ZASTOSOWANIE TERAPEUTYCZNE PÓL ELEKTOMAGNETYCZNYCH
WIELKIEJ CZĘSTOTLIWOŚCI Z ZAKRESU
KRÓTKOFALOWEGO, MIKROFALOWEGO I DECYMETROWEGO
PROMIENIOWANIA RADIOWEGO
Anna Polak
Elektromagnetyczne promieniowanie radiowe obejmuje zakres promieniowania od 0.003 MHz do
3000 000 MHz (3 kHz – 3000 GHz). W lecznictwie najczęściej wykorzystywane jest promieniowanie
elektromagnetyczne z zakresu krótkofalowego, mikrofalowego i decymetrowego promieniowania
radiowego.
Krótkofalowe promieniowanie radiowe mieści się w zakresie częstotliwości od 3 do 30 MHz
i cechują go fale o długości odpowiednio od 100 m do 10 m.
Decymetrowe promieniowanie radiowe obejmuje zakres częstotliwości od 300 do 3 000 MHz.
Długość fali wynosi odpowiednio od 1 do 0.1 m.
Mikrofalowemu promieniowaniu radiowemu odpowiada zakres częstotliwości od 1000
do 300 000 MHz (1 GHz - 300 GHz). Długość promieniowania wynosi odpowiednio od 30 cm
do 1 mm.
Biorąc pod uwagę dekadowy podział promieniowania radiowego mikrofalom odpowiada część
promieniowania decymetrowego (1000 - 3 000 MHz; 0.3 – 0.1 m), promieniowanie centymetrowe
(3 000 - 30 000 MHz; 0.1 – 0.01 m) i milimetrowe (30 000 – 300 000 MHz; 0.01 - 0.001 m).
W terapii wykorzystuje się promieniowanie elektromagnetyczne wielkiej częstotliwości
o następujących częstotliwościach:
Częstotliwość
(MHz)
Długość fali
Nazwa promieniowania
elektromagnetycznego
13.56
22 m
Promieniowanie krótkofalowe
27.12*
11 m
Promieniowanie krótkofalowe
40.68
7.5 m
Promieniowanie metrowe
(ultrakrótkie)
430-460*
60 – 69 cm
Promieniowanie decymetrowe
2450.00*
12 cm
Promieniowanie mikrofalowe
(centymetrowe)
* najczęściej wykorzystywane częstotliwości
Anna Polak
2
W niniejszym opracowaniu omówione zostanie działanie i zastosowanie terapeutyczne
promieniowania krótkofalowego, mikrofalowego i decymetrowego.
Pola elektromagnetyczne (PEM) wielkiej częstotliwości z zakresu promieniowania krótkofalowego
i mikrofalowego mogą wywoływać w tkankach skutki termiczne i nie termiczne. Tkanki mogą ulegać
rozgrzewaniu gdy moc promieniowania przekracza 35 W. Powstawanie ciepła w organizmie pod
wpływem PEM wielkiej częstotliwości zależy od długości fali, rodzaju aplikatora, natężenia pola
magnetycznego lub elektrycznego, rodzaju tkanki i stopnia jej ukrwienia, przewodności elektrycznej
tkanki itp.
Głównym celem stosowania PEM wielkiej częstotliwości w lecznictwie jest rozgrzewanie tkanek.
Zabiegi, w których uzyskuje się rozgrzanie tkanek noszą nazwę diatermii (z greckiego: „dia” – przez;
„thermos" – ciepło, gorąco). Ciepło powstające wskutek promieniowania elektromagnetycznego jest
ciepłem endogennym, powstającym we wnętrzu ciała – bezpośrednio w tkankach, do których dociera
promieniowanie elektromagnetyczne.
W zależności od częstotliwości zastosowanego PEM wywołującego rozgrzanie tkanek wyróżnia się
diatermię krótkofalową (DKF), diatermię mikrofalową (DMF), diatermię decymetrową itd.
Promieniowanie elektromagnetyczne wielkiej częstotliwości o działaniu nie termicznym określa się
mianem atermicznego promieniowania radiowego. W zależności od częstotliwości promieniowania
mówimy o atermicznym promieniowaniu krótkofalowym, atermicznym promieniowaniu
mikrofalowym i atermicznym promieniowaniu decymetrowym.
Pola elektromagnetyczne mogą być stosowane w terapii w postaci promieniowania ciągłego
lub pulsującego.
W przypadku promieniowania wywołującego rozgrzanie tkanek w zależności od rodzaju emisji
promieniowania wyróżniamy:
ciągłą diatermię krótkofalową
pulsującą (impulsową) diatermię krótkofalową
ciągłą diatermię mikrofalową
pulsującą (impulsową) diatermię mikrofalową
ciągłą diatermię decymetrową
pulsującą (impulsową) diatermię decymetrową.
Anna Polak
3
I analogicznie w przypadku promieniowania atermiczego wyróżniamy:
ciągłe atermiczne promieniowanie krótkofalowe
pulsujące (impulsowe) atermiczne promieniowanie krótkofalowe
ciągłe atermiczne promieniowanie mikrofalowe
pulsujące (impulsowe) atermiczne promieniowanie mikrofalowe
ciągłe atermiczne promieniowanie decymetrowe
pulsujące (impulsowe) atermiczne promieniowanie decymetrowe.
DAWKOWANIE
Powstawanie ciepła w tkankach pod wpływem PEM zależy od mocy promieniowania.
Moc promieniowania odzwierciedla ilość energii promieniowania dostarczanej do tkanek w jednostce
czasu.
P = E / t, gdzie: P – moc [W]
E – energia [J]
t – czas [s]
Im większa jest ilość energii dostarczanej do tkanek w jednostce czasu tym rozgrzanie tkanek
następuje szybciej i jest silniejsze.
W zależności od mocy promieniowania i wywołanego rozgrzania tkanek wyróżnia się 4 dawki
promieniowania elektromagnetycznego.
Dawka I (atermiczna)
Moc promieniowania wynosi poniżej 35 W
Pacjent nie odczuwa rozgrzania tkanek. Dawkę tę ustala się tuż poniżej progu czucia ciepła.
Szybkość rozgrzewania tkanek 0.4 – 0.8 ºC/min
Podniesienie temp. tkanek do 37.5 – 38.5 ºC
Wskazania Ostre stany zapalne
Dawka II (oligotermiczna)
Moc promieniowania: 35 - 80 W
Pacjent odczuwa delikatne, przyjemne rozgrzanie tkanek. Dawkę tę ustala się nieco powyżej progu
czucia ciepła
Szybkość rozgrzewania tkanek 0.8 – 1.2 ºC/min
Podniesienie temp. tkanek do 38.5 – 40.0 ºC
Wskazania Podostre stany zapalne
Anna Polak
4
Dawka III (termiczna)
Moc promieniowania: 80 - 300 W
Pacjenta odczuwa wyraźne ale przyjemne rozgrzanie tkanek.
Szybkość rozgrzewania tkanek 1.2 – 2.0 ºC/min
Podniesienie temp. tkanek do 40.0 – 42.0 ºC
Wskazania przewlekłe stany zapalne, przykurcze mięśni, ścięgien, tkanki miękkiej itp.
Dawka IV (hipertermiczna)
Moc promieniowania 300 – 665 W
Pacjent odczuwa silne rozgrzewanie ale niebolesne, dobrze tolerowane
Szybkość rozgrzewania tkanek 2.0 – 2.7 ºC/min
Podniesienie temp. tkanek do 42.0 – 44.0 ºC
Wskazania nawracające, przewlekłe zapalenia w okresie remisji, przykurcze mięśni, tkanek
okołostawowych itp.
OBLICZANIE MOCY PROMIENIOWANIA W PRZYPADKU EMISJI PULSUJĄCEJ
Pole elektromagnetyczne może być emitowane w sposób ciągły lub jego emisja może być okresowo
przerywana. Uzyskuje się wtedy pulsujące PEM.
Na rycinie 1 przedstawiono w sposób graficzny pulsującą emisję PEM.
Ryc. 1. Pulsująca emisja promieniowania elektromagnetycznego
W przypadku pulsującej emisji promieniowania elektromagnetycznego moc średnią oblicza się biorąc
pod uwagę energię dostarczaną w czasie trwania pojedynczego impulsu (wynika ona z czasu trwania
impulsu i jego mocy szczytowej) oraz liczbę impulsów w jednostce czasu (czyli ich częstotliwość):
Anna Polak
5
Moc średnią oblicza się według wzoru:
P
śr =
t
imp
∙ P
max
∙ f
Gdzie: P
śr
– moc średnia promieniowania
P
max
– moc szczytowa impulsu
t
imp
– czas trwania impulsu
f – częstotliwość impulsów
Przykład obliczania dawki:
P
max
= 1000 W
t
imp
= 400 μs = 0.0004 s
f = 200 Hz
P
śr
= P
max
• t
imp
• f
P
śr
= 1000 W • 200 Hz • 0.0004 s
P
śr
= 80 W
METODY APLIKOWANIA POLA ELEKTROMAGNETYCZNEGO
Pola magnetyczne i elektryczne indukują się nawzajem.
W zależności od sposobu aplikowania PEM podczas zabiegu uzyskuje się silne działanie pola
elektrycznego lub magnetycznego.
METODA KONDENSATOROWA (Ryc. 2)
Ryc. 2. Kondensatorowa metoda aplikowania pola elektromagnetycznego
Anna Polak
6
Okolica ciała pacjenta poddawana leczeniu umieszczona jest we wnętrzu kondensatora. W metodzie
tej na pacjenta oddziałuje silne pole elektryczne (PE). Natomiast pole magnetyczne jest bardzo słabe.
Indukcja magnetyczna wynosi około 30-70 μT i jest zbliżona do indukcji pola magnetycznego ziemi.
W polu elektrycznym ciepło powstaje w wyniku ruchu cząstek elektrycznych (polaryzacja jonowa)
oraz w wyniku drgań dielektryków (polaryzacja orientacyjna dielektryków) i tarcia powstającego
w tkankach w wyniku tych ruchów (Ryc. 3)
Ryc. 3. Rodzaje polaryzacji występującej w tkankach wskutek działania zewnętrznego pola
elektrycznego (za SL. Michlovitz: Thermal agents in rehabilitation. FA Davis Company Philadelphia
1996)
W polu elektrycznym najwięcej ciepła powstaje w wyniku oscylacji dielektryków znajdujących się
w tkankach. Dielektryki nie przewodzą prądu elektrycznego. Posiadają zrównoważoną liczbę
ładunków dodatnich i ujemnych i nie mają wolnych cząstek elektrycznych. Pod wpływem
zewnętrznego PE ulegają polaryzacji w wyniku czego powstaje w nich wewnętrzne pole elektryczne
zwrócone przeciwnie do kierunku działania zewnętrznego pola elektrycznego. Pod wpływem
działania zmiennego pola elektrycznego w kondensatorze ulegają polaryzacji orientacyjnej – co
oznacza, że ustawiają się swoimi biegunami elektrycznymi w kierunku odpowiednio spolaryzowanej
okładki kondensatora. W trakcie zmian kierunku działania pola elektrycznego następują intensywne
drgania dielektryków.
Pod wpływem PE rozgrzewają się najmocniej tkanki, które zawierają duża liczbę dielektryków czyli
są słabymi przewodnikami prądu elektrycznego - kości, chrząstki, tkanka tłuszczowa, naskórek.
Anna Polak
7
Metoda ta jest najbardziej polecana do leczenia okolicy stawów, utrudnionych zrostów kości, stanów
zapalnych skóry itp.. W tych przypadkach stosuje się poprzeczne ułożenie aplikatora
kondensatorowego (Ryc. 4).
Ryc. 4. Poprzeczne ułożenie aplikatora kondensatorowego
Stosując metodę kondensatorową do leczenia tkanek dobrze przewodzących prąd elektryczny
aplikator kondensatorowy należy układać wzdłuż leczonych tkanek. Na rycinie 5 przedstawiono
ułożenie aplikatorów kondensatorowych w zabiegu, którego celem jest poprawa ukrwienia w okolicy
podudzia i stopy.
Ryc. 5. Podłużne ułożenie aplikatora kondensatorowego
Ze względu na silne rozgrzewanie skóry i podskórnej tkanki tłuszczowej należy pamiętać aby podczas
zabiegu aplikatorów kondensatorowych nie układać zbyt blisko powierzchni skóry. Dochodzi wtedy
do dużego zagęszczenia pola elektrycznego w tkankach powierzchownych i następuje bolesne
odczucie ciepła na skórze. Parzenie odczuwane w skórze uniemożliwia odpowiednie rozgrzanie
tkanek położonych głębiej. Aplikatory powinno się umieścić w odległości 3 - 8 cm od powierzchni
skóry.
Anna Polak
8
METODA INDUKCYJNA (Ryc. 6)
Ryc. 6. Indukcyjna metoda aplikowania pola elektomagnetycznego
W metodzie indukcyjnej na tkanki działa silne pole magnetyczne, a natężenie pola elektrycznego jest
niskie (około 130 V/m) jest zbliżone do pola elektrycznego ziemi.
Pole magnetyczne łatwo przenika przez tkanki. Indukuje w tkankach prądy wirowe (Ryc. 7). Pod
wpływem pola magnetycznego rozgrzewają się przede wszystkim tkanki, które zawierają dużo
elektrolitów, są dobrymi przewodnikami prądu elektrycznego – mięśnie, krew, nerwy.
Metoda ta jest najbardziej polecana do leczenia uszkodzeń i stanów zapalnych mięśni, w celu
uzyskania poprawy miejscowego ukrwienia, w leczeniu nerwów.
Ryc. 7. Indukowanie prądów wirowych pod wpływem pola magnetycznego (za SL. Michlovitz:
Thermal agents in rehabilitation. FA Davis Company Philadelphia 1996)
W metodzie indukcyjnej w zależności od wielkości leczonego obszaru stosuje się różnej wielkości
aplikatory. Przykłady aplikatorów umieszczono na rycinach 8 i 9.
Zwojnica
Prąd wirowy
Aplikator
indukcyjny
Anna Polak
9
Ryc. 8. Monoda Ryc. 9. Diploda
DIATERMIA MIKROFALOWA
W zabiegach diatermii mikrofalowej (Ryc. 10) najczęściej wykorzystuje się wpływ zmiennego pola
magnetycznego, czyli największemu rozgrzewaniu ulegają tkanki dobrze przewodzące prąd
elektryczny.
Ryc. 10. Diatermia mikrofalowa
Pewnym ograniczeniem jest mała długość fali promieniowania mikrofalowego. W urządzeniach do
diatermii mikrofalowej wykorzystuje się promieniowanie o częstotliwości 2450 MHz gdzie długość
fali wynosi 12 cm. Rozgrzanie mięśni i tkanek położonych głęboko będzie zależeć od grubości
podskórnej tkanki tłuszczowej. Gruba tkanka tłuszczowa może znacznie utrudniać przechodzenie
mikrofal o długości 12 cm do mięśni i innych tkanek położonych głęboko.
Anna Polak
10
Przy małej grubości tkanki tłuszczowej mikrofala z łatwością przechodzi do mięśni (Ryc. 11).
Ryc. 11. Rozgrzewanie mięśni pod wpływem DMF pokrytych cienką warstwą tkanki tłuszczowej
Im grubsza tkanka tłuszczowa tym bardziej utrudnione jest docieranie mikrofali do mięśni i ich
rozgrzanie może nie być efektywne (Ryc 12-13).
Ryc. 12. Rozgrzewanie mięśni pod wpływem DMF pokrytych grubą warstwą tkanki tłuszczowej
Ryc. 13. Rozgrzewanie mięśni pod wpływem DMF pokrytych grubą warstwą tkanki tłuszczowej c.d.
DIATERMIA DECYMETROWA
Diatermie mikrofalowe (o długości fali 12 cm) mogą być zastąpione promieniowaniem
decymetrowym o częstotliwości w zakresie 430 – 460 MHz, którego długość fali wynosi około 60 -
69 cm. Umożliwia to więc dostatecznie głębokie przenikanie fali do tkanek. Fale te mogą być
Anna Polak
11
wykorzystywane do rozgrzewania głęboko położonych okolic ciała i narządów (duże stawy, narządy
wewnętrzne, tkanki przykryte grubą warstwą tkanki tłuszczowej).
W zabiegach diatermii decymetrowej, podobnie jak w mikrofalowej, zwykle wykorzystuje się
zmienne pole magnetyczne, czyli największemu rozgrzewaniu ulegają tkanki dobrze przewodzące
prąd elektryczny.
STOSOWANIE UKŁADÓW CHŁODĄCYCH SKÓRĘ W ZABIEGACH DIATERMII
Niektóre urządzenia do diatermii krótkofalowej, mikrofalowej i decymetrowej są wyposażone w
układy chłodzące tkanki powierzchowne podczas zabiegu. Ma to istotne znaczenie ponieważ w
trakcie zabiegu, szczególnie wtedy gdy wskazane są dawki termiczne, następuje rozgrzewanie skóry i
silne pobudzanie termoreceptorów. Ból związany z pobudzeniem termoreceptorów skóry
uniemożliwia dostatecznie mocne rozgrzanie tkanek głębokich. Chłodzenie skóry wykonywane
podczas diatermii zmniejsza bolesne pobudzenie powierzchownych termoreceptorów i możliwe staje
się silniejsze rozgrzewanie głębokich okolic ciała.
Na rycinie 14 przedstawiono przykładowe urządzenie do diatermii decymetrowej wyposażone w
układ chłodzący. Do aplikatora (od spodu) przymocowany jest pojemnik, w którym znajduje się płyn
chłodzący. Podczas zabiegu pojemnik z płynem chłodzącym przykłada się do powierzchni ciała
(Ryc. 15).
W odpowiedni sposób, na czas trwania zabiegu, ustala się temperaturę płynu chłodzącego oraz
temperaturę jaką chcemy osiągnąć w tankach na poszczególnych głębokościach. Taki sposób
dawkowania umożliwia dokładne rozgrzewanie tkanek bez efektu parzenia odczuwanego w skórze.
Ryc. 14. Diatermia mikrofalowa wyposażona w układ chłodzący
Anna Polak
12
Ryc. 15. Ułożenie pojemnika chłodzącego na powierzchni ciała
BIOLOGICZNE
SKUTKI
TERMICZNEGO
PROMIENIOWANIA
ELEKTROMAGNETYCZNEGO
Pod wpływem promieniowania elektromagnetycznego wielkiej częstotliwości ciepło powstaje
bezpośrednio w tkankach, które pochłaniają promieniowanie. Jest to ciepło endogenne. Dzięki
działaniu ciepła endogennego rozgrzanie tkanek (szczególnie głębokich) jest efektywniejsze niż pod
wpływem ciepła egzogennego, gdzie pewna ilość energii cieplnej ulega stracie nim dotrze do tkanek
głębokich.
Ciepło endogenne:
powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych, poprawia ukrwienie i odżywienie tkanek
powoduje rozluźnienie ośrodkowego układu nerwowego
zmniejsza wrażliwość receptorów bólowych i intensywność przewodzenia impulsów
bólowych do centralnego układu nerwowego
bezpośrednio po zabiegu obserwuje się zmniejszenie pobudliwości układu nerwowo-
mięśniowego i obniżenie napięcia mięśni
powoduje przekrwienie mięśni i poprawę odżywienia mięśni co usprawnia procesy
metaboliczne przebiegające w mięśniach i wpływa na zwiększenie wydolności wysiłkowej
mięśni
wskutek działania ciepła następuje rozluźnienie włókien kolagenowych i uelastycznienie
skóry, jak również rozluźnienie ścięgien i więzadeł
przyspiesza wchłaniane wysięków, obrzęków i krwiaków
Anna Polak
13
we krwi obwodowej wzrasta liczba leukocytów, podwyższeniu ulega synteza immunoglobulin
co usprawnia funkcje układu immunologicznego i powoduje wzrost odporności organizmu na
choroby.
Wskazania
Wskazania do diatermii krótko-, mikrofalowej i decymetrowej obejmują wskazania do termoterapii.
Wśród nich można wymienić:
Przewlekłe choroby zapalne stawów, tkanek miękkich, mięśni, ścięgien, więzadeł i narządów
wewnętrznych
Reumatoidalne zapalenie stawów w okresie remisji
Przykurcze mięśni i tkanek okołostawowych
Przewlekłe choroby zatok, nosa, jamy ustnej, gardła i krtani.
Choroby kobiece
Przeciwwskazania
Ostre choroby zapalne narządu ruchu, tkanek miękkich i narządów wewnętrznych
Ostre zapalenia nerwów
Zaawansowana miażdżyca naczyń krwionośnych (III i IV okres choroby niedokrwiennej)
Choroba Sudecka
Zarostowe zapalenie tętnic i zapalenia żył
Nowotwory łagodne i złośliwe
Obrzęki (przeciwwskazane jest silne rozgrzewanie obrzęku ze względu na możliwość
nadmiernego rozgrzania płynu w obrębie obrzęku i poparzenia tkanek otaczających)
Ciąża
Choroby układu nerwowego o nieznanej dokładnie etiologii (padaczka, dystrofie mięśniowe,
stwardnienie rozsiane itp.)
Psychozy
Obecność w tkankach elementów metalowych
Wszczepione urządzenia elektroniczne (rozrusznik serca)
Grużlica płuc
Choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy
Ostre zapalenie gruczołu krokowego
Nie wykonuje się zabiegów w okolicy jamy brzusznej u chorych na cukrzycę
Nie wykonuje się zabiegów silnego rozgrzewania w okolicy nasad kości u dzieci
Anna Polak
14
Nie wykonuje się zabiegów u chorych w krótkim czasie po leczeniu promieniowaniem
jonizującym
Nie wykonuje się zabiegów w okolicy twarzy u osób noszących soczewki kontaktowe (na czas
trwania zabiegu pacjent powinien zdjąć soczewki)
ZABIEGI
PROMIENIOWANIEM
ELEKTROMAGNETYCZNYM
WIELKIEJ
CZĘSTOTLIWOŚCI O DZIAŁANIU NIETERMICZNYM
Jako atermiczne uważa się te zabiegi z użyciem pól elektromagnetycznych, podczas których w
trakcie 1 godzinnej ekspozycji wzrost temperatury tkanek nie przekracza 1
o
C.
Atermiczne skutki działania pól elektromagnetycznych wielkiej częstotliwości:
1. Pola magnetyczne oddziałują na pierwiastki o właściwościach magnetycznych -
paramagnetyki i ferromagnetyki, które znajdują się w tkankach organizmu. Paramagnetykami
są między innymi: tlen, tlenek azotu, lit, sód, potas, magnez, wapń. Do ferromagnetyków
należą: żelazo, kobalt, nikiel. Jony o właściwościach magnetycznych w organizmie wchodzą
w skład grup prostetycznych i koenzymów biorących udział w wielu procesach życiowych
komórek i tkanek. Poprzez pobudzenie aktywności pierwiastków magnetycznych może
nastąpić uaktywnienie reakcji enzymatycznych biorących udział w przemianach
metabolicznych. Zwiększenie aktywności żelaza zwiększa możliwości wiązania tlenu przez
hemoglobinę. Od komórkowej aktywności wapnia zależą między innymi procesy proliferacji
komórek, aktywność włókien mięśniowych.
2. PEM oddziałują na ciekłe kryształy zawarte w organizmie zmieniając ich właściwości. Ciekłe
kryształy wchodzą w skład wielu struktur organizmu, m.in. kora nadnerczy, jajniki, błony
wewnątrzkomórkowe, rdzeń kręgowy. Poprzez wpływ na ciekłe kryształy PEM mogą
wpływać na pobudliwość błon komórkowych i funkcje narządów.
3. Wskutek działania sił Lorenza w polu magnetycznym dochodzi do odchylenia kierunku
przemieszczania się poruszających się ładunków elektrycznych (efekt Halla) i zmian
potencjałów elektrycznych na błonach komórkowych. Powstające w ten sposób różnice napięć
w komórkach i tkankach prowadzą do powstania w nich prądów elektrycznych wpływających
na aktywność komórek. Pobudzeniu ulegają procesy komórkowe (synteza DNA i ATP w
Anna Polak
15
mitochondriach, migracje fibroblastów, synteza kolagenu, proliferacja i migracja komórek
naskórka, migracja, proliferacja i pobudzanie aktywności leukocytów itp.).
4. Pola elektromagnetyczne wpływają na substancje budulcowe tkanek o budowie krystalicznej
(hydroksyapatyty, kolagen, keratyna, dentyna itd.) wywołując w nich efekty piezoelektryczne.
Skutkiem efektów piezoelektrycznych jest powstawanie w tkankach potencjałów
elektrycznych, przepływy prądów elektrycznych, migracja komórek i zmiany aktywności
komórek.
Przykładowo - w pobliżu ujemnego potencjału elektrycznego powstającego w kościach
wskutek zjawisk piezoelektrycznych obserwuje się przyrost tkanki kostnej (Ryc. 16-17).
Zjawisko to jest podstawą stosowania PEM w celu pobudzenia procesów kostnienia w
leczeniu utrudnionego zrostu kostnego lub hamowania osteoporozy.
Ryc. 16. Zmiany piezoelektryczne w kościach (źródło: RO. Becker, G. Seldon: Elektropolis.
Elektromagnetyzm i podstawy życia. Instytut Wydawniczy PAX Fundacja Bioelektroniki, Warszawa
1994)
Anna Polak
16
Ryc. 17. Skutki występowania zjawisk piezoelektrycznych w kościach (źródło: RO. Becker, G.
Seldon: Elektropolis. Elektromagnetyzm i podstawy życia. Instytut Wydawniczy PAX Fundacja
Bioelektroniki, Warszawa 1994)
Pozytywne skutki atermicznego PEM wielkiej częstotliwości obserwowano między innymi w:
leczeniu ostrych stanów zapalnych [Pennington, Wilson, Sambasivan]
leczeniu ostrych dolegliwości bólowych [Wilson]
leczeniu stanów pourazowych, którym towarzyszyły obrzęki i krwiaki [Wilson]
leczeniu uszkodzeń tkanek miękkich (odleżyn, oparzeń) [Itoh, Ionescu]
leczeniu uszkodzeń nerwów obwodowych [Raji]
Wskutek działania atermicznych PEM obserwowano także rozszerzenie tętniczek i wzrost przepływu
krwi [Miura], rozluźnienie mięśni i zwiększenie rozciągliwości i elastyczności włókien
kolagenowych.
Atermiczne PEM wielkiej częstotliwości wprowadzono do terapii w 1959 roku. W 1972 FDA (Food
and Drug Administration; Center for Devices and Radiological Health) zawiesiła stosowanie
atermicznych PEM wielkiej częstotliwości w terapii. Powodem decyzji był brak dostatecznych
dowodów naukowych potwierdzających efektywność działania atermicznych PEM w leczeniu
chorych. Badania eksperymentalne (laboratoryjne i na zwierzętach) kontynuowano nadal. W 1987
roku atermiczne PEM zostały ponownie wprowadzone do terapii. Nadal jednak nie ma ustalonych
dokładnych wytycznych co do sposobów wykonywania zabiegów. Dawkowanie atermicznych PEM
w terapii nastręcza pewnych trudności.
Anna Polak
17
Podczas zabiegów moc promieniowania zawsze odpowiada I dawce (atermicznej) PEM, czyli w
trakcie zabiegów moc średnia nie przekracza 35 W.
Aby mieć pewność, że PEM oddziałuje wystarczająco mocno na pacjenta w urządzeniach, w których
możliwe jest zarówno termiczne jak i nie termiczne dawkowanie moc zwiększa się stopniowo do
uzyskania delikatnego odczucia ciepła po czym nieco zmniejsza się tuż poniżej progu czucia ciepła.
Jest to około 10% poniżej dawki, którą pacjent odczuwał jako oligotermiczną.
W przypadkach gdy należy szczególnie unikać efektu termicznego (np. ostre stany zapalne, elementy
metalowe w tkankach) dawkę atermiczną ustala się na poziomie około 30% poniżej dawki, którą
pacjent odczuł jako oligotermiczną.
WSKAZANIA
Wśród wskazań do stosowania PEM wielkiej częstotliwości wymienia się:
Ostre i przewlekłe stany zapalne stawów, mięśni i tkanek miękkich
Ostre i przewlekłe nerwobóle
Choroby reumatoidalne w okresie zaostrzeń i remisji
Przykurcze mięśni, ścięgien, więzadeł, torebek stawowych i przykurcze bliznowate
Przewlekłe obrzęki, wysięki zapalne i krwiaki
Trudno gojące się rany, owrzodzenia i odleżyny
PRZECIWWSKAZANIA
Negatywne skutki działania atermicznych PEM wielkiej częstotliwości nie są opisane.
Nie zaleca się stosowania PEM wielkiej częstotliwości u kobiet w ciąży, u osób z wszczepionymi
urządzeniami elektronicznymi (rozrusznik serca, elektrostymulator pęcherza moczowego itp.) i u osób
chorujących na nowotwory.