Odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Transportu, Budownictwa i
Gospodarki Morskiej - z upoważnienia ministra -
na interpelację nr 7593
w sprawie doprecyzowania zapisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym w zakresie wprowadzenia wskaźników umożliwiających wyznaczenie
ilości wymaganych miejsc parkingowych
Szanowna Pani Marszałek!
W odpowiedzi na interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana Józefa Lassoty
oraz grupy posłów w sprawie doprecyzowania zapisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym w zakresie wprowadzenia wskaźników umożliwiających wyznaczenie ilości
wymaganych miejsc parkingowych, przekazaną pismem z dnia 8 sierpnia 2012 r. (znak: SPS-023-
7593/12), uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z przepisem art. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 647, dalej jako: ustawa) ustalenie
przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów
zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie
zagospodarowania przestrzennego, zaś w sytuacji braku planu miejscowego określenie sposobów
zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach
zabudowy i zagospodarowania terenu. Intencją ustawodawcy było zatem, aby ustalanie
przeznaczenia i sposobu zagospodarowania terenu w drodze decyzji administracyjnej miało
charakter wyjątkowy.
Elementem obligatoryjnym miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest
określenie minimalnej liczby miejsc parkingowych oraz sposobu ich realizacji (art. 15 ust. 2 pkt 6
ustawy). Zatem w przypadku kształtowania ładu przestrzennego na terenie gminy za pomocą
podstawowego instrumentu planistycznego, jakim jest plan miejscowy, istnieje możliwość, a nawet
obowiązek, wskazania parametrów związanych z parkowaniem pojazdów na terenie objętym
ustaleniami planu. Należy zaznaczyć, że wskazanie to następuje w ramach swobody planistycznej,
jaką dysponuje gmina, a zatem organom gminy opracowującym i uchwalającym miejscowy plan
zagospodarowania przestrzennego pozostawiono decyzję odnośnie do jakości kreowanej
przestrzeni.
Odmienna sytuacja ma miejsce w przypadku lokalizacji zamierzenia inwestycyjnego na
terenie nieobjętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. W tym celu niezbędne
jest wydanie decyzji o warunkach zabudowy (na podstawie art. 59 ustawy). Decyzja ta, zgodnie
z utrwalonym poglądem orzecznictwa, ma charakter związany, co oznacza, że w przypadku
spełnienia przez inwestora warunków opisanych w przepisie art. 61 ust. 1 ustawy organ nie ma
możliwości negatywnego rozstrzygnięcia sprawy. Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest
możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:
1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana
w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie
kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz
zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii
zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;
2) teren ma dostęp do drogi publicznej;
3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu (...) jest wystarczające dla zamierzenia
budowlanego;
4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele
nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów,
które utraciły moc (...);
5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.
W kontekście możliwości wskazania przez organ warunków w zakresie wyposażenia
planowanej inwestycji w miejsca postojowe należy wskazać na dwie istotne okoliczności. Po
pierwsze, jak wynika z orzecznictwa sądów administracyjnych, pojęcie ˝uzbrojenia terenu˝ nie
odnosi się do miejsc parkingowych (w tym zakresie: wyrok Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Krakowie z dnia 6 października 2011 r. w sprawie II SA/Kr 83/11 stanowiący,
że ˝parking czy też miejsca parkingowe nie mieszczą się w granicach pojęcia˝uzbrojenie terenu', tak
więc nie ma do nich zastosowania art. 61 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym˝ - w: LEX nr 965378 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 marca 2007 r. w sprawie IV SA/Wa 2210/06
z analogiczną tezą - w: LEX nr 325245).
Drugim zagadnieniem w kontekście wymogów opisanych w przepisie art. 61 ustawy jest
kwestia zgodności decyzji o warunkach zabudowy z przepisami odrębnymi. Obowiązuje bowiem
rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków
technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz.
690, ze zm., dalej jako: rozporządzenie), które w rozdziale 3 zawiera szczegółowe wymogi
w zakresie miejsc postojowych dla samochodów osobowych. Jak wynika z orzecznictwa,
˝określony w art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy warunek zgodności decyzji o warunkach zabudowy
z przepisami odrębnymi nie dotyczy przepisów określających warunki techniczne, jakie powinny
spełniać budynki, lecz przepisów odrębnych, przez pryzmat których jest dokonywana ocena
zgodności zamierzenia inwestycyjnego, co zależy od położenia terenu będącego przedmiotem
ustaleń˝ (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 listopada 2007 r. w sprawie II OSK
1552/06 w: LEX nr 327513).
Ponadto decyzja o warunkach zabudowy określa między innymi warunki i szczegółowe
zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych,
a w szczególności w zakresie obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji (art. 54
pkt 2 lit. c w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy). Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny
w Warszawie w wyroku z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie IV SA/Wa 1681/10 ˝przepis art. 54
pkt 2 lit. c u.p.z.p. nie precyzuje sposobu określania ilości miejsc parkingowych dla nowych
inwestycji, a w obowiązującym systemie prawnym nie ma żadnego przepisu szczególnego, który
nakazywałby wskazanie określonej liczby miejsc parkingowych w zależności od planowanego
sposobu zagospodarowania terenu˝ (w: LEX nr 758863).
Należy zatem ocenić, że w obecnym stanie prawnym nie ma możliwości ustalenia w decyzji
o warunkach zabudowy szczegółowych wymagań odnośnie do ilości miejsc parkingowych. Teza ta
powinna być jednak uzupełniona o stwierdzenie, że decyzja ta nie stanowi podstawy do rozpoczęcia
robót budowlanych, zaś osoba ubiegająca się o jej wydanie nie musi dysponować tytułem prawnym
do nieruchomości objętej inwestycją. Rozstrzygnięcie w tym zakresie stanowi w efekcie jedynie
wstępny etap inwestycji, w toku którego inwestor uzyskuje informację na temat skali i charakteru
inwestycji możliwej do posadowienia na danej działce. Określenie szczegółowych parametrów
obiektów budowanych następuje na etapie postępowania w przedmiocie wydania pozwolenia
budowlanego.
Pragnę zaznaczyć, że zagadnienie zapewnienia wymaganej ilości miejsc parkingowych –
z uwagi na charakter problemu, który dotyka obszarów silnie zurbanizowanych - wpisuje się
w tematykę polityki miejskiej. W dniu 8 sierpnia br. prezydent RP podpisał nowelizację ustawy
o działach administracji rządowej (ustawa z dnia 13 lipca 2012 r. o zmianie ustawy o działach
administracji rządowej i niektórych innych ustaw - Dz. U. z 2012 r., poz. 951), zgodnie z którą
zagadnienia związane z polityką miejską zostaną od dnia 1 stycznia 2013 r. przekazane do
kompetencji ministra rozwoju regionalnego. Projekt ˝Założeń krajowej polityki miejskiej˝ z dnia 20
lipca 2012 r., opracowany w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego, zakłada prowadzenie działań
mających na celu poprawę ładu przestrzennego na obszarach miejskich (działanie 3.4.). Działania
te, obejmujące także sferę legislacyjną, prowadzone będą we współpracy z ministrem transportu,
budownictwa i gospodarki morskiej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Janusz Żbik
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2012 r.
Źródło (zapytanie i odpowiedź): http://www.sejm.gov.pl/sejm7.nsf/interpelacja.xsp?