Mroczne kłamstwo – rozdział 2

Translate by Mikka

~ 16 ~

Rozdział 2

Scarlet obudziła się ze wstrząsem. Ale przecież tak było zawsze. Kiedy

wymagany dla jej demona czas w krainie snów się kończył, świadomość

wstrząsała jej mózgiem, jakby została podłączona do generatora prądu.

Dysząc, ociekając potem, usiadła, wodząc dzikim spojrzeniem, choć tak

naprawdę nie widząc. Jeszcze. Krzyki, które razem z demonem wywołała u ich

ofiar bladły, ale obrazy, które wyprodukowali w śpiących umysłach zostały z

nią. Skwierczące płomienie, topiące się ciało, czarny popiół tańczący smugą w

powietrzu.

Nocnym terrorem dnia był ogień.

Nie mogła kontrolować demona, gdy spała, gdy szukał każdego, kogo mógł

znaleźć, siejąc takie spustoszenie, jakie tylko mógł. Mogła, w każdym razie,

rzucić sugestię, prowokując by zaatakował pewnych ludzi, w pewne sposoby. I

zwykle ruszał ku temu. Nie żeby ostatnio czyniła jakieś sugestie.

Od czasu, gdy schwytali ją Lordowie Świata Podziemnego, działała na

autopilocie, jej myśli pochłaniał w szczególności jeden wojownik.

Niebieskowłosy, wspaniały, całkowicie frustrujący Gideon.

Dlaczego jej nie pamiętał?

Jak zawsze, wspomnienie jego selektywnej amnezji, sprawiło, że jej ciało się

napięło. Dłonie zacisnęły się w pięści, zęby zazgrzytały, niewielki ból przeniknął

szczękę. Ale najbardziej ze wszystkiego, pochłaniała ją dzika potrzeba, żeby

kogoś zabić.

Gniew nie jest dobry dla osób wokół ciebie. Uspokój się. Pomyśl, o czym

innym.

Zmusiła myśli by wróciły do jej demona. Niestety, śmierć i chaos były

bezpieczniejszym tematem niż jej mąż. Podczas godzin świadomości – co trwało

zawsze dwanaście godzin każdego dnia, choć nie zawsze te same – trzymała

wodze. Mogła przyzywać ciemność i zbierać wrzaski. Demon zwykle przynaglał

ją i często się temu poddawała. W końcu odpłata zwykle była sprawiedliwa. I

zwykle, Koszmary lubił nalegać. Wystrasz go… Spraw, żeby krzyczała…

Ale teraz jej demon był dziwnie ukontentowany.

Mroczne kłamstwo – rozdział 2

Translate by Mikka

~ 17 ~

Nie jesteśmy już w lochu, powiedział Koszmary, widząc otoczenie przed nią.

Och. Nic dziwnego.

Płomienie w końcu zgasły i Scarlet się rozejrzała. Zamarła. Okej. Więc. Gdzie,

do diabła, teraz była?

Była zamknięta w tamtym lochu od kilku tygodni, uwięziona między

rozpadającym się kamieniem, a żelaznymi kratami. Bolesne jęki ciągle

nadchodziły z innych cel i wszelki rodzaj gryzących, kwaśnych zapachów na

stałe osiadał w jej nosie.

Teraz… dekadencja. Kwiatowa tapeta ozdabiała ściany i ciemne, aksamitne

zasłony osłaniały okna. Nad łóżkiem wisiał błyszczący, fioletowy żyrandol,

wiązki światła opadały w kształcie winogron. I łóżko, cóż, przesunęła po nim

spojrzeniem. Wielkie z miękką, niebieską pościelą i czterema ręcznie

rzeźbionymi słupkami.

A najlepsze ze wszystkiego: powietrze pachniał słodko, jakby te wiszące

winogrona zmieszane z jabłkami i wanilią. Odetchnęła głęboko, delektując się.

Jak się tu dostała? Nie będąc tego świadoma?

Najwyraźniej została przyniesiona, gdy spała. Coś, czego zwykle nienawidziła,

ale nie mogła tym razem, bo to znaczyło, że została uwolniona, tak jak miała

nadzieję. Tak, miała nadzieję. Nie chciała zostać w fortecy, tylko po to by być

blisko Gideona. Naprawdę.

Ale wciąż, gdy była zagubiona w snach innych – i tak, bez znaczenie, kiedy

zapadła w rzeczywistość ciemności i zgiełku, ktoś, gdzieś spał, a demon karmił

się jego przerażeniem – każdy mógł ją zaatakować i była niezdolna się bronić.

Każdy mógł jej coś zrobić i była bezbronna.

Bycie przenoszoną w czasie snu irytowało.

Zwykle chroniła się przed taką sytuacją cieniami. Musiała tylko przełączyć

mentalny pstryczek przed zapadnięciem w sen, uniemożliwiając komukolwiek

zobaczenie jej. Ale odkąd zrozumiała, że jest w domu Gideona, przestała wzywać

cienie.

Może chciała, na jakimś poziomie, żeby obserwowanie jej, gdy spała

przywróciło mu jej wspomnienie. Może chciała, żeby znów zaczął jej pożądać i

błagał by zostać częścią jej nowego życia. Co było głupie. Sukinsyn zostawił ją,

żeby gniła w Tartarze, nie powinna chcieć jego pożądania.

Powinna chcieć jego ruiny.

- Cóż, Jestem taki zły, że w końcu się obudziłaś.

Mroczne kłamstwo – rozdział 2

Translate by Mikka

~ 18 ~

Na dźwięk jego głosu, głębokiego i dudniącego, Scarlet zesztywniała, znów

tocząc spojrzeniem. Potem go zobaczyła i jej serce stanęło. Stał w wejściu do

sypialni z muskularnymi ramionami spuszczonymi przy bokach. Był

wojownikiem, którego grzeszna twarz obiecywała niezrównane noce grzesznej

przyjemności. Oczy jaśniały oczekiwaniem, stojąc w sprzeczności z jego zwykłą

pozą.

Gideon. Kiedyś jej ukochany mąż, ale teraz mężczyzna zasługujący tylko na

jej pogardę.

Jej serce znów ruszyło, nabierając prędkości, jej krew zawrzała ze

strumieniami świadomości. Ta sama reakcja, jakiej doświadczyła, gdy pierwszy

raz go zobaczyła, tysiące lat temu.

Nie moja wina, wtedy i teraz. Nie było piękniejszego mężczyzny, w części

anielskiego, po części diabelskiego, a jeszcze bardziej w całości męskiego.

Żadnego, który kusił nawet odrzucając, coś głęboko w nim ostrzegało kobietę o

niebezpieczeństwie, które ją czekało, jeśli ulegnie pokusie. Niebezpieczeństwo,

którego pożądała, nie mogąc nic na to poradzić.

Nosił czarny t-shirt z napisem „Wiesz, śe Mnie Chcesz”, czarne spodnie,

odrobinę workowate i pas ze srebrnego łańcucha. W prawej brwi miał trzy

kolczyki i teraz jeden w wardze. Kółko. Srebrne. Pasujące do pasa, pomyślała

obłudnie.

Zawsze dbał o swój wygląd i nie lubił, gdy się z nim o to drażniło. Coś, co

kiedyś ją bawiło, bo pokazywało jego bardziej miękką stronę. Ślad podatności na

zranienie.

Dziś, w każdym razie, nie mogła przyzwać jowialności. Gdy stał tam patrząc

na nią, był równie smakowity jak trufla czekoladowa zatopiona w karmelu, a

ona pewnie przypominała szczura podtopionego w ścieku. Była zdolna tylko się

wyszorować wodą przynoszoną przez Lordów każdego wieczora, więc jej

ubranie było pomięte i brudne, a włosy zwisały w strąkach.

- Masz dużo do powiedzenia, co? – wymamrotał. – Więc jesteśmy na

właściwej drodze.

Wiedziała, że mógł mówić tylko kłamstwa, więc wiedziała, co miał na myśli.

Chciał, żeby mówiła. Trzymaj się. Nie pozwól mu się dowiedzieć jak cię pociąga.

Wygięła brew, posyłając, jak miała nadzieję, obojętne spojrzenie.

- Pamiętasz mnie już? – Dobrze. Nie było jej głosie nawet iskry zranienia.

Mroczne kłamstwo – rozdział 2

Translate by Mikka

~ 19 ~

Emocje odpłynęły z jego oczu, sprawiając, że te krystaliczne źrenice

wyglądały na twarde jak diamenty.

- Oczywiście, że tak.

Więc nie. Nie pamiętał. Sukinsyn. Nie pozwoliła swojemu spojrzeniu się

zmienić, nie pozwoliła mu się dowiedzieć jak bardzo ją to rozstrajało.

- Więc czemu zabrałeś mnie z fortecy? – Powoli, celowo, przesunęła palcem

po kolumnie swojej szyi, pomiędzy piersi, zastanawiając się czy… taa. Jego

spojrzenie śledziło jej ruch. Czy jakaś część niego ciągle uważała ją za

atrakcyjną? – Jestem bardzo niebezpieczną kobietą.

- Już nie zostałem o tym ostrzeżony – Słowa się załamywały, zgrzytając na

chrapliwym oddechu. – I nie przyniosłem cię tu, żeby rozmawiać wygodniej, to

na pewno.

Więc nie dlatego, że jej chciał, ale tylko by zaspokoić swoją ciekawość. Jej

ręka opadła na kolana. Nie była zawiedziona. Znów to samo, a ostrzegała samą

siebie przed moralnymi stratami już więcej razy niż można zliczyć. Jeszcze jeden

nie robił różnicy.

- Jesteś głupcem, jeśli myślisz, że zmiana otoczenia rozluźni mój język.

Mimo, że pozostał cicho, mięsień napiął się na jego szczęce. Jasne było, że był

wzburzony.

Zaoferowała mu słodki jak cukier uśmiech, zdecydowana cieszyć się chwilą. I

było coś satysfakcjonującego w zostawianiu go w ciemności, zmuszając go do

zgadywania, tak jak on zmuszał ją do zgadywania miejsca jego pobytu przez te

tysiące lat napełnionych zmartwieniem.

Wspomnienie o jej zmartwieniu, tym raniącym do głębi duszy, zawsze

obecnym zmartwieniu, zmusił jej uśmiech, tak udawany jak był, do zniknięcia.

Musiała nawet przycisnąć język do podniebienia, żeby nie zaskrzeczeć z furią.

- Wrócę po ciebie – powiedział jej pewnej nocy. – Uwolnię cię, przysięgam.

- Nie. Nie idź. Nie zostawiaj mnie tu – Bogowie, tak wtedy skamlała. Ale była

więźniem, a on był jej jedynym jasnym światłem.

- Kocham cię za bardzo, być zbyt długo z dala od ciebie, kochanie. Wiesz to.

Ale muszę to zrobić. Dla nas obojga.

Oczywiście, nie widziała go już potem ani o nim nie słyszała. Nie, dopóki

Tytani nie uciekli z Tartaru, więzienia dla nieśmiertelnych i przejęli kontrolę

nad niebiosami, pokonując Greków. Nie, dopóki nie przyszła na Ziemię i nie

poszukała… tylko po to by znaleźć go balującego w nocnym klubie.

Mroczne kłamstwo – rozdział 2

Translate by Mikka

~ 20 ~

Furia wzrosła, przydając jej wzrokowi czerwieni. Wdech, wydech. Powoli

czerwień zbladła.

- Skończyliśmy – powiedziała, mimo, że pozostała nieruchomo, oceniając jego

reakcję. – Nie dostaniesz, czego chcesz i na pewno mnie tu nie zatrzymasz.

- Czuj się wolna, żeby uciec – Skrzyżował ramiona na masywnej piersi,

napinając materiał koszulki na bicepsach. – Nie pożałujesz tego.

Znów, wiedziała co ma na myśli. Ucieknij, a upewni się, że będzie cierpiała.

- Jak tylko się rozprostuję – powiedziała mimo to. – Skorzystam z twojej

oferty i ucieknę. Dzięki za sugestię, przy okazji. Sama nigdy bym o tym nie

pomyślała.

Zawarczał z frustracją i gniewem, wszelki ślad zwyczajności znikł.

- Byłem okrutny przynosząc cię tu. Nie jesteś mi w zamian winna przysługi,

więc lepiej tu nie zostawaj.

- Więc się zgadzamy. Jesteś okrutny i nie jestem ci nic winna, więc nie czuje

się zobowiązana do zostania.

Kolejny warkot. Starała się nie roześmiać. Niech to diabli, ciągle zabawnie się

go drażniło.

Zabawnie? Jej uśmiech znów zbladł. Powinna nienawidzić tego, że mógł tylko

kłamać, nie cieszyć się tym. Ten zakłamany język już raz rozdarł jej już kruche

serce.

- Nie wystarczy – uciął.

- Wow. Już błaga o więcej – Kiedyś myślała, że jest niezwykły. Ale

udowodnił, że jest dokładnie taki sam jak inni. Jej matka, król, rzekomi

przyjaciele. Powinni o nią dbać, ale zdradzili ją, każde z nich.

Byli kryminalistami, pewnie, ale nawet kryminaliści mogą kochać. Prawda?

Prawda. Więc dlaczego nie mogli mnie kochać?

Spędziła całe życie zamknięta w Tartarze, bo jej matka, Rea, żona Kronosa,

miała romans ze śmiertelnikiem, tuż zanim królowa została uwięziona i urodziła

Scarlet w celi. Celi, którą dzieliła z kilkoma innymi bogami i boginiami.

Scarlet była wychowywana między nimi i na początku ją lubili. Gdy dorosła,

w każdym razie, pojawiła się zazdrość u niektórych. U innych żądza.

Niewola, nienawiść i gorycz wkrótce stały się jej jedynymi zaufanymi

kompanami.

Do Gideona.

Mroczne kłamstwo – rozdział 2

Translate by Mikka

~ 21 ~

Kiedyś był elitarnym strażnikiem Zeusa i za każdym razem, gdy

przyprowadzał nowego więźnia, ich spojrzenia się spotykały. Czekała na te

chwile z desperacją. On też się nimi cieszył, bo zaczął odwiedzać Tartar

regularnie. Nie, żeby zamykać nowych więźniów, ale żeby ją zobaczyć,

porozmawiać.

Nie myśl o swoim czasie z nim. Zmiękniesz wobec niego. A nie możesz

zmięknąć, idiotko.

Po uzyskaniu wolności, powinna zostać na Olimpie, który teraz zmienił

nazwę na Tytania, dzięki Kronosowi i znaleźć miłego boga dla siebie. Ale nieee.

Musiała zobaczyć Gideona ostatni raz. Potem, zobaczywszy go, musiała zostać

blisko niego. Potem, decydując się zostać, musiała przekonać samą siebie, żeby

ostrzec Lordów, żeby trzymali się od niej z dala, gdy usłyszała, że szukają

każdego nieśmiertelnego sparowanego z demonem z puszki Pandory, mając

zamiar zrekrutować ich… albo zabić.

Sukinsyn, pomyślała znów o Gideonie. Wspaniale. To jest lepsze. Jest

obrzydliwym kłamcą, zimnokrwistym zabójcą i nienawidzisz go. Ciągle

planował ją zabić po uzyskaniu odpowiedzi, wiedziała, że tak jest. Bo nigdy by

mu nie pomogła i to czyniło ją ciężarem.

- Ta cisza jest niesamowita – zauważył.

- Cieszę się, że ci się podoba – odparła. Irytacja wypełniła jego spojrzenie i

musiała walczyć z kolejnym uśmiechem. – Bo mam zamiar dać ci tego dużo

więcej – Kolejny warkot.

- Och i dla spokoju twojego umysłu, powinieneś wiedzieć, że nie ucieknę –

Jeszcze. Też chciała porozmawiać, ale nie by zaspokoić jego ciekawość.

Zbyt długo zastanawiała się czy znalazł kogoś nowego. Na stałe. I teraz się

dowie. Oczywiście, jeśli tak, Scarlet będzie musiała zabić sukę. Nie dlatego, że

ciągle dbała o Gideona – wcale nie, przypomniała sobie – ale dlatego, że nie

zasługiwał na takie szczęście.

To nie była mściwość z jej strony. Jako jego wzgardzona ex, miała do tego

prawo.

- Nie dziękuję, że zostaniesz – powiedział z westchnieniem ulgi.

Dziękuję, mówił.

- Jest za co – Pieprz się, mówiła.

Mrużąc oczy i wyglądając jakby chciał tupnąć nogą jak dziecko, przesunął

językiem po zębach. Punkt dla Scarlet.

Mroczne kłamstwo – rozdział 2

Translate by Mikka

~ 22 ~

- Jak to możliwe, że nie wzięliśmy ślubu, a moi przyjaciele wiedzą o tym

wszystko?

Jak wzięli ślub, tak, że nikt o tym nie wiedział? Łatwe.

- Pobraliśmy się w sekrecie, głupku.

Tym razem nie zareagował na jej drażnienie.

- Nie wstydziłem się ciebie?

Och, mogłaby go za to uderzyć. Oczywiście, że pomyślał, że się jej wstydził,

zamiast pomyśleć, o czym innym. W końcu była więźniarką, a on wolnym

człowiekiem. Nie żeby pamiętał nawet taki drobny detal, ale najwyraźniej ciągle

miał o sobie wysokie mniemanie.

Sukinsyn było dla niego zbyt miłym słowem.

- Nie wstydziłeś się mnie, ale zostałbyś zabity, gdyby złapano cię na

przebywaniu ze mną – wycedziła.

Skinął, jakby teraz zrozumiał, że była Tytanką, która została zamknięta w

Tartarze przez Greków, a nie zwykłą przestępczynią. Jakby zrozumiał, że ci

Grecy, którzy go stworzyli, ukaraliby go w najgorszy możliwy sposób za

„umawianie” się z jedną z ich znienawidzonych wrogów.

- Więc, jeśli nie byliśmy małżeństwem przez cały ten czas, jakiego imienia nie

używałaś?

Uch, co? Już zapomniał jej przeklęte imię, mimo, że podała mu je pierwszego

dnia, gdy odwiedził ją w celi? Tylko kilka tygodni minęło od tego czasu.

- Mam na imię Scarlet – Ty gnojku! – Ale już ci to powiedziałam – Gnojek,

gnojek, gnojek. Jej dłonie zacisnęły się w pięści na bawełnie.

Machnął ręką.

- Już tego nie wiem. To, czego nie chcę wiedzieć to twoje nazwisko.

To jej nie uspokoiło. Jej uścisk się nasilił, a oczy zwęziły w szparki. Jasne było,

że to część jego wydobywania informacji, nie intymnej ciekawości i myślał, że

jest wystarczająco głupia by się na to nabrać.

Nie był pewien czy była bogiem czy też jedną z ich sług. Jako bóg, nie miałaby

nazwiska. Jako sługa, jako nazwisko nosiłaby swój status, jakby nie można być

odróżnionym po samym imieniu. Jak człowiek. Gideon przeprowadzał proces

eliminacji. Nie żeby mu cos to dało, bo nie była ani bogiem ani sługą. Ani też

człowiekiem. Była czymś pomiędzy tym wszystkim.

Mroczne kłamstwo – rozdział 2

Translate by Mikka

~ 23 ~

- Moje nazwisko zmienia się za każdym razem, gdy oglądam film i znajdę

nowe ciacho – odparła słodziutkim głosem, pasującym do wcześniejszego

uśmiechu.

Teraz zacisnął szczękę, kolczyk w wardze zalśnił w lawendowym świetle.

Irytowało go to? Nie podobała mu się myśl o rzekomej żonie pożerającej

wzrokiem innego mężczyznę, co?

- Ciacho? Jak coś, co kupujesz w piekarni? – Jego ton był szyderczy, miał ją

zawstydzić.

- Do diabła, nie – I on najwyraźniej też tak nie myślał, bo nie zemdlał przy

tych słowach. Był zirytowany. Dobrze. W końcu. Prawdziwa satysfakcja. Punkt

drugi. – Wiesz. Męskie ciacho. Mężczyźni, których się pożąda, mężczyźni,

których chcesz polizać i wziąć gryza. Cóż, ja, nie ty – Nie ma mowy, żeby

pozwoliła mu myśleć, że usychała z tęsknoty za nim przez te wszystkie lata. Że

leżała przebudzona, pragnąc go desperacko.

Nie ważne, jak prawdziwe to było.

Te oczy zmrużyły się bardziej, rzęsy się połączyły, zasłaniając jasny błękit jego

tęczówek.

- Nie jesteś Lordem. Nie jak ja. Nie powinnaś się nazywać Scarlet Lord.

- Nazywasz się Gideon Lord? – zapytała. Nie wiedziała tego.

- Nie – Tak.

- Cóż, więc nigdy nie nazwę się Scarlet Lord – Nie podąży znów z nim tą

drogą. Nie przyzna przed jego światem i niebiosami, że należy do niego.

Jeśli będzie dzieliła cokolwiek z tym mężczyzną, będzie to czubek jej sztyletu.

Prosto w jego czarne, zapominające, porzucające serce.

Obnażył perłowo białe zęby w przerażającym skrzywieniu.

- Nie ostrzegam cię, żebyś była ostrożna. Zirytowany nie jestem

niebezpieczny.

- Hej, powstrzymaj mnie, jeśli już to słyszałeś. Ale… czekaj… Pieprz się.

Z jakiegoś powodu, gniew go opuścił, usta zadrżały w pozorze uśmiechu.

- Bez ducha. Nie widzę, dlaczego mógłbym cię wybrać.

Nie. Mięknij.

- Nie chcę wiedzieć, po kim się nazwałaś – Wyprostowała się, odsuwając od

framugi, choć jego ręce pozostały skrzyżowane na piersi. – Proszę ni mów mi.

Proszę.

Mroczne kłamstwo – rozdział 2

Translate by Mikka

~ 24 ~

Zwykłe pytanie, ze śladem rozbawienia, ale był ostry błysk w jego oczach,

jakby zamierzał zamknąć dystans między nimi, w razie konieczności i wytrząść z

niej odpowiedź.

Jeśli jej dotknie, jeśli te silne palce zamkną się na jej ramionach… Nie, nie,

nie. Nie mogła na to pozwolić.

Wzruszyła ramionami jakby ta informacja nie miała znaczenia.

- Cóż, nazywałam się Scarlet Pattinson przez kilka tygodni. Widziałeś Roberta

Pattinsona? Najgorętszy. Mężczyzna. I nie, nie dbam o to, że czyni mnie to

pumą. Śpiewa anielskim głosem. Bogowie, uwielbiam kiedy mężczyzna śpiewa

dla mnie. Ty nigdy tego nie robiłeś, bo twój głos jest straszny – Zadrżała z

niesmakiem. – Przysięgam, brzmisz jak demon przesuwający szponami po

ścianie siarki.

Jego palce tak dziko wbiły się w bicepsy, że już powstawały pod nimi siniaki.

- A teraz nie powiesz mi, po kim nazywałaś się wcześniej.

Odpuścił sobie „proszę”. Wspaniale. Znów go miała. Ale jak daleko mogła go

pchnąć tym razem? Jak dużo zniesie jego męska duma zanim ruszy ku niej?

Zanim nią potrząśnie? I nie po odpowiedzi, ale po przeprosiny.

Kiedyś znała odpowiedź na te pytania. Nigdy nie dotknąłby jej w gniewie. Ale

nie był już tym czułym mężczyzną, w którym się zakochała. Mężczyzną, który

pokazał jej pierwszy posmak dobroci. Nie mógł być. Ona i inni więźniowie

słyszeli historie o Lordach Świata Podziemnego i ich czynach. O niewinnych,

których zabili, miastach, które zniszczyli.

Poza tym, wiedziała co jej własny demon zrobił jej po sparowaniu. Ciemność,

przerażenie, absolutna utrata kontroli. Została pochłonięta, już nie istota ludzka.

I to trwało stulecia, jak jej powiedziano, bo miała dziury w pamięci, czas

wydawał się mijać w przeciągu dni. I nie była już tą samą osobą.

- Byłam Pitt przez chwilę – powiedziała. – Potem Gosling. Jackman.

Reynolds. Zawsze wracam do Reynolds. To moje ulubione. Te blond włosy,

muskulatura… - Zadrżała. – Zobaczmy, kto jeszcze? Och, byłam Bana, Pine,

Efron i DiCaprio. DiCaprio to kolejny ulubiony. I kolejny blondyn. Może mam

coś do blondynów.

Miała nadzieję, że połknął haczyk. Gideon miał czarne włosy pod tym całym

błękitem.

- Och i nie preferuję dziewczyn – kontynuowała. – Ale Jessica Biel mogłaby

sprawić, że zmienię zdanie. Widziałeś jej usta? Więc tak, byłam Scarlet Biel.

Mroczne kłamstwo – rozdział 2

Translate by Mikka

~ 25 ~

Gideon znów zacisnął szczękę. I jeśli się nie myliła gniew powrócił z pełną

siłą, wypalając ostatnie ślady rozbawienia.

- Bardzo niewiele ciach – zauważył.

Wyglądało na to, że mogła go pchnąć całkiem daleko. Jak mogła myśleć, że

jest ledwie rozgniewany? Tłumioną wściekłość słyszała w jego głosie… jak też

głębokie tony podniecenia.

Dźwięk, który kiedyś znała dobrze i nie sądziła, że jeszcze kiedyś go usłyszy.

Nie uśmiechaj się.

- Co mogę powiedzieć, lubię różnorodność. Może kiedyś podejmę się zadania

poderwania każdego z nich.

Z jego nozdrzy praktycznie buchał dym. Tak, wściekłość. Wyprostował się,

zrobił krok naprzód, zatrzymał i wrócił do wejścia.

- Nie skończyliśmy na razie z tym tematem – parsknął. Obrócił się, żeby

odejść.

- Czekaj – Nie była gotowa by zakończyć tę wymianę zdań. Jeszcze nie. – Co z

tobą? – zapytała, zwracając na siebie uwagę. Ostrożnie. – Jakieś dziewczyny, o

których powinnam wiedzieć? Albo lepiej, kolejna żona? Jeśli tak, powinni cię

zamknąć za bigamię – Jest. Nie ma mowy, żeby mógł odgadnąć jej desperację. Jej

pochłaniającą potrzebę odpowiedzi.

Powoli się obrócił.

- Tak – powiedział przez zaciśnięte zęby, słowu ledwie udało się wydostać. To

znaczyło nie. – Mam dziewczynę i poślubiłem kogoś innego.

Scarlet wypuściła wstrzymany oddech, którego wcześniej nie spostrzegła.

Gideon był samotny. Może i był męską dziwką dobierającą się do każdej

dostępnej dupy, ale ciągle był nieżonaty. Zaczęła się trząść. Nie z ulgi, była

pewna, ale z rozczarowania, że nie zamorduje tuż przed nim, kogoś, kogo kocha.

Więc… skończyliśmy.

Teraz miała informację, której chciała, powinna mu zwiać. Spuściła nogi z

łóżka i wstała. Bez nokautowania go i ucieczki. Idiotka.

- Idę wziąć prysznic, a ty przyniesiesz mi jedzenie. Nawet nie myśl o dyskusji,

albo przysięgam, że napełnię twoje kolejne sny pająkami – Przynajmniej tak

sądziła.

Z jakiegoś powodu, Koszmary nie lubił go dręczyć. Musiała błagać, żeby

demon wziął się za niego za pierwszym razem i głupia bestia i tak cały czas

Mroczne kłamstwo – rozdział 2

Translate by Mikka

~ 26 ~

protestowała. To się nigdy wcześniej nie zdarzyło. Jej demon uwielbiał okazje do

dręczenia.

Dlaczego Koszary go lubił? Jego, ze wszystkich ludzi? Jej demon nawet go nie

znał, bo została opętana po tym jak Gideon ją opuścił. Ale jej demon

wysłuchiwał jej ciągłych żalów o niego i założyłaby się, że Koszmary chciał

śmierci Gideona, tylko po to by Scarlet przestała się żalić.

- I? – zażądała. – Czemu tam stoisz? Ruszaj się.

Usta Gideona znów cudownie zadrżały. Próbował się nie uśmiechnąć?

Dziwny facet. Każdy inny odszedłby z irytacją. Albo zagroziłby uderzeniem za

jej rozkazujący ton.

- Czegokolwiek chcesz, moja słodka.

Co znaczyło, że nie zrobi nic. Zawsze był uparty i nie przyjmował dobrze

rozkazów i to było coś, co przywykła w nim lubić. Ale nie mogła go zostawić

zadowolonego z tej rozmowy.

Satysfakcja należy tylko do niej.

Co znaczyło, że należy trochę namieszać.

Ruszyła ku łazience, rozbierając się po drodze i rzuciła przez ramię:

- Och, i Gid. Cały czas kłamałam. Nigdy nie byliśmy małżeństwem.

◊ ◊ ◊

Cholera, cholera, cholera! Gideon ciągle nie mógł wykryć, kiedy Scarlet

kłamała i to naprawdę zaczynało go irytować. Z jakiegoś powodu każde słowo

opuszczające jej śliczne wargi ciągle pieściło jego uszy, gorzej, ta audio-

pieszczota rozciągała się na całe jego ciało. Jak?

Fakt: prawda zwykle sprawiała, że jego demon syczał. Fakt: kłamstwa zwykle

sprawiały, że jego demon mruczał. Ze Scarlet Pattinson – niemal nie wybił

dziury w ścianie jak Strider w fortecy, gdy jego irytacja wzrosła – zdarzało się to

przy każdej okazji słyszenia jej ochrypłego głosu, że był zbyt zatracony w

przyjemności, żeby dbać o prawdę czy kłamstwo.

Musi to przerwać. Inaczej nigdy nie dostanie swoich odpowiedzi.

Zostaw ją, zażądał Kłamstwa.

Mroczne kłamstwo – rozdział 2

Translate by Mikka

~ 27 ~

Iść do niej? Nie bardzo. Lubię swoje jaja tam gdzie są, dzięki. Rodzaj kobiet,

który uderzy cię, gdy spróbujesz obudzić ją pocałunkiem, wbije ci kolanem jądra

w gardło, jeśli spróbujesz podejrzeć jej nagie krągłości, gdy bierze prysznic.

Nagie… krągłości… Witaj, erekcjo.

Drzwi łazienki się zatrzasnęły, zakrywając ją przed nim. Zła, uch, też dobra

rzecz. Była rozebrana do stanika i majteczek. Obu czarnych. Z koronką. Stanik

miał zapięcie z przodu, wręcz błagający o rozpięcie. To wzniesienie jąder mogło

być tego warte, pomyślał, już ruszając naprzód.

Ślina napłynęła do ust, język ognia tańczył na całym jego ciele, podgrzewając

jego krew do wrzenia. Jakoś powstrzymał nim dotarł do drzwi. Okaż jakąś

powściągliwość, do diabła. Tylko że, jasna cholera, była piękna. Jak ożywiony

portret, cała blada, różana skóra i wodospad czarnych włosów. Wszystkie

niebezpieczne krągłości i gładkie mięśnie, dwie rzeczy, które zwykle się nie

zgrywały. Na niej, pasowały do siebie. I to wspaniale.

Wspaniała. Doskonałe słowo dla jej pleców i ich wytatuowanej płaszczyzny.

Wokół pasa były słowa „ROZDZIELIĆ SIĘ TO UMRZEĆ”, a wokół słów kwiaty.

Mnóstwo kwiatów. Kwiatów w każdym kolorze, kształcie i rodzaju, i każdy

chciał prześledzić językiem. Poniżej kwiatów, na jej udach, był wytatuowany

motyl, spleciony z odcieni kamieni szlachetnych, we wszystkich kolorach tęczy,

błyszczący jasno i chwytający światło, jakby zmierzając ku kwiatom. Wsp-ani-

ała.

Chociaż to nie było to, co zwróciło jego uwagę. ROZDZIELIĆ SIĘ TO

UMRZEĆ

. Miał te same słowa i otaczające je kwiaty wytatuowane wokół

własnego pasa. Dlaczego zrobił sobie coś tak dziewczęcego? To chcieli wiedzieć

jego przyjaciele, po tym jak niemal głowy im nie eksplodowały od śmiechu.

Powiedział im, że chciał udowodnić, że nic nie mogło zmniejszyć jego uroku.

Tak naprawdę zrobił to, bo widział te słowa i kwiaty w swoim umyśle, wciąż i

wciąż. Nękały go i wiedział, że coś znaczyły, ale nie wiedział co. Teraz wiedział,

że widział je na tej kobiecie. Co znaczyło, że czy byli małżeństwem czy nie,

spędzili razem czas.

Czemu, kurwa, nie mogę sobie tego przypomnieć?

Wiem

, odparł Kłamstwa, jakby pytał demona.

Zamknij się. Wolałem, kiedy byłeś cicho.

Mroczne kłamstwo – rozdział 2

Translate by Mikka

~ 28 ~

Dźwięk wody uderzającej o porcelanę odbił się między ścianami pokoju

hotelowego. Pomyślał, że Scarlet jest pewnie teraz naga. Pewnie pokryta tą wodą

i jęczy, gdy ta spływa w dół jej soczystego ciała.

Jęknął, pocierając dłonią twarz i mając nadzieję, że zetrze niegrzeczne obrazy

błyskające w umyśle. Nie pomogło. Zamknął resztę dystansu do drzwi, ręka

sięgnęła do klamki. Żegnajcie jądra. Dobrze nam razem było.

Jak wcześniej, powstrzymał się w porę. Warknął, cofając się i pewniej

ustawiając stopy w miejscu. Nie, nie i nie.

Przynajmniej nie musi się martwić o jej ucieczkę. Nie o udaną. Gdy spała,

umieścił maleńkie czujniki na wszystkich drzwiach i oknach, podłączone do

swojego telefonu. Będzie wiedział w chwili, gdy spróbuje uciec. A spróbuje.

Wkrótce. Nie będzie zdolna się powstrzymać. Najwyraźniej walka była częścią

jej natury.

Tak jak irytowanie go.

Jak miał wytrzymać z kobietą, która wybierała nazwisko bazując, na osobach,

których pożądała? Co było w porządku, jeśli pożądała innych kobiet. Ale

mężczyzn? Do diabła. Nie. Nie, gdy istniała szansa, że mogą zostać złapani i nie

dopóki nie ustalą wszystkiego między sobą.

Ale i tak wiedział jak chciał ją znieść. Skóra do skóry. Każda część niego

tęskniła za wejściem pod ten prysznic, lizaniem jej ciała, smakowaniem go.

Potem, och, tak, wszedłby w nią głęboko, czując jak zaciska w pięściach jego

włosy i drapie plecy. Czuć jej nogi owinięte wokół niego i trzymające mocno.

Słyszeć jak z trudem wykrztusza jego imię i błaga o więcej.

Mały Ja, jego ukochany dodatek, zaczął płakać, a bliźniaki błagać, nie dbając o

potencjalną utratę.

To się nie zdarzy, stary. Przynajmniej, jeszcze nie. Opierała mu się bardziej

intensywnie niż oczekiwał. Nie żeby bardzo się starał. Ale może tak było lepiej.

Jak przypomniał Strider, Łowcy byli w Budapeszcie i byli żądni krwi. Teraz

mogli zabić Lordów i sparować ich demony z ludźmi, których wybiorą, teraz,

gdy Lordowie byli bliscy zwycięstwa, Łowcy byli bardziej zdeterminowani i

niebezpieczni niż kiedykolwiek. Jeśli Gideon uwiedzie Scarlet, może zapomnieć

o strzeżeniu jej.

Przypuszczał, że mógł ją zabrać do innego miasta i tam ją uwieść. Tak byłoby

bezpieczniej. Ale nie. Nie mógł tak zostawić przyjaciół. Potrzebowali go bardziej

niż kiedykolwiek. Maddox był zajęty opieką nad ciężarną żoną. Dziewczyna

Mroczne kłamstwo – rozdział 2

Translate by Mikka

~ 29 ~

Luciena planowała ślub. Żona Sabina odwiedzała siostrę w niebiosach, więc

wódz szalał z raczej skrajnych emocji, a kobieta Reyesa już dość miała na głowie.

Jako Wszystkowidzące Oko, mogła zaglądać w niebiosa i do piekła i rzeczy,

które widziała były często dużo gorsze niż to, co Scarlet mogła wyprodukować w

jej świecie snów.

Nie wspominając, że Aeron, wcześniejszy strażnik Gniewu, ciągle odzyskiwał

siły po spotkaniu ze śmiercią. Po raz pierwszy od wieków, jego umysł należał

tylko do niego, jego demon już nie był częścią niego. Jak można było oczekiwać,

nie przyzwyczaił się jeszcze do zmiany.

Gideon właściwie nie był tak gniewny jak niektórzy inni wojownicy.

Właściwie lubił swoją inną, mroczniejszą stronę. Razem, byli potężniejsi. Razem,

byli silniejsi, mądrzejsi i nikt oprócz Scarlet nie mógł go okłamać. Okej, dobrze.

Kilku innych mogło, ale tylko, gdy pozwolił emocjom przejąć kontrolę. Co nie

było częste.

Jeśli mogą o nie możności rozróżnienia prawdy od kłamstwa… Kłamałam

przez cały czas. Nigdy nie byliśmy małżeństwem, powiedziała Scarlet.

Cholera by wzięła ją i jej uwodzicielskie przynęty. Byli czy nie byli? Miał te

przebłyski o niej, tak, jakby brał ją wcześniej do łóżka. Jakby już delektował się

każdym calem niej i już zrobił te wszystkie rzeczy, które chciał zrobić teraz. Ale

to też mogły być jego pragnienia, bardziej fantazje, mniej rzeczywistość.

Gideon westchnął i podszedł do łóżka, na którym leżała Scarlet. Uniósł

prześcieradło i przycisnął ciągle ciepłą bawełnę do policzka, zapach północnych

orchidei napłynął mu do nosa. Czy doświadczył tego ciepła w kontakcie skóra do

skóry? Czy znał ten zapach?

Krzywiąc się, upuścił materiał, gdy jego członek zapłakał o więcej. Wynoś się

stąd zanim zapomnisz o swoich dobrych intencjach i wpadniesz niczym burza do

tej łazienki.

Jego demonowi podobała się myśl o wpadaniu jak burza.

Nie wchodź do łazienki. Nie wchodź do łazienki w tej chwili!
Poważnie. Zamknij się.

Mimo, że okrężnie powiedział Scarlet, że jej nie nakarmi, co miał na myśli w

tamtej chwili, opuścił i zamknął pokój, zjechał windą na dół, zapisał, jakiego

jedzenia chciał, po czym wręczył notkę recepcjonistce.

Kłamstwa gniewnie grasowały po jego głowie cały czas, nienawidząc bycia na

duży dystans od Scarlet. Kompletnie surrealne.

Mroczne kłamstwo – rozdział 2

Translate by Mikka

~ 30 ~

Recepcjonista uśmiechnęła się.

- Proszę dać nam godzinę, panie Lord – Omal jej nie poprawił i nie powiedział

Pattinson. Cokolwiek, co łączyłoby go ze Scarlet. Zamiast tego skinął i wrócił do

pokoju. Scarlet była głodna. Zatem powinien ją nakarmić. Żona czy nie. Bo on

wciąż miał pytania, a ona wciąż miała odpowiedzi.

Jak przez to przebrnie, jak jaskiniowiec czy też uwodziciel, zależy od niej.