Cele strategiczne są to cele ustalone na najwyższym szczeblu oraz dla najwyższego kierownictwa organizacji.
Cele taktyczne są to z kolei cele ustalone na średnim szczeblu oraz dla menadżerów średniego
szczebla danej organizacji. Koncentrują się one na sposobie działań, które są niezbędne do
osiągnięcia celów strategicznych.
Cele operacyjne są to natomiast cele ustalone na niższym szczeblu oraz dla menadżerów niższego
szczebla w danej organizacji.
STRUKTURY SMUKŁE ( wiele szczebli, komórki organizacyjne są niewielkich rozmiarów,
mała rozpiętość kierowania ma poszczególnych poziomach
STRUKTURY PŁASKIE ( niewiele szczebli zarządzania , komórki są stosunkowo duże,
podobnie rozpiętość kierowania.
SCENTRALIZOWANE - istnieją wtedy, gdy większość uprawnień decyzyjnych znajduje się w
rękach kierowników najwyższego szczebla
ZDECENTRALIZOWANE- wiele uprawnień decyzyjnych przekazanych jest w gestię
kierowników niższych szczebli a czasami pracowników znajdujących się na stanowiskach
wykonawczych.
SFORMALIZOWANE – zasadniczą rolę odgrywają pisemne regulacje zadań,
wyników i sposobów działania
NIESFORMALIZOWANE – koordynacja odbywa się poprzez „działania niepisane”, nadzór
kierowniczy, wzajemne uzgodnienia itp.
STRUKTURY PROSTE – większa centralizacja, bezpośredni nadzór kierowniczy, rzadko
występują problemy z przepływem informacji i decyzji;
ZŁOŻONE – wymagają umiejętnego stosowania wielu mechanizmów koordynacyjnych z uwagi
na liczne komórki organizacyjne , realizujące różne zadania, mające odmienne cele, wartości itp..
DYWIZJONALNA-Charakteryzuje się grupowaniem i integracją komórek organizacyjnych w
miarę samodzielne jednostki homogeniczne (dywizjony, sektory, segmenty, kompleksy, zakłady
itp.) odpowiedzialne za dany wyrób lub grupę produktów (albo grupę odbiorców).
Macierzowa- polega na tym, że komórki organizacyjne będące najczęściej doraźnymi zespołami
roboczymi ułożone są w macierzy, która określona jest na zasadzie dwuwymiarowego grupowania.
Struktura liniowa (struktura prosta) – podstawowy typ struktury organizacyjnej charakterystyczny
dla małych organizacji. W strukturze liniowej występuje wyraźna linia
podporządkowania, władza jest zazwyczaj scentralizowana.
Struktura liniowo-sztabowa pozwala na zachowanie zasady jednoosobowego kierownictwa
(każdy pracownik ma tylko jednego przełożonego), ale jednocześnie zapewnia większą
elastyczność w dostosowaniu do zmiennych warunków działalności.