W domu i w przedszkolu

MAGDALENA MARCZAK-PIUPCZUK

Proponujemy zajęcia z zastosowaniem metody Ruchu Rozwijającego W. Sherborne.

Zaletą tych zajęć jest to, że nie potrzebujemy właściwie żadnych pomocy (wystarczy na
przykład koc, ręcznik), a jedynie dużo wolnej przestrzeni i odpowiednie podłoże. Dzięki tym
ćwiczeniom, dzieci uczą się poznawać przestrzeń i zachowania w niej, czują się swobodnie i
nie obawiają się otoczenia oraz osób znajdujących się w tym otoczeniu. Stają się mniej
zahamowane i bardziej otwarte na sytuacje problemowe. Metoda ta pozwala dzieciom poznać
swoje ciało i uczy kontrolować jego ruchy, ułatwia nawiązywanie kontaktów, a także uczy
empatii.

Cele

Rozwijanie inicjatywy i aktywności w zabawie,

Wchodzenie w interakcje z dorosłymi,

Rozwijanie świadomości własnego ciała, przestrzeni oraz działania w niej,

Doznawanie przyjemności i radości przez bliski kontakt dzieci z rodzicami.

Dzieci i rodzice podczas tych zajęć zaspokajają następujące potrzeby:

poczucie bezpieczeństwa;

rozluźnienie, relaks, rozładowanie napięcia;

„dawanie" i „branie";

akceptacja samego siebie;

poczucie siły i własnej wartości;

bliski kontakt z innymi ludźmi;

poczucie własnej energii;

poznanie swojego ciała;

odkrywanie własnych możliwości;

zaufanie do siebie i innych;

doznawanie przyjemności, radości, zabawy;

bliskość fizyczna drugiego człowieka;

więź z grupą;

spontaniczność;

pewność siebie;

poczucie partnerstwa.

Powitanie

Nauczycielka wprowadza uczestników w tematykę zajęć mówiąc: Wybierzemy się dzisiaj do
krainy świętego Mikołaja, by zobaczyć, co się tam dzieje.

Wita zebranych machaniem ręki i prosi, by ci, którzy poczują się przywitani, także pomachali
ręką. Witam wszystkich, którzy lubią dostawać prezenty. Wszystkich, którzy lubią dalekie
podróże. Tych, którzy lubią się bawić.

Następnie prosi, by każdy dorosły przywitał się ze swoim dzieckiem dłonią, łokciem,
kolanem, czołem, nosem itp.

Ruch prowadzący do poznania schematu własnego ciała

„Mikołaj przed lustrem" (dorosły i dziecko stają naprzeciw siebie i naśladują swoje ruchy -
jak w lustrze).

Jesteśmy w domu świętego Mikołaja, który przygotowuje się do wyjścia. Czesze włosy,
gładzi brodę, rozciera zmarznięty nos i uszy. Wkłada mikołajową czapę, buty, rękawice.
Przegląda się, uśmiecha do siebie, jest zadowolony ze swojego wyglądu.

Ruch kształtujący związek z otoczeniem fizycznym (przestrzeń)

Wychodzi przed dom. Brodzi w wysokim śniegu (marsz z wysokim unoszeniem kolan).
Patrzy, jak renifery przygotowują się do drogi. (Rodzice w klęku podpartym). Głaszcze
renifera po grzbiecie, po głowie, sprawdza czy ma zdrowe nogi, przytula się do niego
(dziecko) / dosiada go, żeby sprawdzić, czy jest gotowy do drogi.

Ruch wiodący do wytworzenia związku z drugim człowiekiem

-

Relacja „z"

-

Jazda na reniferze. Rodzice w klęku poruszają się po sali wożąc na plecach dzieci.

-

Pakowanie prezentów. Renifery są przygotowane, teraz trzeba zapakować prezenty do

worka (rodzice zawijają dzieci w koce i turlają je po podłodze).

-

Ciągnięcie worka. Dorosły ciągnie zawinięte w koc dziecko.

-

Ładowanie worka na sanie. Dorosły stojąc ugina kolana i łapie dziecko za ręce,

dziecko wspina się na kolana mamy lub taty. Chwilę utrzymują równowagę w tej pozycji.

-

Relaks. Masaż według poleceń;

Jedzie Mikołaj na sankach z górki - gładzenie pleców z góry na dół.

Na niebie kłębią się bure chmurki - klepanie pleców całymi dłońmi.

Słonko świeci - okrężne ruchy dłońmi aż do wytworzenia ciepła.

Śnieżek pada - delikatne stukanie opuszkami palców.

Święty Mikołaj w zaspę wpada - położenie się na plecach masowanego.

-

Relacja „przeciwko"

-

Zaspa. Dziecko próbuje się wydostać spod dorosłego przykrywającego go ciałem.

-

Paczka (rodzice zwinięci w kłębek są paczka mi, dzieci próbują je rozpakować ciągnąc

za ręce i nogi dorosłych, stawiających opór).