W krainie

śniegu i lodu

Daleko st

ąd, wśród zaśnieżonych pagórków, wśród zwisających z nasypów śnieżnych sopli

lodu, w

śród błyszczących od promieni słonecznych ściętych mrozem tafli wód, mieszkała

ma

ła śnieżna dziewczynka o imieniu Mimi.

W lodowej krainie nie by

ło nic prócz śniegu i lodu, ale nie myślcie, że było tam smutno czy

brzydko. By

ło to przecudne miejsce, gdzie mała Mimi codziennie uczyła się czegoś nowego i

ciekawego. Biegaj

ąc po ośnieżonych dróżkach bawiła się z wirującymi płatkami śniegu. Plą-

sa

ła wśród białych delikatnych śnieżynek, z których każda miała inny kształt.

Mimi nie mog

ła się nacieszyć widokiem tych malutkich piękności, aż w końcu wyciągnęła

r

ączkę, by złapać choć jedną nich. Ale maleńka śnieżynka spadała na ciepłą dłoń dziew-

czynki i w mgnieniu oka zamienia

ła się w kroplę wody. I tak za każdym razem. Mimi próbo-

wa

ła złapać śnieżynkę, lecz ta zawsze zamieniała się w wodę.

Mimi by

ło bardzo przykro, ale wiedziała, że płatki śniegu to zamarznięte krople wody a pod

wp

ływem ciepła roztapiają się i tak musi być.

Graj

ąc na soplach lodu zwisających z zamarzniętych nasypów śnieżnych i dachu jej śnież-

nego domku, poczu

ła nagle krople wody rozpryskujące się o jej ubranko, buciki i rękawiczki.

- Sk

ąd ta woda? – zastanawiała się dziewczynka. Mimi spojrzała w górę, na niebie świeciło

roze

śmiane słoneczko. Jego gorące promyki rozgrzewały sople lodu, po których spływały

krople wody. Ale gdy tylko s

łońce przysłoniła ogromna, szara chmura i zawiał mroźny, po-

rywisty wiatr, sp

ływająca kropla wody natychmiast została uwięziona w lodowe skorupce.

- Gdy robi si

ę ciepło lód się rozmraża, kiedy jest zimno woda ponownie zamarza – tłumaczy-

ła sobie dziewczynka.
Tak samo jest z tafl

ą lodową na stawie albo rzece. – Pamiętam, kiedy mocno świeciło słoń-

ce, tafla robi

ła się pomarszczona i na jej powierzchni robiło się brzydkie śniegowe błoto, po-

tem tafla ca

łkiem rozmarzła i wszędzie było widać wodę, tylko pod wodą widać było warstwę

lodu. To dlatego,

że najszybciej nagrzewa się powierzchnia lądu i wody, a głębsze warstwy

musz

ą trochę poczekać, aż się rozmrożą. Kiedy jednak znów przyjdzie mróz, zetnie wodę i

zamieni j

ą w lód. Bo u nas nic nie może być z wody, wszystko musi być z lodu albo ze śnie-

gu. Mieszkamy przecie

ż w śnieżnej krainie.

Najciekawsz

ą i najpiękniejszą przygodą jaka spotkała małą Mimi, było odkrycie obrazów ma-

lowanych przez Pana Mroza na szybach okien jej

śnieżnego domku.

W pi

ękny słoneczny dzień, kiedy promienie słońca odbijały się o szyby, siedząc sobie przed

oknem Mimi marzy

ła sobie o pięknych, kolorowych kwiatach jakie rosną gdzieś daleko, w

odleg

łych, cudownych krainach. Ona także zapragnęła, żeby w jej krainie były takie kwiaty. I

jakie

ż było jej zdziwienie, kiedy wieczorem na szybach pojawiły się kwiaty przecudnej urody.

Takich kwiatów jeszcze nigdy nie widzia

ła. Ale skąd mogły się tu wziąć? Ach tak – pomyślała

Mimi, - kiedy spogl

ądałam przez okno, szyby były rozgrzane i mokre, teraz jest zimno i woda

na szybach zamarz

ła tworząc te piękne obrazy.

- Ale

ż ta nasza kraina jest piękna i ciekawa – ucieszyła się dziewczynka, - nigdy nie chciała-

bym mieszka

ć gdzie indziej. To najpiękniejsze miejsce na świecie.