HALINA KRUKOWSKA CZARNY ROMANTYZM GOSZCZYŃSKIEGO
1.
- lit. romantyzmu była przekonana o dwoistości i dwuznaczności bytu
• hieroglificzny charakter poezji
• byt ma stronę jasną, dzienną oraz ukrytą, ciemną bardziej fascynująca
- strona ciemna bytu:
• irracjonalne przejawy w naturze i duszy ludzkiej
• obrazy dzikie, upiorne, straszne, widmowe, wampiryczne, demoniczne, szatańskie, złe
• czarne myśli, stany duszy, rozterki i zgryzoty
• zbrodnicze instynkty, namiętności, niepohamowanie
- tajemnica ludzkiego pociągu do zła, niepojętość Losu, który wtrąca bohaterów w sytuacje skrajne Seweryn Goszczyński Zamek kaniowski – Warszawa, 1828.
2.
- temat: bunt ukraińsko-kozacki z 1768 r. przeciw szlachcie polskiej
• wymyślne tortury, krwawy przebieg
• koliszczyzna
• najbardziej burzliwy moment w historii Ukrainy
- autokomentarz Goszczyńskiego: Kilka słów o Ukrainie i rzezi humańskiej
• charakter człowieka poznajemy z jego czynów, charakter narodu – z jego dziejów
• potwierdzenie prawdziwości wizji Ukrainy
- rola regionu w genezie romantycznej poezji Goszczyńskiego:
• Ukraina kozacka, zbuntowana
• wydarzenie, które odsłoniłoby istotę natury ludzkiej w stanie czystym, dzikim
• prawda o historii
3.
- akcja osnuta na duchu wyobraŜeń gminnych:
• historia pochodziła z wciąŜ Ŝywych przekazów ustnych
• zabobony i wierzenia ukraińskiego ludu
• lud jest najbliŜszy natury i jemu jawi się ona bezpośrednio
• poeta jest wewn. ludu, jego perspektywa poznawcza jest ludowa, irracjonalna
• lud jest poetą pierwotnym poezja nieuczona, nieerudycyjna (najbliŜsza natury)
4.
- obraz nocy (początek drugiej części)
• pędzel szekspirowski
• noc jest tajemnicza, krwawa, rozjątrzona, frenetyczna
- utwór to poetyckie wcielenie najbardziej czarnego romantyzmu
• autor nie chciał być literatem piszącym, ale poetą czującym, słyszącym, odbierającym tajemnicze znaki bezpośrednio jak lud
5.
- dwa wymiary dzieła:
• ludzki, historyczny
• irracjonalny, symbolizowany semantyką nocy
- dwie splątane ze sobą akcje:
• bunt kozacki
• indywidualne losy kozaka Nebaby
1
• niedopowiedzenia, miejsca niedookreślone
• nagłe zwroty akcji
• zaciemnienia uniemoŜliwiające poznanie sprawców dziejących się zdarzeń
- poetyka romantycznej powieści poetyckiej:
• zdania pytające, zawieszane intonacje
• brak odpowiedzi na pytanie o podmiot zdarzeń (ludzie czy szatany?)
• symboliczny plan powieści: odsłonięcie ciemnego oblicza bohaterek
• estetyka okropności: zapowiedź czegoś niezwykłego, strasznego
6.
- noc to czas szczególnej aktywności sił szatańskich, widm i upiorów
• lucyferyczny dynamizm: obrazy burzliwego wichru
• narracja tylko spontanicznie rejestruje fenomeny świata, atakujące zmysły opowiadającego
• wraŜenia słuchowe: jęki wiatru, skrzypiąca szubienica
• widmowa martwota i śmierć, złowroga cisza
- noc to świat pełen trwogi, przeraŜenia i lęku przed nieuchronną klęską
- noc to świat pełen tajemnic:
• tylko księŜyc pozwala coś dostrzec, ale coś nie do końca określonego: ktoś mignął, majaczeje
• zdania pytające: Co za świat przykry budzi lasów ciszę?
• niemoŜność przyjęcia przez opowiadającego apriorycznej wiedzy na temat świata
- elementy poetyki wzmacniające wraŜenie mnogości przejawów nocnego kosmosu:
• składnia parataktyczna w zgodzie z rozczłonkowaniem wersowym
• 2 krótkie zdania w wersie (zmienność wyglądów świata): I szubienica skrzypi, i pies wyje 7. (fragment 14 części I)
- nocna natura ma sens kosmologiczny
• jest organizmem autonomicznym wobec świata ludzkiego
• jest to byt niewspółmierny z ludzkim poznaniem, tajemniczy i symboliczny
• przekazuje człowiekowi znaki jego losu mgliście i niejasno
- symbolika zwierciadła:
• Nababa widzi w zwierciadle krajobraz, który jest symbolem jego jaźni
• na dnie swej duszy dostrzega on migotanie światła i ciemności, widzi gasnące płomienie i mroczenie się nieba
• krajobraz odbity w wodzie symbolizuje teŜ kosmos
- dominacja pewnego następstwa: ciemność wygrywa ze światłem, które gaśnie
• światło początkowo jest na górze, na niebie, ale potem gaśnie
• słońce to gwiazda smutna, konające oko, a księŜyc to cień zmarłego słońca
• wieszczba klęski
- perspektywa głębi:
• motywy zachodzącego słońca i zmierzchu
• motywy przestrzenne nieba i góry
- zwierciadło wodne zostawiło Nebabie zagadkę kosmiczną, rytm kosmosu pogrąŜającego się w ciemności
8.
- Orlika – światło, kraśne stroje, idealniejsze „ja” bohatera; Ksenia – ciemność, łachmany
• w snach Nebaby Orlika się oddala, znika, gdy wydaje mu się, Ŝe ją ściska
• gdy niebo i ziemia się zaciemniają, Ksenia jest coraz bliŜej
• Ksenia posłuŜyła się Orliką, by zwieść atamana; obie są uosobieniem potęg pozaludzkich 2
- wygląd Kseni:
• szkielet, trup toczony przez robaki
• blada cera, ruchy pokraczne, wietrzne
• oczy skrzą się martwo i sino siarką, ogniem, paszczą piekła
• na wpół zwierzę, na wpół kobieta
• wampir spragniony ludzkiej krwi
- symbolika Kseni:
• siła niszcząca i śmiercionośna
• mit kobiety fatalnej, demonicznej, narzędzia diabła, która brutalnie i agresywnie prześladuje męŜczyznę
• skryte czarne „ja” bohatera
• druga strona miłości: erotyzm niszczący, gwałtowny, orgiastyczny
- związki Kseni z naturą:
• porozumiewa się swobodnie ze wszystkim, co w naturze infernalne i dzikie
• odhuknięcie sowy, wycie wilka, wycie wojny ~ echa głosu Kseni
• uprzywilejowanym zwierzęciem jest wilk (noc to pora wilkołacza w mitologii ludowej)
- związki Kseni z czernią hajdamacką:
• Kozacy są echem, odbiciem zwierciadlanym Kseni
• zbliŜeni do krwioŜerczych zwierząt
• związek czerni z wichrem – najbardziej nieobliczalnym Ŝywiołem natury
• metafory animalizacyjne: czerń rozjuszona, zbestwiona pogoń, rozjadła zgraja
- bunt hajdamacki to przejaw fatalistycznego mechanizmu niszczenia dla niszczenia
- Orlika (anioł) przechodzi metamorfozę, zmienia się w Ksenię (szatana)
- człowiekowi zostało dane marzenie o czynie (widmo Orliki), mogącym zmienić świat ludzki, ale jest on nieodłącznie związany ze światem dzikim i naturalnym (Ksenia, dzikie bestie)
• ludzkie dąŜenie do zmiany historii vs. cele natury
• natura posługuje się historią w celach niszczących
• miłość i bunt to tylko instynktowne wstrząsy ludzkiej duszy, demoniczne odruchy przemocy
- wicher i ogień jako Ŝywioły zniszczenia
• poŜoga zamku ~ poŜar kosmosu
• hiperboliczne przenośnie: płomieniste morze, jak grom więziony, darły wnętrze ziemi
• kataklizm kosmiczny, apokaliptyczny
• dziełem wichru jest zbłąkanie, zgubienie grogi, obłąkanie
• związek ze zwierzęcością: wyją, ryczą, buchają, Ŝądają mordu i krwi
• perspektywa ludowa: wicher to zło, wicher nocny to narzędzie szatańskie
- zatarta granica między światem natury a światem historii
• łączy je zwierzęcość, której uosobieniem jest Ksenia
• człowiek jest wydany na łup złowrogiej siły, która jest poza zasięgiem jego woli
- noc połączona jest z jesienią
- kulminacyjna uczta zniszczenia zawiera najgęściej utkaną metaforykę infernalną
10.
- Orlika związana jest z kręgiem ciemnych znaczeń
• imię: orzeł – symbol światła słonecznego, przeciwstawiany i łączony z węŜem (ciemności)
• jej dzieje zdradzają, Ŝe jasna strona w człowieku szybko gaśnie
• obraz zbrodni Orliki zbiega się z obrazem kozackiego mordu
• po dokonaniu zbrodni Orlika podchodzi do zwierciadła z lampą (lubuje się krwawym widokiem), Kozacy widzą jej odbicie w lustrze i swoje odbicie w niej
• fatalizm zemsty: zemsta nie ma granic, ujawnia irracjonalny i wampiryczny pociąg do zła 3
• zejście w głąb świadomości indywidualnej, w głąb kosmosu
• utoŜsamia dzieje Orliki z buntem hajdamackim
- zamek to centrum niesprawiedliwości świata historycznego, miejsce aktywności sił szatańskich
- podwójna motywacja w utworze:
• racjonalne uzasadnienie buntu kozackiego: krzywdy społeczne
• irracjonalne: fatalistyczne przeznaczenie człowieka, skazanego na wieczne zło i zbrodnię
• zemsta w kategoriach ziemskich: ekstremum napięcia sił w upojeniu mordem (tańce i uczty)
• zemsta irracjonalnie: pułapka, swoja odwrotność, wejście w sidła potęgi kosmicznej
- dowody na przejście Orliki na ciemną stronę:
• kontakt z wichrem, który podpowiada jej szatański zamiar, tuŜ przed zbrodnią
• człowiek przyjmuje zbrodnicze impulsy od natury
11.
- miejsce kęski Nebaby to wąwóz, głęboki jar
• w wąwozie spotyka stado wilków, są rzeczywiste
• ogień z wieŜy na górze to tylko złudzenie
• docierał tam ciemnymi szlakami, jak przez labirynt = nieodwracalność i bezwzględność losu
• jar to miejsce, z którego nie ma wyjścia
• bohater zaczyna się upodabniać do widma, widzi przy sobie Ksenię, pojmuje tajemnicę losu, przekazaną mu w zwierciadle
- motyw mgły i dymu
• gł. w obrazach leśnych, przedstawiających obóz kozacki Nebaby i Szwaczki
• regres kosmosu do chaosu, w dziedzinę nocy pierwotnej
12.
- poznawcze drąŜenie świata w głąb
- gł. symbol: natura, która nie daje się poznać, ma ciemne, tajemnicze, skryte oblicze
- odpowiedniość między strukturą symbolu a strukturą:
a) składni
• zdania przeczące odwlekają właściwą informację, identyfikację podmiotu
przesuwają w głąb tekstu
• przydawki i podmioty wyraŜone zaimkiem nieokreślonym ( jakiś, coś), wyraz niby
• szyk antycypacyjny (w obrębie kilku lub 1 wersu: Wietrzna, jesienna zawyła noc z dala)
• przerywanie tekstu prowadzonego i wtrącanie przytoczeń (nawet na 6 wersów)
• niejasność ta ma jednak określoną hierarchię, np.:
Szelest po krzakach. Czy ptak pierzchnął z gniazda?
zakwestionowany
czynność, a
Coś majaczeje, coś po drodze bieŜy.
przez partykułę
nie sprawca
Tfu! W imię Ojca... To tumany diable. [I, w. 34-36]
zaimek
nieokreślony
b) kompozycji
• przedstawianie postaci: odgłos – wołanie, reakcja tłumu, głos Kseni, ona sama
• poprzedzanie członów nadrzędnych przez szereg członów podrzędnych: ostatnie
wydarzenia zostały poprzedzone sygnałami, zapowiadającymi tragiczny finał
(np. śmiech puszczyków w Prologu głos Kseni to teŜ pohukiwanie sowy, pojawienie się Kseni, motywy gaśnięcia światła i potęgowania ciemności)
4
- symbolika zwierciadła
• Szwaczka ukazany jako odblask poczwarny Nebaby, w chropawym lustrze
• drugie ja Nebaby, uwewnętrznienie jego mrocznej strony
• w Nebabie ukrywa się dzika bestia – Szwaczka
14.
- Nababa jako bohater romantyczny
• scena dumania na dębie (drzewo kosmiczne, otoczone rekwizytami: orzeł, tabun koni, wody, skały, las)
• w akcie iluminacji poznawczej uświadamia swój los jako człowieka historii i jako jednostki
• poznaje istotę swego buntu jako fatalistycznego, istotę irracjonalnego wikłania się w związki z Ksenią
• człowiek mógł posiąść prawdę o swej kondycji tylko z perspektywy kosmologicznej (dąb)
- obraz retrospektywny w wizji Nebaby
• dzieciństwo: arkadia, świetlistość
• święto Kupały: rytuał ognia, mający odczynić zło, zregenerować siły natury, pozbawić ogień demonicznej dwuznaczności
• on sam, samotny, prześladowany przez Ksenię
- tylko lud ma świadomość, jak niebezpieczna moŜe być Ksenia i trzyma się z dala od niej
- Nababa wszedł w kontakt z Ksenią (siły diabelskie) z kaprysu indywidualnej woli
• igranie z ogniem, wyzywanie losu i ciemnych potęg
• zgwałcił Ksenię, a potem ją utopił
• w momencie popełnienia zbrodni znajdował się w stanie orgiastycznym, dzikim, piekielnym
• podczas dumania na dębie zobaczył siebie prawdziwego, Ksenia przyszła do niego z zewnątrz, jako zbrodnia
- charakter zbrodni Nebaby
• jest uświadomiona, staje się więc winą
• fatalizm uświadomiony – tragiczny wymiar ludzkiej egzystencji
• świadome „ja” bohatera musi zaakceptować zbrodnię, choć popełnił ją w stanie piekielnym
- w tym świecie nie ma miejsca na bunt Nababa, groŜąc staroście oparzeniem piekła, sam staje się igraszką demonów
- pesymistyczne zakończenie: Zbrodnie są zawsze te same
** E.Z.**
5