PRAWDA NA

CZAS OBECNY

_____________________________________________________________

I poznacie prawdę, a prawda uczyni was wolnymi. Jan 8.32

_______________________________________________________

Niezależne pismo religijne Nr 2(38) Luty 2007

Grzech przeciwko Duchowi

Duch Boga

Poruszamy niezwykle ważny temat, można powiedzieć

śmiertelnie ważny. Aby wyjaśnić kwestię czym jest grzech przeciwko
Duchowi, musimy najpierw zrozumieć czym jest Duch, jak działa i
dopiero wtedy będzie możliwe zrozumienie czym jest grzech wobec
Ducha. Zacznijmy od kwestii czym jest Duch Boga.

Problem trójcy
Prawie cały świat chrześcijański wierzy w trójcę czyli naukę,

że są trzy równorzędne istoty osobowe, boskie, nie mające zatem
początku ani końca, nieśmiertelne, mające istnienie same w sobie,
wszechpotężne i niezależne w działaniu. Jest to Bóg Ojciec, Bóg Je-
zus i Bóg Duch. Ludzi niewierzących w trójcę wśród Chrześcijan jest
bardzo mało, a i sama niewiara w trójcę nie jest jeszcze oczywiście
gwarancją zbawienia.

Przede wszystkim nie ma jednego tekstu Biblii potwierdzają-

cego istnienie trójcy. I to jest podstawowy problem. Biblia jest jasna,
precyzyjna, logiczna. Jasno i precyzyjnie ukazuje nam prawdę o naj-

1

ważniejszej nauce Biblii – o jedynym, prawdziwym Bogu. Poznanie
prawdy o Bogu jest równoznaczne z życiem wiecznym- Jan 17.3.
Życie wieczne to poznanie jedynego prawdziwego Boga i Tego,
kogo On posłał - Jezusa. Prawda, że jest jeden prawdziwy Bóg, z
którego wszystko wynika i jeden Pan Jezus, jest jasna i precyzyjna,
nie musimy błądzić. (1 Kor. 8.6, 1Tym. 2.5, 1.17) Bóg jest nazwany
Ojcem a Jezus jedynym Synem Boga, posiadającym naturę Ojca,
czyli boską, i to także jest jasne. (Jan 1. 14,18, 6.69) A to, że Syn
jest zrodzony przez Ojca i dlatego nie jest tak odwieczny jak On też
jest jasne. (Mich. 5.1,2) Jedynie Bóg ma nieśmiertelność samą w so-
bie i jedynie On jest niewidzialny dla ludzi. (1 Tym. 6.16) Żywot sam
w sobie czyli niezależny, Jezus otrzymał od Ojca jako dar (Jan 5.26)
i ten dar jest gotów dać każdemu z nas. (Jan 6.53,54) Te fundamen-
talne prawdy są jasne i proste, jak się później okaże o Duchu też, nie
trzeba w nich błądzić, skąd zatem powszechna wiara w trójcę?

Czasy końca są zdominowane przez antychrystów czyli prze-

ciwników Jezusa. (1 Jana 2.18) Nauki antychrysta, czyli głównego
przeciwnika Boga, charakteryzują się zaprzeczeniem przyjścia Jezu-
sa w ciele - 1 Jana 4.1-3, 2 Jana 7 ( użyte tu słowo „sarki” oznacza
grzeszne ciało ludzkie a nie ciało ogólnie, to oznacza soma) oraz
zaprzeczeniem faktu, że Jezus jest Pomazańcem. (2 Jana 2. 22-23).
Jego pomazanie czyli misja, polegała na wyzwoleniu człowieka z
grzechu. (Izaj. 61.1 czy Mat. 1. 21) Nauka ta poddaje także w wątpli-
wość relacje Ojciec - Syn, co jest podstawową nauką Biblii. Jest tyl-
ko jedna nauka, która to czyni i jest to nauka o trójcy. Ona zaprzecza
człowieczeństwu Jezusa, Jego misji całkowitego wyzwolenia czło-
wieka z grzechu przez łaskę Boga w Jezusie i ona zaprzecza rela-
cjom Ojciec - Syn, gdyż tak naprawdę jeśli wszyscy są takimi samy-
mi Bogami, to Bóg nie może umrzeć, nie może być w pełni człowie-
kiem, a zatem nie może być w pełni Pomazańcem. Nie może być w
pełni Synem Boga! Takie są konsekwencje tej nauki.

Pierwsi Chrystianie mieli wiarę Biblii. Wierzyli jak nauczał Je-

zus. Problemy pojawiły się w wieku IV. Kształtujący się kościół for-
malny wraz z instytucją papiestwa, czyli dominującego pierwszego
biskupa w Rzymie, zaczął decydować o doktrynie. Dwa główne nur-
ty, ariański nauczający o jedynym Bogu i atanazjański, nauczający o
równości Ojca i Syna, starły się na soborze w Efezie w 325 ne. Wal-
ka była tak ostra, że groziła rozbiciem kościoła. Upadające cesar-
stwo rzymskie, widziało w Chrześcijaństwie narzędzie do wzmocnie-
nia państwa. W IV ne. jeśli cesarz był arianinem, prześladowano ka-
tolików, jeśli katolik był cesarzem, prześladowano arian. Ostateczna

2

decyzja o najważniejszej nauce Chrześcijaństwa została podjęta
przez świeckiego cesarza. W 380 ne., cesarz Teodozjusz, chcąc
wzmocnić państwo, wydał dekret ,,O wierze katolickiej”: ,,Jest naszą
wolą, by wszelkie ludy, którymi kieruje nasza łaskawość, w takiej
żyły religii jaką przykazał Rzymianom św. Piotr według nieprzerwa-
nej do dnia dzisiejszego tradycji kościoła przezeń ustanowionego i
której oczywiście się trzyma papież Damazy oraz biskup aleksan-
dryjski Piotr…abyśmy zgodnie z nauką apostolską i ewangelią, wie-
rzyli w jedno bóstwo Ojca, Syna i Ducha Świętego pod postacią Trój-
cy Świętej i w równym majestacie. Postępujących według tej zasady,
nakazujemy nazywać chrześcijańskimi katolikami, wszystkich in-
nych, których za głupców i szaleńców uważamy, nakazujemy utrzy-
mywać w hańbie heretyckiego wyznania. Zbory ich nie mogą nazy-
wać kościołami, czeka ich wpierw kara Boża, a potem kara zrodzo-
na z naszego gniewu, którą im zgodnie z wolą Bożą okażemy.”
(E.Wipszycka, Kościół w świecie późnego antyku, W-wa 1994, str.
166)

Tak jednym dekretem cesarskim, ustalono, że zwolennicy trój-

cy to Katolicy i Chrześcijanie, a odrzucający tą naukę to heretycy,
skazani na gniew cesarza. W celu kontroli czystości wiary, powołano
inquisitories (od inquisito-śledzenie) czyli urzędników będących w
jednej osobie sędziami, oskarżycielami i obrońcami, którzy mieli śle-
dzić i stawiać przed sądami wszelkich odstępców od wiary.

Rok później, sobór w Konstantynopolu, 381, do równości Ojca

i Syna dodał osobę Ducha i tak powstała nauka o trójcy, obowiązują-
ca do dziś.

,,Tajemnica Trójcy jest centralną nauką katolickiej wiary. Na

niej oparte są wszystkie inne nauki kościoła.” (Handbook for Today’s
Catholic str.11)

Podobnie jak Kościół Katolicki, także i ruch ekumeniczny opar-

ty jest na nauce trójcy. W konstytucji Światowej Rady Kościołów
czytamy: ,,Światowa Rada Kościołów jest wspólnotą kościołów wy-
znających Pana Jezusa Chrystusa jako Boga i Zbawiciela zgodnie z
pismami, zatem dążących do wypełniania wspólnie swego po-
wszechnego powołania ku chwale Ojca, Syna i Ducha Świętego.”

Tu jest źródło nauki o trójcy. Nie wiara Biblii, ale ustalenia so-

borów, cesarzy, kościoła katolickiego, ruchu ekumenicznego. Jest to
tradycja przyswojona przez ogromną większość kościołów chrześci-
jańskich. Według tej nauki są trzy równe sobie boskie osoby: Ojciec,
Syn i Duch. Pisaliśmy już o tym, że Biblia naucza, iż jest jeden Bóg i

3

jeden Syn Boga, Pośrednik, Zbawiciel, Jezus Pomazaniec. Co za-
tem mówi

Słowo Boga o Duchu

Jest wiele wypowiedzi Biblii o Duchu, ale żadna z nich nie uka-

zuje Ducha jako odrębną osobę czy Boga. Zacznijmy od niezwykle
prostej i jasnej definicji Pawła, zawartej w 1 Kor. 2.10-15. Czytamy
tu, iż Bóg się objawia przez Ducha, który bada wszystko. Ten Duch
Boga jest przyrównany do ducha ludzkiego. (wiersz 11) O tym kim
jest człowiek wie tylko jego duch, który jest w nim. Tak samo kim jest
Bóg, wie tylko Duch Boga, Jego Duch. Czy duch ludzki jest odrębną
osobą, czy jest częścią człowieka? Człowiek składa się z dwóch
elementów, ciała i ducha, (niektórzy za nauką katolicką dodają du-
szę, ale tak, jak są dwa elementy boskie: Ojciec i Syn, tak samo są
dwa elementy życia; materia i duch, świat jest dualny a nie potrójny,
potrójna koncepcja człowieka jest skutkiem przyjęcia trójcy, gdyż z
trójcy wynikają wszystkie dalsze nauki katolickie zaakceptowane
przez Chrześcijan, którzy nie wiedząc o tym, często wyznają nauki
katolickie. Wg Biblii ciało i duch dają razem duszę, czyli istotę żywą,
ale to odrębny temat) tak samo jak Bóg, gdyż człowiek został stwo-
rzony na podobieństwo Boga. W Biblii czytamy o tym, że Bóg ma
ciało (cechy osobowe Boga są wielokrotnie wymienione, np. Mat.
18.10 czy PS.11.4) i ma też Ducha. Tak samo człowiek. Podobnie
Pan Jezus. Po przemienieniu, mając doskonałe ciało, które przenika-
ło ściany i dowolnie się przemieszczało, powiedział uczniom, wystra-
szonym Jego widokiem: Dotknijcie mnie i patrzcie; Wszak duch nie
ma ciała, ani kości, jak widzicie, że Ja mam. (Łuk. 24. 39) Pamiętaj-
my, że Jezus jest wyraźnym obrazem swego Ojca. Człowiek tak jak
Bóg, ma ciało i ducha, jest istotą dualną. Ciało to powłoka fizyczna,
duch to intelekt, umysł, charakter. Cała tajemnica, Duch Boga to
Jego intelekt, umysł, charakter. Ten Duch jest z Boga (wiersz 12).
Cudowny dar Boga, zrodzenie z Boga, to zastąpienie naszego du-
cha, Duchem Boga, to Jego dar. Jest duch świata czy oszczercy,
jest Duch Boga. Duch Boga jest Święty, bo Bóg jest Święty. Duch
Boga ma cechy Boga. Mój duch ma moje cechy. Bóg jest wieczny i
Jego Duch też. Ja już nie i mój duch też nie. Tak długo jak nie je-
stem odrodzony czyli jestem zmysłowy, kierujący się ciałem, charak-
ter Boga czy Jego sprawy, są dla mnie głupstwem, nie doceniam ich.
Człowiek duchowy, (wiersz 15) kierujący się duchem a nie ciałem,
postępuje inaczej, ocenia wszystko duchowo, nie cieleśnie, według
Ducha, którego ma z Boga.

4

Duch Boga od Ojca wychodzi. (Jan 15.26) Duch Boga, Jego

charakter, Jego duchowość, intelekt, cechy duchowe, wypływają z
Boga i przenikają cały świat. Duch Boga to Duch Prawdy, ten Duch
składa świadectwo od Boga o Jezusie.

Duch Ojca i Syna

Duch Boga wychodzi od Ojca i poprzez Jezusa wychodzi do

ludzi. Ojciec i Syn są jednego Ducha, są jedno duchowo, mają te
same cechy duchowe. Pięknie o tym pisze Paweł w Rzym. 8. Ukaza-
na jest tu dualna natura człowieka; duch i ciało. (wiersze 5-11) Lu-
dzie nienawróceni to ludzie cieleśni, żyjący wg ciała, czyli myślący
kategoriami ciała. (wiersz 5-6) Ludzie myślący o pieniądzach, sławie,
pięknym ciele, kierowaniu innymi, o pomyślności w sferze materii.
Ludzie nawróceni żyją wg Ducha, myślą o sprawach duchowych. Ży-
jący wg ciała nie podobają się Bogu, ale wierzący nie są w ciele (sar-
ki-grzeszne ciało) lecz w Duchu, czyli kierują się duchem, sprawami
duchowymi, jeśli tylko Duch Boga mieszka w nich. Ten Duch Boga
jest Duchem Pomazańca, gdyż są jedno. (wiersz 9) Mają jednego
Ducha. Ale ten Duch Boga czy Duch Jezusa mieszka w wierzącym
człowieku, a tak naprawdę Jezus, przez Swego Ducha mieszka w
wierzących. (wiersz 10) A Duch Jezusa to Duch Boga, Tego, który
wzbudził Jezusa, tego Duch mieszka w wierzącym. (wiersz 11) Wi-
dzimy, że Duch Boga i Jezusa to jeden Duch, przez którego Ojciec i
Syn mieszkają w wierzącym. (1 Jana 1.3) Społeczność, czyli wspól-
nota z Ojcem i Synem, jest wspólnotą duchową, polegająca na po-
siadaniu tego samego Ducha i myśleniu duchowym. Osoba Ducha,
gdyby była osobą, nie mogłaby mieszkać w osobie człowieka. Nauka
o Trójcy niszczy i czyni tajemnicą to, co jest piękne i proste. Społecz-
ność z Bogiem i Jezusem, jest społecznością w Ich Duchu, w Ich
charakterze, intelekcie, umyśle. Jest myśleniem tak samo i czynie-
niem tak samo. Jest posiadaniem Ducha, czyli umysłu, charakteru
Boga! O takiej duchowej jedności mówił Jezus w Jan 17.21-24. Ta
duchowa jedność Ojca i Syna, posiadanie jednego Ducha, jest obja-
wiona w Ich uczniach. Oni są też jednego Ducha, Ducha Boga. Gdyż
Kto się łączy z Panem, jest z nim jednym duchem. (1 Kor. 6.17) Jest
jedno duchowo z Ojcem i Synem. A ponieważ jest jeden Bóg i jeden
Pan, więc jest też jeden Duch. (Ef. 4.4-6) I prawdziwa wspólnota
jest jednością duchową. Nie tak, jak mnogość kościołów i wyznań
dziś. Zamieszanie jest cechą oszczercy, a jedność cechą Ojca i
Syna. I po tym pozna świat prawdziwych wyznawców. (Jan 17.23)

5

Ten fragment z listu do Efezjan podkreśla dualność świata i człowie-
ka: jedno ciało i jeden Duch.

Czym jest nowonarodzenie?

Słowo jasno mówi, że człowiek zrodzony z cielesnych rodzi-

ców, dzieckiem Boga staje się poprzez zrodzenie z Boga. (Jan 1.13)
Zrodzenie z Boga to zrodzenie z wody i Ducha. (Jan 3. 5-8) Tylko w
ten sposób możemy stać się dziećmi Boga, członkami Jego Króle-
stwa, niebiańskiej Jerozolimy, (Gal. 4. 24-32) duchowego domu. (Ef.
2.6, 22) Człowiek staje się wtedy mieszkaniem Boga w Duchu. Bóg
mieszka w człowieku przez Swego Ducha. Prawdziwie nowonaro-
dzenie, nie takie jakie widzimy w kościołach, gdzie pastorzy naucza-
ją, iż zrodzenie to przystąpienie w praktyce do ich kościoła, prawdzi-
we zrodzenie z Boga, polega na tym, że ja jestem cielesny, zaprze-
dany grzechowi, (Rzym7. 14) ale poprzez dzieło Boga, umieram,
krzyżuję, starego człowieka grzechu. Krzyżuję cielesne myślenie i
postępowanie. (Rzym. 6.6-8) Inaczej, podejmuję decyzję, by Bóg po-
przez Swego Ducha kierował moim postępowaniem, a ja oddaję
siebie Bogu jako ożywionych z martwych, a członki swoje na oręż
sprawiedliwości. (Rzym. 6.13) Moim postępowaniem zaczyna kiero-
wać Bóg, który poprzez Swego Ducha mówi mi co mam robić i daje
siłę do pełnienia Jego woli. W każdej chwili mojego życia podejmuję
decyzję, czy słuchać Boga, słuchać podszeptów Boga przez Jego
Ducha, czy słuchać podszeptów ciała, które wykorzystuje oszczerca.
Jeśli bowiem według ciała żyjecie, umrzecie; ale jeśli Duchem spra-
wy ciała czynicie martwymi, żyć będziecie. (Rzym 8.13) Nie ma zba-
wienia na zawsze, automatycznego, każdy ma wolną wolę i decydu-
je kogo słucha. O tym pisze Paweł, że jeśli stajemy się uczestnikami
Ducha, ( pozwalamy by Bóg przez Ducha kierował naszym życiem)
a potem go odrzucamy, już więcej nie możemy wrócić do życia w
Duchu, gdyż tak jak z ciała rodzimy się raz, tak i z Ducha Boga mo-
żemy zrodzić się raz. (Hebr. 6. 4-6, 10.26) Zrodzenie z Boga to
mieszkanie w Nim, albo Jego mieszkanie w nas. W Duchu, w Jego
Duchu. To zrodzenie z Jego nasienia, czyli Ducha. (1 Jana 3. 6-9)
Skutek jest taki, że człowiek zrodzony z nasienia Boga (Ducha) nie
popełnia grzechu. Mając Ducha Boga nie może grzeszyć, gdyż ten
Duch kieruje Jego postępowaniem. (1 Jana 3.9, 5.18)

Nowonarodzenie jest otrzymaniem w darze Ducha Boga. Jego

umysłu, charakteru, serca, czyli najgłębszego duchowego wnętrza.
(Dzieje 10. 44-48, 8.15- 17, 1 Tym. 4.14) Ten dar jest udzielany
przez mężów Boga w imieniu Boga. Brak dzisiaj takich mężów i brak

6

pragnących tego daru, nie usprawiedliwia nas z odrzucenia prawdy

o

darze Ducha

.

Najwspanialsza prawda o zrodzeniu jest taka, że wierzący lu-

dzie poprzez zrodzenie z Boga, czyli zmianę swego postępowania,
zmianę charakteru, otrzymują charakter Boga. Piotr mówi byśmy
przez poznanie Boga i wiarę w obietnice, stali się uczestnikami bo-
skiej natury. (2 Pio. 1.4) Natura Boga to właśnie życie na sposób du-
chowy, a nie cielesny. Cielesność jest naturą człowieka, duchowość
Boga to stanie się uczestnikami boskiej natury; myślimy na sposób
Boga, duchowy, a nasze postępowanie jest poddane temu sposobo-
wi myślenia. Nie jesteśmy już rozdwojeni jak człowiek z Rzym. 7,
który nie czyni to, co chce, ale to czego nie chce. Wie jak ma postę-
pować, ale ponieważ nie została zmieniona jego natura, nie czyni
tego, co chce i co zna z Biblii, ale to czego nie chce, to co wie, że
jest złe, to czyni. Jeśli myślicie, że ta nędzna niewola ciała jest
udziałem dziecka Boga, to się mylicie. Natura dziecka Boga jest na-
turą Boga, naturą wolności. Pan jest Duchem, a Tam gdzie Duch
Pana tam wolność.

Bóg jest Duchem

Bóg jest Duchem (Jan4.23-24)i Pan Jezus jest Duchem (2

Kor. 3.17-18) To jasna prawda Biblii. Nigdzie nie czytamy, że Duch
jest Duchem, czy ma Ducha, ale Ojciec i Syn są Duchami, czyli po-
stępują w sposób duchowy, są Istotami duchowymi. I tak mają po-
stępować wierzący. Ich Duch jest duchem wolności i prawdy, dlatego
zrodzeni z Boga są dziećmi wolności, grzech nad nimi nie ma mocy.

Wierzący oddają Bogu i Jezusowi cześć w Duchu i w praw-

dzie. Otrzymanie Ducha czy prawdy, to nic innego, jak otrzymanie
osobiście Jezusa i Ojca poprzez Ich Ducha. Najlepiej to widać na
przykładzie Pocieszyciela. Gdy dokładnie przeczytamy Jan 14. 16-
31, to zobaczymy, że Pocieszyciel, który ma przyjść, to Jezus w du-
chowej postaci. Jest na ziemi osobowo z uczniami, ale zapowiada
przyjście Pocieszyciela, którym jest On sam w postaci duchowej -
zesłania Swego Ducha, który jest też Duchem Ojca. Porównajmy,
wiersze 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24. Ten Duch, Pocieszyciel, to
inaczej On sam. To Jego słowa. Duch ożywia…Słowa, które powie-
działem do was, są Duchem i życiem. Jan 6.63.

Duch Jezusa to Jego słowa

Kiedy Bóg, kiedy Jezus na nas działa, a działa na każdego

pragnącego tego, to działa Swym Duchem, czyli przemawia do na-

7

szego umysłu. Słowa są tym Duchem. Słyszycie czasami delikatny
głos? Słyszycie czasami słowa w umyśle? To Jego Duch. On działa.
Bóg ożywia wszystko Swoim Duchem. Mówi słowo i staje się. Tak
stworzył świat. Rzekł słowo i to słowo dokonało dzieła. W Biblii czy-
tamy, że Duch unosił się nad wodami. Ludzie z tego robią różne wy-
mysły trynitarne, a to jest proste, Słowo Boga dokonywało swego
dzieła. (2Pio. 3.6) To samo Słowo Boga dokonuje zrodzenia nowego
człowieka. W jednym miejscu czytamy, że człowiek bywa zrodzony z
wody i Ducha, (Jan 3) w innym że jest zrodzony z nasienia Boga (1
Jana 3) a w innym, że jest zrodzony przez Słowo (1 Pio. 1.23) A w
innym, że Duchem jest Słowo Boga (Jan 6) Słowo Boga to potężny
duchowy czynnik, moc dla nas nie do ogarnięcia i ta moc, to słowo,
może zrodzić duchowego człowieka i kierować jego czynami.

Duch przenika świat

Dla nas ludzi, trudno jest pojąć sprawy Boga, gdyż przykłada-

my do spraw duchowych naszą cielesną miarę. Nazywamy się odro-
dzonymi, bo tak nazywają nas cieleśni nauczyciele, chlubiący się na-
szymi ciałami, (Gal. 6.12-15, obrzezanie jest symbolem przynależno-
ści kościelnej) ale nie potrafimy zrozumieć duchowych pouczeń
Boga, gdyż tylko Duch Boga może pouczyć o tych sprawach. To na-
maszczenie, ten Duch, jedynie może nas osobiście pouczyć. (1 Jana
1.20, 2.27) Skutek- wiecie wszystko. To jest skutek rzeczywistego
słuchania Boga i tylko Boga, czyli Jego Ducha, czyli Jego Słów, któ-
re mają moc, są Boskie, nie ludzkie.

Bóg daje życie każdej żywej istocie, człowiekowi, bo daje im

tchnienie czyli Ducha. ( PS. 104. 29, 30 - tchnienie- w oryginale jest
tu ruah- duch) W Gen. 2.7 czytamy, że Bóg w materię tchnął dech,
czyli ducha (ruah-duch). I człowiek stał się istotą żywą. A gdy umie-
ra, duch, tchnienie wraca do Boga i życie się kończy. (Kazn. 12. 7,
patrz też Kazn. 3.19, to tchnienie to ruah-duch, Job 33. 4, 12.10)
Bóg poprzez Swego Ducha panuje nad całym światem, kontroluje
wszystko, przenika wszystko, działa wszędzie. Jest wszechmocny
przez Swego Ducha, nie da się uciec przed Nim. (PS. 139. 7- za-
uważ, że Duch jest tu synonimem oblicza Boga, patrz też Job 34.14)

Jego Duch jest tak głęboki, tak niedościgniony, że tylko On

może to objawić. (PS. 92.6,7) Jego myśli to Jego Duch i ten Duch
może uczynić człowieka rozumnym, czyli Jego myśli są tym Du-
chem. (Job 32.8)

Myśli o Duchu Boga jest całe mnóstwo. Studiowanie ich jest

wielką przyjemnością i pomaga nam zrozumieć prostą prawdę o Du-

8

chu Boga, prostą i łatwą do zrozumienia, dla tych, którzy tego pra-
gną i poszukują jak najcenniejszego skarbu. Duch Boga to Jego ży-
cie, charakter, tchnienie, słowa, umysł, inteligencja, twórcza moc.
Słowem potężna, duchowa moc. Najcudowniejsze jest to, że każdy
zrodzony z Ducha Boga, ma tego samego Ducha co Bóg, czyli ma
naturę boską. I tego się nie da podrobić, to można dostać tylko wia-
rą, gdy się pragnie być takim jak On. Dlatego zrodzenie jest tak rzad-
kie, bo duch tego świata, duch oszczercy opanował cały ten świat,
także świat Chrześcijan. Są tylko dwa duchy, które wypowiadają się
przez nas ludzi, (Job. 26.4) Duch Boga i świata, czyli oszczercy. Po
naszym postępowaniu rozpoznajemy jakiego ducha jesteśmy. I jeśli
znamy Ducha Boga, nikt nas nie oszuka, będziemy wiedzieć kto ja-
kiego jest ducha. A znając prawdę o Duchu, będziemy mogli poznać
prawdę o grzechu i grzechu przeciwko Duchowi.

Znienawidzona Prawda

Niepopularna, znienawidzona, odrzucona przez Chrześcijan z

nazwy prawda – A kto strzeże przykazań jego, mieszka w Bogu, a
Bóg w nim, i po tym Duchu, którego nam dał, poznajemy, że w nas
mieszka. (1 Jana 3.24) Kochani pseudowierzący, miliony Chrześci-
jan z nazwy, obłudnicy udający kogoś, kim nie jesteście, członkowie
wspólnot religijnych, katolickich, protestanckich, adwentystycznych.
Uczeni w Pismie, nauczający na całym świecie. Bóg mieszka osobi-
ście przez Swego Ducha w każdym prawdziwym wierzącym, a po-
znajemy to, po duchu, charakterze, usposobieniu, strzeżenia Jego
przykazań. Jakich? Jakub powiedział (Jak. 2.10-12), sam Jezus po-
wiedział osobiście (Mat. 19. 17-19) Paweł także powiedział ( Rzym.
2. 13-29), a nade wszystko sam Bóg, osobiście powiedział (Ex.20.1)
i osobiście nam je spisał. (Ex. 31.18, 32.16) To jest ten Duch - Duch
strzeżenia świętego, doskonałego prawa Boga, (Rzym.7.12,
PS.19.8) to w tym prawie jest ukryty ten Duch, czyli charakter same-
go Boga! To dlatego cały świat nienawidzi tego prawa, gdyż jest po-
grążony w złem, ale to ten Duch jest potwierdzeniem, że w nas
mieszka, bo Bóg jest Bogiem prawa i z tego samego, Swojego Du-
cha udziela nam, prawdziwie wierzącym. (1 Jana 4.13) I po tym, a
nie czymś innym, poznajemy, że w Nim mieszkamy i On w nas
mieszka. Po tym. Wytłumaczcie zatem dlaczego, skoro tak jasno
czytamy, cały świat (chrześcijański, nie pogański) przeczy tej praw-
dzie i naucza inaczej? Odpowiedź jest w tych myślach. Bo będąc
cielesnymi, nie chcemy zaakceptować tego faktu, nie chcemy zaak-
ceptować tego, że brak nam prawdziwego Ducha Boga, Ducha

9

strzeżenia Jego prawa, czyli pozostajemy w śmierci! Trzeba tym po-
trząsnąć i może poczujecie się dotknięci tymi ostrymi słowami, ale
tam, gdzie jest Prawda, nie ma miejsca na konwenanse, tym bar-
dziej że żyjemy w świecie Chrześcijan, którzy przyjmują kształt po-
bożności, podczas, gdy życie ich jest zaprzeczeniem jej mocy. (2
Tym. 3. 5) Wolimy stracić wątpliwych przyjaciół, ale pomóc nam
wszystkim, biednym grzesznikom, zrozumieć tę Prawdę. A ponadto,
tylko winni się oburzają, niewinni czują się wolni, bo nie mają już
świadomości grzechu. (1 Jana 3.19-21)

Redakcja

Grzech przeciwko Duchowi Świętemu

Jedną z najmniej dyskutowanych, a jednak najbardziej waż-

nych, biblijnych nauk, jest grzech przeciwko Duchowi Świętemu. Sło-
wa Jezusa jasno nas pouczają co do znaczenia tej nauki.

Dlatego powiadam wam, każdy rodzaj grzechu i bluźnierstwa

będą przebaczone ludziom, ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi
Świętemu nie będzie wybaczone. A jeśliby ktoś rzekł słowo przeciw-
ko Synowi człowieka, będzie mu wybaczone, ale ktokolwiek będzie
mówił przeciwko Duchowi Świętemu, nie będzie mu przebaczone,
ani w tym świecie, ani w świecie, który przyjdzie. (Mat. 12.32)

Co jest tym strasznym grzechem przeciwko Duchowi Święte-

mu? Wielu nazywa to grzechem niewybaczalnym (termin nie znajdu-
jący się w Biblii) ponieważ jest to grzech, który nie otrzymuje wyba-
czenia, ani nie można za niego przeprosić. Czy jest ten grzech
czymś szczególnym, czy czymś o powszechnej naturze?

Starszy Joe Crews z Amazing Facts, wymienia trzy sposoby

popełnienia niewybaczalnego grzechu:

,,Przede wszystkim, jeśli odmawiamy wyznania i porzucenia

naszych grzechów, obrażamy Ducha. Kto zakrywa swe grzechy, nie
będzie mu się wieść; ale kto wyznaje i porzuca, dostępuje miłosier-
dzia. (Przysł. 28.13) To oznacza, że jesteśmy otwarcie wrodzy wo-

10

bec Pomazańca i Jego Słowa, to nas kształtuje i wkrótce już nie
martwimy się o religię. Nasze serca stają się twarde i zdecydowane
opierać się każdemu oddziaływaniu Boga.

Drugi sposób w jaki możemy popełnić ten grzech, to uporczy-

we odrzucanie ostrzeżeń Ducha Boga. Możemy mieć dobre intencje
co do przyszłości, ale mimo tego, zaniedbywać możliwości skruchy i
zwrócenia się do Boga. Ta grupa jest reprezentowana przez Feliksa,
głęboko przekonanego o swym grzechu, ale mówiącego: Przyjdź o
bardziej stosownej porze i będziesz mówił ze mną znowu. Więk-
szość ludzi nie uświadamia sobie, że zaniedbywanie prawdy to od-
rzucenie prawdy.

Trzeci i najważniejszy sposób zgrzeszenia przeciwko Ducho-

wi Świętemu, to grzeszenie przeciwko światłu…Nie możemy zapo-
minać, że prawda jest progresywna. Prawda nie została objawiona o
jednym czasie, jednej osobie. Jesteśmy prowadzeni po kroku w
ogarnięciu woli Boga. Gdy akceptujemy światło prawdy wylane na
naszej drodze, Bóg pozwoli, by większe światło prowadziło nas da-
lej. Słowo twe jest lampą dla mych stóp i światłem na mej drodze.
PS. 119.105 Gdy te nowe promienie światła są na nas zlewane,
Duch Święty prosi nas, by je akceptować i chodzić w całej prawdzie.
Gdy odrzucamy trzymanie się tego światła, zostaniemy pozostawieni
w ciemności. Im dłużej się opieramy głosowi przemawiającemu do
nas, tym łatwiej odrzucić nam większe światło. Jezus powiedział:
Jeszcze na małą chwilę światłość jest wśród was. Chodźcie, póki
światłość macie, aby was ciemność nie ogarnęła. (Jan 12.35) Inny-
mi słowy, Prawda jakiej nie jesteśmy posłuszni, jest wkrótce nam za-
bierana.”

Crews słusznie naucza, że Duch Święty pouczy nas (Jan

14.26), poprowadzi (Jan 16.13) i napomni (Jan 16.7,8). Crews
stwierdza: ,,Jak długo pozwala się, by Duch nam to czynił, możemy
być pewni, że nie dopuszczamy się niewybaczalnego grzechu.” Te
myśli starszego Crews i większości innych ewangelistów, wyrażają
stan w jakim grzesznik może być, skutkiem opierania się Duchowi
Boga. Nie określają konkretnego grzechu, który popełniony, jest
uznany przez Boga za grzech niewybaczalny, szczegółowego grze-
chu, raz popełnionego, który by na zawsze postawił zasłonę pomię-
dzy Duchem Świętym a grzesznikiem. Czy jest konkretny grzech od-
dzielający grzesznika od Pomazańca na zawsze? Biblia ma odpo-
wiedź.

11

Tożsamość Jezusa była wyraźnie objawiona

Natura i charakter dzieła Jezusa, były przepowiedziane w Pi-

smach. Znajomość Pism, objawiłaby Pomazańca i Jego misję kapła-
nom, faryzeuszom, uczonym. Ci przywódcy, twierdzący, że są du-
chowymi strażnikami świętych prawd, chwalili się swą znajomością
Pism. Odrzucenie cudu Pomazańca w uzdrowieniu ślepego w Jan 9,
objawia głębię wejścia faryzeuszów w odrzucenie Światła z nieba.
Uzdrowionemu dano możliwość zaświadczenia o cudzie jaki go spo-
tkał i o Tym, który go dokonał, a mimo to, po powtórnym pytaniu i
jednoznacznym dowodzie, faryzeusze nadal nie uznali tego, o czym
wiedzieli, że jest prawdziwe. Zapis mówi:

I rzekł Jezus: Przyszedłem na ten świat na sąd, aby ci którzy

nie widzą, mogli ujrzeć, a ci którzy widzą, mogli zostać uczynieni śle-
pymi. A gdy to usłyszeli ci faryzeusze, którzy z nim byli, rzekli mu:
Czy i my ślepi jesteśmy? Rzekł im Jezus: Gdybyście byli ślepi, nie
mielibyście grzechu, a że teraz mówicie: Widzimy, zatem pozostaje-
cie w grzechu (wasz grzech pozostaje). Jan 9. 39-41)

W przypowieści o bogaczu i Łazarzu, Jezus nauczał: Jeśli

Mojżesza i proroków (Pism) nie słuchają, to i choćby kto z umarłych
powstał, nie uwierzą (nie dadzą się przekonać) (Łuk. 16.31) Dalej
Jezus mówi: Badacie Pisma, ponieważ myślicie, że w nich macie ży-
cie wieczne, ale one niosą świadectwo o Mnie. (Jan 5.39) Zgodnie z
greką, ten tekst może być przetłumaczony prosto Badacie Pisma,
ale także jako polecenie, Badajcie Pisma. …

Ojciec także świadczy o Jezusie: I oto rozległ się głos z nie-

ba, mówiący: To jest mój umiłowany Syn, w którym mam upodoba-
nie. (Mat. 3.17, patrz też Mat. 17.5)

Nie tylko przywódcy i lud miał Pisma, by stwierdzić tożsa-

mość Jezusa, ale nawet duchy nieczyste znały i uznały Jezusa jako
Pomazańca, Syna Boga. (Mar. 1.21-24, także Mar. 3.10-11)

Świadectwo demonów nie było poufnym. Odnośnik z Mar.1

stwierdza, że to wydarzyło się w synagodze w Kaparnaum. Mar.
3.10 mówi, że wielu stłoczyło się przed Nim. Gdy Jezus uzdrowił z
demonów, jak zapisano w Mat. 8, były co najmniej dwie osoby wi-
dzące i słyszące co się stało, gdyż Pisma mówią, że udali się do
miasta, by opowiedzieć co się wydarzyło. (w. 33) Ludzie nie mieli
wymówki co do tożsamości Jezusa.

Dowód odrzucony przez przywódców Żydów

Świeccy ludzie zaakceptowali dowód, że Jezus był Synem

Boga, jednak w całym tym dowodzie, faryzeusze oskarżyli Jezusa o

12

bycie agentem szatana! To świeccy ogłosili Jezusa jako Syna Dawi-
da, termin dobrze znany co do Pomazanego. Gdy Jezus wjeżdżał
do Jerozolimy, zwykły lud krzyczał, Hosanna Synowi Dawida. (Mat
21.9) A gdy niemi i ślepi byli uzdrawiani, cały lud był zdumiony, mó-
wiąc, Czy to nie jest Syn Dawida. Lecz gdy Faryzeusze to usłyszeli,
powiedzieli: Ten nie wygania demonów inaczej jak tylko przez Bel-
zebuba, księcia demonów. (Mat. 12. 22-24)

Faryzeusze nazwali Zbawiciela świata współpracownikiem

Belzebuba. Ale nie byli sami w swym grzechu. Uczeni byli tak samo
winni. Ci wykształceni ludzie, mający być interpretatorami prawa,
wiodący teolodzy, także stwierdzili, że Pomazaniec był z diabła.
(Mar. 3.22) Zauważ, że to nie byli zwykli uczeni z lokalnej synagogi,
ale z Jerozolimy, ( z głównej kwatery) ci oskarżyli Jezusa.

Odrzucając oskarżenie, że Jego dzieło było z szatana, Jezus

dał wyjaśnienie i dokładne ostrzeżenie przed niewybaczalnym grze-
chem. Nie można przeoczyć kontekstu wypowiedzi Jezusa:

A Jezus, znając ich myśli, rzekł im: Każde królestwo, rozdwo-

jone samo w sobie, pustoszeje, i żadne miasto czy dom, rozdwojony
sam w sobie, nie ostoi się. A jeśli szatan szatana wygania, sam z
sobą jest rozdwojony; jakże więc ostoi się królestwo jego? A jeśli Ja
przez Belzebuba wyganiam demony, synowie wasi przez kogo wy-
ganiają? Dlatego oni będą sędziami waszymi. A Jeśli Ja wyganiam
demony Duchem Boga, tedy nadeszło do was Królestwo Boga.
Albo jak może ktoś wejść do domu mocarza i jego sprzęty zagrabić,
jeśli pierwej nie zwiąże mocarza; wtedy dopiero dom jego ograbi?
Kto nie jest ze mną, jest przeciwko mnie, a kto ze mną nie zbiera,
rozprasza. Dlatego powiadam wam: Każdy grzech i bluźnierstwo bę-
dzie ludziom odpuszczone, ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi nie
będzie odpuszczone. (Mat. 12. 25-31)

Zaprawdę mówię wam, Wszystkie grzechy będą przebaczo-

ne synom ludzkim i bluźnierstwa, kiedy tylko zbluźnią. Ale ten, kto
zbluźni przeciwko Duchowi Świętemu, nigdy nie będzie miał wyba-
czone, lecz jest w niebezpieczeństwie wiecznego potępienia, gdyż
powiedział, Ma ducha nieczystego. (Mar. 3.28-30)

Szczegółowy grzech przeciwko Duchowi Świętemu

Grzech przeciwko Duchowi Świętemu jest popełniany, gdy

ktoś wiedząc, rozmyślnie przypisuje atrybuty Ducha Świętego
Szatanowi. …Apostoł Jan mówi o niewybaczalnym grzechu w swym
pierwszym liście: Jest grzech na śmierć, nie mówię by się modlić za
taki. (1 Jana 5.16) Jest to w kontraście z grzechem popełnionym,

13

kiedy jeszcze Duch Święty nadal może działać w naszym życiu, by
doznać przebaczenia. Jeśli wyznajemy grzechy nasze, jest on wier-
ny i sprawiedliwy, i wybaczy nam nasze grzechy i oczyści nas od
wszelkiej niesprawiedliwości…Wszelka niesprawiedliwość jest grze-
chem, ale jest grzech nie na śmierć. (1 Jana 1.9, 5.17)

Grzech przeciwko Duchowi Świętemu jest popełniony, gdy

ktoś rozmyślnie atrybuty dzieła Boga przypisuje Szatanowi. Ten
grzech wskazuje, że nasz związek z Bogiem i Pomazańcem został
na zawsze zerwany!...

Grzech przywódców żydowskich

W dzień Zielonych Świąt, poselstwo Ducha Świętego przez

Piotra, było: Okażcie skruchę. (Dzieje 2.38) Po uzdrowieniu chrome-
go u bramy zwanej Piękną, lud pobiegł zobaczyć co się stało. Posel-
stwo do ludu było ponownie: Okażcie skruchę i nawróćcie się. (Dzie-
je 3.19) Gdy apostołowie byli wezwani przed przywódców żydow-
skich za to co uczynili, nie było poselstwa skruchy danego przez
Piotra i Jana do przywódców. (Patrz Dzieje 4. 5-22) Dlaczego? Gdy
apostołowie nadal głosili, zostali uwięzieni i nadal nie było poselstwa
skruchy danego przywódcom żydowskim. (Patrz Dzieje 5. 17-42)
Faktycznie, na próżno by szukać wezwania dla zorganizowanego
ciała do przywódców Zboru Żydowskiego. Dlaczego? Ponieważ jako
grupa czy zorganizowane ciało, przekroczyli linię akceptacji przez
Boga i wiecznego odrzucenia. Czy to oznaczało, że pojedynczy ka-
płani i przywódcy nie mogli zaakceptować prawdy? Nie! Zapis jest
jasny, że dużą grupa kapłanów była posłuszna wierze. (Dzieje 6.7)
To mężowie, którzy nie byli wciągnięci w szatańskie oskarżenia o
pracy Pomazańca.

Historia zwykle się powtarza

Salomon napisał: Rzeczy, które były, znowu będą, a to co zo-

stało uczynione, znowu będzie uczynione; i nie ma niczego nowego
pod słońcem. (Kazn. 1.9) Wiele ludzkich wydarzeń powtarza się w
kolejnych cyklach. Czy odrzucenie Jezusa przez przywódców ży-
dowskich, może się powtórzyć dzisiaj? Pamiętaj, Bóg wezwał Izrael,
by był narodem. Nazwał ich, powołał, ostrzegał, napominał. Byli
chętni zaakceptować Pomazańca, ale nie według zasad Boga. Od-
rzucili Jezusa jako Syna Boga. Czy religijni przywódcy Adwentyzmu
popadli dziś w tą samą pułapkę Szatana? ,,Czy ta sama rzecz nie
powtarza się w naszych czasach? Czy nie ma wielu, nawet wśród
przywódców religijnych, którzy zatwardzili swe serca przeciwko Du-

14

chowi Świętemu, czyniąc niemożliwym, by rozpoznali głos Boga?
Czy nie odrzucają Słowo Boga, aby mogli zachowywać swe, własne
tradycje?” (E.White, Desire of Ages 213) Możemy to sparafrazować
dziś; Czy ta sama rzecz nie powtarza się w naszych czasach? Czy
nie ma wielu, nawet wśród przywódców religijnych, pośród tych w
Adwentyzmie, ruchu powołanym przez Boga, którzy zatwardzili swe
serca przeciwko Duchowi Świętemu, czyniąc niemożliwym, by roz-
poznali głos Boga przez ich odrzucenie Jezusa jako Syna Boga?
Czy nie odrzucają Słowa Boga, aby mogli zachowywać swe tradycje,
takie jak Trójca?

Pójdźmy dalej i zbadajmy to na poziomie indywidualnym. Dzi-

siaj wielu Adwentystów Dnia Siódmego jest w zwiedzeniu, że bez
względu na duchowy stan czy czyny, zbór jako denominacja zawsze
będzie mieć łaskę Boga i okręt płynie bez względu na nic. Jednakże
sługa Pana napisał bardzo ostro w tej kwestii. Po odrzuceniu reformy
na sesjach Generalnej Konferencji w 1897 i 1901, napisała ona po
sesji Generalnej Konferencji 1903:

,,Zbór Adwentystów Dnia Siódmego będzie ważony na wadze

świątynnej. Będzie osądzony według przywilejów i korzyści jakie
miał. Jeśli jego duchowe doświadczenie nie koresponduje z tymi ko-
rzyściami, które Pomazaniec, niezmierzonym kosztem mu udzielił,
jeśli błogosławieństwa udzielone, nie kwalifikowały go do powierzo-
nego dzieła, będzie nad nim wygłoszony wyrok: Znaleziony lekkim.
Poprzez udzielone światło, dane możliwości, będzie osądzony. ”( 8
Testimonies 247)

,, Jak wierne miasto stało się ladacznicą? Dom mego Ojca zo-

stał uczyniony domem handlu, miejscem gdzie boska obecność i
chwała odstąpiły! Dlatego jest słabość i brak mocy” (8 Testimonies
250)

Czy ja albo ty, możemy dopuścić się tego strasznego grzechu

dzisiaj? Nie zapominajmy, że wielu z ludu krzyczącego Hosanna Sy-
nowi Dawida, tego samego tygodnia, ale później, krzyczało, Ukrzy-
żuj go, ukrzyżuj go. (Mat. 21.9, 27. 25,Łuk. 23.21)

Jakie lekcje mogą być wyciągnięte ze zrozumienia, że to

może stać się w życiu tych, którzy są w głównym kościele, czy w
różnych niezależnych zborach czy grupach? Tak jak wiele różnych
humanitarnych akcji jest prowadzonych przez Kościół Katolicki, tak i
kościół ADS ma wiele dobrych programów, korzystnych dla ludzi.
Nie wszyscy pastorzy Adwentyzmu używają neurolingwistycznego
programowania czy Nowej Teologii. Jednak jeżeli przywódca czy
członek niezależnej grupy, pozwala w swej gorliwości by obnażając

15

zbór, Szatan działał w jego życiu, a on pokazuje, że zna poselstwo
trójanielskie naprawdę, to odcina siebie od Boga. Z drugiej strony,
ci, którzy wspierają zorganizowany kościół i wiedzą, że poselstwo
dane przez niezależnych pastorów jest naprawdę poselstwem trója-
nielskim, a jednak nazywają to poselstwem szatana, na zawsze po-
stawili zasłonę pomiędzy sobą a Bogiem.

Szczególnie nauka o Bogu (Bóstwie) powoduje wielkie poru-

szenie wśród Chrześcijan, jak i nie Chrześcijan. Większość propagu-
jących teorię Trójcy, stwierdzi, że nie jest Chrześcijaninem ten, kto
nie akceptuje tej nauki. Jak zauważyliśmy 2 miesiące wcześniej, ak-
ceptacja nauki Trójcy i to czego naucza o osobowości i boskości Du-
cha Świętego, jest uważana za witalną wśród ewangelicznych
Chrześcijan. Na str. 10, książki ”Odnowieni przez Ducha”, Wallen-
kampf pisze: ,,Każdy, kto zna Boga Ojca i Boga Syna, ale nie do-
szedł do wiary w Ducha jako Osobę i Boga, nie jest Chrześcijaninem
bardziej niż ci, którzy nie wierzą w Bóstwo Syna.” Jest tak przekony-
wująco jasny dowód, że Bóg nie jest trójcą. Musi dziwić jak niektórzy
nauczyciele i kaznodzieje tej diabelskiej nauki, mając możliwość by
być oświeconymi, mogą spać w nocy. Ci, którzy walczą, by podtrzy-
mywać tak fałszywą naukę, w świetle czystego dowodu, muszą być
ostrzeżeni, aby byli bardzo uważni i nie przekraczali niewidzialnej li-
nii…

Jednak linia ta jest przekraczana pewnego razu przez każdą

duszę, która będzie stracona i Bóg szczególnie wzywa tych, którzy
mają wielkie światło, do większego stopnia odpowiedzialności.

Ten zaś sługa, który znał wolę Pana swego, a nic nie przygo-

tował i nie postąpił według jego woli, odbierze wiele razów. (Łuk. 12.
47)

Pomazaniec czy Kajfasz

Kajfasz znał prawdziwą tożsamość Pomazańca, lecz by zacho-

wać organizacyjną strukturę kościoła żydowskiego, był gotów skazać
Jezusa. Powiedział radzie: Nic nie wiecie, a nie bierzecie pod uwa-
gę tego, że dla nas korzystne jest, by jeden człowiek umarł za lud, a
nie by cały naród zginął. (Jan 11.49-50) To był albo Pomazaniec
albo Kajfasz, Prawda lub tradycja, akceptacja poselstwa Ducha
Świętego lub odrzucenie Ducha Boga na zawsze. Kajfasz dokonał
wyboru. Jaki wybór my czynimy? Ten temat dotyczy wiecznego
przeznaczenia. Będziemy odpowiedzialni nie tylko za to co wiemy,
ale i za to co mogliśmy poznać…

16

A nie zasmucajcie świętego Ducha Boga, przez którego jeste-

ście zapieczętowani na dzień odkupienia. (Ef. 4.30)

Allen Stump

Prawda

Za prawdę życie swe oddaj,

Za prawdę pozwól się zabić,
Za prawdę umarł twój Pan,

Aby cię życiem obdarzyć.
Prawda w sercu twoim niech mieszka,
Cały twój umysł wypełni,

Życiem kieruje niech twym
I mocą Ducha napełni.
Jest ona droższa niż perły

I wszelki skarb świata tego,

Cenniejsza od kruszcu, a kto znalazł ją,

Na drodze nie zbłądzi do nieba.
Tą prawdą jest OJCIEC twój,
Ten, który w niebie króluje.
Prawdą jest też Jego SYN.
Ofiara Jego od śmierci ratuje,
Serce więc swoje Mu oddaj,
Niech będzie tronem królewskim,
A wola twa niech będzie twą,

Ale niech rozporządza nią Mesjasz.

Małgorzata Sidani

.

17

Biblijna koncepcja grzechu

Grzech w Biblii jest jasno i dokładnie określony, tak, by nikt z

nas nie miał wątpliwości. Przyjrzyjmy się temu, co nas chce nauczyć
Jezus o grzechu.

Czym jest grzech?

Zdumiewająca jest jasność i prostota Biblii w każdym tema-

cie, także w kwestii grzechu. Każdy, kto popełnia grzech, czyni bez-
prawie, gdyż grzech jest bezprawiem. 1 Jana 3.4 Grzech to bezpra-
wie, a bezprawie to brak prawa, czynienie nieprawości, postępowa-
nie niezgodne z prawem, przestępstwo prawa jak czytamy w Nowym
Przekładzie. Dlatego gdzie nie ma prawa, nie ma też przestępstwa.
(Rzym. 4.15) Grzechu się nie zalicza, gdy nie ma prawa. (Rzym.
5.13) Bez prawa grzech jest martwy (Rzym. 7.8) Nie poznałbym
grzechu, gdyby nie prawo. (Rzym. 7.7) Przez prawo jest poznanie
grzechu. (Rzym. 3.20)

Grzech to przestępstwo, czyli złamanie prawa Boga. Nie

może być przestępstwem, jeśli nie ma prawa, które mówi co jest
grzechem. Przez poznanie prawa jest poznanie tego, co jest grze-
chem. Zatem najpierw musi być prawo, by można powiedzieć ko-
muś, że grzeszy, czyli łamie to prawo. Takie są fakty biblijne.

Jakie prawo miał na myśli Jan czy Paweł, pisząc o grzechu?

Chyba to samo jakie miał na myśli Jedyny Prawodawca. I tu zaczyna
się problem. Cały świat pogrążony jest w bezprawiu. Cały świat tkwi
w złem. 1 Jana 5.19. Jakie to zło? Jan pisze, że tym złem jest nie-
prawość. Wszelka nieprawość jest grzechem. 1 Jana 5.17. Cały
świat oddaje się nieprawości, nawet Chrześcijanie z nazwy oddają
się nieprawości, usprawiedliwiając się, że Bóg dał nam teraz jedno
prawo, prawo miłości. Już katolicy są bardziej uczciwi od obłudnych
protestantów. Przynajmniej przyznają się, że zmienili Dekalog, bo
mają do tego prawo. Zapominają, że kto zmieni jedno z tych naj-
mniejszych przykazań, najmniejszym będzie nazwany w Królestwie
Boga. A protestanci, gdy się ich przyciśnie do muru, to przyznają, że
9 przykazań jest ważnych, ale jedno, o Sabacie, nie. Biblia daje nam
krystaliczną jasność- Prawo Boga jest wieczne i niezmienne, (PS.
119.142,152, 111.7,8) jest podstawą Jego tronu, (PS. 89.15) Jego
rządów, jest doskonałe (Jak. 1.25) a jest nim Dekalog. Paweł pisząc
o prawie, cytuje Dekalog. (Rzym. 7.7) Jakub pisząc o prawie, cytuje
Dekalog. (Jak. 2.10-12)

18

A prawo miłości, nie jest prawem danym przez Jezusa, bo jest

esencją Dekalogu, jest wieczne. Bóg jest miłością, Jego miłość jest
wieczna. Przykazanie miłości jest wieczne, znane w Starym Testa-
mencie, nakazane każdemu człowiekowi. (5 Mój. 6.5, 3 Mój. 19.18)

Na nic zdadzą się zabiegi pseudonauczycieli. Boże prawo, De-

kalog, jest wieczne i nienaruszalne, jak wieczny i nienaruszalny jest
sam Bóg. Miłość do Boga polega na przestrzeganiu Jego prawa (1
Jana 5.2-3) a nieprzestrzeganie tego prawa jest bezprawiem, czyli
grzechem. I to jest podstawowa prawda o grzechu.

Grzech to także postępowanie niezgodne z wiarą. Wszystko

zaś co nie wypływa z wiary, jest grzechem. (Rzym. 14.23) Wszystko,
co nie jest zgodne z mą wiarą jest grzechem, jeśli w coś wierzę, a
nie czynię tego, to jest to grzech. Ktoś powie, że nie wie, by miał
postępować zgodnie z prawem Boga. Duch Boga działa na każdego,
nikt nie ma wymówki. Nawet poganie, nie mający prawa formalnie,
dowodzą, że treść prawa jest zapisana w ich sercach. (Rzym. 2.15)
Duch Boga działa na każdego i przekonuje każdego. Dziś Biblię ma
każdy i każdy może przeczytać co to jest grzech, co to jest Dekalog.
Zatem postępowanie niezgodne z naszą wiarą, naszym przekona-
niem, naszym sumieniem, jest grzechem. Bo sumienie przekonuje
nas o prawie, a my to gwałcimy, mamy biblijna wiarę, że miłość to
przestrzeganie prawa, przykazań Boga, ale to gwałcimy. Ta definicja
grzechu jest uzupełnieniem poprzedniej. Są jedno.

Wszelka niesprawiedliwość jest grzechem. (1 Jana 5. 17) Nie-

sprawiedliwość to inaczej postępowanie niezgodne z prawem, które
jest miarą sprawiedliwości, dlatego w Nowym Przekładzie czytamy
Wszelka nieprawość jest grzechem. Niesprawiedliwość i nieprawość
to to samo - niezgodność z prawem. W Biblii często sprawiedliwość i
prawość są zamienne. Sprawiedliwość to inaczej postępowanie pra-
we ( PS. 119.40, 142, 138, 172)

Kto więc umie dobrze czynić, a nie czyni, dopuszcza się grze-

chu. Jak. 4.17 Wiemy z Biblii co czynić, poucza nas o tym co dobre
i co złe. Bóg przekonuje nasze sumienie, działając Swym Duchem.
Jeśli wiemy co dobre, a nie czynimy tego, to jest to grzech. Grzech
jest postępowaniem niezgodnym z tym, co uznajemy za dobre, oczy-
wiście jeśli mamy możliwość, by to dobro czynić. Ale zawsze mamy
czynić możliwość tego co dobre, nic nam nie stoi na przeszkodzie,
by czynić dobro. Jezus dał nam przykład i cała Biblia jest przykła-
dem.

Reasumując, grzech to postępowanie niezgodne z wiecznym,

świętym, doskonałym prawem Boga, odzwierciedlającym Jego cha-

19

rakter. Prawo jest odbiciem charakteru Boga i standardem moralno-
ści. Dekalog jest podstawą tronu Boga, a cała Biblia jest komenta-
rzem moralnym Dekalogu. Postępowanie niezgodne z prawem, su-
mieniem przekonywującym nas o prawie, wiarą wynikającą z prawa,
nie czynienie dobra o którym jesteśmy z prawa pouczeni, to jest
grzech. A prawo jest wyryte w sercu każdego, więc nikt, kto je łamie,
czyli grzeszy, nie ma wymówki. Nie ma wymówki też ten, kto prze-
strzega wszystkiego, ale jednego czy dwóch zasad prawa nie czyni.
Ktokolwiek bowiem zachowa całe prawo, ale uchybi w jednym, sta-
nie się winnym wszystkiego. Jak. 2. 10. Ten, który powiedział Nie
pożądaj, powiedział też Nie zabijaj. Powiedział też Pamiętaj na
dzień szabatu, aby go święcić… Dekalog jest nierozłączną całością.
Jeśli prawie wszyscy go łamią, to nie jest argumentem. Zastanów się
nad tym, gdy czytasz te słowa. Nie kieruj się tradycją, jaką ci przeka-
zano, nie kieruj się nauką upadłych kościołów, zborów, nauczycieli,
zastanów się sam, z Biblią w ręce, nie odrzucając sumienia, czyli
głosu Boga w twym umyśle – sercu-duchu.

Są tylko dwa rodzaje grzechu
Wiemy czym jest grzech. Biblia mówi nam o dwóch grzechach:

grzech i grzech przeciwko Duchowi, czyli wiekuisty, czyli wieczny,
niewybaczalny. W 1 Jana 5. 16-17, mamy inna charakterystykę tych
grzechów; ku śmierci i nie ku śmierci. Grzech przeciwko Duchowi
jest śmiertelny, a nie przeciwko Duchowi, nazwijmy go zwykły, nie
jest śmiertelny. W 4Moj. 15, mamy jeszcze inną terminologię tych
samych grzechów. Nieumyślny, przez przeoczenie, (wiersz 22, 25,
27, 28) oraz rozmyślny, (wiersze 30,31). Jest to grzech śmiertelny
czyli wiekuisty, wieczny, gdyż pozostanie na nim, na grzeszniku.

Widzimy wyraźny podział: grzech, zwany też nieumyślnym, czy

nie na śmierć, oraz grzech umyślny, śmiertelny, przeciwko Duchowi.

Wybaczenie grzechu

Każdy grzech, oprócz śmiertelnego, jest wybaczalny. Kiedy

Duch na mnie działa, uświadamiam sobie grzech, rozumiem, że po-
stąpiłem źle, złamałem prawo Boga. Co mam uczynić aby mój
grzech został wybaczony przez Boga?

1 Wyznać Bogu, a jeśli był to grzech jawny, także wyznać lu-

dziom, którzy z nim mieli do czynienia. Popełniający grzech, gdy go
sobie uświadomi, nie będzie go ukrywał, ale go wyzna, konkretnie, to
co zrobił złego. (Przyp. 28.13, PS. 32.5)

20

2 Porzucenie grzechu, czyli tego co się czyniło źle. (Przyp.

28.13)

3 Naprawienie zła które się uczyniło, w miarę naszych możli-

wości. Żydzi składali ofiary za grzech i mieli dokładne przepisy doty-
czące naprawienia szkód. (Mat. 5.23-24)

Nie ma innej drogi wybaczenia grzechu, jak wyznanie go i po-

rzucenie. Nie możemy naprawić naszego postępowania inaczej, jak
zaakceptować, że to co robimy jest złe, że należy to porzucić i wy-
znać, że się czyniło źle. Nie jest to możliwe bez standardu pokazują-
cego nam co jest grzechem. Tym wiecznym standardem jest wiecz-
ne prawo Boga, moralny standard naszego postępowania. Zgodzicie
się ze mną, że nieskładnie ofiar czy nieświęcenie świąt ceremonial-
nych czy nieobrzezanie męskiego potomka nie jest przestępstwem
czyli grzechem. Ale zgodzicie się także, więcej, musicie się zgodzić,
że zabicie, cudzołóstwo czy nadużywanie imienia Boga, jest grze-
chem zawsze. Tak naprawdę problem z prawem jest problemem Sa-
batu. Bóg dał wieczny Dekalog, a papiestwo zmieniło czwarte przy-
kazanie, co jest dowodem jego przestępczego charakteru. Ale prawo
moralne, Dekalog, jest prawem wiecznym i czy nam się podoba czy
nie, Biblia mówi, Grzech jest przestępstwem prawa. Nie abstrakcyj-
nego, ale konkretnego. Moralnego prawa Boga, napisanego Jego
ręką osobiście - Dekalogu. Jest zapisem Jego charakteru, Jego Du-
cha, w tym sam Sabat jest częścią Jego Ducha odpocznienia i wol-
ności.

Świat trwa w grzechu z dwóch powodów: po pierwsze, z powo-

du odrzucenia Boga, po drugie, z powodu odrzucenia Jego standar-
du moralnego. W większości przypadków świat popadł w grzech
przeciwko Duchowi, gdyż odrzucił moralny standard i nie ma źródła,
które by go napominało. Dlatego teraz praktycznie wszystko jest do-
bre i praktycznie nic nie jest złe. Świat odrzuca Boga i Jego prawo,
Chrześcijanie odrzucają prawo Boga, czyli faktycznie samego Boga.

W Rzym.1.19-32 czytamy, wyraźnie, że wieczna jego moc i

boskość mogą być od stworzenia świata oglądane w dziełach i po-
znane umysłem, tak iż nic nie mają na swoją obronę. Bóg daje się
poznać każdemu, nawet poganie mają wyryte prawo Boga w ser-
cach. (Rzym.2.15) To prawo jest objawiane każdemu, bez wyjątku,
nic człowiek nie ma na swoją obronę, gdy je odrzuca. A co jest skut-
kiem odrzucenia tego prawa Boga, czyli sumienia Boga na zawsze,
czyli co jest skutkiem grzechu przeciwko Duchowi? Rzym. 1. 21 i da-
lej mówi nam wyraźnie. Bezbożność, nieprawość, odstępstwo.

21

Grzech wobec Ducha

Grzech wobec Ducha jest grzechem śmiertelnym. To nie jest

mowa o pierwszej śmierci, bo tą umiera każdy, nawet święty czło-
wiek, ale mowa o drugiej śmierci, wiecznej czy ostatecznej. Grzech
wiekuisty, czyli wieczny, wiecznie pozostający na człowieku wraz ze
swoimi konsekwencjami - winą i śmiercią wieczną. (Obj. 21.8,
20.14,15) Zobaczmy jak poważne są konsekwencje grzechu wobec
Ducha.

Grzech ten jest grzechem rozmyślnym - nie ma mowy o nie-

wiedzy, nieznajomości, zapomnieniu, itp. Grzech ten jest świadomy.
To znaczy, człowiek wie, że źle robi, ale robi, dlaczego? Odrzucił
wszystkie bariery moralne, przekroczył granice gdzie Bóg przez Du-
cha go napomina.

W Mar. 3.21 i dalej, grzech ten został dokładnie opisany.

Krewni znali Jezusa, uczeni znali proroctwa o nim. A mimo to podjęli
decyzję - nie uznajemy Go za posłańca Boga. Uznajemy Go za słu-
gę oszczercy. A Jego działanie za działanie oszczercy. Jezus tłuma-
czy zebranym, że to nie jest możliwe, by nie wiedzieli prawdy o Nim i
nie jest możliwe, by czynił to co Mu się zarzuca. (wiersze 23-27)
Swoje wywody kończy następująco; Wszystkie grzechy będą od-
puszczone synom ludzkim, nawet bluźnierstwa, ilekroć by je wypo-
wiedzieli. Możemy czynić najgorsze rzeczy, nawet bluźnić Bogu czy
Jezusowi. Ale jeśli opamiętamy się, pozwolimy, by Ich Duch działał
na nas i doprowadził do skruchy, Oni nam wybaczą każdy grzech,
bo mają taką moc i chcą tego. Nie będą go pamiętać i usuną zapis
grzechów, doskonale i na zawsze, każdemu pokutującemu, czyli wy-
znającemu, porzucającemu grzech i naprawiającemu ich konse-
kwencje, o ile człowiek na to się zdecyduje. Kto by jednak zbluźnił
przeciwko Duchowi Świętemu, nie dostąpi odpuszczenia na wieki,
ale będzie winien grzechu wiekuistego. Bo mówili; Ma ducha nieczy-
stego. Jeśli jednak popełniamy grzech wobec Ducha, to już koniec,
jest to grzech wieczny. Na czym polega ten grzech? Mówili na dzia-
łanie Ducha Boga, że to duch nieczysty. Czyli grzech wobec Ducha
to inaczej grzech rozmyślnej zamiany duchów, nazywania ich świa-
domie przeciwnymi, nazywanie Ducha Boga nieczystym, a ducha
nieczystego Bożym. Prawdy fałszem a fałszu prawdą. Kto tak czyni,
przekracza barierę i stawia się na gruncie, gdzie nie można mu po-
móc. Wyobraź sobie, że Bóg ci daje przekonanie, że cudzołóstwo
jest grzechem, a ty zdradzasz żonę stale. Biblia poucza ciebie, że
gniew jest owocem ciała, czyli grzechem, a ty mając gniewną naturę,
twierdzisz, że wszystko jest w porządku i do końca życia nie czynisz

22

nic, by pozwolić Bogu zmienić twą gniewną naturę. Nawet rozsądek
mówi, że tytoń czy alkohol to szkodliwe używki i stosując je, nisz-
czysz świątynię Ducha, którą jest twe ciało. Oprócz rozsądku, pod-
powiada ci to sam Bóg w Biblii. (1 Kor. 3.16,17) I zaczynasz twier-
dzić, że Biblia akceptuje rozwody, gniew nie jest niczym złym, alko-
hol jest lekarstwem potrzebnym ci w życiu. I wiele tym podobnych
rzeczy. To jest właśnie grzech przeciwko Duchowi. Jeśli to co Biblia i
Bóg nazywają złem, my odrzucamy i nazywamy dobrem, to jest
grzech przeciwko Duchowi. I dziś Chrześcijaństwo, z nielicznymi wy-
jątkami, popadło w grzech śmiertelny, odrzuciło moralny standard
charakteru Boga - Jego doskonałe prawo i przyjęło jako standard
nieprawość i nazywają to prawością czyli Chrześcijaństwem. Kla-
syczny przykład rozmyślnego grzechu śmiertelnego!

Niektórzy twierdzą, że te teksty są dowodem istnienia trójcy,

że Duch jest taką samą boską osobą jak Ojciec czy Syn. Ale tu jest
mowa nie o boskości Ducha, ale o mechanizmie działania. Bóg prze-
konywuje nas poprzez Swego Ducha. Duch Boga to duchowe, inte-
lektualne, oddziaływanie Boga na nas. Jego Duch, umysłowość, wy-
chodzi od Niego i przenika cały wszechświat. W ten sposób właśnie
Bóg jest wszechobecny, wszechmocny, wszech… Dla nas ludzi jest
to trudne do pojęcia, gdyż rozumujemy w ludzkich kategoriach. Ale
Biblia nam wszystko dokładnie opisuje. Ten Duch jest przyrównany
do tchnienia i ukazany mechanizm działania Ducha Boga, czyli Boga
przez Swego Ducha. (np. Job 34. 14-15) Dokładne przeczytanie wy-
powiedzi biblijnych, powyższej i wielu, wielu innych, samo naprowa-
dzi nas na zrozumienie czym jest Duch i czym jest grzech wobec
Ducha. (np. Job 32. 8, 33.4, 27.3, Przyp. 1.23, 2.6, 20.27, Kazn.
3.19 i wiele innych)

Klasycznym przykładem grzechu wobec Ducha Boga jest to,

co ludzie zrobili z prawem Boga. Cała Biblia poucza nas o doskona-
łości, wieczności, niezmienności moralnego prawa Boga i o fakcie,
że według tego prawa będziemy osądzeni. (Jak.2.9-13, Kazn.12. 13-
14) Prawie całe współczesne Chrześcijaństwo, współcześni uczeni
w Piśmie i Faryzeusze, tracą mnóstwo czasu, energii i pieniędzy, by
idąc za przewodnictwem oszczercy, udowadniać, że jest tylko jedno
prawo, prawo miłości. To Prawda, jest tylko jedno prawo, prawo mi-
łości, ale w nim jest streszczone prawo moralne - Dekalog i miłość
do Boga i ludzi, polega na spełnianiu zasad moralnych Dekalogu.
Odrzucenie tego i nauczanie tego milionów Chrześcijan jest przykła-
dem grzechu wobec Ducha. Duch nas naucza, Bóg przez Ducha nas
naucza, słowami Biblii i działaniem na nasz umysł, że prawo jest

23

święte, przykazanie jest święte, sprawiedliwe i dobre…prawo jest
duchowe… prawo twoje jest doskonałe… tak, że mamy pełną ja-
sność w tej kwestii. Ale na 1,4 mld Chrześcijan, prawie 100% odrzu-
ca to prawo, wieczny i niezmienny Dekalog. Na nic biblijny przykład
Żydów, ich odstępstwo od prawa i kara za to. Na nic lekcje płynące z
historii biblijnej. Sam Jezus uprzedzał, że lżej będzie Tyrowi i Sydo-
nowi (niewierzącym, ateistom, komunistom) w dniu sądu aniżeli Bet-
saidzie, Kafarnaum, Chorazynie. (Katolikom, Protestantom, Adwen-
tystom, Świadkom, Zielonoświątkowcom, itp.)

Grzech przeciwko Duchowi to grzech wobec wszelkiej możli-

wej działalności Boga. Bóg czyni wszystko przez Jezusa, by nas ura-
tować. W Jezusie dał nam wszelką możliwość poznania prawdy i
kroczenia w niej, aby Prawda uczyniła nas świętymi w Ojcu i Synie.
Odrzucenie prawa Boga, jedynego standardu moralności i sprawie-
dliwości, jest najlepszym dowodem na to, że współczesne Chrześci-
jaństwo popełniło grzech wobec Ducha. Akceptacja katolickiego du-
cha, ducha objawionego w trójcy, fałszywym Sabacie, wywyższeniu
człowieka i cielesnych wartości, jest powszechna. Dlatego Biblia na-
ucza, że w końcu czasów tylko nieliczna garstka nie popełni grzechu
wobec Ducha i zachowa wiarę. Tu się okażę wytrwałość świętych,
którzy strzegą przykazań Boga i wiary Jezusa. (Obj. 14.12) Zauważ-
cie, że wszystko jest napisane. Miliony ludzi czytają te słowa i są one
dla nich zamknięte i niezrozumiałe. Jakże trudno jest zrozumieć, że
lud końca będzie strzegł prawa Boga i wiary Jego Syna. Trudno to
pojąć nieprawdaż? Jest to napisane zbyt trudnym językiem, bo języ-
kiem Prawdy, którą cały świat nienawidzi.

Podobnie jest z wieloma innymi poglądami i teoriami, szczegól-

nie pielęgnowanymi w Chrześcijaństwie tylko po to, by nas odcią-
gnąć od duchowego zrozumienia Biblii i koncentrowania się na nic
nie dających ceremoniach i obrzędach. Ale tutaj żadne wyznanie nie
doścignie obrzędowości i ceremonializmu Katolicyzmu, który jest
współczesną wersją obrzędowości i ceremonializmu Izraela. Bóg na-
ucza nas duchowego zrozumienia Jego prawa i Jego nauki w Biblii,
po to, by nam przekazać duchowe zasady Swego Królestwa, a my z
upodobaniem trzymamy się ceremonii, ciała. Ci zaś którzy są w cie-
le, Bogu podobać się nie mogą. Ale wy nie jesteście w ciele, lecz w
Duchu, jeśli tylko Duch Boga mieszka w was. Jeśli zaś kto nie ma
Ducha Pomazańca, ten nie jest jego. (Rzym. 8. 8,9)

To jest Duch Boga i Jego Syna; i może być nasz. Wtedy jeste-

śmy Jego, gdy mamy Jego Ducha, inaczej Jego charakter, osobo-

24

wość, moralność, Jego cechy duchowe. Gdy mamy Ducha Ojca i
Syna. Cała filozofia. Gdy żyjemy duchowo, a nie cieleśnie.

Kończąc, pragnę podkreślić, że zrozumienie prawdy o grzechu

wobec Ducha, jest jednocześnie zrozumieniem prawdy o Bogu, Jego
Synie i o tym, że trójca jest wymysłem oszczercy. Jest jeden Bóg i
jeden Syn Boga i mają takiego samego Ducha, czyli ich sfera ducho-
wa jest taka sama. I każdy, kto jest Ich wyznawcą, będzie poznany
po tym samym duchu czyli będzie poznany nie po wyznaniu, nazwie,
obrzędowości, ale po tym samym charakterze jaki mają Ojciec i Syn.

Po tym wszyscy poznajemy, że w nim mieszkamy, że z Ducha

swojego nam udzielił… w tym miłość do nas doskonała jest, że
mamy śmiałość w dzień sądu, gdyż jaki On jest, tacy i my jesteśmy
na tym świecie. (1 Jana 4. 13-17)

To jest nasza śmiałość w dzień sądu, który nadchodzi, mając

tego samego Ducha, czyli będąc do Nich podobni w charakterze,
możemy być spokojni. A nie odrzucając Prawdę i udając, że
wszystko jest OK, podczas gdy nasze życie jest zaprzeczeniem ży-
cia Jezusa. Patrz na Jego życie i wzoruj się na Nim, a nigdy nie po-
pełnisz grzechu śmiertelnego, grzechu wobec Ducha. Bycie takim
jak Oni, jest dla nas niepojęte to prawda, ale wiara, jest akceptacją
tego co niepojęte! Biblijna wiara, to akceptacja tego, czego nie da się
przyjąć zdrowym rozsądkiem, tak jak żyje świat, który akceptuje to,
co widzi, także świat Chrześcijan. Prawdziwa wiara Biblii, wiara Je-
zusa, to zaakceptowanie faktu, że Bóg Swoim Duchem może za-
mieszkać we mnie grzeszniku nad grzesznikami, a to oznacza, że
Jego charakter staje się moim, to jest wiara Jezusa i to jest akcepta-
cja Ducha Boga, prawdy o Duchu Boga.

Jest bowiem sprawą niemożliwą, żeby tych, którzy raz zostali

oświeceni i zakosztowali daru niebiańskiego i stali się uczestnikami
Ducha Świętego, I skosztowali pięknego Słowa Boga, oraz cudow-
nych mocy wieku przyszłego, gdy odpadli, znowu odnowić ku zmia-
nie myślenia, ponieważ oni sami powtórnie krzyżują Syna Boga i wy-
stawiają go na pokaz. (Hebr. 6. 4-6)

Obyśmy nigdy tego nie doświadczyli, odrzucenia przekonania,

że coś jest prawdą i pogrążenia się w przeciwnym poglądzie, z róż-
nych powodów, najczęściej światowych i przyziemnych. Tego wam
życzy

Redakcja

25

Wstrzemięźliwość

Słownik definiuje wstrzemięźliwość jako ,,umiarkowanie;

szczególnie umiarkowanie w zwyczajach odnoszących się do pobła-
żania naturalnym apetytom i pasjom.” Poniżej podaję jeszcze drugą
definicję, bardzo dobrą w zrozumieniu o czym mówimy, mówiąc o
wstrzemięźliwości.

,,Prawdziwa wstrzemięźliwość naucza nas, by całkowicie zre-

zygnować z wszystkiego, co szkodliwe i rozsądnie używać to, co
zdrowe. Niewielu uświadamia sobie tak, jak powinni, jak wielce ich
zwyczaje dietetyczne mają do czynienia ze zdrowiem, ich charakte-
rem, ich użytecznością w tym świecie i ich wiecznym przeznacze-
niem. Apetyt zawsze powinien być poddany siłom moralnym i inte-
lektualnym. Ciało powinno być sługą umysłu, a nie umysł ciała.
( E.White, Patriarch and Prophets 562)

Wielu sobie nie uświadamia tego, że wstrzemięźliwość jest

wspomniana kilka razy w Biblii jako chrystiańska cnota. A każdy za-
wodnik od wszystkiego się wstrzymuje, tamci wprawdzie, aby znisz-
czalny zdobyć wieniec, my zaś niezniszczalny. 1 Kor. 9.25 (Tyt. 1.8,
2.2, Dzieje 24.25, Gal. 5.22,23, 2 Pio. 1.4-8)

Człowiek został pierwotnie stworzony na obraz Boga. Gen.

1.26. Plan zbawienia zawiera przywrócenie obrazu Boga w człowie-
ku. Ci zaznajomieni z Bogiem przez Biblię, zgodzą się, że jednym z
Jego najsilniejszych atrybutów jest samokontrola, czy też wstrze-
mięźliwość. Nikt nie musi patrzeć dalej niż na życie Pomazańca, by
widzieć ten atrybut w naszym niebiańskim Ojcu. Szatan i jego agenci
stale niepokoili Pomazańca podczas Jego życia na ziemi. Ale w tym
wszystkim, nigdy nie widzimy naszego Zbawiciela, by tracił swoją sa-
mokontrolę, czy to wobec diabła, czy złych ludzi. To nie powinno być
mylone ze sprawiedliwym oburzeniem, kiedy to Pomazaniec oczy-
ścił świątynię, czy w wielu Jego naganach. Jednym z najmocniej-
szych dowodów naszego odnowienia na obraz Boga, jest doświad-
czanie samokontroli czy wstrzemięźliwości, w tym świecie grzechu i
samopobłażania. Naprawdę, ten dar nie jest częścią człowieka i mo-
żemy go posiąść tylko przez boską moc.

Wstrzemięźliwość jest tak ważna w kontekście fizycznego

zdrowia dlatego, że musimy pozwolić Bogu, by dał nam samokontro-
lę potrzebną do nie pobłażania szkodliwym czynnikom i praktykom,
które są dodatkowym obciążeniem dla fizycznego organizmu. A na-
wet rzeczy dobre same w sobie, nie mogą być nadużywane i błogo-
sławieństwo zamieniane jest w przekleństwo. Bóg dał ciału zdolność

26

do samouzdrawiania pod pewnymi warunkami. Jednakże, gdy roz-
myślnie przyjmujemy rzeczy szkodliwe do ciała, uczestniczymy w
praktykach i czynnościach szkodliwych dla ciała, możemy być pewni,
że nasze zdrowie będzie cierpieć i nie będziemy zdolni uwielbić
Boga w naszych ciałach. (1 Kor. 6.20, 10. 31) Jedna końcowa uwa-
ga; wstrzemięźliwość nie jest wewnętrzną cechą człowieka. W na-
szym upadłym stanie, z natury jesteśmy skłonni do samopobłażania i
braku samokontroli. Prawdziwą wstrzemięźliwość możemy otrzymać
jedynie przez zamieszkanie Ducha Boga w nas. Owocem zaś Du-
cha jest miłość, radość, pokój, cierpliwość, łagodność, dobroć wiara,
cichość, wstrzemięźliwość. (Gal. 5.22,23) Wstrzemięźliwość jest ce-
chą, jaką musimy posiadać, jeśli niebo jest naszą nadzieją. Niech
Bóg was obficie błogosławi.

Curtis Cline

27

Prawda na czas obecny;
Redakcja: Jacek Poreda, Marek Rozwód
Po Box 70, 43-100 Tychy
Tel.[phone],
Email:

[e-mail]

www.prawda.own.pl

28