plik

Rozdział 3

- Myślałem, że nasza ostatnia robota przyniosła nam wystarczająco dużo

forsy, żeby kupić piwo trochę lepszej jakości – marudził Dante, zaglądając do
wnętrza lodówki.

Kane nawet nie zadał sobie trudu, by spojrzeć na niego znad sterty

rachunków, przez które się przedzierał. – A co ci, do cholery, zależy? Nie
idziesz do baru z Markusem?

Dante prychnął, zamykając lodówkę i opadł na krzesło obok Kane’a. – To

nie znaczy, że nie chcę wstawić zanim wyjdziemy.

- Wypijasz tyle, że na całej planecie nie ma wystarczającej ilości piwa.
Zanim Dante mógł się odgryźć, otworzyły się drzwi wejściowe i do

kuchni wszedł Markus. Dante nie mógł nic na to poradzić, że gapił się na ciuchy
wampira Trutnia. Zazwyczaj ich przyjaciel z wyższej klasy nie nosił nic poniżej
ubrań najwyższej jakości, ale tego wieczoru był przyodziany od stóp do głów w
skórę. Stroju dopełniały czarne okulary przeciwsłoneczne, które skrywały jego
brązowe oczy. Jego krótkie, blond włosy, które zazwyczaj nosił ułożone w
miękkie fale, ściągnięte były do tyłu.

Po raz pierwszy Kane zauważył, że Dante też był ubrany w skórę,

uzupełnioną o sięgający ziemi prochowiec. – Co to za klub, do którego idziecie?
– zapytał Kane, mając przed oczami obraz Markusa biczującego Dantego. Ble.

- Tam gdzie zwykle, po prostu dzisiaj mają imprezę kostiumową – odparł

Dante, tak jakby mówił do nierozgarniętego dzieciaka.

- Idziemy jako wampiry – skwapliwie dodał Markus, wyciągając ze słoja

ciastko i łamiąc je na pół.

- Dlaczego mają imprezę kostiumową?
Dante przewrócił oczami. – Bo jutro jest Halloween. Pamiętasz?
- A kto mógłby go winić za to, że zapomina o świętach – dowcipkował

Markus z Dante, jakby Kane nie było w pokoju. – Gdybym żył w takiej norze
jak ta, też nie byłbym w nastroju na wycinanie dyń i cukierki albo psikus.
Naprawdę bardzo bym chciał, żebyście zamieszkali ze mną, chłopaki. Mój dom
jest duży i ma kilka pokoi. Do diabła, pozwoliłbym wam nawet zabrać Ozziego,
gdybyście przyrzekli, że jest dobrze ułożony.

Zanim Kane mógł choćby otworzyć usta, by odeprzeć argumenty, Dante

go ubiegł.

- Doceniamy ofertę, ale dobrze nam tu, gdzie jesteśmy. To miejsce nie jest

takie złe, jak wygląda. Chociaż jeżeli następnym razem zechcesz mi przynieść
trochę przyzwoitego piwa, nie będę się wzbraniał.

Markus potrząsnął głową. – Wy Torenowie i ta wasza cholerna duma.
- Kochasz nas i dobrze o tym wiesz – zareplikował Dante z krzywym

uśmiechem. – Idę obudzić Rafe’a i nakłonić go, by poszedł z nami. Przydałoby
mu się zabrać swój zrzędliwy tyłek z tego domu.

Kiedy Dante wyszedł, Markus rzucił Kane’owi zmartwione spojrzenie. –

Rafe wciąż śpi? Rozumiem, że się jeszcze nie pożywił.

- Nie, i naprawdę zaczynam się martwić – przyznał Kane. Bracia znali

Markusa prawie cały wiek, zanim spotkali go ponownie w więzieniu, więc czuł
się komfortowo wyrażając swoje obawy.

- Miejmy nadzieję, że dzisiejsze wyjście mu pomoże – Markus skończył

ciastko i oparł się o blat. – Gdzie jest Ozzie?

- Poszedł zobaczyć się z rodziną.
Markus zmarszczył brwi. – Jesteś pewny, że nie chcesz iść z nami do

klubu? Będziesz w domu sam.

- Nie mam już dziesięciu lat – wycedził Kane. – Myślę, że dam sobie

radę. Mam ochotę na spokojny i cichy wieczór.

- Dobra, jeśli zmienisz zdanie, wiesz, gdzie nas znaleźć.
- Nie zmienię – Kane znów skierował swoją uwagę na stos rachunków. –

Potrzeba mi wieczoru bez emocji.

***

Toni zaczęła się wiercić, kiedy kolejny skurcz przebieg przez jej uda. Już

od  dwóch  godzin  kucała  w  krzakach,  jak  jakiś  podglądacz,  obserwując  dom
Torenów.  Jedyny  ruchem  jaki  zaobserwowała,  było  przyjście  blondyna,  jakieś
pół  godziny  po  wyjściu  wilkołaka.  Puszek  -  okruszek  miał  na  sobie  tandetną
koszulkę, tak obsceniczną, że aż spłonęła rumieńcem. Poza tym było cicho.

Ruch wewnątrz domu wzmógł jej czujność. Kiedy zobaczyła, że trzech

mężczyzn  wychodzi  przez  drzwi  wejściowe,  początkowo  wpadła  w  panikę,
myśląc,  że  bracia  właśnie  wychodzą  i  że  straciła  swoją  szansę.  Zalała  ją  fala
ulgi,  kiedy  spostrzegła,  że  to  tylko  dwaj  bracia  i  blondyn,  którego  wcześniej
zauważyła. Dobrze, mogła dorwać jednego i wyłożyć mu swoją sprawę. Wtedy
zbliżyli się do niej, a jej gardło się zacisnęło. To byli dwaj młodsi. To znaczyło,
że  będzie  musiała  spotkać  się  z  Kanem.  Tym  groźnie  wyglądającym.  Tym

przerażającym. Tym niesamowicie przystojnym. Twarzą w twarz, bez żadnego
zabezpieczenia.

Kolejna godzina upłynęła jej na cichej debacie i rozważaniach, w jaki

sposób najlepiej wyłożyć swoja sprawę. Wróciła pamięcią do tej jedynej okazji,
kiedy go widziała, trzy lata temu w więzieniu dla paranormalnych.

Noc była ciemna i ponura, ale wszystkie noce takie były, odkąd została

wampirem. Corbin przyszedł tam, by przesłuchać więźnia i zmusił Toni, żeby z
nim  poszła.  Twierdził,  że  dla  towarzystwa,  ale  ona  wiedziała  swoje.  Jej  usta
wygięły  się  w  niesmaku.  W  tym  czasie  była  jednym  z  głównych  zabójców
Corbina,  mimo  że  była  zwykłym  Trutniem.  Corbin  wiedział,  że  większość
więźniów  żywiło  do  niego  urazę  i  z  chęcią  rozszarpałoby  go  na  strzępy.
Tchórzliwy dupek zabrał tam Toni, żeby chroniła jego żałosną tyłek.

Zupełnie nie zdawał sobie sprawy, że to ona stanowiła największe

zagrożenie.

Podążała zaraz za nim, cały czas myśląc o tym, jak łatwo byłoby

wyciągnąć sztylet i wbić go w jego plecy. Oczywiście, coś takiego uczyniłoby z
niej stałego mieszkańca tego więzienia, ale to byłby krok naprzód od obecnego
życia u boku Corbina jako jej pana.

Była tak pogrążona w swoich morderczych planach, że kiedy Corbin

zatrzymał się i obrócił do niej, mimowolnie odsunęła się o krok. Wampir rzucił
jej  zadowolony  z  siebie  uśmiech.  Boże,  jak  ona  nienawidziła,  kiedy  to  robił.
Choć  raz  chciałaby  zetrzeć  mu  go  z  twarzy.  Nawet  w  tych  niesprzyjających
okolicznościach,  był  ubrany  jak  polityk,  ciemny  garnitur  i  pasujący  do  niego
krawat. Jego blond włosy były nieskazitelnie ułożone , nawet jeden kosmyk nie
był  w  złym  miejscu.  Jedyną  rzeczą,  która  pokazywała  jego  prawdziwą  naturę,
był jego wzrok. Lodowato błękitne oczy pełne były okrucieństwa.

- Zgadnij, kto jest w tej celi – wskazał kciukiem ciemną jamę z

pordzewiałymi metalowymi kratami.

Niechętnie zmusiła się, żeby przybrać wraz twarzy, który, jak miała

nadzieję, wyrażał zainteresowanie. Jeśli nie udawałaby, że czeka na każde słowo
swojego  pana,  zostałaby  później  ukarana,  a  jej  ciało  wciąż  bolało  po  ostatnim
razie. –  Kto? – zapytała, pamiętając, żeby  dodać odrobinę służalczości do  tonu
głosu.

- To najstarszy brat Toren, Kane – ironiczny uśmieszek stał się szerszy.
Przepłynęła przez nią fala prawdziwego zainteresowania. Była wtedy

wampirem dopiero od kilku lat, ale słyszał opowieści o braciach Toren. Na
lekcjach walki, w których uczestniczyła, wciąż uczono taktyki, którą stworzyło

trio. Każdy żołnierz chciał być taki jak oni, choć nikt nie chciał skończyć tak jak
oni.

Nie mogąc się oprzeć, Toni przybliżyła się do przesiąkniętej wilgocią celi.

Wytężyła  wzrok,  ale  zobaczyła  jedynie  ciemność.  Ale  jakoś  wiedziała,  że  tam
jest.  Mogła  go  wyczuć,  przyczajonego  w  jednym  z  odległych  rogów,
wpatrzonego  w  nią.  Włosy  na  jej  szyi  stanęły  dęba,  kiedy  poczuła  jego
przeszywający  wzrok.  Dziwnie  przyciągana  przez  jego  istotę,  owinęła  palcami
zimne  kraty  i  przysunęła  bliżej  twarz.  Osobliwa  tęsknota  przebiegła  przez  jej
ciało. Tylko jedno spojrzenie i moja ciekawość zostanie zaspokojona.

Głęboko z celi dobiegł odgłos brudu przemieszczającego się pod czyjąś

stopą. Zupełnie jakby on też próbował znaleźć się bliżej niej. Jej serce waliło z
podekscytowania. Nagle jej superwrażliwy wampirzy słuch wychwycił
chrapliwy, rytmiczny dźwięk, jaki Kane wydawał oddychając. Czy to tylko jej
wyobraźnia, czy przyspieszył, by zrównać się z jej własnym oddechem?

Żelazny uścisk zacisnął się na jej ramieniu, drastycznie przywracając ją

do rzeczywistości. – Nie podchodziłbym tak blisko – głos Corbina brzmiał
spokojnie, ale Toni wiedziała, że był wkurzony. – Kane zabił wiele wampirów i
ludzi. Naprawdę nie chciałbym stracić tak cennego żołnierza.

Mocniej ścisnął jej prawe ramie, uciskając, aż ból prawie powalił jej na

kolana. Toni przygryzła wnętrze policzka, aby powstrzymać jęk bólu. –
Przepraszam, Corbinie. Po prostu chciałam się bliżej przyjrzeć temu śmieciowi.

Corbin przesunął rękę z jej ramienia na tył je szyi i poczuła przechodzące

ją  ciarki,  spowodowane  jego  dotykiem.  Jedynym  ostrzeżeniem,  zanim  trzasnął
nią  o  kraty,  był  cichy  pomruk.  Jej  głowa  uderzyła  boleśnie  o  żelazo,  aż
zobaczyła  gwiazdy. Oderwał ją, wydając  kolejny pomruk,  i znowu  gwałtownie
ją  popchnął.  Tarcie  metalu  o  czarny  skórzany  kostium,  który  miała  na  sobie,
spowodowało piszczący dźwięk, a nacięcie na skórze głowy zaczęło krwawić.

Zgodnie z jej naturalnym instynktem, powinna była mu oddać, ale

stłumiał  tę  reakcję.  Kiedy  Corbin  był  w  takim  stanie,  to  by  go  tylko  bardziej
podnieciło. A sądząc po twardej jak skała erekcji, wciskającej się w jej pośladki,
był  już  wystarczająco  podniecony.  Biorąc  głęboki  oddech,  zmusiła  się,  by  się
uspokoić  i  pozwolić  mu  manipulować  swoim  ciałem.  Nie  było  to  łatwe,
wiedząc, że Kane ją obserwuje. Pewnie myślał, że jest chętną dziwką Corbina, a
to po prostu nie była prawda. Nigdy nie była chętna.

Szarpiąc ją za kucyka, odciągnął jej głowę, by wyeksponować szyję. –

Kiedy ostatni raz piłeś ciepłą, świeżą krew, Kane? – zapytał Corbin, zanim
oblizał jej gardło. Toni ledwie zdusiła zimny dreszcz, który poczuła w brzuchu,

gdy  jego  ślina  zmoczyła  jej  ciało.  Lodowata  stal  wbiła  się  w  jej  palce,  kiedy
ścisnęła  kraty,  by  stłumić  naturalny  instynkt  „walcz  lub  uciekaj”.  Prawie  się
wzdrygnęła, gdy Corbin wbił w nią swoje kły i zaczął się pożywiać. Próbowała
popaść  w  stan  otępienia,  do  którego  zawsze  uciekała,  gdy  Corbin  używał  jej
ciała,  ale  bezowocnie.  Z  jakiegoś  powodu  obecność  Kane  sprawiała,  że
wszystko było jeszcze gorsze.

Mimo że nadal nie mogła go zobaczyć w ciemności, mogła wyczuć jego

nienawiść. Wylewała się z niego grubymi, duszącymi falami. Samo to
wystarczyło, by ją trochę złamać, zwykła rysa na jej emocjonalnym murze.

Pojedyncza łza spłynęła po jej policzku.

Przejeżdżający obok samochód, nagle przywrócił ją do rzeczywistości.

Toni mruknęła, zła na siebie, że pozwoliła przeszłości wpłynąć na koncentrację
niezbędną dla obecnej misji. I co z tego, że jedyny raz kiedy widziała Kane’a ,
miał na nią tak wieki wpływ. On pewnie wcale jej nie pamiętał. Mogłaby
przejść obok niego na zatłoczonej ulicy i nawet by na nią nie spojrzał.

- Po prostu podejdź do drzwi i zapukaj – powiedziała na głos. – Nic nie

zrobisz  siedząc  w  krzakach  i  się  martwiąc.  Nie  dowiesz  się,  czy  Kane  ci
pomoże,  dopóki  go  nie  zapytasz.  –  Świetnie,  teraz  zniżyła  się  do  gadania  do
samej  siebie  i  podnoszących  na  duchu  gadek.  To  był  jeden  krok  w  kierunku
pokoju  bez  klamek  i  kaftanu  bezpieczeństwa.  Zaraz  będzie  biegać  dookoła,
mamrocząc o swoich skarbach.

Gdy tylko wstała, jej nieużywane mięśnie wrzasnęły w proteście.

Ignorując ból, ruszyła w kierunku obtłuczonych drzwi wejściowych.  Z każdym
krokiem  chęć,  by  zapomnieć  o  całej  sprawie  i  uciec  z  podkulonym  ogonem,
robiła  się  silniejsza.  Wtedy  pomyślała  o  Brendenie  i  o  tym,  że  Torenowie
mogliby  pomóc  jej  w  zemście.  Jej  postanowienie,  by  zdobyć  ich  pomoc
umocniło  się.  Gdy  dotarła  do  drzwi,  wahała  się  tylko  przez  moment,  zanim
podniosła trzęsącą się dłoń, by zapukać.

Kilka sekund później drzwi otworzyły się, gdy Kane odpowiedział.

Pierwszą  rzeczą,  jaką  zobaczyła  był  sztylet  w  jego  dłoni.  Drugą  było  groźne
spojrzenie.  Było  sto  razy  bardziej  przerażające  na  żywo  niż  w  komputerze.
Zanim  miała szansę, by coś powiedzieć, jego oczy zwęziły się i wraz niesmaku
pojawił się na jego twarzy.

- Ty? Czego do diabła może ode mnie chcieć maskotka Corbina?
Okej, a więc się myliła. Rozpoznał ją i, oczywiście, nie zrobiła dobrego

pierwszego wrażenia.