MARY JO PUTNEY

ANIELSKI HULTAJ

(Angel Rogue)

Futrzanemu przyjacielowi za stałą obecność.

Teresie Jemison -

z wyrazami wdzięczności

za zgodę na użycie

indiańskiego imienia

Kanawiosta

PROLOG

Okazały dwór Wolverhampton zdobił Dolinę York niczym królewska korona.

Został wzniesiony w końcu XVII wieku przez pierwszego markiza Wolverton, którego

wyrafinowany smak architektoniczny dorównywał wrażliwości na piękno kobiece.
Pan na Wolverhampton miał bowiem trzy żony.

W następnym stuleciu dwór zamieszkiwały kolejne generacje lordów i ich

dostojnych małżonek. Andreville’owie byli pierwszą rodziną, która pochodziła z

północnej Anglii. Jej członkowie słynęli z honoru, powściągliwości i ogromnej dumy,
a przynajmniej większość z nich.

Rozsądniej było wziąć bryczkę, ale Robin wolał jechać konno. Tyle lat minęło

od jego ostatniej bytności w Anglii. Jak na wczesny grudzień było ciepło, choć w

cichym powietrzu czuło się nadchodzącą burzę śnieżną.

Stary odźwierny poznał go i rzucił się do bramy, omal się przy tym nie

przewracając. Robin posłał mu powitalny uśmiech, ale się nie zatrzymał.

Do dworu prowadziła porośnięta wiązami aleja dojazdowa. Wkrótce oczom

Robina ukazała się granitowa fasada. Wolverhampton nie sprawiało miłego wrażenia,
ale to był jego dom, i tu właśnie zamierzał odpocząć po ciężkich obowiązkach w

Paryżu.

Pod drzwiami powitał go lokaj. Robin zsiadł z konia, bez słowa oddał wodze

służącemu, po czym wspiął się po schodach ku masywnym, wysokim na dziesięć stóp
drzwiom. Powinien był powiadomić brata o swoim przyjeździe, ale postanowił tego

nie robić. Tym sposobem nie usłyszy, że nie jest mile widziany.

Lokaj, który zjawił się w marmurowym holu, był młody i nie znał przybysza.

Dopiero kiedy otrzymał kartę wizytową, szeroko otworzył oczy i wydukał:

- Lord Robin Andreville?

- We własnej osobie - potwierdził gość. - Czarna owca wróciła. Czy lord

Wolverton przyjmuje?

- Zaraz zapytam - odparł służący, przywołując na twarz wyraz obojętności. -

Czy jego lordowska mość zechce zaczekać w salonie?

- Znam drogę - powiedział Robin, widząc że lokaj zamierza go poprowadzić. -

W końcu się tu urodziłem. Przysięgam, że niczego nie ukradnę.

Lokaj spłonął rumieńcem, ukłonił się i zniknął w głębi domu.
Robin wszedł do salonu. Przesadna nonszalancja ustąpiła miejsca

zdenerwowaniu. Tak dawno nie widział starszego brata. Zastanawiał się, jak Giles go

przyjmie. Pomimo różnych temperamentów, kiedyś byli przecież przyjaciółmi. To
Giles nauczył go jeździć konno, strzelać i z niewielkim powodzeniem starał się

utrzymać zgodę między nim a ich groźnym ojcem. Nawet po wyjeździe Robina z
Anglii bracia utrzymywali ze sobą kontakt.

Jednak od czasów, kiedy razem mieszkali, minęło piętnaście lat, a trzy od

ostatniego spotkania w Londynie. Nie należało do najmilszych i zakończyło się

burzliwą kłótnią. Giles rzadko wpadał w gniew, a już nigdy z powodu brata, toteż ich
sprzeczka bardzo Robina przygnębiła. Choć udało im się pogodzić i rozstać w

przyjaźni, nadal czuł niesmak na wspomnienie tamtego dnia.

Rozejrzał się po salonie. Wydał mu się jaśniejszy i przyjemniejszy niż kiedyś.

Styl wersalski złagodzono nieco angielską przytulnością. To na pewno pomysł Gilesa.
Starszy brat nigdy nie przepadał za pompatycznością. A może to dzieło kobiety, która

przez krótki okres była jego żoną? Robin nigdy jej nie poznał.

Zastanawiał się, czy nie usiąść, ale odpoczynek był niemożliwy. Ożyły bowiem

echa dawnych kłótni z ojcem. Zaczął nerwowo chodzić po salonie, rozcierając bolącą
rękę. Nie zagoiła się jeszcze od czasu wypadku sprzed ośmiu miesięcy, kiedy to

pewien niezbyt uprzejmy jegomość postanowił ją złamać.

Z wiszących na ścianie portretów patrzyły na niego surowe twarze przodków.

Zapewne cele, którym służył Robin, nie wzbudziłyby ich sprzeciwu, za to nie poparliby
metod, jakimi je osiągał.

Na honorowym miejscu nad rzeźbionym kominkiem wisiał portret braci

Andreville, wykonany na dwa lata przed wyjazdem Robina z Wolverhampton. Ktoś

obcy nie poznałby, że przedstawieni na nim młodzieńcy są braćmi. Nawet ich oczy
miały odmienny odcień błękitu. Giles był wysoki, mocno zbudowany, o gęstych

ciemnych włosach. Już w wieku dwudziestu jeden lat na jego twarzy rysowała się
powaga, jakby przygniatało go poczucie odpowiedzialności.

Młodszy z braci był średniego wzrostu, o lekkiej budowie ciała i włosach

przywodzących na myśl łan zboża. Malarzowi udało się uchwycić szelmowski błysk w

lazurowych oczach chłopca.

Robin nie zmienił się od tego czasu, choć nie był już szesnastolatkiem z

portretu, lecz trzydziestodwuletnim mężczyzną. Zachował jednak młodzieńczy
wygląd, mimo że wiele już w życiu przeszedł.

Spojrzał przez okno na zielone trawniki, nieskazitelnie równe nawet późną

jesienią. Migotały na nich pierwsze przezroczyste płatki śniegu.

Co ja tu robię? - pomyślał. Zupełnie nie pasował do Wolverhampton. Ale lord

Robert Andreville nie pasował do żadnego miejsca.

Usłyszał, że drzwi się otwierają. Odwrócił się i zobaczył markiza

Wolverhampton, rozglądającego się po salonie z niedowierzaniem, jakby wątpił w

przekazaną przez lokaja wiadomość. Robin z trudem opanował drżenie rąk. Surowa,
acz przystojna twarz brata, przypomniała mu zmarłego ojca. Byli do siebie podobni, a

lata tylko pogłębiły podobieństwo. Oczy braci spotkały się na dłuższą chwilę. Pierwszy
odezwał się Robin.

- Powrót syna marnotrawnego - rzucił niedbałym tonem.
Na ustach markiza pojawił się słaby uśmiech i Giles podszedł do młodszego

brata z wyciągniętą ręką.

- Wojna skończyła się wiele miesięcy temu. Co cię tak długo zatrzymało?

Robin z ulgą pochwycił dłoń brata.
- Pod Waterloo tak, ale potrzebowali mnie przy rokowaniach pokojowych.

- No tak - stwierdził oschle Giles. - Co zamierzasz teraz robić, kiedy nastał

pokój?

Robin wzruszył ramionami.
- Nie mam pojęcia. Dlatego pojawiłem się w twoich progach, jak zły szeląg.

- To także twoje progi. Miałem nadzieję, że w końcu przyjedziesz. Po latach

zwodzenia Robin czuł potrzebę szczerości.

- Nie wiedziałem, czy będę mile widziany - powiedział. Giles uniósł wysoko

brwi.

- A niby dlaczego nie?
- Zapomniałeś już o naszej kłótni?

- Nie zapomniałem i cały czas tego żałowałem. Nie powinienem był tak do

ciebie mówić, ale martwiłem się o ciebie. Sądziłem, że jesteś na granicy załamania i

obawiałem się, że twoja decyzja o powrocie na kontynent może cię kosztować życie.

Miał rację, to były ciężkie czasy. Robin spojrzał na okaleczoną rękę i pomyślał o

Maggie.

- Byłeś bardzo bliski prawdy.

- Cieszę się, że tylko bliski. - Giles położył dłoń na ramieniu brata. - Masz za

sobą długą podróż. Pewnie chcesz się odświeżyć i odpocząć przed obiadem?

Robin skinął głową.

- Dobrze być znowu w domu - rzucił jakby od niechcenia.

Rozmawiali przy obiedzie i jeszcze do późna w nocy. Tymczasem za oknami

padał śnieg. Poziom brandy w karafce stopniowo się obniżał. Giles z uwagą

obserwował brata. Już przed trzema laty dostrzegł na jego twarzy napięcie, ale teraz
wzrosło do tego stopnia, iż markiz podejrzewał, że Robin jest na skraju wyczerpania

nerwowego i fizycznego. Pragnął mu jakoś pomóc, ale nie wiedział, jak się do tego
zabrać.

- Może zbyt wcześnie o tym mówić, ale czy masz jakieś plany na przyszłość? -

zapytał w końcu, korzystając z przerwy w rozmowie.

- Już próbujesz się mnie pozbyć? - rzucił kpiąco Robin.
- Nic podobnego, tylko sądzę, że Yorkshire wyda ci się trochę nudnawe po

wszystkich twoich przygodach.

Robin odchylił głowę na oparcie bujanego fotela. W migotliwym świetle świec

wydawał się bezbronny i delikatny.

- Doszedłem do wniosku, że przygody są śmiertelnie nudne. Nie wspominając

już o niebezpieczeństwie i niewygodach.

- Żałujesz tego, co robiłeś?

- Nie, to było potrzebne. - Zaczął bębnić palcami w poręcz fotela. - Ale nie chcę

spędzić na tym reszty życia.

- Jesteś w tej dobrej sytuacji, że możesz robić, co zechcesz. Możesz zostać

nauczycielem, sportowcem, politykiem, dandysem. Niewielu ludzi ma takie

perspektywy.

- Tak - przyznał z westchnieniem Robin i zamknął oczy. - Problem nie w

dowolności wyboru, ale w tym, co się pragnie robić.

- Ponieważ byłeś na kontynencie, a listy tam nie dochodziły, nie miałem jak cię

zawiadomić, że ojciec zostawił ci Ruxton.

- Co?! - Oczy Robina zrobiły się okrągłe. - Nie sądziłem, że coś mi się dostanie.

Ruxton to najlepsza po Wolverhampton posiadłość rodzinna. Co mu strzeliło do
głowy, żeby mi je zostawić?

- Ojciec cię podziwiał, ponieważ nigdy nie potrafił cię zmusić do czegoś, czego

nie chciałeś robić.

- Podziwiał? - powtórzył Robin. - No to wybrał diabelnie dziwny sposób na

okazywanie mi tego. Nie potrafiliśmy spędzić nawet dziesięciu minut razem, żeby nie

doszło do kłótni. I nie zawsze wybuchała ona z mojej winy.

- Niemniej jednak to ty byłeś jego ulubieńcem. - Giles posłał bratu ironiczny

uśmiech. - Miał zwyczaj mawiać, że w moich żyłach płynie leniwa krew i że żałuje, iż
jego spadkobierca jest tak nudny.

Robin zmarszczył brwi.
- Nigdy nie zrozumiem, skąd brałeś cierpliwość do tego starego złośliwca.

Giles wzruszył ramionami.
- Musiałem być cierpliwy albo opuścić Wolverhampton, a tego nigdy bym nie

uczynił.

Robin zaklął, podszedł do kominka i poruszył ogień. Po powrocie z Oxfordu

Giles przejął ciężar administrowania ogromnymi dobrami Andreville’ów. To on był
zawsze tym odpowiedzialnym. Cicho wykonywał obowiązki, nie czekając na nagrodę

czy słowa pochwały.

- To typowe dla ojca. Obrażał cię, a ty ułatwiałeś mu życie.

- Nie obrażał - zaprzeczył spokojnie Giles. - Jestem po prostu nudny. Zbiory

bardziej mnie interesują niż hazard. Wolę wieś od Londynu i książki od plotek. Ojciec

musiał czerpać pewną satysfakcję z faktu, iż jeden z jego synów jest odpowiedzialny,
ale to nie oznacza, że za mną przepadał.

Robin patrzył na brata, zastanawiając się, czy rzeczywiście jest tak opanowany,

na jakiego wygląda. Nie mógł go o to spytać, bo ich przyjaźń miała swoje granice.

- Ludzie są interesujący ze względu na to, kim są, a nie, czym się zajmują -

powiedział zamiast tego. - Nigdy nie byłeś nudny.

Giles nie wyglądał na przekonanego i wolał zmienić temat.
- Pewnie będziesz chciał odwiedzić Ruxton - powiedział. - Doglądałem go i

panuje tam porządek.

- Dziękuję. - Robin patrzył, jak polano rozpada się na pół, wyrzucając w górę

snopy iskier. - Z Ruxton i spadkiem, który dostałem od wuja Rawsona, mam tyle
pieniędzy, że nie wiem, co z nimi robić.

- Ożeń się. Żony wspaniale dają sobie radę z nadwyżkami dochodu. - Po raz

pierwszy w jego głosie zabrzmiała kpina. - Poza tym Wolverhampton potrzebuje

dziedzica - dodał już nieco spokojniej.

- O nie - odparł Robin z błyskiem rozbawienia w oku. - Dziedzic to już twoje

zadanie.

- Już raz próbowałem małżeństwa i nie udało się. Może tobie bardziej się

poszczęści.

Robin miał ochotę zapytać o jego żonę, ale wyraz twarzy brata nie zachęcał do

tego.

- Przykro mi, ale spotkałem dotąd tylko jedną kobietę, z którą mógłbym

spędzić życie, lecz miała dość zdrowego rozsądku, by odrzucić moje oświadczyny.

- Czy mówisz o nowej księżnej Candover? Robin rzucił mu ostre spojrzenie.

- Najwyraźniej nie tylko ja w tej rodzinie mam talent do szpiegowania.
- Trudno tu mówić o szpiegowaniu. Candover to mój stary przyjaciel, a kiedy

wrócił do Anglii, wiedział, że będę ciekaw wiadomości o tobie. Domyśliłem się, że nie
powiedział mi wszystkiego. - Głos Gilesa stał się cieplejszy. - Miałem okazję poznać

księżnę. Wspaniała kobieta.

- To prawda - przyznał cicho Robin. Potem westchnął i przesunął dłonią po

jasnych włosach. Choć nigdy nie był z bratem tak blisko, jakby chciał, wiedział jednak,
że może mu ufać. - Skoro poznałeś Maggie, z pewnością rozumiesz, dlaczego zupełnie

nie pociąga mnie perspektywa ożenienia się z jakąś angielską dziewicą.

- Wiem, o czym mówisz. Nie ma takiej drugiej. - Giles uśmiechnął się lekko. -

Ponieważ żaden z nas nie chce wypełnić naszych powinności rodzinnych, pozostaje
kuzyn Gerald. Zdążył się już postarać o cały kram małych Andreville’ów.

Robin pomyślał, że dzieci Geralda będą nudne, ale wartościowe.
Natomiast dzieci Maggie tryskałyby błyskotliwością. Poczuł znajomy ból w

sercu i natychmiast go stłumił. Przeszłość to cholernie niezdrowe miejsce.

- Jak długo zamierzasz zostać w Wolverhampton? - zapytał nagle Giles.

- No cóż - zaczął z wahaniem, obawiając się, że prosta odpowiedź natychmiast

spotka się z odmową. - Myślałem o świętach Bożego Narodzenia. Może dłużej, jeśli ci

to nie przeszkadza.

- Możesz zostać tu do końca życia - zapewnił Giles.

Lord Robert Andreville, zbuntowany młodszy syn, szpieg nad szpiegami,

czarna owca i bohater w jednej osobie, na krótką chwilę zamknął oczy, chcąc ukryć

wrażenie, jakie wywarły na nim słowa brata. Potem usiadł w bujanym fotelu, czując,
jak spokój Wolverhampton tłumi tkwiące w nim od wielu lat napięcie. Giles miał rację

twierdząc, że to raczej niemożliwe, by spędził resztę swoich dni w Yorkshire. Jeden
Bóg wie, co będzie robił w przyszłości.

Ale na razie, dobrze było wrócić do domu.

1

Otaczające Durham wrzosowiska różniły się od lasów i pól Ameryki, lecz

odznaczały się swoistym urokiem. Od śmierci ojca przed dwoma miesiącami Maxima

Collins każdego dnia spacerowała po wzgórzach, napawając się wiatrem, słońcem i
deszczem. Będzie jej brakowało tych wrzosowisk bardziej niż czegokolwiek innego, co

spotkała po tej stronie Atlantyku.

Po dwóch godzinach wędrówki usiadła na zboczu wzgórza, bezmyślnie żując

źdźbło trawy. Wiosenne słońce łagodziło żal i smutek trawiące ją od śmierci ojca.
Zdawała sobie sprawę, że nadszedł czas powrotu do Ameryki.

Jej wuj, lord Collingwood, traktował ją z oziębłą uprzejmością, a uczucia reszty

rodziny można by w najlepszym razie nazwać mieszanymi. Maxie ich rozumiała.

Uważano ją za dziwadło, które nigdy nie powinno postawić stopy w angielskim
dworze. Podejrzewała, że miasto przyjęłoby ją jeszcze gorzej. Nie miała jednak

zamiaru wchodzić w ten wielki świat. W swoim własnym czuła się o wiele lepiej.

Największą przeszkodą w powrocie do domu był brak pieniędzy. Pocieszała się,

że wuj pożyczy jej na powrót do Ameryki i doda coś na wydatki po przyjeździe.
Początkowo się obruszy, uznając, że porządna angielska panna i jedyne dziecko

zmarłego brata nie powinna nawet myśleć o samodzielnym życiu. Dobre wychowanie
nakazywało korzystać ze szczodrobliwości rodziny. Jednakże Maxie nie była ani

porządną, ani angielską panną, co jej nieustannie wytykano w trakcie tych czterech
miesięcy spędzonych w Durham. Nie ona postanowiła zostać rezydentką wuja. Nawet

gdyby z niechęcią odniósł się do jej planu wyjazdu, nie mógł jej tego zabronić.
Skończyła dwadzieścia pięć lat i od dawna zajmowała się sobą i ojcem. Jeśli będzie to

potrzebne, znajdzie pracę i zarobi na powrót do Ameryki.

Podjąwszy decyzję, wstała z miejsca i otrzepała resztki trawy z czarnej sukni.

To żałobne odzienie było kompromisem w stosunku do jej angielskich krewnych.
Osobiście wolałaby nie obnosić się z żałobą. Cóż, nie będzie to już długo trwało.

Po półgodzinnym, szybkim marszu ujrzała wyniosłą budowlę Chanleigh Court.

Na nieszczęście, przechodząc przez ogród, natknęła się na dwie kuzynki bawiące się w

strzelanie z łuku do tarczy. Starsza z dziewcząt, Portia, wycelowała i nie trafiła do celu
z odległości nie większej niż dwanaście kroków. Maxie zamierzała się wycofać, lecz w

tym momencie Portia uniosła wzrok.

- Maximo, jak dobrze, że jesteś! - zawołała z nutą złośliwości w głosie. -

Mogłabyś pomóc nam udoskonalić nasze umiejętności? A może łucznictwo to jedna z

rozrywek, której byłaś pozbawiona?

Osiemnastoletnia Portia od samego początku nie darzyła kuzynki sympatią, a

kiedy śmierć Maximusa Collinsa odroczyła jej londyński debiut, znienawidziła ją,
jakby to ona była odpowiedzialna za zawód, który ją spotkał.

Maxie zawahała się, po czym niechętnie podeszła do kuzynek.
- Strzelałam kiedyś z łuku. Jak w każdej dziedzinie, wymaga to ćwiczeń.

- W takim razie powinnaś chyba więcej ćwiczyć układanie fryzury - stwierdziła

Portia, patrząc na nią wymownie.

Maxie nauczyła się już ignorować takie zaczepki.
- Masz rację - odpowiedziała spokojnie. - Wyglądam rzeczywiście strasznie.

Chciałam niepostrzeżenie przemknąć się do domu.

Nawet starannie uczesane, włosy Maxie były za długie, zbyt proste i za ciemne

jak na panującą w Anglii modę, a na dodatek rozrzucił je wiatr. Portia i Rosalinda
natomiast wyglądały tak, jakby właśnie przyjmowały gości. Przewyższały też małą

Amerykankę wzrostem. Szesnastoletnia Rosalinda, uprzejmiejsza od siostry,
popatrzyła na kuzynkę z zakłopotaniem.

- Może spróbujesz mojego łuku, Maximo? - zaproponowała nieśmiało.
Maxie wzięła od niej łuk i kilkakrotnie naciągnęła cięciwę. Dawno nie strzelała,

ale nie zapomniała, jak to się robi.

- Powinnam była pamiętać, że strzelanie z łuku to dla dzikusów codzienność -

mruknęła Portia.

Z jakiegoś powodu ta właśnie uwaga dotknęła Maxie boleśnie. Uniosła głowę i

spojrzała tak groźnie na kuzynkę, że ta nieświadomie zrobiła krok w tył.

- Masz rację - przyznała Maxie podejrzanie słodkim głosem. - To zajęcie dla

dzikusów, więc zejdź mi z drogi.

Kiedy kuzynki pospiesznie się odsunęły, sięgnęła po garść strzał, po czym

oddaliła się na czterokrotną odległość. Następnie naciągnęła cięciwę i skupiła się na
celowaniu. Najważniejszą sprawą było wyobrazić sobie siebie jako strzałę lecącą do

celu. Puściła cięciwę i w sekundę później strzała utkwiła w samym środku tarczy.
Jeszcze drżała, kiedy Maxie posłała następną. Po chwili pięć strzał tkwiło jedna przy

drugiej. Naciągając ostatnią, odwróciła się w stronę starszej z kuzynek, która patrzyła
na nią z przerażeniem, i strzeliła w drzewko owocowe, pod którym stały siostry. Portia

wzdrygnęła się, kiedy kilka listów spadło jej na głowę.

Maxie podeszła do kuzynek i oddała łuk Rosalindzie.

- Ponieważ jestem dzikuską, jak byłaś uprzejma zauważyć, mam skłonności do

przemocy. Radzę ci o tym pamiętać - powiedziała, po czym odwróciła się na pięcie i z

dumnie podniesioną głową ruszyła w stronę domu. W duchu zganiła się za ten brak
opanowania, ale zarazem czuła wielką satysfakcję.

Kiedy weszła do domu, zatrzymała się w holu, zastanawiając się, czy iść od razu

do wuja, czy może najpierw doprowadzić się do porządku. Zaraz jednak na końcu

korytarza pojawił się lokaj, prowadząc zarośniętego jegomościa o nabrzmiałej twarzy.
Obaj skierowali się do gabinetu wuja. Żaden z mężczyzn jej nie zauważył, toteż Maxie

cichutko umknęła do swojej sypialni.

Cudowny pokój był okrasą przykrego pobytu w Chanleigh Court. Wiedziała, że

będzie tęsknić za luksusową łazienką z ciepłą wodą i za bogatą, rzadko odwiedzaną
przez domowników, biblioteką. Z pewnością jednak nie za kuzynką Portią.

W godzinę później usiadła przy oknie w odświeżonej sukni i włosami

ułożonymi w węzeł na karku. Nagle jej uwagę przykuła postać wyłaniająca się z

bocznych drzwi. Był to ten sam podejrzany jegomość, którego widziała wchodzącego
do gabinetu wuja. Zastanawiała się, z jaką sprawą przybył do Chanleigh Court. Nie

przypominał innych znajomych wuja.

Nie zaprzątając sobie dalej tym głowy, sprawdziła w lustrze swój wygląd.

Prezentowała się teraz znacznie lepiej. Wyszła więc z pokoju i zeszła na dół po
schodach. Już miała zapukać do drzwi gabinetu, kiedy usłyszała dochodzący ze środka

głos ciotki Althei. Zawahała się, lecz po namyśle uznała, że przedstawienie prośby w
obecności lady Collingwood może jej wyjść na dobre. Choć wujenka traktowała

bratanicę uprzejmie, nie było w niej ani ciepła, ani prawdziwej życzliwości. Z
pewnością poprze prośbę Maxie, wiedząc, że tym sposobem szybciej się jej pozbędzie.

W tym momencie doszedł ją ostry głos ciotki.
- Czy ten straszliwy człowiek wart był tego, co mu zapłaciłeś?

- Tak. Simmonsowi może i brak dobrych manier, ale tą nieprzyjemną sprawą z

Maxem zajął się jak ekspert. - Po kilku niezrozumiałych słowach dokończył: - ...z

pewnością nie możemy dopuścić, by wieść o tym, jak zginął mój brat, dostała się do
wiadomości publicznej.

Maxie zamarła. Ojciec przeżył już kilka zawałów, więc nie zaskoczyła jej

wiadomość, że zmarł nagle w Londynie. Jego ciało odesłano do Durham i złożono z

wszelkimi honorami w rodzinnym grobowcu. Nie było powodu podejrzewać, że umarł

śmiercią nienaturalną. Aż do tej pory.

Maxie rozejrzała się na boki czy nikt jej nie widzi, po czym przytknęła ucho do

dębowych drzwi.

- Twój brat sprawia ci tyle samo kłopotów po śmierci co za życia. Wielka

szkoda, że nie został w Ameryce - powiedziała ciotka. - Sprawa ze spadkiem idzie

bardzo opornie i co będzie, kiedy Maxima dowie się, jak naprawdę umarł?

- Wątpliwości co do spadku są już prawie rozwiązane, a Maxie nie pozna

prawdy. Zatroszczyłem się o to.

- Lepiej, żebyś miał rację, bo inaczej dostaniemy skórkę za wyprawkę - rzuciła

zjadliwie wujenka. - Ta mała diablica nie jest głupia.

- Czy byłabyś dla niej bardziej miła, gdyby nasze córki dorównywały jej urodą?

- zapytał ostrzejszym tonem.

- Też pomysł! - prychnęła z oburzeniem. - Myślisz, że chciałabym, żeby nasze

córki wyglądały jak ona? To dobrze wychowane angielskie panny, a nie jakieś tam
ciemnoskóre dzikuski.

- Zgadzam się, że dobrze wychowane, ale nikt nie zwraca na nie uwagi, kiedy w

tym samym pokoju znajduje się ich kuzynka.

- To oczywiste, że mężczyźni się za nią oglądają, tak jak ogiery reagują na klacz

w czasie rui. Żadna prawdziwa dama nie życzyłaby sobie tego - odparła lady

Collingwood. - Nigdy nie zrozumiem, jak twój brat mógł ożenić się z czerwonoskórą.
Pytanie, czy w ogóle się z nią ożenił. Miał tupet, żeby przywieźć tu ze sobą tę pół -

Indiankę!

- Wystarczy, Altheo - warknął jej mąż. - Max może i był nicponiem, ale należał

do rodziny, a Maxima jest jego córką. Nie widzę żadnych braków ani w jej
zachowaniu, ani w rozumowaniu. Traktuje nas jak prawdziwa dama, czego nie mogę

powiedzieć ani o tobie, ani o Portii.

- Przed godziną wystraszyła Portię, celując do niej z łuku! Cały czas umieram ze

strachu, że ta dziewczyna postrada zmysły i wymorduje nas podczas snu. Jeśli ty się
jej nie pozbędziesz, ja to uczynię.

- Bądź cierpliwa. Pokażemy ją w Londynie na wiosnę, kiedy skończy się żałoba

po ojcu. Rosalinda osiągnie już wtedy odpowiedni wiek, będziemy więc mogli

wypuścić wszystkie trzy dziewczyny naraz. Z jej wyglądem Maxima bez trudu znajdzie
sobie odpowiedniego męża.

Na myśl o Londynie Maxie poczuła niechęć, ale to uczucie nie dorównywało

reakcji ciotki.

- Nie przypuszczasz chyba, że pokażę nasze córki w towarzystwie Maxie? -

sapnęła z oburzeniem. - To niedorzeczność.

- Nie ma nic niedorzecznego w pokazaniu kuzynek razem.
- Nie możemy trzymać jej tu przez cały rok - zaprotestowała lady Collingwood.

- Wkrótce wraca Marcus, a wiesz, jaki on jest wrażliwy. Czy chcesz ryzykować, że twój
własny syn zadurzy się w tej, tej dzikusce? Takiej właśnie pragniesz synowej?

- Nie takiej partii dla niego pragnę - odparł po dłuższej chwili. Odpowiedzi lady

Collingwood Maxie nie dosłyszała. Najwyraźniej ciotka odsunęła się od drzwi.

Nie miało to jednak znaczenia, bo i tak wiedziała już więcej, niż pragnęła.

Czując mdłości, wróciła do swojego pokoju. Po zamknięciu drzwi opadła na łóżko i

zwinęła się w małą roztrzęsioną kulkę.

Z rozmowy wynikało, że jej ojciec nie umarł śmiercią naturalną. Czy zginął w

wypadku, a może ktoś na niego napadł? Ale wtedy wuj nie miałby powodu, by to
przed nią ukrywać. Może umarł w łóżku prostytutki? Nie było to niemożliwe, ale też

nie aż tak skandaliczne, by wymagało zatuszowania. W końcu uznała, iż
najprawdopodobniej jej ojciec został zamordowany. Ale dlaczego ktoś miałby

pozbawiać życia czarującego i nieszkodliwego Maxa? Pieniądze i żądza to dwa główne
motywy zbrodni. Tyle że ojciec nie miał przy duszy złamanego pensa. Jeszcze mniej

prawdopodobna wydawała się zbrodnia z afektu. Max nigdy nie był kobieciarzem,
poza tym minęło wiele lat, odkąd wyjechał z Anglii.

Lady Collingwood wspomniała coś o spadku. Maximus został wydziedziczony

przez własnego ojca, ale być może otrzymał spadek po jakimś dalekim krewnym i

zabito go, by nie mógł upomnieć się o schedę. Jeśli tak, to czy ona sama, jako
spadkobierczyni ojca, nie znajduje się w niebezpieczeństwie? Potrząsnęła głową z

niedowierzaniem. Takie rzeczy wydarzały się tylko w romansach, nie w prawdziwym
życiu.

A może ojciec wplątał się w jakieś podejrzane przedsięwzięcie? Na dzień przed

wyjazdem do Londynu obwieścił jej wesoło, że ich finansowe problemy wkrótce się

skończą. Jego kochana córeczka zostanie damą i będzie wiodła dostatnie życie ze
wspaniałym mężem, na jakiego zasługiwała. Nie po raz pierwszy ojciec rzucał takie

obietnice, więc Maxie roześmiała się tylko stwierdzając, że dobrze jej tak jak jest.

Trudno jej było wyobrazić sobie, by ojciec mógł zarobić większe pieniądze w

uczciwy sposób. Wcale by jej nie zdziwiło, gdyby próbował także nieuczciwych metod.

Bardzo kochała ojca, ale znała też jego słabości. Może zdobył jakieś skandaliczne

informacje na temat jednego ze szkolnych kolegów i próbował go szantażować? Jeśli
tak, ofiara mogła uznać, iż łatwiej pozbyć się szantażysty niż mu płacić. Małe ryzyko,

by ktoś tęsknił za nędznym hulaką.

Oczywiście prócz córki.

Jeśli ojciec próbował szantażu, to czy wybrał sobie na ofiarę własnego brata?

Rodzinne sekrety stanowiły najłatwiejszy kąsek.

Maxie tak mocno zacisnęła dłonie, że paznokcie wbiły się jej w skórę. Musiała

wziąć pod uwagę możliwość, iż lord Collingwood zamordował brata, a ten podejrzany

typ z Londynu był wynajętym mordercą.

Czy wuj zdolny byłby do tak straszliwej zbrodni? Z całego serca pragnęła

odrzucić to podejrzenie, ale nie mogła. Wydawało się, że wuj lubił brata, jednak w
obliczu szantażu ludzie się zmieniają. W ciągu ostatnich kilku miesięcy Maxie

przekonała się o jednym: Anglicy bardzo dbają o pozory. Max wiele ryzykował,
strasząc kogoś skandalem. Wuj mógł podjąć decyzję o pozbyciu się brata z wielką

niechęcią, ale Maxie nie wątpiła, iż uczyniłby to, gdyby okoliczności go do tego
zmusiły.

Wszystkie te przemyślenia wydały się zbyt daleko posunięte, ale też

morderstwo było strasznym uczynkiem. Zamknęła oczy, zastanawiając się czy

przypadkiem nie postradała zmysłów. Zawsze miała bujną wyobraźnię - zdaniem ojca
skorą do sensacji - która teraz wyraźnie się buntowała. Może istniało też proste

wytłumaczenie całej sprawy. Jeśli tak, nie potrafiła go znaleźć. Logika nakazywała
zapytać wuja, ale nie wydawało się to roztropne. Nie wyjawi tego, co z takim trudem

starał się ukryć. Gorzej, bo jeśli winien jest zbrodni, mógłby zaszkodzić jej samej. Nie
sądziła, żeby chciał ją skrzywdzić, ale skoro skazał na śmierć brata, nie zawaha się też

z bratanicą.

Zagryzła wargi, czując w głowie zamęt. Tylko dwie rzeczy wydawały się pewne:

jej ojciec nie umarł naturalnie, a ona sama persona non grata w tym domu.
Wiedziała, że lady Collingwood jej nie lubi, ale zaskoczyła ją wrogość, ujawniona w

trakcie podsłuchanej rozmowy. Diablica... ciemnoskóra mała dzikuska... pół -
Indianka.

Musi opuścić Chanleigh Court i to jeszcze tej nocy, kiedy wszyscy pójdą spać.

Ale nie wróci potulnie do Bostonu. Najpierw pojedzie do Londynu i dowie się prawdy

o śmierci ojca.

Usiadła. Konieczność zaplanowania ucieczki uspokoiła chaotyczne myśli. Znała

adres gospody, w której nocował ojciec, a także nazwiska kilku jego starych
znajomych. To wystarczało do rozpoczęcia śledztwa.

Pozostawało tylko pytanie, jak dotrzeć do Londynu. Wprawdzie miała kilka

funtów, ale nie opłaci nimi podróży do Londynu. Będzie więc musiała dotrzeć tam

pieszo. To jakieś dwieście pięćdziesiąt mil, ale dla kogoś kto pół życia spędził na
wędrówkach po drogach Nowej Anglii, nie stanowiło problemu.

Tym razem jednak nie będzie jej towarzyszył ojciec. A podróżowanie w

pojedynkę to wielkie ryzyko, zwłaszcza dla kobiety. Nigdy specjalnie nie przebierała

się za mężczyznę, ale czasami była do tego zmuszona z powodu niebezpieczeństw
czyhających na drogach Ameryki. Na szczęście zabrała ze sobą męski strój. Z ukrytymi

pod bandażem piersiami, włosami pod kapeluszem, w luźnej koszuli, kaftanie i
pelerynie, będzie wyglądała jak młodzieniec. A jeśli ktoś zechce przyjrzeć się jej z

bliska, ma jeszcze nóż.

Z pakowaniem poradziła sobie bez większego problemu, bo nie miała wielu

rzeczy. Oprócz męskiego przebrania, będzie jej potrzebna suknia na Londyn oraz
peleryna, która posłuży też za koc. Drogocenna paczuszka z amerykańskimi ziołami

także się przyda. Srebrny łańcuszek matki już wisiał na szyi. W wewnętrznej kieszeni
płaszcza ukryła zegarek po ojcu, złote kolczyki i harmonijkę. Sztućce i garnki kupi

gdzieś po drodze.

Wszystkie te dobra upchnęła w wysłużonym plecaku. Teraz musiała tylko

poczekać, aż wszyscy usną. Nie mogąc spojrzeć w twarz ciotce i wujowi przesłała
wiadomość, że nie zejdzie na obiad z powodu migreny i poprosiła, by posiłek

przysłano jej do pokoju.

Najtrudniejszym zadaniem okazało się napisanie pożegnalnego listu. Była

gościem Collingwoodów, więc nie wypadało opuścić domu bez słowa wyjaśnienia.
Dobre wychowanie nakazywało zachować się przyzwoicie mimo podejrzeń, jakie

żywiła wobec wujostwa. Poza tym nie chciała, by domyślili się, iż podsłuchała ich
rozmowę.

Przez długi czas gryzła pióro, aż wreszcie wpadła na odpowiedni pomysł.

Napisze, że postanowiła wyjechać do Londynu z zamiarem odwiedzenia ciotki.

Desdemona Ross była młodszą siostrą Cletusa i Maximusa, wdową i

intelektualistką o otwartych poglądach. Ponieważ lady Collingwood serdecznie jej nie

znosiła, Desdemona rzadko odwiedzała rodzinne siedlisko. Maxie nigdy nie widziała

ciotki, ale korespondowały ze sobą. Jeden z takich listów przyszedł właśnie wczoraj,

tak więc będzie mogła napisać, że wyjeżdża na zaproszenie ciotki.

Pochyliła się nad papierem listowym. To niegrzecznie opuszczać dwór nocą,

bez słowa uprzedzenia, ale nikt jej nie będzie gonił, a tylko to się liczyło. Wątpiła, czy
ktokolwiek będzie się zastanawiał, jak jej się udało wynająć powóz nocą.

Postanowiła, że odwiedzi ciotkę, której listy zawsze wydawały jej się miłe. Z

przyjemnością pozna członka rodziny, do którego czuje sympatię.

Nie miała trudności z opuszczeniem Chanleigh Court. Z radością włożyła

chłopięce przebranie po tylu miesiącach noszenia sukien. Kobiety z plemienia matki

chodziły w spodniach. Maxie czuła się w nich równie dobrze jak w sukniach białych
kobiet. Pożegnalny liścik zostawiła na toaletce w swojej sypialni. Przy odrobinie

szczęścia odnajdą go dopiero następnego dnia.

Z kuchni zabrała ser, chleb, herbatę i połeć szynki, co zaoszczędzi jej wydatków

przynajmniej do Yorkshire. Po chwili zastanowienia wzięła także z gabinetu wuja
starą mapę okolic Londynu i wyszła bocznymi drzwiami. Uznała za dobry znak fakt,

że po dżdżystym wieczorze niebo się rozpogodziło. Nocne powietrze było wilgotne i
chłodne, lecz wciągnęła je głęboko w płuca, czując się szczęśliwa i wolna.

Szybko zeszła ze wzgórza i zatrzymała się, by ostatni raz spojrzeć na ogromny

dwór. Ojciec cieszył się z powrotu do rodzinnego domu. Gdziekolwiek teraz jest, musi

być szczęśliwy, że jego kości tu spoczywają. Chanleigh Court był domem ojca, ale nie
jej, i nic nie wskazywało na to, żeby miała tu powrócić. Nie pasowała do tego

otoczenia i z pewnością szybko tu o niej zapomną.

Przeszła jakieś pięć czy sześć mil, kiedy wzeszedł księżyc. Zobaczywszy w

oddali sylwetkę jakiegoś budynku, ruszyła w tę stronę przez mokre od rosy pola.
Znalazła w nim resztki zeszłorocznego siana. Ułożyła się na nim, a tobołek posłużył jej

za poduszkę, peleryna zaś za nakrycie. Nie była to jej pierwsza noc spędzona w
przydrożnej szopie i pewnie nie ostatnia. Jednak po raz pierwszy nie towarzyszył jej

ojciec. Ból ścisnął jej serce. Ogarnęła ją tęsknota i uczucie samotności. Zacisnęła w
dłoni srebrny krzyżyk matki. Jest półkrwi Indianką, Amerykanką i Collinsówną, więc

nie będzie się nad sobą użalała.

Czy śmierć ojca oznaczała, że już do końca życia pozostanie sama? - pomyślała,

zapadając w sen.

2

Bracia siedzieli przy śniadaniu w ciszy, przerywanej jedynie szelestem

przekładanych stron gazet. Prasa nie przynosiła żadnych ciekawych wieści, toteż

markiz Wolverton zaczął przyglądać się bratu znad „Timesa”.

W młodości dzielące ich pięć lat stanowiło dużą różnicę. Giles miał nadzieję, że

tej zimy staną się wreszcie równymi sobie przyjaciółmi. Tak jednak się nie stało.
Pierwszego wieczoru Robin odkrył się nieco, ale już następnego dnia znowu schował

się w swojej skorupie. Był świetnym kompanem, zawsze chętnym do pogawędki,
wspólnego milczenia czy do uczestnictwa w miejscowych przyjęciach. Jednak

prawdziwe uczucia i myśli krył za pełną uroku maską grzeczności.

Nie miałoby to znaczenia, gdyby Giles nie przeczuwał, że dzieje się coś złego.

Robin utracił chęć do życia, swoją najbardziej znaczącą cechę charakteru. Giles często
spotykał brata zamyślonego i zapatrzonego w przestrzeń. Zastanawiał się, czy

przypadkiem nie jest to wina kobiety, która była teraz księżną Candover. Może też
istniały głębsze i trudniejsze do określenia powody.

Cokolwiek by to było, czuł że Robin coś stracił i to bezpowrotnie. Bardzo go to

martwiło, ale nie wiedział, jak pomóc. Z westchnieniem odłożył gazetę na stół.

- Masz jakieś plany na dzisiaj? Robin zawahał się.
- Może przejdę się po zachodnich lasach. Nie odwiedzałem jeszcze tamtych

stron.

- Trudno mi uwierzyć, że odpowiada ci tak spokojne życie - stwierdził Giles. -

Cały czas zastanawiam się, kiedy znikniesz.

Robin uśmiechnął się.

- Jeśli to się zdarzy, nie martw się o mnie. Będzie to oznaczało, że natknąłem

się na coś interesującego, na przykład na grupę Cyganów i nie potrafiłem im się

oprzeć.

Giles nie miałby nic przeciwko temu, żeby brat znalazł coś interesującego, czym

mógłby się zająć.

- Dziś cały dzień spędzę w magistracie - powiedział. - Zobaczymy się przy

kolacji, chyba że spotkasz Cyganów.

Po wyjściu brata Robin poszedł do kuchni, by poprosić o przygotowanie

prowiantu. Kucharka zapakowała cztery razy więcej jedzenia, niż był w stanie zjeść.
Koniecznie chciała go trochę podtuczyć. Jak na złość apetyt zupełnie mu nie

dopisywał.

Ruszył na wędrówkę po zachodnich lasach pieszo, bo po tak zarośniętej okolicy

nie dałoby się jeździć konno. Zresztą piesza wędrówka najbardziej pasowała do jego

nastroju. Miał nadzieję, że spokój Wolverhampton ukoi tkwiący w nim ból. Do
pewnego stopnia tak się stało. Odzyskał siły i coraz rzadziej miewał nocne koszmary.

Nie miał żadnych celów i zobowiązań, ale właśnie to go niepokoiło. Kiedyś stale
musiał podejmować decyzje, które z fascynujących zadań wybrać. Teraz pogrążył się

w ponurej melancholii, czego nigdy wcześniej nie doświadczał. Nie licząc krótkich
wizyt w Ruxton, całe sześć miesięcy spędził na spaniu, konnych przejażdżkach,

wędrówkach po okolicy oraz na czytaniu i pisaniu listów. Najbardziej aktywnym
zajęciem stało się unikanie zakus miejscowych panien. Bracia Andreville byli

pożądanymi gośćmi zimowych spotkań towarzyskich. Choć to Giles miał tytuł i
majątek, wątpiono, by zechciał powtórnie się ożenić, tak więc panie zwróciły się ku

Robertowi. Jego pociągający wygląd, owiana tajemnicą przeszłość oraz fakt, iż być
może kiedyś odziedziczy tytuł i majątek, czyniły z niego pierwszą partię w okolicy.

Robin westchnął, po czym zarzucił tobołek z prowiantem na ramię. Nie miałby

nic przeciwko szalonej miłości, ale też nie wyobrażał sobie, że mógłby zakochać się w

jednej z tych niewinnych angielskich dziewcząt, które spotykał w domach Yorkshire.
Nie znał Maggie, kiedy była jeszcze panną na wydaniu, ale nawet jako

siedemnastolatka nie mogła zachowywać się tak naiwnie.

Dzień był gorący, z przyjemnością więc powitał cień lasu. Miał na sobie stare

ubranie, toteż spokojnie mógł się teraz przedzierać przez najdziksze chaszcze.

Słońce stało już wysoko, kiedy dotarł do małej polanki przy strumieniu.

Uśmiechnął się, widząc przed sobą małą kolonię grzybów. W dzieciństwie uważał, że
takie miejsca są zaczarowane. Kładł się pod drzewem, zamykał oczy i marzył o

dalekim, nieznanym świecie i o pojawieniu się wróżki. Może teraz zdarzy się jakiś
czar. Położył na ziemi torbę i wyciągnął się na trawie. Splótł ręce pod głową i zaczął

bezmyślnie wpatrywać się w niebo.

Popełnił błąd, pozwalając swobodnie przepływać myślom. Zaraz też ogarnął go

smutek. Za dnia nie miał trudności z odpędzeniem demonów, ale wiedział, że
powrócą nocą w koszmarach. Bał się, że dłużej tego nie wytrzyma i w końcu oszaleje.

Zmusił się do myślenia o przyszłości. Pomimo szczodrobliwości brata, nie mógł

do końca swoich dni pozostać w Wolverhampton. Może zostanie podróżnikiem. Znał

Europę, jak matka twarz swojego dziecka, nigdy jednak nie był na Wschodzie ani też

w Nowym Świecie.

Tylko, że tak naprawdę, podróże już go znudziły.
Giles podsuwał mu parlament; wkrótce zwolni się jedno z miejsc

przynależnych Andreville’om, co dałoby mu możliwość przedstawienia swoich opinii
na forum publicznym. Mógł też zająć się dziennikarstwem. Żurnaliści to butna i

czupurna wiara. Pasowałby tam, jeśli odzyska energię i chęć do życia.

Najwyraźniej polanka nie była zaczarowana, skoro jego umysł krążył wokół

tych samych dręczących go od miesięcy tematów. Ciepło promieni słonecznych i
roztaczająca słodki zapach trawa zachęcały do drzemki. Zapadł w nią z nadzieją, że

koszmary zaczekają do nocy.

Po wędrówce w popołudniowym słońcu Maxie powitała leśny chłód z

wdzięcznością. Wieśniak, który podwiózł ją furmanką, wskazał właśnie tę drogę.
Omijała główne trakty, a na bocznych drogach nikt nie zwracał uwagi na samotnego

młodzieńca. Zresztą od kilku godzin nie spotkała żywej duszy. Jedyny kłopot to ten, że
poprzedniego dnia skończyło się jej jedzenie i żołądek zaczął domagać się swoich

praw. Z tego co mówił wieśniak, pierwsze domostwa napotka dopiero pod koniec
dnia. W Ameryce umiałaby sobie poradzić, korzystając z darów natury, ale angielskie

prawa własności były tak ostre, że bała się je naruszać. Jeśli głód porządnie da się we
znaki, z pewnością zapomni o strachu.

Odgłos kopyt i toczących się kół zmusił ją do zatrzymania się i obejrzenia za

siebie. Nadjeżdżał ciężki wóz. Uznała, że lepiej nie pokazywać się nikomu w takiej

głuszy, szybko więc wspięła się na pagórek i zniknęła w lesie. W ciągu trzech dni
podróży nie miała żadnych kłopotów. Prócz dwukrotnej jazdy furmankami z

małomównymi wieśniakami z nikim więcej nie rozmawiała. Wóz minął ją z brzękiem i
stukotem. Zamierzała wrócić na drogę, kiedy usłyszała słodkie trele.

Zatrzymała się i uśmiechnęła szeroko. Poznawanie ptaków, zwierząt i roślin

należało do najprzyjemniejszej strony tej wędrówki. Ten ptasi koncert wykonywał

chyba najsłynniejszy słowik w Anglii. Już przed miesiącem wydawało jej się, że słyszy
tego ptaszka, ale kuzynki nie potrafiły tego potwierdzić. Jedyne ptaki, jakie

rozpoznawały, to te upieczone i podane na półmisku.

Zaczęła przedzierać się przez zarośla. Poszukiwania doczekały się nagrody, bo

przez krótką chwilę widziała brązowe piórka. Ruszyła dalej ze wzrokiem utkwionym w
gałęziach drzew.

Nagle potknęła się o coś. Zaklęła pod nosem, próbując bezskutecznie utrzymać

równowagę. Upadła jak kłoda, lecz ku swemu zaskoczeniu poczuła, że zamiast na

twardej ziemi leży na czymś miękkim i ciepłym.

Ciepłym, miękkim i odzianym.

Zorientowała się, że to człowiek. Spał, ale obudził się, instynktownie obejmując

ją ramionami.

Przez dłuższą chwilę patrzyli sobie w oczy. W niebieskich oczach nieznajomego

pojawiły się najpierw zdumienie i zaniepokojenie, potem rozbawienie.

- Przepraszam, że znalazłem się na twojej drodze - powiedział w końcu.
- Proszę wybaczyć - mruknęła. Odsunęła się od nieznajomego, ciesząc się w

duchu, że przy upadku nie spadł jej kapelusz i nadal ocienia twarz. - Nie patrzyłem
pod nogi.

Wstała, gotowa odejść. Potem, zupełnie jak żona Lotta, uczyniła błąd i

odwróciła się.

Wcześniej nie zdążyła się przyjrzeć nieznajomemu i teraz dostrzegła piękne

oczy, jasne włosy, ładnie zarysowane, zmysłowe usta. Doszła do wniosku, że nigdy

wcześniej nie widziała tak przystojnego mężczyzny. Jego nieco przydługie włosy
mieniły się wszystkimi odcieniami brązu, a rysy twarzy zmusiłyby anioła do płaczu z

zawiści.

Rozejrzała się po polance i nagle przyszła jej do głowy niedorzeczna myśl, że

oto ma przed sobą Oberona, legendarnego króla wróżek. Nie, był zbyt młody, a poza
tym król elfów nie miałby na sobie ziemskiego odzienia.

Jasnowłosy mężczyzna usiadł i oparł się o pień drzewa.
- Może raz albo dwa kobiety rzucały się w moje ramiona, ale nigdy z takim

impetem - powiedział, a wokół oczu pojawiły mu się zmarszczki. - Jednakże możemy
dojść do porozumienia, jeśli grzecznie przedstawisz mi swoją prośbę.

Maxie znieruchomiała.
- Chyba się jeszcze nie obudziłeś - powiedziała starając się mówić niskim

głosem. - Mam na imię Jack i nie jestem kobietą, a już z pewnością nie interesuje
mnie wpadanie w twoje ramiona.

Nieznajomy uniósł brwi.
- Z daleka może i wyglądasz na chłopca, ale pamiętaj, że upadłaś na mnie, co

rozbudziło mnie na tyle, by wiedzieć z kim mam przyjemność. - Przesunął wzrokiem
po jej sylwetce. - Dam ci radę: jeśli chcesz być przekonująca, postaraj się o

odpowiednią koszulę i surdut albo wkładaj luźniejsze spodnie. Nigdy nie widziałem

chłopaka zbudowanego tak jak ty.

Maxie zarumieniła się, po czym obciągnęła wymięty kaftan. Chciała rzucić się

do ucieczki, kiedy mężczyzna uspokajająco uniósł dłoń.

- Nie uciekaj. Nie jestem niebezpieczny. Pamiętaj, że to ty na mnie wpadłaś, a

nie odwrotnie. - Sięgnął do wypchanej torby, leżącej kilka stóp dalej. - Czas na

popołudniowy posiłek, a ja mam tu o wiele więcej jedzenia niż potrzeba dla jednej
osoby. Przyłączysz się?

Wiedziała, że powinna się trzymać z daleka od tego zbyt przystojnego

mężczyzny, ale wydawał się przyjazny i niegroźny, a ona miała wielką ochotę z kimś

porozmawiać. Podjęła decyzję, kiedy nieznajomy wyciągnął z worka mięsne
paszteciki. Żołądek nigdy jej nie wybaczy, jeśli nie przyjmie zaproszenia.

- Jeśli jesteś pewien, że wystarczy, skorzystam z zaproszenia. Rzuciła tobołek

na ziemię i usiadła, krzyżując nogi, w bezpiecznej odległości, w razie gdyby młody

Apollo miał niecne zamiary.

Jasnowłosy podał jej paszteciki, potem ponownie sięgnął do worka, wyjął

pieczonego kurczaka, kilka bułek i butelkę. Odkorkował ją i postawił na środku.

- Piwem będziemy musieli się podzielić.

- Nie piję piwa.
Za to uwielbiała paszteciki. Z trudem powstrzymała się, żeby nie połknąć

wszystkich naraz.

Mężczyzna jadł spokojnie, dokładnie przeżuwając każdy kawałek.

- W większości społeczności uważa się za niegrzeczne siadanie do posiłku w

nakryciu głowy.

Z niechęcią pomyślała o pokazaniu twarzy, ale nie wypadało zignorować uwagi

o dobrych manierach. Przyjęcie zaproszenia obligowało ją do grzeczności. Zdjęła więc

kapelusz, uważnie przyglądając się towarzyszowi.

Przez chwilę patrzył na nią bez słowa. Maxie już wcześniej spotkała się z

podobnymi reakcjami. Opuściła rękę, by móc swobodnie sięgnąć po nóż, gdyby zaszła
taka potrzeba. Na szczęście powstrzymał się od głupich czy wulgarnych uwag.

- Masz ochotę na kurczaka? - zapytał z trudem przełykając ślinę. Rozluźniła się

i kiwnęła twierdząco głową.

- Tak, poproszę.
Sam także wziął kawałek.

- Jak znalazłaś się w lesie markiza Wolvertona?

- Szłam drogą, kiedy usłyszałam, że ktoś nadjeżdża. Uznałam, że mądrzej

uczynię, jeśli się schowam, a potem zasłuchałam się w śpiew słowika. A ty... jesteś
kłusownikiem?

Popatrzył na nią ze smutkiem.
- Czy wyglądam na kłusownika?

- Nie. A przynajmniej nie na takiego, któremu się powiodło. - Skończyła jeść,

po czym z gracją oblizała palce. - Z drugiej strony nie wyglądasz też na markiza.

- Czy uwierzyłabyś, gdybym ci powiedział, że nim jestem?
- Nie. - Obrzuciła krytycznym spojrzeniem jego ubranie, wprawdzie szyte na

miarę, ale bardzo wysłużone.

- Co za spostrzegawcza młoda kobieta - rzucił z podziwem. - Masz rację. Taki ze

mnie markiz Wolverton jak z ciebie Angielka.

- Skąd takie przypuszczenie? - zdziwiła się, dochodząc do wniosku, że jej

dobroczyńca jest stanowczo zbyt spostrzegawczy.

- Odróżnianie akcentów to moja specjalność. Twój należy do angielskiej

szlachty, ale nie do końca. - Zmrużył oczy. - Domyślam się, że jesteś Amerykanką,
prawdopodobnie z Nowej Anglii.

- Rozsądne rozumowanie - stwierdziła enigmatycznie.
- Nadal masz na imię Jack?

- Zadajesz zbyt wiele pytań.
- Pytanie, to jak mi wiadomo, najłatwiejszy sposób zaspokojenia ciekawości -

odparł. - I bardzo skuteczny.

- Nie da się zaprzeczyć. - Zawahała się, ale nie znalazła powodu, dla którego

miałaby ukrywać prawdę. - Zazwyczaj mówią mi Maxie, ale w rzeczywistości mam na
imię Maxima.

- Dla mnie wyglądasz bardziej na Minimę - zauważył mężczyzna, obrzucając ją

wzrokiem.

Wybuchnęła śmiechem.
- O tobie też nie da się powiedzieć, że jesteś Herkulesem.

- Tak, ale nie mam na imię Herkules i nie staram się nikogo wywieść w pole.
- Mój ojciec miał na imię Maximus, a mnie nazwano po nim. Nikt wtedy nie

zastanawiał się, czy urosnę na tyle, by moje imię miało sens, a potem było już za
późno. - Skończyła jeść bułkę. - Już wiem, że nie nazywasz się Herkules, więc jak?

- Nie noszę wielu innych imion. - Upił łyk piwa, jakby rozważał, co ma

powiedzieć. Nie ulegało wątpliwości, że to wędrowny zabijaka, przybierający tak wiele

imion, że sam nie pamięta, które jest prawdziwe.

- Ostatnio używałem tego: lord Robert Andreville - powiedział w końcu.

Spojrzała na niego zaskoczona.
- Naprawdę jesteś szlachcicem? - Pomimo starego odzienia, miał w sobie coś

dystyngowanego. Zaraz jednak zmarszczyła brwi. - Żartujesz ze mnie, co? Ojciec
tłumaczył mi kiedyś, jak to jest z tytułami. Prawdziwy szlachcic nie używa słowa

„lord” z imieniem. Domyślam się, że lord Robert to wymyślony tytuł, którym chcesz
zaimponować ludziom.

- A ja myślałem, że uda mi się zwieść przybysza z kolonii. - W oczach zabłysł

mu łobuzerski ognik. - Masz rację. Jestem z pospólstwa, żaden tam szlachcic.

Przyjaciele mówią mi Robin.

Bez względu na imię, ten mężczyzna miał niezwykle wyrazistą twarz. Może nie

był oszustem, ale raczej aktorem. Oczywiście, może być i tym, i tym, pomyślała z
rozbawieniem.

- W takim razie powinieneś dać coś swemu imiennikowi na szczęście. -

Wskazała dłonią na słowika, zwanego po angielsku „robin”, który sfrunął na środek

polanki. Był mniejszy i bardziej żywotny od słowika amerykańskiego i bardzo
przypominał towarzysza Maxie.

- Dobry pomysł. - Wziął kawałek bułki i rzucił ptakowi, który natychmiast

porwał zdobycz i odleciał. - Należy pamiętać o szczęściu. - Sięgnął ponownie do worka

i zapytał: - Masz ochotę na ciasto?

- Wielką. - Przyjęła poczęstunek, starając się nie okazywać zachłanności.

Nieznajomy miał uroczy uśmiech. Pewnie niejedną kobietę już nim zbałamucił.

Wyglądał na wędrownego handlarza, który potrafi namówić każdego na zakup tuzina

niepotrzebnych rzeczy. W ciągu rozlicznych podróży spotkali z ojcem mnóstwo
podobnych mu naciągaczy. Tak naprawdę to ojciec też do nich należał.

Prawdopodobnie właśnie dlatego czuła słabość do szelmowskich włóczęgów.

Jadła ciasto, myśląc o tym, że już dawno nie spożywała tak przepysznego

posiłku. Kiedy skończyła, wstała i poszła do strumienia. Umyła ręce i napiła się
chłodnej wody.

Robin przyglądał się z uwagą tajemniczemu gościowi. Choć ubiór skrywał

dziewczęce kształty, nie mógł zapomnieć zgrabnych krągłości.

- Czy mieszkasz gdzieś w okolicy? - zapytał, gdy się odwróciła.

- Nie, zmierzam do Londynu. - Podniosła z ziemi kapelusz i tobołek. - Dziękuję

za poczęstunek.

- Do Londynu?! - powtórzył zaskoczony. - I zamierzasz przejść całą tę drogę

sama?

- To tylko dwieście mil. Dojdę tam za jakieś dwa tygodnie. Do widzenia. -

Naciągnęła kapelusz na czoło tak, by osłonił jasnobrązowe oczy.

Z trudem powstrzymał się, by nie krzyknąć, że to zbrodnia zakrywać tak

cudowną twarz. Kiedy na niego wpadła, myślał, że to jakiś wiejski chłopak w ubraniu
po starszym bracie. Kiedy jednak ściągnęła kapelusz, zaparło mu dech w piersiach.

Maxima - Maxie - miała egzotyczną urodę, często spotykaną u osób o

mieszanej krwi. Delikatna budowa ciała wskazywała na angielskie pochodzenie, ale

śniada karnacja, lśniące czarne włosy i kształtne rysy twarzy z pewnością nie były
angielskie.

Takiej twarzy nigdy się nie zapomina.
Jednak nie uroda stanowiła o wyjątkowości tej kobiety, lecz odwaga,

bezpośredniość, cięty język i ukryta siła, przejawiającą się w każdym słowie i geście.
Jej widok przywołał całą falę dawno zapomnianych emocji, które stopiły serce Robina

jak słońce wiosenne lody. Było to niepokojące uczucie. Jedno wiedział na pewno: nie
może pozwolić, by ta niesamowita istota zniknęła z jego życia.

Zebrał resztki pożywienia, wstał, zarzucił tobołek na ramię i ruszył za Maxie.
- Do Londynu może i nie jest daleko - powiedział - ale samotnej kobiecie grozi

wiele niebezpieczeństw.

- Jak dotąd nie miałam kłopotów - odparła. - Nikt prócz ciebie się nie

zorientował, że jestem kobietą, a w przyszłości będę bardziej uważała, żeby nie wpaść
na kogoś tak spostrzegawczego.

- Młodemu chłopcu grożą takie same niebezpieczeństwa. - Patrząc na nią,

pomyślał, że jest bardzo niska, miała najwyżej pięć stóp wzrostu, ale była tak

proporcjonalnie zbudowana, że na pierwszy rzut oka się tego nie dostrzegało. -
Niektórzy wędrowcy wolą młodych chłopców.

Brązowe oczy spojrzały na niego pytająco. Dobrze wychowana panna nie

zrozumiałaby jego uwagi, ale nie Maxie. Może nie była tak całkowicie naiwna.

- Tutaj na północy drogi są względnie spokojne, ale im bliżej Londynu, tym

gorzej - ciągnął Robin, kiedy wychodzili z zarośli na porośniętą trawą ścieżkę,

prowadzącą na południe.

- Potrafię całkiem dobrze się bronić - odparła z odcieniem niecierpliwości w

głosie.

- Tym nożem, który przy sobie kryjesz? Rzuciła mu ostre spojrzenie.

- Upadłaś na mnie dość mocno, a trudno pomylić nóż z ludzkim ciałem -

wyjaśnił. - Zwłaszcza z miękkimi krągłościami kobiety.

- Tak, mam nóż i wiem, jak go użyć - powiedziała z wyraźną nutą ostrzeżenia.
- Nie wtedy, kiedy napadnie cię kilka osób.

- Nie zamierzam wdawać się w żadne bójki.
- Czasami nie ma wyboru - zauważył sucho.

Szli dalej w chłodnym milczeniu. Maxie uparcie ignorowała jego obecność,

Robin zaś pogrążył się w myślach. Choć znał tę dziewczynę zaledwie od godziny,

wiedział, że jej nie przekona. Nie była osobą, którą łatwo jest zawrócić z raz
wyznaczonego celu. Może uda jej się bezpiecznie dotrzeć do Londynu, a może i nie.

Nawet gdyby nie był zafascynowany Maxie i tak nie pozwoliłby samotnej kobiecie - a
zwłaszcza tak drobnej - wyruszyć w taką podróż.

Wniosek nasuwał się sam.
Kiedy przy granicy Wolverhampton lasy zaczęły rzednąć, powiedział:

- Nie ma rady. Jako dżentelmen zmuszony jestem odeskortować cię do

Londynu.

- Co?! - zatrzymała się na środku drogi i spojrzała na swego towarzysza. -

Oszalałeś?

- Nie. Jesteś samotną młodą kobietą w obcym kraju. Postąpiłbym

niehonorowo, zostawiając cię teraz. - Także się zatrzymał i posłał dziewczynie jeden ze

swych najbardziej pociągających uśmiechów. - Poza tym, nie mam nic lepszego do
roboty.

Twarz kobiety wyrażała niedowierzanie i rozbawienie.
- Co daje ci prawo twierdzić, że jesteś dżentelmenem?

- Dżentelmen nie pracuje. Skoro więc nie pracuję, to muszę być dżentelmenem.
Wybuchnęła śmiechem.

- Co za absurdalne stwierdzenie. Twoja logika nie przekonałaby nawet dziecka.

Zresztą nawet jeśli nie pracujesz, nie możesz tak po prostu wyruszyć w podróż.

- Ależ mogę. Tak po prawdzie już to zrobiłem.
Popatrzyła na niego uważnie. Był średniego wzrostu i choć przewyższał ją o

głowę, nie nadawał się na obrońcę.

- Sądząc po wyglądzie, nie bardzo nadajesz się na opiekuna - rzuciła i podjęła

wędrówkę. - Skończy się na tym, że to ja będę cię bronić. Większość życia spędziłam w
drodze i wiem, jak o siebie zadbać. Nie potrzebuję i nie chcę eskorty, bez względu na

to jak honorowe są twoje intencje.

W odpowiedzi zobaczyła szeroki uśmiech.

- Jak znam świat, to grozi mi większe niebezpieczeństwo z twojej strony niż ze

strony jakiegoś tam hipotetycznego wędrowca - dodała buńczucznie.

Cień urazy przemknął po twarzy mężczyzny.
- Ta pani mi nie ufa.

- Nie widzę powodu, dla którego miałabym ci ufać. - Przechyliła głowę na bok. -

Jesteś aktorem, prawda? Cały czas grasz, a aktorzy często są bez pracy.

- Grałem wiele ról - przyznał. - Ale nigdy na scenie. Powinna się tego domyślić.

Gdyby spróbował swoich sił w teatrze, odniósłby ogromny sukces, choćby dlatego, że

kobiety płaciłyby za możliwość patrzenia na jego anielską fizjonomię. - Czy
kiedykolwiek zajmowałeś się czymś pożytecznym, czy jesteś typowym niebieskim

ptakiem?

- Praca mnie fascynuje - odpowiedział. - Mogę godzinami się jej przyglądać.

Z trudem walczyła o zachowanie powagi.
- Widzę, że nie da się z tobą rozsądnie porozmawiać. - Po chwili zaś dodała: -

Mogłabym się zastanowić, gdybyś miał pieniądze na dyliżans do Londynu, ale nie stać
mnie na wykarmienie dwóch osób. Może nie starczyć dla mnie jednej.

Uśmiechnął się i powiedział:
- W tej chwili nie mam przy sobie zbyt wiele, a mój bankier, niestety, jest w

Londynie. Jednakże mogę wyczarować pieniądze, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Zanim Maxie zdążyła się odsunąć, sięgnął pod jej kapelusz i musnął palcami

ucho. Choć uczynił to bardzo delikatnie, zadrżała jak od uszczypnięcia. Tymczasem
Robin odsunął się i pokazał dłoń, na której leżał szyling.

- Nieźle - przyznała. - Ale zręczne palce to nie to samo, co zmienić metal w

złoto.

- Zręczne palce? - powtórzył urażonym tonem. - To jest magia, a nie jakieś tam

sztuczki. Daj mi rękę.

Zaciekawiona i rozbawiona, wyciągnęła dłoń. Robin położył na niej szylinga, po

czym zacisnął palce. Miał ciepły i mocny uścisk.

- Zwiń dłonie w pięści, a ja sprawię, że szyling przeniesie się do drugiej ręki.

Uczyniła, jak polecił. Robin pomachał rękami, mrucząc coś niezrozumiale, po

czym oznajmił:

- Już szyling się przeniósł.

- Musisz jeszcze poćwiczyć, lordzie Robercie, ponieważ szyling nadal znajduje

się w tej samej dłoni. - Rozwarła palce, chcąc udowodnić, że ma rację, i wciągnęła

gwałtownie powietrze, bowiem na dłoni leżała niejedna moneta, ale dwie. - Jak to
zrobiłeś? Uśmiechnął się z zadowoleniem.

- Tak naprawdę to sprawa zręczności, ale jestem całkiem dobry w tych

sztuczkach. Często je wykorzystywałem, żeby zarobić na kawałek chleba i miejsce do

spania.

Jej towarzysz z pewnością był włóczęgą, ale za to ogromnie zabawnym. Maxie

zwróciła mu monety.

- To było bardzo ciekawe, lordzie Robercie, ale teraz radziłabym ci wrócić do

drzemki pod jakimś drzewem.

- Drogi należą do wszystkich. - Schował monety do kieszeni. - Postanowiłem

już, że idę do Londynu i nie możesz mi tego zabronić.

Otworzyła usta, po czym szybko je zamknęła. Miał rację. Dopóki jej nie

krzywdził, na co się zresztą nie zapowiadało, mógł korzystać z tej samej drogi co ona.
Cóż mogła na to poradzić?

Przypomniały się jej psy, które często wędrowały za nią i za ojcem. Tak jak i

one Robin szybko się znudzi i zrezygnuje. To charakterystyczne dla zabijaków; ich

determinacja jest mocna, ale krótkotrwała. Musi tylko uzbroić się w cierpliwość.

3

Pokój dzienny w Chanleigh Court pełen był najróżniejszych przedmiotów i

bibelotów, ale po przejechaniu prawie trzystu mil Desdemona Ross nie traciła czasu

na wyrażanie zachwytu.

- Nie rozumiem. Maxima wyjechała do Londynu, żeby mnie odwiedzić? -

dopytywała się, unosząc w górę gęste kasztanowe brwi. - Przecież ja przyjechałam do
Durham. Widzę jednak, że nie wyjdzie mi to na zdrowie.

Lady Collingwood posłała siostrze męża lodowate spojrzenie.
- Sama przeczytaj list od niej. - Podała Desdemonie złożoną kartkę papieru. -

Ta niewdzięcznica uciekła przed trzema dniami, w środku nocy.

Desdemona przeczytała liścik ze zmarszczonym czołem.

- Maxima pisze, że zaprosiłam ją na dłuższy czas, co po prostu jest nieprawdą.

Przyjechałam tu, zamierzając zabrać ją, ze sobą, gdybyśmy się polubiły, ale nie

wspominałam o tym w liście.

- Maxima to nieprzewidywalna osoba, bez wychowania i ogłady.

Lady Collingwood wzruszyła ramionami, taksując wzrokiem ubranie

szwagierki. Jej brak gustu graniczył wręcz z geniuszem. Atrakcyjny wygląd musiał się

kłócić z jej feministycznymi poglądami. Z drugiej jednak strony może i słusznie kryła
się za czarnymi pelerynami i budkami. Jej płonące czerwienią włosy nie wyglądały

dobrze, lepiej więc ukryć je pod kapeluszem. A figura... to sama rozpacz.

- Ucieczka w środku nocy, by złapać dyliżans pocztowy, to dokładnie to, czego

się można spodziewać po tej dziewczynie - oznajmiła wyniośle, myśląc z dumą o
własnej elegancji. - Nie mówiąc już o oszukiwaniu. - Ziewnęła dyskretnie, zakrywając

usta dłonią. - Wierz mi, Desdemono, masz szczęście, że się rozminęłyście. To
zadziwiające, że Maximus odważył się przywieźć ją do Chanleigh Court. Jej miejsce

jest w dzikich lasach, z tymi jej dzikimi krewnymi, czerwonoskórymi Indianami.

- A nie w towarzystwie dzikich angielskich krewnych? - rzuciła Desedemona z

zabójczą słodyczą w głosie. - Jej matka może i była Indianką, ale przynajmniej nie
zajmowała się handlem.

Althea Collins zaczerwieniła się na tę uszczypliwość. Całe lata starała się

zapomnieć, w jaki sposób jej ojciec dorobił się majątku. Nie zdążyła jednak

odpowiedzieć, bo w tym momencie do pokoju wszedł jej mąż.

- Dizzy! - zawołał lord Collingwood, a na jego pociągłej twarzy pojawiło się

zaskoczenie i radość. - Trzeba było napisać, że zamierzasz nas odwiedzić. Minęło

wiele czasu od twojej ostatniej wizyty.

Pomimo dwudziestu lat różnicy oraz całkowitego braku podobieństwa

Desdemona i jej brat bardzo się lubili. Siostra serdecznie go objęła, choć wiedziała, że
jest przeciwny takiej demonstracji uczuć. On zaś wiedział, że uczyni to mimo jego

sprzeciwów. Zwyczaj ten stał się już rodzinną tradycją.

- Najwyraźniej powinnam się tu zjawić już trzy dni temu, Clete. Brat skrzywił

się. Nie lubił, kiedy tak się do niego zwracano, tak jak Desdemona nie znosiła
zdrobnienia Dizzy.

Mając już formalności powitalne za sobą, siostra popatrzyła na brata z

wyrzutem.

- Przyjechałam sprawdzić, jak miewa się moja siostrzenica i dowiaduję się, że

uciekła i to podobno do mnie.

Zmarszczył brwi, bo wreszcie dotarło do niego znaczenie obecności siostry.
- Dlaczego nie jesteś w Londynie i nie czekasz na Maxime?

- Ponieważ wcale jej nie zapraszałam - warknęła Desdemona. - Najwyraźniej ta

biedna dziewczyna była tu nieszczęśliwa i postanowiła przenieść się do mnie z

nadzieją, że ja potraktuję ją lepiej. Jak ty się opiekowałeś jedynym dzieckiem naszego
brata?

- Maxima nie jest dzieckiem. To dorosła kobieta, zaledwie kilka lat młodsza od

ciebie - próbował bronić się brat. - Nie zapytała mnie przed wyjazdem o zdanie.

- Ciekawe, skąd miała pieniądze na dyliżans - powiedziała Desdemona. -

Myślałam, że Max umarł bez pensa przy duszy.

Nastąpiła cisza, a państwo Collingwood wymienili między sobą spojrzenia.
- Masz rację, miała niewiele pieniędzy - przyznała lady Collingwood. -

Musiałam kupić jej strój żałobny, kiedy zmarł Maximus. Opiekowaliśmy się nią, choć
nie otrzymaliśmy w zamian nawet cienia wdzięczności.

- Jeśli oczekiwano od niej wdzięczności, to się nie dziwię, że stąd wyjechała. -

Desdemona ponownie odwróciła się do brata. - Może i jest już dorosła, ale nie zna

Anglii. Może ją spotkać coś złego, zwłaszcza jeśli udała się do Londynu na piechotę.

- Wielki Boże, z pewnością nawet nie pomyślała o takim rozwiązaniu! - Twarz

lorda Collingwooda zdradzała zaniepokojenie. - Tamtego rana zauważyłem, że z
biurka zniknęła moja stara mapa Londynu. Uznałem, że ktoś ją pożyczył.

- Najwyraźniej tak się właśnie stało. Ponieważ większość czasu dziewczyna

spędzała na wędrówkach po drogach Nowej Anglii, podróż do Londynu musiała

wydać się jej kusząca. - Desdemona przestała panować nad gniewem. - Powinniście
się wstydzić! Max wierzył, że jego córka będzie bezpieczna w Chanleigh Court. A przez

was musiała uciekać.

Collingwood oblał się rumieńcem.

- Myślałem, że Maxima jest tu szczęśliwa. Miałem zamiar pokazać ją w

Londynie razem z moimi córkami, ale nic jej o tym nie wspominałem. Wydawało mi

się nie na miejscu mówić o przyszłości, dopóki nie upora się z bólem po stracie ojca.

Desdemona spojrzała ostro na szwagierkę.

- Czy ty także miło ją przyjęłaś, Altheo? Nie było żadnych podstępnych

komentarzy na temat jej pochodzenia? Czy zamówiłaś dla niej odpowiednią odzież,

zapoznałaś z towarzystwem z sąsiedztwa?

- Jeśli tak się przejmujesz tą małą dzikuską, dlaczego sama czegoś nie zrobiłaś?

- zapytała gniewnie lady Collingwood. - Mogłaś ją odwiedzić w czasie tych czterech
miesięcy, ale ty naskrobałaś tylko kilka listów.

- Pracowaliśmy nad ważną ustawą parlamentarną, a ponieważ wreszcie coś

ruszyło do przodu, nie mogłam opuścić Londynu - wytłumaczyła ze zmieszaniem

Desdemona. - Ale masz rację, powinnam była bardziej się wysilić. Myślałam jednak,
że dziewczyna będzie tu bezpieczna, dopóki nie znajdę czasu, żeby ją odwiedzić.

- Nie ma sensu obrzucać się oskarżeniami - wtrącił lord Collingwood z

nadzieją, że największą kłótnię mają już za sobą. - Najważniejsze teraz to odnaleźć

Maxime.

- Jak zamierzasz tego dokonać?

Po chwili zastanowienia pokiwał głową.
- Znam człowieka, który ją odnajdzie. Simmons jest teraz w Newcastle. Poślę

po niego i wyjaśnię, co ma robić. Przy odrobinie szczęścia Maxima już wkrótce wróci
do domu.

- Posyłaj po swojego człowieka, jeśli tak ci się podoba, ale ja również będę

szukać - stwierdziła Desdemona. - Ktoś z rodziny musi pokazać, że mu na niej zależy.

Jak ona wygląda?

Miał właśnie powiedzieć, że to absurd, że takie przedsięwzięcia należy

pozostawić fachowcom, ale jedno spojrzenie na siostrę przekonało go, że lepiej do
niczego jej nie namawiać. W końcu jest niezależną, znającą świat wdową. Nic jej nie

grozi.

Minęło popołudnie, a towarzysz Maxie nie okazywał nawet cienia zmęczenia.

Nadal utrzymywał szybkie tempo marszu, jakie narzuciła od początku. Co jakiś czas
rzucał zabawną uwagę na temat mijanych okolic, czasem też gwizdał bardzo zręcznie.

Musiała przyznać, że w jego towarzystwie droga tak się nie dłuży.

Wyszli z lasu na szeroki trakt. Zbliżał się czas kolacji, kiedy dotarli do cichej

wioski z domkami z szarego kamienia. Robin wskazał na zajazd pod nazwą „Król
Ryszard”.

- Czy mogę zaprosić cię na obiad? Wszystko co chcesz, byle tylko nie

kosztowało więcej niż dwa szylingi.

Maxie obrzuciła go zimnym spojrzeniem.
- Możesz się zatrzymać, jeśli masz ochotę, ale ja zamierzam iść dalej.

Przyjemnej podróży, panie Anderson.

- Andreville - poprawił Robin. - Anderson na nikim nie zrobiłby wrażenia.

Jesteś pewna, że nie chcesz się zatrzymać? Mam wystarczająco dużo jedzenia na
następny dzień, ale ciepły posiłek pomógłby nam przetrwać chłód nocy.

- Jakie „nam”, panie Andreville? - zapytała Maxie starając się nie wypaść z

oficjalnego tonu. - Jesteśmy obcymi, którzy przypadkowo idą w tę samą stronę.

- Nadal nie traktujesz mnie poważnie, prawda? - Na twarzy mężczyzny nie

widać jednak było rozgoryczenia. - Zresztą podobnie jak inni. A więc wybierasz zimne

stopy?

- Na litość boską! - mruknęła Maxie, mijając gospodę. Ten człowiek stawał się

męczący.

Nagle wpadł jej do głowy pewien pomysł. Jeśli zgodzi się zatrzymać na obiad, z

pewnością nadarzy się okazja, żeby się wymknąć niepostrzeżenie. Skręci w którąś z
bocznych dróg, a następnego dnia ruszy dalej na południe i tak pozbędzie się natręta

na zawsze.

- Masz rację, ciepły posiłek może się przydać, ale sama za niego zapłacę.

Niebieskie oczy mężczyzny błysnęły rozbawieniem i Maxie odniosła niemiłe

wrażenie, że została przejrzana. Musi się rozluźnić i udawać, że pogodziła się z

obecnością eskorty.

Weszli do zajazdu i znaleźli miejsce w rogu zadymionej sali. Było tak ciemno,

że nikt nie zauważył, iż Maxie nie zdjęła kapelusza. Co do wyboru dań, to takowy nie
istniał. Zamówili więc specjalność dnia i czekali aż podadzą im potrawę o nazwie

„krzyżówka z ziemniakami”. Na pytające spojrzenie Maxie Robin wyjaśnił:

- Krzyżówka to mięso z uda świni. Nie jest zła. Wzięła kawałek do ust i zaczęła

starannie żuć.

- Masz rację, niezła, ale też nic specjalnego.

- Jednak to ciepły posiłek i smakuje lepiej niż można się było spodziewać.
Ukryła uśmiech za widelcem z kawałkiem mięsa.

- Jadałam gorsze rzeczy. Jeżozwierz na przykład jest zjadliwy tylko wtedy,

kiedy się umiera z głodu.

Postanowiła, że będzie uprzejma. Nie było to takie trudne, lecz okazało się

zdradliwe. Atmosfera zajazdu, panujący w nim półmrok, miła rozmowa z przystojnym

mężczyzną, który poświęcał jej całą uwagę, wszystko to tworzyło romantyczny nastrój.

Uzmysłowiwszy to sobie, natychmiast się opanowała. Ostatnią rzeczą, której

teraz potrzebowała, to dać się uwieść włóczędze. Skupiła uwagę na talerzu, czekając
na okazję, by wymknąć się z gospody.

Robin skończył pierwszy i spojrzał na ścianę, gdzie na gwoździach wisiały

metalowe układanki.

- Czy w Ameryce macie takie zagadki? Chodzi o to, żeby rozłączyć części, a

potem złożyć je na nowo. - Zdjął ze ściany jedną z nich. - Trudno się z tym uporać

nawet po trzeźwemu. Pijacy często zabierają się do nich z obcęgami.

- Znam te zagadki z zajazdów. Przypuszczam, że można je spotkać wszędzie

tam, gdzie są kowale i tawerny, do których ludzie przychodzą się rozerwać. -
Przełknęła ostatnią porcję ziemniaków. - Pewnie z łatwością dajesz sobie z nimi radę.

- Uważasz, że jestem dobry we wszystkim co nieprzydatne? Musiała się

uśmiechnąć.

- Tak.
Pochylił się nad układanką. Miała kształt przypominający dzwon, z kilkoma

okręgami i trójkątami.

- Chyba ostatnio zbyt rzadko bywałem w tawernach. Nie jestem nawet pewien,

która z tych części da się odłączyć.

Maxie spojrzała na układankę, dostrzegając jednocześnie zgrubienie na dłoni

towarzysza, jakby kości były połamane. Miał eleganckie dłonie, którymi często
gestykulował, bardziej jak Europejczyk niż Anglik. Zrobiło jej się go żal, zwłaszcza że

był mańkutem.

Z uwagą wpatrywała się w zgrubienia. Wydawały się dziwnie regularne, jakby

były efektem umyślnego działania. Tortury? Dreszcz przebiegł jej po plecach. Może to

dzieło zazdrosnego małżonka, który szukał zadośćuczynienia za zraniony honor?

Wzięła do ręki układankę.
- Przypomina mi to zabawkę o nazwie „diabelskie strzemię”, tylko że ta wersja

jest bardziej skomplikowana. Chyba trzeba odłączyć te części. - Po minucie
zastanowienia, szybkimi i zwinnymi ruchami, rozłożyła układankę na trzy części.

Robin zachichotał.
- Które z nas ma nieprzydatne talenty?

- Rozłożenie układanki to dopiero połowa. Trzeba ją teraz złożyć, co jest tak

samo trudne. - Pchnęła żelazne części w stronę towarzysza. - Założę się o sześć

pensów, że nie uda ci się jej złożyć do czasu jak wrócę z pewnego miejsca.

- Zakład stoi - powiedział, zabierając się do roboty.

Nadeszła ta odpowiednia chwila. Żaden mężczyzna nie pogodzi się z tym, że

kobieta może go pobić w tego typu zadaniach. Zajmie się rozwiązywaniem głupiej

zagadki i przez następną godzinę nie zauważy jej nieobecności.

Wstała od stołu, ściskając w rękach tobołek. Za jedzenie zapłacili w chwili

zamawiania, mogła więc odejść z czystym sumieniem. Ruszyła w stronę drzwi
prowadzących na tylne podwórko. Kiedy znalazła się na zewnątrz, rzuciła się biegiem

ścieżką za zabudowaniami, równoległą do głównego traktu.

Poczucie satysfakcji trwało jednak krótko. Ścieżka szybko się skończyła i kiedy

dziewczyna musiała wyjść na główną drogę, niemal zderzyła się z Robinem opartym o
parkan, z rękami złożonymi na piersi.

- Masz naprawdę niskie pojęcie o mojej inteligencji, jeśli sądziłaś, że tak łatwo

mnie zwiedziesz - powiedział łagodnie.

Spojrzała na niego ze złością i po raz pierwszy uwierzyła, że ten zwariowany

mężczyzna rzeczywiście chce towarzyszyć jej do Londynu.

- Problem leży nie w twojej inteligencji, ale w zarozumiałości. Nie chcę, żebyś

mi towarzyszył, nie chcę twej pomocy ani darmowych posiłków. Zostaw mnie w

spokoju!

Odwróciła się i ruszyła przed siebie. Robin nie odstępował jej na krok.

- Ostrzegałam cię! - warknęła. - Potrafię się bronić. Miała zamiar coś jeszcze

dodać, kiedy chwycił ją za ramię.

- Idą jacyś ludzie. Jeśli chcesz ciągnąć swoją maskaradę, nie rób scen.
Zbliżało się kilku wieśniaków, którzy przyglądali się im z ciekawością. Pomimo

ich obecności Maxie i tak wybuchnęłaby złością gdyby nie to, że w tym momencie

spojrzała w oczy swemu towarzyszowi. Jego błękitne oczy miały niezmierzoną głębię.

Były to oczy człowieka, który widział więcej cieni niż słońca.

Początkowo sądziła, że jest mniej więcej w tym samym wieku co ona, ale teraz

uznała, że skończył już trzydziestkę. Wpatrywała się w niego, sparaliżowana
przeczuciem, że znajduje się w towarzystwie niebezpiecznego człowieka. Zanim

zdążyła cokolwiek zrobić, Robin złapał ją mocno za ramię i pociągnął za sobą. Kiedy
mijali grupę zaciekawionych wieśniaków, odezwała się starsza kobieta:

- Ej, Daisy, czy ten dżentelmen, to nie...
- Nie - przerwał jej stanowczym głosem Robin i uśmiechnął się tak wspaniale,

że kobiety aż westchnęły z zachwytu. Zanim zdążyły cokolwiek z siebie wydusić, Robin
pociągnął Maxie za sobą.

Zastanawiała się, czy nie zawołać o pomoc, ale wtedy tłumaczeniom nie byłoby

końca, a i tak podejrzewała, że Robin by ją przegadał. Poza tym nie czuła się

zagrożona. Wręcz przeciwnie, to ona stanowiła dla niego zagrożenie.

Odczekała, aż zakręcą za róg i znikną wieśniakom z widoku. Wtedy zatrzymała

się i uwolniła z uścisku.

- Jeśli miałam jakieś wątpliwości co do twojego towarzystwa, w tej chwili

jestem już pewna - rzuciła z furią. - Jesteś aroganckim, egoistycznym...

- Masz rację, jestem zarozumiały - przerwał jej. - Ale lepiej, żebyś się pogodziła

z myślą, iż dopilnuję, byś dotarła bezpiecznie na miejsce.

Sięgnęła po nóż, ale Robin zdążył chwycić ją za nadgarstek. Choć nie trzymał

mocno i tak nie mogła mu się wyrwać.

- Nie rób tego, Maxie - powiedział, a jego wzrok unieruchomił ją jak uścisk. -

Jesteś wspaniałą i odważną kobietą. Wcześniej znałem tylko jedną taką damę, ale
jesteś też cudzoziemką podróżującą po obcym kraju. Oprócz zwyczajnych bandytów,

są jeszcze wygłodniali żołnierze zwolnieni z armii, zajadli radykałowie, którzy chcą
obalić rząd i Bóg wie, kto jeszcze. Może i nie natkniesz się na nikogo takiego, ale to

raczej mało prawdopodobne. Gwarantuję ci, że ze mną będziesz bezpieczniejsza.

Mogła z nim walczyć, ale jego słowa zmusiły ją do zmiany zdania. Wydawało

się, że szczerze pragnie ją chronić. Prawdopodobnie kierowały nim także inne, mniej
honorowe motywy, ale Maxie miała doświadczenie w odrzucaniu zalotów, a nie

sądziła, by lord Robert chciał zmusić ją do czegokolwiek siłą. Jeśli pragnął kobiety,
wystarczyło, żeby uśmiechnął się jednym z tych swoich obezwładniających

uśmiechów, a kobiety ze wsi poszłyby za nim jak myszy za serem. Potem zastanowi

się, jak od niego uciec.

- Dobrze, panie Andreville - powiedziała chłodno. - Przystaję na pańskie

towarzystwo, przynajmniej na jakiś czas. Pamiętaj tylko, żebyś trzymał ręce przy

sobie, bo inaczej może się zdarzyć, że pozostaną ci tylko nadgarstki.

- Prędzej rozdrażniłbym tygrysicę. - Powaga zniknęła z twarzy mężczyzny i

ponownie stał się ujmującym czarusiem, którego spotkała w lesie.

- Kim jest ta druga wspaniała kobieta? - zapytała, kiedy uwolnił jej rękę.

- Moja stara przyjaciółka. Polubiłabyś ją.
- Wątpię. - Odwróciła się i podjęła wędrówkę. Jeszcze przez godzinę będzie

jasno, więc równie dobrze mogą przejść jeszcze spory kawałek. - Mam nadzieję, że
twoja pseudoarystokratyczna duma pozwoli ci spać pod drzewem, jeśli nie znajdziemy

stodoły.

- Istnieją gorsze miejsca do spania - rzucił. - Na przykład więzienie.

- Czy byłeś w wielu? - Podejrzewała, że mówi prawdę i miała nadzieję, że

znalazł się tam jedynie za włóczęgostwo, choć bez wątpienia miał na sumieniu o wiele

więcej.

- W kilku - przyznał. - Najlepsze to zamek we Francji z dość znośnym

jedzeniem i winem oraz księciem do towarzystwa.

Uznała, że wymyślił tę historię i że jest świadom, iż ona to wie.

- Brzmi zachęcająco. Jeśli to więzienie było najlepsze, jak wygląda najgorsze?
- Chyba więzienie w Konstantynopolu. Nie mówię po turecku i nie znam

tamtejszych gier. Przygnębiająca sytuacja. Ale spotkałem tam bardzo interesującego
Chińczyka...

Szli w kierunku wrzosowisk. Miękki głos Robina tkał nieprawdopodobne i

zabawne historie o pojmaniu i ucieczkach. Bez wątpienia musiał być włóczęgą. Ale

kiedy mówił, mogła przynajmniej na chwilę zapomnieć o smutku i tęsknocie za ojcem.

4

Krótko przed zachodem słońca spotkali rodzinę cygańskich druciarzy

podróżujących na północ. Robin pomachał im dłonią i zawołał coś w języku, którego

Maxie nigdy nie słyszała.

- Mówisz po cygańsku? - zapytała zdziwiona.

- Znam tylko kilka słów. - W kącikach oczu pojawiły mu się zmarszczki. - Chcę

kupić od nich garnki, a kiedy zwracasz się do ludzi w ich własnym języku, nie próbują

cię naciągać.

Wóz zatrzymał się, a woźnica zeskoczył z kozła. Choć Robin umniejszył

znajomość cygańskiego, posługiwał się nim dość biegle. Wdał się w dyskusję z
Cyganem, w czasie której ręce mężczyzn wirowały w powietrzu jak wiatraki.

Z wozu wyskoczyły dzieci, a za nimi ładna, jaskrawo ubrana kobieta, z

niemowlęciem opartym na biodrze. Podeszła do Maxie i powiedziała coś po cygańsku.

Maxie potrząsnęła głową.
- Przykro mi, ale nie mówię twoim językiem.

- Nie? - Kobieta przechyliła głowę na bok i dodała po angielsku: - Myślałam, że

jesteś didikois, pół - Cyganką, i że to ty nauczyłaś Gorgio mówić naszym językiem.

- Nie, pochodzę z Ameryki.
Oczy kobiety otworzyły się szeroko.

- Widziałaś tych krwiożerczych Indian?
Od przyjazdu do Anglii Maxie często spotykała się z podobnie głupimi

pytaniami.

- Jestem jedną z tych krwiożerczych Indianek - stwierdziła sucho. - Podobnie

jak ty należysz do złodziejskich Cyganów.

Czarne oczy kobiety zabłysły wściekłością. Po chwili jednak wybuchnęła

śmiechem.

- Ludzie często opowiadają głupoty o innych narodach, prawda?

- Tak - przyznała Maxie. Zadowolona, że obroniła swoje zdanie, pożałowała

jednak, że słyszał ją Robin. Nie była jeszcze gotowa, by dzielić się swoją przeszłością z

tym tajemniczym mężczyzną.

Na szczęście nadal zawzięcie dyskutował z mężczyzną i nie usłyszał jej.

Przyglądała mu się z podziwem; jego umiejętność przekonywania nie przyniosłaby
wstydu handlarzowi koni.

W krytycznym momencie wyciągnął zza ucha najbliżej stojącego dziecka

błyszczącą sześciopensówkę, czym doprowadził dziewczynkę do śmiechu. Zachwycony
ojciec rozłożył ręce i przystał na warunki Robina. Podał mu brzytwę, kilka

powyginanych garnków, sztućce oraz mały, podarty koc, w zamian za co otrzymał
królewską zapłatę w postaci dwóch szylingów. Robin przehandlował też swoją

zupełnie jeszcze porządną torbę na worek na tyle duży, by pomieścił nowy dobytek.

Po przyjaznym pożegnaniu ruszyli w dalszą drogę. Kiedy odeszli na tyle daleko,

żeby Cyganie nie mogli ich usłyszeć, Maxie zapytała:

- Gdzie nauczyłeś się cygańskiego? Robin wzruszył ramionami.

- Zdarzało mi się z nimi podróżować. Kiedy już cię zaakceptują, są najbardziej

gościnnymi ludźmi pod słońcem. - Zanim Maxie zdążyła zadać następne pytanie,

dodał: - Ten Cygan, Gregor, powiedział, że jakąś milę stąd znajdziemy przyzwoite
obozowisko.

Rozejrzała się po gołych wrzosowiskach.
- Mam nadzieję, że się nie myli. Przez ostatnią godzinę nie widziałam żadnej

stodoły ani chaty.

Szli dalej, aż Robin wskazał na małą piramidę z kamieni po prawej stronie

drogi.

- To jest znak Cyganów, a to droga do obozowiska.

Po dziesięciu minutach marszu dotarli do niewidocznej z drogi dziury w ziemi.

Małe drzewka osłaniały kryjówkę od wiatru, a pobliski strumień dostarczał wody do

picia. Pośrodku znajdowało się otoczone kamieniami ognisko. Sama nigdy nie
odnalazłaby tego miejsca.

Robiło się chłodno, korzystając więc z ostatnich promieni słońca zebrali

drewno na ognisko. Maxie rozpaliła ogień, po czym na żelaznej poprzeczce zawiesiła

garnek z wodą. Kiedy woda zaczęła wrzeć, z cienia wyłonił się Robin z naręczem
paproci.

- To orlica - wyjaśnił, kładąc rośliny na ziemi. - Posłużą za wygodne posłanie.
- Rozumiem, że wystarczą na dwa łóżka? - zapytała, zalewając liście herbaty

gorącą wodą.

- Oczywiście - potwierdził, ale w jego oczach błysnęło rozbawienie. Jeszcze trzy

razy chodził do lasu po paprocie, które ułożył po dwóch stronach ogniska.

Tymczasem przestygła herbata. Maxie podała kubek Robinowi.

- Jesteś wariatem, wiesz? Z pewnością poprzednią noc spędziłeś w o wiele

wygodniejszym miejscu.

- Zgodne z prawdą, ale nieistotne - odparł. - Już dawno tak dobrze się nie

bawiłem.

- Zupełny wariat.
Ale nieszkodliwy, pomyślała. Popijali herbatę w ciszy. Maxie uznała, że

sytuacja nie jest aż tak zła, w dużej mierze dzięki rzeczowemu podejściu Robina.
Pogodziła się z jego towarzystwem i czuła się całkiem rozluźniona. Aż trudno

uwierzyć, że spotkali się zaledwie kilka godzin temu. Nalała więcej wody do garnka, a
kiedy skończyli pić herbatę, zaproponowała swój specjał, mieszankę ziołową. Robin

wykrzywił usta, czując zapach ziół.

- Co tam parzysz?

- To herbata dla kobiet - wyjaśniła i chcąc go zawstydzić, dodała: - Zapobiega

ciąży. Kiedy wyruszałam w tę podróż, zakładałam, że mogę paść ofiarą napadu, za to

przynajmniej umiem zapobiec konsekwencjom.

Twarz mężczyzny pozostała bez wyrazu.

- Ależ z ciebie zimna i wyrachowana kobieta - powiedział po długiej chwili

ciszy.

Upiła łyk gorącego i gorzkiego naparu.
- Niestety, często miałam okazję stykać się z nieprzyjemną rzeczywistością.

- Zostałaś zgwałcona? - cicho zapytał Robin.
- Nie.

Popatrzył na swój kubek.
- Cieszę się. Widziałem skutki takich czynów. Nie życzę tego żadnej kobiecie. -

Na jego twarzy pojawił się cień smutku, który już wcześniej zauważyła.

Poruszyła się niespokojnie. Chciała z niego zażartować, tymczasem przywołała

złe wspomnienia. Niemniej jednak te słowa utwierdziły ją w przekonaniu, iż Robin
nigdy nie użyje przeciwko niej siły. Pragnąc zmienić nastrój, sięgnęła do kaftana i

wyjęła harmonijkę. Kiedy zaczęła na niej grać, twarz Robina rozpogodziła się. Położył
się na liściach paproci i wsunął ręce pod głowę.

Grając jakąś amerykańską hałaśliwą melodię, przyglądała się swemu

towarzyszowi. Jego mowa i ogłada wskazywały, że pochodził z bogatej rodziny.

Dlaczego wygnano go do świata zwykłych ludzi, zmuszonych walczyć o przetrwanie?
Grzechami jej ojca były hazard i kobiety, czuła jednak, że upadku Robina nie da się

prosto wytłumaczyć.

Migocące płomienie ogniska rzucały cienie na blond włosy i nieskazitelny profil

mężczyzny. Może nie płaci wcale za swoje grzechy, ale kogoś z rodziny? A może jest
nieślubnym dzieckiem, wychowanym z pewnymi przywilejami, potem wygnanym z

domu, by sam o siebie zadbał. Prawdopodobnie nigdy nie pozna prawdy.

Grała urywki tradycyjnych ballad i tematy sławnych utworów europejskich

kompozytorów. W końcu, kiedy ogień zaczął przygasać, zagrała pieśń Irokezów. Była
to kołysanka, którą słyszała od matki. Znała też kilka pieśni obrzędowych Mohawków.

Choć nie używali takich instrumentów jak harmonijka, nauczyła się wygrywać na niej
ich płaczliwe, dziwne wirujące rytmy.

Myślała, że Robin usnął, ale kiedy zmieniła się melodia, odwrócił głowę w jej

kierunku i patrzył na nią zamglonym i trudnym do odczytania wzrokiem. W końcu

odłożyła harmonijkę i wyciągnęła z torby pelerynę.

- Dobranoc - powiedział cicho, niczym powiew wiatru tańczącego na

wrzosowiskach. - Dziękuję za koncert.

- Nie ma za co - odpowiedziała, zawinęła się w pelerynę i wygodnie ułożyła na

posłaniu. Pomyślała, że jednak dobrze się stało, że ma tej nocy towarzystwo.

Obudziły ją dziwne odgłosy. Usiadła i sięgnęła po nóż. Najpierw myślała, że

zduszony jęk wydaje jakieś dzikie zwierzę. Kiedy się powtórzył, zorientowała się, że
dochodzi z drugiego posłania.

Zastanawiając się, czy Robin przypadkiem nie ma ataku duszności, wstała,

podeszła do jego posłania i uklękła przy nim. Miał trupiobladą twarz, oddychał

urywanie i rzucał się niespokojnie.

Położyła mu dłoń na ramieniu.

- Robin?
Mięśnie stężały pod jej dotykiem. Robin szeroko otworzył oczy, ale w ciemności

nie mogła dostrzec jego twarzy.

- Miałem zły sen - powiedział zduszonym głosem.

- Chyba tak. Pamiętasz co ci się śniło?
- Nie bardzo. - Odetchnął głęboko. - To cena za niespokojne sumienie.

- Często męczą cię takie koszmary?
- Dość często. - Przesunął dłonią po twarzy. - Przepraszam, że cię obudziłem.

Chciała coś powiedzieć, ale w tym momencie zauważyła na jego policzkach

wilgotne ślady. Nic dziwnego, że tak bardzo stara się być nonszalancki. Położyła dłoń

na dłoni Robina.

- To nic. Mam lekki sen. - Palce miał zimne i chyba nie od chłodu nocy. - Lepiej

że to ty mnie zbudziłeś, a nie wygłodniały wilk.

- W tych okolicach łatwiej spotkać owce niż wilki. - Uścisnął jej dłoń. - Nie

żebym nie ufał, iż potrafisz obronić moją osobę przed demonami dzikich ostępów.

- Jeśli zaatakuje nas jakiś wilk, jestem pewna, że zagadasz go na śmierć -

stwierdziła z rozbawieniem. - Dobranoc.

Wróciła na swoje posłanie, zamierzając wykorzystać resztę nocy. Jednak sen

nie nadchodził, mimo że oddech Robina szybko stał się równy i spokojny. Irokezi
bardzo poważnie traktowali sny, uważając je za życzenia duszy, które należy spełnić.

Matka Maxie twierdziła nawet, że koszmary to rany zadane duszy, która wymaga
leczenia.

Zapadając w sen, zastanawiała się, co też męczy Robina.
Gdyby Desdemona Ross wiedziała, jak trudno będzie odnaleźć zbiega,

pozostawiłaby to zadanie mężczyźnie, którego chciał wynająć brat. Ponieważ jednak
już się tego podjęła, nie chciała przyznać, że nie daje sobie rady.

Poszukiwania wydawały się zwykłym ćwiczeniem z logiki. Znając pochodzenie

bratanicy, wykalkulowała, ile mil może pokonać żywotna wędrowniczka. Następnie

wytypowała trzy najbardziej prawdopodobne trasy i zaczęła rozpytywać o Maxie w
zajazdach i stacjach dyliżansów. Pytała o chłopca, pewna, że bratanica miała na tyle

zdrowego rozsądku, żeby nie wyruszać w drogę jako kobieta.

W wielu miejscach widziano różnych chłopców, lecz w gruncie rzeczy niczego

się nie dowiedziała. Po trzech dniach bezowocnych poszukiwań miała dosyć. Jednak
upór nie pozwolił jej się poddać.

Jechała właśnie do Yorkshire, kiedy natrafiła na zajazd o nazwie „Król

Ryszard”. Był środek dnia. W ciemnej sali okoliczni mieszkańcy popijali piwo.

Podeszła do kobiety stojącej za barem.

- Przepraszam, szukam mojego bratanka. Uciekł ze szkoły i możliwe, że właśnie

tędy przechodził.

- Tak? - rzuciła kobieta z całkowitym brakiem zainteresowania.

- Mniej więcej tego wzrostu - pokazała Desdemona - o dość ciemnej karnacji, i

pewnie miał kapelusz. Ubrany był tak, żeby nie rzucać się w oczy.

- Był tu wczoraj taki chłopak - odezwała się bezzębna starucha, siedząca w głębi

sali. Podniosła się z trudem i ruszyła w stronę Desdemony. - Ale znalazł przyjaciela.

- Tak? - rzuciła Desdemona zachęcająco.

Podeszła do nich jeszcze jedna kobieta tęgiej budowy. Trzymała w ustach

glinianą fajkę.

- Jeśli to pani bratanek, to wszystko w porządku. Był z nim lord Robert

Andreville. Może go pani zna. Lord Robert pewnie zaprowadził chłopaka do domu.

- Ten mężczyzna mówił, że nie jest lordem Robertem - stwierdziła starucha.

- Mam zdrowe oczy, Granny. To był lord Robert, choć zaprzeczył - upierała się

tęga kobieta. - Widziałam go w Yorku przed Bożym Narodzeniem. Ta jasna głowa nie

mogła należeć do nikogo innego.

- Co się stało? - zapytała Desdemona, zanim starucha zdążyła ponownie

zaprzeczyć.

- Chłopak i lordowska mość zjedli tu obiad - wtrąciła barmanka, okazując

zainteresowanie rozmową. - Siedzieli w tamtym kącie, dlatego nikt nie rozpoznał jego
lordowskiej mości. Jak zjedli, to ten chłopak wymknął się tylnym wyjściem.

- Tak, próbował znowu uciec - stwierdziła palaczka fajki. - Dlatego myślę, że to

ten, którego pani szuka. Lord dopadł go, a potem zmusił, żeby poszli razem.

Desdemona zmarszczyła brwi.
- Chcesz powiedzieć, że użył siły? Kobieta skinęła głową.

- Złapał go za ramię i wyprowadził ze wsi. Pewnie czekał na nich powóz. Nie

wydaje się, by jego lordowska mość chciał iść piechotą.

Desdemona słyszała o Andreville’ach i wiedziała, że ich rodzinne gniazdo

znajduje się niedaleko stąd. Ale nikt z tej rodziny nie znał Maximy, która w Anglii była

dopiero od kilku miesięcy, nikt też nie mógł rozpoznać w zbiegu dziewczyny z dobrej
rodziny.

- Opowiedzcie mi o tym lordzie Robercie.
Entuzjastyczny chór głosów wyjaśnił jej, że lord Robert jest młodszym bratem

markiza Wolvertona, że w czasie wojny dokonywał odważnych i niebezpiecznych
czynów, że jest przystojny jak upadły anioł, a z kobietami jest jak sam diabeł.

Zaangażowanie, z jakim wieśniacy dzielili się wiedzą o ich panu, świadczyło o tym, że
dumni są ze swego bohatera i czarnej owcy.

Nawet jeśli połowa z tych opowieści była prawdziwa, portret był alarmujący.

Lord i lady Collingwood przyznawali, że Maxima jest bardzo atrakcyjna, mogła więc

przyciągać różnych zabijaków. Możliwe, że lord Robert przejrzał maskaradę
dziewczyny, po czym zmusił ją, żeby mu towarzyszyła, a jego cele nie musiały być

najuczciwsze.

- Jak dojechać do Wolverhampton? - zapytała z ponurą miną. Po otrzymaniu

wskazówek sięgnęła do torebki po złotą gwineę i położyła na ladzie. - Dziękuję za
pomoc. Funduję wszystkim piwo.

Wyszła do czekającego na nią powozu, ignorując toasty wznoszone za jej

zdrowie. Była zbyt zajęta planowaniem, co zrobi zdeprawowanemu arystokracie, jeśli

się okaże, że nastawał na cześć niewinnej dziewczyny.

5

Na popołudnie markiz Wolverton zaplanował przejrzenie korespondencji.

Sekretarz Charles, przeczyta list, Giles podyktuje odpowiedź, i tak dalej, i tak dalej.

Wszystko w ustalonym porządku i do znudzenia normalne.

Ustalony porządek został jednak pogwałcony, kiedy do biblioteki wparowała

rozwścieczona Amazonka.

- Nie obchodzi mnie, że lord Wolverton jest zajęty! - krzyknęła. - Życzę sobie,

żeby mnie przyjął, i to natychmiast.

Tuż za nią ukazał się czerwony na twarzy lokaj.

- Przepraszam, jego lordowską mość, ale lady Ross uparła się, żeby pana

zobaczyć - wyjaśnił przepraszająco. - Przyszła tu w sprawie lorda Roberta.

Giles uniósł głowę. Robin zniknął przed trzema dniami. Choć wcześniej

zapowiedział, żeby się o niego nie martwić, jednak trudno było się z tym pogodzić.

Patrzył zaskoczony na damę, która płynęła w jego stronę jak statek z

rozwiniętymi żaglami, w pelerynie, przekrzywionej budce i groźnie uniesionym

parasolem. Wysoka i dość potężnie zbudowana, mogła być nawet ładna, gdyby nie
malująca się na twarzy wściekłość. Zastanawiając się, cóż takiego łączy ją z Robinem,

Giles wstał zza biurka.

- Nazywam się Wolverton. Czy przynosi pani wieści o moim bracie?

Lady Ross jęknęła.
- A więc pan także nie wie, gdzie on jest?

- Nie ma go od kilku dni. Nie wiem, kiedy wróci - wyjaśnił Giles, starając się

sobie przypomnieć, co słyszał o lady Ross. Choć nazwisko wydawało mu się znajome,

nie kojarzył go z żadnymi okolicznościami. - Jaką sprawę ma pani do brata?

- Nie chodzi o mnie, lecz o moją bratanicę - oznajmiła gniewnie. - Fakty

wskazują na to, że pana brat ją uprowadził.

- Co też pani opowiada! - wykrzyknął Giles. - Kto roznosi takie niedorzeczne

plotki?

Koniec parasola Desdemony drżał jak koniuszek ogona rozzłoszczonego kota.

- Pańscy poddani widzieli, jak lord Robert zmuszał pewną młodą osobę, żeby z

nim poszła. Z opisu wnioskuję, że była to moja bratanica, Maxima Collins,

Amerykanka.

Giles spojrzał na nią ostro.

- W jaki sposób i kiedy ta dziewczyna została uprowadzona? Nie wierzę, że mój

brat byłby zdolny porwać z rodzinnego domu niewinną dziewczynę.

Lady Ross poruszyła się niespokojnie.

- Nie jestem do końca pewna, co zaszło. Maxima mieszkała z moim bratem,

lordem Collingwood, w Chanleigh Court. Jej ojciec zmarł wkrótce po ich przyjeździe

do Anglii i dziewczyna wpadła w rozpacz. Jakiś tydzień temu, pod wpływem impulsu,
opuściła dom Collingwoodów, pozostawiając wiadomość, że wybiera się do Londynu z

zamiarem odwiedzenia mnie. Tymczasem ja przyjechałam do Durham, by się z nią
zobaczyć. Szukam jej od czasu, kiedy się zorientowaliśmy, że zaginęła. - Szare oczy

kobiety zwęziły się. - Trzy dni temu wieśniacy widzieli lorda Roberta w towarzystwie
młodej osoby.

Twarz Gilesa pozostała bez wyrazu, ale w środku czuł zamęt. Robin nie

uprowadziłby niewinnej dziewczyny, ale mógł zainteresować się uciekinierką,

zwłaszcza miłą i chętną.

- Ile lat ma pani bratanica? Lady Ross zawahała się.

- Dwadzieścia pięć.
- Dwadzieścia pięć? Sposób, w jaki pani o niej mówiła, wskazywał, że nie ma

więcej niż piętnaście czy szesnaście. Pani bratanica nie jest podlotkiem. W jej wieku
większość kobiet zostaje żonami i matkami. Jeśli poszła z moim bratem, musiała

uczynić to z własnej woli.

- Maxima jest w Anglii zaledwie od czterech miesięcy i wkrótce po przyjeździe

została sierotą - rzuciła lady Ross z błyskiem furii. - Jest niewinną dziewczyną,
cudzoziemką w obcym kraju. Mężczyzna, który to wykorzystał, jest poniżej krytyki.

Giles z trudem się opanował.

- Nie ustaliliśmy jeszcze co, jeśli w ogóle, się wydarzyło.

- Jeśli lord Robert nie uciekł z moją bratanicą, to gdzie jest? - zapytała

Desdemona. - Sam pan powiedział, że nie wie. Według mieszkańców wsi ma reputację

rozpustnika, kogoś takiego, kto jest w stanie porwać młodą dziewczynę.

- To nonsens - odparował Giles. - Robina nie było w Anglii przez wiele lat.

Przyjechał pół roku temu i przez ten czas nie zadawał się z żadną kobietą.

- Pańscy poddani wydają się mieć odmienne zdanie.

- Ludzie uwielbiają wymyślać różne bajki. Moja osoba to kiepska pożywka dla

plotek, ale lord Robert jest atrakcyjną i romantyczną postacią. Wystarczy, że

uśmiechnie się do którejś z dziewcząt ze wsi, a już mówi się o nim jak o zapamiętałym

uwodzicielu. - Giles zastanowił się przez chwilę. - Nawet jeśli bratu towarzyszyła jakaś

kobieta, skąd pewność, że to pani bratanica? Uciekła i może być wszędzie.

- Jestem pewna, że Maxima jest gdzieś w okolicy. Opis, jaki podali mi

wieśniacy, pasuje do niej jak ulał - upierała się lady Ross. - Obawiam się najgorszego.

Giles odetchnął głęboko.

- Nie dostarczyła mi pani żadnego dowodu na potwierdzenie niewłaściwego

zachowania Robina. Nie wiadomo nawet, czy zna on pani bratanicę. Choć rozumiem

w pełni pani zatroskanie, radzę, by nie obrzucała pani mego brata nieuzasadnionymi
oskarżeniami. Żegnam, lady Ross. Lokaj odprowadzi panią do wyjścia.

Powiedziawszy to usiadł i pochylił się nad korespondencją. Oczekiwał, że gość

spokojnie wyjdzie, tymczasem kątem oka dostrzegł szybki ruch oraz usłyszał jęk

służącego. Podniósł głowę akurat w chwili, gdy parasol zaledwie o cal omijając jego
twarz uderzył w biurko, rozrzucając leżące na nim listy.

- Niech panu się nie wydaje, że odprawi mnie jak jakąś służącą - wysyczała lady

Ross. - Znam pańską reputację. Zamiast pracować w Parlamencie, siedzi pan tu w

Yorkshire jak jakiś leń, zapominając o swoich obowiązkach. Przy takim przykładzie
trudno się dziwić, że pański brat się stoczył. - Pełne usta kobiety wykrzywiły się w

sarkazmie. - Choć może dobrze się składa, że nie korzysta pan ze swojego miejsca w
Izbie Lordów. Przy pańskich poglądach nawet wódz Hunów Attyla wydawałby się

niewinną owieczką.

Giles nigdy jeszcze żadnej kobiety nie potraktował niegrzecznie, jednak te kilka

minut w towarzystwie lady Ross bardzo zmieniły jego zasady. Poderwał się na nogi i
pochylił ku niej, zaciśniętą dłoń opierając na blacie biurka.

- Pojawiam się w Parlamencie, zawsze kiedy rozstrzygana jest jakaś ważna

sprawa, ale moim głównym obowiązkiem jest opieka nad tym majątkiem. Nie ma

lepszego nawozu dla ziemi niż ciężar stopy właściciela, a praca na wsi jest
pożyteczniejsza od gry w faraona i niszczenia własnej reputacji w Londynie. -

Zorientował się, że zachowuje się jak dziecko i dalej ciągnął już spokojniejszym
tonem. - Zresztą to nie pani sprawa.

Parasol zadrżał i przez chwilę Giles myślał, że kobieta zrobi z niego użytek jak z

kija do krykieta.

- Przepraszam - wycedziła zamiast tego przez zaciśnięte zęby. - Pańska

posiadłość słynie z doskonałego zarządzania. Nie powinnam o niej wspominać. -

Sprawiała wrażenie, jakby przeprosiny przychodziły jej z wielką trudnością, lecz

dodała: - Nie wątpię, że nie przyczynił się pan do upadku brata.

- Radzę pani wyjść, zanim te bezpodstawne oskarżenia sprawią, że zapomnę, iż

jestem mężczyzną - powiedział Giles. - Przykro mi, że pani bratanica zaginęła, ale nie

mogę nic na to poradzić.

- Byłam naiwna, oczekując współpracy - rzuciła z obrzydzeniem lady Ross. -

Bogaci panowie potrafią zbezcześcić niewinną dziewczynę z taką samą łatwością, z
jaką wyrzucają niemodny fular. Przyszłam tu z nadzieją, że lord Robert spotkał moją

bratanicę i jako dżentelmen odeskortował ją do rodziny. Zamiast tego dowiaduję się,
że zmusił ją do towarzyszenia mu, a pan jeszcze go chroni. Jednakże Maxima nie jest

samotna, ma rodzinę i przysięgam, że jeśli lord Robert ją skrzywdził, zapłaci za to.

- A więc o to chodzi! Pani bratanica chciała uwieść Robina. Potem pani się tu

zjawia oświadczając, że dziewczyna jest niewinna i że powinienem zmusić brata do
ożenienia się z nią. To się nie uda, madame, ani ze mną, ani z moim bratem. Jeśli ta

dziewczyna z nim poszła to tylko z własnej nieprzymuszonej woli.

Pochylił się w stronę gościa, a jego szerokie ramiona drżały z gniewu.

- Niech mnie pani uważnie wysłucha, lady Ross. Ręczę własnym honorem, że

brat nigdy nie ożeni się z żadną wywloką, która próbuje zastawić na niego pułapkę.

Gdyby parasol Desdemony był szablą, doszłoby do morderstwa. Jej szare oczy

rzucały błyskawice.

- Niech mi pan wierzy, że nie mam zamiaru zmuszać tej biednej dziewczyny do

ożenku z takim degeneratem, lecz sprzeciwię się każdemu, nawet rodzinie, jeśli będzie

chciał ją skrzywdzić. Pański brat wyląduje w więzieniu. Proszę pamiętać, że za
porwanie grozi kara śmierci. Niech pan nie myśli, że wykupi go dzięki swoim

znajomościom. Ja także takowe posiadam. Jeśli doszło do przestępstwa, dopilnuję, by
sprawiedliwości stało się zadość.

Odwróciła się na pięcie i z zaciśniętym w dłoni parasolem ruszyła do drzwi.
- Jeśli pański barbarzyński brat się tu pojawi, proszę mu poradzić, żeby opuścił

Anglię, najlepiej na zawsze - dodała jeszcze.

Kiedy była już przy drzwiach, Giles przypomniał sobie wreszcie, kim jest jego

gość: feminizującą reformatorką, która znajdowała posłuch u najbardziej znaczących
polityków obu stron. Giles słyszał o niej, lecz myślał, że jest starsza. Okazuje się, że

płomienna feministka jest w jego wieku, jeśli nie młodsza. Ma chyba niewiele więcej
ponad trzydziestkę. Do diabła, była dość wpływowa, by sprawić rodzinie

Andreville’ów niezłe kłopoty, nawet jeśli Robin nie uczynił nic występnego.

- Lady Ross, proszę zaczekać - powiedział. Odwróciła się i spojrzała na niego

złowieszczo.

- Tak?

Podszedł do gościa, zdobywając się na jak najłagodniejszy ton.
- Nie powinniśmy dać ponosić się nerwom. To oczywiste, że martwi się pani o

bratanicę, ale sądzę, że popełnia pani błąd. Teraz liczy się tylko odnalezienie
dziewczyny, lecz wątpię, że znajdzie ją pani w towarzystwie mego brata. Istnieją

mężczyźni, którzy wykorzystują słabszą płeć, ale mój brat do nich nie należy.

Brwi kobiety uniosły się wysoko.

- Czy jest pan tego absolutnie pewny?
Giles już miał potwierdzić, lecz w ostatniej chwili się zawahał.

- Czy czegokolwiek w życiu możemy być absolutnie pewni?
- Brzmi to niezbyt przekonująco - stwierdziła sucho Desdemona.

- Nie mam żadnych wątpliwości co do honoru Robina. - Jednak chorobliwa

uczciwość kazała mu dodać: - Choć niektóre z jego poczynań można by nazwać

niekonwencjonalnymi.

Lady Ross zacisnęła usta.

- Im więcej mówi pan o uczciwości brata, tym większą mam ochotę przeliczyć

sztućce.

- Ufam mu jak samemu sobie.
Wyraz twarzy lady Ross złagodniał i Giles ucieszył się, że zdołał ją przekonać.

Po chwili znowu zacisnęła usta.

- Ma pan reputację człowieka uczciwego, a pańska lojalność w stosunku do

brata jest godna pochwały. Na nieszczęście mężczyźni potrafią być uczciwi w stosunku
do innych mężczyzn, ale za nic mają kobiety. Skoro lord Robin tak długo przebywał

poza krajem, skąd pan wie, do czego jest zdolny?

Ta przeklęta kobieta ma rację. Giles wierzył w brata, ale był świadom, że Robin

nie mógł przetrwać dwunastu lat szpiegowania, w samym sercu napoleońskiego
imperium bez pewnych twardych cech charakteru.

- Charakter Robina kształtował się pod wpływem sił innych niż angielski beau

monde, ale jestem przekonany, że nigdy nie wyrządziłby krzywdy bezbronnej i

niewinnej kobiecie.

Lady Ross wzruszyła ramionami i odwróciła się.

- Zobaczymy. Nie zaprzestanę poszukiwań, dopóki nie odnajdę bratanicy. Jeśli

pański brat ją skrzywdził, niech Bóg ma go w opiece.

Odeszła. Giles przez dłuższą chwilę wpatrywał się w drzwi, czując się tak, jakby

dach runął mu na głowę. Jeszcze nikt nigdy nie wprawił go w taką wściekłość, ale

mimo to nie był zadowolony ze sposobu, w jaki rozmawiał z lady Ross.

Odwrócił się, potrząsając głową.

- Co o tym myślisz, Charles? - zapytał sekretarza, który przyglądał się całej

scenie z zafascynowaniem i przerażeniem.

Mężczyzna zawahał się.
- Myślę, że wolałbym nie rozgniewać niczym lady Ross - powiedział taktownie.

- I jeśli Robin zabawia się z jej bratanicą, może znaleźć się po uszy w

kłopotach?

Charles uśmiechnął się ponuro.
- Obawiam się, że tak, sir.

Giles usiadł w skórzanym fotelu i zamyślił się. Choć to absurdalne,

najwyraźniej ta zaginiona Maxima wybrała się do Londynu pieszo. W przeciwnym

razie lady Ross nie byłaby taka pewna, że dziewczyna była w Yorkshire w tydzień po
opuszczeniu Durham. Trudno było sobie wyobrazić, aby panna z dobrego domu

zdecydowała się na taką podróż. Musiała znaleźć się w sytuacji bez wyjścia albo
oszalała. A może chodziło o to, że jest Amerykanką?

W dniu, w którym zniknął, Robin wybierał się do zachodnich lasów. Droga,

która przecinała tamte tereny, prowadziła do Durham. Robin był w stanie zachwiania

emocjonalnego. Jeśli spotkał atrakcyjną, szaloną dziewczynę, mógł pod wpływem
impulsu postanowić jej towarzyszyć. Nie jest złoczyńcą, ale też nie jest święty. Skąd

jednak mógł wiedzieć, że wybuchnie skandal, jeśli zwiąże się z tą kobietą? Poza tym
nie miał przy sobie pieniędzy, a jeśli w ogóle, to bardzo mało. Podobnie Maxima

Collins, inaczej pojechałaby do Londynu dyliżansem. Gilesowi wydawało się mało
romantyczne, ale był przecież typem krańcowo nudnego konserwatysty.

Czy Robin zdecydował się eskortować tę dziewczynę do Londynu? Takie

niedorzeczne zachowanie pasowało do brata. Jednakże jeśli uciekinierka jest kobietą

łatwą, szybko ich stosunki staną się intymne, a tego nie życzyła sobie ciotka
dziewczyny.

Lady Ross zdawała się bardziej denerwować całą sprawą, niż na to zasługiwała.

Może nie ujawniła całej prawdy? A może jest kobietą wybuchową, która lubi

wywoływać awantury? Przypomniał sobie oburzenie gościa, gdy zasugerował, iż wraz

z bratanicą uknuły spisek przeciw Robinowi, odrzucił więc ten pomysł, co nie

znaczyło, że sama dziewczyna jest niewiniątkiem. Robin ze swoim wyglądem i
majątkiem stanowił bardzo pociągający kąsek. Prawdopodobnie dowiedziała się o tym

i postanowiła wykorzystać sytuację.

Jeszcze raz przebiegł w myślach wnioski. Pozostawało faktem, że Robin

zniknął, panna Collins również, i że widziano ich razem. Najprawdopodobniej
podróżowali na południe w stronę Londynu. Jeśli po drodze napotkają jakieś kłopoty,

Robin nie da sobie rady bez pieniędzy.

Za uciekinierami podążała pałająca żądzą zemsty lady Ross. Jeśli ich odnajdzie,

konsekwencje mogą okazać się nieprzyjemne. Skandal dotknie dziewczynę o wiele
bardziej niż Robina, ale oszołomiona wściekłością lady Ross może nie brać tego pod

uwagę.

Robin może nic nie robić sobie ze skandalu, ale on tak. Stawiłby czoło plotkom,

jednak wolałby, aby cała sprawa, jeśli to możliwe, nie nabrała rozgłosu. Co oznacza, że
sam musi odnaleźć zbiegów. Przy odrobinie szczęścia dotrze do nich przed lady Ross i

zapobiegnie katastrofie.

Jeśli ta niewinna panna uprze się, że tylko ślub uratuje ją przed upadkiem, to

wówczas on będzie miał coś do powiedzenia. Żona jego brata zostanie matką
przyszłego markiza Wolverton, nie pozwoli więc, żeby jego ród splamiła krew

wulgarnej i podstępnej dzierlatki.

Z niechęcią myślał o podróży. Długie godziny w trzęsącym się powozie,

rozmokłe drogi, niestrawne jedzenie. A w tej chwili nie miał nawet dobrego woźnicy,
ponieważ ostatni odszedł i jeszcze nie znalazł następcy.

W dodatku będzie czuł się jak idiota, wędrując po kraju za zwariowaną

Amerykanką, szpiegiem na emeryturze i płomienną feministką. Na samą myśl o tym

nie mógł powstrzymać uśmiechu.

6

Maxie zsunęła kapelusz na oczy, żeby ochronić je przed słońcem i ukryć

spojrzenie, jakie rzuciła towarzyszowi. Znowu naszedł ją jeden z tych momentów,

kiedy brakowało jej tchu, a zdarzało się to za każdym razem, kiedy patrzyła na
Robina. Jest zbyt piękny, zbyt tajemniczy, żeby był prawdziwy.

Rozmowa z nim nie sprawiała jej trudności. Przeciwnie, rozmawiało się z nim

równie łatwo jak z ojcem. Kiedy Robin zmęczył się milczeniem, słowa płynęły mu z ust

jak szemrzący strumień. Wciągał ją w dyskusję na temat mijanych krajobrazów,
pogody oraz godnej pożałowania wojny pomiędzy ich krajami. Nigdy jednak nie

powiedział nic o sobie. Nadal nie znała jego prawdziwego nazwiska. Raz na zawsze
porzuciła przesąd, że tylko ludzie cisi są tajemniczy.

Najdziwniejsze było to, że zachowywał się jak prawdziwy dżentelmen, tak

doskonały, że zaczęła się zastanawiać, czy z nią jest coś nie tak. Nie chodziło o to, że

chciała, by ją obrażano, ale przynajmniej takie zachowanie rozumiała. Tymczasem
miała przy sobie czarującego, lecz zagadkowego towarzysza. Wszystko to wytrącało ją

z równowagi i dość często zapominała, że pomimo osobistego uroku Robin jest przede
wszystkim włóczęgą.

Kiedy droga przeszła w wąską ścieżkę, Robin przerwał ciszę pytaniem:
- Czy opowiadałem ci o mojej pracy w cyrku w Austrii? Uśmiechnęła się,

zastanawiając, cóż takiego wymyśli tym razem.

- Jeszcze nie. Twój repertuar zabawnych historii wydaje się niewyczerpany.

Opowiedz o tym cyrku. Nie wątpię, że byłeś mistrzem w chodzeniu po linie.

- Nie trafiłaś - odpowiedział. - Konie są o wiele łatwiejsze do opanowania,

byłem więc woltyżerem.

- Robin, czy kiedykolwiek powiesz mi prawdę? Popatrzył na nią z urazą.

- Każdy głupi mówi prawdę. Trzeba dużego talentu do kłamania.
Śmiała się głośno, kiedy zza krzaków wyłoniło się dwóch jeźdźców. Jeden z

nich zatrzymał się przed Maxie i Robinem, a drugi za nimi. Obydwaj mieli na
twarzach maski, a w dłoniach pistolety.

- Stać i ręce do góry! - krzyknął przywódca. Był to chudy blondyn o

błyszczących oczach.

Serce Maxie skurczyło się ze strachu. Choć liczyła się z kłopotami w drodze, nie

myślała, że zostanie napadnięta. Napastnicy wyglądali na zdenerwowanych i bardzo

niebezpiecznych.

Stojący za nią Robin podniósł posłusznie ręce do góry.
- Musicie być w prawdziwej potrzebie, jeśli napadacie na takich jak my -

stwierdził ze spokojem, naśladując akcent wieśniaka. - Nie mamy nic wartościowego.
Lepiej się obłowicie na Great North Road, napadając na bogate powozy.

- Cholerny tam tłok - mruknął mężczyzna z tyłu. Ciemnowłosy i przysadzisty,

trzymał pistolet wycelowany w plecy Robina. - Łatwo dostać tam kulkę.

- Ciężkie czasy - dodał drugi. - Może nie macie dużo, ale kilka szylingów to

więcej niż nic. Jem, sprawdź ich.

Jem zsiadł z konia i zabrał się do przeszukiwania kieszeni Robina. Znalazł w

niej garść monet.

- Nie kłamał, nic nie ma - powiedział po przejrzeniu tobołka.
- Przeszukaj chłopaka - polecił blondyn. - To on może nieść coś wartościowego,

bo na takiego nie wygląda.

Maxie stała sztywno, modląc się w duchu, żeby przestępca nie poczuł mało

chłopięcych kształtów ukrytych pod luźnym ubraniem. Choć brała pod uwagę
możliwość gwałtu, jednak w chwili, gdy szorstkie łapy rzezimieszka myszkowały po jej

ciele, nie potrafiła zachować obojętności. Na szczęście obwiązała biust bandażem i
złodziej nie zorientował się, jaka jest płeć jego ofiary. Nie znalazł też noża ukrytego w

bucie. Szybko jednak odkrył wewnętrzne kieszenie peleryny i wyjął harmonijkę.

- Co to, Ned?

- Coś w rodzaju organków - wyjaśnił zapytany. - Pewnie warte szylinga albo

dwa.

Maxie zagryzła usta, żeby głośno nie zaprotestować. Na szczęście złodziej nie

znalazł kolczyków, ukrytych w tej samej kieszeni, za to natrafił na zegarek ojca.

- Miałeś rację - stwierdził. - Ten chłopak rzeczywiście coś ma. To chyba złoto i

sporo za niego dostaniemy.

- Daj mi go. - Po obejrzeniu zegarka, Ned skinął głową z satysfakcją i wsunął

zdobycz za pazuchę. - A teraz sprawdź szyję chłopaka. Ma tam srebrny łańcuszek.

Maxie skrzywiła się z obrzydzenia, kiedy brudne łapska wsunęły się pod

kołnierz i wyłowiły srebrny krzyżyk.

- A nich to wszyscy diabli, mamy dzisiaj szczęście! - Otworzył zamek i ściągnął

jej łańcuszek z szyi.

- Nie! - zawołała. - Nie zabierajcie tego. Należał do mojej matki. To jedyna

rzecz, która mi po niej została.

- To źle - stwierdził Jem z obrzydliwym rechotem, po czym zabrał się do

przeszukiwania jej tobołka.

Oślepiona wściekłością już sięgała po nóż, kiedy poczuła mocny uścisk na

łokciu i usłyszała ostry szept Robina:

- Nie jest wart twojego życia. - Kiedy posłała mu wściekłe spojrzenie, dodał: -

Pomyśl trochę, do diabła! Czy twoja matka chciałaby, żebyś umarła za kawałek

metalu?

Te słowa wróciły jej jasność myślenia. Uniosła wzrok i zobaczyła, że lufa

pistoletu Neda skierowana jest prosto na nią.

- Zrób krok w stronę Jema, a jesteś martwy, chłoptasiu - rzucił ostro. - Zresztą

może zabiję was oboje, bo inaczej nas wydacie.

Poczuła, że Robin mocniej zaciska dłoń, ale jego głos brzmiał obojętnie.

- Zostawicie na drodze dwa trupy, to zaczną od razu was szukać. Lepiej tego nie

róbcie. Nie dotrzemy do miasta na tyle szybko, żeby sprawić wam kłopoty.

- Chyba masz rację - powiedział z wyraźnym żalem Ned. Maxie odetchnęła z

ulgą. Robin widząc, że się uspokoiła, puścił jej rękę.

Jem poklepał się po kieszeni.
- Nieźle się obłowiliśmy. Musimy częściej napadać na wędrowców.

- Zabrałeś wszystko co wartościowe? - zapytał go Ned. - A co z płaszczem tego

faceta? Leżałby na tobie jak ulał.

Ned przyjrzał się wytartemu, ale dobrze skrojonemu, niebieskiemu płaszczowi

Robina.

- Masz rację, pewnie kupił go na wyprzedaży, bo żaden wiejski krawiec by tego

nie uszył. Brummel by się takiego nie powstydził. - Machnął pistoletem. - Zdejmuj go.

Robin spojrzał na niego z wyrzutem.
- Zdzieranie ostatniej kapoty z człowieka, to nikczemność. Jeśli chcecie mój

płaszcz, będziecie musieli sami go sobie wziąć.

- Robin, miej rozsądek! - zaprotestowała Maxie.

- Jeśli do mnie strzelą, zniszczą płaszcz - odparł spokojnie.
- Zdejmij go z niego - rozkazał Ned towarzyszowi.

Jem uśmiechnął się i potarł dłonią zaciśniętą pięść, rozkoszując się

perspektywą walki. Nagle masywna pięść wylądowała w brzuchu Robina, a potem

trafiła w szczękę. Robin sapnął z bólu i upadł na oprawcę.

Jem odepchnął go z obrzydzeniem i ściągnął mu płaszcz. Robin poddał się

temu bez sprzeciwu. Miał pobladłą twarz, a ramiona drżały mu tak, jakby nie mógł
złapać oddechu. Maxie miała ochotę go uderzyć za to zachowanie.

Jem rzucił płaszcz partnerowi. Ned skinął głową, a potem machnął pistoletem

w stronę drogi.

- Ruszajcie, pókim dobry.
Maxie podniosła z ziemi tobołek i pociągnęła za ramię Robina. Nadal kulił się i

ciężko oddychał.

- Idiota! - syknęła. - Jak mogłeś kłócić się o płaszcz? Już bardziej wartościowy

był krzyżyk mojej mamy.

Dochodzili do zakrętu, kiedy powietrze przeciął odgłos strzału. Sądząc po

wybuchu rechotliwego śmiechu miał ich raczej postraszyć niż zabić, lecz Maxie
pociągnęła za sobą towarzysza, chcąc zniknąć przestępcom z oczu. Kiedy tylko minęli

zakręt, Robin wyprostował się, a z twarzy zniknął wyraz bólu.

- Musimy zniknąć, zanim się zorientują, co się stało - rzucił przyciszonym

głosem, odbierając od Maxie swój tobołek.

- O czym ty mówisz?

Uśmiechnął się i rozwarł dłonie. W lewej trzymał krzyżyk, a w prawej

harmonijkę.

Maxie w osłupieniu wpatrywała się w przedmioty.
- Jak ci się udało je odzyskać?

- Wyjąłem z kieszeni tego złodzieja. - Oddał jej krzyżyk i harmonijkę, a monety

wrzucił do tobołka. - Chodźmy, nie mamy czasu do stracenia. - Ruszył

przyspieszonym krokiem.

- Z kieszeni? - powtórzyła ze zdumieniem, wsuwając odzyskane przedmioty do

kieszeni kaftana. - Robin, jesteś okropny!

Spojrzał na nią z rozbawieniem.

- Bóg mi wybaczy - powiedział, lecz zaraz spoważniał. - Przykro mi, że nie

odzyskałem zegarka, ale nie potrafiłem wymyślić sposobu, żeby dostać się w pobliże

Neda.

Wielkie nieba! Pozwolił się pobić, żeby odzyskać krzyżyk. A ona uważała go za

głupca. Jako złodziej nie miał sobie równych. Stała tuż obok niego i nic nie zauważyła.
Miała ochotę zapytać go, gdzie też zdobył takie umiejętności, lecz zamiast tego

powiedziała:

- Nie martw się. Dać się pobić, to wykracza poza twoje obowiązki.

- Jem nie uderzył mnie tak mocno, jak sądził - wyjaśnił, wspinając się na płot.
Maxie poszła za jego przykładem i miękko zeskoczyła na ziemię po drugiej

stronie.

- Jak to?

- Istnieją sposoby na bicie i sposoby na odbieranie ciosów - odparł

enigmatycznie.

- Ale i tak musiało boleć. Dziękuję, że ryzykowałeś. Ten krzyżyk wiele dla mnie

znaczy. - Wydała z siebie dźwięk przypominający coś między rozbawieniem a

zachwytem. - Masz instynkt prawdziwego dżentelmena, tyle że poważnie
wypaczonego.

Usta mężczyzny zadrżały.
- Wiele osób by się z tobą zgodziło.

Pożałowała swojej uwagi, ale zanim zdążyła przeprosić, Robin ją ubiegł.
- Dobrze się składa, że ta okolica to labirynt pól i lasów. Z łatwością znikniemy.

Myślę, że powinniśmy iść na północ. Jeśli będą nas ścigać, pomyślą, że kierujemy się
na południe.

W tym momencie usłyszeli ryk wściekłości.
- Czas przestać gadać i zacząć uciekać - powiedziała Maxie. Przez następne

dwie godziny kluczyli po cichej wiejskiej okolicy, na zmianę to biegnąc, to idąc
szybkim krokiem. Słońce chyliło się ku zachodowi, kiedy po wejściu na szczyt

wzgórza, ujrzeli w dole szeroki trakt. Jechały nim dwa wozy i mężczyzna na ośle. Szło
również stado krów, co znaczyło, iż droga ta jest bardziej uczęszczana, a tym samym

bezpieczniejsza od dróżek, którymi podążali do tej pory.

Maxie dopiero teraz poczuła zmęczenie. Opuściła tobołek na ziemię i objęła

Robina w talii dla podtrzymania. Kiedy w odpowiedzi otoczył ją ramieniem,
pomyślała, że zbyt pochopnie się na nim oparła. Jednak z drugiej strony to naturalne,

że ludzie się do siebie zbliżają po wspólnie przeżytym niebezpieczeństwie.

- Myślisz, że jesteśmy już bezpieczni? - zapytała po kilku błogosławionych

chwilach wytchnienia.

- Wątpię, żeby jechali za nami aż tak daleko - odparł nieco zdyszanym głosem. -

Prawdopodobnie postanowili zaoszczędzić siły na następnych wędrowców.

Zmarszczyła brwi.

- Powinniśmy ich gdzieś zgłosić.

- I co powiemy? Wszyscy wiedzą, że na drogach grasują złodzieje. Kiedy

zdążymy złożyć skargę, Ned i Jem będą już daleko stąd. - Zachichotał. - Myślę, że
wyszliśmy z tego z około dziesięcioma funtami. Gdyby nie zegarek, to spotkanie ze

złodziejami wyszłoby nam na dobre.

Oparła mu głowę na ramieniu i wybuchnęła głośnym śmiechem.

- Wyobrażasz sobie minę Jema, kiedy się przekona, że ma puste kieszenie?

Zrobiłeś z niego głupca.

- Sam Bóg mnie do tego zmusił.
Zaczęła się śmiać jeszcze głośniej, a Robin jej zawtórował mocniej obejmując

ramieniem. W pewnym momencie podniosła głowę, by coś powiedzieć, a Robin w tej
samej chwili spojrzał w dół. Koszulę miał rozpiętą, a włosy w mokrych strąkach

przykleiły mu się do głowy. Był pełny energii i piękny. Maxie zapragnęła go tak, jak
jeszcze nigdy żadnego mężczyzny.

- Twoje poczucie humoru jest bluźniercze - powiedziała chcąc zyskać pewien

dystans.

- Bluźnierstwo to jedna z moich specjalności. - Musnął lekko palcami jej usta.

Dotknęła ich koniuszkiem języka. Słony smak, jaki poczuła, sprawił, że Robin przestał

jej się wydawać tajemniczy i stał się jak najbardziej rzeczywisty. W odpowiedzi
wciągnął gwałtownie powietrze, chwycił ją za kark i pochylił głowę. Miał ciepłe wargi i

delikatny język. Maxie nieświadomie otworzyła usta. Pocałunek stał się bardziej
namiętny, a ona poczuła, że słabnie. Zamknęła oczy, gładząc palcami szyję mężczyzny.

Wymamrotał jej imię i przesunął dłonią po plecach, przyciągając ją mocniej do

siebie. Oparła mu dłonie na piersi. Pod palcami czuła muślin koszuli. Sądziła, że jest

chłodnym mężczyzną, ale w gorących ustach i płonącym pożądaniem ciele nie było nic
chłodnego. Wspięła się na palce i otoczyła ramionami jego szyję. Odchyliła głowę do

tyłu, zrzucając przy tym kapelusz na ziemię. Poczuła chłodny powiew na rozpalonym
czole. Dłoń Robina wśliznęła się pod kaftan i objęła kształtne biodro.

Rżenie konia przywołało Maxie do rzeczywistości. Uzmysłowiła sobie z

niedowierzaniem, że właśnie całuje złodzieja kieszonkowego, oszusta, który pewnie

nie pamięta, jak się nazywa. Trudno to zresztą było nazwać pocałunkiem. Raczej
pożerała go, jakby był pierwszym po bardzo długiej zimie kawałkiem ciasta polanego

syropem klonowym. Otworzyła oczy i odsunęła się, ciężko dysząc. Ich spojrzenia
spotkały się. W oczach Robina dostrzegła te same cienie, które już raz czy dwa

zauważyła. Wyczuwając niebezpieczeństwo, instynktownie wycofała się na

bezpieczniejszy obszar.

- Wyglądasz podejrzanie bez płaszcza. Jak sądzisz, daleko jest od miasta, gdzie

kupiłbyś sobie drugi?

Odetchnął głęboko, a twarz mu złagodniała.
- Myślę, że ta droga prowadzi do Rotherham - powiedział spokojnie. -

Znajdziemy tam sklep z używanymi rzeczami.

Podniosła z ziemi tobołek i kapelusz.

- Napad i ucieczka na północ kosztowały nas co najmniej pół dnia. Robin

podniósł swój tobołek.

- Mogło to nas kosztować o wiele więcej.
Przypomniała sobie pocałunek i pomyślała, że kosztowało. Nieważne jak

bardzo obydwoje będą udawali, że do niczego nie doszło, coś się między nimi zmieniło
i wcale nie na lepsze.

Kiedy schodzili ze wzgórza, zastanawiała się, czy powinna dalej podróżować w

towarzystwie Robina.

Desdemona ze znudzoną miną wyglądała przez okno powozu. Zaczynała mieć

już dość wiejskiego krajobrazu, lecz na szczęście jej poszukiwania wkrótce się

skończą. W ostatniej wiosce otrzymała dokładny opis Maximy i jej niegodnego
towarzysza. Jeśli wybrali tę drogę, do południa powinna ich dogonić. Dobrze, że nie

wiedzą, iż są ścigani.

Miała nadzieję, że lord Robert nie zachowa się agresywnie, kiedy będzie mu

chciała odebrać Maxime. Zresztą nie miało to znaczenia; jej woźnica i pomocnik byli
żołnierzami i z pewnością dadzą sobie radę z zabijaką, który nigdy w życiu nie zrobił

nic pożytecznego.

O tym, że sama Maxima zechce pozostać w szponach tego typa, wolała nawet

nie myśleć. Nie może przecież zmusić jej siłą, by wróciła do domu. Ale jeśli
dziewczyna zdecyduje się zostać, ona będzie miała tę satysfakcjonująca świadomość,

iż bratanica uczyniła to z własnej nie przymuszonej woli.

Z zamyślenia wyrwał ją tętent kopyt i głośny okrzyk:

- Stać i ręce do góry!
Drzemiąca w kącie powozu pokojówka Sally obudziła się przerażona.

- Na ziemię! - syknęła Desdemona.
Następnie chwyciła jeden z pistoletów, które zawsze zabierała w podróż.

Rozległ się wystrzał, po czym powóz stanął.

Drżącymi palcami załadowała pistolet. Będzie gotowa, jeśli coś się zdarzy.

Markiz Wolverton kiwał się sennie na siedzeniu powozu. Dobrze, że ten

idiotyczny pościg odbywał się przy ładnej pogodzie, a drogi były w znośnym stanie.

Ziewnął, automatycznie zasłaniając usta dłonią, choć nikogo przy nim nie było.
Sekretarz został w Wolverhampton.

Giles nie był pewien, czy wybrał dobrą trasę pościgu, ale jedno nie ulegało

wątpliwości, jechał tuż za lady Ross. O wiele łatwiej śledzić jej żółty powóz, niż dwoje

zakurzonych wędrowców. Ciekawe, jak lady Ross zareaguje, kiedy się dowie, że bierze
udział w poszukiwaniach. Miał nadzieję, że nie będzie miała pod ręką żadnych

ciężkich przedmiotów.

Zapadał właśnie w drzemkę, kiedy posłyszał huk wystrzałów. W jednej chwili

oprzytomniał.

- Czy widzisz, co się dzieje?! - krzyknął do woźnicy.

- To chyba napad, jaśnie panie - odpowiedział woźnica. - Przypuszczam, że nie

zechce pan zawrócić, żeby uniknąć zamieszania?

- Słusznie przypuszczasz. Przygotuj się do wkroczenia do akcji, jeśli zajdzie

taka potrzeba.

Giles wyciągnął z kabury pistolet. Nagle przyszło mu do głowy, że ofiarą

napadu może być lady Ross. Z pewnością nie. Jednak jechała przed nim, a taki powóz

jak jej stanowił widoczny i pożądany cel. Wielki Boże, pewnie zacznie wyklinać
złodziei i narazi się na kłopoty.

Jego powóz pokonał zakręt i zahamował z impetem, unikając zderzenia z

drugim powozem, stojącym w poprzek drogi. Giles otworzył drzwi i wyskoczył na

ziemię. W chwilę później dołączył do niego służący ze strzelbą. Zobaczyli przed sobą
uciekającego w stronę lasu konia bez jeźdźca.

Rzeczywiście mieli przed sobą żółty powóz, ale ich pomoc nie była już

potrzebna. Lady Ross stała nad jednym rozciągniętym ciałem, a nad drugim jej

służący. W powietrzu unosiła się woń krwi i woźnica musiał siłą uspokajać
podenerwowane konie.

Giles odetchnął z ulgą, widząc iż lady Ross nic się nie stało. Byłaby to ogromna

strata, gdyby ta ekscentryczna kobieta zginęła w tak bezsensowny sposób.

Podniosła wzrok i spojrzała na Gilesa. Pomimo wrogiej atmosfery

towarzyszącej ich pierwszemu spotkaniu, wyglądała na zadowoloną widokiem

znajomej twarzy.

Giles opuścił pistolet i podszedł do niej.

- Czy nikomu nic się nie stało? - zapytał z troską. Pokręciła głową, próbując coś

powiedzieć, ale nie była w stanie.

- Ci złodzieje nie spodziewali się chyba większego oporu - wydusiła z trudem. -

Para amatorów. - Poprawiła kapelusz, po czym spojrzała na swój pistolet.

- Wielki Boże! - zawołał Giles. - Czy pani sama ich zabiła?
- Na szczęście obeszło się bez tego. Moi ludzie to weterani z Półwyspu. -

Uśmiechnęła się niepewnie. - Mieli trudności ze znalezieniem pracy, po tym jak
zwolniono ich z armii. Uznałam, że robię im przysługę, przyjmując na służbę. Nie

spodziewałam się, że mój dobry uczynek zostanie wynagrodzony w tak dramatyczny
sposób.

- To dobry powód dla dobroczynności. - Giles spojrzał na leżące obok powozu

ciała. - Nie żyją?

- Tak sądzę.
Kiedy pochylił się nad rabusiami, serce mu zamarło. Jeden z rzezimieszków

miał jasne, nieco dłuższe niż nakazywała moda włosy. To niemożliwe, żeby...
Wpatrywał się w ciało z bijącym sercem.

- Ten płaszcz... - zaczął przez zaciśnięte gardło. - Podobny miał na sobie Robin,

kiedy zniknął. Włosy tego człowieka także są podobne.

Desdemona wstrzymała oddech. To na pewno nie jest lord Robert. Jednak

zdarzało się, że panowie udawali złodziei, a ci dwaj wydawali się mało doświadczeni w

swoim fachu. Z przerażeniem spojrzała na drugie ciało. Czyżby to była Maxima?

Jednak to wcale nie znaczy, że drugi złodziej nie jest lordem Robertem. Na

myśl o tym, że ten zabijaka mógł posunąć się do tak niecnego czynu, poczuła
wściekłość. Całkowite przeciwieństwo brata.

Giles ukląkł przy martwym ciele i przekręcił je na plecy. Jęknął głośno i zakrył

twarz ręką.

Złość w jednej chwili opuściła Desdemonę, a jej miejsce zajęło współczucie.

Spojrzała na zmasakrowaną twarz, przekonana, że od tego dnia będzie ją nawiedzała

w snach. Podeszła do Gilesa i położyła mu dłoń na ramieniu.

- Przykro mi, Wolverton. Czy to pański brat?

- Nie. - Podniósł głowę, wyraźnie próbując się opanować. - Ale przez chwilę

myślałem, że to on.

A więc ten człowiek bronił brata nie tylko ze względu na rodzinną lojalność, ale

też z miłości. Desdemona zastanawiała się, czym ten zabijaka zasłużył sobie na takie

uczucie.

- Uwierzył pan, że brat mógł brać udział w napadzie? Wolverton potrząsnął

głową.

- Oczywiście, że nie. To absurdalne. - Dotknął płaszcza trupa. - Ale mogę się

założyć, że ten płaszcz należy do Robina. Widać po kroju, że jest z Francji.
Zastanawiam się, w jaki sposób trafił do tego człowieka.

- Może pański brat go sprzedał?
- Jakoś trudno mi uwierzyć w taki zbieg okoliczności. - Z ponurą miną zaczął

przeszukiwać kieszenie płaszcza. Znalazł kilka monet, nóż kieszonkowy, złoty zegarek,
lecz oprócz tego nic, co by mówiło o osobie samego złodzieja.

- Proszę pokazać mi ten zegarek - powiedziała nagle Desdemona. Kiedy go jej

podał, podważyła paznokciem wieczko. W środku wyryty był napis „Maximus

Benedict Collins”. W milczeniu podała zegarek Gilesowi.

Ten cicho zagwizdał.

- To własność pani brata? Skinęła głową.
- To był prezent na jego osiemnaste urodziny, o ile dobrze pamiętam. Kiedy

umarł, dostał się prawdopodobnie Maximie. - Desdemona ze strachem popatrzyła na
towarzysza. - To oczywiste, że ci złodzieje napadli na pańskiego brata i moją

bratanicę. Chyba ich... nie zabili?

Stalowoniebieskie oczy Gilesa stały się niemal czarne.

- Wątpię. Nie mieli powodów, by zabijać parę wędrowców. Zresztą widziano ich

w ostatniej wiosce, a morderstwo musiałoby się odbyć w tej okolicy. Przez ostatnie

kilka mil niczego nie zauważyłem. Prawdopodobnie ci złodzieje na nich napadli, a
płaszcz i zegarek to część łupu.

Dłoń Desdemony zacisnęła się na zegarku.
- Źli ludzie nie potrzebują specjalnych powodów do zabijania. A ukrycie dwóch

ciał nie zajmuje wiele czasu.

Giles zmarszczył brwi. Tak jak jego towarzyszka zdawał sobie sprawę z sytuacji,

ale wolał nie mówić tego głośno.

- Możliwe, ale mało prawdopodobne. Robin doskonale umie sobie radzić w

kłopotliwych sytuacjach. Nie wierzę, żeby tak łatwo dał się zabić, albo że nie dał
należytej ochrony kobiecie, którą wziął pod opiekę.

- Ach, więc lord Robert umie sobie radzić. Uczciwi ludzie nie potrzebują takich

umiejętności - rzuciła oskarżycielsko Desdemona. - Pieniądze i wpływy uratowały

wiele ryb przed ugotowaniem, ale tym razem pański brat się nie wywinie.

Tego było już za wiele.

- Jeśli ta pani bratanica bezpiecznie dotrze do Londynu, stanie się to tylko

dzięki opiece mojego brata - wybuchnął. - Najwyraźniej brakuje jej rozumu, podobnie

jak poczucia moralności. Która dobrze wychowana dziewczyna wpadłaby na pomysł,
by samotnie wędrować do Londynu? Może przynajmniej ma tyle rozumu, żeby

trzymać się mojego brata.

- Ona wcale się go nie trzyma, lecz została do tego zmuszona! - warknęła

Desdemona. - Musi pan się przejmować zachowaniem brata, w przeciwnym razie nie
pojechałby pan za mną.

- To o panią się martwiłem, nie o brata - odparł Giles podniesionym głosem. -

Po tym jak pani wypadła z mojego domu, postanowiłem, że muszę chronić Robina

przed najbardziej postrzeloną i żądną zemsty kobietą, jaką spotkałem w życiu. Jak
rozumiem, już pani zdecydowała, co zaszło, nie mając na to najmniejszego dowodu.

- Kogo pan nazywa postrzeloną i żądną zemsty kobietą?
Dłoń Desdemony zadrżała w instynktownym odruchu, by wytargać Wolvertona

za uszy. Zapomniała jednak o pistolecie. Kiedy więc zacisnęła palce, broń wystrzeliła,
a kula o cal przeleciała obok Gilesa. Jeden z woźniców krzyknął, a ludzie lady Ross

porzucili swoje zajęcia i rzucili się do swojej pani.

- Jezu Chryste! - Giles uskoczył w bok z poszarzałą twarzą. - Czy pani oszalała?

Desdemona upuściła pistolet i torebkę, po czym przytknęła dłonie do skroni.
- Nie chciałam tego zrobić - wyszeptała czując, że za chwilę zemdleje. -

Zapomniałam, że trzymam w ręku pistolet. - Spojrzała na broń leżącą w kurzu drogi i
na dymek unoszący się z lufy. - Przysięgam, że to był wypadek.

Wolverton gestem dłoni odwołał służących, potem podał ramię kobiecie i

pomógł jej wsiąść do powozu. Myślała, że chce ją uderzyć, ale on tylko posadził ją na

siedzeniu i nisko opuścił jej głowę.

- Czy lady Ross wozi ze sobą brandy? - zapytał pokojówkę. Dziewczyna

przytaknęła. Po chwili Wolverton wciskał w dłoń Desdemony butelkę.

- Proszę to wypić.

Uniosła głowę, upiła łyk i zakrztusiła się, ale jej pomogło.
- Mam okropny temperament - powiedziała patrząc na Gilesa - i zbyt często

mówię rzeczy, których później żałuję, ale nigdy, przenigdy, nie chciałabym nikogo

zranić.

- Wierzę pani - odparł uspokajająco. - Gdyby rzeczywiście miała pani zamiar

mnie zabić, leżałbym już tam brocząc krwią.

Zadrżała mimowolnie.
- Proszę tak nie mówić.

- Przepraszam. - Wziął jej z rąk butelkę i sam upił łyk. - Obydwoje jesteśmy

zdenerwowani i mamy ku temu powody. Lecz jestem przekonany, że nasi zbiegowie

są cali i zdrowi.

Uśmiechnęła się słabo.

- Mam nadzieję, że się pan nie myli. Pewnie będę teraz musiała odwieźć ciała

złodziei do najbliższego miasta i zgłosić wypadek do magistratu. Jeśli dopisze mi

szczęście, może spotkam gdzieś po drodze Maxime i lorda Roberta. Mają już pewnie
dość przygód po tym napadzie.

- Być może. - Wyprostował się. - Ale mogli też pójść na skróty do bardziej

uczęszczanej drogi, więc tam ich będę szukał.

Skinęła głową, wiedząc, że choć uprzejmie się do siebie odnoszą, nie są

sprzymierzeńcami.

- Jeśli ich pan odnajdzie, czy może pan wysłać do mnie posłańca z

wiadomością, że Maxima jest bezpieczna?

- Dobrze. Byłbym wdzięczny, gdyby uczyniła pani to samo.
- Oczywiście. - Wstała. - I... dziękuję panu za to, że zechciał pomóc innemu

podróżnemu i za wyrozumiałość wobec czynu, który mógłby skończyć się fatalnie.

Uśmiechnął się, a lady Ross doszła do wniosku, że jest przystojnym mężczyzną.

- Lady Ross, od dnia poznania pani moje życie stało się niezmiernie

ekscytujące. - Odwrócił się i ruszył do powozu, spojrzeniem przywołując do siebie

służących.

Desdemona odprowadziła go wzrokiem, czując zamęt w głowie. Udział markiza

w poszukiwaniach skomplikował sprawy, ale nie zmartwiłaby się, gdyby ponownie się
spotkali.

7

Po półgodzinnym marszu drogą prowadzącą do Rotherham Maxie i Robin

spotkali chłopa z furmanką, który zgodził się ich podwieźć. Robin mówił za oboje,

ponieważ wcześniej umówili się, że Maxie powinna jak najmniej się odzywać.
Ignorując wyciągniętą dłoń towarzysza, sama wskoczyła na wóz, przysiadła między

workami ze zbożem i naciągnęła kapelusz na oczy.

Robin usadowił się na podłodze, podkładając sobie tobołek pod głowę. Od

chwili pocałunku Maxie ani razu nie spojrzała mu w oczy. Nie miał jej tego za złe. On
też czuł się niepewnie. Zaczęło się od impulsywnego, ciepłego uścisku, a skończyło na

bólu. Emocje, uśpione od tak dawna, wypłynęły na powierzchnię i wywołały falę
cierpienia. Kiedy ostatnio tak prawdziwie pożądał kogoś albo czegoś? Bardzo dawno

temu.

Zerknął na towarzyszkę. Biedna Maxie. Żadna kobieta, tak zdeterminowana i

praktyczna jak ona, nie zaakceptowałaby romansu z włóczęgą. A jednak oddała mu
pocałunek. Teraz tego żałuje. Wątpił, by należała do osób, które na długo pogrążają

się w rozpaczy. Martwi się raczej tym, czy będzie się jej naprzykrzał. Musi ją jakoś
przekonać, że ma uczciwe zamiary.

Uśmiechnął się w duchu. Daleko mu do uczciwości i tylko we własnym, dobrze

pojętym interesie nie będzie próbował uwieść tej dziewczyny. Inaczej zniszczyłby

atmosferę, jaka im do tej pory towarzyszyła, a już od dawna nie czuł się tak dobrze.

Oczywiście pożądał Maxie. Fascynowała go od samego początku, a pocałunek

sprawił, że uświadomił sobie, jak bardzo na niego działa. Przypomniał sobie rytm jej
oddechu, kształtne nogi, które tak dobrze wyglądały w spodniach, małe, brązowe

dłonie, mocne i zarazem kształtne. Pociągała go jej kobiecość, ale nie mógł
zapomnieć, że dla świata jest teraz chłopcem. Jednak najbardziej pociągała go jej

dusza, która radosna i pogodna, sprawiała, że czuł się młodszy. Starał się nie myśleć o
tym, co się stanie, gdy ich podróż dobiegnie końca. Maxie miała jakiś cel, ale nie było

w nim miejsca dla niego. Postanowił jak najdłużej odwlekać rozstanie. Tylko co może
jej zaoferować? Uważała go za bezwartościowego włóczęgę, a on wolał tego nie

prostować, ponieważ prawda była jeszcze gorsza. Jako Amerykanka nie złapie się na
lep jego wielkopańskiego pochodzenia i zamożności, jak angielska panna. Dobrze, że

ma o nim takie złe mniemanie. Dzięki temu nie uczyni nic szalonego, gdyby nie
wytrzymał i postanowił ponownie ją pocałować.

Nagle zdał sobie sprawę, że wpatruje się w piersi Maxie. Jak by wyglądały,

gdyby ich nie przewiązała? Zmusił się do patrzenia w innym kierunku. Jego ciało
niebezpiecznie reagowało na te myślowe dywagacje. Choć miło mu było znowu czuć

pożądanie, bał się, że jeśli nie zachowa ostrożności, uczucie przerodzi się w cierpienie.

Z westchnieniem wtulił się w worek z ziarnem i zaczął się zastanawiać, w jaki

sposób naprawić stosunki między nim a Maxie.

W następnej wsi znaleźli sklep, w którym kupili zupełnie przyzwoity płaszcz i

kapelusz dla Robina. Po ciepłym posiłku w wiejskiej gospodzie ruszyli dalej na
południe.

Krótko po zachodzie słońca Robin wskazał na małą szopę stojąca na środku

pola.

- Schronimy się tam na noc? Wygląda na spokojną.
- Dobrze.

Maxie zeskoczyła z wozu i ruszyła przez pole, zastanawiając się z niepokojem,

co będzie dalej. Choć Robin zachowywał się ze zwykłą sobie bezpośredniością, nie

mogła zapomnieć o pocałunku i swojej zawstydzającej reakcji.

Szopa okazała się przytulna, z kilkoma snopkami słodko pachnącego siana.

- Zastanawiam się nad napisaniem przewodnika po szopach i nie

zamieszkanych chatach, z podaniem ich klasy. Sądzisz, że spotka się z

zainteresowaniem? - zapytał żartem Robin.

Odłożyła tobołek jak najdalej od miejsca, gdzie on się ulokował.

- Ci, którzy mogliby go potrzebować, nie mieliby na niego pieniędzy.
- Hmm. Wiedziałem, że jest jakiś błąd w moim rozumowaniu. I tym sposobem

pada następny pomysł na zbicie fortuny.

Już miała się uśmiechnąć, lecz w porę przypomniała sobie, że ma zachować

powagę.

- Zbiorę drzewo - oznajmiła sucho.

Robin poszedł nad strumień po wodę, podczas gdy Maxie zebrała całe naręcze

suchych gałęzi, o których wiedziała, że palą się, prawie nie wydzielając dymu.

Następnie zbudowała małe ognisko w otoczonym kamieniami dołku blisko szopy.

Kiedy wieczór przeszedł w noc, Robin usiadł obok niej i zaczął zdzierać korę ze

znalezionego w lesie patyka.

- Nie musisz się obawiać, Maximo, nie będę na ciebie nastawał - powiedział

nagle.

Uniosła gwałtownie głowę.

- Na nic przyjdzie nam udawanie, że się nie całowaliśmy - ciągnął. - Stało się.

Podobało mi się. Tobie chyba także. Ale to nie oznacza, że widzę w tobie ofiarę.

- Jesteś bardzo szczery - przyznała niepewnie.
- Choć szczerość nie jest moją, ale twoją specjalnością, ja także jestem do niej

zdolny. - Zaczął wygładzać czubek patyka kieszonkowym nożem. - Postanowiłem ci to
powiedzieć, ponieważ nie mam ochoty podróżować do Londynu w towarzystwie

osoby, która zachowuje się jak przerażony zając.

- Przerażony zając? - wykrzyknęła z oburzeniem. Uśmiechnął się.

- Wiedziałem, że to porównanie cię poruszy. Za bardzo się martwisz tym

pocałunkiem. To przypadek, do którego doszło, ponieważ odczuliśmy ulgę i byliśmy

szczęśliwi.

Teraz i ona powinna zrewanżować się podobną szczerością.

- Może i był to przypadek, ale od pierwszej chwili naszego spotkania, czułam,

że... że ci się podobam.

- Oczywiście. Który mężczyzna pozostałby obojętny na twoje wdzięki? Jesteś

piękna.

- Nie chodziło mi o wyciąganie z ciebie komplementów - odparła z

zakłopotaniem.

- Wiem. Słyszysz je prawdopodobnie tak często, że cię nudzą.
- Zazwyczaj słyszę, że jestem pociągająca, a to nie to samo co piękna - wyjaśniła

sucho.

- Nie, to nie to samo - przyznał Robin. - Ale oba określenia są prawdziwe. Nic

dziwnego, że nauczyłaś się nie ufać zainteresowaniu mężczyzn. - Mówiąc to, cały czas
rzeźbił patyk. - Może to tylko sprawa mojej wyobraźni, ale odniosłem wrażenie, że ty

także uważasz mnie za atrakcyjnego.

Twarz dziewczyny oblała się rumieńcem.

- Która kobieta pozostałaby nieczuła na twoje wdzięki? Jesteś bardzo

przystojny - powiedziała, siląc się na lekki ton.

Robin wybuchnął śmiechem.
- Słyszałem to często jako dziecko i nienawidziłem. Chciałem mieć czarne

włosy, wstrętne blizny i piracką zaślepkę na oku.

- Dziękuj Bogu, że wyglądasz jak anioł - stwierdziła Maxie. - Założę się, że

wygląd zaoszczędził ci wielu zasłużonych batów.

- Zbyt mało. - Odrzucił kilka skrawków drewna. - Wracając do tematu, pociąg

seksualny to zupełnie naturalne zjawisko między dwojgiem zdrowych ludzi. -
Popatrzył na nią intensywnie błękitnymi oczami. - Ale przecież nie trzeba od razu mu

się poddawać. Potraktuj nasz wzajemny pociąg jako szczyptę przyprawy, która
wzbogaca znajomość.

Spojrzała z uwagą na swego towarzysza. Mówił tak rozsądnie. Jednak wciąż

dręczyła ją myśl, że tak mało o nim wie.

- Nie wyglądasz na przekonaną. Pozwól, że coś ci pokażę. Odłożył patyk i nóż i

przysunął się bliżej. Chciała się odsunąć, ale popełniła błąd, patrząc mu w oczy.

Ujrzała w nich leniwą zmysłowość. Bezwiednie otworzyła usta i zamarła zupełnie jak
oszołomiony zając, do którego ją wcześniej porównał. Robin objął ją ramieniem i

dotknął jej warg ustami. Pocałunek był lekki i słodki. Wargi mężczyzny były ciepłe i
delikatne. Jednocześnie gładził japo plecach. Napięcie powoli ją opuszczało. Zanim

nie zniknęło zupełnie, odwróciła głowę, a z jej gardła wyrwało się ciche westchnienie.

- To było miłe, ale co chciałeś mi pokazać?

- Że pocałunek nie musi budzić strachu. - Językiem dotknął jej ucha. W żyłach

Maxie zapulsowała krew.

- W takim razie odniosłeś sukces - powiedziała oddychając nierówno. - Nie

jestem przestraszona. Jeszcze nie.

Zachichotał i odsunął się.
- Bardzo dobrze wyglądasz w bryczesach. - Przesunął palcami po jej kolanie. -

Ale chciałbym cię kiedyś zobaczyć w jedwabiach.

Oparła mu dłoń na piersi, wyczuwając twarde mięśnie.

- Czy wiesz, że płaszcz, który dzisiaj kupiłeś, wygląda na tobie prawie tak

dobrze jak ten, który ci ukradziono?

- To dar natury - przyznał bez żenady. - Pewien przyjaciel powiedział mi kiedyś,

że jestem w każdym calu dżentelmenem.

Kiedy Maxie zanosiła się śmiechem, Robin wyciągnął spinkę z jej włosów.

Ciężkie pasma opadły na ramiona i plecy. Spojrzała na niego, nagle poważniejąc. W

oczach Robina płonął ogień. Spinka za spinką uwalniał włosy, a potem oparł głowę
Maxie na swoim ramieniu i zaczął palcami przeczesywać połyskliwe pasma.

- Czarny jedwab - mruknął. - To najbardziej oczywista z metafor, ale nic

bardziej oryginalnego nie przychodzi mi w tej chwili do głowy.

Był ciepły, silny i dziwnie bezpieczny, choć wiedziała, że to tylko iluzja.

Przymknęła oczy, rozkoszując się przyjemnym pulsowaniem ciała. Sprytnie ją

podszedł. Pokazał, czego pragnie, jednocześnie łamiąc jej opór i udowadniając, że
potrafi się kontrolować. Są dorośli, mogą się pieścić, nie musząc spółkować jak

króliki.

Powinna się odsunąć, ale nie miała na to ochoty. Tak miło było czuć czyjąś

bliskość. Nagle przypomniała sobie, dlaczego powinna obawiać się Robina. Byli tylko
towarzyszami podróży, która wkrótce się skończy. Nie wolno jej ulec urokowi tego

mężczyzny.

- Dopiąłeś swego. - Wyprostowała się i odsunęła. - Przestałam się zachowywać

jak wystraszony zając.

Wrócił na swoje miejsce przy ognisku. Oddychał szybciej niż zazwyczaj, ale w

jego głosie zabrzmiała żartobliwa nuta.

- Jeśli w przyszłości znowu zaczniesz się bać, w każdej chwili gotów jestem na

następną prezentację.

Złocisty lok opadł mu na oko. Maxie przełknęła ślinę i odwróciła głowę.

- Ten raz wystarczy. Takie prezentacje mogłyby pobudzić do zachowań, którym

mają zapobiec, zwłaszcza kiedy robi to tak szczwany lis jak ty.

Skrzywił się.
- Nonsens. Z pewnością zauważyłaś, że jestem zbyt leniwy, by zaplanować

kampanię uwiedzenia cię.

- Nigdy nie musiałeś uwodzić żadnej kobiety. Wystarczyło, że się uśmiechnąłeś

i poczekałeś, aż padnie zemdlona u twoich stóp.

Spoważniał.

- Niezupełnie.
Podniósł nóż i ponownie zabrał się do ostrzenia końca patyka.

- Co robisz z tym kawałkiem drewna? - zapytała, by przerwać milczenie.
- Po prostu go wygładzam.

Podał jej kijek. Miał około sześciu cali długości i pół cala grubości. Był

naturalnie zakrzywiony, dzięki czemu wygodnie się go trzymało w dłoni.

- To taka zabawka dla dorosłych? - zapytała, oddając patyk.
- Tak. Noszę ją w kieszeni i kiedy mi się znudzi, wyciągam i bawię się. - Potarł

palcem o zaokrąglony czubek. - Prostym ludziom takie przedmioty sprawiają wiele
radości.

Maxie dorzuciła drewna do ognia i zawiesiła nad nim garnek z wodą.

- Można cię określić na tysiące sposobów, ale nie można powiedzieć, że jesteś

prosty.

Skrzywił się.

- Może nie, ale pracuję nad tym.
- Nie pracuje się nad prostotą. - Pod wpływem impulsu usiadła przed nim i

wzięła go za rękę. - Zamknij oczy. Nic nie mów. Nie myśl. Po prostu bądź.

Pozwolił, by ich dłonie spoczęły na trawie, ale Maxie wyczuwała w jego palcach

napięcie.

- Posłuchaj wiatru - powiedziała miękko. - Wsłuchaj się w mowę kamieni,

poczuj światło księżyca, ducha drzew, kwiatów i zwierząt, które są z nami tej nocy.

Były to słowa jej matki, kiedy w dzieciństwie uczyła ją poznawać świat.

Początkowo Robin się opierał. Był przepełniony energią, pełen przeciwności.

Maxie starała się natchnąć go spokojem, ale nie zdołała, bo sama nie czuła spokoju.

Zdała sobie sprawę, że nie medytowała tak od czasu, gdy dowiedziała się o śmierci
ojca. Choć spędziła wiele godzin, wędrując i jeżdżąc konno po wrzosowiskach

Durham, jej zapiekły żal nie pozwolił sięgnąć po jedyne źródło spokoju, które nigdy jej
nie zawiodło.

Otworzyła swoje zmysły na otaczający świat. W lesie zahukała sowa. Maxie

poczuła pod sobą tętniącą życiem ziemię. Jej głęboki rytm był taki sam jak w

Ameryce. Żyzna gleba, prastare kamienie i małe, dzielnie walczące o przetrwanie
żyjątka. Wiatr poruszający liśćmi wydał jej się znajomy, choć nigdy nie pozna nieba,

po którym hulał. Ogarnął ją spokój ziemi, przepłynął przez ciało, aż dotarł do serca.
Gdyby nie lekcja Robina, która napełniła jej nabrzmiałą żałością i smutkiem duszę

zmysłowością, nie byłaby w stanie znaleźć spokoju. Spróbowała przekazać mu ten
spokój. Robin był jednak spięty i gotowy do wybuchu.

- Jesteś częścią natury - szepnęła.
Stopniowo uspokajał się, palce stawały się rozluźnione, oddech coraz

powolniejszy. Przez jakiś czas oddychał w harmonii z Maxie. Chciała go nauczyć
prostoty, ale wyczuła, że jest człowiekiem wewnętrznie bardzo pogmatwanym.

Istniało w nim wiele sprzeczności. Miał jednak błyskotliwy umysł, poczucie humoru,
ciekawość świata i wiele czułości. Lecz także ciemność, której nie potrafiła sobie

wyobrazić. Pragnąc złagodzić jego wewnętrzny ból, sięgnęła do jednego z takich
cierpiących obszarów. Harmonia została zachwiana. Na sekundę przed puszczeniem

jego dłoni poczuła, że odrywa się od niej emocjonalnie. Odetchnął urywanie i

powiedział:

- Jakie to ciekawe. Nigdy mi nie przyszło do głowy, że można słuchać kamieni.

Czyżbyś była czarownicą, młoda damo?

Ze złośliwą radością uświadomiła sobie, że przestraszyła go tak, jak on

przestraszył ją wcześniej tego wieczoru. Lepiej jeśli więcej nie będą się do siebie

zbliżali.

- Ani czarownicą, ani nawet damą - odparła tym samym tonem. Uśmiechała

się, przygotowując dwa kubki herbaty, normalną dla Robina, ziołową dla siebie.
Robin może sobie być kieszonkowcem, włóczęgą i Bóg jeden wie, kim jeszcze, ale

dopóki idą tą samą drogą, pozostanie jej przyjacielem.

I to musi wystarczyć.

8

Na znak zgody Maxie przesunęła posłanie bliżej Robina. Aby w przyszłości

zaoszczędzić sobie problemów, wystarczy, że będą unikali pocałunków i wspólnych

medytacji.

Noc minęła spokojnie, ale nad ranem obudziło ją skrzypienie drzwi. Do

mrocznego wnętrza wpadł strumień światła, a zaraz potem rozległo się wściekłe
ujadanie. Maxie otworzyła oczy i tuż przed sobą zobaczyła dwa dogi angielskie

szczerzące kły.

Zamarła wiedząc, że jakikolwiek ruch może zachęcić zwierzęta do ataku. Nóż

zostawiła w tobołku. Nie zdąży po niego sięgnąć. Nie poruszając głową, przeniosła
wzrok na Robina. Tak jak i ona leżał nieruchomo, patrząc chłodno na ujadające

histerycznie psy.

- Spokój! - rozległ się czyjś okrzyk.

Psy przestały szczekać, ale błyszczące ślepia i zdyszany oddech świadczyły o

wielkiej ochocie do rozszarpania intruzów na strzępy. W drzwiach stał rozwścieczony

gospodarz.

- Przebrzydłe włóczęgi! - warknął. - Powinienem was zgłosić do magistratu.

- Oczywiście może pan to uczynić, ale nie zrobiliśmy nic złego - powiedział

przymilnie Robin z perfekcyjnym akcentem z Yorkshire. Powoli podniósł się z

posłania. - Przepraszamy za naruszenie mienia, sir. Mieliśmy zniknąć z samego rana,
żeby nikogo nie denerwować, ale przeszliśmy wczoraj długą drogę, a moja żona jest,

hmm, w delikatnym stanie.

Maxie także usiadła, posyłając Robinowi oburzone spojrzenie. Z

rozpuszczonymi włosami nie mogła udawać chłopca, ale czy musiał z niej robić
ciężarną? Uśmiechnął się do niej rozbrajająco, po czym wstał i z czułością pomógł jej

się podnieść.

- To już nie moja sprawa - warknął gospodarz, niewzruszony jego przemową. -

Ale włóczędzy w mojej stodole tak. Wychodźcie, bo poszczuję psami.

- Jeśli ma pan coś do zrobienia, chętnie pomożemy w ramach zapłaty za nocleg

- zaproponował Robin.

Tymczasem Maxie zajęła się psami, mrucząc coś cicho w języku Irokezów. Na

początku zwierzęta powarkiwały, ale Maxie umiała obłaskawić psy. Wkrótce ogon
większego zaczął się kiwać. Wyciągnęła rękę. Pies podszedł i nieufnie ją powąchał, a

potem polizał. Maxie uśmiechnęła się i zaczęła drapać psisko za uszami. Podziękował

jej głupkowatym psim uśmiechem. Drugi prychnął zazdrośnie, przepchnął się przed
towarzysza, także domagając się pieszczot.

Gospodarz właśnie kończył następną tyradę o złodziejach i włóczęgach, ale

zamilkł w pół słowa, widząc, jak psy ocierają się o nogi Maxie, prawie przewracając ją

na ziemię.

- Co to, do diabła...

- Zwierzęta lubią moją żonę - wyjaśnił Robin.
- To widać - przyznał gospodarz z niechętnym podziwem. - Każdy z nich waży

więcej od niej. To pańska żona, mówi pan? A gdzie jej obrączka?

Maxie podniosła wzrok i zaniemówiła na widok zmiany, jaka zaszła w Robinie.

Niedawny światowiec i arystokrata zmienił się teraz w pospolitego szaraczka,
przeżywającego ciężkie czasy. Doszła do wniosku, że będzie skończoną idiotką, jeśli

kiedykolwiek uwierzy w jedno jego słowo.

- Musiałem ją sprzedać - wyznał ze smutkiem Robin. - Wojna się skończyła,

nastały ciężkie czasy. Idziemy do Londynu. Mam nadzieję znaleźć tam pracę.

- Byłeś żołnierzem? - zapytał gospodarz. - Mój najmłodszy był w pięćdziesiątym

drugim pułku piechoty.

Robin pokiwał głową z powagą.

- Jeden z najlepszych. Też byłem na Półwyspie. Miałem szczęście spotkać tam

sir Johna Moora, kilka miesięcy przedtem, jak został zabity w Corunnie.

Wąskie usta gospodarza zadrżały.
- Mój chłopak zginął pod Vittoria. Mówił, że Moor to świetny żołnierz. - Jego

wrogość gdzieś zniknęła. W przeciwieństwie do Maxie nie zwrócił uwagi, że Robin nie
powiedział, iż służył w armii.

- Śmierć generała to był straszliwy cios - przyznał Robin. Gospodarz zdjął

kapelusz i przeciągnął ręką po przerzedzonych włosach.

- Nazywam się Harrison - powiedział. - Macie przed sobą długą drogę. Jeśli

jesteście głodni, możecie zjeść coś u mnie.

Po piętnastu minutach marszu dotarli do domu wieśniaka. Przywitała ich żona,

która po jednym uśmiechu Robina stała się jego oddaną wielbicielką. Przy obfitym

śniadaniu składającym się z jajek, kiełbasek, gorących bułeczek i konfitur
truskawkowych Robin rozprawiał o kampanii na Półwyspie i żołnierskim losie.

Opowiadał tak przekonująco. Gdyby nie fakt, że Maxie go znała, sama by mu

uwierzyła. Jego notowania jeszcze wzrosły, gdy udało mu się naprawić zegar ścienny,

który od lat nie działał.

Maxie także nie żałowano pochwał i musiała przy okazji wysłuchać

przygnębiających historii o nieudanych porodach, zwłaszcza u tak drobnych kobiet
jak ona. Na drogę dostała cały kosz jedzenia z przykazaniem, żeby o siebie dbała ze

względu na dziecko. Gospodyni pomachała im na pożegnanie, a dwa psy
odprowadziły ich aż do granic posiadłości, gdzie niechętnie się zatrzymały.

Maxie odczekała, aż znajdą się na tyle daleko, żeby nikt jej nie usłyszał.
- Nie wstyd panu, lordzie Robercie? - zapytała lodowatym głosem.

- A niby czego? - zdziwił się. Popatrzyła na niego z rezygnacją.
- Nie masz cienia szacunku dla prawdy.

- Przeciwnie, bardzo ją sobie cenię. Z tego też powodu używam jej bardzo

ostrożnie.

- Robin! - wykrzyknęła Maxie ostrzegawczo.
- Daliśmy naszemu gospodarzowi okazję do spełnienia dobrego uczynku,

zjedliśmy wspaniały posiłek, psy znalazły przyjaciela, a zegar pani Harrison znowu
działa. Widzisz w tym coś złego?

- Ale te wszystkie kłamstwa! - krzyknęła.
- Tylko kilka. Rzeczywiście byłem na Półwyspie i rzeczywiście spotkałem sir

Johna Moora. Nie twierdziłem, że byłem jego żołnierzem czy jego bliskim znajomym.
- Spojrzał na nią z udanym przerażeniem. - Wiem, dlaczego jesteś podenerwowana: to

z powodu twojego stanu.

- Ty, ty... Jesteś niemożliwy! - wykrzyknęła na wpół z irytacją, na wpół z

rozbawieniem. - Jak śmiałeś im powiedzieć, że jestem twoją żoną i na dodatek
ciężarną!

- Jeśli tak cię mierzi kłamstwo, możemy to naprawić, przynajmniej w części.
Prychnęła z oburzeniem, schodząc z drogi przejeżdżającej furmance.

- W swoim czasie otrzymałam wiele niemoralnych ofert, ale ta jest najmniej

pochlebna. Nawet gdyby mi odpowiadała, to byłoby skrajną głupotą włóczyć się po

Anglii w błogosławionym stanie.

- Myślałem o drugiej części. Musielibyśmy jednak skręcić na północ do Gretna

Green, ponieważ tutaj nie otrzymamy zezwolenia.

Nawet Amerykanka wiedziała, że mowa jest o małżeństwie.

- Twoje żarty robią się coraz gorsze, lordzie Robercie - rzuciła hardo. - Dobrze

by ci zrobiło, gdybym przyjęła propozycję i uwięziła cię do końca życia.

- Wyobrażam sobie gorszy los.
Zatrzymała się i spojrzała na niego z uwagą. Iluzoryczna bliskość dawno

zniknęła i teraz miała przed sobą zagadkowego Robina. Jednak w jego niebieskich
oczach czaiła się powaga. Nagle zdała sobie sprawę, że gdyby się zgodziła, naprawdę

zaprowadziłby ją do Gretna Green i wziął z nią ślub.

- Dlaczego mi to proponujesz? - zapytała cicho.

- Nie mam pojęcia - odparł ze złością. - Po prostu wydaje mi się, że to dobry

pomysł.

Ostatnią rzeczą, jaka była jej potrzebna, to czarujący włóczęga. Zaszokowało ją

jednak, że propozycja wcale nie wydała jej się odrażająca. Ze swoim zamiłowaniem do

włóczęgostwa Robin nigdy nie zajmie się niczym pożytecznym, nigdy też nie będzie
można zaufać ani jego słowom, ani uczynkom. Był za to miły, zabawny i tak

przystojny, że kiedy pozwoliłaby sobie dłużej o tym myśleć, owinąłby sobie ją wokół
małego palca. Ale to zabijaka. Jeśli kiedykolwiek wyjdzie za mąż, wybierze mężczyznę,

który będzie w stanie zapewnić jej dach nad głową. Oderwała wzrok od oczu
towarzysza i podjęła przerwany marsz.

- Podejrzewam, że masz już kilka żon w całej Europie i następna to dla ciebie

pestka. Tak się składa, że nie lubię tłoku, muszę więc odrzucić twoją propozycję.

- Nie jestem żonaty. Jak sama zauważyłaś, nie umiem się oświadczać. Kiedy

pierwszy raz to uczyniłem... - Urwał.

- Co się stało? - ponagliła go.
- Ta dama oczywiście odmówiła. To osoba o wielkim rozumie. Podobna do

ciebie. - Uśmiechnął się. - Nie jestem pewien, czy chciałbym ożenić się z kobietą,
która zgodziłaby się przyjąć moje oświadczyny.

Wrócił do kpiarskiego tonu, choć Maxie domyślała się, że w słowach

towarzysza kryje się jakaś bolesna prawda. Chyba nigdy go nie zrozumie.

Wyśledzenie bratanicy lorda Collingwooda nie stanowiło dla Simmonsa

większego problemu. Ponieważ nie wie, że jej poszukują, będzie pewnie trzymała się

jednej drogi, czekając, by wpaść w jego sidła.

Niestety, jej ubranie mało rzucało się w oczy, toteż nikt nie zwracał uwagi na

niewysokiego chłopaka w dużym kapeluszu. Kiedy jednak do dziewczyny dołączył
nieznajomy blondyn, poszukiwania stały się łatwiejsze. Zapamiętały go wszystkie

nagabywane po drodze kobiety.

Ciekawe, co powie lord Collingwood, kiedy się dowie, że jego bratanica to

niezłe ziółko, pomyślał ze złośliwym rozbawieniem. Może nic go to nie obejdzie?
Najbardziej zależało mu na tym, żeby dziewczyna nie dotarła do Londynu, bo tam

mogłaby się dowiedzieć prawdy o ojcu.

Zgubił zbiegów, kiedy zmienili trasę, lecz ponownie odnalazł ich ślad na

południe od Sheffield. Znajdowali się najwyżej kilka godzin drogi przed nim. Za jakąś
milę czy dwie zatrzymają się w przydrożnej szopie na odpoczynek, a wtedy, przy

odrobinie szczęścia, znajdzie ich jeszcze tej nocy.

Wybuchnął rechotliwym śmiechem. Ta dziewucha może nie mieć ochoty

opuścić swojego chłopaczka i wrócić do Durham, ale to bez znaczenia. Poradzi sobie z
nimi.

9

Szczęśliwa, że znaleźli dogodne miejsce na obóz, Maxie rzuciła tobołek na

ziemię i poszła zebrać chrust. W tym czasie Robin ułożył kopczyk pod ognisko i starał

się je rozpalić. Podniósł głowę, słysząc kroki Maxie.

- Kiedy już uda mi się rozpalić, przypilnuj ognia, a ja pójdę po wodę na herbatę.

Dziewczyna rzuciła chrust na ziemię i roztarła obolałe ramiona.
- Ja pójdę.

- Czy uznasz to za obrazę, jeśli zasugeruję, żebyś usiadła na chwilę i odpoczęła?

Wyglądasz na zmęczoną, a do strumienia jest spory kawałek.

Perspektywa odpoczynku wydała jej się kusząca.
- Nie potrzebuję specjalnego traktowania.

- Wiem o tym. - Wreszcie udało mu się skrzesać iskrę i zaczął rozdmuchiwać

mały ognik, który wkrótce zmienił się w wesoły płomień. - Jednakże zważywszy na

różnicę długości naszych kroków, zrobiłaś ich o jedną trzecią więcej niż ja - dodał. -
Skoro więc to ja miałem lżejszy dzień, ja powinienem przynieść wodę.

Roześmiała się.
- Argument nie do podważenia. Potrafiłbyś sprzedać sznur wisielcowi. -

Usiadła na trawie i ściągnęła buty. - Gdyby nie to, że brzydzisz się pracą, mógłbyś
zostać prawnikiem.

Zdjęła kapelusz i rozpuściła włosy, wzdychając z ulgą, kiedy rozsypały się na

ramionach. Wysokie botki, upięte włosy i skrępowany biust, zaczynało ją to już

męczyć. Na myśl o gorącej kąpieli chciało jej się płakać.

- Właśnie miałam cię zapytać, czy nie zajmowałeś się kiedyś prawem? Czasami

mówisz jak adwokat.

Robin posłał jej przerażone spojrzenie.

- Wielki Boże, nie. Robiłem w życiu wiele dziwnych i obrzydliwych rzeczy, ale

wiem, w którym miejscu się zatrzymać.

Krztusząc się ze śmiechu położyła się na trawie, podkładając pod głowę dłonie.
- Czy ty nigdy nie mówisz poważnie?

Długi czas nie otrzymywała odpowiedzi, podniosła więc wzrok i ze zdziwieniem

stwierdziła, że Robin dziwnie się jej przygląda. Kiedy uświadomił sobie, że na niego

patrzy, uśmiechnął się.

- Tak rzadko jak to tylko możliwe - odparł, po czym wziął garnek na wodę i

ruszył do strumienia.

Maxie przymknęła oczy. Od czasu napadu zapanowały między nimi

przyjacielskie stosunki. Robin już więcej nie próbował jej pocałować, a ona nie

namawiała go do słuchania wiatru. Był to bezpieczny układ bez konfliktów, ale też bez
prawdziwej bliskości. Wsłuchała się w otaczający las, ptasie trele, szelest liści,

delektując słodkim zapachem igliwia. Spełnienie i zadowolenie.

W końcu zasnęła.

Robin dotarł do strumienia i postanowił się wykąpać. Opryskując się zimną

wodą, myślał o Maxie. Od samego początku zwrócił uwagę na jej egzotyczną urodę i

bystry umysł. Zaskakiwało go jednak to, że miała też w sobie coś z wiedźmy. A może
należało ją nazwać świętą? Jak inaczej wytłumaczyć ten dziwny wypadek, kiedy

próbowała nauczyć go prostoty. Poddał się jej przewodnictwu i ze zdumieniem
stwierdził, że może odczuwać otaczający go świat w inny niż dotychczas sposób.

Zarazem ogarniał go dziwny spokój i miał wrażenie ogromnego zbliżenia z Maxie.
Pomyślał nawet o tym, żeby ją znowu pocałować, ale tak na poważnie. Potem nagle

coś wyrwało go z tego błogostanu, wpadł w panikę, jakby obudziły się wszystkie
koszmary. Może nie jest stworzony do prostoty. Było to interesujące doświadczenie,

ale wolałby go nie powtarzać. Łatwiej już żyć z godziny na godzinę, ciesząc się
towarzystwem Maxie. Już od wielu miesięcy tak dobrze się nie czuł.

Osuszył się, napełnił garnek wodą i ruszył w drogę powrotną do obozowiska.

Na granicy polany zatrzymał się, kryjąc się za krzakami. Śpiąca Maxie stanowiła

uroczy widok. Leżała na plecach, z głową opartą na ramieniu i włosami zasłaniającymi
twarz. Jej drobna postać wywołała w nim niepokojącą mieszankę czułości i pożądania.

Miał ochotę chronić tą dziewczynę przed całym światem. Oprócz oczywiście siebie
samego.

Znajomość życia i zioła zapobiegające ciąży świadczyły o doświadczeniu, ale

miała też w sobie coś niewinnego. To wrażenie brało się prawdopodobnie z jej

naturalnej otwartości. Jakakolwiek by była jej przeszłość, niebezpiecznie myśleć o niej
jako o dziewicy. Musiał więc trzymać się od Maxie z daleka, co nie było proste.

Z zamyślenia wyrwał go odgłos ciężkich kroków i trzask gałęzi. Z drugiej strony

polany wyłonił się wysoki i przysadzisty mężczyzna. Na widok Maxie jego twarz

rozpromieniła się szerokim uśmiechem.

- Tu jesteś, panienko Collins. Czas do domu. - Nieznajomy miał ciężki

londyński akcent, a za radością kryła się złośliwość.

Maxie drgnęła i szybko usiadła.

- Widziałam cię u mojego wuja - odezwała się ostro. - Kim jesteś?
- Nazywam się Ned Simmons. Twój wuj wysłał mnie po ciebie. Robin spokojnie

odstawił garnek z wodą i cicho okrążył polankę, tak żeby znaleźć się za plecami
londyńczyka. Nie spuszczając z niego wzroku, wyciągnął z kieszeni drewniany kijek,

który niedawno wyrzeźbił.

Maxie wstała i z przestrachem patrzyła na Simmonsa. Wyglądali jak terier i

byk.

- Nie masz prawa zmuszać mnie do powrotu - oświadczyła, cofając się w stronę

lasu. - Wuj nie jest moim opiekunem, a ja nie popełniłam żadnego przestępstwa.

- Chodźmy, panienko - powiedział spokojnie Simmons. - Proszę nie robić

kłopotów, bo zaprowadzę panienkę do magistratu i opowiem, jak ukradła panienka
mapę i żywność. W Anglii za takie rzeczy się wiesza. Oczywiście, jeśli będzie panienka

grzeczna i wróci do wuja, on nic panience nie zrobi. - Wyciągnął rękę z zamiarem
pochwycenia dłoni dziewczyny. - A gdzie panny zabawny towarzysz? Zostawił cię

samą?

Popełnił błąd chwytając Maxie za rękę, bo dziewczyna zrobiła unik, wyrzucając

z impetem nogę w przód. Robin skrzywił się. Simmons miał szczęście, że Maxie nie
miała butów, bo kopnięcie było doskonale wycelowane i potężne.

Mężczyzna uskoczył, ale nie uniknął ciosu.
- Ty mała... - wrzasnął.

Przekleństwo, które padło, było tak obrzydliwe, że Robin ucieszył się, iż oprych

wypowiedział je w złodziejskiej gwarze, przez co Maxie nie mogła go zrozumieć. Nadal

złorzecząc londyńczyk wyciągnął zza pazuchy pistolet. W odpowiedzi Maxie
natychmiast wytrąciła mu go z ręki, po czym przeturlała się po trawie. Szybko jednak

poderwała się na nogi, podczas gdy Simmons stał oniemiały z zaskoczenia.

- Wolałabym tego nie używać, panie Simmons - powiedziała, odciągając kurek.

- Ale nie zawaham się, jeśli będzie mnie pan zmuszał. A teraz proszę odejść.

Simmons wpatrywał się w dziewczynę z rozdziawionymi ustami.

- Odłóż to, ty mała dziwko, bo pożałujesz, że się urodziłaś.
Popełnił następny błąd. Domyślając się, iż jeśli się nie wtrąci, dziewczyna zabije

oprycha, Robin wyskoczył z krzaków na polankę. Maxie właśnie podnosiła broń.

Robin znajdował się tuż za plecami londyńczyka i nie wiedział, czy Maxie go

zauważyła. Z nadzieją, że będzie strzelała w górę, rzucił się w przód, chwytając

Simmonsa za nogi. Kiedy padali na murawę, tuż obok przeleciała kula.

- Ty podstępny, strachliwy sukinsynu! Nauczę cię, co znaczy atakować kogoś od

tyłu! - wrzasnął Simmons, niezdarnie podnosząc się z ziemi.

Walczył z brutalnością i doświadczeniem, ale Robin korzystał z zaskoczenia.

Miał również w dłoni drewniany kijek, który dodawał mocy uderzeniom. Simmons

zatoczył się w tył pod wpływem silnego ciosu w szczękę, ale zaraz wbił pięść w ramię
Robina i złapał go za brzeg koszuli próbując przyciągnąć do siebie przeciwnika. Robin

szarpnął się, a koszula pękła mu aż do pasa. Udał, że zamierza uderzyć Simmonsa z
prawej, a kiedy ten instynktownie się osłonił, wbił mu pięść w splot słoneczny.

Simmons padł na ziemię. Robin przewrócił go na twarz i wykręcił rękę na plecy.

- Zabawny towarzysz wciąż tu jest - wy dyszał. - Powinieneś bardziej uważać.

Simmons umiał znosić ból. Zaczął się wyrywać z taką szaleńczą determinacją,

że o mały włos by się wyswobodził. Robin wyszukał więc punkt tuż pod szczęką

londyńczyka i nacisnął silnie palcem. Dopływ krwi do mózgu został odcięty. Simmons
wydał z siebie zduszony kwik i opadł zemdlony.

Maxie opuściła pistolet.
- Imponująca sztuczka - stwierdziła. - Pokażesz mi, jak to się robi?

- Oczywiście, że nie. Jest niebezpieczna, ponieważ może spowodować śmierć

lub trwałe kalectwo, jeśli trzyma się zbyt długo. - Przewrócił Simmonsa na plecy, po

czym chustką, którą wyjął mu z kieszeni, związał ręce. - Nie wspominając już o tym, że
mogłabyś użyć jej przeciwko mnie, gdybym cię czymś zirytował.

- Może i masz słuszność - przyznała. - Kiedy tracę nad sobą panowanie,

wszystko się może zdarzyć.

- Zauważyłem - sucho stwierdził Robin. - Chciałaś go zastrzelić?
- Nie, choć bardzo mnie kusiło. - Wciągnęła buty na nogi. - Celowałam w

ramię, z nadzieją, że tym go powstrzymam. Gdyby tak się nie stało, miałam jeszcze
jedną kulę. - Zaczęła zasypywać ognisko. - Chyba się zgodzisz, iż powinniśmy

natychmiast stąd zniknąć.

- Zgodzę. - Robin przeszukał kieszenie Simmonsa. - Wkrótce się obudzi. Nie

związałem go mocno, więc szybko się uwolni.

Wyjął z kieszeni londyńczyka zapas amunicji i schował do kieszeni płaszcza.

Stwierdził, że Simmons nie ma przy sobie żadnych dokumentów, za to dobrze
wypchany portfel. Tych pieniędzy wystarczyłoby na dwa bilety do Londynu, ale nie

miał ochoty tak szybko odstawić Maxie do celu podróży.

- Zamierzasz go okraść? - zapytała z niesmakiem.

- Tylko broń. - Wsadził portfel z powrotem do kieszeni Simmonsa. - I tak kiedy

się ocknie, będzie nieźle rozzłoszczony.

- A więc twoja uczciwość jest raczej rezultatem pragmatyzmu niż moralnych

skrupułów? - Zaczęła upinać włosy.

- Tak. Moralne skrupuły to luksus - stwierdził Robin.
W odpowiedzi prychnęła tylko, komentując w ten sposób jego pokrętną logikę.

Uśmiechnął się.
- Kradzież to nic w porównaniu z zabójstwem. To ty chciałaś odstrzelić mu

głowę.

- Tylko w razie konieczności. - Włożyła na głowę pomięty kapelusz. - Skąd

miałam wiedzieć, że przyjdziesz mi z pomocą?

Posłał jej karcące spojrzenie.

- Naprawdę sądziłaś, że zostawię cię samą?
Ich oczy spotkały się. Maxie szybko odwróciła wzrok.

- Nie miałam czasu się zastanawiać.
Nie była typem kobiety, która bezczynnie czeka na pomoc. Robin odszukał

garnek, który pozostawił w lesie. Zaproponował wodę Maxie, a ona przyjęła ją z
wdzięcznością. Nadal wyglądała na roztrzęsioną. Robin również się napił, a potem

wylał resztę i schował garnek do tobołka. Kiedy opuszczali polankę, jedynym śladem
ich bytności był Simmons, leżący na plecach, z przewiązanymi rękami.

- Ten twój patyk to broń, prawda? - zapytała Maxie, kiedy wrócili na szlak.
- Tak. Po spotkaniu ze złodziejami uznałem, że potrzebujemy jakiejś broni. -

Odsunął zagradzającą im drogę gałąź. - Taki patyk dodaje siły uderzeniu.

- Wciąż czymś mnie zaskakujesz - stwierdziła, tym razem z mniejszym

sarkazmem.

- Korzystam z nich tylko dla dobra sprawy - rzucił z rozbawieniem.

Uśmiechnęła się słabo. Nadal wyglądała na przygnębioną. Domyślił się, że nie

chodzi o sam atak, lecz o jego przyczynę. Spróbuje namówić ją do kilku wyjaśnień na

temat przeszłości i tajemniczej misji w Londynie.

Przy drodze natknęli się na szczypiącego trawę konia. Robin zatrzymał się i

przyjrzał zwierzęciu.

- Przypuszczam, że należy do twego przyjaciela?

- To nie jest mój przyjaciel, ale chyba ten koń rzeczywiście jest jego. Widziałam

go w... Już go kiedyś widziałam.

Robin odwiązał wodze i wskoczył na siodło.
- Chyba nie zamierzasz go ukraść?! - wykrzyknęła Maxie. - Co z twoim

pragmatyzmem?

- I tak musiałbym go puścić wolno, żeby opóźnić pościg, więc równie dobrze

możemy na nim pojechać i zwiększyć odległość między nami i Simmonsem. -
Wyciągnął dłoń. - To biedaczysko nie będzie miało sił zawieźć nas daleko, ale dobre i

to.

- Jesteś królem praktyczności, lordzie Robercie.

Podała mu chłodną dłoń i pozwoliła się wciągnąć na konia. Pochwyciła go w

pasie trochę zbyt mocno, niżby to nakazywał powolny krok konia. Robin postanowił

zaczekać z pytaniami do czasu, aż Maxie odzyska równowagę.

Zatrzymali się kilka mil dalej, kiedy z nieba znikały ostatnie promienie słońca.

- Czas odesłać naszego ognistego rumaka do jego właściciela. Zsiedli, po czym

Robin klepnął konia po zadzie.

- Jeśli skręcimy teraz na zachód, może uda nam się zmylić Simmonsa. Nie

wygląda na kogoś, kto z łatwością się poddaje. Oddaj mi pistolet.

Maxie wręczyła mu broń, po czym krzyknęła z przerażenia, ponieważ Robin

wystrzelił ostatnią kulę w kępę krzaków, a potem rzucił w nie pistolet.

- Po co to zrobiłeś? Pistolet mógł się nam przydać.
- Broń to diabelskie urządzenie. Giną przez nią ludzie.

- Może Simmonsa należy zabić.
- Czy zabiłaś już kogoś?

- Nie.
- A ja tak i nie jest to doświadczenie, które chciałbym powtórzyć. Maxie

zarumieniła się, słysząc jego chłodny ton. Większość jego opowieści to zwykłe bajki,
ale teraz na pewno nie kłamał.

- Tak naprawdę to wcale tak nie myślałam. To znaczy o zastrzeleniu.
- Wiem, że nie myślałaś - powiedział łagodniejszym tonem. Objął dziewczynę

ramieniem i ruszyli w dalszą drogę.

Markiz Wolverton zastanawiał się właśnie, czy powinien zatrzymać się w Blyth,

kiedy nagle powóz znieruchomiał. Wyjrzał przez okno i zobaczył, że woźnica
rozmawia z przysadzistym jegomościem w brudnym ubraniu.

- Jakieś kłopoty?! - zawołał.

- Obrabowali mnie i zabrali mi konia - odpowiedział nieznajomy. - Czy jego

lordowska mość zechciałby podwieźć mnie do najbliższego miasta? - zapytał
spojrzawszy na herb wymalowany na drzwiach powozu.

- Oczywiście. - Giles gestem zaprosił go do środka, myśląc zarazem, że drogi są

bardziej niebezpieczne niż przypuszczał. Zapalił dwie wewnętrzne lampki i wyciągnął

ze schowka butelkę brandy. - Ma pan nieźle podbite oko - dodał, nalewając sporą
porcję dla gościa.

- Nie pierwszy raz.
Giles przyjrzał się rozmówcy.

- Nie dziwię się. Jest pan chyba bokserem?
- Byłem. Nazywam się Ned Simmons, ale walczyłem jako Cockney Killer. -

Przełknął z zadowoleniem łyk brandy. - Widział pan może którąś z moich walk?

- Przykro mi, nie interesuję się boksem, ale jeden z moich przyjaciół wygrał

dzięki panu sporą sumkę. Zdaje się za zwycięstwo nad Game Chicken w
dziewiętnastej rundzie - dodał po chwili.

- W dwudziestej pierwszej. Tak, to była najlepsza walka w moim życiu.
- Dzisiaj musiało pana pobić kilka osób.

Ta uwaga była błędem. Simmons zaczął się gęsto tłumaczyć, a chodziło mu o

to, że pokonano go w nieuczciwej walce. Giles przysłuchiwał się temu bez większego

zainteresowania, dopóki nie padły słowa „ten żółtowłosy facet”.

- Ten blondyn musiał być wielki? - zapytał, starając się ukryć zainteresowanie.

Simmons zawahał się, najwyraźniej zastanawiając się, czy wyznać niezbyt

chlubną prawdę.

- Raczej chudzielec i gadał jak szlachcic - powiedział zgrzytając zębami. - Nawet

bym nie pomyślał, że potrafi tak walczyć. Tak czy owak nie dostałby mnie, gdyby nie

zaatakował mnie od tyłu i gdyby ta zdzira nie mierzyła we mnie pistoletem.

Giles pohamował uśmiech. Robin i jego niewinna panna muszą znajdować się

gdzieś niedaleko, i wygląda na to, że panienka ma podobny charakter do swojej ciotki.

- Jak to się stało, że pana zaatakowali? Twarz Simmonsa stała się

nieodgadniona.

- Nie mogę nic więcej powiedzieć. Sprawa poufna.

Giles zaczął się zastanawiać, czy nie przekupić boksera i nie wyciągnąć z niego

dalszych informacji, kiedy dobiegło ich rżenie konia. Simmons wyjrzał przez okno.

- To mój koń! Ten sukinsyn pewnie nie umiał na nim jeździć. Mam nadzieję, że

skręcił sobie kark.

Giles nie widział jeszcze konia, który zrzuciłby brata, a tym bardziej taka

zmęczona szkapina. Robin musiał puścić ją wolno. Dzięki Bogu, że do innych

występków nie dołączył kradzieży koni. W co on się, do diabła, wplątał?

Złapali konia, przywiązali do tyłu powozu, po czym ruszyli do najbliższego

miasta. Simmons nie odzywał się, pozostawiając Gilesa z domysłami. Ten zaś był
pewien, że jego towarzysz musi być tym mężczyzną, którego lord Collingwood wysłał

na poszukiwanie bratanicy. Nie bardzo nadawał się do eskortowania porządnej
panny, choć im więcej Giles słyszał na temat Maximy Collins, tym bardziej wątpił w

jej delikatność. To oznaczało również, że lady Ross nie odnalazła jeszcze zbiegów.
Jeśli dopisze mu szczęście, on pierwszy ich spotka. Kiedy już to nastąpi, będzie miał

wiele pytań do swojego niesfornego młodszego brata.

Na prośbę Simmonsa Giles zostawił go w zajeździe, który nie wydawał się

lepszy od spelunki. On sam zatrzymał się w najlepszym zajeździe w Worksop.
Oczywiście to miejsce nie mogło się równać z Wolverhampton, ale przynajmniej

pościel była czysta.

Kiedy zasnął, śnił nie o zbiegach i potencjalnym skandalu, ale o lady Ross. Była

z niej prawdziwa Amazonka.

Tymczasem Simmons w ciągu godziny zdążył nabyć nowy pistolet i wynająć

kilku mężczyzn do pomocy.

Później, kiedy trzymał przy podbitym oku kawałek świeżej wołowiny i wypił

kilka kufli piwa, zaczął rozmyślać o jasnowłosym paniczu, który zaatakował go od
tyłu. Collingwood nie byłby zachwycony, gdyby jego drogocennej bratanicy stała się

krzywda, ale nic go nie powstrzyma przed skręceniem karku temu dandysowi.

10

Prawie godzinę szukali ustronnej szopy. Gdyby zostali w poprzednim miejscu,

Maxie ugotowałaby potrawkę z szynki i warzyw, a tak musieli zadowolić chlebem i

serem.

Po posiłku Robin oparł się o snopek siana. Światło księżyca wpływające przez

okienko w suficie złociło mu włosy.

- Uważam, że nadszedł czas, byś wyjaśniła, o co właściwie chodzi. Czy przez

całą drogę do Londynu będziemy natykali się na czyhających na ciebie olbrzymów?

Nie przywykła do zwierzeń, jednak winna była Robinowi wyjaśnienie. Był

kłamcą i złodziejaszkiem, nawet nie znała jego prawdziwego imienia, ale pomógł jej w
potrzebie. Po raz drugi tego wieczora rozpuściła włosy.

- Sama nie jestem pewna, co się dzieje. Nawet nie wiem, od czego zacząć. Co

chcesz wiedzieć?

- Cokolwiek zechcesz mi wyjaśnić - odparł miękko.
Nagle poczuła, że ma ochotę powiedzieć mu wszystko, o swoim nietypowym

pochodzeniu i o tym, jak obco czuje się w Anglii.

- Mój ojciec, Maximus Collins, był młodszym z braci z tak zwanej dobrej

rodziny. Nie był bogaty, a to co miał, szybko roztrwonił na hazard i rozpustę. -
Uśmiechnęła się gorzko. - Dziadek doszedł w końcu do wniosku, że jego syn nie jest

nic wart, a przy okazji drogo kosztuje, co prawdopodobnie nie mijało się z prawdą.
Przyrzekł, że spłaci długi syna, jeśli ten wyjedzie z Anglii. Ojciec nie miał wyboru i

musiał się zgodzić. Podejrzewam, że ścigali go dłużnicy. Postanowił wyjechać do
Ameryki.

O dach zaczęły uderzać pierwsze krople deszczu. Maxie wbiła się głębiej w

siano i szczelniej otuliła peleryną, żałując, że jest taka cienka.

- Ojciec nie był złym człowiekiem, tylko że nie przejmował się takimi sprawami,

jak pieniądze czy przedmioty materialne. Nowy Świat nawet mu się spodobał, bo pod

wieloma względami panowały tam luźniejsze zasady. Zatrzymał się na jakiś czas w
Wirginii, a potem powędrował na północ.

Jakiś czas mieszkał w Nowym Jorku, a następnie, na swoje nieszczęście, podjął

błędną decyzję odbycia zimą podróży z Albany do Montrealu. Omal nie umarł w

zawiei śnieżnej, ale uratował go Indianin z plemienia Mohawk. Ojciec całą zimę
spędził w jego chacie. Tam właśnie poznał moją matkę.

Zamilkła, ciekawa reakcji Robina na wieść o tym, że jest pół - Indianką.

- Mohawkowie to jedno z sześciu plemion konfederacji Irokezów, prawda? -

zapytał głosem wyrażającym wyłącznie zainteresowanie.

- Tak - potwierdziła zdziwiona i zarazem zadowolona, że tyle wie. - Byli

„Strażnikami Wschodnich Drzwi”, broniącymi Irokezów przed zalewem Algonkinów z

Nowej Anglii. Cztery z tych plemion żyją teraz w Kanadzie, ponieważ pozostali lojalni
Brytyjczykom w czasie rewolucji. Ale dzięki temu lud mojej matki ocalił własną dumę

i tradycję, w przeciwieństwie do Indian z Nowej Anglii, których wyniszczyły choroby i
wojny.

- Nie jest to najprzyjemniejsza historia - cicho stwierdził Robin. - Z tego co

słyszałem, kiedy zjawili się Europejczycy, Indianie byli ludźmi silnymi, zdrowymi i

szczodrymi. Dali nam kukurydzę, lekarstwa i ziemię. My odpłaciliśmy się im odrą,
tyfusem, cholerą i Bóg jeden wie czym jeszcze. - Zawahał się, po czym zapytał: - Czy

bardzo nas nienawidzisz?

Nikt jej o to jeszcze nie pytał i nikt też nie podejrzewał, jaki gniew kryje w sobie

za cierpienia ludu matki. Zainteresowanie Robina sprawiło, że jej gniew nieco zelżał.

- Musiałabym zarazem nienawidzić samej siebie. W końcu jestem też pół -

Angielką. Więcej niż pół, bo większość życia spędziłam z Anglikami. Jednak to
Mohawkowie mnie akceptowali i okazali więcej ciepła.

Zadrżała z zimna, bo wiatr wdarł się do szopy. Ale nawet wśród ludu matki nie

czuła się jak u siebie.

Słysząc, że Maxie szczęka zębami, Robin przysunął się do niej i objął

ramieniem. Zdrętwiała, nie mając ochoty na karesy, ale rozluźniła się, kiedy

stwierdziła, że towarzysz oferuje jej tylko wsparcie.

- Rodzina może być prawdziwym utrapieniem - powiedział gładząc ją po

plecach.

- To prawda.

Oparła głowę na ramieniu towarzysza, czując, jak powoli jego ciepło i bliskość

ją rozgrzewają. Było jej dobrze w objęciach Robina. Zbyt dobrze. Przypominając

sobie, że ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuje, to mężczyzna tak czarujący i
nieodpowiedzialny jak jej ojciec, wyprostowała się i wróciła do opowieści.

- Moja matka była młoda i niespokojna. Chciała poznać świat. Pomimo

dzielących ich różnic ojciec i matka zakochali się w sobie.

- Obydwoje buntowali się przeciwko stylowi życia, w jakim zostali wychowani -

domyślił się Robin. - To bardzo do siebie zbliża.

- Chyba masz rację. Nie przeszkadzało im, że matka była bardzo piękna, a

ojciec raczej brzydki. Kiedy nadeszła wiosna, poprosił ją, by z nim odeszła, i matka się

zgodziła. Urodziłam się rok później. Mieszkaliśmy w Massachusetts, ale każdego lata
odwiedzaliśmy wioskę. Matka chciała, bym znała zwyczaje i język jej ludu.

- Czy ojciec też z wami jeździł?
- Tak. Zaprzyjaźnił się bardzo z rodziną matki. Indianie są z natury

romantyczni i kochają opowieści, gry i śmiech. Ojciec znał mnóstwo wierszy po
angielsku, francusku i grecku. Mówił też dobrze ich językiem. - Roześmiała się. - Boże,

ależ on potrafił gadać. Pamiętam, jak oczarował całe obozowisko recytując Odyseję.
Przeczytałam ją później i wiem, że jego tłumaczenie było raczej dowolne, ale

urzekające. - Spoważniała. - Rodzice mieli jeszcze dwójkę dzieci, ale zmarły przy
porodzie. Matka umarła, kiedy miałam dziesięć lat. Jej rodzina zaproponowała, że

mnie weźmie, ale ojciec się nie zgodził. Nie mógł znaleźć żadnej stałej pracy, która by
mu odpowiadała, więc został domokrążcą sprzedającym książki i zabierał mnie w

podróże.

- A więc wychowałaś się w drodze. Czy podobał ci się taki styl życia?

- Raczej tak. - Oparła się plecami o pierś Robina. - Amerykanie pragną się

kształcić i kochają książki, a ponieważ wiele farm i wsi jest odizolowanych, zawsze

byliśmy witani z radością. Czasami zbyt radośnie - dodała. - Indianie mają inne
zwyczaje niż Europejczycy i panny cieszą się u nich większą wolnością, co przez

białych często odbierane jest jako rozwiązłość. Zawsze zdarzali się tacy, którzy chcieli
sprawdzić dziewictwo takiej pół - Indianki jak ja.

Robin objął ją mocniej na znak współczucia.
- Nic dziwnego, że nauczyłaś się być ostrożna.

- Musiałam. Gdybym choć słówko szepnęła ojcu, zabiłby winnego. A co bardziej

prawdopodobne sam dałby się zabić. Większy był z niego gaduła niż wojownik. - Do

dzisiejszego dnia mogłaby to samo powiedzieć o Robinie. - Nie wstydzę się zwyczajów
ludu mojej matki - ciągnęła. - Dlaczego kobiety nie mogą mieć takiej wolności jak

mężczyźni? To do mnie musi należeć wybór, a nie do jakiegoś spitego drwala, który
sobie uroił, że ze mnie łatwa sztuka.

- Tylko idiota może tak myśleć - powiedział miękko Robin.
- Mieliśmy stałą trasę: Nowa Anglia i północna część stanu Nowy Jork - mówiła

dalej, zadowolona, że ją zrozumiał. - Oprócz popularnych książek rozwoziliśmy także

te na zamówienie.

- Fascynujące. - Robin otoczył jej kibić ramionami. - Jakie książki zazwyczaj

woziliście?

- Głównie Nowy Testament, kazania i pieśni, pirackie wydania angielskich

książek. Ale także inne. Pewien farmer z Vermont każdego roku zamawiał jakąś

pozycję z filozofii. Podczas wizyt u niego dyskutowaliśmy z nim o książce, którą
zakupił w zeszłym roku. Zatrzymywaliśmy się tam na dwa dni. Myślę, że były to dla

niego najważniejsze dni w roku. - Uśmiechnęła się. - Domokrążcy, tacy jak mój ojciec,
wykonywali dobrą robotę i wielu wydawców drukowało specjalnie na ich potrzeby. Na

przykład Marnotrawną córę, krytykującą niemoralne prowadzenie się.

- Z wszystkimi szczegółami - z rozbawieniem dodał Robin.

- Tak. Skąd ludzie braliby pomysły na złe uczynki, gdyby nie zostały opisane? -

Maxie zachichotała. - Sprzedaliśmy mnóstwo egzemplarzy tej pozycji.

Opowieść Maxie pozwoliła Robinowi zrozumieć, skąd u tej dziewczyny ta

wspaniała mieszanka dojrzałości i niewinności. Wiodła ciekawe życie, wychowywała

się pod wpływem dwóch kultur, lecz nie związała się z żadną z nich i nie miała stałego
domu. To jasne, że jej ojciec musiał być wykształcony i czarujący, a ona go ubóstwiała.

Musiał też być niezgułą, i to córka zarządzała jego interesami. Mimo, a może dzięki
temu dziwacznemu pochodzeniu, wyrosła na niezależną młodą kobietę, którą teraz

trzymał w ramionach. Sprawiało mu to wielką przyjemność. Ciało miał rozpalone i to
nie od chłodnego wieczornego powietrza. Skarcił się w myśli, domyślając, że Maxie na

pewno w tej chwili nie ma ochoty na amory.

- Interesujące życie, ale bardzo nieustabilizowane - powiedział.

- Zawsze mi się wydawało, że niczego bardziej nie pragnę jak prawdziwego

domu - wyznała. - Zimę spędzaliśmy w Bostonie u pewnej wdowy, której dzieci już

dorosły. Cieszyłam się, kiedy tam wracaliśmy, bo wiedziałam, że przez następne kilka
miesięcy będziemy spali pod tym samym dachem. Ale ogólnie to moje życie było

dobre. Nigdy nie brakowało nam jedzenia, mieliśmy książki do czytania i ludzi, z
którymi mogliśmy porozmawiać. Zawód domokrążcy odpowiadał ojcu. Nie potrafił

wysiedzieć w jednym miejscu.

Nie zdziwiło go, że Maxie chwali przeszłość. Z opowieści wynikało, że Maximus

Collins był czułym ojcem, czulszym niż świętej pamięci wyniosły markiz Wolverton.
Choć świat by się z nim nie zgodził, Robin uważał, że Maxie doznała więcej

rodzinnego szczęścia niż on.

- Co cię sprowadziło do Anglii?

- Ojciec chciał się spotkać z rodziną. Chciał także, żebym i ja ją poznała.
Poczuł, że ciało dziewczyny sztywnieje. Już wcześniej wspominała o tym, iż

rodzina ojca potraktowała ją niezbyt uprzejmie. Znając angielską szlachtę, nie wątpił
w jej słowa.

- Twój ojciec zmarł tutaj, w Anglii?
- W Londynie, dwa miesiące temu. Nie czuł się najlepiej. Myślę zresztą, że

właśnie słabe zdrowie zmusiło go do powrotu. Chciał przed śmiercią jeszcze raz
zobaczyć Anglię. - Głos jej się załamał. - Pochowaliśmy go w rodzinnym grobie w

Durham. Potem, akurat kiedy podjęłam decyzję, że czas wracać do Ameryki,
podsłuchałam rozmowę wuja z wujenką.

Pokrótce streściła tę przypadkowo usłyszaną wymianę zdań i opowiedziała, jak

potem uznała, iż musi pojechać do Londynu i czegoś się dowiedzieć. Wspomniała też

o swoich obawach, iż ojciec mógł kogoś szantażować.

- I tak dochodzimy do dnia dzisiejszego - zakończyła. - Nadal trudno mi

uwierzyć, że śmierć ojca nie była naturalna. Jednak fakt, że wuj posłał za mną kogoś
takiego jak Simmons, potwierdza moje podejrzenia. Może jest to wyraz troski, ale

mnie się wydaje, że bardziej chodzi o to, żeby przeszkodzić mi w poznaniu prawdy. A
ty jak sądzisz?

- To oczywiste, że twój wuj coś ukrywa - przyznał Robin. Przyszło mu do głowy,

że wiąże się to z czynem przestępczym, ale wolał nie roztrząsać tego z Maxie. -

Zgadzam się, że najszybciej dowiesz się prawdy w Londynie. Ale to niebezpieczne, a
poza tym żadna prawda nie zwróci ci ojca. Czy warto ryzykować?

- Muszę poznać prawdę - odparła twardo. - Nawet nie próbuj mnie od tego

odwodzić.

- Nie mam zamiaru - zapewnił. - Ale póki co, jest późno i oboje jesteśmy

zmęczeni. Z samego rana zadecydujemy, jak wymknąć się Simmonsowi i bez

przeszkód dotrzeć do Londynu.

- Pomożesz mi? - zapytała niepewnie.

- Tak. Czy będziesz tego chciała, czy nie. Nie mam nic lepszego do roboty, a ta

przygoda wydaje się warta zachodu. - Położył się na sianie, pociągając Maxie za sobą.

Próbowała się odsunąć.
- To był męczący dzień i nie mam ochoty kończyć go na walce z tobą.

- Nadal nie doceniasz mojej inteligencji - powiedział uspokajająco. - Nie

wspominając już o moim instynkcie samozachowawczym. Przecież wiem, że gdybym

czegoś próbował, wbijesz mi nóż w którąś z części mego ciała. Ale zwróć uwagę, że noc
jest zimna i jeśli się do siebie przytulimy, będzie nam cieplej. Zgoda?

Przestała się bronić.
- Zgoda. Przepraszam, że jestem taka podejrzliwa.

- Teraz przynajmniej rozumiem dlaczego. - Cmoknął ją w czoło i nakrył kocem.
Snopek siana pachniał przyjemnie i był wygodny. Maxie odwróciła się tyłem i

wtuliła w Robina.

- Jak zwykła mawiać pani Harrison, taka z ciebie maleńka kobietka. - Objął ją

ramieniem i przyciągnął do siebie. - Myślałem, że Indianie są wysocy.

- Wszędzie zdarzają się wyjątki. Moja matka była niska, a ja jestem najniższą

osobą w obu rodzinach.

- Ale bardzo starasz się to nadrobić. - W głosie Robina brzmiał ciepły uśmiech.

- Czy masz też indiańskie imię?

- Dla rodziny mojej matki jestem Kanawiosta - odpowiedziała po chwili

wahania.

- Kanawiosta. - Z trudnością wymówił dziwne słowo. - Czy to coś znaczy?

- Nic, co da się łatwo wytłumaczyć. Wiąże się z płynącą wodą, rozwojem,

robieniem czegoś lepiej.

- Płynąca woda - powtórzył Robin. - To do ciebie pasuje. Roześmiała się.
- Nie ma w tym nic romantycznego. Równie dobrze można by je przetłumaczyć

jako „upiększacz bagna”. Czy Anglicy znają znaczenie swoich imion?

- Robert znaczy „błyszcząca sława” - wyjaśnił.

- Ale ty wolisz kojarzyć je z Robin Hoodem?
Czy fakt, iż wiedział, co znaczy jego imię, dowodzi, że jest prawdziwe? Pewnie

nie świadczy o niczym. Poczuła, jak ciepło Robina ogrzewa jej kości. Wspaniale
zastępował kołdrę.

- To mi przypomina gody - powiedziała sennie.
- Gody?

- Taki zwyczaj dla narzeczonych - wyjaśniła. - Ze względu na duże odległości

czasami zdarza się, że narzeczony zostaje na noc w domu narzeczonej. Rzadko są tam

pokoje gościnne, a więc młodzi śpią w jednym łóżku, ale obydwoje są ubrani, żeby
sprawy nie wymknęły się spod kontroli. Zazwyczaj pośrodku łóżka znajduje się deska

zakończona kolcami.

- Taki zwyczaj bardzo by się przydał w Anglii. Zdarza się, że pocałunek

skradziony ukradkiem dziewczynie kończy się dla zalotnika szybkim i nieodwołalnym
ślubem. - Robin uśmiechnął się w ciemności. - Mam nadzieję, że twój naród rozumie,

iż żadna deska ani ubranie nie przeszkodzą zdeterminowanym kochankom.

- Często pary omijają dzielącą ich deskę - przyznała. - Istnieje wiele ballad na

ten temat, na przykład Niegrzeczne konie przewracają płot.

Robin wybuchnął śmiechem, a Maxie mu zawtórowała. Jego śmiech rozgrzewał

równie mocno jak uścisk.

- Czasami ślub odbywa się wcześniej. - Ziewnęła głośno. - Ale gospodarstwa

potrzebują dzieci, więc nikt nie uważa tego za wielki grzech.

Powiedziawszy to odpłynęła w spokojny sen, kołysana śpiewem wiatru,

piosenką deszczu i miarowym biciem serca Robina.

11

Maxie obudziła się, czując przyjemne ciepło. Nozdrza wypełniał jej słodki

zapach siana, a ciało Robina chroniło ją przed chłodem poranka. Jedną dłoń trzymał

na jej piersi. Miłe - nawet bardzo - ale nic dobrego z tego nie wyniknie. Delikatnie
odsunęła ją na bok. Przebudziła go tym ruchem. Leniwie przekręcił się na plecy i

przeciągnął. Miał sprężyste mięśnie. Oparła się na łokciu, podziwiając zmierzwione
złote włosy.

Musiał tak wyglądać, kiedy był małym chłopcem marzącym o pirackiej

przepasce na oku i bliznach na twarzy.

- Dzień dobry - powiedziała. - Ja spałam dobrze, a ty? Uśmiechnął się, co

stanowiło tak wspaniały widok, że Maxie zapragnęła oglądać go każdego ranka do

końca życia.

- Bardzo dobrze - powiedział schrypniętym głosem.

Położył dłoń na jej ramieniu. Ich oczy się spotkały i przez długie i

niebezpieczne sekundy trwali tak, świadomi swej bliskości.

Powoli, jakby wbrew woli, przesunął dłoń w dół. Maxie czuła, jak cierpnie jej

skóra na ramieniu. Uświadamiając sobie, że zaczyna szybciej oddychać, pomyślała o

pieśni narzeczonych i o tym, że ubrania nie stanowią granic dla zakochanych. Oczy
Robina pociemniały, a jego dłoń zatrzymała się przy łokciu, który zaczął gładzić

kciukiem. Maxie wstrzymała oddech, zaskoczona reakcją ciała na tę pieszczotę.
Zsunął teraz dłoń do nadgarstka i wyczuł przyspieszone tętno.

Maxie nie mogła oderwać wzroku od jego szyi, widocznej spod naderwanej

koszuli. Miała ochotę dotknąć jej ustami. Pragnęła rozerwać mu koszulę, by móc

zobaczyć to szczupłe i muskularne ciało, do którego tuliła się w nocy. Zapragnęła być
teraz Indianką, która oddaje się mężczyźnie bez zawstydzenia i wątpliwości.

Jednak właśnie wątpliwości ją przed tym powstrzymały. Jej twarz musiała

zdradzać tę wewnętrzną walkę, bo Robin westchnął ciężko i szybko się odwrócił.

- Wspaniały sposób na spędzenie nocy - rzucił zduszonym głosem wstając. - Z

wyjątkiem tej części, kiedy musimy się rozdzielić.

Drżącą ręką poprawiła włosy.
- Może to błąd, że tak spaliśmy. Spojrzał na nią z urazą.

- Nigdy w życiu nie popełniłem żadnego błędu. Przynajmniej takiego, którego

potem nie umiałbym wyjaśnić.

Wybuchnęła śmiechem i nagle wszystko znowu było jak dawniej.

- Następnym razem postaram się wstać, kiedy tylko się obudzę.
- Cieszę się, że będzie następny raz. Potrzeba nam praktyki. Nadal chichocząc

wstała i zaczęła krzątać się po szopie. Na zewnątrz było szaro i chłodno, ale deszcz
przestał padać. Poprzedniego wieczoru Robin przyniósł chrust, mieli więc opał, z

którego przed wejściem zbudowali ognisko. Maxie przyniosła z kamiennego koryta
czystą wodę na herbatę, a w tym czasie Robin upiekł nad ogniem chleb. Mieli do niego

resztki szynki od pani Harrison.

- Nie będziesz miała nic przeciwko temu, żebym dzisiaj ogolił się tutaj? -

zapytał Robin, kiedy Maxie sączyła swoją ziołową herbatkę. - Na dworze jest trochę
nieprzyjemnie.

- Proszę bardzo. - Spojrzała na jego poszarpaną koszulę, starając się nie

dostrzegać gołej piersi. - Będziemy musieli ci znaleźć nową koszulę. Tej chyba nie da

się już naprawić.

Skrzywił się.

- Tak czy inaczej już mi się opatrzyła. - Wyjął brzytwę i kawałek mydła, po czym

ukląkł nad garnkiem, w którym pozostała resztka ciepłej wody.

Podchodził do golenia z tą samą pieczołowitością, co Maxie do przyrządzania

herbatki, ale nigdy jeszcze nie golił się w jej obecności.

- Myślałeś o tym, żeby się nie golić? - zapytała. - Ja wyglądam niepozornie, ale

ty rzucasz się w oczy. Broda by cię odmieniła, przez co Simmons miałby utrudnione

zadanie.

Robin namydlił dłonie, po czym posmarował policzki i szczękę.

- Mam rudą brodę, a to wygląda jeszcze bardziej podejrzanie. Masz jednak

rację, że powinniśmy zmienić nasz wygląd. Napadli nas złodzieje, Simmons jest na

naszym tropie, czas na zmianę strategii.

Maxie przyglądała się mu znad kubka. Było coś intymnego w patrzeniu na

golącego się mężczyznę. Choć wiele razy widziała przy tej czynności ojca, nigdy nie
przyszło jej do głowy, że zarost jest taki męski.

- Co masz na myśli? Nadal brakuje nam pieniędzy na przejazd dyliżansem.

Chyba że uda ci się je zarobić magicznymi sztuczkami.

- Mam pewien pomysł. Nie będzie to najszybsza droga, ale przynajmniej nas

nie wyśledzą. Czy słyszałaś o poganiaczach bydła? - Przesunął brzytwą po krótkim

pasku, po czym naciągnął skórę policzka, by zgolić rudawy zarost.

To on łaskotał ją w nocy. Z trudem przełknęła ślinę.

- Mówisz o ludziach, którzy pędzą bydło do miast?
- Tak. Miasta potrzebują żywności, a Londyn jest tak wielki, że zaopatruje go

cała Anglia. - Wytarł brzytwę wiązką słomy, po czym zabrał się do drugiego policzka. -
Większość bydła zjadanego w Londynie pochodzi z Walii i Szkocji.

- Aż ze Szkocji? - Maxie uniosła brwi. - Zwierzęta muszą być wychudzone,

kiedy docierają na miejsce.

- Przed sprzedażą są wypasane na południowych pastwiskach - wyjaśnił. -

Zresztą poganiacze nie pędzą tylko bydła, ale też owce, gęsi, świnie a nawet indyki,

choć nie na tak duże odległości.

- Jak się pędzi indyki? - zapytała ze zdziwieniem Maxie.

- To bardzo skomplikowane przedsięwzięcie - odparł Robin z błyskiem

rozbawienia w oku. - Ale ciekawy widok. Pod koniec dnia indyki usadawiają się na

drzewach, całe tysiące.

- Ale co to ma wspólnego z nami?

- Poganiacze starają się unikać płatnych dróg. Czasami towarzyszą im

podróżni, dla towarzystwa, bezpieczeństwa, a czasami z czystej chęci przeżycia

przygody.

Skończywszy golenie policzków, naciągnął skórę na szyi. Z zafascynowaniem

patrzyła, jak błyszczące krople wody spływają mu na grdykę, a potem na pierś.

Dostrzegł jej wbity w siebie wzrok.

- Czy coś się stało? - zapytał.
- To tylko kobiece nerwy - odpowiedziała pospiesznie. - Kiedy widzę brzytwę

przytkniętą do gardła, zaczynam się denerwować.

Uśmiechnął się.

- Nie zrobiłem sobie jak dotąd żadnej poważnej krzywdy. Trzema zręcznymi

ruchami zakończył pracę, potem wytarł brzytwę i wsunął z powrotem do rogowego

pojemnika.

Może i nie, ale w jej głowie wywołał niezły zamęt.

- Czy niedaleko stąd przebiega jakiś szlak poganiaczy? - zapytała, odpychając

od siebie zdradzieckie myśli.

- Jeden biegnie na zachód od Nottingham, kilka dni marszu stąd. O tej porze

roku możemy znaleźć poganiaczy za dzień lub dwa.

- Czy wędrowałeś już z nimi?

- Tak. Stąd znam ten szlak. - Zamoczył ręcznik w ciepłej wodzie i wytarł nim do

czysta twarz i szyję. - Podróżowałem z nimi, kiedy uciekłem z domu.

- Musiałeś przysparzać matce wielu zmartwień. Odpowiedział dopiero po

dłuższej chwili.

- Wcale nie. Wystarczyło, że tylko raz spojrzała na mnie po porodzie i

natychmiast wyzionęła ducha.

Ani kpina, ani cynizm nie potrafiły ukryć bólu kryjącego się za tymi słowami.

- Przykro mi - rzuciła cicho.
- Bardziej przykro było mojemu ojcu. - Podszedł do drzwi szopy, otworzył je, po

czym wylał na zewnątrz wodę po goleniu. - Jeśli wierzyć portretom, bardzo jestem do
niej podobny. Ojciec nie mógł na mnie patrzeć, żeby nie odczuwać bólu.

Poczuła, że za chwilę się rozpłacze.
- Dlaczego mi to opowiadasz? - zapytała cicho. Milczał przez chwilę.

- Nie wiem, Kanawiosta. Może dlatego, że czasami męczy mnie mój

obskurantyzm.

Na dźwięk tego imienia dreszcz przeszedł jej po plecach. Po raz pierwszy Robin

wyjawił coś, co tkwiło za tą jego wypolerowaną i nieodgadniona maską. Może to

dlatego, że poprzedniego wieczoru tyle mu powiedziała o sobie? A może wspólnie
spędzona noc usunęła jakąś barierę, która ich dzieliła.

Przypomniała sobie uczucia, jakie ją ogarnęły, kiedy chciała go nauczyć, jak

słuchać wiatru oraz kiedy opowiadał o kobiecie, którą chciał poślubić, lecz mu

odmówiła. Tkwiło w nim wiele splątanych nici wesołości i smutku, mądrości i
przebiegłości, współczucia i dystansu. Teraz podawał jej koniec jednej z nich

proponując, by ją rozplatała. Jeśli to uczyni, co znajdzie na drugim końcu? I
natychmiast sobie odpowiedziała: Na dnie tego sprytu i czarującego zachowania

leżała samotność.

Desdemona poczuła ulgę, kiedy otrzymała od lorda Wolvertona wiadomość, iż

zbiegów widziano na drodze do Rotherham. Przynajmniej nic im się nie stało. Jednak
markiz nie napisał nic więcej. Dalej musi radzić sobie sama.

Z ciężkim westchnieniem wysiadła z powozu na zakurzoną wiejską drogę.

Miała wrażenie, że od wieków podróżuje, a poszukiwania bratanicy i towarzyszącego

jej niepoprawnego włóczęgi nigdy się nie skończą. Fakt, że nadal szli piechotą,
utwierdził ją tylko w złej opinii o lordzie Robercie Andreville’u. Najwyraźniej skąpił

na przejazd dyliżansem. Ten człowiek nie ma klasy.

Nauczyła się zadawać pytania i wiedziała, że najwięcej informacji uzyska w

małych wioskach, gdzie zwracano uwagę na każdą obcą twarz. Wypytywała zwłaszcza
starszych mieszkańców, przesiadujących w lokalnej gospodzie, a także właścicieli

sklepików.

Już trzeci raz tego dnia przekraczała próg jednego z takich sklepów. Jak

wszędzie było tu wszystko: igły, nici, role tanich materiałów i wstążki, gliniane garnki,
sól, cukier oraz słoiki z cukierkami dla dzieci. Brunatny kot, wylegujący się na stercie

używanej odzieży, na widok Desdemony prychnął cicho i przykrył nos ogonem.
Właścicielka sklepu, postawna kobieta, z błyskiem chciwości w oczach rzuciła się do

wejścia, by przywitać bogato ubraną klientkę.

- Czym mogę pani służyć?

- Chciałabym się dowiedzieć, czy przypadkiem nie widziała pani mojej

bratanicy i jej męża w ciągu ostatnich kilku dni - odparła Desdemona. - Bratanica ma

ciemną karnację i jest dość niska, około pięciu stóp, i ubrana jak chłopiec. Jej mąż jest
średniego wzrostu. To przystojny blondyn.

- Tak, tak, byli tu wczoraj. - W oczach sprzedawczyni nadal czaiła się

przebiegłość. - Ten pan podarł sobie koszulę i potrzebował nowej. - Zakaszlała

znacząco. - Kupił też kapelusz i bieliznę. Nie mam w sklepie nic tak ekskluzywnego
jak to, co miał na sobie, ale zdaje się że i tak był zadowolony.

Desdemona już wcześniej obmyśliła sobie odpowiednią historyjkę, więc teraz

szybko zaczęła tłumaczyć:

- To największy nonsens. Mąż mojej bratanicy założył się, że dotrze pieszo do

Londynu, a ona postanowiła mu towarzyszyć. Są małżeństwem od niedawna i taka

wyprawa wydała się jej wspaniałą przygodą. Oczywiście nie pochwalałam tego
pomysłu, ale nie miałam nic do powiedzenia. - Westchnęła żałośnie. - Zresztą nic by w

tym nie było złego, gdyby nie fakt, że ojciec dziewczyny bardzo poważnie się
rozchorował. Chcę ich dogonić, żeby bratanica zdążyła zobaczyć ojca, zanim nie

będzie za późno. - Głos Desdemony zadrżał leciutko. Jeszcze kilka razy, a sama
uwierzy w tę historię. - Czy bratanica albo jej mąż wspominali coś o tym, którędy

zamierzają iść?

Właścicielka uniosła brwi, a wyraz jej twarzy wskazywał na to, że opowieść

budzi jej wątpliwości, ale nie śmie nazwać swego dystyngowanego gościa kłamcą.

Następny ruch należał do Desdemony. Zaproponowanie łapówki mogłoby

obrazić sprzedawczynię, należało więc zastosować subtelniejszą metodę przekupstwa.

Rozejrzała się po sklepie i po chwili jej wzrok spoczął na odpowiednim obiekcie.

- Och, co za wspaniała wstążka! Od wieków szukam takiego odcienia błękitu. -

Zdjęła szpulkę z półki. - Czy zechciałaby pani sprzedać mi to za, powiedzmy, pięć

funtów?

- Pięć gwinei i należy do pani. - Błysk ironii w oku sprzedawczyni wskazywał, że

doskonale zdaje sobie sprawę, czego dotyczy ich transakcja.

- Wspaniale - powiedziała Desdemona, jakby nie wiedziała, że wstążka nie jest

warta nawet funta.

Sprzedawczyni zapakowała towar.

- Tak się złożyło, że usłyszałam rozmowę młodej pary. Wspominali coś o

poganiaczach.

- Poganiaczach? - powtórzyła ze zdziwieniem Desdemona.
- Tak, na zachód stąd biegnie ich szlak. Może zamierzali do nich dołączyć.

Bogaci panowie często to robią, traktując jak przygodę.

Desdemona wydęła wargi. To, co usłyszała, miało sens, tyle że jej poszukiwania

strasznie się skomplikują.

- Czy może mi pani dokładnie powiedzieć, jak dotrzeć do tego szlaku?

Oczy właścicielki sklepu powędrowały do dłoni klientki. Desdemona położyła

pieniądze i zaraz usłyszała szczegółową instrukcję.

- Czy bratanica i jej mąż nie kłócili się? - zapytała na koniec. Sprzedawczyni

wzruszyła ramionami.

- Nie wyglądali na bardzo zażyłych, ale dużo się śmiali. Desdemona

uśmiechnęła się uprzejmie.

- Miło mi to słyszeć. Obawiałam się, że trud drogi i prymitywne warunki mogą

doprowadzić do kłótni między nimi. Byłaby to wielka szkoda, bo tak krótko są

małżeństwem.

Kiedy powóz lady Ross odjechał z turkotem w tumanie kurzu, sprzedawczyni

pozwoliła sobie na szeroki uśmiech, odsłaniający braki w uzębieniu. Ta młoda para to
jej najlepsi klienci. Po nich zjawił się londyńczyk, który twierdził, że ściga dwójkę

złodziei, potem szlachcic ze znakiem herbowym na drzwiach powozu. Dał jej tak
wielki napiwek, że cała sprawa zaczęła jej się wydawać bardzo podejrzana. Szukał

dwójki kuzynów, którzy podobno uciekli z domu. Mówił, że musi ich odnaleźć,
ponieważ umiera ich babcia. A teraz ta dama szukała bratanicy i jej męża. Zarobiła na

tej sprawie dziesięć funtów.

12

Zanim zobaczyli samotnie stojący budynek, usłyszeli ryczenie bydła. Był to

„Zajazd Poganiaczy”, stał na szczycie wzgórza, a u jego stóp rozciągały się zielone

doliny. Wkrótce podeszli na tyle blisko, że mogli dostrzec stado pasących się na łące
krów.

- Mamy szczęście - ucieszył się Robin. - Dobrze się składa, że to niedziela.
Maxie spojrzała na niego pytająco.

- Dlaczego?
- To bydło z Welsh. Metodyści z Welsh nie podróżują w niedzielę, dlatego też

zastaliśmy ich tutaj, a nie gdzieś w drodze.

Dziewczyna z tęsknotą spojrzała na gospodę.

- Jak sądzisz, czy nasz budżet zniesie wynajęcie pokoju na noc i gorącą kąpiel?
- Pomyślałem o tym samym. Za prawdziwą kąpiel zgodziłbym się zmierzyć z

Simmonsem z jedną ręką przywiązaną do pleców. - Spojrzał na nią z powagą. - Chyba
nadszedł czas na magiczne sztuczki. W niedzielny wieczór ludzie spragnieni są

rozrywki.

Zatrzymał się, wyjął chustkę i monety, które poutykał w różnych miejscach.

Następnie pochylił się, zerwał stokrotkę i owinął ją w chustkę.

Przed zajazdem spotkali kilku mężczyzn wygrzewających się w popołudniowym

słońcu. Pogrążeni w rozmowie i paleniu papierosów, nie zwrócili uwagi na nowo
przybyłych.

Maxie i Robin weszli do gospody. Przy barze stał właściciel i jego żona. Maxie

ze zdziwieniem zauważyła błyskawiczną zmianę w zachowaniu Robina. Niby wygląd

pozostał ten sam, ale miała teraz przy sobie człowieka o innej osobowości.

Robin przedstawił się jako lord Robert, po czym zaczął pokazywać sztuczki z

pieniędzmi, które znikały i pojawiały się w najmniej spodziewanych miejscach. Popis
nagrodzono salwami śmiechu. Widząc zainteresowanie, Robin wyciągnął talię kart i

okraszając pokaz dowcipnymi żartami, oczarował publiczność nowymi sztuczkami.
Na koniec wyjął z chusteczki stokrotkę i składając głęboki ukłon, podarował kwiatek

żonie właściciela.

Maxie przyglądała się przedstawieniu nieco zasmuconym wzrokiem. Robin

znowu stał się daleki. Po tym jak opowiedziała mu historię swojego życia, zbliżyli się
do siebie, ale zaraz po wyruszeniu w drogę ta bliskość zniknęła. Na szczęście podróż

przebiegała spokojnie, mieli więc czas na śmiech i żarty. Noc spędzili przytuleni do

siebie, ale bez większych emocji. Uznała, że taki związek jej odpowiada, bo jest
bezpieczny, niemniej jednak pragnęła poznać prawdziwą twarz Robina, usłyszeć jego

historię życia.

Po skończonym przedstawieniu Robin podszedł do stołu, gdzie na niego

czekała.

- Pełny sukces - oświadczył. - Dostaniemy dwuosobowy pokój na poddaszu.

Oprócz tego obiad, śniadanie i ciepłą kąpiel, wszystko za książęcą sumę czterech
pensów.

- Wspaniale. Co musisz zrobić w zamian?
- Dać jeszcze dwa przedstawienia. A potem kąpiel - dodał z westchnieniem.

- Życie jest wspaniałe - stwierdziła Maxie.
- Tak. - Przez chwilę w oczach Robina błysnęła szczerość, ale zniknęła tak

szybko, jak się pojawiła. - Teraz pozostaje nam tylko odnaleźć szefa poganiaczy i
zapytać, czy zgodzi się, byśmy do nich dołączyli. Wyruszają jutro o siódmej rano.

Maxie skrzywiła się.
- A więc mamy niewiele czasu, żeby nacieszyć się cywilizowanym życiem.

Uśmiechnął się.
- Toczący się kamień może nie obrasta mchem, ale z pewnością nabiera

połysku.

Śmiejąc się, wyszła za nim na podwórze.

Maxie z rozkoszą zanurzyła się w gorącej wodzie. Gdyby jakiś purytański pastor

wiedział, o czym myśli, posłałby ją prosto do piekieł. Po wielu dniach

prowizorycznych toalet, w lodowatych strumieniach, prawdziwa kąpiel wydawała jej
się błogosławieństwem.

Wyszła z wanny, kiedy zobaczyła, że skóra zaczyna się kurczyć. Zresztą wolała

to zrobić przed powrotem Robina. Nagle wyobraziła go sobie w wannie i jej policzki

się zaróżowiły. Ze zdwojoną energią zaczęła wycierać się ręcznikiem. To nie Robinowi,
ale samej sobie powinna wbić nóż w plecy.

Widziała jego pierwszy występ i doskonale się bawiła. Nie czekała jednak na

drugi, tylko wymknęła się do pokoju. Musiała jeszcze wyprać ich odzież, wcześniej

odrzucając tę, która nie nadawała się już do noszenia. Rozwiesiła pranie na krześle
przed kominkiem. Za węgiel dopłacili dodatkowe dwa pensy, ale rano, kiedy włożą

czyste i suche ubrania, nie będą tego żałowali.

Z lubością założyła miękką koszulę, szczęśliwa, że wreszcie jej ruchów nie

krępuje ciasny chłopięcy strój. Tę jedną noc spędzi jak kobieta, choć rano będzie
musiała wdziać botki i bryczesy.

Wytarła włosy, po czym usiadła ze skrzyżowanymi nogami przed kominkiem i

zabrała się do żmudnego rozczesywania czarnej gęstwiny. Oprócz dochodzących co

jakiś czas z dołu wybuchów śmiechu i porykiwań bydła panowała cisza. Od dawna już
Maxie nie była sama, więc teraz rozkoszowała się spokojem. Uzmysłowiła sobie z

irytacją, że nie byłaby taka zadowolona, gdyby nie świadomość, iż wkrótce wróci
Robin.

Pomyślała o Londynie i o tym, czego może się tam dowiedzieć. Jej

determinacja, by wyjaśnić tajemnicę śmierci ojca i dopilnować, by sprawiedliwości

stało się zadość, nie osłabła w trakcie podróży. Jednak zaczęła obawiać się prawdy.
Kochała ojca, ale nie chciała poznać nowych faktów, potwierdzających jego słaby

charakter. Z niechęcią będzie się domagała wyciągnięcia konsekwencji, jeśli
przestępstwa dopuścił się jej wuj, lord Collingwood, niemniej jednak nie cofnie się

przed działaniem. Łatwiej już było żyć chwilą teraźniejszą, tą zaczarowaną i trochę
nierealną podróżą, bo przeszłość kojarzyła z żałobą i podejmowaniem ważnych

decyzji. Dotyczyły nie tylko śmierci ojca, ale także jej przyszłego życia.

Jej myśli powędrowały teraz do Robina. Choć z początku sprzeciwiała się jego

towarzystwu, teraz musiała przyznać, że okazał się bardzo pomocny. Sumienie
podpowiadało jej, że należy mu się jakaś rekompensata.

Najbardziej oczywistą nagrodą wydawało się ofiarowanie mu samej siebie.

Miałaby z tego przyjemność, a ziołowa herbatka ochroniłaby ją przed niepożądanymi

konsekwencjami. Obawiała się jednak, że jej obecne uczucia do Robina w chwili
intymnego zbliżenia przerodziłyby się w miłość. Nie potrzebowała takiego bólu, który

tylko powiększyłby cierpienie spowodowane śmiercią ojca.

Istniała też możliwość, że jej dar nie zostałby przyjęty. Podobała się Robinowi,

to oczywiste, ale podejrzewała, że podobnie jak ona, on także nie jest pewny, czy
dobrze by się stało, gdyby zostali kochankami.

Uśmiechnęła się smutno i wróciła do rozczesywania włosów. Nigdy nie lubiła

być obiektem pożądania, teraz jednak przekonała się, że nie sprawia jej też radości

platoniczny związek z Robinem.

Dla kogoś, kto wypił sporo piwa, wspinaczka po stromych schodach, z ciężkim

miedzianym garnkiem wypełnionym wrzątkiem, to ryzykowne zadanie. A tak się rzecz

miała z Robinem. Jednak bez uszczerbku dotarł na górę. Zastukał do drzwi pokoju,

odczekał kilka sekund, a potem wszedł.

Siedziała ze skrzyżowanymi nogami przed kominkiem, rozczesując włosy, które

czarną kaskadą opadały jej na plecy.

- Jak się udał drugi pokaz? - zapytała z uśmiechem.

Robin znieruchomiał. Wiedział, że Maxie jest piękna, jednak po raz pierwszy

zobaczył w niej kobiecość. Migotliwe płomienie ognia otulały ją ciepłym światłem

sprawiając, że cienki materiał koszuli stawał się przezroczysty.

Naturalnie zdawał sobie sprawę z tego, że pod chłopięcym ubraniem kryje

kobiece kształty, ale rzeczywistość przekroczyła najśmielsze wyobrażenia. Miała
cudownie proporcjonalne ciało, z krągłymi biodrami, wąską talią i piersiami, które

doskonale pasowałyby do jego dłoni. Czuł, że zasycha mu w gardle i traci panowanie
nad sobą.

Z trudem opanował się, by nie spoglądać na dekolt sukni, gdzie srebrny

łańcuszek odbijał się od śniadej skóry. Jeszcze trudniej było mu przezwyciężyć

pragnienie, by nie pochwycić Maxie w ramiona. Na szczęście przypomniał sobie, że
zadała mu pytanie.

- Wszystko poszło dobrze. Niestety, na koniec każdy chciał mi postawić drinka i

nie mogłem odmówić.

Uśmiech na twarzy Maxie zbladł. Spojrzała na niego z lekką obawą.
- Zdaje się, że jesteś pijany.

- Nie tak bardzo. Przy odrobinie szczęścia nie czeka mnie jutro kac, ale z

pewnością zasnę jak niedźwiedź i będę miał kłopoty z obudzeniem. Musisz mi jutro

oblać twarz zimną wodą.

Zachichotała.

- To mi się podoba. Musimy wstać około szóstej, skoro mamy wyruszyć o

siódmej.

- Obawiam się, że tak.
Opanował się i podszedł do parawanu zasłaniającego wannę i nalał do niej

gorącej wody. Potem zdjął surdut i przewiesił przez parawan.

- To będzie długi dzień. Poganiacze podróżują wolno, ale za to bez przerwy

przez jakieś dwanaście godzin.

Wstała i zaczęła zaplatać włosy w warkocz.

- W takim razie czas położyć się do łóżka.

Wyglądała na zmieszaną. Domyślając się przyczyny, rzucił od niechcenia:

- To zaskakujące, jak inaczej czuję się w tej sypialni.
- Masz rację. Przez ostatnie kilka nocy spaliśmy razem, ale dzielenie jednego

łóżka w prawdziwej sypialni to coś innego. - Zagryzła pełną, zmysłową wargę. - Mam
wrażenie, że robimy coś niestosownego. Wcześniej tego nie czułam.

Tymi słowami dała mu do zrozumienia, że nie ma na co liczyć tej nocy.
- Szkoda, że nie mamy żadnej przegrody. - Zdjął koszulę i rzucił ją na parawan.

- Prześpię się na podłodze.

Kątem oka zerknęła na jego gołe ramiona i część klatki piersiowej, i szybko

odwróciła wzrok.

- To niedorzeczność. Dostaliśmy ten pokój dzięki twoim zdolnościom, nie skażę

cię więc na twardą podłogę, udając pensjonarkę. Do tej pory zachowywałeś się
nienagannie, sądzę, że nadal tak będzie. Poza tym to duże łóżko - dodała.

Nie ufałaby mu, gdyby znała jego myśli. Na całe nieszczęście kobiety mu ufały,

a ich wiara krępowała go bardziej niż żelazna opończa.

- Nie wyobrażam sobie ciebie jako pensjonarki. Wśliznęła się pod wytartą

narzutę i zamknęła oczy.

- Myślę, że udawanie niewiniątka to błogosławieństwo dla zamożnych panien.

Kobieta, która sama musi torować sobie drogę, nie ma na to czasu.

Robin rozebrał się do końca i z westchnieniem ulgi usiadł w cynowej wannie.

Im stawał się starszy, tym bardziej doceniał proste przyjemności.

Umył się, wyszedł z wanny, wytarł się i włożył wyprane i wysuszone przez

Maxie kalesony. Jego towarzyszka już spała. Oddychała cicho i równomiernie. W

świetle płonącego na kominku ognia wyglądała bardzo młodo. Twarz miała gładka i
niewinną. Jednak nawet we śnie rysowała się na niej niezależność.

Poświęcił jeszcze kilka minut na wypranie reszty swoich ubrań i rozwieszenie

ich przed ogniem, potem położył się do łóżka uważając, żeby nie znaleźć się na stronie

Maxie. Trudno sobie wyobrazić, jak amerykańscy narzeczeni znoszą spanie w jednym
łożu. Gdyby nie fakt, że Maxie mu zaufała, nie uchroniłyby jej przed nim nawet grube

futra Eskimosów. Miał ochotę przysunąć się do niej i objąć ramieniem, jak czynił to
przez kilka ostatnich nocy. Maxie miała rację: leżenie w prawdziwym łóżku różniło się

od spania na sianie. Było bardziej niebezpieczne. Łóżka są po to, żeby się w nich
kochać, choć z pewnością figle na sianie również należą do wielkich przyjemności.

Starał się zapomnieć, że tuż przy nim leży ponętne kobiece ciało. W gruncie

rzeczy łatwiej byłoby mu zasnąć w towarzystwie skorpiona.

13

Maxie obudziła się wtulona w Robina. Zupełnie jej to nie zdziwiło. W pokoju

było zimno, więc ciepłe ciało towarzysza przyciągało jak magnes.

W trakcie podróży z ojcem po Nowej Anglii niejednokrotnie dzieliła łóżko z

innymi dziećmi lub niezamężnymi pannami. Nocne walki z łokciami, kolanami i

zabieranie sobie kołdry nauczyło ją, że z niektórymi ludźmi trudno jest spać. Dlatego
zaskoczyło ją, że ona i Robin tak doskonale dopasowali się w łóżku, w najbardziej

dosłownym znaczeniu. Jednocześnie zmieniali pozycje, bez agresywnych ruchów. Co
więcej Maxie zawsze budziła się przy nim w dobrym nastroju i wypoczęta, nawet po

nocy, którą spędzili na twardej i zimnej ziemi. Robin chyba także dobrze przy niej
spał.

Dzień dopiero się zaczynał, słońce stało jeszcze nisko nad horyzontem.

Wkrótce będą musieli ruszać, ale mogła jeszcze przez kilka minut poleżeć z głową na

ramieniu Robina i ręką przełożoną przez jego pierś. Miał na sobie kalesony, co
stanowiło minimum, żeby zachować przyzwoitość. To jednak za mało, pomyślała

sennie.

Przesunęła dłonią po piersi Robina. Pod palcami czuła miękkie włosy. Choć

wydawał się szczupły, miał zaskakująco dobrze wyrobione muskuły. A może wcale nie
zaskakująco? Przypomniała sobie, jak zręcznie walczył z Simmonsem.

Nieco niżej po lewej stronie wyczuła zgrubienie po starej bliźnie. Sądząc po

kształcie była to blizna po kuli. Z jakiegoś powodu ktoś strzelał do Robina. Pomyślała

z obawą, że chodziło o coś nikczemnego. Miał szczęście, że przeżył. Pewnie jak kot ma
dwanaście żyć. Dzięki Bogu.

Czuła pod dłonią równomierne bicie jego serca. W pokoju było już na tyle

jasno, że mogła zobaczyć doskonały profil i spokojną, niemal chłopięcą twarz.

Przywodziła na myśl anioła, istotę z innego świata, przepełnioną światłem i
przerażającą swą pięknością. Ciekawe, czy w gronie aniołów jest miejsce dla kilku

buntowników? Nie tych złych, jak Lucyfer, ale takich, którzy są po prostu inni, zbyt
żywi i niekonwencjonalni, by zadowalało ich śpiewanie w niebieskim chórze. Może

jeden z nich spojrzał na ziemię i zobaczył, że ziemska kobieta potrzebuje ochrony w
długiej i niebezpiecznej podróży, zszedł więc na dół, by jej pomóc.

Uśmiechnęła się, zastanawiając się, co takiego Robin ma w sobie, że budzi w

niej takie skojarzenia. Kiedy spotkali się na polanie, pomyślała o Oberonie. A przecież

to prawdziwy człowiek z krwi i kości, wyjątkowo smakowity kąsek. Działając pod

wpływem emocji, uniosła się i lekko musnęła wargami jego usta.

Poruszył się i obrócił w jej stronę, oddając delikatną pieszczotę. Sprawdziło się

przewidywanie, że wypite piwo podziała na niego usypiająco. Nie zdawał sobie sprawy
z tego, co robi. Ucieszyło ją to, bo mogła go do woli całować i udawać przed sobą, że to

się nie liczy, bo Robin i tak nie będzie niczego pamiętał.

Kiedy poczuła jego język na wargach, rozchyliła je lekko. Pocałunek się

pogłębił, przypominał różę rozkładającą płatki do słońca. Ręka Robina zsunęła się po
plecach Maxie i zatrzymała na biodrze. Cienki materiał koszuli nie stanowił żadnej

przeszkody. Czuła zmysłowy nacisk wszystkich palców. Miała ochotę zamruczeć jak
kot. Objęła szyję Robina, wiedząc, że najwyższy czas się zatrzymać. Niewinne uczucie

przyjemności, które czerpała ze zbliżenia, zmieniało się w silne pragnienie
kontynuowania tego, co zaczęli. Robin zaraz rozbudzi się na dobre, a wtedy nie będzie

już mogła przerwać, udając pruderyjność.

Postanowiła się odsunąć. Zanim jednak zebrała siły potrzebne do wykonania

ruchu, dłoń Robina spoczęła na jej «biuście. Sapnęła, czując jakby rozgrzana do
czerwoności stal popłynęła jej w żyłach. Z trudem chwytała powietrze, ale nie mogła

się zdobyć na przerwanie tego hipnotyzującego pocałunku.

- Jesteś taka piękna - wymamrotał Robin odrywając od niej usta.

Już wcześniej o tym mówił, ale wtedy w jego głosie nie brzmiało zmysłowe

pożądanie. Odetchnęła głęboko. Poczuła na szyi jego rozgrzane usta. Miękki oddech,

aksamitny język i ostry zarost stanowiły podniecającą mieszankę.

Powoli przesuwał językiem wzdłuż szyi, zbliżając się do piersi. Był jak słońce,

gorący i silny, ożywiający wszystko, czego dotykał.

Zatopiona w zmysłowych emocjach, nie zauważyła, że zsunął jej z ramienia

koszulę i odsłonił pierś. Wilgotne usta spoczęły na jej sutku. Pieścił go językiem w
rytm mocnych uderzeń jej serca.

- Robin, Robin... - Urwała nagle, bo zapomniała, czemu miała się sprzeciwiać.

Leżał blisko niej, czuła na udzie nabrzmiałą męskość. Poruszyła nogą, rozmyślnie ją

podniecając.

Z gardła Robina wydarł się zduszony jęk. Złapał za koszulę i zadarł powyżej

bioder. Powolnymi i długimi ruchami zaczął gładzić wnętrze jej ud. Potem delikatnie
musnął rozgrzane łono. Przez ciało Maxie przebiegł dreszcz rozkoszy.

- Och, Boże, Maggie. Tak długo, tak straszliwie długo, na to czekałem -

wyszeptał tuż przy jej uchu.

Zesztywniała. Pożądanie gdzieś się ulotniło. Wahała się jeszcze sądząc, że się

przesłyszała, ale nie mogła się oszukiwać.

- Nie Maggie - powiedziała zimno. - Maxie. Otworzył oczy i spojrzał na nią z

przerażeniem.

Po chwili paraliżującego milczenia odrzucił narzutę i wstał z łóżka. Drżał na

całym ciele, z trudem próbując utrzymać się na nogach. W końcu usiadł niezręcznie

na brzegu łóżka i ukrył twarz w dłoniach.

- Chryste, przepraszam - wydusił ochryple. - To nie powinno się zdarzyć.

Trząsł się cały. Bóg jeden wie, jakie katusze przechodził w tej chwili, ale

wykraczały one daleko poza frustrację pożądania.

Usiadła na łóżku starając się odnaleźć jakiś porządek w chaotycznej

mieszaninie skrępowania i stłumionego gwałtownie podniecenia. Dobry Boże, ale

zrobiła z siebie idiotkę. W końcu opanowała irracjonalną wściekłość.

- To nie twoja wina, tylko tego łóżka - powiedziała nienawidząc siebie za

toczące jej serce uczucie zazdrości, po czym dodała zgryźliwie: - Chciałbyś, żebym była
tą Maggie?

Mięśnie na karku Robina stężały. Po chwili ciężkiego milczenia, nie odejmując

dłoni od twarzy, powiedział:

- Niektórych pytań nie należy zadawać. A jeśli już padną, nie należy na nie

odpowiadać.

Policzki Maxie oblał krwisty rumieniec. Zrozumiała, że znowu się wygłupiła.

Jednak nie mogła się powstrzymać, by nie zapytać:

- Nie należy, czy się nie da?
Robin uniósł głowę. Na jego twarzy malował się głęboki ból.

- Przypuszczam, że się nie da.
Wstał i podszedł do okna. Był szczupłej budowy, ale kiedy patrzyło się na

twarde mięśnie, napinające się przy każdym ruchu, przypominał lwa. Gdyby go
obudziła, wiedziałby, że to ona przy nim leży. Gdyby była tą osobą, której pragnie,

leżałaby w jego ramionach i kochaliby się nadzy w świetle poranka.

- Czy Maggie jest tą kobietą, z którą chciałeś się ożenić? - zapytała cicho,

próbując stłumić uczucie zawodu.

- Tak. - Westchnął ciężko. - Przez wiele lat byliśmy przyjaciółmi, kochankami i

partnerami w przestępstwie.

Partnerami w przestępstwie? Nie chciała teraz się nad tym zastanawiać.

- Czy ona umarła? Potrząsnął przecząco głową.
- Wprost przeciwnie. Jest szczęśliwą mężatką, a jej mąż może jej dać o wiele

więcej niż ja byłem w stanie.

Ogarnęła ją niechęć do tej nieznanej Maggie. Kobieta, która porzuciła takiego

człowieka jak Robin dla kogoś bogatszego, nie jest warta cierpienia.

Podzieliłaby się z towarzyszem tym wnioskiem, gdyby słowa mogły ulżyć jego

smutkowi, ale logika podpowiadała, żeby nie poruszać teraz spraw sercowych. Poza
tym ta Maggie mogła wybrać innego nie ze względu na majątek, ale w trosce o

bezpieczeństwo. Ona sama pragnęła stabilizacji, potrafiła więc zrozumieć takie
stanowisko. Życie przy Robinie mogło dostarczać wielu wrażeń, ale brakowało w nim

spokoju.

W sypialni robiło się coraz jaśniej. Maxie spojrzała na plecy Robina i ze

zdumieniem zauważyła niewyraźne linie blizn, które wyglądały jak ślady po
biczowaniu. Serce jej się skurczyło na myśl o tym, co mogły kryć te straszliwe znaki.

Nie potrafiła nic zaradzić na stare blizny, ale mogła zrobić coś z gęsią skórką, która
pojawiła się na ciele Robina. Wzięła schnącą na oparciu krzesła koszulę i okryła nią

jego ramiona.

- Ta twoja Maggie jest skończoną idiotką - rzuciła ze złością. Spojrzał na nią i

uśmiechnął się słabo. W bladym świetle poranka jego jasne włosy wydawały się
bardziej srebrne niż złote. Włożył koszulę, a potem objął Maxie ramieniem i

przyciągnął do siebie.

- Nie jest idiotką, ale dziękuję ci za współczucie.

Było jej zimno, przylgnęła więc mocno do Robina, obejmując go w pasie.

Zawsze kiedy się dotykali, ogarniało ich ciepło. Niedawne pożądanie zniknęło, ale

nadal byli świadomi swoich ciał. Pomyślała, że tak pozostanie na zawsze, nawet jeśli
nie będą się specjalnie o to starać.

W tej ich bliskości było coś jeszcze: uczucie, jakie dzielą żołnierze, którzy

wspólnie przetrwali bitwę.

- Jaka jest ta Maggie? - zapytała, sądząc, że dobrze mu zrobi, jeśli się jej

zwierzy.

Zawahał się.
- Silna, inteligentna, odważna. Umie nad sobą panować. Jest do ciebie

podobna, Kanawiosta, choć różnicie się urodą. - Zacieśnił uścisk. - Ale obydwie

jesteście piękne.

Zamilkli, wpatrzeni we wschodzące słońce. Maxie domyślała się, że to

porównanie miało być komplementem, nadal jednak czuła ból na myśl o tym, iż jego

niedawne pieszczoty były przeznaczone dla innej.

Przypomniała sobie jego pogmatwane myśli, kiedy próbowała nauczyć go

słuchać wiatru. Niektóre miejsca w jego duszy wciąż krwawiły po stracie. Taki ból
noszą w sobie osoby, które rzadko kogoś obdarzają miłością, a kiedy już to uczynią,

nie ma ona granic. Przypomniała sobie jego zasady dotyczące honoru. Kochał inną
kobietę, lecz ona także mu się podobała. Mimo to potrafił się powstrzymać. To

tłumaczyło jego dystans; nic dobrego nie wynikłoby z ich związku, skoro jego serce
było zajęte.

Te przemyślenia nie pomogły jednak Maxie opanować zamętu w głowie. Nagle

poczuła złość na sytuację w której znalazła się przez swoje pochodzenie. Tkwiła na

granicy dwóch kultur, lecz do żadnej z nich nie należała. W świecie jej matki
niezamężna kobieta mogła kochać się z mężczyzną bez żadnych konsekwencji. Gdyby

była prawdziwą córką sześciu narodów, fakt posiadania kochanka stanowiłby wręcz
powód do dumy. Ale nie jest przecież Indianką. Nie jest też angielską panną,

wychowaną w wierności dla jednego mężczyzny, który małżeństwem płaci za
przywilej kochania się z nią. Znała obyczaje kraju ojca na tyle, by nie wyrażać głośno

swoich pragnień. Gdyby zgodziła się na pozamałżeński seks, zyskałaby opinię kobiety
lekkich obyczajów.

Ślub z Robinem nie wchodził w grę. Jej własny ojciec stanowił niezbity dowód,

iż nie da się zmusić urodzonego włóczęgi do osiadłego życia. Nawet gdyby

powodowany trawiącą go samotnością Robin ponownie złożył jej małżeńską
propozycję, to wywodzili się z tak różnych środowisk, że ich związek nie miałby szans

na przetrwanie. Byłoby naiwnością z jej strony wierzyć w wieczną miłość, lecz nie
mogła też godzić się na mniej. To jednak nie oznaczało, że między nimi nie może

istnieć coś prawdziwego, gdyby jednak uległa pożądaniu, złamałaby sobie serce i
zaprzepaściła przyszłość.

Powstrzymując łzy, wtuliła twarz w ramię Robina. Objął ją mocniej.
- Pewnie żałujesz, że się spotkaliśmy - powiedział. - Zdaje się, że zamiast służyć

ci pomocą, sprawiam tylko kłopoty.

- Nie żałuję, jeśli ty nie żałujesz - odpowiedziała. Przytulił policzek do jej

włosów.

- Nie, Kanawiosta, nie żałuję.

Poczuła ucisk w gardle. Między nimi działo się coś ważnego, ale to nigdy nie

będzie miłość. Postanowiła, że od tej chwili aż do Londynu będzie słuchać jedynie

rozumu. Nie dopuści, by powtórzyło się to, co dzisiaj. Jednak w głębi duszy wiedziała,
że za tę rozumową postawę przyjdzie jej zapłacić, kiedy już rozstanie się z Robinem.

Nie będzie nawet miała co wspominać.

14

Powóz trząsł się i kołysał na wyboistej drodze. Desdemona starała się nie

patrzeć w twarz pokojówki wyrażającą skrajne cierpienie. Modliła się w duchu, by

powóz nie rozpadł się na kawałki, zanim dotrą do zajazdu, w którym mieli zwyczaj
zatrzymywać się poganiacze bydła.

W końcu powóz stanął. Desdemona wysiadła, nie czekając na otwarcie drzwi.

Przez chwilę stała nieruchomo, rozkoszując się twardym podłożem pod stopami.

Wiatr hulał po nagim wzgórzu, pędząc chmury po niebie. Silny zapach bydła w
powietrzu wskazywał na to, że zupełnie niedawno ruszyło w drogę.

Mimo że poinstruowani, jak dotrzeć na miejsce, z trudem odnaleźli drogę.

Ciekawe, czy dowie się tu czegoś o Maxie i lordzie Robercie. Ruszyła w stronę zajazdu.

Obchodząc powóz, zauważyła drugi ze znajomym herbem na drzwiach.

Uśmiechnęła się z satysfakcją. Najwyraźniej nadrobiła przewagę dzielącą ją od

markiza Wolverton po incydencie z rabusiami.

W tym momencie drzwi zajazdu otworzyły się i stanął w nich Giles. Na jej

widok uśmiechnął się tak promiennie, że przez chwilę nie wiedziała, co ma robić.
Natychmiast jednak przypomniała sobie, iż są przeciwnikami a nie przyjaciółmi.

- Dzień dobry, lordzie Wolverton - powiedziała. - Domyślam się, że nie

odnalazł pan naszych uciekinierów.

- Jeszcze nie. Chce pani, żebym podzielił się z nią wieściami, które do tej pory

zebrałem?

Zawahała się, zerknęła na gospodę, a potem z powrotem na markiza. Odczytał

jej wahanie jako odmowę.

- Później będzie pani mogła przepytać właściciela zajazdu i sprawdzić, czy

czegoś nie ukryłem, ale sądzę, że dobrze się stanie, jeśli porozmawiamy - powiedział.

Dobry Boże, czy z jej twarzy tak łatwo jest wszystko wyczytać? Westchnęła.

Nikt nigdy nie miał kłopotu z odczytaniem jej myśli, a to wielka przeszkoda dla

kobiety - polityka.

- Doskonale - odparła, zdając sobie sprawę, że jej ton nie należy do najbardziej

uprzejmych.

Giles podał jej ramię, jakby byli na przechadzce w parku. Choć nie należała do

niskich i tak przewyższał ją wzrostem.

- Mam nadzieję, że nie ucierpiała pani przez ten napad?

- Nie. - Rzuciła mu ukradkowe spojrzenie. Jest naprawdę przystojny. - To

raczej pana należałoby o to zapytać. Przecież omal pana nie zastrzeliłam.

Oczy markiza zamigotały.

- Wprost przeciwnie - odparł z błyskiem w oku. - Moje cudowne ocalenie

kazało mi na nowo docenić życie.

- W takim razie jestem do usług, jeśli kiedyś będzie pan potrzebować zachęty

do życia.

Zachichotał.
- Nie wiem, czy mogę mieć do pani tyle zaufania, by wierzyć, że uda się pani

spudłować po raz drugi. - Kiedy znaleźli się poza zasięgiem uszu służby, odezwał się
poważniejszym głosem: - Dwa dni temu przeszła tędy grupa poganiaczy z Welsh. Mój

brat i panna niewinna dołączyli do nich.

- Pański brat i kto?

- O przepraszam, przyzwyczaiłem się nazywać tak w myślach pannę Collins -

wyjaśnił bez odrobiny skruchy.

Zmrużyła gniewnie oczy, ale powstrzymała się od komentarza. Najpierw musi

wysłuchać, co ma jej do powiedzenia.

- Teraz pewnie dotarli gdzieś w okolice Leicester - ciągnął. - Nie jestem

przekonany, czy była tu panna Collins, bo nadal udaje jej się pozostać osobą

anonimową, ale ktoś zabawiał gości czarodziejskimi sztuczkami i żonglerką w zamian
za jedzenie i pokój. To musiał być Robin. Jako chłopiec pasjonował się kuglarstwem i

doszedł do niezłej wprawy.

To dobrze świadczyło o lordzie Robercie.

- Gdzie była moja bratanica, kiedy lord Robert robił z siebie głupka? - zapytała

Desdemona tłumiąc cieplejsze uczucia dla włóczęgi.

- W sypialni, kąpała się. - Zmierzył wzrokiem Desdemonę. - Panna Collins

najwyraźniej nie miała ochoty wykorzystać doskonałej sposobności do ucieczki, co

tylko potwierdza moje przypuszczenie, że podróżuje z Robinem z własnej, nie
przymuszonej woli.

Desdemona chrząknęła znacząco.
Usta Gilesa zadrżały, jakby starał się pohamować śmiech.

- Myślę, że brat zaproponował pannie Collins opiekę w drodze do Londynu.

Taki dziwaczny i honorowy czyn bardzo do niego pasuje. To także oznacza, że pani

bratanicy nic nie grozi. Wręcz przeciwnie. Jak również, że panna wcale nie zamierza

uciec od mojego brata.

Choć Desdemona skłonna była przyznać mu rację, nie miała ochoty mówić tego

głośno.

- Ma pan bujną wyobraźnię, ja jednak nadal nie jestem przekonana.
Dotarli w pobliże wielkiego głazu. Dalej zaczynało się strome zbocze, więc

musieli się tu zatrzymać. Desdemona przysiadła na kamieniu, sprawdzając przedtem,
czy jej obszerna peleryna dokładnie ją otula.

- Może Maxime zamknięto w sypialni. Poza tym, prawdopodobnie jest już tak

wystraszona, że nie myśli nawet o ucieczce. Nie uspokoję się, dopóki sama z nianie

porozmawiam.

- Jakoś wcale nie jestem zaskoczony - mruknął Giles siadając obok. Popatrzyła

na niego lodowato.

- Co pan zamierza, kiedy znajdzie ich pan przede mną? Zapłaci pan każdą cenę,

żeby uniknąć rodzinnego skandalu?

- To jedna z możliwości - przyznał. - Jednak sprawa jest otwarta. Zdecyduję,

kiedy nadejdzie odpowiedni moment.

- Gdyby miał pan wybierać między sprawiedliwością a bratem, co by pan

wybrał?

Westchnął i spojrzał na wznoszące się przed nimi wzgórza.

- Mam szczerą nadzieję, że nie dojdzie do takich wyborów. Lady Ross, zna pani

tę dziewczynę. Jeśli jest taka porządna i uczciwa, to czy mogłaby się zachować poniżej

swojej godności? Pani bratanica nie jest naiwna. Słyszałem, że amerykańskie
dziewczęta mają swobodniejsze zasady niż angielskie.

Zapędził ją w kozi róg tym pytaniem. Poczuła, jak krew napływa jej do

policzków. Giles patrzył na nią przez chwilę z uwagą, po czym zapytał:

- Jak dobrze ją pani zna? Panna Collins jest w Anglii dopiero od kilku miesięcy,

a wcześniej mówiła pani, że jechała do Durham, żeby ją odwiedzić.

Desdemona utkwiła wzrok w parasolce.
- Nigdy się nie widziałyśmy - przyznała cicho. - Niemniej jednak dużo ze sobą

korespondowałyśmy i mam wrażenie, że dobrze ją znam. Jest wykształcona i zdaje się
rozsądna. Nie zauważyłam śladów powierzchowności i braku moralności.

- Dobry Boże, nigdy jej pani nie widziała? - Z heroiczną wręcz siłą zmusił się do

spokojnego tonu. - Być może zbytnio się pani o nią martwi. Z tego co zdążyłem się

dowiedzieć, jest to osoba niezależna i energiczna. Jeśli jest też uczciwa, nic jej nie

grozi ze strony mojego brata. Może powinna pani zaczekać na nią w Londynie. Jestem

pewien, że wkrótce tam dotrze, a pani oszczędzi sobie męczącej pogoni.

Lady Ross wstała i rzuciła mu gniewne spojrzenie.

- Może ma pan rację i Maxima dotrze bezpiecznie do Londynu. Brakuje mi

jednak pańskiego wzruszającego zaufania do osoby brata, tak więc będę

kontynuowała pościg, aż osobiście się nie przekonam, że mojej bratanicy nic nie grozi.

Byłby zawiedziony, gdyby udało mu się odwieść lady Ross od dalszego pościgu.

On także wstał i zapatrzył się w twarz kobiety, która interesowała go bardziej niż
bezpieczeństwo panny niewinnej. Twarz ocieniona słomkowym kapeluszem miała

ostre rysy, była jednak regularna i pociągająca.

- Jakie włosy kryją się pod tym dekoracyjnym kapeluszem? - zapytał.

Desdemona wytrzeszczyła oczy. Choć zazwyczaj Giles postępował jak wzorowy

dżentelmen, nagle naszła go ochota do figlów. Przysunął się i jednym ruchem

rozwiązał wstążkę kapelusza i zdjął go z jej głowy. Wstrzymał oddech na widok
gorejącej burzy czerwoności. Kilka pasemek uwolniło się z koka i zsunęło na szyję. Nie

wyglądała już jak dumna feministka. Gdyby rozpuściła włosy, wyglądałaby jak
pogańska bogini.

- Sam pan rozumie, dlaczego je chowam - rzuciła niepewnie. - To nie są włosy

porządnej kobiety. Mężczyźni nas kochają lub nienawidzą, ale nigdy szanują. Moja

ciotka była zrozpaczona, kiedy się urodziłam. Powiedziała, że mój wygląd bardziej
pasuje do kurtyzany niż do damy.

Giles nigdy nie myślał na temat rudych włosów, ale teraz ogarnęło go

gwałtowne pragnienie, by rozpuścić te pasma i zanurzyć w nich dłonie. Chciał, by te

błyszczące, skręcone pukle przepływały między jego palcami i owinęły się wokół dłoni.
Chciał zanurzyć w nich twarz, żeby czuć te płonące sploty.

Dobry Boże, o czym on myśli? Dobiegał czterdziestki, był wzorem trzeźwo

myślącego, odpowiedzialnego mężczyzny. Z pewnością przekroczył już wiek, w

którym pożądanie potrafi pomieszać zmysły. Odetchnął głęboko.

- W samych włosach nie ma niczego niemoralnego lub moralnego - powiedział

lekkim tonem.

Dotknął jednego z loków, zaskoczony, że nie spalił mu palców.

- Pani włosy są bardzo piękne i nie ma w nich nic nieprzyzwoitego.
- Nie jestem tego taka pewna - odparła sucho. - Przekonałam się już, że gdy

pragnę, by traktowano mnie poważnie, muszę je kryć.

- Od początku uważałem, że martwi się pani o bratanicę bardziej niż wymagają

tego okoliczności - powiedział. - Dlaczego nie ufa pani mężczyznom?

Odwróciła wzrok. Miała mleczną, typową dla rudowłosych cerę.

- Nie wszystkim. Ojcowie i bracia są w porządku i kilku innych także.
To wiele tłumaczyło.

- Obiło mi się o uszy, że pani świętej pamięci mąż, sir Gilbert, nie należał do

statecznych mężczyzn.

Uniosła dumnie głowę.
- Jest pan arogancki, lordzie Wolverton. Jeśli ktoś taki jak pan, szczycący się

prawością, posuwa się do takiej impertynencji, nic dziwnego, iż pański brat jest
zwykłym włóczęgą.

Wyrwała mu z rąk kapelusz i włożyła na głowę, zakrywając płomienne włosy, a

wraz z nimi swoją bezbronność. Potem odeszła dumnym krokiem, ze sztywno

wyprostowanymi plecami.

Uświadomił sobie, że nigdy nie widział jej ubranej inaczej niż Eskimos. Jak

wyglądała w bardziej zwiewnych szatkach? Nie należała do szczupłych, lecz z
pewnością miała się czym pochwalić. Lubił kobiety o pełnych kształtach. Żałował, że

jego żona była taka filigranowa.

Desdemona nie mogła odejść tak szybko, jak by sobie tego życzyła, bo miała na

nogach lekkie trzewiki i musiała torować sobie drogę przez wysoką trawę. Dogonił ją
więc bez kłopotu.

- Za dwa dni poganiacze będą przechodzili przez Market Harborough. Zdąży

pani tam dotrzeć, żeby ich zatrzymać.

- Czy pan także tam będzie? - Jej głos był chłodny, a twarz schowana w cieniu

kapelusza.

- Naturalnie. Uważam, że to najlepsze miejsce na spotkanie naszych zbiegów.
Pomimo optymistycznych słów wątpił, że uda mu się pochwycić Robina, jeśli

brat nie będzie sobie tego życzył. Każdy szpieg musiał umieć znikać, a Robin był w
tym ekspertem, w przeciwnym razie nie przetrwałby tylu lat na kontynencie.

Uznał jednak, że nie należy ujawniać tej ważnej informacji. Jeśli Robin

zamierza dalej podążać tą samą trasą, niedługo znajdzie się w pobliżu swojej

posiadłości Ruxton. Możliwe, że wraz z panną niewinną zatrzymają się tam na jakiś
czas, zwłaszcza jeśli odkryją, że są śledzeni.

Jeśli nie znajdzie ich wcześniej, to na pewno w Ruxton. Biorąc pod uwagę

podejrzliwą naturę lady Ross, będzie lepiej, gdy dotrze tam przed nią.

15

Maxie ugryzła swoją kanapkę złożoną z plasterka szynki obłożonego dwiema

kromkami świeżego chleba i z zadowoleniem oparła się o nagrzany słońcem kamień.

- Podróż z poganiaczami ma dwie wady. Robin przełknął kanapkę i popił

piwem.

- Jakie?
- Ryk kilku tysięcy sztuk bydła, krzyki ludzi i ujadanie psów. No i ten zapach.

Zwłaszcza on.

Robin zachichotał.

- Za jakiś czas przestaniesz zwracać na to uwagę.
- Nie tracę nadziei. - Przełknęła ostatni kęs. - Ale sami poganiacze mi się

podobają. Przypominają farmerów z Nowej Anglii. Mają w sobie twardość i prostotę
ludzi, którzy żyją blisko ziemi.

- Ich sąsiedzi powierzyli im pieniądze, więc muszą być zgrani. Przypuszczam,

że aby dostać licencję poganiacza, muszą mieć powyżej trzydziestki, być żonaci, a więc

godni zaufania.

Maxie skrzywiła się.

- Zbyt wiele rzeczy w Anglii wymaga licencji i specjalnych przyzwoleń.
- To cena cywilizacji. - Oczy Robina zabłysły szelmowsko. - Anglik, kiedy się już

zmęczy, zawsze może wyjechać do Ameryki, aby tam odnaleźć prawdziwe życie,
wolność i szczęście.

- Ludzie rzeczywiście są wolniejsi w Ameryce - stwierdziła z powagą Maxie. -

Ale szczęście można znaleźć wszędzie. Niestety, żadne prawo nie daje pewności, że je

naprawdę znajdziemy.

Robin kiwnął głową na znak potwierdzenia, potem wrócił do kanapki. Stado

szykowało się do nocnego odpoczynku, a poganiacze raczyli się wieczornym posiłkiem
w gospodzie. Maxie i Robin zostali na dworze, raz z powodu ładnej pogody, dwa, żeby

nikt się nie zorientował, kim jest Maxie. Miała już szczerze dość tego przeklętego
kapelusza.

Nagle jej uwagę przykuło nasionko klonu, wolno spływające na ziemię. W tym

powolnym locie złapał je słoneczny promień, więc przez chwilę stało się niemal

przezroczyste. Powiał lekki wiatr i płatek opadł prawie przy dłoni dziewczyny. Maxie
uśmiechnęła się z zadowoleniem.

Nie zdawała sobie sprawy, że jest obserwowana, dopóki nie usłyszała cichego

głosu Robina.

- Kiedy patrzyłaś na to opadające nasienie klonu, miałaś na twarzy wprost

religijne uniesienie.

Zamierzała pokryć jego uwagę śmiechem, ale zmieniła zdanie. Może Robin jej

nie zrozumie, ale na pewno nie wykpi.

- Bo też po części tak się czułam. Naród mojej matki postrzega naturę jako

jedną wielką całość. Liść jest tak samo uduchowiony jak chmura, wiatr czy ludzka
dusza.

Robin słuchał jej w skupieniu.
- W Anglii podchodzi się do przyrody jak do wroga, którego trzeba okiełznać

albo jak do służącego, który winien nam służyć. Indiański sposób myślenia jest lepszy
i zdrowszy. - Umilkła, zastanawiając się, jak przetłumaczyć na angielski ulotne

pojęcia. - Moja matka potrafiła dostrzec jedność natury. Widziała to, kiedy patrzyła na
kwiat albo na obłok. Kiedy w takich chwilach ją obserwowałam, rozumiałam, co to

znaczy czerpać z życia radość.

- Czy to była jakaś forma medytacji? Wzruszyła ramionami.

- To chyba najodpowiedniejsze angielskie słowo. Ja bym powiedziała, że sama

stawała się częścią przyrody jak kropla deszczu w rzece.

- Czy ty też to potrafisz?
- Kiedy byłam małą dziewczynką, potrafiłam się tak skupić, choć tylko do

pewnego stopnia. Myślę, że wszystkie dzieci to potrafią. O tym przecież mówi poezja
Wordswortha. - Zamilkła, znowu szukając właściwego słowa. - Nawet teraz, od czasu

do czasu, kiedy podziwiam świat, czuję się tak, jakby... jakby energia ziemi spływała
na mnie. Gdyby tak się stało, stałabym się częścią natury. - Westchnęła. - Jednak

nigdy do tego nie dochodzi. Przypuszczam, że mam za sobą zbyt dużo przeczytanych
książek i spędziłam zbyt wiele czasu z Białymi. Nie potrafię już całkowicie złączyć się z

naturą. To frustrujące uczucie mieć to niemal w garści, a jednak nigdy do końca.

- Harmonia to dla mnie ogromnie tajemnicze pojęcie. - Twarz Robina

spoważniała. - Prawdopodobnie dlatego, że sam jestem z natury bardzo pogmatwany.

- To nie do końca prawda. Myślisz tak, ponieważ za bardzo kierujesz się

umysłem. Patrz i wyobraź sobie, że nagle stajesz się liściem. Użyj duszy, nie rozumu.

Zamierzała pochwycić rękę Robina, ale na wspomnienie niedawnych przeżyć

cofnęła się. Zamiast tego podniosła nasionko klonu i podrzuciła je w powietrze. Złapał

je wiatr i uniósł w górę.

Dusza Maxie pofrunęła za nim, radując się wolnością szybowania i

przyjemnością ślizgania się na słonecznym promieniu. Gdzieś w dole znajdowało się

odpowiednie miejsce, na które ziarno mogło upaść i zakorzenić się, dając początek
nowemu życiu. Kiedy ponownie opadło na ziemię, nie wiedziała, czy tęsknota, którą

czuła za domem, za swoimi korzeniami, to jej tęsknota czy nasionka. Prawdopodobnie
obydwojga, inaczej jego duch nie znalazłby w niej takiego odzewu. Z zamyślenia

wyrwało ją mamrotanie Robina.

- Myślę, że trochę to rozumiem, Kanawiosta. Próba połączenia się z naturą to

nie jest akt religijny, to sposób na życie.

- Twój przypadek nie jest jeszcze beznadziejny, lordzie Robercie. - Była

zadowolona, że ją zrozumiał, lecz nie miała ochoty nic więcej mówić. Gestem dłoni
wskazała na dziwne zamieszanie przed nimi. - Co robi Dafydd Jones?

Robin spojrzał w stronę barczystego, rumianego poganiacza.
- Rozkłada przenośną kuźnię. Bydło jest podkute, żeby nie okulało w drodze. A

taka kuźnia oszczędza poszukiwań kowala.

- Jak się podkuwa rozszczepione kopyto?

- Podkowa składa się z dwóch części. Zdaje się, że kowal zawczasu je

przygotował, dzięki czemu nie musi ich teraz wykuwać. W ten sposób uniknie pracy z

rozgrzanym żelazem.

Maxie wstała zaintrygowana.

- Chyba pójdę popatrzeć.
Dafydd Jones jako jeden z niewielu poganiaczy mówił płynnie po angielsku,

więc mogła się z nim porozumieć i już kilkakrotnie z nim rozmawiała. Jego walijski
akcent był tak silny, że nie zawsze dobrze go rozumiała, ale uwielbiała słuchać jego

melodyjnego barytonu.

- Masz ochotę mi pomóc, chłopcze? - zapytał.

Z powątpiewaniem popatrzyła na tuzin pasących się byków.
- Nie wiem, czy się na coś przydam. Nigdy nie pracowałem u kowala ani nie

podkuwałem bydła.

- Wystarczy, że będziesz podawał mi podkowy i narzędzia, o które poproszę. -

Jones wskazał na narzędzia, potem podniósł zwinięty sznur i rzucił go na pierwszego z
brzegu byka, którego oddzielił od reszty pies pilnujący stada. Kiedy lina opadała na

ziemię, Walijczyk zaciągnął ją mocno wokół nóg zwierzęcia i pociągnął. Byk upadł z

rykiem na ziemię, bardziej zaskoczony niż zły.

Maxie podała podkowę poganiaczowi, a ten szybko przybił ją do brzegów

kopyta, cały czas kontrolując wierzgającego byczka. Ten akurat potrzebował wymiany

tylko jednej podkowy, szybko więc został uwolniony i zaczął się niezgrabnie podnosić,
nerwowo machając ogonem.

Reszta stada została załatwiona równie zręcznie. Z gospody dochodziły

podniesione głosy i walijskie pieśni. Maxie nie przestawała podawać podków i

gwoździ, zastanawiając się, jak to jest, że w tej części Anglii dzień trwa tak długo.

Robin skończył jeść kolację i także podszedł popatrzeć. Natychmiast wyczuła

jego obecność. Będzie za nim tęskniła, kiedy się rozstaną, to pewne.

Trzynaste zwierzę nie miało tyle szczęścia co poprzednie, być może ze względu

na feralną liczbę. Nie uciekło tylko dlatego, że bało się wyszczerzonych kłów
pilnujących go psów. Jones zarzucił linę, a kiedy rozwścieczony byk upadł, podszedł

do niego z przygotowaną podkową. W tej samej chwili, nie wiadomo jakim cudem,
byk uwolnił się i stanął na nogi, potrząsając potężną głową i rycząc wściekle. Ostrym

rogiem trafił Walijczyka w żebro, rozpruwając mu ubranie i rzucając go na ziemię
wprost pod swoje okute kopyta.

Maxie zamarła, nie mając pojęcia, co robić. Inni poganiacze siedzieli w

gospodzie. Zresztą jej krzyk zginąłby w hałasie rozśpiewanych głosów. Mogła

spróbować sama wyciągnąć Jonesa, ale wtedy i ją byk powaliłby na ziemię.

Nagle zza jej pleców wyskoczył Robin i chwycił rozwścieczone zwierzę za rogi.

Wytężając wszystkie siły, próbował przekręcić głowę byka na bok i powalić go na
ziemię.

Kiedy zwierzę zaczęło tracić równowagę, zawołał do Maxie:
- Odciągnij Jonesa na bok!

Dziewczyna pochyliła się nad Walijczykiem. W tej samej chwili kopyto

strząsnęło jej z głowy kapelusz i przejechało po plecach. Poganiacz był od niej dwa

razy większy, ale strach dodał Maxie sił. Zatrzymała się dopiero za przenośną kuźnią.

Podniosła głowę i zobaczyła, że Robin trzyma byka za rogi, przygniatając jego

głowę do ziemi, a zwierzę ryczy przeraźliwie, jednak nie może się uwolnić. Z
podziwem patrzyła na muskularne ciało Robina. Był taki silny i zręczny. Jednak jego

przewaga mogła okazać się krótkotrwała. To tak jakby trzymał tygrysa za ogon. Bóg
jeden wie, jak mu się uda uciec bez uszczerbku. Chciała już biec do gospody po

pomoc, kiedy Robin zdołał wydać z siebie serię gwizdnięć. Natychmiast przybiegło

kilka psów. Wówczas puścił byka. Człowiek i zwierzę opadli na kolana. Po sekundzie

byk poderwał się na nogi i zaatakował człowieka, który zadał mu tyle bólu. Robin
zdążył się jednak uchylić. Ostry róg minął jego pierś zaledwie o cal. Zanim byk zdołał

znowu zaszarżować, otoczyły go psy i podgryzając pęciny zwierzęcia, zmusiły do
dołączenia do reszty stada.

Dysząc i ociekając potem, Robin podszedł do klęczącej nad zranionym

poganiaczem Maxie.

- Jak on się czuje?
Już otwierała usta, żeby odpowiedzieć, ale w tej samej chwili Walijczyk usiadł,

klnąc pod nosem po walijsku. Na jego spodniach widniały mokre ślady kopyt.

- Nie będę płakał, kiedy zrobią z niego pieczyste - rzucił po angielsku. - W

przyszłości będę chyba podkuwał gęsi.

Z pomocą Maxie i Robina udało mu się stanąć na nogi. Wykrzywił usta z bólu i

uważnie obmacał żebra.

- Dzięki wam wszystko jest na miejscu - oznajmił.

Robin zabrał się do zwijania lassa. Przez chwilę mu się przyglądał, a potem

podniósł poszarpany koniec.

- Lina była naderwana i pękła, kiedy byk zaczął wierzgać. Jones uważnie

obejrzał sznur.

- Taak, łatwo być nieostrożnym, ale jeden taki błąd może człowieka zabić.

Jestem wam winien kolejkę piwa. - Spojrzał na Maxie i szeroko otworzył oczy. - Lepiej

załóż kapelusz, panienko - dodał po chwili z uśmiechem.

Maxie poczerwieniała i pospiesznie naciągnęła kapelusz na głowę. Dłonie

jeszcze jej drżały po mrożącym krew w żyłach widowisku.

- Uznałam, że bezpieczniej podróżować w przebraniu chłopca.

- Nie zdradzę twojej tajemnicy - zapewnił poganiacz. - Mogę wam teraz

postawić piwo?

- Może Robinowi. - Strzepnęła trawę z kolan. - Ja nie odmówię kubka herbaty.
- Z ochotą napiję się kufelek - powiedział Robin. - Ale obydwoje wolelibyśmy,

żeby nikt się nie dowiedział o wypadku. Zresztą nic takiego się nie stało.

- Stałoby się, gdyby ta bestia mnie zabiła - sucho rzucił Jones. - Ale jeśli nie

chcecie ściągać na siebie uwagi, nikomu nic nie powiem. - Wsunął rękę do kieszeni i
wyjął z niej dwie monety, które podał Maxie.

Chciała mu je oddać, ale Walijczyk wybuchnął śmiechem.

- To nie za uratowanie życia. Za takie rzeczy nie można zapłacić, a jeśli nawet,

to moje życie warte jest więcej niż dwa szylingi. To daję ci za pomoc przy podkuwaniu.

- W takim razie dziękuję. To było... bardzo pouczające zajęcie.

Robin i Maxie odeszli pod żywopłot, a poganiacz zniknął w hałaśliwej

gospodzie. Kilka minut później wyłonił się z niej właściciel, niosąc dzban piwa i drugi

z parującą herbatą. Postawił przed nimi naczynia, po czym życzył im dobrej nocy i
odszedł.

Maxie usiadła na kocu i spróbowała gorącego napoju. Herbata była mocno

doprawiona mlekiem i cukrem.

- Czy kiedyś już walczyłeś z bykami?
- Nie, ale widziałem, jak robią to inni - wyjaśnił Robin. - Już w młodości

przekonałem się, że nigdy nie osiągnę takiego wzrostu, żeby pokonać innych posturą,
więc nauczyłem się wygrywać sprytem. Sztuczka polega na tym, żeby nie pozwolić

wrogowi wykorzystać całego potencjału jego siły. Trzeba wytrącić go z równowagi i,
jeśli to możliwe, wykorzystać jego własną siłę przeciwko niemu.

- Innymi słowy, zastosowałeś tę samą technikę co w przypadku Simmonsa?
- Między nimi istnieje więcej niż powierzchowne podobieństwo. Przypomniała

sobie masywny kark i szerokie ramiona Simmonsa i musiała przyznać mu rację.

- Kiedy Jones wspomniał o podkuwaniu gęsi, to mówił poważnie, czy żartował?

Robin uśmiechnął się. Choć zrobiło się już prawie ciemno, jego jasna czupryna

odznaczała się na tle nieba.

- Możesz nie wierzyć, ale mówił poważnie. Kiedy pędzi się gęsi, najpierw

przechodzą przez smołę, a potem przez trociny albo potłuczone muszle. To

zabezpiecza ich łapy przed zranieniem.

- To zajęcie wydaje się bezpieczniejsze niż podkuwanie byków. - Upiła łyk

herbaty. - Jesteś kopalnią nikomu niepotrzebnych informacji. Jak udaje ci się je
wszystkie zapamiętać?

- Ależ one nie są niepotrzebne - zaprotestował. - Nigdy nie wiadomo, kiedy

przyjdzie mi podkuwać gęsi.

- Albo przywoływać gwizdem stado psów. - Postawiła dzban na kolanie. Jeśli

Robin brał udział w jakichś kryminalnych aferach, to przetrwał tylko dzięki sztuce

obserwacji. - Przypuszczam, że nauczyłeś się tak gwizdać na wypadek, gdybyś znalazł
się w potrzebie.

- To „kiedyś” zdarzyło się bardzo szybko - stwierdził, unosząc do ust dzban z

piwem. - Czy pijasz czasami napoje, które zawierają w sobie alkohol?

- Nigdy. - Odpowiedź zabrzmiała ostro, więc Maxie dodała szybko: - Kiedy

miałam dwanaście lat, uznałam, że picie alkoholu to przyzwyczajenie, bez którego da

się żyć. Ludzie mojej matki mieli często kłopoty z alkoholem. Jest jednak faktem, że
pewien pijak zainicjował powstanie nowego religijnego ruchu u Irokezów.

- Jak do tego doszło?
- Ganeodiyo, czyli Piękne Jezioro był starym człowiekiem, kiedy dostąpił wizji.

Duchy powiedziały mu, że ognista woda została stworzona dla Białych i że nie wolno
jej pić czerwonoskórym. Ganeodiyo przeklął alkohol i w kilka dni został uleczony.

Zaczął głosić kazania o wierności w małżeństwie, miłości rodzinnej, posłuszeństwie
dzieci rodzicom. Są w tym elementy chrześcijańskie, ale rdzeń jest indiański.

Zamilkła, bo w pamięci odżyły głosy matki i jej współplemieńców.
- Ganeodiyo mówił, że życie jest niepewne, dlatego też powinniśmy się kochać,

mieć współczucie dla cierpiących i potrzebujących i cieszyć się zawsze z tymi, którzy
są weseli. Umarł w zeszłym roku.

Gardło dziewczyny ścisnęło się na to wspomnienie. Nigdy nie mówiła o tym

żadnemu Białemu. Z drugiej strony nigdy nie przypuszczała, że pozna takiego

człowieka jak Robin.

- Najwyraźniej Ganeodiyo szedł tą samą ścieżką co inni wielcy duchowi prorocy

- powiedział cicho. - Mówiłaś, że krzyżyk dostałaś od matki.

- Była chrześcijanką, ale to nie oznaczało, że nie wierzyła w rzeczy, w które

wierzyli jej bracia. - Dotknęła krzyżyka skrytego pod zniszczoną koszulą. - Mówiła, że
przetrwanie leży w połączeniu najmądrzejszych myśli Indian i Białych. Nazywała to

drogą środka.

- Musiała być mądrą i wspaniałą kobietą.

- Była. - Głos Maxie zmiękł. - Papa zawsze twierdził, że nie ożeni się ponownie,

bo nigdy nie znajdzie drugiej równie dobrej słuchaczki jak moja matka. Zazwyczaj

powtarzał to, kiedy wygrywałam z nim słowną potyczkę.

- Przynajmniej z tobą rozmawiał - sucho skomentował Robin. - Mój ojciec

ograniczał się do wydawania poleceń.

- A ty wszystkie ignorowałeś.

- Obawiam się, że tak. - Westchnął teatralnie. - Cechuje mnie wrodzona odraza

do wysłuchiwania rozkazów.

Z uśmiechem na ustach odstawiła dzbanek i okryła się kocem.

- Wielka szkoda, że nie poznałeś mojego ojca. Jesteś jedyną osobą, która

zrozumiałaby jego zawiły sposób myślenia.

- Zawiły? - Robin także się położył. - To obraźliwe. Będę musiał wyrzucić

wszystkie te cenne kamienie, które dla ciebie zbierałem.

Zachichotała, podkładając sobie pod głowę tobołek. Musieli zachować

przyzwoitą odległość, bo nie byli sami, ale tęskniła za spaniem w ramionach Robina.

Robin obudził się wcześnie. Był zimny i mglisty poranek. Z rozbawieniem, ale

bez zaskoczenia stwierdził, że w nocy on i Maxie przytulili się do siebie. Spała z głową
opartą na jego ramieniu. Uwielbiał jej egzotyczną urodę. Inne kobiety wydawały się

przy niej blade i pozbawione życia. Nogę wsunęła mu między kolana, a jego dłoń
spoczywała na krągłym biodrze. Pomimo ubrania poczuł, że wzbiera w nim

pożądanie. Ale Maxie wzbudzała w nim coś więcej niż zwykłe pożądanie. Cechowała ją
niewinna zmysłowość, całkowite zadowolenie z własnego ciała, czego nigdy nie

spotkał u Europejek. Była także inteligentna, dowcipna i odważna. Jednej rzeczy jej
brakowało: nie szukała partnera. Jej początkowa nieufność zmieniła się w sympatię, a

nawet czasami w coś więcej, podejrzewał jednak, że po wyjaśnieniu zagadki śmierci
ojca, odejdzie jak kot, nie oglądając się za siebie.

Objął ją mocniej ramieniem, uzmysławiając sobie, jak niechętnie się z nią

rozstanie. Pobudziła go do życia, czuł się tak, jakby zostawił za sobą jakiś ogromny

ciężar. Po raz pierwszy otwarcie zapytał sam siebie, czego chce od tej dziewczyny. Nie
interesował go flirt, a platoniczna przyjaźń wydawała mu się zbyt ograniczona. I choć

pociągało go jej drobne piękne ciało, krótki romans by mu nie wystarczył.
Potrzebował towarzyszki, z którą mógłby się śmiać, bawić i kochać. Taki związek

łączył go z Maggie, dopóki nie odsunęła się od niego.

To nieuczciwe porównywać Maggie z tą, która leżała teraz w jego ramionach.

Nawet niemożliwe. Jednak obydwie miały szczere i żywe natury i może z czasem
zbliży się do Maxie, tak jak to miało miejsce z Maggie. Zajmie to trochę czasu, zanim

sobie zaufają, ponieważ oboje kryli przed światem swoje prawdziwe oblicza. Jednak z
każdym dniem odsłaniali coraz więcej. Maxie opowiedziała o zwyczajach ludu jej

matki, a on nie raz już powiedział coś, czego wcale nie zamierzał wyjawić, przez co
czuł się bezbronny.

Uśmiechnął się. Z chęcią zniósłby takie niewygody, gdyby z tego związku

powstało coś trwałego, ale obawiał się, że Maxie wcale nie jest tym zainteresowana.

Pragnęła prawdziwego domu i mężczyzny, którego mogłaby szanować. Mógł jej

zapewnić dom, ale niewiele uczynił w życiu, co byłoby godne szacunku.

Pochylił się i pocałował Maxie w czubek zgrabnego, maleńkiego noska. Długie

czarne rzęsy zatrzepotały i spojrzały na niego orzechowe oczy.

- Które z nas przesunęło się w nocy?
- Myślę, że oboje.

- Wkrótce zaczną się budzić inni. Musimy wstać, a przynajmniej trochę się od

siebie odsunąć.

Nadal jednak tuliła się do Robina. Dobrze, że byli ubrani, bo zapomniałby, że

znajdują się w miejscu publicznym. Na szczęście odezwały się zaspane głosy

poganiaczy i Robin niechętnie cofnął rękę.

- Jeśli się zorientują, że jesteś kobietą, ucierpi na tym twoja reputacja.

Uśmiechnęła się i usiadła.
- Oboje za to zapłacimy.

Wybuchnął śmiechem, wstał i przeciągnął się. Będzie się martwił przyszłością,

kiedy dotrą do Londynu. Póki co, dawno nie czuł się tak dobrze.

16

Desdemona nie zdawała sobie sprawy, że w Anglii jest tyle bydła. Przyglądała

się zatłoczonym ulicom Market Harborough, sącząc trzecią filiżankę herbaty.

Frontowy pokój w gospodzie „Pod Trzema Łabędziami”, w której się zatrzymała, był
już przez kogoś zarezerwowany, ale złoto i ostry ton zrobiły swoje.

Kiedy bydło zaczęło przetaczać się pod jej oknem, obserwowała je z napięciem.

Teraz jednak czuła znudzenie i obawę, że jej plan znowu zawiódł.

Obejrzała całe mnóstwo krów, dziesiątki walijskich poganiaczy, hordę psów z

absurdalnie krótkimi nogami oraz wieśniaków podróżujących z poganiaczami.

Zauważyła też dwóch mężczyzn stojących po drugiej stronie ulicy, którzy podobnie jak
ona uważnie przyglądali się przechodzącemu stadu. Może jeden z nich to ten osobnik,

którego Cletus wysłał za Maxie? Nie dostrzegła jednak nikogo, kto przypominałby
Maxime Collins ani też tego nieodpowiedzialnego lorda Robina.

Odstawiając filiżankę, zastanawiała się, gdzie też może być markiz Wolverton.

To pewne, że gdzieś w pobliżu i tak jak ona obserwuje ulicę. Oczywiście, jeśli jeszcze

nie dotarł do zbiegów. Nieobecność Wolvertona budziła w niej mieszane uczucia. Ten
człowiek potrafił jej zajść za skórę, a wówczas zachowywała się jak idiotka. Ale

cieszyła się z ich spotkań.

Za stadem szła trójka zakurzonych postaci w towarzystwie dwóch psów.

Desdemona pochyliła się do przodu, żeby lepiej widzieć. Jeden z wędrowców był
poganiaczem, drugi mężczyzną średniego wzrostu, lekkiej budowy, a trzeci niskim,

ubranym po wiejsku chłopak z przekrzywionym kapeluszem na głowie. Mężczyzna w
środku powiedział coś, co pobudziło pozostałą dwójkę do śmiechu. Desdemona

biegiem rzuciła się do schodów.

Przemarszowi bydła towarzyszył straszliwy hałas, który w mieście, gdzie ryk i

szczekanie psów odbijały się echem od budynków, stawał się nie do zniesienia. Maxie
i Robin podążali za rzeką krów w towarzystwie Dafydda Jonesa i kilku byków, które

zgubiwszy podkowy, nie wytrzymywały tempa. Jones miał pilnować maruderów, a
dwa psy nadzorowały, żeby zwierzęta nie rozbiegły się na boki. Mieszkańcy

miasteczka pochowali się po domach, czekając aż stado przejdzie, co trwało cały ranek
i pozostawiło ulice w takim stanie, że nadawały się jedynie do natychmiastowego

sprzątnięcia. Trasy poganiaczy zazwyczaj omijały miasta, ale ta droga prowadziła do
jednego z największych targów bydła. Maxie czuła się w mieście niepewnie, choć

nigdzie nie dostrzegła Simmonsa. Pewnie zrezygnował z pościgu, pomyślała. Kiedy

jednak dochodzili do targu, usłyszała znajomy głos.

- Tam są!

Po chwili tuż przy nich pojawił się Simmons z wyrazem dzikiej radości na

twarzy. Towarzyszył mu drugi zbir, taki sam olbrzym, o jeszcze bardziej

odpychającym obliczu.

- Niech to diabli! - zaklął pod nosem Robin.

Odwrócił się, ale tam także pojawiło się dwóch zbirów. Byli w pułapce.
Nagle powietrze przeszył ogłuszający gwizd. To Dafydd Jones przejął

inicjatywę w swoje ręce z szybkością, której nikt by się po tym ospałym mężczyźnie
nie spodziewał. Gwizdem nakazał psom zawrócić ostatnią partię byków. Posłuszne

zwierzęta wykonały dziwaczny rozkaz. W kilka sekund ulica została zablokowana
przez zdezorientowane bydło. Popędzane przez psy, które podgryzały im pęciny, byki

zawróciły i zaczęły galopować po kamiennej ulicy. Inne ryczały i kręciły się w miejscu
zdezorientowane.

Robin pochwycił Maxie za ramię.
- Wielkie dzięki!

- Życzę szczęścia! - zawołał Jones.
Maxie zdążyła jeszcze zobaczyć rozwścieczoną twarz Simmonsa, który bez

powodzenia próbował utorować sobie drogę między ryczącymi bykami.
Skoncentrowała się na ucieczce. Pobiegła za Robinem w stronę następnego zaułka.

Byki zajęły środek, pozostawiając jedynie wąskie przejście wzdłuż murów. W końcu
udało im się dotrzeć do wąskiej uliczki. Tu Robin zatrzymał się na chwilę.

- W porządku?
- W porządku - odparła, przesuwając dłonią po czole. - Czy znasz Market

Harborough?

- Nie, ale poznam - odparł z uśmiechem.

Poczuła przypływ irracjonalnej czułości. Robin może i jest huncwotem, ale w

tej chwili nie wyobrażała sobie lepszego towarzystwa. Tak po prawdzie to w ogóle nie

potrafiła sobie wyobrazić lepszego towarzystwa.

Desdemona otworzyła drzwi gospody w chwili, gdy płynące jednym

strumieniem byki wpadły w chaos. Wpatrywała się z przerażeniem w ryczącą i
wierzgającą masę. Przez hałas przebijały się wściekłe pokrzykiwania. Spojrzała w głąb

ulicy i zobaczyła kilku podejrzanie wyglądających mężczyzn, torujących sobie drogę

przez stado. Uznała, że jeśli tamci to potrafią, jej także się uda i dała krok na ulicę. Zza

pleców dobiegł ją przerażony krzyk właściciela zajazdu. Ignorując go, przycisnęła się
do ściany gospody i zaczęła przesuwać się do przodu. Żałowała, że nie zabrała ze sobą

woźnicy, a raczej jednego z byłych żołnierzy. Tylko że z pewnością nie zgodziłby się na
coś tak głupiego.

Zamierzała dotrzeć do miejsca, w którym ostatnio widziała Maxie. Spostrzegła,

że w uliczce obok znika dwóch zbirów. Trochę dalej stało dwóch następnych, ale

bratanica zniknęła. Wściekła i przerażona, stanęła na palcach i przysłoniła oczy
dłonią, starając się dojrzeć, co dzieje się na ulicy. Okazało się to olbrzymim błędem.

Przebiegający obok byk zaczepił rogiem o rękaw jej peleryny i pociągnął za sobą.
Kiedy próbowała utrzymać równowagę, nogi zaplątały się jej w fałdy spódnicy.

Peleryna pękła, a Desdemona upadła na bruk. Zobaczyła nad sobą podkute kopyto i
zrozumiała, że to koniec.

Maxie i Robin dotarli do następnej uliczki. Kiedy w nią skręcali, usłyszeli za

sobą okrzyk, który odbił się echem od ścian. Simmons ze swoimi ludźmi byli tuż tuż.

Na ulicy panował tłok, bo cały ruch przeniósł się teraz do tego zaułka. Musieli

więc lawirować między przechodniami. W końcu drogę zagrodził im stojący przed

sklepem wóz, z którego wyładowywano towar. Maxie padła na ziemię i zaczęła się
czołgać pod spodem, a za nią Robin. Kiedy wyszli z drugiej strony, im oczom ukazał

się sklep tekstylny. Otrzepali ubrania, po czym weszli do środka. Robin uśmiechnął
się zniewalająco do sprzedawczyni.

- Przepraszamy, że przeszkadzamy, ale potrzebujemy pilnie tylnych drzwi.
Wąski korytarz prowadził do kuchni na tyłach budynku. Robin posłał

zaskoczonej kucharce następny zniewalający uśmiech i wybiegli do przydomowego
ogródka. Żelazna furtka wychodziła na następną ulicę.

Jak wiele starych miast, tak i Market Harborough zbudowano na

średniowiecznym planie. Przez zwykły pech zatoczyli koło i znaleźli się twarzą twarz z

jednym ze zbirów Simmonsa. Mężczyzna krzyknął na kompanów. Nawet huk kopyt
biegnącego bydła nie zagłuszył dudnienia stóp ścigających.

Maxie i Robin zrobili w tył zwrot i rzucili się pędem w następną uliczkę. Gdyby

była noc, z łatwością zmyliliby pościg, ale za dnia przewagę miał Simmons, a wybór

tras ucieczki był ograniczony. Za zakrętem zobaczyli stromo biegnący zaułek i
tawernę. Piętrzyły się przed nią puste drewniane beczki po piwie. Maxie nagle wpadł

do głowy pomysł.

- Zaczekaj! - krzyknęła do Robina.

Przekręciła jedną z beczek na bok, czekając na pojawienie się ścigających.

Wówczas z radosnym uśmiechem pchnęła ją w ich stronę i sięgnęła po następną.

Robin podjął jej pomysł i posłali w dół co najmniej pół tuzina beczek, które odbijając
się od ścian domów z hukiem stoczyły się po kamiennej ulicy. Odpowiedziały im

paskudne przekleństwa i jęki bólu.

Pomimo chwili odpoczynku Maxie czuła, że płuca jej płoną. Nie przestawała

jednak biec, wdzięczna za aktywny tryb życia, jaki dotąd wiodła, dzięki któremu miała
tyle sił.

Uliczka ostro skręcała w prawo. Niestety kończyła się wysoką, murowaną

ścianą.

Przebiegający byk pchnął Desdemonę na bok, a ostre kopyto pozbawiło ją tchu.

Próbowała się podnieść, ale bez rezultatu. Za chwilę nic jej już nie będzie obchodziło.

Nagle pochwyciły ją czyjeś mocne ręce i przyciągnęły do wąskich drzwi.

Desdemona ukryła twarz na czyimś szorstkim ramieniu. Nie spojrzała na twarz

wybawcy, bo wiedziała, że to Wolverton. Oparł ją plecami o drzwi i własnym ciałem
ochraniał przed bykami. Desdemona zaniosła się spazmatycznym kaszlem.

Pomyślała, że kobieta nie może wyglądać gorzej niż ona w tej chwili. Po raz pierwszy
od czasu kiedy skończyła osiemnaście lat, zależało jej na tym, żeby podobać się

mężczyźnie. Ta myśl ją zaskoczyła i rozgniewała, jednak musiała przyznać, że w
objęciach Wolvertona jest jej bardzo dobrze.

- Czy ktoś już pani powiedział, że pani odwaga przekracza zdrowy rozsądek? -

usłyszała jego miły baryton.

Nie potrafiła powstrzymać chichotu.
- Tak. Wielokrotnie.

Huk wywołany kopytami byków zaczął ucichać. Z żalem odsunęła się od

swojego wybawcy. Zaraz jednak zachwiała się, ale nim zdążyła upaść, Wolverton

ponownie pochwycił ją w ramiona.

- Trzęsę się jak galareta - rzuciła drżącym głosem.

- Zupełnie typowa reakcja. Cudem uniknęła pani śmierci. Oparła się o ścianę,

modląc się, by siły ponownie jej nie zawiodły.

- Jestem pana dłużniczką. Sam mógł pan zostać stratowany. Wzruszył

ramionami.

- Sporo czasu spędziłem przy bydle, więc wiem, jak się z nim obchodzić.

Choć większość fortun brytyjskich arystokratów pochodziło właśnie z ziemi,

tylko nieliczni przyznawali się tak otwarcie, iż są zwykłymi farmerami. Być może zbyt
wiele czasu spędzała w Londynie. Przesunęła drżącą dłonią po rozwichrzonych

włosach. Jej suknia i pelisa były zniszczone, a kapelusz leżał na środku ulicy.

- Gdybym wiedziała, że wezmę udział w walce z bykami, założyłabym na siebie

coś innego.

Stado wróciło już do porządku i spokojnie podążało na plac targowy. Do

Desdemony i Gilesa podszedł zaniepokojony poganiacz.

- Mam nadzieję, że nic się pani nie stało - powiedział z walijskim akcentem. -

Nie wybaczyłbym sobie, gdyby została pani zraniona.

- Nic mi nie jest. - Dla potwierdzenia swoich słów Desdemona zrobiła ostrożny

krok w stronę drzwi. Tym razem kolana jej nie zawiodły. - Postąpiłam głupio,
wychodząc na ulicę.

Poganiacz zamierzał się już oddalić, ale Wolverton zatrzymał go pytaniem.
- Dlaczego pozwoliliście stadu tak się wzburzyć? To było niebezpieczne.

Poganiacz spojrzał na niego obojętnie.
- To był błąd, sir. Psy źle zrozumiały rozkaz.

- Słyszałem, że kiedy spęd się kończy, psy same wracają do domu aż do Walii.

Trudno uwierzyć, że takie inteligentne zwierzęta nie zrozumiały rozkazu - nie

ustępował Giles.

- Przyłapał mnie pan - powiedział z szacunkiem Walijczyk. - To nie psy się

pomyliły, lecz ja. To ja podałem zły sygnał, a psy posłuchały. Szczęście, że nic złego się
nie zdarzyło.

- Teraz pewnie mi pan powie, że błędny sygnał nie miał nic wspólnego z

dwójką, która z wami podróżowała i z tymi czterema typami, którzy ich ścigali - sucho

rzucił Wolverton.

- Zupełnie nic. - Poganiacz dotknął ronda kapelusza dwoma palcami. - Muszę

iść za moimi potworami. Życzę wszystkiego najlepszego panu i tej damie.

Desdemona utkwiła wzrok w szerokich plecach oddalającego się poganiacza.

- Sądzi pan, że zrobił to specjalnie, żeby pomóc w ucieczce Maxie i lordowi

Robertowi?

- Niewątpliwie. To był z pewnością Robin, ale nie dostrzegłem twarzy jego

towarzysza, bo miał na głowie ten koszmarny kapelusz. - Uśmiechnął się lekko. - Mój

brat ma talent do kaptowania sobie sprzymierzeńców.

- Dlaczego tych czterech zbirów ich ściga? - zapytała marszcząc brwi.

W odpowiedzi wziął ją pod rękę i poprowadził do gospody „Pod Trzema

Łabędziami”.

- Możemy to przedyskutować przy obiedzie.
Zamierzała zaprotestować, ale szybko zamknęła usta. Tak naprawdę wcale nie

chciała odmówić.

17

Poczekaj tutaj - powiedział Robin, nie zniechęcony widokiem muru.
Rozpędził się i przed samym murem odbił mocno od ziemi na tyle wysoko, by

zaczepić rękami o brzeg, po czym lekko podciągnął się w górę. Siedząc na murze, zdjął
plecak i opuścił w dół jeden z pasków.

Maxie pochwyciła go. Zatrzeszczało pod jej ciężarem, ale wytrzymało. Robin

zaczął ciągnąć w górę, a ona pomagała, odpychając się stopami od muru. Z

uśmiechem na twarzy podał jej dłoń.

- To oczywiste, że nie spędziłaś dzieciństwa na tak nieprzydatnych zajęciach jak

haftowanie.

Odwdzięczyła mu się uśmiechem.

- Za punkt honoru postawiłam sobie prześcignąć moich indiańskich kuzynów w

pływaniu, wspinaniu się i bieganiu.

Goniący ich mężczyźni stanęli pod murem. Robin pomachał im na pożegnanie,

po czym zeskoczył na drugą stronę. Następnie przytrzymując Maxie za biodra pomógł

jej zejść na dół. Nie potrafiła oprzeć się wrażeniu, jakie wywarł na niej dotyk jego
mocnych dłoni. Dobrze, że uciekali przed śmiertelnym zagrożeniem.

Znajdowali się w dobrze utrzymanym ogrodzie, a przed sobą mieli sporej

wielkości dom. Tuż przed nimi stała tarcza strzelnicza, a obok na ziemi leżał łuk i

strzały, jakby ktoś przed chwilą je zostawił.

- Zaczekaj chwilę - powiedziała Maxie do Robina. Podniosła łuk i naciągnęła

kilka razy cięciwę. Potem wzięła strzałę i zastygła w oczekiwaniu.

Zza muru dochodziły wściekłe pomrukiwania, a po chwili ukazała się chwiejna

sylwetka jednego ze zbirów. Wówczas Maxie podniosła łuk, wycelowała i posłała
strzałę prosto w kapelusz delikwenta. Zawył jak zarzynana owca i zniknął za murem.

- Doskonała robota! - zawołał Robin z podziwem.
Odłożyła łuk na trawę, a na jej twarzy rysowała się duma. Bycie dzikuską ma

swoje dobre strony.

Wielki Boże, widziałeś, co zrobiła ta mała suka? - zapytał towarzysz Simmonsa

z twarzą wykrzywioną wściekłością. - Mogła mnie zabić!

- Gdyby chciała cię zabić, zrobiłaby to - rzucił opryskliwie Simmons, lecz w

duchu przyznał, że mają godnych przeciwników.

- Nie idę przez ten mur za nimi - sarknął drugi z jego ludzi.

- Nie musimy tego robić - powiedział Simmons. - Znam okrężną drogę. Jeśli się

pospieszymy, złapiemy ich.

Kiedy Maxie i Robin przebiegali przez ogród, z okna domu doszedł ich gniewny

okrzyk.

- Staraj się nie podeptać kwiatów - ostrzegł Robin. - Nawet diabeł jest mniej

straszny od angielskiego ogrodnika, kiedy ktoś zniszczy mu ukochaną różę.

Zbliżyli się do muru, przy którym rosły drzewa owocowe. Na jednym widać

było maleńkie zielone brzoskwinie.

- Czy wolno nam zniszczyć drzewko owocowe? - zapytała Maxie zdyszanym

głosem.

- To także straszliwa zbrodnia, ale nie tak poważna jak zdeptanie róży -

zapewnił Robin, wspinając się po gałęziach.

Wspaniale zastępowały drabinę. Zanim ktokolwiek z domowników zdążył

wybiec z domu, oni byli już po drugiej stronie muru.

- Te zbiry są diablo uparte - powiedział Robin, kiedy zatrzymali się dla

odzyskania oddechu. - To oczywiste, że twój wuj bardzo pragnie, żebyś wróciła do
domu.

- Na to wygląda - przyznała Maxie niechętnie. Co takiego jej wuj tak zawzięcie

próbuje ukryć? Spojrzała na towarzysza. - Przepraszam, że cię w to wciągnęłam. To o

wiele więcej niż mogłeś się spodziewać, kiedy na początku podróży proponowałeś mi
pomoc - powiedziała cicho.

Robin uśmiechnął się, a jego niebieskie oczy spojrzały na nią ciepło.
- Nie proponowałem ci pomocy, zmusiłem cię, żebyś ją przyjęła. I wcale tego

nie żałuję. - Machnął ręką w lewo. - Tamtędy na północ biegnie kanał z Market
Harborough do Leicester. Myślę, że powinniśmy pójść wzdłuż niego. Będziemy mniej

widoczni, niż gdybyśmy wybrali którąś z dróg.

- Naprawdę sądzisz, że obserwują wszystkie drogi? - zapytała Maxie z

przerażeniem. - Simmonsowi potrzebna by była do tego mała armia.

Robin wzruszył ramionami.

- Może i nie, ale skoro mamy wątpliwości, powinniśmy spodziewać się

najgorszego.

To nie było pozbawione sensu. On na pewno ma większe od niej doświadczenie

w uciekaniu.

Ta część miasta nie należała do ruchliwych, ale przed sobą mieli kilka dużych

budynków, wyglądających jak spichlerze. Prawdopodobnie kanał znajdował się po ich

drugiej stronie. Nim jednak zdążyli dojść do budynków z bocznej uliczki wypadł
Simmons z uśmiechem dzikiej satysfakcji na ustach. Towarzyszył mu jeden ze zbirów.

Maxie obejrzała się za siebie i zobaczyła, jak z drugiej uliczki wypada dwóch
następnych. Znowu znaleźli się w pułapce, ale tym razem nie było przy nich Dafydda

Jonesa ze stadem byków.

Tymczasem Simmons machnął ręką na swoich ludzi.

- Tym razem nie uda wam się wywinąć. Ta panieneczka wraca do wuja, a ty,

pięknisiu, dostaniesz nauczkę za zaatakowanie mnie od tyłu.

- Powinieneś być mi wdzięczny. Dzięki temu masz wytłumaczenie za

przegraną. - Robin spokojnie podał Maxie swój tobołek.

- Chyba nie zamierzasz z nim walczyć - zapytała z przerażeniem w głosie. - Jest

dwa razy taki jak ty.

Uśmiechnął się i ściągnął surdut.
- Można odmówić zaproszenia na obiad, gry w karty, ale jeśli ktoś wyzywa cię

do walki, jesteś zobowiązany przyjąć wyzwanie.

- Masz cholerną rację - burknął londyńczyk. - I nic mnie nie obchodzi, jak

jesteś dobry. Wielki chłop zawsze pokona małego.

- To zależy od tego jak dobry jest ten mały, nie sądzisz? - zapytał Robin

uśmiechając się szeroko, po czym szepnął do Maxie: - Ludzie Simmonsa będą zajęci
walką. Wykorzystaj okazję i uciekaj. - Widząc, że dziewczyna zamierza zaprotestować,

dodał: - Nie upieraj się. Nie martw się, nie zabije mnie. Będzie miał więcej kłopotów
niż jest tego wart.

Nie zdążył powiedzieć więcej, bo Simmons podszedł i zaczął go przeszukiwać.

Jego wielkie łapska obmacywały kieszenie i buty Robina.

- Szukasz ukrytej broni, czy nie możesz się powstrzymać, żeby mnie nie

pomacać? - zapytał słodko Robin.

- Parszywy zboczeniec! - zawołał z oburzeniem Simmons i jego wielka pięść

poleciała w stronę szczęki przeciwnika.

Robin zręcznie uskoczył w bok, złapał go za ramię, wykręcił je, jednocześnie

podcinając londyńczyka. Simmons padł na ziemię. Przez chwilę leżał nieruchomo, po

czym wstał i spojrzał na niego spod przymrużonych powiek.

- Nie nauczyłeś się tego w salonie.

- Nie - przyznał Robin.

Sprawiał wrażenie rozluźnionego i spokojnego. Jednak cały czas uważnie

śledził ruchy przeciwnika. - Chodziłem do twardszej szkoły, gdzie stawki były wyższe.

- Tak jak ja, chłoptasiu - odparł Simmons.

Obaj mężczyźni zaczęli krążyć wokół siebie, co jakiś czas zbliżając się i

wymierzając cios. Robin trzymał się na dystans, przysuwając się tylko na czas

uderzenia, potem szybko odskakiwał. Był szybszy, ale jego przeciwnik silniejszy.
Maxie dostrzegła, że Simmons dobrze się bawi.

- Jesteś dobry, zwłaszcza jak na arystokratę - powiedział z nutą podziwu po

jednym z ataków Robina.

Po tych słowach nastąpiła seria morderczych uderzeń w głowę i ramiona.

Robin zrobił unik, ale kilka ciosów pozbawiło go tchu i równowagi. Simmons

natychmiast wykorzystał okazję, waląc Robina potężną pięścią w żebra. Ten
przewrócił się na ziemię. Londyńczyk zawył z radości i podszedł, by dokończyć dzieło.

Mimo że wyglądał na pokonanego, Robin wcale nie był w tak złym stanie.

Natychmiast podciął Simmonsa i rzucił się na niego. Nim Maxie zorientowała się, co

się dzieje, siedział już na plecach przeciwnika i wbijał mu twarz w ziemię.

- Poddaj się! - krzyknął, wykręcając mu ramię.

Simmons z niechęcią podniósł dłoń na znak poddania. Niestety jego ludzie nie

uznali tego gestu. Z przekleństwami na ustach i bez żadnego szacunku dla zasad

sportowych rzucili się na człowieka, który pokonał ich chlebodawcę.

- Robin! - krzyknęła Maxie ostrzegawczo, cisnęła jego surdut, nabrała w garść

piasku i sypnęła nim w oczy zbirów. Rozległ się ryk bólu.

Robin wykorzystał ten moment i przyszedł jej z pomocą. Dokładnie

wycelowany kopniak zwalił jednego z pomagierów na ziemię. Nie tracąc czasu kopnął
drugiego w ramię. Choć jego ruchy przypominały płynnością tancerza, obaj

przeciwnicy jęczeli z bólu.

Trzeci z pomocników podniósł z ziemi kamień z zamiarem rzucenia w Robina.

Maxie skoczyła w jego stronę i złapała za rękę. Kiedy usiłował się wyrwać, uderzyła go
pięścią z ukrytym w niej patykiem prosto w pierś. Stęknął, ale mimo to cisnął

kamieniem w Robina. Ten osunął się na ziemię.

Wówczas Maxie rzuciła się z rozczapierzonymi palcami do oczu mężczyzny.

Kiedy próbował zasłonić twarz, kopnęła go z całej siły w krocze i jeszcze raz
wymierzyła cios w pierś. Zbir wydał z siebie dziwny kwik, po czym padł na ziemię jak

sterta zużytych ubrań.

W tym momencie Simmons podniósł się z ziemi i unieruchomił Maxie w

mocnym uścisku. Szamotała się zaciekle, ale nie mogła się uwolnić, choć drapała i
gryzła napastnika.

- Przestań, ty mała diablico! - ryknął, wykręcając jej ręce do tyłu. Wyrwał jej z

dłoni patyk i odrzucił. - Moi chłopcy nie powinni włączać się do uczciwej walki, ale, na

Boga, jeśli nie przestaniesz wierzgać, to pożałujesz.

Uznając, że czas zmienić taktykę, przestała walczyć i spojrzała z przestrachem

na leżącego Robina. Był nieprzytomny, włosy miał pomazane krwią.

Nie wypuszczając jej z uścisku, Simmons rzucił w stronę gramolących się

pomocników:

- Walczycie jak dziewuchy. Nawet gorzej, bo ta mała jest zręczniejsza i

sprytniejsza od was trzech.

Jeden ze zbirów z mściwym uśmiechem kopnął Robina w bok.

- Dotknij go jeszcze raz, a przysięgam, że skręcę ci kark! - ryknął Simmons. -

Idź i przyprowadź tu powóz.

Mrucząc coś pod nosem dwaj mężczyźni odeszli. Trzeci nadal leżał na ziemi

nieprzytomny.

Maxie zastanawiała się ze złością, gdzie się podziali mieszkańcy Market

Harborough. W pobliżu nie było jednak domów mieszkalnych tylko magazyny, nic

więc dziwnego, że nikt nie przyszedł z pomocą.

- Pozwól mi sprawdzić, co z Robinem - poprosiła. - Może być poważnie ranny.

- Przeżyje, choć mogło być źle, gdybyś nie wskoczyła na Wilby’ego. - Pokręcił

głową. - Wiłby nie powinien tego robić. Trudno jest znaleźć pomoc, na której można

polegać.

Nie zrobiło to na niej wrażenia, ale wolała się z tym nie zdradzać.

- Co z nami zrobisz? - zapytała z udaną rezygnacją w głosie.
- Ty wracasz do Durham, jeśli trzeba, związana jak świąteczna gęś. A co do

twojego przyjaciela, sam jeszcze nie wiem. - Simmons zmarszczył brwi. - Mógłbym go
tu zostawić, ale może mnie potem ścigać. Chyba odstawię go do konstabla i powiem,

że ukradł mi konia. - Zachichotał. - Tak, to jest myśl. Do czasu aż go tam
odtransportują, my będziemy już w Durham, a potem to już problem lorda

Collingwooda. - Potarł policzek, na którym widniała szeroka szrama. - Cieszę się, że
jego a nie mój.

Mówiąc to, zwolnił trochę uścisk. Uznając, że lepsza okazja może się nie trafić,

zaczęła się wyrywać. Na chwilę jej się to udało, ale nim zdążyła umknąć, Simmons

złapał ją za nadgarstek. Nie poddawała się, choć wiedziała, że nie ma szans. Zdołała
tylko podrapać Simmonsa w twarz, rozrywając mu ranę.

- Ostrzegałem cię, ty diablico! - ryknął, chwycił Maxie w pół i przeniósł pod

ścianę magazynu. Tu przyklęknął, przełożył dziewczynę przez kolano i wymierzył

kilka silnych klapsów.

Przez chwilę Maxie nie mogła wydobyć z siebie głosu ze zdumienia i wstydu.

Irokezi nie uznają bicia dzieci, jej ojciec także wolał tłumaczyć zamiast bić. Wcześniej
walczyła z energią, ale bez przeświadczenia, że chodzi o życie. Teraz resztki jej

angielskiego wychowania rozpłynęły się we wściekłości. Nabrała powietrza w płuca i
wydała z siebie indiański okrzyk, od którego zadrżały szyby w budynku. Tak dzikiego

wrzasku żaden Anglik nigdy nie słyszał. Simmons znieruchomiał z ręką w górze.
Wówczas Maxie wyciągnęła z buta nóż.

18

Robin nie do końca stracił przytomność, ale przez długi czas nie bardzo

wiedział, gdzie się znajduje. Odzyskał świadomość akurat w chwili, gdy Simmons

przekładał Maxie przez kolano. Chciał przestrzec londyńczyka, że to nierozsądny
pomysł, ale głos odmówił mu posłuszeństwa. Czując wirowanie w głowie, zaczął się

podnosić na kolana.

Reakcja Maxie podziałała na niego jak rażenie piorunem. Podniósł głowę i

zobaczył, jak jego towarzyszka wywija nożem przed szyją Simmonsa. Ten klnąc,
odskoczył do tyłu. Pobłyskujące ostrze minęło jego gardło o milimetry, trafiając za to

w ramię.

- Zatrzymaj się, Maxie - wy dyszał Robin, zanim jego żądna krwi towarzyszka

wykonała następny ruch.

Dziewczyna zawahała się, i widać było, że rozsądek walczy w niej z

wściekłością. W tym momencie Robin kuśtykając, zaszedł Simmonsa od tyłu i
nacisnął szyję w odpowiednim miejscu. Simmons padł zemdlony. Było to

niebezpieczne, ale londyńczyk miał większe szanse przeżycia w ten sposób, niż gdyby
walkę zakończyła Maxie.

- Powinieneś mi go zostawić - warknęła. Robin ciężko dysząc, oparł się o

ścianę.

- Wybacz - powiedział. - Ale nie lubię patrzeć, jak giną ludzie. Prychnęła

pogardliwie, lecz po chwili zapytała:

- Możesz chodzić? Zaraz przyjdą tamci.
Robin zanurzył twarz w dłoniach, próbując zebrać myśli mimo rozdzierającego

bólu w czaszce.

- Będziesz musiała mi pomóc.

Nie tracąc czasu schowała nóż do buta, po czym pomogła Robinowi założyć

surdut. Następnie odnalazła patyk, złapała oba tobołki, podciągnęła Robina na nogi i

objęła go w pasie. Opierając się na niej, nie mógł się nadziwić, ile siły jest w tym
małym kobiecym ciele. Na szczęście kanał znajdował się zaraz po drugiej stronie

spichlerzy.

Pozostawało pytanie, co zrobią, kiedy tam dotrą?

Po wejściu do gospody Giles poprosił o ustronny stolik, brandy i posiłek.

Desdemona nadal nie mogła się pozbierać po przygodzie z bykiem. Giles

podprowadził ją do stolika, posadził na krześle, a potem obejrzał zranione przez byka

ramię. Rana nie była głęboka i nawet bardzo nie krwawiła.

- Nic poważnego, choć jest pani nieźle poobijana.

Służąca przyniosła im brandy. Giles nalał i podał towarzyszce. Zakrztusiła się

przy pierwszym łyku, ale kolor powrócił jej na policzki.

- Mam też siniaki na mniej godnych wspomnienia miejscach - dodała z

kwaśnym uśmiechem. - Proszę mi dać kilka minut. Pójdę do pokoju i trochę się

ogarnę. Potem chciałabym dowiedzieć się czegoś o człowieku, który ściga Maxime i
lorda Roberta.

Bardzo szybko przywróciła swojemu wyglądowi szacowne pozory. Kiedy

wróciła, włosy miała utknięte pod czepkiem, przebrała się też w inną suknię, którą

osłoniła szalem. Giles wolał ją w mniej uporządkowanym stanie, niemniej skromny
wygląd towarzyszki nie zwolnił bicia jego serca.

Podano jedzenie. Obydwoje zgodnie uznali, że najpierw się pożywią, a dopiero

potem przejdą do omawiania poważnych tematów. Przy kawie Desdemona uniosła

pytająco brew.

- A więc co z tymi mężczyznami?

- Jednego z nich rozpoznałem i podejrzewam, że to człowiek, którego pani brat

wysłał za panną Collins. - Opowiedział jej, jak kilka dni wcześniej pomógł

Simmonsowi. - Z tego wynika, że nie tylko my ścigamy uciekinierów, ale także
Simmons i jego pomocnicy.

- W całej tej historii dostrzegam parę komediowych wątków. - Usta Desdemony

zadrgały w mimowolnym uśmiechu. - Ale choć mało z tego rozumiem, to z pewnością

nie spodobał mi się ten Simmons i reszta.

- Ludzie wynajmowani do takich zadań nie pochodzą z wyższych sfer - rzucił

sucho Giles. - Jeśli zostali wynajęci, żeby odprowadzić pannę Collins do Durham, to
nie spodziewam się, by chcieli zrobić jej krzywdę, natomiast jestem niespokojny o

brata.

- Z tego co pan opowiadał, lord Robert zdołał jak dotąd wygrać wszystkie

rundy. - Upiła spory łyk gorzkiej czarnej kawy. - Mówił pan, że nie był w Anglii przez
kilka lat. Był dyplomatą czy żołnierzem?

Giles westchnął, wyraźnie zwlekając z odpowiedzią.
- Powiem pani, pod warunkiem, że zatrzymasz to dla siebie.

- Czy aż tak źle się prowadził? Spojrzał na nią zimno.

- Wręcz przeciwnie. Ale to, co robił, jest objęte ścisłą tajemnicą. Nie do mnie

też należy opowiadanie jego historii.

- Pański brat był szpiegiem? Nie było to trudne do odgadnięcia. Teraz już

wiem, gdzie uczył się honorowego postępowania - dodała z sarkazmem.

Wolverton zmrużył oczy, słysząc jej ton.

- Tak, był szpiegiem. Zajmował się najniebezpieczniejszymi i najmniej

przyjemnymi zadaniami, za to bardzo ważnymi dla naszego kraju. Był jeszcze

młodzieńcem, kiedy po traktacie pokojowym w Amiens podróżował po kontynencie i
natknął się na coś, o czym postanowił zawiadomić Ministerstwo Spraw

Zagranicznych. Poproszono go o współpracę i przez dwanaście lat wielokrotnie
ryzykował życie i zdrowie, żeby ochronić swój kraj i doprowadzić do szybszego

zakończenia wojny. Dzięki jego pracy tacy ludzie jak pani mogą tu siedzieć spokojnie i
z zarozumialstwem go osądzać - dodał ostrzejszym tonem.

Czerwienienie się to przekleństwo rudowłosych, a Desdemona nie stanowiła

wyjątku. Krwisty rumieniec zalał jej twarz, szyję i dekolt.

- Przepraszam - powiedziała cicho. - Bez względu na to, jak byłam zła, nie

powinnam tak o nim mówić.

- Pani reakcja nie jest aż tak niespotykana - wyjaśnił już spokojniej. -

Szpiegostwo wymaga nerwów ze stali i umiejętności, których zwykły dżentelmen nie

posiada. Robin był w tym bardzo, bardzo dobry, inaczej by nie przeżył.
Wykorzystywano go na różne sposoby, których przeciętny człowiek z pewnością by nie

wytrzymał i przez to znalazł się na granicy załamania.

- Dlatego tak się pan o niego martwi? - zapytała cicho.

- Tak czy inaczej bym się o niego martwił. Jest jedyną bliską mi osobą i choć

wiem, że zna się na swoim fachu, zawsze pozostanie moim młodszym bratem. -

Westchnął. - Wiem o jego pracy bardzo niewiele, tylko tyle, ile sam mi zechciał
powiedzieć po powrocie do Anglii i jestem mu wdzięczny, że wcześniej nic nie

wiedziałem. Cały czas obawiałem się, czy jeszcze go zobaczę, czy gdzieś nie zginął, a ja
nigdy się nie dowiem jak i gdzie. - Urwał i zamyślił się. - Żeby pani przybliżyć jego

karygodną karierę powiem, że w zeszłym roku pomógł przeszkodzić w planach
wysadzenia brytyjskiej ambasady w czasie paryskiej konferencji pokojowej.

Desdemona aż sapnęła, kiedy pomyślała, ile osób mogło zginąć podczas takiego

wybuchu. Bardzo prawdopodobne, że Castelereagh, minister spraw zagranicznych,

może nawet Wellington. Polityczne konsekwencje byłyby ogromne, nie tylko dla

Anglii, ale dla całej Europy.

- Rozumie pani teraz, dlaczego chcę, żeby to pozostało tajemnicą. To tylko

próbka tego, co Robin dokonał. Mówiono mi, że rząd zamierza nadać mu tytuł

szlachecki za zasługi, tylko nie wiedzą, co mogą wyjawić.

- To chyba pierwsza osoba, która zostanie odznaczona szlachectwem za

szpiegostwo.

- Robin całe życie łamał konwenanse. Nie był zły jako dziecko, ale potrafił być

zaskakująco sprytny i pomysłowy. - Twarz Gilesa pojaśniała. - Jako jedyny został
wyrzucony z Eton już pierwszego dnia szkoły.

Desdemona zachichotała.
- Wątpliwa zasługa. Jak tego dokonał?

- Wprowadził do gabinetu dyrektora sześć owiec. Nie mam pojęcia, jak mu się

to udało. Był to przemyślany plan, ponieważ nie chciał iść do Eton tylko do

Winchester. - Uśmiechnął się na to wspomnienie. - Nawet jeśli zaproponują mu tytuł,
wcale nie jestem pewien, czy go przyjmie. Kiedyś, jako mali chłopcy, kąpaliśmy się w

jeziorze Wolverton. Złapał mnie straszliwy skurcz i zacząłem tonąć. Robin wyciągnął
mnie z wody, a nie było to dla niego łatwe, bo byłem dwa razy większy od niego i

rzucałem się jak wariat. Kiedy doszedłem do siebie, powiedziałem mu, że przecież
mógł mnie zostawić w wodzie, a wtedy to on zostałby następnym markizem

Wolverton.

- I? - ponagliła go Desdemona. Oczy Gilesa zamigotały.

- Robin stwierdził, że to najlepszy powód, żeby mnie z tej wody wyciągnąć.
Zagryzła usta.

- Im więcej słucham o pańskim bracie, tym wydaje mi się bardziej

sympatyczny.

- Robin nosi w sobie cały czar i urok rodziny. I jest honorowy, wbrew temu co

pani myśli.

Popatrzyła na Gilesa, na jego lekki uśmiech, błądzący mu po twarzy.
- Wydaje się, że pan także odziedziczył te trzy cechy.

Spojrzał na nią i zaczerwienił się. Zaraz też wstał i podszedł do okna. Po raz

pierwszy Desdemona widziała go zakłopotanym.

Dobrze mu tak, pomyślała z satysfakcją. On wprawia ją w zakłopotanie od

pierwszego spotkania. Uznała jednak, że czas porzucić osobiste tematy.

- Czy myśli pan, że Simmons i jego ludzie pochwycili naszych zbiegów? -

zapytała.

Markiz przyglądał się widokowi za oknem.
- Być może - odpowiedział. - Ulicą idzie dwóch podejrzanych typków. Są nieźle

poobijani. Zdaje się, że byli z Simmonsem. Próbowali pewnie pojmać Robina i pani
bratanicę, ale chyba im się nie udało.

Desdemona podeszła do okna i z zaciekawieniem przyjrzała się dwóm zbirom.
- Pana brat tego dokonał?

- Prawdopodobnie. Jako dziecko był niski i miał dziewczęce rysy. Nasze

angielskie szkoły zmuszają dzieci do podjęcia decyzji: walczyć, czy się poddać. Gdyby

został w Eton, mógłbym się nim zająć, ale ponieważ... - Nie dokończył.

- To oczywiste, że pana brat nie lubi się poddawać. - Nagle uświadomiła sobie,

że stoi zbyt blisko Wolvertona i szybko się cofnęła. - Co teraz, milordzie? Wątpię, by
wrócili do poganiaczy.

Zmarszczył brwi.
- Zgadzam się. Teraz nasi uciekinierzy będą mieli się na baczności, więc nie

odnajdziemy ich w drodze. Sądzę, że czas, aby wróciła pani do Londynu i tam na nich
czekała.

Popatrzyła na niego podejrzliwie. Poczucie, że są sprzymierzeńcami,

natychmiast się ulotniło.

- Ma pan jakiś pomysł?
- Tak. Jeśli zgaduję właściwie, namówię dwójkę uciekinierów, żeby odwiedzili

panią w Londynie.

Postanowiła nie pytać, czy powinna zaniechać poszukiwań.

- A jeśli się nie zgodzą?
- Przemówię im do rozsądku. - Uśmiechnął się półgębkiem. - Oczywiście, nie

będę niczego robił na siłę, bo to nigdy nie skutkowało.

Przypominając sobie poobijanych zbirów, Desdemona musiała przyznać mu

rację.

Giles wziął kapelusz z zamiarem odejścia, ale nagle się zatrzymał.

- Dlaczego dano pani na imię Desdemona?
- To rodzinna tradycja. Chłopcom nadaje się imiona łacińskie, dziewczynkom

szekspirowskie - wyjaśniła.

- Ale pani bratanica ma łacińskie imię?

- Wyjątkowo. Mój brat Maximus został tak nazwany po naszej ciotce Maximie,

więc przekazał to imię córce. Ciotka Maxima umarła kilka miesięcy temu. Będzie mi

jej brakowało.

- Mówi pani o lady Clendennon? To jedyna Maxima, jaką znam. - Kiedy

Desdemona kiwnęła głową twierdząco, dodał: - Silne kobiety to z pewnością następna
tradycja Collinsów. Coraz mniej wierzę w to, że pani bratanica zostałaby z moim

bratem wbrew woli.

- To się jeszcze okaże - odparła Desdemona, po czym przypomniawszy sobie cel

swojej misji, otuliła się szalem i wzięła torebkę.

Markiz usunął się na bok, ale nim otworzył drzwi, zatrzymał się i spojrzał jej w

oczy z napięciem. Jak zahipnotyzowany podniósł dłoń i dotknął palcami jej czoła,
ucha, szyi, jakby starał się zapamiętać rysy twarzy kobiety.

Desdemona stała jak zamurowana, walcząc z oddechem. Każde miejsce,

którego dotknął, płonęło jak od ognia. W trakcie małżeństwa nigdy nie doznała

delikatności i teraz uzmysłowiła sobie, że staje się bezbronna, kiedy ktoś ją tak
traktuje. Podniosła wzrok na Wolvertona i natychmiast tego pożałowała. Ciepło, jakie

ujrzała w jego oczach, było bardziej niebezpieczne od uderzenia. Wydał jej się taki
potężny, nie tylko fizycznie, ale i z charakteru. Za chwilę pochyli się i pocałuje ją, a

kiedy to się stanie...

Odsunęła się i sama otworzyła drzwi.

- Mam nadzieję zobaczyć pana i pańskiego brata w Londynie - powiedziała i

wybiegła.

Giles patrzył na drzwi, które zamknęły mu się tuż przed nosem. Dlaczego ta

światowa kobieta zachowuje się jak dziewica orleańska? Prosta odpowiedź: bo jej nie

odpowiada. Jednak coś mu mówiło, że prosta odpowiedź nie wchodzi tu w grę. W
oczach Desdemony nie dostrzegł niechęci, raczej strach.

Miał reputację człowieka spokojnego i ustępliwego, ale kiedy coś sobie

postanowił, nic nie mogło odwieść go od celu. Przysłuchując się pospiesznym krokom

Desdemony zdecydował, że się dowie, co leży u podstaw strachu tej kobiety.

Potem może uda mu się coś na to zaradzić.

19

Robin pomagał jak mógł, ale Maxie i tak prawie go niosła. Miała wrażenie, że

do kanału jest straszliwie daleko i że czuje na plecach oddech Simmonsa lub jego

ludzi. Z dwojga złego wolała już Simmonsa. Miał choć trochę skrupułów, tym zbirom
ufała tyle co wygłodniałym wilkom u rzeźnika.

Łudziła się, że może natkną się na jakichś przechodniów, ale okolica wyglądała

na opuszczoną. Była pora obiadu, więc mieszkańcy pewnie siedzieli przy stołach.

Kiedy weszli w uliczkę między dwoma spichlerzami, zaczęła się modlić o cud. Dalej
nie mogą tak iść.

Dotarli na oblane słońcem nabrzeże, przy którym stała barka. Na pokładzie

krzątali się mężczyzna i chłopiec, szykując się do odpłynięcia. Mężczyzna był niskim

człowiekiem o krępej muskularnej posturze i siwych włosach. Spojrzał z
zaciekawieniem na nowo przybyłych. Nic dziwnego, przecież prawie niosła Robina.

Bezpośrednia prośba o pomoc wydała się jej najlepszym rozwiązaniem.

- Czy mógłby nam pan pomóc? - odezwała się z desperacją w głosie. -

Napadnięto na nas i mój mąż jest ranny.

Zdumienie na twarzy kapitana przypomniało jej, w co jest ubrana. Wolną ręką

zerwała kapelusz. Mężczyzna zamrugał ze zdziwienia powiekami.

Maxie była pewna, że Robin jest nieprzytomny, tymczasem szepnął jej prosto

do ucha:

- Wytoczyłaś najcięższe działo. Biedaczysko nie ma szans.

- Uspokój się! - syknęła.
Kapitan wyskoczył na brzeg i podszedł do nieznajomych.

- Zostaliście napadnięci przez złodziei w środku dnia? - zapytał z wyraźnym

niedowierzaniem.

Jaka historyjka poruszy tego flisaka? Kiedy nie wiadomo co mówić, trzeba

łączyć prawdę z kłamstwem.

- To nie byli złodzieje tylko mój kuzyn z kompanami. Chce nam przeszkodzić

dotrzeć do Londynu. - Zerknęła za siebie z udanym przestrachem. - Czy możemy się z

wami zabrać? Wszystko wyjaśnię, ale oni zaraz tu będą.

Spojrzała błagająco na kapitana, starając się wyglądać jak kobieta, którą

mężczyźni chętnie się opiekują. Powinna była częściej obserwować kuzynkę Portię.

- Może oni tylko próbują przejechać się za darmo, tato - odezwał się chłopak o

piegowatej twarzy.

Kapitan popatrzył na chwiejącego się na nogach Robina.
- Ta krew wygląda na prawdziwą. W porządku - dodał po chwili. - Zabiorę was

na pokład.

Zarzucił sobie Robina na plecy, jakby ten nie ważył więcej niż jego syn.

- Chodźmy.
Maxie weszła na pokład barki. Piętrzyły się na nim nakryte brezentem pakunki,

wydzielające mocny zapach wełny. Pewnie przewozili dywany, które, jak mówił
Dafydd Jones, wyrabia się w tej okolicy.

- Pewnie wolelibyście nie być na widoku, kiedy zjawi się tu wasz kuzyn -

stwierdził kapitan. - Zdejmij przykrywę przedniego luku, Jamie.

Chłopiec pospiesznie otworzył luk, pod którym znajdowało się pomieszczenie

również wypełnione dywanami. Wszedł do środka, żeby zrobić miejsce dla

nieprzytomnego Robina.

- Tylko nie pobrudźcie krwią ładunku.

- Postaramy się - obiecała Maxie. - Znajdzie pan może jakieś czyste szmaty i

wodę do obmycia i opatrzenia rany?

Jamie natychmiast pobiegł spełnić jej prośbę.
Maxie uklękła przy Robinie, odsuwając złote włosy, żeby obejrzeć ranę. Guz

nabrał już znacznych rozmiarów, ale stwierdziła z zadowoleniem, że rozcięcie nie jest
głębokie i krwawienie prawie ustało.

Chwilę później pojawił się Jamie z opatrunkami i sproszkowaną bazylią na

ranę. Maxie zajęła się opatrywaniem skaleczenia. Robin przyjmował te zabiegi ze

stoickim spokojem, choć widziała, jak zaciska dłoń na brzegu dywanu.

- Najlepiej będzie, jeśli zamkniemy luk - powiedział kapitan, kiedy skończyła.

- Ma pan rację - zgodziła się Maxie. - Mój kuzyn mógł nas śledzić. To... to

strasznie pogmatwana historia.

W oczach kapitana błysnęła kpina.
- Nie wątpię.

Nasunął przykrywę i w pomieszczeniu zrobiło się zupełnie ciemno. Potem

przykrył otwór dywanami. Maxie błogosławiła go za tę przezorność. Nawet gdyby

Simmons znalazł barkę, nie znajdzie ich kryjówki.

Pomieszczenie, w którym się znajdowali, miało sześć stóp długości, cztery

szerokości, trzy wysokości i całe było wypełnione dywanami. Jak przytulna trumna.

Maxie starała się o tym nie myśleć. Najważniejsze, że uciekli Simmonsowi, a kapitan

był ich sprzymierzeńcem. Usłyszała jego stłumiony okrzyk nakazujący Jamie’emu
odcumować i barka ruszyła. Nie mając nic lepszego do roboty, wyciągnęła się obok

Robina.

- Jesteś tam?

- Przez ostatnie pół godziny byłem przytomny, choć musiałaś mnie taszczyć jak

jakiś wór z odpadkami.

Uśmiechnęła się z ulgą.
- Wygląda na to, że kamień nie zaszkodził twojemu poczuciu humoru.

- Oczywiście, że nie. Głowa to najbardziej wytrzymała część mojego ciała.

Zostało ci jeszcze trochę wody? - zapytał z lekkim napięciem w głosie. Uniosła go

lekko i przytknęła butelkę do ust. Potem zakorkowała ją i spytała: - Czy doznałeś
jeszcze jakichś obrażeń?

- Nic godnego uwagi - odpowiedział.
- W takim razie może pomyślisz o przekonujących powodach, dla których mój

kuzyn i jego kompani nas ściągają.

- Jesteś taka dobra w wymyślaniu historyjek, że szkoda byłoby się wtrącać -

odpowiedział.

- Ty jesteś mistrzem, ja tylko amatorką.

- Możliwe, ale wspaniale odegrałaś swoją rolę. Gdybym cię lepiej nie znał,

przysiągłbym, że jesteś przerażona i bezbronna.

- Skąd pewność, że tak nie było? - zapytała, nie wiedząc, czy ma się czuć

obrażona, czy raczej dumna z pochwały.

- Ponieważ kobieta, która zaatakowała profesjonalnego boksera trzy razy od

niej wyższego, musi być albo odważna, albo jest samobójczynią - rzucił z nutą

rozbawienia i podziwu w głosie. Po czym przygarnął ją do siebie i wyszeptał: - Jesteś
wspaniałą opiekunką.

Uśmiechnęła się i wygodnie oparła o Robina. Choć wiedziała, że to

irracjonalne, czuła się bezpiecznie w jego ramionach, jakby zewnętrzny świat nie mógł

jej zranić.

Oddech Robina wkrótce stał się wolniejszy. Zasnął. Ona także chętnie by się

przespała, ale oparła się pokusie. Zamiast tego wsłuchała się w plusk wody,
uderzającej o burtę, i myślała nad historią, którą opowie kapitanowi.

Barka zbliżała się właśnie do pierwszej śluzy przy Foxton, kiedy nagle pojawiło

się dwóch zdyszanych mężczyzn.

- Ej, wy tam! - zawołał większy z londyńskim akcentem. - Zaczekajcie, chcę was

o coś zapytać.

Kapitan wyjął z ust fajkę i zmierzył wzrokiem wołającego. Mężczyzna wyglądał

tak, jakby przed chwilą skończył się z kimś bić.

- Barka nie może się zatrzymać, przepływając przez śluzę - odparł, potem

zawołał do syna. - Otwórz śluzę.

Jamie zakręcił kołem i woda zaczęła zalewać niższy poziom.
- Do diabła, mówiłem do ciebie! - warknął nieznajomy. Kapitanowi nie

spodobał się jego ton.

- A ja mam robotę do wykonania - odburknął. - Lepiej pomóż przy otwieraniu

wrót. Porozmawiamy po drugiej stronie.

Poziom wody wyrównał się i Jamie otworzył przegrody. Koń pociągnął barkę,

wrota zamknęły się za nią i otworzyły następne, tak żeby woda mogła spłynąć niżej.

Nieznajomy patrzył przez chwilę niezdecydowany, po czym machnął ręką na

kompana i obaj rzucili się do pomocy.

W końcu barka dotarła do dołu śluzy, siedemdziesiąt pięć stóp poniżej miejsca,

w którym rozpoczęła swoją drogę.

Wówczas nieznajomy wskoczył na pokład.

- A teraz odpowiesz na kilka pytań? - zapytał z przesadną uprzejmością.
Kapitan napełnił glinianą fajkę świeżym tytoniem, skrzesał zapałkę.

- Co chcesz wiedzieć?
- Szukam dwójki przestępców, blondyna i młodej kobiety. Są bardzo

niebezpieczni.

- Tak? - Kapitan zrobił znudzoną minę.

Nieznajomy omiótł wzrokiem pokład, wypatrując jakichś śladów uciekinierów,

jednocześnie opisując ich wygląd i wyliczając przestępstwa.

Miała wrażenie, że tkwią w tej gęstej ciemności od wieków, choć z pewnością

minęła zaledwie godzina, góra dwie. Otrząsnęła się z drzemki, kiedy pokład nad jej

głową zaczął trzeszczeć. Poprzez chlupot wody usłyszała czyjeś głosy.

Rozmawiało dwóch mężczyzn. Choć mocno wytężała słuch, nie potrafiła

rozróżnić słów. Robin nadal spał. Usiadła, zbyt zdenerwowana, by leżeć. Przestała
oddychać, kiedy usłyszała skrzypienie desek nad głową. Simmons w każdej chwili

może zrzucić dywany z przykrywy albo usłyszeć bicie jej serca. Kroki zatrzymały się

tuż nad jej głową. Czuła, że za chwilę zacznie krzyczeć albo walić pięściami w deski,

byle tylko przerwać to napięcie.

Robin poruszył się i nabrał powietrza, jakby zamierzał coś powiedzieć. Maxie

natychmiast poszukała jego ust i przymknęła je dłonią.

Nagle usłyszała wyraźny głos Simmonsa.

- Każdy, kto pomaga przestępcom, łamie królewskie prawo i może zostać

ukarany.

Sapnęła gniewnie, oburzona słowami prześladowcy, który tak dumnie

odwoływał się do prawa. Ten drań zacytowałby Pismo Święte, gdyby musiał.

Robin początkowo spięty, teraz rozluźnił się i pokiwał głową. Kiedy kroki

zaczęły się oddalać, Maxie cofnęła dłoń, lecz Robin pochwycił ją i złożył na niej gorący

pocałunek.

Dziewczyna wstrzymała oddech. Zaskakujące, jak podziałał na nią ten

pocałunek. Dlaczego akurat ta szybka i ulotna pieszczota tak ją poruszyła, skoro przed
chwilą trzymała rękę na ustach Robina i nic nie czuła?

Otaczająca ich ciemność przestała nagle przerażać i nabrała intymności.

Dotknęła dłonią włosów Robina, wyczuwając pod palcami bandaż, a potem pogłaskała

twarz. Wyczuła różnicę między policzkiem a miejscem, gdzie zaczynał się zarost.
Przypomniała sobie, co czuła, kiedy obserwowała Robina w trakcie golenia.

Zaczerwieniła się.

Przesunęła delikatnie palcami po jego ustach, a on dotknął ich końcem języka.

Przeszedł ją dreszcz. Kiedy Robin przyciągnął ją do siebie, nie opierała się. Przysunęła
wargi na spotkanie jego ust. Zapomniała o strachu, o ścigających ich zbójach. Nic nie

istniało prócz tego mężczyzny, jego atłasowego języka i siły bijącej od niego. Ogarniał
ją coraz większy żar.

Dłoń Robina wsunęła się między ich ciała, aż dotarła do czułego miejsca

między udami kobiety. Maxie westchnęła i mocniej przywarła do partnera. Wezbrało

w niej pożądanie, prowadząc do odwiecznego tańca miłości i odnowy. Przesunęła
dłonią po torsie Robina. Czuła jego napięte mięśnie. Pieściła go, zarazem zła na

ubrania, które ich dzieliły. Robin wsunął jej dłoń pod koszulę i zaczął pieścić plecy.
Rozkoszowała się dotykiem jego gorących palców.

W tym momencie pokład znowu zaskrzypiał pod ciężkimi krokami. Obydwoje

zamarli w bezruchu. Bliżej, coraz bliżej... Posłyszeli głos Simmonsa. Mamrotał coś

niezrozumiale, ale sądząc z tonu, można było wywnioskować, że jest zły.

Wraz z nagłym powrotem do rzeczywistości Maxie poczuła złość na siebie

samą. Przecież postanowiła nie dopuścić do zbliżenia z Robinem. Nie ma więcej
rozumu niż pospolita wiewiórka. Odsunęła się. Robin złapał ją za nadgarstek. Maxie

zdrętwiała. Puścił ją, ale wcześniej pogładził jej rękę wolno i zmysłowo. Nie wiedział,
jaki płomień w niej rozpalił tym ulotnym dotknięciem. Czuła pożądanie zmieszane z

tkliwością. Nawet gdyby teraz leżeli obok siebie nadzy, nie byłaby bardziej świadoma
jego ciała.

Żałując, że ich kryjówka jest tak mała, odsunęła się najdalej jak mogła i oparła

o stertę dywanów. Serce biło jej tak głośno, że niemal zagłuszało chrapliwy oddech

Robina.

Deski ponownie zatrzeszczały pod czyimiś krokami. Posłyszeli szelest jakby

ktoś odsuwał dywany. Wielki Boże, czy Simmons wie, że pod dywanami znajduje się
luk?

Z przodu barki dobiegł czyjś głos i Simmons ruszył w tamtą stronę. Potem

nastąpiła długa cisza. Maxie cały czas modliła się, żeby londyńczyk już nie wrócił.

Kiedy barka ruszyła, odetchnęła, choć nadal drżała.

- Przepraszam. Może to tak wyglądało, ale nie zamierzałam doprowadzić cię do

szaleństwa - wyszeptała.

- Wiem. To moja wina - odpowiedział Robin, jednak w jego głosie brzmiał

gniew. - Najwyraźniej uderzenie kamieniem źle wpłynęło na mój rozsądek.

Zadrżała na wspomnienie jego uścisku. Postanowiła, że trzeba wziąć byka za

rogi.

- Odnoszę wrażenie, że ciąży nad nami jakaś klątwa i przez to nie potrafimy

oprzeć się wspólnemu fizycznemu pociągowi. To bardzo uciążliwe, nie sądzisz?

Robin zakrztusił się śmiechem.

- Cały świat opiera się na wzajemnym pociągu. Ponieważ stale jesteśmy razem,

ta sytuacja rzeczywiście czasami wydaje się dziwna, ale nie chciałbym, by cokolwiek

się zmieniło. A ty?

Przypomniał jej się rozkoszny ból w ciele, czysta i tajemnicza radość, jaką

czuła, kiedy ją obejmował i pustka, jaka nastąpi, kiedy nadejdzie czas rozstania.

- Nie, raczej nie - odpowiedziała ku swemu zaskoczeniu.

- Cieszę się - powiedział cicho Robin.
Atmosfera zmieniła się, opadło napięcie wywołane pożądaniem. Robin

przyciągnął Maxie do siebie w ciepłym i przyjacielskim uścisku. Rozluźniła się i

znowu poczuła spokój.

- Jesteś przygotowana na pytania kapitana, kiedy już nas stąd wypuści? -

zapytał szeptem Robin.

- Tak - odparła krótko.
Dłoń Robina zsunęła się na jej plecy.

- Czy powinienem coś wiedzieć, żeby cię w razie czego wesprzeć?
- Nie. Może to cię zaszokuje, ale postanowiłam powiedzieć prawdę.

- Prawdę? - powtórzył ze zdziwieniem. - Takie rozwiązanie rzeczywiście nigdy

nie przyszło mi do głowy.

- Akurat w to jestem skłonna uwierzyć bez zastrzeżeń. Roześmiał się.
- Przysięgam, że mówię prawdę o wiele częściej, niż kłamię. Ciągłe oszukiwanie

i pilnowanie się, żeby się nie pogubić, jest bardzo męczące.

- Doprawdy? - zapytała niewinnie. Poczuła, że Robin trzęsie się ze śmiechu.

- Nadal pozostaniesz moją żoną, czy może zaprzeczysz swoim wcześniejszym

słowom?

- Sądzę, że powinniśmy nadal uchodzić za małżeństwo - uznała. - Wolałabym

nie wyjaśniać, co nas naprawdę łączy. Trudno by mi było to opisać.

Znowu poczuła, że Robin trzęsie się ze śmiechu, ale nic nie powiedziała. Mogła

teraz odpocząć. Oparła głowę na ramieniu towarzysza. Już wkrótce znowu będą

musieli stawić czoło światu.

Obudziła się, gdy do środka wpadły promienie słoneczne. Uniosła głowę z

przestrachem, ale zobaczyła tylko twarz kapitana.

- Jak się czujecie?

- Dobrze i bardzo panu dziękujemy! - odkrzyknął Robin. Wstał, wspiął się na

pokład, następnie pomógł wyjść Maxie.

- Przy okazji nazywam się Robin Anderson, a to moja żona Maxima.
Natychmiast zauważyła, że teraz jest Andersonem a nie Andrevillem. Dzięki

Bogu, że miał tyle zdrowego rozsądku, żeby nie użyć swojego szlacheckiego tytułu. I
bez tego budzili podejrzenia.

Rozejrzała się dokoła i stwierdziła, że barka stoi na dnie wielkiej śluzy.

Niedaleko stała mała kamienna stajnia i domek śluzowego z maleńkim ogródkiem.

Kapitan wyjął fajkę z ust.
- Ja nazywam się John Blaine. Mój chłopak, Jamie, jest w stajni. Mężczyźni

uścisnęli sobie dłonie.

- Mam nadzieję, że Simmons nie był dla pana zbyt niegrzeczny - odezwał się

Robin.

- Tak się składa, że był. - Za dymem z fajki pojawił się złośliwy uśmiech. -

Obawiam się, że mieliśmy mały wypadek. Potknął się o linę i wpadł do kanału. Stracił
zainteresowanie barkami i pokuśtykał w dal.

Maxie uśmiechnęła się. Ciekawe jak kapitanowi udało się doprowadzić do tego

wypadku.

- Zjecie z nami kolację? - zapytał kapitan.
W tej chwili przypomniała sobie, że ostatni posiłek mieli w ustach wcześnie

rano. Czy to naprawdę tego ranka pili herbatę i jedli chleb w towarzystwie Dafydda
Jonesa?

- Z wielką ochotą, kapitanie.
Gestem nakazał im iść za sobą do prostej kabiny stojącej na środku barki. Stół

zastawiony był zimnym jedzeniem, przygotowanym przez żonę Blaine’a jeszcze w
Market Harborough. Bardzo dbała o to, żeby jej mężczyźni nie zginęli z głodu, tak

więc mieli i pasztet, i chleb, i ser, i marynowane cebulki. Cała czwórka zasiadła przy
stole, ale drzwi zostawili otwarte, żeby wpuścić do środka trochę wiatru.

- Mówiła pani, pani Anderson, że potrafi wszystko wyjaśnić - odezwał się po

skończonym posiłku. - Pani kuzyn twierdził, że jesteście złodziejami i zbrodniarzami.

Postanowiła nie owijać niczego w bawełnę.
- Simmons nie jest moim kuzynem. Powiedziałam tak, ponieważ było to

prostsze niż prawda.

- Nie zauważyłem żadnych śladów rodzinnego podobieństwa - przyznał

kapitan. - A więc jaka jest prawda?

Maxie opowiedziała o śmierci ojca w Londynie, o swoich podejrzeniach i o

wuju, który za wszelką cenę chce ją powstrzymać przed dotarciem do Londynu.
Starała się jak najmniej mówić o Robinie.

- Przysięgam, kapitanie, że nie jesteśmy bandytami - dodała na zakończenie.

Przynajmniej nie ona, pomyślała. - Nigdy nic nie ukradłam prócz starej mapy wuja.

Nikomu też nie wyrządziliśmy krzywdy, a tylko broniliśmy się przed Simmonsem i
jego ludźmi.

Kapitan nabił fajkę.
- Czy wuj był pani opiekunem, zanim wyszła pani za mąż? Maxie pokręciła

głową.

- Nie. Nawet gdybym nie była mężatką, to niedawno skończyłam dwadzieścia

pięć lat, tak więc nie potrzebuję opiekuna. Wuj nie ma żadnego prawa wtrącać się do
moich spraw.

Nie tylko Blaine, ale także Robin popatrzyli na nią ze zdumieniem. Ze względu

na jej niewielki wzrost ludzie brali ją za młodszą.

- Brzmi to sensownie, choć może to nie cała prawda. Żałuję, że nie byłem

świadkiem waszej bójki z Simmonsem i jego kompanami. - Blaine zaciągnął się

mocno fajką. - Podejrzewam, że jutro wyruszycie dalej do Londynu, ale jeśli chcecie
spędzić tu noc, zapraszam.

Maxie pochyliła się nad stołem i ucałowała szorstki policzek kapitana.
- Niech pana Bóg błogosławi. Pan i Jamie jesteście wspaniali. Kapitan omal nie

upuścił fajki.

- Jeśli będziesz opowiadał o tym matce, nie zapomnij dodać, że pocałunek nie

był moim pomysłem - zwrócił się do syna, próbując ukryć uśmiech zadowolenia.

Wszyscy wybuchnęli śmiechem. Potem nastąpił bardzo miły towarzyski

wieczór. Z zaparzoną herbatą wyszli na pokład. Wkrótce dołączyli do nich śluzowy z
rodziną, przynosząc ciepłe bułeczki.

Zapalili latarnie, a wtedy Robin pokazał kilka swoich magicznych sztuczek.

Potem namówił Maxie, żeby zagrała na harmonijce. Ten wieczór bardzo przypominał

jej sąsiedzkie spotkania w Nowej Anglii. W końcu odeszli z Robinem do swojej
kryjówki. Leżąc w objęciach towarzysza, dziękowała Bogu za tę dziwną podróż.

Odkrywała inną Anglię od tej arystokratycznej i, jak do tej pory, była ona cieplejsza i
milsza.

Najbardziej jednak była wdzięczna Robinowi.
Simmons z furią szukał uciekinierów, ale zapadli się jak kamień w wodę. Ten

ospały kapitan barki wspominał coś o dwójce ludzi przejeżdżających na furmance, ale
ten ślad nigdzie go nie zaprowadził.

Przeklinając samego siebie, Simmons wysłał list do lorda Collingwooda z

informacją, że zgubił ślad dziewczyny i że nie może zagwarantować, iż nie dotrze do

Londynu. Kończył sugestią, by jego lordowska mość wymyślił inny sposób na to, by
bratanica nie dowiedziała się, jak naprawdę zginął jej ojciec. Będzie jednak

kontynuował poszukiwania.

20

Robin bez entuzjazmu przyglądał się ciemnemu niebu. Do tej pory, dzięki

Bogu, mieli dobrą pogodę, ale to miało się zmienić. W najlepszym razie czeka ich

ulewa, a w najgorszym potężna burza z piorunami. Pomogło mu to podjąć decyzję.

- Masz ochotę spędzić dzisiejszą noc w wielkim stylu? - zapytał.

- Jeśli to oznacza kąpiel, to tak.
Temu oświadczeniu towarzyszył promienny uśmiech, który sprawiał, że Robin

czuł się dziwnie, a jego serce chyba zapominało, że ma bić. Ta dziewczyna była
najodważniejszą kobietą, jaką spotkał. Z radością przyjmowała wszystko, co

przytrafiało jej się w drodze. Wiedział, że czasami był dla niej męczący, ale nigdy nie
płakała ani się nie użalała. Maggie też była taka. Z zaskoczeniem uzmysłowił sobie, że

od wielu już dni nie myślał o Maggie. Czarujące towarzystwo Maxie sprawiało, że
przeszłość wydawała mu się bardzo odległa. I tak też powinno być.

Przeszli szmat drogi od opuszczenia barki. Dotarli w pobliże Northampton,

leżące zaledwie kilka dni drogi od Londynu. Ich podróż barką, z zachowaniem

szczególnej ostrożności, chyba zmyliła Simmonsa. Nie spotkała ich bowiem żadna
nowa przygoda. Robinowi to wystarczało. Pragnął być z Maxie, dlatego starał się

trzymać z daleka od jej wspaniałego ciała. Udało mu się okiełznać pożądanie,
wmawiając sobie, iż dziewczyna jest nieosiągalna, tak jak mężatka albo młoda

dziewica czy też ktoś z rodziny. Jakoś mu się to udawało, dzięki czemu nie musiał
przepraszać za swoje zachowanie. Nieustannie jednak towarzyszyła mu świadomość,

że dziewczyna bardzo go pociąga. Tak naprawdę powstrzymywało go
przeświadczenie, iż jeśli jeszcze raz się zapomni, Maxie go odtrąci, a nawet zniknie.

Bardzo prawdopodobne, że ona także go pożądała, ale wyraźnie pokazywała, iż to ona
rządzi swoim ciałem a nie odwrotnie.

Z zamyślenia wyrwała go błyskawica, za którą niemal natychmiast odezwał się

grzmot. Lunął deszcz, który w sekundę przemoczył ich do suchej nitki.

- Jak daleko jest do tego miejsca, o którym mówiłeś? - zapytała Maxie,

przekrzykując szum ulewy.

- Niedaleko. - Przyspieszył kroku. - Ale ten deszcz to jeszcze nic. Żałuj, że nie

widziałaś odwrotu Napolena spod Moskwy.

Roześmiała się, jak zawsze zdumiona jego pomysłowością.
- Chcesz mi powiedzieć, że tam byłeś? Następna błyskawica przeszyła niebo.

- Krótko - rzucił lekkim tonem. - Ale nie bawiłem się tam dobrze, więc

ukradłem konia i wróciłem do Prus.

Zasypała go serią podchwytliwych pytań, na które odpowiadał bez namysłu.

- Już prawie jesteśmy na miejscu - powiedział w pewnej chwili. Skręcili z

wąskiej drogi ku prześwitowi w żywopłocie. Za nim rozciągał się wysoki, kamienny

mur.

- Być może mózg odmawia mi posłuszeństwa, ale nie widzę tu nigdzie żadnego

schronienia - rzuciła skonsternowana.

- Musimy przejść przez mur.

Podskoczył, chwycił się ściany i lekko podciągnął w górę. Następnie spuścił

pasek od tobołka dla Maxie.

- Wielki Boże, Robin, co robisz?! - zawołała z przerażeniem. - Ten mur otacza

zapewne czyjąś posiadłość.

- Tak, ale właściciel jest nieobecny, a dom stoi pusty - wyjaśnił. Ponieważ nadal

się wahała, dodał: - Uwierz mi, nie będzie żadnych kłopotów.

Popatrzyła na niego niepewnie. Jak zawsze wyglądał na kryształowo uczciwego.

Przypomniała sobie, co pomyślała o nim, kiedy zobaczyła go po raz pierwszy: że ma

twarz człowieka, który potrafi wcisnąć kupującemu tysiące niepotrzebnych
szpargałów. Anielski hultaj, szelma, łobuz. Jednak jak do tej pory nie zawiodła się na

nim. Chwyciła za pasek i wspięła się po murze.

Zeskoczyli na drugą stronę. Znaleźli się pod wielkimi drzewami, które osłaniały

ich nieco od ulewy. Robin prowadził słabo widoczną ścieżką. Ziemia była mokra,
bagnista. W końcu doszli do lasu. Scenerię oświetliła błyskawica. Maxie stanęła jak

wryta na widok majestatycznego budynku rysującego się na tle granatowego nieba.
Przy takiej pogodzie pałace robiły upiorne wrażenie, jak z gotyckich romansów, ale

nie ten. Budowla z okresu Jakuba I stała na lekkim wzniesieniu, otoczona dobrze
utrzymanymi trawnikami i ogrodami. Nie była zadziwiająco duża, ani też

ostentacyjna. Miała doskonałe proporcje i wspaniale komponowała się z otoczeniem.
Nawet przy burzy emanowała spokojem.

- Robin, nie powinniśmy tu przychodzić - stwierdziła Maxie.
- Służba jest u siebie. Dom stoi pusty, uwierz mi - uspokajał. - Nikt nie

zauważy, że tu jesteśmy.

Nadal się opierała.

- Skąd możesz wiedzieć, że jest pusty?

- To dla mnie punkt honoru wiedzieć takie rzeczy - wyjaśnił enigmatycznie. -

Chodź. Nie wiem jak ty, ale ja jestem zamarznięty na kość.

Rozejrzała się na boki i ruszyła za Robinem.

- Jak nazywa się ta posiadłość i do kogo należy?
- Ruxton. Przez wiele lat stanowiła drugą posiadłość jednej z największych

rodzin w Anglii. Doskonale utrzymana, ale rzadko używana - wyjaśnił, prowadząc ją
do tylnych drzwi.

- Jaka szkoda. - Popatrzyła na ładną fasadę. - Ten dom powinien być

zamieszkany. Angielscy szlachcice są beznadziejnie rozrzutni.

- Nie zaprzeczam.
Zatrzymali się przy drzwiach prowadzących do kuchni. Robin przekręcił gałkę,

przekonując się, że drzwi są zamknięte. Nie zastanawiając się długo, ściągnął prawy
but, odsunął obcas i wyciągnął komplet wytrychów. Włożył but i wetknął jeden z

drucików w dziurkę od klucza.

- Co ty wyprawiasz, do diabła? - prawie krzyknęła.

- Chyba to oczywiste. Teraz bądź cicho - dodał, uprzedzając jej protest. -

Wyszedłem z wprawy, więc muszę się skoncentrować.

Chyba jednak nie wyszedł z wprawy. Zmienił wytrychy i już po minucie drzwi

stały otworem.

- Masz przerażające talenty - rzuciła gniewnie.
- Ale użyteczne - odparł z niewinną minką. - Chyba wolisz znaleźć się w środku,

przy gorącym kominku, niż sterczeć tu na deszczu?

- To niebezpieczne - mruknęła, przekraczając próg.

Przez zamknięte okiennice wpadało dość światła, by zobaczyć, iż kuchnia jest

czysta i pusta. Na ścianie wisiały świecące garnki, ale nigdzie nie było śladu ludzi.

Najwyraźniej Robin miał dobre informacje. Niemniej jednak, nie czuła się pewnie,
kiedy odkładała na podłogę tobołek i ściągała z siebie przemoczoną pelerynę i

kapelusz.

Robin otworzył drzwi do spiżarni.

- Rozpalę ogień. W tej burzy nikt nie zauważy małego dymu z komina.
To oczywiste, że był tu już wcześniej. Może jako żebrak, proszący o jedzenie, w

czasach kiedy dom był jeszcze zamieszkany. A może jako gość? Odnalezienie latarni
zajęło mu tylko kilka sekund. Potem rozpalił ogień w kominku i wstawił wodę na

kąpiel. Przemoczona do suchej nitki i drżąca z zimna, z wdzięcznością zbliżyła się do

gorących płomieni.

Robin zniknął na chwilę i pojawił się z grubym szalem, którym okrył jej

ramiona.

- Znalazłem garderobę z mnóstwem starych ubrań - oznajmił. - Może

wybierzemy pokoje do spania, zanim zagotuje się woda na kąpiel?

- Szczerze mówiąc, wołałabym zostać tutaj - odparła. - Czuję się niezręcznie,

wdzierając się do tego domu, nawet jeśli nikt tu nie mieszka.

- Ale ten dom stoi pusty od wielu lat. - Robin zapalił kilka świec, po czym

uśmiechnął się i poklepał japo dłoni. - Chodź, zobacz. Nikomu nie robimy nic złego.

Poszła za nim z przeświadczeniem, że kiedy uśmiecha się w ten sposób,

zrobiłaby wszystko, co powie.

Oglądała dom, który był ładny i przytulny, czego brakowało Chanleigh Court.

Choć większość mebli zakrywały narzuty, mogła dostrzec ich eleganckie kształty. Stoły

z satynowego drzewa wymagały jedynie odkurzenia. Wysokie okna czekały na
wpuszczenie światła, a grube orientalne dywany tłumiły ich kroki.

W pokoju muzycznym podniosła pokrywę klawikordu i zagrała gamę.
- To smutne, że nie ma nikogo, kto by się tym wszystkim cieszył.

- Ten dwór jest stary jak świat - zauważył melancholijnie Robin. - Dekada czy

dwie to dla niego niezauważalna przerwa. Ruxton miało swojego gospodarza i tak też

będzie w przyszłości.

Miała nadzieję, że tak się stanie. Poszli na górę. Na szczycie schodów

znajdowało się małe, nie zasłonięte okiennicami okienko. Zatrzymała się przy nim, by
podziwiać malownicze wzgórza. Krajobraz był tu łagodniejszy niż w Durhamshire, ale

równie piękny.

Zacisnęła wargi. Jak to możliwe, że właściciele nie chcą tu mieszkać? Czy nie

mają biednych krewnych, którzy potrzebują schronienia? Kręcąc głową ruszyła za
towarzyszem. Robin otworzył jakieś drzwi i zajrzał do środka. Pokój był duży, z

olbrzymim łożem o czterech kolumnach i różowym dywanem na podłodze.

- Czy ten ci odpowiada? Zdaje się, że to pokój pani domu. Sypialnia pana musi

się znajdować za tymi drzwiami.

Popatrzyła na Robina, przypominając sobie zajazd poganiaczy.

- Innymi słowy łóżko jest bardziej niebezpieczne niż siano, krzaki czy sterta

dywanów?

Spojrzał jej w oczy z powagą.

- Już się o tym przekonaliśmy. Myślę, że najlepiej będzie, jeśli prześpię się w

drugim pokoju.

Oczywiście miał rację.

Po raz kolejny podciągnęła opadające rękawy eleganckiego szlafroka. Nie

chciała, żeby ubazgrały się w talerzu zjedzeniem. W ciągu ostatnich trzech godzin

humor znacznie się jej poprawił. W czasie gdy Robin się kąpał, udusiła szynkę z
warzywami, które ze sobą przynieśli. Choć nie piła alkoholu, to używała go do

gotowania. Szynka z dodatkiem sporej ilości białego wina i ziół była prawdziwą ucztą
dla podniebienia.

W czasie kiedy ona zażywała kąpieli - zachwycającej, pachnącej lawendą kąpieli

- Robin zbierał domowe skarby, by wykreować wspaniały nastrój do posiłku. Salon

jadalny był za duży, by stworzyć intymną atmosferę, rozstawił więc stół w mniejszym
pokoju. Kryształowe kielichy, srebrne sztućce i delikatna porcelana lśniły w świetle

świec. Znalazł też dwa aksamitne szlafroki, w które się przebrali, podczas gdy ich
ubrania schły przy ogniu. Maxie czuła się jak prawdziwa księżniczka.

Przełknęła ostatni kęs jedzenia i odchyliła się na oparcie z westchnieniem

zadowolenia, po raz kolejny podciągając rękawy. Szlafrok był na nią za duży, ale

doskonale pasował na tę niecodzienną okazję. Na stopach miała grube wełniane
skarpety i jak dziecko rozpuściła włosy.

Postanowiła się odprężyć i cieszyć oko bogatym wnętrzem. Odnosiła dziwne

wrażenie, że dom jest jej przyjazny. Być może cieszył się, że ma mieszkańców, choć

tylko przypadkowych. Ukradkiem spojrzała na Robina. Szlafrok doskonale na nim
leżał i pasował kolorem do jego oczu. Podkreślał też płowy odcień włosów. Robin

wyglądał w nim niebezpiecznie przystojnie. Kiedy sięgał po kieliszek, szlafrok
rozchylił się na piersi. Maxie zauważyła rudawe włosy. Przypomniała sobie, że tego

samego koloru jest broda Robina.

- W takich chwilach przyjemnie byłoby pohuśtać się w bujanym fotelu z

kieliszkiem brandy w dłoni - powiedziała, nalewając sobie wody ze srebrnego
dzbanka.

- A więc zrób to. Nie szkodzi, że pijesz tylko wodę. - Uniósł kielich z resztkami

wina, którego użyła do przyprawienia szynki. - Wypijemy za przyszłość?

Roześmiała się i uniosła kieliszek.
- Czy można spełniać toast wodą?

- Liczy się intencja, a nie rekwizyty - zapewnił ją Robin.

Nagle ogarnęła ją dziwna tęsknota. Coraz częściej myślała o rozstaniu z

Robinem, z jego niedbałym wdziękiem, inteligentnym poczuciem humoru i
niewiadomym pochodzeniem. Jednak przyszłość z nim pozostawała raczej w sferze

marzeń niż rzeczywistości. Próba zatrzymania go to jak próba pochwycenia wiatru.

Uśmiechnęła się smutno, uniosła kielich i opróżniła go jednym haustem. Jest

Amerykanką, a to oznaczało, że dla niej nic nie jest niemożliwe. Nalała sobie
ponownie wody i sięgnęła po ciasteczko.

- Zdaje się, że kiedyś byłeś kelnerem. - Wskazała na elegancko zastawiony stół.

- Wspaniale to zaaranżowałeś.

- Tak się składa, że byłem. Raz czy dwa usługiwałem jako kelner, byłem też

woźnicą i odźwiernym.

Szeroko otworzyła oczy.
- Mówisz poważnie, czy znowu sobie ze mnie żartujesz?

- Całkiem poważnie. - Uśmiechnął się. - Tak trudno ci wyobrazić sobie, że

wykonywałem prawdziwą pracę?

- To niełatwe. - Podparła się pod brodę i utkwiła wzrok w arystokratycznym

profilu mężczyzny. Nie powinna się dziwić. Nawet włóczący się dżentelmeni z

wrodzoną odrazą do uczciwej pracy muszą czasami coś robić, żeby nie umrzeć z
głodu.

- Na pewno byłeś bardzo zręcznym służącym. Potrafisz jak kameleon

przystosować się do każdego otoczenia. - W tym krótkim zdaniu próbowała przekazać

wszystko to, czego dowiedziała się o Robinie w trakcie podróży. - Jednak choć bez
kłopotu dogadujesz się ze wszystkimi, zawsze wydajesz się jakiś obcy, na boku.

Dłoń trzymająca kielich znieruchomiała.
- Bardzo wnikliwa uwaga. - Zanim zdążyła coś odpowiedzieć, dodał: - Wkrótce

dotrzemy do Londynu. Gdzie zamierzasz rozpocząć śledztwo w sprawie śmierci ojca?

- W zajeździe, w którym zmarł. Jestem pewna, że tam się wszystkiego dowiem.

Mam też listę starych znajomych ojca, których zamierzał odwiedzić.

- A potem? - W niebieskich oczach Robina pojawiło się napięcie. Potrząsnęła

głową, bawiąc się srebrnymi sztućcami, bez skutku próbując odcyfrować wyryte na
nich inicjały.

- Pewnie wrócę do Ameryki i znajdę pracę w sklepie z książkami. Jeszcze się

nad tym nie zastanawiałam. Przyszłość wydaje mi się taka odległa. - Wrzuciła kostkę

cukru do herbaty. - Nie, to nie tak. Zazwyczaj mam pewne pojęcie o tym, co przyniesie

przyszłość. To żadne wizje, ale przeczucie, że wszystko się jakoś ułoży. Na przykład,

kiedy podróżowałam z ojcem, zawsze wiedziałam, kiedy dotrzemy do celu, a kiedy nie.
Kiedy płynęliśmy do Anglii, nie miałam wątpliwości, że dotrzemy bezpiecznie na

miejsce i wiedziałam, że spotkam rodzinę ojca. Tak przy okazji, opuszczając dom
wuja, wiedziałam, że dotrę do Londynu.

- Czy przeczuwałaś także, że po drodze spotka cię tyle przygód? - zapytał

zaintrygowany.

- Nie i nawet przez myśl mi nie przeszło, że spotkam kogoś takiego jak ty. -

Uśmiechnęła się. - Ale teraz, kiedy patrzę przed siebie, nie umiem przewidzieć, co się

wydarzy. Podobnie było pewnego lata, kiedy postanowiliśmy dotrzeć do Albany. Nie
istniał żaden powód, dla którego miało nam się to nie udać, a jednak nie widziałam

nas tam. Potem się okazało, że ojciec zachorował. Kilka tygodni spędziliśmy w małej
wiosce w Vermont i tego roku już nie wyruszyliśmy do Albany. Podobnie jest teraz.

Robin zmarszczył brwi.
- Co teraz czujesz?

- Jakąś ciemną plamę. Być może nie potrafię odczytać przyszłości, ponieważ

zdarzy się coś bardzo niespodziewanego - powiedziała powoli. - Zawsze wiedziałam,

że nie spędzę całego życia jako roznosicielka książek, choć nie wiedziałam, jak ta część
mojego życia się zakończy. Jednak kiedy tylko ojciec powiedział, że jedziemy do

Anglii, wiedziałam, że nigdy już nie wrócę do roznoszenia książek.

- Wielokrotnie miałem do czynienia z intuicją i nauczyłem się jej nie

lekceważyć - powiedział z powagą Robin. - Gdybyś się skoncentrowała, to myślisz, że
potrafiłabyś wyraźniej zobaczyć, co cię czeka w Londynie? Jeśli czyha na nas jakieś

niebezpieczeństwo, lepiej żebyśmy byli na nie przygotowani.

- Nie wiem, czy to możliwe, ale spróbuję - odparła z powątpiewaniem w głosie.

Zamknęła oczy, rozluźniła się i wyobraziła sobie mapę Anglii. Srebrzysta nitka

na południe od Durham rozświetlała się przy Yorkshire, gdzie spotkała Robina. Co z

Londynem, pogmatwanym, pulsującym sercem Anglii?

Czerń, chaos, ból.

Z przerażeniem podskoczyła w krześle, przy okazji strącając ze stołu filiżankę

ze spodkiem. Wpatrywała się w potłuczone kawałki, a serce biło jej jak oszalałe.

- Stłukłam filiżankę - powiedziała głupio.
- Do diabła z filiżanką. - W jednej chwili znalazł się przy niej i objął ramieniem.

Kiedy schowała mu twarz na piersi, dodał cicho: - Czy poczułaś, że zdarzy się tam coś

strasznego?

Próbowała patrzeć na czarny, przerażający wir, który omal jej nie wciągnął, ale

umysł przed nim uciekał.

- To... to przekracza moje wyobrażenie. To coś tak strasznego, że nie potrafię

tego zrozumieć.

- Czy to może być twoja własna śmierć? - zapytał cicho Robin. - Jeśli tak,

wracamy, nawet gdybym musiał przywiązać cię do konia.

Potrząsnęła głową.
- Nigdy nie bałam się śmierci, więc chyba nie o nią chodzi. Nagle przyszła jej do

głowy przerażająca myśl. Czy przypadkiem nie wyczuwała instynktownie zagrożenia
życia Robina? Zaraz jednak odrzuciła tę myśl. Strach nie miał nic wspólnego z

Robinem.

- Nie chodzi też o twoją śmierć. Chyba... chyba wiąże się to ze śmiercią taty. -

Przełknęła głośno ślinę. - Chociaż pogodziłam się już z podejrzeniem, że wuj mógł
zamordować ojca, to w głębi serca w to nie wierzę. Jeśli jednak jest za nią

odpowiedzialny, to już wiem, dlaczego myślenie o przyszłości sprawia mi tyle bólu.
Proces o morderstwo przyniesie tragiczne skutki dla całej rodziny. Zostaną

skrzywdzeni niewinni ludzie.

- A ty tego nie chcesz, chociaż twoi krewni nie byli dla ciebie szczególnie mili. -

Podparł jej brodę palcem i zmusił, by na niego spojrzała. - Przypuszczam, że to
głupota pytać, czy pragnęłabyś o wszystkim zapomnieć.

- To nie wchodzi w grę. Może nie uda mi się odkryć prawdy, ale jeśli nie

spróbuję, nigdy sobie nie wybaczę.

Wcale nie zaskoczony jej słowami.
- Masz rację - powiedział. - Prawda rzadko jest tak straszna, jak się tego

obawiamy. - Odsunął jej włosy z czoła i wstał. - Zrobię jeszcze jeden dzbanek herbaty.
Potem opowiem ci najbardziej niedorzeczne historie, żebyś mogła spokojnie zasnąć. -

Uśmiechnął się. - A znam ich mnóstwo.

- Dziękuję, Robin - rzuciła za nim, kiedy szedł do kuchni z dzbankiem w ręce.

Nie wiedziała, jak długo jeszcze ze sobą będą, ale dopóki miała Robina był przy

sobie, gotowa była znieść najtragiczniejszą prawdę.

21

Giles Wolverton obliczył, że jeśli Robin i panna niewinna zamierzali zatrzymać

się w Ruxton, dotarcie tam z Market Harborough zajmie im jakieś trzy do czterech

dni. Ruszył więc na południe, rozpytując wszędzie o uciekinierów, ale bezowocnie.
Wyparowali jak letnia mgła.

Zamierzał trzecią noc spędzić w Ruxton, ale nagła burza zamieniła drogi w

bagnisko, więc powóz straszliwie się wlókł. Giles, poirytowany, ganił samego siebie za

tę niepotrzebną stratę czasu. Czekała go kolejna noc w jakimś zajeździe. Powędrował
myślami ku Desdemonie Ross. Z niepokojem stwierdził, że myśli o tej kobiecie

nawiedzają go zarówno na jawie jak i we śnie. Musiał coś z tym zrobić, tylko nie
wiedział co.

Z przyjemnych marzeń wyrwał go nagły zgrzyt. Karoca zakołysała się

podejrzanie. Giles z westchnieniem wyszedł na ulewę. Defekt powozu to wspaniałe

zakończenie dnia.

- Wickes, sprawdźmy jak to poważne! - zawołał do woźnicy. Wickes oddał lejce

Millerowi, młodemu stangretowi, zeskoczył z kozła i wspólnie ze swoim panem poszli
po błocie obejrzeć szkody.

- Oś pękła, milordzie - ponuro oświadczył Wickes. - Będziemy musieli posłać

Millera po kowala.

- Jesteśmy jakąś milę lub dwie od Daventry. Tam znajdziemy kowala. - W tym

momencie usłyszał turkot kół.

- Mamy szczęście - powiedział Wickes, wychodząc na środek drogi i machając

do nadjeżdżającego pojazdu.

Nie był to wóz farmerski, lecz powóz z charakterystyczną żółtą obwódką. Na

twarzy Gilesa rozkwitł szeroki uśmiech. Ktokolwiek powiedział, że nie ma tego złego,

co by nie wyszło na dobre, miał rację. Burza też miała swoje dobre strony. Kiedy szedł
w stronę powozu, wyszła z niego wysoka postać kobieca.

- Niech pani wraca, lady Ross! - zawołał do niej Giles. - Nie ma potrzeby, żeby

pani mokła.

- Niech się pan nie obawia, nie rozpuszczę się. - Desdemona uśmiechnęła się

złośliwie. Z ronda kapelusza spływała woda. - Teraz ja mam szansę na wybawienie

pana z opresji. Jak mogłabym przepuścić taką okazję? Przypuszczam, że złamało wam
się koło albo oś.

Giles skinął głową twierdząco.

- Byłbym wdzięczny, gdyby przysłała pani kogoś z Daventry z pomocą.
- Dlaczego nie pojedzie pan ze mną? Pańscy służący potrafią przypilnować

powozu, a ja zamierzałam zatrzymać się w zajeździe „Pod Pszenicznym Snopem”.
Znajdzie się tam pokój także dla pana. - Szczelniej otuliła się peleryną. - To nie jest

pogoda na podróż.

Perspektywa spędzeniu czasu z tą wspaniałą kobietą była tak pociągająca, że

nie mógł jej się oprzeć. Polecił ludziom czekać w powozie na pomoc, zabrał torbę z
ubraniami na zmianę oraz kilka innych niezbędnych przedmiotów i wsiadł za lady

Ross do powozu. Stwierdził wówczas, że są sami.

- Co się stało z pani pokojówką? - zapytał.

- Ta głupia dziewucha się rozchorowała, więc odesłałam ją do domu. -

Odchyliła głowę na bok. - To oczywiste, że nie zastosowałam się do pańskiej rady i nie

wróciłam potulnie do Londynu. Dwa razy natknęłam się na ślad naszych zbiegów, ale
ich nie znalazłam. A jak z pańskim szczęściem?

- Podobnie. - Uznał, że nie sensu dłużej milczeć na temat Ruxton. - Robin ma

posiadłość w pobliżu Daventry. Chcę sprawdzić, czy się tam nie zatrzymali na dzień

lub dwa. Może zechce pani mi jutro towarzyszyć?

- Naturalnie. Nawet dobrze się stanie, jeśli odnajdziemy ich we dwójkę -

dodała.

We dwójkę. Gilesowi bardzo się to spodobało.

Po dojechaniu do Daventry najpierw odnaleźli kowala, który za sowitą opłatą

zgodził się natychmiast pojechać do powozu, potem udali się do zajazdu. Giles

poprosił zaraz o gorącą herbatę. Właściciel skłonił się gościom głęboko i zaprowadził
do oddzielnego saloniku.

Giles zajął się ściąganiem przemokniętego płaszcza, a jego towarzyszka stanęła

przy kominku.

- To dziwnie znajoma sceneria - zauważyła. - Bez przerwy spotykamy się w

zajazdach.

Zdjęła ociekający wodą kapelusz i wstrząsnęła głową. Czerwona kaskada

wilgotnych loków opadła jej na ramiona. Giles z przyjemnością przyglądał się

Desdemonie, która nie wiedząc, że jest obserwowana, rozczesywała palcami
płomieniste sploty. Doszedł do wniosku, że bardzo mu się podobają rude kobiety.

Właśnie zamierzał rzucić jakąś żartobliwą uwagę na temat ich spotkań w

gospodach i następstwach, jakie te spotkania mogą mieć dla ich reputacji, kiedy jego

towarzyszka zdjęła z siebie przemoczoną pelerynę.

Już wcześniej zastanawiał się, jak lady Ross wygląda bez tych grubych

bezkształtnych okryć. Na jej widok krew zaczęła mu szybciej krążyć w żyłach. Uważał
Desdemonę za kobietę o pełnych kształtach, tymczasem miała wspaniałą sylwetkę,

długie i zgrabne nogi, szczupłą talię, w szczególności zaś posiadała przecudowną
parę...

Giles pospiesznie zmienił wyraz twarzy. Dżentelmen powiedziałby w takiej

chwili, że ma przepiękną szyję i to była prawda, lecz także cała reszta była piękna.

W tym momencie Desdemona spojrzała na towarzysza.
- Pan się we mnie wpatruje - powiedziała oskarżycielsko. Giles utkwił w niej

zachwycony wzrok.

- Lady Collingwood miała rację. Twarz Desdemony oblała się rumieńcem.

- Nie chciałem pani obrazić - pospiesznie wytłumaczył Giles. - Pani jest

oszałamiająco piękną kobietą. Trudno tego nie zauważyć.

- To oznacza, iż zgadza się pan z moją bratową, która twierdzi, że wyglądam jak

kobieta łatwa - warknęła. - Obydwoje się nie mylicie, bo wielu mężczyzn uważa mnie

za taką. - Sięgnęła po pelerynę, zamierzając się okryć.

Jej gorzkie słowa uświadomiły Gilesowi, dlaczego Desdemonę tak bardzo

krępują męskie komplementy. Zdjął z siebie wełniany płaszcz, który nosił pod
płaszczem od deszczu.

- Niech pani to włoży. Ten przynajmniej jest suchy. - Ponieważ się wahała,

dodał najłagodniej jak potrafił: - Przykro mi za to, co powiedziałem. To dlatego, że

byłem zaskoczony. Tak wspaniale się pani maskuje.

Przyjęła nakrycie z ociąganiem, jakby się spodziewała, że markiz na nią

napadnie. Zarzuciła płaszcz na ramiona. Ku żalowi Gilesa znowu wyglądała bardzo
porządnie.

Dostali herbatę wraz z talerzem ciasteczek. Początkowo Desdemona siedziała

spięta na brzegu krzesła, ale kiedy gorący napój zaczął ją rozgrzewać, a Giles trzymał

się na dystans, zaczęła się rozluźniać. Wówczas uznał, że nadszedł czas, aby się
dowiedzieć, dlaczego jest taka strachliwa.

- Musiała mieć pani ciężki pierwszy sezon. Panny z twarzami aniołków

zazwyczaj wzbudzają opiekuńcze instynkty, ale przy kobiecie z pani urodą mężczyźni

mogą się zapomnieć, zwłaszcza młodzi, niezrównoważeni emocjonalnie i niecierpliwi.

Desdemona wpatrywała się w swój talerzyk z ciasteczkami.

- Kiedy po raz pierwszy pewien młody mężczyzna odciągnął mnie od

przyzwoitki, czułam się ogromnie winna i zastanawiałam się, czym go zachęciłam. W

końcu zrozumiałam, że błąd nie leży w moim zachowaniu. - Zacisnęła usta. - Dla
obrony zaczęłam nosić we włosach długą, ostrą szpilę.

- Teraz rozumiem, dlaczego ma pani tak niskie mniemanie o mężczyznach -

stwierdził Giles. - A to był dopiero początek, prawda?

- Dlaczego pan o to pyta, milordzie? - Desdemona spojrzała wyzywająco na

swego rozmówcę. - Jeśli stara się pan w uprzejmej formie ukryć niecne intencje, to

powiem otwarcie, że nic panu do mojej przeszłości.

Giles odetchnął głęboko.

- Moje intencje nie są niecne, tylko uczciwe.
Desdemona szeroko otworzyła usta i z głośnym stuknięciem odstawiła filiżankę

na spodek. Ich oczy spotkały się na krótką chwilę, która wszystko zmienia. Na lepsze
albo na gorsze, ale nie ma już powrotu. Kiedy Desdemona odezwała się, jej głos

brzmiał niedbale, ale Giles wiedział, że udaje.

- Spotkałam raz pana żonę, w trakcie jej pierwszego sezonu. Była wspaniała,

jak porcelanowa figurka.

Odstawił filiżankę, pilnując, żeby uczynić to bezgłośnie. Takie odwrócenie ról

było sprawiedliwe. Najpierw on ją wypytywał, teraz jej kolej.

- Tak, Dianthe była bardzo piękna.

- Nie istnieją dwie bardziej różniące się od siebie kobiety, jak ona i ja.
- Mam nadzieję, że to prawda - odparł, nie potrafiąc ukryć goryczy w głosie. -

Inaczej popełniłbym drugi błąd mojego życia.

Desdemona nie czuła się pewnie w trakcie tej rozmowy, ale po tych słowach

uspokoiła się. Stwierdziła z radością, że Giles jest tak samo wrażliwy jak ona.

- Co poszło źle?

Wstał i zaczął niespokojnie chodzić po pokoju.
- To nie jest jakaś wielka historia. Kiedy się pobieraliśmy, byłem zauroczony.

Nie mogłem uwierzyć, że spośród tylu mężczyzn wybrała właśnie mnie. - Wzruszył
ramionami. - Wielki ze mnie głupiec, że się wtedy nie domyśliłem, dlaczego to

uczyniła. Tego roku byłem najlepszą partią. Ale ona bardzo zręcznie udawała słodką i
kochającą. Łatwo dałem się zwieść.

- Ale przecież musiał się jej pan podobać. Żadna kobieta o zdrowych zmysłach

nie wyjdzie za mężczyznę, którego nie kocha, zwłaszcza jeśli może wybierać.

- Nie twierdzę, że mnie nienawidziła, ale w trakcie jednej z naszych

urzekających rozmów wyjawiła mi, że zanim skończył się nasz miodowy miesiąc, była

już mną znudzona. Spodziewała się nudy, ale nie tak wielkiej i nie tak szybko.

Desdemona zamrugała powiekami. Ta historia bardzo przypominała jej własne

małżeństwo.

- Dianthe była małą filozofką. Nudziłem ją, ale akceptowała mnie ze względu

na majątek i pozycję. Miała talent do wydawania pieniędzy i pragnęła zostać markizą.

- Umarła przy porodzie, prawda, razem z dzieckiem? Desdemona

przypominała sobie, że gdzieś czytała o tych przykrych wydarzeniach. Pamiętała, że
żal jej było tej piękności, która tak wcześnie odeszła.

- Tak. - Oparł dłoń na gzymsie kominka i przez dłuższą chwilę wpatrywał się w

ogień. - Kiedy umierała, i wyglądało na to, że dziecko przeżyje, wyznała, iż jest prawie

pewna, że nie jest moje. To żenujące. Kobiety jej pokroju starają się najpierw wydać
na świat prawowitego dziedzica, żeby zabezpieczyć sobie kartę przetargową, dopiero

później idą własną drogą. Jednak pomyłki się zdarzają.

Desdemonie zrobiło się żal Gilesa. Po raz pierwszy w życiu zapragnęła objąć

mężczyznę, nie obawiając się zarazem jego reakcji. Położyła mu rękę na ramieniu.

- Tak mi przykro. Nie była pana warta.

- Tego nie wiem, ale jestem pewien, że mieliśmy całkowicie różne pojęcie o

tym, czego pragniemy od małżeństwa. Tak bardzo się pomyliłem. Najgorsze, że po jej

śmierci nie odczuwałem żadnego żalu - dodał prawie niedosłyszalnie.

- Rozumiem - powiedziała cicho. - Kiedy umarł mój mąż, czułam ulgę, wyrzuty

sumienia i smutek z powodu tej bezsensownej śmierci. To było... skomplikowane.

Teraz Giles dotknął jej dłoni.

- Nie znałem sir Gilberta Rossa, ale miał reputację nałogowego karciarza.
- To prawda. Uczynił też wiele innych złych rzeczy.

Teraz Desdemona zapatrzyła się w ogień. Nigdy z nikim nie rozmawiała o

swoim małżeństwie, ale wyznanie Gilesa zasługiwało na podobną szczerość.

- Utopił się pewnej nocy. Był pijany. Raz w życiu postąpił wielkodusznie, bo

zginął akurat wtedy, kiedy poszczęściło mu się w grze, miałam więc czym spłacić jego

długi i jeszcze trochę zostało. To i pieniądze od ciotki pozwoliły mi pozostać
niezależną. Odkryłam, że stan wdowieński pasuje mi o wiele bardziej niż małżeństwo.

Westchnął.

- W naszych czasach zaręczyny to wielkie oszustwo. Nic dziwnego, że pani i ja

wybraliśmy partnerów, którzy okazali się zupełnie inni niż sądziliśmy.

- To prawda, choć w gruncie rzeczy to nie ja wybrałam męża.

- A więc ślub zaaranżowała pani rodzina?
- Nie, mój brat z pewnością nie wybrałby Gilberta, choć był jednym z

poważniejszych kandydatów. - Uśmiechnęła się kwaśno. - Nie miałam majątku, który
mógłby równać się pańskiemu, lecz mój posag był spory, a poza tym podobałam się

mężczyznom, nawet jeśli nie darzyli mnie szacunkiem. Gilbert bardzo zabiegał o moje
względy, ale wiedział, że brat odrzuci jego ofertę. Pewnego dnia zabrał mnie na

przejażdżkę do parku i odwiózł do domu dopiero następnego dnia.

Giles zmarszczył brwi.

- Czy on...
Ponownie spojrzała w ogień.

- Nie, zachował się bardzo przyzwoicie. Zabrał mnie do domu na wsi i

przysięgał, że mnie kocha i nie może żyć beze mnie. Oczywiście byłam wściekła, ale

także trochę dumna. Gilbert był bardzo przystojny, a ja bardzo młoda. Uznałam, że to
takie romantyczne: sławny pożeracz serc jest we mnie śmiertelnie zakochany.

- Rozumiem. Nie musiał pani nawet tknąć. Wystarczyło, że spędziliście razem

noc.

- Właśnie. Wszyscy uznali, że nie mam wyboru i muszę za niego wyjść. -

Zacisnęła usta. - Byłam zbyt młoda, by zdawać sobie sprawę, iż zawsze istnieje jakieś

wyjście, tak więc zaakceptowałam swój los.

- Z tego powodu z taką determinacją chce pani uzmysłowić bratanicy, że ma

wybór bez względu na to, co się wydarzy.

- Tak. Nie pozwolę nikomu zmusić jej do małżeństwa. - Wzięła pogrzebacz i

poruszyła węgle. - Powinnam była się sprzeciwić, ale jak powiedziałam, trochę się
cieszyłam, że Gilbert tak mnie pragnie. Lubiłam go. Był bardzo zabawny i myślałam,

że szczerze mnie kocha. Na nieszczęście była to taka sama miłość, jaką żywiła do pana
Dianthe.

- Interesował go tylko pani spadek?
- Przede wszystkim. Ale oprócz tego... - Z trudem przełknęła ślinę, niepewna,

czy powinna mówić dalej. Giles objął ją ramieniem, a ona trochę się rozluźniła. -
Pewnego razu, kiedy Gilbert był pijany, powiedział mi, że kiedyś zrobił listę dziewcząt

z odpowiednim posagiem, z którymi mógłby się ożenić. Wybrał mnie, ponieważ

podobał mu się mój... mój biust.

Powiedziała to szybko, zaskoczona, że wreszcie wyjawiła to, co tyle lat raniło jej

duszę.

Giles bez słowa przyciągnął ją od siebie. Wyczuła, że rozumie, jak poniżające

było dla niej wyznanie męża. Jego przeżycia były równie poniżające.

- Podstawą małżeństwa jest seks za pieniądze - stwierdził. - Mężczyzna

utrzymuje i ochrania kobietę w zamian za seksualne usługi. Nie jest to pochlebne dla

żadnej ze stron. Oczywiście, nie byłem zadowolony, że przekonałem się o tym w tak
bolesny sposób. - Zacisnął palce na ramieniu Desdemony. - Pani miała to

nieszczęście, że została zmuszona do małżeństwa ze względu na seks i na pieniądze.
To podwójnie niesprawiedliwe.

- Boże, jakimi głupcami są ludzie! - roześmiała się gorzko. - Czy do tego właśnie

sprowadzają się słowa powtarzane w każdym romansie: mężczyzna wybiera tę

kobietę, która najbardziej go podnieca, a kobieta akceptuje tego, kto najlepiej potrafi
ją obronić?

- Może jest to podstawa, ale to tylko początek. Ludzie to skomplikowane

stworzenia, a dobre małżeństwo musi zaspokajać wiele różnych potrzeb i pragnień. -

Jego niebieskie oczy zalśniły rozbawieniem. - Jednak obok uczucia, przyjaźni i
zaufania dobrze jest, kiedy partner pociąga nas także fizycznie.

Odwróciła wzrok, ponownie zawstydzona, ale zadowolona, że nadal znajduje

się w objęciach Gilesa.

- Czy znowu wracamy do tego, iż wyglądam jak ladacznica?
- Niezupełnie. Tego typu kobiety nigdy mnie nie interesowały, przynajmniej

nie dłużej niż godzinę lub dwie. Pani natomiast jest ogromnie interesującą osobą.
Podziwiam idealizm, z jakim odnosi się pani do swojej politycznej działalności i to, co

czyni dla swojej bratanicy, której nigdy w życiu nie widziała. - Zakaszlał, dusząc się ze
śmiechu. - Podoba mi się także to, że się pani rumieni i że wtedy wiadomo, co pani

myśli.

Fala gorąca przepływająca przez policzki Desdemony potwierdziła jego słowa.

Czuła, że za chwilę zacznie wiercić stopą w podłodze jak mała dziewczynka.

- Lubię panią i szanuję - dokończył swoją wyliczankę Giles - co wcale nie kłóci

się z faktem, iż urzeka mnie pani wygląd tancerki operowej.

Wybuchnęła śmiechem, słysząc to absurdalne porównanie. Chyba po raz

pierwszy komplement z ust mężczyzny sprawił jej przyjemność, a nie wprawił w

zakłopotanie.

Podniosła wzrok i uśmiech zamarł jej na twarzy. W oczach Gilesa dostrzegła

bowiem pożądanie, ale także czułość i delikatność. Pochylił się ku niej, a ona nie

próbowała usunąć się od pocałunku. Był jak lekka pieszczota, zupełnie różna od
zaczepek młodzieńców, których doświadczała jako młoda dziewczyna. Jej mąż rzadko

kiedy zawracał sobie głowę pocałunkami, od razu zabierał się do zaspokojenia chuci.

Giles nie lubił się spieszyć. Jego usta pieściły ją wolno i delikatnie, budząc w

niej uczucia, których nigdy wcześniej nie doświadczała. Początkowo po prostu
przyjmowała tę pieszczotę, ale wkrótce zapragnęła na nią odpowiedzieć. Objęła

markiza za szyję i przytuliła się do niego. Ich ciała doskonale do siebie pasowały. Przy
nim nie czuła się jak wulgarna Amazonka, lecz jak kobieta, która odnalazła swoją

połowę, swojego partnera.

Giles zaczął pieścić jej plecy. Czuła ciepło jego dłoni na muślinie sukni. Nie

zdawała sobie sprawy, jak wiele wysiłku kosztuje go panowanie nad sobą, dopóki nie
dotknęła koniuszkiem języka jego warg. Jęknął i przyciągnął ją do siebie, tak że

poczuła jego napiętą męskość. Zdrętwiała. Natychmiast przerwał pocałunek i odsunął
się. Oddychał ciężko.

- Przepraszam. Tak łatwo jest się przy pani zapomnieć. Nie chciałem pani

przestraszyć.

- Nie przestraszył mnie pan. Przynajmniej nie bardzo. - Sama niepewnie

trzymała się na nogach. - Dokąd to nas zaprowadzi, Wolverton?

Posłał jej ciepły uśmiech.
- Może do bliższej przyjaźni? Spędzimy ze sobą więcej czasu, poznamy się

lepiej. Zdecydujemy, czy pasujemy do siebie.

- To mi odpowiada. - Zaraz po wypowiedzeniu tych słów przestała nerwowo

drżeć. - Ale to potrwa. Jak mówiłam, lubię niezależność.

- Czy lubi pani także samotność? - zapytał cicho. Popatrzyła na swoje

zrujnowane trzewiki i pokręciła głową.

- Ale jeśli mamy się zaprzyjaźnić, bądźmy uczciwi. Jeśli zdecyduję, że nie

zniosę ponownego małżeństwa, powiem to. A jeśli pan dojdzie do podobnego
wniosku, też nie będzie tego krył. Żadnych nonsensownych zobowiązań, biorących się

z przekonania, iż musi się pan ze mną ożenić, ponieważ wzbudziłeś moje oczekiwania.
Podobno Wellington wziął z tego powodu ślub i wszyscy wiemy, jak katastrofalnie to

się dla niego skończyło.

- Zgoda. Bardzo mi się podoba takie podejście. A tak przy okazji, czy

zechciałaby pani mówić do mnie Giles? Dianthe zawsze używała mojego tytułu, co
zresztą było w porządku, ponieważ wyszła za lorda - dodał z uśmiechem.

- Głupia kobieta. Dobrze, Giles. - Przyjrzała mu się z uwagą. - Jak sądzisz, czy

będziesz mógł zwracać się do mnie „Desdemona” bez wybuchania śmiechem?

- Prawdopodobnie nie. - Jego oczy błyszczały rozbawieniem. - Kiedy wpadłaś

rozwścieczona do mojej biblioteki, przyszło mi na myśl, że być może Otello miał

trochę racji, dusząc Desdemonę. Potem jeszcze raz albo dwa o tym pomyślałem.

- To poniżająca uwaga. - Starała się zachować srogą minę, ale nie potrafiła

ukryć wesołości. Co za głupia gęś z tej Dianthe. Jak mogła uważać, że Giles jest
nudziarzem.

- To prawda - przyznał wesoło. - Dlatego chichoczesz?
- Jestem dojrzałą i poważną wdową - przypomniała mu. - Ja nie chichoczę. -

Potem jednak schowała mu twarz na ramieniu, żeby stłumić dźwięki, które wyraźnie
przeczyły jej słowom.

22

Robin nie mylił się co liczby zabawnych historyjek, które znał. Kiedy doszli do

wniosku, że czas na spoczynek, Maxie była tak rozbawiona, że prawie nie pamiętała

swojego niedawnego uczucia niepokoju wywołanego niepewną wizją przyszłości.
Ramię przy ramieniu weszli po schodach; Robin niósł świecę, Maxie rąbek sukni.

Odprowadził ją do pokoju, zapalił świecę przy łóżku, potem odwrócił się do

drzwi prowadzących do sąsiedniej sypialni. Światło świecy rzucało mu na twarz długie

cienie. W niebieskim szlafroku wyglądał jak jakiś średniowieczny pan. Żadnego
innego mężczyzny do tej pory tak nie pragnęła. Chciała rozsunąć mu szlafrok,

odsłonić jego anielskie ciało i pociągnąć na łóżko. Bez zastanowienia położyła dłoń na
odkrytym trójkącie jego piersi. Czuła pod palcami mocno bijące serce, a także

seksualne napięcie między nimi.

- Czyja teraz kolej na bycie rozsądnym? - zapytała.

- Moja, jak sądzę. - Dotknął jej włosów, pozwalając, by złociste, błyszczące

pukle oplotły się wokół palców. Potem uniósł jej dłoń i pocałował. - Pamiętaj, jestem

obok za drzwiami. Jeśli będą cię męczyły koszmary, zawołaj, a zaraz przyjdę.

- Wiem. - Powstrzymując się przed pocałunkiem na pożegnanie, cofnęła się i

zajęła splataniem włosów. - Miłych snów.

Robin zniknął za drzwiami. Zdjęła szlafrok i wsunęła się pod kołdrę. Jednak

mimo wygodnego łóżka sen nie nadchodził. I to nie z powodu czarnych wizji
przyszłości. To wielkie łoże było dla niej zbyt duże, zimne i zbyt puste.

Przekręciła się na brzuch. Rozsądek kazał jej unikać intymnych kontaktów z

Robinem, ale rozsądek to kiepski kompan w nocy.

Po godzinie nadal nie mogła zasnąć. Jęknęła z wściekłości i usiadła. Może jeśli

otworzy drzwi łączące ich sypialnie, poczuje się bliżej Robina i będzie mniej samotna.

Wysunęła się z łoża i na palcach podeszła do drzwi, drżąc w cienkiej koszuli.

Padało, a powietrze było chłodne i przypominało jej październikowe noce w Nowej

Anglii. Cichutko otworzyła drzwi z nadzieją, że mimo głośnych uderzeń deszczu o
szyby usłyszy miarowy oddech Robina. Usłyszała, ale to jej nie uspokoiło. Oddychał

płytko, urywanie, tak jak pierwszej nocy, kiedy spali na wrzosowiskach. Męczył go
wtedy koszmar. Poruszył się i łóżko zaskrzypiało. Nagle zaczął coś gniewnie mówić w

obcym języku. Zmarszczyła brwi i weszła do pokoju. To był niemiecki. Choć nie znała
tego języka, rozpoznała poszczególne słowa: das Blut i das Mord. Krew i morderstwo.

- Nein! Nein! - krzyknął nagle głośno i zadrżał gwałtownie. Przestraszona,

wskoczyła na szerokie łóżko i potrząsnęła Robina za ramię, chcąc wyrwać go z
koszmaru. Poderwał się, błyskawicznie rzucił na nią i przyszpilił do materaca. Był

mokry od potu, oddychał urywanie. Przygniatał ją całym ciałem, ramieniem
naciskając na gardło. Teraz dopiero odczuła, jaki jest silny. Gdyby zaczęła walczyć,

mógł jej skręcić kark albo udusić. Starając się nie ruszać, wycharczała przez zaciśnięte
gardło:

- Robin, obudź się! Robin!
Przez krótki przerażający moment ucisk na gardle zwiększył się, odbierając jej

mowę. Potem zelżał.

- Maxie? - zapytał Robin zaspanym głosem.

- Tak, to ja - wy dyszała.
Odsunął się od niej gwałtownie i przewrócił na plecy. Jego twarz miała trupią

bladość.

- Jezu, przepraszam - wychrypiał. - Nic ci nie zrobiłem? Odetchnęła głęboko.

- Nic.
Usiadła, zapaliła świecę, potem odwróciła się do Robina. Z przerażeniem

stwierdziła, że cały się trzęsie. Objęła go ramionami w instynktownej chęci
pocieszenia. Przytulił się do niej tak mocno, że omal nie połamał jej żeber.

Przyciągnęła mu głowę do piersi, jakby był dzieckiem.

- Czy masz atak gorączki? - zapytała.

- Nie. - Głos mu drżał, choć starał się mówić spokojnie. - To tylko koszmar.
Pogłaskała go po głowie.

- Nie ma czegoś takiego jak tylko koszmar. Irokezi to rozumieją i mówią, że

koszmary pochodzą z duszy. Co ci się śniło?

Nastąpiła długa chwila ciszy, po której wydawało się, że nigdy nie odpowie.
- To co zwykle, przemoc, zdrada, śmierć ludzi, którzy w innych okolicznościach

mogliby być moimi przyjaciółmi.

Od jego posępnego głosu wiało grozą. Przypomniała sobie farmera, który

zaskoczył ich w szopie. Robin rozmawiał wtedy o wojnie na Półwyspie, choć nie
powiedział wtedy, że był żołnierzem. Teraz jednak uprzytomniła sobie, że nie

powiedział też, że nim nie był.

- Ty naprawdę służyłeś w armii?

- Nigdy nie byłem żołnierzem - stwierdził z gorzkim uśmiechem. - Nic aż tak

czystego.

- Jeśli nie żołnierzem, to kim?
- Szpiegiem. - Oparł się o poduszki i otarł drżącą dłonią twarz. - Przez

dwanaście lat, od kiedy skończyłem dwadzieścia lat. Kłamałem, kradłem, czasami
mordowałem. Byłem w tym bardzo, bardzo dobry.

Zaniemówiła z wrażenia.
- To wiele wyjaśnia - odezwała się wreszcie. - Myślałam, że jesteś pospolitym,

choć bardzo zręcznym, szulerem i włóczęgą.

- Byłoby lepiej, gdybym był zwykłym przestępcą. Miałbym mniej na sumieniu. -

Wydało mu się nagle, że otaczają go powykrzywiane twarze tych, których znał oraz
cały niewyraźny legion tych, których nie znał, a którzy zginęli przez to, że jemu udało

się przekazać informację. Miał wrażenie, że zaraz rozpadnie się na kawałki. To był jak
do tej pory najgorszy atak paniki. Żałował, że Maxie jest tego świadkiem, ale nie mógł

się powstrzymać, by się do niej nie tulić jak do koła ratunkowego.

- Złodziej pracuje dla zysku - odezwała się, nim koszmarne zjawy zdążyły go

pożreć w całości. - Nie uwierzę, że zostałeś szpiegiem z czystej chciwości.

- To prawda, że szpiegowanie nie jest zajęciem dla kogoś, kto chce się

wzbogacić. Zająłem się tym, ponieważ uważałem, że pokonanie Napoleona to dobry
powód, a mogłem się przydać tylko jako szpieg. Jednak z upływem czasu coraz

bardziej byłem świadomy krwi plamiącej mi dłonie...

Maxie potrząsnęła głową, a jej czarne włosy spłynęły mu na twarz lawendową

kaskadą.

- Opowiedz mi, jak zacząłeś. Z pewnością nie studiowałeś szpiegowania w

Oxfordzie.

- W Cambridge. - Poczuł się trochę rozbawiony tym, jak łatwo zdołała go

oszacować. - Kiedy skończyłem pierwszy rok, na kontynencie akurat podpisano
rozejm. Postanowiłem wybrać się na wakacje do Francji. Wkrótce zrozumiałem, że

ponowny wybuch wojny to tylko kwestia czasu. Przypadkowo dowiedziałem się
czegoś, co mogło zainteresować Ministerstwo Spraw Zagranicznych, przekazałem

więc wiadomość mojemu dalekiemu kuzynowi, który tam pracował. Lucien
natychmiast przyjechał do Paryża, by ze mną porozmawiać. Był pod wrażeniem tego,

co udało mi się odkryć i zaproponował, żebym pozostał we Francji do zakończenia
rozejmu. Oprócz wrodzonego mi sprytu, miałem również tę zaletę, że moja matka

była Szkotką. Dawało mi to wstęp do szkockiej społeczności osiadłej w Paryżu po

upadku powstania Jakobitów w 1745. Nienawidzili Napoleona, byli więc doskonałymi

sprzymierzeńcami.

Zawsze podziwiał swego kuzyna i bardzo pragnął zasłużyć na jego pochwałę. W

rodzinnym domu rzadko go chwalono. Łatwo więc przekonał siebie, że będzie robił
coś odważnego i wartościowego.

- Na początku traktowałem to jak zabawę. Byłem zbyt młody i głupi, by zdać

sobie sprawę, że... że zaprzedaję duszę. - Poczuł znów strach. - Kiedy to sobie

uzmysłowiłem, po mojej duszy nic już prawie nie zostało.

- Interesująca metafora - miękko skomentowała Maxie. - Ale nieprawdziwa.

Można nie wiedzieć jak odnaleźć duszę, ale nie można jej zgubić, sprzedać czy oddać.

Roześmiał się smutno.

- Jesteś tego pewna?
- Całkowicie. - Wzięła jego ręce w swoje, a wtedy strach się cofnął. - Gdybyś nie

miał duszy, nie cierpiałbyś teraz z powodu wyrzutów sumienia. Z doświadczenia
wiem, że prawdziwi dranie śpią snem niewinnego dziecka.

- W takim razie jestem święty - stwierdził.
- Powiedziałeś kiedyś, że w przestępstwie towarzyszyła ci twoja przyjaciółka

Maggie. Ciekawa jestem, co miałeś na myśli? Ona także była szpiegiem?

- Tak. Jej ojca zabił francuski motłoch. Pomagałem jej w ucieczce. Nie miała po

co wracać do Anglii, więc została moim partnerem. Większość czasu podróżowałem
po kontynencie, ale dom był tam, gdzie Maggie, najczęściej w Paryżu.

- Towarzysze i kochankowie - mruknęła Maxie. - Ona była zatyczką, lontem.

Kiedy cię opuściła, wszystko się rozsypało.

Pokiwał głową.
- Kiedy byliśmy razem, potrafiłem utrzymać demony z daleka. Koszmary

zaczęły mnie męczyć później. Skąd wiedziałaś?

- Kobieca intuicja - wyjaśniła sucho. - Przypuszczam, że szlify służącego

nabyłeś przy okazji zbierania informacji?

- Tak. Ludzie nie zwracają uwagi na służbę. Odźwierny czy parobek może

wiedzieć o wszystkim, co się dzieje w domu.

Przykryła ich kocem. Robin przyjął to z wdzięcznością. Dotąd nie zdawał sobie

sprawy, jak jest przemarznięty. Ale prawdziwe ciepło płynęło od Maxie. Była samą
słodyczą, miała miękkie piersi, a jej delikatne dłonie sprowadzały na niego spokój.

- Właśnie sobie uzmysłowiłam, że wiele z twoich absurdalnych historii mogło

być prawdziwych - powiedziała. - Czy naprawdę siedziałeś w jednej celi z chińskim

marynarzem w Konstantynopolu?

Uśmiechnął się słabo.

- Święta prawda. Li Kwan nauczył mnie kilku technik walki, dzięki którym

kilkakrotnie udało mi się ujść z życiem. Uciekliśmy wtedy razem.

- A co z odwrotem Napoleona spod Moskwy?
Zakaszlał i znowu zaczął drżeć, jakby syberyjskie wiatry nadal owiewały jego

ciało. Wzmocniła uścisk.

- To oczywiste, dlaczego takie wspomnienia przynoszą tyle bólu. Ale twoja

praca z pewnością pomogła ojczyźnie, być może uratowała wiele istnień. Dzięki tobie
wojna wcześniej się skończyła.

- Być może, choć wielokrotnie moje zadania były trywialne. - Skrzywił się. - Do

moich tryumfów można zaliczyć to, że odkryłem, iż Bonaparte zamierza napaść na

Rosję. A to przez to, że zauważyłem na jego półkach w bibliotece mnóstwo książek o
Rosji.

Maxie zagwizdała cicho.
- Taki wniosek to nic zaskakującego, ale jak, do licha, udało ci się dostać do

prywatnej biblioteki imperatora?

- Lepiej żebyś nie wiedziała.

Odsunęła z jego mokrego czoła kosmyk włosów. Miał głębokie cienie pod

oczami. Po raz pierwszy wyglądał na swój wiek, a nawet starzej.

- Była wojna - powiedziała ze współczuciem. - Zabicie człowieka, żeby gdzieś

się dostać, musi być straszne, ale to przecież jak zabicie żołnierza na polu bitwy.

- W tym przypadku nie chodziło o morderstwo, ale o uwiedzenie - wyznał z

pogardą w głosie. - Pokojówka, prosta i wstydliwa, ale słodka. Jeanne była taka

wdzięczna za okazaną jej uwagę. Udawałem lojalnego francuskiego żołnierza, który
leczył się z ran i który bardzo pragnął zobaczyć miejsce pracy ukochanego imperatora.

Bez trudu namówiłem ją, żeby mnie tam zaprowadziła. - Palce Robina wbiły się w
ramię Maxie. - Nienawidzę wykorzystywać w ten sposób kobiety, brać to, co powinno

być najszczersze i najlepsze między kobietą i mężczyzną, i zniszczyć. Ale to zrobiłem.

- Niektórzy mężczyźni niszczą kobiety dla sportu. Ty przynajmniej miałeś ku

temu powód - powiedziała cicho. - Czy Jeanne dowiedziała się, że ją wykorzystałeś?

- Nie. Powiedziałem jej, że mój regiment został odwołany do Austrii i

pożegnałem się z nią czule. Ona... ona płakała i modliła się za mnie. Nadal widzę jej

twarz... - Głos Robina załamał się.

Maxie współczuła słodkiej Jeanne i współczuła Robinowi, który musiał złamać

własne zasady moralne. Mimo to istniał w tej historii pozytywny aspekt.

- Jeanne płakała po tobie, ale na pewno wzrosło jej poczucie wartości, bo

spodobała się takiemu mężczyźnie jak ty.

Chciał coś odpowiedzieć, ale położyła mu palec na ustach.
- Nie mów, że ją zdradziłeś, rozumiem to. Ale podarowałeś jej też odrobinę

szczęścia i pozostawiłeś, nie odzierając z dumy i godności, a przecież mogłeś.

- Fakt, że unikałem zbędnego okrucieństwa, nie czyni moich działań dobrymi -

odparł szczerze.

Zmarszczyła brwi, próbując wyobrazić sobie siebie na miejscu Robina.

- Brak moralności byłby bardzo pomocny dla szpiega. Dla kogoś takiego jak ty,

uczciwego do szpiku kości, to tragedia. Jak ci się udało przetrwać tyle lat?

Westchnął ciężko.
- Starałem się zapomnieć o swoich najgorszych czynach. Udawało mi się to

przez długi czas, ale po zakończeniu wojny, kiedy nie było już nic do roboty, ściany
zaczęły się chwiać.

- I stąd te koszmary.
- Właśnie.

Delikatnie gładziła go po karku, wspominając chwilę, gdy próbowała nauczyć

Robina słuchać mowy wiatru. Ponownie wyczuła pogmatwaną sieć jego uczuć, tylko

tym razem rozumiała, dlaczego tak wiele nici obleczonych jest w czarny ponury ból.
Jego dusza była bezbronna. Choć jeszcze jej nie stracił, znajdował się na pograniczu

załamania nerwowego. To dziwne, ale ten cień czaił się nawet w jego śmiechu.

Poczuła nagle wielkie zmęczenie. Najłatwiej było teraz zostawić wszystko, jak

jest. Już następnego dnia Robin odbudowałby ściany, które chroniły go przed
popadnięciem w szaleństwo. Ale nie na długo. Matka nauczyła ją, że należy uwalniać

się od koszmarów. Żeby uzdrowić Robina, należało dotrzeć ze światłem do
najciemniejszych zakamarków jego duszy. Poczuła się nagle bezsilna. Robin

potrzebował kogoś silniejszego i mądrzejszego, ale póki co, miał tylko ją. Zagłębienie
się w jego cierpienie będzie bolesne i dla niego, i dla niej. Jednak musi spróbować,

nawet jeśli on ją potem znienawidzi. Pozwoliła, by jej dusza odpłynęła w deszczową
noc. Potem kiedy wchłonęła w siebie moc wiatru i deszczu, rozpoczęła uzdrawiającą

terapię.

23

Opowiedz mi o wszystkich swoich lękach - poprosiła cicho. Westchnął ciężko.
- Już i tak za dużo powiedziałem.

- Myślisz, że jestem zbyt słaba, żeby cię wysłuchać? Nie zapominaj, że nie masz

do czynienia z niewinną angielską panną prosto z pensji. Widziałam niejedno i wiem,

co to znaczy dokonywać trudnych wyborów.

- Ale zarazem jesteś uczciwa jak samo słońce. Jak mogłabyś mną potem nie

pogardzać? - zapytał z rozpaczą w głosie.

Bo cię kocham, pomyślała. Z trudem powstrzymała się przed wypowiedzeniem

tego na głos. Ale w tej chwili Robin najmniej potrzebował miłosnych deklaracji.

- Mam słabość do zabijaków, zwłaszcza honorowych. Przez cały ten czas, który

spędziliśmy razem, nie uczyniłeś niczego złego, a raczej samo dobro. Uratowałeś
Dafydda Jonesa przed stratowaniem. Nie pozwoliłeś mi zabić Simmonsa, za co byłam

ci wdzięczna, kiedy tylko ochłonęłam ze wściekłości. - Ucałowała go w skroń, czując w
niej silne pulsowanie. - Opowiedz mi, co zrobiłeś. Ciężar będzie lżejszy do zniesienia,

kiedy się nim z kimś podzielisz.

- Jest tego tyle - wyszeptał. - Kłamstwa, informatorzy, którzy ze mną

współpracowali i którzy zginęli straszliwą śmiercią, francuski major, którego
zamordowałem, ponieważ był doskonałym żołnierzem i dzięki jego talentom

hiszpańskie miasto, którego bronił, nigdy nie zostałoby zdobyte.

- Jestem pewna, że twoi informatorzy zdawali sobie sprawę z ryzyka tak samo

jak ty. Jeśli chodzi o morderstwo... - Zawahała się, szukając odpowiednich słów. -
Żaden uczciwy człowiek nie cieszyłby się takim postępkiem, ale w czasie oblężenia

dochodzi do prawdziwych rzezi. Czy obyło się bez tego po tym, co zrobiłeś?

- Ponieważ ich dowódca zginął, żołnierze wycofali się bez walki. Zostało

uratowanych wiele istnień ludzkich. Ale nic nie tłumaczy zamordowania człowieka,
który po prostu uczciwie wykonywał swoje obowiązki. Poznałem go i lubiłem. -

Nerwowo zaciskał i rozwierał dłoń, wbijając palce w pościel. - Mimo to wpakowałem
mu kulę w plecy.

- Ach, Robinie - szepnęła cicho, przygnieciona cierpieniem towarzysza. -

Rozumiem już, dlaczego powiedziałeś, że wojna jest bardziej czysta. Sytuacja

żołnierza jest jasna, on tylko wykonuje rozkazy. Twoje zadanie było bardziej
skomplikowane. Musiałeś wybierać między jednym a drugim złem, uwięziony w

świecie szarości, bez czerni i bieli, niepewny, na co się zdecydować. Dwanaście lat to

zbyt wiele dla każdego.

- Dla mnie z pewnością.

W oddali rozległ się odgłos grzmotu, a deszcz mocniej zabębnił o szyby. Czuła

się, jakby błądziła po bagnisku, gdzie każdy krok groził utonięciem.

- Czy morderstwo to najgorsza rzecz, o jaką się oskarżasz? - zapytała.
Zadrżał, ale nie odpowiedział. Ponaglającym tonem poprosiła:

- Odpowiedz mi, Robinie. Może ból się zmniejszy, kiedy to z siebie wyrzucisz.
- Nie!

Spróbował wyswobodzić się z jej objęć. Trzymała go jednak mocno, nie

pozwalając odejść.

- To było w Prusach - zaczął niechętnie. - Zdobyłem kopię rozejmu bardzo

niekorzystnego dla Anglii.

Zaczęła sobie przypominać, co wie na ten temat.
- Pokój w Tylży. Francja i Rosja zawarły tajną umowę, planując rzucić Anglię

na kolana.

Spojrzał na nią z podziwem.

- Jak na Amerykankę dużo wiesz o sprawach Europy.
- Ojciec interesował się polityką, więc razem śledziliśmy wiadomości -

wyjaśniła. - Czy rzeczywiście wiedziałeś, co zawierała ta umowa?

- W kilka godzin po jej podpisaniu. - Uśmiechnął się gorzko. - Mówiłem już, że

byłem dobry. Ale uzyskanie tego dokumentu stanowiło łatwiejszą część zadania.
Należało go jeszcze dostarczyć do Anglii. Francuzi bardzo szybko odkryli, co się stało i

rzucili się w pościg. Musiałem jechać do Kopenhagi, więc przez wiele dni
podróżowałem na zachód, wykorzystując wszystkie sztuczki, jakie znałem, żeby zwieść

pogoń. W końcu, kiedy już byłem pewny, że wywiodłem ich pole, mogłem się wreszcie
zatrzymać i odpocząć. Mój koń ledwo żył, podobnie jak ja. Znałem w okolicy pewną

rodzinę bogatego farmera. Nienawidzili Francuzów i już wcześniej mi pomogli. - Głos
mu się załamał. - Powitali mnie jak dawno nie widzianego syna. Powiedziałem, że

udało mi się uciec przed pościgiem i że już nic mi nie grozi. Myliłem się - dodał cicho.

- Francuzi cię znaleźli? Skinął głową.

- Spałem przez dwanaście godzin. Herr Werner obudził mnie następnego dnia,

kiedy się dowiedział, że francuscy żołnierze przeszukują okolicę. Powiedziałem, że

natychmiast odjeżdżam i poszedłem do stajni, ale mój koń zniknął.

- Potem uprzytomniłem sobie, że nie ma Willego, najmłodszego syna

gospodarzy. Miał szesnaście lat, był prawie mojego wzrostu i miał jasne włosy. Czcił
mnie jak jakiegoś bohatera. Kiedy stwierdziłem, że zniknął mój koń, domyśliłem się,

że chłopak jest w niebezpieczeństwie. Pobiegłem przez las do głównej drogi, by
zapobiec temu, co mogło się wydarzyć. - Zacisnął powieki. - Spóźniłem się.

Wyczuwała jego ból, ale musiała go zmusić do skończenia opowieści.
- Co się stało?

- Willi postanowił, że odciągnie żołnierzy od farmy. Patrzyłem ze wzgórza, jak

pozwolił, by patrol Francuzów go zauważył. Miał mojego konia, podobny płaszcz i

jasne włosy. Rzucili się za nim w pogoń. Mój koń był szybki, chłopakowi udałoby się
uciec, gdyby nie to, że nagle pojawił się drugi oddział. Kiedy zdał sobie sprawę, że jest

w pułapce, rzucił się w las, ale miał za małą przewagę. Dopadli go. Nie dali mu szansy,
tylko zastrzelili na miejscu. Trafiło go co najmniej dwanaście kul. - Robin zadrżał,

twarz miał mokrą od potu. - Willi był sprytnym chłopakiem i udało mu się wywieść
ich w pole. Przez las przepływała mała rzeczka. Chłopak dotarł do niej i rzucił się z

wysokiej skarpy do wody.

Robin ukrył twarz na piersi Maxie. Trząsł się jak człowiek, który znalazł się u

granic wytrzymałości. Maxie nie pytała o nic więcej, tylko gładziła go po głowie,
szepcząc jakieś słowa w języku matki. Mówiła, że wszystko będzie dobrze, że był

żołnierzem i że kocha go, pomimo tego, co uczynił - wszystko to, czego nie mogła
powiedzieć po angielsku. Domyślała się, że dla Robina śmierć chłopaka

symbolizowała utratę niewinności, uczciwości i całe zło świata. Pokój w Tylży
podpisano przed dziewięciu laty. W tamtym czasie Robin sam był jeszcze chłopcem.

Nic dziwnego, że jest na pograniczu załamania nerwowego. Cud, że w ogóle przetrwał
z takim obciążeniem.

Przez chwilę słychać było tylko uderzenia deszczu i odległe grzmoty. Robin

stopniowo się uspokajał, choć nadal kurczowo trzymał się Maxie, jakby była jedyną

nadzieją na wyzwolenie. Po chwili znowu zaczął mówić schrypniętym głosem.

- Francuzi chcieli odzyskać dokument, ale ponieważ rzeka była głęboka, uznali,

że dokończyła za nich dzieło, więc się wycofali. Pomogłem Wernerom odnaleźć ciało
Willego. Nie powiedzieli mi ani jednego złego słowa. To było najgorsze ze

wszystkiego. Nawet mnie przepraszali, bo Willi zamęczył mi konia i nastawali, żebym
wziął ich najlepszego rumaka.

- Brzmi to tak, jakby Willi sam sprowadził na siebie nieszczęście - stwierdziła

Maxie. - Gdyby się nie wtrącił, uciekłbyś i nikomu nic by się nie stało.

- Może tak, może nie. Ale prawdą też jest, że gdybym nie zatrzymał się u

Wernerów, Willi nadal by żył.

- Tylko Bóg to wie, Robinie. Może Willemu pisana była śmierć i nawet gdybyś

się nie pojawił, mógł się na przykład potknąć na schodach i skręcić kark. Może

zaciągnąłby się do wojska i zginął w bitwie. To naturalne, że odczuwasz smutek i żal,
ale zamęczanie się wyrzutami sumienia nie wyjdzie ci na dobre.

Przesunęła dłonią po jego czole, pragnąc, by ten ruch zmył z niego cierpienie.
- Zawsze starałem się robić to, co należy - powiedział niewyraźnie. - Ale często

nie wiedziałem, co jest dobre, a co złe.

Westchnęła.

- Wydaje mi się, że większość z nas ma podobne dylematy. Nic więcej tak

naprawdę nie da się zrobić.

- Ale ja niewystarczająco się starałem.
Cierpienie w głosie Robina świadczyło o tym, że Maxie nie dokonała jeszcze

wszystkiego. Sięgnęła pamięcią do własnej przeszłości.

- Po śmierci matki uczestniczyłam w ceremonii pogrzebowej zorganizowanej

przez członków plemienia. To bardzo mi pomogło.

Modląc się o to, by niczego nie zapomniała, przyłożyła dłonie do uszu Robina i

wyrecytowała:

- Kiedy człowiek jest w żałobie, nic nie słyszy. Niech te słowa sprawią, żebyś

ponownie mógł słyszeć. - Przykryła dłońmi jego oczy. - Przestałeś dostrzegać słońce i
pogrążyłeś się w ciemności. Teraz zwracam ci jasność. - Uniosła dłonie i zobaczyła, że

Robin przygląda się jej ponuro. Położyła mu dłonie na piersi. - Pozwoliłeś, by rozpacz
zawładnęła twoim umysłem. Musisz oddalić rozpacz i pozwolić jej umrzeć. - Czuła

pod palcami ruchy jego klatki piersiowej. - Twoje łoże stało się niewygodne, nie
możesz spać. Pozwól mi usunąć niepokój z twojego miejsca spoczynku. - Przesunęła

dłońmi po ramionach i plecach mężczyzny, potem dodała ciszej: - Willi odszedł na
spoczynek, Robinie. Czy ty też nie powinieneś już odpocząć?

Zamknął oczy i przyciągnął ją do siebie. Początkowo jego serce biło tak mocno,

jakby chciało się wydrzeć z piersi, lecz stopniowo zaczęło się uspokajać. Maxie czuła,

że ciemność w jego duszy powoli się rozjaśnia. Choć proces zdrowienia nie został
zakończony, nastąpił jego początek.

Robin wsunął dłoń w jej włosy.

- Skąd zdobyłaś tę mądrość, Kanawiosta?

- Oczywiście ucząc się na błędach - odparła. Czuła się tak zmęczona, że oczy

same jej się zamykały.

- Jesteś bardzo mądra. - Dłoń Robina przesunęła się na jej biodro. - Zbyt

mądra, by zgodzić się za mnie wyjść.

To zdanie podziałało na nią jak kubeł lodowatej wody. Natychmiast

oprzytomniała. Przez chwilę odtwarzała w myślach jego słowa, niepewna, czy dobrze

usłyszała, potem usiadła i popatrzyła na towarzysza.

Leżał na poduszkach, spokojny i zmęczony. Płomienie świec rzucały cienie na

twarz i tors, ale było zbyt ciemno, by dostrzec wyraz jego oczu. Zaskoczenie mieszało
się w niej z rozbawieniem i pożądaniem.

- Czy to propozycja, czy też tylko wytwór twojego pokrętnego poczucia

humoru? - zapytała.

Westchnął i spojrzał na sufit.
- To nie miał być żart. Zdaje się, że nie potrafię otwarcie złożyć ci takiej oferty.

Gdybyśmy się pobrali, tylko ja bym na tym zyskał. Postąpiłabyś niemądrze,
przyjmując moją ofertę, a jesteś zbyt inteligentna, żeby tego nie wiedzieć.

Nie wiedziała, czy ma się śmiać, płakać, czy krzyczeć. Tego wieczoru zdała

sobie sprawę, że kocha Robina, choć nie była pewna, czy go rozumie, a nawet czy do

końca mu ufa. Ale nie oznaczało to, że mu nie ufała. Nie wątpiła, że wypełniłby każde
przyrzeczenie, jakie by złożył. Zresztą po tej godzinnej rozmowie rozumiała go o wiele

lepiej. Mimo to...

- Małżeństwo z tobą to bardzo pociągająca propozycja, ale nie wyobrażam

sobie wspólnego życia z tobą. Nasze korzenie są tak różne. I choć w przeszłości wiele
podróżowałam, nie zamierzam tego robić w przyszłości.

- Ja także nie. Potrafię zapewnić ci dach nad głową. - Skrzywił się ironicznie. -

Nie jestem takim niebieskim ptakiem, na jakiego wyglądam.

- Robinie, popatrz na mnie. - Kiedy odwrócił ku niej wzrok, zapytała: -

Dlaczego chcesz się ze mną ożenić? Nie mówiłeś ani słowa o miłości.

Zacisnął powieki.
- Mogę ci przyrzec wiele, Kanawiosta. Bezpieczeństwo, wierność, to, że będę się

starał dać ci szczęście. Ale miłość? Nie sądzę, abym był w tym dobry. To jedyne, czego
wolałbym nie przyrzekać.

Nawet po śmierci ojca Maxie nie odczuwała takiego bólu jak teraz. Poczuła, że

za chwilę się rozpłacze. Zamiast tego uniosła jego dłoń do ust i ucałowała, a potem

przytknęła do policzka.

- Czy pragniesz mnie dlatego, że nie ma tu Maggie?

- Nie. - Otworzył oczy i zacisnął palce na jej dłoni. - To, co do ciebie czuję, nie

ma nic wspólnego z Maggie. Zależało mi na niej i nadal bardzo zależy. Tak będzie

zawsze, ale ty nie masz mi jej zastępować. - Przez jego przystojną twarz przebiegł cień
rozbawienia. - Jesteś tak bardzo sobą, że nie da się ciebie z nikim pomylić.

Nie bardzo wiedziała, jak ma zareagować.
- Opieka i lojalność są bardzo potrzebne, ale czy wystarczą?

- Nie zapominaj o pożądaniu. - Przyciągnął ją do siebie. - Ja nie zapomniałem

nawet przez sekundę, odkąd cię poznałem.

Przekręcił się na bok i przywarł do jej ust. Maxie miała wrażenie, że za chwilę

roztopi się w gorącym pocałunku. Do tej pory pieszczotom zawsze towarzyszyły

wątpliwości. Tym razem Robin był dla niej i tylko dla niej.

Odpowiedziała z żarliwą namiętnością. Dramatyczna noc sprawiła, że

wszystkie jej obronne mechanizmy przestały działać i uczucia obydwojga zespoliły się
tak mocno jak ich ciała. Przez dziką i słodką chwilę nie dzieliło ich nic. Maxie nie

myślała o tragicznej przeszłości Robina, o jego cierpieniach i niepewnej przyszłości,
wiedziała tylko, że go kocha.

Całował japo szyi, potem zsunął jej z ramion koszulę, odsłaniając piersi.

Przykrył je dłońmi i wyszeptał:

- Piękne, skończenie piękne.
Przyglądała się jego ciału zdziwiona, że mimo jasnych włosów ma taką ciemną

karnację. Potem kiedy dotknął językiem sutek, zapomniała o tym. Został tylko
płomień pożądania. Przesunęła mu dłońmi po plecach, wyczuwając blizny po

biczowaniu. Kiedyś go o nie zapyta, a także o ranę po kuli i o zniekształconą dłoń, o
wszystkie niebezpieczne zdarzenia, które mogły zakończyć jego życie, zanim go

poznała. Ale nie teraz, nie tej nocy.

Nagle Robin uniósł głowę i ukrył twarz w poduszce.

- To zbyt proste - powiedział urywanym głosem. - Żadne z nas nie jest w tej

chwili w stanie podejmować decyzji.

Maxie oddychała spazmatycznie. Zacisnęła dłonie na pościeli i próbowała

pozbierać myśli. Dlaczego, do diabła, nie poznała mężczyzny, którego interesowałoby

jedynie zaspokojenie własnej przyjemności? Ponieważ takiego nie mogłaby pokochać.

- Rozumiem, że znowu ogarnęły cię wyrzuty sumienia - powiedziała.

- Właśnie - odparł z półuśmiechem.
Delikatnie naciągnął jej koszulę na ramiona. Przez chwilę jego dłonie

spoczywały na jej piersiach, potem cofnął rękę.

- Jesteś wspaniała. Po tym wszystkim, co ci powiedziałem, powinnaś wpaść w

histerię.

- To rzeczywiście kuszące. - Nadal drżąc z emocji, obróciła się na bok i oparłszy

się na łokciu, popatrzyła na Robina. - Jak poważna jest twoja propozycja małżeństwa?

- Bardzo - odparł.

Przymknęła powieki, żeby móc zebrać myśli. Chciała powiedzieć, że go kocha,

ale nie śmiała, nie po tym, jak wyznał, iż wątpi, czy sam potrafi kochać. Nie chciała też

dać mu nowego powodu do wyrzutów sumienia ani, żeby jutro zmienił zdanie co do
swojej propozycji. Czy właśnie ślubu z Robinem nie potrafiła dostrzec w przyszłości?

Pomyślała o Londynie i natychmiast ogarnął ją strach. Nie miał on jednak nic
wspólnego z Robinem. To było raczej jak ściana ognia, przez którą musiała przejść,

żeby poznać przyszłość.

- Masz rację - powiedziała. - Nie czas teraz na podejmowanie decyzji. Muszę się

dowiedzieć, co przytrafiło się ojcu, a ty także masz wiele do ułożenia w życiu.

Pochylił się i ucałował ją w czoło.

- Poukładam tak szybko jak tylko się da. Cieszę się jednak, że nie powiedziałaś

nie. - Owinął sobie wokół palca jej ciemny lok. - Chyba zachowuję się jak wariat, ale

przysięgam, że nigdy nie czułem się szczęśliwszy niż przez te ostatnie kilka dni.
Chciałbym, żeby ta podróż nigdy się nie skończyła. No, ale skoro ostateczną

odpowiedź mam otrzymać dopiero po wyjaśnieniu twoich spraw w Londynie, musimy
tam dotrzeć jak najszybciej. Tylko że... - Urwał i odwrócił wzrok. - Nie wiem, czy to

rozsądne, iż pragnę ożenić się z kobietą, której tak bardzo pożądam. To może się
okazać zwodnicze dla nas obojga.

Spojrzała na niego z uwagą. Przestał już udawać obojętnego, więc rozkoszowała

się uczuciem bliskości. Tylko tak trudno było myśleć, kiedy krew buzowała w żyłach.

Nadal trawiło ją pożądanie oraz głębokie przeświadczenie, że razem tworzą całość.

Z nagłym niesmakiem uzmysłowiła sobie, że zachowuje się zupełnie jak

kuzynki Collins. Od pierwszego spotkania z Robinem broniła dziewictwa, martwiąc
się o przyszłość i chroniąc serce przed zranieniem, zamiast żyć teraźniejszością.

Jednak udawanie wstydliwej angielskiej panny nie uchroni jej przed bólem,

zagłuszy jedynie zew serca. Najwyższy czas porzucić moralność Białych i wypróbować

zwyczaje Irokezów. Pragnęła Robina. Pragnęła dać i otrzymywać, stać się pełną,
mądrą, zmysłową kobietą jak jej matka, nawet jeśli miałoby to trwać godzinę. W tej

chwili chciała być wolna jak deszcz. Czuła, że czyniąc tak, uczyni dobrze.

Uśmiechnęła się do Robina z miłością.

- Twoim największym problemem jest to, że za dużo myślisz. Potem pochyliła

się i pocałowała go.

24

Nie potrafił się jej oprzeć, ale kiedy pomyślał o wszystkich ludziach, których

skrzywdził, musiał się upewnić.

- Jesteś pewna, że tego chcesz? Uśmiechnęła się i uniosła na łokciu.
- Całkowicie pewna.

Fale hebanowych włosów opływały jej egzotyczną twarz, która zauroczyła go od

samego początku. To jest Kanawiosta, córka innej ziemi, innej rasy. Z tymi włosami

opadającymi na piersi wyglądała jak jakaś pogańska bogini, zbyt tajemnicza dla
zwykłego śmiertelnika, by ją do końca poznać czy posiąść, tak kobieca, że zmysły przy

niej szalały. Jednak kiedy się nad nim pochyliła, jej usta były gorące i prawdziwe, a
małe, zręczne dłonie chętne do pieszczot. Poddał się i rozchylił wargi, delektując się

upajającym pocałunkiem.

Pragnął wchłonąć ją w siebie, żeby wyleczyła ziejące w jego wnętrzu bolesne

rany. Pragnął zapaść się w nią, ukryć przed sztormami, które rozrywały mu duszę.
Ciepłe dłonie Maxie błądziły po ramionach i torsie. Czuł, jak ich ciepło przenika do

wnętrza i łagodzi cierpienia. W końcu oderwała się od niego i oparła na łokciu. Jej
oczy płonęły pożądaniem. Oddychała spazmatycznie.

- Cieszę się, że zmieniłeś zdanie.
- To tyje za mnie zmieniłaś.

Objął dłońmi jej piersi, kciukami masując sutki. Stwardniały pod koszulą.

Dziewczyna przymknęła powieki i zamruczała jak kotka. Zsunął z niej koszulę,

odsłonił piersi i przez chwilę wpatrywał się w ich cudowne kształty. Były wspaniałe,
doskonałe, nie za duże i nie za małe.

- Powinnaś żyć w raju, gdzie ubrania są niepotrzebne - wychrypiał.
- W raju jest cieplej niż w Anglii - odparła, po czym spojrzała na jego kalesony i

rysujące się pod nimi wybrzuszenie.

- Jeśli mamy udawać, że jesteśmy w raju, to musisz je zdjąć. Pociągnęła za

sznurek w pasie. Gdyby nie pomagała, trwałoby to sekundę, ale gładziła go przy tym
pieszczotliwie, doprowadzając do szaleństwa.

Kiedy obydwoje byli już nadzy, Robin pociągnął Maxie na siebie i przywarł do

jej ust. Nie mógł się nasycić ich słodyczą. Przesunął dłońmi wzdłuż jej pleców,

zatrzymał się na krągłych pośladkach. Płonąc z pożądania zacisnął palce na
sprężystych wzgórkach. Maxie wstrzymała oddech, poruszyła biodrami i rozchyliła

nogi, a wtedy pomiędzy udami poczuła naprężony członek. Jęknęła i zacisnęła zęby.

Robin chciał, by wszystko odbywało się wolno, ale Maxie na to nie pozwalała. Złapał
ją więc za ramiona i przekręcił na plecy.

- Nie tak szybko, Kanawiosta. - Przytrzymał jej ręce po obu stronach głowy. -

Sprawiedliwości musi stać się zadość: mnie także należy się szansa doprowadzenia cię

do szaleństwa.

- Bardzo sobie cenię sprawiedliwość - odpowiedziała z urzekającym

uśmiechem.

Nie spiesząc się, otarł się podbródkiem o jej piersi, aż ciało dziewczyny zaczęło

pulsować pożądaniem. Pochylił się i wziął jeden sutek w usta i ssał tak długo, aż
stwardniał. Potem zrobił to samo z drugim. Kiedy Maxie westchnęła i zaczęła się pod

nim wić, zniżył usta do jej brzucha. Zatrzymał się przy pępku, łaskocząc go językiem.
Maxie napięła się jak struna.

- Twoje życzenie się spełniło, za sekundę oszaleję.
- Wspaniale.

Wyprostował się i powrócił do ust. Przestał udawać, że się kontroluje. Puścił

ręce Maxie i objął ją za szyję. Druga ręka powędrowała tą samą trasą, którą przed

chwilą sunęły jego usta, aż dotarła do łona. Maxie zadrżała pod tym dotykiem. Była
wilgotna i rozgrzana. Zanurzył głębiej palce w poszukiwaniu czułego punktu. Odnalazł

go i począł delikatnie pieścić. Maxie z trudem łapała powietrze. Zamknął oczy, by nie
patrzeć na jej urzekające ciało, by nic nie przeszkadzało mu w dawaniu rozkoszy.

Powietrze przesycał zapach zmysłowości. Robin dawno nie kochał się w ten sposób z
kobietą i nigdy przedtem nie czuł takiej namiętności.

Napięcie rosło, rozjarzony płomień stawał coraz jaśniejszy. Kiedy poczuła, że

więcej już nie zniesie, krzyknęła i zacisnęła uda. Tylko dzięki mocnemu uściskowi

Robina nie odpłynęła w przestworza.

Powróciła na ziemię, oszołomiona i drżąca. Robin leżał obok, przesuwając

dłońmi po jej ciele. Spojrzała mu w oczy i zobaczyła w nich satysfakcję, która
napełniła ją dumą. Wiedziała jednak, że pod tą maską spokoju kryje się płonąca

namiętność.

- Teraz twoja kolej - szepnęła.

Wystarczyło jedno powolne poruszenie biodrami, by zburzyć jego opanowanie.

Rozchylił kolanem jej uda, delikatnie sprawdził, czy jest gotowa. Była wilgotna i

gorąca. Wszedł w nią jednym szybkim ruchem. Poczuła krótki, intensywny ból, który

jednak zaraz ustąpił. Pozostało uczucie zadowolenia, że oto obydwoje uczestniczą w

odwiecznym tańcu życia.

To co działo się z Robinem, było o wiele gorsze. Zamarł, a jego twarz wyrażała

całkowite zdumienie.

- Wielki Boże, Maxie! Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? Uśmiechnęła się i

przycisnęła do bioder jego twarde pośladki.

- Ponieważ wiedziałam, że wtedy sprowokuję jeden z tych twoich

zwariowanych ataków dżentelmeństwa. Nic na to nie poradzisz, jesteś Anglikiem. -
Uniosła biodra, wchłaniając go głębiej. - Znowu za dużo myślisz, Robinie.

Nie mógł się oprzeć. Zaczął się w niej poruszać, szybciej, coraz szybciej.

Oddychał ciężko i urywanie. Choć nigdy wcześniej się nie kochała, wyczuwała

intuicyjnie, jak ma reagować, jak dopasować się do jego rytmu, do jego podniecenia.
Nagle ciało Robina wygięło się w łuk.

- Och, Boże... - jęknął ochryple. Maxie także osiągnęła spełnienie, choć już nie

tak ekscytujące jak poprzednie.

Kiedy Robin opadł na nią, przesunęła mu dłonią po plecach i dotknęła

językiem słonego od potu ramienia. Potarł policzkiem o jej policzek, potem przekręcił

się i zsunął z łóżka. Zbyt wyczerpana, by czuć choćby zaciekawienie, po prostu go
obserwowała. Cudowny widok. Robin z pewnością przyzwyczajony był do

pokazywania się nago, ale dla niej była to nowość i to nowość sprawiająca największą
przyjemność. Wyglądał jak lew, zwinny, szczupły i na wskroś męski. Na wspomnienie

jego ciała, zaczęła szybciej oddychać.

Robin tymczasem podszedł do umywalni i otworzył szufladę. Po chwili wrócił

do Maxie i podał starannie złożony ręcznik. Wytarła się nim, z zadowoleniem
stwierdzając, że pozostało na nim tylko kilka kropli krwi. Nie chciałaby zniszczyć

czyjegoś łóżka. Kiedy skończyła, Robin wyciągnął się obok niej i wziął ją w ramiona.

- Czy jestem dla ciebie aż tak patetycznie nieszczęśliwy, że postanowiłaś za

wszelką cenę mnie pocieszyć? - zapytał z lekkim rozbawieniem.

Uśmiechnęła się.

- Przypuszczam, że w tym, co mówisz, jest ziarnko prawdy, ale to nie do końca

sprawiedliwe dla nas obojga. Pożądałam cię od pierwszej chwili. Dzisiejszej nocy

postanowiłam przestać zachowywać się jak pruderyjna angielska dziewica i stać się
Indianką. - Wykrzywiła twarz dramatycznie i uszczypnęła go w ramię. - Jesteśmy

znane z płomienności, biały człowieku. Same bierzemy to, co chcemy.

Robin delikatnie masował jej plecy.

- Zrobiłaś mi nie lada niespodziankę. Biorąc pod uwagę twój wiek, tajemną

herbatkę antykoncepcyjną i brak pruderii, sądziłem, że nie jesteś dziewicą.

- U Irokezów pod jednym dachem żyją całe rodziny. Dzieci szybko uczą się

naturalnych zachowań między mężczyzną a kobietą.

- Wspominałaś też, że kobiety z plemienia twojej matki mają większą swobodę

w zaspokajaniu swoich pragnień. Muszę przyznać, że jesteś pewniejsza siebie niż

wiele kobiet, które znałem. Tym bardziej nie rozumiem, jak to się stało, że jestem
pierwszy. Czy Amerykanie to idioci?

Skrzywiła się.
- Jak ci już wcześniej tłumaczyłam, mężczyźni nie traktowali mnie z

szacunkiem, ponieważ jestem mieszańcem. Ja zaś postanowiłam, że nie pozwolę się
tak traktować. Z drugiej strony, ciągle byliśmy z ojcem w drodze i nie miałam czasu

się przekonać czy zalotnik traktuje mnie poważnie.

Nie dodała, że łatwo jej było odrzucać zaloty, ponieważ nigdy wcześniej nikt jej

tak nie pociągał jak Robin. Pocałował ją w czoło.

- Bez względu na powody, jestem zaszczycony, że mnie wybrałaś. Popatrzyła na

niego z namysłem.

- Mam nadzieję, że nie powiesz teraz, iż po tym co się stało, czujesz się

zobowiązany ożenić się ze mną.

- Mógłbym, gdybym uważał, że mam jakiekolwiek szanse na powodzenie, ale

wiem, że takie argumenty na ciebie nie działają. - Przesunął dłonią wzdłuż jej boku. -
Poza tym nie wyglądasz na zrozpaczoną, raczej na bardzo zadowoloną.

Zachichotała.
- Ty również. Warto było poczekać. Pocałował ją w ucho.

- Dobranoc, Kanawiosta - wymruczał. - Jestem pewien, że tej nocy obydwoje

będziemy spokojnie spali.

Przytuliła się do niego. Po fizycznym i emocjonalnym zbliżeniu bez trudu

potrafiła wyczuć nastrój partnera. Wyznanie grzechów oraz namiętny stosunek

rozjaśniły jego wewnętrzną ciemność. Nawet jeśli nie czekała ich wspólna przyszłość,
przez następne dni i tygodnie proces leczenia nie ustanie. Czuła zadowolenie, że

mogła pomóc, choć domyślała się, że wiele w tej sytuacji zdziałał fakt, iż jest
cudzoziemką. Czasami łatwiej jest opowiedzieć o swoich kłopotach komuś, kto

pozostaje poza kręgiem naszego codziennego życia.

Westchnęła cichutko. Pomimo propozycji Robina nadal nie wyobrażała sobie,

że mogliby być razem. Nie musiał się obawiać, iż odkrył przed nią swoje sekrety,
ponieważ w przyszłości nie będzie przy nim, żeby wytknąć mu dzisiejszą słabość.

Teraz to ona za dużo myśli. Liczyło się jedynie to, że proces zdrowienia Robina się
rozpoczął, a ona doświadczyła słodyczy i uniesienia, o których nigdy nie zapomni.

25

Kiedy Maxie się obudziła, przemyte burzą niebo było jasne i czyste. Nadchodził

czas letniego przełomu i słońce wstawało bardzo wcześnie, co oznaczało, że spała nie

więcej niż dwie, trzy godziny. Mimo to czuła się zadziwiająco wypoczęta.

Robin jeszcze spał, ze złocistą głową opartą na jej ramieniu, z ręką

spoczywającą na jej kibici. Twarz miał spokojną i bardzo młodą. Aż trudno uwierzyć,
że tej nocy tak cierpiał, a potem zrobił to, co zrobił. Młodzieńczy wizerunek psuła

blizna na boku. Maxie przyjrzała się jej uważnie. To cud, że kula nie naruszyła
jakiegoś ważnego narządu. Przytuliła się mocniej do Robina. Powinna go obudzić, ale

nie miała sumienia. Miniona noc należała do szczególnych. Może już nigdy nie będą
sobie tak bliscy. Nie chciała niszczyć tego czaru. Dotknęła ustami włosów kochanka.

Śmiesznie długie rzęsy zadrgały i uniosły się w górę. Z takiej bliskości spojrzenie
lazurowych oczu porażało jak kula armatnia. Gdyby już go nie kochała, straciłaby

głowę po tym leniwym, zmysłowym spojrzeniu.

- Zawsze dobrze przy tobie śpię - wymruczał.

- Podobnie ja. - Dotknęła blizny po kuli. - Podejrzewam, że zdobyłeś ją w czasie

służby.

Skinął głową.
- W Hiszpanii.

- A co ze znakami na plecach? Wykrzywił ironicznie usta.
- Nie zrobiłem tego, za co mnie wybatożono, ale ponieważ za moje prawdziwe

przewinienie należał się stryczek, wolałem się nie bronić.

- Areka?

- Pewien bardzo zdeterminowany dżentelmen upierał się, żebym napisał list,

który zagroziłby mojemu przyjacielowi. Nie miałem na to ochoty, więc połamał mi

kilka kości. Dopiero wtedy wyjawiłem, że jestem leworęczny i że już niczego nie mogę
napisać.

Zadrżała, słuchając tych okrutnych relacji.
- To musiało straszliwie boleć.

Na potwierdzenie wydał z siebie niezrozumiały dźwięk.
- Kości złożono mi dopiero po kilku dniach, dlatego też nierówno się zrosły.

Szczęście, że nie wdała się infekcja, i że w ogóle ręka do czegoś się nadaje.

- Prowadziłeś bardzo ekscytujące życie, powiedziałabym, że zbyt ekscytujące.

Pochyliła się i z czułością dotknęła ustami blizny po kuli. Tuż obok znajdował

się sutek. Ogarnięta nagłą ciekawością objęła go wargami. Ucieszyła się, kiedy zaczął
twardnieć. Nic dziwnego, że Robin tak lubił całować jej piersi.

Kiedy przesunęła się do drugiego sutka, Robin wstrzymał oddech.
- Ostrożnie, Maximo, bo dostaniesz więcej niż chcesz. Spojrzała na niego z

miną niewiniątka.

- Ile więcej? - Jej dłoń wolno zsunęła się po brzuchu mężczyzny. Zacisnął

dłonie na pościeli.

- Nie boli cię po zeszłej nocy? - zapytał.

- Nie bardzo. To chyba dzięki latom spędzonym w siodle. - Zaczęła łagodnie

pieścić jego męskość. - Nie jestem pewna, czy pojęłam, na czym polega sztuka miłości.

Myślę, że przyda mi się następna lekcja.

Wybuchnął śmiechem.

- Wygrałaś, czarownico.
Poderwał się szybko błyskawica, podobnie jak poprzedniego wieczora, kiedy

starała się obudzić go z koszmaru i nim zdążyła mrugnąć, leżał już na niej, tylko tym
razem był przytomny, w oczach płonęła radość, a dłonie i usta zapowiadały rozkoszne

pieszczoty. Pamiętał, co poprzedniej nocy sprawiło jej przyjemność i znalazł też tuzin
nowych sposobów, żeby ją zadowolić.

Kiedy drżała z pożądania, wszedł w nią delikatnie. Przekonał się jednak, że nie

sprawia jej bólu, przyspieszył więc, wypełniając ją szybką, słodką, gorącą rozkoszą. W

chwili gdy jej ciałem wstrząsnął dreszcz zapowiadający spełnienie, przewrócił się na
plecy, pociągając ją za sobą. Przywarła do niego, bo czuła się tak, jakby zaraz miała

wznieść się do nieba. Uniosła ich fala ekstazy.

Opadła bez tchu na pierś Robina. Nie mylił się, ostrzegając, iż da jej więcej, niż

prosiła. Za taką rozkosz niejedna kobieta sprzedałaby duszę. Na szczęście duszy nie
da się sprzedać, inaczej byłaby przeklęta na wieki. Robin głaskał japo plecach z

czułością, rozgrzewającą podobnie jak niedawna zmysłowość.

- Nie pozwolę, by dalej przypadek rządził naszą podróżą - odezwał się, kiedy

doszli do siebie. - Dzisiaj jedziemy do Londynu.

- Jak? - zapytała. - Nie mamy pieniędzy na dyliżans. Uśmiechnął się

promiennie.

- Później ci wyjaśnię. Teraz musimy wstać i zmykać, nim służba się obudzi.

W ciągu godziny uprzątnęli wszelkie ślady swojej bytności. Zjedli szybkie

śniadanie, zabrali tobołki i opuścili kuchnię. Poszli ścieżką w stronę stajni. Zamiast ją

minąć, Robin skręcił do drzwi. Zaskoczona pospieszyła za nim. W boksach stały
drzemiące jeszcze konie.

- Co my tu robimy? - zapytała z przestrachem Maxie.
- Szukamy środków transportu. - Rozglądając się na boki, ruszył głównym

korytarzem. Większość koni służyła do pracy w polu, ale było też kilka wierzchowców.

Kiedy wyprowadzał jednego z przegrody, Maxie zastąpiła mu drogę.

- Do diabła, Robinie, nie mam ochoty zostać koniokradem. A może zamierzasz

puścić je wolno po kilku milach, tak jak to uczyniłeś z koniem Simmonsa?

Wyminął ją i osiodłał konia. Potem poszedł po następnego.
- Nie tym razem. Potrzebujemy tych zwierząt do końca podróży.

- Robin!
- Nie martw się. Napisałem list z wyjaśnieniem. - Wyciągnął z kieszeni złożoną

kartkę papieru, którą wbił na sterczący z żerdzi gwóźdź.

- Twierdzisz, że nie jesteś ani złodziejem ani oszustem - powiedziała. - Nie

jesteś już też szpiegiem. Wojna się skończyła. Więc co ty, do diabła, wyrabiasz?

- Nie będzie żadnych kłopotów. - Podniósł siodło ze stojaka. - Znam właściciela

dworu.

Wpatrywała się w niego z zaciśniętymi dłońmi. Wrażenie bliskości i zaufania

rozwiało się. Zostało zdumienie i zmieszanie.

- Dlaczego, na Boga, mam ci wierzyć? Zbladł.

- Przykro mi, że o to pytasz.
Wciągnęła głęboko powietrze, uświadamiając sobie, że za chwilę wybuchnie i

powie coś przykrego. Opanowała się z trudem.

- Wierzę, że zeszłej nocy byliśmy wobec siebie szczerzy. Ale dzisiaj jest nowy

dzień, a ja nadal wiem o tobie bardzo mało.

- Odpowiem na każde twoje pytanie - odparł. - Ale... wolałbym to odłożyć na

później.

Miała ochotę krzyczeć z bezsilności. Może Robin rzeczywiście znał właściciela

posiadłości, ale wcale nie była tego pewna. Dla kogoś, kto zabijał, uwodził i zdradzał,
uprowadzenie dwóch koni może wydawać się nic nie znaczącą błahostką.

Robin oparł siodło na biodrze i musnął palcami jej policzek.
- Zaufaj mi jeszcze trochę, Kanawiosta.

Kiedy mówił w taki sposób, nie pozostawiał jej wyboru. Westchnęła ciężko.

- Dobrze, ale nie możesz w nieskończoność odkładać dnia obrachunku.

Robin także westchnął.
- Wiem. Ale ta podróż to dla mnie bardzo ważne przeżycie. Nie chodzi tylko o

to, że poznałem ciebie, ale w pewnym sensie odnalazłem też samego siebie. Nie
jestem jeszcze gotów na stawienie czoła rzeczywistości.

Uśmiechnęła się trochę krzywo, ale szczerze.
- Pewnie cieszysz się, że potrafisz zrobić ze mnie bezwolną idiotkę. A może nic

cię to nie obchodzi, bo działasz tak na wszystkie kobiety?

- Przeceniasz mój urok. - Pochylił się i pocałował ją szybko. - Jednak cieszę się,

że jesteś podejrzliwa. To utrzymuje nas w pewnej równowadze.

Ruszył w stronę koni.

- Cóż ty opowiadasz? - wykrzyknęła. - Od samego początku wodzisz mnie za

nos.

Robin zapiął popręg, potem się odwrócił.
- Jestem pewien, że wiesz, iż gdybyś mi kazała czołgać się na kolanach po

rozgrzanych węglach, zrobiłbym to.

- A nie chciałbyś najpierw poznać powodu, dla którego prosiłabym cię o coś

takiego?

Uśmiechnął się.

- Tak, i założyłbym przy okazji spodnie z azbestu. Niemniej jednak

wykonałbym o co prosisz.

Popatrzyła na niego, ogarnięta jakimś dziwnym i obezwładniającym uczuciem.

Albo mówi serio, albo jest najlepszym kłamcą na świecie. Może też być szalony. Nie

wolno jej zapomnieć o takiej ewentualności. Z westchnieniem rezygnacji wzięła
drugie siodło - najstarsze i najbardziej zniszczone - i założyła na drugiego konia.

Robin wyprowadził zwierzęta ze stajni i cicho przeszli do małej bramy. Była

zamknięta, więc Robin wyważył zamek, a w tym czasie Maxie z uwagą oglądała czubki

swoich butów.

- Czy dzisiaj dotrzemy do Londynu? - zapytała, kiedy znaleźli się w bezpiecznej

odległości od Ruxton.

- Tak, choć dopiero wieczorem.

Zmarszczyła brwi, przeliczając w myśli ich wspólny majątek.
- Czy będzie nas stać na wynajęcie pokoju?

- Raczej nie. Wystarczy nam na rogatkowe i na jedzenie, ale to wszystko. Mam

jednak przyjaciół, którzy nas przenocują.

- Nie będą zadawać pytań?
- Nie oni. - Westchnął. - Będziemy musieli zachowywać się bardziej oficjalnie,

między innymi dlatego nie chciałem, żeby nasza podróż dobiegła końca. Gdyby ktoś
się o nas dowiedział, twoja reputacja ległaby w gruzach. W Londynie zaczyna się

prawdziwy świat. Pewnie będziesz chciała odwiedzić ciotkę. Musimy zachować pozory
i zadbać, aby nasze kłamstwa pasowały do siebie.

Skrzywiła się.
- To pewnie oznacza oddzielne łóżka.

- Obawiam się, że tak. Jeśli twoja lub moja rodzina dowie się, że

podróżowaliśmy razem, dojdzie do skandalu. Będą się domagali, żebyśmy

natychmiast wzięli ślub.

- Dlaczego tak cię to martwi? - zapytała oschle. - Myślałam, że tego pragniesz.

Zachichotał.
- Uciekłabyś, gdyby kazano ci wyjść za mnie.

- Potrafię oprzeć się społecznemu naciskowi, zwłaszcza osób, których nie znam

- odparowała.

- Ja także, ale już dawno się przekonałem, że udawanie konformizmu bardzo

ułatwia życie.

- Kiedy wejdziesz między wrony, musisz krakać jak i one?
- Właśnie. A to dotyczy zwłaszcza Londynu. - Zerknął na Maxie. - Na szczęście

jutro dostanę pieniądze, więc nie będzie problemu.

- Czy wolno mi zapytać, skąd je weźmiesz, milordzie?

- Od bankiera, bardzo nudnego i oficjalnego. - Spojrzał na nią z rozbawieniem.

- Czy zdajesz sobie sprawę, że nazywasz mnie milordem zawsze wtedy, kiedy masz mi

coś za złe?

Pomyślała przez chwilę, po czym się uśmiechnęła niechętnie.

- Przypuszczam, że ten śmieszny feudalny tytuł symbolizuje wszystko, czego o

tobie nie wiem i czego się obawiam.

- Naprawdę mi nie ufasz? - zapytał cicho.
Nie zdziwiła się, że to pytanie wreszcie padło. Leżało zawsze u podstaw ich

związku. Na szczęście dojeżdżali do wioski, co dało jej czas na zastanowienie się nad
odpowiedzią. Minęli wąską główną drogę wioski i znowu wyjechali na trakt.

- Podejrzewam, że nie świadczy to dobrze o moim rozsądku, ale ufam ci,

przynajmniej do jakiegoś stopnia - powiedziała, kiedy minęli zabudowania.

- To znaczy do jakiego?
Zadając pytanie, nie patrzył na nią, a jego twarz była chłodna i obca.

- Wiem, że świadomie nie wyrządziłbyś mi krzywdy i wiem, że zawsze starałbyś

się dotrzymać danego słowa. - Westchnęła ciężko. - Ale może się mylę. Pewna mądra

kobieta powiedziała mi kiedyś, że miłość ogłupia ludzi i zakłóca możliwość uczciwego
osądu. - Zatrzymała się zmieszana, uzmysławiając sobie, co właśnie powiedziała.

Robin odwrócił się ku niej, złapał za wodze jej konia i zatrzymał go. Potem

przysunął się do niej, pochylił i pocałował długo i namiętnie. W odpowiedzi zarzuciła

mu ramiona na szyję, zaskoczona głębią uczucia, jakie wzbudziła w nim jej deklaracja.
Nie potrafił mówić o miłości, ale wyglądało na to, że jej wyznanie sprawiło mu

ogromną radość.

Ruszyli w dalszą drogę, pogodzeni, i na nowo w przyjaźni.

Przy ubieraniu pomagała Desdemonie specjalnie wyznaczona do tego zadania

pokojówka. Niestety, suknia, którą zamierzała założyć, była równie ponura jak ta,

którą miała na sobie poprzedniego dnia. Postanowiła, że w przyszłości odświeży swoją
garderobę.

W czasie gdy pokojówka układała jej włosy, wróciła myślami do poprzedniego

wieczoru. Zaraz po namiętnym wybuchu zarówno ona, jak i Giles zachowywali się

oficjalnie, i przy obiedzie rozmawiali już tylko o rzeczach ogólnych. Musiała przyznać,
że choć Giles należał do bogatych właścicieli ziemskich, przeciwko którym

wielokrotnie występowała w parlamencie, to zdołał ją zaskoczyć swoimi
humanitarnymi i tolerancyjnymi poglądami. Chyba nawet bardziej tolerancyjnymi niż

jej własne. Obawiała się, że na zakończenie wieczoru zacznie jej składać niemoralne
propozycje, jednak potraktował ją z nieskazitelną elegancją, nie licząc jednego

gorącego pocałunku na dobranoc, na wspomnienie którego usta układały się do
uśmiechu.

Pospiesznie zmieniła wyraz twarzy, dała pokojówce napiwek, po czym zeszła na

dół do jadalni. Przygotowała się, że na widok Gilesa ogarnie ją zmieszanie, ale okazało

się, że jeszcze go nie ma. Z nadzieją, że za chwilę się pokaże, kazała podać posiłek na
dwie osoby. Wkrótce pojawił się Giles.

- Mogę się przyłączyć?
Fakt, że był tak samo skrępowany jak ona, pomógł jej opanować

zdenerwowanie.

- Proszę - odparła. - Nie wiem jak wątróbka, ale jajecznica i parówki są

wspaniałe.

Zajął miejsce naprzeciwko.

- Byłem u kowala. Mój powóz będzie gotowy najwcześniej jutro.
- Nic nie szkodzi. - Jak dobra żona nalała mu herbaty, dodając mleka, bo już

poprzedniego dnia zauważyła, że je lubi. - Możemy pojechać moim powozem. Potem
odwiozę cię do Daventry albo zabiorę ze sobą do Londynu, jeśli nie będziesz chciał

czekać na naprawę powozu.

- To miło z twojej strony. - Nałożył sobie jajecznicy i parówkę. - Nie uśmiecha

mi się spędzać tu jeszcze jednego dnia.

- Sądzisz, że spotkamy uciekinierów w Ruxton?

- Wątpię. Zaczynam o nich myśleć jak o jakichś ulotnych zjawach - stwierdził

sucho. - Czy twoja bratanica odwiedzi cię po przyjeździe do Londynu?

Wzruszyła ramionami.
- Mam nadzieję, choć nie założyłabym się o to. A twój brat przyjedzie do

Wolverton House?

Potrząsnął głową.

- Dom jest pusty. Myślałem o sprzedaniu go, ale jeszcze nie podjąłem decyzji. -

Spojrzał z zastanowieniem na towarzyszkę. - Być może w przyszłości będę spędzał

więcej czasu w mieście.

Desdemonie spodobało się to, co usłyszała. Uświadomiła sobie, że znowu się

uśmiecha. Boże, zachowuje się jak jakaś zadurzona uczennica. Nie, to nieprawda.
Smarując kromkę chleba marmoladą, doszła do wniosku, że nigdy wcześniej nie

kochała. Była nieśmiałą dziewczyną, na dodatek molem książkowym i nie
interesowała ją płeć przeciwna. Później cierpiała z powodu uciążliwych zalotów, a za

mąż wyszła bez miłości. Należało się jej więc trochę szaleństwa.

- Jak zamierzasz odnaleźć lorda Roberta? - zapytała, podnosząc wzrok.

- Pewnie brakuje mu pieniędzy, więc zostawię wiadomość u jego bankiera -

odparł Giles. - Skontaktuję się też z kilkoma znajomymi Robina i uprzedzę ich, że go

szukam.

Drogi były rozmokłe i błotniste, dotarli więc do Ruxton dopiero koło południa.

Stróż przy bramie z radością powitał Gilesa, ale nic nie wiedział o wizycie lorda
Roberta. Ruszyli do budynku administracyjnego. Zastali tam Haslipa, zarządcę

majątku, pogrążonego w lekturze. Uśmiechnął się na widok człowieka, który od lat go

zatrudniał i zapewniał utrzymanie.

- Lord Wolverton! - Wstał pospiesznie. - Cóż za niespodziewana przyjemność,

milordzie. Przyjechał pan tu na dłużej?

Giles pokręcił przecząco głową.
- Przyjechałem tylko po to, żeby zapytać, czy był tu mój brat. Haslip zawahał

się.

- Chyba tak, choć nie jestem pewien.

Kiedy Giles pytająco uniósł brew, Haslip wytłumaczył:
- Nikt go nie widział, ale tego ranka zniknęły dwa wierzchowce i znaleziono tę

notatkę w stajni. - Podał kartkę markizowi. - Nie wiem, czy to pismo pańskiego brata.
Jeśli tak, to wszystko w porządku, ale może list napisał sprytny złodziej. Tak czy

inaczej, ten ktoś zabrał dwa najlepsze konie.

Giles przeczytał list. Znalazł tam tylko krótkie zdanie: Potrzebowałem koni,

Lord Robert Andreville. Rozpoznał jednak charakter brata.

- To jego pismo. - Podał kartkę Desdemonie. - A więc był tu zeszłej nocy. O

której godzinie zauważono, że konie zniknęły?

- Około dziewiątej.

- Obejrzę dom i sprawdzę, czy spędził tu noc. Jeśli przyjechał późno, z

pewnością nie chciał nikogo budzić - zręcznie wyjaśnił. Lepiej nie wspominać o

pannie niewinnej. Im mniej się o niej mówi, tym lepiej.

Haslip miał ochotę zapytać, jak jego nowy pracodawca dostał się na teren

otoczonej murem posiadłości, dlaczego opuścił ją nic nikomu nie mówiąc i na co mu
dwa konie, ale powstrzymał się.

- Dobrze, milordzie. Przyniosę klucze - powiedział.
Kiedy znaleźli się we dworze, Giles odesłał służącego, po czym wraz z

Desdemoną przeszukali dom, kończąc na kuchni.

- Byli tu, to pewne - orzekła lady Ross, obejrzawszy spiżarnię, szafki z zastawą

stołową i cynową wannę, w której na dnie lśniło kilka kropel wody. Podniosła do góry
świeżo wyczyszczony kryształowy kielich. - Wygląda na to, że posilali się w wielkim

stylu.

- Robin zawsze dbał o nastrój - stwierdził Giles. - Sprawdziłem szafę z bielizną.

Sądząc po liczbie zużytych prześcieradeł, a potem starannie złożonych, spali w
oddzielnych łóżkach. Być może nasze obawy nie mają podstaw.

- Może - odparła.

Teraz już mniej upierała się przy tezie, że to niemożliwe, aby mężczyzna,

podróżujący sam na sam z kobietą, nie próbował nastawać na jej godność. Jeszcze
dzień wcześniej nie żywiła co do tego żadnych wątpliwości, jednak towarzystwo Gilesa

przekonało ją, że dojrzały mężczyzna nie musi koniecznie zachowywać się jak opętany
pożądaniem samiec. Być może lord Robert rzeczywiście zaoferował pomoc Maximie,

kierując się wyłącznie czystym altruizmem. Ale nawet jeśli nie doszło do niczego
zdrożnego i tak reputacja bratanicy pozostawała zagrożona.

- Mają konie, więc mogą dotrzeć do Londynu już dziś wieczorem.
Opuszczając dwór, Desdemoną pomyślała, że sprawa Maximy powoli dobiega

końca, jednak na jej drodze pojawiło się nowe wyzwanie, markiz Wolverton.

26

Po długim i monotonnym dniu, spędzonym w siodle, Londyn tak pobudził

zmysły Maxie, że w porównaniu z nim Boston wydał jej się małym jarmarcznym

miasteczkiem. Ogromnie zmęczona, jechała za Robinem przez ciemne uliczki,
pragnąc jak najszybciej dotrzeć na miejsce. Zdziwiła się, kiedy jej towarzysz zatrzymał

się przed okazałą kamienicą.

- Tu się zatrzymamy? - zapytała zaskoczona. Zeskakując z konia, Robin

uśmiechnął się do niej zachęcająco.

- Kołatka jest podniesiona, co znaczy, że moi przyjaciele są w domu.

- Z naszym wyglądem nie wpuszczą nas nawet do kuchni, a co dopiero mówić o

salonie - mruknęła Maxie, z trudem schodząc z konia.

Robin zachichotał.
- Nie martw się, widywali mnie w gorszym stanie.

Maxie obrzuciła wzrokiem masywną fasadę i natychmiast poczuła się jak

biedna prowincjuszka. Przywołała na pomoc dumę. Niech sczeźnie, jeśli teraz

stchórzy. Jakie to ma znaczenie, co angielscy arystokraci sobie o niej pomyślą? Jeśli
Robin uznał za słuszne ją tu przywieźć, nie będzie się kuliła jak jakiś bezpański pies.

Przytrzymała konie, a Robin uderzył kołatką w drzwi. Otworzył je lokaj w

liberii i peruce. Zlustrował gości z pogardą, a twarz wykrzywił mu grymas, jakby na

schodach znalazł beczkę starych ryb. Zanim jednak zdołał otworzyć usta, Robin rzucił
rozkazująco:

- Zawołaj kogoś, kto zajmie się naszymi końmi. - Znowu się zmienił, tym razem

w stuprocentowego arystokratę.

Odźwierny cofnął się niepewnie pod groźnym wzrokiem przybysza. W ciągu

minuty zjawił się kamerdyner.

Maxie z trudem powstrzymała się, by nie kulić ramion, wchodząc do

marmurowego holu, tak olbrzymiego, że pułk kawalerii mógłby tu spokojnie odbyć

musztrę. Sufit znajdował się na wysokości dwóch pięter, w rogach na podwyższeniach
stały posągi, wierne kopie greckich rzeźb. Środek holu zajmowały podwójnej

szerokości schody. Nie bywała wcześniej w tak znakomitych domach, toteż ten wydał
jej się królewskim pałacem. O ile się nie myliła, znajdowali się w Carlton House, w

rezydencji samego księcia regenta. Robin zachowywał się z taką swobodą, jakby był tu
częstym gościem.

- Czy księżna jest w domu? - zapytał kamerdynera.

- Jej wysokość nie przyjmuje - odparł służący dumnie.
- Nie o to pytałem - rzucił Robin cicho, ale zdecydowanie. - Księżna mnie

przyjmie. Powiedz, że przyjechał lord Robert.

Twarz służącego zdradzała pospieszną kalkulację. Nieznajomy miał

arystokratyczny akcent i maniery światowca, ale był biednie odziany. Na wszelki
wypadek skłonił się i odszedł.

Księżna? Maxie zaczęła się zastanawiać, czy ta dostojna dama nie okaże się

babką Robina, a on sam czarną owcą albo kimś równie kontrowersyjnym. Od

początku domyślała się, że Robin jest dobrze urodzony, ale jak dobrze? Najwidoczniej
bardzo dobrze. Zdrętwiała ze zmieszania i dzielnie nadrabiała miną, kryjąc strach

przed nie znanym jej i wrogim światem. Każdy mięsień miała napięty. Chodziła po
holu jak kot obwąchujący nowe miejsce.

Znajdowała się akurat w najodleglejszym kącie, kiedy doszedł ją odgłos

pospiesznych kroków. Odwróciła się i ujrzała, jak po schodach spływa wspaniała

złocista istota. Tajemnicza nieznajoma nie zauważyła Maxie i rzuciła się w ramiona
Robina, nie przejmując się jego brudnym ubraniem.

- Robin, ty wstręciuchu! Dlaczego nie zawiadomiłeś mnie o przyjeździe?
Z uśmiechem objął ją ramionami.

- Opamiętaj się, Maggie! Pomyśl o przyszłym markizie Wilton, jeśli nie o sobie.
- Jesteś nieznośny jak Rafe - rzuciła z grymasem. - To może być dziewczynka.

- Nonsens. Ty z pewnością urodzisz syna i dasz mężowi spadkobiercę.
Przez chwilę trwali w czułym uścisku. Nie ulegało wątpliwości, że długo i

dobrze się znają. Księżna wzrostem dorównywała Robinowi, a jej włosy były tak samo
jasne jak jego.

Ukryta w rogu Maxie przeżywała katusze, od których aż jej pociemniało w

oczach. Sądziła, że przygotowała się na wszystko, co mogło ją spotkać w tym domu,

ale nie na to! Wielki Boże, nie na to! Jak on mógł przyprowadzić ją do domu swojej
kochanki? W trakcie ich długiej podróży Robin nigdy nie wydawał się jej tak odległy

jak teraz. Jego złote włosy lśniły w blasku kandelabrów i nawet w zniszczonym i
brudnym odzieniu każdy rozpoznałby w nim prawdziwego arystokratę. Nigdy w całym

swoim życiu, nawet wtedy gdy dokuczały jej białe dzieci, nie czuła się bardziej
mieszańcem i odmieńcem jak w tej chwili.

- Chcę, byś poznała kogoś wyjątkowego - powiedział Robin wypuszczając

księżnę z objęć.

Kiedy prowadził Maggie w jej stronę, Maxie targały wściekłość i zmieszanie.

Jak ma się zachować w obecności tej kobiety, zwłaszcza że występuje w męskim

stroju? Przypomniała sobie odpowiedź pewnej dystyngowanej damy z Bostonu:
Amerykanin nie kłania się żadnemu śmiertelnikowi tylko Bogu i tylko wtedy, gdy

poczuje wezwanie. Tym samym kochanka Robina nie zasługiwała na ukłon. Skoro
jednak była przebrana za chłopca, należało zdjąć kapelusz. Uczyniła tak, ale nic nie

zdołała zrobić z wyrazem twarzy, na której rysowała się płomienna wrogość.

Księżna zatrzymała się zdumiona.

- Maggie, to jest panna Maxima Collins. Maxie, oto księżna Candover. - Położył

dłoń na ramieniu Maxie. - Próbuję namówić Maxie, żeby za mnie wyszła.

W szarozielonych oczach księżnej zamigotało zaskoczenie, lecz zaraz za nim

przyszło rozbawienie. Rysom księżnej brakowało symetrii, ale promieniował z niej

czar, którego pozazdrościłaby niejedna piękność. Nic dziwnego, że Robin o niej śnił.

Widząc rozbawienie księżnej, wściekłość Maxie sięgnęła zenitu. To oczywiste,

że Maggie wzięła za żart wyznanie Robina. Gniew jej zelżał nieco, kiedy księżna
odezwała się głosem brzmiącym szczerą życzliwością.

- Moja droga, to cudownie, że mogę cię poznać. - Uśmiechnęła się

konspiracyjnie. - Mam nadzieję, że przyjmiesz oświadczyny Robina. Ma kilka

wspaniałych zalet, choć podejrzewam, że w tej chwili marzysz o tym, żeby udusić go
gołymi rękami, prawda?

Uwaga ta była tak zgodna z rzeczywistością, że zbiła Maxie z tropu.
- Szczerze mówiąc, zastanawiam się nad najlepszym sposobem zamordowania

go. - Choć wprost zgrzytała zębami, postanowiła dorównać księżnej w poczuciu
humoru. - Utopienie we wrzącym oleju wydaje mi się zbyt szybkie.

Maggie parsknęła śmiechem.
- Domyślam się, że przywiózł cię tu bez słowa uprzedzenia?

- Dokładnie tak, wasza wysokość. - Maxie zerknęła na Robina, który nawet

wcale nie wyglądał na zawstydzonego. Jego dłoń nadal spoczywała na jej ramieniu, co

zresztą podtrzymywało ją na duchu, choć miała ochotę skręcić mu kark. - Robin
wspominał tylko o odwiedzinach u przyjaciół, nic więcej.

- To rezultat wielu lat pracy w charakterze szpiega. Im mniej się mówi tym

lepiej. - Maggie wskazała na hol. - Ja także doznałam szoku, kiedy po raz pierwszy

zobaczyłam to mauzoleum. - Przechyliła głowę na bok. - Jesteś Amerykanką?

To oczywiste, że podobnie jak Robin miała wyczulony słuch. Zresztą wiele

rzeczy ich łączyło. Ta myśl jednak nie poprawiła Maxie nastroju.

- Tak. Ale ojciec był Anglikiem, młodszym synem szóstego wicehrabiego

Colingwooda. - Natychmiast zawstydziła się, że wspomina o swoich szlacheckich
krewnych, ale było już za późno.

Księżna zmarszczyła brwi.
- Collingwood? Z Durham?

- Tak. - Zabrzmiało to szorstko, więc dodała: - Spędziłam u wujostwa wiosnę.
Robin popatrzył na nią ze zdziwieniem, ale nic nie powiedział.

- Przyjechaliśmy do Londynu bez grosza - wyjaśnił. - Mamy nadzieję, że

Candover House ugości nas przez dzień lub dwa.

- Jestem pewna, że znajdzie się dla was miejsce. - Księżna odwróciła się do

Maxie. - Pokażę ci pokój, w którym będziesz się mogła odświeżyć i odpocząć.

- Jeśli wasza wysokość pozwoli, najpierw chciałabym zamienić słówko z

Robinem.

- Oczywiście. - Księżna wskazała jakieś drzwi. - W saloniku nikt wam nie będzie

przeszkadzał.

Robin poszedł za Maxie z zaniepokojonym wyrazem twarzy. Spodziewał się, że

towarzyszka będzie zaskoczona, kiedy się dowie, iż znalazła się w domu Maggie, ale jej

wściekłość, okazała się większa niż przypuszczał.

Kiedy tylko drzwi się za nimi zamknęły, Maxie okręciła się na pięcie, a każdy

kawałek jej drobnego ciała drżał z furii.

- Jak śmiałeś sprowadzić mnie do domu swojej kochanki?

- Maggie nie jest moją kochanką już od wielu lat - powiedział uspokajająco. -

Pozostała jednak moją przyjaciółką i obydwoje mamy zwyczaj pomagać sobie w

potrzebie. Ponieważ ty i ja potrzebujemy noclegu, wydawało mi się naturalne, żeby tu
przyjść. - Podszedł do kominka i oparł się o marmurowy blat. - Wiedziałem, że

Maggie i jej mąż przyjmą dwoje obdartusów bez zbędnych pytań i sensacji. Tutaj
możesz bez przeszkód przekształcić się w szanowaną młodą damę.

- Kamerdynerowi przedstawiłeś się jako lord Robert, a księżna zwracała się do

ciebie w ten sam sposób. Mówiłeś, że twój tytuł nie jest prawdziwy.

- To ty tak twierdziłaś. Ja tylko niczego nie prostowałem - zauważył Robin. -

Najwyraźniej ojciec nie wytłumaczył ci, na czym polega angielski system tytularny. Na

przykład użycie tytułu lord z imieniem wskazuje na młodszego syna księcia lub

markiza, więc lord Robert Andreville to poprawny tytuł.

Oczy Maxie zwęziły się, jakby przyswajała sobie słowa towarzysza. W tej chwili

wyglądała bardziej egzotycznie i niebezpiecznie niż kiedykolwiek.

- Mówiłeś, że nie jesteś szlachcicem.
- Nie jestem. Lord Robert to tytuł grzecznościowy. Jestem tak jak ty zwykłym

obywatelem. Gdyby mój brat zmarł, niech Bóg broni, wtedy szlachectwo przeszłoby
na mnie. - Wzruszył ramionami. - To wszystko nie ma sensu.

- Twój ojciec był księciem? Pokręcił głową.
- Markizem. Jeden szczebel niżej.

- A więc, kiedy się spotkaliśmy, znajdowałeś się na terenie rodzinnej

posiadłości? - Wpatrywała się w niego, jakby po raz pierwszy go widziała. - Co z ciebie

za człowiek? Od samego początku świadomie mnie zwodziłeś, pozwalając sądzić, że
jesteś bezdomnym włóczęgą, może złodziejem albo kimś jeszcze gorszym. W czym

jeszcze mnie oszukałeś?

- Zawsze mówiłem ci prawdę. - Przeniósł ciężar ciała z jednej nogi na drugą,

unikając wzroku Maxie. Zaczynał się robić się oziębły, jak zawsze, kiedy czuł się winny
albo zdenerwowany. Mimo że zdawał sobie sprawę, że to błąd, nie potrafił usunąć

chłodu z głosu. - Choć przyznaję się do kilku kłamstw, które w twojej obecności
powiedziałem innym.

Złość Maxie przeszła w niepohamowaną furię. Sięgnęła po porcelanową figurkę

stojącą na stole i cisnęła nią w Robina. Statuetka roztrzaskała się o marmurowy

kominek, o kilka cali od dłoni Robina. Nie poruszył się nawet, gdy uderzyły w niego
odłamki. Zacisnął tylko palce na gzymsie.

- Nic mnie nie obchodzi, że za prawdziwość każdego twojego słowa może

poręczyć sam pan Bóg! Musieli cię wychowywać prawnicy albo Jezuici! - krzyknęła

pogardliwie. - Chciałeś mnie oszukać, nawet jeśli twierdzisz, że tylko manipulowałeś
prawdą. - Załamał jej się głos. - Jaka byłam głupia, że ci uwierzyłam.

Ból w głosie Maxie przeszył go jak błyskawica. Odetchnął głęboko.
- Masz rację. Wykorzystywałem prawdę, żeby wywołać złudne wrażenie. Ale

przysięgam, że nie miałem zamiaru kpić z ciebie.

- W takim razie, po co te kłamstwa?

Wpatrywała się w niego ze skurczoną twarzą. Ganił się w duchu za to, że

nieumyślnie sprawił jej tyle bólu. Co gorsza, akurat w tym momencie przypomniał

sobie, jak się kochali, jej słodycz, hojność, zmysłowość i pasję. Kiedy ich spojrzenia się

spotkały, czuł, że pragnie Maxie z całej siły, fizycznie i emocjonalnie. Pragnął jej od

chwili, kiedy ujrzał nad sobą urzekającą, pełną czaru leśną nimfę. Nie rozumiał,
dlaczego w takim razie postępował tak idiotycznie? Jak mężczyzna, ceniący

subtelność i uczciwość, może zachować się jak skończony głupiec? Kiedy się głębiej
nad tym zastanawiał, odpowiedź wydała mu się oczywista.

- Nie bardzo przepadam za lordem Robertem Andreville - wyrzucił z siebie. -

Jeśli ja go nie lubiłem, nie spodziewałem się, żebyś ty go zechciała polubić. A od

chwili, kiedy cię poznałem, pragnąłem, żebyś mnie polubiła.

Pomyślała, że trochę się spóźnił z tą szczerością. Czuła jednak, że się uspokaja,

a złość mija. Patrzyli na siebie przez chwilę. Złość zniknęła, jednak smutek pozostał.
Przeszła przez salonik i oparła się o gzyms kominka, krzyżując ramiona na piersi.

- Czy sprowadziłeś mnie tutaj, żeby uzyskać aprobatę Maggie? - zapytała

chłodnym głosem. - Czy tylko chciałeś ją zaszokować pokazując, jak nisko upadłeś,

odkąd cię opuściła? Trudno spotkać drugą tak szacowną i piękną kobietę,
przypuszczam więc, że postanowiłeś wybrać przeciwny kierunek.

- Wielki Boże, chyba nie wierzysz w ani jedną z tych rzeczy, które powiedziałaś!

- Zrozumiawszy powód jej wściekłości Robin poczuł się nieswojo. - Jesteś kobietą

mądrą i z charakterem, chlubą każdego mężczyzny, którego zechciałabyś obdarzyć
zaufaniem. I nawet umazana błotem nadal jesteś piękna.

Zacisnęła usta.
- Zawsze potrafisz znaleźć odpowiednie słowa. Tylko że czasami słowa nie

wystarczą.

Zasłużył sobie na to, niemniej jednak czuł się tak, jakby walnęła go pięścią

prosto w splot słoneczny.

- Wybacz mi. Przyznaję, że zachowałem się jak niewrażliwy dureń. To

nieprawda, że przyprowadziłem cię tutaj, żeby uzyskać aprobatę Maggie, chciałem
tylko, żebyś ją poznała. Jesteście dwiema kobietami mojego życia i sądziłem, że

mogłybyście się zaprzyjaźnić.

Oparła dłoń o gzyms kominka.

- A jeśli jej się nie spodobam, co z pewnością się stanie, co wtedy?
- Spodobasz się jej. - Przykrył jej dłoń swoją. Poruszyła palcami, ale nie cofnęła

ręki. - Przypuszczam, że tak naprawdę obawiasz się, którą z was dwóch wybiorę. -
Zacisnął dłoń. - Nawet gdyby Maggie miała na tyle mało rozumu, żeby czynić w moim

kierunku jakieś kroki, i tak wybrałbym ciebie. Jesteś jedyną osobą, która ma moc nas

rozdzielić.

Zamknęła oczy, wzruszona tym, co powiedział. Nie potrafiąc się dłużej

powstrzymywać, objął ją ramionami. Wtuliła się w niego, jakby zrezygnowała z dalszej

walki. Mimo kłótni, fizycznie zawsze między nimi panowała harmonia. Robert
trzymał ją w ramionach z nadzieją, że uspokoi jato tak samo jak koiła jego nerwy.

Silny charakter Maxie sprawiał, że ciągle zapominał, jaka jest niska. Poczuł nagłą
potrzebę bronienia jej. Głową ledwie sięgała mu do podbródka, a sam przecież nie był

wysoki.

- Twoja głowa jest na wysokości mojego serca. - Jedną ręką wyjął z włosów

spinki, żeby opadły hebanową masą na plecy. - Jestem skończonym idiotą,
Kanawiosta. Chciałem zablokować przeszłość i przyszłość, bo po raz pierwszy od wielu

lat czułem się szczęśliwy.

Delikatnie pogładził japo plecach.

- Wiedziałem, że wcześniej czy później będę musiał wszystko wyjaśnić, ale

bałem się i wolałem odwlekać tę chwilę, jak długo się da. Nie przyszło mi do głowy, że

traktuję cię niesprawiedliwie. Przypominałaś mi ziemię, mądrą i nieskończenie silną.
Zapomniałem, że ty także możesz mieć własne strachy.

- Jakie jeszcze niespodzianki kryjesz w rękawie? - zapytała, nie podnosząc

głowy.

- Jestem dość bogaty. Między innymi jestem właścicielem Ruxton. Słysząc to,

podniosła głowę, a w jej oczach błysnęło rozbawienie.

- Chcesz powiedzieć, że ukradłeś własne konie? - Kiedy skinął głową, dodała: -

A ja tak się bałam.

- Mówiłem ci, że nie ma takiej potrzeby.
- Księżna ma rację. - Ton jej głosu był surowy, ale usta drżały ze śmiechu. -

Jesteś draniem.

- Tak. - Westchnął z powagą. - Dlatego pomysł, by stać się kimś innym, tak mi

się spodobał.

Popatrzyła mu w oczy.

- Musimy o tym jeszcze porozmawiać, ale chyba już nie tej nocy.
- Dobrze. Teraz nie miałbym na to sił. Podobnie jak ty nie masz

prawdopodobnie sił na podejmowanie decyzji, czy za mnie wyjdziesz. - Wypowiedział
to zdanie lekkim tonem, ale zarazem wstrzymał oddech, czekając na odpowiedź

Maxie.

Potrząsnęła głową ze smutkiem.

- Nie wiem, Robinie. Jesteśmy sobie jeszcze dalsi niż sądziłam. - Chwyciła za

klapy jego surduta. - Nie wiem, czy potrafię dostosować się do twojego angielskiego

świata, a nawet czy zechcę spróbować.

- Jesteśmy sobie bliżsi niż podejrzewasz, a ten świat to nie jest jedyna

możliwość. - Musnął ustami jej włosy. - Ale teraz nie czas o tym rozmawiać.
Najważniejsze, że nie powiedziałaś nie. - Uśmiechnął się lekko. - Dziękuję, że nie

trafiłaś mnie tą porcelanową figurką. Choć może powinnaś. Moje zachowanie było
całkowicie nie na miejscu.

- Chciałam podkreślić swoją wypowiedź, a nie zrobić ci krzywdę. Jednak

powinnam była nad sobą panować. - Skrzywiła się. - Mam nadzieję, że ta figurka nie

jest rodzinną pamiątką. - Spojrzała na jego poszarpaną koszulę. - Kiedy jestem zła,
mówię do ciebie „lord Robert”, a ty co czujesz, kiedy nazywasz mnie Kanawiosta?

Nie spieszył się z odpowiedzią.
- Przypuszczam, że to oznacza, iż mówię od serca i z nadzieją, że mnie

wysłuchasz.

- To wcale niezły powód. - Po chwili milczenia popatrzyła na towarzysza z

iskierką przekory w oczach. - Jeśli za ciebie wyjdę, to jaki zyskam tytuł?

- Będziesz się nazywała lady Robertowa Andreville. W skrócie lady Robertowa

a być może lady Robinowa.

Oczy Maxie stały się okrągłe jak talerze.

- Mówisz poważnie? Nie żartujesz sobie znowu?
- Nie, na Boga. Wybuchnęła śmiechem.

- Co za absurd! Nic dziwnego, że Amerykanie odrzucili ten system.
Otworzyły się drzwi i stanęła w nich księżna Candover. Na widok przytulonej

pary chciała się pospiesznie wycofać.

- Przepraszam, zapewne nie słyszeliście mojego pukania.

- Nie uciekaj. - Robert bez pośpiechu wypuścił Maxie z objęć. - Zawarliśmy

pokój.

Była zbyt rozsądna, by komentować tę wypowiedź.
- Rafe właśnie przysłał wiadomość, że wyjeżdża z Westminster wcześniej niż się

spodziewał - powiedziała. - Czy zechcecie zjeść z nami kolację za godzinę lub dwie?
Bardzo bym tego pragnęła, ale jeśli jesteście zbyt zmęczeni, możecie zjeść w swoich

pokojach.

Maxie zerknęła na Robina.

- Z przyjemnością przyjmuję zaproszenie, wasza wysokość, ale ostrzegam, że

mam ze sobą tylko jedną suknię, a na podróż wybrałam najgorszą.

- Moja pokojówka może ją odświeżyć. - Wzrok księżnej spoczął na odłamkach

porcelany. Jej twarz się rozjaśniła.

- Wspaniale! Stłukliście tę koszmarną replikę grupy Laokoona. Twarz Maxie

spłonęła czerwienią.

- Przepraszam. To moja wina. Postaram się odkupić ją jak najszybciej.
- Nawet się nie waż. - Księżna uśmiechnęła się złośliwie. - To był ślubny

prezent od jednego z kuzynów, który nie aprobował mojego małżeństwa z Rafe’em.
Troje ludzi zjadanych przez węża to raczej mało sympatyczny prezent, nie sądzicie?

Stawiałam ją na brzegu stołu z nadzieją, że któraś ze służących przypadkowo ją strąci.

Maxie zachichotała. Tylko prawdziwa dama potrafi sprawić, żeby gość czuł się

dobrze, mimo że coś zniszczył.

- Jeśli ma pani coś jeszcze do stłuczenia, służę pomocą.

- Umowa stoi! - Księżna obróciła się. - Zaprowadzę was teraz do waszych

pokoi. Macie jeszcze czas na kąpiel i drzemkę.

Maxie podążyła za gospodynią. Myślała po drodze o przyszłości z Robinem i

problemach, jakie musieliby rozwiązać. Znalazła się w obcym świecie, gdzie niewiele

osób będzie ją życzliwie witało. Im szybciej się przekona, czy potrafi żyć w tym
świecie, tym lepiej.

27

Po kąpieli w pokoju Maxie zjawiła się Lavalle, francuska pokojówka księżnej.

Służąca nie zdradziła się słowem, że jest niezadowolona z pojawienia się

niespodziewanego gościa, ale na jej twarzy malował się ból, kiedy podawała nowej
pani świeżo wyprasowaną suknię. Maxie znała język francuski, choć pobrzmiewał w

nim lekki akcent kanadyjski, czym szybko zdobyła sobie sympatię służącej.

Założyła prostą białą suknię, po czym usiadła, a Lavalle zajęła się upinaniem jej

ciemnych włosów w elegancki węzeł. Rezultat był zadowalający, kiedy jednak pojawił
się lokaj wzywający ją na kolację, Maxie z niepokojem zerknęła w lustro. Potem

wysoko uniosła głowę i zeszła na dół do małego salonu.

Robin i księżna pogrążeni byli w rozmowie, ich złote głowy pochylały się ku

sobie. Robin miał na sobie nową koszulę i halsztuk, prawdopodobnie prosto z szafy
samego księcia. Wydawał się rozluźniony i obawy Maxie powróciły. On pasuje do tego

otoczenia, ale co, u diabła, ona tu robi? W tym momencie uniósł wzrok i jego oczy
rozszerzył zachwyt. Podszedł do Maxie.

- Wyglądasz cudownie - powiedział.
Poczerwieniała, czując jak jego gorące spojrzenie rozgrzewa ją aż po palce u

stóp.

- Miło mi, że to mówisz, ale ta suknia nie jest już modna nawet w Bostonie, a co

dopiero mówić o Londynie.

- Uwierz mi, mężczyzn nie interesuje moda tylko ogólny efekt. A twój widok

zwala z nóg. - Wziął ją pod rękę i poprowadził do krzesła stojącego między jego a
księżnej. - Przypomnij sobie też, że po raz pierwszy widzę cię w prawdziwej sukni.

Zachwyt Robina rozluźnił Maxie na tyle, że bez skrępowania usiadła przy stole.

Księżna miała na sobie suknię tak samo prostą jak jej, co było kolejnym przykładem

wielkiego taktu gospodyni. Robin musiał wcześniej uprzedzić o stosunku Maxie do
alkoholu, bo poczęstowano ją lemoniadą, choć pozostała dwójka piła sherry.

W pewnej chwili księżna spojrzała na zegar, ale w tym samym momencie

otworzyły się drzwi i Maxie nie miała cienia wątpliwości, że nieznajomy, który się

pojawił, to książę Candover. Robin był jak kameleon, potrafił ciągle się zmieniać, ale
książę, dystyngowany do szpiku kości, nie mógłby odgrywać nikogo prócz siebie. Był

też wyjątkowo przystojny - doskonały partner dla Maggie.

- Przepraszam za spóźnienie, kochanie - powiedział - ale akurat kiedy

wychodziłem, złapał mnie Castelereagh. - Zauważywszy gości przystanął, a na twarzy

wykwitł mu szeroki uśmiech. - Robin, ty hultaju, co cię sprowadza do Londynu?

Mężczyźni wymienili ciepły uścisk dłoni, potem Robin przedstawił księciu

Maxie. Kiedy Candover pochylił się nad jej dłonią, zobaczyła, że jego włosy i cera są
tak samo ciemne jak jej, tylko oczy miał zimnoszare, ale pełne humoru i życzliwości.

- Collins - powtórzył, prostując się. - Czy jest pani spokrewniona z Collinsami z

Chanleigh?

- Obecny lord Collingwood jest moim wujem, wasza wysokość.
- W takim razie jesteśmy w pewnym sensie kuzynami, w drugiej albo trzeciej

linii. - Uśmiechnął się do Maxie. Jego uśmiech był równie zniewalający jak Robina. -
Zawsze z wielką radością poznaję nowe kuzynostwo, zwłaszcza tak atrakcyjne. -

Podając jej ramię, dodał: - Ponieważ jestem wprost nieludzko głodny, proponuję,
żebyśmy od razu udali się do jadalni. Jestem o wiele milszy, kiedy mam pełny

żołądek.

Uśmiechnęła się i przyjęła ramię, myśląc jednocześnie, że w przeciwieństwie do

Robina książę to ucieleśnienie szczerości. Być może Robin słusznie postąpił,
sprowadzając ją tutaj.

Zgodnie z przyrzeczeniem księżnej kolacja była prosta, choć jedzenie gustowne

i doskonale doprawione. Maxie z wdzięcznością przyjęła fakt, iż nie praktykowano tu

długich i nudnych zwyczajów stołowych uznawanych w Chanleigh Court za
obowiązkowe. Obawiała się, że w Londynie panują jakieś wyrafinowane formy

zachowania przy stole, a ona wyjdzie na nieokrzesaną prowincjuszkę. Jej strach
okazał się bezpodstawny. Widywała więcej łyżek i widelców w Bostonie.

Przy kolacji toczyła się lekka rozmowa, prowadzona w taki sposób, żeby Maxie,

jako jedyna Amerykanka w towarzystwie, nie czuła się z niej wyłączona. Wzruszyła ją

ta delikatność, a także trochę rozbawiła. Czy aż tak wyraźnie pokazywała po sobie, że
Candover House ją onieśmiela i przytłacza? Najwyraźniej tak, choć z pewnością

księżna mylnie odczytywała powody jej skrępowania.

Panowie pragnąc towarzyszyć damom przy kawie, postanowili nie wychodzić

na kieliszek porto. Maxie była z tego zadowolona. Choć księżna traktowała ją miło i
uprzejmie, nie czuła się jeszcze na siłach, żeby przebywać sam na sam z kochanką

Robina. Byłą kochanką.

Kiedy gospodarze wdali się w dyskusję na temat zbliżającej się podróży na

wieś, goście z filiżankami kawy w dłoniach odeszli pod drzwi balkonowe. Za nimi

znajdował się ogród tak obszerny, że trudno było uwierzyć, iż znajdują się w jednym z

największych miast świata.

Maxie obserwowała gospodarzy. Między księciem i księżną istniała tak mocna

więź, że aż zauważalna.

- Nawet jeśli wyszła za niego dla pieniędzy, łączy ich o wiele więcej - mruknęła.

Robin popatrzył na nią ze zdziwieniem.
- Skąd ci przyszło do głowy, że Maggie wyszła za Rafe’a dla pieniędzy?

- Ty tak powiedziałeś, tego ranka w zajeździe w Drover. Powiedziałeś, że

Maggie poślubiła mężczyznę, który mógł jej dać więcej niż ty. - Zatoczyła ręką szeroki

łuk. - To wszystko plus tytuł. To dużo. Jednak wcale nie jestem przekonana. Księżna
nie wygląda na osobę wyrachowaną, a ty sam też nie jesteś biedakiem.

- Następny przykład, jak cię zwiodłem. Instynkt cię nie zawodzi. Maggie nie

jest kobietą, którą można kupić, jedynie zdobyć. - Odwrócił się i popatrzył na ogród. -

Kiedy powiedziałem, że odeszła do mężczyzny, który mógł jej dać więcej, myślałem o
uczuciach nie finansach. Pieniądze i pozycja nigdy nie stanowiły w tym wypadku celu.

- Czy nadal to cię tak boli, Robinie? - zapytała cicho. - Teraz kiedy ją poznałam,

rozumiem, dlaczego tak trudno jest ci o niej zapomnieć.

- Ból pozostaje w przeszłości. - Spojrzał na nią znacząco. - W tej chwili myślę o

przyszłości.

Teraz Maxie spojrzała na ogród. Wydawało się, że tańczą coś w rodzaju

emocjonalnego kontredansa. Jedno odkrywało swoje uczucia, potem się rozdzielali,

by przemyśleć to, co zostało powiedziane. Potem następne wyznanie i znowu odwrót.
Ale za każdym razem kroczyli razem i powoli się do siebie zbliżali. Być może tak

musiało być, że mieli się poznawać małymi kroczkami. Maxie nie wiedziała jeszcze,
jak ma skomentować ostatnią wypowiedź Robina. Zbyt wiele się zdarzyło. Spojrzała

na swoje odbicie w oknie. W prostej sukni, wykwintnie uczesana, przypominała
elegancką bostońską damę. Usta jej zadrżały.

- Utytłana w błocie, tak?
- Mało poetyczny komplement, ale szczery - przyznał. - Pierwszą, a raczej drugą

rzeczą, którą zobaczyłem wtedy w Wolverhampton, kiedy na mnie wskoczyłaś, to to,
że jesteś bardzo piękna.

- Wcale na ciebie nie wskoczyłam, tylko potknęłam się - poprawiła z naciskiem.

- Gdybyś nie skradał się tam jak wąż w raju...

Uśmiechnął się, potem dopił kawę i odstawił filiżankę na stolik przy oknie.

- Jak na kogoś, kto obawia się londyńskiej socjety, wyglądasz na całkiem pewną

siebie - powiedział.

- Chyba nie zaczniesz mnie przekonywać, że wszyscy w towarzystwie są tacy jak

Candoverowie.

- Oni są wyjątkowi - zgodził się Robin. - Ale towarzystwo składa się z różnych

jednostek. Można znaleźć kółko osób o pokrewnym charakterze i nie przejmować się
innymi. Zresztą nie trzeba w ogóle przebywać w Londynie.

- Moje doświadczenia związane ze śmietanką towarzyską nie zawsze były

szczęśliwe - stwierdziła z goryczą w głosie. Pomyślała, że w tym miejscu powinna

przerwać, ale mówiła dalej.

- Choć Ameryka jest republiką, żyją w niej ludzie zafascynowani szlachectwem.

Jako syn lorda, osoba mądra i inteligentna, ojciec był przyjmowany w domach
należących do tak zwanych lepszych rodzin. Oczywiście uważano go za ekscentryka,

dlatego że zajmował się dystrybucją książek i nie miał złamanego grosza przy duszy.
Ale mimo tego zapraszano go na uroczyste obiady dwa, trzy razy w tygodniu, kiedy

mieszkaliśmy w Bostonie. Klerycy, profesorowie, zamożni kupcy, wszyscy z radością
witali w swych progach szacownego Maximusa Collinsa.

Skończyła kawę i odstawiła filiżankę na bok, po czym spojrzała w okno.
- W trakcie jednego z takich wieczorów, miałam wtedy chyba dwadzieścia lat,

podsłuchałam panią Lodge rozmawiającą z przyjaciółką. To wtedy się dowiedziałam,
że ojciec nie przyjmował zaproszeń, jeśli ja nie byłam zapraszana. Pani Lodge

tolerowała moją obecność, żeby tylko móc gościć uroczego i szlachetnie urodzonego
pana Collinsa, ale twierdziła, że jeśli ta mała dzikuska, jak o mnie mówiła, rzuci urok

na któregoś z mężczyzn z rodziny, gotowa jest zerwać znajomość. Dziwiła się też, że
taki dżentelmen jak pan Collins ożenił się z dzikuską, ale tłumaczyła to faktem, iż

mężczyźni niestety często padają ofiarą własnego pożądania. - Spojrzała na Robina
przeciągle. - Oczywiście wszyscy wiedzieli, jakie są te lubieżne, rozwiązłe Indianki.

Robert zaklął pod nosem.
- Nic dziwnego, że masz złe zdanie o osobach z towarzystwa. Dotknął delikatnie

jej ramienia. Ciepło płynące od jego ręki podniosło Maxie na duchu.

- Nie wszyscy byli tacy. W niektórych domach nie traktowano mnie jak

niewygodnej konieczności. Nigdy nie powiedziałam ojcu o podsłuchanej rozmowie.
On tak bardzo lubił te wieczory. Szkoda mi było odbierać mu tę przyjemność.

Palce Robina zacisnęły się mocniej.

- Pani Lodge to zwykła bigotka, ale też jej stosunek mógł się brać z zazdrości,

jaka się budzi w starszych kobietach w obecności młodej, atrakcyjnej dziewczyny.

- Naprawdę tak sądzisz?

- Wątpię, żeby bostońskie megiery różniły się od londyńskich. Odejmij rasowe

uprzedzenie, a to co pozostanie, to zazdrosna matrona.

- Może masz rację. Pani Lodge miała trzy córki, brzydkie i pulchne. -

Uśmiechnęła się złośliwie, nagle rozbawiona incydentem, który przez lata sprawiał jej

tyle bólu. - Dlaczego łatwiej jest nam zrozumieć problemy innych, a nie własne?

- To prawo natury, jak to, że słońce wschodzi na wschodzie, a jabłko spada z

drzewa na dół, a nie w górę. - Widząc, że odzyskała humor, zdjął dłoń z jej ramienia. -
Jutro, jak sądzę, wybierzemy się do zajazdu, w którym umarł twój ojciec?

Chciała kiwnąć głową, ale nagle ogarnęła ją panika. Przeszła taki szmat drogi,

żeby poznać odpowiedź, a teraz zaczęła się bać. Czy bała się prawdy, czy faktu, że

kiedy będzie już po wszystkim, stanie przed koniecznością podjęcia decyzji co do
Robina? Kochała go, on chciał się z nią ożenić, to powinno być proste, ale nie było.

- Najpierw chyba powinnam odwiedzić ciotkę Desdemonę. Spotkała się z ojcem

kilkakrotnie przed jego śmiercią. Może powie mi coś na jego temat.

Robin skinął głową.
- Mam ci towarzyszyć, czy wolisz, żeby poszła z tobą pokojówka Maggie?

Skrzywiła się.
- Zachowanie dobrego imienia jest tak uciążliwe. Skoro nie mogę poruszać się

samotnie powozem po mieście, wolę już, żebyś to ty mi towarzyszył. Poza tym, jeśli
ciotka Desdemona okaże się osobą niebezpieczną, bardzo mi się przydasz.

- Dziękuję za tę oznakę zaufania - rzucił. - Prosiłbym tylko, żebyś poczekała do

południa. Najpierw chciałbym odwiedzić bankiera i krawca. Już wcześniej zamówiłem

nowe ubrania i mam nadzieję, że nie zostało jeszcze wysłane do Yorkshire. - Spojrzał z
niesmakiem na wytarty rękaw surduta. - Nie będę go żałował.

- Czy mogę go wziąć? Wiążę z nim bardzo miłe wspomnienia.
- Bierz wraz z moim błogosławieństwem. - Zawahał się. - Czy zgodzisz się,

żebym zamówił dla ciebie jedną lub dwie suknie? Z tą jednanie dasz sobie rady w
Londynie.

- Chyba masz rację - przyznała bez entuzjazmu. - Ale nie chcę tracić czasu na

przymiarki.

- Nie ma takiej potrzeby. Pokojówka Maggie weźmie miarę z tej sukni. -

Spojrzał z podziwem na jej figurę. - Wydaje się prosta, ale ma doskonały krój i jest

wspaniale dopasowana.

- Dziękuję. Sama ją uszyłam. Brak funduszy sprawia, że człowiek staje się

wszechstronny. - Podniosła dłoń, żeby ukryć ziewnięcie. - Jestem gotowa do
spoczynku. To był bardzo długi dzień.

- Tej nocy będę bardzo samotny - wyznał ściszonym głosem. Ich spojrzenia się

spotkały. Boże, przecież to dopiero zeszłej nocy zostali kochankami. Powitali ranek

jak pogańscy bogowie płodności, nadzy i pozbawieni wstydu. Na to wspomnienie
zrobiło jej się gorąco. Robin też to wyczuł.

- Pocałowałbym cię na dobranoc - powiedział napiętym głosem. - Obawiam się

jednak, że porwałbym cię w ramiona, zaniósł do sypialni i nie wypuścił do rana.

Spróbowała się uśmiechnąć.
- Nie wolno nam posunąć się tak daleko i nadużywać gościnności gospodarzy.

- Nikt tu nie czatuje na korytarzach. - Dotknął jej dłoni. - Moglibyśmy spędzić

razem noc i nikt by tego nie zauważył.

Zaczął wolno pieścić wewnętrzną stronę jej dłoni. Spojrzała na ich złączone

dłonie. Nawet najzagorzalszy moralista nie zobaczyłby niczego zdrożnego w tym

dotyku, jednak czuła się tak, jakby stała bez sukni, zupełnie naga. Palce Robina
przesunęły się na delikatną skórę nadgarstka. Błądziły w górę i w dół, a Maxie czuła,

że krew w żyłach osiągnie zaraz punkt wrzenia. Przełknęła z trudem ślinę, gotowa
zgodzić się na wszystko.

- Mam do ciebie później przyjść? - zapytał ochryple Robin. Byli kochankami,

znali swoje ciała, a on ze zręcznością złodzieja wyłamywał zamek jej oporu. To

skojarzenie sprawiło, że Maxie zebrało się na chichot. Tym samym czar prysł.

- Wybacz - powiedziała. - Ale to niestosowne, żebyśmy kochali się w tym domu.

Miała na myśli dom Maggie, oczywiście. Robin zamknął oczy, a jego twarz się

zmieniła, stężała i stwardniała. Kiedy ponownie spojrzał na Maxie, widać było, że

wrócił mu rozsądek.

- Rozumiem, dlaczego tak się czujesz, choć wolałbym, żeby było inaczej.

- Nie będziesz miał koszmarów śpiąc sam? - zapytała.
- Jeśli nawet, to nie będą tak straszne jak w przeszłości. - Uśmiechnął z

czułością. - Miałaś rację, lżej jest nieść ciężar, kiedy się nim z kimś podzieli.

Odchodząc, by pożegnać się z gospodarzami, zdała sobie sprawę, jak łatwo

Robin mógł wykorzystać jej współczucie i namówić ją do spędzenia razem nocy. Pod

niebezpiecznym urokiem i niebezpiecznymi umiejętnościami krył się prawdziwie

uczciwy człowiek. Z tą ciepłą myślą łatwiej jej się szło do pustej sypialni.

Książę Candover rozczesywał długie włosy żony. Margot oparła się wygodnie,

przymykając oczy z zadowolenia.

- Co myślisz o przyjaciółce Robina? Uśmiechnął się.

- Polubiłem ją. Czy Robin mówił ci, jak się u nas znaleźli?
- Ani słowa. - Po chwili dodała: - Chce się z nią ożenić.

- Naprawdę? - Dłoń Rafe’a zamarła. - Przecież nie zna jej długo.
- Co to ma za znaczenie? Ja chciałam za ciebie wyjść tej nocy, kiedy cię

poznałam.

- Nigdy przedtem mi tego nie mówiłaś. - Poczuł absurdalne zadowolenie.

- I tak jesteś wystarczająco zarozumiały - stwierdziła i podskoczyła z piskiem,

bo połaskotał ją w żebra.

- Nie jest pospolita - zauważył Rafe. - Jest inteligentna, niekonwencjonalna i

wszechstronna. Podobna do Robina. I bardzo piękna, w oryginalny sposób.

- Wiedziałam, że to zauważysz - stwierdziła. Uśmiechnął się.
- Ja wolę blondynki. - Odłożył szczotkę i zaczął masować żonie kark i plecy. -

Czy ci to przeszkadza, że widzisz go z inną kobietą? Trochę mnie zaskoczyło, że ją tu
przyprowadził.

- A mnie nie. Czułabym się wręcz urażona, gdyby uważał, że nie może zwrócić

się do mnie o pomoc. - Uśmiechnęła się. - Podejrzewam, że każda kobieta chciałaby,

żeby jej były kochanek na zawsze miał złamane serce i powtarzał: „To była wspaniała
kobieta. Gdyby tylko sprawy ułożyły się inaczej”.

- Tak jak ja myślałem o tobie przez dwanaście lat.
- Dokładnie tak - przyznała z chichotem. - Jednak naprawdę zależy mi na

szczęściu Robina i nie chcę, by zadręczał się przeszłością albo łapał pierwszą lepszą
pannę, powodowany samotnością i brakiem kogoś lepszego na podorędziu.

- Nie wyobrażam sobie, żeby był zdolny do czegoś tak idiotycznego.
- Nie jestem pewna. - Na jej czole pojawiła się zmarszczka. - Martwiłam się o

niego od czasu, kiedy wyjechaliśmy z Paryża. Choć pisał pełne humoru listy, coś mi w
nich nie pasowało, tak jakby nie mówił prawdy o tym, jak się czuje. Ale dzisiaj, kiedy

go zobaczyłam, był taki jak niegdyś. - Po chwili zastanowienia dodała: - Nie, lepszy niż
niegdyś.

- A więc akceptujesz tę małą Maxime?

- Tak. - Zachichotała. - Biedaczka prychała jak rozzłoszczona kotka, kiedy nas

sobie przedstawiono, ponieważ Robin nie uprzedził jej, dokąd ją zabiera, ale koniec
końców potrafiła się opanować. W świecie pełnym nijakich ludzi to wyjątkowy okaz.

- Uważaj na swoje zachowanie względem Robina - ostrzegł Rafe. - Panna

Collins może nie być zachwycona waszą przyjaźnią.

Domyślając się ukrytego znaczenia, uniosła głowę i popatrzyła na męża.
- Mam nadzieję, że wiesz, iż nie musisz być zazdrosny o Robina. Myślałam, że

jesteście przyjaciółmi.

Przesunął pieszczotliwie dłonią po jej szyi. Choć nauczył się akceptować

związek istniejący między żoną a Robinem, to jednak dojście do takiego stanu
sprawiło mu wiele trudności.

- Nie jestem zazdrosny. Może tylko trochę o te lata, przez które miał ciebie, a ja

nie.

Potrząsnęła głową, patrząc na niego szczerymi szarymi oczami.
- On miał Maggie, szpiega, ale okoliczności, które ją stworzyły, przestały

istnieć, tak jak i ona.

- Wiem. Teraz jesteś Margot. - Pochylił się i pocałował żonę wolno i namiętnie.

- I ta Margot należy do mnie.

Porwał ją na ręce, zaniósł do łóżka, dając dowody swej miłości w sposób

najwspanialszy i najbardziej satysfakcjonujący.

Było bardzo późno kiedy lord Collingwood dotarł do hotelu Clarendon, ale

pomimo zmęczenia nie mógł usnąć. Po półgodzinnym przekręcaniu się z boku na bok,
usiadł i sięgnął po butelkę z alkoholem, którą zostawił na stoliku nocnym. Nie

zapalając światła popijał z butelki, rozmyślając nad swoją misją. Maxima może już być
w Londynie. Może, niech Bóg broni, odkryła już prawdę o śmierci ojca. Na tę myśl

zrobiło mu się słabo.

Sytuacja i tak groziła skandalem, a pozostawał jeszcze ten blondyn, z którym

Maxima podróżowała. Jeśli nadal jej towarzyszy, może przysporzyć wielu kłopotów.
Trzeba go będzie usunąć.

Jakby na to nie patrzeć, sprawy nie układały się dobrze. Co gorsza, lord

Collingwood raczej lubił Maxime, pomimo jej nietypowego pochodzenia i

wychowania. Właśnie dlatego tak się starał. Gdyby zawiódł, Althea uznałaby, że to
jego wina, bo nie był wystarczająco okrutny.

Powstrzymując jęk, ponownie przytulił głowę do poduszki. Rodzina to piekło.

28

Desdemona weszła do słonecznego salonu ciesząc się, że znowu jest we

własnym domu. Wszystko wydawało się takie normalne. Prawie uwierzyła, iż ostatnie

zwariowane tygodnie były tylko ułudą, rezultatem przejedzenia się homarami albo
zbyt wielu politycznych przyjęć.

Wyjrzała przez okno na dźwięk powozu zatrzymującego się przed domem.

Uśmiechnęła się. Nie było nic złudnego w szerokich ramionach i atletycznej figurze

markiza Wolvertona, który właśnie wspinał się po schodach. Zapowiedział, że
odwiedzi ją tego ranka o niezbyt wytwornej porze, bo o jedenastej. Kiedy wchodził,

zegar wybijał pełną godzinę. Desdemona lubiła mężczyzn, na których słowie można
polegać. Czekając na gościa, zadzwoniła po kawę.

- Mój brat jest w Londynie. Był dziś rano w banku - powiedział po powitaniu.
- Wspaniale! Czy wiedzą może, gdzie się zatrzymał?

- Niestety nie, ale przynajmniej wiadomo, że jest w Londynie, i że się nie

ukrywa. Znajdę go za dzień lub dwa, a on już z pewnością będzie wiedział, gdzie jest

twoja bratanica.

Chciała już odpowiedzieć, ale do salonu weszła pokojówka.

- Przepraszam, jaśnie pani, ale przyszli panna Maxima Collins i lord Robert

Andreville. - Skrzywiła się z dezaprobatą. - Żadne z nich nie ma karty wizytowej.

Desdemona mimowolnie otworzyła usta.
- Wprowadź ich, Alice - rzuciła bez tchu.

Chwilę później do saloniku wszedł obiekt długich poszukiwań lady Ross.
Mówiono jej, że bratanica jest mała, ciemna i niezwykle atrakcyjna, ale opis nie

oddawał rzeczywistości. Młoda kobieta o hebanowych włosach była drobniutka, o
zachwycającej twarzy i wspaniale proporcjonalnym ciele. Miała na sobie skromny

ubiór, ale i tak robiła ogromne wrażenie. Nie wyglądała na kogoś, kto łatwo poddaje
się przeciwnościom losu.

Maxima przyglądała się ze zdumieniem wysokiej kobiecie o płomienno rudych

włosach. Desdemona pomyślała z rozbawieniem, że muszą przypominać dwa

obwąchujące się koty.

Pierwsza odezwała się Maxima.

- Mam nadzieję, że wybaczysz nam tę nie zapowiedzianą wizytę, ciociu

Desdemono. - Wskazała na towarzysza. - To mój przyjaciel, lord Robert Andreville.

Robinie, lady Ross.

Desdemona rzuciła wzrokiem w stronę mężczyzny i już nie mogła oderwać od

niego oczu. Złocistowłosy towarzysz bratanicy wyglądał jak dżentelmen, a nie żaden

hultaj, i był przy tym tak przystojny, że mógłby zawrócić w głowie każdej kobiecie. Nic
dziwnego, że Maxima z nim uciekła.

Skłonił się elegancko gospodyni.
- Lady Ross.

Potem wyprostował się z uśmiechem, który bardziej wrażliwą kobietę

przyprawiłby o palpitację serca.

Nieskłonna do uniesień, przynajmniej nie w tej chwili, Desdemona powitała go

chmurnym spojrzeniem i krótkim skinieniem głowy.

- Moja droga - zwróciła się do bratanicy - jestem taka szczęśliwa, że w końcu

cię spotkałam. Bardzo się martwiłam o twoje bezpieczeństwo.

- Z jakiego powodu? - zapytała Maxima ze zdziwieniem.
Desdemona usłyszała zduszony śmiech markiza. Najwyraźniej bawiła go ta

sytuacja.

Robin nie zauważył brata, ale słysząc śmiech, spojrzał w tamtą stronę.

- Giles! Cóż za niespodzianka. Nie wiedziałem, że planujesz wyjazd do

Londynu, ani że znasz lady Ross.

- Nie znałem tej pani i nie planowałem żadnej podróży - odparł markiz

Wolverton. - To ty jesteś odpowiedzialny za obydwie okoliczności.

- Naprawdę?
- Przez ostatnie dwa tygodnie lady Ross i ja przemierzaliśmy osobno, a czasami

razem, Anglię, starając się was dogonić - wyjaśnił. - A wy wchodzicie tu tak po prostu,
jakbyście składali zwykłą poranną wizytę starszej pani.

- Ciocia Desdemona nie jest starszą panią - zauważyła Maxima.
- Dziękuję - mruknęła Desdemona, czując, że sytuacja wymyka się jej spod

kontroli. Choć, oddając sprawiedliwość, nigdy nie była pod kontrolą.

- To była metafora. - Giles zerknął na Desdemonę z zalotnym uśmiechem. -

Sam już zdążyłem to zauważyć. Panno Collins, ponieważ nastąpiło lekkie zamieszanie,
pozwoli pani, że sam się przedstawię. Nazywam się Wolverton, jestem starszym

bratem pani eskorty.

- Ach tak - powiedziała z zastanowieniem Maxima. - To ten, po którego

śmierci, niech Bóg broni, Robin odziedziczy szlachectwo.

Wolverton zamrugał powiekami, po chwili jednak skinął głową.

- Dokładnie.
- Myślę, że powinniśmy wszyscy usiąść i napić się kawy - zaproponowała

Desdemona, powstrzymując wybuch histerii, i potrząsnęła dzwonkiem.

Maxima usiadła naprzeciwko ciotki.

- Dlaczego się o mnie martwiłaś, ciociu Desdemono? Czy wuj Cletus do ciebie

napisał?

- Przyjechałam do Chanleigh Court zaraz po twoim wyjeździe. Cletus i Althea

przyznali, że wyjechałaś niespodziewanie i prawdopodobnie nie masz przy sobie

pieniędzy. Doszłam do wniosku, że jeśli udałaś się do Londynu, to czeka cię ciężka
przeprawa.

Służąca wniosła tacę. Lady Ross nalała gościom kawy, po czym kontynuowała

swą wypowiedź.

- Samotna młoda kobieta, przemierzająca samotnie setki mil, w obcym kraju,

gdzie pełno jest zbirów, złodziei i Bóg wie kogo jeszcze nie może być bezpieczna.

Postanowiłam więc udać się za tobą.

- To bardzo miło z twojej strony, ale niepotrzebnie się martwiłaś. - Brązowe

oczy Maximy wyrażały zaskoczenie, że ktokolwiek się o nią bał. - To była przyjemna i
interesująca podróż i nic złego się nie zdarzyło.

Robin nie mógł powstrzymać chichotu. Maxima spojrzała ostro na towarzysza.

Wyglądał jak sama niewinność.

- A jak ty się w to wplątałeś, Giles? - zapytał brata.
- Lady Ross dowiedziała się, że jej bratanica została porwana przez mojego

brata, pożeracza kobiecych serc - wyjaśnił.

Robin uniósł brwi.

- Pożeracza serc? - powtórzył. - Cóż takiego uczyniłem podczas tych

niewinnych miesięcy w Yorkshire, żeby zasłużyć sobie na takie miano?

- To są słowa okolicznych wieśniaków - wyjaśniła Desdemona. - Pojechałam

więc do Wolverton, żeby to sprawdzić.

- Lady Ross zbyt łagodnie przedstawia wydarzenia - skorygował wesoło Giles. -

W rzeczywistości wparowała do mojej biblioteki jak żądna zemsty furia, walnęła

parasolem w biurko, oskarżyła cię o wszelkie możliwe zbrodnie, zagroziła więzieniem
i jak wpadła, tak wypadła.

Desdemona rzuciła markizowi wściekłe spojrzenie. Tamtego dnia była nieco

podenerwowana, postąpił więc nie po dżentelmeńsku, napomykając o jej mało

dystyngowanym zachowaniu.

- Pożeracz niewieścich serc i przestępca? - Robin popatrzył współczująco na

gospodynię. - Nie pozostało więc pani nic innego, jak próbować ratować bezbronną
bratanicę.

Na te słowa Maxima aż sarknęła.
- Ciociu, lord Robert uparł się, żeby mi towarzyszyć wyłącznie ze względu na

moje bezpieczeństwo. - W głosie dziewczyny pojawiło się lekkie zmęczenie. -
Podobnie jak ty uznał, że jestem bezbronna i zbyt słaba, by przetrwać samotnie tę

podróż.

Robin uśmiechnął się ciepło do dziewczyny.

- To błędne przeświadczenie nie trwało długo, Maxie.
- Maxie? - powtórzyła Desdemona. - Cóż za wulgarne przezwisko.

Maxie aż podskoczyła.
- Tak nazywał mnie ojciec, ciociu Desdemono.

- Twój ojciec mówił do mnie Dizzy, ale ja za tym nie przepadałam - sucho

odparła Desdemona.

- Dizzy? - powtórzył z zainteresowaniem Giles. Lady Ross udała, że tego nie

słyszy.

- Ale jeśli wolisz Maxie, spróbuję się przyzwyczaić do tego zdrobnienia -

powiedziała, obrzucając wzrokiem małą, zgrabną figurę bratanicy. - Chyba powinnaś

przestać nazywać mnie ciotką. Dzieli nas tylko kilka lat, a ja, zdaje się, nie najlepiej
wykonałam ciotczyne obowiązki. Może więc spróbowałybyśmy się zaprzyjaźnić.

Maxie uśmiechnęła się nieśmiało.
- Bardzo tego pragnę.

Desdemona upiła kawy, potem westchnęła.
- To niezręczny temat, ale nie mogę się powstrzymać, by nie wspomnieć o

twojej reputacji. - Spojrzała na Robina. - To oczywiste, że w Ameryce niektóre sprawy
mają się inaczej, ale z pewnością znasz angielskie zwyczaje? - Miała nadzieję, że nie

będzie musiała szczegółowo zagłębiać się w temat.

- Jeśli chodzi ci o to, o czym myślę - odezwała się Maxima lodowatym głosem -

to zapewniam cię, że lord Robert zachował się jak prawdziwy dżentelmen. - Po czym
już ciszej dodała: - To raczej mnie należy obwiniać za brak manier.

Desdemona wpatrywała się w bratanicę, przekonana, że się przesłyszała. Giles,

który siedział bliżej dziewczyny, dostał nagłego ataku kaszlu. Uznała, że mądrzej

zrobi, jeśli zmieni temat.

- Gdzie się zatrzymałaś? Z wielką przyjemnością będę cię gościć u siebie.

- To bardzo miłe, ale zatrzymaliśmy się w Candover House. Książę i księżna

byli ogromnie gościnni.

Markiz wyprostował się, wyraźnie zaskoczony.
- Mieszkacie u Candovera i jego żony?

- Tak - odezwał się Robert, a w jego głosie zabrzmiało wyzwanie. - Dlaczego

nie?

- Właśnie, dlaczego nie? - mruknął Giles.
Desdemona spojrzała na niego z zaciekawieniem. Poprosi o wyjaśnienia, kiedy

będą sami.

- Czy tak nagle opuściłaś Chanleigh Court, ponieważ Althea ci dokuczała? -

zwróciła się z pytaniem do bratanicy. - Nigdy nie potrafiła zaakceptować kogoś, kto
się z nią nie zgadza.

Maxie zawahała się.
- To jeden z powodów - przyznała w końcu. - Chciałam także poznać ciebie

przed powrotem do Ameryki.

- Opuszczasz Anglię? - Ta możliwość nigdy nie przyszła Desdemonie do głowy.

W oczach dziewczyny pojawił się dziwny wyraz.
- Nie mam jeszcze do końca sprecyzowanych planów.

W pewnym sensie wieść, że Maxima zamierza wrócić do Ameryki, ucieszyła

lady Ross. Tym sposobem może unikną skandalu. Potem jednak pomyślała ponuro, że

przecież przyszłość może przynieść inne, nie mniej przykre rewelacje.

Maxie odstawiła filiżankę, pochyliła się do przodu i zacisnęła dłonie.

- Jeśli ci to nie sprawi kłopotu, Desdemono, czy... czy mogłabyś mi powiedzieć

coś o pobycie ojca w Londynie przed jego śmiercią?

Patrząc na wyraz twarzy bratanicy, lady Ross domyśliła się prawdziwej

przyczyny przyjazdu dziewczyny do Londynu. Max bardzo kochał córkę i najwyraźniej

ona darzyła go równie mocnym uczuciem. Musi jej być ciężko ze świadomością, iż
ojciec zmarł samotnie i w oddaleniu.

- Oczywiście - odparła z nostalgicznym uśmiechem. - Ucieszyłam się bardzo,

kiedy go zobaczyłam. Byłam dzieckiem, kiedy wyjeżdżał do Ameryki, ale pisał do mnie

wspaniałe listy. - Uśmiechnęła się. - Przypadkowo jestem w posiadaniu jego złotego

zegarka. Znaleźliśmy go przy ciele zmarłego złodzieja.

Po tym zdaniu zapanowało niezwykłe ożywienie. Każdy miał coś do

powiedzenia. W końcu, kiedy wszystko już wyjaśnili, Giles wstał z fotela.

- Panie mają sobie wiele do powiedzenia. Jeśli chcesz, Robinie, możesz

zostawić swój powóz pannie Collins, a ja podwiozę cię, dokądkolwiek zechcesz.

Robin wymienił spojrzenie z Maxie, a ta skinęła przyzwalająco głową. Po

pożegnaniach panowie opuścili dom i wsiedli do powozu.

- Dokąd cię zawieźć? - zapytał Giles.
- Do Whitehall. Skoro mam wolne popołudnie, odwiedzę dawnych kolegów. -

Robin spojrzał na brata. - Jak słyszałem, lady Ross dała ci popalić.

- Nie bardziej niż jej bratanica tobie. Ponieważ ta dama straszyła, że zniszczy

wszystkich Andreville’ów, uznałem, że muszę cię pierwszy odnaleźć i zapobiec
skandalowi. - Giles położył kapelusz na siedzeniu. - Czy Simmons was w końcu

dopadł? Robin uniósł brwi.

- Tak, w Market Harborougłi. Skąd o nim wiesz?

- Spotkałem go w okolicy Blyth. Podwiozłem go. Wylizywał się z ran i knuł

zemstę na jakiegoś jasnowłosego paniczyka, który zaatakował go od tyłu.

- To oczywiste, że skoczyłem na niego od tyłu. Ten gość jest dwa razy większy

ode mnie - stwierdził Robin z niezaprzeczalną logiką. - Przez te wszystkie lata

nauczyłem się jednego, a mianowicie, że uczciwa walka to niebezpieczny luksus.

- Zakładam, że jest to jegomość, którego lord Collingwood wysłał za panną

Collins?

- Zgadza się. - Robin wzruszył ramionami. - Nie chciała z nim pójść.

- Najwyraźniej. Simmons mówił, że celowała do niego z pistoletu.
- Życie w Nowym Świecie różni się nieco od londyńskich salonów, więc i

Maxima w swoisty i otwarty sposób rozwiązuje problemy. Na przykład w Market
Harborough musiałem ją powstrzymywać, żeby nie wbiła noża w żebra Simmonsa. Na

początku miałem trudności z przekonaniem jej, iż powinna zaakceptować moją
eskortę, ponieważ uważała, że jestem słabeuszem i na nic się jej nie przydam.

Markiz uśmiechnął się na jakieś wspomnienie.
- Panna Collins jest zupełnie inna, niż sądziłem. W pewnym momencie zbiłem

oskarżenie lady Ross, iż jesteś uwodzicielem, sugestią, że ona i jej bratanica umyślnie
zaplanowały pochwycenie cię w sidła.

Robin wybuchnął śmiechem.

- Nikt, kto zna Maxie, nigdy by czegoś podobnego nie pomyślał. W niej nie ma

odrobiny oszustwa. Jej styl to otwarty atak w świetle dnia a nie podstępne knowania.
- Spojrzał bystro na brata. - Poprosiłem ją o rękę. Czy będziesz miał jakieś obiekcje,

jeśli się zgodzi?

Giles uniósł brwi.

- Czy to ma znaczenie? Obydwoje jesteście pełnoletni.
- Jeśli masz na myśli, że twój sprzeciw by mnie powstrzymał, to odpowiedź

brzmi nie. Ale bardzo bym pragnął, byś ją zaakceptował. Nie zawsze bywała
przyjmowana, tak jak na to zasługuje. - Robin utkwił wzrok w elegancko skrojonym

rękawie surduta. - Pomyślałem sobie, że najwyższy czas się ustatkować.

Giles roześmiał się.

- Nie jestem przekonany, czy ślub z małą awanturnicą, która ma odwagę

przemierzać Anglię pieszo, zaatakować profesjonalnego boksera i siadać do posiłków

z księciem, można nazwać ustatkowaniem, ale masz moje błogosławieństwo.
Pasujecie do siebie. Czy ta dama ci się opiera?

- Ma pewne wątpliwości - mruknął Robin. - Ale używam całego swojego

legendarnego czaru, żeby ją przekonać.

Po rozstaniu przed Whitehall Giles odmówił w myśli gorączkową modlitwę, by

dziewczyna przyjęła oświadczyny brata. Kiedy tylko on i jego towarzyszka pojawili się

w salonie lady Ross, było oczywiste, że Robin wyleczył się z choroby duszy, która mu
dotąd doskwierała. Ta mała ciemnooka Amerykanka sprawiła, że brat znowu się

śmiał. Z wielką ochotą przyjmie ją do rodziny.

29

Kiedy Maxie wróciła do Candover House, z ulgą stwierdziła, że Robina jeszcze

nie ma. To oznaczało, że wizyta w gospodzie, w której zmarł ojciec, musi zostać

odłożona do następnego dnia. Coraz bardziej obawiała się tego, czego miała się
dowiedzieć. Zdaniem Desdemony, w czasie pobytu w Londynie Max wydawał się

spięty. Słuchając ciotki, Maxie czuła, że ogarnia ją niepokój. Bardzo możliwe, że ojciec
wplątał się w jakiś podejrzany interes, który sprowadził na niego nieszczęście.

Sama Desdemona okazała się wspaniała. W końcu odnalazła krewną, z którą

znalazła wspólny język. Ojciec wielokrotnie powtarzał, że przypomina mu jego

siostrzyczkę. Teraz go rozumiała. Mimo powierzchownych różnic obie panie bardzo
były do siebie podobne. W oczach angielskiej socjety Desdemona mogła uchodzić za

ekscentryczkę, ale Maxie była pewna, że ciotka doskonale dawałaby sobie radę w
Ameryce.

Mile zaskoczył ją też brat Robina. Choć z wyglądu nie byli do siebie podobni,

ujął ją urzekającym uśmiechem i tolerancyjnym podejściem. Traktował ją życzliwie,

mimo jej nietypowego pochodzenia. Może nie będzie się sprzeciwiał, żeby weszła do
arystokratycznej rodziny.

Po wejściu do swojej sypialni Maxie skierowała się do szafy, z zamiarem

odwieszenia peleryny. Otworzyła drzwi i aż sapnęła ze zdumienia. Podczas tych kilku

godzin, które minęły od chwili, kiedy Robin zasugerował wzbogacenie jej garderoby,
w szafie pojawiły się cztery nowe suknie z dopasowanymi kolorem trzewikami.

Znalazły się również wszystkie potrzebne dodatki, jak rękawiczki, pończochy i szale.

Maxie odwiesiła kapelusz i wyjęła z szafy najbardziej wykwintną suknię. Była

uszyta z jedwabiu w odcieniu szkarłatu, który doskonale pasował do jej karnacji. Nie
traciła czasu na przymierzanie sukien. Biorąc pod uwagę połączone talenty Robina i

Maggie, nie wątpiła, że będą na niej leżały jak ulał. Zamykając drzwi szafy,
uśmiechnęła się nieco zmęczonym uśmiechem.

Wiedziała, że oferta małżeństwa jest bardzo pociągająca i powinna ją przyjąć,

zanim Robin nie zmieni zdania. Ale nie potrafiła pozbyć się natrętnej myśli, że oto

ona jest wolna, podczas gdy kobieta, którą Robin wybrał jako pierwszą, nie jest.
Gdyby go nie kochała, mogliby stworzyć dość układną parę małżeńską, znajdując

przyjemność we wspólnym życiu bez większych konfliktów. Może nie docieraliby na
wyżyny miłości, ale nie groziłyby im też niziny. Ponieważ jednak go kochała, huśtawki

uczuć mogły okazać się tragiczne w skutkach. Życie z Robinem byłoby jak zażywanie

trucizny w małych dawkach, bowiem nie byłaby w stanie przestać myśleć, że wybrał
ją, ponieważ była przy nim, gdy dręczyły go nocne koszmary.

Przetarła czoło. Dopóki Robin nie przekona jej, że naprawdę chce się z nią

ożenić, Maxima Collins, pół - Amerykanka, w żadnym wypadku nie dama, postąpiłaby

głupio, przyjmując oświadczyny. Gdyby wróciła do Ameryki, Robin szybko by o niej
zapomniał.

Westchnęła i postanowiła szybko się czymś zająć, bo z niepokoju zacznie gryźć

meble. Zamierzała odmówić Robinowi, zachowując rozsądek i uczciwość, ale spokój

to zbyt wiele.

Postanowiła zejść do biblioteki. Kiedy była tam wczoraj, książę Candover

zauważył, jaką przyjemność sprawiają jej książki, i zaproponował, by zaglądała do
biblioteki, kiedy tylko zechce.

Ogromny pokój był pusty, nie licząc puszystej czarnej kuli na jednym z krzeseł.

Przyglądała się jej przez chwilę, po czym uznała, że jest to zostawiona tu przez

przypadek czyjaś futrzana mufka lub ogromny śpiący kot.

Zaczęła przechadzać się wzdłuż półek, co jakiś czas wyciągając jakąś książkę.

Wiele z nich zawsze pragnęła przeczytać, ale nigdy nie miała ku temu okazji. Były tu
tomiki poezji, eseje historyczne i filozoficzne, które stanowiły wyzwanie i rozkosz dla

umysłu. Decydując się na metodyczność, przesunęła drabinę na koniec regałów i
wspięła się na górę. Nie zważając na przyzwoitość, podciągnęła suknię, przycisnęła ją

kolanami i sięgnęła po jeden z tomów. Doszła do wniosku, że przeglądanie zbiorów
zakończy gdzieś koło roku 1850.

Pochłonięta powieścią Monteskiusza, zapomniała, gdzie się znajduje. Z lektury

wyrwała ją czyjaś obecność w pokoju. Uniosła wzrok znad książki i ujrzała księżną,

która weszła, zamknęła za sobą drzwi i ciężko się o nie oparła. Nie patrzyła w górę,
sądziła więc, że jest sama. Maxie zmarszczyła brwi, zastanawiając się, czy powinna

zawiadomić o swojej obecności. Zanim zdążyła to uczynić, księżna zachwiała się i
szybko usiadła na sofie. Zaalarmowana Maxie pospiesznie zeszła z drabiny.

- Czy dobrze się wasza wysokość czuje? Mam kogoś wezwać? Twarz księżnej

przybrała szary odcień.

- Proszę tego nie robić - uśmiechnęła się z trudem. - Ukryłam się tu przed

wszystkimi. I tak już Rafe każe mnie śledzić wszystkim służącym, a on sam jest

najgorszy.

Odchyliła się na oparcie sofy i przymknęła oczy.

- Nic mi nie jest, tyle tylko, że w przeciwieństwie do innych kobiet, które mają

mdłości z rana, ja dostaję ich po południu.

- Rozumiem - rzuciła ze współczuciem Maxie. Sądząc po wąskiej talii księżnej,

ciąża była bardzo wczesna. - Proszę się położyć i unieść wyżej stopy.

Księżna posłusznie wykonała polecenie, a w tym czasie Maxie znalazła koc i

okryła nim kobietę. - Może powinna pani coś zjeść. Księżna zadrżała, więc Maxie

szybko ją uspokoiła.

- Wiele ciężarnych kobiet się przekonało, że mdłości ustępują, kiedy je się

mało, ale za to często. Nic wyszukanego, herbata z ciasteczkiem.

- Mogę spróbować - zgodziła się księżna po zastanowieniu. Kiedy przyszła

matka z trudem zjadła dwie bułeczki i wypiła filiżankę herbaty, na jej twarz powrócił
naturalny kolor.

- Dziękuję za radę - powiedziała, moszcząc się w rogu sofy. - Czuję się o wiele

lepiej. - Skrzywiła się. - Przynajmniej do następnego razu.

- Proszę się nie martwić, wasza wysokość, nudności znikną jak za dotknięciem

około trzeciego miesiąca.

- Mówisz tak, jakbyś się znała na położnictwie - powiedziała księżna ze

zdziwieniem.

- Nie jestem położną, ale mam bogatą przeszłość. - Maxie przełknęła ostatni

kęs bułeczki. - Czy Robin mówił o moim pochodzeniu?

- Oczywiście, że nie. - Gospodyni spojrzała na nią z powagą. - Jest ostatnią

osobą, która opowiadałaby o czyimś prywatnym życiu. Czasami trudno wyciągnąć od

niego cokolwiek. I wolałabym, żebyś mówiła mi Margot.

- Nie Maggie?

- Moje prawdziwe imię brzmi Margot i takiego teraz używam. Maggie to

przezwisko, które nadał mi Robin i przestałam go używać wraz z zakończeniem pracy

szpiega. Dla niego na zawsze pozostanę Maggie, tak jak ja nigdy nie przestanę o nim
myśleć jak o lordzie Robercie. - Przechyliła głowę na bok, jakby się zastanawiała, czy

powinna powiedzieć więcej. Po chwili dodała: - Wiem, że czujesz się przy mnie
niezręcznie, ale nie stanowię dla ciebie zagrożenia. Wręcz przeciwnie, chciałabym,

żebyśmy zostały przyjaciółkami.

Maxie musiała przyznać, że księżna we wspaniały sposób potrafi wszystko

wywrócić do góry nogami.

- Nie chciałabym okazać się niewdzięczna, jestem tu tak wspaniale goszczona,

przyznam jednak, że nie rozumiem tego, co łączy ciebie i Robina.

- Nie jesteś niewdzięczna i uważam, że zachowałaś się wspaniale w sytuacji, w

której inne kobiety prawdopodobnie wpadłyby w histerię. - Margot upiła łyk herbaty.
- Poznałam Robina w dość przykrych dla mnie okolicznościach. Uratował mi życie,

narażając własne. Pragnęłam walczyć przeciw Napoleonowi w każdy możliwy sposób,
zdecydowaliśmy więc pracować razem. Byliśmy młodzi i mogliśmy zaufać tylko sobie.

Troszczyliśmy się o siebie nawzajem. Zostaliśmy kochankami, to było jakby logicznym
następstwem. Niemniej jednak, choć znałam Robina przez dwanaście lat, nie miałam

pojęcia, jak naprawdę ma na imię, jaką ma pozycję w życiu czy narodowość.

Odstawiła filiżankę i nieświadomie zaczęła okręcać obrączkę wokół palca.

- Może trudno jest zrozumieć nasz związek bez wojny. Zdarzało się, że Robin

znikał na długie miesiące, ryzykował życiem na różne sposoby, o których wolę nie

myśleć. Potem pojawiał się, radosny i pogodny, tak jakby wyszedł tylko po zakupy.
Myślę, że wielu rzeczy nie mówił, żeby oszczędzić mi zmartwienia. Pod wieloma

względami byliśmy sobie bardzo bliscy. Jednak istniały dziedziny życia, w których
zupełnie nic nas nie łączyło. Ostatecznie okazało się, że decyzja o zostaniu

kochankami była błędna i to się skończyło. Ale pozostała przyjaźń i zaufanie i tak
będzie zawsze. - Szare oczy księżnej zapatrzyły się w dal. - Może wszystko

zakończyłoby się inaczej, gdybym nie pokochała Rafe’a, jeszcze zanim spotkałam
Robina, trudno osądzić. Ale podejrzewam, że ja i Robin jesteśmy zbyt podobni,

żebyśmy stanowili dobraną parę. Może teraz zrozumiesz, dlaczego szczerze pragnę
szczęścia Robina.

Maxie poczuła ucisk w gardle. Niełatwo było księżnej otworzyć się przed drugą

kobietą, w dodatku prawie obcą.

- Doceniam twoją szczerość, Margot.
- W moim interesie jest zawrzeć z tobą pokój. Gdybyś mnie nie polubiła,

odbiłoby się to na naszej przyjaźni z Robinem, a tego bym nie chciała. - Uśmiechnęła
się zawadiacko. - Mogłabyś spróbować myśleć o mnie i Robinie jak o siostrze i bracie.

Rafe’owi to pomogło.

Żeby ukryć uczucia, Maxie pochyliła się nad dzbankiem z herbatą. Robinowi i

Rafe’owi nie było łatwo zaprzyjaźnić się ze sobą skoro kochali jedną kobietę, ale
wyglądało na to, że im się udało. Postanowiła zrobić, co się da, żeby dorównać im w

dojrzałej postawie. Poza tym już polubiła Margot. Zerkając na gospodynię,

powiedziała:

- To, co robisz, jest więcej niż wspaniałomyślne, zarówno w stosunku do

Robina, jak i do mnie - powiedziała. - Nietrudno zrozumieć, dlaczego Robin cię kocha.

- Robin nigdy mnie nie kochał. Ani wtedy, ani teraz - oświadczyła stanowczo

Margot. Chciała jeszcze coś dodać, ale się powstrzymała. - Nie powiem nic więcej.

Chyba i tak powiedziałam za dużo.

Przekonała Maxie, że nie kocha Robina, ale czy on jej nie kochał? Jednak

musiała docenić mądrość i wyrozumiałość księżnej, postanowiła więc to wykorzystać.

- Robin poprosił mnie o rękę - zaczęła z wahaniem. - Ale trudno sobie

wyobrazić, żeby ktoś z takim rodowodem jak mój został zaakceptowany przez
towarzystwo.

- Nonsens. Masz odpowiednie maniery, jesteś wykształcona i piękna. Z tym

oraz z odrobiną arogancji będziesz przyjmowana z otwartymi rękami. Sztuka polega

na tym, żeby nigdy nie przepraszać za to, kim się jest.

Maxie uśmiechnęła się.

- Mówisz tak, jakbyś sama się tego nauczyła. Ale przecież z pewnością bez

trudu zdobyłaś miejsce w towarzystwie.

- Kiedy wychodziłam za Rafe’a, moja pozycja nie różniła się od twojej -

stwierdziła księżna. - Obydwie jesteśmy córkami młodszych synów szlacheckich

rodzin. Szlachetnie urodzone, ale nie do końca. Ty masz swoje pochodzenie, ja znów
miałam ciemną przeszłość. Znalazło się wielu chętnych do plotkowania, a i rodzina

Rafe’a wymarzyła sobie lepszą partię dla głowy rodziny.

Maxie zmarszczyła brwi.

- Wszyscy wiedzą o tobie i Robinie?
- Tylko niewielu i są dyskretni. Ale nie mogłam ukryć mojej kariery

szpiegowskiej. Zbyt wiele osób znało mnie w czasach, kiedy odgrywałam rolę
ekscentrycznej węgierskiej księżniczki.

- A mimo to towarzystwo cię zaakceptowało? - zapytała ze zdumieniem Maxie.
Księżna uśmiechnęła się przebiegle.

- Szczęśliwie wśród przodków Rafe’a znajdowała się mitologiczna Meduza.

Kiedy ktoś mu się przeciwstawia, potrafi jednym spojrzeniem zamienić go w kamień.

Od samego początku dał jasno do zrozumienia, że każdy kto będzie dla mnie niemiły,
zostanie przeklęty.

Maxie wybuchnęła śmiechem.

- Czy tak się stało z tym krewnym, który podarował wam grupę Laokoona?

- Niezupełnie, ale ich drogi spotkały się wkrótce na jakimś balu i od tamtego

czasu ta osoba zachowuje się zaskakująco grzecznie.

- Z twoich słów wynika, że życie tu może być nawet znośne - stwierdziła Maxie.
- Jeśli masz ochotę to sprawdzić, proszę bardzo. - Księżna spojrzała na nią z

uwagą. - Gotowa jesteś podjąć wyzwanie? Dziś wieczór wydaję małe przyjęcie. Nie
będzie to jedno z politycznych przyjęć Rafe’a, po prostu przyjdzie kilku bliskich

przyjaciół i bardzo miłych osób. Nie musisz w nim uczestniczyć, ale jeśli masz ochotę
spróbować, mogę zaprosić twoją ciotkę i brata Robina, żebyś miała koło siebie kilka

znajomych twarzy.

Zdusiła w sobie panikę.

- Dzisiejszy wieczór jest dobry jak każdy inny.
- Wspaniale. Jestem przekonana, że będziesz się doskonale bawiła.

Być może, ale nawet miłe przyjęcie nie rozwieje ponurych chmur wiszących

nad jej przyszłością. Ta myśl wystarczyła, by przyćmić radość z nadchodzącego

wieczoru. Tłumiąc w sobie strach wskazała na czarną futrzaną kulę na krześle.

- Czy to kot, czy mufka?

- Kot, Rex.
- Jest chory? Odkąd tu jestem, nawet się nie poruszył.

- Nie przejmuj się, nie jest chory tylko leniwy. - Margot zachichotała. - Bardzo

leniwy.

Jakby czując, że o nim mówią, Rex przeciągnął się niedbale, potem przekręcił

się na drugi bok i usnął.

Obie panie wybuchnęły śmiechem i w tej chwili zniknęło napięcie między nimi.

Maxie uznała, że bez względu na to, co przyniesie jej przyszłość, powinna się cieszyć,

że poznała Margot.

Spotkanie z bratanicą sprawiło Desdemonie wielką radość. Na poszukiwanie

nieznanej bratanicy wyruszała z obowiązku. Teraz cieszyła się, że ją poznała, bo
dziewczyna okazała się ogromnie interesująca. Desdemona przekonała się, że jej brat

był szczęśliwy w życiu, jakie wybrał. Ta świadomość sprawiła jej radość. Być może to
pobyt w Londynie sprawił, że wydawał się taki spięty. Dostrzegła też podobieństwo

zarówno psychiczne, jak i fizyczne między Maxem a jego córką. Dziewczyna miała
poczucie humoru, była oczytana, inteligentna i bystra. Niektórzy uważali, że Maximus

Collins zmarnował życie, ale córka, którą wychował, była ze wszech miar godna

uznania.

Lord Robert także ją mile zaskoczył. Odnosił się do Maximy z niezwykłą

kurtuazją, a dziewczyna wyraźnie go lubiła. Byłaby z nich doskonała para. Desdemona

ułożyła się na sofie i utkwiła wzrok w suficie, ganiąc się za te staromodne myśli. Jest
nowoczesną, niezależną kobietą i pomoże bratanicy, jeśli ta nie zechce wyjść za

mężczyznę, który ją skompromitował. Ale to oczywiste, że taka pomoc nie będzie
potrzebna, nie tylko dlatego, że Maxima doskonale poradzi sobie sama. Ostatnio

Desdemona doszła do wniosku, że małżeństwo nie musi być takim złem, przynajmniej
nie wtedy, kiedy opiera się na wzajemnym szacunku i uczuciu.

Uśmiechnęła się szerzej, bo przyszła jej do głowy następna myśl. Lord Robert

jest bogaty, inteligentny, przystojny. To prawda, że jest ekscentryczny, ale za to godny

zaufania i dobrze urodzony. Althea dostanie zawału serca, jeśli znienawidzona
bratanica wyjdzie za takiego arystokratę. To kusząca perspektywa.

Lady Ross pozwoliła sobie na chwilę marzeń, po czym poszła do gabinetu, zająć

się korespondencją, której sporo się zebrało w czasie jej nieobecności. Uderzyło ją, że

większość listów związanych jest z jej pracą. Kiedy przestała mieć czas dla znajomych?
Musi coś z tym zrobić.

Po południu do gabinetu weszła pokojówka z listem na tacy.
- Właśnie go przyniesiono, jaśnie pani. Posłaniec czeka na odpowiedź.

Desdemona zerknęła na nadawcę. Księżna Candover zapraszała ją na przyjęcie

dziś wieczorem. Ponieważ panna Collins mogłaby się czuć skrępowana w

towarzystwie nie znanych jej osób, księżna wyrażała nadzieję, że lady Ross zaszczyci
ich swoją obecnością. Dodawała też, że na przyjęciu będzie obecny markiz Wolverton.

Czarujący liścik. Desdemona znała księcia z politycznych kręgów, nie miała

jednak okazji poznać jego żony. To miłe, że księżna tak się przejmowała dobrym

samopoczuciem swojego gościa. Odpisała więc, że przyjmuje zaproszenie i przekazała
odpowiedź pokojówce, która oddała go posłańcowi.

Wtedy ogarnęła ją panika. Wielkie nieba, co ona na siebie włoży? Natychmiast

zadzwoniła po służącą. Wyleczona już z grypy Sally Griffin weszła do gabinetu z

zaciekawieniem w oczach.

- Czy coś się stało, jaśnie pani?

- Dziś wieczór idę na przyjęcie do Candover House, Sally. Zatrzymała się tam

moja bratanica, a księżna była tak uprzejma, że mnie także zaprosiła. - Desdemona

zawahała się, po czym dodała: - Mamy tylko kilka godzin. Czy uważasz, że da się

przerobić którąś z moich sukien, żeby wyglądała bardziej... bardziej... modnie?

Oczy Sally zapłonęły.
- Czy to oznacza, że w końcu wykorzysta pani to, czym obdarowała panią

natura? Zawsze powtarzałam, że żadna dama w Londynie nie ma takiej figury jak
pani.

Desdemona poczerwieniała, ale służąca nie przestała trajkotać.
- Zawsze uważałam, że po kilku poprawkach ta brązowa suknia z Devonshire

będzie wspaniała. Ale nie mamy czasu do stracenia. - Nim jej pani zdążyła zmienić
zdanie, dziewczyna złapała ją za rękę i pociągnęła na schody. - Gdyby wtedy, kiedy

przyszłam tu bez referencji, odrzuciła mnie pani, głodowałabym teraz albo
musiałabym iść na ulicę. Od dawna pragnęłam czymś się odwdzięczyć. Dzisiaj wieczór

będzie pani piękna jak nikt albo nie nazywam się Sally Griffin.

Pozwolenie Sally na popuszczenie wodzy fantazji mogło okazać się tragiczne w

skutkach, ale z pewnością rezultat jej pracy nie będzie nudny. A lady Ross nie chciała
okazać się nudną ze względu na Gilesa.

30

Po ubraniu i uczesaniu Maxie Lavalle, francuska pokojówka, poszła do swojej

pani, by teraz jej pomóc w toalecie. Maxie nie pozostawało nic innego, jak czekać

cierpliwie na rozpoczęcie przyjęcia. Bardzo się denerwowała. To idiotyczne martwić
się na zapas, tym bardziej że miała poważniejsze sprawy na głowie - tajemniczą

śmierć ojca i związek z Robinem. Obawiała się jednak, że może ośmieszyć siebie i
Robina. Chodząc niespokojnie po pokoju od czasu do czasu mruczała pod nosem:

- Najważniejsze nie przepraszać za to, kim się jest.
Z ulgą przywitała pukanie do drzwi. Pewnie Lavalle przyszła dokonać ostatnich

poprawek.

- Proszę! - zawołała.

Do pokoju wkroczył Robin. Miał na sobie wieczorowy strój, w którym wyglądał

tak wspaniale, że Maxie przełknęła ślinę. Podniósł brwi, udając zdumienie.

- Przepraszam, panienko, szukam pewnej utytłanej w błocie osóbki, ale zdaje

się, że pomyliłem pokoje.

Maxie wybuchnęła śmiechem, podeszła do niego i gorąco go uścisnęła.
- Mam wrażenie, że od naszego ostatniego spotkania minęły dni, a nie godziny.

Jak na prawdziwego dżentelmena przystało, Robin uściskał dziewczynę,

uważając, żeby nie pognieść jej sukni i starannie ułożonych włosów.

- Wspaniale. Moim celem jest doprowadzić cię do takiego stanu, żebyś nie

mogła znieść rozstania ze mną na dłużej niż dziesięć minut.

Pomyślała, że to już się stało, ale nie powiedziała tego głośno. Cofnęła się i

okręciła na palcach, aż karmazynowa suknia zawirowała jej wokół kostek.

- Nigdy w życiu nie miałam na sobie czegoś tak wspaniałego. Czy naprawdę

dobrze w niej wyglądam?

- Zachwycająco. - Powoli przesunął wzrokiem po jej sylwetce, od wysoko

upiętych włosów, po wciętą talię. - Egzotycznie, dojrzale i zmysłowo. Niebezpiecznie

zachęcająco. - Nabrał głęboko powietrza. - Lepiej się tu zatrzymam, bo jeszcze krok, a
zedrę z ciebie tę kreację. Dodam tylko, że wyglądasz także inteligentnie, elegancko i

jak pewna siebie osoba.

- To oszałamiająca lista. - Skrzywiła usta. - Cieszę się, że wyglądam na pewną

siebie, bo to oznacza, że przejęłam od ciebie trochę twych aktorskich talentów.

- Z chęcią oddam ci cały mój talent.

Ponownie wybuchnęła śmiechem. To oczywiste, że przyszedł ją rozweselić i

uspokoić, co mu się zresztą doskonale udawało. Wzięła do ręki długie rękawiczki.

- Czy istnieją jakieś angielskie zwyczaje, które powinnam poznać, zanim

ośmieszę się do tego stopnia, że do końca moich dni nie będę mogła spojrzeć ludziom
w oczy?

Robin pokręcił głową.
- Wychowanie rodziców i maniery, których nabyłaś na bostońskich salonach, w

zupełności wystarczą.

- Mówiąc o manierach, to chciałam zauważyć, że nie wypada, abyś przebywał

sam na sam w sypialni z niewinną panienką.

- Prawda. - Uśmiechnął się zawadiacko. - Ale obydwoje wiemy, jak bardzo

złudne jest to określenie w twoim przypadku.

Próbując zachować powagę, chwyciła towarzysza za ramię i odprowadziła do

drzwi.

- Winniśmy poczekać na gości w bardziej neutralnym miejscu, na przykład w

bibliotece.

- Zanim tam się udamy, chciałbym ci coś podarować. - Wyciągnął wąskie,

wyłożone aksamitem pudełko. - Wspomniałaś kiedyś, że większość mężczyzn jest jak
sroki, które zbierają błyskotki, żeby podarować je wybrankom swoich serc. To na

potwierdzenie twojej tezy.

- Chyba wiesz, że panny, nawet te tylko z nazwy, nie przyjmują drogich

prezentów od dżentelmenów - odparła z karcącym wzrokiem.

- Jakie to szczęście, że nie jestem dżentelmenem. - Po chwili dodał z powagą w

głosie. - Nie wiem, co przyniesie przyszłość, Kanawiosta. Wierzę, że będziemy razem,
ale nawet gdybyś wybrała inną drogę, chciałbym, żebyś miała coś ode mnie.

Spojrzała na niego krytycznym wzrokiem.
- Pragniesz także, żebym miała coś, co zabezpieczy mnie przed przyszłymi

kłopotami finansowymi.

Kąciki ust Robina zadrgały.

- Szkoda, że cię nie znałem, kiedy byłem szpiegiem. To niepokojące, jak

potrafisz czytać w myślach.

- Nie we wszystkich. - Otworzyła pudełko i aż wstrzymała oddech. Na białym

jedwabiu leżał naszyjnik i kolczyki. Wspaniałe rubiny i malutkie błyszczące brylanty

osadzone w misternej roboty złotych medalionach. - Och, Robinie, jakie to piękne.

Nie robisz niczego połowicznie, prawda?

- W tym przypadku chyba tak - odparł. - Gdybym wiedział, że je przyjmiesz,

kupiłbym cały zestaw, od grzebienia po diadem do włosów i pasek.

Otworzyła szeroko oczy.
- Żartujesz, prawda?

- Nie tym razem.
Spuściła wzrok, nie mogąc wytrzymać jego gorącego spojrzenia. Nie ulegało

wątpliwości, że jej pragnął. Bardzo chciała, by pożądanie płynęło z właściwych
przesłanek.

- Będą doskonale pasowały do tej sukni.
Podeszła do lustra, zdjęła proste złote kolczyki, a w to miejsce włożyła

rubinowe. Kiedy obróciła głowę, w błyszczących klejnotach zamigotało światło. Robin
podszedł, by zapiąć jej naszyjnik. Potem przesunął dłonią wzdłuż szyi, ramion i

zatrzymał się na talii. Nie mogła wyjść z podziwu, jak tym jednym dotknięciem
potrafił wzbudzić w niej podniecenie.

Odetchnęła głęboko i spojrzała w lustro. Jeszcze nigdy nie wyglądała tak

pięknie. Miała cerę wprost wymarzoną do rubinów. Nie przypominała już

niegdysiejszej roznosicielki książek. Wyglądała jak prawdziwa dama. Nawet jeśli czuła
się jak oszustka, nie dała tego po sobie poznać. Spojrzała na Robina. Był prawdziwym

arystokratą: swobodny, opanowany, elegancki. A jednak tulił ją do siebie, jakby była
najdroższą rzeczą na świecie.

- Mówisz tak, jakbyśmy mieli do wyboru tylko Anglię, ale to nieprawda. Jeśli

chcesz, możemy zamieszkać w Ameryce - powiedział cicho.

Podniosła na niego zdumione oczy.
- Zrobiłbyś to dla mnie?

Pocałował ją poniżej ucha.
- Bez chwili wahania. Zamożność ma to do siebie, że czyni człowieka wolnym.

Możemy wybrać takie życie, jakiego zapragniemy. Nawet gdybyś postanowiła zostać w
Anglii i tak bardzo bym chciał odwiedzić Amerykę, poznać rodzinę twojej matki, kraj,

który cię ukształtował.

- Ale przecież ty chcesz zostać tutaj. Zawahał się, po czym skinął głową.

- To dziwne. Prawie całe moje dorosłe życie spędziłem w obcych krajach.

Mówię tuzinem obcych języków i znam wielu ludzi, którzy przyjęliby mnie z

otwartymi rękami. Jednak gdy zeszłej zimy wróciłem do Anglii, poczułem się jak w

domu, nawet bardziej niż wtedy, kiedy tu mieszkałem.

Przytrzymała jego dłoń, spoczywającą na talii.
- Wyjeżdżałeś stąd jako chłopiec, wróciłeś jako mężczyzna. To duża różnica.

- Masz rację, nie czuję już tej młodzieńczej potrzeby buntowania się przeciw

wszystkiemu. - Pochylił się i pocałował Maxie w zagłębienie szyi.

Zaczęła szybciej oddychać. Ze zdwojoną siłą czuła zniewalającą męskość

Robina. W lustrze zobaczyła rozjarzone oczy i nabrzmiałe wargi. On także to

spostrzegł. Uścisk jego dłoni wzmocnił się.

- Dobrze się składa, że większość mężczyzn, którzy zjawią się tu dzisiaj, to

szczęśliwi mężowie, inaczej bałbym się, że ktoś cię porwie. Jesteś zachwycająca,
Kanawiosta.

W tym momencie postanowiła, że nieważne, co się wydarzy, ale przynajmniej

jeszcze raz musi kochać się z Robinem. Gdyby nie to przyrzeczenie, nie miałaby sił

opuścić pokoju, tylko rzuciłaby się na niego.

- Lepiej zejdźmy na dół - powiedziała drżącym głosem. Robin odetchnął ciężko.

- Bo inaczej nie opuścimy tego pokoju przez następne dwie godziny. - Cofnął

się i podał jej ramię. - Gotowa zmierzyć się z lwami?

Gdyby opuścili Anglię, Robin bardzo by cierpiał, o wiele bardziej, niż gdyby

ona zdecydowała się tu zostać. Musi dołożyć wszelkich starań, żeby się przekonać, czy

znajdzie tu dla siebie miejsce.

- Lwy nie mogą mieć ostrzejszych pazurów niż niektóre damy z Bostonu -

powiedziała, biorąc go pod ramię.

Mając go u swego boku potrafi stawić czoło wszystkiemu.

Wolverton przysłał list z propozycją, że zawiezie Desdemonę na wieczorne

przyjęcie. Zgodziła się, a teraz było już za późno na wycofanie się. Przerażona

wpatrywała się w swoje odbicie w lustrze.

- Sally, nie mogę nigdzie wyjść w tej sukni. Kiedy mówiłaś, że ją przerobisz, nie

przypuszczałam, że zamierzasz wyciąć ją do pępka.

- No, no, jaśnie pani, to już przesada - stwierdziła służąca. - Dekolt jest stylowy

i wcale nie za duży.

- Suknia może nie jest przesadzona, ale moja figura na pewno. - Rzuciła

służącej pełne wyrzutu spojrzenie. - Umyślnie nie pozwalałaś mi spojrzeć w lustro, a
teraz za późno już na przerobienie sukni i zmianę uczesania.

- To prawda - wyznała Sally bez cienia skruchy. - Proszę mi uwierzyć, że

wygląda pani ładnie i modnie, a ten przystojny markiz będzie skamlał u pani stóp.

Twarz Desdemony spłonęła rumieńcem.
- Czy ja już nie mam prawa do prywatności?

- Oczywiście, że tak, jaśnie pani - odparła spokojnie pokojówka. - Ale tylko

głupiec nie widzi, co ma przed nosem.

Innymi słowy pewnie wgapiam się w markiza jak cielna krowa, pomyślała

ponuro Desdemona. Równie dobrze mogłaby powiesić sobie tabliczkę z odpowiednim

napisem na szyi, w dodatku tak obnażonej.

- Powinna pani założyć perły, zamiast kamei - powiedziała Sally, najwyraźniej

czytając w jej myślach. - Sprawią, że nie będzie się pani czuła taka naga.

Potrójny sznur pereł nieco zakrył dekolt, mimo to Desdemona nadal czuła się

jak uczestniczka najgorszego koszmaru, kiedy to śnimy, że znaleźliśmy się w tłumie
tylko w nocnej koszuli. Ponownie spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Koszula nocna

nie byłaby nawet w połowie tak obnażająca.

- Wyglądam jak dziwka.

- Ale za to bardzo droga - zauważyła Sally z miną rozradowanego dziecka.
Desdemona zaśmiała się.

- Zachowuję się absurdalnie, prawda? - Znowu odwróciła się do lustra,

próbując popatrzeć na siebie obiektywnie. Brąz sukni miał ciemny odcień z odrobiną

czerwieni. Taki kolor pasował niewielu kobietom, ale Desdemona musiała przyznać,
że przy jej płomiennych włosach i jasnej karnacji tworzył wspaniałą całość. Sally

zmieniła też fryzurę pani i na jej głowie pojawiła się burza loków przetykanych złotym
łańcuszkiem. Udało jej się nawet namówić lady Ross, żeby lekko się umalowała.

Desdemona uświadomiła sobie, że gdyby odbicie w lustrze należało do innej kobiety,
uznałaby ją za zachwycającą i atrakcyjną.

Rozległ się stuk kołatki. Przyjechał markiz i teraz już na pewno za późno było

na zmiany. Wyprostowała się. Na nieszczęście ten ruch wyeksponował tę część ciała,

która i tak już mocno rzucała się w oczy, jednak jedynym rozwiązaniem było udawać,
że jest zadowolona ze swego wyglądu.

Giles czekał u stóp schodów. Na widok Desdemony odebrało mu mowę. Ona

zaś wpadła w panikę i przytrzymała się poręczy. Czuła się jak stara i zużyta sowa

przebrana za papugę. Zrobiła z siebie kompletną idiotkę. Sięgnęła po szal, zamierzając
się nim osłonić. Markiz szybko wspiął się po schodach i pochwycił jej rękę.

- Wybacz mi moje głupie zachowanie, Desdemono. Wiedziałem, że jesteś

piękna, ale dzisiaj na twój widok po prostu zabrakło mi tchu. - Podniósł jej dłoń do

ust i pocałował.

Desdemona wypuściła powietrze, które nieświadomie wstrzymywała. Jego

podziw był szczery, a ciepło bijące z jego oczu sprawiło, że nie czuła się już
zawstydzona. Wręcz przeciwnie, czuła się... czuła się zadowolona. Uśmiechnęła się do

markiza i przyjęła jego ramię.

- Idziemy.

To będzie wspaniały wieczór.
Maxie i Robin rozmawiali tak długo, że kiedy zeszli na dół, goście zaczęli się już

schodzić. W małym saloniku witała ich Margot. Znajdowało się tam sześć albo osiem
osób pogrążonych w swobodnej i przyjacielskiej rozmowie.

Księżna uśmiechnęła się z aprobatą do młodej pary.
- Maxie, wyglądasz wspaniale - powiedziała. - Dzięki niebiosom, że Rafe woli

blondynki. Pozwól, że przedstawię cię pozostałym gościom. - Odwagi! - szepnęła. -
Większość osób w tym pokoju ma równie niekonwencjonalne pochodzenie jak twoje.

W tym momencie podeszła do nich młoda para: wysoki blondyn i szczupła

brunetka o spokojnej urodzie. Mężczyzna powitał ich szerokim uśmiechem i

wyciągnął dłoń do Robina.

- Robin, żałuję, że nie spotkałem cię w Whitehall dziś po południu. Wyglądasz

o wiele lepiej niż kiedy cię ostatnio widziałem w Paryżu.

- Miałem wiele czasu na poprawę. - Robin przyciągnął do siebie Maxie. - Panna

Maxima Collins, Lucien Fairchild, earl Strathmore. Ta dama, jak sądzę, to jego żona,
ale nie miałem przyjemności poznać pani.

Młoda kobieta uśmiechnęła się.
- Zgadza się. Jestem Kit Fairchild. Miło mi panią poznać, panno Collins.

Imię Luciena coś Maxie przypominało.
- Pan zdaje się jest dalekim krewnym Robina pracującym w Ministerstwie

Spraw Zagranicznych?

Lord Strathmore zakaszlał.

- Drugim kuzynem - sprostował.
- Luce zawsze był lepszy w szczegółach ode mnie - rzucił Robin. A więc to jest

mężczyzna, który namówił Robina do szpiegowania.

Nie wyglądał niebezpiecznie, ale Robin przecież także nie.

- Być może jest pan dalekim kuzynem, ale jest pan bardziej podobny do Robina

niż jego rodzony brat - stwierdziła Maxie po namyśle.

- Gdyby byli końmi, warto by było hodować ich potomków, nie sądzi pani -

odezwała się Kit z powagą, ale z rozbawieniem w oczach.

Maxie uznała, że polubi żonę Luciena. Już po kilku minutach mówiły sobie po

imieniu. Nie martwiąc się więcej o swojego amerykańskiego gościa, Margot odeszła

do innych.

Do Maxie i Robina podeszła następna para. Na ich widok Robin przerwał

rozmowę. Maxie nie widziała go jeszcze tak zdumionego. Pospiesznie wyciągnął dłoń
do nowo przybyłego, ciemnego i przystojnego mężczyzny.

- Ostatnim razem kiedy się widzieliśmy, nazywałeś się Nikki i oszukiwałeś

austriackiego porucznika na targu końskim pod Wiedniem.

- Zasługiwał na to - odparł mężczyzna ściskając dłoń Robina. - Ten srokaty,

którego ode mnie dostałeś, był dobry, prawda?

- Pierwsza klasa. Miał ogromną siłę, co bardzo pasowało do takiego ciemnego

charakteru jak mój. - Robin potrząsnął głową. - Przez cały ten czas, kiedy

przekazywaliśmy informacje, nie przyszło mi do głowy, że nie jesteś cygańskim
handlarzem koni. Ale ponieważ tu jesteś, przypuszczam, że mam do czynienia z

lordem Aberdare, niesławnym cygańskim hrabią.

Aberdare zachichotał.

- Nie dręcz się, że nie domyśliłeś się, kim jestem naprawdę. Nie każdy w siatce

Luciena należał do jego starych szkolnych kolegów.

- Nie wynikało to z barku starań - sucho dorzucił Strathmore. Wszyscy się

roześmieli. Potem towarzystwo rozbiło się na dwie grupy, kobiet i mężczyzn. Panowie

chcieli podzielić się najświeższymi wiadomościami. Przejmując na siebie rolę
przedstawienia Maxie Kit dopełniła prezentacji.

- Maxie, to jest Clare Davies, hrabina Aberdare.
Lady Aberdare nie była wiele wyższa od Maximy, miała ciemne włosy i żywe

niebieskie oczy.

- Jestem zachwycona, że mogę panią poznać. - Przyjrzała się Maxie, a potem

uśmiechnęła z satysfakcją. - Ta suknia leży na pani o wiele lepiej niż na mnie.

Maxie dopiero po chwili zrozumiała, co to oznacza.

- Wielkie nieba! - wykrzyknęła. - Czy Robin i Margot splądrowali pani szafę?
- Niezupełnie. Kazałam sobie uszyć kilka sukien. Ponieważ jesteśmy prawie

tego samego wzrostu, Margot zapytała, czy nie zechciałabym sprzedać którejś z nich. -

Uśmiechnęła się. - Najbardziej żałowałam właśnie tej. Materiał jest cudowny, ale

córka pastora nie może pokazywać się w takim kolorze. Pani jednak wygląda w niej
przepięknie.

- Spodziewałam się, że zostanę tu rozdarta na kawałki, tymczasem wszyscy są

dla mnie tacy mili - stwierdziła niepewnie Maxie.

Panie roześmiały się.
- Śmietanka londyńska ma swoich ludożerców, ale tu ich nie spotkasz. - Kit

wskazała dłonią zebranych. - Muszę powiedzieć, że jak na grupę starych Etończyków
nasi chłopcy wyszli na ludzi.

Rozmowa zeszła na politykę i wszystkie panie zgodnie uznały, że wojna między

Anglią a Stanami Zjednoczonymi była całkowitym nonsensem i że nigdy by do niej nie

doszło, gdyby w rządzie zasiadały kobiety. W trakcie rozmowy podszedł do nich lokaj
z sherry i lemoniadą dla Maxie. Dziewczyna czuła się rozpieszczana i nigdy wcześniej

nie bawiła się tak dobrze na żadnym przyjęciu.

Desdemona i Giles przyjechali razem i zachowywali się, jakby byli parą. Ciotka

wyglądała oszałamiająco. Giles z trudem odrywał od niej wzrok. Po przywitaniu się z
nimi Maxie rozejrzała się za Robinem, ale nigdzie go nie widziała. W pobliżu stała

lady Strathmore, więc Maxie zwróciła się do niej z pytaniem.

- Kit, czy widziałaś... - Zamilkła, bo kiedy kobieta odwróciła się do niej, okazała

się, że to nie Kit.

- Pani nie jest lady Strathmore, prawda? - stwierdziła zaskoczona Maxie.

Kobieta zachłysnęła się śmiechem.
- Ma pani rację, nie jestem Kit, lecz jej siostrą. Kira Travers, do usług. Jest pani

bardzo spostrzegawcza. Niektórzy ludzie nie potrafią nas odróżnić. I oczywiście nie
planowałyśmy założyć takich samych toalet. To po prostu nam się zdarza. Zeszłego

roku obie urodziłyśmy córki. Jedna jest starsza od drugiej tylko o dwadzieścia cztery
godziny.

Maxie uśmiechnęła się.
- Cieszę się, bo już myślałam, że mam przywidzenia.

- Pani jest panną Collins, Amerykanką, prawda? Mój mąż także pochodzi z

tamtej strony Atlantyku. - Kira rozejrzała się po salonie i wskazała ręką na męża.

Maxie zesztywniała, kiedy podszedł do nich wysoki blondyn. Z pewnością

pozna, że jest pół - Indianką i jak większość Brytyjczyków odwróci się od niej.

- Panno Collins, mój mąż, Jason Travers, earl Markland - przedstawiła ich

sobie Kira.

Mężczyzna ukłonił się uprzejmie. Przez chwilę Maxie sądziła, że współczucie

rysujące się na jego twarzy zarezerwowane jest dla niej. Szybko jednak rozwiał jej

przypuszczenie.

- Żona uwielbia używać mojego tytułu, mimo iż wie, jak bardzo rani to moje

jankeskie serce. - Obrzucił ją czułym spojrzeniem, po czym dodał: - Ma pani
domieszkę indiańskiej krwi?

Maxie wyprostowała się dumnie.
- Moja matka była z plemienia Mohawk - rzuciła buntowniczo. Może ją

obrażać, jeśli chce, ale jeśli powie coś obraźliwego na temat jej matki, pójdzie na górę
po nóż.

Musiał się chyba domyślić, co dzieje się w jej głowie.
- Mam nadzieję, że nie pielęgnuje pani starych uraz - powiedział z błyskiem w

oku. - Mój pradziad był Huronem, a to czyni z nas wrogów.

Musiała się roześmiać. To tyle, jeśli chodzi o antyindiańską bigoterię.

- Czy jest pan tym Jasonem Traversem, właścicielem towarzystwa usług

żeglugowych z Bostonu?

Twarz mężczyzny rozświetliła się.
- Pani pochodzi z Bostonu?

Zajęło im tylko kilka minut, by ustalić, iż mają wspólnych znajomych. Mogliby

o nich rozmawiać do końca wieczoru.

Robin pojawił się u boku Maxie, kiedy zabrzmiał gong wzywający na posiłek.
- Jak ty to robisz? Jesteś jak kot, który materializuje się w miejscu, które

jeszcze przed sekundą było puste - stwierdziła z rozbawieniem.

- Najważniejsze lekcje przydatne przy szpiegowaniu brałem właśnie od kotów.

Ciche stąpanie, spanie z jednym okiem otwartym i ciągła gotowość do ucieczki, jeśli
sytuacja zmienia się na gorsze. - Uśmiechnął się ciepło do towarzyszki. - Wchodzisz

do mrocznej i żarłocznej socjety londyńskiej jak zdobywca.

- Wspaniale się bawię. Margot słusznie powiedziała, że jej goście to bardzo mili

ludzie.

Widząc, jak bardzo cieszy to Robina, poczuła się jeszcze lepiej. Być może w

Londynie istnieje gwardia rekinów - ludożerców, ale z tą grupą przyjaciół, których
właśnie poznała, nie musiała się ich obawiać.

31

W połowie wieczoru Giles postanowił, że będzie spędzał więcej czasu w

Londynie. Lubił swoich sąsiadów z Yorkshire, ale rozmowy z nimi nie były tak

zajmujące jak tutaj.

Po krótkiej przerwie na porto panowie ruszyli na poszukiwanie swoich dam.

Wzrok Gilesa natychmiast powędrował do Desdemony. Jego poważna i surowa
reformatorka jaśniała jak uczennica, choć w jej wyglądzie nie było nic dziewczęcego.

Kiedy siedział obok niej podczas kolacji, czuł się jak rozpalony młodzik. Starał się jak
mógł nie wgapiać się w jej piękny... na szyję. Za każdym razem, kiedy się śmiała albo

unosiła kieliszek, miał ochotę porwać ją i wywieźć do bardziej ustronnego miejsca. I
ona to wiedziała, ta rudowłosa czarownica.

To byłoby nawet zabawne, gdyby nie fakt, że czuł ukłucia zazdrości za każdym

razem, kiedy inny mężczyzna patrzył na Desdemonę. Ona i Candover znali się od

wielu lat, ale Giles założyłby się, że książę nigdy jeszcze nie patrzył na nią z takim
podziwem jak tego wieczoru.

Gdyby od lat nie przyjaźnił się z Candoverem i nie wiedział, że jest całkowicie

oddany żonie, wyzwałby go na pojedynek.

Uśmiechnął się na tę absurdalną myśl i z rozmysłem odwrócił do innych gości.

Przyjęcie toczyło się swobodnie, a Maxima Collins bez kłopotów dopasowała się do

reszty. Inteligencją i prezencją dorównywała innym paniom. Będzie wspaniałą żoną
dla Robina.

Po ożywionej dyskusji na temat szkół z lady Aberdare postanowił, że najwyższy

czas odnaleźć Desdemonę. Zobaczył, że rozmawia z Robinem. Tym razem trudniej mu

było opanować zazdrość. Dlaczego ona wygląda tak pociągająco? Głupie pytanie, to
Robin wywierał taki wpływ na każdą kobietę. Nienawidząc się za odrazę, którą czuł do

własnego brata, ruszył w ich stronę. Robin właśnie strzelił z palców i wyczarował
stokrotkę, którą musiał zwędzić z jednego z bukietów. Desdemona przyjęła kwiat z

uśmiechem zachwytu. Irytacja Gilesa sięgnęła zenitu, a dobry humor gdzieś pierzchł.
Do diabła z urokiem Robina, z jego elokwencją i kamiennym sercem, które pozwalało

mu tak okrutnie używać swoich talentów!

Nie widząc nadchodzącego markiza, Desdemona odeszła do bratanicy. Zamiast

pójść za nią, Giles zatrzymał się przy bracie.

- Wyjdźmy na świeże powietrze - rzucił opryskliwie. Robin zdziwił się, ale

usłuchał.

- Jak sobie życzysz - powiedział uprzejmie.
Zawsze był uprzejmy. To następna jego irytująca cecha. Walcząc z

rozdrażnieniem, Giles wyszedł na obszerne kamienne patio. Nie miał pojęcia, co chce
powiedzieć bratu, ale, do diabła, coś z pewnością wymyśli.

Podeszli do muru otaczającego patio. Sławne ogrody Candover House były

rzeczywiście przepiękne, ale Giles nie zwracał na nie uwagi. Robin z niepokojem

obserwował pochmurną twarz brata, zastanawiając się, co się stało. Szczęście, że Giles
wpadał w zły nastrój bardzo rzadko, bo Robin zawsze ciężko to przeżywał.

- Lady Ross jest zachwycająca - stwierdził, pragnąc rozładować napiętą

atmosferę. - Żałuję, że nie było mnie przy tym, jak wparowała do twojego gabinetu ze

swoim sławetnym parasolem.

Giles oparł się o ścianę i zagapił w niebo.

- Gdybyś tam był, uniknęlibyśmy mnóstwa kłopotów. Zastanawiam się, co cię

naszło?

- Chyba się o mnie nie martwiłeś? - zdziwił się Robin. - Jeszcze tego samego

ranka powiedziałem, że mogę zniknąć, jeśli coś, albo ktoś, mnie zainteresuje. Może to

było przeczucie.

- Pamiętam - odrzekł Giles z oschłością. - Ale czułbym się lepiej, gdybyś wysłał

do mnie list albo zostawił wiadomość we wsi.

- Przepraszam. Przyznaję, że nawet o tym nie pomyślałem.

- To oczywiste. - Giles zacisnął dłonie, aż pobielały mu kostki. - Zawsze myślisz

tylko o sobie.

Robin zesztywniał.
- Co to ma znaczyć?

Oczy Gilesa były lodowato zimne.
- Przez te wszystkie lata, kiedy zabawiałeś się w bohatera, czy choć raz

pomyślałeś o ludziach, którym na tobie zależy? Czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy,
jakie to uczucie czekać na ciebie miesiącami, zastanawiając się, czy żyjesz, a jeśli nie

to jak zginąłeś? Oczywiście, że nie. Twoja głowa zajęta była przecież ciekawszymi i
poważniejszymi sprawami.

Robin wpatrywał się w brata, czując, jakby między nimi otwierała się głęboka

przepaść. Istniał między nimi pewien dystans, ale obydwaj woleli go nie zauważać.

Udało im się pozostać przyjaciółmi, ponieważ nigdy nie rozmawiali o tym, co ich

bolało.

Teraz, nie wiadomo z jakich powodów, Giles chciał przerwać milczenie i

wciągnąć ich obu w zasadzkę. Jeśli to się stanie, łącząca ich więź może zostać

nieodwracalnie zerwana. Modląc się w duchu, by brat zechciał powrócić na
bezpieczne terytorium, spróbował załagodzić jego gniew.

- Większość moich zajęć była straszliwie nudna, nie miała w sobie nic z

heroizmu. Oczywiście cały czas ryzykowałem, ale starałem się zawsze, by jeśli

cokolwiek mi się przytrafi, wiadomość o tym dotarła do Wolverton, tak szybko jak to
możliwe.

- Jakie to wzruszające - sarknął Giles. - Jestem pewien, że gdybym o tym

wiedział, byłbym spokojniejszy.

Robin poczuł przypływ buntu.
- Czy chodzi ci o fakt, iż niedostatecznie cię szanuję? Nie znosiłem tego u ojca i

nie chcę słuchać tego od ciebie.

- Mówię o zwykłej grzeczności - odparował Giles. - Nieustannie słałeś

informacje do Anglii, ale do rodziny potrafiłeś wysłać tylko jeden list rocznie.

Robin zmrużył oczy.

- A co miałem pisać? Że oszukuję, kradnę i od czasu do czasu zabijam? Że kiedy

nie kradnę, żyję z kobietą zbyt rozsądną, by zgodziła się za mnie wyjść? Że jeszcze nie

umarłem, że mam nadzieję, że czujesz się dobrze, a tegoroczne zbiory są pomyślne? Z
szacunkiem, Robert, tak?

Tego było już za wiele. Giles obrócił się i spojrzał z wściekłością na Robina.
- Chcesz powiedzieć, że jestem tchórzem? Przecież nie z własnego wyboru

zostałem w Wolverhampton. Oddałbym wszystko, żeby pójść do wojska, kiedy
skończyłem Oxford.

Jego gwałtowna reakcja była dla Robina szokująca. Uświadomił sobie, że

niechcący dotknął czułego punktu, żalu od lat trawiącego brata.

- Wiem doskonale, że nie jesteś tchórzem - odparł. - Mówiąc szczerze,

pozostanie pod jednym dachem z ojcem wymagało o wiele więcej odwagi niż to, co

robiłem.

Giles nie dał się jednak udobruchać.

- Ktoś musiał zająć się rodzinnym majątkiem. Z pewnością nie mogłeś to być

ty. Byłeś zbyt zajęty poznawaniem świata i ryzykowaniem życia.

Robin poczuł, że i jego ogarnia gniew.

- Nie miałem żadnych rodzinnych obowiązków - odparował. - Ledwo dostałem

miejsce przy stole. Nie byłem ukochanym synkiem i moja obecność czy nieobecność
nie sprawiały nikomu różnicy. Uważałem, że trzymanie się jak najdalej od Anglii to

najlepsze, co mogę zrobić dla zacnej rodziny Andreville’ów.

- Nie bądź dzieckiem - warknął Giles. - Byłem dziedzicem, więc ojciec spędzał

ze mną więcej czasu, ale traktował nas na równi. Był jednak hojny, biorąc pod uwagę
twoje zachowanie, które nawet świętego wytrąciłoby z równowagi.

- Tak, mój hojny, sprawiedliwy ojciec - rzucił z goryczą Robin. - Nie byłeś nigdy

przy tym, jak łapał mnie za ramię i patrzył prosto w oczy z takim wyrazem, jakby nie

mógł uwierzyć, że jestem jego synem. Raz wyrwało mu się, że to ja jestem winny
śmierci matki, że wolałby, żeby to ona przeżyła, nie ja. Tę myśl zawsze widziałem w

jego oczach.

- Ojciec naprawdę tak powiedział? - zapytał z niedowierzaniem i zdumieniem

Giles.

- Tak. - Robin popatrzył gniewnie na brata, wściekły, że wymknęło mu się to, o

czym nawet nie chciał myśleć. - Ty nigdy nie powiedziałeś tego głośno, ale
wiedziałem, że czujesz to samo.

Zaległa cisza.
- Skąd ten pomysł? - zapytał w końcu Giles.

- Czy muszę to mówić? - wyrzucił przez zaciśnięte zęby Robin. - Była twoją

matką, jego żoną. Miałeś pięć lat i uwielbiałeś ją, a ona ciebie. Każdego wieczoru

przychodziła do twojego pokoju, czytała ci bajki, śpiewała kołysanki, uczyła cię czytać.

- Skąd o tym wiesz? - zapytał z poszarzałą twarzą Giles.

- Służba mi opowiadała. Nigdy nie miałem matki, więc to oczywiste, że

chciałem się dowiedzieć, jak to jest, kiedy się ją ma. To były moje pierwsze ćwiczenia

w zbieraniu informacji. Służba ją uwielbiała, bo zachowywała się, nie jak przystało na
wielką panią. - Robin przymknął oczy, walcząc z uczuciem osamotnienia, które

nieodłącznie towarzyszyło mu w dzieciństwie. - Boże, jak ja ci zazdrościłem, że ją
miałeś, nawet jeśli trwało to tylko pięć lat. Na twoim miejscu zaaranżowałbym

śmiertelny wypadek brata, który zabił ci matkę.

- Do diabła, Robin, ja nigdy tak nie myślałem, ani nie czułem! - wykrzyknął

Giles. - To jasne, że rozpaczałem po jej stracie, bo było to najgorsze wydarzenie w
moim życiu. Ale nigdy nie winiłem ciebie za jej śmierć.

- Ojciec tak. I nigdy nie pozwolił mi o tym zapomnieć. Giles odwrócił się w

stronę ogrodu.

- Kiedy kobieta umiera przy porodzie, większość rodzin traktuje to jako wolę

bożą - powiedział. - Tylko nieliczni, tacy jak ojciec, winią za to dziecko. Inni, tacy jak

ja, cieszą się i kochają rodzeństwo, bo jest... wszystkim, co im zostało po matce.

- Dobrze ci to wychodziło - odparł już nieco łagodniej Robin. - Zmniejszałeś

moje poczucie winy. Byłem odpowiedzialny za śmierć matki, ty jednak miałeś dla
mnie tyle cierpliwości.

Giles machnął dłonią z irytacją.
- Przestań mówić tak, jakbyś popełnił morderstwo. Mama kochała dzieci.

Wiem, że przynajmniej dwa razy poroniła, być może więcej. Była zachwycona, kiedy
wyglądało na to, że tym razem urodzi. Opowiadała mi o braciszku albo siostrzyczce,

która niedługo się pojawi, i że będę musiał na nią uważać. - Głos uwiązł mu w gardle. -
Zastanawiam się, czy przeczuwała, że umrze. Zawsze była delikatnego zdrowia i z

pewnością wiedziała, że ciąża jest dla niej niebezpieczna. A mimo to bez wątpliwości
podjęła to ryzyko. Czy twoi informatorzy powiedzieli ci o tym?

- Nigdy nie pytałem o okoliczności związane z jej śmiercią. Nie chciałem... nie

chciałem wiedzieć więcej.

Giles westchnął i przesunął dłonią po włosach.
- Urodziłeś się kilka tygodni za wcześnie i nie spodziewano się, że przeżyjesz.

Po śmierci matki ojciec zamknął się w sobie i nie chciał z nikim rozmawiać. Służba
była zagubiona. Usłyszałem, jak jedna ze służących mówiła, że umrzesz bez mamki,

więc wsiadłem na swojego kucyka i pojechałem do wsi. Żona młynarza właśnie
straciła dziecko, więc poszedłem do niej i praktycznie zmusiłem do przyjazdu do

Wolverhampton. Uparłem się, żeby twoja kołyska stała w moim pokoju, żebym mógł
czuwać nad tobą w nocy i sprawdzać, czy oddychasz.

Robin wpatrywał się w brata ze ściśniętym sercem.
- Nie wiedziałem o tym.

- Trudno się dziwić. Byłeś wtedy malutki. - Giles poruszył się niespokojnie,

jakby walczył z wybuchem emocji. - Byłeś taki podobny do mamy. Nie chodzi nawet o

wygląd, tylko o język i urok. Twoja energia zachwycała każdego, kto cię poznał, choć
często zachowywałeś się jak dziecko diabła. Oburzałem się, kiedy uchodziły ci figle, za

które ja dostałbym porządne rózgi.

- Ponieważ ojciec mnie nienawidził, postanowiłem dać mu powód - sucho

wyznał Robin. - Był ze mnie lepszy rozrabiaka niż posłuszny syn.

Giles wzruszył ramionami.

- Przeceniasz kwestię posłuszeństwa. Moje zdolności były ojcu przydatne, ale

nigdy nie byłem dość dobry, choć bardzo się starałem.

- Dlaczego mówisz o tym po tylu latach? - zdziwił się Robin. - Czego ode mnie

oczekujesz?

Giles popatrzył na swoją dużą dłoń. Wyglądał przy tym dziwnie bezbronnie.

Odezwał się po bardzo długiej przerwie.

- To może zabrzmi dziecinnie, przypuszczam jednak, że chciałem się

przekonać, że... że naprawdę coś dla ciebie znaczę. Jesteś jedyną bliską mi osobą.

Próbowałem być dobrym bratem, ale ponieważ ty zawsze wybierałeś własną drogę,
niewiele mogłem ci pomóc. Ani z ojcem, ani ze szkołą, ani, oczywiście, wtedy, kiedy

podjąłeś tę niedorzeczną decyzję, żeby w tak młodym wieku zająć się jednym z
najniebezpieczniejszych fachów na ziemi.

Robin zmarszczył brwi.
- Oczywiście, że wiele dla mnie znaczysz. Powinieneś o tym wiedzieć. Na pewno

pamiętasz, jak za tobą łaziłem, kiedy tylko wracałeś ze szkoły. Byłeś taki cierpliwy.
Pragnąłem desperacko być taki jak ty. To było frustrujące, kiedy w końcu się

przekonałem, że to niemożliwe. Po prostu jesteśmy inni.

- To prawda - przyznał Giles, nadal wpatrując się w dłoń.

- Ale to nie oznacza, że mi na tobie nie zależy - dodał Robin. - Byłeś dla mnie

ojcem bardziej niż nasz szacowny rodzic. To co wiem o honorze, dyscyplinie i

szacunku, nauczyłem się od ciebie. - Westchnął. - Myślę, że jeden z powodów, dla
których zostałem szpiegiem, to to, iż chciałem, żebyś był ze mnie dumny. To prawda,

że ta praca jest poniżająca, ale walka przeciw takiemu potworowi jak Bonaparte była
ważną sprawą. Bardzo mnie bolał twój brak akceptacji dla tego co robię, ale nie

mogłem się wycofać.

Giles podniósł na brata oczy.

- Nigdy nie pogardzałem tym, co robisz. W rzeczywistości byłem ogromnie

dumny z twojej odwagi i sprytu.

Robin uniósł brwi w zdziwieniu.
- Naprawdę? Kiedy się kłóciliśmy, zawsze dotyczyło to mojej pracy. To czuło się

w twoich listach, a do wybuchu doszło w czasie naszej ostatniej kłótni cztery lata
temu.

Giles odwrócił wzrok.

- Przepraszam za tamtą noc, ale martwiłem się o ciebie. Wyglądałeś, jakbyś był

bliski załamania nerwowego. Pomyślałem, że czas, żeby Anglia walczyła bez ciebie.

- Nie byłem wtedy w najlepszej formie - przyznał Robin. - Ale powrót do

spokojnego życia w Wolverhampton doprowadziłby mnie do szaleństwa. Wtedy lepiej
dla mnie było zająć się pracą i ryzykować.

- Jak powiedziałeś, bardzo się różniliśmy. Dla mnie Wolverhampton było

zawsze schronieniem i miejscem odpoczynku.

Znowu zapadła długa cisza.
- Po śmierci matki w Wolverhampton nie było zbyt wiele miłości - odezwał się

w końcu Robin. - Ojciec rozpaczał, a gniew zatruwał nas wszystkich. Nie śmiałem cię
o nic prosić, bo się bałem, że zabraknie ci cierpliwości.

Giles uśmiechnął się smutno.
- Czułem się bardzo podobnie. Wiedziałem, że jeśli uczynię coś, co mogłoby

bardziej napiąć nasze stosunki, odlecisz jak motyl i nigdy nie wrócisz.

Robin z trudem przełknął ślinę. W tej chwili był bardziej bezbronny niż gdy

przeszukiwał bibliotekę Napoleona.

- Byłeś zbawieniem mojego dzieciństwa, Giles. Jesteś jednym z dwojga, nie, z

trojga ludzi, za których oddałbym życie. Żałuję, że nie powiedziałem ci tego wcześniej.
Tak mi przykro, że choć przez sekundę myślałeś, że mi na tobie nie zależy.

Giles ukrył twarz w dłoniach. Kiedy opuścił ręce, w oczach lśniły mu łzy.
- Bracia winni się kochać, ale sądziłem, że w naszym przypadku większość tych

uczuć żywię ja.

Giles miał rację, bracia powinni się kochać i oni się kochali. Dopiero teraz zdał

sobie z tego sprawę, prawie po trzydziestu trzech latach. To było takie proste. Bez
słowa wyciągnął dłoń do Gilesa. Ten pochwycił ją skwapliwie. Teraz wreszcie Robin

poczuł, że wrócił do domu.

Puścił dłoń brata i powiedział:

- Ta rozmowa powinna się odbyć już wiele lat temu - powiedział. - Mimo to

dziwię się, dlaczego akurat teraz, w samym środku przyjęcia?

Giles roześmiał się z zakłopotaniem.
- Kiedy zauważyłem, jak zauroczyłeś Desdemonę, na powierzchnię wyszły

wszystkie braterskie uprzedzenia. Nie przeszkadza mi, kiedy uwodzisz inne kobiety,
ale ona jest dla mnie ważna.

- Uwierz mi, że nie masz się czego obawiać. Cała nasza rozmowa dotyczyła

ciebie. Ta kobieta wyobraża sobie, że potrafisz chodzić po wodzie. Nie

wyprowadzałem jej z błędu. Domyślałem się, że masz w stosunku do niej jakieś plany
i nadzieje.

- To prawda - uśmiechnął się Giles. - Chyba pójdę teraz jej poszukać. Jestem

szczęśliwszy, kiedy jest przy mnie.

Robin doskonale go rozumiał. Rozmowa z bratem była bardzo cenna, choć

bardzo spóźniona, ale czuł się, jakby przepuszczono go przez maszynę oczyszczającą.

Bardziej niż czegokolwiek na świecie potrzebował teraz Maxie.

32

Robin znalazł Maxie rozmawiającą z lordem Michelem Kenyonem, wysokim

mężczyzną o orzechowych włosach i twardych rysach doświadczonego wojownika.

Maxie spojrzała na Robina ze złośliwym błyskiem w oku.

- Lord Michael opowiadał mi, że spotkał cię w Hiszpanii. Kiedy trochę go

nacisnęłam, wspomniał, że udawałeś tam irlandzkiego księdza.

Robin przewrócił oczami.

- Niestety, to prawda. W czasie wojny na Półwyspie pracowało wielu księży

szpiegów z irlandzkiego Uniwersytetu Salamanca. Tak się zdarzyło, że musiałem się

za takiego przebrać. - Skrzywił wargi. - Udało mi się także dać się postrzelić. Jestem
pewien, że lord Michael nie wspominał, iż znalazł mnie broczącego krwią i że miał tyle

zdrowego rozsądku, żeby zaciągnąć mnie do centrum dowodzenia Wellingtona.

A więc to w takich okolicznościach Robin nabawił się tej straszliwej szramy po

kuli. Nie przejmując się, że zgorszy gości, wspięła się na palce i cmoknęła lorda
Michaela w policzek.

- Dziękuję. O życie Robina musiała się troszczyć cała gwardia aniołów stróżów.
Lord Michael spojrzał na nią zdumiony, ale zadowolony.

- Słyszałem, że Amerykanki są zachwycająco bezpośrednie, ale nigdy nie

miałem szczęścia osobiście się o tym przekonać. Czy w Bostonie jest więcej takich

kobiet jak pani?

- Maxima jest wyjątkowa - stwierdził Robin.

- Tego się obawiałem.
Po wymienieniu jeszcze kilku zdań, ich rozmówca odszedł. Maxie odprowadziła

go wzrokiem.

- Czy istnieje lady Michael?

- On nie jest żonaty. Interesuje cię miejsce przy jego boku? - zapytał sucho

Robin.

- To absurdalne pytanie, nawet jak na ciebie - prychnęła gniewnie. - Po prostu

byłam ciekawa. Ten pan wspaniale flirtuje, ale jego serce nie jest wolne.

- Interesujące. Według Margot spędza czas w towarzystwie Luciena i Kit,

szukając odpowiedniej kandydatki na żonę. Może już ją znalazł. - Porzucając ten

temat powiedział: - Przyszedłem cię zapytać, czy nie masz ochoty zaczerpnąć świeżego
powietrza. Ogrody Candover w nocy to niezwykły widok.

Maxie była zachwycona gośćmi, lecz bardzo chętnie przystała na propozycję

spędzenia chwili sam na sam z Robinem. Zanim jednak wyszli na zewnątrz, Robin
rozejrzał się po salonie.

- Jest trochę chłodno. Jak znam Maggie, położyła tu gdzieś szale dla dam, w

razie gdyby zechciały wyjść do ogrodu.

I rzeczywiście na stoliku przy drzwiach na taras znalazł kilka miękkich

narzutek.

- Maggie myśli o wszystkim - z podziwem skomentowała Maxie. Robin

pieczołowicie otulił szalem ramiona towarzyszki. Wyszli na kamienne patio i zeszli po

schodach na ścieżkę, przy której stały małe lampiony, wysyłające delikatne światło.
Obszerny szal sięgał Maxie do kolan, ochraniając przed chłodnym wieczornym

powietrzem. Jeszcze cieplejsze było ramię Robina, którym ją objął, kiedy zniknęli z
widoku gości. Szli o wiele za blisko siebie niż wymagała tego przyzwoitość. Jednak

Maxie to nie przeszkadzało. Wręcz odwrotnie. Byli sobie tak bliscy, że z trudem
pamiętała o dobrych manierach. Podniosła oczy, chcąc coś powiedzieć, ale zamiast

tego zmarszczyła brwi, bo z twarzy Robina zniknął pogodny wyraz, ustępując miejsca
zmęczeniu.

- Czy coś się stało? - zapytała. Rzucił jej przelotne spojrzenie.
- Powinienem wiedzieć, że to zauważysz. Właśnie miałem z Gilesem

najpoważniejszą kłótnię w życiu.

Maxie zatrzymała się gwałtownie.

- To okropne. Nic dziwnego, że masz taką poszarzałą twarz. Myślałam, że

dobrze się rozumiecie.

- Bo tak jest, ale istniało wiele zadawnionych problemów. - Westchnął. - Dzisiaj

wyrzuciliśmy wszystkie nasze żale.

- Z tego co zauważyłam, siostrom łatwiej jest się ze sobą przyjaźnić niż braciom

- stwierdziła Maxie. - Bracia często ze sobą rywalizują. Musi być jeszcze trudniej,

kiedy starszy jest dziedzicem i spadkobiercą wielkiej fortuny.

- Masz rację. Też to zauważyłem. Całe szczęście, że my z Gilesem jesteśmy pod

tym względem odmienni. - Uścisnął Maxie i ruszył dalej. - Ustaliliśmy, że podłożem
naszej dzisiejszej kłótni jest śmierć naszej matki. Ojciec mnie za nią obwiniał, co

rzutowało na całą rodzinę. Giles stał się nad wiek poważny i odpowiedzialny,
opiekował się wszystkimi, czego nie powinno robić żadne dziecko, a ja znowu

zostałem buntownikiem. W rezultacie nie umieliśmy pokazać, ile dla siebie znaczymy.

Kiedy wróciłem z Francji zeszłej jesieni, nie byłem pewien, czy Giles przyjmie mnie do

Wolverhampton. Nie zdawałem sobie sprawy, że jest urażony, iż wyjechałem tak
daleko i na tak długo.

- Czy zdołaliście rozwiązać wasze konflikty? Uśmiechnął się.
- Tak, dzięki Bogu. Jesteśmy sobie teraz bliżsi niż dawniej.

- Cieszę się - powiedziała, nie potrafiąc ukryć rozdrażnienia. - Twojemu ojcu

należałyby się baty. Jak można zrzucać własne poczucie winy za śmierć żony na

bezbronne niemowlę?

- Poczucie winy? Nie rozumiem.

- Twoja matka nie zaszła w ciążę bez pomocy - zauważyła. - Miała może już

jakieś kłopoty z porodami?

- Giles mówił, że była słabego zdrowia i poroniła kilkakrotnie. Wcale jej to nie

zaskoczyło.

- Gdyby twój ojciec bardziej się pilnował, nie nadszarpnąłby jej zdrowia.
- Nigdy o tym nie pomyślałem - powiedział po długiej chwili milczenia.

- Każda kobieta pomyślałaby o tym na pierwszym miejscu. Uśmiechnął się

gorzko.

- Szkoda, że w Wolverhampton nie mieliśmy tak wrażliwej kobiety jak ty. Ona

by nas poustawiała.

Doszli do niewielkiej greckiej świątyni. Była tak proporcjonalna, że wyglądała

na prawdziwą. Kilka schodów prowadziło do zacisznego miejsca z wygiętymi

ławeczkami i kamiennym ołtarzykiem, schowanym trochę w tyle. Pasował raczej na
piknik niż na ofiarnego barana. Widok był zachwycający.

Robin popatrzył na towarzyszkę. Światło księżyca oświetlało jej kształtną

figurę. Nie mogąc się oprzeć, uniósł jej podbródek i pocałował. Chciał, by pocałunek

był delikatny i czuły, ale kiedy tylko dotknął jej ust, stracił panowanie nad sobą. W
ciągu ostatnich dni prześladowały go wspomnienia z przeszłości i nie przetrwałby,

gdyby nie ta kobieta w jego ramionach. Potrzebował jej jak wędrowiec wody na
pustyni.

Wciągnął ich powolny taniec pożądania, który zaczął się, kiedy Robin przyszedł

do sypialni Maxie i trwał przez cały wieczór. Ale to co czuł w tej chwili, wykraczało

poza namiętność, to była czysta potrzeba doświadczenia jej ciepła i czarujących
tajemnic jej ciała. Wsunął dłonie pod miękki szal, pragnąc czuć cudowne krągłości.

Kiedy Maxie jęknęła, chwycił palcami jej sutek. Natychmiast stwardniał. Jednak on,

pragnął więcej, o wiele więcej. Objął Maxie w talii i posadził na kamiennym ołtarzu.

Zdumiona wciągnęła głęboko powietrze, lecz zaraz się rozluźniła, opierając dłonie na
brzegu ołtarza.

Robin oparł dłonie na jej rękach, pochylił się i potarł policzkiem o jej policzek.

Miała skórę delikatną jak płatek kwiatu, chłodną na powierzchni, z pulsującym pod

skórą życiem. Lekko dmuchnął jej w ucho i czubkiem języka obrysował jego kształt.
Maxie westchnęła z rozkoszy, wyciągając szyję jak kotka. Zsunął brodą szal z jej

ramion. Spłynął w dół na ich dłonie oparte o ołtarz. Robin pochylił się i dotknął jej
szyi. Całe jego ciało domagało się połączenia w jedno z tą mądrą i namiętną kobietą.

Niechcący dotknął naszyjnika i szybko przesunął usta niżej. Ta błyskotka kosztowała
go małą fortunę, ale rubiny i brylanty wydały mu się bryłą lodu w porównaniu z

gorącym ciałem Maxie. Z żarliwą czułością przywarł do jej piersi, wdychając kobiecy
zapach. Próbując hamować pożądanie, wolno przesunął dłonie na pośladki Maxie,

potem na brzuch i niżej do wrażliwego miejsca między nogami.

- Czas się zatrzymać - sapnęła.

- Jeszcze nie. - Rozsunął szerzej jej uda i stanął między nimi, żeby nie mogła

ich złączyć. Ponownie odnalazł usta kochanki, pragnąc, żeby mu się całkowicie

oddała, żeby o nic nie pytała. Podciągnął brzeg sukni i oparł dłonie na kolanach, nie
przerywając pocałunku. Potem jego dłonie powędrowały wyżej, w poszukiwaniu

kobiecej esencji.

Maxie poddawała się tym pieszczotom, ale była zbyt mądra, by dać się zwieść.

Kiedy poczuła dotyk jego rąk na wewnętrznej stronie ud, spróbowała złączyć nogi. Nie
pozwolił na to, a nacisk jej kolan na jego biodra tylko bardziej go rozpalił. Złapana w

pułapkę, zamarła.

- Robin - odezwała się zdyszanym głosem. - Musimy wracać. To nie jest

odpowiednie miejsce ani czas.

Nie bała się, jeszcze nie. Nie wybaczyłby sobie, gdyby ją przestraszył, ale nie

mógł się od niej oderwać. Oddychał z trudem. Wyprostował się i otoczył Maxie
ramieniem. W skroniach mu pulsowało, lecz jeszcze mocniej w lędźwiach. Była taka

drobna, tak bezbronna, a jednak miała nad nim taką władzę.

- Przepraszam - wyszeptał. - Masz rację, ale, Chryste, mam wrażenie, że jeśli

cię teraz nie wezmę, to umrę.

Chciał, żeby zabrzmiało to żartobliwie, nie chciał, by usłyszała w jego słowach

melodramatyczną nutę, ale tym razem głos go zawiódł. Ciało domagało się spełnienia.

W uszach dźwięczały mu własne słowa. Jeśli cię teraz nie wezmę, to umrę. Jeśli cię

teraz nie wezmę, to umrę.

Nie chodziło tylko o zaspokojenie fizycznej potrzeby. Pragnął jej na zawsze,

jako kochanki, partnerki, żony. Ale musiał się z nią kochać, teraz i w tym miejscu. Nie
potrafiąc oprzeć się pragnieniu, chwycił się ostatniej deski ratunku.

- Nie chciałaś kochać się ze mną w domu Maggie, ale teraz nie jesteśmy w

domu.

- Och, Robinie, Robinie, ty zdradziecki, srebrnousty diable. - Westchnęła,

wyrażając tym niechęć i rozbawienie. - Co ja mam z tobą zrobić?

Zamknął oczy, zawstydzony, że tak dobrze go znała, ale wdzięczny, że nadal

mówiła do niego z czułością.

Przesunęła dłonią po jego włosach, potem po twarzy. Ostudziła chłodnymi

palcami rozgorączkowane skronie. Dotknęła kciukiem rozwartych ust, potem objęła

jego głowę rękami i pocałowała. Kiedy ich usta się złączyły, zsunęła dłoń w dół i
dotknęła wypukłości w spodniach.

Robin zesztywniał, przez ciało przeszedł mu dreszcz.
- Mam nadzieję, że nikt nie zdecyduje się na spacer po ogrodzie - wymamrotała

i sięgnęła do górnego guzika rozporka.

Po chwili zaskoczenia sam rozpiął guziki i uwolnił rozpaloną męskość. Wsunął

palce między jej uda. Była gorąca i wilgotna.

Maxie westchnęła namiętnie, doprowadzając go tym do szału. Uniósł jej prawą

nogę i otoczył nią biodro, potem to samo zrobił z drugą. Była teraz otwarta i gotowa.
Wszedł w nią jednym silnym pchnięciem. Jęknęła z rozkoszy i bólu i ukryła twarz na

jego ramieniu. Już samo zagłębienie się w niej przyprawiało go o ekstazę. Ciało
pulsowało mu jak szalone. Czuł się tak, jakby dobił do bezpiecznego portu, jednak

wciąż szalała w nim burza. Wokół nich unosił się zapach namiętności, tak intymny jak
ich złączone ciała. Robin prawą ręką podtrzymał plecy Maxie, a prawą wsunął między

nogi i odnalazł wrażliwy punkt. Jęknęła i zaczęła poruszać biodrami, aż przeszedł ją
konwulsyjny dreszcz. W tej chwili i nim wstrząsnęła seria spazmów, jednak w

centrum obezwładniającego, szalonego orgazmu był spokój. Dysząc przytulił czoło do
czoła Maxie.

- O Boże! Chciałbym... chciałbym dać ci coś, co sprawiłoby ci tyle rozkoszy, ile

ty mi dajesz.

Rozkoszy. Była zadowolona, że nie mógł widzieć jej twarzy. Kiedy zobaczyła,

jak bardzo jej potrzebuje, oddała mu się bez zahamowań. W zamian otrzymała

oszałamiające przeżycie. Jednak pragnęła być czymś więcej niż tylko źródłem
seksualnego spełnienia. Nieprawda.

Robin dawał jej wszystko, co mógł. Nie jego wina, że jej nie kochał. Z nadzieją,

że mięśnie jej nie zawiodą i się nie przewróci, odsunęła się od kochanka.

- Chyba pogniotłam ci halsztuk.
- Zachowam go na pamiątkę do końca swoich dni.

To romantyczne wyznanie przypieczętował pocałunkiem. Maxie zadrżała.

Wcześniej przyrzekła sobie, że musi oddać się Robinowi jeszcze jeden raz. Czy to

szybkie i zwariowane przeżycie to było to? Próbowała spojrzeć w przyszłość z wiarą, że
mają przed sobą całe życie na uprawianie miłości, ale nie widziała nic prócz ciemnej

mgły rozpaczy.

- Zimno ci? - zapytał z troską, kiedy ponownie zadrżała. - Czas poprawić

ubrania i wrócić do domu. - Pochwycił ją w pasie i postawił na ziemi. Wyciągnął
chusteczkę, by mogła się wytrzeć i dodał: - Wystarczy, że będziemy wyglądać godnie.

W niewinność nikt nie uwierzy.

- Nie mamy szans, żeby ukryć to, co się między nami zdarzyło. - Wygładziła

suknię. - Mam nadzieję, że wszyscy pomyślą, że poprzestaliśmy tylko na kilku
pocałunkach.

- Naturalnie, że tylko tyle się wydarzyło - stwierdził z powagą. - W końcu ty

jesteś niewinną panną, a ja dżentelmenem.

- W naszym przypadku to bardzo złudne pojęcia.
Włosy jej się rozpadły, więc je poprawiła, wsuwając spinki na miejsce. Robin

objął ją ramieniem i ruszyli w stronę domu.

- Zabrałem cię do Ruxton między innymi po to, żeby sprawdzić, czy ci się tam

spodoba - powiedział z wahaniem. - Zawsze lubiłem to miejsce, choć byłem tam może
ze dwanaście razy w życiu. Czy myślisz, że mogłabyś być szczęśliwa w Ruxton?

Przypomniała sobie ciepłe mury, zielone wzgórza i miłą, zachęcającą atmosferę

domu. Ruxton pragnęło być domem, a ona jest kobietą, która pragnie stałego miejsca.

- Tak, jeśli... jeśli między nami się ułoży, mogłabym być tam szczęśliwa -

odparła cicho.

Pozostawało to - jeśli.

33

W drodze powrotnej do domu Desdemona i Giles rozmawiali o nieistotnych

sprawach. Duża dłoń markiza spoczywająca na jej ręce sprawiała, że Desdemona

czuła się absurdalnie szczęśliwa.

Giles odprowadził ją pod drzwi, przytrzymał za ramiona i spojrzał w oczy.

Zastanawiała się, czy zamierza ją pocałować na samym środku Mount Street. W tej
chwili pokojówka otworzyła drzwi i markiz cofnął ręce.

- Dobranoc, Desdemono. To był wspaniały wieczór. Tak i zbyt szybko się

skończył.

- Jeszcze nie jest późno. Może wejdziesz na kilka minut, na kieliszek brandy?
Zawahał się, jakby zamierzał odmówić. Zaskoczona własną natarczywością,

uśmiechnęła się do niego.

- Dobrze?

- W takim razie na kilka minut - odparł po zawstydzająco długiej chwili.
Desdemona odesłała służbę do łóżek, wprowadziła gościa do saloniku i nalała

im po kieliszku brandy. Usiedli naprzeciwko siebie i rozpoczęli zdawkową rozmowę.
Wcześniejsza swobodna atmosfera zniknęła. Giles przyglądał się gospodyni z chmurą

w oczach. Przez cały wieczór myślała, że mu się podoba, teraz nie miała już tej
pewności. Być może jego zainteresowanie było chwilowe, a teraz nie wie, jak się

wycofać.

Skończył swoje brandy i wstał.

- Chyba już pójdę.
Popatrzyła na niego, przekonana, że popełniła jakiś błąd.

- Nie patrz tak na mnie, jakbym właśnie oddał głos przeciw jednemu z twoich

projektów ustaw - powiedział z rozbawieniem.

Odwróciła wzrok, starając się zapanować nad wyrazem twarzy. Kobieta

powinna od najmłodszych lat uczyć się ukrywać uczucia. A ona, grubo po trzydziestce,

zachowuje się jak naiwny podlotek.

Giles zaklął pod nosem.

- Nie chodzi o ciebie, Desdemono, ale o mnie - powiedział otwarcie. - Jeśli

zostanę, nie powstrzymam się, żeby trzymać ręce z dala od ciebie, co prawdopodobnie

nie bardzo by ci się spodobało. Nie zgadzałoby się to również z moimi planami
subtelnych zalotów.

Zalotów? Desdemona odetchnęła z ulgą.

- Nie przypuszczam, żebyś zaczął się zachować jak ogarnięty żądzą potwór. A

nawet jeśli, jestem gotowa zaryzykować - dodała ze wstydliwym uśmiechem.

Uśmiechnął się i potrząsnął przecząco głową.
- Może i udałoby mi się zachować jak dżentelmen, ale nie mogę ci tego

zagwarantować.

- Dobrze - odparła bez zastanowienia. Wybuchnął śmiechem.

- Czy zdajesz sobie sprawę, jak bardzo się zmieniłaś przez ostatnie dwa

tygodnie?

- Mam nadzieję, że na lepsze.
- Naturalnie. - Oparł się o gzyms kominka i założył ręce na piersi. - Może za

wcześnie na oficjalne oświadczyny, ale chciałbym, żebyś przemyślała taką możliwość.

Desdemona popatrzyła na niego z przestrachem. Do tej pory cieszyło ją

towarzystwo Gilesa i okazywany jej podziw, ale rzeczywistość zawisła nad nią jak
ciemna chmura.

Widząc zaniepokojenie na jej twarzy, Giles uniósł brwi.
- Chyba nie jesteś zaskoczona. Już mówiliśmy o tym w Daventry.

- Sądziłam, że kiedy to sobie przemyślisz, nie oświadczysz się - odrzekła cicho.
Uśmiechnął się krzywo. Uwielbiała ten jego uśmiech.

- Nie jestem pewien, czy mam twą odpowiedź odebrać jako brak wiary we

mnie, czy w samą siebie. - Spoważniał. - Stanowisz żywy dowód, że kobiecie

niepotrzebny jest mąż, by wieść wartościowe życie. Pewnie wolałabyś też kogoś
bardziej obiecującego. Powiedz mi... powiedz mi to teraz, a nigdy więcej nie poruszę

tego tematu.

To zdanie uzmysłowiło Desdemonie, że nie tylko ona może się czuć niepewnie.

- Jestem przekonana, że byłbyś doskonałym mężem. Problem w tym - z trudem

przełknęła ślinę - że nie wiem, czy ja byłabym odpowiednią żoną.

Giles spojrzał jej w oczy.
- Jesteś szczera, piękna, masz dobre serce i nie znosisz głupców. Jak dla mnie

to wspaniałe kwalifikacje na żonę.

Uśmiechnęła się, ale unikała jego wzroku.

- Nie wiem, czy będę w stanie dać ci dziedzica. To prawda, że niedługo

dzieliłam łoże z moim mężem, więc może nie jestem bezpłodna, ale skończyłam już

trzydzieści lat...

- To nieistotne - wszedł jej w słowo. - Oświadczam ci się, bo pragnę, żebyś

została moją żoną, a nie cielną krową. Nie przeszkadza mi myśl, że Robin albo jego
syn odziedziczą Wolverhampton. - Przez jego twarz przemknął cień bólu. - Moja

matka i moja pierwsza żona umarły w połogu. Nie chciałbym tego powtórnie
przeżywać.

Desdemona popatrzyła na swoje dłonie złożone na kolanach. Wiedział, że

problem leży w czymś innym. Zmusiła się, by spojrzeć na markiza.

- Jest jeszcze jedna rzecz, z powodu której obawiam się, że nie będę dla ciebie

odpowiednią żoną. Jesteś ciepłym, zmysłowym mężczyzną. Z pewnością pragniesz też

takiej żony, a ja nie wiem, czy potrafię być taka.

Miała nadzieję, że zrozumie, o co jej chodzi, ale liczyła na zbyt wiele.

- Czy mogłabyś mi to bliżej wyjaśnić? - zapytał cicho. Spuściła głowę i głos jej

się załamał.

- Mój mąż... on zawsze powtarzał, że dzielenie ze mną łoża to jak mieć obok

sopel lodu, że pierwsza lepsza dziwka z ulicy byłaby cieplejsza ode mnie.

Giles przeszedł pokój, usiadł na poręczy fotela i objął ją ramieniem.
- Ciii, kochanie - szepnął, kołysząc ją lekko i opierając policzek na jej głowie. -

Niewiele kobiet potrafi okazać namiętność w nieudanym związku. Nie bierz do siebie
słów tego egoistycznego brutala.

Drżąc przywarła do Gilesa. To, co powiedział, podniosło ją na duchu.
Pogładził japo włosach.

- Jesteś tak niewiarygodnie szczera. Chyba nie ma w Londynie drugiej kobiety,

która świadomie uczyniłaby podobne wyznanie w sytuacji, gdy oświadcza się jej sam

markiz.

Odchyliła się i spojrzała mu w oczy.

- Nie chcę wyjść za markiza, lecz za Gilesa Andreville’a, najmilszego,

najzabawniejszego i najprzystojniejszego mężczyznę w Anglii.

Na twarz Gilesa powoli wypływał uśmiech.
- Wygląda na to, że obydwoje uważamy małżeństwo za dobry pomysł, a więc na

kiedy ustalamy datę ślubu?

Nie zdążyła odpowiedzieć, bo pochylił się i przycisnął usta do jej ust. Pożądanie

stłumiło jej niedawne obawy. Z zapałem oddała pocałunek żałując, że nie ma
większego doświadczenia.

Giles uniósł głowę i uśmiechnął się.

- Nie całujesz jak oziębła kobieta.

Wstał pociągając ją za sobą i mocno przytulił.
Uwielbiała jego muskularne ciało. Był jedynym mężczyzną, który sprawiał, że

czuła się delikatna i kobieca. Przywarła do niego, zatracając się w pocałunku.

Oderwał się od niej, ciężko oddychając.

- Sądzę, że dojdziemy do porozumienia, prawda? Może miał rację, ale nie

chciała ryzykować.

- Małżeństwo jest na zawsze, Giles - powiedziała. - Będzie lepiej, byśmy później

nie musieli niczego żałować. Powinnam mieć pewność, że... że potrafię wypełnić moją

cześć umowy.

- Nigdy nie uzyskamy takiej gwarancji, Desdemono - odparł Giles. - Myślę, że

wystarczy wierzyć, iż miłość pomoże nam przetrwać. - Dotknął czule jej policzka. - A
ja cię kocham.

- Ja też cię kocham - wyszeptała. - Ale nie mam tyle wiary co ty. Myślę, że

będzie lepiej, jeśli najpierw... spróbujemy.

Popatrzył na nią ze zdumieniem.
- Desdemono, czyżbyś składała mi propozycję? Skinęła głową, czerwieniąc się i

spuszczając oczy.

Objął ją ramieniem i wybuchnął śmiechem. Zawstydzona i upokorzona

próbowała wyrwać się z objęć. Przytrzymał ją mocno i nie pozwolił odejść.

- Czy zdajesz sobie sprawę, jakie to paraliżujące dla mężczyzny, kiedy się

dowiaduje, iż całe jego życie zależy od jednej nocy?

Kiedy zrozumiała, że śmiał się nie z niej, lecz z siebie oraz z absurdalności

ludzkiej natury, również zaczęła się śmiać.

- To nie musi być wcale jedna noc. - Uśmiechnęła się figlarnie i wtuliła mocniej

w jego ramiona. - I choć już bardzo dawno nie byłam z mężczyzną, nie odnoszę
wrażenia, żebyś był sparaliżowany.

Giles wciągnął gwałtownie powietrze i przycisnął ją do siebie.
- Sprawdzimy, czy zdołam cię przekonać, iż będziesz najlepszą z żon? - Pochylił

się i przywarł do jej ust w pocałunku, który odebrał im dech w piersiach.

Bez słowa poprowadziła go do pokoju na górze. Z głową opartą na jego

ramieniu czuła się niewymownie szczęśliwa. W czasie pocałunku nagle zrozumiała, że
Giles miał rację, że to tajemnicze przyciąganie, które do niego czuła, sprawi, iż będzie

ciepłą i namiętną żoną. Ale szkoda było zaprzepaścić taką okazję.

- Pozwól mi na siebie popatrzeć - powiedział Giles po zamknięciu drzwi

sypialni.

Pokojówka zostawiła zapaloną lampkę na nocnym stoliku. W jej świetle

Desdemona dostrzegła namiętność płonącą w oczach Gilesa. Stała na środku pokoju,
a Giles obszedł ją dokoła. Odpiął perły z szyi, dotykając karku ustami, a potem

rozpuścił jej włosy i zanurzył w nich twarz.

- Już dawno pragnąłem to uczynić. Twoje włosy są jak jedwabisty ogień, jak

zresztą ty cała.

Jego oddech rozpalił w niej krew, a zachwyt w głosie rozgrzewał serce.

- Ja także chcę cię widzieć, Giles - powiedziała z budzącą się pewnością siebie.
Odwiązała mu halsztuk, potem rozpięła guziki koszuli i dotknęła dłonią jego

szerokiej piersi. Czuła, jak mocno bije mu serce.

Powoli rozbierali się nawzajem, rozbudzając płomień pożądania gorącymi

słowami i pieszczotliwym dotykiem.

- Jesteś piękna - wyszeptał Giles, kiedy zsunął jej z ramion koszulę. - Tak

wspaniale piękna. Tak musiała wyglądać Boedicea, brytyjska królowa - wojownik, o
złocistorudych włosach i kobiecych kształtach. - Uśmiechnął się. - Od Daventry

nieustannie miałem w oczach twoją cudowną szyję.

Zarumieniła się.

- Czy to w nią się wpatrywałeś przez cały wieczór?
- Oczywiście. Jestem przecież dżentelmenem. - Wsunął ręce pod obfity biust,

obejmując go i pieszcząc. - Marzyłem o tym. - Zanurzył twarz w miękkich, ciepłych
krągłościach i zaczął ssać jej sutki.

Desdemona westchnęła i odchyliła głowę. Po raz pierwszy w życiu cieszyła się z

posiadania takiego ciała, bo dawało Gilesowi tyle przyjemności, a najbardziej na

świecie pragnęła go zadowolić i zrewanżować za uczucie, które dzięki niemu w niej
rozkwitało.

Kiedy położyli się obok siebie, byli jak partnerzy. Desdemona nie mogła się

doczekać, kiedy wreszcie staną się jednym. Nawet spełnienie przeżywali razem, z

okrzykiem uniesienia na ustach.

To była noc odkrywania, zmysłowości i radości, zbyt cenna, by marnować ją na

sen. Desdemona przekonała się, że nie jest oziębła, wręcz odwrotnie. Udało jej się też
przekonać Gilesa, że tylko idiotka mogła go uważać za nudziarza. Kiedy się nie

kochali, leżeli w swoich objęciach i rozmawiali, dzieląc się myślami równie intymnie

jak ciałami.

- O tej porze roku słońce wstaje stanowczo za wcześnie - stwierdził z niechęcią

Giles. - Nie chcę odchodzić, ale już czas.

Oparła mu podbródek na piersi. Zniknęła gdzieś zagniewana, agresywna

kobieta, która wpadła do jego biblioteki i spokojnego życia. Teraz była samą

łagodnością.

- Po co masz wychodzić? Służba i tak się już wszystkiego domyśla.

- No może prócz mojego woźnicy - uśmiechnął się. - Przyznaję, że dla osób w

naszym wieku, przyzwoitość nie stanowi najistotniejszej kwestii, ale nie chcę, by

wokół twojej osoby krążyły plotki.

Uśmiechnęła się uwodzicielsko i wygięła ciało. Nie mógł się powstrzymać, by

jej nie pocałować. Oderwał od niej usta dopiero, kiedy zabrakło mu tchu.

- Jesteś bezwstydną kobietą, a ja szczęściarzem. Desdemona spłonęła

rumieńcem.

- Te zachwycające rumieńce sięgają dalej niż przypuszczałem - zauważył z

zainteresowaniem.

Desdemona zaczerwieniła się jeszcze bardziej. Giles doszedł do wniosku, że

musi sprawdzić jak daleko sięga rumieniec. Tym sposobem upłynęło następne pół
godziny.

- Nie wiedziałam, że może tak być - wyznała, przytulając się do niego.
- Ja też nie.

Uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.
- Naprawdę?

- Naprawdę. - Pogłaskał japo nagim ramieniu. - Sądziłem, że mam w tym

doświadczenie, ale nigdy wcześniej nie spałem z kimś, kogo kocham. Nic się z tym nie

może równać. - Znowu ją pocałował. - Czy jesteś gotowa podjąć decyzję co do
małżeństwa, czy potrzebujesz więcej czasu?

Roześmiała się i objęła go za szyję.
- Czy sądzisz, że jestem aż tak głupia, by wypuścić cię z rąk?

34

Zajazd „Abingdon” stał przy Long Acre blisko Covent Garden. Kiedy powóz

zatrzymał się przed wejściem, Maxie czuła, że ciało drętwieje jej od napięcia. Od rana

miała wrażenie, że zawisła nad nią czarna chmura strachu. Przeczucie mówiło jej, że
kroczy drogą, która wstrząśnie jej życiem. Jednak nie miała wyboru, jak tylko iść

dalej. Uzgodnili z Robinem, że najlepiej będzie, jeśli po prostu odwiedzą zajazd i na
miejscu zadadzą kilka pytań. Z pewnością ktoś pamiętał śmierć jednego z gości. Jeśli

odpowiedzi okażą się wykrętne, to również naświetli im sytuację.

Robin pomógł Maxie wysiąść z powozu. Zatrzymała się na chwilę, by przyjrzeć

się budynkowi. Był mały i schludny. Ojciec nie miał pieniędzy na kosztowniejsze
miejsca.

Wzięła Robina pod ramię, uniosła głowę i ruszyli do drzwi.
Kiedy młoda para wchodziła do zajazdu, właściciel sklepu tytoniowego po

drugiej stronie ulicy obserwował ich z uwagą. To muszą być oni, pomyślał. Blondyn o
arystokratycznym wyglądzie i ciemna mała Wenus. Pokiwał głową. Tak, to na pewno

oni. Odwrócił się do młodego asystenta.

- Idź i powiedz Simmonsowi, że ludzie, o których pytał, weszli do Abingdon.

Pospiesz się, a jak go tam nie znajdziesz, to go poszukaj. Dostaniesz pół korony, jeśli
się dobrze spiszesz.

Był ogromnie zadowolony, bo sam miał dostać trzy gwinee.
Wcześniej umówili się, że mówić będzie Robin, bo mężczyźni są zazwyczaj

traktowani poważniej. Podeszli do młodego krostowatego recepcjonisty.

- Czy możemy rozmawiać z właścicielem? - zapytał Robin. Chłopak uniósł

głowę i obrzucił Maxie taksującym spojrzeniem.

- Mogę wam wynająć pokój, ale zapłacicie za cały dzień, nawet jeśli

potrzebujecie go tylko na godzinę - powiedział.

- Nie chodzi nam o pokój - odparł Robin głosem twardym jak stal. - Chcemy

rozmawiać z właścicielem. Natychmiast.

Recepcjonista chciał coś odburknąć, lecz w porę zrezygnował.

- Dowiem się, czy Watson was przyjmie.
Maxie nerwowo zaciskała dłonie. Gdyby nie obecność Robina, chodziłaby po

ścianach. Była wdzięczna, że nie wdał się w niepotrzebną dyskusję, bo jeszcze
mogłaby temu młodemu chłopakowi odgryźć głowę. Pomyślała, że powinna się

opanować. Zamknęła oczy, zmuszając się do wolniejszego oddychania. Prawda jest

lepsza niż zadręczanie się strachem.

Wrócił recepcjonista i wskazał kciukiem za siebie.

- Przyjmie was. Tym korytarzem, ostatnie drzwi po lewej. Właściciel był chudy i

łysy z wyrazem chronicznej irytacji na twarzy. Nie trudząc się podnoszeniem, warknął

zza biurka:

- Mówcie szybko, o co chodzi. Jestem zajętym człowiekiem.

- Nazywam się lord Robert Andreville - odparł sucho Robin. - Jakieś trzy

miesiące temu jeden z pańskich gości, pan Collins, zmarł nagle w tym zajeździe.

- Ach, ten Amerykanin. - Twarz Watsona przybrała nieodgadniony wyraz. -

Tak, mieszkał tu.

- Czy mógłby pan coś powiedzieć na temat okoliczności jego śmierci? -

Ponieważ Watson milczał Robin dodał: - Kto go znalazł i o której? Czy pan Collins żył

jeszcze, kiedy go znaleziono? Czy wezwano lekarza?

Twarz właściciela spurpurowiała.

- A co to was obchodzi?
- To był mój ojciec! - wybuchnęła Maxie. - Mam prawo wiedzieć, jak wyglądały

jego ostatnie godziny.

Watson spojrzał na nią nerwowo.

- Przykro mi, panienko - odparł, odwracając wzrok, po czym dodał: - Znalazła

go pokojówka. Nie żył już. Lekarz powiedział, że to musiało być serce. Zmarł nagle.

- Jak nazywał się lekarz? - zapytał Robin. Watson wstał.
- Zajęliście mi już i tak dużo czasu. Nie mam nic więcej do powiedzenia. Collins

umarł i to wszystko. Mogło się to zdarzyć gdziekolwiek i szkoda, że zdarzyło się tutaj.
A teraz do widzenia. Jestem zajęty.

Maxie otworzyła usta, by zaprotestować, ale Robin pochwycił ją za ramię.
- Dziękujemy za pański czas, panie Watson.

- Chcę z niego więcej wyciągnąć - syknęła Maxie, kiedy wyszli z biura.
- Ale on nic więcej nie powie, chyba że go zmusimy, a na to jest jeszcze za

wcześnie. Istnieją inne sposoby zdobycia informacji, których potrzebujemy. - Zamiast
skierować się do wyjścia, Robin ruszył w głąb zajazdu. - Służący zawsze wiedzą, co się

dzieje i może nikt im nie kazał trzymać języka za zębami.

Drzwi na końcu korytarza wychodziły na kamienne podwórko, z trzech stron

otoczone stajniami. Maxie poszła za Robinem w stronę otwartych drzwi jednej z nich.

W środku stajenny oliwił uprząż, pogwizdując fałszywie przez zęby.

- Dzień dobry - rzucił wesoło Robin. Służący spojrzał na niego zaskoczony.
- Dobry dobry. W czym mogę pomóc?

- Nazywam się Bob Andreville. - Robin wyciągnął dłoń. Jego akcent stał się

amerykański. - Ciekawe, jak długo pan tu pracuje?

- Dziewięć czy dziesięć lat. - Mężczyzna wytarł tłustą dłoń w spodnie i

potrząsnął ręką Robina. - Will Jenkins. Pan z Ameryki?

- Zgadza się, ale ojciec urodził się w Yorkshire. To moja pierwsza wizyta w

Anglii. Przyjechałbym wcześniej, ale ta wojna. - Pokręcił głową. - Ohydna sprawa.

Amerykanie i Brytyjczycy powinni się przyjaźnić.

- To prawda - zgodził się służący. - Mam kuzyna w Wirginii. Pan może

stamtąd?

Rozmawiali tak jakiś czas, a Maxie stała obok niespokojna, ale domyślała się,

że Robin wie, co robi. Od tego służącego dowiedzą się o wiele więcej niż od wrogo
nastawionego właściciela zajazdu.

W końcu Robin przeszedł do sedna sprawy.
- Mój przyjaciel, Max Collins, przyjechał tu z wizytą kilka miesięcy temu,

niedługo przed moim wypłynięciem. Słyszałem, że umarł, ale nikt nie wie, co się
dokładnie wydarzyło. Pamiętam, że mówił, że się zatrzyma w zajeździe „Abingdon”,

więc skoro już jestem w mieście, pomyślałem, że wpadnę tu i dowiem się o nim
czegoś. Podobno Londyn jest niebezpieczny. Czy może napadli go złodzieje?

- Nic podobnego. Pan Collins zmarł w swoim łóżku. - Jenkins potrząsnął

rozczochraną głową. - Przykra sprawa. To był miły człowiek, uprzejmy dla wszystkich,

nawet dla tego robaka Watsona. To był szok, kiedy okazało się, że się zabił.

Słowa starca uderzyły Maxie jak pocisk. Poczuła straszliwy ból. Zabił się. Zabił

się.

- Nie, Max by tego nie zrobił - powiedziała.

- Przykro, że to mówię, bo widzę, że to jakiś panienki przyjaciel, ale to prawda -

powiedział Jenkins ze współczuciem. - Starał się to tak urządzić, żeby nikt się nie

dowiedział, ale nie był ostrożny. Musiało go coś przygnębić i pewnie nie mógł tego
dłużej znosić. Każdy czasami ma takie chwile. Z tym że pan Collins należał do tych,

którzy coś z tym zrobili.

Jako dziecko Maxie topiła się w pokrytym lodem jeziorze. Nawet teraz nie

mogła zapomnieć, co przeżyła, kiedy lód się pod nią załamał. Próbowała desperacko

dotrzeć do brzegu, ale lód dalej pękał. Utonęłaby, gdyby ojciec nie usłyszał jej krzyku i

nie uratował. Teraz czuła się podobnie jak wtedy. To, co powiedział Jenkins,
wydawało się niemożliwe. Tym razem jednak to nie woda ją pochłaniała, lecz

nieznośny strach.

- Nie - powtórzyła, chowając twarz w dłoniach. - Papa nigdy by się nie zabił.

Nigdy! - Jednak wszystkie części łamigłówki ułożyły się ze straszliwą precyzją. To
wyjaśniało wszystko, czego nie rozumiała. Jak we śnie ruszyła w stronę ulicy. Słyszała,

jak Robin ją woła, ale głos dochodził jakby z bardzo daleka.

Wypadła na Long Acre i zderzyła się z mężczyzną cuchnącym cebulą. Kapelusz

spadł jej z głowy i omal się nie przewróciła, ale zdołała utrzymać równowagę. Jak
nieprzytomna wybiegła na ulicę, nie zważając na ruch. W uszach zagrzmiał jej głośny

krzyk. Ktoś złapał ją za ramię, wyciągając spod konia, który wierzgnął przednimi
kopytami, a podkowy zalśniły nad jej głową. Nie patrząc na wybawcę rzuciła się do

biegu, tak jakby gdzieś przed nią znajdowało się miejsce, w którym przeszłość
wygląda inaczej, gdzie nie musiałaby uwierzyć, iż jej ojciec popełnił samobójstwo.

Potknęła się i jak długa runęła na zabłocony chodnik. Kolana i łokcie uderzyły o
twardy bruk. Wstała i chciała biec dalej, lecz zatrzymały ją silne ręce.

- Stój! - krzyknął Robin. - Na Boga, zatrzymaj się, zanim się zabijesz.
Wyrywała się, ale jej nie puszczał. Odsunął ją w bezpieczniejsze miejsce, a ona

zaczęła go okładać pięściami.

- Ojciec nigdy by się nie zabił, nie zostawiłby mnie! - krzyknęła, a z oczu

popłynęły łzy. - Kochał życie i mnie. Nigdy by tego nie zrobił!

Robin domyślił się, że próbuje przekonać samą siebie. Trzymał ją mocno za

ramiona, choć nadal się wyrywała. W końcu łokciem trafiła go w żołądek, aż stęknął.
Nie było łatwo ją powstrzymać, ale nie odważył się potraktować jej brutalnie.

- Nie wiemy na pewno, co się zdarzyło, Kanawiosta - powiedział ostro, próbując

ją uspokoić. - Może Jenkins się myli. Musimy dowiedzieć się więcej.

Dziewczyna przestała się wyrywać, ale jej drobnym ciałem wstrząsały dreszcze.

Robin zrozumiał, że swoimi słowami wywołał odwrotny skutek do zamierzonego.

Zamiast ją przekonać, że służący się mylił, sprawił, że nie była w stanie dalej
zaprzeczać prawdzie. Współczuł jej wiedząc, że znalazła się w swoim prywatnym

piekle, do którego on nie ma dostępu, chyba że sama go wpuści. Ignorując
zaciekawione spojrzenia przechodniów, szeptał jej do ucha uspokajające słowa.

Nagle instynkt, który wyćwiczył w ciężkich dniach walki na kontynencie, kazał

mu unieść głowę. Ulicę dalej, za toczącymi się pojazdami, zobaczył Simmonsa.

Olbrzym wpatrywał się w nich z ponurą miną. Chryste, czy ten sukinsyn musiał
pojawić się właśnie teraz? Robin machnął na przejeżdżającą dorożkę, złapał Maxie i

odpychając jakiegoś jegomościa otworzył drzwi i wepchnął dziewczynę do środka.

- May fair, tak szybko jak tylko się da! - krzyknął do woźnicy. - Dodam coś

ekstra, jeśli uda ci się pokonać tę trasę w krótszym czasie.

Konie ruszyły z kopyta, a Robin usiadł i mocno objął Maxie. Potem zaczął się

modlić o mądrość, która pozwoli pomóc przyjaciółce, tak jak ona jemu.

Simmons patrzył z wściekłością za oddalającym się pojazdem. To jasne, że

dziewczyna dowiedziała się prawdy i przyjęła ją gorzej, niż się tego spodziewał jej wuj.
Londyńczyk odwrócił się do chłopaka, który dla niego pracował.

- Dowiedz się, dokąd pojechali.
Chłopak rzucił się za pojazdem, dogonił go i wskoczył na tył. Simmons miał

nadzieję, że przynajmniej będzie mógł powiedzieć Collingwoodowi, gdzie zatrzymała
się jego bratanica. To niewiele, ale może choć tyle uda mu się wykonać z zadania,

które od początku okazało się katastrofą.

Maxie znajdowała się w głębokim szoku. Drżała na całym ciele i zdawało się, że

nie dostrzega Robina. Trzymał ją w objęciach przez całą drogę do Candover House,
próbując bez skutku ogrzać ją własnym ciałem.

Kiedy po raz pierwszy powiedziała mu o śmierci ojca, przyszła mu do głowy

możliwość samobójstwa, co tłumaczyłoby dziwne zachowanie Collingwooda. W

Ruxton Maxie mówiła coś o przyszłości, że nie może jej sobie wyobrazić. Widocznie
przeczuwała coś, choć nie wiedziała, co to może być. Znała swojego ojca jak nikt inny i

nigdy nie przyszłoby jej do głowy, że mógłby odebrać sobie życie. A jednak to zrobił.

Kiedy dojechali do Candover House, Robin wniósł Maxie do środka, a

zdziwionej służbie nakazał przynieść do jej sypialni gorącą wodę, ręczniki i bandaże.
Kiedy już ułożył Maxie na łóżku, pospiesznie ściągnął z niej porwaną suknię. Potem

delikatnie obmył z krwi i żwiru poranione kolana i dłonie. Skaleczenia nie były
poważne, ale musiało ją mocno szczypać, kiedy je dezynfekował. Jednak nie

protestowała. Leżała nieruchomo, nie patrząc na Robina. Kiedy skończył, podwinęła
nogi i ukryła twarz w poduszce. Ze zdumieniem stwierdził, że bardzo boli go jej

reakcja. Pomyślał, że to może indiański zwyczaj, niemniej było mu przykro. Okrył
dziewczynę pledem, potem dotknął jej dłoni zwiniętej w pięść.

- Czy potrzebujesz czegoś? Potrząsnęła głową.

- Kanawiosta, kiedy pogrążyłem się w rozpaczy, powiedziałaś mi, że łatwiej jest

znosić ból, gdy się nim z kimś podzielimy - przypomniał łagodnie. - Dlaczego nie
chcesz, abym ci pomógł?

- Nie teraz - odparła zduszonym głosem. - Przepraszam.
- Chcesz, żebym wyszedł? Pokiwała głową.

Wstał z ciężkim sercem. Mimo niskiego wzrostu Maxie nigdy nie sprawiała

wrażenia bezbronnej, ale teraz zarys drobnej sylwetki pod kocem obudził w nim falę

głębokiego współczucia. Nie próbował określić swoich uczuć, wiedział tylko, że bardzo
pragnie uczynić coś, co przyniesie ulgę jej cierpieniu. Pogładził czule krucze włosy i

wyszedł z sypialni.

Na korytarzu czekała na niego Maggie, zaalarmowana przez służbę.

- Co się stało? - zapytała cicho. Westchnął i przeciągnął ręką po włosach.
- Zdaje się, że ojciec Maxie popełnił samobójstwo.

- O dobry Boże! - Twarz Maggie zbladła. Sama straciła ojca w tragicznych

okolicznościach, rozumiała więc cierpienie Maxie.

- Tak bardzo chciałbym jej pomóc, ale ona chce być sama.
- Daj jej czas na oswojenie się z tą wiadomością - powiedziała Maggie. - Żal

trzeba przeżyć w samotności. Czasami musimy wejść wewnątrz siebie i najpierw
pogodzić się ze smutkiem, zanim przyjmiemy pomoc innych.

- Na pewno masz rację - Robin spróbował się uśmiechnąć. - Ale tak ciężko mi

na nią patrzeć.

- Miłość boli, Robinie. - Starając się poprawić mu nastrój dodała: - Tak jak

uczucie głodu, a ja często jestem głodna. Chodź, napij się ze mną herbaty. - I biorąc go

pod ramię, poprowadziła do salonu.

Herbata to niewiele, ale więcej niż nic.

35

Kończyli pić herbatę, kiedy pojawił się kamerdyner z kartą wizytową. Margot

uniosła brwi.

- Przyszedł lord Collingwood.
Z zaniepokojeniem w oczach Robin zapytał:

- Czy mógłbym zostać? Bardzo jestem ciekaw, co ma do powiedzenia.
- Naturalnie.

Służący wprowadził gościa. Lord Collingwood był wysokim mężczyzną o

szczupłej, zmęczonej twarzy. Ukłonił się księżnej.

- Proszę wybaczyć najście, księżno, ale mam podstawy przypuszczać, że moja

bratanica, panna Maxima Collins, jest pani gościem. Chciałbym się z nią zobaczyć.

- To prawda - przyznała Margot - ale nie czuje się dobrze i nie przyjmuje gości.

Czy chciałby pan zostawić dla niej jakąś wiadomość?

Collingwood zawahał się. Jego wzrok padł na Robina, który siedział cicho w

rogu pokoju. Oczy wicehrabiego zwęziły się.

- Moja bratanica podróżowała w towarzystwie mężczyzny o pana wyglądzie.
- Nazywam się lord Robert Andreville - odpowiedział Robin.

- Jest pan bratem Wolvertona? - zapytał ze zdziwieniem gość.
- Tak.

Collingwood pokręcił głową z niedowierzaniem.
- A ja się martwiłem, że dziewczyna została porwana przez jakiegoś zabijakę.

- Szlachetne urodzenie nie zapewnia bezpieczeństwa - sucho odparł Robin. -

Jednakże moje intencje w stosunku do panny Collins były uczciwe. Spotkaliśmy się

przez przypadek. Wiedząc, czym ryzykuje, zaproponowałem, że będę jej towarzyszył
do Londynu.

Mówiąc to przyglądał się uważnie Collingwoodowi. Dostrzegał podobieństwo

do siostry, choć rysy mężczyzny były surowsze i bardziej pospolite niż lady Ross.

Jednak wyglądał na prawdziwego angielskiego dżentelmena. Nie pasował na osobę,
która kazałaby zamordować własnego brata. Nic dziwnego, że Maxie nie mogła w to

uwierzyć.

- Na pewno udało się panu ochronić ją przed prywatnym detektywem, którego

za nią posłałem - powiedział Collingwood z nutą wesołości w głosie.

- Wielki Boże, Simmons to detektyw? - Po chwili Robin również się roześmiał. -

Powinienem się domyślić. Myśleliśmy, że to pospolity zbir.

- Detektywi często na takich wyglądają - przyznał Collingwood. - Ale Simmons

jest najlepszy w swoim fachu. Wynająłem go, żeby dowiedział się, jak umarł mój brat i

utrzymał całą sprawę w tajemnicy. Oprócz uniknięcia skandalu zależało mi także, by
bez kłopotów pochowano brata w poświęconej ziemi. Simmons był akurat na północy,

kiedy bratanica uciekła, więc wynająłem go, żeby sprowadził ją z powrotem.

Margot ruchem dłoni zaprosiła gościa, by usiadł.

- Z relacji Simmonsa wiem, że bratanica bardzo się zdenerwowała po wizycie w

zajeździe „Abingdon” - powiedział po chwili.

Robin skinął głową.
- Dowiedziała się, że jej ojciec popełnił samobójstwo. Właściciel nie chciał nic

powiedzieć. Podejrzewam, że pan albo Simmons zapłaciliście mu za milczenie. Ale
jeden ze służących wyjawił prawdę. Maxie bardzo źle ją przyjęła.

Collingwood westchnął ciężko.
- Obawiałem się tego. Bardzo kochała Maxa. Zazdrościłem bratu córki. Moje

własne... - Urwał, ale zaraz znowu zaczął mówić. - Pragnąłem zaoszczędzić jej
przykrości. Dlatego nie chciałem, żeby dotarła do Londynu.

- Właśnie fakt ukrywania przed nią prawdy zmusił ją do tej wyprawy - kwaśno

zauważył Robin. - Podsłuchała pańską rozmowę z żoną, z której wynikało, że śmierć

ojca nie była naturalna.

- A więc to dlatego. Na początku myślałem, że postanowiła odwiedzić moją

siostrę, lady Ross. Dopiero kiedy siostra pojawiła się w Durham, zrozumiałem, że coś
jest nie tak. Z każdą wiadomością od Simmonsa coraz bardziej się denerwowałem.

Jestem wdzięczny, że nie spotkała jej żadna krzywda. Teraz kiedy już nie muszę
martwić się o jej życie, mogę zacząć martwić się o jej reputację - dodał.

- Nikt nie musi wiedzieć, jak dotarła do Londynu, więc jej reputacja pozostanie

nienaruszona - zauważyła księżna. - Rzeczywisty problem to czy przyjdzie do siebie po

szoku, jaki przeżyła.

- Mam dla niej dobre wiadomości. - Collingwood przyglądał się Robinowi. - Jak

rozumiem, ustanowił się pan jej opiekunem?

- Słusznie pan rozumie.

- W takim razie mogę panu wyjawić, że Maxima została kimś w rodzaju

dziedziczki. To tylko pięćset funtów rocznie, ale pozwoli na wygodne życie tu albo w

Ameryce.

Robin uniósł brwi. Suma wcale nie była mała.

- Po kim ten spadek? Mówiła, że ojciec nic nie miał.
- Nasza ciotka, lady Clendennon, była matką chrzestną Maxa. Zawsze go lubiła.

Mówiła o nim, że jest nicponiem, ale darzyła go sympatią. Uwielbiała czytać jego listy.
- Collingwood westchnął. - Gdyby rozwaga Maxa równała się jego urokowi, zostałby

premierem. Ciotka Maxima wiedziała, że pozostawienie Maxowi pieniędzy byłoby
absurdem, więc postanowiła przekazać je jego córce albo jej dzieciom. Zmarła zeszłej

zimy, a jej notariusz napisał do brata do Bostonu, dlatego Max zjawił się w Anglii.
Ponieważ notariusz opieszale zajmował się egzekucją woli zmarłej, Max wybrał się do

Londynu, żeby osobiście z nim porozmawiać.

- Dlaczego pański brat nie powiedział o tym Maxie? Odniosłem wrażenie, że to

ona zajmowała się ich finansami.

- Max zabronił mi o tym mówić, dopóki nie załatwi wszystkiego pomyślnie. Nie

chciał sprawić córce zawodu, gdyby okazało się, że nic z tego nie wyjdzie - wyjaśnił
Collingwood. - Jak się okazało, ciotka zarządziła, że Maxima ma po niej dziedziczyć,

dopiero kiedy skończy dwadzieścia pięć lat. Potem pieniądze miały pozostać w
zarządzie powierniczym, aż do śmierci Maxa. Ciotka nie chciała dopuścić do tego,

żeby brat zmarnował spadek córki. Po śmierci Maxa, ta część testamentu nie miała już
racji bytu, ale lord Clendennon robił wszystko, żeby obalić spadek. Niestety, mój

kuzyn to chciwy diabeł. Dziedziczyłby po matce, gdyby nie istnienie Maximy.
Dowiedział się gdzieś, że jest półkrwi Indianką i wysunął wniosek, iż prawdopodobnie

jest nieślubnym dzieckiem, wynikiem romansu, a może nawet wcale nie jest córką
Maxa. Robin zagwizdał cicho.

- Nic dziwnego, że nic nie mówił pan Maxie. Byłaby oburzona.
- I słusznie. Kiedy Clendennon wystąpił ze swoimi sugestiami, kazałem

adwokatowi napisać do kolegi w Bostonie. W zeszłym tygodniu otrzymałem kopię
aktu małżeństwa mojego brata. Max i jego żona otrzymali ślub z rąk anglikańskiego

księdza. - Uśmiechnął się z lekką satysfakcją. - Nawet gdyby nie było
chrześcijańskiego ślubu i tak zamierzałem dowieść, że małżeństwo jej rodziców było

zgodne z prawem ludu matki Maxie. Wtedy kwestia nieślubnego dziecka nie
wchodziłaby w grę, jednak Clendennon mógł zaskarżyć ważność roszczeń, a to

przeciągnęłoby sprawę. Tak jest o wiele prościej.

- Dołożył pan wielu starań, żeby pomóc bratanicy.

- Przecież należy do rodziny. Poza tym lubię tę dziewczynę. Pragnąłbym, by

moje córki były choć trochę do niej podobne. - Po raz pierwszy uśmiechnął się

szeroko. - Ale tylko trochę. Niełatwo jest wychować taką osobę jak Maxima i mój
ekscentryczny brat z pewnością był dla niej lepszym ojcem. - Wstał. - Zatrzymałem się

w hotelu Clarendon. Przed wyjazdem chciałbym się zobaczyć z Maxima. Czy przekażą
jej państwo, że tu byłem?

- Naturalnie - powiedział Robin. - Czy chce pan osobiście wszystko jej

wyjaśnić?

Wicehrabia wzruszył ramionami.
- Proszę samemu zadecydować. Jeśli uzna pan, że ta wiadomość ją pocieszy,

proszę jej o wszystkim powiedzieć. Obawiam się, że trochę powikłałem całą sprawę.

- To szczęście, że Maxie ma tak troskliwego wuja - zauważył Robin. - Biorąc

pod uwagę okoliczności, prawdopodobnie nie dałoby się uniknąć całego tego
zamieszania.

- Dziękuję. - Twarz Collingwooda się rozjaśniła. - Żegnam państwa.
- Jestem pewien, że po opowieści Colingwooda domyślasz się, jakie mnie czeka

zadanie - powiedział Robin, kiedy zostali sami.

Margot pokiwała głową z zastanowieniem. Wyciąganie wniosków ze skąpych

danych to podstawa szpiegostwa, a oni byli w tym bardzo dobrzy.

- Ale czy istnieje jakiś sposób, żeby to udowodnić?

- Jeszcze nie, ale jeśli zbiorę więcej informacji, sprawa stanie się jasna.

Absolutne dowody nie będą w tym wypadku konieczne. - Zadowolony, że jest coś, co

może zrobić dla Maxie, Robin ruszył do drzwi. - Od razu biorę się do roboty. Bóg wie,
kiedy wrócę.

- Dam ci klucz od domu. To bardziej eleganckie niż włamywanie się, jeśli

wrócisz późno - stwierdziła. - Zaopiekuję się Maxie i postaram się, by nie zrobiła

czegoś nierozsądnego. Daj znać, jeśli będziesz jeszcze czegoś ode mnie potrzebował.

- Dziękuję. - Robin uśmiechnął się lekko. - Tak się składa, że doskonale wiem,

gdzie znajdę pomoc.

Drzwi były otwarte, więc Robin tylko lekko w nie zastukał. Lord Strathmore

uniósł głowę znad biurka.

- Cieszę się, że wróciłeś do Whitehall, Robinie - powiedział wstając. -

Wczorajszy wieczór był bardzo przyjemny, ale nie mieliśmy czasu na prawdziwą
rozmowę.

- Dzisiaj będzie podobnie. - Po przywitaniu Robin usiadł naprzeciwko niego. -

To krótka wizyta z prośbą o pomoc.

- Wszystko, czego potrzebujesz - odrzekł Lucien. - O co chodzi?
- Chcę dowiedzieć się czegoś na temat samobójstwa, które miało miejsce

niedaleko Covent Garden, dwa, nie, prawie trzy miesiące temu.

Lucien zmarszczył brwi.

- Ojciec twojej przyjaciółki Maxie?
Robin skinął głową twierdząco. Kuzyn był mistrzem w łączeniu faktów w

całość.

- Jest ogromnie przygnębiona. Bardzo kochała ojca. Pragnę dowiedzieć się jak

najwięcej, żeby śmierć ojca stała się dla niej łatwiejsza do zniesienia. Chcę
porozmawiać z pokojówką, która znalazła jego ciało, z lekarzem, który stwierdził zgon

i z każdym, z kim spotkał się w Londynie. I to wszystko muszę zrobić dzisiaj.

Lucian uniósł wysoko brwi.

- Chcesz, żebym ci towarzyszył? We dwójkę pójdzie nam szybciej.
Robin zerknął na dokumenty leżące na biurku.

- Nie jesteś zajęty?
- To może poczekać.

- Dobrze. Nie znam Londynu, więc przyda mi się pomoc. - Robin zmarszczył

czoło. - Żałuję, że wcześniej o tym nie pomyślałem, ale tak zwykle bywa, kiedy

jesteśmy osobiście w coś zaangażowani. Rodzina Collinsów wynajęła detektywa, by
wyciszył całą sprawę. Nazywa się Ned Simmons. Jeśli bym go odnalazł, może

powiedziałby mi większość tego, czego chcę się dowiedzieć. Lucien skinął głową.

- Znam Simmonsa. Jest bardzo wszechstronny. Często bywa w zajeździe przy

Covent Garden. Przy odrobinie szczęścia znajdziemy go tam teraz.

Robin wstał, zadowolony, że cała sprawa może okazać się prostsza, niż się

spodziewał.

Lucien wziął laskę z rogu pokoju i zatrzymał się przy biurku.

- Chciałbym ci coś powiedzieć.
- Tak?

- To dziwne - zaczął po chwili. - Od lat dręczy mnie sumienie. Chodzi mi o

ciebie, ale nie wiem, jak to ująć w słowa. - Spojrzał z powagą na Robina. - Chciałbym

cię zapytać, jak bardzo mnie nienawidzisz za to, że wciągnąłem cię do wywiadu.

Robin zrobił zdumioną minę.

- Nie trzymałeś mi noża przy gardle, Luce. Sam podjąłem decyzję.

- Tak, ale nie zdawałem sobie sprawy, o co cię proszę. - Lucien westchnął. -

Wtedy wyglądało to na przeznaczenie. Byłeś sprytny i miałeś zdolności do obcych
języków. Oczywiście mogłeś zostać na kontynencie i organizować siatkę wywiadowczą

na połowę Europy. Mówiąc między nami, złamalibyśmy Bonapartego. Któż jednak
mógł przypuszczać, że wojna będzie trwała dwanaście lat?

- Nie obwiniaj się za to, że mnie wciągnąłeś - powiedział Robin. - Jesteś tylko

dwa lata starszy ode mnie. To oczywiste, że nie mogłeś wiedzieć, w co się pakujemy.

Sam zdecydowałem o podjęciu ryzyka i o swoim życiu.

- Giles tak nie uważał - stwierdził Lucien. - Nie sądzę, żeby kiedykolwiek mi

wybaczył mój udział w twojej karierze. Jednak ryzykowanie życiem to relatywnie
prosta sprawa. Najgorsza część tego fachu to duchowa cena, jaką ponosimy za

prowadzenie podziemnej wojny. - Niespokojnie kręcił w palcach gałkę laski. - Sam
tego doświadczyłem, ale większość czasu spędziłem w cywilizowanych warunkach w

Anglii. Działałem na odległość, ktoś inny wykonywał moje polecenia. To co ty robiłeś,
było o wiele trudniejsze. Z czasem zacząłeś wyglądać jak rozgrzane żelazo, tak samo

roztrzęsiony.

- Czy żałujesz, że zwerbowałeś mnie do pracy w Ministerstwie Spraw

Zagranicznych, czy że się zgodziłem? - zapytał Robin wzruszony troską kuzyna.

- To właśnie najgorsze - uśmiechnął się Lucien. - Jestem okrutnym szefem i nie

potrafię żałować tego, co zrobiłeś. Twoje zasługi są nieocenione. Podejrzewam, że
najbardziej czuję się winny za to, co ci zrobiłem.

Robin wybuchnął śmiechem. Doskonale rozumiał, co to są wyrzuty sumienia.
- Jeśli potrzebujesz rozgrzeszenia, Lucien, to je masz. Przyznaję, że byłem na

granicy załamania, ale już pogodziłem się z moją odrażającą przeszłością. Nigdy nie
będę dumny z niektórych moich uczynków, ale nie zamierzam dłużej się katować. -

Mówiąc to słyszał głos Maxie.

Lucien obserwował twarz towarzysza.

- Właściwa kobieta potrafi sprawić cuda.
- To prawda. A teraz czas, żebym oddał dług wdzięczności tej właśnie kobiecie.

Idziemy?

Z pomocą Luciena nie będzie trudno dowiedzieć się, jak wyglądały ostatnie dni

Maxa Collinsa. Robin modlił się w duchu, żeby to, czego się dowie, coś dało.

36

Maxie czuła się tak, jakby śniła najczarniejszy koszmar, z którego nie miała się

nigdy przebudzić. Ojciec popełnił samobójstwo. Świadomość tego faktu bolała ją

bardziej, niż mogła sobie wyobrazić.

Zakopana w poduszki, jak leśne stworzonko szukające kryjówki, straciła

poczucie czasu. Promienie słońca powoli przesuwały się po podłodze, aż zniknęły,
kiedy niebo zasłoniły ciemne chmury. Ktoś wszedł i postawił na szafce tacę z

jedzeniem, potem w milczeniu opuścił pokój. Robiło się coraz ciemniej, odgłosy domu
cichły.

Kiedy gdzieś w oddali zegar wybił północ, Maxie przełamała się i usiadła. Nie

może spędzić reszty życia, chowając się w sypialni. Ile czasu minie, zanim Margot

uzna, że należy ją wyrwać z tego stanu? Dwadzieścia cztery godziny? Trzy dni?
Tydzień? A może pozwoli jej zostać tu na zawsze i będą jej usługiwały milczące

pokojówki? Nawet jeśli księżna by na to przystała, zaprotestuje Robin. Maxie zakryła
twarz dłońmi, zastanawiając się ponuro, co dalej robić. W końcu się wyjaśniło,

dlaczego nie potrafiła zobaczyć przyszłości. To niewiarygodne zdarzyło się, a teraz
trwała w zawieszeniu, nie potrafiąc zrobić kroku do przodu, nie widząc możliwości

odwrotu, zbyt przygnębiona, by wrócić do normalnego życia.

Zsunęła się z łóżka i wyjęła szlafrok, który w cudowny sposób znalazł się w jej

szafie dzień wcześniej. Czy naprawdę jest w Londynie tylko dwa dni? Miała wrażenie,
że minęły wieki od czasu, kiedy przyjechała, poznała Margot, ciotkę i pozwoliła sobie

na występny uczynek w ogrodzie.

Zasznurowała pasek szlafroka, zapaliła świecę i zeszła do biblioteki. Książki

zawsze poprawiały jej nastrój. Być może w ich otoczeniu odzyska jasność myślenia.

Na końcu pokoju stało biurko. Zasiadła w wyłożonym skórą fotelu. Było

chłodno, a w okna biły krople deszczu. Tysiące książek piętrzyły się na półkach, ich
złote tytuły odbijały się w świetle świecy. Kiedy wchłonęła w nozdrza zapach skóry i

mebli, zmieszany z nikłym zapachem dymu z cygar, ucisk w sercu nieco zelżał.

Na brzegu biurka stało orzechowe pudełko z tytoniem do fajki. Otworzyła je,

wzięła szczyptę tytoniu i wysypała go na płytką miseczkę, służącą za popielniczkę i
podpaliła. Mocny zapach przeniósł ją w czasy dzieciństwa, kiedy często uczestniczyła

w ceremonii palenia fajki. Tytoń uważany był wśród Indian za świętą roślinę i palono
go przy odprawianiu modlitw. Jednak przyglądając się wąskiej strużce dymu, Maxie

nie wiedziała nawet, o co ma się modlić.

Po długim dniu, późną nocą, Robin wrócił wreszcie do Candover House. Przy

znaczącej pomocy Luciena i zaskoczonego Simmonsa udało mu się zebrać informacje,

których potrzebował. Być może jutro Maxie zechce go wysłuchać.

Wszedł do domu, używając klucza, który dała mu Maggie i natychmiast zamarł

w bezruchu. Zorientował się, że coś jest nie tak. Mimo późnej pory, w holu czuł
zapach tytoniu. Być może to służący zamykał drzwi i palił fajkę albo Rafe pracował do

późna. Robin poszedł za zapachem do drzwi biblioteki, spod których sączyło się
światło. Wszedł cicho do środka. Przy biurku siedziała Maxie. Jej czarne jak heban

włosy spływały kaskadą na plecy. Nieobecnym wzrokiem wpatrywała się w unoszący
się dym. Ucieszył się, że wstała, ale zmartwił go nieobecny wyraz jej twarzy. Może to,

czego się dowiedział, rozpali na nowo wewnętrzny płomień. Podniosła wzrok.

- Dobry wieczór. Wymknąłeś się do miasta?

- Właśnie. - Przeszedł przez pokój i usiadł obok Maxie. Miała bose stopy i tylko

lekki szlafroczek, zdjął więc surdut, wyjął z wewnętrznej kieszeni kilka kartek papieru

i podał Maxie. - Zmarzniesz. Załóż to.

Przyjęła płaszcz i okryła nim ramiona. Wydawała się w nim taka drobna.

- Dowiedziałem się kilku rzeczy, które mogą cię zainteresować - powiedział. -

Możesz mnie teraz wysłuchać, czy mam zaczekać?

Machnęła dłonią.
- Możesz mówić teraz, jeśli chcesz.

- Był tu dzisiaj lord Collingwood. Okazuje się, że wbrew pozorom miał dobre

intencje, kiedy wynajmował Simmonsa, żeby przeszkodził ci dotrzeć do Londynu.

Simmons jest detektywem.

Skinęła głową bez zainteresowania.

- Collingwood powiedział także, że twoja ciotka Maxima zostawiła ci w spadku

pięćset funtów rocznie, ale z zastrzeżeniem, że nie otrzymasz tych pieniędzy, zanim

nie skończysz dwudziestu pięciu lat i dopiero po śmierci ojca. Najwyraźniej nie
wierzyła w jego finansowe zdolności.

Słaby uśmiech rozświetlił twarz Maxie.
- I słusznie. Ojciec nie umiał gospodarować pieniędzmi.

- Ukrywał to przed tobą, ale już od dłuższego czasu niedomagał - ciągnął Robin.

- Po przyjeździe do Londynu nie tylko odwiedził adwokata ciotki, ale też udał się do

dwóch lekarzy. Obydwaj stwierdzili, że ma chore serce. Żyłby, ale jako inwalida,

cierpiąc bóle i nie mogąc wieść życia, do którego był przyzwyczajony.

Na te słowa Maxie uniosła głowę. Jej brązowe oczy spotkały się ze wzrokiem

Robina. Prawie nie oddychała.

- Rozmawiałem z kilkoma osobami, które widziały twojego ojca w dniach

poprzedzających jego śmierć. - Wziął papiery, które wyjął z kieszeni surduta i położył

je na biurku. - Opierając się na spisanych tu zeznaniach, chętnie przysięgnę nawet w
sądzie, że twój ojciec odebrał sobie życie po to, byś mogła odziedziczyć spadek i żebyś

nie musiała patrzeć na jego długie, bolesne umieranie. Przypuszczam, że nie chciał
czekać na taką śmierć. Wiedział, że wuj się tobą zajmie, a więc nie zostawiał cię samej.

Maxie zwilżyła wyschnięte usta.
- Jak... jak on to zrobił?

- Zażył zwiększoną dawkę lekarstwa. Przepisali mu je lekarze ostrzegając, że

przedawkowanie grozi śmiercią. Wygląda na to, że sądził, iż przed śmiercią uda mu

się jeszcze pozbyć butelek po lekarstwie, ale podziałało szybciej, niż przypuszczał.
Gdyby miał trochę więcej czasu, nikt by się nie domyślił, że nie umarł śmiercią

naturalną.

Umilkł dając Maxie czas na oswojenie się z wiadomością.

- Ojciec nie zostawił cię bez zastanowienia, ale właśnie dlatego, że tak bardzo

mu na tobie zależało. Myślę, że zabił się, by zapewnić ci bezpieczeństwo, którego nie

mógłby ci dać za życia. Mylił się, bo nie wiedział, że wolałabyś być z nim w chorobie,
ale jego czyn płynął z miłości.

Maxie ukryła twarz w dłoniach.
- Nie wiem dlaczego, ale to wszystko zmienia.

- Byliście dla siebie wszystkim - powiedział cicho Robin. - Nieważne ile osób cię

obrażało, nieważne jak bardzo gardzono tobą za domieszkę indiańskiej krwi, ty

wiedziałaś, że jedno się nie zmieni: miłość ojca do ciebie. Przez chwilę mogłaś
uwierzyć, że zabił się nie myśląc o tobie, ale to by oznaczało, że całe twoje życie

opierało się na kłamstwie.

Otarła wierzchem dłoni mokre od łez oczy.

- Skąd to wiesz, skoro ja tego nie wiedziałam?
- Zagłębiłem się w najciemniejsze zakamarki mojego umysłu, które ty przede

mną otworzyłaś. - Podszedł i przykrył dłońmi jej uszy. - Kiedy kobieta jest w żałobie,
nic nie słyszy - zacytował. - Niech te słowa sprawią, byś znowu mogła słyszeć. -

Położył dłonie na jej oczach. - Przestałaś dostrzegać słońce i pogrążyłaś się w

ciemności. Teraz zwracam ci jasność. - Ukląkł przed nią, żeby ich oczy znajdowały się

na tej samej wysokości i położył dłonie na piersi. Czuł mocne uderzenia serca. -
Pozwoliłaś, by rozpacz zawładnęła twoim umysłem. Musisz oddalić rozpacz i

pozwolić jej umrzeć. - Wziął ją za rękę. - Twoje łoże stało się niewygodne i nie
możesz spać. Pozwól mi usunąć niepokój z twojego miejsca spoczynku. - Uniósł

dłonie Maxie do ust. - Twojemu ojcu bardzo zależało na twoim szczęściu. To dla niego
musisz odszukać drogę prowadzącą z ciemności.

Maxie przymknęła powieki, spod których spływały łzy.
- Jak ci się udało to wszystko zapamiętać, Robinie?

- Te słowa są wyrzeźbione w moim sercu, Kanawiosta. Otworzyła oczy.
- Nigdy nie rozmawiałam z ojcem o zdrowiu. Nienawidził słabości. Odebrał

sobie życie, przez co zabezpieczał moją przyszłość, a sobie oszczędzał cierpienia. To do
niego podobne. A ja egoistycznie pogrążyłam się w rozpaczy i niczego nie widziałam. -

Zaśmiała się przez łzy. - Ojciec nie potrafił nawet porządnie ze sobą skończyć. Zawsze
był niezorganizowany.

- Najtrudniej jest zobaczyć te najważniejsze rzeczy. - Ciesząc się, że Maxie

znowu może się śmiać, wstał i oparł się o biurko. Wraz z ulgą poczuł przypływ

pożądania. Szukając czegoś, co zmusi go do zmiany toru myślenia, spojrzał na palący
się tytoń. - Czy to ma jakieś specjalne znaczenie?

- Tytoń jest dla ludu mojej matki świętą rośliną. Palą go, kiedy modlą się do

duchów.

Wziął w palce szczyptę tytoniu i rzucił ją na popielniczkę.
- O co prosisz? - zapytała Maxie.

- Czy jeśli ci powiem, życzenie się nie spełni? Uśmiechnęła się.
- Nie sądzę, żeby to coś zmieniło.

Jeszcze przed chwilą przekonywał siebie, że nie czas teraz na rozmowę, ale

widząc zniewalający uśmiech Maxie, porzucił obawy.

- Prosiłem o to, żebyś zgodziła się za mnie wyjść.
Wesołość znikła z jej twarzy. Odchyliła się na oparcie krzesła i mocniej otuliła

surdutem. Pachniał Robinem. Chciała mieć go na pamiątkę, żeby w przyszłości, kiedy
będzie sama, wspominać, jak trzymał ją w ramionach.

- Masz niebezpieczny zwyczaj ciągle się oświadczać. Jeśli nie będziesz uważał,

mogę się zgodzić.

- Niczego bardziej nie pragnę - zapewnił.

Westchnęła i spojrzała na swoje splecione dłonie. Robin stał od niej na

wyciągnięcie ręki, jednak ten pewny siebie przystojny arystokrata wydawał jej się
nieosiągalny.

- Myślę, że za bardzo się różnimy, Robinie. Jestem córką hulaki, roznosiciela

książek, kobietą, którą w twoim kraju uważa się za dzikuskę. Ty pochodzisz ze starej i

szanowanej rodziny. - Chciała, by jej argumenty brzmiały jasno i logicznie. - Teraz
chcesz się żenić, ale później byś tego żałował.

- A ty żałowałabyś? - zapytał ciepło.
- Naturalnie, że tak, gdybyś ty żałował - odparła szczerze wiedząc, że to zdanie

wyraża całą esencję dylematu. Kochała go i nie mogłaby znieść jego cierpienia.
Choćby nie wiadomo jak próbował ukryć rozczarowanie i tak by je rozpoznała.

- Bardzo się mylisz. Różnimy się jedynie powierzchownie - stwierdził

stanowczo. - Obydwoje jesteśmy urodzonymi samotnikami. Ty z powodu mieszanej

krwi nie czułaś się na swoim miejscu ani wśród ludu matki, ani z krewnymi ojca.
Wiem coś na ten temat, bo pomimo mojego szlachetnego urodzenia i czcigodnych

przodków, nie pasowałem do nich i nigdy nie czułem się w domu jak u siebie. Być
może stałoby się inaczej, gdybym miał matkę, a ojciec nie odwracał się na mój widok.

- Uśmiechnął się ironicznie. - Ale i tak pewnie zostałbym nieudacznikiem, nawet
gdyby matka żyła. W każdej generacji Andreville’ów rodzi się czarna owca, a moi

opiekunowie byli przekonani, że to ja nią jestem, jeszcze zanim nauczyłem się
chodzić. Wystarczy mi czegoś zabronić, a już przyciąga mnie to ze zdwojoną siłą.

Wszystko co robiłem, było złe, a to dowodzi, jak złą z gruntu mam naturę.
Podważałem rzeczy, których nie należało podważać, nie słuchałem poleceń,

sprzeczałem się, wymyślałem historie, które brano za złośliwe kłamstwa. - Wyciągnął
pokiereszowaną dłoń. - Byłem mańkutem. Wiadomo, jaki jest do nich stosunek.

Guwerner, który mnie uczył, zanim poszedłem do szkoły, uważał, że używam lewej
ręki, żeby zrobić mu na złość. Czasami przywiązywał mija do pleców, kiedy indziej bił

metalową linijką aż do krwi. - Uśmiechnął się gorzko. - Zdaje się, że byłem jedynym
chłopcem w Anglii, który uważał pójście do szkoły publicznej za polepszenie losu.

Wreszcie zrozumiała, jak samotne było dzieciństwo Robina. Nic dziwnego, że

myślał, iż nie potrafi kochać. Jak mu się udało przetrwać i pozostać wesołym,

zdrowym na umyśle i dobrym? Z bólem serca myślała o nim i Gilesie, dwóch
samotnych chłopcach, którzy zasługiwali na więcej, niż otrzymali. Dzięki Bogu, że

przynajmniej mieli siebie.

- To pewne, że obydwoje rośliśmy z poczuciem wyizolowania - powiedziała

wolno. - Ale czy to wystarczy? Czy mają nas łączyć słabości?

- Nie słabości, tylko zaufanie. - Oparty o biurko, w białej koszuli, wyglądał

czysto, silnie i niesamowicie atrakcyjnie. - Ujawniamy nasze słabości tylko tym,
którzy, jak sądzimy, rozumieją nas i akceptują mimo naszych wad. Nie znam cię

długo, a mimo to powiedziałem ci o rzeczach, o których nigdy nikomu nie mówiłem.
Nawet przed sobą się do nich nie przyznawałem.

- To właśnie mnie martwi, Robinie - odparła szczerze. - Zastanawiam się, czy

nie chcesz się ze mną ożenić, bo byłam przy tobie, kiedy cierpiałeś. Czy nie uznałeś

mnie za kogoś wyjątkowego, bo potrzebowałeś się zwierzyć, a ja słuchałam? Czy inna
kobieta nie zrobiłaby tego samego?

- Czy tak nisko mnie cenisz? - Uśmiechnął się ze słodyczą i intymnością, które

roztopiły jej serce. - Żadna inna kobieta nie może się z tobą równać. Przy tobie czuję,

że żyję pełnią życia. - Widząc, że nadal się waha, dodał czule: - Nauczyłaś mnie wielu
rzeczy, ale przede wszystkim nauczyłaś mnie kochać. - Nabrał głęboko powietrza w

płuca. - Kocham cię, Kanawiosta.

Wstrzymała oddech słysząc słowa, o których myślała, że nigdy nie padną.

- Mówiłeś, że nie jesteś najlepszy w miłości.
- Bo tak myślałem, ale ty i Giles daliście mi cenną lekcję - odparł. - Wierzyłem,

że kocham Maggie i że porzuciła mnie, bo czegoś mi brakuje, bo jest we mnie coś
złego. Teraz wiem, że nie chodziło o to, iż nie potrafię kochać, ale że po prostu nie

spotkałem kobiety, którą mógłbym prawdziwie pokochać. Maggie próbowała mi to
kiedyś wyjaśnić, ale wtedy tego nie rozumiałem.

Umilkł, szukając właściwych słów.
- Przy Maggie zawsze czułem, że istnieje jakaś emocjonalna granica. Przy tobie,

Kanawiosta, nie ma żadnych granic. - Tak mocno zacisnął dłonie na brzegu biurka, że
aż pobladły mu kostki u palców. - Tego ranka, kiedy wyjeżdżaliśmy z Ruxton,

powiedziałaś, że mnie kochasz. Czy mi się wydawało?

Jego słowa były dla niej jak radosne promienie słońca.

- Boże, Robin, oczywiście, że cię kocham - wyszeptała. - Cała ta gadanina o

różnicach, o wątpliwościach związanych z pozostaniem w Anglii, to tylko dym. Tak

naprawdę to bałam się, że ponieważ tak bardzo cię kocham, nie zniosę życia z tobą,
jeśli ty nie będziesz mnie kochał.

Wstała i wyciągnęła ku niemu ręce. Ich ciała od samego początku wiedziały, że

są dla siebie stworzone. Tym razem nie było już żadnych wątpliwości, jedynie paląca

namiętność. Leżeli na perskim dywanie, prawie nadzy, kiedy nagle Robin uniósł
głowę.

- Do diabła, znowu to zrobiłem. - Oparł czoło na nagich piersiach Maxie. -

Zapominam, że nie chcesz się ze mną kochać w tym domu. Przepraszam. -

Uśmiechnął się. - Szkoda, że jest za zimno i za mokro, żeby wyjść do ogrodu.

Chciał się podnieść, ale Maxie objęła go za szyję i przyciągnęła.

- Nie musisz być taki szlachetny. Teraz kiedy wiem, że mnie kochasz, wcale mi

to nie przeszkadza.

Twarz Robina zapłonęła radością.
- Bardzo się cieszę.

Pochylił się ku jej piersiom. Wygięła się w łuk w odpowiedzi na pieszczotę jego

ust i dłoni. Przeszył ją ogień zmysłowości zmieszanej z czułością i radością bycia

razem. Ich ciała osiągnęły idealną harmonię, serca biły wspólnym rytmem. Zniknęły
nękające ich strachy i niepewność. Razem stanowili całość.

Po wybuchu namiętności Maxie, jeszcze drżąc, osunęła się na jego pierś. Czule

odgarnął jej włosy, by móc widzieć jej twarz.

- Musimy zacząć robić to w łóżku. Kamienne ołtarze i podłoga biblioteki

oczywiście są od czasu do czasu uzasadnione, ale z pewnością niezbyt wygodne.

Wyciągnęła się na nim, czując smukłe i silne ciało.
- Mnie jest wygodnie. Uśmiechnął się.

- A ty jesteś wspaniałym pledem.
Skrzyżowała ręce na jego piersiach i oparła na nich podbródek.

- Samotność w dzieciństwie to okropne uczucie - powiedziała z namysłem. - Ale

jak się przekonałam, wiele interesujących osób tak zaczyna.

- Zauważyłem to. - Musnął wargami jej szyję. - Zauważyłem także, że nikt nie

musi pozostać nieudacznikiem.

Uśmiechnęła się.
- Doskonale do siebie pasujemy.

- Naprawdę nie przeszkadza ci, że się tu kochamy? - zapytał po chwili

milczenia.

- Naprawdę - odparła leniwie.
Objął ją i przewrócił na plecy. Krucze włosy rozsypały się w hebanowe wzory na

wzorzystym dywanie, otaczając egzotycznie piękną twarz dziewczyny.

- W takim razie zróbmy to jeszcze raz.

EPILOG

Dzień był wymarzony na ślubną ceremonię, a Ruxton wspaniale się do tego

nadawało. Lista gości nie była długa i w większości składała się z osób, które Maxie

poznała na swoim pierwszym przyjęciu w Londynie. Za parą młodą kroczyli Giles i
Desdemona. Za dwa tygodnie Maxie i Robin odwzajemnią się starszej parze, kiedy oni

będą brali ślub.

Po uroczystym śniadaniu i wielu toastach, Robin nachylił się do żony.

- Przejdziemy się? - zapytał. - Nasi goście dadzą sobie bez nas radę przez

chwilę.

- Z chęcią.
Poszli przez ogród mieniący się kolorami letnich kwiatów i przepełniony ich

wonią. W ciągu kilku krótkich tygodni Ruxton stało się dla Maxie prawdziwym
domem.

- Czy mówiłem ci już, jak bardzo podoba mi się twoja suknia? - zapytał Robin,

kiedy weszli w las. - Nigdy nie widziałem czegoś takiego, ale wspaniale w niej

wyglądasz.

Z zadowoleniem spojrzała na ślubną suknię, bogato zdobioną koralikami i

frędzlami. Był to prezent ślubny od Margot.

- Jest wzorowana na ślubnych strojach Mohawków. Sama ją zaprojektowałam,

a Margot znalazła krawcową, która zechciała ją uszyć.

Przez gałęzie przebijały promienie słońca, a tysiące ptaków napełniały

powietrze wdzięczną muzyką.

- Posłuchaj ich śpiewu, Robinie. Jakby wiedziały, że mamy święto.

Robin uśmiechnął się pod nosem.
Ogarnięta podejrzliwością, uważniej przyjrzała się trawie.

- Boże, Robin, kazałeś ogrodnikowi wysypać ziarno, żeby przyciągnąć ptaki?
Roześmiał się głośno.

- Cóż złego w małym czarowaniu. Kiedy cię pierwszy raz ujrzałem na polanie w

Wolverhampton, przypominałaś mi Tytanie, królową wróżek.

- A ja pomyślałam o Oberonie. Nasze wyobraźnie biegną podobnym torem.
- Jak i inne rzeczy. - Po chwili wahania dodał: - Chyba nie powinienem pytać,

ale czy teraz, kiedy myślisz o przyszłości, widzisz już, jaka będzie?

Skinęła głową.

- Czeka nas wiele wspólnych lat w szczęściu. Uniósł jej dłoń do ust.

- Taką miałem nadzieję.
Dróżka zaprowadziła ich na polankę, której Maxie wcześniej nie widziała.

Przypominała tę w Wolverhampton. Dziewczyna stanęła oniemiała. Poczuła się
niewymownie szczęśliwa.

Robin wziął ją w ramiona i pocałował z wręcz bolesną słodyczą.
- A teraz, Kanawiosta, pokaż mi jeszcze raz, jak się słucha wiatru - wyszeptał.