Tłumaczenie: M.R.Black

Tłumaczenie: M.R.Black

Katie McGarry – Red at Night

W Red at Night, Stella i Jonah są całkowitymi przeciwieństwami.

Ona jest dziewczyną z fioletowymi włosami ze złej części miasta.

On jest seniorem, który trzyma się z popularnym tłumem.

Aż wypadek samochodowy nie pozostawia go ściganego przez poczucie winy i
Jonah zaczyna spędzać czas w ulubionym schronieniu Stelli... na lokalnym
cmentarzu.

Stella wie, że powinna trzymać się z daleka - mimo wszystko, spędziła
dzieciństwo będąc dręczona przez przyjaciół Jonah. Kiedy tylko uporządkuje
swoje splątane uczucia, Jonah nie będzie miał już dłużej dla niej czasu.

A szkoda, bo ona już się w nim zakochała...

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 1

Stella

Lubię cmentarze. Są ciche, zadbane i ogólnie jest to najbezpieczniejsze miejsce w całym
mieście. Mogę mówić to co chcę, a moje towarzystwo mi nie odpowie. Przynajmniej teraz.
Któregoś dnia, jak Joss lubi mi często przypominać, żałosne szczątki mojego zdrowia
psychicznego strzaskają się i znajdzie mnie rozmawiającą z krukami i próbującą ją przekonać,
że martwe dusze zamieszkujące czarno-pióre ciała są prawdziwe i ostrzegają nas przed
nadchodzącą apokalipsą.

Dla hecy lubię trzepotać rzęsami i mówić jej, że tak naprawdę powinna martwić się
niebieskimi sójkami.

Zmiatam suche liście z nagrobka. To jest jeden z tych tańszych, zrobiony z szarego kamienia i
zakopany płytko w ziemi. Gdyby nie było ludzi takich jak ja, te miejsca zarosłyby trawą,
rozrzuconymi gałązkami i brudem. Stałyby się takie jak ja, zapomniane.

-Myślisz, że chciała więcej? –siadam na tyłku i owijam ramiona wokół nagich kolan, bo
dzięki Joss moje ścięte jeansy zostały „ścięte” trochę za bardzo. Ona lubi odsłaniać skórę i
wierzy, że wszyscy inni też powinni to robić.

Chłopak siedzący sześć miejsc ode mnie nadal jest pochłonięty dość nowym grobem, ręce ma
schowane w kieszeni. Musi się gotować w swoich jeansach i ciemno-niebieskiej koszulce.
Wrześniowe słońce potrafi być brutalne dla tych, którzy są nieprzygotowani. To tak
znalazłam Lydię. Dzięki górującemu drzewu, jej płyta nagrobna znajdowała się w cieniu.

-Zapytałam, czy myślisz, że chciałaby więcej? – powtórzyłam. Był tutaj już trzeci raz w ciągu
tego tygodnia. Dziesiąty raz w miesiącu. Taki rodzaj zachowania sygnalizował poważne
problemy z rozpaczą, a to nie było zdrowe. Ale z drugiej egoistycznej strony zajmował czas,
który spędzałam sama. – Miała na imię Lydia. Kiedy umarła miała dwadzieścia cztery lata i
ma płytki nagrobek. Lubiła nie rzucać się w oczy czy został dla niej wybrany?

Ospale odwraca głowę. Wygląda trochę tak jakby był postacią z kina akcji, która myśli, że
jest emo i w zwolnionym tempie unika latających kul. –Co?

-Lubię grób Lydii. Właściwie to lubię samą Lydię. Rok po roku, dmuchawce zakwitają
dookoła jej nagrobka, nawet kiedy są spryskiwane środkiem na chwasty. Wierzę, że to
oznacza iż była słodką osoba.

Nie doczekałam się żadnej odpowiedzi, za to on ciągle się na mnie gapił. Może dlatego, że
miałam fioletowe włosy, a nie dlatego, że kwestionował swoją rzeczywistość. Nie było na tej
planecie osoby, która na sekundę nie spojrzała na drugą osobę na cmentarzu i nie zastanowiła
się: Czy to duch?

Tłumaczenie: M.R.Black

Zazwyczaj nie odzywam się do nowicjuszy. Zazwyczaj odwiedzają grób przez dwa tygodnie
po pogrzebie, a potem odrywają się od tego wszystkiego. Osoba poważnie rozpaczająca
kontynuuje wizyty raz lub dwa razy w miesiącu, ale oni też ruszają dalej. A potem masz
osoby takie jak Rick, które przychodzą codziennie, czekające aż też zostaną pochowane obok
ukochanej kobiety.

Ten dzieciak jest w moim wieku – szkoła średnia, może pierwszy rok studiów. Ciężko jest
powiedzieć przez zakrzywiony daszek jego czapki bejsbolowej, która skrywa dobrą część
jego twarzy. Czarny Charger którym przyjechał mówi, że jest wspierany przez kogoś
finansowo, więc albo dopiero idzie na studia, albo już na nich jest. Mimo wszystko jest
jednak za młody by być w takiej żałobie jak Rick.

Ale znowu, nie powinnam go osądzać. To jest, mimo wszystko to co mnie drażni w innych
ludziach.

Jest mała szansa, że ten chłopak jest takim samym dziwakiem jak ja, który nie zna tutaj ani
jednej pochowanej osoby. Jeśli rzeczywiście nim jest, miło by było wreszcie poznać
pokrewną duszę. Jestem już zmęczona samotnością. – Moja babcia lubiła zrywać dmuchawce
i łaskotać mnie nimi pod brodą, jeśli moja broda zrobiła się żółta, znaczyło to, że jestem miła.

Po drugiej stronie cmentarza nowoczesna ożyła kosiarka i szczęśliwie zabrzęczała.
Wyciągnęłam największego mlecza z pęku i wysunęłam go w jego stronę. – Chodź tutaj.

-Dlaczego?

Wzruszam ramionami. – Bo jeśli tego nie zrobisz, pójdziesz do domu i będziesz dręczony
przez fakt, że tego nie zrobiłeś.

Dzień jest przejrzysty. Niebo jest błękitne i okazjonalnie pojawiają się na nim puszyste
chmury. On szczególnie zainteresował się tą, która przypomina kaczkę. Najwyraźniej, będzie
potrzebował więcej namawiania. – Jesteśmy otoczeni przez kilka setek martwych ludzi.
Pomyśl, pewnie jest tu ktoś, kto czegoś żałuje. Podejmij ryzyko i podejdź tutaj. Czy może
boisz się tego co mlecz powie o tobie?

-Powie co? – wygina się w moim kierunku, a mnie podoba mi się, jak jest zbudowany.
Poprawia swoją bejsbolówkę, odsłaniając świeżo ścięte, jasnobrązowe włosy, a w mojej piersi
pojawia się ostry ból, kiedy spotykam jego niebieskie oczy.

Znam go. Albo raczej, znam jego przyjaciół. Wiem też, co zamierza powiedzieć o mnie jutro
w szkole i to, że kiedy raz mnie rozpozna, zniknie stąd jak karawan po pogrzebie.

Ale jego oczy mają w sobie ten sam smutek, co oczy staruszka Ricka i mam wybór: mogę
zachować się tak jak ten dzieciak i jego przyjaciele, albo mogę być lepsza…mogę być czymś
więcej. Ta decyzja często jest powodem dla którego tutaj jestem i jeśli Lydia czegokolwiek
mnie nauczyła, to tego, że życie może być krótkie.

Robiąc głęboki wdech, obracam kwiatek w dłoni, wiedząc, że jutro będę tego żałować. –
Chodź tutaj i dowiedz się.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 2

Jonah

Klucze w mojej kieszeni wbijają mi się w skórę, gdy je chwytam. Powinienem iść. Odejść.
Nie mam żadnego interesu w byciu tutaj, ale nie ważne jak bardzo będę próbował ruszyć
naprzód, skończę cofając się i powracając do tego nagrobka.

Patrzę w dół na Jamesa Cohena. Jak to jest, stary? Poszedłbyś do domu, czy skorzystałbyś z
szansy i pogadał z wariatką?

-Dmuchawiec wzywa twoje imię. Nie słyszysz tego? – kładzie nadgarstki na swoich
złączonych kolanach i macha żółtym mleczem w tą i z powrotem jak wahadłem, a potem
zmienia swój ton. – Hej, ty tam chłopaku…podejdź tutaj.

Głos, który podstawia mleczowi jest uwodzicielski. – Wiesz, że tego chcesz.

Ponieważ nie mam pojęcia jak odpowiedzieć gadającemu kwiatkowi, podchodzę i siadam
obok niej w cieniu i przysięgam, temperatura spada o dwadzieścia stopni. – Wyglądasz
znajomo.

-Nie prawda.

Ma sięgające podbródka fioletowe włosy, które się kręcą. Spinka w kształcie róży spina
jedną część jej włosów i coś zadręcza mnie, tak jakby złe wspomnienia utknęły w trybie deja
vu. Widziałem już ją wcześniej, tylko nie jestem w stanie powiedzieć gdzie. – Tak, znam cię.

-Nie, nie znasz – porusza swoją szczęką, odsłaniając szyję. – Podnieś swój podbródek, żebym
mogła zobaczyć czy jesteś miły.

-Mówisz, że nigdy się nie spotkaliśmy?

-Mówię, żebyś podniósł podbródek. Zawsze wszystko utrudniasz, czy tylko robisz to
nieznajomym na cmentarzu?

Jest malutka. Bardzo dziewczęca w białej bokserce i ściętych jeansach, ale posiada bardzo
władczą postawę, graniczącą z hipnotyczną. Dlaczego to robię, nie wiem, ale mimo to unoszę
szczękę i szarpię się, kiedy łaskocze moją skórę kwiatkiem. Zniża się, a potem zagryza
wargi.

-I jak? – pytam.

-Dmuchawiec mówi, że będziesz długo żył, twój szczęśliwy numer to siedemnaście i że koty
po chińsku mówią mao.

-Powiedział to wszystko?

Tłumaczenie: M.R.Black

-Dmuchawiec nigdy nie kłamie. – dziko gestykuluje w stronę obszaru w pobliżu szyi. –
Powinieneś się umyć zanim gdziekolwiek pójdziesz. Jesteś pod spodem żółty. Więc jak
myślisz, Lydia jest typem osoby nierzucającej się w oczy, czy może jej mąż oszczędził
pieniądze z polisy ubezpieczeniowej?

-Jak masz na imię?

-Nie Lydia. Odpowiedz na pytanie.

Spośród wszystkich tych miejsc, które są wokół nas, ten nagrobek jest najprostszy. Szary
kamień. Czarny napis podający imię Lydii, datę jej urodzenia i dnia w którym zmarła. Nic
więcej. Żadnej kochającej matki, siostry, przyjaciółki. Żadnych anielskich skrzydeł, harf, czy
wyrytych kwiatów.

Nie – Lydia, sięga przed siebie i wyrywa trawę okalającą płytę nagrobkową. To nie jest
nerwowy ruch, ale robi to z taką troską, że czuję się dziwnie będąc na cmentarzu na grobie
osoby, której nawet nie znałem. To miejsce powinno być przeznaczone dla tych którzy chcą
pamiętać. Może teraz przestanę tu przychodzić. – Kim była dla ciebie Lydia?

-Nie znałam jej.

Moja głowa strzela w jej kierunku. – Co?

-Nie. Znałam. Jej.

Moje wnętrzności sięgają dna. Ta dziewczyna dała mi powód bym trzymał się z dala od tego
miejsca i ten powód właśnie zniknął.

-Odpowiedz na pytanie. – pogania mnie.

James Cohen ma słowo ukochany pod swoim imieniem i jego nagrobek stoi pionowo, dwie
stopy w powietrzu. Wyryte jest w nim jego zdjęcie i jego obraz jest niczym więcej niż tylko
wspomnieniem wypalającym się w moim mózgu.

Ten surowy kamień pod którym Lydia została pochowana oznacza samotność, której bym nie
zauważył przed Jamesem Cohenem. – To nie był jej wybór.

-Zgadzam się – mówi cichym głosem. – Lydia chciałaby czegoś więcej.

Milczymy, a wiatr przesuwa się między liśćmi ponad nami. Szkoła zaczyna się jutro.
Pierwszy dzień mojej ostatniej klasy. Miałem plany na to jak ten rok powinien się potoczyć,
ale śmierć kompletnego nieznajomego zmieniła mnie i nie podobało mi się to. Nocą modliłem
się by moje życie powróciło do tego, jakie było wcześniej.

-Kogo straciłeś? – znowu zwraca rozmowę na mnie.

Ten facet mnie ściga. Do momentu w którym zaczynam wierzyć, że duchy naprawdę istnieją.
– Kogoś. – Kogoś, kogo nie znałem.

Tłumaczenie: M.R.Black

Kiwa głową, jakbym powiedział coś głębokiego. – Tak, to do bani. Wiesz, oni by nie chcieli
byśmy tak za nimi rozpaczali. Chcieliby, byśmy ruszyli dalej. Żyli i pozwolili żyć innym i
takie tam.

I takie tam. Śmieję się i zniżam głowę, ciągnąc w dół daszek czapki. Nie mam zielonego
pojęcia czego by chciał James Cohen. Nawet żadnej wskazówki. – Dlaczego jesteś tutaj
CWall?

Znowu obraca kwiatkiem. – Lubię dmuchawce.

-Na serio. Kogo straciłaś?

-Tutaj, nikogo. – nasze oczy się spotykają, a ja w tych jej tonę. Sa szare – w kolorze, którego
nigdy nie widziałem u żadnej dziewczyny. To jest szalone. W jakiś sposób ją znam i to jest
jak swędzenie w moim mózgu, którego nie mogę podrapać, bo nie mogę jej umiejscowić w
pamięci. Jak mogłem zapomnieć kogoś tak niezwykle wspaniałego?

Trąbi samochód, a z siedzenia kierowcy poobijanego, ważącego kilka ton, dwudrzwiowego
gówna wysiada kobieta. Jest chudą rozjaśnianą blondynką w wieku mojej siostry, z tym
wyjątkiem, że od niej nie krzyczy postawa siedząca-w-domu-matka-dwójki-dzieci.

-Stella! – krzyczy. – Chodź, dziewczyno!

Stella. To jest Stella. Jak cholera mogłem zapomnieć o Stelli? - Znam cię. Chodzimy do tej
samej szkoły. W trzeciej klasie, siedziałaś obok mnie i Coopera Higginsa i….

Jej kręgosłup wyraźnie się prostuje. – Co mówiłeś?

…i Cooper Higgins nazwał ją Dziewczyną ze Śmietnika. Przeklinam pod nosem i
zastanawiam się w jaki sposób mogę przewinąć ta rozmowę. Spotkałem jedyną osobę, która
jest w stanie zablokować przewijające się w mojej głowi obrazy krwi wylewającej się z arterii
i prawie nazwałem ją śmieciem. Zręcznie, kretynie. Naprawdę zręcznie.

Stella wstaje i strzepuje brud z tyłka. – Zobaczymy się jutro w szkole Jonah. Albo może nie,
skoro tak łatwo można o mnie zapomnieć.

Przez cały czas wiedziała kim jestem. Czarny osad znajdujący się w moich żyłach formuje się
w palce i chwyta za moje serce. Już kilka razy w życiu tak miałem się – przed Jamesem
Cohenem.

Pierwszy raz zdarzyło się to gdy dostrzegłem jak w trzeciej klasie Stella płacze pod
zjeżdżalnią na placu zabaw. Wmówiłem sobie, że nie płacze przez to, że Cooper śmiał się z
jej ubrań i że ja śmiałem się z jego żartów, ale głęboko w sobie wiedziałem, że się myliłem. I
tak samo jak wtedy, jestem sparaliżowany, tym jak mogę to odpokutować.

Stella wsiada do samochodu od strony pasażera i czekam, mając nadzieję, że spojrzy w moim
kierunku. Samochód wibruje, gdy skręca w prawo w wąską drogę, a Stella nadal patrzy się
prosto przed siebie.

Tłumaczenie: M.R.Black

Kiedy się w końcu nauczę? Albo zmienię? Albo…znienawidzę to. Ściągam swoją czapkę z
daszkiem i wsuwam palce we włosy. Ziemia pode mną wydaje się niestabilna, a ja jestem
zmęczony chodzeniem po ruchomych piaskach. Dlaczego wszystko musiało się tak zmienić?

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 3

Stella

Ostrożnie by uniknąć piątego stopnia zewnętrznych metalowych schodów, skaczę na szósty
stopień, a rdza rozkrusza się na stopień niżej. Joss idzie przede mną i bardzo wolno wspina się
po tych schodach, ponieważ kołysze biodrami, by zwrócić uwagę faceta, który mieszka w
apartamencie poniżej niej. Najsmutniejszą częścią jest to, że on ją obserwuje, ale nie sądzę ,
by był typem faceta o którego ona powinna się starać.

-On nie ma pracy – mówię jej kiedy dociera na drugie piętro schodów i przestaje machać
biodrami.

-Nie wiesz tego. Może być supergwiazdą żyjącą z ostatnich czeków. – Joss wsuwa klucz do
zamka drzwi, ale to nic nie znaczący gest odkąd blokada w zeszłym miesięcy została
wyłamana przez włamywaczy i wystarczyło tylko lekkie pchnięcie. Obie zgodziłyśmy się
kontynuować show otwierania i zamykania drzwi dla względów bezpieczeństwa. – Jest wiele
rzeczy o które możesz się martwić, na przykład dlaczego zawsze jest w domu?-Jakby
sprzedawał narkotyki? – mamroczę pod nosem.

-Słyszałam to – wzdycha. Joss popycha drzwi i wchodzi do swojego jednopokojowego
mieszkania. – W każdym razie nie ma wystarczająco dużo klasy by sprzedawać kokainę.
Bardziej skłaniałabym się w stronę metamfetaminy.

-Mój błąd. Rozumiem, że teraz pozycje społeczne dilerów pozmieniały się. – Joss śmieje się i
zaczyna przeszukiwać szafki i wyciągać pudełka krakersów i Pop-Tarts by sprawdzić daty
ważności. – Zjesz obiad?

-Pewnie.

To małe miejsce które znajduje się w strefie gdzie obowiązuje kod piąty skali przemocy. W
zeszłym roku, głupi właściciel zamalował jedyne okno, sprawiając, że nasza mała pułapka na
mrówki stała się zagrożeniem pożarowym. Salon i kuchnia mają tą samą wielkość, jak
większość spiżarni, a w jedynej sypialni ledwie mieści się dwuosobowe łóżko. Moje kolana
uderzają w zlew kiedy siadam na toalecie, ale w przeciwieństwie do innych pomieszczeń, Joss
zachowuje tu domowy klimat dzięki swojej fascynacji karuzelami. Znalazła kilka ich obrazów
na podwórkowej wyprzedaży.

-Rozmawiałam dzisiaj z facetem z salonu samochodowego – mówi Joss. – Powiedział, że
może wprowadzić program współpracy ze szkołą, żeby na razie zatrudnić cię w niepełnym
wymiarze godzin, i tak szybko jak ukończysz szkołę dostaniesz pracę w pełnym wymiarze
godzin.

Tłumaczenie: M.R.Black

-Wspaniale – chociaż wewnątrz mnie wspaniałość tego wydarzenia nie liczy się. Czułam się
jakby ktoś nałożył mi na głowę plastikową torbę i powietrze nie było już moim przywilejem.
– Dzięki za załatwienie tego.

-Nie ma problemu – Joss wyrzuca pudełko krakersów do śmieci. – Dziewczyna musi
pracować.

-Tak – nie było w porządku w chwili, gdy uświadomiłam sobie, że kupuję te bzdury, które
szkolny doradca zawodowy wciskał w nasze gardła na temat collegu.

Opadam na szarą kanapę, w powietrze unosi się chmura kurzu wraz z zapachem pleśni. Joss i
ja znalazłyśmy ten kawałek mebla w pobliży śmietnika ostatniego dnia zeszłego miesiąca.
Założę się, że wspaniały Jonah Jacobson nie czuł pleśni, kiedy siadał na swojej kanapie. On i
jego mała grupa przyjaciół dokuczali mi od szkoły podstawowej i nienawidziłam ich za to.

Cóż, nie konkretnie Jonah, ale bardziej jego przyjaciele. Opowiadali kawały ze mną jako
puentą, a on się z nich śmiał… a czasami nie śmiał. Nikt nie dręczył mnie od zeszłego roku -
od chwili kiedy Jonah schował ręce do kieszeni i kopnął ziemię, kiedy Cooper zapytał czy
kupuję swoje jeansy na wyprzedaży w Goodwill.

Wkurzyłam się i powiedziałam Cooperowi, że słyszałam, że jego dziewczyna go zdradza. Co
się okazało prawdą. Nawet jeśli wtedy Jonah się nie śmiał, był tak samo zły jak cała reszta.
Nigdy nikomu nie powiedział, żeby przestał. Dziwną częścią jest to, że przez pięć minut
dzisiejszego dnia, czułam się prawie tak, jakbym znalazła przyjaciela. – Myślisz, że ludzie
mogą się zmienić?

-Nie – Joss otwiera pudełko Frosted Flakes.

-To dlatego kręcę się wokół kretyna z dołu. Twój tatuś wkrótce się pojawi.

Moja głowa strzela do góry, a moje serce zaciska się boleśnie. – Tata się do ciebie odzywał?

Joss wskazuje świeżo pomalowanym paznokciem na mnie. Może i nie ma pieniędzy na lepsze
mieszkanie, ale płaci za manicure.. Faceci, mówi, zauważają takie rzeczy. – Nie. Nie rób
tego, Stella. Nie rób się sentymentalna nad tym człowiekiem. Porzucił cię… znowu.

I znowu pojawia się to ukłucie. Mój tata, oprócz Joss jest jedyną osobą, którą mam. A ja nie
mam pojęcia dlaczego pozwoliła mi zostać. Obie cierpiałyśmy na ten sam problem:
kochałyśmy mężczyznę, który nie mógł, nie chciał albo nie był w stanie kochać nas w taki
sam sposób. Joss trzymała mnie przy sobie, ponieważ jeśli tutaj byłam, tata w końcu
przyjechałby i znów pojawił się w jej życiu.

-Więc… - biorę głęboki oddech. – Tata wraca?

-Słyszę w twoim głosie nadzieję – mówi Joss. – Zabij ją i zrób to w tej chwili. Nadzieja, jest
zabójczą żmiją i kłami pełnymi trucizny.

-Jak poetycko – odpowiadam.

Tłumaczenie: M.R.Black

Złe spojrzenie jakie mi rzuca zamyka mi usta. – Mam na myśli to co powiedziałam, ale tak,
twój tata dzwonił do mnie do klubu ostatniej nocy i powiedział, że wraca.

Przygryzam dolną wargę, nie chcąc pytać, ale mimo to pytam: - Pytał o mnie?

Jedno uderzenie serca. Kolejne. Każde jedno sprawia, że czuję się jakby moje serce było
rozdzierane odłamkami szkła.

-Tak – wreszcie odpowiada. – W ciągu ostatnich kilku miesięcy też dzwonił parę razy by
upewnić się, że nadal jesteś u mnie, ale teraz pierwszy raz powiedział, że wraca. Ale to mogło
nic nie znaczyć. Mógł wytrzeźwieć i zapomnieć, że dzwonił.

Duży łyk powietrza ucieka z moich ust. Tym razem zniknął na sześć miesięcy. Może
następnym razem nie będzie go krócej. Gdzie chodzi albo co robi kiedy wyjeżdża,
prawdopodobnie nigdy się tego nie dowiem… albo nigdy nie będę chciała się tego
dowiedzieć.

Czasami kiedy wraca wygląda jakby ledwie uciekł żniwiarzowi śmierci. Ostatnim razem,
uzależnił się od czegoś tak bardzo, że trząsł się przez dwa-trzy tygodnie kiedy był w domu.

Wyraz twarzy Joss odzwierciedla mój, obie mamy zaciśnięte usta i skręcone wnętrzności,
więc zmieniam temat. – Co powrót mojego taty ma wspólnego z męską dziwką z dołu?

-Proszę – Joss opada na miejsce obok mnie i podaje mi pudełko płatków. – Tylko miesiąc
przekroczyły datę ważności. – biorę pudełko, ale już straciłam apetyt. Ona wrzuca kilka
płatków do ust i kiedy je gryzie patrzy na mnie. – Jeśli nie znajdę następnego faceta by
potrzymał mnie za rękę, kiedy pokaże się twój tata, on i ja skończymy dokładnie w tej samej
pozycji co poprzednio, a nie sądzę by to było dobre miejsce.

Co oznacza, że skończą splątani na podwójnym łóżku w sypialni, a potem ona skończy
wypłakując oczy kiedy on znowu odejdzie. Joss jest już przed trzydziestką a tata już po
trzydzieste, ale razem tworzą niezły bałagan.

Moje gardło zaciska się. – Chcesz żebym odeszła?

Bo jeśli odejdę, on tutaj nie zostanie. Znajdzie mnie i nową dziewczynę u której mogę zostać.
Ale straszniejsza część jest taka, że jeśli Joss mnie wykopie, będę musiała odwiedzić
wszystkie jego dziewczyny, pewnie któraś pozwoli mi na trochę zostać, ja cenię sobie swoje
życie, a niektóre z tych miejsc mają predyspozycje by opisać je w wieczornych
wiadomościach. Moja jedyna nadzieja na stały dom leży w Joss i upartości mojego leniwego
ojca.

Na czole Joss pojawiają się zmarszczki – Nie. Chcę żeby wrócił. Może tym razem zostanie.

Nie zostanie. Nigdy nie zostaje, ale zatrzymuję to dla siebie. Brązowe oczy Joss patrzą prosto
na mnie. – Nie stawaj się mną, Stella. Nie waż się mieć nigdy nadziei na więcej. Nie ma
takich rzeczy jak żyli długo i szczęśliwie lub staranie się ze wszystkich sił. Świat jest jaki jest
i zawsze będą ludzie z najniższej klasy. Ludzie tacy jak ty i ja, tym właśnie jesteśmy, i świat

Tłumaczenie: M.R.Black

może chcieć byśmy wierzyli, że możemy więcej, ale kiedy spróbujemy się wyrwać zaleje nas
błoto. Lepiej znać prawdę. Mniej boli jeśli zaakceptujesz gówniane zasady społeczne.

Jutro zaczynam szkołę. Tej wiosny ją ukończę. Joss może być starsza ode mnie, ale ja tego
typu życiem żyłam o wiele dłużej. Ale nawet pomimo tych wszystkich lat doświadczenia,
głęboko w sobie miałam nadzieję, że stanę się kimś więcej. – Brzmi trochę pesymistycznie.

-Nie, nie pesymistycznie. Realistycznie.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 4

Jonah

Na podjeździe zostawione jest dla mnie miejsce, ale i tak musze zatoczyć koło wokół czterech
samochodów zaparkowanych przed moim domem.

Mając obsesję na punkcie nowych domów, moi rodzice zbudowali to miejsce trzy lata temu.
W przeszłości w ciągu siedemnastu lat, przeprowadzaliśmy się sześć razy. Moi rodzice
trzymali się tej samej części miasta, czasami przeprowadzaliśmy się tylko kilka mil dalej niż
wcześniej mieszkaliśmy, ale to zawsze było coś nowszego i większego.

To czego do tej pory nie zauważałem, to to, że domy w tej okolicy są swoimi klonami:
czerwona cegła, czarne dachy, wielkie okna na pierwszym i drugim piętrze i ganki wspierane
na kolumnach. Zdumiewa mnie, że nigdy nie zwróciłem uwagi na to, jak ktoś może być tak
mało oryginalny.

Dzięki, Jamesie Cohen. Jeszcze raz, świat jaki znałem zmienił się.

Wychodzę zza rogu. Przed oczami pojawia się mój dom, tak jak i moja młodsza siostra
Martha. W niebieskiej sukience, z włosami ułożonymi jakby szła na bal, czeka na ulicy obok
skrzynki listy. Jeśli ona jest tak ubrana to znaczy dla mnie coś niedobrego.

Trzy inne samochody, które znałem należały do Todda, Jeff’a i Brada, ale założyłem, że
brakujące Camaro oznacza, że nie ma Coopera. Do kogo należy czwarty samochód jest
tajemnicą, mógłby należeć do każdego: przyjaciółki mamy, partnera biznesowego taty, ale
strój mojej siostry sugeruje, że w domu jest Cooper i potrzebuje mnie, by zebrać się na
odwagę i stanąć w jego pobliżu.

Ściskając kierownicę mocniej niż powinienem, z łatwością wjeżdżam na podjazd i wyłączam
silnik. Dom, słodki dom. Dopóki mama ponownie nie zdecyduje się na kolejną
przeprowadzkę.

Wychodzę z samochodu, a Martha zaczyna mnie maglować, zanim jeszcze jestem w stanie
zamknąć drzwi. – Gdzie byłeś?

-Jeździłem – To lepsze niż powiedzenie prawdy, iż ponownie byłem na cmentarzu.
Zwłaszcza, że nikt nie wie, że go odwiedzam.

-Cóż, mama wysłała ci wiadomość, tak samo jak ja. Dlaczego nas ignorujesz?

Cholera. Mój telefon. Wyciągam go z kieszeni i włączam. Rzeczywiście, ikonka wiadomości
pojawia się na ekranie. – Przepraszam. Przez przypadek musiałem wyłączyć telefon.

To nie był przypadek. Pragnąłem ciszy, nie mamy po raz milionowy pytającej czy potrzebuję
czegoś.

Tłumaczenie: M.R.Black

Martha skupia się na ziemi i robi tą rzecz czubkiem nogi, która pokazuje, że jest
zdenerwowana – jakby stopą zgniatała mrówki. – Cooper jest tutaj.

Ona ma zaledwie szesnaście lat, on ma osiemnaście. Ona ma błyszczące oczy i jest niewinna,
a on jest Cooperem. Zmiażdżyłbym jego twarz pięścią, gdyby zaprosił ją na rankę, albo gdyby
błędnie marzył o dotykaniu jej, tak jak dotykał połowę dziewczyn w szkole. Z jakiegoś
powodu, zamiast wypowiedzieć gniewne słowa, które cisną mi się na usta, wymuszam
uśmiech.

-Dlaczego tutaj jest? – kiwam głową w stronę kolejnych samochodów. – Dlaczego oni
wszyscy tutaj są.

Spojrzenie Marthy spaliłoby las tropikalny. – Cooper jest twoim przyjacielem.

-Tak, jest, tak jak reszta. Kiedy ostatni raz sprawdzałem, nie byłem w domu i nie zapraszałem
ich tutaj.

Jej gniew odpływa. – Wszyscy się o ciebie martwimy. Nie zachowujesz się normalnie.

Mięśnie na moich plecach kurczą się. – Czuję się dobrze.

-Nie. Nawet Cooper powiedział, że nie jest dobrze.

To zatrzymuje mnie na chwilę. – Kiedy rozmawiałaś z Cooperem?

Policzki Marthy czerwienieją. – Nie wiem. Tydzień albo coś koło tego po wypadku.
Zadzwonił szukają cię i jak zawsze w tych dniach, nie było cię w domu, więc
rozmawialiśmy… o tobie.

Robię krok w jej kierunku. – Nie masz potrzeby by rozmawiać z Cooperem.

-On jest twoim przyjacielem – syczy z jadem.

Po raz drugi tego dnia, zastanawiam się, dlaczego jestem jego przyjacielem. Chłopak traktuje
dziewczyny jak papier toaletowy i powinien wiedzieć lepiej, że ma się trzymać z dala od
mojej siostry.

-Nie uśmiechasz się tak jakbyś naprawdę chciał – kontynuuje. – Jesteś cichy i z nikim się nie
spotykasz. On się o ciebie martwi, zresztą tak samo jak ja. To znaczy, ty naprawdę ostatnio w
ogóle nie zapraszasz swoich przyjaciół do domu.

-O kogo bardziej się martwisz, o siebie czy o mnie?

Ból przecina jej twarz, a ja szybko żałuję tego oświadczenia. Co do diabła jest ze mną nie tak?
– Przepraszam. Nie powinienem tego mówić.

-Ale to powiedziałeś. – szepcze. Po kilku mrugnięciach, unosi podbródek i patrzy na mnie
jakby chciała bym się nie liczył. Przez kilka sekund pragnę tego samego. Moim celem nie
było zranienie jej.

Tłumaczenie: M.R.Black

-Mama zaprosiła ich na obiad – mówi. – Pomyślała, że to cię rozweseli.

Niskie obcasy Marthy stukają o kamienny podjazd, gdy odwraca się ode mnie i kieruję się w
stronę domu. Zeszłej wiosny próbowała chodzić w obcasach przed moimi przyjaciółmi,
potknęła się o swoje stopy i wpadła na stolik.. Oni się roześmiali. Ona rozpłakała. Ja nie
zrobiłem nic.

-Jesteś dla niego zbyt dobra. – wołam.

Moja siostra drży jakby była na skraju wybuchnięcia, zanim się odwraca. – O czym ty
mówisz?

Nie wiem. Co dzisiaj jest ze mną nie tak, że nie mogę trzymać ust zamkniętych. Martha kocha
się w Cooperze odkąd byliśmy dziećmi i ja to ignorowałem, ale widząc Stellę… znowu
widząc grób Jamesa Cohena… założę się, że on byłby facetem, który chroni swoją własną
siostrę.

Zmuszam się by dołączyć do Marthy. Jej oczy błagają mnie bym dał jej nadzieję, powodując
że moje ramiona kulą się, gdy wsuwam dłonie do kieszeni. Kim ja jestem by się wtrącać? To
jej życie, prawda? – Nikt nie będzie dla ciebie wystarczająco dobry.

W oczach Marthy pojawia się błysk, a powietrze ucieka z moich płuc, kiedy obejmuje mnie, a
jej ramion przyklejają się do mojego ciała. – Kocham cię, Jonah.

Nieruchomieję i nie podoba mi się przypływ winy, który wtacza się do mojego krwioobiegu.
Mówi mi, że mnie kocha, podczas gdy ja nie mówię jej nic o tym, że stoi na trasie pędzącego
pociągu, ponieważ zawierza najgorszemu chłopakowi w szkole.

Te rzeczy związane z miłością – Matha i ja tego nie robimy. Pieprzyć to. Ja nie zbliżam się
do nikogo. Dziewczyny z którymi się umawiałem, przyzwyczaiły się do tego.

Kładę palce na jej ramionach i próbuję ją od siebie odsunąć, ale ściska mnie mocniej.

-Kiedy policja pokazała się w domu tamtej nocy i powiedziała, że był wypadek
spanikowałam. Myślałam… - jej głos załamuje się. – Myślałam, że przyszli by powiedzieć
nam, że jesteś martwy, a ja tego nie chciałam. Uświadomiłam sobie, że tego nie chciałam.

Zaciskam oczy. Nie umarłem tamtej nocy. Za to umarł James Cohen i on prawdopodobnie
gdzieś tam też miał siostrę, która teraz nie może go przytulić. On by ją przytulił. Może nie był
facetem, który zrobiłby to wcześnie, ale gdyby tu teraz był, zrobiłby to teraz.

Owijam jedno ramię wokół niej i dziwnie się czując, oddaję uścisk. Nigdy wcześniej tego nie
robiliśmy i kiedy powinienem być wdzięczny za to, jestem gotowy by to skończyć.

Odchrząkuję. – Chodźmy jeść.

Wchodzimy do kuchni przez garaż, pot pojawia się na moim czole kiedy widzę liczbę osób w
kuchni. Zazwyczaj nie reaguję w ten sposób i pocieram dłonią kark, by to uczucie odeszło.

Tłumaczenie: M.R.Black

To moi rodzice i moi przyjaciele. Nie tylko Todd, Jeff, Brad i Cooper. Również inne chłopaki
z którymi się trzymałem przez te lata, są tez tutaj. Kilku chłopaków z drużyny Todda. Kilku z
drużyny piłki nożnej Jeffa. Wmieszane w tłum jest też kilka dziewczyn. Niektóre są
dziewczynami chłopaków. Niektórych ludzi znam od przedszkola. Cholera – na peryferiach
czaiły się nawet dwie moje byłe. Wszyscy są ludźmi z którymi spędzałem czas, ale nie są
ludźmi, których chciałbym dzisiaj widzieć.

Czy też jutro.

Mój umysł wędruje z powrotem do Stelli, cmentarza i powraca do mnie kilka chwil spokoju,
kiedy siedziałem w cieniu pod drzewem obok martwej dziewczyny Lydii. Oddałbym
wszystko by znowu odzyskać te chwilę.

Martha chwyta moją dłoń, posyła mi dziwne spojrzenie, prawdopodobnie przez wilgotny stan
mojej skóry. Zamiast potwierdzić to, uśmiecha się i ogłasza tłumowi: - Jest tutaj!

I wtedy klaszczą. Wszyscy. Niektórzy krzyczą moje imię. Robię krok w tył, ale dłoń
uderzając w moje plecy powstrzymuje mnie od wycofania się garażem. Za sobą zauważam
tatę. Jest starszą wersją mnie i uśmiecha się od ucha do ucha. Ponownie klepie mnie po
ramionach. – Powinieneś nam powiedzieć.

-Powiedzieć? – powtarzam za nim.

Trzyma balony, które pękają kiedy wciąga je przez drzwi. Wtedy zauważam kolejne balony w
kuchni i znak wiszący łukiem w salonie: Kochamy cię Jonah.

Przesuwam dłonią po twarzy. – Dzisiaj nie ma moich urodzin.

-Duh – mówi Martha, gdy wreszcie puszcza mnie i kieruje się do Coopera. On otacza dłonią
swoje usta i krzyczy moje imię, co wywołuje kolejna rundę aplauzu. Ten dźwięk grzmi w
mojej głowie jakbym został uwięziony w środku ataku paniki.

Fala mdłości uderza we mnie i robię wszystko co mogę, by powstrzymać się od upadku na
kolana. Co do diabła się dzieje?

W swoim odświętnym ubraniu, przez kuchenne drzwi wchodzi mama z ogromny uśmiechem
na twarzy. Uśmiechem takiego typu, który jest zarezerwowany jedynie dla księdza po mszy
albo dla Marthy kiedy dostanie same piątek. – Jesteśmy z ciebie tacy dumni, Jonah.

-Dumni? – czuję się tak jakbym przemienił się w papugę, będącą zdolną jedynie do
powtarzania tego co inni powiedzieli.

Mama odrzuca swoje czarne włosy przez ramię, zanim owija ramię wokół mnie. Gestykuluje
by przywołać kogoś kogo nie spodziewałem się już nigdy zobaczyć: kobietę, przed
czterdziestką, ze złotymi włosami zaplecionymi w dwa grube warkocze. Zostawiła mnie i
Jamesa Cohena po tym jak stwierdziła, że na widok krwi słabnie. To że widzę ją ponownie
sprawia, że chcę wymiotować.

Tłumaczenie: M.R.Black

Przesuwa się pod moim spojrzeniem i zauważam, że kobieta która jest z nią szepcze jej cos na
ucho.

-Kto to? – wskazuję kciukiem na kobietę w garniturze.

-To jest pani Sawyer. Jest dziennikarką. – odpowiada mama. – A drugą kobietę znasz, to
Sonya. Powiedziała nam co się stało w trakcie wypadku. I to samo powiedziała pani Sawyer.
Oni, tak jak my wszyscy myślą, że to co zrobiłeś tamtej nocy jest inspirujące. Świat powinien
wiedzieć jak wspaniałym mężczyzną się stałeś.

Kolejna runda radości wysusza moje ciało z krwi. Patrzę w dół spodziewając się plamy
czerwieni na podłodze.

-Wszyscy wiedzą? – szepczę, ale moje przerażenie jest łatwe do wykrycia.

Mama unosi brwi. – Tak. To problem?

Świat wiruje, a ja przepycham się obok taty i zasysam powietrze w chwili gdy wpadam do
garażu. Opadam na ławkę z narzędziami mając nadzieję, że to jest sen. Nie mogę tego zrobić.
Nie mogę tam wejść i rozmawiać o Jamesie Cohenie. Nie mogę rozmawiać o tym o co mnie
poprosił, kiedy nikt inny nic nie zrobił – jak trzymałem dłoń mężczyzny i rozmawiałem z nim
gdy wykrwawiał się na śmierć.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 5

Stella

Joss kupiła mi małą paczkę pączków czekoladowych, fioletowe, brokatowe pióro, teczkę ze
zdjęciem małych puszystych kociaków w koszyku na okładce i zeszyt z okładką Monster
High. Ten na którym jest laska wampir. Jej uwaga głosiła, że włosy tej laski przypominają jej
moje.

Musiała kupić to wszystko w drodze do domu w działającym dwadzieścia-cztery godziny na
dobę Walmarcie. Słyszałam jak dzisiejszego ranka wtacza się do domu o 4:30. Pachniała
dymem, whisky i dziwnym połączeniem zapachu ciała i seksu. Dla jej dobra, udawałam, że
śpię kiedy wchodziła. Joss nie lubi gadać po nocy w klubie. Woli najpierw wziąć prysznic, a
potem płakać w łóżku.

Z nienaruszonym naszym porannym rytuałem i moimi nowymi prezentami leżącymi na ławce
z tyłu klasy, potwierdzam, że amerykańska literatura nie ma w ogóle sensu. Joss chodziła do
tej szkoły średniej. Kiedy zobaczyła mój rozkład zajęć, przyznała się, że miała te same
zajęcia. Innymi słowy, literatura amerykańska i zdjęcia Edgara Alana Poe gapiącego się na
mnie z białej tablicy nie zmieniło kursu jej życia. Mój głupi upór przywiązania się do nadziei
przejawia się raczej kiepsko.

Gromadka dziewczyn wchodzi do klasy stłoczona jakby dzieliły najważniejszy sekret świata.
Następne zajęcia będą lepsze. Victoria tam będzie, a my dwie jakoś się dogadujemy.

Kiedy dziewczyny siadają na miejscach, drzwi wypełnia Jonah. Jego jasno brązowe włosy
przycięte są krótko po bokach, a na szczycie głowy są trochę dłuższe. Podoba mi się to.
Bardziej niż powinno.

W chwili gdy jego niebieskie oczy spotykają się z moimi, kieruję wzrok w dół na kociaki
zasypiające w wiklinowym koszu.

Biurko po mojej prawej skrzypi na podłodze, kiedy ktoś je przesuwa, a moje serce zaczyna
walić kiedy widzę Jonah zajmującego miejsce obok mnie na Literaturze Amerykańskiej.
Uderzam brokatowym piórem o biurko i zatyczka spada mi na podłogę. Cholera.

Przesuwam się by po nią sięgnąć, ale Jonah jest szybszy i jego ogromna dłoń podaje mi
zatyczkę. – Proszę.

Sapię i wdycham zapach jego wody kolońskiej. Nie jest przytłaczający, jest po prostu
właściwy i sprawia, że w moich ustach pojawia się ślinka. – Dzięki.

Czapka nie rusza się z jego uścisku, kiedy ciągnę ją jakbym bawiła się w przeciąganie, moje
oczy przesuwają się na jego. O do diabła, to są piękne oczy syberyjskiego husky.

-Przepraszam za wczoraj – mówi.

Tłumaczenie: M.R.Black

I proszę bardzo musiał zrujnować ten moment odzywając się. Cofam się gwałtownie i
zatyczka wysuwa się z jego uścisku. – Dobrze.

-Dobrze?

-Dobrze – rozglądam się po klasie i notuje liczbę wolnych miejsc, które mógł wybrać. A co
ważniejsze, dwóch chłopaków z jego grupy tak samo rozgląda się po klasie i zauważają wolne
miejsca obok nich. Cooper i blondyn, który jest zmorą mojego istnienia rozciągają ramiona i
w geście co-do-diabła.

-Jonah, jesteś ślepy, stary? Twoje miejsce jest tutaj.

-Musiałem cię przegapić – ale Jonah nie wysila się by wstać.

Dzwoni dzwonek, a oni kontynuują wgapianie się w siebie w trakcie masowego napływu
studentów do klasy. Dziewczyna siada na miejsce przeznaczone dla Jonah, a rudowłosa
dziewczyna też z grupy Jonah traci jego uwagę gdy posyła jej chytry uśmiech i pochyla się
jakby miał poprosić ją o wyjście. Cooper jednak skupia się na nas. Jonah ocenia mnie i ja
szybko skupiam się na czymś innym, nie chcą by myślał, że ja jestem zainteresowana nim
albo jego przyjaciółmi.

-Przykro mi – mówi Jonah.

-Już to mówiłeś – oczy Edgara Alana Poe są naprawdę przerażające, ale jeśli odwrócę wzrok,
będzie mnie kusiło bym spojrzała na Jonah, a to będzie złe.

Sekunda. Potem dwie. Czuję ciepło jego spojrzenia i moje policzki czerwienieją z każdą
mijającą chwilą.

-Stella – czuję dudnienie jego głębokiego głosu w samych palcach u stóp.

Nie odpowiadaj. Po prostu nie odpowiadaj. Cooper patrzy i to może być jakiś rodzaj pułapki.
Takiej która będzie świetnym sposobem na rozpoczęciu ostatniej klasy. Celem jest
przemknięcie niezauważoną. Nie mogę tego zrobić, jeśli będę gadała z chłopakiem który
należy do grupy zwracającej uwagę.

-Daj spokój, Stella – mówi tak cicho bym tylko ja mogła usłyszeć.

Kociaki na mojej teczce znowu stają się interesujące i wypuszczam z ust drżący podmuch
powietrza. – Tak?

-Nie chce tego, ale znowu skończę na cmentarzu. Myślałem o ostatniej nocy i widziałem cię
tam już wcześniej, więc wiem, że chodzisz tam często.

Czując się niepewnie dotykam wsuwki z różą przypiętą z jednej strony moich fioletowych
włosów. Nadal jest na swoim miejscu tak jak zdenerwowanie z powodu tej jednostronnej
rozmowy.

Tłumaczenie: M.R.Black

-Dzisiaj znowu tam będę – potwierdza Jonah. – I mam nadzieję, że ty też… Ja…Ja potrzebuję
z kimś pogadać i …ty jesteś jedyną osobą, z którą jestem w stanie rozmawiać.

Joss powiedziała, że ludzie się nie zmieniają. Nie powinnam się z tym zgadzać, ale w jego
głosie jest taki ból, że nie mogę mu odmówić. – Dobrze. Ale zrobisz mi przysługę?

-Wszystko – odpowiada.

Patrzę na jego przyjaciół, którzy teraz obaj zagłębili się w rozmowę z dziewczyną. – Zostaw
mnie samą na resztę dnia.

-Co?

Ryzykuję spojrzenie. – Zgódź się albo daj mi spokój.

-Dlaczego?

Musze mówić to na głos? – Jesteś najlepszym przyjacielem Coopera Higginsa.

To tak jakbym powiedziała niemowlakowi, że czas na drzemkę nie istnieje. – I co z tego?

-Jak powiedziałam, zgódź się albo daj mi spokój.

Jonah zastanawia się dłużej niż bym chciała, ale w końcu kiwa głową – Dobrze.

I wtedy zauważam Coopera gapiącego się na nas. Wiercę się na swoim miejscu. Głupia ja.
Jonah Jacobson chcący rozmawiać, sprawia, że ukrycie się przed radarem tego roku jest
niemożliwe.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 6

Jonah

Od wypadku nie miałem normalnego apetytu. Byłem głodny i jadłem, ale jedzenie nie
smakowało właściwie. Było nijakie. Więc po kilu gryzach, jestem gotowy by zabrać się za
coś nowego - nowej czynności, która wypełni mi dzień do czasu aż będę mógł pójść na
cmentarz próbując rozjaśnić sobie umysł. Czuję się jak cholerna pchła.

Stella siedzi po przeciwnej stronie stołówki, ze stopami podpartymi na krześle. Jej płócienne
trampki wybijają jakiś rytm. W jednej dłoni trzyma połowę szynki na gorąco z serem
oferowanej przez bufet, a w drugiej zużytą książkę. Do tej pory mieliśmy ze sobą tylko
Literaturę Amerykańską, ale na korytarzach unikała kontaktu wzrokowego.

Jej ubrania były proste – para ciemnych niebieskich jeansów i biała bawełniana koszulką – ale
nie było nic prostego w jej fioletowych włosach i klamrze z różą. Nie, to nie włosy. To po
prostu Stella. W sposobie jej mówienia i poruszania się jest pewien seksapil. Coś, czego
nigdy wcześniej nie zauważałem. Nawet jeśli to nie było prawdą, nadal bym się gapił. Jedna
rozmowa z nią i byłem uzależniony.

Cooper opada na siedzenie obok mnie, przesuwając tacę po stole. Zasłania mi widok Stelli –
Witaj w domu, Jonah.

Unoszę brwi. – Co?

- Olałeś nas na kilka tygodni lata. Zaczynałem myśleć, że znalazłeś nową grupę przyjaciół.

-Po prostu potrzebowałem czasu.

Cooper kiwa głową. – Rozumiem. Teraz wróciłeś, więc wszystko jest dobrze. Co z tobą i
dziewczyną ze śmietnika?

Huczę jakby przebiegła przeze mnie błyskawica. – Co powiedziałeś?

Twarz Coopa wykrzywia się gdy mnie ocenia. – Laska z fioletowymi włosami. Dziewczyna,
która w podstawówce grzebała w koszach na śmieci. Kiedy przyszedłem, gapiłeś się na nią.

Inne chłopaki przy stole przerywają swoją rozmowę. Moja reakcja? Odpycham tacę na której
leży moje na wpół zjedzone jedzenie. Nikt nie robi sprawy z tego, że nie odpowiedziałem.
Nie odpowiadanie, lub nie udzielanie swojej opinii – to jest moja osobowość. Tak samo jak
do osobowości Coopa wlicza się opowiadanie kawałów i podrywanie dziewczyn. Tak jak
Todd gada o bejsbolu. Todd wyciąga rękę i chwyta moje frytki. – Masz coś przeciwko?

-Nie.

Cooper patrzy przez ramie na Stellę, a mnie opanowuje pragnienie powiedzenia mu by tego
nie robił. To dziwne uczucie, opiekuńcze i nie rozumiem go.

Tłumaczenie: M.R.Black

-Jakie pytania zadawała dziennikarka? – pyta Todd z trzema moimi frytkami w ustach.

Wzruszam ramionami. Pytała jak to był przebywać z Jamesem Cohenem w ostatnich
minutach jego życia i co zainspirowało mnie do zrobienia czegoś, czego nikt inny nie zrobił.
Nie mogłem jej odpowiedzieć. Nawet gdybym chciał, słowa nie opuściłyby moich ust.
Siedziałem na gorącym krześle, które moja mama przytargała z salonu kiedy reporterka
siedziała na kanapie naprzeciwko mnie. Dłonie wcisnąłem między kolana i zostałem
sparaliżowany.

Z wyjątkiem jednego pytania: - Co myślisz o czasie z jakim odpowiedziało pogotowie?

Po raz pierwszy od tygodni, komórki w moim mózgu zwolniły.

-Myślę, że ludzie powinni się rozejść i przepuścić karetkę. Mężczyzna umarł ponieważ grupa
samolubnych drani nie ruszyła się z pasów, bo chcieli dostać się szybciej do centrum
handlowego.

Mama i tata zakończyli wywiad, informując ją, że możemy umówić się jeszcze raz kiedy
poukładam swoje myśli. Nikt się nie zaniepokoił, kiedy stwierdziłem, że nie chcę go
powtarzać. Wywiad o pomocy i pocieszającej inspiracji, i co jeszcze? Wszyscy pragnęli tych
samych chorych szczegółów: Jak się czułem kiedy umierał?

-Słyszałem że Uniwersytet Kentucky znajdzie się w rankingu sparingów w finałowej piątce.
– mówią. O sporcie możemy rozmawiać. Wypadek? Nie ma mowy.

Cooper macza swojego hamburgera w keczupie. – Myślę, że będzie na pierwszym lub drugim
miejscu. Floryda State będzie w pierwszej trójce.

Mój przyjaciel od dzieciństwa, patrzy na mnie zanim gryzie hamburgera. Rzeczy związane z
Jamesem Cohenem i Stellą i moją siostrą zakochaną w Cooperze, mieszają mi w głowie. Tak,
Coop ma problemy, ale jest facetem który za mną stał w przeszłości i który stoi nawet teraz.

-To prawda? – pyta chłopak siedzący dalej przy stoliku. – Czy ten chłopak wykrwawił się na
śmierć kiedy tam byłeś?

Cooper opuszcza swojego burgera. – Jesteś dupkiem.

Zniżam głowę i pocieram oczy, przełykając gulę, która uformowała się w moim gardle.
Zamykanie oczu było złym pomysłem, ponieważ widzę teraz twarz Jamesa Cohena. Był
przerażony kiedy umierał. Zdesperowany. Nie mogę zapomnieć strachu, który wydobywał
się od niego. To nie była śmierć którą spotyka się w filmach i to mnie prześladuje.

Wstaje tak gwałtownie, że krzesło pode mną przewraca się. Mnóstwo ludzi się gapi, ale nie
dbam o to. – Muszę iść.

Gdy docieram do drzwi, zauważam Stellę. Książka znajduje się na jej kolanach, kanapka na
talerzu, a jej oczy utkwione są we mnie.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 7

Stella

Przez siedemnaście lat edukacji nigdy nie miałam pracy domowej. Głupi nauczyciel
matematyki. Bycie inną w jej mniemaniu jest przereklamowane.

Ponieważ to pomaga Rick’owi w czuciu się pożytecznym, sprawdza moją pracę domową z
Rachunków i bardzo często kiwa głową, pewny znak, że zrobiłam coś dobrze. Rick był kiedyś
prawdziwym profesorem.

Na ziemi, opieram się o nagrobek stojący tuż obok jego ukochanej Juliette, kiedy on siedzi na
składamy krześle, które przynosi ze sobą każdego dnia ze swojego zardzewiałego pick-upa.

Rick zrywa z głowy swój słomkowy kapelusz i drapie się po białych włosach za uchem.
Będzie miał osiemdziesiąt-dziewięć lat w przyszłym miesiącu i jego dzieci straszą go, że
zabiorą mu ciężarówkę z powodu wieku. Mylą się. On jest zwinny i ostrożny. Mimo swojej
żałoby, jest bardziej żywy niż wielu ludzi.

Z uśmiechem na twarzy, który sprawia, że chcę byśmy byli spokrewnieni, Rick oddaje mi
moje papiery. – Masz mózg na swoim miejscu panienko Stello.

-Dzięki – odbieram je od niego i wrzucam do teczki.

Wiatr wieje przez drzewa, imitując dźwięk fal uderzających o plażę nad morzem… albo
przynajmniej ja marzę, że taki odgłos wydają fale. Pojechanie nad morze, jest na liście moich
rzeczy do zrobienia. Podmuch wiatru jest mile widziany, tak długo jak chłodzi pot formujący
się na moich odrostach.

-Widzisz jak liście się odwracają? –Rick wskazuje na klon niedaleko grobu Lydii. – To
znaczy, że zbliża się burza – bardzo groźna.

-Burza zbliża się zawsze – stwierdzam. – W trakcie niektórych po prostu nie pada.

Niektóre przybierają formę przyjazdu i odjazdu mojego ojca. Niektóre przybierają postać
chłopca z klasy literatury amerykańskiej.

-Prawda – odpowiada, spoglądając na biały marmur pokrywający grób jego ukochanej. –
Jakie to prawdziwe.

-Są jakieś inne znaki? Robaki kierujące się na wschód? Konie rżące o północy? – pytam
szybko rozpraszając Rick’a od myślenia o Juliette. Jest entuzjastą powiedzeń i o przesądach
może mówić cały cholerny dzień.

-Ptaki na liniach telefonicznych – przechyla głowę w stronę rzędu ptaków siedzących na
najbliższej linii. – Pewny znak deszczu. Poza tym dzisiaj rano niebo było czerwone.

Tłumaczenie: M.R.Black

-I co z tego?

-

Gdy czerwone słońce wschodzi w marynarzu bojaźń się rodzi. Lecz gdy czerwień o

zachodzie, wie marynarz o pogodzie.

Dźwięk silnika samochodowego ucisza nas oboje i obserwujemy jak czarny Charger zwalnia
przy progach i zatrzymuje się na parkingu za starszym ode mnie F-150 Ricka.

-Wrócił – mówi Rick.

-Tak. – miałam trochę nadziei, że jednak nie wróci. W tym samym czasie kilka małych
zielonych robaków uwiło kokon w moim brzuchu grożąc, że zmienią się w motyle.

Jonah wysiada z samochodu, prostuje się i rozciąga te pięknie umięśnione ramiona. Dobry
Boże, musiał ćwiczyć każdego śmierdzącego dnia. Te niebezpieczne robaki w brzuchu
wychodzą ze stanu poczwarki tak szybko jak motyle wzbijają się w powietrze.

-Myślisz, że ludzie mogą się zmienić? – pytam Ricka.

-Tak – odpowiada po prostu. – Są tacy, którzy mogą. – to przyciąga moja uwagę. – Więc,
wierzysz, że to możliwe?

-Panienko Stello – posyła mi swoje spojrzenie nauczyciela. – To wszystko sprowadza się do
wyboru.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 8

Jonah

Z zamkniętymi oczami i zgiętymi kolanami, Stella opala się na ławce, która przypomina
pamiątkowy basen. Przebrała swoje jeansy i koszulkę, którą miała w szkole na swoje obcięte
spodenki i bokserkę. Siedzę skoncentrowany z plecami opartymi o ławkę i obserwuję jak coś
pływa w wodzie.

Z wyjątkiem wiatru poruszającego drzewami i szumieniem fontanny, panuje cisza. Która
wlicza mnie i Stellę. Przez ostatnią godzinę jesteśmy tu oboje i jedynymi słowami, które
zostały wypowiedziane to moje „Hej” i jej „Chodź”.

-Jest gorąco – mówię, przełamując ciszę. Piekielnie. Temperatura musi wynosić ponad sto
stopni. Nawet mimo tego, że przebrałem się w parę spodenek, czuję się jakby moja skóra się
roztapiała.

Stelle wzdycha przez nos jakbym obudził ją ze snu, otwiera oczy i powoli odwraca głowę by
spojrzeć na mnie. Tonę w jej szarych oczach. Są piękne, ale wydają się starsze niż ona sama.
Jak gdyby widziała zbyt wiele. Wiedziała zbyt wiele. Jeśli przychodzi do miejsca takie jak to,
najwyraźniej to prawda. – Chodźmy popływać.

Dobra. – Gdzie?

-Tutaj – odpowiada głosem jakbym powiedział coś głupiego. Przechylam się na bok i
pozwalam Stelli przełożyć nogi na ziemię. Ostrożnie wysuwa stopy ze swoich płóciennych
trampek i uśmiecham się kiedy zauważam pomalowane na czerwono paznokcie u stóp.

-Jesteś taką dziewczyną – mówię.

Wierci się, a ja jestem uwięziony przez jej uśmiech. – Wiem. To luksus, prawda?
Pomalowane paznokcie. Ale lubię sposób w jaki się przez nie czuję.

Nigdy nie myślałem o tym jak o luksusie. Mama odwiedzała spa by zająć się paznokciami i
czasami by poddać się jeszcze czemuś. Jak dużo może kosztować buteleczka lakieru do
paznokci? Dolar? Dwa? Ale lubię jej uśmiech, więc ignoruję te pytania. – Jak się wtedy
czujesz?

Kto by się spodziewał, że uniosę brew tak bym wyglądał uwodzicielsko. – Specjalnie.

Z tym, zeskakuje z ławki i rozpryskuje wodę. Kilka kropli uderza mnie i Stella wypowiada
moje własne myśli. – Cholera, jest zimna.

Zakłada ramiona na klatkę piersiową i pociera gęsią skórkę. – Czekasz na pisemne
zaproszenie?

Tłumaczenie: M.R.Black

Skanuję otoczenie i oprócz starego mężczyzny, którego widziałem wcześniej ze Stellą, nie ma
nikogo w pobliżu. Nikogo. Nie zdawałem sobie sprawy jak opuszczony jest cmentarz. – Co
jeśli nas złapią?

-Kim są oni?

Dobre pytanie. – Właściciele cmentarza.

Stella staje się zamyślona, zadumana. – Wiesz, nigdy nie pomyślałam o tym, że ktoś jest
właścicielem tego miejsca. Wydaje się on należeć do martwych ludzi. – przechodzi na
poważny tryb. – Dobra, więc tajemniczy „oni” pojawią się i znajdą nas nago w fontannie.
Ułóżmy plan co wtedy zrobimy.

Moje oczy przesuwają się na nią. Dobry Boże, Stella naga. Założę się że byłby to bardzo
ciekawy widok, ale lepiej żebym tam nie szedł. Bawi się ramiączkiem swojej bokserki i
trzęsie biodrami, na czym skupiają się moje oczy.

Słyszę jak chichocze i to piękny dźwięk. Bawi się mną, a ja się temu poddaję. Może
moglibyśmy popływać nago. Nie do końca. Nie tutaj. Może w innym miejscu. Bardziej
odosobnionym.

-Myślisz o tym, prawda? – mówi.

Przyłapała mnie. – Żadnego pływania nago.

Stella wydyma dolna wargę, a ja pocieram kark. Cholera, ona jest seksowna.

-Całe swoje życie bierzesz tak poważnie? – drwi.

-Nie.

-Więc zabaw się ze mną.

-Nie.

-Poprzytulaj się z koją.

-Taka sama odpowiedź.

-Pogalopuj na gigantycznej złotej rybce.

-Jak wiele tych pomysłów masz?

Porusza ustami. – Skończyłam.

-Dobrze, bo odpowiedź nadal brzmi nie.

Usta Stelli układają się we wspaniały uśmiech gdy przesuwa się i siada na cegłach z którego
zrobiony jest murek. – Dotknij swojej twarzy.

Uh… - Co?

Tłumaczenie: M.R.Black

-Zrób to.

Po raz kolejny robię to co każe mi dziewczyna, rejestruję przez szok. Uśmiecham się.
Prawdziwym uśmiechem. Nie wymuszonym. Nie fałszywym. A przez ten uśmiech opuszcza
mnie kilka ciężarów, które dźwigam od wewnątrz.

Wow.

-Dzięki Stella.

-Przyjemność po mojej stronie.

Patrzymy na siebie. Jedną sekundę. Dwie. Następnie zmienia się to w trzy. Z trzepotem rzęs,
odwraca wzrok, a na jej policzkach pojawia się rumieniec. Moje serce bije nieregularnie, ale
nie z paniki, ale dlatego, że jestem z nią sam na sam.

Z jej długich opalonych nóg skapuje woda i przez chwilę zastanawiam się jakby to było
gdybym ich dotknął. Otarł się o nie swoimi własnymi. Mój wzrok wędruje do jej ust. Jak
miękkie by były…

O… nie. Stella była dla mnie dobra i ja też muszę. Nawet w myślach.

-Możemy to zrobić jutro? – pytam.

-Może – odpowiada. – Rick mówi, że będzie padać.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 9

Jonah

Stella zasadziła kwiatki, które kupiłem na grób Lydii dookoła krawędzi płaskiego kamienia,
tworząc kolorowy wzór fioletu, pomarańczy i złota. – Więc Joss mówi gościowi, że jeśli chce
ukraść jej samochód, to proszę bardzo, ona z przyjemnością wypełni raport policyjny i
weźmie trochę dodatkowych pieniędzy z firmy ubezpieczeniowej.

Spotykaliśmy się na cmentarzu prawie codziennie przez ostatni miesiąc. W Październiku jest
ciepła, nie tak gorąco jak we wrześniu i nasza dwójka jest w jeansach. Szkoda, bo lubiłem
patrzeć na opalone nogi Stelli. Stella ociera stróżkę potu spływającą po fioletowych włosach,
które spięła w mały kucyk. Gdy odsuwa z twarzy kosmyk włosów, równie skutecznie wzdłuż
twarzy rozmazuje brud.

-Tutaj – bez namysłu sięgnąłem i moje palce otarły jej twarz, jej niesamowite szare oczy
zatrzymały się na moich.

-Tutaj, jesteś…. brudna – nie opuściłem ręki.

-Okej – wyszeptała i to było coś zbliżonego do zgody na naruszenie jej przestrzeni osobistej.
Potarłem brudne miejsce i to zaraz przeniosło się na moje palce, ale ponownie pogłaskałem
jej skórę, ponieważ jej policzek był miękki. Ciepły. I podobał mi się rumieniec, który się na
nim formował.

Klatka Stelli uniosła się, gdy wciągnęła powietrze i opadła, gdy powoli je wypuściła. A Ja
zorientowałem się, że swój oddech dostosowałem do niej. Wow. Co to było?

Opuściłem dłoń i odchrząknąłem. – Ukradł ten samochód?

Stella zamrugała kilka razy, a ja zdecydowałem się jej pomóc. – Opowiadałaś mi jak Joss
przyłapała kogoś, kto chciał ukraść jej samochód.

-Oh. – Stella wbiła w ziemię szpadel z ogródka mojej mamy. – Nie. Powiedziała mu, że silnik
jest do niczego, a on zdecydował się odejść.

Zaśmiałem się. – Pół historii wymyśliłaś.

Spodziewałem się, że się roześmieje, ale zamiast tego wymamrotała. – Chciałbyś.

-Więc Joss jest twoją macochą?

-Co ci mówiłam o pytaniach osobistych? – mówi.

Powiedziała mi, że jeżeli chcę z nią spędzać czas, mam ich nie zadawać. W zamian
powiedziała, że zapomni z kim się przyjaźnię. Nie chcą mierzyć się ze swoimi dawnymi

Tłumaczenie: M.R.Black

decyzjami śmiania się lub nie odzywania, kiedy chodziło o Stellę, zgodziłem się na tą umowę.
Obiecałem również, że w szkole zachowam dystans, ale z każdym mijającym dniem,
pragnienie złamania tej obietnicy stawało się coraz silniejsze.

- Często wspominasz Joss, ale nigdy nie mówisz o mamie ani o tacie. Czy ona jest twoją
siostrą?

Stella zatrzymuje się w połowie wykopywania dołku, szpadel mojej mamy w tej chwili
bardziej przypomina broń niż narzędzie ogrodowe, kiedy z jej twarzy promieniuje ciemność.
– Obiecałeś.

Wyciągam przed siebie ręce, sygnalizując, że wywieszam białą flagę. – Weź to za wycofanie
się.

-Dobrze – mówi. – Będziemy musieli podlać te kwiatki. Po drugiej stronie cmentarza jest
studnia, ale będziemy musieli znaleźć jakiś pojemnik na wodę.

-Zrobię to – patrzę na grób Jamesa Cohena. Z tego co wiem nikt go nie odwiedzał i to
sprawia, że wewnątrz czuję pustkę, uczucie które przypomina mi o samotności.

Wieje wiatr i kilka żółtych i pomarańczowych liści opada na ziemię. Stella odsuwa je ze
swojego nowo zasadzonego arcydzieła, a potem z kolan opada na tyłek. – Proszę bardzo.
Teraz Lydia ma coś więcej niż pusty grób.

Kilka pasm włosów wysuwa się z jej prowizorycznego kucyka i opada na twarz. Nie odsuwa
ich skupiona na swoim ulubionym grobie.

-Dlaczego tutaj przychodzisz? – pytam.

-To brzmi jak okropne osobiste pytanie.

-Nie jest nim. – Jest. – To jak rozmawianie o pogodzie.

-Dlaczego ciągle odwiedzasz Jamesa Cohena? – odpowiada.

Nieźle to rozegrała odpowiadając pytaniem na pytanie. – Ja zapytałem pierwszy.

Jej usta się wykrzywiają. – Cóż, ja zapytałam druga.

-Jakbyś nie wiedziała, dlaczego tutaj przychodzę. – odpowiadam.

Unosi jedną brew. – Gdybym wiedziała, nie zadawałabym tego pytania.

Znaczenie jej słów uderza we mnie jak fala uderzeniowa. – Nie wiesz?

-Uh… nie.

-Nie wiesz kim jest James Cohen? – stwierdzam.

Przechyla głowę. – Jest martwym gościem. Leży o tam. A ty masz na jego punkcie obsesję.

Tłumaczenie: M.R.Black

Jestem otępiały przez fakt, że nie wiedziała nic i do tej pory o to nie zapytała. Wszyscy to
robią – pytają.

Wszyscy zadają pytania, a ja nigdy się nie odzywam. Nie wiem jak wyjaśnić to co się
wydarzyło albo jak to wyglądało naprawdę, ponieważ ten koszmar nadal toczy się głęboko we
mnie. Wspomnienia, one dręczą mnie każdej sekundy kiedy jestem tego świadomy i kiedy
śpię, ale te ściany zapobiegają połączeniu się z tym osobiście, rozmawiania o tym i nie jestem
pewien czy to dobrze czy źle.

Jestem zdenerwowany kiedy Stella odchyla się kilka cali do tyłu i zaczyna się opalać. Nikt
nigdy wcześniej nie porzucił tej rozmowy. Kiedy jestem wdzięczny, część mnie chce by to
miało dla niej znaczenie, bo liczy się dla mnie. – Rozmawianie z tobą, przebywanie… tylko z
tobą czuję się normalnie.

Liście szeleszczą, gdy się porusza i wiem, że analizuje mnie, ale nie mam na tyle odwagi, by
spojrzeć w jej oczy. – Czujesz się normalny będąc ze mną?

To jest wystarczająco dziwne: - Tak.

-Zdajesz sobie sprawę, że większość ludzi myśli, że jestem dziwna i powtarza mi to – tak
często jak tylko jest w stanie.

Wzdrygam się. Ma na myśli Coopera. Kiedy dzisiaj wszedł do klasy na zajęcia z Literatury
Amerykańskiej, właśnie to do niej wymamrotał i ponownie, nie powiedziałem nic w jej
obronie. Kiedy doświadczyła tylko złej strony osobowości Coopera i nie wiem jak wielkim
przyjacielem jest dla mnie, ciężko jest mi sprawić by zrozumiała to wszystko. – Nie jest złym
człowiekiem.

Stella podnosi się z ziemi, jej ramiona prawie mnie uderzają w trakcie tego procesu.

Podnoszę się za nią. – Stella!

Nie biegnie, ale jest szybka. Moje serce wali jakby było w końcowym etapie marszu śmierci.
Nie chcę stracić uczuć które czuję, gdy jestem z nią. – Stella!

Doganiam ją, a kiedy się nie zatrzymuje, chwytam jej dłoń. Stella nie zatrzymuje się, a wręcz
przeciwnie, nadal idąc na przód, próbuje wyrwać swoją dłoń, ale ja przytrzymuje ją mocniej.

– Proszę nie odchodź.

Odwraca się, a ja jestem przerażony wilgocią na jej policzkach. – Śmiałeś się! Rok po roku,
śmiałeś się!

Czuję się tak jakby mierzyła we mnie nabitą bronią i tysiące dreszczy elektrycznych
opanowuje moje ciało. Rozluźniam uściska, a ona się ode mnie odsuwa.

-Przepraszam – mówię błagalnie.

Tłumaczenie: M.R.Black

-Naprawdę? To wydaje się być wygodną rzeczą, która można powiedzieć, kiedy człowiek
czuje się niezręcznie. Bo gdyby było ci naprawdę przykro, nie śmiałbyś się.

Przykładam obie dłonie do twarzy, czując się jakbym stał na szubienicy. Jestem sądzony jak
podczas procesu za zbrodnie do których się przyznałem, zbrodnie, które popełnia prawie
każdy, ale nigdy nie jest za nie osądzany. – Przepraszam.

-Bo chcesz czegoś ode mnie – powtarza.

Patrzę jej prosto w oczy. – Nie zawsze się śmiałem.

Mruga raz i coś wewnątrz mnie porusza się: kamień, który próbuje mnie zmiażdżyć za
każdym razem kiedy chodzi o Stellę. Możesz go nazwać poczuciem winy. Moim sumieniem.
W każdym razie, nie mogę zaprzeczyć temu co zrobiłem, a czego nie.

-Wiesz o tym prawda? – mówię.

Stella już wie kiedy się śmiałem a kiedy nie. Prawdopodobnie mogła wymienić każdą część
ubrania którą miałem na sobie kiedy Cooper sobie z niej żartował. Wiem o tym, ponieważ ja
jestem wstanie powiedzieć jak smakowało powietrze i przytoczyć każdy dźwięk nocy której
zmarł James Cohen. Kiedy dzieją się okropne rzeczy, twój umysł nigdy nie pozwala ci o nich
zapomnieć.

Wiedza w jej oczach – jest jak ekran, który odtwarza wcześniejsze lata jej życia.

-To nie ma znaczenia – szepcze. – To że się nie śmiałeś, nie znaczy, że wszystko jest w
porządku.

-Nie – zgadzam się i nie dlatego, że chcę by mi wybaczyła, ale dlatego, że ma rację. – Nie ma.

Stella odwraca się i odchodzi, a potem zatrzymuje. – Musisz odejść. Nie ja. To miejsce jest
moje i to nie ja tu nie należę.

Chowam dłonie do kieszeni i ruszam w kierunku samochodu. Jestem tutaj przez śmierć
Jamesa Cohena. Jest pochowany i zakopany, a ja wiem, że nie mogę tak żyć dalej.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 10

Stella

Dziesięć minut przed dzwonkami kierujemy się do naszych szafek i idziemy do klas, wędruję
w stronę regałów z książkami. Jest tam dużo klasyki i kiedy większość dziewczyn z mojej
szkoły pożera cokolwiek co ma w swojej nazwie to jest, tobie lub ma cholernie długi opis w
którym mowa owcach przetaczających się po wzgórzu pod rozgwieżdżonym niebem, ale nie
ja.

Zawsze mam przy sobie zużytą kopię czegoś napisanego przez Genę Showalter by

dotrzymywała mi czasu na lunchu.

W rzeczywistości, powinnam być teraz schowana w fotelu po drugiej stronie biblioteki
czytając o prawdziwej miłości i wszystkim innym, ale od swojej wczorajszej kłótni z Jonah,
ciężko jest mi skoncentrować się na słowach. To tak jakby dostała pourazowej dysleksji.

Przesuwam dłonią po miejscu zbindowania książki i zatrzymuję się kiedy pojedyncza
czerwona róża w pięści wysuwa się z półki mniej niż stopę ode mnie.

-Hej Stella – głos jest strasznie piskliwy, ale Jonah rozpoznałabym wszędzie.

Przesuwam biodro na bok i krzyżuję ramiona na piersi, patrząc na „gadającą” różę. – Co?

-Jonah przeprasza – róża porusza się na boki, naśladując mówiącą marionetkę.

Rozglądam się dookoła, ale jesteśmy tak daleko między półkami, ze nikt nas nie zauważy.
Odtwarzam w myślach wciąż i wciąż wczorajszą kłótnię, zastanawiając się jak coś czym się
tak cieszyłam, tak szybko stało się czymś tak toksycznym. Najbardziej denerwuje mnie to, że
wszystko popsuło się w dniu kiedy kupił kwiaty Lydii.

Róża znowu poruszyła się z boku na bok. – Jesteś nadal ze mną Stella?

Jestem? – Wiem, że to twój przyjaciel, ale Cooper jest kretynem.

Róża opada i potem znika między półkami. W sekundzie, Jonah wychodzi zza rogu z różą w
dłoni i bejsbolówkę przesuniętą na tył głowy. – Jestem kretynem. Wiem co ci zrobiła – co ja
zrobiłem – i nigdy nie powinienem próbować bronić żadnej z tych rzeczy.

Patrzy na mnie. Ja patrzę na niego. Mówi właściwe rzeczy, ale nie jestem pewna, czy jestem
gotowa mu wybaczyć. – Skąd mogę wiedzieć, że to nie jest jakiś kawał, który będziesz
opowiadał jak będziesz łysym, gruby czterdziestocztero-letnim frajerem? Jestem dziewczyną
ze śmietnika, a ty jesteś Jonah Jacobson, najlepszy przyjaciel wspaniałego Coopera Higginsa.

Jonah obraca różą i na jego szyi pojawia się czerwień. – Lubię cię Stella. Były chwile kiedy
Cooper był dla mnie prawdziwym przyjacielem, ale był też dla ciebie dupkiem i nie
spodziewam się, że będziesz postrzegała go jako kogoś innego.

Tłumaczenie: M.R.Black

Wzdycham, a Jonah kontynuuje: -Nie mogę cię prosić byś mi zaufała, ale mogę cię prosić,
żebyś pozwoliła mi zarobić na twoje zaufanie. Jeśli chcesz, żeby powiedział Cooperowi że
jesteśmy przyjaciółmi, zrobię to. Możesz siedzieć obok mnie na lunchu…

Obejmuje dłonią gardło – to okropny pomysł. – Rozumiem. Publicznie ogłosisz, że dzielimy
wspólnie dziwną fascynacje cmentarzami.

Jonah wzrusza ramionami, nie będąc w stanie na mnie spojrzeć. – To coś więcej niż tylko to.

Słowo więcej, wywołuje we mnie dreszcze i zamykam oczy. Więcej należy do kręgu fantazji.

Dzwoni dzwonek i otwieram oczy by zobaczyć, że Jonah trzyma przede mną różę. –
Jakiekolwiek postawisz przede mną warunki, spełnię je, chcę, żebyś była moją przyjaciółką.

Kiedy nie wysilam się by się odezwać albo poruszyć, Jonah kładzie kwiatek na półce. – Jeśli
go weźmiesz, będę wiedział, że nadal jesteś moja przyjaciółką, a jeśli nadal tu będzie pod
koniec dnia, będę wiedział, że zniszczyłem najlepszą rzecz jaka zdarzyła mi się od bardzo
długiego czasu.

Z tym, Jonah odwraca się i odchodzi.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 11

Jonah

W trakcie zajęć z amerykańskiej literatury mój długopis szybko uderza o powierzchnię ławki
dopóki Cooper nie odwraca się do mnie i uderza w moją ławkę bym przestał.

-O co chodzi?

Wyciągam długopis spod jego dłoni. – Nic.

-Pomogłoby gdybyś się określił.

Gapię się na niego, a Cooper potrząsa głową, gdy wraca do rozmowy z juniorem złapanym w
sidła. Wskazówki na zegarze przesuwają się o kolejne minuty. Stella zazwyczaj jest
wcześniej. Nie spóźnia się. Gdyby miała przyjąć tą różę, zrobiłaby to teraz. Ona jest typem
dziewczyny wszystko-albo-nic.

Siedzę na krawędzi krzesła, czekając, zastanawiając się, modląc… nie chcę, żeby Stella
zniknęła z mojego życia. Jest piękna, zabawna i – najpierw widzę jej buty. Moje serce
podchodzi do gardła i w mgnieniu oka spoglądam w górę i wreszcie przesuwam dłonią przez
włosy w geście zwycięstwa.

Uwolnienie się nerwowej adrenaliny powoduje, że chcę krzyczeć, klaskać w dłonie i tulić ją,
ale chytre spojrzenie, które mi wysyła, gdy kieruje się do swojego kąta mówi, że
poszatkowałaby mnie na malutkie kawałeczki, gdybym to zrobiła.

Stella niesie różę w sposób, do którego tylko ona byłaby zdolna – wpiętą w fioletowe włosy.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 12

Stella

Jestem dwadzieścia minut wcześniej. Tak się dzieje, kiedy Joss pije Red Bulla w trakcie
ostatniej godziny swojej zmiany i trzęsie się od kofeinowego haju.

Siedząc po turecku w poczekalni sekretariatu, kończę wypełnianie fioletowego paska tęczy,
którą stworzyłam na lewej ręce. Usatysfakcjonowana kolorowym łukiem, siadam z powrotem
na miejsce i odkładam marker, który pożyczyłam z biurka sekretarki. To nie jest jeden z
moich lepszych tworów, ale wystarczy by rozproszyć doradcę zawodowego od
kwestionowania mojej decyzji o rzuceniu kursów przygotowawczych na studia na rzecz
programu pracy.

Stukanie w okno za moimi plecami sprawia, że spoglądam przez ramię. W korytarzu stoi
Jonah cały gorący z czapką odwróconą do tyłu i brązowymi włosami zepchniętymi z czoła.
Kiwnięciem brody wskazuje na korytarz i od razu wiem, czego chce.

Kiwam głową i próbuję zdusić ciepłe trzepotanie w brzuchu, kiedy się do mnie uśmiecha.

Nasza dwójka należy do całkowicie odmiennych wszechświatów, ale przez ostatnie kilka
tygodni byliśmy em.

Z wyjątkiem chwil takich jak ta.

Wstaję, co zauważa szkolna recepcjonistka. – Musze skorzystać z toalety. Możesz
powiedzieć doradcy, że za chwilę wrócę?

-Pewnie.

Zostawiam tam swoje dokumenty, zeszyt i ołówek i praktycznie wybiegam przez drzwi i
przedostaję się przez fale uczniów siedzących na głównym korytarzu dopóki nie zadzwoni
pierwszy dzwonek. Jonah znalazł to miejsce, poza korytarzem, a jednak nadal jego częścią –
w niszy, która najczęściej jest pusta. Obszar, który znajduje się daleko od wścibskich oczu
świata zewnętrznego. To tu możemy przyjść i pogadać.

Wychodząc zza drugiego rogu, mój oddech zamiera mi w piersi. Jonah opiera się plecami o
ścianę w parze jeansów i koszulce naciągniętej na mięśnie. Chyba jesteśmy przyjaciółmi.
Tylko przyjaciółmi.

Potwierdzam, że moja wsuwka znajduje się na swoim miejscu i kiedy moje palce przesuwają
się po jedwabistych płatkach fałszywej róży, ruszam do przodu.

-Co jest?

Tłumaczenie: M.R.Black

Kiedy na mnie patrzy jego usta rozciągają się w pięknym uśmiechu i odpowiadam tak samo
naturalnie. O mój boże, co się dzieje między nami?

-Chciałem się upewnić, że będziesz dzisiaj na cmentarzu. – mówi.

Opieram głowę o ścianę, a on tak ustawia swoje ciało, że odzwierciedla moje ułożenie. Jest
wystarczająco blisko, że jego ciało tworzy dla nas bańkę i gdybym w ogóle robiła tą rzecz z
marzeniami, teraz śniłabym o nim dotykającym mnie. Ale ja jestem Stella, a on jest Jonah i ja
nie wierze w baśnie.

Wzdychając, czuję świeżo przyciętą trawę i mój brzuch opada. Kocham ten zapach, ale to
znaczy, że on znowu był na cmentarzu – dzisiejszego ranka. Rzeczywiście jego trampki
skropione są rosą i błąka się tam kilka źdźbeł trawy.

- Jonah to się musi skończyć.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 13

Jonah

Znowu poszedłem na cmentarz i Stella o tym wie. Kiedy James umarł, obiecałem sobie, że
pójdę tylko raz, ale potem poszedłem jeszcze raz i już nie mogłem przestać. Potem poznałem
Stellę. Pomogła mi…bardzo. Pomagała mi zapomnieć, ale tego ranka znowu się obudziłem i
znalazłem notatkę od moich rodziców informująca mnie, że umówili mnie z dziennikarzem.
Cały ten chaos, znowu powrócił.

Głowa Stelli opada do tyłu z zawodzie i nienawidzę się za to, że ja to spowodowałem. – To
nie jest zdrowe.

-Zdrowe? -Nie tego się spodziewałem. – Nie znasz nikogo na cmentarzu i chodzisz tam jakby
to była galeria handlowa. Z naszej dwójki, powiedziałbym raczej, że to ty masz większe
problemy.

Wygina plecy jak wkurzony kot, a jej oczy twardnieją. Cholera. Nie to zamierzałem zrobić.

-Najwyraźniej jestem dziwakiem, prawda?

-Nie to miałem na myśli.

-Oh to. – nawiązuje do Coopera jak zarzucał ją tu i tam złośliwymi komentarzami, zwłaszcza
kiedy przy obiedzie mijała nasz stół. Bez wątpienia jest to moja wina. Cooper zauważył moją
fascynację Stellą i natychmiast głośno zapytał, dlaczego interesuję się dziwakiem.

Odwraca się do mnie plecami, a moja desperacja rośnie. Stella jest jedyną osobą, z którą
jestem w stanie porozmawiać, być i spędzać czas, staje się dla mnie kimś więcej i mnie się to
podoba. – Stella, czekaj.

Nie posłuchała mnie.

Musiałem dać jej coś. Coś, czego nigdy nikomu nie dałem. – Stella… odwiedzam Jamesa
Cohena, ponieważ… ponieważ to moja wina, że umarł.

Zatrzymuje się, a ja liczę uderzenia swojego serce dopóki powoli nie staje ze mną twarzą w
twarz.

-James Cohen umarł w trakcie stłuczki samochodów. – mówi.

-Myślałem, że nic o tym nie wiesz.

-Nie wiedziałam, ale obwiń mnie za bycie ciekawską. Wygoglowałam to. Samochód stracił
kontrolę. Wpadł na pas zieleni rozdzielający jezdnię. On umarł. To bardzo tragiczne, ale nie
rozumiem, dlaczego jest dla ciebie takie ważne.

Z otwartymi ustami, gapię się na nią. – Dlaczego nie powiedziałaś mi, że wiesz?

Tłumaczenie: M.R.Black

-Stwierdziłam, że sam mi to powiesz, kiedy będziesz gotowy.

Kiedy będę gotowy…. Ale czy jestem? Próbuję zrobić wdech, ale płuca odmawiają
współpracy. – Byłem tam. Obserwowałem jak to się stało.

Byłem dwa samochody za nim. Zmienił pas ruchu by wyprzedzić samochód i wjechać na
autostradę, tak jak ja by ominąć śmieci i wtedy to się stało. Żadnego ostrzeżenia. Żadnego
powiadomienia. W pół rozwalony na pasie zieleni uderzyłem w samochód przed sobą.

Moje oczy wędrowały po wszystkim, po podłodze, ścianach szkoły pomalowanych na szary
kolor, ale umysł skupiał się na tym jak przednia szyba samochodu Jamesa Cohena pękła jak
milion pajęczych sieci. Ogłuszający dźwięk. Sposób, w jaki serce minęło gardło. Sposób, w
jaki mięsnie się zacisnęły, gdy uderzyłem w hamulce i desperacko modliłem się o przeżycie.

Bóg odpowiedział na moje prośby, ale nie na prośby Jamesa Cohena. Mój oddech był drżący
i zamrugałam, kiedy moje oczy zapłonęły. Jeszcze nie płakałem. Mama powiedziała, że
powinienem płakać.

Stella ostrożnie robi kilka kroków w moim kierunku. Te szare oczy złagodniały, ale znalazło
się tam też miejsce na zmartwienie. – Nie jesteś z nim spokrewniony?

Potrząsam głową, panika wewnątrz mnie powstrzymuje moją zdolność mówienia.

-Nie znałeś go przed wypadkiem?

Kolejne potrząśnięcie i wpatruję się w brązowe plamy na linoleum.

I oto jest – tuż przede mną. Czubki jej stóp zderzają się z moimi. Delikatny dotyk palców na
moim policzku i dotykam się by sięgnąć po jej dotyk.

Stella podchodzi bliżej, jej mała postać ociera się o moje ciało. Słodki zapach kapryfolium
otoczył mnie jak koc.

-To byłeś ty – szepcze - To o tobie mówili w wiadomościach. Bezimienny Dobry
Samarytanin.

Reporterzy umierają by z nim pogadać. Bohater, który spełnił życzenie umierającego
mężczyznę. Ale ja nie jestem bohaterem. Jestem oszustem.

Muszę to komuś powiedzieć. Musze się uwolnić. Inaczej moja dusza dołączy do Jamesa
Cohena w ziemi. Nadal będę oddychać, moje serce nadal będzie bić, ale nie będę w pełni
żywy… po prostu będę chodzącym trupem.

-Nie mogłem powstrzymać krwawienia – mój głos jest ochrypły, brzmi prawie jak mój
własny. – Próbowałem, ale krwawił z tak wielu miejsc. Poprosił mnie bym potrzymał go za
rękę…

Moje całe ciało trzęsie się, a Stella owija wokół mnie ramiona, trzymając mnie mocno, razem
i zakopując się we mnie.

Tłumaczenie: M.R.Black

-Już dobrze, - powiedziała mocno. – Już dobrze.

Gdyby to tylko była prawda.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 14

Stella

Trzymam dłoń Jonah’a, gdy idziemy korytarzem w stronę biura doradcy zawodowego i
jestem bardziej niż świadoma, że on jutro rano będzie żałował tej chwili. Gdy przechodzimy,
ludzie się gapią. Dziewczyna z fioletowymi włosami, dziewczyna, która wyciągała swój
lunch z kosza na śmieci w trzeciej klasie, bo jakiś głupi chłopak, wrzucił go tam, nie
rozumiejąc, że to wszystko co zje przez kilka najbliższych dni, trzyma za rękę chłopaka,
którego wszyscy znają i lubią.

Jonah teraz nie zauważa tych spojrzeń. Z ramionami pochylonymi do przodu i jego dłonią
trzymającą moja tak jakbym była jedyna rzeczą powstrzymującą go od upadku z urwiska, jest
zagubiony w swoim własnym świecie. Obwinia siebie za śmierć, której nie mógł zatrzymać.

Jak mogę osądzać go za bycie tak popapranym emocjonalnie? Jak wielu z nas tak naprawdę
staję twarzą w twarz ze śmiercią? Jonah stanął i to go zmieniło. Patrzę na niego kątem oka.
Tak, Rick ma rację, ludzie mogą się zmienić. To bani jest tylko to, że musi się stać coś
strasznego, by ta przemiana się w nich dokonała.

Spodziewam się, że Jonah mnie puści, kiedy dostaniemy się biura, ale zamiast tego dołącza
do mnie. Oczy sekretarki, przesuwają się między nami, gdy Jonah mówi: - Przed zajęciami,
potrzebuję kilku chwil samotności.

-Dobrze – odpowiadam. – Twoi rodzice powiedzieli nam co się stało. Dlaczego nie pójdziesz
i nie położysz się w pokoju lekarskim. Wiem, że pani Collins będzie chętna by z tobą
porozmawiać, gdybyś chciał.

Nic jej nie dopowiada, ale ściska moją dłoń. Wiedząc, że to pewnie ostatni raz, gdy jestem tak
blisko niego, oddaję uścisk. Zamiast uśmiechu, który spodziewałam się zobaczyć, Jonah
puszcza moje palce i chwyta moją twarz w obie dłonie.

Ciepło jego skóry promienieje na moje i przysięgam, że jego ciepło dostaje się do mojego
krwioobiegu. Moje serce zatrzymuje się, gdy wykrzywia moją twarz, tak bym na niego
spojrzała. Jego kciuki pocierają moje policzki, a powietrze wokół nas zaczyna iskrzyć.

Cholera, kręci mi się w głowie.

-Czy to pani Voughn? – odzywa się kobiecy głos zza mnie. Jonah opuszcza swoje dłoni, a ja
uderzam palcami o ladę, tak by nie upaść na podłogę. Uhm, czy jestem? –Tak. – Dźwięk
brzmi poprawnie.

Kiedy odzyskuję malutką kontrolę nad swoimi funkcjami ruchowymi, oglądam się za siebie i
zauważam – blondwłosą i profesjonalną – panią Collins, naszą szkolną pracownicę socjalną.
Najpierw ocenia mnie, potem Jonah’a. – Wszystko w porządku, Jonah?

Tłumaczenie: M.R.Black

Kiwa głową. – Potrzebuję tylko kilku minut.

-Oczywiście – posyła mu przyjacielski uśmiech. – Nie wierzę, by ktokolwiek był w pokoju
lekarskim. Jeśli byś chciał możemy później porozmawiać.

W odpowiedzi słyszę kroki Jonah’a, ale swoje spojrzenie utrzymuję na pani Collins. Nie ufam
pracownikom socjalnym.

-Czy to twój chłopak? – pyta.

Zaciskam zęby. Nie, nie dam się podpuścić. – Mam spotkanie z panią Branch.

Nie mruga, ani nawet nie krzywi się na moją odpowiedź. – Zapytałam panią Branch, czy
mogę przejąć dzisiejsze spotkanie z tobą.

-Cóż, nie powinnaś o to prosić.

-Dlaczego? – w jej oczach jest błysk, który mnie nie obchodzi. – Gdybym nie poprosiła, nie
mogłabym podziwiać tęczy na twojej dłoni.

Patrzę na nią, a ona po prostu wskazuje w kierunku dzrwi do jej biura. Celowo przewracając
oczami, robię kilka kroków i dramatycznie opadam na krzesło naprzeciwko jej biurka.
Wolałabym, żeby już więcej o mnie nie „prosiła”.

Jej biuro jest koszmarne, ona poważnie powinno przemyśleć jego wystrój. Papiery – są
wszędzie. Dalej są te tandetne cytaty oprawione na ścianie. Czy ludzie naprawdę wierzą w te
inspirujące gówno? Pani Collins zamyka za sobą drzwi i opada na swoje krzesło za biurkiem.
– Więc Jonah jest twoim chłopakiem?

-Nie – ja w ogóle nigdy żadnego nie miałam. Pocałowałam kilku chłopców, ale nie było
nikogo, kto powaliłby mnie na kolana. Poza tym bycie świadkiem dysfunkcyjnych związków
Joss i mojego taty, zniechęcało mnie do jakichkolwiek relacji.

Ale gdybym miała się już z kimś związać, Jonah byłby tym chłopakiem. Okazuję swoje
zmartwienie, bawiąc się rąbkiem koszuli. Chciałabym wiedzieć, jak mu pomóc.

-On potrzebuje przyjaciół – oświadcza.

Moje oczy przesuwają się na nią. – Co?

-Jonah – kontynuuje. – Jestem w stanie powiedzieć, że się o niego martwisz. Nie
rozmawiałam z nim, ale wiedząc przez co przeszedł, jestem w stanie powiedzieć, że
potrzebuje dobrych przyjaciół którymi mógłby porozmawiać. Cieszę się, że ma ciebie.

Jonah powiedział, że czuje się jak oszust. Krzyżuję kostki i próbuję ukryć się w krześle. – Nie
jestem w tym dobra – w tym całym przyjaźnieniu się.

Uśmiecha się i to takim typem uśmiechu, który sprawia, że myślisz iż szczęśliwe zakończenie
istnieje. – Mam wrażenie, że jesteś idealna do tego zadania. Wystarczy tylko, że ktoś jest
chętny do słuchania.

Tłumaczenie: M.R.Black

Nie podoba mi się ta rozmowa, więc się wykręcam: - Jonah ma mnóstwo przyjaciół.

-Jestem pewna, że ma, ale czy jest ktoś kto go wysłucha i nie chodzi mi tu tylko o słowa,
które wydostaną się z jego ust? – nasze oczy się spotykają i jest tak, jakby była w stanie
czytać w moich niepewnych myślach.

-Stella wiesz, że jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebowała kogoś kto cię wysłucha, jestem
tutaj?

-Nie mam nic do powiedzenia – i nagle pokój maleje.

-Nie wierzę, że to prawda.

Tak samo jak ja. Nawet jeśli tata zadzwonił do Joss dwa razy, nie wrócił jeszcze do domu, a
wewnątrz mnie czaiło się duszące uczucie, że tak już zostanie. Tak już zostanie na zawsze.
Joss przez przypadek powiedziała tacie, że skończyłam osiemnaście lat, a on tylko
odpowiedział, ze już jestem na tyle dorosła by móc utrzymywać się samej.

-Przyszłam tutaj z pewnego powodu – mówię. – I to nie jest koniec.

-W porządku.

-Dorastam.

-Tak dorastasz. To dlatego chciałam się z tobą zobaczyć. Fundacja Fantastic Footwear
skontaktowała się z nami. – Pani Collins czeka na moja reakcję i dostaję taką. Bycie naszym
szkolnym pracownikiem socjalnym sprawia, że wie iż ja i Fundacja dzielimy przeszłość i to
powinno zatrzymać wszystkie gierki z mojej strony. Kontaktują się z opieką społeczną by
odkryć, które dzieciaki potrzebują pomocy i każdego roku odkąd istnieje ten program, ja do
niego należę.

Wsuwam kosmyk włosów za ucho i przesuwam się na skraj swojego krzesła. – Jestem już dla
nich za stara.

-Tak i nie. W tym roku znowu ci pomogą, ale to będzie twój ostatni rok. Zastanawiałam się,
czy chciałabyś do nich wrócić. Potrzebują dzisiaj wolontariuszy na małe wydarzenie w szkole
podstawowej i jeśli chciałabyś pomóc, zwolnię cię z popołudniowych zajęć.

-tak – odpowiadam bez wahania. – Zapisz mnie.

Jest kilka rzeczy które dotykają mojego serca i duszy w tym samym czasie, a ta organizacja
jest jedną z nich. Ta organizacja jest luźno oparta na fundacji, którą w Las Vegas założyła
Nikki Berti. Jej program zapewnia obuwie odpowiednio dobrane dla dzieci nowonarodzonych
do tych który właśnie skończyli dwadzieścia-jeden lat. I to nie jest program który po prostu
dostarcza pasujące buty: oni właściwie pozwalają uczestnikom wybrać swoje własne buty.
Bardzo rzadko w życiu czułam że mam wybór. Kiedy ta przyczepa przyjechała do mojego

Tłumaczenie: M.R.Black

sąsiedztwa i pozwoliła wybrać mi buty takie jakie chciałam, poczułam się tak jakbym
kontrolowała swoje własne przeznaczenie.

Patrzę na materiałowe trampki które dostałam w zeszłym roku. Buty są jedną z pomocnych
rzeczy, które sprawiają, że dopasowuję się do wszystkich innych. Gdzieś w las Vegas
znajduje się niesamowita kobieta, która zainspirowała kogoś w Kentucky by stworzył ten sam
typ programu. Zastanawiam się czy wie co zrobiła dla takich dziewczynek jak ja.

-Myślałam, że ten program w Kentucky oferuje obuwie tylko dzieciom do siedemnastego
roku życia.

-Teraz do osiemnastego. Dostali kolejną dotację. Może któregoś dnia, będą mieli tak duży
zasięga jak ten program w Vegas.

-Tak, może – czując ulgę wypuszczam powietrze. Dobrze. Mam jeszcze jeden rok. Potem coś
poradzę. Jeśli naprawdę dostanę pracę, będę w stanie kupować sobie swoje własne buty. –
Muszę zamienić ścieżkę zajęć.

Pani Collins odchyla się w swoim fotelu, a ja lekko pochylam się do przodu. – Dlaczego?

- Bo jeśli już teraz zamienię zajęcia, to po ukończeniu szkoły czeka na mnie praca. –
Oznaczałoby to utratę możliwości sprostania wymogom uczelni i wypełnienie obowiązkami
w pracy wieczorów.

-Wiedziałam – mówi nie będąc pod wrażeniem.

-Będę recepcjonistką w Dave Automall.

Nie reaguje.

-To przyzwoita praca.

Nadal nic.

-Wiele ludzi byłoby szczęśliwych mając ją.

-Tak, zgadzam się z tym. Jest mnóstwo ludzi, którzy byliby szczęśliwi mając pracę i
uwielbialiby ją. – w końcu się odzywa. – Ale czy TY będziesz szczęśliwa, pracując tam?

No i teraz mnie straciła. – A co ma szczęście do tego? Nie będzie wieczne. Czy ty właśnie nie
opisałaś swojej pracy? Graduate people so they stay off the government dime?” I catch the
slight tilt of her lips before she hides it. “No, that’s not my job. I’m honestly concerned with
your wellbeing.”

-Pewnie, że jesteś. Zmienisz moją ścieżkę, czy muszę opuścić więcej zajęć, bo moje spotkanie
z panią Branch zostało przełożone?

Pani Collins prostuje się i splata palce na biurku. – Masz niesamowite wyniki z testy ACT.

-To był fuks. Jak wygrana na loterii.

Tłumaczenie: M.R.Black

-Trzy razy?

-Piorun uderza w to samo miejsce więcej niż raz. Kiedy miałam pięć lat, mieszkanie nad nami
stanęło w ogniu dwa razy. Poważnie. Obie noce musiałam spędzić w schronisku.

Ona całkowicie mnie ignoruje. – Trzy lata z rzędu osiągnęłaś najwyższe wyniki.

-Oszukiwałam.

-Bardzo w to wątpię.

Rozrzucam ramiona: - Co to znaczy?

-Stella nadajesz się na studia. Kiedy zapisałaś się do tej szkoły wybrałaś ścieżkę
przygotowującą cię na studia i dobrze sobie na niej radziłaś. Zdecydowanie kilka razy
przeszło ci przez głowę, że mogłabyś na studia pójść.

Więcej niż kilka, ale Joss ma rację. Nie ma takiej rzeczy jak więcej, a Joss daje mi najlepszą z
możliwych przyszłości. – Nie stać mnie na nie.

-Są stypendia…

-Ale ja ich nie wygram – przerywam jej. –A ty zakładasz że jakaś szkoła mnie przyjmie.
Słuchaj, miałam kilka różnych prac odkąd skończyłam czternaście lat i zanim znowu poślesz
mi to spojrzenie doświadczenie-dobrze-będzie-wyglądało-w-papierach-o–stypendium,
powiem ci, że pracowałam na czarno. A poza tym, przez to nie byłam w żadnym szkolnym
klubie, ani w żadnej drużynie sportowej, ani nawet nie brałam udziału w żadnych zawodach.
Nie mam szans na dostanie się na studia, za to może uda mi się złapać przyzwoitą pracę. Nie
zniszcz mi tego, bo masz normy do wyrobienia.

-Porzuć zajęcia, które zaczęłaś miesiąc temu i zobacz czy zmienisz zdanie.

Wstaję tak szybko, że kilka papierów z jej biurka spada. – Ty tak serio!

-Słuchaj – wyciąga dłonie jakby błagała mnie o coś ważnego, jak na przykład jedzenie –
Trochę czasu zajmie mi potwierdzenie tej pracy. Nie są na liście zatwierdzonych przez nas
firm. Pozwól mi nad tym popracować, kiedy ty spróbujesz podjąć jakąś decyzję. Nie porzucaj
myśli o studiach przynajmniej bez spróbowania, to może się udać.

Ta kobieta jest wszystkim przed czym ostrzegała mnie Joss. Co się stanie jeśli będę chciała
czegoś więcej, pewnie dostanę się do tej szkoły i wtedy zrozumiem że nie mam szans na
utrzymanie się, chyba że stanę się drogą dziwką.

-Wiesz co, rób co masz robić, a ja będę robiła to co powinnam. Dopóki tego nie skończysz,
trzymaj się z dala ode mnie.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 15

Jonah

Na stołówce, ktoś upuścił wystarczająco dużo talerzy i sztućców, by obudzić martwego z jego
wiecznego snu. To podrywa wszystkich w stołówce, wliczając chłopaków przy moim stoliku.
bo kilku uderzeniach serca, rozmowa ponownie się zaczyna.

Obserwuję Stellę, znad talerza frytek i tater tots. Dzisiaj grzebie w swoim jedzeniu, a nie
czyta tej książki co ostatnio. Coś jest nie tak, a ja pragnę wiedzieć co. Tego ranka pomogła
mi, więc ja w podzięce też chcę jej pomóc. To pragnienie pcha mnie bym wstał od stolika,
przeszedł przez stołówkę i zapytał co ją dręczy, ale Stella jasno stwierdziła, że oczekuje
między nami dystansu w szkole.

Jeśli miałbym być szczery, moje życie kiedy nasz związek jest ukryty.

Przyjaźń.

Przyjaźń, to nie związek.

Ale tego ranka na korytarzu pozwoliła mi się trzymać za rękę. Stella wstaje, zabierając ze
sobą swoją tacę. Nigdy wcześniej nie opuszczała stołówki tak wcześnie. Zdecydowanie coś
się stało. Nie podoba mi się też to, że Cooper ją obserwuje.

-Co za dziwak. Spójrzcie na jej dłoń – maluje po sobie. – podnosi głos. – Spróbuj na papierze.

Kilku chłopaków śmieje się, a ja patrzę na Stellę. Pewnie, na swojej dłoni namalowała tęczę.
Jest tak, jakby nie mogła przestać wyróżniać się z tłumu. Stella patrzy na nas kątem oka, ale
unika mojego wzroku. Słyszy śmiech i co gorsze, wie, że ja jestem z nimi.

-Przestań - mówię, ale Cooper nie zwraca na mnie uwagi. Kiwa podbródkiem w stronę
chłopaka, który znajduje się po drugiej stronie stołówki.

-Zaraz wraca – wstaje ze swojego miejsca.

Skanuję stołówkę w poszukiwaniu Stelli, ale jej nie ma. Do diabła. Wyszła myśląc, że sobie z
niej żartuje. Fala paniki i poczucia winy wypala moje żyły, ale to panika sprawia, że ciężko
mi się oddycha. Stella jest jedyną osobą, która pomaga przetrwać mi dzień – jedyną osobą,
która trzyma koszmar z dala ode mnie.

Martha wchodzi na stołówkę w niebieskiej, letniej sukience. Rozgląda się po niej i kiedy
zauważa to czego szuka, jej twarz rozjaśnia się jak fajerwerki. Nie jestem zaszokowany kiedy
spostrzegam co znajduje się na linii jej spojrzenia. To Cooper. Nadal rozmawia z chłopakiem
z innego stolika.

Unoszę łódko kurczaka do ust i zatrzymuje się w chwili gdy otwieram usta. Martha podchodzi
do Coopera, ale to co najbardziej mnie wkurza to to, że on zwraca się w jej kierunku. Na

Tłumaczenie: M.R.Black

środku stołówki zatrzymują się kilka centymetrów od siebie. Ona uśmiecha się do niego jakby
coś znaczył, a on posyła jej niegrzeczny uśmiech, który widzi każda dziewczyna którą chce
poderwać.

Moje krzesełko przewala się do tyłu.

-Do diabła – szepcze Todd.

Do diabła, co? Patrzę po chłopakach siedzących przy stoliku, którzy nagle są bardzo
zainteresowani swoimi tacami. – Czy on podrywa moją siostrę?

Nikt nic nie mówi.

-Czy to ten sam chłopak, który chwalił się co tydzień temu zrobił Missy Parker na tylnym
siedzeniu swojego samochodu? Jeśli on podrywa moja siostrę, ktoś musi to potwierdzić.

Wszyscy milczą.

-Teraz!

-Co się dzieje? – Cooper osuwa się na krzesełko naprzeciwko mnie. Na to samo cholerno
miejsce które zajmuje od pierwszej klasy. Ja po jednej stronie. On po drugiej.

-Czy ty podrywasz Marthę?

Cooper śmieje się, ale kiedy zauważa że nikt inny do niego nie dołącza, marszczy czoło. –
Pytasz poważnie?

-A czy się roześmiałem?

Cooper chwyta puszkę sody i zbyt wiele razy spogląda na chłopaków przy stoliku. – Ona jest
twoją siostrą.

-Cholerna racja.

Ma jaja by spojrzeć mi prosto w oczy. – Znasz mnie lepiej.

Zabłąkana myśl pojawia się przede mną. Ma rację. Znam go. Lepiej niż ktokolwiek inny i
wiem, że on nie wierzy w ograniczenia czy granice. Wstaję i mówię. – Trzymaj się z daleko
od Marthy.

Nie czekając na jego odpowiedź, opuszczam stołówkę, wkraczam do psutego korytarza i
zastanawiam się gdzie ukryła się Stella. Drzwi stołówki zatrzaskują się za mną, ryk głosów z
niej dochodzących wzrasta i opada. Podejrzewam kto to jest, ale nadal idę. Jeśli Cooper jest
mądry, będzie trzymał się z dala ode mnie.

-Jonah!

Najwyraźniej chłopak nie posiada mózgu.

-Jonah! – krzyczy ponownie.

Tłumaczenie: M.R.Black

Stukanie jego butów wzrasta , gdy biegnie by mnie dogonić, a ja odwracam się, gdy jest już
blisko. – Co?

-Co? – jego oczy rozszerzają się. – Wyzywacz mnie przed wszystkimi i jeszcze pytasz co?

-Wyzywam? – wskazuję palcem w jego twarz. – Widziałem cię z Marthą.

-Słyszałem co powiedziałeś o dziewczynie ze śmietnika i odpuściłem – mówi. – A co do
twojej siostry to my tylko rozmawialiśmy. Tylko rozmawialiśmy. Boże, twoja rodzina ma
rację. Popieprzyło cię. Nie udaję, że nie wiem co zdarzyło się w noc wypadku, ale zmieniłeś
się, i mam już traktowania cię przez to jak jajka.

Potwierdza moje najgorsze obawy. Nie chciałem zmiany. Ale wszystko się zmieniło, a
spotkanie się ze Stellą w tym pomogło. – Nie zmieniłem się.

-Tak. Zmieniłeś się. – przerywa. – Oskarżanie mnie o uderzanie do twojej siostry. Twoja
fascynacja dziewczyną ze śmietnika.

Zbliżam się, moja klatka piersiowa uderza w jego. – Ma na imię Stella.

-Mieszka ze striptizerką w sektorze 8 po drugiej stronie miasta. Farbuje włosy na fioletowo i
nosi te same ubranie każdego dnia. Dziewczyny takie jak ona nie obchodzi co mó1)ię.

-Mylisz się – mówię.

-W czym? – mówi. – Że obchodzą ją inni czy w tym, że ćwiczy jak stać się striptizerką?

Pochylam się nad nim, a on nagle staje się mniejszy.

-Co do diabła? – oczy Coopera przeszukują moją twarz. – Zamierzasz olać naszą przyjaźń dla
jakiejś dziwaczki?

Gniew staje się gorącym kwasem w moich żyłach. Moje palce zaciskają się w pięść, a mój
głos opada na najniższy poziom. – Powiedz to jeszcze raz i przekonaj się.

-Jonah! – głos Stelli odrywa mnie od Coopera.

Coopier cofa się z rękami w powietrzu. – Zdecyduj którą drogę wybierasz. Wiem, że się z nią
spotykałeś i byłem cierpliwy, ale oto prawda. Zmieniłeś się, a on jest czymś nowym. Pomyśl
o tym co zostawiasz w tyle, Jonah. Przez lata byłem twoim przyjacielem, a ona… - mój były
przyjaciel patrzy na Stellę jakby jedynym miejscem do którego się nadaje był śmietnik. –
Zdecyduj się.

Cooper wraca na stołówkę. Opierając się o okno, Stella przyciska teczkę do piersi. Jest prawie
tak blada jak James Cohen był w noc, gdy trzymałem jego dłoń.

-Nie jestem tego warta - mówi cienkim głosem.

Marszczę brwi. – Tak, jesteś.

Tłumaczenie: M.R.Black

-Nie, nie jestem. Ma co do mnie rację. Jestem śmieciem.

-Nie jesteś.

Krawędzie teczki krzywią się, gdy chwyta ja mocniej. – Nic o mnie nie wiesz.

Gniew gotuje się we mnie, więc uderzam pięścią w najbliżej stojącą szafkę. Przez moje kostki
przechodzi fala bólu. Od razu pragnę cofnąć to co zrobiłem. Jestem zły. Zły na Coopera i zły
na Stellę. Ma rację. Jeśli o nią chodzi, nie wiem nic. –Więc powiedz mi. Powiedz mi kim
jesteś.

-Wtedy już nie będziesz mnie lubił.

-Stella, lubię cię. Całą ciebie, nie tylko to co teraz znam.

-Więc nie potrzebujesz wiedzieć więcej.

-Potrzebuję jeśli to sprawia, iż uważasz że nie jesteś warta walki.

Jej usta układają się w cienką linię. – Kiedy ci powiem, nie będziemy mogli tego cofnąć. To
będzie koniec tego co mamy teraz. Pod koniec dzisiejszego dnia, wrócisz do Coopera i
będziesz błagał go o przebaczenie.

Pragnąłem cofnąć się w czasie, po kilku pierwszych wizytach na grobie Jamesa Cohena. Ale
po spotkaniu Stelli, znalazłem siłę by ruszyć na przód. Nie chcę by to co jest między nami
skończyło się, ale nauczyłem się jednej rzeczy: nie można cofnąć się w czasie. – Albo
wybiorę ciebie. Mów, Stella.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 16

Stella

Może pani Collins nie jest jednak Antychrystem. Jednym telefonem do jego rodziców
zwolniła Jonah’a ze szkoły, więc mogłam, według jego słów, dać mu popalić. Moja
debiutancka wycieczka jego Chargerem była także moją inauguracyjną jazdą samochodem
zbudowanym w tej dekadzie.

Tak długo jak byłam ze sobą szczera, była to też mój pierwszy raz sam na sam z chłopakiem,
który była dla mnie kimś więcej niż tylko przyjacielem. Chłopakiem, o którym śniłam w
trakcie nocy pocałunków.

Ale oprócz kilku zdań ode mnie„ skręć tutaj” albo „wjechałeś na autostradę międzystanową”
milczeliśmy. Jedynym dźwiękiem jest szum radia w tle. Przesuwam dłonią po materiale
siedzenia pasażera i wdycham nowy dla mnie zapach samochodu. Nie próbuje zapisać w
pamięci każdego szczegóły tej jazdy: dla mnie ważny jest każdy detal czasu spędzonego z
Jonah.

Chwyta kierownicę lewą ręka, a prawą kładzie na konsoli, wnętrzem do góry. Gdybym
chciała z łatwością mogłabym umieścić tam swoją dłoń.

Przez ostatnie kilka tygodni, Jonah i ja żyliśmy w bańce - bańce, która była pokręcona, ale
jednocześnie była nasza. Widząc jak kłóci się z przyjacielem przeze mnie … powinnam
wtedy odciąć się od Jonah’a. Należeliśmy do innych światów i nadszedł czas by on wrócił do
swojego i żebym ja zaakceptowała swój.

Teraz, kiedy przyznał, co stało się w noc wypadku, może Jonah znajdzie siłę by ruszyć
dalej…beze mnie.

Ale ja nie odcięłam się jeszcze od niego i to dlatego, że kiedy pracował na czymkolwiek co
go dręczyło i wypadkiem, miałam nadzieję, że kiedy wróci do prawdziwego życia to stanie
się trochę lepszą osobą. Już dłużej nie śmiał się z okrutnych żartów Coopera. Chciałam by to
zapamiętał – żeby zapamiętał mnie – i żeby już na zawsze pozostał chłopakiem, który nie
pozwoli by kogokolwiek nazywano śmieciem.

Pokazanie mu tego jest jedynym sposobem udzielenia mu tej lekcji, sprawieniem by to
zapamiętał.

Linia drzew wzdłuż drogi rozrzedza się, kiedy przed nami pojawia się szkoła podstawowa.
Przed półokrągłym wjazdem stoi przyczepa, z którą jestem zaznajomiona.

-O tam – wskazuję i czuję na sobie spojrzenie Jonah’a, kiedy wjeżdża na parking i zatrzymuje
się.

Tłumaczenie: M.R.Black

-Mówię ci, żebyś pokazała mi swoja najgorszą stronę, a ty zaciągasz mnie na wolontariat.
Masz rację. Nienawidzę cię. Nie miałem pojęcia, że przyjaźnie się z tak okropnym
człowiekiem.

-Ha Ha – ale mój sarkazm jest płaski. Pocieram dłońmi jeansy i wychodzę z samochodu. W
drzwiach szkoły stoją dzieci i machają. Pamiętam to uczucie, bycie tak podekscytowanym
czymś nowym, że przechylałam się na prawo, na lewo a nawet stawałam na palcach,
ponieważ zobaczenie czegoś było tak ekscytujące.

Stajemy obok przyczepy, a Jonah kołysze się na stopach. – Co właściwie mamy robić?

-Ty i ja?

-Tak.

Wyciągam z pudełka przy drzwiach dwucalową skalę i podaję mu jedną. – Zmieniać życia.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 17

Jonah

Klękając na jednym kolanie, zapisuję rozmiar buta i podaję go chłopcu, któremu go właśnie
zmierzyłem. Biegnie w kierunku przyczepy pełnej butów. Spośród wszystkich młodocianych
wolontariuszy każdy jest pełen entuzjazmu i się uśmiecha, ale bardziej niesamowite było
przyglądanie się Stelli.

Ona błyszczała w towarzystwie tych dzieci. Rozmawiała z nimi. Śmiała się z nimi. Stella
stawała się osobą, której wszyscy zazdroszczą i z która wszyscy chcą się przyjaźnić. Osobą, z
którą spędzasz całą noc próbując się do niej zbliżyć. Ona jest żywa, wciągająca i zaraźliwa.

-Lubisz ją, prawda? – mała dziewczynka, staje obok mnie i obserwuje Stellę z podziwem.

Ponownie spoglądam na Stellę, a ona potrząsa fioletowymi włosami by sprawić, by chłopiec,
który nie ma więcej niż sześć lat, roześmiał się. Z uśmiecham na twarzy, skupiam się na
swoim następnym kliencie. – Tak.

-Lubię jej włosy.

-No cóż, ja lubię twoje.

Uśmiecha się, a jej ciemne oczy błyszczą. Brakuje jej jednego przedniego zęba, ale nowy już
powoli jej wyrasta. Milion piegów zdobi jej bladą twarz i po moim komplemencie, chowa
ręce za plecami i obraca się z boku na bok.

-Pierwsza klasa? – pytam.

Kładzie dłonie na biodrach. – Druga.

-Moje przeprosiny - unoszę skalę w powietrze. – Jesteś gotowa?

Kiwa głową tak szybko, że zaczynam się zastanawiać czy czasami nie udaje bicza.

-Mogę ci cos powiedzieć? – pyta.

-Tak długo jak zrzucisz te buty i położysz stopę na skali, jestem w grze.

Odwiązuje oba tenisówki, ściąga je ze stóp i kładzie prawą nogę na skali. – To jest mój
ulubiony dzień.

-Dlaczego?

-Ponieważ dostanę nowe buty.

Pamiętam ściganie się z Martą przez centrum handlowej, ponieważ lubiliśmy testować nasze
nowe buty, które mama kupiła nam w sklepie. – To wspaniałe uczucie, prawda?

Tłumaczenie: M.R.Black

-Tak – szybko się zgadza, zdejmując prawą nogę. Potem kładzie lewą, żebym mógł i tą
zmierzyć. – Nie dokuczają mi, kiedy mam nowe buty.

Upuszczam ołówek, który się odtacza. – Co?

-Nowe buty – powtarza i chowa stopy w starą parę. – I dodatkowo te na mnie pasują, kiedyś
nosiłam buty starszego brata i nigdy na mnie nie pasowały. One spadają mi na sali
gimnastycznej I ten jeden chłopak, nazywa mnie stopami klauna, ale teraz mam nowe buty,
które pasują. Już nie może mówić na mnie klownie stopy.

-Nie, myślę, że nie może, – kiedy klęczę na chodniku dziewczynka jest wyższa ode mnie. Po
raz pierwszy w życiu, czuję się mały i to nie dlatego, że to ja jestem bliżej ziemi, to dlatego,
że to ja jestem chłopakiem który zranił tą dziewczynę.

Rozglądam się dookoła. Kolory drzew i krzewów i ubrań innych ludzi zlewają się ze sobą.
Kiedy wstaje czuję mdłości i mam zamazany obraz, ale nawet z tą dezorientacją, jestem w
stanie zobaczyć twarz każdego jednego dziecka z którym rozmawiałem i śmiałem się.

-Przepraszam – szepczę.

-Za co? – marszczy swój nos.

Za milczenie, kiedy potrzebowała kogoś, kto stanie w jej obronie kiedy wszyscy wokół niej
żartowali sobie.

-Przepraszam – mówię ponownie, ale tam nie ma nikogo. Mała dziewczynka pobiegła do
przyczepy, a linia dzieci, które stały by zmierzyć im nogi też zniknęły. Zostałem sam z
ciężarem swoich grzechów.

-Jonah? – Stella kuca obok mnie. – Wszystko w porządku?

Nic nie jest w porządku. Ja nie czuję się dobrze. Fakt, że są tu dzieci, które mają rodziców
niemogących pozwolić sobie na buty w odpowiednim rozmiarze, albo w ogóle na buty, nie
jest w porządku. Fakt, że idioci tacy jak ja pogarszają ich życie, nie jest w porządku. Ale
cholernie okropny jest ból pulsujący w mojej piersi i wiedza czym jest spowodowany… - To
byłaś ty.

Jej delikatne gardło porusza się, gdy przełyka, a potem kiwa prawie niezauważalnie. – I nadal
jestem.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 18

Stella

Nie mam pojęcia, dlaczego mam obsesję na punkcie materiałowych butów, ale mam i te są
najlepsze: w neonowym fioletowym kolorze z białą koronką ułożoną w łuki. Chodzenie w
tych dzieciaczkach jest jak skakanie po poduszkach. Poruszam palcami wewnątrz nich i
podziwiam jak dobrze pasują.

Program The Kentucky rozpoczął się dwa lata po tym jak Nikki Berti założyła fundację
Goodie Two Shoes w Las Vegas. Miałam dziesięć lat, kiedy otrzymałam swoją pierwszą parę
i siedząc tutaj dzisiaj otrzymując swoją ostatnią, czuję te same zawroty głowy, które czułam
osiem lat temu.

Tak długo jak chcę biegać w swoich nowych butach, tak jak dzieci, którym przyznano parę
przede mną, nie robię tego. Ściągam je z ogromną troską i odkładam do pudełka. Buty na
moich stopach przeszły już kilka mil i muszę myśleć bardziej przyszłościowo. Buty nie są
jedyną drogą rzeczą w życiu.

Trzymając w dłoniach miarkę, Jonah zachowuje się jakby tylko siłą woli powstrzymywał się
od przyłączenia do grupy piszczących ośmiolatków i kiedy wreszcie wpada do gry, dzieci
piszczą z zachwytu.

Jonah śmieje się, ale szczęście zostało wyssane z jego twarzy, kiedy zauważył mnie. To,
dlatego nigdy nie chciałam zadawać mu osobistych pytań, dlaczego nigdy nie chciałam by
wiedział. Litość mnie denerwuje.

Przewraca się na ziemię i zwołuję dzieci do kolejnej gry. Kiedy idzie w moim kierunku,
dotykam wsuwki z różą we włosach. Jest dokładnie w tym samym miejscu, w którym ją
wpięłam, a płatki są gładkie tak samo jak zawsze.

Jonah siada obok mnie, opierając się o ścianę oporową, rozsuwając nogi tak i pozwalając by
jego kolano & Berito dotknęło mojego uda. Jest ciepły i stały i gdybyśmy żyli w innym
wszechświecie, prawdopodobnie byłby mój.

Otwiera usta, a potem je zamyka. Gdy próbuje otworzyć je ponownie, oszczędzam i jego i
siebie od tej nieprzyjemnej rzeczy, którą miał powiedzieć. – Dali mi nadzieję.

-Kto?

-Ta fundacja. Dali mi nie tylko buty. Dali mi też nadzieję. Dali mi prawo do wiary, że jestem
kimś więcej niż tym, co inny o mnie mówią. I czasami, tylko czasami, to wystarczyło bym
zaczęła marzyć o staniu się kimś więcej.

I może stanę się kimś więcej. Nie tym, o kim ostrzegała mnie Joss, ale kimś więcej niż jestem
teraz. Dotknęłam kogoś. Wykorzystałam szansę, zaprzyjaźniłam się z Jonah i znalazłam

Tłumaczenie: M.R.Black

sposób by do niego dotrzeć. Zmiana, o którą się modliłam, jest tam w jego oczach. Może
próbować z nią walczyć, ale dzisiaj zmieniłam go. To jest to, czego chciałam i nie ważne, co
się stanie za następne kilka minut, godzin, dni, lat, na kilka sekund byłam kimś więcej.

-Powiedz mi, że cię zmieniłam Jonah – odwracam głowę by spojrzeć na niego i wstrzymuję
oddech, mając nadzieję, że usłyszę od niego właściwe słowa. Zobaczyłam cień na jego
twarzy, kiedy połączył kropki między dzieckiem, którym kiedyś był i dziećmi przed sobą, ale
pragnę usłyszeć te słowa.

W jego niebieskich oczach jest zranienie, ale jest też słodka nadzieja. – To zmieniło mnie…
Ty zmieniłaś mnie.

-Dobrze – zrywam nasze połączenie i gapię się w ziemię.

-Dobrze.

Jonah trąca moje kolano swoim. – Dlaczego czuję się jakbyś ze mną zrywała?

Kto mógł wiedzieć, że to oświadczenie będzie dla mnie jak sztylet wbijający się prosto w
serce? - Żeby to się stało musielibyśmy być parą. Jestem dziewczyną, która przesiaduje na
cmentarzu, ale ty jesteś chłopakiem, który potrzebował przerwy od normalności na kilka
tygodni.

-Jesteśmy parą – mówi.

Chciałabym, żeby tak było. Moja skóra kłuje mnie od tego, jakbym się czuła gdybym miała
jego ramiona owinięte wokół siebie, gdyby siedział plecami opierając się o drzewo i
przyciągnął mnie bliżej siebie, tak że czułabym na karku gorący oddech.

-Nie jesteśmy – pocieram ramiona, czując, że mi zimno. Część mnie jest zadowolona, że
nigdy nie przekroczyliśmy tej linii. Lubię wspomnienie nas, jako przyjaciół. Cieszę się, że
moje serce nie boli, bo nigdy nie pozwoliłam byśmy zaczęli w ten sposób.

-Jesteśmy – Jonah odskakuje od ściany i wyciąga do mnie ręce. – Lubię cię Stella i nie
możesz spróbować temu zaprzeczyć, ale widzę w twoich oczach, że ty też mnie lubisz.
Dzisiaj to jeszcze nie koniec i nie jestem jedynym mającym do podjęcia trudne decyzję, więc
bądźmy razem. Do północy zostało nam jeszcze kilka godzin. – zanim zmienimy się w
dynie. – Co się stanie o północy?

-Nie wiem, ale dowiedzmy się.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 19

Jonah

Z dłońmi schowanymi do kieszeni swoich niebieskich jeansów, Stella wędruje dookoła
mojego domu. Podoba mi się jej widok tutaj. Pasuje tutaj, mimo wszystko. Wszystko ją
otaczające ją jest drogie, wybrane przez mamę, albo projektanta wnętrz.

Przez sposób, w jaki się nosi, Stella ma klasę. Więcej klasy niż ja kiedykolwiek będę
posiadał. Dodatkowo, lubię jej styl. Od jej ciemnofioletowych kosmyków do wsuwki z różą i
białej bawełnianej koszulki i niebieskich jeansów, które pasują na nią idealnie i fioletowych
butów, od stóp do głów jest wspaniała.

Jak pies gończy wyczuwający zapach, Stella opuszcza kuchnię i kieruję się w stronę salonu.
Idę za nią. Nie powiedziała zbyt wiele. Od czasu do czasu zatrzymuje się przy czymś,
przesuwa usta na jedną stronę, ale potem nic.

W salonie, patrzy na wysoką na trzy stopy niebieską wazę, która stoi w rogu pokoju, tuż obok
podwójnych drzwi prowadzących na taras. Kiedy się prostuje, wskazuje na nią jednym
palcem, jakby była ona nośnikiem zarazy. – Czy to jest urna?

-Nie.

Ponownie się jej przygląda. – W takim razie nie rozumiem.

Ja też nie. – Co myślisz o tym domu?

-A co, chcesz żebym myślała o tym domu?

-Zapytałem pierwszy.

-Prawda.

Mentalnie wyrzucam ręce w powietrze. Nigdy nie znajdę sposobu by do niej dotrzeć. –
Chcesz zobaczyć mój pokój?

Posyła mi złośliwy uśmiech, który mnie kręci. – A zamierzasz rzucić mnie na łóżko i zrobić
ze mną niegrzeczne rzeczy?

Zniżam głowę i wstrzymuję oddech by powstrzymać jęk.

-Nie.

-W takim razie chodźmy.

Pokazuję na schody. Wchodzi po nich, a ja przyznaję, że przyglądam się jej kołyszącemu się
tyłkowi. – Co jeśli powiedziałby tak?

Tłumaczenie: M.R.Black

-Na co? Lewo czy prawo?

-Prawo. Gdybym powiedział tak, weszłabyś na górę?

Na szczycie schodów skręca w prawo i patrzy na mnie spod przymkniętych powiek. – Tak.

Ja pierdole. – Naprawdę?

Śmieje się, a ja nie mam pojęcia, co to znaczy. Stella zagląda do mojego pokoju i lewa strona
jej ust, unosi się do góry. –Ładnie.

Ściągam razem brwi, wiedząc, że mój pokój nie jest niczym specjalnym. Mama go urządziła.
Ja w nim tylko spałem. Nigdy nie zastanawiałem się nad tym jak może wyglądać. Opieram
biodro o framugę drzwi naprzeciwko Stelli. – Co jest niezłe?

-To ma łóżko.

Całe powietrze ucieka z mojej klatki piersiowej. – Stella…

Podchodzi do mnie i kładzie na moim torsie dłoń. Przysięgam na Boga, że ciepło jej palców
przepala moje ubrania i sięga mojej skóry.

-Gdzie jest twoja rodzina?

-Nie ma ich. Pojechali do Lexington.

Stella przygryza dolną wargę. – Więc…mamy czas do północy?

Dałbym jej o wiele więcej czasu, gdybyśmy mogli rozwiązać wszystko między nami.

-Tak.

Sięga by dotknąć swojej wsuwki, a ja przykrywam jej dłoń, splatając jej palce z moimi. Nie
chce żeby się denerwowała, nie ze mną. – Nie przyprowadziłem cię tutaj, by cokolwiek
robić. Pokazałaś mi część siebie. Ja chciałem ci pokazać skąd pochodzę.

Stella przesuwa kciukiem po moim torsie, a moja krew staje się bardzo, bardzo ciepła.

-Powinniśmy pogadać – o tym, co stanie się po dzisiejszym dniu. – mówi.

Kiwam głową i nawet, jeśli myślę że powinna oddzielać nas ściana i osiem stóp, kładę dłoń
na jej talii i tracę rozum, kiedy oddech Stelli urywa się.

-Porozmawiamy….wkrótce. – myśl mózgiem, kretynie. – Powinniśmy porozmawiać teraz.

-Jonah – szepcze, a te szare oczy proszą mnie. Moje dłoń unosi się z jej biodra do jej twarzy,
mój kciuk głaszcze jej policzek. Stella pochyla się ku mnie – cała miękka, kobieca i pełna
ciepła, które błyszczy się i tli w tym samym czasie. Jej głowa przechyla się na bok, gdy ja
zniżam swoją i wiem, że za chwilę nasze usta się ze sobą zetkną i nadzieję, że wrócę do
starego życia, już nigdy nie wróci.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 20

Stella

Mały głosik w mojej głowie krzyczy na mnie: to jest coś więcej, to jest coś więcej, to jest coś
WIĘCEJ!

Ale usta Jonah’a wiszą nad moimi, a jego oddech ogrzewa moja twarz, więc nie dbam o to, że
wystawiam swoje serce na miażdżący cios. Chwytam materiał jego koszulki i to nie po ty, by
przyciągnąć go bliżej, ale by zapobiec mojej ucieczce.

Przez kilka sekund chce wiedzieć jak to jest żyć prawdziwym życiem, a nie marzyć. Jak to
jest być dziewczyną, która kogoś obchodzi, jak to jest być dziewczyną, która jest szanowana i
która jest całowana. Ramiona Jonah’a zaciskają się wokół talii, a palce wbijają się w moje
włosy. Jego dotyk powoduje, że wzdłuż ciała przechodzi mi dreszcz, krew wibruje i gdy
wspinam się na palce, by zmniejszyć odległość między nami, moja dolna warga drży z
niecierpliwości.

Wstrzymuję oddech na chwilę, w której nasze usta się łączą. Miękki nacisk jest jak trzepot
motylich skrzydeł. Jego palce przesuwają się w moich włosach i ten delikatny masaż tworzy
ciepło, które wzrusza moimi mięśniami. Czuję się jakbym wchodziła do gorącej kąpieli.

Jonah przesuwa usta, a ja podążam za nimi, spijając jego ciepło, jego dobroć. Wzdycham i
jestem przytłoczona zapachem przypraw, zapachem Jonah i to powoduje, że pragnę go nawet
bardziej.

Otwieram usta i cichy jęk opuszcza moje gardło, kiedy Jonah wsuwa do nich język i spotyka
się z moim. Ciekłe ciepło wybucha w moim ciele i gubię się. Uwalniam swój uścisk, moje
palce przesuwają się po jego klatce piersiowej, po jego mięśniach wyczuwalnych przez
materiał koszulki.

Dłoń Jonah wędruje w górę i w dół mojego kręgosłupa, przyciskając mnie bliżej do siebie, a
jego pocałunek staje się bardziej natarczywy. Ta sama natarczywość i głód odzwierciedlony
jest w moim. Z dłońmi na moich biodrach, Jonah zmienia położenie swoich nóg. Z jedną
nogą między moimi, delikatnie popycha mnie do tyłu, owijam ramiona wokół jego karku i
pozwalam mu się prowadzić w tym tańcu.

Moje palce sięgają jego głowy i kocham łaskotanie krótkich kosmyków jego włosów w moje
dłonie, przechylam głowę i Jonah akceptuje zaproszenie, aby zwiększyć intensywność
pocałunku. Prowadzi nas to do poziomu, w którym staje się właścicielem mojego życia. Usta
chwytające drugie, język poszukujący więcej. Ciała błagające o bliskość.

Tył moich nóg uderza o łózko i otwieram oczy. Z piersią poruszającą się szybko, pulsem
walącym w każdym miejscu, Jonah i patrzymy na siebie. Zakłada kosmyk włosów za moje
uszy i całuje moje usta z najmniejszą, najsłodszą presją.

Tłumaczenie: M.R.Black

-Teraz, kiedy już odkryliśmy… - jego głos jest głęboki, chropowaty i lubię go. Tak bardzo, że
moje palce u stóp zwijają się z miłością na ten dźwięk.

-Co odkryliśmy?

Jonah delikatnie głaszcze moje plecy i ta troska wywołuje ciepło rozprzestrzeniające się w
moim brzuchu. – Co czujemy.

-Co w związku z tym?- pytam, nie rozpoznając swojego głosu, które teraz brzmi tak miękko.

-Teraz musimy się dowiedzieć, gdzie zmierzamy dalej.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 21

Jonah

Leżymy splątani na moim łóżku. Głowa Stelli spoczywa na moim torsie, a moje oba ramiona
trzymają ją blisko przy mnie. Pokój jest ciemny nawet, jeśli zasłony w oknach są rozsunięte.
Po naszym pocałunki, w ciszy obserwowaliśmy zachód słońca.

-Niebo było czerwone – szepcze.

-Tak. – to prawdopodobnie był najpiękniejszy zachód słońca, jaki widziałem.

-To znaczy, że nie powinno być burzy – ale w jej głosie słychać wątpliwości i w jakiś sposób
mam wrażenie, że nie nawiązuje tym do pogody. – Zaraz będę musiała iść.

Wiem. – Masz godzinę policyjną?

-Nie, ale Joss jest zmartwiona, jeśli nie wracam do domu przed jej wyjściem do pracy, a ja nie
chcę jej martwić.

Gładzę włosy Stelli i robię to, co nieuniknione – zadaję pytanie o to czy będziemy
rzeczywistą parą. Najlepszym sposobem by zacząć jest ocenienie jak bardzo Stella mi ufa. –
Kim jest dla ciebie Joss?

Jej ciało drga, a ja zamykam oczy, nienawidząc się za zrujnowanie idealnej chwili, którą
właśnie dzieliliśmy. Odpycha moje ramiona, próbując się ruszyć, początkowo się opieram, ale
potem rozluźniam uścisk. Ta rozmowa musi się odbyć. Stella siada, a światło księżyca
zaczyna wpadać do pokoju, odbijając się w jej oczach. – Była ostatnią dziewczyna, z którą
umawiał się mój tata, gdy był w mieście.

Drapię się w kark, nie pewny, co powiedzieć, lub o co zapytać. Miałem zbyt wiele pytań i
żadne z nich nie miało łatwych odpowiedzi. – Mieszkasz z dziewczyną swojego taty?

-Bardziej skłaniałabym się w kierunku byłej dziewczyny, ale Joss jest nieprzewidywalna. –
Stella porusza się tak, że w końcu siada obok mnie po turecku.

-Gdzie jest twój tata?

Wzrusza ramionami. – Wyjeżdża. Wraca. Potem znowu wyjeżdża. Zostaje na tyle długo by
wpakować kogoś w opiekę nade mną, a kiedy ich cierpliwość się kończy, wraca i znajduje
kogoś innego.

Zasłaniam dłońmi twarz. Czy do diabła było jej życie? Co do diabła jest nie tak z jej ojcem?
Kawałki układanki, zaczynają wreszcie pasować. – Czy Lydia jest twoją mamą?

-Nie – parzy na mnie, a potem kieruje swoja uwagę na paznokcie. – Tata nie chce rozmawiać
o mamie, ale jedna z jego dziewczyn powiedziała, że odeszła po tym jak się urodziłam.

Tłumaczenie: M.R.Black

Czuję się tak jakbym był wsysany w ogromną czarną dziurę, a ja wymachuję rękami,
próbując złapać się czegoś solidnego. – Więc, dlaczego cmentarz Stello?

Marszczy czoło. – Zabierzesz mnie z powrotem do Joss, kiedy ci odpowiem?

Cisza. Nie podoba mi się końcówka tego pytanie. – jesteśmy teraz razem. Żebyś o tym
wiedziała. Kiedy wejdziemy jutro do szkoły, powiem Cooperowi, że może pocałować mnie w
tyłek i nasza przyjaźń się skończy, jeśli powie coś przeciwko tobie.

-Nie musisz tego robić – mówi cicho.

-Nie muszę. Ale zrobię. – podejmuję decyzję by ruszyć dalej. Moje serce słabnie. Od
wypadku, próbowałem odnaleźć swą drogę.

To zainteresowało ją na tyle, że spojrzała na mnie przez tarczę fioletowych włosów.

-Masz rację – kontynuuję. – Chodzenie na cmentarz było pokopane, ale prawda jest taka, że
byłem pokręcony i złamany jeszcze zanim poznałem Jamesa Cohena.

Milczałem, kiedy byłem świadkiem rzeczy, które były złe i za każdym razem nie mogłem
znaleźć odwagi by się odezwać, kawałek mnie, którym powinienem być, mężczyzna, którym
próbowałem się stać, umarł.

Stella kładzie dłoń na moim kolanie. – Co się stało tamtej nocy?

Mój puls miota się w moich żyłach i dudni w moich skroniach, ale jeśli chcę, żeby Stella się
otwarła, musze zrobić to samo. – Przyczepa rolnicza przejechała pas zieleni oddzielający
jezdnie.

-Mów dalej – szepcze.

-Moje oczy zatrzymują się na jakimś punkcie przede mną i widzę reflektory ciężarówki,
słyszę tłuczenie szkła. – Mój samochód obrócił się, kiedy uderzyłem w hamulce i skręciłem
kierownicą by uniknąć kolizji i udało mi się. Zauważyłem wrak i kiedy wysiadłem z
samochodu, on tam był… na ziemi…i była tam też krew.

-James Cohen?

Kiwam głową. – Zebrało się kilka osób i niektórzy z nich mieli koce i wiele miało telefony,
ale nikt nie podszedł bliżej. Ja podszedłem, bo nie mogłem przestać myśleć, ze to prawie
byłem ja.

Prawie ja.

-Próbowałem zatamować krwawienie, ale krew przesiąkała wszystko i to nie była krew tylko
z nogi czy z ramienia, żebym mógł ją odciąć…. – krew wylewała się z niego ze zbyt wielu
cięć i nacięć. – On umierał.

Unosi dłoń w powietrze i zaskakuje mnie jak wiele siły jest w jego uścisku.

Tłumaczenie: M.R.Black

-Nie zostawiaj mnie – błagał.

-Nie zostawię. – odpowiedziałem, ale chciałam to zrobić.

-Co się stało? – Stella pyta, ponieważ w jakiś sposób wyczuwa, że historia nie kończy się na
tym.

-On nie chciał umrzeć.

-Nikt z nas nie chce –mówi w kojący sposób, ale popycha mnie. Wie, że jest coś więcej.

-Powiedział mi… - zasycha mi w ustach. – Powiedział mi, że robił złe rzeczy. Ostatnie słowa
do mnie i na tej ziemi brzmiałby, że źle żył.

I to zmusiło mnie bym zaczął kwestionować swoje życie. Każdą decyzję, jaką podjąłem.
Każdą reakcję odruchową. Czy ja też skończę na jezdni mówiąc komuś, że wszystko źle
zrobiłem?

Gdy patrzę na Stellę widzę jej siłę, jej urodę, jej nadzieję i przebaczenie, nawet, jeśli na nie
nie zasłużyłem – nie, nie zamierzam zepsuć tego wszystkiego. – Niezależnie od tego, co się
stanie między nami dzisiejszej nocy, jutro albo za dwadzieścia lat od teraz, nigdy już nie będę
facetem, który będzie milczał.

-Wiem, że nie będziesz. Będziesz wspaniałym mężczyzną Jonah.

-A ty będziesz tam by to widzieć.

Lekki uśmiech unosi jej usta, ale nie na tyle by smutek zniknął z jej twarzy. – Chciałabym
mieć wolną wolę.

Wolną wolę? – Stella, zataczasz kręgi wokół mojego żałosnego tyłka.

Wypuszcza powietrze, które wzrusza jej włosami. – Rzucam Literaturę Amerykańską.

Siadam tak szybko, że wezgłowie łóżka uderza o ścianę. – Co? Dlaczego?

-Nie wiem co sobie myślałam zapisując się na kursy przygotowujące do collegu. Myślałam…
Myślałam, że mam szanse by się wyłamać, ale nie mam. Jak tylko Joss zorientuje się, że tata
nie wróci, wyrzuci mnie jak wszystkie inne jego dziewczyny. Potrzebuję dobrej pracy i mam
szansę na jedną. Muszę być zdolna wesprzeć się sama.

Wow. – Stella… - ale nie mam już więcej słów.

-Mowy collegu brzmią fajnie, jeśli są prawdziwe. Dla mnie nie są. Nie mam kogoś, kto by
mnie złapał, gdy upadnę. Ty jesteś pobłogosławiony. Masz ludzi, którzy zaproponują ci
drugą szansę. Ja takiej nie mam. Mam jedną szansę na wszystko, więc lepiej żebym nie
chodziła po cienkiej linie. Lepiej bym została na ziemi.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozglądam się po pokoju. Jest tu tona rzeczy, które nie tylko były kupione dla mnie, ale
również dla mnie wybrane. Bez wątpienia wiem, że moi rodzice zapłacą za moją szkołę.
Jakiej rady miałem udzielić Stelli?

Gdy cisza obleka nas niczym ciężki koc, Stella wreszcie się odzywa: - Zabierz mnie z
powrotem do Joss.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 22

Stella

Mówię Jonah’owi by zaparkował przy centrum handlowym pod drugiej stronie kompleksu
mieszkań Joss. To koniec miesiąca, więc wyglądamy bardziej na białe śmieci niż normalni
ludzie z prawie przepełnionym śmietnikiem.

Ponieważ jestem żarłokiem, cała drogę tutaj trzymałam Jonah’a za rękę. Kilka razy próbował
rozpocząć rozmowę, ale za każdym razem mu przerywałam. Bardzo podobał mi się nasz
wspólny wieczór i chciałam by wspomnienia wypalone w moim umyśle starczyły mi.
Kłujący ból pojawia się w mojej klatce piersiowej – znowu jestem nastawiona na słowo
wystarczy.

Jonah uwalnia moją dłoń i każde kliknięcie sugeruje zmianę biegów z jazdy do parkowania.
To jest to. To są nasze ostatnie wspólne chwile razem, jako Stelli i Jonah. Jutro będziemy w
szkole i ja będę Stellą, a on będzie Jonah, ale już na zawsze będziemy rozdzieleni.

Jonah wpatruje się w swoją dłoń, nadal ściskając dźwignię zmiany biegów.

-Nigdy nie odpowiedziałaś mi na pytanie dotyczące cmentarza.

To prawda. Gdyby ktokolwiek miałby to zrozumieć, to byłby to on. – Pamiętasz jak w rogu
naprzeciwko szkoły było Dairy Queen?

Unosi brwi, ale zgadza się ze mną. – Tak.

-I, że kiedyś w centrum handlowym był Sears tuż obok kin?

-Tak.

-Cmentarz się nie zmienia.

Mruga i ciężko znaleźć mi odwagę by kontynuować.

-Cmentarz jest zawsze w tym samym miejscu. W przeciwieństwie do wszystkiego innego.
Mogę wyjechać na sześć miesięcy i kiedy wrócę on nadal będzie i to w jakiś sposób sprawia,
że czuję się lepiej i nie jestem….samotna.

W przeciwieństwie do tego jak czułam się z tatą i jakąkolwiek jego dziewczyną, która mnie
przyjęła. Nigdy nie nazwałam, żadnego miejsca domem. Nigdy nie miałam stałego
fundamentu, ale rok po roku, dzień po dniu, cmentarz jest miejscem stałym i stabilnym.

-Nie jesteś sama – Jonah sięga do mnie i będąc ode mnie szybszym, chwyta moją dłoń i
ściska ją.

-Jestem.

Tłumaczenie: M.R.Black

-Nie, nie jesteś. – jego głos jest cichy, ale jego determinacja jest mocna. – Masz mnie.

Moje gardło zaciska się, a klatka piersiowa zwęża. Ciągnę koszulkę przy szyi, chcąc
zaczerpnąć powietrza, ale to nie działa. Nic nigdy nie działa.

-Nie mogę tego zrobić. Nie mogę mieć nadziei, że będziemy parą. Nie mogę mieć nadziei, że
pomysł z collegem mi się uda. Nic nie jest takie dobre, nic nie jest tak poprawne, to prędzej
wybuchnie mi w twarz, albo zniknie i zostanę zostawiona z niczym. Gdy nie będę chciała nic
więcej, to to mnie tak bardzo nie zrani. Tak działa życie dla kogoś takiego jak ja.

-Wiec odpuszczasz nas sobie? Odpuszczasz sobie to wszystko? – unosi do góry nasze
złączone dłonie. – Ponieważ boisz się posiadania nadziei? Boisz się, w jaką stronę to
wszystkie zmierza?

Przygryzam drżącą dolną wargę. Nie będę płakać. Nie będę. – Jeśli teraz to tak bardzo boli,
jak będzie bolało później? Przykro mi, ale nie mogę. Jeśli wszystko się zawali, ty masz do
czego wrócić. Przyjaciół, rodzinę. Ja nie mam nic.

Używając podbródka wskazuję na mieszkania. – To kwestia czasu zanim Joss mnie wyrzuci i
wtedy nie wiem, co zrobię. Nie zrozum mnie źle, wyląduję na nogach, ale nie będę mogła
zająć się sobą, kiedy skończę ze złamanym sercem. Miłość jest niebezpieczna. Jest tak samo
zła jak posiadanie nadziei. To tak działa dla mnie życie. Muszę to zaakceptować.

Moje wnętrzności załamują się, ponieważ go lubię. Prawdopodobnie bardziej niż lubię, ale
zmuszam się by położyć dłoń na klamce i otwieram drzwi.

-Dziękuję ci, Jonah.

Opuszcza głowę na przerwę w moim głosie. Ignoruję wilgoć w oczach i udaję, że nie
szczypią.

-Za co? – szepcze.

-Za pokazanie mi, że ludzie mogą się zmienić. Nawet, jeśli jest to tylko jedna osoba na
milion.

Szarpię dłoń. Nie puszcza jej. Próbuję po raz drugi i przysięgam, jego uścisk staje się
mocniejszy. Modlę się o odrętwienie, ale jestem pożerana przez ból. W szybkim ruchu,
pochylam się nad konsolą i całuję go w policzek. Zamykam oczy, kiedy jego zarost słodko
drapie mnie w twarz. Będę za nim tęskniła. Będę za nim tęskniła tak bardzo.

Jonah odwraca się w moim kierunku i wykorzystuje jego słabość by wyskoczyć z samochodu.

Biegnę szybko. Biegnę daleko. Biegnę w nadziei, że już nic nigdy mnie nie złapie.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 23

Jonah

Wchodziłem do tej szkoły setki razy, ale ten raz był inny. A to dlatego, że ja byłem inny i już
nigdy nie będę tym, kim byłem wcześniej.

Z książkami i zeszytami w jednej dłoni, szedłem środkiem korytarza, szukając dwóch
konkretnych osób. Pod koniec dzisiejszego dnia, zawalę, odniosę sukces, albo uda zrobić mi
się po trochę każdej tej rzeczy i być może zostanę zawieszony.

Jestem pogodzony z każdą z tych opcji – tak długo jak Stella znowu pojawi się w moim
życiu.

W rogu korytarza dla starszych uczniów, zauważam dwie osoby i jedna ma rękę na talii
kogoś, o kogo powinna trzymać się osiem stóp z daleka. Chciałem z nim porozmawiać sam
na sam, ale nie mam nic przeciwko publiczności. Opuszczając książki na podłogę, chwytam
Coopera za kołnierzyk koszulki i uderzam nim o szafki.

-Jonah! – krzyczy moja siostra, ale może sobie krzyczeć ile chce. Nie odpuszczę.

-Nazwij Stellę Dziewczyną ze śmietnika jeszcze raz, a zrobię z twojego życia piekło. W
rzeczywistości, przezwij ją albo kogokolwiek innego i zrobię to samo. Skończyłem z
milczeniem. Skończyłem z pozwalaniem ci na traktowanie ludzi jak gówno. Słyszysz mnie?

Oczy Coopera rozszerzają się i grożą, że zaraz wypadną. – Puść mnie, Jonah.

Muszę pracować każdym mięśniem, by rozluźnić palce i kiedy to robię, Cooper zwisa na
szafkach, ale w jego głosie jest przemoc. – Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi.

-Tak samo jak ja. W rzeczywistości, przez lata myślałem, że jesteś mężczyzną, ale nie jesteś.
Mężczyzna nie traktowałby nikogo w taki sposób jak ty traktujesz innych ludzi.

Wygładza swoją koszulkę i patrzy na mnie. – To ty wszystko niszczysz. To ty rzucasz to
wszystko dla dziewczyny.

-Wiedziałeś, że Stella coś dla mnie znaczy. To, dlatego zacząłeś znowu na nią naciskać.
Prawdziwy przyjaciel nie zrobiłby czegoś takiego. Prawdziwy przyjaciel powitałby ją w
towarzystwie. I prawdziwy przyjaciel… - pochylam się ku niemu. – nie próbowałby się
dobierać do majtek mojej siostry.

-Jonah! – Marta krzyczy szeptem. Rozgląda się. Ludzie nadal chodzą, ale się gapią. To
oczywiste, że coś jest nie tak, ale nasze głosy są na tyle ciche, że równie dobrze moglibyśmy
kłócić się o pogodę.

Odwracam się do niej. – Nie mogę ci zabronić widywania się z nim. Jesteś tak uparta, że
zrobisz to, co będziesz chciała, ale on rani ludzi. Rani dziewczyny. Mogę dać ci listę na

Tłumaczenie: M.R.Black

kilometr długą i powiedzieć ci każdy tekst, z jakim się do nich odezwał i jakimi pewnie
odzywa się do ciebie.

Cooper kurczy się pod moim spojrzeniem i łagodzę ton, kiedy ponownie odzywam się do
Marty. –Chciałbym, ale nie mogę cię powstrzymać.

Czysty gniew promieniujący od mojej siostry jest niezaprzeczalny. Może mnie nienawidzić,
ale musze jej powiedzieć, że ma to, czego Stella nigdy nie miała: miejsce gdzie może upaść. –
I jeśli cię zrani, albo jeśli ktokolwiek inny cię zrani… masz mnie.

To jest nienaturalne, ale przytulam swoją młodszą siostrę. Jej ramiona są wiotkie, ale nie
odpycha mnie. – Pamiętaj, masz mnie. – powtarzam.

Marta powoli owija ramiona wokół mojej talii, przypominając mi o rozmowie, która mieliśmy
kilka tygodni wcześniej w trakcie drogi do domu. – Tak się bałam, że tamtej nocy umarłeś.

-Wiem - bałem się tej samej rzeczy. – Ale jestem tutaj i żyję.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 24

Stella

Moje palce uderzają szybko o ramię krzesła w sekretariacie.

-Stella? – recepcjonistka spogląda na mnie, ze swojego miejsca za biurkiem. – Pani Collins
będzie zajęta jeszcze trochę. Dlaczego nie pójdziesz na pierwsze zajęcia, a ja cię wywołam,
kiedy skończy?

By ponownie spotkać się z Jonah? – Nie, poczekam.

Magicznie, drzwi do biura otwierają się. Wychodzi przez nie dziewczyna, która ściska w
dłoni chusteczki i wygląda jakby dostała torebką wody prosto w twarz. Naprawdę? Ludzie
naprawdę poniżają się do takiej rutyny?

Przynajmniej ta jedna.

Oczy pani Collins lądują na mnie i ma na tyle łaski by poczekać, dopóki dziewczyna nie
opuści biura i dopiero wtedy się odzywa: - Witaj, Stello.

-Potrzebuję, żebyś umieściła mnie dzisiaj w programie pracy.

Macha na mnie bym weszła do biura, a ja chwytam przynętę. Opadam na krzesło i odchylam
się do tyłu. To powinno być szybkie i bezbolesne. Zegar pokazuje, że do końca pierwszych
zajęć zostało jeszcze z dziesięć minut. Równie dobrze mogę iść dopiero na drugie zajęcia.

Zamiast przejść za biurko jak się spodziewałam, siada na rogu biurka i krzyżuje ramiona na
piersi. – Myślałam, ze mamy umowę. Ja miałam skompletować papiery byś została przyjęcia
na stanowisko do Dave Automall, a ty miałaś zastanowić się nad swoimi wyborami.

-Myślałam o tym i chcę zostać wpisana do programu.

-Jeszcze nie dostałam potwierdzenia od Dave Automall.

-Stawiam dwadzieścia dolców, że to nie problem.

Pochyla się nade mną jakbym ją rozgryzła. Przyznaję, jestem z siebie zadowolona i nie
wstydzę się tego okazywać.

-Wyciągnij swoje ręce – mówi.

Uh… - Co?

-Ręce. Wyciągnij je.

Tłumaczenie: M.R.Black

Powoli prostuje ramiona. Pani Collins chwyta duży stos papierów, dokumentów i papierów i
jak tonę cegieł opuszcza je na moje ręce. Są tak ciężkie, że moje ramiona się poddają i
wszystko ląduje na moich kolanach. – Co robisz?

-Jeśli nie czujesz się na siłach by móc uczęszczać do poważanej uczelni albo uniwersytetu, z
czym się nie zgadzam, w takim razie przejdziemy do szkół wyższych. Będziesz pracowała
nad swoim stopniem, a potem na licencjat przeniesiesz się do innej szkoły. W tym stosie
papierów jest każde możliwe podanie o stypendium I pomoc finansową, jakie byłam w stanie
znaleźć ostatniej nocy I gwarantuję ci, że jeśli wykonam jeszcze kilka telefonów znajdę
więcej.

Żadnych myśli. Ani jednej. Jakaś moc po prostu wywala je z tego pokoju.

W sięgającej kolan spódnicy, pani Collins kuca obok mnie, tak by znaleźć się na moim
poziomie. – Możesz to zrobić i chcę, żebyś pozwoliła sobie pomóc. Wiem, że to może być
trudne i nie zawsze łatwe, ale razem coś wymyślimy.

Moje serce zatrzymuje się, ponieważ, mój umysł jest na skraju miejsc, do których nie
powinien się zapuszczać. – Potrzebuję pracy.

-I dostaniesz ją. Rozmawiałam z Davem. Szukają kogoś na nową pozycję, co znaczy, że nie
tylko potrzebują kogoś w ciągu dnia, ale też wieczorami i w weekendy. To nie będzie łatwe
Stella. Nigdy nie obiecywałam ci, ż będzie łatwo, ale mnóstwo ludzi pracuje w pełnym
wymiarze godzin i chodzi do szkoły. To nie tradycyjny sposób, ale… - uśmiecha się, gdy
patrzy na moje włosy. – Coś mi mówi, że lubisz nietradycyjne sposoby.

Nie wiem, co powiedzieć, więc się nie odzywam.

-Pozwól mi sobie pomóc – mówi. – Chcę ci pomóc.

Papiery grożą, że zaraz upadną na ziemię, ale łapię je zanim opuszczają moje dłonie. –
Powiedziałaś, że teraz… - myślę o tacie i o wszystkich jego dziewczynach z przeszłych
Świąt. – Ale zaraz przestanę być nowa i błyszcząca i potem znajdziesz sobie kolejnego
dzieciaka w tej szkole i ruszysz dalej.

-Nigdzie się nie wybieram. Będziemy spotykały się w każdy czwartek, godzinę przed szkołą.

-Co do… Co jeśli tego nie chcę? – pytam, nie pewna, czy to pytanie jest skierowane do niej
czy do mnie.

-A co jeśli chcesz? – odwraca je.

Co jeśli chcę? Co jeśli ma rację? Co jeśli jest inny sposób bym osiągnęła swoje marzenia,
nadal będąc realistką?

-Może, chcę spróbować – testuję te słowa – część mnie wzdryga się, a kolejne staje się
jaśniejsza. Nie mam pojęcia, która strona jest zła, a która poprawna.

-W takim razie pozwól, że ci pomogę.

Tłumaczenie: M.R.Black

Papiery marszczą się pod moim dotykiem. Jestem kretynką. Jestem głupia. To jest
największy błąd, jaki kiedykolwiek popełnię… - Dobrze.

Tłumaczenie: M.R.Black

Rozdzia

ł 25

Jonah

Stella nie pojawiła się na Literaturze Amerykańskiej, więc gdy czekałem na nią na stołówce,
moja krew pulsowała mi w uszach. Jestem przy swoim stałym stoliku, zresztą jak wszyscy
inni z wyjątkiem Coopera, który siedzi na jego końcu. Chłopaki próbują gadać o sporcie, ale
wyczuwają zmiany. One wiszą w powietrzu… wszędzie.

Patrzę na zegarek. Jeszcze dwie minuty i idę sprawdzić bibliotekę. Stella nie może mnie
unikać wiecznie.

Drzwi na główny korytarz otwierają się i Stella wchodzi na stołówkę. Jest całkowicie
skupiona na broszurach w dłoni, a trzymała taką ilość tych papierów, z jaką jej jeszcze nie
widziałem. Sekundę zajmuje mi uświadomienie sobie różnicy, bo jak zwykle wchodzi
zaczytana w papiery, jak w zegarku, ale nie dzisiaj i to jest dobre. Powiem wszystko, co
muszę powiedzieć.

Idę w jej kierunku, Stella opada na puste krzesełko blisko końca, nadal czytając.

-Zniknęłaś, zanim porozmawialiśmy.

Stella wzdryga się, a potem mruga, jakby nie wierzyła, że tutaj jestem. – Jonah…

-Nie, nie wykręcisz się od tego. Dzisiaj, mnie posłuchasz.

Odkłada papiery na stół, trzymając oczy na mnie.

Dobra. Poszło o wiele łatwiej nić się spodziewałem. Biorę głęboki wdech i wychodzę ze
swojej strefy wygody. Kładę stopę na pustym krzesełku obok niej, a potem wciągam się na
stół. Stalle podskakuje, a potem syczy: - Co robisz? Złaź!

-Nie

Jej głowa obraca się dookoła i definitywnie zauważa, jak cała stołówka zamiera.

-Poważnie, złaź. Straciłeś rozum?

-Prawdopodobnie – przestaję myśleć. – Nie. Nigdy nie widziałem wszystkiego tak jasno.

-Złaź!

-Nie jestem jeszcze gotowy. – wyciągam do niej dłoń.

Kolor odpływa z jej twarzy. – Co?

Poruszam palcami. – Chodź tutaj.

-Niee.

Tłumaczenie: M.R.Black

-Nie współpracująca ze mną sprawiasz, że to będzie trwało o wiele dłużej.

-Jonah! – jej frustracja jest jasna.

-Stella! – naśladuję ją.

Krzyżuje ramiona na piersi. – To się nie stanie.

-W porządku. W takim razie będę mówił głośniej. – nie dając jej szansy by mi przerwała,
kontynuuję. – Ostatniej nocy powiedziałaś, że udowodniłem ci, że ludzie mogę się zmieniać.
Cóż, zmieniłem się, ale zapomniałaś dodać, że ty też się zmieniłaś. To nie jest jedna osoba na
milion, to ty i ja. Innymi słowy… nie poddam się, co do nas.

Stella rozgląda się dookoła i słyszę jej mentalną prośbę by wszyscy przestali się gapić, ale
oboje wiemy, że to się nie stanie. Bycie w centrum uwagi, to jedna z jej obaw, ale Stella stała
się całym moim światem i chcę by wszyscy o tym wiedzieli …. Włącznie z nią.

By się pocieszyć dotyka swojej wsuwki z różą. – Wiem.

Otwieram usta, gotowy na następną część przemówienia, ale zatrzymuję się: - CO?

Znowu się rozgląda. Kilku nauczycieli i ochroniarze stoją na obrzeżu stołówki, ale nikt nie
podchodzi bliżej. Po drugiej stronie stołówki, niektórzy zaczynają rozmawiać, ale ktoś
innych ich ucisza.

-Wiem – powtarza. – Spotkałam się dzisiaj z panią Collins i cóż… słuchaj, nie wiem, co się
stanie i będzie to ciężkie, ale może… - wzrusza ramionami, a jej twarz się czerwieni. – Jeśli
ty mogłeś się zmienić, to może ja też mogłam.

Analizuję jej słowa dwa razy, upewniając się, że usłyszałem poprawnie. – Więc jesteśmy
razem?

Prawa strona jej ust unosi się do góry, tak samo jak jej brwi. Nie mogę nic poradzić na to, że
na twarzy pojawia się głupkowaty uśmiech. Jesteśmy razem.

Zeskakuję ze stołu i unoszę Stellę w ramionach, jej nogi wiszą nad ziemią. Zakłada ramiona
na mój kark i moje ciało rozluźnia się, kiedy całuje bok mojej szyi. Kilka osób klaszcze,
kilka dziewczyn mówi „awww”, ale ja jestem skupiony na słowach, które szepta do mnie
Stella: - Wchodzę w to Jonah.

Opuszczam ją na ziemię, chwytam jej twarz w dłonie i całuję miękkie usta. – Ja też w to
wchodzę.

Nauczyciel chrząka, a my oboje robimy krok do tyłu, ale Stella złącza swoje dłonie z moimi.
Stella ciągnie mnie bym usiadł przy jej stoliku, jej oczy błyszczą, gdy zaczyna mówić o
swojej przyszłości…naszej przyszłości.

-Myślę, że spróbuję z collegem – mówi.

Przysuwam krzesło bliżej niej. – To brzmi na fantastyczny pomysł.

Tłumaczenie: M.R.Black

To prawda, i po raz pierwszy od wypadku, żyję, wiedząc, że robię właściwą rzecz.

KONIEC