plik

Clive Barker

MADONNA

Jerry Coloqhoun czekał na Garveya ju

ponad trzydzie

ci pi

ęć

minut. Stał na

schodach prowadz

cych do Zespołu Basenów przy Leopold Road i od pełzn

cego

w gór

przez podeszwy butów zimna stopniowo tracił czucie w stopach. Pocieszał

e nadejdzie jeszcze czas, kiedy to na niego b

czeka

. Wła

ciwie, je

zdoła namówi

Ezr

Garveya,

eby zainwestował w Pałac Uciech, przywilej ten

e okaza

wcale nie taki odległy. Od dawna szukał kogo

, kto dysponowałby

ym kapitałem i byłby skłonny podj

ąć

ryzyko; zapewniano go,

e Garvey spełnia

te warunki.

ródło, z którego pochodziły pieni

dze, nie miało w tym wypadku zna-

czenia, a przynajmniej tak to sobie Jerry wytłumaczył. W ci

gu ostatnich sze

ciu

miesi

cy wielu przyjemniejszych plutokratów z miejsca odrzuciło jego projekt i w

takiej sytuacji Jerry nie mógł sobie raczej pozwoli

na delikatno

ść

uczu

Wcale go nie dziwiła niech

ęć

inwestorów. Czasy były ci

ęż

kie i rzadko kto

odwa

ał si

na ryzyko. Co wi

cej, przedstawienie sobie Zespołu Basenów jako

cego kompleksu rozrywkowego wymagało pewnej dozy wyobra

ni - cechy

niezbyt rozpowszechnionej w

ród spotykanych przez Jerry'ego bogaczy. Jego

informatorzy przekonali go jednak,

e w takiej okolicy, gdzie całe pokolenie

sybarytów z klas

rednich wykupuje i remontuje budynki nieomal kwalifikuj

ce si

do wyburzenia,

e w takiej wła

nie okolicy zaplanowane przez niego centrum z

pewno

przyniesie dochód.

Był jeszcze jeden plus. Rada, b

ca wła

cicielem Zespołu Basenów,

chciała si

jak najszybciej pozby

tej nieruchomo

ci, bo nie mogła narzeka

na brak

dłu

ników. Człowiek z Wydziału Usług Publicznych, którego Jerry przekupił i który

za dwie butelki ginu beztrosko zw

dził klucze do budynku, powiedział mu,

e je

oferta zostanie zło

ona szybko, gmach b

dzie mo

na kupi

za bezcen. Wszystko

zale

ało od wła

ciwej koordynacji.

W czym Garvey najwyra

niej nie był zbyt dobry. Gdy nareszcie si

pojawił,

nogi miał ju

Jerry zdr

twiałe do kolan, a jego cierpliwo

ść

była na wyczerpaniu.

Kiedy Garvey wysiadał z rovera, którym przywiózł go szofer, i wchodził po

schodach, Jerry nie dał tego jednak po sobie pozna

. Spodziewał si

kogo

kszego (rozmawiali tylko przez telefon), ale mimo miernej postury Garveya nie

było w

tpliwo

ci co do jego pot

gi. Wyzierała ze spojrzenia, jakim ocenił

Coloqhouna, z jego smutnych rysów, z nieskazitelnego garnituru.

Podali sobie r

ce.

- Miło pana widzie

, panie Garvey.

Facet skin

ł głow

, ale nie odpowiedział na uprzejmo

ść

. Chc

c wreszcie

schowa

przed zimnem, Jerry otworzył drzwi i poprowadził Garveya do

rodka.

- Mam tylko dziesi

ęć

minut - powiedział Garvey.

wietnie - odparł Jerry. - Chciałem jedynie pokaza

panu rozkład

pomieszcze

- Rozejrzał si

pan ju

tutaj?

- Oczywi

cie.

To było kłamstwo. Jerry zwiedził budynek w sierpniu, dzi

ki swojej wtyczce w

Wydziale Architektury, a od tego czasu kilka razy ogl

dał go z zewn

trz. Odk

przekroczył ten próg, upłyn

ło ju

ęć

miesi

cy - miał jednak nadziej

post

puj

cy rozkład nie posun

ł si

zbyt daleko. Weszli do westybulu. Pachniało

wilgoci

, ale nie zatykało.

- Nie ma pr

du - wyja

nił. - Musi nam wystarczy

latarka. Wyłowił z kieszeni

mocn

latark

i skierował

wiatło na wewn

trzne drzwi. Wisiała na nich kłódka.

Jerry patrzył na ni

w osłupieniu. Je

li za ostatniej jego bytno

ci ju

tu była, to tego

nie pami

tał. Spróbował u

jedynego klucza, jaki dostał, wiedz

c jeszcze przed

wło

eniem go do dziurki,

e nie b

dzie pasował. Zakl

ł półgłosem, robi

błyskawiczny przegl

d mo

liwo

ci. Albo zrobi

z Garveyem w tył zwrot i zostawi

Baseny ich tajemnicom -je

li mo

na było tajemnicami nazwa

ple

śń

, post

puj

zgnilizn

i b

cy o włos od runi

cia dach - albo spróbuj

włama

. Rzucił okiem

na Garveya, który wyj

wszy z wewn

trznej kieszeni marynarki ogromne cygaro,

muskał jego koniec płomykiem. Zakł

bił si

aksamitny dym.

- Przepraszam za to opó

nienie - powiedział Jerry.

- Zdarza si

- odparł Garvey, najwyra

niej nie zaniepokojony.

- Chyba wskazana byłaby taktyka siły - rzekł Jerry i czekał, jak Garvey

zareaguje na ten pomysł z włamaniem.

- Nie mam nic przeciwko temu.

Jerry szybko przeszukał ciemny westybul i w kasie znalazł stołek z

metalowymi nó

kami. Nios

c go do drzwi czuł na sobie rozbawiony wzrok Garveya.

ywaj

c jednej z nó

ek jako d

wigni złamał kabł

k kłódki. Spadła z hałasem na

kafelkow

podłog

- Sezamie, otwórz si

- mrukn

ł z zadowoleniem i pchn

ł drzwi otwieraj

c je

przed Garvey em.

Gdy przekraczali próg, d

k spadaj

cej kłódki jeszcze rozbrzmiewał w

opuszczonych korytarzach, cichn

c powoli - a

stał si

tylko westchnieniem. W

rodku budynek prezentował si

jeszcze mniej zach

caj

co, ni

Jerry pami

tał.

wiatło dzienne s

ce si

przez zaple

niałe szyby

wietlików rozmieszczonych

wzdłu

korytarza było bł

kitno szare i nierówne, a przy tym nie mniej ponure od

trza, do którego wpadało. Kiedy

Baseny przy Leopold Road bez w

tpienia były

sztandarowym przykładem stylu eklektycznego, pełne l

cych kafelków i

pomysłowych mozaik na podłogach i

cianach. Na pewno jednak nie za czasów

Jerry'ego. Kafelki pod stopami wybrzuszyły si

od wilgoci i poodpadały setkami ze

cian, zostawiaj

c kratk

białej ceramiki i ciemnego tynku - jak jak

ąś

ogromn

krzy

ówk

bez haseł. Wra

enie ruiny było tak przemo

ne,

e Jerry ju

chciał

porzuci

zamiar sprzedania swego pomysłu Garveyowi; uznał,

e nie ma na to

szans, nawet przy tej

miesznie niskiej cenie obiektu. Wydawało si

jednak,

Garvey jest bardziej zainteresowany, ni

Jerry przypuszczał. Ju

maszerował

korytarzem zaci

gaj

c si

cygarem i mrucz

c co

do siebie. Jerry czuł,

e tylko

niezdrowa ciekawo

ść

gnie inwestora w gł

b tego rozbrzmiewaj

cego echem

gmaszyska. A jednak...

- Ten budynek ma w sobie co

i daje wiele mo

liwo

ci - rzekł Garvey. - Nie

ciesz

reputacj

filantropa, Coloqhoun - na pewno pan o tym wie - ale gustuj

wyrafinowaniu.

Zatrzymał si

przed mozaik

przedstawiaj

jak

ąś

nieokre

lon

scen

mitologiczn

- baraszkuj

ce ryby, nimfy i bogów morza. Mrukn

ł co

z uznaniem,

dubluj

c kr

te linie rysunku wilgotnym ko

cem cygara.

- Teraz nie widuje si

takiego kunsztu - skomentował. Jerry uwa

ał

mozaik

za nieciekaw

, ale powiedział:

- Jest wspaniała.

- Prosz

mi pokaza

reszt

Obiekt szczycił si

niegdy

, oprócz dwóch basenów, mnóstwem innych

atrakcji - ła

nia turecka, ła

nia parowa, sauna... Liczne pomieszczenia ł

czył

labirynt przej

ść

, które w odró

nieniu od głównego korytarza nie miały

wietlików.

Musiała tu wystarczy

latarka. Ciemno czy nie, Garvey chciał zobaczy

wszystko.

Dziesi

ęć

minut, które zgodnie ze swoj

zapowiedzi

mógł po

Coloqhounowi,

rozci

ło si

do dwudziestu, a potem do trzydziestu. Co krok odkrywał nowe

ródła zachwytu. Jerry słuchał uwag Garveya z udawanym zrozumieniem, bo

zupełnie nie pojmował jego entuzjazmu.

- Teraz chciałbym zobaczy

baseny - o

wiadczył Garvey, gdy dokładnie

obejrzeli pomieszczenia towarzysz

ce.

Jerry ruszył bez słowa, by spełni

żą

danie. Kiedy szli korytarzykiem za

ła

tureck

, Garvey sykn

ł:

- Cicho.

Jerry zatrzymał si

- O co chodzi?

- Usłyszałem jaki

głos.

Jerry nadstawił uszu.

wiatło latarki rozbryzguj

ce si

na kafelkach otaczało

ich blad

wiat

, wysysaj

krew z twarzy Garveya.

- Nie słysz

...

- Powiedziałem: cicho - warkn

ł Garvey.

Powoli kr

cił głow

, Jerry nic nie słyszał. Garvey teraz ju

nie. Wzruszył

ramionami i zaci

ł si

cygarem. Zgasło od wilgoci w powietrzu.

- To złudzenie - powiedział Jerry. - Echo mo

e tu wprowadzi

w bł

Czasami po prostu wraca do człowieka stukot jego własnych kroków.

Garvey znów mrukn

ł. Wydawało si

e to jego ulubiona odpowied

- Ja naprawd

słyszałem - rzekł po chwili, najwyra

niej niezadowolony z

wyja

nienia Jerry'ego.

Znów zacz

ł nasłuchiwa

. W korytarzach było tak cicho,

e mo

na by

usłysze

spadaj

szpilk

. Nie dochodził nawet

aden odgłos ruchu ulicznego na

Leopold Road. W ko

cu Garvey rozchmurzył si

- Prowad

pan - rzucił.

Jerry wła

nie to robił, chocia

wcale nie znał drogi do basenów. Zanim

wreszcie dotarli do celu, kilka razy skr

cili w zł

stron

i kr

ąż

yli po labiryncie

identycznych korytarzy.

- Ciepło - powiedział Garvey, gdy stan

li przed drzwiami, za którymi

znajdował si

mniejszy basen.

Jerry mrukn

ł co

potakuj

co. My

lał tylko o tym, by jak najszybciej dotrze

do basenów, i nie zauwa

ył,

e robi si

coraz gor

cej. Teraz, kiedy stał bez ruchu,

czuł,

e jest spocony. Powietrze było parne, ale nie pachniało tak jak gdzie indziej

chlizn

, Tu zaduch był bardziej mdl

cy, prawie dusz

cy. Jerry miał nadziej

Garvey, spowity chmur

dymu z ponownie zapalonego cygara, nie czuje tego

zapachu, bo był nieprzyjemny.

- Grzej

- rzekł Garvey.

- Na to wygl

da - odparł Jerry, chocia

nie miał poj

cia, dlaczego działa

ogrzewanie. Mo

e Wydział In

ynieryjny od czasu do czasu uruchamiał sie

eby

nie zastała. Czy w takim razie gdzie

w trzewiach budynku byli robotnicy? Mo

Garvey rzeczywi

cie słyszał jakie

głosy? Jerry przygotował sobie w duchu wy-

nienie na wypadek spotkania z nimi.

- Oto baseny - rzekł i poci

ł do siebie jedno skrzydło drzwi.

wietlik był tu

jeszcze brudniejszy od tych w głównym korytarzu i do

rodka wpadało bardzo nikłe

wiatło. Jednak Garvey si

nie zra

ał. Przest

pił próg i podszedł do brzegu basenu.

Niewiele było wida

, bo wszystko pokrywała wieloletnia ple

śń

. Na dnie ledwo

majaczył si

pod glonami jaki

wzór na kafelkach. Z dołu patrzyło na nich

bezmy

lne rybie oko.

- Zawsze bałem si

wody - powiedział z namysłem Garvey wpatruj

c si

pusty basen. - Nie wiem, sk

d si

to u mnie wzi

ło.

- Mo

e jakie

wspomnienie z dzieci

stwa? - zaryzykował Jerry.

- Chyba nie - odparł Garvey. - Moja

ona mówi,

e chodzi o łono.

- O łono?

- Mówi,

e nie lubiłem tam pływa

- odpowiedział u

miechaj

c si

Poprzez pust

przestrze

basenu dobiegł ich krótki d

k, jakby co

spadło. Garvey znieruchomiał.

- Słyszał pan? - rzekł. - Kto

tam jest. - Głos mu si

nagle podniósł o oktaw

- Szczury - odparł Jeny.

Wolałby raczej unikn

ąć

spotkania z in

ynierami, bo mogły pa

ść

trudne

pytania.

- Latarka! - za

żą

dał Garvey, wyrywaj

c j

Jerry'emu z r

ki. Skierował snop

wiatła na przeciwległ

cian

, by spenetrowa

d przebieralni i otwarte drzwi. Nic

nie poruszyło.

- Nie lubi

szkodników... - powiedział Garvey.

- Budynek jest zaniedbany - odparł Jerry.

- ...szczególnie rodzaju ludzkiego. - Garvey wcisn

ł latark

z powrotem w

dło

Jerry'ego. - Mam wrogów, Coloqhoun. No ale zebrał pan o mnie informacje,

prawda? Wie pan,

e nie jestem czysty jak łza. - Zaniepokojenie Garveya głosami,

które wydawało mu si

e słyszy, zostało wreszcie wyja

nione. Nie obawiał si

szczurów, ale ci

ęż

kich obra

ciała. - Chyba ju

pójd

- powiedział. - Prosz

pokaza

mi drugi basen i wychodzimy.

- Jasne.

Jerry tak samo chciał wyj

ść

jak jego go

ść

. Od tego wydarzenia zrobiło mu si

jeszcze bardziej gor

co. Pocił si

obficie. Bolały go zatoki. Zaprowadził Garveya

pod drzwi hali wi

kszego basenu i poci

ł za jedno ich skrzydło. Drzwi nie

ust

piły.

- Jaki

problem?

- Chyba s

zamkni

te od wewn

trz.

- Jest inne wej

cie?

- Chyba tak. Mam obej

ść

basen? Garvey zerkn

ł na zegarek.

- Dwie minuty - powiedział. - Jestem umówiony. Garvey patrzył, jak

Coloqhoun znika w ciemnym korytarzu poprzedzany chwiejnym blaskiem latarki. Nie

podobał mu si

ten facet. Był zbyt gładko ogolony i nosił włoskie buty. Ale jego po-

mysł miał pewne walory. Garveyowi odpowiadał ten obiekt, trafiła mu do gustu

jednolito

ść

stylu, trywialno

ść

wystroju. W przeciwie

stwie do wielu ludzi miał

zaufanie do instytucji: szpitali, szkół, nawet wi

zie

. Tr

ciły porz

dkiem

społecznym, uspokajały t

ęść

jego osobowo

ci, która bała si

chaosu. Lepszy

wiat zbyt dobrze zorganizowany ni

zorganizowany niewystarczaj

co.

Znów zgasło mu cygaro. Wło

ył je mi

dzy z

by i zapalił zapałk

. Gdy

przygasał jej gwałtowny blask, Garvey k

tem oka spostrzegł w korytarzu przed sob

niewyra

sylwetk

przygl

daj

cej si

mu nagiej dziewczyny. Widział j

tylko przez

ułamek sekundy, ale kiedy zapałka wypadła mu z palców i zabrakło

wiatła,

zobaczył t

posta

dokładnie oczyma duszy. Dziewczyna była młoda - najwy

tnastka - i miała pełne ciało. Pot na skórze przydał jej takiej zmysłowo

ci,

wygl

dała, jakby wyszła z jego snów. Odrzucił nie

wie

e cygaro, nerwowo znalazł

nast

zapałk

i zapalił j

, ale podczas tych kilku sekund ciemno

ci dzieci

kno

ść

znikn

ła, zostawiaj

c tylko powiew słodkiego zapachu swego ciała.

- Mała? - odezwał si

Nago

ść

i zaskoczenie w oczach dziewczyny sprawiły,

e Garvey jej

zapragn

ł.

-Mała?

Płomyk drugiej zapałki o

wietlił tylko kilka metrów korytarza.

- Jeste

tam?

Pomy

lał,

e nie mogła odej

ść

daleko. Zapaliwszy trzeci

zapałk

poszedł jej

szuka

. Zrobił jedynie kilka kroków, gdy usłyszał kogo

za sob

. Odwrócił si

Latarka o

wietliła jego strach. To tylko Włoskie Buty.

- Nie ma drugiego wej

cia.

- Nie musi mnie pan o

lepia

- rzekł Garvey. Snop

wiatła opadł.

- Przepraszam.

- Tutaj kto

jest, Coloqhoun. Dziewczyna.

- Dziewczyna?

- Mo

e wiesz pan co

o tym?

- Nie.

- Była nagusie

ka. Stała trzy, najwy

ej cztery metry ode mnie. Jerry spojrzał

w zdumieniu na Garveya. Czy cierpi na urojenia seksualne?

- Mówi

e widziałem dziewczyn

- upierał si

Garvey, cho

nie spotkał si

z zaprzeczeniem. - Gdyby pan nie nadszedł, dogoniłbym j

, - Rzucił okiem za

siebie. - Niech pan po

wieci tam.

Jerry skierował

wiatło latarki na labirynt korytarzy.

adnego

ladu

ycia.

- Cholera - powiedział Garvey z prawdziwym

alem. Spojrzał na Jerry'ego. -

No dobra, wynosimy si

d w diabły. Gdy rozstawali si

na schodach, rzekł:

- Jestem zainteresowany. S

tu pewne mo

liwo

ci. Co z planem budynku?

- Nie mam go, ale mog

zdoby

- Dobrze. - Garvey zapalał nowe cygaro. - I prosz

mi przysła

bardziej

szczegółow

ofert

. Wtedy znów pogadamy.

Zdobycie planu Zespołu Basenów od wtyczki w Wydziale Architektury

wymagało sporej łapówki, ale Jerry w ko

cu go miał. Na papierze kompleks te

wygl

dał jak labirynt. I tak jak w najlepszych labiryntach, w układzie pryszniców,

ła

ni i przebieralni nie było z pozoru porz

dku. Obaliła ten pogl

d Carole.

- Co to jest? - spytała go, gdy

czał wieczorem nad planem. Sp

dzili w

jego mieszkaniu cztery czy pi

ęć

godzin - godzin wolnych od kłótni i nieprzyjemnej

atmosfery, która ostatnio kładła si

chmur

na sp

dzanym wspólnie czasie.

- Plan Basenów przy Leopold Road. Chcesz jeszcze brandy?

- Dzi

kuj

, nie.

Przygl

dała si

rysunkowi, a Jeny wstał,

eby sobie dola

- Chyba dobij

targu z Garveyem.

- B

dziesz z nim robi

interesy, tak?

- Mówisz to w taki sposób, jakbym był handlarzem

ywym towarem. Facet

ma pieni

dze.

- Brudne pieni

dze.

- Co znaczy troch

brudu mi

dzy przyjaciółmi? Spojrzała na niego

lodowatym wzrokiem, a Jeny zapragn

ł cofn

ąć

ostatnie dziesi

ęć

sekund i wymaza

swoj

uwag

- Bardzo chc

eby ta transakcja doszła do skutku - powiedział siadaj

naprzeciw Carole na sofie, ze szklaneczk

w dłoni. Plan le

ał rozpostarty na niskim

stoliku mi

dzy nimi. - Bardzo chc

eby chocia

raz co

mi wyszło.

Jej spojrzenie pozostało nieubłagane.

- Ja po prostu uwa

am,

e Garvey i jemu podobni sprowadzaj

kłopoty -

rzekła. - Nie obchodzi mnie, ile on ma pieni

dzy. To typ spod ciemnej gwiazdy.

Jeny.

- Wi

c powinienem ze wszystkiego zrezygnowa

, tak? Tego ode mnie

oczekujesz? - Ju

kilkana

cie razy sprzeczali si

o to w ci

gu ostatnich paru

tygodni. - Twoim zdaniem powinienem zapomnie

o ci

ęż

kiej pracy, jak

wło

yłem w

ten projekt i doda

to fiasko do wszystkich pozostałych?

- Nie musisz krzycze

- Ja nie krzycz

Wzruszyła ramionami.

- Dobrze - powiedziała cicho. - Nie krzyczysz.

-Jezu!

Znów pochyliła si

nad planem. Obserwował j

znad szklaneczki -

lizgał si

spojrzeniem po jej delikatnych blond włosach i przedziałku na

rodku głowy.

Pomy

lał,

e nie umiej

ze sob

. rozmawia

. Po raz kolejny nie udało im si

znale

źć

wspólnego j

zyka, a bez tego

adna wymiana pogl

dów nie była mo

liwa. I

nie tylko w tej sprawie - w pi

ęć

dziesi

ciu innych. My

li kr

ążą

ce pod delikatn

skór

głowy Carole stanowiły dla niego tajemnic

. A jego my

li były prawdopodobnie

tajemnic

dla niej.

- To spirala - odezwała si

- Co ma by

spiral

- Baseny. S

zaprojektowane jako spirala. Zobacz.

Wstał,

eby spojrze

na plan z góry, a Carole powiodła po korytarzach

palcem. Miała racj

. Chocia

wymogi budowlane zamazały klarowno

ść

wzoru, w

labirynt korytarzy i pomieszcze

naprawd

została wpisana nieregularna spirala.

Palec Carole zataczał coraz cia

niejsze kr

gi. W ko

cu spocz

ł na wi

kszym

basenie, tym zamkni

tym. Jeny wpatrywał si

w plan w milczeniu. Wiedział,

gdyby mu nie powiedziała, mógłby patrze

na niego przez tydzie

i w ogóle nie

dostrzec ukrytej struktury.

Carole postanowiła,

e nie zostanie na noc. Próbowała wyja

przy

drzwiach,

e to nie dlatego,

e wszystko mi

dzy nimi si

sko

czyło, tylko

e zbyt

sobie ceni ich intymno

ść

, by u

ywa

jej jako banda

a. Prawie zrozumiał, o co jej

chodzi - ona te

widziała w nich zranione -zwierz

ta. Przynajmniej mieli wspólne

ycie metaforyczne.

Przyzwyczaił si

do samotnego spania. Wła

ciwie wolał by

sam w łó

ku, ni

dzieli

je z kim

, nawet z Carole. Dzisiaj jednak chciał,

eby z nim została. Nie

musiała to by

nawet ona, wystarczyłby ktokolwiek. Czuł si

niespokojny bez

powodu, jak dziecko. Gdy nadchodził sen, zaraz od niego uciekał, jakby bał si

nienia.

Wstał przed

witem, maj

c ju

ść

tego

ałosnego przeskakiwania ze snu

w jaw

i z powrotem. Zzi

bni

ty, zawin

ł si

w szlafrok i zrobił sobie herbaty. Plan

gle le

ał na stoliku, na którym zostawili go wieczorem. Popijaj

c ciepły, słodki

napar stał nad rysunkiem i rozmy

lał. Teraz, kiedy Carole pokazała mu spiral

mimo natłoku innych szczegółów wymagaj

cych jego uwagi potrafił si

skupi

jedynie na niej, na tym niezaprzeczalnym dowodzie,

e chaos labiryntu był jedynie

pozorem. Spirala uwi

ziła jego wzrok i uwiodła go; w

drował spojrzeniem po jej

bezlitosnych zwojach, w kółko i w kółko, coraz cia

niej - ale dok

d? Do zamkni

tego

basenu.

Wypił herbat

i wrócił do łó

ka. Tym razem zm

czenie wzi

ło gór

nad

nerwami i nareszcie spłyn

ł na niego sen. Obudziła go pi

tna

cie po siódmej

Carole, dzwoni

c przed wyj

ciem do pracy z przeprosinami za zeszły wieczór.

- Nie chc

eby wszystko si

dzy nami popsuło, Jeny. Wiesz o tym,

prawda? Wiesz, jak bardzo mi na tobie zale

Nie znosił rozmów o miło

ci rano. To, co o północy wydawało si

romantyczne, nad ranem uderzało go

mieszno

, Odpowiedział na wynurzenia

Carole jak tylko potrafił najlepiej i umówił si

z ni

na wieczór. Potem wrócił do

poduszki.

Zaledwie przez kwadrans, jaki upłyn

ł od opuszczenia Basenów, Ezra

Garvey nie my

lał o dziewczynie, która mign

ła mu w korytarzu. Jej twarz wracała

do niego w czasie kolacji z

i w chwilach sp

dzanych z kochank

Twarz tak

nieskr

powana, tak ja

niej

ca obietnicami.

Garvey uwa

ał si

za kobieciarza. W przeciwie

stwie do podobnych sobie

potentatów, którzy opłacali swe mał

onki, by nie przeszkadzały wtedy, kiedy były

niepotrzebne, Garvey lubił towarzystwo przedstawicielek płci przeciwnej; lubił ich

głosy, perfumy,

miech. Czerpał przyjemno

ść

z ich blisko

ci i niewiele znał w tym

ogranicze

. Otaczał si

kobietami, gotów zawsze wyda

na nie fortun

. Gdy wi

wrócił tego ranka na Leopold Road, marynark

miał obci

ąż

pieni

dzmi i

kosztownymi drobiazgami.

Przechodnie na ulicy zanadto byli zaj

ci ochron

swych głów (od

witu

padała zimna, jednostajna m

awka), by zauwa

ęż

czyzn

stoj

cego na

schodach pod czarnym parasolem, a drugiego pochylonego nad kłódk

Chandaman był ekspertem w sprawach zamków. Kłódka otworzyła si

z trzaskiem

po kilku sekundach. Garvey opu

cił parasol i w

lizn

ł si

do westybulu.

- Zaczekaj tutaj - polecił Chandamanowi. - I zamknij drzwi.

- Tak jest, sir.

- Je

li b

potrzebował, zawołam. Masz latark

Chandaman wyci

ł latark

z kieszeni. Garvey wzi

ł j

do r

ki, zapalił i

znikn

ł w korytarzu. Albo na zewn

trz było znacznie zimniej ni

przedwczoraj, albo

rodku -jeszcze gor

cej. Rozpi

ł marynark

i rozlu

nił mocno zawi

zany krawat.

Z przyjemno

powitał rozgrzane powietrze, przypominaj

ce mu o l

cej skórze

dziewczyny-zjawy i rozleniwionym spojrzeniu jej ciemnych oczu. Szedł korytarzem

rozchlapuj

wiatło latarki na kafelkach. Zawsze miał dobry zmysł kierunku, tote

krótkim czasie znalazł drog

do miejsca, gdzie spotkał dziewczyn

. Stan

ł bez

ruchu i nasłuchiwał.

Garvey nawykł do ogl

dania si

za siebie. Przez całe swe dorosłe

ycie, czy

to w wi

zieniu, czy na wolno

ci, musiał uwa

na czaj

cych si

z tyłu morderców.

Ta nieustanna czujno

ść

uwra

liwiła go na najmniejszy

lad ludzkiej obecno

ci.

ki, jakie kto

inny mógłby zignorowa

, w jego uszach dzwoniły ostrzegawczo.

Ale tutaj? Nic. Cisza w korytarzach, cisza w ła

niach, cisza w ka

dym zakamarku

budynku. A jednak wiedział,

e nie jest sam. Gdy zawodziło pi

ęć

zmysłów, szósty -

nale

żą

cy mo

e bardziej do drzemi

cego w nim zwierz

cia ni

eleganckiego

bywalca, jakiego zdradzał jego kosztowny garnitur - wyczuwał wszystko. Ta

zdolno

ść

wiele razy uratowała mu

ycie. Miał nadziej

e teraz zaprowadzi go w

ramiona pi

kno

ci.

Zdał si

na instynkt. Zgasił latark

i wodz

c r

koma po

cianie, ruszył

korytarzem, z którego poprzednio wyszła dziewczyna. Obecno

ść

jego ofiary

czyła go. Podejrzewał,

e znajduje si

zaledwie za

cian

, id

c równo z nim

jakim

ukrytym przej

ciem, do którego nie miał dost

pu. Ta my

l sprawiała mu

przyjemno

ść

. Ona i on, sami w tym spotniałym labiryncie, prowadz

c gr

, która - co

wiedzieli oboje - musi sko

czy

schwytaniem dziewczyny. Poruszał si

ostro

nie, a jego puls na szyi, przegubie dłoni i w kroczu odmierzał sekundy

cigu. Krzy

yk przykleił mu si

do mostka.

W ko

cu korytarz rozdzielił si

. Garvey przystan

ł.

wiatło było tu bardzo

nikłe i wypełniało tunele zwodniczym blaskiem. Nie mo

na było oceni

odległo

ci.

Ufaj

c jednak swemu instynktowi skr

cił w lewo. Prawie od razu natkn

ł si

drzwi. Były otwarte, wi

c wszedł do sporego pomieszczenia, a przynajmniej tak

wnosił z przytłumionego odgłosu własnych kroków. Znów stan

ł w bezruchu. Tym

razem jego wyt

ęż

ony słuch wyłowił jaki

k. Po drugiej stronie pomieszczenia

kkie st

panie bosych stóp po kafelkach. To jego wyobra

nia, czy naprawd

błysn

ła mu dziewczyna o ciele wyrze

bionym z mroku, ja

niejszym od otaczaj

cej

ciemno

ci i gładszym? Tak, to ona. Prawie j

zawołał, ale powstrzymał si

. Zamiast

tego podj

ł milcz

cy po

cig, gotów z ochot

stosowa

do jej reguł gry tak długo,

jak długo by j

to bawiło. Przeszedł przez pomieszczenie i mijaj

c kolejne drzwi,

znalazł si

w innym korytarzu. Powietrze było tu o wiele cieplejsze ni

gdzie indziej

w budynku, lepkie i przymilne. Na chwil

za gardło

cisn

ł go niepokój: tak ch

tnie

wkładaj

c głow

w t

ciepł

, lekcewa

ył wszelkie

yciowe zasady autokraty.

To mogła by

pułapka -dziewczyna, po

cig... Za nast

pnym rogiem mogło nie by

ani piersi, ani pi

kna, tylko nó

godz

cy w serce. A jednak wiedział,

e tak nie

jest, wiedział,

e kroki przed nim s

krokami lekkiej i gibkiej kobiety,

e gor

co, które

wywoływało u niego wci

ąż

nowe fale potu, to klimat dobry akurat dla istoty zwiewnej

i biernej. W takim upale nie mógłby zachowa

aden nó

: ostrze by zmi

kło,

ambicja poszłaby w niepami

ęć

. Był zatem bezpieczny.

Odgłos kroków umilkł, wi

c on te

stan

ł. Sk

padało

wiatło, cho

nie

było wida

jego

ródła. Garvey oblizał słone wargi i ruszył do przodu. Czuł pod

palcami wod

pokrywaj

kafelki, podłoga równie

była

liska. Z ka

chwil

rosło w nim oczekiwanie.

Robiło si

coraz ja

niej. Nie był to blask dnia - słonce nie docierało do tego

sanktuarium. Garveyowi

wiatło to przywodziło raczej na my

l blask ksi

ęż

yca -

kki, ulotny - cho

i on nie mógł mie

tu dost

pu. W ka

dym razie dzi

ki niemu

Garvey zobaczył t

dziewczyn

, a raczej: jak

ąś

dziewczyn

, bo nie była to ta sama,

któr

widział dwa dni wcze

niej. Była równie

naga i młoda, ale zupełnie inna.

Zanim uciekła przed nim i znikn

ła za zakr

tem korytarza, napotkał jej wzrok.

Zaintrygowanie dodało teraz po

cigowi pikanterii: niejedna, lecz dwie dziewczyny

mieszkały w tym tajemniczym miejscu. Dlaczego?

Obejrzał si

za siebie, chc

c sprawdzi

, czy gdyby chciał si

wycofa

, droga

ucieczki jest wolna, ale jego pami

ęć

, zamroczona wonnym powietrzem, odmówiła

odtworzenia jasnego obrazu trasy, któr

przyszedł. Ukłucie niepokoju ostudziło

nieco jego uniesienie, ale nie poddał si

rozterce - szedł dalej. Pod

ąż

ył za

dziewczyn

do ko

ca korytarza i skr

cił za ni

w lewo. Po chwili korytarz znów

załamywał si

w lewo - dziewczyna wła

nie znikała za rogiem. Niejasno zdaj

sobie spraw

e zakr

ty staj

coraz cz

stsze, Garvey zmierzał tam, gdzie go

prowadziła. Dyszał przy tym z wysiłku w parnym powietrzu.

Nagle, gdy wyszedł zza ostatniego zakr

tu, uderzyło go w twarz powietrze

tak gor

ce,

e prawie nie mógł oddycha

. Znalazł si

w małym, sk

po o

wietlonym

pomieszczeniu. Rozpi

ł górne guziki koszuli. Na grzbietach dłoni wyst

piły mu

yły

jak postronki; zdawał sobie spraw

, z jakim wysiłkiem pracuj

jego płuca i serce. Z

ulg

zobaczył,

e tu po

cig si

czy. Par

metrów dalej dziewczyna stała

odwrócona do niego tyłem. Na widok jej gładkich pleców i rozkosznych po

ladków

klaustrofobia opu

ciła go.

- Dziewczyno... - wydyszał. - Ale

mnie przegoniła po tych korytarzach.

Jakby go nie słyszała albo, co bardziej prawdopodobne, przedłu

ała gr

granic kaprysu.

Ruszył po

liskich kafelkach w jej kierunku.

- Mówi

do ciebie.

Gdy zbli

ył si

do niej na pi

ęć

kroków, odwróciła si

. To nie była dziewczyna,

za któr

, szedł, ani ta, któr

widział przed dwoma dniami. To był zupełnie kto inny.

Jego spojrzenie spoczywało jednak na nieznajomej twarzy tylko kilka sekund -

potem ze

lizn

ło si

w oszołomieniu na dziecko trzymane przez dziewczyn

w ra-

mionach. Jak ka

dy noworodek łapczywie ssało młoda, pier

. Jednak w ci

czterdziestu pi

ciu lat swego

ycia Garvey nigdy czego

takiego nie widział.

Ogarn

ły go mdło

ci. Widok karmi

cej sam w sobie stanowił ju

niespodziank

, ale

noworodek, to co

, ten wyrzutek plemion ludzkich i zwierz

cych, był ponad

wytrzymało

ść

jego

oł

dka. Samo piekło miało przyjemniejsze potomstwo.

- Co, na Boga...?

Dziewczyna przygl

dała si

przera

eniu Garveya, a po twarzy przebiegł jej

miech. M

ęż

czyzna potrz

ł głow

, Dziecko wyci

ło pofałdowan

czyn

i chwyciło matk

za pier

, by lepiej si

jej trzyma

. Ten ruch w mgnieniu oka zmienił

obrzydzenie Garveya we w

ciekło

ść

. Nie zwracaj

c uwagi na protesty dziewczyny,

oderwał od niej to paskudztwo, przytrzymał je na tyle długo, by poczu

, jak l

worek jego ciała wije mu si

w dłoniach, a potem najmocniej jak potrafił cisn

ł nim w

przeciwległ

cian

pomieszczenia. Gdy uderzyło w kafelki, wrzasn

ło, ale krzyk

urwał si

prawie natychmiast, podj

ła go za to matka. Podbiegła do le

żą

cego

dziecka, którego najwyra

niej pozbawione ko

ci ciało rozdarło si

od uderzenia.

Jedna z ko

czyn, których miało z dziesi

ęć

, chciała si

ąć

do jej zalanej łzami

twarzy. Dziewczyna wzi

ła to co

w ramiona, a stru

ki l

cego płynu spływały jej

po brzuchu na krocze. Z oddali dobiegł jaki

krzyk. Garvey nie miał w

tpliwo

ci,

była to odpowied

miertelny płacz dziecka i wznosz

ce si

zawodzenie matki,

ale ten nowy d

k wydawał si

przepojony jeszcze wi

kszym smutkiem ni

tamte.

Wyobra

nia Garveya była uboga; poza snami o bogactwie i kobietach le

ało

pustkowie. Teraz jednak, na d

k tego głosu, pustkowie zakwitło i wydało z siebie

niesłychane potworno

ci; Garvey nigdy nie podejrzewał si

o to,

e cos takiego

c si

w jego głowie. Nie były to wyobra

enia potworów, które - w

najlepszym razie - mo

na by uzna

za zlepki prze

ytych zjawisk. Umysł jego

wytworzył raczej uczucia ni

obrazy - zreszt

pochodziły one chyba ze szpiku ko

ci,

a nie z umysłu. Cała pewno

ść

egzystencji zadr

ała; m

sko

ść

, władza, bli

niacze

imperatywy strachu i rozumu - wszystkie one postawiły kołnierze i wyparły si

go.

Zadygotał, boj

c si

tak, jak tylko bał si

snów, tymczasem krzyk trwał. Nagle

Garvey odwrócił si

i wybiegł z pomieszczenia, a

wiatło kładło przed nim w

korytarzu jego cie

Opu

ciło go poczucie kierunku. Na pierwszym i drugim rozwidleniu popełnił

bł

d. Po kilku metrach zdał sobie z niego spraw

i spróbował zawróci

, ale tylko

powi

kszył tym swoj

dezorientacj

. Wszystkie korytarze wygl

dały jednakowo:

takie same kafelki, takie samo nikłe

wiatło; za ka

dym zakr

tem Garvey napotykał

albo pomieszczenie, przez które przedtem nie przechodził, albo

lep

cian

Popadał w coraz wi

ksz

panik

. Zawodzenie ucichło i teraz znajdował si

sam na

sam ze swym chrapliwym oddechem i na wpół wypowiedzianymi przekle

stwami.

To Coloqhoun był odpowiedzialny za jego m

czarnie i Garvey przysi

gł,

e wydob

dzie z niego, jaka kierowała nim pobudka - cho

by miał osobi

cie połama

wszystkie ko

ci. Biegn

c trzymał si

li o pobiciu Coloqhouna - była to jego

jedyna pociecha. Tak pogr

ąż

ył si

w rozwa

aniach o bólu, jaki mu zada,

e nie

spostrzegł, i

zatoczył koło i biegnie z powrotem w kierunku

wiatła, dopóki nie

wjechał po

liskiej posadzce do znajomego pomieszczenia. Dziecko le

ało na

podłodze, martwe i porzucone. Matki nie było nigdzie wida

Garvey zatrzymał si

i ocenił swoje poło

enie. Je

li zawróci t

sam

drog

znów tylko wszystko mu si

pomiesza; je

li pójdzie dalej przez pomieszczenie, w

kierunku

wiatła, mo

e zdoła przeci

ąć

ten w

zeł gordyjski. Ostro

nie podszedł do

drzwi po drugiej stronie i wyjrzał. Ukazał mu si

kolejny krótki korytarz, a za nim

drzwi prowadz

ce na jak

ąś

otwart

przestrze

. Basen! Na pewno basen!

Odrzucił wszelk

ostro

ść

, wyszedł z pomieszczenia i ruszył

korytarzykiem.

Z ka

dym krokiem czuł, jak upał si

nasila. Pulsowało mu od niego w głowie.

Wreszcie dotarł do celu.

y basen nie został opró

niony. Przeciwnie, prawie si

z niego przelewało

- nie czysta woda, ale spieniona, paruj

ca ciecz. To było

ródło

wiatła. Woda w

basenie fosforyzowała, zabarwiaj

c wszystko dookoła - kafelki, trampolin

przebieralnie (jego samego pewnie te

) -jednakow

, blad

wiat

Rozejrzał si

. Ani

ladu kobiet. Droga była wolna, z dwuskrzydłowych drzwi

znikn

ła kłódka i ła

cuch. Po

lizn

ł si

i zerkn

ł pod nogi. Okazało si

przekroczył stru

cieczy, która albo ko

czyła si

na skraju basenu, albo tam brała

pocz

tek. W niesamowitym

wietle trudno było okre

jej kolor.

Spojrzał na wod

powodowany przemo

ciekawo

Para wodna

wirowała, jaki

d poruszał szumowinami. Jest! Dostrzegł ciemny, nieokre

lony

kształt przemieszczaj

cy si

pod powierzchni

, Pomy

lał o istocie, któr

zabił, o jej

bezkształtnym ciele i zwisaj

cych p

dach ko

czyn. Czy to kolejny przedstawiciel

tego gatunku? Płynny blask pluskał o kraw

basenu u jego stóp, kontynenty

piany rozpadały si

w archipelagi. Po pływaku nie został

lad.

Garvey przeniósł rozzłoszczone spojrzenie gdzie indziej. Nie był ju

sam.

Pojawiły si

trzy dziewcz

ta i szły w jego kierunku wzdłu

kraw

dzi basenu.

W jednej z nich rozpoznał dziewczyn

, któr

zobaczył tu pierwsz

przeciwie

stwie do swych sióstr była ubrana - w sukienk

. Jedn

pier

miała jednak

obna

Zbli

c si

patrzyła na niego z powag

ła za sob

lin

ozdobion

na całej długo

ci poplamionymi wst

ąż

kami, zawi

zanymi w oklapłe, ale

wymy

lne kokardy.

Wraz z pojawieniem si

trzech gracji fermentuj

ce wody basenu wzburzyły

gwałtownie, bowiem jego mieszka

cy podpłyn

li na spotkanie kobiet. Garvey

widział trzy czy cztery niespokojne kształty ocieraj

ce si

o powierzchni

, ale nie

wypływaj

ce ponad ni

, Wahał si

dzy instynktownym nakazem ucieczki (lina,

cho

upi

kszona, nadal była lin

) a pokus

, by zosta

i zobaczy

, co jest w

basenie. Rzucił okiem w kierunku drzwi. Znajdował si

o dziesi

ęć

metrów od nich.

Szybki bieg - i znajdzie si

w chłodnym powietrzu korytarza. A tam Chandaman był

w zasi

gu głosu.

Dziewczyny zatrzymały si

kilka kroków przed nim i obserwowały go.

Wszystkie

żą

dze, które przywiodły tu Garveya, podkuliły ogon. Nie chciał ju

ujmowa

dło

mi piersi tych istot czy gmera

dzy ich l

cymi udami. Te kobiety

nie były tym, czym si

wydawały. Ich spokój nie był uległo

, lecz narkotycznym

transem, ich nago

ść

nie była narz

dziem zmysłów, lecz wyrazem strasznej,

obra

liwej dla niego oboj

tno

ci. Nawet ich młodo

ść

i wszystko, co z sob

niosła -

gładko

ść

skóry, połysk włosów -nawet ona była w pewien sposób ska

ona. Gdy

dziewczyna w sukience wyci

ła r

i dotkn

ła jego spoconej twarzy, Garvey

krzykn

ł cicho z obrzydzenia, jakby lizn

ł go w

ąż

. Jego reakcja nie zaniepokoiła jej.

Jeszcze bardziej si

do niego zbli

yła ze wzrokiem utkwionym w jego oczach,

pachn

c nie perfumami, jak jego kochanka, ale zmysłowo

Mimo odczuwanego

wstr

tu nie mógł si

odwróci

. Stał patrz

c dziwce w oczy, a ona ucałowała go w

policzek i owin

ła mu przybran

wst

ąż

kami lin

wokół szyi.

Jerry od rana dzwonił co pół godziny do biura Garveya. Najpierw

powiedziano mu,

e go nie ma, ale b

dzie po południu. Z czasem informacja ta

zmieniła si

: miało go nie by

cały dzie

. Sekretarka oznajmiła,

e pan Garvey

czuje i poszedł odpocz

ąć

do domu. „Prosz

zadzwoni

jutro." Jerry zostawił jej

wiadomo

ść

e ma plan Zespołu Basenów i chciałby spotka

z panem

Garveyem, by porozmawia

na temat dalszej współpracy, kiedy tylko panu

Garveyowi b

dzie odpowiadało.

Carole zadzwoniła pó

nym popołudniem.

- Pójdziemy gdzie

wieczorem? - spytała. - Mo

e do kina?

- A co chcesz obejrze

- Och, tak naprawd

nie zastanawiałam si

jeszcze. Pogadamy o tym

wieczorem, dobrze?

W ko

cu poszli na jaki

francuski film, który, o ile Jerry mógł stwierdzi

, w

ogóle był pozbawiony akcji - stanowił po prostu zlepek dialogów prowadzonych

przez bohaterów na temat ich dramatów i aspiracji, z których pierwsze były wprost

proporcjonalne do niepowodze

w spełnianiu tych drugich. Ogarn

ła go po nim

apatia.

- Nie podobał ci si

...

- Nie bardzo. Taki smutas.

- I

adnej strzelaniny - powiedziała u

miechaj

c si

do siebie.

- Co ci

tak bawi?

- Nic.

- Nie mów,

e nic. Wzruszyła ramionami.

- Po prostu si

miechn

łam, to wszystko. Nie mog

miecha

- Jezu, tej rozmowie brakuje tylko napisów. Przeszli si

troch

po Oxford

Street.

- Chcesz co

zje

ść

? - zapytał, gdy stan

li na rogu Poland Street -

Mogliby

my pój

ść

do Czerwonego Portu.

- Nie, dzi

ki. Nie znosz

ść

tak pó

no.

- Na lito

ść

bosk

, nie sprzeczajmy si

o jaki

cholerny film.

- Kto si

sprzecza?

- Potrafisz doprowadzi

człowieka do białej gor

czki...

- Przynajmniej to mamy ze sob

wspólnego - odpaliła. Szyja jej

poczerwieniała.

- Mówiła

rano...

- Co?

- O tym,

eby

my si

wzajemnie nie stracili...

-To było rano - powiedziała ze stalowym błyskiem w oku. A potem dodała

nagle: - Nic ci

nie obchodzi, Jerry. Ani ja, ani ktokolwiek inny.

Patrzyła na niego w sposób, który miał sprowokowa

go do odpowiedzi. Ale

on milczał. Mimo to wygl

dała na dziwnie zadowolon

- Dobranoc - powiedziała i zacz

ła si

oddala

. Patrzył, jak robi sze

ść

siedem kroków, i co

w nim chciało za ni

zawoła

, lecz nie pozwoliło mu na to z

dziesi

ęć

drobiazgów - duma, zm

czenie, lenistwo. Ale w ko

cu ruszyła go my

l o

pustym łó

ku, o po

cieli ciepłej tylko w miejscu, gdzie le

ał on, a z lewej i z prawej

strony chłodnej jak diabli.

- Carole!

Nie odwróciła si

, nawet nie zmieniła rytmu kroków. Musiał podbiec,

eby j

dogoni

, zdaj

c sobie spraw

e przechodnie zapewne bawi

scen

- Carole.

Chwycił j

za rami

. Teraz si

zatrzymała. Kiedy stan

ł naprzeciw niej, z

zaskoczeniem stwierdził,

e płacze. To go zbiło z tropu, bo nie znosił jej łez tylko

odrobin

mniej ni

swych własnych.

- Poddaj

- o

wiadczył próbuj

c si

miechn

ąć

. - Ten film to arcydzieło.

Jak teraz?

Nie dała si

ugłaska

wygłupami. Twarz miała nieszcz

ęś

liw

i nabrzmiał

- Przesta

- powiedział. - Prosz

, przesta

. Nie jestem... (zbyt dobry w

przeprosinach, chciał powiedzie

, ale był w nich tak beznadziejny,

e nie potrafił

powiedzie

nawet tego).

- Daj spokój - rzekła cicho. Widział,

e nie jest zła, tylko nieszcz

ęś

liwa.

- Jed

my do mnie.

- Nie chc

- Ale ja chc

- odparł. Przynajmniej w tym był szczery. - Nie lubi

rozmawia

na ulicy.

Zatrzymał taksówk

i wrócili do Kentish Town w milczeniu. Kiedy szli po

schodach do mieszkania, Carole zauwa

yła:

- Wstr

tne perfumy.

Na schodach utrzymywał si

silny, kwa

ny zapach.

- Kto

jest na górze - powiedział Jerry, nagle zaniepokojony, i pop

dził do

drzwi. Były otwarte: zamek został bezceremonialnie wyłamany, a drewno framugi

strzaskane. Zakl

ł.

- Co si

stało? - spytała Carole.

- Włamanie.

Wszedł do mieszkania i zapalił

wiatło. W

rodku panował straszny bałagan.

Całe mieszkanie zostało wywrócone do góry nogami. Wsz

dzie widoczne były siady

wandalizmu: porozbijane obrazy, wypatroszone poduszki, por

bane meble. Jerry

patrzył na to pobojowisko i trz

sł si

, a Carole chodziła od pokoju do pokoju, w

dym zastaj

c z jednakow

pedanteri

dokonane zniszczenia.

- To wygl

da na jakie

osobiste porachunki. Skin

ł głow

- Zadzwoni

na policj

- zaofiarowała si

. - Sprawd

, czego brakuje.

Zrobił, jak mu kazała. Był oszołomiony, twarz miał pobladł

, Chodz

apatycznie po mieszkaniu i ogl

daj

c zastane pandemonium, przekładaj

połamane przedmioty, wsuwaj

c szuflady na miejsce, wyobra

ał sobie napastników,

jak ze

miechem mszcz

jego ubrania i pami

tki. W k

cie sypialni znalazł stert

swoich zdj

ęć

. Były oblane moczem.

- Policja ju

jedzie - oznajmiła Carole. - Powiedzieli,

eby niczego nie

dotyka

- Za pó

no - mrukn

ł.

- Czego brakuje?

- Niczego.

Wszystkie warto

ciowe przedmioty - sprz

t stereo i wideo, karty kredytowe,

uteria - były na miejscu. Dopiero teraz przypomniał sobie o planie. Wrócił do

salonu i zacz

ł przekopywa

przez pobojowisko, ale dobrze wiedział,

e nie

znajdzie, czego szuka.

- Garvey - powiedział.

- Co Garvey?

- Przyszedł po plan Basenów. Albo przysłał kogo

- Dlaczego? - spytała Carole, rozgl

daj

c si

po pokoju. -1 tak miałe

mu go

Jerry potrz

ł głow

- Ostrzegała

mnie,

ebym trzymał si

od niego z daleka...

- Jednak nie spodziewałam si

czego

takiego.

- No to jest nas dwoje.

Policjanci przyszli i wyszli, przepraszaj

e chyba nikogo nie zaaresztuj

- Tyle tu teraz wandali w okolicy - rzekł jeden z nich. - Na dole nikogo

niema...?

- Nie. S

siedzi wyjechali.

- Zatem nie ma nadziei,

e znajd

jacy

wiadkowie. Cały czas

dostajemy takie wezwania. Jest pan ubezpieczony?

- Tak.

- To ju

przynajmniej co

Jerry nie zdradzał si

ze swymi podejrzeniami, chocia

go kusiło,

eby

wskaza

sprawc

. Nie było jednak sensu oskar

Garveya w tych okoliczno

ciach.

Przede wszystkim na pewno przygotował sobie alibi, a poza tym oskar

enie bez

dowodów tylko by pogorszyło sytuacj

- I co teraz zrobisz? - spytała Carole, gdy policjanci, wzruszywszy ramionami,

egnali si

i wyszli.

- Nie wiem. Nie mam nawet pewno

ci,

e to Garvey. Raz jest przyjacielski i

wesoły, a za chwil

takiego. Jak mam teraz wobec niego post

- Najlepiej nic ju

w tej sprawie nie rób - odparła. - Chcesz tu zosta

czy

pójdziesz do mnie?

- Zostan

Spróbowali pobie

nie przywróci

poprzedni stan rzeczy, ustawiaj

c te meble,

które były na tyle nie uszkodzone,

e mogły sta

, i sprz

taj

c rozbite szkło. Potem

odwrócili poci

ty materac, znale

li dwie nienaruszone poduszki i poło

yli si

Chciała si

kocha

, ale i to, jak tyle ostatnio rzeczy w jego

yciu, nie miało

uda

. Konfliktów powstałych za dnia nie sposób za

egna

w łó

ku. Gniew

pozbawił Jerry'ego delikatno

ci, a to z kolei rozgniewało Carole. Le

ała pod nim

marszcz

c czoło, całuj

c go niech

tnie i sztywno. Jej opór pobudził go jedynie do

kszej brutalno

ci.

- Przesta

- powiedziała, gdy wła

nie miał j

posi

ąść

. - Nie chc

Zignorował jej sprzeciw. Pchn

ł silnie, zanim zd

ąż

yła ponownie

zaprotestowa

- Powiedziałam,

eby

przestał. Jerry. Ogłuchł na jej słowa. Był półtora ra

żą

ęż

szy od niej. Zamkn

ł oczy. Znów kazała mu przesta

, tym razem z prawdziw

ciekło

, ale on tylko zacz

ł si

porusza

jeszcze gwałtowniej, tak jak czasami

go o to prosiła, gdy naprawd

byli podkr

ceni - błagała nawet. Teraz jednak

przeklinała go i rzucała gro

by, wi

c ju

chciał si

wycofa

, ale w kroczu odczuwał

tak

pełni

i ucisk,

e ostatecznie umiał my

jedynie o doprowadzeniu sprawy do

ca.

Carole wyrywała si

, orała mu plecy paznokciami i ci

ła go za włosy, by

odklei

jego twarz od swej szyi. Przypuszczał,

e znienawidzi go za ten wieczór i w

tym przynajmniej b

zgadzali, ale my

l ta wkrótce uton

ła w doznaniach

zmysłowych. Trucizna spłyn

ła i Jerry zsun

ł si

na prze

cieradło.

- Łajdak - usłyszał.

Piekły go plecy. Kiedy wstał z łó

ka, na po

cieli zostawił

lady krwi.

Przekopał si

przez bałagan w salonie i znalazł butelk

whisky. Wszystkie

szklaneczki były jednak potłuczone, a powodowany jakim

absurdalnym kaprysem

nie chciał pi

z butelki. Kucn

ł przy

cianie chłodz

c plecy. Nie czuł si

ani

nieszcz

ęś

liwy, ani dumny. Otworzyły si

i trzasn

ły drzwi wej

ciowe. Słuchał kroków

Carole na schodach. Potem przyszły łzy, chocia

i one nie przyniosły mu ulgi. W

cu, gdy si

uspokoił, poszedł do kuchni, znalazł fili

ank

i upił si

nieprzytomno

ci.

Gabinet sprawiał imponuj

ce wra

enie. Garvey kazał go umeblowa

na wzór

gabinetu znajomego prawnika:

ciany „wyło

one" ksi

ąż

kami kupowanymi na metry,

kolor dywanu i

cian stonowany jakby od dymu cygar i nagromadzonej wiedzy.

Kiedy trudno było mu spa

, tak jak teraz, przychodził tutaj, siadał na skórzanym

fotelu za ogromnym biurkiem i marzył o

yciu w zgodzie z prawem. Dzisiaj jednak

nie, dzi

wieczór my

li miał zaj

te czym innym. Cho

uparcie starał si

skierowa

na inne tory, ci

gle wracały do budynku przy Leopold Road,

Niewiele przypominał sobie z tego, co si

tam stało. Ju

samo to napawało

go niepokojem - zawsze był dumny ze swej pami

ci. W gruncie rzeczy pami

ęć

twarzy i wy

wiadczonych przysług w du

ej mierze przyczyniła si

do powstania jego

obecnej pot

gi. Chwalił si

e w

ród setek jego pracowników nie było stró

a czy

sprz

taczki, do których nie potrafiłby si

zwróci

po imieniu.

Jednak wydarzenia sprzed zaledwie trzydziestu sze

ciu godzin pami

tał

tylko w najogólniejszych zarysach: otaczaj

ce go kobiety, zaciskanie si

tli na

szyi, to, jak prowadzono go wzdłu

basenu do jakiego

pomieszczenia, od którego

ohydy prawie postradał zmysły... Sceny, które rozegrały si

w budynku przy Leopold

Road, majaczyły w jego pami

ci jak te kształty w nieczysto

ciach basenu:

niewyra

nie, ale straszliwie niepokoj

co. Prze

ył upokorzenie i jakie

okropno

ci, prawda? Poza tym nie pami

tał niczego.

Nie był jednak człowiekiem, który bezradnie rozkładałby r

ce w obliczu

takich zagadek. Miał zamiar je rozwi

- bez wzgl

du na cen

. Pierwszym

ruchem było wysłanie Chandamana i Fryera,

eby wywrócili do góry nogami

mieszkanie Coloqhouna. Je

li, jak podejrzewał, całe to przedsi

wzi

cie było jak

ąś

wymy

pułapk

zastawion

przez jego wrogów, to Coloqhoun musiał bra

w tym

udział - niew

tpliwie w charakterze pionka, na pewno nie projektodawcy.

Zniszczenie dobytku Coloqhouna miało by

ostrze

eniem,

e Garvey b

dzie

walczył. Owo naj

cie przyniosło te

inny po

ytek: Chandaman wrócił z planem

Basenów, który teraz le

ał rozpostarty na biurku Garveya. Ten

ledził przebyt

tras

w nadziei,

e pobudzi to jego pami

ęć

. Zawiódł si

Wstał ze znu

eniem i podszedł do okna. Ogród za domem był ogromny i

starannie utrzymany. Teraz jednak niewiele dało si

zobaczy

, bo blask gwiazd

ledwo o

wietlał nocny krajobraz. Tak naprawd

Garvey widział tylko własne odbicie

w szybie.

Gdy skupił na nim wzrok, zarys jego postaci jakby si

rozmył, a on sam

poczuł rozlu

nienie w podbrzuszu, jak gdyby co

tam rozwi

zało.. Przyło

ył r

do brzucha. Co

w nim drgn

ło - i na chwil

Garvey znalazł si

z powrotem w

gmachu Basenów, nagi, a przed jego oczyma poruszył si

jaki

guzowaty kształt.

ęż

czyzna ju

miał wrzasn

ąć

, ale powstrzymał si

. Stan

ł tyłem do okna i potoczył

wzrokiem po pokoju: spojrzał na dywan, ksi

ąż

ki i meble, odnajduj

c si

w twardej

rzeczywisto

ci. Nawet wtedy jednak obrazy nie znikn

ły zupełnie z jego my

li.

trzno

ci te

nadal mu drgały.

Dopiero po kilku minutach potrafił si

zmusi

do spojrzenia na swoje odbicie

w oknie. Kiedy w ko

cu to zrobił, znikn

ły wszelkie wahania. Nie dopu

ci ju

cej

do takiej nocy - bezsennej i nawiedzanej przez zjawy. Z pierwszym brzaskiem

obiecał sobie,

e w tym dniu dopadnie Coloqhouna.

Jerry próbował rano dodzwoni

do Carole, do jej biura. Za ka

dym razem

nie mogła podej

ść

. W ko

cu dał za wygran

i skupił si

na herkulesowej pracy

przywrócenia w mieszkaniu porz

dku. Jednak brakowało mu energii,

eby zrobi

dobrze. Po godzinie doszedł do wniosku,

e uczynił w bałaganie tylko niewielki

wyłom, i poddał si

. Zreszt

ten chaos dokładnie wyra

ał jego własne zdanie o

sobie. Pomy

lał,

e mo

e lepiej go tak zostawi

przed południem odezwał si

telefon.

- Pan Coloqhoun? Pan Gerard Coloqhoun?

- Zgadza si

- Nazywam si

Fryer. Dzwoni

w imieniu pana Garveya.

- Tak?

dzie ustami tego Fryera głosił swój tryumf czy te

groził dalszymi

nieprzyjemno

ciami?

- Pan Garvey spodziewał si

od pana pewnych propozycji.

- Propozycji?

- Z entuzjazmem odnosi si

do tego projektu zwi

zanego z Leopold Road,

panie Coloqhoun. Uwa

e mo

e on przynie

ść

znaczny dochód.

Jerry nie odpowiedział nic, bo ta gadanina go zaskoczyła.

- Pan Garvey chciałby si

z panem jak najszybciej spotka

- Tak?

- W Zespole Basenów. Jest tam par

detali architektonicznych, które

chciałby pokaza

swoim współpracownikom.

- Rozumiem.

- Czy jest pan wolny dzisiaj po południu?

- Tak. Oczywi

cie.

- Szesnasta trzydzie

ci?

Rozmowa sko

czyła si

mniej wi

cej w tym miejscu. Jeny był zdumiony. W

głosie Fryera nie było

ladu wrogo

ci,

adnej, cho

by najmniejszej aluzji do napi

tej

sytuacji mi

dzy nimi. Mo

e, tak jak sugerowała policja, zniszczenia rzeczywi

cie

były dziełem jakich

anonimowych wandali, a kradzie

planu - ich kaprysem. Ta

l podniosła go nieco na duchu. Jeszcze nie wszystko było stracone.

Znów zadzwonił do Carole, podbudowany takim obrotem sprawy. Tym razem

nie przyj

ł wymówek powtarzanych przez jej kolegów i domagał si

eby j

poproszono. W ko

cu dopi

ł swego.

- Nie chc

z tob

rozmawia

, Jerry. Id

do diabła.

- Wysłuchaj mnie tylko...

Trzasn

ła słuchawk

. Natychmiast zadzwonił jeszcze raz. Kiedy odebrała

telefon i usłyszała jego głos, wydawało si

e jest zdumiona jego determinacj

- Dlaczego chcesz si

pogodzi

? - spytała. - Po co? - Słyszał dobrze,

e łzy

ciskaj

jej gardło.

- Chc

eby

zrozumiała, jak podle si

czuj

. Pozwól mi to naprawi

Błagam, pozwól mi to naprawi

. Nie odpowiadała.

- Nie odkładaj słuchawki. Prosz

. Wiem,

e to niewybaczalne. Jezu,

wiem... Nadal milczała.

- Pomy

l o tym, dobrze? Daj mi szans

naprawienia zła. Dobrze?

- Nie widz

sensu - powiedziała bardzo cicho.

- Czy mog

zadzwoni

jutro? Usłyszał jej westchnienie.

- Mog

- Tak. Tak. I wył

czyła si

Na spotkanie przy Leopold Road wyruszył a

trzy kwadranse przed

umówion

godzin

, ale w połowie drogi spadł deszcz, którego wielkie krople kpiły z

wszelkich wysiłków wycieraczek. Ruch samochodowy zwolnił tempo. Przez pół mili

Jeny ledwo si

wlókł, widz

c przez

cian

wody jedynie tylne

wiatła samochodu

jad

cego przed nim. Mijały minuty i rósł jego niepokój. Zanim wydobył si

z korka,

eby znale

źć

inny dojazd, był ju

spó

niony. Na schodach wiod

cych do gmachu

Basenów nikt nie czekał, ale farbkowy rover Garveya stał troch

dalej przy

chodniku. Nie było kierowcy. Jerry znalazł miejsce do zaparkowania po drugiej

stronie ulicy i przeci

ł j

w deszczu. Od samochodu do budynku miał zaledwie

ęć

dziesi

t metrów, ale kiedy dotarł do celu, był przemoczony i zadyszany. Drzwi

stały otworem. Garvey najwyra

niej zrobił co

z zamkiem i schował si

przed ulew

Jerry wskoczył do

rodka.

Nie zobaczył Garveya w westybulu, był tam za to kto

inny. M

ęż

czyzna

wzrostu Jerry'ego, ale półtora ra

żą

od niego t

ęż

szy. Na r

kach miał skórzane

kawiczki. Twarz, cho

bez szwów, te

wygl

dała, jakby była w r

kawiczce.

- Coloqhoun?

- Tak.

- Pan Garvey czeka na ciebie w

rodku.

- Kim pan jest?

- Chandaman - odparł m

ęż

czyzna. - Wchod

W ko

cu korytarza paliło si

wiatło. Jeny pchn

ł szklane drzwi westybulu i

ruszył w tamtym kierunku. Usłyszał, jak drzwi wej

ciowe zamykaj

za nim z

trzaskiem, a potem w korytarzu rozbrzmiały kroki podkomendnego Garveya.

Garvey rozmawiał z innym m

ęż

czyzn

, ni

szym od Chandamana, który

trzymał spor

latark

. Gdy usłyszeli kroki Jerry'ego, spojrzeli w jego stron

raptownie przerwali rozmow

. Garvey nie przywitał go ani słowem, ani gestem,

powiedział tylko:

- Najwy

szy czas.

- Deszcz... - zacz

ł Jerry, ale po chwili zrezygnował z oczywistego

usprawiedliwienia.

- W tak

pogod

ludzie zazi

biaj

mier

- rzekł ten z latark

Jerry

natychmiast rozpoznał słodki głos.

- Fryer.

- We własnej osobie - odparł m

ęż

czyzna.

- Miło mi pana pozna

Podali sobie r

ce i wtedy Jerry zauwa

ył,

e Garvey intensywnie si

w niego

wpatruje. Chyba przez pół minuty nic nie mówił, tylko chłon

ł wzrokiem rosn

zmieszanie, jakie malowało si

na twarzy Jerry'ego.

- Nie jestem głupi - rzekł w ko

cu Garvey. To nagłe stwierdzenie wymagało

jakiej

reakcji.

- Nie uwa

am,

e odgrywasz w tym wszystkim główn

rol

- ci

ł Garvey.

- Jestem gotów okaza

ci miłosierdzie.

- O co chodzi?

- Miłosierdzie - powtórzył Garvey - bo my

e nie orientujesz si

w cało

ci.

Mam racj

? Jerry tylko zmarszczył czoło.

- Chyba tak - odparł Fryer.

- Pewnie nawet nie rozumiesz, w jak powa

nych tarapatach si

znalazłe

prawda? - powiedział Garvey.

Jerry zdał sobie nagle z niepokojem spraw

e stoi za nim Chandaman i

sam jest kompletnie bezbronny.

- Nie zawsze jednak mo

na zasłoni

niewiedz

- mówił Garvey. - To

znaczy, nawet je

li niewiele rozumiesz, to ci

nie usprawiedliwia.

- Nie mam poj

cia, o czym pan mówi - łagodnie zaprotestował Jerry. W

wietle latarki twarz Garveya była

gni

ta i blada. Wygl

dał, jakby potrzebował

wakacji.

- O tym miejscu - odparł Garvey. - Mówi

o tym miejscu. O kobietach, które

tu dla mnie umie

ciłe

... O co w tym wszystkim chodzi, Coloqhoun? Chc

dowiedzie

tylko tego. O co w tym wszystkim chodzi?

Jerry wzruszył lekko ramionami. Ka

de słowo Garveya brzmiało dla niego

coraz bardziej zdumiewaj

co, ale ju

przecie

powiedziano mu,

e niewiedzy nie

uznaje si

za usprawiedliwienie. Mo

e najm

drzejsz

odpowiedzi

dzie pytanie?

- Widział pan tutaj jakie

kobiety?

- Raczej dziwki - odparł Garvey. Z ust pachniało mu zeszłotygodniowym

cygarem. - Dla kogo pracujesz, Coloqhoun?

- Dla siebie. Transakcja, któr

proponowałem...

- Daj sobie spokój z t

twoj

pieprzon

transakcj

- przerwał mu Garvey. -

Nie interesuj

mnie

adne transakcje.

- Rozumiem - odpowiedział Jerry. - Nie widz

c w tej rozmowie

adnego

sensu. - Cofn

ł si

o pół kroku, ale Garvey błyskawicznym ruchem chwycił go za

przemoczony płaszcz.

- Nie kazałem ci odej

ść

- warkn

ł Garvey.

- Mam sprawy do...

- No to troch

poczekaj

- odparł m

ęż

czyzna nie rozlu

niaj

c prawie chwytu.

Jerry wiedział,

e gdyby spróbował si

wyrwa

i rzuci

do frontowych drzwi,

to zanim zrobiłby trzy kroki, zostałby zatrzymany przez Chandamana. Z drugiej

strony, je

li nie spróbuje ucieczki...

- Nie przepadam za takimi facetami jak ty - rzekł Garvey zabieraj

c r

. -

Sprytne szczeniaki wygl

daj

ce wielkiej szansy. My

lisz,

e jeste

cholernie cwany,

bo masz

mieszny akcent i jedwabny krawat. Posłuchaj no - d

ł Jerry'ego

palcem w gardło -gówno mnie obchodzisz. Chc

tylko wiedzie

, dla kogo pracujesz.

Jasne?

- Ju

panu mówiłem...

- Dla kogo pracujesz? - upierał si

Garvey, akcentuj

c ka

de słowo kolejnym

pchni

ciem. - Mów albo poczujesz si

bardzo

le.

- Na lito

ść

bosk

, nie pracuj

dla nikogo! I nic nie wiem o

adnych kobietach.

- Nie pogarszaj swej sytuacji - poradził mu Fryer z fałszyw

trosk

- Mówi

prawd

- Chyba facet chce oberwa

- rzekł Fryer. Chandaman roze

miał si

bez

wesoło

ci. - O to ci chodzi?

- Podaj tylko kilka nazwisk - powiedział Garvey - bo inaczej połamiemy ci

nogi.

Gro

ba ta, cho

tak jednoznaczna, nie rozja

niła Jerry'emu umysłu. Nie

widział innego wyj

cia, jak nadal upiera

przy swej niewinno

ci. Je

li wymieni

jakiego

fikcyjnego mocodawc

, kłamstwo zostanie wykryte w ci

gu kilku chwil, a za

usiłowanie wprowadzenia w bł

d konsekwencje mog

jak najgorsze.

- Sprawd

cie mnie - powiedział błagalnie. - Macie przecie

liwo

ci.

Popytajcie si

. Nie jestem niczyim człowiekiem, Garvey, i nigdy nie byłem.

Wzrok Garveya na chwil

opu

cił twarz Jerry'ego i przesun

ł si

na jego

rami

. Jerry zrozumiał znaczenie tego znaku o ułamek sekundy za pó

no - nie

ąż

ył przygotowa

na cios w nerki zadany przez m

ęż

czyzn

stoj

cego za nim.

Run

ł do przodu, ale nim zderzył si

z Garveyem, Chandaman schwycił go za

kołnierz i odrzucił na

cian

. Jeny, zgi

ty w pół, nie potrafił my

o niczym prócz

bólu. Jak przez mgł

znów usłyszał Garveya, który pytał, kto jest jego szefem.

Potrz

ł głow

. Czaszk

miał pełn

ło

ysk kulkowych hurkocz

cych mu mi

dzy

uszami.

- Jezu... Jezu... - wyst

kał usiłuj

c znale

źć

jakie

słowo, które mogłoby

powstrzyma

dalsze ciosy, ale zanim mu si

to udało, ustawiono go w pozycji

pionowej. Padł na niego snop

wiatła z latarki. Jeny wstydził si

spływaj

cych mu

po policzkach łez.

- Nazwiska - rzekł Garvey. Kulki wci

ąż

toczyły.

- Jeszcze raz - powiedział Garvey i Chandaman znów si

zbli

ył,

eby zrobi

ytek ze swych pi

ęś

ci.

Gdy Jeny był ju

bliski utraty przytomno

ci, Garvey odwołał zbira. Skórzana

twarz cofn

ła si

- Wsta

, kiedy do ciebie mówi

- warkn

ł Garvey. Jeny zamierzał go

posłucha

, ale ciało odmówiło mu współpracy. Trz

sło si

, chciało umrze

- Wstawaj - powtórzył Pryer wchodz

c mi

dzy Coloqhouna a jego oprawc

by szturchni

ciem ponagli

żą

cego. Teraz Jeny poczuł ten kwa

ny zapach, który

Carole zauwa

yła na schodach:była to woda kolo

ska Fryera. - Wstawaj! -

ęż

czyzna nie dawał za wygran

Jeny uniósł niepewnie dło

, by zasłoni

oczy przed o

lepiaj

cym

wiatłem.

Nie widział

adnej z trzech twarzy, ale niejasno zdawał sobie spraw

e Fryer

niechc

cy blokuje Chandamanowi dost

p do niego. Garvey stał z prawej strony;

wła

nie zapalił zapałk

i podetkn

ł płomyk pod cygaro. Nadeszła odpowiednia

chwila:

Garvey był zaj

ty, a bandzior nie miał swej ofiary w zasi

gu r

ki. Jeny to

wykorzystał.

Zanurkował pod wi

wiatła i poderwał si

spod

ciany, usiłuj

c przy

okazji wytr

z r

ki Fryera latark

. Upadła z trzaskiem na kafelki i zgasła.

Słaniaj

c si

na nogach, biegł w mroku ku wolno

ci. Słyszał za sob

przekle

stwa Garveya i hałas, z jakim zderzyli si

Chandaman i Fryer, kiedy

próbowali znale

źć

latark

. Zwolnił i posuwał si

wzdłu

ciany w gł

b budynku.

Drog

do drzwi frontowych zagradzali jego dr

czyciele, zatem jedynym sposobem

ucieczki było zgubienie si

w labiryncie korytarzy.

Dotarł do rogu i skr

cił na prawo, przypominaj

c sobie jak przez mgł

dy szło si

z głównych korytarzy w pl

tanin

przej

ść

. Lanie, jakie oberwał,

pozbawiło go tchu, mimo

e zostało przerwane, zanim mogło wyrz

dzi

prawdziw

krzywd

. Za ka

dym krokiem czuł w podbrzuszu i plecach ostry ból.

Kiedy po

lizn

ł si

na wilgotnych kafelkach, o mało nie krzykn

ł.

Z tyłu znów było słycha

Garveya. Znaleziono latark

. Jej

wiatło skakało po

labiryncie usiłuj

c odszuka

zbiega. Jerry szedł pr

dko dalej, zadowolony z nikłego

wietlenia, ale przecie

uciekał od jego

ródła. Nie miał w

tpliwo

ci,

e tamci pójd

za nim, i to szybko. Je

li, jak mówiła Carole, korytarze tworz

zwykł

spiral

zataczaj

c nieubłagan

, z której nie ma wyj

cia, jest zgubiony. Ale podj

ł ju

decyzj

. Oszołomiony gor

cym powietrzem, szedł dalej, modl

c si

o znalezienie

wyj

cia ewakuacyjnego, które pozwoliłoby mu wydosta

z tej pułapki.

- Poszedł t

dy - zakomunikował Fryer. - Na pewno. Garvey skin

ł głow

Tego si

spodziewał: Coloqhoun brn

ł w pogr

ąż

ony w mroku labirynt.

- Idziemy za nim? - spytał Chandaman. A

linił na my

l o doko

czeniu

swego dzieła. - Nie mo

e by

daleko.

- Nie - powiedział Garvey. Nic, nawet obietnica nadania tytułu szlacheckiego,

nie skłoniłoby go do pój

cia za Jerrym.

Fryer odszedł ju

par

kroków korytarzem, o

wietlaj

c latark

ciany.

- Ciepło - zauwa

ył.

Garvey wiedział a

nadto dobrze, jak jest tu ciepło. Takie gor

co nie było

normalne, w ka

dym razie nie w Anglii. To wyspa o umiarkowanym klimacie i

dlatego nigdy z niej nie wyje

ał. Zabójcze gor

co innych kontynentów rodziło

groteskowe zjawiska, których nie miał ochoty ogl

- Co robimy? - spytał Chandaman. - Czekamy, a

wyjdzie z ukrycia?

Garvey zastanowił si

nad tym. Zaduch bij

cy z korytarza zaczynał go

niepokoi

. Bulgotało mu w brzuchu i przechodziły go ciarki. Odruchowo przyło

ył

dło

do krocza. M

sko

ść

skurczyła mu si

- Nie - rzekł nagle.

- Nie?

- Nie czekamy.

- Nie mo

e tkwi

tam bez ko

ca.

- Powiedziałem: nie!

Nie przypuszczał,

e to miejsce znów do tego stopnia wyprowadzi go z

równowagi. Chocia

był zły,

e pozwala Coloqhounowi tak si

wymkn

ąć

, wiedział,

e je

li zostanie tu jeszcze troch

, ryzykuje utrat

panowania nad sob

- Wy dwaj mo

ecie na niego zaczeka

w jego mieszkaniu -powiedział do

Chandamana. - Pr

dzej czy pó

niej b

dzie musiał wróci

do domu.

- Cholerna szkoda - mrukn

ł Fryer wyłaniaj

c si

z korytarza. -Lubi

gania

e i nie szli za nim. Upłyn

ło kilka minut, odk

d Jerry słyszał za sob

głosy. Serce przestało mu w

ciekle bi

. Teraz, kiedy adrenalina nie przy

pieszała

jego kroków i nie łagodziła bólu posiniaczonego ciała, ledwo si

wlókł. Jego

ęś

nie protestowały nawet przeciwko temu.

Gdy ból był ju

nie do wytrzymania, Jerry osun

ł si

cianie i usiadł

zgarbiony, z nogami wyci

gni

tymi w poprzek korytarza. Przemoczone deszczem

ubranie przykleiło mu si

do ciała. Było mu chłodno i zarazem dusił si

. Rozlu

nił

krawat, a potem rozpi

ł marynark

i koszul

. Poczuł na skórze ciepłe powietrze

labiryntu i ucieszył si

z tego.

Zamkn

ł oczy; chciał wprowadzi

w trans hipnotyczny,

eby uciec od

bólu. Bo sk

d si

bierze czucie jak nie z zako

cze

nerwowych? Znał sposób

pozwalaj

cy odł

czy

umysł od ciała i uwolni

od cierpienia. Ledwo jednak

opu

cił powieki, usłyszał gdzie

w pobli

u jakie

stłumione d

ki. Kroki, chwilowa

cisza, głosy. To nie Garvey i jego ludzie - głosy były kobiece. Jerry uniósł głow

ęż

, jakby była z ołowiu - i otworzył oczy. Albo w ci

gu tych kilku chwil medytacji

przyzwyczaił si

do ciemno

ci, albo do korytarza w

lizn

ło si

wiatło. To było

jednak

wiatło.

Wstał. Marynarka ci

ąż

yła mu, wi

c j

zrzucił i zostawił tam, gdzie przed

chwil

siedział skulony. Nast

pnie ruszył w kierunku

wiatła. Przez ostatnich kilka

minut temperatura znacznie wzrosła, a

miał od tego lekkie halucynacje:

ciany

jakby si

przekrzywiły, a powietrze straciło przejrzysto

ść

, nasycone rozedrgan

wiat

Za rogiem skr

cił.

wiatło poja

niało. Jeszcze jeden róg - i wszedł do

niewielkiego pomieszczenia wyło

onego kafelkami, tak gor

cego,

e a

ęż

czy

nie

zaparło dech. W g

stniej

cym z ka

dym uderzeniem pulsu powietrzu dyszał jak

wyrzucona z wody ryba. Naprzeciwko widoczne były drzwi. Wpadało przez nie

bardzo jasne,

ółtawe

wiatło, ale Jerry nie potrafił zmusi

do zrobienia w jego

kierunku ani jednego kroku, bo gor

co zupełnie go obezwładniło. Wyczuwaj

jest na granicy utraty przytomno

ci, wyci

ł r

, aby si

podeprze

, ale dło

obsun

ła mu si

liskich kafelkach i upadł, l

duj

c na boku. Mimo woli krzykn

ł.

c podci

ł nogi, lecz dalej le

ał tam, gdzie si

zwalił. Je

li Garvey

usłyszał jego krzyk i wysłał na poszukiwanie swych zbirów, to trudno - zoboj

tniał

na wszystko.

Z drugiej strony pomieszczenia dobiegł go jaki

odgłos, wi

c uniósł głow

centymetr i uchylił powieki. W drzwiach pojawiła si

naga dziewczyna, a

przynajmniej tak mówiły mu jego rozregulowane zmysły. Jej skóra l

niła jak

naoliwiona, a tu i ówdzie na piersiach i udach widniały smugi czego

, co mogło by

zakrzepł

krwi

. Ale nie jej krwi

- błyszcz

cego ciała nie szpeciła

adna rana.

Dziewczyna zacz

ła si

z niego

mia

lekkim, swobodnym

miechem, który

wprawił Jerry'ego w zakłopotanie, ale i oczarował

piewno

Wreszcie ruszyła w

jego kierunku, ci

gle si

miej

c, i teraz zauwa

ył,

e za ni

inne. Kobiety, o

których bredził Garvey, i pułapka, o zastawienie której oskar

ył Jerry'ego.

- Kim jeste

? - wymamrotał, gdy dziewczyna do niego podeszła.

Przestała si

mia

ujrzawszy wykrzywion

bólem twarz. Próbował usi

ąść

ale r

ce miał zdr

twiałe i z powrotem osun

ł si

na posadzk

. Kobieta nie

odpowiedziała na jego pytanie ani nie zrobiła niczego, by mu pomóc. Tylko patrzyła

na niego z nieprzeniknion

twarz

, jak przechodzie

na pijaka w rynsztoku.

Uniósłszy na ni

wzrok Jerry poczuł,

e traci z trudem zachowywan

przytomno

ść

Gor

co, ból, a teraz owo pi

kne objawienie - to ju

było dla niego za du

Pozostałe kobiety rozpływały si

w ciemno

ci, a całe pomieszczenie składało si

jak

pudełko prestidigitatora - a

stoj

ca przed Jerrym wspaniała istota całkowicie

zawładn

ła jego uwag

, Na milcz

ce polecenie dziewczyny oczy jego duszy

wyskoczyły mu z głowy i pomkn

ły ku niej: l

ce ciało było krajobrazem, ka

dy por

jam

, a włos wie

żą

Nale

ał do niej całkowicie. Utopiła go w swych oczach i obdarła

ze skóry rz

sami. Przetoczyła go sobie po brzuchu, a potem wzi

ła mi

dzy

ladki, w sam

rodek gor

ca, i wypu

ciła, gdy ju

lał,

e spłonie

ywcem.

Szybko

ść

, z jak

to działo, wprawiała go w zachwyt. Zdawał sobie spraw

gdzie

tam w dole jego ciało hiperwentyluje z przera

enia, ale wyobra

nia - nie

dbaj

c o zadyszk

- ch

tnie pod

ąż

ała wskazanym przez dziewczyn

szlakiem,

zataczaj

c kr

gi jak ptak. Wreszcie, oszołomiony i skonany, wrzucony został z

powrotem do własnej czaszki. Zanim udało mu si

przyło

kruche narz

dzie

rozumu do do

wiadczonych wła

nie zjawisk, powieki mu opadły i stracił przy-

tomno

ść

Ciało nie potrzebuje umysłu. Zawiaduje mnóstwem procesów napełnianiem i

opró

nianiem płuc, pompowaniem krwi czy robieniem u

ytku z pokarmu - z których

aden nie wymaga my

lenia. Dopiero gdy jeden z tych procesów zacina si

, umysł

wiadamia sobie zło

ono

ść

zamieszkiwanego przez siebie mechanizmu.

Omdlenie Coloqhouna trwało zaledwie kilka minut, ale gdy m

ęż

czyzna

odzyskał przytomno

ść

, odbierał swoje ciało tak, jak nigdy dot

d: było pułapk

Pułapk

stanowiła jego krucho

ść

, jego kształt, rozmiar, nawet płe

. I nie było z niej

ucieczki, m

czył si

skuty z t

lichot

, a wła

ciwie w jej wn

trzu.

li te przychodziły i odchodziły. Mi

dzy nimi pojawiały si

krajobrazy, w

które wpadał na krótko. Były te

chwile, kiedy dostrzegał

wiat na zewn

trz siebie.

Kobiety podniosły go. Głowa mu si

chwiała, a włosy ci

ły si

podłodze. W przebłysku

wiadomo

ci pomy

lał,

e stanowi jakie

trofeum. Potem

znów zapadła ciemno

ść

, ale jeszcze raz z trudem wydostał si

na powierzchni

Teraz niosły go wzdłu

kraw

dzi wi

kszego basenu. Nozdrza napełniły mu si

zapachami rozkosznymi i smrodliwymi zarazem. K

tem leniwie poruszaj

cego si

oka widział,

e woda jest. tak jasna, i

pluskaj

c o brzeg basenu, wydaje si

płon

ąć

;

widział te

innego: poruszaj

ce si

w tej jasno

ci cienie.

Pomy

lał: chc

mnie utopi

. A potem: ju

topi

. Miał wra

enie,

e woda

wypełnia mu usta, a kształty dostrze

one w basenie wdzieraj

mu si

do gardła i

lizguj

do brzucha. Nad

ł si

, chc

c je zwymiotowa

Poczuł na twarzy czyj

ąś

dło

. Była cudownie chłodna.

Ćśśś

... - wyszeptał kto

i od razu wszystkie zwidy znikły. Pod delikatnymi

pieszczotami Jerry otrz

ł si

ze strachu i odzyskał przytomno

ść

Dło

uciekła z jego czoła. Rozejrzał si

w poszukiwaniu zbawcy, ale jego

oczy nie pow

drowały daleko. Po drugiej stronie mrocznego pomieszczenia, które

wygl

dało na wspólny prysznic, z kilku biegn

cych pod sufitem rur tryskały na

kafelki łuki wody, odprowadzane nast

pnie kanalikami. Pomieszczenie wypełniała

delikatna mgiełka i szmer. Jerry usiadł. Za strugami wody dostrzegł jaki

kształt -

zbyt ogromny, aby był ludzki. Wyt

ęż

ył wzrok, chc

c w zwałach ciała dopatrzy

jakiego

zarysu. Czy to zwierz

W powietrzu wisiał gryz

cy zapach, który przywodził na my

l mena

eri

Poruszaj

c si

z wielk

ostro

, by nie zwróci

na siebie uwagi

stworzenia. Jeny spróbował wsta

. Jego nogi jednak nie podołały temu zadaniu.

Mógł jedynie podpełzn

ąć

kawałek na r

kach i kolanach i zajrze

przez zasłon

wody. Sam wygl

dał jak jaki

zwierz.

Został zauwa

ony - le

żą

ce na podłodze ciemne stworzenie zwróciło ku

niemu oczy. Dostał g

siej skórki, ale nie potrafił oderwa

od niego wzroku. I wła

nie

wtedy gdy przymru

ył powieki, by lepiej widzie

, na ogromnym cielsku pojawiła si

iskra jasno

ci, która wkrótce rozlała si

drgaj

cymi falami

ółtego

wiatła po całej

masie, odkrywaj

c wszystko przed Coloqhounem.

To była ona. Bez najmniejszej w

tpliwo

ci wiedział,

e stworzenie jest płci

skiej, chocia

nie przypominało

adnego znanego mu rodzaju czy gatunku. W

miar

jak kr

gi jasno

ci rozchodziły si

po jej ciele, z ka

dym uderzeniem serca

ukazywały si

nowe niezwykłe zjawiska. Jerry'emu widok ten kojarzył si

z jak

ąś

roztopion

substancj

- szkłem, mo

e skał

- wtłaczan

w skomplikowane formy i z

powrotem wci

gan

do pieca. Ta dziwna istota nie miała ani głowy, ani ko

czyn

jako takich, ale jej ciało pełne było skupisk jasnych p

cherzyków mog

cych by

oczyma, a tu i ówdzie wyrzucała z siebie opalizuj

ce wst

gi - leniwe, pastelowe

płomienie -które zdawały si

podpala

powietrze.

Teraz stworzenie wydało seri

cichych d

ków: szmerów i westchnie

Zastanawiał si

, czy do niego mówi, a je

li tak, to jak ma odpowiedzie

Usłyszawszy za sob

kroki, obejrzał si

. To była jedna z tamtych kobiet. Popatrzył

na ni

pytaj

co.

- Nie bój si

- powiedziała.

- Nie boj

- odparł.

To była prawda. Niezwykła istota robiła silne wra

enie, lecz nie wzbudzała w

nim strachu.

- Czym ona jest? - spytał.

Kobieta stała tu

przy nim. Jej skóra, sk

pana w migotliwym blasku bij

cym

od istoty, była złocista. Mimo okoliczno

ci - a mo

e z ich powodu - poczuł dreszcz

żą

dania.

- To Madonna. Matka Dziewica.

Matka? Jeny poruszył bezgło

nie ustami, odwracaj

c głow

, by znów

spojrze

na istot

. Fale jasno

ci przestały przebiega

po jej ciele. Teraz

wiatło

pulsowało tylko w jednym miejscu, w którym ciało Madonny nabrzmiewało i p

kało w

rytm tego pulsowania. Za sob

usłyszał Jerry kolejne kroki, a w pomieszczeniu

zacz

ły rozlega

szepty, d

czny

miech i oklaski.

Madonna rodziła. Nabrzmiałe ciało otwierało si

; tryskało ze

płynne

wiatło;

pomieszczenie napełniło si

zapachem dymu i krwi. Która

z dziewcz

t krzykn

ła,

jakby odczuwała poród razem z Madonn

Oklaski przybrały na sile i nagle szczelina

skurczyła si

, by wyrzuci

z siebie na kafelki dziecko - co

dzy kałamarnic

ostrzy

onym jagni

ciem. Pod strumieniami wody natychmiast o

ywiło si

i odrzuciło

w tył głow

, by si

rozejrze

. Jego pojedyncze oko było ogromne i doskonale

przejrzyste. Przez kilka chwil dziecko wiło si

na kafelkach. Dziewczyna stoj

obok Jerry'ego weszła pod zasłon

wody i podniosła je. Bezz

bne usta od razu

zacz

ły szuka

jej piersi. Dziewczyna wło

yła w nie sutek.

- Nieludzkie stworzenie... - mrukn

ł Jerry. Zaskoczyło go,

e dziecko tak

dziwne jest jednocze

nie istot

wyra

nie inteligentn

-Czy wszystkie... czy

wszystkie one s

takie?

Matka zast

pcza spojrzała na

ywy worek w swych ramionach.

- Ka

de z nich jest inne - odparła. - Karmimy je. Niektóre umieraj

. Pozostałe

i id

swoj

drog

- Dok

d, na lito

ść

bosk

- Do wody. Do morza. W sny.

Powiedziała co

do dziecka pieszczotliwie. Pokryta rowkami, pulsuj

wiatłem ko

czyna zamachała z zadowoleniem w powietrzu.

-A ojciec?

- Ona nie potrzebuje m

ęż

a - nadeszła odpowied

. - Gdyby chciała, mogłaby

mie

dzieci z deszczem.

Jerry spojrzał ponownie na Madonn

. Wygasło w niej prawie całe

wiatło.

Ogromne ciało wyrzuciło wst

szafranowego płomienia, którego blask odbił si

kaskadzie wody i rzucił na

cian

ce cienie. A potem znieruchomiało. Gdy

Jerry obejrzał si

na przybran

matk

i dziecko, obojga ju

nie było. Wszystkie

kobiety wyszły, oprócz jednej - dziewczyny, która pokazała mu si

pierwsza.

miechaj

c si

tak jak wtedy, siedziała pod przeciwległ

cian

z rozrzuconymi

nogami. Spojrzał mi

dzy nie, a potem z powrotem na jej twarz.

- Czego si

boisz? - spytała.

- Nie boj

- To dlaczego do mnie nie podchodzisz?

Wstał i podszedł do niej zostawiaj

c za plecami strugi wody, które

przesłaniały sylwetk

pomrukuj

cej Madonny. Jej obecno

ść

nie onie

mielała go. Ta

istota z pewno

nie zwracała uwagi na takich jak on. Je

eli w ogóle go widziała,

to na pewno wydawał jej si

mieszny. Jezu! był

mieszny nawet dla samego

siebie. Nie miał do stracenia ani nadziei, ani godno

ci.

Jutro wszystko to b

dzie snem: woda, dzieci, pi

kno

ść

, która wła

nie teraz

wstała, by go obj

ąć

. Jutro b

dzie my

lał,

e umarł na jeden dzie

i odwiedził

prysznice dla aniołów. A teraz wykorzysta sposobno

ść

Gdy sko

czyli si

kocha

, on i u

miechaj

ca si

dziewczyna, próbował

przypomnie

sobie jakie

szczegóły, ale nie miał nawet pewno

ci, czy si

spisał.

Zostało mu tylko niejasne wspomnienie, i to nie jej pocałunków czy samego

zespolenia, tylko stru

ki mleka spływaj

cego z jej piersi i tego, jak mruczała:

„Nigdy... nigdy...", gdy si

spletli. Kiedy było po wszystkim, zmieniła si

; bez słowa,

bez u

miechu zostawiła go samego w m

awce. Zapi

ł zabrudzone spodnie i

zostawił Madonn

jej płodno

ci.

Krótkim korytarzem doszedł do hali wi

kszego basenu. Woda przelewała si

- tak jak wtedy, gdy niesiono go t

dy przed oblicze Madonny. Jej dzieci o rozmaitych

kształtach bawiły si

wietlistej wodzie. Kobiet nigdzie nie było wida

, ale drzwi

prowadz

ce do zewn

trznego korytarza stały otworem. Przeszedł przez nie, a gdy

zrobił pi

ęć

kroków, zasun

ły si

za nim.

Teraz, poniewczasie, Ezra Garvey wiedział,

e powrót do budynku Basenów

(mimo

e miał tam kogo

zastraszy

, co zwykle sprawiało mu przyjemno

ść

), był

bł

dem. Rozdrapał bowiem ran

, która - jak s

dził - była bliska wygojenia; powróciło

wspomnienie o jego drugiej tam wizycie, o kobietach i o tym, co mu pokazały.

Usiłował wyja

owe zdarzenia, dopóki nie zacz

ł pojmowa

prawdziwej ich

natury. Kobiety dały mu jaki

narkotyk (prawda?), a potem, kiedy był słaby i stracił

wszelkie poczucie przyzwoito

ci, wykorzystały go dla własnej rozrywki. Karmiły go

piersi

jak dziecko i zrobiły sobie z niego zabawk

. Te wspomnienia jedynie

Garveya zdumiewały, ale były te

inne, przera

ce - o jakim

pomieszczeniu, o

wodzie spadaj

cej zasłon

, o straszliwej ciemno

ci i o jeszcze straszliwszej

wiatło

ci.

Wiedział,

e nadszedł czas, by wypleni

te sny i otrz

ąć

oszołomienia. Był człowiekiem, który nie zapominał ani wy

wiadczonych przez

siebie, ani otrzymanych przysług. Wieczorem, około jedenastej, odbył dwie

rozmowy telefoniczne, przypominaj

c pewnym ludziom o pewnych zobowi

zaniach.

Cokolwiek kryło si

w Basenach przy Leopold Road, długo ju

tam nie po

yje.

Zadowolony z nocnych manewrów, Garvey poszedł do łó

ka.

Po powrocie ze spotkania z Coloqhounem zmarzni

ty i niespokojny wypił

prawie cał

butelk

sznapsa. Teraz alkohol uderzył mu do głowy, wi

c Garvey

postanowił,

e - nie zdejmuj

c ubrania -poło

y si

na kilka minut, aby odzyska

jasno

ść

zmysłów. Kiedy si

obudził, było ju

jednak wpół do drugiej w nocy.

Usiadł. Brzuch mu znowu si

buntował, wła

ciwie całe ciało miał obolałe. W

gu ponad czterdziestu lat swego

ycia rzadko był chory, bo sukces nie

dopuszczał do niego dolegliwo

ci. Teraz jednak czuł si

okropnie. Głowa pulsowała

mu prawie o

lepiaj

cym bólem - z sypialni do kuchni zszedł posługuj

c si

bardziej

dotykiem ni

wzrokiem. Nalał sobie mleka i usiadł przy stole, by je wypi

. Nie wypił.

Jego wzrok padł na r

trzymaj

ca, szklank

. Patrzył na ni

przez mgł

bólu. Nie

wygl

dała jak jego r

ka: była zbyt delikatna, zbyt gładka. Odstawił szklank

, ale

przewróciła si

, a mleko rozlało si

na tekowym blacie i spłyn

ło na podłog

Wstał. D

k mleka ciekn

cego na kafelki podłogi w kuchni budził w nim

dziwne my

li. Poszedł niepewnym krokiem do gabinetu. Potrzebował czyjego

towarzystwa, oboj

tnie czyjego. Wzi

ł notes z telefonami i usiłował co

zrozumie

zapisków, ale numery nie chciały zrobi

wyra

ne. Ogarniała go coraz wi

ksza

panika. Czy to szale

stwo? Czy złudzeniem jest to, co dzieje si

z jego ciałem?

ł r

do torsu,

eby rozpi

ąć

koszul

, i musn

ł jeszcze jedno złudzenie,

bardziej absurdalne od pierwszego. Rozrywaj

c materiał ci

gle sobie powtarzał,

to wszystko jest niemo

liwe.

Dowody jednak były wyra

ne. Dotykał ciała, które ju

nie było jego ciałem.

Istniały jeszcze

lady,

e skóra i ko

ci nale

ały do niego - blizna po wyrostku na

podbrzuszu, znami

pod pach

- ale esencja jego ciała została zmieniona (zmiany

zachodziły na jego oczach nadal) i oblekła si

w formy przyprawiaj

ce go o wstyd.

Darł paznokciami kształty, które przeobra

ały jego tors, jakby mogły rozpłyn

ąć

pod jego palcami - ale tylko zacz

ły krwawi

W swoim czasie Ezra Garvey wiele wycierpiał, a prawie wszystkie cierpienia

sam na siebie sprowadził. Kilka razy siedział w wi

zieniu, o mało co nie otrzymał

powa

nej rany, znosił szachrajstwa pi

knych kobiet. Lecz tamte m

ki były niczym w

porównaniu z obecn

udr

Nie jest sob

! Kiedy spał, zabrano mu ciało i pod-

rzucono tego odmie

ca. Potworno

ść

owego czynu godziła w jego miło

ść

własn

zachwiała jego zdrowiem psychicznym.

Nie mog

c powstrzyma

łez, zacz

ł szarpa

pasek spodni. „Prosz

, Bo

e -

mamrotał - prosz

. Bo

e, spraw, abym nadal był cały." Ledwie widział przez łzy.

Wytarł je i popatrzył na swe krocze. Spostrzegaj

c zachodz

ce deformacje rykn

ł,

zadr

ały szyby.

Garvey nie był człowiekiem posługuj

cym si

wykr

tami. Uwa

ał,

e czynom

nie najlepiej słu

y debata. Nie wiedział, jak ten traktat o transformacji został wpisany

w jego organizm i niewiele go to obchodziło. My

lał tylko, ile razy umrze ze wstydu,

li ten ohydny stan ujrzy

wiatło dzienne. Wrócił do kuchni, wyj

ł z szuflady du

nó

do mi

sa, poprawił ubranie i wyszedł z domu.

Łzy mu obeschły. Poszłyby na mam

, a Garvey nie znosił marnotrawstwa.

Pojechał przez opustoszałe miasto nad rzek

, do Blackfriars Bridge. Zaparkował i

zszedł na brzeg. Tej nocy wody Tamizy były wysokie i wartkie, a wiatr pokrywał

czubki fal biel

Dopiero teraz, gdy zaszedł tak daleko, nie analizuj

c zbyt dokładnie swych

zamiarów, poczuł,

e daje o sobie zna

strach przed

mierci

. Był bogatym i

wpływowym człowiekiem - czy z tej ci

ęż

kiej próby nie znalazłoby si

inne wyj

cie ni

to, na które tak pochopnie si

zdecydował? S

przecie

pigularze, którzy mogliby

odwróci

szale

stwo, jakie zawładn

ło komórkami jego ciała, s

chirurdzy, którzy

mogliby odci

ąć

gorsz

ce organy i na powrót zszy

jego rozdart

na strz

osobowo

ść

. Ale na jak długo wystarcz

takie rozwi

zania? Wiedział,

e pr

dzej czy

pó

niej proces zacznie si

na nowo. Nie ma ju

dla niego ratunku.

Powiew wiatru zdmuchn

ł z wody pian

. Zmoczyła mu twarz, co ostatecznie

przełamało piecz

ęć

jego niepami

ci. W ko

cu przypomniał sobie wszystko:

pomieszczenie z prysznicami, strugi z obci

tych rur bij

ce w podłog

, upał,

roze

miane, klaszcz

ce kobiety. I to co

, co

yło za wodn

zasłon

, istot

gorsz

od najobrzydliwszego koszmaru, jaki wydobył ze swych zakamarków jego zbolały

umysł. Pieprzył si

tam, w obecno

ci tego potwora, i w szale aktu, kiedy na chwil

zapomniał, te suki mu to zrobiły. Nie ma miejsca na

al. Co si

stało, to si

nie

odstanie. Przynajmniej podj

ł kroki zmierzaj

ce do zniszczenia ich nory. A teraz,

przeprowadzaj

c operacj

na samym sobie, zniweczy efekty ich magii, pozbawi je

widoku ich dzieła.

Wiatr był zimny, za to krew Garveya buchała gor

cem, gdy kaleczył swe

ciało. Tamiza przyj

ła t

ofiar

z entuzjazmem. Wiruj

c omywała m

ęż

czy

nie stopy.

Nim sko

czył, pokonała go utrata krwi. Niewa

ne - pomy

lał, gdy ugi

ły si

pod nim

kolana i padał do wody - teraz nikt ju

mnie nie pozna oprócz ryb. Gdy rzeka

zamykała si

nad nim, pragn

ł tylko,

eby

mier

nie okazała si

kobiet

Na długo zanim Garvey obudził si

w nocy i odkrył bunt swego ciała, Jerry

wyszedł z Basenów i wsiadł do samochodu z zamiarem powrotu do domu. Nie był

jednak w stanie prowadzi

. Oczy mu łzawiły, stracił poczucie kierunku. Kiedy ledwo

unikn

ł wypadku, zaparkował samochód i poszedł piechot

Jego wspomnienia o

tym, co mu si

przytrafiło, wcale nie były jasne, cho

od tych wydarze

upłyn

ło

zaledwie kilka godzin. Przed oczami stawały mu dziwne obrazy. Poruszał si

materialnym

wiecie, ale na wpół

nił. Do rzeczywisto

ci przywrócił go widok

Chandamana i Fryera siedz

cych w jego sypialni. Nie czekał, a

go przywitaj

, tylko

odwrócił si

i uciekł. Pochłon

li cały jego zapas alkoholu, wi

c reagowali do

ść

powoli. Zanim podj

li po

cig, zbiegł ju

ze schodów i wypadł z budynku.

Poszedł do Carole, ale nie było jej w domu. Nie miał nic przeciwko czekaniu.

Pół godziny przesiedział na schodkach pod frontowymi drzwiami, a kiedy zjawił si

lokator mieszkania na ostatnim pi

trze, Jerry'emu udało si

go przekona

eby go

wpu

cił do

rodka. Tam te

usiadł na schodach. Zapadłszy w drzemk

cofn

ł si

tras

, któr

przyszedł - a

do skrzy

owania, gdzie zostawił samochód. Ci

tamt

dy tłum ludzi. „Dok

d idziecie?" - zapytał. „Obejrze

jachty" - odpowiedzieli.

„Co to za jachty?" - znów zadał pytanie, ale oni ju

oddalali trajkocz

c. Ruszył

c w swoj

stron

. Niebo było ciemne, ale ulice i tak o

wietlał bł

kitny blask nie

rzucaj

cy cieni. Par

kroków od budynku Basenów Jeny usłyszał jaki

plusk;

skr

ciwszy za róg stwierdził,

e po Leopold Road nadci

ga ogromna fala. „Co to za

morze?" - zapytał mewy polatuj

ce nad głow

, bo słony zapach w powietrzu mówił

mu,

e to wody oceanu, nie rzeki. „A czy to ma znaczenie?" - odpowiedziały mewy.

„Czy

wszystkie morza nie s

ostatecznie jednym morzem?" Stał i patrzył na falki

pełzn

ce po asfalcie. Chocia

poruszały si

powoli, wywracały latarnie i tak szybko

podmywały fundamenty budynków,

e te waliły si

jeden po drugim w milczeniu.

Wkrótce lodowate fale dotarły i do jego stóp. W wodzie pomykały ryby jak male

kie

odpryski srebra.

- Jerry? - Na schodach stała Carole i patrzyła na niego. - Co ci si

, u diabła,

stało?

- Mogłem uton

ąć

- odrzekł.

Powiedział jej o pułapce zastawionej przez Garveya przy Leopold Road i o

tym, jak go pobito, a potem o zasadzce w jego domu. Carole okazała mu chłodne

współczucie. Nic nie mówił o po

cigu w spirali, kobietach i tym czym

, co widział w

pomieszczeniu z prysznicami. Nie potrafiłby o tym opowiedzie

, nawet gdyby chciał:

z ka

godzin

upływaj

od opuszczenia Basenów był coraz mniej pewny, czy w

ogóle co

widział.

- Chcesz tu zosta

? - odezwała si

, kiedy sko

czył.

- My

lałem,

e ju

nie zapytasz.

- Lepiej si

wyk

p. Jeste

pewien,

e nic ci nie złamali?

- Chyba bym ju

czuł, gdyby tak było.

e i nie miał nic złamanego, ale te

nie wyszedł bez szwanku: był obolały

od stóp do głów, a jego tors przedstawiał szachownic

dojrzewaj

cych siniaków.

Gdy po półgodzinnym moczeniu si

w wodzie wyszedł z wanny i przyjrzał si

sobie

w lustrze, stwierdził,

e całe ciało ma obrzmiałe, a skór

na piersiach wra

liw

dotyk i napi

, Widok nie był przyjemny.

- Jutro musisz i

ść

na policj

- powiedziała pó

niej Carole, gdy le

eli obok

siebie. - I kaza

aresztowa

tego drania Garveya.

- Chyba tak...

Pochyliła si

nad nim. Twarz miał oboj

ze zm

czenia. Pocałowała go

delikatnie.

- Chciałabym ci

kocha

. - Kiedy to mówiła, nie patrzył na ni

, - Dlaczego tak

to utrudniasz?

- Ja?

Powieki mu opadały. Chciała wsun

ąć

dło

pod płaszcz k

pielowy, który

nadal miał na sobie - nigdy nie mogła poj

ąć

tej wstydliwo

ci, ale niezmiennie była

oczarowana - i popie

go. Lecz pozycja, w jakiej le

ał, sygnalizowała,

Jerry chce, aby go zostawi

w spokoju. Carole uszanowała to

yczenie.

- Zgasz

wiatło - rzekła, ale on ju

spał.

Odpływ nie obszedł si

z Ezr

Garveyem łagodnie. Fala uniosła jego ciało i

przez chwil

ciskała nim to tu, to tam, bawi

c si

jak najedzony biesiadnik bawi si

jedzeniem, na które nie ma apetytu. Porwała trupa mil

w dół rzeki, a potem si

nim

znudziła. Pr

d zniósł go na spokojniejsz

wod

pod brzegiem i tam - na wysoko

Battersea - ciało uwi

zło na zwisaj

cej cumie. Fala odeszła z odpływem do morza -

Garvey nie. Zwisał z liny, a opadaj

ca woda ukazywała

witowi jego pozbawione

krwi zwłoki cal po calu. Zanim wybiła ósma, miał wi

ksz

widowni

tylko sam

ranek.

Jerry'ego obudził d

k wody puszczanej z prysznica w przylegaj

cej do

pokoju łazience. Zasłony w sypialni nadal były zaci

gni

te. Do miejsca, gdzie le

ał,

przebijała si

tylko cienka smu

wiatła. Przekr

cił si

eby zanurzy

głow

poduszk

, gdzie

wiatło nie mogło mu przeszkodzi

, ale jego umysł, raz pobudzony,

zacz

ł pracowa

. Jeny wiedział,

e ma przed sob

trudny dzie

, w którym b

dzie

musiał jako

opowiedzie

policji o ostatnich wydarzeniach. Padn

pytania i niektóre

z nich mog

okaza

niewygodne. Im szybciej przemy

li swoj

opowie

ść

, tym

dzie spójniejsza. Przewrócił si

i odrzucił koc.

Kiedy spojrzał w dół na siebie, jego pierwsz

było to,

e nie obudził

jeszcze w pełni, ale twarz ma nadal wtulon

w poduszk

i przebudzenie tylko mu

ni. S

dził,

niło mu si

równie

ciało, które zamieszkiwał - z pojawiaj

cymi

piersiami i mi

kkim brzuchem. Nie jego ciało, bo nale

żą

ce do innej płci.

Próbował si

obudzi

, ale to nic nie dawało. Ta zmieniona anatomia nale

ała

do niego - jego było rozci

cie, gładko

ść

, dziwna waga. W ci

gu godzin, jakie

upłyn

ły od północy, został spruty i uszyty na nowo.

Szum prysznica dobiegaj

cy zza drzwi przywiódł mu na my

l Madonn

. A

tak

e kobiet

, która zwabiła go w siebie i szeptała, gdy zmarszczony zadawał

pchni

cia: „Nigdy... nigdy..." Jej słowa oznaczały - chocia

wtedy nie mógł tego

wiedzie

e ostatni raz kopułował jako m

ęż

czyzna. Ona i Madonna uknuły spisek,

eby spowodowa

w nim t

przemian

. Czy

nie było to podsumowanie kl

sk jego

ycia?! Nie dane mu było nawet zachowa

własnej płci; m

sko

ść

, podobnie jak

bogactwo i wpływy, została mu obiecana, a potem sprz

tni

ta sprzed nosa.

Wstał z łó

ka odwracaj

c dłonie, by podziwia

ich now

delikatno

ść

, wodz

nimi po swych piersiach. Nie bał si

ani nie cieszył. Zaakceptował fait accompli, jak

dziecko akceptuje swoj

sytuacj

, nie rozumiej

c, jakie to Sprowadzi na niego

dobro czy te

zło.

e tam, sk

d si

wzi

ło to ciało, istniały jeszcze inne czary. Je

li tak,

wróci do Basenów i sam je odnajdzie. Pójdzie spiral

do samego gor

cego j

dra i

porozmawia z Madonn

o tajemnicach. S

wiecie cuda! S

siły zdolne wywróci

ciało na wylot bez

ladu krwi, potrafi

ce obali

tyrani

rzeczywisto

ci i bawi

jej ruinach.

Woda nadal szumiała. Podszedł do lekko uchylonych drzwi łazienki i zajrzał

rodka. Carole nie stała pod prysznicem. Siedziała na kraw

dzi wanny z r

koma

przyci

tymi do twarzy. Usłyszała go. Jej ciałem wstrz

ł dreszcz. Nie podniosła

oczu.

- Zobaczyłam... - odezwała si

. Głos miała gardłowy, brzmi

cy ledwo

powstrzymywan

odraz

, - Czyja wariuj

-Nie.

- No to co si

dzieje?

- Nie wiem - odparł po prostu. - Czy to takie straszne?

- Obrzydliwe - rzekła. - Ohydne. Nie chc

na ciebie patrze

. Słyszysz? Nie

chc

widzie

Nie usiłował si

z ni

sprzecza

. Nie chciała go zna

i miała do tego prawo.

lizn

ł si

do sypialni, ubrał si

w swe nie

wie

e, brudne ubranie i wrócił

do Basenów.

Szedł nie budz

c zainteresowania. Je

li nawet kto

zauwa

ył w tym

przechodniu co

dziwnego - ró

nic

dzy ubraniem i okrywanym przez nie ciałem

- to spogl

dał w drug

stron

, nie chc

c si

nad tym zastanawia

o tak wczesnej

porze.

Gdy dotarł na miejsce, przy schodach stało kilku m

ęż

czyzn. Rozmawiali,

chocia

tego nie wiedział, o maj

cym wkrótce nast

wyburzeniu budynku. Jerry

zaczekał w sklepie po przeciwnej stronie ulicy, a

trójka m

ęż

czyzn odejdzie - a

potem zbli

ył si

do drzwi. Bał si

e mogli zmieni

zamek, ale nie.

Nie wzi

ł ze sob

latarki; zanurzaj

c si

w labirynt zaufał swemu instynktowi

- a on go nie opu

cił. Po paru minutach poszukiwa

w ciemnych korytarzach Jerry

potkn

ł si

o marynark

, któr

zrzucił poprzedniego dnia, a jaki

czas pó

niej dotarł

do pomieszczenia, gdzie znalazła go roze

miana dziewczyna. Zobaczył,

e z

basenu dochodzi nikły blask

wiatła dziennego. Po jasno

ci, która go tu przedtem

przywiodła, zostały resztki przebłysków.

Woda nadal si

przelewała, ale prawie całe jej

wiatło zgasło. Przyjrzał si

tnawej toni:

adnego ruchu pod powierzchni

Odeszły. Matki i dzieci. I -

niew

tpliwie - Madonna.

Udał si

do pomieszczenia z prysznicami. Rzeczywi

cie odeszła. Co wi

cej,

wszystko tu zniszczyła, jakby w napadzie rozgoryczenia. Kafelki zostały wyrwane ze

cian, rury stopiły si

w jej gor

cu. Tu i ówdzie widział plamy krwi.

Wrócił do hali basenu, zastanawiaj

c si

, czy to on wypłoszył mieszkanki tej

prowizorycznej

tyni. Tak czy owak, czarownice odeszły, a on, ich dzieło, sam

miał dawa

sobie rad

, nie poznawszy ich tajemnic.

Zrozpaczony chodził wzdłu

brzegu. Powierzchnia wody nie była zupełnie

spokojna: zbudził si

w niej kr

g zmarszczek, rozszerzaj

cy si

z ka

dym

uderzeniem serca. Jeny nie odrywał wzroku od nabieraj

cego mocy wiru, który

ogarniał sob

cały basen. Poziom wody zacz

ł nagle opada

: w dnie otworzyła si

jaka

klapa i tamt

dy odpływała kipiel. Czy tamt

dy te

uciekła Madonna? Pobiegł

na drugi koniec basenu i przyjrzał si

kafelkom. Tak! Gdy wypełzła ze swej kaplicy,

by schroni

w basenie, zostawiła za sob

smug

jakiej

cieczy. A je

li udała si

tam ona, to czy nie poszły za ni

wszystkie kobiety?

Nie miał poj

cia, dok

d odpływa woda. Mo

e do kanalizacji, potem do rzeki i

w ko

cu do morza. Ku

mierci przez utoni

cie, ku zagładzie magii. Albo mo

jakim

tajemnym kanałem do ziemi, do jakiego

sanktuarium ukrytego przed

ciekawo

ludzi, gdzie ekstaza nie jest zakazana.

Woda burzyła si

, wir był spieniony; Jeny zwrócił uwag

na jego kształt.

Oczywi

cie - spirala. Teraz woda opadała bardzo szybko, a plusk zmienił si

w ryk.

Wkrótce ju

jej nie b

dzie, a drzwi do innego

wiata zatrzasn

i - znikn

Nie miał wyboru: skoczył. Wir porwał go natychmiast. Ledwo Jerry zd

ąż

ył

zaczerpn

ąć

oddechu, został wessany pod powierzchni

. Rzuciło nim o dno basenu,

a potem wywin

ł kozła, nieubłaganie zbli

c si

do wylotu. Otworzył oczy. W tej

wła

nie chwili pr

d poci

ł go do kraw

dzi - i poza ni

, Ciałem zawładn

strumie

, rzucaj

c nim w

ciekle we wszystkie strony.

Przed sob

widział Jerry

wiatło. Nie potrafił okre

, jak daleko si

ono

znajduje, ale jakie

to miało znaczenie? Je

li utonie, zanim do niego dotrze, i

sko

czy podró

martwy, to co z tego?

mier

nie była bli

sza spełnienia ni

marzenie o m

sko

ci, którym

ył tyle lat.

adne słowa nie oddałyby jego dozna

Dzie

był pogodny - prawda? - i chyba pełen gwiazd.

wiatło rosło i rosło, a

tymczasem Jeny otworzył usta i wykrzykn

ł w wir przekle

stwo ku chwale

paradoksu.