Arnold Judith

BAL PRZY ŚWIECACH

Mój najdroższy Remy!

Wiem, że niektórzy uznaliby mnie za głupią, gdyby się dowiedzieli, że piszę do Ciebie, ale

do kogo mam się zwrócić? Mijają cztery lata, jak odszedłeś, jednak każdego dnia czuję,

ż

e jesteś przy mnie. Posłuchaj, naszemu ukochanemu hotelowi grozi poważne

niebezpieczeństwo. Zaczyna się karnawał, a my toniemy w długach. Huragan wyrządził

poważne szkody, lecz jeszcze przedtem ... Nie, nie ma sensu oglądać się za siebie.

Przyszłość powinna być pomyślna. Kilka miesięcy temu, z powodu mojej drobnej

niedyspozycji, nasze córki - Charlotte, Renee, Sylvie, nawet Melanie - zjechały do domu i

pracują w hotelu, tak jak to sobie wymarzyliśmy. Byłbyś z nich bardzo dumny.

Niestety, wiadomości o naszej złej kondycji finansowej musiały przedostać się na

zewnątrz, ponieważ otrzymaliśmy propozycję sprzedaży. Odrzuciłam ją, oczywiście.

Straciłam Ciebie, lecz przyrzekam, że uczynię wszystko, co w mojej mocy, żeby ocalić

Hotel Marchand dla naszych wnuków. Obiecuję ci to, mój kochany.

Ton amour,

Anne

PROLOG

Julie Sullivan go zniszczyła. Zasługuje na to, by i ją zniszczyć. Nikt nie może spędzić

ośmiu lat w więzieniu i pozostać sobą. Zanim Julie zaczęła mówić i zepsuła wszystko, był

wyjątkowy. Był człowiekiem sukcesu. Przystojnym, szlachetnym i wspaniałomyślnym.

Sprawiał, że marzenia się spełniały. Piękne dziewczęta z całego kraju zjeżdżały do

Nowego Jorku, a on robił z nich modelki. Jeśli chciały zmienić fryzurę czy makijaż,

znajdował wizażystę. Miały problemy z nadwagą? I tym się zajął. Kłopoty finansowe?

Służył dobrą radą. Potrzebowały ramienia, na którym mogły się wesprzeć, mentora,

któremu mogły zaufać, kogoś, kto pomógłby im poradzić sobie ze stresami? Glenn Perry

był na każde zawołanie.

Był dobry. Naprawdę zależało mu na każdej dziewczynie - no, może na jednych trochę

bardziej niż na innych - ale serce miał otwarte dla wszystkich. Niektóre darzył szczerym

uczuciem. Był dobrym człowiekiem, łagodnym, kochającym. Dopóki Julie Sullivan go nie

wydała.

Teraz, po ośmiu długich latach, nareszcie wrócił do Nowego Jorku, do starego domu, do

starych kątów. Świat może się przez ten czas aż tak nie zmienił, natomiast Glenn bardzo.

W sercu nosi blizny, w duszy głębokie urazy.

Julie musi mu za to zapłacić.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

On znów ją obserwuje. Zanim zdążyła obrócić się z fotelem w stronę drzwi, już go nie

było. Dostrzegła tylko doganiający go cień, tak bezszelestny jak on sam.

Gerard, poprzedni szef ochrony, miał chód głośny, ciężki. Julie i Charlotte zawsze

ż

artowały, że dudniące kroki są tajemnicą jego sukcesu, bo niepożądani goście z daleka

słyszeli, iż nadchodzi, i zawsze zdążyli uciec. Niestety Gerard odszedł zaraz po Święcie

Dziękczynienia, a jego następca, Mac Jensen, miał inny styl pracy. Julie podejrzewała, że

wolał łapać przestępców, niż ich odstraszać. Poruszał się ze zwinnością pantery polującej

na zdobycz.

Zazwyczaj wyczuwała jego bliskość, nie widząc go ani nie słysząc. Wystarczył jej jego

zapach, a wówczas, jeśli zareagowała wystarczająco szybko, udawało jej się dostrzec

jego znikający cień. Tylko niezmiernie rzadko widywała jego samego. A gdy do tego

dochodziło, zazwyczaj przyłapywała go na tym, że ją obserwuje.

W stała od biurka, podeszła do otwartych drzwi i wyjrzała na korytarz. Maca już dawno

nie było, lecz jego zapach wciąż unosił się w powietrzu, mroczny, leśny, wyjątkowo

męski, którego pewnie nikt poza nią nie wyczuwał. Julie była wyjątkowo wrażliwa na

zapachy. I na Maca Jensena.

Z westchnieniem usiadła z powrotem przy biurku.

Nie miała czasu na zawracanie sobie głowy nowym szefem ochrony Hotelu Marchand.

Od czasu, gdy Anne Marchand przekazała ster rządów w ręce córki, Charlotte, jej

asystentce Julie przybyło obowiązków ważniejszych od zastanawiania się, czy

przypadkiem Mac nie poświęca jej zbyt duże uwagi. A jeśli nawet, to nie on pierwszy.

Julie przywykła do tego, że ludzie się jej przyglądają.

Na ekranie monitora widniało menu proponowane przez szefa kuchni na bal w święto

Trzech Króli. Robert LeSoeur był mistrzem nad mistrzami i Julie nie ośmieliłaby się

sprzeciwić mu w kwestii przystawek czy deserów. Niemniej przed przekazaniem menu

Charlotte do akceptacji musiała przejrzeć przedstawiony przez niego kosztorys. Młodsza

siostra Charlotte, Melanie, współpracowała z Robertem w restauracji Chez Remy, lecz

bardziej dbała o jakość potraw niż o ich cenę. A gdyby zostawić Robertowi pełną

swobodę, serwowałby dania przyrządzone z takich składników, że hotel poszedłby z

torbami.

- Julie? - Charlotte zawołała ze swojego gabinetu. Oba pokoje miały osobne wejścia z

korytarza, lecz były też połączone wewnętrznymi drzwiami, które Julie zawsze trzymała

otwarte. Zresztą drzwi na korytarz także nie zamykała - lubiła, by wszyscy mieli do niej

dostęp, lubiła także, by staroświecka atmosfera hotelu przenikała jej miejsce pracy.

Gabinet Julie znajdował się na piętrze, nad eleganckim holem. Miał wysoki sufit

ozdobiony sztukaterią i złocistożółte ściany nawiązujące kolorem do klasycznej

architektury

Dzielnicy

Francuskiej.

Urządzony

był

jednak

funkcjonalnie

i

minimalistycznie: na podłodze trwała wykładzina dywanowa, biurko w kształcie litery L,

biurowe szafy na dokumenty i ultranowoczesny sprzęt komputerowy. Ponieważ całe

wyposażenie techniczne znajdowało się u jej asystentki, Charlotte mogła zapełnić swój

pokój bibelotami i bukietami świeżych kwiatów, na podłodze położyć puszysty dywan

oraz wstawić antyczną komodę, na której w ramkach stały fotografie jej bliskich: trzech

sióstr, siostrzenicy, babki, matki i zmarłego przed czterema laty ojca, którego opiekuńczy

duch, niczym anioł stróż, krążył po hotelu. Na szczęście ani hotel, ani cenne drobiazgi

Charlotte nie padły ofiarą huraganu Katrina, który półtora roku temu spustoszył miasto.

Na dźwięk swojego imienia Julie natychmiast udała się do szefowej.

- Dzień dobry. Co nowego?

Julie podziwiała Charlotte, która zatrudniła świeżo przybyłą do Nowego Orleanu

absolwentkę uniwersytetu McGiU w Montrealu, nie bacząc na to, że oprócz dyplomu nie

ma ani referencji, ani doświadczenia.

- Znowu kłopoty z tym gościem z pokoju 307, Alvinem Grote'em. Tym razem skarży się

na ... -Charlotte urwała i wzięła do ręki plik różowych karteczek - na kształt kostek lodu.

Nie lubi sześcianów. Chce walce z dziurką w środku.

Julie wzniosła oczy ku górze i wyciągnęła rękę po karteczki.

- Kostki w kształcie walca szybciej się rozpuszczają i rozwadniają drinki -

odpowiedziała.

- Nie jestem ekspertem od fizycznych właściwości kostek lodu - przyznała Charlotte i

westchnęła. - Pan Grote zostanie u nas cały tydzień i następny weekend, więc musimy

się przygotować na więcej tego typu reklamacji. Już zakwestionował temperaturę

chardonnay podawanego w barze. Według niego powinna być trzy stopnie niższa.

- Trzy?

- Dokładnie. Leo twierdzi, że wyraził się bardzo precyzyjnie.

- Może powinien wrzucić kostkę lodu do kieliszka - mruknęła Julie. - Temperatura by

natychmiast spadła.

- Poznałaś go?

Julie miała tę wątpliwą przyjemność.

- Dziś rano, w holu. Zaciągnął mnie do okna, żeby poskarżyć się na pogodę. "Jest sam

początek stycznia, a gdzie śnieg?". Musiałam mu przypomnieć, że znajdujemy się w

Nowym Orleanie. - Julie urwała i zaśmiała się. - Nosi kitkę, a jest łysy na ciemieniu -

dodała.

- Och nie! - jęknęła Charlotte. - Cóż, za apartament płaci nielichą sumę. Może uda nam

się znaleźć foremki do kostek takich, jakie lubi? Przecież chcemy, żeby nasi goście byli

zadowoleni, prawda?

- Nawet jeśli są łysi, a resztki włosów wiążą w kitki?

- Zwłaszcza oni. A teraz druga sprawa ... Biorąc pod uwagę, jakie mamy urwanie głowy,

wpierw Boże Narodzenie, potem sylwester, teraz już za cztery dni Trzech Króli, sześć

tygodni później jeszcze Mardi Gras, zaczęłam się zastanawiać, czy nie warto by zlecić

organizacji imprez profesjonaliście. - Charlotte podeszła do ślicznego biureczka z

inkrustowanym blatem, stanowiącego zupełne przeciwieństwo funkcjonalnego biurka

Julie, i wzięła do ręki tekturową teczkę. - Zawsze sami zajmowaliśmy się organizacją

naszych balów, lecz pomyślałam, że musimy być otwarci na nowe rozwiązania i

przynajmniej rozważyć taką ewentualność na przyszłość.

- Z kimś się już kontaktowałaś? Charlotte wymieniła kilka nazwisk. - Jak wysoko cenią

swoje usługi?

- Za wysoko. - Charlotte westchnęła. - Zresztą w tej branży nikt nie jest tani.

- W przeszłości organizowaliśmy wspaniałe bale bez uciekania się do niczyjej pomocy -

przypomniała Julie. - Mamy cudowny personel, a Luc zatuszuje każde potknięcie.

- To prawda. Luc umie oczarować gości. Uwielbiają go.

W ocenie Julie umiejętność oczarowania hotelowych gości była najważniejszym

zadaniem animatora wolnego czasu. Luc Carter sprawiał wrażenie odrobinę

rozkojarzonego, poza tym miał zwyczaj znikać z hotelowego holu w najmniej

odpowiednich chwilach, lecz swą chłopięcą urodą, wdziękiem i uwodzicielskimi

spojrzeniami potrafił każdego udobruchać.

- Z przyjemnością powierzyłabym organizację następnych balów profesjonaliście -

ciągnęła Charlotte - lecz te koszty! Zrób, proszę, wstępną kalkulację, żebyśmy mogły się

zorientować, czy to w ogóle byłoby do przeprowadzenia.

- Oczywiście.

Julie wzięła od Charlotte teczkę.

- Jeśli uznasz, że nie warto, nie trać czasu. Powtarzam, wszystkie bale zaplanowane na

tegoroczny karnawał organizujemy sami. Uznałam jednak, że na przyszłość powinniśmy

rozważyć inną opcję.

Julie przytaknęła skinieniem głowy. Dostatecznie długo pracowała z Charlotte i zwracała

uwagę nie tylko na to, co powiedziała, lecz także na to, co przemilczała. Od września

ubiegłego roku, czyli od czasu, gdy nagły atak serca zmusił Anne Marchand do

rezygnacji z kierowania hotelem i przekazania steru w ręce córki, Charlotte była

przepracowana i zdenerwowana. Zlecenie organizacji balów profesjonaliście zdjęłoby z

jej barków jeden ciężar.

Koszty tego były jednak spore. A mimo prestiżu, mimo wysokiej pozycji wśród

nowoorleańskich hoteli, mimo idealnej wprost lokalizacji po wschodniej stronie Jackson

Square, w samym sercu Dzielnicy Francuskiej, mimo wyśmienitej kuchni i wytwornego

wystroju, z Hotelu Marchand pieniądze wyciekały jak ropa z dziurawego tankowca. Nie

aż tak, by zanieczyścić całą Zatokę Meksykańską, lecz wystarczająco silnie, by

właścicielom spędzać sen z powiek.

- Masz do mnie coś jeszcze? - spytała Julie.

- Kiedy tu weszłaś, miałaś taki dziwny wyraz twarzy - rzekła Charlotte. - Czy coś się

stało?

- Masz na myśli coś wykraczającego poza normę?

Normą były kłopoty związane z kondycją finansową hotelu, rozłąką z siostrą mieszkającą

w Nowym Jorku, dziwnymi piskami, jakie wydawały hamulce w jej samochodzie. Julie

miała też i inne zmartwienia, o których z nikim nie chciała rozmawiać, nawet z Charlotte.

Do tej pory wydawało jej się, że potrafi dobrze się maskować.

- Zawsze, kiedy w pobliżu znajduje się Mac Jensen, na twojej twarzy pojawia się ten

wyraz ...

- Jaki wyraz?

- Nie wiem ... Dziwny.

- Teraz też? Czy Mac jest gdzieś tutaj?

- Kilka minut temu był.

- Co go sprowadziło?

- Przyniósł raport z wczorajszego dnia. Któryś z gości przysięga, że słyszał ducha

chodzącego po drugim piętrze, więc ochrona musiała to sprawdzić i sporządzić raport.

- Znowu? Błagam, tylko nie to!

Jeden z domów, które tworzyły kompleks hotelowy, podobno należał do kochanki

pewnego marynarza, który pływał ze słynnym piratem Jeanem Lafitte' em i zatonął

podczas nagłego sztormu w Zatoce Meksykańskiej. Goście często opowiadali, że słyszeli

stąpanie ducha nieszczęsnej kobiety, czekającej na powrót ukochanego. Julie była zbyt

trzeźwą osobą, by w to wierzyć, lecz jeśli legenda przyciągała gości do hotelu, nie było

sensu się spierać.

- Nie wymiguj się od odpowiedzi. Czy masz jakiś problem z Makiem? - drążyła

Charlotte.

- A wyraz mojej twarzy świadczy, że tak?

Charlotte uśmiechnęła się.

- Raczej mówi, że chciałabyś mieć.

- Chciałabym?

- Jest przystojny. Te ciemne oczy, mocno zarysowany podbródek. .. Nie zauważyłaś?

- Chyba tak. - Charlotte nie musi wiedzieć, że bardzo dobrze zauważyła i czarne oczy, i

podbródek, i brązowe włosy, i umięśnione ciało, i zadziwiająco cichy chód jak na

mężczyznę jego wzrostu. Spostrzegła, że szefowa wciąż czeka na odpowiedź. -

Czasami... mam wrażenie, że mnie szpieguje.

- Szpieguje?

- Czuję na sobie jego wzrok. Jak gdyby mnie obserwował, ale nie chciał, żebym się

zorientowała.

- Julie! Na miłość boską! Połowa facetów w Nowym Orleanie gapi się na ciebie,

gdziekolwiek się pojawisz.

Julie poczerwieniała.

- Trochę przesadziłaś.

- Wcale nie. Byłaś modelką. Zwracasz uwagę.

- Byłam znacznie młodsza - zaoponowała Julie. - I szczuplejsza - dodała.

- A teraz jesteś starsza i tu i tam bardziej zaokrąglona. Nie dziwię się, że mężczyźni się

za tobą oglądają. Mam tylko nadzieję, że to nie przeszkadza Macowi w wykonywaniu

obowiązków. Jeśli w hotelu zaczną się jakieś kłopoty, uciekaj w przeciwną stronę, żeby

go nie rozpraszać.

Julie roześmiała się z żartu szefowej, lecz kiedy znalazła się z powrotem u siebie, doszła

do wniosku, że Charlotte się myli. Mac nie patrzył na nią pożądliwie, lecz przyglądał się

w taki sposób, jak gdyby chciał odkryć jej tajemnicę.

Nie uda mu się, postanowiła, jeśli tylko będzie miała w tej sprawie coś do powiedzenia.

U siadła przy biurku. W prawym dolnym rogu ekranu pojawiła się ikona informująca o

nadejściu nowej poczty.

Zazwyczaj sprawdzała skrzynkę mail ową trzy razy dziennie: około ósmej rano, potem w

porze lunchu i przed wyłączeniem komputera na koniec dnia:. Ale teraz czekała na

wiadomość od siostry dotyczącą zdrowia ojca, który zachorował na grypę, a Marcie

wysyłała maile w godzinach urzędowania. Przekonały się, że nie są w stanie rozmawiać

przez telefon krócej niż godzinę, więc nie dzwoniły do siebie z biura.

Miała nadzieję przeczytać, iż ojciec czuje się coraz lepiej i nie zamęcza biednej matki,

która się nim opiekuje. Tej zimy w Nowym Jorku wybuchła mała epidemia grypy i

chociaż rodzice Julie, mimo że przekroczyli sześćdziesiątkę, byli w doskonałej formie,

trochę się o nich martwiła.

Mail nie został wysłany przez Marcie. W rubryce "Od" wpisano ,,4Julie", a na treść

składał się rysunek pięciolinii z jedną nutą przechodzącą w zawijas wznoszący się do

góry - glissando, oraz słowa: KONIEC PIEŚNI.

Julie musiała zmobilizować całą siłę woli, by nie zacząć krzyczeć.

Mac często otrzymywał zlecenia polegające na obserwowaniu i ochranianiu jakiejś

osoby. Rzadko jednak sprawiało mu to taką przyjemność jak śledzenie Julie Sullivan.

Był profesjonalistą i osobista przyjemność nie wpływała na sposób wykonania pracy,

lecz jeśli polegała ona na obserwowaniu pięknej kobiety, dlaczego nie mógłby mieć z

tego jakiejś frajdy?

Julie musiała wiedzieć, że jest bardzo atrakcyjna.

Jako siedemnastolatka pojawiała się na okładkach kolorowych pism, kiedy miała lat

dziewiętnaście, została wybrana na twarz linii' perfum "Symphony". Jej fiołkowe oczy i

pełne usta reklamowały kolejne zapachy:

"Arpeggio", "Grace Note", "Sonata" i "Glissando". Mac skompletował całe jej dossier.

W czasach, gdy była modelką, nigdy by nie zwrócił na nią uwagi, bo nie interesował się

perfumami. Ale teraz ...

Niestety pilnowanie Julie to była tylko jedna z wykonywanych przez niego prac. Druga,

służąca za przykrywkę, to posada szefa ochrony w hotelu. Niezbyt dobrze czuł się w tej

roli. Biuro szefa ulokowane było w małym pokoiku bez okna: na tyłach budynku.

Siedzenie w obskurnej klitce sprawiało, że czuł się jak kret.

Co prawda kilkakrotnie w ciągu dnia mógł wychynąć z nory. Zawsze znalazł się jakiś

raport, który trzeba było dostarczyć Charlotte. Mógł go, oczywiście, wysyłać pocztą

elektroniczną, lecz chwytał każdą okazję, by wyjść ze swojego bunkra. Poza tym kilka

razy dziennie robił obchód całego kompleksu budynków. Lubił krążyć po hotelu,

sprawdzać, czy wyjścia ewakuacyjne nie są otwarte na oścież, rolety w oknach nie

naderwane, a w holu nie kręcą się podejrzani osobnicy. Lubił, by goście go widzieli,

uważał bowiem, że zwiększa to ich poczucie bezpieczeństwa. Lubił też mieć oko na Luca

Cartera, animatora wolnego czasu. Luc sprawiał wrażenie bardzo energicznego i

chętnego do pomocy, lecz Macowi coś się w nim nie podobało. Nie potrafił określić co,

lecz całe życie ufał instynktowi i zawsze okazywało się, że go nie zawiódł.

Poza regularnymi obchodami do jego obowiązków należało reagowanie w każdej

nietypowej sytuacji, a takich w ciągu dnia zdarzało się przynajmniej kilka. Któryś z gości

odczuwał bóle w klatce piersiowej, inny zgubił czeki podróżne, jeszcze inny poznał

uroczą młodziutką dziewczynę na Bourbon Street, spędził z nią noc, a rankiem

stwierdził, że nie ma portfela. Bywało, że ktoś słyszał kroki ducha na górnym piętrze.

Mac odnajdował zgubione dzieci, zamawiał holowanie wynajętych aut, które nagle

odmawiały posłuszeństwa, dyskretnie wyprowadzał gości, którzy w barze przesadzili z

piciem.

Eskortowanie podchmielonych gości do pokoi oraz ostrzeganie dzieci, by nie bawiły się

zbyt blisko krawędzi basenu, nie zaspokajało jego życiowych ambicji, na szczęście nie

musiał tego robić przez całe życie. Natomiast wszystkie te nagłe i nie tak nagłe

kłopotliwe sytuacje stwarzały idealny pretekst, aby mieć oko na Julie Sullivan.

Po powrocie z góry Mac zastał na posterunku Carlosa. W klitce ledwo mieścili się we

dwóch i powinien być wdzięczny losowi, że nie musi spędzać w niej tyle czasu co

współpracownik. Chłopak chyba jednak lubił wpatrywanie się w płaski ekran monitora

umieszczony nad biurkiem, na którym pojawiały się obrazy z kilku kamer

przemysłowych zainstalowanych w strategicznych punktach hotelu: w recepcji, w

głównym holu oraz w drugim mniejszym, w barze, na wewnętrznym patio, w salach

recepcyjnych, w windach. Trącił Carlosa w ramię.

- Zrób sobie przerwę - zaproponował. - Przyda ci się łyk świeżego powietrza.

Carlos, szczupły młody mężczyzna o chłopięcym wyglądzie, obrócił się z fotelem,

wyszczerzył zęby i odparł:

- Świeże powietrze? Z przyjemnością.

Przypiął walkie-talkie do paska, wyminął szefa i zniknął za drzwiami. Mac opadł na

krzesło. W komputerze nie było żadnych nowych wiadomości. Zerknął na aparat

telefoniczny, czerwona lampka nie sygnalizowała, że ktoś się nagrał. Odsunął się z

fotelem, oparł nogi na blacie biurka i z wewnętrznej kieszeni marynarki wyciągnął

telefon komórkowy. Nie chciał, by rozmowy z jego prywatnym biurem przechodziły

przez hotelową centralę.

Już po drugim dzwonku odezwał się głos Sandy:

- Crescent City Security.

- Cześć, skarbie - przywitał ją Mac. - Stęskniłaś się za mną?

Poznając go po głosie, Sandy roześmiała się.

- Ani trochę. Kiedy, do diabła, wracasz?

- Jak skończę tę robotę. Chociaż każdy dzień rozłąki z tobą łamie mi serce.

Sandy znowu odpowiedziała śmiechem. Była żoną wspólnika i najlepszego przyjaciela

Maca, a flirtowanie było taką ich niewinną zabawą. Kiedy pięć lat temu Mac i Frank

Romero zakładali agencję ochroniarską, nie mieli nawet na czynsz. Zaangażowanie

recepcjonistki w ogóle nie wchodziło w grę, więc Sandy zaoferowała pomoc. Już dawno

przestała pracować jako wolontariuszka, lecz wciąż odbierała telefony.

- Frank tkwi po uszy w tej okropnej aferze ubezpieczeniowej - wyjaśniła. - Nie udało mu

się wpaść na trop tych pieniędzy. Przydałaby mu się twoja pomoc. - Przykro mi - skłamał

Mac.

Ochranianie kobiety tak atrakcyjnej jak Julie Sullivan było zdecydowanie przyjemniejsze

niż szukanie pieniędzy wyprowadzonych z firmy ubezpieczeniowej i przelanych na konto

w którymś z rajów podatkowych.

- Nie dręczy cię sumienie, że dorabiasz na boku? - spytała Sandy. - Bierzesz forsę i za

pilnowanie tej babki, i za kierowanie ochroną.

- Ciężko haruję na każdego centa.

- Racja. - Sarkastyczny ton Sandy świadczył o jej wątpliwościach. - To trwa już ponad

miesiąc. Jakoś wydaje mi się nie w porządku, że hotel ci za coś płaci, a ty w tym samym

czasie robisz jeszcze coś innego.

Może rzeczywiście niezupełnie to w porządku, lecz w ich branży klientom bardziej

zależało na efektach niż na zasadach fair play.

- Gdybym wiedział, że zaczniesz mi prawić kazania, tobym nie dzwonił - rzekł i zerknął

na monitor. Właśnie ktoś wszedł do windy, małżeństwo w średnim wieku konferowało z

Lukiem, korytarz, w którym znajdował się gabinet Julie, był pusty.

- W porządku. Koniec kazań. Inkasuj dwie pensje. Co mnie to obchodzi? - Sandy

udawała, że daje za wygraną. - Ale przydałbyś się tutaj. Jak myślisz, uda ci się uporać z

tym wszystkim przed Bożym Narodzeniem?

Biorąc pod uwagę, że Boże Narodzenie będzie dopiero za rok, Mac wierzył, że może mu

się uda. Kamera zainstalowana na zewnątrz biura Julie pokazała nowy obraz: korytarzem

szła Julie, ciasno obejmując się ramionami, jak gdyby było jej zimno.

Mac spuścił nogi z biurka i zmarszczył czoło. Julie miała wyrazistą twarz, duże,

ozdobione długimi rzęsa"'mi oczy o barwie przypominającej Macowi ametysty. Właśnie

teraz te oczy ją zdradzały - była śmiertelnie przerażona.

- Muszę pędzić - rzucił tonem już nie żartobliwym. - Powiedz Frankowi, że u mnie

wszystko w porządku - dodał i zanim Sandy zdążyła się odezwać, zatrzasnął klapkę

telefonu.

Zbliżył twarz do ekranu. Julie szarpnęła drzwi prowadzące na boczną klatkę schodową.

Nie lubił, gdy korzystała ze służbowych schodów, ale na szczęście i tam były kamery.

Miała na sobie świetnie skrojony kostium i Mac mimowolnie pomyślał, o ile lepiej

wyglądałaby bez niego. Kiedy jednak zakręciła na podeście i znowu zobaczył jej twarz,

zapomniał o figurze. Oczy Julie błyszczały z przerażenia, wargi drżały.

Mac przez walkie-talkie połączył się z Carlosem.

- Jak prędko możesz przynieść tu swój tyłek?

- Już lecę - odparł chłopak.

Z tonu szefa domyślił się, że sprawa jest pilna.

- Nie zastaniesz mnie - uprzedził Mac, odsunął się z fotelem od biurka i poruszył

ramionami, by poprawić marynarkę. - Muszę coś sprawdzić - dodał i nie czekając na

odpowiedź, wybiegł z pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi. Strach w oczach Julie kazał

mu się spieszyć.

ROZDZIAŁ DRUGI

Zalazł ją na dziedzińcu wewnętrznym. Czworokątne patio ze stolikami i fotelami,

roślinami w donicach, z basenem w kształcie łzy nadawało hotelowi klimat starego

kontynentu. Wieki temu domy składające się na cały kompleks były zwykłymi

miejskimi kamienicami, z wozownią i czworakami dla niewolników. Poprzedni

właściciele przebili ściany i cały kwartał uliczny przemienili w hotel. Mac nie znał się

na architekturze, lecz z podziwem patrzył na wspaniałe połączenie budynków o tak

różnych funkcjach w harmonijną całość.

Nie zdziwił się, że tego chłodnego poranka patio było puste. Niemal puste, ponieważ

przez ogromne oszklone drzwi w holu, przy stoliku obok donicy z geranium, dostrzegł

Julie. Siedziała lekko przygarbiona, wciąż obejmując się ramionami, z głową

pochyloną, twarzą zasłoniętą włosami.

Nie chciał, by wiedziała, że stale obserwuje ją na monitorze. Lepiej udam, że w ramach

rutynowego obchodu przechodzę przez patio, pomyślał. Nacisnął. mosiężną klamkę i

otworzył drzwi.

Julie podniosła głowę, lecz zaraz z powrotem ją opuściła. Mac miał sokoli wzrok, lecz

nie umiałby powiedzieć, czy płakała. Podszedł bliżej. Gdy znajdował się mniej więcej

pośrodku dziedzińca, zobaczył, że ramiona jej wznoszą się i opadają, jak gdyby

ć

wiczyła głębokie oddechy.

- Cześć - powiedział.

Uniosła ku niemu twarz i zmusiła się do uśmiechu. Oczy miała suche, a na policzkach

ż

adnych mokrych smug.

- Cześć - odrzekła.

Szare poranne światło podkreślało bladość jej cery. Jeśli chciała ukryć przygnębienie,

niezbyt mocno się starała.

Mac zajął krzesło naprzeciwko niej i spytał:

- Stało się coś?

- Nie - zaprzeczyła, znów zmuszając się do uśmiechu.

- Czy już ktoś ci mówił, że nie potrafisz kłamać?

- A tobie, że jesteś wścibski?

- Och - odparł i wyszczerzył zęby - wszyscy ciągle mi to powtarzają.

Julie poruszyła się, opuściła ręce, splecione dłonie oparła na kolanach. Zauważył, że

palce miała długie, delikatne. Przez jedno mgnienie wyobraził sobie ich dotyk, lecz

natychmiast się opanował.

- Nie jestem wścibski - zaczął - lecz jeśli asystentka szefowej hotelu wygląda tak, jak

gdyby właśnie ktoś przejechał jej ukochanego kota, muszę się dowiedzieć, czy ochrona

ma wytrzeć mokrą plamę.

- Nie mam kota.

Do diabła z jej palcami, pomyślał. Ale usta ...

- A wziąłem cię za kociarę.

- Hoduję rybki tropikalne - poinformowała go ze śmiechem. - Gdybym miała dość czasu i

miejsca, żeby trzymać zwierzaka, wybrałabym psa.

Oczami wyobraźni zobaczył ją w starych szortach i wyciągniętym podkoszulku biegającą

za jakimś wielkim kundlem i sam się sobie dziwił. Do tej pory zawsze widział Julie

nieskazitelnie ubraną. A obraz bosej Julie z długimi włosami byle jak splecionymi w

warkocz był tak sugestywny, że minęła ,chwila, zanim się od niego uwolnił:

- Aha ... - mruknął i zawiesił głos. - Nie ma kota, nie ma mokrej plamy.

- Naprawdę, Mac, nic mi nie jest.

To dlaczego drży ci podbródek? Dlaczego jesteś bliska łez? Gdzie twoja dumna poza?

- Sprawy osobiste? Coś nie tak w Nowym Jorku? Julie wzdrygnęła się.

- Skąd wiesz, że pochodzę z Nowego Jorku?

- Jako szef ochrony mam dostęp do danych personalnych wszystkich pracowników z listy

płac.

- Racja. - Jej podejrzliwość zniknęła. - Tak, to jest sprawa osobista. To znaczy gdyby w

ogóle była jakaś sprawa, dotyczyłaby sfery osobistej.

Mac prychnął z ironią. Julie musiała się zorientować, że się zdradziła, bo nerwowo się

zaśmiała.

- Jeśli potrzebna ci pomoc - zaczął, poważniejąc - jestem do dyspozycji. Pomaganie

ludziom to moja specjalność.

- Dziękuję, ale nie trzeba. Szczerze. - Widząc pełną powątpiewania minę Maca, dodała: -

Dostałam maila, który mnie zdenerwował.

W Macu natychmiast odezwał się zawodowiec. Żadnego więcej fantazjowania na temat

pięknych dłoni ani fiołkowych oczu. Sprawa jest poważna.

- Maila? - spytał zwodniczo spokojnym tonem.

- Zwykły spam. Dzięki Bogu mamy opcję: Usuń.

Mac zmełł w ustach przekleństwo.

- Wykasowałaś go?

- A nie to robi się z niechcianą pocztą?

- Z reklamami tak, ale wszystkie listy prywatne powinnaś zachowywać. I zawiadomić

kogoś.

- Policję?

- Albo specjalistę od ochrony. Na przykład mnie - dorzucił i uśmiechnął się, żeby jej

zbytnio nie przestraszyć. Jak gdyby już nie była wystraszona.

- To nic ważnego'. - Julie próbowała się trzymać. - Nie warto o tym wspominać. Ale

dziękuję za propozycję pomocy.

- Nie dziękuj. - Wstał. Jego umysł pracował na pełnych obrotach. Musi włamać się do jej

komputera i obejrzeć tego maila. Kto oprócz niej może znać hasło? Pewnie siostra. -

Obiecaj mi coś, proszę·

Odchyliła się do tyłu i podniosła na niego wzrok.

Ich oczy spotkały się, a Maca po raz kolejny uderzył ich niespotykany kolor, ich

uwodzicielska uroda oraz ... czający się w nich strach, którego nie potrafiła ukryć.

- Co?

- Jeśli otrzymasz następne dziwne maile, zawiadomisz mnie.

- Posłuchaj, Mac ...

- I nie kasuj ich. Obiecujesz?

W napięciu czekał na odpowiedź.

- Zgoda. Obiecuję.

Zaraz po rozmowie z Makiem wydobyła z kosza tego maila. Może Mac ma rację, że tego

typu wiadomości się zachowuje? Nie była właściwie pewna, jak interpretować ten list,

chociaż starała się doszukać w nim pozytywnej wymowy. "Koniec pieśni" mógłby na

przykład oznaczać, że Glenn Perry po ośmiu latach został zwolniony z więzienia za

dobre zachowanie. Więc jego "pieśń", czyli odsiadka, się zakończyła. I dobrze. Niech

zaczyna nowe życie, byle zgodnie z prawem. I niech już nigdy nie wykorzystuje

młodziutkich dziewcząt. I niech, dobry Boże, trzyma się ode mnie z daleka.

Za dwadzieścia siódma, kiedy zakończyła wszystkie bieżące sprawy, uprzątnęła blat

biurka, zawiesiła torbę na ramieniu i wyszła z gabinetu. Nie żartowała, kiedy mówiła

Macowi, że przy jej trybie życia nie może wziąć psa. Ledwie miała czas nasypać suchy

pokarm rybkom w akwarium. Nie narzekała jednak, chociaż po całym dniu pracy bolały

ją nogi, kark miała sztywny i czuła się jak przekręcona przez wyżymaczkę. Na dziś

koniec pieśni, pomyślała, zamykając drzwi na klucz.

Nie myśl o tym mailu, nakazała sobie w duchu. To jakaś bzdura. Jadąc do domu, wciąż

powtarzała sobie, że to nic poważnego, kiedy nagle w lusterku wstecznym dostrzegła, że

trzeci samochód za nią - czarne sportowe bmw - najwyraźniej ją śledzi. Skręciła w lewo,

bmw zrobiło to samo. Skręciła w prawo, ono też. Przejechała na żółtym świetle, bmw

poczekało na czerwonym, lecz dwie przecznice dalej znowu je zobaczyła.

- To nic - rzekła na głos i włączyła radio. Bonnie Raitt pytał w piosence, czy jest gotowa

na miłość. Gdy tylko ta piosenka się skończyła, zaczęła się następna. - Widzisz? -

powiedziała do siebie. - Pieśń się nie kończy. Zawsze gra muzyka.

Dojechała do domu. Była to stara rezydencja na skraju dzielnicy Garden District pokryta

dystyngowaną patyną czasu. Na ozdobionych sztukaterią białych ścianach, tuż nad

fundamentami, wciąż widniały zacieki po powodzi wywołanej przez Katrinę. Julie

podejrzewała, że właścicielka ma teraz ważniejsze wydatki niż odnawianie elewacji. Jej

mieszkanie i jeszcze jedno na parterze znacznie ucierpiały wskutek huraganu. Mieszkanie

Julie znajdowało się na piętrze i kiedy po przymusowej ewakuacji wróciła do siebie i

zobaczyła swoje rzeczy w takim stanie, w jakim je zostawiła - z wyjątkiem rybek, które

pozdychały, bo nie miał ich kto doglądać - obiecała sobie, że już nigdy w życiu się nie

poskarży, że musi wspinać się po schodach.

Zaparkowała na niewielkim parkingu koło wejścia i spostrzegła, że czarne bmw

zatrzymuje się przy krawężniku. Zaklęła pod nosem, chwyciła torbę, wysiadła z

samochodu i zatrzasnęła drzwi. Jej pieśń się nie skończyła i nie pozwoli, by kierowca

tamtego auta ją przerwał.

Podbiegła do drzwi wejściowych, drżącą ręką szybko włożyła klucz do zamka. Kiedy

znalazła się w środku, oparła się ciężko o drzwi i, wypuściła powietrze z płuc. Dopiero

gdy jej serce przestało gwałtownie bić, odwróciła się i ostrożnie wyjrzała przez wąskie

witrażowe okienko obok framugi.

Czarne auto wciąż stało przy krawężniku. Nie mogła jednak dostrzec, czy kierowca jest

w środku, czy wysiadł.

Przynajmniej jestem w domu. Mam telefon, w razie czego mogę wezwać policję. Mogła

też zanucić dziecinną piosenkę, którą śpiewały wraz z siostrą, doprowadzając rodziców

do szału, a która zaczynała się od słów: Oto piosenka bez końca ... Jeśli nie przestanie

ś

piewać, dopóki auto nie odjedzie, będzie bezpieczna.

Nucąc cichutko, wspięła się na górę, otworzyła drzwi mieszkania, weszła do środka i

zamknęła drzwi na zasuwkę. Zrzuciła pantofle, zdjęła żakiet i wciąż podśpiewując,

skierowała się do łazienki.

Zdążyła ściągnąć bluzkę i rozpiąć spódnicę, kiedy , rozległ się dzwonek domofonu.

Zamilkła raptownie. Cisza, jaka nagle wypełniła mieszkanie, przyprawiła ją o dreszcz.

Jeden mail wystarczył, by zamieniła się w kłębek nerwów. Jeden mail wysłany niedługo

po zwolnieniu warunkowym Glenna Perry'ego, a teraz czarny samochód, który jechał za

nią aż pod sam dom.

Domofon zadzwonił ponownie. Narzuciła szlafrok, zawiązała pasek na podwójny węzeł

i w samych pończochach podreptała do kuchni, gdzie znajdował się aparat.

- Tak? - powiedziała do słuchawki.

- Julie? Tu Mac Jensen. - Mac? Co on tu robi? - Zapomniałaś. zamknąć samochód -

wyjaśnił, jak gdyby w odpowiedzi na jej nieme pytanie.

Zapomniała również wyjąć listy ze skrzynki. Tak się spieszyła, żeby znaleźć się w

bezpiecznych czterech ścianach, że nie traciła czasu na drobiazgi.

Nagle dotarło do niej, że to Mac jechał czarnym bmw. Śledził ją. A to drań! Tak mnie

wystraszyć!

Co robić? - zastanawiała się. Zaprosić go na kawę? Zejść na dół i zamknąć samochód?

Na pewno nie chciała, by wchodził na górę. Nie ufała żadnemu mężczyźnie, który

jechałby za nią do domu, nawet gdyby miał wyraźny powód, by tak postąpić. Chociaż

Mac sprawiał wrażenie człowieka, który niczego nie robi bez wyraźnego powodu.

Ale co ważniejsze, nie ufała mężczyźnie, który zaledwie kilka godzin temu tak łatwo

wymusił na niej przyrzeczenie, że go zawiadomi o następnych dziwnych mailach. Nie

potrzebuje ochrony silnego faceta. Ostatnim mężczyzną, w którego ręce złożyła swój los,

był Glenn Perry, który później wylądował w więzieniu. Wówczas nauczyła się sama

dbać o siebie i nie miała zamiaru zapominać tamtej lekcji.

- Zejdę za dziesięć minut - odezwała się w końcu. Odwiesiła słuchawkę, przeszła do

sypialni, zdjęła szlafrok i naciągnęła dżinsy i białą bawełnianą bluzę z dzianiny. Szybko

przeciągnęła szczotką włosy, które pod wpływem wieczornej wilgoci zaczęły się puszyć,

wsunęła stopy w saboty i wzięła do ręki klucze. Zamknie samochód, wyjmie listy ze

skrzynki i każe temu samozwańczemu aniołowi stróżowi wracać do domu.

Zanim otworzyła drzwi wejściowe, jeszcze raz wyjrzała przez okienko na ulicę. Mac stał

na ganku, ubrany w ten sam szary garnitur i czarną koszulkę polo co w pracy. Może

wyglądałby gorzej, gdyby nosił mundur,jak jego podwładni? Jutro zasugeruję to

Charlotte, pomyślała.

Chociaż w mundurze też wyglądałby dobrze. A teraz z cieniem zarostu na policzkach

wyglądał po prostu super.

Z ciężkim westchnieniem uchyliła drzwi.

- Jechałeś za mną? - zaczęła.

- Tak.

Ani słowa wyjaśnienia. Ani słowa przeprosin.

- Dlaczego? - zapytała.

- Najpierw zamknij samochód - polecił. - Jeśli trzymasz auto na ulicy, musisz je

zabezpieczać. Każdy może się włamać i coś zmajstrować.

Wyminęła go i zeszła po schodkach na chodnik.

- Jeśli ktokolwiek miałby ochotę ukraść mi samochód, proszę bardzo. Zaoszczędziłby mi

kosztu naprawy hamulców.

- Coś nie tak z hamulcami? - spytał zupełnie jak jej ojciec, poważnie i protekcjonalnie.

- Piszczą - wyjaśniła. Dlaczego przybieram taki obronny ton, zdenerwowała się na siebie.

- Światełko ostrzegawcze jeszcze się nie pali, więc jestem pewna, że działają, tylko

głośno.

Zamknęła samochód, potem wróciła na ganek, starając się nie zwracać uwagi na to, że

Mac idzie za nią. Przed drzwiami zatrzymała się i krzyżując ręce na piersi, zażądała:

- A teraz wytłumacz, dlaczego za mną jechałeś?

Mac otworzył usta i je zamknął. W końcu rzekł:

- Mógłbym podać najrozmaitsze powody - zamilkł i uśmiechnął się zmieszany - ale

najważniejszy to ten, że martwię się o ciebie.

- Niepotrzebnie. Sam widzisz, że wszystko jest w porządku. - Rozłożyła ręce, by

zademonstrować, że mówi prawdę.

- Ale dziś ... - zaczął.

- Miałam chwilę załamania - przerwała mu. - Nie słyszałeś, że kobiety miewają zmienne

nastroje? - Racja. Wiem coś o tym. Pokazać ci blizny?

Tej propozycji towarzyszył uśmieszek - odrobinę ironiczny, odrobinę szelmowski i ...

okropnie seksowny. Na samą myśl o tym, że mógłby się przy niej rozebrać, ogarnęła ją

fala gorąca. Jeśli istniała jeszcze słaba możliwość zaproszenia go na górę, teraz zniknęła.

Jej mieszkanie jest zbyt małe dla nich dwojga. Cała dzielnica jest dla nich za mała.

Nawet na powietrzu czuła jego zapach, który przywodził na myśl las ciemną nocą. Las

oświetlony jedynie światłem księżyca.

Dźwięk podjeżdżającego samochodu odwrócił jej uwagę od Maca. Rozpoznała

jaskrawoczerwoną mazdę i odetchnęła z ulgą. Creighton Bowman, ekstrawagancki gej po

sześćdziesiątce i uroczy człowiek, był jej sąsiadem z naprzeciwka.

- Bon soir, ma chere - pozdrowił ją z daleka, a potem, powiewając siwymi włosami i

ciągnąc za sobą kolorowy szal, w kilku susach pokonał odległość dzielącą go od ganku i

spytał: - Kim jest ten oszałamiający mężczyzna, którego nie chcesz mi przedstawić?

- To Mac Jensen. - Julie posłusznie dokonała prezentacji, chociaż wcale nie chciała, by

Creighton myślał, że Mac jest jej przyjacielem. - Mac, to mój sąsiad, Creighton Bowman.

Panowie wymienili uścisk dłoni.

- Ten mi się podoba! - Creighton teatralnym szeptem zwrócił się do Julie. - Dużo lepszy

od tego ostatniego; nie mówiąc już o przedostatnim. Przynajmniej nie odbiega od ciebie

wzrostem, a nawet jest o kilka centymetrów wyższy. Większość facetów - ciągnął,

zwracając się do Maca - musi stawać na palcach, żeby naszej Julie zajrzeć w oczy.

Chociaż to nie jej wina, że ma taką figurę.

- Wiesz, Creighton, jak na jeden dzień już dość nabroiłeś - wtrąciła Julie. Nie potrafiła

jednak się na niego gniewać, nawet jeśli czasem zachowywał się jak słoń w składzie

porcelany. - Mac i ja pracujemy razem - wyjaśniła.

- Aha, stara gwardia z Hotelu Marchand.

- Trudno mnie zaliczyć do starej gwardii - odezwał się Mac. - Pracuję tam dopiero od

Ś

więta Dziękczynienia.

- Zobaczysz, wsiąkniesz - ostrzegł Creighton. - Jest taki piękny, że aż trudno to wyrazić

słowami. Kwintesencja Dzielnicy Francuskiej. Ten wystrój, hm ... Z wrażenia aż się kręci

w głowie. Gdybym był bogaczem, jadałbym w Chez Remy.

- I byś utył. - Julię próbowała sprowadzić Creightona na ziemię. - Sam świetnie gotujesz

i używasz mniej masła. Przepraszam - położyła mu dłoń na ramieniu - ale mamy z

Makiem kilka spraw do omówienia.

- Na ganku? Wy Jankesi macie dziwne zwyczaje - skomentował Creighton. - Kiedy

skończycie, wstąp na górę, to poczęstuję cię kieliszkiem czegoś mocniejszego.

Uwielbiam ją, ale biedaczka nie wie, co to znaczy dobrze zaopatrzony barek.

- Dziękuję za zaproszenie - odparł Mac i zerknął na Julie. Wyglądał, jak gdyby z trudem

powstrzymywał śmiech.

- To zostawiam was samych - rzucił Creighton, wyminął ich i zniknął.

- Masz interesującego sąsiada - zaczął Mac, gdy już ochłonęli po tym spotkaniu.

- Jest kochany.

- Każdy, kto posiada dobrze zaopatrzony barek, może liczyć na moją sympatię. A więc -

zawiesił głos i uśmiechnął się do niej - mamy porozmawiać.

- O czym?

Zamiast odpowiedzieć, przechylił głowę do tyłu i spojrzał w ciemne niebo, na którym

pojawiły się ciężkie chmury. W tym samym momencie Julie poczuła na czole zimną

kroplę.

- Wiesz - zaczął Mac - zrobiło się późno i zgłodniałem. Może wybierzemy się coś zjeść?

Porozmawiamy przy stoliku.

Julie również była głodna, a dzisiaj, jak zresztą często się zdarzało, nie miała ochoty

gotować. Jeśli przystanie na jego propozycję, nie będzie musiała zapraszać go do

swojego przytulnego mieszkanka, gdzie mógłby pozostawić po sobie ten intrygujący

zapach.

- Wezmę torebkę.

- I płaszcz przeciwdeszczowy - dorzucił Mac, gdy spadły na nich kolejne krople deszczu.

Niezbyt chętnie wprowadziła go do holu i poprosiła, by zaczekał. Otworzyła swoją

skrzynkę pocztową - gospodyni, pani Grollier, sortowała pocztę czworga lokatorów,

którą listonosz wrzucał przez otwór w drzwiach - i wyciągnęła rachunek za telefon

komórkowy, kilka ulotek reklamujących posezonową wyprzedaż i magazyn mody, który

zaprenumerowała dla niej matka, sądząc, że sprawi jej przyjemność. Przyjęła prezent, nie

tłumacząc, że przestała się interesować modą·

Mac taktownie nie poszedł za nią na górę. W mieszkaniu Julie nie traciła czasu. Rzuciła

pocztę na stół stojący w rogu pokoju dziennego, potem ściągnęła z wieszaka płaszcz na

podpince i chwyciła torebkę. Sprawdziła, czy ma dość pieniędzy, by zapłacić za siebie,

gdyby trafili gdzieś, gdzie nie akceptują kart. Nie chciała, żeby Mac płacił za nią. To ma

nie być randka.

Ponieważ nie miał płaszcza, wzięła dla niego parasol. Kiedy zeszła na dół, stał w tym

samym miejscu, gdzie go zostawiła.

- Proszę. - Wręczyła mu parasol. - Przyda ci się.

- Dziękuję - odparł, zaskoczony jej wielkodusznością·

Przytrzymał drzwi i przepuścił ją przodem. Potem nacisnął przycisk parasola i pochylił

się lekko, by Julie też mogła się pod nim schronić.

Podbiegli podjazdem do ulicy, gdzie stał samochód. Auto wyglądało na nowiutkie, w

ś

wietle latami połyskiwał mokry lakier. Mac otworzył drzwi od strony pasażera, potem

wśliznął się za kierownicę. Otrząsnął parasol, zamknął go i rzucił na podłogę za fotelem.

Wnętrze auta przesiąknięte było wonią jego ciała zmieszaną z zapachem skórzanej

tapicerki.

- Ładne te twoje cztery kółka - zauważyła.

W poprzedniej pracy musiał sporo zarabiać, pomyślała. Hotel Marchand nie płacił

szefowi ochrony aż tyle, żeby go było stać na nowe bmw.

Mac wzruszył ramionami i włączył silnik.

- Dobrze chodzi - rzucił, jak gdyby to był jedyny powód, dla którego ktoś chciałby

zafundować sobie podobne cacko.

Julie odwróciła wzrok od twarzy Maca i zaczęła się zastanawiać, dlaczego aż tak

zainteresował go głupi mail, jaki otrzymała kilka godzin temu. W ogóle nie powinnam

mu o nim wspominać, teraz sprawia wrażenie, jak gdyby dostał obsesji na punkcie

mojego bezpieczeństwa. Jego zadaniem jest ochranianie hotelu, nie mnie. Może czuje się

odpowiedzialny nie tylko za hotel i gości, ale i za personel?

W hotelu pracuje całkiem sporo osób. Gdyby Mac chciał zajmować się każdą z nich,

musiałby nie jeść i nie spać. Muszę mu to wyjaśnić, albo może lepiej niech Charlotte to

zrobi. Jest przecież jego szefową, nie?

- Dokąd jedziemy? - zapytała.

- Do takiej jednej knajpki. Świetne żarcie, niskie ceny i nie silą się na tak zwaną

atmosferę. Odpowiada?

Brzmiało to zachęcająco. Najwyraźniej Mac nie traktował tej kolacji w kategoriach

romantycznych.

Restauracja znajdowała się w ciemnym zaułku, w który Julie bałaby się sama zapuścić po

zmroku. Zresztą chyba nigdy by go nie znalazła.

Skłamał, że nie dbano tu o atmosferę. W sali było aż nadto elementów tworzących

nastrój: przyćmione światło, podłoga z wytartych desek, ściany wyłożone boazerią,

nieustający szmer rozmów i kreolska muzyka zydeco cicho sącząca się z głośników pod

sufitem. W powietrzu unosiły się smakowite aromaty gorącej oliwy i mocnych przypraw.

Ż

aden mtiitre d 'hotel nie czuwał przy wejściu, za to, gdy tylko przekroczyli próg,

natychmiast podbiegła do nich, a właściwie do Maca, kelnerka ubrana w dżinsy i białą

koszulkę. Głośno cmoknęła go w policzek i wykrzyknęła:

- Cześć, kochasiu! Świetnie wyglądasz. Ciasno dzisiaj, ale mam dla ciebie idealny stolik.

Sum jest tak świeżutki, że może jeszcze podrygiwać na talerzu.

Wyszczerzyła zęby do Julie i lawirując między gośćmi, zaprowadziła ich do stolika

wciśniętego w kąt.

- Kochasiu? - mruknęła Julie, kiedy kelnerka zniknęła.

Mac z miną niewiniątka wzruszył ramionami. Zaczekał, aż Julie usiądzie, dopiero wtedy

opadł na krzesło. Stolik był tak mały, że ich kolana się zetknęły. Świat nie jest urządzony

z myślą o ludziach wysokich i długonogich. Przeprosił, zmienił pozycję i znowu trącił ją

kolanami. Tym razem, zamiast przeprosić, uśmiechnął się.

- Jedzenie mają wyśmienite - zaczął, pochylając się odrobinę do przodu, by go mogła

dosłyszeć.

- Lubię świeże ryby, ale wolę, żeby mi nie podrygiwały na talerzu - odparła. - Sądzisz, że

zabiją ją przed podaniem?

- Tylko jeśli ładnie poprosisz.

- Albo jeżeli kochaś poprosi w moim imieniu. Mam przeczucie, że ta kelnerka spełni

każde twoje życzenie. - Pewnie tak - odrzekł z dumą. - Zakładając, że nie pada ofiarą

owych zmiennych nastrojów ...

Może za brak atmosfery Mac uważał papierowe serwetki, menu wydrukowane na

komputerze i wodę w plastikowych kubeczkach, albo może chodziło mu o to, że nie

tylko ta jedna kelnerka okazywała mu szczególną serdeczność. Kilka innych

zatrzymywało się przy ich stoliku, przymilając się do niego. W końcu któraś przyjęła od

nich zamówienie.

- Langusta jest dziś palce lizać - zachwalała, gdy Julie zastanawiała się, co wybrać,

potem puściła oko do Maca i rzekła: - Coś mi mówi, że zdecydujesz się na tego suma,

kochasiu.

- Masz tu dużo przyjaciółek - stwierdziła Julie cierpko, kiedy kelnerka odeszła, obiecując

przynieść dla Maca piwo, a dla niej kieliszek wina.

- Zauważ, że żadna nie zwróciła się do mnie po imieniu - odparował.

- To prawda, ale wszystkie odnoszą się do ciebie bardzo czule.

- Zapominasz, że jesteśmy w Nowym Orleanie. Tu wszyscy są dla wszystkich

kochasiami.

Kelnerka wróciła z drinkami oraz plastikowym koszyczkiem ciepłych bułeczek. Puściła

do Maca oko i zniknęła.

- Jak tu trafiłeś? - spytała Julie.

- Chodzi się tu i tam - odrzekł wymijająco. Uniósł kufel, stuknął się z nią i wypił łyk.

- Urodziłeś się w Nowym Orleanie? Potrząsnął przecząco głową.

- Wychowałem się w po francuskiej części stanu, w parafii, albo inaczej w hrabstwie Si.

Mary's Parish.

Julie nie sądziła, że pochodzi z głębokiej prowincji. Miał ogładę, prezencję, zawsze był

bardzo dobrze ubrany.

.

- Jensen nie brzmi jak nazwisko kajuńskie - zauważyła.

- Nawet na tamtych terenach dozwolone jest zawieranie mieszanych małżeństw z

różnych kultur. Nie wszyscy żenili się z kuzynami. - Wziął z koszyczka bułeczkę i

przełamał ją na pół. Z jej wnętrza uleciał obłoczek pary. - Byłem zapalonym

sportowcem, dostałem stypendium na uniwersytet Loyola. Wyjechałem do Nowego

Orleanu, nawet się za siebie nie oglądając.

- Jak trafiłeś do ochrony?' - spytała i wypiła łyk wina. Nie było aż tak wykwintne jak to,

które Leo zamawiał dla hotelu, lecz nie można mu było niczego zarzucić.

- Lubię węszyć - przyznał się. - Studiowałem psychologię, ale nie wyobrażałem sobie

siebie biorącego sto dolców za godzinę wysłuchiwania zwierzeń. Ciekawsze jest

odkrywanie zagadek tkwiących w ludziach, analizowanie ich zachowań, kiedy dają się

zdominować najniższym instynktom. I zapewnianie bezpieczeństwa pięknym kobietom. -

Nie spuszczał wzroku z jej twarzy. - Ale dość już o mnie. Mnie chodzi o twoje

bezpieczeństwo.

- Przecież jestem bezpieczna.

Mac nie dał się przekonać.

- Kiedy cię dziś zobaczyłem, byłaś biała jak kreda. Cokolwiek było w tym mailu,

ś

miertelnie cię przeraziło.

- To prawda - przyznała ze spokojem. - Ale jeśli ktoś zajdzie mnie od tyłu i nagle

krzyknie "A!", też mnie śmiertelnie przestraszy. - Albo kiedy czarnym sportowym autem

jedzie za mną całą drogę do domu, chciała dodać. - Kiedy pierwszy szok minie, już nie

jestem przerażona.

- Masz jakichś byłych narzeczonych?

Julie podniosła właśnie kieliszek do ust, lecz pytanie Maca tak ją zaskoczyło, że

odstawiła go z powrotem.

- Słucham?

- Czy któryś z twoich byłych narzeczonych mógłby przysłać ci takiego maila.

- Rozumiem. - Znowu podniosła kieliszek do ust, powoli wypiła łyk, wykorzystując ten

czas na zastanowienie się nad odpowiedzią. W ostatnich latach spotykała się z kilkoma

mężczyznami, czego mógł się domyślić z kąśliwych uwag spotkanego na ganku

Creightona. Nie mogła sobie jednak wyobrazić, by któryś z nich przysłał jej taką

zaszyfrowaną wiadomość. Mail wyraźnie nawiązywał do tego epizodu w jej życiu, gdy

występowała w reklamach perfum noszących nazwy inspirowane muzyką, a w tamtych

czasach nie miała żadnego chłopaka. Była zbyt młoda i zbyt zajęta pracą. Podczas

studiów także nie miała dużo znajomych, dopiero dochodziła do siebie po nowojorskim

dramacie i raptownym zakończeniu kariery. Poza tym wcale nie czuła, by przez to w jej

ż

yciu czegoś brakowało. Dumna była ze swojej niezależności. Żeby czuć się spełnioną,

nie potrzebowała u boku mężczyzny.

W Nowym Orleanie poznała kilku facetów. Z jednym była na tyle długo, że kilkakrotnie

w rozmowach poruszyli temat ślubu.· Ostatecznie jednak doszli do wniosku, że wspólne

ż

ycie dopóki śmierć ich nie rozłączy nie jest ich przeznaczeniem, i się rozstali. Po

zerwaniu, przy koktajlu przyrządzonym przez Creightona z zapasów z jego dobrze

zaopatrzonego barku, usłyszała od niego, że Steven nawet jej do pięt nie dorastał.

Chociaż protestowała, sąsiad nie zmienił zdania. Jego wsparcie i częste zaproszenia na

kolację pomogły jej dojść do siebie. Nie miała złamanego serca, czuła się tylko

straszliwie osamotniona.

- Jeśli chodzi ci o to, czy miałam chłopaka, który by był zdolny dręczyć mnie mailami, to

odpowiedź brzmi: nie. Naprawdę, Mac.

- Nie przychodzi ci na myśl absolutnie nikt, kogo kiedyś znałaś, a kto teraz chce ci

dokuczyć?

Na szczęście pojawienie się kelnerki wybawiło ją od konieczności udzielenia

odpowiedzi. A czy gdyby dziewczyna się nie pojawiła, powiedziałaby mu prawdę? Może

znowu bladość ją zdradziła?

Glenn Perry wyszedł z więzienia. Odsiedział część kary i wypuszczono go za dobre

sprawowanie. Po co miałby jej szukać, po co miałby się narażać? Znajdowała się o tysiąc

mil od niego i, jeśli miłosierny Bóg da, ich drogi nigdy już się nie przetną. Na pewno tak

jak ona pragnie zapomnieć o przeszłości.

- Muszę cię ostrzec, Mac - zaczęła ze słodziutkim uśmiechem - że nie lubię

nadopiekuńczych mężczyzn. - Nie jestem nadopiekuńczy - sprostował spokojnym tonem.

- Chcę cię tylko chronić.

Przypomniała sobie, że Glenn użył podobnych słów, gdy podpisywała kontrakt z jego

agencją. Miała siedemnaście lat, a rodzice zgodzili się, by pracowała, lecz tylko podczas

weekendów i w wakacje. Nawet wtedy jednak denerwowali się, że ich najdroższa

córeczka dojeżdża z podmiejskiego domu do centrum. Glenn zapewniał, że się nią dobrze

zaopiekuje. Wszystkie dziewczyny chronił przed zagrożeniami czyhającymi na nie w

branży.

Tylko szkoda, że nie chronił ich przed samym sobą. Mimo młodego wieku Julie nie była

głupia. W przeciwieństwie do koleżanek, nigdy Glennowi nie ufała. Nauczyła się przed

nim bronić, poza tym na każdy temat miała własne zdanie. Niektórzy uważali ją za

piękną, inni za odrobinę dziwną, lecz ona zawsze potrafiła o siebie zadbać. A gdy tylko

zorientowała się, co Glenn wyczynia, zadbała też o niego.

Nie potrzebuje ochrony Maca. Niech ochrania hotel i gości. Charlotte mu za to płaci.

Ona da sobie radę. Jeden głupi mail to za mało, żeby ją przestraszyć.

ROZDZIAŁ TRZECI

Marcie Sullivan postawiła warunek, by Mac nie zdradził Julie prawdy, a ponieważ to ona

wypisywała czeki, przystał na jej żądanie.

- Gdyby Julie się dowiedziała, że kogoś wynajęłam, puściłyby jej nerwy - uprzedziła. -

Nie darowałaby mi tego. Nienawidzi, gdy roztacza się nad nią parasol ochronny.

Ż

aden problem. Mac nieraz pracował w tajemnicy, a to zlecenie wydawało się dziecinnie

łatwe. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności w hotelu zwolniła się posada akurat dla niego,

więc skorzystał z szansy. Jeśli Julie uważa, że zbytnio ingeruje w jej życie prywatne,

mógł się zasłonić argumentem, że to należy do jego obowiązków ochroniarza.

Mimo że bardzo interesowali go jej narzeczeni, skierował teraz rozmowę na inne tory i

spytał:

- Jak długo jesteś asystentką Charlotte? Cztery lata?

- W lipcu będzie pięć. Dlaczego pytasz?

- Staram się zrozumieć, dlaczego kobieta porzuca karierę modelki, żeby zająć się

papierkami w jakimś biurze.

Julie spokojnie przełknęła kęs homara, nabrała na widelec kolejny kawałek i spokojnie

odpowiedziała:

- Byłam głodna.

Mac wskazał jej talerz. - To jedz.

- Homar jest wyśmienity, ale nie to miałam na myśli. Kiedy byłam modelką, musiałam

się pilnować, żeby nie utyć. Bez przerwy chodziłam głodna.

- Więc zrezygnowałaś, żeby móc normalnie jeść?

- Poza tym chciałam korzystać ze swoich szarych komórek. - Zrobiła przerwę, wypiła łyk

wina. - Praca modelki jest nudna, a pozowanie do reklam perfum w szczególności,

Spróbuj przez kilka godzin stać z flakonem perfum "Symphony" w ręku.

- Reklamowałaś perfumy? ~ zdziwił się Mac, jak gdyby po raz pierwszy o tym usłyszał. -

Symphony to duża firma? Bo wiesz, ja kompletnie się na tym nie znam. Nie używam

takich rzeczy - dodał.

- Pocałuj kobietę, która nimi pachnie, a zaczniesz ich używać - odparła z przekornym

uśmiechem.

. Wpatrując się w nią, miał ochotę zapytać, czy dla niego skropiłaby się perfumami i

pozwoliła się pocałować.

- A więc to duża firma, tak?

- Produkcją perfum zajmują się koncerny farmaceutyczne i kosmetyczne - zaczęła. - W

jednej firmie może powstawać kilkanaście różnych linii zapachowych. "Symphony" była

jedną z nich. Wszystkie perfumy z tej serii nosiły nazwy związane z muzyką:

"glissando", "Arpeggio", "Sonata", "Grace Note".Taki chwyt reklamowy.

Pomimo śmiertelnej nudy, pomyślał Mac, na tych zdjęciach reklamowych wyglądałaś

bardzo seksownie. W dossier Julie, które trzymał w biurze, miał ich całą kolekcję·

Mac spotkał w życiu wiele kobiet, i pięknych, i znudzonych. Dzisiejszego wieczoru, z

włosami w nieładzie, z byle jakim makijażem, w za dużej bluzie i starych dżinsach, z

błyskiem autentycznej przyjemności w oczach, Julie - dziesięć lat starsza i mądrzejsza -

wyglądała jak skończona piękność. Znacznie bardziej seksownie niż na tamtych

reklamach.

Namówił ją na deser po to tylko, by dłużej przebywać w jej towarzystwie i przyglądać

się, jaką radość sprawia jej jedzenie. Kiedy się wahała, zamówił dla siebie pudding z

chleba. To ją uspokoiło i skusiła się na kawałek placka z orzeszkami pekan. Zamówili też

kawę, ona bezkofeinową, on prawdziwą. Jego dzień pracy jeszcze się nie skończył.

.

- Opowiedz mi o Hotelu Marchand - poprosił, gdy kelnerka przyniosła zamówienie. -

Charlotte stosunkowo niedawno przejęła od matki kierowanie nim, prawda?

Julie kiwnęła głową.

- We wrześniu zeszłego roku - uściśliła. - Hotel był marzeniem Anne i Remy' ego. On

zajmował się restauracją, ona hotelem. Mieszkali nad barem.

- Remy był postacią dosyć w mieście popularną - wtrącił Mac. - Renomowany kucharz,

popularyzator kuchni nowoorleańskiej. Zdaje się, że zginął w wypadku samochodowym

...

Julie ponownie kiwnęła głową.

- To było straszne. Podczas burzy, na grobli przecinającej jezioro Pontchartrain, pijany

kierowca uderzył w jego auto. - Urwała i westchnęła. - Ledwie zdążyłam go poznać.

Dopiero kilka miesięcy pracowałam z nimi. Byli z Anne bratnimi duszami.

- To dlatego Anne przekazała kierowanie hotelem córce? Bo straciła bratnią duszę?

Tym razem Julie potrząsnęła głową.

- Do września zeszłego roku Anne cały czas mocno trzymała ster w rękach, lecz we

wrześniu dostała zawału i lekarz kazał jej zwolnić tempo.

Mac miał wgląd do teczek personalnych wszystkich pracowników z wyłączeniem teczek

członków rodziny Marchand. Zdziwiło go, że Anne miała zawał.

- Wygląda na okaz zdrowia.

- Poznałeś ją?

- Przelotnie. Nieczęsto się pokazuje. To Charlotte przyjmowała mnie do pracy.

- Pamiętam - odparła Julie i zajęła się deserem. Mac był ciekaw, czy jako asystentka

Charlotte, Julie miała coś do powiedzenia w sprawie umowy z nim. Czy nie byłoby ironią

losu, gdyby to ona sama pomogła mu wkręcić się na stanowisko, które umożliwia mu

ś

ledzenie jej?

Wypił łyk mocnej kawy.

- Poznałem też jej siostry. Sylvie, ta, która prowadzi galerię sztuki w hotelu, ma zdaje się

córkę, prawda?

- Daisy-Rose - potwierdziła Julie. - Ma trzy latka i jest uroczym dzieckiem. Choć

niesfornym - dodała z uśmiechem.

- Anne ma więcej wnuków?

- Jak dotąd nie. Chyba dobrze, że pozostałe siostry nie mają rodzinnych zobowiązań, bo

kiedy matka zachorowała, wszystkie mogły zaangażować się w pracę w hotelu. Melanie

zostawiła restaurację w Bostonie, gdzie była szefem kuchni, i teraz pomaga prowadzić

Chez Remy. Renee, specjalistka od PR, rzuciła pracę w Hollywood.

Julie zgarnęła widelczykiem porcję bitej śmietany i zlizała ją ze smakiem.

- Anne wiedziała, jak pokierować karierą zawodową córek - skomentował Mac. -

Myślała perspektywicznie.

- Mając taką matkę, musiały złapać bakcyla. Anne kocha hotel prawie tak mocno, jak

córki. W dużej mierze sama zaprojektowała i urządziła wnętrza, wybierała meble, na

przykład te wspaniałe antyki do holu. Nawet kształt basenu to jej pomysł. Jest

zadziwiająca .. Bardzo silna. Tylko okazało się, że ma słabe serce. Nie sądzę, że chciała

oddać ster w czyjekolwiek ręce, ale bardzo dobrze się stało, że wybrała Charlotte.

Kierowanie hotelem jest wyczerpujące. Poza tym ograniczenia finansowe ...

- Hotel ma kłopoty finansowe? - Mac wpadł jej w słowo.

Nie martwił się o swoją pensję. Jak wytknęła mu Sandy, Marcie Sullivan płaciła mu

wystarczające honorarium. Niemniej hotel miał cztery gwiazdki, wszystkie pokoje

zawsze były zajęte, stoliki w restauracji też, a bar tętnił życiem.

- Mają pewne długi - odparła Julie wymijająco. - Nic tragicznego. Niemniej Anne się

martwi. Charlotte też.

- A ty nie?

- Martwię się tym wszystkim, czym martwi się Charlotte. Ale z hotelem jest trochę tak

jak z Anne. Jeden zawał to za mało, żeby ją złamać. Jest twarda. Hotel Marchand też się

trzyma. - Julie spojrzała na swój talerzyk i stwierdziła, że nic na nim nie zostało. - Dobre

było - skomentowała i uśmiechnęła się wstydliwie. - Nie mogę uwierzyć, że pochłonęłam

takie ilości jedzenia.

- Byłaś głodna, chere.

Większość kobiet uwielbia słodycze, lecz nie zdradza się z tym przed mężczyznami. Ale

Julie zamówiła ciastko, a potem całe spałaszowała. No, no. Dla Maca widok kobiety

zlizującej z widelczyka słodkości był niezwykle erotyczny.

Szkoda, że z nią pracuje. Szkoda, że pracuje dla jej siostry. W innym czasie, w innych

okolicznościach, ten wieczór mógłby mieć ciąg dalszy w jego mieszkaniu. Mógłby

wymyślić jakiś sposób, by ją uwieść, zdjąć z niej tę workowatą bluzę, znoszone dżinsy i

wziąć w ramiona. Mógłby skończyć, pachnąc jej perfumami, jeśli. jakichś używała.

Gdy sięgnął po rachunek, Julie uparła się, że zapłaci za siebie. Mac zignorował jej

protesty i wręczył kelnerce kartę, a kiedy ta odeszła, Julie z nadąsaną miną spytała:

- Dlaczego nie pozwalasz mi za siebie zapłacić?

- Ja cię tu przyprowadziłem. - Zastanawiał się, czy jej złość można uznać za przejaw tych

słynnych zmiennych nastrojów, jakim ulegają kobiety. - Ja płacę·

- Zgoda. Tylko chciałabym, żeby jedno było dla nas obojga jasne. To nie jest randka.

- Jasne jak słońce.

Nic nie jest jasne, dodał w myślach. Po pierwsze tu panuje półmrok, po drugie oboje

mamy swoje sekrety. Jeśli mam się wywiązać z zadania, będę musiał odkryć twoją

tajemnicę. I najprawdopodobniej będziesz mi to miała jeszcze bardziej za złe niż

zapłacenie za kolację.

Zanim opuścili restaurację, gniew jej minął. Skuleni pod jednym parasolem. przeszli do

samochodu, a potem Mac w milczeniu odwiózł ją do domu. Kiedy na ganku oddawał jej

parasol, koniuszki jej palców lekko musnęły jego dłoń.

- Zatrzymaj go - zaproponowała. - Zmokniesz, jak będziesz szedł do samochodu. Oddasz

mi go jutro.

- Już prawie przestało padać - odparł, starając się nie patrzeć na jej usta. - Uważaj na

siebie. A jeśli dostaniesz więcej tajemniczych maili, zawiadom mnie, dobrze?

Julie wzniosła oczy do nieba.

- Nie martw się o mnie. ,Nic mi nie grozi. Możliwe, że nie, możliwe, że tak.

Pojechał z powrotem do hotelu, zatrzymał samochód na parkingu dla pracowników i

zanim wysiadł, z konsoli między fotelami wyciągnął telefon komórkowy z usługą

BlackBerry i sprawdził pocztę elektroniczną. Spodziewał się wiadomości.

Znalazł mail od Marcie. "Nazwisko panieńskie naszej matki - Farris; babek - McConnell

i Paser. Jedynym zwierzakiem był pies Julie - Bella. Po co panu te wiadomości? "

Bo to mi może pomóc dokonać pewnego włamania, odrzekł w myślach. Włożył telefon

do wewnętrznej kieszeni marynarki, wysiadł z samochodu i skierował się do tylnego

wejścia do hotelu. Deszcz już prawie ustał, zmienił się w zimną, nieprzyjemną mżawkę.

Nikt nie spodziewał się go tu o wpół do jedenastej wieczorem i gdyby nie zameldował się

u szefa nocnej zmiany, zaczęłyby się pytania. Mac już dawno się przekonał, że w takich

sytuacjach najlepiej działać otwarcie. Kiedy pchnął drzwi do pomieszczenia ochrony,

zastał tam Tyrella.

- Cześć, szefie! Przyszedłeś mnie zmienić?

Tyrell był młody, bystry i obdarzony poczuciem humoru.

- Niestety, jestem tu nieoficjalnie. Julie Sullivim mówi, że dziwne rzeczy dzieją się z jej

komputerem. Boi się, że to jakiś wirus albo haker. Obiecałem sprawdzić.

- Znasz się na tym?

- Trochę. - Mac wzruszył ramionami. - To na pewno listwa. Wyciągnę wtyczkę, podłączę

ją z powrotem, a dziewczyna pomyśli, że jestem nie wiem jakim bohaterem.

- Nie miałbym nic przeciwko temu, żeby taka laska miała mnie za bohatera.

Mac również nie miałby nic przeciwko temu.

- Spokojnie? - spytał.

- Nudno. Ale do rana daleko - odparł Tyrell z nadzieją w głosie.

- Podoba mi się twój optymizm - zażartował Mac, poklepał go po ramieniu i wyszedł.

Idąc korytarzem w kierunku klatki schodowej, usłyszał za sobą jakiś szmer. Obejrzał się i

dostrzegł Luca Cartera wychodzącego z magazynu pokojówek. Na widok Maca zwolnił i

przystanął.

- Cześć - odezwał się pierwszy.

- Cześć - odrzekł Mac i spytał: - Co tu robisz?

Luc zerknął za siebie. Z rozluźnionym krawatem i rękami w kieszeniach spodni wyglądał

na człowieka, który zostaje w pracy po godzinach, bo lubi. Niemniej jego obowiązki nie

wymagały zaglądania do magazynu obsługi pokoi.

- Eee ... Jedna moja znajoma tutaj pracuje - wyjaśnił.

Aha. Mac uśmiechnął się.

- Nie możesz znaleźć lepszego miejsca na randkę niż magazyn?

- Cóż, zamykała interes na noc i zszedłem jej pomóc.

- Bardzo wielkodusznie z twojej strony - z ironią skomentował Mac.

Miał ochotę przypomnieć mu, że romanse w miejscu pracy rzadko kończą się happy

endem - prawda, o której sam powinien pamiętać, kiedy następnym razem zacznie snuć

rozważania na temat wspaniałych ust Julie - ale udzielanie młodszym kolegom rad

dotyczących stosunków damsko-męskich nie było w jego stylu. Niech Luc sam się uczy

ż

ycia.

Tymczasem Luc odzyskał już kontenans.

- Muszę pędzić - rzucił. - Do jutra.

- Do jutra.

Mac odprowadził go wzrokiem, po czym się zamyślił. Gdzie podziała się owa znajoma, z

którą zabawiał się w magazynie? Musiała wyjść przed nim, ale przecież magazyn to jej

działka, nie jego. Dziwne, pomyślał, że pozwoliła mu zamknąć drzwi, zamiast sama tego

dopilnować.

Zaintrygowany, zrezygnował na razie z pójścia na górę. Przemknął obok biura ochrony,

podszedł do drzwi magazynu, nacisnął klamkę. Jak się spodziewał, drzwi były

zamknięte, lecz miał przecież klucz uniwersalny. Posłużył się nim, po omacku znalazł

wyłącznik światła i, zanim wszedł do środka, przekręcił go. Wysokie, sięgające od

podłogi do sufitu regały dzieliły pomieszczenie wzdłuż na kilka części. Półki załadowane

były bielizną pościelową, ręcznikami, pudłami szamponów, mydełek, płynów do ciała,

ż

elazkami, które goście mogli wypożyczyć, paczuszkami mielonej kawy i dzbankami do

jej parzenia, oraz szklankami w osłonkach z karbowanej tektury.

Zastanawiał się, gdzie zakochana para mogłaby tu baraszkować. W pomieszczeniu nie

było kanapy, a podłogę pokrywało twarde linoleum. Może rzucili na nie kilka grubych

ręczników? Mac rozejrzał się i spostrzegł, że jeden ze stosów białych ręczników

kąpielowych nie był tak idealnie równy jak pozostałe. Większość ludzi by tego nawet nie

zauważyła, lecz Mac tak długo pracował w swym zawodzie, że dostrzegał rzeczy dla

innych niewidzialne.

Podszedł bliżej. Jeśli Luc używał tych ręczników, nie powinny tu leżeć razem z

czystymi. Wyciągnął jeden, rozwinął, szukając śladów brudu. Nagle coś

błysnęło. Mac zmrużył oczy i uniósł ręcznik do światła - drobinki szkła.

Coś musiało się stłuc. Luc i jego dziewczyna wykorzystali ręcznik do usunięcia śladów, a

potem odłożyli go na miejsce. Niczego nie podejrzewający gość wyszedłby z kąpieli,

sięgnął po ręcznik, zaczął się nim wycierać i rozharatałby sobie plecy.

- Drań - zaklął Mac pod nosem. Wziął do ręki następny ręcznik i starannie go obejrzał.

To samo. Rozwinął trzeci, to samb. Wszystkie ręczniki w tym stosie posypane były

drobno potłuczonym szkłem. - Co za cholerny gnojek!

Dlaczego Luc zrobił coś tak bezmyślnego, tak potwornie głupiego? A może to nie on?

Może to ta dziewczyna, albo jeszcze ktoś inny? Pokojówki były najniżej opłacanymi

pracownicami hotelu. Która z nich, wściekła na szefa albo na cały świat, podrzuciła taką

bombę?

Przypomniał sobie, że hotel korzysta z profesjonalnej pralni. Może to ktoś stamtąd?

Zaklął po raz trzeci, potem odwrócił się i wyszedł z magazynu, zamykając drzwi. Musi

skontaktować się z Nadine LeClaire, intendentką. Na pewno poszła już do domu, lecz

sprawa jest zbyt poważna. Charlotte również musi zostać powiadomiona. Ale dla niej

sporządzi raport na piśmie.

Wrócił do biura i sięgnął po telefon.

- Coś się stało? - Tyrell oderwał wzrok od monitora.

- Szkło - rzucił Mac, łącząc się z Nadine.

Na szczęście nie było jeszcze bardzo późno i nie obudził jej. Bez żadnych wstępów

opowiedział jej o ręcznikach.

- Odłamki szkła w ręcznikach?! - zawołała wstrząśnięta. - Kto to mógł zrobić?

Wyobraźnia podsunęła Macowi odpowiedź: Luc Carter, lecz się zawahał. Istniało wiele

innych możliwości.

- Nie mam pojęcia, ale sądzę, że lepiej odesłać całą partię z powrotem do pralni. Nie

możemy ryzykować, że jakiś gość się pokaleczy.

- Przyjadę i sama wszystkiego dopilnuję. Boże święty! Jak to dobrze, że to odkryłeś.

- Na tym polega moja praca - odparł Mac i zakończył rozmowę.

- Coś przegapiłem, szefie? - zaniepokoił się Tyrell.

- Nie. W magazynie nie ma kamery, a te ręczniki mogły zostać podłożone kilka godzin

temu. Kiedy Nadine się zjawi, pomóż jej, jeśli będzie czegoś potrzebowała. Jutro

przygotuję raport dla Charlotte.

Z tymi słowami opuścił biuro i nareszcie mógł zająć się sprawą, dla której w ogóle tu

przyszedł. Pobiegł na górę, przeskakując po dwa stopnie naraz. Gdy się znalazł na

piętrze, bezszelestnie podkradł się do drzwi gabinetu Julie i kluczem uniwersalnym

otworzył zamek.

Nie zapalając światła, podszedł do biurka i włączył komputer. Czekając na uruchomienie

się systemu, wyciągnął telefon komórkowy, jeszcze raz przeczytał maila od siostry Julie.

Na małym ekranie pojawiły się nazwiska: "Farris, McConnell, Paser ... Ukochany pies -

Bella".

Julie przyznała mu się, że kocha psy. Zaraz przekona się, jak bardzo. Mnóstwo ludzi,

wybiera na hasło nazwiska: panieńskie kobiet z rodziny, niektórzy imiona

czworonożnych ulubieńców. Przeczucie mówiło mu, że Julie należy do tej drugiej grupy.

Gdy tylko ekran się rozświetlił, kliknął w ikonę poczty elektronicznej. W okienku

logowania wstukał hasło: B-E-L-L-A.

- Aha - mruknął, gdy na ekranie wyświetliła się zawartość skrzynki odbiorczej. Około

tuzina nowych maili czekało na otwarcie .. Przejrzał adresy nadawców - były to same

nazwy firm lub nazwiska, które coś mu mówiły. Miał nadzieję, że to oznacza, iż jutro na

Julie nie będzie czekała żadna przykra niespodzianka.

Przeglądając mai1e już otwarte, modlił się w duchu, by się nie okazało, że Julie

wykasowała list, który tak ją wytrącił z równowagi. Nagle jeden zwrócił jego uwagę -

,,4Julie". Otworzył go. List zawierał rysunek pięciolinii z wznoszącym się zakrętasem

oraz słowa:

KONIEC PIEŚNI.

CO to, do diabła, znaczy? Julie oczywiście wie. To musi być ta wiadomość, która

wstrząsnęła nią do głębi.

Wyciągnął z kieszeni pendrive'a, włączył do gniazda USB i skopiował całą zawartość

skrzynki. Nie interesowała go korespondencja z dostawcami, bankami i działem

rezerwacji, lecz tylko w ten sposób mógł wytropić nadawcę muzycznego maila. Jeśli mu

się poszczęści. Szanse oceniał na pięćdziesiąt procent.

Kiedy skończył, wyciągnął pendrive'a z gniazda i wyłączył komputer. Koniec pieśni,

pomyślał. Jakiej pieśni? Czyjej pieśni? Jaki koniec?

Wyszedł z gabinetu, przekręcił klucz w zamku i bocznymi schodami zszedł do biura

ochrony.

- Nadine już przyjechała? - spytał Tyrella.

- Jeszcze nie.

- Daj znać, gdyby chciała ze mną rozmawiać.

- Dobra. Szkło w ręcznikach? Co za obłędny pomysł!

- Żyjemy w obłędnym świecie - skomentował Mac.

Obłędny świat, myślał, opuszczając hotel i wychodząc w ciemną, mokrą noc. Ktoś

wytarzał ręczniki w potłuczonym szkle. Ktoś nastraszył Julie, przysyłając jej

zaszyfrowaną wiadomość. Szalony świat, pełen szalonych ludzi - nic dziwnego, że jego

firma otrzymuje tyle zleceń.

Poklepał się po kieszeni, do której schował pendrive'a. Miał szczęście, że odgadł hasło.

Może szczęście go nie opuści i uda mu się namierzyć nadawcę mail a?

Ale nawet przy sprzyjającym szczęściu czekała go pracowita noc.

Glenn cierpiał przez nią, więc i ona musi cierpieć. Musi być jakaś sprawiedliwość.

Wytropienie jej było dziecinnie proste. W dzisiejszych czasach wszyscy mają dostęp do

Internetu. Po wystukaniu hasła "Julie Sullivan" pokazało się z tysiąc odpowiedzi, ale

cierpliwość się opłaciła. Trzeba być cierpliwym, by odsiedzieć ośmioletni wyrok, w

odcięciu od świata, pracy, ukochanej osoby. Moja cierpliwość została nagrodzona.

Otwieranie jedna po drugiej stron internetowych się opłaciło: w końcu Bingo!

Nowoorleański "Times-Picayune," zamieścił fotografię hotelowego holu: jakieś antyki i

kilka osób personelu. Zgodnie z podpisem jedną z nich była Julie Sullivan. I rzeczywiście.

Mimo upływu lat była nadal szczupła, wyprostowana, piękna. Mieszka w Nowym

Orleanie, pracuje w Hotelu Marchand. Wystarczy jeden telefon do recepcji, by zdobyć jej

adres mailowy.

Voilii, jak mówią w Nowym Orleanie.

Dzięki niech będą Bogu za kafejki internetowe i biblioteki - w dwudziestym pierwszym

wieku zastąpiły automaty telefoniczne. Wysyłasz maila z ogólnie dostępnego komputera i

nikt cię nie namierzy.

Maile nie muszą być wcale wrogie. To by było zbyt oczywiste. Julie należy do osób, które

zaraz się nabzdyczą i oburzą, jeśli się je otwarcie zaatakuje. Lepiej działać subtelnymi

metodami. Nastraszyć ją podstępem. Niech wpierw zmięknie, a kiedy przyjdzie pora, nie

będzie miała siły walczyć.

Pozbawiła Glenna jego agencji, wolności, zdolności kochania .. Niech trochę pocierpi,

powije się w mękach. Niech poczuje się nieszczęśliwa.

Nie pomęczy się długo. Jej cierpienie będzie krótkie.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Był tutaj. Następnego dnia rano, kiedy tylko przekroczyła próg gabinetu, wyczuła jego

zapach.

Niczego nie poprzestawiał, niczego nie tknął. Biurko wyglądało tak samo, jak je

zostawiła, komputer był wyłączony, szafy pozamykane. Mac nie zostawił po sobie

ż

adnego śladu, jedynie ten leśny zapach swojego ciała.

Co tu robił? Kiedy wszedł? Dlaczego ją obserwuje? Musiała przyznać, że po wieczorze

spędzonym w jego towarzystwie w bezpretensjonalnej restauracji jego nadzór mniej ją

irytował. Jeśli Mac działał jej na nerwy, to dlatego, że był... że był taki cholemie męski.

Może zjadła aż tyle, by zagłuszyć inny głód? Od zerwania ze Stevenem rok temu nie była

z mężczyzną, a Mac nie jest byle jakim facetem. Ma czarne oczy, mocno zarysowany

podbródek, rozbrajający uśmiech, a kiedy mówi "chere" , brzmi to tak uwodzicielsko, że

można dostać zawrotu głowy. Jest elegancki i pewny siebie, by nie powiedzieć

arogancki, i pachnie ciepłem, lasem i jeszcze czymś. Na pewno wydziela mnóstwo

feromonów.

Dziś rano jej reakcja na unoszący się w gabinecie zapach była bardziej złożona. Mac jest

szefem ochrony, więc może miał rzetelny powód, by wtargnąć do jej gabinetu pod jej

nieobecność. Charlotte go sprawdziła i darzyła zaufaniem. Ona również powinna mu

zaufać.

Mimo to, gdy tylko jej komputer był gotowy do pracy, zajrzała do danych osobowych

personelu. Mac miał dostęp do informacji na temat wszystkich pracowników, ona zaś

mogła przeczytać tylko podstawowe dane, lecz jeśli on mógł ją sprawdzić, to ona może

jego.

Dowiedziała się, że ma trzydzieści pięć lat, że jest kawalerem i mieszka w dzielnicy

Carrollton, że poprzednio pracował dla biura ochrony Crescent City Security Services

oraz że zrezygnował z pakietu ubezpieczenia zdrowotnego oferowanego przez hotel

pracownikom. Dziwne. Zazwyczaj jeśli ktoś nie zapisywał się do systemu, to dlatego, że

korzystał z ubezpieczenia małżonka. Ale Mac nie jest żonaty ...

Inna sprawa, że nie wygląda na chorego.

Julie z chęcią zapoznałaby się z całością jego dossier, z listami polecającymi i uwagami

Charlotte albo kierowniczki działu kadr, lecz do tych stron nie miała dostępu. To nie fair,

ż

e Mac mógł zobaczyć komplet dokumentów na jej temat, a ona na jego temat nie. Cóż,

na tym polega różnica między nimi - ona jest tylko asystentką kierowniczki, a on szefem

ochrony.

Westchnęła, połączyła się z pocztą elektroniczną, wpisała hasło i sprawdziła zawartość

skrzynki. Zignorowała codzienne raporty dla Charlotte od kierowników działu

administracji, działu rezerwacji, restauracji i baru, oferty rozmaitych dostawców, dwie

kolejne odpowiedzi od firm zajmujących się organizacją imprez oraz zawiadomienie o

ofercie specjalnej w sklepie z żywnością dla zwierząt, gdzie kupowała pokarm dla rybek,

i otworzyła ten, który przyprawił ją o skurcz żołądka. Podobnie jak we wczorajszym,

zamiast nadawcy wpisano ,,4Julie".

Wiadomość zawierała przednutkę nad pięciolinią oznaczającą ozdobnik i słowa:

POWIEDZMY SOBIE DOBRANOC, JULIE.

Ta wiadomość wywarła na niej silniejsze wrażenie niż poprzednia. Właściwie nie

zawierała żadnej groźby, ale ... Ktoś zdecydowanie chce ją śmiertelnie wystraszyć.

Ktokolwiek wysyłał te maile, wiedział, że reklamowała serię perfum, lecz to wcale nie

zawężało grona podejrzanych. Odkąd zakończyła karierę modelki, kilkakrotnie zmieniała

adres mailowy. Naprawdę nie przychodził jej do głowy nikt z tamtych czasów, kto

mógłby ją wyśledzić. A może nadawcą tych listów nie jest nikt z przeszłości? Może to

jakiś kontrahent, który skojarzył ją z twarzą z reklam i chce sobie z niej zadrwić? Tylko

dlaczego? Przypomniało jej się, co mawiał ojciec: dociekanie, dlaczego idioci postępują

idiotycznie, to strata czasu.

Naprowadziła kursor na opcję USUŃ, jednak zanim nacisnęła klawisz myszy, zatrzymała

się. Mac zabronił jej usuwać jakiekolwiek niepokojące mai1e. Uznała, że na wszelki

wypadek powinna zachować ten dzisiejszy.

Usłyszawszy w przyległym pokoju znajome głosy, wzięła dla uspokojenia kilka

głębokich oddechów, potem podeszła do drzwi wewnętrznych i je otworzyła.

Od czasu zawału Anne rzadko składała im wizyty, częściowo dlatego, że lekarz kazał jej

się oszczędzać, częściowo też dlatego, by, jak podejrzewała Julie, dać córce szansę

wypracować własny styl pracy. Oba powody były ważkie, lecz Julie brakowało Anne.

Była kobietą z klasą, zawsze opanowana, niezwykle oddana firmie i lojalna wobec

wszystkich pracowników.

Zanim Julie zdążyła się odezwać, Anne szybkim krokiem podeszła do niej i rozłożyła

ramiona, by ją uściskać.

- Julie! Co u ciebie?

Julie nachyliła się i nadstawiła policzek, żeby Annę mogła ją pocałować.

- Świetnie wyglądasz - rzekła. - Jak się czujesz?

Anne wzniosła oczy ku górze.

- Jeśli już musisz wiedzieć, mam po dziurki w nosie tej ciągłej troski o mnie. Moja zacna

matka zamęczy mnie na śmierć. - Na czas rekonwalescencji Anne zamieszkała z matką.

Julie nie znała Celeste Robichaux, lecz słyszała, że seniorka rodu jest osobą humorzastą i

despotyczną, sceptycznie nastawioną do rodzinnego interesu. Mimo męczącej opieki,

Anne wyglądała kwitnąco i tryskała energią. Zapuściła włosy, a dzisiaj zaczesała je do

tyłu i spięła szylkretową klamrą. Julie nie przypominała sobie, aby przed chorobą

kiedykolwiek widziała ją ubraną inaczej niż w szykowną garsonkę lub szmizjerkę. Teraz

miała na sobie luźne spodnie koloru khaki. - Charlotte mówiła mi, że menu balu jeszcze

nie jest zatwierdzone - zmieniła temat. - Jeśli ma się odbyć jakaś dyskusja, chcę wziąć w

niej udział.

Julie roześmiała się, a Charlotte potrząsnęła głową·

- Ostateczne decyzje podejmiemy w ostatniej chwili, mamo - rzekła. - Robert i Melanie

muszą się zorientować, co jest dostępne, co jest najświeższe ...

- Tak się cieszę, że Melanie tu jest - Anne wpadła jej w słowo. - Tyle lat pracowała w

Bostonie, a przecież mogła przydać się na miejscu. Ale jeśli dzięki mojej niedyspozycji

przyjechała, to chociaż taki zysk. Aha, kwiaty - ciągnęła. - Zamówiłaś kwiaty, córeczko?

Ja zawsze zamawiałam kwiaty przynajmniej na tydzień naprzód.

- Wiem, mamo. - W głosie Charlotte wyczuwało się nutę zniecierpliwienia, lecz także i

pobłażliwości. .,... Kwiaty są zamówione.

- Przepraszam. Niepotrzebnie pytam. Panujesz nad wszystkim. Nie potrzebujecie mojego

wtrącania się.

Charlotte i Julie spojrzały na siebie porozumiewawczo. Charlotte wzięła matkę za rękę i

uścisnęła jej dłoń.

- Gdybyś zechciała zająć się udekorowaniem sal, byłoby cudownie - zaproponowała.

- Chcesz mnie ułagodzić, wiem - odparła Anne tonem świadczącym o tym, że wcale nie

jest jej przykro - lecz, skoro prosisz, nie mogę odmówić.

Rozległo się ciche pukanie. Wszystkie trzy odwróciły się jednocześnie. W drzwiach stał

Mac w świetnie skrojonym granatowym garniturze, a Julie przypomniała sobie

wczorajszy elegancki szary garnitur oraz czarne bmw, a także to, że Mac nie korzysta z

firmowego ubezpieczenia zdrowotnego. Czyżby był niezależny finansowo?

Zaraz jednak zapomniała o tych pytaniach, ponieważ Charlotte poprosiła go, by wszedł

do środka. Od czasu ich rozstania zdążył się ogolić, lecz nawet bez cienia zarostu na

policzkach wyglądał na odrobinę zmęczonego i jakby niebezpiecznego. Jego oczy były

zbyt ciemne, rysy odrobinę zbyt kanciaste. A może jedyne zagrożenie wynikało z faktu,

ż

e Julie uważała go za niezwykle pociągającego?

- Przepraszam, że przerywam - zaczął i stuknął palcem w tekturową teczkę,.którą

przyniósł - ale mam sprawę, którą koniecznie muszę z tobą omówić. - Zwracając się do

Anne, uśmiechnął się i dodał: - Miło panią widzieć.

- Mamo, pamiętasz Maca Jensena, prawda? - odezwała się Charlotte.

- Oczywiście. Pan Jensen jest następcą Gerarda Lomaxa. - Anne wyciągnęła rękę. -

Poznaliśmy się.

Mac uścisnął jej dłoń, zerknął na Julie i uśmiechnął się do niej kącikiem ust. Miała

nadzieję, że uśmiech, jakim zareagowała, był niezobowiązujący. Wczorajszy wieczór

był... bez znaczenia. Ot, zjedli wspólnie kolację, szli pod jednym parasolem, wymienili

kilka spojrzeń, chociaż Julie nie miała pojęcia, czego Mac usiłował dociec, gdy patrzył

na nią w ten sposób ... właśnie tak jak teraz.

- Bardzo chciałabym zostać i pogadać z wami - odezwała się Anne - ale chcę obejrzeć

sale. Może doznam nagłego olśnienia?

Charlotte pokiwała potakująco głową.

- Sylvie miała kilka pomysłów na dekoracje, więc może zechcesz się z nią porozumieć?

- Sylvie ma cudowne oko - przyznała Anne, lecz kiedy szła w stronę drzwi, na jej

wargach zaigrał przekorny uśmiech. - Jestem jej matką, więc mój głos decyduje -

dorzuciła i lekkim krokiem wyszła z pokoju.

- Wygląda rewelacyjnie - odezwała się Julie i zrobiła taki ruch, jak gdyby chciała

wycofać się do siebie. Czeka na nią praca i ten przeklęty mail. - Jeśli nie jestem ci

potrzebna - ciągnęła - to ...

- Zostań - poprosiła Charlotte. - Przeczucie mi mówi, że Mac przynosi złe wiadomości.

Możesz i ty posłuchać.

- Nie aż takie złe - zaprzeczył Mac, potem uśmiechnął się szeroko i dodał: - Ale może

lepiej usiądźmy.

Charlotte zajęła miejsce za biurkiem, Julie i Mac zasiedli w głębokich wyściełanych

fotelach vis-a-vis niej. Na blacie biurka Mac położył przyniesioną teczkę·

- Wczoraj wieczorem - zaczął - znalazłem odłamki szkła w ręcznikach w magazynie.

Ręczniki były czyste, porządnie złożone, gotowe do zaniesienia do pokoi.

Charlotte zbladła. - Szkła?

- Natychmiast zawiadomiłem Nadine LeClaire - oznajmił. - Odesłała całą partię z

powrotem do pralni. Twierdziła, że to ich wina, i zażądała, żeby uprali ręczniki za darmo,

w ramach reklamacji. Zgodzili się. Widzisz więc, że jest i dobra wiadomość.

Zaoszczędziliśmy na praniu.

Julie wsłuchiwała się nie tyle w słowa Maca, co w ton jego głosu. W ten sposób

dowiedziała się znacznie więcej.

- Nie zgadzasz się z Nadine, prawda? Uważasz, że to nie wina pralni - rzekła.

- Nie wiem, co o tym wszystkim myśleć. Niemniej - ciągnął - tuż przed dokonaniem tego

odkrycia zauważyłem, że z magazynu wyszedł Luc Carter.

- Luc? Co on tam robił?

- Twierdził, że pomagał znajomej pokojówce.

- Znajomej pokojówce? - Charlotte była skonsternowana.

- Słyszałaś, znajomej - wtrąciła Julie, która już nauczyła się interpretować ton Maca. -

Czyżby Luc "nawiązywał kontakty cielesne" z jedną z pokojówek?

Mac roześmiał się z eufemistycznego określenia Julie.

- Nie wchodził w szczegóły, a ja nie wypytywałem.

- Jest więc możliwe, że był w magazynie z dziewczyną - odezwała się taktownie

Charlotte - ale to nie ma nic wspólnego z odłamkami szkła w ręcznikach. - Ma.

I znowu Julie usłyszała więcej niż tylko to jedno słowo.

- Bez dowodów nie można postawić Lucowi zarzutów - rzekła.

- Wiem. - Mac zwrócił się teraz do Charlotte. - Chciałbym prosić cię o zgodę na

przyjrzenie mu się bliżej.

Charlotte rozważała ten pomysł przez chwilę.

- Nie podoba mi się szpiegowanie pracowników. Ani mnie, pomyślała Julie i posłała

Macowi gniewne spojrzenie, którego on nie zauważył.

- Możliwe, że to, co znajdę, oczyści go z zarzutów. Powtarzam - ciągnął - chłopak się

nigdy nie dowie. Potrafię załatwiać takie sprawy.

Nie wątpię, skomentowała Julie w duchu.

- Cóż, zgoda - zdecydowała Charlotte. - Ale proszę cię, bądź ostrożny. Luc bardzo

dobrze się sprawdza w swojej pracy. Nie chciałabym go stracić. A jeśli się zorientuje, że

jest prześwietlany ...

- Nie zorientuje się - obiecał Mac, wstając. - Potrafię działać bardzo dyskretnie.

Doprawdy? Julie przypomniało się, jak bezszelestnie poruszał się po hotelu, jak pojawiał

się i znikał przez nikogo niezauważony.

Charlotte kiwnęła głową, otworzyła teczkę i nie przeczytawszy raportu, zamknęła.

- Dziękuję, że znalazłeś te odłamki szkła, zanim trafiły do łazienek. Wyobrażacie sobie,

jaka to by była katastrofa?

Mac kiwnął głową, potem spojrzał znacząco na Julie. Chociaż potrafiła już interpretować

podteksty ukryte w jego słowach, nie miała pojęcia, co owo spojrzenie miało oznaczać.

Charlotte ponownie otworzyła teczkę, przebiegła wzrokiem raport i mruknęła:

- Boże święty! - Julie kątem oka dojrzała, jak Mac znika w korytarzu. - Ciarki mnie

przechodzą na myśl, co by było, gdyby nie znalazł tych ręczników. Chyba nie

podejrzewasz Luca?

- Po co miałby coś takiego robić? Ma tu dobrą posadę. Sprawia wrażenie zadowolonego

z pracy. Goście go wprost uwielbiają.

Charlotte ponownie westchnęła.

- Załóżmy, że Nadine miała rację i że to wina pralni. Chociaż doprawdy trudno sobie

wyobrazić, jak odłamki szkła mogły się wbić w ręczniki.

- Może ktoś stłukł lustro, a potem starł podłogę ręcznikiem?

Charlotte spojrzała na teczkę i skrzywiła się.

- Jeśli tak się stało, to czeka go siedem lat nieszczęścia. Za to Mac oszczędził nam

podobnego losu. Zrobisz coś dla mnie? - spytała. - Za jakieś dwadzieścia minut zejdź na

dół i zobacz, co knuje moja matka.

- Nie chcesz, żeby się zajmowała dekorowaniem sal?

- Przeciwnie, bardzo chcę. Ma dryg do takich rzeczy. Po prostu nie chcę, żeby się

przemęczała. A jeśli zobaczy, że sprawdzam, co robi, udusi mnie gołymi rękami. Więc

lepiej żebyś to była ty.

- Dzięki - mruknęła Julie. - Jakoś sobie poradzę. Wstała i przeszła do swojego gabinetu.

Ledwie przestąpiła próg, zatrzymała się. Oparty o szafę z dokumentarni, z rękami w

kieszeniach, głową lekko przechyloną, stał Mac.

Starała się nie zauważać ani jego półuśmiechu, ani koszuli opinającej klatkę piersiową,

ani długich nóg, ani gęstych włosów. Jedna rzecz nie mogła ujść jej uwadze - zapach.

Pod jego wpływem poczuła się bezradna i bezbronna.

Podeszła bliżej. Gdyby zamknęła drzwi łączące oba gabinety, Charlotte nabrałaby

podejrzeń, dlatego zostawiła je otwarte. Wolała jednak, aby Charlotte nie słyszała, o

czym ona i Mac rozmawiają.

- Co tu robisz? - zażądała wyjaśnień.

- Dostałaś jakiegoś nowego maila?

- Nie - odparła. Miała nadzieję, że nie zauważył jej wahania. - Co robiłeś wczoraj

wieczorem w moim gabinecie?

- Nie byłem w twoim gabinecie.

- Kłamiesz.

- Przyganiał kocioł garnkowi, chere.

Czyżby w ten sposób przyznał się, że był tutaj? Albo domagał się, by mu powiedziała o

tym drugim mailu?

- Jeśli czegoś ode mnie chcesz, to mnie poproś. Nie węsz potajemnie za moimi plecami.

Ku jej zaskoczeniu wsunął palec wskazujący pod podbródek i uniósł jej twarz do góry.

Ich spojrzenia się spotkały.

- Jeśli czegoś będę od ciebie chciał, z pewnością o to poproszę - mruknął tonem tak

nabrzmiałym podtekstami, że bała się nad nimi zastanawiać.

Gdy cofnął dłoń, odsunął się od szafy i bezszelestnie wyszedł z pokoju, odetchnęła z

ulgą. Czyżby z ulgą?· Z niewiadomego powodu czuła się zawiedziona.

Przekroczył niedozwoloną granicę. Zrozumiał to już w tej samej chwili, gdy jej dotknął,

kiedy pod opuszkami palców poczuł chłodną, gładką skórę, tak nęcąco delikatną, jak

sobie wyobrażał. Musiał zmobilizować całą siłę woli, by nie zsunąć dłoni na jej szyję, nie

przesunąć na kark, nie przyciągnąć jej twarzy do swojej i nie pocałować w usta.

Oczywiście mógł usprawiedliwić to, że się tak bardzo do niej zbliżył. Mógł wmawiać w

siebie, że wykonuje pracę. Nie może jej chronić z daleka, prawda?

Skłamała. Dostała kolejnego maila. On oczywiście także skłamał, lecz miał ważki

powód, by wczoraj wieczorem zakraść się do jej gabinetu.

Zastanowiło go, skąd wiedziała, że był w jej pokoju. Przecież nie zdjęła odcisków

palców z klawiatury. Niczego oprócz komputera nie dotykał. Nawet nie włączył światła.

A może, tak jak on, po prostu ma nosa? Może kobieca intuicja pozwala jej domyślić się,

ż

e w pokoju przebywał mężczyzna? A może blefowała, by sprawdzić, jak zareaguję?

Do diabła! Zareagował, owszem. Dotknął jej. Złamał zasady. Psiakrew! A na domiar

złego nie udało mu się wytropić nadawcy. O pierwszej nad ranem zrezygnował i

kompletnie wykończony poszedł do domu, zostawiając pendrive'a na biurku Louise,

speca od komputerów w firmie. Teraz cała jego nadzieja w niej.

Kiedy wrócił do pomieszczenia ochrony, Carlos właśnie zdejmował marynarkę. .

- Cześć, stary - rzekł do chłopaka. - Odszukaj Nadine i sprawdź, czy nie ma żadnych

kłopotów.

Carlos rzucił mu spojrzenie pełne ciekawości.

- Nadine LeClaire? Coś nie tak?

- Wczoraj w nocy wydarzył się nieprzyjemny incydent. Później ci opowiem.

- W porządku.

Carlos powiesił marynarkę na wieszaku i wyszedł. Gdy tylko Mac został sam, zasiadł

przed komputerem i odnalazł dossier Luca. Już wcześniej zapoznał się z jego danymi

osobowymi, lecz teraz chciał wynotować niektóre informacje. Zdążył, zanim Carlos

wrócił i zameldował, że dzisiaj rano Nadine nie miała żadnych problemów.

Mac ustąpił mu miejsce za biurkiem.

- Muszę porozmawiać z kilkoma osobami - oznajmił i przypiął do paska walkie-talkie. -

Zostawiam cię na posterunku.

- A wracając mógłbyś przynieść kawę? - poprosił Carlos. - Nie zdążyłem wypić.

- Załatwione. Śmietanka i dwie łyżeczki cukru - odkrzyknął Mac już z korytarza.

Na polecenie Charlotte hotelowa restauracja cały dzień podawała ochronie darmową

kawę. Charlotte wierzyła, że pompowanie w ochroniarzy kofeiny to dobry sposób na

podtrzymywanie ich w stanie ciągłej czujności.

Hol, jak zwykle o tej porze dnia, tętnił życiem. Na schodach panował ruch w obie strony.

Grupka gości zebrała się przy zabytkowym kredensie służącym za recepcję. Na

kanapkach i fotelach ustawionych tak, że sprzyjały nawiązywaniu rozmów, siedziało

kilka osób, kilka innych, z mapami i aparatami fotograficznymi w ręku, zgromadziło się

przy drzwiach wyjściowych. Do stanowiska Luca ustawiła się kolejka. Był tak zajęty

udzielaniem informacji, zaznaczaniem rozmaitych punktów na planie miasta,

polecaniem, co warto zobaczyć, że Mac mógł swobodnie go obserwować, nie będąc

przez niego zauważonym.

Luc sprawiał wrażenie sympatycznego i pomocnego. Wyraźnie lubił swoją pracę.

Dlaczego miałby posypywać ręczniki pokruszonym szkłem?

Po kilku minutach Mac wyszedł na patio. Wiatr przegnał wczorajsze chmury, niebo było

czyste, powietrze rześkie. Woda w basenie lśniła, jak gdyby pomalowana słońcem. Udał

się w zacieniony róg, wyciągnął telefon i nacisnął klawisz, do którego miał przypisany

numer swojego biura.

- Crescent City Security Services.

- Cześć, Sandy - powitał ją Mac. - Masz pod ręką coś do pisania?

- Oczywiście. O co chodzi?

- Znajdźcie, co się da, na temat tego faceta. Luc Carter. - Wyjął z kieszeni karteczkę, na

której zanotował numer ubezpieczenia Luca, datę i miejsce urodzenia, Reno w Newadzie,

oraz poprzednie miejsce pracy, hotel w Lafayette, i przedyktował wszystko Sandy.

- To ma związek ze sprawą tej Sullivan? - zapytała.

- Prawdę mówiąc, nie. To dotyczy hotelu.

- To jak mam zaksięgować?

- Na pewno znajdziesz jakieś wyjście.

Sandy roześmiała się.

- Mówił ci już ktoś, że trudno z tobą wytrzymać?

- Nie. Jesteś pierwsza.

W drodze powrotnej wybrał wejście w pobliżu sal recepcyjnych. Zgodnie z planami,

jakie mu udostępniono, na sobotni bal jedna z nich miała zostać opróżniona z mebli i

przygotowana do tańca, w drugiej miał znajdować się bar i bufet oraz małe stoliki z

miejscami do siedzenia. Teraz żadna z sal nie była jeszcze gotowa, lecz Anne stała

pośrodku jednej z nich i rozglądała się uważnie.

Wszedł na górę. Musi przepytać wszystkie osoby, które mają dostęp do magazynu, nie

tylko żeby sprawdzić, czy któraś z nich wie coś na temat ręczników, lecz także by

mimochodem dowiedzieć się czegoś o rzekomym romansie Luca z jedną z pokojówek.

Mógł rzeczywiście "nawiązywać kontakty cielesne" - Mac uśmiechnął się w duchu na

wspomnienie brzmienia słodkiego głosu Julie, gdy wymawiała te słowa - z którąś z

dziewczyn. Jeśli zaś nie, historyjka, jaką go wczoraj Luc poczęstował, była zasłoną

dymną.

Na piętrze powinien skręcić w prawo i zacząć się rozglądać za wózkiem z przyrządami

do sprzątania. O tej porze - dochodziła dziewiąta trzydzieści - pokojówki wkraczają do

akcji. Nogi same zaniosły go jednak w przeciwnym kierunku, pod gabinet Julie.

Postanowił tylko zerknąć na jej ciemne włosy, lekko zaokrąglone plecy, gdy pochyla się

nad biurkiem, ruchy palców śmigających po klawiaturze komputera, usłyszeć łagodny

głos, jeśli rozmawia przez telefon. Przypomniał sobie, że ubrana jest w kostium w

kolorze czerwonego wina ze spodniami, co pozbawiało go przyjemności oglądania jej

nóg. Ciemnoczerwony kolor podkreślał natomiast naturalne rumieńce na jej policzkach.

Szczęście mu sprzyjało. Julie siedziała odwrócona tyłem do drzwi i wpatrywała się w

ekran komputera. Ramiona miała zgarbione, jej ciało zdradzało napięcie, a palce nie

ś

migały po klawiszach. Zaciśnięte w pięści dłonie trzymała nieruchomo po obu stronach

klawiatury.

Mac przystanął i zmrużył oczy, starając się dostrzec obraz na monitorze. Nie mógł

odczytać słów, lecz widział zarys tekstu. To był mail.

Jeszcze jeden cholerny mail.

ROZDZIAŁ PIĄTY

_ Cześć, chere! - Głos Maca, gładki i ciepły, był niemal jak pieszczota. - Możesz mi

poświęcić chwilkę?

Właściwie nie miała czasu. Stała pośrodku sali, wypełniając powierzone jej przez

Charlotte niewdzięczne zadanie polegające na namawianiu Anne, by zrobiła sobie

chwilę przerwy. Jak dotąd niewiele wskórała.

- Tylko chwilkę? - mruknęła.

Mac uśmiechnął się do niej półgębkiem.

- Skoro nalegasz, może być pół godziny ...

Julie zerknęła na zegarek. Trzecia trzydzieści, a w gabinecie mnóstwo czekającej na nią

pracy.

- Pół godziny nie mogę·

- Na pewno możesz - rzekł, ujął jej dłoń, przełożył sobie jej rękę przez zagięte ramię i

wyprowadził z sali.

- Dokąd idziemy? - spytała.

- Na spacer. Trochę witaminy D dobrze ci zrobi.

- Witaminy D?

- Słońca - wyjaśnił.

Chociaż Julie już od pięciu lat mieszkała w Nowym Orleanie, jeszcze się nie

przyzwyczaiła do wiosennych temperatur w styczniu. O tej porze roku Nowy Jork

pokryty jest brudnym zlodowaciałym śniegiem, a powietrze jest wilgotne i przenikliwie

zimne. Bardziej na północ, w Montrealu, gdzie studiowała, wiatr smaga twarz igiełkami

lodu. A tu idą z Makiem po ulicy w lekkich strojach.

Mocno przyciskając jej rękę, Mac prowadził ją wśród tłumu przechodniów w stronę

Jackson Square z pomnikiem prezydenta Andrew Jacksona na koniu. Był to piękny park,

a miasto dołożyło starań, by go przywrócić do stanu sprzed zniszczeń spowodowanych

huraganem.

- Dlaczego idziemy aż tam? - spytała.

Mac podprowadził ją do wolnej ławki, a kiedy usiedli, odparł:

- Sądzę, że potrzebujesz świeżego powietrza.

- Wystarczyło wyjść na patio.

- Ale tam powietrze pachnie Hotelem Marchand. Czy ty kiedykolwiek wychodzisz z tego

budynku?

Julie westchnęła.

- Teraz jest bardzo intensywny okres - odparła, zamiast po prostu przyznać się, że rzadko

wychodzi z biura. - Sylwestra już mamy za sobą, ale w ten weekend jest święto Trzech

Króli i zaraz potem Mardi Gras ...

- Cały rok jest intensywny - odparował. - To pewnie nie jest właściwy moment na moje

pytanie, ale mimo to je zadam. Czy Hotel Marchand jest na sprzedaż?

- Co? - Julie zrobiła wielkie oczy. - Oczywiście, że nie. Założę się, że zostanie w rękach

Marchandów, dopóki żyje chociaż jedna osoba nosząca to nazwisko. - Mac w zamyśleniu

pokiwał głową, minę miał jednak sceptyczną. - Skąd w ogóle przyszedł ci do głowy taki

pomysł?

- Zacząłem się tym trochę interesować. - Pochylił się i oparł łokcie na kolanach.

Odwrócił głowę, by spojrzeć na Julie. - Sytuacja finansowa nie jest dobra. Od kilku lat

hotel przynosi straty.

- Huragan Katrina wywrócił wszystko do góry nogami - przypomniała mu. - To cud, że

miasto, w tym hotele, podźwignęło się po katastrofie.

- Kilka lat temu, jeszcze przed Katriną, Anne Marchand zaciągnęła w banku drugą

pożyczkę hipoteczną - rzekł. - To ogromny dług do spłacenia.

- Hotel ma cztery gwiazdki. Interesy idą coraz lepiej. Teraz, kiedy wszystkie córki Anne

są w Nowym Orleanie i pracują razem ... - Urwała. - Nie, nie wyobrażam sobie, żeby

rodzina wypuściła hotel z ręki - dokończyła.

- Nawet jeśli sytuacja wymyka się spod kontroli? Hotel jest łakomym kąskiem, a moment

do przejęcia jest bardzo dobry.

Julie powoli wypuściła powietrze z płuc, jak gdyby chciała wyzbyć się niepokoju, jaki

pytania Maca w niej zasiały.

- Potencjalni kupcy już kilkakrotnie tu węszyli, ale Anne nie jest zainteresowana

sprzedażą. To firma rodzinna.

- Już mi to mówiłaś.

Julie podejrzliwie spojrzała na Maca.

- Słyszałeś o czymś, o czym ja nie wiem? Charlotte coś ci powiedziała o sprzedaży?

- Nie, niczego nie słyszałem. - Mac splótł dłonie, przyjrzał się swoim palcom, potem

przeniósł wzrok na Julie. - Nie jestem ekspertem, ale mój wspól... - urwał i poprawił się -

facet, z którym poprzednio pracowałem, zna się na finansach. Powiedział mi, że w

przypadku takim jak Hotel Marchand, kiedy nazwa, tradycja i opinia są więcej warte od

samej nieruchomości, a kondycja finansowa przedsiębiorstwa jest niestabilna, rozmaite

osoby zaczynają interesować się przejęciem.

- Omawiałeś sprawy hotelu z jakimś byłym kolegą z pracy? - Julie nie kryła oburzenia.

- Nie. Jesteś pierwszą osobą, z którą o tym rozmawiam. Ten facet tylko tłumaczył mi

ogólnie prawa rynku. Ale przyglądając się temu, jak sprawy stoją, zacząłem się

zastanawiać, czy nie mamy do czynienia właśnie z taką sytuacją. - Wyprostował się,

przeczesał palcami włosy, potem odchylił się i położył ramiona na oparciu ławki. Gdyby

Julie przesunęła się odrobinę bliżej, mógłby ją objąć. Ona jednak się nie poruszyła. -

Możesz sądzić, że to nie mój interes - ciągnął.

- Możesz się zastanawiać, co mnie obchodzi, czy byt hotelu jest jakoś tam zagrożony.

Ale jeśli w ręcznikach znajduję szkło, to jest zagrożony. Gdyby te ręczniki trafiły do

łazienek i gdyby któryś z gości się pokaleczył, zrobiłoby się o tym głośno i skorzystałby

tylko ten, kto ma na niego chrapkę. Sprawa trafiłaby do gazet, możliwe że nawet do sądu.

To byłaby katastrofa.

- Czyli mieliśmy ogromne szczęście, że znalazłeś te ręczniki, zanim trafiły do łazienek.

- Zabawmy się chwilę w "co by było, gdyby". Załóżmy, że ktoś specjalnie posypał

ręczniki drobno potłuczonym szkłem, bo chciał narazić opinię hotelu na szwank i przez

to obniżyć jego wartość.

Julie była zdenerwowana. Słowa Maca mają sens. - Nie potrafię sobie wyobrazić, komu

by na tym zależało. Na pewno nikomu w pralni. Mają z nami bardzo korzystną umowę.

Zarabiają na nas krocie.

- Przełknęli reklamację. Zgodzili się ponownie uprać całą partię za darmo. Albo chcą

chronić hotel, albo czują się winni i wiedzą, że ich opinia też by ucierpiała.

- Wierzysz, że to oni?

Mac namyślał się chwilę, potem stwierdził:

- Nie.

- Podejrzewasz Luca? Albo kogoś z obsługi pokoi?

- Nie wiem. - Wpatrywał się w nią chwilę, jak gdyby oczekiwał, że pomoże mu

rozwiązać zagadkę· - Zastanawiam się, czy to nie może być ktoś z zewnątrz, ktoś, kto

chce kupić hotel za pół darmo.

- Kto to mógłby być? - Julie zastanawiała się chwilę nad hipotezą Maca, potem

potrząsnęła głową· - Nie słyszałam o nikim, kto by się interesował kupnem. I jak ktoś z

zewnątrz mógł się dostać do magazynu?

- Przy pomocy wspólnika wewnątrz.

Julie miała dość snucia podobnych domysłów.

- Masz bujną wyobraźnię, ale nie przypuszczam, żeby ktoś chciał kupić hotel. Wszyscy

wiedzą, że to przedsiębiorstwo rodzinne. I w dużej mierze na tym polega jego

atrakcyjność.

- Atrakcyjność hotelu, skarbie, polega na świetnej lokalizacji w sercu Dzielnicy

Francuskiej i pustym koncie. Trochę złej prasy, coraz mniejsze wpływy, naciski na spłatę

tej drugiej pożyczki hipotecznej ciążącej jak kamień u nogi, i ktoś sprzątnie łakomy

kąsek Charlotte sprzed nosa.

Julie była zdziwiona jego znajomością mechanizmów rynku. Mac jest ochroniarzem, nie

ekonomistą z dyplomem MBA.

- Hotel Marchand nie jest na sprzedaż.

- Jeśli Charlotte nie zdoła zapewnić przychodu równego wydatkom, będzie zmuszona go

sprzedać. Albo to, albo hotel przejmie bank, który udzielił pożyczki hipotecznej.

Julie wolałaby, by wywód Maca nie był tak przekonujący.

- Sytuacja z przepływem gotówki nie jest aż tak tragiczna - zapewniła go. - Są lepsze i

gorsze okresy, ale w tej branży to normalne.

- Więc przydałby się teraz lepszy okres - odparował. - Ostatnio przeważały te gorsze.

Julie zastanawiała się, jak dalece może mu zaufać. Przed przyjęciem do pracy Charlotte

dokładnie go sprawdziła. Poza tym Julie wyczuwała, że szuka jej rady, bo autentycznie

martwi się o hotel. Na dodatek to on odkrył szkło w ręcznikach i zapobiegł katastrofie.

To wszystko przemawia za nim. Z drugiej strony była absolutnie pewna, że był w jej

pokoju w jakimś momencie pomiędzy wczorajszym wieczorem a dzisiejszym rankiem i

się do tego nie przyznał. Niczego nie ukradł, niczego nie uszkodził, pewnie nawet

niczego nie dotykał. Doszła do wniosku, że może mu zaufać, przynajmniej odrobinę·

- Kilka lat temu z konta hotelu w tajemniczy sposób zniknęła poważna suma - zaczęła. -

O ile się orientuję, zbiegło się to w czasie ze śmiercią Remy'ego Marchanda. Nie udało

się wyśledzić, co się stało z tymi pieniędzmi.

- Poważna suma? Jak poważna?

- Milion dolarów.

Mac pokiwał głową·

- Istnieją sposoby wyśledzenia, gdzie trafiły takie pieniądze - rzekł. - Zajmują się tym

firmy ochroniarskie.

Znakomity pomysł, pomyślała Julie. Jej uznanie dla Maca wzrosło.

- Zasugeruję to Charlotte - odrzekła. - W owym czasie był to dla rodziny Marchandów

ogromny cios. Jeśli kondycja finansowa hotelu jest niepewna, pewnie to jest przyczyną.

Z drugiej strony - ciągnęła - wciąż napływają rezerwacje. W weekendy w restauracji

trzeba zamawiać stolik z wyprzedzeniem. Odkąd wznowiliśmy działalność po huraganie,

odnotowujemy wpływy.

- Mam nadzieję, że wystarczające, żeby interes nie padł. - Mac spojrzał w niebo i

zmrużył oczy. - I daj Boże, żeby incydent taki jak ten z ręcznikami się nie powtórzył. - W

stał i wyciągnął do Julie rękę· - Byłbym wdzięczny, gdybyś miała oczy i uszy otwarte i

dała mi znać, jeśli nastąpią jakieś znaczne ruchy na koncie. Jestem w stanie czuwać nad

bezpieczeństwem budynku, ale ty pracujesz w biurze i możesz kontrolować, co się tam

dzieje.

- Dlaczego nie porozmawiasz o tym z Charlotte? - spytała, kiedy ruszyli w kierunku

Decatur Street.

- Bo tu chodzi o jej rodzinę - odparł. - Możliwe, że unika spojrzenia faktom w oczy,

możliwe, że doskonale je zna i jest o dziesięć kroków przede mną. - Wzruszył

ramionami. - Albo chce sprzedać hotel i jeszcze nie zdecydowała się powiedzieć o tym

personelowi. Po prostu uznałem, że lepiej porozumieć się z tobą.

Julie westchnęła. Wolałaby, by Mac wybrał sobie kogoś innego chociażby dlatego, że

teraz ona ma nowe zmartwienie. Jednak wybrał ją, bo ... bo jej ufa.

Ulice zapełniły się ludźmi, którzy wcześniej wyszli z pracy, i turystami tłumnie

odwiedzającymi Dzielnicę Francuską w poszukiwaniu dobrego jedzenia i rozrywki. Na

jednym rogu saksofonista wygrywał bluesa, wydobywając z instrumentu słodko

zawodzącą melodię. Mac dał Julie znak, by zaczekała, przebiegł na drugą stronę ulicy i

podszedł do niego. Julie spodziewała się, że wrzuci monetę do leżącego na chodniku

pudła, lecz nie uczynił tego. Zaczekał, aż muzyk skończy, potem klepnął go po plecach.

Mężczyzna uśmiechnął się szeroko i rozłożył ramiona. Uścisnęli się serdecznie i zaczęli

rozmawiać.

Kim właściwie jest Mac Jensen, zastanawiała się Julie, przyglądając się tej scenie. Jest

znakomitym ochroniarzem, lecz świetnie orientuje się w interesach. Wie coś na temat

poszukiwania pieniędzy znikających z konta firm. Jest fanem jazzu. A przebywanie

blisko niego, jak dziś, uścisk jego palców na dłoni przyprawia ją o zawrót głowy.

- Kumpel- wyjaśnił Mac, wracając. - Poznałbym was ze sobą, ale potrafi być

nieprzyjemny, kiedy mu się przerywa granie. Nie chciałem ryzykować.

- Dzisiaj nie sprawiał wrażenia niezadowolonego - zauważyła Julie.

Zastanawiała się, jak by ją przedstawił. Jako swoją przyjaciółkę? Koleżankę z pracy?

- Nie mogłem tego przewidzieć. Następnym razem was ze sobą poznam.

Następnym razem? Czyżby zamierzał regularnie odbywać z nią spacery po Jackson

Square?

Czuła, że ma w głowie mętlik. Jak gdyby nie wystarczyło jej kłopotów - dziwne maile,

niepewna kondycja finansowa hotelu, a teraz jeszcze podejrzenia Maca. Zastanawianie

się nad tym, co dzieje się między nią a nim, przekracza jej obecne możliwości. Niemal

słyszała pod czaszką ostrzegawcze dzwonki: system przegrzany, grozi krótkie spięcie.

Na szczęście w drodze do hotelu Mac już nie spotkał więcej znajomych. Boy otworzył

im drzwi, znaleźli się w holu. Julie zazwyczaj korzystała z wejścia służbowego na tyłach

budynku, wejście zaś do hotelu od frontu było całkowicie innym doświadczeniem.

Ś

ciany w kolorze starego złota, ciemny parkiet, miękkie dywany, sofy i fotele obite

tkaniną w kremowo-czerwone paski, wspaniałe rzeźbione schody łukiem prowadzące na

piętro, lustra, rzeźby, zabytkowe meble, wszystko to stwarzało atmosferę

osiemnastowiecznej rezydencji bogatych południowych plantatorów z amerykańskiego

Południa.

Wiele lat temu Anne sama wyszukała większość z tych mebli w sklepach ze starociami i

na licytacjach wyposażenia starych domów. Myśl, że ktoś chciałby wydrzeć ten

wspaniały hotel z rąk Marchandów, była nie do zniesienia. Julie miała żal do Maca, że

zasiał w jej głowie podobne podejrzenia, mimo że kierował się chęcią zapobieżenia

temu. Porządny facet.

Zerknęła teraz na niego kątem oka. Całą uwagę skupił na Lucu, który stał na swoim

stanowisku w recepcji i z uśmiechem, żywo gestykulując, wyjaśniał coś małżeństwu w

ś

rednim wieku. Po chwili jego wzrok powędrował ku drzwiom na patio, potem ku

portierowi zajętemu układaniem bagaży na wózku, potem ku recepcjoniście, w

słuchawkach z mikrofonem, stukającym w klawiaturę komputera. Zakończywszy

inspekcję, zwrócił się do swojej towarzyszki.

- Dziękuję - powiedziała.

Mac obdarzył ją uwodzicielskim uśmiechem. Czy rzeczywiście jest tak porządny, jak mi

się wydaje? - pomyślała.

- Za co?

- Za to, że obchodzi cię ten hotel. - Lekko dotknęła jego ramienia, odwróciła się i

skierowała w stronę schodów. Musiała zmobilizować całą siłę woli, by się nie obejrzeć .

Nie chciała wiedzieć, czy Mac nadal się uśmiecha, czy jego oczy wciąż błyszczą i czy

jego skóra wydziela ten seksowny zapach.

- Na miłość boską, Julie! - wykrzyknął Creighton na widok sąsiadki wysiadającej z

samochodu. - Wyglądasz jak statystka z "Nocy żywych trupów".

Podjechał pod dom tuż przed nią, a teraz czekał przy aucie, by się z nią przywitać.

- Naprawdę? - Zmusiła się do uśmiechu. - Tylko jak statystka, nawet nie jak jedna z

gwiazd?

- Chodź do mnie - namawiał Creighton, ciągnąc ją na ganek. - Zrobię ci drinka.

- Dziękuję, ale ... - opierała się Julie.

- Ja nie pytałem, czy chcesz - odparł, zamykając jej tym usta. - Chodzi o tego

przystojniaka, którego mi wczoraj przedstawiłaś? - spytał, wyjmując listy ze skrzynki.

- Dlaczego "chodzi"?

- Dlatego, że wyglądasz jak upiór.

Creighton był tak kochany, że trudno było się na niego gniewać za podobne uwagi.

- Nie wydaje mi się - zaprzeczyła ze śmiechem. - Wyglądam jak po ciężkim dniu pracy.

- Ja też miałem ciężki dzień w pracy i wyglądam kwitnąco - nieskromnie odparł

Creighton.

Wepchnął plik listów pod pachę i gestem zaprosił Julie na schody. Kiedy skręciła w

stronę swoich drzwi, ruszył za nią, jak gdyby się bał, że zniknie i nie da mu szansy

przyrządzić sobie drinka. Lecz ona nie zamierzała znikać, przeciwnie, mimo zmęczenia i

upiornego wyglądu, miała nawet ochotę spędzić chwilę w towarzystwie kogoś o jasno

sprecyzowanych zamiarach.

- Przyjdę, tylko się przebiorę. Obiecuję·

- Daję ci pięć minut, potem zacznę walić w drzwi.

- Jesteś strasznie apodyktyczny - zganiła go, zanim weszła do mieszkania.

Przebranie się w stare dżinsy i szarą bluzę z jaskrawoczerwonym napisem McGill, nazwą

jej alma mater, zabrało jej nawet mniej niż pięć minut. Zdążyła jeszcze sprawdzić, czy na

automatycznej sekretarce nie ma jakichś wiadomości.

Creighton pracował jako dyrektor artystyczny regionalnego czasopisma, a jego

mieszkanie wypełnione było oprawionymi w ramki fotografiami i wyrobami rzemiosła

artystycznego. Julie zawsze doznawała lekkiego uczucia klaustrofobii, kiedy sadowiła się

na małej kanapce w saloniku, otoczona ceramicznymi figurkami zwierząt, ręcznie

lepionymi naczyniami z gliny i rzeźbami w drewnie.

- Opowiadaj! - zawołał z kuchni, gdzie przyrządzał swe mikstury. - Co to za historia z

tym facetem? - Nie ma żadnej historii! - Zrzuciła drewniaki i podwinęła nogi pod siebie.

- Pracujemy razem.

- Dlaczego trudno mi w to uwierzyć?

- Bo kłamię - mruknęła pod nosem. Bo cholemie dobrze wiem, że Mac jest kimś więcej

niż znajomym z pracy, rzecz w tym, że trudno określić, kim właściwie dla mnie jest. -

Wpadł ci w oko - zażartowała z Creightona.

Uznała, że najlepszą obroną będzie atak.

- Każdemu by wpadł, obojętnie czy hetero, czy homo - odciął się Creighton, który

właśnie wszedł do pokoju, niosąc wysokie szklanki wypełnione jakimś brązowym

płynem pokrytym pianką. Jedną wręczył gościowi, potem usadowił się w fotelu - z

uszakami naprzeciwko kanapki. - Uważam, że powinnaś zaprosić go na bal.

Julie wypiła łyk drinka. Był zimny i słodki. Cudowny.

Cały dzień pracuje w hotelu. Dlaczego miałby chcieć spędzić noc na balu?

- A dlaczego ty byś chciała? Bo wybierasz się, co? Zawsze jest wspaniała zabawa.

Zarezerwowałem dwa bilety. Zaprosiłem Stanleya. Pamiętasz go, prawda? - Przecież

zerwałeś z nim - przypomniała.

- Rozstaliśmy się pokojowo. Poza tym zawsze lubił bale.

- Cóż, jeśli w ogóle pójdę, to ... - Julie urwała, oparła się wygodnie o poduszki i

westchnęła - to zdecyduję w ostatniej chwili - dokończyła.

- Nonsens. Pójdziesz. Wystroisz się jak bogini mody i wszyscy padną ci do stóp. Łącznie

z tym sympatycznym znajomym, z którym pracujesz. Jeśli cierpisz przez niego, to

chciałbym o tym wiedzieć - dodał.

- Nie cierpię - zaprzeczyła.

Kolejne kłamstwo, dodała w myślach. Chociaż miała do Creightona pełne zaufanie, nie

była gotowa rozmawiać z nim o Macu. A nawet gdyby miała ochotę mu się zwierzać, nie

bardzo wiedziała, co powiedzieć.

- A jednak ktoś daje ci się we znaki, kochana. Wyglądasz na wykończoną. Poza tym w

szarym nie jest ci do twarzy - dorzucił, wskazując bluzę.

- Dużo się dzieje w pracy - przyznała zgodnie z prawdą. Nie mogła jednak powiedzieć

Craightonowi wszystkiego. - Aha, Anne Marchand zdecydowała, że chce pomóc przy

organizacji balu.

- Świetnie - ucieszył się Creighton i aż klasnął w dłonie, o mało nie rozlewając drinka. -

Rozumiem, że się coraz lepiej czuje.

- Tak uważa, ale nie wiem, co na to lekarze.

- Nie chcesz, żeby pomagała?

Julie wypiła kolejny łyk napoju. Pyszny. Co to jest? Creme de cacao? Rum? Mleko i

pokruszony lód? Miała nadzieję, że koktajl nie jest podstępnie mocny i że bez kłopotu

wróci do siebie, bo zamierzała wypić go do ostatniej kropli.

- Oczywiście z radością powitaliśmy jej pomoc - odrzekła. - Anne ma przecież znakomity

gust. Wiesz, zmieniła się. Zapuściła włosy, zrezygnowała z mocnego makijażu. Mam

wrażenie, że nabrała więcej luzu.

- Może tego właśnie było jej potrzeba? Już nie mogę się doczekać, kiedy ją zobaczę.

Będzie oczywiście na balu?

- Do dzisiaj nie byłam taka pewna, ale teraz widzę, że nie ma przeciwwskazań.

- Ciekawe, czy przyprowadzi matkę? - Creighton zachichotał. - Tę żelazną damę.

Od sióstr Marchand Julie słyszała co nieco o babce, lecz nigdy jej nie poznała.

- Znasz Celeste Robichaux?

- Kochana, każdy, kto mieszka w tym mieście wystarczająco długo, zna starą gwardię.

Celeste to elita. Niewyobrażalnie bogata i twarda. Znasz ten typ. Stalowa magnolia.

- Teraz rozumiem, po kim one wszystkie odziedziczyły tę wewnętrzną siłę.

- Ale są urocze. Celeste to jędza. Albo ją pokochasz, albo ze strachu uciekniesz, gdzie

pieprz rośnie.

Julie roześmiała się i wypiła kolejny łyk napoju. Wolała słuchać plotek Creightona, niż

myśleć o kłopotach.

- Co U Stanleya? - zapytała.

To było właściwe posunięcie. Przez następne pół godziny Creighton zabawiał ją

opowieściami

o

byłym

przyjacielu,

kolegach

z

redakcji

i

swojej

dziewięćdziesięciodwuletniej matce, która wciąż dopytywała się, kiedy zamierza się

ożenić, mimo że wielokrotnie informował ją o swojej odmiennej orientacji seksualnej.

Wspomniał też o nowym sposobie smażenia okry i planowanych wakacjach na Alasce.

- Dwadzieścia trzy godziny na dobę słońca - mówił rozentuzjazmowany. - O trzeciej nad

ranem będę robił zdjęcia przy naturalnym świetle.

Julie wyobraziła sobie, jak Creighton fotografuje lodowce i osady rybackie - i na chwilę

przestała myśleć o ręcznikach nafaszerowanych szkłem, zagadkowych mailach i

finansach hotelu. A przede wszystkim zapomniała o Macu, o przenikliwym spojrzeniu

jego oczu, o dotyku jego palców, o melodyjnym brzmieniu głosu. Przestała zastanawiać

się nad dziwną zażyłością, jaka się między nimi wytworzyła, mimo że prawie się nie

znali.

Przestała się zastanawiać, czy zaprowadzi ją w jakieś niebezpieczne rejony, których nie

powinna odwiedzać. W miejsca, które pragnęła ujrzeć ...

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Kiedy około szóstej trzydzieści Mac zjawił się w biurze Crescent City Security z

ogromną kanapką, dużym kubkiem kawy i najnowszymi mailami ,,4Julie", ku swojemu

zdziwieniu zastał tam Franka.

- Co tu jeszcze robisz? - spytał wspólnika. - Gdybym wiedział, że Sandy spędzi samotnie

wieczór, poszedłbym do niej, zamiast przychodzić tutaj.

- Ależ proszę bardzo - Frank wpadł w ten sam żartobliwy ton - idź i spędź z nią wieczór.

Doprowadza mnie do szału - dodał i przeczesał palcami włosy. - Chce dziecka.

- No to się postaraj o potomka - odparł Mac. - Chyba nie chcesz, żebym cię w tym

wyręczył?

- Chcę tylko odrobiny zrozumienia - poskarżył się Frank. Wszedł za przyjacielem do jego

pokoju i opadł na fotel. - Kocham ją, jasne? Chcę mieć z nią dzieci, jasne? Tylko jeszcze

nie teraz!

- Na co czekasz?

- Ożeniłem się z nią, tak? Czy to zbrodnia poczekać kilka lat, zanim wezmę na siebie

nowy obowiązek? Kto jak kto, ale ty powinieneś mnie zrozumieć. Dalej jesteś wolnym

człowiekiem. Nawet się nie zastanawiałeś nad małżeństwem.

- Zastanawiałem - odrzekł Mac - tylko jeszcze nie spotkałem odpowiedniej kobiety. -

Gdy to mówił, mimowolnie pomyślał o Julie Sullivan. Nie, nie jest odpowiednią

kandydatką. Cholerna Jankeska, zamknięta w sobie, emocjonalnie zablokowana ...

Wiedział jednak, że gdyby tylko sobie na to pozwolił, oszalałby na jej punkcie. -

Wybacz, stary - dodał, odwijając kanapkę - ale niektórych czeka jeszcze praca, poza tym

nie jedli kolacji.

- Pracuj. Jedz. Kto ci broni?

Mac odgryzł kęs grubej kanapki ociekającej sosem i ostrą musztardą i obrócił się z

fotelem do biurka, na którym leżała kartka od Louise. Przebiegł ją wzrokiem.

- Louise udało się wytropić tego wstrętnego maila, którego Julie dostała wczoraj -

odezwał się. - Gdybym miał się w kimś zakochać, to właśnie w niej - dodał.

Frank oczywiście wiedział, że Mac żartuje. Louise była drobną kobietą, poważną i

nieśmiałą, związaną z pewnym studentem medycyny z Tulane.

- Nie dotarła do samego nadawcy - uściślił. Znał już treść notatki Louise.

Mac jeszcze raz spojrzał na kartkę.

- Nowy Jork, Biblioteka Publiczna, Piąta Aleja. Co to nam daje?

- Sandy rozmawiała dzisiaj z kuratorem Glenna Perry'ego. Według niego facet zachowuje

się poprawnie. Od wyjścia na wolność nie opuszcza miasta.

- Innymi słowy, przebywa na Manhattanie. Na tej samej wąskiej małej wyspie, na której

znajduje się oddział biblioteki. Czyli mógł wysłać tego maiła.

- Mógł - przyznał Frank.

- Chociaż pewnie ma własny komputer. Po co miałby chodzić do biblioteki, skoro mógł

to zrobić z domu?

- Po to, żeby ktoś taki jak nasza Louise nie mógł wytropić jego adresu.

Mac nie był przekonany, niemniej w jego pracy sceptycyzm był zaletą.

- Czy łatwo jest wysłać z własnego komputera maila nie do wyśledzenia? Louise

mogłaby dojść do serwera, ale czy dotarłaby do konkretnego adresata? - O to musiałbyś

ją spytać.

- Racja. - Podejrzewał, że Louise mogłaby dotrzeć w śledztwie tak daleko, jak by chciała.

Nawet nie próbował zrozumieć, jak to robi. - Ewentualnie mogłaby wskazać, z którego

komputera w bibliotece korzystał nadawca. Niewykluczone, że osoba z obsługi go

zapamiętała. Przyniosłem kolejnego maila - dodał. - Stawiam dychę, że wysłano go z

innego miejsca.

- Nadawca korzysta z ogólnie dostępnego komputera z określonego powodu - wtrącił

Frank. - Nie chce, żeby go zidentyfikowano. - Odchylił się na oparcie fotela i zaczął

kiwać stopą. - Uważasz, że tej Sullivan naprawdę coś grozi? Bo może ta jej siostra jest

odrobinę przeczulona?

- Rozmawiałem z nią. Sprawia wrażenie trzeźwo myślącej. Pracuje jako bankier

inwestycyjny w Nowym Jorku.

- Czyli z nich dwóch ona jest inteligentna, a Julie piękna?

- Julie nie brakuje inteligencji - zaprzeczył Mac - a o ile wiem, jej siostra też jest bardzo

atrakcyjna. - Zdjął z kubka plastikowe wieczko. W pokoju rozszedł się zapach kawy z

cykorią. - W każdym razie, Marcie Sullivan twierdzi, że Perry wielokrotnie groził Julie,

kiedy ta doniosła na niego do prokuratury. Potem, kiedy zeznawała przeciwko niemu w

sądzie, powtórzył groźby. Przysiągł, że jak tylko wyjdzie z więzienia, dopadnie ją.

- Z tym, że według kuratora Perry jest teraz wzorowym obywatelem - przypomniał

Frank. - Zapisał się na kurs dla pośredników handlu nieruchomościami, trzyma się z

daleka od modelek i w ogóle dziewcząt, nie odnowił kontaktów z dealerami narkotyków.

- Taak - mruknął Mac. Cynizm w jego głosie był tak mocny i gorzki jak kawa, którą pił. -

Miałem do czynienia z facetami świeżo wypuszczonymi z więzienia. Ty też. Aureole nad

ich głowami mogą oślepić, bo są neonowe, nie prawdziwe. - Odstawił kawę i wrócił do

kanapki. - A teraz dziewczyna dostaje te niepokojące maile od kogoś, kto wie, że

pracowała w agencji. Uważam, że jest to groźne.

Frank wzruszył ramionami.

- Jesteś ekspertem.

- A propos ekspertów. - Mac zlizał sos z kciuka, zanim kropla zdążyła upaść mu na

spodnie osłonięte tylko cienką papierową serwetką. - Znasz się na finansach. Cztery lata

temu z konta Hotelu Marchand zniknęła duża suma.

- Jak duża?

- Milion dolarów.

Frank wyprostował się w fotelu. - Opowiedz mi coś więcej.

- Niewiele wiem. Remy Marchand zmarł niemal w tym samym czasie.

- Pamiętam. Prasa rozpisywała się na ten temat, bo chodziło o Remy'ego Marchanda,

sławnego kucharza i współwłaściciela hotelu. Jego samochód spadł z grobli do jeziora.

Dla tabloidów to był smakowity kąsek.

- A dla rodziny tragedia - dorzucił Mac.

- Racja.

- Żona Remy'ego, Anne,. kierowała hotelem, a on restauracją. Cztery lata temu zmarł.

Obecnie hotelem zarządza ich córka Charlotte. Druga córka prowadzi restaurację, dwie

kolejne również pracują w hotelu. Ale wszystko to jeszcze o niczym nie świadczy. -

Zamilkł i dokończył kanapkę. Była pyszna. Żałował, że nie kupił dwóch. - W każdym

razie powęszyłem trochę i wygląda na to, że sytuacja finansowa hotelu nie jest najlepsza.

Zastanawiam się, czy ten incydent z pieniędzmi nie zapoczątkował złej passy.

- Sądzisz, że Remy mógł zdefraudować forsę?

- Tego nie wiem - Mac zmrużył oczy - wiem natomiast, że gdyby ktoś coś takiego

zasugerował, kobiety powiesiłyby go głową w dół na hotelowym patio. Pamięć Remy'

ego to świętość.

- Niemniej pozostaje faktem, że milion dolarów gdzieś się ulotnił, a Remy zginął.

- W wypadku. - Wymawiając to ostatnie słowo, Mac narysował palcem w powietrzu

duży znak zapytania. - Jakie jest prawdopodobieństwo, że to nie był zwykły wypadek?

Frank uniósł otwarte dłonie, jakby w obronnym geście.

- Nie bawmy się w domysły. Lepiej powiedz, co to ma wspólnego z bezpieczeństwem

Julie Sullivan?

- Nic. Ale jestem szefem ochrony hotelu. Kłopoty finansowe mogą rzutować na jego

bezpieczeństwo.

- Zatrudniłeś się w hotelu, żeby mieć na oku Julie.

- Prawda, ale przy okazji muszę wywiązywać się z obowiązków wynikających ze

stanowiska. - Mac spojrzał na Franka błagalnym wzrokiem. - Znalazłbyś godzinkę albo

dwie, żeby pomyśleć, jak trafić na trop tej forsy?

- Nie jestem cudotwórcą. Nie sprawię, że milion dolarów nagle pojawi się na koncie.

Potrzebuję więcej informacji.

- Dowiem się, który bank obsługiwał Hotel Marchand cztery lata temu. Wtedy będziesz

mógł przeanalizować transakcje. No jak? Zgoda?

- Pamiętaj, że po uszy tkwię w tych przekrętach w Garnck Insurance.

- Niewykluczone, że węsząc wokół jakiegoś banku na Kajmanach, trafisz przy okazji na

milion dolarów z odciskami palców Remy'ego Marchanda. Tylko o to proszę·

- Tylko. Drobiazg! - prychnął Frank i potrząsnął głową. - Gdybym wiedział, że chcesz mi

podrzucić kukułcze jajo, poszedłbym do domu.

- To idź teraz i postaraj się o potomka - odparł Mac. - I powiedz Sandy, że chcę zostać

ojcem chrzestnym.

- Dobrze - odrzekł Frank, wstając. - A ty nie siedź zbyt długo, stary. Nie chcę, żebyś

zasnął przy biurku. - Po tej kawie nie będę mógł zasnąć przez tydzień. Po wyjściu Franka

Mac wytarł ręce w serwetkę, włączył komputer i przysunął tekturową teczkę opatrzoną

napisem SULLIVAN. Otworzył ją, przerzucił starannie wydrukowane kartki z notatkami,

w końcu dotarł do fotografii.

Miał ich kilkanaście, zgromadzonych w ramach wstępnego rozeznania w sprawie.

Pochodziły z czasów, gdy Julie pracowała jako modelka. Na wierzchu leżała jedna z

wcześniejszych reklam z jej udziałem: trzy dziewczyny w skąpych strojach bikini na

plaży. Julie miała włosy dłuższe niż obecnie, związane w dwa kucyki. Jej piękne,

szczupłe, niemal dziecinne ciało nie robiło na nim wrażenia, natomiast twarz ... Nawet

wówczas, gdy się uśmiechała, jej oczy pozostawały tajemnicze, pełne głębokiej wiedzy i

tęsknoty. A usta ... Nie, nie zachęcały do pocałunku. Myśl, że mógłby pocałować

dziewczynę tak młodą jak Julie na tym zdjęciu, przerażała go. Lecz dostrzegał już w niej

kobietę, taką jaką będzie, gdy dorośnie.

Przejrzał zdjęcia, niektóre wycięte ze starych magazynów, inne w formie wydruków

ś

ciągniętych z Internetu. Niewiarygodne kości policzkowe, pomyślał, przyglądając się

jednej z fotografii. Twarz Julie była pełniejsza, kształty na szczęście też. Przypomniał

sobie, co mu powiedziała o głodzeniu się. Dzięki Bogu nie musiała już tego robić.

Na końcu znajdowały się reklamy perfum "Symphony" . Julie wyglądała poważniej,

nawet starzej niż obecnie. Przypisał to mocnemu makijażowi, lecz było także coś

nowego w jej spojrzeniu. Patrzyła w obiektyw chłodno, wyniośle, niemal oskarżycielsko.

"Chcę mieć te perfumy", zdawała się mówić. "Chcę perfumy, nie ciebie".

Na reklamie zapachu "Glissando" stała na beżowym tle, widać było tylko twarz, nagie

ramiona i ogromny flakon perfum. Jej wargi nie uśmiechały się, nie Wydymały, jej oczy

były zimne, niedostępne. W reklamie "Grace Note" tło było ciemnoniebieskie niczym

nocne niebo, przy którym jej oczy sprawiały wrażenie ciemniejszych, bardziej

zagadkowych. W reklamie "Arpeggio" tło było ciemnoczerwone, a Julie wyglądała

seksownie. Lecz patrzyła wciąż z dystansem, wciąż chłodno, a oczy zdawały się mówić:

"Chcesz mnie, lecz nie możesz mnie mieć".

W przeciwieństwie do pierwszego zdjęcia przedstawiającego nastolatkę, te fotografie z

niego szydziły. Tak, pragnął jej. I nie mógł jej mieć, chociaż gdy na niego patrzyła w

prawdziwym życiu, nie sprawiała wrażenia tak niedostępnej .

Tak, pomyślał, wpatrując się w twarz Julie na czerwonym tle. Odgadłaś. Pragnę cię.

Gdy następnego dnia rano Carlos pokazał mu listę gości, którzy zarezerwowali bilety na

bal, Mac, z natury opanowany, miał ochotę zdemolować biuro.

- Co to, do cholery, ma znaczyć?! - wybuchnął, wpatrując się w spis ponad stu nazwisk.

- No ... ci ludzie zarezerwowali bilety - spokojnie wyjaśnił Carlos. Wyraźnie nie

rozumiał irytacji szefa.

- Ale tu są same nazwiska. Smith! Skąd mam wiedzieć, co to za Smith!? Sam? Z żoną?

- W biurze chyba mają imiona - odparł Carlos, starając się nie okazywać, że nic go to nie

obchodzi. - Imiona, numery kart kredytowych ... Kiedy ktoś rezerwuje bilet, musi podać

numer karty. Dlaczego na tej liście tego nie ma?

- Och, na pewno zapłacą - zapewnił go Carlos - jeśli o to chodzi. Jeszcze się nie zdarzyło,

ż

eby ktoś naciągnął hotel. Goście przychodzą, płacą i wtedy ich wpuszczamy. Jeśli nie

chcą zapłacić, odchodzą z kwitkiem. Proste.

- Przeciwnie. Nic nie jest proste. Któraś z tych osób może stanowić potencjalne

zagrożenie.

- A numery kart kredytowych by nam pomogły?

Mac zgromił go wzrokiem.

- Na litość boską! Numery kart, numery ubezpieczenia, numery telefonów, imiona ...

Kim są ci ludzie?

Carlos zawahał się, jakby nie wiedząc, czy szef oczekuje od niego jakiejś odpowiedzi,

czy nie. W końcu odezwał się:

- Smith znaczy ... No, państwo Smith.

Mac zaklął, rzucił wydruki na biurko i zerknął na monitor. Kamery pokazywały jakąś

parę rozmawiającą w windzie, kobietę sadowiącą się z książką w fotelu na patio i

owijającą sobie nogi pledem, pokojówkę z wózkiem z przyborami do sprzątania

przechodzącą korytarzem na drugim piętrze. Żadna kamera nie uchwyciła Julie, co

oznaczało, iż pewnie jest u siebie.

Mógł pobiec na górę, wtargnąć jak burza do jej gabinetu i zażądać wyjaśnień, lecz się

opanował. Był zbyt wkurzony, by ryzykować konfrontację. Mógłby mimochodem

zdradzić się ze swoją największą obawą, mianowicie że państwo Smith albo ktoś inny z

tej anonimowej listy może być autorem maili, które dostawała. Julie jest już

wystarczająco zdenerwowana, nie ma potrzeby denerwować jej jeszcze bardziej. Poza

tym, nie jest jeszcze gotowa wyznać, co w tych mailach najbardziej ją przeraża. Miał

swoją hipotezę opartą na tym, co usłyszał od Marcie, lecz pamiętał też, że do tej pory

Julie nie powiedziała mu o drugim liście.

Niemniej musi się dowiedzieć, nie tylko ze względu na jej bezpieczeństwo, lecz na

bezpieczeństwo wszystkich gości, kim są osoby, które zarezerwowały bilety.

Podniósł słuchawkę i wystukał numer wewnętrzny Julie.

- Julie Sullivan. Słucham?

- Tu Mac - przedstawił się i siłą woli powstrzymał się, by nie zamknąć oczu i nie

wyobrazić sobie, jak dzisiaj wygląda. - Właśnie zobaczyłem listę gości na bal. To jakieś

nieporozumienie.

- Dlaczego?

- Gołe nazwiska. Brak jakichkolwiek danych pozwalających zidentyfikować te osoby.

Czy hotel posiada obszerniejsze informacje?

- Oczywiście, że tak. Ale nie rozumiem, po co ci to potrzebne.

- Żeby się upewnić, że żadna z tych osób nie stanowi potencjalnego zagrożenia - wyjaśnił

ze spokojem, na jaki potrafił się zdobyć. - To ważne. Proszę o dostarczenie mi listy z

kompletem danych.

W słuchawce dało się słyszeć westchnienie.

- Mogę ją dla ciebie przygotować, ale wszystkie dane muszą być sprawdzone w kilku

ź

ródłach. To potrwa.

- Umówmy się więc na szóstą - zaproponował. - Przyjdę do twojego biura i razem się

tym zajmiemy.

Julie ponownie westchnęła, lecz kiedy się odezwała, w jej głosie nie słychać było

niezadowolenia. Za to brzmiała w nim nuta ... jak gdyby podniecenia i oczekiwania.

- Dobrze. O szóstej.

Nie bardzo rozumiała, dlaczego Mac aż tak przejął się tą listą, chociaż w ferworze

przygotowań do balu wszyscy byli zdenerwowani. Anne i Sylvie kłóciły się o dekoracje,

Charlotte i Renee martwiły się, czy matka zbytnio się nie przemęcza, Anne z kolei

irytowało, że córki się o nią tak troszczą. Leo walczył z jednym z dostawców alkoholi,

Robert zaś spierał się z Melanie o menu. Nadine zamartwiała się dodatkowymi kosztami

sprzątania po imprezie, a Alvin Grote z pokoju 307 chciał się upewnić, czy może przyjść

w dżinsach!

Do szóstej uporała się ze wszystkimi sprawami i czuła się wypompowana, lecz skoro dla

Maca sprawdzenie listy gości jest aż tak ważne, zostanie, by mu pomóc. Zachowa jednak

dystans, aby go zniechęcić, niech jej nie dotyka, nie patrzy na nią, jak gdyby chciał

powiedzieć: wiem, o czym myślisz. A jeśli jego zapach zacznie drażnić jej nozdrza,

wstrzyma oddech.

Ku jej zaskoczeniu, zapukał, mimo że drzwi były otwarte. Zazwyczaj wchodził i

wychodził bezszelestnie, toteż spodziewała się, że teraz postąpi podobnie.

Lecz zapukał, a gdy się odwróciła, zobaczyła, że popycha przed sobą wózek kelnerski.

- Co to? - zdziwiła się na widok półmiska nakrytego srebrzystą pokrywą i starannie

złożonych serwetek.

- Kolacja - wyjaśnił. - Poprosiłem Melanie, żeby przygotowała nam coś do przekąszenia.

- Całkiem niepotrzebnie. .

- Wręcz przeciwnie. Jestem głodny, i ty też.

Uśmiechnął się do niej przekornie i przykucnął, by zablokować kółka wózka. Kołnierzyk

koszuli miał rozpięty, krawat rozluźniony, a na policzkach cień zarostu. Julie pomyślała,

ż

e pewnie ma za sobą równie wyczerpujący dzień jak ona. Przysunął krzesło do jej

biurka, zdjął marynarkę, powiesił ją na oparciu i podwinął rękawy koszuli.

- Przepraszam, że przeze mnie zostałaś dłużej - zaczął - ale muszę dojść do ładu z tą listą.

Z dolnej półki barku wyjął podkładkę do pisania z klipsem, do której przypięte były

wydruki komputerowe. Położył ją na blacie biurka, potem schylił się ponownie i wyjął

do połowy napełnioną butelkę wina.

- A to po co? - spytała Julie nieufnie.

- Żeby nam lepiej szło. - Teraz wyjął dwa kieliszki. - Cabernet. Lubisz czerwone wino,

prawda? Takie zamówiłaś w restauracji.

Zrobiło jej się przyjemnie, że pamiętał. - Nie uderzy nam do głowy?

- Pół butelki? Nie sądzę. - Napełnił kieliszki, wręczył Julie serwetkę i podniósł pokrywę

półmiska, na którym ułożone były sery, owoce i pokrojona bagieta.

- Prosiłem Melanie o kawałek ciasta z orzechami dla ciebie, ale powiedziała, że

musiałbym zapłacić.

- A za to wszystko nie?

Mac uśmiechnął się tajemniczo i wypił łyk wina.

- My, ochroniarze, mamy w kuchni fory. Dbają o nas. - Wstał i przysunął sobie drugie

krzesło, tak by oprzeć na nim nogi. - No, zaczynamy - rzekł, biorąc do ręki listę.

Julie umoczyła wargi w winie. Starała się nie patrzyć na nogi Maca, jego umięśnione,

pokryte delikatnymi włoskami przedramiona. Obróciła się z fotelem do komputera,

postukała w klawiaturę i wywołała listę rezerwacji biletów.

- Nadal nie rozumiem, dlaczego koniecznie chcesz mieć tak dokładne informacje -

rzekła.

- Nie słyszałaś o jedenastym września? To będzie duże zgromadzenie. W hotelu znajdzie

się mnóstwo obcych osób. Podstawowe zasady bezpieczeństwa wymagają upewnienia

się, że nieznani nam ludzie nie sprawią żadnych kłopotów.

- Nigdy przedtem nie mieliśmy kłopotów - obruszyła się.

- To postarajmy się ich nie mieć i w tym roku - odparował Mac i przeczytał pierwsze

nazwisko z listy:

- Adams?

Julie sprawdziła w komputerze.

- Joseph i Evelyn Adams. Mieszkają w Nowym Orleanie i co roku przychodzą na bal. On

pracuje w ratuszu, ona działa w towarzystwie historycznym. - W porządku. Anderson?

- Mart Anderson. Zatrzymał się w naszym hotelu. Recenzent kulinarny, znawca win. Jego

przyjazd wywołał lekką panikę w restauracji. Nie wiem, czy przyjdzie na bal, ale na

wszelki wypadek zarezerwował bilet.

Mac postawił haczyk obok jego nazwiska.

- Ciekawe, co by powiedział o tym winie? - Uniósł kieliszek w stronę Julie. - Nie

najlepszy rocznik.

- Według mnie nie jest złe.

Picie wina w biurze może nie było najmądrzejszą rzeczą, jaką w życiu robiła, niemniej

Mac miał rację: uprzyjemniało to pracę w nadgodzinach.

Mac urwał winogrono z kiści i włożył je do ust. - Bowman z osobą towarzyszącą.

- Creighton Bowman. Mój sąsiad. Poznałeś go.

- Racja. - Mac przeniósł wzrok na Julie i dodał: - To on powiedział, że w porównaniu z

facetami, z którymi się spotykałaś, wypadam korzystnie.

Julie poczuła, że się czerwieni. - Żartował.

- Nie podzielasz jego zdania?

- Nie umawiam się z tobą, więc pytanie jest bezzasadne.

No tak, romanse w miejscu pracy są zawsze ryzykowne. Poza tym, mimo jego usilnych

starań, by zdobyć jej zaufanie, wciąż miała wątpliwości. W sposobie, w jaki na nią

patrzył, w jaki poruszał się po hotelu, w jaki interesował się finansami, było coś, co

nasuwało podejrzenia, iż nie jest tym, za kogo się podaje. Wyraźnie powodziło mu się

lepiej niż zwykłemu ochroniarzowi.

- Carlyle - Mac wyczytał kolejne nazwisko.

- To będzie Holly Carlyle. Pieśniarka. Kilka razy w tygodniu występuje w hotelu.

- Zaśpiewa?

- Nie.

- Wynajęliśmy orkiestrę taneczną, ale sądzę, że Charlotte ją zaprosiła. Miło jej będzie

pobawić się dla odmiany, a nie pracować.

- A ty się wybierasz? Pobawić się, zamiast pracować?

- Jeszcze nie wiem. - Julie poczęstowała się plasterkiem gruszki. - Zależy, czy nie będę

czuła się za bardzo zmęczona. Także od tego, czy zechcę znosić wymówki Creightona,

jeśli nie pójdę. - Przypomniała jej się propozycja Creightona, by zaprosiła Maca. - A ty?

- Jeśli będę musiał wzmocnić posiłki, to tak. - Odchylił się do tyłu, spojrzał na nią

uwodzicielsko i uśmiechnął się kącikiem ust. - Oczywiście jeśli ty pójdziesz, to ja też.

A jednak nie zaproponował, by wybrali się razem.

To dobrze, uznała. Byłoby jeszcze lepiej, gdyby skoncentrowała się na pracy i przestała

myśleć o Macu w kontekście bali i randek.

- Kogo tam masz następnego? - spytała. Przejrzeli całą listę. Wiele nazwisk Julie

natychmiast rozpoznawała, byli to albo goście obecnie przebywający w hotelu, albo stali

bywalcy balu w wieczór Trzech Króli. Inne nazwiska musiała sprawdzać w bazie danych.

Do wpół do ósmej uporali się z listą, lecz półmisek nadal był pełen serów i owoców,

zostały również kawałki bagietki i wino. Mac rozlał je sprawiedliwie do kieliszków, a

Julie zsunęła pantofle i oparła stopy na brzegu krzesła, które przysunął dla siebie jako

podnóżek.

- Poszło szybciej, niż się spodziewaliśmy, prawda? - stwierdził, odkładając podkładkę z

wydrukami na dolną półkę wózka. Wstał, nałożył na talerzyk trochę winogron, trochę

sera i kawałek bagietki. Ku zaskoczeniu Julie, zamiast wziąć go sobie, wręczył talerzyk

jej. - Jeśli jesteś tak samo głodna jak ja, dobrze ci to zrobi.

- Jestem głodna - przyznała i oparła talerzyk na kolanach. - Dziękuję.

Mac nałożył porcję dla siebie, usadowił się z powrotem w fotelu i wziął do ręki kawałek

bułki.

- Naprawdę musiałaś się głodzić, kiedy byłaś modelką?

- Nie tyle głodzić, co bardzo uważać, ile jem.

- Nie sprawiasz wrażenia kobiety, która musi dbać o linię.

Julie roześmiała się.

.

- Rozumiem, że to ma być komplement. - Ugryzła kęs cheddara. Przez chwilę

delektowała się smakiem dojrzałego sera, potem przełknęła i dodała: - Jeśli dziewczyna

chce odnieść sukces jako modelka, musi być naprawdę chuda. Podobno kamera dodaje

pięć kilogramów, chociaż ja w to nie wierzę. Niemniej chudość była i jest w modzie.

Tego oczekują klienci.

- Według mnie większość modelek jest zbyt chuda - stwierdził Mac. - Nie mogę

wypowiadać się w imieniu wszystkich mężczyzn, ale założę się, że wielu podziela moje

zdanie. Lubimy kobiety z odrobiną ciała.

- Nawet chude modelki tu i tam mają krągłości.

- Może, jeśli mają dobrego chirurga plastycznego. Taka myśl narzuca się sama, jeśli

babka nie ma na sobie grama tłuszczu, za to duży biust. To wygląda nienaturalnie.

- Cóż ... - Julie wzruszyła ramionami. Śmieszyło ją rozmawianie z Makiem o kobiecych

biustach. - Jeśli tego oczekuje publiczność, agenci starają się jej to dostarczyć.

- To modelki mają swoich agentów?

- Podpisują umowę z agencją, która znajduje im pracę· Odbywa się to tak, że klient

przychodzi do agenta i wspólnie szukają modelki, której wygląd mu odpowiada.

- I ty też miałaś umowę z taką agencją? - Julie starała się zachować beznamiętny wyraz

twarzy. Co by było, gdyby mu opowiedziała o Glennie Perrym i o roli, jaką odegrała w

jego uwięzieniu? Gdyby się dowiedział, że Glenn został właśnie wypuszczony,

powiązałby tę informację z tajemniczymi mailami, co i jej przyszło do głowy. - Tak?

Julie? - powtórzył Mac łagodnym tonem.

Zlękła się, że mógł wyczytać niewesołe myśli z jej twarzy. Dla dodania sobie odwagi

wypiła kilka łyków wina, potem odpowiedziała bezbarwnym tonem:

- Należałam do jednej agencji, ale nie czułam się tam dobrze.

- Przeniosłaś się do innej?

Julie potrząsnęła głową.

- W ogóle zrezygnowałam z kariery. Zapisałam się na studia i nigdy tego nie żałowałam.

- Tylko dlatego, że nie czułaś się dobrze w tej agencji?

- Mówiłam ci, pozowanie do zdjęć to strasznie nudne zajęcie.

- I byłaś ciągle głodna. - Mac znowu poczęstował się serem i bagietką. - A jak zostałaś

modelką?

Jeszcze jeden łyk wina i Julie uświadomiła sobie, że nie ma nic przeciwko temu, by

odpowiedzieć na to pytanie.

- Naprawdę chcesz wiedzieć? - Gdy skinął potakująco głową, skrzyżowała nogi w

kostkach, ujęła kieliszek w obie dłonie i zaczęła: - Byłam wysoką, niezdarną, dziwacznie

wyglądającą dziewczynką. Wszyscy się ze mnie śmiali.

- Nie wierzę. - Przyjrzał się jej uważnie, potem zmarszczył brwi. - Wysoka tak, ale nigdy

niezdarna. - Nie kłamię. Byłam chuda, patykowata i kanciasta. Miałam oczy na pół

twarzy, ostry podbródek. ..

Mac roześmiał się.

- I kłapciate uszy jak Dumbo, i syfy na nosie? Nie potrafię wyobrazić sobie ciebie jako

brzydkiego kaczątka.

- Ale to prawda. W podstawówce przezywali mnie żyrafą·

- Żyrafą?

- Tak. Zawsze wybierali mnie do drużyny koszykówki, ale nie byłam wcale

wysportowana, więc wzrost mi nie pomagał. W szkole średniej też byłam wyższa od

większości chłopaków. Żaden nie chciał się ze mną umówić. Siostra radziła mi, żebym

się garbiła, to będę wyglądała na niższą. Sama też jest wysoka, ale nie tak jak ja i nikt nie

przezywał jej żyrafą. W każdym razie nie podobało mi się chodzenie ze skulonymi

ramionami, więc nosiłam głowę wysoko i starałam się ignorować tych kretynów, którzy

za mną wołali: "Jaka pogoda tam w chmurach?" albo: "Powinnaś przypiąć sobie

czerwone światełko, żeby samoloty się z tobą nie zderzyły". Wszystkim się wydawało, że

są tacy oryginalni.

- Ja też byłem wysoki, ale mnie nikt nie przezywał.

- Bo byłeś chłopcem. Chłopcy mogą być wysocy, dziewczęta nie.

- Chyba że zostają modelkami - odgadł.

- Właśnie. Mieszkaliśmy na przedmieściach Nowego Jorku, a jedna z sąsiadek pracowała

jako redaktorka w magazynie mody. Powiedziała, że mam idealną figurę i

zaproponowała, że skontaktuje mnie z kilkoma osobami z branży. Nigdy przedtem nie

marzyłam o karierze modelki, ale pomyślałam, że jeśli mi się uda, pokażę tym wszystkim

draniom, że nie jestem żyrafą.

- I pokazałaś.

- Pokazałam.

- Zaczęli lepiej się do ciebie odnosić?

Julie cofnęła się pamięcią do tamtych lat i uśmiechnęła do siebie.

- Właściwie tak. Co za banda głupców. Uznali, że coś w tym musi być, jeśli mi płacą za

mój wygląd. Jednocześnie założyli, że muszę mieć kupę forsy, bo w powszechnej opinii

modelki zarabiają krocie. Nie zarabiałam kokosów. Rodzice pozwalali mi brać udział w

sesjach tylko w weekendy i latem. Nie godzili się, żeby kariera modelki przeszkadzała mi

w nauce. Niektóre dziewczyny, kiedy zaczynają pracować, rzucają szkołę·

- Pracują jako modelki na pełnym etacie? Nawet te młode? Przecież prawo zabrania

zatrudniania nieletnich.

- Jak skończą szesnaście lat, mogą zrezygnować z nauki i podjąć pracę w pełnym

wymiarze godzin - wyjaśniła. - W mojej agencji sporo dziewcząt tak postąpiło. Z całego

kraju zjeżdżały do Nowego Jorku robić karierę. Miały szesnaście, siedemnaście lat,

ż

adnego świadectwa ukończenia szkoły, tylko marzenia. Ich jedynym atutem była uroda.

- To wystarczyło? Odnosiły sukcesy?

Julie zawahała się. Gdyby wdała się w dłuższe wyjaśnienia, niebezpiecznie zbliżyłaby się

do tematu, którego chciała uniknąć: roli, jaką odegrała w uwięzieniu Glenna i jego

groźbach zemsty.

- Nie - odrzekła krótko. - Lepiej by było, gdyby zostały w domu i skończyły szkołę. -

Mac przyglądał się jej uważnie, jakby wiedział, że nie powiedziała mu wszystkiego. Lecz

ona milczała. Przypomniało jej się, jakimi sposobami Glenn zdobywał zaufanie

dziewcząt, jak interesował się ich problemami. Pamiętała, jak obiecywał, że tym czy

owym się zajmie, jak uzależniał je od siebie, aż gotowe były zrobić wszystko, czego

zażądał: zażywać tabletki na schudnięcie, przyjmować inne leki, oddawać mu zarobki, by

płacił za te preparaty, a w kilku przypadkach nawet się z nim przespać, bo straszył, że w

razie odmowy nie załatwi im najlepszych kontraktów. I najlepszych prochów. Milczała

nie dlatego, że uważała, iż Mac jest w stanie wykorzystywać ludzi podobnie jak Glenn.

Nauczyła się jednak, że ufanie silnym mężczyznom, poleganie na nich, wiara w ich

obietnice może doprowadzić do katastrofy. - Dziękuję za wspaniałe jedzenie. - Wypiła

ostatni łyk wina i dodała: - I za wino.

- A ja dziękuję za przejrzenie ze mną listy gości. - Wziął od niej kieliszek i odstawił na

wózek. - Dasz radę dojechać do domu? - spytał.

- Dam.

- Na wszelki wypadek mógłbym pojechać za tobą.

- Daj spokój, Mac. Czuję się dobrze.

Mac wstał, przeciągnął się i potarł kark.

- Jeśli jakieś nowe nazwiska pojawią się na liście, dasz mi znać, dobrze?

- Oczywiście.

Niech wyładowuje swoją energię, pilnując hotelu, nie mnie, pomyślała Julie. Mac

obserwował, jak wsuwa stopy w pantofle, potem wyłącza komputer.

- Dostałaś jakieś nowe dziwne maile? - spytał jakby mimochodem, jakby temat ten tak

bardzo go nie interesował.

Prawdę mówiąc dostała dziś aż trzy dziwne maile, wszystkie od tajemniczego nadawcy

posługującego się kryptonimem ,,4Julie". Wszystkie zawierające znaki muzyczne i

krótkie groźne wiadomości: "Jeszcze nie koniec, dopóki gra muzyka". "Śpiewasz,

cierpisz". "Nigdy ci nie wybaczę".

Gdyby powiedziała o nich Macowi, zrobiłby coś drastycznego, wynajął dla niej

ochroniarza, zmusił do wyjazdu z miasta, zabronił zaglądać do skrzynki odbiorczej.

Paradoksalnie, im więcej dostawała tych maili, tym mniej się bała. Traktowała je jak

bredzenie wariata. Wysyłanie wstrętnych listów to łatwy, tani gest. Ktoś, możliwe że sam

Glenn, rozładuje agresję, nie więcej.

Nie, nie da się zwariować. Dziesięć lat temu nie bała się Glenna, teraz też nie stanie się

niewolnicą strachu. Uśmiechnęła się w odpowiedzi na pytanie Maca i skłamała:

- Nie. Żadnych. Możesz przestać się o mnie martwić.

- Nie martwię się o ciebie - mruknął. - Martwię się o maile. - Zdjął marynarkę z oparcia

krzesła, przerzucił sobie przez ramię i popchnął wózek w stronę drzwi. - Martwienie się

to mój obowiązek - dodał - więc raczej nie przestanę. Jeśli w lusterku wstecznym

zobaczysz mój samochód, nie denerwuj się. Wykonuję tylko swoją pracę.

Gdy szedł do windy, odprowadziła go wzrokiem.

Mogłaby się teraz wymknąć, pobiec do samochodu i przejechać co najmniej połowę

drogi, zanim on włączyłby silnik tego sportowego auta. Może także nie spieszyć się i dać

mu szansę pojechać za sobą. Nie lubi jednak, kiedy ktoś się zbytnio o nią troszczy,

chociaż ...

Ale Mac jest równie uparty jak ona i to wzbudza w niej szacunek, nawet podziw. Martwi

się o nią. Pojedzie za nią. Wiedziała, że nie będzie się jej narzucał.

Mogłaby się z tym pogodzić.

Zbyt wiele wspomnień budzi się w Nowym Jorku. Zbyt wiele wspomnień o pieniądzach,

prochach, imprezach, seksie. Nie, o miłości, bo to była miłość. Teraz Glenn jednak nie

potrafił kochać.

Oczywiście, że nie. Jak mężczyzna, który spędził osiem lat za kratkami, spał na pryczy i

wciąż oglądał się, czy nikt nie czai się za plecami, może ponownie otworzyć się na

miłość? Na litość boską, wystarczy na niego spojrzeć: zapisał się na kurs pośredników

handlu nieruchomościami. Kiedyś kierował własną, dobrze prosperującą agencją

modelek, a teraz, jeśli mu się poszczęści, może pewnego dnia zasiądzie za biurkiem w

administracji jakiegoś wieżowca i zajmie się wynajmem mieszkań.

Czas zapłaty się zbliża. Ale wpierw Julie musi się odrobinę bardziej wystraszyć. Więcej

maili, groźniejszych, napływających z różnych miejsc. Łatwo to zrobić, mając koleżankę

stewardesę, która w ciągu jednego dnia ląduje w kilku różnych miastach. Julie może nie

wiedzieć, skąd maile przychodzą, ale na wszelki wypadek, gdyby była taka sprytna i

potrafiła wytropić nadawcę···

Zawsze miała się za cholernie sprytną. Niech sobie będzie. I niech się boi. Niech jeszcze

pocierpi, zanim nadejdzie jej koniec.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Julie weszła do domu i ostrożnie wyjrzała przez okienko obok drzwi. Właśnie wtedy Mac

zamrugał przednimi światłami i odjechał.

Wino, które przyniósł razem z przekąskami, a także rozmowa z nim pomogły jej się

odprężyć. Błyśnięcie światłami oznaczało: "Zdaję sobie sprawę, że nie chcesz, żebym za

tobą jechał, ale nie gniewaj się, ustąp mi".

Wyjęła pocztę ze skrzynki i weszła na piętro.

W mieszkaniu rzuciła listy na kuchenny stół, zdjęła pantofle i przeszła do małego

saloniku sprawdzić, jak się mają rybki. Pompa szumiała cichutko, woda zdawała się

czysta i przejrzysta. Wsypała trochę suchego pokarmu do akwarium, ryby drgnęły i

zaczęły podpływać pod powierzchnię. Zamykając puszkę, Julie jak zwykle pożałowała,

ż

e rybki to nie pies. Nie można się do nich przytulić ani zagadać. Nawet nie nadała im

imion.

Z pantoflami w ręku poszła do sypialni przebrać się w domowe ubranie. Przyjemnie by

było mieć psa, myślała. Powęszyłby, poszczekał, pomachał ogonem, wypełnił pustkę.

.

Gdyby mogła, wybrałaby psa podobnego do Belli, zwykłego kundelka, który pewnego

dnia, kiedy miała osiem lat, przybłąkał się do niej w drodze ze szkoły. Przy obroży Bella

miała karteczkę z adresem i rodzice chcieli ją oddać prawowitemu właścicielowi.

Okazało· się jednak, że się wyprowadził. Sąsiedzi powiedzieli policji, że przez dwa

miesiące próbował znaleźć dla psa nowy dom, a kiedy się nie udało, po prostu go

zostawił.

Julie ubłagała rodziców, aby pozwolili jej zatrzymać Bellę. Obiecała się nią zajmować,

wyprowadzać na spacery, karmić, kąpać, a kiedy wyrazili zgodę, dotrzymała słowa.

Przez siedem szczęśliwych lat Bella była jej wspaniałą towarzyszką i przyjaciółką, aż

starość, artretyzm i ślepota pokonały ją. Julie dotąd za nią tęskniła.

Może to nie był zbieg okoliczności, że w pół roku po śmierci Belli zgodziła się pójść na

spotkanie z Glennem Perrym, który prowadził agencję modelek dla nastolatek? Czuła

się samotna i zagubiona. Praca modelki wydawała się dobrym sposobem wypełnienia

czasu, którego teraz miała nadmiar.

Gdyby Bella tu teraz ze mną była, myślała Julie, siadając na łóżku i ściągając rajstopy,

nie zawracałabym jej głowy opowiadaniem o kłopotach w hotelu, ale przytuliłabym się

do niej i opowiedziała o Macu, o jego rękach. Może właśnie widok tych rąk, kiedy

podwinął rękawy, uświadomił jej, jak smutne są jej noce i jak ogromne jest jej łóżko ...

Ale czy naprawdę zniosłaby w swoim życiu obecność mężczyzny, który jedzie za nią do

domu, by się upewnić, że jest bezpieczna? Sama myśl o tym budziła w niej sprzeciw. W

teorii. A w praktyce? Cóż, Mac po prostu taki jest. A Julie nie była pewna, co o tym

wszystkim sądzić. Odczuwała tylko żal, że dziś wieczorem, kiedy siedzieli w gabinecie,

nie odważyła się dotknąć jego przedramienia, przesunąć palcami po tych czarnych

włoskach porastających jego skórę, dotknąć przegubu, pogładzić dłoni ...

Dzisiaj wieczorem Mac miał całe biuro Crescent City Security dla siebie. Louise

zapewne wraz z ukochanym studentem medycyny zgłębia tajemnice anatomii, a Frank i

Sandy na pewno są w domu i albo starają się spłodzić potomka, albo sprzeczają się, czy

powinni to robić.

Opadł na fotel, włączył komputer i przetarł oczy.

I zaklął. Cały czas zachowuje się nieprofesjonalnie, łamie zasady. Nie powinien zanosić

jedzenia do gabinetu Julie. Nie powinien zanosić wina. Nie powinien zostawać z nią po

skończeniu zadania, rozmawiać, żartować. Pragnąć jej.

Nawet jeśli wino nie uderzyło mu do głowy, rozgrzało go, sprawiło, że krew szybciej

krążyła w jego żyłach. Na monitorze migały komunikaty, program antywirusowy

skanował zawartość plików, lecz jemu obraz Julie ubranej w obcisły turkusowy sweterek

i lekko rozszerzaną spódniczkę przesłaniał wszystko. Widział jej nogi oparte o krzesło

obok jego nóg, zarys kolan - niektóre kobiety mają wyjątkowo ponętne kolana i Julie

zdecydowanie się do nich zaliczała. Stopy też miała niezłe. Duże, ale szczupłe.

Paznokcie przeświecające przez cienkie rajstopy pomalowane były na różowo.

Znowu zaklął. Samo myślenie o niej przyprawiało go o zadyszkę i ból w lędźwiach.

Niedobrze, bardzo niedobrze. Jej siostra płaci mu za to, by ją ochraniał, a nie snuł

erotyczne fantazje na jej temat.

Razem z Frankiem trzymali się żelaznej zasady: żadnych prywatnych kontaktów z

klientami. Co prawda Julie nie jest klientką, lecz można ją za taką uznać. Nie wolno mu

jej dotknąć. Chociaż już raz to zrobił, wczoraj rano, W jej gabinecie. Dotknął jej twarzy,

a dzisiaj zapragnął dotknąć jej palców u stóp.

- Przestań! - powiedział do siebie na głos.

Siłą woli zmusił się do skupienia na ekranie monitora, na którym wyświetliła się

wiadomość od Franka.

"Nic konkretnego na temat pieniędzy, które zniknęły z konta Hotelu Marchand.

Natrafiłem jednak na ciekawe informacje na temat samych Marchandów. Matką Anne

jest Celeste Robichaux. Stara rodzina, stara fortuna. Dawno temu brat Celeste był

zaplątany w przekręt na dużą skalę na rynku nieruchomości. Naraził opinię rodziny na

szwank, ale się podźwignęli. Trudno powiedzieć, czy to ma jakiś związek z brakującą

forsą· Będę się starał ustalić.

Poza tym - ciekawy szczegół, możliwe że bez znaczenia - mniej więcej w tym samym

czasie, kiedy zniknęły pieniądze, Anne razem ze swoją córką Melanie podróżowały po

Włoszech. Nie udało mi się wyśledzić, czy pieniądze zawędrowały aż tam - na pewno nie

przelewano ich ani na rachunek Anne, ani Melanie. Na razie to tyle".

Ś

wietnie. Ale zagadka - mruknął Mac.

Może dostaje bzika na punkcie Julie, ale jeszcze nie popadł w taki amok, żeby mówić do

siebie!

Natomiast pozostaje faktem, że ani on, ani Frank nie muszą rozwiązywać tej zagadki.

Nikt ich nie wynajął, by znaleźli milion dolarów, które w tajemniczy sposób wyparowały

z konta. A nawet gdyby znaleźli te pieniądze, skąd wiadomo, że pomogłoby to

przedsiębiorstwu Marchandów odzyskać stabilność finansową?

Jeśli jednak owe brakujące pieniądze były przyczyną kłopotów hotelu, a im udałoby się

je wytropić, to ... to uszczęśliwiliby niejedną osobę. Może z wdzięczności Julie padłaby

mu w ramiona?

Akurat. Marzenie ściętej głowy. Julie byłaby wdzięczna, ale na pewno nie wybaczyłaby

mu, że ukrył przed nią tyle rzeczy. Nie wybaczyłaby mu, że wie o niej znacznie więcej,

niż jej się wydaje. Niemniej postanowił, że powie Frankowi, by kontynuował śledztwo.

Mniejsza o Julie, chce się dowiedzieć, co się stało z tą forsą.

Pięć maili od ,,4Julie". Wybuchnęła śmiechem. Ktokolwiek chciał ją przestraszyć,

osiągał skutek przeciwny do zamierzonego. Pierwszy list wstrząsnął nią do głębi, na

drugi zareagowała spokojniej. Im więcej ich dostawała, tym bardziej się na nie

uodporniała. Kiedy w jednej poczcie przyszło pięć listów, przyjęła to niemal jako żart.

Utraciły finezję i moc zastraszania. Już nie były aluzjami do reklam "Symphony". Były

po prostu głupie. "To wszystko twoja wina". "Wydaje ci się, że taka ekstra laska z

ciebie". Najbardziej rozśmieszył ją ten: "Dziewczyno od perfum - cuchniesz".

Kiedy była dzieckiem dręczonym przez rówieśników, rodzice powtarzali jej, by nie

zwracała uwagi na docinki, a prześladowcy się znudzą. Przekonała się na własnej

skórze, że był to mit tworzony przez dorosłych, który nie sprawdzał się w

rzeczywistości. Ignorowanie złośliwości tylko dolewało oliwy do ognia.

Lecz obecnie Julie nie była już niezgrabnym dzieckiem o kanciastych ruchach. Była

kobietą świadomą swojej wartości i docinki nie sprawiały jej przykrości. Szczególnie

głupie anonimowe maile.

Wyszła z gabinetu. Czuła się wolna i podniecona, jak gdyby szła na wagary, mimo że nie

opuszczała hotelu i zamierzała dopilnować rozmaitych spraw.

Głównymi schodami zeszła do holu. Kilku nowo przybyłych gości stało przy recepcji.

Boy hotelowy czekał obok, a na jego wózku piętrzył się stos walizek. Luca nie było, za

to kątem oka dostrzegła, jak jego pomocnik, Patrick, wskazuje komuś drzwi na patio.

Przeszła przez hol, po drodze kiwając głową recepcjonistom. Kiedy była już blisko

wyjścia na zaplecze, poczuła na ramieniu czyjąś rękę. Odwróciła się i stanęła twarzą w

twarz z Alvinem Grote'em.

- Ach, to pan ... - zaczęła. - Co słychać?

- Chciałem zmienić rezerwację na bal - od razu przystąpił do rzeczy - ale ci nieudolni

idioci w recepcji nie chcą dopisać drugiej osoby do mojego zamówienia.

Julie wiedziała, że recepcjoniści nie są ani nieudolni, ani głupi. Potrafiła sobie wyobrazić,

w jaki sposób Alvin Grote zażądał spełnienia swojej prośby.

- Sądzę, że Luc Carter się tym zajmie - rzekła spokojnym tonem. - Zwracał się pan z tym

do niego?

Alvin Grote spojrzał wymownie na puste stanowisko Luca.

- Nie mogłem się do niego zwrócić, bo go nie ma.

- Jestem pewna, że zaraz przyjdzie i będzie do pańskiej dyspozycji. Mogę też

zaproponować inne wyjście: zostawimy mu wiadomość, a on porozumie się z panem i

potwierdzi, że rezerwacja została zmieniona, dobrze? - Nagle przypomniała sobie, jak

mocno Mac nalegał, aby na liście uczestników balu znajdowały się pełne imiona,

nazwiska i inne dane. - Będzie mi potrzebne nazwisko pańskiego gościa - rzekła.

Alvin Grote zrobił zakłopotaną minę.

- Poznałem ją dopiero wczoraj. Ma na imię Maggie. Wystrzałowa babka. Chciałbym

pokazać się na balu z takim breloczkiem uwieszonym u ramienia ...

Julie siłą woli opanowała uśmiech. Potrafiła sobie wyobrazić reakcję owej Maggie na

takie określenia. Wystrzałowa. Breloczek. Uwieszona u ramienia.

Podeszła z Alvinem Grote'em do stanowiska Luca, znalazła notatnik i zaczęła pisać

krótki liścik.

- Nazwisko pańskiej znajomej? - spytała. Alvin Grote zawahał się.

- Obawiam się, że go nie znam - wybąkał.

- Proszę się dowiedzieć - rzekła i ponownie wyobraziła sobie, co by powiedział Mac,

gdyby na wpół anonimowa dziewczyna breloczek o imieniu Maggie pojawiła się na liście

gości.

- Nie wystarczy, że będzie ze mną? Przecież za nią płacę

- Wymogi bezpieczeństwa - wyjaśniła Julie. - Jestem pewna, że Luc panu pomoże jakoś

to załatwić - dodała, uśmiechnęła się, przeprosiła i odeszła.

Galeria sztuki nie znajdowała się bezpośrednio po drodze do kuchni, lecz Julie

postanowiła najpierw tam wstąpić. Przechadzanie się po hotelu sprawiało jej

przyjemność. Drzwi galerii zastała otwarte. Na najbardziej eksponowanym miejscu

Sylvie powiesiła obraz Andrew Wyetha z prywatnych zbiorów babki. Kilkadziesiąt lat

temu, tuż przed tym, zanim stał się sławny, Celeste kupiła trzy płótna tego malarza. Teraz

oczywiście obrazy były wręcz bezcenne. Na widok jednego z nich serce Julie zabiło

mocniej.

Płótno Wyetha niewątpliwie przyciągało klientów do galerii. Teraz też kilka osób

oglądało obrazy, rzeźby i biżuterię autorstwa miejscowych twórców z takim samym

zainteresowaniem, z jakim podziwiali dzieło wielkiego mistrza. Sylvie umiała

eksponować dzieła sztuki i je zestawiać. Po matce odziedziczyła wyczucie estetyczne i

zamiłowanie do harmonii.

W tej chwili siedziała przy komputerze. Kiedy Julie weszła, podniosła wzrok. Jej rude

kręcone włosy były tak samo uderzająco piękne, jak niektóre z dzieł sztuki.

- Wyeth wygląda imponująco! - zawołała Julie od drzwi.

Sylvie uśmiechnęła się do niej szeroko.

- Ciągle nie mogę uwierzyć, że udało mi się wypożyczyć od babki jeden z klejnotów jej

kolekcji.

Szkoda, że nie jest na sprzedaż. Byłabyś urządzona do końca życia.

- Grand-mere nigdy się nie rozstanie ze swoimi Wyethami - odparła Sylvie, spoglądając

na subtelny pejzaż zdobiący ścianę. - Może się najwyżej zgodzić na wypożyczenie.

- Otworzysz galerię podczas balu? - zapytała Julie.

Sylvie gwałtownie potrząsnęła głową.

- Nie. Tyle ludzi, tyle zamieszania, tyle alkoholu ... Na pewno wiele osób zajrzałoby

tutaj, ale nie byliby w nastroju do kupowania. - Ponownie spojrzała na obrazy. - Czy

moja matka jest gdzieś w pobliżu? - spytała. - Mówiła, że ma jakieś nowe pomysły na

wyeksponowanie biżuterii.

Julie zwróciła uwagę na ton głosu Sylvie i domyśliła się, co się za tym kryje.

- Nie chcesz, żeby się wtrącała?

- Mama ma znakomite oko - odparła Sylvie. - Byłabym głupia, gdybym nie posłuchała jej

sugestii. Po prostu wolałabym, żeby zwolniła tempo. Wykończy ją to dekorowanie sal.

Martwię się o nią.

Julie doskonale ją rozumiała. Rozumiała też Anne.

- Wiem, że to silniejsze od ciebie - rzekła - ale nikt nie lubi, jak inni się o nich martwią.

Ją samą denerwowało, że Mac się o nią martwi. Sylvie pokiwała głową.

- Podejrzewam, że mama chciałaby znowu zarządzać hotelem. A przecież Charlotte

znakomicie sobie radzi. Mama powinna dużo odpoczywać i cieszyć się życiem na

emeryturze.

- Powiedz jej to. Doceni twoje rady, tak samo jak ty jej.

Sylvie roześmiała się.

- Dobrze. Pozwolę jej zmienić gabloty, jeśli chce. Może się mylę, może nie chce już

kierować interesem? Po prostu nie może usiedzieć na miejscu. No i mieszka teraz z

babką. Pewnie chce się wyrwać.

- Twoja babka nie jest chyba aż takim potworem - rzekła Julie. - Mnie się wydaje, że

Anne chce trzymać rękę na pulsie. Wcale nie chce już brać na barki odpowiedzialności za

hotel. Cały ten stres chętnie zostawi wam.

- A my przerzucimy i odpowiedzialność, i stres na ciebie - zażartowała Sylvie.

Julie roześmiała się, ostatni raz rzuciła okiem na urzekający pięknem pejzaż, pożegnała

się i wróciła do holu. Luca nadal nie było, zastępował go Patrick. Na szczęście tym

razem nie natknęła się na Alvina Grote'a.

Weszła do restauracji. Kilku gości jadło późne śniadanie, lecz większość stolików była

wolna. Pomocnik kelnera bezszelestnie chodził po sali, rozkładał lniane serwetki,

sztućce, ustawiał wazoniki z kwiatami i świeczniki. W porze lunchu restauracja jak

zwykle się zapełni.

Udała się do kuchni. Na jej widok Robert LeSoeur pobiegł do biurka ustawionego w

kącie, z dala od blatów i palników, i wziął do ręki tekturową teczkę. Musiał wiedzieć, że

dzisiaj Julie poprosi go o ostateczny projekt menu i kosztorys, ponieważ wszystko było

przygotowane.

- Dzięki - rzekła. - Przewidujesz jakieś katastrofy, o których powinnam wiedzieć?

Robert uśmiechnął się enigmatycznie.

- W kuchni zawsze może się wydarzyć jakaś katastrofa, ale podejrzewam, że nie chcesz

tym wiedzieć - odparł.

- Dzięki. Oszczędź mi szczegółów.

Z restauracji przeszła do baru, gdzie Leo liczył butelki i stawiał znaczki na liście. Drobny

siwy mężczyzna siedział samotnie przy stoliku, popijając brandy. Wcześnie zaczyna,

pomyślała Julie, lecz wiedziała, że Leo będzie kontrolował sytuację.

Podeszła prosto do niego i zapytała:

- Wszystko gotowe?

- Zapięte na ostatni guzik - zapewnił ją. - Szampana dostarczą rano w dniu balu, dostawy

wina natomiast spodziewam się lada chwila. Goście, którzy będą woleli mocniejsze

drinki, będą musieli pofatygować się tutaj.

- Mamy plan, jak zadziałać, gdyby ktoś nadużył alkoholu?

- Jak zawsze. Większość ludzi, jeśli ma ochotę wypić za dużo, nie czeka z tym aż do balu

- odparł Leo. - Potrafimy dać sobie z nimi radę. Podobnie jak ochrona, mamy gorącą linię

z policją.

Julie uświadomiła sobie, że znajduje się w pobliżu biura ochrony. Czeka na nią dużo

pracy, ale ... dlaczego nie miałaby złożyć Macowi krótkiej wizyty? Winna mu jest

podziękowanie za to, że wczoraj pomyślał o kolacji, nawet jeśli przygotowała ją Melanie.

Tak, to był dobry pretekst, by do niego wstąpić.

Maca jednak w biurze nie było. Siedział w nim jedynie Carlos śledzący obraz na

monitorze z taką uwagą, jakby oglądał pasjonujący film. Domyśliła się, że Mac robi

obchód hotelu. Może w tej właśnie chwili mija jej gabinet, a widząc, że jest pusty,

zastanawia się, gdzie wybyła?

Uśmiechnęła się na tę myśl i już miała skierować się na boczne schody, gdy usłyszała

przyciszone głosy, kobiecy i męski. Obejrzała się i dostrzegła Luca Cartera oraz drobną

czarnowłosą pokojówkę, wyłaniających się z magazynu. Z pochylonymi ku sobie

głowami wyglądali, jakby wymieniali jakieś sekrety. Julie cofnęła się o krok, nie chcąc

wprawiać ich w zakłopotanie. Kątem oka zobaczyła jeszcze, jak Luc całuje dziewczynę

w policzek, potem skręca i kieruje się do holu. Nawet gdyby chciała, nie mogła uniknąć

spotkania z nim.

Teraz i on ją zobaczył, zawahał się i uśmiechnął.

- Cześć.

- Cześć - odrzekła. - Słyszę, że masz wśród pokojówek sympatię ...

Luc sprawiał wrażenie odrobinę skonsternowanego.

- Jesteśmy tylko dobrymi znajomymi - wybąkał.

- Chociaż nie prosiłeś mnie o radę, jednak powinnam cię uprzedzić, żebyś był ostrożny.

Romanse w miejscu pracy zazwyczaj prędzej czy później kończą się problemami.

W myśl tej zasady ja sama nie powinnam chodzić do biura ochrony, pomyślała. Nie żeby

łączył mnie z Makiem romans, lecz taka zażyłość nie prowadzi do niczego dobrego.

- Dziękuję za ostrzeżenie.

- Powinieneś wracać na swoje stanowisko - dodała. - Zostawiłam ci tam wiadomość.

Jeden z gości chciałby zmienić rezerwację na bal. Alvin Grote.

Luc przewrócił oczami.

- Alvin Grote ma same żądania, a wszystko na wczoraj.

Julie nie mogła się z tym nie zgodzić.

- Niestety naszym zadaniem jest spełnianie jego zachcianek. Tym razem padło na ciebie.

- Zajmę się tym.

- Dziękuję·

Julie odprowadziła Luca wzrokiem, potem bocznymi schodami udała się na piętro. Kilka

kroków przed swoim gabinetem w powietrzu wyczuła leśny zapach. Mac tu był.

Kiedy weszła do pokoju, okazało się, że jest u niej nadal. Siedział przy biurku, wpatrując

się w ekran, i z niezadowoleniem marszczył brwi.

- Co robisz? - spytała zaskoczona.

Mac obrócił się z fotelem i przeszył ją gniewnym wzrokiem.

- Dlaczego mnie nie zawiadomiłaś?

- O czym mianowicie?

- W sumie dostałaś dziesięć listów z pogróżkami. Pięć z nich dziś. - Spostrzegła, że z

trudem nad sobą panuje.

- Dlaczego, do diabła, nic mi nie powiedziałaś?

Julie dopiero teraz odzyskała rezon.

- Kto ci pozwolił czytać moją pocztę?

- Drzwi były otwarte - odciął się - komputer włączony. Zajrzałem i zobaczyłem na

ekranie maila.

Julie była całkowicie pewna, że wychodząc" zamknęła pocztę elektroniczną, a nie było

jej na tyle długo, że wygaszasz ekranu na pewno się włączył. A więc Mac kłamie.

Wszedł do jej gabinetu podczas jej nieobecności, otworzył pocztę elektroniczną i

przeczytał maile.

- Moja korespondencja to nie twój interes - warknęła. - Nie masz prawa mnie

szpiegować.

- Mylisz się. Mam prawo i to jest mój interes. Dostajesz mail e z pogróżkami, a tym musi

się zainteresować ochrona w miejscu pracy.

- To moja prywat...

- Przesyłana na twój adres w hotelu, w godzinach pracy. Nie opowiadaj mi tu głodnych

kawałków. Obiecałaś zawiadomić mnie o nowych listach. Dostałaś całą garść i co?

- Nic ci nie mówiłam, bo to głupoty bez znaczenia. Nie dam się zastraszyć jakiemuś

cymbałowi. I poradzę sobie.

Mac chwycił ją mocno za ramiona, jak gdyby chciał ją przytrzymać, żeby nie uciekła:

Dlaczego miałaby uciekać? Nie bała się go, tak samo jak nie bała się tego drania, który

przysyłał jej wredne maile.

- Posłuchaj, Julie - rzekł poważnym głosem. - Ty się go nie boisz, ale ja tak. Ktoś obrał

sobie ciebie za cel nie bez powodu. To jest co najmniej napastowanie.

Jego ton, z trudem powstrzymywany gniew, głębia czarnych oczu, przeraziły ją bardziej

niż wszystkie maile.

- Czyżby? - spytała cicho, zła na siebie za wyraźnie słyszalną nutę niepokoju w głosie.

- Naprawdę ktoś chce ci zrobić krzywdę.

Wciąż zaciskał dłonie na jej ramionach, a jego twarz dzieliło tylko kilka centymetrów od

jej twarzy. Charakterystyczny zapach jego ciała wypełniał jej nozdrza.

- Przestań mnie straszyć - zażądała drżącym głosem.

- Kogo podejrzewasz? Kto chce cię skrzywdzić? Pomyślała przelotnie o Glennie Perrym,

który wylądował w więzieniu wskutek jej zeznań. Ale to było przecież tak dawno temu.

Od tego czasu świat zmienił się miliony razy. Ona się zmieniła i miała nadzieję, że Glenn

także.

Poza tym, skąd miałby jej adres e-mailowy?

- Nikt mi nie przychodzi na myśl - szepnęła. Wyraźnie rozdrażniony Mac puścił ją i

zaczął nerwowo chodzić po pokoju. Kiedy cofnął ręce, poczuła nagle chłód i zatęskniła

za ciepłem jego dłoni. Chłód stopniowo ogarniał całe jej ciało. Zadrżała. Nie lubiła

kłamać.

Objęła się ramionami i obserwowała, jak Mac chodzi od okna do drzwi. Przeczesał

palcami włosy, potem zatrzymał się na wprost niej.

- Julie - zaczął. - Może jest ci wszystko jedno, że ktoś ma wobec ciebie złe zamiary.

Może jest ci wszystko jedno, że jesteś w niebezpieczeństwie. Ale mnie nie. Powiem ci,

co zrobimy. Musimy znaleźć nadawcę tych listów, przynajmniej dowiedzieć się, skąd

zostały wysłane. Skopiuję je i pokażę znajomemu informatykowi. Dowiemy się o nich

wszystko, co się da. Rozumiesz?

Nie czekając na odpowiedź, usiadł z powrotem na jej krześle i podłączył pendrive'a do

portu w komputerze. Patrzyła z niepokojem, jak kopiuje pliki, i miała nadzieję, że

wybiera tylko maile. Cała reszta była związana z jej pracą - umowy, listy, arkusze

kalkulacyjne i tym podobne - nie miała więc powodu ukrywać niczego, a jednak ...

jednak czuła, że to jest naruszenie jej prywatności.

- Nie podoba mi się to, co robisz - zaprotestowała.

- A mnie się nie podoba, że jakiś wirtualny prześladowca chce cię zastraszyć. - Skończył

kopiować pliki, schował pendrive'a do kieszeni i wstał.

- Nie grozi mi żadne niebezpieczeństwo - zaczęła, chcąc przekonać o tym i jego, i siebie.

- Tego nie wiesz - rzekł. - Ale gdyby coś ci się stało ... - Zamilkł i ponownie położył jej

dłonie na ramionach. Tym razem lekko, delikatnie, nie po to, by ją przytrzymać na

miejscu, lecz by podkreślić szczerość swoich słów - to by mnie zabiło - dokończył.

Spojrzała na niego. Ujrzała nie tylko jego ramiona, lecz także oczy, wąską linię ust.

Szorstkość jego głosu świadczyła, iż mówił z przekonaniem. Tak bardzo mu na niej

zależy?

Następny krok wydawał się zbyt łatwy, zbyt naturalny, zbyt nieunikniony. Mac pochylił

głowę, Julie uniosła twarz. Musnął ustami jej wargi. Ten przelotny pocałunek rozpalił w

niej ogień tak gorący i tak powolnie się żarzący, jak letnia noc w delcie. Jeśli jeden

pocałunek Maca potrafi tak ją rozgrzać, co by było po dwóch?

Wysunęła się z jego objęć.

- To nie jest dobry pomysł - rzekła.

- Nie. - Pochylił się i ponownie ją pocałował. Jego wargi pieściły jej usta, muskały,

chłonęły. W jednej chwili całował ją, w następnej zdobywał, podbijał, posiadał. Jego

dłonie zacisnęły się na jej ramionach, język zmusił do otwarcia ust. Jej ciało zaczęło

topnieć, dusza skraplać się, żeby mógł ją spijać. Z jego ust wydobył się stłumiony jęk.

Uświadomiła sobie, że ich pocałunek wstrząsnął nim tak samo jak nią. Przypływ

pożądania był wzajemny. Jeśli on jej pragnie, ona pragnie Jego ...

Od żadnego mężczyzny jeszcze nie usłyszała, że gdyby jej się coś stało, on by tego nie

przeżył. Tak, ten pocałunek to zły pomysł, lecz przerwanie go byłoby pomysłem

znacznie gorszym. Jego dłonie przesunęły się z ramion na szyję, potem na policzki, na

mgnienie przytrzymały głowę, zanim rozgorączkowane palce wsunęły się w jej włosy.

Jego język pieścił jej język, nęcił, zapraszał, aż oddała mu ten niezwykły pocałunek.

Poczuła smak kawy, mięty i miłości.

Objęła go pod marynarką w pasie, przez gładki materiał. koszuli czuła ciepło skóry. Gdy

pogładziła jego tors, wstrzymał oddech, serce mocniej mu zabiło.

- Julie? - Z drugiego pokoju dobiegł głos Charlotte. - Czy Robert dostarczył ci jadłospis?

Odskoczyli od siebie. Julie rzuciła szybkie spojrzenie w stronę drzwi, potem spuściła

oczy i odetchnęła niepewnie. Ustają paliły. Czuła na sobie wzrok Maca. Zdobyła się na

odwagę, by na niego spojrzeć. Zobaczyła, że patrzy na nią, oczy ma lekko zamglone,

nozdrza zwężone, stara się wyrównać oddech. Wyciągnął rękę, pogładził jej włosy,

odgarnął kosmyk z policzka. Próbowała odgadnąć, o czym myśli. Czy o tym, że jej

bezpieczeństwo to dla niego sprawa życia? Czy o tym, że ich pocałunek był sprawą życia

lub śmierci? A może zastanawia się, czy powinni kontynuować to, co rozpoczęli, czy

udawać, że nic się nie stało? Odchrząknęła i zawołała:

- Tak, mam jadłospis. Zaraz ci go przyniosę. Mac koniuszkami palców pogładził jej

policzek i drżącą dolną wargę, potem odwrócił się i wyszedł. Rękę schował do kieszeni,

tej, do której włożył pendrive'a.

.

Czy pocałował ją, bo chciał odwrócić jej uwagę od faktu, że bez pozwolenia skopiował

jej korespondencję? Chciał sprawić, by zapomniała, że naruszył jej prywatność, albo

przynajmniej przestała mieć mu to za złe? Czy też pocałował ją z tego samego powodu, z

którego ona jego - bo w tamtej chwili pocałunek był dla niej jedynym ocaleniem?

Obojętnie, co nimi powodowało, nigdy nie powinno było dojść do tego pocałunku. Julie

wiedziała, że będzie żałować, nie z powodu ryzyka związanego z flirtem w miejscu

pracy, o czym kilka chwil wcześniej pouczała Luca, lecz dlatego, że chodziło o Maca

Jensena, mężczyznę, który właśnie ukradł jej mai le. Mężczyznę, który gdyby mu

pozwoliła, zacząłby rządzić jej życiem. Mężczyznę, któremu wciąż bała się zaufać.

ROZDZIAŁ ÓSMY

- Muszę coś załatwić - rzekł Mac do Carlosa. - Wrócę za godzinę. Nie masz nic

przeciwko temu, żeby później zjeść lunch?

- Nie. Moja dziewczyna zmusza mnie do jedzenia ogromnych śniadań. Chce mnie

utuczyć. - Podniósł do góry filiżankę z kawą, którą Mac mu przyniósł. - To mi

wystarczy.

- Komórkę będę miał włączoną, więc w razie czego skontaktujesz się ze mną - dorzucił

Mac, wyszedł z biura i tylnym wyjściem opuścił hotel.

Dzień był zimny i pochmurny, lecz rozgrzewała go sama myśl o pocałunku z Julie. Ta

kobieta całowała, jakby była natchniona przez Wenus i wszystkie inne boginie miłości

we wszystkich mitologiach.

Mógłby sobie wmawiać, że pocałował ją, bo musiał odwrócić jej uwagę od tego, że

ukradł jej maile, albo od tego, że te listy napawały go śmiertelnym lękiem, albo od tego,

ż

e w chwili, gdy położył jej dłonie na ramionach, wiedział, że nic już go nie powstrzyma.

Tak, pocałował ją, bo musiał. A teraz, gdy to już uczynił, pragnął znacznie więcej. Jedna

dawka narkotyku o nazwie Julie Sullivan zrobiła z niego narkomana. Musi się wziąć w

garść. Jest zawodowcem, nie wolno mu ulec pokusie zdobycia jej. Skompromituje i

siebie, i firmę.

W połowie drogi na parking wyjął z kieszeni telefon komórkowy i nacisnął klawisz, pod

którym miał zakodowany numer biura. Sandy odpowiedziała już po drugim dzwonku.

- Crescent City Security. Czym mogę służyć?

- Obawiam się, że mnie niczym.

- Mac? Nic ci nie jest? -. Wyraźnie się zaniepokoiła.

- Przeżyję - zapewnił ją, a w myśli dokończył: przynajmniej mam taką nadzieję. -

Naprawdę nic mi nie jest - dodał, chcąc ją uspokoić. - Zastałem Louise? - Jeszcze nie

wyszła na lunch.

- To ją przytrzymaj. - Doszedł do samochodu i otworzył drzwi. - Powiedz jej, że kiedy

uporamy się z tą robotą, postawię jej lunch w Commander's Palace, ale dzisiaj musi jej

wystarczyć kanapka w biurze. Przywiozę jej kilka maili do rozpracowania.

- Teraz?

- Właśnie wsiadam do samochodu - oznajmił, zatrzaskując drzwi. - Postaram się dojechać

jak najszybciej. Louise ma dopóty siedzieć przy komputerze, dopóki nie dowie się, skąd

są te maile.

- A jeśli ją zatrzymam, też mogę liczyć na lunch w Commander's Palace?

- Jeśli ją zatrzymasz - rzekł, wyjeżdżając tyłem ze swojego miejsca i jedną ręką kręcąc

kierownicą - zafunduję ci lunch w Pizza Hut. I to od razu, skarbie. Pomoc Louise jest

warta o niebo więcej niż twoja.

- No wiesz? Jestem obrażona. - Sandy nadąsała się, lecz zaraz dodała ze śmiechem: -

Zabarykaduję drzwi, żeby kobieta twoich marzeń nie uciekła. Do zobaczenia.

Kobieta moich marzeń, pomyślał, zamykając klapkę telefonu. Może to właśnie Louise

powinna nią być, ale wiedział, że kobieta, o której będzie dzisiaj śnił, jest wysoką

Jankeską o oczach koloru zatoki o zachodzie słońca i ustach wartych zaprzedania duszy

diabłu.

- Wyśmienicie - pochwaliła Charlotte, zamykając teczkę z projektem menu na bal. -

Wprost nie mogę uwierzyć, że Robertowi udało się nie tylko zmieścić w przewidzianym

budżecie, ale nawet odrobinę zaoszczędzić.

- Trochę nad nim popracowałam - przyznała Julie. Niektórym pomysłom musiała się

stanowczo przeciwstawić. Żadnych krabów królewskich z Alaski, zwykłe krewetki

wystarczą. Żadnych mini babeczek nadziewanych truflami. Przekonała Roberta, że z

pewnością wymyśli interesujące nadzienie z grzybów portobello.

- Nikt nie wyjdzie z balu głodny - ciągnęła Charlotte. - To najważniejsze. Mama mówi,

ż

e sale są już prawie gotowe. Kwiaty dostarczą jutro rano. Sama je poukłada w wazonach

i porozstawia. - Westchnęła. - Mogłabyś jej w tym pomóc? Jeśli spędzi cały dzień,

biegając, będzie wykończona.

Julie z przyjemnością chwyciła się okazji skoncentrowania uwagi na kwiatach i zdrowiu

Anne Marchand. Pozwalało jej to przestać myśleć o Macu. Rozmyślanie o nim

zamieniało jej mózg w błocko, a resztę ciała w lawę, ciekłą i rozżarzoną·

- Odnoszę wrażenie, że twoja matka jest w lepszej formie, niż sądzisz - rzekła. - Jeśli

chcesz, żebym jutro pomogła jej przy układaniu kwiatów, oczywiście to zrobię. Ale i ty,

i twoje siostry musicie przestać się tak o nią martwić.

- Skąd wiesz? Zeszłej jesieni ...

- Wiem, wiem. Miała zawał. Ale dzisiaj tryska zdrowiem i energią. Nigdy nie wyglądała

lepiej.

- To jest silniejsze ode mnie. Tydzień temu sama się denerwowałaś, kiedy twój ojciec

zachorował na grypę·

Julie przytaknęła ruchem głowy.

- Ojciec już wyzdrowiał, tak jak twoja matka.

- Obyś miała rację. - Charlotte przekrzywiła lekko głowę. - Wiesz, znowu masz taki

dziwny wyraz twarzy ...

- Jaki? - Julie dyskretnie zakryła wargi dłonią, jak gdyby chciała ukryć wszelkie ślady

tego, co kilka chwil przedtem zaszło w jej gabinecie.

- Świadczący o tym, że myślisz o Macu.

Julie wzięła głęboki oddech. Przypomniała sobie w myśli, że Mac przyszedł do jej

gabinetu, włamał się do jej komputera, a potem całował ją do utraty tchu zapewne po to,

by nie gniewała się, że skopiował jej maile. To jeszcze bardziej ją rozzłościło. Gniew jest

lepszy od beznadziejnej tęsknoty, zdecydowała.

- Działa mi na nerwy.

- Obawiam się, że wykonuje swoje obowiązki. Dobry szef ochrony czasami musi robić

rzeczy, które innych krępują.

Ale nie w taki sposób, pomyślała Julie.

- Możliwe - przyznała bez entuzjazmu.

- Podczas jutrzejszego balu - ciągnęła Charlotte

- Mac i jego ludzie mają wolną rękę. Dopilnuj, żeby wszyscy o tym wiedzieli. Nie

ż

yczymy sobie żadnych kłopotliwych sytuacji. Co Mac powie, tak ma być.

- Zawiadomię wszystkich.

Julie wzdrygnęła się na myśl o tym, że Mac ma wolną rękę, a ona musi zastosować się

do każdego jego polecenia. A jeśli każe się znowu pocałować? Będzie musiała wykonać

rozkaz? Będzie potrafiła się powstrzymać?

- Bal będzie ogromnym sukcesem, a dokonamy tego bez pomocy żadnego specjalisty -

rzekła Charlotte stanowczo. - Założę się, że nawet ten zrzęda z 307 nie będzie mógł się

do niczego przyczepić.

Zakładając, że się dowie, jakie nazwisko nosi jego breloczek, pomyślała Julie.

- Mogłabyś przejść się na dół i zobaczyć, na jakim etapie są przygotowania w salach? -

poprosiła Charlotte. - Jeśli moja matka wygląda na zmęczoną, dopilnuj, żeby zrobiła

sobie małą przerwę.

- Jeśli stwierdzę, że istotnie tego potrzebuje - odparła Julie, doskonale wiedząc, że Anne

będzie wyglądała jak maratończyk światowej klasy, który kończąc bieg, ma na czole

zaledwie kilka kropli potu.

Wyszła z gabinetu Charlotte i skręciła na boczne schody. Zastanawiała się, czy nie

powinna zamknąć gabinetu na klucz. Ale nawet gdyby to zrobiła, Mac może przecież

posłużyć się kluczem uniwersalnym. Nikt go nie powstrzyma.

Zajrzała do pierwszej sali. Ogromna praca została już wykonana, lecz do zrobienia

pozostawało znacznie więcej. Kilku mężczyzn z ekipy konserwatorskiej stało na

drabinach i pod kierunkiem Anne podwieszało pod sufitem pasma przezroczystej

kolorowej tkaniny. Przynajmniej sama nie weszła na drabinę, pomyślała Julie.

- Fantastyczny efekt - rzekła, stając u boku Anne.

- Zobaczysz, jak skończymy - odparła Anne. - Oprócz tych draperii mamy do

zawieszenia kilometry złotych i srebrnych korali., Chciałbym, żeby to sprawiało

wrażenie luźnej inspiracji namiotem karnawałowym, żeby wyglądało zabawnie, ale

stylowo. Będą jeszcze świece pływające w misach z wodą, efektowne, a zarazem

praktyczne. Jeśli ktoś przewróci świecę, w wodzie zgaśnie. No i kwiaty, oczywiście.

- Oczywiście.

- Kapela będzie grała w drugiej sali. Tam będą tańce, a tu bufet i bar. Zobaczysz, to

będzie najlepszy bal, jaki kiedykolwiek urządzaliśmy.

Julie podobał się optymizm Anne.

- Może mogłabym się na coś przydać?

- Charlotte znowu kazała ci mnie pilnować, tak? - Uśmiech Anne zdradzał irytację. -

Czuję się doskonale ... Nie! Nie! Zielona! - krzyknęła do mężczyzny, który właśnie

zamierzał przymocować żółtą draperię do sufitu. - I około trzydziestu centymetrów bliżej

okna - dorzuciła.

- Zrobione, szefowo! - odkrzyknął mężczyzna.

- W każdym razie - Anne zwróciła się z powrotem do Julie - cieszę się z twojego

towarzystwa, ale nie chcę, żeby ktoś mnie pilnował, jakbym była inwalidką.

- Wiem. Dokładnie to samo powiedziałam Charlotte.

Anne uśmiechnęła się do niej porozumiewawczo.

- Moje córki zachowują się tak, jak gdybym miała się zaraz przewrócić. Nie znoszę, jak

ktoś się tak nade mną trzęsie.

- Ani ja - odparła Julie, myśląc o Macu. - Ale przynajmniej wiesz, że córki tak się o

ciebie troszczą z miłości, a nie dlatego, że chcą rządzić.

- To prawda. Kochają mnie. I ja też je kocham.

Zadziwiające, jak ludzie mogą się kochać i jednocześnie do tego stopnia działać sobie na

nerwy. Jeśli naprawdę chcesz mi pomóc, dowiedz się od Nadine, czy dotarły już obrusy.

Zamówiłam takie, które będą podkreślać tęczowe barwy tych draperii. I kolorowe

serwetki. Powinni je już dostarczyć.

- Nie ma sprawy - odparła Julie, modląc się w duchu, by Maca nie było w biurze ochrony

sąsiadującym z pokojem Nadine. Nawet gdyby był tak samo zajęty jak ona, nawet jeśli

nie było najmniejszej szansy, żeby znowu jej dotknął, nie czuła się gotowa na spotkanie z

mm.

Mimo że Mac oszalał na punkcie Julie Sullivan, kwadrans po czwartej był do szaleństwa

zakochany w niskiego wzrostu czarodziejce, która praktykowała swoją magię na

zapleczu biura Crescent City Security Services.

Siedział w rogu patia, nie zwracając uwagi na parę popijającą kolorowe drinki nad

brzegiem basenu, jak gdyby spędzali wakacje na jakiejś tropikalnej wyspie, a nie w

nowoorleańskiej Dzielnicy Francuskiej na początku stycznia. Temperatura nie była

tropikalna, nie było tu piaszczystej plaży ani palm kołyszących się na wietrze, lecz oni

radowali się basenem i błękitnym niebem.

Gdy tylko otrzymał wiadomość, że ma zadzwonić do Louise, wysłał Carlosa, by sobie

zapalił, a kiedy chłopak zaspokoił nikotynowy głód, zostawił go na posterunku, a sam

przyszedł na patio. Cokolwiek Louise ma mu do zakomunikowania, chciał to usłyszeć w

samotności, bez migającego obrazu z kamer telewizji przemysłowej.

- W tym jest coś dziwnego, Mac - zaczęła Louise. - Domyślam się, że Sullivan dostała

wszystkie pięć maili w jednej poczcie, chociaż nie wszystkie wysłano jednocześnie.

- Ale z Nowego Jorku?

- Też nie. Złą wiadomość zostawiłam na koniec - odrzekła. - Wysłano je z rozmaitych

lotnisk. Dzisiaj na większości lotnisk jest bezprzewodowy Internet. Pierwszy wysłano z

LaGuardii, drugi i trzeci z Detroit, czwarty i piąty z Dallas. Kierując się godziną

wysłania, udało mi się w przybliżeniu określić, którymi samolotami nadawca mógł

podróżować. Mam rozkład lotów Delty, American i United. Zależnie od tego, które linie

nasz ptaszek wybrał, można stwierdzić, którym lotem leciał. Niestety nie udało mi się

przekonać żadnej z linii lotniczych, aby udostępniła nam listę pasażerów.

- Czyli sprawca się przemieszcza. - Mac zmarszczył brwi. Dallas leży znacznie bliżej

Nowego Orleanu niż Nowy Jork. - Sądziłem, że wypuszczono go pod warunkiem, że nie

ruszy się z Nowego Jorku.

- Zakładasz, że sprawcą jest Glenn Perry - zauważyła.

Lubił w Louise to, że nie starała się mu przypodobać, lecz bez ogródek wytykała błędy w

rozumowaniu.

- A któż inny napastowałby Julie - odparował, częściowo by złagodzić cios zadany jego

dumie, a częściowo dlatego, że Louise była tak piekielnie inteligentna, że na pewno

miała już odpowiedź.

- Dawny chłopak?

- Julie nie spotykała się z wieloma chłopakami, a tych kilku, z którymi chodziła, było

OK. Według Marcie, Glenn jest jedyną osobą, która chowa urazę do Julie.

- W takim razie może wynajął kogoś, żeby wysyłał te maile?

Taka możliwość Macowi też przyszła do głowy, lecz spychał ją w podświadomość. Teraz

zaś Louise wydobyła ją na powierzchnię. To, że Perry ma wspólnika przemierzającego

kraj wzdłuż i wszerz, stanowczo należy uznać za złą wiadomość. Poza tym te pięć

ostatnich maili różniło się w tonie od poprzednich. Może istotnie zostały wysłane przez

inną osobę?

- Cóż ... Musimy jakoś dotrzeć do listy pasażerów i sprawdzić, czy nie znajdziemy kogoś

powiązanego z Perrym.

- Linie lotnicze nie udostępnią nam tych list przypomniała mu Louise.

- Tobie nie, skarbie, ale to nie znaczy, że ja ich nie wydostanę. - Zamilkł i chwilę się

zastanawiał. Nadawca maili mógł posługiwać się fałszywym nazwiskiem. Perry mógł też

poprosić kilka osób o przysługę. Ci łajdacy mogli wysyłać listy z zacisza swoich domów

w Detroit i Dallas. - Jesteś pewna, że wysyłano je z lotnisk?

- Tak pewna, jak to możliwe - odparła Louise - co jak wiesz nie oznacza, że dam sobie

głowę uciąć.

Mac zamyślił się.

- Musimy skontaktować się z kuratorem Perry'ego w Nowym Jorku i upewnić się, że cały

czas przebywa w mieście. Jeśli rozbija się po kraju i łamie warunki zwolnienia, może z

powrotem trafić za kratki.

- Poproszę Sandy, żeby się tym zajęła.

- Uważasz, że Perry ma dosyć pieniędzy na bilety lotnicze dla swoich pomocników? Ile

dostaje delikwent przy wyjściu z więzienia? Dwadzieścia dolarów? - Wydaje mi się, że

odrobinę więcej, ale - Louise zawahała się - może ma bogatych znajomych z dawnych

czasów?

- Hm, może ...

- Albo zna kogoś, kto pracuje w liniach lotniczych. Czy pracownicy nie dostają

darmowych biletów?

Mac potarł czoło, odchylił się na oparcie fotela i wyciągnął nogi daleko przed siebie.

- Jako właściciel agencji modelek musiał dużo podróżować. Mógł zebrać na koncie

znaczną ilość mil premiowych, które teraz wykorzystuje, albo zaprzyjaźnić się ze

stewardesami.

Niewykluczone, że z jedną lub nawet z dwiema "nawiązać kontakty cielesne",

dopowiedział w myśli.

- Chyba jest jakaś możliwość sprawdzenia, którą linią latał najczęściej - wpadła na

pomysł Louise. - Jeśli trzymał się jednej, zbierając mile, albo ...

- Albo miał przyjaciółkę - dokończył za nią Mac. - Jesteś genialna, kochanie. -

Westchnął. - Wyjdź za mnie. Rzuć tego doktorka i uciekniemy razem.

- Dzięki, ale chyba nie skorzystam - ucięła cierpko. - Sprawdzę, czy Frank nie ma

jakiegoś pomysłu, jak zdobyć listy pasażerów.

- Frank będzie miał mnóstwo pomysłów. Może zamiast z tobą, powinienem ożenić się z

nim? - Nie wiem, co by Sandy na to powiedziała.

- Zgoda. Zlećmy to Frankowi.

- Załatwione - obiecała Louise i rozłączyła się.

Mac zamknął klapkę telefonu, zadarł głowę w niebo, które przypominało błękitne

prześcieradło w puszyste białe chmurki, i zaczął zastanawiać się nad tym, co usłyszał od

Louise. Z Nowego Jorku do Detroit, z Detroit do Dallas. Czy ten drań wie, że Julie

mieszka w Nowym Orleanie?

Muszę wrócić do gabinetu Julie, postanowił. Może teraz zrozumie, że musi mnie o

wszystkim informować. Może w końcu dotrzyma słowa i opowie mi całą prawdę o tych

parszywych mailach.

Co prawda wątpił w to. Tak jak wątpił, czy jeśli wróci do jej pokoju, będą w stanie

trzeźwo myśleć. Później tam zajrzę, zdecydował. Tak jak poprzednio włamię się do

skrzynki i sprawdzę zawartość. Teraz już wie, że nie zawaham się tego zrobić. Wie, że

nie może mi ufać.

Nie mam więc nic do stracenia.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Wyczuła jego bliskość, zanim go zobaczyła. Kolejny raz czaił się w korytarzu i ją

obserwował.

Nie była gotowa na ponowne spotkanie z Makiem.

Została na swoim miejscu przed komputerem, dokończyła pisanie odpowiedzi na maila z

ofertą jednej z firm zajmujących się organizowaniem imprez, potem kliknęła na ikonę

"Wyślij" i dopiero wtedy obróciła się z fotelem w stronę drzwi.

Mac stał z rękami opartymi o framugę. Czyżby się obawiał, co mogłoby się stać, gdyby

wszedł do pokoju? Bo ona odczuwała lęk. Już sam jego widok przypomniał jej, jakich

doznań dostarczył jej jego pocałunek. Gdyby teraz przekroczył niewidoczną barierę -

linię oddzielającą gabinet od korytarza, linię oddzielającą kolegów z pracy - mógłby ją

znowu pocałować. A ponieważ Charlotte była na dole, Julie nie mogła liczyć na to, że z

sąsiedniego gabinetu rozlegnie się wołanie, które przerwie pocałunek, zanim stracą

kontrolę nad sobą·

- Dochodzi szósta - odezwał się Mac. - Na pewno umierasz z głodu.

- Zawsze umieram z głodu.

- Ostatnimi czasy, chere, ja również.

- Nie jadasz lunchu? - spytała, ignorując wyraźny podtekst tej odpowiedzi i wybierając

najbardziej niewinną interpretację jego słów.

- Odmawiam sobie więcej rzeczy, niżbym chciał. Może skoczymy coś zjeść?

Wspólna kolacja? Znowu? Teraz, kiedy stosunki między nimi tak się skomplikowały? A

właściwie to od kiedy łączą ich jakieś stosunki?

- Chyba powinnam jechać do domu - odparła, kierując te słowa zarówno do siebie samej,

jak i do mego.

Mac wciąż stał za progiem. Jego palce zaciskały się na framudze, jakby musiał się

powstrzymywać, by nie wejść do środka.

- Musimy porozmawiać - rzekł. - Możemy zostać tutaj albo pogadać nad talerzem czegoś

smakowitego. Osobiście jestem za tym drugim rozwiązaniem.

Julie westchnęła. Sama również zrezygnowała dziś z lunchu, a skoro Mac upiera się, by

porozmawiali, rzeczywiście mogą przy okazji coś przekąsić.

- Dobrze, tylko wszystko tutaj pozamykam. Odwróciła się z powrotem do biurka,

postukała w klawiaturę, zamknęła pocztę elektroniczną, wyłączyła komputer. Cały czas

czuła na plecach wzrok Maca, niczym ciepły dotyk pomiędzy łopatkami.

Dziesięć minut później byli na ulicy, wolnym krokiem torując sobie drogę w tłumie

przechodniów. Dzielnica Francuska jak zawsze była rojna i gwarna, pełna ludzi

robiących zakupy i oglądających wystawy. Julie nie chciała, aby tłum ich rozdzielił, lecz

nie miała odwagi wziąć Maca za rękę. Ryzyko było zbyt wielkie.

Nagle jej uwagę przykuła kolekcja masek karnawałowych na jednej z wystaw. Stanęła, a

Mac cierpliwie czekał, gdy podziwiała artyzm, z jakim były wykonane. Creighton miał

kilka wspaniałych masek, które trzymał jako dekorację. Zastanawiała się, czy wyszły

spod ręki tego samego artysty. Przy żadnej nie było ceny, co oznaczało, że na pewno nie

stać jej na kupno.

Po kilku minutach ruszyli dalej. Nie mogła w nieskończoność grać na zwłokę. Prędzej

czy później gdzieś usiądą, zamówią coś do zjedzenia i zaczną rozmawiać.

W pierwszej restauracji, do której weszli, powiedziano im, że miejsca należy rezerwować

z wyprzedzeniem. W drugiej natomiast, że na stolik musieliby czekać co najmniej

godzinę. Szli więc dalej. Mac doskonale znał lokale, które mijali. Do jednego nawet nie

wstąpili, do następnego zajrzał, potrząsnął głową i się wycofał. W końcu znalazł

restaurację, w której dostrzegł odpowiednią scenerię do rozmowy. W drzwiach przepuścił

Julię przodem. Znalazła się we wnętrzu o ścianach wyłożonych rzeźbioną mahoniową

boazerią, wypełnionym aromatem ziół i masła. Nawet nie czytając menu, zorientowała

się, że ten lokal jest znacznie droższy od knajpki, gdzie kelnerki tak protekcjonalnie go

traktowały.

- Czy tu nie jest zbyt wytwornie? - szepnęła, widząc, że w ich stronę zmierza maitre

d'hotel.

- Mam na sobie garnitur i koszulę z krawatem - odrzekł również szeptem - a ty ... -

obrzucił ją taksującym spojrzeniem - wyglądasz dobrze.

Z wyrazu jego oczu wyczytała, że nawet lepiej niż dobrze. Maitre zaprowadził ich do

stolika nakrytego grubym lnianym obrusem. Pośrodku stał wazonik z różową różą.

- Skoro mamy jeść w tak wytwornym miejscu, mogliśmy po prostu zejść do Chez Remy

- mruknęła. W tego typu lokalu nie wypadało rozmawiać głośniej. - Jestem pewna, że

tutejsza kuchnia wcale nie jest lepsza.

A ceny też nie niższe, dokończyła w myślach.

- Zależało mi na tym, żeby wyjść z hotelu - odparł, zanim otworzył kartę dań.

Julie uczyniła to samo i westchnęła. Wszystkie dania wyglądały kusząco i kosztowały o

wiele za dużo. Żałowała, że nie zarabia więcej - z pewnością zasługiwała na wyższą

pensję, niż otrzymywała, lecz obecnie hotelu nie było stać na podwyżki, a Julie zbyt

przywiązała się do tego miejsca i do Marchandów, by myśleć o szukaniu lepiej płatnej

pracy. Ostatecznie uznała, że może sobie pozwolić na jakąś przekąskę. Kiedy kelner· w

białej koszuli i czarnej muszce przyszedł wziąć od nich zamówienia, poprosiła o sałatkę z

krabów.

- Wybierz coś bardziej konkretnego - namawiał ją Mac.

Nie bardzo mogła powiedzieć, że nie jest głodna.

- Sądzę, że to mi wystarczy - rzekła.

Mac przyglądał jej się chwilę, a potem, zwracając się do kelnera, zdecydował:

- Dla pani jeszcze krewetki po kajuńsku, a dla mnie zupa gumbo, a na drugie granik. I

pół butelki zinfandela. - Palcem wskazał odpowiednią pozycję na liście win, potem

zamknął menu i oddał kelnerowi.

Julie aż kipiała ze złości. To prawda, że jest tak głodna, że zjadłaby wszystko, co tylko

Mac by dla niej zamówił, ale nie o to chodziło.

- Nie lubię, jak decydujesz za mnie - syknęła przez zaciśnięte zęby.

- Musisz jeść, chere. Ja cię zapraszam, więc niech cię nie przerażają ceny.

- Jakim cudem stać się na taką restaurację? I na taki ekskluzywny samochód, i na

garnitury od krawca ...

- Dorabiam na boku, napadając na banki - zażartował. Potem rozpostarł frymuśnie

złożoną serwetkę i położył ją sobie na kolanach.

- Pytam poważnie. Wiem, ile zarabiasz w hotelu.

- Potrafię dobrze gospodarować pieniędzmi - odrzekł, uśmiechnął się enigmatycznie i

odchylił na krześle, kiedy kelner zjawił się z zamówionym winem.

Julie powinna dla zasady odmówić picia czegokolwiek, lecz gdy Mac spróbował i

zaaprobował wino, kelner napełnił jej kieliszek. Pokusa była zbyt wielka, a ona w dniach

poprzedzających bal pracowała tak ciężko ... Przecież gdyby pojechała do domu,

napiłaby się wina albo wstąpiła do Creightona na drinka.

Wypiła łyk, odstawiła kieliszek i spojrzała na Maca. Jeśli on może się przyglądać mnie,

to ja jemu również.

Kim on właściwie jest? Jak na ochroniarza, nawet szefa ochrony, jest zbyt dobrze

sytuowany. Jeśli poprzednim razem, kiedy zaprosił ją do restauracji, mówił prawdę o

swoim skromnym pochodzeniu, to nie odziedziczył fortuny. Nie wierzyła, że napada na

banki, niemniej ...

Sukces. Na tym częściowo polega jego charyzma. Nosi się jak człowiek, któremu się

powiodło. Człowiek, który wie, że ma talent i zdolności. Człowiek przyzwyczajony do

tego, że jest podziwiany i szanowany.

Nie jest arogancki, przynajmniej nie przez cały czas, lecz emanuje pewnością siebie.

Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że w tym, co robi, jest świetny.

A jednak nie chce się tłumaczyć. Gdy zaczyna zadawać mu pytania, unika odpowiedzi.

Jak może zaufać mężczyźnie, który wyraźnie ma swoje tajemnice?

- Maile nadeszły z trzech różnych miast - oznajmił. Czyli o tym chciał z nią

porozmawiać. Nie o środkach ostrożności, nie o finansach hotelu. Nie o pocałunku.

- Aha - mruknęła. - Co by to miało oznaczać?

- Jedną z kilku rzeczy - zaczął i zamilkł, ponieważ kelner przyniósł zamówione

przekąski. Gdy odszedł, Mac ciągnął, wyliczając na palcach: - To, że więcej niż jedna

osoba je wysyłała. To, że jest to zmasowany atak. To, że nadawca dużo podróżuje ...

- To nie jest atak - zaprotestowała - raczej nękanie, które przemieniło się w żart.

- Dla żartu nikt nie latałby po całym kraju ani nie wysługiwał się znajomymi. Nie wiem,

co zrobić, żebyś zrozumiała powagę sytuacji ...

- Gdyby ktoś chciał mnie zaatakować, dlaczego miałby latać po całym kraju i wysyłać

maile? Wystarczyłoby przylecieć do Nowego Orleanu i zdzielić mnie pięścią w nos.

- Albo coś gorszego - ponuro odparł Mac.

- Po prostu wydaje mi się, że ktoś wkłada w to ogromnie dużo wysiłku.

- Ta osoba może nie wiedzieć, gdzie jesteś. Twój adres mailowy jest zarejestrowany na

ogólnokrajowym serwerze. Robią podchody i w tym czasie usiłują ustalić, gdzie się

znajdujesz.

- Dlaczego starasz się mnie przestraszyć? - zapytała.

Mac patrzył na nią nieporuszony. Jego oczy były ciemne i nieprzeniknione. Julie bardzo

pragnęłaby móc wyczytać z nich, co naprawdę myśli.

- Nie chcę cię przestraszyć, ale naprawdę uważam, że grozi ci niebezpieczeństwo, a ty

opędzasz się od tej myśli jak od natrętnych much.

- Nie opędzam się. Nie lubię otrzymywać podobnych maili, ale nie zamierzam z ich

powodu zmieniać trybu życia. I na pewno nie pobiegnę do żadnego potężnie

zbudowanego faceta z błaganiem, żeby mnie obronił.

- To ja miałbym być tym facetem, do którego nie pobiegniesz, tak? - spytał Mac z

uśmiechem.

- Nie wiem, kim miałbyś być - odparła zmęczonym głosem. - Wiem, że jesteś straszliwie

upierdliwy.

- Upierdliwy?

Wyraźnie potraktował to jako komplement.

- Nie potrzebuję ochrony, Mac. I nie lubię, jak ktoś mówi mi, co mam robić.

Jej wyrzuty nie robiły na nim wrażenia. Przechylił lekko głowę i długo się jej przyglądał,

zanim podniósł kieliszek do ust. Wypił łyk, potem rzekł:

- Mówisz ogólnie czy ... - urwał, jak gdyby szukał właściwego określenia - czy

nawiązujesz do konkretnej sytuacji z przeszłości?

Julie otworzyła usta, by odpowiedzieć, i natychmiast je zamknęła. Nie była

przyzwyczajona obcować z tak domyślnymi mężczyznami, nawet jeśli mieli ukończoną

psychologię. Cóż, musi po prostu przywyknąć do tego, że Mac nie jest taki jak większość

mężczyzn. Nie ufa mu, ale jeśli zrozumie, skąd bierze się jej niechęć, przestanie być taki

natarczywy.

- Właściciel agencji modelek, dla którego pracowałam, był bardzo opiekuńczy, lecz ta

jego opiekuńczość w gruncie rzeczy oznaczała pełną kontrolę nad nami.

- Uważasz, że chcę cię kontrolować?

- Tak.

Odpowiedź wydawała się tak oczywista, że nie widziała potrzeby rozwijać tej myśli.

Zamiast tego w milczeniu zaczęła jeść sałatkę. Była pyszna, choć za droga. - A nie

przyszło ci do głowy, że nie chcę, żeby coś złego ci się przytrafiło?

- Och, jestem pewna, że możesz wymienić mnóstwo szlachetnych pobudek - odparowała

ze słodkim uśmiechem. - Podobnie jak Glenn. Był naszym agentem. Musiał nas chronić i

kontrolować, bo bez niego nie miałybyśmy pracy. Niektóre z dziewczyn były tak słabe i

bezwolne, że nie potrafiły się przed nim bronić.

- Dlaczego miały się bronić? - Mac zamieszał zupę gumbo, potem nabrał pełną łyżkę i

podniósł ją do ust. - Czyżby jako ich agent nie działał w ich najlepiej pojętym interesie?

- Dla niego najważniejszy był własny interes. Te dziewczyny przyjeżdżały z całego

kraju, a ich jedynym marzeniem była kariera modelki. Może zwyciężyły w konkursie

piękności W swoim mieście, może, tak jak było w moim przypadku, ktoś znajomy

namówił je, żeby spróbowały? Przyjeżdżały więc do Nowego Jorku, często rezygnując z

dalszej nauki. Oczywiście potrzebowały kogoś, kto by nimi pokierował. I oto znajdował

się wspaniały Glenn Perry, który obiecywał się nimi zająć i zrobić z nich modelki.

- Skoro były aż tak młode, potrzebowały wskazówek.

- Wskazówek owszem. - Julie odłożyła widelec i westchnęła. Mimo że nie lubiła

wspominać tamtego okresu, fakty nie były tajemnicą. Jeśli Mac naprawdę chce się

czegoś dowiedzieć, pójdzie do biblioteki i sprawdzi, co dziesięć lat temu zaszło w

Nowym Jorku. Równie dobrze może mu oszczędzić czasu. - Niektóre z dziewczyn miały

kłopoty z utrzymaniem linii. To bardzo trudne, wierz mi. Ale jeśli się przyjmuje

amfetaminę, staje się łatwiejsze.

- Aha - mruknął Mac i znowu zjadł łyżkę zupy. - Czyli ten Glenn dostarczał im amfę?

- Oczywiście tylko dla ich dobra - odrzekła z nutą sarkazmu w głosie. - Żeby mogły

utrzymać wagę. Od tych prochów można się uzależnić. Kokaina też pomaga schudnąć,

więc pilnował, żeby miały jej pod dostatkiem.

- Czyli należało trzymać się od niego z daleka.

- Załatwiał im mieszkania, angaże. Zajmował się ich finansami, oczywiście potrącał

sobie za prochy, czynsz, odliczał prowizję dla siebie. Uczył je fachu, kształtował. Był

takim swojego rodzaju Svengalim, co, podejrzewam, samo w sobie nie jest

wykroczeniem, ale dostarczanie narkotyków jest. - Wzdrygnęła się. - Z niektórymi

sypiał.

- Jeśli miały ukończone szesnaście lat, nie popełniał przestępstwa.

- Nie, ale to nie było w porządku. Były uzależnione od niego we wszystkim. Był dla nich

kimś w rodzaju boga, niektóre się do niego wprost modliły. Oczywiście te, które się

uzależniły od narkotyków, były jeszcze bardziej z nim związane. O tak, opiekował się

nimi aż za dobrze ...

Mac skończył zupę i odłożył łyżkę. Wolno obracał nóżkę kieliszka między palcami, lecz

wzrok miał utkwiony w Julie.

- Więc jak tobie udało się uniknąć jego szponów?

Przecież też dla niego pracowałaś.

- Mieszkałam w domu. I kończyłam szkołę.

Uśmiechnął się.

- Poza tym z pewnością byłaś znacznie bardziej inteligentna od tamtych dziewczyn.

Mocniejsza. Odważniejsza. - Spokojnym głosem wymieniał te cechy, jak gdyby

stwierdzał fakt, a nie starał się jej podlizywać, a jednak pochlebiło jej to bardziej niż

powinno, szczególnie że stanowczo przeceniał jej odwagę. Dziesięć lat temu, gdy

przeciwstawiła się Glennowi, była znacznie słabsza, lecz uparta. Wybrała karierę

modelki nie dla splendoru i sławy, nie dla spełnienia marzeń, lecz by zagrać swoim

prześladowcom na nosie.

Kelner sprzątnął talerze, potem przyniósł główne dania. Julie gorączkowo szukała innego

tematu do rozmowy, lecz gdy tylko kelner się oddalił, Mac ponowił atak.

- Więc co zrobiłaś? Stałaś z boku i przyglądałaś się, jak wykorzystuje te głupie

dziewczyny?

Instynktownie wyczuła, że Mac zna odpowiedź. Nie miała pojęcia skąd, lecz sposób, w

jaki zdał to pytanie, dowodził, że nie wierzył, iż pozostała bierna. - Poszłam do niego.

Powiedziałam, że uważam jego postępowanie za nieetyczne i niemoralne i że nie

powinien pracować z tak młodymi dziewczętami.

- Jak zareagował? Kazał ci iść do diabła?

Kiwnęła głową i spróbowała krewetkę. Była ostrzej przyprawiona, niż się spodziewała, i

na jej górnej wardze pojawiły się kropelki potu. Poza tym była przepyszna. Jeśli każdy

kęs będzie popijać łykiem wody z lodem, poradzi sobie.

- Posłuchałaś?

Wiedział, że nie. Widziała to po błysku w jego oczach, po uśmiechu błąkającym się na

jego wargach, odrobinę ironicznym, lecz pełnym aprobaty, ciepłym i dumnym.

- Doniosłam na niego do prokuratury. Narkotyki to przestępstwo. Poza tym miałam

zastrzeżenia do sposobu, w jaki prowadził księgowość. Podejrzewałam, że można go

oskarżyć o kradzież.

- Ile miałaś wtedy lat? Osiemnaście? Więcej?

- Kiedy złożyłam doniesienie, miałam prawie dwadzieścia. Kiedy zeznawałam przeciwko

niemu w sądzie, miałam już dwadzieścia jeden. Młyn sprawiedliwości miele bardzo

powoli. Ale uznano go winnym i skazano na kilka lat więzienia.

- Nadal odsiaduje wyrok?

Julie starała się uporządkować myśli. Jeśli powie Macowi, że Marcie poinformowała ją,

iż Glenna właśnie zwolniono, pewnie skojarzy maile z nim. Sama także zastanawiała się

nad taką ewentualnością, więc nie mogłaby mieć do niego pretensji, że wyciąga podobne

wnioski. Lecz jeśli maili nie wysłano z Nowego Jorku, to znaczy, że Glenn nie mógł ich

napisać.

- Nie. W grudniu wyszedł na wolność - rzekła.

- Nie podoba ci się, że się o ciebie martwię, bo przypominam ci jego, tak? - Mac wciąż

się uśmiechał, lecz w jego głosie słychać było urazę. - Uważasz, że kiedy ci tłumaczę, że

powinnaś poważnie traktować te maile, zachowuję się jak tamten drań, który dawał

młodziutkim modelkom narkotyki i namawiał je na seks? Takie masz o mnie zdanie?

- Oczywiście że nie! - Obruszyła się, lecz natychmiast się zawahała. Nie porównywała

zachowania Maca z postępowaniem Glenna, ale ... - Po prostu nie lubię nadopiekuńczych

facetów - dodała.

- Dlaczego uważasz mnie za nadopiekuńczego? Może jestem tylko opiekuńczy?

Wzruszyła ramionami i napiła się wody.

- Ufałam Glennowi do czasu, kiedy zobaczyłam, jak oszukuje dziewczyny, które

obdarzyły go zaufaniem. Od tamtej pory już tak nie wierzę ludziom. A jeśli ktoś próbuje

urządzić mi życie, wkurza mnie to.

- Rozumiem - odparł i odkroił kęs ryby: - Ale jeśli zajdzie potrzeba, będę cię ochraniał z

narażeniem życia i mało mnie obchodzi, czy to cię wkurza, czy nie. Twoja złość nie jest

najgorszą rzeczą, jaka może mnie spotkać.

Julie odchyliła się na oparcie krzesła, kolejny raz starając się rozszyfrować, kim

właściwie jest Mac. Denerwowało ją, że tak mało liczy się z jej uczuciami, lecz

zapewnienie o gotowości narażenia życia było ... bardzo romantyczne. Żaden mężczyzna,

może z wyjątkiem ojca, nigdy jej nic takiego nie powiedział. Zirytowało ją to, ale

również sprawiło przyjemność.

Chwilę jedli w milczeniu. Julie zastanawiała się nad słowami Maca i własną reakcją na

nie. W dziwny sposób jego zapewnienie, że mało go obchodzi, że ją wkurza, sprawiło, że

przestał ją aż tak bardzo denerwować. Jeśli był nadopiekuńczy, to nie dlatego, że chciał

ją wykorzystać, tak jak Glenn wykorzystywał dziewczyny w agencji. Poranny pocałunek

nie był przecież molestowaniem ...

- Skąd wiesz, że te maile nadeszły z różnych miast? - spytała w końcu.

- Mam znajomą, genialnego informatyka. Poprosiłem, żeby wytropiła nadawcę, a ona

zrobiła wszystko, co w jej mocy. Stwierdziła, że wysłano je z hotspotów na kilku

lotniskach w kraju.

Mimo wagi informacji, jakie Mac jej przekazywał, Julie największą uwagę zwróciła na

słowo "znajoma". Z jakiegoś powodu poczuła ukłucie zazdrości. Dlaczego Mac nie może

mieć znajomej, która jest genialnym informatykiem?

- Mam nadzieję, że ta twoja znajoma jest dyskretna - rzekła. - Wolałabym, żeby połowa

miasta nie dowiedziała się nagle, że otrzymuję anonimowe maile.

- Charlotte wie?

Julie potrząsnęła głową.

- Charlotte ma dość własnych, spraw na głowie. Moim zadaniem jest odejmować jej

kłopotów, a nie przysparzać nowych. - Serwetką wytarła wargi i wzięła głęboki oddech.

W nozdrzach wciąż czuła zapach ostrych przypraw. - Czy to ta sama znajoma, która

podsunęła ci myśl, że hotel jest na sprzedaż?

- Nie, to był ktoś inny, ale też geniusz w swojej dziedzinie. Lubię otaczać się geniuszami

- dodał żartem. - Mam nadzieję, że część tego geniuszu spłynie na mnie. - Mac nie

powinien jednak narzekać. Był inteligentny, miał pieniądze, znajomych specjalistów z

rozmaitych dziedzin, oraz twarz i postawę, które otworzyłyby przed nim drzwi

wszystkich agencji modeli w kraju. Dlaczego więc pracuje w hotelu? - Obiecałaś

poprosić Charlotte, żeby zleciła jakiejś firmie odnalezienie pieniędzy - przypomniał jej.

Najwyraźniej temat maili uznał za wyczerpany. - Rozmawiałaś już z nią o tym?

Julie potrząsnęła głową.

- Kiedy? Jutro wydajemy bal. Lista gości jeszcze nie jest zamknięta, coraz to nowi ludzie

rezerwują karty wstępu. Luc ma wszystkie nazwiska. Zakładam, że ci je przekazał.

Trzeba dokończyć dekoracje, dopilnować menu. Do tego dochodzi oczywiście kwestia

bezpieczeństwa. W tej sytuacji pieniądze, które cztery lata temu wyparowały z konta, nie

są najważniejsze.

Mac zmarszczył brwi.

- Luc nie przekazał mi żadnych nazwisk.

Ich spojrzenia skrzyżowały się. Julie kolejny raz starała się wyczytać z jego oczu, co

myśli.

- Widocznie był zbyt zajęty.

- Wszyscy jesteśmy bardzo zajęci. To nie jest wytłumaczenie.

- Jestem pewna, że kiedy się do niego zwrócisz, poda ci nazwiska. Podejrzewam, że po

prostu zapomniał.

- Jeszcze dziś wieczorem się tym zajmę.

- Przykro mi, że musisz pracować wieczorami - rzekła całkiem szczerze. - Praca w hotelu

czasami tego wymaga. To nie jest osiem godzin od dziewiątej do piątej. Szczególnie tuż

przed takim wydarzeniem jak jutrzejszy bal.

- Praca w ochronie to rzadko kiedy jest osiem godzin - stwierdził Mac i odłożył sztućce.

Kelner natychmiast podszedł do ich stolika. - Możemy zobaczyć menu deserów? -

poprosił.

- Ja za deser dziękuję - odezwała się Julie.

Mac spojrzał na nią bacznie, potem wzruszył ramionami.

- W takim razie poproszę rachunek - zwrócił się do kelnera.

Ten zabrał ich talerze i oddalił się.

- Czasami mam wrażenie, że chcesz mnie utuczyć - rzekła z wyrzutem.

- Musiałabyś zjeść niejeden deser - odparł. - Jesteś smukła jak topola. Poza tym ... -

zawiesił głos i uśmiechnął się do niej szelmowsko - poza tym lubię patrzeć, jak jesz.

Jakie są szanse, że to właśnie tobie przypadnie jutro kawałek tortu z laleczką?

Przed osiedleniem się w Nowym Orleanie Julie nigdy nie słyszała o zwyczajach

związanych ze świętem Trzech Króli i tortem królewskim, który według niej smakował

jak rogalik z cynamonem. Tort oblany zielonym i złotym lukrem miał zapieczoną w

ś

rodku laleczkę. Ten, komu przypadł kawałek z niespodzianką, musiał w następnym roku

przygotować tort. W hotelu nie egzekwowano tego obowiązku, jednak zawsze było dużo

hałasu wokół osoby, której przypadła specjalna porcja.

- Nie będę jadła tortu - oznajmiła. - Jedzenie jest dla gości, którzy zapłacili za wstęp.

- Jeśli pójdziesz na bal, to przecież nie w ramach obowiązków służbowych, lecz jako

gość.

- Nie będę w pracy, ale nie będę gościem. Ty też nie będziesz jutro pracował, prawda?

Ochrona z nocnej zmiany da sobie radę.

- Sądzę, że tak. - Zamilkł i po .chwili dodał: - Ale praca w ochronie to jak praca w policji.

Nawet jeśli nie pełnisz dyżuru, wciąż jesteś gliną. Jeśli przyjdę, będę wspierał swoich

chłopaków. Chociaż ubiorę się wystrzałowo.

- Nie wątpię - wyrwało jej się.

Nie powinna chcieć oglądać Maca ubranego wystrzałowo. Na pewno będzie zabójczo

przystojny.

Mac uregulował rachunek i wyszli z restauracji. Na chodnikach tłoczyło się jeszcze

więcej ludzi. Z otwartych drzwi jakiejś tawerny dobiegał chropawy głos bluesmana,

któremu wtórowała zawodząca gitara. Julie żałowała, że nie może zatrzymać się, by

posłuchać. Jednak jutro zapowiadał się ciężki dzień, potem noc, a Mac musiał jeszcze

wrócić do hotelu przejrzeć nazwiska dopisane do listy gości. Przystawanie nie wchodziło

w grę.

- Odprowadzę cię do samochodu - zaproponował, kiedy mijali wejście do hotelu. Skręcili

za róg i skierowali się na parking dla pracowników. W bocznej uliczce było ciemniej i

zaciszniej, i Mac wziął Julie za rękę. Gest ten wydawał się niemal naturalny. Julie

ogarnęło poczucie bezpieczeństwa, chociaż przecież wcale nie musiała chwytać się

męskiej dłoni, żeby czuć się bezpieczna.

Mac znał samochód Julie, bo kilka razy jechał za nią do domu, zaprowadził ją więc

prosto do miejsca, gdzie zaparkowała. Puścił jej dłoń, by mogła wyjąć kluczyki z torebki,

lecz kiedy otworzyła drzwi, natychmiast ponownie ujął ją za rękę i obrócił ku sobie.

- Julie - szepnął, patrząc na nią z góry.

Nie była przyzwyczajona do partnerów wyższych od siebie. Poczuła się odrobinę mniej

bezpiecznie. Jeszcze mniej bezpiecznie poczuła się, gdy uścisnął jej rękę·

- Jeśli chodzi o dzisiejszy ranek. .. Powiedziałaś, że to był zły pomysł, i miałaś rację.

Jeszcze nigdy w życiu przyznanie jej racji tak jej nie zabolało. A więc nie pocałuje jej.

Zamiast spodziewanej ulgi, ogarnęło ją rozczarowanie.

Jeśli nie ma zamiaru jej pocałować, powinien puścić jej rękę. I koniecznie przestać

gładzić wewnętrzną stronę jej nadgarstka. I nie patrzeć na nią wzrokiem tak łagodnym

jak pieszczota. Powinien pozwolić jej odjechać, a samemu wrócić do biura i sprawdzić,

co ma do zrobienia.

W końcu Mac puścił jej dłoń. Dała nura do samochodu. Parking był tak mały i tak

zastawiony autami, że nie mogła nacisnąć na gaz i zniknąć. Nawet dobrze. Nie chciała,

by wiedział, jak bardzo jest rozczarowana, że to, co rano wydarzyło się w jej gabinecie,

już się nie powtórzy.

Wyjazd z wizgiem opon z parkingu niczego by nie zmienił. Mac doskonale wie, jak

bardzo pragnęła pocałunku, mimo że nie był to dobry pomysł.

Tak się dziwnie składa, że on wszystko wie.

Boże, jak tu gorąco. Nawet gdyby dożyła setki, nigdy by się nie przyzwyczaiła do takich

parnych dni zaraz po Nowym Roku. Ale właśnie takiej pogody teraz potrzebowała.

Gorąco pomagało jej przemienić się w Maggie.

Maggie, pomyślała i skrzywiła się. Teraz jest Maggie, ubraną w skąpą sukienkę i

pantofle na wysokich obcasach. Stoi w Dzielnicy Francuskiej naprzeciw sławnego hotelu,

obmyślając, jak dostać się do środka. Gdy tylko spostrzegła tego łysego palanta z

kucykiem, 'wszystko zaczęło układać się jak trzeba.

Mam nadzieję, że się przeraziłaś, Julie. Mam nadzieję, że się trzęsiesz ze strachu w tych

swoich pantoflach jak kajaki, bo jutro będzie wielki dzień.

Julie powinna być porządnie nastraszona. Do tej pory pozostałe maile, bardziej złośliwe,

brutalne i przerażające, powinny zostać wysłane.

Dawno temu, zanim została Maggie, marzyła o zostaniu modelką. Chciała wieść

fantastyczne życie w samym centrum świata mody. Chciała zarabiać furę pieniędzy, co

wieczór chodzić na przyjęcia, mieć wokół zakochanych mężczyzn. Ona też się zakocha.

Marzenie się spełniło. Glenn ją kochał. Wyznał jej to. I nie przeszkadzało jej, że sypia z

innymi. Zapewniał, że nic dla niego nie znaczą, ona zaś jest dla niego wszystkim. Dawał

jej dobre prochy. Załatwiał dobre kontrakty. Obiecywał złote góry.

I nagle, dzięki tobie, moja Julie, wylądował za kratkami. Kiedy go wypuścili, był innym

człowiekiem. Już nie olśniewał. Już nie był bogaty, nie miał chęci na zabawę, na miłość.

Kiedy go odnalazła w ponurej klitce, którą teraz nazywał swoim domem, popatrzył na

nią, jak gdyby była kimś obcym, nie dziewczyną, którą zapewniał o swojej miłości.

"Jeśli kiedykolwiek coś między nami było ", odezwał się bezbarwnym, pozbawionym życia

głosem, "to już dawno umarło śmiercią naturalną, skarbie. Odejdź. Wracaj do domu.

Zacznij nowe życie ".

Jak mogła zacząć nowe życie, skoro wszystko, czego pragnęła, co kiedyś posiadała,

przepadło?

Przez Julie.

Zapaliła papierosa i schowała się pod markizą. Hotel Marchand po przeciwnej stronie

ulicy wyglądał jak na plakacie reklamującym turystyczne atrakcje Nowego Orleanu.

Ludzie w nim przebywający żyją pełnią życia. Pewnie mają łatwy dostęp do wszelkich

prochów, alkoholi, mają kariery forsę, eleganckie ciuchy. I na pewno kochanków i

kochanki.

Mają wszystko to, czego ona nie ma, bo Julie Sullivan posłała Glenna Perry'ego za

kratki.

Jutro wieczorem, przyrzekła sobie. Jutro wieczorem wkroczy tam wsparta na ramieniu

tego dupka z kucykiem. Jutro wieczorem ją odnajdzie.

Jutro wieczorem Julie odda jej to, co zabrała: życie.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Luca nie udało mu się złapać. Było wpół do dziewiątej wieczorem i większość personelu

poszła do domu. Niemniej Macowi bardzo zależało na obejrzeniu listy gości. Patrick nie

wiedział, co jego szef z nią zrobił.

Wrócił na parking, wsiadł do samochodu, wyciągnął komórkę i sprawdził pocztę

elektroniczną. Marcie, siostra Julie, przedłuża kontrakt na następny miesiąc. Frank

obiecywał "ciekawy materiał" i dołączył załącznik. Mac nie miał ochoty czytać go na

maleńkim ekranie komórki. Postanowił poczekać, aż dotrze do domu. Odkąd zaczął

pracować na dwóch etatach, wpadał tam tylko po to, by się przespać. .

Mieszkanie Maca było duże i przestronne, lecz urządzone bez polotu. Dekorowanie

wnętrz nie było jego mocną stroną. Chodząc teraz po pokojach, pomyślał, że brak tu

domowego ciepła, krótko mówiąc, kobiecej ręki. Natychmiast stanęła mu przed oczami

Julie.

Zaklął pod nosem, przeszedł do kuchni, szarpnął drzwiczki szafki, w której trzymał

alkohole, i nalał sobie solidną porcję bourbona. Ze szklanką w ręce udał się do gabinetu.

Włączył komputer i czekając, aż wszystkie programy się uruchomią, pociągnął łyk

whisky. W końcu mógł otworzyć pocztę elektroniczną. Odnalazł maila Franka, kliknął na

ikonę załącznika i wygodniej usiadł W fotelu.

Oto co zdołaliśmy dziś ustalić:

1. Według kuratora, Perry wciąż przebywa w Nowym Jorku.

2. Remy Marchand naprawdę zginął w wypadku samochodowym. Zła pogoda, noc, drugi

kierowca pijany. Z danych archiwalnych wynika, że przelał forsę na konto na

Kajmanach. Brak nazwiska odbiorcy.

3. W zeszłym roku "Times-Picayune" przy okazji artykułu o antykach sprzed wojny

secesyjnej znajdujących się w Hotelu Marchand opublikował zdjęcie Julie. Pisali, że

huragan poczynił tylko niewielkie zniszczenia. Nazwisko Julie pojawia się obok

nazwiska Marchandów. Ktoś mógł ją rozpoznać.

4. Igraszki z Sandy mnie wykańczają, ale jest fajnie.

Czytając ostatni punkt, Mac poczuł przypływ zazdrości. Nie chciał starać się o potomka,

ale zgodziłby się chętnie, by i jego wykończyły igraszki z kobietą. Z jedną kobietą, z

Julie.

Ponownie przeczytał pierwsze trzy informacje. Perry jest w Nowym Jorku. To znaczy, że

może zlecał wysyłanie maili, ale sam ich nie nadawał. Druga wiadomość była

interesująca, chociaż bezpośrednio niezwiązana z bezpieczeństwem Julie. Mac bardzo

chciał się dowiedzieć, na czyje konto wpłynęły pieniądze, lecz najwyraźniej Frankowi

jeszcze nie udało się tego ustalić.

Największą bombą była trzecia wiadomość. Zła. Mac pociągnął spory łyk ze szklanki i

kolejny raz przeczytał tekst. Potem otworzył Internet i wersję elektroniczną

"Times-Picayune". W okienku "Szukaj" wpisał: Julie Sullivan.

Psiakrew! Psiakrew! Psiakrew! Każdy, kto kiedykolwiek widział reklamy perfum

"Symphony", rozpoznałby ją na fotografii, chociaż była prawie o dziesięć lat starsza.

Jeśli jej prześladowca trafił na to zdjęcie, to przepadła.

. .

Mac odchylił się na oparcie fotela, wypił znowu trochę whisky i poczuł miłe ciepło

rozpływające się po całej klatce piersiowej. Na szczęście alkohol, zamiast przytępić,

rozjaśnił mu umysł. Zebrał w myśli wszystkie informacje na temat Julie. Nic nie

pasowało.

Marcie go wynajęła, bo dawny szef jej siostry został warunkowo zwolniony z więzienia.

Bała się, że zechce spełnić groźby, lecz on cały czas przebywał w Nowym Jorku.

Niemniej ktoś Julie prześladuje. Maile nie były pisane przez przypadkowego

cyber-napastnika, zawierały zbyt osobiste akcenty. A fakt, że nadawca podróżował po

kraju - z Nowego Jorku na zachód, potem na południe - świadczył, że dziewczyna jest w

niebezpieczeństwie. Możliwe, że Perry jej nie zagraża, ale ktoś niewątpliwie ma wobec

niej złe zamiary. Czy Perry może, siedząc sobie grzecznie i wygodnie w Nowym Jorku,

sterować sytuacją?

Julie powiedziała, że to Svengali. Mac żałował teraz, że na studiach nie wybrał

seminarium z literatury. Pamiętał tylko, że Svengali hipnotyzował młodziutką

protegowaną, a potem kierował jej karierą. Czy Perry jest w zmowie z osobą podróżującą

po kraju i wysyłającą maile z lotnisk?

Psiakrew, Dallas jest już piekielnie blisko Nowego Orleanu. Wziął głęboki oddech.

Przetrwaj bal, powiedział do siebie w myślach, a potem dopadniesz tego padalca i

rozdepczesz go jak robaka.

Kimkolwiek on jest, znajdzie go. Na mur. Każdy, kto grozi Julie Sullivan, wpadnie w

zastawione sidła, a wtedy on z przyjemnością pociągnie za spust.

- Wyglądasz rewelacyjnie! - zawołał Creighton, lecz Julie miała wątpliwości. Nie czuła

się rewelacyjnie.

Rano była w pracy. Oprócz zwykłych obowiązków pomogła Anne poukładać bukiety,

dopilnowała ustawienia barierek wokół basenu, by niezbyt trzeźwi goście przypadkiem

do niego nie powpadali, wysłuchała skarg kierownika orkiestry na akustykę oraz

narzekań Roberta, że grzyby portobello nie są odpowiedniej jakości, i teraz wolałaby

raczej odpocząć, niż się bawić. Charlotte prosiła jednak, by przyszła, a jej nie mogła

odmówić. Tak więc stała teraz w salonie Creightona ubrana w dopasowaną "małą czarną"

z odważnym dekoltem i spódniczką z asymetrycznych brytów przypominających płatki

kwiatów ledwie zakrywającą kolana. Niestety, nierówny rąbek spódnicy wymagał

wysokich obcasów, więc wcisnęła zmęczone stopy w wieczorowe sandałki na prawie

dziesięciocentymetrowych szpilkach.

- Olśniewająco. Absolutnie - zachwycał się, podziwiając jej subtelny makijaż i luźno

upięte włosy.

- To ty wyglądasz olśniewająco - zrewanżowała się mu komplementem. Creighton miał

na sobie marynarkę w kolorze ecru, czerwoną kamizelkę, czarne spodnie w białe prążki i

czarny "kowboj ski" krawat bolo spięty ogromnym granatem. Ubrany był śmiało i

niekonwencjonalnie, jak zawsze. Cały Creighton. - Stanley straci dla ciebie głowę.

- Już stracił, potem odzyskał. - Creighton machnął ręką. - Jesteśmy po prostu

przyjaciółmi. - Wolnym krokiem obszedł Julie dookoła, kiwając z podziwem głową. - Ta

spódnica jest fantastyczna. Jak eksponuje nogi! To powinno być zabronione. Na

szczęście - zamilkł, dokończył okrążenie i stanął teraz na wprost niej - na mnie to nie

działa - dokończył. - Ale wiesz, złamałbym czymś tę czerń ...

- Czarny jest modny.

- Może na pogrzeb. Może w Nowym Jorku. Wiem, że tam wszyscy noszą się na czarno.

Zaczekaj ... - Urwał, uniósł palec do góry i pobiegł do sypialni. Po chwili wrócił, niosąc

boa z różowych piór.

- Mogę spytać, skąd je masz? - Julie była rozbawiona, choć odrobinę nieufna.

- Nie możesz - odparł. Owinął jej szyję szalem, cofnął się o krok i aż klasnął w ręce. -

Perfeetamentel - wykrzyknął i zmieniając temat, spytał: - Na pewno nie chcesz jechać ze

Stanleyem i ze mną?

- Twój sportowy wóz ma tylko dwa fotele - przypomniała mu. - Dziękuję, pojadę swoim

samochodem. - W takim razie do zobaczenia na miejscu.

Julie wróciła do siebie. Przejrzała się w lustrze stwierdziła, że różowe boa wygląda

zaskakująco dobrze z jej sukienką, a sterczące piórka pasują do nastroszonej fryzury.

Odświeżyła usta, wrzuciła szminkę do torebki, potem zajrzała do salonu i wsypała

rybkom trochę pokarmu do akwarium.

- Bądźcie grzeczne - upomniała nieme, żwawo pływające rybki. - Niedługo wrócę.

Pracując jako modelka, nauczyła się zgrabnie chodzić na wysokich obcasach i chociaż

obecnie rzadko je wkładała, to zanim zeszła na dół, poczuła się już pewnie, rześko i

nawet się cieszyła, że wybiera się na bal. Wszystko będzie dobrze. Robert dokona cudów.

Goście będą się świetnie bawić. Kiedy Mac ją zobaczy, dojdzie do wniosku, że

całowanie się z nią nie było wcale takim złym pomysłem, a ona wypije akurat tyle wina,

by się z nim zgodzić.

To będzie cudowna noc, pomyślała, idąc do samochodu.

Zapowiada się upiorna noc, myślał Mac, przyglądając się tłumowi gości przetaczającemu

się przez hol. Tyrell zapewnił go, że ochroniarze z nocnej zmiany panują nad sytuacją,

lecz Mac mu nie wierzył. Nie dlatego, że wątpił w kompetencje swych podwładnych,

lecz dlatego, że z doświadczenia wiedział, iż nad takim tłumem nigdy nie można do

końca zapanować.

Cały dzień sprawdzał, sprawdzał i jeszcze raz sprawdzał każdy szczegół. Luc Carter

wzruszył ramionami, kiedy zażądał od niego aktualnej listy gości.

- Nie rozumiem, po co ci lista - burknął. - Ci ludzie płacą za wstęp. I tylko to się liczy.

- Nie tylko - zaprzeczył Mac, zdenerwowany, że ktoś, nawet tak czarujący obibok jak

Luc, ośmiela się kwestionować jego polecenia. - Lista jest mi potrzebna.

- Gdzieś ją tu mam ... - Luc przerzucił papiery na biurku i w szufladach. - Może wczoraj

zabrałem ją do domu ...

Na szczęście lista się znalazła, bo Mac chyba by go udusił. Sprawdzanie nazwisk z

pomocą Julie byłoby łatwiejsze, lecz bał się ryzykować. Przebywanie w jej towarzystwie

to zbyt wielka pokusa, a dopóki pracuje dla jej siostry, musi postępować zgodnie z etyką

zawodową·

Nie mogąc zidentyfikować kilku nazwisk, poprosił o pomoc Carlosa.

- To są osoby towarzyszące - domyślił się Carlos. - Same dziewczyny. Maggie Jakaś-tam.

Zaproszona przez tego palanta z 307. Wiesz, tego z kucykiem, co ciągle jest z czegoś

niezadowolony.

- Alvin Grote· - mruknął Mac.

- Właśnie. Nadziany facet przyjeżdża na nasz karnawał, poznaje wystrzałową babkę,

królową nocy, jak je tu nazywają. Nie ma obawy. One nie są groźne.

Przechadzając się wśród gości, Mac doszedł do wniosku, że Carlos miał rację. Nikt nie

wyglądał podejrzanie. Niektórzy ubrani byli wieczorowo, panie w długich sukniach,

panowie w smokingach, inni w bardziej fantazyjne stroje, lecz w torebkach ani w

kieszeniach nie zauważył żadnych tajemniczych wypukłości. Oczywiście najlepiej by

było ustawić stanowisko kontrolne i sprawdzać każdego wchodzącego, lecz Charlotte by

się na coś takiego nie zgodziła. Oświadczyłaby, że goście nie życzą sobie, aby ich

traktowano jak potencjalnych przestępców.

Mac nie ubrał się tak elegancko jak większość gości, częściowo dlatego, że nie miał

smokingu, a częściowo dlatego, że chciał mieć swobodę ruchów. Włożył stalowoszary

garnitur i czarną koszulę z czarnym krawatem. Przypominał trochę cień, i o to chodzi.

Zajrzał do restauracji i kuchni, potem do baru, stamtąd na patio. Noc była sucha i ciepła,

niebo usiane gwiazdami. Zza drzwi prowadzących do sal recepcyjnych dobiegał gwar

rozmów i dźwięki kapeli grającej dixieland.

Bardzo by chciał móc się odprężyć. Bal spełniał wszelkie warunki gwarantujące dobrą

zabawę: dużo gości, świetna muzyka, dobrze zaopatrzony bar, znakomite jedzenie i

przede wszystkim sceneria - stary hotel w sercu Dzielnicy Francuskiej. Oparł się jednak

pokusie, pozostając czujny, bacznie obserwując wszystko, co się dzieje dookoła.

Wszedł z powrotem do hotelu, sprawdził, czy galeria jest zamknięta. Nie podobało mu

się, że w budynku, w którym znajduje się oryginalne dzieło Andrew Wyetha, przebywa

teraz taki tłum. Niech Bóg ma nas w swojej opiece, gdyby coś się stało temu obrazowi.

Zadowolony, że obchód wypadł pomyślnie, zszedł do gości. Natychmiast otoczył go

gwar i woń perfum.

Pierwsza sala zmieniona była niemal nie do poznania. Z podziwem patrzył na łagodnie

spływające z sufitu lekkie draperie i sznury karnawałowych koralików. Bukiety kwiatów

ozdabiały parapety i stoliki, białe świece pływały w wypełnionych wodą szklanych

kloszach, stojących dosłownie wszędzie. Maleńkie płomyki odbijały się w srebrnych i

złotych paciorkach .. Efekt był hipnotyzujący.

Na widok Julie Mac zapomniał jednak o dekoracjach. Stała w grupie znajomych,

przewyższając wszystkich o głowę, pochłonięta rozmową. Uświadomił sobie nagle, że to

właśnie jej wzrost najbardziej go w niej pociąga. Niektóre bardzo wysokie kobiety

garbią się, chcąc wydać się niższe, ona natomiast stała dumnie wyprostowana, niemal

posągowa.

Zatrzymał się w pewnej odległości, podziwiając fryzurę, prostą sukienkę, wysokie

obcasy. I boa! Śmiesznie kiczowate, a jednocześnie prześliczne.

Mimowolnie wyobraził sobie ją ubraną tylko w to boa z różowych piór i ogarnęła go fala

pożądania. Zdusił w sobie jęk. Czy każdy facet w tej sali snuje podobne erotyczne

fantazje, czy tylko ja? - pomyślał. Mężczyźni otaczający Julie zachowywali się całkiem

normalnie, wymieniali uwagi, nagle wybuchnęli śmiechem. Wiedział, że powinien

zachować dystans, lecz to było silniejsze od niego. Sąsiad Julie zauważył go pierwszy i

zawołał:

- Spójrz, Julie, kto tu idzie! Jest piekielnie przystojny, prawda?

W porównaniu z Creightonem w czerwonej kamizelce Mac czuł się straszliwie szaro.

Wszyscy rozsunęli się, by zrobić dla niego miejsce. Gdy napotkał spojrzenie Julie,

uśmiechnął się z przymusem. Nie chciał się do niej uśmiechać, chciał rzucić się na nią i

ją pożreć!

Odpowiedziała mu równie sztucznym uśmiechem.

- To jest Mac Jensen, szef ochrony - powiedziała, potem przedstawiła mu swoich

znajomych, przyjaciela Creightona, Stanleya, i kilka osób ze starej nowoorleańskiej elity.

- Szef ochrony? - zdziwiła się jedna z kobiet. - Czy coś nam grozi?

- Nie jestem na służbie – uspokoił ją Mac. - Proszę się o nic nie martwić i po prostu

dobrze się bawić.

- Właśnie - wtrącił Creighton i ruchem głowy wskazał drugą salę, gdzie orkiestra grała

znaną melodię w takiej aranżacji, że trudno ją było rozpoznać. - Oboje jesteście tutaj

prywatnie, prawda? Zaproś Julie do tańca.

- Creighton! - Julie przywołała do porządku. Mac wiedział, że również powinien

zaprotestować, lecz pokusa, by otoczyć Julie ramionami, przytulić policzek do jej

policzka w tańcu - co dzięki jej wysokim obcasom stało się możliwe - zwyciężyła.,

Skinął uprzejmie głową całemu towarzystwu, objął Julie w talii i lekko popychając przed

sobą, poprowadził przez tłum gości do drugiej sali.

- To dobry pomysł? - zapytała.

- Taniec to nie pocałunek - odparł, obracając ją ku sobie i ujmując jej dłoń. - Mam

nadzieję, że nie skręcisz sobie nogi - dodał.

- Nie, pod warunkiem, że nie będziesz zbytnio szalał.

Gdy tylko zrobili pierwszy krok, Mac stwierdził, że wspólny taniec to taki sam zły

pomysł jak pocałunek, lecz ... lecz niektóre złe pomysły są cudowne! Nie tańczył

rewelacyjnie, ale miał dobre wyczucie muzyki, a dzisiaj miał też wymarzoną partnerkę.

Jak wspaniale pasowała do jego objęć. Jak świetnie razem się ruszali. I pachniała

gardenią. Ich spojrzenia spotkały się.

- Wszystko w porządku? - spytała.

Dopiero po chwili doszło do niego, że pyta o bezpieczeństwo hotelu, a nie o stan jego

umysłu i wrażenia zmysłowe w tej chwili.

- Tyrell i jego ludzie czuwają. Można powiedzieć, że wszystko gra. - Zauważył, że Julie

przygląda się mu uważnie. Może się domyśliła, że to nie była odpowiedź, jaka

spontanicznie przyszła mu na myśl zaraz po jej pytaniu. Może właśnie tamtą spodziewała

się usłyszeć? - A ty? - zaryzykował. - Dobrze się czujesz?

- Odzwyczaiłam się od takich wysokich obcasów - mruknęła - ale jakoś przeżyję.

- Wyglądasz wspaniale.

Do diabła z dyskrecją! Piórko z boa łaskotało mu dłoń, wsunął ją więc pod szal i dotknął

odsłoniętego karku Julie. Wzięła głęboki oddech, potem powoli wypuściła powietrze z

płuc.

- Dziękuję - szepnęła drżącym głosem.

- Te pióra są takie przyjemne w dotyku ...

Nie powinien używać tego słowa. Gdy je usłyszał, natychmiast w jego wyobraźni

powstały śmiałe wizje. Zbyt śmiałe. Cudowne. Przysunął się kilka milimetrów bliżej.

- Mac? - Jej głos stał się lekko chropawy.

- Tak?

- Sposób, w jaki mnie trzymasz ...

- Kiedy byłem mały, siostry próbowały nauczyć mnie tańczyć. Mówiły, że jestem

beznadziejny, ale staram się, jak mogę.

- Całkiem dobrze ci to idzie - zapewniła go. W jej oczach pojawił się błysk rozbawienia.

Mac przysunął się jeszcze bliżej.

- Więc o co chodzi?

- O to, że zawarliśmy jakby porozumienie ... - Zamilkła, gdy palcem musnął jej kark.

- Jakby - przyznał.

Pracujesz dla jej siostry, upomniał się w myślach. Masz dbać o bezpieczeństwo Julie,

chronić ją przed wszystkim i wszystkimi, z wyjątkiem jego samego. Lecz bez względu na

to, jak miękka była jej skóra, jak jedwabiste włosy, jak słodko poruszała się w jego

ramionach, będzie bezpieczna nawet przed nim. I tak musi być.

- O Boże! - wyrwało jej się nagle.

Mac obejrzał się przez ramię, lecz nie spostrzegł niczego niepokojącego. Po prostu

mnóstwo tańczących par.

- Co się stało?

- Ta kobieta z Alvinem Grote'em. Znasz ją?

- Z tym upierdliwym gościem spod 307?

- Tak. Poznał ją gdzieś w mieście i postanowił zaprosić na bal. Wygląda jak jedna z

dziewczyn, które znałam w Nowym Jorku.

Mac natychmiast stał się czujny. Zaczął przyglądać się twarzom w tłumie, choć nie

wiedział, kogo ma szukać.

- Znajoma z Nowego Jorku? .

- Nie denerwuj się. To jedna z dziewczyn z agencji. Bardzo miła. - Julie rozejrzała się po

sali. - Nie wiem ... - zająknęła się - może mi się tylko zdawało ... - Musisz ją odszukać -

stwierdził Mac.

Jeśli miła dziewczyna z Nowego Jorku, która znała Julie, kiedy reklamowała perfumy,

znajduje się w Nowym Orleanie, w tej sali, to nie jest to zbieg okoliczności. W jego

pracy zbiegi okoliczności po prostu nie istnieją·

- Teraz jej nie widzę - odparła Julie. Zauważyła jego niepokój i roześmiała się. - Myślisz,

ż

e to ona wysyła te maile? - zapytała.

- Nie wykluczam tego.

- A ja tak. Alvin Grote twierdzi, że poznał ją w mieście przedwczoraj. A ostatni mail

przyszedł wczoraj. Jak ta dziewczyna mogła wysłać mi maila z Dallas albo z innego

miejsca, skoro była tutaj i podrywała Alvina?

Mac przyznał jej rację. A jednak ... Nie był przekonany, że jej obecność na baju jest

czystym przypadkiem. W jego zawodzie do przypadków należało odnosić się

sceptycznie.

- Chciałbym z nią porozmawiać - nalegał, starając się mówić spokojnym tonem i nie

zdradzić swych podejrzeń.

- Jeśli ją znowu zauważę, to ...

Nagle hotel pogrążył się w ciemnościach. Muzyka raptownie zamilkła, jakaś kobieta

krzyknęła przeraźliwie, ktoś potrącił Julie. Mac przytrzymał ją, by nie straciła

równowagi.

Kiedy ich oczy przywykły trochę do ciemności, zrozumiał, że nastąpiła awaria i że mimo

iż jego nozdrza wypełnia delikatna woń perfum Julie, jej włosy muskają jego policzek,

jej dłoń wspiera się na jego ramieniu - musi się opanować. Oboje są w pracy i znają

swoje obowiązki przewidziane w sytuacjach awaryjnych.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

- Czy to kolejny huragan? - spytał ktoś, chociaż wieczorna prognoza pogody była bardzo

pomyślna. - Będą nas ewakuować? - teatralnym szeptem spytał ktoś inny, zapewne

mający za sobą doświadczenie Katriny.

- Proszę zachować spokój! - krzyknął Mac. Jego głos zdawał się dobiegać z daleka. -

Mamy awarię prądu. Zaraz ją naprawimy.

- Jesteś tego pewny? - szepnęła Julie.

Mac sięgnął pod marynarkę i wyciągnął walkie-talkie.

- Tyrell... Sprawdziłeś, rozumiem ... - mówił. - Pilnuj galerii, ja zajmę się rezerwowym

generatorem. - Przypinając aparat z powrotem do paska, mruknął pod nosem: - A już się

cieszyłem, że dziś mam wolne. - Potem, zwracając się do Julie, rzekł: - Charlotte

powinna być w drugiej sali. Odszukaj ją, na pewno potrzebuje twojej pomocy.

Wcisnął jej w dłoń jakiś przedmiot i zniknął. Julie uniosła dłoń do oczu: kieszonkowa

latarka. Namacała przycisk, rozbłysł wąski strumień światła. Natychmiast odzyskała

pewność siebie.

- Proszę się nie denerwować i uważać na nogi! - zawołała. - To tylko awaria. Proponuję,

ż

eby państwo przeszli na patio, gdzie jest trochę jaśniej. Proszę uważać! Proszę się nie

tłoczyć!

Goście ruszyli do przeszklonych drzwi. Przez głowę Julie przelatywały straszliwe myśli.

Ludzie mogą się potratować, może ktoś został uwięziony w windzie? Czy światło zgasło

w całym budynku, czy tylko na parterze? Postanowiła, zgodnie z radą Maca, odszukać

Charlotte.

Latarka, którą jej zostawił, nie dawała wystarczająco dużo światła, zgasiła ją więc i

kurczowo ściskała w ręce, by nie zgubić. W drugiej sali panował podobny ścisk co w

pierwszej, chociaż świeczki palące się w szklanych, wypełnionych wodą kloszach

oznaczały przynajmniej miejsca, gdzie stały stoliki. Odbicia maleńkich płomyków igrały

w karnawałowych paciorkach zawieszonych pod sufitem. W innych okolicznościach

Julie zachwyciłaby się tym widokiem, lecz teraz nawet nie zwróciła nań uwagi.

Wśród gwaru rozmów i śmiechów, niektórych wręcz na granicy histerii, dosłyszała głos

Charlotte: - Nie ma powodu do niepokoju. Zaraz zapalimy więcej świec.

- Jestem, Charlotte - rzekła Julie, kiedy nareszcie się do niej dopchała.

- Dzięki Bogu. Musimy za wszelką cenę utrzymać spokój.

- Mac poszedł uruchomić generator - zdała relację Julie. - Mamy świece? - zapytała.

W półmroku dostrzegła, jak Charlotte kiwa głową.

- Posłałam kogoś z wiadomością do Nadine, że potrzebujemy nie tylko świece, ale też

latarki i lampy naftowe. Wprost nie mogę uwierzyć, że akurat dzisiejszej nocy musiała

się wydarzyć awaria prądu. To przecież katastrofa.

Mówiąc do gości, Charlotte panowała nad głosem, lecz rozmawiając z Julie, nie kryła

zdenerwowania.

- To nie katastrofa. - Julie starała się ją uspokoić.

- Jedzenie się nie zepsuje, niektóre instrumenty nie potrzebują zasilania. Jak tylko uda się

nam porozstawiać lampy i świece, zabawa może toczyć się dalej.

- Modlę się tylko, żeby nikomu nic się nie stało. Nie wiem, dlaczego wyłączono prąd,

przecież regularnie płacimy rachunki, i to niemałe.

Julie przyjaznym gestem poklepała ją po ramieniu.

- Prąd wyłączono nie dlatego, że nie płacimy rachunków. Awaria nastąpiła z powodów

technicznych. Może jakiś samochód uderzył w słup? Spójrz: - Wzięła Charlotte pod rękę

i podprowadziła do okna. Ulica i domy po przeciwnej stronie tonęły w ciemnościach. -

Nie tylko my nie mamy światła, ale cała dzielnica.

- Pomóż mi zapanować nad tymi ludźmi. Nie możemy dopuścić do tego, żeby wybuchła

panika - błagała Charlotte.

Julie podała jej latarkę Maca i rzekła:

- Weź ją. Tobie bardziej się przyda niż mnie. Pójdę na patio i zajmę się gośćmi.

Na oświetlonym srebrzystą poświatą księżyca patiu było stosunkowo jasno. Wielu gości

przyniosło tu swoje drinki, niektórzy talerzyki z przekąskami. Kilku kelnerów krążyło,

uzupełniając kieliszki. Kapela skupiła się przy basenie, a trębacz zaczął solo grać "Gdy

wszyscy święci idą do nieba", za co został nagrodzony entuzjastycznymi oklaskami.

Perkusista, uderzając pałeczkami w ogrodzenie basenu, wybijał rytm. Dołączył do nich

saksofonista.

Julie uśmiechnęła się i zanotowała w pamięci, by dodać im do rachunku premię. Zaczęła

przechadzać się po patiu, zaglądać w ciemniejsze zakątki, by sprawdzić, czy nikt nie

chowa się tam niezadowolony, albo, broń Boże, poturbowany. Tymczasem kilka par

zaczęło tańczyć.

Spojrzała na zegarek. Ile czasu zajmie Macowi i ekipie technicznej uruchomienie

rezerwowego generatora? Kiedy Nadine i jej pracownicy zjawią się z lampami i

ś

wiecami?

Goście na pewno będą długo wspominać ten bal. Rozejrzała się dookoła. Spostrzegła

Creightona i Stanleya, a w głębi Alvina Grote'a i jego partnerkę· Ponownie uderzyło ją

podobieństwo młodej kobiety do jednej z dziewczyn z agencji Perry'ego, Andrei

Crowley. Co prawda była starsza, miała zniszczoną twarz, ostry makijaż i krótko

ostrzyżone, tlenione na końcach włosy, ale ...

Skąd się tu wzięła i co robi na tym balu? Zdecydowała się podejść do nich. Na jej widok

kobieta wyglądająca jak Andrea uśmiechnęła się lekko, lecz zanim któraś z nich zdążyła

przemówić, Alvin Grote wykrzyknął:

- Pani Sullivan! Co za emocje!

Ku swojemu zaskoczeniu Julie odpowiedziała w sposób, który ją samą zaskoczył:

- Gdyby wszyscy mieli takie podejście jak pan, bal byłby ogromnym sukcesem.

- Chciałbym pani przedstawić moją towarzyszkę, Maggie Jones. Pozwól, Maggie -

ciągnął - to jest Julie Sullivan, dzięki której ten stary wspaniały hotel funkcjonuje jak

szwajcarski zegarek.

Maggie Jones? Nie mrugnąwszy powieką, Julie wyciągnęła rękę na powitanie. Maggie

przełożyła wyszywaną koralikami torebkę do drugiej ręki i uścisnęła podaną dłoń.

- Przecenia mnie pan - odparła skromnie Julie. - Mamy liczny wykwalifikowany

personel, a hotelem zarządza Charlotte Marchand.

- To ona jest właścicielką? - zainteresowała się Maggie.

Mimo upływu lat Julie przysięgłaby, że to głos Andrei.

- Hotel należy do rodziny. Założyli go rodzice Charlotte, a jej siostry także tutaj pracują.

Na Maggie ta odpowiedź nie zrobiła większego wrażenia. Spojrzała na swojego

rozpromienionego towarzysza i rzekła:

- Bądź tak kochany, Alvie, i przynieś mi jeszcze jedno martini, dobrze? Z lodem - dodała.

Alvin Grote zrobił zdziwioną minę.

- W tych ciemnościach?

- Do przyrządzenia martini nie potrzeba światła - odparowała Maggie.

- No tak. .. Przepraszam, zaraz będę z powrotem - bąknął Alvin Grote i zniknął.

Kiedy zostały same, Maggie odwróciła się do Julie. W świetle księżyca Julie rozpoznała

jasne, zimne oczy.

- A więc Maggie, tak? - zaczęła uprzejmym tonem.

- Tymczasem tak. Czy jedna z nas nie powinna powiedzieć czegoś w stylu: "Jaki świat

jest mały" albo "Kopę lat"?

- I jedno, i drugie pasuje - odparła Julie. Teraz, kiedy już nie miała wątpliwości, że

spotkała dawną koleżankę, zapragnęła ją uściskać, lecz Andrea swoją postawą jasno

dawała do zrozumienia, że nie życzy sobie żadnych tego typu gestów. - Dlaczego

zmieniłaś imię? - zapytała.

- Och, tak sobie. - Andrea rzuciła spojrzenie w kierunku, w którym oddalił się Alvin. -

Powiem ci prawdę. Poderwałam tego bubka na Bourbon Street, bo chciałam dostać się na

bal. Uznałam jednak, że nie musi wiedzieć, kim jestem.

Dla Julie była w tym jakaś pokrętna logika.

- Co porabiałaś przez te wszystkie lata? - zapytała.

- To i owo - odparła Andrea wymijająco. Spojrzała taksującym wzrokiem na Julie i

rzekła: - Przytyłaś.

Julie roześmiała się.

- Żebyś wiedziała, jaką przyjemność sprawiła mi każda zjedzona kaloria! Wciąż

pracujesz jako modelka? Wyglądasz ... - Chciała powiedzieć "strasznie", lecz zamiast

tego dokończyła: - Wyglądasz świetnie.

Andrea prychnęła nieprzyjemnie.

- Nie, Julie, nie pracuję jako modelka. Moja agencja poszła na dno. Może słyszałaś?

Głos Andrei wyraźnie był zabarwiony goryczą.

- Są inne agencje.

- Nie dla mnie.

- Więc co w takim razie porabiałaś? - spytała Julie, starając się, aby jej głos brzmiał

pogodnie.

- Opowiem ci, ale nie tutaj - odparła Andrea i wzięła Julie pod rękę. - Tu jest zbyt dużo

ludzi.

- Nie mogę opuścić tego balu.

Julie była w rozterce. Z jednej strony poczucie obowiązku mówiło jej, że powinna zająć

się gośćmi, z drugiej dręczyła ją ciekawość, jak potoczyły się losy Andrei. Zawsze ją

lubiła. Chociaż nie miała na to dowodów, podejrzewała, że Glenn właśnie ją w

szczególny sposób wykorzystywał, dawał narkotyki, zmuszał do seksu. Po jego

aresztowaniu dziewczyna wróciła tam, skąd przyjechała, jakiejś małej mieściny w

Wisconsin czy w Indianie. Julie była pewna, że zacznie życie od nowa. Zawsze była

twarda i uparta.

- Chodź, chodź - namawiała Andrea, ciągnąc Julie w kierunku holu. Z wyjątkiem

recepcjonisty stojącego za kontuarem oświetlonym lampą huraganową nikogo tu nie

było. Andrea podprowadziła Julie do jednego z palących się świeczników i mruknęła: -

Chcę ci coś pokazać ...

Otworzyła torebkę i wyjęła z niej damski srebrny pistolet, nie większy od jej dłoni.

- Andrea! Co ... ?

- Ciii - uciszyła ją Andrea. - Przejdziemy się.

Julie zmobilizowała wszystkie siły, by myśleć trzeźwo. Andrea jest uzbrojona i zmusza

mnie do opuszczenia hotelu. To jest porwanie!

OK. Tylko bez paniki.

- Schowaj broń - szepnęła. - Pójdę, gdziekolwiek zechcesz, ale schowaj broń.

Andrea wyszczerzyła zęby w uśmiechu. W ciąż były białe i równe, jak u modelki.

- Nie będziesz mi mówiła, co mam robić. Idziemy. Przyłożyła lufę do boku Julie i

popchnęła ją ku wyjściu.

W zdenerwowaniu Julie bezwiednie zaczęła skubać pióra boa. Kiedy spostrzegła, że

jedno zostało jej w palcach, nagle przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Upuściła

piórko na posadzkę. Upadło tuż obok krawędzi dywanu.

Na ulicy, mimo braku prądu, karnawałowa zabawa trwała w najlepsze. Julie zastanawiała

się, czy w tłumie zdoła zgubić swą prześladowczynię. Lufa pistoletu przyłożonego do

pleców powstrzymała ją. Jeśli zacznie uciekać, Andrea wystrzeli i trafi jakąś

przypadkową osobę. Za duże ryzyko. Lepiej spróbować przemówić jej do rozsądku.

Dowiedzieć się, czego właściwie od niej żąda, i negocjować.

Tymczasem wyrwała kolejne piórka z boa i dyskretnie upuściła je na ziemię. Upadły na

chodnik tuż przed wejściem do hotelu. Modliła się, aby wiatr ich nie porwał albo ludzie

nie zadeptali. Jeśli ktoś zauważy ślad znaczony różowymi piórami, podąży nim, prawda?

Mac na pewno tak uczyni. Jej wiara w to była tak mocna, że aż się do siebie uśmiechnęła.

Mac pójdzie tym tropem i odnajdzie ją. Tylko czy starczy jej piórek? - Dlaczego to

robisz? - zapytała.

- Zniszczyłaś wszystko. Zrujnowałaś mi życie.

Julie wybuchnęła śmiechem, mimo że sytuacja była dramatyczna. Wyskubała kolejne

piórka z szala i upuściła je na chodnik.

- Ja?

- Gdzie masz samochód?

Julie spojrzała na nią kątem oka.

- Chyba żartujesz? Nie ma prądu, cała dzielnica tonie w ciemnościach. Popatrz, co się

dzieje!

- Nic mnie to nie obchodzi. Gdzie zaparkowałaś? Julie skręciła za róg. W bocznej ulicy

tłum był tylko odrobinę mniejszy. Upuściła kolejne pióra.

- Posłuchaj, Andreo - zaczęła. - Zawsze cię lubiłam. W Nowym Jorku martwiłam się o

ciebie. Nie mogłam znieść tego, jak Glenn cię wykorzystuje. Dlaczego uważasz, że

zrujnowałam ci życie?

- Nie wykorzystywał mnie - warknęła Andrea. Ja go kochałam.

Przydałoby się dobrze nią potrząsnąć, pomyślała Julie, lecz natychmiast przypomniała

sobie o pistolecie. Zamiast tego wyskubała jeszcze kilka piórek.

- Jak mogłaś go kochać? Był o dwadzieścia lat starszy od ciebie. Faszerował cię

narkotykami.

- Lubiłam narkotyki - mruknęła Andrea. - Myślisz, że łatwo mi było się od nich

odzwyczaić? Przez ciebie omal nie zwariowałam. Jaka ty byłaś przekonana o słuszności

swojego postępowania! Doskonale wiedziałaś, co jest dla kogo dobre. Wyeliminowałaś

Glenna z gry, bo wszystko wiedziałaś lepiej od nas. I straciłyśmy go. Straciłyśmy szansę

zostania modelkami. Przebicia się. A co do Glenna ... Ja straciłam także jego.

- To dupek - odparowała Julie, zapominając, że nie wolno jej zdenerwować Andrei. -

Wykorzystywał cię, wyzyskiwał...

- Kochał mnie - upierała się Andrea. - Czekałam na niego. Wyszedł z więzienia.

Przyleciałam do Nowego Jorku, żeby z nim być, ale on ... - Julie kątem oka dostrzegła,

ż

e oczy Andrei zaszły łzami. - Więzienie go zmieniło. Już mnie nie kocha. Bóg jeden

wie, co się tam stało, ale już mnie nie chce. A to wszystko twoja wina.

- Zgoda, wasz romans dobiegł końca - odezwała się Julie uspokajającym tonem. Siłą woli

powstrzymała się, by się nie zająknąć przy słowie "romans". Czterdziestoletni biznesmen

i nastoletnia początkująca modelka, to ma być miłość? - Przykro mi. Naprawdę. Ja tylko

nie chciałam, żebyście przez niego cierpiały.

Andrea milczała. Julie nie miała pojęcia, dokąd pojadą. Skrzyżowanie było

zakorkowane. Niektóre samochody stały porzucone, w innych wciąż chodziły silniki, a

kierowcy przez opuszczone szyby nawzajem się przekrzykiwali. Jakiś ochotnik w

ś

miesznej czapie w pasy stanął pośrodku jezdni i, pociągając dżin z butelki, próbował

kierować ruchem.

- Glenn był najlepszym człowiekiem, jakiego w życiu spotkałam - odezwała się Andrea.

-:- Zależało mu na mnie. Dawał mi to, czego potrzebowałam. Mówił, że mnie kocha.

- To ty pisałaś do mnie mai1e? - zapytała Julie.

- Nie podobały ci się? - Andrea zachichotała jak za dawnych czasów. - Dostałaś pietra,

co?

- Nie.

Coś tu nie gra. Andrea nie mogła pisać tych wszystkich maili. Alvin Grote poznał ją dwa

dni temu, a ostatnie listy przyszły wczoraj. Jak mogła nadawać mai1e z Dallas i Detroit,

skoro była w Nowym Orleanie?

- Kłamiesz. Przestraszyłaś się.

- Tak. Przestraszyłam się. - Zbliżały się do parkingu. Julie cały czas znaczyła drogę

piórami wyrywanymi z boa. Musi coś zrobić, by zyskać na czasie. Nie może wsiąść z

Andreą do samochodu, bo nie będzie mogła rzucać piór. - Jak wysyłałaś maile z

rozmaitych miast, będąc tutaj?

- Przedtem byłam w Nowym Jorku. Stamtąd wysłałam ci pierwszego maila. Poprosiłam

znajomą stewardesę, żeby nadała kolejne. Sprytnie, nie?

Teraz Julie przypomniała sobie, że wczorajsze maile różniły się od tego pierwszego.

Mogła się domyślić, że pisał je ktoś inny.

- Zadałaś sobie dużo trudu, żeby mnie nastraszyć.

- To nic w porównaniu z naciśnięciem na spust - odparła Andrea. - Który samochód

należy do ciebie?

- Tamten, ale nie mam przy sobie kluczyków.

Andrea dźgnęła ją pistoletem w plecy tak mocno, że Julie napłynęły do oczu łzy.

- Gdzie są?

- W biurze.

- Kłamiesz! - Andrea zaczęła ją obmacywać. Julie istotnie zamknęła torebkę w gabinecie,

ale klucz do biura miała na tym samym kółku co kluczyki od auta, a wszystkie razem w

kieszonce ukrytej w szwie sukienki. Niestety, Andrea szybko ją znalazła. - Ty wstrętna

suko! Wsiadaj!

Julie uchwyciła się ostatniego promyka nadziei. Wyrwała kilka piórek z szala, upuściła je

i czubkiem buta wsunęła pod samochód. Potem, popychana przez Andreę, usiadła za

kierownicą. Miała ochotę odjechać, zanim Andrea wsiądzie, lecz dłonie jej drżały i nie

zdołała wystarczająco szybko wrzucić wstecznego biegu. Samochód szarpnął, Andrea

opadła na siedzenie, przyłożyła jej pistolet do boku i rozkazała:

- Jedź!

ROZDZIAŁ DWUNASTY

- Co to znaczy, że nie można uruchomić generatora?! - ryknął Mac na Eddiego, jednego z

dwóch konserwatorów, którego spotkał w kotłowni.

- Ktoś przy nim grzebał - wyjaśnił Eddie. - Podejrzewam, że wlał albo wsypał jakąś

substancję do zbiornika.

- Wlał? W sypał? Co na przykład?

- Może cukier? Nie ma mocnych, generator nie zadziała. Trzeba spuścić paliwo i

oczyścić zbiornik.

Mac zamknął oczy i zaczął kląć jak szewc. Eddie musi uruchomić generator. Od tego

zależy bezpieczeństwo gości.

Kto, do cholery, mógł go zepsuć? I po co?

- Ile czasu to zajmie? - spytał spokojniejszym głosem.

- Nie wiem, ale trochę. Trzeba spuścić paliwo, oczyścić przewody ... - Zamilkł, zanurzył

metalowy pręt w zbiorniku, wyciągnął i w świetle latarki, którą trzymał jego kolega,

zaczął się przyglądać połyskliwej mazi, jaką był pokryty.

- Skurwysyn - syknął Mac. - Zauważyłeś, żeby ktoś się tutaj kręcił? Może ktoś z gości?

Eddie potrząsnął głową.

- Nie. Nikogo nie zauważyłem.

- Zaraz ... - odezwał się technik trzymający latarkę - a ten od informacji turystycznej?

- Rzeczywiście. Jak on się nazywa? Luc. Minęliśmy się z nim na schodach. Szedł na

górę, my na dół. Powiedział, że brał latarki.

I znowu Luc Carter, pomyślał Mac. Szkło w ręcznikach, zepsuty generator ... To

wszystko jest bardzo podejrzane.

Chociaż może rzeczywiście brał latarki? A co do tych ręczników ... Miał schadzkę z

pokojówką, a to, że natknąłem się na niego w pobliżu magazynu, mogło być zwykłym

zbiegiem okoliczności. Kłopot polegał na tym, że Mac nie wierzył w zbiegi okoliczności.

- To jednak chwilę potrwa - powtórzył Eddie, kiedy jego kolega przyniósł czerwony

kanister na benzynę· - Nie ma sensu, żebyś tu stał, Mac. Idź do Charlotte i powiedz, że na

razie musi zadowolić się świecami.

- Dzięki - burknął Mac, klepnął Eddiego po plecach i wyszedł. Nie potrzebował światła,

wiedział, dokąd idzie. Jako prywatny detektyw często pracował w mroku i nauczył się

polegać na wszystkich zmysłach, nie tylko na wzroku.

Tyrell zasłużył na pochwałę za to, że udając się na posterunek przed galerią, zamknął

biuro na klucz. Mac bez trudu odnalazł po omacku zamek i dostał się do środka.

Odpiął walkie-talkie od paska i przywołał Tyrella. - Kłopot z generatorem -

poinformował go. - Nie daje się uruchomić. Jeszcze jakiś czas musimy się obyć bez

ś

wiatła. Gdzie jesteś?

- Na piętrze. Sprawdzam biura. Stu i Chris obchodzą pokoje, pukają do drzwi i pytają,

czy ktoś nie potrzebuje pomocy. Sprawdziliśmy windy. Nikogo w nich nie ma. -

Posłuchaj, jeśli natkniesz się na Luca Cartera, przyślij go do mnie. Muszę z nim pogadać.

- Załatwione.

Mac wyłączył walkie-talkie i z powrotem przypiął go do paska. Wyszedł z biura i

skierował się do holu oświetlonego złotawymi płomykami świec. Znajdowało się tu

niewiele osób, kilkoro gości rozsiadło się na kanapach, popijając wino, jakaś para

przycupnęła na schodach. Mac zwrócił się do recepcjonisty:

- Widziałeś Luca Cartera?

- Był tu kilka minut temu. Dał mi to. - Mężczyzna pokazał latarkę. - Nie zapalam jej,

ż

eby oszczędzać baterię·

- Słusznie. Nie mówił, dokąd idzie?

- Nie. Ale uważaj, może być wszędzie. Patrz pod nogi, żebyś się o niego nie potknął -

zażartował.

- Będę uważał - obiecał Mac i ruszył w kierunku patia.

Julie łatwo znajdę, pomyślał. W tych seksownych pantoflach na wysokich obcasach

przewyższa wszystkich o głowę. Rozejrzał się. Tu jej na pewno nie ma. Trudno. Prędzej

czy później ją znajdzie, a teraz ważniejszy jest Luc Carter. Mac torował sobie drogę

przez tłum, rozglądając się na boki. Innymi drzwiami wszedł z powrotem do budynku.

Sala do tańca była prawie pusta, natomiast w drugiej, oświetlonej świecami, gdzie

znajdowały się stoliki i bufet, zgromadziło się trochę gości. Zauważył Charlotte, która z

latarką w ręku przyglądała się półmiskom.

- Jak leci? - zagadnął, podchodząc.

Charlotte podskoczyła i obróciła się gwałtownie. Widać było, że jest bardzo

zdenerwowana.

- Sprawdzam, czy jedzenie się nie psuje. Goście niewiele zjedli. Po ciemku nie mogą

trafić do bufetu.

- Niech kelnerzy zaczną roznosić jedzenie na tacach - zaproponował Mac. - Skąd masz tę

latarkę? - Od Julie. Dlaczego pytasz? Potrzebujesz latarki?

Luc je rozdawał, a Nadine przyniosła lampiony na baterie. Boję się zapalać więcej świec.

- Świece w miskach z wodą są bezpieczne - zapewnił ją Mac. - Zatrzymaj latarkę. Mnie

nie jest potrzebna - dodał i spytał: - Wiesz, gdzie jest Julie?

- Chyba na patio. Idź do niej.

Mac nie powiedział Charlotte, że Julie na patio nie ma. Nie chciał jej jeszcze bardziej

denerwować.

- Poszukam jej - rzekł, wziął z półmiska ogromną truskawkę, włożył ją do ust i odszedł.

Truskawka była soczysta i smakowita, lecz nie mógł jej przełknąć. Dławił go niepokój o

Julie.

Wrócił na patio, rozejrzał się dookoła w nadziei, że zauważy Creightona. Może on wie,

gdzie poszła. Nagle z kimś się zderzył.

- Oczu pan nie ma? - napadł na niego krępy, prawie łysy mężczyzna z kucykiem.

To był Alvin Grote z pokoju 307.

- Przepraszam - sumitował się Mac, nie chcąc prowokować kłótni. W obecnej sytuacji

trzymanie nerwów na wodzy było ważne. - Czy mogę coś dla pana zrobić? - spytał.

- Nic - warknął Alvin Grote.

- W tamtej sali jest mnóstwo jedzenia, a gdyby miał pan ochotę na drinka, barman stara

się, jak może - dodał.

- Mam już drinka. Nawet dwa. - Alvin Grote uniósł w górę kieliszki z martini. Był

zirytowany. Co, do diabła, mam z nimi zrobić?

- Jest kilka rozwiązań - zaczął Mac, starając się rozładować napięcie. - Na przykład może

pan wypić jeden, a potem drugi.

- Jeden kieliszek niosę dla mojej partnerki - oznajmił Alvin chłodnym tonem. - Niestety

gdzieś zniknęła. Ten hotel... Nie rozumiem, jak mogło dojść do wyłączenia prądu. Wie

pan, ile mnie kosztuje pobyt tutaj? I nawet nie mają rezerwowego generatora na wypadek

awarii. Kusi mnie, żeby złożyć zażalenie do Izby Turystyki albo do stowarzyszenia

konsumentów. Może nawet do urzędu gubernatora.

- Koniecznie. - Mac nie próbował z nim dyskutować.

Zaraz, zaraz ... Czy w tej kobiecie, z którą Alvin przyszedł, Julie przypadkiem nie

rozpoznała koleżanki z Nowego Jorku?

Jezu! Bez słowa, nie dbając o to, czy Alvin Grote wpadnie w szał, czy nie, Mac zaczął

przepychać się do holu.

Gdzie jest Julie? Gdzie jest ta kobieta z Nowego Jorku?

- Szukasz kogoś? - zawołał do niego recepcjonista.

- Tak. - Mac, mimo ciemności, jednym susem znalazł się przy nim. - Julie Sullivan.

Widziałeś ją?

- Była tutaj kilka minut temu.

- Sama?

- Nie, z jakąś kobietą. Wydaje mi się, że nie mieszka u nas, ale ...

- Dokąd poszły? - przerwał mu Mac.

- Hm ... - Mężczyzna zastanawiał się chwilę. Mac miał ochotę chwycić go za ramiona i

potrząsnąć. - Rozmawiały chwilę, potem wyszły.

- Na ulicę?

- Tak.

Mac zaklął i pobiegł do drzwi. Na zewnątrz panowały takie same ciemności jak w

budynku. Nie powinien niczego zobaczyć, szczególnie niczego leżącego na ziemi, a

jednak. .. Kiedy szarpnął drzwi, podmuch powietrza uniósł leżące na progu piórko. Mac

je chwycił.

W świetle księżyca przenikającym przez szare chmury zobaczył, że piórko jest różowe.

Przejechanie kilkunastu metrów zajęło im pięć minut. Julie miała w głowie tylko jedną

myśl- wydostać się z tego przeklętego samochodu. Dopóki w nim siedzi, stanowi łatwy

cel dla przerażającego małego pistoletu. Gdyby jednak udało jej się wydostać z auta,

postarałaby się uciec swojej prześladowczyni. W tłumie Andrea nie zaryzykowałaby

strzału, prawda?

Chociaż kto wie, do czego taka niezrównoważona osoba jest zdolna. Postanowiła mnie

zabić, bo dziesięć lat temu ujawniłam prawdę o Glennie Perrym. Co za ironia! Bałam się,

ż

e on sam zechce się na mnie zemścić, ale to nie on przyjechał do Nowego Orleanu i

właśnie wbija mi lufę pistoletu w bok. Posunęły się kolejny kawałek do przodu i Julie

znów zahamowała. Pisk hamulców zabrzmiał jak kwik prosięcia.

- Co to było?

Hamulce piszczały od dobrych kilku miesięcy, lecz Andrea przecież o tym nie wiedziała.

- Coś jest nie tak z samochodem - rzekła Julie. - Obawiam się, że zaraz odmówi

posłuszeństwa.

- Bujasz.

- Nie - zaprzeczyła Julie. Wcisnęła jednocześnie pedał gazu i hamulce. Samochodem

szarpnęło, rozległ się przeraźliwy pisk. - Nie wiem, co się dzieje ...

- Co jest, do diabła? - wybuchnęła Andrea. - Nie ma prądu, twój samochód to trup! Czy

w tym pieprzonym mieście w ogóle coś działa tak jak powinno?

Mam nadzieję, że twój pistolet też nie zadziała, pomyślała Julie i przełknęła ślinę. Mdliło

ją. Nic jednak nie powiedziała, tylko powtórzyła sztuczkę z pedałami. Hamulce znowu

zapiszczały.

- Dalej nie pojedziemy - oświadczyła.

Błagam, uwierz mi, modliła się w duchu. Uwierz ...

- To co z nim zrobisz? Przecież nie zostawisz go na środku jezdni.

Udało się. Julie zdusiła w sobie westchnienie ulgi. - Spróbuję dotoczyć się jakoś do

krawężnika.

Z wprawą mistrza stepowania, naciskając co chwilę oba pedały na przemian, zjechała na

bok. Samochód szarpał, kwiczał i prychał. Zatrzymała auto i wyłączyła silnik.

- Wysiadaj - rozkazała Andrea. Jej ręka trzymająca pistolet przy boku Julii nawet nie

drgnęła. - I żadnych sztuczek! - ostrzegła.

Niestety w tych okolicznościach żadna sztuczka nie przychodziła Julie do głowy.

Otworzyła drzwi, chciała krzykiem wezwać pomoc, lecz głos uwiązł jej w gardle.

Chwyciła jakiegoś przechodzącego chłopaka za ramię, ale on strząsnął z siebie jej dłoń i

pchnął ją na maskę. Zanim na swoich wysokich obcasach odzyskała równowagę, Andrea

zdążyła obejść samochód i dźgnąć ją pistoletem w żebra.

- Idziemy! - rozkazała. Julie przełknęła łzy i zrobiła krok w kierunku hotelu, lecz Andrea

pociągnęła ją z powrotem. - Nad wodę. Tu gdzieś jest rzeka, nie?

Cudownie. Ma zamiar utopić moje zwłoki w Missisipi.

- Rzeka jest tam - skłamała skłamała i zaczęła iść w kierunku Jackson Square.

Na szczęście Andrea nie znała miasta na tyle dobrze, by się zorientować, dokąd Julie ją

prowadzi. Na nieszczęście tłum uniemożliwiał ucieczkę. Rozbawieni ludzie napierali na

nie i zmuszali do trzymania się razem.

Julie znów wyskubała z szala kilka piór. Jak gdyby Mac miał szansę je zauważyć! Jak

gdyby lekkie pióra miały szansę sięgnąć ziemi! Jak gdyby zboczenie na Jackson Square

pomogło jej zyskać dość czasu, by uwolnić się od maniaczki, która uważała, że zeznając

przeciwko takiej kanalii jak Glenn Perry, zrujnowała jej życie.

Wchodząc na chodnik, potknęła się i omal nie skręciła nogi w kostce. Kolana jej drżały, z

trudem utrzymywała równowagę. Zrzuciła więc sandałki i dalej szła boso.

Ś

wieże łzy napłynęły jej do oczu, lecz zamrugała powiekami, by je powstrzymać. Nie

może sobie pozwolić na rozczulanie się nad sobą. Na pewno nie może też czekać, że Mac

pospieszy jej na ratunek. Wyrwała z szala jeszcze jedno pióro. Nie zdołała uwolnić się od

Andrei na tym skrzyżowaniu, ale może na następnym? Albo kiedy dotrą do parku?

Prędzej czy później nadarzy się sposobność· i Julie ją wykorzysta. Bez pantofli będzie

mogła biec szybciej.

Przez cienki nylon czuła pod stopami zimny chodnik. Zanim dojdziemy do parku,

rajstopy będą w strzępach, pomyślała. Ktoś nadepnął jej na palce, skrzywiła się z bólu,

lecz szła naprzód, rozglądając się, czy nie dojrzy jakiejś luki, przyjaznej twarzy,

policjanta.

Gdzie się oni wszyscy podziali, do cholery?

Park był tuż-tuż. Nareszcie trochę otwartej przestrzeni, miękka trawa, światło księżyca

oświetlające drogę i ... Boże, błagam, szansa na ucieczkę, której tutaj nie ma.

'

Julie była wyższa od Andrei i dziesięć lat temu znacznie od niej silniejsza. Teraz też

pewnie ma nad nią przewagę fizyczną. Jeśli w parku tłok będzie mniejszy, może uda jej

się zrobić nagły zwrot, powalić Andreę, odebrać jej broń ... Albo umrzeć.

Nie chciała umierać. Kochała życie. Kochała siostrę, rodziców, pracę, przyjaciół.

Kochała Charlotte i jej siostry i kochała ...

Nie, Maca nie kochała. Uwielbiała z nim tańczyć, całować się, rozmawiać, patrzyć na

niego, ale gdzie on jest, do cholery, kiedy go potrzebuje? Spec od ochrony! Pewnie jest

zajęty przeglądaniem jej maili, szukaniem zagrożenia dla jej życia. Gdyby był prąd, na

pewno by to robił.

- Gdzie my właściwie jesteśmy? - odezwała się Andrea.

- Na Jackson Square - wyjaśniła Julie.

- A rzeka?

- Jeszcze do niej nie doszłyśmy. - Julie torowała sobie drogę w tłumie, rozglądając się

uważnie, do kogo mogłaby się zwrócić o pomoc. Grupa nastolatków popijających piwo?

Nie. Kobieta tańcząca na parkowej ławce? Też nie. Na bolących stopach kuśtykała w

stronę pomnika Andrew Jacksona stojącego w centralnym punkcie parku. Zdawało jej

się, że tam ludzi jest jak gdyby mniej. Będzie miała lepsze pole manewru. Miejsce na

stoczenie pojedynku.

- Ostrzegam cię - odezwała się Andrea. - Jeśli bawisz się ze mną w jakieś sztuczki, to ...

Julie ogarnęła nagła wściekłość.

- To co? - wybuchnęła. - Zastrzelisz mnie?

Odwinęła się i z całej siły uderzyła Andreę w skroń. W tej samej chwili rozległ się strzał.

Promień latarki wychwycił następne różowe piórko leżące na chodniku pod markizą przy

wejściu do hotelu. Boa Julie nie wyglądało na wyliniałe, pióra same z niego nie

wypadały. Musiała je wyrywać. Zostawiała ślad.

Szedł ze wzrokiem utkwionym w chodnik, szukając dalszych znaków. W tłumie ludzi

odnalezienie kolejnych różowych piór graniczyło z niemożliwością. Lecz dla Julie musi

dokonać rzeczy niemożliwej. Nie mógł uwierzyć we własną głupotę. Był taki pewny, że

Glenn Perry będzie się chciał zemścić, a tymczasem dawna koleżanka zdołała wejść na

bal i porwać Julie. Nie miał teraz czasu na analizowanie błędów, ale kiedy Julie już

będzie bezpieczna, zrobi rachunek sumienia.

Teraz jednak skoncentruje się na piórach. Tuż za rogiem dostrzegł następne. Niemożliwe

okazało się możliwe, latarka odnajdowała 'następne zdeptane płatki puchu. Trop

prowadził na parking dla pracowników. Serce zabiło mu mocniej. Zobaczył, że

samochód Julie zniknął.

Zaklął pod nosem. Jeśli ta psychopatka wywiozła gdzieś Julie, nigdy ich nie odnajdzie.

Nie ma rzeczy niemożliwych, upomniał się w duchu. Pobiegł do swojego auta, chwycił

pistolet, który woził pod matą za pedałem sprzęgła, i wepchnął go za pasek spodni.

Potem puścił się pędem do wejścia na parking. W którą stronę odjechały?

I jak? Samochody poruszały się wolniej od korowodu pieszych blokujących chodniki i

jezdnie.

Porywaczka z pewnością zechce wywieźć Julie z miasta, pomyślał, albo przynajmniej z

Dzielnicy Francuskiej. Nie zwracając uwagi na klaksony, śpiewy i krzyki wokół siebie,

zaryzykował i poszedł w kierunku północnym.

Kilka domów dalej natknął się na samochód Julie porzucony przy hydrancie. Zajrzał do

ś

rodka, kluczyki tkwiły w stacyjce. Wyszarpnął je, zamknął auto i zaczął dalej szukać

różowych piórek.

- No, no ... - mruczał pod nosem.

Nagle ludzie rozstąpili się i zobaczył jedno wdeptane w szczelinę między płytami

chodnika. Aha, pomyślał, oddalają się od rzeki, idą na Jackson Square. Zaczął torować

sobie drogę, od czasu do czasu zaczepiając ludzi i pytając:

- Widzieliście wysoką kobietę w różowym boa?

- Niestety ludzie tylko potrząsali głowami. Gdzieś przed sobą usłyszał zawodzące

dźwięki saksofonu. Reuben! Zaczął się co sił przepychać do przodu, a kiedy dotarł do

muzyka, omal nie wytrącił mu instrumentu z ręki. - Szukam kobiety z różowym boa -

rzekł bez wstępów. - Widziałeś ją?

- Tej samej, z którą byłeś wtedy? Niezła. Szła na Jackson Square.

- Dzięki. Pogadamy innym razem - rzucił Mac i zniknął w tłumie.

Park majaczył przed nim, ciemna plama między budynkami. Nagle potknął się o coś:

Spojrzał pod nogi. Sandałek Julie. Reuben miał rację. Mac schylił się, podniósł bucik,

niedaleko znalazł drugi. Sprytnie. Bardzo sprytnie. Wie, że boso może poruszać się

znacznie szybciej. Wepchnął buty do kieszeni i pobiegł dalej ..

W parku panowała atmosfera zabawy. Ludzie tańczyli, wymachując pochodniami, śmiali

się, rapowali. W powietrzu unosiły się opary alkoholu zmieszane z dymem marihuany.

Zatrzymał jakiegoś nastolatka.

- Widziałeś wysoką, bardzo atrakcyjną kobietę?

- Widziałem milion takich - odparł chłopak.

- Bardzo wysoką! - Mac nie dawał za wygraną· - Wyższą od ciebie. I miała różowy szal z

piór.

Chłopak wzruszył ramionami. Mac pytał dalej. Bez skutku. W końcu jakąś kobieta

powiedziała mu:

- Tak; były tu we dwie. Blondynka i brunetka. Wyglądała jak modelka.

- Gdzie je pani widziała?

- Chyba koło pomnika.

- Dzięki - rzucił i ruszył we wskazanym kierunku.

Zanim jednak dobiegł do pomnika, usłyszał strzał.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Julie czuła skutki ciosu w dłoni i przegubie, lecz kula jej nawet nie drasnęła.

- Łapać ją! Ona ma broń! - rozległy się histeryczne głosy.

Ludzie rzucili się w pogoń. W ciemności Julie starała się dojrzeć, czy ktoś nie leży na

ziemi. Wyglądało jednak na to, że na szczęście nikt nie ucierpiał. Chwiejąc się na

nogach, wstała. Nagle poczuła, że ktoś chwyta ją z tyłu za ramiona. Przerażona zaczęła

się wyrywać.

- Spokojnie, Julie. To tylko ja ... Mac. W pierwszym odruchu zapragnęła paść mu w

objęcia i się rozpłakać, lecz wzięła się w garść. Nie należy przecież do kobiet, które

potrzebują mężczyzny, by zapanować nad sytuacją.

- Nic ci nie jest? - spytał.

- Nie. - Nie skłamała, no ... może nie powiedziała mu całej prawdy. Nie doznała żadnych

fizycznych obrażeń, chociaż psychicznie była zdruzgotana. Mac dotknął ustami jej warg i

natychmiast poczuła się znacznie lepiej.

- W którym kierunku poszła? - spytał.

- Nie mam pojęcia. Może tam? - Julie wyciągnęła rękę w stronę, gdzie przed momentem

mignęła jej głowa Andrei.

- Nie ruszaj się - rozkazał i zniknął w tłumie. Julie nie miała zamiaru go słuchać. Nie

bacząc na otarte kolano i bolące stopy, ruszyła za nim. Była tak samo wściekła jak on, tak

samo zdeterminowana, by schwytać Andreę. Poza tym, gdy tylko cofnął ręce, pewność

siebie natychmiast ją opuściła.

Wbrew swoim zasadom, potrzebowała jego bliskości. No i w kieszeniach miał jej buty,

których też potrzebowała.

Ludzie instynktownie ustępowali im z drogi. Może sprawiał to zacięty wyraz twarzy

Maca, może zdecydowany krok, może wściekłość, jaka biła z całej jego postaci ...

Dopadli Andreę przy Royal Street. Biegła, oddalając się od parku. Na przegubie miała

zawieszoną torebkę. Gdzie pistolet? Czy znów wystrzeli? Czy wyceluje w Maca? Jeśli go

zrani ... Julie nie była porywcza, lecz gdyby Andrea zrobiła Macowi krzywdę, udusiłaby

ją gołymi rękami.

Mac rzucił się na Andreę i ją obezwładnił.

- Sprowadźcie policję! - wrzasnął któryś z gapiów.

- I to szybko! - krzyknął do niego Mac przez ramię·

Andrea walczyła zaciekle, lecz on kilkakrotnie uderzył jej ręką o chodnik, i pistolet

wypadł z jej dłoni. Julie błyskawicznie nakryła go stopą. Macowi w końcu udało się

wykręcić Andrei ręce do tyłu.

- Daj mi swoje boa - zawołał do Julie. Podała mu różowy szal z tkwiącymi gdzieniegdzie

pojedynczymi piórkami, a Mac związał nim przeguby niedoszłej morderczyni. - Czy ktoś

już wezwał policję?

- Wszyscy policjanci są zajęci kierowaniem ruchem! - krzyknął ktoś z tłumu.

- Cudownie - mruknął Mac pod nosem. Podniósł się, potem pomógł Andrei stanąć na

nogi. Obrzuciła go stekiem wyzwisk. - Masz jej pistolet? - zwrócił się do Julie.

- Mam.

Wyciągnął wolną rękę, a Julie położyła mu pistolet na dłoni. Nigdy w życiu nie miała w

ręce pistoletu. Ważył więcej, niż się spodziewała. Wyglądał jak metalowa, śmiercionośna

rzeźba. Mac odchylił połę marynarki i wsunął go sobie do kieszeni spodni. Wówczas

dostrzegła znacznie większy pistolet zatknięty za pasek spodni. Skąd go wziął? Ochrona

hotelu nie była uzbrojona.

Postanowiła, że później go o to zapyta. Kiedy uspokoi się na tyle, że będzie w stanie

spokojnie myśleć, kiedy poziom adrenaliny w jej krwi opadnie, a tętno powróci do

normy. Później będzie mnóstwo czasu na zadawanie pytań.

Powoli opuścili we trójkę park i wrócili na parking.

Mac skierował się prosto do swojego samochodu. Otworzył tylne drzwi, wepchnął

Andreę na siedzenie i przypiął pasem.

- Bolą mnie ręce - poskarżyła się.

- Bardzo mi przykro - odparł i zatrzasnął drzwi.

- Nie masz prawa mnie związywać! - krzyczała. - Nie jesteś z policji! Oskarżę cię o

porwanie. I o czynną napaść.

- Proszę bardzo - odparł, siadając za kierownicą. Julie zajęła miejsce obok niego. - Co ci

się stało w kolano? - spytał Mac.

Spojrzała na niego, zaskoczona czułością w jego głosie. Spuściła wzrok. Kolano

krwawiło.

- Chyba je sobie otarłam ...

Mac sięgnął do pudełka leżącego na konsoli między siedzeniami i wyciągnął chusteczkę

higieniczną. Potem pochylił się i przyłożył ją do rany.

- Zajmiemy się tym, jak tylko oddamy twoją koleżankę w ręce policji. Masz jakieś inne

skaleczenia?

Rozprostowała rękę, która już przestała boleć. Nadepnięty duży palec u nogi nadal

pulsował, lecz na razie postanowiła nie mówić o tym Macowi.

- Nic mi nie jest. Naprawdę.

- Zdumiewasz mnie - szepnął, a potem wyprostował się i włączył silnik. - Znalazłem twój

samochód - dodał. - Zostawiłaś kluczyki w stacyjce. Wyjąłem je i zamknąłem auto.

- Obawiam się, że zaparkowałam w niedozwolonym miejscu.

- Mam znajomości w drogówce. Jeśli wlepią ci mandat, załatwię to. Jak ci się udało

wydostać z samochodu?

Julie pozwoliła sobie na uśmiech.

- Mówiłam ci, że moje hamulce piszczą? Zdołałam ją przekonać, że to silnik i że dalej nie

pojedziemy.

Mac roześmiał się.

- Sprytnie - pochwalił.

- Ty suko! - wykrzyknęła Andrea. - Okłamałaś mnie!

Jazda na posterunek policji trwała wieczność. Ulice były zakorkowane jak w godzinach

szczytu, albo jeszcze gorzej. Tylko reflektory aut rozświetlały mrok.·

Brak świateł na skrzyżowaniach sprawiał, że przejazd przez nie wiązał się ze

ś

miertelnym ryzykiem.

W końcu jednak dotarli na miejsce. Mac zdawał się doskonale orientować w budynku,

którego albo nie dotknęła awaria, albo był zasilany kilkoma rezerwowymi generatorami,

bo był jasno oświetlony, a wszystkie komputery pracowały pełną parą.

Sierżant pełniący służbę powitał Maca po imieniu. - Cześć! Nie narzekasz na brak

damskiego towarzystwa!

- Sytuacja nie jest wesoła - odparował Mac. - Lepiej skontaktuj się z prokuratorem

okręgowym. I będzie nam potrzebny lekarz.

- Nie trzeba - zaprotestowała Julie. - Wystarczy mi tylko trochę wody i opatrunek.

Sierżant zawołał koleżankę.

- Chodź ze mną, złotko - powiedziała do Julie. Rozłączona z Makiem, Julie ponownie

musiała

przyznać w duchu, jak uspokajająco działa na nią jego bliskość. Starała się jednak

uprzejmie słuchać policjantki, która opowiadała o tym, ilu kolegów zostało wezwanych

do wypadków spowodowanych awarią prądu w mieście. Ludzie zostali uwięzieni w

windach, szpitale przeżywały oblężenie.

- Mówię ci, kochana, za dziewięć miesięcy urodzi się kupa dzieciaków. Co za noc! Jedno

jest pewne, w Nowym Orleanie człowiek się nigdy nie nudzi! - Kiedy doszły do damskiej

toalety, rzekła: - Obmyj się, a ja przyniosę apteczkę.

Kiedy Julie została sama, zdjęła podarte rajstopy i wyrzuciła je do śmieci. Potem oparła

nogę o umywalkę i umyła krwawiące kolano. Otarcie wyglądało gorzej, niż się

spodziewała. Potem obejrzała duży palec. Paznokieć był siny, lecz kości całe.

Spojrzała w lustro nad umywalką i aż się wzdrygnęła. Włosy rozczochrane, sukienka

pognieciona, policzki mokre od łez. Nie była beksą. Ostatni raz płakała, kiedy zmarła jej

ukochana Bella. Ale dzisiaj otarła się o śmierć. W tej sytuacji łzy były do wybaczenia.

Umyła twarz, wytarła nos, wyjęła szpilki z włosów, palcami przeczesała fryzurę. Kiedy

policjantka wróciła, Julie przemyła sobie kolano płynem dezynfekującym i

zabandażowała.

- Dzięki - powiedziała.

- Napijesz się kawy? - zaproponowała policjantka w drodze powrotnej do dyżurki.

- Dziękuję, ale raczej nie. - Julie wiedziała, że nie mogłaby niczego przełknąć.

- Kochana, pamiętam, jak Katrina uderzyła. Kubek dobrej kawy był takim rarytasem, że

wydawał się istnym napojem bogów. - Policjantka westchnęła na wspomnienie tamtych

tragicznych dni sprzed półtora roku. - Człowiek dopiero wtedy zdaje sobie sprawę z tego,

jak bardzo jest uzależniony od pewnych rzeczy, kiedy ich zabraknie.

To prawda, pomyślała Julie. Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo jest uzależniona od

Maca, dopóki nie została siłą z nim rozdzielona.

Weszły do małego pokoju, gdzie zastały Maca w towarzystwie policjanta po cywilnemu.

Pantofle Julie, podeptane przez setki stóp, leżały na stole. Mac zajęty był rozmową przez

telefon komórkowy.

- Posłuchaj, Julie - rzekł, kończąc rozmowę. - W hotelu mają jakiś drobny kłopot. Muszę

tam pojechać.

- Kłopot? Jaki kłopot?

- Dzwonił Tyrell. Sprawdzę, o co chodzi. Dobrze?

- Dobrze - odparła machinalnie.

- To jest detektyw Rick Pelletier. Zajmie się tobą, dopóki nie wrócę.

- Dobrze.

Mac przysunął jej krzesło, lekko dotknął jej ramienia i wyszedł. Detektyw Pelletier

otworzył notes i uśmiechając się do Julie, powiedział:

- On jest bardziej przejęty od pani.

- Jestem wystarczająco przejęta.

- Proszę opowiedzieć mi wszystko po kolei.

Julie odchyliła się na oparcie krzesła, potarła bolące kolano i westchnęła. Potem zaczęła

relacjonować wydarzenia dzisiejszego wieczoru.

Mac przebijał się przez zakorkowane ulice. Chciał jak najszybciej wrócić na posterunek.

Ciemność, brawura kierowców, nieuwaga przechodniów, wszystko to zaczynało działać

mu na nerwy.

Nie miał ochoty zajmować się kolejnymi kłopotami w hotelu. Jego prawdziwe zadanie to

ochrona Julie. Omal nie zawiódł. Wyrzuty sumienia dręczyły go niewyobrażalnie.

W jednym z pokoi na tyłach hotelu znaleziono trupa.

- Nie wiem, czy popełniono zbrodnię, ale lepiej przyjedź - prosił Tyrell.

Dobrze, że Mac był właśnie na posterunku. Od razu poprosił Joego, dyżurnego

policjanta, by skierował najbliższy radiowóz do hotelu. Trup, bez względu na

okoliczności zgonu, to sprawa policji.

Kiedy dotarł na miejsce, zabawa trwała w najlepsze. Na szczęście Tyrell zatrzymał

wiadomość o odkryciu ciała w tajemnicy, więc goście tańczyli, jedli i pili. Mac poczuł się

tu obco. Jego miejsce było przy Julie.

Dochodziło wpół do trzeciej, kiedy dotarł z powrotem na posterunek. Zastanawiał się,

czy jeszcze ją tam zastanie. Do tej pory Ricky Pelletier mógł skończyć przesłuchanie i

odwieźć ją do domu. Właściwie dlaczego miałaby na niego czekać? Zawiódł, okazał się

najgorszym ochroniarzem na świecie. Powinien zwrócić Marcie pieniądze.

Zaparkował, zamknął samochód i wszedł do budynku. Joe pomachał do niego, a kiedy się

zbliżył, pokazał mu śpiącą na ławce Julie.

- Proponowaliśmy, że ją odwieziemy, ale odmówiła. Powiedziała, że na pewno po nią

przyjedziesz.

Mac poczuł uścisk w sercu. We śnie wyglądała tak bezbronnie - leżała z nogami

podkurczonymi, jedno kolano miała obandażowane, włosy opadały jej na ramiona. Może

teraz była słaba i bezbronna, ale kiedy szła przez Dzielnicę Francuską z pistoletem

przyłożonym do boku, wykazała się siłą i odwagą.

Ocaliła swoje życie. Maca znowu ogarnęło poczucie winy, że nie zdołał zapewnić jej

ochrony, a podziw dla jej inteligencji i sprytu, samozaparcia i silnej woli wciąż wzrastał.

Poza tym czekała na niego.

Na palcach zbliżył się do ławki i dotknął jej ramienia. Julie natychmiast uniosła powieki i

uśmiechnęła się.

- Dobrze się czujesz? - spytał. - Tylko nie mów: nic mi nie jest - dodał.

- Zabierz mnie do domu - poprosiła.

Pomógł jej wstać, objął i zaprowadził do samochodu. Szła powoli, może z powodu

zmęczenia, może bolącego kolana.

- Coś się stało w hotelu? - zapytała. Uznał, że nie ma potrzeby jej niepokoić.

- Mały kłopot u jednego z gości - odrzekł wymijająco. Jutro, albo jeszcze następnego

dnia, kiedy poczuje się na siłach wrócić do pracy, dowie się o tajemniczym trupie

znalezionym w pokoju na parterze zajmowanym przez Matta Andersena. - Ricky

Pelletier dobrze się tobą zajął?

Julie kiwnęła potakująco głową.

- Mam nadzieję, że Andrea przyzna się do winy. Nie chcę zeznawać w sądzie. Raz to

robiłam i nic dobrego z tego nie wynikło.

- To przeszłość - mruknął Mac, mając nadzieję, że się nie myli.

Psiakrew, jeśli to nieprawda, jeśli nadal coś jej grozi, do końca życia będzie ją ochraniał.

Zawiódł raz. Przysiągł sobie w duchu, że więcej się to nie powtórzy.

Niektóre dzielnice wciąż nie miały światła, lecz teraz na ulicach panował względny

spokój. Tylko od czasu do czasu przejeżdżał jakiś samochód albo przechodziła grupka

hałaśliwych balowiczów. Julie oparła głowę o zagłówek i westchnęła.

- Dlaczego ona? - spytał Mac. - Też była modelką? Julie kiwnęła potakująco głową.

Patrzyła prosto przed siebie, w nieprzenikniony mrok za szybą samochodu.

- Była jedną z najmłodszych dziewcząt w agencji. Pochodziła z jakiejś małej mieściny na

ś

rodkowym zachodzie i miała wybujałe wyobrażenia o czekającej ją sławie i bogactwie.

Ktoś jej powiedział, że posiada wszelkie atrybuty modelki, i przyjechała do Nowego

Jorku. Nawet nie ukończyła szkoły średniej.

- Ma odwagę. Trzeba dużo odwagi, żeby kogoś namierzyć, a potem porwać.

Julie wzdrygnęła się·

- Wtedy Andrea była nieśmiała, brakowało jej wiary w siebie. Glenn wziął ją pod swoje

skrzydła. Obiecał się nią zająć i dotrzymał słowa. Należała do tych, którym dawał

amfetaminę, żeby schudły. Potem zaczął z nią sypiać. Była przekonana, że ją kocha.

Mac zrobił zdziwioną minę.

- Ten romantyczny wizerunek jakoś mi nie pasuje do wymachującej pistoletem dziwki,

którą doprowadziłem na posterunek.

- Zmieniła się - rzekła beznamiętnie Julie. - Okazuje się, że przez te lata, jakie Glenn

spędził w więzieniu, nie przestała go kochać. Kiedy go zwolniono, przyjechała do

Nowego Jorku, żeby z nim być. Ale on nie chciał mieć z nią nic wspólnego.

- I ona obwinia ciebie, tak? - domyślił się Mac. Julie powoli kiwnęła głową.

- Bo to jest moja wina. Gdyby nie ja, Glenn nadal prowadziłby agencję.

- A ona nadal by była wykorzystywana, okradana i faszerowana narkotykami?

Oszczędziłaś jej wielu lat upokorzeń.

- Może nie miałam racji? - odparła Julie cicho.

- Byłam bardzo zasadnicza, przekonana o słuszności swojego postępowania. Doszłam do

wniosku, że Glenn rujnuje dziewczynom życie, i złożyłam doniesienie do prokuratury.

Może powinnam spuścić wzrok i udać, że niczego nie dostrzegam?

- I pozwolić, żeby facet dalej łamał prawo i wykorzystywał dziewczęta, które mogłyby

być jego córkami?

- Zawsze jestem taka pewna siebie - mruknęła Julie pod nosem. - Kiedy wydałam Glenna

w ręce policji, wierzyłam, że ratuję te dziewczyny, że świat bez niego będzie lepszy. -

Zamilkła, spojrzała smutno na Maca i ciągnęła: - Uważałam, że kobieta powinna być

samodzielna, że nie może ufać mężczyźnie, który twierdzi, że zadba o jej interes. Bo

bardzo często jej" kosztem dba o swój interes. Kobieta musi mieć się na baczności i

polegać tylko na sobie.

- Nie najgorszy sposób na życie.

- Ale kiedy Andrea ciągnęła mnie ze sobą po Dzielnicy Francuskiej ... - Julie zamilkła i

westchnęła - chciałam, żebyś się zjawił i mnie obronił. Wyrywałam pióra z szala i

znaczyłam nimi ślad, żebyś mnie uratował.

- Chciałem cię uratować. - Głos mu się lekko łamał. - Nie mogę sobie darować, że mi się

nie udało.

Spojrzała na niego zdumiona.

- Jak to? Przecież mnie uratowałeś.

- Zjawiłem się już po strzale.

Urwał, przeżywając od nowa te straszne chwile, kiedy usłyszał wystrzał. Jak ona może

uważać, że ją uratowałem? Kiedy dobiegłem, Andrei już nie było. Ona w to wierzy, bo

chciała, żebym się zjawił. Zresztą niech wierzy, w co chce. Na pewno nie będzie się z nią

teraz spierał.

Kiedy dojechali na miejsce, Mac wyłączył silnik i odwrócił się do Julie.

- Jak wejdę do środka? - spytała. - Nie mam kluczy.

Mac sięgnął do kieszeni i wyciągnął kółko z kluczami, które znalazł w jej samochodzie.

- Za to ja mam - odparł.

Otworzył drzwi, obszedł auto i pomógł jej wysiąść.

Stawiając stopy na ziemi, skrzywiła się z bólu. Mac nie tracił czasu na pytania, jak się

czuje, i wziął ją na ręce. - Postaw mnie - protestowała. - Nie jestem kaleką.

- Kaleką nie, ale trochę się poobijałaś.

Zaniósł ją na ganek i dopiero tam, nie wypuszczając z objęć, ostrożnie postawił na ziemi.

Otworzył zamek.

- Mac - szepnęła.

Jej dłonie zsunęły się z jego szyi na piersi. Poczuł zapach gardenii. Włosy Julii, miękkie

jak futerko norek, musnęły mu podbródek. Znajdowała się tak blisko, patrzyła na niego

tak błagalnie ...

Dzisiejszej nocy omal jej nie stracił. Posłuchał głosu serca, pochylił głowę i przywarł

ustami do jej warg.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Bolało ją kolano, bolał duży palec u nogi. Ale ten ból był niczym w porównaniu z bólem

całego ciała, słodkim, kobiecym, który· jedynie Mac mógł ukoić. Klatka schodowa była

tak ciemna, że Julie nie widziała twarzy Maca, natomiast czuła jego bliskość. Na piętrze

wsunął jej w dłoń klucze. Po omacku odnalazła zamek i otworzyła drzwi. W mieszkaniu

panował podobny mrok, poza tym panowała tam niesamowita cisza. Julie natychmiast

zorientowała się, jakiego dźwięku jej brakuje.

- Filtr w akwarium! - wykrzyknęła.

Biedne rybki! Grzałka przecież też nie działa!

- Masz latarkę? .::.. zapytał Mac, przytrzymując ją. Istotnie, w ciemnościach nawet nie

widziałaby rybek.

- Poczekaj - rzekła i po omacku przeszła do kuchni.

Znalazła latarkę, potem zapałki i świece, i wróciła do przedpokoju. Mac jest u mnie,

pomyślała. Tej dramatycznej nocy to było najważniejsze.

- Zobaczmy, jak tam twoje rybki - zaproponował. Podeszli do akwarium. Rybki,

zaintrygowane światłem latarki, podpłynęły do szyby. Julie palcem sprawdziła

temperaturę wody.

- Chyba jest dość ciepła, ale na wszelki wypadek owinę akwarium ręcznikami - rzekła.

Przyniosła z szafy ręczniki, Mac pomógł jej zabezpieczyć szklany zbiornik.

- Nic im nie będzie - pocieszał.

Objął ją, a ona oparła mu głowę na ramieniu, wdzięczna, że nie wyśmiał jej troski o ryby.

Są jej towarzyszkami, a on potrafi to uszanować. Gdy dotknął wargami czubka jej głowy,

uniosła twarz, a wtedy ją pocałował. Ostrożnie, delikatnie, lecz wyczuła jego tłumiony

głód. Nie musi się hamować, pomyślała. Owszem, jest poobijana, lecz cała, silna i

zdrowa, i chce, żeby tym pocałunkiem Mac rozświetlił jej mroczny świat.

Zapraszająco rozchyliła wargi. Tak, myślała, tak, pragnę tego. Żyję i pożądam Maca.

Pogładził jej plecy, potem wsunął dłoń we włosy, odchylił lekko jej głowę do tyłu, po

czym gorąco ją pocałował. Przez jedno mgnienie wyobraziła sobie, że kochają się tu, w

saloniku.

Mac jednak miał inny pomysł. Oderwał usta od jej ust, pocałował Julie w policzek, a

potem szepnął:

- Gdzie jest twoje łóżko, chere?

Uwielbiała, gdy zwracał się do niej słowem chere - nie tylko dlatego, że brzmiało to

seksownie. Teraz świadczyło o tym, że nareszcie uznał, iż nic jej nie jest. W

samochodzie był ponury, spięty. Nareszcie zrozumiał, że jest bezpieczna, że ją uratował.

Nie miała mu tego za złe.

Niczego nie miała mu za złe. Pragnęła go, pożądała. Bo ją uratował, bo przyszedł po nią.

Bo po prostu był Makiem.

Cofnęła się teraz kilka kroków, zapaliła dwie świece. Jedną wzięła ona, drugą on, i razem

przeszli do jej sypialni. Julie postawiła świecę na nocnym stoliku obok łóżka, Mac swoją

na komodzie. Dwa migoczące płomyki rzucały dosyć światła, aby odnaleźli siebie.

Mac objął Julie, dłońmi zgarnął jej włosy. Uśmiechnął się, jak gdyby ich jedwabistość

sprawiała mu rozkosz.

- Zaczekaj - szepnął, obrócił ją plecami do siebie i pocałował w miejsce między szyją a

karkiem. Usłyszała ciche westchnienie, potem pocałował ją ponownie. Znów westchnęła.

- Kiedy wieczorem zobaczyłem twoje upięte włosy i odsłoniętą szyję, o niczym innym

nie mogłem myśleć - wyjaśnił i obsypał jej szyję i kark pocałunkami.

Z jej ust wyrwało się jego imię. Wtedy rozpiął zamek błyskawiczny jej sukienki i zaczął

całować jej plecy.

- Julie - szepnął, zatrzymując usta tam, gdzie powinno znajdować się zapięcie

biustonosza. - Niczego nie mam.

Nie planował uwodzenia jej tej nocy. Ona też tego nie planowała, chociaż ... Może po to

wybrała sukienkę z tak głębokim dekoltem, by nie wkładać pod nią bielizny, może po to

upięła tak wysoko włosy?

- Chyba ja mam to, o czym myślisz - rzekła, wyśliznęła się z jego objęć i w szufladzie

nocnej szafki, wśród rozmaitych drobiazgów znalazła opakowanie prezerwatyw, które

trzymała tam na wszelki wypadek. Mac wziął od niej paczuszkę, ucałował i położył ją na

nocnej szafce. Potem zdjął marynarkę, cisnął ją w kąt i nie rozwiązując krawata, zdjął go

przez głowę niczym lasso.

Julie zaczęła rozpinać guziki jego koszuli, on natomiast zsunął z jej ramion ramiączka

sukienki. Westchnął, ujrzawszy jej piersi, i lekko popchnął ją w stronę łóżka. Po chwili

byli już nadzy, pieścili się nawzajem, odkrywali sekrety swoich ciał. Ich spojrzenia się

spotkały. Dla Julie był to akt zjednoczenia, jakiego jeszcze nigdy w życiu. nie przeżyła.

Po raz pierwszy zrozumiała, co to znaczy uzależnić się od mężczyzny, oddać się mu całą

sobą, zaufać, że. on podaruje jej to, czego najbardziej potrzebuje. Ufała Macowi i

poddała się mu całkowicie. Ku swojemu zdumieniu poczuła, że udziela się jej jego siła.

Zależność od niego okazała się niezwykłym aktem niezależności.

Jego ruchy były powolne i kontrolowane. Uniosła nogi i objęła go w pasie. Przymknęła

powieki. Wszystkie doznania były zbyt cudowne, zbyt wyjątkowe, zbyt intymne. Bała się

aż do tego stopnia się przed nim odkryć.

- Otwórz oczy, Julie - poprosił szeptem.

W jego spojrzeniu ujrzała pragnienie, pożądanie. Miłość. Drgnęła, jęknęła, osiągnęła

szczyt rozkoszy. Mac wstrzymał oddech, napiął mięśnie, krzyknął, lecz nie przestawał

patrzeć jej w oczy, jak gdyby chciał złączyć się z nią nie tylko ciałem, lecz i duszą·

Coś jest nie tak. Julie nie miała co do tego wątpliwości. Nie miała wątpliwości, że pójście

do łóżka z Makiem było właściwe, otwarcie się przed nim nieuniknione, obdarzenie go

zaufaniem absolutnie konieczne i zasadnicze. Ale teraz, kiedy miłość i wzajemne

zaufanie stały się faktem, on zaczął od niej się oddalać.

- O co ci chodzi? - spytała.

Spojrzał na nią zdumiony, uśmiechnął się, objął ramieniem i przyciągnął do siebie.

- O co mi chodzi?

- Odnoszę wrażenie, że ... coś cię nurtuje.

- Mylisz się.

Leżąc z głową opartą na ramieniu Maca, widziała jedynie kontur jego twarzy. Nie patrzył

już na nią. Może to mnie coś nurtuje, pomyślała, a nie jego.

- Nie okłamuj mnie - rzekła.

Pogładził jej ramię. Milczenie między nimi przedłużało się, napięcie rosło.

- Okłamywałem cię od samego początku, chere. Nareszcie wyznał prawdę. Świadczyły o

tym ton jego głosu i wahanie. Teraz mówił szczerze; a przedtem ją okłamywał. Odsunęła

się od niego i usiadła. Poczuła, że ogarnia ją przenikliwe zimno, lecz nie dlatego, że

wysiadło ogrzewanie.

- Na czym polegało to okłamywanie? - spytała, mimo że bała się usłyszeć odpowiedź.

Może wbrew temu, co napisał w ankiecie personalnej, jest żonaty? Może już jutro

wyjeżdża z miasta i nigdy więcej go nie zobaczę? Może jest nieuleczalnie chory?

Zresztą wszystko jedno. Kłamstwo pozostaje kłamstwem.

- Chodź do mnie, kochanie - poprosił Mac z uśmiechem i wyciągnął rękę - nie musimy

teraz o tym rozmawiać.

Właśnie że musimy. Odsunęła się, lecz gdy przytrzymał ją za przegub, westchnęła.

- Lepiej wszystko mi powiedz - zażądała. - Prawda zawsze jest lepsza od domysłów.

Wbił wzrok w sufit.

- Nie jestem hotelowym ochroniarzem.

W porównaniu z najgorszymi scenariuszami, jakie zrodziły się w jej głowie, to wyznanie

wydało jej się śmieszne.

- Jak to? Przecież pracujesz jako szef ochrony.

- Jestem konsultantem do spraw bezpieczeństwa. Prywatnym detektywem.

- Wiem. Poprzednio pracowałeś w ... zaraz, zaraz, jak to się nazywało ... Crescent City

coś tam.

- Crescent City Security Services. Nie tylko pracowałem. Razem z kumplem założyłem

tę firmę. Jestem współwłaścicielem.

To jeszcze nie tragedia. Dlaczego więc patrzy na mnie tak poważnie?

- Domyślam się, że potrzebowałeś pieniędzy i zatrudniłeś się w hotelu, tak?

- Nie. - W oczach Maca odbijał się płomień świecy stojącej na nocnej szafce. - Zostałem

wynajęty, żeby cię obserwować. Zaangażowałem się do pracy w hotelu, bo to ułatwiało

mi wywiązanie się z tego zadania.

- Miałeś mnie obserwować? - powtórzyła szeptem. Boże! Czyli się nie myliła. Cały czas

miał ją na oku. Śledził każdy jej ruch. - I dlatego jesteśmy teraz razem w łóżku? Bo ktoś

cię wynajął, żebyś mnie obserwował?

- Nie! - wykrzyknął i poderwał się, lecz gdy spostrzegł, że Julie odsuwa się od niego,

opadł z powrotem na poduszkę. - Jestem tu, bo szaleję za tobą.

- Aha! - prychnęła z sarkazmem.- Szalejesz za mną i dlatego mnie śledzisz?

- Śledziłem cię, bo mi za to płacono.

- Kto ci płacił?

- Nie pytaj. Już i tak za dużo powiedziałem.

Julie zakipiała z wściekłości. Nie była z natury impulsywna, lecz teraz miała ochotę

uderzyć Maca. Zmobilizowała całą siłę woli, by się opanować.

- Zadałam ci pytanie. Lepiej na nie odpowiedz. Mac spróbował się uśmiechnąć.

- Nie mogę. Mój klient pragnie pozostać anonimowy, a ja muszę zastosować się do tego

ż

yczenia.

- I to jest ważniejsze od szacunku dla mnie, tak?

- To są dwie kompletnie różne rzeczy. - Mac uniósł się na łokciu, potem usiadł. Ich

twarze znalazły się teraz na tym samym poziomie. - Szanuję cię, Julie. Szanuję cię w

sposób, jakiego nie potrafię wyrazić słowami. Ale mam podpisaną umowę i muszę

przestrzegać warunków. - Ujął jej podbródek, pogładził ją po policzku. - Wolałabyś,

ż

ebym nadal cię okłamywał? Już nie mogę.

Jego słowa budziły w Julie odrazę.

- Kto cię wynajął? - nalegała. - Glenn Perry?

- Nie. Mój klient właśnie przed nim chciał cię chronić. Bał się, że Glenn będzie cię

szukać. Ale z jego strony nic ci nie zagraża.

A z twojej tak, pomyślała.

- Więc kto to jest? Komu zależy na tym, żeby mnie obserwować?

Mac potrząsnął głową.

- Komuś, komu zależy na twoim bezpieczeństwie. Nie wywiązałem się z zadania - dodał,

patrząc na płomień świecy stojącej na komodzie. - Mogłaś dzisiaj zginąć.

- Może powinieneś zadzwonić do swojego klienta i powiadomić go o tym? - rzekła z

goryczą w głosie. - Masz w stosunku do niego zobowiązania. Nasz klient, nasz pan.

- Zlecenie klienta to jedno, a to, co zaszło między nami, to drugie - usiłował ją

przekonać. - Kiedy szedłem tropem wyznaczonym przez różowe pióra, nie myślałem o

kliencie. Myślałem wyłącznie o tobie.

- Nie chcę ciebie w moim życiu - oświadczyła. Jakże fałszywie zabrzmiały te słowa! Ale

przecież Mac ją okłamywał. Teraz może kłamać. Rozpaczliwie go pragnęła, ale nie kiedy

brał pieniądze za pilnowanie jej. Nie kiedy ktoś go rozliczał z wykonanego zadania. Nie

kiedy nazwawszy się kłamcą, odmówił ujawnienia prawdy.

- Julie ...

- Zostaw mnie.

Objęła się ramionami i oparła brodę na kolanach.

Zamknęła oczy. Prosi, żebym na niego spojrzała? Wykluczone. Nie chce go więcej

oglądać! I na pewno nie chce, by zobaczył łzy wypływające spod jej rzęs. Miała nadzieję,

ż

e w pokoju jest na tyle ciemno, że tego nie zauważy.

Usłyszała, jak westchnął, poczuła, jak materac się ugina, kiedy Mac siada na brzegu i

opuszcza nogi. Przynajmniej szanuje moją wolę, pomyślała.

Słyszała, jak się ubierał. Jej bohater! Przypomniała sobie, jak czując pod żebrami lufę

pistoletu, pragnęła, by został jej bohaterem. I tak się stało. Odnalazł ją. Schwytał Andreę,

a ją uratował. Odprowadził do domu. Kochał się z nią.

Ale ona pragnęła, by się z nią kochał, bo jego serce jest pełne miłości do niej, tak jak jej

serce przepełnia miłość do niego. Tymczasem jemu za bycie z nią ktoś płaci.

Nagle fragmenty łamigłówki zaczęły układać się w logiczną całość. Drogie ubrania.

Luksusowy samochód. Zażyła znajomość z oficerami policji i ulicznymi grajkami. Broń.

Nawet z zamkniętymi oczami widziała, jak pewnie Mac porusza się po ciemnym pokoju,

zbierając swoje rzeczy. Jak gdyby znał na pamięć każdy szczegół umeblowania, a

przecież nigdy tu przedtem nie był!

Nie jest szefem ochrony Hotelu Marchand. Nie jest rycerzem w lśniącej zbroi, który ją

uratował, bo ją kocha. Jest przebiegłym, gładkim w obyciu prywatnym detektywem,

wynajętym na godziny, by ją śledzić.

A jej się wydawało, że porwanie pod groźbą pistoletu było najgorszą rzeczą, jaka może

jej się przydarzyć.

Bohater do wynajęcia. Cholerny łgarz. Kiedy wreszcie wyjdzie i pozwoli jej otworzyć

oczy?

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

W pierwszym odruchu Mac chciał jechać do biura, lecz uświadomił sobie, że. jeśli

tamten rejon również objęła awaria, nawet nie dostanie się do budynku. Pojechał więc

prosto do domu.

Tam światła się paliły. Wszedł na schody, otworzył drzwi mieszkania i skierował się do

kuchni, do szatki, w której trzymał bourbona. Napił się prosto z butelki.

Ale ze mnie drań, pomyślał. Zawiodłem niemal wszystkich, na których mi .zależy -

Marcie, bo złamałem obietnicę, Franka, bo naraziłem na szwank dobre imię firmy,

Charlotte i cały personel hotelu, bo udawałem kogoś, kim nie jestem.

I Julie. Boże, zawiodłem też Julie.

Podszedł do okna w salonie i spojrzał na uśpiony świat. Nie widział butelki, z której od

czasu do czasu pociągał łyk, lecz sądząc z jej ciężaru, domyślił się, że jest przynajmniej

w połowie pełna. Wystarczy, by się upić, nie wystarczy, by utopić poczucie winy i ukoić

ból rozdzierający duszę.

Ale przynajmniej Julie jest bezpieczna, a Andrea przebywa w policyjnym areszcie i już

nie wyrządzi nikomu krzywdy. Jedyną osobą, która może teraz Julie zranić, jest on sam.

Już to zresztą uczynił.

Z butelką w ręku usiadł w fotelu i zanim wysączył ją do dna, zasnął. Śniła mu się Julie.

Jej dłonie pieściły mu plecy, włosy zaczepiały się o wieczorny zarost. Śniło mu się

pogrążone w ciemnościach miasto i tłumy ludzi blokujące ulice Dzielnicy Francuskiej.

Stał na jakimś rogu, rozpaczliwie wypatrując różowego piórka, przekonany, że od

znalezienia tego płatka puchu zależy cała jego egzystencja.

Gdy się przebudził, niebo za oknem było mlecznobiałe. W głowie mu huczało, jak gdyby

pod czaszką pracował młot pneumatyczny, a mięśnie szyi stężały niczym beton.

Z trudem dotarł do łazienki. Długo stał pod gorącym prysznicem, potem dokładnie

wyszczotkował zęby, by pozbyć się kwaśnego smaku whisky. Połknął kilka pastylek od

bólu głowy, włożył dres i powlókł się do kuchni zaparzyć sobie mocną kawę z dodatkiem

cykorii.

Wpół do siódmej w Nowym Orleanie to wpół do ósmej w Nowym Jorku, obliczył w

myślach - nie za wczesna pora rozpocząć naprawianie szkód, jakich narobił w ciągu

nocy.

Z kubkiem kawy usiadł przy biurku, odszukał domowy numer telefonu Marcie Sullivan i

połączył się z nią.

Odpowiedziała po trzecim dzwonku.

- Halo? Słucham?

- Mówi Mac Jensen z Nowego Orleanu.

- Ach, to pan ... Słyszałam o awarii elektryczności, jaka wczoraj dotknęła Dzielnicę

Francuską. Co u mojej siostry? Wszystko w porządku?

- Tak. .. Mieliśmy mały kłopot, ale teraz jest już dobrze - zaczął i opowiedział Marcie o

Andrei Crowley. Kilkakrotnie musiał powtarzać, że Julie jest cała, zdrowa i bezpieczna.

Kiedy Marcie zaczęła rozwodzić się nad jego dzielnością i wspaniałością, nie wytrzymał:

- Myli się pani. Nie spisałem się. Powiedziałem Julie, że zostałem wynajęty, żeby ją

ochraniać.

- Nie! - wykrzyknęła. - Przecież obiecał pan milczeć!

- Wiem.

- Ona mnie znienawidzi .. Będzie wściekła ...

- Nie mówiłem, że pracuję dla pani - wyjaśnił. - Powiedziałem tylko, że podjąłem się jej

pilnować.

- Julie nie jest głupia. Domyśli się, że to ja pana wynajęłam.

- Niewykluczone.

- Ona nie cierpi, kiedy ktoś się zbytnio o nią troszczy. Dlatego zależało mi na dyskrecji.

Tak pana prosiłam ...

Mac nie mógł powiedzieć Marcie, co się wydarzyło. Jeśli Julie zechce zwierzyć się

siostrze ze swojego życia intymnego, jej sprawa.

- Jest mi niezmiernie przykro. Przepraszam. Oczywiście zwrócę pani pieniądze - dodał.

- Nie musi pan - odparła Marcie bezbarwnym tonem.

- Zawarliśmy umowę, a ja nie dotrzymałem jej warunków. Przygotuję czek i prześlę go

pani.

Zanim Marcie zdążyła odpowiedzieć, rozłączył się. Następną rozmowę odbył z

Frankiem, a ponieważ wspólnik mieszkał w tej samej strefie czasowej, obudził go.

- Co ci odbiło? - zdenerwował się Frank.

- Nie przesadzaj, wcale nie jest aż tak wcześnie - uciął Mac. - Posłuchaj, schrzaniłem

robotę. Powiedziałem Julie.

- Co jej powiedziałeś?

- Wszystko z wyjątkiem tego, kto zlecił nam tę robotę·

- Dlaczego?

- Powody osobiste.

Frank taktownie nie naciskał.

- Co teraz? - spytał.

- Zawiadomiłem klientkę, że zwrócę honorarium. Oczywiście z własnej kieszeni, nie z

budżetu firmy - dodał.

- Nie odgrywaj przede mną takiego szlachetnego. Odprowadzasz do kasy pensję z hotelu.

Jakoś to wytrzymamy.

- A dobre imię firmy?

- No tak. ..

- To wszystko stało się wczoraj ..:- zaczął Mac i szczegółowo zrelacjonował koledze

przebieg wydarzeń. - Moja dalsza praca w hotelu straciła sens. Zamknę kilka spraw,

ewentualnie pomogę znaleźć kogoś na swoje miejsce.

- Poczekaj - przerwał mu Frank. - Jeszcze nie rezygnuj. Nadal próbuję ustalić, co się stało

z tym milionem dolarów. Wiedziałeś, że Anne Marchand ma młodszego brata?

- Też działa w branży hotelowej?

- Nie. Robi za czarną owcę. I nie nazywa się Marchand, tylko Robichaux. Wiele lat temu

zniknął z Nowego Orleanu. Ciekawe, nie?

Frank i Mac założyli Crescent City Security właśnie po to, by wyjaśniać tajemnicze

zniknięcia czarnych owiec. W innych okolicznościach Mac natychmiast połknąłby

haczyk, lecz dzisiaj czuł się podle.

- Nie otrzymaliśmy zlecenia z hotelu, żeby wytropić tę forsę - przypomniał wspólnikowi.

- To była tylko nasza inicjatywa.

- Racja. Ale przyznasz, że sprawa wygląda interesująco. .

- Moglibyśmy kiedy indziej o tym porozmawiać?

- Dobrze.

Mac dopił kawę, potem na sztywnych nogach poszedł do sypialni przebrać się do pracy.

Kiedy wjechał na parking dla personelu, samochód Julie stał na zwykłym miejscu.

Domyślił się, że sama go zabrała sprzed hydrantu na ulicy, co dowodziło, że jest w

lepszej formie, niż się obawiał. Oczywiście wcale nie musi chcieć się z nim zobaczyć.

- Co za noc! - rzekł na powitanie Carlos. - Czytałem raport Tyrella. Nie masz nic

przeciwko temu?

- Oczywiście, że nie - odparł Mac i wziął od kolegi tekturową teczkę.

Znajdowała się w niej notatka sporządzona przez Tyrella opisująca znalezienie martwego

ciała w pokoju zajmowanym przez Matta Andersena, raport policji oraz wstępne

orzeczenie koronera. Poza tym Tyrell dołączył oświadczenie Eddiego w sprawie

uszkodzenia generatora. Nie było w nim wzmianki o Lucu Carterze, toteż Mac zaczął się

zastanawiać, czy powinien coś na ten temat dopisać. Nie dysponował dowodami, że Luc

maczał w tym palce, lecz postanowił z nim porozmawiać. Ale jeśli zdecyduję się odejść z

hotelu, do rozmowy nie dojdzie. Niewykluczone, że Julie zdążyła poinformować

Charlotte o jego tożsamości i wymówienie już na niego czeka.

A skoro tak, to Lukiem zajmie się Tyrell. Właściwie, gdyby zdołał przestawić swój zegar

wewnętrzny na pracę w dzień zamiast w nocy, mógłby zostać szefem ochrony. Przy

pomocy takiego asa jak Carlos dałby sobie świetnie radę. Tak, mógłbym go spokojnie

polecić Charlotte, pomyślał. O ile zechce mnie wysłuchać.

Najlepiej od razu mieć to z głowy, postanowił, wetknął teczkę z raportem Tyrella pod

pachę i rzucił:

- Idę na górę pokazać to pani Charlotte.

- Dobra. Będę miał na wszystko oko.

Ponieważ nie chciał pokazywać się w głównym holu, wybrał służbowe schody. Przed

gabinetem Julie zwolnił i przez otwarte drzwi zajrzał do środka. Nie było jej. Poczuł

ulgę, lecz i lekkie rozczarowanie.

Drzwi gabinetu Charlotte również były otwarte, a ona sama siedziała przy biurku.

Zapukał. Charlotte podniosła głowę i obdarzyła go uśmiechem tak serdecznym, że zaczął

wątpić, czy zdążyła już poznać prawdę·

- Mac! Jakże się cieszę! - Wstała, wyszła mu naprzeciw i ku jego ogromnemu zdumieniu

objęła go i uścisnęła. - Nie wiem, jak ci podziękować!

Za co? Zdziwiony, przyjacielskim gestem poklepał ją lekko po plecach, potem odsunął

się i rzekł:

- Nie wiem, o czym mówisz.

- Uratowałeś naszą Julie! Ze wszystkich wczorajszych wydarzeń porwanie jej było

najstraszniejsze. Gdybyś jej nie ocalił... - Charlotte zamilkła i przycisnęła dłoń do serca. -

Dzięki Bogu, zdążyłeś. Julie jest dla mnie jak młodsza siostra. Wszyscy jesteśmy twoimi

dłużnikami.

- To nie ja uratowałem Julie. Ona sama siebie uratowała.

- Ona to inaczej przedstawia. Przestań być taki skromny i pogódź się z tym, że uważamy

cię za bohatera. - Charlotte wskazała mu krzesło. - Dziwię się, że po wczorajszych

przeżyciach w ogóle przyszła dzisiaj do pracy. Zasługuje na wolny dzień. Nawet tydzień,

ale uparła się, że chce być z nami.

- Julie to zadziwiająca kobieta.

- Prawda? - Charlotte uśmiechnęła się szeroko i dodała: - A dzięki tobie żyje i ma się

dobrze.

- Wiesz, dokąd poszła?

- Ach, Alvin Grote urządził kolejną scenę - wyjaśniła Charlotte. - Kiedy wyszło na jaw,

ż

e kobieta, którą zaprosił na bal, próbowała zabić Julie, ogromnie się przejął. Błagał,

ż

eby Julie zgodziła się wypić z nim kawę, żeby mógł oczyścić swoje imię. Nie ma się z

czego oczyszczać, nie ma w tym jego winy.

- Jego wina polega na tym, że jest idiotą. Charlotte zachichotała.

- No tak. .. Błagał Julie, żeby wypiła z nim kawę, ale jednocześnie narzekał, że w Chez

Remy kawa jest za mocna, a filiżanki za małe. W końcu przestał, gdy Julie mu

przypomniała, że może dolać tyle śmietanki, ile zechce, a poza tym kawę podajemy w

dzbankach.

Mac podniósł z kolan tekturową teczkę.

- Czytałaś raport Tyrella?

- Tak.

- Znakomicie się wczoraj spisał. Przy następnej podwyżce zasługuje na specjalne

potraktowanie.

- Gdyby było mnie stać, dostałby podwyżkę już dzisiaj - rzekła Charlotte.

Mac westchnął i postanowił przystąpić do rzeczy. - Mogę złożyć rezygnację, kiedy tylko

zechcesz. Charlotte nie wyglądała na zaskoczoną.

- Chodzi ci o to, że zataiłeś, kim właściwie jesteś?

- Nie tylko, kim jestem, ale dlaczego chcę tutaj pracować.

- Posłuchaj. - Charlotte spojrzała na niego uważnie. - Twoje wykształcenie i

doświadczenie zawodowe sprawiają, że posiadasz nawet większe kwalifikacje niż

wymagane na tym stanowisku. Nie sądzę, że należy kogoś zwalniać, bo okazał się

bardziej kompetentny, niż oczekiwaliśmy. .

- Ale powody, dla których ...

- Były, przyznaję, złożone. Ale rozumiem, że pracując w tej branży, nie zawsze możesz

być szczery i otwarty.

Mac przytaknął ruchem głowy.

- To prawda, ale kiedy muszę okłamywać kogoś takiego jak Julie czy ty, mam wyrzuty

sumienia.

- To już twój problem. Nie zapominajmy, że dzięki temu, kim jesteś, Julie jest dzisiaj

bezpieczna, a kobieta, która jej groziła, trafiła za kratki.

- Nie wiem, co ci Julie powiedziała, ale to nie ja ją ocaliłem. To ona sama siebie

uratowała.

- Julie twierdzi coś wręcz przeciwnego - odrzekła Charlotte z uśmiechem. - I dlatego

możesz zostać z nami, jak długo zechcesz. Jeśli musisz odejść, bo jesteś potrzebny w

firmie, mam nadzieję, że zostaniesz dopóty, dopóki nie znajdziemy kogoś na twoje

miejsce. Chyba nie proszę o zbyt wiele?

Zbyt wiele? Ta kobieta powinna mi urwać głowę, a gdyby Julie opowiedziała jej całą

prawdę ,o wydarzeniach wczorajszej nocy, to nie tylko głowę, pomyślał. Przeczesał

palcami włosy, zastanawiając się nad tym, co usłyszał.

- Na pewno znajdzie się ktoś, kto lepiej niż ja nadaje się na to stanowisko, na przykład

Tyrell. - Jeszcze raz wziął do ręki teczkę z raportem. - Wiem, że jest młody i że woli

pracować na nocną zmianę, ale ma świetne kwalifikacje. Wczoraj zachował się super.

- Ty też - rzekła Charlotte. - Wiem, że nie powinnam się wtrącać, ale ... - wzięła głęboki

oddech - ale proszę, załatw sprawy z Julie, dobrze?

- Spróbuję. - Wstał. - Aha, jeszcze jedno. Od pewnego czasu mam oko na Luca.

Widziano go w pobliżu kotłowni tuż przed odkryciem, że ktoś majstrował przy

generatorze.

Z twarzy Charlotte zniknął uśmiech.

- Lubię Luca. Naprawdę podejrzewasz, że ma z tym coś wspólnego?

- Nie wiem. Niósł latarki. To mógł być zwykły zbieg okoliczności, ale jak mówię,

obserwuję go.

- Ufam, że robisz to, co uważasz za stosowne.

Mac czuł, że nie zasługuje na to zaufanie, lecz skoro już go nim obdarzyła, postanowił na

nie zasłużyć.

Po rozmowie z Charlotte czuł się trochę podniesiony na duchu, skorzystał więc z

głównych schodów i zszedł do holu. Nikt by się nie domyślił, że w nocy odbywał się tu

huczny bal, a jedynym oświetleniem były świece, latarki oraz księżyc. Hotel był już

wysprzątany. W powietrzu unosił się cytrynowy zapach środka do polerowania mebli.

Stanowisko Luca było puste, ale nie przejął się tym. Później się tym zajmie. Najpierw

jednak musi załatwić sprawy z kobietą, która wczorajszej nocy przegnała go ze swojego

ż

ycia za to, że ją okłamał.

Przed wejściem do Chez Remy omal nie zderzył się z Alvinem Grote'em. Wyminął go i

wpadł do restauracji, Julie jednak już nie zastał. Kelnerka nie wiedziała, dokąd poszła.

Ż

ałował, że dziś nie znaczyła swojej trasy różowymi piórkami. Może nie życzy sobie, by

ją odnalazł?

Przypomniało mu się, że ostatnim razem, kiedy chciała być sama, schowała się na patio.

Pchnął najbliższe drzwi. Julie siedziała w rogu, przy tym samym stoliku co wtedy.

Spostrzegła go, gdy tylko przekroczył próg. Z niewzruszoną twarzą patrzyła, jak Mac się

do niej zbliża. Przysunął sobie krzesło, usiadł i wypowiedział słowa, jakie cisnęły mu się

na usta:

- Kocham cię.

Wyprostowała się i zamrugała powiekami. Może powinien rozpocząć rozmowę od

jakiegoś neutralnego tematu?

- Jak rybki? - spytał. - Przetrwały tę noc?

- Lepiej ode mnie - odpowiedziała cicho.

Do diabła z rybkami! Do diabła z bawieniem się w salonową konwersację!

- Zachowałem się jak ostatni łobuz! - wybuchnął. - Wiem, że jesteś na mnie wściekła i

masz powody. Ale kocham cię. Zawsze uważałem cię za inteligentną, atrakcyjną i

ś

wietną towarzyszkę, ale wczoraj ... - zamilkł i przełknął ślinę, starając się opanować

wzburzenie - wczoraj zrozumiałem, że gdybyś zginęła, moje życie stałoby się puste.

Potrzebuję cię. - Spojrzenie Julie było nieprzeniknione.·..:. Zgoda - ciągnął - jestem

draniem. Możesz mnie teraz zaniewidzieć, ale będę o ciebie walczyć. Zrobię wszystko ..

- Nie jesteś draniem - przerwała mu cichym głosem. - Tylko kłamcą.

- Tak. - Na jej wargach pojawił się przekorny uśmieszek, gdy ciągnęła: - Musisz

wykorzenić w sobie ten zwyczaj.

- Kłamię tylko w pracy - bronił się. - Czasami muszę i za to nie będę przepraszał. Ale w

ż

yciu prywatnym nie kłamię. I przyrzekam, że ciebie nie będę okłamywać. - Ujął jej

dłoń. - Poza tym nie ja jeden kłamię· Powiedziałaś Charlotte, że cię uratowałem. A to

nieprawda.

Na twarzy Julie odmalowało się zdumienie.

- Prawda. Przy życiu trzymała unie tylko pewność, że pójdziesz moim śladem. I nie

pomyliłam się· Znalazłeś mnie.

- Bo znaczyłaś drogę piórkami, boa.

- Potrzebowałam cię. - Oczy je zabłysły, zacisnęła palce na jego palcach. - Miałeś rację,

mówiąc, że coś mi grozi. Miałeś rację, starając się mnie chronić. Ja natomiast byłam

głupio uparta i pewna siebie. Wczorajszej nocy - głos jej się załamał i zamilkła. -

Wczoraj w nocy - podjęła po chwili - mój gniew przynajmniej w połowie wypływał z

tego, że w końcu zrozumiałam, że czasem muszę polegać na innych. Na tobie ...

Mac dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, że słuchając Julie, wstrzymał oddech.

- Czyli wybaczysz mi? - spytał.

- Pod jednym warunkiem. Ty też mi wybaczysz, że byłam taką idiotką.

- Jesteś najodważniejszą, najinteligentniejszą, najpiękniejszą idiotką, jaką znam! -

Zamilkł, wstał, wziął ją w ramiona i dokończył: - I kocham cię.

- Ja ciebie też - szepnęła.

2008-06-07