Laissez Faire Numer 5, Styczeń 2007

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

faire

Laissez

Numer 5, S T YC ZeŃ 20 07

w w w. mises . p l

by Fundacja Instytut

im. Ludwiga von misesa

Redaktor naczelny:

Juliusz Jabłecki

Zastępca redaktora

naczelnego:

Karol Lew Pogorzelski

Redaktor techniczny:

mikołaj Barczentewicz

Korekta:

Jan Falkowski

„Laissez Faire” ukazuje się

jako miesięcznik. Poglądy

prezentowane przez au-

torów nie muszą się po-

krywać ze stanowiskiem

Instytutu misesa.

www.mises.pl

mises@mises.pl

Ten numer „Laissez Faire”

ukazał się dzięki pomocy

Pana Dariusza Szumiły.

Dziękujemy Pani Annie

Szymanowskiej za pomoc

w korekcie tekstów.

Listy do redakcji oraz

propozycje

artykułów

prosimy przesyłać na

adres: redakcja@mises.pl.

Przede wszystkim, drodzy Czytelnicy, od-

dajemy w Wasze ręce już – albo dopiero,

zależnie od perspektywy – piąty numer

„Laissez Faire”. Z pewnością nie byłoby to

możliwe bez pomocy finansowej Pana Da-

riuszo Szumiły, któremu należą się nasze

jak najserdeczniejsze wyrazy wdzięczności.

Dziękujemy także wszystkim Prenumera-

torom i Czytelnikom, dla których to pismo

tworzymy, mając cichą nadzieję, że choć po

części spełnia ono ich oczekiwania. Redak-

tor naczelny w imieniu własnym składa po-

dziękowania pracownikom i współpracow-

nikom redakcji, bez których „Laissez Faire”

na pewno nie byłoby tym, czym jest.

A czym jest albo czym chciałoby być

nasze pismo? Przede wszystkim chce słu-

żyć krzewieniu konserwatywno-anarchi-

stycznego poglądu na świat, historię i po-

litykę. Chce proponować nowe spojrzenie

na stare idee, z jednej strony dostrzegając

nonsens krytyki dzisiejszego ponowoczes-

nego, egalitarno-demokratycznego świata,

a z drugiej rozumiejąc, że jedyną koncepcją

wolnościową, która daje się pogodzić z ten-

dencjami postmodernistycznymi jest idea

ładu naturalnego.

Nie będziemy więc zastanawiać się nad

tym, czy prezes NBP powinien być nieza-

leżny, czy w stolicy powinny odbywać się

gejowskie parady, czy homoseksualiści po-

winni mieć prawo do adopcji, ani czy po-

winno się postawić pomnik Dmowskiemu.

Będziemy raczej starali się pokazywać, że

żaden tego rodzaju problem właściwie nie

ma racji bytu w ładzie naturalnym: utrzy-

mujemy, iż banku centralnego w ogóle nie

Początek roku to zazwyczaj czas składania życzeń, regulowania długów –
także wdzięczności – formułowania planów, w skrócie – dokonywania wszel-
kich podsumowań. Co prawda w odniesieniu do naszego pisma, o niezbyt
przecież długim żywocie, podsumowanie wydaje się trochę przedwczesne,
jednak warto wykorzystać tę okazję i podzielić się kilkoma refleksjami.

P I E R W S Z A K O L U M N A

Spis rzeczy

Idee
Wayne John Sturgeon

– Anarchomonarchizm........................ 2

Alfred G. Cuzán

– Czy.kiedykolwiek.uciekniemy.od.

anarchii?............................................... 4.

Historia
Karol Lew Pogorzelski

– 200.lat.ateńskich.doświadczeń.z.

demokracją........................................... 9.

Juliusz Jabłecki

– Abraham.Lincoln,.jego.wojna.i.jego.

Ameryka............................................. 11.

Miscellanea

Phyllis McGinley

– Gniewny.człowiek...........................16

Kinematograf
Lumeriusz

– „Borat”,.czyli.jak.sprzedać.chłam,.

aby.kasa.wpływała.na.konto.............16

Książka
Juliusz Jabłecki

– „Jak.Kościół.katolicki.zbudował.

zachodnią.cywilizację”.Thomasa.E..

Woodsa...............................................17

iSMo

oNSeRWAtyWNo

-A

NARChiStyCZNe

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

powinno być, ulice powinny być prywatne, a każ-

dy na swojej posesji powinien móc wznieść taki

pomnik, jaki mu się tylko zamarzy. Wreszcie – last

but not least – przeciwnikom adopcji przez pary

homoseksualne przypominamy, że liczba sierot w

domach dziecka jest znacznie mniejsza niż liczba

rodzin heteroseksualnych, które, chcąc nie dopuś-

cić do przejęcia dzieci przez homoseksualistów,

mogą wykazać się większą niż dotychczas inicja-

tywą i same zaadoptować kilkoro maluchów.

Zapraszamy Was, Drodzy Czytelnicy, abyście

zechcieli towarzyszyć nam w tej wędrówce po

świecie idei. Życzymy Wam, byście wraz z nami

się rozwijali, odkrywali nowe intelektualne per-

spektywy i patrzyli, jak nowoczesność w swoim

duchowym wymiarze realnej, pluralistycznej de-

mokracji otwiera się na hoppeański nowy ład. Ży-

czymy i Wam, i sobie powodzenia w tej wspólnej

wyprawie, która na dobre rozpocznie się zapewne

właśnie w tym nowym, 2007 roku.

W imieniu redakcji,

Juliusz Jabłecki

redaktor.naczelny

idea anarchomonarchii wielu może się wydać we-

wnętrznie sprzeczna, a niektórzy dostrzegą w niej

zapewne jedynie cień paradoksu. Na przykład

surrealistyczny malarz Salvador Dali, poproszo-

ny podczas wywiadu w telewizji o jednoznaczne

określenie swoich poglądów politycznych, powie-

dział, ku wielkiemu zdziwieniu dziennikarza, że

jest właśnie anarchomonarchistą.

Z kolei hakim Bey w swojej książce Tymczaso-

wa.Strefa.Autonomiczna (Kraków 2001) odwołuje

się do rosyjskich narodników – anarchistów, któ-

rzy szerzyli rewolucyjną propagandę w imię cara,

głosząc wyzwolenie mas z jarzma poddaństwa i

wzywając do obalenia skorumpowanego rządu

wyzyskiwaczy, który odgradza cara od jego umi-

łowanego ludu i ziemi.

Podobnym pomysłem na wzniecenie rewolty

posłużyła się w czasie angielskiej wojny domowej

narodowo-rewolucyjna grupa Ludzi Piątej Mo-

narchii, która zaczerpnęła swą nazwę z prorockiej

Księgi. Daniela ze Starego testamentu. Daniel

przepowiadał, że w historii świata powstaną czte-

ry wielkie królestwa, piątym zaś – ostatnim – bę-

dzie Boska monarchia i tysiącletnie panowanie

Chrystusa, zasiadającego na tronie Judy i Dawida

(zob. Dn 2, 31-45; Dn 7, 1-28; Ap 20, 4-6).

Jedno z pierwszych dzieł wyraźnie przesiąk-

niętych duchem anarchistycznym zostało na-

pisane w języku władzy monarszej. Była to Da-

odejing, Księga.Drogi.i.Cnoty, należąca do kanonu

mistycznej tradycji chińskiego taoizmu. Zawie-

rała ona wiele mądrych sentencji skierowanych

do przyszłego króla i mających mu wskazać, jak

powinien rządzić swoim ludem. Pierwotnie Da-

odejing miała być polemiką wymierzoną w kon-

fucjańską biurokrację, dlatego też Księga.Drogi.i.

Cnoty rekonstruuje tradycję cesarza-mędrca na

modłę wolnościową, sugerując, że celem wład-

cy powinno być stworzenie takich warunków, w

których każdy człowiek rządzi sam sobą, a nie jest

poddany rozkazom z góry.

Z filozoficznego punktu widzenia anarchizm

posiada długą tradycję antydemokratyczną, w

której rozumie się go nie jako konsekwentnie roz-

szerzaną władzę ludu, lecz raczej jako zuniwer-

salizowaną arystokrację. Monarchia może więc

zyskać nowe znaczenie jako idea metapolityczna

promująca etos libertariański, wystarczy bowiem

dostrzec w monarsze symbol suwerenności, któ-

ry znajduje odbicie w absolutnej suwerenności

wolnej jednostki. Słowo „król” pochodzi od sło-

wa „krewny” (ang. king – kin), zatem „królowa-

nie” oznacza „pokrewieństwo” (ang. kingship

Wayne.John.Sturgeon

Anarchomonarchizm

Idee

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

– kinship, czyli pokrewieństwo, więź, wspólnota

interesów)

, a król i królowa stają się symbolicz-

nymi strażnikami wolności i samorządności ludu.

Monarcha przekazuje więc z pokolenia na poko-

lenie dziedzictwo ludu oraz łączącą go z nim więź

współobecności. Zostało to pięknie i poetycko

przedstawione w angielskiej mitologii, mówiącej

o królu Arturze i jego poszukiwaniach Święte-

go Graala. idea „królowania” odnosi się tam do

pokornej posługi tym wszystkim, którymi się

„rządzi”.

Podobny motyw można odnaleźć w chrześ-

cijańskiej ewangelii, w której Jezus mówi swoim

apostołom: „(...) Lecz kto by między wami chciał

się stać wielkim, niech będzie sługą waszym. A

kto by chciał być pierwszym między wami, niech

będzie niewolnikiem wszystkich” (zob. Mk 10,

43-44; w tym mitologicznym kontekście postać

Chrystusa jest pełnią wszystkich archetypów za-

wartych w opowieści o Arturze, a także w innych

angielskich i nordyckich wierzeniach, szczegól-

nie w druidyzmie i odynizmie). Pismo sugeruje

ponadto, że przy końcu czasów Chrystus nie-

jako abdykuje, zstąpi ze swego tronu, gdyż jego

władza będzie miała tak dobroczynny wpływ, że

cała ludzkość wstąpi w stan duchowej doskonało-

ści, która uczyni wszelką formę rządów zupełnie

zbędną (1 Kor 15, 24-28)

. Będzie to eschatolo-

giczna realizacja transcendencji od królewskiego

panowania do oświeconej teokratycznej anarchii.

Za najwybitniejszego współczesnego stron-

nika anarchomonarchizmu należy uznać pisa-

rza fantasy J.R.R. tolkiena, którego saga Władca.

Pierścieni stała się światowym bestsellerem. okre-

ślając swoje zapatrywania ideologiczne, tolkien

stwierdził otwarcie: „Moje poglądy polityczne

coraz bardziej skłaniają się ku anarchii (w ro-

zumieniu filozoficznym, w którym oznacza ona

zniesienie wszelkiej kontroli, nie zaś mężczyzn z

bokobrodami podkładających bomby) – lub ku

monarchii »niekonstytucyjnej«”

. Parę lat później

wyznał: „W żadnym sensie nie jestem »socjalistą«,

gdyż – co chyba oczywiste – mam wstręt do pla-

nowania, który bierze się z przekonania, że wszy-

scy planiści, kiedy tylko dojdą do władzy, stają się

bardzo złymi ludźmi”.

Stworzona przez tolkiena kraina, nazwana

przez niego „Śródziemiem”, nawiązywała do mi-

tologii północnoeuropejskiej i, jak określił to sam

pisarz, funkcjonowała jako „na wpół republika, na

wpół arystokracja” – czyli jako rodzaj zdecentra-

lizowanej demokracji komunalnej (w swej istocie

przeciwnej demokracji reprezentatywnej), opartej

na holistycznej koncepcji integralności lokalnych

miejsc i dialektów. Akcent, jaki tolkien kładzie

na istnienie pewnego rodzaju – libertariańskiej w

duchu – hierarchii oraz samorządności, spójnych

z postrzeganiem królowania przez pryzmat bra-

terstwa i lojalności wobec konkretnego miejsca,

uczynił z Władcy. Pierścieni popularną i ważną

lekturę w środowisku radykalnie decentralistycz-

nej prawicy.

Władca.Pierścieni wywiera też głęboki wpływ

na współczesne ruchy ekologiczne, ponieważ z

punktu widzenia obecnego kontekstu historycz-

nego książka przedstawia spójną i inspirującą

krytykę modernistycznej „nieświętej trójcy”:

władzy państwowej, kapitału i technologii (por.

z doskonałą książką Patricka Curry’ego, Tolkien:.

Myth. and. Modernity). tolkien z niezwykłą wni-

kliwością prorokował, że u schyłku XX w. walka

o ludzkość i naturę będzie się toczyć pomiędzy

różnorodnością lokalnych wyjątkowości – miejsc,

tożsamości oraz kultur – a globalistyczną jednoś-

cią i monokulturą, która cały świat zamienia w

jedno i to samo miejsce. Podczas gdy w pierwszym

przypadku ludzie byli aktywnymi obywatela-

mi, „członkami społeczeństw”, w drugim stają się

identycznymi jednostkami o takim samym statu-

sie pasywnego „konsumenta”. Jeśli dodać do tego

postępy inżynierii genetycznej (naczelny wróg

zielonych aktywistów w XXi w.), można odnieść

wrażenie, że padliśmy ofiarą magicznej manipu-

lacji i okultystycznych technik, które skrywając

się pod maską humanitaryzmu, w rzeczywistości

niosą ze sobą wielokulturowe wyobcowanie neoli-

beralnego wolnego rynku

Anarchomonarchizm nie czerpie jednak in-

spiracji z marksizmu, który w tym kontekście,

jak się okazuje, nadskakuje kosmopolitycznemu

kapitalizmowi, gardzącemu organicznymi tra-

dycjami i naturą, idealizującemu względy czysto

ekonomiczne i materialistyczne, a w praktyce

niosącemu „postęp” ku technokratycznej inżynie-

rii społecznej.

U progu XXi w. dla myśli anarchomonarchi-

stycznej istotniejsi od doktrynalnych marksistów

są sytuacjoniści. Przedefiniowali oni bowiem

marksistowską koncepcję wyobcowania społecz-

nego, sugerując, że począwszy od konsumpcyj-

nego boomu lat 50., alienacja dotyka ludzi nie na

etapie produkcji, lecz właśnie konsumpcji.

Jeśli natomiast chodzi o klasyczny anarchizm,

to inspiracją może być Proudhon, który gdy za-

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

pytano go o to, jak chciałby być pamiętany po

śmierci, odpowiedział, że życzyłby sobie, żeby

wspominano go nie tylko jako najbardziej rewo-

lucyjną postać tamtych czasów, ale i najbardziej

konserwatywną.

Umarł Król – niech żyje Król!

Zbudź się, Albionie – odzyskaj swój Prastary

tron!

tłumaczył.Juliusz.Jabłecki

Przypisy

Autor jest chrześcijańskim anarchistą, jednym z redakto-

rów brytyjskiego pisma „Alternative Green”, łączącego wąt-

ki anarchistyczne, konserwatywne i ekologiczne.

Nieprzetłumaczalna gra słów. Polskie określenie „król”

pochodzi najprawdopodobniej od czeskiego „kral”, na pa-

miątkę Karola Wielkiego – przyp. JJ.

Warto przytoczyć tu kluczowy fragment cytatu, na który

powołuje się Sturgeon: „Wreszcie nastąpi koniec, gdy prze-

każe królowanie Bogu i ojcu i gdy pokona wszelką Zwierzch-

ność, Władzę i Moc” (1 Kor 15, 24) – przyp. JJ.

Wstęp

Główna oś dyskusji, toczącej się od zawsze wśród

teoretyków i myślicieli libertariańskich, krąży

wokół starego jak świat pytania, czy człowiek jest

w stanie żyć w całkowitej anarchii, czy może mi-

nimalne państwo jest jednak konieczne, aby wol-

ność obywateli była możliwie największa. Spór

ten pomija jednak bardziej fundamentalną kwe-

stię: czy człowiek jest w ogóle zdolny uwolnić się

od anarchii. Czy rzeczywiście możemy pozbyć się

anarchii i ustanowić w jej miejscu Rząd

? Więk-

szość ludzi, niezależnie od zapatrywań ideologicz-

nych, zakłada, że usunięcie anarchii jest nie tylko

możliwe, ale wręcz doszło do skutku, gdyż wszy-

scy podlegamy dziś jakiemuś rządowi, natomiast

anarchia oznaczałaby jedynie chaos i przemoc

Celem niniejszej pracy jest zakwestionowanie

tego stereotypowego

założenia oraz uzasadnie-

nie, że w rzeczywistości ucieczka od anarchii jest

niemożliwa, a w związku z tym prawdziwe py-

tanie powinno raczej brzmieć: z jakim rodzajem

anarchii mamy obecnie do czynienia? Z rynko-

wym czy nierynkowym (politycznym)? istnieją

bowiem dwa rodzaje anarchii – hierarchiczna

i pluralistyczna. im bardziej pluralistyczna jest

anarchia nierynkowa, tym bardziej przypomina

ona anarchię rynkową. Różne rodzaju ładu anar-

chicznego można oceniać pod względem ich zdol-

ności do minimalizowania poziomu przymusu w

społeczeństwie. okazuje się, że anarchie plura-

listyczne są o wiele mniej brutalne niż anarchie

hierarchiczne. Wydaje się zatem, że prawdziwy

problem, jaki stoi dziś przed libertarianami nie

dotyczy wyboru pomiędzy państwem minimum

i anarchią, ale raczej rozstrzygnięcia, która spo-

śród odmian anarchii – rynkowa czy polityczna,

hierarchiczna czy pluralistyczna – gwarantuje lu-

dziom możliwie największy zakres wolności.

Anarchia jest porządkiem społecznym bez władzy,

podlegającym jedynie rynkowym prawom eko-

nomicznym. Rząd jest czynnikiem zewnętrznym

wobec społeczeństwa, „trzecią stroną”, która na-

rzuca własne warunki pozostałym stronom rela-

cji społecznych. Koncepcja Rządu jako czynnika

zewnętrznego wobec społeczeństwa jest analo-

giczna do koncepcji Boga jako siły interweniują-

cej w ludzkie sprawy. Dla ateisty dobrą analogią

może być założenie, że wszechmocni Marsjanie

wypełniają rolę zwykle przypisywaną rządowi, tj.

zewnętrznego planisty i dawcy rozmaitych zasad

postępowania, których muszą przestrzegać wszy-

scy podporządkowani (ziemianie).

Jednakże to, że istnieje sama idea Rządu, w

żaden sposób nie implikuje jego empirycznego

istnienia

. Niewielu z nas przekonałby na przy-

kład następujący argument: „Wierzę, że koncep-

cja Boga jest możliwa, zatem Bóg istnieje”. tym-

czasem taka właśnie jest struktura argumentacji,

leżącej u podstaw założeń, dotyczących istnienia

Rządu. to, że społeczeństwa mogą dysponować

Alfred.G..Cuzán.

Czy kiedykolwiek

uciekniemy od anarchii?*

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

jakąś formą organizacji, którą nazywają „rządem”,

nie jest wystarczającym powodem, by twierdzić,

że „rządy” te są empirycznymi manifestacjami

idei Rządu.

Bliższe przyjrzenie się ziemskim „rządom”

ujawnia, że w żadnym razie nie uwalniają nas one

od anarchii. Są po prostu zamianą jednej formy

anarchii na drugą, a zatem nie zapewniają istnie-

nia prawdziwego Rządu. A oto dlaczego tak jest.

Gdziekolwiek ustanawia się ziemskie „rządy”,

tam dla wszystkich członków społeczeństwa, o

których zwykle mówi się jako o poddanych lub

obywatelach, anarchia jest oficjalnie zakazana.

odtąd nie mogą oni już wchodzić we wzajemne

relacja na samodzielnie określonych warunkach,

niezależnie czy są parą kupców w porcie, czy prze-

ciwnymi stronami konfliktu. Zamiast tego wszy-

scy członkowie społeczeństwa muszą włączyć we

wzajemne relacje „trzecią stronę” – rząd, który ma

możliwość stosowania przymusu w celu egzekwo-

wania ustanowionych przez siebie praw i karania

tych, którzy nie chcą się im podporządkować.

Jeśli na przykład złodziej ukradnie mój port-

fel na koncercie, jestem prawnie zobowiązany

do polegania na usługach przedstawicieli trze-

ciej strony, których zadaniem jest najpierw zła-

panie delikwenta (policjanci), potem uwięzienie

(strażnicy więzienni), następnie przeprowadzenie

procesu (oskarżyciele, sędziowie, nawet obroń-

cy „publiczni”, czyli obrońcy z urzędu), wreszcie

osądzenie (grupa jednostek zmuszonych przez

sąd do pełnienia obowiązku przysięgłych) oraz

uniewinnienie go bądź ukaranie (więzienia, kaci).

Ja jestem uprawiony co najwyżej do tego, aby zła-

pać złodzieja, ale zabrania mi się poradzenia sobie

z całą sytuacją samodzielnie. takie zakazy stają

się czasem tragikomiczne, gdy rząd karze ofiary

zbrodni za obronę własnej osoby z przekrocze-

niem granic ustanowionych „prawem”. W skrócie,

ja oraz wszyscy pozostali obywatele czy poddani

musimy przyjąć do wiadomości orzeczenia rzą-

du w naszych relacjach z innymi. Wymaga się od

nas przestrzegania prawa ustanowionego przez tę

„trzecią stronę”.

Jednakże ład społeczny, którego gwarantem

jest „trzecia strona”, nie istnieje dla tych, którzy

sami korzystają z władzy rządu. innymi słowy, nie

ma żadnej nowej „trzeciej strony”, która tworzy-

łaby i egzekwowała prawa wśród poszczególnych

przedstawicieli tej już istniejącej trzeciej strony.

Władcy pozostają względem siebie nadal w stanie

anarchii. Sami rozstrzygają spory pomiędzy.sobą,

nie odwołując się do żadnego Rządu (rozumiane-

go jako bytu zewnętrznego). Nadal więc istnieje

anarchia. tylko że zamiast sytuacji, w której jeste-

śmy pozbawieni rządu i mamy do czynienia z na-

turalną rynkową anarchią, mamy teraz anarchię

polityczną, anarchię wewnątrz samej władzy

Weźmy na przykład władców naszego amery-

kańskiego rządu federalnego. Jest to grupa złożo-

na z kongresmanów, sędziów, prezydenta i wice-

prezydenta, urzędników najwyższego szczebla w

urzędach cywilnych i wojskowych oraz całej ar-

mii pracowników publicznych, którzy zapełniają

miejsca pracy wielu agencji federalnych. Wszyst-

kie te jednostki razem tworzą i wykonują prawa,

edykty, regulacje i szereg innych różnego rodza-

ju rozkazów, którym muszą się podporządkować

wszyscy członkowie społeczeństwa.

Mimo to w relacjach pomiędzy sobą pozostają

oni w dużym stopniu „poza prawem”. Nikt stoją-

cy na zewnętrz tej grupy nie pisze i nie wykonuje

praw, rządzących relacjami pomiędzy nimi. Moż-

na co najwyżej powiedzieć, że władcy są związani

giętkimi ograniczeniami „konstytucji”, którą, tak

czy owak, sami interpretują i egzekwują między

sobą. Sąd Najwyższy jest w końcu jedynie częścią

rządu, złożoną z ludzi wybranych przez innych

jego członków i podległych ich naciskom. Co wię-

cej, decyzje sędziów wykonuje jeszcze.inna część

rządu – ciało wykonawcze, nad którym oni sami

nie mają żadnej władzy, a jedynie zwierzchność.

Jakby tego było mało, Kongres również wywiera

naciski na sędziów, chociażby za pomocą presji

politycznej oraz manipulowania podziałem pie-

niędzy przeznaczonych na wymiar sprawiedli-

wości. Sami zaś kongresmani także nie mają nad

sobą żadnych nadrzędnych arbitrów „trzeciej

strony”, którzy mogliby wpływać na ich wzajem-

ne relacje oraz regulować ich związki z władzą

wykonawczą. Co więcej, nawet rozmaite agencje

federalne i wszystkie ich komórki i departamen-

ty są wolne od ingerencji jakiejkolwiek „trzeciej

strony”. W skrócie, wewnątrz rządu panuje poli-

tyczna anarchia,

Anarchiczny charakter relacji pomiędzy rzą-

dowymi biurokratami można zilustrować nastę-

pującym przykładem. Załóżmy, że kongresma-

nowi uda się skierować bieg strumienia pieniędzy

z wydatków budżetowych na własną posiadłość.

Jest to przestępstwo, złodziejstwo, kradzież pie-

niędzy. Lecz komu zostały ukradzione? tobie lub

mnie? tylko w tym znaczeniu, że zostaliśmy przy-

muszeni do złożenia się do publicznej kasy, którą

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

kongresman raczył uznać za swoją zdobycz. Pie-

niądze te nie były już jednak nasze w momencie

występku – należały do kogoś innego. Ale kogo?

Chodzi rzecz jasna o członków rządu, do których

należy rozdzielanie środków publicznych.

W skrócie, kongresman ukradł pieniądze in-

nym przedstawicielom władzy – kongresmanom,

biurokratom, prezydentowi i innym. Co się jed-

nak czyni z tym przestępstwem? Czy kongresma-

nowi stawia się publicznie zarzuty, czy stawia go

się w stan oskarżenia i sądzi za przestępstwo, jak

każdego zwyczajnego obywatela, który okrada in-

nego? Czasami tak, jednak częściej zdarza się, że

mamy do czynienia z gradem politycznych mane-

wrów na wysokim szczeblu: wymienia się między

sobą groźby za zamkniętymi drzwiami i groma-

dzi się przeciw sobie siły, mają miejsce okazjonal-

ne bitwy na słowa, w których bądź to niszczone

są reputacje niektórych rządzących a pieniądze

zmieniają właścicieli, bądź przepływ środków lub

dostęp do nich ulega zmianie.

Wkrótce wrzawa i krzyk idą w zapomnienie,

kongresman otrzymuje od oskarżycieli „zaświad-

czenie o dobrym stanie zdrowia” albo zarzuty

zostają oddalone lub wycofane, a kongresman

uzyskuje w wyborach reelekcję. Co jakiś czas, je-

śli przestępca był akurat pionkiem lub gasnącą

„gwiazdą”, albo jeśli nienawidzili go koledzy po

fachu, wówczas staje przed sądem, jest sądzony i

ukarany, najczęściej wyrokiem minimalnym bądź

nawet w zawieszeniu. W większości przypadków

w imię interesu ludzi stojących dużo wyżej, zysku-

jących na przestępstwie, którym kierowali, albo

na które przynajmniej przyzwalali, poświęca się

małą rybkę, kręcącą się w pobliżu biurokratycz-

nego dna. Lecz nie popełnijmy błędu: w sytuację

nie wmieszała się żadna „trzecia strona”, żaden

Rząd nie wydał ani nie wyegzekwował wyroku.

to tylko sterujący rządem wzięli (własne) prawo w

swoje ręce i dopuścili się tego, co zewnętrzny rząd

nazwałby „samosądem”.

Jednym słowem, społeczeństwo zawsze pozo-

staje w stanie anarchii. Rząd znosi ją jedynie po-

między tymi, których nazywa „poddanymi” lub

„obywatelami”. Anarchia kwitnie natomiast po-

między samymi rządzącymi.

Sytuację tę przedstawia poniższy rysunek.

okrąg po lewej stronie pokazuje stan prawdziwej,

rynkowej lub naturalnej anarchii, w której wszy-

scy członkowie społeczeństwa porozumiewają

się ze sobą wyłącznie za pomocą dwustronnych

umów, bez interweniującej trzeciej strony. okrąg

po prawej obrazuje stan, w którym dominuje rząd.

W górnej jego części widzimy jednostki, których

wzajemne relacje nie są już bilateralne. Wszyst-

kie relacje są zgodnie z prawem „trójkątne”, tj.

wszyscy członkowie społeczeństwa są zmuszeni w

swych transakcjach akceptować rozporządzenia

władzy. Jednak w dolnej części rysunku widać, że

wewnątrz samego „rządu” relacje między władca-

mi pozostają anarchiczne.

Skoro pokazaliśmy już, że instytucja rządu wca-

le nie znosi anarchii, a jedynie rezerwuje ją dla

rządzących, właściwe wydaje się zadanie pytania,

czy jest to stan korzystny dla społeczeństwa. Jego

obrońcy i propagatorzy twierdzą, że bez władzy

społeczeństwo tkwiłoby w chaosie nieznośnej

przemocy. Można zatem pokusić się o zbadanie,

czy skutkiem funkcjonowania rządu jest zwięk-

szanie się poziomu przemocy w społeczeństwie,

czy raczej jego redukcja lub może nawet pełna

eliminacja.

Czy anarchia polityczna jest mniej brutalna

niż anarchia rynkowa bądź naturalna? Minarchi-

ści twierdzą, że tak właśnie jest, przy założeniu, że

rola rządu ogranicza się tylko i wyłącznie do dzia-

łania jako trzecia strona w sporach dotyczących

własności.

Mimo

że – jak twierdzą

zwolennicy państwa

minimum – rząd z

założenia angażuje

pewną, ograniczoną

ilość przemocy, to jej

poziom jest na pew-

no niższy niż w natu-

ralnej anarchii.

Rysunek 2 przed-

stawia ideę zwolen-

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

ników państwa minimum. Dzięki wprowadzeniu

rządu na poziomie państwa minimum, skala prze-

mocy spada poniżej poziomu w anarchii natural-

nej. opierając się na antyinterwencjonistycznym

stanowisku monarchistów można założyć, że jeśli

rozmiary rządu urosną ponad wielkość państwa

ograniczonego, wówczas albo nie będzie dalszej

redukcji przemocy – a tym samym powiększenie

rządu stanie się bezcelowe i kosztowne w innym

sensie – albo po przekroczeniu określonej granicy

poziom przemocy wzrośnie, osiągając, a być może

nawet przekraczając poziom z ładu naturalnego

(patrz rysunek 3).

Można sobie łatwo wyobrazić, że poziom prze-

mocy w anarchii politycznej może przekroczyć

poziom przemocy anarchii rynkowej. hitlerow-

skie obozy koncentracyjne i gułagi Stalina opiera-

ły się na takich ilościach przemocy, że nie można

chyba powiedzieć, iż naturalna anarchia mogłaby

być od tego gorsza. Podobnie anarchia polityczna

państw narodowych, przyczyniła się do rozprze-

strzenienia wojen (przemocy) na taką skalę, że

nawet na najpilniejszych uczniach hobbesa po-

winno to robić wrażenie

Możliwe jest jednak jeszcze trzecie spojrzenie,

najbardziej interesujące z teoretycznego punk-

tu widzenia. Zgodnie z nim na związek pomię-

* Linie przerywane reprezentują możliwe efekty przemocy wynikłe z powiększania rządu ponad rozmiar

państwa minimum.

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

dzy rządem (politycznym substytutem rynkowej

anarchii) i zakresem przemocy wpływa sama

struktura rządu, którą można scharakteryzować

pod względem stopnia centralizacji. im większe

jest rozproszenie władzy zwierzchniej na nieza-

leżne ciała polityczne, tym bardziej pluralistyczny

jest rząd. im bardziej scentralizowana (skoncen-

trowana w jednym ciele) jest struktura władzy,

tym bardziej hierarchiczny jest rząd. Z kolei im

bardziej zhierarchizowany rząd, w tym większym

stopniu ład społeczny musi się opierać na zasadzie

ostatecznego arbitra. inaczej mówiąc, im bardziej

zcentralizowana struktura władzy, tym silniejsza

jest presja na stworzenie w niej samej nowej „trze-

ciej strony” w postaci autorytarnego przywódcy,

jak hitler, Stalin, Mao czy Castro. taka „trzecia

strona” pozostaje jednak w kompletnej anarchii

wobec reszty świata.

im bardziej pluralistyczna polityka w da-

nym kraju, tym bardziej rządzący uwolnieni są

w swych działaniach od „trzeciej strony” i tym

bardziej społeczeństwo przypomina naturalną

anarchię. im mniej pluralistyczna lub im bardziej

hierarchiczna polityka w kraju, tym bardziej spo-

łeczeństwo wydaje się być rządzone przez praw-

dziwie „zewnętrzny” byt, boską postać zesłaną z

kart historii, świata religii lub ideologii.

Rzut oka na współczesne społeczeństwa i hi-

storię najnowszą pokazuje, że, z empirycznego

punktu widzenia, to właśnie te społeczeństwa, w

których rządzi jakaś ziemska forma Rządu, ce-

chują się najwyższym poziomem przemocy w

formie represji politycznych, gwałtu i prześlado-

wań. Najniższy zaś poziom przemocy wydaje się

być w społeczeństwach o wysoce pluralistycznej

polityce, na przykład w Szwajcarii. Jest to praw-

nawet dla świata „komunistycznego”: bardziej

pluralistyczna komunistyczna polityka Polski

i Jugosławii była o wiele mniej brutalna od bar-

dziej zhierarchizowanej polityki Związku Sowie-

ckiego. Podobnie w świecie zachodnim: bardziej

pluralistyczna polityka Stanów Zjednoczonych

jest mniej brutalna niż włoska, gdzie polityka jest

dużo bardziej hierarchiczna.

Dlaczego jednak stopień centralizacji władzy

miałby determinować charakter anarchii poli-

tycznej, sprawiając, że w państwach hierarchicz-

nych – takich jak Chiny czy Kuba – jest ona jest

ona dość brutalna, a w bardziej pluralistycznych

– takich jak indie czy Kostaryka - relatywnie po-

kojowa? odpowiedzią może być fakt, że scentrali-

zowane państwa na ogół popełniają błędy częściej

niż państwa zdecentralizowane

. Błędy politycz-

ne przybierają formę mylnych lub fałszywych po-

glądów na naturę dwustronnych relacji w społe-

czeństwie i w polityce (na przykład, jak miało to

miejsce w komunizmie, na relacje pomiędzy ro-

botnikiem a kapitalistą). Ponieważ osądy są błęd-

ne, przeto nie zgodziłaby się z nimi dobrowolnie

co najmniej jedna ze stron relacji (w komunizmie

zapewne kapitalista – przyp. red.). W tej sytuacji

zaś jedyną metodą zrealizowania koncepcji „trze-

ciej strony” jest użycie siły, która oczywiście, za-

leżnie od warunków, może napotkać na sprzeciw

obywateli.

W rządzie pluralistycznym sformułowanie

błędnych koncepcji dotyczących dwustronnych

stosunków w społeczeństwie jest dużo mniej praw-

dopodobne. Wynika to z faktu, że istnieje jedno-

cześnie wiele jednostek politycznych niezależnie

komunikujących się ze sobą i z obywatelami, co

poprawia jakość informacji na temat społecznego

odbioru wszelkich koncepcji reformistycznych.

Co więcej, w środowisku pluralistycznym błędne

koncepcje są trudniejsze do wprowadzenia w ży-

cie, ponieważ dochodzi do swoistej konfrontacji

pomiędzy poszczególnymi obozami władzy.

tymczasem w rządzie hierarchicznym nawet

jego członkom nie wolno rozwiązywać sporów

samodzielnie między sobą. Wszystkie relacje

podlegają osądowi najwyższego władcy, który

dla zapewnienia sobie ciągłego panowania musi

oczywiście utrzymywać rozległą siatkę szpiegów

i egzekutorów. oczywiście ludzkie zdolności kon-

troli innych ludzi są dość ograniczone, więc na-

wet w prawdziwie makiawelicznych hitlerowskich

Niemczech prowadzono quasi feudalne interesy

tuż pod nosem Fuehrera. Naturalnie wszelkie ta-

kie transakcje były zabronione, więc wszyscy żyli

w stanie ciągłego zagrożenia, nie wiedząc nigdy,

kiedy ich wrogom uda się skierować przeciwko

nim gniew hitlera

Bez względu na to, czy powyższe wyjaśnienie

jest poprawne, czy też nie, wciąż dysponujemy

explanandum, czyli faktem, że hierarchiczne pań-

stwa są bardziej brutalne od pluralistycznych. Je-

śli jedna społeczeństwo w pluralistycznej anarchii

politycznej doświadcza mniejszej przemocy niż w

społeczeństwach z hierarchicznym lub „rządzo-

nym” rządem, to czyż nie wydaje się logiczne, że

anarchia naturalna powinna być mniej brutalna

od anarchii politycznej? Dlaczego relacja między

rządem a przemocą miałaby być wyrażona krzy-

wą łamaną? Czy nie jest przypadkiem możliwe,

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

że rząd zawsze produkuje więcej przemocy niż

rynek?

Podsumowanie

Pokazaliśmy, że anarchia, jak materia, nigdy nie

znika – zmienia jedynie formę. Pluralistyczna,

zdecentralizowana anarchia polityczna jest mniej

brutalna od zhierarchizowanej anarchii politycz-

nej. Jest to poważna przesłanka, aby przypuszczać,

że anarchia rynkowa mogłaby być mniej brutalna

od anarchii politycznej. Ponieważ można uzasad-

nić, że anarchia rynkowa zdecydowanie bardziej

efektywnie i sprawiedliwie radzi sobie z rozwią-

zaniem wszystkich. innych. problemów. społeczno-

gospodarczych

, to dlaczego miałoby być inaczej w

odniesieniu do poziomu przemocy? Czy nie jest

usprawiedliwione przekonanie, że w egzekwowa-

niu praw własności anarchia rynkowa skutkuje

mniejszą ilością przemocy niż anarchia politycz-

na? Przecież rynek jest najlepszym możliwym ra-

cjonalizatorem – czy zatem także nie zracjonali-

zowałby przemocy lepiej niż czyni to rząd?

Przypisy

* Autor jest profesorem nauk politycznych na University of

West Florida. Pierwotna wersja tekstu została opublikowana

w piśmie „Journal of Libertarian Studies” nr 3(2) z 1979 r. Za

uprzejmą zgodę na przedruk dziękujemy redakcji „Journal

of Libertarian Studies”. Przełożył Jan Lewiński.

** W oryginale autor pisze „Government” z wielkiej litery,

odwołując się do pewnej abstrakcyjnej idei ładu społecznego,

a nie do konkretnych instytucji politycznych – przyp. red.

Nawet Gordon tullock pisze: „Jeśli, jak wierzę, że jest,

ludzie w anarchii są tak samolubni, jak teraz, to mieliby-

śmy do czynienia z hobbesowską dżunglą (…).” Z punktu

widzenia tej pracy interesujące jest, że w następnym zda-

niu autor dodaje: „(…) nie bylibyśmy w stanie odróżnić w

pełni skorumpowanego rządu od braku rządu”. Gordon

Gordon

tullock,„Corruption and Anarchy” [w:] Gordon tullock

(ed.), Further.Explorations.in.the.Theory.of.Anarchy (Blacks-

burg, Virginia: University Publications, 1974).

Paul Craig Roberts w

Paul Craig Roberts w Alienation.and.the.Soviet.Economy

(Albuquerque: University of New Me�ico Press, 1971) podob-

New Me�ico Press, 1971) podob-

nie argumentuje, że zdolność do pomyślenia o centralnym

planowaniu nie jest żadnym dowodem jego empirycznej

możliwości. Roberts pokazuje, że formalnie zaplanowane

gospodarki, jak ta Związku Sowieckiego, nie są w żadnym

stopniu centralnie planowane, lecz że są gospodarkami

pluralistycznymi, sterowanymi przez sygnały nierynkowe.

Konkluzja Robertsa, że centralne planowanie nie istnieje jest

analogiczne do mojej własnej konkluzji mówiącej o tym, że

rząd także nie istnieje. Jestem wdzięczny Murrayowi Roth-

bardowi za wskazanie paraleli tych dwóch argumentów.

Gdy przepisywano niniejszą pracę, przeczytałem God.and.

the. State Michaiła Bakunina (Nowy Jork: Dover Publica-

tions, 1970) i byłem uderzony podobieństwami między ar-

gumentem Bakunina przeciw Bogu i moim argumentem

przeciw rządowi. Nie jest to zaskakujące, jako że wiele za-

łożeń użytych do uzasadnienia istnienia rządu odwołuje się

do zła, tkwiącego w ludzkiej naturze. to jest tak, jakby rząd

zajął miejsce Boga na ziemi, by trzymać złych ludzi w ryzach.

Zdaje się, że fakt, iż rządy same tworzone są przez zwykłe

ludzkie istoty, które pozostają w stanie anarchii w relacjach

między sobą umknęło stronnikom tego poglądu.

oczywiście podstawę władzy wszystkich oficjalnie rządzą-

cych stanowią grupy interesu wewnątrz i na zewnątrz rządu.

Przywódcy pozarządowych grup interesu często trzymają

klucz do politycznego być albo nie być nawet najsilniejszych

polityków. Z tego wynika, że czysta dychotomia pomiędzy

rządowymi i pozarządowymi członkami społeczeństwa

przestaje istnieć. Wokół granic rządu, wiele prywatnych jed-

nostek żyje w stanie anarchii względem rządowych oficjeli.

George Meany jest prawdopodobnie równie dobrym przy-

kładem, jak każdy inny. Jestem wdzięczny mojemu koledze,

Calowi Clarkowi, za zwrócenie na to uwagi.

także ci członkowie podziemia kryminalnego, którzy do-

starczają konsumentom szeroki wachlarz nielegalnych

dóbr i usług, żyją w anarchii względem urzędników rządu.

Nie powinno dziwić, że CiA zawarła układy z wierchusz-

ką gangsterską, by wykonywała część jej misji. Większość

wydziałów policji ma prawdopodobnie analogiczne układy

z lokalnymi bossami organizacji przestępczych.

Jest to argument, który stawia Murray Rothbard i który

sprawia, że prawdziwi archiści logicznie rzecz biorąc powin-

ni wspierać pojedynczy światowy rząd, by zakazać anarchii

pomiędzy państwami narodowymi. Jednak niewielu tak

robi. (Murray Rothbard w liście do autora z 21 września

1978; także Walter Block w liście do autora z 26 paździer-

nika 1978.)

Dla pełnego teoretycznego rozwinięcia tej koncepcji zob.

Gordon tullock, The. Politics. of. Bureaucracy (Waszyngton,

DC: The Public Affairs

Press, 1965).

Zob. Albert Speer,

Zob. Albert Speer, Inside. the. Third. Reich, cz. ii (Nowy

Jork: Avon Books, 1970).

Rothbard,

Rothbard, Power. and. Market (Kansas City: Sheed An-

drews and McMeel, inc., 1970).

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

ten, kto próbował wprowadzić jakąś ideę w ży-

cie, wie, jak ważny jest przemawiający do wy-

obraźni mit, który się z nią łączy. Jego zadanie

polega na ukonkretnieniu abstrakcyjnej idei w

ludzkich umysłach. Najlepiej jest, jeśli mit doty-

czy zamierzchłej przeszłości i opowiada o jakichś

poetyckich, bohaterskich czynach. Komuniści

odwoływali się do czasu wspólnot pierwotnych,

a niekiedy nawet do pierwszych gmin chrześci-

jańskich. Królowie legitymowali się długim ro-

dowodem uzasadniającym ich prawa do korony.

Liberałowie przypominają bohaterską historię

Galileusza prześladowanego przez opresyjną in-

stytucję Kościoła. A do jakiego mitu odwołują

się współcześni demokraci? Jest ich pewnie kil-

ka: zburzenie Bastylii, wojna secesyjna, zburze-

nie muru berlińskiego. Swoistym mitem jest też

demokratyczny ustrój starożytnych Aten. Ma on

swoje symboliczne znacznie jako pewnego rodza-

ju kolebka współczesnych ustrojów państw cywi-

lizacji Zachodu. Można by powiedzieć: ,,Patrzcie,

oto już dwa i pół tysiąca lat temu nasi przodkowie

ustanowili pierwszą demokrację’’. europejczycy

mają zadziwiającą słabość do antyku, wszystko

co starożytne jawi im się jako atrakcyjne. Nawet

XiX wieczni romantycy, kiedy kontestowali klasy-

cystyczne formy oświecenia odwoływali się do ro-

mansu, który wprost wywodzi się z Rzymu. Stąd

też, odwoływanie się do Starożytności należy do

podstawowego repertuaru socjotechniki. Przyj-

rzyjmy się, jak naprawdę wyglądało 200 lat ateń-

skich doświadczeń z demokracją, i zastanówmy

się do czego w istocie odwołują się współczesne

państwa.

,,Demokracja’’, słowo zapożyczone z greki, to w

dosłownym tłumaczeniu władza ludu. Wyrażała

się ona w tak zwanej zasadzie równości, która gło-

si iż wszyscy obywatele powinni posiadać takie

same prawa polityczne, i to niezależnie od swoje-

go pochodzenia, bogactwa i wykształcenia. Brzmi

to bardzo współcześnie, należy jednak pamiętać,

że w świecie antyku prawa polityczne były rozu-

miane zupełnie inaczej niż dziś. Nie utożsamiano

ich z biernym lub czynnym prawem wyborczym,

ale z prawem do sprawowania władzy

. Na czym

ta różnica polega? otóż ci, którzy mają równe

prawo do sprawowania władzy, muszą sprawo-

wać ją razem. W starożytnych Atenach wygląda-

ło to tak, że decyzje polityczne podejmowane są

większością głosów obywateli zgromadzonych na

placu targowym – Agorze. trudno jednak sobie

wyobrazić, ażeby w ten sposób podejmowane były

wszystkie decyzje, gdyż niektóre z nich należało

przecież podjąć szybko, na przykład te dotyczące

strategicznego rozmieszczenia floty czy zorga-

nizowania wywozu nieczystości. Musiały więc

istnieć wyspecjalizowane urzędy regulujące tego

rodzaju sprawy. Jak jednak pogodzić istnienie

owych urzędów z zasadą równości? Rozwiązanie

nasunęła obserwacja społeczności pszczół. otóż

każda pszczoła robotnica wraz z upływem czasu

wykonuje coraz to inne prace. Każdy ateńczyk był

wybierany przez losowanie na różne stanowiska

urzędnicze. Kadencja na danym stanowisku trwa-

ła rok i nie można było jej pełnić dwa razy. Miało

to na celu umożliwić obywatelom pełnienie wielu

różnych funkcji w ciągu swojego życia.

historia demokracji w antycznej Grecji rozpo-

czyna się w roku 594 p.n.e., gdy Solon, jeden z sied-

miu mędrców Grecji, obok talesa z Miletu, wpro-

wadził istotną reformę polityczną Aten. Podzielił

on kraj na cztery okręgi administracyjne, czyli

fyle

. Zwierzchnią władzę wykonawczą w pań-

stwie sprawowało dziesięciu archontów, począt-

Historia

Karol.Lew.Pogorzelski

200 lat ateńskich

doświadczeń z demokracją

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

kowo wybieranych, a w miarę postępu demokra-

cji losowanych spośród czterdziestu kandydatów,

którzy z kolei zostali wylosowani po dziesięciu z

każdej z fyl. Władzę ustawodawczą i do pewnego

stopnia sądowniczą sprawowała Rada Czterystu

złożona z urzędników wybieranych najprawdo-

podobniej również w drodze losowania. Najważ-

niejsze decyzje w państwie, przede wszystkim te,

które dotyczyły ustroju oraz wojny, podejmowało

Zgromadzenie Areopagu złożone ze wszystkich

pełnoprawnych obywateli. Solon był także auto-

rem prawa wymierzonego przeciwko tym obywa-

telom, którzy nie chcieli aktywnie zaangażować

się w politykę: ,,Kto podczas rozruchów nie chwyci

za broń, czy po tej, czy po tamtej stronie, podlegać

będzie karze utraty czci i praw obywatelskich’’

(Wyobraźmy sobie sytuację, że idąc Krakowskim

Przedmieściem natkniemy się w okolicach pałacu

prezydenckiego na bijatykę między Narodowym

odrodzeniem Polski a Antyklerykalną Partią Po-

stępu ,,Racja’’. Jeśli nie przyłączymy się czynnie

do któregoś z walczących stronnictw, to na przy-

kład przez 10 lat nie będziemy mogli pełnić funk-

cji publicznych). Ustrój ustanowiony przez Solo-

na nie przetrwał długo, gdyż już po pięciu latach

Atenami poczęły wstrząsać walki wewnętrzne. Po

kilku latach na pół wieku władzę przejął tyran

Pizystrat, autor jednego z pierwszych w dziejach

podatków dochodowych. Po nim panowali jego

synowie hippiasz i hipparch. W 510 roku p.n.e.

w wyniku zamachu stanu do władzy doszedł Klej-

stenes, który ponownie zdemokratyzował Ateny.

Podzielił kraj na 10 okręgów administracyjnych,

z których następnie wybierano po 50 posłów do

Rady Pięciuset sprawującej władzę wykonawczą.

Archontowie i inni urzędnicy byli jak dawniej

wybierani poprzez losowanie. Wkrótce ateńczycy

odkryli duże złoża złota. Dochody, które z nich

czerpali, umożliwiły im zapanowanie na morzach

i podbój kilku okolicznych krajów. Wzrost siły i

zamożności Aten towarzyszył szybkiemu rozwoju

demokracji oraz etatyzmu. około 475 roku p.n.e.

Ateny wskutek podbojów były tak zamożne, że

niemal wszyscy ateńczycy byli albo żołnierzami,

albo urzędnikami państwowymi, wybieranymi,

jak można się domyśleć, przez losowanie. Szcze-

gólnie interesującą była organizacja sądownictwa.

W Atenach stale obradowało gremium złożone z

sześciuset wylosowanych sędziów, którzy wyroki

ustalali w drodze głosowania. Najsłynniejszym

tak wydanym orzeczeniem jest skazanie na śmierć

Sokratesa. Mniej znany, choć równie drastyczny

jest wyrok z 405 roku p.n.e., kiedy to jednomyśl-

nie skazano na śmierć wszystkich ateńskich stra-

tegów po tym, jak część z nich wygrała (sic!) bitwę

pod Arginuzami. W Atenach, jeszcze za czasów

Solona, wprowadzono także odrębny sąd sko-

rupkowy, składający się ze wszystkich obywateli.

Sądzono tylko tych, którzy byli podejrzewani o

spiskowanie w celu obalenia demokracji. Wyrok

był zapisywany na glinianych skorupkach, któ-

re następnie podliczano i tłuczono. Jak zauważa

Arystoteles, sąd skorupkowy służył do usuwania

z miasta wszystkich wybijających się ponad prze-

ciętność ludzi.

Nietrudno zauważyć, mając w pamięci histo-

rię polityczną Aten, że jeśli chodzi o sposób wy-

bierania urzędników państwowych, współczesne

demokracje niewiele mają wspólnego z demokra-

cją starożytną. Co więc sprawia, że oba te ustroje

mają taką samą nazwę? Z pewnością coś musi je

łączyć. owszem, jest tak. Po pierwsze, łączy je in-

stytucja demagoga. Jak mówi Arystoteles: ,,oni to

zwracając się ze wszystkim do ludu powodują, że

rządzą uchwały, nie prawa. Zdarza się też, że do-

chodzą sami do potęgi, ponieważ lud o wszystkim

stanowi, a oni o zdaniu ludu wobec tego, że tłum

ich słucha. (…) Demagogowie, aby zdobyć popu-

larność, trapią możnych i albo parcelują ich ma-

jątki, albo ukrócają ich dochody przez narzucanie

im nadzwyczajnych świadczeń na rzecz państwa,

albo też wyrządzają im złośliwe procesy’’

. Po

drugie, oba rodzaje demokracji łączy dający się

zaobserwować wzrost etatyzmu. Symboliczne-

go wręcz znaczenia nabiera fakt, że współczesne

słowo ostracyzm wywodzi się greckiego óstrakon

(skorupka). Zadaniem sądu skorupkowego było

dawniej usunięcie z państwa ludzi wybitnych,

traktowanych jako zagrożenie dla demokracji.

Retoryka współczesnych dyskusji politycz-

nych nasuwa myśl, że demokrację uważa się za

najlepszy z możliwych ustrojów, który z czasem,

po pokonaniu ostatnich okrutnych satrapów, za-

panuje nad całym światem. Z historii Starożytnej

Grecji można się jednak dowiedzieć nie tylko tego,

jak demokracje powstawały, lecz także tego, jak

upadały. Wydarzenia z wysp Kos i Rodos, z he-

raklei, hegary i Kyle przekonują, że dzieje się to

zwykle dość podobnie. ,,otóż demokracje ulegają

przewrotowi, głównie skutkiem rozpasania de-

magogów, którzy zmuszają ludzi zamożnych do

zrzeszania się już to poprzez wytaczanie im zło-

śliwych procesów, już to przez publiczne podbu-

rzanie przeciwko nim tłumu’’

- jak zaświadcza

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

o Abrahamie Lincolnie napisano chyba więcej

niż o jakimkolwiek innym amerykańskim polity-

ku. Według niektórych źródeł powstało niemal 16

000 książek opisujących każdy szczegół jego ży-

cia prywatnego i publicznego. Dziś śmiało można

powiedzieć, że „dobry Abe” jest ikoną Ameryki

i fundamentem jej tożsamości narodowej. Posąg

Lincolna stoi w samym sercu Stanów, w Waszyng-

tonie nieopodal Kapitolu, tak jakby prezydent

wciąż w jakiś tajemniczy sposób sprawował pie-

czę nad państwem i był źródłem natchnienia dla

swoich następców u władzy. Podobizna Lincolna

zdobi amerykańskie pieniądze – jednocentówkę i

banknot pięciodolarowy – a on sam w powszech-

nej opinii jest niemal jednym z ojców Założycieli,

obrońcą konstytucji, wyzwolicielem niewolników

i architektem amerykańskiej demokracji.

Rzecz w tym, że jak powiedział kiedyś znako-

mity kpiarz i humorysta amerykański Will Ro-

gers, problemem Ameryki nie jest fakt, że ludzie

w swej ignorancji nic nie wiedzą, ale raczej, że

większość z tego, co myślą, że wiedzą jest po pro-

stu nieprawdą. Słowa Rogersa jak ulał pasują do

tradycyjnej biografii Lincolna, dziejów Południa

i kulisów najkrwawszej z amerykańskich wojen

– wojny secesyjnej.

Czułe serce prezydenta Lincolna

Choć bardzo często powtarza się, że czarnym źle

się żyło w południowych stanach, że byli wyzyski-

wani, zniewoleni i pozbawieni wszelkich praw, to

niewiele mówi się o stosunkach rasowych panują-

cych na Północy, jakby automatycznie zakładając,

że były one zupełnie inne – tzn. dużo lepsze – od

tych na Południu. Nic bardziej mylnego. Wybitny

francuski myśliciel i badacz systemu amerykań-

skiego, Ale�is de tocqueville, zanotował podczas

swoich podróży po Ameryce, że „przesąd raso-

wy wydaje się silniejszy w stanach, które zniosły

niewolnictwo niż tam, gdzie ono jeszcze istnieje”.

Rzeczywiście, to właśnie na Północy wykształciły

się tzw. Black.Codes, czyli przepisy regulujące sta-

tus społeczno-prawny czarnych w poszczególnych

stanach. i tak na przykład kodeks w indianie za-

braniał czarnym i Mulatom w ogóle przebywać w

obrębie stanu, a każdy biały, który zachęcał czar-

nych do osiedlenia się lub podjęcia tam pracy pod-

legał wysokiej karze pieniężnej. Wszelkie umowy

zawierane przez białych z czarnymi mogły być

w każdej chwili unieważnione bez żadnych kon-

sekwencji (oczywiście dotyczyło to tylko jednej

strony). Czarnym i Mulatom nie wolno było gło-

sować ani zeznawać w sądzie przeciwko białym,

zawierać związków małżeńskich z białymi (za co

groziła nawet kara więzienia), uczęszczać do szkół

publicznych i obejmować jakichkolwiek stano-

wisk publicznych. takie dyskryminacyjne prawa

obowiązywały we wszystkich niemal stanach pół-

nocnych (z wyjątkiem czterech stanów Nowej An-

glii, w których Murzyni mieli wprawdzie prawo

Arystoteles, niestrudzony komentator rzeczywi-

stości. okazuje się zatem, że bunt kapitalistów,

przed którym przestrzegała Ayn Rand, a co wielu

wydawało się literacką fantazją, to realna groźba,

która w pewnym momencie może się ziścić.

Przypisy

Arystoteles ,,Polityka’’, Księga Vi, 1317b

Ściśle rzecz biorąc, fyle były początkowo jednostką podzia-

łu ludności według cenzusu majątkowego, jednak z biegiem

czasu podział ten przestał pełnić znaczenie polityczne tak,

że w czasach Solona fylami zostały nazwane jednostki po-

działu terytorialnego.

Należy wspomnieć, że źródła historyczne są tu nieprecy-

zyjne. Być może Rada Czterystu istniała już przed czasami

Solona, a być może powołał ją dopiero Solon. Nie ma też

pewności, czy nie składała się z większej liczby członków

(mówi się o Radzie Pięciuset).

Arystoteles ,,o ustroju politycznym Aten’’, rozdział 8.

Arystoteles ,,Polityka’’, Księga iV, 1192b

Arystoteles ,,Polityka, Księga V, 1305a

Juliusz.Jabłecki

Abraham Lincoln,

jego wojna i jego Ameryka

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

głosować, ale i tak na ogół z niego nie korzysta-

li, aby uniknąć linczu). oznaczało to w praktyce,

że czarni na Północy nie mieli właściwie żadnej

możliwości, żeby w uczciwy sposób zarobić na

życie. Brak praw wyborczych czynił ich przy tym

obiektami grabieży politycznej, a niemożność

dochodzenia sprawiedliwości w sądzie sprawiała

dodatkowo, że byli bezbronni wobec wszelkich

aktów przemocy ze strony białych. taka właśnie

była wolność czarnych na Północy.

Jak w tym wszystkim odnajdywał się Abraham

Lincoln, którego serce nie mogło parę lat później

znieść niegodziwości, jakie dokonywały się na

Południu? Nadspodziewanie dobrze. Po pierwsze

warto nadmienić, że Lincoln cieszył się zaledwie

około czterdziestoprocentowym

poparciem spo-

łecznym i został wybrany na prezydenta tylko

dzięki przewadze głosów elektorskich z Północy,

co każe raczej wątpić, że jego poglądy – w szcze-

gólności to rzekomo oświecone spojrzenie na nie-

wolnictwo – miały w zasadniczy sposób odbiegać

od przekonań tych, którzy go wybrali. i rzeczy-

wiście – Lincoln popierał wszelkie inicjatywy ma-

jące na celu ograniczenie praw czarnych w jego

rodzinnym stanie illinois: głosował za odebra-

niem im praw wyborczych, odmówił podpisania

petycji mającej pozwolić czarnym na zeznawanie

w sądzie, a nawet opowiadał się za odebraniem im

obywatelstwa. Choć sam nie posiadał niewolni-

ków, jak jego przyjaciel i mentor henry Clay, to

jeszcze jako adwokat wielokrotnie bronił właści-

cieli niewolników, natomiast nigdy nie zdarzy-

ło mu się bronić samych zbiegłych niewolników,

którzy walczyli o to, by po dotarciu do stanów, w

których niewolnictwo było nielegalne uzyskać sta-

tus ludzi wolnych. Lincoln popierał także przyjęty

w 1850 r. Fugitive.Slave.Act, który zobowiązywał

rząd federalny do ścigania zbiegłych niewolników

i zwracania ich „prawowitym” właścicielom oraz

wymierzania kar wszystkim białym, którzy w ta-

kich ucieczkach pomagali.

Niektórzy mogliby z oburzeniem zaprotesto-

wać, twierdząc, że Lincoln podkreślał koniecz-

ność społecznej i politycznej równości czarnych

w Ameryce oraz sprzeciwiał się rozszerzeniu

niewolnictwa na nowo pozyskane terytoria. to

prawda. Abraham Lincoln był politykiem z praw-

dziwego zdarzenia i treść przemówienia dobierał

zawsze ostrożnie, w zależności od audytorium, do

którego akurat przemawiał. Z jednej strony więc

cytował słynne słowa z Deklaracji Niepodległości,

że „wszyscy ludzie stworzeni zostali równymi so-

bie”, a z drugiej, na przykład w swojej prywatnej

korespondencji z senatorem Stephenem Dougla-

sem, stwierdzał wielokrotnie i bardzo wyraźnie,

że jest przeciwny równości obu ras. Lerone Ben-

nett jr, redaktor „ebony” (afroamerykańskiego

czasopisma poświęconego problematyce rasowej)

sprawdził nawet, że ubiegając się o prezydenturę,

Lincoln co najmniej czternaście razy w swoich

wypowiedziach publicznych zdecydowanie pod-

kreślał podrzędność czarnej rasy.

Jeśli zaś chodzi o jego sprzeciw wobec rozsze-

rzenia niewolnictwa na nowe terytoria, to rze-

czywiście był on niezwykle silny, ale nie wynikał

wcale z głębokiego przekonania o niemoralności

niewolnictwa, ale z troski o głosy białych robot-

ników i chłodnej kalkulacji politycznej. Rozsze-

rzenie niewolnictwa na inkorporowane stopnio-

wo tereny oznaczałoby bowiem, że niewolnicy

„konkurowaliby” z białą siłą roboczą, pozbawiając

najprawdopodobniej pracy wielu potencjalnych

białych wyborców. Nowe ziemie miały więc być

zarezerwowane wyłącznie dla białych. Był też

inny powód, dla którego w partii republikańskiej

niechętnie patrzono na rozszerzenie niewolnictwa

– sądzono, skądinąd słusznie, że sztucznie zwięk-

szyłoby to polityczną siłę demokratów. A wszystko

za sprawą klauzuli w konstytucji (tzw. three-fifth.

clause), która stwierdzała, że dla ustalenia przy-

sługującej danemu stanowi liczby przedstawicieli

w Kongresie – o czym decydowała zawsze liczba

mieszkańców – pięciu niewolników będzie się li-

czyło za trzech białych. Lincoln uważał, że taka

zasada faworyzuje zamieszkane przez stosunko-

wo mniejszą liczbę białych (ale za to przez sporą

liczbę niewolników) stany południowe kosztem

północnych, a nierównowaga ta zostałaby oczy-

wiście jeszcze bardziej zachwiana przez rozsze-

rzenie niewolnictwa na nowe terytoria. Notabene

zasadę trzech piątych często przywołuje się jako

dowód na bezprzykładny rasizm Południowców

– bo przecież tylko zdeklarowany rasista mógłby

uznać Murzyna za trzy piąte człowieka. W rze-

czywistości jednak ułamek ów był rezultatem po-

litycznego konsensusu i za jego wprowadzeniem

bynajmniej nie opowiadali się Południowcy, ale

przedstawiciele Północy, co zresztą wcale nie po-

winno dziwić, gdyż jeśli to liczba mieszkańców

decydowała o sile w Kongresie, to wydawałoby się,

że w interesie Południa byłoby uznać czarnych

niewolników nie tylko za jednego, ale i za dwóch

lub trzech prawowitych obywateli!

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

Co ciekawe, Lincoln miał też dość oryginalny

pomysł na rozwiązanie problemu niewolnictwa i

w ogóle obecności czarnych w Ameryce. Jak sam

twierdził, nie wierzył w możliwość pokojowej ko-

egzystencji na równych zasadach obu ras i, gdy

tylko został prezydentem, usiłował wprowadzić

poprawkę do konstytucji, która umożliwiałaby

wykupienie i deportację wszystkich niewolników

na haiti, do hondurasu, Liberii (gdzie już wów-

czas istniała amerykańska kolonia byłych nie-

wolników), ekwadoru lub – jak zasugerował mu

to senator Samuel Pomeroy – do mającej dopiero

powstać kolonii w Ameryce Środkowej o nazwie

Lincolnia.

Wojna jako imperatyw moralny?

Niedawno na łamach „Rzeczpospolitej” Marcin

Król nazwał wojnę secesyjną „największą wojną

w dziejach ludzkości, jaka rozpoczęła się od walki

wyłącznie o ideały równości i demokracji” (Wina.

historyczna. i. współczesna, „Rzeczpospolita”, 21

września 2005). opinia Marcina Króla doskonale

wpisuje się w ogół mainstreamowych wypowiedzi,

które opisują zwykle amerykańską wojnę pomię-

dzy stanami jako konflikt dobra ze złem, walkę

o najbardziej szczytny z demokratycznych celów

– zniesienie niewoli. Dość naturalnie brzmi jednak

pytanie: skoro nastawienie mieszkańców Północy

– a także samego prezydenta Lincolna – było ra-

czej nieprzychylne czarnym, to dlaczego tak chęt-

nie i licznie stanęli oni do walki o ich wyzwolenie?

odpowiedź, choć najczęściej zupełnie ignorowa-

na, jest bardzo prosta: bo nie wiedzieli, że zacią-

gają się do walki o wolność czarnych niewolników.

Wojna secesyjna, która wybuchła w 1861 r. okaza-

ła się być wojną o zniesienie niewolnictwa dopiero

półtora roku później, wraz z ogłoszeniem przez

Lincolna proklamacji emancypacji. Pierwotne

uzasadnienie wojny nie miało nic wspólnego z

niewolnictwem, a jedynie, jak to określił senat, z

„koniecznością przywrócenia jedności Unii”, od

której bezprawnie, łamiąc konstytucję, odłączyło

się jedenaście stanów południowych.

Choć znaczenie proklamacji emancypacji

urosło do rangi jednego z naczelnych dogmatów

demoliberalnych, pewnym zaskoczeniem może

być fakt, że mimo swej podniosłej wymowy nie

wyzwoliła ona ani jednego niewolnika w całej

Ameryce i była raczej sprytnym posunięciem po-

litycznym ze strony Lincolna, który znosił niewol-

nictwo na terenie Konfederacji, czyli tam gdzie

jego władza nie sięgała, a pozwał mu prosperować

na terenach podlegających bezpośrednio jego ju-

rysdykcji (np. w Maryland czy Kentucky). Real-

nym efektem proklamacji emancypacji były zaś

jedynie rasistowskie rozruchy na Północy i dezer-

cja z armii Unii ponad 200 000 rozczarowanych

żołnierzy, którzy dowiedzieli się, że poświęcają

życie nie dla swojego kraju, ale dla nieznanych

czarnych, którymi zresztą na co dzień gardzili.

Sam generał wojsk północy, ich późniejszy głów-

nodowodzący i prezydent USA, Ulysses S. Grant

(skądinąd posiadacz niewolników), powiedział

komentując proklamację emancypacji, że „gdyby

wiedział wcześniej, że wojna toczyła się o wyzwo-

lenie niewolników, to zaoferowałby swoją szablę

przeciwnej stronie”. Gorliwość Lincolna jako ab-

olicjonisty wydaje się też nieco podejrzana z inne-

go względu. Skoro rzeczywiście tak mu zależało

na wyzwoleniu czarnych, to dlaczego konsekwen-

tnie popierał Fugitive.Slave.Act, którego jedynym

skutkiem było obniżenie kosztów posiadania

niewolników, a tym samym zapewnienie sztucz-

nego wsparcia systemowi, który według wielu

autorytetów chylił się pod własnym ciężarem ku

upadkowi? Wątpliwości przynajmniej częściowo

rozwiewa zwrócenie uwagi na ówczesną sytuację

geopolityczną i militarną. otóż wbrew przewidy-

waniom Północy wojna wcale nie układała się po

myśli Lincolna. Najważniejsze bitwy pozostawa-

ły albo nierozstrzygnięte, albo wręcz przynosi-

ły zwycięstwo Konfederatom, a na domiar złego

istniało dość realne zagrożenie, że do wojny po

stronie Konfederacji przyłączy się któreś z euro-

pejskich mocarstw, np. Wielka Brytania, której

żywotnym interesem było utrzymanie podziału

Ameryki i destabilizacja rodzącego się imperium.

W tej sytuacji Lincoln zdecydował się zredefinio-

wać cele wojny w nadziei, że Wielka Brytania i

inne europejskie potęgi, które same uporały się

już z problemem niewolnictwa nie udzielą popar-

cia państwu ewidentnie walczącemu o jego zacho-

wanie. Lincoln sądził też najprawdopodobniej, że

proklamacja emancypacji zaogni stosunki rasowe

na Południu i wznieci rebelię niewolników, którzy

pod nieobecność białych mężczyzn byli na plan-

tacjach liczącą się siłą i mogli pomóc w złamaniu

oporu Południa. Niewolnicy jednak nierzadko

nawet samodzielnie bronili plantacji ze względu

na masowe gwałty na czarnych kobietach, któ-

rych dopuszczali się żołnierze Unii.

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

Stany miały prawo do secesji

Zezwalając prezydentowi na rozpoczęcie działań

wojennych przeciwko Południu, senat oświad-

czył, że mają one tylko na celu przywołanie do

porządku stanów, które dopuściły się „zdrady na-

rodowej”, zlekceważyły Konstytucję i odłączyły

się od Unii. tak ostre potępienie secesji wydaje się

jednak nieco groteskowe w kraju, który przecież

secesji właśnie zawdzięczał swój początek. Nie kto

inny jak Thomas Jefferson, jeden z ojców Założy-

cieli, po wyzwoleniu amerykańskiej kolonii spod

władzy króla Jerzego napisał w Deklaracji Nie-

podległości, że „władza wypływa ze zgody rzą-

dzonych”, i że „ilekroć jakakolwiek forma rządu

sprzeciwia się celowi, w jakim była ustanowiona,

naród ma prawo zmienić ją lub znieść zupełnie”.

tradycja secesji była rzeczywiście głęboko zako-

rzeniona w amerykańskiej mentalności. W 1812

r. stany Nowej Anglii postanowiły oddzielić się

od Unii w obawie, że nowa wojna zaważy na ich

dobrych stosunkach handlowych ze Starym Kon-

tynentem. Choć ostatecznie do secesji nie doszło

(perspektywa utraty możliwości ubiegania się

o stanowiska w rządzie federalnym skutecznie

zniechęciła Federalistów), to jednak nigdy nie

zaprzeczano, że Nowa Anglia ma do niej natu-

ralne prawo. Zresztą kiedy Abraham Lincoln

objął władzę w marcu 1861 r. siedem stanów po-

łudniowych – Karolina Południowa, teksas, Lui-

zjana, Missisipi, Alabama, Georgia i Floryda – nie

należało już do Unii, a poprzedni prezydent, Ja-

mes Buchanan, pozwolił na to właśnie dlatego, że

uważał secesję za elementarne prawo przysługu-

jące wszystkim stanom. Często powtarzający się

argument, że secesja była niekonstytucyjna, po-

nieważ prawo do niej nie było wyraźnie zapisane

w konstytucji, jest czystym nieporozumieniem.

Dziesiąta poprawka do konstytucji gwarantowała

w istocie, że wszelka władza, której stany nie po-

wierzyły rządowi federalnemu (w tym przypadku

władza do powstrzymania secesji) oraz wszelkie

prawa, których konstytucja bezpośrednio nie za-

brania (w tym przypadku prawo do secesji) leżą

w gestii poszczególnych stanów. to właśnie na tę

poprawkę powoływał się prezydent Konfederacji

Jefferson Davies dowodząc podstaw prawnych se-

cesji. Co więcej, niektóre stany – w tym Wirginia,

która w 1861 r. stanęła po stronie „rebeliantów”

– ratyfikowały konstytucję i wstąpiły do Unii tyl-

ko pod warunkiem, że będzie im wolno z niej wy-

stąpić. A ponieważ konstytucja z założenia miała

się opierać na równości praw wszystkich stanów

wobec Unii, to prawo do secesji – które wyraźnie

zastrzegły sobie tylko niektóre stany – przysługi-

wało w naturalny sposób wszystkim pozostałym.

Najciekawsze jest być może jednak to, że prawo

do secesji poparł w 1848 r. nawet Abraham Lin-

coln, ten sam Abraham Lincoln, który trzynaście

lat później z powodu jej rzekomej nielegalności

zdecydował się wypowiedzieć bratobójczą wojnę!

Czyżby prawa suwerenności i samostanowienia

aż tak szybko straciły na aktualności?

Praktyczny aspekt walki o jedność Unii

Abraham Lincoln powiedział kiedyś, że jeśli

mógłby uratować Unię poprzez wyzwolenie nie-

wolników, to by to zrobił; gdyby mógł uratować

Unię, nie niosąc wolności żadnym niewolni-

kom, także by to zrobił; a gdyby mógł uratować

Unię, wyzwalając jednych, a innych zostawiając

w niewoli, również by się nie zawahał. Retoryka

abolicjonistyczna była więc w ustach Lincolna

– polityka, człowieka wyrachowanego i w dodatku

nieźle znającego własny fach – jedynie środkiem

do obranego wcześniej celu – konsolidacji władzy.

Stwierdzenie to mogłoby być punktem wyjścia do

ciekawej dyskusji na temat naturalnych tendencji

wszelkiej władzy do poszerzania swoich kom-

petencji, nie daje jednak odpowiedzi na pytanie,

dlaczego w ogóle władzę trzeba było konsolido-

wać, tzn. dlaczego w ogóle doszło do secesji sta-

nów południowych?

Choć być może nie powinno to specjalnie dzi-

wić, kluczową rolę odegrały kwestie gospodarcze.

Amerykę w tamtym okresie cechowała dość ogra-

niczona rola rządu federalnego, który do poło-

wy XiX w. był finansowany niemal wyłącznie (w

90%) z opłat celnych i stanowił najbardziej chyba

wyraziste współczesne ucieleśnienie klasyczno-

liberalnej koncepcji państwa minimum. taki sy-

stem finansowania rządu z jednej strony wiązał

się z relatywnie niewielkim budżetem federal-

nym, ale z drugiej prowadził do nieuniknionego

konfliktu interesów między zindustrializowaną

Północą a rolniczym Południem. W tym miejscu

warto przypomnieć, że Abraham Lincoln wygrał

wybory tylko dzięki silnemu wsparciu północnej

elity polityczno-biznesowej, której członkowie

doskonale zadawali sobie sprawę, że nikt nie bę-

dzie lepiej reprezentował ich interesów niż czło-

wiek zawdzięczający im fotel prezydencki. i tak

też się stało.

Wraz z objęciem władzy przez Lincolna weszła

w życie nowa ustawa celna, tzw. Morrill.Tariff.Act,

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

która podnosiła opłaty celne średnio o 50%, a w

niektórych przypadkach nawet o 250%. Dla Po-

łudnia oznaczało to tylko jedno – legalizację gra-

bieży. od mniej więcej drugiej dekady XiX w. to

Południe mimo mniejszej liczby ludności płaciło

większą część podatków federalnych, ponieważ

z uwagi na swoją głównie rolniczą gospodarkę

było w bardzo silny sposób zależne od handlu za-

granicznego. irytację budził dodatkowo fakt, że

zdecydowana większość pieniędzy federalnych

zostawała na Północy, finansując rozbudowę tam-

tejszej infrastruktury. Wyższe cło z ustawy sena-

torów partii republikańskiej, Morrilla i Stevensa

(ten ostatni dziwnym zbiegiem okoliczności był

potentatem w przemyśle przetwórstwa żelaza)

oznaczało z jednej strony wyższe zyski i ochronę

przed konkurencją dla przemysłowców z Północy,

wyższe przychody do kasy państwowej i większe

sumy w rękach polityków rządzącej partii repub-

likańskiej, a z drugiej rosnące niezadowolenie i

frustrację Południa. Nie mając żadnej możliwości

wpłynięcia na coraz bardziej złowróżbnie wyglą-

dającą sytuację, siedem stanów południowych

oddzieliło się od Unii. Co z tego wynikało dla

nowego prezydenta i wpływowych biznesmenów,

którzy go wybrali?

Wolnorynkowa polityka na uniezależnionym

od północnego protekcjonizmu Południu spra-

wiłaby, że cały handel morski przeniósłby się z

Bostonu, Nowego Jorku czy Baltimore do Char-

leston, Nowego orleanu lub Savannah. Nie było

przecież żadnego powodu, dla którego europejscy

kupcy mieliby zawijać do nowojorskiego portu i

płacić czterdziestosiedmioprocentowy podatek

skoro cały swój eksport do Ameryki mogliby po-

słać przez port w Savannah, gdzie nie musieliby

płacić żadnego cła. Zalety wolnego handlu nie

były zresztą wówczas wcale tajemnicą. Wiedział

o nich na przykład burmistrz Nowego Jorku, Fer-

nando Wood, który chciał nawet ogłosić swoje

miasto wolnym i niezależnym ośrodkiem handlo-

wym, ale „perswazja” władz odwiodła go od tego

„szalonego” pomysłu. Zalety wolnorynkowej poli-

tyki znali również dobrze republikanie i przemy-

słowcy z Północy. Doskonale rozumieli, że secesja

stanów południowych oznacza dla nich politycz-

ną i finansową śmierć. Dlatego właśnie odrzuco-

no ofertę złożoną przez prezydenta Konfederacji,

Jeffersona Daviesa, który deklarował wolę spła-

cenia całego mienia federalnego znajdującego się

na Południu, części długu publicznego i gotowość

do jeszcze dalej idących ustępstw. Wojna była ko-

niecznością, a Unia musiała zostać zachowana za

wszelką cenę.

Zmierzch Starej Republiki

Jedność Unii została triumfalnie przywrócona w

1865 r., jednak wielu Amerykanów, szczególnie z

Południa, miało poczucie, że formalna przymuso-

wa integracja tylko umocniła podział między obie-

ma częściami Ameryki. Najlepiej oddał to podpi-

sujący kapitulację Południa generał Robert e. Lee,

który powiedział tuż przed śmiercią, że gdyby

wiedział, jak Północ zamierzała potraktować Po-

łudnie, nigdy by się nie poddał, tylko poprowa-

dziłby swoich żołnierzy w ostatni, śmiertelny bój.

Choć słowa te brzmią może nazbyt patetycznie jak

na dzisiejsze „praktyczne” czasy, to jednak dają

wyobrażenie o tym, jak bardzo pyrrusowe było na

dłuższą metę zwycięstwo Unii, które przyniosło

jednocześnie śmierć dawnej Ameryki.

Wojna pochłonęła blisko 620 000 ofiar (po-

nad dziesięciokrotnie więcej niż w Wietnamie) i

kosztowała obie strony w sumie około 6,6 miliar-

da dolarów. Już sama tylko część należna Półno-

cy wystarczyłaby z powodzeniem na wykupienie

każdego niewolnika oraz wyposażenie go w czte-

ry hektary ziemi i muła. tymczasem, choć rząd

federalny dysponował ogromnymi połaciami zie-

mi na Zachodzie, działki trafiały przeważnie do

imigrantów i potrafiących je sobie wywalczyć kor-

poracji, nie zaś do niewolników, których wpraw-

dzie rzeczywiście wyzwolono, lecz kompletnie

zaniedbano, nie dając żadnych środków do życia.

Niewykształceni i najczęściej nieposiadający naj-

mniejszego nawet majątku byli niewolnicy nie

mieli szans, by odnaleźć się w smutnej rzeczywi-

stości zdewastowanego i rozgrabionego Południa.

Nie powinny zatem specjalnie dziwić wyniki ba-

dań przeprowadzonych w 1900 r., które wykazały,

że pod wieloma względami – m.in. dostępności

opieki medycznej, pracy i pożywienia – standardy

życia czarnych uległy dramatycznemu pogorsze-

niu w porównaniu z czasami niewolnictwa. Czy o

to właśnie chodziło?

Niestety wiele wskazuje na to, że tak. Wyzwo-

lenie niewolników było tylko jednym z elemen-

tów „rekonstrukcji” Południa, która miała jeden

naczelny cel – zapewnić monopol władzy pań-

stwowej w Waszyngtonie partii republikańskiej.

Jedną ręką dawano więc niepiśmiennym czarnym

wolność, a drugą zmuszano ich do głosowania na

republikanów. Jednocześnie z przyznaniem praw

wyborczych byłym niewolnikom, odebrano je

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

większości białych Południowców, a restrykcje

były tak surowe, że prawa wyborcze traciło się na-

wet za pomoc armii Południa czy kupno obligacji

wydawanych przez rząd Konfederacji. to właśnie

w takiej polityce należy dopatrywać się źródła

trwającej od lat rozpaczliwej sytuacji wielu czar-

nych w Stanach – winne jest nie niewolnictwo, ale

sposób, w jaki je zniesiono.

Lata „rekonstrukcji” (1865-1877) były okresem

nie mającego precedensu w Ameryce rozrostu

aparatu państwowego i biurokracji, a republi-

kańscy politycy potrafili tę sytuację świetnie wy-

korzystać. Korupcja rozpowszechniła się do tego

stopnia, że na porządku dziennym było sprzeda-

wanie głosów w legislaturze stanowej („rynkowa”

cena wynosiła około trzysta dolarów). Na sprzedaż

było też poparcie przy przyznawaniu subsydiów

kolejowych i wszelkich kontraktów rządowych.

Plądrowaniu majątku Południa, rządzonego po-

czątkowo przez zwykłe dyktatorskie reżimy mili-

tarne, nie było końca. We znaki szczególnie dawał

się podatek majątkowy od nieruchomości, które-

go wysokość celowo ustalono tak, by przekraczała

możliwości wielu Południowców, przy czym nie-

zapłacenie go groziło konfiskatą mienia (w pew-

nym okresie 20% całego stanu Missisipi była na

sprzedaż). Paradoksalnie jednak pieniądze z po-

datków często nie trafiały do kasy stanowej czy fe-

deralnej, tylko w tajemniczy sposób ginęły gdzieś

w kieszeniach poborców.

tak oto historia zatoczyła koło i amerykańskie

państwo minimum, które zaczęło się od secesji,

na secesji się również skończyło. Rozdęty budżet

federalny objął, oprócz wielu gałęzi życia, tak-

że system edukacji, a w państwowych szkołach

zaczęto wpajać kolejnym pokoleniom napisaną

przez zwycięzców wersję historii, usiłując wyko-

rzenić z amerykańskiej tradycji idee federalizmu

i praw naturalnych. Państwo przestało być „noc-

nym stróżem” i zamieniło się w nadgorliwego

policjanta, a na gruzach suwerenności poszcze-

gólnych stanów zrodził się tak dobrze dziś znany

amerykański imperializm.

Nie powinno wobec tego dziwić, że przystępu-

jąc do kolejnych wojen amerykańscy przywódcy

powołują się na Abrahama Lincolna, że to właśnie

jego twarz zdobi amerykańskie fiducjarne pienią-

dze lub że uznaje się go za jednego z architektów

współczesnej demokracji, bo rzeczywiście trudno

o lepszego patrona centralizmu i demoimperiali-

zmu niż Lincoln, który do mistrzostwa opanował

rzemiosło zwodzenia, oszukiwania i manipulo-

wania, słowem – sprawowania władzy.

Gniewny

człowiek

Phyllis.McGinley

Spotkałam kiedyś przez przypadek

Człowieka wzburzonego nader

Gniewny, zaczepny szedł ulicą,

Postawę przybrał wojowniczą

A w jego ręce, niczym lanca,

tkwił kij z napisem „tolerancja”.

Phyllis McGinley (1905-1978) była pisarką amerykańską,

autorką wierszy satyrycznych, opowiadań i esejów.

Miscellanea

Gdy go spytałam, dokąd zmierza,

Patrząc spode łba odpowiedział:

„Bronię powszechnych, moja pani,

Wolności praw. Nie może za nic

tolerancyjna wskroś osoba

Nietolerancji tolerować”.
„Łotrów, którzy hołdują” – wieścił –

„Z radością całkiem innym treściom

Kiedy napotkam, wówczas z wstrętem

Walę ich moim transparentem

o litość długo prosić nie mogą!”

to mówiąc, tłukł fikcyjnych wrogów.
Uciekłam w strachu, on zaś jeszcze

Pomstując, młócił w krąg powietrze:

„Nietolerancji grzechu strzeż się!”
Przeł..Wojciech.Grzelak

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

KINemATOGrAF

Borat: podpatrzone w Ameryce, czyli jak sprze-

dać chłam, aby kasa wpływała na konto

Po grudniowej recenzji najnowszego filmu o Bon-

dzie redakcja została zasypana skargami na moją

skromną osobę (podobno nie potrafię docenić za-

let zmiany formuły filmu, jestem zbyt przywiązany

do tego, co minęło itd.). Niestety (a może na szczęś-

cie, jeśli uznać prymat konsumenta nad producen-

tem) naczelny ugiął się pod wpływem protestów

i postanowił w ramach zawartej przez nas umo-

wy w należyty sposób mnie ukarać. A kara, mu-

szę to przyznać, bez wątpienia była niezwykle suro-

wa i bardzo dla mnie bolesna. Wyrokiem kolegium

redakcyjnego zmuszony zostałem pójść do kina na

film bijący rekordy obrzydliwości: Borat:. podpa-

trzone.w.Ameryce,.aby.Kazachstan.rósł.w.siłę,.a.lu-

dzie.żyli.dostatniej.

Nie jestem ani fanem wyrafinowanych komedii,

ani też maniakiem starego stylu Charliego Chapli-

na. Niemniej moja tolerancja dla chamstwa, pro-

stactwa i folwarcznego humoru ma jednak grani-

ce, które Borat, wywołujący podejrzany zachwyt

we wszystkich krajach, w których wszedł na ekrany,

przekroczył przynajmniej kilkukrotnie.,Plebejski

charakter tego nad wyraz niesmacznego „dzie-

ła” nie zawodzi ani przez chwilę. Można nawet po-

wiedzieć, że bije on rekord ustanowiony wcześniej

przez niektóre sceny z kolejnych wersji Strasznego.

filmu. tym razem bowiem nastąpił przełom i ty-

tułowy przybysz z Kazachstanu, Borat, zanurza się

jeszcze głębiej w pop-kulturowe szambo.

Wyraża się to między innymi scenami, w któ-

rych Borat masturbuje się na ulicy na widok wy-

staw sklepowych, nadzy mężczyźni uprawiają za-

pasy w pozycjach sugerujących akty seksualne, czy

też wtedy, gdy główny bohater przynosi do jadal-

ni odchody w woreczku. Permanentnie wulgarne

zachowanie tytułowego Borata przeplata się z nad-

zwyczaj głupimi uwagami, rzekomo sugerującymi

kpinę z poprawności politycznej.

Jak można się było spodziewać, film pokazujący

szczyty impertynencji i ordynarności zjednał sobie

fanów z całego świata, którzy każdego widza gar-

dzącego boratowskim śmieciem filmowym nazy-

wają półgłówkiem, niezdolnym dostrzec subtelno-

ści przesłania filmu. Nie dajmy się jednak zwieść.

Przedstawione nam „dzieło” nie zawiera żadnego

głębokiego przesłania ani w żaden sposób nie suge-

ruje kpiny z poprawności politycznej. Jego schemat

jest oparty na prostej treści ubranej w prostacką

formę. oto cham-kazirodca przyjeżdża z Kazach-

stanu do USA, aby „uczyć się” amerykańskiego

stylu życia. to spotkanie barbarzyńcy z cywiliza-

cją ma niby pokazać kruchość i bezwartościowość

tej ostatniej, ale tak naprawdę jest tylko pretekstem

do zaserwowania widzom gigantycznej dawki hu-

moru klozetowego. Borat nie atakuje żadnego z ele-

mentów politycznej poprawności ani nie proponu-

je absolutnie żadnych wytycznych co do tego, które

konkretnie zachowania i wzorce kulturowe zasłu-

gują na potępienie. Pokazuje jedynie brudasa i za-

cofanego głupka, który może przykuć uwagę chyba

tylko niewyrośniętych nastolatków, lubujących się

w wulgarnych dowcipach.

Wszelkie próby przypisywania temu filmowi

doniosłej roli uznać należy za żałosny akt racjona-

lizacji subiektywnych preferencji do niskogatunko-

wej zabawy. tego typu żenujące i jednocześnie od-

rażające przedsięwzięcia są chyba jeszcze bardziej

naganne i kompromitujące niż sam film. Popraw-

ność polityczna i lewicowe promowanie równo-

rzędności wszystkich kultur to trendy niewątpliwie

wrogie wolnemu społeczeństwu, broń wymierzona

prosto w instytucję własności prywatnej. Jednak

ordynus-debil plujący w twarz wszystkim wkoło

nie może być przed nimi skuteczną obroną. Prze-

ciwnie, Borata należy traktować właśnie jako owoc

promowania wielokulturowości i zachwytu nad re-

latywizacją wszystkich wartości. Nie jest to żaden

cios wymierzony w poprawność polityczną, lecz jej

nieunikniony skutek.

Jest całkiem prawdopodobne, że lewicowym

elitom film ten wcale się nie spodoba, ale przecież

nie przesądza to ani o jego roli, ani o pozytywnym

przesłaniu. W końcu te same elity z niesmakiem

patrzą na społeczno-gospodarcze tarapaty (kry-

zys demograficzny, faktyczne bankructwo welfare.

state), w jakie same pośrednio wpędziły zachodnią

cywilizację, lecz nie skłania ich to bynajmniej do

zrewidowania poglądów.

Należy zatem uznać Borata za najgorszy wy-

bryk filmowy, który trafił na duże ekrany tego roku.

Film jest w istocie tak fatalny i przereklamowany,

że nawet nie warto poświęcać uwagi jakimkolwiek

elementom scenariusza. W każdym razie kara re-

daktora naczelnego okazała się niezwykle bolesna i

zapadająca w pamięć. I.got.the.point.

Lumeriusz

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

Thomas e. Woods jr, Jak.Kościół.katolicki zbudował.

zachodnią.cywilizację, Wydawnictwo AA, Kraków

2006.

Często można odnieść wrażenie, że polski ry-

nek wydawniczy nie nadąża za swoimi zachodni-

mi odpowiednikami. Ważne książki wychodzą u

nas czasem z dużym opóźnieniem, a czasem wca-

le. tym bardziej jednak cieszą celne decyzje wy-

dawców, którym udaje się utrafić z jakąś pozycją

dokładnie w czasie, kiedy jest potrzebna. takim

noworocznym prezentem dla czytelników jest nie-

wątpliwie znakomicie przetłumaczona i przygoto-

wana edytorsko książka Thomasa Woodsa Jak.Koś-

ciół.katolicki.zbudował.zachodnią.cywilizację.

Woods jest profesorem historii, od niedawna

członkiem rady naukowej amerykańskiego insty-

tutu Misesa i autorem takich amerykańskich best-

sellerów

jak: Politycznie.niepoprawny.przewodnik.

po.historii.Ameryki, Kościół.a.nowoczesność:.kato-

liccy.intelektualiści.i.era.postępowa oraz Kościół.a.

rynek:.katolicka.obrona.nowego.rynku. Jego nowo

wydana w Polsce książka Jak.Kościół.katolicki.zbu-

dował.zachodnią.cywilizację może być szczególnie

interesująca dla polskich czytelników, ponieważ

poglądy autora nie pasują do zwyczajowo przy-

jętych u nas podziałów ideologicznych. Thomas

Woods jest bowiem tradycjonalistą katolickim i

jednocześnie radykalnym anarchokapitalistą, co

pozwala mu spojrzeć na losy Kościoła z ciekawej,

oryginalnej perspektywy.

Woods zaczyna swoją książkę od smutnej kon-

statacji, że w zachodnim świecie powszechnej to-

lerancji i poprawności politycznej właściwie je-

dynym dopuszczalnym uprzedzeniem jest dziś

antykatolicyzm. Drwiny z Kościoła w mediach i

pop-kulturze nie mają granic, dla przeciętnego

Amerykanina zaś historia katolicyzmu – o ile w

ogóle wie coś na ten temat – to długi zapis przy-

padków ignorancji, represji i zacofania. tymcza-

sem współczesny świat zawdzięcza katolicyzmowi

o wiele więcej, niż można by przypuszczać, w isto-

cie bowiem – jak twierdzi Woods – to Kościół zbu-

dował cywilizację Zachodu.

Uzasadnieniu tej tezy ma służyć blisko dwie-

ście pięćdziesiąt stron pasjonującej i doskona-

le udokumentowanej analizy historycznej, uroz-

maiconej licznymi ciekawostkami. Dowiadujemy

się chociażby o wielkich zasługach klasztorów, w

których zakonnicy oddawali się nie tylko modli-

KSIĄŻKA

twom i przepisywaniu bezcennych starożytnych

dzieł (m.in. horacego, terencjusza Seneki, Ary-

stotelesa, homera etc.), lecz także rozwijaniu my-

śli technicznej i rolniczej. Mało kto wie na przy-

kład, że szampan wymyślił mnich, niejaki Dom

Pérignon z klasztoru św. Piotra w hautvilliers nad

Marną, albo że pierwszy znany zegar został zbu-

dowany przez przyszłego papieża Sylwestra ii dla

mieszkańców Magdeburga ok. 966 r. Kościół za-

początkował także budowę uniwersytetów i stwo-

rzył ideę kursów akademickich, a także obowią-

zujące do dziś rozróżnienie na studia licencjackie

i magisterskie.

Woods poświęca dużo miejsca odkłamaniu po-

wszechnie przyjmowanej opinii o antagonistycz-

nym stosunku Kościoła do nauki. Autor przypo-

mina, że wielu wybitnych uczonych było księżmi

lub nawet biskupami katolickimi. W książce poja-

wia się też znakomity opis znanej sprawy Galileu-

sza, któremu Watykan miał stanąć na drodze do

większych odkryć naukowych. W rzeczywistości

papież Urban Viii wręcz zachęcał Galileusza do

prowadzenia dalszych badań i zagwarantował mu

patronat nad pracą naukową, prosząc w zamian

tylko o umiar i nieokreślanie kopernikańskiej te-

orii jako jedynej słusznej, co zresztą nie powinno

było stanowić problemu, gdyż Galileo Galilei nie

potrafił wówczas jeszcze poprawnie uzasadnić

swoich tez. Zresztą niech o przychylnym stosun-

ku Kościoła do nauki świadczy fakt, że trzydzieści

pięć kraterów na księżycu zostało nazwanych na

cześć jezuickich naukowców i matematyków, a od-

krywca praw ruchu planetarnego, Jan Kepler, do-

stał teleskop zwierciadlany od samego jego wyna-

lazcy, ojca Nicolasa Zucchi.

Woods argumentuje, że przychylny stosunek

Kościoła do nauki nie jest wcale przypadkiem. Myśl

chrześcijańska bowiem z góry zakładała określony

porządek wszechświata, którego niezmienne pra-

wa należało odkrywać, czyniąc sobie w ten sposób

ziemię poddaną. Dokładnie takie same przesłan-

ki leżały u podstaw stworzenia kodeksu kanonicz-

nego, który zamieniał nieludzkie i arbitralne roz-

strzygnięcia zwyczajowe poszczególnych ludów

w racjonalny system praw naturalnych, opartych

na założeniu, że każdy człowiek jest wolny i, jak w

XVi wieku pisał o. Francisco de Vitoria, „każdy ma

prawo do życia, kultury i własności”. Choć wiele fe-

ministek nie zdaje sobie z tego sprawy, kobiety za-

wdzięczają Kościołowi niebywały awans społecz-

LAISSEZ FAIRE | Numer 5, ST YCZeŃ 2007

ny. to chrześcijaństwo zrównało ocenę grzechu

cudzołóstwa w odniesieniu do obu płci

(wcześniej

tylko kobieta mogła być o niego oskarżona), zabro-

niło rozwodów (czyli de.facto porzucania niechcia-

nych żon) i nadało kobietom niezależność, rozu-

mianą choćby jako możliwość zakładania nowych

zakonów, szkół, sierocińców itp.

Co ciekawe, Kościół dał też światu pierwszych

antyimperialistów. Próby sformułowania prawa

międzynarodowego pojawiły się bowiem w hi-

szpanii w związku z odkryciem Ameryki. tamtej-

si scholastycy – szczególnie wspomniany już o. Vi-

toria i biskup Bartolomé de Las Casas – od samego

początku występowali w obronie indian, uznając

za niedopuszczalne użycie wobec nich siły, nawet

w celu ukrócenia barbarzyńskich praktyk, którym

się oddawali. Według biskupa Las Casasa konse-

kwencje wojny, zarówno te zamierzone, jak i nieza-

mierzone, zniwelują jakąkolwiek próbę udzielenia

pomocy tubylcom.

Scholastycy zajmowali się jednak nie tylko opra-

cowaniem podstaw prawa międzynarodowego, ale

także stworzyli pierwsze fundamentalne trakta-

ty ekonomiczne. W XVi wieku, dwieście lat przed

Adamem Smithem, katoliccy uczeni znali już nie

tylko poprawną teorię pieniądza (w tym prawo Ko-

pernika-Greshama sformułowane przez Mikoła-

ja z oresme w XiV w.), ale także subiektywną teo-

rię wartości, stwierdzającą, że wartość towaru nie

wynika z kosztów jego wytworzenia, lecz z subiek-

tywnych ocen co do jego przydatności i atrakcyj-

ności. Z tej perspektywy późniejsza laborystycz-

na teoria wartości Adama Smitha musi być uznana

za poważny regres w historii myśli ekonomicznej.

Woods argumentuje zresztą wbrew powszechnie

przyjmowanej opinii, że to właśnie myśl katolicka,

a nie protestancka, sprzyjała najbardziej rozwojo-

wi kapitalizmu.

ta i wiele innych myśli zawartych w książ-

ce Woodsa może się wydać nieco prowokująca.

Czytelników może też miejscami drażnić wyraź-

nie apologetyczny sposób pisania autora, a tak-

że ostry, wyrazisty ton formułowanych tez, w za-

sadzie niepozwalający na swobodę interpretacji.

Jak. Kościół. katolicki. zbudował. zachodnią. cywili-

zację. należy niewątpliwie do kategorii tzw. ksią-

żek z tezą. Dodajmy: tezą niepoprawną politycz-

nie, kontrowersyjną i w całości raczej nieznaną w

Polsce. Wszystko to sprawia, że jakkolwiek można

mieć do autora i jego poglądów rozmaite zastrzeże-

nia, to trudno jednak nie przyznać, że Jak.Kościół.

zbudował.zachodnią.cywilizację jest ważnym gło-

sem w polskiej i zachodniej dyskusji nie tylko o hi-

storii katolicyzmu i jego wpływie na naukę, prawo

i ekonomię, lecz także o miejscu Kościoła w dzisiej-

szym świecie.

Juliusz.Jabłecki

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
laissez faire styczen 2007
laissez faire kwiecien 2007
laissez faire luty 2007
laissez faire pazdziernik 2007
laissez faire maj 2007
laissez faire luty 2007
Szasz T S , 2007 02 laissez faire 6, Państwo terapeutyczne Tyrania farmakokracji, przeł i oprac T Sz
laissez faire kwiecien 2007
Laissez Faire wrzesien 2006
Laissez Faire listopad 2006
tyle udalo sie odzyskac pytan z 1 terminu styczen 2007, NAUKA, budownictwo, Semestr V, fundamentowan
Styczeń 2007 X
klucz odpowiedzi styczen 2007 czesc I
Laissez Faire pazdziernik 2006
laissez faire grudzien 2006
Laissez Faire wrzesien 2006
STYCZEŃ X 2007 W 2003

więcej podobnych podstron