Ze zbiorów

Zygmunta Adamczyka

Marek Hłasko

Wszyscy

byli

odwróceni

2

Postąpił nagle krok ku niemu.

-

A jeśli nawet

-

powiedział.

-

To przecież ty wczoraj jeszcze

powiedziałeś, że pójdziesz ze mną. I to przecież przez twoją
kobietę zrobili nic z mojego brata. Czy nie mówiłeś tego

wczoraj? - Nie -

powiedział Izrael.

-

Będą myśleli, że

zrobiliśmy to razem.

-

Zrobiliśmy to razem

-

powiedział Ben Dov.

-

Nie było mnie przy tym

-

powiedział Izrael.

-

Ale byłeś ze mną tego dnia, kiedy mi powiedziałeś, żebym do

niej poszedł

-

powiedział Ben

Dov. - To dlatego ona mnie

znienawidziła i dlatego ja ją znienawidziłem.

-

Położył rękę na

jego ramieniu. -

Czy naprawdę nie rozumiesz, że tylko ty mi

możesz jeszcze pomóc?

-

powiedział.

- Nie -

powiedział Izrael.

-

Nie umiem ci pomóc. Nie było mnie przy tym. Wiem, jak to będzie:
będą mnie pytać, pytać, pytać i świecić lampą w moją twarz tak
długo, aż im powiem wszystko, co zechcą. Bo powiem im na pewno.
Jestem tylko słabym człowiekiem, nic więcej.

-

A jednak będziesz

musiał mi pomóc

-

powiedział Dov.

- Tak jak ja tobie zawsze

pomagałem.

- Tak -

powiedział Izrael.

-

Pomagałeś mi.

-

Przyłożył nagle

twarz do piersi Urszuli. - Dov -

powiedział.

-

Ona żyje. Ona

oddycha.

Wstał; Ben Dov ukląkł przy niej i położył głowę na jej
piersiach. Miał już wtedy kamień w ręku, ale czekał jeszcze;
widział ten kamień już wtedy, kiedy on ukląkł przy niej i kiedy
on dotknął twarzą jej piersi. Czekał jeszcze przez chwilę, a
potem, kiedy widział, że tamten zaczyna się prostować, uderzył
go raz, potem jeszcze raz; a potem, obszedłs

zy go z daleka i

3

upewniwszy się, że na pewno już nie żyje

-

uderzył go po raz

trzeci i dopiero potem odrzucił kamień.

Zatoka została już poza nimi. Mieli teraz przed sobą pustynię.
Było mu niewygodnie; ręce miał skute i nie mógł się poruszać.

- Rozkujcie mnie -

powiedział.

-

Przecież wam nie ucieknę.

-

Rozkuć go?

-

zapytał jeden z policjantów.

- Nie -

powiedział drugi.

-

Przepisy są przepisami. Odwrócił się

ku Izraelowi. -

Pocierp jeszcze, człowieku

-

powiedział.

-

To się

musi wszystko wyjaśnić za parę dni. Nic ci nie zrobią, jeśli
naprawdę broniłeś tej kobiety. Przejeżdżali koło szpitala;
dojrzał Esther i powiedział do policjantów:

-

Zatrzymajcie na chwilę. Chcę się z nią pożegnać. Podjechali ku

niej .

-

Jeśli będę mógł wam w czymś pomóc, pomogę wam

-

powiedział.

- Nie trzeba nam twojej pomocy -

powiedziała.

-

Czy wiesz już teraz, o czym mówiłem ?

-

powiedział cicho.

-

Nie obchodzi mnie, o czym ty mówiłeś

-

powiedziała.

-

Będę

miała dziecko, wiesz?

-

Popatrzyła na niego.

-

Przez całe życie

kochałam t

ylko Ben Dova -

powiedziała.

-

I przez całe życie będę

go kochać.

- Wiem -

powiedział Izrael.

-

Zawsze wiedziałem, że kochasz Ben

Dova. -

Powiedział do policjantów:

-

Możemy już jechać.

Popatrzyła za nimi przez chwilę trzymając ręce splecione na

4

brzuchu,

a potem odwróciła się. Patrzyła na szeroko otwarte

drzwi, przez które wychodził, wyciągnąwszy ku niej ręce, Drugi

Dov.

Madryt, czerwiec 1963