O czym pan mówi? - zapytał Luke,

czując, że ogarnia go chłód. - Ona nie ma zamiaru

wychodzić za FaiTella. Zapewniała mnie o tym.

Bez wątpienia powiedziałaby wszystko w

sytuacji zagrożenia. Tak czy owak, Alexandra

zgodziła się na ślub z Justinem Farrellem w

możliwie bliskim terminie.

1. Nie wierzę panu.

Doprawdy nie obchodzi mnie, w co wierzysz -

pświadczył Victor Beck i odwrócił się od Luke'a,

przybierając pełną lekceważenia pozę.

Sam ją znajdę - powiedział Luke i przemknął jak

buirza

między nachalnymi reporterami,

przepychając się do recepcji.

1. CzypannaBecknadaltujest?-zapytałrecepcjonistę.

Nie, proszę pana. Powiedziano mi, że jak tylko

została uratowana, odleciała na lotnisko

helikopterem pana Becka. Odsyłamy jej rzeczy.

1. Są dla mnie jakieś wiadomości?

Och, tak. Niejaki pan Joe Ryan gorączkowo się

o pana dopytywał. Powiedział, że ma pan do

niego zadzwonić zaraz po powrocie.

Luke wyrwał mu z ręki różową karteczkę.

- Tak, wiem, że mam do niego zadzwonić. Jakieś inne

wiadomości? Na przykład od panny Beck?

Recepcjonista potrząsnął głową.

- Nie. Bardzo mi przykro, proszę pana, nie ma innych

wiadomości.

Luke ciężko westchnął i, lekceważąc wszystkich gapiów

w holu, wziął klucz i wsiadł do windy. Kiedy znalazł się

w swoim pokoju, opadł na łóżku i zmierzwił włosy.

Co się stało? Co mogło tak niespodziewanie zmienić

zamiary Alexandry? Istniało tylko jedno wytłumaczenie

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

129

tego wszystkiego: Beck kłamał. Na pewno pod jakimś

pozorem porwał Alexandre i przeszkodził jej w zo-

stawieniu wiadomości dla niego. Nie mogło być inaczej.

Przecież okazała mu uczucie, oddała mu się. To był jej

pierwszy raz i oddała swoje dziewictwo jemu. Przez te

dwa dni poznał ją wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że

łączyło ich coś bardzo, bardzo wyjątkowego, coś, co nie

pozwoliłoby jej odejść od niego tak łatwo, i to w ramiona

innego mężczyzny. Na myśl o tym, że mógłby jej dotykać

ktoś inny, zrobiło mu się niedobrze, a w jego żyłach

zawrzała krew.

Nie zrobiłaby tego.

Nie mogłaby.

Alex, którą znał, należała do niego.

Alex, którą znał. No właśnie. A jeśli jej ojciec miał

rację? Może obiecywała mu złote góry, kiedy siedzieli

zamknięci w domku, a potem wszystko jej się odmieniło?

To przecież on na początku okazywał niechęć. Ona

wyznawała miłość, a przynajmniej powiedziała, że ją do

niego czuje. To on ją odrzucił, twierdząc, że ma mętlik

w głowie i woli niezależność. Kto wie, może wzięła sobie

jego słowa do serca. Kto wie, może uznała, że lepiej będzie

zniknąć z jego życia, nawet nie pytając go o pozwolenie.

Powiedział sobie, że zasłużył na takie potraktowanie.

Tego ranka Alex pragnęła tylko jakiegoś wsparcia,

odrobiny nadziei na to, że będą mogli żyć razem. A on

poczęstował ją tylko starą wymówką, do której uciekał się

zawsze, kiedy ktoś stawał się dla niego zbyt bliski, kiedy

zaczynał zbytnio przywiązywać się do danej osoby.

Tak jak teraz.

Zacisnął powieki. Boże, tak bardzo mu na niej zależa-

ło, jego uczucie było tak głębokie. Nie potrafił sobie

wyobrazić, że już nigdy jej nie zobaczy. Nawet nie

dopuszczał do siebie myśli, że jej nie dotknie, nie

pocałuje, nie zagłębi się w niej kolejny raz.

Ten kolejny raz wydawał się bardzo odległy w czasie.

130

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Zaskoczyło go głośne pukanie. Wstał i podszedł do drzwi.

1. Kto tam?

1. Victor Beck.

Luke otworzył drzwi i do pokoju wszedł ojciec

Alexandry.

1. Czego pan chce? - zapytał starszego mężczyznę.

1. Ile? - odrzekł Beck.

1. Ile za co?

Za zdjęcia. Zdjęcia mojej nagiej córki. Ile za nie

chcesz?

- Skąd pan wiedział...?

Victor machnął ręką.

Nie przyszedłem tu marnować czasu na

pogaduszki, Stratten. Nie chcę widzieć mojej

córki na pierwszych stronach wszystkich marnych

brukowców na świecie. Po prostu podaj cenę.

Zapłacę ci co najmniej tyle, ile oferował ci

Ryan. Dam ci dwukrotnie większą sumę.

Joe zadzwonił do pana?

Oczywiście, że do mnie zadzwonił. A jak inaczej

odnalazłbym Alexandre?

1. Nie wiem. Przez prywatnych detektywów?

Wbrew temu, co się powszechnie sądzi, nie

pracują tak dobrze. Zwłaszcza jeśli dany człowiek

nie chce, żeby go odnaleziono. Alexandra nie

chciała. Pytam jeszcze raz. Ile?

Luke spojrzał na sufit i obrócił się na pięcie.

1. One nie są na sprzedaż. Za żadną cenę.

Nie bądź śmieszny, Stratten. Wiem, że

potrzebujesz Pieniędzy. Ryan opowiedział mi

całą historię. Proponuję ci dwukrotność sumy,

którą miałeś od niego otrzymać. Nie bądź uparty.

Nie jestem uparty. Mówiłem poważnie. Te foto-

grafie nie są na sprzedaż. Nie sprzedam ich ani

panu, ani Jfje'emu. Nikomu.

1. W ogóle nie zamierzasz ich sprzedawać?

1. Nie.

1. Dlaczego?

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

131

1. To moja sprawa.

Śmiem twierdzić coś innego. Te zdjęcia

przedstawiają moją córkę. To również w dużym

stopniu moja sprawa.

Gdzie jest Alex? Muszę z nią porozmawiać.

Ona nie chce się z tobą widzieć. Bardzo wyraźnie

to podkreśliła - oznajmił Victor.

1. Wie o tych zdjęciach?

Tak. Powiedziałem jej. Nie pomyślałeś, że może

się o tym dowiedzieć?

Luke zawahał się, a potem pokręcił głową.

- Nie pomyślałem - odparł z szyderczym, pozbawio

nym radości śmiechem. - To było dość głupie, prawda?

Victor postanowił zlekceważyć retoryczne pytanie

Luke'a.

Skoro nie zamierzasz sprzedawać tych zdjęć, to

daj mi je.

1. Nie. Są moje. Zachowam je dla siebie.

Po cóż chcesz je zatrzymać? - zagadnął Victor.

Na pamiątkę - odrzekł Luke i smutno się

uśmiechnął.

Luke spakował torby i postawił je w pobliżu drzwi,

czekając na samochód. Wziął prysznic i przebrał się, a

potem bezskutecznie próbował uciąć sobie drzemkę.

Przeszkodziło mu napięcie i natłok chaotycznych myśli.

Na razie jego głównym celem był możliwie szybki

powrót do Nowego Jorku. Nie miał pojęcia, co się stanie,

kiedy już tam dotrze. Pamiętał o Afryce. Wprawdzie

wydawało mu się, że ostatnie wydarzenia trwały ogrom-

nie długo, ale w rzeczywistości upłynęły zaledwie dwa

dni. Mógł przełożyć termin odlotu i dopiero później

martwić się o pieniądze.

Ale przecież była jeszcze Alexandra. Czy mógł opuś-

cić kraj, skoro ich sytuacja nie została wyjaśniona? Czy

mógł wyjechać i pozwolić, żeby poślubiła Farreila? Czy

mógł to wszystko porzucić, nawet nie oglądając się za

siebie? Nie, musiał się z nią zobaczyć przed odlotem.

132

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

Chciał dać jej sposobność powiedzenia mu wprost o ślu-

bie z innym mężczyzną. Przynajmniej tyle była mu winna.

Temperatura na dworze spadła, toteż z jego ust

wydobywała się para. Podniósł kołnierz wełnianej

kurtki i rozmyślał nad tym, co ma robić dalej.

- Psst.

Luke odwrócił się. Nie dostrzegł nikogo.

- Jestem tutaj.

Luke zobaczył, że zza kolumny po drugiej stronie

wejścia wysuwa się czyjaś ręka. Rozejrzał się na boki,

a potem podszedł do kolumny.

1. Kto tam? - zapytał.

1. To ja, Tony. No wiesz, ten facet od skuterów

śnieżnych.

Ach, tak. Tony, jak się masz? - zagadnął Luke,

zerkając na podjazd, gdzie miał się pojawić

samochód.

1. Nie wierzyłeś mi, prawda?

1. W co?

1. No, w tę śnieżycę. Ja cię przed nią ostrzegałem.

Tak - zgodził się Luke. - Pamiętam.

1. Mam ci do powiedzenia jeszcze jedną rzecz.

1. Góż takiego?

1. To cię będzie kosztowało.

1. Wybacz, człowieku, ale jestem zupełnie bez

forsy.

A tam, niech ci będzie - odparł Tony. - I tak ci

powiem. Znasz tę kobietę, z którą zaginąłeś?

1. Alexandre?

1. Tak. Ona nadal tu jest.

Tutaj? W kurorcie? Cudów nie ma. Odleciała

dziś po południu helikopterem ojca. Zapewne jest

już w Nowym Jorku.

Nie bądź tego taki pewien - odrzekł Tony. -

Powiedzieli to tylko dlatego, żeby pozbyć się

prasy. Ona nadal tu przebywa. W tej samej willi.

Luke obrzucił go uważnym spojrzeniem.

- Nie żartujesz?

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

133

- Nie żartuję. Widziałem ją. Ona tu jest.

Lukę uważnie się rozejrzał. Wokół niego zrobiło się

pusto: kiedy odeszła prasa, ludzie ulotnili się. Popatrzył

na zegarek. Zbliżała się pora kolacji, toteż większość

gości schodziła do jadalni.

Popilnowałbyś tych bagaży? - zapytał Luke.

1. Nie ma problemu. Idź do niej.

Alexandra pogrążała się w czarnych myślach. Nigdy

nie odczuwała takiego wyczerpania fizycznego, a jednak

nie mogła zamknąć oczu na dłużej niż dziesięć sekund.

Atłasowa pościel była zimna i przyjemna w dotyku, ale

materac wydawał się zbyt miękki po dwóch dniach spania

na podłodze.

Nie mogła zasnąć, toteż wstała i podeszła do toaletki,

żeby wyszczotkować włosy. Długa gorąca kąpiel była

cudowna, podobnie jak królewska kolacja, którą zamówił

dla niej tata. Ale prawie nie tknęła wymyślnych dań. Tata

zapytał ją, czy czuje się dobrze. Zapewniła go, że jest tylko

zmęczona, ale nie mówiła całej prawdy. Była chora -jej

serce przepełniała rozpacz.

Jak Luke mógł to zrobić? Wciąż zadawała sobie to

pytanie. Był dla niej taki czuły, łagodny, kochający.

Dałaby głowę, że żywił dla niej głębokie uczucie. I chociaż

niewiele mówił, potrafił przekazać jej bardzo wiele mową

rąk i warg, siłą i namiętnością swoich pieszczot.

To nie mogło być kłamstwo. W przeszłości nie umiała

postępować z mężczyznami, ale przecież nie była aż tak

kiepska w rozpoznawaniu cech ich charakteru. Niestety,

bez względu na to, jak bardzo starałaby się usprawied-

liwić zachowanie Luke'a, pozostawały fakty. Jej ojciec

zdobył się nawet na pójście do niego, ale Luke nie chciał

mu oddać filmu.

Co zamierzał zrobić z tymi zdjęciami? Ukryła twarz

w dłoniach. To byłoby o wiele gorsze niż niepowodzenie

w szkole pielęgniarskiej. Tu nie mogło być mowy

134

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

o fotomontażu. Zdjęcia ukazywały ją nagą, w rzeczywistej

sytuacji. Nie miała wątpliwości, że są to wyraźne,

profesjonalne zbliżenia. Krótki czas spędzony z Lukiem

uświadomił jej, że jest cholernie dobry we wszystkim,

czego próbuje. Gdyby autorem zdjęć był ktoś inny, czułaby

się upokorzona, ale jakoś by to zniosła. Ale Luke...

Boże, jakże on ją zranił. Dała mu mnóstwo okazji do

wyjawienia prawdy. Jeśli nie zamierzał wykorzystać tych

fotografii, to dlaczego o nich nie wspomniał? Wiedziała,

jak bardzo potrzebował pieniędzy na tę afrykańską

wyprawę. Ale przecież tata proponował mu pieniądze,

większe niż brukowiec, a mimo to Luke nie oddał mu

filmu. Musiała istnieć jakaś inna prrzyczyna.

Podniosła oczy i zobaczyła swoje odbicie w lustrze.

Szantaż! Czy mogło chodzić o coś takiego? Ależ tak! Po

co miałby dokonywać jednorazowej sprzedaży, skoro

mógł ciągle machać przed nią tymi zdjęciami, żeby

finansowała jego kolejne wyprawy?

Ból w środkowej partii ciała stawał się tak nieznośny,

że musiała zgiąć się wpół. Znowu walczyła ze łzami, ale

nie była w stanie stłumić jęku.

Z zadumy wyrwało ją głośne pukanie. Alexandra

wstała i zbliżyła się do drzwi wychodzących na patio.

Ciężkie zasłony były szczelnie zasunięte, gdyż nad-

chodziła noc. Odsunęła je nieco i patrzyła w mrok.

Drgnęła na widok twarzy Luke'a za szybą.

1. Wpuść mnie - powiedział. Jego głos był przy-

tłumiony z powodu dzielącej ich szyby.

1. Odejdź.

Alexandre, otwórz drzwi.

1. Nie.

Stoję na krawędzi. Jeśli nie otworzysz tych

drzwi, spadnę.

1. Dla mnie to nie ma żadnego znaczenia.

1. Alex...

Zasunęła zasłony i odeszła. Jak Luke śmiał tu przy-

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

135

chodzić i szukać jej! Jak śmiał nawet pokazywać się u niej

po tych wszystkich kłamstwach...

Usłyszała szelest, a potem głuchy łoskot. Zbliżyła się

do okna. Odsunęła zasłonę i zerknęła przez szparę. Nie

było go. Tak jej się przynajmniej wydawało. Bardziej

rozchyliła zasłony, ale nadal nie dostrzegała Luke'a.

Spojrzała w lewo i w prawo. Już miała całkowicie

zasunąć zasłony, kiedy usłyszała huk w dalszej części

pokoju. Zasłoniła ręką usta i wydała z siebie okrzyk.

Z okna na przeciwległej ścianie zwisał Luke, którego

nogi znajdowały się już w środku i przewróciły stolik.

Au! - wrzasnął, uderzając kolanem w parapet. -

Przydałaby mi się pomocna dłoń - dodał, usiłując

przepchnąć nogę przez mały otwór.

Dlaczego miałabym ci pomóc? Jesteś kłamcą i

oszustem - oznajmiła, kładąc rękę na biodrze.

Sama w to nie wierzysz - odparł Luke. Kiedy do

niej podszedł, cofnęła się.

1. Nie zbliżaj się do mnie, bo będę krzyczała.

Proszę bardzo - odparł Luke, chwytając ją za

ramiona. - Krzycz.

Kiedy wpił się w jej usta, już nie stawiała oporu.

Przytuliła się do niego jak na komendę. Rozchylił jej usta

językiem, dosłownie parząc ją swoim ciepłem i dotykiem.

Bezradna, jęknęła i oplotła ramionami jego szyję. Przy-

warła do włosów Luke'a, wdychając świeżą, dobrze

znajomą woń jego ciała. Tymczasem jego ręce spoczęły

na pośladkach dziewczyny. Był podniecony. Przycisnął ją

do siebie w taki sposób, że oboje ogarnął miłosny szał.

Musiałem się przekonać, czy to prawda, czy

może tylko śnię - wymruczał cicho.

Och, Luke - wydyszała Alex, by po chwili zadać

dręczące ją pytanie. - Jak mogłeś?

1. Nie sądziłem, że dowiesz się o tych zdjęciach.

Jak mogłam się o nich nie dowiedzieć?

Przecież gdyby zostały opublikowane...

136

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

- Nie miałem zamiaru ich sprzedawać. Powiedziałem

to twojemu ojcu. Nic ci nie mówił?

- No tak, ale dlaczego nie chcesz nam ich oddać?

Luke oderwał się od dziewczyny. Sam się nad tym

zastanawiał. Jakiś upór kazał mu jednak uważać te zdjęcia za

swoją własność. To przecież dla tych zdjęć zmienił plany,

utracił swój sprzęt fotograficzny. Do diabła, ryzykował dla

nich życie. Nie zamierzał ich sprzedawać, pragnął zachować

je dla siebie. Tylko on wiedział, jak wyglądała Alex, kiedy

zobaczył ją po raz pierwszy przez obiektyw aparatu, i nie

zamierzał dzielić się tą wiedzą z nikim.

- Alexandra, nie sprzedam ich, obiecuję ci to.

Alex potrząsnęła głową.

To nie wystarczy. Muszę wiedzieć, co

zamierzasz z nimi zrobić.

1. Zachowam je.

W jakim celu? - zapytała.

Luke cofnął się o krok.

1. Co masz na myśli?

1. Chcę poznać twoje zamiary.

Nie mam żadnych zamiarów - odrzekł Luke.

1. Żadnych?

- Wyduś to z siebie, Alex - powiedział z wyraźnym

gniewem w głosie. - Jakież to zamiary mógłbym mieć?

Alex wyczuwała rozpierającą go furię, ale nadal

drążyła kwestię. Musiała mieć pewność.

- Szantaż.

Luke uświadomił sobie, że robi się purpurowy na

twarzy. Gdyby Alex była mężczyzną, uderzyłby ją za

przypuszczenie, iż mógłby postąpić tak nikczemnie.

Zamiast tego podszedł do otwartego okna i zacisnął

pięści, żeby powstrzymać się od uderzenia kobiety.

Czy tak właśnie myślisz? -

zapytał. Alex z trudem przełknęła

ślinę.

Taka możliwość przemknęła mi przez

myśl. Luke pokręcił głową.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

137

Wcale mnie nie znasz, prawda? A

ja nie znałem ciebie, pomyślał.

1. Luke...

- Nie - przerwał z naciskiem. - Może powinienem był

na to wpaść. Szantaż. Mnie nigdy nie przemknęło to

przez myśl, ale może powinno. Faktycznie potrzebuję

pieniędzy, ty i twój ojciec ciągle mi o tym przypominacie.

Warto byłoby to rozważyć. Może zaczekam, aż weźmiesz

ślub, to za jednym zamachem zahaczę twojego staruszka

i twojego nowego męża. Podwójne pieniądze, podwójny

ubaw.

Odwrócił się i znowu zaczął się gramolić przez okno.

Luke, nie odchodź w taki sposób.

Porozmawiajmy...

Nie ma o czym rozmawiać, prawda? - odparł

Luke i pomachał do niej ręką. - Jak to się mówi,

dzięki za wspomnienia.

Wspiął się na krawędź muru i po raz ostatni spojrzał

na Alex. Czuł bolesne kłucie w piersiach.

- Moje gratulacje. Pozdrów ode mnie męża w noc

poślubną.

Alex podbiegła do okna. W przerażeniu wykrzykiwała

jego imię kilkanaście razy, ale nie doczekała się od-

powiedzi.

Luke Stratten opuścił jej życie równie szybko, jak w

nie wkroczył.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Alexandra wyjrzała przez okno swojego apartamentu

przy Piątej Alei. Widok był wspaniały, najlepszy, jaki mogło

zaoferować miasto. W Central Parku dominowała soczysta

zieleń wiosny i kwitły majowe kwiaty. Uliczni sprzedawcy

gorliwie zachwalali towar nieprzerwanemu strumieniowi

ludzi, którzy szli do swoich codziennych zajęć.

Wystawiła twarz na słońce i zamknęła oczy, wchłania-

jąc przyjemne ciepło.

- Chce pani zabrać ze sobą ten szlafrok?

Alex odwróciła się do swojej pokojówki. Calinda

trzymała orientalny szlafrok z niebieskiego jedwabiu,

który tata przywiózł jej z Chin.

- Tak, proszę, spakuj go - odparła Alex. —- Może mi

się przyda.

Nie wiadomo który raz sprawdziła toaletkę, żeby się

upewnić, iż spakowała wszystkie najważniejsze kos-

metyki. Właściwie to ich nie potrzebowała. Zamierzała

spędzić większość czasu w domu, z dala od ludzkich

oczu. Wybierała się w podróż do rezydencji ojca w Ham-

ptons, żeby odpocząć, odprężyć się i... zapomnieć.

Dwa miesiące, które upłynęły od „górskiej eskapady",

jak prasa określała jej pobyt ze Strattenem w małym domku,

wypełniła ciągła ucieczka przed wścibskimi reporterami.

Przez kilka pierwszych tygodni Alex wstrzymywała oddech

w daremnym oczekiwaniu na to, że w którymś z brukowców

pojawią się jej kompromitujące zdjęcia. Doszła do wniosku,

że może Luke mówił prawdę, przynajmniej jeśli chodziło

o te fotografie.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

139

Nowojorscy reporterzy bynajmniej nie uprzyjemniali

jej życia. Kiedy Victor Beck ogłosił, że Alexandra znowu

rozważa możliwość małżeństwa z Justinem Farrellem,

przedstawiciele prasy niczym chmara sępów zaczęli ze

zdwojoną energią uganiać się za wszystkim, co miało

jakiś związek z panną Beck.

Luke zdołał im ujść. Nie słyszała o nim od czasu, gdy

zniknął z jej pokoju w wieczór po tym, jak zostali uratowani.

Wmawiała sobie, że wcale się nim nie przejmuje. Był

kłamcą i Bóg wie kim jeszcze. Nie mogła jednak oszukać

swojego serca. Przełknęła dumę i zadzwoniła do Joe'ego

Ryana, żeby się dowiedzieć, gdzie przebywa Luke. Okazało

się, że nie marnował czasu: już nazajutrz po opuszczeniu gór

pożyczył pieniądze od Joe'ego i odleciał do Afryki.

Alexandra była zdecydowana położyć kres temu tęsk-

nemu wzdychaniu. Sytuacja stawała się nieznośna. Tłu-

maczyła sobie, że przecież przebywała z tym mężczyzną

tylko dwa dni. Nie powinien był tak bardzo absorbować

jej myśli. Nadeszła pora, żeby coś zrobić, uporządkować

sprawy i zapomnieć o wszystkim.

Ostatnie dwa miesiące wypełniły jej rozmowy z mene-

dżerami w sprawie fundacji. Zdumiewała ją ilość pracy,

która wiązała się z rozdawaniem pieniędzy. Musiała znaleźć

pomieszczenie biurowe, zatrudnić personel i przestudiować

niezliczone prośby organizacji charytatywnych o wsparcie.

Ta działalność pochłaniała mnóstwo czasu, lecz Alex było to

na rękę. Praca zmuszała ją do myślenia o czymś innym niż

tylko jej własne problemy, o kimś innym oprócz Luke'a.

Teraz jednak odczuwała potrzebę oderwania się od

spraw fundacji. Nie dbała o siebie. Schudła i przyjaciółki

nakłaniały ją do odpoczynku na Karaibach. Alex nie

chciała przebywać tak daleko od nowo założonej or-

ganizacji, toteż poszła na kompromis i wybrała słynny

skrawek raju na południowym wybrzeżu Long Island.

Do wyjaśnienia pozostała jeszcze tylko jedna kwestia.

Chodziło o Justina Farrella. Ten biedak był traktowany

140

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

gorzej niż piłeczka tenisowa podczas turnieju U.S. Open.

Ostatniego wieczoru Alex umówiła się z nim na kolację

i wytłumaczyła mu, że nigdy nie mogłaby go poślubić, riył

bardzo wyrozumiały i uprzejmy - gdyby Alex nie znała

sytuacji, mogłaby wręcz pomyśleć, że sprawiła mu ulgę.

Poranne gazety przekazały jednak zupełnie inną historię.

W rubrykach towarzyskich ważniejszych dzienników

nowojorskich zamieszczono zdjęcia przedstawiające ją

w czułej pozie z Justinem, co wywołało falę spekulacji na

temat ich ewentualnego małżeństwa.

- Wszystko gotowe - powiedziała Calinda. - Chce

pani, żebym włożyła bagaże do samochodu?

- Tak - odparła Alex. - Za parę minut wyjeżdżam.

Calinda podeszła z walizką do drzwi.

Och, miałam coś pani powiedzieć. Wczesnym

rankiem dzwonił pani ojciec. Chce, żeby pani

przyszła do jego biura.

1. Mówił, w jakiej sprawie?

1. Nie, proszę pani. Powiedział tylko, żeby pani

wpadła po drodze na wyspę.

1. Dziękuję, Calindo.

Pokojówka skinęła głową i wyszła. Alex zastanawiała

się nad przyczyną telefonu ojca. Przecież rozmawiała z

nim ostatniego wieczoru. Usiłował wyperswadować jej

wyjazd. Powiedział, że nie powinna się ukrywać, lecz ona

oświadczyła, iż potrzebuje samotności. Ciekawe, co tak

ważnego miał jej do zakomunikowania.

Przeżycia w górach nie tylko „zrobiły z niej kobietę".

Pozwoliły jej dojrzeć, zmusiły ją do skoncentrowania się

na tym, co było dla niej naprawdę ważne. Wiedziała teraz,

w jakim kierunku podążyć. Praca nad Fundacją Alexand-

ry Beck ruszyła pełną parą, ale praca nad Alexandra Beck

dopiero się rozpoczęła.

Czy jej się to podobało, czy nie, zakochała się w

upartym, niezależnym, unikającym zobowiązań repor-

terze. Miała do wyboru tylu mężczyzn, a jednak zadurzy-

ła się w kimś całkowicie nieodpowiednim dla siebie.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

141

Bez ustanku dręczyły ją wspomnienia o nim, Dotyk

ręki Luke'a, smak jego pocałunków, siła jego ciała

wywoływały u niej bezsenność i nie pozwalały iść dalej

przez życie, które wydawało się teraz podzielone na dwa

okresy - przed i po Luke'u. Płakała po jego odejściu tak

bardzo, że dziwiła się, iż w jej ciele pozostawała

jakakolwiek woda.

Miłość powoduje cierpienie, powtarzała sobie bez

końca. Zwłaszcza nie odwzajemniona miłość do nie-

odpowiedniego mężczyzny. Ale żadne obwinianie Lu-

ke'a nie mogło zmienić faktu, iż ciągle za nim tęskniła.

Jej ojciec nie potrafił tego zrozumieć, a ona nie umiała

znaleźć wyjaśnienia. Po prostu wiedziała, że tak jest.

Wiedziała również, że tylko ona sama może położyć kres

swej miłości. Najlepszym sposobem wydawała się po-

dróż, która pozwoliłaby jej oderwać się od wszystkiego,

co miało związek z Lucasem Strattenem. Uznała, że

przestronny, stojący na plaży dom o wysoko sklepionych

sufitach będzie idealną odtrutką na malutki, jednoizbowy

domek w ośnieżonych górach Vermontu.

Alexandra wzięła torebkę i ruszyła do drzwi. Spieszno

jej było udać się w podróż, toteż prośba ojca wzbudzała

u niej irytację.

Wcisnęła się swoim czerwonym samochodem marki

Corvette w sznur pojazdów. Na drodze utworzył się

koszmarny, typowy dla Nowego Jorku, korek. Przesuwa-

ła się centymetr po centymetrze Piątą Aleją na południe,

w kierunku biura ojca, a jednocześnie zerkała w okna

wystawowe eleganckich sklepów. Te ambitnie

artystyczne, letnie dekoracje wprawiły ją w szczególny

nastrój.

Kiedy dotarła na miejsce, odźwierny zajął się jej

samochodem. Zawsze doceniała ten luksus w mieście,

gdzie przestrzeń parkingowa była cenniejsza od złota.

Wjechała windą na najwyższe piętro i udała się do

prywatnego skrzydła wieżowca, gdzie mieściło się im-

142

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

perium Victora Becka, którego wartość szacowano na

miliardy dolarów.

Skinęła głową recepcjonistce i niespiesznie pokonała

znajomy, wykładany mahoniem labirynt, by w końcu

dojść do obszernego biura swojego ojca. To pomiesz-

czenie nigdy nie przestawało jej zdumiewać. Było usytu-

owane w rogu budynku i z obu stron otaczały je ściany

wykonane wyłącznie ze szkła, co dawało zapierające

dech w piersiach złudzenie, iż chodzi się w powietrzu.

Tata akurat rozmawiał przez telefon i zachęcił ją gestem

ręki, żeby usiadła. Wybrała duże, wykładane skórą krzesło

obrotowe i odwróciła się na nim w kierunku szklanej

ściany. Otoczyło ją miasto. Z'tego punktu obserwacyjnego

wydawało się malutkie, ciche i idealne, wręcz bezpieczne.

Wiedziała, że pozory mylą.

Wszystko gotowe do drogi? - zagadnął Victor,

odłożywszy słuchawkę.

Tak, już zbierałam się do wyjścia, kiedy Calinda

przekazała mi wiadomość od ciebie. O co

chodzi, tato?

O to - odrzekł Victor Beck i podał jej krótką,

odręcznie sporządzoną notatkę na pomarszczonym

papierze z odzysku. Alex szybko ją przeczytała.

Była to prośba o spotkanie w sprawach

służbowych. Jej serce aż podskoczyło na widok

podpisu Luke'a.

1. Nie wierzę w to.

Ma tu przyjść za parę chwil. Myślałem, że

zechcesz być obecna.

1. Dlaczego teraz?

1. Przypuszczam, że potrzebuje pieniędzy.

Potrzebował pieniędzy wcześniej. Musi istnieć

jakiś inny powód.

Alexandre, nie wyczytuj z tej notatki więcej,

niż ona zawiera. Powiedziałem mu, że zapłacę

za te zdjęcia dwukrotność sumy, którą zaoferują

inni. Zapewne postanowił skorzystać z tej

propozycj. Prawdopodobnie

będzie się

targował o większe pieniądze.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK 143

- Przecież miał już sposobność...

Victor przerwał jej wypowiedź machnięciem ręki.

- Apo cóż innego miałby się ze mną kontaktować?

Moja droga, nie chcę być okrutny, ale gdyby chciał

zobaczyć się z tobą, to zadzwoniłby bezpośrednio do

ciebie.

Zanim Alex zdążyła wymyślić stosowną ripostę, w po-

koju zabrzęczał intercom.

1. Pan Beck? Jakiś pan Stratten chce się z panem

widzieć - obwieściła recepcjonistka.

Proszę go tu przysłać - odparł Victor i nacisnął

guzik. - Ja z nim porozmawiam - powiedział

Alexaiidrze.

Luke zatrzymał się przed drzwiami biura, chociaż

czynił to wbrew sobie. Fotografie uwierały go niczym

kamyk w bucie. Stanowiły ciągłe, irytujące wspomnie-

nie tego, co w jego umyśle było już tylko niemożliwym

do urzeczywistnienia marzeniem. Powtarzał sobie setki

razy, że najlepiej byłoby się ich pozbyć. Nie mógł się

jednak zmusić do zniszczenia tych zdjęć. Miał wraże-

nie, że w ten sposób zraniłby samą Alexandre.

Ponieważ nie był w stanie zrobić tego osobiście, uznał,

że może powierzyć zdjęcia tylko jednej osobie - Vic-

torowi Beckowi. Pomimo niechęci do układów z tym

człowiekiem czuł, że dzięki niemu będzie mógł skończyć

ze swoim uzależnieniem.

Postąpił głupio i wziął zdjęcia ze sobą do Afryki. O

różnych porach dnia i nocy zdawały się do niego wołać,

prześladowały go i zapraszały, a on zawsze ulegał.

Wydobywał ze schowka w plecaku jedno czy dwa i

patrzył na nie, przypominając sobie, jak dotykał skóry

Alex i otaczał wargami każdy skrawek jej ciała. Wyprawa

była ciężka, napisał na jej podstawie ciekawy artykuł, ale

udręka psychiczna Luke'a przewyższała całe zaangażo-

wanie, jakie włożył w swoją pracę.

Należało bezwzględnie położyć temu kres. Luke po-

144

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

trzasnął głową, jakby chciał się ze wszystkiego oczyścić,

i wyciągnął rękę do gałki u drzwi.

Wszedł do środka. Alexandra zapomniała, jaki jest

wysoki i przystojny, i jak bardzo wypełnia sobą każde

pomieszczenie. Schudł i mocno się opalił. Wyglądał jak

mieszkaniec którejś z bananowych republik. Serce pode-

szło Alex do gardła\ ale zdołała zachować obojętny wyraz

twarzy. Obróciła się na krześle w jego kierunku.

Luke zrobił drugi krok i z wrażenia przystanął. Nie

spodziewał się ujrzeć Alex. Celowo napisał Victorowi

liścik, mając nadzieję, że uda mu się uniknąć jakiegokol-

wiek kontaktu z dziewczyną. Najwidoczniej przeznaczo-

ne mu było coś innego.

Przez długi czas po prostu na nią patrzył. Była tak

piękna jak w jego wspomnieniach, a może jeszcze

piękniejsza, jeśli brało się pod uwagę słońce, które padało

przez szklaną ścianę i tworzyło wokół jej głowy złocistą

aureolę. Wydawała się spokojna, nieskrępowana, wręcz

pogodna.

Natomiast on miał zły humor, był zmęczony i poruszał

się z trudem. Afryka... No cóż, wydała mu się teraz

bardziej gorąca, zakurzona i prymitywna niż w rzeczywi-

stości. Przez dwa miesiące pobytu na tym kontynencie

podróżował w uciążliwych warunkach, obozował przy

ogniskach pod gołym niebem i bez przerwy maszerował.

Nic dziwnego, że jego kolano znajdowało się teraz w

opłakanym stanie. Uświadamiał sobie, że robi się już za

stary na takie eskapady.

- Witam pana, Stratten - powiedział Victor.

Wyszedł zza biurka z wyciągniętą ręką. Luke niechęt-

nie ją uścisnął. Nie przybył tu dla przyjemności. Zgodnie

z tym, co napisał w liściku, zjawił się w interesie, we

własnym interesie.

- A ze mną to się nie przywitasz? - zapytała Alex,

zdumiona, że mówi tak cicho i spokojnie. Stanęła obok

swojego ojca i spojrzała Luke'owi w twarz. Sprawiał

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

145

wrażenie zmęczonego, ale jej stęsknionym oczom wydał

się cudowny. Zbyt cudowny.

Luke przeniósł ciężar ciała na zdrową nogę.

1. Dzień dobry, panno Beck.

Och, chyba powinnyśmy odrzucić konwenanse,

nie sądzisz, Luke? Myślę, że z pewnością możemy

już mówić sobie po imieniu.

Witaj, Alexandre - powiedział Luke, wyciągając

rękę. Wypowiedział jej imię z łatwością i wcale

go to nie dziwiło. Przez ostatnie dwa miesiące

powtarzał je niemal bez przerwy. - Jak się masz?

Ich ręce zetknęły się i Luke poczuł, że jego ramieniem

wstrząsa dreszcz, jakby poraził go prąd. Szybko puścił jej

dłoń. Alex nieco uniosła podbródek. Rozpoznał u niej

obronną reakcję.

1. Świetnie.

Jestem zdumiony twoją obecnością. Sądziłem, że

te twoje plany małżeńskie bardzo cię absorbują.

Nie ma żadnych planów małżeńskich, Luke.

Chyba wypowiedziałam się na ten temat

dostatecznie jasno... Kiedy to było? Jakieś dwa,

trzy miesiące temu?

1. Dwa - odparł cicho.

Ach, tak, dwa. Czas tak szybko leci, kiedy

człowiek jest zajęty.

Alex odwróciła się i podeszła do okna. Bolał ją brzuch

i czuła, że płoną jej policzki. Nie chciała, żeby on

wpatrywał się w nią tak uporczywie.

- Dzisiejsze gazety donoszą, że znowu rozważacie ślub

- oznajmił. On również odczuwał sensacje żołądkowe,

zupełnie takie same jak na lotnisku, kiedy po raz pierwszy

zobaczył jej zdjęcie z Farrellem w rubryce towarzyskiej.

Alex obrzuciła go chłodnym spojrzeniem.

- Akurat ty nie powinieneś wierzyć we wszystko, co

wypisują gazety.

Długo patrzyli sobie w oczy. Przepływały między nimi

fluidy wyrażające setki, tysiące myśli, nie wyznanych

146

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

uczuć i obaw. Victor zakaszlał. Luke oderwał wzrok od

dziewczyny i zwrócił uwagę na jej ojca.

Mówiłeś, że chcesz omówić pewną sprawę -

przypomniał Victor.

1. Tak.

Przypuszczam, że chodzi o

zdjęcia. Luke wyciągnął dużą

kopertę.

1. Rzeczywiście.

1. Masz je przy sobie?

Alexandra gwałtownie odwróciła głowę. Udzielając

odpowiedzi, Luke cały czas na nią patrzył.

- Tak.

Musi ci być bardzo ciężko, Luke, skoro wreszcie

chcesz je sprzedać - zauważyła. - Pamiętam, że

kiedyś stanowczo odmówiłeś.

1. To było dawno temu.

1. Tak, dawno temu - powtórzyła.

Czuła, że zaraz się rozpłacze. Przełknęła grudę twardą jak

kamień i zrobiła krok do przodu. Musiała się stąd wydostać,

uciec od Luke'a. Nie była przygotowana na taką udrękę.

Niestety, widok tego mężczyzny potęgował jej miłość.

Dlaczego? pytała samą siebie. Dlaczego musiał tu wrócić?

Wzięła torebkę i przemknęła obok swojego ojca i Luke'a.

Ujęła gałkę i gwałtownym ruchem otworzyła drzwi. Kiedy

się odwróciła twarzą do obu mężczyzn, miała łzy w oczach.

- Daj mu to, czego chce, tato. Był tego wart.

Zatrzasnęła za sobą drzwi, a Victor i Luke patrzyli na

nie przez dłuższy czas. Wreszcie Victor ruszył do przodu,

żeby przywołać córkę, ale Luke go powstrzymał.

Proszę pozwolić jej odejść-powiedział tak

zrezygnowanym tonem, że Victor obrzucił go

szybkim spojrzeniem.

Hmm, no cóż, chyba powinniśmy przejść do kon-

kretów - zaproponował ojciec Alex.

Luke gwałtownym ruchem podał Victorowi kopertę.

- W środku są również negatywy. Wywołałem je sam,

toteż nie musi się pan martwić, że ktoś inny ma odbitki.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

147

Victor nie wziął koperty. Otworzył szufladę biurka i

wyjął dużą książkę czekową. Usiadł i włożył okulary na

czubek nosa.

Ile, Stratten? - zapytał, nabazgrawszy nazwisko

Luke'a na czeku.

1. Nic.

Victor zamrugał powiekami.

1. Żadnych pieniędzy?

1. Żadnych.

1. Co to ma znaczyć? Jeśli nie chcesz zapłaty za

zdjęcia, to czego chcesz?

1. Spokoju.

Victor zsunął okulary i oparł się plecami o fotel.

Przez długi czas przyglądał się Luke'owi. Stratten stał

nieruchomo. Nie liczyło się to, czy lubił Victora Becka,

czy nie. W istniejących okolicznościach Beck, jako

ojciec Alexandry, miał prawo go oceniać.

Te zdjęcia są bezcenne - rzekł Victor.

1. Mnie nie trzeba o tym zapewniać.

Pomimo cynizmu, Luke pragnął przede wszystkim

spokoju, którym się cieszył przed poznaniem Alexandry

Beck. Uznał, że zdoła go osiągnąć tylko wtedy, gdy

wybije sobie Alex z głowy. Posiadanie jej fotografii

przeszkadzało mu dalej żyć. No cóż, kochał ją i musiał się

nauczyć żyć z tym problemem. Doszedł do wniosku, że

ona nigdy nie będzie żywiła do niego takich samych

uczuć. Udowodniła to, wyrażając o nim niepochlebną

opinię. Nie mogła mu ufać, na zawsze miał pozostać w jej

oczach tylko plugawym reporterem. Victor gestem dłoni

nakazał Luke'owi usiąść. Młodszy mężczyzna posłusznie

opadł na krzesło, które przed chwilą zajmowała Alexand-

ra. Wyczerpany podróżą, wyprostował prawą nogę i po-

masował kolano. Victor zmrużył oczy.

- Kochasz moją córkę?

Luke przestał rozcierać kolano. Podniósł oczy i wy-

trzymał badawcze spojrzenie Victora.

148

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

1. Czy to ma jakieś znaczenie?

Nie odpowiadaj pytaniem na pytanie, młody

człowieku. Czy kochasz ją?

1. Tak.

Na twarzy starszego pana pojawił się uśmiech.

Tak myślałem. Ona też cię kocha.

Luke potrząsnął głową.

To nieprawda. Nazwała mnie kłamcą i

oszustem. Victor wybuchnął głośnym śmiechem.

To jest cała Alex. Lubi dramatyzować. Wypisz,

wymaluj jak jej matka. Kiedy zalecałem się do

Felicii, nazwała mnie złodziejskim baronem.

1. Miała rację.

Victor znowu się roześmiał.

- Faktycznie!

Wstał i obszedł biurko, by znaleźć się przy Luke'u.

Podniósł kopertę ze zdjęciami i wręczył ją Luke'owi.

- Daj te zdjęcia Alex, nie mnie. Powiedz jej, co do niej

czujesz. Myślę, że będziesz mile zaskoczony.

Luke pokręcił głową.

- To na nic się nie zda. Wywodzimy się z dwóch

różnych światów.

Victor położył mu rękę na ramieniu.

- Jeśli naprawdę chcecie, to zdołacie dojść do porozu

mienia.

Luke patrzył z niedowierzaniem na Victora Becka.

Myślałem, że jest pan ostatnią osobą, która

chciałaby widzieć nas razem.

1. Zależy mi na mojej córce. I chcę, żeby była

szczęśliwa. Myślę, że możesz jej dać szczęście.

Nawet gdyby to było możliwe, nie miałbym

pojęcia, od czego zacząć.

Zacznij od wyznania jej swoich uczuć. Ona

właśnie jedzie samochodem do mojego domu w

Hamptons. Załatwię dla ciebie helikopter.

Zdążysz tam przed Alex.

Dlaczego pan to robi? - pytał Luke.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK 149

- Ponieważ, wbrew obiegowej opinii, panie Stratten,

naprawdę mam serce - odparł z uśmiechem Victor Beck.

Jazda samochodem, kiedy się płacze, może być nie-

bezpieczna. Alex przekonała się o tym natychmiast po

znalezieniu się na autostradzie Long Island. Przecierała

oczy chusteczką i nagle musiała zjechać na pobocze, żeby

nie wpadła na nią ciężarówka.

Podjęła podróż na nowo dopiero po odzyskaniu rów-

nowagi psychicznej, ale teraz wyglądała okropnie z roz-

mazanym makijażem i zapuchniętymi oczami. Zresztą,

czy to miało jakieś znaczenie? Nikt jej przecież nie

widział. Wcisnęła pedał gazu jeszcze mocniej. Pomyś-

lała, że im prędzej dotrze do domu, tym szybciej będzie

mogła skulić się na kanapie i zasnąć.

Dom był otoczony długim na milę, wysadzanym

drzewami podjazdem, który przechodził w ogromny

płaskowyż nad wydmami. Architekci zaprojektowali go

w stylu współczesnym i zbudowali z drewna i szkła. Alex

uwielbiała to miejsce i zawsze koiła tutaj nerwy, ilekroć

coś nie układało jej się w życiu.

Zostawiła klucze i bagaże w samochodzie. Nie mogła

znieść napięcia związanego z ponownym ujrzeniem

Luke'a. Pragnęła jedynie rozebrać się i położyć do łóżka.

Drzwi od frontu były otwarte. Alex weszła do przewie-

wnego korytarza i zadała sobie pytanie, gdzie może

przebywać George, dozorca. Uprzedziła go telefonicznie

o swoim przyjeździe. Dom wyglądał świeżo i czysto, a

przez okna wpadała oceaniczna bryza.

Alex wzruszyła ramionami. Prawdopodobnie dozorca

zajmował się czymś na terenie posiadłości. Wkrótce

zobaczy jej samochód i będzie wiedział, że przyjechała.

Powoli weszła po schodkach na trzecie piętro, gdzie

znajdowała się jej sypialnia. Kiedy zbliżyła się do wejścia

swojego apartamentu, usłyszała szum cieknącej wody.

Wzruszyła się na myśl o tym, że George jest taki

150

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

troskliwy i przygotowuje jej kąpiel. Z uśmiechem na

ustach wkroczyła do pokoju.

George? - zawołała. Przywitała ją tylko cisza.

Położyła torebkę na stole i ostrożnie podeszła do

łóżka. Szum wody stał się głośniejszy.

George? To ty?

Cisza wywołała u niej gęsią skórkę. Z drżeniem serca

podeszła do łazienki, ale odwracając się dostrzegła coś na

łóżku.

Fotografie.

Wzięła jedno ze zdjęć o wymiarach osiem na dziesięć.

To była ona. W gorącej kąpieli w Vermont. Miała

zamknięte oczy, a nad powierzchnią wody widać było jej

obnażone piersi.

To były zdjęcia Luke'a.

Jak się tutaj znalazły? Poczuła dreszcze. Odłożyła

zdjęcie i wzięła do ręki nasćępne, a potem jeszcze jedno.

Wszystkie przedstawiały tę samą scenę.

Nagle zauważyła na podłodze porozrzucane ubrania.

Podniosła jedną z rzeczy. Koszula safari. Jej serce zaczęło

bić w przyśpieszonym tempie. Wzięła do ręki następną

rzecz. Spodnie khaki.

To jej wystarczyło. Nie potrzebowała Sherlocka Hol-

mesa, żeby odgadnąć, co się stało. Wpadła do łazienki

i zmartwiała na widok Luke'a, który leżał z przy-

mkniętymi oczami w jej wannie.

Przez dłuższą chwilę syciła oczy jego ciałem, które

wypełniało całą wannę. Jej serce drżało z miłości.

Spieniona woda pieściła jego szerokie, opalone ramiona.

Wreszcie otworzył oczy.

1. Jak tu się dostałeś? - zapytała kategorycznym

tonem.

Witaj, Alexandra. Jak się jechało?

Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Wiedziała,

że musi kontrolować sytuację, ale nie było

to łatwe, skoro znajdował się zaledwie kilka kroków

dalej, wielki i rozkosznie nagi.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

151

1. Helikopterem.

Helikopterem taty? .

Luke skinął głową.

Uznał, że powinienem przekazać-ci te zdjęcia

osobiście.

1. Ile go to kosztowało?

1. Nic. Są twoje.

Co ty mówisz, Luke? - zapytała. Jej serce biło

trzy razy szybciej niż zazwyczaj.

Rozbierz się i chodź tu do mnie, to ci wszystko

opowiem - odrzekł Luke.

Ani myślę - oznajmiła, kręcąc głową. - Najpierw

musisz mi powiedzieć, co tutaj robisz.

1. Realizuję swoje marzenie.

1. Luke...

1. No, wejdź, kochanie, do wanny, woda jest

ciepła...

Gdzie jest George? - zapytała.

Wysłałem go do sklepu. Pomyślałem, że dzisiej-

szego wieczoru zjemy coś w domu. Czy to ci

odpowiada?

1. Luke...

Alex, bo stracę cierpliwość.

1. Ty chyba nie myślisz, że wejdę do tej wanny.

1. Dlaczego nie miałabyś tego zrobić?

1. A dlaczego miałabym?

Luke odepchnął się od krawędzi wanny i usiadł. Na

jego owłosionej klatce piersiowej lśniły krople wody i

Alex z trudem zwalczyła w sobie chęć wyciągnięcia ręki i

przeczesania palcami tych włosków.

1. Ponieważ pragnę ciebie!

To nie wystarczy - odparła, chociaż kiedy

usłyszała te słowa, ugięły się pod nią kolana.

Ponieważ potrzebuję ciebie.

Alex zaczęła rozpinać

bluzkę.

1. Mów dalej.

- Ponieważ, najmilsza, jestem w tobie do szaleństwa

zakochany.

152

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK

To ostatnie zdanie przeważyło szalę. Alex uśmiech-

nęła się uszczęśliwiona.

1. Wejdź do wanny, to ci pokażę, jak bardzo.

Sposób numer jeden, dwa czy trzy? - zagadnęła

Alex.

Cztery.

Po kilku sekundach ubranie Alex już leżało na pod-

łodze, a ona sama znalazła się w ramionach Luke'a,

zanurzona po szyję w wodzie. Usiadła na nim okrakiem

i przekonała się, że jest bardzo podniecony. Luke bardzo

długo patrzył jej w oczy. Niczym ślepiec wodził opusz-

kami palców po jej twarzy, na nowo poznając swoją

ukochaną.

- Kocham cię - szepnęła Alex.

W tym momencie Luke ją pocałował. Alex rozchyliła

wargi, by zrobić miejsce jego językowi. Zapach, smak,

dotyk rąk Luke'a - wszystko to budziło w niej tak palące

pożądanie, że nie zważała na gorącą wodę. Luke prze-

chylił głowę i chwytał wargami pukle jej włosów,

rozkoszując się ich miękkością.

Och, Boże, tęskniłem za tobą. Każdy dzień i

każda noc w Afryce była piekłem bez ciebie.

1. Przepraszam, że nazwałam cię kłamcą i

oszustem.

Przepraszam, że od ciebie uciekłem. Nigdy nie

potrafiłem uporządkować swoich spraw. Zawsze

radziłem sobie z problemami w ten sposób, że

od nich uciekałem. Ale to już się nie powtórzy,

kochanie. Zostanę, jeżeli tylko mnie zechcesz.

- A co z twoją pracą? Co z podróżami?

Luke potrząsnął głową.

Już z tym skończyłem. Artykuł o Afryce został

dobrze przyjęty. Wyrobiłem sobie niezłą

reputację. Jakiś czas temu otrzymałem ofertę

pracy od krajowego dziennika. Postanowiłem ją

przyjąć.

1. Już nie będziesz pracował dla brukowca

Ryana? - zapytała.

BOGATA DZIEWCZYNA, NIEGRZECZNY CHŁOPAK 153

1. A co o tym sądzisz?

Mmm, nie wiem - powiedziała Alex, ocierając

się o niego. - Myślę, że mamy wobec niego dług

wdzięczności. To przecież dzięki niemu

poznałam ciebie.

1. Poprosimy go więc, żeby został naszym drużbą

- oświadczył. Alex posłała mu promienny uśmiech.

- Podoba ci się ten pomysł?

Skinęła głową, a wówczas Luke podniósł ją na taką

wysokość, by mogli się połączyć jednym mocnym ru-

chem. Zamknął oczy i delektował się tą chwilą. Czuł się

tak, jakby wrócił do domu. Potem pochylił głowę i lekko

ugryzł Alex w ucho.

Wiesz, tak naprawdę Ryan nie miał z tym nic

wspólnego - szepnął ochrypłym z namiętności

głosem.

Nie miał? - zdziwiła się Alex. Po chwili

westchnęła i wygięła się, powoli poruszając

biodrami, by mieć go w sobie całego.

Nie, najdroższa - odparł Luke. - Wystarczyło

jedno spojrzenie.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
ADAMS AUDRA Bogata dziewczyna, niegrzeczny chłopak
ADAMS AUDRA Bogata dziewczyna, niegrzeczny chłopak
Adams Audra Bogata dziewczyna, niegrzeczny chlopak
Adams Audra Bogata dziewczyna, niegrzeczny chłopak
Adams Audra Bogata dziewczyna, niegrzeczny chłopak
177 Adams Audra Bogata dziewczyna, niegrzeczny chłopak
Adams Audra Bogata dziewczyna, niegrzeczny chlopak
ADAMS AUDRA Bogata dziewczyna,niegrzeczny chlopak
Bogata dziewczyna i niegrzeczny chłopak
Dziewczyna mojego chłopaka
Adams Audra Mężczyzna ze snu
Adams Audra Mezczyzna ze snu
Grzeczne dziewczynki niegrzeczni chłopcy
Adams Audra - Meżczyzna ze snu, E-boki, romanse
Adams Audra Mezczyzna ze snu

więcej podobnych podstron