Korekt

Hanna

Lachowska

Jolanta

Kucharska

Projekt

graficznyokładki

MałgorzataCebo-Foniok

Zdjęcie

okładce

Dennis

Hallinan/ArchivePhotos/GettyImages

Tytułoryginału

Fall

withMe

FALL

Published

byarrangementwiththeAuthor.

All

rightsreserved.

For

thePolishedition

ISBN

978-83-241-5464-7

Warszawa

2015.WydanieI

Wydawnictwo

AMBERSp.zo.o.

02-952

Warszawa,ul.Wiertnicza63

tel.620

4013,6208162

www.wydawnictwoamber.pl

Konwersja

dowydaniaelektronicznego

P.U.OPCJ

juras@evbox.p

Dla

czytelników.

Mam

nadzieję,żeWamsięspodoba!

Rozdział1

iedziałam

miękkim fotelu w słonecznej poczekalni zaledwie od dziesięciu minut, kiedy w polu

mojegowidzeniapojawiłysiępodniszczonebiałetenisówki.Przeztenczasprzyglądałamsiędrewnianej
podłodzeimyślałam,żeprywatnaopiekamedycznamusibyćopłacalna,skorowłaścicielistaćnaciemne
drewno,którewyglądanadrogie.

drugiejstronyrodziceCharliegoClarkanieżałowalipieniędzynastałąopiekęnadjedynymsynem.

Umieścili go w najlepszym ośrodku w całej Filadelfii. Co roku wydawali na to astronomiczne sumy,
zdecydowanie większe niż to, co ja byłam w stanie zarobić na kelnerowaniu w barze U Mony i
projektowaniustroninternetowychnaboku.

Podejrzewałam,żemiało

rekompensowaćjedyneodwiedzinywroku,trwającenadodatekmożeze

dwadzieściaminut.Napewnoniebyłamnajżyczliwszyminajwyrozumialszymczłowiekiemnaświecie,
bozakażdymrazem,kiedyonichmyślałam,ogarniałamniewściekłość.Podniosłamwzroknauśmiech
przyklejony do twarzy pielęgniarki. Zamrugałam raz, a potem drugi, ale nie rozpoznałam miedzianych
włosówanijasnegoświeżegospojrzeniaoczuwkolorzeorzechalaskowego.

Musiałabyć

nowa.

Spojrzała

czubekmojejgłowyipatrzyłananiegoniecodłużej,niżwymagałprzelotnyrzutoka,ale

uśmiechpozostałnamiejscu.Niemiałamjakichśstraszniezwariowanychwłosów.Coprawdakilkadni
temuzmieniłamczerwonepasemkanagłębokopurpurowe,aleitakwszystkoupchnęłamdozwiązanego
naprędcekoka.Wczorajzamykałambar,więcdodomudotarłamotrzeciejnadranem,awstaniezłóżkai
umyciezębówitwarzyprzedwyjazdemdomiastaokazałosięniemalnadludzkimwyczynem.

–

Roxanne

Ark?–spytałapielęgniarka.Stanęłaprzedemnąiklasnęławdłonie.

mózgumizazgrzytałonadźwiękmojegoimieniawpełnymbrzmieniu.Moirodzicebylidziwni.Coś

misięzdaje,żewlatachosiemdziesiątychmogliostroćpać.MnienazwalinacześćpiosenkiRoxanne,a
moichbraciGordoniThomas.TodwaztrzechimionStinga.

–

Tak

–przyznałamisięgnęłampotorbę.

Pielęgniarka

niewzruszonymuśmiechemruszyładopodwójnychzamkniętychdrzwi.

–

Siostry

Venterdzisiajniema,aleprzekazałami,żeprzychodzipaniwkażdypiątekwpołudnie,więc

przygotowaliśmyCharliego.

–

Ojej,wszystko

uniejdobrze?–zaniepokoiłamsię.PrzeztesześćlatodwiedzintutajsiostraVenter

stałasiębliskąznajomą.Wiedziałamnawet,żejejnajmłodszysynwreszciesiężeniwpaździerniku,aza
sprawąśrodkowegodzieckamiesiąctemu,wlipcu,zostałababcią.

–Przeziębiłasię,

chyba

zokazjikońcalata.Chciaładzisiajprzyjść,aleprzekonałyśmyją,żebyzostała

w domu i wykurowała się przez weekend. – Odsunęła się trochę, gdy wstałam. – Wspominała, że lubi
paniczytaćCharliemu.

Pokiwałamgłową

zacisnęłamdłońnatorbie.

Zatrzymała się

przy

drzwiach, odpięła od fartucha plakietkę z imieniem i przesunęła nad czytnikiem.

Rozległosiępiknięcie,więcotworzyładrzwi.

– Miał

kilka

niezłych dni. Nie tak dobrych, jakbyśmy sobie życzyli – mówiła dalej, idąc szerokim

jasno oświetlonym korytarzem o białych, pustych, całkiem anonimowych ścianach – ale dzisiaj obudził
sięwcześnie.

Moje

jaskrawozielone japonki klapały na płytkach, a jej tenisówki były bezszelestne. Minęłyśmy

korytarz, który jak wiedziałam, prowadził do świetlicy. Charlie nigdy nie lubił spędzać tam czasu, co
byłootyledziwne,żezanim…przedwypadkiembyłduszątowarzystwa.

ogólemożnabyłoonimwielepowiedzieć.

Jego

pokójmieściłsięwinnymbloku.Oknawychodziłynazieleńibasenterapeutyczny,któregonie

lubił. Nigdy się nie pasjonował pływaniem, ale i tak za każdym razem, kiedy widziałam ten przeklęty
basen,miałamochotęwcośprzywalić.Samaniewiem,ocomichodziło.Możeoto,żewiększośćznas
traktowała takie rzeczy, jak możliwość samodzielnego pływania, jak coś oczywistego. Albo o to, że
woda zawsze kojarzyła mi się z wolnością i brakiem ograniczeń, a przyszłość Charliego została tak
dramatyczneograniczona.

Pielęgniarkazatrzymałasię

przed

zamkniętymidrzwiamidojegopokoju.

–

Wie

pani,corobić,kiedybędziepanichciaławyjść.

Wiedziałam.

Przy

wyjściu musiałam się odmeldować w pokoju pielęgniarek. Podejrzewałam, że

chciałysięupewnić,czygoniewykradam.Kiwnęławesołowmoimkierunku,apotemodwróciłasięna
pięcieiruszyławdrogępowrotną.

Przez

chwilęwpatrywałamsięwdrzwiioddychałampowoli.Robiłamtoprzedkażdymspotkaniem.

To był jedyny sposób, żeby pozbyć się przed wejściem kłębowiska złych emocji: rozczarowania,
wściekłości i smutku. Nie chciałam, żeby to widział. Czasem mi się nie udawało, ale zawsze
próbowałam.

Otworzyłam

drzwi

dopiero,kiedybyłampewna,żemogęsięuśmiechać,niewyglądającprzytymjak

wariatka,alejakzakażdymrazemodsześciulatwidokCharliegobyłniczymuderzeniewgardło.

Siedział

fotelu przed ogromnym oknem sięgającym od podłogi do sufitu. W swoim fotelu. Miał

ratanowyfotelzokrągłymsiedziskiem,obityjaskrawobłękitnymmateriałem.Miałgoodszesnastegoroku
życia.Dostałnaurodzinyzaledwiekilkamiesięcyprzedtym,jakwszystkosiędlaniegozmieniło.

Nie

spojrzałnamnie,kiedyweszłam.Nigdyniepatrzył.

Pokójbyłcałkiemfajny,dość

spory,z

dużym łóżkiem starannie zasłanym przez jedną z pielęgniarek,

biurkiem, którego jak wiedziałam, nigdy nie używał, i telewizorem, którego nie widziałam włączonego
anirazuprzezsześćlat.

Siedział

fotelu, wyglądał przez okno i był taki chudy, że prawie niewidzialny. Siostra Venter

mówiła, że mają problem z namówieniem go na trzy porządne posiłki dziennie, ale kiedy spróbowali
zmienićsystemnapięćmniejszych,tonicniedało.Roktemubyłojużtakźle,żekarmiligosondą,aja
wciążczułamsmakstrachu,żegostracę.

Jasne

włosymiałświeżoumyte,alenieułożone.Wogólektośostrzygłjeznaczniekrócejniżzwykle

nosił.Stawiałnaartystycznynieładiświetniemutowychodziło.Dzisiajmiałnasobiebiałąkoszulkęi
szare bawełniane dresy, ale nie z tych modnych. Miały ściągacz w kostce i wiedziałam, Boże,
wiedziałam,żekiedyśwpadłbywszał,gdybysiędowiedział,żebędziemiałcośtakiegonasobie.Miał
gust,styl,wszystko.

Podeszłam

drugiegofotela,takiegosamego.Samagokupiłamtrzylatatemu.Odchrząknęłam.

–Cześć.

Nie

spojrzałnamnie.

Nie

żebymsiętegospodziewała.Toznaczyjasne,jakzwykleczułam,że„toniesprawiedliwe”,alenie

byłtożadenszokującyregres,bonigdynamnieniepatrzył.

Jeszcze

razgłębokowciągnęłampowietrze.

–

Dzisiaj

jest koszmarnie gorąco, więc nie nabijaj się z moich spodenek. – Kiedyś kazałby mi się

przebrać,żebynawetnieprzyszłomidogłowypokazaniesięwczymśtakimpublicznie.–Wtelewizji
mówili,żewweekendmapaśćrekordgorąca.

Powoli

zamrugał.

–Mająteżbyć

straszne

burze.–Złączyłamdłonieimodliłamsię,żebynamniepopatrzył.Czasemnie

patrzył.Terazniepatrzyłjużodtrzechwizytitomnieprzerażało,bokiedyostatniominęłotyleczasubez
kontaktuwzrokowegoizwracanianamnieuwagi,dostałpotemstrasznegoataku.Pewnietedwiesprawy
niemiałyzesobąnicwspólnego,alemimowszystkoczułam,żemnieściskawżołądku.Zwłaszczaodkąd
siostraVenterwyjaśniłami,żetakieatakisądośćczęstewprzypadkupacjentówpouraziegłowy.

–Pamiętasz,że

bardzo

lubięburze,nonie?

Cisza.
–

No,chyba

żemiałybysięzmienićwtornado–brnęłam.–AlejesteśmywFiladelfii,więczagrożenie

jestniewielkie.

Kolejne

powolnemrugnięcie,którezauważyłam,choćsiedziałbokiemdomnie.

–

Aha! A

jutro wieczorem zamykamy Monę dla gości – paplałam dalej, a jednocześnie się

zastanawiałam, czy przypadkiem mu już o tym nie mówiłam. Zresztą to przecież nie miało znaczenia. –
Będzieimprezazamknięta.–Zamilkłam,żebyzaczerpnąćtchu.

Charlie

wciążpatrzyłprzedsiebie.

–Myślę,żespodobałoby

sięUMony.Jesttrochęobskurnie,alewtakifajnysposób.Noalejużcito

przecieżmówiłam.Niewiem,chciałabym…–zaczęłam,alezasznurowałamusta,gdyuniósłramionaw
głębokimciężkimwestchnieniu.–Chciałabymwielurzeczy–dokończyłamszeptem.

Zaczął się kołysać. Wydawało

się, że robi to nieświadomie. Ten łagodny ruch kojarzył mi się z

oceanem,powolnymprzesuwaniemsiętowprzód,towtyłnafalach.

Przez

chwilę tłumiłam odruch wywrzeszczenia całej tej frustracji, która we mnie buzowała. Kiedyś

Charliemuniezamykałasiębuzia.NauczycielewpodstawówcenazywaligoWielkieUsta,aonsięztego
śmiał.Boże,śmiałsięnajcudowniej,szczerzeizaraźliwie.

Ale

nieśmiałsięjużodlat.

Zamknęłam oczy, żeby powstrzymać falę gorących łez. Miałam ochotę rzucić się

podłogę i

wierzgać. To wszystko było niesprawiedliwe. Charlie powinien móc chodzić. Skończyłby już college i
poznałjakiegośseksownegogościa,którybygopokochał.Chodzilibyśmynapodwójnerandki,znimiz
facetem, którego ja bym ze sobą przywlekła. Powinien realizować zamierzenia i być już autorem
pierwszej powieści. Bylibyśmy tacy, jak zawsze. Najlepsi przyjaciele. Nierozłączni. Przychodziłby do
mniedobaru,agdybybyłotrzeba,kazałbymiwziąćdupęwtrokiisobieradzić.

Powinien

żyć.Botenstan,wktórymbyłteraz,jakkolwiekgonazwać,nieprzypominałżycia.

Jedna

pieprzonanoc,kilkagłupichsłówikamień.Towystarczyło,żebywszystkozniszczyć.

Otworzyłam

oczy

z nadzieją, że będzie na mnie patrzył, ale nie patrzył, a ja nie mogłam zrobić nic

więcej,jaktylkodalejtociągnąć.Wyjęłamztorbyzłożonąkartkęzakwarelą.

–

dla ciebie – zachrypiałam, ale mówiłam dalej. – Pamiętasz, jak mieliśmy piętnaście lat i moi

rodzicezabralinasdoGettysburga?StraszniecisiępodobałoDevil’sDen,więcnamalowałamcije.

Rozłożyłamkartkę

trzymałammuprzedtwarzą,chociażniepatrzył.Wzeszłymtygodniukilkagodzin

zajęło mi namalowanie skał piaskowca i trawiastej łąki tak, żeby głazy i rozrzucone kamienie miały
odpowiedni odcień. Światłocień był najtrudniejszy z tego wszystkiego, bo malowałam akwarelami, ale
wydawałomisię,żeogólniewyszłocałkiemspoko.

Wstałam

podeszłam do ściany naprzeciwko łóżka. Wyjęłam z biurka pinezkę i przypięłam obrazek

wśródinnych.Cotydzieńprzynosiłamjeden.Wsumietrzystadwanaścieobrazków.

Rozejrzałam się

ścianach. Najbardziej lubiłam portrety, mnie i Charliego razem, jak byliśmy

młodsi. Miejsce na ścianach zaczynało się kończyć. Niedługo będę musiała przejść na sufit. Wszystkie
rysunkidotyczyłyprzeszłości.Nicnatematteraźniejszościczyprzyszłości.Poprostuścianawspomnień.

Wróciłam

fotela i wyjęłam z torby książkę. Księżyc

nowiu. Widzieliśmy

razem

pierwszy film.

Prawieposzliśmynadrugi.Otworzyłamjąwmiejscu,gdzieostatnioprzerwałamlekturę,ipomyślałam,
żeCharliebyłbywdrużynieJacoba.Napewnoniedałbysięwampirom.Chociażczytałammutojużpo
razczwarty,wydawałomisię,żemusiępodoba.

przynajmniejtaksobiewmawiałam.

ciągu godziny, którą tu spędziłam, ani razu na mnie nie spojrzał. Zaczęłam się pakować, a serce

miałamtakciężkiejaktamtenkamień,którywszystkozmienił.Pochyliłamsięnadnim.

–

Charlie,popatrz

namnie.–Zaczekałamchwilęiścisnęłomniewgardle.–Proszę.

Charlie… Tylko mrugał i dalej się kołysał. Do tyłu i do przodu. Nic więcej, a na jakąkolwiek

reakcjęczekałamprzezpięćminut.Aleniebyłoreakcji.Zełzamiwoczachpocałowałamjegochłodny
policzekisięwyprostowałam.

–

todozobaczeniawprzyszłypiątek,dobra?

Udawałam, że powiedział, że

dobra. Tylko

dzięki temu byłam w stanie opuścić pokój i zamknąć za

sobą drzwi. Wymeldowałam się u pielęgniarek, a potem wyszłam na oślepiający upał. Wygrzebałam z
torby okulary przeciwsłoneczne. Skwar dobrze robił mojej przemarzniętej skórze, ale nie rozgrzewał
wnętrza. Zawsze tak było po wizycie u Charliego. Dopiero jak zacznie się moja zmiana w barze, dam
radęotrząsnąćsięztegochłodu.

Zaklęłam

ruszyłamnatyłparkingu,gdziezostawiłamauto.

Widziałam

skwar

falującynadrozgrzanymasfaltemiodrazuzaczęłamsobiewyobrażać,jakiekolory

musiałabym zmieszać, żeby przenieść to na płótno. Potem zobaczyłam mojego starego dobrego
volkswagena jettę i myśli o akwarelach wyleciały mi z głowy. Ścisnęło mnie w żołądku i prawie się
potknęłamowłasnenogi.Obokmojegosamochodustałprawienowypikap.

Znałamgo.

Nawet

raznimjechałam.

Jezu.

Nie

byłamwstanieprzestawiaćstópiwkońcustanęłamjakwrośniętawziemię.

Moje

przekleństwo,byłtu.Cociekawe,jednocześnieodgrywałgłównąrolęwmoichfantazjach,także

tychniecenzuralnych.Zwłaszczawnich…

Był

ReeceAnders,ajaniewiedziałam,czyprzykopięmuwjaja,czygopocałuję.

Rozdział2

rzwi

postroniekierowcyotworzyłysiębezszelestnie,amojenielojalnezdradzieckiesercestanęłona

moment,gdywysunęłasięzzanichdługanogaobutawjaponkęzeskórzanympaskiem.Dlaczegomiałam
takąsłabośćdofacetów,którzymieliwystarczającejaja,żebynosićjaponki?!Naprawdę,uważałam,że
toabsolutnieseksowne,szczególniedospranychdżinsów.Donogidołączyładruga,azarazpotemdrzwi
na sekundę zasłoniły tors. Potem zostały zamknięte, a ja zobaczyłam koszulkę z logo Metalliki, która
niespecjalniedobrzesobieradziłazmaskowaniemwyrzeźbionegoiobłędniesmakowitegosześciopaka
nabrzuchu.Wręczprzeciwnie,doskonaleznimwspółpracowała,podkreślająckażdymięsień.Tosamo
robiłazbicepsami,którewyjątkowomnieotumaniały.

iproszę.Pokonanaprzezpodkoszulek.

Przesunęłam

wzrokiem

po szerokich ramionach, które mogłyby udźwignąć ciężar całego świata. A

może nawet go dźwigały? – i spojrzałam mu w twarz. Ukrywał ją za cholernie seksownymi ciemnymi
okularami.

Boże,

codziennychciuchachReecewyglądałniesamowicie,alemajtkispadały,nawetgdymiałna

sobiemundur.Alekiedybyłnagi,możnabyłonaprawdęprzeżyćorgazmwizualny.

ja widziałam go nago. No dobra, w pewnym sensie. No nie, widziałam jego klejnoty i były to

naprawdęklejnotywnajlepszymgatunku.

Był

klasycznym

przystojniakiem. Takim, na widok którego palce aż mnie świerzbiły, żeby go

naszkicować:wyraźnekościpoliczkowe,pełneustailiniaszczękitakostra,żeprzysięgam,możnabynią
kroićtort.Adotegobyłpolicjantem,więcsłużyłichroniłibyłowtymcośtotalnieseksownego.

Niestety, poza

tym wszystkim go nienawidziłam. Absolutnie i nieodwołalnie. W każdym razie przez

większość czasu. Albo czasami. A na pewno zawsze wtedy, kiedy widziałam jego doskonałość i
zaczynałammiećnaniegoochotę.Otak,wtakichchwilachnaprawdęgonienawidziłam.

Moje

dziewczyńskie części ciała właśnie zaczynały się rozkręcać, co oznaczało, że w tej chwili go

nienawidzę.Zacisnęłamwręcepaskitorbyiwyrzuciłamnabokbiodro,bowidziałam,żetakrobiKatie
(takamojadziwacznakoleżanka)tużprzedwerbalnymdaniemkomuśwpysk.

–

ty tu robisz? – spytałam, a potem się zatrzęsłam. Było co prawda milion stopni, ale nie

rozmawiałam z Reece’em od ponad jedenastu miesięcy. No, nie licząc słów „wal się”, bo to
wyartykułowałamprzeztenczaspewniezeczterystarazy,alenieważne.

Nad

okularamipojawiłysięciemnebrwi.Pochwilizacząłsięśmiać,jakbympowiedziałacośszalenie

zabawnego.

–

gdybyśtaknajpierwsięprzywitała?

Ach, gdyby

tylko kompletnie mnie tym nie zaskoczył, bluzgi sfrunęłyby z moich ust niczym stada

ptakówmigrującychnapołudnie.Mojepytaniebyłoabsolutnieuzasadnione.Oilewiedziałam,wciągu
tychsześciulat,kiedyodwiedzałamCharliego,Reecenieprzyszedłtuanirazu,alepoczułamsiętrochę
winna,bomamawpoiłamilepszemaniery.Zmusiłamsiędo„cześć”.

Zasznurował

usta

inicniepowiedział.

Zmrużyłam

ukryte

zaokularamioczy.

–Dzień

dobry,oficerze

Anders?

chwiliprzekrzywiłgłowę.

–Roxy,przecież

nie

jestemnasłużbie.

Boże,

jak

onwymawiałmojeimię…Roxy.Owijałsięjęzykiemwokół„R”…Niewiem,jakimcudem,

alekompletnierozmiękczyłteczęścimnie,którewcaleniewymagałyrozmiękczania.

Nadal

nicniemówił,ajamiałamochotęwalnąćsięwdziewczyńskieczęści,botowkońcuonemnie

dotegozmusiły.

–Cześć…

Reece

–wystękałam.

Uniósłkąciki

ust

wuśmiechu,którymówił,żejestzemniedumny.Isłusznie!To,żewypowiedziałam

jegoimię,byłonaprawdęwielkimosiągnięciem,igdybymmiaładlaniegociasteczkownagrodę,jakdla
psa,musiałabymmujerzucićwtwarz.

–

Strasznie

było?

–

Tak,strasznie

–odparłam.–Częśćmojejduszyzostałastraconanazawsze.

Roześmiałsię

całygłos.Kompletniesiętegoniespodziewałam.

–

Twoja

duszajestpełnatęczyimerdającychszczenięcychogonków,skarbie.

Parsknęłam.
–

Moja

duszajestgłęboka,czarnaipełnaróżnychnieskończenienieważnychspraw.

– Nieważnych

spraw?

– powtórzył i jeszcze raz się roześmiał, a potem przeczesał palcami

ciemnobrązowe włosy. Były krótko przystrzyżone na bokach, ale na górze troszkę dłuższe niż nosiła
większośćpolicjantów.–Nawet,jeślitoprawda,toniezawszetakbyło.–Swobodnyi,trzebaprzyznać,
zniewalającyuśmiech,spłynąłmuzust,któretworzyłyterazlinięprostą.–Tak,niezawszetakbyło.

Oddech

utkwił mi w gardle. Znaliśmy się z Reece’em od dawna. Jak zaczynałam liceum, on był już

wyżejiucieleśniałwszystko,napunkcieczegomożezwariowaćdziewczyna,więcsięwnimzabujałam.
Bardzo. Rysowałam serduszka z jego imieniem. To były moje pierwsze i najnędzniejsze rysunki.
Bazgrołypokrywałycałezeszyty.Dotegoczciłamkażdyuśmiechskierowanydomnieikażdespojrzenie
wmoimkierunku.Byłamjeszczeszczeniarąinieobracaliśmysięwtychsamychkręgach,alezawszebył
dlamniemiły.

Pewnie

dlatego,żerazemzrodzicamiistarszymbratemwprowadziłsiędodomuobok.

Nieważne,

każdym razie zawsze był miły dla mnie i dla Charliego, a kiedy wstąpił do marines i

wyjechał, byłam absolutnie zdruzgotana i miałam złamane serce, bo zdążyłam już sobie wmówić, że
weźmiemyślubizasiedlimyświatnaszymidziećmi.Ciężkiebyłytelatabezniego.Nigdyniezapomnę
dnia, kiedy mama zadzwoniła i powiedziała, że został ranny. Serce mi stanęło i musiało minąć dużo
czasu,żebympozbyłasiępanicznegostrachu,którymnienieopuszczałnawet,kiedyjużbyłapewność,że
będziedobrze.Jakwkońcuwrócił,byłamjużwtakimwieku,żeniegroziłomuwięzieniezakontaktyz
nieletniąiwtedynaprawdęsięzaprzyjaźniliśmy.Staliśmysiędobrymibliskimiprzyjaciółmi.Byłamprzy
nim w najgorszych chwilach. W czasie tych koszmarnych nocy, kiedy upijał się tak, że nie było z nim
kontaktualborobiłsięhumorzastyjakzamkniętywklatcelew,gotowyodgryźćrękękażdemu,ktosiędo
niegozbliży.Każdemu,tylkoniemnie.Apotemjednanocizadużowhiskyzepsuływszystko.

Podkochiwałamsię

nimprzezwielelat,całyczaswierząc,żejestniedozdobycia.Abezwzględu

nato,cosięmiędzynamiwydarzyłotamtejnocy,wiedziałam,żenigdyniebędziemój.

Wściekłam się, że

moje

myśli zawędrowały aż tam i w ostatniej chwili powstrzymałam się od

przywaleniamutorbą.

–

Dlaczego

nalitośćboskąrozmawiamyomojejduszy?!

Uniósł

lekko

umięśnioneramię.

–

Sama

zaczęłaś.

Już otwierałam usta, żeby zaprotestować,

kiedy

uświadomiłam sobie, że ma rację. I to było dziwne.

Poczułamnaczolewarstewkępotu.

–

turobisz?

Wystarczyły

dwa

jegodługonożnekroki,żebyzniwelowaćdystansmiędzynami.Wbiłampalcestópw

podeszwyklapek,żebyniezerwaćsiędoucieczki.Reecebyłwysoki,miałprawiemetrdziewięćdziesiąt,
a ja należałam do gatunku „metr pięćdziesiąt w kapeluszu”. Jego rozmiary mnie onieśmielały, ale i
odrobinkękręciły.

–

Chodzi

oHenry’egoWilliamsa.

ułamku sekundy zapomniałam o całej naszej pokręconej przeszłości i mojej rozbłyskującej duszy.

Spojrzałamnaniego.

–Żeco?
–Starałsię

przedterminowezwolnienie.

Pot

okrywającymojąskóręzlodowaciał.

–Tak,wiem.Śledziłam

jego

prośbyozwolnieniewarunkowe.

–

Wiem

–przyznałcicho,alestanowczo,awtedymójżołądekwyrżnąłwziemię.–Alenieposzłaśna

ostatniąrozprawę,awtedyzostałzwolniony.

niebyłopytanie,tylkostwierdzenie,alemimotopokręciłamgłową.Poszłamnawcześniejszą,ale

nie mogłam nawet patrzeć na Henry’ego Williamsa. Z tego, co tam słyszałam, wywnioskowałam, że są
dużeszanse,żenastępnymrazemfaktyczniegozwolniąiproszębardzo,zwolniligo.Mówiłosię,żew
więzieniuHenryodnalazłBogaczycoś.Dobrzedlaniego.

Ale

toniezmienitego,cozrobił.

Reece

zdjąłokularyispojrzałniesamowityminiebieskimioczami.

–Byłem

tymprzesłuchaniu.

Tak

mnie zaskoczył, że aż się cofnęłam. Otworzyłam usta, ale nie zdołałam nic powiedzieć. Nie

przeszłobyminawetprzezmyśl,żetozrobi.Niewiedziałam,dlaczegosięzdecydował.

Nie

odrywałodemniewzroku.

–Wniósło…
–

Nie

–prawiekrzyknęłam.–Wiem,czegochciał.Słyszałam,jakiemaplanypowyjściuzwięzienia,

alenie.Milionrazynie.Nie!Sądniemożemudaćnatozgody.

Twarz

Reece’azłagodniała,awjegooczachzobaczyłamcośpodobnegodowspółczucia.

–

Wiem,ale

ty za to wiesz, że nie masz na takie rzeczy wpływu. – Po chwili milczenia dodał: – On

chcejakośzadośćuczynić.

Zacisnęłamwolnąrękę

pięść,abezsilnośćwzbieraławemniejakrójrozwścieczonychpszczół.

–

to,cozrobił,niedasięzadośćuczynić.

–

sięztobązgadzam.

Trochę

zajęło zrozumienie, co chce powiedzieć, a wtedy poczułam, że ziemia usuwa mi się spod

stóp.

–

Nie

–szepnęłamiścisnąłmisiężołądek.–Proszę,powiedz,żerodziceCharliegosięniezgodzili.

Błagam.

Zadrżał

mięsieńwszczęce.

– Chciałbym

tak powiedzieć, ale nie mogę. Zgodzili się, dzisiaj rano. Dowiedziałem się od jego

kuratora.

piersiwzbierałmipłacziodwróciłamsię,żebyniewidział.Niemogłamuwierzyć.Mójmózgnie

mógłsobieporadzićzprzetworzenieminformacji,żerodziceCharliegodalitemu…potworowizgodęna
odwiedziny. Jakie to bezduszne, okrutne i po prostu złe! Charlie był w takim stanie przez tego
homofobicznego dupka. W żołądku ściskało mnie coraz bardziej i zaczynałam się niepokoić, że zaraz
zwymiotuję.

Reece

położył mi rękę na ramieniu i aż podskoczyłam, ale nie cofnął się, a ciężar tej dłoni działał

jakoś… uspokajająco. Mała część mnie była mu za to wdzięczna i zaczęło mi się przypominać, jak to
kiedyśbyłomiędzynami.

–Pomyślałem,żepowinnaś

tymwiedzieć,żebyniccięniezaskoczyło.

Zamknęłam

oczy

ipodziękowałammuschrypniętymgłosem.

Minęła

kolejna

chwila,aonwciążniezabierałręki.

–

niewszystko.Onchceporozmawiaćteżztobą.

Moje

ciałosamowolniewierzgnęłoiusunęłosiępozazasięgjegodotyku.Stanęłamtwarządoniego.

–

Nie. Nie

chcę go widzieć. – W jednej chwili wrócił do mnie tamten wieczór, a ja zaczęłam się

cofać, aż wpadłam na swój samochód. Zaczęło się spokojnie, od żartów. Wyśmiewania. A potem w
jednejchwiliwszystkosięzapętliło.Iskończyłosiętakstrasznie.–Niemamowy.

–

Nie

musisz. – Podszedł do mnie, ale szybko opuścił rękę. – Ale musiałaś wiedzieć. Powiem jego

kuratorowi,żebygotrzymałzdalekaodciebie.Bopożałuje.

Ostatnie

słowa wypowiedział bardzo cicho, ale w jego głębokim głosie czaiła się groźba. Serce

zaczęło mi bić mocniej i poczułam, że muszę się znaleźć jak najdalej stąd i w samotności się nad tym
wszystkimzastanowić.Przesuwałamsięwzdłużsamochodu,atorbęprzycisnęłamdopiersijaktarczę.

–Muszęiść.
–Roxy!–zawołał.
Dotarłamjuż

drzwikierowcy,aleReecechybabyłninją,bonagleznalazłsięznówprzedemną.Nie

włożyłjeszczeokularów,więcwpatrywałsięwemnieoczamiwkolorzeniezmąconegoczystegobłękitu.

Położył

ręcenaramionachipoczułam,jakbymwsadziłapalecdogniazdkaelektrycznego.Chociaż

dostarczył mi takich, a nie innych wieści, każdą komórką ciała odczuwałam dotyk jego dłoni. Nie
wiedziałam,czyonteżtoczuje,alelekkopodkuliłpalce,żebymniezatrzymaćwmiejscu.

–

To,co

spotkałoCharliego–zacząłniskimgłosem–tonietwojawina.

Wyrwałam

sięześciśniętymżołądkiem,aonmnieniezatrzymywał.Wyminęłamgoiotworzyłam

drzwi, a potem rzuciłam się za kierownicę. Patrzyłam na niego przez przednią szybę, a pierś szybko
wznosiłamisięiopadała.

Stał

tak

jeszcze przez kilka sekund i już myślałam, że wsiądzie ze mną, ale pokręcił głową i włożył

okulary.Patrzyłam,jaksięodwracaiidziedopikapa.Dopierowtedysięodezwałam.

–

zamasakra…–Drżącymirękamizłapałamkierownicę.Jużsamaniewiedziałam,cobyłoztego

wszystkiegonajgorsze.To,żeCharlieznówmnieniezauważył,żeHenrydostałzgodęnaspotkanieczyże
wcaleniebyłampewna,czyReecemarację.

jeślito,cosięstałozCharliem,tojednakmojawina?

Rozdział3

ałowałam, że

nie

piję w pracy, bo po takim dniu chętnie bym się trochę znieczuliła. Obstawiałam

jednak,żewłaścicielbaruniebędzieszczęśliwy,kiedyzastaniemnieleżącąnazapleczu.

Jackson

James znany był powszechnie jako Jax, co brzmiało, jakby właśnie zeskoczył z okładki

„Bravo”.DoprowadziłdoporządkubarUMonywłasnymirękami,uporemideterminacją.Wcześniejto
byłaspeluna,miejscespotkańćpunówidilerów,aleteczasysięskończyły.

Obejmowałwłaśnieswojądziewczynę,Callę.Zareagowała

tak

naturalnie.Wtuliłasięwniego.Stali

niedalekopodniszczonychstołówdobilarduiuśmiechalisiędodrugiejpary.

Cholera,wszędziepary.Wyglądało,

jakby

UMonybyłdziświeczorekpar,tylkoktośzapomniałmio

tympowiedzieć.

Przy

jednymzestolikówsiedzieliCameronHamiltonijegonarzeczona,AveryMorgansten.Przednim

stało piwo, a przed nią jakiś napój gazowany. Jak zwykle byli po prostu rozkoszni. Avery miała te
niesamowite,zjawiskowerudewłosy,adotegopiegi,więcwyglądałajakżywareklamaneutrogeny,a
Cambyłpoamerykańskuoszałamiający.

Przyjechali

też Jase Winstead i młodsza siostra Cama, Teresa, z którymi właśnie rozmawiali Jax i

Calla.Cidwojerobiliporażającewrażenie.Wyglądali,jakbydoMonyprzyszliBradiAngelina.Byliteż
Brit i Ollie, blond petardy. Ollie tłumaczył właśnie jednemu z facetów grających w bilard, że w 2015
rokubędąpięćdziesiątdwapiątkiczycośrówniedziwacznego.Ostatniojakznimgadałam,opowiadał
miobiznesie,któryzamierzarozkręcić.Chciałsprzedawaćsmyczedlażółwi.Wow.

Włożyłamokulary,które

powinnam

nosićcałyczas,iznówspojrzałamnaCallęiJaxa.Sięgnęłampo

butelkęjackaiuśmiechnęłamsięszeroko.Małobyłotakniesamowitychwidokówjakdwieosoby,które
bardzozasługująnamiłośćiktóresięwsobiezakochują.KiedyCallazadarłagłowę,aJaxjąpocałował
wusta,mojemałegłupieserduszkoażsięrozpłynęło.

Dzisiejszy

wieczórbyłdlanich.Nodobrze,dlaniej.WponiedziałekwracaładoShepherd,więcJax

zamknąłbariwydałmałepożegnalneprzyjęcie.To,októrymopowiadałamCharliemu.

Nalałam

jacka

zcoląMelvinowi,którybyłnaszymnajstarszymklientemiwzasadziemiałtuwłasny

stolik.Uśmiechnęłamsięszeroko,kiedydomniemrugnąłizłapałszklankę.

–Miłośćażsię

przelewa

–przekrzyczałstarąrockowąpiosenkęiwskazałbrodąwkierunkuCallii

Jaxa.–Takaniebylejaka.

Tak,wyglądało,

jakby

miłośćwręczsięwyrzygałanadcałymbarem.NawetDennis,którypracowałz

Reece’emijegobratem,przyprowadziłżonę.Siedzieliisięprzytulali.Melvinmiałrację,amniebyłoz
tegopowodutrochęsmutno,bowiedziałam,żewieczorempołożęsiędołóżkasama.

Dobra,trudno.
–

Nie

da się ukryć. – Odstawiłam butelkę na półkę i nachyliłam się nad barem. – Chcesz do tego

skrzydełka?

–

Nie,dzisiaj

zostanęprzykonkretach.–Podniósłszklankęiuniósłbrew.–Cieszęsięzewzględuna

nich–stwierdził,kiedysięjużnapił.–Tadziewczynaniemiałałatwegożycia.Jaxsięniązajmie.

Już miałam powiedzieć, że

Calla

nie potrzebuje Jaxa, żeby się nią zajmował, bo świetnie sobie

poradzi sama, ale rozumiałam, co chciał powiedzieć w ten staroświecki sposób. Wystarczyło na nią
spojrzeć, żeby wiedzieć, że spotkało ją coś złego. Naprawdę złego. Miała na lewym policzku bliznę,
którejjużnieukrywałatakdesperackojaknapoczątku,awyznałamikiedyś,copożarzrobiłzresztąjej
ciała.Byławtedymałaiwefekciestraciłacałąrodzinę.Jejbraciazginęli,mamasięstoczyła,aojciec
tegowszystkonieuniósłiodszedł.

Tak

jakmówiłam,niesamowiciesiępatrzy,jakodnajdująsiędwieosobyzasługującenamiłość.

Akurat

poprawiałamokulary,kiedyMelvinodwróciłdomniesiwypoliczek.

–

coztobą,pannoRoxy?

Rozejrzałamsię

pustymbarzeizmarszczyłambrwi.

–

Jak

to?

Wyszczerzyłzęby.
–

Kiedy

tysiępokażeszwmęskichobjęciach?

Nie

mogłamsiępowstrzymaćiparsknęłam.

–Nieprędko.
–

Tak

każdymówi,zanimwpadnie–odparłipodniósłszklankędoust.

Pokręciłamgłową,

ale

sięroześmiałam.

–

Jak

takmówię,botoprawda.

zmarszczonymczołemzsunąłsięzbarowegostołka.

–Widziałemcię

zeszłymtygodniuwewłoskiejknajpieztymchłopcem.Jakonmanaimię?

–

Pochlebiam

sobie,żesięniespotykamzchłopcami,więcniewiem,okimmówisz.

Dokończył

drinka

wstylu,którymusiałwprawićjegowątrobęwdumę.

–Często

chodzisz

narandki,młodadamo.

Wzruszyłam

ramionami,bo

niemogłampolemizowaćztymstwierdzeniem.Częstochodziłamnarandki

iniedawałosięukryć,żeniektórzyztychfacetówzachowywalisięjakchłopcy.Myśleli,żetaniakolacja
wOliveGardenautomatyczniezapewniimto,nacoliczyli.Kurczę,powinnobyćjakieśprawomówiące,
żeprzedprzejściemdofazydrugiejwmenumusisięznaleźćpolędwicaihomar.

–

tenmłokos?Rudy–dociekał.–Tak,rudzieleczbrzoskwinkąnatwarzy.

Brzoskwinka?

Jezu, musiałam zagryźć wargę, żeby się nie roześmiać, bo wiedziałam, kogo ma na

myśli.Faktycznie,tenbiedakjakośniemógłzapuścićporządnegozarostu.

–

Chodzi

cioDeana?

–

Jak

zwałtakzwał.–Machnąłlekceważącoręką.–Niepodobasięmi.

–

Nawet

gonieznasz!–Odsunęłamsięodbaru,alekiedywywróciłoczami,zaczęłamsięśmiać.–Jest

całkiemmiłyistarszyodemnie!

–

Musisz

sobieznaleźćprawdziwegomężczyznę–mruknął.

–Zgłaszaszsię

ochotnika?

Roześmiałsię

całegardło.

–Żebym

tylko

byłmłodszy,pokazałbymciparęsztuczek!

–

typowiesz!–Jateżsięroześmiałamiskrzyżowałamramionanakoszulceznapisem:„Unasw

Hufflepuffiejestfajniej”.–Nalaćciczegośjeszcze?Możepiwa,bowięcejmocnegoalkoholujużcinie

trzeba.

Uśmiechnąłsię,

ale

zarazspoważniał.

–Ktościę

odprowadzi

doauta,jakskończyszpracę?

Pomyślałam,że

dziwnepytanie.

–Któryś

chłopakówzawszemnieodprowadza.

–

dobrze. Musisz być ostrożna – mówił dalej. – Pewnie słyszałaś o tej dziewczynie z okolic

Prussia?Wtwoimwieku,mieszkałasamaipracowaładopóźna.Jakiśfacetpojechałzaniądodomui
nieładniesięzniąobszedł.

–Coś

wpadłowuchowwiadomościach,alewydawałomisię,żegoznała.Żetobyłbyłychłopak

alboco?

Pokręciłgłową

wziąłbutelkępiwa,którąmupodałam.

–

tego, co słyszałem, chłopaka oczyścili z zarzutów. Uważają, że to był ktoś obcy. A Prussia jest

niedaleko stąd. A przecież miesiąc temu zniknęła dziewczyna. Nazywa się chyba Shelly Winters.
Mieszkała w Abington Township. Nie znaleźli jej jeszcze. – Wskazał na mnie szyjką butelki, a ja
przypomniałam sobie facebookowe ogłoszenia o zaginionych. O ile dobrze zapamiętałam, była ładną
dziewczynąoniebieskichoczachibrązowychwłosach.–Poprostubądźostrożna.

Oparłam się

bar i patrzyłam, jak Melvin powoli odchodzi. Rozmowa potoczyła się w dziwnym

kierunku.

–

Chcesz

sięocośzałożyć?

Odwróciłamsię

wysokozadarłamgłowę,żebyspojrzećnaNickaDormasa.Byłmistrzemwkategorii

wysoki,ciemnyimroczny,adziewczynyprzychodzącedobarunatychmiastłykałytenhaczyk.Rozsiewał
auręłamaczaserc,ajednaklaskinatoleciały.Trochęmniezaskoczyło,żesięodezwał,borzadkomówił
dokogokolwiekzwyjątkiemJaxa.Niemiałampojęcia,jakimcudemwyrywałtewszystkiedziewczyny,
niemówiącprawieanisłowa.Działałwstylu„jednanociżegnajnazawsze”.Kiedyśpodsłuchałam,jak
Jaxmutłumaczył,żeniemożewyrzucaćzbaruwszystkichdziewczyn,któreNickzaliczył,tylkodlatego,
żeniechceichwięcejwidzieć.

–

co?

Wziąłbutelkę

tequili

iwskazałnaJaxa.

–

Jeszcze

przedkońcemtygodniawylądujewShepherd.

Uśmiechnęłamsię

odsunęłamtrochę,żebydaćmudostępdoszklanek.

–

Nie

zakładamsię,chybażetojabędęmogłapowiedzieć,żetak.Oczywiście,żebędzietamprzed

końcemtygodnia!

Nick

się cicho roześmiał, co było kolejnym zaskoczeniem, bo tego też prawie nigdy nie robił. Nie

wiem,ocochodziło.Bywałhumorzastyiwydawałsięnaprawdęfatalnymmateriałemnachłopaka,ale
golubiłam.

–

–zawołałam.–Zgadnijco?

Uniósłbrwi.
–Banan!
Uśmiechnąłsiękącikiemust.
–

jakiśszyfr?

–Nie.Miałamochotę

powiedzieć.–Złapałamścierkęistarłamrozlanyalkohol.–Aletomogłoby

byćfajnesłowobezpieczeństwawczasieseksuBDSM,nie?

Gapiłsię

mnie.

–Czytałamtakąksiążkę,

którejdziewczynatużprzedkońcemkrzyczała„kot”.Tobyłogenialne!

–

Niech

cibędzie…–mruknąłiodszedł.

Przy

barzestanąłJaxipatrzyłnamniezuniesionymibrwiami.

–

czymwyścienalitośćboskąrozmawiali?

Uśmiechnęłamsię

szeroko

doniegoidoCalli.

–

słowachbezpieczeństwawczasieseksuBDSM.

Calla

szerzejotworzyłaoczy.

–Przyznam,żesię

nie

spodziewałam.

Zaczęłamsięśmiać

wtejjednejchwilizrobiłomisięlżejniżprzezcałydzień.

–

Chcecie

cośdopicia?–SpojrzałamnaCallęiuśmiechnęłamsięszatańsko.–Możetequili?

Cofnęłasię

prawienamnienasyczała.

–

Nie

mamowy.Niechcęmiećwięcejdoczynieniaztądiabelskąsubstancją.

Jax

sięzaśmiał,alejąobjąłiprzyciągnąłdobokuopiekuńczymgestem.

–

niewiem.Uroczowyglądałaś,jaktuliłaśdosiebiebutelkę.

Zarumieniłasię

położyłamurękęniskonabrzuchu.

–

Jednak

siępowstrzymam.

Skończyłosię

budweiserzedlaniegoilemoniadziedlaniej.

–

Fajna

koszulka–powiedziała,apotemprzytknęłabutelkędopełnychróżowychust.–Będętęsknić

zatobąitwoimikoszulkami.

–

za tobą też! – pisnęłam, i gdybym umiała się wdrapać na bar, tobym się na nią rzuciła. – Ale

przyjedziesz,tak?Teżmamydociebieprawo!

Roześmiałasię.
–Wrócę,

zanim

sięobejrzysz.Nawetniezdążyszsięstęsknić.

Ale

tobyłanieprawda,wiedziałam,żezdążę.

–

ja się z nią następnym razem zabiorę. – Obok Calli pojawiła się Tess, przeczesująca lśniące

ciemnewłosy.–Podobamisiętu.

Calla

zerknęłanaJase’arozmawiającegozCamem.

–

Ale

mamnadzieję,żejegoteżweźmiesz?Chybaniebyłabyśbezniegozbytszczęśliwa.

–Jasne,żewezmę!–popatrzyła

mnie.–Dobrzemiećprzysobietakieciacho.

Spojrzałam

srebrnookiegoprzystojniaka.

–Świętaprawda.
–

dobra,jazmykam.–JaxwypuściłCallęzobjęć,alepocałowałjązatowpoliczek.–AleJase

jestfaktyczniebajeczny.Sambymgobzyknął.

Powiedział

na tyle głośno, że Jase na nas spojrzał z niezrozumieniem, które było aż seksowne.

Zaczęłamsięśmiaćjakhiena.

Tess

pokręciłagłowąiprzytuliłasiędoCalli.

–

Ale

tak na serio, obojgu nam strasznie się tu podoba. Camowi i Avery też. Dobrze mieć takie

miejsce,gdziemożnacojakiśczaswyskoczyć.

–

tyzawszemożeszprzyjechaćdonas–powiedziałaCalla.

Pokiwałam bezmyślnie głową,

drzwi właśnie się otworzyły. Dzisiaj przychodzili tylko

zaprzyjaźnienizCalląiJaxem,więcspodziewałamsięKatie,bojejjeszczeniebyło,aletoniebyłaona.

Wszedł

Reece

ubranymniejwięcejwtosamocoranoimojedurneserceażpodskoczyło.Namiłość

boską,czyjakopolicjantniepowinienbyćwpiątekwieczoremwpracy?!

Niech

toszlag.

Nawet

nie zerknął w stronę chłopaków. Od razu popatrzył na bar. Nasze oczy się spotkały.

Dziewczyńskieczęściciałazgłosiłychęćuczestnictwa.

Niech

tojeszczewiększyszlag.

Przy

każdym spotkaniu odbierał mi oddech. Może to przez sposób, w jaki chodził. Cholera, szedł

prostodobaru!ObróciłamsięnapięcieizauważyłamNicka.

–Idęsprawdzić

zapasy

wmagazynie.

–

Pewnego

dnia mi to wyjaśnisz – mruknęła Calla, ale reszty nie słyszałam, bo już brałam nogi i

kościstytyłekzapas.

chybabyłowredne,boprzecieżranozachowałsięnaprawdębardzoładnie.Myślałamotymcałe

popołudnie.NoijeszczeoHenrymWilliamsie,którychciałnaprawiaćszkodę.

Jakby

tobyłomożliwe.

Boże,chciało

sięśmiać,kiedymknęłamprzezkorytarz.Wpadłamdomagazynu,zamknęłamzasobą

drzwi,oparłamsięonie,odetchnęłamgłębokoiodgarnęłambrązowo-fioletowewłosy,któreopadłymi
natwarz.NiemiałamwtejchwiliochotynamyślenieoHenrym.I,chociażtopewniezabrzmistrasznie,
o Charliem też nie. Miałam już lepszy humor, więc z załamką wolałam poczekać te kilka godzin, aż
skończępracę.

Wróciłammyślami

Reece’a.Nadalniemiałampojęcia,dlaczegozdecydowałsięnatakąwyprawę,

żeby mi powiedzieć o Henrym. Dobra, kiedyś byliśmy przyjaciółmi, ale od jedenastu miesięcy się nie
kontaktowaliśmy. Teraz on to zmienił i nie wiedziałam, co o tym myśleć. To pewnie w ogóle nic nie
znaczyło.Niemogłonicznaczyć,botejedenaściemiesięcytemuReecewyrwałmikawałekserca.

Nawet

otymniewiedząc.

Odczekałampięć

minut,a

potymczasieuznałam,żeNickpewniejużmudałdrinka.Oderwałamsięod

drzwi,wsadziłampasemkowłosówzauchoiwyszłam.

–

Jezu

Chryste!–pisnęłamiwtoczyłamsięzpowrotemdomagazynu.

drzwiach stał Reece, z rękami opartymi na framugach i zaciętą miną. Nie wyglądał na

zadowolonego.

–Skończyłaśsięjużchować?
–

Wcale

sięniechowałam.–Wiedziałam,żejestemcałaczerwona.–Sprawdzałamzapasy.

–Jasne.
–Tak!
Uniósłbrew.
–Nieważne.Muszęjużiść,więcgdybyśsięłaskawieodsunął…
–Nie.

Szczęka

opadła.

–Nie?
Wyprostowałsię,

ale

zamiastsięwycofać,ruszyłnaprzód,apodrodzezłapałzaklamkę.Zobaczyłam

ruchbicepsawprawymramieniuidrzwisięzatrzasnęły.

–

Musimy

porozmawiać.

rany…

–Słuchaj,

kolego,nie

maoczymgadać.

Zbliżał się

mnie, a ja się cofałam. Nawet się nie zorientowałam, jak to wygląda, dopiero jak

wpadłam na regał. Zadzwoniły butelki, a on znalazł się tuż przede mną. Tak blisko, że kiedy głęboko
wciągnęłampowietrze,czułamzapachjegoświeżej,trochęgorzkiejwodypogoleniu.

Oparł ręce

regał po obu stronach mojej głowy i nachylił się jeszcze bardziej. Czułam na policzku

jegociepłyoddech.Pokręgosłupieprzemknąłmidreszcz.Rany.Dziewczyńskieczęściciałabyłyzapięte
wpasyigotowedostartu.

Późniejbędęsięmusiała

tozabić.

–

cośmiędzynamitrwajużzadługo–oznajmiłipopatrzyłwmojewytrzeszczoneoczy.Jegobyły

takieniebieskie…Cholera,nie.Byłykobaltowe.Tenodcieńbardzotrudnouzyskaćakwarelami.

Język

jakby

mispuchł.Niebyliśmytakbliskosiebieodtamtejnocyspędzonejwtowarzystwiewhisky.

–

Nic

międzynaminietrwa.

–Gówno

prawda.Od

miesięcymnieunikasz.

–

Wcale

żenie–broniłamsię,chociażwiedziałam,żetobrzmiałoidiotycznie,alejegoustabyłytuż

przy moich, a ja świetnie pamiętałam, jak to było czuć je na sobie. Cudowna mieszanka jędrności i
miękkości.Przypomniałomisięteż,jakijestsilny.Jakpodniósłmniezpodłogii…

Musiałam

natychmiast

przestaćotymmyśleć.

– Jedenaście miesięcy – powiedział mruczącym głosem. – Jedenaście miesięcy,

dwa

tygodnie i trzy

dni.Tyleczasumnieunikasz.

Jezu, czy

to naprawdę obliczył?! Bo miał rację. Właśnie tak długo go unikałam. Z przerwami na te

chwile,kiedykazałammuspadać.

–

Porozmawiamy

oostatnimrazie,kiedymieliśmyokazjęnormalniepogadać.

nie,absolutnieniebędziemyotymrozmawiać.

Przechyliłgłowę

mówiłmiterazprostodoucha.Jazaciskałampalcenapółce,naktórąwpadłam.

–

Tak,skarbie,porozmawiamy

otamtejnocy,kiedymnieodwiozłaśdodomu.

Kompletnie

wytrąconazrównowagiztrudemprzełknęłamślinę.

–

Chodzi

ciotamtąnoc,kiedybyłeśtaknawalony,żemusiałamcięzawieźć?

Podniósłgłowę

spojrzałmigłębokowoczy.Przezdłuższąchwilężadneznassięnieodzywało,aja

cofnęłamsięwczasieojedenaściemiesięcy,dwatygodnieitrzydni.Tamtegodniaprzyszedłdobarui
flirtowaliśmyjakprzykażdymspotkaniu,odkądwróciłzwojska.Wydawałosię,żewcaleniewyjeżdżał,
telatazupełniesięrozmyły,achociażstanowczonakazałamsobienieplanowaćnicponadnieszkodliwy
flirt,nieopuszczałymniewizjemałżeństwaidzieci.Wkońcubyłamwnimzakochana,adotegojeszcze
byłam kretynką. Tamtej nocy, kiedy poprosił, żebym go odwiozła do domu, pomyślałam, że w końcu
postanowił coś zrobić. Co prawda było to dziwne coś, ale za dużo się nad tym nie zastanawiałam.

Leciałam na niego od zawsze i pochlebiało mi jego zainteresowanie, więc się zgodziłam. Jak
dojechaliśmy,weszliśmydośrodkai…skończyłosięnatym,żetojacośzrobiłam.

Zebrałam się

odwagę i jak tylko weszliśmy do jego mieszkania, pocałowałam go. Zdążył tylko

zamknąćdrzwi.Sytuacjarozwijałasiębłyskawicznie.Ubraniapofrunęły,częściciałasięstykały,aja…

–Oddałbymwszystko,żebypamiętaćtę

noc

–powiedziałReece,patrzącwprostnamnie.Mówiłteraz

głośniej.–Wszystko,żebywiedzieć,jaktojestbyćwtobie.

Kilka

rzeczy zdarzyło się naraz. Ścisnęły mi się mięśnie w dole brzucha, a rozczarowanie jak fala

przypływuzmyłocałymójgniew.Zamknęłamoczyizagryzłamwargę.

Reece

byłprzekonany,żejedenaściemiesięcy,dwatygodnieitrzydnitemuuprawialiśmyseks,dziki,

zwierzęcy, z udziałem ściany i tak dalej, tylko że on był zbyt pijany, żeby to pamiętać. Zbyt narąbany,
żebypamiętaćwogólecokolwiek,cosięwydarzyłopotym,jaksięrozebraliśmywkorytarzu.

Nie

zdawałamsobiewtedysprawy,jakbardzojestpijany,cobyłogłupiezmojejstrony,boprzecież

byłam barmanką i dobrze wiedziałam, kiedy ludzie powinni przestać tankować. Cholera, przecież
poprosił,żebymgoodwiozła!Alejabyłamtak…nastawionananiego.Pełnanadzieiizabujanawnim,
alenietylko.Tobyłocośznaczniegłębszego.Zakochałamsięwnim,gdymiałampiętnaścielat,inicsię
odtamtejporyniezmieniło.

Zostałam

nim na noc, a jak się nazajutrz obudził, miał takiego kaca i był tak załamany, rozżalony i

targanypoczuciemwiny,żeprawieodgryzłsobierękę,bylesięodemnieoddalić.Pękłomiserce.Aw
następnychtygodniach,kiedymnieunikał,jakbymbyłaczymśzakażona,rozsypałosięnakawałki.

najsmutniejszebyłoto,żesięmylił.

Nie

doszliśmydotegopunktu,kiedywtyczkaAzbliżasiędogniazdkaB.Wogólenieuprawialiśmy

seksu. On ledwie dotarł do łóżka i stracił przytomność, a ja z nim zostałam, bo się bałam i myślałam,
że…Nieważne,comyślałam.Nieuprawialiśmyseksu.

Rozdział4

le było coś jeszcze gorszego niż to, że wierzył, że uprawialiśmy seks i żałował, że to się stało.

Naprawdę, mogło być coś gorszego! Mianowicie, że Reece Anders nienawidził kłamstwa. Żadnego.
Białychkłamstw.Małychkłamstewek.Nieuniknionychkłamstw.Kłamstwnazgodę.Żadnych.

Moje kłamstwo było białe, bo nigdy nie twierdziłam, że uprawialiśmy seks. Nie powiedziałam mu

tylko,żetegonierobiliśmy.Mimożeznałamgoodpiętnastegorokużyciaibyłprzymniewnajgorszych
chwilachpotym,cosięstałozCharliem,apierwszejnocypopowrociezwojskaprzyszedłdonaszego
domu.Mojamamadodziśsięzaklina,żemnieszukał,alejawątpiłam.Naszerodzinypoprostubardzo
sięzesobązwiązały.Mniewtedyniebyło,bowyprowadziłamsięzdomujakoosiemnastolatka,alejak
rodzice zadzwonili i zażądali, żebym natychmiast przyjechała, spodziewałam się jakiegoś dramatu, bo
mama miała taki głos, jakby za minutę miała dostać wylewu. Nie wiedziałam, że Reece wrócił, a jak
przyjechałam,przytuliłmnietakcudownie…Bardzosięzaprzyjaźniliśmypotym,jakzostałpolicjantem,
ajednaktakstraszniesięwściekł.

Jegourazdokłamstwzacząłsięjeszczeprzednaszymspotkaniemimiałzwiązekzojcem.Nieznałam

szczegółów,aledomyślałamsię,żechodziłoozdrady,boReecemieszkałzmamąiojczymem,aojciec
wciążmiałnowedziewczyny.

WefekcieokłamanieReece’arównałosięmasakrzestulecia.
Wpatrywał się we mnie i czekał na odpowiedź, ale ja nie miałam nic do powiedzenia. W ciągu

ostatnich jedenastu miesięcy tyle razy miałam ochotę wykrzyczeć mu prawdę. Że ze sobą nie spaliśmy!
Ale za bardzo mnie bolało, jak się zachował tamtego ranka. I to, że przez następne tygodnie mnie
ignorował oraz że musiał się aż tak nawalić, żeby pomyśleć o pójściu ze mną do łóżka. Rana była
głęboka.

Wstydziłamsiętego.Naprawdę,potwornie.GdybyCharliewiedział,cosiędzieje,pewniedostałabym

odniegowłeb.Powinnambyćmądrzejsza,aleniebyłamizapłaciłamzatowysokącenę.Mijałydni,aja
pozostawałamwczymśwrodzajuśpiączki,aprzyżyciuutrzymywałymnietylkolody.Mijałytygodnie,a
janadźwiękjegoimieniamiałamochotęsięrozpłakać.Przezcałemiesiąceniemogłamnaniegopatrzeć,
nieczerwieniącsię.

Abólpozostałdodzisiaj.
Wbrewniemuiwbrewupokorzeniuzebrałamsięwsobieiwzięłamgłębokiwdech,którywyostrzył

mijęzyk.

–Słuchaj,Reece,jużcipowiedziałam:niemaoczymgadać.Samaniewielepamiętam.–Kłamstwa!

Same kłamstwa! Zmusiłam się jeszcze do wzruszenia ramionami. – Naprawdę, nie ma się nad czym
rozwodzić.

Zmarszczyłczoło.
–Niewierzęci.
–Myślisz,żejesteśtakzajebistywłóżku,żeażtakwryłamisięwpamięćjednanocztwoimzalanym

wtrupaciałem?–odpaliłam.

–Nie.–Lekkosięuśmiechnął,ajaniemogłamuwierzyć,żejeszczemusięchcezemnągadać.–Ale

myślę,żewszystkopamiętasz,skoroodtakdawnamnieunikasz.

Miałrację.Cholera.
– Prawdę mówiąc, wolałabym raczej nie pamiętać. – Jak tylko to powiedziałam, zapragnęłam móc

cofnąćswojesłowa,bobyłyokrutne.Chociażgounikałamipotrafiłambyćchamska,wcalesiędobrze
niebawiłam.

Zacisnął usta i lekko przechylił głowę. Jasne fluorescencyjne światło jeszcze wyostrzało linię jego

szczęki.Minęłachwilaispodziewałamsię,żecośmiodpysknie.Należałobymisię,aletegoniezrobił.

–Chciałbymmiećpewność,żebyłocidobrze.Wiem,żemógłbymsprawić,żebybyło–powiedział

znówciszej,amięśniewpodbrzuszunapięłymisięjeszczemocniej.

Wróciływspomnieniaiodebrałymioddech.Nawetpijanybyłnanajlepszejdrodzedotego,żebybyło

genialnie. Tak, że nigdy nie zapomniałabym tej nocy, w tym dobrym sensie. Rozchyliłam usta i cicho
wypuściłam powietrze, bo w żyłach popłynęła mi wrząca krew. Spojrzał na moje wargi, a ja ostro
wciągnęłam powietrze. Patrzył tak długo, że przyszła mi do głowy szalona myśl. Królowa wszystkich
moich szalonych myśli, które jak już się pojawiały, prowadziły zwykle do opłakanego końca. Ale ta
świadomośćnijakniepomagała.

Pomyślałam, że Reece patrzy tak, jakby chciał mnie pocałować. Wpatrywał się w moje usta spod

opuszczonychpowiek.Wzięłamjeszczejedenwdechiniebyłampewna,czygopowstrzymam.Jaktoo
mnieświadczyło?!Byłamurodzonąmasochistką.

Odchrząknąłiznówpopatrzyłmiwoczy.
–Alewiemteż,wjakimbyłemstanie,więcniemampewności,czybyło.
–Muszęjużiść.–Niemogłamkontynuowaćtejrozmowy,niemaopcji.Musiałamsięstądzmywać,

zanim mieszanka żądzy i chęci poprawienia mu nastroju całkowicie odbierze mi zdrowy rozsądek.
Schyliłamsię,żebyprzejśćpodjegoramieniem,alezagrodziłmidrogę.Byłtakwysokiipotężny,żenie
miałamszansnaminięciego.

–Nalitośćboską,przestańprzedemnąuciekać!
Zacisnęłamdłoniewpięści.
–Nieuciekam.
Znówspojrzałmiwoczy,apotemcałkiemmniesparaliżowało,bopodsunąłmiwieczniezsuwające

sięznosaokulary.

Kiedyśzawszewtakiejsytuacjimówiłam,żemuszęjeoddaćdonaprawy,aonnatoodpowiadał,że

wcalenie,boonbędzieoficjalnymstrażnikiemmoichokularów.Boże,sercemnierozbolało,jaktosobie
przypomniałam.

–Czyja…Zrobiłemcicośzłego?
Napięłamsię,jakbywszystkiemięśniezmieniłymisięwstal.
–Co?!
Nagle całkiem się zmienił. Co prawda nadal stał blisko, a ręce opierał o regał za mną, ale

niewymuszonaarogancja,którąemanowałjeszczeprzedchwilą,zniknęła.

Otworzyłam usta. Czy zrobił mi coś złego? Tak. Złamał mi serce, pokruszył je na kawałki, ale

wiedziałam,żenieotomuchodzi.

–Nie.Boże,nie!Skądcitoprzyszłodogłowy?
Zamknąłnamomentoczyiciężkowestchnął.
–Samniewiem,comyśleć.
Ścisnęło mnie w piersi. Muszę mu powiedzieć prawdę, bo nieważne, jak strasznie cierpiałam i jak

uraził moją dumę, nie mogłam pozwolić, żeby miał takie obawy. Słowa już mi się ułożyły na końcu
języka.

–Tosięniepowinnobyłowydarzyć–odezwałsiępierwszy.–Niemiędzynami,niewtensposób.
Słowa na języku zgasły jak iskra stłumiona przez ulewę. Wiem, że to paranoja obrażać się, bo

powiedział, że nie powinno się wydarzyć coś, co się tak naprawdę wcale nie wydarzyło, ale o to mi
właśniechodziło.Powiedziałamcośinnego,niżzamierzałam.

–Naprawdętegożałujesz,co?–Słyszałamwswoimgłosielód.–Aleprzecieżniemogębyćpierwszą

laską,przyktórejbyłeśtakpijany…

–Żebyniepamiętać,jakbyło?–dokończył.–Ajednakjesteś.
Nie wiedziałam, czy powinno mi ulżyć, czy zaboleć. Pokręciłam głową przytłoczona mieszanką

emocji.

–Wolałbyś,żebytanocnigdysięniewydarzyła?
– Tak, wolałbym. – Nieowijana w bawełnę prawda wbiła mi się w pierś jak pocisk. – Bo

chciałbym…

Nagledrzwidomagazynusięotworzyły.
–Jezu,znowuwlazłemniewporę!–zawołałNick.–Przepraszam,że…przeszkodziłem.Chcętylko

wziąćparęrzeczy.

Moim wybawicielem okazał się mężczyzna chmurny i mroczny, ale nie zamierzałam zaglądać

darowanemu koniowi w zęby. Wykorzystałam zamieszanie na swoją korzyść. Reece opuścił ręce, żeby
sięodwrócićdoNicka,którybrałpaczkęserwetekzlogobaru.OdsunęłamsięodReece’aiwypadłam
przezotwartedrzwi.NiespojrzałamnaNicka,apochwilikrewszumiącamiwuszachzagłuszyłasowa,
któreewentualniemogłymiędzynimipaść.

Dziwne palenie w gardle musiało wynikać z jakiejś alergii. Pewnie gdzieś w budynku jest pleśń,

wmawiałamsobiepodrodzezabar.Nawidoksiedzącychtamdziewczynuśmiechnęłamsięszeroko.

–Dolaćwam?–spytałamradośnie,naśleposięgającpobutelkę.
– Nie trzeba. – Calla zerknęła mi przez ramię i nie musiałam patrzeć, żeby wiedzieć, że z magazynu

właśniewyszedłReece.Zobaczyłamgopokilkusekundach,jakprzemierzabar.Usiadłnapustymkrześle
obokCama.Profilmiałnieprzenikniony.–Wszystkodobrze?–dodałacichoizniepokojem.

Uśmiechałamsiętakszeroko,żemałominierozerwałopoliczków.
–Jasne!
Nie była przekonana. Odwróciłam się, wsunęłam okulary na głowę i nakazałam sobie wziąć się w

garść.Tobyłjejwieczór.JejiJaxa.Niemogęjejzajmowaćsobą.Potarłamdłońmitwarz,przyokazji
ścierając pewnie resztki makijażu, ale trudno, na tym etapie to nie miało już żadnego znaczenia.
Poprawiłamokularyistanęłamtwarządodziewczyn.

Calla,TessiAverysięwemniewpatrywały.
Płytkowciągnęłampowietrze,któreutknęłomiwgardle,ipoprawiłamkoszulkę.

–Tojak,chceciewiedzieć,czemuwHufflepuffiejestfajniej?
Averyuśmiechnęłasięszerokoioparłaobar.
–Achcemy?
Entuzjastyczniepokiwałamgłową.
–Oczywiście,żechcecie!
Tess podskoczyła na krześle, wyraźnie spragniona dowodu na wyższość Hufflepuffu i w tej chwili

pokochałam ją nad życie, ale Calla nie dała się zwieść. Zagryzła dolną wargę i patrzyła, jak dolewam
Averynapoju.Niemogłamsiępowstrzymaćodpatrzeniawstronęstolikachłopaków.CamiJax,którzy
zaczęlichybawłaśnienawiązywaćimponującąbraterskąwięź,bylipogrążeniwrozmowiezJase’em,ale
kiedyspojrzałamnaprzeciwnąstronęstolika,wjednejchwilizapomniałam,pocomiłopatkadolodu.
Pocojąwogólebrałam?!

Reece patrzył mi w oczy, a powietrze powoli ulatniało się z moich płuc. Patrzył tak intensywnie, że

odległość między nami przestała mieć znaczenie. Zaczęłam się zastanawiać, dlaczego akurat dzisiejszy
wieczórwybrałnaprzełamanieimpasu,wktórymtkwiliśmy.Nieżebytomiałojakiekolwiekznaczenie,
alebyłamciekawa.

Zresztą nie musiałam mieć nadnaturalnych mocy Katie – które zdobyła w czasie upadku z rury w

czasie…, hmm, w czasie pracy – żeby wiedzieć, o czym myślał i co się kryło w tym intensywnym
spojrzeniu.Możeiumknęłammuzmagazynu,alewyraźniejeszczezemnąnieskończył.

Skrzącesięniebieskieoczywodcieniuniebakilkasekundprzedtym,jakzmierzchzasłoniwszystkie

oszałamiającekolory.Okolonegęstąfirankąciemnobrązowychrzęs,adalejzłotąskórą.Oczyspoglądały
z twarzy wciąż noszącej ślady chłopięcego uroku, ale wyposażonej w wyraźną linię szczęki, upartą i
dominującą. Ładnie wykrojone wyraziste usta dowodziły męskości. Uroda równie surowa, co
majestatyczna.

Przeniosłamwzroknadpłótno,apotemspojrzałamnatrzymanywdłonipędzelzwłosiemzanurzonym

wniebieskiejfarbie.

Niechtowszystkostrzelijasnyszlag.Itoniebylejaki,tylkonajjaśniejszyzdostępnychnarynku.
Znówtozrobiłam.
Pohamowałam odruch pizgnięcia pędzlem i obrazem i zaczęłam się dla odmiany zastanawiać, czy

pędzelwystarczy,żebysobiezrobićlobotomię,botobyłchybajedynyratunekodmalowaniaportretów
Reece’a.

Kolejnyjużraz!
Kolejny,cooznaczało,żerobiłamtojużnieraz!
Byłotonietylkomocnożałosne,aleiniecoperwersyjne,jaksięnadtymzastanowić.Podejrzewam,że

nie byłby zachwycony, gdyby wiedział, że maluję jego twarz. Ja w każdym razie bym chyba umarła,
gdybyjakiśkoleśwtajemnicymalowałmojątwarzwmilionieodsłon,apotemchowałtowszafie.No
chyba, że byłby to Theo James albo Zac Efron. Oni mogliby mnie malować gdzie dusza zapragnie i
jeszcze w kilku miejscach. Ale Reece zapewne nie chciałby się dowiedzieć, że rano obudziłam się z
myślamiwrośniętymiwsen,boznówśniłmisięon.

Znów!Czylitoteżzdarzyłosięjużnieraz.
Amożewcalebymutonieprzeszkadzało?,podszeptywałwstrętnygłosikwgłowie.Wkońcuwczoraj

wieczoremwmagazyniewtargnąłwmojąprzestrzeńosobistą.Poprawiłmiokulary.Inawetprzezchwilę
myślałam,żemniepocałuje.

Ale powiedział też, że chciałby, żeby ta noc, kiedy – o czym był przekonany – uprawialiśmy seks,

nigdysięniewydarzyła…

Ten głosik ewidentnie należał do jakiejś intryganckiej, wrednej części mojej podświadomości, która

lubiłamącić.

Podsunęłam okulary, westchnęłam i odłożyłam pędzel obok słoiczków z farbami akrylowymi,

ustawionych na starej szafce nocnej, która wyglądała, jakby wybuchła na nią tabela podstawowych
kolorów.

Naprawdę,muszęprzestaćmalowaćjegotwarz.
Dlaczego nie mogłam być zwykłą artystką z pretensjami, malującą wzgórza i wazony albo inny

abstrakcyjnyszajs?Nie,jamusiałambyćartystką,którąmożnabyoskarżyćomanięprześladowczą.

Wstałamzestołka,otarłamręceodżinsowespodenki,apotemostrożniezerwałamzesztalugarkuszdo

malowania akwarelami. Wiem, że wiele osób lubi malować na papierze z recyklingu, ale ja zawsze
wolałamstrukturęiwyglądpłótna.Trzebajebyłotylkoodpowiedniozagruntować.

Konieczniemusiałamsiępozbyćtychwszystkichportretów,zanimktokolwiekjeznajdzie,aleniestety,

jakjużprzenosiłamjakiśobraznapłótno,tobezwzględunato,jakbardzobyłżałosny,niepotrafiłamsię
znimrozstać.

Malowanieiszkicowaniestałosięczęściąmnie.
–Kretynko!–mruknęłampodnosem.Zaniosłamprawiesuchyobrazeknasznurdosuszeniabielizny,

któryrozciągnęłamprzezcałądługośćsypialniwczęści,którąprzeznaczyłamnastudio.

Przypięłamportretspinaczami,apotemwyszłamizamknęłamdrzwi.Przysięgłamsobiejednocześnie,

że jeśli kiedykolwiek ktokolwiek wejdzie do tego pokoju i zobaczy te obrazy, zwinę się w kłębek
pośrodkudrogimiędzystanowej.

Szłamwąskimkorytarzem,adomoichuszudocierałcichypomruktelewizora.Oddzieckanielubiłam

ciszy, a sytuacja pogorszyła się po wypadku Charliego. Zawsze musiałam mieć włączone radio albo
telewizor.Awnocychodziłwentylator,niezewzględunachłodnepowietrze,alenaszum.

Wystarczyły dwa kroki, żeby minąć sypialnię i łazienkę. Moje mieszkanie było małe, ale fajne. Na

parterze,zdrewnianymipołogami,otwartąkuchniąidrzwiaminatarasikawałekogródka.

Nie mieściło się w apartamentowcu, tylko w wielkim wiktoriańskim gmachu w samym centrum

Plymouth Meeting, niedaleko Filadelfii. Parę lat temu budynek został odrestaurowany i zmieniony w
czterydwupokojowemieszkania.Charliepowiedziałby,żetodziwaczne,alepodobałobysięmu.

W drugim mieszkaniu parterowym mieszkali starsi państwo, Silverowie. Kilka miesięcy temu do

mieszkania nade mną wprowadził się jakiś koleś, którego rzadko widywałam, a obok mieszkał James,
pracującywubezpieczeniach,zdziewczynąMiriam.

Mójtelefonzapiszczałispojrzałamnamiejsce,gdziepopowrociezbaruzostawiłamkomórkę,czyli

napodłokietnikkanapy.DostałamSMS.

Odczytałamgo,skrzywiłamsięiprawiesięschowałamzakanapą.Deannapisał:„Chciałbymcięznów

zobaczyć”.

Jezu,naglesięstraszniezdenerwowałam.Bałamsięwogóledotykaćtelefonu.
WzeszłymtygodniuprzyprowadziłamDeanadodomu.Tegokolesia,zktórymbyłamwOliveGardeni

któryzdaniemMelvinamiałnatwarzypuszekjakbrzoskwinia.Alesytuacjanierozwinęłasiętak,jakna
toliczyłam.

Wieczórskończyłsięnacałowaniu.Wcałkiemdogodnymmiejscu,bonamoimmałymtarasiku,pod

gwiazdami.Aletylkotyle.MożezpowodupanaSilvera,którywykaraskałsięnatarasikobokiwyglądał,
jakbyzamierzałwygonićbiednegoDeanalaską.

Alenawet,gdybynamnieprzeszkodzono,itakmiędzyDeanemamnąnicbysięniewydarzyło.Był

miły,możenawetzbytkomunikatywny,alejakonimmyślałam,nieczułamkompletnienic.

Może to dlatego, że… Boże, czy naprawdę zamierzałam dokończyć tę myśl? Że całowanie się z nim

byłotakmarne,bowniczymnieprzypominałopocałunkówReece’a.Cholera.Dokończyłam…

Najgorsze, że wcale nie miałam ochoty niczego do nikogo czuć, więc pod tym względem Dean był

wygodny.Fajniesięznimgadało,aprzytymniebyłoabsolutnieżadnejmożliwości,żebymmogłacośdo
niegopoczuć.Aletoniebyłowobecniegouczciwe.

Westchnęłamiminęłamkanapę.Telefonzostawiłamtam,gdziebył.Deanbyłmiły,aledrugiejrandki

nie będzie. Muszę się zebrać na odwagę i mu to powiedzieć, ale dopiero jak się zdrzemnę. I może po
paczcechipsówz…

Zaburczałomiwbrzuchuizatrzymałamsięwjadalni,naprzeciwkokuchni.Mojąuwagęzwróciłruch

zamałymoknemnadzlewem.Tobyłmoment,smugaczegośszaregoalbociemnobrązowego,zaszybka
dla mojego popsutego wzroku. Nawet w okularach nie zdołałam wyostrzyć tego, co widziałam.
Podeszłam do zlewu, oparłam się o zimny brzeg i wspięłam się na palce. Wyjrzałam przez okno, ale
zobaczyłamtylkokoszykróżowychkwiatów,którekupiłamnatarguwzeszłymtygodniu.Stałnastolikuz
kutego żelaza, takiego w stylu dawnego bistro. Zresztą pamiętał lepsze czasy. Płatki kołysały się na
lekkimwietrze.Wydawałomisię,żeusłyszałamzamykającesiędrzwi,alepokręciłamgłową.

Jeszczemibrakowałohalucynacji.
Odwróciłam się, oparłam o zlew, odetchnęłam głęboko i przechylałam głowę to lewo, to w prawo.

Wczoraj zamykałam bar, więc do domu wróciłam o trzeciej nad ranem, a obudziłam się stanowczo za
wcześnie.

Ztakimuczuciemwbrzuchu,jakby…Jakbybyłowemniestraszniepusto,alebezżadnegokonkretnego

powodu. Ta pustka po prostu sobie była i sprawiała, że czułam się niespokojna i niepewna w swojej
skórze.Tenstantrwał,ażzłapałamzapędzle.Wiedziałamjednak,żewróci.

Zawszewracała.
Odsunęłam się od zlewu i wzięłam banana ze smutnego koszyka z owocami. Leżały tam głównie

kawałki czekolady. W tej samej chwili ktoś zapukał do drzwi. Rzut oka na zegar przy lodówce i już
wiedziałamktoto.

W każdą sobotę, odkąd w wieku osiemnastu lat wyprowadziłam się z domu, przychodziła do mnie

mama.Aczasemcałarodzina.TakjakjawkażdypiątekodwiedzałamCharliego.

DziękiBogu,żezamknęłamdrzwidostudia,boostatnie,czegomibyłotrzeba,tożebyktośzrodziny,

mama,tataalbodwajbracia,zobaczyłportretReece’a.Przecieżdobrzegoznali.

Zresztąznaligowszyscy.
Otworzyłamdrzwiiwrazzpowiewemupalnegopowietrzawalnąłmniewtwarzwidokpodsuniętego

podsamnosbidonuzbrązowympłynem.Cofnęłamsię.

–Coto?
–Zrobiłamcimrożonejherbaty–oznajmiłamamaiwepchnęłamiwręceciepłyplastikowypojemnik.

–Pomyślałam,żejużpewnieniemasz.

Potrafiłamzrobićwbarzekażdegodrinka,jakiwymyśliłczłowiek,alechoćbymskonała,próbując,nie

umiałamzrobićmrożonejherbaty.Zjakiegośpowodunieogarniałamproporcjicukru,torebekherbatyi
wody.Przerastałomnieto.

– Dzięki. – Przygarnęłam bidon do piersi, a mama wtargnęła do domu jak tornado mierzące metr

sześćdziesiątizezjeżonymikrótkimiwłosamiwkolorzebrązowym.–Samajesteś?

Zamknęła drzwi i poprawiła okulary w czerwonych oprawkach. Po niej odziedziczyłam nie tylko

nikczemnywzrost,aleikiepskiwzrok.Niechżyjągeny!

–Ojciecposzedłztwoimbratemnagolfa.
Domyśliłam się, że „mój brat” oznacza mojego starszego brata, Gordona, bo Thomas, młodszy, był

ostatnimiczasygoteminiezbliżyłbysiędopolagolfowegonadziesięćkilometrów.

–Dostaniewtymupalezawału.Tojakiśkuriozalnypomysł.TosamoGordon–mówiłamama,idącw

stronę kanapy z odzysku, którą kupiłam, kiedy się wprowadziłam do tego mieszkania cztery lata temu.
Usiadła. – Powinien być bardziej odpowiedzialny. Mówię o twoim bracie. Przecież niedługo zostanę
babcią!

Nie miałam pojęcia, jak gra w golfa w sierpniu wpływa na trzeci miesiąc ciąży jego żony, ale nie

wnikałamipoprostuzaniosłamherbatędolodówki.

–Chceszcośdopicia?
–Wypiłamtylekawy,żedziwięsię,żetunieprzyfrunęłam.
Otworzyłam lodówkę i zmarszczyłam nos. Cofnęłam się. Zajrzałam do lodówki i z niepokojem

zacisnęłamdłońnarączcebidonu.

–Cotomabyć?–mruknęłam.
–Cotam,kochanie?
Niepewna, co widzę, wpatrywałam się w górną półkę. Obok puszki z napojem leżał pilot do

telewizora. Nigdy w życiu nie schowałam pilota do lodówki. Żadnego innego przedmiotu też nie. W
ogóle nie słyszałam, żeby ktokolwiek tak robił, ale jednak skądś się tu wziął. Czaił się na półce jak
gotowadoatakutarantula.

Zerknęłamwoknonadzlewemiścisnęłomniewżołądku,boprzypomniałamsobieniewyraźnyruch,

którywidziałamwcześniej.Aleprzecieżtonic.Poprostubyłamznaczniebardziejzmęczona,niżmisię
wydawało.Choćtomimowszystkodziwne.Bardzodziwne.

Pokręciłam głową i wyjęłam pilota z lodówki. Już zaczynałam myśleć, że to lodówka z Łowców

duchów.Namiejscupopilociepostawiłamherbatę.

Wróciłamdokanapy,amamapoklepałasiedziskooboksiebie.
–Siadaj,Roxanne.Dawnonierozmawiałyśmy.
–Rozmawiałyśmywczorajprzeztelefon–przypomniałamjejiprzyniosłampilotanamiejsce,nastolik

przedtelewizorem,gdziespędzałyczaswszystkiegrzecznepiloty.

Wywróciłaoczami,brązowymijakmoje.
–Tobyłowiekitemu,kochanie.Siadajtuszybciutko.
Usiadłamobokniej,ajaktylkowylądowałam,podniosłaszczupłąrękęizłapałazamójrozczochrany

kucyk.

–Cosięstałozczerwonymipasemkami?
Wzruszyłam ramionami, a potem sięgnęłam do góry i ściągnęłam z kucyka gumkę. Miałam długie

włosy.Sięgałybyażdopiersi,gdybymmiałapiersi.Tyleeksperymentowałamzkolorami,żezdziwiłam
się,żejeszczeminiewypadły.

–Znudziłymisię.Podobającisięfioletowe?
Pokiwałagłowąizmrużyłaoczy.
–Tak,pasujądociebie.Dobrzesiękomponujązplamamifarbynakoszulce.
Zerknęłam na stary podkoszulek z nadrukiem ze Zmierzchu. Faktycznie, Edward miał na twarzy

fioletoweplamy.

–Nowięc…–Tesłowazabrzmiaływmojejgłowiejakdzwonekalarmowy.–Wiesz,żepropozycja

jestnadalaktualna?Tak?

Cała się napięłam, patrząc w jej szczere oczy. Propozycja. Propozycja była jak żywa, oddychająca

istota,naktórączasem–nodobrze,prawiezawsze–chciałamsięzgodzić.Chodziłooto,żebymwróciła
do domu, w wieku dwudziestu dwóch lat, rzuciła kurs grafiki komputerowej, bar i projekty stron
internetowych,którerobiłamnabokuipoświęciłasięwstuprocentachmojejprawdziwejpasji.

Malarstwu.
Miałamwielkieszczęście,żemoirodzicebyligotowiutrzymywaćartystkębezgroszaprzyduszy,ale

niemogłamtegozrobić.Potrzebowałamniezależności.Todlategosięwyprowadziłamidlategoodstulat
niemogłamskończyćstudiów.

–Dziękuję–powiedziałamizamknęłamwdłoniachjejciepłądłoń.–Naprawdę,doceniam,ale…
Westchnęła,zabrałamirękęiobjęłamojepoliczki.Potemsięnachyliłaipocałowałamniewczoło.
– Wiem, ale chciałam się upewnić, że nie zapomniałaś. – Cofnęła się, przechyliła głowę i musnęła

kciukiemmójpoliczektużpodokularami.–Wyglądasznazmęczoną,wykończoną.

–Dzięki,mamo,tomiłe.
Spojrzałabacznie.
–Októrejwyszłaśzbaru?
–Otrzeciej–westchnęłamiopadłamnapoduszki,któremniepołknęły.–Pozatymwcześniewstałam.
–Niemogłaśspać?–dopytywałaztroską.
Mamamnieznała.Pokiwałamgłową.
Pochwiliciszyzałożyłanogęnanogę.
–ByłaśwczorajuCharliego?
Znówpokiwałamgłową.
–Nojasne,żebyłaś–stwierdziłacicho.–Jaksiętrzymamójchłopak?
To, że tak o nim mówiła, sprawiało, że patrzenie na niego w takim stanie wydawało mi się jeszcze

trudniejsze. Moi rodzice… Boże, jak dorastaliśmy, to byli Charliemu bliżsi niż jego. Westchnęłam i

opowiedziałamowizycieiotym,żeCharlieznówmnieniepoznał.Wjejbrązowychoczachwidziałam
niepokój,bodobrzewiedziała,cosiędziałowcześniej.

Jakskończyłam,mamazdjęłaokularyizaczęłagestykulowaćszczupłąręką.
–Słyszałam,cosięstałozReece’em.
Wytrzeszczyłam oczy tak bardzo, że myślałam, że mi wyskoczą z czaszki. Słyszała? O naszym

bzykanku,któretaknaprawdęniebyłobzykankiem?Byłyśmyzmamąblisko,alebezprzesady!

–Uważam,żetobardzomiłezjegostrony,żewczorajcipowiedziałoHenrym–wyjaśniła,amnie

ulżyło.

DziękiBoguniechodziłojejonaszązapętlonąsytuację.
–Skądwiesz?
Uśmiechnęłasię.
–Jegomamamiwczorajpowiedziała.–Potemzrobiłaprzebiegłąminkę.–Tochybawykraczałopoza

zakresjegoobowiązków.Zrobiłtodlaciebie.Niesądzisz,żetodziwne?

–Jezu,mamo!–Wywróciłamoczami.Oczywiściewiedziałaomoimwielkimzauroczeniu,odkądsię

wprowadził obok nas. Jestem pewna, że w czasie zeszłorocznego Święta Dziękczynienia razem z jego
matką planowały zeswatanie nas, bo przy stole rozwodziły się ze smutkiem nad tym, jacy jesteśmy
samotni,ażbratReece’aprawiesięzadławiłtłuczonymiziemniakami,taksięśmiał.

To było bardzo krępujące spotkanie dwóch rodzin, a w tym roku będzie jeszcze gorzej, bo nasza

domniemanawspólnanocmiałamiejsceniedługopotamtejkolacji.

– To dobry chłopak – ciągnęła mama, brzmiąc jak rzecznik Reece’a. – Walczył o nasz kraj, a po

powrocie do domu podjął pracę, w której naraża się na niebezpieczeństwo. A wydarzenia z zeszłego
roku,ztymchłopcem…Musiałpodjąćtrudną…

–Mamo!–jęknęłam.
UdałomisięwkońcuzmienićtematzReece’anazbliżającesięnarodzinypierwszegownuka.Kiedy

musiałamsięjużzacząćszykowaćdowieczornejzmiany,mamamocnomnieprzytuliła.

–NierozmawiałyśmyoHenrymiotym,czegochce,alewiedz,żejaiojciecbędziemycięwspierać,

cokolwiekpostanowisz.

Poczułampodpowiekamiłzyizaczęłamszybkomrugać.Kochałammoichrodziców.Bylinajlepsi.
–Niechcęznimrozmawiać.Niechcęnawetnaniegopatrzeć.
Uśmiechnęłasięsmutnoipokiwałagłową.Wiedziałam,conaprawdęmyśli.Chciałaby,żebympozbyła

sięzadawnionejnienawiści.

–Jeślitak,jesteśmywtymztobą.
–Tak–potwierdziłam.
Poklepałamniepopoliczkuiwypadłazdomurównieenergicznie,jakweszła,akiedyzamknęłamza

niądrzwi,uświadomiłamsobie,żeniemamjużczasunadrzemkę.

Może i dobrze, bo pewnie znowu śniłby mi się Reece, a to ostatnie, czego mi w tej chwili trzeba.

Natychmiastustaliłamlistępriorytetów.

Popierwsze:prysznic.Czylimałymikrokamidocelu.
Podrugie:przestaćonimśnić.Łatwiejpowiedziećniżzrobić,wiem,alenieważne.Wkażdymrazie

wysokapozycjanaliściepriorytetów.

Potrzecie:przestaćmalowaćjegogłupią–chociażseksowną!–twarz.
I wreszcie po czwarte: przy następnej okazji powiedzieć mu prawdę o tamtej nocy. Mogłam zrobić

przynajmniej tyle. Pozbyć się tego ładunku żalu. Musiałam, bo nie mogłam przestać myśleć o jego
pytaniu.

„Zrobiłemcicośzłego?”
Zacisnęłam usta i ruszyłam korytarzykiem. Starałam się nie zwracać uwagi na kwitnący w brzuchu

niepokój. Dość już miał poczucia winy. Nie trzeba mu było jeszcze mojej porcji. W sypialni się
rozebrałam.Zostawiłamciuchytam,gdzieakuratspadły,bobardziejzajmowałamsięplanowaniem,jak
muotympowiedzieć.

Miałamniejasnepodejrzenie,żeniebędziezadowolony.
Aleprzecieżgdybymwiedziała,czymsięgryzie,wyjaśniłabymtojużdawnotemu.Naprawdę!Moje

rozdrapynawetniemiałystartudojegoobaw,żemniejakośskrzywdził.

Zagryzłamdolnąwargęiprzeszłamprzezpokój.Musiałamminąćgłębokąszafę.Drzwibyłyotwartei

chłodny powiew owionął mi brzuch, zostawiając po sobie gęsią skórkę. Minusem mieszkania w
wiktoriańskiej budowli były przeciągi, nawet latem. Kiedyś pan Silver mi powiedział, że w domu są
ukrytekorytarzezdawnychczasówizamaskowaneścianamiprzejściapodschodami.

Faktycznie, główna klatka schodowa prowadząca do mieszkań na górze przechodziła tuż obok mojej

sypialni.

Szybko się obróciłam i jak głupek zamknęłam drzwi do szafy. Trochę już za późno, zważywszy że

byłamnaga,aleitaktozrobiłam.

PotemzaczęłamsięszykowaćdopracyiwróciłammyślamidoczekającejmnierozmowyzReece’em.

Czułamwkościach,żetosięnieskończydobrze,alechociażniepowinnamsiętymprzejmować,tosię
przejmowałam.

Wiedziałam, że nie tylko będzie żałował nocy, która nigdy się nie wydarzyła, ale na dodatek kiedy

tylkodoniegodotrze,żegookłamałam,znienawidzimnie.

Rozdział5

sobotęwieczoremUMonybyłytłumy.JaxpojechałzCalląnauniwersytet,więcmieliśmyjednego

człowieka mniej. A Clyde był wciąż na zwolnieniu po ataku serca, który przeżył w zeszłym miesiącu.
Sherwood,naszkucharznapółetatu,miotałsięjakopętany.

Mieliśmytylepracy,żetylkokątemokazauważyłam,jakNickwsuwaswójnumertelefonunaskrobany

nanaszejnowejserwetcedotylnejkieszenispodenekjakiejśdziewczyny.

–Anotheronebitesthedust–zanuciłam,mijającgozdwomapiwami.
Zmrużyłoczy.
Zachichotałam, obróciłam się na pięcie i postawiłam piwo na barze. Siedziało tam dwóch pozornie

zwyczajnychkolesi.Ubranibyliwciemnedżinsyiprostekoszule,alewiedziałam,żenieobracająsięw
najprzyjemniejszychkręgach.WidziałamichzMackiem,którypracowałdlatakiegogościazFiladelfii,
Isaiaha.Wszyscywmieścieiokolicywiedzieli,żelepiejsięodniegotrzymaćzdaleka.„Pracował”nie
przypadkiem było w czasie przeszłym, bo Mack skończył na poboczu z kulką w głowie. O ile dobrze
słyszałam,toonzadzierałzCalląiszantażowałjąkłopotami,wjakiewpakowałasięjejmama,aIsaiah
niemiałochotynazainteresowaniepolicji.

Uśmiechnęłamsiędonichpromiennie.
–Nakosztfirmy.
Starszy,owłosachwkolorzewęgla,zamrugał.
–Dzięki,skarbie.
Pomyślałam, że dobrze mieć potencjalnych rabusiów po swojej stronie. Nigdy nie wiadomo, kiedy

komuśsięprzydacementowakąpiel.Ha!

Obstawiałam, że Reece jest w pracy, więc wykonanie priorytetowego zadania zostało wstrzymane. I

skłamałabym, strasznie i bezczelnie, gdybym nie przyznała, że mi ulżyło. Bardzo się bałam tej chwili
prawdy. A przecież miałam jego numer telefonu. Mogłam wysłać SMS i poprosić, żeby przyszedł albo
napisać,cosięstało.

Tylkożetobybyłotakżałosne,żesamasiebiemusiałabymposłaćnacementowąkąpiel.
Tyledobrego,żeniemiałamczasunazastanawianiesięnadtym,boskakałamodjednegoklientado

drugiego i zbierałam napiwki. Było już po północy, kiedy podniosłam wzrok od drinka seks na plaży i
zobaczyłam,żewprogustoiDean.

Cholera!
Jak go zobaczyłam, on też na mnie spojrzał. W sumie, nic dziwnego. Stałam tuż naprzeciwko, a on

patrzyłprzedsiebie.Przezmomentrozważałamzanurkowaniezabarem.

–Cześć–powiedziałiusiadłnajedynymwolnymstołkuwcałymbarze.–Aledzisiajruch.
Czułam, że robię się czerwona. Nie odpowiedziałam na jego SMS-a. Po tym, jak mama wyszła,

zupełniezapomniałam.

–Tak,całydzieńmamurwaniegłowy.–Odstawiłamsokananasowyisięskrzywiłam.Ażtakie,żeby

niemócnapisać?Słabe.Odwróciłamsiędoniegoiprzykleiłamdotwarzyprofesjonalnyuśmiech.–Co

cipodać?

Powolizamrugał.Miałniebieskieoczy,alenietakintensywne,jakReece.Ej!Niezamierzałammyśleć

okolorzejegooczu.

–Budweisera.
Pokiwałam głową i pomknęłam po piwo. Jak wracałam, Nick uniósł brwi, ale nic nie powiedział.

Położyłamnabarzeserwetkę,ananiejpostawiłambutelkę.

–Dorachunkuczyzapłaciszodrazu?
Znówzamrugał,apotemsięodchyliłisięgnąłpoportfel.
–Zapłacę.–Położyłnabarzedychę.–Zatrzymajresztę.
–Dzięki–wymamrotałam.Miałamochotęzostawićtampieniądze,alemiałamdozapłaceniaczynsz,a

poza tym chciałam kupić nowy zestaw akwarel, więc… Wciągnęłam głęboko powietrze, zerknęłam na
niegoipołożyłamrękęnapieniądzach.–Słuchaj,Dean,ostatnimrazemdobrzesię…

–Hej,Roxy-Moxy!
PrawiewyskoczyłamzeskórynadźwiękgłosuKatie.Odwróciłamsięzdziwiona,żeudałojejsiętu

dopchać. Chociaż z drugiej strony w barze było pełno, a ona była nieźle wystrojona. Oczywiście po
swojemu.

Katiepracowałapodrugiejstronieulicywklubiedlapanów.Innymisłowy:byłatancerkąerotycznąi

absolutnie to uwielbiała. Zawsze miała na sobie coś, czego zwykły człowiek nie śmiałby włożyć
publicznie. Dzisiaj ubrała się w skórzane różowe spodnie, a jej biustonosz wyglądał jak purpurowy
stroboskop.

Deanpatrzyłnanią,jakbybyłakosmitą,którywłaśniewszedłdobaru.
–Siema!–otrząsnęłamsięszybkoiodruchowozłapałambutelkęJose’egoiszklaneczkę.–Jakdzisiaj

wrobocie?

Łokciem utorowała sobie drogę między Deanem a jakąś starszą panią i wślizgnęła się w ciasną

przestrzeń.

–Takienudy,żeprawiezasnęłamnarurze.
–Tosięmogłoźleskończyć!–Nalałamjejdrinka.
–Tojak,wniedzielęmaszwolne?–wtrąciłsięDean.Trzymałramionaprzyciśniętedoboków,jakby

siębałdotknąćKatieiczymśodniejzarazić.

Niespodobałomisięto.
Katie zachichotała i objęła szklaneczkę dłonią. Paznokcie miała pomalowane na kolor lodowego

błękitu.

– Ma wolne, ale nie będzie się z tobą spotykać, chyba że masz na nazwisko Winchester. – Uniosła

brew i zerknęła na niego, a mnie opadła szczęka. – Ale zdaje się, że nie mam przyjemności z Deanem
Winchesterem,co?

–Słucham?–wystękałizrobiłsięcałyczerwony.
–Noco?–Wzruszyłaopalonymiramionami.–Mówięciwjaknajmilszysposób,skarbie,żeniemasz

uniejszans.

–Katie!–syknęłam.
Deansiędomnieodwrócił.

–Dziwny–mruknęłaKatiepodnosem.
Spiorunowałamjąwzrokiem.
Złożyłaustawdziubekicmoknęławpowietrze,apotemjednymhaustemwypiłaswojątequilę.
–Pamiętaj,cocimówiłam.–Odstawiłagłośnoszklankę,akobietaobokzezmarszczonymibrwiami

obserwowałajejodwrót.–Tyjużpoznałaśmężczyznę,zktórymspędziszresztężycia.

O rany. Pewnie, że pamiętałam, jak to mówiła, powołując się na moce parapsychiczne zdobyte

podczasupadkuzpokrytejoliwkąrury.

Takierzeczyzdarzałysiętylkomoimznajomym.
Prawdęmówiąc,szczerzewątpiłam–aprzynajmniejmiałamtakąnadzieję–żejużspotkałammiłość

mojegożycia.Alepowiedziałamiwtedycośjeszcze.Itojużsięspełniło.

MiałocośwspólnegozReece’em.
ZrobiłakrzywąminędoplecówDeana.
–Iniemiałamnamyślijego.Takczysiak,Roxy-Moxy,idziemyjutronagofry?–Kiedypokiwałam

głową,zatrzepotałapalcami.–Tonarazka!

Trochęogłupiałapatrzyłam,jaksunieprzezbar.Znałamjąoddawna,amimotonadalpotrafiłamnie

zaskoczyć.

–Cośjestztądziewczynąnietak–powiedziałDeanrozwścieczonymgłosem.–Niewiem,jakznią

wytrzymujesz.

Popatrzyłamnaniego.
– Wszystko z nią w porządku. – Widziałam, że jest zaskoczony. – Przepraszam, ale jestem trochę

zajęta.

Zamrugałszybko.
–Jasne.Pogadamypóźniej.
Jużotwierałamusta,żebymupowiedzieć,żeniepogadamy,alezdążyłsięobrócićnapięcieizniknąć

wtłumie.Pokręciłamgłowąiprzeszłamdoinnejczęścibaru.NawetniemusiałamnicmówićNickowi,
od razu się zamieniliśmy i ja wzięłam się do realizowania zamówień. Jakiś czas później podniosłam
wzrokiniechętnienatrafiłamnaspojrzenieDeana.Potemjużgoniewidziałam.

Dalsza część wieczoru przemknęła błyskiem. Zrealizowaliśmy ostatnie zamówienia, a potem

posprzątaliśmy i zajęliśmy się inkasowaniem napiwków i księgowaniem wpływów z kasy. Jak to
robiliśmy z Nickiem, towarzystwa dotrzymywała nam muzyka. Zwykle wynajdowałam najbardziej
wkurzającąpiosenkęświata,aledzisiajniebyłamwnastroju.

ZatoNickmiałochotęnarozmowę.
–Cotobyłzakoleś?
Wpisałam liczby na arkuszu wpływów przygotowanym przez Jaxa. Pewnego dnia Mona będzie

prawdziwymbaremiwtedyzafundujemysobiesystemPOS.Jasne,możnapomarzyć…Odwróciłamsię
doniegozwestchnieniemioparłamobar.Nicksprzątał.

–Takijeden.Byłamznimnajednejrandce.
–Inatymsięskończy?
Wzruszyłamramionami.
–Tak.Niejestemzainteresowanadalszymciągiem.

Przerzuciłścierkęprzezramięidomniepodszedł.
–Będąznimproblemy?
IJax,iNick,atakżeClydepotrafilibyćnadopiekuńczy.
–Niesądzę.Myślę,żedzisiajdoniegodotarło.–Przekrzywiłamgłowę.–Pozatymniejestemtwoją

młodsząsiostrąiniemusiszprzeganiaćmoichchłopaków.

–Niemammłodszejsiostry.
–Dobra,nieważne.
–Alemammłodszegobrata.–Oparłsięrękamiobarzamnąischyliłgłowę.Ztakbliskiejodległości

widziałam,żeoczymaraczejzieloneniżbrązowe.PozatymbyliśmybliskojakkucykiPony!–Pozatym
niekojarzymisięztobąsłowo„siostra”.

–Co?–Okularyzaczęłymisięześlizgiwaćznosa.
–Chętniebymciębliżejpoznał–poinformował.Ottak.Łup.Prostowtwarz.
Wytrzeszczyłamoczy,bobyłamwszoku.Nigdyniezauważyłam,żebybyłmnązainteresowany!
–No…
Złączyłustawpółuśmiechu.
– Ale wtedy już nie mógłbym tu pracować, więc nic z tego nie będzie. Zresztą, może i dla ciebie

zrobiłbym wyjątek, ale to nie jest najważniejszy powód, dla którego nie… – podniósł rękę i poklepał
mnieponosie–…zrobiętegoztobą.

Przezchwilęsięwniegowpatrywałam,milepołechtana,aleiogłupiała.
–Dzięki.Chyba…
Mrugnął i odepchnął się od baru. Ściągnął ścierkę z ramienia, wziął płyn i popryskał blat. Chwilę

trwało,zanimmójmózgzacząłznówdziałać.Poprawiłamokulary.

–Wiesz,jateżchętniebymwtoweszła,alepotembyłobynaprawdędziwnie.
Nicksięzaśmiał.
–Tynaprawdęsypiaszzdziewczyną,apotemnigdysięjużniespotykacie?–Ciekawośćtopierwszy

stopieńdopiekła,alebyłamojąnajlepsząprzyjaciółką.

–Niewchodzęwzobowiązania.
–Drugiespotkanieniejestzobowiązaniem–przekonywałam,choćczułam,żetoniewłaściwalogika.

–Toznaczyrozumiem,żemożnazkimśniespaćwięcejniżraz,aleniewidywaćgo?

Obejrzałsięprzezramię.
–Jasne–mruknęłamipokręciłamgłową.–Amożejesteśpoprostułamaczemserc?
W odpowiedzi tylko się zaśmiał. Wkrótce potem zakończyliśmy bardzo dziwny wieczór U Mony. Ja

miałamklucze,więckiedywyszliśmy,niebardzozwracałamuwagęnato,cosiędziejenazewnątrz,za
bardzoszamotałamsięzzamkiem.Napoczątkupomyślałam,żeśmiejesięzemnie.Alejakjużwrzuciłam
ciężkibrelokdotorbyisięodwróciłam,zobaczyłam,ocomuchodziło.

–Co…?–zaczęłam,aleprzerwałam,bosercezaczęłomiwalić.
Obok mojego samochodu stał radiowóz, a o drzwi od strony pasażera opierał się superseksowny

policjant.Długienogiskrzyżowałwkostkach,aramionasplótłnaapetycznejpiersi.

CzekałnamnieReece.
Wpatrywałam się w niego na tym ciemnym parkingu i ostatnie, o czym myślałam, była moja lista

priorytetów. Oblepiło mnie duszne nocne powietrze, a on rozplótł nogi i oderwał się od samochodu.
Przyjrzałammusięodstópdogłów.Skupiłammyślinatym,wjakisposóbpoliester,zktóregouszytybył
jegomundur,przesuwamusiępoudach.

Boże,chodziłjakucieleśnieniechwały.Topowinnobyćzakazane.
Nicksięnachyliłiszepnąłmidoucha:
–Atogłównypowód,dlaczegonawetdociebieniestartuję.
Potknęłamsię.
–Cześć,stary.–KlepnąłReece’awramię,kiedyprzechodziłobok.–Spokojnejnocy.Dozobaczenia

wśrodę,Roxy!

–Papa.–NieodrywałamwzrokuodReece’a.Coonturobił,owpółdotrzeciejrano?Zresztątonie

pierwszyraz,kiedywychodziłamzbarupóźnoizastawałamgotu.Przedtamtąnocą,któraniepowinna
siębyłanigdywydarzyć,wpadałtakcojakiśczas,kiedypracowałnanocnązmianęizamierzałcośzjeść.
Aleniespodziewałamsię,żezrobitoznowu.

PopogrążonymwciszyparkingurozniósłsięrykmotoruNicka.Musiałamcośpowiedzieć,bostaliśmy

kilkametrówodsiebieitylkosięnasiebiegapiliśmy.

–Cześć.
Nooo,tomisięudało.
Lekkouniósłkącikust,awzrokopuścił.
– Co…? – roześmiał się, a ja poczułam, jakbym miała w brzuchu gniazdo motyli, które nagle

poderwałysiędolotu.

–Comasznapisanenakoszulce?
Teżspojrzałamwdółistarałamsięopanowaćwypełzającynaustauśmiech.
–Bawidamek.Aco?
Uniósłdługiegęsterzęsyiznówsięroześmiał,tymprzyjemnymlekkimśmiechem,którymmniejakby

otulał.

–Jesteś…Jesteśinna.
Przeniosłamciężarciałazjednejnoginadrugąizagryzłamwargi.
–Niejestempewna,czytodobrze,czymaszochotęuciekać?
Zrobiłkrokdoprzodu.Ręcemiałspuszczonewzdłużboków,aprawymprzedramieniemocierałsięo

rękojeśćsłużbowegopistoletu.Gwiazdanapiersilśniłajaśniejniżpowinnaiznajdowałasięakuratna
wysokościmojegowzroku.

–Todobrze.Tak.
Niepewniewciągnęłampowietrze,abalsamicznabryzazwiałaminatwarzpasmowłosów.Cosiętu

na litość boską dzieje? Rozejrzałam się po pustym parkingu i po samochodach wyjeżdżających spod
klubuzestriptizempodrugiejstronieulicy.–Maszprzerwęna…lancz?

–Tak.Pracujędosiódmejrano–odparł,apotemporuszyłsiętakszybko,żenawetniezauważyłam,

corobi,dopókiniepoczułamnapoliczkujegopalców.Chwyciłluźnykosmykwłosówiwetknąłmigoza
ucho,ajadosłownieniemogłamzłapaćtchu.Czułamjegodotyknadelikatnejskórzezauchem.Przeszył
mniesłodkidreszcz.

Mójpulskwalifikowałsięchybanaoddziałkardiologiczny.

–Acorobisztutaj?
Najegobajeczneustawstąpiłlekkiuśmiech.
– Wiesz co, na początku sam nie wiedziałem. Jeździłem po okolicy i myślałem o tym, że muszę coś

zjeść,apotemnaglezatrzymałemsięnatymparkinguiprzypominałemsobie,jaktorobiliśmykiedyś.

Wnętrzności zmieniły mi się w papkę, bo chociaż to było głupie, zdumiewało mnie, że naprawdę to

pamięta. Byłam pewna, że tylko ja przechowuję te wspomnienia. Spojrzałam na niego i poczułam, że
kręcimisięwgłowie,alenapewnoniemiałotonicwspólnegozupałemanijegowzrostem.

–Noi?
–Jesteśzmęczona?
Toniebyłaodpowiedźnamojepytanie,alepokręciłamgłową.
–Nie!
Spojrzałprostonamnieoczamitakniebieskimi,żewpółmrokuwydawałysięprawieczarne.
–Zacząłemmyśleć.Oróżnychzwariowanychsprawach.
Uniosłambrwi.
–Zwariowanychsprawach?
Pokiwałgłowąiuśmiechnąłsiętrochęszerzej.
–Zwariowanych,szalonychsprawach,naprzykładotym,czyniemoglibyśmyzacząćodnowa.
–Zacząćodnowa?–Zachowywałamsięjakzabawka,którapowtarzakażdeusłyszanesłowo.
–Tak.Tyija.
Tegosiędomyśliłam.
–Istwierdziłem,żetocholerniedobryplan–dodałiznalazłsięnagleokrokbliżej.Stałtakblisko,

jak wcześniej Nick, tylko że wtedy nie czułam zupełnie nic, a teraz milion rzeczy naraz, drażniących
zakończenianerwowe.–Mamnadzieje,żesięzgodzisz.

–Cotozaplan?
Znówwyciągnąłrękę,tymrazem,żebymipoprawićokulary.
–Zapomnijmyotamtejnocy.Wiem,żeniemożemyudawać,żetosięnigdyniestało,alepowiedziałaś,

że…Żeniezrobiłemciniczłego,awiem,żenieokłamałabyśmniewtakiejsprawie–mówił,amnie
serceopadłogdzieśdożołądka.Okłamać?Ja?!Wżyciu!–Alemożemyiśćdalejnaprzód,tak?

–Aledlaczego?–wypaliłam,aonuniósłjednąbrew.–Nie,złepytanie.Dlaczegoteraz?
Minęłachwila.
–Byliśmyprzyjaciółmiibędęztobąszczery,brakujemitego.Tęsknięzatobą.Ijestemzmęczonytą

tęsknotą.Dlategowłaśnieteraz.

Moje serce zaczęło skakać, jakby grało w klasy. Tęsknił za mną? Miał dość tęsknoty? O mój Boże.

Mój mózg nie nadążał. Nie miałam pojęcia, jak zareagować. Jedenaście miesięcy spędziłam na
ukrywaniu się przed nim i wyklinaniu go, a teraz zwyczajnie nie wiedziałam, co powiedzieć. Żałował
nocy, która w zasadzie nigdy się nie wydarzyła, chciał, żeby się nie wydarzyła, ale był tutaj i chciał
zacząćodnowa.

Nadzieja. Boże, czułam w piersi budzącą się do życia iskierkę nadziei. Czułam się znów jak tamta

piętnastolatka, kiedy pierwszy raz uśmiechnął się do mnie ze swojego ogródka. Albo kiedy mnie
odprowadzałdoszkoły.Jakwtedy,gdymnieprzytuliłpopowrociezwojska.

Ijaktamtejnocy,kiedyodwiozłamgododomu.
Liczyłam, że w ciągu ostatnich jedenastu miesięcy unicestwiłam tę nadzieję, ale nie, wciąż tu była,

przeżyławbrewinstynktowisamozachowawczemu,wstydowiipoczuciuwiny.

– Czy to wystarczająco dobry powód? – Prowokował mnie tym pytaniem i miałam ochotę się

uśmiechnąć,alebyłamzbytzszokowana.

Muszęmupowiedzieć,cosięnaprawdęstałotamtejnocy.Wiedziałam,żemuszę,aleonchciałzacząć

od nowa, a jak mogłam zaczynać od nowa, od razu cofając się w przeszłość i to do nocy, którą chciał
usunąćzeswojejprzeszłości?

Jeszczerazpodniósłręceitymrazemodnalazłmojepalce.Splótłjezeswoimi.Mojeserceskończyło

zgrąwklasyiprzeszłodorobieniasaltawtył.Możenawetpookręgu.Lekkopociągnąłmniezarękę.

– Co ty na to? Zjesz ze mną lancz, kolację czy tam śniadanie? Jakkolwiek należy nazwać posiłek

jedzonyotrzeciejnadranem.Zjeszzemną?

Jakmogłampowiedziećcokolwiekinnegoniżtak?

Rozdział6

iedziałamzReece’emwcałodobowejjadłodajnikawałekzaMoną.Byłojakdawniej,ajednocześnie

obco.Jakbymwślizgnęłasięwżyciekogoś,kogoledwieznałam.

W jadłodajni było pusto, nie licząc stolika zajętego przez studentów robiących wszystko, żeby nie

wyglądaćnanadmierniepijanych,wtowarzystwiepolicjantaorazkilkutirowców.Kelnerkaprzyniosła
kawędlaReece’a,adlamniemrożonąherbatę.Zdecydowaliśmysięnaśniadanie.

Początkowo było trochę niezręcznie. Siedziałam naprzeciwko niego, po turecku, w jasnym świetle

jarzeniówek. Nerwowo przebierałam palcami dłoni trzymanej na kolanie. Nie wiedziałam, co
powiedziećanicorobić,więcwsłuchiwałamsięwtrzeszczącąrozmowędobiegającącopięćsekundz
radia,któremiałprzypiętenaramieniu.

Niezręcznąciszęprzerwałon.
–Widziałem,żeThomasmakolejnykolczykwarsenale?
Złapałamchłodnąszklankęikiwnęłamgłową.
– Taaa, w zeszłym tygodniu przekłuł brew. Za każdym razem, jak go widzę, mam ochotę wziąć

łańcuszekipołączyćkolczykzbrwizkolczykiemwnosieitymwwardze.

Reecesięzaśmiał.
–Pewnieniemiałbynicprzeciwko.Twójtatamówinaniego„MetalowaBuźka”.
Pokręciłamgłową.
–Zaparęmiesięcykończyosiemnaścielatiwmówiłrodzicom,żechcezrobićtatuażnatwarzy.Suwak

biegnącyodpotylicyprzezcałączaszkęikończącysięmiędzybrwiami.

Reeceszerokootworzyłoczy.
–Niemówipoważnie,prawda?
Roześmiałamsię.
– Nie sądzę. Musiałby w tym celu zgolić swoje śliczne loczki, więc nie wydaje mi się, żeby się

zdecydował.Obstawiam,żesięznimidroczy.Wkażdymrazie…–zamilkłam,kiedyrozległsięgłośny
huk.

Reeceoparłsięościankęboksu,wktórymsiedzieliśmy,ispojrzałnastolikstudentów.Jedenznich

rozlał napój, a dla reszty było to najwyraźniej szalenie zabawne, bo rżeli jak stado hien. Spojrzałam z
powrotemnaReece’a.Miałpięknyprofil.Stwierdziłam,żetoliniaszczękisprawia,żejegotwarzjest
takzjawiskowa.Łatwobyłobyuchwycićtęostrąkrawędźpociągnięciempędzlaalbowęglem.Właśnie!
Mogę narysować jego portret węglem! Nie, momencik. Przecież dodałam do swojej listy priorytetów
zaprzestanierysowaniajegoportretów.

Byłambeznadziejnawlistach…
Reece spojrzał z powrotem na mnie, a ja poczułam, że się czerwienię. Bo gapiłam się na niego

bezczelnie,aonmnieprzyłapał.Uśmiechnąłsięuroczo,chłopięco.Cośmisięroztrzepotałowpiersi.

–Całyczaszajmujeszsięgrafiką?
Żeco?Dopieropochwilizałapałam,żechodzimuocollege.

–Atak.Przerabiamprogramprzezinternet.Wtymsemestrzetylkodwaprzedmioty.–Wzdrygnęłam

się.–Techolernezajęciasąstraszniedrogie.

–Ilecijeszczezostało?
– Dwa lata. – Upiłam łyk herbaty. Ach, ten cukier! – Ponieważ przerabiam po dwa przedmioty na

semestr,czuję,jakbymszłatrasąwidokową,alejakjużskończę,to…

–Toco?
Otworzyłamusta,alepotemzmarszczyłamczoło.
–Wieszco?Dobrepytanie.Prawdęmówiąc,niemampojęcia.Będęsięmusiałazastanowić.
Zaśmiałsię,apotemoparłłokcienastole.
–Maszdwadzieściadwalata.Natymetapieniemusiszsięjeszczenadniczymzastanawiać.
Zrobiłamdziwnąminę.
–Mówisztak,jakbymchodziładoprzedszkola.Asammasztylkodwadzieściapięć.
Może zresztą miał rację, ale gdzieś w piersi zakłuło mnie z niepokoju. Czy jak skończę studia, będę

nadalpracowaćUMony?Irobićnabokuprojektystroninternetowych?Amożeposzukam„prawdziwej”
pracy, jak mi radzili niektórzy, szczególnie ci co bardziej wścibscy i chętnie wtrącający swoje trzy
grosze.–Lubiępracęwbarze.

– No i super. Jax jest świetnym szefem – powiedział Reece i przechylił głowę na bok. – A ty się

świetniedogadujeszzludźmi.

Wyszczerzyłamzęby:
–Idostajęzajebistenapiwki.
Powoliprzeniósłwzroknamojeusta,apotemwróciłnagórę.
–Niedziwięsię.
Tobyłsubtelnykomplement,alepoczułamwcałymcielewibracjeradości.Czyżbymtakdesperacko

potrzebowała pochwały, że gdybym miała ogon, to zaczęłabym nim merdać? A może chodziło o to, że
powiedziałtoReece?

Opuściłgęsterzęsyipowiekinamomentosłoniłyjegokobaltoweoczy.Kiedyznównamniespojrzał,

jegowzrokniemalpłonąłtąjegowyjątkowąintensywnością.

Nojasne,żetowszystkodlatego,żetoReece.Kogojachciałamoszukać?
Otrząsnęłam się z tych myśli. Wzięłam w palce papierek, z którego wyjęłam słomkę, i zaczęłam go

drzećnamałekawałeczki.

–Aleczytoniebeznadziejne,żezdobędędyplomgrafika,adalejbędępracowaćwbarze?
– A czy nie będzie beznadziejne, jeśli zrezygnujesz z czegoś, co ci sprawia przyjemność, żeby robić

coś,cocięniecieszy?

Bezgłośnieotworzyłamusta.Fakt,sformułowanewtensposóbnaprawdędomnieprzemawiało.
–Apamiętasz,jakmójojczymświrował,jaksięokazało,żeanija,animójbratniemamyzamiaruiść

nastudia?

Pokiwałam głową. Ani Colton, jego brat, ani Reece, nie mieli ambicji zdobycia wykształcenia

uniwersyteckiego. Richard, ich ojczym, nie mógł tego pojąć, szczególnie że sam był prawnikiem i miał
wyższewykształcenie.

–Ajadodzisiajnieżałuję,żeniepostawiłemnogiwcollege’u.Cieszęsię,żewstąpiłemdomarines,

a potem zająłem się tym. – Wzruszył ramieniem. – Praca policjanta daje mi satysfakcję, nawet jeśli
zdarzająsięchwile…–zamilkł,apotwarzyprzemknąłmucień.Wstrzymałamoddechipomyślałam,że
powieotym,cosięstało.Ostrzelaninie,którawywróciłajegożyciedogórynogami.

Zerknęłam na niego i przypomniałam sobie, jaki był przybity półtora roku temu. A kto wie, co go

spotkało na wojnie? Wiedziałam tylko, że został ranny, ale nawet nie chciałam o tym myśleć. Dlatego
wróciłdodomu,alestrzelanina,wktórąwplątałsięjużjakopolicjant,mocnonimwstrząsnęła.Chociaż
mnienieodepchnął,ztejrównipochyłejściągnąłgoJax.

–Chociażbywakurewskociężko,nieżałuję.
Z jakiegoś powodu żałowałam, że nie wspomniał o tym, co było ciężkie. Chociaż pozwalał mi być

blisko,kiedysięztymmierzył,nigdyotymniemówił.Iwyglądałonato,żenadalniemówi.

–Niewszyscymusząrobićtosamo,żebyczućsatysfakcję–kontynuował.–Richardowizajęłotrochę

czasu, zanim się z tym pogodził, ale ogarnął temat i jest w porządku, bo wie, że Colton i ja jesteśmy
szczęśliwi. – Zamilkł na chwilę. – A wiem, że twoi rodzice nie mieliby nic przeciwko temu, żebyś
pracowałaUMonyalbogdziekolwiekindziej.Bylebyśbyłaszczęśliwa.

–Wiem.–Itobyłanajprawdziwszaprawda.
Wyciągnął rękę nad stołem i oplótł długie palce wokół mojego nadgarstka. Powoli odciągnął moją

rękęodkupkiskrawkówpapieru,któreprodukowałam.

–NiemusiszprzeżywaćżyciazaCharliego.
Mojaszczękauderzyłaostolik.
–To,żeonniepójdziedocollege’u,nieznaczy,żetymusisziść.–Odwróciłmojądłońwnętrzemdo

góryiprzesuwałmikciukiemponadgarstku.–Onbytegoniechciał.–Tylerazyzastanawiałamsię,coja
dodiabłarobięidlaczego,aReecesformułowałtowkilkusłowach,choćodrokuniezamieniliśmyani
słowa.Zszokowałmnie,boniechciałamprzedsobąprzyznać,dlaczegorobiępewnerzeczy.

Albodlaczegonierobięinnych.
Kolejne muśnięcie jego kciuka zwróciło moją uwagę. Opuszki palców miał twarde. Wiedziałam, że

częstoużywarąk.Ażsięwiłamnasiedzeniu,taknamniedziałałkontrastmiędzyszorstkimdotykiema
posuwistymiruchamiigładkimisłowami.

Zanim jednak zdążyłam wymyślić, co na to powiedzieć, przyszło nasze jedzenie i puścił moją rękę,

choćpowoli.Doostatniejchwiliprzesuwałpalcamipomojejdłoni.Niepotrafiłamstłumićdreszczu.

Zmieniliśmytematnaznacznielżejszy.
–Jakobstawiasz,ileJaxwytrzyma,zanimwrócidoShepherd?–spytałizanurzyłkawałekchlebaw

sosie.

Roześmiałamsięipodniosłamkawałekbekonu.
–Nickteżsięnadtymzastanawia.Powinienwrócićwpołowieprzyszłegotygodnia,alewątpię,żeby

wytrzymałtutajchociażtydzień.

–Jateż.
–Sądlasiebiestworzeni.
–Prawda–zgodziłsię.–Jaxnatozasługuje.
Dochodziłaczwarta,jakskończyliśmyjeść.Reecemusiałwracaćnasłużbę.Zająłsięrachunkiemiz

chytrymuśmieszkiemzlekceważyłmojeprotesty.Znówsiępoczułam,jakbymmiałaszesnaścielat.

Odprowadziłmniedosamochodu,zaparkowanegotużobokjegoradiowozu.
–Pojadęzatobądodomu–powiedziałiotworzyłprzedemnądrzwi.
Zamrugałam.
–Coty,niemusisz!
– Znów jestem na nasłuchu, jak coś się będzie działo, przyjmę wezwanie. Ale to i tak się liczy jako

patrol, więc nie ma sprawy. – Położył mi rękę na ramieniu i spojrzał prosto w oczy. – Jest późno.
Mieszkasz sama. Pojadę z tobą do domu i upewnię się, że nic ci nie jest. Możesz albo nie mieć nic
przeciwkotemu,albobędęjechałzatobąjakjakiśdegenerat.

Uniosłambrwi.
TenprzeklętyuśmieszekpowróciłiReecezadarłbrodę.
–Więcniedopuśćdotego.
Roześmiałamsię.
– Dobrze. Jedź za mną. – Zaczęłam już wsiadać za kierownicę, ale jeszcze na niego spojrzałam. –

Degeneracie!

Wyszczerzyłamzęby,kiedysięzacząłśmiać,apotemprzezcałądrogęmiałamochotęwalićgłowąw

kierownicę.Cojarobiłam?!Czynaprawdębyłamradosnaibeztroska?Możeichciałzacząćodnowa,
aletonieoznaczałonicwięcejniżprzyjaźń.Choćprzecieżtoitakświetnie.Iniebyłoniczłegowtym,
żebyłam…szczęśliwaiżeprzestałamsięwściekaćiwogóleodpuściłam.Bezproblemumogliśmyznów
sięprzyjaźnić.

Niechtylkoprzestaniesiętakuśmiechaćimniedotykać.Strefaprzyjaźniwykluczadotyk.
Zaparkowałam przy krawężniku, a radiowóz stanął tuż za mną. Nawet się nie zdziwiłam, że kiedy

wysiadłamzsamochodu,onjużnamnieczekał.

–Odprowadziszmniedodrzwi?–spytałamiprzewiesiłamtorbęprzezramię.
–Oczywiście.–Zamknąłzamną.–Przecieżodtegojestem,żebychronićisłużyć.
Uniosłambrew.
Położyłmirękęniskonaplecach,awpowietrzuuniósłsięzapachpóźnychróż,którehodowałapani

Silver.Lekkomniepopchnąłpokamiennejścieżce.Czułamjegorękętakwyraźnie,jakbyniedzieliłajej
odmojejskórycienkakoszulka.Całazasadaniedotykaniaposzłasiępaść.

UpaństwaSilverówbyłociemno,uJamesaiMiriamteż,tylkowmieszkaniunademnąpaliłosięmałe

żółte światełko. Muszę któregoś dnia iść i się przedstawić. Dopisałam to do wiecznie się zmieniającej
listypriorytetów.

Zatrzymałam się przy drzwiach i zaczęłam szukać w torbie kluczy. Jednocześnie starałam się nie

zwracaćuwagi,żewciążtrzymamirękęnaplecachistoitakbliskomnie,żeprawymudemniemalociera
sięomojebiodro.

Zerknęłam na niego i ostro wciągnęłam powietrze. W głowie szalało mi tyle myśli, że nie byłam w

staniesformułowaćjednegosensownegozdania.

–Noiwidzisz,całoizdrowodotarłaśdodomu–rzuciłlekko.
Wbalsamicznympowietrzumojaskórabyłaażzaciepła.
–Tylkodziękitobie!
–Jednaksięnacośprzydałem.

– Przydajesz się do wielu rzeczy. – Kiedy wypowiedziałam te słowa na głos, zabrzmiały znacznie

perwersyjniej,niżkiedyobracałamjewgłowie.

Wciemnościprawieniewidziałamjegominy,aleodwróciłsiętak,żestaliśmytwarząwtwarz.Przy

okazjiprzejechałrękązmoichplecównabiodro.

–Ech,Roxy,takbymchciałmócwierzyć,żewiesz,wczymjestemdobry.
Auć!Nodobra,terazjużmiałampewność,żetozabrzmiałoperwersyjnie,boonsięodnosiłdotamtej

nocy,aprzecieżmieliśmyjużdotegoniewracać.Alenie,tkwiliśmywsamymśrodkutegoburdelu.Mało
tego,jastraciłampanowanienadjęzykiem.

–Byłeśdobry–zapewniłam,boprzypomniałamsobie,jakmniecałował.Pijanyjakłopataczynie,ale

tengośćumiałsięcałować.–Naprawdębardzodobry.

Uniósł kąciki tych przeklętych ust, a moje dziewczyńskie części ciała oszalały i zaczęły skandować,

żebyprzesunąłrękękilkacentymetrówwlewo,apotemwdół.

–Noproszę!Apodobnorównieżniewielepamiętasz?
Tak,taktwierdziłam.Terazdomniedotarło,żemyślimyoróżnychrzeczach.Jaocałowaniu,aono

seksie.Muszęmupowiedzieć,cosięwtedystało.

–Reece,słuchaj…
–Chciałbymcośwyjaśnić–wtrącił.Przechyliłgłowę,akiedyznówsięodezwał,czułamnapoliczku

jegooddech.–Powiedziałemci,żezatobątęskniłemiżejużskończyłemztymtęsknieniem.

Miałampustowgłowie.
–Notak.
–Aletoniewszystko–kontynuował,amojesercezaczęłowalićjakmłotem.–Międzynamicośjest.

Możeibyłemwtedypijany,aletobysięniestało,gdybynicniebyło.

–Zaczekaj.Przecieżmówiłeś,żeżałujesztamtejnocy.Żewolałbyś…
–Wolałbym,żebysięniewydarzyła,tak.Aletylkodlatego,żechcępamiętaćpierwszyraz,kiedyw

ciebie wejdę. Każdą sekundę wchodzenia w ciebie, centymetr po centymetrze. Chcę mieć to
wspomnienie,skarbie.Dlategożałujęidlategozamierzamtęsytuacjęnaprawić.

OświętyJezu,odtychsłówzaczęłampłonąć.Byłamtakrozpalona,żenawetniezwróciłamuwagina

fakt,żeonnigdywemnieniebył.Żadenfacet,naweton,nigdytakdomnieniemówił.

Podobałomisięto.
Imoimdziewczyńskimczęściomciałateż.
Katiemikiedyśopowiadała,żeznałafaceta,przyktórymbyłamokraodsamegosłuchaniago.Wtedy

jejniewierzyłam,aleterazjużtak.Tak,zdecydowanie!Tojużniebyłotylkotakiegadanie.Wiedziałam,
żetomożliwe…Chwileczkę.Zamierzałnaprawićtęsytuację?!

–Wiesz,naconajtrudniejmisiępatrzyłoprzezostatnichjedenaściemiesięcy?
–Nie–szepnęłam.
Odezwałsięniskim,dudniącymgłosem.
–Naciebiewtowarzystwiefacetów,którzyniebyliwarcichoćbyminutytwojegoczasu.Całyczassię

zastanawiałem,dlaczegomasztakigównianygust.

Jużmiałamzacząćbronićswojegogustu,alesiępowstrzymałam.Nofakt,paruostatnichokazałosię

marnych.NawetniemówięoDeanie.Onbyłtylko…bleeee.Nudny.

–Przedemnąuciekałaś,aztymigłąbamichodziłaśnarandki.
–Atyjesteśwartmojegoczasu?–Niemogłamsiępowstrzymaćprzedzadaniemtegopytania.
Wykrzywiłustazprzekonaniem,aroganckoinieznośnieseksownie.
–Nawetniemaszpojęcia,skarbie,jakbardzojestemwarttwojegoczasu.–Uścisnąłmniemocniej.–

Jasięniechcęztobątylkoprzyjaźnić.Nie,napewnonie,alejeślitobietowystarczy,jakośztymbędę
żył.Alemuszęcitopowiedzieć.Żebyśmyobojewszystkowiedzieli.Żebyświedziała,czegochcę.

Radio na jego ramieniu zabzyczało i dyspozytorka wezwała patrole do wypadku samochodowego w

jakiejś bocznej drodze niedaleko stąd. Nie spuszczając ze mnie wzroku, sięgnął ręką i nacisnął guzik,
któregonawetniewidziałam.

–Zgłaszasiętrzy-zero-jeden–zameldował.–Jestemwdrodze.
Cofnąłrękę,apotemzwróciłsięznówdomnie:
–Poprostuotympomyśl.–Następniepochyliłgłowęiprzesunąłustamizmojegopoliczkanaskroń.

Pocałowałmnieuroczoistanowczozaszybko.–Aterazładujswójsłodkityłeczekdodomu.

Woszołomieniuzrobiłam,cokazał.Odwróciłamsięwdrzwiach,aonbyłjużwdrodzedoradiowozu.
–Reece!
Obróciłsięprzezramię.
–Co?
Policzkimizapłonęły.
–Uważajnasiebie.
Niewidziałamuśmiechu,alesłyszałamuśmiechwjegogłosie:
–Jakzawsze,skarbie.
Iodjechał.
Przeszył mnie rozkoszny deszcz, silniejszy niż zapamiętałam. Czułam się, jakbym miała na języku

cukrowąpolewę.Zamknęłamzasobądrzwiibyłomitaklekko,żebyłamokrokodrozłożeniaramionjak
ta laska z Dźwięków muzyki i wirowania po przedpokoju. Ale nagle stanęłam jak wryta. Z kuchni
dobiegałniskipomruk,jakbysilnikalbowłączonamaszyna.

Wjednejchwilizapomniałamonie-chcę-się-tylko-przyjaźnićicałejreszcie.Błyskawiczniezapaliłam

światło.Żołądekmisięściskał,kiedydotarłamdokuchniiszybkonamacałamwłącznikświatła.

Zrobiło się jasno, a ja zaczęłam przeczesywać kuchnię wzrokiem, szukając źródła dźwięku.

Natychmiastjezresztąznalazłam.

–Cholera,cojest?–mruknęłamdosiebie.
Naprzeciwko mnie spokojnie działała zmywarka. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że

przedwyjściemdopracyjejniewłączałam.Zresztą,nawet,gdybymwłączyła,niedziałałabytakdługo.
Gapiłamsięnanią,amikroskopijnewłoskinakarkustawałymidęba.

Beztchupodkradłamsiędomaszyny,jakbymsięspodziewała,żeożyjeizacznieśpiewaćjaksprzęty

kuchenne w Pięknej i Bestii. Z trudem przełknęłam ślinę, złapałam palcami uchwyt i szarpnęłam,
przerywająccyklmycia.

Buchnęłapara,ajaszybkocofnęłamrękę.Drzwiczkizaskrzypiałyisięotworzyły.Wśrodkubyłytylko

dwierzeczy.Filiżanka,wktórejpiłamherbatęprzedwyjściemdopracy,italerzyk,naktórympołożyłam
śniadaniowegoprecla.

Nicwięcej.
Zostawiłamdrzwiczkiotwarte,apotemsięwycofałam,kręcącgłową.Nicnierozumiałam.Czyżbym

przypadkiem włączyła timer? Brzmiało prawdopodobnie, tylko że nie miałam pojęcia, jak się ustawia
włączanieodanejgodzinie.

Splotłam ramiona na piersi, a po plecach przeleciał mi lodowaty dreszcz. Obróciłam się wkoło i

zajrzałam w każdy kąt i zakamarek kuchni. Potem, w lekkiej, oględnie mówiąc, panice, przemknęłam
przez kuchnię, zostawiłam wszystkie światła zapalone i biegłam, aż znalazłam się w sypialni. Gdzie
natychmiastzamknęłamsięnaklucz.

Rozdział7

ierzyszjeszczewduchy?–spytałamCharliego.

Patrzyłprostoprzedsiebiewoknoiniereagował,alejabyłamniezmordowana.Zupełniejaktalaska

zfilmu,októrymwszyscymówili.Niepamiętałam,jaksięnazywała,alegrałtamTheoJamesitylkoto
sięliczyło.

–Pamiętam,jaksiębawiliśmyplansząOuija–ciągnęłam.Usiadłamnafotelunaprzeciwkoniego.Nogi

splotłampodtyłkiem.–Tylkożemieliśmywtedytrzynaścielat,arokwcześniejbyliśmyprzekonani,że
widzieliśmychupacabrę,aledobrą.Itakmisięwydaje,żemojemieszkaniejestnawiedzone.

Charliepowolizamrugał.
Wzięłamgłębokiwdech.
– W zeszłą sobotę znalazłam pilota do telewizora w lodówce, a jak wróciłam do domu z nocnej

zmiany, chodziła zmywarka. Potem, po zmianie w czwartek, działał telewizor w sypialni. Jak
wychodziłam,byłwyłączony.Więcalbomamducha,albomieszkatamopróczmniektoś,okimniewiem,
albomiodbija.Tak,niemusiszdodawać,żetoostatnieniejestwcalenieprawdopodobne.

Mój nerwowy śmiech rozniósł się echem po cichym pokoju i mnie samą zestresował. Prawda była

taka, że cokolwiek się działo w moim mieszkaniu, byłam tym nieźle przerażona. Powiedziałam o tym
mamie,jakdzisiajzniąrozmawiałampodrodzedoCharliego.Onaniemiaławątpliwości,żetoduch.A
chociaż ja nigdy nie widziałam ducha, wierzyłam w nie. No bo naprawdę, stanowczo zbyt wielu
racjonalnych, zdrowych i normalnych ludzi na całym świecie twierdziło, że widziało ducha, żeby
przynajmniej niektóre przypadki nie były prawdziwe. Ale nigdy wcześniej nic się nie działo w moim
mieszkaniu.Dlaczegotocośsięuaktywniłowłaśnieteraz?Amożejednakzdarzałosięcośiwcześniej,
tylkojaniezauważyłam?Boże,ażmisięrobiłosłabonamyśl,żemójdomjestnawiedzony.

Przy okazji najbliższych zakupów muszę kupić sól. Najlepiej całe wiadro. Chłopakom w Nie z tego

światasólpomagała.

WestchnęłamipokazałamCharliemuobrazek,któryprzyniosłam.Znówpejzaż,plażaRehoboth,gdzie

moi rodzice zabierali nas latem. Piasek błyszczał na płótnie, jakbym rozsypała na nim tysiące
brylancików.Oceanmalowałomisięprzyjemnie,aleniewyglądałdokońcarealistycznie.

BoniebyłooceanutakgłębokiegojakoczyReece’a.
Nonie,ratunku!
Charlie nie zwrócił uwagi na obrazek, więc wstałam i poszłam przypiąć go do ściany, tuż obok

tamtego z Devil’s Den. Potem się odwróciłam i potarłam twarz dłońmi. Czułam się dziwnie bez
okularów.Jakbymbyłanaga.Mmm,naga.ZnówprzyszedłmidogłowyReece.

Boże,naprawdępotrzebowałampomocy.
Opuściłamręceipowstrzymałamsięododruchuwyrżnięciagłowąwścianę.Stałamtakkilkasekundi

czekałamwnadziei,żeCharliesięodwróciinamniespojrzy,chociażnamoment.Aletegoniezrobił.

– Reece chce zapomnieć o tamtej nocy – ogłosiłam przed cichym pokojem. Oczywiście Charlie

wiedział o wszystkim, co się wtedy stało i co się nie stało. – Wyjaśnił, o co mu chodziło w kwestii

żałowania.Tobytrochęrozładowałosytuację–roześmiałamsię–gdybytowyjaśniłwtedy.Iniechce
sięzemnątylkoprzyjaźnić.Tozaznaczyłstanowczo.Powiedział…żejestwartmojegoczasu.

Wyobraziłamsobie,żeCharliesięztymzgadza.
Wróciłamdofotelaiopadłamnasiedzisko.
–Aleniepowiedział,żechcebyćmoimchłopakiemaniżechceiśćzemnąnarandkę.Niezaszliśmyaż

tak daleko, ale w środę wieczorem przyszedł do baru i gadaliśmy tak, jak kiedyś. Flirtował ze mną. –
Przyciągnęłamkolanadopiersiipołożyłamnanichpoliczek.Zamknęłamoczyiznowuwestchnęłam.–A
jamuniepowiedziałam,cosięnaprawdęstało.Wiesz,jakonnienawidzikłamstwa.Alepozatymkiedy
mumiałampowiedzieć?„Słuchaj,atakwogóle,towcalemnieniezaliczyłeś!”Tyleczasujużminęło,że
trudnodotegowracać.

Charlie nic nie powiedział, ale wiedziałam, że gdyby mógł mówić, przyznałby mi rację. Jedenaście

miesięcy nieodzywania się do siebie nie było takie proste do przeskoczenia, ale nawet, gdyby to
rozumiał,topewnie–gdybytylkomógł–kazałbymisięprzyznać.

Przemawiałamtakwpróżnięjeszczeprzezchwilę,anastępniesięgnęłampoKsiężycwnowiuiprzez

resztę wizyty czytałam na głos. Potem schowałam podniszczony egzemplarz do torby i zaczęłam się
zbierać.

Charliebyłjedynąosobąspozamojejrodziny,którąnaprawdękochałam,aprzeszłamznimtyle,że…

Myśl o pokochaniu kogoś tak bardzo jak jego i doświadczaniu znów tego samego bólu szczerze mnie
przerażała.

Cholera.
Jeślimiałabymbyćzesobąszczera,topewniestądsiębrałmójkiepskigustcodofacetów.Żadennie

rokowałnadłuższąmetę.Żadenniestanowiłzagrożeniadlamojegoserca,żadenzwyjątkiemReece’a,a
on zawsze był w zasięgu ręki. I nawet, gdyby chciał się ze mną bzyknąć, to jak tylko się dowie, że
skłamałam,nastąpikoniec,więcwpewnymsensieionbyłbezpiecznymwyborem.Ktoś,kogopożądałam
iokimmarzyłam,aleitakzawszewiedziałam,żewyślizgniemisięzpalców,zanimjezacisnę.

StałamobokCharliegoiniemogłamoderwaćodniegowzroku.Cieniepodoczamimiałgłębsze,kości

policzkoweostrzejsze.Wciągutygodniazrobiłsięjeszczedrobniejszyibardziejkruchy.Nawetwłosy
naskroniachwydawałysięcieńsze.

Poczuciewinyścisnęłomniewżołądkuiniemogłamsiępowstrzymaćodmyśli,żenieskończyłbytak,

gdybym tamtej nocy trzymała język za zębami. Tylko po prostu się odwróciła i odeszła od Henry’ego
Williamsaijegokumpli.Gdybymniedałasięsprowokowaćchamskimdocinkom.Toniejapodniosłam
kamieńiniejagorzuciłam,aleodegrałamswojąrolę.

ACharliezatopłacił.
Przeszłamiprzezgłowęstraszliwa,potwornamyśl.Niechciałamjejnawetdomyślećdokońca,aleza

późno,jużsiępojawiła.Zakryłamdłoniąustaistłumiłamzdławionydźwięk.

Czybyłobydlaniegolepiej,gdybytegonieprzeżył?
Boże, nie mogłam uwierzyć, że w ogóle przyszło mi to do głowy. To było złe! Byłam strasznym

człowiekiem.Ajednakjakiśgłospodszeptywałmiróżnerzeczy,choćkazałammumilczeć.

Czytowogólebyłożycie?
Ba, pytanie stulecia! Stałam tak i myślałam o tym, co mi powiedział Reece. Że żyję za Charliego.

Gdybym usposobiła się naprawdę głęboko refleksyjnie i postanowiła być ze sobą absolutnie szczera,
musiałabymprzyznać,żepewnedecyzjepodjęłamwłaśniedlatego,żeCharlieniemógł.

Imoże…możedlatego,że…
Nie,tejmyśliteżniemogłamdokończyć.
Poczułamwbrzuchukłębowiskobezradności.Kiedyzajrzałamdopokojupielęgniarek,siostraVenter

wyjaśniła, że wciąż mają problem z żywieniem Charliego. Dała mi miseczkę tłuczonych ziemniaków,
które normalnie jadał, a ja przez większość wizyty starałam się go nakarmić, ale bez skutku. Jeśli to
będzietrwało,wejdąznówzsondą,możejeszczewtenweekend,ajemusiętowogóleniepodobało.
Ostatnimrazemzdołałwyrwaćkońcówkęimusiałbyćwiązany.Nicniemogłamzrobić,żebymupomóc,
alemusiałamprzynajmniejspróbować.

Podniosłammiseczkęiplastikowąłyżkęinabrałamtrochębiałejbrei.Jaktylkołyżkaznalazłasięna

wysokości jego twarzy, odwrócił się. Nie rozumiałam tego. Nie zauważał mnie, ale jedzenie widział i
reagowałniechęcią.Przepychaliśmysiętakprzezdziesięćminut,ażwkońcuodstawiłammiskęnastolik.

Wsunęłamsięmiędzyjegokolanaioknoiuklękłam.
– Słuchaj Charlie, musisz coś dla mnie zrobić. – Spojrzeliśmy sobie w oczy i odczułam to jak cios

pięściąwżołądek,bochociażnamniepatrzył,niewidziałmnie.Emocjeuwięzłymiwgardle.–Musisz
jeść,słyszysz?Jakprzyniosąciwieczoremkolację,tomusiszjązjeść.

Nabeznamiętnejtwarzyniepojawiłasięnawetiskraemocji.
–Jakniebędzieszjadł,zacznąciękarmićprzezsondę.Pamiętasz,jaktegopoprzednionieznosiłeś?–

Wyciągnęłamręceizłapałamgozapoliczki,aletylkosięskrzywił,nicwięcej.–Jedz,Charlie,proszę
cię.

Pocałowałamgowczołoiwstałam.
–Przyjdęznowuwpiątek,skarbie.
SiostraVenterczekałanazewnątrz.Ciemnewłosyprzetykanelekkosiwiznąspięławciasnykoczek.

Pomyślałam,żeczeka,żebysiędowiedzieć,czycośsięzmieniłowzachowaniuCharliego.

– Jest tak samo, jak przez ostatni miesiąc – zaczęłam, kiedy ruszyłyśmy szerokim korytarzem. – Nie

zjadłziemniaków.Wogóletegonierozumiem.Kompletnienamnieniereaguje,alejakłyżkalądujew
pobliżu,zaczynareagowaćjakszalony.

–Roxy….
–Kiedyślubiłtakiejogurtyzkuleczkami–podsunęłam,gdyzbliżyłyśmysięjużdopodwójnychdrzwi

dopoczekalni.–Możejutroprzedpracąpodrzuciłabymtakie?Mamczas.

–Skarbie–złapałamniedelikatniezarękę.–Wiem,żeCharlielubiłkiedyświelerzeczy,ale…On

niejestjużtamtymCharliem.

–Charlie…–Zamyśliłamsięnachwilę,apotemszarpnęłamjązarękę.–Wiem,żejużniejesttaki

sam,ale…towciążCharlie.

Wzmarszczkachwokółjejoczuiustzauważyłamwspółczucie.
–Wiem,kochanie,aletoniewszystko.
Cokolwiekmiaładopowiedzenia,niemiałamochotytegowtejchwilisłuchać.Pewniechodziłojejo

sondę,ajaniemogłamotymterazmyśleć,bowiedziałam,jakCharliezareaguje.Orazżejegorodziców
tuniebędzieitegoniezobaczą.Czasemsięzastanawiałam,czyonichwogóleobchodzi.

Odwróciłamwzrokiotworzyłamdrzwi.
Iwtedycałyświatsięzatrzymał.
Na tej samej kanapie, na której siedziałam zaledwie parę godzin wcześniej, siedział teraz Henry

Williams.Pasektorbywyślizgnąłmisięzrękiizhukiemgruchnęłaoziemię.Stałamjakwmurowana.

–Chciałamcipowiedzieć–szepnęłasiostraVenter–żeprzyszedł.
Henry wstał. Urósł, odkąd go widziałam ostatnio. Wtedy był przeciętnego wzrostu, miał z metr

siedemdziesiątpięć.Terazdobiłdojakichśstuosiemdziesięciupięciucentymetrów.

Nieżebymnietowogóleobchodziło,alewidziałam,żewięzienienieobeszłosięznimłagodnie.
Ciemnewłosygoliłtużprzyskórze,ajegoskórabyłaznaczniebledsza,niżzapamiętałam.Chociażz

drugiejstronywwięzieniuchybaniezbytczęstowidujesięsłońce.Podoczamimiałworkiiwyglądałna
starszegoniżbył,chociażmógłmiećnajwyżejdwadzieściaczterylata.Noibyłznaczniepokaźniejszy.
Tozabrzmistraszniestereotypowo,alewidziałam,żemusiałostropakowaćzakratkami,bobiałakoszula
rozciągałamusięnaramionachjaknigdywcześniej.

Wpatrywałamsięwniegoiniemogłamwykonaćanijednegoruchu.
Otarłręceonogawkispodenekwkolorzekhaki.
–Roxanne–odezwałsię,amnieskóratakścierpła,jakbyprzebiegłoponiejstadokaraluchów.
Czułam, że chciałabym wybiec, polecieć do drzwi i odbiec tak daleko od Henry’ego, jak tylko się

dało,aleniemogłam.Ontunieprzyszedłdlamnie.ChciałsięzobaczyćzCharliem,ajaniczymmatka
niedźwiedzicazamierzałamdotegoniedopuścić.

Mięśniemisięodblokowały,więcruszyłamistanęłampośrodkupodwójnychdrzwi.
–Niejesteśtumilewidziany.
Niezaskoczyłamgo.
–Nieliczyłemnato.
– Więc co tu robisz? – dopytywałam, zaciskając dłonie w pięści. – To ostatnie miejsce, gdzie

powinieneśprzyłazić.

Zerknął na siostrę Venter. Na szczęście w poczekalni nie było chwilowo nikogo więcej, ale to się

mogłowkażdejchwilizmienić.

–Wiem.Niechcęzaczynać…
–Niepowinnicięwypuścićzwięzienia.Iletamsiedziałeś?Pięćlatijużsobiechodziszpoświecie,a

Charlie stracił wszystko. – Pokręciłam głową, oddychając ciężko. To było takie cholernie
niesprawiedliwe.–Niezobaczyszsięznim.

–Roxy–odezwałasięcichosiostraVenter.–Napewnozdajeszsobiesprawę,że…
Odwróciłamsiędoniejgwałtownie.
– Czyli pani z tym nie ma problemu? Trzyma pani jego stronę? – Zdrada smakowała gorzko.

Wiedziałam, że to nieracjonalne zachowanie. Ona tylko wykonywała swoją pracę, ale frustracja i
bezradność przejęły nade mną kontrolę. Miałam gdzieś jej pracę. Interesowało mnie tylko, jakie to
strasznienieuczciwewobecCharliego.

Zewspółczuciemściągnęłabrwi.
– Nie trzymam niczyjej strony. Rodzice Charliego, czyli jego prawni opiekunowie, wyrazili zgodę.

WięcoileCharlieniezaprotestuje,choćwiem,jaktoniedorzeczniebrzmi,wolnomuwejść.

Otworzyłamusta.
–Charlieodsześciulatniepowiedziałwięcejjakjednozdanie!Aterazmawyrazićniezadowolenie?!

–Znówsięobróciłam,tymrazemdoHenry’ego.–Wiedziałeśotym?Żeonodlatniemówi?

Odwróciłwzrok.Drgałmumięsieńwszczęce.
Zrobiłamkrokdoprzodu.
–Co?Trudnosiętegosłucha?Botymutozrobiłeś?
–Roxanne.–SiostraVenterzłapałamniechłodnądłoniązarękę.–Myślę,żenajlepiejbędzie,jakjuż

pójdzieszdodomu.

Wyrwałamjejrękęizaledwiesekundydzieliłymnieodwybuchuwściekłychbluzgówiprzekleństw,

ale spojrzałam jej w oczy rozszalałym wzrokiem. Nie tylko na mnie patrzyła, ale błagała mnie, żebym
odpuściłaiposzłasobiestąd,boonaitaknicniemożezrobić.

Jateżniemogłam.
Wzięłamkilkagłębokichwdechów,którenicniezmieniły.Zdołałamtylkokiwnąćwjejstronęgłową.

Wzięłamtorbęiruszyłamjakprzezruchomepiaski.Każdakomórkamojegociaładomagałasię,żebym
nie wychodziła z tego budynku, ale wyszłam. Zmobilizowałam resztki rozsądku, które mi jeszcze
pozostały, i się stamtąd wyniosłam. Znalazłam się pod pochmurnym niebem, a potem ruszyłam przez
parking.

–Roxanne.
Szerokootworzyłamoczy.Japierdolę,nie.Odwróciłamsięcałkiemogłupiała.
TużzamnąstałHenry.
–Wiem,żejesteśzła…
–Jakizciebie,kurwa,obserwator!
Zignorowałtęuwagę.
–Maszprawo.
Wpatrywałamsięwniegoiwiedziałam,żejeślinatychmiastniewymiksujęsięztejsytuacji,zrobię

cośgłupiego,aciemne,nabrzmiałechmurysięrozstąpią.

–Dajmispokój–warknęłam.Zacisnęłamrękęnatorbieiznówsięobróciłam.Potemprzyśpieszyłam

krokuiwyszłamzzastojącegonaparkinguvana.

Przez niebo przeleciał piorun, a potem rozległ się grzmot, tak głośny, że aż zadudnił mi w żebrach.

Zaraznastępnachmurarozświetliłasięjakkuladyskotekowa,więcskupiłamsięnaliczeniu,ilesekund
upłyniemiędzybłyskiemagrzmotem.

Iwtedyzobaczyłamswójsamochód.
Nawet nie tyle. Zobaczyłam, kto zaparkował obok mojego auta. To był stary mustang.

Wiśniowoczerwony samochód wyciągnięty żywcem z lat siedemdziesiątych. Rozpoznałam tablicę
rejestracyjną.BBRB.

BadBoysAreBetter.
Niewierzę.TosamochódHenry’ego.Tensam,którymjeździłwliceumiktóryodnowilizojcem.Ten

sam,którymrozbijałsięzkumplamipomieścieinaktórypodrywalilaski,jakwjakimśnędznymfilmie.

Wyszedłzwięzieniapotym,jakzniszczyłmojemunajlepszemuprzyjacielowiżycieiodrazuwsiadł

doswojegopieprzonego,głupiegosamochodu,doswojejdumyichwały,którajużnaniegoczekała.

–Dajmikilkasekund,proszę.Niechcęnicwięcej.–Złapałmniezarękę.
Wtedysięskończyło.
Furiaeksplodowała,jakbyktośrzuciłzapalonązapałkęwkałużębenzyny.Mójmózgprzestałdziałać,

a zdrowy rozsądek opuścił lokal. Nie myślałam w ogóle, czułam tylko gniew. Byłam tak wściekła, że
czułam, jakbym opuściła swoje ciało. Wsadziłam rękę do torby i wyciągnęłam pierwszy zwarty
przedmiot,najakitrafiłam,apotemzamachnęłamsięjakmiotaczwczasiemeczubejsbolowego.

Ciężkie wydanie Księżyca w nowiu, w twardej oprawie, pomknęło jak kamień – jak tamten kamień,

któryzniszczyłczłowieka–izderzyłosięzszybąmustanga.

Szkłopopękało.
Jaknaszeżyciatamtegowieczorunadjeziorem.

Rozdział8

iałampaskudnyprzypadekdéjàvu.

Cośwtymstylu.
Siedziałam w swoim samochodzie i gapiłam się przez zalaną deszczem przednią szybę – całkowicie

nienaruszoną przednią szybę – a Dennis kończył załatwiać sprawę z Henrym. To nie był świeżo
poślubionypanmłody,Dennis,któryczęstowpadałdobaru,tylkooficerDennisHanner.

Zewszystkichstupolicjantówpracującychwnaszymokręgumusiałprzyjechaćakurattaki,którymnie

zna.Oczywiście.Taktodziałało.

Jezu!
Nie wiedziałam, czy Henry zadzwoniłby na policję, żeby zgłosić, że wybiłam mu szybę, bo nie miał

nawet okazji. Ponieważ miałam wybitne wyczucie czasu, w sekundzie, kiedy Księżyc w nowiu
przekroczył prędkość dźwięku i wbił się w szybę, pod ośrodek podjechała starsza para. Nie tylko
zadzwonilinapolicję,alepodjechalikawałekistanęlitużprzedmojąmaską,jakbysięspodziewali,że
ucieknę.

Wyglądało na to, że trafiłam w dobre miejsce szyby. A może właśnie w złe. Większość szkła była

jakośwzmocniona,więcmusiałamtrafićwjedenjedynysłabypunkt.Albobyłammutantem,którypotrafi
zmieniaćksiążkiwbrońmasowegorażenia.

Potemzaczęłopadać,aDennis…Nie,oficerHanner,patrzyłnamnieztakąwściekłością,jakbymiał

ochotę mnie złapać za kostki u nóg i porządnie mną potrząsnąć, żebym się opamiętała. Byłam
przemoczonadonitkiionzresztąteż,choćubrałsięwtakieplastikoweprzeciwdeszczowecoś.

HenryioficerHannerodwrócilisię,żebynamniespojrzeć.
Zacisnęłam powieki i oparłam czoło o kierownicę. Byłam taką… taką kretynką. Impulsywną,

nieodpowiedzialną idiotką. Co ja sobie myślałam? Nie mogłam uwierzyć, że to zrobiłam. Wiem, że
bywałam porywcza, miałam temperament po mamie, ale nigdy nie posunęłam się do aktu wandalizmu.
Wstydziłamsiępotwornie,ażspociłamsięlepkoipaskudnie.

Czymsięróżniłoto,cozrobiłam,odtego,cozrobiłHenry?Nodobrze,janikogonieskrzywdziłam,ale

straciłampanowanienadsobąizareagowałamagresywnieigłupio.

Ażzadygotałam,toporównaniebyłotakienieprzyjemne.
Drzwiodstronypasażeranaglesięotworzyłyiażwierzgnęłamnaoparcie.Dzikimioczamipatrzyłam,

jaknasiedzeniepakujesięDennis.Potemspojrzałamprzedmaskę.Henry’egojużniebyło.Mustangateż
nie.ZociąganiempopatrzyłamznównaDennisa.

Ściągnąłkapturżółtejpeleryny.
–Cośtysobiemyślała?!
Jużotworzyłamusta.
–Nie,nieodpowiadaj–rzuciłipotarłrękąszczękę.–Przecieżwiem.Niemyślałaśkompletnienic!
Zamknęłamustaztrzaskiem.
–Niemogęwtopoprostuuwierzyć!Zewszystkichludziświataakurattymusiszwiedzieć,żetaknie

wolno.

Zawiesiłamwzroknakierownicy,zacisnęłamustaipokiwałamgłową.Wiedziałam.
–Maszcholerneszczęście–mówiłdalej.–Henryniewniesieoskarżenia.
Znównaniegospojrzałam.
–Co?!
Pokręciłgłowąispojrzałprzezokno.
– Postanowił cię nie oskarżać. Co się świetnie składa, bo naprawdę nie miałbym ochoty tłumaczyć

Reece’owi,dlaczegocięaresztowałem.

Boże.Reece.
–Aniinformowaćotymtwoichrodziców,którzynapewnobędącholerniedumniztego,cozrobiłaś–

dodał szyderczo. Ale przecież zasłużyłam. – Ale ty zapłacisz za naprawę tej szyby w trybie
natychmiastowym,jasne?

–Tak–odpowiedziałambłyskawicznie.–Jaktylkosiędowiem,ilewyniesienaprawa,zapłacę.
Minęłachwila.
–Henrydamiznać,jakbędziemiałwycenę.Myślę,żetakbędzienajlepiej.
Zgadzałamsięwstuprocentach.
–Przepraszam.Strasznieprzepraszam.Niemyślałam.Byłamwściekła,żeontujest,adotegozłapał

mniezarękę…

–Tak,powiedział,żezłapałcięzarękę,tużzanimrzuciłaśksiążką–wtrącił.–Atakwogóle,todla

mnie nowość, pierwszy raz widziałem, żeby książka wybiła szybę w aucie. Czegoś się dowiedziałem,
dzięki. Ale z tego, co on mówił, to nie był agresywny ruch. Zresztą ty o tym nie wspomniałaś, jak
przyjechałem.Powinienemoczymświedzieć?

–Nie,toniebyłoagresywne.Chciałporozmawiać.Ajaniechciałam.
–Imaszdotegoświęteprawo.Niemusiszznimrozmawiać–zgodziłsię.–Aleniemożeszniszczyć

jegowłasności.

–Wiem–szepnęłam.
Dennisłypnąłnamnieprzeciągle.
– Nie było mnie tutaj, jak była ta cała masakra z Charliem. Nawet nie mieszkałem w tym stanie, ale

słyszałem, co się stało. Wiem, co się wydarzyło, i gdyby to zależało ode mnie, gnój by nie wyszedł z
więzienia.Aleniezależy.–Odwróciłsiędomnie,przekręcającsięnaciasnymsiedzeniu.–Rozumiem,
co to dla ciebie znaczy, że wyszedł na wolność i do tego przylazł tutaj, ale musisz się ogarnąć,
dziewczynko.Niemożeszsiętakzachowywać.Tonikomuniepomaga,ajużnapewnonietobie.

Gapiłamsięnaniego.
–Rozumiesz?–dopytał.
–Tak,rozumiem.

Oczywiście spóźniłam się na swoją zmianę, co było jeszcze bardziej do dupy, bo oznaczało, że nie

zdążęprzedwyjściemdobaruzrobićprojektubloga.Czekamniedługanoc,bobędętomusiałazrobićpo
powrocie.

O dziwo Jax jeszcze nie wiedział o moim śmiercionośnym ramieniu miotacza, ale jak mu

powiedziałam, co zrobiłam, złapał mnie za skraj koszulki z napisem „Piechur też potrzebuje miłości” i
pociągnąłwgłąbcichegokorytarza.Wiedziałam,żeczekamniedrugidzisiejszegodniawykład.

–Cośtysobiemyślała?!–spytał.
– Nic nie myślałam – wyjaśniłam. – Na tym polegał problem. Byłam tak wściekła, że przestałam

myśleć.

Patrzyłnamniezuniesionymibrwiami.
–Toniejestwyjaśnienie.
Prawiezaczęłamskakać,byłamtaksfrustrowana.
–Wiem,żeniejest,uwierz.Naprawdęwiem.Izapłacęzanaprawę.
–Roxy…
Opuściłamgłowęisplotłamramionanapiersi.Całydzieńczułamsięzpowodutego,cozrobiłam,jak

kupa.Alenie,jakbiedna,użalającasięnadsobąkupa.Nie,jakpaskudnakupa.Nieczułamsiętak,odkąd
ostatnimrazemściemniałamwłaścicielowidomu,czemuzalegamzczynszem.

Znowupożałowałam,żeniemogępićwpracy.
– Jedno ci na pewno trzeba przyznać. – Wsadził mi palce pod brodę i uniósł mi głowę. – Masz

zajebistyrzut.

Wywróciłamoczamiizaśmiałamsięsucho.
–Taktojest,jaksięmadwóchbraci.
–Fakt.Powiedziałaśjużrodzicom?
–Nie.Zostawiamtonajutro.
–Topowodzenia.
–Dzięki–jęknęłam.
Pokręciłgłowąiwskazałnazamkniętedrzwidobiura.
–Cośtamdlaciebiejest.
–Tak?
Uśmiechnąłsięlekko.
–Potakimdniubędzieszmiałamiłąniespodziankę.Zobacziwskakujzabar.
–Takjest!–zasalutowałamochoczo,alecałkiemmniezignorował.
Ponieważitakjużbyłamspóźniona,ruszyłamprostodobaru.Zamierzałamtamzostawićtorebkę,żeby

sięjużniezatrzymywaćwbiurze.Tylkootworzyłamdrzwi,żebyzajrzećistanęłamjakwryta.

–Noico?
Napewnoniemógłmyślećokwiatachstojącychnabiurku.Rozejrzałamsiępomałympomieszczeniu.

Nic więcej nie rzucało mi się w oczy. Stała tu kanapa. Szafka na dokumenty. Miseczka z zapewne
zatęchłymiorzeszkami.

Wróciłamwzrokiemdokwiatów.
To były ładne róże. Chyba z dziesięć, dopiero rozwiniętych i mocno czerwonych. Owionął mnie ich

lekki zapach, kiedy zbliżałam się do biurka. Spomiędzy zielonych łodyg i gałązek gipsówki wyglądała
małakoperta.Byłonaniejnapisanemojeimię.Gdzieśgłębokowbrzuchupoczułamtrzepotanie.Radosne
trzepotanie.Ostrożniewyłuskałamkarnecikiotworzyłam.

„Następnymrazembędzielepiej”.
Uniosłambrwi.Żeco?!Odwróciłamkarteczkę.Żadnegopodpisu.Odwróciłamzpowrotemijeszcze

raz przeczytałam wiadomość. W kącikach ust poczułam rodzący się uśmiech. To musi być od Reece’a.
Wiadomośćdziwna,aletonapewnoodniego!

Zamknęłamkarnecikwdłoniizagryzłamwargę.Reecemiałwolnewpiątki.Awkażdymrazietakmi

się wydawało. Za jego grafikiem trudno było nadążyć. Był w barze w środę i gadaliśmy, ale nic nie
wspominał o kwestii bycia kimś więcej niż tylko przyjaciółmi. Ja też nic nie mówiłam, bo sama nie
wiedziałam,coztymzrobić.

To znaczy nie, miałam mnóstwo pomysłów. Wiele z nich zawierało nagie ciała w pozycjach

przypominających te do jogi, ale choć idiotycznie to brzmiało, nie umiałam się odnaleźć w sytuacji. A
przecieżwreszciemiałamkogoś/coś,czegopragnęłamodtakdawna.

WyślęmuSMSwsprawietychróż.
Szczerzącsiędosiebiejakkompletnydebil,wetknęłamkarnecikdotylnejkieszenidżinsówiruszyłam

dobaru.Naobsłużenieczekałtłum,abiednaPearlmiotałasiętamizpowrotem.

Nawetsięniespostrzegłam,jakminęłokilkagodzinitłumnatylesięprzerzedził,żezdołałamsięgnąć

potelefon.Cennąprzerwęspędziłamnaspinaniuwłosówwkucykinalewaniusobiecoli.

Drzwiznówsięotworzyły.Wpadłmiwnozdrzazapachletniegodeszczu,więcpodniosłamwzrok.
Sercemizabiło.
Wszedł Reece. Brązowe włosy miał przyklejone do czoła. Kręciły się na końcach. Krople deszczu

spływały mu po skroniach na koszulę. Kiedy podniósł rękę i dużą dłonią odgarnął włosy z twarzy,
skojarzyłmisięzPosejdonemwyłaniającymsięzoceanu.

Jasnacholera.
Rozejrzałsięispojrzeliśmysobiewoczy.Potemprzeszedłkawałek,obszedłbarizbliżyłsiędomnie,

aprzezcałytenczasaninasekundęnieoderwałodemniewzroku.

–Nochwila!–Nicksięcofnął,boReecebyponimprzeszedł.
Zabrakłomitchu,gdywziąłmniezarękę,apotemsięodwróciłiruszyłzpowrotem,ciągnącmnieza

sobą.

–Ciebieteżmiłowidzieć.–JaxwymieniłzReece’emspojrzenia,apotemskinąłwstronęNicka.–

Nieprzejmujsięnami.Zróbsobieprzerwę.Poradzimysobie.

Normalniebymprotestowała,szczególnieżewypowiedźJaxaażociekałasarkazmem,aletrzepotanie

wbrzuchuwróciłozpełnąmocą.Jakbymtammiałacośżywego.

Ktoś – czyżby Melvin? – zagwizdał, kiedy Reece poprowadził mnie korytarzem i policzki mi

zapłonęły.

–Nodobra,bohaterze,damradęiśćsama.
Spojrzałnamnieprzezramię,otwierającjednocześniedrzwi.
–Niewątpię.
Potemmniewciągnąłdośrodka.
Od razu spojrzałam na róże – róże! – ale zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, zamknął drzwi,

przycisnął do nich moje plecy, oparł ręce po obu stronach mojej głowy i przysunął do mnie twarz. Na
odległośćpocałunku.

Och!
– Przez prawie cały dzień byłem u ojca w New Jersey. Jak wiesz, mieszka niedaleko Pine Barens,

więczasięgutamniemawogóle.

Pokiwałamgłową,chociażniebardzoogarniałam,comówiidlaczego,bobyłamzabardzoskupiona

na obserwowaniu jego ust. Te usta, z pełniejszą dolną wargą, uniemożliwiały mi skupienie się na
czymkolwiekinnym.

–Jaktylkoodjechałemspodjegodomu,spłynęływszystkiewiadomościDennisa–mówiłdalej,aja

wreszcie załapałam, do czego zmierza. – Prawdę mówiąc w pierwszej chwili myślałem, że sobie robi
jaja.

Wzdrygnęłamsię.
–Nie,nierobił.
Spiorunowałmniewzrokiem.
–Tak,jużsięzorientowałem.–Zsunąłdłonieizatrzymałjenawysokościmoichramion.–Coonci

zrobił?

–Co?–Zamrugałam.
–Cotendupekcizrobił,żewybiłaśmuszybęksiążką?
Oj.Ojej.Mojesercetrzepotałorazemzżołądkiem.
– Nic mi nie zrobił. Po prostu nie wytrzymałam. On chciał ze mną gadać, a ja nie chciałam gadać z

nim.

–Niemusiszznimgadać.
–Dennisteżtakpowiedział.Aleniepowinnamztegopowoduniszczyćjegosamochodu.
Zadrgałmumięsieńwszczęce.
–Toprawda.–Pokręciłgłową.–Cholera,Roxy.Choćniemogępowiedzieć,żebyśmniezaskoczyła.
Uniosłambrwi.
–Nie?
Zaśmiałsiępodnosem.
–Zawszemiałaśdiabelskitemperament.
Notak,toakuratprawda.
–Atodobrzeczyźle?
Przechyliłlekkogłowę.
–Seksownie,alewandalizmidewastowaniecudzejwłasnościdociebieniepasują,skarbie.
–Nie.Pozatymniszcząpaznokcie.–Zatrzepotałammuprzednosemniebieskimmanikiurem.
Znówsięzaśmiał,alezarazspoważniał.WygrałaTwarzGliniarza,atazkolei…Tak,uciskwdole

brzuchapodpowiedziałmi,żeTwarzGliniarzamniekręci.

– Masz szczęście. Mógł cię oskarżyć, a wtedy odbywalibyśmy tę rozmowę w zupełnie innych

okolicznościach.

Uśmiechspłynąłmiztwarzy.
–Wiem.Chodzioto…DopierowyszłamodCharliego,aon…–Niebyłamwstaniedokończyć,więc

zmusiłam się do lekceważącego wzruszenia ramionami, choć w ogóle tego nie czułam. – Co ze mną
zrobisz?

Rozchyliłusta,apierśuniosłamusięodgłębokiegowdechu.Potemspojrzałnamojeustaijegowzrok

sięzmienił.Wyglądał…jakbybyłgłodny.

–Mamparępomysłów.
Zrobiło mi się ciepło, jakby powoli zapłonął we mnie ogień. Uniósł gęste brwi, a ja zatonęłam w

odmętach jego niebieskich oczu. Palce aż mnie świerzbiły, żeby go dotknąć, tak samo, jak tamtej nocy
dawnotemu.Chciałamjezanurzyćwjegowilgotnychwłosach,przesunąćpotwardejpiersiipobrzuchu.
Zagryzłamwargę,kiedypodniósłrękęizłapałkosmyk,którywymknąłsięzmojegokucyka.Wetknąłmi
gozaucho,ajapoczułam,jakpokręgosłupieszalejemistadodreszczy.Instynktownieoderwałambiodra
oddrzwiizbliżyłamsiędoniego.Ontooczywiściezauważył.Zaczęłamsięzastanawiać,cobyzrobił,
gdybymgoterazdotknęła.Musnęładłońmijegopierś,wsunęłamuręcepodkoszulę?Dotknęłanagiego
ciała…

Boże,odsamegomyśleniaprawiejęknęłam.
Uśmiechnąłsięlekko,abłękitjegooczujeszczesiępogłębił.
–Oczymmyślisz?
O brzydkich, niegrzecznych rzeczach, których nigdy nikomu nie powiem. Wyartykułowałam więc

pierwszenormalnezdanie,jakiemiprzyszłodogłowy:

–Dziękizaróże.
Uniósłbrwi,aspojrzenietrochęmusięochłodziło.
–Nieprzysłałemciróż.
–Aha.Aha…–Magicznąchwilęmiędzynamininiejszymtrafiłszlag.–Nie?
Odepchnąłsięoddrzwiiopuściłręce.
–Nie.–Zacisnąłwargi,spojrzałwbokizobaczyłbukiet.–Chodziciote?
–Tak.Myślałam,żetoodciebie.–Jateżsięodsunęłamoddrzwi.–Napewnoichniewysłałeś?
Spojrzałnamnietak,żenatychmiastzrozumiałamjakidiotyczniebrzmiałotopytanie.
–Todziwne.–Przestępowałamznoginanogę.–Nakarnecikuniebyłopodpisu.Niewiem,odkogo

mogąbyć.

Podszedłdokwiatówimusnąłpalcemwilgotnypłatek.
–Acobyłonapisanenakarneciku?
–Coś,żenastępnymrazembędzielepiej.
Spojrzałnamnieprzezramięiwyszczerzyłzęby.
–Notojużwiem,czemupomyślałaś,żetoodemnie.Alenie.
Ciekawe,czyuznałbyzadziwne,gdybymzłapałabukietiwywaliłazadrzwi.Alenie.Dośćrzucania

nadzisiaj.

–Powinienemsięmartwić?–Stanąłnaprzeciwkomnie.
–Co?
Uśmiechnąłsięchłopięcoirozkosznie.
–Mamkonkurencję?
Kolejnąchwilęzajęłomidomyśleniesię,ocomuchodzi.
–Notak,natowygląda.
KwiatymusiałybyćodDeana,cooznaczało,żechociażnieodpowiedziałamnażadenzjegoczterech

SMS-ów,wciążniepojąłprzekazu.

– Będę musiał coś z tym zrobić – oznajmił i oparł się o biurko. Skrzyżował ramiona, a ja od razu

spojrzałamnakształtjegoramion.–Nowłaśnie,byłbymzapomniał.Dzisiajwracamztobądodomu.

Niebieskieoczyrozbłysły.Amójmózgstanąłjakwryty.
–Niemamsamochodu–dodał.
–Nie?
– Nie. Najpierw pojechałem do domu. Dlatego jestem tak późno. Musiałem się przebrać, bo

pomagałem tacie sprzątać garaż. Potem poprosiłem Coltona, żeby mnie tu podrzucił – wyjaśnił i
przechylił głowę trochę na bok. Potem spuścił wzrok i poczułam jego spojrzenie nawet w czubkach
palcówunóg.–Dzisiajjadęztobą.

Rozdział9

dmomentu,wktórymReeceoznajmił,żejedziezemnądodomu,sercenieprzestałomiłomotaćani

nachwilę.Przezcałązmianębuzowaławemnienerwowaenergia.Reececałyczassiedziałprzybarze.

Piłwodę.
JaxiNickszybkosięzorientowali,żenietylespędzawbarzeczas,ilepoprostuczeka.
–Zdajemisię,żecośprzegapiłem–stwierdziłsuchoJax,łypiącnajpierwwmojąstronę,apotemw

stronęReece’a.–Czegośmitubrakuje.

Reecesięzaśmiał.
–Żebyświedział,żeprzegapiłeś.
Nick,któryakuratprzechodził,parsknął.
Jaxuniósłbrwiiuśmiechnąłsięszeroko.
–Nowreszcie!
Szerokootworzyłamusta.Ocododiabłachodziło?!
Reecekiwnąłgłową,podniósłszklankę,apotemzerknąłnamnieznadbrzeżka.Znówmiałwoczachtę

chłopięcąpsotnąiskrę.

–Świętaprawda.
Kompletniemniezatkało,cozdawałosięnikomunieprzeszkadzać,boJaxiReecedobrzesobieradzili

z wypełnianiem ciszy. A ja śmigałam od klienta do klienta, podekscytowana, zdenerwowana, pełna
nadzieiipewniejeszczetysiącinnychrzeczy.

Pojedziezemnądodomu.
Ibyłomiztymdobrze.
Ale jednocześnie strasznie się denerwowałam. W trakcie mieszania drinków z zaangażowaniem

barmańskiej ninja próbowałam przypomnieć sobie, czy rano ogoliłam nogi. I czy zajęłam się innymi
rejonami.Tobyłyrealneproblemy,boprzecieżpotozemnąjedzie,tak?Anieżebyrobićnadrutach.

Podałam drinka dziewczynie, którą widziałam w barze już kilka razy, a potem pozwoliłam sobie

zerknąćnaReece’a.Zeschylonągłowąpatrzyłnatrzymanąwręcekomórkę.Sercemizałomotałoinagle
niemogłamprzełknąćśliny.Miałamnaniegostrasznąochotę.Miałamjązresztąjużoddawna,aprzecież
ludziewnaszymwiekurobilitakierzeczy.Pozatymnieprzejmowałamsięjużtym,cosięmiędzynami
stałotamtejnocy.Samamyślobyciuznimsprawiała,żepewneczęściciałanapinałymisięiniemogłam
złapaćtchu.Pragnęłamgo,odkądgopierwszyrazzobaczyłam.Miałamwtedypiętnaścielat.

Tyle tylko, że dla mnie byłby to pierwszy raz z nim, a dla niego drugi raz ze mną i w tym było coś

cholernieniewporządku.

Poza tym nie byłam pewna, czy wystarczy mi samo bzykanie się z nim. I to mnie przerażało. Nie

dlatego, że mógłby nie chcieć czegoś więcej, tylko dlatego, że właśnie mógłby chcieć, a ja nie byłam
przekonana,czytozniosę.

Żebyuciszyćkłębowiskonerwówwzbierającemiwbrzuchu,skupiłamsięnaprzygotowaniudrinków.

Wiedziałam,żejeślinieuspokojęmyśli,będęniedożycia,jakstądwyjdę.

KiedyznówsięzbliżyłamdoReece’aiJaxa,tendrugimniezatrzymał.
–Chcę,żebyśtyteżtegoposłuchała.
Niewiedziałam,ocochodzi,alezatrzymałamsięioparłamłokcieobar.
–Aco?
Spoczęłynamnieniebieskieoczy.KiedyReecesięodezwał,mówiłtakcicho,żetylkomysłyszeliśmy.
–MówiłemJaxowiotym,cosięwtymtygodniudziałowHuntingtonValley.Wiem,żenieoglądasz

wiadomości,więcpewnieniesłyszałaś.

–Ej,oglądamwiadomości!–zaczęłamsiębronić,alekiedynajegozniewalającejtwarzypojawiłsię

wyrazpowątpiewania,westchnęłam:–Nodobra,aleniezawszesłucham.

Jaxpokręciłgłową.
–Jateżotymniesłyszałem.Miałemzadużonagłowieiniezwracałemuwagi,aleReecewłaśniemi

powiedział,żezostałazaatakowanadrugadziewczyna.

Przycisnęłamręcedopiersi.
–OBoże.Nicjejniejest?
Reecezacisnąłwargi.
– Przeżyła… Bił ją, a potem związał. Z tego, co słyszałem, trwało to przez kilka godzin. Potem ją

zostawił. Znalazł ją jej chłopak i zadzwonił na policję. Nie przyjrzała się dobrze napastnikowi, ale
policjapodejrzewa,żetomożemiećzwiązekzdziewczynązPrussii.

–Niewychodziszzbarusama–oznajmiłJax.–Callateżnie,jakprzyjdzie.
Pokiwałamgłową,alezadrżałam.Boże,samamyślotym,żegdzieśmożesięczaićjakiśpsychol,który

wyłapujedziewczyny,byłapaskudna.Potworna.

–ChybawezmęCallęnakursstrzelania.Załatwięjejpozwolenie.
Reecenapiłsięwody.
–Niezłypomysł.–Potemspojrzałnamnie.–Teżpowinnaśtorozważyć.
– Ja? Z pistoletem? – Pomysł był tak absurdalny, że zaczęłam się śmiać. – Skończy się tak, że albo

postrzelę sama siebie, albo jakiegoś Bogu ducha winnego człowieka. Ja i broń palna to kiepskie
połączenie.

Złapałmniezarękęipociągnąłnaprzód,takżenapierałambiodraminabar.Spojrzałmiwoczyiw

jednejchwilizapomniałam,żeJaxjesttużobok.

– Chodzi mi o twoje bezpieczeństwo – powiedział, muskając kciukiem wnętrze mojej dłoni, co

wywoływało dziwne doznania w brzuchu. – Przynajmniej poważnie się zastanów nad taką formą
samoobrony,dobrze?

Trzymałmniezarękę,ażpokiwałamgłową.Następniejakwgorączceposzłamnadrugikoniecbaru.

Chwilępopółnocywszedłchłopak,naokostudent,iprzytoczyłsiętrochęzbytchwiejnieiztrochęzbyt
szerokimuśmiechem.OparłsięobartużobokReece’a.Odrazuwiedziałam,żeniedostaniekolejnego
drinka.Niemiałamproblemuzodmawianiemludziom,którzyledwiesiętrzymalinanogach.

–Cześćmała,wyglądaszcholernie…uroczo–wybełkotał.Mrugałpowoliiniepewniemachnął.–Te

okulary.Niezłe.Wyglądaszjak…

Uniosłambrwiiczekałam,ażdokończy.
–Jakkawałsuki–stwierdziłizarechotał.–Założęsię,żetakawłaśniejesteś.

Pracowałam w barze, więc słyszałam wiele głupich tekstów, które kwitowałam zwykle uprzejmą

olewką,aletobyłowstrętne.Jużotworzyłamusta,żebymudosadnieodparować,kiedyReeceobróciłsię
nastołkuispojrzałfacetowiprostowoczy.WróciłaTwarzGliniarza.Tyletylko,żezaciśniętaszczękai
lśniąceniebieskieoczyniebyłyprzeznaczonedlamnie.

–Przeproś–rozkazał.
Pijanykoleśzachwiałsięnajpierwnalewo,apotemwprawo.Dopieropóźniejsięwyprostował.
–Żeco?
–Przeprośją–powtórzyłstanowczoReece.
–Jajasobierobisz?–spytałfacetitwarzmusięzrobiłaczerwona.
Reecesiędoniegonachyliłiuniósłbrwi.
–A wyglądam, jakbymsobie, kurwa, robiłjaja? Nie znasz jeji tak siędo niej zwracasz, kutafonie?

Przeproś!

Byłamwszoku.Patrzyłam,jakfacetsiędomnieodwracaiwystękujejakieś„przepraszam”.
–Aterazspierdalaj–dodałReece.
Koleśspierdolił.
Wytrzeszczyłamoczy.
–Dałabymsobieradę.
– Wiem. – Podniósł szklankę i uśmiechnął się do mnie jak wcielenie niewinności. – Ale nie jestem

facetem, który będzie siedział i nic nie robił, kiedy jakiś dupek okazuje brak szacunku. A to był brak
szacunku.

–Zdecydowaniebyłnieuprzejmy–potwierdziłNick,któryakuratzamnąprzechodził.
– Wiem – zgodziłam się, przekrzykując nagle głośniejszą muzykę. Spojrzałam Reece’owi w oczy. Z

jednejstronychciałammupowiedzieć,żeporadziłabymsobie,żekobietymająmoc,niebojąsięużywać
głosuitakietam,alezdrugiej–stanąłwmojejobronie.Toważne.Facecipowinnisiętakzachowywać,
kiedyinnipozwalająsobienazbytwiele.

–Dziękuję–powiedziałamzuśmiechem.
Odstawił szklankę i zanim zdążyłam się zorientować, co robi, oparł dłonie o bar i się podniósł. Na

oczach wszystkich nachylił się do mnie i przez sekundę pomyślałam, że mnie pocałuje. Wtedy z całą
pewnościąrozlałabymsięwkałużyrozkosznegoniebytu.Jużsięszykował.Niemogłamsiędoczekać,ale
to była słodka niecierpliwość. Już miałam położyć mu dłonie na policzkach. Patrzyłam na jego usta.
Byłamzdecydowaniegotowananiebyt.

Ale Reece mnie nie pocałował. Przechylił głowę i w ostatniej chwili jego usta wylądowały obok

mojegoucha.Odezwałsię,amniepokręgosłupieprzeleciałmocnygorącydreszcz.

–Jeszczedwiegodziny,skarbie,ibędzieszmoja.

Po drodze do mnie podtrzymywał lekką i swobodną rozmowę. Tematy takie, jak zapowiadane na

weekend burze uspokajały mnie na tyle, że byłam w stanie nie zjechać z drogi i nie staranować żadnej
skrzynkinalisty.Onzkoleibyłabsolutniezrelaksowany.

Za każdym razem, kiedy na niego zerkałam, prezentował wzorcową niewymuszoną arogancję. Nogi

miał szeroko rozłożone, jedną rękę trzymał na kolanie, drugą na oknie. Głowę opierał o zagłówek, a
twarzmiałspokojną.Poustachbłąkałmusięsubtelny,niemalwszechwiedzącyuśmieszek.

Zaparkowałamprzeddomem,amojesercerobiłoseriepajacyków.Przekręciłamkluczykwstacyjce,a

onwyciągnąłrękęidługimipalcamidotknąłmojejdłoni.Zaskoczyłmnie.Powietrzeutkwiłomiwgardle
iodwróciłamgłowę,żebynaniegospojrzeć.

Wciemnymsamochodziemiałoczykoloruwieczornegonieba.
–Zapytamcięocoś,atymiszczerzeodpowiesz,dobrze?
–Dobrze–szepnęłam.
Przychyliłsięwstronędeskirozdzielczej,aleniepuszczałmojejdłoni.
– Jeśli nie chcesz, żebym wchodził albo jeśli nie będziesz chciała, żebym został, zadzwonię po

taksówkę.Powiedz,żechcesz,żebymwyszedłiwyjdę.

Nie zaskoczył mnie szansą uniknięcia swojej obecności, jeśli czułabym się niezręcznie. Pokiwałam

głową.

–Dobrze.
Uniósłkącikust.
–Alecośczuję,żebędzieszwolała,żebymzostał.
Cofnęłamsięizmrużyłamoczy.
–Zarozumiałycwaniak!
–Pewnysiebiecwaniak,jeślijuż–zaśmiałsięnawidokmojejirytacji,apotemzsunąłpalcepomojej

dłoniiwysiadł.

Pokręciłam głową i poszłam za nim. Miał tak długie nogi, że znalazł się na ganku przede mną i

otworzyłdrzwizsiatki.Wyszczerzyłamdoniegozębyiotworzyłamzamek.

–Jakidżentelmen!–zauważyłam.
–Panieprzodem–odparł.
Weszłamdocichego,chłodnegodomuinatychmiastpisnęłam,boskorojużpuściłmnieprzodem,zaraz

mnieklepnąłwtyłek.Zaśmiałsię,ajazadrżałam.

– Nie mogłem się powstrzymać – wyjaśnił, kiedy zapalałam światło w dużym pokoju. – Muszę

zachowywaćrównowagęmiędzycechamiporządnegofacetaazimnegodrania.

–O!–Rzuciłamtorebkęnawysiedzianyfotel.–Prowadziszjakiśrejestr?
Popatrzyłnamnie.
–Tylkowzwiązkuztobą.
Tesłowazadziałałyjakszottequili.Przemknęłymiprzezciałoisprawiły,żemojagłowazaczęłasię

unosić pod gipsowymi zdobieniami na suficie. Oblizałam usta i byłam aż nieznośne zachwycona, kiedy
skupiłnanichwzrok.

–Czypanzemnąflirtuje,oficerzeAnders?
Reeceuśmiechnąłsięszerzejiprzechyliłgłowęnabok.
–Ajakmyślisz?
–Myślę,żetak.–Odsunęłamsięodwłącznikalampyiruszyłamdokuchni.–Napijeszsięczegoś?
–Amaszmrożonąherbatę?
Uśmiechnęłamsię.

–Mam!
Poszedłzamnądokuchniioparłsięoblat.Wyjrzałprzezokno,ajaprzeżyłamchwilępaniki.Czyw

kuchnijestnieziemskiburdel?Szybkorzuciłamokiemnablaty,alezauważyłamtylkookruchychlebaprzy
tosterzeipędzlesuszącesięnakilkuarkuszachręcznikapapierowego.DziękiBogu.Normalniebyłybytu
jeszcze wszędzie kółka po odciśniętych kubkach, a może nawet miseczka niedojedzonych płatków ze
śniadania.

–Proszę.–Podałammuszklankęherbatyzlodem.
– Dzięki. – Kiedy ją ode mnie brał, musnął mnie palcami, a ja nagle strasznie się zawstydziłam. –

Mogęskorzystaćzłazienki?

Wpatrywałamsięwgrubyskórzanypasekjegojaponek.
–Śmiało.
Potemsięcofnęłamipodniosłamwzrok,jednocześnieprzyciskającszklankędopiersi.Gdynaszeoczy

sięspotkały,ostrowciągnęłampowietrze.Patrzyłtak,jakbymiałochotępotraktowaćtodosłownieiw
innymkontekście.

Prawdęmówiąc,miałamochotędaćsobiewłeb.Przecieżjużwidziałamtęminę.Wielerazywciągu

ostatnichjedenastumiesięcy.Zawsze,kiedybyłwbarze.Obojemieliśmyteorienatemattamtejnocy,ale
kiedystałamprzednim,czułamsięjakjeszczewiększaidiotka.Niemiałamżadnychwątpliwościcodo
intencji,gdynamniepatrzył.

–Pójdęsięszybkoprzebrać–oznajmiłamiokrążyłamgo.–Wiesz,gdziejestłazienka.
Coś na to odpowiedział, ale za dużo myśli kłębiło mi się w głowie, żebym zwróciła uwagę.

Zostawiłamherbatęnastole,któryubiegłejjesienipomalowałamnaniebiesko,apotempędemruszyłam
dosypialni.Chciałamsięupewnić,żedrzwidopracownisązamknięte.Chociażjegoportretyniewisiały
nawierzchu,niechciałam,żebytamtrafił,boznalezienieichniebyłowielkąfilozofią.

Cicho zamknęłam za sobą drzwi, obróciłam się i zagapiłam na podwójne łóżko, na które sępiłam,

oszczędzałamiwreszciekupiłamdwalatatemu.TerazbędęodkładaćnanaprawęszybyHenry’ego.

Ech.
Niechciałamterazmyślećotym,jakizmęczonyi…zrezygnowanybyłdzisiajCharlie.Niechciałam

myśleć o Henrym i o tym, jak haniebnie straciłam nad sobą panowanie. Nie zamierzałam myśleć o
niczym,coniebyłoczęściąanatomiiReece’a.

Zakryłamustadłonią,aleitakniezdołałamzdusićchichotu.
Zamknęłam oczy, skuliłam dłonie w pięści i zakołysałam biodrami. Zacisnęłam zęby, żeby do tego

jeszczeniewydaćogłuszającegopisku.Stałamtakprzezjakieśdwadzieściasekund,apotemwyprułam
naprzód.Najbardziejchciałamwziąćprysznic,aletobyzadługotrwało.Rozebrałamsię,nacierałamsię
balsamem, aż moja skóra zrobiła się miękka i lśniąca jak u młodej foczki, a potem włożyłam czyste
legginsyisportowąkoszulkęzwszytymstanikiem.

Rozpuściłamwłosy,rozczesałamje,apotemotworzyłamdrzwidoszafy,żebysięprzejrzećwlustrze,

które wisiało do wewnątrz. Rzut oka wykazał, że wyglądam w porządku. Może nawet fajnie. Rano
spięłam włosy, jak jeszcze były wilgotne, więc ułożyły się w fale. Ubranie było luźne, ale atrakcyjne.
Widać,żesięnanicniesiliłam.Czylidobrze.Takprzynajmniejmyślałam.

To,cosięmogłowydarzyć,mogłosięskończyćnatyleróżnychsposobów.Zastanawiałamsię,czyza

czasówmoichrodzicówbyłotyleróżnychopcjirozwojuzwiązku.DziśmogliśmypójśćzReece’emdo
łóżka i to mogła być jednorazowa sprawa. Mogliśmy się też regularnie spotykać na seks, zwykle o
trzeciejalboczwartejnadranem.Alemogłosięteżskończyćnaprzyjaźnizbonusamialbodoprowadzić
dostanu„chybazesobąkręcimy,borobimyteżinnerzeczypozaseksem,alenicniezostałooficjalnie
ustalone”. Startując z tego punktu, mogliśmy też skończyć jako para albo pójść w dwie różne strony.
Mogliśmy wziąć ślub i mieć dzieci albo powoli stracić ze sobą kontakt. Prawdę mówiąc, wątpiłam w
opcjęprzyjaciółzbonusami,boReeceznałmoichrodziców,ajajegoitobyłobyniezręczne.

Aleitakmożliwościbyłotyle,żezaczęłamsięstresować.
Nie,niemogętegozabardzoanalizować.
Pokazałamswojemuodbiciujęzyk,cofnęłamsięizamknęłamszafę.Zdjęłamokulary,położyłamjena

stoliku nocnym i wyszłam z sypialni, zostawiając drzwi szeroko otwarte na wypadek, gdybyśmy się
śpieszylizpowrotem.

Zarumieniłamsię,boprzecieżrówniedobrzezrobiłabymznimtonakanapie,napodłodze,nablacie

kuchennym,wszędzie.Łóżkoniebyłomidoniczegopotrzebne.

Byłamgotowanawszystko,comiałosiędzisiajwydarzyć.

Rozdział10

eecesiedziałnakanapiezwyciągniętyminogamiistopamiopartyminastolikukawowym.Telewizor

był włączony, ale głos wyciszony. Przez chwilę stałam i tylko się na niego gapiłam, podczas gdy w
brzuchu trzepotało mi wściekle i niebezpiecznie, bo… czułam, że mogłabym się przyzwyczaić do jego
widoku na mojej kanapie czekającego, aż wrócę z pracy. Do siebie czekającej na niego. Najchętniej
nago.

–Słuchaj?–Spojrzałnamnieizmarszczyłczoło.–Chciałabyśmioczymśpowiedzieć?
Zesztywniałam.
–Żeco?
Uśmiechnąłsiępowoli.
–Deskanasedesiebyłapodniesiona.
–Co?
– Jak wszedłem do łazienki, deska była podniesiona. Pomyślałem, że mi o czymś nie mówisz. Może

próbujesznowychsposobówalboco–podpuszczał.

Jak to możliwe? Zdarzało mi się zostawić podniesioną deskę tylko po myciu toalety. Zaczęłam

gorączkowo myśleć, czy deska mogła się podnieść sama. Poltergeist. Jak nic. Nasz dom zbudowano na
starymindiańskimcmentarzu.Wszyscymieliśmyprzerąbane.

Powinnamzadzwonićpołowcówduchów?AlbodoarchiwumX?
–Usiądzieszzemną?–spytałiwyciągnąłrękęwzdłużoparciakanapy.
Takłatwozapomniałokwestiideskiklozetowej,ajaprawiemupowiedziałamomoimnawiedzonym

domu!Wostatniejchwilipostanowiłamsięwstrzymać.IpogadaćotymzmamąalboKatie.Onpewnie
byminieuwierzyłiuznałby,żejestemnienormalna.

Podeszłamiusiadłamwodległości,którąuznałamzaprzyzwoitą.Kiedyskrzyżowałamnogiiusiadłam

po turecku, zostało jeszcze dobre dwa i pół centymetra. Gdybym się oparła, wylądowałabym na jego
ramieniu.

Boże,dlaczegowogóleotymmyślałam?!
–Cooglądasz?–spytałamizaczęłamzwijaćwpalcachnogawkęlegginsów.
Uniósłjednoramię.
– Wygląda jak reklamówka antologii z muzyką z lat osiemdziesiątych. Zastanawiam się, czyby nie

kupić.

Parsknęłam.
–Janawetniemamodtwarzacza.
Łypnąłnamnie.
–DVDteżniemasz.
On miał imponującą kolekcję płyt. Jak u niego byłam, nie miałam okazji w nich pobuszować, ale

założęsię,żemiałwszystkiefilmyzostatnichdwudziestulat.

–Apocomi,skoromamOnDemand?

Pokręciłgłowąisięgnąłposzklankę.
–NiemaszpłytDVD,atwojamamaciąglecięzaopatrujewzapasymrożonejherbaty.Niewiem,coja

turobię.

–Ojprzestań!–Pacnęłamgowudo.Wjegoniesamowicietwardeudo.Auć!Ażmniezamrowiłow

palcach.–Iskądwogólewiesz,żetoniejazrobiłamtęherbatę?

–Bosmakujejakherbatarobionaprzeztwojąmamę–stwierdził,awoczachrozbłysłymuiskierki.–

A poza tym dobrze pamiętam, że mrożona herbata w twoim wykonaniu smakuje jak lekko rozwodniona
benzyna.

Niemogłamsięnieroześmiać.
–Nieprawda!
Uniósłbrew.
–Nodobrze.Wiem.Niejestemwstanieogarnąćproporcjiherbatydocukru.
Onteżsięzaśmiał.
–Wieszco,mówiłempoważnieotym,żebyśnauczyłasięstrzelać.Dobrzebybyło,żebyśumiała.
– No nie wiem. Pistolet… Niby nie mam oporów wobec broni, ale mnie przeraża. Ma się moc do

odebrania drugiemu człowiekowi życia. Trzyma się je w rękach. Wystarczy pociągnąć za spust. –
Pokręciłamgłową.–Tozadużaodpowiedzialność.

– Skarbie, sama wiesz najlepiej, że w rękach niewłaściwego człowieka nawet kamień może zmienić

czyjeśżycienazawsze.Anawetjezakończyć.Pistoletniewielesiępodtymwzględemróżni.

Niechętnie, ale musiałam przyznać mu rację. Jednak pistolety były jego codziennością, nie moją. Jak

byłammała,tatapolowałimiałstrzelby,alejerzadkowidywałam.Trzymałjezamknięte,amnienigdy
nieprzeszłoprzezmyśl,żebymiećwłasną.

–Musiszbyćrozsądna–kontynuowałReece.–Pomyślotym.Zróbtodlamnie.
–Pomyślę–uśmiechnęłamsięizerknęłamnatelewizor.JakiśkoleśzirokezemwymachiwałpłytąCD.

–Pocopojechałeśdotaty?

Reecesięnapił,apotemodstawiłszklankę.Kostkiloduzadzwoniłyoszkło.Minęłachwilaimiałam

ochotę się walnąć w głowę. Nigdy nie lubił gadać o ojcu. Aż mnie przeszył dreszcz, kiedy na mnie
popatrzył.Postanowiłamzmienićtemat,alewtedyodpowiedział.

–RozwódNumerTrzy.
Niemogłamuwierzyć.
– Jak to?! Kiedy?! – W sumie to głupie pytanie, bo przez ostatnich jedenaście miesięcy nie

utrzymywałamznimzbytprzyjacielskichstosunków.

–Wieszco,wsumieniewiem.Jeszczenapoczątkulatawszystkobyłowporządku.OniElainejechali

nawakacjenaFlorydę.–Odchyliłgłowęispojrzałwsufit.Zaśmiałsięniewesoło.–Alezdrugiejstrony
ojciecjestkompletnieniepoważny,więcto,żemówiłmniealboColtonowi,żewszystkojestdobrze,nie
znaczy,żebyło.Tostaryłgarz.

Nachwilęzacisnęłamusta.
–Powiedział,cosięstało?
Zerknąłnamnie.
–Ajakmyślisz?

Westchnęłam.
–Znowuzdradził?
– A jak! – Po chwili ciszy poczułam jego rękę we włosach. Szybko wciągnęłam powietrze. Ledwie

mniemusnął,jakbytylkoprzejechałpalcami,ajawszystkiekomórkinerwowemiałampostawionewstan
gotowości.–Zmłodsząkobietą,którąpoznałnawyjeździesłużbowym.Podobnotojednorazowaakcjai
Elaineprzesadza.

–Przesadza,chociażzostałazdradzona?Jakmożnawtakiejsytuacjiprzesadzać?
–Znaszmojegoojca.Onniemawstydu.–Pokręciłgłową.–Jakuniegobyłem,zostawiłkomórkęna

dachu samochodu. Zadzwoniła i wyświetliło się damskie imię. Nieznajome. Mógłbym się założyć o
wszystkie oszczędności, że to ta jednorazowa akcja. Nie dziwię się, że to małżeństwo się tak kończy.
Zanimmojamamazmądrzałaiodeszła,miałpięćkobiet.Itonietakichnarazidowidzenia.Tobyłopięć
związków.

– Strasznie smutne – mruknęłam i spuściłam głowę. Franklin, jego ojciec, był seryjnym zdrajcą. W

każdymraziesłyszałam,jakmówiłatomamaReece’a.–Przykromi.Wiem,żeteraz,jakjużjesteściez
Coltonemstarsi,tonieboliażtak,alemimowszystkofatalnasprawa.

Niezaprzeczył,tylkosięlekkouśmiechnął.
–Tak, nie dasię ukryć. –Wyjął palce spomiędzy moichwłosów, ale rękędalej trzymał na oparciu.

Ciepłąikuszącą,żebysięnaniejoprzeć.–NigdyniepoznałemElainebliżej,alewydawałasiędobrą
kobietą.Niezasługiwałanato.Niktniezasługuje.

Odetchnęłamgłębokoiodchyliłamgłowę.Jegorękabyłatużpodmoimkarkiem.Bezchwiliwahania

przeniósłdłońnamojeramię.

–Myślisz…żeznowuweźmieślub?
–Pewnietak.–Sięgnąłposzklankęisięnapił.Jacałkiemzapomniałamoswojejherbacie.–Moim

zdaniem najgorsze jest nawet nie to, że musi przelecieć wszystko, co się rusza, ale fakt, że się tego
bezustanniewypieraikłamie,nawetjaksięgoprzyłapie.Nierozumiemtego.Inigdyniezrozumiem.Ale
dobra,nieważne–skończyłtematiuśmiechnąłsię,choćuśmiechniesięgnąłjegopięknychoczu,któretak
trudnobyłouchwycićnaobrazie.–Coostatniomalowałaś?

Jezus, czy on mi czyta w myślach?! Zrobiłam się cała czerwona i w popłochu szukałam w głowie

czegoś,coniebyłobyjegotwarzą.

–No…Sporopejzaży.Plaże.Gettysburg.Cośwtendeseń.
Brawo,Roxy,świetnaodpowiedź!
Jegospojrzenieodczułamjakdotyk.
–WciążmalujeszdlaCharliego?
No jasne, że pamiętał. Pokiwałam głową. W jednej chwili zatopiłam się w tym samym co zawsze

smutku.Przypomniałamsobieowszystkichtychobrazkachnaścianie.

Mocniejzacisnąłdłońnamoimramieniu.
–Akiedywkońcunamalujeszcośdlamnie?
–Jakzostanieszmoimchłopcemdoczyszczeniabasenu.
Zagapiłsięnamnie.
–Aletyniemaszbasenu.

–Nowiem.Więckiedybędęmiałabasen,atybędzieszgoczyścił.–Potemwyszczerzyłamzęby.–Oj,

przecieżwiesz,żeżartuję!

Odrzucił głowę i zaczął się głośno śmiać, a potem pociągnął mnie do tyłu, tak że wylądowałam z

głowąnajegoramieniu.Gapiłamsięnaniegozdumiona.Tobyłosprytneposunięcie.

–Uczątegopolicjantów?–wysapałam.
–Tak,wakademiipolicyjnej.–Opuściłgęsteciemnerzęsy,awielkądłońpołożyłnamoimbiodrze.–

Niemogłemsiędoczekać,żebytowypróbowaćnatobie.

Uśmiechnęłam się, ale serce zaczęło mi się tłuc o żebra. Wydawało mi się, że ręka na biodrze była

zupełnienaturalnymodruchem.

–Jestemzaszczycona!
–Isłusznie!–Drugąrękąostrożnieodgarnąłmiwłosyztwarzy.Toteżwydałosięruchem,któregonie

planował,alemojesercezwariowało.Uniósłrzęsyiwidziałamtylkoteobłędneniebieskieoczy.Wtej
chwili wiedziałam już, że jeśli to ma się skończyć na seksie z doskoku, będzie mi trudno się z tym
pogodzić.

Zanimjednakzdążyłamsięnadtymzastanowić,odezwałsię:
–Mogęcięocośspytać?
– Jasne! – Oczywiście najbardziej chciałam, żeby spytał, czy może mnie pocałować. Wtedy

wiedziałabym,żeprawidłowąodpowiedziąjestogłuszające„tak!”

Jegorękanamoimbiodrzedrgnęłaiprzesunąłkciukiemposzwiekoszulki.Zadrżałam.
–Cosobiemyślałaś,kiedyrzucałaśtąksiążką?
Jezu. Nie byłam przygotowana na taką zmianę tematu. Ja się tu przygotowywałam na całowanie!

Otworzyłamusta,alesformułowanieodpowiedzizajęłomikilkasekund.

–Chybawogólenicniemyślałam.
Złapałpasemkomoichwłosówiowinąłwokółpalca.
–Wieszco,skarbie,niematakichchwil,wktórychwogólesięniemyśli.
Odwróciłam wzrok i zagryzłam dolną wargę. Wróciłam do chwili, kiedy Henry złapał mnie za rękę.

Miałam dużo myśli w głowie. Tak dużo, że równie dobrze mogłam nie mieć żadnej. Ścisnęło mnie w
piersi.

Reece puścił kosmyk i musnął palcem moją dolną wargę. Najpierw westchnęłam, a potem

odpowiedziałam:

– Ja go nienawidzę – wypaliłam. Te słowa wzbierały we mnie jak obietnica zemsty. – Naprawdę

Reece, nienawidzę go. Nigdy wcześniej nikogo nie nienawidziłam, ale kiedy widzę jego, chcę… Żeby
cierpiałtaksamo,jakCharlie.Otymmyślałam,jakrzucałamksiążką.

Jegotwarzzłagodniała.
–Roxy…
–Wiem,żetostraszne.–Zamknęłamoczyipowoliwypuściłampowietrze.–Wiem,żetocozrobiłam

niewielesięróżniłoodtego,coonzrobił.

– Nie – zaprotestował. Otworzyłam oczy i okazało się, że patrzy na mnie stanowczo. – Ty rzuciłaś

książką w szybę, nie w niego. On podniósł kamień i rzucił nim w tył głowy Charliego, kiedy się
oddalaliście.

Skrzywiłamsię.
– Nie chciałaś go skrzywdzić – mówił dalej, a jednocześnie przesuwał palcem po rąbku mojej

koszulki.–Anawet,jeśliHenryniechciałzrobićCharliemutakiejkrzywdy,jakązrobił,tojednakpodjął
świadomądecyzjęorzuceniuwniegokamieniem.Niewziemięaniwsamochód.Rzuciłwżywąistotę.
Tynigdybyśtegoniezrobiła.

Wciągnęłamzimnepowietrze,któredoleciałoażdomojegobrzucha.Prawdabyłataka,żewcalenie

byłam tego pewna. Kiedy robiłam się wściekła, naprawdę wściekła, wiedziałam, że jestem zdolna do
wszystkiego.Wszyscysązdolnidowszystkiego,tyleżejamiałamjakiśwrodzonykompasmoralny,który
temu przeciwdziałał. Ale czy on mnie zawsze powstrzyma? Jeśli znów zobaczę Henry’ego, bardzo
możliweżeznowustracęcierpliwość.Czymsięwtakimrazieróżniłamodniego?

– Ciekawy temat – mruknęłam, bo już się robiłam wkurzona od kierunku, w jakim zmierzały moje

rozmyślania.

Lekko uniósł kąciki ust, a kciukiem muskał kawałek skóry, który pojawił się pod rąbkiem koszulki.

Odczułamtojakkopnięcieprądu.

–Fakt.Zagłębokijaknaczwartąnadranem.
Mówiłlekko,aleczułam,żewszystkowemniejestciężkie.Jakbywmojejgłowieotworzyłysięjakieś

drzwi. Rozpanoszyły się bolesne wspomnienia tamtej nocy z Charliem i Henrym. Skumulowały się jak
wieżagrożącazawaleniem.Azaczęłosięodtego,cozrobiłam.Odsłów,którezadziałałyjakpierwszy
kamień,poktórymrozpętałosiępiekło.

Terazleżałamzgłowąnakolanachmężczyzny,którego…Nocóż,niedasięukryć,żeokłamywałamod

jedenastu miesięcy. A na dodatek ten mężczyzna kłamstwa nienawidził ponad wszystko. To nie w
porządku.

Zaczęłamsiępodnosić.Zamierzałamudać,żemuszęiśćdołazienkiijakośsięogarnąć,alemisięnie

udało.

Reece lekko zacisnął dłoń na moim karku, a ręka z biodra podjechała w górę, prawie pod pierś.

Wytrzeszczyłamoczy,bomnietrzymał,przyciskającdosiebie.

–Nie–powiedziałniskimgłosem.
To jedno słowo zadziałało jak piorun. Czasem zapominałam, jak dobrze mnie zna. Może nie

rozmawialiśmyodprawieroku,alenadaldobrzewiedział,kiedysięrobiłamnabzdyczona,ipamiętał,że
mojenastrojepotrafiązmieniaćsięjakwkalejdoskopie.

Spojrzeliśmy sobie w oczy. Położyłam mu rękę na ramieniu. Zaczęłam się odpychać, ale wtedy on

schyliłgłowę.Patrzyłam,jakjegoustazbliżająsiędomoich.Tobyłopowolnemuśnięcie.Zrobiłtoraz,a
potem drugi. Nie mogłam oddychać, czułam tylko jego gorące usta, unieruchamiające mnie subtelnym
naciskiem.Przesuwałustapomoichniemalpytająco,jakbyporazpierwszy.Chociażwcaletakniebyło.
Aletamtejnocyniecałowałmniewtensposób.Nietakczuleisłodko,żeażwgardleściskałmniekłąb
jakichśgłupichemocji.Tenpocałunekbyłtaki,jakby…jakbymnienimwielbił.

Zacisnęłam palce na jego ramieniu. Zgniotłam cienką bawełnę koszulki, a serce mi przyśpieszyło.

Kiedymyślałamonaszympocałunku,niesądziłam,żetobędzieażtak.Jeszczeżadenfacetniecałował
mnie,jakbymbyłaskarbem.

–Reece–szepnęłamwjegousta.

Dźwiękjegoimieniajakbycośwnimrozpętał.Mocniejzacisnąłrękęnamoimkarku,tęwtaliiteż,a

pocałunek…Orany…Stałsięjeszczegłębszy.Najegojęzykunieczułamsmakualkoholu,tylkocukier,
herbatęistoprocentmężczyzny.Skubałmojądolnąwargęiwydobywałzemniecichyjęk,którydocierał
mimiędzynogi.Potemrozchylałmijęzykiemusta,kosztowałmojegosmaku.Tenpocałunekbyłjakdotyk
ognia. Już nie potrzebowałam czasu, żeby ogarnąć myśli. W głowie miałam tylko pustą drogę, która
prowadziładojednegocelu.

DoReece’a.
Usiadłam i wierciłam się, aż udało mi się usiąść na nim okrakiem. Obserwował mnie spod

opuszczonychpowiek.

–Podobamisię,dokądtozmierza–powiedziałizłapałmniezabiodra.–Naprawdękurewskomisię

podoba,alenajpierwchcę…

Ale ja miałam dość gadania, głębokich myśli i dobrych intencji. Objęłam dłońmi jego twarz i

przeszłamdorzeczy.Całowałamgorówniegłębokoigorąco,jakonmnie.

Poczułamwzbierającywjegopiersigłuchywarkot.Mocniejzacisnąłdłonienamoichbiodrach,aja

poczułamfalęgorącychdreszczy.Natychmiastotworzyłusta,ajaprzechyliłamgłowę,żebypoczućjego
smak. Dotykałam palcami jego włosów, na bokach przyciętych krótko, a wyżej trochę dłuższych. Znów
wydałtendźwięk,wywołującywemniefalepożądania.

Przesunął mi dłonie po plecach, przejechał palcami po kręgosłupie, a potem na kilka rozkosznych

chwilzatopiłjewmoichwłosach.Aninamomentnieprzestaliśmysięcałować.Głębokimiwilgotnymi
pocałunkamialbokrótszymi,którewywoływaływmoimcielewybuchylawy.

Zsunął rękę z powrotem w dół, na moje lędźwie, a potem złapał mnie za pośladki i ściskał, aż nie

mogłamzłapaćtchu.Kolejnafalażądzyuderzyła,kiedypoczułammiędzynogamitwardewybrzuszeniew
jego spodniach. Z poprzednich chwil spędzonych razem, chociaż krótkich, wiedziałam, że jest długi i
gruby,alezapomniałamjuż,jakijestmiływdotyku.

Poruszyłam biodrami, żeby się o niego otrzeć, i natychmiast zostałam wynagrodzona wystrzałem

oślepiającejprzyjemności.Oparłamsięoniegoczołemijęknęłam.Chwytałamgozawłosy.

–Zwariujęprzezciebie–mówiłniskim,schrypniętymgłosem.Pociągnąłmojebiodrawdół,asamsię

podniósł i natrafił na właściwy punkt, choć miałam na sobie legginsy. – I pewnie nie będziesz
usatysfakcjonowana,dopókiniezwariuję.

Dyszałam.Zsunęłamdłoniezjegoszyinaramiona.
– Chcę, żebyś dla mnie zwariował – przyznałam i zagryzłam wargę, bo znów doprowadził do

spotkanianaszychbioder.

– Skarbie, ja już zwariowałem. – Unieruchomił mnie kolejnym pocałunkiem, a potem się odsunął i

poczułamnaszczęcegorącepowietrze.–Myślę,żedobrzeotymwiesz.

Odchyliłamgłowę.
–Wcalenie.
Całował moją szyję i zatrzymał się tuż nad miejscem, gdzie bił mi puls. Łagodnym pocałunkiem

wywołałerotycznypłomień.

– Przez cały ostatni rok, jak tylko cię widziałem, chciałem cię mieć tutaj. Dokładnie tutaj. – Żeby

podkreślić,comanamyśli,zakręciłbiodramiinaparłwybrzuszeniemwspodniachnamiejscedokładnie

między moimi nogami. – Za każdym razem, kiedy się odwracałaś i uciekałaś ode mnie, chciałem cię
gonić.

Zadygotałam, kiedy dojechał ustami do mojego obojczyka. Podjechał rękami w górę, po brzuchu, a

potemnapiersi.Byłototakzmysłowedoznanie,żeażwygięłamsięwłuk.

–Nawetniemaszpojęcia,ilerazymiałemochotęcięzłapać,przewiesićsobieprzezramięizanieść

domagazynu.–Kciukamimuskałmojebrodawki,którejużbyłytwardeispragnione.–Imyślęsobie,że
powinienembył.Mielibyśmytęcałąidiotycznązabawęjużdawnozasobą.

Kołysałamgłową,zatraconawprzyjemności,jakąmizapewnił.
–Chybafaktycznie…–stęknęłam,gdyzetknąłjęzykzmoimpulsem.–Tobyłoby…Niegłupie.
Uniósłgłowę,położyłmiręcenaramionachiwsunąłpalcepodcienkieramiączkakoszulki.Spojrzał

miwoczy.

–Mogę?
Boże,w tej chwilimógłby mnie poprosićo wszystko, a jabym się zgodziła.Nie mogłam wydusić z

siebiesłów,więcpokiwałamgłową.

Znów się uśmiechnął, a ja poczułam głęboko w piersi kolejne ukłucie. Uśmiechał się z chłopięcym

wdziękiem,alezmysłowo.Byłamdlaniegostraconajużwielelattemu,nicsięniezmieniło.Wiedziałam,
żeonsięwemnieniezakochałimożenigdysięniezakocha,aleniemogłamzmienićtego,żemiałamgo
podskórą,żebyłczęściąmnie.

Nieodrywającodemniegorącegospojrzenia,zsunąłmiramiączkakoszulkiażdołokci.Niewahałam

się.Wyjęłamznichręceipozwoliłam,żebymateriałzsunąłsięjeszczeniżej.

Pocałowałmniedelikatnie,apotemsięodsunął.Opuściłwzrokiwiedziałam,nacopatrzy.Zaczęłam

myślećtrochęjakbyjaśniej.Czyztamtejpoprzedniejpodlanejalkoholemnocypamiętał,jakwyglądam?
Niepewnośćrozpanoszyłasięnamojejskórzejakdrapiącysweter.NosiłamledwiemiseczkęB.Itoteżz
zapasem.

Alezadrżał,kiedyobjąłmojenagiepiersidłońmi.Dotykałmnieniemalzatencją.Spojrzałamwdół.

Niemogłamzłapaćtchu.Widziałamjegociemnąskóręnatlemojejróżowawej.

– Jesteś piękna – mruknął i musnął opuszkami kciuków moje twarde brodawki. Wzdrygnęłam się,

kiedyznówsięuśmiechnął.–Podobałosię?

–Tak–szepnęłam,apotemjeszczepokiwałamgłowąnawypadek,gdybyniezrozumiał.
– Nie pamiętam, co lubisz – wyznał i złapał brodawkę w zręczne palce. – Nie pamiętam, co cię

doprowadzadoszaleństwa.–Lekkopociągnął,ajaażkrzyknęłam.Podniósłwzrokiwidziałam,żejest
wygłodniały.–Jesteśwrażliwa.

Byłam. Zawsze miałam wrażliwe piersi. Kiedyś Katie, luksusowa striptizerka, powiedziała mi, że

mamszczęście,bowiększośćznanychjejkobietniemiaładużejprzyjemnościzpieszczotypiersi.

Niemogłamodwrócićwzroku.Patrzyłam,jakmniedotyka.Byłowtymcośbardzoerotycznego.Nigdy

wcześniej tego nie obserwowałam. Ale też większość facetów nie poświęcała na pieszczoty aż tyle
czasu.Kiedyprzesunąłdłonienamojebiodra,myślałam,żeonteżjużskończył.

Alesięmyliłam.
Uniósłmnie,takżenadnimgórowałam,akiedyoparłamsięokanapę,wziąłmojąpierśdoust.
–OmójBoże!–krzyknęłam,kiedyobjąłtwardąbrodawkę.–Boże,Reece…

Jedną rękę trzymał płasko między moimi łopatkami, na włosach. Czułam na skórze głowy ostre,

zmysłowe dreszcze. Byłam uwięziona, ale nie było na świecie żadnego innego miejsca, w którym
wolałabymsięznaleźć.Przenosiłsięzjednejpiersinadrugą.

Wbiłampalcewkanapę,aonssałmocnoiwciągałmniegłęboko.Mięśniewmoimwnętrzuzwijały

siętakciasnoimocno,żedłużejniemogłam.Próbowałamsięwycofać.

–Nie–warknął.–Jeszczenieskończyłem.
Stęknęłam,kiedyzłapałbrodawkęzębami.Krewzmieniłamisięwpłynnąlawę.Całasiętrzęsłamjak

wgorączce.

–Niemogę…Potrzebujęcię.Proszę.
Puściłmnie,awtedyoszalałam.Chwyciłamgozaramiona,naślepoznalazłamjegoustaiopadłamz

powrotem.Trzymałmniezabiodra,kiedygoujeżdżałam.Jegomiękkakoszulkadrażniłamojepiersi,aż
wkońcunapięciemiędzynogamibyłoniedozniesienia.

Nie pamiętałam, kiedy ostatnio miałam taki orgazm, jeszcze w ubraniu, zanim facet w ogóle mnie

dotknął,aleczułam,jakwzbierawemniefala.Ruszałbiodramiwrytmjęzyka.

Rozkosz eksplodowała, rodząc się między nogami i docierając do każdego zakamarka ciała. Stłumił

ustamimójjęk,alewiedział,cosięstało,iwydałsamczypomruk.Kiedyfalespełnieniaskończyłysię
przetaczaćprzezmojeżyły,byłamczerwonairoztrzęsiona.

–Nopopatrz–szepnąłmidoucha.–Jesteśniesamowita.Jakbysięzbliżaćdoognia.
Chwilętrwało,zanimsięopamiętałamnatyle,żebyzrozumieć,żerzeczywiściedoprowadziłmniedo

orgazmu.Cofnęłamsięipocałowałamkącikijegoust.

–Comamterazzrobić?
Oczymiałpełneniebieskiegoognia.
–Patrzenienaciebiezupełniemiwystarczy,skarbie.
Aż zadygotałam. Był po prostu idealny. Ale potem zerknęłam w dół i nijak nie dało się ukryć, że

zgrubienie w spodniach wciąż tam jest. Ręce jeszcze mi się trzęsły, kiedy się odchyliłam i sięgnęłam
pomiędzynas.Możenawetzakładałam,żemniepowstrzyma.

Aleniezrobiłtego.
Uśmiechnęłam się leniwie i z zadowoleniem i musnęłam go palcem. Czułam, jak skręcają mi się

wnętrzności,kiedywierzgnąłbiodrami.Spojrzałamnaniegoiodetchnęłamgłęboko.

–Tyniemiałeśzabawy.
Pokręciłgłową.Szczękimiałzaciśnięte.
Sercezaczęłomiznówbićmocniej,kiedyrozpinałamguzikiściągałamsuwak.Rozporeksięotworzył

iodsłoniłczarnebokserki.Bezsłowapodniósłzkanapytyłek,aprzyokazjiimnie.Żądałbezsłów.Nie
tracącczasu,ściągnęłammudżinsyibokserki.

Patrzyłam, jak wydostaje się na wolność, gruby i sztywny. Prawdę mówiąc, ta część męskiego ciała

niezawszebyłaatrakcyjna,aleuReece’a…Tak,uReece’abyłataksamoapetycznajakcałareszta.

Askorojużmowaoreszcie…
Oparłsięokanapę,ajazłapałamskrajjegokoszulkiizaczęłamciągnąćdogóry.Podniósłręce,żebym

mogłajązdjąć.Rzuciłamjągdzieś,gdziemiałamnadziejęnigdyjejnieznajdzie,izajęłamsiępatrzeniem
nato,jakwyglądafacet,kiedyniejestjużchłopcemiciężkopracuje,żebyzostaćwformie.

Złotawa skóra ciasno rozciągała mu się na piersiach i wyrzeźbionym, twardym jak skała brzuchu.

Pasekczarnychwłosówprowadziłdomiejsca,gdzienamnieczekał.Zlewejstronypępkamiałbliznę.
Skóra była lekko wypukła, w kształcie nierównego kółka. Druga blizna była nad nią. Wiedziałam, że
gdybymzdjęłamuspodnie,znalazłabymtrzecią.

Aż nie mogłam złapać tchu, gdy pomyślałam, jak niewiele brakowało, żebym go straciła. Żebyśmy

wszyscy go stracili. Nachyliłam się i pocałowałam go. Chciałabym móc cofnąć ostatnie jedenaście
miesięcybyciaidiotką,boczas…nigdyniewiadomo,ilegozostałoiniebyłdarowanyraznazawsze.

–Comamzrobić?–powtórzyłampytanie.
Popatrzyłmiwoczy.
–Jestwielerzeczy,którechciałbym,żebyśmizrobiła.
–Wybierzjedną.–Aledwie.Albotrzy.Zrobięwszystko.
Wyciągnął rękę i złapał się za fiuta. Jezu Chryste, czułam, że muszę się powachlować. Rozchyliłam

usta,kiedypowoliprzesunąłdłońwgórę,ażdogłówkiizpowrotemnadół.

–Chcę,żebyśzrobiłatak.
Krewdudniłamiwuszachiprawiesamasiebieniesłyszałam,kiedymówiłam:
–Jesteśtakicholernieseksowny.
Warknął.Znówpodsunąłrękędogóryiażwygiąłplecy,awtedyijaniemogłamsiępowstrzymaći

jęknęłam.Znównamniepopatrzył,aleterazwjegooczachpłonąłinnyogień.

–Chybawiem,czegochcesz?
–Tak?–wydyszałam.
Reecewyciągnąłdrugąrękęipołożyłmijąnakarku,adrugąwciążsiędotykał.Nagłówcepojawiła

siękropelkapłynu.

–Chcesznamniepatrzeć.
Zapłonęłomicałeciało.Niezewstydu,tylkodlatego,żemiałrację.
–Nigdyniepatrzyłam,jakfacet…
–Tylemiwystarczy–przerwałiporuszyłręką.
Brakowałomitchu.Patrzyłamnajegodłoń,zaciskanąwciążmocniejimocniej.Niemogłamuwierzyć,

żetorobię.Iżetotakiepodniecające.Jakrównieżwto,żewciążsiedziałammunakolanach,zkoszulką
zwiniętągdzieśwtaliiirozpalonąskórą.Podniosłamwzrok.

–Nie.Patrznamnie–rozkazał,ajasięażzatrzęsłamodtegotonu.
Patrzyłam, jak rusza ręką i coraz wścieklej wyrzuca w górę biodra. Musiałam położyć mu ręce na

ramionach,żebyutrzymaćrównowagę,ijużnieodwracałamwzroku.Naglemniepociągnąłdoprzodu.

Całowaliśmy się, a jednocześnie przeżywał spełnienie. Nie, nie tylko mnie całował. Pożerał mnie, a

jednocześniespuszczałsięwrękę.

– Kurwa – wycedził i objął mnie mocniej, a potem przyciągnął do nagiej piersi. Schowałam twarz

międzyjegoszyjąaramieniem,wdychałamcierpkizapachwodypogoleniuisłuchałam,jakjegoserce
sięuspokaja.

Przezdłuższąchwilężadneznasnicniemówiło,apotemonsięcichoroześmiał.Niemogłamsięnie

uśmiechnąć.

–Roxy,niechcię…–Odchrząknął.–Jeszczesięskończytak,żebędęchciałcięnadłużej.

Mojesercewyrwałosięwdwóchróżnychkierunkach,gdymojastrudzonagłowausiłowaładociec,co

miałnamyśli.Zdążyłamjużwysnućwieleinterpretacji.Czytooznaczało,żewcześniejwogóletegonie
planował?Izrobiłtylkodlazabawy?Aleprzecieżmówił,żeprzyjaźńmuniewystarczy.Zresztą,czyto
wogólemiałojakiekolwiekznaczenie?Nie,niemiało,boniemogłamsięokłamywać.

Chciałam,żebychciałmnienadłużej.

Rozdział11

iezamierzałamzasnąć,alejakośpomiędzyoglądaniem,jakHilaryprzebudowujestarąfarmęaDavid

pokazujedziwacznedomynaHGTV,zasnęłamnaboku,zplecamiprzytulonymidobrzuchaReece’a.

Nigdyjeszczeniezasnęłamnakanapieobokfaceta.Wydajesię,żetozupełniezwykłarzeczipewnie

milionyludzizupełniesięnawetnadtymniezastanawiają,aledlamnietobyłanowość.

Cośmnieobudziło,alenapoczątkuniewiedziałam,co.Zamrugałamiskołowanaotworzyłamoczy.W

telewizji leciała reklamówka maszyny do ćwiczeń. Przez chwilę się na nią bezmyślnie gapiłam i już
miałamzpowrotemzasnąć,kiedypoczułam,żeReecezamnąwierzgnął.

Serceażmipodskoczyło,boniespodziewałamsiętegoruchu.Jegorękapodemnąbyłarozluźniona,

alekiedyspojrzałamnaniegoprzezramię,widziałam,żenapięcieniemalsięzniegowylewa.Leżałna
boku,aletwarzmiałzwróconąwstronęsufitu.Mocnozaciskałzęby,brwimiałzmarszczone.Gęsterzęsy
co kilka sekund trzepotały. Poruszał ustami, ale bez słów. Gwałtownie unosił pierś, kiedy łapał
nieregularnyoddech.

–Reece?–szepnęłam,aleniesłyszał.Znówzaczerpnąłpowietrza,jeszczeszybciej.
Przekręciłamsięnadrugibok,przodemdoniegoipołożyłammurękęnapiersi.
–Reece.
Wierzgnął, otworzył oczy i wpatrzył się w sufit. Przez moment był tak daleko, jakby nie wiedział,

gdziesięznalazł.Minęłokilkasekundidopierosiędomnieodwrócił.Rozluźniłtwarz.

–Cześć–mruknął.
–Wszystkowporządku?
Przełknąłślinę.
–Tak.
Nieuwierzyłam.
–Napewno?
Objąłmnieiprzyciągnąłdosiebie.
–Tak,kochanie,wszystkodobrze.–Przeczesałmiwłosypalcami,przysunąłmójpoliczekdoswojej

piersiiwestchnąłgłęboko.–Terazjużwszystkodobrze.

–Miałaśwweekenddymanko.
Prawiesięzakrztusiłamnapojem.Doboksu,nasiedzenienaprzeciwkomnie,wślizgnęłasięKatie.Na

głowie miała zawiązaną jaskraworóżową bandankę w kratkę. Z ramienia opadał jej puszysty błękitny
sweter,którywyglądał,jakbystoczyłwalkęzpudełkiemcekinów,alejąprzegrał.Niebyłasama.

ObokniejsiedziałaCalla.Przyjechaławczorajranoiwieczorempracowaławbarze.Uśmiechnęłasię

szerokoizwiązałajasnewłosywkucyknaczubkugłowy.Pamiętam,żejakjąpoznałam,zawszenosiła
rozpuszczonewłosy,żebyschowaćbliznę.Aletojużprzeszłość.

ZignorowałamkomentarzKatie,chociażodziwotrafny,izwróciłamsiędoCalli:
–Dziwięsię,żeJaxcięwypuściłnaśniadanie.

– Już wie, że lepiej nie stawać między mną a jedzeniem i przyjaciółmi. – Otworzyła menu i lekko

uniosłabrwi.–Tojak,Katiemarację?Byłodymanko?

–Jazawszemamrację.–Katiewyszczerzyłazęby.
Wywróciłam oczami i oparłam się o kanapę. Wczoraj Reece zasnął po tym koszmarze – w każdym

raziemyślałam,żetobyłkoszmar–aranoodwiozłamgododomu.Zanimwysiadł,nachyliłsięimnie
pocałował. Samo wspomnienie tego pocałunku sprawiło, że zaczęłam szukać wachlarza, a potem
przypomniałamsobie,corobił,ajapatrzyłam.

Boże,musiałamwziąćzimnyprysznic.
Dzisiajpracowałnanocnązmianę,więcobstawiałam,żeśpi.Jakodjechałam,wysłałSMSzprośbą,

żebymdałaznać,jakdotrędodomu.Cozresztązrobiłam.Tobyłourocze,żepoprosił,żeomniemyślał.
Poczułamsięjakośtakkobieco.

–Maszczerwonekońcówkiuszu–wytknęłamiCallaizmrużyłaoczy.–Mówszybko.
Odroczeniewyrokuzapewniłakelnerka,któraprzezkilkaminutzbierałazamówienia.Katiezamówiła

półkarty,anapewnokażdyrodzajbekonuikiełbasek,jakimieli.

– No co, potrzebuję białka – wytłumaczyła, kiedy razem z Callą gapiłyśmy się na nią z

niedowierzaniem.–Tanieciruratostrasznaharówka.Samespróbujcie.

Zachichotałam.
–Nie,dzięki.
Katiewywróciłaoczamikoloruchabrów.
– Nudne jesteście. – Odwróciła się do Calli. – Kiedy przyjedzie Teresa? Ona się chciała nauczyć

machaćtym,coBoziadała.

–PewniezabiorąsięzJase’emwktóryśweekend.–Callasięuśmiechnęła,kiedykelnerkawróciłaz

dwiema kawami i napojem gazowanym dla mnie. A potem wpatrzyła się we mnie badawczo. –
BzykaliściesięzReece’em?

–Co?!
–Tak–odpowiedziałarównocześnieKatie.
Łypnęłamnaniązłowrogo.
–Skądwiesz,żesiębzykaliśmy?Ukrywałaśsięwmoimdomu?
–Jawiemróżnerzeczy–odparła.–Bardzowielerzeczy.Askoromusiałabymsięukrywaćwtwoim

domu,toterazsięjużniewykręcisz,żeciałozetknęłosięzciałem…

Callaoparłasięnałokciach.
–Jaxmimówił,żeReeceprzyjechałposłużbieiczekałnaciebie.Iżeodwiozłaśgododomu.
–Jaxplotkujejaktrzynastolatka!–odpaliłam,aletaknaprawdęwcalesięnieprzejmowałamtym,że

pytają.Cieszyłamsię,żemogłydzisiajzjeśćzemnąśniadanie,bomusiałam,poprostumusiałamznimi
pogadać.

Minęłachwila,apotemjateżsięoparłamnastoliku,boniemogłamjużwytrzymaćanichwilidłużej.
– Dobra. Coś się między nami wydarzyło w piątek w nocy. To nie był seks, ale… – zamilkłam i

wróciłamdotego,cosiędziało,dojegorękina…

– Widzimy przecież, że zrobiliście coś fajnego i niegrzecznego, bo miotasz się, jakbyś się nałykała

ecstasy–zauważyłaKatie.

Callaklasnęławdłonieipoprawiłasięnasiedzisku.
–Serio?Straszniesięcieszę,boKatiemarację,wyglądasz,jakbyśzapadławseksualnytrans.
–Atycośotymwiesz,nie?–mruknęłampodnosem.
Podrapałasiępalcemponosie.
–Alejeszczeparętygodnitemuwogóleznimnierozmawiałaś.Ilekroćwchodziłdobarualbochociaż

patrzył w twoją stronę, zwiewałaś. Zawsze wiedziałam, że coś się między wami zdarzyło, ale teraz
jestemjużzupełnieskołowana.

Uśmiechnęłamsiękrzywo.
–Todługahistoria.
–Biorącpoduwagę,żezamówiłampółwieprza,mamyczas–odparłaKatie.
–Alepomyślicie,żejestempotworem.
–Wątpię–zapewniłaCalla.
Janiebyłamtakapewna,aleponieważniktzwyjątkiemCharliegoniewiedział,cozaszłomiędzymną

aReece’emiotymwielkimnieprozumieniu,odetchnęłamgłębokoipowiedziałamimwszystkootamtej
nocy.Zamilkłamtylkonaczas,kiedyprzyszłonaszejedzenie.

–Nototak.Aterazjestteraz–zakończyłamipokroiłamnamałekawałeczkiresztkęgofrazsyropem.
Callasięnamniegapiła,achrupiącypasekbekonuzwisałjejmiędzypalcami.
NawetKatiesięgapiłabezsłowa,cooczymśjednakświadczyło.Rzadkoudawałosięjązszokować

ażtak,żebyzamilkła.Rozparłamsięnakanapie,rozmiękczonaipełnapoczuciawiny.

–Ico,jestempotworem?
–Nie–powiedziałanatychmiastCalla.–Niejesteś.
– Zaczekaj. – Katie podniosła rękę. W palcach trzymała grubą kiełbaskę. – Niech się upewnię, że

dobrzezrozumiałam.Jesteśwnimzakochanaodpiętnastegorokużycia…

–Niepowiedziałabym,żezakochana…–wymamrotałam,alesercezabiłomimocniej.
–Nieważne.Itakwiem,żejesteś–upierałasię,ajanieprotestowałam,boniechciałam,żebyznów

skończyło się na dyskusji o jej striptizerskich supermocach. – No więc byłaś w nim zakochana, ale on
traktowałcięjakirytującąmałolatęzsąsiedztwa.

Zmrużyłamoczy.
–Niepowiedziałabym,żejakirytującąmałolatę…
Zupełnieniezwróciłanamnieuwagi.
–Wkońcuzacząłnaciebiepatrzećjaknaseksownąlaskę,którąjesteś.Któregoświeczoruprzyszedł

do baru, narąbał się jak szpadel, ale ponieważ ty byłaś w nim beznadziejne, nieodwołalnie i
nieskończeniezakochana,niezauważyłaś,wjakimjeststanie.

Zmrużyłamoczyjeszczebardziej.
–Jedziecie do niego,bo cię poprosił,żebyś odwiozła do domujego pijane zwłoki.Robi się gęsto i

gorąco. Widzisz jego kiełbaskę. – Zamachała kiełbaską, którą trzymała w ręce, a Calla wydała taki
dźwięk,jakbysiędusiła,isięgnęłapokawę.–Idzieciedojegosypialni,gdzieontraciprzytomność.Jak
dotejporynadążam?

–Tak.–Skrzyżowałamramiona.–Wpewnymsensie.
Katiepokiwałagłowązezrozumieniem,choćniebardzowiedziałam,cotujestdorozumienia.

–Popierwszetostraszniesłabe,żesiętakupił.Minusdziesięćdozajebistości.
– Do zajebistości? – Calla spojrzała na nią szeroko otwartymi oczami. – Ta punktacja jeszcze

obowiązuje?

Parsknęłamśmiechem.
–Wmoimświecietak–odparłaKatie,ugryzłakawałekkiełbaskiiprzezchwilężułazamyślona.–No

więcontraciprzytomność,typrzynimzostajesz,onsiębudzi,myśli,żeuprawialiścieseksijestpełen
żaluiskruchy?

Pokiwałamgłowąiwsadziłamdoustkawałekgofra.
–Atymyślisz,żeżałujeseksu–wtrąciłasięCalla–chociażonniemożeprzeżyćtego,żezrobiłtopo

pijaku?

–Notak.
Katiepokręciłagłową,wzięłasóliwysypałatrochęnadopołowyzjedzonąkiełbaskę.
–Alenieuprawialiścieseksu.
– Nie. I próbowałam mu to powiedzieć, jak tylko zaczął o tym mówić, ale był tak załamany, że

myślałam,żewłaśnieoseksmuchodzi.

–Itocięzabolało–powiedziałałagodnieCalla.–Tozrozumiałe.Jaczułabymsiętaksamo.
–Alemogłaśtowyjaśnićodrazu–wytknęłaKatie.
–Nocoty?!–odszczeknęłam.–Aleniewyjaśniłam.Wstydziłamsię,apozatymtak,bolałomnieto,

więcsobieposzłam,apotemczasmijał,ajacałyczasczułamsiędotkniętaiwkońcutematsięurwał.

Katiedokończyłakiełbaskę,wzięłaserdelkaikontynuowaławywód.
–AReecenienawidzikłamstwa.Tofatalnie.
Zmiażdżyłamjąwzrokiem.
Pochyliłasiędoprzoduiwymachiwałaserdelkiemjakczarodziejskąróżdżką.
–Słuchaj,janaprawdęrozumiem,czemunicniepowiedziałaś.Najpierwjestjednomałekłamstewko,

potemkolejneitaksięnawarstwia.Czaję.Aterazminęłotyleczasu,żejaktuwłaściwiewyjaśnić,cosię
stało?„Ej,Reece,chceszpomacaćmojecycki?Atakpozatym,towcalenieuprawialiśmyseksu!”

Callaznówsięprawiezakrztusiła.
–Tobybyładziwnarozmowa.
Westchnęłamiodsunęłamtalerz.
– Czuję się strasznie. Że też nie wytrzymałam wtedy na tyle długo, żeby mógł sprecyzować, czego

żałuje.Iniepowiedziałammuprawdy.

–Aleonteżniejestcałkiembezwiny–sprzeciwiłasięKatie.–Pamiętaj,żetoonbyłtakpijany,że

myślał,żeuprawialiścieseks.Janaprzykładwielewżyciuwypiłam.Naprawdęwiele.Tyle,żegłowę
daję, że w środku zamieniłam się w gorzelnię, ale nigdy nie byłam tak pijana, żeby nie pamiętać, że
uprawiałamseks.

Callapokiwałagłowąidziabnęławidelcemwjajecznicę.
–Marację.
Jateż nigdy ażtyle nie wypiłam,ale to nie miałoteraz znaczenia. Sięgnęłampo szklankę, a ramiona

ugięłymisiępodciężaremsytuacji.Poprawiłamokularyiwestchnęłam.

–Ja…Jagonaprawdęlubię.Takserio.

–Coty?–Katiewywróciłaoczami.–Przecieżjesteśwnimzakochana.
Zignorowałamtenkomentarz,bomiłośćtotakieprzerażającesłowo.
– To porządny facet. Naprawdę fajny. Pamiętasz ostatniego kolesia, z którym się spotykałam na

poważnie?–spytałamKatie.

Zmarszczyłanos.
–PrzedRyżymDeanem?
–OmójBoże–mruknęłaCallaistłumiłaśmiechdłonią.
Pokręciłamgłową,apotemznówsięnapiłam.
–Tak.ChodzimioDonniego…
– Tego miłego gościa, który cię zabrał na mecz Eaglesów, a potem się bzykaliście w podziemnym

garażu,alesięokazało,żejestżonaty?–dokończyłaradośnieKatie.

Zacisnęłamusta.
– Nie. To był Ryan, drań jeden. Dzięki, że mi o nim przypomniałaś… Oprócz żony miał jeszcze

dziecko,októrymteżminiewspomniał.ChodzimioDonniego,przymierającegogłodemartystę,który
ukradłbiżuterięmojejbabci.

Callazamrugałakilkarazy.
–Jezu.Żonatyizłodziej?
– Możliwe że nie przyciągam najporządniejszych facetów na świecie. – Wzruszyłam ramionami, a

potempomyślałamoHenrymiażsięzatrzęsłam.Rzeczwtym,żewiedziałam,dlaczegosięspotykamz
takimifacetami.Bobyliniebezpieczni.–AleReecetakiniejest.I…–powoliwypuściłampowietrze–
…leciałamnaniegoprzezcałelata.–Anadodatekczułamcośjeszczesilniejszego.

Pokręciłam głową. O co mi w ogóle chodzi? Po prostu muszę powiedzieć prawdę. To się powinno

skończyć,zanimsiępoważnienakręcę,ale…niemogłamniespróbować.Niepotychwszystkichlatach
marzeniaonim.

Boże,chybamiałamrozszczepionąosobowość.Bierzgo.Zostawgo.Powiedzprawdę.Nicniemów.

Takniemożna.

– Musisz mu powiedzieć – poradziła Calla. – Najszybciej jak się da. Ale poza tym nie

przejmowałabymsięjakośbardzo.

Uniosłambrwi.
–Serio–upierałasię.–Nieskłamałaśwważnejsprawie.
–Moimzdaniemniemówieniemu,żenieuprawialiśmyseksujestpoważnąsprawą.
– Wcale nie – uśmiechnęła się do mnie. – Uwierz mi, zdarzają się gorsze kłamstwa. Nie ukrywałaś

przednim,żejesteśzwiązanazkiminnymaninicwtymstylu.Zrozumie.Prawda,Katie?

Katiepatrzyłanamnieilekkoopuszczałakącikiwydatnychwarg.
–Prawda?!–Callatrąciłająłokciem,kiedydotegojeszczezmarszczyłaczoło.
Zmroziłomniewśrodku,kiedyjejoczyzaszłymgłą.
– Sama nie wiem. Powiedz mu prawdę, zanim zdejmie ci majtki. Jeśli teraz mu nie powiesz, to już

będzieprzesada.

Zgodziłamsięzniąipowolipokiwałamgłową.Poczułamdobrzeznaneprzerażenie,jakwtedy,kiedy

pierwszyrazsobieuświadomiłam,żemuszępowiedziećmuprawdę.

Callaodchrząknęła.
–Wszystkobędziedobrze.
– Tak jest – zgodziła się Katie i nabiła na widelec ostatni kawałek serdelka. – Poza tym wybiłaś

Henry’emu Williamsowi szybę, a Reece i tak zafundował ci orgazm. Może na tym wyjdziesz jeszcze
lepiej.

Walnęłamsiędłoniąwczołoijęknęłam.
–Jezu!Ktojeszczeotymniewie?!
–Wszyscywiedzą,skarbie.–Katiewrzuciłaserdelkadoust.–Absolutniewszyscy.

Patrzyłyśmy z Callą, jak Katie na pełnym gazie wypada z parkingu swoim mini cooperem, prawie

taranując vana z naklejką „Jedzie z nami dziecko”. Kiedy van się zatrzymał, na szczęście wysiadła z
niegostarszapara.

–Chybaniezorganizujesztegoseansu,co?–spytałaCalla.
Roześmiałam się głośno. Opowiedziałam im o tych dziwnych akcjach w moim mieszkaniu. Na

szczęścieżadnaznichnieuznałamniezawariatkę.Katieoczywiściemiałamnóstwoteoriinaporadzenie
sobieztym,ajednąznichbyłoskontaktowaniesięzczłowiekiem,którymieszkałgdzieśtuwokolicy,
komunikowałsięzduchamiimógłzorganizowaćseansspirytystyczny.

– Nie, to chyba nie najlepszy pomysł – uśmiechnęłam się szeroko. – Jeśli naprawdę mam jakiegoś

ducha,todotejporyniepróbowałmniewystraszyć.Taknaprawdęnawetmipomaga.

Callaparsknęła.
–Pewniewięcejosóbchciałobymiećtakiegoducha.
–Jak pomyślę owpuszczaniu do domujakiegoś medium i otym całym seansie…Nie wiem, jeśli to

naprawdęduch,toniechcęotymwiedzieć.Dopókisięniebudzęwnocy,boonnademnąwisiisięgapi,
niechsobiebędzie.

–Jezu.–Otrząsnęłasię.–Tostraszne.–Potemzamilkła.–Ajeślitonieduch?
–Aco?Albojacyśludziemieszkająpodpodłogąjakwhorrorachzlatosiemdziesiątych,albotoduch,

alborzucamisięnamózg.

– Nie rzuca ci się na nic. – Zmrużyła oczy. – Ale może poprosiłabyś Reece’a, żeby się rozejrzał po

twoimmieszkaniu?AlboJaxa?

Otak,jużsobiewyobrażałam,jakbyminiedaliżyć,gdybymimpowiedziała,żebojęsięducha.
– Jak długo zostajesz? – zmieniłam temat. Oparłam się o swój samochód, zdjęłam okulary i

wyczyściłamjeskrawkiemsukienki.

–Odwołalimojejutrzejszeporannezajęcia,więcwyjadęrano.–Callapodniosłagłowęispojrzaław

niebo.Powietrzepachniałodeszczem.–Nawetdobrzesięskłada,bonadzisiajzapowiadająburzę.

Włożyłamokularyizzadowoleniemstwierdziłam,żeniezostałyżadnesmugianiciapki.
–MaciezJaxemplanynadzisiaj?
–Pewnieposiedzimyuniego.–Skręciławdłoniachdługijasnykucyk.–AtyiReece?
–Chybaniemamyplanów.Wogólejestdziwnie.Niewiemnawet,czysięspotykamy,czytylkosię

bzykamy. Wczoraj napisał, żebym dała znać, jak dojadę do domu, i tak zrobiłam. – Skrzyżowałam

ramionaizacisnęłamwargi.–Więcniewiem,naprawdę.

– Po prostu do niego napisz, powiedz, żeby wpadł, jeśli nie pracuje. Zachowuj się normalnie –

podsunęła,apotemsięroześmiała.–Awogóletojestemostatniąosobąnaświecie,którapowinnaci
radzićwtakichsprawach.

–Coty!–Wyciągnęłamrękęiścisnęłamjązaramię.–Dobrzewiesz,corobisz.Wkońcuwyrwałaś

takiegochłopakajakJax.

Zarumieniłasięiznówsięroześmiała.Oparłasiębiodremodrzwisamochodu.
–Przecieżniemiałambladegopojęcia,corobię,jeślioniegochodzi.
Wyszczerzyłamzęby.Fatycznie,byłakompletniebezradna.
–Możeiracja.
–Alemyślę,żezawszetakjest,jaksiękogoślubi.TaksamobyłozTeresąiJase’em.Jakktośnamsię

podoba,zachowujemysięjakgłupki,tylechciałampowiedzieć.

–Tak,natowygląda.
–Awłaśnie!–zawołała.–Zapomniałamcięwczorajzapytać.Odkogodostałaśróże?Piękne!
Podejrzewałam, że są od Deana i nie było mi przyjemnie z tą myślą, więc zostawiłam je w biurze.

Terazpachniałotakjakwkwiaciarni.

–JeślinieodDeana,toniemampojęcia.
Zmarszczyłaczoło.
–Naprawdęmyślisz,żemogąbyćodniego?
Wzruszyłamramionami.
–Chybatak.
–Acobyłonapisanenabileciku?
–Żenastępnymrazembędzielepiej–przypomniałamsobieizmarszczyłambrwi.–Dziwne,nie?
Pokiwałagłowąiodsunęłasięodsamochodu.
–JeślitonieodDeana,tomożemiałybyćdlakogośinnego?
–Niewiem.Nabilecikubyłomojeimię.Alemożetofaktyczniepomyłka.
Callanachyliłasięzuśmiechem,żebymnieobjąć.
–Muszęlecieć,alepóźniejsięodezwę,dobra?
Pomachałamjejiwsiadłamdosamochodu.Gdyjechałamdodomu,zadzwoniłDennis.Zdziwiłamsię,

bobyłaniedzielainiespodziewałamsię,żesięodezwie,alezdrugiejstronypolicjanciniepracowaliod
poniedziałku do piątku od ósmej do szesnastej. Powiedział, że Henry dostał wycenę szkody. Naprawa
miałakosztowałakilkasetdolarów.

Jęknęłamizaczęłamliczyć,ilemamnakoncieoszczędnościowym,chociażwiedziałam,żewcalenie

dużo.Alesamasięwtowpakowałam,więcbędępoprostumusiaławziąćwięcejprojektówstron,żeby
odrobić.

Dotarłamdodomuibyłamwłaśniewpołowiechodnika,kiedyniebosięrozstąpiłoilunąłtakideszcz,

żewciągukilkusekundbyłamprzemoczonadonitki.Pisnęłamibiegiemrunęłamdoganku.Poślizgnęłam
się i w mokrych sandałkach przejechałam po deskach. Zamachałam rękami jak wiatrak, spadła mi
torebka,ajastraciłamrównowagę.

Wiedziałam,żesięwywalę.

Alezanimrunęłam,drzwiwejściowesięotworzyłyiktośjakbłyskawicaśmignąłprzezganek.Mocne

ramionazłapałymniewtaliiipodtrzymały.Gwałtownezderzeniezkimśtwardymisuchymstrąciłomi
okularyiodebrałooddech.Przezchwilęjedynączęściąmojegociała,którabyławstaniesięporuszać,
byłowaląceszybkoserce.

–Wszystkowporządku?–rozległsięniskimęskigłos.
Podniosłam głowę, ale jedyne, co dojrzałam przez rozsypane włosy, to że był to facet z jasnymi

włosami.NapewnonieJames,którymiałwłosykrótkieiczarne.

– Tak. Dziękuję za… złapanie mnie. – Czułam się jak kretynka. Odgarnęłam włosy z twarzy i

przyjrzałamsięfacetowi.

Jakbym go skądś znała. Policzki miał lekko pucułowate, nos trochę krzywy, z pewnością był kiedyś

złamany.Oczymiałciemnobrązoweibystre.Inteligentne.

Icałyczasmnietrzymał.
Jezu.
Cofnęłamsięiroześmiałamsięniezręcznie,kiedyopuściłręce.
–Przepraszam.Zazwyczajniemamodruchówsamobójczychprzywchodzeniunaganek.
Uśmiechnąłsięprzelotnie.
–Dobrzewiedzieć.Zaczekaj–powiedział,bozrobiłamkroknaprzód.Sięgnąłpomojątorebkę.Potem

zamarłam,bozłapałteżokulary.–Wdepnęłabyśnanie.

Jezu,Jezu.
–Jeszczerazdzięki–uśmiechnęłamsięiwłożyłamokulary,aonmipodałtorebkę.Odgarnęłammokre

włosyzauszyizmrużyłamoczy.–Mysięchybanieznamy?

Uśmiechnąłsięszerzejipokazałbiałezęby.
–NazywamsięKipCorbin.Mieszkamnagórze.Wprowadziłemsięparęmiesięcytemu.
–Właśnie!–wykrzyknęłam.–Wiedziałam,żeskądścięznam!
–Naprawdę?–spytałzaskoczony.
Pokiwałamgłową.
– Tak, musiałam cię kiedyś widzieć, jak wychodziłeś albo wracałeś. Cieszę się, że w końcu się

poznaliśmy.

– Ja też. – Zerknął na ulicę. Deszcz lał tak, że prawie nie widziałam samochodu zaparkowanego tuż

przykrawężniku.

–Będęleciał.–Wyciągnąłzkieszenikluczykiimniewyminął.–Miłobyłociępoznać.
–Mnieteż.
Zawahałsięjeszczechwilęnaschodach.
–Uważajnasiebie,Roxy.
Otworzyłamdrzwi,pchnęłamjeiuśmiechnęłamsiędoniegoprzezramię.
–Tyteż.Nieutopsię.
Biegł już chodnikiem, kiedy weszłam do środka i zamknęłam za sobą. Rzuciłam torebkę na fotel,

zatrzymałamsięnaśrodkusalonuizmarszczyłambrwi.Chwileczkę.Onznałmojeimię.Aprzecieżjasię
nieprzedstawiłam.

Znerwówścisnęłomniewbrzuchu.Więcskąd…?Dobra.Jestemgłupia.PrzecieżJamesalboMiriam

moglimupowiedzieć.Silverowieteż.

Muszęsięprzestaćzachowywaćjakparanoiczka.
Spojrzałam na torebkę. Muszę też przestać się zachowywać jak dziecko i napisać do Reece’a. Ale

najpierwsłodkaherbata.

Nalałam szklankę i włączyłam telewizor na kanał HGTV, gdzie leciał akurat maraton Property

Brothers.Wyjęłamkomórkęiwzięłamzsobądopracowni.

Szłamprzezkorytarzyk,kiedytelefonzdzwoniłmiwręce.Spojrzałamnawyświetlaczizaklęłam,bo

tobyłDean.Miałamwielkąochotęodrzucićpołączenie,alezebrałamsięwsobieiodebrałam.

–Halo?
Mójgłosbyłbezbarwnyipłaskijakkartkapapieru.
Chwilaciszy.
–Roxy?
Wywróciłamoczami.Akto?Przecieżdomniedzwonił,ajaodebrałam.Alezarazpoczułamsięgłupio.

Przecieżniezrobiłniczłego.

– Tak, to ja. Ale właśnie szykuję się… – W panice rozejrzałam się po pokoju, szukając jakiejś

wymówki.–Podprysznic.

Skrzywiłamsię.Jezu.Boże.Gorzejniemogłamwymyślić.
Zaśmiałmisięcichodoucha.
– Tak, dzięki, będę miał o czym myśleć – powiedział, a ja się skrzywiłam. – Nie zajmę ci czasu,

chciałemtylkozapytać,czymasznadzisiajjakieśplany.

– Dean – westchnęłam, a tak naprawdę miałam ochotę walić głową w mur. – Tak, mam plany na

wieczór.

–Ajutro?
Oparłamsięościanęizamknęłamoczy.
–Słuchaj,przepraszam,alenaprawdęniemamochotynadrugą…
– Wiem, że pierwsza randka nie była udana, ale możemy to naprawić – nalegał, a ja w wyobraźni

niemalwidziałam,jakmruga.–Gdybyśmyposzlinadrugąrandkę…

–Spotykamsięzkimśinnym–wypaliłam.Toprzecieżniebyłokłamstwo.Przynajmniejniecałkiem.
Słyszałamwsłuchawce,żezabrakłomutchu.
–Co?Odkiedy?
–Przykromi.Jesteśnaprawdęfajnymfacetem.Tonicosobistego.
–Roxy,kurwa,cojest?
Gwałtownieotworzyłamoczyioderwałamsięodściany.Niesłyszałam,żebyprzeklinał.Nieżebym

byłanatojakośszczególniewrażliwa,aletozrobiłonamniewrażenie.

– Spotykasz się z kimś innym – zarzucił mi. – Nie sądzisz, że należało mi o tym powiedzieć na

początku?Nietraciłbymczasunadziwkę.

–Chwileczkę!Nie,niepodobamisięto.Pieprzsię–warknęłamisięrozłączyłam.Skóramniepiekła,

jakbylazłoponiejstadomrówek.Byłamtakwściekła,żeażkręciłomisięwgłowie.Kilkaminutzajęło
miuspokojeniesięnatyle,żebydojśćdopracowni.

Otworzyłam drzwi i w nozdrza wpadł mi chemiczny zapach farb akrylowych i pędzli. Głęboko

wciągnęłam powietrze. Może kogoś innego ten zapach by drażnił, ale mnie odprężył i wymazał mi z
głowy myśli o Deanie. Na ścianach wisiało kilka moich ulubionych prac, a pod nimi wycinki z gazet.
Słowaalbozdania,naktóresięnatknęłamprzezostatnielataiktórepasowałydoobrazów.

Postawiłamszklankęzherbatąnastoliczkuprzydrzwiach,aobokpołożyłamkomórkę.Ściągnęłamz

włosów gumkę i podeszłam do sztalug. Zwolniłam kroku, aż się przed nimi zatrzymałam. Związałam
mokrewłosyznówwszybkikucyk.

Chwileczkę.
Opuściłam ręce, rozprostowałam palce i zagapiłam się w sztalugi. Kiedy zdjęłam z nich w piątek

ukończonyobrazekdlaCharliego,nierozpinałamnowegopłótna.Wsobotęteżniemiałamczasu.Teraz,
jaksięzastanowiłam,doszłamdowniosku,żewczorajwogóleniebyłamwpracowni.

Ajednaknaramierozciągniętybyłnowypłóciennyarkusz.
Przechyliłam głowę i przeanalizowałam minione czterdzieści osiem godzin. Czy to możliwe, że

zrobiłamtopoukończeniupoprzedniegoobrazka?Możliwe.Różnerzeczyrobiłamodruchowo,nawetnie
zdającsobieznichsprawy,ajednakbyłamprawiepewna,żetegoakuratniezrobiłam.

Przypomniałamsobiepilotawlodówce,zmywarkę,deskęklozetowąicałąresztę…
Naprawdęmuszęwezwaćegzorcystę.
Alezdrugiejstronytenduchsięprzydawał.Byłtrochęstraszny,alepomocny.
Odwróciłam się od sztalug i otrząsnęłam z dreszczy, które pełzły mi po plecach. Spojrzałam na

komórkę.Zmusiłamsiędoskupieniasięnaniej.Podeszłam,wzięłamjąiwybrałamikonkęwiadomości.
Wystarczyło,żesięgnęłampotelefoniotworzyłamkonwersacjęzReece’em,asercejużmisiętłukłojak
głupie.

WysłanieSMS-adofacetatonicwielkiego.
Nawet wysłanie SMS-a do faceta, który widział moje cycki i zapewnił mi orgazm, nie powinno być

takietrudne.

Alenapisaniedofaceta,którynaprawdę,naprawdęmisiępodobał,byłoprzerażające.
Napisałamjakieśszybkie„cześć”,wysłałamirzuciłamtelefonnastół,jakbybyłwściekłymwężem.A

potemdopieropoczułamsięjakidiotka,boReecepewniespał.

Odsunęłam się od stolika, złapałam swój stołek, ale w tej chwili telefon zapikał. Żołądek mi się

ścisnął.

–Boże–szepnęłamisięodwróciłam.Ekranikjeszczesięświecił.–Jestemkompletnąkretynką.
Wróciłamdotelefonu.Takjaksięspodziewałam,SMSbyłodReece’a.Sześćsłów.Tylkosześćsłów,

ajasięszczerzyłamjakdebil.

„Cześć,skarbie.WłaśnieoTobiemyślałem”.
Zacisnęłamtelefonwręceiwzięłamkilkagłębokichwdechów.
„AjaoTobie”.
Ażsięzarumieniłam,bomojaodpowiedźbyłatakaoklepana,ajegoekscytująca.
Odpisałprawienatychmiast.
„Niedziwięcisię”.
Roześmiałamsię,boodjegozarozumiałościznówścisnęłomniewbrzuchu.Aprzecieżwiedziałam,

comuszęzrobić.Porozmawiaćznim,zanimtowszystkozajdziezadaleko.

Zanimzdążyłamodpisać,przyszedłdrugiSMS:
„AlenaseriooTobiemyślałem.Izgadnij,coprzytymrobiłem?”
Wytrzeszczyłamoczyinapisałam:
„Orany”.
Chwilamilczenia.
„Źle,żesięprzyznałem?”
Nie.Pokręciłamgłową,apotemnapisałam,żenie.
„Fajnie”,odpisałszybko.Zarazpotemdodał:„Dobrzewiedzieć,żenieuważaszmniezazboczeńca”.
„Niemyślsobie,uważam”.
„Aleprzynajmniejzaseksownegozboczeńca?”
Roześmiałamsięgłośno.
„Tonapewno”.OdczekałamcałąsekundęiwysłałamjeszczejednegoSMS-a:„Bojęsię,żemójdom

jestnawiedzony”.

„Co?”
Zapłonęłymiczubeczkiuszuibardzochciałamcofnąćwysłanietejwiadomości.
„Zapomnij.Jestempoprostugłupia.Maszdzisiajwolne?”
Chwilętrwało,zanimodpisał,alepotemażmnieścisnęłowbrzuchu.
„Dzisiajidędopracy,alejutrojestemcałyTwój,jeślioczywiściebędzieszmniechciała”.
„Jak możesz wątpić?”, odpisałam. Wyszczerzyłam zęby i zaczęłam tańczyć po pokoju. Potem

dopisałam:„Jutromipasuje”.

Wymieniliśmy jeszcze parę wiadomości i postanowiliśmy się spotkać u mnie o dziewiętnastej. Miał

przynieść coś do jedzenia, a ja chyba powinnam załatwić jakieś wino, na wypadek, gdyby wszystko
poszłoźleipotrzebowałabymjakiejśpociechy.

Rozdział12

podziewałbym się czegoś takiego raczej po którymś z twoich braci, bo do cholery jasnej czasem

naprawdęsięzastanawiam,coonimajązamiastmózgów”.

Siedziałam na skraju fotela i krzywiłam się, kiedy mój tata wędrował wzdłuż kanapy. Nie tak sobie

wyobrażałamponiedziałkowyporanek,aleniebyłamteżzaskoczona.Jakimścudemdomoichrodziców
nie dotarły wieści o mnie, książce zagłady i szybie Henry’ego. Dziś jednak zadzwoniłam do mamy i
powiedziałamjej,cozrobiłam.

Półgodzinypóźniejprzyjechałtata.
GavinArkniebyłwysoki,alezatokrępy.Odrobinęsiwychwłosówmiałtylkonaskroniachinawet

zaczęłamsięzastanawiać,czyprzypadkiemnieeksperymentujezfarbądowłosówdlamężczyzn.

–Zwłaszczatwójmłodszybrat.–Tyradawidoczniedopierosięrozkręcała.–Czasemmisięwydaje,

że nie ma nawet dwóch szarych komórek, które mogłyby się stykać. Wiesz, co zrobił wczoraj? – Tata
zatrzymałsięprzynarożnikukanapyioparłręcenabiodrach.–Zszedłdopiwnicywyjąćzlodówkicoś
dopiciainiezamknąłdrzwi.Jakbychciałwychłodzićcałydom.

Uniosłambrwi.
–Aterazsłyszę,żetywybiłaśkomuśksiążkąszybę!–Podniósłrękęiprzygładziłwłosy.–Nawetnie

wiedziałem,żemożnacośtakiegozrobićksiążką!

–Trzebatrafićwewłaściwypunkt–wymamrotałam.
Zmarszczyłbrwi,więcsięzamknęłam.
–Nietakcięwychowaliśmy.Atwojamatkapowiedziała,żenawetcięniesprowokował.
–Toprawda–przyznałamżałośnie.
Westchnąłipodszedłdomnie.
–Skarbie,jawiem,żeniejesteświelkąfankąHenry’ego.Chybaniktwtymprzeklętymmieściegonie

lubi,aletojeszczenieznaczy,żemożeszniszczyćjegowłasność.Myślę,żedobrzeotymwiesz.

Pokiwałamgłową.
Położyłmiciężkąrękęnaramieniuilekkościsnął.
–Potrzebujeszpieniędzynawstawienietejszyby?
Otworzyłam usta, ale emocje tak mnie ścisnęły za gardło, że nic nie mogłam powiedzieć. Łzy mnie

zapiekłypodpowiekami.Moirodzicebyliwściekli,żezrobiłamcośtakgłupiego,aleprzedewszystkim
byli rozczarowani. Tata miał rację. Nie tak mnie wychowali. A jednak był gotowy ratować mnie z
tarapatów.

Tak,jakwtedy,kiedyodmiesiącamieszkałamsamaizepsułmisięsamochód.Albokiedynadrugim

rokustudiówzapóźnozłożyłampodanieostypendiumipłacilizacałypierwszysemestrstudiówonline,
zanimprzyszłypieniądze.Wsumiezależałoodnichcałemojeżycie.

Rany,miałamkochanychrodziców.Iwiedziałam,jakiemamszczęście.Niewszyscymieli,alejatak.

Naprawdę.

Przełknęłamgulęwgardleiuśmiechnęłamsiędotaty.

–Dzięki,alemampieniądze.
Wbiłwemnieprzewidującespojrzenie.
–Awjakimstopniutonadszarpnietwojeoszczędności?
–Wniewielkim–skłamałam.Prawdęmówiąctobędziekatastrofa,ale…niebyłamjużdziewczynką,

októrąmusiałbysięmartwić.Pozatymrodziceciężkopracowali,ajachciałam,żebypewnegodniaw
tym stuleciu tata jednak przeszedł na emeryturę. Poprawiłam okulary, bo znów mi zjechały z nosa, i
uśmiechnęłamsię:–Damradę.

Patrzyłnamniejeszczeprzezchwilę,apotemsięcofnąłiskrzyżowałręce.Zaniepokoiłmniesposób,

wjakizacisnąłszczęki.

–AcosiętamdziejeztobąiReece’em?
–Co?!–kwiknęłamiażsiępoderwałamzfotela.
Zmrużyłoczy.
–Słyszałem,żeostatniospędzacierazemwięcejczasu.
Gapiłam się na niego z otwartymi ustami. Spędziliśmy razem tylko jedną noc, a o niej na pewno nie

chciałammyślećwobecnościmojegotaty.Boże!

–Odkogosłyszałeś?
– Wczoraj rano wpadłem w sklepie z narzędziami na Melvina. Powiedział mi, że parę wieczorów

temuReececzekał,ażskończyszzmianę.

Skrzyżowałamramionaiwywróciłamoczami.
–Melvinjestfantastą.
–Czylitonieprawda?
Czyżbym słyszała w głosie taty rozczarowanie?! No jasne! Głowę bym dała, że tata chętnie by

adoptowałiReece’a,iColtona.

– Nie wnikam w szczegóły. Może po prostu jest porządnym facetem i chciał się upewnić, że

bezpiecznie dojedziesz do domu, biorąc pod uwagę te ostatnie zdarzenia… – zamilkł i czekał, co
powiem.

–AmożeMelvinpowinienprzestaćplotkować.–Odgarnęłamwłosyiwyjrzałamprzezokno.Wkońcu

przestało padać, ale dzień nadal był ponury. – Reece i ja… – nie wiedziałam, jak zdefiniować, co się
międzynamidzieje,skorosamaniewiedziałam–…spotykamysię–dokończyłambezsensownie.

Tatazmarszczyłbrwi.
–Alejakoprzyjaciele–dodałamszybkoipoczułam,żerobięsięcałaczerwona.–Dzisiajjemyrazem

kolację.

Natwarzyrozlałmusięuśmiech.
–Achtak?
–Tak.–Przestępowałamznoginanogę.
Powolipokiwałgłową.
–Todobrychłopak.Zawszeuważałem,żepasowalibyściedosiebie.
–Tylkoniemówmamie!
Uśmiechstałsięjeszczeszerszy,awoczachzatańczyłymuiskierki.
–Tato!Anisięważjejmówić!ZarazzacznieplanowaćnaszślubizadzwonidomamyReece’a.

–Tak,pewniezarazzacznąrobićnaszydełkubucikidlawnucząt.
–Boże–jęknęłamizmarszczyłamnos.–Toniejestzabawne!
–Nicniepowiem–obiecał,alejawiedziałam,żekłamie.Zadzwonidomamyjaktylkostądwyjdzie.

–Muszęwracaćdobiura.Chodźsięprzytulić.

Wycisnąłzemnieostatnioddechiwyszedłnaganek.
–Zamknijzamną.
Pokiwałamgłowąiprzekręciłamzamek.Chociażtedwiedziewczynyitajedna,którazaginęła,Shelly

Winters,niemieszkałytutaj,niebyłamtakagłupia.Ruszyłamdopracowniipodrodzezastanawiałamsię
nadsugestiąReece’a,żebymkupiłapistolet.

–Niemamowy!–roześmiałamsięgłośno.–Skończyłobysiętak,żekogośniechcącypostrzelę.
Pozatym,biorącpoduwagęincydentzksiążką,nienajlepiejpanowałamnademocjami,kiedybyłam

wściekła.Jasne,rzutksiążkąinaciśnięciespustutodwieróżnerzeczy,alemyślotym,żemiałabymwe
własnychrękachtakąmoc,mnieprzerażała.

Grzebałam w pędzlach i odpłynęłam myślami do dzisiejszego wieczoru. Rozgorzały emocje, ale

przemieszanezniepokojem.Zamierzałampowiedziećprawdęotym,cosięmiędzynamistało,aznając
niechęćReece’adokłamstwa,spororyzykowałam.

Mogłamgostracić,zanim…zanimwogólegozdobyłam.
Alechociażniezakładałam,żebyReece’owirobiłotoróżnicę,niekorciłomnie,żebyzataićprawdę.

Tobybyłozłeitchórzliwe,ajamiałamcałkiemniezłejajajaknadziewczynę.

Musiałamjetylkoznaleźć…
Resztę popołudnia spędziłam nad obrazem przedstawiającym Jackson Square w Nowym Orleanie.

Nigdy tam nie byłam, ale miałam obsesję na punkcie tego miejsca, odkąd przeczytałam paranormalny
romans,któregoakcjawwiększościrozgrywałasięwłaśnietam.

ZmusiłamCharliego,żebyprzeczytałksiążkęijakbyliśmymłodsi,chcieliśmykonieczniepojechaćdo

Nowego Orleanu. Kiedyś nawet złożyłam sobie obietnicę, że tam pojadę nie tylko dla siebie, ale i dla
Charliego.

Żebymmogłamuopowiedzieć.
Wydrukowałam różne ujęcia placu i zdecydowałam się na takie, na którym trzy wieże pięknego

kościoła górowały nad pomnikiem Andrew Jacksona na koniu. To był chyba jeden z najtrudniejszych
obrazów,jakichsiępodjęłam,biorącpoduwagęliczbęszczegółówiwarstw,jakichwymagał.

Minęło kilka godzin, a ja wciąż pracowałam nad klombem białych kwiatów przed brązowym

pomnikiemJacksona.Odtysięcymikroskopijnychruchówbolałmnienadgarstek,aletobyłokonieczne,
żeby płatki miały odpowiednią strukturę. Zresztą jak na razie ból był wart efektu. Mimo to wciąż nie
byłampewna,czyudamisięosiągnąćzamierzonyefektprzyużyciuakwareli.

Zbliżałasiępiąta,kiedyzadzwoniłamojakomórka.Ażsięwystraszyłam.Wyłoniłamsięzodurzenia,

wktórymsiępogrążałamprzymalowaniu,zeskoczyłamzestołkaiotarłamdłoniewdżinsowespodenki.

Uśmiechnęłamsięgłupkowato,kiedyzobaczyłam,żetoReece.
–Cześć!–zawołałamiwzięłamdorękipędzel.
– Cześć, skarbie. Niestety, mam złe wieści – oznajmił. Usłyszałam szelest ubrania, jakby wkładał

koszulęprzezgłowę.–Będędzisiajpóźniej.Właśniedostałemwezwaniedoakcjizzakładnikiem.

Zamarłam,ścisnęłomniewżołądku.
–Zakładnikiem?
–Tak.Topewnienicpoważnego,jakiśpijanydebilpotrzebuje,żebymuprzemówićdorozsądku,ale

wezwalioddziałSWAT.

Szybkozamrugałamiodłożyłampędzel.
–JesteśwoddzialeSWAT?
–Tak,odjakichśtrzechmiesięcy.–Zamknęłamoczy.Wiedziałabym,gdybyśmyzesobąrozmawiali.–

Straszniecięprzepraszam,że…

– Nie. Przestań, nie musisz przepraszać – mówiłam poważnie. – Mam nadzieję, że wszystko będzie

dobrze.I…Uważajnasiebie.

–Skarbie–powiedziałtotak,żemojesercewstałoizaczęłoklaskaćnastojąco.–Zawszenasiebie

uważam.Niemartwsię.

–Wiem–szepnęłamiprzełknęłamślinę.
–Terazmuszęlecieć,alejakjeszczeniebędzieszspała,mógłbymwpaśćnajszybciej,jaksięda.Chcę

cięzobaczyć,przychińskimjedzeniuczybez.

Uśmiechnęłamsię,przeszłamprzezpokójizasłoniłamokno.Widziałamprzeznietylkowielkidąb.W

każdymrazieobstawiałam,żetodąb.

–Jateżchcęcięzobaczyć.Przyjdź,jaktylkobędzieszwolny.
–Tomożebyćpóźno–ostrzegł.–Możesięokazać,żenieskończymydorana.
– Nieważne. Gdybym przypadkiem spała, wyślij mi SMS-a – poprosiłam. – I przyjedź, nieważne o

której.

–Dobra.Dozobaczenia.
Ścisnęłamtelefonwdłoniiztrudemzłapałamoddech.
–Bądźostrożny.
Milczałchwilę,apotemodparł:
–Będę.Narazie.
–Pa.
Odwróciłam się od okna, położyłam telefon na stoliku i spojrzałam na obraz. Pewnie, że byłam

rozczarowana,żemożesiędziśniezobaczymy,aletotaknaprawdęniemiałoznaczenia.Rozczarowanie
bladłowporównaniuzsytuacją.

Powiedział,żebymsięniemartwiłainaprawdębrzmiałototak,jakbynicwielkiegosięniedziało,ale

mimowszystkobyłatoakcjazudziałemzakładnika.Jakimcudemtomogłoniebyćniebezpieczne?Inie
wiedziałam, że jest w oddziałach SWAT. Nie żeby bycie policjantem już samo w sobie nie było
wystarczająco groźne, ale do tego jeszcze SWAT?! Boże, tak naprawdę nigdy się nie zastanawiałam,
jakietoryzykowne.

Żołądekmiałamcaływsupłach.Objęłamsięwpasie.Poczułamsięjakwtedy,gdytrafiłnalinięfrontu

iistniałonieustająceniebezpieczeństwo,żecośmusięstanie.

Dlategoniemogłabymmusięoddaćtakdokońca.Seksbyłwporządku.Randkiteż.Alepokochaćgo?

Zagłębićsięwniego?Niemamowy.Nie,kiedymogłamgostracićtak,jaktraciłamCharliego.

Jużstraciłam.

Ichociażtozupełnieinnamiłość,okazałasiębolesna.
Wróciłamdoobrazuiprzywołałammyślizkierunków,wktóresięrozbiegły.Kołosiódmejwzięłam

szybki prysznic na wypadek, gdyby jednak akcja skończyła się wcześniej. O dziewiątej zrobiłam sobie
kanapkęztuńczykiemizjadłam,obsesyjniewpatrującsięprzytymwtelefon.

W okolicach jedenastej, chociaż wiedziałam, że nie powinnam, weszłam na lokalny portal. Od razu

uderzyłomniezdjęcieczerwonychiniebieskichświatełwgęstymlesie.

Notatkaniebyładługa,aleitakścisnęłomniewgardle.Niewielebyłowiadomoosytuacji,tylkotyle,

żemężczyznaprzetrzymywałżonęiprawdopodobnietakżedwojemałychdzieciwbrewichwoli.

–Boże–szepnęłam.Niemogłamsobiewyobrazićcotakobietaidziecimusząterazprzeżywać.Ijak

ktośmożenarażaćnacośtakiegoswojąrodzinę.

Niebyłamzmęczona,aleniemogłamsięskupićnaoglądaniutelewizji,więcwkońcuprzebrałamsię

wjedenzwielkichpodkoszulków,którepasjamipodbierałambraciom.Sięgałmizaudaiśmiałomógł
robić za sukienkę. Był umazany wyschniętą farbą, bo świetnie się w nim malowało. Zebrałam włosy z
twarzy,związałamjeiwróciłamdosztalug.

Godziny zlały mi się w bezczas. Mieszanie farby, żeby uzyskać odpowiedni odcień brązu, który

oddałby kolor pomnika, a potem niemal bolesne szkicowanie konia i Andrew Jacksona. Musiałam go
naszkicować cieniutkim ołówkiem na płótnie, inaczej nie dałabym rady. Miałam nadzieję, że jak już
nałożę farbę, nikt nie zauważy, że szkicowałam. Czasami czułam się jak oszustka, że to robię, bo byli
malarze,którzyumielibytonamalowaćodrękipędzlem,aleja?Niebyłamjednąznich.

Pewnie powinnam spędzić więcej czasu na projekcie strony, ale obiecałam sobie, że zrobię to we

wtorek wieczorem. Miałam jeszcze parę dni do terminu, a malowanie… Tego mi w tej chwili było
trzeba.

Farba zaschła mi na zmęczonych palcach, kiedy mój telefon zapikał. SMS. Wystrzeliłam ze stołka,

jakbymniecośugryzło,izłapałamkomórkę.OdReece’a.Dwasłowa.

„Nieśpisz?”
OdpowiedziałamwtempiewytrawnegorewolwerowcazDzikiegoZachodu.Pochwiliodpisał:
„Zarazbędę”.
Zerknęłamnagodzinęisercezaczęłomibłyskawiczniewalić.Jezu,byłajużprawietrzecianadranem.

Poleciałamdodużegopokoju,odłożyłamtelefonnastolikdokawyijużmiałammknąćzpowrotemdo
sypialni,żebysięprzebrać,kiedyzobaczyłamprzezoknoświatłasamochodu.

Rzuciłam się do szyby i odsunęłam zasłonę. Samochód się zatrzymał. Sekundę później reflektory

zgasły.Wiedziałam,żetoReece.Musiałpisać,jadąc.

Zamarłam jak dzikie zwierzę unieruchomione światłami samochodu. Patrzyłam na wysoki cień idący

chodnikiem.Ichybanawetpisnęłam,alecicho,kiedyrozległosiępukaniedodrzwi.

Obróciłam się, odłożyłam okulary na stolik i runęłam do drzwi. Stanęłam na palcach, ale nic nie

widziałamprzezwizjer,więcotworzyłamitak,boprzecieżwiedziałam,żetoon.

DobryBoże…
TobyłReeceidotegowstrojurodemzmoichfantazji.Obcisłaczarnakoszulkapodkreślałaszerokie

bary, mięśnie ramion i wyrzeźbioną pierś. Gołym okiem widać też było, jaki jest wąski w pasie.
Koszulkaznikaławczarnychbojówkach,aefektgroźnegofacetawieńczyłyczarnebuciory.

Nodobra.TenaspektbyciawoddziałachSWATcałkiemmisiępodobał.
Podniosłam wzrok i cofnęłam się, żeby go wpuścić. Wszedł. W prawej ręce miał duży worek

marynarski. Kłykcie aż mu pobielały. Byłam tak pochłonięta pożeraniem go wzrokiem, że nawet nie
zauważyłam, że on patrzy na mnie tak samo wygłodniale i w takim samym napięciu. Natomiast zdałam
sobiesprawę,żejestemubranatylkowpodkoszulek.

Nawetniemusiałampatrzećwdół,żebywiedzieć,żewyglądamjaksierota.
Zamknął za sobą drzwi i zasunął zamek, nie odrywając ode mnie wzroku, co uznałam za niebywałą

umiejętność.Głębokowciągnęłampowietrze.

–Wszystkowporządku…?
Dziwnienamniepopatrzyłiodstawiłworekzafotel.Jakośtaksurowo,trochębezskupieniai…dziko.
Jakbybyłgumkąnapiętądogranicwytrzymałości.
Pokręciłgłową.
–Nie.
Niewiedziałam,copowiedzieć,więctylkonaniegopatrzyłam.Poczułamnaramionachdreszcz.
Jegopierśwzniosłasięiopadła,kiedybrałgłębokiwdech.
–Tenfacet…Niewystarczyłomuprzemówićdorozumu.
Wstrzymałamoddech.
–Kiedyzacząłstrzelaćprzezokna,dostaliśmyrozkazwejściadośrodka–mówił,ajegobłękitneoczy

pociemniałyjaknieboprzedburzą.–Alejużbyłozapóźno.Zastrzeliłswojążonęisiebie.Miałcałkiem
porządną broń. Widziały to dzieci. Jedno za małe, żeby coś rozumieć, ale chłopiec… Tak, chłopiec
wiedział,cosięstało.Zawszejużbędziewiedział.

Otworzyłamusta,adooczunapłynęłymiłzy.
–OmójBoże,Reece,takmiprzykro.Niewiem,copowiedzieć.–Aniprzezmomentnieprzyszłomi

do głowy, że ta noc może się tak skończyć. Wiedziałam, że mogło się zdarzyć coś poważnego, ale nie
umiałampojąćtego,żedzisiajranosięobudził,robiłplanynawieczór,apotemdostałtelefon,aleitak
niemógłwiedzieć,żebędzieświadkiemtego,jakktośodbierażycieinnejosobie,apotemsobiesamemu.
Taksamoztąbiednąkobietąijejdziećmi.

Alepotempomyślałam,żejednakwiem,jaktojest.
Przecieżtaksamojasięobudziłamtamtegoranka,kiedymiałamszesnaścielat,inawetprzezmyślmi

nieprzeszło,żetegowieczorustracęnajlepszegoprzyjaciela.Nigdyniewiemy,kiedynaszeżyciezmieni
sięnieodwracalnie.Bezostrzeżenia.Cowięcej,zwyklewszystkozaczynałosięspokojnieiniepozornie.

– Co mogę zrobić? – spytałam i zamrugałam szybko, żeby nie popłynęły mi łzy. Łzy nad tą kobietą,

której nigdy nie widziałam, i nad jej rodziną. I nad Reece’em, który musiał się tam znaleźć. Jeszcze
biorącpoduwagęjegohistorię.Chciałamspytać,czywszystkoznimwporządku,upewnićsię,czynic
muniejest,alezanimzdołałamcokolwiekzrobić,wystartował.

Nic nie powiedział, tylko podszedł. Od napięcia aż zgęstniało powietrze. Objął moje policzki,

niesamowicie delikatnie. Zbliżył do mnie usta, ale w tym pocałunku nie było nic delikatnego. Nie
rozbudzałmoichzmysłówpowoli.Zaatakowałjezsiłą,którarozpaliłamniewjednejchwiliipoczułam
siętak,jakbymcałydzieńspędziławpełnymsłońcu.

– Ciebie – odpowiedział. – Chcę ciebie. Bardzo. I potrzebuję cię. Teraz. – Dotykał palcami mojej

twarzy.–Alejeślichcesz,żebymzwolnił,mogętozrobić.Izrobię.Tylkopowiedzmiteraz,bojestem
napiętydogranicijaktylkozobaczęcięnagą,jużniebędzieodwrotu.Wejdęwciebie.

Jego słowa były jak piorun łączący moje serce z przestrzenią między udami. Zatrzęsłam się i

spojrzałammuwoczy.

–Niepowstrzymujsię.

Rozdział13

oże to zabrzmi dziwnie, ale wiedziałam, czego potrzebuje. Po tym, co się stało z Charliem,

bezradnośćzrodziławemnietakąfrustrację,żejedynymukojeniembyłomalowanie.Aleczasemitonie
wystarczało.Musiałamwtedynapełnićwannęwodą,zanurzyćsięcałaikrzyczeć.Frustracjanarosłado
nieznośnego poziomu, kiedy Charlie zaczął się pogrążać w sobie i zmieniać w łupinkę po żywym
człowieku.

TosamoczułdzisiajReece.
Życiewjednejchwilibyło,awnastępnejsięwymykało.Jakpociągmknącypotorach.Niemógłnic

zrobić, żeby temu zapobiec. I nosił w sobie tę samą bezradność i frustrację, jaką ja odczuwałam w
związku z Charliem, więc rozumiałam tę potrzebę, niemal instynktowną konieczność przypomnienia
sobie,żejesteśmywciążżywi.

Znówmniepocałował,ajeślimyślałam,żejużpoprzednioprzewlekłmojezmysłynalewąstronę,to

się myliłam. Ten pocałunek sprawił, że nie mogłam ustać na nogach i przepełniło mnie niemal bolesne
pragnienie.

Wsunąłmiręcewewłosyisprawnierozplótłkucyk.Rozsypałymisięnaramionach,kiedyprzesuwał

palcami po mojej czaszce. Przechylił głowę i pogłębił pocałunek. Zjechał dłońmi na moje ramiona, a
potemdotalii.Westchnęłamprostowjegousta.

Zadudnił w nim głęboki dźwięk, kiedy mnie uniósł. Oplotłam go nogami w pasie z taką łatwością,

jakbyonesameodlatchciałytozrobić.Wyszeptałamjegoimięiobjęłamgozaszyję.

–Muszęcięwziąćdołóżka–powiedziałiruszyłprzedsiebie.–Albowezmęciętutaj,napodłodze.
Zadrżałam,botawizjapodnieciłamnieznaczniebardziej,niżnatozasługiwała.Pocałowałamkącik

jegoust,apotemszczękę,kiedymnieniósłdosypialni.Zsunęłampalcepomiękkichwłosachnatwarde
mięśniepleców.Czułamjegosiłę.

Zatrzymałsięnachwilę,żebyzapalićświatło,apotemposadziłmnienałóżku.Uklękłam.Cofnąłsięi

wyciągnąłzbojówekkoszulę,ajapoczułam,żepłoniemikażdakomórkaciała.Niemaldyszałam,kiedy
ściągnąłjąprzezgłowęirzuciłnapodłogę.

Boże, był piękny, każdy centymetr kwadratowy jego ciała. Od napiętych mięśni brzucha po napięte

bicepsy.

Opadłamtyłkiemnałydkiipowiedziałammuto.
–Jesteśpiękny.
Uśmiechnąłsiępołowąust.
–Piękny?
–Tak.Jesteśpiękny.
Porzuciłpasek,położyłdłonienamoichpoliczkachiodchyliłmigłowę.Tymrazemcałowałsłodkoi

delikatnie,jakbymnieadorował.Rozpalałmniezrównąłatwościącoprzyostrzejszychpocałunkach.

Wyprostował się i wrócił do striptizu dla jednego widza, a ja żałowałam, że nie mam banknotów

studolarowych,którymimogłabymwywijaćjakwariatka.

Zuśmiechemrozpiąłguzik,apotemrozporek.Chwilęzajęłomuzdejmowaniebutówiskarpetek,aza

nimiposzłyspodnieibokserki.

Był…nawetniepotrafiłamznaleźćodpowiedniegosłowa,poprostuspijałamjegociało.
–Wstawaj.–Wskazałkierunekpalcami.
Podniosłam się na kolana. Patrzył mi w oczy, kiedy łapał skraj podkoszulka i zadzierał go w górę.

Poza nim miałam na sobie jeszcze tylko majtki. W męskim stylu. Gdybym była trochę mądrzejsza,
wybrałabym coś seksowniejszego. Na przykład czarne koronkowe stringi, miałam takie. Ale nie. Ja
miałamstylizowanenamęskiegalotywpaski.Chociażwyglądałonato,żetoniemaznaczenia.

Przyglądałmisięrozpalonymwzrokiem.
–Tyjesteśpiękna.–Wyciągnąłrękęiprzesunąłkciukiempomojejwyprężonejbrodawce.–Nieja.

Ty.Całaty.

Wygięłamplecyisięgnęłamtam,gdziebyłtwardyigotowy,alezłapałmniezanadgarstkiipokręcił

głową.

–Chcędotykaćcięcałej,ustamiirękami.–Puściłmojeręceiprzejechałpalcamipomoichpiersiach,

drażniłsterczącebrodawki.–Szczególnieich.Chcępoczućtwójsmak.

Mójpulszwariował.Oblizałamusta,aonlekkomniepopchnął,żebymsiępołożyłanaplecach.
–Twójsmaktutaj.–Opuściłręceiprzejechałnimipomoimbrzuchu,anastępniezłapałmniejedną

rękąmiędzynogami.–Poderwałamplecyzłóżka.–Tak.Tutaj.Muszępoczućtensmak.–Wiedział,co
robi,kiedypocierałmnieprzezcienkimateriał.–Aleniemogęjużczekać.

–Nieczekaj.–Uniosłambiodra.
Woczachzapłonąłmuogieńiściągnąłmimajtki.Obojebyliśmyjużnadzy.Jużraztakbyło,aledalej

niezaszliśmy.Ścisnęłomniewżołądku.Muszęmupowiedziećotamtejnocy,aleprzecieżnieteraz,po
tymwszystkim,codzisiajprzeszedł?Potymjakpowiedział,żemniepotrzebuje?

Niewiem,czytodobrze,czyźle,aleniezamierzałammusiebieodmówić.
Reece ukląkł na łóżku i przełożył nogę nade mną ruchem pumy skradającej się do ofiary. Napiął

ramiona,kiedysięzniżałdomoichust.Sięgnęłamdojegotwarzy,alemniepowstrzymał.

–Dotknijmnie–rozkazałłagodnie.–Lubię,jakmniedotykasz.
–Mamcałeręcewfarbie–powiedziałammiędzypocałunkami.–Przepraszam.
Złapałmniezarękęisplótłnaszepalce.
–Nieprzepraszaj.Toprzecieżty.Tocholernieseksowne.
Nie rozumiałam, jakim cudem moje serce wciąż daje radę bić, kiedy podniósł moją rękę do ust i

pocałowałwśrodekdłoni.Tymjednymruchemzdobyłmniecałą.

Jeszcze raz uniósł moją dłoń i poczułam jego język. Byłam rozgrzana do czerwoności, kiedy mnie

podniósł i ułożył na środku łóżka. Przy tym nasze usta nie rozłączyły się ani na chwilę. Jego siła była
zniewalająca.Czułam,jakprzenikamnieprądelektryczny.

Ułożył się nade mną i czułam twardy kształt napierający mi na biodro. Pocałunki stały się głębsze i

bardziej naglące, a kiedy podniósł głowę, skubnął mnie w wargę. Odezwał się głosem ociekającym
żądzą.

–Maszprezerwatywę?
–Tak.–Przesuwałamdłoniepojegoramionach.Miałpięknąskórę,gładkąjaksatynarozciągniętana

stali. Wyobraziłam sobie, że taki jest w dotyku posąg Andrew Jacksona. Bez skazy. – Powinny być w
górnejszufladzieszafkinocnej.–Jaktylkotopowiedziałam,zaczęłamsięniepokoić,coonsobiepomyśli
otym,żemamzapasprezerwatyw.–Mogęwyjąć…

– Nie. Wyjmę. – Pocałował mnie w nos, a potem w czoło i te rozkoszne doznania niemal przyćmiły

ulgę, którą odczułam w rozluźniającym się karku. Nie przejął się tym. Nawet się nie zastanawiał. Był
idealny.

Naprawdędoskonały.
Oparłsięnaręceobokmojejgłowyijegomięśniezaczęływyczyniaćnajdziwniejszerzeczy.Sercetak

miwaliło,żenawetniesłyszałam,jakotwieraszufladę.Nigdywcześniejniebyłamtakpodniecona.

–DziękiBogu,żejesteśprzygotowana.–Sięgnąłdoszuflady,ajegomęski,surowygłoswywoływał

wemniefaledreszczy.–Janiepomyślałem…O!

Uniosłambrwi.
–Ażtaksięcieszysznawidokgumki?
–Nie,nie…–Sięgnąłdalejiwyprostowałrękę.Spojrzałamnato,cowyjął.–Nawidoktego.
–Onie–szepnęłam.Trzymałwręcemójdoświadczonywbojuwibrator.Jakmogłamzapomnieć,że

jest w tej samej szufladzie?! Z czerwoną jak burak twarzą wpatrywałam się w odpowiednik mojego
chłopaka. To był jeden z tych wypasionych modeli. Króliczek. Do tego różowy. Jaskraworóżowy. –
Potrzebujęmostu,żebyzniegoskoczyć.Natychmiast.

Uniósłkącikust.
–Nocoty.Jajestemzachwyconymyślą,żetegoużywasz.–Potemuśmiechnąłsięjużcałkiemszeroko.

–Myteżgoużyjemy.

Szerokootworzyłamoczy,aróżneczęścimojegociałazaczęłypodskakiwaćzniecierpliwości.
–Teraz?–pisnęłam.
– Chciałabyś, co? – Schylił głowę i szybko mnie pocałował. – Ale nie dzisiaj. Dzisiaj ja muszę się

znaleźćwtobie.Aleobiecujęci,żetozrobimy.Słowo.

– Podoba mi się ta obietnica – przyznałam, czerwieniąc się aż po cebulki włosów. Żaden facet nie

wykazał nigdy żadnego zainteresowania używaniem gadżetów seksualnych. Nawet nie wiedziałam, że
mężczyznajestdotegozdolny.

Zaśmiałsię.
–Niedziwięsię!
Odłożył wibrator tam, skąd go wziął, i przewrócił się na bok z prezerwatywą w ręce. Rozdarł

pakiecik,aleznieruchomiałispojrzałmiwoczy.

–Myśliszczasemomnie,jakgoużywasz?
Oparłamsięnałokciach.
–Tak.–Nieukrywałam.
–Kurwa–mruknął.
Łapczywiepatrzyłam,jakrozwijagumkę.Założyłjąwimponującymtempie.Potempołożyłmidłońna

policzku i odchylił mi głowę. Tym razem pocałował mnie wolniej, zmysłowo i kusząco. Nakierował
mniezpowrotemnałóżko.Spodziewałamsię,żezarazsięweźmiedorzeczy.Nawetniemiałabymnic
przeciwko,alewbrewzapowiedziomwcaletegoniezrobił.

Zsunął palce po moim gardle, zjechał na piersi, a usta poszły za dłońmi. Wbiłam mu paznokcie w

ramiona,kiedymniecałowałiskubał.Dotarłdopiersi,zawisłnademną,apotemzacząłssać,skubaći
lizać, aż przyjemność zmieszała się z erotycznym bólem. Przeniósł się do drugiej piersi, a rękę wsunął
między moje uda. Rozsunęłam nogi, żeby ułatwić mu dostęp do tego, czego oboje chcieliśmy. Piersi
miałamciężkieinabrzmiałe,akiedywsunąłwemniepalec,ażpisnęłam.

– Widzę, że już jesteś gotowa. – Znów się podniósł i spojrzał na nasze ciała. Czułam, że w żyłach

płyniemiroztopionalawa.

Doznaniafizyczneijegowidokprawiezepchnęłymniepozakrawędź.Niemogłamzebraćmyśli.
–Boże,jesteścudowna.–Wsunąłdrugipalec,ajawierzgnęłambiodramiipodkuliłampalceunóg.–

Zdajemisię,żetobywystarczyło,żebyśdoszła.

Złapałam go za nadgarstek, ale nie żeby go powstrzymać, tylko zatrzymać w tym miejscu. Do

szaleństwadoprowadzałymniejegościęgnaporuszającesięwmojejdłoni.Niewiem,cownimbyło,że
z taką łatwością uruchamiał moje ciało. Tak jakby miał jakąś sekretną mapę, która pozwalała mu
realizowaćwszystkiekoniecznekroki.Nigdyjeszczesiętaknieczułam.Nigdynawetniezdołałamsiętak
podniecić,azwykleitakbyłojużpowszystkim.

Spojrzałamnaniegoiprzezsekundęniemogłamoddychać.Całyczaspatrzyłnaswojedziałaniaito

było cholernie podniecające, ale z tego powodu nie dostrzegł chwili, kiedy moje serce było na skraju
wybuchu. Chciałam jego ciała. Jezu, przecież chciałam go, odkąd pamiętam. Kręcił mnie fizycznie, ale
chodziłoocośznaczniewięcej.Owiele,wielewięcej.Katieniemijałasięzprawdą,kiedydefiniowała
mojeuczucia.Ażściskałomniewpiersi,kiedynaniegopatrzyłam.

Skłamałabym,mówiąc,żetotylkopożądanie.Iżeto,cosięmiędzynamiwydarzyłodotychczas,niema

znaczenia.Miało.Przynajmniejdlamnie.

Reecemógłmizłamaćserce.
Ale potem zrobił taki ruch kciukiem, że wszystkie myśli zniknęły mi z głowy. Poderwałam plecy z

materacainaparłambiodraminajegorękę.Zaśmiałsięicofnąłdłoń.

–Muszębyćwtobie.–Wczołgałsięnamnie,aprzytymocierałsiętwardąpiersiąomojewrażliwe

brodawki. Moje ciało było w stanie najwyższej mobilizacji. Każde muśnięcie palców odczuwałam
wszędzie.

Objęłamgonogamiwpasieipoczułamgomiędzyudami.Tosięwreszciedziało.Zjednejstronynie

mogłamwtouwierzyć,zdrugiej–trochęsiębałam,żezarazzaśnie.

Patrzył na mnie oczami tak niebieskimi, że wydawały się aż nierzeczywiste i złapał moje prawe

biodro.Zadrżałamiobjęłamgozaszyję.

Nie przerywając kontaktu wzrokowego, naparł naprzód, a ja cicho krzyknęłam. Poczułam ukłucie i

rozpieranie, które nie było bolesne, ale poinformowało mnie, że bez względu na to, jak fajny był
wibrator,niemiałstartudoReece’a.

– Cholera. – Poruszył biodrami, a ja skrzyżowałam kostki i rozkoszowałam się dreszczem, który

przetoczył się przez jego ciało. Przez chwilę się nie ruszał, tylko nasze klatki piersiowe wznosiły się
szybkoiopadały.Byłgłębokowemnie,czułamgozkażdymwdechem.

Potem, wciąż patrząc mi w oczy, powoli się wysunął, prawie do końca, a potem znów we mnie

wszedł. Złapałam go za ramię, na którym się opierał. Dotknął mojej piersi i przesuwał kciukiem po

brodawce.

Zatraciłam się w jego oczach, w tym doznaniu, które dawał mojemu ciału. Musiał się bardzo

powstrzymywać,boażzadrżał.

–Nawetniewiesz,jakbardzochciałbymciępoprostupieprzyć–wyznałilekkopokręciłgłową.
Ostrzegał mnie, że na to właśnie ma ochotę, ale się pohamował. Podniosłam się i go pocałowałam.

Rozchyliłusta,więcdrażniłamjęzykiemjegojęzyk.

–Todobrze–szepnęłam,muskającgoprzyokazjiwargami.
Oparłsięomnieczołemipowoliporuszyłbiodrami.
–Roxy…
–Pieprzmnie–poprosiłamłagodnie.Tedwasłowarozpaliłymnienatyleróżnychsposobów.
Reece jęknął, wycofał biodra, a potem znów na mnie natarł. Odnalazł ustami moje wargi i cała

kontrola, jaką jeszcze miał, gdzieś zniknęła. Poruszał się jak w furii, niemal niemożliwością było
dotrzymaniemurytmu.

Wyciągnąłrękęizłapałmojądłoń.Takjakwcześniej,uniósłjądoust,apotemsplótłnaszepalce.
Poczułam w sobie przenikliwe pulsowanie rozkoszy. Odrzuciłam głowę, ścisnęłam jego palce, a

pulsowanie stawało się coraz silniejsze. Nie wiem, jakim cudem, ale on jeszcze przyśpieszył i
wezgłowiełóżkazaczęłowalićwścianę.Toidźwięknaszychocierającychsięosiebieciałwystarczyły.

Doszłamzostrymkrzykiem,któryodbiłsięechempopokoju.Całasiętrzęsłam.Spełnieniepozbawiło

mnietchu.Przetaczałosięprzezemniefalami,ażwkońcupomyślałam,żewylecęprzezsufitalbomoje
kościzamieniąsięwpapkę.

Przezjedencudownymomentwyobraziłamsobie,jakmogłabymoddaćtęchwilęnapłótnie.Miałaby

odcienie nieba, fiolety i głębokie niebieskości, pasujące do jego oczu. Byłoby to niebo chwilę po
wielkiejburzy.

Opuściłgłowęwmiejscemiędzymojąszyjąaramieniem.Wsunąłmidłońpodlędźwieiuniósłmoje

biodrazłóżka.Dzikoporuszałsięnademnąiwemnie.Wszedłnajgłębiejjaktomożliweisłyszałamw
uchu jego oddech. Wydyszał moje imię, a potem wierzgnął, objął mnie mocniej i w końcu nie było już
między nami ani milimetra przestrzeni. Ja przeczesywałam palcami jego miękkie włosy. Obejmowałam
go,ażburzaminęłaimojerozszalałesercesięuspokoiło.

Sporoczasuminęło,nimsturlałsięnabok,alewciążmnieobejmował.Wciążbyłwemnie.
–Przepraszam–wystękał.–Prawiecięzgniotłem.
Przylgnęłampoliczkiemdojegopiersi.
–Nicnieszkodzi.
Drugąrękąnamacałmojesplątanewłosyidotknąłmojejgłowy.
–Nicciniezrobiłem?
–Nie.Wręczprzeciwnie–wymruczałam.–Było…
–Zajebiściegenialnie?
Zachichotałam,choćdźwiękbyłtrochęstłumiony.
–Dokładnie,zajebiściegenialnie.
Odchyliłmigłowę,ajazamrugałam.Uśmiechałsiędomnietak,żemojewnętrznościzmieniałysięw

rozkosznemałesupełki.Pocałowałmnielekko.

–Poczekajchwilę,dobrze?
Zagryzłam wargę, kiedy się ze mnie wysuwał. Przerzucił nogę nad krawędzią łóżka i wstał, a ja

miałam teraz widok na perfekcyjne męskie plecy i pośladki. Zniknął w korytarzu, a ja bezsilnie
rozwaliłam się na łóżku. Czułam chłodne powietrze na gołych nogach. Pewnie dochodziło z szafy, ale
byłamzbytwyczerpana,żebysięnakryćalbowstaćiprzymknąćdrzwi.

Zamknęłam oczy i głęboko westchnęłam. Moje mięśnie były kompletnie bezużyteczne i kilka części

ciałatrochęmniebolało,aletobyłonicwporównaniuztymrozkosznymuczuciemszczęścia,któreażwe
mniewibrowało.

– Piękna – mruknął Reece, kiedy wrócił do łóżka. Oparł się po obu stronach mnie i wtulił nos w

miejscenamojejszyi,któreniebyłookrytewłosami.–Dałbymradęcięnamówić,żebyśtakspałakażdej
nocy?

Znówgłupiozachichotałam.Uchyliłamjednooko.
–Może.
–Gdybymładniepoprosił?
–Mogłobywystarczyć.
Wyciągnąłspodmojegobezwładnegociałakoc,apotemmateracugiąłsiępodjegociężarem.Wgłębi

duszy liczyłam się z tym, że teraz sobie pójdzie. Pewnie dlatego, że nie byłam pewna, co robimy i nie
wiedziałam,coonotymmyśli,więccałkiemmniezaskoczył,kiedynasokryłiułożyłmnietak,żebym
przylegałaplecamidojegopiersi.

Było… dobrze i pomyślałam, że to musi oznaczać coś więcej niż tylko seks czy konieczność

wyładowaniafrustracji.

Byłamjużśpiąca,alezerknęłamnaniegoprzezramię.Wcześniejwyłączyłświatło,aleitakwidziałam

ostrąlinięjegokościpoliczkowej.

–Wporządku?
Przezchwilęmilczał,alepotemodpowiedziałiwiedziałam,żezrozumiałmojepytanie.
–Znacznielepiej.Przepraszam,żeprzyszedłemdociebiewtakimstanie.Poprostu…Kiedyżyciesię

kończytakbezsensuiniemożnanicnatoporadzić…totrudne.

– Nie przepraszaj. – Wierciłam się chwilę, aż ułożyłam się przodem do niego. Miał otwarte oczy i

lekkosięuśmiechał.–Cieszęsię,żemogłam…pomóc.

–Jateżsięcieszę.
–Wiem,żejestciężko.–Zanimpomyślałam,corobię,szybkopocałowałamgowusta.–Chciałabym,

żebymogłobyćinaczej.

Objąłmniemocniej.
–Jateż.
Pocałowałmniewczoło.Pochwiliznówzamknęłamoczy.
–Jakranopożyczyszmijajka,zrobięcitakiomlet,żebędzieszmnietuchciałacodziennie.Umowa?
Uśmiechnęłamsięszerokoiwtuliłamsięwniegomocniej.
–Umowa.

Rozdział14

budziłamsiępierwsza.

Było jeszcze wcześnie i przez żaluzje w oknie naprzeciwko łóżka przedzierał się tylko cienki

srebrzystypasekświatła.Leżeliśmyprzytuleni.Naszeręceinogibyłyprzeplecionejakwpreclu.Jakimś
cudemleżałamnaboku,aleplecamidoReece’a.

Zerknęłam na niego przez ramię i pewnie gapiłam się stanowczo za długo, ale rzadko się zdarzało,

żeby był tak zrelaksowany. Ostre rysy jego twarzy były łagodne. Ani śladu po Twarzy Gliniarza, ale
mimotoniebyłowątpliwości,żetomężczyzna.Mężczyzna,którywalczyłzanaszkraj,apopowrociedo
domucodziennienarażałżycie.

Jeślibyłabymzesobąszczera,musiałabymprzyznać,żetopierwszymężczyzna,zktórymbyłam.Niew

tymsensie,żeinnibylichłopcami,ależadenznichnieznałtakiejodpowiedzialności,jakąbrałnasiebie
Reece.Najstraszniejsze,cosięwydarzałowichżyciu,toodwołanysamolotalbozerwanyinternet,kiedy
oniakuratgraliwCallofDuty.

Reecebyłkimświęcejniżtylkosumącechzwiązanychzjegozawodem.Tak,byłsilnyiodważny,ale

poza tym dobry i szczery. Lojalny. Cholernie bystry i do tego umiał się obchodzić z moim ciałem tak,
jakbyzostałozaprojektowanedlaniego.

Zaczęłamodtwarzaćwmyślachzeszłąnocizrobiłamsięcałaczerwona,kiedyprzypomniałamsobie,

jakgopoprosiłam,żebytozemnązrobił,tylkosłowo„to”zamieniłamna„pieprzyć”.Nigdywcześniej
niepowiedziałamczegośtakiegofacetowi.

Pamiętamjeszcze,żepotemzasypiałam,patrzącnajegotwarz,żegadaliśmyoomletachizawarliśmy

umowę,aterazmyślałam,jaki…doskonałybyłnaszpierwszyraz.

Naszpierwszyraz.
Musnęłam palcami jego nieruchomą rękę. Dotykałam silnych mięśni i jego kości. Od bardzo, bardzo

dawna snułam fantazje o seksie z Reece’em. Tak naprawdę to od lat. Chociaż rok temu byliśmy już
całkiem blisko i chociaż teraz była jeszcze ta noc na kanapie, nie miałam pojęcia, jak to będzie
naprawdę.Abyłoniesamowicie.

Naszpierwszyraz.
Otymmyślałam,kiedysięobudziłam.Wczorajwszystkosiętakpoukładało,żepostanowiłamodłożyć

rozmowę na później. Nie żałowałam. To była dobra decyzja, ale teraz czułam, że zwariuję, jeśli nie
wyjaśnię…

Reece poruszył się bez żadnego ostrzeżenia. Wsunął kolano między moje uda. W ciągu sekundy

przyciskał biodra do mojego tyłka, a twarz schował w mojej szyi. Czułam go, gorącego i twardego,
wsuwającegosięmiędzymojenogiispoczywającegowmiejscu,którenaglebardzogozapragnęło.

–Dzieńdobry,skarbie–wymruczałmiwkark,apotempuściłmojąrękęizłapałmniezabiodro,żeby

nakierowaćjenaswojegosterczącegofiuta.

Zagryzłamwargęijęknęłam.
–Dzieńdobry.

Skubnąłmniezębamiwpłatekucha,ajagłośnowestchnęłam.Zaśmiałsię,poruszyłbiodramiitrafił

dokładniewwejściewemnie.Mojeciałosamowolniewygięłosięwłuk,aonpuściłuchoizszedłwdół
mojegogardła.Budziłsięwdobrymnastroju!

–Mamdylemat–wyznałgłosemschrypniętymodsnuipodniecenia.
Ja też. Byłam rozdarta między myślą o powstrzymaniu go i rozmowie a pozwoleniem mu, by

kontynuował.

–Mamstrasznąochotęnaomlet–mówił,skubiącmniewramięiporuszającswoimicudotwórczymi

biodrami.–Chybanawetmisięśnił.

–Naprawdę?–sapnęłam.
–Tak.–Przesunąłrękęwgóręmojejtaliiichwyciłmojąpierś.Lekkościsnął.–Alemamteżochotę

zerżnąćciędonieprzytomności.

OmójBoże.
Byłam tak mokra, że to aż nie do uwierzenia. I wcale nie pomogło, kiedy chwycił palcami moją

brodawkę.Nodobra.Muszęsięskupićnapriorytetach.

–Słuchaj,Reece…–Musiałamkrzyknąć,kiedyznówsięporuszyłitrafiłwtenpunkt.–Boże…
–Wiem,żeteżbyśchciałaomlet,auwierz,robięnaprawdęgenialneomlety.–Kolanemrozsunąłmi

nogijeszczeszerzej.Oparłamsięnaramieniu.–Będzieszmiałaorgazmoralny,jaktylkospróbujesz.

Istniałodużeprawdopodobieństwo,żebędęmiałaorgazmzamoment.
Odgarnąłmiwłosynaramięipocałowałwnasadękarku.
–Alejakmamzostawićcośtakiego?
Zrobił coś dziwnego z moimi piersiami, znów wierzgnęłam biodrami w tył i wtedy to się stało. Nie

wiemjak.Możetoprzeznaczenie,alewkażdymraziesamjegoczubeczekwsunąłsięwemnie.

–Jezus–jęknąłiznieruchomiał.–Pieprzyćomlet.
Wjednejsekundziebyłwemnie,cały.
– Reece! – wykrzyknęłam. Moim ciałem powodowały ostre, gwałtowne doznania. W tej pozycji

czułamgojeszczewyraźniejijeszczemocniejmniewypełniał.

– Uwielbiam, kiedy wykrzykujesz moje imię. – Ugniatał moją pierś i zaczął się poruszać, powoli,

uruchamiająckażdezakończenienerwowe,jakimobdarzyłomnieciało.–Zróbtojeszczeraz–rozkazał,
ajegogłosotulałmniejakaksamit.

Więczrobiłam.
Czułamnaskórzeprzyjemność,kiedyporuszyłambiodrami.Zsunąłmirękęnabrzuch,naparłnamnie,

przycisnąłmnieodsiebie,apotempostawiłmnienakolanach.Tobyłointensywne,odbierającerozumi
cudowne.

Poruszałambiodramiidrżałam,słyszącdźwiękioznaczająceaprobatę.Złapałmniemocniejiterazon

zacząłsięruszać,szybkoimocno.Złapałamsięwezgłowiałóżkaitrzymałam,kiedynamnienacierał.

W głowie mi się kręciło. Nie wiedziałam, gdzie się kończy jego ciało, a gdzie się zaczyna moje.

Poruszaliśmysięszaleńczo,apotemobjąłmniepodpiersiamiipodciągnąłdogóry.Uderzyłamrękamiw
ścianęnadłóżkiem,aonsięwemniewbił.

Miał nade mną całkowitą przewagę. Chwycił mnie za policzek i odgiął moją głowę w tył i na bok.

Odchyliłmikciukiemdolnąwargę,ajagozłapałamizaczęłamssać.

Wykrzyknął coś, co wprawiłoby w zakłopotanie nawet najwytrawniejszego marynarza, a potem

przywarłdomnieustami.Jegopocałunek,muśnięciajęzykiemniebyłyażtakszaleńczejakjegoruchywe
mnie,aletakżepiękneizniewalające.

–Chcęczuć,jakdochodzisz–usłyszałamjegoszorstkigłostużprzyuchu.
Nigdywżyciużadenfacettakdomnieniemówiłwczasieseksu,więcdopieroterazodkryłam,żeto

namniedziała.Itobardzo,bowystarczyło,żeprzytknąłustadomiejscapoduchemizalałamnierozkosz.
Przetoczyła się przeze mnie, a on jęknął ciężko, wierzgnął dziko biodrami i sekundę później ze mnie
wyszedł. Poczułam ciepłą wilgoć w okolicach krzyża. Cały czas drżałam pod wpływem króciutkich
skurczy.Położyłmidłońnabrzuchu.Przezchwilężadneznassięnieruszało,apotemostrożnieodgarnął
miztwarzywłosy.Położyłamgłowęnapoduszceipozwoliłam,żebydelikatnieułożyłmnienabrzuchu.

Całyczashuczałomiwgłowie,aleusłyszałam,jakmówi,żebymsięnieruszała.
Pokilkusekundachpoczułam,jakocieramiczymśplecynadpupą.Wydałamchybacichyjęk,bomoje

ciałocałyczasbyłobardzowrażliwe.

Łóżko się zakołysało, kiedy się położył obok mnie, a ja z wielkim wysiłkiem odwróciłam głowę do

niego.

Jednąrękązakryłoczyiprzezchwilęprzyglądałamsiępokaźnemubicepsowi.Reecesięuśmiechał.
Jateżsięuśmiechnęłam.
– Roxy? – spytał i opuścił rękę. Popatrzył na mnie. Miał niesamowicie gęste rzęsy. Zdałam sobie

sprawę,żenażadnymportrecienieoddałamichtakjaktrzeba.–Łykaszpigułki?

Moje myśli wypełniała mgła, ale w jednej chwili zesztywniałam, bo jego słowa zaczęły do mnie

docierać. Czy łykam pigułki? Tak, łykam. Jak nie zapomnę. W zeszłym roku miałam okres posuchy, a
poza tym zawsze używałam prezerwatyw, więc czasem się zdarzało, że zapominałam łyknąć. Kiedy
ostatnio?Zedwatygodnietemu?Tylkoraz?Bożeświęty,sercezaczęłomisiętłucjakszalone.

–Niemyślałem.–Wyciągnąłrękęipogłaskałmniepoplecach.–Nigdyczegośtakiegoniezrobiłem.

PrzysięgamnaBoga,nigdyniezapomniałemoprezerwatywie.

– Ja też nie. Biorę pigułki – powiedziałam cicho – ale… jakieś dwa tygodnie temu zapomniałam o

jednej.Czytamokilku.

Reece nie wyskoczył z łóżka jak oparzony. Przyglądał mi się przez chwilę, a potem się podniósł i

zawisłnademną.Pocałowałmniewpoliczek.

– Zdążyłem wyjąć. Będzie dobrze. A gdyby nie zadziałało – pocałował mnie w kącik ust – to i tak

będziedobrze.

Boże.
Poczułam w gardle łzy. Nie wiem dlaczego. Byłam straszną idiotką. Może chodziło o to, że nie

spanikowałzpowoduniewielkiegoryzykaciąży.Amożewystarczyło,żebyłtaki…Jezu.Takitotalnie
wspaniały.

Znów uprawiałam z nim seks. Bez zabezpieczenia. Dałam sobą zawładnąć hormonom i w dalszym

ciąguniepowiedziałammuprawdyotamtejnocy.

Znówmniepocałował,apotemdałmilekkiegoklapsawtyłek.
–Aterazchodź.Orgazmicznyomletczeka.
Patrzyłamnaniegozmojejkoślawejpozycjinabrzuchu.

Uśmiechnąłsięjakmałychłopiecisturlałzłóżka.Schyliłsięipodniósłzpodłogispodnie.
–Mogęużyćtwojejszczoteczkidozębów?
Czytomiałowtejchwilijakiekolwiekznaczenie?
–Nie.
–Jakwyjdęzłazienki,maszjużbyćgotowa.–Mrugnąłdomnieiwyszedłzsypialni.
Nabosaka.Bezkoszuli.Wrozpiętychspodniach!
Leżałam jeszcze przez chwilę i usiłowałam zdecydować, z jakiego powodu powinnam spanikować

bardziej.Bojestemsukąinadalmuniepowiedziałamczyżemożewłaśniezachodzęwciążę?

Nodobra.Ciążabyłabardzomałoprawdopodobna,więcpowinnamcałąenergięskupićnazrobieniu

czegośkonstruktywnegowkwestiisuki.

Usłyszałam,żezakręcawodę,apochwiliotworzyłdrzwidołazienki,więctojawyprułamzłóżkajak

oparzona.Złapałamjakieśbawełnianespodenkiibezrękawnik,aleonwłaśniestanąłwdrzwiach.

Niedawałosięukryć,żenadaljestemgoła.
Wszedł, objął mnie jedną ręką, uniósł mnie w górę i pocałował. Smakował miętą i mężczyzną, a ja

prawiewypuściłamzrękiubranie.

– Strasznie się dzisiaj wleczesz. – Ukucnął trochę i przewiesił mnie sobie przez ramię. – Muszę się

tymzająć.

Pisnęłam,apotemzaczęłamsięśmiać.
–Jezu,cotyrobisz?
– Niosę twój słodki tyłeczek… – Złapał mnie ręką za pośladek, aż wierzgnęłam. – Tak, właśnie ten

słodkityłeczekdołazienki.

Obróciłsięiruszył,ajaściskałamubrania,jakbyodnichzależałomojeżycie.Faktyczniezaniósłmój

słodki tyłeczek do łazienki i tam postawił na podłodze, przy okazji dotykając moich bioder i piersi.
Zawarczałgdzieśzgłębigardłaioparłczołonamoim.

–Taksięzastanawiam,czybyniewejśćztobąpodprysznici…
–Spadaj–roześmiałamsięiodepchnęłamodsiebie.–Niepowiem,żeniemiałabymochotyznaleźć

sięztobąpodprysznicem,alewtensposóbnigdyniezjemyomletów.

Aninieporozmawiamy.
–Hm.–Zjechałrękaminamójtyłek.Przygarnąłmniedosiebieitakścisnąłwdłoniachmojepośladki,

żechociażtobrzminiewiarygodnie,znówzaczęłamczućpodniecenie.Tenfacetbyłwcieleniemseksu!
Pocałowałmnielekkonadbrwią.–Amożeznówbympowiedział,żepieprzyćomlet…?

Orany.Kuszące.Wszystkownimbyłokuszące,aleudałomisięwyprosićgozłazienki.Umyłamsię,

wyszorowałamzęby,opłukałamtwarziobiecałamsobie,żeniepozwolę,żebycokolwiekprzeszkodziło
miwrozmowie.

Odetchnęłamgłębokoizwiązującwłosywkucyk,zerknęłamnasiebiewlustrze.Gdziemojeokulary?

Dobre pytanie. Policzki miałam zarumienione, oczy szeroko otwarte, a usta opuchnięte, dokładnie tak,
jakbyprzezkilkagodzinsłużyłydocałowania.

Włożyłamszczoteczkędozębówdokubkawbiałegroszkiizrobiłamdosiebiepoważnąminę.
Wyglądałamconajmniejgłupio.
Wszystkobędziedobrze.Reece…możeniebędziebardzoszczęśliwy,aleprzeżyje.Kurczę,przecież

nie spanikował z powodu seksu bez zabezpieczenia i powiedział, że będzie dobrze, nawet jeśli
stworzyliśmywłaśniemałegoReece’aalbomałąRoxy.Więcwtejsprawieteżbędziedobrze.Pewnie
robiłamzigływidły.JakbytopowiedziałCharlie,byłamwcielonąhisterią.

Czassięwziąćwgarść.
Westchnęłam,obróciłamsięnapięcieiwyszłamzłazienki.Wypatrzyłamokularyiwłożyłamje.
Reecebyłjużwkuchni.Znalazłpatelnię,coniebyłobardzotrudne,jakożeniemiałamwieluszafek.

Jajkależałyjużnablacie.Spojrzałnamnieprzezramięiwyjąłzlodówkipapryczkęitartyser.

Mogłabymprzyjąćnastałewmojejkuchni,bosego,bezkoszulki,zcałątązłotąskórąnawidoku.
Chciałamgonamalować,właśnietakiego.Plecamidomnie,znapiętymi,mocnymimięśniami.
–Taksięzastanawiam…–zacząłirozłożyłproduktynablacie.Sięgnąłjeszczepomleko.–Japracuję

dzisiaj,atyodśrodydosoboty,tak?

Weszłamdokuchniipokiwałamgłową.
Wybiłjajkadomiski,którąteżwyjąłzszafki.
– To komplikuje umówienie się na film i kolację – zamilkł i na mnie popatrzył. – A z innej beczki:

chcęciępieprzyć,jakbędzieszmiałanasobieokulary.

Poczułam,żesięczerwienię.
–Jesteśnieprzyzwoity!
Uśmiechnąłsiępołowąust.
–Nawetniemaszpojęcia,skarbie,jakieplanymamwobecciebie.Całelataplanowania.
Niemogłamuwierzyć.
–Lata?
–Lata–przytaknął.–Dobra,wracającdokolacjiifilmu.Możezjemylancz,anafilmumówimysię

innegodnia,botrudnobędziezgraćnaszegrafiki.

Patrzyłam, jak szuka przypraw. Planował nasze najbliższe dni, z wyprzedzeniem. Poczułam coś

dziwnegowpiersi.

–Możemyzrobićalbotak,albopoczekaćdoprzyszłegoponiedziałku,ażobojebędziemymieliwolne

–oznajmił.Podniósłręcenadgłowęisięprzeciągnął.

DobryBoże,tewszystkiefalującemięśnie,niskozwisającespodnie…Byłwcieleniemgrzechu.
–Alejaniechcęczekaćdoponiedziałku.Aty?
–Jateżnie–szepnęłam.
Omlety były już gotowe. Zdjął patelnię z palnika i w końcu ja też się ruszyłam. Wyjęłam z kredensu

dwatalerzeidwieszklanki.

– Więc co myślisz o czwartku? – spytał i zsunął perfekcyjnie złożony omlet na talerz. – W piątek

będzieciężko,boidzieszdoCharliego.Alepotemmożemyzjeśćlancz.

Zamrugałam gwałtownie, bo znów poczułam pod powiekami łzy. Cholera. On myślał o wszystkim.

Szybkopodeszłamdolodówkiiwyjęłammrożonąherbatę.

–Czwartekbędziesuper.
–Nicciniejest?
Odwróciłam się akurat, jak rozstawiał talerze, ale przy tym nie spuszczał ze mnie wzroku.

Odchrząknęłam, postawiłam dzbanek na stole i poszłam po sztućce. Widziałam po minie, że ma

wątpliwości.

–Wszystkowporządku–zapewniłamizajęłammiejsce.Powoliusiadłnaprzeciwko.–Chodzioto,

że…

–Oco?–spytałiprzyjrzałsięuważniej.
–Oto,że…Podobaszmisięodtakdawna.Naprawdęoddawna.
Szelmowskiuśmiechwrócił.Podałmiwidelec.
–Wiem,skarbie.
Popatrzyłamnaniegozdumiona.
–Wiedziałeś?–Ukroiłamkawałekomletaiwłożyłamdoust.–Jezu!–jęknęłam.–Dobre!
–Mówiłemci.Itak,wiedziałem.Tylkodługomusiałemtoignorować,botwójojciecchybabymnie

wypatroszył, gdybym coś zaczął kombinować, zanim osiągnęłaś wiek, kiedy można już samodzielnie
kupować alkohol. A potem… zrobiła się kicha… – Zmarszczył brwi i nagle cały się spiął. – Czekaj,
właśniemicośprzyszłodogłowy.Czytamtejnocyużyliśmygumki?

Serce gruchnęło mi o ziemię gdzieś w okolicy stóp. Gdybym nie siedziała, pewnie poleciałabym na

podłogęzanim.Cholera.Cholera,cholera.Gapiłamsięnaniegoiniewiedziałam,corobić.

Sięgnęłampowidelec,alekrewodpłynęłamiztwarzy.Pysznyomletzasmakowałnaglejakbłoto.
– Kurwa – warknął i nabrał nową porcję. – Nie użyliśmy, tak? Chociaż teraz to już i tak nie ma

znaczenia.

Odetchnęłamgłębokoisięwyprostowałam.Nadeszłachwilaprawdy.Obynieskończyłasięwełzach.

Odłożyłamwidelecnastół.

–Muszęcicośpowiedzieć.
Toniebyłnajlepszypoczątek.
Kawałekpuszystegoomletazwisałmuzwidelca.Oparłsięiuniósłbrwi.
–Tak?–mówiłspokojnie,alemnieitakprzeszyłdreszcz.–Oczym?
–Otamtejnocy.–Przełknęłamślinęiczułam,jakmałykawałekomleta,któryzjadłam,kwaśniejemi

wżołądku.–Kiedycięodwiozłamdodomu.

Przyglądałmisię,apotemdokończyłśniadanie,odsunąłtalerzioparłnagieramionanastole.
–Cosięwtedystało?
Sercewaliłomitakmocno,jakbymbiegałatamizpowrotempomieszkaniu.
– Nie wiem, jak to powiedzieć poza tym, że żałuję, że nie powiedziałam ci wcześniej i nie

dowiedziałam się, że żałujesz nie tego, że ze mną spałeś, tylko tego, jak się upiłeś. Ale byłam tak
upokorzonaiwściekła…

– Tak, wiem, że byłaś wściekła. To żadna nowina – wtrącił. – Mówiłem ci już, ja też żałuję, że nie

wyjaśniłem tego wcześniej, ale miałam takiego kaca, jakiego chyba jeszcze nigdy nie zaznał żywy
człowiek.

Nowłaśnie.AlejakzawszemówiłCharlie,jabyłamlaską,któradziałainiezadajepytań.Tencały

syftobyłagłówniemojawina.

– Tamtej nocy, kiedy przyjechaliśmy do ciebie, sprawy potoczyły się bardzo szybko i bardzo…

emocjonująco.

–Tak,tylewiem–skomentowałsucho.

Spojrzałamwdółiwypuściłampowietrzezpłuc.
–Jakweszliśmydotwojejsypialni…Swojądrogą,maszbardzoładnąsypialnię.Superłóżko,wielkie!

Ibardzofajnąnarzutę…

–Roxy…–Ustazadrżałymuostrzegawczo.
Opuściłamręcenakolanaizacisnęłamwpięści.
– Nie uprawialiśmy seksu. – No już, powiedziałam to. Jakbym zerwała plaster jednym mocnym

pociągnięciem.

Zmarszczyłbrwiiprzechyliłtrochęgłowę.
–Co?–roześmiałsię.
–Urwałcisięfilm,zanimdoczegokolwiekdoszło.Nieuprawialiśmyseksu–powiedziałamtonagłos

i teraz już łatwiej mi było kontynuować. Spojrzałam w jego pełne niedowierzania oczy. – Coś tam się
zaczęło,aletyodpadłeś,ajaztobązostałam,bosięmartwiłam.Niezdawałamsobiewcześniejsprawy,
żejesteśażtakpijany.

Patrzyłnamniebezsłowa.
– A jak się obudziłeś rano, myślałeś, że uprawialiśmy seks – wyjaśniłam szybko. – Popatrzyłeś na

mnieipowiedziałeś,żetanocniepowinnasiębyławydarzyć,ajanawetniepomyślałamotym,żetak
naprawdęnicsięniewydarzyło.

Oparłsięnakrześle.Zdjąłręcezestołu,alezarazzpowrotemjetampołożył.Milczał.
Byłamcorazbardziejzestresowana.
–Odsunąłeśsięodemnietamtegoranka.Jasobieposzłamisytuacjawymknęłasięnamspodkontroli.

A może raczej mnie. Zacząłeś mnie unikać. A ja mówiłam sobie, że muszę ci powiedzieć prawdę, jak
tylko zaczęliśmy znów rozmawiać, ale… – Czułam, że mam w gardle gulę i mówiłam schrypniętym
głosem. – Przepraszam. Powinnam była powiedzieć od razu. Nie histeryzować, tylko powiedzieć, jak
było.Chciałamcipowiedziećwczoraj,aletoniebyłdobrymoment.Aletobyłnaszpierwszyraz.Nie
byłonicwcześniej.

Powoli pokręcił głową, a potem znów się roześmiał, ale to nie był wesoły śmiech, tylko pełen

niedowierzania.

–Poczekaj,boniejestempewien,czydobrzerozumiem.
Pokręciłgłowąjeszczeraz,ajaczułam,żenerwyoplatająmniejakjakieśtrującepnącza.Zamknąłna

chwilęoczy.

– Przez cały zeszły rok byłaś na mnie wściekła, bo myślałaś, że żałuję, że uprawiałem z tobą seks,

chociażwrzeczywistościniebyłożadnegoseksu?

Otworzyłamusta,alezarazzamknęłam,nobocomogłamnatopowiedzieć?
– Ignorowałaś mnie. Wyzywałaś. – Znów się zaśmiał tym nieprzyjemnym szorstkim śmiechem. –

Odtrąciłaśmniezpowodutego,comyślałaś,żejamyślęotym,conigdysięniewydarzyło?

Zacisnęłampowieki.
–Byłamzałamana,bomyślałam,żeżałujesz,żeuprawiałeśzemnąseks.
–Alenieuprawiałem.
Pokiwałamgłową.
Reecezacisnąłzęby.

–Chybażartujesz?!Niewierzę…

ciągdalszynastąpi…

Wmaju2015

J.Lynn

ZAPOMNIJzemną

Tom2

Document Outline

Tytułowa
Redakcyjna
Rozdział 1
Rozdział 2
Rozdział 3
Rozdział 4
Rozdział 5
Rozdział 6
Rozdział 7
Rozdział 8
Rozdział 9
Rozdział 10
Rozdział 11
Rozdział 12
Rozdział 13
Rozdział 14

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
J Lynn Zapomnij ze mną (Tom 1)
768 DeNosky Kathie Zaskakujące dziedzictwo 01 Porozmawiaj ze mną
Proby Kristen 01 Uciekaj ze mną Kopia
Lynn J Zaczekaj na mnie 03 1 Zostań ze mną t 1
Lynn J Zaczekaj na mnie 03 2 Zostań ze mną t 2
Modlitwa Ojca Pio Pozostan ze mna, Panie (P Pałka)
Co jest ze mną nie tak Kiedy uda mi się poczuć trochę radości
WIĘC ZATAŃCZ ZE MNĄ DZIŚ Patric Lindner 6 (2)
WIĘC ZATAŃCZ ZE MNĄ DZIŚ Patric Lindner 6
JESTEŚ ZE MNĄ
TANCZ TYLKO ZE MNA
Zatańcz ze mną
Dojrzewanie, co się ze mną dzieje doc
ZATAŃCZYSZ ZE MNĄ
rodzina, Nie ze mną te numery, Nie ze mną te numery, synu / 10 kwiecień 2008

więcej podobnych podstron

01 Zapomnij ze mną J Lynn

Document Outline