KATE HOFFMANN

WIECZNY KAWALER

Lokatorzy Bachelor Arms

Ken Amberson - nieco zdziwaczały administrator, który wie

więcej na temat legendy Bachelor Arms, niż się do tego przy­
znaje.

Josh Banks - silny, małomówny mężczyzna, finansowy cza­

rodziej, który okiełznał piękną, choć szaloną Taryn.

Eddie Cassidy - barman „U Flynna", a także scenarzysta,

który czeka na swój wielki dzień.

Jill Foyle - seksowna projektantka wnętrz. Świeżo po rozwo­

dzie. Przeniosła się do Los Angeles, aby rozpocząć nowe życie.

Tru Hallihan - prywatny detektyw, który zwykł szybko zdo­

bywać kobiety i równie szybko je porzucać, dopóki nie pokochał
Caroline Leighton.

Natasza Kuryan - podstarzała femme fatale, z pochodzenia

Rosjanka. Ongiś charakteryzatorka gwiazd filmowych.

Garrett McCabe - zaprzysięgły kawaler. W pewnej gazecie

prowadzi stałą rubrykę wychwalającą zalety samotnego życia.

Brenda Muir - młoda entuzjastka. Marzy o karierze aktorki,

a na razie zarabia na utrzymanie jako kelnerka.

Bobbie-Sue O'Hara - najlepsza przyjaciółka Brendy. Pracu­

je jako początkująca aktorka i kelnerka, lecz wie, że prawdziwą

władzę ma ten, kto stoi z drugiej strony kamery.

Bob Robinson - ćma barowa. Przesiaduje „U Flynna" dzień

i noc. Ma własne zdanie o wszystkim i o wszystkich.

Theodore „Teddy" Smith - miejscowy donżuan. Każda

świeżo poznana kobieta wywołuje błysk w jego oku.

ROZDZIAŁ

1

- W jakim kolorze ona nosi bieliznę? -Garrett McCabe ode­

rwał wzrok od witryny i przeniósł go na zaniepokojoną twarz

swego kolegi, Josha Banksa.

Trzeci z przyjaciół, Tru Hallihan, wychylił się zza Josha

i skarcił Garretta spojrzeniem, po czym powrócił do studiowania
purpurowej koszuli nocnej. Josh rozejrzał się niespokojnie, jakby
się obawiał, że ktoś z tłumu ludzi kręcących się po Beverly
Center dosłyszał niedyskretne pytanie Garretta.

- Myślę, że to nie powinno interesować nikogo poza mną

i moją żoną - odpowiedział, starając się ukryć zdenerwowanie.

- Jak uważasz - odparł Garrett. - Od dłuższego czasu prowa­

dzę bardzo poważne badania nad damską bielizną i doszedłem do
interesujących wniosków.

- No, czuję, że usłyszymy coś ciekawego - mruknął Tru.
- Pisałem o tym. Moim zdaniem, wybór bielizny w istotny

sposób charakteryzuje osobowość. Mamy kobiety, które noszą
czerwoną bieliznę. Są śmiałe, ale skłonne do dominacji. Kobiety,

które wolą białą bieliznę, cierpią na kompleksy i są nadmiernie
praktyczne. Majtki w kwiatki? Zachowaj bezpieczny dystans
i bądź w każdej chwili gotów do drogi. No i w końcu są kobiety
lubiące czarną bieliznę. Takie kobiety...

- Jak Taryn-rzucił Josh.
- Szczęściarz - uśmiechnął się Garrett. - Żadnych zahamo­

wań i żądza przygód. Idź i kup Taryn coś czarnego z koronkami,
coś takiego jak to, co widzisz na wystawie.

Josh zamrugał zza eleganckich okularów i poprawił nienagan­

nie zawiązany krawat.

- Chcesz, żebym wszedł i kupił coś... coś, co nawet nie

wiem, jak się nazywa?

- Powiedz: koronkowy stanik. Znakomicie nadaje się na pre­

zent urodzinowy - odparł Garrett,

Josh spojrzał na przyjaciela, a potem znów na wystawę.

- Nie wiem... - zaczął niepewnie i urwał. - Nie wiem, czy

na pewno o to mi chodzi. Wygląda na trochę... ekstrawagancki.
Czy któryś z was naprawdę zna kobietę noszącą coś takiego?

Tru wsunął ręce w kieszenie skórzanej kurtki.
- Ja nie - przyznał z westchnieniem.
- Ja też nie - oświadczył Josh, który po wyznaniu przyjaciela

poczuł się najwyraźniej trochę pewniej.

Obaj spojrzeli na Garretta. Nie wiedział, co odpowiedzieć.

Miał powody, by troszczyć się o swoją reputację. Bądź co bądź
był autorem ukazującego się dwa razy w tygodniu felietonu
„Dziś wieczorem", w którym głosił pochwałę uroków kawaler­
skiego życia. Garrett cieszył się opinią niestrudzonego podrywa­
cza. Tylko on wiedział, że rzeczywistość wcale nie jest taka

barwna, jak na to wygląda, nie miał jednak najmniejszej ochoty
się do tego przyznawać.

Do niedawna jeszcze Tru, Josh i Garrett zajmowali sąsiadują­

ce ze sobą apartamenty w Bachelor Arms, ostatnio jednak dwaj
z trzech przyjaciół się ożenili. Tru zamieszkał z Caroline w jej
domu w Laurel Canyon, a choć Josh i Taryn pozostali w dawnym
mieszkaniu Josha, to związki pomiędzy przyjaciółmi uległy

rozluźnieniu. Od czasu do czasu jedli wspólnie kolację i w każdy
wtorek zasiadali „U Flynna" do pokera.

Garrett ubolewał nad tym stanem rzeczy. Choć i Caroline,

i Taryn okazały się wspaniałymi kobietami, to w głębi serca czuł
zawód, że przyjaciele porzucili stan kawalerski. Najwyraźniej
tylko jemu było pisane pozostać wolnym człowiekiem. A do tej
wolności był bardzo przywiązany. Oderwał wzrok od stanika.

- Mówiąc szczerze, to nigdy nie spotkałem kobiety o tak

śmiałym charakterze - przyznał. - Ale to nie znaczy, że mam
zamiar zrezygnować z poszukiwań.

W gruncie rzeczy Garrett nie powinien powątpiewać w war­

tość małżeństwa. Jego dziadkowie, rodzice i każde z siedmiorga
rodzeństwa żyli w szczęśliwych związkach. Szczęście małżeń­
skie stało się trwałym elementem rodzinnej tradycji i Garrett
nieraz musiał stawić czoło presji najbliższych.

Dla nich było oczywiste, że założy kiedyś rodzinę i wraz

z dziećmi i psem zamieszka w domu z ogrodem na przedmie­
ściach Bostonu. Fakt, że skończył trzydzieści pięć lat i najwy­
raźniej nie śpieszył się z zawarciem małżeństwa, coraz bardziej
ich niepokoił.

Rodzinne spotkania stawały się z roku na rok mniej zabawne.

Wypytywanie, randki w ciemno z przyjaciółkami sióstr, współ­
czujące spojrzenia braci - wszystko to razem było nieznośne.
Czasem podejrzewał, że nie żeni się właśnie po to, by zrobić
wszystkim na przekór.

- Kup go, Josh. Zobaczysz, że nie pożałujesz - zachęcił przy­

jaciela.

Josh zmarszczył brwi.
- Chyba jednak poszukam czegoś bardziej tradycyjnego. Za-

stanawiam się, czy nie ma jakichś przyjętych zwyczajów. Wiecie,
o co mi chodzi. Srebrne wesele po dwudziestu pięciu latach, złote
po pięćdziesięciu. Tylko co się kupuje w dwa tygodnie od ślubu?

- Moim zdaniem właśnie koronkowy stanik. Po miesiącu

rozpinane majteczki. W dwa miesiące po ślubie czuły mąż kupu­

je czarną skórzaną bieliznę.

Josh poszukał spojrzeniem wzroku Tru, który przecząco po­

kręcił głową.

- Może spróbujmy gdzie indziej - zaryzykował Josh. - Czu­

ję, że to poważna sprawa i nie można tego załatwiać tak bez

namysłu.

- No dobrze - zgodził się Garrett. - Ale nie przebierajmy za

długo. Mam jeszcze felieton do napisania, a tymczasem ciągle
nie wiem, na jaki temat. Zajrzyjmy do księgarni, może znajdzie­
my jakąś książkę kucharską.

Twarz Josha rozjaśniła się.

- Książkę kucharską? Świetny pomysł. Taryn właśnie uczy

się gotować. Tak, myślę, że książka kucharska będzie najlepsza.

Spojrzał jeszcze raz na kuszącą bieliznę i ruszył w kierunku

windy.

Centrum handlowe w Beverly Hills było dla Garretta wciele­

niem wszelkiej marności tego świata. Za kryształowo przejrzy­
stymi oknami w ramach z wielobarwnej chromowanej stali pię­
trzyło się wszystko, czego tylko ludziom nie trzeba do szczęścia.
Nigdy nie mógł zrozumieć, co kobiety widzą w pasażach handlo­
wych. W jednym ze swoich felietonów wysunął hipotezę, że to
sprawa genów.

Pierwszą rzeczą, jaka rzuciła im się w oczy, kiedy wysiedli na

ósmym piętrze, była ogromna kolejka. Nie trzeba było długo
patrzeć, żeby się zorientować, iż jej początek znajdował się we
wnętrzu księgarni.

- Nie wiem, czy nie lepsze byłyby perfumy. Księgarnia naj­

wyraźniej przeżywa oblężenie. - Garrett odczytał widniejący nad
wejściem napis. - Jakaś Emily Taylor podpisuje swoją najnowszą

książkę - oznajmił.

Ku jego przerażeniu przyjaciele natychmiast się ożywili.
- Emily Taylor? Caroline ma wszystkie jej książki. Czyta je

co wieczór przed snem.

- Zaczynam rozumieć, na czym polegają rozkosze małżeń­

stwa - zażartował Garrett.

- Czy to ta Emily Taylor od pism kobiecych? - spytał Josh.
- Tak. „Poradnik domowy" Emily Taylor.
- Zdaje mi się, że Taryn to czytuje. Dostała stertę pism od

babci i nie pozwoliła mi ich wyrzucić.

- Kto to jest ta Emily Taylor? - nie wytrzymał Garrett.
- Gospodyni domowa - odparł Tru. - Profesjonalna gospo­

dyni domowa.

- Nie miałem pojęcia, że ktoś taki istnieje. Czy mógłbym ją

wynająć, żeby zajęła się moim mieszkaniem? I resztą? Praniem,
zakupami...

Josh potrząsnął głową.
- Taryn mówi, że Emily Taylor wyniosła prowadzenie domu

na wyżyny sztuki. I próbuje z nią konkurować w kuchni, choć
moim zdaniem powinna raczej trzymać się tego, co jej najlepiej
wychodzi, czyli dań z kuchenki mikrofalowej i soku pomarań­
czowego.

- I tak ci się upiekło - oświadczył Tru. - Caroline postanowi­

ła wziąć się za ogrodnictwo, co znaczy, że i ja muszę się w to
włączyć. W ciągu ostatnich czterech weekendów szukaliśmy ro­
ślin wieloletnich. Wysypałem do ogrodu chyba z tonę ziemi,
a w ostatnią sobotę zamiast oglądać mecz, badałem kwaśność
gleby. Caroline chce mieć taki ogród jak Emily Taylor.

- Taryn próbowała zrobić z koronkowej narzuty na stół za­

słonkę do prysznica - podjął Josh. - Kiedy powiedziałem, że stać

nas na prawdziwą zasłonkę, usłyszałem, że nie o to chodzi. Po­
tem zaczęła płakać, oznajmiła, że nie potrafię jej zrozumieć, ale
dodała, że sama z kolei nie nadaje się na żonę. Na koniec zrobiła

zapiekankę z karczochami. Nienawidzę, kiedy ona płacze. I nie­
nawidzę karczochów.

- Nie wierzę własnym uszom - roześmiał się Garrett, które­

mu kłopoty przyjaciół najwyraźniej poprawiły humor. - Pozwa­
lacie, żeby o waszym prywatnym życiu decydowała jakaś Emily
Taylor?

- Nie jest tak źle - zaoponował Josh. - Przynajmniej jeszcze

nie. Po prostu Taryn chciałaby być dobrą żoną. W każdym razie
myślę, że kiedy dostanie książkę z autografem Emily Taylor, to

się ucieszy.

- Nie ma co gadać, stajemy w kolejce - oznajmił Tru. - Jeśli

Caroline usłyszy, że byłem o krok od Emily Taylor i nie przynio­
słem jej książki z autografem, to przez następny miesiąc będę
rozrztfcał w ogrodzie koński nawóz.

Tru i Josh zgodnym krokiem ruszyli w stronę kolejki złożonej

wyłącznie z rozgadanych kobiet. Garrett przyglądał się im z nie­
dowierzaniem, ale po chwili poszedł w ich ślady. Jeżeli żartowa­
li, to posunęli się stanowczo za daleko. Lecz jeśli nie żartowali,
to było jeszcze gorzej. Będzie się musiał rozejrzeć za psychiatrą.

- Dajcie spokój, chłopaki - zagadnął. - Nie uwierzę, że ma­

cie zamiar stać w kolejce po autograf profesjonalnej gospodyni
domowej. To wcale nie jest zabawne.

- Poczekaj jeszcze trochę, to sam zrozumiesz.
- Co zrozumiem?
- Że nie ma niczego wspanialszego niż uśmiech żony, kiedy

zrobisz dla niej coś specjalnego. To takie uczucie, jakbyś żywcem
trafił do nieba.

- Małżeństwo naprawdę nie jest takie zje. Życie z Taryn na­

prawdę jest znacznie... ciekawsze niż w pojedynkę- dorzucił
Josh.

- Jeśli o mnie chodzi, to zamierzam szczęśliwie dokonać

życia w stanie bezżennym - stanowczo odparł Garrett.

Tru i Josh wymienili porozumiewawcze spojrzenia.
- No co? Myślicie, że to niemożliwe?
- Możliwe, możliwe. Tylko co z tą kobietą w lustrze?
- Jaką kobietą w lustrze?

- Sam wiesz. Chodzi o ducha kobiety, którego widziałeś

w lustrze w starym mieszkaniu Tru. Nie udawaj, że nie pamię­
tasz, co mówili na ten temat Eddie i Bob.

Duch w lustrze miał zapowiadać spełnienie najskrytszych ma­

rzeń lub ziszczenie się najbardziej złowieszczych przeczuć. Gar-
rett dobrze o tym wiedział, za nic jednak nie przyznałby się, że
uważa to wszystko za coś więcej niż fantazje. Skłonny był raczej
twierdzić, że tajemnicza legenda związana z przeszłością Bache-
lor Arms wpłynęła w końcu nawet na jego racjonalny umysł.
Duch w lustrzę był złudzeniem i tylko zwichnięte poczucie hu­
moru sprawiało, że przyjaciele udawali jeszcze powagę.

- Nie próbujcie mi wmawiać, że traktujecie te bzdury poważnie.
- Ja nie mówię, że w to wierzę, ja tylko widziałem ducha.

I Josh też.

Garrett uniósł ręce.
- Poddaję się. Wypiłem za dużo piwa „U Flynna" i zdawało

mi się, że widzę jakąś kobietę. A może po prostu widziałem
podwójnie. Nie dam się przekonać o istnieniu żadnych duchów.

- Możesz sobie żartować - odparł spokojnie Tru - ale jeszcze

zmienisz zdanie.

- Zobaczymy, ale na razie mam wrażenie, że zwęszyłem

temat na felieton: „Dlaczego profesjonalna gospodyni domowa
Emily Taylor postanowiła udomowić wszystkich wolnych męż­
czyzn na świecie?"

- Na twoim miejscu byłbym ostrożniejszy - szepnął Josh,

rozglądając się po otaczających ich kobietach. - Będziesz miał
przeciwko sobie piękniejszą połowę rodzaju ludzkiego.

*- Nie widzę powodu do obaw. Przynajmniej dopóki jakaś

słodka przedstawicielka płci pięknej nie zechce przyprawić mo­

jej porannej porcji płatków arszenikiem.

Tymczasem dotarli do drzwi i Garrett wychylił się, by zajrzeć

do środka. W głębi sali, za stołem, siedziała pulchna brunetka
z włosami zebranymi w kok na czubku głowy i okularami w me­
talowej oprawie na czubku nosa. Wyglądała, jakby zeszła z rekla­
my proszku do pieczenia. Tego się właśnie spodziewał.

Sięgnął po egzemplarz książki „Lato nad morzem z Emily

Taylor" i przerzucił parę stron. No tak. Piknik na brzegu morza.
Grill z zachodzącym słońcem w tle. Porcelanowe białe talerzyki
na kraciastym obrusie. Termos z herbatą i ani jednej mrówki,
która pchałaby się do dżemu. Wszystko to było tak słodkie, że aż
się prosiło o trochę pieprzu. Nic trudnego. Garrett miał ochotę
poprosić o kartkę, na której mógłby natychmiast zacząć pisać
swój felieton.

Postanowił poczekać jeszcze chwilę i lepiej przyjrzeć się swo­

jej ofierze. Josh i Tru właśnie odstąpili od stołu, trzymając w ra­

mionach egzemplarze książki z taką czułością, jakby piastowali
własne dzieci. Garrett postąpił krok w stronę ciemnowłosej Emi­
ly Taylor i podał książkę. Spojrzała na niego znużonym wzro­
kiem, a potem przekręciła głowę w lewo.

- Proszę napisać: „Najlepszemu pisarzowi, jakiego znam"

- zażądał.

Potrząsnęła głową i wzniosła oczy ku górze.
Wpatrywał się w nią zaskoczony. Wyglądała na osobę zupeł­

nie nieprzytomną. Może za dużo nawąchała się past do polerowa­
nia mebli? Przez chwilę zrobiło mu się jej wręcz żal. Jak tu kpie
z kogoś tak kompletnie bezbronnego?

Znów uciekła spojrzeniem gdzieś w bok.
- Czy może pan powtórzyć, jaką dedykację pan sobie życzy?

- spytała uprzejmym tonem.

Podała książkę komuś siedzącemu obok, na kogo Garrett nie

zwrócił do tej pory w ogóle uwagi. Teraz dopiero zdał sobie
sprawę, że to także kobieta. W pierwszej chwili wydała mu się
tak bezbarwna, że nie zdziwił się nawet, iż jej nie zauważył. Jego
uwagę przykuło dopiero spojrzenie zielonych oczu.

Otoczona jasnorudymi lokami twarz o delikatnych rysach

zdawała się wykuta z lodu. Kobieta ubrana w pastelową suknię
w duże kwiaty patrzyła na Garretta bez uśmiechu. Przez moment
miał wrażenie, jakby zmierzył go spojrzeniem piękny manekin.

- To pani jest Emily Taylor?
- Tak, to jest Emily Taylor - potwierdziła ciemnowłosa. -

Bardzo nam miło pana poznać, ale mamy tu jeszcze sporo osób
czekających na autografy, więc czy może pan w końcu wyjaśnić,

jaką dedykację pan sobie życzy?

- Myślałem, że... to znaczy chciałem powiedzieć - urwał,

czując, że beznadziejnie się plącze.

Spojrzał na złożone na kolanach ręce Emily Taylor i odrucho­

wo wyciągnął dłoń, ale jego gest pozostał bez odpowiedzi.

- Nie tak sobie panią wyobrażałem - oświadczył w końcu

bezradnie, oczekując, że w ten sposób zwróci na siebie uwagę.

Bez skutku.
- Obawiam się, że pani Taylor nie ma w tej chwili czasu na

rozmowy. Może przepuści pan następną osobę.

- Ale jeszcze nie dostałem dedykacji - zaoponował, nie od­

rywając spojrzenia od zielonych oczu.

Emily Taylor otwarła książkę i równym, starannym pismem

podpisała się na pierwszej stronie. Oddając ją Garrettowi, obda­
rzyła go bladym uśmiechem.

- Dziękuję - mruknęła cicho i opuściła wzrok.
- Nie - zaprotestował. - To ja dziękuję.
Wrócił do przyjaciół. Tru przeglądał jakąś pracę z dziedziny

kryminalistyki, Josh czytał artykuł w „Przeglądzie bankowym".
Garrett objął się ramionami i udał, że się trzęsie.

- Nie jest wam chłodno, chłopaki? Ja się czuję, jakbym wró­

cił z bieguna.

- Moim zdaniem tu jest całkiem przyjemnie - oświadczył

Josh.

- Czy tak cię zaskoczyło, że Emily Taylor nie stopniała pod

twoim wzrokiem jak wiosenny śnieg?

Garrett obdarzył przyjaciela szerokim uśmiechem.
- Emily Taylor. Cóż to za osoba! W każdym fazie zawdzię­

czam wam temat na felieton. Bierzemy się do roboty. Królowa
zimy na gorąco: Co wy na to?

- Nie wrócę tam!-oświadczyła Emily zdecydowanie.

Stała oparta o metalowy regał z książkami. Ręce trzymała za

plecami i kurczowo zaciskała palce na krawędzi półki. Gdyby
mogła, najchętniej przykułaby się do niej łańcuchem albo wręcz
zamknęłaby się w łazience.

- Ci wszyscy ludzie! Tam byli nawet mężczyźni. I wszyscy

do mnie mówili. Nie wiedziałam, co odpowiadać.

Kiedy skończyła, w pokoju zapanowała cisza. Przez chwilę

miała nadzieję, że wreszcie udało jej się przekonać Norę Gris-
wold, swoją partnerkę i przyjaciółkę zarazem, by odstąpiła od
ambitnego programu promocji książki.

- Emily, ci ludzie kochają twoje książki. I ciebie też. Chcieliby

się z tobą spotkać. Sama wiesz, jaka jesteś popularna w Kalifornii.

Emily skryła twarz za zdjętą z półki książką.
- Jestem zwykłą oszustką - powiedziała cicho. -I wystarczy

na mnie spojrzeć, żeby zdać sobie z tego sprawę. Ci wszyscy
ludzie mają mnie za autorytet, a ja tymczasem jestem kłębkiem
nerwów.

Nora odebrała przyjaciółce książkę i odłożyła na stojący obok

stolik.

- Nie jesteś żadną oszustką. Świetnie się znasz na tym,

o czym piszesz, i kobiety w całym kraju dobrze o tym wiedzą.
Uczyniłaś z prowadzenia domu sztukę i masz tysiące zwolenni­
czek, które marzą tylko o tym, żeby znaleźć dość czasu na reali­
zację twoich pomysłów.

- To czemu tego nie zrobią? Zamiast tu sterczeć, powinny iść

do domu i wziąć się do roboty. Jestem najzwyklejszą na świecie
kobietą i nie umiem zrobić niczego, czego one by nie potrafiły.
No dobrze, mogę przyznać, że szycie zasłon czy sadzenie kwia­
tów wychodzi mi nieźle, ale to nic nadzwyczajnego. No i może
umiem gotować. I mam stosunkowo zręczne ręce...

- Masz mnóstwo różnych talentów, Emily. Twoje czytelnicz­

ki zdają sobie z tego sprawę lepiej, niż ty.

- Zachowują się tak, jakbym była nie wiadomo kim.
- Bo jesteś kimś, Emily. Jesteś bardzo zdolną kobietą, która

ma tylko jeden poważny problem. Nie potrafi właściwie ocenić
swojej wartości.

- Sama tam wyjdź. Sama podpisuj te wszystkie książki i roz­

mawiaj z tym całym tłumem. Ja po prostu nie jestem w stanie
zapanować nad nerwami, nie mogę się skupić, nie wiem, co
powiedzieć. Mam wrażenie, że lada chwila się rozpłaczę.

- Ci ludzie nie przyszli tu dla mnie, tylko aby spotkać Emily

Taylor.

- Ja w ogóle nie rozumiem, jak do tego doszło. Wszystko,

czego chciałam, to napisać kilka prostych poradników. Najlepiej
pod pseudonimem. Gdyby nie ty, nigdy nie wpadłabym na po­
mysł wydawania pisma. Jestem najzwyklejszą gospodynią do­
mową z Rhode Island. Nie mam wykształcenia ani doświadcze­
nia. Nie mam już nawet męża. Jestem nikim.

- Jesteś wybitną autorką, Em. Jesteś znakomitością. I powin­

naś zacząć się zachowywać stosownie do swojej pozycji. Pamię­
taj, że czeka nas rozmowa z Parkerem. Musisz mu pokazać, że
wiesz, czego chcesz.

Emily opadła na fotel i wzięła kruche ciasteczko z tacy stoją­

cej na stoliku. Nie były to domowe ciasteczka, ale z całą pewno­
ścią angielskie. Nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Do
listopadowego numeru napisała artykuł o kruchych ciasteczkach
i skosztowała wszystkich odmian, jakie można było dostać
w Stanach. Pojechała nawet na tydzień do Anglii i nie opuściła
ani jednego sklepu ze starociami w promieniu stu pięćdziesięciu
kilometrów od Londynu, szukając form do pieczenia. A w końcu
zaproponowała czytelniczkom własną recepturę.

- Wytłumacz mi, dlaczego właściwie musimy sprzedać nasze

pismo? Bardzo odpowiadała mi współpraca z Arniem Wilsonem.
Nigdy nie zmuszał mnie, żebym podpisywała swoje książki albo
rozmawiała z czytelnikami.

- Arnie jest świetnym wydawcą i mnie też bardzo dobrze się

z nim współpracuje. Arnie zamierza jednak wycofać się z intere­
sów, a Richard Parker może uczynić „Poradnik domowy" pis­
mem liczącym się na rynku. Powinnyśmy być uszczęśliwione
tym, że w ogóle nas zauważył. Wreszcie skończą się nasze kłopo­
ty finansowe. Nie będziemy musiały się zastanawiać, czy nie
dołożymy do następnego numeru.

- Nie przesadzaj, Noro. Nie jest tak źle.
- Ale może być lepiej. Twoje nazwisko zacznie się naprawdę

liczyć.

- Moje nazwisko, niestety, już się zaczęło liczyć. I wcale mnie

to nie cieszy. Chciałabym móc po prostu spokojnie pracować.

- Będziesz mogła spokojnie pracować. Ale musisz zdobyć się

jeszcze na mały wysiłek. Wiem, że to dla ciebie trudne. Erie

odebrał ci wiarę we własne siły.

- Daj spokój tej amatorskiej psychoanalizie, Noro - odparła

Emily i sięgnęła po następne ciasteczko. - Ilekroć przeczytasz

jakąś książkę albo zaczniesz chodzić na nowy kurs rozwoju oso­

bowości, wymyślasz sobie kolejną teorię na temat tego, jak mnie

uleczyć. Eric niczego mi nie odebrał. Po prostu jestem trochę
nieśmiała.

- Więc idź chociaż na trening. Naucz się mówić własnym

głosem. Spróbuj jogi. Uwierz mi, człowiek naprawdę może zmie­
nić swoje życie na lepsze.

Emily otarła usta serwetką i starannie ją złożyła.
- Jestem trochę nieśmiała i to wszystko. Żeby to wiedzieć,

nie potrzebuję żadnych psychologów. I nie ma powodu, żebym
chodziła na jakiekolwiek kursy.

- Emily, przez kilka godzin wypowiedziałaś setki razy dwa

słowa: „dziękuję" i „bardzo". Ludzie oczekują od Emily Taylor
zastrzyku radości i energii życiowej. Jesteś kobietą, która na­
uczyła nas robić brzoskwiniowy zapach i odnalazła recepturę na
prawdziwe pralinki z Luizjany. Pokazałaś nam, jak malować
ściany przy użyciu tradycyjnych szablonów i jak samemu projek­

tować tapety. Wskazałaś nam, jak uczynić niewielkie spotkanie
towarzyskie wydarzeniem, które będzie się pamiętało do końca
życia. Teraz musisz wziąć się w garść i sama nauczyć się, jak
sobie radzić ze swoją popularnością.

- Dobrze! - Emily próbowała nadać swemu głosowi zdecy­

dowane brzmienie, ale gdy tylko wstała z fotela, ogarnęła ją
kolejna fala lęku. - Chodźmy podpisywać te książki.

- Chwileczkę, Em. Mamy jeszcze jedną sprawę do omówienia.
Emily poczuła, że zjedzone przed chwilą ciasteczko ciąży jej

w żołądku jak kamień.

- Nie mów mi tylko, że chcesz urządzić kolejne podpisywa­

nie książek. Błagam cię, nie rób mi tego.

- Nie, to coś innego. Richard Parker urządza małe przyjęcie

z okazji twojego przyjazdu do Los Angeles i podjęcia negocjacji
w sprawie „Poradnika domowego".

- Jak małe?
- Małe.

- Czy możesz to uściślić? O ile cię znam, to premierę w Me­

tropolitan Opera też mogłabyś nazwać małym przyjęciem.

- Nie prosiłam o listę gości.
Emily patrzyła na Norę nieustępliwym wzrokiem. Przyjaźniły

się od lat i Nora była jedyną osobą na świecie, której Emily

potrafiła stawić czoło bez większego poczucia niepewności i wy­
rzutów sumienia,

- Około sto osób, ale w domu Parkera w Beverly Hills nawet

ich nie zauważysz.

- Oczywiście, że ich nie zauważę. Przede wszystkim dlatego,

że mam zamiar od razu na początku zamknąć się w łazience.

Emily zakryła twarz dłońmi.

- Wiesz, jak nienawidzę przyjęć. Nie umiem rozmawiać

z ludźmi. Wszyscy dookoła rozprawiają o samochodach, modzie
i życiu towarzyskim, a ja mam ochotę iść do kuchni i zobaczyć,
co stoi w kredensie. Albo poprzestawiać szafy. Albo położyć

nowe tapety w spiżarni.

Nora poklepała przyjaciółkę po ramieniu.

- W Instytucie Rozwoju Osobowości prowadzą bardzo dobre

zajęcia. Powinnaś tego spróbować po powrocie do domu.

- Lepiej idź tam sama. I tak o wszystkim mi opowiesz.
- Jak na nieśmiałą osobę, jesteś całkiem wygadana. - Nora

pogroziła przyjaciółce palcem.

Emily natychmiast się zaczerwieniła.
- Przepraszam - niemal krzyknęła. - Nie chciałam cię urazić.

Nie gniewaj się, dobrze?

- Żartowałam. Kup sobie z dziesięć deko poczucia humoru,

Em. I wiedz, że moim zdaniem jak najbardziej powinnaś być
wygadana. I nie przejmować się za bardzo tym, że możesz kogoś
urazić, bo i tak ci się to nie zdarzy. No dobrze, przyniosę kawę
z barku obok i wracamy do pracy. Bardzo bym chciała, żebyś
teraz naprawdę otwierała usta do ludzi.

- Kawa to jest pomysł. Powinnyśmy przygotować numer

o kawie. Jest tyle sposobów parzenia i tyle odmian.... warto by
zebrać różne przepisy i napisać przy okazji coś o historii kawy.
Co o tym sądzisz?

- Sądzę, że za dużo myślisz o pracy.
- A o czym mam myśleć?
- O mężczyznach.
- Mężczyźni to twoja specjalność. Ja nie potrafię się dogadać

nawet z twoimi kocurami. A poza tym jaki mężczyzna przy zdro­
wych zmysłach mógłby się mną w ogóle zainteresować?

- A co powiedziałabyś na tego przystojniaka, który kupił

książkę i prosił cię o autograf? Tego, który usiłował ci uścisnąć
rękę. Kawał chłopa.

- Kawał? Kawał może być sera, ale nie mężczyzny, Noro.
- Nie kręć. Dobrze wiesz, o kim mówię. O tym wysokim

opalonym facecie z idealnie prostym nosem. No i ten głos! Czy
możesz sobie wyobrazić coś lepszego niż taki głos szepcący ci do
ucha różne czułe słówka? Ponad wszelką wątpliwość miał wielką
ochotę cię poderwać. Uwierz mi. Znam się na tym.

- Nie zauważyłam. Jak dla mnie to tych wszystkich ludzi

było po prostu za dużo.

- Jesteś beznadziejna. Po prostu beznadziejna.
- Idź już lepiej po tę kawę, Noro, a ja postaram się zebrać

resztki odwagi, żeby pokazać się moim czytelniczkom.

- Zbieraj, i to szybko. Miałyśmy przerwać podpisywanie na

kwadrans i kwadrans już się kończy.

Kiedy za przyjaciółką zamknęły się drzwi, Emily głęboko ode­

tchnęła, a potem rozprostowała zaciśnięte palce. Nora ma rację,
będzie musiała wreszcie poradzić sobie ze swoimi lękami i obawa­
mi. Inaczej niczego w życiu nie osiągnie.

Problem polegał na tym, że choć powtarzała to sobie już od

jakiegoś czasu, to nie miała pojęcia, od czego zacząć. Od dziecin-

stwa zawsze wszystkim ustępowała i nie cierpiała sytuacji,
w których musiała o coś walczyć. Zawsze wolała żyć nadzieją, że

jeśli będzie spokojnie robiła swoje, to prędzej czy później ktoś to

zauważy. Tymczasem przez całe lata nikt nie zwracał na nią
uwagi - ani zajęty prowadzeniem interesów ojciec, ani pochło­
nięta życiem towarzyskim matka, ani żaden z trzech dużo od niej
starszych braci. Pierwszą osobą, która ją dostrzegła, był Erie.

Pobrali się w dzień po osiemnastych urodzinach Emily. Wese­

le, które połączyło dwie stare i szanowane rodziny, było prawdzi­
wym wydarzeniem w świecie towarzyskim Newport. Gdy Erie
rozpoczął pracę w przedsiębiorstwie swego ojca, Emily także
zamierzała poszukać sobie jakiegoś zajęcia. On jednak nie chciał
o tym słyszeć. Podobnie jak o studiach. Emily nie pozostało więc

nic innego, jak zająć się domem. Chodziła na kursy gotowania,
pieczenia i dekoratorstwa. Włożyła w tę naukę całą swoją energię
i niebawem osiągnęła podziwu godne rezultaty.

Tyle tylko, że pewnego dnia wszystko straciło sens. Erie po

prostu nie wrócił do domu. Po pięciu latach ich małżeństwo,
które Emily zawsze wydawało się szczęśliwe, rozpadło się jak
domek z kart. Przez pewien czas nie była w stanie niczym się
zająć, lecz kiedy skończyły jej się oszczędności, po prostu nie
miała wyboru. Postanowiła spróbować szczęścia w jedynej dzie-
dzinifr, na jakiej naprawdę się znała, czyli w gospodarstwie do­
mowym.

Nigdy nie była zadowolona z poradników dotyczących urzą­

dzania przyjęć i przygotowywania uroczystych posiłków, więc
postanowiła napisać na ten temat taką książkę, jaką sama chcia­
łaby przeczytać: „Dekorowanie świątecznego stołu". Sama zrobi­
ła zdjęcia i rysunki. Zajęło jej to kilka miesięcy, a potem przez
dwa lata posyłała materiał jednemu wydawcy po drugim, zanim
wreszcie któryś zdecydował się na publikację.

Kiedy otrzymała czek z zaliczką, zapłaciła zaległe komorne

ł zrobiła sobie bardzo elegancki obiad, który zjadła samotnie.
W miesiąc później, ku swemu wielkiemu zaskoczeniu, znalazła
w skrzynce na listy propozycję napisania kolejnej książki. A po­
tem jeszcze jednej. W trzy lata i cztery kolejne książki później do
drzwi Emily zapukała Nora Griswold z propozycją, by zamiast
książek Emily zaczęła pisać teksty do miesięcznika, dla którego
ona znajdzie wydawcę i który będzie redagować.

Pomysł wydał się Emily w pierwszej chwili czystym szaleń­

stwem i gdyby nie ciągłe kłopoty finansowe, bez namysłu by go
odrzuciła. Ale Nora potrafiła być uparta, tym bardziej że musiała
radzić sobie jakoś w swoim bynajmniej niełatwym położeniu.
I ona została bez męża, a prócz domu miała do utrzymania jesz­

cze siedem wiecznie głodnych kotów.

Pierwszą umowę z Arniem Wilsonem podpisały na rok. Za­

nim rok dobiegł końca, umowa została przedłużona na następny,
a potem jeszcze jeden. Wydawany przez nie magazyn dostrzeżo­
no. Z czasem zaczął się cieszyć coraz większą popularnością.

Emily wstała od stolika i wygładziła dłońmi sukienkę. Nie

mogąc doczekać się powrotu Nory, zaczęła krążyć po pokoju.
Podeszła do półki z poradnikami psychologicznymi. Pierwszą
książką, jaka jej wpadła w ręce, był tytuł „Jak uwierzyć we
własne siły" doktor Rity Carlisle. W przeciwieństwie do Nory
Emily nigdy nie wierzyła psychologom, ale teraz, pierwszy raz
w życiu, gotowa była spróbować czegokolwiek, byle tylko po­
prawić sobie nastrój.

- Wierzę we własne siły i w swój sukces - przeczytała pół­

głosem, po czym dodała: - Tak mi się wydaje... czasem...

Z jękiem rozczarowania zamknęła książkę i odłożyła na półkę.
- Nie mogę uwierzyć, że mówię sama do siebie.To potwornie

głupie.

Trzykrotnie okrążyła pokój, zanim zdobyła się na to, by spró­

bować jeszcze raz.

- Wierzę we własne siły i w swój sukces - tym razem poszło

łatwiej. - Wierzę we własne siły i w swój sukces. Wierzę we
własne siły i w swój sukces. I jeśli powtórzę to dostatecznie wiele
razy, to może nawet w to uwierzę. Wierzę...

W uchylonych drzwiach pojawiła się głowa Nory.

- Mamy kawę. Jesteś gotowa?
Emily skinęła głową, choć naprawdę była tak samo przerażo­

na jak zawsze, kiedy miała znaleźć się w grupie ludzi, liczącej
więcej niż dwie czy trzy osoby.

Garrett zatrzasnął za sobą frontowe drzwi i oślepiony bla­

skiem porannego słońca sięgnął po okulary słoneczne. Zanim
wsiadł do samochodu, obejrzał się za siebie. Słońce odbijało się

w oknach Bachelor Arms, luksusowej rezydencji, która w latach
trzydziestych została podzielona na trzy apartamenty wynajmo­
wane przez głośnych w swoim czasie gwiazdorów. Z upływem.
lat w willi wydzielono mieszkania różnej wielkości, które wynaj­

mowano. Z dawnej świetności pozostały kute balustrady wokół
balkonów, ozdobna wieżyczka i wspaniały ogród.

Garrett wsiadł do samochodu i uruchomił silnik. Dwadzieścia

minut później zaparkował na swoim stałym miejscu przed bu­
dynkiem „Los Angeles Post". Jadąc na górę windą, zastanawiał
się, po co naczelny wezwał go do siebie o tak wczesnej porze.

- Jak mogłeś coś takiego napisać?! - wykrzyknął z oburze­

niem na powitanie Don Adler.

- Dzień dobry - rzucił pogodnym tonem Garrett i rozsiadł się

na fotelu. - Co się stało?

- Co się stało?! Chodzi o twój felieton! Ot co!
- Przecież czytałeś wczoraj tekst przed oddaniem do druku.

I mówiłeś, że ci się podoba.

- Musisz napisać sprostowanie.
- Chyba oszalałeś - roześmiał się Garrett. - Jestem autorem

felietonów satyrycznych, ale nie wymyśliłbym niczego bardziej
komicznego niż sprostowanie takiego felietonu. Jak ty to sobie
wyobrażasz? Że napiszę: „Przepraszam bardzo, ale to wcale nie
miało być śmieszne"? O co tu w ogóle chodzi?

- O Richarda Parkera.
- A co, do cholery, ma do tego Richard Parker?
- Co ma do tego Richard Parker? Czyś ty się urwał z choin­

ki, McCabe? Parker jest właścicielem wydawnictwa Parker Pub-
lishing. A Parker Publishing wydaje tę cholerną gazetę. Ro­
zumiesz?

- Czy żona Parkera jest kolejną miłośniczką Emily Taylor?
- Nie, McCabe. To on jest fanem Emily Taylor. I to do tego

stopnia, że usiłuje właśnie kupić jej „Poradnik domowy". I gdybyś

nie wyskoczył ze swoim felietonem, to byłby to już może zrobił.

Garrett miał poważne wątpliwości co do tego, czy ktokolwiek

lub cokolwiek mogło stanąć na drodze Richardowi Parkerowi.
Facet był zimnym draniem i absolutnym mistrzem w swoim fa­
chu. Nikt i nic nie mogło mu się oprzeć, o czym świetnie wiedzie­
li pracownicy „Los Angeles Post".

Parker kupował kolejne tytuły, zapewniając, że nie będzie

w żaden sposób ingerował w funkcjonowanie zespołu. A potem

oczywiście nie dotrzymywał słowa. Wyrzucał najzdolniejszych
dziennikarzy, stosunki w redakcji stawały się nie do wytrzyma­
nia, nakład spadał i współwłaściciele w panice pozbywali się
akcji, które oczywiście trafiały w ręce Parkera. Ten obsadzał
najwyższe stanowiska swoimi ludźmi i kolejny tytuł stawał się
narzędziem manipulacji będących prawdziwym źródłem zysków
imperium Parkera. Garrett dobrze wiedział, że Don Adler siedzi
u niego w kieszeni.

- To żarty, Don. Wszyscy o tym wiedzą. Parker też mógłby to

zrozumieć, gdyby tylko trochę pomyślał. Czy może nie wolno już
żartować sobie z kobiet?

- „Arcykapłanka ziół i przypraw"? „Królowa perkalików"?

„Znawczyni tapet i obrusów"? Bardzo śmieszne.

- Też tak uważam. Dlatego to wszystko napisałem.
- Musisz coś z tym zrobić, McCabe. Albo przez następnych

dziesięć lat będziesz pisał wyłącznie nekrologi. Powiem ci otwar­
cie: Emily Taylor jest dla nas stanowczo więcej warta niż ty.
Jeżeli zależy ci na swojej przyszłości, to musisz uszczęśliwić
pana Parkera i osobiście przeprosić panią Taylor za swoje niefor­
tunne żarty.

Garrett podniósł się z fotela.
- Chcesz, żebym przepraszał za swój felieton?
Don Adler skinął głową.
- Tego od ciebie oczekujemy.
Garrett pokręcił głową.
- W żadnym wypadku. Już raczej będę pisał te nekrologi.

I zobaczysz, że będą to najśmieszniejsze nekrologi, jakie czytałeś
w życiu.

- Tu chodzi o twoją pracę, McCabe. Nie daj się ponieść

emocjom i nie zawal sprawy z powodu jakiejś głupiej gospodyni
domowej.

- Nie wierzę własnym uszom, Don. A co z pierwszą popra­

wką do konstytucji?

- Pierwsza poprawka nie zapewni mi pracy - oświadczył

spokojnie Don. - Tobie zresztą też nie. Na naszych czekach jest
podpis Parkera. A Parker fnwestuje w Emily Taylor.

Garrett wyszedł bez słowa, zamknął za sobą drzwi gabinetu

naczelnego i ruszył w kierunku swego biurka.

- Alvin! - krzyknął. - Alvin, gdzie jesteś?
Alvin Armstrong nadbiegł z drugiego końca sali. Ten niespeł­

na dwudziestoletni chłopak piszący krótkie notki do działu spor­
towego pełnił w gazecie rolę gońca i wykonywał polecenia star­
szych kolegów.

- Wolałbym, żeby pan mówił Alex, panie McCabe - zaczął,

starając się nadać swemu głosowi męskie brzmienie. - To znacz­

nie lepiej pasuje do sprawozdawcy sportowego. Alex Armstrong.

- Alvin czy Alex, wszystko jedno - odpowiedział poirytowa­

ny McCabe. - Znajdź jakąś dobrą kwiaciarnię i zamów bukiet
róż. Żółtych róż.

- Jakieś problemy z dziewczynami, panie McCabe? Rozu­

miem pana. Bo z dziewczynami...

- Ale zanim zamówisz te róże, zorientuj się, gdzie mogę

znaleźć Emily Taylor. Ona jest...

- Wiem, kim jest Emily Taylor, panie McCabe, I wiem, gdzie

ją pan znajdzie. Parker Publishing kupuje właśnie jej „Poradnik

domowy", a ona sama mieszka w tej chwili w domu pana Parke-
ra w Malibu razem ze swoją wspólniczką Norą Griswold.

Garrett osłupiał.
- Mieszka w jego domu w Malibu? Skąd to wiesz? A przede

wszystkim, dlaczego ja o tym nie wiem?

- Trzymam rękę na pulsie, panie McCabe - odpowiedział

chłopak tonem osoby dobrze poinformowanej. - Jutro na cześć
pani Taylor odbędzie się wielkie przyjęcie w willi Parkera w Be-
verly Hills. Widziałem zaproszenia.

- Przyjęcie dla Emily Taylor? Dlaczego dla mnie nigdy nie

wydał przyjęcia?

- Jak ją pan spotka, to proszę poprosić o autograf. Moja

mama za nią szaleje. Ma jej wszystkie książki. Będzie uszczęśli­
wiona, kiedy otrzyma autograf.

- Na razie jeszcze nie dostałem zaproszenia - odparł nieco

zakłopotany Garrett.

- To pewnie dlatego, że tak pan ją wczoraj fatalnie potra­

ktował. - Alvin zachichotał. - To naprawdę było ostre, panie
McCabe.

- Czy możesz znaleźć tę Emily Taylor? Teraz?

- Jasne, Mam kumpla, który pracuje w sekretariacie. Na

pewno będzie wiedział.

- Świetnie. Kup róże i zawieź jej. Zaczekaj sekundę, napiszę

kiłka słów.

Garrett usiadł przy stole i skreślił na kartce papieru:

Droga pani Taylor,
Przepraszam za swój wczorajszy felieton. Mam nadzieję, że

nie wzięła go pani sobie zanadto do serca. W żadnym razie nie
chciałem pani dokuczyć.

Szczerze oddany Garrett McCabe

Podał kartkę Alvinowi.

- Włóż to do pudła z kwiatami. A potem wróć prosto do mnie

i opowiedz, jak było. Nie zapominaj, że jesteś reporterem. Wszy­
stko starannie obserwuj i zapamiętaj.

- Dobrze, ałe proszę mi dać na kwiaty i na autobus.
Garrett sięgnął do kieszeni i wyciągnął kluczyki.
- Pamiętaj, nie jedź autostradą i nie otwieraj dachu. I nie

przekraczaj dozwolonej prędkości. Zrozumiałeś?

- Jasne! Naprawdę mogę jechać pańskim mustangiem?
- A róże kup na rachunek gazety. Weź zaliczkę z kasy. Ja

muszę się wziąć do roboty i nie mam czasu, żeby osobiście
udawać miłośnika talentów pani Taylor.

Odprawił chłopaka i usiadł przed komputerem. Uniósł dłonie

nad klawiaturą, ale nie był w stanie się skupić. Coś takiego dawno
mu się już nie zdarzyło.

W godzinę później ekran przed Garrettem nadal świecił pu­

stką, a on sam już od dawna nie myślał o felietonie. Stanowczo
nie był w nastroju do pisania. Dawno już nic nie ubodło go tak,

jak odkrycie, że nagle jakaś profesjonalna gospodyni domowa

i dekoratorka okazała się osobą ważniejszą niż on, choć felietony

w cyklu „Dziś wieczorem" znacznie podniosły popularność ga­
zety wśród mężczyzn pomiędzy dwudziestym pierwszym a trzy­
dziestym piątym rokiem życia.

Może wreszcie przyszła pora na stanowczy krok. Od pewnego

czasu rozważał możliwość zerwania z „Los Angeles Post" i pisa­
nia do innych krajowych tytułów. Wszystko, czego potrzebował,
to komputer i faks. Przez głowę przebiegła mu myśl o domu nad
kryształowo czystym jeziorem. O to właśnie chodzi w życiu.
Rano wybierze się na ryby, po południu będzie pisał, wieczorem
czytał klasyków. A gdy go to znudzi, zacznie oglądać transmisje
sportowe.

- Panie McCabe?
Garrett z trudem wrócił do rzeczywistości. Przed nim stał

Alvin z wielkim pudłem w rękach.

- Co się stało? Nie znalazłeś jej?
- Znalazłem. Oddałem kwiaty pani Griswold. Ale za chwilę

dostałem je z powrotem.

Alvin otworzył pudło i wysypał jego zawartość na stół. Wszy­

stkie róże co do jednej miały oberwane kwiaty. Między nimi
leżały drobniutkie strzępki listu.

- Jeśli się na tym znam, panie McCabe, to ta pani bardzo pana

nie lubi.

Garrett uniósł okaleczoną łodygę i zacisnął zęby.
- Może mnie nie lubi, Alvin, ale to tylko dlatego, że mnie

jeszcze nie zna. Potrafię być naprawdę czarujący, jeżeli tylko tego

chcę.

ROZDZIAŁ

2

- Tu trzeba więcej kolorów - odezwała się Emily. - Teraz to

wygląda nudno i nieciekawie.

Chodziła wokół stołu ustawionego pośrodku studia fotogra­

ficznego i pocierała w zamyśleniu policzek. Przez ostatnie trzy
godziny układała na wszystkie możliwe sposoby dwadzieścia
odmian grzybów. A teraz wiedziała, że nie osiągnęła tego, o co

jej chodziło.

- Fotografujemy grzyby - przypomniała przyjaciółce Nora.

- A grzyby są brązowe, szare albo białe. Trudno będzie wydobyć
z nich coś więcej, chyba że polejemy je keczupem i posypiemy
parmezanem.

- Tu trzeba więcej kolorów - powtórzyła swoje Emily. - Po­

wiedz Colinowi, że chcę mieć więcej kolorów.

- Nie,
Emily spojrzała na przyjaciółkę zaskoczona. Do tej pory Nora

z reguły wykazywała bezgraniczną cierpliwość wobec jej żądań
w sprawach związanych ze wspólną pracą. Była to zresztą jedyna
sfera, w której Emily kiedykolwiek wysuwała jakieś żądania.

- Nie? Ale chyba zgodzisz się ze mną, że tu trzeba więcej

kolorów?

- Oczywiście, ale nie zamierzam iść z tą wiadomością do

Colina. Mam dość roli posłańca przynoszącego złe wieści. Ostat­
nio już dostatecznie dobitnie powiedział mi, co mam zrobić
z szesnastoma rodzajami herbaty, nad którymi siedzieliśmy przez
cały dzień. Sama do niego idź.

- Nie mogę. Jest najlepszym fotografikiem na Zachodnim

Wybrzeżu, a ja... ja się na tym w ogóle nie znam. - Emily wes­
tchnęła z rezygnacją. - Ostatecznie nie jest aż tak źle.

- Jeżeli nie podoba ci się ten projekt, to żądaj zmian, Em.

Powiedz o tym Colinowi. Weź się na odwagę.

- Nie rozumiem, Noro, dlaczego uparłaś się, żeby uczynić ze

mnie kogoś innego, niż jestem.

- Wręcz przeciwnie. Uważam, że już najwyższa pora, byś

umiała być taką, jaka naprawdę jesteś. Nie podobają ci się kolo­
ry? Idź i powiedz o tym Colinowi.

- Błagam cię, nie znęcaj się nade mną - westchnęła Emily.
- Posłuchaj. Mamy szansę zrobić z „Poradnika domowego" pis­

mo liczące sięna rynku. Żeby to osiągnąć, musimy twardo egzekwo­
wać wszystko, czego chcemy. Nie możesz ustępować pod presją
okoliczności. Zacznij od czegoś najprostszego. Choćby od Colina.

Fotograf wrócił do studia i zaczął zapalać lampy. Emily zasta­

nawiała się nad radą Nory. Być może przyjaciółka ma rację, może
powinna stawiać wyższe wymagania. Colin pracował jednak
z nimi od dawna i był prawdziwym profesjonalistą. Jego zdjęcia
stanowiły integralną część pisma, a on sam był cierpliwy i staran­
ny. W dodatku w reklamie zarabiałby znacznie więcej.

Emily powtórzyła parę razy zapamiętaną z książki formułę

afirmacji własnych pragnień i przełknęła ślinę.

- Colin?
Fotograf sprawiał wrażenie, jakby jej w ogóle nie usłyszał. .

Emily spojrzała bezradnie na przyjaciółkę, ale ta najwyraźniej
nie zamierzała jej wyręczać.

- Colin - zaczęła jeszcze raz, robiąc krok w kierunku foto-

grafa. - Chciałabym, żebyśmy coś tu zmienili. Mamy za mało

kolorów.

- Słucham? - zapytał roztargnionym tonem.
- Mamy za mało kolorów. Może powinniśmy coś dodać. Na

przykład mech. Tak, mech byłby dobry.

Colin spojrzał na nią spod oka.
- Mech?
Skinęła głową."

- Tak. Uważam, że trzeba wzbogacić te zdjęcia w kolory.

I najlepiej będzie użyć czegoś, co stanowi naturalne środowisko
grzybów. Mchu, kolorowych liści, kamieni, może nawet kwiatów
czy paproci. Dzięki temu zdjęcia nabiorą życia.

Golin patrzył na nią bez słowa. Emily nerwowo przełknęła

ślinę.

- Może zresztą nie trzeba. - Westchnęła przerażona tym, co

narobiła. Co za diabeł w nią wstąpił? W końcu to on jest fachow­
cem i lepiej niż ona zna się na rzeczy.

Colin wzruszył ramionami.
- Nie ma sprawy. Zaraz się tym zajmę.
- Naprawdę? - zapytała z niedowierzaniem.
- No jasne. To ty tu rządzisz.
- Cieszę się, Colin, że tak to ująłeś.
- Nie ma sprawy, Emily. Przecież to jasne.
Emily zmówiła w myśli krótkie dziękczynienie dla doktor

Rity Carlisle i postanowiła poważniej niż dotąd traktować jej
rady. Kiedy fotograf wyszedł do swoich asystentów, aby wydać
im odpowiednie dyspozycje, Emily odwróciła się do przyja­
ciółki.

- Mam nadzieję, że teraz jesteś ze mnie zadowolona?
- Bardzo. A czy ty jesteś z siebie zadowolona?
Twarz Emily rozjaśnił uśmiech.
- Dziwnie się czuję. Ale jest to przyjemne uczucie.

- To świetnie. W takim razie możemy omówić kilka kwestii

związanych z piątkowym przyjęciem.

Emily westchnęła ciężko. Omawianie piątkowego przyjęcia

u Richarda Parkera było ostatnią rzeczą, na jaką miała ochotę. Na
myśl o tłumach, które tam zastanie, jej dobre samopoczucie ulot­
niło się w mgnieniu oka. Wiedziała, że znów przez cały wieczór
będzie się snuła między rozgadanymi ludźmi i gorączkowo zasta­
nawiała, co by tu powiedzieć.

Rozmyślania przerwał jeden ze współpracowników Colina.

- Pani Taylor, przyszedł pan Garrett McCabe. Mówi, że pani

na niego czeka.

- O, nie! - wykrzyknęła Nora. - Tylko jego nam tu brako­

wało.

- Garrett McCabe? Kto to taki? Znamy go, Noro?
- Proszę mu powiedzieć, że pani Taylor nie ma teraz czasu

- zarządziła Nora.

- Nie mam czasu?
- Nie będziesz go chciała widzieć. Uwierz mi, Em.
Ale już było za późno. Przez pokój energicznym krokiem

przeszedł mężczyzna skrywający twarz za bukietem białych
chryzantem. Minął Norę i zatrzymał się tuż przed Emily.

- Proszę - odezwał się tonem, jakiego Emily nigdy w życiu

nie usłyszała z ust posłańca z kwiaciarni.

Odsunęła kwiaty na bok. Postać, która się zza nich wyłoniła,

była dziwnie znajoma. Wysoki opalony mężczyzna miał na sobie
świetnie skrojony sportowy garnitur. Wśród jasnobrązowych
włosów lśniły złotem wypłowiałe na słońcu pasemka. Błękitne
oczy mierzyły ją uważnym, chłodnym spojrzeniem. Zaczęła po­
dejrzewać, że być może wcale nie ma do czynienia z posłańcem.

- Czy my się znamy?
Mężczyzna wykrzywił kąciki ust w ironicznym uśmiechu.
- Jeżeli nia pani ochotę ciągnąć tę zabawę, to proszę bardzo.

Przyjechałem tu, żeby panią osobiście i jak najbardziej oficjalnie

przeprosić. I jeśli wie pani, co jest dla pani dobre, to przyjmie
pani moje przeprosiny. Dodam od razu, że to nie groźba, tylko
przyjacielska sugestia, którą jednak na pani miejscu poważnie
bym rozważył.

- Obawiam się, że nie rozumiem, o co panu chodzi - wybą-

kała Emily, nie mogąc oderwać spojrzenia od fantastycznie przy­
stojnej twarzy.

Próbowała przywołać się do porządku, ale stojący przed nią

mężczyzna był po prostu wcieleniem klasycznej męskiej uro­
dy. Wyglądał jak posąg greckiego boga, który nagle ożył,
a chłód i twardość marmuru zastąpiło ciepło tętniącego krwią
ciała.

- Proszę nie udawać głupiej/Takie minki może pani zostawić

dla Parkera, bo na mnie nie robią żadnego wrażenia. I tak potrafię
przejrzeć panią na wylot.

Emily zupełnie oniemiała. Odruchowo zerknęła na swoją suk­

nię. Przejrzeć na wylot? Czyżby, na miłość boską, zapomniała
włożyć stanika? Kim był stojący przed nią mężczyzna? I czemu
był taki wściekły?

- Panie... panie...
- McCabe. - Roześmiał się gorzko. - Muszę przyznać, że jest

pani niezła. Kamienny spokój. Nie pamięta pani, skąd się znamy?

- Nie - przyznała, zastanawiając się, jak to możliwe. W koń­

cu nie co dzień spotyka się żywy grecki posąg.

Posąg tymczasem pokręcił z niesmakiem głową.
- Poddaję się. Zrobiłem, co do mnie należało, a dalej już się

nie posunę. Przeprosiłem, ale to koniec. I niech pani pamięta,

jeżeli jeszcze raz postawi sprawy w ten sposób, to nie odpowia­

dam za to, jak się to skończy. Zrozumiano?

Nie mogąc wydobyć z siebie słowa, Emily kiwnęła głową.

Czuła, że dziwna i kompletnie niezrozumiała wizyta dobiega

końca. Otworzyła usta, chcąc coś powiedzieć, ale w głowie miała
kompletną pustkę.

Miotając pod nosem przekleństwa, grecki bóg odwrócił się

i wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi. Emily odetchnęła głęboko
i odwróciła się do Nory.

- Jak ja mogę nie pamiętać, skąd go znam?
- Kiedy się poznaliście, byłaś trochę rozkojarzona - odpar­

ła przyjaciółka z uśmiechem. - To ten mężczyzna z księgarni,
o którym ci mówiłam. Ten, który chciał ci uścisnąć rękę.

- Zdaje się, że powinnam była wtedy ścisnąć mu dłoń, co?

- Na samą myśl o fizycznym kontakcie z tym silnym, pełnym

wigoru męskim ciałem przeszedł ją dreszcz przerażenia. - Nie
miałam pojęcia, że drobne uchybienie wobec zasad dobrego
wychowania może się tak zemścić. Przecież on był wściekły.

Zachowywał się jak wariat. No widzisz, właśnie dlatego boję się
fanów i nie chcę być żadną znakomitością.

- Nie sądzę, żeby Garrett McCabe był twoim fanem. Nato­

miast bardzo możliwe, że jest wariatem.

Nora sięgnęła do swojej aktówki i wydobyła z niej wycinek

z gazety.

- Może lepiej będzie, jak to przeczytasz, Em. Nie chciałam ci

tego pokazywać, ale teraz muszę to zrobić, żebyś zrozumiała
zachowanie pana McGabe'a.

Emily odłożyła kwiaty, wzięła do ręki wycinek

1

z gazety

i spojrzała na tytuł.

- On jest dziennikarzem?
- Nie jestem pewna, czy to właściwe określenie. Przeczytaj,

to sama będziesz mogła ocenić.

Emily z trudem brnęła przez linijki tekstu. Choć rozumiała

każde słowo, to jednocześnie nie potrafiła pojąć, o co autorowi
chodzi. Złośliwe, sarkastyczne opinie McCabe'a miały być naj­
wyraźniej żartobliwe, wcale jej jednak nie śmieszyły. Nie mogła

pojąć, czemu ktoś z tak wyraźną złością reaguje na to wszystko,
co dla niej było najważniejszą sprawą w życiu.

Nagle wróciły wspomnienia sprzed lat. To było jak policzek

i Emily zacisnęła powieki, by powstrzymać łzy. Wszystko to już
kiedyś słyszała... tak dawno, że niemal zdołała o tym zapomnieć.
To samo mówił Eric. Stanowczym, pewnym tonem odbierał war­
tość wszystkiemu, z czego była dumna. Wtedy nawet do głowy

jej nie przyszło, że mogłaby się sprzeciwić.

A teraz pojawił się ten McCabe, jak nowe wcielenie jej męża,

szatan w postaci greckiego boga. Tylko że w ciągu lat, które
upłynęły od tamtej rozmowy, Emily czegoś się jednak nauczyła.
Wiedziała, że to, co robi, nie jest bez wartości. 1 że nikt, żaden
arogancki mężczyzna, nie ma prawa odbierać sensu pragnieniu,
by miejsce, w którym się żyje, uczynić lepszym i piękniejszym.

- Przepraszam, Em. Zastanawiałam się, czy mam ci to poka­

zać, ale chciałam ci oszczędzić przykrości.

- Nie masz za co mnie przepraszać. Nie jest mi przykro.

Cieszę się, że to zobaczyłam.

- Szczerze?
- Szczerze.
Emily powtórzyła w myślach jedno z twierdzeń doktor Rity

Carlisle: ,,Jestem wściekła. Jestem naprawdę wściekła".

- Więc mam nadzieję, że nie weźmiesz mi za złe tego, co

zrobiłam.

- A co zrobiłaś?
- To cała historia. Otóż właścicielem gazety, do której pisuje

nasz zagniewany felietonista, jest twój entuzjasta, Richard Par­
ker. Pan McCabe najwyraźniej nie wiedział o tym, kiedy pisał te
swoje bzdury. Dzisiaj to odkrył i chcąc cię przeprosić, przysłał tu
wielki bukiet żółtych róż razem z bardzo ugodowym listem.

- Przysłał mi róże? I list? Kiedy?
- Parę godzin temu. Ale ponieważ nie chciałam, żebyś dowie-

działa się o tym całym niesmacznym incydencie, odesłałam je
z powrotem... z oberwanymi kwiatami... i podarłam list. Przy­
kro mi, ale zrobiłam to pod wpływem tego kursu konstruktywne­
go odwetu, o którym ci wspominałam.

Twarz Emily rozjaśnił złowieszczy uśmiech.
- Większą przyjemność mogłoby sprawić mi tylko, gdybym

zrobiła to osobiście.

Nora zachichotała.
- Więc nie masz do mnie pretensji? Bałam się, źe przyjęłabyś

jego idiotyczne przeprosiny.

- No wiesz! -Emily starała się nadać swemu głosowi beztro­

skie brzmienie. - „Arcykapłanka ziół i przypraw" nie zniży się
do przyjmowania przeprosin egocentrycznego greckiego bożka
z kompleksem niższości. Nigdy w życiu nie żywiłam do nikogo
trwałej urazy, ale być może jeszcze nie jest za późno.

Łatwiej było to powiedzieć, niż zrobić, musiała przyznać

przed sobą. Zapach kwiatów niósł ze sobą wspomnienie Garretta
McCabe'a. Wiedziała, że nie będzie jej łatwo o nim zapomnieć.
Pierwszy raz w życiu zetknęła się z takim mężczyzną. Był nie
tylko niesamowicie przystojny, ale także silny i zdecydowany.
Nie mogła uciec przed wspomnieniem jego wyrazistych rysów,
szerokich ramion, długich nóg i błękitnych oczu.

Emily westchnęła. Nora miała rację, był to niewątpliwie ka­

wał chłopa. Co w niczym nie zmieniało faktu, że okazał się jej
śmiertelnym wrogiem.

- No i co ty na to? Mieliśmy dziś ponad trzysta telefonów na

temat twojego felietonu. I wszystkie co do jednego brały w obro­
nę Emily Taylor.

Garrett stał przed oknem w pokoju naczelnego i patrzył na

ulicę. W co się, cholera, wpakował? Setki razy żartował sobie
złośliwie na temat różnych publicznych znakomitości i nigdy nie

spotkał się z podobną reakcją. A teraz nagle wszyscy traktują go
tak, jakby spostponował Matkę Teresę z Kalkuty. Odwrócił się od
okna i podszedł do biurka Dona Adlera.

- Ciekaw jestem, co masz zamiar zrobić z tym całym piwem,

które nawarzyłeś.

- Ja nawarzyłem piwa? Czy ty nie rozumiesz, o co tu chodzi?

Ta spryciara znalazła pretekst do podbijania ceny swojego „Po­
radnika domowego". Świetny sposób, żeby pokazać Parkerowi,
ile jest warta. A ja mam za to zapłacić. Nie zdziwiłbym się, gdyby
się okazało, że te wszystkie telefony to jej sprawka. Sprawdzałeś,
kto dzwonił?

- Owszem. Głównie stali czytelnicy, prenumeratorzy. Słu­

chaj, McCabe. Sytuacja jest jasna. Albo dojdziesz do porozu­
mienia z panią Taylor, albo Parker będzie szukał kozła ofiarne­
go. A ja osobiście nie mam najmniejszej ochoty odgrywać tej
roli.

- Chcesz powiedzieć, że to moja wina, Don? Czytałeś mój

felieton, zanim poszedł do druku. Mogłeś go wyrzucić do kosza.

Tak samo jak ja nie miałeś pojęcia, co się będzie działo.

- No dobrze już, dobrze. A próbowałeś ją przynajmniej prze­

prosić?

- Dwa razy. Za każdym razem z kwiatami. To twarda sztuka

i mówię ci, że ona nie da się udobruchać, dopóki nie wykorzysta
wszystkich możliwości, jakie stwarza jej ta sytuacja.

- Musi być jakiś sposób, wymyśl coś.
Garrett oparł dłonie na biurku naczelnego i pochylił się nad

nim.

- Zdobądź mi zaproszenie na piątkowe przyjęcie. Zmuszę ją,

żeby zakopała topór wojenny, zanim ta sprawa urośnie do napra­
wdę poważnych rozmiarów. Nie będzie mogła odrzucić moich

przeprosin w obliczu połowy wydawnictwa Parker Publishing
i samego Richarda Parkera.

- Mam ci oddać swoje zaproszenie? W życiu! Żona zabiłaby

mnie, gdyby straciła okazję spotkania Emily Taylor.

- Emily Taylor! - Głos Garretta przepełniało głębokie obrzy­

dzenie. - Że też musiałem spotkać tę kobietę!

Wyprostował się z ciężkim westchnieniem. Gdyby nie trafił

do księgarni, życie byłoby takie proste. Prawdziwy pech! A jed­
nak, co najdziwniejsze, nie żałował tego, że się spotkali.

W Emily Taylor tkwiła jakaś intrygująca zagadka. Z pozoru

należała do tych kobiet, którym nie poświęcał więcej niż jednego
spojrzenia. A jednak pod niepozorną powierzchownością kryło
się coś dziwnie pociągającego. Czy tego chciał, czy nie, cały czas
miał w uszach jej głos, pamiętał jej spojrzenie, czuł wielką ocho­
tę, by jej dotknąć. Jedyne wyjaśnienie, jakie przychodziło mu do
głowy, było takie, że miał do czynienia z wilkiem w owczej
skórze. Za pozorami łagodności i nieśmiałości krył się twardy
przeciwnik, który, nie przebierając w środkach, Zamierzał wal­
czyć o wygraną. Ale on wcale nie miał zamiaru ustąpić. Ani
przegrać. Zmusi ją, żeby pokazała swoje prawdziwe oblicze.

- Nic nie szkodzi. Dam sobie radę bez ciebie.
Zawsze wiedział, że Don Adler jest facetem bez kręgosłupa,

ale nigdy nie przypuszczał, że ma do czynienia z takim bez­
wstydnym oportunistą. Parker potrafił dobierać sobie naprawdę
wyjątkowe kanalie.

- Powiem ci tylko, Don, że spodziewałem się po tobie mini­

mum pomocy.

- Masz moją pomoc, McCabe. Na sto procent. Zagadaj Emily

Taylor, a ja załatwię ci zaproszenie.

Garrett pokręcił głową i ruszył w stronę wyjścia.
- Alvin! - krzyknął, kiedy zamknął za sobą drzwi. - Alvin,

gdzie jesteś?

Chłopak wyłonił się jak spod ziemi. Zdawało się, jakby czekał

na wezwanie. Ruszyli razem w kierunku biurka Garretta.

- Alvin, potrzebne mi jest zaproszenie na to przyjęcie

u Parkera.

- Alex. Czy naprawdę nie mógłby pan mi mówić Alex?
- Dobrze. Więc słuchaj, Alex, zobacz, co się da zrobić. I jak

już będziesz miał to zaproszenie, to przynieś mi je do baru „U

Flynna".

- Myślałem, że pan będzie teraz pisał.
- Najlepiej mi się pracuje, kiedy mam pod ręką szklankę

zimnego piwa. Więc...

- Alex - podpowiedział chłopak.
- Więc, Alex, do zobaczenia „U Flynna".
- Do widzenia... - Chłopak zawahał się przez chwilę. - To

znaczy, że będzie się pan widział z Emily Taylor?

-

Nie mam wyboru. Albo się z nią zobaczę, albo zostanę bez

pracy.

- Musi być bardzo ładna.
- Co takiego? Skąd ci to przyszło do głowy? Widziałeś ją?

Alvin zaczerwienił się.
- Nie... nie widziałem. Ale wyobrażam sobie, że musi być

ładna. Jak moja matka, tylko znacznie młodsza... i ładniejsza...
i milsza. Prawda?

- Nie znam twojej matki, ale mogę się założyć, że nie miałbyś

ochoty, aby Emily Taylor kierowała twoim życiem.

Z tymi słowami Garrett zostawił chłopaka i ruszył w stronę

windy. Kiedy wsiadł do samochodu i wyjechał z parkingu na
ulicę, zaraz za bramą utkwił w korku. Kiedy tak wlókł się w upale
pośród masy innych samochodów, zupełnie mimowolnie powró­
cił myślami do Emily Taylor.

Przypomniał sobie zielone oczy patrzące na niego z udanym

zaskoczeniem spoza bukietu. Ta kobieta była urodzoną aktorką.
Nic w jej powierzchowności nie nasuwało podejrzenia, że jest
zimna i bezwzględna. Przeciwnie, sprawiała wrażenie osoby nie-

śmiałej i miękkiej. Zapewne dokładnie takiej, jakiej oczekiwały

jej wielbicielki. I wielbiciele.

A jednak niezależnie od tego, jak długo medytował nad nie

ulegającą wątpliwości niegodziwością Emily Taylor, czuł gdzieś
w głębi serca, że sprawy nie wyglądają tak prosto. Miał wrażenie,
że jest w tej kobiecie coś więcej, co stara się ukryć przed całym
światem. Być może pociągała go w niej właśnie ta tajemnica.

„U Flynna" roiło się od ludzi. Garrett zauważył siedzącą przy

barze sąsiadkę z Bachelor Arms, Jill Foyle. Gawędziła z Eddieta
Cassidym, barmanem i zarazem jednym z uczestników wtorko­
wych pokerów.

Garrett usadowił się na sąsiednim stołku i położył przed sobą

zaostrzony ołówek i kartkę papieru.

- Co nowego w świecie samotników, pani Foyle? - zaczepił

sąsiadkę.

- A, to ty, McCabe. Znowu nie masz o czym pisać?
Jill Foyle miała koło czterdziestki, ale wyglądała na o wiele

mniej i była najseksowniejszą kobietą, jaką znał. Już dawno jed­
nak Garrett uznał, że są zbyt dobrymi kumplami, żeby psuć
wzajemne dobre stosunki romansem.

- Wiesz o wszystkim, co się dzieje w mieście. To tobie za­

wdzięczam wiadomość, że czekolada jest afrodyzjakiem i histo­

rię o kojarzeniu małżeństw przez Internet. Nie słyszałaś czegoś
nowego?

Jill odgarnęła kosmyk jasnych włosów za ucho i spojrzała na

Garretta niezbyt przychylnym wzrokiem.

- Nie, McCabe. Odkąd napisałeś paszkwil na Emily Taylor,

nie wiem, czy w ogóle chcę się z tobą zadawać. Wiesz, że jestem
projektantką wnętrz i powiem ci, że podobnie jak wielu ludzi
z tego środowiska bardzo ją sobie cenię.

- No nie-jęknął Garrett.
- Kim była wściekłą - dorzucił Eddie, stawiając przed nim

szklankę i pokrytą szronem butelkę piwa. - Powiedziała, że jesteś
świnią i że tym razem naprawdę przesadziłeś.

- O to właśnie chodzi. Ludzie zapominają, że mój felieton

adresowany jest głównie do mężczyzn. Sam powiedz, Eddie, czy
to nie było śmieszne?

- Było. I w dodatku trafne. Mam czasem wrażenie, że miesz­

kamy we trójkę z Emily. Słyszę: „Emily to, Emily tamto". Kim
ciągle zmieniałaby coś w domu, a ja muszę jej pomagać brnąć
w kolejne katastrofy dekoratorskie.

- Projekty Emily są bardzo proste i bardzo gustowne - wtrą­

ciła się Jill. - Sama z nich czasem korzystam. I nie ja jedna. Ta
dziewczyna jest naprawdę zdolna. A przy tym pomyśl, ile ona

znaczy dla ludzi, których nie stać na wynajęcie zawodowego
projektanta. Lubię rzeczy zrobione z gustem - zakończyła, pa­

trząc wymownie na Garretta.

- Czy chcesz przez to powiedzieć, że brak mi dobrego gustu?
Jill poklepała go po ramieniu.
- Możesz mi nie uwierzyć, McCabe, ale uważam twój felie­

ton za klasyczny przykład męskiego szowinizmu i ciasnoty po­
glądów. Nie mówię, że już wcześniej nie przejawiałeś takiej
postawy, ale teraz zdecydowanie przesadziłeś.

Garrett złapał się za głowę.
- No dobrze. Skąd mogłem wiedzieć, że ta kobieta chodzi

w aureoli świętej? Wcale tego po niej nie widać.

- Mnie tam wszystko jedno, czy jest świętą, czy nie. Dzięki

niej ludzie znowu nabrali ochoty na to, żeby żyć w ładnym

otoczeniu. Dziwisz się, że ma tylu zwolenników?

- Ja w każdym razie do nich nie należę.
- O co ci właściwie chodzi? Czemu tak nie lubisz Emily

Taylor?

- Dlatego* że Emily Taylor stoi na czele wielkiego spisku

zmierzającego do podporządkowania mężczyzn. Jej poczynania

prowadzą do tego, że dom przestaje być siedzibą mężczyzny
i staje się twierdzą kobiecości.

- A czy nie przyszło ci do głowy, że mężczyźni też mogą się

lepiej czuć w zadbanym, przytulnym i ładnie urządzonym domu?
Czy na pewno nie miałbyś ochoty wrócić do domu na smaczny
i ładnie podany obiad?

- Mam bardzo przyjemne mieszkanie i jem smaczne obiady.

A w dodatku nikt nie każe mi wyrzucać śmieci i nikt nie mć\wi,

jak mam sobie dobierać skarpetki.

- Pizza jedzona przed telewizorem na rozkładanym fotelu to

nie jest to, o co chodzi w życiu.

- Fotel jest naprawdę wygodny. Dostałem go od Tru Halliha-

na. Jego żona chciała wyrzucić go na śmietnik. I o to mi też
chodzi.

- Dodaj jeszcze, że ten wasz fotel stanowi dla ciebie przykład

znakomitego gustu i wtedy już wszystko będzie jasne - roze­
śmiała się Jill.

- Niech no mi pani powie, pani dekoratorko wnętrz, co pani

przeszkadza, że jakiś biedak posiedzi sobie po pracy na wygod­
nym starym fotelu przed trzydziestocalowym telewizorem? Czy
naprawdę najważniejsze są zasłonki i koronki?

- Nie przepadam za koronkami i używam ich tylko wtedy,

kiedy to konieczne. Wiesz co, McCabe? Któregoś dnia trafisz na
kobietę, która każe ci powyrzucać wszystkie stare skarpetki i ty
to zrobisz. A w dodatku będziesz szczęśliwy.

- Nie ma mowy.
- To spójrz na swoich kumpli. Nie powiesz mi, że Josh i Tru

są nieszczęśliwi. Kiedy ich tu ostatnio widziałam, wyglądali,

jakby byli w siódmym niebie.

Garrett musiał jej przyznać rację.
- Tru i Josh trafili na ostatnie warte grzechu kobiety w Kali­

fornii. Oczywiście, nie licząc ciebie.

- Miły z ciebie facet, McCabe. - Jill pociągnęła łyk swojej

ulubionej brandy. - Więc szukasz kobiety wartej grzechu?

- Na pewno nie szukam swojej Emily Taylor. A poza tym, kto

czytałby felietony dla kawalerów pisane przez żonatego mężczy­
znę? A propos, masz dla mnie jakiś temat czy nie?

- Niestety, tym razem jesteś zdany na siebie, McCabe.
Jill zsunęła się ze stołka, zabrała torebkę i ruszyła w stronę

drzwi. Garrett zamówił kolejne piwo.

- No i co? - odezwał się Eddie. - Kogo zamierzasz wziąć na

widelec?

- Jak Zwykle ostatnio, Emily Taylor. Tak się niefortunnie

składa, że wydawca „Los Angeles Post" nie podziela entuzjazmu,
z jakim odniosłem się do tematu.

- Jeszcze ci nie dość?
Garrett odetchnął głęboko.

- Jeszcze nie.
Gryzł się myślą, że ciągle ma do wyrównania rachunek z pa­

nią Taylor. I przeprosiny. Nigdy w życiu nie cofnął niczego, co
napisał. Ale Emily Taylor stanowiła przypadek odmienny od
wszystkich, z jakimi się dotąd zetknął. Stał za nią Richard Parker
i potęga wydawnictwa Parker Publishing. Gdyby Garrett wie­
dział, co jest dla niego dobre, postąpiłby tak, jak się po nim
spodziewano i szedł przez życie od sukcesu do sukcesu.

Tylko że Garrett McCabe rzadko liczył się z tym, co dla niego

dobre.

- Jeżeli masz zamiar spędzić ten wieczór w towarzystwie

roślin doniczkowych, to może od razu trzeba było założyć za­
miast czarnej wieczorowej sukni spodnie ogrodniczki?

Skryta w ustawionym w kącie pokoju za wielkimi donicami

klubowym fotelu Emily podniosła wzrok na Norę, ale zaraz
zakłopotana na powrót spuściła oczy.

- Podziwiałam tę gardenię. Bardzo dobrze wygląda.
Wszystko wokół Richarda Parkera wyglądało bardzo dobrze

- jego dom, jego samochody, jego żona - i przede wszystkim on

sam. Właściciel wydawnictwa Parker Publishing był wcieleniem

kalifornijskiej wizji sukcesu wraz ze wszystkimi jego konse­
kwencjami. Emily jeszcze nigdy nie czuła się równie niedopaso­

wana do otoczenia jak tu. Włosy wymykały jej się z węzła zwią­
zanego na karku. Sukienkę miała za dużą, a w rajstopach polecia­
ło jej oczko od kostki do kolana.

Bez przekonania rozglądała się wokół siebie. Czego mógł

chcieć Richard Parker od jej maleńkiego pisma? Miał już wszy­
stko - rezydencję w Beverly Hills, dom na plaży w Malibu, lu­
ksusowe samochody. Cały jej domek na Cape Cod zmieściłby się
w jego basenie. I nigdzie w zasięgu wzroku nie było niczego, co
przypominałoby jej projekty. Sądząc z wyposażenia wnętrz, ele­
gancka pani Parker nie wierzyła, by w domu warto było cokol­
wiek zrobić samemu.

- Izolujesz się od towarzystwa-napomniała ją przyjaciółka.
Emily zapadła się jeszcze głębiej w fotel.
- Po co tu właściwie jestem? Czy możesz mi przypomnieć?

- poprosiła Norę.

- Żeby gawędzić z możnymi tego świata. Żeby poplotkować.

Żeby oczarować Richarda Parkera i przekonać go, że kupno „Po­
radnika domowego" jest najlepszym pomysłem, jaki w życiu
przyszedł mu do głowy.

- Wcale nie jestem pewna, czy to taki dobry pomysł - mruk­

nęła Emily.

Obiegła wzrokiem pokój. Rozbrzmiewające wokół rozmowy

były jej najzupełniej obce. Nie interesowała jej polityka, luksuso­
we samochody i jachty leżały poza zasięgiem jej potrzeb, a bio­
rąc pod uwagę tryb życia Emily, nie groziła jej niestrawność ani
nadciśnienie. Poza tym od początku umówiły się, że to Nora

będzie się zajmować interesami. Jej zadaniem było pisanie arty­
kułów.

A jednak, mimo swegu braku zrozumienia dla interesów, Emi-

ly czuła, że umowa z Parkerem będzie miała poważne konse­
kwencje dla pisma i dla niej samej.

- Powiedz mi szczerze, Noro. Czy ty też uważasz, że będę

musiała występować w telewizji?

- Na pewno się to przyda. Im bardziej będziesz znana, tym

lepiej „Poradnik domowy" będzie się sprzedawał.

- I rzeczywiście sądzisz, że pomysł z moim zdjęciem na

okładce ma jakikolwiek sens? Na co ono komu potrzebne? Wca­
le się nie cieszę na myśl, że ludzie będą mnie mogli poznać na
ulicy.

- Ależ właśnie o to chodzi!
- Jakieś obce osoby będą mnie zaczepiały w sklepie. -

W głosie Emily zabrzmiała panika. -1 będę musiała z nimi roz­
mawiać. Jeżeli nie gorzej. Pomyśl o tym zwariowanym Gar-
retcie.

- No właśnie - podchwyciła przyjaciółka - skoro już mówi­

my o fanach...

- Ach, przypomniałaś mi. Czy Widziałaś, jakie tu są wanny?

Nie sądzisz, że powinnyśmy...

- Ani słowa o pracy. Natomiast jeśli .chodzi o twoich fanów,

to właśnie pojawił się Garrett McCabe.

Emily podążyła za spojrzeniem przyjaciółki. Na widok męż­

czyzny powoli przesuwającego się przez pełną ludzi salę zabiło

jej mocno serce. Kiedy na moment ktoś go zasłonił, odruchowo

wychyliła się w bok, by nie stracić go z oczu, ale gdy tylko zdała
sobie sprawę z tego, co robi, zaczęła przeklinać własną głupotę.
Po co się na niego gapi? Przecież ten mężczyzna jest jej śmiertel­

nym wrogiem.

- Boże kochany! Nie sądzisz chyba, że przyszedł tu z jakimiś

zamiarami? Na szczęście nie ma kwiatów. Może nie wie, że tu

jestem!

- Po raz kolejny przypominam ci, Em, że to przyjęcie zostało

wydane na twoją cześć - mruknęła zniecierpliwiona Nora.

Emily kurczowo splotła pałce.
- W takim razie wie, że tu jestem. Muszę się gdzieś schować.

Idę do kuchni. Daj mi znać, kiedy sobie pójdzie.

- To twoje przyjęcie, nie możesz...
Ale Emily nie czekała na dalsze słowa przyjaciółki. Nie mia­

ła najmniejszej ochoty na spotkanie z Garrettem McCabe'em,
a przeczuwała, że przyszedł właśnie po to, żeby się z nią zoba­
czyć. Sytuacja była tym gorsza, że on jej nie cierpiał, a ona była
nim w dziwny sposób zafascynowana. Trudno było sobie wyob­
razić bardziej niestosowne uczucie. Nie spodziewała się wpraw­
dzie, żeby miał zamiar znowu ją obrażać, ale jego przeprosiny
były jeszcze bardziej przerażające.

W tym momencie obok Emily przemknął kelner. Niewie­

le myśląc, udała się w jego ślady i trafiła do kuchni. Obszer­
ne pomieszczenie pełne było kelnerów, kucharzy i dostawców.
Pewna, że tu nikt jej nie pozna, Emily wreszcie poczuła się
bezpieczna. Przez chwilę rozglądała się po kuchni, po czym
zainteresowała ją taca pełna grzybów czekających, aż ktoś napeł­
ni ich kapelusze nadzieniem z ostryg. Nie umiała się powstrzy­
mać - nic tak nie koiło jej nerwów jak gotowanie - i zaczęła
nakładać nadzienie.

- Czy mogę spytać, co robisz z moimi grzybami?
Emily podniosła spojrzenie na podejrzliwie przyglądającą się

jej młodą kobietę, która najwyraźniej była tu szefową kuchni.

- Chciałam pomóc... Czy macie może siekane orzechy wło­

skie? Świetnie się nadają na wierzch. Bardzo ładnie wyglądają,
a ich smak doskonale pasuje dó sosu z ostryg.

- Włoskie orzechy? - Kobieta popatrzyła na tacę, a potem

podniosła wzrok na Emily i potarła policzek. - Nigdy nie przy­
szło mi to do głowy. Louis! Przynieś tu zaraz włoskie orzechy!

Kiedy Emily posypała grzyby orzechami, kucharka wzięła

jednego do ust i starannie pogryzła.

- Pycha! - krzyknęła. - Wspaniały pomysł!
Jak zwykle, gdy ją chwalono, Emily poczuła się zakłopotana.
- Są teraz bardziej kaloryczne i tłustsze, ale chyba warto.
Jej rozmówczyni skinęła głową, a potem podała Emily kre­

wetkę z grilla.

- A co powiesz na to?
- Świetne - odparła z błogim uśmiechem. - Dodałaś do ma­

rynaty sok z cytryny, prawda?

- Skąd wiesz? To przepis Emily Taylor. Jest dziś wieczorem

naszym honorowym gościem. Myślisz, że je pozna?

Emily omal nie zakrztusiła się ostatnim kęsem.
- Hm... myślę, że tak.
- Wiesz, to niesamowite przeżycie gotować dla kogoś takie­

go jak ona. Mówią, że jest perfekcjonistką. A jak podaje... Na­
prawdę trudno się nie przejąć na myśl, że jest tu z nami...

W tym momencie ktoś gwałtownie pchnął wahadłowe drzwi

do kuchni. Rozległ się krzyk i pełna przystawek taca poleciała
z rąk kelnera na posadzkę tuż pod nogi Emily. Na jej rajstopach
wylądowały okruchy grzanek i krople sosu z awokado.

Emily powoli uniosła wzrok. Ujrzała długie nogi w niena­

gannie odprasowanych spodniach w kolorze khaki, szeroki tors
w idealnie białej koszuli i barczyste ramiona w miękkiej spo­
rtowej marynarce. Kiedy w końcu zatrzymała spojrzenie, miała
przed sobą oblicze Garretta McCabe'a, który uśmiechał się zjad­
liwie.

- Pani Taylor. Gdzieżby, jak nie w kuchni.
Kucharka spojrzała na Emily takim wzrokiem, jakby ujrzała

przed sobą Marlona Brando.

- Ty jesteś... - zawiesiła głos i dokończyła niemal szeptem

- Emily Taylor? No tak! Ale... czy pani nie powinna raczej być
z gośćmi? Przecież to przyjęcie na pani cześć.

- No właśnie, pani Taylor - wtrącił McCabe. - Co pani tu

robi? Mam nadzieję, że nie chowa się pani przede mną.

Emily spojrzała na niego i głos uwiązł jej w krtani. Wyglądał

niesamowicie. Ubrany był z niedbałą elegancją, która wprawiała

ją w jeszcze większe onieśmielenie. Kiedy ruszył w jej kierunku,

cofała się przed nim, dopóki nie wpadła na kuchenny blat. W roz­
paczliwym geście uniosła przed sobą widelec z nadzianą krewet­
ką, jakby chciała się nim bronić. Garrett McCabe w najmniejszej
mierze się tym nie przejął. Szybkim ruchem zdjął ostatni kawałek
krewetki z widelca i włożył sobie do ust.

- Uhm... Dobre.
- To... to przez cytrynową marynatę - szepnęła, bo nic inne­

go nie przyszło jej do głowy.

Uniósł brwi z wyrazem uprzejmego zdziwienia.
Nawet brwi miał idealne, uświadomiła sobie. Nie mogła

oderwać od niego wzroku; Przez długą chwilę studiowała jego
czoło, potem opuściła spojrzenie i... natychmiast oprzyto­
mniała.

- Naprawdę, to cytryna - wypaliła. - Poza tynf przepis jest

bardzo prosty. Trzeba tylko pamiętać, żeby nie smażyć ich za
długo.

McCabe zmarszczył brwi.

- Wiem, wiem, smażenie krewetek to nie taka łatwa sprawa.

Jeśli trzyma się je za długo, stają się za twarde, jeśli za krótko, są
surowe.

- Święte słowa - wtrąciła się kucharka. - Sporo czasu mi

zajęło, zanim się tego naprawdę dobrze nauczyłam.

Garrett odwrócił się w jej stronę i spojrzał tak, jakby dopiero

ją zauważył.

- Czy mogłaby pani zostawić nas samych? Mamy tu do

omówienia sprawy osobiste.

- Mogę... mogę panu dać przepis - wybąkała z trudem Emi­

ly, gdy zostali sami.

- O czym my, do diabła, mówimy? Nie przyszedłem tu po

przepis na krewetki, ale po to, żeby raz na zawsze zakończyć tę
idiotyczną wojnę między nami.

- Wojnę? - powtórzyła Emily.-Panie...

Spojrzała mu w oczy i nie mogła sobie przypomnieć, jak się

nazywa. Wiedziała tylko, że stojący przed nią mężczyzna mógłby
z powodzeniem być hipnotyzerem. I wcale nie była pewna, czy
nie jest ofiarą jego eksperymentu. Zrobiło się jej tak gorąco,

jakby znalazła się w rozgrzanym piekarniku.

- McCabe - mruknął i wziął ją za rękę. - Chodźmy. Musimy

porozmawiać.

- Jeżeli nie ma pan nic przeciw temu, to wolałabym tu zostać.

Nie dokończyłam nakładać nadzienia do grzybów.

- Niestety, mam coś przeciwko temu.
Pociągnął ją za sobą. Kiedy zmierzali na środek sali, goście

rozstępowali się przed nimi jak fale Morza Czerwonego. Emily
nie była w stanie powstrzymać rumieńca. Wszyscy odwracali się,
żeby na nich spojrzeć! Garrett McCabe najwyraźniej urządzał
przedstawienie. A udział w przedstawieniach był ostatnią rzeczą,
na jaką Emily miała ochotę.

Zanim jeszcze dotarli na sam środek, znalazł się przy nich

Richard Parker.

- Wszystko w porządku, pani Taylor? - zapytał zaniepokojo­

nym tonem.

- Tak... tak - zapewniła.
Parker odwrócił się do stojącego obok niej mężczyzny.
- Co pan tu robi, McCabe? Nie przypominam sobie, żebym

pana zapraszał.

- Przyszedłem, żeby publicznie przeprosić panią Taylor za

swój felieton.

Parker rozważał przez chwilę tę odpowiedź, a potem skinął

głową.

- Dobry pomysł, McCabe. Miło mi, że się zrozumieliśmy.

Garrett odwrócił się do Emily.

- Bardzo panią przepraszam za felieton, który wzbudził tyleż

niesmaku w wydawnictwie Parker Publishing, co i pośród czy­
telników „Los Angeles Post". Od siebie mogę dodać tyle, że nie
było moją intencją umniejszanie wartości tego, co pani robi.

- Ja... ja to rozumiem. Nie mam do pana pretensji. Czy

mogłabym już pójść?

- Bardzo się cieszę, że tak się to skończyło. - Parker poklepał

McCabe'a po ramieniu. - To dobrze, że się zaprzyjaźniliście.
Pozostawiam pana McCabe'a do pani dyspozycji. Jeżeli będzie
pani czegokolwiek potrzebowała, proszę się do niego zwracać.
Na pewno spełni każde pani życzenie. Zna Los Angeles lepiej niż
ktokolwiek inny w naszym zespole, tak że trafia pani w dobre
ręce. Prawda, McCabe?

Garrett spojrzał na Parkera z niedowierzaniem w oczach.
- Obawiam się, że nie mam czasu, żeby.
- Ależ oczywiście, że masz. Prawda, Adler?
Łysy mężczyzna skinął głową. Emily nie miała pojęcia, kim

jest, choć jasne było, że musi być przełożonym jej przerażającego

greckiego boga. I podwładnym Richarda Parkera.

- No to znakomicie. Wiesz już, jakie są twoje nowe obowiąz­

ki, McCabe. I być może czas spędzony z panią Taylor pozwoli
ci lepiej uświadomić sobie, jak bardzo pobłądziłeś w swoich
sądach.

- Na pewno. Doceniam zaszczyt, jaki mnie spotkał. No cóż,

w takim razie oddalimy się z panią Taylor, żeby ustalić dalsze
plany.

Emily zerknęła na Garretta. Potem rzuciła wzrokiem na swoje

buty ochlapane sosem z awokado. McCabe miał tak wściekłą
minę, że wcale nie była pewna, czy chce z nim spędzić jeszcze
choćby sekundę dłużej.

ROZDZIAŁ

3

Garrett ujął Emily pod ramię i wśród szeptów i zdumionych

spojrzeń doprowadził ją do przeszklonych drzwi wiodących na
taras.

- Mam nadzieję, że teraz jest pani zadowolona - powiedział,

kiedy znaleźli się sami.

Emily oswobodziła rękę i odsunęła się o krok. Z trudem łapała

oddech.

- Nie rozumiem, czemu pan się tak na mnie wścieka, panie

McCabe. Jeśli ktokolwiek ma tu powody do złości, to ja. I po­
wiem więcej, rzeczywiście jestem na pana zła. Nawypisywał pan
na mój temat mnóstwo złośliwych bzdur.

Garrett pokręcił głową. To było zupełnie nieprawdopodobne.

Ta kobieta potrafiła na zawołanie drżeć i oblewać się rumieńcem.

- Zaraz, zaraz - mruknął.
- To prawda. Rzadko wpadam w złość. Jestem bardzo opano­

waną osobą, ale to, co pan napisał, naprawdę mnie... zirytowało.

Mówiąc te słowa, Emily znów, jak przedtem w kuchni, wy­

ciągnęła w jego stronę widelec. Garrett nie umiał powstrzymać

śmiechu. Zdecydowanym ruchem odebrał jej widelec i cisnął

przez poręcz tarasu.

- Zirytowana? Szczególne-określenie.
Emily mimowolnie spojrzała w ślad za widelcem.
- Jestem pewna, że pan rozumie, o co mi chodzi. Nikt nigdy

nie powiedział mi tylu przykrych rzeczy. Może poza jedną osobą,
ale to było już dawno temu i wolałabym do tego nie wracać.

Garrett przysiadł na balustradzie, przekrzywił głowę i spojrzał

na Emily z dezaprobatą.

- Czy naprawdę nie zdecyduje się pani przerwać tej zabawy?

Wiem dobrze, do czego pani zmierza.

- Naprawdę? - zapytała, rzucając mu przelotne spojrzenie.
- Naprawdę.
Uśmiechnął się z satysfakcją. Może w końcu przestanie grać.

Musi wreszcie przyznać, że ją przejrzał.

- Do czego?

- Co do czego?

- Do czego zmierzam?
- Dajmy temu wreszcie spokój! Możemy się tak bawić w nie­

skończoność, ale to niczego nie zmieni. Mam pani numer, pani
Taylor.

- No i chwała Bogu. - Emily ruszyła w stronę drzwi do sali,

ale po paru krokach stanęła w miejscu. - W takim razie może pan
zadzwonić do mnie jutro i porozmawiamy spokojnie przez tele­
fon. W tej chwili wydaje się pan zdenerwowany, a ja nie bardzo
potrafię sobie radzić w takich sytuacjach. Nora mówi, że powin­
nam iść na kurs, ale moim zdaniem jestem... - urwała czując, że
się zagalopowała - po prostu trochę nieśmiała.

- Jak na osobę nieśmiałą nie traci pani przytomności umysłu.
- Zwykle tyle nie mówię - zapewniła go.
- Zwykle pani tyle nie mówi, zwykle się pani nie złości...

I nie wie pani, dlaczego jestem taki... zirytowany?

- Nora powiedziała, że pewnie ma pan kłopoty z panem Par-

kerem ze względu na treść swojego ostatniego felietonu. Ale
w końcu nie może pan mieć do mnie pretensji o to, co pan sam
napisał. Nie prosiłam o felieton na mój temat.

Garrett zmełł w ustach przekleństwo. Gdy ujmowała to wszy­

stko w tak prosty sposób, trudno było nie przyznać jej racji.

Faktem jest, że to on zaczął. Ona tylko broniła się najlepiej jak
umiała. Biorąc to pod uwagę, należało przyznać, że sam się
wpakował jak idiota.

- Nie o to mi chodzi - odezwał się łagodniej.
- W każdym razie powiedziałam panu Parkerowi, że nie

jestem zła z powodu felietonu i że nie będzie on miał wpływu na

nasze negocjacje. W końcu wolność słowa jest zagwarantowana
przez konstytucję... czy Deklarację Niepodległości... nigdy nie

jestem pewna. Tak czy siak, nie mam nic przeciw wolności

wypowiedzi.

Garrett nie mógł oderwać od niej wzroku. Nic nie wskazywało

na to, że Emily kłamie.

- Więc nie jest pani zła?
- Jestem. Jestem zła z powodu tego, co pan napisał, ale wola­

łam nie mówić o tym panu Parkerowi. I tak wyglądał na zmar­
twionego i nie chciałam, żeby dodatkowo przejmował się moją
opinią.

- Nie chciała pani, żeby przejmował się pani opinią? A co

z telefonami do „Los Angeles Post"? Niczego pani o nich
nie wie?

- Z jakimi telefonami?

McCabe odetchnął głęboko. Zaczynał podejrzewać, że być

może, ale tylko być może, błędnie ocenił sytuację. I Emily
Taylor.

- Czy chce mi pani powiedzieć, że nie stara się pani wykorzy­

stać całej tej historii, żeby podbić cenę swojego pisma?

- Przede wszystkim wcale się jeszcze nie zdecydowałam, czy

chcę je sprzedać. Choć Nora zamierza tak zrobić.

- Nora?
- Nora Griswold. Moja wspólniczka. To ona tak się rozprawi­

ła z pańskimi różami i listem. Ale jestem pewna, że dlatego, aby

oszczędzić mi przykrości, i nie kierowała się przy tym żadnymi
niskimi motywami.

Garrett otworzył szeroko oczy. Czy to możliwe, żeby Emily

była naprawdę tak słodka i naiwna, jak na to wyglądała? Nikt,
kogo znał, nie był równie słodki, nawet osiemdziesięcioletnia
babcia McCabe. A Emily Taylor była wschodzącą gwiazdą
w świecie wydawców, kobietą, która błyskawicznie pięła się
w górę. Skoro potrafiła skutecznie prowadzić rozmowy z takim
rekinem jak Parker, to sama musiała być prawdziwą barrakudą.
Po prostu nie mogło być inaczej.

A jednak im dłużej z nią rozmawiał, tym wyraźniej czuł, że to

nie może być prawda. ,W jej zielonych oczach widział otwartość
i zarazem lęk, jakby była nieśmiała lub... jakby się go z jakiegoś
powodu obawiała.

- Czy w takim razie moje uroczyste przeprosiny były w ogó­

le potrzebne? Czy bez powodu zrobiłem z siebie idiotę przed
tymi wszystkimi ludźmi?

- Tak... Chciałam powiedzieć: nie. Dzięki pańskim przepro­

sinom czuję się dużo lepiej. I... i cieszę się, że pokaże mi pan Los

Angeles. Nora jest fatalnym kierowcą. Niestety, na kursie właści­
wego ukierunkowywania agresji nauczyła się traktować wszy­
stkich na jezdni jak swoich osobistych nieprzyjaciół i...

- Nie oczekuje pani po mnie chyba, że będę pani kierowcą?
- A czy nie umówił się pan przed chwilą w taki właśnie

sposób z panem Parkerem?

- Pani Taylor, nie mam ani czasu, ani ochoty wozić pani po

mieście. I wyjaśnijmy od razu jeszcze jedno: mój felieton nie

wziął się z nieporozumienia czy pomyłki. Napisałem to, co my­
ślę, i w pełni to podtrzymuję.

- Ależ pan mnie nawet nie zna!
- Znam dostatecznie dobrze, żeby wiedzieć, co mówię.
Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. Garrett widział,

że dolna warga Emily drży lekko, czuł jej urywany oddech. Zdał
sobie sprawę, że jej emocje są szczere, że naprawdę ją rozczaro­
wał i zranił.

- Ja też pana znam - powiedziała w końcu miękko. - Jest pan

aroganckim, zarozumiałym facetem, któremu się wydaje, że po­
zjadał wszystkie rozumy. Dostatecznie pewnym siebie, żeby pi­
sać o rzeczach, o których nie ma zielonego pojęcia.

Garrett czuł pokusę, by bronić się przed jej zarzutami, ale

starał się pohamować. Cóż go obchodzi, co o nim myśli jakaś
Emily Taylor? Jej zdanie nie powinno mieć dla niego żadnego
znaczenia. A jednak miało i nic na to nie mógł poradzić.

- No dobrze - powiedział z rezygnacją. - A kim pani jest?
- Niech się pan spróbuje dowiedzieć. Myślę, że kiedy lepiej

zda pan sobie z tego sprawę, uświadomi pan sobie, jak bardzo się
pan myli. To, że jestem dekoratorką wnętrz czy gospodynią
dompwą, jak pan woli, nie znaczy, że moja praca jest bez warto­

ści. Niech pan spędzi ze mną trochę czasu, to...

- Pozwoli mi pani napisać kolejny felieton na swój temat.
- Nie!
- A zatem co?
Spojrzała na niego z ukosa.
- To być może zmienię swoją opinię na pański temat.
- To brzmi całkiem rozsądnie - odparł z uśmiechem. - Nig­

dy nie jest za późno, żeby się czegoś nauczyć.

- W porządku. A zatem umowa stoi. I jeśli zmieni pan opinię

na mój temat, przeprosi pan moich czytelników.

Roześmiał się.

- Nie ma mowy. Umówmy się, że postaram się zrozumieć

pani punkt widzenia i na tym koniec. Zgoda?

- Zgoda.
Wyciągnął rękę. Kiedy podała mu swoją, spojrzał na jej

dłoń. Miała szczupłe palce i krótko obcięte paznokcie. Zasko­
czyło go to. Lubił, żeby kobiety, z którymi się spotyka, miały
długie, jaskrawo polakierowane paznokcie. To wydawało mu

się seksowne. Emily była zupełnie inna. A jednak pociąga­
ła go. .

Kiedy jej dotknął, poczuł dreszcz emocji. Miała w sobie ła­

godność i słodycz i pachniała świeżo jak wieczorne powietrze.
Nie była wyszykowaną na bóstwo kalifornijską lalką. Nie ubiera­
ła się prowokująco, nie flirtowała z nim pewnym siebie tonem.
Zdawała się zupełnie nieświadoma tego, że jest piękna. Choć jej
figura nie była bez skazy, a włosy wyglądały, jakby uczesała się
grabiami, choć w ogóle nie była w jego typie, to musiał przyznać,
że jest bardzo kobieca. Jej mąż miał wszelkie powody, by być
z siebie zadowolonym.

Jej mąż. Przelotne podniecenie minęło. Garrett cofnął dłoń,

ale wciąż czuł na niej dotknięcie delikatnych palców.

- Znajdzie mnie pani w redakcji - oświadczył i schował rękę

do kieszeni. - Do widzenia, pani Taylor.

Ruszył w kierunku schodów.
- Panie McCabe?
Odwrócił się do niej.
- Tak, pani Taylor?
- Czy... mógłby pan odwieźć mnie do domu?
Garrett kompletnie osłupiał. W każdej innej sytuacji byłby

skłonny potraktować te słowa jako zachętę, w ustach Emily Tay­
lor brzmiały one jednak jak rozpaczliwa prośba o pomoc.

- Chce pani stąd iść? W końcu całe to przyjęcie jest z pani

powodu.

Emily przygryzła wargę. Zerknęła w kierunku przeszklonych

drzwi, a potem wzruszyła ramionami.

- Nie mam ochoty tam wracać. Poza tym nie sądzę, żeby

komukolwiek przeszkadzało, że mnie nie ma. Nora może odpo­
wiedzieć na każde pytanie. - Uśmiechnęła się nieśmiało i Garrett
dostrzegł, że się zarumieniła. - Denerwują mnie ci wszyscy lu­
dzie i dawno pojechałabym do domu, ale Nora wzięła kluczyki
do samochodu.

Garrett zaśmiał się cicho i nadstawił ramię. Ujęła go pod rękę

i razem ruszyli w kierunku schodów.

- Bardzo możliwe, że miała pani rację.
- W jakiej sprawie? - spytała i Garrett znów napotkał uważ­

ne spojrzenie nieprawdopodobnych zielonych oczu.

- Może rzeczywiście pani nie znam.
Nic nie odpowiedziała, ale on odniósł wrażenie, że rumieniec

na jej twarzy stał się o ton głębszy.

Jazda samochodem do domu Parkera w Malibu upłynęła im

w niemal kompletnym milczeniu. Emily nigdy nie miała wiele do
powiedzenia, chyba że chodziło o takie sprawy jak najlepszy
sposób oddzielenia białka od żółtka czy wyższość stalowych
naczyń nad aluminiowymi. Była jednak niemal pewna, że Garrett
McCabe nie jest zainteresowany jej opinią na temat garnków
i rondli czy jajek.

Garrett nastawił radio na stację nadającą łagodnego rocka i od

czasu do czasu nucił pod nosem. Miał miły głos, niski i ciepły.
Emily odkryła, że całkiem przyjemnie jest siedzieć obok niego
z zamkniętymi oczami i poddać się nastrojowi chwili.

Pod powiekami ujrzała tańczącą parę: mężczyznę w smokin­

gu i kobietę w białej sukni balowej, nie w jednej z tych, które
sama zaprojektowała i uszyła, ale kupionej w sklepie. Mężczy­
zna obejmował ją ramieniem i przytulał, a na szyi czuła jego

ciepły oddech. Odsunęła twarz i spojrzała mu w oczy. Wyciąg­
nęła dłoń, by przesunąć palcami po jego włosach ze złotymi
pasemkami...

-Tani Taylor?
Wyrwana ze świata fantazji Emily otworzyła oczy. Zdała so­

bie sprawę, że mimowolnie uniosła palce do ust, a na jej wargach
rysował się jeszcze uśmiech. Na szczęście Garrett niczego nie
zauważył. Wpatrywał się w przednią szybę i odczytywał numery
mijanych domów.

- Który to dom? - spytał.

- Trzeci za światłami.
Kiedy zajechali przed wejście, zgasił silnik i obrzucił dom

ciekawym spojrzeniem.

- Więc za to płacą moi czytelnicy.
- Tak - szepnęła.
- Całkiem miłe miejsce.
Przez dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu. Emily czuła się

coraz bardziej zakłopotana tym, że nie wie, co powiedzieć.

- Może wstąpi pan na chwilę? - spytała wreszcie. - Upie­

kłam ciasto i... i zrobiłam lody waniliowe..'.

Urwała, przeklinając w duchu własną niezręczność. Czy na­

prawdę nie mogła wymyślić niczego bardziej oryginalnego? Gar­
rett McCabe na pewno spotykał się wyłącznie z błyskotliwymi
kobietami, które zawsze wiedziały, jak się zachować. Ciasto,
i lody! Przecież mężczyznę zaprasza się na drinka albo na kawę.

Sęk w tym, że nigdy nie miała okazji nauczyć się tego wszy­

stkiego. Wyszła za mąż, gdy tylko skończyła szkołę. Erie był

jedynym mężczyzną, z jakim się umawiała, jaki odwoził ją kie­

dykolwiek do domu, W ciągu jedenastu lat, odkąd się z nim
rozstała, praktycznie nie prowadziła życia towarzyskiego.
A w ciągu trzydziestu czterech lat całego swego życia całowała
się z jednym, jedynym mężczyzną. I choć oglądała filmy i czyta-

ła książki, to nie miała zielonego pojęcia, jak ma się zacho­
wać, siedząc z Garrettem McCabe'em w zaparkowanym przed
domem samochodzie.

Co ma zrobić? Co nowoczesna kobieta robi na zakończenie

randki? - pytała gorączkowo samą siebie i dopiero po chwili
uświadomiła sobie, że właściwie ich spotkanie nie jest żadną
randką. Po co w takim razie ma w ogóle zapraszać McCabe'a? "
Z uprzejmości? Przez całą drogę - wyrzucała sobie - nie ode­
zwałaś się słowem, a teraz myślisz, że nagle oczarujesz go bły­
skotliwą konwersacją?

- Nie musi pan - mruknęła wskutek tych wszystkich, trwają­

cych nie więcej niż sekundę rozważań. - Pewnie jest pan zmę­
czony i chciałby...

- Z przyjemnością wejdę. Nigdy dotąd nie miałem okazji

obejrzeć domu na plaży w Malibu.

Zręcznie wyskoczył z samochodu i zanim zdążyła się ruszyć

z miejsca, otworzył drzwiczki po jej stronie. Wyciągnął rękę
i pomógł Emily wysiąść. Kiedy szli w stronę wejścia, trzymał się
o krok za nią, pozwalając jej pełnić honory gospodyni.

Kiedy weszli do środka, Emily przekręciła kontakt i zapaliła

światło. Znaleźli się w wysokim, obszernym holu z przeszklony­
mi ścianami od strony oceanu. W środku słychać było huk przy-

boju.

- Fantastyczne - odezwał się Garrett.
- Całkiem miłe - skwitowała Emily i poprowadziła go do

kuchni.

- Nie podoba się pani?
- To nie to co własne kąty. Lepiej się czuję w znajomym

otoczeniu.

- Za to jest tu cudownie wygodnie. Uwielbiam komfort.
Garrett usiadł przy barku, a Emily wyjęła ciasto.
- Gdzie znajduje się pani dom?

- W Rhode Island w pobliżu Middletown. Kolo Newport.

Chce pan kawy?

- Jasne. Domyślam się, że tęskni pani za rodziną?
- Szczerze mówiąc^ nie. Moi rodzice byli zawsze bardzo

zajęci własnym życiem. Zawodowym i towarzyskim. Poza tym
moja matka prowadzi działalność dobroczynną. A wszyscy bra­
cia pozakładali rodziny.

- Nie o tym myślałem. Chodziło mi o męża i dzieci.
Emily zamarła z dzbankiem kawy w ręku.
- Nie mam własnej rodziny. To znaczy... nie mam dzieci.

Pije pań czarną kawę?

- Poproszę ze śmietanką - odpowiedział. - A mąż?
- Nie mam męża.
Zapadła cisza. Emily czuła na sobie uważne spojrzenie Gar-

retta.

- Nie jest pani mężatką?
- Byłam. - Uśmiechnęła się. - Wiem, że to może wydawać

się dziwne, jeśli weźmie się pod uwagę to, co robię. Ale dom to
dom, niezależnie od tego, ile osób w nim mieszka. Ja akurat
mieszkam sama. Mam tu kawę aromatyzowaną. O zapachu orze­
chów laskowych.

Garrett nie odrywał od niej oczu.
- Zabawne. Byłem pewny, że ma pani rodzinę.
Powoli wstał ze stołka. Miał dziwnie niepewną minę. Ode­

tchnął głęboko.

- Chyba już pójdę. Mam kawał drogi do miasta.
- Jak pąn chce. Proszę zaczekać, zapakuję kawałek ciasta.
- Nie, naprawdę to zbędny kłopot.
- To żaden kłopot.
Zręcznie zawinęła talerzyk z ciastem w kawałek metalowej

folii.

- Dałabym panu lody, ale się roztopią.

- Dziękuję. - Garrett zajrzał pod folię. - Pięknie wygląda

i cudownie pachnie.

- Mam nadzieję, że będzie smakować - powiedziała, odpro­

wadzając go do drzwi. - Dodałam do niego orzeszki i bourbona.
Mogę jeszcze dać lody, ale się roztopią... - urwała, bo poczuła,
że znów go zanudza. -1 dziękuję, że pan mnie podwiózł.

- Nie ma za co. Do zobaczenia.
- Do zobaczenia.
Odetchnęła dopiero, kiedy zamknęły się za nim drzwi.
- Idiotka - mruknęła do siebie. - Kompletna idiotka. Co się

z tobą dzieje, Emily Taylor? Ten facet wypisuje na twój te­
mat złośliwe bzdury, obraża cię, a ty go zapraszasz i karmisz
ciastem! - Zacisnęła pięści. - Musisz być bardziej stanowcza.
Musisz być bardziej stanowcza... - powtórzyła parę razy formułę
z książki.

Westchnęła. Nigdy nie będzie stanowcza. Nigdy nie będzie

umiała się naprawdę złościć. Zawsze przełknie każdą krzywdę,
choćby tylko po to, żeby nie psuć innym humoru. Zamiast potra­
ktować tego McCabe'a, jak sobie na to zasłużył, zaprasza go na
ciasto.

Zrezygnowana ruszyła do kuchni. Nic nie poprawiało jej rów­

nie skutecznie samopoczucia jak pieczenie. Tym razem jednak
nie mogła skupić się na pracy, bo jej myśli przez cały czas
zaprzątał Garrett McCabe.

W dwie godziny później do pachnącej Czekoladowymi ciaste­

czkami kuchni wkroczyła Nora.

- Tu jesteś! - krzyknęła, rzucając płaszcz na fotel. - A ja

przez cały czas zastanawiałam się, gdzie się podziałaś. Ale czuję
ciasteczka, więc mów od razu, co się stało?

- Nic. Wiesz, że nienawidzę przyjęć.
- A jak się dostałaś do domu?
- Przywiózł mnie Garrett McCabe.

- W takim razie nic dziwnego, że masz zły humor. Związał

cię i wrzucił do bagażnika?

- Nie, sama go o to poprosiłam.
- Zaskakująco śmiałe zachowanie jak na Emily Taylor.
- Było miło. Wszedł ze mną, dałam mu kawałek ciasta i po­

jechał.

Nora zachichotała. -,
- Kawałek ciasta? Ten facet nie wygląda mi na amatora

ciasta.

- Wszyscy mężczyźni lubią ciasto. Poza tym, to był poczę­

stunek na zgodę. Można powiedzieć, że zawarliśmy... porozu­
mienie.

- Już nie jesteś na niego zła? - Nora z niesmakiem pokręciła

głową. - Nie rozumiem, jak mogłaś mu darować.

- Sama tego nie wiem - przyznała Emily.
Sięgnęła po ciasteczko i nim je pogryzła, już sięgała po na­

stępne.

- Może po prostu nie umiem być taka stanowcza jak ty.

Znacznie lepiej się czuję, kiedy jestem dla ludzi miła.

Nora wyjęła przyjaciółce trzecie ciastko z ręki i odłożyła na

tacę.

- No dobrze. Powiedz mi coś więcej o tym porozumieniu,

Em. - Uśmiechnęła się szeroko. - Sama chętnie zawarłabym po­
rozumienie z takim mężczyzną.

Twarz Emily pokrył rumieniec. Czasem naprawdę wierzyła,

że Nora czyta w jej myślach.

- To nie tak - mruknęła.
- Ależ czemu nie? Teraz, kiedy już nieporozumienia zostały

wyjaśnione, pora przejść dalej. Założę się, że ten McCabe świet­
nie całuje.

- Nie mam zamiaru się z nikim wiązać. A już zwłaszcza z ta­

kim mężczyzną jak Garrett McCabe.

- A na co czekasz? Na urocze towarzystwo w domu starców?
Emily westchnęła.
- Wiesz, że mam trudności w kontaktach z ludźmi. Nie po­

trafię im nic zaoferować. Pod żadnym pozorem nie zamierzam
przejść jeszcze raz tego wszystkiego, co już raz przeżyłam
w małżeństwie. Za wiele mnie to kosztowało.

- Masz bardzo dużo do zaoferowania - zaoponowała Nora.

- No, ale przejdźmy do rzeczy. Co planujesz wobec McCabe'a?
Jeżeli nie masz ochoty na romans, to może zechcesz się zemścić?

- Przestań, Noro!
- Tylko się pytam. Słyszałam, jak Parker polecił McCabe'o-

wi, żeby się tobą zajął. Więc ciekawi mnie, jaki jest termin
pierwszej wycieczki po Los Angeles. Jeżeli nie zamierzasz wziąć
w niej udziału, odstąp mi miejsce. Zapewniam cię, że facet do
końca życia będzie żałował tego, co napisał.

Emily zatkała zlew, odkręciła wodę i sięgnęła po płyn do

zmywania naczyń.

- Jeszcze się nie umawialiśmy. Chciałabym odwiedzić ten

wielki sklep z antykami, o którym ci opowiadałam. Mają tam
kilka tysięcy metrów kwadratowych zastawionych starociami.
Może znalazłabym coś do mojej kolekcji butelek... - ciągnęła,
patrząc nieobecnym wzrokiem gdzieś przed siebie.

- Chyba już starczy tego płynu, Em - przerwała jej Nora.
Emily opuściła wzrok. Piana przelewała się przez krawędź

zlewu i spływała na podłogę.

- Nie potrafię sobie wyobrazić Garretta McCabe'a brnącego

przez kilka tysięcy metrów kwadratowych antyków w poszu­
kiwaniu starych butelek do twojej kolekcji. - W glosie Nory
brzmiał nie skrywany sarkazm.

- Niewiele mnie obchodzi, jak się będzie czuł. Mam nadzieję,

że go to czegoś nauczy.

- Więc jednak zemsta - droczyła się z przyjaciółką Nora.

- Nie. Myślę tylko, że jeżeli, zrozumie mnie, a właściwie

moich czytelników, trochę lepiej, to nie będzie tak pochopnie
oceniać tego, co robię. Chciałabym, żeby nauczył się, że prowa­
dzenie domu to nie tylko pranie i sprzątanie.

- Przeniesienie.
- Co takiego?
- Uczyłam się o tym na ostatnim kursie - „Freud dla wszy­

stkich". Garrett McCabe ma ci służyć do rozwiązania proble­
mów odziedziczonych po mężu. Jeżeli udowodnisz mu to, czego

nie potrafiłaś dowieść Ericowi, dojdziesz do zgody z rzeczy­

wistością.

- Dojdę do zgody z rzeczy wistością?
- To jak owijanie róż słomą na zimę. Nie chcesz pogodzić się

z myślą, że łato się kończy i kwiaty przestaną kwitnąć. Ale gdy
raz opatulisz róże słomą, wtedy już jesteś pogodzona z tym, co

ma nadejść.

- Pogodziłam się z rzeczywistością w dniu, kiedy Erie ode

mnie odszedł.

- Naprawdę?
Emily zaczerpnęła oddechu.
- Tak. I przy okazji dokonałam kilku odkryć na swój temat.

Nie potrafię się porozumieć z mężczyznami. A właściwie to ni­
czego z nimi nie potrafię. Kropka.

- Widziałam cię na tarasie z McCabe'em i odniosłam wraże­

nie, że nie macie żadnych trudności z porozumieniem się.

- 2 nim jest rzeczywiście jakoś inaczej. Ale sama nie wiem

dlaczego. Może dlatego, że byłam na niego zła. Nie musiałam
długo myśleć, co mam mu powiedzieć.

- Może, może... - W kącikach ust Nory pojawił się leciutki

uśmieszek. - A może pasujecie do siebie.

- A może byś tak lepiej zajęła się własnymi sprawami, co?

Nie musiałabyś się wtedy martwić o moje życie.

Nora wybuchnęła śmiechem.

- Wielki Boże! Odkąd cię znam, nigdy nie byłaś równie

stanowcza jak dziś. Co się z tobą dzieje?

- Nic. Jestem po prostu śmiertelnie zmęczona i senna.

. W trzy godziny później Emily ciągle jeszcze nie spała.

Leżała na wznak i patrzyła w sufit. Dawno już zrezygnowa­
ła z liczenia owiec. Każdym kawałkiem ciała pragnęła snu,
a jednocześnie hie mogła zmrużyć oka. Coś się z nią stało
i choć nie rozumiała tego do końca, wiedziała, że nie umie nad
tym zapanować.

Może to napięcie związane ze sprzedażą pisma albo znużenie

wysłuchiwaniem ciągłych rad przyjaciółki, albo zamęt, w jaki
wprawiło ją spotkanie z Garrettem McCabe'em. Cokolwiek to

było, wcale nie miała ochoty się z tym zmagać.

Marzyła o tym, żeby znaleźć się z powrotem w Rhode Island.

Życie tam było znacznie prostsze. I w dodatku nie musiałaby
spotykać Garretta McCabe'a.

Garret uniósł kartkę leżącą na podłodze i pchnął drzwi do

swojego apartamentu w Bachelor Arms. Trzymając w jednej ręce

ciasto od Emily, wymacał kontakt i zatrzasnął za sobą drzwi.
Zrobił kilka niepewnych kroków i opadł na fotel.

Co za dzień! A właściwie, co za wieczór! Nie miał pojęcia,

kiedy się to wszystko właściwie zaczęło. Może wtedy, gdy Emily
powiedziała, że ją zirytował? A może kiedy poprosiła go, żeby ją
odwiózł do domu? W każdym razie, gdy usłyszała że nie ma
męża, stało się z nim coś, czego zupełnie nie pojmował.

Wiedział tylko, że w ciągu jednego wieczoru opuściła go cała

irytacja na tę kobietę. Zamiast się złościć, był nią kompletnie
zauroczony. Zauroczony Emily Taylor! Czegoś takiego nigdy by
Się nie spodziewał. Oczarowała go profesjonalna gospodyni do­
mowa. Goś takiego! A jednak nie mógł przed sobą ukryć, iż

zaskoczeniu, jakie wiązało się z odkryciem, że jest samotna,
towarzyszył niepokojący dreszcz.

Co mu się stało? Emily w niczym nie przypominała kobiet,

z jakimi zwykle się spotykał. Poza tym stanowili zupełne prze­
ciwieństwo. On zawsze cenił sobie spontaniczność, ona była
przykładem pedantycznego zamiłowania do porządku. On pisał
satyryczne felietony, ona utrzymane w śmiertelnie poważnym

tonie recepty na prowadzenie domu. On cenił sobie swój stan
kawalerski, ona była całą duszą po stronie rodziny. On najchęt­
niej jadał hamburgery i pizzę, a ona...

Garrett odpakował ciasto. Urwał kawałek i włożył do ust.

Musiał przyznać, że smakuje wspaniale. Oblizał palce i rozwi­
nął znaleziony pod drzwiami list. Josh i Taryn zapraszali go
na pizzę. Zmiął papier w garści i rzucił do kosza. Nie miał ocho­
ty na towarzystwo, a zwłaszcza na towarzystwo młodych mał­

żonków.

Zanim jednak dokończył drugi kawałek ciasta, wiedział, że

pozostanie w domu oznacza wieczór spędzony na rozmyślaniach
o Emily Taylor. Podniósł się z fotela, opłukał ręce i udał się do
sąsiadów. Ciasto z orzeszkami i pizza. Niezłe połączenie.

Taryn powitała go serdecznym całusem w policzek. Choć

znali się od niedawna, czuli się ze sobą jak starzy kumple.

- Garrett! Miło, że wpadłeś. Kiedy wróciłeś?
- Przed chwilą.
Garrett wszedł do środka i rozejrzał się po apartamencie mło-

' dych małżonków. Wraz z pojawieniem się Taryn zaszły w nim

wielkie zmiany. Przede wszystkim przybyło mnóstwo obrazów
i bałagan. Ale dzięki temu wnętrze nabrało życia. Josh był może

nieco zbyt pedantyczny, uświadomił sobie Garrett.

- Tru i Josh poszli właśnie po pizzę. Napijesz się czegoś?
- Najchętniej zimnego piwa.
- Zaraz dostaniesz.

- Cześć, McCabe! - zawołała z kanapy Caroline i poklepała

miejsce obok siebie.

Garrett usiadł na kanapie i wyciągnął wygodnie nogi. Po

chwili wróciła z kuchni Taryn ze szklanką piwa.

- No i co, McCabe? Miałeś randkę? - zaczęła Caroline.
- Nie. Byłem na przyjęciu na cześć Emily Taylor.
- Sama cię zaprosiła? - Oczy Taryn zabłysły ciekawością.

- Po tym, co o niej nawypisywałeś?

- Wbrew powszechnemu przekonaniu jesteśmy w przyja­

cielskich stosunkach. Wydawca „Los Angeles Post" chce kupić

jej pismo, więc niedługo wszyscy będziemy siedzieć w tej samej

obszernej kieszeni Richarda Parkera.

- No, w każdym razie zrobiłeś krok we właściwym kierunku.

Ty i Emily Taylor. Nie darmo ludzie mówią, że przeciwieństwa
się przyciągają.

Garrett zachichotał.

- Naprawdę wierzysz w mądrości ludowe?
- Czemu nie? Powiedz, co będzie dalej.
- Z czym?
- Kiedy się wreszcie ożenisz? Mogłabym cię poznać z moją

przyjaciółką Margaux. To interesująca kobieta. Jest Francuzką
i ma własną galerię sztuki. Chcesz jej numer?

Garrett zaczął się niespokojnie wiercić na kanapie.
- To kiedy chłopaki wracają ?

- Najpierw odpowiedz na moje pytanie.
- Tak, McCabe - wtrąciła się Caroline. - Odpowiedz na py­

tanie Taryn.

Garrett pokręcił głową.
- Czy weszłyście w konszachty z moją rodziną? Mam wraże­

nie, że coraz więcej ludzi ma obsesję na punkcie mojego mał­
żeństwa. Czy może kobiety nie mogą znieść spokojnie widoku
szczęśliwego nieżonatego mężczyzny?

Młode kobiety popatrzyły po sobie.

- Chcemy, żebyś był naprawdę szczęśliwy.
- Jestem naprawdę szczęśliwy. Nie musicie się o mnie mar­

twić. Czy możemy zmienić temat rozmowy?

- Jasne. Opowiedz coś o Emily Taylor. Obie ją uwielbiamy.

Jak wygląda? Jakie było to jej przyjęcie? Dobrze dawali jeść?

- To nie ona wydawała przyjęcie, tylko wydawca gazety.

A Emily Taylor? Jest... miła.

- Typowa odpowiedź McCabe'a. Nietrudno zgadnąć, że jest

miła. Bo jaka mogłaby być. Ale jak wygląda?

Garrett zakłopotany wzruszył ramionami.
- Nie wiem. Jest ładna. Ma rude włosy. Kręcone. Tej mniej

więcej długości - położył rękę na ramieniu. - Zielone oczy. Jest
średniego wzrostu. Ma ładną sylwetkę, zaokrągloną wszędzie,
gdzie trzeba.

Uśmiechnął się.

- I piecze boskie ciasto.

Caroline pogroziła mu pięścią.

- Jesteś niepoprawny, McCabe.
- Naprawdę.
- Mam nadzieję - westchnęła Caroline - że jakaś kobieta

weźmie się w końcu za ciebie, zanim stoczysz się na dno.

W tym samym momencie rozległ się odgłos otwieranych

drzwi. Do pokoju weszli Tru i Josh, niosąc kartonowe pudła

zpizzą.

- Cześć, McCabe. Miło, że wpadłeś. Byłeś na randce?
Garrett pokręcił głową.
- Całe szczęście, że już jesteście. Wasze żony uwzięły się,

żeby mnie wyswatać.

- Małżeństwo nie jest takie złe, McCabe - odezwał się

Tru, kładąc pudło z pizzą na stoliku. - Spróbuj, to sam Się
przekonasz.

- Nie zabrzmiało to zbyt przekonująco - skomentowała sło­

wa męża Caroline.

Tru uśmiechnął się do żony.
- Wiesz, co mam na myśli.
Ku uldze Garretta powrót mężczyzn oznaczał koniec rozmów

na tematy matrymonialne i podjęcie poważniejszych kwestii, ta­
kich jak wyniki rozgrywek piłkarskich, pokazy nowych modeli
samochodów i polityka. Garrett, który zwykle stawał się ośrod­
kiem życia towarzyskiego, tego wieczoru siedział cicho i przy­
glądał się obu młodym parom. Nie mógł się nadziwić, że jego
przyjaciele tak łatwo oswoili się z małżeństwem i wyglądali ha
zadowolonych.

Było to tym dziwniejsze, że gdyby ktoś poprosił go przed

ślubem o rokowanie, to zgłosiłby mnóstwo wątpliwości. Caro­
line i Tru byli ludźmi ulepionymi z całkiem innej gliny, a Josh
i Taryn różnili się od siebie jak woda i ogień. Może twierdzenie,
że przeciwieństwa się przyciągają, nie jest wcale takie głupie.

Garett jednak wolał kobiety należące do tego samego co on

gatunku. Przede wszystkim zdecydowane z nikim się nie wiązać
na dłużej. Poza tym lubiące nocne życie, eleganckie lokale, kino
i sport. Takie wreszcie, które nie były skłonne czekać godzinami
na jego telefon po to, żeby w końcu robić mu wyrzuty, iż nie
zadzwonił.

Ale nigdy w jego stosunkach z kobietami nie było tego głębo­

kiego porozumienia i naturalnej swobody, jakie podziwiał teraz
u przyjaciół. Im dłużej na to patrzył, tym bardziej czuł się przy
nich jak piąte koło u wozu.

Tru i Josh mieli coś, czego on pewnie nigdy nie będzie miał.

Po raz pierwszy odkąd się znali, czegoś im zazdrościł Zalety
stanu kawalerskiego jakoś dziwnie zbladły. Garretta ogarnęła
chęć ucieczki, zaszycia się w jakimś miejscu, gdzie poczułby się
swojsko i przytulnie.

Odłożył talerz na stolik.
- Pójdę już-oświadczył.

- Nie masz chyba żądnych obowiązków o tej porze - zdziwi­

ła się Taryn,

- Nie, ale jestem zmęczony. To co, chłopaki, do zobaczenia

we wtorek przy stoliku?

- Jasne - odparł Tru.
- Jesteś pewny, że nie chcesz telefonu do Margaux? - spytała

Taryn.

Josh odwrócił się do niej i szepnął jej coś na ucho.
- Wiem, wiem, że Garrett sam da sobie radę. Ale Margaux

jest naprawdę świetną dziewczyną i uważam, że pasowaliby do

siebie. Mówiłam ci, że jest Francuzką? I że ma...

Josh objął żonę ramieniem i zakrył jej usta dłonią. Garrett

przesłał przyjacielowi wdzięczne spojrzenie.

W połowie drogi do swojego apartamentu zmienił zdanie. Nie

miał ochoty patrzeć na szczęśliwe pary, ale nie miał także chęci
siedzieć samotnie w domu. Potrzebował gwaru i zabawy i dobrze
wiedział, gdzie ich szukać.

Gdy szedł korytarzem na pierwszym piętrze, minął drzwi do

apartamentu 1G i na chwilę przystanął. Przypomniało mu się
lustro i ujrzany w nim obraz. Zaraz jednak odepchnął od siebie to
wspomnienie i ruszył dalej. Nie wierzył w duchy... ani dziwacz­
ne legendy.

W barze „U Flynna" było tłoczno i gwarno. Garrett rozejrzał

się wokoło i podszedł do baru. Skinął na Eddiego.

- Daj mi szkocką z lodem.
- Randka się nie udała?
Garrett zapatrzył się w bursztynowy płyn. Pociągnął spory

łyk.

- Sam nie wiem. Może jak nalejesz mi jeszcze jednego, to

rozjaśni mi się w głowie.

Odwrócił się tyłem do baru i rozejrzał się po sali. Między

stolikami szła kobieta w obcisłej czerwonej sukience. Usiadła
obok przyjaciółki, równie apetycznej i ubranej w równie obcisłą
suknię. Kiedy indziej Garrett postawiłby im drinka i poprosił, by
pozwoliły mu się przysiąść. Tym razem jednak w ich wyzywają­
cym wyglądzie coś go drażniło.

Raz po raz wracał myślami do Emily Taylor, do jej nieśmiałe­

go uśmiechu, do niewinnego spojrzenia jej szeroko otwartych
oczu, do jej naturalnej prostoty. Ponad wszelką wątpliwość nie
udawała kogoś innego, niż była, i nie szafowała obietnicami.
Wręcz przeciwnie, zaczynał podejrzewać, że jest w niej coś,
czego do tej pory nie odkrył. Miał coraz większą ochotę zbadać,
co to takiego.

ROZDZIAŁ

4

- Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć, McCabe. Umiesz

grać w zespole i to mi się podoba.

Garrett spojrzał przez szeroką powierzchnię mahoniowego

biurka na siedzącego po przeciwnej stronie Richarda Parkera.
Z samego rana został wezwany do właściciela wydawnictwa.
Miał stawić się w ciągu pół godziny. Oczywiście nie byłby sobą,
gdyby nie przyszedł spóźniony o pięć minut.

- Grać w zespole?
- Przeprosiny, które skierowałeś do pani Taylor, to był pra­

wdziwy majstersztyk. Trudno wyobrazić sobie lepsze otwarcie.
Masz dobry instynkt, McCabe.

- Nie rozumiem, o czym pan mówi.
- Zagrajmy w otwarte karty. Martwi mnie Emily Taylor. Nie

jest do końca pewna, czy nasza firma będzie najwłaściwszym

wydawcą dla jej magazynu. Musimy ją przekonać do tego pomy­
słu i to właśnie jest twoje zadanie.

- Nie sądzę, żeby pani Taylor wysoko ceniła sobie moją

opinię - odpowiedział Garrett cicho i spokojnie. Nigdy nie lubił
Parkera. Drażniła go jego pewność siebie i przeświadczenie, że
za pieniądze może kupić wszystko, czego tylko zapragnie. Poza
tym wiedział, że dla Parkera ludzie byli tylko środkiem do celu

i że on sam, jeśli tylko przestanie przynosić zyski, może w każdej
chwili zostać bez pracy.

- Czy widziałeś się z nią od piątku?
- Nie..
- Wobec tego zadzwoń do niej i zabierz ją na zwiedzanie

miasta. Zawieź ją do Disneylandu, na obiad czy gdzie zechce.
Nie żałuj na nic pieniędzy, wszystko idzie na rachunek firmy.

- Osobiście sądzę, że pani Taylor ma nie większą chęć spę­

dzać czas w moim towarzystwie niż ja w jej.

- To ją skłoń do zmiany zdania. - Głos Parkera w mgnieniu

oka stracił dobroduszne ciepło.

- Po co? - Garrett nie zamierzał złożyć po sobie potulnie

uszu.

- Emily Taylor nie bierze dotychczas bezpośredniego udziału

w negocjacjach i nie mamy pojęcia, czego właściwie chce. - Par­

ker rozparł się w fotelu. - Do kupna jej „Poradnika domowego"
potrzebna jest zgoda trzech osób. Arniego Wilsona, Nory Gris­
wold i Emily Taylor. Wilson już dał nam swoje błogosławień­
stwo, Griswold jest skłonna podpisać umowę i teraz decyzja
należy do Emily Taylor. Jeżeli ona powie nie, wtedy leżymy.

- Nie rozumiem, w jaki sposób przejażdżka po mieście mia­

łaby wpłynąć na zmianę jej nastawienia do tej transakcji.

Parker nachylił się w jego stronę.
- Teraz, kiedy załagodziłeś sprawę swojego niefortunnego

artykułu, chcielibyśmy wykorzystać twój talent na rzecz wydaw­
nictwa Parker Publishing.

Niestrudzony Richard Parker podniósł się ze swego wielkiego

skórzanego fotela i podszedł do okna.

- Czy zechciałbyś podejść tu i spojrzeć w dół? - Niedbałym

gestem wygładził rękaw luksusowego garnituru. - Fani Emily Tay­
lor od rana pikietują budynek „Los Angeles Post". Z waszej drobnej
utarczki rodzi się wojna. Do redakcji przychodzą listy, jedni ludzie

proponują, żebyście wystąpili razem w radiu, inni rezygnują
z prenumeraty... Wiesz o tym? Na twoje szczęście stoimy za
tobą murem. Zdajesz sobie sprawę z tego, że dziennikarz, które­
go publikacja powoduje spadek zainteresowania gazetą, długo się
nie utrzyma. Przynajmniej w innych redakcjach tak jest.

Groźba była dostatecznie jasna.

- A jeśli ona nie zechce sprzedać swojego pisma?
- Powiedziałem, że masz zrobić wszystko, co się da, żeby ją do

tego nakłonić. Bądźmy szczerzy, McCabe. Ta cała pani Taylor to

jakaś porzucona przez męża gospodyni domowa z Rhode Island. Nie

ma pojęcia o interesach. Nie będzie trudno zawrócić jej w głowie.
Rozumiesz, co mam na myśli. Utniesz sobie romansik i przy okazji
skłonisz ją do podpisania umowy.

Garrett zacisnął dłonie w pięści. Choć słabo znał Emily Tay­

lor, miał wielką chęć podejść do Parkera i uderzyć go w twarz.
Wziął głęboki oddech.

- Ale jeśli ona jednak nie sprzeda tego pisma? - powtórzył

pytanie.

- To już twój problem, McCabe. Sprzeda. I zrobimy z niej

gwiazdę. A ona będzie na nas zarabiać.

- Odniosłem wrażenie, że ona wcale nie marzy o tym, żeby

być gwiazdą.

- Właśnie takich informacji nam trzeba, McCabe! No cóż,

w takim razie trzeba będzie znaleźć inne rozwiązanie. W końcu
kupujemy jej nazwisko, nie ją samą.

Na opalonej twarzy Parkera pojawił się uśmiech. Garrett za­

cisnął zęby. Zawsze podejrzewał, że Parker jest łajdakiem, teraz
wiedział to na pewno. Tak czy siak, nie miał na razie lepszego
wyjścia, niż zachować swoje uczucia dla siebie. Na decyzje
zawsze będzie czas.

- Czego zatem pan ode mnie oczekuje? Chciałbym usłyszeć

coś konkretnego.

- Poznaj ją bliżej. Zorientuj się, co myśli. I popchnij ją we

właściwym kierunku. Do diabła, to ty jesteś kawalerem, więc
sam najlepiej wiesz, co robić. Przekonaj ją jakoś.

- A co będę z tego miał?

.' - Zapewniam cię, że nie stracisz na tym. Co byś powiedział,

gdybyśmy tak podwoili twoją pensję?

Gdyby nie wieloletni trening przy grze w pokera, Garrett nie

umiałby ukryć zaskoczenia. Podwojenie pensji oznaczało, że

będzie zarabiał więcej niż Adler. Więc „Poradnik domowy" był
aż tyle wart? Więcej niż przypuszczał.

- To jak, McCabe? Gramy razem?
Garrett zmusił się do uśmiechu.
- Zrobię, co.się da - skłamał najgładziej, jak potrafił.
Uścisnął wyciągniętą dłoń Parkera.
- Wiedziałem, że możemy na ciebie liczyć. Chcę, żebyś się ze

mną regularnie kontaktował. Muszę wiedzieć, co pani Taylor
porabia, jakie ma zastrzeżenia do transakcji, co sądzi o całej
sprawie. Zadbaj, żeby się nie nudziła, daj jej okazję, żeby ci
zaufała i otworzyła się przed tobą. Wykorzystaj swój wdzięk.

- Zrobione, panie Parker.
- To wszystko.-Parker podszedł do drzwi i nacisnął klamkę.

- Czekam na wyniki. Pamiętaj, że wygrywamy razem.

Garrett powoli podszedł do uchylonych drzwi.
- Jestem pewny, że dostanie pan to, na co pan zasługuje,

panie Parker.

Uśmiech spełzł z jego twarzy, kiedy tylko znalazł się za

drzwiami.

Był na siebie wściekły. Że też musiał się w to wpakować! Do

końca życia będzie żałował dnia, w którym poszedł z przyjaciół­
mi do księgarni i ujrzał Emily Taylor. To ona była przyczyną
wszystkich jego kłopotów...

To ostatnie jednak, musiał przyznać sam przed sobą, wcale nie

było takie oczywiste. Być może sam był winny swojej niedoli.
W tej chwili nie miało to zresztą większego znaczenia. W każ­
dym razie wpakował się w niezłą kabałę. Choć nie miał po temu
żadnych powodów, skłonny był pomóc raczej Emily Taylor niż
temu odrażającemu typowi. Tylko że jeśli dokona takiego wybo­
ru, zapłaci zań własną skórą. Wyrzucenie go z pracy nie będzie
stanowiło dla Parkera żadnego problemu.

Nie miał cierpliwości czekać na windę. Zbiegł po schodach na

trzecie piętro. Pchnął drzwi do sali redakcyjnej.

- Alvin! - ryknął na cały głos. - Gdzie jesteś?
- Tutaj, panie McCabe - usłyszał z głębi pomieszczenia.
Niemal biegiem ruszył w kierunku działu sportowego, złapał

chłopaka pod ramię i pociągnął za sobą do gabinetu Adlera.
Wiedział, że naczelnego nie będzie, a jego pokój był jedynym
miejscem w redakcji, gdzie będą mogli spokojnie pogadać. Kie­
dy znaleźli się w środku, zamknął za sobą drzwi.

- Chcę, żebyś coś dla mnie zrobił, Alvin. Ale to musi zostać

między nami.

- O co chodzi?
- Zabawimy się w detektywów. Mówiłeś mi, że masz kumpla

w sekretariacie. Poproś go, żeby uważał na wszystko, co dotyczy
kupna „Poradnika domowego" Emily Taylor. Chcę wiedzieć
o wszystkim, co wiąże się z tą transakcją, mieć kserokopię każde­
go pisma w tej sprawie.

- Czy to nie jest zabronione?
- Słuchaj, Alvin. Dziennikarz musi czasem postępować

wbrew przyjętym regułom. Sam musi osądzać, co jest dobre, a co
złe. W tym wypadku, z racji swego doświadczenia, to ja będę
decydował, co jest, a co nie jest sprzeczne z zasadami.

- Czuję, że możemy mieć kłopoty.
- Odpowiadam za to, co się zdarzy. Zadbam, żeby wszystko

poszło na moje konto. No więc jak, pomożesz mi?

- Spróbuję. Ale czy mogę pana także o coś prosić?
- O co chcesz. Możesz używać mojego samochodu, jest twój.

Możesz dostać piłkę do kosza z autografem Willie Maysa. Co ty
na to?

Alvin pokręcił głową.,
- To znacznie prostsza sprawa, panie McCabe.
- Mów.
- Czy może pan mówić do mnie Alex? Alvin naprawdę fatal­

nie brzmi.

Garrett roześmiał się i poklepał chłopaka po ramieniu.
- Załatwione, Alex. Myślę, że w końcu zapamiętam. A teraz

bierz się do roboty. Ja jestem umówiony na pokera.

Z tymi słowami wyszedł. Cokolwiek szykowałby Richard

Parker, będzie pierwszą osobą, która się o tym dowie.

Emily wpatrywała się w slajdy. Odwracała je do góry nogami,

obracała na lewą i prawą stronę, porównywała te z mchem i bez
i musiała przyznać się przed sobą, że to wszystko na nic. Zdjęcia
były po prostu nudne. Najwyraźniej grzyby nadają się wyłącznie
do gotowania, pomyślała.

- Ciekawe kształty - zauważyła Nora, która zajrzała przyja­

ciółce przez ramię.

- Jeżeli te zdjęcia zobaczy zaangażowany przez ciebie kie­

rownik artystyczny, to nigdy więcej nie pozwoli mi brać udziału
w sesji zdjęciowej.

- Pamiętaj, Em, to ty jesteś tu szefem. Nie żaden kierownik

artystyczny. Inna sprawa, że pracuje z nami już trzy lata i mogła­
byś wreszcie zapamiętać, jak ma na imię.

- Po co? I tak mnie nie lubi. Ilekroć wchodzę do jego pokoju,

robi taką minę, jakbym mu chciała ukraść kredki.

- Bądź sprawiedliwsza. To jemu „Poradnik domowy" za­

wdzięcza wygląd, dzięki któremu można go poznać na pierwszy

rzut oka. Gdyby nie Dennis, Richard Parker pewnie w ogóle by
nas nie zauważył. A poza tym musisz sobie wreszcie uświado­
mić, że nie jesteś odpowiedzialna za wszystko, co się dzieje. Na
początku to jeszcze było możliwe. Teraz „Poradnik domowy"

jest już za duży, żeby można nim było kierować jednoosobowo.

- Może masz rację - przyznała Emily. - To co robimy?
- Wezwij Dennisa i powiedz mu, żeby przygotował coś inne­

go do następnego numeru.

- Ale „Rozmaitości" to moja działka. Zawsze je prowadzi­

łam. Musimy po prostu znaleźć coś barwniejszego. Co byś po­
wiedziała na spaghetti?

- Zachowaj spaghetti na Nowy Jork. Masz tam więcej wło­

skich restauracji.

- No dobrze. Czym w takim razie wyróżnia się Kalifornia?
- Piaskiem, palmami, słońcem, trzęsieniami ziemi i korkami

ulicznymi. Może by tak gwiazdy filmowe?

- Może raczej winogrona?
- Niech będzie. Winogrona i owoce. Tylko że mamy wiosnę,

a winogrona zbiera się jesienią.

- A co zbiera się wiosną?
- Szparagi. Sałatę. - Nora zastanawiała się przez chwilę. -

Sałata nie byłaby zła.

- I kwiaty. Czytałam gdzieś o Descanso Gardens. Hodują tam

ponad sześćset gatunków kamelii. Mają też azalie i wielki ogród
różany.

- Nasi czytelnicy nie jedzą kwiatów.
- A kto powiedział, że „Rozmaitości" muszą być koniecznie

o jedzeniu? Nie zapominaj, że to ja tu jestem szefem. I że mogę
robić, co mi się spodoba.

- A niech cię! Wyhodowałam węża na własnym łonie - roze­

śmiała się Nora.

- Bierz samochód i jedźmy!

- Em, nie mam teraz czasu. Jestem umówiona z Parkerem,
- Więc może pojechałabym tam sama?
- Wezwij Garretta McCabe'a. Zawiezie cię.
- Tak sądzisz? - spytała Emily nieśmiało.
- Jestem tego pewna. Pamiętaj, że dostał polecenie służbowe.

Chodź, pojedziemy razem do „Los Angeles Post". Pomogę ci go
odszukać. Jeśli go nie znajdziemy, to najpierw pójdziemy razem
do Parkera, a potem zawiozę cię do Descanso Gardens.

Emily zawahała się. Miała przed sobą trzy złe wyjścia. Iść

z Norą na śmiertelnie nudne rozmowy z Parkerem, siedzieć nad
zdjęciami grzybów, od których chciało jej się płakać, albo poje­
chać z Garrettem McCabe'em do wielkiego ogrodu różanego.

Nie była pewna, czy róże przekonają go o wartości jej poczynań.
W końcu, jak wiadomo, droga do serca mężczyzny wiedzie przez
żołądek, a nie przez nos. Co oczywiście nie znaczy, że chce trafić
do jego serca! Aż się przestraszyła, że mogła coś takiego pomy­

śleć. Garrett zgodził się być jej przewodnikiem po Los Angeles

pod przymusem i nie chciała gp wykorzystywać. Tak przynaj­
mniej sobie mówiła, choć w głębi serca czuła, że prawdziwa
przyczyna jest inna. Nie zdobyła się na odwagę, żeby do niego
zadzwonić, ponieważ wciąż nie oswoiła się z dziwnymi uczucia­
mi, jakie budziły się w niej na myśl o nim. Poza tym cały czas
zastanawiała się, jak ma go przekonać o wartości tego, co robi.
Nie dla siebie, broń Boże, ale w imię swoich czytelniczek i czy­
telników.

I to jednak nie było do końca prawdą. Nora miała zapewne

rację, kiedy utrzymywała, że Emily przenosi na Garretta uczucia
związane z mężem i że chce mu dowieść swoich racji. Jego
felieton trafił w jej najczulsze miejsce, przekreślał sens wszy­
stkiego, co było dla niej w życiu najważniejsze, aż nadto przypo­
minał to, czego przed laty wysłuchiwała od Erica.

Oczywiście Garrett nie był jej mężem, tylko ledwo jej znanym

felietonistą. I nie musiała mu niczego dowodzić. To co napisał,

już dawno poszło w niepamięć. A jednak ciągle wracała do niego

myślami.

Jazda do redakcji zajęła im nie więcej niż pięć minut. Kiedy

wysiadły z zaparkowanego przy ulicy samochodu, Emily zauwa­
żyła przed budynkiem grupę ludzi z transparentami. Z daleka nie
mogła odczytać napisów i dopiero, gdy podeszły bliżej, zoriento­
wała się, o co im chodzi. „Garrett McCabe - głupi jak Post",
„Gospodyni domowa - i dumna jestem z tego", „Emily Taylor na

prezydenta" - głosiły transparenty.

Przerażona chwyciła Norę za rękę.
- O Boże, oni jeszcze o tym nie zapomnieli! Popatrz tylko!

Kto im powiedział, żeby tu przyszli?

- Nikt im nie powiedział. To twoi zwolennicy, Em. Korzysta­

ją ze swego prawa do wyrażania opinii.

- Nie będziemy mogły wejść.
- Nie bój się, nikt cię nie pozna.
- A jeżeli ktoś z nich był, kiedy podpisywałam książki? Mó­

wiłam, że dzięki tobie i twoim genialnym pomysłom ludzie będą
wiedzieć, jak wyglądam. I co teraz? Jeśli ich miniemy i wejdzie­
my do redakcji, to będzie zdrada wobec nich.

- W takim razie skorzystajmy z bocznego wejścia. Poza tym

to nie jest strajk, Em, a ty nie jesteś łamistrajkiem. Zresztą trudno
ci będzie rozmawiać z Garrettem McCabe'em, stojąc na ulicy.

Być może Nora miała rację, ale wchodząc bocznym wejściem

do budynku mieszczącego redakcję „Los Angeles Post", Emily
czuła się, jakby wchodziła do jaskini lwa.

Na trzecim piętrze Nora wypchnęła ją z windy i pomachała

ręką na pożegnanie.

- Baw się dobrze.
Wielkie pomieszczenie podzielone na niezliczone boksy i peł­

ne ludzi wydało się Emily przerażające. Postanowiła poczekać,

aż ktoś zatrzyma się przy niej, by zapytać go o drogę do boksu
McCabe'a, ale nikt nie zwracał na nią uwagi. Westchnęła ciężko
i ruszyła przez labirynt, szukając na tabliczkach nazwiska Garret-
ta. Przejście przez jeden rząd zajęło jej tyle czasu, że zrezygno­
wana postanowiła poprosić kogoś o pomoc.

- Przepraszam, szukam pana McCabe'a - zaczepiła nieśmia­

ło przechodzącego obok młodego mężczyznę.

- Dwa rzędy dalej. Zaprowadzę panią.
- Dziękuję.

Kiedy doszli na miejsce, uwagę Emily przykuła wisząca nad

tabliczką z nazwiskiem McCabe'a kartka, na której widniał na­
pis: „Prosimy nie karmić felietonisty".

- Ma pani szczęście, że go pani zastała. Zwykle pisuje w do­

mu albo w barze „U Flynna". Od dawna się znacie? My jesteśmy
starymi kumplami. A tak przy okazji - dodał chłopak, starając się
mówić jak najniższym głosem - nazywam się Alex Armstrong,
pracuję w dziale sportowym.

Emily uśmiechnęła się, ale zanim zdążyła powiedzieć choćby

słowo, zza pleców nowo poznanego Alexa wysunął się mężczy­
zna, na widok którego zupełnie oniemiała. Garrett McCabe we
własnej osobie.

- Co ja widzę! Emily Taylor w redakcji „ Los Angeles Post"!
Alex zamrugał oczami.
- Emily Taylor! - wykrzyknął. - Moja mama uwielbia pani

pismo! I ma wszystkie pani książki! Czy da mi pani autograf?

Emily z trudem zdobyła się na uśmiech. Zaczęła odkrywać,

że nic nie budzi w niej takiego przerażenia jak miłośnicy jej
talentu.

- Może lepiej da mi pan adres mamy. Poślę jej swoją nową

książkę. Oczywiście z autografem.

- Naprawdę? To ekstra! Mama będzie zachwycona!
- Miło mi - bąknęła Emily.

- Przykro mi, że się pani nie spodobały róże od pana McCa-

be'a. Ale miał minę, kiedy je zobaczył z poobrywanymi...

- Nie masz co robić, Alvin?
Chłopak przysunął się bliżej do Garretta.
- Alex! - szepnął. - Obiecał mi pan przecież.
- W porządku, zjeżdżaj, Alex. - Garrett ujął chłopaka za

ramiona, odwrócił w kierunku wyjścia i wypchnął z boksu. - Co
panią tu sprowadza, pani Taylor? Chęć spojrzenia z lotu ptaka na
pikietę zorganizowaną przez pani zwolenników?

Emily zaczerwieniła się.
- Proszę mi uwierzyć, że nic ó tym nie wiedziałam. Napra­

wdę bardzo mi przykro z tego powodu. Myślałam, że nikt już

0 tym nie pamięta.

Garrett zaśmiał się cicho.
- Może jestem głupcem, ale wierzę pani. Przekonała mnie

pani tym pięknym rumieńcem.

Emily'poczuła, że jej policzki przybierają jeszcze ciemniejszy

kolor. Boże święty, wystarczyło, że ten mężczyzna się uśmiech­
nął, a kolana same się pod nią uginały, serce jej waliło i nie mogła
powiedzieć choćby słowa. Na szczęście Garrett nie doświadczał

podobnych dolegliwości.

- Co mogę dla pani zrobić?
- Proszę mi mówić po imieniu - odezwała się onieśmielona.
- Zrobione... Emily.
Nie spodziewała się, że tak prędko usłyszy, jak wymawia jej

imię. Zabrzmiało znacznie bardziej intymnie, niż oczekiwała.
1 w dodatku w jednej chwili zmieniło coś, co trwało przez całe
życie. Emily nigdy nie lubiła swojego staromodnego imienia.
W dzieciństwie chciała się nazywać Karen lub Diana. A teraz
nagle dostrzegła w nim nieoczekiwany urok.

- Tak więc - podjął Garrett - przyjechałaś, by... ?
- Grzyby! - wypaliła. - Miałam problemy z grzybami.

- Tak mi przykro - odezwał się drwiącym tonem. - Co mogę

dla ciebie zrobić w sprawie grzybów?

Emily zaczerpnęła głęboki oddech.
- W każdym numerze jest dział „Rozmaitości" - wyjaśniła.

- Zwykle dotyczy on jedzenia i wiąże się jakoś z ogrodnictwem.
W tym miesiącu miały być grzyby; ale zdjęcia po prostu się nie
udały. Krótko mówiąc, grzyby wyglądają nieciekawie. Wcześ­
niej były pomidory, jabłka, papryki... Wszystko to są barwne
rośliny o ciekawych formach...

Garrett patrzył na nią z mieszaniną życzliwości i kpiny.
- A co ja mogę na to poradzie?
- Nic. Tylko że to w końcu będą kwiaty, a nie grzyby. I chcia­

łabym, żeby pan...

- Mów mi Garrett.
Emily z trudem przełknęła ślinę.

- Dobrze... Garrett. No więc mam prośbę, żebyś zabrał mnie

do Descanso Gardens, bo chciałabym obejrzeć kamelie. Pan
Parker wspominał, że mogę liczyć na twoją pomoc przy ogląda­
niu Los Angeles.

- Owszem - odparł oschle.
- Więc czy możesz mnie zawieźć?
- Tak - potwierdził krótko.
- Zobaczysz, jak pracujemy. Mam nadzieję, że ogrody też cię

zainteresują.

- Na pewno. Oddam tekst, a potem już będę tylko twój przez

resztę dnia.

Tylko twój. Przez cały dzień. Ta perspektywa, która inną

kobietę wprawiłaby w zadowolenie, dla Emily stała się natych­
miast źródłem udręki i przerażenia. Nie potrafiła bronić się przed
naturalnym, pełnym swobody wdziękiem McCabe'a. Wolała już
chyba pozostawać z nim na stopie wojennej, Natychmiast zaczę­
ła się zastanawiać, co może zrobić, żeby w ich stosunkach na

powrót pojawił Się bezpieczny dystans i zdała sobie sprawę, że
pomysł, aby mówili sobie po imieniu, zmierzał stanowczo
w złym kierunku.

Garrett odwrócił się do komputera.
- Wprowadziłem tekst do sieci. Możemy iść.

- Skorzystajmy z bocznego wyjścia. Nie chciałabym, żeby ci

ludzie na ulicy pomyśleli, że ich zdradziłam.

Roześmiał się.

- Nie sądzę, żeby tak pomyśleli. Za bardzo cię lubią. I propo­

nuję, żebyśmy właśnie przeszli obok nich. Rozdasz parę autogra­
fów, podziękujesz im za wsparcie i poprosisz, żeby poszli do
domu.

- Nie! - krzyknęła Emily w przypływie paniki. - Ja nie mogę

tak po prostu zacząć z nimi rozmawiać. Obcy ludzie wprawiają
mnie w zakłopotanie. Nigdy nie wiem, co mam im powiedzieć.
Wychodzę zawsze na kompletną idiotkę.

Garrett przyjrzał się jej uważnie, po czym ujął ją za rękę.

- Nie ma się czego bać. Oni chcą ci tylko powiedzieć, że

bardzo cię lubią. Dasz im po autografie i odeślesz ich tam, skąd
przyszli.

- Nie jestem na to przygotowana. Jeszcze nie. - Nerwowym

gestem uwolniła rękę z jego uścisku. - Nora mówi, że kiedy
sprzedamy „Poradnik domowy" Parkerowi, moje zdjęcie będzie
musiało znaleźć się na okładce każdego numeru.

- Nie podoba ci się ten pomysł?
- Oczywiście, że nie. A tobie by się podobał?
Garrett sięgnął na swoje biurko i podał jej gazetę.
- Obok felietonu zawsze jest moje zdjęcie.
- Nie bardzo do ciebie podobne. Na szczęście.

- Dlaczego na szczęście?
- Bo inaczej mogliby zaczepiać cię na ulicy zupełnie obcy

ludzie.

- Ale przecież o to chodzi. Ci ludzie, którzy zaczepiają mnie

w barze, na ulicy czy na stadionie, są moimi czytelnikami. Roz­
mowy z nimi to część mojej pracy.

Emily westchnęła.

- Jesteś dzielniejszy ode mnie - mruknęła.
Nie znała Garretta dobrze, ale czuła, że jego odwaga sięga

poza zgodę na zdjęcie w gazecie. Była w nim siła i pewność,
które zdawały się dotyczyć wszystkiego, do czego się wziął.

Garrett zdjął z krzesła marynarkę i włożył na siebie.
- Czemu nie powiesz Parkerowi, że nie podoba ci się ten

pomysł ze zdjęciem?

- Nora uważa, że muszę się nauczyć być osobą publiczną.

Mówi, że w przeciwnym razie Parker nie będzie chciał kupić
pisma. A ona jest zdania, że kupno „Poradnika domowego" przez
wydawnictwo Parker Publishing jest dla nas bardzo korzystne. Ja
wcale nie jestem tego taka pewna.

- Więc jesteś przeciwna sprzedaży pisma?
- Nie, nie o to mi chodzi. Ja po prostu... jestem niemądra.

Nie bardzo umiem dostosować się do zmian. Lubię, żeby wszy­
stko było na swoim miejscu.

- Czasem mała zmiana nie zaszkodzi - odpowiedział i deli­

katnie położył jej dłoń na plecach.

Emily nie czuła w tej chwili niczego prócz tego dotknięcia.

Miała wrażenie, że wraz z nim napływa do jej ciała energia.
Najchętniej w ogóle by się nie ruszała, żeby nie niweczyć błogie­
go uczucia, które ją ogarnęło.

- Tego się właśnie boję - mruknęła, gdy wsiadali do windy.

Żonkile. Do dziś te bladożółte kwiaty pojawiające się wczesną

wiosną nie miały dla Garretta nazwy. A teraz asystował Emily,
która z uwagą i czułością oglądała jedną odmianę po drugiej.

Jeżeli miał nadzieję, że tego dnia pozna Emily bliżej, to

musiał ją zdecydowanie porzucić. Odkąd weszli do Descanso
Gardens, niemal nie zwracała na niego uwagi. Pochłaniały ją
wyłącznie kwiaty. Całe szczęście, pomyślał, że kamelie już prze­
kwitły. W przeciwnym razie spędziliby w tym ogrodzie resztę
życia.

Po żonkilach przyszła kolej na orchidee. Kiedy je już jednak

obejrzeli, Emily uznała, że są zbyt egzotyczne dla jej czytelników
i że nie pasują do chłodnego klimatu.

Wędrując po Descanso Gardens, napotkali starszego mężczy­

znę, który okazał się botanikiem. Po przełamaniu pierwszych
lodów, co było zasługą Garretta, w Emily zaszła nieoczekiwana
zmiana. Jej nieśmiałość i małomówność gdzieś zniknęły, okazała
się dowcipną i pełną ciekawości rozmówczynią. Szkoda tylko, że

jej uwagę pochłaniał wyłącznie nudny typ, który, choć najwy­

raźniej nie miał pojęcia o niczym prócz kwiatów, to jednak o tych
ostatnich wiedział wszystko. Garrett snuł się za zagadaną parą
śmiertelnie znudzony i zastanawiał się, co właściwie pociągało
go w tej kobiecie. W tym momencie nic.

W całej tej idiotycznej sytuacji tkwiły jednak pewne pozyty­

wy. Wszystko wskazywało na to, że nie będą mieli okazji, by

podjąć rozmowę na temat transakcji z Parkerem, a to zwalniało
Garretta z konieczności składania mu wizyty.

W pewnym momencie Emily przypomniała sobie o istnieniu

McCabe'a i zawołała, odwracając się do niego:

- Czy one nie są piękne?!

Miała minę równie zachwyconą jak dziecko rozpakowujące

gwiazdkowe prezenty. To było wzruszające, ale jeszcze bardziej
poruszyło Garretta spostrzeżenie, że kwiaty zdają się stanowić
naturalne otoczenie Emily. ,Włosy koloru miedzi lśniły przeświet­
lone słońcem, tworząc wokół roześmianej twarzy aureolę. Jej
oczy były pełne radości, jakiej w ogóle się po niej nie spodziewał.
A największe wrażenie robił jej uśmiech. Było w nim tyle ciepła

i miłości do świata, że Garrett nie mógł zrozumieć, jak ta kobieta
mogła mu się kiedyś wydać zimna.

- Piękne - odpowiedział ze ściśniętym gardłem.
Emily natychmiast odwróciła się do botanika i podjęła przerwaną

na chwilę rozmowę. Ten moment wystarczył jednak, by Garrett
zaczął się czuć zupełnie inaczej niż dotąd. Nuda i irytacja rozpłynęły
się bez śladu. Z nowym zainteresowaniem obserwował Emily. Poru­
szała się z wdziękiem, który sprawiał tym większe wrażenie, że nie
był wyuczony, lecz najzupełniej naturalny. W pewnym momencie
Garrett poczuł się tak oszołomiony, że na wszelki wypadek zmusił
się, by oderwać od niej wzrok i popatrzeć na kwiaty.

Kiedy rozstawali się z przygodnym towarzyszem, Garrett

miał poważne wątpliwości co do tego, czy naprawdę powinni
zostawać sam na sam. Odniósł wrażenie, że podczas tej wędrów­
ki wśród kwiatów Emily rzuciła na niego urok. Ukazała mu
skrawek swojego świata pełnego prostych radości i naturalnego

piękna. Świata, którego on nigdy nie zrozumie i do którego nigdy

nie będzie miał wstępu.

- Chodźmy teraz do bzów.
- Czy nie jesteś zmęczona? Spacerujemy już bardzo długo.

Może wybralibyśmy się na obiad?

- Nie chcę niczego stracić. - Ku zaskoczeniu Garretta Emily

upierała się przy czymś. - Jeszcze tylko bzy i koniec.

Kiedy szli aleją, Emily zagłębiła się w lekturze przewodnika.
- Czy wiesz, że te ogrody zostały założone w 1700 roku?
- Nie miałem pojęcia - musiał przyznać.
W pewnym momencie Emily stanęła w miejscu i pociągnęła

nosem.

- Czujesz, jak pachną?
Wciągnął powietrze i skinął głową. W powietrzu rzeczywi­

ście unosił się zapach, na który, gdyby nie ona, w ogóle nie
zwróciłby uwagi.

- Sama posadziłam bzy koło domu. Czasem, po południu,

powietrze jest aż ciężkie od zapachu. Ścinam najpiękniejsze
kiście i rozstawiam w wazonach w całym domu. Cudownie pa­
chną. Mam nadzieję, że zdążę wrócić, nim przekwitną.

Przeszli jeszcze parę kroków i znaleźli się u celu. Emily ze

śmiechem podbiegła do krzaka bzu i wtuliła twarz między kwia­
ty. Gdy po chwili odwróciła się do Garretta, wyglądała tak osza­
łamiająco pięknie, że nie umiał się powstrzymać. Podszedł do
niej i delikatnie pocałował ją w usta.

Jej oczy wyrażały przerażenie. Przeklinając swoją głupotę,

Garrett cofnął się o krok. Emily oddychała gwałtownie, jakby
wynurzyła się spod wody. Po raz kolejny mógł się przekonać, jak
wiele różniło ją od wszystkich kobiet, które znał dotąd.

Zanim jednak zdążył ją przeprosić, na twarzy Emily ukazał się

leciutki uśmiech.

- Zajrzyjmy jeszcze do róż - szepnęła prosząco.

Uśmiechnął się i skinął głową. Kiedy ruszyli wzdłuż alei, ujął

ją za rękę. Ku jego zaskoczeniu nie zaprotestowała.

Gdy wędrowali pośród różanego ogrodu, Emily opowiadała

Garrettowi o różach, a on po raz kolejny pojął, jak niewiele wie
o świecie. Jednak jeszcze przyjemniejsze od odkrywania zawiło­
ści różanego królestwa było dla niego słuchanie jej ciepłego
i melodyjnego głosu.

- Skąd wiesz tak wiele o różach? Albo może raczej, skąd

wiesz tyle o kwiatach, owocach, warzywach, ciastach i kre­
wetkach?

Wzruszyła ramionami.
- Wcale nie wiem tak dużo.
- Właśnie że wiesz.

- Chyba sama się nauczyłam. Kocham to, co robię, chociaż

zdaję sobie sprawę, że nie sposób porównywać pieczenia ciasta
z biochemią, a wieszania zasłon z astrofizyką.

- Kto tak powiedział?
- Ty. W swoim felietonie. I ogromna większość ludzi zapew­

ne się z tym zgodzi. Na pewno twoi czytelnicy. I mój były mąż.

Urwała, jakby poczuła, że powiedziała za dużo. Jej oczy

straciły radosny blask. Zabolało go to bardziej, niż mógł się
spodziewać.

- Emily, naprawdę mi przykro, że napisałem coś, co cię zra­

niło. To nie miało, być wymierzone w ciebie.

- Wiem - odpowiedziała miękko. - Myślę, że muszę być po

prostu silniejsza.

- Jesteś dostatecznie silna. Pomyśl tylko o swoich książkach

i piśmie. Trzeba wiele energii, żeby przebić się i osiągnąć sukces,
tak jak ty.

- Pisałam książki, bo nie miałam innego wyboru. Nie znam ,

się na niczym prócz prowadzenia domu.

- Sądzę, że powinnaś mięć więcej wiary we własne siły.

Jesteś bardzo zdolna.

Spojrzała na niego badawczo.

- Naprawdę tak uważasz?

Skinął głową.

- Naprawdę.
Zastanawiał się, czy nie pocałować jej jeszcze raz.
- Może lepiej chodźmy - mruknęła.
- Jeżeli tego chcesz - odpowiedział, nie starając się ukryć

rozczarowania.

Jadąc do Malibu, gawędzili o drobnych wydarzeniach dnia, ani

razu nie powracając do pocałunku, który połączył ich pod bzami.

Od czasu do czasu oboje milkli i wtedy Garrett zastanawiał się

nad mężem Emily. Dlaczego od niej odszedł? Była idealną żoną,
każdy mężczyzna na jego miejscu byłby dumny i szczęśliwy.
Próbował wydobyć od Emily coś na ten temat, ale wyraźnie nie
miała ochoty o tym rozmawiać.

- Dokąd pojedziemy jutro? - zapytał w pewnym momencie,

gdy milczenie przeciągało się już zbyt długo.

- Słucham? - Oderwała spojrzenie od przesuwających się za

oknem widoków i popatrzyła na Garretta.

- Może wybralibyśmy się na Targ Farmerów? Moglibyśmy

pojechać po południu i zjeść razem kolację. Co ty na to?

- Nie wiem. Muszę pomyśleć o „Rozmaitościach". To sporo

roboty. Trzeba się umówić z fotografami i opracować plan pracy.
Nie potrafię przewidzieć, jak długo to będzie trwało. Może nawet
całydzień.

- W takim razie wpadnę o drugiej - oświadczył, nie przyjmu­

jąc jej wymówki do wiadomości. - Uwierz mi na słowo, nie

pożałujesz.

Emily zawahała się przez chwilę.

- Ja... ja do ciebie jeszcze jutro zadzwonię. Powiem ci, czy

to będzie możliwe.

Do końca drogi już więcej nie rozmawiali. Kiedy zajechali

przed dom, Emily nie czekała, aż Garrett otworzy jej drzwiczki
i nie proponowała, żeby wstąpił na ciasto. Szybko wysiadła z sa­
mochodu, pożegnała się i pomaszerowała prosto do drzwi.

On jednak siedział przez dobre dziesięć minut, nim zapalił

silnik. Choć Emily zdawała się osobą otwartą i nieskomplikowa­
ną, to jednak tkwiła w niej jakaś tajemnica. I Garrett McCabe
czuł, mocniej niż kiedykolwiek w życiu, że musi ją rozwikłać.

ROZDZIAŁ

5

- Pieczesz rogaliki z francuskiego ciasta? W takim razie to

musi być jakaś poważna sprawa.

Emily wpatrywała się w przeszklone drzwiczki piekarnika.

Nie mogła się zdecydować, czy rogaliki są już dostatecznie.zaru-
mienione. Spojrzała na zegar, a potem zerknęła przez ramię na
Norę.

- Dlaczego ilekroć coś piekę, zawsze dopatrujesz się w tym

głębszych motywacji?

Nora usiadła na krześle i przetarła zaspane oczy.
- Skoro rogaliki są gotowe o ósmej rano, to znaczy, że zaczę­

łaś je piec koło drugiej w nocy. Z czego wynika, że nie mogłaś
spać. A to dowodzi, że coś cię trapi. - Nora założyła ściślej poły
szlafroka. - Więc lepiej powiedz mi, o co chodzi. I tak prędzej
czy później to z ciebie wyduszę.

Emily nalała kawę do kubka i podała przyjaciółce. Dlaczego

w ogóle stara się ukryć swoje zmartwienia? Nawyk pieczenia
w trudnych chwilach i tak ją zdradza. Może powinna znaleźć
sobie inną nałogową czynność. Na przykład obgryzanie pazno­
kci. Wtedy może udałoby jej się ukryć cokolwiek przed Norą.

W każdym razie przyjaciółka miała rację. Nie mogła spać

i nie mogła przestać się zastanawiać nad. pocałunkiem, którym

obdarzył ją Garrett McCabe. Ilekroć zapadała w półsen, powra­
cało do niej uczucie, jakie ją ogarnęło, gdy ich usta się spotkały.
Czegoś podobnego nie doświadczyła jeszcze nigdy w życiu. Mo­
że Garrett McCabe umiał wyjątkowo całować... może za długo

już żyła sama... a może mściły się na niej marzenia snute czasem

w wolnych chwilach?

Wiedziała tylko, że stało się coś niezwykłego. Coś, co nigdy

nie przydarzyło się w jej małżeństwie. Pocałunek Garretta obu­
dził w niej od dawna skrywane przed samą sobą tęsknoty i pra­
gnienia. A przy tym był tak cudowny, że chciałaby więcej i wię­
cej...

- Wczoraj, kiedy wróciłam, już leżałaś w łóżku - odezwała

się Nora znad kubka z kawą. - Nie miałam okazji cię spytać, jak
spędziłaś czas w towarzystwie McCabe'a.

Emily z trudem przełknęła ślinę.

- Dobrze. Ogrody są przepiękne. Kamelie już przekwitają,

ale róże wyglądają wspaniale. Bardzo ciekawe były...

- Wierzę ci - przerwała jej Emily - ale w ogóle mnie to w tej

chwili nie obchodzi. Interesuje mnie McCabe, Co się między
wami wydarzyło?

- Tak jak przewidywałaś, zabrał mnie swoim samochodem.

Najpierw oglądaliśmy orchidee, potem spotkaliśmy pewnego bo­
tanika...

- Tak, wiem. Nietrudno w ogrodzie botanicznym spotkać bo­

tanika. Mnie interesuje coś innego i dobrze o tym wiesz.

- No dobrze! - oświadczyła Emily zirytowana dociekliwo­

ścią przyjaciółki. - Pocałował mnie! Zadowolona?

Nora uśmiechnęła się i pociągnęła łyk kawy.
- Dość. A ty?
- Co ja?
- Czy byłaś zadowolona?

- Skąd mogę wiedzieć? - odburknęła. - Pocałunek jak pocą-

łuńek. Nie mam zresztą wielkiej skali porównawczej. To dopiero
drugi mężczyzna, który mnie całował, nie licząc Johnny'ego
Kelly w szkole, ale to się nie liczy, ponieważ pocałował mnie
w policzek.

- No więc jak było?
- Jeśli dobrze pamiętam, to było bardzo kłopotliwe. Akurat

skończyła się lekcja i cała klasa się na nas gapiła.

- Nie pytam o Johnny'ego Kelly, Em, a o Garretta McCa-

be'a, Spróbuj to sobie zapamiętać.

Emily westchnęła głęboko.
- To było strasznie kłopotliwe... i cudowne. Zaczęły

mi się trząść kolana i bałam się odetchnąć. Kręciło mi się
w głowie.

- To dobrze! - oświadczyła krótko Nora.
- A potem przypomniałam sobie, że i tak nigdy mi nie wy­

chodziło z mężczyznami, i zaproponowałam, żebyśmy poszli
obejrzeć róże.

- To niedobrze! - skwitowała jej słowa przyjaciółka. - Ja

w każdym razie zachowałabym się inaczej. Zaciągnęłabym go
prosto w krzaki i... - Urwała i westchnęła tęsknie. - No dobrze,
ale nie mnie całował tylko ciebie.

- O tó mi właśnie chodzi. Ty wiedziałabyś, co zrobić. Ja nie

wiedziałam. Poznałam Erica, kiedy miałam szesnaście lat. Wy­
szłam za niego po skończeniu osiemnastu lat. I nie przypominam
sobie, jak się w nim zakochałam.

- Na twoim miejscu życzyłabym sobie kompletnej amnezji

we wszystkim, co dotyczy Erica.

Emily otworzyła piekarnik i wyjęła blachę z rogalikami.
- Nie miałam pojęcia, co powiedzieć czy zrobić. Nie wie­

działam, jak to wszystko powinno się potoczyć. Czy to dobrze, że
on mnie tak od razu całuje? Jeszcze nawet nie chodziliśmy,
trzymając się za ręce.

- Opowiedz mi coś więcej i pozwól, że sama to ocenię.
Emily oblała się rumieńcem.
- No wiesz... nie spodziewałam się tego na pierwszej randce.

Ale to właściwie nawet nie była randka, a to chyba jeszcze go­
rzej. Poniosło mnie i on teraz będzie myślał, że jestem łatwa,
a przecież to nieprawda. Nic nie przychodzi mi trudniej niż... te
rzeczy.

Nora chwyciła rogalik i zaczęła go podrzucać na dłoni, żeby

prędzej ostygł.

- Em, coś ci powiem i chciałabym, żebyś mnie bardzo uważ­

nie wysłuchała. Jesteś dorosła. I to już od jakiegoś czasu. Jako
osoba dorosła sama decydujesz o tym, co robisz. Jeżeli masz
ochotę całować się z Garrettem McCabe'em, stojąc na głowie
pośrodku Wilshire Boulevard w godzinach szczytu... i to z języ­
czkiem, możesz to robić.

- No widzisz. - Emily potarła w zakłopotaniu płonący poli­

czek. - Ja nawet nie wiedziałam, że między dorosłymi me obo­
wiązują żadne reguły. Potrafię upiec idealny suflet, przycinać
krzewy różane, umiem.w ciągu jednego popołudnia uszyć i udra-
pować zasłony. Ale nie mam pojęcia, jak postępować z mężczy­
znami. Widzę, że pozostaje mi tylko jedno.

- Co takiego?
- Trzymać się jak najdalej od Garretta McCabe'a.
Nora potrząsnęła głową.
- Co za pomysł! Na twoim miejscu wykorzystałabym tę oka­

zję, żeby się wreszcie czegoś dowiedzieć. Wejść na drogę roz­
woju.

- No cóż, nie jestem tobą i nie interesuje mnie twoja droga

rozwoju.

r

Przyznasz, że za pierwszym razem, kiedy wzięłaś się do

krojenia zasłon, nie wszystko wyszło ci idealnie.

- No jasne, ale szycie zasłon i całowanie się z McCabe'em to

dwie zupełnie różne rzeczy. Kiedy szyję zasłony, nigdy nie trzę­
są się pode mną nogi i zawsze wiem, co się będzie działo za
chwilę. A poza tym, w przeciwieństwie do Ganetta McCabe'a,
moja maszyna do szycia działa tylko wtedy, kiedy naciskam na
pedał.

Nora odłamała kawałek rogalika i uniosła do ust.

- Ja tam uważam, że odrobina całowania ci nie zaszkodzi.
- Wiesz dobrze, Noro, że nie radzę sobie w kontaktach

z mężczyznami. Świadczy o tym moje małżeństwo.

- Nieprawda. Nieudane małżeństwo z takim facetem jak Erie

absolutnie niczego nie dowodzi - zaoponowała Nora. - A poza
tym to, że będziesz się całować z McCabe'em, wcale nie znaczy,
że musisz wyjść za niego za mąż. Nawet nie musicie ze sobą
romansować. Kiedy załatwimy sprawę sprzedaży magazynu, bę-
dziesz mogła wrócić do domu i żyć dalej tak, jakby się nic nie

wydarzyło.

- Nie mogłabym. To byłoby nieuczciwe.
- Dlaczego? Naucz się brać od życia wszystko, czego ci

trzeba. W tym także Garretta McCabe'a i jego usta.

Mówiąc to, Nora schrupała ostatni kawałek rogalika i popiła

go kawą.

- Garrett chce mnie zabrać dziś po południu na Targ Farme­

rów. Ma przyjechać o drugiej, chyba że zadzwonię do niego
wcześniej i powiem mu, że jestem zajęta. - Emily popatrzyła na
stojący na stoliku telefon. - Może lepiej zadzwonię.

Nora spojrzała na kuchenny zegar.
- Nie dzwoń. Lepiej się prześpij. Biorąc pod uwagę twój

obecny stan ducha, warto, żebyś była po południu przytomna.

- Ale przecież nie mogę z nim jechać. Muszę się zająć przy­

gotowaniem „Rozmaitości". Trzeba się naradzić z fotografami,
trzeba zadzwonić do Descanso Gardens i umówić się na zdjęcia,
trzeba...

- Zrób listę spraw do załatwienia i idź do łóżka. Ja się tym

wszystkim zajmę.

Nora pokręciła głową.
- Nie mam zamiaru wdawać się w romans z Garrettem

McCabe'em. To byłby jeszcze większy błąd niż małżeństwo
z Erikiem. Poza tym, po co? I tak stąd wyjedziemy, gdy tylko

załatwimy nasze sprawy.

- Niekoniecznie - uśmiechnęła się Nora. - Parker zapropo­

nował, żebyśmy się tu przeniosły.

- Do Kalifornii? Za nic w świecie się tutaj nie przeprowadzę!
- Dlaczego?
- Po pierwsze tu nie ma zimy. A „Poradnik domowy" po­

wstaje w oparciu o zmiany pór roku. Gdybyśmy go przygotowy­
wały tutaj, to numery zimowe niczym nie różniłyby się od let­
nich. A poza tym nie zniosłabym tego nieustannego słońca. Lubię
śnieg i deszcz.

- Mróz i gołoledź - stwierdziła z sarkazmem Nora. - Cudow­

nie. Na szczęście zawsze będziemy mogły pojechać na Wschodnie
Wybrzeże i tam opracować zimowy numer.

- Ale w Rhode Island jest mój dom i ogród. Czy wiesz, Noro,

jak wiele poświęciłam mu czasu? Tam są moje bzy i róże. Nie

mogłabym być szczęśliwa z dala od moich róż.

- Na razie nigdzie się jeszcze nie przenosimy - odpowiedzia­

ła Nora. - Tylko od nas zależy, czy się na to zdecydujemy.

- No właśnie - podchwyciła z ulgą Emily. - Jeżeli sprzeda­

my pismo Parkerowi, to pomyślimy o tym. Na razie się nad tym
zastanawiam i nadal nie wiem, czy to dobry pomysł.

Nora uniosła brwi.
- Czemu się wahasz, Em? Czy nie rozumiesz; że Parker jest

dla nas idealnym wydawcą? Przeanalizowałam wszelkie dane,
przedyskutowałam z nim samym i jego ludźmi każdy szczegół.
Co cię jeszcze powstrzymuje?

Emily wzruszyła ramionami.
- Nie podoba mi się to, że w ogóle sprzedajemy „Poradnik

domowy". Od tej pory będzie należał do Parkera, a my pozosta­
niemy u niego na pensji. A w końcu to ja firmuję pismo własnym
nazwiskiem. Jest nasze, twoje i moje.

- Zachowamy pełną kontrolę nad treścią i formą pisma. Umowa

nam to gwarantuje. A poza tym całe przedsięwzięcie przerasta nas.
Powinnyśmy zwiększyć nakład, ale nie możemy pozwolić sobie na
związane z tym ryzyko finansowe. Zresztą, czy to nie jest miło o nic
się nie martwić i raz w miesiącu odbierać czek? Pamiętasz chyba

jeszcze, że gdy zmieniłyśmy format na większy, przez kilka pier­

wszych miesięcy nie zarobiłyśmy ani centa.

- Pamiętam, pamiętam, ale coś mi mówi, że nie powinnyśmy

tracić kontroli nad pismem. Instynkt albo intuicja. Sama nie
wiem, jak to nazwać.

- Znowu dokonujesz projekcji.
- Jakiej tym razem?
- Przenosisz na transakcję z Parkerem obawy i wątpliwości

związane z postacią Garretta McCabe'a. Powinnaś zdać sobie
z tego sprawę.

Emily nie była wcale pewna, czy teoria Nory na temat proje­

kcji jest słuszna, niewątpliwie natomiast przyjaciółka miała rację
w sprawie McCabe'a. Stosunki z Garrettem były dla niej jeszcze
mniej zrozumiale niż kwestie związane ze sprzedażą pisma.

- Pewnie jak zwykle masz rację. W końcu to ty się znasz na

interesach, a nie ja.

Nora wstała z krzesła, podeszła do Emily i objęła ją.

- Jesteśmy wspólniczkami, Em, i dopóki obie nie będzie­

my pod każdym względem zadowolone, niczego nie podpisze­
my. Są na świecie jeszcze inni wydawcy i jeżeli nie zechcesz
Parkera, nie będziemy miały kłopotu ze znalezieniem chętnego
na „Poradnik domowy".

- Ale Parker jest najlepszy, tak? - Emily miała niezdecydo­

waną minę. - Nie o to chodzi, że nie mam zaufania do twojego
wyboru, Noro. Ja zwyczajnie gubię się w tym wszystkim. Znacz­
nie lepiej się czułam, dopóki siedziałam w domu i po prostu
robiłam swoje.

- Więc się prześpij. Zobaczysz, że dobrze ci to zrobi. Za­

dzwonię do „Los Angeles Post" i przekażę Garrettowi, że nie
masz czasu, żeby się z nim spotkać.

- Dzięki. - W głosie Emily brzmiała wyraźna ulga.

Rozejrzała się po kuchni. Była tak zmęczona, że postanowiła

odłożyć sprzątanie na później. Marzyła tylko o tym, żeby wresz­
cie wyciągnąć się na łóżku i zasnąć, Chciała zapomnieć o Garret-
cie McCabie i dziwnych uczuciach, jakie w niej budził. Gdyby
była w domu, mogłaby zająć się ogrodem, obmyślać jakieś nowe
projekty dekoracji wnętrz albo studiować kuchnię francuską.
I dzięki temu znów czułaby się spokojna i bezpieczna.

Dopóki jednak nie podpiszą umowy z Parkerem lub z nim nie

zerwą, dopóty będzie uwięziona w Kalifornii i skazana na rozter­
ki uczuciowe związane z osobą Garretta McCabe'a.

Spała niespokojnie, budząc się raz po raz. Śniło jej się, że

poszła na jeden z zachwalanych przez Norę kursów rozwoju
osobowości. Siedziała na końcu sali pełnej ludzi i miała nadzieję,
że nauczyciel nie wezwie jej do odpowiedzi. On jednak wskazał
właśnie na nią i, chcąc nie chcąc, ruszyła na środek. Gdy była
w połowie drogi, pojawiły się przed nią zamknięte drzwi. Wie­
działa, że jej zadaniem jest poradzić sobie jakoś z tymi drzwiami
i wejść do środka. Dzwoniła i pukała na przemian, ale nikt nie
otwierał. Dzwoniła i pukała, dzwoniła i pukała.

Emily z trudem uniosła powieki. Sala i drzwi zniknęły, ale

pukanie i dzwonienie pozostało. Przez zasłony wdzierał się do
sypialni blask słońca. Zerknęła na stojący na nocnym stoliku
zegarek. Była druga. Wiedziała, że o drugiej miało się coś zda-

rzyć, ale nie pamiętała co. Nagle ją olśniło. O Boże! To musi być
Garrett McCabe!

Zerwała się z łóżka, wciągnęła na nocną koszulę miękki, fla­

nelowy szlafrok i pośpieszyła do drzwi. Rzut oka przez wizjer
potwierdził jej obawy. Ale ją Nora urządziła! Emily nie wiedzia­
ła, co począć. Nie mogła przecież otworzyć drzwi w nocnej
koszuli. To byłoby niestosowne.

Tym razem dzwonek rozległ się dosłownie nad uchem. Po

chwili rozbrzmiało bębnienie do drzwi. Najchętniej w ogóle by
nie otworzyła, ale to byłoby grubiaństwem. Miała zatein do
wyboru: albo trzymać go za drzwiami, dopóki się nie ubierze,
albo wpuścić i poprosić, żeby na nią poczekał. Z westchnieniem
przekręciła zamek i uchyliła drzwi.

- Emily? Wszystko w porządku? Tak długo nie otwierałaś, że

już myślałem...

- Jeszcze nie jestem gotowa - przerwała mu, ciągle nie­

zdecydowana, czy wpuścić go, czy poprosić, żeby poczekał za
drzwiami.

Garrett zerknął na zegarek.
- Ale chyba nie przyjechałem za wcześnie, prawda? Uma­

wialiśmy się na drugą.

- Tak, wiem, tylko że Nora obiecała zadzwonić do ciebie

i powiedzieć, że jestem... zajęta.

- Nie wyglądasz na zajętą.
- Zaraz będę gotowa - odparła zawstydzona, że przyłapał ją

na kłamstwie.

Zatrzasnęła mu drzwi przed nosem, przekręciła zamek i ru-

szyła pośpiesznie w kierunku schodów. Zanim jednak uszła parę
kroków, zatrzymało ją gwałtowne bębnienie. Zawróciła i znów
uchyliła drzwi. Garrett pomachał jej ręką.

- Nie zaprosisz mnie do środka?
- Nie jestem ubrana.

Uniósł brwi i wychylił głowę, usiłując zajrzeć do środka.

- Chciałam powiedzieć, jestem ubrana, ale nie do wyjścia.

- Zaśmiała się nerwowo. - Mam na sobie koszulę nocną i szla­
frok. Chciałam się zdrzemnąć i zaspałam.

- Oboje jesteśmy dorosłymi ludźmi, Emily. Myślę, że nic się

nie stanie, jeśli ujrzę cię w szlafroku. Więc może mógłbym po­
czekać w środku?

W pierwszym odruchu chciała zaprotestować. Erie po raz pier­

wszy widział ją w koszuli nocnej dopiero w noc poślubną i Emily
pamiętała dobrze, jak się to skończyło. Ale z drugiej strony rzeczy­
wiście oboje są ludźmi dorosłymi i, jak mówi Nora, sami ustalają
reguły. Więc może go wpuścić, jeśli zechce. ..i w końcu jej widok
nie wzbudzi w nim chyba zwierzęcych instynktów... Otworzyła

drzwi i jednocześnie zebrała szlafrok pod szyją.

Garrett przekroczył próg i powoli przesunął spojrzeniem po

Emily. W kącikach jego ust zaigrał leciutki uśmieszek.

- Lepiej pójdę się ubrać - mruknęła zmieszana.
- To chyba dobry pomysł - przyznał. - Strój, w jakim mnie

przyjmujesz, mógłby z powodzeniem służyć do testów nad zdol­
nością kontrolowania popędów. Muszę przyznać, że ta różowa
flanela wygląda bardzo... kusząco.

Emily sparaliżował paniczny lęk. Dopiero po chwili zdała

sobie sprawę z tego, że jej gość żartuje. Oblała się rumieńcem.

- Zaraz wrócę - bąknęła speszona. - Zaczekaj tu na mnie.

Pośpiesznie ruszyła w kierunku schodów. Dopiero gdy za­

trzasnęła za sobą drzwi sypialni, wypuściła powietrze z płuc. Jak
ona wytrzyma to popołudnie z Garrettem McCabe'em? Już teraz
miała serce w gardle i miękkie kolana.

Na szczęście zachowanie McCabe'a trochę ją uspokoiło. Żar­

tował sobie z jej stroju, ale nic poza tym. Pewnie dlatego, pomy­
ślała zaraz, że zwykł obcować z naprawdę ekscytującymi kobie­
tami. Co tam mogła dla niego znaczyć taka Emily Taylor...

- Dam sobie radę - powiedziała na głos. - Spędzę miłe

popołudnie. Jestem dorosła. Wszystko będzie dobrze. Wszy­
stko będzie dobrze.... Przynajmniej dopóki nie zacznie mnie
całować.

Otworzyła na oścież drzwi do szafy i zaczęła gorączkowo

przebierać wśród ubrań. Dojście do wniosku, że nie ma co na
siebie włożyć, nie zajęło jej wiele czasu. Wszystkie suknie wyda­
ły się jej okropnie staromodne, skromne i praktyczne, zupełnie

jakby była własną ciocią. A tymczasem miała ochotę ubrać się

w jakąś naprawdę szykowną garsonkę. Albo przeciwnie - dżinsy
i luźną koszulę. Tymczasem zawartość szafy stanowiły jedna
w drugą takie same proste sukienki z kwiecistej bawełny.

Po dziesięciu minutach na łóżku znalazł się stos ubrań, spo­

między których wybrała w końcu sukienkę na cieniutkich ramią-
czkach i lekki bawełniany sweterek z szerokim dekoltem. Wie­
działa, że powinna włożyć stanik, ale bez niego odsłonięte ramio­
na i dekolt wyglądały znacznie lepiej. Na nogi wsunęła białe
tenisówki. Stanęła przed lustrem. Ubranie odsłaniało znacznie
więcej niż koszula nocna i szlafrok, a jednak wcale nie była tym
skrępowana. Wręcz przeciwnie, poczuła się całkiem... seksow­
nie. Sięgnęła po szczotkę, ale natychmiast zmieniła zdanie i zde­
cydowała się zostawić włosy tak, jak są. Zaczerpnęła głęboki
oddech, starając się uspokoić. Pokaże Garrettowi, że nie jest
prowincjonalną gęsią, która nie zna się na niczym prócz ciast
i tapet. Wzięła się w garść i ruszyła na dół.

Garrett stał tam, gdzie go zostawiła. Koło drzwi.
- Czemu nie wszedłeś dalej i nie usiadłeś?
- Kazałaś mi czekać tu, przy drzwiach - odparł z promien­

nym uśmiechem.

Znów się z nią droczył. Emily z wysiłkiem odwzajemniłą jego

uśmiech i zapanowała nad rumieńcem gotowym wypełznąć jej

natwarz.

- Ślicznie wyglądasz - oświadczył, kiedy już obejrzał ją od

stóp do głów.

- Włożyłam, co miałam pod ręką - odpowiedziała, starając

się, by zabrzmiało to możliwie niedbale.

- Skoro jesteś gotowa, to chodźmy.
Wziął ją za rękę.
Emily spuściła wzrok i spojrzała na swoje palce splecione

z palcami Garretta. Trwało to dobrą chwilę, nim przypomniała
sobie, że jednak powinna oddychać.

- Chodźmy - z trudem wydobyła z siebie głos.
Uwolniła dłoń i sięgnęła do klamki.
Jechali z odsuniętym dachem. Emily zamknęła oczy i wysta­

wiła twarz do słońca. Bezchmurne niebo było lazurowe. Ciepły
wiosenny wiatr niósł ze sobą rześkie tchnienie oceanu. Uśmiech­
nęła się do siebie. Gdyby kilka miesięcy temu ktoś jej powiedział,
że wiosną będzie pędziła przez Kalifornię sportowym samo­
chodem ź fantastycznie przystojnym mężczyzną za kierownicą,
uznałaby to za czysty wymysł. A jednak tak się właśnie stało.

Garrett McCabe nie robi na mnie żadnego wrażenia, powta­

rzała w myśli. Garrett McCabe nie jest mężczyzną dla mnie. Nie
potrzebuję mężczyzny, żeby być szczęśliwą.

Kiedy dotknął jej policzka, wszystkie te okrągłe zdania

w mgnieniu oka przestały cokolwiek znaczyć. Stanęli na
światłach i Garrett delikatnie odsunął kosmyk włosów z jej
policzka. Emily otworzyła oczy i odwróciła się do niego. Kie­
dy ich spojrzenia się spotkały, jej serce zabiło przyspieszonym
rytmem. Nie mogła się poruszyć, nie była w stanie wydobyć
z siebie głosu. Wszystko, co czuła, to cudownie delikatne

dotknięcie jego ciepłej ręki na skórze. Cud skończył się rów­
nie nagle, jak się zaczął. Światła się zmieniły i Garrett znów
skupił się na prowadzeniu samochodu. Emily kręciło się
w głowie. Zastanawiała się nad tym, co się przed chwilą stało,

i zanim zdołała sobie odpowiedzieć na jedno pytanie, już stało

przed nią następne. Więc tyle zostało z jej postanowień? Jedno
dotknięcie i zapomniała o wszystkim? Ale w ogóle co miał zna­
czyć ten gest? Czy wyrażał zainteresowanie, czy też Garrett po
prostu sądził, że włosy mogą jej przeszkadzać? Żałowała, że nie
może poradzić się przyjaciółki, bo sama czuła się w tej chwili
zupełnie bezradna.

- Jesteś głodna?
- Nie - odpowiedziała. Nie była pewna, czy w tej chwili

potrafiłaby przełknąć choćby kęs. Nagle przypomniała sobie,
gdzie jadą i po co, i zmieniła zdanie. - Właściwie to jestem. Przez

cały dzień nie miałam nic w ustach.

Garrett zaśmiał się.
- Czy zawsze mówisz to, co ludzie chcieliby od ciebie usły­

szeć?

- Nie. Chociaż może. Czasem.

Garrett zjechał na parking przy Targu Farmerów. Zgasił silnik

i zaciągnął dach.

- Jesteś prawdziwą mistrzynią w sztuce uprzejmości.
- Czy to coś złego? Po prostu staram się być miła.
- Jesteś miła. Ale nie powinnaś z tego powodu rezygnować

z uczciwości. Powiedz mi teraz szczerze, czy jesteś głodna, czy
nie. Wal śmiało. Zniosę mężnie każdą odpowiedź.

Wysiadł z samochodu i zanim zdążyła się poruszyć, już uchy­

lał jej drzwiczki.

- No więc jak? - zapytał.

Uśmiechnęła się.

- Na razie nie jestem głodna, ale myślę, że zgłodnieję.
Targ Farmerów powstał na początku lat trzydziestych na gra­

nicy miasta, w miejscu, do którego łatwo można było dowieźć
produkty z okolicznych farm. Od tego czasu jednak Los Angeles
rozrosło się znacznie, tak że ta dawniej wiejska okolica stała się

częścią przedmieścia, a Targ Farmerów pozostał odosobnioną
pamiątką przeszłości.

Kiedy weszli na targ, otoczyła ich unosząca się w powie­

trzu egzotyczna mieszanka zapachów. Na ustawionych rzęda­
mi straganach można było kupić owoce i warzywa, mięso
i nabiał, sery i pieczywo. W restauracyjkach można było zjeść
dania przeróżnych egzotycznych kuchni, a w niezliczonych
sklepikach kupić pamiątki i wyroby rzemieślnicze z różnych
stron świata.

Atmosfera tego szczególnego miejsca natychmiast wciągnęła

Emily. Garrett trafnie wyczuł, że będzie się jej tu podobało. Być
może zaczynał ją powoli rozumieć.

- Cudowne miejsce - odezwała się zachwycona.
- Od czego zaczniemy?
Najchętniej zaczęłaby od zarzucenia mu ramion na szyję i od­

dania pocałunku, którym obdarzył ją wczoraj pośród bzów, ale
wiedziała, że nigdy w życiu nie zdobędzie się na taki gest. Ruszy­
li pomiędzy rzędy straganów. Garretta zaskoczyło, jak łatwo
Emily oswoiła się z tym nowym dla siebie miejscem i jak wiele
życzliwości budziła w sprzedawcach swoją widoczną znajomo­
ścią rzeczy.

Od czasu do czasu zatrzymywali się, by skosztować jakichś

egzotycznych potraw. Smaki, zapachy, dźwięki - wszystko to
łączyło się w szczególną, bogatą i barwną całość. Emily była
uszczęśliwiona i radosna. Dawno już tak dobrze się nie bawiła.
Straciła poczucie czasu. Zatrzymała się w momencie, gdy odkry­
ła, że kolejna torba z zakupami już po prostu nie mieści się
w ramionach Garretta. Dopiero wtedy zauważyła, że jej towa­
rzysz wcale nie wygląda na uszczęśliwionego. Natychmiast zro­

biło się jej wstyd.

- Może wrócirhy? - zaproponowała.
- Już? - Garrett ułożył stertę toreb na ławce. - Chodzimy

dopiero trzy godziny. Miałem nadzieję, że pobiję rekord świata
w noszeniu toreb z zakupami.

- Mogliśmy skończyć wcześniej. Trzeba było powiedzieć, że

masz już dosyć.

- I stracić całą zabawę? Nigdy w życiu nie widziałem nikogo

równie zwariowanego na punkcie świeżych warzyw. Poza tym
bałem się, że jeśli zacznę marudzić, to mogę oberwać którąś
z tych złowrogo wyglądających oberżyn.

- Mówisz to tak, jakbym była wariatką.
- Ty to powiedziałaś, nie ja.
- Świeże warzywa są bardzo istotnym składnikiem diety. Im

świeższe, tym lepsze. Dlatego ważne jest, co się wybiera.

- Aha. To tak wyglądają najnowsze wytyczne dietetyki? Ja

tam wolę pizzę.

Emily oparła ręce na biodrach.

- Czemu się złościsz? Sam powiedziałeś, że mogę chodzić

wszędzie, gdzie zechcę.

- Nie miałem pojęcia, że będziesz chciała zajrzeć do tysiąca

i jednego straganu. Sądziłem, że spędzimy miłe popołudnie, spa­
cerując, gawędząc i jedząc. Skąd mogłem wiedzieć, że puszcza­
my się w pogoń za najświeższym pomidorem świata? To byłby
temat na felieton: „Mój dzień na Targu Farmerów".

- Powinnam się była spodziewać, że nic nie zrozumiesz -

mruknęła i wziąwszy po torbie w każdą rękę, ruszyła do samo­
chodu.

— Co chcesz przez to powiedzieć? -. zapytał, zbierając pozo­

stałe wypchane po brzegi torby.

Emily odwróciła się do niego.
- Chcę powiedzieć, że okazałam się naiwna, sądząc, iż bę­

dziesz w stanie pojąć, o co mi chodzi i co mnie interesuje. I uwa-
żaj z łaski swojej, w tej żółtej torbie są brzoskwinie!

- Bardzo dobrze wszystko rozumiem. Ale to nie znaczy, że

muszę od razu podzielać twoje zainteresowania i robić to samo
co ty.

- I dlatego się złościsz?
- Złoszczę się, bo nie przepadam za robieniem zakupów.
Minął ją i bez słowa pomaszerował dalej. Emily przyśpieszyła

kroku. Szła obok nięjo, przypatrując się jego zaciętej minie.

- Co jest takiego strasznego w robieniu zakupów?
- Nigdy nie widziałaś tych biedaków ze zbolałą miną wloką­

cych się za swoimi opętanymi żądzą zakupów żonami? Przejdź

się do pierwszego lepszego pasażu handlowego, to zobaczysz, co

jest takiego strasznego w robieniu zakupów. To po pierwsze.

Dotarli do samochodu. Garrett urwał, otworzył drzwiczki

i zaczął układać torby na tylnym siedzeniu. Kiedy skończył,
usiadł za kierownicą i opuścił dach.

- Po drugie, zmarnowaliśmy całe popołudnie na zrobienie

czegoś, co można było załatwić w kwadrans w pierwszym le­
pszym supermarkecie.

Emily patrzyła na niego ze zmarszczonymi brwiami. Nagle

zrozumiała, że Garrettowi chodziło o coś zupełnie innego niż to,
o czym cały czas mówił.

- Jesteś zazdrosny, prawda?

- Co za pomysł!
- Ależ tak! Jesteś zazdrosny o głupie warzywa. Jesteś wście­

kły, bo poświęcam ci za mało uwagi.

- Co takiego? Przywiozłem cię tu, bo Richard Parker kazał

mi się tobą opiekować. To wszystko.

- Wydawało mi się, że przed chwilą mówiłeś, iż przywiozłeś

mnie tu, żeby spędzić miłe popołudnie.

- Jeżeli nawet tak myślałem, to srogo się zawiodłem. A teraz

zapraszam do wozu.

Emily posłusznie wsiadła, ale natychmiast odwróciła się do

tyłu i zaczęła poprawiać torby.

- Nie można tak ciskać warzywami, bo zrobi się z nich miazga.
- Zapamiętam sobie tę radę i skorzystam z niej, kupując na­

stępny raz warzywa. Co, jak sądzę, nastąpi nie prędzej niż
w XXIII wieku.

Emily usadowiła się i zapięła pas. Domyślała się już, że czeka

ją długa jazda do domu z milczącym, zaciętym w złości mężczy­

zną. Tak miło zaczęte popołudnie kończyło się kompletną kata­
strofą. Nie wiedziała tylko, kogo należy za to obarczać winą.
Garrett sam chciał jej pokazać Targ Farmerów. Nie prosiła go
o to. A tymczasem zdenerwował się, i to tylko dlatego, że się
nadspodziewanie dobrze bawiła.

Chyba że naprawdę chodziło mu o to, aby spędzić z nią miłe

popołudnie. I faktycznie zirytował go brak uwagi z jej strony.
Nie chciała uwierzyć, że był w stanie wpaść w złość z tak głupie­
go powodu. Choć z drugiej strony mogła się czegoś podobnego
spodziewać. Męska psychika jest taka zaskakująca!

Najbardziej jednak zabolała ją łatwość, z jaką obarczał ją

winą za wszystkie swoje kłopoty. Najpierw miał pretensje z po­
wodu kabały, w jaką wpędził się, pisząc felieton. Potem równie
łatwo zrzucił na nią odpowiedzialność za to, że bawiła się dobrze
w miejscu, w które sam ją zawiózł. Dość tego. Nie miała zamiaru

przepraszać go kolejny raz.

Sięgnęła na tylne siedzenie i wzięła na kolana torbę z zakupa­

mi. Nie zwracając uwagi na siedzącego obok mężczyznę, zaczęła
oglądać świeże kraby. Tego przynajmniej nauczyła się od Erica.
Wiedziała, że nic nie jest równie irytujące, jak widok osoby
ostentacyjnie zajmującej się własnymi sprawami.

Kiedy samochód zatrzymał się przed domem, nie odzywając

się ani słowem otworzyła drzwi, wysiadła i zaczęła zbierać torby.

- Pomogę ci - odezwał się Garrett.
- Nie musisz. Nie chcę sprawiać ci więcej przykrości swoimi

warzywami. Sama je sobie zaniosę.

W tym momencie pękła jedna z toreb i na siedzenie rozsypały

się pomidory.

- Cholera jasna! Mówiłem, że ci pomogę. Odłóż te torby.
Wysiadł, obszedł samochód dookoła i nie zwracając naj­

mniejszej uwagi na jej opór, zaczął odbierać jej pakunki. Kiedy
ruszył bez słowa w stronę domu, Emily wpadła w furię. Niewiele
myśląc, chwyciła pomidora i z całej siły cisnęła w jego stronę.
Nie chciała go trafić. Co więcej, nigdy w życiu nie udało jej się
trafić do celu. Tymczasem teraz pomidor wylądował prosto na
karku Garretta i oczywiście pękł, zalewając mu szyję i garnitur
świeżym, pachnącym sokiem. Przynajmniej było już wiadomo,
że wybrała naprawdę dojrzałe pomidory!

Garrett stanął w miejscu, odłożył torby na ziemię i sięgnął

ręką do karku. Otarł sok z pomidora, po czym odwrócił się do
Emily. Ruszył powoli w jej kierunku. Jego przystojna twarz nie
pozostawiała żadnych wątpliwości co do tego, że jest wściekły.
Przerażona Emily chwyciła następnego pomidora i zamierzyła
się na niego.

Zanim zdążyła cisnąć, złapał ją za rękę tak mocno, że jej dłoń

sama się rozwarła. Przez długą chwilę patrzyli sobie w oczy.
Garrett miał zmarszczone czoło i tak gorącą rękę, że zdawała się
parzyć jej skórę. Powietrzeaż wibrowało wokół nich z napięcia.
I wtedy zdarzyło się coś nieoczekiwanego.

Popchnięta jakimś zupełnie niezrozumiałym odruchem, Emi­

ly zarzuciła mu wolną rękę na szyję i pocałowała prosto w usta.
Włożyła w ten pocałunek całą tłumioną przez lata namiętność.
Garrett poddał się i rozchylił wargi, pozwalając, by język Emily
wtargnął do jego ust. Zgłębiała je namiętnie i gwałtownie, jakby
chciała sobie, a może jemu, czegoś dowieść.

Nagle z piersi Garretta wyrwało się głębokie westchnienie.

Emily w jednej chwili się opamiętała. Co ona wyprawia? Nigdy
w życiu nie zrobiła czegoś podobnego! To co się stało, nie brało

się z odwagi czy zaczepności, to było czyste szaleństwo. Teraz
nagle wrócił jej rozum. Puściła Garretta i cofnęła się o krok.

Widziała pożądanie w jego oczach i ogarnęło ją przerażenie.

Boże kochany, co ona wyprawia? Położyła na ustach drżące
palce, a potem ruszyła w stronę domu, nie oglądając się za siebie.
Choć nie słyszała, by za nią szedł, pomaszerowała prosto do
sypialni i zamknęła drzwi na zasuwkę. Przysiadła na łóżku, ale
ponieważ wcale jej to nie uspokoiło, czym prędzej przeniosła się
do łazienki i zamknęła za sobą drzwi na haczyk.

Idopiero wtedy zdała sobie sprawę z najgorszego. Wszystko

jedno, ile drzwi by ich dzieliło, nigdy nie będzie bezpieczna.

Pocałowała Garretta McCabe'a, i w dodatku czuła się z tym cu­
downie!

Teraz już ponad wszelką wątpliwość czekały ją poważne kło­

poty.

ROZDZIAŁ

6

- Autobus z zawodnikami wyjeżdża o świcie - oznajmił le­

dwo słyszalny głos.

Garrett odsunął słuchawkę od ucha i przyjrzał się jej z niedo­

wierzaniem.

- Co takiego?
- Autobus z zawodnikami wyjeżdża o świcie - szepnął Al-

vin. - Proszę o odzew.

- Alvin... Alex, to ja, Garrett McCabe. Przecież sam wykrę­

ciłeś mój numer. Co masz?

- No nie, panie McCabe. Skąd ja mogę wiedzieć, że to napra­

wdę pan, jeżeli nie pamięta pan odzewu. Niech pan sobie przypo­
mni. Trenerzy będą...

- Armstrong, wstań na chwilę.
Garrett widział ze swego boksu podnoszącego się na drugim

końcu sali redakcyjnej chłopaka. Pomachał mu ręką. Alvin nie­
pewnie odwzajemnił gest.

- No widzisz. To ja. Teraz mów, o co chodzi.
- Mam tę informację, o którą panu chodziło... na temat...

wie pan kogo. Chyba najlepiej będzie, jeśli spotkamy się oso­

biście.

- W takim razie przyjdź tu do mnie.

- Sądzę, że nie powinniśmy rozmawiać w redakcji - usły­

szał w odpowiedzi..- Spotkajmy się lepiej... wie pan gdzie.
O północy. Będę miał na sobie niebieską marynarkę i czapkę
Dodgersów.

- Nie mam zamiaru czekać do północy. Umawiamy się

o siódmej. Armstrong?

- Tak, panie MćCabe?
- Trenerzy będą nosić czerwone spodnie.
Z westchnieniem odłożył słuchawkę. Alvin doprowadzał go

do szału. Ale nie miał wyboru. Bez jego pomocy nie byłby
w stanie dowiedzieć się, co knuje ten łajdak Parker. Chociaż po
ostatniej awanturze, podczas której oberwał pomidorem, wcale
nie był pewny, czy naprawdę interesuje go jeszcze los Emily
Taylor. Mając takiego cela, da sobie radę sama. Z trudem stłumił
śmiech. Reakcja Emily była dla niego absolutnym zaskoczeniem.
A pocałunek, który po niej nastąpił, wprawił go w kompletne
oszołomienie.

Choć od tej pory upłynęło już kilka dni, Garrett nie mógł

zapomnieć smaku jej ust i dotyku jej ciała. Co za diabeł w nią
wstąpił? I dlaczego zaraz ją opuścił?

Wszystko jedno. Każde z nich żyje w zupełnie innym świecie

i mowy nie ma o tym, żeby kiedykolwiek się do siebie zbliżyli.
Wspólny wyjazd na Targ Farmerów najlepiej tego dowiódł. Jeże­
li rankiem tego dnia myślał jeszcze, że mają szanse na porozu­
mienie się ze sobą, to wieczorem wiedział już, że to były tylko
mrzonki.

Łatwo było sobie wyobrazić, jak skończyłby się ich związek.

Przed upływem miesiąca wylądowałby w szpitalu dla wariatów.
Choć trudno było zaprzeczyć, że życie z taką kobietą niosło ze
sobą także pewne obietnice. Dotarcie do najskrytszych głębin jej
psychiki było ponad wszelką wątpliwość fascynującą przygodą.
A przy tym nie mógł powiedzieć, że Emily mu się nie podoba.

Może nawet więcej. Czasem patrzył na nią z prawdziwym za­
chwytem. No i świetnie gotowała.

Na pewno jednak oczekiwała po związku z mężczyzną cze­

goś, czego nigdy nie mógłby jej dać. Potrzebowała męża i rodzi­
ny, a on nie miał zamiaru pakować się w takie rzeczy. Nie zamie­
rzał rezygnować z wolności, kariery i przyjemności życia.

Dlaczego zatem wdał się w intrygę, która mogła oznaczać

utratę pracy? Gdyby tylko Parker zorientował się, co się święci,
Garrett z dnia na dzień wylądowałby na bruku. Co zresztą nie
miało najmniejszego wpływu na jego postępowanie.

Spojrzał na zegarek. Za godzinę miał spotkać się w domu

z Alvinem. Jeżeli się pośpieszy, skończy do tej pory felieton
zawierający porady dla mężów zmuszonych przez żony do robie­
nia wspólnych zakupów. Potem czeka go długi weekend. Długi
weekend w bezpiecznej odległości od Emily Taylor.

Gdy zjawił się w Bachelor Arms, Alvin już tam był. Siedział,

przyciskając do piersi kremową kopertę, a po jego obu stronach
tkwiły dwie największe gaduły w całym domu - Natasza Kuryan
i Jill Foyle. Natasza, Rosjanka z pochodzenia i emerytowana
charakteryzatorka, ciekawa była wszystkiego, co wiązało się
z lokatorami Bachelor Arms. Jill Foyle mniej może interesowała
się cudzymi sprawami, na pewno natomiast skłonna była wyko­
rzystać okazję, by oczarować takiego chłopaka jak Alvin i po­
śmiać się trochę z męskich sekretów. W każdym razie Garrett nie
wątpił w to, że wydobyły już z Alvina wszystko, co miał do
powiedzenia.

- Garrett! - wykrzyknęła Natasza. - Nareszcie jesteś! Poga­

dałyśmy tu sobie trochę z twoim młodym przyjacielem.

- Dobry wieczór, dziewczyny - przywitał je z rezygnacją. -

I co wam powiedział?

- Opowiadał nam bardzo ciekawe historie z życia wziętego

dziennikarza sportowego.

- Tak? Jak się nazywa ten dziennikarz?

Natasza uśmiechnęła się promiennie.

- Jak to jak? Alex Armstrong. Biorąc pod uwagę jego młody

wiek, trzeba przyznać, że Alex osiągnął nie byle jakie sukcesy.

- W porządku. - Garrett spojrzał na Alvina spod zmarszczo­

nych brwi. - Alex faktycznie ma przed sobą fantastyczne suk­
cesy.

- Ałex nie poskąpił nam także pewnych informacji na temat

innego wziętego dziennikarza i felietonisty zarazem. A także pi­
sarki Emily Taylor. Nie miałam pojęcia, że ty i Emily jesteście
bliskimi przyjaciółmi.

- Bardzo bliskimi - wtrącił Alex. - W środę pan McCabe

zabrał partią Taylor na Targ Farmerów. Potem mówił, że to
było...

- Czysto formalne spotkanie - przerwał mu Garrett. - Szef

polecił mi pokazać Emily Taylor Los Angeles, więc ją wożę. Po
prostu robię, co mi każą. Tak jak Alex.

Jill przyglądała mu się spod oka.
- Garrett McCabe i Emily Taylor, Bardzo dziwna para.
- Ja też tak uważam - odparł Garrett.
- Czasem tak by wa. - Natasza zwróciła się do Jill. - Miłość

to miłość. Przypomnij sobie Joshuę i Trumana. Wybrali i teraz śą
szczęśliwi. W takich sprawach trzeba się zdać na opatrzność.

- W tym przypadku nie ma mowy o żadnej opatrzności - za­

protestował Garrett.

- Naprawdę tak sądzisz? - zapytała z niedowierzaniem Nata­

sza. - Nie wierzysz w legendy? Nie zaglądałeś do lustra?

- Nie! - stanowczo zaprzeczył Garrett. - A teraz wybacz­

cie, drogie panie, ale musimy z Alexem omówić pewne sprawy.
Chodź, Armstrong, postawię ci drinka.

- Naprawdę - chłopak poderwał się na nogi—pójdziemy ra­

zem na drinka?

- Nie gadaj za wiele i chodź. Bawcie się dobrze, moje panie.

Dowidzenia.

Kiedy znaleźli się w barze „U Flynna", Garrett pomachał

Eddiemu i rozejrzał się, szukając wolnego stolika. Wysłał do
niego Alvina i podszedł do baru.

Kiedy wrócił, Alvin czekał na niego z przejętą miną, trzyma­

jąc w ręku kremową kopertę. Garrett postawił przed chłopakiem

colę i usiadł obok niego.

- Co tam masz?
Alvin wypił duszkiem zawartość szklanki i otarł usta wierz­

chem dłoni.

- Ale ze mnie osioł, panie McCabe. Nie przeanalizowałem

materiału.

- Jesteś osłem, to prawda - zgodził się Garrett i wyciągnął

rękę. - Daj mi kopertę.

Alvin bez entuzjazmu oddał mu zdobycz. Garrett niecierpli­

wie rozdarł kopertę i wydobył jej zawartość.

- Czy ten twój kumpel z sekretariatu słyszał coś ciekawego?

- zapytał, przeglądając papiery.

- Nie, ale widział coś ciekawego. List od Parkera do jednego

ze współpracujących z nim prawników. Nie mógł zrobić z niego
kserokopii, ale mówi, że chodziło w nim o warunki zatrudnienia
Emily Taylor i możliwość dalszego korzystania z jej nazwiska
w przypadku zerwania z nią współpracy. I o warunki zatrudnie­
nia Nory Griswold.

- Czy on jest tego pewny? Po co Parkerowi „Poradnik domo­

wy" bez Emily Taylor? I dlaczego Emily i Nora miałyby być
zatrudniane przez Parkera? Przecież to ich pismo.

-

Już panu powiedziałem, że osioł ze mnie. - Alvin nachylił się

do Garretta i szepnął konfidencjonalnie: - Miał pan świetny pomysł

ż tymi spotkaniami „U Rynna". Jeśli nas tu zobaczy ktoś z redakcji,

to pomyśli, że siedzimy sobie po pracy przy drinku, no nie?

- Nie martw się, nigdy nie spotkałem tu nikogo z gazety.
- To dobrze, panie McCabe. Po co mają wiedzieć, że łączą

nas jakieś sprawy. Ale niech pan powie, jest pan pewny, że z tego
nie będzie jakiejś draki?

- O nic się nie martw, Alex. Wszystko będzie w porządku.
Kiedy się pożegnali, Garrett zaczął dokładnie studiować przynie­

sione przez chłopaka dokumenty. Nie znalazł w nich ani słowa
o warunkach zerwania umowy. Wszystko, co w nich było, to propo­
zycja zrobienia serii filmów na wideo i audycji telewizyjnych.

Garrett zaklął pod nosem. To nie trzymało się kupy. O co

mogło chodzić Parkerowi? I po co miałby się pozbywać Emily?
No tak, bardzo wątpliwe, żeby Emily zechciała występować
w telewizji i na filmach wideo. Ale i tak pozostałaby właściciel­
ką jednej trzeciej „Poradnika domowego". Podobnie jak Nora,
We dwie zawsze mogą pozbyć się Parkera, a tym samym będą
bezpieczne.

Pomimo to Garrett czuł, że nie powinien tracić sytuacji

z oczu. Poza tym Parker czekał na jego informacje. To też był
twardy orzech do zgryzienia.

Mógłby co prawda opowiadać mu jakieś bzdury, ale to było

rozwiązanie wyłącznie na bliską metę. Żeby się dowiedzieć, co
się dzieje, musiał spotkać się z Emily. Czy tego chce, czy nie.
Tylko dlaczego właściwie się o nią martwi? Jest już dużą dziew­
czynką i może zadbać o siebie sama. A jeżeli nie umie, zrobią to
za nią jej prawnicy.

Być może ta zaskakująca potrzeba zaopiekowania się Emily

brała się z podświadomego pragnienia, żeby raz na zawsze się jej
pozbyć? Garrett czuł się dziwnie, jak nigdy dotąd, uwikłany

w życie tej kobiety. Jeżeli doprowadzi do tego, że Emily odrzuci

propozycję Parkera i wyjedzie z Kalifornii, to wreszcie straci ją
z oczu.

Tylko czy to mu coś pomoże? Czy zniknięcie Emily sprawi,

że przestanie pragnąć słuchać jej głosu, patrzeć na jej zręczne
ruchy, czuć jej zapach?

Przez moment pomyślał, że Natasza mogła mieć rację. Być może

w jego życiu też było miejsce na działanie opatrzności. W końcu
nigdy jeszcze, przy żadnej kobiecie, nie czuł tego co przy Emily.

W dodatku, choć nie chciał się do tego przyznać, spostrzegł w lu­
strze postać czarnowłosej kobiety, której widok miał zapowiadać
spełnienie najbardziej złowieszczych przeczuć i zniszczenie naj­
skrytszych marzeń. Ą jedne i drugie wiązały się właśnie z Emily.

Próbował się jej oprzeć, starał się od niej uwolnić, ale Czuł, że

zakorzeniła się w jego duszy, że zamieszkała w najgłębszych
zakamarkach jego serca. Wyrwanie się spod jej czaru nie będzie
łatwą sprawą. Wiedział to, ale nie zamierzał poddać się bez walki.

- Postanowiłam nie iść za twoją radą.
W studiu fotograficznym Nora odwróciła się od stołu, na któ­

rym układała kwiaty.

- Co mówiłaś, Em?
- Powiedziałam, że postanowiłam nie iść za twoją radą - po­

wtórzyła Emily.

- Odkąd się znamy, zawsze lekceważysz sobie moje rady,

więc nie wiem, o którą ci teraz chodzi.

Emily podeszła do stołu, podniosła świeżo ściętego irysa

i przesunęła nim po wargach.

- Chodzi mi o radę dotyczącą McCabe'a.
- Ale którą? Jeśli chodzi o McCabe'a, to też dawałam ci już

różne rady. - Pokręciła głową. - Może źle wybrałam w życiu?
Może powinnam zostać psychologiem?

- Nie mam zamiaru się zmieniać. Nie jestem osobą, która

potrafiłaby sięgać po to, czego zapragnie, zwłaszcza jeżeli chodzi
o mężczyzn.

- A co się stało?

- Pocałowałam go.
Nora objęła Emily i przytuliła.
- To cudownie! - krzyknęła. - Aż trudno mi w to uwierzyć!

To wielki krok naprzód.

- To było zaraz po tym, jak rzuciłam w niego pomidorem.

I zaraz przed tym, nim pobiegłam do domu i zamknęłam się
w łazience. Teraz doszłam do wniosku, że Garrett i ja nie powin­
niśmy się w ogóle spotykać. Przekonałam się o tym tego dnia,

kiedy pojechaliśmy na Targ Farmerów.

- Rzuciłaś w niego pomidorem?
- Tak. I trafiłam. Zasłużył sobie na to. Okropnie się zacho­

wał. Zabrał mnie na targ, żebym zrobiła zakupy. Więc je robiłam.
A on się wściekł, że zajęłam się warzywami.

Nora pokiwała głową ze zrozumieniem.
- Domyślam się, że powinnaś poświęcić mu więcej uwagi.

Męskie ego tego nie znosi. Zawsze byłam zdania, że nic tak nie
przeszkadza w zakupach, jak obecność mężczyzny.

- W każdym razie dowiedziałam się przy okazji czegoś na temat

Garretta McCabe'a, a mianowicie, że nie jest ani nie będzie w stanie
zrozumieć mnie i moich czytelniczek. Jest dokładnie taki sam jak Erie.

- Na całym świecie nie ma drugiego takiego typa jak Erie.
- Ale ogromnie go przypomina.
- Posłuchaj, Emily. Jeżeli zaangażowałaś się uczuciowo...
- O niczym podobnym nie ma mowy.
Wiedziała, że to kłamstwo. Żywiła dla Garretta więcej uczuć,

niż była to skłonna przyznać. I to było powodem wszystkich jej
problemów.

- Ale go pocałowałaś.
- W chwili szaleństwa. Może to schizofrenia. Kiedy z nim

przebywam, tracę rozum. Ale na szczęście wszystko wróciło do
normy i mogę przystąpić do pracy - oświadczyła Emily i zaczęła
układać kwiaty w wazonie.

I to także była nieprawda. Chciała się uwolnić od prześladują­

cych ją myśli i pragnień. I czuła, że nie będzie to takie łatwe.
A przecież, powtarzała sobie, nie potrafiła się dogadać z mężczy­
znami. Jej marzenia nie wytrzymywały konfrontacji z rzeczywi­

stością. Tak jak w przypadku Erica. Kiedy brali ślub, oczekiwała

pasma radości i romantycznego szczęścia, czułych słówek i po­
całunków. Kiedy porzucił ją w pięć lat później, ciągle jeszcze na
nie czekała.

- Pani Taylor?
Wyrwana ze swoich smutnych rozważań, Emily odwróciła się

w stronę drzwi. Na progu ze zmartwioną miną stała Becky, asy­
stentka Colina.

- Znów przyszedł do pani ten posłaniec z kwiaciarni.
- Przynieśli więcej kwiatów? Przecież już mamy dość.

Becky zamknęła za sobą drzwi i podeszła bliżej.

- To ten, który przyszedł tu kiedyś z chryzantemami. Powie­

dział, że pani na niego czeka.

- Garrett McCabe? - spytała Emily.
- Oczywiście, że na niego czekamy - wtrąciła się Nora. -

Słyszysz, Em? Przyszedł ten przystojny pan McCabe. - Poproś
go - zwróciła się do Becky.

- Nie! - krzyknęła Emily.
- Em!
Emily spojrzała na Norę przerażona.
- Noro!
- Poproś go - powtórzyła Nora i popchnęła Becky lekko

w stronę drzwi.

- Po co to robisz? - syknęła Emily.
- Uczynił pierwszy ruch. Przekonamy się, po co przyszedł.

Moim zdaniem złoży broń.

Drzwi otwarły się powtórnie i do studia wszedł Garrett z wiel­

kim bukietem w ręku.

- Popatrz, popatrz - szepnęła Nora. - Jaki on romantyczny.

Przyniósł kwiaty. Zobaczysz, że złoży broń.

Garrett powoli opuścił bukiet i wręczył go Emily. Patrzył jej

prosto w oczy.

- Dwa razy próbowałem bez skutku. Mam nadzieję, że teraz

mi nie odmówisz.

- Dziękuję - odpowiedziała miękko. - Czy przyszedłeś tu na

polecenie szefa, czy z własnej woli?

Przez moment zmarszczył brwi, ale zaraz się rozpogodził.
- To był mój pomysł. Pomyślałem, że moglibyśmy wybrać

się gdzieś razem na zakupy. Ostatnio chyba nie najlepiej się
spisałem.

Emily była kompletnie zaskoczona.
- Chcesz wybrać się ze mną na zakupy?
- Jasne. Choćby zaraz. Dokąd chciałabyś pojechać?
- Nie mogę teraz. Muszę...
- Idźcie do tego wielkiego magazynu z antykami, o którym

mi opowiadałaś - zaproponowała Nora. - Poszukacie butelek do
twojej kolekcji.

Wyciągnęła rękę do Garretta.
- Nora Griswold. Nie przypominam sobie, żebyśmy byli sobie

przedstawieni. Jestem wspólniczką Emily. To ja pocięłam kwiaty.

Garrett uścisnął jej dłoń.
- Garrett... - zaczął.
- McCabe - dokończyła za niego Nora. - Wiem. Pamiętam

pańskie zdjęcie. I pamiętam pana z księgarni.

Garrett odwrócił się ponownie do Emily.
- Więc zbierasz butelki? - Jego oczy miały ten sam szczegól­

ny, zmęczony wyraz, jaki zapamiętała z zakupów na Targu Far­
merów. - Jakiego rodzaju?

- Stare - odparła bezradnie Emily. - Różne. Na ogół decydu­

ję się, dopiero kiedy coś zobaczę.

- Emily wyczytała w przewodniku, że w Los Angeles jest

jakiś ogromny magazyn z antykami. Jak on się nazywa, Em?

- Antique Guild.
- Aha. Wie pan, gdzie to jest?
- Uhm - mruknął Garrett bez entuzjazmu.
- Proszę sobie wyobrazić - ciągnęła Nora - że, jak piszą

w przewodniku, zajmuje on kilka tysięcy metrów kwadratowych.
Niesamowite, co? Znalezienie odpowiedniej butelki może trwać
wieki. Gdybym była na pańskim miejscu, od razu wzięłabym się

do rzeczy. Zajmę się zdjęciami, Em, a wy z panem McCabe'em

idźcie i wreszcie się trochę rozerwijcie.

Emily z trudem stłumiła chichot. Choć Nora nigdy nie widzia­

ła na oczy jej męża, to jednak żywiła do niego oczywistą niechęć
i wielokrotnie fantazjowała na temat należnej mu zemsty. Teraz
najwyraźniej dokonywała przeniesienia, czy, jak czasem mówiła,
projekcji swoich uczuć wobec Erica na McCabe'a.

- Idziemy? - spytała Emily.
- Jasne.
Nora poklepała Garretta po ramieniu.
- Życzę wam dobrej zabawy. Mam nadzieję, że wpadnie pan

w równie znakomity nastrój jak ja, kiedy czytałam pański fe­
lieton.

- Na pewno - odparł z rezygnacją.
Garrett skierował się za Ęrńily do drzwi pracowni i odezwał

się dopiero, kiedy znaleźli się w holu recepcyjnym.

- Więc to jest twoja wspólniczka. Czyżby pracowała również

jako twój ochroniarz?

- Nora bywa czasem nadopiekuńcza - przyznała Emily -

i potrafi dokuczyć, ale jest bardzo dobrą przyjaciółką. To ona
wpadła na pomysł wydawania pisma. Któregoś dnia zjawiła się
u mnie i zaproponowała, żebym zamiast książek pisała arty­
kuły. Na początku pismo ukazywało się co dwa miesiące. Po

dwóch latach zaczęło wychodzić jako miesięcznik. Musiały­
śmy pokonać różne trudności, ale nigdy się naprawdę nie kłó­
ciłyśmy.

- Też wolałbym się z nią nie kłócić - skwitował Garrett.
- Nie zrozum mnie źle. Nora nigdy nie wtrącała się do kwe­

stii merytorycznych. Zajmowała się stroną finansową. I osiągnęła
tyle, że od dłuższego czasu idziemy od sukcesu do sukcesu.

- Więc czemu sprzedajecie pismo?
Emily zerknęła na niego. Miał na sobie rozpiętą pod szyją

beżową koszulę i spodnie khaki, których krój podkreślał zgrabną
wysportowaną sylwetkę. Nagle przyszła jej chęć, żeby wsunąć
mu rękę pod koszulę i przekonać się, czy jego muskularny tors

jest rzeczywiście tak twardy, jak na to wygląda,. .Otrząsnęła się,

czując, że zaraz się zarumieni.

- Arnie Wilson, nasz wydawca, wycofuje się z interesów

i chce sprzedać swoje udziały.

Garrett nie skomentował tej uwagi, tylko ujął Emily za rękę

i splótł palce z jej palcami, po czym odwrócił siędo niej, pochylił
i pocałował delikatnie w usta. Po chwili odsunął się i uśmiechnął.
Uniósł rękę i delikatnie odsunął niesforny kosmyk włosów, który
opadł Emily na oczy.

- Chciałem to już mieć za sobą - powiedział. - Wiedziałem,

że dopóki tego nie zrobię, nie będę mógł się skupić na niczym
innym.

- Myślałeś o tym, żeby mnie pocałować?
Wzruszył ramionami.
- I zdaje się, że nieraz jeszcze o tym pomyślę. Więc nie dziw

się zbytnio, gdybym cię chciał pocałować - ostrzegł ją żarto­

bliwie.

-Nie... nie będę się dziwiła.
Podprowadził ją do samochodu.
- Na przyjęciu u Parkera mówiłaś, że nie jesteś pewna, czy

chcesz sprzedać „Poradnik domowy". Czy od tamtej pory zmie­
niłaś zdanie?

Emily spojrzała na niego zaskoczona. Nie potrafiła zrozu­

mieć łatwości, z jaką przechodził od pocałunków do rozmowy
o interesach. Dla niej było to znacznie trudniejsze, więc nim
udzieliła mu odpowiedzi, musiała przez dobrą chwilę się za­
stanowić.

- Staram się zmienić zdanie ze względu na Norę. Ona uważa,

że to dla nas najlepsze rozwiązanie. Wsparcie finansowe ze stro­
ny Parkera na pewno ułatwi jej zadanie. Choć powodzi się nam
coraz lepiej, to Nora musi się nieźle nagimnastykować, żeby dać
sobie ze wszystkim radę. Mnie to praktycznie nie dotyczy, ale
sam rozumiesz, że chcę, żeby było jej łatwiej.

- I negocjacje toczą się po waszej myśli?
- Tak naprawdę to ją niewiele wiem i w niczym właściwie nie

biorę udziału. Wszystko znów jest na głowie Nory. Ona jest
zadowolona i utrzymuje, że wszystko będzie w porządku. Poza
tym mamy prawnika, który czuwa nad szczegółami.

- Nie wydajesz się zachwycona perspektywą współpracy

z Parkerem - zauważył, otwierając drzwiczki samochodu.

- Raczej perspektywą pracy dla Parkera - poprawiła go, zaj­

mując fotel pasażera. - Na razie wygląda to obiecująco, ale mam
przeczucie, że to wcale nie jest taki dobry pomysł.

- Dlaczego mówisz o pracy dla Parkera?
Emily wzruszyła ramionami.
- Wszystko jedno. Nie mam ochoty rozmawiać o interesach.

Boli mnie od tego głowa.

Prawdę mówiąc, wolałaby się całować z Garrettem, niż dys­

kutować o szczegółach kontraktu, ale nie starczało jej odwagi, by
mu to zaproponować.

- Może powinnaś zaufać swojemu instynktowi - zasuge­

rował.

- Myślę, że lepiej zostawić te sprawy komuś, kto się zna na

rzeczy.

- Moim zdaniem wiele przemawia na korzyść podążania za

instynktem, Osobiście jeszcze nigdy się na nim nie zawiodłem.

Zaskoczona rzuciła mu ukradkowe spojrzenie.
- W interesach - dodał z uśmiechem, odwzajemniając jej

spojrzenie.

- Ja nigdy nie miałam głowy do interesów - przyznała Emily.

- Najpierw były książki, potem pismo. Chwilami tęsknię do tych
czasów, kiedy po prostu siedziałam w kuchni nad maszyną do
pisania i wymyślałam pomysły na przyjęcie. A dzisiaj muszę
kłopotać się o całą masę rzeczy, które w ogóle mnie nie obcho­
dzą. Na przykład o swój wizerunek.

- Wizerunek?

Kiwnęła głową.
- Myślę, że Parker oczekuje od Emily Taylor, iż stanie się ona

śmielsza, bardziej otwarta i bezpośrednia, skłonna do publicz­
nych wystąpień.

- A nie jest?
- Nie bardzo.
- Może nie doceniasz swoich możliwości.
- Nie wydaje mi się. Nie chodzi o to, że ja nie chcę być taka,

jak tego po mnie oczekują. Ja nie potrafię być taka. Nigdy taka

nie byłam.

- A jaka byłaś?
Emily przygryzła dolną wargę i splotła palce.
- Może tego nie zauważyłeś, ale jestem trochę nieśmiała.

- Nigdy bym na to nie, wpadł. Myślałem, że masz po prostu

taką różową karnację.

- To nie jest takie łatwe, kiedy się jest nieśmiałym - powie­

działa miękko. - Matka posyłała mnie co sobotę do szkoły wdzię­
ku. Chowałam się w łazience i spędzałam tam kilka godzin, a po-

tern wracałam do domu i mówiłam, że bardzo mi się podobało.
Tylko że naprawdę wcale mi się to nie podobało. Kiedy zdała
sobie z tego wreszcie sprawę, postawiła na mnie krzyżyk Może
nie miała racji. Może dałoby się wtedy jeszcze coś zrobić. Bo dziś

jest już chyba za późno. Czasem tego żałuję.

Garrett położył ramię na oparciu jej siedzenia i przebiegł pal­

cami po jej włosach i karku.

- Ja tam lubię cię taką, jaka jesteś.

Uśmiechnął się do niej. Od tego uśmiechu zrobiło się jej tak

swojsko, jakby siedziała we własnej kuchni i piekła placek ze
śliwkami. Wahała się przez chwilę, a potem odwzajemniła'
uśmiech. Garrett zapalił silnik.

Dopiero wtedy zastanowiła się nad sensem jego słów. Musiała

się przesłyszeć. A jeśli dobrze słyszała, to musiała go źle zrozu­
mieć. Lubił ją taką, jaka jest? Jak to możliwe?

Przecież nawet Emily niezbyt siebie lubiła.

Zjedli na plaży w pobliżu domu, w którym Emily mieszkała

czasowo z Norą. Rozłożyli obrus na piasku i wypakowali jedze­
nie z koszyka. Choć Garrett nie miał wielkiego przekonania do
posiłków na świeżym powietrzu, to musiał przyznać, że zachód
słońca i szum fal są znacznie bardziej romantyczne niż świece
i nastrojowa muzyka, jakie znał ze swoich ulubionych restaura­
cji. Kiedy wyciągnął się wygodnie i wypił łyk wina, poczuł się
wręcz błogo.

Piknik na plaży stanowił znakomite zakończenie zaskakująco

miłego dnia. Po południu błąkali się po ogromnych pomieszcze­
niach Antique Guild pełnych starych mebli, obrazów i dziwacz­
nych sprzętów, o których przeznaczeniu najczęściej nie miał zie­
lonego pojęcia. Emily, podobnie jak w Descanso Gardens, okaza­
ła się prawdziwą kopalnią informacji. Choć nie miała głowy do
interesów, to wykazywała znakomitą orientację w cenach anty-

ków. Nie kupiła niczego, natomiast on nabył dziwaczną zabawkę,
podobną do tej, jaką zapamiętał z czasów, gdy jako dziecko
odwiedzał dziadków. Była to fabryczka z figurkami robotników
napędzanymi na parę z maleńkiego kociołka. Kiedy ciśnienie
w kociołku przekroczyło pewien poziom, rozlegał się gwizd sy­
reny i wszyscy zwalniali na chwilę. Był tak zauroczony tą starą
zabawką, że kupiłby ją bez względu na cenę. Tymczasem Emily
zaczęła się targować i w rezultacie zapłacił o dziesięć procent
mniej, niż wynosiła podana pierwotnie cena, i tak niezbyt wy­
soka.

Kiedy wracali do samochodu, zaprosił Emily do restauracji,

ale mu odmówiła. Ponieważ przez cały dzień unikała wszelkiego
bezpośredniego kontaktu do tego stopnia, że nawet rzadko na
niego patrzyła, przestraszył się, że ich wyprawa znów skończy się
kłótnią. Miał wrażenie, że ciąży nad nimi wspomnienie wyciecz­
ki na Targ Farmerów i bał się, że pocałunek, jakim obdarzył
Emily po wyjściu ze studia, wcale nie poprawił jej nastroju.
Pomimo to zdecydowany był pocałować ją jeszcze raz na pożeg­
nanie. .

Tymczasem ku jego zaskoczeniu Emily zaproponowała

wspólną kolację, a gdy się skwapliwie zgodził, posłała go do
sklepu po butelkę wina. Kiedy wrócił w dwadzieścia minut
później, Emily czekała na niego ze spakowanym koszykiem.

Gdyby jej nie znał, podejrzewałby, że zamówiła kolację

w jednej z szykownych restauracji w Malibu. Kiedy jednak za­

częła wyliczać, co ich czeka: kurczę w orientalnym sosie, jakaś
niezwykle smakująca sałatka ziemniaczana i świeże owoce o eg­
zotycznej nazwie, zdał sobie sprawę, że najprawdopodobniej
znalazłby wszystkie te dania w jej ostatniej książce. Tej samej,
którą tak niemiłosiernie wyszydził w swoim felietonie.

Jedząc rozpoznawał produkty, które przed kilku dniami kupo­

wali na Targu Farmerów. Być może więc tamtego popołudnia nie

należało tak całkiem spisywać na straty. W końcu dzięki niemu
mógł się teraz rozkoszować piknikiem na plaży w towarzystwie
pięknej kobiety.

- Jeszcze sałatki? - przerwała jego rozmyślania Emily.
Pokręcił głową. Odłożył talerz i wyciągnął się na piasku. Od­

wrócił twarz do zachodzącego słońca i zamknął oczy.

- Nie pamiętam, kiedy ostatnio zjadłem równie dobrze i rów­

nie dużo. A sałatka to prawdziwe cudo.

- Dodałam do niej oliwę, świeżą bazylię i parmezan. Prawda,

że smakuje lepiej niż tak, jak się to zwykle robi, z majonezem?

Odwrócił się na bok i podniósł leniwie powieki. Emily patrzy­

ła na niego szeroko otwartymi zielonymi oczami, które zafascy­
nowały go już podczas ich pierwszego spotkania. Kiedy ich
spojrzenia się spotkały, przeszedł go dreszcz. Boże, jaka ona była
piękna. W blasku zachodzącego słońca jej potargane przez wiatr
włosy lśniły jak stop miedzi i złota. Nie umiał się oprzeć pragnie­
niu, by ich dotknąć. Wyciągnął rękę i założył jej kosmyk włosów
za ucho. Potem oparł delikatnie dłoń na policzku Emily.

Kiedy przesunął rękę, zaskoczyła go miękkość jej skóry.

Wtedy zdał sobie sprawę, że niemal nie używała kosmetyków.
Nie mógł się powstrzymać, by jej nie dotykać, i nagle poczuł,
że nie tylko nie może, ale też wcale nie chce sobie tego
odmawiać.

Emily miała na sobie jedną ze swoich prostych kwiecistych

sukienek, lecz zaczynał wierzyć, że był to najlepszy wybór,

jakiego mogła dokonać. Cały jej urok ogniskował się w twarzy

pełnej naturalnego piękna. I w jakiś szczególny sposób cieszył go
fakt, że nie wystawiała swego ciała na zachłanne spojrzenia
innych mężczyzn. Choć nie mógł się powstrzymać od rozważań,
co też może się kryć pod miękką bawełną.

- Naprawdę lubisz to, co robisz? - spytał.
- Tak - odparła. - Prawdą jest, że niczego innego nie umiem.

Kto wie, może lubiłabym konstruować silniki rakietowe, gdy­
bym tylko miała okazję nauczyć się, jak to robić.

- Opowiedz mi, jak to się zaczęło - poprosił, głaszcząc ją

delikatnie za uchem. - Jak to się stało, że napisałaś swoją pier­
wszą książkę?

Przytuliła lekko policzek do dłoni Garretta, jakby cieszyła ją

pieszczota.

- Musiałam płacić rachunki i nie miałam skąd wziąć pienię­

dzy. Skończyłam dwadzieścia trzy lata, właśnie zostawił mnie
mąż, oszczędności się wyczerpały, a nie chciałam prosić rodzi­
ców o pomoc.

- Twój mąż musiał być głupcem.
- Nie - potrząsnęła głową. -Po prostu oczekiwał czegoś in­

nego. Ożenił się ze mną, kiedy miałam osiemnaście lat i dopiero
co skończyłam szkołę. Umiałam wyłącznie gotować, zajmować
się ogrodem i robić różne rzeczy w domu. Po rozstaniu ze mną
związał się z kobietą, która ukończyła Uniwersytet w Princeton,
taką, z którą miał o czym rozmawiać. Poza tym była blondynką
o niebieskich oczach i znakomitej figurze. Więc widać takiej
kobiety potrzebował. Ja po prostu nie mam szczęścia do męż­
czyzn.

- Nie sądzę, żeby jeden mężczyzna stanowił dostateczną

podstawę do takich uogólnień. - Garrett wsuną) palce głębiej we
włosy Emily i objął ją za szyję. -Może powinnaś jeszcze spróbo­
wać. Kto wie, czy nie zmienisz zdania.

Wiedział, że postępuje wbrew tej resztce zdrowego rozsądku,

jaka mu jeszcze pozostała. A jednak nie miał w tej chwili naj­

mniejszej ochoty kierować się rozsądkiem. Emily była tak nie­

wiarygodnie słodka i pociągająca, a jej niewinność była tak za­
skakująco świeża i kusząca.

Kiedy powoli opadała na koc, na jej twarzy malowały się

jedno po drugim najrozmaitsze uczucia - obawa, niezdecydowa-

nie, lęk i wreszcie namiętność. Przymknęła oczy, jakby bała się

spojrzeć na Garretta. On powoli przesuwał kciukiem po jej

brwiach, starając się wygładzić zrodzone z napięcia bruzdy. Na­
gle otwarła szeroko oczy i popatrzyła na niego zaskoczona, jakby
dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, co się dzieje. W mgnie­
niu oka wyprostowała się i zaczęła gorączkowo zbierać talerze
i naczynia rozłożone na obrusie.

- Wspominałam ci, że dodałam do sałatki parmezan? - spy­

tała.

Garrett ciężko westchnął i opadł na koc. Odniósł wrażenie, że

znowu jest nastolatkiem i spędza czas w towarzystwie urodziwej
koleżanki ze szkoły.

- Nie chcę rozmawiać o sałatce ziemniaczanej - oświadczył

kategorycznie i podparł się na łokciu.

- Dobrze - zgodziła się bez oporu. - Jak ci smakował kur­

czak?

Zamiast odpowiedzieć, odwrócił Emily ku sobie. Przybliżył

usta do jej warg, jakby chciał ją pocałować. Patrzył w przerażone
zielone oczy i czuł na wargach jej niespokojny oddech.

- O kurczaku też nie będziemy rozmawiać - szepnął.
- Czy masz zamiar znowu mnie całować? - spytała, zerkając

na jego usta.

- Bardzo poważnie rozważam taką możliwość.
Zatrzepotała powiekami i czekała bez ruchu, wstrzymując od­

dech. Delikatnie przesunął wargami po jej wargach i ta prosta
niewinna pieszczota sprawiła, że odetchnęła śmielej.

- Przez cały dzień o tym myślałem.
- O tym... pocałunku?
- Którym? - odpowiedział pytaniem na pytanie i znów przy­

lgnął do jej ust. - O tym czy o tamtym?

Przesunął językiem po jej dolnej wardze. Twarz Emily spło­

nęła ciemnym rumieńcem, a jej oczy zrobiły się wielkie jak

spodki. Głośno przełknęła ślinę i próbowała udawać, że nic się
nie stało. Garrett spostrzegł jednak w jej oczach płomień namięt­

ności, ten sam, który ogrzewał jej wargi i policzki.

- O tamtym pocałunku... wtedy - mruknęła. - Chciałam ci

powiedzieć, że to był... przypadek. Ja nie miałam zamiaru... nie
chciałam...

- Nie chciałaś?
- Nie o to chodzi... - westchnęła. - Wiesz, chciałam ci po­

wiedzieć, że nie jestem osobą impulsywną. I nie mam wiele

doświadczenia, jeśli chodzi o... namiętności. Prawdę mówiąc,

jesteś drugim mężczyzną w życiu, z jakim się całowałam. To

znaczy był jeszcze Johnny Kelly w szkole...

- W takim razie masz sporo do nadrobienia.
- Och, nie. Zastanawiałam się nad tym wszystkim i rozważa­

łam możliwe konsekwencje. Uznałam, że najlepiej będzie, jeśli

pozostaniemy... przyjaciółmi. Niedługo stąd wyjadę i byłoby
bez sensu zaczynać w tej sytuacji romans.

Odsunął się. Ręce same mu opadły. Coś takiego od dawna mu

się już nie zdarzyło. Jeżeli nie potrafił uwieść kobiety, która od
dziesięciu lat z nikim się nie całowała, to znaczyło, że nie nadaje
się już w ogóle do niczego.

- Bez sensu? - spytał.

Kiwnęła nerwowo głową.

- Tak, bez sensu.
- Czy naprawdę tak to czujesz, Emily?
Z trudem nabrała powietrza w płuca i zaczęła szybko pako­

wać naczynia do koszyka.

- Myślę, że tak będzie najlepiej - oświadczyła. - Dla nas

obojga.

- A jeżeli mam na ten temat inne zdanie?
- Niczego nie rozumiesz. Nie wiem, jak ci to...
Położył jej palec na ustach.

- My się tylko całujemy, Emily. To coś, co mężczyzna i ko­

bieta robią, kiedy dobrze się ze sobą czują. Nie proszę cię o mi­
łość do końca życia. Nie musimy traktować tego tak śmiertelnie
poważnie. Powiedzmy, że to takie... przyjacielskie pocałunki.

- Naprawdę?

Musnął wargami jej usta.

- Naprawdę.
Skłoniła głowę, żeby ukryć zakłopotanie.
- Kiedy całowałam swojego męża, to znaczyło dla mnie coś

więcej. - Pokręciła bezradnie głową. - Niczego nie wiem o tych
sprawach. Nie wiem, jak rozumieć to, co się dzieje. Czytam"
książki, chodzę do kina i dalej niczego nie pojmuję. Gdzieś po
drodze odbyła się rewolucja seksualna i teraz wszystko wygląda
zupełnie inaczej niż dawniej. Nikt nie spisał żadnych reguł. Nora

je zna, ty je znasz, wszyscy wiedzą, o co chodzi, tylko ja nie.

- Powiedzmy, że nauczysz się ich po drodze - zaproponował.

- A niektóre sama będziesz ustanawiać, zależnie od sytuacji.

Spojrzała na niego podejrzliwie.

- A co z tymi przyjacielskimi pocałunkami? To też ustanowi­

łeś specjalnie na tę okazję?

- Te pocałunki mają takie znaczenie, jakie zechcesz im nadać,

Emily. Mogą znaczyć, że bardzo lubię być z tobą. Mogą wyrażać
wdzięczność za pyszną kolację. Mogą okazywać zachwyt dla two­
ich zielonych oczu, najpiękniejszych, jakie w życiu widziałem.

W kącikach jej ust zaigrał leciutki uśmieszek.
- Potrafisz być czarujący.
Popchnął ją delikatnie z powrotem na koc i ujął lekko za

ramiona. .

- Jeszcze mnie pani nie zna, pani Taylor - powiedział cicho

i delikatnie pocałował.

Palce Emily dotknęły jego piersi i niepewnie wsunęły się pod

koszulę. Garrett poczuł, jak nagle rośnie w nim pożądanie i z tru-

dem stłumił jęk. Teraz już był pewien, że chodzi mu o coś więcej

niż tylko przyjacielskie pocałunki. Był głupcem, kiedy sądził, że

one mu wystarczą. Chciał więcej, i to dużo więcej. Pragnął doty-
kać Emily, pieścić ją, kochać się z nią, słuchać jej miłosnych
westchnień i spazmatycznych okrzyków.

Uniósł się nad nią i powoli, tak aby jej nie spłoszyć, zaczął

rozpinać od góry guziki jej sukienki. Patrzyła na niego szeroko
otwartymi oczami, ale nie wykonała najmniejszego ruchu i nie
szepnęła ani słowa. Odczekał chwilę i powrócił do rozpinania
guzików. Nie tracąc ani na moment kontroli nad tym, co robi,
wsunął rękę pod cienki materiał i nakrył dłonią jej pierś. Sutki
Emily momentalnie stwardniały pod jego dotykiem, a oddech
stał się szybki i urywany.

- Gzy na pewno tak właśnie zachowują się przyjaciele? -

spytała, mierząc go nieprzytomnym spojrzeniem.

- Nie, Emily. Tak zachowują się kochankowie.
Pochylił głowę i zaczął całować jej szyję i piersi, zwilżając

językiem jedwabistą skórę. Chciał poczuć jej smak, pragnął wy­

dobyć z niej przyzwolenie na wspólną rozkosz.

Lecz wtedy właśnie ciało Emily naprężyło się i zesztywniało

pod jego dotknięciem. Delikatnie odepchnęła go od siebie.

- Nie bój się mnie, Em - poprosił i pogładził ją kciukiem po

skroni. - Obiecuję, że nie zrobię ci krzywdy. Pragnę się z tobą

tylko kochać.

Gwałtownie potrząsnęła głową.
- Nie! - krzyknęła. - Nie mogę.

Wysunęła się spod niego i poderwała na nogi, nerwowym

ruchem wygładzając sukienkę.

- Poczekaj, Em, proszę cię. Nie chciałem...
- Nie. Przepraszam cię, ale... ja po prostu nie mogę.

Uśmiechnęła się przepraszająco, a potem odwróciła się i po­

biegła w stronę schodów wiodących na górę, do domu.

Dopiero dużo, dużo później, kiedy już obrzucił się wszystkimi

przekleństwami, jakie przyszły mu na myśl i postawił na progu

jej domu koszyk z naczyniami, przypomniał sobie, że to wtorek

i że w barze „U Flynna" czekają na niego przyjaciele. Nigdy
dotąd nie opuścił wtorkowego pokera i wiedział, że wszyscy

będą się o niego niepokoić.

Ale też nigdy dotąd nie trzymał w ramionach Emily Taylor.

A już samo to wystarczyło, by zapomnieć własnego imienia.

ROZDZIAŁ

7

- Ja tam wolę te w płynie - oświadczył Tru Hallihan. - Nigdy

mnie jeszcze nie zawiodły.

- A ja używam proszków i uważam, że są lepsze - orzekł

Josh Banks z miną znawcy. - Działają znacznie skuteczniej.

- Ale mogą zeżreć rury, nie boisz się tego?-zaoponował Tru.
Garrett przysunął krzesło i zasiadł pośród przyjaciół. Ilekroć

zdarzyło mu się spóźnić, tylekroć miał trudności z pochwyce­
niem wątku. Dzisiejsza dyskusja nie stanowiła wyjątku. Sięgnął
po piwo i napełnił sobie szklankę.

- O czym rozmawiacie?
Tru podał mu talię kart do przełożenia.
- O środkach do przetykania rur - odpowiedział.
- Rozmawiacie o środkach do przetykania rur? - spytał

z niedowierzaniem Garrett. - A skąd wziął się ten temat?

- Dziś w ogóle rozmawiamy o środkach czyszczących - wy­

jaśnił Eddie. - Była już mowa o pastach do polerowania mebli

i płynach do zmywania naczyń oraz metodach czyszczenia dy­
wanów i proszkach do szorowania. Szkoda, że cię nie było. A tak
przy okazji, gdzie się podziewałeś?

- Miałem kupę roboty - wyjaśnił Garrett z kwaśną miną.
- Tru jest za płynami do zmywania zawierającymi środki

ochronne dla skóry. - Bob wprowadził go w zawiłości tematu.
- Josh utrzymuje, że szklanki są po nich nieprzyjemne w dotyku.
A jakiego ty właściwie używasz płynu, McCabe?

Garrett spojrzał na Eddiego z ukosa.
- Sam nie wiem. A jakie to ma znaczenie?
- Czy ty nigdy nie myjesz naczyń?

- Kiedy są brudne, po prostu je wyrzucam. Ale po co o tym

w ogóle rozmawiamy?

- Nie wydaje mi się, żeby to było oszczędne - oświadczył

Josh. - Naczynia są drogie.

- McCabe używa papierowych talerzy - wyjaśnił Tru, rozda­

jąc karty. - Sam tak robiłem, ale odkąd zacząłem jeść na normal­

nych, nie wróciłbym już do tego. Papierowe talerze rozmiękają
i spada z nich jedzenie. Caroline mi na to nie pozwala. Wiesz co,
McCabe? Powinieneś sobie sprawić porządny serwis. Sam byś się
wtedy przekonał, jakie to przyjemne,

Zaczęli układać karty.
- Wtedy cały wolny czas traciłbym na zmywanie. Poza tym,

wcale nie używam papierowych talerzy - sprostował Garrett.
- Używam talerzy z pianki.

- Są szkodliwe dla środowiska - oświadczył Eddie.
- Topią się w kuchence'mikrofalowej - dorzucił Bob.
- I są znacznie droższe od papierowych - zamknął temat

Josh. - Najlepsze są kamionkowe. Taryn i ja zapisaliśmy się
i dostaliśmy bardzo ładny serwis jako prezent ślubny.

- Kamionkowe mają jedną wadę - mruknął Eddie. - Kie­

dy żona nimi rzuca podczas kłótni, może niechcący zabić
męża.

Wszyscy spojrzeli na niego zaskoczeni, ale on tylko wzruszył

ramionami i zatopił wzrok w kartach.

- Jak to, zapisaliście się? Co to znaczy? — podjął temat

Garrett.

- Zapisy przedślubne to jedno z błogosławieństw legalnego

związku - wyjaśnił Tru. - Idziesz do domu towarowego i wybie­
rasz wszystko, co chciałbyś dostać jako prezenty ślubne. Sprze­
dawczyni wprowadza twoje zamówienie do komputera, a zapro­
szeni na ślub goście dzwonią i kupują coś z twojej listy. W ten
sposób dostajesz to, czego naprawdę potrzebujesz. Ja zapisałem
się na szklanki do piwa i dostałem dwie. Jak będę miał pięć, to
was zaproszę.

- Biorę trzy- oznajmił Garrett.
Tru podał mu trzy karty.

- Dlaczego nic mi nie powiedzieliście o tych zapisach? Go­

dzinami szukałem dla was prezentów, a tymczasem wystarczyło­
by, żebyście podali na zaproszeniach numer telefonu, pod który
trzeba zadzwonić, i miałbym kłopot z głowy.

- Jedyny problem polega na tym, że nie powinno się o nich

mówić - wytłumaczył mu Josh. - Sam powinieneś był zadzwo­
nić i spytać. Biorę dwie.

Garrett pokręcił głową i spojrzał spod oka na Boba.

- Wygląda mi to na jakiś spisek.
- To żaden spisek. To podstawowe zasady etykiety ślubnej.

Biorę jedną.

- Dziękuję, ale się na to nie piszę.
- Nie zarzekaj się, McCabe. Sam zobaczysz, że to nie takie

straszne - pocieszył go Tru.

- Muszę chyba napisać coś na ten temat. Miałem zamiar

podjąć temat pościeli w kwiatki, ale te zapisy są jeszcze le­
psze.

- A co masz przeciwko pościeli w kwiatki?
- No i masz! Oto tragiczne skutki rządów kobiet. Facet śpi

w pościeli w kwiatki i nawet nie widzi w tym niczego dziwne-

go. Przeprowadźmy na miejscu niewielką ankietę. Ilu z was śpi
w pościeli w kwiatki?

Eddie, Josh i Tru popatrzyli po sobie zakłopotani. Pościel

w kwiatki jak nic, zdecydował w duchu Garrett.

- Słuchaliście ostatnio „Z życia Los Angeles" na falach

KTRL? - zmienił temat Eddie. - Dyskutowali o tobie, McCabe,
i o Emily Taylor. Równie zażartej polemiki nie było od czasu,
gdy rozważano, czy Elvis nie wyglądałby lepiej w blond wło­
sach. Twoi zwolennicy przeciwko jej fanom. Ale miałem zabawę.
Daj mi trzy.

- Wolałbym w ogóle nie napisać tego felietonu - mruknął

Garrett.

- Dlaczego? - zapytał Tru. - Wielu ludziom bardzo się

podobał. Wszyscy o nim mówią. Widziałem w wiadomo­
ściach telewizyjnych, że czytelnicy Emily Taylor pikietowali
„Los Angeles Post". W końcu rozgłos wychodzi wam obojgu
tylko na zdrowie.

- Ten rozgłos może mnie kosztować karierę - mruknął kwaś­

no Garrett.

- Taryn słyszała z kolei, że Parker kupuje pismo Emily Tay­

lor - odezwał się Josh.

- Nie miałem o tym pojęcia, kiedy pisałem swój felieton,

a teraz znalazłem się w oku cyklonu. Będę Bogu dziękował, jeśli
wyjdę z tego cało.

- W czym problem? - zainteresował się Tru.
- Richard Parker postawił mnie w sytuacji bez wyjścia

- wyjaśnił Garrett. - Oczekuje, a właściwie żąda, że używając

wszelkich możliwych środków, przekonam Emily Taylor do
sprzedaży „Poradnika domowego". Rozumiecie? Wszelkich

możliwych środków.

- Wygląda mi to na jakieś świństwo - oznajmił Eddie.
- To cały Parker. Nie mam odwagi powiedzieć o tym Emily.

Żywię tylko nadzieję, że sama zorientuje się, co to za typ, i dwa
razy się zastanowi, zanim podpisze umowę.

- A jeżeli się nie zastanowi?-spytał Tru.
- Takiej możliwości wolę w ogóle nie brać pod uwagę. Poza

tym ona skłonna jest odrzucić propozycję Parkera. Nie zachwyca

jej perspektywa występowania publicznie, a on tego właśnie od

niej oczekuje. Emily jest naprawdę nieśmiała. Bardzo niewiele
osób wie, jak ona właściwie wygląda. Jej zdjęcia nie były publi­
kowane ani w piśmie, ani na okładkach książek.

Josh dorzucił do banku żeton.
- Parker będzie chciał to pewnie zmienić - zauważył. - Oso­

ba, której właściwie nie ma, niewiele dla niego znaczy.

- On zdaje sobie sprawę, jaka jest Emily. Sam mu o tym

mówiłem.

- W takim razie może nie ma to dla niego znaczenia.
- A jeśli ma, to co? Co może się zdarzyć, jeśli po zawarciu

umowy Parker będzie nalegał, a ona nie będzie chciała się zgo­
dzić? Czy może ją jakoś do tego zmusić?

- To zależy od warunków kontraktu - orzekł Josh. - Taka

umowa może być zredagowana na tysiąc sposobów. Nie znając

jej, nie wiemy, co Parker właściwie kupuje.

- Jeśli się dobrze orientuję, kupuje jedną trzecią udziałów.

Emily za nic w świecie nie sprzedałaby mu kontrolnego pakietu.
Bałaby się tego.

- W takim razie nie ma się o co martwić. Jej prawnik już

o nią zadba. - Josh przez dobrą chwilę wpatrywał się w karty, po
czym dorzucił do banku jeszcze dwa żetony. - Podnoszę stawkę.
W każdym razie samo nazwisko Emily Taylor warte jest majątek
na rynku wydawniczym.

- Co masz na myśli?
- Przez moje ręce przeszły dziesiątki tego typu umów. Na.

ogół dotyczą one sportowców. Chodzi o to, że jakaś znana osoba

sprzedaje prawo do używania swojego nazwiska. W umowie
może być zastrzeżone, że Parker ma prawo używać nazwiska
Emily Taylor dla celów promocyjnych.

Garrett wzruszył ramionami.
- Wobec tego znajdzie się ono na paru reklamach i tyle. To

jeszcze nic strasznego.

- No wiesz, dzisiaj reklama to nie tylko kilka ogłoszeń na

słupach. Dobre nazwisko pozwala sprzedać wszystko. Prawdę
mówiąc, sądzę, że sam „Poradnik domowy" najmniej interesuje

Parkera. Natomiast jeżeli Emily Taylor sprzeda mu prawo do
używania swojego nazwiska, to nawet mając tylko jedną trzecią
udziałów, Parker nieźle na tym zarobi.

- A co by było, gdyby miał pakiet kontrolny?
-

Wtedy wyszedłby na tym jeszcze lepiej. W każdym razie,

jeżeli będzie chciał się jej pozbyć, to znajdzie sposób. Zwłaszcza

gdy ona nie będzie chciała z nim współpracować.

- Ale jej prawnik zadba o jej interesy?
- Jeżeli jest uważny i zna się na rzeczy. Pamiętaj, że Parker

nie zaszedłby tak wysoko, gdyby nie potrafił przechytrzyć ludzi,
z którymi wdawał się w interesy. A to też były wygi kute na
cztery nogi. Jeśli się o nią martwisz, to po prostu zwróć jej na to
uwagę.

- Ona pewnie i tak nie podpisze tej umowy. A jeżeli podpi­

sze, to przynajmniej nie stracę posady.

- A jeżeli nie podpisze? - zapytał Tru.
- Nie lubię się martwić na zapas. W każdym razie nie dopu­

szczę do tego, żeby Parker ją oszukał.

Tru przyjrzał się uważnie Garrettowi.
- Widzę, że ta kobieta naprawdę cię obchodzi.
- Instynkt opiekuńczy. Sam nie wiem, skąd mi się to wzięło.
- Coś jakby mała siostrzyczka?
Garrett zastanowił się nad odpowiedzią. Trudno byłoby po-

wiedzieć, że żywił dla Emily braterskie uczucia. Wręcz przeciw­
nie. Pragnął jej jak chyba jeszcze żaden mężczyzna przed nim nie
pragnął kobiety. Z czego zresztą nic nie wynikało. Od czasu
kolacji na plaży spotykali się codziennie. Czasem wybierali się na
zakupy, kiedy indziej na mecz, tak żeby każde z nich było zado­
wolone. Niezależnie od tego, co planowali, Garrett za nic nie
spędziłby tego czasu inaczej niż z Emily. Zdawał sobie sprawę,
że niedługo się rozstaną, i chciał jak najpełniej wykorzystać ten

krótki okres, jaki mieli przed sobą.

Choć jednak stali się sobie bliscy, to ich znajomość nie wykro­

czyła poza przyjaźń. Witali siei żegnali pocałunkiem, który oboj­
gu nasuwał myśl o nie wypowiedzianej, lecz tym niemniej re­
alnej obietnicy. Noce jednak, ku udręce Garretta, spędzali od­
dzielnie.

Emily zdawała się nie pamiętać o tym, co wydarzyło się mię­

dzy nimi na plaży. Garrett z kolei nieustannie wspominał wspól­
nie spędzone chwile, ale i on skłonny był czasem przyznać, że
może dobrze się stało, żenię posunęli się dalej. Gdyby to zrobili,
sytuacja stałaby się dla obojga znacznie trudniejsza, szczególnie
wobec perspektywy rychłego wyjazdu Emily z Kalifornii.

Garrett westchnął i przeczesał palcami włosy. Całe szczę­

ście, że przynajmniej Emily panowała nad swoimi zmysłami. Bo
o tym, że go pragnęła, nie wątpił ani przez chwilę.

- No więc jak, McCabe? Jakie jest twoje nastawienie do

Emily Taylor?

- Prawdę mówiąc, nie czuję się jak starszy brat.
- To brzmi poważnie.
Garrett pokręcił głową.
- Nie o to chodzi. Emily nie jest w moim typie i tyle. Ona

urodziła się, aby zostać żoną jakiegoś szczęściarza, który kocha
życie rodzinne. Ale to nie dla mnie. Małżeństwo mnie nie in­
teresuje.

- Szkoda byłoby jej dla ciebie - orzekł Tru. - Nigdy byś jej

nie docenił.

- Nieprawda. Z dnia na dzień coraz bardziej ją cenię. Ostat­

nio kupiła nawet jakąś roślinę w doniczce i kazała dostarczyć mi

ją do mieszkania.

- Garrett McCabe i rośliny doniczkowe - zachichotał Tru.

- Jesteś pewny, że poradzisz sobie z takim odpowiedzialnym

zadaniem?

Garrett obrzucił przyjaciela zirytowanym spojrzeniem.
- Wbrew obiegowej opinii nie jestem człowiekiem całkowi­

cie nieodpowiedzialnym. Nawet lubię ten kwiatek. Codzien­
nie sobie na niego patrzę i podlewam go. Zrobiło się z nim ja­
koś tak... przytulniej. Dostałem też wazon pełen żonkili. Stoją
u mnie na biurku w redakcji. I to też jest Całkiem miłe.

- Myślę, że powinieneś się z nią ożenić - oświadczył Josh

znad kart.

Garrett ryknął śmiechem. Josh miał zwyczaj mówić to, co

myślał, ale teraz stanowczo przesadził.

- Ani mi się śni - odparł.
- A właściwie dlaczego nie? - zapytał Josh w ten swój nie­

przyjemnie bezpośredni sposób.

Garrett już otworzył usta, aby odpowiedzieć, ale okazało się,

że nic sensownego nie przychodzi mu do głowy. Prawdę mówiąc,
nie miał żadnego powodu, żeby nie żenić się z Emily. Była
piękna, słodka i seksowna i nawet potrafił sobie wyobrazić, że
mogliby żyć razem. Może i była dla niego dobra, ale on nigdy nie

przejmował się zbytnio tym, co jest dla niego dobre. Tylko,
pomyślał, czując na sobie wyczekujące spojrzenia przyjaciół,
trudno podać taki powód w poważnej rozmowie.

- Czy możemy wrócić do gry? - spytał więc, żeby zmienić

temat. - A przy okazji, jakiego używasz płynu do naczyń, Eddie?

Papierowa torba wylądowała na biurku Garretta.
- Wiem, że nie należy karmić felietonisty, ale właśnie eks­

perymentuję z nową recepturą na świąteczne kruche ciasteczka
i potrzebna mi świnka morska.

Odwrócił się od komputera i podniósł wzrok na Emily. Na

widok jej roześmianej twarzy nie mógł opanować radości.

- Jeszcze nie jadłem lunchu - powiedział i łakomie wyciąg­

nął rękę po torbę.

Zanim jej dosięgnął, Emily natychmiast porwała ją z po­

wrotem.

- To deser. Najpierw musisz zjeść coś pożywnego.
- Wobec tego zabierz mnie na lunch-zaproponował.-A po­

tem zjem ciastka i będę ci prawił komplementy, że jesteś wspa­
niałą kucharką.

Twarz Emily posmutniała.
- Nie mogę. Za dwadzieścia minut rozpoczyna się spotkanie

z Parkerem w sprawie „Poradnika domowego".

- Wobec tego mamy kupę ezasu.

- Na co? Nie powiesz mi chyba, że w dwadzieścia minut

można zjeść pełnowartościowy posiłek?

- Chwileczkę. A co byś powiedziała na to, żeby zapoznać się

z moją kuchnią? - Poderwał się z miejsca i pociągnął ją za sobą
w kierunku windy. - Zjesz najlepsze burrito w mieście.

- Na wszelki wypadek wezmę ze sobą ciastka. - Emily nie

wyglądała na przekonaną.

Kiedy jechali windą na parter, powiedziała:

- Meksykańskie jedzenie jest bardzo tłuste. Czytałam wyniki

ostatnich badań na ten temat.

- No i bardzo dobrze. Nie można żyć w ciągłym stresie z po­

wodu jedzenia. To dopiero jest niezdrowe.

- Powinieneś jeść warzywa i owoce.
- W burrito jest fasola. Fasola to warzywo, no nie?

- Strączkowe. To co innego.
- No to mąka. Mąka jest z warzyw.
- Mąka jest ze zbóż i zawiera skrobię. To też nie jest to samo.
- W takim razie dodamy sosu chili. I nawet nie chcę słyszeć,

że papryka chili też nie jest warzywem.

Emily wybuchnęła śmiechem.
- Nie masz pojęcia o żywieniu.
- Nauczysz mnie wszystkiego co trzeba. Zaczniemy od jutra.
Zatrzymali się przed jaskrawo pomalowanym straganem

i Garrett zamówił burrito dla nich obojga. Kiedy dostali jedzenie
i napoje ustawione na plastikowej tacy, ruszyli do stolika. Emily
siadła obok Garretta i patrzyła, jak rozwija z papieru swoją por­
cję. Ugryzł duży kęs i zamachał jej pozostałością przed nosem.

- Niezły. Spróbuj.
- Pyszny - powiedziała z przekąsem.
- Nigdy nie jadłaś czegoś takiego?
- Nie. Nigdy mi nie smakowało. Nora zabrała mnie kiedyś do

jednej z tych restauracji, gdzie podjeżdża się samochodem do

okienka i dostaje torbę z hamburgerem. Jadłyśmy w samocho­
dzie, pędząc ponad sto dwadzieścia kilometrów na godzinę. To
było nawet ciekawe przeżycie, ale bynajmniej nie kulinarne.
Samo jedzenie okazało się całkiem zwyczajne, za słone i za
tłuste. Jeżeli już muszę jeść poza domem, to wolę tradycyjne
restauracje, w których można wybrać coś z karty.

- A nie wydaje ci się, że warto spróbować czegoś nowego?
Emily zachichotała.
- W ciągu miesiąca spróbowałam przy tobie więcej nowych

rzeczy niż przez ostatnie dwadzieścia lat.

- To jeszcze nie koniec - zaśmiał się Garrett. - Obiecuję.

Podtekst jego obietnicy był tak oczywisty, że Emily nie potra­

fiła powstrzymać rumieńca.

- Muszę już chyba wracać. Nie chcę się spóźnić.

Garrett wepchnął do kieszeni nie tknięte przez nią burrito

i pociągnął łyk wody mineralnej. Wstali od stolika i ruszyli
w stronę budynku zajmowanego przez „Los Angeles Post".

- To takie ważne spotkanie, że się bez ciebie nie obejdzie?
- Mamy przedyskutować z prawnikami ostatnie szczegóły

umowy.

- Ale nie zdecydowałyście się jeszcze na sprzedaż?

- Owszem. Muszę przyznać, że to była dla mnie trudna decyzja
Garrett wepchnął resztkę swojej porcji do ust i cisnął papier

do kosza na śmieci.

- W każdym razie to nie jest sprzedaż. Zmieniacie tylko

partnera i tyle.

- Nie całkiem.

Garrett poczuł nagle, że pyszne burrito dziwnie ciąży mu

w żołądku.

- Jak to nie całkiem?
- Nie mogę rozmawiać z nikim o warunkach umowy. - Po­

dała mu torbę z ciastkami. - Lepiej spróbuj. Z malinami, polewa­
ne czekoladą. Moim zdaniem są całkiem niezłe.

Podsunęła mu torbę pod nos. Garrett sięgnął po ciastko i wło-

żyłdoust.

- Emily - odezwał się, kiedy skończył. - Musimy o tym po­

rozmawiać.

- Nie mogę. - Spojrzała na zegarek. - Spóźnię się.
- To się spóźnisz - odpowiedział spokojnie. - Ty jesteś Emily

Taylor. To twoje pismo. I niczego bez ciebie nie zaczną.

- No więc co myślisz o ciastkach? - spytała z rezygnacją.
- Nie będziemy rozmawiać o żadnych cholernych ciastkach.

Chcę z tobą porozmawiać o waszej cholernej umowie.

- To nie są żadne cholerne ciastka i to nie jest żadna choler­

na umowa. Nie mam zamiaru o niej rozmawiać. Obiecałam to
Norze.

Przez chwilę szedł za nią bez słowa, ale przed wejściem do

budynku złapał ją za rękę.

- Nie obchodzi mnie, co obiecałaś Norze. Powiedz mi pra­

wdę. Byłem pewny, że odstępujecie Parkerowi udziały poprze­
dniego wydawcy i ani procenta więcej.

- Parker chce kupić pakiet kontrolny. My z Norą będziemy

miały dwadzieścia cztery i pół procenta. Dla nas pozostanie zaj­
mowanie się stroną merytoryczną i redakcją, a Parker będzie za­
łatwiał wszystkie sprawy finansowe.

- Ale nie macie zamiaru podpisać dziś umowy?!
Emily nie odpowiedziała, zaskoczona jego gwałtowną re­

akcją..

- No więc jak?
- Nie. Chcemy ustalić poszczególne punkty. Podpiszemy

w przyszłym tygodniu. Czy to coś zmienia?

- Tak. Uważam, że powinnyście dobrze przemyśleć warunki.

- Głos Garretta zabrzmiał nieoczekiwanie poważnie.

- Myślę, że wszystko jest dobrze pomyślane. Nie możemy

dalej prowadzić tego same. Wydawanie „Poradnika domowego"
przekracza nasze możliwości i organizacyjne, i finansowe.

Garrett czuł się tak, jakby chodził po linie. Jeżeli Parker zorien­

tuje się, że próbował wpływać na Emily, będzie musiał pożegnać się
z posadą. Jeżeli natomiast pozwoli, aby Emily Wpadła w pułapkę
zastawioną przez Parkera, to okaże się draniem. Cokolwiek postano­
wi, i tak obróci się przeciwko niemu. Może co najwyżej starać się
ocalić cokolwiek z nadciągającej katastrofy.

- Wiesz, co zamierza Parker - zaczął ostrożnie. - Zrobić

z ciebie osobę publiczną. Chce kupić twoje pismo...

- Wiem - przerwała mu. - Ale myślę, że sobie poradzimy.

Chyba powoli przyzwyczajam się do swojej nowej roli. Poza tym
Parker niczym nie różni się od innych wydawców. Tak czy siak
będę musiała stawić w końcu czoło moim czytelnikom.

- Nie sądzę, żebyś sobie z tym poradziła - oświadczył chłodno.
- Nie? Naprawdę tak myślisz?

Spytała z takim bólem w głosie, że Garrettowi ścisnęło się

serce. Nie miał nic przeciwko temu, żeby wokół Emily skupiła
się uwaga całego świata, ale brakowało mu pewności, czy ona
będzie szczęśliwa, próbując na siłę stać się kimś innym, niż jest.

- Sama kiedyś powiedziałaś, że nie będziesz umiała sprostać

temu zadaniu.

-Mogłam zmienić zdanie.
- Możesz zmienić zdanie, zgoda. Nie możesz jednak stosow­

nie do okoliczności zmienić siebie., A przede wszystkim zasta­
nów się, czy tego chcesz.

- Dziękuję ci za ten wyraz zaufania - powiedziała miękko.
- Mówię jedynie o tym, z czego sama zdajesz sobie sprawę.

- Nie wiedział, co powiedzieć, więc tylko dotknął lekko dłonią

policzka Emily i popatrzył jej w oczy. - Obiecaj miż, że niczego
dziś nie podpiszesz. Nie rób tego, dopóki nie przedyskutujemy
całej sprawy.

- Sama potrafię podejmować decyzje. I nikt nie będzie mi

nakazywał, jak powinnam postępować.

Objął ją mocno, przyciągnął do siebie i delikatnie musnął

wargami jej usta.

- Nie mówię ci, co masz robić. Zależy mi na tobie.
Pocałował ją, ale nie odwzajemniła pocałunku.
- Gdyby ci na mnie zależało, nie zmieniałbyś tematu. I prze­

stań mi mówić, co mam robić.

- Nie mówię ci, co masz robić! - nie umiał pohamować

zniecierpliwienia.

- Owszem, mówisz! Wydaje ci się, że nie poradzę sobie bez

twojej pomocy. I myślisz, że wystarczy mnie pocałować, żebym
zrobiła wszystko, co zechcesz. Zobaczysz, że potrafię sobie ra­
dzić bez ciebie. A teraz muszę iść. Czekają tam na mnie.

Wyrwała się z jego objęć i ruszyła w kierunku drzwi.
- Emily! - zawołał.
Odwróciła się szybko.
-Słucham?
- Lubię cię taką, jaka jesteś. Pamiętaj o tym.
- Tak samo mówił mój były mąż.
- Niech to szlag trafi, Em! Nie jestem twoim byłym mężem!

- wykrzyknął. - Możesz mi zaufać.

Przez długą chwilę stała bez ruchu i patrzyła na niego. W jej

oczach pojawił się lęk. Garrett miał ochotę porwać ją w ramiona
i uciec z nią na koniec świata, gdzie nikt nie mógłby jej zagrozić.

Ale na razie Emily bała się właśnie jego.

- Porozmawiamy wieczorem. Przyjadę po ciebie o szóstej.

Weź ze sobą kopię umowy.

- Ja... ja jestem dziś zajęta. Wychodzę na kolację z Norą.
- Musimy o tym porozmawiać, Emily. Jeżeli nie dziś, to

jutro.

Kiwnęła głową i zniknęła w drzwiach. Garrett zaklął pod no­

sem. Mógł iść i pakować swoje rzeczy. Jeśli Emily wspomni
Parkerowi o swoich obawach, on może od jutra szukać innego
zajęcia. Go właściwie nie było takie najgorsze. Bo Czemu niby
ma pracować właśnie dla tego łajdaka?

Być może powinien sam się zwolnić, nim Parker go wyrzuci.

Przynajmniej mógłby mu wygarnąć, co o nim myśli, Wróci do
Bostonu, gdzie bez trudu znajdzie sobie pracę. A stamtąd będzie
miał przynajmniej bliżej do Rhode Island. Kiedy uświadomił

sobie, co pomyślał, serce zamarło mu w piersi.

Czy naprawdę rozważał możliwość wspólnej przyszłości

z Emily? Nigdy dotąd nie sądził, że mógłby spędzić życie zjedna
kobietą. Oczywiście, gdyby miało do tego dojść, jego wybór
padłby na Emily. Ale czy potrafi dokonać tego wyboru i do końca
pozostać mu wiernym?

Niezdecydowany podszedł do samochodu. Miał ochotę na

dłuższą przejażdżkę albo na piwo „U Flynna". Jednak gdy usiadł
za kierownicą, wiedział już, dokąd ma pojechać. Na szczęście na
Wilshire panował umiarkowany ruch i Garrett w rekordo­
wym tempie przebył drogę do domu. Zaparkował samo­
chód, ruszył w stronę drzwi wejściowych do Bachelor Arms.
Wbiegł po schodach i stanął zaskoczony przed apartamentem

IG. Drzwi były szeroko otwarte. Jeszcze przed kilkoma dniami

ktoś tu mieszkał, ale teraz apartament najwyraźniej znowu stał
pusty.

Kiedy wszedł do środka, skierował się prosto w stronę lustra.

To tu wszystko się zaczęło. Od widoku czarnowłosej kobiety
w białej sukni, od jej pełnego wiedzy spojrzenia i tajemniczego
uśmiechu. Od tamtej pory wszystko stanęło na głowie. Spotkał
Emily, napisał pechowy felieton i całe jego dawne życie legło
w gruzach.

Przez długą chwilę patrzył na swoje odbicie, potem wyciągnął

dłoń i dotknął powierzchni lustra. Lecz nic się nie działo. Przesu­
nął rękę wzdłuż ozdobnej ramy.

- Pokaż się, proszę cię, kochanie. Daj mi dowód, że to wszy­

stko nie był sen - szepnął.

Zamknął oczy i próbował przypomnieć sobie, co właściwie

wtedy widział. Kobieta z lustra miała ciemne włosy i prostą suk­
nię. I uśmiechała się do niego, jakby czytała w jego myślach.

- Co tu robisz, McCabe?
Odwrócił się. Za nim stał administrator budynku, Ken Amber-

son, i mierzył go podejrzliwym wzrokiem. Pomimo niepozorne­
go wyglądu w Ambersonie było coś szczególnego. Garrett podej­
rzewał, że to od niego pochodziły dziwne opowieści na temat
Bachelor Arms.

- Nic takiego. Rozglądam się. Zaskoczyło mnie, że znów nikt

tu nie mieszka.

- Odkąd wyprowadził się stąd Tru Hallihan, nikt nowy się tu

nie wprowadzał.

- Ale Tru mówił mi, że ktoś miał wynająć ten apartament.
- Nie.
- Skąd wzięło się lustro? Było tu, kiedy Tru się wprowadził.
- Zawsze tu było.
- Ale kto je zostawił?
- Nie wiem. A czemu cię to interesuje?
- Dlaczego myślisz, że mnie to interesuje?
- Tego też nie wiem. Może sam powinieneś mi to po­

wiedzieć.

- Nie mam nic do opowiadania.
- Więc idź" już. Muszę zamknąć drzwi.
Garrett wyszedł na korytarz. Kiedy odwrócił się, żeby po raz

ostatni zerknąć na lustro, zobaczył tylko zamykające się za nim

drzwi i usłyszał szczęknięcie zamka. Przebiegł go dreszcz. Stał
w pustym korytarzu, który nagle wydał mu się lodowato zimny
i obcy.

Nie miał zamiaru dociekać dłużej, jakie jest rozwiązanie za­

gadki. I tak odbył przed chwilą najdłuższą w swoim życiu roz­
mowę z Ambersonem. Ken był wyjątkowo małomównym męż­
czyzną i Garrett nie słyszał, by kiedykolwiek rozmawiał z kimś
o lustrze z apartamentu 1G.

Spojrzał na zegarek. Spotkanie Emily za chwilę dobieg­

nie końca. Niedługo będzie wiedział, czy pracuje jeszcze w „Los
Angeles Post", czy nie. Pomyślał, że zanim ruszy, by stawić
czoło niepewnej przyszłości, nie zaszkodzi mu piwo w barze
„U Flynna".

Emily patrzyła na wiszącą na wystawie sukienkę i próbowała

sobie wyobrazić, jak by w niej wyglądała. Co prawda zakładała

czarne suknie tylko wtedy, gdy chciała, żeby nikt jej nie zauwa-

żył, a w przypadku tej akurat było to mało prawdopodobne.
U dołu sukienka kończyła się w połowie ud, u góry projektant też
najwyraźniej chciał oszczędzić na materiale. W dodatku nie mia­
ła rękawów. Była za to wykończona bardzo ładnymi koronkami.

- Jeżeli ci się podoba, to czemu jej sobie nie kupisz? - spytała

Nora.

Emily roześmiała się.
- Nie jest w moim stylu.
- Bo nie ma kwiatków? Chodź do środka, to ją przymierzysz.

Moim zdaniem będziesz w niej świetnie wyglądała.

- Nie, nie. - Emily odwróciła się od wystawy i ruszyła

wzdłuż Melrose Avenue. - Nie miałabym odwagi spojrzeć na
siebie w lustrze.

Na zakupy wybrały się po zakończeniu rozmów z Parkerem.

Emily było wszystko jedno dokąd, byle znaleźć się jak najdalej
od prawników. Nora była tego samego zdania.

- Po co ci nowa suknia? Masz kolejną randkę z McCabe'em?
- Nie randkę. Chciałam zaprosić go na kolację. W końcu

woził mnie po całym mieście. Niedługo przecież wrócimy do
domu i nie zobaczymy się więcej. Planowałam zaprosić go na

jutro.

- Wyglądasz na przejętą.
- Kolacją?
- Nie, powrotem do domu.
Emily z trudem zdobyła się na uśmiech.
- Tęsknię za domem. I za ogrodem.
- Wiesz, że możemy tu zostać. Byłybyśmy bliżej naszej no­

wej firmy. I Garretta McCabe'a.

- Właśnie dlatego nie chcę zostać.
- Czemu? Spędzacie razem tyle czasu. Może coś by z tego

w końcu wyniknęło.

- Jesteśmy przyjaciółmi - odpowiedziała Emily. - Garrett

wie, że wracam, ja wiem, że on nie ma zamiaru żyć w trwałym
związku. W końcu jesteśmy dorośli.

- I dlatego masz minę małej dziewczynki, która właśnie upu­

ściła lizaka do piaskownicy?

Emily westchnęła.

- Omal się dziś nie pokłóciliśmy i sama nie wiem dlaczego.

Wiem tylko, że riasza rozmowa bardzo przypominała moje dys­
kusje z Erikiem.

- Kiedy tak mówisz, to zaczynam mieć dość tego McCabe'a.
- Nie złość się. Jestem pewna, że to się wyjaśni i wszystko

znów się ułoży.

- W życiu nie słyszałam, żebyś używała równie pewnego

tonu.

- Cieszę się, że mi to mówisz. Ja też mam wrażenie, że się tu

zmieniłam. Czuję więcej wiary we własne siły. Wierzę, że pora­
dzę sobie z przeciwnościami. Choć Garrett ocenia mnie chyba
inaczej. Wydaje mu się, że musi się mną opiekować, jakbym do

trzech nie potrafiła zliczyć.

- Nie narzekałabym na twoim miejscu. Nie trafiłaś na najgor­

szego opiekuna.

- Ale nie chcę, żeby traktował mnie jak niedorajdę tylko

dlatego, że jestem kobietą. Od tego właśnie staram się uwolnić.
Wbił sobie do głowy, że nie powinnyśmy podpisywać umowy
z Parkerem, dopóki jej nie zobaczy. A cóż on może znaleźć
w niej takiego, co przegapiłby nasz prawnik?

- Może ma nadmiernie rozwinięte ego - zasugerowała Nora.
- Nie sądzę. Poznałam go już trochę. Odniosłam wrażenie, że

coś przede mną ukrywa.

- Mnie też się wydaje, że chyba nieźle się poznaliście.
Emily uśmiechnęła się.
- Dobrze się czuję w jego towarzystwie. Mogę być sobą.

Twierdzi, że lubi mnie taką, jaka jestem. Nie pamiętam, żeby mi

to ktoś wczes'niej powiedział. I dlatego myślę o tym, żeby z nim
pójść do łóżka. - Te ostatnie słowa mruknęła niewyraźnie, ale

Nora ich nie przegapiła.

- Co takiego?
- Nic, nic.
- Proszę cię, powtórz, co powiedziałaś. Choćby po to, żebym

się nie bała, że słyszę głosy albo popadam w demencję.

- Myślałam o tym, żeby uwieść Garretta McCabe'a - wyjaś­

niła Emily.

- Pomysł nie jest zły - podchwyciła z ożywieniem Nora.

- Tylko dlaczego akurat jego?

- Właśnie z tych powodów, o których przed chwilą mówi­

łam. Dobrze się z nim czuję i myślę, że jeżeli już mam iść z kimś
do łóżka, to właśnie z nim. Poza tym on tu zostanie, a ja wrócę do
Rhode Island. W ten sposób unikniemy niezręcznej sytuacji.
Oboje jesteśmy dorośli. Uznałam, że warto spróbować z jakimś
mężczyzną, zanim umrę. Nie chcę, żeby Erie był jedynym męż­
czyzną w moim życiu.

- Bardzo logiczne - skomentowała Nora.
- Przecież to ty namawiałaś mnie, żebym się rozwijała. Pora,

żebym poszła wreszcie za twoją radą.

- Prawdę mówiąc, myślałam raczej o jakimś kursie. Nie

chciałabym się czuć odpowiedzialna za twoje nieoczekiwane
decyzje.

- Nie sądzę, żeby były gdzieś kursy seksu dla samotnych

kobiet.

Nora złapała przyjaciółkę za ramię i pociągnęła ją za sobą do

najbliższego baru.

- Jak zamierzasz się do tego zabrać? - spytała, gdy usiadły

przy kawie.

- Miałam nadzieję, że mi to właśnie powiesz.
- Ja? Może tego nie zauważyłaś, ale nie snuje się za mną

korowód kochanków gotowych na jedno skinienie wskoczyć ze
mną do łóżka;

- Ale byłaś mężatką.
- Ty też.
Emily podniosła serwetkę i zmięła ją w palcach.
- Nigdy nie uwiodłam mojego męża. Nie wiedziałam, jak się

do tego zabrać. No i nie miałam po temu sposobności. Ale ty
musiałaś wykazywać więcej inicjatywy. Więc może byś mi coś
o tym powiedziała.

Nora zachichotała.
- No wiesz. Różnie z tym bywa... - zaczęła, ale zaraz urwała

zakłopotana. - Może lepiej powiedz mi, jak sobie to wyobrażasz
i wtedy powiem ci, co o tym myślę.

- Dobrze. Po pierwsze chciałabym przygotować romantycz­

ną kolację. Garrett ma jutro jakieś spotkanie w redakcji, więc
mogłabym w tym czasie pojechać do niego do domu i wszystko
urządzić. Kiedy wróci, będę na niego czekała i...

- I co? - dopytywała się przyjaciółka.
- Zjemy kolację.
- A potem?
- No właśnie. Zjemy kolację, a potem... to zrobimy. Chyba

wezmę ze sobą butelkę wina. Parę kieliszków wina powinno
ułatwić... sprawę.

- To jest coś - stwierdziła z uznaniem Nora. - Może nie do­

skonały, ale zawsze to jakiś początek.

- A o czym zapomniałam?
- Co mu zamierzasz powiedzieć?
- Powiedzieć? Nie myślałam o tym. My z Erikiem nigdy nie

rozmawialiśmy. Eric... po prostu... no wiesz, brał się do rzeczy.

- Myślę, że Garrett może oczekiwać jakichś wyjaśnień. Paru

słów o tym, po co zrywasz z niego ubranie i tak dalej.

Emily zrobiło się gorąco.

- Nie myślałam o tym. Wydawało mi się, że kiedy zacznę, to

on będzie wiedział, co robić dalej.

- Może masz rację. Ale co poczniesz, jeżeli on nie zrobi tego

kolejnego kroku?

- Dlaczego miałby nie zrobić? Mężczyźni mają... potrzeby.

Kiedy ogarnie ich pożądanie, nie potrafią się powstrzymać.

- Idioci, tacy jak twój były mąż, mają potrzeby. Mężczyźni

potrafią myśleć. Bardzo możliwe, że Garrett McCabe zatroszczy
się nie tylko o siebie, ale i o ciebie.

Emily z wysiłkiem przełknęła ślinę.
- Zatroszczy się o mnie? - spytała.
- Oczywiście. Dziś mężczyźni troszczą się o swoje partnerki

bardziej niż kiedyś.

- Aco będzie, jeżeli ja nie będę... mogła?
- Mówią, że to jak jazda na rowerze. Kiedy raz pojedziesz, to

już zawsze będziesz wiedziała, jak to robić.

- A jeżeli ja nigdy nie nauczyłam się jeździć na rowerze?
- Przecież byłaś mężatką. Uprawiałaś seks. I musiałaś... -

Nora urwała, zdając sobie w końcu sprawę, o co chodzi Emily.
- Nigdy nie przeżywałaś satysfakcji?

- Uważasz, że to poważny problem? To znaczy, myślisz, że

on się zorientuje? Nie chcę, aby myślał, że jestem niedoświadczo­
na. Może powinnam kupić jakieś książki i dowiedzieć się czegoś
więcej na ten temat.

Nora pociągnęła łyk kawy.
- Chyba najlepiej będzie, jeśli pozostawisz sprawy ich włas­

nemu biegowi. Tego nie można się nauczyć z książek.

- A czy nie wydaje ci się, że popełniam błąd?
- Czasem trzeba iść za głosem serca - odpowiedziała łagod­

nie Nora. - Nawet jeśli nie bardzo wiadomo, dokąd to prowadzi.
A teraz przejdźmy do kwestii praktycznych.

- Masz na myśli...?

- Dokładnie tak.
- On o to nie zadba?
- No tak, ty rzeczywiście już dawno wypadłaś z obiegu -

roześmiała się Nora.

Emily spróbowała odpowiedzieć uśmiechem, ale nie bardzo

jej się to udało. Była naprawdę przejęta i zaniepokojona.

ROZDZIAŁ

8

Emily poprawiła torby z zakupami, które trzymała w ramio­

nach i spojrzała bezradnie na zamknięte drzwi prowadzące do
Bachelor Arms. Choć już trzykrotnie nacisnęła dzwonek do mie­
szkania administratora, nikt się nie zgłaszał.

- Masz ci los - mruknęła.
Torby ciążyły jej w ramionach, a dobry nastrój rozpływał się

jak lody. Miała ze sobą wszystko, co było potrzebne na kolację,

nawet czekoladowe rogaliki, którymi zamierzała przekupić za­
rządcę, by wpuścił ją do mieszkania Garretta, ale nie spodziewała
się, że jej wyprawa skończy się już przed drzwiami.

Westchnęła z rezygnacją i usiadła na schodach w cieniu wy­

sokiego bananowca. Jeżeli nie uda jej się dostać do środka, będzie
musiała zmienić plany na wieczór. Po raz ostatni rozejrzała się
dookoła i zauważyła dwie kobiety, które najwyraźniej zmierzały
w kierunku Bachelor Arms. Wyższa miała ciemne włosy i ubrana

była w elegancką garsonkę, niższa - blondynka - nosiła jaskra­
wą suknię, a na nogach coś, co wyglądało na wojskowe buty.
Emily spojrzała na swoją kwiecistą sukienkę i po raz kolejny
pożałowała, że nie kupiła sobie czegoś nowego w szykownych
sklepach przy Melrose Avenue. Ku jej zaskoczeniu kobiety skrę­
ciły i stanęły przed drzwiami do Bachelor Arms.

- Nie możesz wejść? - spytała blondynka z przyjaznym

uśmiechem.

Emily niepewnie odwzajemniła uśmiech, wstała i poprawiła

na sobie sukienkę.

- Miałam nadzieję, że wpuści mnie zarządca budynku, ale

nie mogę go znaleźć.

Blondynka roześmiała się i pokręciła głową.

- Ken Amberson jest strasznym formalistą. Bez pozwolenia

osoby, która tu mieszka, nie wpuściłby do mieszkania nawet
samego prezydenta Stanów Zjednoczonych. Do kogo przyszłaś?

- Do Garretta McCabe'a.
- Jesteś może Emily Taylor?
Emily skinęła głową. Skąd jej rozmówczyni mogła wiedzieć,

jak się nazywa? Może była znajomą Garretta lub jego dziew­

czyną?

- Taryn Wilde. - Blondynka wyciągnęła do niej dłoń. -

Jestem żoną przyjaciela Garretta, Josha Banksa. Mieszkamy
w apartamencie 3E.

- A ja nazywam się Caroline Hallihan. Mój mąż, Tru, też jest

przyjacielem McCabe'a.

Życzliwe powitanie podniosło Emily na duchu.
- Właśnie idziemy do Taryn na kawę - podjęła Caroline.

- Może wpadniesz. Będziesz mogła zaczekać, aż wróci.

- Boję się, że nic z tego. Jeśli nie uda mi się wejść do jego

mieszkania, to chyba będę musiała zaplanować coś innego na
kolację.

- Nie ma problemu - odezwała się Taryn. - Garrett zostawia

w wazonie w holu klucze dla sprzątaczki.

Każda z nich wzięła po jednej torbie, by pomóc Emily. Taryn

poprowadziła ją do apartamentu 2G. Po drodze wyjęła z wazonu
klucze. Gdy otworzyła drzwi, Emily niepewnie przekroczyła
próg i rozejrzała się wokół.

Choć nie wiedziała, co zastanie, poczuła się trochę zaskoczo­

na panującym w mieszkaniu bałaganem. Wnętrze sprawiało wra­
żenie, jakby Garrett kupując kolejne sprzęty nie pamiętał, co ma
w domu.

- Dość tu ponuro, co? - odezwała się Taryn. - Chciałam mu

dać jeden z moich obrazów, ale go nie przyjął.

- I tak jest tu milej, niż było u Tru - pocieszyła ją Caroline.

- Tru miał tylko telewizor, fotel i sterty książek.

- Wystarczyłaby narzuta na kanapę i kilka kolorowych podu­

szek - odezwała się w roztargnieniu Emily. - Na ten fotel też
uszyłabym pokrowiec. I rzeczywiście trzeba by powiesić na ścia­
nie coś więcej prócz tej reklamy piwa. No a stolik należałoby po

prostu wyrzucić.

- Lepiej od razu weź się do roboty. Zacznij od tego obrzydli­

wego fotela, który Garrett odziedziczył po moim mężu. Jeżeli
trzeba, to chętnie ci pomożemy.

Emily spojrzała na nią spłoszona.
- Och, nie! Ja tylko tak... Nie mam zamiaru... -Potrząsnęła

głową. - To mieszkanie Garretta, nie moje. Jeżli mu z tym do­
brze, to jego sprawa.

- Zawsze możecie zamieszkać u ciebie.
- Mieszkam w Rhode Island. Poza tym nie mamy zamiaru

mieszkać razem. Garrett i ja jesteśmy tylko przyjaciółmi.

- Aha. Rozumiem. - Caroline spojrzała na Taryn i pokiwała

głową. - W takim razie nie będziemy ci dłużej przeszkadzać.
Bierz się za kolację. A tak przy okazji, co robisz?

- Kraby duszone w glonach, szynkę jagnięcą w cieście,

z marchewką w sosie imbirowym i sałatkę ze szpinaku ż octem
winnym. A na deser szarlotkę na gorąco, z lodami.

- Brzmi to bardzo obiecująco.
Ruszyły do drzwi.
- Czuję, że się jeszcze zobaczymy - pożegnała ją Caroline.

Emily poczuła żal. Obie były bardzo miłe i przykro było

myśleć, że wbrew przeczuciom Caroline nigdy więcej się nie
spotkają. Zdała sobie sprawę, że poza Norą nie ma właściwie
żadnej przyjaciółki.

Westchnęła i spojrzała na zćgarek. Zostało trzy godziny na to,

żeby wszystko przygotować, a z samochodu trzeba było przy­
nieść jeszcze jedną torbę i pudło z produktami.

Wzięła ze stolika klucze i ruszyła do drzwi. Czekał ją wyjąt­

kowy wieczór. Kolacja z cudownym mężczyzną, kieliszek wina,
potem rozmowa i... Z trudem przełknęła ślinę. Wolała na razie
nie myśleć o tym, co będzie potem.

Dwie godziny później wiedziała już, że wieczór nie przebiegnie

tak gładko, jak to sobie wyobrażała. Kłopoty zaczęły się, gdy zajrza­
ła do szafki z naczyniami. Spodziewała się przynajmniej kilku garn­
ków i patelni, więc nie przywiozła ze sobą żadnych naczyń. Tym­

czasem spotkało ją rozczarowanie. Szafka była pusta.

Nie zrażona postanowiła improwizować. Zagniotła ciasto

i rozwałkowała je butelką po piwie. Potem jednak zaczęły się
prawdziwe kłopoty. Z braku miski przygotowała sałatę w małym
wiaderku, na które natrafiła pod zlewem. W jedynym garnku,

jaki znalazła, udusiła marchewkę, a potem zrobiła w nim sos.

Kraby w glonach musiała już przygotować w starym dzbanku do
kawy.

Nie lepiej było z nakryciem stołu. Poza dwoma kieliszkami,

które przwiozła ze sobą, w domu były wyłącznie plastikowe
talerze i sztućce. Kiedy rozłożyła je na koronkowym obrusie
obok mosiężnych świeczników, które także postanowiła zabrać,
wszystko razem wyglądało wręcz komicznie.

Właśnie udało jej się po dłuższym mocowaniu zapalić gaz

w piecyku i wsunąć ciasto w starej aluminiowej formie, z której
usunęła resztki zeschniętej pizzy, gdy do mieszkania wszedł
Garrett.

Emily obserwowała z kuchni, jak podchodzi do stołu. Wziął

do ręki świecznik i wtedy dopiero rozejrzał się dookoła. Kiedy ją
ujrzał, oczy rozszerzyły mu się ze zdziwienia.

- Co tu robisz, Emily? Dzwoniłem do ciebie z redakcji, ale

Nora powiedziała mi, że wyszłaś gdzieś na cały wieczór.

- Przygotowuję kolację - starała się zapanować nad głosem.

- Chciałam ci podziękować za wszystko, co dla mnie uczyniłeś.

- Kolację... - Twarz Garretta rozjaśnił uśmiech. - Faktycz­

nie, pięknie tu pachnie.

Kiedy do niego podeszła, pocałował ją w policzek.
- To wcale nie było takie łatwe. Nie masz żadnych naczyń.

- To prawda - przyznał. — Pewnie trzeba się będzie znów

wybrać na zakupy. Można by też pomyśleć o zapisach.

Emily z trudem przezwyciężyła lęk. Objęła Garretta ramiona­

mi za szyję, wspięła się na palce i zbliżyła wargi do jego ust.

Kiedy ich usta się spotkały, coś sięzmieniło. Emily nagle przesta­

ła zamartwiać się myślą ó tym, jak Garrett to przyjmie, i oddała się
czysto zmysłowej radości pocałunku. Był najwyraźniej zaskoczony,
bo gdy skończyła, popatrzył jej w oczy, jakby starając się dociec jej
intencji. Uśmiechnęła się i pogładziła go lekko po włosach.

Teraz przyszła kolej na Garretta. Emily czuła, że wkłada w ten

pocałunek całe swoje ciało i duszę. Nikt nigdy nie całował jej
w taki sposób. Odpowiedziała na pieszczotę jego języka, rozchy­
lając usta. Oboje zdawali sobie sprawę, że długo trzymane na

wodzy pożądanie ogarnia ich wezbraną falą.

- Podoba mi się ta kolacja - mruknął Garrett.
- O Boże, kompletnie zapomniałam o kolacji. Może lepiej...
Przerwał jej kolejnym pocałunkiem. Znów nie myślała o go­

towaniu, o piecyku... zapomniała o całym świecie.

- Coś się zmieniło, Em - odezwał się w końcu. *- Co się stało?

Wydawało mi się, że oboje wyznaczyliśmy sobie granicę.

- Zmieniłam zdanie - szepnęła.

-

Jesteś tego pewna?

Skinęła poważnie głową.

- Jesteśmy dorośli, czyż nie? Sami możemy ustanawiać re­

guły.

Pogłaskał ją po policzku.
- Tak, Emily. Jesteśmy dorośli.

- Właśnie - potwierdziła i spojrzała na niego. Był najprzystoj­

niejszym mężczyzną, jakiego w życiu widziała. Godzinami mogła­
by patrzeć w jego jasnoniebieskie oczy, głaskać jego włosy.

- Napijesz się wina? - spytała.
- Z rozkoszą.

Pospieszyła do kuchni, wdzięczna za tę okazję do pozbierania

myśli. Na razie wszystko szło zgodnie z planem. Może nawet
lepiej, niż oczekiwała. Musiała tylko zachować przytomność
umysłu i dalej udawać, że wie, co robi.

Nim sobie przypomniała, że wzięła ze sobą korkociąg, przez

dłuższą chwilę gorączkowo przetrząsała szuflady. Korek wyszedł
dopiero przy czwartej próbie. Gdy przechyliła butelkę, wino

chlusnęło i polało jej ręce. Resztka odwagi opuściła ją, gdy na­
pełniwszy wreszcie oba kieliszki, upuściła butelkę do zlewu.
Rozległ się huk. Emily patrzyła bezradnie na kawałki zielonego

szkła zalane czerwonym winem.

- Wszystko w porządku?! - zawołał niespokojnie Garrett.
- W porządku - odpowiedziała.
Wróciła do pokoju i usiadła przy nim na kanapie. Drżącą ręką

podała mu kieliszek.

- Jak ci minął dzień? - Pytanie brzmiało tak stereotypowo, że

aż sama się go przestraszyła. Całą siłą woli starała się powstrzy­
mać zdradziecki rumieniec.

Garrett położył ramię na oparciu kanapy. Pogładził palcami

kark Emily.

- W porządku.

- Przykro mi z powodu naszej wczorajszej kłótni. Przynio­

słam ze sobą umowę i pomyślałam, że moglibyśmy...

- Nie mówmy o tym teraz.

Odstawił kieliszek na stolik, po czym wyjął drugi z rąk Emily.

Ujął jej twarz w dłonie i pocałował. Tym razem jego język powo­
li, bez pośpiechu penetrował najgłębsze zakamarki jej ust.

Poddała się temu pocałunkowi i namiętności, jaką w niej roz­

niecił. Gzuła, że podjęła właściwą decyzję, ale nie była pewna,
czy zdobędzie się na następny krok. Położyła mu rękę na ramie­
niu, a potem przesunęła ją powoli w, dół, w stronę piersi.

Zawahała się przez moment, nim uniosła powieki. Widziała

go jak przez mgłę. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę z faktu,
że mgła nie bierze się z namiętności, ale jest jak najbardziej
rzeczywistym dymem.

- Coś się pali? - zaryzykowała pytanie.
- Ponad wszelką wątpliwość.

Emily poderwała się na nogi i pobiegła do kuchni, popra­

wiając po drodze sukienkę. Z piekarnika walił dym. Otworzyła
drzwiczki i gorączkowo rozejrzała się za rękawicą.

- Nie mogę tego wyjąć! - krzyknęła. - Czy masz rękawicę?
- Nie używam piecyka.
- Nie używasz piecyka? Jak ty możesz żyć bez piecyka?
Zamiast udzielić odpowiedzi, Garrett pobiegł do łazienki,

skąd wrócił z ręcznikiem. Kiedy wysunął blachę, ciasto było
ciemnobrązowe, a miejscami czarne, i absolutnie nie nadawało
się do jedzenia.

- Czy to miało być takie ciemne? - spytał.
- Nie
-

Myślałem, że to jeden z twoich słynnych pomysłów.

Emily jęknęła i zakryła twarz dłońmi. Po policzkach spływały

jej łzy

- Tak chciałam, żeby było miło - jęknęła.

- Jest miło, Em. - Garrett pogłaskał ją po głowie.
- Nie jest! Wcale nie jest miło. Chciałam przygotować ro­

mantyczną kolację we dwoje. A potem... potem zamierzałam cię
uwieść. - Roześmiała się histerycznie. - Wyobrażasz to sobie?
Bałam się, jak to będzie z tym uwodzeniem, a tymczasem zawa­
liłam kolację. Musiałam zwariować. Sama nie wiem, co robię.

Chwycił ją za nadgarstki i ucałował w oba policzki.

- Nie jestem bardzo głodny, Em. - Ujął ją pod brodę i zmusił

łagodnie do podniesienia głowy. - Jadłem lunch.

- Naprawdę?

Skinął gło^ą i pocałował ją w czoło. Objął ją ramionami

i mocno przytulił.

- Lepiej dajmy spokój kolacji i przejdźmy do następnego

punktu programu. Będzie mi bardzo miło, jeżeli mnie uwie­
dziesz.

- Naprawdę?
Przyciągnął ją jeszcze bliżej, tak że ledwie mogła oddychać.
- Naprawdę.
- Nie jestem pewna, czy wiem, jak się do tego zabrać.
- Chętnie ci pomogę. Możesz zacząć od rozpięcia koszuli.
Niepewnymi palcami rozpinała jeden guzik po drugim. Z każ­

dym następnym czuła się nieco pewniej. Kiedy skończyła, poło­
żyła mu dłonie na piersi. Czuła, jak spokojnie bije jego serce.

Wyciągnął ręce i Emily odpięła mu guziki w rękawach. Ko­

szula opadła na podłogę. Kiedy gładziła jego mocne ramiona,

Garrett wstrzymał oddech i zamknął oczy. Emily powoli obwo­
dziła dłońmi twarde kontury jego ciała. Nigdy w życiu nie doty­
kała z tak nie skrywanym podziwem żadnego mężczyzny. Garrett
był piękny, muskularny i wysmukły.

- Rozepnij sukienkę - podpowiedział jej, patrząc spod przy­

mkniętych powiek.

- Sam to zrób - poprosiła, dziwiąc się swojemu spokojowi.

Uśmiechnął się i powoli zaczął rozpinać kolejne guziki.

W chwilę potem sukienka opadła na podłogę.

- Pójdziemy do pokoju? - spytała szeptem.
- Chcę cię tutaj. I teraz - odpowiedział ochrypłym z podnie­

cenia głosem.

Nigdy jeszcze nie kochała się w kuchni. Prawdę mówiąc,

nigdy nie kochała się nigdzie indziej niż w łóżku, pod kołdrą,
przy zgaszonym świetle.

- Dobrze - odszepnęła. - Jak chcesz.
Garrett wsunął palce pod ramiączka halki i zsunął je z jej

ramion. Zachowywał się przy tym spokojnie i łagodnie. Gdyby
nie ogień płonący w jego oczach, mogłaby pomyśleć, że jej nie
zauważa. Ale wićdziała, że to nieprawda. Pragnął jej całym cia­
łem i duszą. Wiedziała już, że przy nim poczuje się wreszcie
prawdziwą kobietą.

Nie ściągając stanika, pieścił teraz dłońmi jej piersi. Z trudem

stłumiła jęk, który w niej wzbierał jak fala. Garrett schylił się
i wziął pierś Emily do ust. Pieszczota przez mokry od śliny

materiał była tak przejmująca, że teraz Emily nie potrafiła już
zapanować nad swoim ciałem. Wydała z siebie miłosny jęk, któ­
ry spowodował, że przestała się kontrolować. Pragnęła większej
bliskości, wzbierało w niej oczekiwanie. Wsunęła palce w jego
włosy i mocniej przyciągnęła jego głowę do piersi.

Usta Garretta dotarły do dolnej krawędzi stanika i Emily po­

czuła, że są gorące i mokre.

- Pragnę cię, Emily. Kochajmy się - poprosił, patrząc jej

prosto w oczy.

Odpowiedziała skinieniem. Ona też chciała się z nim kochać.

Chciała się kochać tak, żeby zapomnieć o całym świecie. I żeby
zapamiętać tę miłość do końca życia.

Całował jej brzuch, a kiedy dotarł do krawędzi majteczek,

zaczął zsuwać je powoli z jej bioder. Jego usta prześlizgnęły się

po podbrzuszu Emily i dalej, wzdłuż nóg, aż do stóp. Przez
moment przemknęło jej przez głowę, że z uwodzicielki stała się
uwodzoną, ale to nie miało już znaczenia. Ważne były jedynie
usta Garretta błądzące po jej ciele.

Kiedy zawrócił, wspinając się wzdłuż nóg, poczuła, że w dole

brzucha rośnie nieznośne napięcie i zarazem przebiegło jej przez
myśl, że zaraz dotknie jej tak, jak nikt jej jeszcze nie dotykał.
Oparła ręce na jego ramionach i czekała na to, co nastąpi. Naj­
pierw przeszył ją dreszcz, potem przez całe ciało zaczęły płynąć
fale gorąca i ku swojemu zaskoczeniu usłyszała, że raz po raz
wykrzykuje jego imię. Kiedy otwarła oczy, Garrett klęczał jesz­
cze u jej stóp. Emily osunęła się na kolana i zaczęła rozpinać mu

pasek od spodni. Nie czuła już lęku, niepokoju, niepewności.
Wszystko stało się oczywiste i naturalne. Umyślnie powolnymi
ruchami rozpięła guzik i suwak rozporka.

Zaciskając usta, Garrett wciągnął powietrze przez nos.
- Pamiętaj, Emily, za chwilę będzie już za późno, żeby się

cofnąć.

Ale Emily wiedziała, że nie ma zamiaru się cofać. Kiedy oboje

wstali, zsunęła mu spodnie i slipki z bioder. Sięgnęła do leżą­
cej na kuchennym blacie torby i wyjęła z niej maleńką srebrną
paczuszkę. Kiedy ją rozrywała i jeszcze przez chwilę później,
wstrzymał oddech.

Przyciągnęła go do siebie i objęła za szyję. Poczuła, że Garrett

przygina nogi, więc pomogła mu wejść. Poruszał się powoli, ale
nieustępliwie i pewnie. Regularny rytm jego ruchów budził re­
akcję w całym jej ciele. Trzymała się go mocno i słyszała, jak

jego oddech traci powoli miarowość, jak narastają w nim jęki

i pomruki, aż do chwili gdy na moment wszystko ustało, aby na
powrót łagodnieć i uspokajać się. I wtedy zrozumiała, że tak
naprawdę to nigdy jeszcze nie kochała się z mężczyzną.

Później kochali się jeszcze raz, tym razem w łóżku. Kiedy

zasypiała w jego ramionach, czuła się spokojna i szczęśliwa. Wie­
działa już, jak powinna wyglądać miłość, i wiedziała, z kim powin­
na była się kochać przez te wszystkie lata. Nie z człowiekiem,
którego poślubiła, lecz z tym, przy którym jej ciało drżało z rozko­
szy, a serce śpiewało ze szczęścia. Przy Garretcie McCabie.

Kiedy Emily wolno uniosła powieki, przez moment nie wie­

działa, gdzie się znalazła. Nie był to ani jej dom w Rhode Island,
ani dom Parkera w Malibu.

- Dzień dobry, śpiochu.
Nad nią stał Garrett McCabe. Miał na sobie tylko dżinsy. Więc

była w jego łóżku. Naga, podczas gdy on zdążył już się ubrać.
Rozpoczynał się kolejny dzień, a ona znów nie miała pojęcia, jak
ma się zachować.

- Pomyślałem, że skoczę do sklepu i przyniosę gazetę i coś do

jedzenia. - Garrett wsunął stopy w mokasyny i włożył podko­

szulek.

Emily podciągnęła kołdrę i wydała ciche westchnienie ulgi.

Więc tak to będzie wyglądać. On teraz wyjdzie i pozwoli jej się

spokojnie ubrać.

- To... dobry pomysł.
Pochylił się nad nią i pocałował ją w czoło. Dotknięcie jego

ust wystarczyło, żeby przez jej ciało przebiegł dreszcz pożądania
i tkliwości zarazem. Miała chęć zarzucić mu ręce na szyję i przy­

ciągnąć go do siebie: Chciała uciec w jego objęcia przed światem,

wrócić do tego, co działo śię pomiędzy nimi wieczorem i nocą.

Ale nie zrobiła tego.

- Nie wychodź nigdzie, Em. Musimy jeszcze porozmawiać.
- Będziemy rozmawiać?
Garrett uśmiechnął się szelmowsko.
- No, może nie od razu. Nie pali się. W każdym razie wrócę

za kwadrans. A na razie możesz się jeszcze spokojnie zdrzemnąć.

Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, jednym susem wysko­

czyła z łóżka. Pobiegła do kuchni i pozbierała porozrzucane rze­
czy. Dopiero gdy się ubrała, poczuła się trochę spokojniejsza.

Co ona najlepszego zrobiła?
To wszystko miało być takie dorosłe i rzeczowe. Miała go

uwieść i odejść. A tymczasem to co czuła, zupełnie nie pasowało
do jej wyobrażeń. Nie chciała tak po prostu pójść swoją drogą,
zabierając ze sobą tylko wspomnienie uśmiechu, jaki przesłał jej,
wychodząc z domu.

Chciała się z nim kochać. Zasypiać przy nim wieczorem i bu­

dzić się rano. Chciała dbać o niego i jego dom, urodzić mu dzieci.
Chciała żyć z nim i przy nim się starzeć.

Od początku wiedziała, że to niemożliwe. Dopóki jednak nie

kochali się ze sobą, dopóty mogła ukrywać swoje uczucia przed
sobą gdzieś w najgłębszym zakątku serca. Teraz już było za
późno. Kochała go, a przy tym zdawała sobie sprawę, że przed
nimi nie ma wspólnej przyszłości i że im bardziej przy wiąże się
do Garretta, tym więcej będzie ją kosztowało zerwanie. A zerwa­
nie było nieuniknione.

Mogła zrobić tylko jedno, Podniosła z kuchennego blatu to­

rebkę i wyjęła kluczyki do samochodu. Trzymając je w ręku,
wróciła do pokoju i usiadła na łóżku. Sięgnęła po słuchawkę.

- Halo? - Nora miała głos ciepły od snu.
- Nora? To ja. Przepraszam, że cię obudziłam.
- Em?

- Mam do ciebie prośbę. Słyszysz mnie?
- Uhm.
- Zadzwoń do Richarda Parkera i umów nas na spotkanie za

trzy godziny. Wezwij też naszego adwokata. I zarezerwuj bilety
na samolot na wczesne popołudnie. Zapamiętasz?

- Co się stało, Em?
- Wszystko - odpowiedziała, starając się zachować spokojny

głos. - Jesteś pewna, że zapamiętasz? Za godzinę po ciebie przy­

jadę. Spakuj moje rzeczy. Zaraz po spotkaniu z Parkerem chcia­

łabym wyjechać.

- Co się stało, Em? - Głos Nory był pełen troski, ale Emily

nie miała czasu, żeby jej wszystko opowiadać.

- Muszę uciekać, Noro, zanim będzie za późno. Już chyba

i tak jest za późno. Kocham Garretta McCabe'a.

Garrett maszerował Ulicą zadowolony z siebie i wymachiwał

poranną gazetą. Po raz pierwszy w życiu miał ochotę pogwizdy­
wać. W ciągu dwudziestu czterech godzin w jego życiu zaszła
zmiana, jakiej nigdy by się nie spodziewał.

Jeszcze niecały miesiąc temu był przekonany, że spędzi życie

jako szczęśliwy kawaler. A oto nagle pojawiła się Emily. Piękna,

słodka, seksowna Emily. Zrozumiał wreszcie, dlaczego tak długo
zwlekał. Czekał na nią, jakby w głębi serca zawsze wiedział, że

ją w końcu spotka.

A więc za jednym zamachem spełniły się jego największe lęki

i marzenia. A tak niewiele brakowało, żeby do tego nie doszło.
Gdyby nie ostatnia noc, pozwoliłby jej pewnie wrócić do Rhode
Island. Teraz nie miał żadnych wątpliwości. Rzuci posadę w,,Los
Angeles Post" i wyjedzie razem z nią. Znajdzie pracę w Bostonie
lub może przez jakiś czas po prostu nic nie będzie robił. Będą
mieszkali razem, a gdy nadejdzie właściwy dzień, wezmą ślub.

Kiedy otwierał drzwi, usłyszał dzwonek. Podszedł prosto do

telefonu i podniósł słuchawkę.

- Autobus z zawodnikami wyjeżdża o świcie.
- Alvin. To ty?
- Alex! - usłyszał w odpowiedzi.
- No dobrze, Alex. Po co dzwonisz? Gdzie jesteś?
- W redakcji. Niech pan tu czym prędzej przyjedzie. - Alvin

zniżył głos do szeptu.

- Nie ma mowy. Wołami mnie dzisiaj nie zaciągniesz do

roboty.

- Ale dziś mają podpisać umowę. I to w ciągu trzech godzin.
- To niemożliwe. Nie mogą tego zrobić bez Emily.
- To ona podjęła decyzję.

- Co takiego? Kiedy?
- Dziesięć minut temu. Mój kumpel z sekretariatu powie­

dział, że Nora Griswold zadzwoniła do Parkera i powiadomiła, że
Emily Taylor chce się z nim spotkać o jedenastej.

- Ten twój kumpel musiał zwariować. Jak przyjdzie do sie­

bie, daj mi znać. Ale nie teraz. Powiedziałem ci, że dzisiaj nic
mnie stąd nie ruszy. A telefon na wszelki wypadek wyłączę.

Wyjął wtyczkę z gniazdka, sięgnął po torbę z zakupami i ru­

szył do sypialni.

- Em? Przyniosłem kawę. Śpisz?
Na widok pustego łóżka stanął jak wryty.
- Em?
Zajrzał do łazienki, ale nikogo tam nie zastał. Poszedł do

kuchni i dopiero kiedy zobaczył, że nie ma jej ubrań, zdał sobie
sprawę, że Emily nie ma w domu.

- Cholera - zaklął bezradnie.
Nie rozumiał, co się stało. Przecież mieli porozmawiać o kon­

trakcie. Czy to możliwe, żeby Alvin miał rację? Co za diabeł
w nią wstąpił?

Nagle wszystko pojął. Emily musiała wpaść na taki sam po­

mysł jak on. Postanowiła sprzedać „Poradnik domowy" i prze­
nieść się do Kalifornii. Garrett jęknął. Emily zamierzała popełnić
największy błąd w swoim życiu i on był tego przyczyną.

Co robić? Nie miał żadnej pewności, czy Parker rzeczy wiście

zamierza popełnić jakieś oszustwo. Może nie. Może wszystko
skończy się dobrze.

Jeżeli Emily podpisze kontrakt, to jedyna różnica będzie po-

legała na tym, że to on zostanie na miejscu, a ona przyjedzie do
Kalifornii. Tylko że trudno było mu uwierzyć w uczciwość Par-
kera. Nagle przypomniał sobie, że Emily przyniosła ze sobą
kopię umowy. Wychodząc w pośpiechu, mogła o niej zapomnieć.
Poszedł do kuchni. Kopia rzeczywiście leżała obok torby po
zakupach, na lodówce. Garrett zerknął na zegarek. Pozostała mu
mniej więcej godzina, żeby zorientować się w sytuacji.

Już po pięciu minutach borykania się z tekstem zrozumiał, że

nie poradzi sobie bez prawnika. Znał tylko jednego, ale na szczę­
ście znajdował się pod ręką. Chwycił klucze i ruszył do wyjścia.
Jeżeli będzie miał szczęście, jeszcze zastanie Josha w domu.

Drzwi otworzyła mu Taryn. Była potargana i miała na sobie

szlafrok.

- Cześć, McCabe. Co się dzieje?
- Czy jest Josh?
Skinęła głową.
- Josh! - zawołała w głąb mieszkania. - Przyszedł Garrett.

Josh jest właśnie w łazience. Chodź, dam ci kawy.

Garrett wszedł za nią do kuchni, ale nie mógł usiedzieć na

miejscu. Nigdy jeszcze nie słyszał równie wyraźnie tykania ze­
gara.

- Co się dzieje, McCabe? - Josh był już w garniturze.
- Potrzebuję twojej pomocy. - Podał przyjacielowi kontrakt.

- Przeczytaj tę umowę i powiedz mi, czy Emily może ją podpi­

sać. I to zaraz.

ROZDZIAŁ

9

- Są tam już?-rzucił Garrett, mijając sekretarkę Parkera.
- Proszę nie wchodzić! - wykrzyknęła. - Pan Parker ma waż­

ne spotkanie.

Zerwała się i schwyciła go za ramię. Uwolnił się od niej

i otworzył drzwi z takim rozmachem, że aż trzasnęły o ścianę.
Pięć osób siedzących w gabinecie Parkera równocześnie odwró­
ciło głowy. Wszyscy - Emily, Nora, Parker i dwóch prawników
- mieli wyraźnie zaskoczone miny.

- Bardzo przepraszam, sir - wyjąkała zdenerwowana sekre­

tarka. - Próbowałam go zatrzymać, ale...

- Nic nie szkodzi. - Parker zmierzył Garretta zimnym spoj­

rzeniem. - Może McCabe sam nam wyjaśni, o co chodzi.

- On nie ma z tym nic wspólnego - stanowczo oświadczyła

Emily. - To ja podjęłam decyzję.

- Em, musimy pogadać.
- Nie wydaje ci się, że jest trochę za późno na rozmowy?
- Może lepiej zamień z nim parę słów, Emily - szepnęła

Nora.

- Nie radziłbym pani z nikim rozmawiać, pani Taylor, a jeśli,

to w obecności jednego z nas - wtrącił jeden z mecenasów.

- Nie będę z nikim rozmawiać. On nie ma z tym nic wspólne-

go - powtórzyła uparcie Emily. - Podjęłam decyzję i nie mam
zamiaru jej zmieniać.

- Nie zamierzam mówić ci, co masz robić. Chcę ci tylko

uświadomić, żenię masz zielonego pojęcia, w co się pakujesz.

- Widzę, że nie oceniłem cię właściwie, McCabe - odezwał

się Parker, tłumiąc wściekłość. - Sądziłem, że gramy w jednej

drużynie.

- W jednej drużynie? - Emily zwróciła spojrzenie na Garret-

ta. - Nie rozumiem. Co to znaczy?

- Tak się składa, że sporo. Nie wiesz jeszcze, z kim masz do

czynienia, Em. Nie zdajesz sobie sprawy, do jakich kroków
gotów jest się posunąć Richard Parker, żeby tylko osiągnąć cel.

Parker rozparł się w fotelu.

- Słuchamy, McCabe. Ciekaw jestem, co to za rewelacje.
- Chcę porozmawiać z Emily na osobności.
- Już mówiłem...-zaczął prawnik.
- Już pan mówił. I to wystarczy. Chodźmy, Em.
- Nie - potrząsnęła głową. - Jeżeli chcesz mi coś powie­

dzieć, to zrób to przy wszystkich.

- Jak sobie życzysz. Otóż Richard Parker obawiał się, że nie

będziesz chciała podpisać umowy. Polecił mi więc, żebym cię
uwiódł, wybadał, jakie jest twoje nastawienie, i pokierował tobą
tak, żebyś w końcu podpisała kontrakt. Oświadczył, że jeśli tego
nie zrobię, to wyleje mnie z pracy.

- To kłamstwo - oświadczył Parker.
- Czy dlatego...
- Nie, Em. Wiesz dobrze, że nie. Nigdy nie próbowałem cię

przekonywać do podpisania umowy. A teraz wiem, że za nic
w świecie nie powinnaś tego robić.

- Więc to dlatego nie chcesz podpisać, Em? - spytała Nora.
Garrett otworzył szeroko oczy.

- Nie podpisałaś, Em? Chwala Bogu!

- Dlaczego?
- Dlatego, że Parkerowi w ogóle nie chodzi o ciebie i twoje

pismo. Wszystko, czego potrzebuje, to nazwisko Emily Taylor.

- Bzdury gadasz, McCabe. Zwariowałeś. Niech pani go nie

słucha, Emily. A ty,..

- A ja się zwalniam - oświadczył Garrett.
- A ty jesteś wylany!-ryknął Parker,
- Nie - zareplikował spokojnie Garrett. - Ja się zwalniam.
Podszedł do biurka i podniósł plik papierów leżący przed

Parkerem.

-Czy to jest umowa?
Emily bez słowa skinęła głową. Garrett przedarł papiery i rzu­

cił je na biurko.

- A teraz, jeśli państwo pozwolą, chciałbym porozmawiać

z panią Taylor na osobności. Potem opróżnię swoje biurko.

Chwycił Emily za rękę i pociągnął za sobą.
- Nigdy nie znajdziesz pracy w tym mieście, McCabe! -

wrzasnął Parker. - A pani popełnia największy błąd w swoim
życiu. Za rok „Poradnik domowy" będzie można znaleźć tylko
w składnicach makulatury.

Emily popatrzyła przestraszona, ale Garrett nie dał jej czasu

na odpowiedź. Wyprowadził ją z gabinetu i zatrzasnął

1

za sobą

drzwi.

- Czy możesz mi wyjaśnić, o co chodzi? Wcale nie jestem

pewna, czy on nie ma racji. Może powinnam podpisać umowę.
Nic już z tego nie rozumiem.

- Nie, Em. Dobrze zrobiłaś. Od dawna podejrzewałem, że

Parker coś knuje, ale nie znając treści umowy, nie mogłem być
pewny. Dziś rano zaniosłem kontrakt do mojego przyjaciela,
który jest doświadczonym prawnikiem, Gdybyś go podpisała, za
rok nie poznałabyś pisma. Ty i Nora nie miałybyście nic do
gadania, a możliwe nawet, że zostałybyście zmuszone do sprze-

dania swoich udziałów. Po tylu latach pracy wylądowałabyś
w punkcie startowym.

Emily wyprostowała się i skrzyżowała ramiona na piersi.

Przybrała niezadowoloną i upartą minę.

- Czy naprawdę wyobrażasz sobie, że jesteś rycerzem na

białym koniu i musisz mnie bohatersko ratować? Przeczuwałam,
że coś jest nie tak, i dlatego nie podpisałam umowy.

- Zależy mi na tobie, Em.
- Dziękuję za troskę, ale, jak widzisz, jestem dorosła i potra­

fię sobie sama poradzić.

- Co się stało, Em?
- Nic.
- Wobec tego, pojedźcie z Norą po swoje rzeczy. Dopóki nie

będziecie gotowe do wyjazdu, możecie zamieszkać u mnie. Dziś
po południu kupimy garnki, patelnie i co tam jeszcze zechcesz,
a wieczorem dasz mi pierwszą lekcję gotowania.

Emily spojrzała gdzieś w bok. Przełknęła ślinę.
- Dziś po południu lecimy z Norą do domu.
Garrett ujął jej twarz w dłonie i delikatnie uniósł ku sobie.

- O czym ty mówisz? Czemu właśnie teraz chcesz wyjechać?
- To, że spaliśmy ze sobą wczoraj w nocy, nie znaczy jeszcze, ,

że mamy spędzić ze sobą całe życie - oznajmiła ku osłupieniu
Garretta. - Oboje jesteśmy dorośli i sami ustanawiamy reguły.

- Daj spokój, Em - roześmiał się. - Nie drocz się ze mną.

Wiesz równie dobrze jak ja, że ostatniej nocy stało się coś napra­
wdę ważnego. .

- Było miło. Nie mówię, że nie było.
- Nie mów głupstw, Em. Powiedz mi, o co ci naprawdę

chodzi.

- Dobrze. Miałam już męża i nic dobrego z tego nie wyszło.

Wiem, że nie potrafię żyć w trwałym związku. Nie mam ochoty
powtarzać tego smutnego doświadczenia.

- Nieprawda! To twój mąż nie potrafił żyć w małżeństwie.

Nie ma żadnego powodu, żebyś winiła siebie za to, co się
stało.

- Za wiele oczekiwałam.
- Oczekiwałaś tego, co ci się należało. Miłości. Tego, że mąż

będzie cię kochał, że będzie starał się dać ci szczęście, że doceni
to co możesz mu ofiarować.

Uśmiechnęła się smutno.
- A co mogę ofiarować, Garrett?
- Niech to szlag. Jeżeli jeszcze tego nie zrozumiałaś, to ja ci

nie powiem. Sama to kiedyś pojmiesz. I kiedy przestaniesz się
o to martwić, przyznasz, że powinniśmy żyć razem.

- Przykro mi. - Emily pokręciła głową. - Tak sienie stanie.

Ja... ja nie mogę.

Chwycił ją w ramiona. Przez ułamek sekundy miał ochotę moc­

no nią potrząsnąć, ale zamiast tego pocałował ją długo i namiętnie.

- Nie wierzę ci, Em - powiedział, opierając czoło o czoło

Emily i patrząc jej w oczy. - Nie wierzę.

- Em?
Garrett odwrócił się i stanął twarzą w twarz z Norą.
- Możemy jechać na lotnisko. Nasz adwokat zajmie się wszy­

stkim, co zostało do załatwienia. Jedziesz czy zostajesz?

- Jadę.
- Nie rób tego, Em. Nie postępuj tak, jakby ostatniej nocy nic

się nie wydarzyło. Nie mów mi, że niczego nie pamiętasz.

- Pamiętam, Garrett, i nigdy nie zapornjię - zapewniła, a po­

tem ujęła Norę pod ramię i pociągnęła za sobą w stronę windy.

Garrett stał w miejscu, niezdolny uczynić kroku. Czy to mo­

żliwe, że Emily naprawdę chce odejść? Naprawdę nie wierzy, że
byliby razem szczęśliwi? Potarł palcami skronie. Co za ironia!
Przez tyle lat jego dewizą było nie wiązać się z nikim. Kiedy
zostawiał za sobą.kobiety, nigdy się za nimi więcej nie oglądał.

A teraz, gdy wreszcie znalazł kobietę, z którą pragnąłby spędzić
resztę życia, ona nie chce mieć z nim nic wspólnego. Po raz
pierwszy został odtrącony.

A niech jej będzie, powiedział sobie wreszcie w duchu. Jak

chce, to niech wraca do swojego małego domku wśród bzów
i warzyw, do kuchni i upinania zasłon. Radził sobie, nim ją po­

znał, da sobie radę i teraz.

Emily obróciła szpadel, odsłaniając tłustą, czarną ziemię. Od

dwóch tygodni, czyli odkąd wróciła z Kalifornii, niemal nie wy­
chodziła ż ogródka. Po pierwsze, na skutek jej długiej nieobecno­
ści był okropnie zapuszczony, po drugie, praca w ogrodzie za­
wsze działała na nią uspokajająco. A niczego nie potrzebowała
teraz bardziej niż spokoju. Znów uniosła szpadel do góry, ale
zamiast kopać dalej, oparła go na ziemi i popadła w zadumę.

Przez pierwsze dni wszystkie jej myśli kierowały się ku Gar-

rettowi. Nocą śnił się jej, rano budziła się z myślą o nim, rozma­
wiała z nim w dzień, a wieczorem zasypiała, marząc o jego poca­
łunkach i pieszczotach. Teraz potrafiła już odnieść się do wspo­
mnień bardziej racjonalnie, udało się jej choć trochę okiełznać
uczucia. Nie przestała jednak rozważać po wielekroć wszystkich
argumentów za i przeciw.

Czy potrafiliby się porozumieć? Wiedziała, że na jej postawę

nakładają się urazy i rozczarowania wyniesione z nieudanego
małżeństwa z Erikiem. Zdawała sobie sprawę, że Garrett jest
inny niż jej były rąąż. Poznał jej słabości, lęki, niepewność,
a mimo to pokochał, zaakceptował taką, jaka jest. Jak szybko

jednak by się nią znudził? Ona na pewno bardzo by się do niego

przywiązała i rozstanie za rok czy dwa byłoby dla niej nieporów­
nywalnie bardziej bolesne.

Przeżyła ostatnie jedenaście lat bez mężczyzny i nie mogła

przyznać, że były to wyłącznie lata nieszczęśliwe. Miała dom,

ogród, pracę, którą kochała, ludzi, którzy ją cenili, choć jej nie
znali. A jednak nie znajdowała w tym pociechy. Czasem ogarnia­
ło ją przerażenie na myśl o pustych dniach i nocach, jakie przyj­
dzie jej pędzić. Świadomość, że w Los Angeles lub może już
gdzie indziej mieszka mężczyzna, w którego ramionach byłą
najszczęśliwszą kobietą na świecie, z pewnością nie pomoże jej
zaakceptować samotności.

- Będę szczęśliwa - wypowiedziała na głos formułę doktor

Rity.

Od powrotu z Los Angeles powtarzała ją już z tysiąc razy. Na

razie bez skutku. Wierzyła jednak, że któregoś dnia zadziała ona
wreszcie niczym magiczne zaklęcie.

- Będę szczęśliwa! - wykrzyknęła do swoich bzów, kamelii

i żonkili złocących się w słońcu. - Będę szczęśliwa! - zawołała

jeszcze raz i wbiła szpadel w ziemię.

- Mam nadzieję! - usłyszała w odpowiedzi i podniosła wzrok.
Przed domem stała Nora. Emily pomachała przyjaciółce i ru­

szyła w jej kierunku.

- Co tu robisz? - zapytała, kiedy już wymieniły powitalne

pocałunki.

- Przywiozłam ci mały prezent.
- Prezent? - uśmiechnęła się Emily.
- Owczy nawóz. Pełny bagażnik. Gdzie go wyładować?
- Byle nie przed domem. Wjedź, to rozsypiemy go wzdłuż

płotu.

- Dobrze. Powiedz, co słychać?
- Jak widzisz. Najpierw zajęłam się różami. Teraz...
- Nie o to pytam.
- Wszystko w porządku.
- Miałaś jakieś wiadomości od Garretta?
- Nie spodziewam się żadnych wiadomości. On ma swoje

życie, ja swoje.

-Ale nie ma już pracy. Przez ciebie.
- Przeze mnie? Nie czuję się winna.
- Naprawdę? Poświęcił swoją karierę, żeby cię uratować.
- Skąd wiesz, że to prawda? Może to wszystko była tylko

jakaś szatańska sztuczka Parkera?

- Nie - zaprzeczyła łagodnie Nora. - Nasz prawnik odbył

konsultacje z ludźmi, którzy zetknęli się już ź Richardem Parke-
rem. Garrett miał rację. Parker zmierzałby do przejęcia całkowi­
tej kontroli nad „Poradnikiem domowym". Przechwycił już nie­

jeden tytuł. Wykorzystałby twoje nazwisko. Musiałybyśmy robić

wszystko, czego by zażądał, a w przeciwnym razie wylądowały­
byśmy bez pisma, bez pracy i z czasem bez pieniędzy.

- Wobec tego to miło ze strony Garretta, że nam pomógł, ale

to jeszcze nie powód, żebyśmy byli razem. Sama mówiłaś, że jest
podobny do mojego męża.

- Nie, Em. Mężczyzna, który broni kobiety, tak jak on bronił

ciebie, wart jest jej miłości.

Emily tylko westchnęła w odpowiedzi.
- Powiedz mi prawdę, Em, czemu go odtrąciłaś?
- Boję się.
- Czego?
- Na początku będzie mnie kochał, a później odejdzie. Erie

też mnie kiedyś kochał. I co z tego? Rozwiódł się ze mną. Zosta­
wił mnie. Wolę teraz odrzucić miłość Garretta, niż narażać się

później na przykre przeżycia i smutek.

- Nikt nie da ci gwarancji szczęścia. Uważam, że nie ma

sensu tak do tego podchodzić. Z góry się uprzedzasz, zakładasz
sytuację, do której w ogóle może nie dojść. Musisz zaufać sercu.
I Garrettowi.

- On nie należy do tego typu mężczyzn, którzy, się żenią

i zakładają rodzinę, Noro. Dla niego to tylko przygoda, jedna
z wielu. A ja boję się ponieść kolejną klęskę.

- Z takim podejściem do świata nie pomoże ci nawet cięża­

rówka owczego nawozu - westchnęła Nora.

-

Może nie. - Emily z trudem zdobyła się na uśmiech. -

A gdyby spróbować z torfem?

- No właśnie, co szkodzi; spróbować... - burczała Nora, gdy

szły do samochodu. - Dobrze. Wyładujmy nawóz i jedźmy do
miasta po torf.

Emily stanęła i zarzuciła Norze ramiona na szyję. Na jej twa­

rzy pojawił się wreszcie uśmiech.

- Jesteś najlepszą przyjaciółką, jaką w życiu miałam. Dzię­

kuję ci za to, że znosisz moje humory.

Nora w odpowiedzi poklepała ją po plecach.
- Wiem, wiem. To niewdzięczne zajęcie, ale ktoś to musi

robić.

Garrett zmarszczył brwi. Instrukcja na opakowaniu wcale nie

brzmiała tak jasno, jak by sobie tego życzył. Nie rozumiał, dla­
czego miał dodać zawartość torebki z przyprawami do ódcedzo-
nego makaronu, skoro woda i tak sama wyparowała. Wzruszył
ramionami, wsypał żółty proszek do garnka, zalał mlekiem i do­
dał masła.

- Wygląda na gotowy - zauważył bez przekonania.
Popatrzył jeszcze przez chwilę na potrawę i postanowił trochę

wszystko dogotować. Zajrzał przez okienko do kuchenki mikro­
falowej. Hot dogi straciły formę. Kiedy otworzył drzwiczki,
nastąpiło coś w rodzaju eksplozji i skrawki hot ogów zawisły na
ściankach kuchenki. Garrett potrafił obsłużyć kuchenkę mikrofa­
lową, ta jednak była zdecydowanie bardziej skomplikowana.

- Cholera, może to nie był najlepszy pomysł - powiedział do

siebie niepewnym głosem.

Rozejrzał się dookoła. Kuchnia Emily wyglądała, jakby prze­

szedł przez nią huragan. W ciągu godziny, odkąd Nora wpuściła

go do domu, zdołał zburzyć nienaganny porządek panujący
w szafkach i na blatach kuchennych. Podłodze też nie zaszkodzi­
łoby mycie. Z pewnością zaskoczy Emily, nie był tylko pewny,
czy ona ucieszy się z niespodzianki. Na szczęście miał jeszcze
chwilę na posprzątanie i doprowadzenie kuchni do stanu używal­
ności.

W każdym razie nie tracił ducha. Emily też chciała zrobić

romantyczną kolację i dobrze pamiętał, do czego to doprowadzi­
ło. Tym razem było niewiele gorzej. Wziął do ręki butelkę wina
i postanowił zwiedzić dom.

Dom w Rhode Island był skromny i niezbyt obszerny, ale za

to bardzo starannie urządzony, z wyraźną troską o każdy szcze­
gół. Meble, obrazy, lampy, wszystkie drobiazgi, jakie widział
wokół siebie, były dobrane z gustem. Garrett odniósł wrażenie,
że zna ten dom, i doszedł do wniosku, że czuje się w nim swoj­
sko. Może dlatego, że wszędzie wokół zaznaczała się obecność

Emily? W sypialni stało wielkie łoże. Podszedł bliżej i odchylił
narzutę. Pod spodem leżała pościel w kwiatki. A jednak tym
razem jakoś mu to nie przeszkadzało. Wszystko jedno, w czym
będzie spał, byleby obok Emily, pomyślał.

Kiedy wrócił na dół, zasiadł na chwilę przy stole i pociągnął

łyk wina. Przetarł oczy. Nie spał od dwudziestu czterech godzin.
Opuścił Los Angeles w dwa tygodnie po ostatnim spotkaniu
z Emily. Dwa długie tygodnie. Miał tylko nadzieję, że jej te dwa
tygodnie dłużyły się nie mniej niż jemu.

Zaczął od rozmowy w bostońskim „Globe". Po czterech go­

dzinach miał już posadę. Teraz pozostało mu już tylko przekonać
Emily do podjęcia wspólnego życia.

Zadzwonił do redakcji i poprosił Norę, żeby wytłumaczyła,

w jaki sposób ma dojechać do domu Emily. Liczył, że przy okazji

dowie się czegoś o jej stanie ducha. Nora niewiele powiedziała
mu na ten temat, nie miała jednak nic przeciw temu, by wpuścić

go do środka. Na pomysł przygotowania kolacji wpadł później,
kiedy już jechali na miejsce. Wydawało mu się, że w ten sposób
da jej do zrozumienia, jak bardzo ceni i szanuje to, czym ona się
zajmuje. Emily potrzebowała mężczyzny, który uczestniczyłby
W jej życiu, i Garrett był zdecydowany dowieść, że jest właśnie

tym mężczyzną. Choć nie dałby głowy, czy powinien to robić
akurat w kuchni. Być może lepszy byłby ogród...

Jego rozmyślania przerwa! rozdzierający krzyk. Poderwał się

na nogi, wy wracając krzesło. Wpadł do kuchni i stanął naprzeciw
Emily. Uśmiechnął się radośnie.

- Cześć, skarbie. Jak ci minął dzień?
- Co tu robisz?! Jak się dostałeś do środka?!
Podeszła do kuchenki.
- Co,tu się dzieje?
Uniosła nogę. Widać musiała wdepnąć, w syrop czekoladowy,

który rozlał mu się zupełnie niechcący.

Była jeszcze piękniejsza, niż ją zapamiętał. Włosy koloru

złota i miedzi opadały w nieładzie wokół twarzy. Blade policzki
zabarwił rumieniec. Miał wielką ochotę podejść i ją pocałować.

- Przepraszam. Liczyłem, że zdążę posprzątać, zanim wrócisz.
- Przepraszam? To wszystko? Włamujesz się do mojego do­

mu, demolujesz mi kuchnię i wszystko, co masz do powiedzenia,
to „przepraszam"?

- Nie włamałem się. Nora mnie wpuściła.
- Nora? - Ku zaskoczeniu Garretta, Emily dowiodła niezłej

znajomości potocznego języka, miotając przekleństwa na głowę
przyjaciółki. - Kiedy ona wreszcie przestanie się wtrącać do
mojego życia?

- Może wie, co jest dla ciebie najlepsze?
- Tak? I pewnie sądzi, że najlepsze będzie sprzątanie tego

potwornego bałaganu?

- Nie. Ale wie, jak bardzo za mną tęskniłaś - zaryzykował.

- Wcale nie tęskniłam, więc nie próbuj mnie czarować. To na

mnie nie działa.

Podszedł bliżej i spojrzał jej w oczy.
- Wiem, że za mną tęskniłaś, Em. Wiem to i bez Nory. Tęsk­

niłaś tak, jak ja tęskniłem za tobą.

W odpowiedzi schwyciła leżące na kuchennym blacie jabłko

i zamierzyła się na niego.

- Czy masz zamiar znowu rzucać we mnie warzywami?
- To owoc! - wykrzyknęła. - Wynoś się stąd, i to już!
- To naprawdę nie ma sensu, Em. Oboje wiemy, jaka jest

prawda.

- A jaka jest, twoim zdaniem?
- Taka, że mnie kochasz...
- Nieprawda!
- Tak jak ja kocham ciebie.
Emily szeroko rozwarła oczy. Jabłko wypadło jej z ręki.

- Otóż to. Kocham cię. Przyjmij to wreszcie do wiadomości.
- Skąd wiesz, że to prawdziwa miłość?
- Bo nikogo w życiu do tej pory nie kochałem. A teraz jest to

dla mnie oczywiste. Nie mam żadnych wątpliwości. I myślę, że
ty też.

- Powtórz to - poprosiła Emily, patrząc na niego badawczo, tak

jakby chciała naocznie przekonać się o prawdziwości jego słów.

- Kocham cię, - Roześmiał się, a potem odrzucił głowę do

tyłu i krzyknął na cały głos: - Kocham cię, Emily Taylor! I chcę,
żeby cały świat o tym wiedział.

Przez długą chwilę patrzyła na niego bez słowa. Kiedy się

, odezwała, jej głos był bardzo cichy.

- Ja też cię kocham.
Jeszcze tylko dwa kroki i stał tuż przy niej. Objął ją i złożył na

jej ustach delikatny pocałunek. A potem obsypał jej całą twarz

pocałunkami.

- Kocham cię, Em. Nie mogę bez ciebie żyć.

Pociągnęła nosem.

- Co tak śmierdzi?
Wyswobodziła się z jego objęć i podeszła dokuchenki.
- Na miłość boską, co to jest? - zapytała, zaglądając do

dymiącego garnka.

Podszedł do niej i objął ją ramionami.

- Kolacja.
- Proszę cię - powiedziała, potrząsając głową - nie zbliżaj się

więcej do kuchni albo przynajmniej uprzedź mnie o tym.

- Niechętnie.
- Czemu?
- Bo myślałem, że po ślubie będziemy gotować na zmianę.
- Co takiego?
- Uważam, że powinniśmy dzielić się obowiązkami, nie są­

dzisz?

- Nie o to mi chodzi/Powtórz to, co powiedziałeś. Zanim

przeszedłeś do gotowania.

- To o ślubie?
- Czy to miały być oświadczyny? - spytała.
- Zdaje się, że to powinno wyglądać trochę inaczej - westchnął.

Kiwnęła głową.

Garrett uklęknął i poczuł, że kolano przykleja mu się do lep­

kiej podłogi.

- Emily Taylor, czy wyjdziesz za mnie za mąż?
Cały czas patrzyła na niego podejrzliwie. W zielonych oczach

migotały iskierki.

- Dlaczego miałabym cię poślubić? - spytała z diabelskim

uśmieszkiem.

- Ponieważ podpisałem w „Globe" umowę na cykl felieto­

nów o urokach małżeńskiego życia - odpowiedział, ale gdy tylko
zmarszczyła surowo brwi, dodał: - Bo cię kocham, Emily.

- Jesteś potworem. -Roześmiała, się. - Co mam z tobą zrobić?
Podniósł rękę i przyciągnął ją do siebie.
- Jesteśmy znowu w kuchni - szepnął jej do ucha. -I oboje

jesteśmy dorośli.

Emily westchnęła. Garrett pocałował ją w szyję, koło ucha,

a ona zamknęła oczy.

- I sami ustanawiamy zasady.
- Uhm - szepnęła.
Poczekał, aż otwarła oczy.
- Więc czemu nie miałabyś uwieść mnie jeszcze raz?

EPILOG

Kiedy weszli do środka, w barze „U Flynna" było niemal

pusto. Garrett pomachał Eddiemu i Bobowi, a potem skierował
się wraz z Emily do stolika, przy którym grywali w pokera. Tru
prowadził Caroline pod ramię, Josh trzymał Taryn za rękę. Gdy
wszyscy zajęli miejsca, natychmiast pojawił się Eddie, żeby ze­
brać zamówienia. W ślad za nim przyszedł Bob.

- Co słychać? - zagadnął Eddie. - Dawno was tu nie widziałem.
- Josh i ja mamy wam coś do powiedzenia - zaczęła Taryn. -

W przyszłym tygodniu wyprowadzamy się z Bachelor Arms i je­
dziemy do Europy. Będę malowała w Paryżu, a Josh będzie się
uczył francuskiego. Zamieszkamy na strychu starej kamienicy
w Dzielnicy Łacińskiej.

- Jakie to romantyczne - westchnęła Emily.
- Jeżeli chcesz - wtrącił się Garrett - to i my możemy po

powrocie wynieść łóżko na strych.

Emily zachichotała.
- To nie to samo co w Paryżu.
- My też mamy nowinę - przerwał im Tru. - Powiedz im,

Caroline.

Caroline uśmiechnęła się i wzięła męża za rękę.
- Będziemy mieli dziecko. To nasza nowina.
- Dziecko! - wykrzyknęła Taryn. - Słyszałeś; Josh. Tru i Ca­

roline będą mieli dziecko!

Poderwała się z krzesła i objęła przyjaciółkę. Wracając na

miejsce, pocałowała Tru serdecznie w policzek.

- Czuję, że będziesz cudownym ojcem, Truman.
Emily wyciągnęła dłoń nad stołem.
- Moje gratulacje, Caroline. To wspaniała wiadomość.
- A co wy nam powiecie, McCabe? - Tru odwrócił się do

Garretta.

- Mamy coś do powiedzenia, Em? Musimy coś mieć, inaczej

nie lecielibyśmy taki kawał drogi.

- Przestań się droczyć. - Emily ujęła go za rękę. - Nasza

nowina jest taka, że bierzemy ślub.

Taryn znowu poderwała się z miejsca.
- Cudownie! Słyszałeś, Josh? Emily i Garrett biorą ślub!

Kiedy?

- Dzisiaj - odparł Garrett. - W Descanso Gardens o drugiej.

Wszyscy jesteście zaproszeni. Także Bob i Eddie. Tylko, Eddie,
koniecznie musisz przyjść z Kim.

- Eddie, przynieś szampana - zaordynował Tru. -I szklankę

mleka dla mojej żony. Chciałbym wznieść toast.

Eddie ruszył do baru. Za chwilę był już z powrotem. Kiedy

każdy dostał swój kieliszek, Tru wzniósł toast.

- Za damę z lustra!
Josh i Garrett stuknęli się kieliszkami, a potem opróżnili je do

dna.

- Dama z lustra? - zapytała Emily. - Jaka dama?
Garrett uśmiechnął się do niej.
- To tylko stara, głupia legenda o lustrze, marzeniach i lękach.
- Nigdy o niej nie słyszałam - wtrąciła Caroline. - Opowiedz.
- W apartamencie 1G jest podobno stare lustro - wyjaśnił

Tru. - Ludzie mówią, że ma tajemnicze właściwości, ale nigdy
nie dosłuchałem całej historii do końca. Ty widziałeś kiedyś to
lustro, Josh?

- Nigdy - brzmiała odpowiedź. - A ty?

Tru wzruszył ramionami.

- Nie. To jakaś stara opowieść. Podobno w lustrze pojawiała

się od czasu do czasu czarnowłosa kobieta. Spotkanie z nią miało

zapowiadać ziszczenie się najskrytszych marzeń i spełnienie naj­
bardziej złowieszczych przeczuć. Podejrzewam, że tego lustra
w ogóle nie ma.

, - Niesamowite - wzdrygnęła się Emily.

- Wiesz, co jest naprawdę niesamowite? - spytała Caroline.

- Niedawno jeszcze oni wszyscy byli kawalerami. A teraz po­
patrz - ani śladu kawalera.

Emily uniosła kieliszek i wyciągnęła rękę nad stół. Wszyscy

poszli za jej przykładem.

- Za naszych kawalerów i Bachelor Arms - powiedziała

miękko. -1 za damę w lustrze,, kimkolwiek jest. i