Proch czarny
Proch dymny - materiał wybuchowy o właściwościach miotających. Składa się z 75%
azotanu potasowego (saletry), 15% węgla drzewnego i 10% siarki. Składniki te miesza
się, zwilża, miele, po czym prasuje i rozdrabnia na ziarna o określonej wielkości. Podczas
spalania proch wydziela dużą ilość produktów gazowych, których energia wykorzystywana
jest do miotania pocisków broni palnej.
Pierwszeństwo w odkryciu prochu czarnego przypada Chinom, skąd sekret produkcji
rozpowszechnił się po Azji, a następnie w połowie XIII wieku przez Arabów dotarł do
Europy. W Chinach przez kilkaset lat był stosowany wyłącznie do wytwarzania ogni
sztucznych i rakiet.
We wczesnym średniowieczu znane były materiały wybuchowe, których głównym
składnikiem była saletra. Podczas oblężenia Konstantynopola przez Arabów w 674 roku,
flota arabska została spalona przy użyciu tzw. "ognia greckiego". Jego skład nie jest
dokładnie znany (stanowił tajemnicę państwową), jednak przypuszcza się, że był on
mieszaniną saletry ze smołą względnie ropą naftową, siarką i tlenkiem wapnia. Materiał
ten, wyrzucany z dużej odległości za pomocą aparatów zwanych "syfonami" w kierunku
statków nieprzyjacielskich, przy zetknięciu z nimi wzniecał gwałtowny pożar.
Materiały miotające o składzie prochu czarnego były użyta przez Maurów w 1257 roku w
czasie walk w Hiszpanii, oraz przez Tatarów w bitwie pod Legnicą w 1241 roku.
Dokładny opis sporządzania prochu czarnego podał około 1249 roku R. Bacon w dziełach:
De Secretis ("O tajemnicach") i Opus Tertium ("Dzieło trzecie").
Proch artyleryjski bezdymny - 1890 - Hudson Maxim (USA).