Powieœci

Postąpił nagle krok ku niemu.

A jeśli nawet

powiedział.

To przecież ty wczoraj jeszcze

powiedziałeś, że pójdziesz ze mną. I to przecież przez twoją
kobietę zrobili nic z mojego brata. Czy nie mówiłeś tego

wczoraj? - Nie -

powiedział Izrael.

Będą myśleli, że

zrobiliśmy to razem.

Zrobiliśmy to razem

powiedział Ben Dov.

Nie było mnie przy tym

powiedział Izrael.

Ale byłeś ze mną tego dnia, kiedy mi powiedziałeś, żebym do

niej poszedł

powiedział Ben

Dov. - To dlatego ona mnie

znienawidziła i dlatego ja ją znienawidziłem.

Położył rękę na

jego ramieniu. -

Czy naprawdę nie rozumiesz, że tylko ty mi

możesz jeszcze pomóc?

powiedział.

- Nie -

powiedział Izrael.

Nie umiem ci pomóc. Nie było mnie przy tym. Wiem, jak to będzie:
będą mnie pytać, pytać, pytać i świecić lampą w moją twarz tak
długo, aż im powiem wszystko, co zechcą. Bo powiem im na pewno.
Jestem tylko słabym człowiekiem, nic więcej.

A jednak będziesz

musiał mi pomóc

powiedział Dov.

- Tak jak ja tobie zawsze

pomagałem.

- Tak -

powiedział Izrael.

Pomagałeś mi.

Przyłożył nagle

twarz do piersi Urszuli. - Dov -

powiedział.

Ona żyje. Ona

oddycha.

Wstał; Ben Dov ukląkł przy niej i położył głowę na jej
piersiach. Miał już wtedy kamień w ręku, ale czekał jeszcze;
widział ten kamień już wtedy, kiedy on ukląkł przy niej i kiedy
on dotknął twarzą jej piersi. Czekał jeszcze przez chwilę, a
potem, kiedy widział, że tamten zaczyna się prostować, uderzył
go raz, potem jeszcze raz; a potem, obszedłs

zy go z daleka i

upewniwszy się, że na pewno już nie żyje

uderzył go po raz

trzeci i dopiero potem odrzucił kamień.

Zatoka została już poza nimi. Mieli teraz przed sobą pustynię.
Było mu niewygodnie; ręce miał skute i nie mógł się poruszać.

- Rozkujcie mnie -

powiedział.

Przecież wam nie ucieknę.

Rozkuć go?

zapytał jeden z policjantów.

- Nie -

powiedział drugi.

Przepisy są przepisami. Odwrócił się

ku Izraelowi. -

Pocierp jeszcze, człowieku

powiedział.

To się

musi wszystko wyjaśnić za parę dni. Nic ci nie zrobią, jeśli
naprawdę broniłeś tej kobiety. Przejeżdżali koło szpitala;
dojrzał Esther i powiedział do policjantów:

Zatrzymajcie na chwilę. Chcę się z nią pożegnać. Podjechali ku

niej .

Jeśli będę mógł wam w czymś pomóc, pomogę wam

powiedział.

- Nie trzeba nam twojej pomocy -

powiedziała.

Czy wiesz już teraz, o czym mówiłem ?

powiedział cicho.

Nie obchodzi mnie, o czym ty mówiłeś

powiedziała.

Będę

miała dziecko, wiesz?

Popatrzyła na niego.

Przez całe życie

kochałam t

ylko Ben Dova -

powiedziała.

I przez całe życie będę

go kochać.

- Wiem -

powiedział Izrael.

Zawsze wiedziałem, że kochasz Ben

Dova. -

Powiedział do policjantów:

Możemy już jechać.

Popatrzyła za nimi przez chwilę trzymając ręce splecione na