Pełna treść interpretacji z Mk nr 5 (249), 1 marca 2014 r., str. 82

Korekta przychodu z powodu uznanej reklamacji

zawsze wstecz – interpretacja MF

Interpretacja indywidualna z 14 stycznia 2014 r., wydana przez Dyrektora Izby

Skarbowej w Łodzi, sygn. IPTPB1/415-643/13-4/DS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatko-

wa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów
z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów
prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi
działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko #61485; przedstawione
we wniosku z dnia 3 października 2013 r. (data wpływu 3 października 2013 r.), uzupełnionym
pismem z dnia 23 grudnia 2013 r. (data wpływu 30 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej inter-
pretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycz-
nych w zakresie korekty przychodów w związku ze zwrotem towarów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE
W dniu 3 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywi-

dualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierp-

nia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym
pismem z dnia 9 grudnia 2013 r., Nr IPTPB1/415-643/13-2/DS, na podstawie art. 169 § 1 i §
2 w związku z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w ter-
minie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpa-
trzenia.

Wezwanie z dnia 9 grudnia 2013 r. skutecznie doręczono w dniu 23 grudnia 2013 r., następ-

nie w dniu 30 grudnia 2013 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce
pocztowej 27 grudnia 2013 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu nowymi częścia-

mi do samochodów. Rozlicza się na podstawie ksiąg rachunkowych. W każdym miesiącu
wystawia faktury korygujące sprzedaż z różnych tytułów: uznanych reklamacji, zwrotów to-
warów. Są to faktury korygujące dotyczące zarówno sprzedaży dokonanej w 2013 r., ale
w 2014 r. będą wystawiane faktury korygujące do roku poprzedniego, tj. 2013 r. (z uwagi na
udzielone gwarancje na sprzedane towary). Równolegle z wystawieniem faktury korygującej
potwierdzającej otrzymany zwrot towaru, Wnioskodawca wystawia dokument potwierdzają-
cy przyjęcie zwróconego towaru do magazynu, równocześnie korygujący koszty o wartość
sprzedanych towarów wg. cen zakupu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca dodał, że rozlicza się na zasadach ogólnych.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane

w uzupełnieniu wniosku:

Czy na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonywane przez

Wnioskodawcę korekty wcześniej wykazywanych przychodów powinny być uwzględniane
wstecz, tj. w okresie sprawozdawczym, w którym pierwotnie wykazywany był przychód, czy
też wykazane powinny być zgodnie z datą wystawienia faktury korygującej...

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, na podstawie

art. 14 pkt 1 w powiązaniu z art. 9 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
wpływ na kształtowanie przychodów w danym roku podatkowym mają zdarzenia zaistniałe
tylko w tym roku podatkowym. Wnioskodawca uważa, że korekty przychodów należy roz-
poznać w okresie, w którym wystawione są faktury korygujące chyba, że faktura korygująca
wystawiana jest z uwagi na wcześniej popełniony błąd podatnika. Wówczas korektę należy
rozpoznać w okresie pierwotnego przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny

prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób

fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym
podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52,
52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zanie-
chano poboru podatku.

Źródłem przychodów, zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, jest pozarolnicza

działalność gospodarcza.

W świetle art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa

w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po
wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników do-
konujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za
przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów
i usług.

W myśl art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1,

uważa się z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego
lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

Q Q

Q

wystawienia faktury albo

Q Q

Q

uregulowania należności.

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podat-

nikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosun-
ku prawnego. „Należność” odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego
świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów
należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin
wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne
w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Z wyżej przytoczonych przepisów wynika generalna zasada, że co do zasady, przychód

podatkowy dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych powstaje w dniu wydania
sprzedanych rzeczy.

Ustawodawca przewidział również szczególną sytuację, gdy strony ustalą, że usługa jest

rozliczana w okresach rozliczeniowych.

Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 1e ww. ustawy, jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana

w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu
rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz
w roku.

Przepis ten ma zastosowanie w przypadku usług o charakterze ciągłym, gdy strony

uzgodnią, że regulowanie wzajemnych należności i zobowiązań między stronami będzie
obejmować kolejne wskazane okresy świadczenia tych usług w czasie trwania umowy. W sy-
tuacji, gdy postanowienia umowy, która jest wykonywana stale, w dłuższym - określonym,
bądź nieokreślonym czasie, przewidują, że wynagrodzenie wypłacane będzie w okresach
rozliczeniowych (np. miesięcznych), to przychód z tytułu usług wykonywanych w ramach tej
umowy powstaje zawsze w ostatnim dniu okresu wskazanego w umowie (lub na fakturze),
jako okres rozliczeniowy.

Z kolei, zgodnie z art. 14 ust. 1i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się
ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Wnioskodawca będzie w 2014 r. wystawiał faktury

korygujące sprzedaż z tytułu uznanych reklamacji i zwrotów towarów. Faktury korygujące
będą dotyczyły zarówno sprzedaży dokonanej w 2013 r., jak i w 2014 r.

Mając powyższe na względzie, zauważyć należy, że faktura korygująca nie dokumen-

tuje odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się ściśle do stanu
zaistniałego w przeszłości. Punktem odniesienia do faktury korygującej jest zatem faktura
pierwotna. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określają za-
sad dokonywania korekt przychodów. Brak jest również uregulowań dotyczących momentu
zmniejszenia (zwiększenia) przychodów, tj. czy przychód pomniejsza się (powiększa) w da-
cie korekty, czy też w dacie powstania przychodu należnego.

Wobec powyższego należy posłużyć się literalną wykładnią powyżej powołanych prze-

pisów, która prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko
takie przychody, które w danym momencie są należne podatnikowi, czyli są wymagalne,
niewątpliwe i bezwarunkowe. Dla ustalenia przychodu istotnym zagadnieniem jest okre-
ślenie daty uzyskania przychodu, z którą ustawa o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych łączy moment powstania obowiązku podatkowego. Pierwszeństwo w kształtowaniu
daty powstania przychodu należnego ma dzień dokonania czynności, wydania rzeczy,
zbycia prawa majątkowego wykonania usługi lub jej częściowego wykonania. Późniejsze
wystawienie faktury korygującej nie powoduje zmiany daty powstania tego przychodu.
Zatem, faktura korygująca ma wpływ na przychody należne, określone w fakturze pod-
stawowej, bowiem dotyczy uprzednio wykazanych przychodów, a nie jakichkolwiek in-
nych przychodów.

Reasumując, korekta przychodu spowodowana uznaną reklamacją oraz zwrotem towa-

rów powinna być odniesiona do uprzednio wykazanego przychodu należnego z tego tytułu.
Zatem, wystawione w 2014 r. faktury korygujące, wskazujące właściwy przychód ze sprze-
daży dokonanej w 2013 r., powinny być uwzględnione w okresie rozliczeniowym, w którym
powstał obowiązek podatkowy, tj. w 2013 r.

Należy podkreślić, że niniejsze stanowisko znajduje odzwierdciedlenie w orzeczni-

ctwie sądowoadministracyjnym, tj. w wyroku NSA z dnia 16 maja 2012 r., czy wyroku NSA
z dnia 26 czerwca 2012 r.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i sta-

nu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów pra-

wa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkie-
go Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał inter-
pretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć
o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.
Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. Nr 153, poz. 1270, z późn.
zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie
trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia narusze-
nia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu
dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przed-

miotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej In-
formacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Pełna treść interpretacji z Mk nr 5 (249), 1 marca 2014 r., str. 75

Odpisy na fundusz remontowy dokonywane

od lokali użytkowych nie stanowią kosztów

spółdzielni mieszkaniowych – stanowisko MF

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 8 stycznia 2014 r.,

sygn. IPTPB3/423-385/13-4/MF

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatko-

wa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów
z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów
prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Ło-
dzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we
wniosku z dnia 26 września 2013 r. (data wpływu 30 września 2013 r.), uzupełnionym pismem
z dnia 30 grudnia 2013 r. (data wpływu 2 stycznia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpreta-
cji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych
w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów na fundusz
remontowy dotyczący lokali użytkowych #61485; jest prawidłowe.

UZASADNIENIE
W dniu 30 września 2013 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej

dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do
kosztów uzyskania przychodów odpisów na fundusz remontowy dotyczący lokali użytko-
wych.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra

Finansów na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządze-
nia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania
interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), pismem
z dnia 20 grudnia 2013 r., nr IPTPB3/423-385/13-2/MF, (doręczonym w dniu 27 grudnia 2013 r.),
wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie, dnia 2 stycznia 2014 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Spółdzielnia Mieszkaniowa posiada w swoich zasobach lokale mieszkalne, garaże, lokale

użytkowe na zasadzie własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu, odrębnej własno-
ści, lokale użytkowe w najmie.

Spółdzielnia zgodnie z art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych tworzy

fundusz remontowy na remonty zasobów mieszkaniowych. Wysokość tych odpisów jest
corocznie uchwalana przez Radę Nadzorczą Spółdzielni. W ramach dokonanych odpisów

Spółdzielnia prowadzi remonty budynków w zasobach Spółdzielni. Odpisy na ten fundusz
obciążają koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi stanowiącymi mienie Spółdzielni.
Obowiązek świadczenia na fundusz dotyczy członków Spółdzielni, właścicieli lokali niebę-
dących członkami Spółdzielni oraz osób niebędących członkami Spółdzielni, którym przy-
sługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali. Odpis na fundusz remontowy zasobów
mieszkaniowych stanowi koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 17 ust. l pkt 44 ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast pomimo różnych interpretacji Spółdzielnia nie zaniechała tworzenia odpisów

na fundusz remontowy w lokalach użytkowych, które są również zatwierdzane przez Radę
Nadzorczą Spółdzielni z tym, że zgodnie z art. 15 ust. l i art. 16 ust. l pkt 9 lit. a ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowią kosztów uzyskania przychodu.
Są kosztem uzyskania przychodu dopiero w momencie wykonania remontu i wystawienia
faktury.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy Spółdzielnia Mieszkaniowa mając na uwadze art. 16 ust. l pkt 9 lit. a ustawy o podat-

ku dochodowym od osób prawnych postępuje słusznie nie zaliczając wpłat wnoszonych
przez lokale użytkowe na fundusz remontowy do kosztów niestanowiących koszt uzyskania
przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, od 2007 r. w oparciu o art. 16 ust. l pkt 9 lit. a ustawy o podatku

dochodowym od osób prawnych nie tworzy On odpisu na fundusz remontowy lokali użyt-
kowych, które obciążają koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi ale ma wątpliwości
czy słusznie postępuje czytając wyroki sądów. Ostatni wyrok NSA z dnia 4 września 2013 r.
(sygn. akt II FSK 2581/11; wyrok prawomocny), mówi, że odpis na remont lokali użytkowych
też można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że na podstawie uchwał Rad Nadzorczych, człon-

kowie lokali użytkowych, właściciele lokali użytkowych, najemcy lokali dokonują wpłat na
fundusz remontowy, który to nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny

prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób

prawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 74 poz. 397, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów
są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia
źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione

wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpie-
czenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów,
należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możli-
wość osiągnięcia przychodu.

Ponadto zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego,

czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przycho-
dów, który zawiera art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania

przychodów jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

Q Q

Q

wydatek został poniesiony przez podatnika,

Q Q

Q

jest definitywny, a więc bezzwrotny,

Q Q

Q

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

Q Q

Q

poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia
źródła przychodów,

Q Q

Q

został właściwie udokumentowany,

Q Q

Q

nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób
prawnych.

Wskazać należy, że stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku dochodo-

wym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat
na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów
są jednak podstawowe odpisy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich
tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy.

Powyższy przepis dotyczy podstawowych odpisów i wpłat na poczet funduszy, jeżeli:

Q Q

Q

po pierwsze obowiązek lub możliwość ich tworzenia określają odrębne ustawy, tj. musi
istnieć akt prawny (ustawa), która określa obowiązek, ewentualnie możliwość utworze-
nia przez podatnika danego funduszu,

Q Q

Q

po drugie, aby zastosować tę regulację w ustawie tej musi znaleźć się zapis, że odpisy
i wpłaty na ten fundusz stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu podatku
dochodowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółdzielnia Mieszkanio-

wa posiada w swoich zasobach lokale mieszkalne, garaże, lokale użytkowe na zasadzie
własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu, odrębnej własności, lokale użytkowe
w najmie. Spółdzielnia zgodnie z art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych two-
rzy fundusz remontowy na remonty zasobów mieszkaniowych. Wysokość tych odpisów jest
corocznie uchwalana przez Radę Nadzorczą Spółdzielni. W ramach dokonanych odpisów
Spółdzielnia prowadzi remonty budynków w zasobach Spółdzielni. Odpisy na ten fundusz
obciążają koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi stanowiącymi mienie Spółdzielni.
Obowiązek świadczenia na fundusz dotyczy członków Spółdzielni, właścicieli lokali niebę-
dących członkami Spółdzielni oraz osób niebędących członkami Spółdzielni, którym przy-
sługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali. Odpis na fundusz remontowy zasobów
mieszkaniowych stanowi koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 17 ust. l pkt 44 ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast pomimo różnych interpretacji Spółdzielnia nie zaniechała tworzenia odpisów

na fundusz remontowy w lokalach użytkowych, które są również zatwierdzane przez Radę
Nadzorczą Spółdzielni z tym, że zgodnie z art. 15 ust. l i art. 16 ust. l pkt 9 lit. a ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowią kosztów uzyskania przychodu.
Są kosztem uzyskania przychodu dopiero w momencie wykonania remontu i wystawienia
faktury.

Zgodnie z art. 78 § 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 2013 r.,

poz. 1443), zasadniczymi funduszami własnymi tworzonymi w spółdzielni są:

Q Q

Q

fundusz udziałowy powstający z wpłat udziałów członkowskich, odpisów na udziały
członkowskie z podziału nadwyżki bilansowej lub innych źródeł określonych w odręb-
nych przepisach;

Q Q

Q

fundusz zasobowy powstający z wpłat przez członków wpisowego, części nadwyżki bi-
lansowej lub innych źródeł określonych w odrębnych przepisach.

W myśl § 2 ww. przepisu spółdzielnia tworzy także inne fundusze własne przewidziane

w odrębnych przepisach oraz w jej statucie.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych

(Dz. U. z 2013 r., poz. 1222), celem spółdzielni mieszkaniowej, jest zaspokajanie potrzeb
mieszkaniowych i innych potrzeb członków oraz ich rodzin, przez dostarczanie członkom
samodzielnych lokali mieszkalnych lub domów jednorodzinnych, a także lokali o innym prze-
znaczeniu.

Z art. 4 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych wynika, że członkowie spółdzielni, oso-

by niebędące członkami spółdzielni i inne osoby wymienione w tym przepisie, obowiąza-
ni są uczestniczyć w wydatkach związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości
w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości sta-
nowiących mienie spółdzielni oraz w zobowiązaniach spółdzielni z innych tytułów przez
uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu.

Zgodnie z brzmieniem art. 6 ust. 3 ww. ustawy, spółdzielnia tworzy fundusz na remonty

zasobów mieszkaniowych. Odpisy na ten fundusz obciążają koszty gospodarki zasobami
mieszkaniowymi. Obowiązek świadczenia na fundusz dotyczy członków spółdzielni, właści-
cieli lokali niebędących członkami spółdzielni oraz osób niebędących członkami spółdziel-
ni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali.

Powyższy przepis koresponduje zatem z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o podatku docho-

dowym od osób prawnych, stanowiąc o obowiązku tworzenia funduszu remontowego za-
sobów mieszkaniowych w spółdzielni mieszkaniowej i wskazując, iż odpisy na ten fundusz
obciążają koszty gospodarki zasobami mieszkaniowymi.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszka-

niowych określa jedynie podmiotowo obowiązek świadczenia na fundusz remontowy (wska-
zując na członków spółdzielni, właścicieli lokali niebędących członkami spółdzielni oraz
osób niebędących członkami spółdzielni) nie przesądzając jednak, zdaniem Organu, jakich
lokali on w istocie dotyczy.

Jednocześnie zgodnie z art. 4 ust. 41 pkt 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, za-

rząd spółdzielni prowadzi odrębnie dla każdej nieruchomości:

Q Q

Q

ewidencję i rozliczenie przychodów i kosztów, o których mowa w ust. 1-2 i 4;

Q Q

Q

ewidencję wpływów i wydatków funduszu remontowego zgodnie z art. 6 ust. 3 wpły-
wów i wydatków funduszu remontowego na poszczególne nieruchomości uwzględniać
wszystkie wpływy i wydatki funduszu remontowego tych nieruchomości.

Z powyższego przepisu również nie sposób wywieść, iż ewidencja wpływu i wydatków fun-

duszu remontowego zasobów mieszkaniowych obejmuje lokale użytkowe. W konsekwencji

nie sposób wyprowadzić jednoznacznych wniosków odnośnie zasad tworzenia i funkcjono-
wania funduszu remontowego zasobów mieszkaniowych na podstawie wykładni systemo-
wej przepisów ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych zarówno w oderwaniu od innych
uregulowań prawnych odnoszących się do pojęcia „zasobów mieszkaniowych”, jak i wy-
kładni literalnej tego pojęcia.

Podkreślenia wymaga bowiem, że nie sposób dokonać jednoznacznej oceny stanowiska

Wnioskodawcy odnośnie zakresu odpisów na fundusz remontowy zasobów mieszkanio-
wych, o którym mowa w art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, w kontekście
kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych, opierając się
jedynie na przepisach ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.

W konsekwencji, jak uprzednio wskazano, należy odnieść się zarówno do wykładni in-

nych regulacji prawnych jak i do samej wykładni literalnej pojęcia „zasobów mieszkanio-
wych”, która jest podstawowa wykładnią norm prawnych.

Wobec powyższego, skoro ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych (przede

wszystkim w art. 17 ust. 1 pkt 44) dokonała podziału na działalność w zakresie gospodarki zaso-
bami mieszkaniowymi oraz działalność gospodarczą inną niż gospodarka zasobami mieszkanio-
wymi, niezbędne jest stwierdzenie co to są zasoby mieszkaniowe i gospodarka tymi zasobami.

Powołana ustawa o podatku dochodowym nie zawiera definicji: „zasobów mieszkanio-

wych” oraz „gospodarki zasobami mieszkaniowymi”. Zauważyć należy jednak, że w języku
potocznym, pojęcie „gospodarka” - w kontekście omawianego przypadku oznacza dyspo-
nowanie i zarządzanie czymś. Z definicji zawartej w Słowniku Języka Polskiego (Wydawni-
ctwo PWN) wynika również, że pojęcie „gospodarki” nie ogranicza się tylko do zarządzania
i dysponowania, ale obejmuje także całość mechanizmów i warunków działania podmiotów
gospodarczych związanych z wytwarzaniem i podziałem dóbr i usług. „Zasób” zaś to m.in.
pewna nagromadzona ilość czegoś. Natomiast pojęcie „mieszkanie” jest równoznaczne
w swojej treści z pomieszczeniem, w którym się mieszka (vide: Słownik Języka Polskiego,
Wydawnictwo Naukowe PWN). Tak więc przymiotnik „mieszkaniowy”, „mieszkaniowych”,
określa rzeczy związane z mieszkaniem.

Tym samym z interpretacji językowej wynika, że przez pojęcie „zasób mieszkaniowy” na-

leży rozumieć zgromadzone pomieszczenia mieszkalne, natomiast „gospodarka zasobami
mieszkaniowymi” obejmuje całość mechanizmów związanych ze zgromadzonymi pomiesz-
czeniami mieszkalnymi.

W związku z faktem, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera

definicji wyżej przytoczonych pojęć, należy przyjąć, iż zasoby mieszkaniowe to nie tylko
lokale mieszkalne, ale również pomieszczenia pozostałe i urządzenia wchodzące w skład
budynku mieszkalnego, lub znajdujące się poza nim, których istnienie jest niezbędne dla
prawidłowego korzystania z mieszkań przez mieszkańców, a także ułatwiające im dostęp
do budynku mieszkalnego oraz zapewniające sprawne jego funkcjonowanie oraz admini-
strowanie.

Zatem, przez pojęcie „zasoby mieszkaniowe” należy rozumieć:

Q Q

Q

znajdujące się w budynku mieszkalnym lokale mieszkalne wraz z przynależnymi do nich
pomieszczeniami oraz wyposażenie techniczne, jak np.: dźwigi osobowe i towarowe,

aparaty do wymiany ciepła, kotłownie i hydrofornie wbudowane, klatki schodowe, stry-
chy, piwnice, komórki, balkony, loggie, garaże,

Q Q

Q

pomieszczenia znajdujące się w budynku mieszkalnym lub poza nim, związane z admi-
nistrowaniem i zapewnieniem bezawaryjnego funkcjonowania osiedlowych budynków
mieszkalnych, tj.: budynki (pomieszczenia) administracji osiedlowej, kotłownie i hydro-
fornie wolnostojące, osiedlowe warsztaty (zakłady) konserwacyjno - remontowe,

Q Q

Q

urządzenia i uzbrojenie terenów, na których znajdują się ww. budynki jak np.: zbiorniki
doły #61485; gnilne, szamba, przydomowe oczyszczalnie ścieków, rurociągi i przewody
sieci wodociągowo - kanalizacyjnej, gazowej i ciepłowniczej, sieci elektroenergetyczne
i telekomunikacyjne, budowle inżynieryjne (studnie itp.), stacje transformatorowe, bu-
dowle komunikacyjne, jak: drogi osiedlowe, ulice, chodniki, inne budowle i urządzenia
związane z ukształtowaniem i zagospodarowaniem terenu, mające wpływ na prawidłowe
funkcjonowanie osiedlowych budynków mieszkalnych, jak np. latarnie oświetleniowe,
ogrodzenia, parkingi, trawniki, kontenery na śmieci.

Q Q

Q

grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, na których posadowione są budynki
mieszkalne.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, że lokale użytkowe (bez względu na struktu-

rę własności) nie wchodzą w skład zasobów mieszkaniowych w rozumieniu ustawy o podat-
ku dochodowym od osób prawnych.

Z treści art. 6 ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych wynika obowiązek tworze-

nia funduszu remontowego zasobów mieszkaniowych, a zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit.
a ustawy podatkowej odpisy na ten fundusz mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.
Skoro jednak lokale użytkowe nie stanowią zasobów mieszkaniowych to brak jest podstaw
do uznania za koszt podatkowy odpisu na fundusz remontowy dotyczący takiego lokalu.

Podnieść w tym miejscu należy, że w myśl art. 16c pkt 2 ustawy o podatku dochodo-

wym od osób prawnych, amortyzacji nie podlegają budynki, lokale, budowle i urządze-
nia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności
społeczno#61485;wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe.

Gdyby więc uznać lokale użytkowe za zasoby mieszkaniowe, a w konsekwencji, że fun-

dusz remontowy zasobów mieszkaniowych, o którym mowa w art. 6 ust. 3 ustawy o spółdziel-
niach mieszkalnych, dotyczy również, oprócz lokali mieszkalnych, lokali o innym przezna-
czeniu - lokali, użytkowych (biorąc pod uwagę treść art. 2 ust. 1 tej ustawy), to sformułowanie
„zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych” zawarte w art. 16c pkt 2 ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych byłoby zbędne, a ustawodawca posłużyłby się
innym sformułowaniem, jak np. „zaliczane do zasobów spółdzielni.”

Uwzględniając zakres pojęcia „zasoby mieszkaniowe” oraz „gospodarka zasobami miesz-

kaniowymi” należy stwierdzić, że odpisy na fundusz remontowy dokonywane od lokali użyt-
kowych, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 9 lit.
a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo, odnosząc się do powołanego wyroku Naczelnego Sądu Administracyj-

nego, wskazać należy, że dotyczy on konkretnej, indywidualnej sprawy w określonym

stanie faktycznym i jest wiążący tylko w tej sprawie. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy
z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483,
z późn. zm.), nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą
być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wniosko-

dawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów pra-

wa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkie-
go Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał inter-
pretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć
o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.
Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270, zpóźn.
zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie
trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia narusze-
nia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni
od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przed-

miotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej In-
formacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.