Rozdział 1

*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych,

wyrażeń itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

Patrząc na to wstecz, Claire pomyślała, że powinna wiedzieć, że zbliżają się kłopoty, ale

naprawdę, w Morganville, wszystko mogło być problemem. Twój nauczyciel nie pokazuje się na
zajęciach? Prawdopodobnie został ugryziony przez wampiry. Pracownik baru zapomina położyć ci
cebuli na twojego hamburgera? Stały dostawca cebuli zaginął – znowu, prawdopodobnie winne są
za to wampiry. I tak dalej. Dla miasta uniwersyteckiego, Morganville miało niezwykle dużo
wampirów.

Claire była organem obu tych rzeczy: Texas Prairie University i oczywiście wampirów. I

tajemniczymi zaginięciami. Prawie była jednym z nich, częściej niż chciała to przyznać.

Ale tym problemem wcale nie było zaginięcie. To było pojawienie się… czegoś nowego,

czegoś innego i czegoś fajnego, choćby według opinii jej chłopaka Shane’a, bo kiedy Claire
sortowała pocztę ich dziwnego, małego czteroosobowego braterstwa na „śmieci” i „zostawić” ,
Shane chwycił ulotkę, którą położyła jako „śmieci” i przeczytał ją z największym wyrazem
podniecenia, jaki kiedykolwiek widziała na jego twarzy. Przerażające. Shane nie ekscytował się
wieloma rzeczami; był ostrożny z uczuciami, w większości, z wyjątkiem niej.

Teraz wyglądał na tak zachwyconego jak małe dziecko w Boże Narodzenie.
- Mike! – wrzasnął a Claire skrzywiła się i położyła swoje ręce na uszach. Kiedy Shane

wrzasnął, naprawdę wył. – Yo, Truposzu, znieś swój tyłek na dół!

Michael, ich trzeci mieszkaniec Domu Glassów, musiał przypuszczać, że był jakiś alarm na

dole… nie nierozsądne przypuszczenie, bo hej, Morganville. Więc dotarł w biegu, trzaskając
drzwiami, wyglądając bladziej niż zwykle i również bardziej niebezpiecznie niż normalnie. Kiedy
udawał normalnego faceta , wydawał się cichy i słodki, może czasami trochę realny, ale Wampir
Michael był całkiem inny, ostro traktujący.

Tak, mieszkała w domu razem z wampirem. I co dziwne, to nie była najdziwniejsza część jej

życia.

Michael zamrugał a ślady czerwieni zniknęły z jego niebieskich oczu, przeczesał obiema

rękami faliste, blond włosy i skrzywił się na Shane’a. – Jaki masz do cholery problem? – Jednak nie
czekał by usłyszeć odpowiedź; podszedł do lady i ściągnął jeden z ich niedopasowanych,
poobijanych kubków do kawy. Ten był czarny z fioletowym, Gotyckim napisem, który mówił
TRUCIZNA. To był kubek ich czwartego współlokatora Eve, ale ona nadal nie pojawiła się tego
rana.

Kiedy spałeś dłużej niż wampir, Claire pomyślała, że to chyba było dla niej trochę zbyt długo.
Kiedy napełnił kawą kubek, Michael czekał na Shane’a aż zrobi coś sensownego. Co w końcu

Shane zrobił, trzymając tanio wydrukowaną białą ulotkę. Zawinęła się na krawędziach od tego,
gdzie była zwinięta aby zmieścić się w skrzynce na listy. – Czego zawsze chciałem w tym mieście?
– zapytał.

- Klubu ze striptizem, który wpuszczałby piętnastolatków?
- Kiedy miałem piętnaście lat. Nie, poważnie, czego?
- (oryginał mówi „Guns ‘R Us?” ale ja niestety nie wiem czy autorce chodziło o bycie bronią-

według mnie mało prawdopodobne czy o bycie zespołem Guns ‘N’ Roses-przypuszczam, że pewnie
o coś jeszcze innego ale moja wiedza niestety nie jest na tyle potężna aby się domyśleć co dokładnie

miała na myśli pisarka więc chyba obejdziecie się bez dokładnego tłumaczenia tego zdania ;)
czytajcie dalej!)

Shane wydał ostry, brzęczący dźwięk. – Okej, żeby być sprawiedliwym, tak, to jest dobra

zastępcza odpowiedź. Ale nie. Zawsze chciałem miejsca żeby naprawdę poćwiczyć do walki,
prawda? Jakiegoś miejsca, gdzie nie myśleli, że aerobik to sztuka walki? I patrz!

Claire wzięła kartkę z ręki Shane’a i wyprostowała ją na stole. Tylko zerknęła na nią kiedy

sortowała pocztę, myślała, że to był jakiś rodzaj siłowni. Którym w pewnym rodzaju był, ale nie
uczył wirowania i jogi i wszystkich innych rzeczy w tym stylu.

Ta była siłownią i studiem sztuki walki i uczyła samoobrony. Albo przynajmniej to było tym

co Claire wzięła z obrazka jakiegoś faceta w białej marynarce i spodniach kopiącego powietrze i
słów OBROŃ SIEBIE dużymi, wyraźnymi literami na dnie.

Michael przechylił się przez jej ramię, siorbiąc kawę. – Huh, – powiedział. – Dziwne.
- Gościu, nic dziwnego w ludziach chcących nauczyć się kilku ratujących życie umiejętności.

Zwłaszcza tutaj. Nie jakbyśmy wszyscy mieli doczekać się spokojnej starości. – powiedział Shane.

- Mam na myśli, że to dziwne kto tego uczy. – powiedział Michael. – Jako że ten facet –

postukał w imię na dnie strony. – jest wampirem.

Vassily to było imię, które Claire rozpoznała tylko wtedy, kiedy zerknęła na nie. Mała

czcionką. – Wampir uczący samoobrony, – powiedziała. – Nas. Ludzi.

Shane był wyrzucony tylko przez około minutę a potem powiedział. – Cóż, kto lepszy?

Amelie wydała dekret, że ludzie mają prawo nauczyć się takich rzeczy, prawda? Wcześniej czy
później, jakiś wampir musi zbić na tym trochę kasy.

- Masz na myśli, na nas. – powiedziała Claire. Ale mogła zobaczyć jego punkt widzenia.

Wampirzy instruktor sztuk walki? To musiałoby być we wszystkich rodzajach przerażające, albo
cudowne, albo oba. Nie poszłaby na to, osobiście; wątpiła czy ma w połowie tyle mięśni albo masy
ciała ile było wymagane. Ale Shane… cóż, to było naturalne dla Shane’a, naprawdę. Był
przebojowy i nie przejmował się żadną karą tak długo jak podobała mu się walka. Narzekał na brak
prawdziwej siłowni aż do teraz.

Claire oddała mu ulotkę a Shane ostrożnie złożył ją i wsadził do tylniej kieszeni. – Uważaj na

siebie. – powiedziała. – Wynoś się stamtąd jeżeli cokolwiek będzie dziwne. – Mimo że w
Morganville, Teksasie, domu wszystko było dziwne, to była trochę wysoka poprzeczka do przejścia.
Po wszystkim, był wampir uczący samoobrony. To samo w sobie było najdziwniejszą rzeczą, jaką
widziała w tej chwili.

- Tak, mamo, - powiedział Shane, ale wyszeptał to, ściśle do jej ucha a potem pocałował to

miejsce na szyi, które zawsze sprawiało, że się czerwieniła drżała, za każdym razem. – Zjedz swoje
śniadanie. – obróciła się i pocałowała go w pełnym wymiarze, tylko słodkim, szybkim muśnięciem
ust, bo już się ruszał… a potem on zrobił to samo i powrócił znowu do jej pocałunku, wolniej,
namiętniej, lepiej.

Michael wsuwając się na siedzenie przy kuchennym stole ze swoim kubkiem z kawą,

trzepocząc otworzył cienką cztero-stronną gazetę Morganville i powiedział. – Jedno z was ma być
gdzieś teraz. Po prostu to mówię, nie w ojcowski sposób.

Miał rację a Claire przerwała pocałunek z sfrustrowanym mruknięciem, niskim w jej gardle.

Shane szeroko się uśmiechnął. – Jesteś taka słodka kiedy to robisz. – powiedział. – Brzmisz jak
naprawdę dziki kociak.

- Ugryź mnie, Collins.
- Ups, zły mieszkaniec. Myślę, że miałaś ta myśli tego, który pije plazmę.

Michael dał mu jednopalcowy salut bez odrywania wzroku od studiowania ostatnich

sportowych klęsk liceum Morganville. Claire wątpiła czy rzeczywiście był tym zainteresowany, ale
Michael musiał mieć przeczytane materiał; nie myślała, że spał w ostatnich dniach dużo a czytanie
było tym jak spędzał czas. I prawdopodobnie cos z tego wynosił, nawet jeśli było to po prostu coś
do imponowania Eve z jego wiedzą o lokalnej piłce nożnej.

Claire chwyciła swoje śniadanie – Pop Tart (rodzaj grzanki wypełnionej zazwyczaj czekoladą

lub nadziewanej owocami – przypuszczenie tłumacza) przed chwilą wyjętą z tostera – i owinęła ją w
serwetkę żeby mogła ją zabrać ze sobą. Nabyła torbę z książkami, posłała Shane’owi (i
Michaelowi) całusa w powietrzu kiedy zamykała drzwi, zderzając się z zimną jesienią Morganville.

Jesień, w innych częściach świata, była piękną pora roku, wypełnioną brązowymi,

pomarańczowymi, żółtymi liśćmi… tutaj, liście były brązowe przez jeden dzień a potem opadły z
drzew aby trzepotać po ulicach i dziedzińcach jak kości. Jeszcze jedna depresyjna pora roku, aby
dodać ją do pozostałych, które były przygnębiające w tym mieście. Ale przynajmniej było chłodniej
niż płonącego lata; to było coś. Claire rzeczywiście wygrzebała koszulkę z długimi rękawami i
włożyła na nią inną koszulkę, z powodu porywów wiatru niosących ostry bicz nadchodzącej teraz
zimy. Naprawdę niedługo, będzie potrzebowała płaszcza i rękawiczek i czapki i może kozaków jeśli
śniegu spadnie wystarczająco dużo.

Morganville latem było w najlepszym razie nudnie zielone, ale teraz cała trawa była

wysuszona i większość krzaków straciła swoje liście, zostawiając czarne szkielety drżące w zimnie.
Niezbyt ładne miejsce, wcale, mimo że kilka osób dumnych ze swoich domów próbowało
upiększyć je a Pani Hennessey na rogu lubiła te dziwne betonowe zwierzęta. Tego roku miała
szarego jelenia imitującego picie z pustej kamiennej fontanny i grupkę betonowych wiewiórek,
które wyglądały bardziej groźnie niż słodko.

Claire sprawdziła swój zegarek, wzięła gryz swojego Pop Tart’u (wyjaśnienie 3 paragrafy

wyżej) i prawie się udławiła kiedy zorientowała się jak mało czasu miała. Zaczęła biec truchtem, co
było ciężkie ze względu na wagę jej torby na ramieniu a potem zmieniła go na bieg kiedy
przekroczyła duże, żelazne bramy Texas Prairie University. Jesienny semestr był ciężki; dużo
nowych, głupich pierwszaków błąkających się dookoła zmieszanych z mapami albo nadal
rozpakowujących pudła z ich samochodów. Miała dwa albo trzy prawie-kolizji, ale dotarła do
stopni Budynku Nauki bez zbytnich wypadków i z całymi dwoma dodatkowymi minutami. Dobrze,
potrzebowała ich aby złapać oddech.

Kiedy schrupała resztę swojego śniadania, pragnąc butelki wody, inni, których znała z

widzenia przemykali obok niej… Bruce z Fizyki Komputerowej, który nie pasował tu prawie tak
samo jak ona się tutaj czuła; Ilaara z jednej z matematycznych klas w której była, ale Claire nie
mogła dokładnie stwierdzić w której. Nie miała bliskich przyjaciół w TPU, co było wstydem, ale to
nie był ten rodzaj szkoły – zwłaszcza jeśli wiedziałeś o wewnętrznych ruchach Morganville.
Większość z po prostu-przemijających-obok uczniów spędzała rok albo dwa, kiedy tu byli na
zwyczajnych wewnątrz-kampusowych imprezach; z wyjątkiem specyficznych przyjaznych-szkole
sklepach, które znajdowały się w obrębie kilku bloków, bardzo rzadko niepokoili się opuszczaniem
bram uniwersytetu. A to chyba było najlepsze.

Mimo wszystko było tam niebezpiecznie.
Claire znalazła swoją klasę – małą, nic na jej poziomie nauczania nie miało dużych grup – i

zajęła swoje stałe miejsce na środku pomieszczenia, obok śmierdzącego, (oryginał mówi :grad
student” – czyli uczeń, który kontynuuje studia po ich zakończeniu, ale nie wiedziałam jak to
napisać, bo nie znam krótszego określenia takiej osoby w języku polskim – przypuszczenie
tłumacza) o imieniu Doug, który najwyraźniej nienawidził higieny osobistej. Pomyślała o
przesunięciu się, ale fakt, że nie było tam wiele innych miejsc a aura Doug’a była zresztą
odczuwalna na dziesięć stóp (10 stóp = 3,048m – przypuszczenie tłumacza). Lepiej dostać
intensywną dawkę blisko aby twój nos mógł szybko się dostosować.

Doug uśmiechnął się do niej. Wydawał się ją lubić, co było przerażające, ale przynajmniej nie

był dużym gadułą albo jednym z tych facetów, którzy przychodzą z kiepskimi aluzjami –
przynajmniej nie zazwyczaj. Z pewnością usiadłaby koło najgorszego. Cóż, może chociaż nie w
kategorii ludzkiego odoru. – Hej. – powiedział przybliżając się. Claire oparła się ochocie żeby
wygiąć się w inną stronę. – Słyszałem, że przetestuje na nas dzisiaj nowy laboratoryjny
eksperyment. Coś szokującego.

Biorąc pod uwagę, że pracowała dla najmądrzejszego faceta w Morganville, może na całym

świecie i biorąc pod uwagę, że miał przynajmniej kilkaset lat i pił krew, Claire spodziewała się, że
jej skala rzeczy szokujących może być trochę większa niż Doug’a. To nie było niezwykłe aby
chodzić do sekretnej jaskini/podziemnego laboratorium Myrnina (tak, rzeczywiście je miał) i
znajdywać wynalezione przez niego jadalne czapki albo iPod’a, który chodzi na pot. I biorąc pod
uwagę, że jej szef zbudował pijące-krew komputery, które kontrolowały wymiarowe portale, Claire
naprawdę nie przewidywała żadnych problemów w rozumieniu zwykłych zadań profesora na
uniwersytecie. Połowa z tego, co dał jej Myrnin do przeczytania, nie była nawet zresztą w żywym
języku. To czego się nauczyła było niesamowite – czy tego chciała czy nie.

- Powodzenia. – powiedziała do Śmierdzącego Doug’a, próbując nie oddychać zbyt głęboko.

Rzuciła na niego okiem, w sposób jaki robisz to ty i była zaskoczona widząc, że obnosił się z
dwoma spektakularnymi, czarnymi oczami – gojącymi się, jak zauważyła po pierwszym szoku, ale
został walnięty dosyć mocno. – Wow. Niezłe siniaki. Co się stało?

Doug wzruszył ramionami. – Wdałem się w walkę. Nie duża sprawa.
Komuś, Claire pomyślała, nie spodobał się odór jego ciała o wiele bardziej niż zwykle. –

Wygrałeś?

Uśmiechnął się, ale to był prywatny, prawie cyniczny rodzaj uśmiechu – żart, którego Claire

nie mogła podzielić. – Oh, wygram. – powiedział. – Wielkim sukcesem.

Drzwi otwarły się z hukiem na końcu pomieszczenia i profesor wkroczył do środka. Był

niewysokim, małym, okrągłym mężczyzną z wrednymi, blisko osaczonymi oczami i lubił
Hawajskie koszule w nieprzyjemnych, krzykliwych kolorach – w rzeczywistości, była stosunkowo
pewna, że on i Myrnin mogli robić zakupy w tych samych sklepach. Nieprzyjemnych Sklepach.

- Uspokójcie się! – powiedział, mimo że nawet nie byli akurat najgłośniejszą klasą na TPU. W

rzeczywistości, byli idealnie cicho. Ale Profesor Larkin zawsze tak mówił; Claire przypuszczała, że
był już właściwie głuchy więc po prostu mówił tak na wszelki wypadek. – Dobrze, mam nadzieję,
że wszyscy przeczytaliście swoje teksty, ponieważ dzisiaj będziecie robić pewne zastosowania
zasad, które powinniście już znać. Wszyscy stańcie, otrząśnijcie się i podążajcie za mną.
Przynieście swój sprzęt.

Claire nie przejmowała się rozpakowywaniem czegokolwiek więc po prostu przechyliła swój

plecak na ramię i pokierowała się w ślad za profesorem Larkinem, szczęśliwa będąc tymczasowo
poza Zaduchem Doug’a. Nie żeby Larkin był jakąś wielką przyjemnością, i do tego… pachniał jak
stary pot i bekon, ale przynajmniej kąpał się w ostatnim czasie.

Rzuciła okiem na jego nadgarstek. Na nim była pleciona, skórzana opaska z metalowa płytką

z wyrytym symbolem – nie symbolem Założycielki, który Claire nosiła jako broszkę przy kołnierzu
swojej kurtki, ale symbolem innego wampira. Najwyraźniej Olivera. To było trochę rzadkie; Oliver
osobiście nie nadzorował wielu ludzi. Był ponad to wszystko. Był Mistrzem lokalnej Mafii
Morganville.

Larkin zobaczył, że się patrzy i posłał jej ostry wyraz twarzy. – Coś do powiedzenia, Pani

Danvers?

- Ładna bransoletka. – powiedziała. – Widziałam tylko jedną taką jak ta. – Ta jedna, którą

widziała, była na nadgarstku jej osobistej nemezis, Moniki Morrell, ukoronowanej księżniczki
(chciała!) Morganville. Kiedyś córki burmistrza, teraz siostry nowego burmistrza, myślała, że

mogła robić cokolwiek chciała… a z Ochroną Olivera, prawdopodobnie mogła, nadal, nawet jeśli
jej brat Richard nie był tak pobłażliwy jak Tatuś był.

Larkin po prostu… nie wydawał się typem, którym Oliver by się przejmował, chyba że nie był

taki, jaki się wydawał.

Larkin złożył ręce z tyłu za plecami kiedy schodzili w dół prawie-pustego, szerokiego

korytarza, reszta klasy wlokła się z tyłu. – Powinienem dać ci ocenę z dzisiejszego eksperymentu. –
powiedział. – Prywatnie, jestem prawie pewien, że to będzie dziecinna gra dla ciebie, biorąc pod
uwagę twoją… pracę na pół etatu.

Wiedział o Myrninie albo przynajmniej coś mu powiedziano. Nie było właściwie wielu ludzi,

którzy znali Myrnina i jeszcze mniej tych, którzy byli w laboratorium i mieli jakiekolwiek pojęcie
co ich tam przyniosło. Nigdy nie widziała Larkin albo słyszała jego imię wspominane przez
kogokolwiek z siłą.

Więc była ostrożna ze swoją odpowiedzią.
- Nie mam nic przeciwko. Lubię eksperymenty. – powiedziała. – O ile nie są rodzajem tych,

które chcą mnie zjeść albo wysadzić w powietrze. – Z oboma jednak, na nieszczęście miała okazję
się zetknąć w swojej pracy w laboratorium.

- Oh, nic tak dramatycznego. – powiedział Larkin. – Ale myślę, że może ci się spodobać.
To ją trochę przeraziło.
Przybywając do ogólnego laboratorium, mimo że nie wydawało się tu być nic wartego

spocenia się. Jakieś w pełnym spektrum rozżarzone światła jakich używałbyś dla domowych
gadów; jakieś małe w rankingu fiolki na każdym stole z czymś co wyglądało jak…

Krew.
O cholera, to nigdy nie był dobry znak w Morganville (albo Claire pomyślała, nigdzie

indziej). Nagle stanęła i spojrzała na Larkina szeroko otwartymi oczami. Reszta klasy gromadziła
się z tylu z nią, rozmawiając niskim głosem; wiedziała, że Doug dotarł, z powodu pokrywy smogu
jego ciała, która rozniosła się naokoło niej. Oczywiście, Doug wziął laboratoryjny stołek obok niej.
Cholera. Tak by powiedział Shane; Claire ukryła to posyłając mu mały, niezbyt entuzjastyczny
uśmiech kiedy zrzuciła swój plecak na podłogę, uważając na laptopa w środku. Nienawidziła
siedzieć na laboratoryjnych stołkach; one tylko podkreślały to, jaka jest niska. Poczuła się jakby
znowu była w drugiej klasie, niezdolna aby dotknąć podłogi na jej krześle.

Larkin przyjął swoją pozycję na środku laboratoryjnych stołów i chwycił mały stos papieru ze

swojej czarnej torby. Pominął instrukcje a Claire przeczytała je marszcząc brwi. Były wystarczająco
proste – umieść próbkę „cieczy” na suwaku, włącz światła na całe spektrum, obserwuj i zapisz
rezultaty. Kiedy reakcja będzie zaobserwowana, zmieszaj zidentyfikowaną, reaktywną krew z
regulacyjną krwią póki brak reakcji nie zostanie osiągnięty. Potem zrealizuj równania wyjaśniając
początkową reakcję i brak reakcji aby zrobić wykres uwalniania energii.

Nie ma wątpliwości o czym to było, pomyślała Claire. Wampiry używały uczniów aby robiły

za nich swoje badania. Darmowe robotnice. Ale czemu?

Larkin miał gładki tupot, musiała przyznać; zażartował, powiedział, że z popularnością

wampirów w rozrywce, to może być śmieszne aby stosować jakąś fizykę na problemy. Część krwi,
która była „zmieniona” aby pozwolić na reakcję, część, która nie. Sprawił, że to wszystko
wydawało się bardzo naukowe i logiczne, dla korzyści ośmiu z dziesięciu mieszkańców nie-
Morganville w pomieszczeniu.

Claire zwróciła na siebie uwagę Malindy, innej osoby, która nosiła wampirzy symbol a ładna

twarz Malindy była zmartwiona, nawiedzony przejaw. Otwarła swoje oczy szeroko i podniosła
swoje ręce w cichym co my robimy?

Będzie dobrze, Claire poruszyła ustami. Miała nadzieję, że nie kłamała.
- Fajnie. – powiedział Śmierdzący Doug, przechylając się aby spojrzeć na kartkę. Oczy Claire

zwilżyły się trochę i poczuła chęć kichnięcia. – Wampiry. Kce pić twoją kref! – Zrobił imitację
ugryzienia jej szyi, co przestraszyło ją tak bardzo, że prawie spadła ze stołka.

- Nie rób tego nigdy więcej. – powiedziała. Doug wyglądał na trochę zaskoczonego jej

reakcją. – I przy okazji, prysznice. Zaglądaj do nich, Doug!

To była trochę zbyt złośliwa uwaga jak na normalny styl Claire, ale przestraszył ją i to po

prostu wyszło. Doug wyglądał na zranionego a Claire natychmiast poczuła się źle. – Przepraszam. –
powiedziała bardzo szczerze. – To po prostu – nie pachniesz tak wspaniale.

Teraz on wyglądał na zawstydzonego. – Tak, - powiedział patrząc w dół na kartkę. – Wiem.

Przepraszam. – Znowu przybrał taki wygląd, taki tajemniczy i zadowolony z siebie. – Chyba muszę
wzbogacić się wystarczająco, że nikogo nie będzie obchodzić jak pachnę.

- To albo jak wiesz, branie prysznica. To działa lepiej.
- Fajnie. Następnym razem będę pachnieć po prostu jak urodzinowy bukiet.
- Szczerze, po prostu używając dezodorantu i a potem goląc się albo coś. Prawdziwe mycie

cię. Tego potrzeba.

- Jesteś twardą sztuką. – posłał jej gwiazdorski uśmiech, który wyglądał naprawdę dziwnie z

odbarwieniami dookoła jego ust i nosa. – Mówiąc o tym, kiedy wezmę prysznic, będziesz
zainteresowana pójściem na kolację?

- Jestem zajęta. – powiedziała. – I mamy robotę.
Przygotowała suwak a Doug zapalił lampę. Moment oświetlenia w pełnym spektrum uderzyło

w niego, była zauważalna reakcja – bulgotanie pod szkłem jakby krew gazowała. Zajęło to około
trzydziestu sekund aby reakcja przebiegła; kiedy to zrobiła, wszystko co zostało było czarnymi
pozostałościami popiołu.

- Cholernie fajne. – powiedział Doug. – Poważnie. Jak myślisz, skąd oni biorą taki sprzęt?

Ściskają prawdziwe wampiry? – Było coś dziwacznego w sposobie, jaki to powiedział – jakby coś
faktycznie wiedział. Czego nie powinien, wiedziała Claire. Zdecydowanie nie powinien.

- To prawdopodobnie po prostu światłoczuły chemiczny dodatek. – powiedziała Claire. – Nie

jestem jednak pewna, jak on działa. – To była prawda. Tak wiele ile się nauczyła, naprawdę nie
rozumiała natury transformacji wampirów. To nie był wirus – dokładnie. I nie było to
zanieczyszczenie, mimo że miało to jego elementy. Były odnośnie tego rzeczy, których jak Claire
podejrzewała, wszystkie naukowe podejścia nie mogły opanować. Może oni po prostu mierzyli złe
rzeczy.

Doug zrzucił niewygodne spekulacje. Nie był takim złym partnerem laboratoryjnym, jeśli

zapominałeś o tej śmierdzącej części; był dobrym obserwatorem i w połowie nie tak złym w
obliczeniach. Pozwoliła mu robić większość pracy, bo ona w rzeczywistości zrobiła większość tej z
Myrninem; interesujące, że Doug pojawił się z nieznacznie innym wzorem, w końcu, bo ona
pomyślała, że był trochę elegantszy. Byli pierwszymi, którzy pojawili się z trwałą miksturą krwi i
drudzy, którzy pojawili się z obliczeniami – ale Doug’a, Claire była przekonana, że były lepsze niż
innych drużyn. Nie musisz być pierwszym, żeby wygrać, nie w nauce. Po prostu musisz mieć
więcej racji niż inni.

Wszystko szło dobrze, póki nie złapała Doug’a na próbie wsadzenia do kieszeni próbki krwi.

– Hej, - powiedziała i złapała jego nadgarstek. – Nie rób tego.

- Czemu nie? Byłoby wspaniale na imprezach.
Znowu był ten niepokojący ton, trochę zbyt zadowolony z siebie, trochę zbyt wiele wiedzący.

Cokolwiek zamierzał z tym zrobić, miała wątpliwości czy zamierza pokazać się na imprezach z
tym.

- Po prostu nie. – Claire napotkała jego oczy. – Miałam to na myśli. Zostaw to. To może być –

toksyczne. – Śmiertelne, miała na myśli, bo jeśli wampiry dowiedzą się, że Doug wynosił próbki…
cóż. Wypadki się zdarzały, nawet w kampusie TPU. Głupota nie była kryta przez generalne
Ochronne umowy a Doug wydawał się mieć o tym za duże pojęcie.

Doug niechętnie odłożył je na stół. Profesor Larkin przyszedł, sprawdził butelki z próbkami i

zapisał je w arkuszu. Kiedy odszedł a ona i Doug spakowali swoje plecaki, Claire powiedziała –
Widzisz? Mówiłam ci, że będą sprawdzać.

Tak, - odszeptał Doug. – Ale on już nas sprawdził.
I zanim mogła go zatrzymać, chwycił kilka fiolek i wetknął do swojego plecaka i poleciał.
Claire powstrzymała impuls aby wrzasnąć i kolejny aby kopnąć stół z frustracji. Nie

odważyłaby się powiedzieć Larkinowi; był Chroniony a Doug nie miał pojęcia w co się pakuje.
Musiała zmusić go do oddania fiolki. Dureń i tak nie miałby pojęcia co z tym zrobić.

Miała nadzieję.

Rozdział 2 oraz część, która być może jest już rozpoczęciem rozdziału 3, ale jest zapisana po

takich znakach „###”

*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń

itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

Niestety, Śmierdzący Doug nie był łatwy do znalezienia. Z jednego powodu, nigdy nie

nauczyła się jego imienia. Włamanie się do klasowego spisu Profesora Larkina byłoby
wystarczająco proste, ale Claire miała inne lekcje, aż do popołudnia. Potem miała zaplanowane
laboratorium – to prawdziwe. I wieczór dziwacznej nauki z najdziwniejszym szefem na świecie.

Myrnin, taką miała nadzieję, nie zauważy jeśli się troszeczkę spóźni. Miał lekko elastyczne

poczucie czasu.

Claire zatrzymała się w Centrum Uniwersyteckim, które miało wi-fi i zajęła stolik w

okolicach kawiarni. Jej współlokatorka Eve musiała w końcu wywlec się z łóżka, bo była za
kontuarem, ziewając i sącząc ogromny kubek czegoś, co musiało znając Eve, być czystym espresso.

- Cześć, słodziutka. – powiedziała Eve i oparła się na barze aby uśmiechnąć się do Claire. –

Poranki są trudne.

- To nie jest poranek. – powiedziała Claire prosto w twarz. Eve zrobiła tragiczną minę.
- Poprawka, popołudnia są trudne. Poranki są czystym złem z dna piekieł, co jest powodem

tego, że wcale ich nie biorę. – Wzięła łyk ze swojego kubka, wzdrygnęła się i powiedziała – Oh,
tak, to jest podstawa. Skofeinowałam się. – Więc, Piękny Mózgowcu, co mogę dla ciebie zrobić?
(oryginał mówi „Caffeinate me. – So, Beautiful Brainiac, what can I do for you?” ale ja niestety
nie wiedziałam jak to zdanie do końca przetłumaczyć, muszą wam wystarczyć moje domysły
odnośnie tych dwóch dziwnych słów – „Caffeinate” oraz „Brainiac”→ może ono być określeniem
pochodzącym od słowa brain czyli mózg z dodaną końcówką „iac” lub mogło chodzić o Brainiac -
program, w którym przedstawiane są różnego rodzaju naukowe testy, których nie ma jak wykonać
poza laboratoryjnymi warunkami. Mam nadzieję, że wam to zbytnio nie będzie przeszkadzało i

życzę miłego dalszego czytania!)

- Przypuszczam, że to co zwykle.
- Jedna wrząca mokka, extra duża, nadchodzi! – Eve wbiła ją na kasie i wzięła pieniądze

Claire. Kiedy przeliczyła drobne, potrząsnęła z powrotem ze swojej bladej twarzy swoją świeżo-
ściętą czarną czupryną i szeroko się uśmiechnęła. Uśmiech nie za bardzo pasował do tej całej
Gotyckości, ale to była Eve. Nie przestrzegała etykietek. – Hej, widziałaś jaki Shane był
podekscytowany tymi sztukami walki? Prawie mnie przewrócił, kiedy schodziłam na dół. Nigdy nie
widziałam nikogo tak wstrząśniętego byciem zaproszonym na kopanie tyłków.

- Był trochę podekscytowany. – zgodziła się Claire. – A jak ty? Idziesz?
- Brać lekcje? Za które rzeczywiście płacę? Myślisz, że kim ja jestem, studentką czy coś?

Zresztą, po prostu dobrze się bronię. – Rzeczywiście, tak robiła. Eve nie tylko zrobiła swoje własne
kołki, wysadziła je kryształowymi ozdobami. Te drewniane były czymś w rodzaju paralizatorów,
dla wampirów; drewno nie mogło naprawdę zabić większości z nich, tylko unieruchomić je, jeśli
wampiry nie były bardzo młode (jak Michael).

Ale Eve zrobiła także srebrne i te były śmiertelne. Claire poczuła dreszcz wzdłuż swojego

kręgosłupa jakby właśnie pamiętała jak śmiertelne one mogły być. Nie miała takiego zamiaru, ale
zniszczyła w ten sposób jednego wampira. Paskudne. I nawet mimo tego, że zrobiła to w
samoobronie, naprawdę nie czuła się z tym dobrze.

- Hmmm, - mówiła teraz Eve, w zamyślony sposób. Postukała swoją wargę jednym, czarnym

paznokciem i uśmiechnęła się. – Ostatecznie, teraz kiedy o tym myślę, mógłby być pożytek z tej
siłowni. Wiesz, są jedne wojownicze zajęcia, które naprawdę lubię.

- Jakie?
- Niespodzianka, Misiu Claire. Tak, to zdecydowanie może być zabawne. Możesz też nawet je

polubić. – Cienka, słodka linia powoli pojawiła się pomiędzy jej brwiami. – Wszystko w porządku?
Wyglądasz jak upiór.

- Tak, iść z kimś, kto wygląda jak autentyczny duch…
- Uszanuj dziewczyno ten wspaniały wygląd. Okej, jeśli nie chcesz gadać, nie gadaj. Jedna

mokka, nadchodzi! Usiądź, przyniosę ją, zresztą i tak idzie wolno.

To nie było po prostu wolno; o tej porze dnia, było pusto. Claire zostawiła Eve z ekspresem do

kawy (czymś, w czym rzeczywiście Eve była niesamowicie dobra) i otwarła swojego laptopa. Aby
włamać się do klasowej listy Larkina i odkryć, że pełne imię Śmierdzącego Doug’a to Doug
Legrande, zajęło jej dokładnie siedem minut. Larkin, co było wystarczająco straszne, nawet miał
wszystkie ich adresy, numery telefonów i emaile, mimo że Claire była prawie pewna, że nigdy nie
dawała mu żadnego z tych namiarów. Albo uniwersytet był naprawdę swobodny jeśli chodzi o ich
szczegóły personalne, albo Larkin miał znajomości.

Duh, już to wiedziała. Miał bransoletkę, od Olivera. Znajomości nie za bardzo przykrywały ją.
- Zamierzasz ją pić?
Claire spojrzała w górę. Eve siedziała po drugiej stronie, opadła na rozklekotanym,

plastikowym krześle, sącząc swój masywny kubek czegokolwiek – to był własny kubek Eve, z
kreskówkowym DOSTAŁEŚ KREW? na boku. W kampusie to było fajne. Poza kampusem… nie
tak bardzo.

Kiedy Claire bezcelowo wpatrywała się w nią, Eve kiwnęła na stojącą obok jej laptopa

mokkę, która się magicznie pojawiła. – Bita śmietana topnieje. – powiedziała Eve. – Bita śmietana
to okropna rzecz do stracenia. Oh, z wyjątkiem tego, że to nie jest prawdziwa bita śmietana, to
zapuszkowane coś, co jest obrzydliwe, więc to jest to. Może ostatecznie dobry wybór. Co robisz?

To była Eve, bezpośrednia, nawet kiedy była zaspana. Nadążanie za nią wymaga porządnego

łyka mokki i bardzo aktywnego mózgu. – Próbuję znaleźć Śmierdzącego Doug’a. – powiedziała
Claire. – Mieszka w kampusie, w Domu Lansdale’ów, tak myślę.

- Śmierdzącego Doug’a? O Boże, proszę powiedz mi, że zamierzasz zrobić każdemu

publiczną przysługę i dostarczyć mu jakiś żel pod prysznic; ostatnim razem kiedy tu przyszedł
myślałam, że będę musiała wezwać tych facetów od biozagrożeń. Nawet jeśli to jest jakaś dziwna i
niewyobrażalna szkolna miażdżąca rzecz, naprawdę nie chcę wiedzieć. Pozwól mi mieć moje słabe
złudzenia.

Claire przewróciła oczami. – Zaufaj mi, nie pocałowałabym Doug’a nawet po żelu pod

prysznic i odkażeniu. Nie, zrobił coś głupiego a ja muszę przekonać go aby nie zrobił tego jeszcze
gorszym, to wszystko. – Opowiedziała jej o eksperymencie, krwi i durnym ruchu Doug’a; Eve stale
piła swoją kawę z wpół zamkniętymi oczami.

- Rozważałaś doniesienie na niego? – zapytała. – Bo szczerze, to nie byłby najgorszy pomysł.

Po prostu upewnij się, że Larkin wie, że ty tego nie wzięłaś. Pozwól mu wysnuć swoje własne
wnioski.

- To taka sama rzecz jak wrzucenie go pod autobus. – powiedziała Claire. – Spójrz, on jest

tylko głupi, to wszystko. No i on nie wie o… - Claire zamachała niejasno dookoła, naznaczając
Morganville. - … to wszystko. – Cóż, właściwie nie była tego w stu procentach pewna, ale nie
powinien wiedzieć. Na to liczyła.

- Jeśli ma jakiś ślad, nie będzie złapany martwy z tym sprzętem. Widzisz co ja zrobiłam?

Złapany martwy? Rozpadam się. – Eve upiła więcej kawy, której prawdopodobnie w tym
momencie nie potrzebowała. – Więc odwiedzisz Śmierdzącego Doug’a i ostrzeżesz go, bez
wyjaśnienia dlaczego. Czy to twój cały plan?

- Coś w tym rodzaju.
- Wspaniale. Pozwól mi wiedzieć jak pójdzie, Planująca Dziewczyno.
- Masz jakieś lepsze pomysły?
Eve wzięła kolejny delikatny łyk kawy. – Cóż, - powiedziała. – Śmierdzący Doug ma wiele

zajęć. Jeśli masz adres jego akademika, jak trudne będzie pójście tam, znalezienie sprzętu i
pozbycie się go? Nikt nie musi wiedzieć.

- Wspaniale. A rzeczywiście znasz ninję?
- Tak, - powiedziała Eve i dała jej zaspany, zrozumiały uśmiech. – Jest moim chłopakiem.
Hmmm. Claire musiała to przemyśleć przez kilka sekund, bo technicznie, wampiry były jak

ninja… ciche, podstępne, szybkie i zabójcze. A kiedy chciały, mogły być niepokojąco niewidzialne.
– Zrobiłby to? – zapytała. Właściwie to nie było to o co chciała zapytać; chciała zapytać Czy powie
Oliverowi?

Bo jeśli tak lub nie, Michael był wampirem w równej mierze będąc jej przyjacielem i nawet

mimo że próbował zostać po stronie ludzi, czasami musiał być najpierw wampirem. Może to był
jeden z tych razy.

Eve podniosła swoje czarne brwi o kolejne pół cala (0,5 cala = 12,7mm – przypuszczenie

tłumacza), czekając na odpowiedź.

- Okej. – w końcu powiedziała Claire. – Przyznaję, ma ważne cechy ninja.
- Booyah. Wezwę ninja. Oh, i weź przerwę na lunch, kiedy będziemy się włamywać.
- Też idziesz?
- Nie jestem wystarczającym ninja? Mówisz, że brak mi ninja?

- Nie, myślałam po prostu, że jesteś trochę, uh, może rozpoznawalna?
Eve zamrugała grubymi rzęsami. – Czemu, dziękuję ci, kochanie, to najmilsza obelga jaką

dzisiaj dostałam, nie licząc Szkota, który powiedział, że umówiłby się ze mną, ale ma ograniczony
nakaz przed nekrofilią. Przyrzekam, będę niestaranna na tą okazję. To zajmie mi pięć minut. –
Wyjęła swoją komórkę z kieszeni i pisała kiedy mówiła. – Obiecaj mi, że nie wyjdziesz beze mnie.

- Obiecuję.
- Chcesz abym Shane’a też zorganizowała do oddziału?
- Jest w pracy. – westchnęła Claire. Chętnie dodałaby Shane’a do mieszanki, w tym

przypadku, ale był już na kruchym gruncie w pracy, biorąc pod uwagę, że nie przyszedł w tym
miesiącu dwa razy – raz w uzasadniony chorobą dzień, ale inny był po prostu czystym znudzeniem.
– Następnym razem, kiedy będziemy popełniać zbrodnię, upewnimy się, żeby go włączyć.

Eve wstrzymała jedną pięść kiedy dalej pisała jednym kciukiem a Claire stuknęła ją. Eve

skończyła z poruszeniem klawiszy, zamknęła klapkę telefonu i osuszyła swoją kawę. – Dobra,
Mikey jest w drodze. Będę anty-Eve w pięć minut. Ciesz się swoją mokką.

Claire tak zrobiła, pijąc szybko; to była dobra rzecz, którą zrobiła, bo po jakiś pięciu minutach

Michael szedł przez duży, otwarty korytarz UC na zewnątrz terenu kawiarni, futerał od gitary był
przewieszony przez jego plecy. Powinien zwrócić uwagę – Michael był po prostu czysto cudowny a
dziewczyny patrzyły – ale szedł z opuszczonymi ramionami, rękami w kieszeniach spodni, patrząc
w dół a cała aura po prostu świeciła nie patrz na mnie tak mocno, że Claire nie mogła zobaczyć
pojedynczej osoby, innej niż ona sama rzeczywiście zwracającej na niego uwagę.

Wsunął się na siedzenie obok niej, opierając futerał o stół. – Więc teraz będziemy

prawdziwymi przestępcami. – powiedział.

- I patrz, przyniosłeś gitarę.
Spojrzał na nią. – Byłem w drodze na ćwiczenia.
- Oh. Cóż, dzięki.
- Brzmi jakbym nie miał większego wyboru. Ten facet ma wampirzą krew?
- Tak myślę. Larkin używał jej do jakiegoś eksperymentu, przypuszczam, że to było

uprawnione.

- Larkin? Musiało być. Nie śmiałby zrobić tego na boku. – Michael trącił palcem jej pusty

kubek od mokki. – Gdzie jest Eve?

- Tutaj, Ninjo Z Kłami. – Eve przechyliła się za nim, położyła swoje ręce naokoło jego szyi i

pocałowała go prosto w chłodne, niebieskie żyły. – Claire powiedziała, że muszę iść w przebraniu
jako normalna osoba.

Jak zrobiła. Eve usunęła każdy ślad swojej Gotyckiej osoby i związała swoje czarne włosy z

tyłu w kucyk. Przebrała się w gładką, czarną bluzę z kapturem – tą bez czaszek albo symboli, więc
Claire mogła tylko wyobrazić sobie, że napadła za nią czyjąś szafkę – i jedyna rzecz, która została
aby zasygnalizować, że nie była taka jak każda inna dziewczyna w wieku studenckim w kampusie
były buty o grubej podeszwie, które miała na sobie. Mimo to, te nie były aż tak widoczne. Nawet
wrzuciła starą parę niebieskich jeansów.

- Wow. Teraz naprawdę jesteśmy potajemni. – powiedziała Claire i zamknęła swój komputer.

– Możemy przechować sprzęt na tyłach?

- Jasne, moja szafka ma właściwy zamek.
Claire podniosła brwi i szarpnęła sznurek czarnej bluzy. – I trzymasz w niej to?
- Nie powiedziałam, że zamki nie mogą być zerwane, ale w rzeczywistości, mój dobry kumpel

Edie i tak nigdy jej nie zamyka. Dalej, zadbajmy o opiekę dla magazynu.

W końcu zostawili gitarę Michaela, plecak (z laptopem) Claire i dość dużo wszystkich innych

rzeczy z tyłu, kiedy Eve umieściła znak PRZERWA NA LUNCH na kontuarze i zamknęła kasę. W
zaskakująco krótkim czasie byli znowu na czele. Michael przyniósł skórzany kapelusz, który
wyglądał trochę niechlujnie-fajnie i osłaniał jego twarz i szyję. Trzymał ręce w swoich kieszeniach.

- Nie jesteś już aż tak wrażliwy. – powiedziała Claire. – Mam na myśli, na słońce. – Bo kiedy

Michael po raz pierwszy ryzykował, musiał zasłonić się kocem aby uchronić się przed spaleniem.

- Cóż, jest pochmurno. – zwrócił uwagę. Było; były złowrogie, ciemne szerokie rzesze na

niebie a słońce zniknęło za zasłoną. – I założyłem dwie warstwy. Ale tak, teraz jest lepiej niż było. –
powiedział to jakby nie był pewien tego, jak się z tym czuje, co było dziwne; Claire przypuszczała,
że stawanie się bardziej stabilnym oznaczało, że czuł się bardziej jak wampir. – Będzie ze mną w
porządku póki słońce znowu nie wyjdzie w całości.

Co Claire mogła powiedzieć, się nie stanie. Nadchodził deszcz, rodzaj ulewnego, pustynnego

deszczu, który zatopi ulice i stworzy błyskawiczne powodzie w strumieniach poza miastem i jutro
kompletnie zniknie. Był już ślady ukrytych wewnątrz chmur błyskawic.

Na szczęście nie byli daleko od akademika Śmierdzącego Doug’a. Byli w nim zarówno

studentki i studenci, co było dobre, bo to znaczyło, że ich trójka byli nawet mniej rozpoznawalni i
nie było wymaganych żadnych dowodów. Kiedy doszli do klatki schodowej, Michael zdjął
kapelusz, wepchnął do kurtki i wbiegł po schodach z taką łatwością, że Claire rozdmuchując trochę
po jego odejściu, zastanawiała się, czy może ta wampirza rzecz, może ostatecznie nie być dobra.
Osiem lotów po schodach nie było w jej guście.

Na górze ona i Eve dogoniły Michaela i swoje oddechy kiedy poszedł sprawdzić korytarz. Dał

im znak aby podążały za nim, więc musiał być czysty. Claire była zaskoczona widząc, że ten
korytarz akademicki był prawie taki jak jej stary, ten, w którym jako pierwszym mieszkała, kiedy
przeprowadziła się do Morganville – obskurny, poobijany, pachnący jak stare piwo i desperacja.
Wszystkie drzwi wzdłuż korytarza były zamknięte, z wyjątkiem kilku na końcu, skąd brzmiała
muzyka na maksymalnej głośności, której nie rozpoznała, w jakiegoś rodzaju wojnie stereo.

Pokój Śmierdzącego Doug’a był trzeci na lewo. Michael zatrzymał się przed nim, przywarł do

niego i słuchał, potem skinął głową. Potrząsnął gałką. Zamknięte.

To dlatego dobrze było mieć przy sobie wampira, bo prosty skręt jego nadgarstka i ten

problem zamknięcia? Rozwiązany. Michael pchnął drzwi i zniknął w środku a Eve i Claire
podążyły za nim zatrzaskując za sobą drzwi.

A Claire zadławiła się, bo osobisty aromat Śmierdzącego Doug’a był niczym w porównaniu

ze stanem jego pokoju akademickiego. Jej oczy zaszły łzami. Nie mogła wytrzymać aby wziąć
pełen wdech, bo dogłębnie obawiała się, że zwymiotuje. Nie żeby to miało jakkolwiek pogorszyć
smród.

- Eww, - powiedziała nędznie Eve trzymając swój nos zamknięty. – O mój Boże! Co zdechło?
Michael włączył światła. Przez kilka sekund wpatrywali się w ciszy, a potem Eve powiedziała

bardzo stłumionym głosem. – To miało być pytanie retoryczne.

Bo Doug leżał na łóżku, z otwartymi oczami wpatrując się i był definitywnie, kompletnie

martwy. Nie od dawna, przypuszczała Claire, bo krew nadal kapała z rany na szyi.

To nie było ugryzienie wampira. Była ogromna kałuża krwi wsiąknięta w materac pod

Doug’iem i szkarłatnie barwiąca jego koszulkę.

Michael stał się bardzo, bardzo blady, w rzeczywistości biały jak marmur. Pochylił się nad

ciałem, może sprawdzając oznaki życia i potrząsnął głową. Kiedy Claire i Eve stały zakorzenione w
szoku w miejscu, przeszukał plecak Doug’a, potem wygładził kieszenie zmarłego mężczyzny,

wyciągając klucze, komórkę, cukierki miętowe (to nagle przyprawiło Claire o smutek, że nosił je,
kiedy był ogólnie nieprzyjemny dla zmysłów), portfel, jakieś drobne.

Żadnych fiolek krwi.
- Musimy iść. – powiedział Michael. – Teraz. Natychmiast.
- Czy to… czy to były wampiry? – zapytała Eve. – Możesz powiedzieć?
- Nie sądzę.
- Ale…
- Te, które znam, nie byłyby tak krwawe. – powiedział Michael. – Musimy iść.
Kierowali się ku schodom a Claire nadal czuła dziwne, dalekie poczucie przerwania, kiedy

realność tego, co właśnie widziała uderzyła ją, jak kolor, dźwięk i zapach wszystkie zatrzasnęły się
do centrum w tej samej chwili.

Doug był martwy. Został zamordowany.
Zatrzymała się, oparła się plecami o ścianę korytarza i ukucnęła. Nie mogła oddychać. Jej całe

ciało trzęsło się. Widziała dużo nieprzyjemnych rzeczy od przeniesienia się do Morganville, ale
to… to było gorsze. To wydawało się takie… zimne.

A gorszą częścią było to, że Michael myślał, że potwory tego nie zrobiły. Zresztą nie tą stronę

miasta zazwyczaj uznawała jako potwory.

Eve pochyliła się nad nią, ciągnąc jej ramię. Mimo braku Gotyckiego makijażu, wyglądała

teraz sztywno, sprano blado. – Dalej, Claire, musimy się stąd do diabła wydostać. Zbyt dużo pytań.

- Ale nie możemy… go zostawić…
- Nie zostawimy. – powiedział Michael i wziął jej drugie ramię. Podniósł ją na jej własne nogi

i trzymał ją póki jej kolana nie przestały się trząść. – Ale nie zostajemy. Eve jest w porządku.

Claire trzymała się kurczowo poręczy w drodze na dół. Nie mogła wyrzucić z siebie tego

obrazu, sposobu, w jaki twarz Doug’a wydawała się taka niedbała i pusta, sposób w jaki jego oczy
się wpatrywały, wszystkich uczniów. Sposób, w jaki krew nasiąknęła jego łóżko pod nim.

Zatrzymała się na trzecim piętrze i spuściła głowę ciężko oddychając. Eve i Michael byli już

w połowie drogi na następne piętro, ale odwrócili się i wrócili. Rozmawiali, ale nie mogła naprawdę
ich usłyszeć.

Zajęło wieczność aby znowu się poruszać a kiedy byli na zewnątrz w holu akademika aby

spróbować udawać normalnych. Trzymała się ramienia Michael’a, głównie dla wsparcia. Na
zewnątrz znowu włożył swój kapelusz i doprowadził ją do cienia drzewa, gdzie upadła żałośnie na
umierającą trawę. Nad głową mokre liście grzechotały i syczały. Kilka zerwało się w
odświeżającym wietrze.

Michael ukucnął obok niej a Eve uklękła po drugiej stronie. – Claire? – zapytał. Jego oczy

były bardzo niebieskie, bardzo czyste i bardzo zmartwione. – Claire, mów do mnie. Wszystko w
porządku?

- Nie. – powiedziała. Jej głos brzmiał nieznacznie i łamliwie i bardzo odlegle. – On nie żyje.

Ktoś go zabił.

Eve i Michael wymienili zmartwione spojrzenia. Michael potrząsnął głową. – Połączę się z

Richardem i Hannah. – powiedział. – To musi być szybko rozwiązane. Muszą wiedzieć co się stało
zanim to się wymknie spod kontroli.

I na zawołanie ogłuszająca muzyka z górnego piętra akademika zatrzymała się a z otwartego

okna dobiegł dźwięk krzyku dziewczyny, długi i głośny, na krawędzi horroru w nim. To był krzyk,
którego Claire nie wypowiedziała, ten, który nadal bulgotał w środku niej. Jakoś słyszenie kogoś
innego robiącego to, pomógł ulżyć ciśnieniu. Nie czuła się aż tak słaba i schorowana.

- Myślę, że statek wypłynął, Michael. – powiedziała Eve, wpatrując się w akademik. Bez

makijażu wyglądała tak młodo – i tak zdeterminowanie. – Lepiej zadzwoń szybko. To szybko stanie
się szalone.

Michael skinął głową, wstał i użył swojej komórki. To nie była długa rozmowa, ale potem

wykręcił inny numer i ta była o wiele dłuższa. Oliver, wyliczyła Claire po generalnym tonie i
języku ciała Michaela. Tylko Oliver mógł sprawić, że był taki spięty.

Wrócił kiedy zamykał komórkę i spojrzał w dół na nią. – Będzie z tobą okej? – zapytał.
- Masz na myśli teraz, czy ogólnie?
To sprawiło, że trochę się uśmiechnął. – Teraz.
- Dam radę. – powiedziała Claire. – Ogólnie, to będzie trochę trudniej. Nie urodziłam się w

Morganville. Nadal przyzwyczajam się do tego całego…

- Chaosu. – powiedziała Eve, choć raz nie śmiejąc się albo robiąc żart. – Krew. Śmierć. Tak,

niestety to jest coś do czego się przyzwyczaisz, ale nadal, to mnie też zbija z tropu. Zadzwonię do
Shane’a, okej?

- Nie, nie, nie rób tego, zwolni się z pracy a ze mną naprawdę wszystko w porządku. Będzie

dobrze. – Kłamała przez zęby, czuła się zimno i chwiejnie i chciała, o Boże, bardziej niż
czegokolwiek, żeby Shane był teraz tutaj. Albo jej rodzice. Nigdy nie tęskniła za swoją mamą i tatą
bardziej niż w tym momencie, co było głupie, bo naprawdę, co mieli zrobić?

Przytulić ją. Sprawić, by znowu poczuła się bezpieczna, tylko przez krótką chwilę. Bo to było

to, co rodzice robili, albo przynajmniej, co powinni robić. Eve nie miała tego przywileju, bo jej
życie rodzinne było bzdurą i Shane’a też, który miał najgorszego na świecie ojca, ale rodzina Claire
była wspaniała i nawet nie wiedziała jak za nią tęskni aż do – cóż, teraz.

Kiedy czekali na przybycie syren, Claire wyjęła swoją komórkę i wykręciła numer swojego

taty. Odebrał po trzecim sygnale.

- Hej, kochanie. – powiedział. Brzmiał lepiej niż wcześniej, prawie normalnie. Silnie. Biorąc

pod uwagę, że opuścił Morganville w karetce i prawie umarł – nie przez wampiry, przez jego
własne, kiepskie serce – było tak dobrze słyszeć go będącego bardziej jak on sam. Połączenie
zatrzeszczało i zapiszczało. – Przepraszam za hałas, jestem na spacerze. Robi się wietrznie.

- Tutaj też. Wygląda jakby mogło padać.
- Padało u nas wcześniej tego ranka. Trochę się ochłodziło. Jak się masz, Claire?
- Dobrze. – powiedziała Claire i z trudem przełknęła. – Ja… tylko chciałam zobaczyć jak się

miałeś, Tato.

- Mam się dobrze. Sprawili, że dużo chodzę, próbując odbudować znowu stary stan układu

sercowo-naczyniowego. Muszę powiedzieć, że cieszę się, że w końcu miałem operację. Nie
zdawałem sobie sprawy z tego, jak źle się czułem, póki nie poczułem się lepiej. – Przerwał i z tym
Tatowym radarem, który zawsze oboje kochali i bali się, powiedział – Nie dzwonisz po prostu aby
się przywitać, kochanie. Co się dzieje?

- Nic. – Troska w jego głosie zmieniła ją znowu tak, że drżała i sprawiła, że chciała się

rozpłakać, ale nie mogła tego zrobić. Nie zrobiłaby. – Tutaj jest prawie tak samo, wiesz jak jest. Jak
Mama?

- Dołączyła do jakiegoś klubu albumowego. Nigdy nie wiedziałem, że można spędzić tak

dużo czasu i pieniędzy na wklejanie zdjęć do albumów, ale to jest twoja Mama. Kiedy się ekscytuje

czymś…

- Wiem, jest szaleńcem. – dokończyła Claire i trochę się uśmiechnęła. Mogła po prostu

zobaczyć w myślach swoją matkę wracającą do domu z siatkami i siatkami sprzętu do kleju na
gorąco. – Jak nowy dom?

- Zawstydzająco duży. Też z podwórzem. Muszę nauczyć się ogrodnictwa.
- Zasadź mi coś. Irysy. Lubię irysy.
- Te fioletowe, tak?
- Tak, fioletowe są dobre.
- Kochanie, jesteś pewna, że wszystko w porządku? Brzmisz dziwnie.
- Po prostu – alergie. – powiedziała i wytarła łzawiące oczy. – Uważaj, Tatusiu. Zobaczymy

się wkrótce, okej?

- Okej. – powiedział niepewnie. – Zadzwoń jutro. Twoja matka znienawidzi mnie jeśli nie

będzie miała swojej kolei.

- Zadzwonię. Pa.
Eve była odwrócona, oglądając akademik, ale uważała. Kiedy Claire skończyła rozmowę,

powiedziała. – Czujesz się lepiej?

- Tak. – powiedziała Claire. Czuła. Nadal niepewnie, ale w środku stabilniej, gdzie to się

liczyło. Chciałabym abym mogła to zrobić. – powiedziała Eve. – Zadzwonić do mojej mamy. Ale –
nie. Zwykle narzekająca, pochłonięta skarżeniem od niej prawdopodobnie nie byłoby tego samego
efektu, mimo że to zdecydowanie sprawiłoby, że zapomniałabym na chwilę o Doug’u.

Michael wyjął swoją rękę a Eve wzięła ją a ich oczy spotkały się na chwilę zanim Eve nie

odwróciła wzroku. – Tak. – powiedziała. – Życie jest do dupy, umieramy, albo nie. Mama jest moim
najmniejszym problemem, tak?

- W tym momencie? Tak. – powiedział Michael. – A teraz ja chcę zadzwonić do moich

rodziców.

Claire pomyślała, że mógł żartować, ale z Michaelem nigdy nie mogłeś tego powiedzieć. Jego

rodzice byli chłodni; spotkała ich, raz, ale nie mieszkali już w Morganville i nawet nie byli w
pobliżu. Jak rodzice Claire, dostali pozwolenie aby się przeprowadzić z powodu problemów
medycznych. Michael nie mówił o nich dużo, ale poza tym, Michael był cichym typem.

W żadnym przypadku, nie miał czasu nic zrobić, bo samochód policyjny, syreny grzmiały a

światła migotały, zatrzymały się na parkingu przed akademikiem, gdzie tłum studentów gromadził
się ze swoimi wyciągniętymi komórkami, z uporem klikając zdjęcia i filmując. – Najgorszy
wynalazek wszechczasów. – wymamrotała Claire. Myrnin zastanawiał się już nad tym, jak
wyłączyć tą funkcję we wszystkich telefonach w Morganville. Czasy jak te, widziała coś w rodzaju
jego punktu widzenia.

Hannah Moses jako druga przybyła na widowisko, wyglądając szorstko i formalnie w swoim

policyjnym mundurze; podwinęła pod czapkę swoje pozakręcane, przylegające do głowy
warkoczyki i z wyjątkiem złotej poprzeczki klapie swojej niebieskiej koszuli, wyglądała dokładnie
tak samo jak inny policjant, który był zajęty odgradzaniem kordonem widowiska. Dwóch innych
mężczyzn wysiadło z jasnego, szarego samochodu, który zatrzymał się za nią – mężczyzn, których
Claire rozpoznawała po małym rozruchu, bo nie widziała ich w tej chwili.

- Hej. – powiedział Detektyw Travis Lowe, kiwając jej. Stracił na wadze, pomyślała i

wyglądał trochę bardziej siwo niż wcześniej. Detektyw Joe Hess w ogóle się nie zmienił, z
wyjątkiem tego, że jego uśmiech też był bardziej wartowniczy kiedy skinął głową. – Słyszałem, że
znalazłaś autentycznie martwą osobę.

- Travis. – powiedziała Hannah krzywiąc się na niego. – Bądź łagodny dla dziecka.
- Niej? Słuchaj, znam ją, jest twarda. Może to udźwignąć. Prawda, Claire?
Skinęła głową, bo co innego robisz, kiedy ktoś mówi coś takiego jak to? Ale naprawdę nie

czuła się twarda. Nie teraz w tym momencie. Tak jakby to wyczuł, Detektyw Hess przeciął drogę
przed swoim partnerem i przyszedł aby z nią porozmawiać. Miał kojący rodzaj manier i łagodny ton
głosy, który używał aby sprawić by poczuła się mniej… zagubiona.

- Ktoś, kogo znałaś, prawda? – powiedział Hess. – Możesz mi powiedzieć, co się stało?
- Ja… - Claire nagle zdała sobie sprawę z tego, że ma decyzję do podjęcia; powiedzieć o

całym powodzie tego, że ona, Eve i Michael przyszli, albo kłamać i udawać jakby to był tylko
kolejny z tych stukniętych zbiegów okoliczności Morganville. Jednak nie czuła się, jakby miała
kłamać. Nie Detektywowi Hessowi. – To Doug, Doug Legrande. Był moim laboratoryjnym
partnerem na zajęciach Profesora Larkina. Wziął coś, czego nie powinien brać a ja przyszłam aby
poprosić go, aby to zwrócił.

Detektyw Hess był cholernie dużo ostrzejszy niż większość ludzi w Morganville i spojrzał na

nią bokiem, kiedy mówił, bardzo swobodnie. – Czy ta rzecz była czymś, czego niektórzy ludzie w
mieście nie chcieliby się pozbyć?

- Krwią. – powiedziała utrzymując swój głos jako szept. – Wiesz, jakim rodzajem krwi.
- Wiem. Więc powiedz mi co się stało, kiedy tu dotarłaś. – I powoli przeprowadził ją przez to,

krok po kroku, od początku. Odprowadził ją także trochę od jej przyjaciół, a Claire zobaczyła, że
Detektyw Lowe rozmawiał z Eve, kiedy Michael miał Hannah jako partnerkę do rozmowy.
Podwójne sprawdzanie faktów, przypuszczała Claire. Nieformalny sposób, w jaki było to robione,
sprawił, że poczuła się trochę mniej zdenerwowana. Do czasu, kiedy skończyła, Detektyw Lowe
skończył z Eve i siedział na tylnim zderzaku szarego samochodu, robiąc notatki z blokiem papieru i
długopisem kiedy rozmawiał z Szeryfem Moses. Hannah też miała notatki.

- Zrobiliśmy coś źle? – w końcu zapytała Claire, kiedy Hess też coś zanotował. – Mam na

myśli, próbowaliśmy zrobić dobrą rzecz. Dla Doug’a.

- Prawdopodobnie byłoby lepiej zgłaszając to natychmiast. – powiedział Hess. To była jedna

rzecz, którą w nim bardzo lubiła – był uprzejmy, ale powiedział jej prawdę. Nieważne jak trudno
było to słyszeć. – Nie mogę powiedzieć, że to by się nadal nie stało, bo nie możemy przeskoczyć do
wniosków, że jego złodziej miał cokolwiek wspólnego z tym zabójstwem, ale musisz zrozumieć, że
jeśli miał, Doug nie musiał zginąć. Mógłby być w więzieniu, ale byłby bezpieczniejszy.
Rozumiesz?

Rozumiała i czuła się nieszczęśliwie… ale, co dziwne, też bardziej wyśrodkowana. Zresztą to

było to, o czym myślał. Słuchanie tego co mówił, nie sprawiło, że poczuła się gorzej; sprawiło to na
tyle realne, że mogła się poruszyć, zaakceptować to jako błąd i planować, aby nigdy nie pozwolić,
aby zdarzyło się to ponownie.

- Przepraszam. – powiedział. Nie była pewna, czy Hess zrozumiał, ale pomyślała, że

prawdopodobnie tak.

- Uczysz się. – powiedział. – Czasami te lekcje przychodzą trudniej niż inne. Cieszę się, że

wszystko z tobą w porządku.

- Dziękuję. – Oczyściła swoje gardło. – Um, jak się miałeś? Nie widziałam cię odkąd wiesz…

- nie wiedziała jak to ułożyć. Wszyscy unikali poważnego rozmawiania o Panu Bishopie,
zdecydowanie najzimniejszym wampirze, którego kiedykolwiek spotkała; był okrutny, chciwy a
także potężny. Fakt, że przeżyli jego próbę przejęcia Morganville był niesamowity… ale nikt nie
chciał ryzykować przejścia przez to znowu.

- Tak, od tamtego. – powiedział Hess. – Pracowaliśmy. Travis wziął urlop na sześć miesięcy,

poza miastem. Inny od tego zwyczajnego. Jednak to jest pierwsze całkowite morderstwo, które
mamy w tym momencie.

Nie brzmiał nawet przejęto albo podekscytowanie tym. Po prostu rzetelnie. Claire nie

wiedziała co na to odpowiedzieć, ale to nie wydawało się mieć znaczenie. Odszedł od niej do
policyjnych samochodów i poszedł skonsultować się z Hannah i swoim partnerem.

- Zabierasz mnie w najbardziej interesujące miejsca. – mówiła Eve do Michaela kiedy

powróciła do nich. – Sceny mordu, przesłuchania…

Cicho ją przytulił. Nad głowami, huknął grzmot a pierwsze krople deszczu zaczęły spadać.
Claire sięgnęła do plecaka i wyjęła składany parasol, który do niego włożyła i ich trójka stała

pod jego schronieniem kiedy lunął deszcz a policja zaczęła swoje śledztwo. Do czasu kiedy zelżał,
Hannah powiedziała, że mogą odejść.

Claire pożegnała się ze swoimi przyjaciółmi i poszła prosto do Myrnina.

###

- To możliwe. – mamrotał do siebie Myrnin, kiedy przemierzał podłogę laboratorium. –

Zupełnie możliwe. Nawet szczęśliwie.

Claire, schodząc po schodach od wejścia, zrzuciła swoją torbę na książki w normalne,

strategiczne miejsce – znaczące, równie przystępne, gdyby musiała się bronić albo szybko wyjść, co
zwykle nadchodziło w środku rozmów Myrnina z samym sobą. – Co jest możliwe? – zapytała.

- Nic. – powiedział w roztargnieniu. – Ale to nie to, o czym mówiłem. Oh, cześć, Claire, jesteś

o dobrej porze. Potrzebuję dodatkowej pary rąk.

- Tak długo aż zachowam je przywiązane. – powiedziała, co nabawiło jej zaskoczony

wytrzeszcz.

- Rzeczy, które do mnie mówisz, jakbyś myślała, że jestem jakiegoś rodzaju potworem. Oh,

tutaj, pomóż mi z tym. – Wskazał na jeden z laboratoryjnych stolików, który miał jakieś lśniące,
nowe urządzenie z mosiądzową armaturą i – jak zawsze z Myrninem – rury, przewody i jakiegoś
rodzaju dziwnie wyglądające lampy próżniowe. – Potrzebuję tego ponad tym. – Wskazał na pusty
stół po drugiej stronie pokoju. A potem dalej kroczył, jego biały, laboratoryjny płaszcz (jego
niedawne odkrycie, myślał że sprawia, że wygląda bardziej oficjalnie) migotał naokoło niego. Był
nieco popsuty przez trzepoczące królikowe kapcie, ich kły pokazujące przy każdym kroku.

Oh. Nie zamierzał pomóc jej go przenieść. Cóż, oczywiście, że nie. Myrnin mógł podnieść go

jedną ręką i przenieść go łatwo z jednego miejsca na drugie, ale był zajęty myśleniem. Noszenie
rzeczy było jej pracą. Przynajmniej dzisiaj.

Claire podniosła silnik – jeśli to było tym czym było – i zatoczyła się z nim na inny stolik.

Czuła jakby napełnił go ołowiem i znając Myrnina, to nie był mały odcinek. Pachniał jak krew i
kwiaty, a ona zawahała się czy nawet zgadywać, co mogło być jego zamiarem.

- Co jest możliwe? – zapytała znowu, opierając się o stół i próbując wyćwiczyć zgięcia jej

ramion po rozciągnięciu ich na jakieś sześć cali (6 cali = 15,24cm – przypuszczenie tłumacza) przez
wagę tej głupiej rzeczy, czymkolwiek ona była.

Myrnin mamrotał coś bezdźwięcznie, ale zatrzymał się i spojrzał na nią, jednak nawet dalej

kroczył. – Że twój przyjaciel został zamordowany przez kogoś, kto wierzył w to, że ma narkotyki.
Może próbował sprzedać krew.

- Jak już o tym usłyszałeś? – Była zaskoczona, bo zamierzała mu powiedzieć wszystko o tym.

Myrnin w odpowiedzi machnął.

- Interesujące wiadomości podróżują szybko w mieście jak i nudne jak ta. – powiedział. –

Także, mam tendencję do monitorowania transmisji policyjnych. Twoje imię było wspomniane w
związku ze śledztwem. Wykonałem kilka telefonów aby znaleźć resztę. Więc, myślisz, że próbował
wyrabiać jakieś narkotyki?

- Myrnin, Doug był śmierdzący, ale nie szalony. Mogą być ludzie w Morganville, którzy by

po prostu wzięli jakąś starą rzecz aby zobaczyć, czy ich odurza, ale on po prostu zobaczył tą krew
gotującą się pod światłami. Nie zamierzał próbować sprzedawać jej jako narkotyki.

- Byłabyś bardzo zaskoczona, do czego ludzie się posuwają. Ale w każdym razie, jest

możliwe, że ktoś inny rozumiał jej potencjał, a Doug był po prostu dodatkowymi szkodami. –
westchnął Myrnin. – Rozumiem, że było to dość krwawe. Co za okropna strata.

Oczywiście, nie miał na myśli Doug’a. Nie znał Doug’a, a Claire wątpiła, czy naprawdę by się

przejął. Nie, Myrnin mówił o stracie osocza. Co przyprawiło Claire o dreszcze i przypomniało jej
znowu, że nie ważne, jak słodki i milusi Myrnin mógł czasami być, było w nim coś, co po prostu…
nie było dość dobre.

W każdym razie, nie dla ludzi.
- Frank! – wrzasnął Myrnin, sprawiając, że podskoczyła. – Masz jakieś wglądy do podzielenia

się? W ogóle?

Głos Franka Collinsa dochodził z każdego głośnika w pomieszczeniu – starego zestawu radia

w kącie, nowszego telewizora zamontowanego na ścianie, komputera na zabytkowym biurku i
własnej komórki Claire w kieszeni. – Nie musisz wrzeszczeć. Uwierz mi, mogę cię usłyszeć. Do
diabła marzę, aby móc cię wyłączyć.

- Cóż, nie możesz, a ja potrzebuję twojej określonej wiedzy. – powiedział Myrnin. Brzmiał na

zadowolonego z siebie i trochę mściwego; Myrnin nie lubił Franka, Frank nie lubił nikogo, kto pił
osocze a ta cała rzecz była po prostu czysto dziwna.

Bo Frank Collins, tata Shane’a kiedyś był złym-dupkiem kryminalistą łowcą wampirów, a

potem Pan Bishopa zrobił go czującym do siebie samego wstręt wampirem, a teraz, był… martwy.
Słuchała martwego mężczyzny, mówiącego przez radio.

Cóż, właściwie naprawdę nie martwego. Po tym jak Frank umarł ocalając życie Claire i

Shane’owi, Myrnin wygrzebał jego nadal raczej żyjący mózg, wbił do wanny osocza i podłączył do
komputera. Frank Collins był teraz mózgiem, który napędzał Morganville i szczęśliwie, Shane o
tym nie wiedział.

Claire szczerze nie mogła sobie wyobrazić, jak ta rozmowa będzie przebiegać, kiedy się

dowie. To sprawiało, że czuła się chora nawet próbując sobie to wyobrazić.

- To by szło łatwiej, gdybyś pokazał swoją twarz. – powiedział Myrnin. – Proszę. Możesz

mieć pewność, że z grzeczności, mam na myśli, zrób to albo wstrzyknę ci jakiś zastrzyk albo coś
paskudnego do twojego osocza.

- Myrnin! – wypaplała Claire z szeroko otwartymi oczami. Wzruszył ramionami.
- Nie masz pojęcia, jak trudny był ostatnio. Myślałem, że Ada była problemem, ale była

pozytywnie modelem dobrych manier w przeciwieństwie do tego. – powiedział. – Więc? Czekam,
Frank.

W kącie pojawił się słaby cień, smuga zakłóceń, które rozwinęły się w jednolity obraz w trój-

wymiarowym tle. Nie przejmował się kolorowym obrazem; może Frank myślał, że cienie szarości
sprawią, że będzie wyglądał bardziej jak dupek.

Jeśli tak, to miał rację.

Jego komputerowy obraz wyglądał o lata młodziej, niż wtedy, kiedy Claire ostatni raz go

widziała; wyglądał obrzydliwie dobrze, jednak jego włosy były długie i niechlujne, a on nadal miał
niegodziwie złą bliznę na swojej twarzy. Był ubrany w czarne, skórę, w tym kurtkę z mnóstwem
srebrnych sprzączek i duże, tupiące buty. – Lepiej? – zapytał jego głos. Obraz ust poruszył się, ale
jego głos nadal wydobywał się do otoczenia z głośników. – A jeśli zadrzesz ze mną, oddam cios, ty
krwiopijny palancie. Nie myśl, że nie mogę.

Myrnin uśmiechnął się z kłami w dół. – Cóż, możesz próbować. – prawie zamruczał. – Teraz.

Porozmawiajmy o kryminalnych elementach Morganville, odkąd masz tak fajną i bliską znajomość
z nimi.

Wcielenie 3-D Franka nie miało dużo w sposobie wyrazu twarzy, ale później, Frank w formie

3-D i tak nie pokazywał wielu uczuć. Jednak jego głos był pełen sarkazmu. – Zawsze się cieszę
będąc pomocnym społeczności wampirów. – powiedział. – Wszyscy wiemy, że nie ma
przestępczości w Morganville. A ludzie są po prostu wszyscy szczęśliwi, że tu są. To raj na ziemi.
Nie jest tak, co mówią w broszurze?

Myrnin stracił swój uśmiech a jego ciemne oczy stały się tak niebezpiecznie gorące, że

przyprawiło to Claire o nerwy. – Przypuszczam, że myślisz, że jesteś niezastąpiony na swojej
aktualnej pozycji. – powiedział. – Jesteś mózgiem w słoiku, Frank. Z definicji, jesteś wybitnie do
zastąpienia.

Teraz wcielenie Franka uśmiechnęło się. To wydawało się po prostu tak sztuczne jak jego

reszta. – Więc pociągnij wtyczkę jeśli myślisz, że możesz zrobić lepiej.

Wzrok Myrnina zsunął się na Claire a ona poczuła znowu ten chłód, ten, który napłynął z dna

jej kręgosłupa prosto na czubek jej głowy. Nic nie powiedział. Nie musiał. Wiedziała, że zawsze
myślał, że była lepszym kandydatem na mózg do słoika – co oznaczało, że myślał, że będzie
łatwiejsza do kontrolowania. Frank był po prostu był na dobrym, lub złym miejscu w dobrym
czasie, aby zająć jej miejsce.

To zawsze mogło się zmienić.
Frank też musiał to zauważyć, bo powiedział, - Dotkniesz dziewczynę mojego dzieciaka a ja

wykończę to nędzne miasto. Wiesz, że mogę.

- Ada nie mogła temu podołać a ona mogła o wiele dłużej o tym myśleć niż ty. – powiedział

Myrnin nagle wracając do starego siebie. – Więc porzućmy te puste zagrożenia, powinniśmy? I
powróćmy do tematu? Muszę zrozumieć, kto w tym mieście może chcieć zabić za próbkę wampirze
krwi.

Śmiech Franka był suchy, szorstki i pełen pogardy. – Chcesz abym wydrukował książkę

telefoniczną? Pomiędzy ludźmi, którzy chcą wymyślić, jak cię lepiej zabić, tymi, którzy chcą was
chronić, bo mają z tego pieniądze a tymi, którzy po prostu kopią cały, nieżywy wygląd, to mógł być
każdy.

- Więc listę każdego, kto jest znany robiąc anty-wampirzą broń. – powiedział Myrnin, z

lodowatą precyzją. – I każdego, kto może prawdopodobnie badać, jak używać wampirzej krwi jako
narkotyk.

- Ten statek pływał w zeszłym stuleciu. – powiedział Frank. – Każdy wie, że robi gówniane

narkotyki. Żadnej realności odurzenia tym. Zrobi cię silniejszym na chwilę, ale nie ma wstrząsu a
spadek jest gorszy niż steroidy. Próbowali połączyć ją z innymi materiałami, ale nie ma niczego, co
możesz dodać do tej wampirzej krwi, że nie zepsuje się ona w pośpiechu.

Cisza. Myrnin był zaskoczony. Claire zdała sobie sprawę; nie wiedział, że ludzie nawet

pomyśleli o czymś takim. I to go zaniepokoiło. Jeśli to niepokoiło Myrnina, sprawi, że inne
wampiry oszaleją. – Jak daleko wstecz to sięga?

- To była już stara wiadomość, kiedy byłem w liceum. – wzruszył ramionami Frank. – Ludzie

próbowali, ale nic nigdy nie działało. Więc myślę, że możesz skreślić narkotykowy punkt widzenia.
Teraz, zabijanie uprzejmie lepiej napędza… w to mogę uwierzyć. To byłoby na szczycie mojej
Bożonarodzeniowej listy.

Frank nadal identyfikował wampiry jako „ty” nie „my”, co było interesujące. Był wampirem

przez stosunkowo krótki czas, a Claire wiedziała, że był do tego zmuszony… nie czegoś, co
kiedykolwiek wybrałby dla samego siebie. Czerpał specyficzną rozkosz w widzeniu wampirów
jedno-podniesionych.

- Więc będę potrzebował listy tych ludzi. – powiedział Myrnin. – Będziemy musieli ich

przesłuchać.

- Nie.
Słowo wyszło stanowczo i ostatecznie. I rozbrzmiało na zimnej skale laboratoryjnych ścian i

podłóg, póki Myrnin nie powtórzył go, bardzo łagodnie. – Nie?

- Nie. Byłem jednym z nich i nie zamierzam podać ich imion na kartce papieru dla ciebie i

was abyście wyszli i ich upolowali.

- Może twój syn wie. – powiedział Myrnin. Powiedział to w bardzo bezceremonialny sposób,

bez patrzenia na Claire. Twardo wpatrywał się w migocący obraz Franka. – Może w zamian
powinienem go zapytać. Zdecydowanie.

Obraz Franka przesunął się a Claire mogła wyczuć groźbę wydobywającą się teraz, jak

lodowaty wiatr. – Może nie powinieneś nawet myśleć o pójściu tam.

- Oh, powinienem. – powiedział Myrnin i podniósł brwi. – Myślę o tym dość długo. – Było

coś zwariowanego wydobywającego się z niego, w odpowiedzi na bunt Franka; to było coś, co
Claire z trudem wciąż widziała. Może to była sprawa facetów.

Chwyciła pierwszą, najbliższą rzecz, która przyszła do ręki – parę nożyczek – i wcisnęła je z

trudem przed plecy Myrnina – nie w jego plecy, przeszywająco-mądrze, ale wystarczająco aby
zrobić wrażenie.

- Ow, - powiedział w roztargnieniu i spojrzał na nią przez ramię. – Co?
- Zostaw Shane’a z dala od tego. – powiedziała bardzo cicho. To było wszystko. Żadnych

wyjaśnień, żadnych gróźb.

Myrnin obrócił się, bardzo powoli twarzą do niej. To dziwne, niewygodne światło w jego

oczach nadal lśniło, ale on wpatrywał się w nią, bledło, jakby ktoś wyłączył przełącznik
ściemniania. – Dobrze. – powiedział. – Odkąd tak ładnie prosisz.

- Nie prosiłam.
- Tego się obawiam. Ten ostry punkt w moich plecach uwydatnił to. – Złapał jej nadgarstek

jednym z tych szybkich jak błyskawica wampirzych ruchów i odebrał jej nożyczki. Włożył je do
kieszeni swojego laboratoryjnego płaszcza. – Nie chciałabyś się zranić.

- Nie. – powiedziała Claire. – Myślisz, że to twoja praca.
Szybki przebłysk uśmiechu, niezbyt miłego i Myrnin odwrócił się do Franka. – Dobrze, mój

nieuprzejmy przyjacielu, skończyliśmy z groźbami, zarówno twoimi jak i moimi. Proszę, dla dobra
młodej Claire, tutaj, będziesz tak miły aby dostarczyć mi kilku miejsc, gdzie mogę szukać
mordercy?

- Lustra są świetnym miejscem aby zacząć. – powiedział Frank. – Ale jeśli mówisz o

ludziach… mogę dać ci może dwa nazwiska. I tak chcemy mieć lepiej na ulicach.

- Odprężenie. – powiedział Myrnin. – Jak uroczo.

Rozdział 3

*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń

itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

Claire nie była potrzebna do właściwego dochodzenia. Myrnin chciał zrobić to samemu, co

sprawiło, że się trochę martwiła, nie tak bardzo o niego jak o ludzi, których miał jawnie przesłuchać
(zgoda, niezbyt miłych ludzi, jeśli Frank Collins zdecydował, że byli warci stracenia). Zostawiła
Oliverowi wiadomość, oceniając, że teraz to był jego problem i poszła w kierunku domu.

Spodziewała się zastać tam wszystkich, ale kiedy otwarła frontowe drzwi domu na Lot Street,

brzmiał cicho. W zbyt cichy sposób. Jej współlokatorzy nie byli intelektualną gromadą. Jeśli Shane
był w domu, powinien być chory hałas; jeśli Eve, głośna muzyka. Jeśli oboje, krzyki plus te rzeczy
obojga.

Michaela też nie było w domu, bo nie słyszała gitary.
- Halllooooooooo, - zawołała, kiedy zamknęła za sobą drzwi w standardowym dla

Morganville zapobiegawczym stopniu. – Domowy duch? Ktokolwiek? – Nie żeby kiedykolwiek
mieli swojego domowego ducha, ale to zawsze wydawało się miłym zapytać. Działy się
dziwniejsze rzeczy.

Cisza. Claire zrzuciła swoją torbę na książki na kanapę, na wierzch podkoszulki, którą ktoś

(Shane) zostawił tutaj zaciśniętą, opadłą w dół i wyciągniętą. Rzadko miała dom dla siebie. Dziwne,
ale miłe. Kiedy nikt się nie poruszał dookoła, mogła usłyszeć coś jak niskie, elektryczne wibracje ze
wszystkich ścian, podłóg, sufitu. Życie domu.

Claire zdjęła i poklepała drewnianą podłogę.
- Dobry dom. Miły Dom. Musimy zrobić przemalowanie albo coś. Zrobić cię znowu ładnym.
Mogła przysiąc, że niski szum domu obiegł jak bardzo słaby, pochlebny pomruk.
Po pół godzinie wstała i sprawdziła stół i inne możliwe punkty dla jakiegokolwiek śladu

pozostawionego listu, ale nie było żadnych wskazówek, kiedy mogłaby się spodziewać pojawienia
się kogokolwiek. Miała iść na górę aby się pouczyć, kiedy ulotka przykuła jej uwagę. Spadła ze
stołu kuchennego i leżała zwinięta o ścianę. Podniosła ją i wygładziła.

Nowe zajęcia samoobrony. Nie żeby Eve tam była, ale Shane, to był definitywnie pewny

zakład, że był tam, gdzie wyszedł. Claire w zamyśleniu postukała kartkę, potem uśmiechnęła się.

- Czemu nie? – zapytała. Dom nie odpowiedział albo nie miał opinii w tym wypadku albo

innym. Mogę poćwiczyć. I muszę zobaczyć to miejsce.

Pobiegła w górę po schodach, przebrała się w parę tanich spodni dresowych i wyblakłą

koszulkę, która reklamowała The Killers i w ostatniej chwili dodała złotą broszkę Założycielki do
kołnierza. Rozdrapała go, ale lepsze to, niż zostanie złapanym na zewnątrz bez Ochrony.
Ostatecznie nie była jeszcze uczona samoobrony.

Na zewnątrz było nadal jasno, ale bledło szybko w kierunku zmierzchu. Zimny wiatr wirował

liśćmi w rynnach i kiedy szła, pomyślała, że chciałaby zabrać sweter. Kilka samochodów minęło ją,
kilka z zaciemnionymi, przyjaznymi wampirom oknami, ale nikt nie poświęcił jej więcej uwagi niż
rzut oka, to mogła powiedzieć. Nowa siłownia mieściła się w jednej z mniej zatłoczonych części
miasta, blisko kilku magazynów, które widziały lepsze dni i firmy z dawno temu wyblakniętymi na
stałe zamkniętymi śladami w oknach. W całej tej przemysłowej dewastacji, jeden neonowy znak
nadal świecił z czerwono-zielonym smokiem szeleszczącym swoim ogonem.

Przód sklepu wyglądał na nowo odnowiony, a Claire mogła przysiąc, że nadal czuła świeżą

farbę. Na parkingu było pełno samochodów i stojąc wzdłuż ulicy. Ku zaskoczeniu, Claire
rozpoznała czarny karawan Eve; nie spodziewała się żeby Eve była fanem sparingu. (sparing –
walka treningowa lub kontrolna w celu sprawdzenia formy zawodnika – przypuszczenie tłumacza)
Cóż, albo ludzie prawdopodobnie nie zakładali jej pojawienia się.

Nie było okien aby zajrzeć do środka, więc Claire pociągnęła ciężkie, metalowe drzwi i

weszła do dużego, taflowego miejsca z drewnianą ladą. Napakowany facet w wieku studenckim
siedział na stołku za nim, czytając gazetę. Miał wiele tatuaży i szczególne, ostre przecięcie. Kiedy
spojrzał w górę i ją zobaczył, jego brwi w kolorze piaskowym podniosły się.

- Na zajęcia? – zapytał.
- Uh, może. Chciałam po prostu to sprawdzić.
- W porządku. Możesz zapłacić po przyjściu za pierwsze kilka wizyt, ale po tym, jest

miesięczna opłata, bez zwrotów. – Podsunął jej podkładkę do pisania razem z długopisem. –
Podpisz dokumenty. To będzie dziesięć dolarów.

Dziesięć to było dużo jak za po prostu sprawdzenie ich, ale Claire napisała swoje nazwisko na

papierach, razem ze swoim adresem, numerem telefonu, historią zdrowotną i całą tą resztą, w której
pytali o zadania i ruchliwości. Niektóre z nich wydawały się trochę wścibskie. Oddała je razem ze
swoim wyblakłym dziesięciodolarowym rachunkiem i wzięła lepką plakietkę aby przykleić ją na
swoją koszulkę. Potem bramkarz, o którym nie mogła myśleć jak o recepcjoniście nacisnął ukryty
guzik i ostry, elektroniczny brzęk zabrzmiał.

- Popchnij tutaj ścianę. – powiedział pokazując. Popchnęła i otwarła, przerywając brzęk.

Zatrzasnęła się przekręcając się za nią kiedy przeszła, a jeśli zamknęła się, nie mogła tego usłyszeć
przez hałas.

Niesamowite, że pominęła ją na drugiej stronie bariery, bo siłownia pracowała. Szczęk wolnej

wagi uderzającej o wsparcia. Solidne, ciężkie pukanie z ciężkich maszyn kiedy mężczyźni i
kobiety pocili się, pomrukiwali i pracowali na stanowiskach. Szumiały koła na rowerach do
ćwiczeń. A w centrum pomieszczenia, duża, otwarta przestrzeń z matami na środku i około
trzydziestką ludzi przebranymi w białe, ubrania do walk, trzymając ręce na udach, wszyscy
wpatrując się prosto w środek.

Claire szybko rozejrzała się w około, i mimo że rozpoznała niektórych z tych, robiących

proste ćwiczenia, nie widziała między nimi Shane’a i Eve. Szła po krawędzi w kierunku nie będącej
w użyciu ścianki wspinaczkowej i kroczyła tak, że mogła mieć lepszą przewagę nad widokiem
robiącej postępy klasy. Ktokolwiek używał jej przed nią, ustawił ją na zabójczych poziomach;
musiała wycofać się na wytrzymałości prawie natychmiast, tak że prawie przegapiła Shane’a, który
siedział w kącie twarzą do maty.

Tylko go spostrzegła, bo wstał i przeszedł na środek mat. Cóż, zauważyła, że miał swój

uniform, jakby robił to już wcześniej. Może robił. Tak wyglądał, to rozpoznała z patrzenia jak
walczy, mimo że to były bardziej chore i brudne uliczne rzeczy niż ataki na zajęciach z
samoobrony. Nie patrzył na nic, oprócz mężczyzny naprzeciwko.

Shane był dosyć dużym facetem, jak na swój wiek, z szerokimi ramionami, dość wysoki. I

miał co najmniej stopę (stopa = 30,48 cm – przypuszczenie tłumacza) do mężczyzny stojącego
naprzeciw niego, który wyglądał na zamrożonego w wieku około trzydziestki. Wampirzy instruktor,
pomyślała Claire. Miał długie włosy, które związał z tyłu w kucyk.

Oficjalnie skłonili się sobie i ustawili się z powrotem jakby na stanowiska, prawie

odzwierciedlając siebie.

Shane kopnął, wysoko i szybko. Wampir zrobił unik i pozwolił rozmachowi Shane’a wytrącić

go z pozycji i z jednym, oszczędnie umiejscowionym, prawie delikatnym dotknięciem, posłał go

koziołkującego na maty. Shane przetoczył się i wstał z wysuniętymi swoimi rękami, gotowy do
obrony, ale wampir po prostu tam stał, obserwując go.

- Niezły atak, - powiedział. – Ale mogę odsunąć się z drogi kopnięcia. Zrobiłbyś to dużo lepiej

przysuwając się blisko, zmniejszając mój czas reakcji. To jedyna realna szansa, którą masz, sam
widzisz. Musisz pamiętać, jak bardzo szybciej możemy się poruszać i jak o wiele bardziej
spostrzegawczy jesteśmy na rzeczy takie jak przesunięcia ciężaru i ruchy gałek ocznych.

Shane skinął głową, kudłate włosy zafalowały dookoła jego twardej, zdeterminowanej twarzy

i wziął dwa szybkie, jasne kroki aby zmniejszyć dystans. Uderzył kiedy to zrobił i nawet mimo że
nie uderzył pięścią, przybliżył się. Otwarta dłoń wampira zatrzymała ją mniej niż cal (cal = 2,54
cm – przypuszczenie tłumacza) od jego twarzy.

Nie cofnął się.
- Jesteś szybki, - powiedział. – Bardzo szybki i jeśli nie stracę mojego domniemania, bardzo

dobrze przystosowany do walki ze wszystkimi rodzajami przeciwników. Tak poza tym, jesteś
młody by być tak wściekłym. To może być zarówno zaleta jak i wada, zależy z kim będziesz
walczyć. I dlaczego.

Shane cofnął się do czekającej pozycji i nie odpowiedział. Wampir dał mu jeszcze jeden raz

mały sygnał, a Shane przeszedł do uderzenia, ale to było roztargnięcie i tym razem, jego kopnięcie
właściwie uderzyło wampira w bok jego kolana, narzucając zmianę w równowadze.

Wampir nie wydając się nawet o tym myśleć obrócił się i kopnął Shane’a tuż za matę.

Potoczył się po drewnianej podłodze i w klęczących uczniów jak kula w kręgle. Rozproszyli się.

Claire z trudem złapała oddech i złapała uchwyty od ścianki wspinaczkowej bardziej ciasno,

opierając się pokusie aby zeskoczyć i podbiec do niego. Już wstawał na nogi wolniej niż
poprzednim razem, przychylił się i poszedł z powrotem na maty. Oparł swoją prawą pięść o lewą
dłoń, złączył razem stopy i skłonił się.

Wampir skłonił się w odpowiedzi. – Znowu, - powiedział. – Gratuluję ci bycia pierwszym,

który rzeczywiście mnie dotknął. Teraz zobacz czy możesz mnie zranić. – Obnażył swoje zęby w
okrutnym, małym uśmiechu. – Dalej, chłopcze. Spróbuj.

Shane ustawił się znowu w pozycji atakującej, a potem naprawdę znienacka nie było to

wszystko wcale grzeczną formą sztuki walki. Stał się całkowicie wojownikiem ulicznym (oryginał
brzmiał street fighter – osoba, która nauczyła się walczyć na ulicy zamiast być oficjalnie
trenowanym w np. boksie – przypuszczenie tłumacza), a wampir nie był na to przygotowany. W
rzeczywistości mimo bycia przez wampira szybszym i bardziej zabójczym, Shane wyprowadził go
z równowagi dwoma szybkimi, dobrze umiejscowionymi uderzeniami pięścią, pociągnął spod niego
jego nogi i posłał go na jego plecy na matę.

I nie zatrzymał się na tym. Claire z trudem wzięła powietrze i przestała się wspinać,

zamrożona kiedy opadł na wampira, zatrzaskując oba kolana na klatce piersiowej mężczyzny i
udawał wbijanie kołka w jego serce. W twarzy Shane’a było coś okrutnego, coś, czego widzenie
wcześniej pamiętała, ale tylko kiedy walczył o ich życia. Prawdziwą, głęboką, płonącą nienawiść.

Shane się nie poruszył. Wpatrywał się w dół w leżącego wampira, a wampir krzyżował z nim

oczy. Potem, powoli wstał trzymając niewidoczny kołek powracając na swoją stronę.

Wampir wstał na nogi w jednym szybkim, płynnym ruchu utrzymując zdrowy dystans

pomiędzy nimi. Wpatrywał się w Shane’a trochę zbyt długo, potem formalnie się skłonił. Shane
odpowiedział mu.

- Masz dar, - powiedział wampir. Właściwie nie brzmiało to jak komplement. – Myślę, że

jesteś zbyt zaawansowany na te zajęcia na poziomie podstawowym. Zobaczę cię później. Myślę, że
możesz pasować na jakiś zaawansowany staż.

Shane znowu się skłonił, wycofał się i zajął miejsce na skraju podłogi, klękając.
Chuda blondynka wstała aby zająć jego miejsce, wyglądając na przerażoną. Claire nie

obwiniała jej. Shane wniósł do pomieszczenia poczucie prawdziwej przemocy i to przykuło uwagę
wszystkich; dźwięk brzęczących ciężarków i rozmów ludzi przycichł i zwolnił, jeśli nie zatrzymał
się.

Claire zdała sobie sprawę, że nadal stała na ściance wspinaczkowej i zaczęła znowu

przetłaczać swoje nogi, w ogóle nie mając na myśli ćwiczeń, mimo tego nawet mięśnie jej łydek już
płonęły.

Nie mogła teraz przestać patrzeć się na Shane’a. Mogła zobaczyć tylko cienki kawałek jego

twarzy pomiędzy innymi, ale z tego wiedziała, że nie poświęcał uwagi blondynce, której skopie się
tyłek, delikatnie na środku podłogi. Wpatrywał się naprzód, nieruchomą i spokojną twarzą, a jeśli
zwycięstwo przyniosło mu choć odrobinę pokoju i triumfu, nie mogła tego dostrzec.

SHANE

Nie zawsze byłem taki. Wiem, że ludzie myślą, że lubię się bić i tak, może mają rację, że tak,

ale nie lubiłem, kiedy byłem mały. Chciałem po prostu się wpasować i dać sobie radę. Zwyczajne
gówno w mieście, gdzie nie wpasowywanie się przynosiło ci dużo kłopotów.

Przypuszczam, że pierwszy raz, kiedy kogoś uderzyłem, był w szkole podstawowej, co jest

dosyć normalne dla facetów, ale to nie było dlatego że byłem osobiście zaatakowany. Nie, pierwszy
uderzyłem pięścią.

Uderzyłem faceta o imieniu Terrence James, bo kręcił się wokoło mojego najlepszego

przyjaciela, który był mniejszy i nie mógł wstać aby uratować swoje życie. Byłem wzrostu
Terrence’a i było coś w widzeniu dużego faceta dobierającego się do małego, co sprawiało, że
wpadałem w furię.

Tak, nie jestem tak skomplikowany. Wiem, czemu tak się czułem. Mój tata. Mój tata, facet,

który był okej, kiedy był trzeźwy, ale był nędznym pijakiem. Nie bił mnie dużo, nie wtedy, ale był
przerażony i zawsze lubił popychać ludzi dookoła.

Miłe uczucie popychając kogoś jak on dla odmiany. Uderzając pięścią Terrence’a nie czułem

się jednak tak dobrze. Czułem jakbym złamał moje kłykcie na małe kawałeczki, ale po pierwszym
przerażającym szoku, ból był dobrym rodzajem bólu i wszystko to sprowadzało się do wściekłej
mgiełki euforii kiedy patrzyłem na Terrence’a leżącego na plecach, ze łzami spływającymi po jego
twarzy, mówiącego mi, że przeprasza i że nigdy już tego nie zrobi.

I oto jak odkryłem, że lubiłem to uczucie, to sprawiedliwe, gorące uczucie wygranej, co jak

myślałem było dobrym powodem. Nie bałem się dostać tam trochę w kość, co jest dużą zaletą w
walce. Spójrzmy na to tak: większość ludzi nie lubi być ranionym, więc jeśli pokazujesz, że jest ci z
tym okej, będą się czuli trochę dziwnie. I może odejdą. Nie ma dla mnie dużego znaczenia wygrana
przez poddanie się, tak długo, jak wygrywam.

Kiedy wydoroślałem, dość dużo osób zostawiło mnie samym. Miałem tą mentalność pit-bulla i

przydatną wielkość wzrostu i mięśni, które oboje prawdopodobnie odziedziczyłem po moim ojcu.
Dziewczyny też to lubiły, ale generalnie nie ten dobry rodzaj dziewczyn. Wygrałem większość walk,
przegrałem kilka, ale nigdy się nie poddałem. Uprawiałem boks i zapasy w liceum i szło mi dobrze,
ale nie tak bardzo lubiłem zasady. Byłem ulicznym awanturnikiem.

Przypuszczam, że byłem na drodze do bycia moim ojcem – może nie tak źle, ale spójrzmy na

to tak, nie było łatwo oprzeć się czarnej dziurze, którą był Frank Collins, a ja zawsze robiłem co
mówił. Podobało mu się to, że trzymałem się sam w walce. Po tym, jak moja siostra i mama umarły,

cóż, pogorszyło się i to bardzo. Odesłanie mnie z powrotem do Morganville aby zrobić rekonesans
słabych stron był prawdziwym pokazaniem ufności ze strony mojego ojca, ale im dalej uciekałem od
niego, tym bardziej zdawałem sobie sprawę, że nie chciałem już więcej być nim. To zajęło mu zbyt
długo.

Spotkanie Claire sprawiło, że zdałem sobie sprawę, że mogę być czymś innym. Czymś

lepszym. Kiedy pierwszy raz zobaczyłem ją, posiniaczoną, ale z tym dziwnym, małym rdzeniem siły
– rozpoznałem coś, co mieliśmy wspólnego. Nie poddawaliśmy się. I ucierpieliśmy na tym.

Zacząłem chcieć ją chronić i im bardziej byłem blisko niej, tym bardziej zdawałem sobie

sprawę, że była jedyną dziewczyną, która mogła zadbać o siebie. Nie byłem przyzwyczajony do
lasek będących równymi, a Claire była i jest. Nie jest tak silna psychicznie, ale jest szybka i mądra i
nieustraszona, a jeśli czasami jestem nadopiekuńczy w stosunku do niej, jest pierwszą osobą do
przypomnienia mi o tym.

Ale chcę być gotowy, jeśli dojdzie znowu do walki, co się stanie. Nie po prostu przeciwko

zwykłym ludzkim zbirom i przestępcom; ci byli bułką z masłem (oryginał mówi „a piece of cake”
czyli kawałkiem ciasta, ale w Polsce mówi się na coś łatwego „bułka z masłem” – przypuszczenie
tłumacza). Nie, chcę być gotowy obronić ją przed wampirami a to jest o wiele trudniejsze. Broń jest
dobra, a ja nigdy nie zamierzam jej zaprzestać, ale rzeczywistość jest taka, że nie mogę liczyć na to,
że zawsze będę jakąś miał. Martwię się. Było kilka razy – więcej niż kilka, kiedy tylko fakt, że
Michael miał wampirzą siłę, że mógł wtrącić się w moją uratował nas.

I to bardzo mnie niepokoiło. Nie mogłem polegać na Michaelu. Albo komukolwiek innemu.
Mieszane sztuki walki, to był bilet. Uderzyć faceta, jakkolwiek możesz i szybko go powalić.

Mój rodzaj walki i coś, co mogło zadziałać na wampiry, jeśli wiedziałeś co robiłeś. Miałem wielką
ochotę, aby tego spróbować, a kiedy ulotka przyszła pocztą, wydawało się, jakby ktoś do góry
wreszcie mnie lubił.

Michael wziął mnie na stronę po Claire, aby powiedzieć mi, że nie sądzi, że to był dobry

pomysł. Powiedziałem mu, żeby to sprawdził, ale w miły sposób, bo nawet jeśli miał kły i
pragnienie, nadal jest moim bratem. W większości razy. Zajęło mi chwilę, aby to zaakceptować, ale
teraz prawie się zgadzam z tym całym jego nocnym-myśliwskim stylem życia.

Jednak to nie znaczy, że nie chcę być w stanie skopać jego tyłka, jeśli będę musiał. Szansa aby

nauczyć się sztuk walki od wampira – to był zbyt dobry sposób aby go przepuścić.

Wiem jak robić rzeczywisty rodzaj sztuk walki. Mam na myśli, miałem karate, póki nie miałem

trzynastu lat i nie zdecydowałem, że byłem na to zbyt fajny. Więc wiem jak zakładać strój i wiązać
pas oraz być formalnym na matach. Okazało się to dobre, bo instruktor – jakiś facet o imieniu
Vassily z Wschodnio Europejskim akcentem prosto ze starego filmu – chciał zacząć w ten sposób.

Było okej za kilkoma pierwszymi podaniami, kiedy przygotowywał mnie do bicia się. To było

jak walka z kimkolwiek innym, żadna wielka sprawa, póki nie zaczął używać na mnie wampirzej
szybkości i siły. Nie mogłem nic na to poradzić; to sprawiło, że się rozzłościłem, a gniew w jakimś
rodzaju sprawia, że zapominam o zasadach. Przeszedłem do jego kolana. Uderzył mnie jak piłkę
uderzającą o ścianę, a następną rzeczą jaką wiedziałem było to, że otrząsałem się z tego z
ogromnym bólem w mojej klatce piersiowej. Miałem szczęście. Mógł złamać moje żebra i zrobić z
mojego serca ser Szwajcarski, jeśli uderzyłby całą swoją siłą.

Nie pozwól mu się znowu uderzyć, przegrany. Mogłem prawie usłyszeć głos mojego ojca,

suchy i szyderczy. Teraz był martwy, ale zawsze był w moim umyśle, zawsze obserwujący i
osądzający. Nienawidził wampirów. Też ich za bardzo nie lubiłem. Zawsze nas to łączyło.

Nie myślałem o odejściu. Wróciłem na matę i skłoniłem się i przez sekundę, kiedy miałem

szansę, zaatakowałem ze wszystkim co miałem. W pełni włączone ciężkie bombardowanie.
Wiedziałem, że zostanę zraniony, może ciężko, może zabity, ale nie zamierzałem zostać upokorzony.
Nie przez wampira. Do diabła nie ma mowy.

Miałem go. Z trudem. Mogłem zobaczyć szok w jego twarzy i pęd wściekłości, a kiedy stałem

tam z krwawym smakiem zwycięstwa w moich ustach, właściwie chciałem, żeby to zrobił, przyszedł
złapał mnie, bo, cholera, czułem się żywy, rzeczywiście żywy…

Ale zamknął mnie, powiedział coś, czego nie zarejestrowałem i skłonił mi się. Nie pamiętam

opuszczania albo klękania. Pamiętam tylko myślenie, Następnym razem, następnym razem,
następnym razem, regularne jak dzwonek dzwoniący w mojej głowie i zagłuszający każdą inną
myśl.

Obserwowałem go, przechodzącego przez resztę klasy. Nie zranił nikogo więcej, ale mógł.

Chciał; mogłem zobaczyć to w błyskach w jego oczach. Wiesz, wszyscy są podobni. Myśliwi. Nawet
Michael to załapywał, mimo że, to ukrywał, a czasami udawałem, że tego nie widzę. Musisz być
gotowy na to, że się obrócą przeciwko tobie.

Bo jeśli nie będziesz gotowy – ktoś kogo kochasz może zostać zraniony.
Zamknąłem oczy i wyobraziłem sobie Claire. Zawsze sprawiała, że czułem się lepiej. Ale

mimo tego, mogłem zobaczyć jej twarz, jej uśmiech, prawie czułem jej obecność, wszystko o czym
mogłem myśleć było to, jak łatwe byłoby dla nich zabranie jej ode mnie.

Nie mogłem pozwolić, by to się stało.
Dotarło do mnie, że to, co wampir do mnie powiedział to, że zobaczy mnie później. Coś w

rodzaju zajęć specjalnych? Do diabła, tak. Mogłem to zrobić. Musiałem to zrobić.

Musiałem zrozumieć jak z nimi walczyć, jeden na jednego, bez pomocy albo kołków lub

nadziei.

Tylko wampiry mogły mi to pokazać.
Nadal siedząc tam, z rękami na kolanach, szybko oddychając, nie mogłem pomóc, ale czułem,

że nawet jeśli wygrałem, nawet jeśli dokonałem niemożliwego – w jakiś sposób przegrałem.

I to była pierwsza z jeszcze wielu przegranych.

###

Oglądanie klęczącego tam Shane’a, tak zamkniętego w sobie i tak chłodnego, Claire poczuła

się trochę chora. Nie podobało jej się to. Nie podobało jej się, jak właśnie walczył i nie podobało jej
się, jak po tym wyglądał. Shane był zazwyczaj szczęśliwy po walce, nie wściekły.

Ta cała rzecz to zły pomysł, pomyślała. Nie wiedziała czemu, ale wiedziała że to prawda.
- Hej, - powiedział niski głos za nią, a Claire spojrzała za siebie aby zobaczyć stojącą tam

Eve. Na salę gimnastyczną, obyła się bez Gotyckiego makijażu, ale jej obcisła koszulka miała
różową czaszkę z kokardą na niej, a także były czaszka i piszczele w kryształkach po bokach jej
roboczych spodni. Związała swoje proste, czarne włosy z tyłu w błyszczący kucyk. Był on tak
ozdobny, jakiego Eve nigdy nie miała, póki nie była w przebraniu. – Widziałaś to? Co to do diabła
było? Czy Shane właśnie stał się Wilkołakiem, czy co?

- Nie wiem, - powiedziała Claire i zeskoczyła na dół z maszyny do ćwiczeń. – Ale…
- Chłopak ma kłopoty. - skończyła Eve. – Tak, bez żartów. Więc, też przyszłaś na przeszpiegi?
- Też?
- Naprawdę, daj spokój. Widzisz mnie jako ciężko-pocącego się typa? Więc bardzo nie. – Eve

spojrzała na nią krytycznie. – A ty nie jesteś, ale możesz się z tego prawdopodobnie
wylegitymować. Kazali ci zapłacić za wejście dziesięć dolców?

- Tak.
- To jest o wiele mniej zabawne, niż miałam nadzieję. Z jednego powodu, nikt tutaj nie

zasługuje na zalotne spojrzenia, a jeśli są, to są zbyt spoceni. Albo przerażający. Albo i tacy i tacy. –
Eve teatralnie, odrobinę zadrżała. – Co powiesz o tym, abyśmy porobiły coś innego?

- Jak co? – Claire była nadal roztargniona widokiem Shane’a, klęczącego jak posąg na

krawędzi sparingowej przestrzeni (sparing – walka treningowa lub kontrolna w celu sprawdzenia
formy zawodnika – przypuszczenie tłumacza). Nadal był w innym świecie, wpatrując się w dal.
Przerażające.

Eve dała jej powolny, niegodziwy uśmiech. – Pozwól mi się zapytać. Czy kiedykolwiek

uprawiałaś szermierkę?

Przez chwilę, Claire pomyślała, że miała na myśli tradycyjny rodzaj rzeczy, jak wkuwanie

tyczek w bariery przed domem (w oryginale uprawiać szermierkę brzmi „fence” co oznacza także
ogrodzić i stąd ta myśl Claire – przypuszczenie tłumacza), ale potem pojęła. – Oh. Masz na myśli
szablami?

- Dokładnie. Jeśli mam się spocić, to zamierzam się spocić w fajniejszy sposób. Chodź za

mną.

- Zaczekaj. Ty uprawiasz szermierkę?
- Podjęłam się jej w liceum, - powiedziała Eve. – Dalej, chodź i gadaj, chodź i gadaj. To jest

dziewczyna. Tak, musiałam mieć sport, ale nie lubię tych wstrętnych drużynowych rzeczy.
Uprawianie szermierki wydawało się retro fajne i plus były spiczaste rzeczy, które próbujesz wbić
w swojego przeciwnika. To wydawało się być dobrym pomysłem.

Eve najwyraźniej spędziła swój czas na sali gimnastycznej sprawdzając każdy jej kąt, bo

Claire nie miała pojęcia, że była inna jej część, za drzwiami obok ubikacji. Za nią leżało kilka
kortów do racquetballa (racquetball – dyscyplina sportowa, w której gra się na korcie do squasha
gumową piłką – przypuszczenie tłumacza) (bezpiecznie ogrodzonych za przejrzystym plastikiem), a
nawet wewnętrzny kort tenisowy; może wampiry tęskniły za nim, a nie mogły wyjść na zewnątrz w
słońcu. Ale bardzo z tyłu było pomieszczenie z drewnianą podłogą ze stojakami na ścianach, które
trzymały szable, jak również schludne stosy białych uniformów i tych fajnych kasków z siatkami.

- Dobra. Nie będę zaczynać z tobą z szablą, - powiedziała Eve, poruszając Claire z

kontemplacją z jednego, poszczególnego rzędu wyborów. – Zbyt giętkie dla początkującego. Co
powiesz na zwykły, stary floret? Możesz jedynie celować od szyi do talii; bez podwójnych
dotknięć. Łatwiuteńkie.

Chwyciła kilka długich, smukłych broni i rzuciła jedną do Claire, która ją złapała. Wydawała

się dziwna w jej ręce, ale wcale nie ciężka. Ostrze było jakby kwadratowe i była okrągła końcówka
na końcu. Zrobiła nim niepewny, zjadliwy ruch, a Eve zaśmiała się.

- To jest pchająca broń, - powiedziała. – Poczekaj, przygotujmy cię przed tym jak zaczniesz

cokolwiek atakować.

Przygotowanie brzmiało mniej skomplikowanie, niż właściwie było; do czasu Eve skończyła

ubieranie jej jak dźwigającą szablę lalkę, Claire czuła się niezdarnie, gorąco i klaustrofobicznie.
Pomiędzy grubym podszyciem i ciasną siateczką kasku, nie miała pojęcia jak maiła się poruszać, a
co dopiero walczyć.

Eve miała swój własny strój do szermierki, który wyjęła z wesołej, uwydatniającej czaszkę

swojej własnej torby. Jej strój był czarny, z piracką czaszką i piszczelami, gdzie byłoby serce.
Wyglądała groźnie. I na trochę szaloną, nawet bez pszczelarskiego kasku.

- Okej, - powiedziała. – Pierwsza lekcja walki jest taka, że nie walczymy, więc przestań

celować we mnie tym floretem. On nie zgaśnie.

Claire zaczerwieniła się i spuściła ostrze w dół prosto w jej stopy. – Przepraszam.
- Nie martw się. I tak nie mogłaś mnie uderzyć. – Powiedziała Eve i uśmiechnęła się. –

Zamierzam uszeregować się obok ciebie. Po prostu rób to co ja, okej?

Najwyraźniej pierwszą rzeczą było jak właściwie trzymać szablę. To zajęło chwilę. Potem

było pchanie, które zawierało dźganie szablą gładkimi, prostymi liniami, podczas kroczenia na jej
prawej nodze w głębokim kucaniu.

To bolało. Bardzo. W rzeczywistości, po dziesięciu takich, Claire z trudem łapała powietrze i

pociła się; po piętnastu, była gotowa się rozpłakać. Eve przerwała po dwudziestu, ale wydawało się,
jakby mogła tak cały dzień.

- Muszę włożyć to wszystko do tego? – wymamrotała Claire, kiedy zdjęła swój kask. Jej

włosy były nasączone potem i przyklejały się do jej twarzy. – Naprawdę? Nikt nawet nie machnął
na mnie szablą!

- Musisz się przyzwyczaić do wagi i poruszania się w tym, - powiedziała Eve. – Wciągnij to,

początkująca.

- Sprawia ci to przyjemność.
- Tak, cóż, wielką. Muszę to robić. Ty też powinnaś. – mrugnęła Eve. Przesunęła się do

wyściełanego pola, które miało czerwone koło oznaczone na nim i ćwiczyła sama jakieś pchnięcia.
Ostrze jej szpady lądowało za każdym razem w kole.

Claire obróciła się na suchy dźwięk klaskania rąk. Nie słyszała nikogo wchodzącego do

pokoju, ale był tam, ubrany w białe oporządzenie do szermierki, z szablą w jednej ręce i swoim
kaskiem wetkniętym pod ramię. Oliver. Wyglądał szczuplej i ostrzej w uniformie.

Obok niego, także ubrana w biel była inna postać. Amelie. Założycielka Morganville nigdy

wcześniej nie wydawała się taka mała; ubrania, które miała na sobie miały tendencję do
zwiększania jej wzrostu, tak jak szpilki. Ale jak teraz, Claire zdała sobie sprawę, że Amelie nie była
o wiele wyższa od niej i była o wiele smuklejsza. W ubraniach do szermierki, mogła uchodzić za
chłopaka, z wyjątkiem kobiecych rys jej twarzy.

- Rozwijasz się, Eve. – powiedziała Amelie. Eve przerwała swoje pchnięcia i stała bardzo

wyprostowana ze szpadą spuszczoną w dół. – Pamiętam kiedy po raz pierwszy zaczynałaś swoje
lekcje. Muszę dać osobiste zatwierdzenie dla kogokolwiek, kto ćwiczył te typy sztuk walki.

- Tak, cóż, minęła chwila odkąd byłam współzawodnicząca. – powiedziała Eve. – Hej, Ollie.
- Dla tego, - powiedział Oliver, - możesz wejść na tor.
- Nie przyszłam żeby walczyć.
- Jesteś do tego ubrana. Co to czy to floret? Nonsens. Bardziej pasuje do ciebie épée →

(niestety nie udało mi się rozszyfrować co to za broń, więc będę wklejać to coś składające się z tych
dziwnych znaczków oznaczających niestety nie wiem co, szukałam wszystkich angielskich nazw
broni która kończy się na „e” i ma w środku „p” oraz ma ileś powtarzających się liter, które
oznaczają te „é” znaczki, ale nic niestety nie znalazłam, mam nadzieję, że nie będzie to dla was
ogromnym utrudnieniem i czytajcie dalej!). – Parsknął Oliver wziął inną broń ze ściany, którą rzucił
w kierunku Eve. Chwyciła ją w powietrzu lewą ręką. Claire zdała sobie sprawę, że miała ona
zabójczy widok; bardziej jakby trójkątne ostrze niż kwadratowa nasada floretu. Nadal miała na
sobie końcówkę, ale wyglądała jak trudniejsza rzecz dla mistrza.

Eve wzruszyła ramionami i rzuciła floret z powrotem do Olivera, który odłożył go na stojak. –

W porządku, - powiedziała i przecięła bronią - épée powietrze z syczącym dźwiękiem. – Twój
pogrzeb, koleś.

Oliver obnażył swoje zęby w ponurym uśmiechu i włożył swój kask. – Mam wątpliwości, -

powiedział.

Eve też włożyła swój kask i weszła na wąską ścieżkę zaznaczoną na podłodze. Claire

odsunęła się aby stanąć za Amelie, która obserwowała z intensywnym, skupionym wyrazem na jej
bladej twarzy. Kiedy Eve i Oliver podnieśli swoje szable w salucie skinęła głową i powiedziała, -
Zaczynajcie.

To było dosłownie przez kilka sekund. Claire była przyzwyczajona do rodzaju walki z filmów,

długie, brzęczące pojedynki z mnóstwem ruchów i okazjonalnych zawirowań peleryn. Ta była
szybka i niesamowicie zabójcza. Nawet nie widziała co się dzieje, tylko to, że była plama ruchów,
jakiś metalicznych brzęków, które wydobywały się zbyt szybko aby je zarejestrować i nagle Eve
stała tam z końcówką szabli Olivera nakrywającą tkaninę wzoru jej pirackiej czaszki, tuż nad
sercem. – Cóż, cholera, - powiedziała Eve i zrobiła krok do tyłu. – To niesprawiedliwe używać
wampirzej szybkości.

- Nie używam. – powiedział. – Nie muszę. Szermierka była umiejętnością do przetrwania w

moich czasach. Znowu?

- Jasne. – Eve wycofała się na daleki koniec oznaczonego pasu toru i zniżyła się do

głębokiego kucania, że w jakiś sposób w ogóle nie wyglądała na niewygodną.

- Zaczynajcie. – powiedziała Amelie i była kolejna plama ruchów. Tym razem, Claire

rozpoznała kilka rzeczy – jedną, że Eve wydawała się pchnąć klatkę piersiowa Olivera a potem
opuściła w dół, a jej ostrze pchnęło go w nogę. Prześlizgnął się po jej ramieniu. Eve uderzyła o
ziemię i podniosła się na nogi podnosząc swoją épée w triumfie.

- Koleś, mam cię! – powiedziała. – Śmiertelna rana, dokładnie tam. Udowa tętnica. Jesteś taki

martwy.

W ogóle nie odpowiedział, po prostu poszedł z powrotem na swoje miejsce po drugiej stronie

pasa.

- Naprawdę? Nie możesz odejść z remisem? – zapytała Eve. Zdjęła swój kask a jej czarne

oczy były niegodziwie jasne. – Nie możemy po prostu wszyscy żyć?

- Szermierka, - warknął. – Nie gadaj.
Eve włożyła z powrotem swój kask i zajęła miejsce na pasie. Amelie wciągnęła powietrze i

zamiast dać sygnał, powiedziała. – Oliver, może powinieneś pozwolić by tak się stało.

Jego twarz w hełmie obróciła się wprost na nią, jakby nie mógł uwierzyć, że to powiedziała, a

potem skupił się z powrotem na Eve, która zajmowała postawę en garde (postawa en garde –
postawa szermiercza – przypuszczenie tłumacza) . – Zaczynaj nas. – powiedział. – Dwa z trzech.

- Nie lubi przegrywać, - powiedziała Amelie do Claire i wzruszyła ramionami. – Bardzo

dobrze. Zaczynajcie!

Claire skupiła się i dała radę zobaczyć dokładnie, co się tym razem stało. Oliver pchnął. Eve

odparowała, ale był na to gotowy i wziął swój nóż do tyłu w linii przez wytrącenie jej z linii.
Spróbowała kolejnej udowej rany, ale to tym razem nie zadziałało.

Oliver przytrzasnął ostrze jego épée do jej klatki piersiowej tak mocno, że pchnęło ją to o

krok do tyłu i sprawiło, że upuściła swoją szablę.

- Oliver! – pstryknęła Amelie, a on cofnął się. Eve zatoczyła się do tyłu, straciła podstawę i

upadła na tyłek. Jej épée uderzyła o podłogę, kiedy położyła obie ręce na swojej klatce
piersiowej, potem wzniosła je aby zerwać swój kask. Jej twarz stała się biała jak kreda, a jej oczy
były ogromne.

- Ow, - powiedziała. – Cholera. To zostawi ślad.
Oliver odszedł, obracając niespokojnie jego épée dookoła i dookoła w swojej ręce w

rękawiczce. – Prosiłaś się o to, - powiedział. – Teraz, wynoś się z pasa, jeśli zamierzasz narzekać z
powodu siniaka.

Eve powoli wstała na kolana, gromadząc swój kask i szablę i wstała. Nie wydawała się zbyt

stabilna.

- Pomóż jej wyjść. – powiedziała Amelie. – Upewnij się, że nie ma złamanego żebra. Oliver,

to było niepotrzebne.

- To, co było niepotrzebne, to jej napawanie się. – odpowiedział. – Nie przyszedłem tu

walczyć z dziećmi, a ona musi nauczyć się tej samej ostrej lekcji, której ja musiałem: wyśmiewanie
się a tych, którzy są silniejszy ma konsekwencje.

- Silniejszy ma odpowiedzialność za słabszego. – powiedziała Amelie. – Jak bardzo dobrze

wiesz.

- Miałem prawie wystarczająco odpowiedzialności. I myślałem, że przyszliśmy tu walczyć,

pani. Jeśli wszystko czego chcesz, to żeby prowadzić filozoficzne dyskusje będąc ładnie ubranym,
na pewno możemy robić to gdzie indziej.

Eve wyglądała teraz lepiej, z kolorem powracającym z powrotem do jej twarzy zbyt szybko

jak na komfort Claire, bo był gniew, przerażony blask w jej oczach.

- Tyran, - wymamrotała.
Oliver zdjął swój kask i wpatrywał się w nią. Wyglądał tak stale jak kość i jak ktoś, z którym

nikt nie chciał mieć nic do czynienia. – Nie pozwalam, żeby ludzie drwili ze mnie. – powiedział. – I
następnym razem, kiedy ośmielisz zawołać mnie imieniem dla zwierzaka, zrobię coś gorszego niż
złamanie żebra dla ciebie na torze. Teraz zejdź mi z drogi. Dorośli wymagają przestrzeni.

Amelie nastawiła swoją głowę w jedna stronę, studiując go i powiedziała, - Znudziły mnie

wszystkie te zasady. Powinniśmy więc odstąpić konwencją?

- Za wszelką cenę, - powiedział Oliver i rzucił swój kas w kąt. Położyła swój bezpiecznie z

drogi. – Broń?

- Preferuję épée, - powiedziała. – Dwie z nich.
- Ah. Florentyńczyk. Ten pasuje mi wystarczająco.
Każde z nich wzięło dwie szable, a kiedy Claire i Eve wycofały się na ławkę w tyle

pomieszczenia, Amelie i Oliver odwrócili się. Amelie skrzyżowała swoje dwie szable przed swoją
twarzą, a Oliver podążył za procesem; dźwięk czterech ostrzy przecinających powietrze w salucie
przyprawiło Claire o dreszcze. – Co oni robią? – wyszeptała.

- Wolną walkę, - odpowiedziała Eve, utrzymując cichy ton. – Żadnych zasad. Bardziej jak

pojedynki w starym stylu.

- Niezbyt cicho. – powiedziała Amelie. Prawie się uśmiechała. – To prawdopodobnie nie

skończy się śmiercią.

- Ale nie ma gwarancji. – powiedział Oliver. Uśmiechał się i do tego nie jego zwyczajnym

złośliwszym niż ty rodzajem skręconych ust. Prawie wyglądał na szczęśliwego. – Gotowa?

- Oczywiście. – Amelie nie wydawała się być; trzymała swoje szable w dole, prawie nie

wydając się aby wiedziała, co z nimi zrobić.

Oliver zrobił jeden krok w jej kierunku, a broń capnęła i wcelowała w niego tak szybko, że

Claire zamrugała. Oliver podniósł jedną nad jego głową w pozie, która sprawiła, że pomyślała o
kolcu skorpiona i okrążył w prawo. Amelie też okrążyła, utrzymując pomiędzy nimi dystans, póki
nagle nie poruszała się, dwa jasne, szybkie kroki, nagły skok, który skończył się przesuwanym
pchnięciem i oba jej épée uderzyły w cele, jedno przesuwając się po nodze Olivera, inny pod

jego ramieniem. Zawirował i uderzył ją w plecy ukrytym ciosem, albo próbował. Musiała wiedzieć,
że to nadchodzi, bo zgięła się do przodu, wdzięcznie jak wierzba i wstała na kolanach aby
odparować następnym ciosem.

A to był dopiero początek.
- Wiesz, - powiedziała daleko Eve, jakieś pięć minut później, kiedy dwa wampiry nadal

obracały się, cięły, siekały i liczyły punkty sobie nawzajem. – Myślę, że może nie powinnam go
wkurzać. Albo jej. Znowu.

- Myślisz? – odszeptała Claire. – Jezu. To tak jakby Terminator spotykał Buffy.
- Jak oni decydują, kto wygrywa? Mam na myśli, wyraźnie, uderzają siebie nawzajem, ale

nawet nie udają, że to boli.

- Myślę, że to nie ma znaczenia. – powiedziała Claire.
Udowodniono jej rację już trzydzieści sekund później, kiedy

Amelie zdjęła i zastukała ostrzem jednego épée trzy razy o ziemię. Oliver, ruszając do
pchnięcia, zboczył w ostatniej sekundzie i przeszedł do neutralnej pozycji.

- Skończone? – zapytał.
- W większości przyjemne. – powiedziała. – Trzydzieści dwa śmiertelne ciosy dla ciebie;

trzydzieści jeden dla mnie. Ale nie przejmuję się przegraniem z mistrzem, Oliver. – Ukłoniła się
nieznacznie z szablami w dole.

Ukłonił się w odpowiedzi, trochę bardziej głęboko. – Tak jak ja. – powiedział. – Ale wygrana

jest zawsze lepsza. Wiesz, że znowu sprzyjasz prawej stronie.

- Zauważyłam. Nie możemy wszyscy tak łatwo przezwyciężyć wad natury.
Wymienili uśmiech, prawdziwy, a Claire wymieniła z Eve spojrzenia. Eve odchrząknęła.
- Nadal tu jesteście? Zapytał Oliver bez zmieniania wyrazu twarzy. Nie odwracał wzroku od

Amelie. – Wyjdźcie.

- Dobra. – powiedziała Claire. – Idziemy.
Chwyciła rzeczy Eve i podeszła z nią do jednej z małych szatni aby zdjąć przepocone

uniformy. Eve wetknęła swój do jej torby i zdjęła swoją różową koszulkę. Claire z trudem
zaczerpnęła powietrze na formujący się siniak, który miał przynajmniej 3 cale długości (3 cale =
7,62 cm – przypuszczenie tłumacza) i wyglądał bardzo boleśnie.

- Cholera, - powiedziała Eve. – Będzie go widać spod mojego stanika. Muszę przemyśleć

moją garderobę przez następne kilka dni. – Zbadała siniak palcem i skrzywiła się. – Nic nie jest
złamane, po prostu miła pamiątka aby nie kręcić się dookoła Ollie’go z ostrymi przedmiotami na
parkiecie tanecznym.

- Nie mogę uwierzyć, że z nim walczyłaś.
- Walczyła z nim? Cholera, dziewczyno, dotknęłam go. Wiesz, jakie to jest trudne? Byłam

zawodowym szermierzem przez lata, ale nigdy nie była bliska dotknięcia nikogo bez pulsu. Wiesz,
jest przyzwyczajony do realnych pojedynków. Bez końcówek bezpieczeństwa na ostrzach.

Claire mogła w to uwierzyć. To, czego nie mogła pojąć było to, że Eve myślała, że to było

fajne.

Może, pomyślała, szermierka nie jest ostatecznie sportem dla mnie.

Rozdział 4

*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń

itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

Kiedy wróciły, Michael był w domu i zaskakująco, nie grał na gitarze. Siedział na kanapie na

zwyczajowym miejscu Shane’a, grając w grę. – Hej, - powiedział, kiedy weszły Claire i Eve. – Nikt
nie zrobił kolacji.

- Nikogo, oprócz ciebie nie było w domu, aby ją zjadł. – powiedziała Eve. – I zaryzykuję

przypuszczając, że i tak jej nie zrobiłeś.

- Nie. – Zabił piłą łańcuchową zombie i instynktownie zrobił unik kiedy inny wyskoczył na

niego z cienia na ekranie. – Przypuszczam, że wszyscy pójdziemy do łóżek głodni, jak złe dzieci,
którymi jesteśmy.

- Przypuszczam, że nie. – mrugnęła Eve do Claire, która podniosła poplamioną tłuszczem

torbę. – Poważnie, nie mogłeś wyczuć burgerów? Czy twój wampirzy nos nie działa poprawnie,
Michael?

- Miałem nadzieję, że wyobrażam sobie burgery.
- Zamknij się. Przyniosłam ci jednego zrobionego extra surowego. Z ogórkami

konserwowymi. Wiem, że lubisz ogórki konserwowe.

Michael zatrzymał grę i odłożył kontroler na bok, a kiedy wstał, drzwi się otworzyły i wszedł

Shane. Skinął do Michaela kiedy zrzucił swoją płócienną torbę w korytarzu, obok torby Eve. – Kto
przyniósł burgery?

- Widzisz, on może poczuć burgery! – wrzasnęła z kuchni Eve.
Michael zignorował to. – Poszliście na siłownię?
- Tak. – powiedział Shane. – Ten facet od sztuk walki jest dość twardy.
- Mam siniaka! – krzyknęła Eve. – Dużego! Tuż nad moim sercem! Zgadnij kto go tam

umieścił?

Michael podniósł brwi na Shane’a, który podniósł swoje ręce. – Nie ja, facet. Nigdy jej nie

dotknąłem.

- Oliver! – Eve odpowiedziała z drzwi kuchennych, trzymając talerze, balansując nimi jak

zawodowiec. – Michael, tu jest twój prawie ugotowany. Shane, ty masz burgera jalapeño (jalapeño
– odmiana papryki o niewielkich owocach, ceniona ze względu na ostry smak – przypuszczenie
tłumacza). Ja i Claire mamy te zwykłe, stare, nudne.

- Rozgałęziamy się na różne rodzaje śmieciowego jedzenia. – powiedział Michael. –

Ekscytujące.

- Zamknij się. Chcesz aby podgrzać twój sok? – Sok, rozpoznała Claire, był nowym szyfrem

Eve na krew. Cóż, technicznie, to był sok, przypuszczała Claire. Ludzki sok.

- Wezmę go. – powiedział Michael. – Dzięki. Shane, Claire cole?
- Tak! – wrzasnęła Claire, w tym samym czasie co Shane. Podszedł aby objąć ja ramieniem i

pochylił się aby ją pocałować.

- Jinx. (Jinx - gra w której grasz duchem i zbierasz słodycze w Halloween, jednak zostajesz

zamknięty w domu i musisz się z niego wydostać – przypuszczenie tłumacza) – wyszeptał.

- Lubię ten rodzaj Jinxa bardziej niż ten, który miałam w szkole podstawowej. – powiedziała.

Smakował jak sól i metal, ale metal, ale nadal wydawał się seksowny kiedy jego wilgotna koszulka
przylegała do jego ramion i klatki piersiowej. Nigdy wcześniej nie pomyślała, że pot jest taki
seksowny, ale Shane’a tak. Shane zawachlował nią.

- Więc, co robiłaś na siłowni? – zapytał. – Widziałem cię na ściance wspinaczkowej.
Ups. Złapana. – Byłam na niej przez chwilę. – powiedziała. – Potem Eve zabrała mnie aby

nauczyć mnie szermierki.

- Nie tam bardzo szermierki ile jak trzymać szablę i jej nie upuścić. – powiedziała Eve. – A

potem walczyłam z Oliverem do remisu.

Shane potrząsnął rękami. – Oh, a potem wszyscy zostaliśmy wybrani na lodowe księżniczki i

poproszeni o pojechanie do Disneyland’u! – Przewrócił oczami.

- Śmiej się ile chcesz, - powiedziała Eve. – I ponadto, nie kłamię. Zadałam Oliverowi

śmiertelny cios. Zapytaj swoją dziewczynę.

- Uderzyła go jego szablą. – powiedziała Claire, kiedy oboje Shane i Michael patrzyli na nią. –

Widziałam to.

- A potem, aby upewnić się, że znam moje miejsce, praktycznie wbił swój épée przez

moje serce, ale, wiecie, szczegóły. Stąd siniak. – Przeciągnęła w dół dekolt swojej koszulki aby
odsłonić jego górę. Shane zagwizdał z uznaniem nie na jej atrybuty, Claire była pewna. Siniak. To
był Shane, na wskroś.

- Nie wiedziałem, że szermierka jest kontaktowym sportem, - powiedział. – Myślałem, że jest

bardziej, wiesz, udawanym sportem. Jak golf. Albo zawody w jedzeniu.

- Hej, golf jest trudny. – wzruszyła ramionami Eve. – W każdej chwili, kiedy będziesz chciał

abym zbiła twój kiepski tyłek osiemnastoma dołkami, powiadom mnie.

- Zostałem zbity wystarczająco, dzięki. – Shane opadł na swoje krzesło i wyciągnął talerz

przed siebie. – Mógłbym zjeść konia z kopytami (w oryginale jest „roadkill” czyli zwierzę
potrącone przez jakiś pojazd, ale w Polsce mówi się zjeść konia z kopytami jako wyrażenie
ogromnego głodu – przypuszczenie tłumacza), jestem taki głodny. Bez ostrego sosu.

- Cóż, masz szczęście, bo nie mam pojęcia, co naprawdę jest w tych burgerach. – powiedziała

Eve. Michael wyszedł z kuchni i położył trzy zimne puszki coli na stole i jedną sportową butelkę,
która mogła być może zawierać sok. Ciepły sok. Claire była wdzięczna, że był opakowany. –
Wspólna kolacja. Wow. To święto.

Było niedawno. Robili wszystko, aby robić dużo rzeczy razem, że było to coś więcej niż jakby

dwóje z nich jadło razem, albo troje. Trzymanie całej czwórki przy stole było dla odmiany
wspaniałe. Eve gadała o pracy i jak fantastyczne pomieszczenie do szermierki (sala?) było na nowej
siłowni. Michael dodał kilka ciekawostek o tym, co działo się z muzyką, która była nadal w
powietrzu, po ich podróży do Dallas aby nagrać jego demo. To brzmiało pozytywnie, ale Michael
był nadal ostrożny i pesymistyczny.

Claire prawie wypaplała całą awanturę Myrnina/Franka, ale zdała sobie sprawę, że nie mogła,

bo był tu Shane, a Shane nadal nie wiedział, że jego ojciec przeżył… przynajmniej w formie mózgu
w słoiku, podłączony do komputera. Shane myślał, że Frank był martwy i był z tą myślą spokojny.
Claire nie wiedziała, jak będzie się czuł z resztą tego i nie mogła znieść zranienia go. Nie było
powodu, dla którego musiał wiedzieć.

Z resztą i tak dalej to sobie powtarzała.
To był fajny czas razem i dawał wrażenie domu. Śmiech ją ocieplił, a okazjonalne spojrzenia i

uśmiechy od Shane’a sprawiły, że wszędzie czuła mrowienie. Po kolacji, ona i Eve pozmywały (ale
tylko dlatego, że była ich kolej), kiedy Michael i Shane osiedli na kanapie i załadowali nową grę.
Okazało się, że bez zaskoczenia, była to kolejna gra zombie. Krew i wnętrzności nastąpiły. Claire

wkuliła się pomiędzy nich na kanapę z podręcznikiem, kiedy Eve wyciągnęła się na podłodze i
przeglądała magazyn.

Normalny wieczór. Bardzo, bardzo normalny.
Póki Shane nie przegrał gry.
- Cholera! – wrzasnął i rzucił kontrolerem w monitor. Znaczy się, naprawdę rzucił. Uderzył w

krawędź oprawy, zamiast delikatniejszej części LCD i kawałki kontrolera roztrzaskały się poleciały
wszędzie. Eve zaskamlała i zwinęła się, otrzepując się z kawałków plastiku. Claire wzdrygnęła się.

- Jezus, Shane, nie żartuj, - powiedział Michael. – Przegrałeś. BFD (BFD – skrót od “big

fucking deal” – czyli “kurwa wielka sprawa” – przypuszczenie tłumacza), stary. To nie jest
pierwszy raz.

- Zamknij się. – powiedział Shane. Wstał, chwycił kontroler i spiorunował go spojrzeniem. –

Kawałek gówna.

- Nie obwiniaj sprzętu. Działał dobrze, zanim go nie rozwaliłeś.
- Skąd do diabła wiesz? Grałeś na nim?
- Wiem, że jesteś mi winien za nowy kontroler.
- Pieprz się, stary. – Shane rzucił zepsutym kontrolerem tym razem w Michaela. Nie, żeby to

było ryzykowne; Michael spokojnie sięgnął go i złapał, tak łagodnie, że mógłby to być jakiś rodzaj
specjalnego efektu.

- Może powinieneś wyluzować.
- Może powinieneś przestać z tymi wampirzymi refleksami w grze!
Michael zmarszczył brwi. Zazwyczaj nie pozwalał Shane’owi dobierać się do niego, ale

Claire mogła zobaczyć formujący się gniew. – Grałem z tobą sprawiedliwie.

- Sprawiedliwie? – Shane zawarczał śmiechem. – Facet, nie masz już pojęcia o czym mówisz,

prawda? Nawet nie wiesz, kiedy nas opierdalasz.

- Hej! – powiedziała Claire i stanęła pomiędzy nimi, kiedy Michael podniósł się na nogi.

Powietrze wydawało się teraz ciężkie i złowrogie, odzwierciedlenie domu na uczucia jego
właścicieli. – Chłopacy, przestańcie! To tylko gra!

- Nie, to nie jest tylko gra. Do diabła zejdź mi z drogi!
- Przestań! – powiedziała ostro i pchnęła Shane’a w ramię. – Jezu. Nie miałeś wystarczająco

dużo bójek na dzień? Co to jest? Michael ma rację. Nie musisz niszczyć sprzętu tylko dlatego, że
przegrałeś grę. Nie masz trzech lat, Shane!

Jego ciemne oczy skupiły się na niej i poczuła bardzo autentyczny, bardzo zimny dreszcz

przechodzący przez nią. To nie był Shane, którego znała. To był inny Shane. – Nie bij mnie. –
powiedział. – Nie lubię tego.

Claire pozwoliła swoim rękom opaść na boki i wzięła głęboki oddech. – Przepraszam. Nie

powinnam tego robić. Chciałam po prostu zwrócić twoją uwagę.

- Cóż, w porządku, zwróciła ją. Nie chciała tego robić. Ale przynajmniej złamała tempo

czegokolwiek, co się działo pomiędzy Shane’m i Michaelem.

Teraz było to tylko pomiędzy nią a Shane’m.
- Claire. – powiedział Michael. Podniosła rękę bez spojrzenia na niego i poczuła ciszę.
I chciała aby Shane coś powiedział.

SHANE

Nienawidzę przegrywać. Mam na myśli, naprawdę, bardzo. Zazwyczaj próbuje to ukryć i

udawać, że tak nie jest, ale jest coś w środku mnie, co staje się spaczone i zdesperowane. Bo
przegrana oznacza, że jesteś pod czyjąś łaską, nawet jeśli to tylko gra. Nawet jeśli nie wydaje się to
nic oznaczać.

Miałem tego zbyt wiele w swoim życiu, bycia pod czyjąś władzą. Na początku mojego ojca.

Potem wampirów. Zawsze był ktoś grożący, ktoś szybszy i silniejszy i okrutniejszy niż ja i to
sprawiało, że czułem się wewnątrz przez cały czas jak przestraszone dziecko.

Nie kłamałem. Kontroler gry zaciął mi się. Guziki utknęły. To nie była moja wina, że

przegrałem; to były narzędzia. Nie miałem przegrać, nie z Michaelem. Tak, stracenie panowania
było głupie, mam na myśli, to był mój ulubiony kontroler, który rozerwałem, ale myśląc, że to nie
było sprawiedliwe, że oszukiwał, że używał wampirzych refleksów aby wygrać nie zasłużyło na to.
Wkurzyło mnie, okej? Bardzo mnie wkurzyło.

I chciałem skopać jego tyłek.
Może to było tylko dlatego, że coś poszło nie tak na siłowni, coś, co zazwyczaj trzymałem

zamknięte w środku jakieś ciemnej jaskini. Mam na myśli, to był Michael. Ale tylko teraz, wpatrując
się w niego, przypomniałem sobie, że właściwie nie był moim przyjacielem. Nie tym, z którym
dorastałem, w każdym razie nie tym, który był za mną. To było ciało Michaela, ale w środku tej
skorupy nie był tą samą osobą. W ogóle.

Dziewczyny były zdenerwowane. Claire próbowała ze mną pogadać, ale nie słuchałem jej, nie

póki nie trzepnęła mnie w ramię. To wydało się jakby ostrym, przeszywającym ciosem, mimo że
wiedziałem, że nim nie był; to było po prostu dlatego, że moje wszystkie nerwy płonęły, bo byłem
taki ożywiony i prawdopodobnie miałem siniaka tam, na wierzchu wszystkiego. Powiedziałem coś
do niej, coś, co prawdopodobnie nie było miłe i poczułem szczególnie paskudny odruch wściekłości
z mojego mózgu do mojej ręki.

Moje palce zacisnęły się w solidną kulę mięśni, kości i mocy.
Claire spojrzała na mnie ze zmartwieniem i wściekłością na twarzy i po raz pierwszy,

zobaczyłem siebie odzwierciedlonego w jej oczach. Zobaczyłem, co robię.

Znałem ten widok. Tą twarz. Widziałem ją przez moje dzieciństwo, kiedy Tata potykając się

przychodził do domu z baru. Widziałem tą ciężką fabryczną siłę po tym jak Alyssa umarła,
dwadzieścia cztery godziny siedem dni w tygodniu.

Oh, Boże. Boże.
To było jakby jakaś zasłona została odsłonięta, zalewając mnie wewnątrz światłem i nie

podobało mi się w ogóle co widziałem w sobie. Walka była jedyna rzeczą. Ale to było cos innego. To
byłem ja stający się tym, kim nigdy nie chciałem być.

Ale głęboko, bardzo głęboko zdałem sobie sprawę, czemu mój ojciec był taki, jaki był. Łatwo

było pozbyć się tych wszystkich demonów, pozwolić im zagrzmieć.

I to wydawało się przyjemne.
To było bardziej przerażające niż cokolwiek, co kiedykolwiek wiedziałem.

###

Claire rzeczywiście zobaczyła, że coś stało się w środku niego, coś w rodzaju pstryknięcia.

Shane zamrugał, a potem był całkowicie Shane’m, ciepłym, prawdziwym i pełnym skruchy. – Oh,
Boże, przepraszam. – powiedział i obtoczył ją ramionami. – Nie miałem tego na myśli. Tak bardzo
przepraszam. – Poczuła zmianę języka jego ciała i przypuszczała, że patrzył na Michaela, nawet
kiedy trzymał ją. – Przepraszam, bracie.

- Tak. – powiedział Michael. Nie brzmiał na przekonanego. – Okej. Po prostu następnym

razem, nie bierz tego tak poważnie. Facet, to tylko gra.

- Zdobędę jutro nowy kontroler. – powiedział Shane. – Naprawdę. Przepraszam. – Claire

mogła powiedzieć, z tonu jego głosu, że miał to na myśli; nie mówił tego tylko tak po prostu. I
przypuszczała, że Michael też mógł to powiedzieć. – Przypuszczam, że miałem po prostu zbyt dużo
adrenaliny.

Eve, która leżała na podłodze wpatrując się w nich, w końcu wstała. – Stary, - powiedziała i

potrząsnęła głową. – Nie będę zbierać plastikowych odłamków. Collins, to twoja robota. Baw się.
Ja spadam.

- Tak, ale wychodzisz? – zapytał Shane. To był jak na niego słaby wysiłek za zniewagę, ale

przynajmniej próbował. Szybko się do niego uśmiechnęła i trzepnęła pierwszy raz tego wieczoru i
skierowała się do góry. Claire przyłapała siebie na ziewaniu i sprawdziła zegarek. Wow, było późno.
A ona miała ranem wczesny początek.

Pocałowała policzek Shane’a, a on obrócił swoją głowę i zamienił go w o wiele dłuższy,

słodszy pocałunek. Który przerwała z żalem i powiedziała, - Też muszę iść do łóżka.

Wydał niski, pytający dźwięk w gardle. Zaczerwieniła się, bo Michael był dokładnie tam.

Michael udawał robienie czegoś innego, co nic nie znaczyło. Zmysły wampirów. Prawdopodobnie
mógł wyczuć, jak szybko biło jej serce. – Nie. – wyszeptała to ucha Shane’a. – Muszę odpocząć.

- Okej. – odszeptał i pocałował jej szyję, dokładnie tam, gdzie sprawiało, że drżała. Wiedział,

że było to jej ulubione miejsce, które sprawiało że uginały jej się kolana.

- Będzie ze mną w porządku. Oh, zaczekaj, zawsze mam się w porządku.
- Przestań. – Jej głos nie brzmiał teraz tak pewnie. – Muszę odpocząć.
Puścił ją i wycofał się z rękami w górze. – Fajnie, - powiedział. – Idź.
Tak zrobiła, niechętnie, a kiedy odwróciła się, Shane zbierał odłamki rozwalonego kontrolera

z dywanu, a Michael obserwował go z małą zmarszczką, nadal umieszczoną pomiędzy jego
brwiami, jakby nie mógł do końca odgadnąć, co widział.

Michael spojrzał w górę na nią, kiedy zatrzymała się na schodach. – Dobranoc. – powiedział.
Pomachała. – Żadnych bójek pomiędzy wami dwoma. – powiedziała. – Obiecujesz?
Dał słowo i udał, że wbija kołek w serce, co sprawiło, że się uśmiechnęła i skrzywiła w tym

samym momencie. – Będzie z nami w porządku. – powiedział. – Prawda, Shane?

Shane spojrzał w górę. – Prawda. – powiedział. Ale było coś dziwnego w jego twarzy, co

przypomniało Claire te odległe dni, kiedy Michael po raz pierwszy zmienił się w wampira. Shane
wcale wtedy mu nie ufał.

I nie była pewna, dlaczego nagle zdecydował się nie ufać znowu Michaelowi – ale była

prawie pewna, że było tak, jak mówiła.

Wszystko to było bardzo mylące, a ona była zbyt zmęczona aby to przetworzyć. Ale kiedy

znalazła się w łóżku, z światłem księżyca wpadającym chłodno przez zasłony, ostatecznie nie
mogła spać. Przewróciła się z boku na bok i obróciła, oglądając czarne gałęzie drapiące w szyby jak
kościotrupie ręce i zastanawiała się, co robił Shane. W połowie spodziewała się, że przyjdzie
pukając w jej drzwi, ale nie zrobił tego.

W końcu, zaczęła się robić senna i prawie już zasnęła, kiedy miała niewątpliwe wrażenie, że

ktoś był z nią w pokoju, dokładnie tutaj, stojąc obok łóżka.

Przewróciła się z bijącym sercem. Światło księżyca nie docierało do tej części łóżka, a pokój

był ciemny, ale mogła coś rozpoznać – cień.

A potem cień zrobił krok w przód, w światło i to był Myrnin. Nie Shane.
Wyglądał groźnie. Jego ciemne włosy kręcące się wokół jego bladej twarzy, a jego oczy były

bardzo szerokie, bardzo ciemne. Claire otwarła buzię aby zażądać wyjaśnień, co do diabła tutaj
robił, w jej sypialni, ale nie miała szansy. Jego ręka błysnęła i przykryła jej buzię zimnym ciałem.

Próbowała wrzasnąć, ale wydobyła z siebie zdławiony furkot, nawet nie wystarczająco blisko

głośny aby zaalarmować kogokolwiek. Myrnin przyłożył długi, smukły palec do swoich ust i
zbliżył się.

- Tak bardzo przepraszam, że to robię, - wyszeptał. – Zdaję sobie sprawę, że to

nieodpowiednie. Mam rację, prawda? Przychodzenie do buduaru dziewczyny bez zaproszenia nadal
jest niestosowne, nawet w tych luźnych kręgach towarzyskich?

Skinęła stanowczo głową. Nie puścił jej, prawdopodobnie dlatego że mógł powiedzieć, że

wrzaśnie, gdyby to zrobił.

- Cóż, bardzo przepraszam, ale to jest trochę nagły wypadek. Ubierz się. Amelie chce nas

widzieć.

Oh. Cóż, wampiry nadal nie trzymały się regularnych godzin ludzi. Nie fajnie.
- Proszę nie krzycz. – powiedział. – Wyglądałoby to dla mnie tak bardzo źle, wszystkie rzeczy

przemyślane.

To, bardziej niż cokolwiek, sprawiło, że skinęła. Zimna dłoń Myrnina odsunęła się, a ona

wzięła głęboki, niepohamowany oddech, ale nie wrzasnęła. Pokonała całą drogę na łóżku
przygotowując się do ucieczki przy drugim wypowiedzeniu.

- Mogłeś zadzwonić. – powiedziała Claire. Jej głos brzmiał trochę wyżej niż zazwyczaj. –

Mam telefon.

- Ja zgubiłem swój. – powiedział. Claire mogła tak w to uwierzyć. – Głupie rzeczy. Tak małe.

Tak łatwe do wsadzenia do kieszeni i zapomnienia o nich, kiedy pierzesz swoje ubrania… Cóż. To
po prostu wydawało się łatwiejsze by przyjść. Jesteś ubrana?

- Nie mogę uwierzyć, że mnie o to pytasz. Stojąc w mojej sypialni w środku nocy. Nie

uważasz, że jest to trochę przerażające? Może nawet zboczone?

- Ach, doskonały argument. Po prostu poczekam na zewnątrz. Ale pośpiesz się. I nie mów

nikomu.

Claire spodziewała się, że Myrnin skieruje się do drzwi sypialni, ale nie, oczywiście to byłoby

zbyt normalne, prawda? Zamiast tego otworzył okno, to, które wychodziło na podwórko i przeszedł
przez nie. Zeskoczył na dół z całą ta łatwością kogoś zeskakującego z krawężnika, tylko że było to
dwadzieścia stóp w dół (20 stóp = 6,096 m – przypuszczenie tłumacza), jeśli nie więcej.

Claire nawet nie martwiła się aby popatrzeć. Oczywiście, że miał się okej, a ona nie

przejmowała się tym, czy miał. Jak on po prostu mógł się tak pokazać, kiedy spała.

Grzebała w kredensie w poszukiwaniu czystej bielizny, kiedy usłyszała łagodne pukanie w

drzwi. – Claire? Obudziłaś się?

Shane. Zamarła i wstrzymała oddech. Chciała je otworzyć, wpaść w jego ramiona i zapomnieć

wszystko o Myrninie i jego dziwnym zachowaniu, ale prawdą było, że Myrnin nie pokazał się bez
powodu. Coś było nie tak, a on powiedział, Nie mów nikomu. To niestety wliczało Shane’a.

Spojrzała na klamkę, ale nie obróciła się, a po następnym cichym pukaniu, usłyszała jak jego kroki
przesuwają się, w kierunku jego pokoju.

Claire wypuściła oddech, potrząsnęła głową i wymamrotała. – I znowu nienawidzę cię,

Myrnin.

Ubrana, nawet jeśli niezbyt dokładnie stylowo, Claire wysunęła głowę przez okno od jej

sypialni. Jak oczekiwała, Myrnin stąpał tam z rękami z tyłu i głową spuszczoną w dół. Miał na
sobie jakiś rodzaj neonowo-świecącej koszuli, która była prawdopodobnie trzymana z lat
osiemdziesiątych i powróciła z jego krótkimi spodenkami i wygodnymi sandałami. Te były
przynajmniej skórzane i wyglądały na coś, co facet by nosił. Jeśli wcisnąłby.

Niekoniecznie wampirzy szyk, jak kultura pop to określała, ale Myrnin był jedynym, do

którego to pasowało. Kiedykolwiek.

Spojrzał w górę na nią, czarne włosy opadły z jego bladej jak księżyc twarzy i powiedział, -

Więc? Skacz!

To była jedna rzecz dla wampira. Trochę inna dla łamliwego, niezbyt wysportowanego

człowieka. Claire potrząsnęła głową. Myrnin westchnął, pociągnął obiema rękami swoje włosy,
jakby chciał wyciągnąć swój mózg z korzeniami, a potem wydawał się mieć błyskotliwy pomysł.
Pędem oddalił się w ciemność.

Chwilę później był z powrotem, niosąc drabinę i nie ich drabinę. Claire przypuszczała, że

ukradł ją sąsiadowi. Cóż, to było lepsze niż skakanie.

Schodzenie na dół było chłodne i przerażające, bo Myrnin nie pomyślał o przytrzymaniu

drabiny, która podskakiwała i przesuwała się niespokojnie z każdym krokiem, który robiła. Claire
przeskoczyła ostatnie kilka szczebli, lądując na płaskich stopach i wyszeptała, - Skąd ta rzecz
przyszła?

- Oh, stamtąd. – powiedział Myrnin i pomachał niejasno w ciemność. – Nie mamy czasu na

subtelności. Proszę, nadążaj.

Oh, prawda. Myrnin nie prowadził, więc nie było samochodu; to oznaczało pójście. W

ciemności. W Mieście Wampirów. Cóż, przynajmniej miała eskortę, mimo że miał dłuższe nogi i
nie przejmował się zwalnianiem dla niej, więc musiała prawie biec truchtem aby z nim zostać.

- Co się dzieje? – zapytała, w czasie, kiedy dotarli do rogu Lot Street. Światła uliczne były

wyłączone. Większość lamp ulicznych w Morganville pozostawało wyłączonych, kiedy najbardziej
ich potrzebowałeś. Co to za nagły wypadek?

- Dowiedziałem się, kto zabił twojego przyjaciela.
- Oh. – zassała powietrze głębokim wdechem, kiedy przekroczyli ulicę i skręcili w prawo,

kierując się na Plac Założycielki w centrum miasta. – Kto?

To było proste pytanie, ale nie oczekiwała prostej odpowiedzi. Myrnin zawsze był niejasny,

kiedy najbardziej potrzebowała przejrzystości.

Więc zaskoczyło ją kiedy powiedział, - Czy rzeczywiście chcesz wiedzieć?
- Oczywiście, że chcę!
- Pomyśl uważnie, przed tym jak odpowiesz. Chcesz wiedzieć, Claire?
To brzmiało groźnie. A Myrnin brzmiał bardzo, bardzo poważnie i pod kontrolą, co było

dziwne, przynajmniej do powiedzenia.

- Czy jest jakiś powód, dla którego nie powinnam? – zapytała. Rzucił na nią okiem, a ona była

znowu niepewna przez troskę w jego wyrazie twarzy.

- Tak. – powiedział. – Kilka, o których mogę pomyśleć.

- Czemu więc wywlekłeś mnie przez to z łóżka?
- Nie mój wybór. Rozkazy Amelie. Zaufaj mi, zaprotestowałem. Zostałem unieważniony.
Claire skoncentrowała się przez kilka chwil na chodzeniu, póki blada poświata lamp z Placu

Założycielki nie ociepliła przed nimi nocy. Domy, które minęli były ciche i ciemne. Z wyjątkiem
kilku szczekających psów, nikt nie wydawał się ich zauważyć.

- Powiedz mi. – powiedziała. – Powiedz mi, zanim tam dotrzemy. Będzie lepiej, jeśli będę

wiedziała, w co się pakuję.

- Wiedziałem, że to powiesz. – Nie mogła zdecydować, czy Myrnin zaakceptował czy brzmiał

zrezygnowanie. – Bardzo dobrze. To brat Eve. Jason.

Jason. Cóż, to nie zszokowało jej aż tak bardzo, jak prawdopodobnie powinno. Jason usiadł z

nimi przy ich stole. Nawet raz coś jakby uratował jej życie. Ale z drugiej strony, terroryzował ją,
zastraszał ją i rzeczywiście zranił Shane’a. Z radością. Jason w głębi nie był dobrą osobą.

- Eve będzie zdenerwowana. – powiedziała Claire. Nie mogła sobie wyobrazić, jak źle jej

przyjaciółka będzie się czuła; Eve była tak podekscytowana domniemaną zmianą Jasona, więc
popierała próby sprawienia go lepszym. A teraz to. To ją powali.

- Nie jesteś zaskoczona.
- Nie za bardzo. Mam na myśli, jestem bardziej rozczarowana niż zaskoczona. Chciałam, by

był lepszy.

- Ach, Claire. – Myrnin potrząsnął głową i wyszedł jej naprzeciw by dać jej szybki,

gwałtowny uścisk jednym ramieniem. – Chcesz, żebyśmy wszyscy byli lepsi niż jesteśmy. To
urocze i niepokojące. Rozczarowałem cię wiele razy.

- Nie tak jak to.
- Bardzo tak jak to. – powiedział. – Ale prawdopodobnie nie tak krwawo.
- Co się z nim stanie?
Myrnin spojrzał na nią długo z boku. Zdała sobie sprawę, że to może nie było najbardziej

spostrzegawcze pytanie, które kiedykolwiek zadała. – Nie, - powiedziała. – Nie, Myrnin. Nie zabił
wampira, nieważne jak to się teraz dzieje. Ludzka przemoc jest sądzona i karana przez ludzi. Taka
jest zasada.

- Amelie ustala zasady, drogie dziecko.
Byli teraz w stosunkowo wyludnionej części miasta, kierując się na Plac Założycielki.

Normalnie, Claire nie podobałoby się chodzenie tutaj w palącym słońcu południa, nawet nie z
eskortą, ale posiadanie wampira po swojej stronie sprawiło, że poczuła się nieostrożna.

Nigdy nie widziała, że nadchodzi, nie póki Myrnin nagle nie zatrzymał się i nie podniósł

swojej głowy, twarz stała się nieruchoma i nienaturalnie blada w srebrzystym świetle księżyca.
Zazwyczaj miał coś w rodzaju niezręcznie ostrej łaski, która była prawie ludzka, ale teraz
przyodział ten dziwny, wampirzy spokój, który sprawiał, że Claire czuła się taka niezdarna. Tak
wrażliwa.

Z wyjątkiem tego, że Myrnin nagle nie miał kłów na nią; koncentrował się na czymś w

ciemności.

- Claire, - powiedział niskim, kojącym, starannie kontrolowanym głosem. – Chciałbym, żebyś

wyjęła swoją komórkę i zadzwoniła na policję, proszę. Zrób to teraz. Może, ten alarmowy numer.

To było tak całkowicie nietypowe dla Myrnina, że przeraziło ją to do wygrzebania swojej

komórki z kieszeni. – Czemu? – wyszeptała, kiedy zaczęła wystukiwać trzy cyfry.

- Bo to jest nagły wypadek. – powiedział, a potem nagle coś uderzyło go, coś szybszego niż

Claire mogła rzeczywiście zobaczyć, a ona tylko miała wpisane 911 i nie nacisnęła aby się połączyć
i zanim Myrnin upadł, coś miało jej nadgarstek w miażdżącym uścisku. Miała zmieszane wrażenie
smrodu jak najgorszy odór ciała na świecie, jak biedny Śmierdzący Doug tysiąc razy, a nerwowy
blask oczu i twarz, która wyglądała jak szkielet z rozciągniętą na niej skórą.

Z ostrymi, ostrymi, ostrymi kłami, które świeciły jak noże i kierowały się prosto na jej

gardło.

Myrnin uderzył go z taką siłą, że dwa wampiry wylądowały przynajmniej pięćdziesiąt stóp

dalej (50 stóp = 15,24 m – przypuszczenie tłumacza), tocząc się, uderzając pięściami i walcząc, a
Claire zdała sobie sprawę, że po prostu stanie tam jak kompletna idiotka mogło nie być najlepszą
strategią przetrwania. Poczuła się sparaliżowana i głupia z szoku, ale zobaczyła świecący niebieski
ekran jej telefonu w trawie, wygramoliła się po niego i wcisnęła guzik połączenia. Wściekle
rozejrzała się dookoła, próbując określić swoje położenie; wszystko wydawało się ciemne, mroczne
i dziwne, ale zobaczyła znak drogowy w słabym blasku słabego światła ulicznego w rogu.

Była zaledwie dwie przecznice od Placu Założycielki.
Claire biegła, trzymając telefon przy uchu. Jej serce biło tak szybko, że czuła jakby młot

kowalski uderzał jej klatkę piersiową. Chodnik był ciemny, bardzo ciemny, ale nie martwiła się
pęknięciami albo nierównym chodnikiem lub czymkolwiek innym oprócz biegnięcia tak szybko jak
mogła, kierując się ku nieco wątpliwemu bezpieczeństwu jeszcze większej ilości wampirów i,
Boże, nie mogła uwierzyć, że biegła do wampirów, ale to nie była ta rzecz.

- Dziewięć-jeden-jeden. Jaki jest twój nagły wypadek?
Zdała sobie sprawę, że nie miała ani tchu. Claire sapała coś o tym, gdzie była i próbowała

wyjaśnić, co się do diabła właśnie stało, kiedy potknęła się, a komórka poleciała kiedy straciła
równowagę i z rozmachem przeniosło na coś, co miało być uszkadzającym kości zderzeniem z
chodnikiem.

Wyciągnęła ręce przed siebie, ale tym co uderzyła, nie był chodnik.
To był Myrnin, który złapał ją, obdarzył ją takim spojrzeniem, którego w ogóle nie mogła

odczytać i chwycił jej upadły telefon, kiedy odrętwiale wskazała na niego. Miał na twarzy krew i
długie, zwierzęce zarysowania, które powoli się goiły. Jego ubrania też były rozprute i
rozdrobnione.

Bez kolejnego słowa zgarnął ja w swoje ramiona i pobiegł na Plac Założycielki. Nie zajęło to

długo – może trzydzieści sekund, ale Claire wykorzystała ten czas na poskładanie swojej głowy z
powrotem i spróbowanie zwolnić słabnące serce. Nie umrzesz. Uspokój się.

Przeszło jej to znowu przez myśl. Alarm Myrnina. Przelotne spojrzenie kościotrupiej twarzy.

Zapach śmierci.

To było wygłodzony, dziki wampir, a w Morganville to nie powinno się dziać. Wampiry mają

gotowy dostęp do banku krwi, jeśli niczego więcej. Jeśli byli przestępcami, mieli wiele łatwych
celów. Jakim cudem jeden stał się tak kościotrupi, taki dziki? I czemu zaatakował Myrnina
pierwszego, przed przyjściem po nią? Miała wrażenie, że przyszedł po nią tylko dlatego, że
dzwoniła po pomoc.

To nie miało sensu.
- Coś się dzieje. – powiedziała, kiedy minęli róg, a ona zobaczyła z przodu martwy Plac

Założycielki. – Połóż mnie na dół.

- Wszystko ze mną w porządku. – powiedział Myrnin i zatrzymał się by pozwolić jej się

ześlizgnąć w dół do pozycji stojącej. – Dzięki za pytanie, Claire. Biorąc pod uwagę, że
podporządkowałem siebie niewyobrażalnemu niebezpieczeństwu aby chronić zawartość twoich żył
i twojej nieśmiertelnej duszy, można wyobrazić sobie, że mogłaś zapytać. – Próbował być starym,

zwyczajnym Myrninem, ale był zszokowany, źle zszokowany. Claire doszła do wniosku, że ściska
swój telefon jak ochronę życia, kiedy odeszła od niego i także zdała sobie sprawę, że policja była
nadal po drugiej stronie linii zadając pytania.

- Halo? – powiedziała. – Policja? Musicie przysłać wóz patrolowy do…
Myrnin odebrał jej telefon ze zwyczajnym trzepnięciem ręki i powiedział. – Nieważne. Teraz

wszystko jest w porządku, wcale żadnego problemu. Dziękuję za ochronę i usługi. Proszę w ogóle
się nią nie przejmować. I odłożyć słuchawkę.

- Hej! – Claire sięgnęła po telefon. Podniósł go do góry, poza jej zasięgiem.
- Jeśli wyślesz za nim ludzką policję, będą poręcznymi przekąskami. – powiedział. – I oni

także zginą, jeśli będą mieli szczęście. Dalej. – Chwycił jej nadgarstek i pociągnął ją w tempie
szybkiego marszu. Używał trochę zbyt wiele siły, niż powinien, a Claire próbowała nie skrzywić
się. Była już w ten sposób zbyt dużo trzymana w tym poszczególnym zgromadzeniu kości.

- Co się stało? – zapytała. – I nie mów mi, że był to po prostu przypadkowy atak wampira.
- Nie był. – powiedział. – I porozmawiamy, kiedy tam będziemy. Nie wcześniej.
Zbliżali się teraz do straży, a umundurowany policjant wyszedł aby przeprowadzić pobieżny

przegląd. Skinął głową i pomachał im. Myrnin nawet nie zwolnił, więc Claire też nie.

- Dokąd idziemy?
- Oczywiście porozmawiać z Jasonem.
- Co? Ale…
- Wierzę, że to jest ze sobą związane. Jason jest pionkiem na szachownicy, a my musimy po

prostu potwierdzić, jakim pionkiem jest. Przypuszcza się, że ty możesz być w stanie to z niego
wyciągnąć.

- Zaczekaj… ty… ty chcesz żebym go przesłuchała?
- Porozmawiała z nim. Wcześniej ustalisz z nim porozumienie; może powiedzieć ci rzeczy,

których nie powiedziałby wampirom. Jak ludzki kolega, już jesteś uprzywilejowana.

- Uprzywilejowana?
- Po prostu powiedzmy, że rozwinął głęboką nieufność do wampirzego rodzaju.
- Co do diabła mu zrobiliście?
Myrnin nie spojrzał na nią. Teraz szli w dół szerokim chodnikiem, przestronnie

obramowanym wysokimi, ciemnymi drzewami po obu stronach. Ładnymi w świetle dziennym.
Główne miejsce zasadzek w ciemności. Ale były tam wampiry spacerujące w świetle księżyca,
żyjące swoim życiem w kompletnie dziwny i obcy sposób, z czego wiedziała. Tutaj, ta okropna,
kościotrupia rzecz nie zaatakowałaby. Nie ośmieliłaby się.

Nagle, bardzo chciała być z powrotem w domu.
- Myrnin? Co to było?
Nie powiedział kolejnego słowa, całą drogę do budynku, gdzie był trzymany Jason.

Rozdział 5

*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń

itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

Bycie wampirzą fortecą, w zasadzie samotną było strasznie irytujące; zwłaszcza odkąd Claire

zdała sobie sprawę, że wymknęła się przez okno i nikt, nawet Shane nie wiedział gdzie była. To nie
był prawdopodobnie najlepszy plan. Uwaga dla siebie: w przyszłości zostawić wiadomość wiem-
kto-mnie-zabił. Chore, ale praktyczne, przynajmniej w jej społecznych kręgach.

To nie były czyste, sterylne granice budynku, gdzie Amelie miała swój gabinet - mimo że był

to straszny dom pogrzebowy – ale inny budynek, budowa bez okien, która nie miała tej chłodnej
elegancji marmuru i grubych dywanów. Był bardziej… funkcjonalny. Nagie ściany. Ostre światła.
Zwykłe podłogi.

I pachniało jak środek dezynfekujący, co było bardzo przerażające.
Była gładka, drewniana deska w przedpokoju, a wampir, którego Claire rozpoznała – ten,

który pierwotnie miał ciemną skórę, ale wampirze życie rozjaśniło ją do niepokojącej popielatej
szarości. Był ślepy na jedno oko, a kiedy ją zobaczył, uśmiechnął się, wszystkimi zębami.

Po raz pierwszy spotkała go w bibliotece na Texas Prairie Uniwersity, a on próbował ją zabić.

W ogóle z jej doświadczeń niezbyt miły wampir.

- To praktykantka łowcy wampirów. – powiedział. – Dobrze. Robiłem się głodny. Dzięki za

przyniesienie mi obiadu.

- Jest ze mną, John. – powiedział Myrnin i kiwnął palcem. – Żadnej przekąski. I zresztą

musisz najpierw poprosić o pozwolenie Amelie. Którego wiesz że byś nie dostał. Jesteś w
zawieszeniu za swój ostatni, ach incydent w sprawie stałego mieszkańca Morganville z pulsem.

Wampir wzruszył ramionami i wyglądał na zawiedzionego. – Fajnie. Czego chcesz?
- Nie twój interes, John. Po prostu wykonuj swoją pracę i bądź cicho – powiedział Myrnin i

pociągnął ją naprzód. – Tędy.

Przeszli przez bardzo grube, stalowe drzwi, te które zatrzaskiwały się nieodwołalnością, co

sprawiło, że Claire drżała, a potem przez serię okratowanych bram, które wyglądały na
wystarczająco grube aby zniechęcić nawet wampiry. Niektóre były wypaczone. Niektóre miały
nawet odciski palców odciśnięte w metalu, gdzie wampiry próbowały go zgiąć. Wyglądało na to, że
bez powodzenia.

Wszystkie zablokowywały się za nią, odcinając wszystkie możliwości odwrotu. Tak, ta

uwaga, że nie wyjdzie wydawała się przez cały czas bardziej ważna. Claire ukradkiem wyciągnęła
swoją komórkę z kieszeni spodni i sprawdziła odebrane.

Zero kreseczek. Oczywiście. Nie mogła nawet do nikogo napisać po pomoc.
Myrnin rzucił na nią okiem kiedy schodzili w dół długiego, nijakiego korytarza. Cóż, nijaki

nie było poprawne – miał być nijaki, ale w rzeczywistości posiadał wszystkie rodzaje zadraśnięć,
ubytków i wyrwanych z niego kawałków. Prawdopodobnie przez ludzi i wampiry walczące aby się
uwolnić. Zdecydowanie nie cechy konstrukcyjne, bo jeden z ubytków zostawił iskrę takiej
czerwieni, że kiedy Claire bardziej się przyjrzała, stała się zerwaną, pomalowaną na czerwono
końcówką paznokcia.

- Wszystko w porządku? – zapytał ją. Skinęła głową, zdeterminowana aby nie pokazać mu jak

wytrącona z równowagi się czuła. – To już tutaj.

Zatrzymał się przed po prostu kolejnymi drzwiami, takimi bez gałki. Miał obok siebie

klawiaturę, a Myrnin wykręcił kilka cyfr i przycisnął swój kciuk do szklanej płyty. Drzwi otwarły
się z trzaskiem i sykiem powietrza, jakby były wewnątrz pod ciśnieniem.

W ogóle żadnych dźwięków, innych od tego.

Myrnin zamachnął się aby je otworzyć i pierwszy wszedł do środka – Claire przypuszczała, że

na wszelki wypadek, Jason czekał z jakimś stępionym obiektem albo, znając Jasona, ostrym. Ale
nie musiał się tym przejmować, bo Jason siedział przymocowany do ściany z kolanami w górze na
małym, wąskim więziennym łóżku. Był ubrany w jaskrawe, białe, szpitalne ochronne ubranie
noszone przez chirurgów podczas operacji, oznakowane więziennym hasłem na wierzchu i jak
przypuszczała z tyłu.

Spojrzał bezwyrazowo na nich w górę. Pod splątaną miotłą ciemnych włosów, jego twarz była

spokojna i nieruchoma, jego oczy tak puste jak kamienie.

- Hej, Jason. – powiedziała Claire. Brzmiała na zdenerwowaną. Cóż, była. – Będzie w

porządku jeśli usiądę? – Jedyne miejsce do siedzenia było na jego łóżku. Jason nie powiedział tak,
ale też nie powiedział nie więc opadła na koniec najdalej od niego. – Masz się w porządku?

Wzruszył ramionami. To był po prostu bardzo, bardzo mały ruch jego ramion, prawie żaden.

Jego wyglądające na martwe oczy szybko się poruszyły w kierunku Myrnina, potem z powrotem na
nią.

Jason był niebezpieczny; wiedziała to. Widziała jak zranił Shane’a; widziała go też jak robił

gorsze rzeczy. Jeśli wstanę i wyjdę, nikt nie będzie mnie obwiniał, pomyślała. Nawet Eve.

Ale myśl o Eve, płaczącej i nieszczęśliwej sprawiło że Claire znalazła ostatnie, wystrzępione

wątki postanowień i ciasno się ich uczepiła. Spojrzała na Myrnina, który stał w kącie obok drzwi. –
Czy zechciałbyś tam poczekać? – zapytała go.

- Na zewnątrz tego pokoju.
- Tak.
- Jesteś dość pewna.
Nie była, ale i tak skinęła głową. To przykry dzień, kiedy Myrnin jest bezpiecznym wyborem,

pomyślała. Najwyraźniej, też tak pomyślał, bo dał jej długie, zmartwione spojrzenie przed
przyciśnięciem swojego kciuka do szklanej płyty w środku pokoju i otwarciem drzwi.

Po tym jak zamknęły się za nim, Claire spojrzała z powrotem na Jasona. – Lepiej?
Przez chwilę, pomyślała, że widziała cień gorzkiego, małego uśmiechu, ale zniknął zanim

mogła być pewna. – Myślisz, że nie patrzą? – zapytał.

- Jestem prawie pewna, że patrzą. Przepraszam.
Znowu wzruszył ramionami. - Nie ma znaczenia. Czemu tu jesteś?
- Myrnin mnie przyprowadził.
- Pomyślał, że z tobą porozmawiam.
- Tak, przypuszczam.
Jason powoli potrząsnął głową. – Nie mam nic do powiedzenia.
- Jason… to jest poważne. To nie jest coś co po prostu sprawi, że wylądujesz na chwilę w

więzieniu. To jest morderstwo. W Teksasie. Oni nie wygłupiają się w tym stanie, tym bardziej nie w
tym mieście.

Tym razem nawet nie obdarował jej wzruszeniem ramionami. Tylko pustym wpatrywaniem

się.

- Oni chcą wiedzieć kto cię w to wpakował. Kto wynajął cię do ukradnięcia Doug’owi krwi …
- Kim jest Doug?
- Facet, którego zabiłeś. – powiedziała wpatrując się prosto w jego oczy. – Mój przyjaciel.

To sprawiło, że się trochę skrzywił. Ledwo dreszcz, ale jednak. – Przykro mi. – powiedział.

Nie brzmiał jednak dokładnie tak jakby mu było przykro. – Masz złego faceta. Nie zrobiłem tego.

- Są prawie pewni, że to zrobiłeś.
- Zawsze są pewni, ale to nie znaczy, że wiedzą. Myślisz, że przejmują się tym, kto to

naprawdę zrobił? Ich ideą sprawiedliwości jest to aby zwalić na zwyczajnych palantów i rzucić
kogoś wilkom. Nie ma znaczenia, kto to jest.

- Mówisz, że nie jesteś winny.
- Jestem zwyczajnym palantem. Claire, ty nie rozumiesz. To nie ma znaczenia. Jestem tym,

który za to oberwie. – Znowu wzruszył ramionami. – Cokolwiek.

- Cokolwiek? Jason, to morderstwo! Wiem, że nie jesteś idealny…
Zaśmiał się. To był suchy, papierowy dźwięk, w ogóle bez uciechy za nim.
- …ale wiem, że nigdy nikogo nie zabiłeś.
- Oh, tak? Wiesz to. Jesteś pewna.
Cóż… może pewna nie było właściwym słowem. – Jestem pewna, że powiedziałbyś mi,

gdybyś to zrobił.

- Czemu?
- Bo się nie boisz. – powiedziała. – Nie boisz się mnie przestraszyć. Raczej byś mnie

przestraszył. Ale nie kłamiesz o tym.

- Oh, kłamię.
- Wiem. Ale mi nie kłamiesz. Już nie. – Pochyliła się do przodu. Zapach celi – oczyszczalni

przemysłowych, potu, strachu – przyprawił ją o ból gardła, albo może to było po prostu ogólne
napięcie. – Nie odkąd próbowałeś ocalić mi życie.

Odwrócił wzrok a Claire pomyślała, że to było zwycięstwo. Nigdy o tym nie rozmawiali,

nigdy nie mieli szansy, ale tutaj, był widownią na uwięzi.

- Wiedziałeś, że umrę tam w tych tunelach. I poszedłeś po policjantów, nawet mimo tego, że

wiedziałeś, że cię aresztują. Próbowałeś ocalić mi życie, kiedy mogłeś po prostu uciec.

- Jednak nie ocaliłem ci życia. Nie uwierzyli mi. Więc wszystko co za to dostałem to

więzienie. Żaden dobry uczynek nie jest bezkarny, prawda?

- Ale to, że próbowałeś, nadal dużo dla mnie znaczy. To dlatego powiesz mi prawdę, Jason.

Przejmujesz się wystarczająco tym co myślę, że znowu spróbujesz.

Spojrzał na nią tak, że nie mogła tego zinterpretować. – Dużo myślisz o sobie.
- Nie, - powiedziała łagodnie Claire. – Nie za bardzo. Myślę, że to też wiesz.
Cisza. Pomyślała, że będzie ona trwać wiecznie, że będzie musiała wstać i zostawić go tutaj

na cokolwiek co się potem stanie, ale potem Jason powiedział. – Nie zabiłem go. Ale wiem co się
stało.

Postęp. – Okej. Więc, co się stało?
- Wszystko co zrobiłem było zabraniem zabójcy do akademika i pokazanie mu, gdzie znaleźć

faceta. Twojego przyjaciela. Douga.

- Zabranie kogo do akademika?
Jego odpowiedź wzięła ją z zaskoczenia, ale nagle, przytłaczająca odpowiedź wampira w

środku nocy stała się jasna, bo powiedział. – Na początku nie wiedziałem kim on jest. Mam na
myśli, był brudny i wychudzony i szalony w każdym stopniu.

- Kto?
- Ten stary facet, ten, który przysporzył Amelie tylu kłopotów. Pan Bishop.
Bishop jest na wolności. I był wygłodzony. I był naprawdę wkurzony.
A Claire zdała sobie sprawę z lodowatym, okropnym, obrzydliwym szokiem, że właśnie

widziała go na ulicy, idącego na Myrnina. To dlatego wydawał się znajomy. Właśnie tam
przerażający nocny natręt był boogeyman’em (boogeyman – zmyślony potwór mający straszyć
dzieci – przypuszczenie tłumacza).

Nic dziwnego, że wampiry panikowały.

###

Kiedy zaczął mówić, Jason miał dużo do powiedzenia. Podszedł go facet, którego znał, ktoś

po niezbyt legalnej stronie społeczności Morganville, który zapłacił mu pieniądze aby dowiedział
się szczegółów o studencie TPU – Dougu. Jason przekazał informacje, ale potem powiedziano mu,
że żeby dostać resztę jego pieniędzy, musi odprowadzić gościa do pokoju akademickiego Douga. To
brzmiało wystarczająco prosto, póki Jason nie przybył do tunelu, gdzie powiedziano mu, że spotka
swojego nosiciela i odkrył, że to nie był po prostu stary wampir czekający na niego – to był Bishop.
Wampirzy tata Amelie. I najbrzydszy, najzimniejszy wampir jakiego Claire kiedykolwiek spotkała.
Sprawił, że ten straszny, łysy facet z tego starego filmu Nosferatu wyglądał słodko… i nawet trochę
przystojnie. Było coś tak lodowatego i złego w Bishopie, co przyprawiło ją o dreszcz przy
pamiętaniu go… a ona pomyślała szczerze, że był stracony.

Okazuje się, że jeśli by był, to jednak nie byłoby tak zaplanowane.
- Nie wiedziałem, że to się stanie. – powiedział Jason patrząc w dół. Położył swoje ręce

dookoła kolan i przyciągnął je i wyglądał w tym momencie szczuplej i młodziej od Claire.
Przestraszony mały chłopiec. – Stałem tam, kiedy Doug otworzył drzwi a Bishop po prostu machnął
swoją dłonią. Albo tak to wyglądało. Następna rzecz jaką wiem, Doug leży na plecach, na łóżku, z
rozciętym gardłem i wykrwawia się. Bishop wyjmuje coś z jego plecaka i mówi, Myślałeś, że
możesz mnie przestraszyć? A ja do diabła uciekłem stamtąd. Nie przejmowałem się tym, kto mnie
widział. Po prostu dbałem o to aby się stamtąd wydostać, zanim zdecyduje pozbyć się luźnych
końców. Wyraz jego twarzy… myślałem, że może zabić każdego w całym akademiku. – Jason
przełknął. – Bawił się. I był wygłodniały.

Claire pomyślała o dwójce studentów na piętrze prowadzących wojnę na stereo, nie będąc

nawet świadomi mijającej ich śmierci. Szczęśliwi. Tak szczęśliwi. – Co zabrał?

- Przeszukaj mnie. Wyglądało jak fiolka czegoś i jakieś papiery. Ale to nie jest tak, że

chciałem wiedzieć. W większości wynosiłem się do diabła stamtąd. Uwierz mi, chciałbym niczego
nie widzieć i niczego nie wiedzieć. – Jason oparł swoje czoło o kolana. – Nie wiem gdzie jest
Bishop. Nie wiem co robi. I, uwierz mi, nie pracuję dla niego. To miało być po prostu
wprowadzenie, przyjacielsko-przyjacielska rzecz. Wyobrażałem sobie, że zakasowywał jakieś
narkotyki albo coś. Kiedy zdałem sobie sprawę, kim był, powinienem po prostu uciec do diabła
stamtąd, ale byłem zbyt przestraszony aby biec. Wiem, że gdybym nie zabrał go tam, gdzie chciał
iść, zrobiłby…

Claire mogła sobie tylko wyobrazić, co Bishop by zrobił gdyby był rozczarowany i nie było to

dobre, to było pewne. – To nie twoja wina. – powiedziała. – Nie miałeś wyboru. – Jason i tak miał
szczęście, że był żywy.

- I teraz też nie mam wyboru. – powiedział. – Claire, jeśli oni myślą, że mogą ze mnie

wyciągnąć torturami gdzie jest nowa kryjówka Bishopa, nie mogą. Wydałbym to, gdybym to
wiedział, z biciem serca, bo, cholera, ta rzecz mnie przeraża. Ale ja po prostu nic nie wiem.

Wierzyła mu. Spojrzała w górę, szukając kamer i znalazła malutkie szklane oko w odległym

kącie sufitu. Wpatrywała się w nie przez kilka chwil, zastanawiając się, kto to oglądał. Prawie na
pewno Amelie. I prawdopodobnie Myrnin, jeśli nadal nie czaił się po drugiej stronie drzwi.

- Zamierzam spróbować cię stąd wydostać, Jason. – powiedziała. – Jednak nie wiem, czy

mogę coś dla ciebie zrobić z policją.

Wzruszył ramionami, popadając znowu w ciszę. Jego oczy nadal wyglądały na martwe, ale

teraz zdała sobie sprawę, że to nie była obojętność.

To był strach.
Wstała i ruszyła w kierunku drzwi, czekając. Zamek odczepił się, a drzwi otwarły się z

trzaskiem.

- Claire? – powiedział nagle Jason. Spojrzała w tył. – Jeśli nie zobaczę cię ponownie, dzięki

za próbowanie. Nikt nigdy wcześniej nie próbował. Nawet Eve. Mam na myśli, jest moją siostrą i
kocham ją, ale… myślę, że zawsze wiedziała, że jestem straconą sprawą.

- To była najsmutniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszała. Claire spróbowała się uśmiechnąć,

ale nie myślała, że była autentyczna. A Jason nie uśmiechnął się w odpowiedzi.

- Zobaczysz mnie ponownie. – powiedziała. – Obiecuję.
Miała nadzieję, że nie kłamała, kiedy drzwi trzasnęły z kliknięciem za nią i zablokowały się z

grubym, masywnym dźwiękiem metalu. Korytarz był opustoszały, w oba kierunki, po prostu proste
linie i zadraśnięcia na ścianach i poczucie rozpaczy tak ciężkie jak biała farba.

A potem wampir z biurka z przodu – John, ten, który nazwał ją praktykantką łowcy wampirów

– pojawił się w korytarzu. Claire zatrzymała się martwa w swoich krokach, spięta i gotowa na
cokolwiek. Wpatrywał się w nią przez chwilę, potem skinął.

Została tam gdzie była.
- Jak chcesz. – powiedział. – Kazano mi cię wyprowadzić. Chcesz zostać, mogę sprawić, że to

się stanie, dziewczynko. Mam wiele otwartych celi.

- Czekam na Myrnina.
- Będziesz chwilę czekać. – powiedział. – Jest na górze z szefową. Idziesz ze mną albo

zostajesz w celi. Twój wybór.

Jeśli Amelie obserwowała pełen obieg żywych, mogła zobaczyć Claire w korytarzu i dowód

czegokolwiek co mogło się stać. Miejmy nadzieję, że John też to wiedział. To, i tylko to sprawiło,
że Claire kiwnęła i ruszyła w kierunku innego wampira.

Nie dotknął jej. Otwarł i zamknął bramy i w końcu byli w ostatniej sekcji, okratowanej na

jednym końcu, grubymi stalowymi drzwiami po drugiej.

A Claire zdała sobie sprawę, że w tej szczególnej sekcji nie było kamer.
O Boże.
John zatrzymał się i obrócił w jej kierunku. – Nie zapomnę co zrobiłaś. – powiedział. Wskazał

skórę poniżej jego zachmurzonego, ślepego oka, niesamowicie srebrną. – To przez ciebie. Tak
bardzo mnie skrzywdziłaś, to nigdy się nie zagoi.

Cóż, sama to sobie zrobiła, zatrzasnęła w pułapce z wampirem, który naprawdę jej nie lubił,

wiedząc, że jest odpowiedzialna za jego aktualny niezbyt wspaniały wygląd. – Próbował mnie
zabić, kiedy to zrobiłam. – powiedziała. – Więc to przez ciebie. Jeśli to pomoże, to sprawia, że

wyglądasz w jeszcze straszniejszy sposób niż wcześniej.

Obnażył kły a wyraz jego twarzy sprawił, że poczuła się dokuczliwie świadoma krwi

biegnącej pod jej skórą i przerażenie, które zdawało się wyrastać kolce w jej brzuchu. – Chcesz to
znowu powiedzieć? – powiedział. – Jak to była moja wina, że rzuciłaś ciekłym azotem w moja
twarz?

- Może to wspólna odpowiedzialność. – powiedziała. – Ale jest tak daleka jak ja chętna do

wyjścia. Teraz otwórz drzwi.

- Kiedy skończę. – powiedział. – Oko za oko. To jest to, co mówi Biblia.
- Myślę, że nie żyjesz za bardzo tak, jak mówią przykazania.
- Oh, żyję. Poświęcam szczególna uwagę tym częścią, z którymi się zgadzam, tak samo jak

każdy inny. Teraz, jeśli zostaniesz spokojna, to nie zabierze długo. – Perfidnie szeroko się
uśmiechnął. – Oczywiście nie mówię, że to nie będzie bolało. Jaki byłby sens, gdyby nie bolało?

Zrobiła ogromny krok w tył. Niepotrzebnie. Bliskie sfery, żadnego miejsca do biegania,

żadnej broni. Ramię w ramię z o wiele większym, silniejszym, typem wampirzego kolesia, miała
zerowe szanse i wiedziała to.

Ale nie zamierzała błagać. Nawet jeśli krzyczący głos w jej głowie chciał tego.
Powinnam zostawić tą wiadomość wiem-kto-mnie-zabił.
A potem drzwi obok niej otwarły się z trzaskiem z szorstkim, brzęczącym dźwiękiem. Nie

zawahała się. Kiedy wampir ruszył na nią, pchnęła otwarte drzwi i wbiegła do holu unikając
drewnianego biurka.

Wściekły wampir pobiegł po nią i wpadł w poślizg przy nagłym zatrzymaniu się, kiedy

zobaczył kto stał tam na jego drodze.

Amelie.
Nie była wysoką kobietą, ale wyglądała na wysoką w jej ostrożnie dopasowanym jedwabnym

żakiecie, spódniczce i szpilkach z jej wyblakłymi włosami wypiętrzonymi na czubku głowy w
wieniec. Jedwabne ubrania były o jeden odcień bledsze niż jej skóra, dając jej gładki, marmurowy
wygląd, który był wzmocniony spokojem jej ciała.

- Także wierzę w oko za oko, John. – powiedziała. – W rzeczywistości, dość mocno. To jedna

z moich założycielskich zasad. Zrobisz lepiej zapamiętując to.

John dał Claire szybkie, pełne furii spojrzenie i ukłonił się swoją głową. – Tak pani. Tak

zrobię.

- Wierzę, że zatrudniłam cię do specyficznej pracy, John. Pilnowanie bardzo cennej i

prawdopodobnie bardzo niebezpiecznego więźnia.

- Tak zrobiłaś pani.
- Więc może będzie dla ciebie dobre wrócenie do niej i przestanie oddawania się twoim

drobnym, małym urazom.

W ciszy przeszedł do biurka i usiadł za nim. Claire wypuściła drżący oddech. Powiedziałaby

dziękuję, ale nie myślała, że Amelie chciałaby to usłyszeć, nie teraz.

- Wyświadczyłaś mi dobrą przysługę, Claire. – powiedziała Amelie, obracając się twarzą do

niej. – A teraz potrzebuję twojego słowa, że zapomnisz o tym co usłyszałaś dzisiejszej nocy.

- Masz na myśli o…
- Mam na myśli, zapomnisz – powiedziała wampirza królowa Morganville a moc jej

osobowości uderzyła Claire jak ściana zimnej wody. – Nie mogę cię zmusić, ale mogę cię zapewnić,

że jeśli podzielisz się informacją, którą tutaj usłyszałaś, będę wiedziała. I wierzę, że ustaliliśmy już
jak widzę zdrady.

To nie była Amelie, ta która czasami rozchmurzyła się wystarczająco aby się uśmiechnąć…

nie, to była Królowa Amelie, Założycielka Morganville, która nigdy się nie uśmiechała. Córka
Bishopa. Ta która przeżyła wieki i każdego wroga rzuconego na nią przez te wszystkie
niebezpieczne lata.

A Claire nigdy ani na chwilę nie miała wątpliwości, że miała na myśli to, co mówiła.
- Nic nie powiem. – powiedziała. – Ale potrzebuję pomocy aby dotrzeć do domu.
- Będziesz ją miała. Myrnin! – głos Amelie był ostry, kruchy i zniecierpliwiony. – Tędy, Teraz.
Część ściany otwarła się – ta o której Claire nigdy by nie przypuszczała, że jest drzwiami – a

Myrnin wychylił się z brwiami w górze. – Więc skończyliśmy tutaj?

- Jak na razie. – powiedziała Amelie. – Zabierz ją do domu. I…
- Nic nie mów… tak, tak, słyszałem ciebie już siedemset razy, - powiedział Myrnin o wiele za

szorstko. – Jestem starodawny. Nie jestem głuchy.

Zimny wyraz twarzy Amelie pogłębił się a jej szare oczy przybrały nieprzyjemny czerwonawy

blask. – Myślisz, że wzięłam to jako żartobliwą sprawę?

- Może powinnaś. – powiedział. – I Może powinnaś odciąć głowę starego człowieka, kiedy

miałaś szansę. Absolutnie nikt nie kłóciłby się z tym wyborem. Jedynie zamurowanie go aby
zwiększyć jego cierpienie i stworzyć przykład, który był niemiłosierny i co gorsze, był niechlujny.
Wierzę, że trzepoczący dźwięk jaki słyszysz jest gołębi, wracających do domu na grzędę.

Gdyby Amelie wyglądałaby jeszcze zimniej, Claire spodziewałaby się tworzącego się wokół

niej mrozu na podłodze. – Naprawdę? Bo ja wierzę, że to dźwięk mojej kończącej się cierpliwości
na twojej nonsensy. Stary przyjacielu. Pamiętaj o swoich limitach.

Przeszedł pokój w błysku, stojąc noga w nogę z nią. Był wyższy niż ona i posiadający

smuklejsze kończyny i chropowaty po prostu przeciwieństwo jej elegancji – ale było w nim coś, coś
co sprawiło, że Claire złapała i wstrzymała swój oddech. – Jestem twoim przyjacielem. –
powiedział cicho. – Zawsze byłem twoim przyjacielem, moja droga. Ale w temacie twojego ojca
nigdy nie byłaś bardzo racjonalna. Nie pozwól mu tobą kierować. Nie graj z nim; zawsze był
bardziej okrutny niż ty. Zabij go, gdy go znajdziesz. Zabiłbym go dla ciebie nawet teraz, gdybym
mógł. Ale on jest szybki i silny i nie mogę sobie pozwolić na to, aby mnie ugryzł. Może gromadzić
armię przerażająco szybko. Musisz go znaleźć, a kiedy to zrobisz, musisz go wykończyć.
Natychmiastowo.

Przez chwilę, Claire pomyślała, że dotarło do niej, że słuchała cichego bólu w swojej głowie.

Ale potem jej blada, silna ręka zamknęła się na gardle Myrnina i zacisnęła. Odrobinki krwi
uformowały się tam, gdzie jej paznokcie wbiły się. Z pojedynczym szarpnięciem, wybiła go z
równowagi i posłała go upadającego na kolana i przytrzymała go tam.

Nie próbował walczyć. Claire nie była pewna, czy mógł; była gęsta, zimna fala groźby

nadchodząca od Amelie, która zmroziła Claire tam gdzie stała.

Amelie zgięła się w jego kierunku bardzo powoli i powiedziała. – Mój znienawidzony ojciec

nigdy nie miał lepszego ucznia ode mnie, Myrnin. I zabiję go, ale zrobię to w moim własnym
czasie. Nie mów mi co robić, albo stwierdzę że potrzebne jest przypomnieć ci, że ja jestem
Założycielką Morganville. Nie ty.

- Nigdy nie zapominam. – powiedział Myrnin stłumionym szeptem. – Na pewno nie z twoimi

paznokciami w moim gardle. Są prawie doskonałymi pamięciowymi urządzeniami.

Zamrugała i puściła go. Kiedy odeszła, skrzywiła się na swoje okrwawione paznokcie.

Myrnin podniósł się na nogi w gładkim, łatwym ruchu i wyciągnął czarną chusteczkę z

kieszeni swoich spodenek. Wzięła ją bez słowa, wytarła krew i oddała ją. Wyczyścił czerwień z
jego szyi. Rany już się zamknęły.

- To drugi raz kiedy wylewam dla ciebie tej nocy swoją krew. – powiedział. – Wierzę, że

miało to sens a ty miałaś swój, bardziej graficzny. Więc będę wychodzić. Oh i Claire. Zabiorę
Claire.

Amelie skinęła głową. Był niewielki rowek pomiędzy jej brwiami – cień niezadowolenia.

Kiedy Myrnin i Claire, która w końcu ośmieliła się znowu oddychać kierowali się do drzwi
wyjściowych, Amelie powiedziała. – Masz rację. Ucieczka mojego ojca nie zaburzyła mnie.

- Nie mogłem powiedzieć. – powiedział Myrnin. – Moja rada brzmi. Nie karaj go. Nie rób z

niego przykładu. Kiedy co znajdziesz, zabij go szybko i cicho. To jedyny pokój na który możesz
mieć nadzieję. Nie możesz sobie pozwolić na pozwolenie mu na stanie się znowu mocą w mieście.
Ktoś z nim pracuje, pomaga mu, albo miałabyś już go teraz. Nie ośmieliłby się tutaj być, polować.
To szybko potoczy się źle. Działaj.

Nieznacznie skinęła, nadal marszcząc się.
A Myrnin chwycił rękę Claire i szybko ją popędził na zewnątrz, w dół schodów i w ciemność.

Tym razem zamówił jeden z samochodów Amelie.

Pancerny.
Fakt, że Myrnin rzeczywiście bał się wystarczająco aby być z nią ostrożny – to mówiło więcej

o niebezpieczeństwie niż cokolwiek innego.

Rozdział 6

*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń

itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

Drabina nadal była na miejscu, kiedy wróciła do domu. Myrnin, w typowy dla Myrnina

sposób odprowadził ją do podstawy drabiny, a do czasu kiedy wspięła się trzy stopnie i spojrzała w
tył, nie było go. Oczywiście. Podciągnęła się w górę ku reszcie drogi, ostrożnie, próbując nie
zauważać tego, jak drabina drżała i kołysała się dookoła kiedy przesuwała swój ciężar.

Osiągnięcie otwartego okna było ogromną ulgą, a ona wślizgnęła się przez nie i wylądowała z

niezrównoważonym uderzeniem na podłogę. Na zewnątrz było nadal ciemno, ale nie na jeszcze
dłużej niż półtorej godziny, max, z jej rzucenia okiem na jaskrawy cyfrowy zegar na stoliku
nocnym.

Boże, to było okropne. Po prostu kiedy pomyślała, że rzeczy w Morganville mogą się

ustabilizować, tylko trochę… teraz Bishop znowu był na wolności. Był już raz tak przerażająco
bliski doprowadzenia tego wszystkiego do upadku; mniemał że Amelie i każdy w mieście jest jego
prawowitą własnością. Jego zabawkami.

Cokolwiek by zrobił tym razem, teraz był naprawdę wściekły… Myrnin miał rację. Claire nie

była tą, która krzyczała za zabiciem kogokolwiek, ale dla Bishopa, zrobiłaby wyjątek. Musiał
zginąć, szybko.

Czemu nadal tu był? Czemu w pierwszej kolejności nie zwiał z Morganville?
Zemsta. Był rodzajem tego, kto dla niej żył. I co Jason powiedział o tym, co Bishop

powiedział do Śmierdzącego Douga? Myślałeś, że możesz mnie przestraszyć?

Jak zwyczajny człowiek mógł kiedykolwiek mieć nadzieję aby przestraszyć Bishopa

wystarczająco aby przyciągnąć jego całkowitą, osobistą uwagę, w szerokim dziennym świetle w
publicznym miejscu?

Doug miał coś. Z pewnością krew, to było wystarczająco złe, ale miał inne rzeczy. Papiery.

Bishop je zabrał.

Doug szantażował Bishopa. Nie tylko Bishopa, pomyślała, ponieważ Bishop nie mógł być

sam na wolności. Został już złapany.

Claire opadła na łóżko opierając na chwilę swoją głowę na rękach a potem zaczęła

rozwiązywać swoje buty.

Wtem usłyszała coś.
Głosy. Niskie głosy nadchodzące z korytarza. Prawdopodobnie Michael mówiący do Shane’a

albo Eve… ale to nie w jakiś sposób tak nie brzmiało.

Zdjęła swoje buty i podeszła w skarpetkach do drzwi. Nie były zamknięte; prawie nigdy ich

nie zamykała. Gałka w jej ręce była zimna, ale z łatwością się obróciła, a ona przyhamowała póki
nie było wąskiej rysy światła wpadającego z korytarza, a ona mogła zobaczyć…

Nic. Żadnego śladu kogokolwiek w korytarzu. Szerzej otwarła drzwi, powoli i przesunęła się

na kraniec. To jest głupie. To mój własny dom. Powinnam być w stanie po prostu pójść tam…

Z wyjątkiem tego, że to nie wydawało się takie. Zdała sobie sprawę, że był to sam dom. Dom

Glassów zawsze był trochę żywy, a teraz wydawał się po prostu… niespokojny. Może zmartwiony.
A to sprawiało, że poruszała się cicho i ostrożnie.

Głosy były stłumione, ale dochodziły z końca korytarza.
Z pokoju Shane’a.
Może ogląda telewizję. Ale zazwyczaj nie oglądał telewizji. Przypuszczała, że mógł ją

włączyć i zasnąć, ale… nie, była prawie pewna, że jeden z tych głosów był Shane’a.

A drugi dziewczyny.
A potem dziewczyna zaśmiała się. I nie był to przyjazny śmiech; to był nisko-gardłowy,

dokuczliwy śmiech, flirtujący śmiech.

O cholera, nie, to nie miało się stać.
Widząc czerwień Claire zacisnęła zęby i chwyciła klamkę od drzwi, wpatrując się w

zardzewiały metal znaku, że osoba naruszająca cudze prawo zostanie zastrzelona, który Shane
przybił gwoździem do swoich drzwi.

Nie zamierzała skorzystać z tej pozycji leżącej. Albo wcale.

SHANE

Nie mogłem spać po Michaelu, zepsutym kontrolerze i Claire. Czułem się taki nerwowy,

dziwny i podminowany, jakbym wypił jakieś piętnaście kubków kawy i popił je Red Bull’em. Niezbyt
dobre uczucie. Spróbowałem słuchawek, ale wybuchowa prędkość metalu przez moją czaszkę też
nie pomogła. Mam ciężki worek w piwnicy i mógłbym zejść tam na dół aby pozbyć się przez pracę
jakieś frustracji, ale to wydawało się złą rzeczą. Po prostu… złą.

W końcu wstałem i grasowałem po domu. Michael nadal nie spał brzdękając swoją gitarą na

dole. To zazwyczaj było fajne – lubiłem jego muzykę, zawsze lubiłem – ale dzisiaj chciałem żeby się

po prostu zamknął. Nie chciałem żeby mi przypominano o nim, o posiadaniu wampira
mieszkającego kilka stóp dalej i udającego uchodzenie za człowieka. Niedawno nie martwiło mnie
to tak bardzo, ale teraz cały ten dyskomfort powrócił zawzięcie.

Pomyślałem, że usłyszałem szepty dochodzące z pokoju Claire, ale były słabe a moje uszy

nadal brzęczały od słuchawek. Pomyślałem o niej, a następną rzeczą jaką wiedziałem, że
chciałem… Cóż, jestem facetem. Wiecie, czego chciałem. Gdyby nie spała, może czuła się w ten sam
sposób.

Może bycie razem tak blisko sprawiło by, że oboje poczulibyśmy się mniej… uwięzieni.
Zapukałem, w cichy sposób, w który zawsze tak robiłem i może wyobraziłem sobie to, bo w

ogóle nie było tam żadnych dźwięków, niczego. Śpi, powiedziałem sobie. Wyluzuj. Idź wziąć zimny
prysznic. Albo mógłbym popracować moimi bolącymi pięściami przeciwko ciężkiemu workowi; to
zrobiłoby tą samą rzecz – wyczerpało mnie, odsączyło adrenalinę z mojego nadpobudliwego ciała.

Zamiast tego wróciłem do wędrowania po domu.
Nie wiem kiedy dokładnie zauważyłem drabinę; prawdopodobnie około dwóch godzin później.

Powędrowałem na dół do kuchni aby zrobić sobie kanapkę. Michael zakończył swoją próbę i
poszedł do góry do łóżka, więc miałem ciemność i cienie dla siebie. Pomyślałem o poćwiczeniu na
rewanż na Dead Rising (Dead Rising – gra akcji wydana 8 sierpnia 2006 roku na konsolę Xbox
360. W grze przejmujemy kontrolę nad fotografem prasowym – Frankiem Westem, którego
zadaniem jest docieranie do ocalałych ludzi w niewielkim miasteczku, które opanowały zombie –
przypuszczenie tłumacza), ale nawet to nie miało żadnego uroku.

Kiedy wracając mijałem okno zobaczyłem migot srebra na zewnątrz, gdzie nie powinno go

być. Cofnąłem się i, cholera, była tam drabina opierająca się o bok domu. Duża, srebrna drabina,
która nie należała do nas.

Wpatrywałem się w nią przez kilka sekund, potem zdałem sobie sprawę, że opierała się do

okna Claire, a mój żołądek stał się zimny i skręcony i pobiegłem na górę schodami, po trzy, wzdłuż
korytarzem i otwarłem jej drzwi, gotowy aby zaatakować cokolwiek było w jej pokoju, gotowy żeby
zabić albo zginąć a…

… a jej tam nie było. Nikogo tam nie było. Jej łóżko było w nieładzie , ale kiedy dotknąłem

materaca, był zimny. Poszła na chwilę.

Drabina. Otwarte okno. Próbowałem wyobrazić sobie Claire będącą porwaną bez wydania

dźwięku i po prostu nie mogłem. Znalazłaby sposób by spaść z drabiny, jeśli nic innego, albo
walnąć nią o dom.

To wszystko stało się tak cicho, że musiała to zrobić sama, celowo.
Wyszła i poszła bez mówienia nawet mi. Pomyślałem, że prawdopodobnie z jakimś wampirem;

za bardzo im ufała. Po prostu nie miała tego instynktu, z którym miejscowi z Morganville dorastali,
aby zawsze nie ufać każdemu.

Jeśli to był ten dupek (oryginał brzmiał „ass hat” czyli osoba, której zachowanie wyświetla

taką ignorancję i nienawiść, że chciałbyś sprawić, żeby nosili swój własny tyłek jako kapelusz; jest
to synonim słowa dupek, idiota i innych tego typu wulgaryzmów – przypuszczenie tłumacza)
Myrnin, który wywabił ją w środku nocy, będę musiał go skrzywdzić. Wystarczająco źle, że działał,
jakby była jego własnością, kiedy była w jego laboratorium, ale do diabła jeśli przyszedł tu, do
naszego domu i wyciągnął moją dziewczynę w grube ciemności, z kto wie jakiego szalonego
powodu.

Nie widziała go w ten sposób, ale Myrnin nadal był facetem. Starym, samotnym facetem.

Widziałem go patrzącego na nią i może to był po prostu sentyment i może to było coś innego –
zgodnego z prawdą, od czasu do czasu zastanawiałem się nad tym i nad nim i nią. Czasami
sprawiało to, że chciałem owinąć moje ręce naokoło jego szyi, ale nie zrobiłem tego. Jeszcze. Nie

wierzyłem, że Claire miała jakiekolwiek pojęcie o tym, że Myrnin w ogóle coś do niej czuł.

Dla dobra Claire ukrywałem wiele tego, co czułem do jej szefa, ale ostatnio zaczęło to trochę

wychodzić na jaw. A Myrnin nie za bardzo mnie lubił, też to widziałem w jego oczach, zwłaszcza,
kiedy znalazł nas razem w swoim laboratorium. Myrnin był terytorialny; tak jak ja. Claire by się to
nie spodobało, ale to było faktem.

A jeśli Myrnin zabrał ją gdzieś, z mojego terytorium… jeśli zrobił jej coś… Cóż. Zamierzałem

wylać trochę szalonej wampirzej krwi. Może dużo jej.

Usiadłem w ciemności i wpatrywałem się w drabinę przez długi, długi czas zanim poszedłem z

powrotem do mojego pokoju, z powrotem wetknąłem słuchawki, włączyłem telewizję na jakiś
bezmózgi, migoczący program i pogrążyłem się w myślach, bo teraz nie było już nic innego do
robienia.

Kiedy znowu otwarłem oczy, na moim łóżku siedziała wymarzona dziewczyna.
Wiedziałem, że była to wymarzona dziewczyna, bo nie poczułem alarmu na jej widok; to było

tak, jakby powinna tam być, więc nie było powodu aby wystraszyć się albo myśleć, że to było
dziwne. Była też piękna, w całkowicie inny sposób niż Claire: długie blond włosy, które
zmarszczone w grube fale dookoła jej twarzy w kształcie serca, całe w ten sposób aż do pleców.
Mała, ale z dużą osobowością; jej uśmiech był jak poranny wschód słońca, a oczy miała w kolorze
letniego nieba. I, tak, okej, sprawdziłem ją. Była warta sprawdzenia – zaokrąglenia kobiecego
ciała, ładne, we wszystkich właściwych miejscach. Nie chuderlawa modelka, ale prawdziwa
seksowna dziewczyna.

Po kilku sekundach podziwiania wszystkich tych bujności dotarło do mnie, że nie powinienem

czuć tego przyciągania do wampira. Bo oczywiście była wampirem. Na sto procent.
Pomyślelibyście, że jeśli chciałbym wcześniej przyłożyć kilkoro wampirów przez ścianę, włączając
mojego własnego, najlepszego przyjaciela, czułbym się w ten sam sposób do niej, ale nie czułem.
Podobała mi się.

Po prostu mi się to podobało.
I w jakimś sensie rozpoznałem ją w daleki sposób. Jakbym widział ją wcześniej albo ją

wcześniej znał. Ale nie czułem się też zmuszony do docieknięcia tego.

- Byłeś dzisiaj imponujący. – powiedziała. Nawet jej głos brzmiał jak sen, jak jeden z tych

głosów, który słyszysz w szeptach, który zostawia cię czującym ciepłym i spokojnym, kiedy się
budzisz. – Wiesz, że Vassily był zaskoczony. Nigdy nie miał człowieka, który dotknął go w walce, nie
mówiąc już o położeniu go na matę. Myślę, że był tak samo pod wrażeniem jak i zirytowany.

- Dzięki. – powiedziałem. Uśmiechałem się do niej i to wydawało się dobre. – To wydawało

się fajne, wbicie mu kołka.

- To było przyjemne do oglądania. Jesteś tak bardzo… porządny. – Spojrzała na mnie przez

obniżone rzęsy, a moje serce prawie się zatrzymało. Po prosu miała ten rodzaj prezencji i siły. Jak
sen. Oczywiście była snem. Musiała być. Co każde kilka minut, jedna z tych reklam linii erotycznych
leciała w telewizji. Prawdopodobnie z tego wzięła się w moim mózgu, a wampirzą obsesję
zdawałem się rozwijać. Nawet głos brzmiał jak coś, za co zapłaciłbyś pieniądze aby słyszeć
pomruki swojego imienia. – Vassily powiedział to wcześniej, ale chciał żebym wyraziła osobiste
zaproszenie dla ciebie aby przystąpić do jego ekskluzywnej grupy sparingu (sparing – walka
treningowa lub kontrolna w celu sprawdzenia formy zawodnika – przypuszczenie tłumacza). Ale nie
możesz nikomu powiedzieć czy zdecydujesz się przystąpić czy nie. W ten sposób to jest bardziej
zabawne. Widzisz, nasz sekret.

- Zabawne, - odpowiedziałem echem. – Jesteś w niej?
- Tylko jako widz. – powiedziała i znowu się uśmiechnęła powolnym, niegodziwym obszarem

tych wilgotnych, pełnych ust. – Jestem kochanką, nie zawodniczką, Shane. Mimo tego, jestem

prawie pewna, że ty jesteś oboma.

Poczułem gorąco dookoła i, tak, znowu, jestem facetem – nie osądzajcie. Kocham Claire, tak,

ale to był sen. I ponadto Claire właśnie porzuciła mnie aby samej uciec, kiedy jej potrzebowałem.

Próbowałem myśleć o Claire, ale perfum w powietrzu był tak silny, tak słodki, a ja prawie

mogłem poczuć jak dobrze byłoby pogrążyć się w tym śnie, pozwolić mu mnie zabrać…

- Myślę, że czas już na mnie żebym wyszła, - powiedziała Wymarzona Dziewczyna, a ja

poczułem zimne muśnięcie jej ust na moim policzku. Sprawił, że zadrżałem dookoła. Zaśmiała się,
nisko w swoim gardle. – Pomyśl o mojej propozycji, słodki chłopcze. Porozmawiam wkrótce z tobą.

- Kiedy?
- Kiedy przyjdziesz do nowej grupy. – wyszeptała i położyła swoje koniuszki palców na moich

ustach. – Teraz cicho. Ktoś tu jest.

Najlepszy sen kiedykolwiek.
Dopóki nie otwarły się drzwi.

###

Wewnątrz pokoju Shane powiedział, - Kiedy? – a Claire po prostu nie mogła tego w ogóle

znieść.

Otworzyła drzwi z taką siłą, że uderzyły w ścianę i prawie uderzyły w nią odmachując z

powrotem.

Była plama ruchu, zbyt szybkiego dla jej oczu aby śledzić i trzepot zasłon na oknie, a kiedy

mrugnęła, Shane siedział samotnie na swoim łóżku ze słuchawkami wyglądając na oszołomionego.
Chwycił pilota przerzucając kanały w telewizji poruszając się jak lunatyk.

- Shane?
Spojrzał na nią w górę z twarzą skąpaną w bladym, niebieskim świetle i przez chwilę, ani

trochę nie wyglądał jak Shane, którego znała.

Potem spojrzał znowu prosto na ekran, kiedy znowu wpakował słuchawki.
- Hej. Myślałem, że spałaś. – powiedział. – Potem znowu sprawdziłem i cię nie było.
Całe jej sprawiedliwe oburzenie przeobraziło się w zakłopotanie. Zamierzała go oskarżyć, nie

na odwrót.. ale teraz, nie była już pewna, co właściwie widziała. Plamę. To mogło być migoczące
światło telewizora połączone z wiatrem powiewającym zasłony na oknie. A głosy… głosy też
mogły być telewizorem.

Ale ona, z drugiej strony niezaprzeczalnie wymknęła się, w środku nocy, bez powiedzenia mu.
- Pod twoim oknem była drabina. – kontynuował. – A jeśli nie planowałaś robić późno-

nocnego malowania domu, nie wiem czemu byłabyś tam na zewnątrz wspinając się po drabinie. O
ile wiem, drzwi frontowe są doskonale dobre jeśli chcesz wyjść.

- Musiałam… ja nie… - to było śmieszne. Nie przyszła tu by być skonfrontowana. – Kto był

tutaj z tobą? Słyszałam ją mówiącą do ciebie.

Shane podniósł swoje brwi i spojrzał z powrotem na telewizor, gdzie leżała kobieta w skąpej

bieliźnie, rozmawiając przez telefon i przymykając oczy na kamerę. Coś z rodzaju reklamy seksu

przez telefon. – Masz na myśli ją? Pojawia się pięć razy na godzinę. Czasami nawet puszczają
reklamy jedna za drugą.

- Nie, mam na myśli… - Co ona miała na myśli? Jak to wszystko potoczyło się tak źle, tak

szybko? – Mam na myśli, że była tu dziewczyna. Wampirzyca. – To musiał być wampir żeby się tak
szybko poruszać.

Shane potrząsnął głową. – Żartujesz, prawda? Wiesz, co o nich myślę. I nie jestem gruchotem

z kłami.

- Powiedziałeś, że przestaniesz tak mówić. Oczywiście ze względu na Eve. I Michaela.
- Tak, cóż, nikogo tu nie ma oprócz nas oddychających. Albo to jest coś, czego też nie mogę

powiedzieć?

Traciła wątek tego wszystkiego. Wszystko to się sypało, jak sen o świcie. – Shane, widziałam

ją. Myślałam…

- Tak, - powiedział. – Pomyślałem to samo, kiedy cię nie było bez powiedzenia do mnie

słowa. Po prostu bądź ze mną szczera, okej? Czy to Myrnin?

Była oniemiała, absolutnie oniemiała. Z jednego powodu, nie mogła o tym kłamać.. to był

Myrnin, który pojawił się w jej pokoju w środku nocy. A ona uciekła z nim. A teraz,
niewytłumaczalnie, też czuła się za to winna. Mogła poczuć zdradziecki płomień na swoich
policzkach, ale słowa po prostu nie wydobyłyby się aby ją ocalić.

Twarz Shane’a stała się nieruchoma i zimna. – Tak. Właśnie o tym myślałem.
- Shane, ja…
- Morganville cię zmienia, - powiedział. – Bałaś się ich, ale im więcej z nim jesteś, tym

bardziej myślisz, że wampiry mogą być twoimi przyjaciółmi. Nie są. Nie mogą być. Są farmerami.
My jesteśmy bydłem.

Skąd do diabła to dochodziło? Wiedziała, co czuł do wampirów, do Morganville, ale to

wszystko wydawało się… takie ostre. Tak gorzkie. – Jesteśmy tutaj, - powiedziała. – Musimy jak
najlepiej to wykorzystać, póki nie będziemy mogli odejść. Sam tak powiedziałeś.

Shane potrząsnął głową, nadal nie patrząc na nią. Teraz wyglądał na wynędzniałego, i trochę

wystraszonego. – Muszę cię z tego miejsca wydostać zanim będzie za późno. Powinienem to zrobić
zanim bariery z powrotem zostały podniesione dookoła miasta, ale teraz… teraz będzie trudniej.
Chociaż to zrobię. Nie możesz już tu być.

- Shane, o czym ty mówisz? Co sprawia, że myślisz, że chcę teraz wyjechać?
Nagle jego skupienie zmieniło się a ona poczuła zimno i gorąco dookoła w namiętności i

intensywności w jego oczach. – Dlaczego nie chciałabyś wyjechać? Z jego powodu? Myrnina?

- Nie! – Teraz poczuła się przerażona, całkowicie poza kontrolą. Nie poszło o coś takiego, o

czym myślała. – Boże, Shane, jesteś zazdrosny?

- A muszę być? Ponieważ uciekasz z nim w środku nocy, Claire.
- Ja.. ale to nie było…
Odwrócił się. – Po prostu idź, Claire. Nie mogę teraz rozmawiać.
Poczuła, że łzy tryskają jej z oczu, łzy gniewu i zwykłej, szalonej frustracji. Nie miało

znaczenia co teraz powie. Shane po prostu ją teraz zamknął, tak faktycznie jakby zatrzasnął
pomiędzy nimi drzwi.

Kiedy patrzyła, wyłączył telewizor, naciągnął koc i przewrócił się na bok.
Z dala od niej.

- Shane, - wyszeptała.
Żadnej odpowiedzi.
Nie mogła tego zrobić – nie mogła. Może byłoby lepiej aby tam zostać, opowiedzieć mu

wszystko, ale poczuła się uwięziona. Czuła jakby nie mogła oddychać i po prostu chciała…
chciała…

Chciała się wydostać.
Claire nawet nie podjęła świadomej decyzji aby pobiec, ale podjęła – aby wyjść, do swojego

pokoju, trzaskając i zamykając drzwi za sobą.

A potem przykucnęła oparta o drzwi, owinęła ręce dookoła siebie i płakała jakby jej serce

było złamane.

Które, w rzeczywistości, było.

Rozdział 7

*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń

itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

Poranek wydawał się końcem świata. Claire nie pamiętała spania, ale zdała sobie sprawę, że

musiała go trochę mieć. Na zewnątrz za jej oknem świeciło słońce, a kiedy podciągnęła ramę
okienną ciepła bryza zatrzepotała białymi zasłonami. Zanosiło się na dobry dzień.

W każdym razie jak na koniec świata.
Przewróciła się na łóżku i przyłapała siebie skierowaną na dużą ilość pustej przestrzeni –

przestrzeni, którą zajmował czasami Shane, czy po prostu razem leżeli, rozmawiali albo oglądali
telewizję albo… robili inne rzeczy. Ale brak Shane’a. Nie dzisiaj. Ta część łóżka była gładka.

Claire przewróciła się z powrotem aby być skierowaną na drugą stronę, która była po prostu

widokiem pustej ściany i kredensu. Na kredensie było zdjęcie jej i Shane’a, z ramionami dookoła
siebie, śmiejących się.

Zacisnęła swoje oczy. Wydawały się bolesne i czerwone, spuchnięte od płaczu, a ona

wiedziała, że wyglądała tak nędznie jak się czuła.

Wstań, powiedziała sobie. Nie możesz po prostu tutaj leżeć cały dzień, użalając się nad sobą.
Ale jeśli wstanie, może wpaść na Shane’a w korytarzu albo na dole w kuchni albo…
Wstań. Też tutaj mieszkasz.
Nie chciała, ale wizja tarzania się w jej nieszczęściu nie brzmiała jednak tak wspaniale. Była

zmęczona płaczem, a jej głowa bolała. Potrzebowała czegoś do picia, czegoś do jedzenia i
powiedzieć Eve o tym wszystkim.

Wypełzając spod pościeli Claire zdała sobie sprawę, że nadal miała na sobie ubrania, które

wrzuciła aby podążyć za Myrninem; nie przejmowała się w jej ogólnie okropnym nastroju aby się
rozebrać. Zabrała ze sobą do łazienki świeży komplet (zauważyła, że drzwi Shane’a były
zamknięte, kiedy je mijała) i wzięła prysznic, ubrała się i uporządkowała włosy. Kiedy zdała sobie
sprawę, że właściwie zajmowało jej to dłużej niż ogólnie Eve, głównie żeby uniknąć jakiejkolwiek
możliwości kontaktu z nim, zassała powietrze w duży oddech, wrzuciła stare ubrania do kosza na
bieliznę i dotarła do klamki od łazienki.

Jej komórka odezwała się, przestraszając ją tak bardzo, że walnęła swoim łokciem w

umywalkę podczas docierania do kieszeni spodni. Ał. To bolało, bolało wystarczająco aby sprawić
żeby wzięła dodatkową sekundę głębokich oddechów aby wpatrywać się w dół na oświetlony
wyświetlacz. Nie rozpoznała numeru, nawet nie obszar szyfru. Prawdopodobnie zły numer.

Odebrała, a głos po drugiej stronie brzmiący energicznie i rzeczowo powiedział, - Czy mogę

rozmawiać z Claire Danvers?

- Jestem Claire. – Przełknęła gulę niepokoju. Czy to mogło być odnośnie jej ojca? Nie,

poprawiało mu się – sam tak powiedział. Wszystko było w porządku.

Więc dlaczego jakiś obcy do niej dzwonił? Teraz?
- Nazywam się Pan Radamon i jestem odpowiedzialny za program Atomowej, Biofizycznej,

Skondensowanej Materii i Fizyki Plazmowej w Instytucie Technologii w Massachusetts (oryginał
brzmiał Massachusetts Institute of Technology czyli w skrócie często wspominany MIT). Czy
otrzymała pani nasz list?

Claire stała się całkowicie pozbawiona myśli. – Wasz… list?
- Ubiegała się pani w zeszłym roku o dopuszczenie do naszego programu, - powiedział Pan

Radamon. Brzmiał tak… normalnie. Tak ludzko. Jakoś oczekiwała, że szef MIT będzie brzmiał
bardziej bosko, z grzmotami w tle. – Odpowiedzieliśmy jakieś sześć miesięcy temu akceptującym
listem na adres pani domu. Po prostu chciałem być pewien, że go pani dostała.

- Oh. Oh, nie, nie dostałam. Moi rodzice – moi rodzice musieli się przeprowadzić. Mój tata

jest chory. – MIT. MIT był z nią na telefonie. Odsunęła go od ucha i wpatrywała się w niego w
zjawiskowym niedowierzaniu. – Powiedział pan… zostałam zaakceptowana?

- Tak, - powiedział. – Mamy otwarcie. Ale, oczywiście musimy potwierdzić, że będzie pani w

stanie uczęszczać na początku przyszłego roku. Jeśli nie, będziemy musieli dać możliwość innemu
zgłaszającemu się. Rozumie pani?

- Oczywiście, - powiedziała Claire i poczuła falę gorącego podekscytowania przechodzącego

przez nią, zastąpionego lodowatą jak lód falą uprzytomnienia. – Powiedział pan… w przyszłym
roku? Czyli w styczniu?

- Tak, styczniu, - powiedział. – Mam nadzieję, że to daje pani wystarczająco dużo czasu aby

dokonać swoich uzgodnień. Przykro mi słyszeć, że pani ojciec jest chory. Mam nadzieję, że to nic
poważnego.

Szczerze, Claire nie wiedziała co powiedzieć i nie była pewna, czy mogła cokolwiek

powiedzieć. Marzyła o tej chwili przez lata, myśląc o tym, jak fajnie i doskonale będzie brzmiała,
jak zaimponowałaby im swoją dorosłą postawą i kontrolą.

Wszystko co chciała zrobić to się rozpłakać. Nie mogę. Nie mogę jechać. Nie pozwolą mi, a to

jest moja szansa, moja jedyna szansa… MIT był jej marzeniem nawet odkąd była w stanie
zrozumieć, co tam robili, co myśleli, co osiągnęli. Tam nauczyłaby się rzeczy, których nawet
Myrnin nie mógł pojąć. Odkryłaby tajemnice wszechświata.

Wszystko co musiała zrobić to było wydostać się do diabła z Morganville. Czego nie mogła

zrobić.

- Pani Danvers? – powiedział głos przyszłości po drugiej stronie bardzo długiej linii. – Jest

pani tam?

- Tak, - powiedziała. – Jestem tutaj. – Aż tutaj. – Panie Radamon, przepraszam. Będę musiała

odezwać się do pana trochę później. Muszę, uh, porozmawiać z moimi rodzicami zanim na pewno
panu powiem. Czy byłoby to okej?

- Oh tak, absolutnie. Przepraszam za zrzucenie tego na panią bez uprzedzenia. – zachichotał. –

Wiem, jak ekscytujące może być aby otrzymać tego rodzaju wiadomości. Myślę, że wrzasnąłem w
dół w domu moich rodziców, kiedy dostałem mój akceptujący list. Najbardziej ekscytujący moment
mojego życia. Cóż, gratulacje, Pani Danvers. Proszę oddzwonić do mnie, kiedy będzie pani miała
wszystko uporządkowane w rękach. Oczywiście muszę usłyszeć to od pani w ciągu tygodnia.

- Oczywiście, - tępo powtórzyła. – Dziękuję, proszę pana. Bardzo panu dziękuję.
- Nie trzeba; była pani wspaniałą kandydatką, a pani wyniki są niezwykle imponujące. Nie

możemy się doczekać posiadania pani tutaj w naszym zespole.

Musiała powiedzieć coś jeszcze, coś miłego i doceniającego przysługę, ale szczerze, Claire

nie mogła myśleć o niczym innym z wyjątkiem ogromnych listów błyszczących przed jej oczami…
jednym zbiorem był MIT, a drugim OMG. Spodziewała się czuć ogromny pośpiech, ale wszystko
co czuła było… sprzeczne. I głęboko, głęboko przerażone.

Świat właśnie się na nią otworzył. Gołębie, anioły i chóry śpiewające. I wszystko co mogła

odnośnie tego czuć było… lękiem. Lękiem, bo nie myślała, że Amelie uwolniłaby ją w pierwszej
kolejności, ale nawet jeśli tak… nawet jeśli tak by zrobiła, co z Shane’m? Jeśli Shane nawet znowu
by z nią rozmawiał.

Boże, to było takim bałaganem.
Kolejne pięć minut zajęło jej siedzenie w ciszy, wpatrywanie się w wyłączony telefon.

Zastanawianie się, do kogo mogła zadzwonić. Jej rodzice wspieraliby ją bez względu na wszystko;
brak pomocy tutaj. Nagle chciała porozmawiać z Shane’m, ale… ale po ostatniej nocy…

Nie miała nikogo, z kim mogła porozmawiać.
Cóż, mogłaby powiedzieć coś Michaelowi, który był w salonie, zbierając swoje rzeczy, ale do

czasu, kiedy zebrała do całości swoją odwagę, był już w drodze. Po prostu pomachał kiedy włożył
blokujący słońce czarny płaszcz i kapelusz i skierował się ku drzwiom wyjściowym.

Zamknęła usta, nadal próbując pojąc, jak się czuła. W większości wydawała się po prostu…

zmieszana.

Eve była w kuchni robiąc naleśniki. Sama.
- Dobry, dziewczyno, - powiedziała Eve i wrzuciła jakieś grudkowate masło na gorący rondel,

gdzie natychmiast zaczął skwierczeć. – Wyglądasz jakbyś potrzebowała węglowodanów.

- Całkowicie, - powiedziała Claire i usiadła aby oprzeć swoje czoło o obie ręce. – Dzięki.
- Tak, nie ma problemu. Tutaj. – Eve chwyciła kubek, wypełniła go kawą i sunęła go na stole

do niej. – Kofeina. Robi cały świat jasnym i poukładanym, albo może to po prostu ja. Patrz, dałam
ci zabawny kubek.

W świecie Eve, był. Był to kubek od kawy z umarłym facetem zarysowanym kredą na nim i

mówił, że miał bezkofeinową.

Claire zmieszała kawę ze wszystkimi rzeczami, które robiły picie kawy możliwym dla niej –

mleko, cukier, trochę cynamonu – i usiadła opiekując się nią, wpatrując się w jasno-brązową
powierzchnię, ale nie widząc niczego. Nie mogła myśleć. Wszystko co mogła zrobić to… czuć się
okropnie.

Musiała powiedzieć Eve, ale wypowiedzenie tego na głos zrobi to realnym. MIT chce żebym

tam pojechała. Ponieważ część niej była tak podekscytowana, że niezależnie wibrowała, a druga
część, praktyczna część… ta płakała. Czy chciała jechać… zostawić za sobą Morganville? Cóż,
oczywiście tak. Ale to oznaczało zostawienie też ludzi. Eve. Michaela. Myrnina. Shane’a.

Chciała o tym porozmawiać, źle, ale po prostu… nie mogła. Jeszcze nie.
- Nadchodzą! – powiedziała Eve, a kiedy Claire spojrzała w górę, zsunęła przed nią talerz z

dwoma grubymi, parującymi naleśnikami. Kawałek masła roztopił się na górze jak lawa, a Eve
walnęła butelkę syropu. – Wszystko staje się lepsze z naleśnikami. To prawo wszechświata. Bonus
dla bekonu, ale skończył się.

Eve też miała talerz i usiadła naprzeciwko niej. Claire nie zauważyła, ale Eve była tego ranka

bez makijażu, a jej Gotycko-czarne włosy były związane z tyłu w zwyczajny kucyk. Nawet jej
ubrania były stonowane, albo tak bardzo jak Eve kiedykolwiek miała – koszulkę w przytulającej
formie z czarnym na czarnym projektem czaszki i parę czarnych jeansów. Podniosła swój widelec i
wbiła w swój własny talerz.

Claire po prostu obserwowała stopione masło i trochę pogrzebała w naleśnikach. Przeciągnęła

swój widelec przez syrop i przeliterowała MIT. W końcu wzięła kęs. Były dobre, naprawdę dobre,
ale tak szubko jak zaczęła rzuć, łzy nadeszły do jej oczu i z trudem mogła przełknąć. Kaszlnęła aby
to ukryć, ale Eve obserwowała ją z pewnym rodzajem skupienia, który sprawił, że było to
niepotrzebne.

- Hej, - powiedziała Eve. – Wiesz, że możesz ze mną porozmawiać, tak? O czymkolwiek?
Nie o tym. Jeszcze nie. Ale o innych rzeczach, tak.
- Shane mnie nienawidzi, - powiedziała Claire bardzo małym głosem i przeciągnęła swoim

widelcem przez fosę syropu naokoło twierdzy naleśników.

- Poważnie? – Eve zaczekała na skinienie Claire przed zjedzeniem kęsa naleśników. Przeżuła i

przełknęła zanim powiedziała, - Przepraszam, Niedźwiadku Claire. Nie nienawidzi.

- Nie słyszałaś, co powiedział do mnie ostatniej nocy. – To sprawiło, że teraz łzy nadeszły,

rzeczywiście, a ona podniosła swoją serwetkę i spróbowała je wytrzeć trzęsącymi się rękoma. Boże,
jakim bałaganem była.

- Słyszałam, co powiedział tego ranka, zanim stąd nie zwiał. Był na siebie wściekły, nie na

ciebie – albo przynajmniej bardziej na siebie niż na ciebie. Powiedział, że zostałaś wyciągnięta
przez Myrnina ostatniej nocy, a on postąpił wobec tego jak chuj. Czy to nie jest to, co się stało?

- Cóż, coś w tym rodzaju. Miał rację – wyruszyłam z Myrninem.
- Do pracy.
- Tak.
- Nie na randkę.
- O Boże, nie!
- Więc Shane postąpił jak osioł i nie ma o co być zazdrosnym i wie to. Widziałam go, Claire.

Uwierz mi, wie, że się mylił. Czuje się źle.

- Więc czemu - ? – Czemu nie przyszedł żeby ze mną porozmawiać? Czemu nie spróbował?

Czemu po prostu… wyszedł?

- Ochładza się. To męska sprawa, - powiedziała Eve. – Będzie z nim w porządku, kiedy wróci.

A ty? Powiedział, że byłaś zła o to, że oglądał seksowne reklamy w telewizji, co, szczerze, jest
dziwne – ty szalejąca o to, nie o oglądanie przez niego, bo jestem prawie pewna, że nastoletni
chłopcy dostają na to przepustki. Nie mogą pomóc uderzając guzika pauzy, kiedy pół-nagie
dziewczyny pokazują się.

- Nie, to nie było to. To nie było… - Powtórnie odegrała to w swoim umyśle. Plama, trzepot

zasłon. Szepty i śmiech w ciemności.

W końcu nic, co by mogła naprawdę powiedzieć, co nie było po prostu produktem jej

zmęczonego umysłu i zazdrości.

- Myślałam, że był z kimś, - w końcu nędznie powiedziała. – W jego pokoju. Jakaś

dziewczyna.

Eve zjadła kęs naleśników, myśląc o tym, a potem powiedziała, - I szczerze myślisz, że jest

tak wielkim kretynem, że nie tylko cię oszukuje, przynosi ją tutaj z powrotem, do naszego domu?
Gdzie, mogę dodać, osobiście otwarłabym dziesięciogalonowy (10 galonów = 37,85 litrów –
przypuszczenie tłumacza) bęben whup-ass (nie wiedziałam jak to do końca przetłumaczyć, gdyż
oznacza to ciecz; źródło niszczycielskiej mocy, które sprawi, że agresor stanie się ofiarą jakiegoś
rodzaju; kombinacja słów „whupping someone’s ass” czyli skopania czyjegoś tyłka –
przypuszczenie tłumacza) na niego i każdą poczwarę, jaką by tu przyprowadził. Nie wspominając,
co Michael by zrobił.

- Nie, szczerze, nie myślę tak. I, uh, dzięki?
- To jest to, co robią przyjaciele. – powiedziała łaskawie Eve. – Nie przyprowadził tutaj

nikogo – wiesz to. Z resztą byłaś z nami ostatniej nocy, kiedy przyszedł do domu. Co by zrobił,
przemycił ją pod swoim płaszczem?

- Myślę, że była wampirem, - powiedziała w pośpiechu Claire, bez patrzenia na Eve. W jej

zamazanym, drugoplanowym widoku mogła zobaczyć, że Eve zatrzymała się w akcie podnoszenia
jej widelca do buzi. Syrop spływał, ale talerz złapał defekt.

Eve powoli odłożyła swój widelec.
- Myślisz, że Shane ma to od jakieś wampirzej dziewczyny?
Nagle frustracja Claire wybuchła, jak Flash Paper (Flash Paper – cienki papier poddany

działaniu kwasu tak, że znika w mgnieniu oka po zapaleniu – przypuszczenie tłumacza). – Nie
wiem! Po prostu mówię ci, jakie się to wydawało, Eve! Była kobieta rozmawiająca i śmiejąca się, a
ja weszłam do jego pokoju, a tam była plama i wiatr, a potem on był sam. Wypełniasz pustkę!

- Oh, kochanie, - powiedziała Eve. – Wiesz, że to jest totalnie popieprzone, prawda? Bo z

jednej strony, Shane nienawidzi do cholery wampirów. Z drugiej, kocha ciebie.

- Może ona – nie wiem – każe mu to robić. Mogą tak zrobić, prawda? Yvette tak robiła.
- Ostatni, który próbował tego, jeśli pamiętasz, nie zaszedł zbyt daleko, - powiedziała Eve. – I

słyszałam z dobrego źródła, że popioły Yvette zostały rozsypane w ogrodzie róż Założycielki, więc
to jest to. Shane jest silny, a ja nie mam na myśli tylko mięśni. Nigdy nie widziałam na nim żadnych
śladów ugryzień. A ty?

Claire musiała niechętnie potrząsnąć głową. Z pewnością nie widziała żadnych ugryzień. Ona,

z drugiej strony, miała ich kolekcję, najgorsze od Myrnina. Więc może była spokojna, i zbyt
przesadzająca. Shane był zazdrosny, ale może miał powód, biorąc pod uwagę wszystko, co odbyło
się z Myrninem.

Może to było to, dlaczego znowu stawał antywampirzy.
- Wy dwoje jesteście rodzajem rozwalającym mnie, - powiedziała Eve. – Mam na myśli, ty

jesteś tym stabilnym. A Shane, jest lojalny punktowi głupoty. Jeśli wy dwoje nie możecie utrzymać
tego razem… - Nie powiedziała tego, ale Claire wiedziała, o czym myślała, Jaką szansę mamy
Michael i ja? Claire słyszała plotki, kiedy nie było Eve w pobliżu. Nikt nie dawał ich wampirzo-
ludzkiemu akcie Romeo i Julii niczego jak dobre szanse do pokonania odległości.

I jaka była odległość w związku, gdzie wampir nie będzie stawał się ani trochę starszy, kiedy

Eve będzie? Wiedziała, nawet bez myślenia o tym, że Eve spędziła długie noce rozważając to
wszystko, przechodząc i przechodząc przez to. Prawdopodobnie tak jak Michael.

Może miłość wszystko pokona. To była miła myśl, nawet jeśli nie była realistyczna.
Boże, chciała wygadać Eve to wszystko o Jasonie będącym przetrzymywanym w tym

pomieszczeniu na Placu Założycielki. O Bishopie grasującym po ulicach. Ale wiedziała, że to byłby

bardzo zły pomysł. Amelie była wystarczająco przystępna i nie była w żadnym nastroju do bycia
wyrozumiałą.

Mogła powiedzieć jej o MIT, ale… nie. To było prywatne. Nie chciała, żeby Eve myślała, że

nie dba o nią, bo dbała. Kochała ją.

Ale to był MIT.
Eve zjadła kilka kęsów naleśnika, tak jak Claire zrobiła, nawet chociaż nie mogła się nim

rozkoszować.

- CB (CB – skrót od „Claire Bear” czyli Niedźwiadku Claire – przypuszczenie tłumacza), -

powiedziała Eve i sprawiła, że spojrzała w górę. – Jest w porządku. Cokolwiek to było, Shane nie
jest takim facetem, o jakim myślisz. Jest twoim facetem, i zawsze nim będzie. Zaufaj mi. Znam
Shane’a i może być kretynem, ale może też być najlepszym facetem, jakiegokolwiek spotkałam. A
ty, a ty robisz go coraz lepszym każdego dnia, którego jest z tobą. Okej?

- Okej, - powiedziała Claire. Czuła się trochę lepiej i także trochę gorzej, bo to sprawiło

wyjazd do Bostonu jeszcze trudniejszym. Może była zmęczona i robiła dużo z niczego. –
Powinnam się zbierać. Spóźnię się na zajęcia.

- Czego się nauczysz?
- Prawdopodobnie niczego biorąc pod uwagę jak senna jestem. Ale w teorii, są o

wielowymiarowych analizach i przebiegach. – Jakby uczyła się na MIT. Tylko, że to jakoś byłoby
tysiąc razy lepsze.

- Nie mam pojęcia, co to jest, ale nudziarstwo, zresztą tylko z zasady. Zjadaj. Naleśniki to

żywność mózgu.

- Widocznie nie gramatyczne jedzenie.
- Wow. Wy studentki jesteście podłe.

###

Claire miała dość przyjemny poranek… Lekcję jeden profesor zakończył szubko, więc po

dziesięciu minutach, byli wolni aby odejść. Jej następną lekcją było laboratorium, które kochała (i
zawsze zdawała śpiewająco). Potem obiad i wolne popołudnie aby przemyśleć sprawy.

Kiedy usiadła na zewnątrz pod drzewem słuchając jak chłodny wiatr szeleścił liśćmi nad

głową, ciągle wyciągała swój telefon. Ciągle zatrzymując się na liście połączeń i patrząc na numer.
W końcu wpisała w informacje kontaktowe Pan Radamon, MIT.

Jej palec ciągle unosił się nad przyciskiem połączenia, ale nie nacisnęła go.
Jeszcze.
Przestraszyło ją, kiedy jej komórka zawibrowała. Obraz, który pojawił się był zbliżeniem

wampirzych króliczych kapci Myrnina. Westchnęła i odebrała, trochę zbyt ostro. – Czego?

Jego głos brzmiał metalicznie i niecierpliwie przez malutki głośnik. – Czy jest to jakikolwiek

sposób mówienia do kogoś, kto cię zatrudnia? I, mogę dodać, mógłby cię zabić w każdej chwili?

- Ale nie zabije, - powiedziała. – Czy coś się stało? Wiesz, z nim? Starym facetem?
- Nim, - powtórzył Myrnin. – Nie, jest on nadal bezpiecznie niewidzialny w tym momencie,

mimo że oczywiście jest niebywały wysiłek aby zlokalizować go działającego. Ale potrzebuję cię
do czegoś innego. Tutaj, w laboratorium. Teraz.

- Myślałam, że nie potrzebowałeś mnie dzisiaj.
- W rzeczywistości, nie potrzebowałem. A teraz potrzebuję. Proszę.
- Dzięki za powiedzenie proszę.
- Próbuję myć uprzejmy. Teraz, pospiesz się.
Odłożyła słuchawkę i po prostu dla dobra bycia upartym, dokończyła swoją Colę przed

wstaniem, otrzepaniem się i chwyceniem swojej torby na książki.

Dostała wiadomość zanim mogła zrobić więcej niż kilka kroków i zatrzymała się w cieniu

drzewa aby ją przeczytać z małego ekranu. Była od Shane’a i mówiła, Przepraszam za ostatnia noc
kocham cię.

Uśmiechnęła się z ulgą i odpisała, OMG też cię kocham tak bardzo przepraszam. Prawie

dodała Muszę porozmawiać, ale to mogło by zrobić rzeczy gorszymi. Porozmawia później. Powie
mu. Zapyta go co zrobić ze… ze wszystkim.

Claire zamknęła telefon i trzymała go przy swoim sercu przez kilka sekund, potem wsunęła ją

z powrotem do swojej kieszeni. Czuła się tysiąc razy lepiej, nie ważne co czekało na nią w
laboratorium; w rzeczywistości, nie zdawała sobie sprawy w jakim dole była zanim nagle znowu się
nie wzniosła.

Nuciła swoją nową ulubioną piosenkę, kiedy spacerowała rogiem, kierując się ku skrótowi do

laboratorium i wpadła na płaczącą dziewczynę, która biegła na oślep do schronienia drzew.

Dziewczyna upadła. Wyglądała na przerażoną. Zajęło Claire chwilę aby ją rozpoznać, bo

oczekiwała studentki… ale Miranda była nadal zbyt młoda aby być studentką, może piętnaście lat i
Miranda także była w pewien sposób, w pewien sposób zbyt szalona.

W każdym razie Miranda jest albo była przyjaciółką Eve, w większości dlatego że Eve

podejmowała błędy i jest wrażliwa, a Miranda była oboma. Eve wierzyła też, że dziewczyna była
psychiczna, a Claire też była skłonna w to wierzyć, bo domysły Mirandy na rzeczy, których nie
powinna wiedzieć, zawsze były zbyt bliskie i przerażające. Była też z pewnością wystarczająco
dziwna.

Miranda weszła do życia Claire na początku jej doświadczeń z Morganville i była

nieokreślona, marzycielska i zastosowano u niej wampirze ugryzienia od jej rzekomego Opiekuna,
którego Claire uważała o wiele większego drapieżnika niż cokolwiek innego. Od jego śmierci,
Miranda się poprawiła, ale pozostała nieokreślona. Jej ubrania wyglądały na kompletnie
przypadkowe i niedopasowane. To samo jej makijaż; miała na sobie jakiś, ale wyglądał bardziej
jakby zapomniała zmyć to, co nałożyła wczoraj i po prostu dodała do niego. Był rozmazany i w
ogóle nie atrakcyjny.

Wyglądała jak chudy głodujący partaczka.
I była przerażona.
- Hej, - powiedziała Claire i wystawiła do niej rękę. – Przepraszam za to. Miranda, co ty tutaj

robisz w kampusie? Nigdy tu nie przychodzisz. Prawda? – Dziewczyna wpatrywała się w nią w
górę z mrożącym strachem, a Claire lekko zmarszczyła brwi. – Co jest z tobą nie tak?

- Przyszłam by cię ostrzec, - powiedziała zdyszana Miranda. Jej oczy były bardzo szerokie i

więcej niż w połowie szalone. – Ale to wszystko źle się potoczyło. – Chwyciła dłoń Claire i
podniosła się do góry, ale nie puściła jej. Jej skóra wydawała się lodowata, a jej oczy biegały
dookoła w paranoi, którą Claire znała zbyt dobrze. – Oni nadchodzą!

- Nie, nie nadchodzą, - powiedziała Monica Morrell, krocząc zza narożnika betonowego

budynku, gdzie dozorcy terenów sportowych trzymali swoje narzędzia i kosiarki. – Są tutaj, szalona
suko. Oh, spójrz, znalazłaś małą przyjaciółkę. Małą przyjaciółkę, która jest kompletnie głupia, jeśli
nie zacznie teraz odchodzić. – Monica była ładna, perfekcyjnie umalowana i nosząca markowe
jeansy i błyszczący top, ale miała wyraz twarzy, który sprawił, że żołądek Claire skręcił się. –
Danvers. Czy nie musisz iść ocalić szczeniaka albo wielorybów albo coś?

Claire nic nie powiedziała. Teraz nie była to tylko Monica, ale obie dziewczyny ze

Szminkowej Mafii, które przyszły o kilka sekund spóźnione na przyjęcie. Gina miała na sobie
jeansową spódniczkę i kopiące w dupę buty, a Jennifer była w zasadzie kopią Moniki, tylko z
podróbkami zamiast markowych oryginałów.

To że wzięły za cel Mirandę nie było niezwykłe; to była ich standardowa procedura

operacyjna aby wybrać słabą i (przypuszczalnie) bezradną. To było wprowadzenie Claire do ciepłej,
witającej społeczności Morganville, wpadając na te trzy w jej akademiku. Została pobita i zrzucona
ze schodów i szczerze, wiedziała, że miała szczęście lekko się z tego wydostając.

Nawet tak, nawet tak śmiała jak Monica była w jej zastraszaniu, to było niezwykłe, że Zła

Trójca ścigała Mirandę na zewnątrz, na oczach kampusu. Zgoda, doprowadziły ją do drzew, gdzie
jakakolwiek niemiła rzecz, która miała się zdarzyć zdarzyłaby się w stosunkowej prywatności, ale
nadal… to było odważne, nawet jak na Monikę.

Nawet jeśli Miranda byłą łatwą i opuszczoną zdobyczą.
- Powiedziałam spadaj, Claire, - powiedziała Monica kiedy Gina i Jennifer rozłożyły się aby

odciąć łatwą ucieczkę. – Masz jakieś pięć sekund zanim zapomnę, że masz na sobie tą broszkę
Ulubieńca Założycielki i zacznę skopywać twój chuderlawy tyłek, tak jak za starych czasów.

- Zapominasz? Nie wiedziałam, że jesteś wystarczająco stara aby mieć Alzheimera, -

powiedziała Claire. Pociągnęła zimną, drżącą dłoń Mirandy. – Tylko na to wyglądało. Daj spokój,
Mir. Chodźmy.

- Zaczekaj. – To była Jennifer, robiąca krok w przód aby zablokować ich ucieczkę. – Nie ona.

Ona zostaje.

- Czemu?
- Nie twój interes, suko. Ty możesz iść. Ona nie może.
Claire rzuciła okiem na Mirandę. – Mówiłaś, że przyszłaś mnie ostrzec? Przed czym?
Wyglądała marnie i pokonanie. – Przed nimi, - powiedziała. – Obudziłam się, a moja głowa

bolała i wszystko o czym mogłam myśleć było to, że muszę ci powiedzieć, muszę cię ostrzec zanim
będzie za późno. Ale myślę, że zrobiłam złą rzecz. Czasami wszystko się miesza w mojej głowie, co
nadchodzi i co powinnam z tym zrobić. Czasami wszystko wydaje się tak jakbym rzeczywiście to
spowodowała. Ale to jest teraz zdecydowanie złe.

Gina stanowczo powiedziała, - Ja pierdolę. Po prostu szłam sobie a ta szalona suka podeszła

do mnie, gadała do mnie i uderzyła mnie. Patrz, będę mieć siniaka. – Wskazała na swój podbródek,
który po boku był czerwony. – Więc zamierzam jej oddać. To wszystko. Po prostu trzymaj się od
tego z daleka a z nami wszystkimi będzie w porządku.

Claire spojrzała na Monikę i Jennifer. – Czy twoje przyjaciółki trzymają się od tego z daleka?
- Naprawdę chcesz w to wejść? – Płytki, ciemny wzrok Giny był niepokojący. – To nie twój

interes, Danvers. Odejdź, idź robić cokolwiek, co mądre maniaczki robią, kiedy nie są całkowicie
irytujące.

Powinna. To byłaby mądra rzecz, łatwa rzecz. Ale zamiast tego, coś rozgorzało w środku niej,

coś upartego, jaskrawego i zaciekłego, a Claire powiedziała, - Nie zostawiam nikogo dla ciebie do
bicia, zwłaszcza nie jakiegoś bezradnego piętnastoletniego dziecka. Wiesz to, prawda? To jest to,
czego się obawiasz, że zamierzam się tkwić w pobliżu. Bo teraz, masz dwie z nas, które nie boją się

oddawać. I jedną z nas, która ma na szybkim wybieraniu ludzi, z którymi nie chcesz się mieszać.

- Czy ty mnie straszysz? – zapytała delikatnie Gina.
- Bzdury, - westchnęła Monica. – Danvers, teraz w to weszłaś. Wszystko jest na ciebie.
Claire zdała sobie sprawę, że oczy Giny były jak rekiny; po prostu ślepe groźby, żadnego

myślenia za nimi.

Kiedy się uśmiechnęła, to sprawiło to wszystko bardziej strasznym. Zwłaszcza kiedy

rozłożyła scyzoryk z długim, ostrym ostrzem, który ukrywała z boku. Wydał delikatny, metaliczny,
klikający dźwięk kiedy został zablokowany.

Miranda wzięła ostry, drżący oddech. – Oh nie. Wszystko idzie źle, tak źle… To nie jest to, co

zamierzałam zrobić…

Claire skupiła uwagę na Monice, która stała bardzo spokojnie, z twarzą zamkniętą w ładnej,

płytkiej masce. – Zamierzasz pozwolić swojej psychicznej przyjaciółce przyjść po mnie. Nawet
wiedząc, co się stanie, kiedy Amelie się dowie.

Monica trochę się uśmiechnęła. – Co sprawia, że myślisz, że nie mogę sprawić, że znikniesz?

Wiele miejsc w tym mieście aby ukryć ciało, zwłaszcza jeśli jest w małych kawałkach. Zresztą ty
jesteś po prostu małą, nieznaczną rzeczą.

Claire potrząsnęła głową i spojrzała na Mirandę. – Czemu ją uderzyłaś? – zapytała. Ginę.

Przyszłaś do kampusu, szukałaś jej i uderzyłaś ją. Czemu?

- Bo to musiało się stać w ten sposób. – Miranda czasami nie czyniła wszystkiego bardzo

sensownym, a to był zdecydowanie jeden z tych momentów.

Monica nie zamierzała się wycofać, nie przed swoimi przyjaciółkami. Najpierw musiało się

coś zmienić. Równowaga musiała się zmienić i to szybko, bo Gina pobudzała się do jakieś
prawdziwej przemocy psychicznego charakteru.

Claire spojrzała na Jennifer.
Jennifer wydawała się przestraszona. Wyraźnie zaszło to dalej niż myślała albo co było dla

niej wygodne; Jen zawsze byłą najcichsza z ich trójki, a zwłaszcza teraz było to prawdziwe.
Niedawno została skrzywdzona, kiedy szaleństwo w mieście zmieniło się bijatykę wszystkich
obecnych ludzi przeciwko wampirom. Kiedy Shane i Claire w końcu ją znaleźli, była ciśnięta w
rogu, w cienkiej, imprezowej sukience rozdartej i zabarwionej krwią. Była rozcięta potłuczonym
szkłem i miała kilka pękniętych żeber.

Ale z nawiedzonego wyrazu jej oczu Claire musiała się zastanowić czy może, tylko może,

nauczyła się jak to było być na otrzymanym końcu.

- Jen, - powiedziała bardzo cicho. – Nie musisz tutaj być. Wiesz jak to jest być skrzywdzonym

i nie chcesz sprawiać, żeby ktoś przez to przechodził. Po prostu odejdź.

Jen cofnęła się i zrobiła mały krok w tył. Rzuciła okiem na Monikę, potem na Ginę.
- Byłyśmy tam dla cienie, Jen, - powiedziała Monica. – Zawsze byłyśmy tam dla ciebie. Nie

odwracaj się od nas teraz. Wiemy, gdzie mieszkasz, suko.

- Tak, wie też, gdzie ja mieszkam, - powiedziała Claire. – Ale wie, że lepiej się tam nie

pokazywać. – Zwróciła swoją uwagę z powrotem na Monikę. – To nie chodzi już tylko o
odstraszanie ludzi od ich pieniędzy na obiad, Monica. Nie jesteś szkolnym tyranem. Mówisz o
prawdziwych kłopotach, więziennych kłopotach i wiesz, jak to się skończy. Musisz przestać zanim
wam wszystkim coś się stanie, o wiele gorszego niż cokolwiek, co zrobiłybyście Mirandzie. Albo
mnie.

Monica wpatrywała się z powrotem w nią, a Claire miała najdziwniejsze uczucie, że po raz

pierwszy Monica ją widziała. Po tym wszystkim, po tym gniewie, rzeczywiście się porozumiewała.

- Pomyśl, - powiedziała bardzo delikatnie Claire. – Po prostu pomyśl. Nie musisz sprawić, że

to się stanie. Nie potrzebujesz tego, Monica. Każdy wie, kim jesteś. Nie musisz ciągle tego
udowadniać sobie i wszystkim innym.

To zakołysało głową Moniki, jakby Claire rzeczywiście uderzyła ją pięścią we wrażliwe

miejsce. Jej usta rozchyliły się, ale cokolwiek zamierzała powiedzieć… nie miała czasu.

- Wiesz co? Jestem zmęczona tym bla, bla, bla. Dokręćmy całe to myślenie, - powiedziała

Gina i ruszyła na Claire z nożem.

- Gina, nie! – wrzasnęła Monica. Brzmiała na zszokowaną jakby właściwie nie myślała, że

Gina by to zrobiła. Jakby Gina była tylko groźbą, nie działaniem.

Ale Claire zawsze wiedziała lepiej.
To nie sprawiło, że czuła się jakkolwiek lepiej kiedy obserwowała Ginę i nóż lecący prosto na

nią.

Rozdział 8

*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń

itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

Świat Claire stał się nagle bardzo przejrzysty – przejrzysty w wysokiej rozdzielczości (HD).

Mogła zobaczyć mieniące się światło naokoło ostrza noża Giny. Pot na czole Giny. Sposób w jaki
zrównoważyła swój ciężar, kiedy atakowała.

Claire zepchnęła Mirandę z drogi i w tym samym ruchu zatrzasnęła swoje przedramię pod

kątem prostym do Giny kiedy ręka trzymająca nóż dotarła do niej. Pamiętała szermiercze pozy Eve.
Wydawały się dobrą rzeczą do wykonania.

Nóż Giny nie trafił. Claire widziała krawędź sunącą do niej, cal (1 cal = 2,54 cm –

przypuszczenie tłumacza) od jej lewego łokcia i wiedziała, że powinna się bać, bo, mój Boże, była w
walce na noże z Giną, i nikt nie nadchodził aby jej pomóc. Nikt nawet nie wiedział, co się działo.
Nie Shane albo Michael lub Eve, nie Amelie, nawet nie Myrnin.

Ale, dziwnie, dokładnie teraz nie miało to znaczenia. Wszystko było spokojne i ciche w

środku i przypuszczała, że powinna poczuć się przerażona, ale nie była. Nic nie czuła.

Shane dał jej lekcje, jak przyłapać kogoś na pomyłce – to była gra, taka, która kończyła się z

nią na jej plecach bardziej niż z nim na jego, a ona kochała śmiech i uczucie ciężaru
przygniatającego ją. Ale teraz otoczyła to wszystko murem i rozebrała na najczystsze części.

Mogła to zrobić. Musiała to zrobić.
Zrobiła krok naprzód ciała Giny i postawiła lewą stopę za siebie pomiędzy Giny. To położyło

jej ukośną nogę pod kątem, poniżej kolana Giny.

Kiedy Gina ruszyła na nią z nożem, Claire chwyciła jej nadgarstek, cisnęła nim i pozbawiła ją

równowagi. Gina zaczęła się wycofywać, potem zaskamlała kiedy naciągnięta noga Claire odebrała
wytrzymałość jej kolanu.

Upadła na plecy. Claire wykręciła nóż z ręki Giny i opadła jednym kolanem na jej klatkę

piersiową, przytrzymując ją. Zamarła patrząc na nią w dół, oddychając z trudem. Poczuła teraz

gorąco i drżenie, a impuls aby wziąć ten nóż i zrobić z nim coś okropnego podniósł się wewnątrz.
Smakował jak wściekłość i strach i wszystkie te okropne rzeczy, które kiedykolwiek czuła i przez
chwilę, tylko chwilę, pomyślała o tym, jakby to było sprawić aby Gina poczuła to, aby sprawić aby
Gina cierpiała.

Oczy Giny stały się szerokie, obserwując ją. Wiedziała. Też to mogła zobaczyć, i po raz

pierwszy kiedykolwiek, Claire zobaczyła, że Gina rzeczywiście się bała.

- To jest to, co zobaczyłam, - powiedziała Miranda małym, cichym głosem nad łokciem

Claire. – Ale nie zamierzasz tego zrobić. Jesteś dobrą osobą.

Claire nie czuła się jak dobra osoba, nie w tym momencie. Czuła się chora i trochę mdło i nie

opierała się, kiedy Miranda wyjęła jej z ręki nóż.

- Ale ja nie jestem tak dobra, - powiedziała Miranda i dźgnęła nożem w dół na klatkę

piersiową Giny.

Claire krzyknęła i przytrzasnęła Mirandę poza drogą, mocny zapora ciała, która posłała Mir

potykającą się, potem toczącą. Nóż upadł na trawę. Gina wygramoliła się po niego, ale Claire
dotarła tam pierwsza, podniosła go i trzymała po swojej stronie. Gina powoli wspięła się na nogi,
oddychając szybko, z brodą w dół. Strach teraz odszedł, zastąpiony szaloną ilością wściekłości.

- Monica, - powiedziała Claire. – Wycofaj pit bulla. Teraz, zanim to się pogorszy.
Kilka dręczących sekund ciszy minęła zanim Monica powiedziała, - Gina. Yo, suko, wyluzuj.

Skończymy to innym razem.

- Oddaj mi mój nóż, - powiedziała Gina.
- Um… nie. – Claire złożyła go i wsunęła do kieszeni swoich jeansów. – Ostatnią rzeczą,

jakiej potrzebujesz jest broń.

- Kupię ci inny. Daj spokój, Gina. Idziemy. – Jennifer chwyciła ramię Giny i pociągnęła je,

rzucając okiem na Claire z mieszanką strachu i respektu. – Tak jak Monica powiedziała.
Dostaniemy to później.

Gina wskazała na Claire. – Ty. Dostanę ciebie później.
Claire wzruszyła ramionami. – Zrób to.
Jennifer odciągnęła swoją przyjaciółkę. Monica odwróciła się już i odchodziła. Zatrzymała się

bezpośrednio zanim skręciła za róg aby rzucić okiem w tył i lekko skinąć Claire.

Dziwne. To też prawie wyglądało jak szacunek.
Cisza. Claire słuchała bryzy, odległego śmiechu studentów nadchodzących z poza drzew i

nagle nie mogła ustać na nogach. Usiadła – rozwalona – i schowała czoło w dłoniach.

Miranda przypełzła aby usiąść obok niej. – Dziękuję. – powiedziała.
- Za co?
- Powstrzymanie mnie. Ale nie wiesz. Nie wiesz jak to jest.
- Być zastraszanym? Coś o tym wiem.
Miranda patrzyła na nią ze smutkiem i pewnego rodzaju dziwną litością. – Nie, nie wiesz, -

powiedziała. – To działo się odkąd byłam w przedszkolu. Nie one przez cały czas, ale wiesz, inne
dzieciaki. Codziennie. To nigdy nie przestaje i nigdy nie odchodzi, podziękowania dla Internetu – to
po prostu dzieje się każdej minuty, codziennie. A ja prostu chcę to zatrzymać. Wiesz, myślę o tym,
jak to zrobić. Jak ich zabić. Wszystkie rodzaje skomplikowanych rzeczy, jak złapanie ich w pułapki
w dołach i pogrzebanie żywymi, albo pokrycie ich betonem.

To była najbardziej sensowna rzecz, jaką Claire kiedykolwiek od niej usłyszała – i także

najbardziej bolesna. Otoczyła Mirandę swoim ramieniem. Ścieśniając się oczekiwała, że Miranda
będzie źle pachnieć, ale tak nie było; pachniała jak cytrynowy szampon i mydło. Z małym
uaktualnieniem ubrań i lepszym makijażem i włosami, byłaby ładna.

O, Boże, pomyślała rozbawiona. Eve wpłynęła na mnie. Bo stara Claire, ta, którą była przed

Domem Glassów nigdy by nawet nie pomyślała o wyglądzie Mirandy.

- Wytłumacz mi, czemu przyszłaś aby mnie znaleźć, - powiedziała. – Czy było to po prostu

dlatego, że zobaczyłaś walkę na noże?

- Tak, - powiedziała Miranda. A potem natychmiast, - Nie. Było coś innego.
- Co?
Miranda spojrzała w górę na nią tymi dziwnymi, niepokojącymi, świecącymi oczami. – To

odnośnie Shane’a. Myślę, że ma kłopoty. Jest coś złego w jego głowie. Mogę to prawie zobaczyć.

Telefon Claire zabrzęczał o uwagę – wiadomość. Sprawdziła ją. Była, szokująco, od Myrnina;

nie myślała, że nawet wiedział jak wysyłać wiadomości. Widocznie, znowu znalazł swoją komórkę.

Mówiła, Gdzie jesteś, głupia dziewczyno? Biegnij szybciej!
Claire westchnęła. – Cholera! Możesz mi o tym opowiedzieć, kiedy będziemy iść?

###

Miranda oczywiście nie miała wielu szczegółów. Psychiczne wrażenia były najbardziej

bezużytecznymi rzeczami kiedykolwiek, o ile Claire mogła powiedzieć – to były zawsze uczucia i
wrażenia i niejasne ostrzeżenia i połowę czasu wydawało się jakby Miranda robiła rzeczy gorszymi
przez próbowanie zapobiegnięciu czemuś złemu. Jak dzisiaj. Cała ta rzecz z Giną nie stałaby się
gdyby Miranda nie przyszłaby próbując tego zatrzymać. Cóż, prawdopodobnie.

Zimnokrwista smuga przemocy Mirandy martwiła Claire prawie tak bardzo jak psychiczne

tendencje Giny. Pomyślała o zemście niebezpiecznie pod względem graficznym.

- Spróbujmy jeszcze raz – powiedziała kiedy schodziły w dół najbardziej opustoszałej ulicy,

która prowadziła do zaułka, gdzie znajdowało się wejście do laboratorium Myrnina. – Więc to co
widzisz to Shane w kłopotach, ponieważ wda się w walkę.

Miranda skinęła głową, tak energicznie, że jej splątane włosy podskoczyły. – W złą, -

powiedziała. – I zostanie ranny. Nie mogę powiedzieć jak bardzo, ale myślę, że zostanie mocno
ranny.

- To jest dzień czy noc?
Miranda pomyślała o tym marszcząc brwi. Kopnęła pustą, plastikową butelkę i cofnęła się,

kiedy pies zaszczekał w jednym z podwórzy, które mijały. Domy na ulicy były zniszczone, z
kratami na oknach. Tylko dom Dayów na końcu ulicy – lustro dla domu, gdzie mieszkała Claire,
tym będącym własnością Michaela Glassa – wyglądał na ładnie utrzymanego, a nawet potrzebował
nowej warstwy farby. – Nie mogę powiedzieć, - powiedziała w końcu. – To się dzieje w środku. W
pomieszczeniu. Ludzie patrzą. Są bariery.

- Takie z napojami? (chodzi tu o to, że w oryginale w poprzednim zdaniu słowo bariery jest

tłumaczone jako „bars” co ma bardzo wiele oznaczeń np. bary, takie z napojami jak i bariery,
kraty, pręty i innego typu ogrodzenia takie jak np. w klatce – przypuszczenie tłumacza)

- Nie, takie jak klatka.
To było niezdrowo prawdopodobne, bo Shane wydawał się kończyć za tymi rodzajami barier

zbyt często. – Jak wielu ludzi?

Wzruszyła ramionami. – Jest ciemno; nie mogę powiedzieć. Może dużo? Nie – więcej. Więcej

niż dużo. Z daleka. Tam, ale nie tam.

To było zdecydowanie niejasne i w ogóle nie pomocne. Walka – cóż, to było coś, co szczerze

w ogóle nie było niezwykłe. Shane był urodzonym wojownikiem. Ale zostanie poważnie rannym –
dobrze, to było niepokojące.

- Czy jest jakiś sposób aby powiedzieć, kiedy to się stanie?
Miranda potrząsnęła głową. – To jest dość jasne, więc może za kilka dni? Tydzień? Ale nie

wiem. Czasami to jest zdradliwe. A czasami także to odchodzi. Rzeczy nie zawsze są oczywiste.

- Okej, cóż, dzięki. Spróbuję na niego uważać. To nie było wiele, bo Claire wiedziała, że nie

mogła spędzić całego swojego czasu uważając na niego. Ostrzeżenie go pomogłoby, ale znając
Shane’a, nie rozwiązałoby też problemu. Jeśli by czuł jakby musiałby być w walce, byłby w niej –
czy zostałby ranny czy nie.

- Powinnaś iść do domu, - powiedziała Claire. – Muszę iść do pracy. Mir?
Miranda zatrzymała się, patrząc na nią. Claire zdała sobie sprawę, że stawała się wyższa;

nadal rosła. Była wyższa niż Claire była teraz i byłaby prawdopodobnie wzrostu Eve albo wyższa
zanim przestanie rosnąć.

- Jutro spotkaj się ze mną w domu, - powiedziała Claire. – Jeśli Myrnin nie będzie mnie

potrzebował, pójdziemy na zakupy. Okej?

Miranda uśmiechnęła się do niej – słodkim, zachwyconym, serdecznym wyrazem, który

rozświetlił jej całą twarz. Nie, jej całe ciało. To było jakby nikt nigdy jej tego nie zaoferował. –
Okej! – powiedziała. – Nigdy nie była na zakupach.

Claire zamrugała. – Nigdy?
- Nie. Moi rodzice kupowali mi rzeczy, zanim umarli. A teraz ludzie czasami przynoszą mi

rzeczy, ale nigdy nie poszłam sama. Czy to jest fajne? Wygląda na fajne.

- Jest fajne, - powiedziała Claire. Miała nagły impuls aby przytulić dziewczynę, więc tak

zrobiła. Miranda czuła wszystkie kości i niezgrabne kąty, ale entuzjastycznie odwzajemniła uścisk.
– Idź prosto do domu i zostaniesz tam. Monica może się wycofać, ale Gina ma coś w rodzaju fioła.
Chociaż myślę, że będzie mnie poszukiwać.

- Będzie, - powiedziała Miranda odległym, dziwnym rodzajem głosu, którego Claire się bała.

– Nadejdzie. Wkrótce. – Zamrugała i uśmiechnęła się. – Do zobaczenia jutro!

Praktycznie odeszła podskakując. Claire patrzyła jak odchodzi, potrząsnęła głową i skierowała

się do jaskini potwora.

Potwór stał na środku laboratorium, stąpając i potrząsając swoją komórką jakby próbował

przywrócić ją do pracy zwykłą siłą. Znowu zmienił ubrania – tym razem na Wiktoriański długo-
ogonowy czarny płaszcz, purpurową kamizelkę, beza koszuli i czarne spodnie. Tym razem wyrzucił
królikowe kapcie na rzecz prawdziwych butów. Kiedy przyszła biegnąc truchtem schodami w dół,
wyglądał na tak odczuwającego ulgę, że prawie cofnęła się o krok albo dwa.

- Tu jesteś! – zawołał i wyciągnął do niej swój telefon. – Ta rzecz nie działa.
- Działa. Dostałam twoją wiadomość.
- Ale wysyłałem ją w kółko i w kółko, a potem on po prostu przestał działać.
Przestał działać, bo ewidentnie, naciskał przyciski tak mocno, że je zepsuł. Claire potrząsnęła

głową, wzięła telefon i wrzuciła go do kosza na śmieci w kącie. – Załatwię ci inny, - powiedziała. –
Więc? Jestem tutaj. Co to za kryzys?

Zatrzymał się i wpatrywał się w nią. – Bishop jest na wolności, a ty pytasz mnie, jaki może

być kryzys? Naprawdę?

- Ja… myślałam, że wampiry zadbają o to.
- Rzeczywiście. Oliver wziął połowę wampirów w Morganville zasięgających informacji od

drugiej połowy.

- Tylko połowę?
- Połowę, której możemy powierzyć przesłuchanie połowy, której nie możemy, - powiedział

Myrnin. – Smutna prawda, ale jest więcej niż kilku, którzy woleli otwartą tyranię Bishopa, niż
bardziej rozsądne podejście Amelie. Zawsze jest kilku, Claire, którzy lubią, kiedy mówi im się co
mają robić zamiast wymaga myślenia. I ci są tymi, których powinnaś się obawiać. Obawiam się, że
to dotyczy również ludzi. W dzisiejszych czasach krytyczne myślenie stało się niestety rzadką
umiejętnością.

Skinęła głową, bo już to wiedziała. – Więc co chcesz, żebym zrobiła?
- Chcę żebyś porozmawiała z Frankiem. Potrzebujemy go aby był czujny na jakikolwiek znak

Bishopa. Ma kontrolę nad systemem monitorującym i powinien być w stanie zapewnić nam solidne
wskazówki.

- Czekaj, chcesz, żebym ja to zrobiła? Czemu nie ty?
Myrnin wyprostował się do swojej pełnej wysokości, z rękoma ściśniętymi za jego plecami. –

Mam rzeczy do zrobienia, - powiedział. – I… Frank i ja mogliśmy mieć małe nieporozumienie. Już
ze mną nie rozmawia.

- On – Czekaj, może to zrobić?
- Cholera, jasne, że mogę. – Żwirowaty głos Franka dochodził z głośnika jej komórki,

stłumiony przez jej kieszeń, ale nadal wyraźnie słyszalny. – Mogę robić co chcę i nie chcę już nic
więcej słyszeć od tego dupka.

- Frank – westchnęła Claire. – Dobrze. Wiesz, że nienawidzę tego. Nienawidzę tego, że

szczerzcie na siebie kły, nawet kiedy jedno z was już nie ma kieł. Ale nie mamy czasu na waszą
dziewczęcą walkę, okej? Proszę, czy będziesz szukał Bishopa, tak żeby nas wszystkich potwornie
nie pozabijał?

- Cóż, - powiedział Frank, - zdobyłaś punkt odnośnie tego.
Claire obróciła się do Myrnina. – Ktoś jeszcze, kogo chcesz monitorować?
- Cóż, jest Gloriana, - powiedział Myrnin. – Zdecydowanie uważałbym na Glorianę, odkąd

jest najnowszą w mieście i, cóż, spotkałaś ją, prawda?

Claire zmarszczyła brwi. Gloriana… oh. Spotkała ją raz, krótko, na przyjęciu jakiś miesiąc

temu. Gloriana – albo Glory w słodziutkim-skrócie – była piękna w antyczny sposób; miała fale
długich, blond włosów i jasne, niebieskie oczy i uśmiech, który sprawiał, że mężczyźni rozpływali
się jak lody w słońcu. Oczywiście Wampirzyca. Urocza. Ale specjalnie interesowała się Michaelem,
a to w ogóle nie odpowiadało Eve. – Glory jest dziewczyną Bishopa?

- Nie ułożyłbym tego w ten sposób, - powiedział Myrnin, - ale Gloriana ma historię

postawiania na wygranych i wierzę, że była pupilkiem Bishopa przez krótki czas, jakieś trzysta lat
temu. Może nadal mieć jakieś zamiłowane wspomnienia niego, tak trudne jakie to jest do
zrozumienia. Stare lojalności z trudem umierają u naszego rodzaju. Tak jak starzy wrogowie, a ona
nigdy nie była przyjaciółką Amelie, mimo że są wystarczająco miłe publicznie.

- Czy ona jest twoją przyjaciółką? – zawahała się Claire, potem powiedziała, - Albo, wiesz,

przyjaciółką?

Uniósł swoje brwi i zaczerpnął powietrza. – Przyjaciółką?
- Wiesz, co mam na myśli. Oliver praktycznie przyznał, że miał z nią raz romans.
- Ja nie mam romansów. – Znowu z zaczerpnięciem powietrza. – I, nie, Gloriana nie jest moją

przyjaciółką. Ani, szczególnie moim wrogiem; Rzadko mam z nią w ogóle coś do zrobienia.
Zgodziła się przestrzegać zasad Morganville, ale jeśli powstanie sytuacja, gdzie będzie mogła je
ominąć… cóż. Nie chciałbym stanąć pomiędzy nią a jej pragnieniami. Może być dość
zimnokrwista.

Claire poczuła ukłucie strachu. – Uh, może więc poszukiwać Shane’a?
- Shane’a? – Myrnin przewrócił oczami. – Czemu w świecie przeskoczyłabyś do takiego

podsumowania? Zdecydowanie nie. Nie obchodzą jej ludzie. Uważa ich za powszechnych. I
wystarczająco dziwnie, nie każdy jest tak zafascynowany twoim adoratorem jak ty.

- Cóż, więc, czy mogłaby poszukiwać ciebie?
To sprawiło, że przestał na chwilę, jakby ten pomysł nigdy nie przytrafił mu się. – Nie, -

powiedział w końcu. – Nie, nie wierzę, że byłaby w ogóle zainteresowana. Nie jestem…
odpowiedni. Przy czym mam na myśli, rozsądny. Nie może pokazać mnie publicznie, co jest dla
niej bardzo ważne; lubi być widywana ze swoimi podbojami. Także, nie jestem pewien, czy
mogłaby wpłynąć na mnie w jakikolwiek znaczący sposób. Moje wzorce myśli są dość… wiesz,
inne.

- Oh, wiem. Frank, postarasz się o to?
- Bishop, sprawdzanie. To nie jest tak, że zamierzam zapomnieć, że skurwysyn, który wypruł

mi gardło i zrobił mnie chodzącym trupem jest tutaj. Gloriana, tak, znam ją. Gloriana jest na moim
radarze. Właśnie opuściła salę gimnastyczną jakieś dziesięć minut temu i przybyła teraz do
Common Grounds.

Myrnin skinął głową. – Ona lubi to tam. Claire, prawdopodobnie powinnaś się zaprzyjaźnić.

Jesteś dość przyjazną osobą.

- Masz na myśli, być twoim szpiegiem.
- Nieelegancko stwierdzone, ale dokładnie. Mam rzeczy do roboty. Frank, proszę zostań w

kontakcie z Claire przez jej komunikator.

- Komórkę, - powiedziała. – Star Trek mieli komunikatory.
Trzepnął ręką. – Prawie nie widzę różnicy.
- Nadal go nie słucham, - powiedział Frank. – Ale, tak. Nadal jestem w kontakcie, dziecko.

Masz jakiegoś rodzaju słuchawki? Bluetooth?

- Słuchawki, - powiedziała. – Czemu?
- Żebym nie nadawał w całym miejscu, kiedy będę z tobą rozmawiał, dziecko. Myślałem, że

jesteś mądra.

- To był zły dzień, - powiedziała. – Prawie zostałam zasztyletowana.
Myrnin przestał kroczyć, spojrzał przez chwilę na nią jakby próbował zobaczyć jakiekolwiek

możliwe rany, a potem powiedział, - Prawie nie znaczy teraz porachowana, prawda? Naprzód
pośpiesz się. I, Claire?

- Tak?
- Bądź ostrożna i uważaj na Bishopa; przedtem był niebezpieczny, ale nie wiem jaki jest teraz,

z wyjątkiem, że o wiele mniej stabilny. Nie ufam także Glorianie. Nie wiem dlaczego na ziemi jest
tutaj w Morganville. Albo czemu zdecydowała przybyć tutaj teraz. Jak powiedziałem, ona i Amelie
nigdy nie robiły postępów, mimo ich znakomicie grzecznych manier w kierunku do siebie. Więc
wierzę, że musimy przyjąć, że nie może być zbiegu okoliczności pomiędzy przybyciem Gloriany i
ucieczką Bishopa. – Zawahał się, potem przyznał, - Bądź ostrożna. Nie mogę zastąpić ciebie tak
łatwo, jak to wszystko.

To było wyobrażenie komplementu według Myrnina. Miłe.

SHANE

Claire poszła do szkoły, a ja miałem dzień wolny i poczułem się coś jakby… zagubiony. Nie

powinienem wracać na salę gimnastyczną, ale zrobiłem tak. Nie wiem czemu, z wyjątkiem tego, że
wyszedłem na jaw i to wydawało się dobrą rzeczą do roboty. Dupek, który obsługiwał recepcję dał
mi ten sam – jesteś robakiem, a ja cię zmiażdżę – wyraz jak przedtem, ale potem spojrzał w dół na
listę i skinął do mnie głową. – Wejdź, - powiedział. – Zadbano o ciebie.

- Jak o mnie zadbano, dokładnie?
- Zapłacono, - powiedział. – Żadnych opłat za używanie sali gimnastycznej.
Cóż, bzdury. Trudne do usprawiedliwienia opuszczenie tego, więc wszedłem drzwiami i

odetchnąłem zapachem potu, wysiłku, starej skóry, metalu i desperacji. Sale gimnastyczne pachną
dla mnie jak dom, zwłaszcza po tym, jak moja mama i Alyssa zmarły; życie z Tatą sprowadzało się
do sal gimnastycznych, barów, taniego motelowego mydła i krwi.

Pachniało jak… dom? Jeśli to nie jest zbyt chore.
Spróbowałem sauny, która była super gorąca i wilgotna i przebrałem się w starą parę spodni.

Bose stopy, bo nie bałem się grzybicy międzypalcowej i oprócz tego, planowałem zresztą pozbycie
się tego gówna ciężkim workiem.

Nie miałem szansy. Wyszedłem z ręcznikiem dookoła mojej szyi, wilgotnymi i klejącymi się do

mojej twarzy włosami i tam, siedząc na poręczy na drugim piętrze jak bardzo piękny ptak na drucie,
była dziewczyna, o której śniłem.

Wampir, o którym śniłem.
Właściwie, nie okłamałem Claire. Szczerze sądziłem, że to był sen, bo nie wydawało się to w

ogóle mną – co bym robił, mówił, myślał. Tak jest w snach, prawda? Nie musisz być sobą.

Ale tam ona była, po prostu tak kobieca i świeża i cudowna jaka była ostatniej nocy, w

śnie/nie w śnie/może ewentualnie śnie.

I uśmiechała się w dół do mnie jakbyśmy mieli sekret. Chciałem być wściekły, czuć ten pęd

adrenaliny, który prawie zawsze mam w obecności wampira, ale to wydawało się jakby cokolwiek
mój mózg pomyślał, moje ciało reagowało na nią tak jak robiło na ładną dziewczynę.

Ładną dziewczynę uśmiechającą się do mnie.
- Hej, Shane, - powiedziała. Miała piękny głos, niski i słodki, i brzmiał jakby była jedyną

rzeczą w pomieszczeniu, kiedy mówiła. – Miło cię tutaj widzieć. Czy myślałeś o mojej ofercie?

Oh, facet. Zabrało mi minutę aby uporządkować, o jakim rodzaju oferty myślała; ten uśmiech

przyniósł pęk ofert, które nie miały nic wspólnego z salą gimnastyczną. – Zaawansowana grupa
sparingowa, (sparing – walka treningowa lub kontrolna w celu sprawdzenia formy zawodnika –

przypuszczenie tłumacza) - powiedziałem. – Prawda?

- Tak. – Jej uśmiech przybrał psotny, wiedzące, szyderczy wygląd. – O czymkolwiek innym

mógłbyś ewentualnie myśleć?

Zatrzymaj to. Zatrzymaj to natychmiast. Jakaś część mnie była zła, próbując wytrząsnąć mnie

z tego, ale to była bardzo mała część, a reszta mnie czuła… spokój. Dobrze. Jak to wszystko było
nieuniknione – los, przeznaczenie, jakkolwiek chcesz to nazywać.

Ale co najmniej, nie zamierzałem uganiać się za jakąś wampirzycą, bez względu ma to, jaka

ładna była. Nie mogłem zrobić tego Claire i w głębi, zawsze będzie część mnie, której wampir nie
będzie mógł dotknąć. Mam nadzieję. Więc powiedziałem, wpatrując się prosto w jej jasnoniebieskie
oczy, - Jestem tu tylko dla walki, pani.

- Glory, - powiedziała. – Gloriana. Ale możesz mnie nazywać Glory.
Oczywiście. Widziałem ją wcześniej i dotarło to do mnie z powrotem jasne tak, jak tamtego

dnia; widziałem ją na jej przyjęciu witającym w Morganville, ale nie z bliska. Próbowała wtedy
odciągnąć Michaela i w ogóle nie była skupiona na mnie. Pomyślałem, że jest ładna, ale nie,
wiecie, ładna.

Nie póki nie zwróciła Rego uśmiechu i tych oczu na mnie. Wtedy zrozumiałem jak zmieciony

Michael się czuł. To było jak bycie uderzonym przez tsunami hormonów i, facet, to było fajne.

- Przyszedłeś dla walki, - powiedziała i odepchnęła się od poręczy. Opadła dwadzieścia stóp

(20 stóp = 6,096 m – przypuszczenie tłumacza) i wylądowała jak kot, ledwo uginając swoje kolana
aby zaabsorbować wstrząs. Jej wzrok ani razu nie opuścił mojego, a jej uśmiech nigdy nie zawahał
się. – Więc w porządku. Powinieneś dostać to, po co przyszedłeś. Chodź za mną.

Oczekiwałem, że zabierze mnie na maty na środku pomieszczenia; byli tam ćwiczący ludzie,

robiący uskoki, kopnięcia, blokady, ten rodzaj rzeczy. Twój podstawowy rodzaj czynności w
sztukach walki.

Ale zabrała mnie inną drogą, przez nieoznakowane drzwi z tyłu, w dół zwykłego korytarza i

przez kolejne drzwi oznaczone jako prywatne, do pokoju z rzeczywistym ringiem na platformie.
Dwaj faceci rozebrani do formalnych, stosownych spodni zbijali się nawzajem i robili poważne
uszkodzenia. Zatrzymałem się i patrzyłem, analizując prędkość, siłę, zwinność, wytrzymałość.

- Są dobrzy, - powiedziałem.
- Będą lepsi, - powiedziała Glory. – Myślisz, że możesz sam sobie poradzić?
- Tak. – powiedziałem bez żadnego szczególnego poczucia chwalenia się; po prostu

wiedziałem, że mogłem. Ci faceci nie dorastali z moim ojcem. – Dostosuj go.

- Muszę dopasować cię z partnerem, - powiedziała. – Vassily? Jak myślisz, z kim Shane

powinien się boksować? – Kiedy pytała, Gloriana dotarła do dużej, czarnej lodówki na ścianie i
wyciągnęła sportową butelkę, którą mi podała. Zmarszczyłem się na nią, ale podniosła swoje brwi i
posłała mi uroczy, mały uśmiech. Z dołeczkami. – Zaufaj mi. To jest dobre dla ciebie. Proteinowy
napój, specjalny przepis. Darmowy z twoim członkostwem.

Wziąłem go i bardzo ostrożnie upiłem. Wiem, głupie, prawda? Kto bierze coś od szalonego

wampira? Ale było coś tak bezpiecznego z nią. To było jakbym nie mógł jej nie ufać, nawet chociaż
nigdy nie wziąłbym żadnego cholernego napoju od innego wampira.

I smakował dobrze. Żwirowaty w sposób, w jaki są proteinowe koktajle, ale z brzęczącą

krawędzią. Może kofeiną. Przeszedł przeze mnie z gorącym dreszczem. Sprawił, że czułem się
niesamowicie – czujny, silny, napompowany.

- Shane? – Vassily, wampir, który uczył tego na pierwszych zajęciach, ten, którego poniżyłem,

tknąłem. Zrzucił z siebie strój do karate i miał na sobie standardowe ubrania sportowe i zostawił

swoje długie, grube głosy aby rozlewały się dookoła jego ramion. – Ach, tak. Ten. Weźmy go
boksującego się z Jesterem. To powinno być interesujące dopasowanie.

- Jesteś pewien?
- Tak. Jester. – Vassily uśmiechnął się i skinął komuś zza cienia, gdzie opierał się o ścianę.

Kiedy mężczyzna wkroczył w światło, rozpoznałem jego bladą skórę, lekko zbyt błyszczące oczy.
Wampir. W przeciwieństwie do Gloriany, w ogóle nie czułem się do niego cieple i mdło. – Jester,
poznaj Shane’a. Będziecie uprawiać sparing (sparing – walka treningowa lub kontrolna w celu
sprawdzenia formy zawodnika – przypuszczenie tłumacza).

Jester rzucił na mnie okiem, pożegnał mnie, potem wpatrywał się w Vassily’ego. – Do diabła

nie, - powiedział. – Nie walczę z jakimś ludzkim punkiem. Oni się łamią.

- Dostosuj się, - powiedziałem. – Oszczędzę ci dobre kopanie tyłka.
- Co powiedziałeś? – Jester szczerze wyglądał na zdziwionego i zaskoczonego, jakby nie mógł

uwierzyć, że miałem coś do powiedzenia, bardziej coś, co nie było właściwie pochlebne.
Wzruszyłem ramionami.

- Mogę ci podołać, - powiedziałem. – Uwierz w to.
- Udowodnij to, Torbo Krwi, - powiedział Jester.
Gloriana roześmiała się i zamachała. – Chłopcy, chłopcy, jest na to wystarczająco czasu.

Dzisiaj, po prostu… bijcie się. – Obróciła się do Vassily’ego. – Mam miejsce do bycia. Ale wierzę,
że moja praca tutaj jest na teraz skończona.

- Tak, - zgodził się. – Na teraz. Wróć wkrótce, urocza dziewczyno. Będę potrzebował twojej

pomocy ze starym mężczyzną. Staje się trochę… niecierpliwy.

Patrzyłem, jak odchodziła, nadal czując ten subtelny szum jej obecności, który uwodzicielsko

elektryzował… i nie odszedłem, kiedy spojrzałem na Jestera i powiedziałem, - Chodźmy, Kłujący
Chłopcze.

I to był początek.
Ból, tak, było dużo tego, ale wydawało się to jak gdyby im więcej czasu spędzałem na ringu,

stawiając mu czoła, stawiając czoła wszystkiemu, czego kiedykolwiek nienawidziłem na tak
pierwotnym poziomie, ból oznaczał coraz mniej i mniej. Co znaczyło, że pozwalał wydostać się
potworowi wewnątrz mnie, temu, który głodował przez prawie rok.

Przybyłem do Morganville aby niszczyć wampiry.
A Vassily i Gloriana dawali mi szansę aby po prostu to robić.
I o, Boże, kochałem to.

###

W drodze do Common Grounds Claire napisała do Shane’a – tylko szybką wiadomość aby

powiedzieć, że go kocha. Nie natychmiastowa odpowiedź, ale jedna zabrzęczała do czasu, kiedy
przeszła drogę do Common Grounds.

Wiadomość Shane’a mówiła, Będę późno w domu kocham cię.
Nadal się uśmiechała i czułą prawie całkowicie szczęśliwa, kiedy otwarła frontowe drzwi

kawiarni i usłyszała brzęczący dzwonek aby ogłosić jej przybycie. O tej porze dnia była pełna
studentów zgromadzonych razem przy stolikach z wyjętymi książkami i komputerami. Głównie
uczące się grupy.

Dostrzegła Glorianę tuż obok, bo była przy tradycyjnych wampirzych stolikach, w

najgłębszych cieniach z tyłu pomieszczenia; i była otoczona innymi wampirami. Wszystkie były
mężczyznami. Musiało ich być pięciu lub sześciu przy stoliku, więcej niż widziała zgromadzonych
razem gdziekolwiek niż na Placu Założycielki wyglądający staro, wyglądający młodo, wszyscy z
identycznymi wyrazami wniebowziętego zainteresowania na ich twarzach. Wszyscy wpatrujący się
w Glorianę, która siedziała wygodnie z jedną nogą założoną pod drugą, popijając cokolwiek było w
jej zwykłym, białym kubku, uśmiechając się i rozmawiając. Naprawdę była ładna i w
przeciwieństwie do wielu ładnych wampirów, uchodziła za miłą. Prawie słodką. Claire miała dobry
powód aby myśleć, że nie była, bo Eve miała natychmiastową niechęć do niej i to nadal.

Było niemożliwym oprzeć się jej urokowi.
Dowodem było, że jednym z facetów siedzących przy stole był Oliver, nadal mając na sobie

długi, zafarbowany fartuch Common Grounds. Wpatrywał się w Glory z małym, otumanionym
uśmiechem na jego ustach, jakby nie mógł uwierzyć w to, że była tutaj naprzeciwko niego.

Rzucił okiem w tył i zobaczył Claire stojącą tam, a uśmiech zniknął. Wstał i przyszedł do niej.

– Co? – zapytał. Cieplejsza strona, którą pokazywał Glory błyskawicznie zniknęła.

- Uh, przepraszam za niepokojenie cię, ale czy mogę dostać mokkę? – Zwiększała czas, bo

patrzenie na sytuację przed nią, Claire szczerze nie mogła zobaczyć, jak oczekiwała zbliżyć się
wystarczająco aby porozmawiać z Glorianą, nie mówiąc już o uzyskaniu jej zaufania, albo
przesłuchania jej dyskretnie o Bishopie. Zresztą, czy nie była to robota Olivera?

Ale może Myrnin nie ufał Oliverowi odnoście Glory. To by miało jakiś sens, biorąc pod

uwagę to, co widziała. Dostosowała swoje słuchawki. Do tej pory nic poza niskim buczeniem
statycznym w nich, co ją podsłuchiwało; wolałaby mieć włączoną swoją muzykę, ale myśl Franka
przerywającego ją brzmiała gorzej niż nuda.

Na zawołanie, był tam głos Franka, szepczący do niej przez magiczną technologię. To było

straszne, z ekstra silną dawką przerażenia. Nadal miała czasami koszmary o Franku Collinsie. I
pomyślała, że prawdopodobnie byłby szczęśliwy wiedząc to. – Dobra. Powinnaś być teraz w stanie
ją zobaczyć. Zgodnie z dokumentacją, wygląda nieszkodliwie, ale taka nie jest. Niektóre
wampirzyce mają rzecz zwaną urokiem, a ona ma jej więcej niż większość. Może sprawić, że
ktokolwiek będzie ją lubił, włączając w to inne wampiry.

Claire odwróciła się trochę, udając, że bawi się jej torbą na książki. – Słyszysz mnie?
- Tak, przez mikrofon w twojej komórce.
- Co z Amelie? Czy może sprawić, że Amelie ją polubi?
- Prawdopodobnie nie. Amelie ma rzecz, którą wampiry nazywają przymusem; może zmusić

ludzi do zrobienia tego, czego chce, kiedy musi. Przymus przebija urok za każdym razem.

- Czy ktokolwiek jeszcze ma tą przymusową rzecz?
- Oliver, - powiedział Frank. – Chociaż nie tak silną. Ale Oliver i tak przegrał sprawę. Jest

starym przyjacielem Glory, jeśli wiesz co mam na myśli przez przyjaciela. Wygląda na to, jakby już
z tego zrezygnował.

Tak, wiedziała o tym. Mogła odgadnąć to tylko z widoku uśmiechu na twarzy Olivera, kiedy

patrzył na Glorianę.

- Po prostu bądź z nią ostrożna, - powiedział Frank. – Jeśli spróbuje cię oczarować, ból może

cię z tego wyrwać – to czasami działa na dziewczyny, albo są inaczej okablowane. Ale zresztą
prawdopodobnie nie będzie cię oczarowywać. Ogólnie rzecz biorąc nie myśli dużo o ludziach, a

dziewczyny zdecydowanie nie są jej rzeczą.

- Zaczekaj chwilę. Wróć się. Twoją odpowiedzią na to, jak powinnam się oprzeć jest się

skrzywdzić? Jak to jest pomocne? Myślisz, że chcę mieć boleści?

- Dobra. Więc radź sobie z tym sama. Pogódź się z tym. – A syczenie w jej słuchawkach

powróciło, stałe i bezpłciowe.

W tym czasie Oliver wskazał ruchem niecierpliwie na kontuar i uderzył kubkiem do niej. Jej

mokka przypuszczalnie, mimo że nie pokładała wiele wiary w przyzwoity napar, nie z groźnym
spojrzeniem, które jej posyłał. Jej zwlekająca taktyka była praktycznie martwa w wodzie i nie
mogła pomyśleć o jednym powodzie aby pójść tam aby dołączyć do ekskluzywnych,
przepełnionych testosteronem i brakiem impulsów wielbicieli Gloriany.

A potem Gloriana spojrzała w górę kiedy Oliver wślizgnął się z powrotem na swoje krzesło,

zobaczyła Claire patrzącą na nią i uśmiechnęła się. Ich oczy się spotkały.

A Claire przyłapała siebie na zmierzaniu w kierunku stolika. Nie bała się i w ogóle nie

myślała, nie mogła przypomnieć sobie ostatniego razu, kiedy czuła taki rodzaj pokoju. Wolność od
myślenia przez cały czas.

Po prostu działanie.
- Claire, prawda? – powiedziała Gloriana. Miała niski, przyjemny rodzaj głosu, a jej uśmiech

był jasny. – Proszę, usiądź. Oh, Jules, proszę przynieś kolejne, zrobisz tak? Nie chcę zostawić małej
Claire stojącej! Tak niegrzeczne.

Oliver już nie miał groźnego spojrzenia, ale też się nie uśmiechał; kiedy spojrzał na Claire, był

to całkowicie neutralny wyraz. Inny wampir – przypuszczalnie Jules, mimo że Claire go nie znała –
przyniósł jej krzesło, a ona usiadła, umieszczona pomiędzy dwóch obcych, którzy prawie na pewno
byliby skłonni wypić ją do sucha przy innych okolicznościach.

A ona nawet nie czuła szarpnięcia niepokoju.
Zostałam oczarowana. Ta myśl dochodziła gdzieś z głębi niej, rodzaj szepczących

wątpliwości, ale nie było to wystarczająco silne aby zrobić jakąkolwiek różnicę. Nie kiedy Gloriana
się do niej uśmiechała, te szerokie, niebieskie oczy tak ciepłe i witające. – Słyszałam tak wiele o
tobie, - powiedziała. – Tak wielu ludzi mówi dobrze o tobie. Nawet mój stary zrzęda Oliver, tutaj. –
Roześmiała się i położyła swoją rękę czubku Olivera w geście, który był czuły i w tym samym
czasie, trochę protekcjonalny, jak właściciel głaszczący psa. Obdarował ją szybkim spojrzeniem i
spóźnionym uśmiechem. – Więc, powiedz mi, Claire, co myślisz o Morganville?

Normalnie, byłaby ostrożna z tym, co powie, ale tutaj, pod ciepłym blaskiem oczu Glory, po

prostu… wylała. – Kocham ludzi, których tutaj spotkałam, - powiedziała. – Ale nienawidzę tego,
jak to działa. Nienawidzę tego, jak ludzie są traktowani. Nienawidzę tego, że krzywdzenie nas jest
okej. To musi się zmienić.

Gloriana podniosła jedną brew. – Myślałam, że już to zrobiło, - powiedziała. – Tak mówi mi

Amelie. Żadnego polowania bez pozwolenia, a potem tylko w ograniczonych strefach. To wszystko
jest zupełnie męczące, ale oczywiście rozumiem potrzebę ochrony. Albo czy mówisz, że nie
powinniśmy nigdy polować?

- Tak, - powiedziała Claire. – Nigdy. – Wydobyło się niskie warknięcie dookoła stołu. A ona

nadal się nie bała. – Nigdy, - powtórzyła. – Bierzecie swoją krew z podatków. Nie musicie nam
tego robić. Nie ma powodu.

Glory uśmiechnęła się. To był nadal ciepły, uroczy uśmiech, rodzaj, który zapraszał cię do

czucia jego części. – Oczywiście, że musimy to robić, - powiedziała. – Zapytaj kogokolwiek, kto
pracuje z drapieżnikami; stłumienie instynktu polowania jest bardzo, bardzo trudne, a niektóre
zwierzęta nigdy całkiem tym nie kierują. Musisz zapewnić kontrolowany rynek zbytu, albo

nieuchronnie ktoś zdziczeje. To byłoby o wiele gorsze. Nie zgadzasz się?

- Nie, - powiedziała Claire. – Jeśli ktoś łamie zasady, jest przestępcą. I powinniście traktować

go jak każdego innego przestępcę.

- Jaka jesteś zabawna, malutka, - powiedziała Glory i zaśmiała się tylko po to aby temu

dowieść. Jesteś przyjaciółką Michaela, prawda? Jedną z tych, którzy mieszkają w jego domu?

- Tak.
- A drugi chłopak nazywa się…?
- Shane, - powiedziała Claire. Poczuła impuls strachu, w głębi niej, ale to było tylko ukłucie. –

Jego imię to Shane.

- Widziałam go na sali gimnastycznej, - powiedziała. – Muszę powiedzieć, ma dobre

instynkty. Dobry wojownik. Byłby bardzo cenny we właściwej sytuacji. – Była iskra w tych
uroczych, niebieskich oczach, a Claire wiedziała, w tej samej odległości, w nieważny sposób, że
Gloriana teraz się nią bawiła, przesuwając ją jak mysz. – Tak, mogę zobaczyć, jak bardzo byłby
opłacalny będąc w twoim rogu.

Oliver przechylił się do tyłu. – Jaka szkoda, że nie posiadasz nadal klubów bokserskich,

którymi byłaś tak bardzo zafascynowana w czasach Wiktoriańskich. Te były bardzo dochodowe dla
cienie, prawda?

- Oh tak, dość opłacalne, - powiedziała. – Jaka szkoda. Byłby niezłym kapitałem, prawda? I

także sierot. Rozumiem. Takie smutne. Nie posiadanie dobrych wpływów robi kogoś tak…
wrażliwym. – Pochyliła się nad stołem, a ciepła intensywność jej spojrzenia na Claire podkręciła się
tak bardzo, że wydawała się jak bycie skąpanym w czystym, ciepłym świetle, pływając w nim bez
uwagi na świat. – Rozumiem, że znasz mojego starego przyjaciela, Myrnina. Jak on się ma? Tak
wielbię tego szalonego, starego mężczyznę. Czy pracuje nad czymś… interesującym?

- Claire, - powiedział głos w jej uszach, metaliczny glos, który przez chwilę ściągnął ją na

miejsce. Frank. – Claire, nie możesz na to odpowiedzieć. Wykręć się z tego. Zrób to teraz.

Ale nie mogła. Nawet mimo tego, że Glory mówiła o Shane’ie jakby był kawałkiem

wołowiny, nawet mimo tego, że zadawała pytania o Myrninie, Claire nadal czuła się spokojnie i
całkowicie komfortowo. Po prostu nie mogła zmusić się do czucia czegokolwiek innego. Frank
brzmiał na złego i zdenerwowanego, ale nie mogła zrozumieć czemu. Glory była najlepszą
przyjaciółką, której posiadanie mogła sobie wyobrazić, lepsza niż Eve, bo Glory nigdy be jej nie
osądzała, nigdy nie sprawiła, że czułaby się zła albo winna.

Claire powiedziała, - Pracuje nad…
- Claire, przepraszam, ale musisz to zatrzymać, zanim wejdzie ci w głowę, - przerwał Frank. A

w następnej chwili, czuła palący, syczący ból, który w mgnieniu oka przewiercił się przez jej ciało
tak szybko, że minął zanim został zarejestrowany. Szok dochodzący z jej słuchawek. Claire
szarpnęła się lekko, zamrugała, a jej serce w oszacowaniu przyśpieszyło ze wstrząsem. Szarpnęła
słuchawki, drżąc, a spokój opadł jak zrzucony koc.

Strach nadszedł, lodowaty i ostry. Gloriana nadal uśmiechała się do niej, ale nie wyglądało to

już ciepło. Wyglądało… drapieżnie. I okrutnie. Claire przełknęła i wstała. Jej krzesło głośno
zaszurało. Wszyscy wpatrywali się teraz w nią, a jedynym, który nie wydawał się być na krawędzi
błyśnięcia kłami na nią był Oliver. Marszczył brwi, ale teraz było to do Gloriany.

- Glory, - powiedział. – Oczarowywałaś dziewczynę?
- Trochę, - wzruszyła ramionami. – Po prostu chciałam się pobawić.
- Oh, na litość, pobaw się kimś innym. Jest własnością Amelie. I nie jest warta twoich starań.
Glory roześmiała się. – Wiem. Ale nie skrzywdziłam jej, prawda? – Zmieniła ten uśmiech na

Claire. – Opuszczasz nas tak szybko, malutka?

Claire zrobiła ogromny krok w tył. Ten uśmiech teraz nie działał, prawdopodobnie dlatego że

miała tak dużo adrenaliny przechodzącej przez jej ciało. – Trzymaj się od nas z daleka, -
powiedziała. – Trzymaj się z daleka od Shane’a.

Glory przewróciła oczami. – Nie chcę twojego chłopaka, - powiedziała. – Co miałabym z nim

robić? Nie nadaje się na bardzo wiele z wyjątkiem przemocy. Tak wiele tego w środku niego.

Claire zostawiła swoją mokkę na stole i przesunęła się do drzwi tak szybko jak mogła.

Spojrzała przez ramię kiedy wychodziła, ale nikt się nie poruszył, nawet nie Oliver, mimo że
patrzył jak odchodzi. Glory śmiała się i wydawała się zapomnieć już wszystko o niej.

Claire wkroczyła w słońce, pobiegła połowę bloku i oparła się o szorstkie cegły pomiędzy

dwoma sklepami. Zamknęła swoje oczy i skoncentrowała na oddychaniu i kontrolowaniu jej
drżenia. Potem, w końcu włożyła swoje słuchawki z powrotem na miejsce. Zajęło jej to dwie próby,
podziękowania dla jej chwiejnych palców.

- Nie zdobyłam niczego, - powiedziała do Franka. – Nie wiedziałam, że mogła to zrobić,

sprawić, że poczuję to. Nie wiedziałam, że ktokolwiek mógł to zrobić. Bishop nie mógł.

- To dość rzadka moc, nawet wśród wampirów, - powiedział Frank. – Znałem tylko trzech lub

czterech, którzy ją mieli. Zabiłem dwóch z nich. Jaka szkoda, że nie wyczyściłem wszystkiego.

- Nawet nie wiedziałam, co ona robiła. Nie miałam sposobu aby to zwalczyć. – Claire wzięła

głęboki wdech. – Dzięki za wyciągnięcie mnie z tego.

- Nawet nie próbowała, - powiedział Frank. – Gdyby próbowała, nie wyszłabyś tak łatwo. Jak

powiedziała, po prostu się bawiła.

To było okropne. Okropne. Claire czuła się źle i paskudnie, jakby wypiłam galon (1 galon =

3,785 litra – przypuszczenie tłumacza) wody ściekowej. Chciała zwymiotować, myśląc o tym, jak
łatwo chodziłaby dookoła jak marionetka. O tym, jak czułaby wszystko, co Glory chciałaby żeby
czuła. – Nie zrobiłam nic dobrego, - powiedziała. – Nie dowiedzieliśmy się niczego.

- Może dowiedzieliśmy, - powiedział Frank. – Wspomniała, że widziała Shane’a na sali

gimnastycznej, prawda?

- Więc? Nawet ja byłam na sali gimnastycznej. Tak jak Eve. Dużo ludzi tam chodzi.

Włączając w to wampiry.

- Ale czemu poszłaby Gloria? Ona nie walczy. Sprawia, że inni ludzie walczą za nią. – Głos

Franka brzmiał dziwnie zaabsorbowanie. – Przechodziłem przez listy wampirów w Morganville.
Wygląda jakby niektórzy nie wykonywali ostatnio swoich zwyczajowych procedur.

- Masz na myśli… masz na myśli, że ich brakuje?
- Nie chcę przeskoczyć do tego wniosku, ale znalazłem pięciu – nie, sześciu – którzy nie

podążają swoimi zwyczajowymi wzorcami.

- Cóż, wiesz, niektórzy wyjechali. Z Morley’em. Są w Blacke, tym małym mieście na

zewnątrz…

- Wiem o Morley’u. Nie mówię o jego ludziach. Ci są innymi wampirami, którzy nie

pokazywali się w ciągu ostatnich trzech tygodni. Żadnych zamówień w bankach krwi. Nie pokazali
się na inwigilacji. W ogóle się nie komunikują za pomocą telefonów albo komputerów.

- Jak wampirów może brakować? Kim oni są?
- Nikim, w wyrażeniach hierarchii Morganville. Po prostu w zwyczajnej wampirzej klasie

pracującej. I nie brakuje ich aż tak bardzo. Wampiry mogą się uspołeczniać, ale nie tak jak robią to
ludzie; są przyzwyczajeni do niewidzenia siebie nawzajem przez długie okresy. Nie budzą

wątpliwości.

- Więc gdzie są? – zapytała Claire. – Mają jakieś połączenie z Bishopem?
- Nie takie, które mogę znaleźć. W rzeczywistości, wygląda jakby byli po stronie Amelie w

konflikcie z jej ojcem. – Frank był przez chwilę cicho, potem powiedział, - Martwi mnie, że nie
mam oczu w środku sali gimnastycznej. Nie mogę zobaczyć albo poczuć niczego wewnątrz tych
ścian.

- Co?
- To świeża konstrukcja. Żadnych kamer. Żadnych portali. Żadnego sposobu obserwowania,

co się tam dzieje. Wydaje się jakby w jakiś sposób wiele z tego było z tym połączone. Chciałbym
mieć tam jakieś urządzenia.

- Wewnątrz sali gimnastycznej. – Pomyślała o tym przez chwilę. – Chcesz żebym… co?

Umieściła tam kamery?

- Co, boisz się działaś jako mój szpieg? – Frank brzmiał teraz na rozbawionego. – Znając

ciebie, to cię nie powstrzyma. W głębi, nigdy nie widziałem tak nieustraszonego dzieciaka. Nawet
nie mojego syna.

Shane. Claire pamiętała Glory mówiącą o nim i poczuła się trochę chora… nie ponieważ

Gloriana śliniła się do niego, tak jak robiła Ysandre, ale ponieważ ona nie robiła tego. Ponieważ dla
niej, Shane był po prostu kolejnym kawałkiem mięsa, czymś, z czego mogła mieć jakiś użytek.
Albo nie.

Cokolwiek się działo, Gloriana była w tym aż po swoją uroczą, małą szyję. Claire była tego

pewna.

- W porządku, - powiedziała. – Jeśli chcesz oczu w sali gimnastycznej, upewnię się, że je tam

dostaniesz. Jakoś.

SHANE

Czułem się jakbym oszukiwał Claire i nie mogłem rozgryźć dlaczego. Wszystko co zrobiłem

było walką… i radziłem sobie też cholernie dobrze. Jester niecałkowicie wycierał matę ze mną, a ja
byłem w stanie dalej kontynuować. Kiedy się zmęczyłem, Vassily podawał mi więcej proteinowych
koktajli. Nie lubiłem sposobu, w jaki się uśmiechał albo sposób, w jaki na mnie patrzył, jak dumny
właściciel pit bulla na ringu… ale to też nie znaczyło, że nie lubiłem być na ringu.

Więc czemu, w przerwach siadałem na ławce z moim telefonem i pisałem do Claire? To było

jakbym całował jakąś inną dziewczynę i czuł jakbym musiał jej powiedzieć, że ją kocham, nieważne
co bym robił, co by się jej nie podobało.

Cóż, nie podobałoby jej się to. Wiedziałem to w ogóle bez żadnych wątpliwości.
- Hej, mięso! Skończyłeś już naciskanie klawiszy? – To był Jester, tańczący dookoła na ringu,

wyglądający na chudego i bladego jak martwa ryba, uderzając pięścią powietrze w rozmycie. –
Jestem gotowy do uderzania pięścią ciebie!

Pokazałem mu palec i skończyłem wysyłanie mojej wiadomości, wziąłem kolejny łyk mojego

proteinowego koktajlu i poczułem jak bóle i wysiłek magicznie się cofają. Nie, że się dokładnie
uzdrawiały… może nie były aż takie złe jak powinny być, ale miałem mieć jutro siniaki. Wiele ich.

Ale nie możesz pozwolić bólowi cię zatrzymać. Pozwoliłem mu raz mnie zatrzymać, kiedy mój

dom był w ogniu. Dotknąłem gałki od drzwi Alyssy i spaliła moje dłonie, a ja nie kontynuowałem,
nie ocaliłem jej. Pozwoliłem wywlec im mnie z domu, a ona tam zniknęła.

Nie mogłem kiedykolwiek zapomnieć, ile kosztuje przegrana. Tata tez nie pozwolił mi

zapomnieć.

Ból był dobry. Ból utrzymywał cię ostrym i utrzymywał się zmotywowanym. Ból sprawiał, że

czułem, że żyję.

Zwłaszcza kiedy stawiałem czoło wampirowi, który chciał dać mi lekcję.
Reszta popołudnia minęła w mgnieniu oka. Wiele razy skończyłem na macie i było ciężko

wstać i kontynuować. Ludzie gromadzili się – ludzie, wampiry – wszyscy obserwujący jak Jester i ja
przetrzymywaliśmy. Był szybszy ode mnie i silniejszy, ale nie poddałem się.

W końcu Vassily sprawił, że przestałem. Klapnął Jestera w ramię i powiedział coś do jego

ucha, a Jester uśmiechnął się z dumą i zanurkował pod liny i już go nie było, a cała motywacja po
prostu… wylała się ze mnie. Upadłem na kolana, dławiąc się powietrzem. W moich ustach była
krew i dziwne brzęczenie w moich uszach, a ja nigdy nie czułem się tak źle w moim życiu, nawet nie
kiedy byłem w szpitalu i okrążałem ścieki.

To było jakbym zjadł części samego siebie aby ustać na nogach, a teraz ból i pustka wlały się

do mnie i zatopiły mnie, a ja po prostu chciałem położyć się i umrzeć.

Vassily podał mi kolejną sportową butelkę. Nie chciałem jej, ale nie mogłem sobie sam

pomóc. Wypiłem ją. Poczułem się lepiej, albo przynajmniej nie tak skłonny do umierania. Sprawdził
moje oczy i skinął głową. – Będzie z tobą w porządku, - powiedział w całej sprawie. – Odwodnienie
i zmęczenie. Jeszcze cztery napoje postawią cię do pionu, ale nie stój na nogach na dwie godziny
przed wybraniem się do domu. W pokoju obok są łóżka. Teraz odpocznij.

- Dzięki, - wymamrotałem. Nie czułem się wdzięczny. Nie czułem nic więcej prócz

okropieństwa i winy wewnątrz. Co ja do diabła robiłem? Czemu to robiłem? Nawet nie wiedziałem,
z wyjątkiem że kiedy walczyłem, to wydawało się jakbym walczył z każdą złą rzeczą w moim życiu,
która się kiedykolwiek zdarzyła. Walczyłem za moją siostrę i moją mamę i nawet mojego tatę. Dla
Claire, zatrzasnąłem się w tym cholernym mieście. Dla Michaela, okazałem wampirem wbrew jego
woli. Dla Eve.

Dla mnie, raz.
Uderzyłem w kimono na następne dwie godziny, popijając te napoje i z każdym wolnym łykiem

czułem się lepiej. Bardziej stabilnie. Cokolwiek było w nich było wspaniałą rzeczą, bo ból zanikł do
ukłuć, a wina zniknęła wraz z nim. Było ze mną okej. Nie, było lepiej niż okej.

Byłem silny i stawałem się silniejszy, a to było to, czego zawsze potrzebowałem aby tutaj

przeżyć. Miałem ludzi do chronienia. To wszystko miało zrobić wielką różnicę.

Opróżniałem ostatnią butelkę, kiedy Vassily wszedł z Glorianą. Glory wyglądała

fantastycznie, a ja czułem się spocony i brudny i posiniaczony, i musiałem usiąść. Nie leżąc w jej
obecności.

- Shane, - powiedziała i obdarowała mnie tym uśmiechem. – Właśnie spotkałam twoją małą

przyjaciółkę Claire. Powinieneś być dumny; wiesz, nie boi się wiele. Ale tak krucha. I jestem dość
zainteresowana jej relacją z Myrninem. Jest taki niestabilny, nie myślisz?

Myślałem tak i miałem tego dość; ona po prostu mówiła to, co było dla mnie oczywiste i każdy

inny z wyjątkiem Claire. – Nie podoba mi się to, - powiedziałem. – Ale robi, co chce.

- Tak, robi. – Glory badała Mnie przez kilka sekund, potem rzuciła okiem na Vassily’ego. –

Myślę, że jest gotowy, prawda?

- Gotowy na co? – zapytałem.

- Gotowy aby usłyszeć resztę, - powiedział Vassily. – Pokazałeś dzisiaj ogromną odwagę,

Shane. I wspaniały talent. Mamy dla ciebie okazję, taką, która wierzę że weźmie korzyści z twoich
najlepszych cech. Widzisz, możemy zaoferować ci szansę na dwie rzeczy, których zawsze chciałeś.

- Pieniądze, - powiedziała Glory. – Prawdziwe pieniądze, wystarczające aby zadbać o ciebie i

Claire przez resztę twojego życia.

Cóż, kto nie chciał pieniędzy? Zaczynałbym od zera, robiąc to w ciężki sposób, jak

przypuszczałem, ale to brzmiało dobrze. Naprawdę dobrze. – Co jest drugą rzeczą? – zapytałem.

Kolej Vassily’ego. – Wyjście z Morganville, - powiedział. – Zanim będzie za późno. Bo to

miasto zostanie zniszczone, w jeden sposób albo drugi, a jeśli jesteś mądry, zabierzesz pieniądze i
szansę aby zaoszczędzić swoje wolne przejście, kiedy nadal możesz.

Kasa i wolne przejście? Zamrugałem, bo to brzmiało jakby czytali mi w myślach. Nie byłem

całkowicie pewny, że to nie był przypadek. Glory była cholernie dobra w przypuszczaniu, o czym
myślałem… albo sprawianiu, że myślę w ten sposób. To powinno mnie zaalarmować, ale nie
nadchodząc od niej. To po prostu wydawało się… miłe. Jakbym nie musiał już walczyć, żeby być
zrozumianym. Glory po prostu mnie rozumiała.

- A co z Claire? – zapytałem.
- Oczywiście, Claire będzie mogła jechać z tobą, - powiedział Vassily. I ktokolwiek inny, kogo

chciałbyś widzieć bezpiecznie poza Morganville. Możesz ich ocalić, Shane. Wszystko, co musisz
zrobić to robić to, co robisz najlepiej.

- Walczyć, - powiedziała Gloriana. Jej oczy nie były już niebieskie. Były w jasnym, iskrzącym

kolorze, prawie białym i to powinno być przerażające, ale po prostu wyglądało pięknie. Czułem
ciepło i nieważkość i całkowity pokój. – Wszystko co musisz zrobić to walczyć przed kamerą, dla
publiczności. Myślisz, że możesz to zrobić?

Uśmiechnąłem się i powiedziałem, - Gdzie mam podpisać?
Mieli papiery dokładnie tutaj, a ja nagryzmoliłem podpisy we wszystkich właściwych

miejscach. Vassily dał mi kopertę pieniędzy, prawdziwych pieniędzy, więcej niż widziałem odkąd
mój tata robił nielegalny handel bronią na drogach.

Oczy Glory znowu stały się niebieskie, słodkie, ludzko niebieskie i pocałowała mnie w moje

spocone czoło i wręczyła mi kolejną sportową butelkę. – Odpocznij, - powiedziała. Jej palce
przeczesały moje zmierzwione włosy. – Nie martw się o nic.

Opadłem na łóżko i zamknąłem oczy, ale nie poszedłem spać. Nie całkiem. Nie na chwilę.
Albo może to był sen. Wydawało się to snem, to co mówili, kiedy pomyśleli, że nie mogę ich

usłyszeć.

- To niebezpieczne, - mówiła Glory. Jej głos stał się teraz matowy, nie liryczny i śpiewny, jak

to było, kiedy mówiła do mnie. W ogóle nie brzmiała jak ta sama osoba. – Mamy ograniczony czas,
zanim Amelie odkryje, co robimy. Ma wszędzie szpiegów i jestem prawie pewna, że jest także
inwigilacja. Jesteś pewien, że połączenie między naziemną stacją nadawczą a satelitą
geostacjonarnym jest bezpieczne?

- Jestem pewien, - powiedział Vassily. – Dziewczyna, która dała nam szyfrowania była jedną z

najlepszych. Od miesięcy miała nagrania napływające z Morganville bez podejrzeń nikogo.
Zmodyfikowała kod aby zagwarantować, że nikt nie będzie mógł wykryć tych uaktualnień w zamian
za kilka korzyści. Pieniądz już masowo napływają, moja droga. Plan idzie bardzo dobrze.

- A stary mężczyzna? Jest zadowolony?
Stary mężczyzna. To brzmiało złowieszczo i przypomniało mi o rzeczach, o których miałem

nadzieję nigdy nie musieć pamiętać. Na pewno to nie był ten sam stary mężczyzna. Nie, musieli

mówić o innym jakimś innym wampirze. Wszyscy byli starzy; starsi niż węgiel, i czarni i gnijący
wewnątrz. Wiedziałem to.

- Nie powiedziałbym zadowolony. Jest… zdolny aby zaczekać, teraz. Muszę przejść do

poważnych problemów aby ułożyć fałszywe szlaki, odkąd jego katastrofalna interwencja zwróciła
uwagę Amelie Wierzę, że przekonałem go do zaczekania póki nie będziemy mieli odpowiednich
zasobów na następne kroki.

- Jest nieprzewidywalny. Musisz go obserwować. Wiesz, uciekł ode mnie i próbował zabić

Myrnina. Gdyby mu się powiodło…

- Wiem. Znowu go zamknąłem. Dla jego własnej ochrony.
Glory roześmiała się. – Oh, nie spodoba mu się to. Chroń siebie samego, Vassily.
- Karmiłem go wrogami, - powiedział Vassily. – Wierzę, że jest usatysfakcjonowany

wystarczająco w tym momencie. Jak długo póki chłopak nie będzie gotowy, jak myślisz?

- Oh, będzie walczył, żadnych pytań odnośnie tego, ale nie lubię pozwalać mu nas opuszczać.

Ci jego przyjaciele, ta dziewczyna, mogą wszystko zrujnować.

- Albo scementować wszystko, czego się nauczył, - powiedział Vassily. Wierzę w

podejmowanie ryzyka.

- Cóż, to twoje do podjęcia, - powiedziała Glory. – Oczywiście, zrobię co mogę.
- W cenie.
- Nikt nie pracuje za darmo, mój drogi.
Kiedy otwarłem oczy Glory była dokładnie tam, pochylając się nade mną. Jej uśmiech był jak

narkotyk, a muśnięcie jej palców na moim czole wydawał się jak dotyk anioła.

- Śpij, - wyszeptała. – Śnij o ogniu i sile i pamiętaj, jak wiele to miasto ci odebrało. Nie

pozwól mu zabrać reszty, Shane. Wszystko inne jest nieważne, z wyjątkiem tego: Michael nie życzy
ci dobrze. On nie jest twoim przyjacielem. A ty nie możesz nigdy mu w pełni ufać. Rozumiesz?

- Tak, - powiedział. To było coś, co już wiedziałem, coś, o czym nie powinienem nigdy

zapominać. Nie możesz ufać wampirom.

Z wyjątkiem Glory.
Nadal się uśmiechałem, topiąc się w cieple jej dotyku, kiedy zasnąłem.

Rozdział 9

*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń

itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

Shane przyszedł do domu wydając się po prostu tak normalnym jak zawsze. Nawet przyniósł

bekon, a oni zjedli, razem czterej przyjaciele, jak gdyby nigdy nic się nie stało. Nawet
nieprzeźroczysta butelka soku Michaela nawet nie wyodrębniała go.

Wszystko, o czym Claire mogła myśleć było to, że musiała usiąść i powiedzieć mu o

telefonie. Ale nie wiedziała, co zamierzała powiedzieć i nie chciała powiedzieć tego przed Eve i
Michaelem. Nie tak; to musiało być prywatne.

Ale później do góry w jego pokoju, kiedy Claire przytuliła się do niego, rozmawianie nie

wydawało się być ważne. Nadal myślała, że podoła temu, ale po godzinach powolnego,
wspaniałego całowania w jego ramionach, nadal nie poradziła sobie nawet z zaczęciem rozmowy.
W końcu zasnęła. Kiedy się obudziła, niósł ją do jej łóżka i wsuwał ją.

- Shane? – wymamrotała. Pochylał się nad nią, wystarczająco blisko, że jego długie, kudłate

włosy zamiatały jej twarz.

- Nadal ja, - wymamrotał z powrotem. – Oczekiwałaś kogoś innego?
Uśmiechnęła się. – Tylko ciebie.
- Dobra dziewczyna. – Obdarował ją wolnym, wilgotnym pocałunkiem, takim, który sprawił,

że poczuła ciepło aż do stóp.

- Shane, myślałam…
- O?
- O… - Nie chciała tego robić – naprawdę nie chciała. Nie kiedy było tak miło. Tak idealnie.

Ale spróbowała. – O opuszczeniu Morganville.

Ku jej zdziwieniu nie odsunął się albo wydawał się zdziwiony albo cokolwiek. Znowu ją

pocałował, lekko i powiedział. – Opuścimy. Obiecuję.

- Ja po prostu – Wiesz, że chcę iść na MIT, prawda?
- Oczywiście. I pójdziesz.
Wow. Po prostu jak to… mimo że nie dała rady dojść do części rozmowy zaczynania w

Styczniu. Ale to brzmiało dobrze. Pozytywnie. Po wszystkim byli po tej samej stronie. Jeszcze
jeden, zaspany, wilgotny pocałunek i wślizgnęła się do najlepszego snu, jaki miała w ciągu prawie
tygodnia.

Nie było go kiedy się obudziła, ale zostawił wiadomość… Zapisał się na dodatkową, poranną

zmianę w restauracji. Nawet napisał to z KC, co wiedziała, było skrótem Shane’a na kocham cię.

To wydawało się lepsze. O wiele lepsze.
Claire właśnie schodziła ze schodów nucąc i myśląc o tym, jak miło było mieć rzeczy

wracające do normalności i jak powie Shane’owi o Styczniowej rzeczy dziś wieczorem, kiedy
Myrnin przysłał wiadomość przez portal – cóż, więcej, kamień z przywiązaną do niego notatką,
która przeleciała po podłodze i przestraszyła Eve do krzyku zanim portal się zatrzasnął. Eve
kopnęła oburzona kamień jej grubymi, czarnymi butami i wpatrywała się w niego, potem w ścianę.
Claire, która schodziła ze schodów obdarzyła ją spojrzeniem „Co do diabła?”.

- Twój szef, - powiedziała Eve i schyliła się aby chwycić kamień, - musi rozgryźć pisanie

wiadomości. Poważnie. Kto tak robi? Czy on naprawdę jest z Epoki Kamiennej? A ty musisz
rozgryźć jak położyć tutaj coś, co możemy zablokować. Co jeśli ta rzecz otworzy się, kiedy będę
naga?

- Czemu byłabyś tutaj naga?
- Cóż… - Eve nie miała na to odpowiedzi. Oddała kamień. – Okej, zły przykład. Ale nie

podoba mi się, że on może po prostu wpaść w jakimkolwiek cholernym czasie, kiedy chce. Albo
rzucać w nas kamieniami.

- Też mi się to za bardzo nie podoba, - przyznała Claire, kiedy rozwiązała sznurek i zdarła

kartkę z kamienia. Zajęło jej chwilę aby sprawdzić kamień. Nigdy nie wiadomo było z Myrninem,
ale ten wyglądał po prostu jak to, czym wydawał się być: zwykłym granitem. Tak jak wiadomość
była kartką, o jakiej pomyślałaby normalna osoba… nie żeby normalna osoba wrzuciłaby kamień
do ich domu w pierwszej kolejności.

Wiadomość mówiła, Trzymaj się z dała od laboratorium do czasu następnej wiadomości.

Dezynfekuję. To może cię zabić. Także to oznacza, że Nasz Stary Przyjaciel może opuścić miasto.
Oliver wysyła za nim szpiegów, ale kryzys może minąć. Na teraz.

- Dezynfekuje? – powiedziała Eve czytając jej przez ramię. – Co to oznacza? I kim jest Nasz

Stary Przyjaciel?

To oczywiście był Bishop, ale Claire nie mogła nic o tym powiedzieć Eve. – Nie mam pojęcia.

Prawdopodobnie z resztą myśli, że mówi do kogoś innego. Oh, i dezynfekowanie oznacza, że
zagazowuje miejsce. Przypuszczam, że myśli, że jest jakiegoś rodzaju problem z robakami.

- Zazwyczaj po prostu pozwala Bobowi polować na nie. - Może Bob jest pełny. Mam

nadzieję, że pamięta aby przenieść go zanim – Może lepiej mu przypomnę. – Claire wyciągnęła
swój telefon i napisała do Myrnina, który natychmiast odpisał, Oczywiście przeniosłem pająka. Nie
jestem idiotą.

Nie, był bardzo mądrym facetem, który odpowiadał na wiadomości, ale rzucał kamienie z

wiadomościami przywiązanymi do nich.

Claire się poddała.
- Dostałam wiadomość od Mirandy, - powiedziała Eve. – Nie ma twojego e-maila.

Wychodzicie dzisiaj?

- Oh. Tak. Zabieram ją na zakupy.
- Zakupy. Miranda. Naprawdę? – Eve wyglądała na zmieszaną, potem trochę zafascynowaną.

– Wow. Mówisz o niewidomej na kolory prowadzącej ślepą.

- Hej!
- Przepraszam, kochanie, ale o twoim wspaniałym wyczuciu mody nie mówi się nigdzie. A

Miranda nie chodzi na zakupy. Jest bardziej nurkiem na wysypiskach, ofiarą mody.

- Cóż, idzie ze mną, - powiedziała Claire. Trochę ja to dotknęło, ponieważ bycie modowo

pogardzanym przez dziewczynę noszącą czerwono-czarne Halloween’owe pończochy i podrabiany,
skurczony przy głowie naszyjnik to było zbyt wiele. – Powiedziała gdzie ją spotkać?

- Powiedziała, że będzie na zewnątrz o dziesiątej.
Claire sprawdziła swój zegarek. Było już dziesięć po dziesiątej. – Przypuszczam, że idę.

Wyruszasz z nami?

- Niektórzy z nas mają pracę.
- Niektórzy z nas mają obłąkanych szefów naukowców, którzy dają im dzień wolny na

dezynfekcję.

- Okej, wygrałaś. – Eve zamrugała i chwyciła swoje rzeczy, kiedy Claire podniosła swoje. –

Jaka szkoda, że nie mogę iść z wami dwoma i przyzwoicie was przerobić. I czemu nigdy nie nosisz
tej różowej peruki? To było kopnięcie.

Nie myliła się. Różowa peruka, którą Eve praktycznie kazała jej kupić w Dallas była,

rzeczywiście kopniakiem, ale z dala od Eve zawsze czuła się marnie nieśmiała odnośnie noszenia
jej. Ludzie patrzyli na nią. Claire była o wiele bardziej przyzwyczajona do bycia niewidzialną.

A teraz, z tym wszystkim dziejącym się, wydawanie się niewidzialną brzmiało dobrze.
Miranda stała na zewnątrz płotu kołysząc bardzo niemodnym wyglądem – pled w kratkę

należący do uczennicy, który sięgał po kolana i pomarszczoną koszulę w kolorze, który mógł być w
odcieniu mchu w lepszym świetle, ale w ogóle nie pasowała do tej spódniczki albo jej farbowania.
Jej zmartwiona twarz właśnie się rozjaśniła, kiedy zobaczyła Eve i Claire. Eve pomachała i wsiadła
do dużego, czarnego karawanu, a Miranda odmachała tak entuzjastycznie jak dziecko na swojej
pierwszej paradzie. Westchnęła obserwując płetwy trenu skręcające za rogiem. – Ona jest taka

fajna.

- Jest, - zgodziła się Claire. – Ale tak jak ty. Dalej. Idźmy na zakupy.
Ci szukający ubrań w Morganville mieli dwie opcje: sklepy z rzeczami używanymi, których

były trzy, albo jeden niemarkowy dom towarowy, który głównie miał wyprzedane rzeczy z lepszych
miejsc. Po rozważeniu budżetu Mirandy, Claire skierowała ją do sklepów z rzeczami używanymi.
Studenci często wyrzucali swoje ubrania tutaj w sklepie obok kampusu. Nikt nie był bardziej
świadomy modowo niż dziewczyna z TPU. To nie było tak, że większość z nich była w kampusie
dla edukacji.

By być szczerym, to odnosiło się tak samo do facetów.
Miranda podążała wystarczająco wesoło do pierwszego sklepu z rzeczami używanymi. Nie

mówiła dużo, ale był w niej zapał, coś, co sprawiło, że wydawała się o wiele zdrowsza i
szczęśliwsza, niż Claire mogła pamiętać. Tylko trochę uwagi, a dziewczyna kwitła. To sprawiło, że
Claire czuła się winna i smutna; nie zeszła ze swojej drogi aby zaprzyjaźnić się z Mirandą i
wiedziała, że też nikt inny tak nie zrobił. Niewątpliwie dziewczyna mogła być dziwna i
nieuporządkowana, ale była po prostu jak każdy inny.

Musiała być zauważana.
- Tutaj, - powiedziała Claire i przytrzymała otwarte dla niej drzwi.

Metaliczny, radosny

dzwonek zabrzmiał nad głowami, a Miranda rozejrzała się dookoła tak podekscytowanie jakby
nigdy nie słyszała takiego. To było niemożliwe, prawda? Że nie wiedziałaby jak brzmiał dzwonek
sklepowy?

Może nie.
Kobieta z tyłu, drzemiąca za kontuarem spojrzała w górę i uśmiechnęła się sennie. – Wy

dziewczyny rozejrzyjcie się, - powiedziała. – Pozwólcie mi wiedzieć, kiedy będziecie gotowe aby
przymierzyć.

- Okej, - powiedziała Miranda i zatrzymała się przy pierwszej półce z ubraniami. – Oh. Wow.

Dużo ich jest.

- Tak, kochanie. Te nie są w twoim rozmiarze. Tutaj. Przejrzyj te. – Claire czuła się jakby

niespodziewanie była ukierunkowana na Eve kiedy wyciągała rzeczy i trzymała je przy kościstym
ciele Mirandy, odrzucając jedne, zatrzymując inne. Mocne kolory nie pasowały do niej, ale ziemiste
odcienie tak. Przed zbyt długim czasem Miranda sama wyciągała rzeczy i przytrzymywała je,
wpatrując się w lustro, jakby widziała przyszłość, która, w końcu w ogóle jej nie przestraszyła.

- Czy mogę je przymierzyć? – zapytała. Claire pomachała do właścicielki sklepu, która

odblokowała przymierzalnie. Claire podała Mirandzie rzeczy górą i oparła się o drzwi.

- Nic dla ciebie? – zapytała kobieta unosząc swoje brwi. Claire poczuła wzrok, który

przesunął się po jej wyposażeniu jakby był rzeczywiście rozpalonym do czerwoności laserem. Była
właśnie zbadana i uznana za niewystarczającą.

- Cóż, może top, - powiedziała. – Może.
- Mam dokładnie to, czego potrzebujesz.
I tak też zrobiła. Claire skończyła przymierzając go przed potrójnym lustrem, marszcząc brwi

na jej odbicie. Ze spodniami khaki, które dzisiaj wybrała różowo-biały koronkowy top wyglądał
dziwnie właściwy – i w pewnym rodzaju seksownie. Przeszła długą drogę w ciągu ostatnich kilku
miesięcy, ale nie była pewna, czy była gotowa na bycie seksowna publicznie. To po prostu nie była
ona.

Przymierzalnia była zbyt cicha. Claire zapukała do drzwi. – Miranda? Hej, wyjdź i spójrz na

to. Powiedz mi, jeśli to jest zbyt wiele.

Miranda zerknęła przez krawędź, twarz stała się blada jak duch. Jej oczy były ciemne z tym

pustym spojrzeniem, które ludzie uważali za tak dziwne.

Miała jedną ze swoich rzeczy. Wizję.
- Ona ma na sobie krew, - powiedziała. – Nie powinnaś jej kupić, jeśli ma na sobie krew.
Claire spojrzała w dół. Top był perfekcyjnie czysty. – Mir…
Miranda nagle otwarła drzwi. Miała na sobie jeden z topów, który przymierzała, a Claire

miała pośpieszne wrażenie, że wyglądał na niej niesamowicie dobrze, ale dziewczyna była skupiona
na czymś zupełnie innym. Podniosła wszystkie ubrania, skierowała się prosto do kontuaru i
powiedziała, - Potrzebuję tej, tej i tej, którą mam na sobie. – Odłożyła stertę do kupienia i oddała
inną. – Chociaż nie mogę sobie siebie wyobrazić w tym.

Claire zdała sobie sprawę, że miała dosłownie to na myśli. Jakby

Miranda spojrzała w swoją

przyszłość i nie mogła rzeczywiście zobaczyć siebie mającej na sobie ten top. Dziwaczne. Ta
sprzedawczyni nie wydawała się jednak tego załapać, - czemu miałaby? – i powiedziała jej cenę.
Miranda zapłaciła, a Claire ledwo miała czas aby wygrzebać pięć dolarów na różowo-biały top,
który miała na sobie, zanim Miranda chwyciła jej ramię i powiedziała, - Musimy iść. Pośpiesz się.

- Ale…
- Teraz!
Miranda pośpieszyła ja na zewnątrz w dół chodnika, a potem szybko skręciła nią w lewo do

alei pomiędzy dwoma budynkami. – Ukryj się tutaj, - powiedziała i wskazała. – Dokładnie tutaj.
Nie wychodź, Claire. Nie wychodź na nic. Rozumiesz? Jest okej. Będzie okej, ale nie jeśli
wyjdziesz.

- Miranda, co do diabła…?
Twarz Mirandy była teraz biała jak kreda, ale bardzo stanowcza. Spojrzała w dół na siebie i

powiedziała smutnym rodzajem głosu, - Jest całkowicie słodka, prawda? Ta koszulka?

- Tak, jest idealna. Ale co ty…?
- Cisza. – Miranda obróciła się w kierunku wylotu alei i znowu wskazała w cienie za jakimiś

odpadkami puszek. – Nie wychodź!

- Zaczekaj. Co się stanie, jeśli wyjdę?
- Umrę, - bardzo prosto powiedziała Miranda. – Ukryj się.
Claire się to nie podobało, ale było coś całkowicie pewnego w tym, co Miranda właśnie

powiedziała i z tego wszystkiego Claire nie wierzyła w psychiczne przepowiednie i ten rodzaj
rzeczy, nie mogła zaprzeczyć, że było coś w Mirandzie. Czasami coś dziwnego i potężnego.

Więc wcisnęła się w cienie.
Przez kilka długich sekund, nic się nie stało, a potem usłyszała kroki. Pewny siebie stukot

szpilek, który odbijał się echem od cegieł, potem zwolnił i zatrzymał się.

- Widziałam cię przychodzącą tutaj, - powiedział głos Giny. – Wybryk. Teraz chowasz się w

ciemnych alejach? O co chodzi? Mieszkasz na wysypisku? Nie że byłabym zaskoczona.

Miranda nie odpowiedziała. Claire prawie wyszła, bo Gina była sama i zresztą nie było mowy,

że zamierzała pozwolić Mirandzie zmierzyć się z nią samej, nieważne, co Mir o tym powiedziała.

Jakby dziewczyna wiedziała co myślała, jej ręka poruszyła się za jej plecami i zrobiła

pchający ruch. Zostań tam.

A Claire tak zrobiła. Nie podobało jej się to, ale tak zrobiła.
- Zamierzasz mnie uderzyć, - powiedziała Miranda. – Zamierzasz złamać mi nos.

- Cholernie równo, - powiedziała Gina. Brzmiała leniwie i szczęśliwie, jakby zamierzała się

tym wszystkim cieszyć. – Masz szczęście, że to jest wszystko, czego chcę. Jeśli się poruszysz, jeśli
oddasz, pogorszysz to. Rozumiesz?

- Tak, - powiedziała Miranda. – Rozumiem. Jeśli nie pozwolę ci mnie uderzyć, zabijesz mnie.
Claire rzeczywiście poczuła drżenie chłodu przebiegające przez nią jak fala, bo w głosie

Mirandy po prostu nie było wątpliwości. To nie było przerażające. To było po prostu… rzeczywiste,
jakby już widziała, jak to się dzieje.

- Jesteś mądrzejsza, niż wyglądasz, ty wypruta wariatko. Więc, tak. Pozwól mi złamać twój

nos, a ja pozwolę ci odejść. Walczysz, a to się pogorszy i wyjdzie nóż. Rozumiemy się?

- Tak.
Claire spróbowała znowu się poruszyć, bo wiedziała z przerażającą pewnością co się stanie i

że musiała coś zrobić, musiała, ale znowu, Miranda zrobiła ten ruch zostań.

- Jest okej,- powiedziała Miranda tym dziwacznie pustym, odległym głosem. – Nie będzie

bolało tak bardzo.

- Bzdury, - powiedziała Gina i musiała ją uderzyć, bo Claire usłyszała mokry chrupot

uderzenia pięścią i cieniutki, mały płacz Mirandy, a potem dźwięk upadającego ciała.

Gina zaśmiała się. Claire odepchnęła się od ściany, ale było za późno. Gina odchodziła, nucąc

do siebie, kiedy poszła. Gdyby nie miała na sobie szpilek, skakałaby.

Miranda już wstawała trzymając swój złamany, krwawiący nos w jednej ręce. Claire, wściekła

i zszokowana, drżąc z nagłym uderzeniem sfrustrowanej adrenaliny, zaczęła zmierzać do Giny, ale
Mir chwycił ją i potrząsnęła jej głową wściekle – i kiedy tak zrobiła, trochę krwi tryskającej z jej
nosa opryskała nową różowo-białą koszulkę Claire. Claire w ogóle o to nie dbała. Przykucnęła obok
dziewczyny pomagając jej wstać i trzymając ją mocno.

- Ta suka! – powiedziała Claire. – Zostań tutaj. Ja…
- Nie! – powiedziała Miranda. Jej głos był stłumiony i mały, ale jej oczy były szerokie i

dzikie. – To najlepsza rzecz. To tylko mój nos. Zabiłaby nas.

- Więc zadzwonimy na policję. Nie pozwolę, żeby jej się to upiekło…
- Oh, nie martw się. Nie upiecze jej się, - powiedziała Miranda. I pod krwią, Claire była

prawie pewna, że się uśmiechnęła. – Wsiądzie do swojego samochodu i pojedzie naprawdę szybko i
za dwie minuty przejedzie na czerwonym świetle. A potem zostanie uderzona przez dużą
ciężarówkę. Mój nos naprostuje się. Pojedzie do szpitala i będzie tam przez chwilę.

Claire wpatrywała się w nią, tą małą, kruchą dziewczynę z jej zakrwawioną twarzą i

przerażającym uśmiechem. W końcu powiedziała, powoli, - Mir, czy planowałaś, że to się stanie?

- Nie, - powiedziała Miranda. – Ale czasami to po prostu dzieje się jednak w dobry sposób.

Nie byłoby jednak dobrze, jeśli przyszłabyś mi pomóc. Pchnęłaby mnie nożem, dokładnie tutaj, a
potem ciebie i też by umarła, ale później i o wiele gorzej. Amelie by się to nie spodobało.

To było fascynujące i dziwaczne, ale Claire wierzyła jej. W każde dziwne i przerażające

słowo. Otrząsnęła się z tego z trudnością i wzięła Mirandę z powrotem do sklepu z rzeczami
używanymi, gdzie ekspedientka sklepowa wyczyściła ją, owinęła jej nos chusteczką i nawet
pomogła Claire wytrzeć krew z jej koszulki.

Kiedy to zrobiła, Claire usłyszała odległy dźwięk klaksonu, potem trzask, a potem ciszę.

Spojrzała na Mirandę, która przechyliła głowę do tyłu aby zatrzymać krwawienie, a Miranda rzuciła
okiem do tyłu i wzruszyła ramionami.

- Karma, - powiedziała, - To jest suka.

###

Miranda miała śmiertelną rację odnośnie Giny, nie żeby Claire miała jakieś wątpliwości;

wypadek był tematem Morganville przez kilka dni, a opinie były w większości na – jej, w końcu –
po stronie szali wagi. Gina zapracowała na swoje cierpienie, nie żeby Claire znajdowała w tym
dużą przyjemność. Będzie tygodnie w szpitalu i miesiące na rehabilitacji złamanych nóg.

Miranda pokazała się następnego ranka na kawę i następny ranek, jakby to było zaplanowane

w ten sposób. Prawdopodobnie zobaczyła to jako nieuniknione, jakie było, kiedy zaczęła się
pokazywać. Samospełniające się proroctwo. Eve myślała, że to dziwne, ale zaakceptowała to w
sposób, w jaki akceptowała większość rzeczy. To nie było tak, że nie lubiła Mirandy; Claire
pomyślała, że po prostu nie wiedziała co z nią uczynić. I była zafascynowana psychicznymi
zdolnościami Mirandy.

Chociaż była tak zszokowana i zafascynowana spektakularnymi siniakami na twarzy Mirandy

i dookoła jej oczu. Podwójne podbite oczy i spuchnięty nos, który został nastawiony w szpitalu. –
Wyglądasz okropnie, - powiedziała drugiego ranka Eve. – Jaki to jest kolor? Bakłażana? Wyglądasz
jak efekt specjalny, Mir. – Nalała Mirandzie kubek kawy i wystawiła mleko i cukier.

- Jest okej, - powiedziała Miranda. Jej głos brzmiał na trochę stłumiony i przeciążony, ale się

uśmiechała. – To tylko siniak. Nic wielkiego.

- Wygląda boleśnie. – Eve zmarszczyła na nią brwi zza jej własnego kubka kawy. – Poważnie,

jeśli Gina nie byłaby już cała połamana, byłabym na niej. Mam to na myśli.

- Wiem, - powiedziała Mirand. – Dziękuję. Ale mam się okej. Naprawdę.
Michael wszedł przez obracające się drzwi i uśmiechnął się do Eve, a jego uśmiech stał się

kruchy i dziwny, kiedy zobaczył siedzącą tam Mirandę. Nie spojrzała na niego. – Hej, Mir, -
powiedział i brzmiało to zwyczajnie, ale Claire widziała to pierwsze, nierozważne spojrzenie.
Michael wyjął swoją sportową butelkę z lodówki i podgrzał w mikrofalówce, potem wyszedł.

Claire wstała i podążyła za nim do salonu. – Hej, - powiedziała. – Zaczekaj. Co to było za

spojrzenie?

- Jakie spojrzenie? – zapytał Michael, próbując brzmieć niewinnie. Wziął łyk ze sportowej

butelki, i mała czerwień błysnęła jak iskierki w jego niebieskich oczach. – Po prostu zastanawiam
się, co ona tutaj robi.

- Jest na kawie.
- Tak, mogę to zobaczyć. Czemu?
- Oh, daj spokój, Michael…
- Nie chcę brzmieć jak twardziel, ale Miranda jest kłopotliwa, - przerwał jej. – Spójrz,

współczuję dzieciakowi – tak robię – ale musisz zrozumieć, ona nie jest… ona nie jest bezpieczna
aby być w pobliżu. Rzeczy się zdarzają. Zawsze się zdarzają.

- Ona jest dzieckiem. I wydaje się, jakby nikt o nią nie dbał!
- To nie tak. To po prostu… - Michael się poddał, westchnął i potrząsnął głową. – Nie

wszystkie dzieci bez opieki bezpiecznie jest tu przyprowadzać, Claire. Zaufaj mi odnośnie tego
jednego.

Miranda nadal siedziała w dokładnie tym samym miejscu, kiedy wróciła Claire, nadal

mieszając swoją kawę z tymi samymi powolnymi sennymi ruchami. Bez podnoszenia wzroku,
powiedziała, - Wiesz, ma rację.

- Co?
- Michael powiedział ci, że to nie było bezpieczne aby być obok mnie. Cóż, w większości ma

racje. Rzeczy się dzieją. W większości złe rzeczy.

Po drugiej stronie stołu Eve spojrzała w górę znad jej materiału do czytania, który wyglądał

jak plotkarski magazyn o celebrytach. Nic nie powiedziała, ale było coś dziwnego w sposobie, w
jaki patrzyła na Mirandę. Złe wspomnienia.

Miranda upiła łyk swojej kawy. – Przyszłam tylko dzisiaj, bo musiałam ci coś powiedzieć, -

powiedziała. – Oni wszyscy myślą, że ten, którego poszukują opuścił miasto, ale tak nie zrobił. On
nadal jest tutaj. Ma plan; miał jeden od miesięcy. I ta ładna pracuje dla niego. Jest odpowiedzialna
za rekrutację.

Brwi Eve podnosiły się powoli, ale pewnie. – Hej, Claire? O czym ona mówi?
- Nie wiem, - powiedziała Claire, mimo że myślała, że wie. Wślizgnęła się na krzesło obok

Mirandy. – Ta ładna. Masz na myśli Glorianę?

Eve zesztywniała, kiedy usłyszała imię i przewróciła oczami. – Oh, Boże, nie mów mi, że ta

suka jednak jest w coś zamieszana. Wiedziałam to.

Miranda nie wydawała się słuchać Eve; w rzeczywistości, Claire nie była pewna, czy słyszała

w ogóle cokolwiek poza jej własną głową. – Wiesz, to nie jest całkowicie jego wina, ale musisz być
teraz ostrożna. Nie jest już pod kontrolą. Cały ten gniew… - potrząsnęła głową. – Oni sprawiają, że
jemu się to podoba. Oni chcą sprawić, żeby wam wszystkim się to podobało.

To było niemożliwe aby podążać za tym, o czym ona mówiła… Czy ona nadal odnosiła się do

Bishopa? Albo… Boże, czy ona mówiła o Shane’ie? – Mir, - powiedziała Claire. – Mir, czy ty
mówisz o Shane’ie? – Bo Shane miał wiele gniewu; zawsze to wiedziała. W większości trzymał go
zablokowanego. Ale był tam.

Miranda, jej posiniaczona twarz odległa i niejasna, upiła łyk kawy i powiedziała, - Oh, widzę.

Oni chcą najpierw pieniędzy – pieniędzy i żołnierzy. Potem reszty tego. On nie zrobi znowu tych
samych błędów. Powiedz Amelie. Powiedz jej…

Przestała mówić, a jej spuchnięte, posiniaczone oczy nagle rozszerzyły się.
- Mir? – Eve musiała poczuć tą samą rzecz, którą Claire poczuła, potężną falę strachu, bo obie

podniosły się na nogi. – Mir, wszystko okej?

- Oh, - powiedziała Miranda. Teraz w jej oczach były łzy i spływały w dół jej posiniaczonych

policzków. – Oh, to źle. Musisz to zatrzymać. Musisz go zatrzymać.

- Zatrzymać kogo?
- On się chowa w ciemności. On zabija. On zabija przez cały czas, - powiedziała Miranda. A

potem jej oczy wywróciły się w tył jej głowy, a ona zemdlała w martwym omdleniu prosto na stół
śniadaniowy.

Bishop, pomyślała Claire, zmrożona, kiedy Eve wrzasnęła, podbiegła do Mirandy i szukała

pulsu. Claire nie wydawała się ruszyć. Czuła się zmrożona i chora.

- Pomóż mi! – wrzasnęła na nią Eve, a Claire zamrugała podskoczyła do tego. Pomaganie

pociągało za sobą przeniesienie Mirandy do salonu, gdzie podparli jej stopy wyżej niż jej głowę i
przykryli ją ciepłym kocem, póki kruche powieki Mirandy nie zatrzepotały a ona znowu się
obudziła.

- Oh, - powiedziała. – Czy upadłam?

- Bardziej jakby zemdlała, - powiedziała Eve. – Jak się czujesz?
- Czuję nudności, - powiedziała Miranda. Jej głos brzmiał cieniutko i trochę słabo. – Zbyt

dużo kawy. – Wzięła kilka głębokich wdechów i się uśmiechnęła. – Nie jem wystarczająco.

Tak, to było oczywiste; Miranda była taka chuda, Claire mogła zobaczyć wypukłości jej kości

przy stawach. Dziewczyna potrzebowała kanapek. – Zrobię ci coś, - powiedziała.

- Nie, muszę teraz iść.
- Ale, Mir…
- Muszę iść, - powiedziała i zrzuciła koc i usiadła wyglądając na bladą jak kreda i chorą, ale

bardzo, bardzo stanowczą. – Nie mogę odpowiedzieć na twoje pytania. To zbyt niebezpieczne.

- Dla ciebie? – zapytała Eve.
Miranda potrząsnęła głową. – Dla was, - powiedziała. – Jesteście już w wystarczających

kłopotach.

W końcu nie mogli powstrzymać jej wychodzącej; to było wszystko co Claire mogła zrobić

aby opóźnić ją wystarczająco długo aby włożyć razem jakieś kanapki z masłem orzechowym i
galaretką i wepchnęła ukryte czekoladowe ciasteczka. Miranda ścisnęła w rękach zapakowany do
worka lunch i skierowała uśmiech, kiedy szła, poruszając się powoli i ostrożnie w kierunku drzwi z
nimi. Eve kręciła się obok jej łokcia, ale wydawała się wystarczająco silna.

- Nie mogę zostać, - powiedziała Miranda i obróciła się aby spotkać oczy Claire, potem Eve. –

Michael ma rację. Jestem dla was kłopotem. Jestem kłopotem dla każdego i lepiej jest jeśli radzę
sobie sama. Teraz będzie ze mną okej.

- Jesteś pewna?
Miranda skinęła głowa. Zatrzymała się na ganku, wyglądając jak smutna, mała dziewczynka

w drodze do szkoły, i powiedziała, - Tym razem on się nie zatrzyma. Claire, musisz zrozumieć, to
nie jest tak, jak było wcześniej. To jest wojna. Amelie zamierza iść na wojnę.

Amelie ostatnim razem poszła na wojnę, pomyślała Claire, ale było coś szczerego odnośnie

Mirandy, coś co sprawiało, że czuła się pełna niepokoju i bez tchu.

Shane. Shane był złapany w środku tego. – Mir, czy jest coś jeszcze, co możesz mi

powiedzieć…?

- Nie. Nic, co nie sprawi, że zginiesz. – Miranda podniosła worek jedzenia. Dziękuję wam za

kanapki. I ciastka. Bardzo polubię ciastka.

Potem wyszła na szary, zimny dzień, a one obie patrzyły póki nie była poza widokiem.
- Czy właśnie zrobiłyśmy coś złego? – zapytała Eve. – Mam na myśli, jest tylko dzieckiem.

Powinnyśmy kazać jej zostać.

- Nie sądzę, że mogłyśmy, - powiedziała Claire. – A ona ma prawdopodobnie rację.

Bezpieczniej jest dla każdego, jeśli odejdzie.

Nadal nie mogła zapomnieć o… o Mirandzie, samej z tym wszystkim dziejącym się w jej

głowie. Tak samotna, jak Claire czasami się czuła, nie była bliżej niczego tak jak odizolowana.

Chciałabym wiedzieć, jak jej pomóc.
Ale prawdą było, że czasami nie było niczego, co mogło być zrobione.

SHANE

Kiedy zacząłem walczyć, to było wszystko, o czym mogłem myśleć przez kilka następnych dni.

Nie było nic jak to, zwłaszcza kiedy Gloriana była tam z Vassily’m obserwując. Czułem się
niezwyciężony. Nawet kara była tylko kolejnym rodzajem pochwały; za każdym razem, kiedy Jester
mnie uderzył, to wydawało się jak poklepanie w plecy i zaproszenie do uderzenia mocniej.

Tak jak zrobiłem.
Tak, zastanawiałem się nad napojami sportowymi, tymi, które Gloriana trzymała w lodówce.

Wszyscy je piliśmy i to sprawiało łatwiejszym dotrzymywanie kroku wampirom. Jakaś część mnie
zastanawiała się, co w nich było, ale ta część była mała i została zmiażdżona przez część, która
była podekscytowana całą wolnością. To była wolność – wolność bycia tymi wszystkimi rzeczami,
które powstrzymywałem. Wolność nienawidzenia. Wolność miażdżenia. Brak zasad; brak sumienia.
Teraz walczyłem jak oni.

Bo to było to, co miało ich zbić. Walczenie jak zwierzę, bez żadnego strachu.
- Jesteś szybki, - powiedział Jester ostatniego dnia zaplanowanego sparingu (sparing – walka

treningowa lub kontrolna w celu sprawdzenia formy zawodnika – przypuszczenie tłumacza). – Cały
czas stajesz się szybszy. – Zadrwił ze mnie, a widok jego kieł sprawił, że mój puls podskoczył – nie
ze strachu, ale z agresji. Bo chciałem wyrwać mu te kły i zetrzeć to szyderstwo z twarzy. –
Powinieneś zostać ugryziony, - powiedział. – Byłbyś dobrym wampirem.

- Zamknij się i walcz.
- O co chodzi? Boisz się, że ugryzłbyś twoją chudziutką, małą dziewczynę? – Jester się

zaśmiał. – Wiesz, że jest już kogoś innego. Mogę wyczuć ugryzienie na niej. Naznaczył ją.

Myrnin.
- Zamknij się, - powiedziałem i kopnąłem go w twarz. Nie spodziewał się tego i upadł, ale

wampiry nigdy nie były tak łatwe do położenia na plandece na długo. Odskoczył, teraz warcząc, a
ja odskoczyłem do tyłu, obserwując przenoszenie się jego ciężaru. Przyszedłby po mnie. Jester
zawsze przychodził po mnie.

Kiedy tak zrobił, szybko uderzyłem, nurkując pod jego napływem, uderzając moim ramieniem

w jego centralną masę i podnosząc go z plandeki. Bez działania nie był o wiele lepszy od zwykłego
człowieka, ale muszę być ostrożny z jego rękami; mogły zmiażdżyć kości, a jego paznokcie były tak
ostre jak noże. Trzasnąłem nim na jego głowę za mną i szybko przymocowałem jego ręce za jego
plecami. To musiało boleć, bo po raz pierwszy usłyszałem coś jak krzyk bólu.

Od wampira.
To sprawiło, że czułem się wspaniale.
Ktoś zaklaskał. To była Gloriana, patrząc na mnie, opierając się o liny z piękną gracją. – To

było wspaniałe, - powiedziała. – Biedny Jester. Myślę, że może być po prostu zdeklasowany, Shane.
Powinieneś mu teraz pozwolić wstać. Myślę, że dostał swoją lekcję. Prawda?

Wykręciłem jego ręce ciaśniej i poczułem coś płaczącego. Tym razem, Jester wrzeszczał.
- Wystarczy, - warknął Vassily i zanurkował pod linami. Chwycił moje ramię aby mnie

odciągnąć. – Potrzebuję go bardziej, niż ciebie, chłopcze.

Puściłem, bo nie walczysz z Vassily’m. Po prostu nie walczysz. To była zasada, jedna z

jedynych zasad, które teraz zostały. Glory i Vassily, oni byli poza granicami.

Chociaż w inny sposób… to była po prostu wolność. Walczyć zanim oni powiedzą stop.
- Ach, - powiedział Vassily. – On obserwuje. – Nie brzmiał na szczególnie szczęśliwego z tego

powodu. Spojrzałem w górę i myślałem, że zobaczyłem cień do góry, za grubym szkłem.
Wynędzniałą, szczupłą twarz, starą i bladą, która prawie wyglądała znajomo, ale zniknęła w plamie
ruchu. Vassily westchnął. – Widziałeś to, Shane?

Skinąłem głową.
- Obawiałem się tego. Glory, gdybyś mogła?
To wszystko wymazało się, wszystkie ostre ostrza i powierzchowne wspomnienia. Zniknęły.

Cokolwiek to było, powinienem pamiętać… Cóż, nie pamiętałem.

Spojrzałem odruchowo w górę na okno, ale nie mogłem niczego zobaczyć. Prawdopodobnie

tylko odbicie. Widziałem odbicie.

- To jest zbyt publiczne, - powiedziała Glory do Vassily’ego. – Musimy przesunąć operacje

szybciej, niż planowaliśmy – przynajmniej na pewien okres.

- Tak, - powiedział. – I na wypadek, lepiej weźmiemy trzecią opcję. Nie chcę, żeby ktokolwiek

rozwalał nasze przyjęcie. Masz listę ludzi, którym możemy zaufać aby zapełnić miejsca?

- Do czasu, kiedy skończę w tym mieście, będziesz w stanie ufać prawie każdemu. – Zaśmiała

się. – Ale tak. Wiarygodne źródła. Jesteśmy bardzo blisko.

- Dobrze, - powiedział Vassily i klepnął mnie w ramię. – Idź pod prysznice, Shane. Jesteś

gotowy.

###

To było w czwartek, kiedy rzeczy zaczęły się walić. Zaczynając, Shane był późno, naprawdę

późno. Kiedy w końcu wrócił do domu, przyszedł dźwigając jedzenie – znowu grilla, ale z tymi
wszystkimi warzywami i wszystkim. Co oczywiście, zrobiło go popularnym.

Ale kiedy nakryła do stołu, Claire obserwowała go wędrującego po salonie. Kroczył, a Shane

zazwyczaj nie kroczył – był bardziej skłonny do ułożenia siebie na kanapie i wyglądania jakby
zasnął, nawet kiedy tego nie zrobił. Tego wieczora jednak poruszał się jakby był napompowany i
oszalały, a kiedy dotknęła go w ramię, obrócił się tak szybko, że wzięła krok do tyłu. Łatwo było
zapomnieć jak duży był Shane i jak silny, zanim nie zobaczyła go w akcji. Zazwyczaj był z nią taki
delikatny.

- Co? – warknął, a potem jakieś cienie opuściły jego wyraz twarzy. – Oh. Przepraszam, Claire.

Nie miałem tego na myśli.

- Tak, wiem. Co jest z tobą?
Wzruszył ramionami. – Nie wiem. Przypuszczam, że bezsenność. Bycie takim jak dzisiaj.

Myślę, że po kolacji pójdę na salę gimnastyczną, spalić trochę energii. – To nie było jak Shane.
Zazwyczaj chodziło mu tylko o obijanie się na kanapie, może wkładanie trochę energii w gry video.
Nie był nerwowym typem.

- Okej, - powiedziała niepewnie. – Może najpierw zagramy w grę? Z trudem w ogóle cię

widuję. Moglibyśmy spędzić trochę czasu razem.

- Tak, cóż, jesteś tą, która zwiewa do Wysokich Czarodziejskich Zwariowanych Spodni za

każdym razem, kiedy chapnie palcami. Nie obwiniaj mnie, że mnie nigdy nie widzisz. Też mam
życie. Jest do dupy, ale mam jedno. – Słowa Shane’a były tępe, a jego ton – był prawie podły. Claire
poczuła to jak klaps i zszokowało ją to – czemu, nie wiedziała. Był wystarczająco zły za incydent z

Myrninem, ale myślała… Cóż, myślała, że przeszedł przez to, że było bezpiecznym znowu z nim
rozmawiać.

Najwyraźniej nie przeszło mu. Zdecydowała się w ogóle nic nie powiedzieć, co było

prawdopodobnie złe, ale nie ufała jej głosowi. Nie chciała, żeby słyszał, jak bardzo ją skrzywdził.

Po kolejnej chwili ciszy, odwrócił wzrok. – Przepraszam. Gry brzmią dobrze. Przypuszczam,

że po prostu nie jestem w humorze. Może trochę zabijania nienormalnych-stworów jest po prostu
tym, czego potrzebuję. – Nie zombie. Nienormalnych stworów. To mogło być niczym, ale instynkty
Claire powiedziały jej, że to było bardzo złym znakiem.

Michael wyciągał jedzenie. Claire wiedziała, że słuchał, ale nic nie powiedział, tylko posłał jej

rzut oka. Z tego wiedziała, że też był zaniepokojony. Coś było nie tak. Zdecydowanie nie tak.

- Hej, bracie, lepiej zagrasz najpierw ze mną, - powiedział Michael. – Minął tydzień odkąd

mogłem skopać twój marny tyłek. Czas dla ciebie aby się odegrać.

Shane wyszczerzył swoje zęby. To nie był uśmiech. – Chcesz grać? Zagrajmy. Zobaczymy,

kto się wykrwawi tym razem. – To był Shane, ale to nie był. Wszystkie podteksty były złe – język
ciała, ton, wszystko z wyjątkiem słów.

Michael też to wiedział. Skrzyżował oczy z Shane’m, zmarszczył brwi i powiedział, - Może

lepiej odstawisz kofeinę.

- Może lepiej zajmiesz się swoim własnym, cholernym interesem. – Powiedział coś

półszeptem. To brzmiało jak krwiopijca.

- Hej, - powiedziała Claire i położyła swoją rękę na jego ramieniu. – Wszyscy tutaj jesteśmy

przyjaciółmi.

Wzdrygnął się i odtrącił ją. – Jesteśmy? – zapytał Shane. – Jesteś tego pewna?
- Hej! – Eve weszła i teraz walnęła talerzami na stół. Wyglądała wściekle. Michel z drugiej

strony był cicho, obserwując Shane’a z ostrożnością, która sprawiła, że skóra Claire ukłuła. – Hej,
Junior Van Helsing (odniesienie do Abrahama Van Helsinga – postaci literackiej z powieści
„Drakula”, która była z zamiłowania pogromcą wampirów – przypuszczenie tłumacza), odsuń się.
Jak wiele razy musimy w to grać? Co znowu wkurzyło twój tyłek? Michael jest jednym z nas; wiesz
to.

- Jest jednym z nich, - powiedział Shane. – Jak mój tata. Jak Oliver i Amelie i wszyscy z tych

innych. On był jednym z nas. Teraz po prostu wygląda jak my. Lepiej przestań pić samobójczy sok,
Eve, zanim obudzisz się bez pulsu, tak jak on.

- O czym ty mówisz? Co się do diabła stało? Michael? Czy coś powiedziałeś? – Eve spojrzała

na niego, ale Michael potrząsnął głową.

- Oh, daj spokój. Przestań udawać, - powiedział Shane i zrobił krok w kierunku Michaela.

Michael napiął się. – Facet, mogę to wyczuć. Mogę wyczuć ciebie obserwującego mnie.
Obserwującego Claire. Do diabła, Eve też. Wszyscy jesteśmy teraz dla ciebie po prostu chodzącymi
przekąskami. Myślisz, że tego nie wiem?

- Poważnie, - powiedział Michael. – Musisz się przebadać. Cokolwiek myślisz, mylisz się.

Nie skrzywdziłbym cię, albo Claire, albo Eve. Nigdy.

- Nigdy? – Shane się zaśmiał, wysoko i napięcie. Jego oczy miały gorączkowy rodzaj blasku.

Przeszedł do Eve, a ona cofnęła się, ale zbyt późno. Chwycił jej rękę, a ona upuściła garść noży i
widelców z brzękiem na stół.

Miała na sobie czarny, aksamitny choker (choker - przylegający blisko do ciała naszyjnik,

noszony wysoko na szyi – przypuszczenie tłumacza) z czaszką i piszczelami nadrukowanymi na niej.
Sięgnął po nią i zerwał ja z jej szyi.

A na jej gardle goiły się ślady ugryzień. Eve przysłoniła je ręką, z szerokimi oczami, ale było

za późno. Wszyscy je zobaczyli.

- Chcesz mi to znowu powiedzieć? – zapytał Shane. Teraz prawie szeptał, z twarzą blisko do

Eve, ale nie było to miłe. To było okrutne. – Znowu chcesz mnie okłamywać o tym, jakbyś nigdy
jej nie skrzywdził, Mikey?

Eve wydobyła z siebie dźwięk zmartwienia i próbowała się wyswobodzić. Jego ręka owinęła

się na jej ramieniu nawet ciaśniej, trzymając ją tam.

- Shane, przestań. Złamiesz mi rękę…
Może by ją puścił – Claire nie wiedziała – ale Shane nie miał szansy.
Michael całkowicie trzasnął i posłał Shane’a lecącego.
Shane uderzył o ścianę z ciężkim grzmotem, przewracając stół i posyłając lampę trzaskającą o

podłogę, która zaskwierczała z dźwiękiem smażenia, kiedy żarówka roztrzaskała się. Claire była
zbyt zszokowana aby się poruszyć – to zdarzyło się zbyt szybko – ale Shane przetoczył się z tego i
powrócił na nogi w sekundy. Michael stał teraz pomiędzy nim a Eve, wpatrując się w Shane’a jakby
nigdy wcześniej go nie widział. A Shane z powrotem wpatrywał się, wyglądając tak wściekle jak
niebezpiecznie jakim Claire kiedykolwiek go widziała – podbródek w dół, głowa wypchnięta w
przód.

Michael powiedział, - Cofnij się. Nie możesz popychać Eve dookoła. Claire też. Nie w moim

domu. Jesteś pijany? Bo jesteś cholernie pewny ukierunkowując się na ducha Franka Collinsa.

To powinno spoliczkować Shane’a od tego; Claire skrzywiła się, a to nawet nie było

skierowane do niej. Ale Shane nie zareagował jakby w ogóle to usłyszał. Zrobił krok w kierunku
Michaela, potem kolejny, a potem nagle ruszył na niego.

Szybko, tak jaki był, Michael znalazł się w sytuacji. Shane uderzył go i miał na podłodze w

mniej niż sekundę, klęcząc na jego klatce piersiowej aby przytrzymać go na dole, z pięścią
trzymaną z tyłu na drugi podmuch.

Claire pobiegła naprzód i chwyciła przedramię Shane’a, próbując go powstrzymać, ale

odtrącił ją. Powstrzymała go tylko na sekundę lub dwie, ale to było wystarczająco dużo czasu dla
Eve aby rzucić się naprzód, nad Michaelem i spojrzeć w górę na Shane’a ze sprowokowaniem i
szokiem.

- Nie! – wrzasnęła prosto w jego twarz. – Nie ośmielaj się tego zaczynać, Shane!
- Próbuję ci pomóc, ty szalona suko! Nie możesz mu ufać. Nie rozumiesz? On cię gryzie! On

cię skrzywdzi bardziej niż…

- Bierzemy ślub!
Shane’a zmroziło w miejscu, a jego ręka obwisła. Jego pięść otwarła się i opadło do jego

boku. Po prostu wpatrywał się w nią przez kilka uderzeń serca, a potem potrząsnął swoją głową tak
gwałtownie, że jego kudłate, ciemne włosy uderzyły w jego twarz. – Wy co?

- Bierzemy ślub. A jeśli chcę pozwolić mu się gryźć, to żaden twój cholerny interes. I poza

tym nie wiesz co się stało albo dlaczego, więc po prostu zamknij swoją buzię, Shane. Jej głos był
teraz drżący, ale próbowała wyglądać na pewną siebie. – Nie, nieważne. Otwórz ją i pogratuluj
nam. Jesteś nam to winien.

- Nie.
- Czemu nie? Bo tego nie pochwalasz? Ty dupku! – Eve pchnęła go, a Shane pozwolił jej go

strącić z Michaela. Usiadł na podłodze, nagle słaby, wpatrując się w dół na swoje otwarte dłonie.
Jego kłykcie były posiniaczone – ostatnio były bardzo posiniaczone i przecięte i spuchnięte. Claire
przypuszczała na początku, że to były praktyki sztuk walki, ale teraz myślała… to były walki.

Prawdziwe walki.

Jak ta.
Michael usiadł, owijając swoją ręką dookoła Eve. Dotknęła jego twarzy, gdzie został uderzony

i powiedziała, - Boli? Wszystko okej?

- Kłuje, - powiedział. – Shane pakuje piekielnie dużo uderzeń pięścią w ostatnich dniach. –

Spojrzał w jej oczy przez kilka długich sekund. – Nie myślałem, że chciałaś już komukolwiek
powiedzieć.

- Nie chciałam, - powiedziała Eve. – Ale to po prostu… to po prostu w pewien sposób wyszło.

Przepraszam. Chciałam mieć duże przyjęcie na zawiadomienie, wiesz, ale… musiałam coś
powiedzieć aby sprawić, żeby przestał.

- Nie zamierzał mnie skrzywdzić. W każdym razie nie bardzo.
- Może nie, ale ty zamierzałeś musieć go skrzywdzić, jeśli by się nie cofnął. A ja nie chciałam

tego.

Claire nie wiedziała, jak się z tym wszystkim czuła. Jasne, kochała Michaela i Eve i wiedziała,

że byli razem, ale to… to wydawało się szybkie i ostateczne i dziwne. Jakby śpieszyli się do czegoś.

Czuła się odnośnie tego pełna niepokoju i nie miała pojęcia czemu.
Michael znowu przycisnął Eve blisko i pocałował ją z powagą. Eve westchnęła i przytuliła się

do jego klatki piersiowej, a oni oboje patrzyli na Shane’a i Claire, która klęczała przy nim. Chciała
zapytać Shane’a czy było z nim w porządku, ale to by brzmiało głupio w tych okolicznościach.
Oczywiście, że nie było z nim w porządku. To było takie nie w porządku.

Nic z tego nie było w porządku.
Wyciągnęła się, umieściła swoje palce pod jego podbródkiem i przechyliła jego twarz do góry.

Jego oczy lśniły od łez, a on wyglądał młodo i na okropnie przerażonego.

Zagubionego.
- Co się ze mną dzieje? – zapytał. – Boże, Claire, czemu to zrobiłem? Nie robię tego. Nie

wściekam się za… za nic. W każdym razie, nie robiłem tak. – Przełknął. – Myślisz…? Czy jest
to…? Może to dlatego że… mój ojciec… Nie zawsze był znieważającym dupkiem, wiesz; on po
prostu taki się stał. Wpadał w te nastroje i on… on… - Połykał powietrze, jakby tonął, a
nieszczęście i ból w jego głosie sprawiał, że Claire bolało w środku. Nie myślała; po prostu
położyła swoje ręce dookoła niego i trzymała go, zawzięcie kochając go, bojąc się o niego, bojąc
się o nich wszystkich. – Nie powinienem tego robić. To jest złe. To wszystko jest złe. Nie chcę być
jak on. Nie chcę. Nie mogę. Proszę pomóż mi.

- Nie jesteś, - wyszeptała, z ustami blisko jego ucha. – Przysięgam, że nie jesteś.
- Więc czemu to zrobiłem? Chciałem go zabić i to jest jakbym nie mógł się powstrzymać.
Też nie wiedziała. Trzymała go i rozmawiali łagodnymi, prawie niemymi pomrukami, a jego

ramiona dookoła niej były tak silne, ale trzęsące, a ona udawała nie czuć tego, kiedy jego łzy
przesiąkły przez jej koszulkę.

Michael i Eve poszli podczas tego wszystkiego. Jedzenie leżało zimne na stole, kiedy Claire

podniosła głowę aby sprawdzić. Skóra Shane’a wydawała się zimna i zwilżona dotykiem. –
Powinieneś zjeść, - powiedziała. – Poczujesz się lepiej, jeśli zjesz.

Zaśmiał się nieszczęśliwie. – Myślisz, że jeśli zjem, przestanę być kompletnym chujem?
- Nie jesteś.
- Tylko dlatego, że nie jestem w niczym dobry. Włączając to.

Boże, on po prostu się rozpadł, a ona nie wiedziała co powiedzieć. Claire przekonała go, żeby

wstał, a potem usiadł przy stole. Odniosła jedzenie z powrotem do kuchni aby podgrzać je w
mikrofalówce i stwierdziła, że Eve i Michael byli tam, zaangażowani w cichą, intensywną dyskusję
pomiędzy sobą. Przestali, kiedy ją zobaczyli.

- Powinniśmy zjeść, - powiedziała i nacisnęła przyciski mikrofalówki.
- Coś jest z nim nie tak, - powiedziała Eve. – Widziałaś. Wiesz.
- Zjedzmy, - powiedziała Claire. - Wszyscy jesteśmy zmęczeni i głodni i nerwowi.
- Claire…
- Proszę. – Jej głos załamał się, kiedy to powiedziała i musiała wytrzeć swoje oczy aby

powstrzymać łzy od spadnięcia. – Po prostu usiądźmy i zjedzmy!

Ale kiedy odniosła jedzenie, siedzenie Shane’a przy stole było puste. Sprawdziła jego pokój,

ale tam też go nie było.

Wyszedł.
A ona nie wiedziała gdzie.

SHANE

Siedziałem tam samotny przy stole, patrząc na dom, który znaczył dla mnie tak wiele. Mój

dom. I nie wydawał się już domem. Nic nie wydawało się w porządku – przynajmniej cały ja. Już
tutaj nie pasowałem. Byłem niebezpieczny. Coś było ze mną nie tak, a ja nie mogłem podjąć ryzyka,
że skrzywdzę Claire. Nie mogłem przestać myśleć o twarzy Eve, kiedy byłem bliski uderzenia jej
pięścią, o zszokowanym, wściekłym, nawiedzonym spojrzeniu, które mi posłała.

I jak widziałem twarz mojego taty w tym odbiciu.
Nienawidziłem teraz Michaela, nienawidziłem go, a nie chciałem. Był moim najlepszym

przyjacielem, moim kumplem, moją skałą, ale teraz wewnątrz mnie nie miało to znaczenia. Był po
prostu jednym z nich.

To bolało. Źle.
Słyszenie Eve mówiącej, że wychodziła za niego za mąż… To rozerwało wszystko.

Nienawidziłem go, a nie mogłem go nienawidzić. Kochałem ją, a jej też nie mogłem nie
nienawidzić, bo dokonała tego wyboru. Nic z tego nie miało już żadnego sensu. Nienawidziłem
ludzi, których powinienem kochać. Nie Claire – to było szczere; to było idealne. Nie mogłem jej
nienawidzić.

Nie póki nie pomyślałem o Myrninie. Nie póki nie przypomniałem sobie, co powiedział

Jester… Jest naznaczona. Mogę wyczuć ugryzienie na niej. Nie jej wina, ale nienawidziłem tego, że
Myrnin miał to prawo do niej. Że nie mogłem sprawić, że to odejdzie, nieważne jak bardzo
próbowałem.

Vassily obiecał mi pieniądze i dostarczył je. Obiecał także mnie i Claire drogę na zewnątrz.
A ja musiałem wziąć to szybko, bo nie zamierzało być niż do stracenia.
Claire była w kuchni, rozmawiając z Michaelem i Eve, a uczucie przeleciało przeze mnie…

prawdopodobnie paranoja. Po prostu wiedziałem, jak próbowała zrobić to wszystko okej, że
musielibyśmy wszyscy razem usiąść i udawać, tylko udawać, że pęknięcia nie były wystarczająco

duże żeby skończyć się fiaskiem.

A ja nie mogłem tego zrobić. Po prostu nie mogłem.
Wstałem i wyszedłem zamykając za sobą cicho drzwi.
Na zewnątrz w ciemności, brak Ochrony, brak wampirów, które kłapnęły by swoimi palcami

aby upewnić się, że mogę chodzić dookoła bezpiecznie – nie, że to działało w ten sposób, nieważne,
co obiecali. Dostałem list z dzisiejszą pocztą; znowu byłem oznaczony w banku krwi, a jeśli nie
pojawię się wkrótce aby zapłacić moje podatki, Krwista Brygada przyjdzie wołając. Nie byli
delikatni, kiedy to się zdarzało. Wchodzili, chwytali cię, przymocowywali cię i wbijali igłę w twoją
żyłę, nieważne czy ci się to podobało, czy nie.

Czasami zapominali wyjąć ją, kiedy oddałeś swoje pół kwarty (pół kwarty = 0,568 l –

przypuszczenie tłumacza). Albo dwie. Albo trzy.

Czasami ludzie po prostu nie wychodzili znowu.
Nie było mowy, że zamierzałem już to zrobić. Nie byłem częścią tego. Zamierzałem wydostać

się i zabrać Claire ze mną.

Doszedłem do sali gimnastycznej. Jeśli były wampiry na zewnątrz tam w ciemności,

podkradające się do mnie, przepraszałyby u musiały to wyczuć, bo zrobiłem to tam bez nikogo
dotykającego mnie. Pociłem się, nawet przy zimnym wietrze; była para uchodząca z mojej skóry.
Jednak czułem drżenie. Znowu pusty. Nie głodny, ale spragniony.

Kiedy wszedłem do środka sali gimnastycznej i za prywatne drzwi, pierwszą rzeczą, jaką

zrobiłem było otwarłem sportowe butelki z powszechnej lodówki i wypiłem proteinowy napój.
Potem następny. Potem kolejny. Po trzecim czułem się znowu mocny. Pod kontrolą. Skupiony.

Silny.
- Hej, facet, - powiedział Greg, inny człowiek, który trenował. Był pijakiem, napakowanym

podrobionymi mięśniami, ale jednak był fajny. – ‘Nadmierna wściekłość była zaletą na ringu.
Przybiliśmy piątki, kiedy go mijałem, a potem usiadłem na ławce z pięcioma innymi czekającymi na
szansę na ringu. Shiemaa była jedyną dziewczyną – bardzo krótko obcięta, twardsza niż jej waga w
żelazie. Przybiła ze mną pięść i tak jak zrobili pozostali. Wszyscy razem szaleni.

- Słyszałam, że Śmierdzący Doug dał zabić sobie tyłek, - powiedziała Shiemaa nad moją

głową, mówiąc do Keitha, innego pijaka z rękami tak dużymi dookoła jak cała głowa Shiemaa’y. –
Ktoś powiedział, że to było, dlatego że gadał. Prawda?

- Tak myślę, - powiedział Keitha. – Szalony, mały bękart. Nie służył długo – nie miał jednak

ognia – ale mógł dostać pięścią. Dałbym mu to.

- Tak, dałeś mu ich kilka, - powiedziała Shiemaa. Ona i Keith przybili pięści przede mną. –

Nie żebym za nim tęskniła, ale co on powiedział?

- Nie wiem. Nie przejmuję się tym.
- Doug, - powtórzyłem. – Jakaś mgła rozchmurzyła się przede mną, nawet mimo że nadal

zaciskałem pięści, spalając nadmiar energii. – Facet z uniwersytetu? Miał podcięte gardło?

- Tak, to on. Śmierdzący Doug. ‘Ponieważ, stary, miał jakieś sporne kwestie higieniczne.
- Co jest dużo, pochodząc od ciebie, - powiedziała Shiemaa. Keith rzucił na nią pięścią, za

moimi plecami. Zablokowała ją bez żadnego wysiłku. – Czemu? Znałeś go?

- Moja dziewczyna znalazła ciało, - powiedziałem. – Znała go. Nie wiedziałem, że w tym był.
- Tak, był jednym z pierwszych, o którego zapytali, - powiedziała Shiemaa. – Prawdopodobnie

ponieważ był szalonym samotnikiem i trzaskał połowę czasu. Nawet nie był dzieckiem Morganville.
Przypuszczam, że ograniczali swoje straty.

Śmieszne, ale wizja, że Vassily i Glory zabiliby jednego z nas aby chronić swój mały,

zagmatwany klub walki… to mnie nie zaskoczyło. Też nie zaalarmowało. Śmierdzący Doug sam się
do tego doprowadził.

Shiemaa stuknęła mnie w tył głowy, nie delikatnie. – Yo, ładny chłopaczku, chcesz iść na

kilka? – Ring był teraz pusty. Wampiry teraz znikały, wychodząc aby robić cokolwiek, co robili
podczas godzin północnych.

- Nah, - powiedziałem. Nie byłem w nastroju aby uderzać teraz kogokolwiek, nawet nie

Shiemaa’ę, która mogła temu podołać. – Wychodzę aby powalić w jakieś worki.

- Rób, jak chcesz, - powiedziała i klepnęła Keitha. – Chodźmy, duży facecie.
Wyszedłem na zewnątrz, do publicznego obszaru. Nieważne o tej porze nocy, bo było kilkoro

ludzi, którzy ryzykowali, a kiedy wampiry się zmyły – co robili nocą aby wbić do banku krwi albo
umawiać się na randki albo robić cokolwiek by to nie było – mieliśmy miejsce w większości dla
siebie. Przebrnąłem do ciężkiego worka.

A wkrótce reszta z nich wyszła aby dołączyć do mnie.
Jak paczka.
Uderzyłem worek i poczułem się lepiej, bo w końcu wiedziałem, co robiłem.
Przewodziłem paczce.
I to było okej.

Rozdział 10

*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń

itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

Nie odbierał swojej komórki, ale to była cholernie dobry zakład, że poszedł, gdzie powiedział,

że zamierzał – na sale gimnastyczną.

W końcu, wszyscy poszli aby go znaleźć, bo Michael nie pozwalał Claire iść samej, a Eve nie

pozwalała Michaelowi iść bez niej. Zabrali duży, czarny karawan Eve, który miał wystarczająco
duże frontowe siedzenia ławki aby pomieścić trójkę. Claire skończyła na środku.

- Hej, - powiedziała, kiedy Eve sterowała gigantycznym Martwo-wozem w dół ciemnych ulic

Morganville. – Więc… o co chodzi z tym braniem ślubu? Czy rzeczywiście to słyszałam? Bo
jestem prawie pewna, że zostałabym powiadomiona o tym przez moją najlepszą przyjaciółkę. –
towarzyszyła temu z łokciem w bok Eve. Eve wydała zduszony dźwięk, który nie był cichym
płaczem.

Claire próbowała utrzymać to jasnym, bo czuła się teraz pełna niepokoju, nie tylko odnośnie

Shane’a, ale odnośnie ich dwójki. To było ciężkie być wampirzo/ludzką parą; było już dużo
problemów. To stanie się tylko cięższe, a Eve – Eve była silna, ale była także delikatna.

Michael patrzył za okno na mijające domy i nie obrócił swojej głowy. – To było coś w rodzaju

impulsowej rzeczy, - powiedział. – Eve chciała zaczekać i mieć duże powiadomienie i zaręczynowe
przyjęcie. Ja po prostu nie spodziewałem się, że wygada to w ten sposób.

- Cóż, musiałam zatrzymać Terminatora Shane’a od uderzenia pięścią w twoją twarz, -

powiedziała Eve. – Lubię twoja twarz. I to podziałało, prawda?

- Wracając do tematu, - przerwała Claire. – Kiedy dokładnie się to stało?
- Zapytał mnie na przyjęciu. Wiesz, wielkim przyjęciu Gloriany. – To było jedno z tych

dziwnych wampirzych imprez powitalnych w mieście, gdzie byli gruntownie jedynymi
zaproszonymi ludźmi z pulsem. Claire nie czuła się komfortowo. Ona i Shane zmyli się tak szybko
jak mogli, mimo że później chciała, żeby tego nie zrobili, bo usłyszała, że szalone rzeczy się
zdarzyły, a spektakl Eve tańczącej z Oliverem musiał być, odnosząc się do wszystkich plotek, dość
nieodparty. Bo Oliver najwidoczniej potrafił tańczyć.

To nadal wydawało się dziwaczne.
Nie wiedziała, co zdarzyło się później, bo Eve nie powiedziała. Claire przypuszczała, że nie

wydarzyło się nic, z prawdziwych wiadomości. Oczywiście, bardzo, bardzo się myliła.

- Więc, gdzie jest pierścionek? – zapytała Claire. Wpatrywała się w lewą dłoń Eve. Nic

błyszczącego na trzecim palcu.

- Nie chciałam nosić go, póki nie powiemy ludziom, powiedziała Eve. – Przypuszczam, że

teraz mogę. Prawda?

- Prawda, - powiedział Michael. Zaczął mówić coś jeszcze, ale nastała cisza.
Nagle wydało się to dziwnie niezręczne. A zmieszane uczucia Claire stały się nawet jeszcze

bardziej zmieszane. Chciała wierzyć, że to była dobra rzecz, ale czemu Michael nie był tym
bardziej podekscytowany? Czy to była męska sprawa? Albo… Boże, czy miał drugie zdanie?

Claire spróbowała wypełnić ciszę. – Jakaś data już czy nic? I czy mogę być druhną? Proszę

pozwól mi być druhną! Nigdy żadną nie byłam.

- Moje druhny całkowicie mają na sobie czerń, - powiedziała Eve. – Zgadzasz się z tym? Bo

ja noszę czerwień.

- Tak! – Claire dała jej niezdarny, uścisk jedną ręką, a potem zrobiła to samo Michaelowi. –

To wspaniałe. To jest… Cóż, jest wspaniałe. Czyż nie jest?

- Tak, - powiedział Michael. Znowu się uśmiechał, ale zobaczyła jego odbicie w szybie i co ją

ukłuło, w przeraźliwym pośpiechu, było to, że to nie był właściwy rodzaj uśmiechu. Był smutny i
waleczny, nie szczęśliwy i dumny. Jakby robił to, co myślał, że powinien zrobić, ale głęboko w
środku nie był pewien.

Oh, nie. Nie.
Claire spojrzała w dół na jej łono. Powiedziała, - Cóż, pozwólcie mi wiedzieć, okej? Kiedy

będziecie gotowi. Bo wiecie, będę tam. W każdym sposób.

- Wiem, że będziesz, - powiedziała Eve. Nie tylko się uśmiechała; świeciła z zachwytu. –

Dzięki, skarbie.

Znowu skręciła samochód i wciągnęła na przestrzeń parkingową. Neonowe światła sali

gimnastycznej były włączone, a znak świecący obok drzwi mówił otwarte 24 godziny.

Siedzieli w samochodzie, kiedy silnik zgasł. Michael i Eve wymienili rzuty oka nad głowa

Claire. – Więc, powinniśmy to zrobić, - powiedziała Eve. – Prawda?

- Prawda, - powiedział Michael. – Idziemy wszyscy razem. Jeśli coś zacznie, zejdźcie z drogi,

obie. Pozwólcie mu się wyżyć na mnie. Nie jestem tak łamliwy.

Może nie, ale Shane dawał radę lądować na nim z pięścią, co było niemile zaskakujące. Claire

nie chciała widzieć nikogo będącego uderzonym albo zranionym, nawet nie wampira, który mógł
odskoczyć. Dźwięk Mirandy będącej uderzoną pięścią nadal ją przerażał, nieważne, jak to się
potem obróciło.

Zawsze podziwiała zdolność Shane’a do bronienia siebie – i jej i jego przyjaciół – ale w tym

samym czasie martwiła się. Może było coś w jego obawie. Może zapis nadużywania jego ojca był
ciężki do podważenia; wiedziała, że był ciemny rdzeń gniewu i wina wewnątrz niego.

Ale także wiedziała, że Gloriana w jakiś sposób w tym była. Musiała być. Nieważne, jak

bardzo każdy przysięgał, że nie mogła być zainteresowana Shane’m, był jakiś powód, dlaczego to
się działo, a Claire widziała z pierwszej ręki, jak łatwe to było dla Gloriany aby owijać ludzi
dookoła.

Jak Shane był owinięty.
Widziałam ją, pomyślała Claire. Do góry w jego pokoju, tej pierwszej nocy. To była ona. To

musiała być Gloriana.

To było, kiedy to wszystko się zaczęło. Kiedy gniew Shane’a zaczął wychodzić na zewnątrz.
Ta suka.
- Zostajemy razem, - powiedziała Claire. – I obiecuję, zmyję się, jeśli ktokolwiek rzuci się z

pięściami.

Parcela parkingu była – dziwnie, dla Morganville obszerna i dobrze oświetlona. Nie widzieli

nikogo więcej na drodze do wejścia. Przy biurku był ten sam blagier. Spojrzał na ich trójkę bez
mówienia niczego. Światła łagodnie brzęczały, a Claire czuła, że nerwy zaczynają mrowić razem z
nimi.

- Szukamy Shane’a Collinsa, - powiedział Michael. – Jest tutaj?
Facet z kontuaru sprawdził listę, trzepocząc stronami. – Tak, zaznaczył się jakieś pół godziny

temu. Nie wyszedł.

- Musimy go zobaczyć, - powiedziała Claire.
- Dziesięć dolców.
- Nie ćwiczymy, - powiedziała Eve. – Naprawdę, widzisz te ubrania? Nie są zrobione do

pocenia się.

- Nie mój problem. Dziesięć dolców by wejść tymi drzwiami, czy ćwiczycie czy nie. Póki nie

chcecie kupić członkostwa. To pięćset.

- Żartujesz?
- Czy wyglądam jakbym żartował?
- Nie, wyglądasz jak chuj, który chce trzydzieści dolarów aby pozwolić nam pogadać z

naszym przyjacielem, - powiedział Michael i otworzył swój portfel. – To jest czterdzieści.
Dodatkowe dziesięć to nie jest napiwek, więc je oddaj.

Facet odliczył dziesięć jedynek – nawet mimo że był dziesięciodolarowy banknot leżący

dokładnie tam w szufladzie z pieniędzmi

– i przesunął je. – Wynoście się, dzieciaki, - powiedział.

Brzęczyk wystrzelił, sygnalizując, że drzwi były otwarte. Michael przytrzymał je dla

dziewczyn; Claire weszła pierwsza, kierując się w kierunku przestrzeni zajętej wagi i maszyny do
ćwiczeń. Wszystko było pełne, co było szokujące, odnosząc się do pory nocy. Najdziwniejszą
rzeczą było, że Claire nie widziała tutaj tej nocy pojedynczego wampira… tylko ludzi. Oczekiwała
dokładnie przeciwieństwa.

Shane był w kącie, obok rzeczy do boksu. To nie było niespodzianką; Claire wiedziała w

swoich wnętrznościach, że będzie gdzieś tutaj.

Uderzał pięścią w ciężki worek, który huśtał się powoli tam i z powrotem, ociężałe łuki, jakby

tańczył dookoła niego, uderzając ze złośliwą intensywnością. Zdjął swoją koszulkę i pocił się tak
bardzo, że wyglądało to jakby właśnie wyszedł z basenu, jego włosy proste i przyklejone dookoła
jego twarzy. Jego skóra świecąca i ociekająca.

I był pokryty siniakami. Pokryty. Była zszokowana; nie widziała go takim, nigdy. Niektóre

były po prostu czerwonymi plamami – świeżymi – a inne były stare i niebieskie i zanikającymi pod
ostrzami. Najpaskudniejsze wyglądały czarno i zielono. Co on do diabła robił?

Claire zaczęła iść do niego, ale Michael zatrzymał ją ręką na ramieniu. – Nie, - powiedział. –

Pozwól mi, okej?

- Okej. – Było coś bardzo złego w sposób, w jaki Shane podążał za workiem, jakby osobiście

próbował go zabić. I mogła powiedzieć, że teraz tkwił w tym przez chwilę, prawdopodobnie nawet
odkąd wszedł.

Kiedy Michael przyszedł, Shane chwycił kołyszący się worek dwoma rękami w rękawicach i

unieruchomił go. Z trudem chwytał powietrze, ale jego szerokie oczy były wwiercone w jego
przyjaciela.

Nie w przyjazny sposób.
- Hej, - powiedział Michael. – Zmartwiliśmy się, kiedy zwiałeś z domu. Chcieliśmy być

pewni, że nic ci nie było.

Shane nic nie powiedział. Przylgnął do worka i sapał i obserwował Michaela z tym dziwnym

pustym wzrokiem.

- Więc, - kontynuował Michael nadal poruszając się w jego kierunku, teraz bardziej powoli.

Bardziej ostrożnie, jakby zbliżał się do dzikiego zwierzęcia. – Co powiesz na to, że zmyjemy się
stąd i pójdziemy na pizzę albo coś? Musisz być głodny.

Musiał przekroczyć jakiś rodzaj niewidocznej linii, bo Shane wyszczerzył swoje zęby, a

Michael zatrzymał się na swojej drodze. To było jedno, szalone spojrzenie, a Claire poczuła się
chora w środku; to w ogóle nie wyglądało jak Shane. Nadal się szczerzył – jeśli mógłbyś to tak
nazwać – i sięgnął po sportową butelkę leżącą z boku. Wyżłopał większość niej obszernymi,
spragnionymi łykami, ale nadal nigdy nie zdejmował oczu z Michaela. Ani na sekundę.

- Nie jestem głodny, - w końcu powiedział Shane. – Vassily przeniósł mnie na nową dietę.

Proteinowe koktajle.

Michael znowu spróbował. – Bracie, tu się dzieje jakieś zaburzone gówno. Co do diabła jest z

tobą?

- Nie możesz powiedzieć? – zapytał Shane. Jego głos brzmiał niżej niż normalnie – głębiej w

jego gardle. – Myślałem, że wiedziałeś wszystko, będąc częścią wyścigu mistrzów i wszystkiego.
Myślałem, że my, zwykli śmiertelnicy nigdy nie moglibyśmy ukryć przed tobą czegokolwiek.

Claire pomyślała, że to była prywatna rozmowa, ale za nią, usłyszała śmiech – śmiech tylko z

nazwy. Był to brutalny śmiech, oznaczający niepokój. Nie było za nim żadnej prawdziwej zabawy,
innej niż oczekiwanie wyciągnięcia jakiś skrzydeł z poszczególnych interesujących plików.
Zaryzykowała rzucenie okiem nad jej ramieniem.

Shane wyćwiczył kumpli dookoła nich. Na początku ich ignorowała myśląc, że byli po prostu

ludźmi w pobliżu, ale teraz wszyscy zatrzymywali to, w co uderzali albo dźwigali albo robili i
uważali.

Duży mężczyzna. Ciężki. Pocący się. Też dziewczyna, ale nawet ona wyglądała solidnie i

muskularnie i gotowa aby skopać tyłek przy drugiej okazji.

Claire zdała sobie sprawę, że trzymała rękę Eve i trzymała ją ciasno. Rzuciła okiem i

zobaczyła, że Eve też była zacementowana zachowaniem Shane’a. Wyglądała na przerażoną i
bardzo zmartwioną.

Claire wyswobodziła swoje palce i podeszła aby stanąć obok Michaela. – Shane, co ty tutaj

robisz? Po prostu chodźmy do domu, okej?

Shane skupił się na niej, ale to nie polepszyło tego. Jeśli zrobiło cokolwiek, pogorszyło to, bo

nie było w ogóle miłości i delikatności w nim, które oczekiwała zobaczyć… które widziała
zaledwie godzinę temu. Wpatrywał się w nią, potem w Michaela.

Wyciągnęła do ręki Michaela aby dodać otuchy. Coś zamigotało gorącem w oczach Shane’a. –

Więc tam to jest? Ty i Claire? – zapytał Shane. – Nie jestem zaskoczony, facet. Każdą dziewczynę,
którą kiedykolwiek znałem, kończyła lubiąc cię bardziej niż mnie. To jest prawie tak jakbyś
wyruszał aby sprawić, że tak się stanie.

- To takie nieprawdziwe! – powiedziała Claire zszokowana – zszokowana, że mógł nawet

pomyśleć o tym, tym bardziej powiedzieć to – i odeszła od Michaela. – Myślisz – Myślisz, że ja i
Michael…?

- Czemu nie? Jest fajniejszy, prawda? Wymiata z tą całą rzeczą gitarowego bohatera. Oh, i jest

wampirem – wiem, jak bardzo wy, wszystkie laski poszukujecie tego. Mógłby chapnąć swoimi
palcami i wyrwać jakąkolwiek dziewczynę, którą chciał. Włączając ciebie. Nie bujaj myśląc, że
miałaś wybór.

Nawet nie powiedział jej imienia. W jakiś sposób, to zabolało bardziej, niż cokolwiek innego

– i sprawiło też, że się wściekła, co prawdopodobnie nie było dobre, ale nie mogła temu zapobiec. –
Nie, nie mógł mnie dostać, bo nie kocham go. Kocham ciebie, Shane.

Posłał jej cyniczny uśmiech. – Nie musisz kochać kogoś aby rżnąć ich.
- Shane! – Teraz była zawstydzona, przerażona i chora, i chciała, żeby się po prostu zamknął.
- Widziałem, jak na ciebie patrzył. Daj spokój, Michael, powiedz jej. Powiedz jej, że się mylę.

Powiedz jej, że nigdy o tym nie myślałeś.

Michael nic nie powiedział. Było dziwne światło w jego oczach, takie, którego widzenia

wcześniej Claire nie mogła sobie przypomnieć. Walnęła go w rękę. – Więc? – zażądała. – Powiedz
mu!

- Nie zrobię nic dobrego, - powiedział Michael. – Nie słucha niczego, co muszę powiedzieć.

Albo również ty. Dalej, Claire. Powinniśmy iść.

- Nie! Nie zostawię go tutaj takim, myślącego, że ja jestem…
Shane zrobił gwałtowny ruch do przodu, chwycił ją za jej ramiona i przyłożył swoją twarz

bardzo blisko jej. Wystarczająco blisko aby pocałować, ale to nie wydawało się być w ogóle w jego
zamiarach. To był Shane, ale… nie. Nie Shane, którego zawsze znała. Nawet kiedy stracił swoją
pamięć, był rdzeń delikatności, kontroli… a teraz to zniknęło.

To było jakby część niego umarła. Najlepsza część.
- Pozwól mi sprawić to naprawdę przejrzystym, - powiedział. – Nie umawiam się z

dziewczynami posuwającymi kły. Jeśli to nie on, jest to ten szalony dupek, twój krwiopijny szef.
Więc, idź dalej. Rób to, co wiesz, że chcesz zrobić. To już żaden mój interes. Koniec z nami.

I odepchnął ją, mocno. Trzasnęła o stalowy słupek, który wyzionął z niej oddech i przyniósł

łzy do jej oczy z dalekiego, rozżarzonego do białości bólu kości dzwoniących od metalu.

Przez łzy zobaczyła Michaela chwytającego rękę Shane’a i szarpnął go z dala od niej,

niewiarygodnie szybko i silnie. Ale Shane miał siłę i szybkość siebie samego, większe niż powinien
mieć i zakołysał się dookoła obrony Michaela i zatrzasnął pięść w jego brzuchu, potem jego
podbródku, odciągając głowę Michaela do tyłu. Potem znowu i znowu i znowu, tak szybko, że była
to plama.

A Michael opadł płasko na plecach. Przewrócił się, mrugając i powrócił na swoje nogi, ale

jego usta krwawiły, a Eve wrzeszczała i próbowała dostać się pomiędzy nią a Shane’a i to wszystko
było po prostu szalone, jak to się działo. Jak prawdopodobnie mogło być…

Claire dostrzegła postać stojącą na metalowej poręczy do góry, patrząc w dół na nich. Drobna

kobieta, z masą pofalowanych włosów koloru miodowego, ze słodką twarzą.

Gloriana. Wampir.
Uśmiechała się – nie diabelskim uśmiechem, który Claire mogłaby zrozumieć, ale uśmiechem

radości dzieciństwa. Uśmiech, który powinien być zarezerwowany dla szczeniaków i tęczy i
prawdziwej miłości.

Nie dla widzenia Shane’a kopiącego Michaela w bok z wystarczającą siłą aby roztrzaskać

kość.

Widzowie oglądali z pewnym rodzajem dziwnej, głodnej aprobaty i nikt nie poruszył się aby

to zatrzymać, póki wytatuowany, umięśniony facet – Rad, z samochodowych i motocyklowych
sklepów – nie chwycił Shane’a od tyłu, owijając jego ręce i blokując jego palce razem za szyją
Shane’a w niemożliwym do złamania, powstrzymującym uchwycie. Kopnął stawy nóg Shane’a i
sprowadziło na dół na jego kolana.

Eve była pochylona przy Michaelu, pomagając mu usiąść, wycierając nieznacznie zbyt bladą

krew z jego twarzy koronkową, czarną chusteczką. – Mój Boże, - mówiła odrętwiale. – Mój Boże,
mój Boże… Oh, kochanie…

Shane próbował pozbyć się uścisku Rada, ale jego kumple poruszali się teraz. Jakby wtedy,

kiedy zdał sobie sprawę, że było bezużytecznym próbować złamać uścisk Rada na nim, Shane stał
się spokojny.

Eve musiała zdecydować, że Michael był okej, bo spojrzała na Claire i zapytała ją czy była

ranna, coraz bardziej zaniepokojonym tonem. Claire otrząsnęła jej oszołomienie i powiedziała, -
Nie, ze mną w porządku. Michael?

Nie odpowiedział. Siedział, a cała jego uwaga była na Shane’a. Tylko Shane’a. – Puść go,

Rad, - powiedział.

- Koleś, - powiedział Rad. – Nie uważam, że to jest zbyt dobry pomysł. On się nie poddał. On

po prostu czeka. Mogę to wyczuć.

- Powiedziałem puść go.
- Twój pogrzeb. – Rad uwolnił Shane’a, który obrócił się i odepchnął go. Rad podniósł swoje

dłonie, sygnalizując poddanie się.

A Shane odwrócił się w kierunku Michaela, który nie pokazywał niczego takiego. W zasadzie,

był znowu na swoich nogach, przesuwając Eve – delikatnie – i rzetelnie stawiając czoła Shane’owi.

- To nie jesteś ty, stary. Co to powoduje? – zapytał Michael.
- To ona, - powiedziała Claire i spojrzała w górę na poręcz nad nimi. – Ona go okręca.
Tylko, że Gloriana zniknęła. Żadnego śladu, że kiedykolwiek tam była. Claire rozejrzała się

dookoła, ale nie było na widoku żadnych wampirów. Ani jednego.

Tylko Michael.
Shane zwrócił na nią dogryzające spojrzenie. – Jaka ona?
- Gloriana, - powiedziała Claire. – Ona to tobie robi.
Zaśmiał się. – Nie umawiam się z wampami. Powinnaś to pamiętać.
- To urok.
- Nie, to nie jest, - powiedział bardzo cicho Michael. – Niedokładnie. Albo niecałkowicie.

Prawda, Shane? To jest coś innego.

- Tak, - powiedział Shane. – To jest coś innego. Bo jest tutaj wielu z nas, którzy mają dość do

diabła skopywania naszych tyłków przez wampiry, dość bycia waszymi tanimi butelkami wina z
nogami, dość pozwalania wam rządzenia tym miastem jak lordowie. To już się więcej nie stanie.
Prawda, chłopacy?

Chłopacy z sali gimnastycznej – i też dziewczyna – zgromadzili się dookoła w kółku, a reszta

miała ten sam, drapieżny błysk w ich oczach, tą samą odkrytą, uzewnętrznioną przemoc. Rad
wydawał się być jedynym umięśnionym kolesiem, który był w złym miejscy i miał złe pobudki, a
teraz rozglądał się dookoła, niespokojnie marszcząc brwi.

- Spójrz, może powinieneś iść, - powiedział do Michaela, a potem rzucił okiem na Eve i

Claire, - Wy wszyscy. Rozwiążcie to później.

Jej impuls był aby powiedzieć, że zostawała, że żadna moc na ziemi nie mogła sprawić, by

zostawiła Shane’a, kiedy był taki, ale jeśli by tak zrobiła, wiedziała, że Michael i Eve tego zażądają.
A to byłoby złe. Shane wydawał się specjalnie wściekły o bycie Michaela tutaj – a ze spojrzenia,
którym obdarował ją teraz, Eve też.

Duży, nadmiernie umięśniony facet ubrany w dresy z mikrofibry i złote łańcuchy, jak jakiś

odrzucony kandydat do kiepskiego reality-show obdarował Eve naprawdę wstrętnym szerokim
uśmiechem. To było w większości warknięcie. – Zawsze ganiasz po mieście ubierając się jak
chcąca być kimś innym krwiopijczyni, a teraz posuwasz jednego, – powiedział. Cóż, właściwie nie
powiedział posuwasz, ale mózg Claire odmówił całkowitego przetłumaczenia tego. To było zbyt
szokujące, kiedy to było powiedziane z takim wielkim jadem. – Nienawidzę dziewczyn
posuwających kły bardziej niż wampirów. Przynajmniej wampiry po prostu robią to, co przychodzi
naturalnie. Twój rodzaj, jesteście zboczeńcami.

Eve trochę się cofnęła, ale potem wyciągnęła podbródek. – Naprawdę? Biorąc pod uwagę, co

słyszałam od dziewczyn, z którymi ty się umawiasz, Sandro, może powinieneś pomyśleć dwa razy
o rzucaniu tego słowa dookoła. Bo musiałam, poszukać połowy rzeczy, których chciałeś, żeby
robiły w Urban Dictionary (Urban Dictionary – jeden ze słowników internetowych – przypuszczenie
tłumacza) i to było obrzydliwe.

Znowu miała na sobie choker (choker - przylegający blisko do ciała naszyjnik, noszony

wysoko na szyi – przypuszczenie tłumacza), zawiązany z tyłu zanim opuścili dom, ale teraz Sandro
– jak Shane wcześniej – dotarł i szarpnął go. Nie dał rady go ściągnąć, ale pociągnął go
wystarczająco w dół, że ślady ugryzień Eve były wyraźnie widoczne. – Spójrz na to. Chodzący
bank krwi. Słyszałem też, że jesteś chodzącym WDCM. To oznacza W Dowolnym Czasie Michael
tego chce.

Michael wkroczył przed Eve, stawiając czoło Sandro i powiedział, - Chcesz mi to

powiedzieć?

Sandro się zaśmiał. – Nie nauczyłeś się swojej lekcji od twojego małego przyjaciela tutaj?

Jasne. Bo nie będziesz miał żadnej kopii zapasowej, Glass. Twoja cała rodzina była pupilkami
wampirów od Ciemnych Wieków, (Dark Ages czyli w tłumaczeniu Ciemne Wieki – wczesny
średniowieczny okres europejskiej westernowej historii; termin odnosi się do czasu (476-800), kiedy
nie było rzymskiego cesarza na zachodzie – przypuszczenie tłumacza) ale nie będziemy już więcej
mieli tego lepszego niż ty gówna. Nie tutaj. Tutaj, jesteście wszyscy na własną rękę, suko.

Shane bardzo cicho przeszedł za nich. Claire spojrzała na niego, na jego nieruchomą twarz

bez uśmiechu, a i to wydało się zapłonem paniki. To było rzeczywiste i było niebezpieczne. Rad i
kilku innych, którzy nie wydawali się wściekli wycofywali się, wychodząc na krawędzi tłumu.
Może poślą po jakąś pomoc, albo może nie. Na pewno nie ufała temu, że koleś biorący ich
pieniądze przy drzwiach niepokoiłby się żeby przyjść pędząc na ratunek.

Michael był wampirem, ale był młody i nie mógł walczyć z tłumem na własną rękę. Plus,

próbowałby ochronić Eve i ją też.

A Shane nie miał swoich tyłów. Albo żadnego z ich tyłów. To było oczywiste i bolesne, a Eve

posłała mu najgorsze, najbardziej łamiące serce i zdradzone spojrzenie, jakie Claire mogła sobie
wyobrazić. – Będziesz tam po prostu stał, - powiedziała. – Będziesz tam stał i pozwolisz, żeby się
nam to przydarzyło. Nam. Twojej własnej dziewczynie.

Shane obrócił się aby zacząć znowu walenie ciężkiego worka.
- Shane, - wyszeptała Claire. – Proszę. Proszę.
Zawahał się, a jedno z jego uderzeń pięścią wylądowało lekko. Chwycił worek i zatrzymał

jego kołysanie się i spojrzał przez swoje ramię na nią. Przez długą, okropną chwilę pomyślała, że
po prostu powróci do tego, co robił, ale potem ostro skinął na Sandro. – Puść ich, - powiedział.

Sandro trzasnął swoimi kostkami. – Daj mi powód.
- Tak wiele jej wiszę, - powiedział Shane. – Pozwól im odejść. – Znowu uderzył worek z

oszałamiającą siłą. – Ale weźcie moją radę, przyjaciele. Nie przychodźcie znowu mnie szukając.
Żadne z was.

Było jakieś narzekanie, ale koło powoli rozdzieliło się na części. Eve chwyciła rękę Michaela

i pociągnęła go, kierując się do wyjścia. Claire zawahała się, wpatrując się w plecy Shane’a kiedy
się poruszał, wił się i uderzał pięściami.

- Shane, - powiedziała. – Nadal cię kocham.
Nie odpowiedział. Sandro pchnął ją w kierunku jej przyjaciół.
- Słyszałaś go, - powiedział Sandro. – Wynoś się stąd do diabła i trzymaj się z dala. Nie jest

zainteresowany.

Shane spojrzał w tył tylko raz. Był ból – prawdziwy ból – na twarzy Shane’a kiedy walczył z

workiem treningowym, a ich oczy się spotkały tylko na sekundę zanim odwrócił wzrok.

Jego były czerwone. Nie było możliwym rozpoznać łzy od potu, ale pomyślała – nie,

wiedziała – jak zdewastowany się czuł.

Bo ona czuła dokładnie to samo.
Łzy napłynęły i przelały się, a ona drżąc ssała powietrze, które pachniało jak pot, metal i

rozpacz.

Eve wzięła jej rękę. – Daj spokój, - powiedziała. – Nic nie możesz tu zrobić.
To była prawda i to bolało tak, tak bardzo.

SHANE

Chciałbym móc powiedzieć, że nie wiem, dlaczego to zrobiłem. To sprawiłoby, że poczułbym

się lepiej, czyściej, o tym, co do niej powiedziałem. Ale wiedziałem. To było tak, jak Claire się
zorientowała: Glory mnie oczarowała. Ale ja nie dbałem o to, bo pod urokiem było naprawdę złe
pasmo… mnie. Czułem się dobrze. Więcej niż to, czułem się sprawiedliwy, jak rycerz w starych
opowieściach wyjeżdżający na jakąś uzasadnioną przez Boga wojnę. Czułem się, jakbym wtedy,
kiedy miałem cel, a mój ojciec był żywy aby mi powiedzieć, jaki on był.

Waliłem w ten ciężki worek, póki moje ręce nie drżały, a moje nogi wydawały się jak z ołowiu,

a potem upadły na metalową ławkę. Ktoś przyniósł mi kolejny proteinowy koktajl, a ja opróżniłem
butelkę grubymi, spragnionymi łykami. Moja głowa bolała, a ja miałem problemy łapiąc mój

oddech.

- Hej, facet, w porządku? – To był Sandro. Nienawidziłem Sandro, nienawidziłem jego

fałszywego uśmiechu i jego złotych łańcuchów i jego fałszywej wiarygodności w New Jersey. Był z
Morganville, jak reszta z nas. Do diabła, jego ojciec był piekarzem. Nie możesz być pieprzonym
gnojkiem, kiedy twój ojciec robi ciasta.

Sandro ścisnął moje ramię, wystarczająco mocno aby zginać ścięgna. Puknąłem jego rękę. –

W porządku, - powiedziałem. – Zgubiłem się.

- Dobra robota wyrzucając tą małą Renfield (Renfield – postać fikcyjna z „Drakuli” będąca

sługą Drakuli, mająca manię w wyniku bycia pod wpływem Drakuli – przypuszczenie tłumacza).
Zresztą nie wiem, co kiedykolwiek w niej widziałeś. Wygląda jak połowa chłopaka. Ja, ja lubię
swoją kobietę z zaokrągleniami kobiecego ciała i żywotnością, jeśli wiesz, co mam na myśli.

Osuszyłem ostatni koktajl i poczułem świeży wybuch gniewu i głodu. – Może musisz sprawdzić

co zgubić się oznacza. – Michael nie był tutaj aby się wyżyć, ale Sandro także by to zrobił.

- Nie stawiaj mi się, Collins. Nie jesteś tak twardy.
Wiedziałem lepiej. Sandro był szkolnym twardzielem. Ja byłem walczącym o życie

twardzielem. Ale nie zamierzałem nauczyć go tej różnicy, bo za wszystkie jego wady, dla wszystkich
był głównym, osłem na szóstkę, oddychał, a jego serce biło i to było wszystko co przesądziło o
zatrzymaniu go po mojej stronie. Dwa rodzaje bojowników: my i oni.

Żadnego z nich tu teraz nie było. Glory i Vassily oddzielili nas na ludzi i wampiry i to

działało. Teraz za każdym razem, kiedy zobaczę wampira, to sprawi, że będę chciał popędzić do
tego.

Włączając Michaela.
To sprawiło, że poczułem się wewnątrz dziwnie, ale nie wystarczająco dziwnie aby chcieć to

zmienić. To było to, gdzie należałem. To było to, do robienia czego byłem przeznaczony. Szczerze,
urodzony i wyhodowany do tego. Mój tata dobrze mnie nauczył.

Tutaj, nie musiałem być Shane’m Collinsem, wiecznym próżniakiem, osieroconym,

zagubionym chłopcem. Tutaj, z tymi ludźmi, byłem częścią czegoś. Częścią wojny.

Nawet jeśli, dokładnie teraz, ta wojna była zwalczana jeden do jednego, na ringu, z ludźmi

wiwatującymi.

Pewnego dnia, to będzie zwalczane na ulicach, a ludzie też będą wiwatować.
Nawet Claire.
Wkrótce.

###

- To Gloriana, - powiedziała Claire, kiedy byli bezpiecznie w samochodzie. – Widziałam ją,

Michael. Widziałam ją obserwującą ciebie i Shane’a walczących. Ona się uśmiechała.

- Nie wiem, jak mogłaby to zrobić bez wpływania na mnie, albo ciebie, albo Eve, -

powiedział. – Urok nie jest tak specyficzny.

- Tutaj jest, - powiedziała Eve. Posłał jej dziwne spojrzenie, kiedy zjeżdżał w dół ulicy,

kierując się do domu. – Co, nie wiedziałeś tego? Ona może wyciągnąć jednego faceta z pokoju,

jeśli chce. Widziałam ją robiącą to. Widziałam ją robiącą to tobie.

Claire też to widziała na powitalnym przyjęciu – Gloriana wywabiła Michaela tylko

uśmiechem i mrugnięcie, prosto z ramion Eve. Nie była z tym poważna – przynajmniej, Claire nie
myślała, że byłaby poważna – a Eve przyprowadziła go szybko z powrotem, ale poczuła teraz
wpływ Glory, a najgorszą rzeczą odnośnie tego było, że to wydawało się jak najbardziej naturalna
rzecz na świecie. Frank nawet ją ostrzegał, a ona nadal nie uwierzyła, że było coś złego z tym, co
czuła albo robiła.

To było to, co przydarzyło się Shane’owi.
- Jasne, może zwrócić faceta do lubienia jej, - powiedział Michael. – To nie takie trudne. Ale

zmienianie ich, sposób, w jaki Shane się zmienił? To zupełnie inny rodzaj rzeczy. Nie sądzę, że
nawet Glory potrafi to zrobić.

- Cóż, kto wie? – zapytała Claire. – Amelie?
- Może. Albo Oliver; wydaje się znać ją lepiej.
Claire pamiętała Olivera siedzącego z Glorianą w Common Grounds. Tak, wydawali się

przytulni. Co sprawiło, że jej żołądek trochę się wywrócił, bo ostatnią rzeczą, o której chciała
myśleć, był Oliver mający jakikolwiek rodzaj życia miłosnego, kiedykolwiek, z kimkolwiek. To
było po prostu obrzydliwe. – Frank powiedział coś o… - Zamknęła swoją buzię, nagle zatopiona
alarmem i adrenaliną, z trzaskiem, bo nie miała na myśli wspomnieć o Franku. Kiedykolwiek. –
Mam na myśli, zanim on, wiecie…

- Umarł? – dostawiła Eve. – Poszedł na ten duży, motocyklowy rajd w niebie? Uciął brudną

drzemkę? – Posłała Michaelowi ostrzegawcze spojrzenie, kiedy się skrzywił. – Co? Tak, jestem
niewrażliwa, ale Shane’a tu nie ma i poza tym, jestem teraz wkurzona. Frank Collins nigdy nie był
Panem Sympatycznym, kiedy żył, wiesz. Nie wiem, czemu muszę dawać mu ekstra pośmiertne
uszanowanie.

To ładnie rozpraszało każdego od pomyłki Claire, a ona wzięła cenny czas aby dopracować,

co miała chciała powiedzieć, zostawiając całkowicie Franka. – Musimy się dowiedzieć, co ona tutaj
robi, - powiedziała Claire. – Coś zmienia ludzi na tej sali gimnastycznej w tłum, a my wszyscy
wiemy, że to jest to, czego Amelie najbardziej się obawia. Ludzkie tłumy mogą indywidualnie
zdemontować wampiry. Ona zrobi cokolwiek aby zapobiec rozpoczęciu się tego. Jeśli to Gloriana,
musimy to udowodnić.

- Co jeśli to Bishop? – zapytał Michael. Eve wydała stłumiony dźwięk. – To jest dokładnie

rodzaj tego, czego Bishop chce – ludzi obracających się przeciwko wampirom, tworzących chaos i
śmierć. On się nie przejmuje tym, kto ucierpi.

- Paskudne, - zgodziła się Eve. – Jeśli on ma Glorianę pracującą dla niego…
- To może być o wiele większe, niż ktokolwiek się spodziewał, - dokończył Michael.

Zatrzymał się na moment i powiedział, - Mogę się dowiedzieć.

- Jak? – głos Eve był na krawędzi, a Claire rzuciła na nią okiem. Wydawała się spięta, ręce

zaciśnięte tam, gdzie leżały na jej udach.

- Przez rozmawianie z Glory, - powiedział. – Spójrz, ona mnie lubi. Ona powie mi rzeczy.
- Tak, to w żaden sposób nie sprawia, że chcę zwymiotować kwasem, - powiedziała Eve. – Ty

przytulający się z nią?

- Eve…
- Zgodziliśmy się. Trzymasz się od niej z daleka.
- To jest inne. To nie jest po prostu – Spójrz, to o czym rozmawiamy może być życiem

Shane’a. I wielu innych ludzi. Niewinnych ludzi. Mogę manipulować Glory.

- Możesz? – zapytała Eve. – Bo zauważyłam, że nigdy nie nazywasz ją Gloriana. Tylko Glory.
Zamknął się. Co jest prawdopodobnie jedyną mądrą rzeczą, jaką może zrobić, pomyślała

Claire. Eve miała szczery argument. Było coś alarmującego odnośnie tego, jak szybko Michael
przeskoczył na tą całą – pozwólcie mi mówić do niej – rzecz.

To była krępująca cisza przez całą drogę z powrotem do domu. Kiedy Michael zaparkował

samochód i zgasił silnik, Claire powiedziała, - Myślicie, że przyjdzie do domu?

- Masz na myśli, dzisiejszego wieczoru? Nie, - powiedział Michael. – Jeśli masz na myśli

kiedykolwiek, nie wiem. To nie był Shane powracający tutaj. Myślę, że wiesz to.

Wiedziała. To bolało jak ogromna kula pająków w środku jej żołądka, a ona nie mogła

powstrzymać swoich oczu od zajścia łzami za każdym razem, kiedy o nim pomyślała. To bolało –
oh, Boże, to bolało. – Więc muszę go ściągnąć z powrotem, - powiedziała. – Po prostu tak zrobimy.
Cokolwiek to zabierze.

Jej komórka zadzwoniła, a ona spojrzała w dół na ekran, mając wściekle nadzieję, że to był

Shane – ale nie. Nie miało zdjęcia i żadne numer się nie pokazywał. Tylko pustka. Otwarła klapkę i
powiedziała, - Halo?

- Nie wiedziałam, że twój chłopak jest taki gorący, - powiedział dziewczęcy głos. – O wiele

gorętszy niż ty, wiesz. Umawiasz się tak daleko od swojej ligi, sprawiasz, że jesteśmy wszyscy
zawstydzeni. – Chichot, a głos przybrał paskudne obrzeże. – On jest teraz gwiazdą rocka i nie
potrzebuje już jakiegoś płaskiego dziecka. On wyrzuci cię szybciej niż zeszłotygodniowe chińskie
jedzenie i umówi się z prawdziwą dziewczyną. Gwiazdą porno.

- Co – Kim jesteś?
- Przyszłością Pana Shane’a Collinsa. – Więcej chichotu od innych dziewczyn, które musiały

słuchać. – Znowu to oglądam. Boże, on jest tak seksownie wyglądający!

Kliknięcie, a Claire została z niczym. Nawet nie – kiedy sprawdziła – historię połączeń. To

był pusty numer.

- Co? – zapytała Eve marszcząc brwi. Claire potrząsnęła głową.
- Nie mam pojęcia, - powiedziała. – Ale… to prawdopodobnie nie jest dobre.
- Cóż, to oszałamiająca niespodzianka, - powiedziała Eve. – Nie widzę, żeby to nadchodziło.

Czy to była Monica?

Powinna być, przez całą logikę, którą Claire wiedziała, ale… to nie była Monica albo Jennifer

albo jakikolwiek inny głos, który znała. Narobiła sobie wrogów w mieście, ale nie tak wielu, że nie
wiedziała, jak ich zidentyfikować.

Więc czemu jakaś przypadkowa, dziwna dziewczyna dzwoniła do niej odnośnie Shane’a?
Co ona powiedziała…? - Znowu to oglądam, - powiedziała głośno Claire. Eve spojrzała na nią

marszcząc brwi.

- Oglądam co? – zapytał Michael.
- Dokładnie, - powiedziała Claire i poczuła jakby spadała z klifu w ciemność, - Dokładnie.

Coś jest naprawdę, naprawdę źle, Michael. Po prostu to wiem!

- Wejdźmy do środka, - powiedział, - I dowiemy się tego.

Rozdział 11

*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń

itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

Kilka miesięcy wcześniej dziewczyna o imieniu Kim wkradła się w swój sposób do przyjaźni

Eve, a ona zdradziła to. Nagrała wiele rzeczy w całym Morganville, ale jej osobistymi ulubionymi
były seks nagrania.

Claire, drżącymi palcami na klawiaturze, wyszukała Shane Collins na YouTube.
Wyskoczył pusty, a ona opadła z powrotem na krzesło, z taką ulgą, że pomyślała, że może

zemdleć. Jeśli Kim w jakiś sposób wsadziła to do Internetu…

- Spróbuj Google, - powiedział Michael. Przykucał obok jej krzesła. Eve unosiła się nad jej

ramieniem, wszyscy skoncentrowani na świecącym ekranie jej laptopa. Claire przygryzła wargę i
spróbowała tego, a rezultaty rozwinęły się. Większość z nich nie była o jej Shane’ie, ale jeden
przykuł jej wzrok. Kliknęła go, nawet bez świadomego zdawania sobie sprawy, czemu go wybrała.

Strona internetowa pojawiła się, głośnia, czerwona i ostra, cała poszarpana i z rozdartą

grafiką. Transparent miał nieśmiertelne bitwy. Animowana rzecz pod spodem zapytała, czy miała
odwagę wejść do gry.

Było wiele fragmentów obrazków tworzących rozpryskaną stronę – ciemny, żwirowaty

materiał, generalnie faceci wyglądający na silnych i spoconych.

A natychmiastowo, jedna twarz wyskoczyła prosto na nią. Zasapała w tym samym czasie,

kiedy Michael pochylił się do przodu i wskazał. – To Shane, - powiedział. Skinęła głową. – Kliknij
to.

- Ja… - Ja nie chcę, pomyślała, ale ścisnęła swoje oczy zamknięte na sekundę, potem

nacelowała myszkę w świecące pole wprowadzania.

Kliknęła. Eksplodowało, a dźwięk zagrzechotał zgryźliwie z głośników. Michael się nie

cofnął, ale ona tak.

Kiedy ekran oczyścił się z animowanej eksplozji, było pudełko do zapisywania i link aby

stworzyć konto. Kliknęła w nie. – Mówi, że potrzebuję karty kredytowej, - powiedziała. – A to jest
sto dolców aby się zapisać.

Michael otworzył swój portfel i wyciągnął kartę. Przypuszczała, że nie miał jej długo; nadal

wyglądała błyszcząco i nowo. Była czarna z szarym logo Amelie w tle i informacją o banku z
przodu. – Zrób to, - powiedział. Wpisał informacje i schował kartę, potem kliknął rejestrację. Było
normalne czekanie, a ekran przeskoczył w wideo.

- To wampir, - powiedziała Eve, pochylając się do przodu. – Co do diabła?
- Jego imię to Vassily, - powiedział Michael. – Nigdy go nie lubiłem.
Vassily – którego Claire nigdy wcześniej nie widziała, z wyjątkiem może na odległość – był

długowłosym facetem tylko w trochę starszym wieku z twarzy niż Michael. Coś w rodzaju dobrego
wyglądu, jeśli przeszłaś do wielu ostrych kątów i aroganckich uśmiechów. Miał na sobie epokowy
kostium, który uderzył ją jako trochę dziwny; niektóre wampiry tak robiły, ale nie wielu z nich.
Pragnęły wpasowania się, nie wyróżniania się. Wyglądał jakby zdarł ubrania z Drakuli w starym
czarno-białym filmie.

- Witaj, - powiedział Vassily i się uśmiechnął. Pokazał zęby. – W Nieśmiertelnych Bitwach.

Nie walczymy na śmierć – walczymy poza śmiercią, w najbardziej niebezpiecznym sporcie świata.
Nigdy nie zobaczysz ostatecznej walki znowu w ten sam sposób – obiecuję ci. Ah, widzę, że nasze
okna do przyjmowania zakładów są otwarte. Wybierz aby widzieć poprzednie mecze, albo postaw
na nadchodzący. I pamiętaj: wiemy, kim jesteś. – Kolejny błysk wampirzych zębów. To było

wszystko dziwacznie campy (nie wiedziałam, jak to dokładnie napisać, gdyż campy oznacza
zapewniając wyrafinowane rozrywki przez moc posiadania sztucznego (i wulgarnego) wychowania
albo banalne i sentymentalne cechy – przypuszczenie tłumacza).

- Co do diabła? – wymamrotał Michael, prawie śmiejąc się. – Amelie go zabije.
Wideo zniknęło, a Claire została pozostawiona z wyborami. Były dwa nagrania poprzednich

ataków, a ona kliknęła drugie.

Michael zaskoczony zassał powietrze, tak jak zrobiła Eve.
Dwaj pół-nadzy faceci w drucianej klatce, waląc się do diabła nawzajem. Nic, czego nie

mogłeś zobaczyć na płać za oglądanie, z wyjątkiem, że skóra jednego faceta była zbyt blada, a
gdzie został przecięty i krwawił, krew nie była dość w porządku. To był człowiek i wampir,
walczący ze sobą.

Potem jeden, człowiek, opadł i został wyciągnięty – Claire nie mogła powiedzieć czy był to

teatr, czy nie, albo czy został znokautowany – kolejny facet wszedł do klatki.

- Nie, wyszeptała. – Oh nie.
To był Shane. Wyglądał na przestraszonego, ale stanowczego, oczy ciemne i skupione na

wampirze w klatce z nim. Wampir syknął na niego. Shane okrążył, szukając otwarcia.

- Czy on jest szalony? – wypaplał Michael, wyglądając bladziej niż zwykle. – On nawet nie

jest uzbrojony!

Claire zdała sobie sprawę, że nie był także posiniaczony. To było chwilę przed dzisiejszym,

zanim widziała te wszystkie siniaki na jego ciele. Z tego powodu – i tylko z tego powodu – była w
stanie patrzeć jak Shane i wampir poruszali się, knuli i zwodzili – i atakowali. Wampir wyglądał na
osłabionego, dzięki pierwszemu atakowi, ale Shane wyglądał niesamowicie szybko i silnie.

Nawet mimo tego, zostawał powalony na dół, raz po razie. Claire zorientowała się, że cofała

się za każdym razem, kiedy pięść wampira lądowała. Shane utrzymywał siebie ledwo przy życiu i
właściwie wyłamał jeden z wampirzych kłów nieoczekiwanym kopnięciem. To zarobiło dla niego
zatrzaśnięcie w drucianej siatce tak energicznie, że przecięło wzorzec w jego skórę.

- Nie mogę tego oglądać. Nie mogę, - powiedziała Eve i położyła swoje ręce na twarzy. – On

krwawi!

To oświeciło Claire, że jeśli walka była wcześniej niebezpieczna, teraz była niesamowicie

ryzykowna – krwawiący człowiek był jak kocimiętka dla wampira, i ten, któremu Shane stawił
czoło wydawał się wziąć drugi oddech, tak żeby powiedzieć i przyszedł po niego z zemstą.

A Shane opadł. Wampir go przygwoździł, a Claire dostrzegła błysk czerwoności, świecące

oczy i jedne kieł, jak sięgnął do jego gardła.

Shane zatrzasnął pięść na boku głowy wampira i odciągnął ją bokiem i zdołał użyć rozpędu

aby po przewrócić. Kiedy Shane był do góry, walnął wampira bezlitosnymi uderzeniami, znowu i
znowu, a Claire mogła zobaczyć horror i udręczenie i wściekłość, która wiedziała, że była
uwięziona głęboko wewnątrz niego wrząca, nastająca. On nie walczył tylko dla zabawy albo
pieniędzy – walczył dla jego mamy, jego siostry, nawet dla jego ojca.

Walczył ze swoimi koszmarami i jego własnym nienawiścią Morganville.
Sędzia sportowy w czarnej koszulce wskoczył i zatrzymał walkę i podniósł Shane’a upadłego

na jego kolana i musiał pomóc wyjść z klatki.

Ale wygrał. Jego wampirzy przeciwnik musiał być wyniesiony.
Kiedy ekran stał się czarny, w pomieszczeniu była cisza, a potem Michael powiedział, bardzo

cicho, - Spójrz na licznik wejść.

Setki tysięcy wyświetleń tego wideo, po sto dolarów na konto. Miliony, dla kogokolwiek, kto

zarządzał Nieśmiertelnymi Bitwami.

- To nawet nie liczy zakładów, a ty wiesz, że są zakłady. Shane nie robi tego tylko dla zabawy.

Płacą mu, - powiedział Michael. – Płacą mu za walczenie z wampirami.

- Kliknij drugie, starsze, - powiedziała Eve. Brzmiała teraz lepiej, niż wydawała się pod

koniec pierwszej walki. Claire nie była taka pewna, czy mogła uporać się z kolejnym; nigdy nie
chciała widzieć znowu Shane’a takiego, albo tak się o niego bać.

Ale nie musiała się martwić, bo Shane nie był na tym.
Był Śmierdzący Doug.
Uproszczony jego włosami związanymi z tyłu, Śmierdzący Doug wyglądał chudo, cały

umięśniony. Jego walka była szybsza niż Shane’a, mimo że wykazywał tą samą niepokojącą
szybkość i siłę. Nie poszło to po jego myśli. Doug miał swój tyłek skopany przez smukłą, młodą
wampirzycę i był przeciągnięty i nieprzytomny. Claire wiedziała, że nie martwy; z daty walki, to
było przynajmniej dwa tygodnie zanim umarł.

Więc Śmierdzący Doug ukradł krew z eksperymentu laboratoryjnego po tym, jak ta walka

została sfilmowana – czemu?

- Już wiedział o wampirach. Musiał potrzebować dowodu, - wymamrotała. – Dowodu

wampirów. To dlatego zabrał krew. Zamierzał wystąpić publicznie, albo szantażował ich.

- Co?
Claire wskazała na rozluźnioną twarz Śmierdzącego Douga, kiedy został wyciągnięty z klatki.

– Walczył dwa tygodnie temu, prawda? Może nie był zadowolony z tym, co mu płacili. Ukradł
wampirzą krew ze laboratoryjnego eksperymentu na uniwersytecie. Myślę, że może zamierzał użyj
jej jako dowodu, albo żeby wyciągnąć więcej pieniędzy od ludzi z Nieśmiertelnych Bitew. Jednak
odgrywają wampirzą część tego jak teatr. Jak żart.

Miała rację; komentarze udowodniły to. Ludzie grali razem z tym, ale wyraźnie nikt nie

wierzyć, że były tam wampiry walczące na ekranie. Byli faceci z makijażem. Ale wszystko jedno,
lubili to.

Claire pamiętała telefon, który dostała, który ostrzegł ją przed stroną internetową. Ktoś

wewnątrz Morganville na pewno wiedział i przyjęliby to poważnie.

- Jest coś jeszcze, - powiedział Michael. – Shane jest szybko, tak, na pewno i zawsze był silny.

Ale nie jest nadludzki. Albo nie był. Ale widziałaś go dzisiejszego wieczora. To było… inne. Stał
się szybszy i silniejszy i będący w stanie dostać większy wycisk. Oni mu coś zrobili.

I to wszystko połączyło się w głowie Claire w oślepiającym błysku. Doug… eksperyment

laboratoryjny. Jej dyskusja z Frankiem o tym, czemu ktoś chciałby wampirzej krwi w pierwszej
kolejności. Powiedział jej, że nie zrobiłaby przyzwoitego narkotyku, bo nie była silna i mijała zbyt
szybko, ale robiła cię silniejszym i szybszym.

- Vassily daje im wampirzą krew, - powiedziała Claire. – Prawdopodobnie w proteinowych

koktajlach. To tymczasowy wzrost, ale przełamuje się szybko.

- Oh, Boże, - powiedziała Eve. – To źle. To cholernie źle, prawda?
Michael w ogóle temu nie zaprzeczył. – Kliknij w link do zbliżających się rund.
Claire tak zrobiła. Za trzy dni Shane był zaplanowany by znowu walczyć, tym razem z

wampirem o imieniu…

- Jester, - wymamrotał Michael. – Walczy z Jesterem. A Jester go zamorduje. – Nie miał tego

przenośnie na myśli. – Musimy się dostać do Shane’a i go z tego wyciągnąć. Nie może tak

przetrwać, nawet nie z pomocą czegokolwiek, co mu dają. Ludzkie ciało nie jest do tego stworzone.

- Musimy go z tego wyciągnąć, zanim Amelie się domyśli, - powiedziała Claire, - bo ona

zabije każdego zaangażowanego, bez żadnych pytań. To ryzyko o wysokim poziomie gwarancji dla
miasta. Ona się nie zawaha.

Eve opadła na łóżko Claire i schowała głowę w dłoniach. – A jak dokładnie domniemamy to

zrobić? Shane jest teraz cały grrr. On nie będzie nas słuchał. I ma świtę swoich bardzo osobistych
twardych facetów, którzy chętnie pobiją nas dla oddychania jego powietrzem.

- Więc co zamierzamy zrobić? Po prostu pozwolić mu umrzeć? Dla pieniędzy? – Claire wstała

i znowu wpatrywała się w stronę internetową z całkowitą furią. Jej ręce bolały, a ona nie wiedziała
dlaczego, póki nie zdała sobie sprawy, że zaciskała je w ciasne pięści. To sprawiło, że pomyślała o
walczącym Shane’ie i to sprawiło ją nawet wścieklejszą. Była rozpalona do czerwoności presja
wewnątrz jej głowy, która wydawała się jakby mogła ją rozwiać. – Nie możemy powiedzieć
Amelie. Nie możemy iść do Shane’a. Więc co?

Jej komórka zadzwoniła. Spojrzała na wyświetlacz, a on znowu w ogóle nic nie mówił. Jej

oddech syknął w dźwięku czystej, rozwścieczonej frustracji, a ona odebrała go głosem, który z
trudem rozpoznała jako swój własny. – Jeśli dzwonisz aby powiedzieć mi, jak gorąco jest zobaczyć
mojego chłopaka będącego bitym, zamierzam przyjść i…

- Tu Frank, - powiedział dziwny mechaniczny głos po drugiej stronie. To uderzyło ją jak

wiadro lodowatej wody, sprawiając, że wzdrygnęła się i drżała w tym samym czasie. Oh, Boże, on
mógł ją usłyszeć. Frank mógł usłyszeć każdego z nich, o każdej porze, jeśli mieli swoje komórki
przy sobie i dbał o słuchanie. Ostateczny podsłuch, a ona zapomniała wszystko o nim. – Chodź
tutaj. Teraz.

- Laboratorium, - powiedziała.
- Nie, Cukierkolandii (oryginał brzmiał Candyland czyli nazwa prostej wyścigowej gry

planszowej przeznaczonej dla dzieci w wieku od 3 do 7 lat; bardzo popularnej w Stanach
Zjednoczonych. W grze chodzi o znalezienie króla Candy Land, którą można przetłumaczyć jako
Cukierkolandię – przypuszczenie tłumacza)! Oczywiście laboratorium! I lepiej przyjdziesz
przygotowana aby wyjaśnić mi, co do diabła dzieje się z moim synem, Claire. – Odłożył słuchawkę.
Po prostu została odłożona przez bezcielesny mózg w słoiku. Fantastycznie. Nawet nie miała czasu
by powiedzieć, Nie mów Myrninowi, ale nie myślała, że Frank i tak zrobiłby to. Dowiedział się jak
niebezpieczne to było dla Shane’a, a jeśli Myrnin wiedział, cóż… Myrnin nie był największym
fanem Shane’a w najlepszych czasach. Claire nie myślała, że wyda Shane’a tylko z tego powodu,
ale ostatecznie był po pierwsze najlepszym przyjacielem Amelie. A Amelie chciałaby wiedzieć.

To było takie niebezpieczne. Boże, gdziekolwiek się obróciło, tam było ryzyko. Dla Shane’a i

dla Morganville. Nawet dla wampirów, mimo że nie dbała o nie aż tak bardzo, bo wampiry zawsze
mogły zadbać same o siebie… i zrobiłyby to.

- Kto to był? – twarz Michaela była ostrożnie bez wyrazu, ale zobaczyła błysk w jego oczach.

Czekał, żeby zobaczyć, jak bardzo zamierzała kłamać.

Westchnęła i powiedziała prawdę. – Frank Collins, - powiedziała.
- Frank nie żyje.
- Tak, - powiedziała. – I… mam kilka rzeczy, o których lepiej się dowiecie, zanim pójdziemy

dalej.

- Oh, to powinno być dobre, - powiedziała Eve w – nie naprawdę – głosie. – Ktoś robi

popcorn.

###

Claire powiedziała im w drodze do laboratorium Myrnina. Teraz była ciemna noc i tylko

wampiry wychodziły z wyboru; wzięli błyszczący, chroniony przez miasto Wampirzy Samochód
Michaela, z mocno przyciemnianymi oknami, bo Claire nie była absolutnie pewna, że będą z
powrotem w domu przed świtem i poza tym chronił ją i Eve z jakąś ekstra ochroną od mających
skłonności wampirów. Tylko na wszelki wypadek.

- Więc, czekaj, - powiedział Michael. – Cofnij się. Myrnin posiekał mózg Franka i wsadził do

słoja aby podłączyć do tej maszyny, po tym, jak Amelie powiedziała mu, że oficjalnie nie miał
pracować nad tą maszyną. Czy to jest prawda?

- Amelie była na niego wściekła, - powiedziała Claire. – Ale Myrnin i tak zamierzał to zrobić,

a ja myślałam, że wiedziała to. To była po prostu… koordynacja. I czyj mózg zamierzał użyć.
Biorąc pod uwagę, że myślał o użyciu mojego…

- Tak, załapałem; to porządna wygrana. – Michael potrząsnął otumaniony swoją głową. –

Przypomnij mi aby mnie spalić, jeśli kiedykolwiek zostanę tutaj zabity. W dzisiejszych czasach nie
można ufać nikomu. Ale muszę powiedzieć, że jeśli musiałbym wybrać kogoś aby zatrzasnąć w
słoiku na wieczność, głosowałbym na Franka Collinsa, przy każdej możliwości, jaką bym miał. On
nie zasłużył żeby żyć, ale zasłużył żeby cierpieć. Cierpi, prawda?

- Cóż… tak przypuszczam. – Claire właściwie nie widziała wielu dowodów cierpienia, ale

Michael wydawał się dość szczęśliwy odnośnie tego całego pomysłu. – Chodzi o to, że Frank jest
połączony do wielu czujników, kamer, sieci telefonów komórkowych, kanałów internetowych…
Przypuszczam, że strona, na którą zajrzeliśmy była jednak zaszyfrowana, bo nie zaczął wrzeszczeć
o rzeczach, póki nie zaczęliśmy o nich rozmawiać. Nie mógł tego zobaczyć.

- Ktoś wie wystarczająco aby podejmować środki ostrożności, - zgodził się Michael. – Ktoś w

Wampirzej Drużynie.

- Jak Vassily, - powiedziała Eve. – Albo Gloriana, ta suka.
- Nie jest taka zła.
- Michael, zechcesz przestać bronić jej teraz, zanim będę musiała przeciąć cię gdzieś, gdzie to

poczujesz.

- Au.
- Narzeczony, - powiedziała Eve wskazując jeden czarny paznokieć na jej klatce piersiowej. –

Nie broń jej przede mną. Próbowała przeciągnąć cię do jej legowiska. Założę się, że ma legowisko.
I buduar w jej legowisku.

Michael poddał się. Claire pomyślała, że zobaczyła go uśmiechającego się, ale jeśli to zrobił,

sprawił że zniknął dość szybko. – Komu prawdopodobnie powie Frank? Myrninowi?

- Może, - powiedziała Claire. – A Myrnin wypapla Amelie, a potem…
- A potem zaangażowane wampiry dostaną klapsa w nadgarstek, a zaangażowani ludzie umrą,

a my w naszym czasie przedefiniujemy snafu (snafu – skrót od „Situation Normal, All Fucked Up”
wymyślony przez amerykańskich żołnierzy w czasie II wojny światowej na określenie chaosu jako
stanu normalnego. Można przetłumaczyć to jako „Sytuacja Normalna, Wszystko Popierdolone” –
przypuszczenie tłumacza), – powiedziała Eve. Michael skręcił w lewo. Claire nie miała pojęcia,
gdzie byli; to była bezpłciowa czerń za oknem. Michael był jedynym, który miał super wzrok aby
rozpoznać cokolwiek. – Powinniśmy użyć portalu.

- A co się stanie, jeśli Frank zdecyduje zablokować portale aby powstrzymać nas od odejścia?

– powiedział Michael. – Lubię mieć mój własny transport.

Miał argument. Claire nie ufała systemowi portali, który Amelie i Oliver – i czasami Myrnin –

używali aby przyczaić się dookoła miasta. Jasne, to wszystko było magicznie niesamowite, póki nie
przestawało działać. Widziała to przestające działać w połowie przejazdu. Rezultaty nie były ładne.

Michael zahamował. – Jesteśmy.
- Może wy powinniście…
- Wejść z tobą, - powiedziała Eve. – bo nie wyrzucamy ciebie na krawężnik jak opuszczonego

szczeniaka, Claire. Wiesz, że to się nie dzieje.

Wiedziała i była wdzięczna. Bardzo wdzięczna.
Michael jednak miał jedno pytanie, kiedy szli w dół alei w kierunku laboratorium,

niesamowicie oświetlonego przez huśtające się nawroty małej latarki, którą Eve trzymała w swojej
torbie na nagłe wypadki. – Czy Shane wie? O jego ojcu będącym żywym?

- Nie, - przyznała Claire. – Nie chcę mu mówić. Pomyślałam, Może później. Było zbyt

szybko. Po prostu pogodził się ze straceniem jego. Nie mogłam znieść aby widzieć go cierpiącego
znowu.

- Prawdopodobnie zrobiłbym to samo, - powiedział Michael.
- Dzięki.
- Nie dziękuj mi. Tylko dlatego, że zrobiłbym to nie oznacza, że było to dobre.
To nie było dokładnie komfortowe. Claire myślała o tym przez całą drogę do pochylającej się,

sucho-rozłożonej budy, która stała na końcu zwężającej się alei i w dół nieoświetlonych stopni,
które prowadziły do laboratorium Myrnina.

Była przygotowana na bycie Myrnina tutaj, ale go nie było. Znalazła regulację światła i

wywołała blask na kinkietach na ścianach. Laboratorium wyglądało w swoim zwyczaju
nieporządnie, w połowie fajny steampunkowy sklep z rupieciami, w połowie wysypisko. Nadal nie
oderwała go od zwyczaju zostawiania stosów książek wszędzie, włączając blokowanie ścieżek
pomiędzy laboratoryjnymi stolikami. Zobaczyła, że właśnie dostał nową przesyłkę. Więcej
alchemicznych książek. Ta na wierzchu, zaprojektowana na jaskrawą, czarno-żółto-białą była
zatytułowana Alchemia dla Idiotów. Prawdopodobnie wybrał ją właśnie dla niej.

- Myrnin? – zawołała, ale nie bardzo głośno. Żadnego jego śladu. Kiedy podniosła brwi na

Michaela, potrząsnął głową. Więc nie tutaj.

To było potwierdzone przez migoczącego czarno-białego ducha ubranego w motocyklowe

skóry, które pojawiły się na dalekim końcu laboratorium i szedł w ich kierunku energicznym
spacerem, przechodząc przez wszystko na jego drodze… stosy książek, laboratoryjne stoły i Eve,
która nie patrzyła w tym momencie w dobrą stronę. Zaskrzeczała i odskoczyła kiedy ręka Franka
Collinsa była ciągle w drodze przez jej żołądek. – Hej!

Uśmiechnął się. Z jego pooraną bruzdami, przerażającą twarzą, to był straszny widok,

zwłaszcza w czarno-białym horrorze. – Nie stój na drodze, jeśli nie chcesz zostać skrzywdzona, -
powiedział i wrócił swoją ręką do boku. – Widzę, że przyniosłaś przyjaciół, Claire.

- Nie miałam wyboru. Musieli wiedzieć o tobie.
- W twojej opinii.
- Tak. W mojej opinii. – Claire wpatrywała się w niego a on wpatrywał się z powrotem i w

końcu Frank wzruszył ramionami.

- Dla mnie w porządku, ale trzymaj mojego syna z dala od tego. Przy okazji, Myrnina nie ma

w domu.

- Gdzie jest?
- Poluje, - powiedział Frank.
Claire zesztywniała. – Myrnin nie poluje. Ma regularne dostawy krwi.
Frank tylko na nią spojrzał, potem na Michaela. – Ty. Najlepszy przyjacielu. Co do diabła

dzieje się z moim synem?

Michael wymienił szybkie spojrzenia z innymi, potem powiedział, - Prawdopodobnie łatwiej,

jeśli ci pokażę. Masz komputer? Taki z Internetem?

- Tak, tam. – Wskazał Frank, a Claire poprowadziła do laptopa, który trzymała w kącie, ten,

który zainstalowała dla Myrnina, ale on nie wydawał się go nigdy używać. – Monitorowałem wasze
klawisze, ale nie mogłem zobaczyć strony internetowej. Ktoś wpadł w kłopoty aby mnie zaślepić.

Claire otworzyła stronę Nieśmiertelnych Bitew. – Możesz ją teraz zobaczyć?
- Nie. – nierealny, migoczący duch Franka pochylił się do przodu marszcząc brwi. – Tylko

pusty ekran. Biały szum.

- Spróbuj tego, - powiedziała Eve. Wyjęła swoją komórkę i włączyła kamerę, potem skupiła ją

na ekranie. – Możesz ją teraz zobaczyć?

Nie patrzył na ekran jej komórki, ale chrząknął na potwierdzenie. – To działa, - powiedział. –

Mogę zobaczyć twoją komórkę w realnym czasie, więc mogę oglądać to przez twoją kamerę. Dobre
myślenie. Dobrze. Pokażcie mi.

Nie miał żadnego komentarza, póki Claire nie załadowała wideo pierwszej walki Shane’a.

Kiedy oglądał chłopaka lądującego na płocie, a potem odwracającego Asię do wampira, zrobił
rzecz, której Claire najbardziej się obawiała.

Uśmiechnął się z prawdziwą dumą.
- Hej! – powiedziała ostro. – Twój syn jest raniony. Wiem, że jesteś znieważającym dupkiem,

ale mógłbyś może skupić się na fakcie, że mógł zostać zabity? Może?

Frank stracił uśmiech, ale duma powróciła. – Wygrał, - powiedział. – Mój syn wygrał z

wampirem w walce na gołe pięści. Ty, Glass. Chcesz mi powiedzieć, jak mało prawdopodobne to
jest?

- Dość cholernie mało prawdopodobne, - powiedział Michael. – Ale Claire ma argument.
- Wytrenowałem mojego syna do przeżycia w Morganville. Nie przepraszam za to.
- Do diabła go pobiłeś, - powiedział Michael i za jego łagodnym tonem był stalowy gniew. –

Pamiętał, jak wiele razy przychodził do mojego domu aby zostać na noc, bo nie mógł stawić czoła
wróceniu do domu do ciebie. Jak wiele razy miał siniaki od twojego trenowania. Moi rodzice nie
zrobili mi tego aby wytrenować mnie, jak przetrwać.

- Tak, - powiedział Frank. – i patrz, jak się zmieniłeś, Glass, z całym piciem krwi. Żadne

przestępstwo.

- Wiele podjętych, - powiedział Michael. – I przy okazji, też skończyłeś z kłami. Więc pieprz

się i swoje samousprawiedliwienia za bycie Najgorszym Rodzicem Naszego Życia, Wydział
Pijanego Dupka.

- Skopałbym twój lekceważący tyłek, gdybym nadal miał nogi, ale puszczę to. Teraz, -

powiedział Frank. – Więc mój syn wplątał się w to. Zgadzam się, to jest ryzykowne, ale jest zgodne
z jego drogą.

- On to robi za pieniądze, - powiedziała Claire.
- Dobrze dla niego. Zrobiłbym tą samą rzecz dla siebie, gdybym był moim ojcem. Dobry

trening i pieniądze, plus szansa aby walnąć pięścią jakiegoś krwiopijcę w twarz.

- To nielegalne!
Frank wzruszył ramionami. – Może. Ale kto się tym przejmuje?
- Frank, to jest kierowane przez wampiry. Wzbogacają się na krwi twojego syna! – powiedział

Michael. Frank podniósł swoje brwi.

- Myślisz, że to wiadomość z ostatniej chwili? To jest tak, jak to działa od początku, Glass.

Ludzie są kopani; wampiry stają się bogate. To ich cały styl życia.

Claire potrząsnęła głową. – Może, ale gwarantuję ci, że Amelie nie wiem o tym szczególnym,

małym projekcie i zamierza przejąć się tym na wielką skalę. Wszystko co umieszcza Morganville
na radarze jest złą rzeczą, prawda?

- Eh, - powiedział Frank. – Grają w to na tanie siedzenia, wszystkie operowe peleryny i złe

Transylwańskie akcenty. Nikt na zewnątrz, kto zamierza brać to na poważnie. Oglądają to dla
walki. Przez chwilę nie wierzą, że są zaangażowane prawdziwe wampiry. Nie tak wielkie ryzyko.

- Może nie, ale co się dzieje, kiedy ktoś bierze to na poważnie i wysyła kogoś aby to

sprawdził? To zrobiłoby piekło historii 60 Minut (60 Minutes czyli w tłumaczeniu 60 Minut –
amerykański telewizyjny magazyn informacyjny, który jest emitowany na CBS od 1968 roku. Był
najwyżej ocenianym programem telewizyjnym przez dużą część swojego życia i zgarnął bardzo
wiele nagród. – przypuszczenie tłumacza), - powiedział Michael. – Jeden facet próbował już
wymusić na nich pieniądze. Nie żyje.

- Czekaj, - powiedziała Claire, kiedy Frank otworzył usta aby odpowiedzieć. Nie żeby musiał

mieć buzię do rozmawiania; to był tylko teatr. Jego głos dochodził z jej telefonu. Zaczekał, kiedy
myślała przez sekundę. – Michael. Bishop zabił Śmierdzącego Douga. To jest to, co Jason mi
powiedział.

- I… Oh. – Oczy Eve bardzo się rozszerzyły. – Czekaj, Widziałaś Jasona? Gdzie?
Cholera, znowu mówiła rzeczy, których nie powinna. Zresztą i tak za późno aby przywołać to

z powrotem. – Został aresztowany, - powiedziała Claire. – Znowu. Przepraszam.

- A ty zamierzałaś powiedzieć mi, że mój brat był w więzieniu dokładnie kiedy?
- Kiedy powiedzieliby, że mogę. Przepraszam Eve, ale to nie jest argument. Jason obwinił

Bishopa.

- Czekaj, tego Bishopa? Złego starego faceta, który miał być martwy… tego Bishopa?
To był dom z kart i cały się rozpadał dookoła niej. Claire zdecydowała, że nie mogła dbać o

to, nie teraz. Lepiej spróbować to wszystko wyciągnąć do wyjścia. – Bishop uciekł, - powiedziała. –
I następną rzeczą, której nikt nie wie, schwytał Jasona i miał go aby zabrać go do Śmierdzącego
Douga. Potem go zabił. Jason nie wie dlaczego.

- Ale my teraz wiemy, - powiedział Michael. Doug próbował szantażować Nieśmiertelne

Bitwy. Ukradł wampirzą krew i prawdopodobnie planował iść z nią do reportera, razem ze swoją
historią i dowodem strony internetowej. Dowodem.

- Dowodem, na który nikt nie mógł sobie pozwolić, nawet nie Bishop, - powiedziała Claire. –

Więc nie więcej Douga. Ale rzeczą jest, że Bishop musiał już wiedzieć o walkach. Był na nich.
Albo za nimi. Amelie ma poszukiwanie Bishopa w pełnej skali i zamierza dowiedzieć się o tym,
prawdopodobnie wkrótce.

Michael oparł się o stół laboratoryjny i skrzyżował ręce. – To oznacza, że Shane będzie po

prostu tak winny jak każdy inny, za wspomaganie i nakłanianie, - powiedział. – Wiesz, jak ona
będzie się z tym czuła. A jeśli my wiedzieliśmy i nie powiedzieliśmy jej, będziemy dokładnie tam
przy nim.

- Wiem, jak ja zamierzam się czuć, - powiedziała Eve. – Zamierzam czuć żal, bo nie

wyglądam dobrze w więziennych ubraniach. Albo będę martwa, w którym przypadku nie będę
czuła wiele. Claire, kochanie, nienawidzę tego mówić, ale nie sądzę, że mamy wybór. Musimy
komuś powiedzieć. Musimy.

- Ale Shane…
- Shane musi zrozumieć, że ta mała, dodatkowa atrakcja się skończyła, czy mu się to podoba,

czy nie, - powiedział Frank. – I że dostosuje się do tego, jeśli zostaje. Lepiej zdecyduje skończyć po
stronie Amelie, nie Bishopa, bo Claire ma rację: Bishop w zamieszaniu zmienia to z nielegalnej
zabawy w poważną groźbę.

- Shane nie wie o udziale Bishopa. Jestem pewna. Nigdy nie miałby z tym nic do czynienia,

gdyby miał jakiś ślad, - powiedziała Claire. – Po prostu musimy mu powiedzieć, to wszystko.
Zostawi to.

- To wszystko, - powiedział Michael. – Byłaś tam, prawda? Ostatnim razem, kiedy

próbowaliśmy z nim porozmawiać?

Claire wzięła głęboki oddech. – Żadne przestępstwo, Michael, ale myślę – myślę że to ty

byłeś tym, który naprawdę spowodował problem. Nie co powiedziałeś. Czym jesteś. W jakiś sposób
doprowadziło go to do bycia wściekłym, zawsze to dotyczy wampirów. Widziałeś jak potraktował
Eve, a on lubi Eve. Myślę, że muszę z nim porozmawiać sama.

- Nie! – wygadała Eve, ale nie wycofała się, kiedy Claire obróciła się do niej. – Nie,

poważnie, po prostu… nie, skarbie. Nie możesz, Claire. Widziałaś, jaki był. Jeśli pójdziesz sama,
może… on może cię skrzywdzić. Wiem, że nie myślisz, że zrobi to, ale widziałam go. Wiem, że
mógł. Nienawidzę tego i chciałabym, żeby to nie było prawdą, ale… nie możesz podjąć tego
ryzyka.

- Ty podejmujesz to ryzyko przez cały czas z Michaele, - powiedziała Claire i zrobiła krok w

przód aby dotknąć chokera (choker - przylegający blisko do ciała naszyjnik, noszony wysoko na
szyi – przypuszczenie tłumacza), pod którym znajdowały się ślady ugryzienia. – Ufasz, że będzie
wiedział, jak daleko zajść, Prawda? Ufam Shane’owi. Muszę mu ufać.

- Cóż… nigdy cię nie wpuszczą, - powiedziała Eve, ale brzmiała teraz bardziej wątpliwie

zamiast stanowczo. – Nigdy nie zrobisz tego przez łgarza.

Claire skrzyżowała z nią oczy i chwyciła wzrok, próbując wnieść w niego cały swój żal i

pasję. – Muszę, - powiedziała. – Proszę zrozum. Proszę.

Eve nie chciała, ale w końcu niechętnie skinęła głową. Kiedy Michael spróbował się wtrącić,

potrząsnęła mocno swoją głową. – Ona ma rację, Mike. Ona nie jest małym dzieckiem; nie zawsze
możemy tam być. I ona ma także rację z tym, co Shane czuje do wampirów. Jeśli jedno z nas też się
pojawi, to podskoczy to wszystko na nowy poziom. Jeśli będzie sama, to będzie bardziej osobiste. I
nieważne, jak walnięty Shane teraz może być, nie mogę uwierzyć, że skrzywdziłby ją, nie celowo.

Michael wyraźnie miał swoje wątpliwości, ale podniósł obie ręce aby zasygnalizować

poddanie się. – Po pierwsze, zaczekamy aby zobaczyć, czy przyjdzie jutro do domu, - powiedział. –
Jeśli nie przyjdzie, wtedy podwieziemy cię na salę gimnastyczną i zaczekamy na ciebie – a Frank
będzie monitorował twój sygnał. Jakikolwiek znak kłopotów, naciska przycisk alarmujący i
wszystkie zakłady są wyłączone. Oh, i mówimy Amelie. Natychmiastowo, bez względu na to, jak
rozmowa pójdzie z Shane’m.

Claire niespecjalnie się to podobało, ale mogła zobaczyć też mądrość tego. To nie przyszło jej

na myśl, ale odkąd wiedziała, że Frank mógł użyć też kamery, mogła nosić swoją komórkę dookoła
swojej szyi z aktywowaną kamerą, a on mógł zobaczyć i usłyszeć wszystko. Chciałby oczu i uszu
wewnątrz sali gimnastycznej; to było najlepsze, co mogła zrobić.

- Pójdę tam jutro, - powiedziała. – Jeśli dziś w nocy nie przyjdzie do domu.

- Poczekaj, - powiedział Frank. – Co z tą stroną internetową?
- Możesz zablokować dostęp?
- Tylko dla ludzi wewnątrz miasta.
- Co ty na, wiesz, na uruchomienie jakiegoś rodzaju ataku? Jak wirus albo odmowa serwisu?
Frank zamrugał. – Nie mam pojęcia o czym ty mówisz. Spójrz, nigdy nie byłem Internetowym

facetem. I to jest trochę dziwacznie dziwne aby być… tym. Nie mam pojęcia, jak zrobić tą odmowę
czegokolwiek. I nie mam żadnych wirusów.

- Co jeśli dam ci jeden?
- Spróbuj tego a nie będziesz potrzebowała obawiać się tego, co mój syn zrobi.
- Okej, dobra. Nieważne, - powiedziała Claire. – To był tylko pomysł. Oczywiście niezbyt

dobry.

- Zły wystarczająco, że utknąłem taki, bez żadnego zorientowania się o sprawianiu, że

zachoruję, jak ostatni lokator. – Miał na myśli Adę, starą asystentkę Myrnina. I dziewczynę. Claire
była nagle zadowolona, że nie zasugerowała tej całej wirusowej rzeczy, kiedy Myrnin był w
pobliżu, bo na pewno byłby z niej bardzo niezadowolony.

I jakby go wyczarowała, dzięki za pomyślenie nawet jego imienia, Frank nagle obrócił twarz

do strony laboratorium, gdzie były umieszczone drzwi portalu. – On wraca, - powiedział. – Nikt nic
mu nie mówi, - I po prostu tak jak to, Frank zniknął, zostawiając za sobą nic oprócz końcowego
syku zakłóceń w głośniku komórki Claire, właśnie wtedy, kiedy basen ciemności uformował się
wewnątrz otwartych drzwi, potem rozprzestrzenił się w coś jak mętnie oświetlona biblioteka.

Myrnin przeszedł a portal zapadł się za nim w ciemność. Zatrzasnął drewniane drzwi i

zamknął je, przesunął regał z powrotem przed nie, jak dodatkową okładkę i bez obracania się
powiedział, - Czemuż to zawdzięczam przyjemność waszego towarzystwa, nieproszeni goście? –
Nie brzmiał szczęśliwie. Albo nawet jakby było bardziej typowo dla Myrnina, walnięto. Zły znak.

- Ja… potrzebowałam coś sprawdzić, - powiedziała Claire. – Przepraszam. Właśnie

wychodziliśmy.

- Wychodziliście? – obrócił się, klaszcząc za nim dłońmi. Wyglądał na bardzo old-

school’owego Myrnina, oficjalnie ubranym, nawet aż do lśniących butów. Cóż, koszula i kamizelka
mogły się zetrzeć, ale oprócz tego, oczywiście był gdzieś, gdzie nie akceptowano jego
zwyczajowych wyborów garderobianych. Jak, powiedzmy, biuro Amelie. – Jest liczba wielu
dziwacznych rzeczy dziejących się w tym mieście, Claire. Bardziej szczegółowo, zachowanie twoje
i twoich przyjaciół. Włączając tego chłopaka najdziwniej nieobecnego w twojej małej grupie. Nie
często widzę go odseparowanego od ciebie.

Poczuła ukłucie strachu i spróbowała nie pozwolić tego pokazać. – Jest zajęty, - powiedziała.

– Tak jak ja. – Skinęła do Michaela i Eve i skierowała się do schodów.

Myrnin dotarł tam przed nią. Zatrzymała się szybko zastanawiając się, co do diabła tym razem

z nim było. Widziała tyle szaleństwa od niego, że było ciężko już wywoływać prawdziwy terror.
Wpadnie w szał i wyciągnie kły, albo nie. Ale nie zamierzała pozwolić mu jej zatrzymać.

- Zaczekaj, - powiedział. Jednak nie wściekle i nie szalenie. Wyglądał na zaniepokojonego i

smutnego. – Wiesz, że możesz mi zaufać, prawda? Rozumiesz, że jestem twoim przyjacielem.
Jestem. Zawsze próbowałem być.

- Wiem, - powiedziała. To brzmiało pusto, ponieważ nie była to prawda. Widziała Myrnin

będącego wieloma rzeczami i wiedziała lepiej niż ktokolwiek, jak delikatny był. Nie mogła polegać
na jego bieżącym humorze. Po prostu nie mogła. Stawka była zbyt duża.

- Powiedziałabyś mi, gdyby było coś złego, prawda? Coś w czym mógłbym pomóc?

- To jest… - Przełknęła i badała swoje pozdzierane buty. – Shane i ja pogryźliśmy się. To

wszystko. To sprawia, że czuję się dość okropnie. Przepraszam, jeśli nie byłam sobą.

- Tak, - powiedział Myrnin trochę bezradnie. – Cóż. Widzę, jak to może – i jestem oczywiście

ostatnim do krytykowania kogokolwiek za nie bycie sobą – ale jesteś pewna, czy to nie jest…?
Może najlepiej jest, jeśli ty i twój chłopak…

Poczuła łzy palące w jej oczach, prawdziwe i natychmiastowe i spojrzała w górę aby

wpatrywać się w niego przez nie. – Po prostu zostaw to w spokoju, okej? To osobiste!

Był tak zaskoczony, że przesunął się na bok, a ona obciążyła kroki, dysząc z emocji, których

nie mogła kontrolować i nie miała nijakiego pojęcia co to spowodowało. Przypuszczała, że
wszystko. Stres, zmartwienie, Shane, Morganville, Myrnin. Stałe bycie jedyną, która musiała być
okej.

Była tak zmęczona byciem okej.
Na zewnątrz, w alei zdała sobie sprawę, że Eve wrzeszczała jej imię, ale dotarła do chodnika

biegnąc. Musiała biec; nie mogła tego kontrolować, nawet mimo że było ciemno i głupi pomysł, a
kiedy uderzyła w puszkę z trzaskiem i poleciała, oczekiwała z rodzajem fatalistycznej satysfakcji
aby się zranić. Może bardzo.

Tylko, że tego oczywiście nie zrobiła, bo Michael znalazł się obok niej przez robienie tej

wampirzej skażającej rzeczy i był tam aby ją złapać, a ona wyszarpała się z jego życzliwości, nadal
wściekła. – Po prostu zostaw mnie samą! – krzyczała. To było szokująco głośne. Światła zapaliły
się po kilku sekundach w Domu Dayów, obok alei. Obudziła starą Babunię Day, kolejna rzecz aby
się źle czuć. – Nie potrzebuję twojej pomocy!

Z wyjątkiem tego, że oczywiście potrzebowała. Nie była wystarczająco głupia aby biec resztę

drogi; szła kopiąc butelki i wyrzucając z siebie przenikliwy gniew, póki nie dotarła z powrotem do
samochodu Michaela. Szarpnęła klamkę, ale się nie otworzył. Oczywiście zablokowany. Zabrzęczał
na nią łagodnie, kiedy Michael zdalnie odblokował go, ale nie podszedł bliżej, kiedy otwarła je
pociągnięciem, weszła i osunęła się na tylnie siedzenie czując się złowrogo nędznie. Zdała sobie
sprawę, że prawdopodobnie powinna przeprosić. Ale nie dbała o to.

Michael wsiadł na siedzenie kierowcy, a Eve, po zgięciu się aby spojrzeć na nią przez

siedzenie, przeszła do pozycji wiatrówki. Nikt nie powiedział słowa. Silnik zapalił a samochód
odciągnął z piskiem opon, a Michael powiedział, - Myślę, że Babunia Day myśli, że właśnie was
uprowadziłem.

- Czemu? – przerwała Claire.
- Bo jest na zewnątrz na jej ganku, załadowując wiatrówkę. – Nacisnął na gaz. – Dobrze, że

nie trzyma jej gotowej i czekającej, albo bylibyśmy w małych kłopotach.

- Oh. – Jakiś jej gniew zdołał zniknąć, kiedy rozważała, co mogło się stać. Co jeśli Eve byłaby

wplątana w nieprzyjemną sytuację? Michael nie zostałby ranny, ale Eve… - Nie miałam na myśli,
żeby to się stało.

Eve objęła dłońmi swoje ucho na Claire. – Przepraszam – czy to były przeprosiny? Bo nie

brzmiały jak one.

- Nie naciskaj.
- Nie naciskam, ale zachowujesz się jak księżniczka dramatu.
- Królowa dramatu.
- Halo, nie. Potrzebujesz o wiele więcej praktyki w trzaskaniu drzwiami, miotaniu się i

dąsaniu się, zanim możesz nawet udawać aby zasłużyć na mój tron, suko. Ale zbliżasz się. – Eve
spauzowała i przytwierdziła ją długim, poważnym spojrzeniem. – Przy okazji to nie był

komplement. Chyba że się dziwisz.

- Nie dziwiłam się.
- Dobrze. – Eve skierowała się w przód. – Jednak załapałam to. To wszystko spada na ciebie,

nie wiesz co zrobić, to wszystko jest za wielkie i zbyt straszne aby stawić temu czoła, tym bardziej
walczyć, więc pierwsza osoba, która okazuje ci współczucie dostaje klapsa. Byłam tam tak często,
że płacę czynsz.

- Ja… - Claire zamierzała siebie bronić, ale po przebiegnięciu przez jej głowę, to było dosyć

dokładną oceną, rozważając wszystkie rzeczy, W końcu wzruszyła ramionami. – Przypuszczam.

- postęp. – zaśmiała się Eve. – Kocham cię, CB, ale stawmy temu czoła: wszyscy możemy

być frajerami. To jest w naszym DNA. Tak, nawet twoim, Michael. – Uderzyła jego rękę. Udawał,
że to czuje. – Więc. Następny krok. Idziemy do domu, bierzemy dobry nocny odpoczynek, mamy
nadzieję, że Shane zakradnie się z powrotem ze swoim ogonem pomiędzy jego nogami i zda sobie
sprawę, jakim cwaniakiem był. Prawda?

- To jest plan, - powiedział Michael. Nie brzmiał optymistycznie. – Daj mu trochę czasu. Ale

w jeden sposób, albo w drugi, jutro idziemy do Amelie i mówimy jej wszystko, co wiemy.
Włączając o Shane’ie.

Claire podniosła swój podbródek i wpatrywała się w tył jego kręconej blond głowy, bo to też

nie brzmiało zbyt dobrze. Nie słowa; ton. Coś po prostu przyćmiło. – Michael? Nie zamierzasz
uciec i zrobić czegokolwiek głupiego dziś w nocy, prawda?

- Ostatnim razem kiedy sprawdziłem, nie byłem tym uciekającym z maksymalną prędkością w

ciemnościach w Wampirville.

To zahamowało ją na wystarczająco długo, póki nie zatrzymali się na krawężniku przy ich

domu na Lot Street i do czasu, kiedy Eve i Michael byli na zewnątrz samochodu, Claire zapomniała
oryginalne pytanie.

Było bardzo późno, kiedy obudziła się w środku nocy, zastanawiając się, czy słyszała drzwi

Shane’a otwierane i zamykane, że zdała sobie sprawę, że Michael właściwie w ogóle nie
odpowiedział na jej pytanie.

Rozdział 12

*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń

itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

Claire wstała wcześnie, głownie dlatego że po prostu nie mogła spać i sprawdziła pokój

Shane’a. Pusty i po prostu tak zabałaganiony jaki był ostatnim razem, kiedy go widziała. Poduszka
była nawet w dokładnie takiej samej pozycji, w połowie łóżka z prześcieradłem skręconym na
drugą stronę obok niej. Zauważyła rzeczy jak to, gdzie jego głowa była ostatnim razem kiedy tam
spał. Przespacerowała się jak lunatyk i w szarym świetle przedświtu położyła swoją rękę w dziurze,
gdzie jego włosy były wciśnięte nie tak dawno. Oczywiście była zimna.

Podniosła poduszkę i przytuliła ją, zakopując w niej twarz, a zapach niego wlał się do niej,

przytłoczył ją, a ona pogrążyła się w wąskim łóżku i po prostu… upadła. Jej powieki wydały się
cierpkie z braku snu i płaczu, a ona poczuła się pusta. Wykończona. Kiedy jej oczy były zamknięte,
wszystko co mogła zobaczyć było tym zimnym, zdecydowanym wyrazem na twarzy Shane’a, kiedy
uderzał tego wampira w kółko i w kółko. To nie był ten sam Shane, który był z nią tutaj, który był

dokładnie tutaj w tym łóżku, trzymając ją, który krytykował z nią nowe piosenki, póki nie straciła
oddechu śmiejąc się i łaskotał ją i całował ją i szeptał, jak bardzo ją kochał. Tego Shane’a tutaj nie
było, a ona nie wiedziała, czy był gdziekolwiek albo czy wracał.

Nie. On wraca. Zamierzam sprowadzić go z powrotem.
W jakiś sposób.
Nie myślała o niczym specyficznym, niczym w kolejności planu, ale nagle miała wizję strony

internetowej. Nieśmiertelne Bitwy. Ktoś wiedział coś i to nie był tylko Vassily i Bishop i Gloriana.
Wampiry nie były generalnie doświadczone komputerowo. Może kilkoro, ale to było o wiele więcej
jakby to człowiek wykonywał ich internetową pracę.

Może nawet ktoś wewnątrz Morganville, odkąd specjalnie zakodowali ją aby była

niewidoczna dla czujników monitoringu Morganville.

Usiadła wyprostowana w zimnym łóżku Shane’a, z poduszką nadal trzymaną w rękach i

wpatrywała się w lustro na ścianie. Wyglądała okropnie – ciemne koła dookoła jej oczu, bałagan z
włosów, ziemista skóra. Ale czuła się lepiej.

Bo miała dobry pomysł tego, co robić dalej.
Co jest bezpieczne? Nie, zdecydowanie nie. Ale czekanie aby zobaczyć, czy Shane może

zmienić zdanie było gorsze niż tortury. To było jak bycie w czasie odrobinę zjadanym.

Claire popędziła z powrotem do swojego pokoju, chwyciła ubrania, wzięła prysznic w

rekordowym czasie, związała swoje długie do ramion włosy z tyłu w niechlujny węzeł i była na
dole schodów i na zewnątrz tylnych drzwi bez nawet zatrzymania się na kawę, mimo że wzięła
swoją torbę na książki, głownie dlatego że zawierała jej portfel i jakiś potencjalnie użyteczny
odpychający-wampiry sprzęt.

Bo zamierzała zobaczyć czarownika. Nie Myrnina… prawdziwego czarownika.

###

- Przepraszam? – powiedziała Amelie. – Ty wpakowujesz się na mnie bez umówienia, w

moim biurze, i oczekujesz, że zagwarantuję ci twoją prośbę bez adekwatnego wyjaśnienia? Nie jak
ty, Claire. W ogóle nie jak ty.

Amelie bez względu na godzinę wyglądała chłodno, świeżo i nienaturalnie pięknie. Miała na

sobie dzisiaj blady niebieski w prostym, stonowanym stylu, mimo że zniżyła się do założenia
spodni. Nawet miała na sobie perły. O szóstej nad ranem.

Claire stała, bo nie została zaproszona do zajęcia jednego z grubych, skórzanych foteli obok

biurka i poza tym nie była w humorze do siedzenia. Biuro Amelie na Placu Założycielki było trochę
trudno dostępne; nie chciała używać portali, a zresztą wpadnięcie nieproszonym do Dużego
Wampirzego Szefa (tym bardziej wpadnięcie z torbą pełną antywampirzego sprzętu)
prawdopodobnie nie było fantastyczną taktyką przetrwania. Ale przechodzenie przez poziomy
strażników i społecznych sekretarek także nie było łatwe. Amelie wynajęła kogoś do siedzenia na
biurku przed jej biurem i ten wampir – plakietka z imieniem mówiła, że jej imię to było Bizzie O’
Meara, a ona wyglądała śmiertelnie poważnie odnośnie wykonywania swojej pracy – w ogóle nie
rozumiała pojęcia nagłych wypadków.

Amelie sama otworzyła drzwi spoglądając na cały ten hałas i pomachała Claire wewnątrz, To

jednak nie oznaczało, że Claire była mile widziana. Po prostu zatrzymana.

- Więc? – powiedziała Amelie. Ten ton był tak bliski jak Założycielka Morganville

kiedykolwiek pokazywała gniew, przynajmniej w stosunku do ludzi. Z nim było lodowate,
przecinające ostrze, które zostawiło niewątpliwy wyraz groźby, nawet jeśli szczegóły nie były
dokładnie określone. – Wytłumacz się.

- Nie mogę, - powiedziała Claire i ponownie ustawiła torbę na ksiązki na jej ramieniu. – W

każdym razie jeszcze nie. Dociekam. Kiedy będę pewna tego, co wiem powiem ci. Ale aby zdobyć
dowód potrzebuję dostęp do kogoś, który był trzymany za przestępstwa przeciwko Morganville.

Amelie podniosła swoje brwi o jakiś milimetr. – Naprawdę. Oczywiście odpowiedź na to

byłaby nie.

- Ale ja potrzebuję…
- Więźniowie, którzy są trzymani za ten szczególny zarzut nie mają odwiedzających, Claire.

Tak jak nie mają urlopów. Oni są moi, na życie, aby zrobić z nimi co chcę. I to… indywidualnie…
może nawet nie być żywe, dla wszystkich, których znasz.

To było przerażająco prawdziwe. Claire zawahała się, potem powiedziała, - Kim.
- Kim, - powtórzyła Amelie, jakby nie miała pojęcia o kim Claire mówiła. – Oh. Ją. Cóż, tak,

ona żyje – z trudem przeprowadzam egzekucje na kimś tak młodym, nawet jeśli jest nieprzyjemna i
krnąbrna. Pozostaje w areszcie, tak jak będzie z przyjemnością, póki nie udowodni mi, że zasługuje
aby zobaczyć światło słoneczne jeszcze raz.

- Jest dobra w robieniu rzeczy on-line, których nawet ty i Myrnin nie moglibyście odgadnąć i

to jest dosyć rzadkie. Potrzebuję jej wiedzy. – Claire była w niebezpieczeństwie zdradzając rzeczy i
wiedziała to; nie miała pojęcia, czy Frank kłamałby Założycielce, albo czy nawet mógł. Część tego,
co go prowadziło było maszynerią i programowaniem; jego ludzki mózg mógł chcieć kłamać dla
jego syna, ale co z resztą jego? Nie mogła być pewna niczego. – Potrzebuję jej pomocy aby kogoś
znaleźć.

- Czy to ma coś wspólnego z moim ojcem?
To było niezwykle niebezpieczne pytanie, bo miało w mały i pośredni sposób, ale

odpowiedzenie tak oznaczało wycieknięcie wszystkiego. Zresztą w dziewięćdziesięciu procentach
to było nie. – Nie bezpośrednio, - powiedziała Claire. – Ale może pomóc.

- Hmmm. A myślisz, że rzeczywiście by ci pomogła? – Amelie usiadła na swoim biurku,

wyglądając w każdym calu na kobietę. – Myślę, że nie znasz bardzo dobrze tej Kim. Brzydzi się
tobą, w szczególny, większy niż ktokolwiek sposób. Wierzę, że nawet bardziej niż ja.

- Z powodu Shane’a. Tak, wiem. Ona go lubi.
Amelie wzruszyła tylko ramionami, całkowicie niezainteresowana zwykłymi, śmiertelnymi

uczuciami.

- Myślę, że z tym mi pomoże. Proszę. Tylko pozwól mi z nią porozmawiać. Potrzebuję jej

pomocy.

Amelie zabębniła swoimi paznokciami pomalowanymi na blady róż w biurko w wolny rytm,

wpatrując się w Claire tymi niepokojącymi, szarymi oczami. Jej telefon wydał niskie brzęczenie dla
uwagi. Zignorowała go. – Nie podoba mi się, że zakładasz, że masz dostęp do mojego biura, Claire.
Zrozumiałyśmy się?

- Tak.
Więcej bębnienia. Claire nie mogła zaprzestać rzucania okiem na te długie, kształtne, blade

palce z ich ostrymi jak brzytwa (i perfekcyjnie wypielęgnowanymi) paznokciami. Jak Amelie
prawdopodobnie zamierzała.

- W porządku, - powiedziała Amelie. – Dam ci dostęp na pięć minut. Jeśli możesz sprawić, że

ta osoba się zgodzi, pozwolę jej pomóc ci przy tym… projekcie. Ale ona nie może opuścić jej
ograniczenia. Zrozumiałyśmy się?

- Tak. Dziękuję ci.
- Nie dziękuj mi, - powiedziała Amelie. – Nie idziesz sama. – Nacisnęła guzik na telefonie,

który przestał brzęczeć i powiedziała, - Bizzie. Proszę sprowadź Michaela Glassa natychmiastowo
do mojego biura.

- Pani, - powiedział bezcielesny głos Bizzie. – Oliver do ciebie dzwoni.
- Oliver może zaczekać. Chcę tutaj Michaela. Wyślij samochód.
- Tak, Pani Założycielko.
- Ty, Claire, - powiedziała Amelie odciągając swój palec od przycisku telefonu, - usiądziesz i

będziesz cicho. Jestem bardzo zirytowana twoim zachowaniem. Uświadomiłam sobie, że to jest ta
cała wściekłość w młodych ludziach aby przeciwstawiać się władzy, ale nie toleruję tego. Nie w
mojej obecności.

- To nie jest… - Oh, co było wykorzystane? Claire upuściła swoją torbę na książki na podłogę

i usiadła, składając swoje ręce. Wiedziała, że wyglądała obronnie, Nie dbała o to. – Nie
przeciwstawiam się tobie. To jest po prostu tak, że chcę być pewna rzeczy, zanim ci o nich powiem.

- To dość interesujące założenie do wykonania, kiedy mogę nie wymagać prezentu twojej

wiedzy, - powiedziała Amelie. – Na przykład, jestem dobrze świadoma, że mój ojciec, Bishop
zaginął. Jestem także świadoma, że kilkoro wampirów jemu raz wierni postępowali dziwnie i
kilkoro, którzy nie byli, teraz zaginęli. Jestem świadoma, że obecność Gloriany w tym mieście jest
czymś… niepokojącym dla wielu, mimo że może nie dla Olivera. – Brzmiała tylko cieniem ostrości
tego ostatniego razu. O Oliverze? Dziwne. – Więc może Gloriana zdecydowała ćwiczyć swoje
podstępy na twoim Shane’ie?

To był w sposób zbyt bliski prawdy. – Oliver mówi, że nie jest zainteresowana ludzkimi

chłopakami w ten sposób. – To była prawda. To po prostu nie do końca odpowiedziało na pytanie. –
Starała się o Michaela; to jest to, co powiedziała Eve.

- Tak, jestem tego świadoma. Ale to wydawało się minąć bez żadnego znaczącego rozlewu

krwi. – Więcej bębnienia paznokciami. Kiedy Claire rzuciła okiem na twarz Amelie, zobaczyła, że
wampirzyca wpatrywała się na zewnątrz jej przyciemnianych okien, które minimalizowały
wschodzące słońce. Był odległy wyraz na jej twarzy. Amelie mogła wyglądać prawie tak młodo jak
Claire we własnej osobie czasami; prawdopodobnie była tylko około dwudziestki, kiedy stała się
tym, czym była teraz. Ale tylko teraz, wyglądała na swój właściwy wiek, z całym ciężarem wieków
na jej gładkiej twarzy bez zmarszczek. – Jesteś dobrze świadoma, jak niebezpieczne jest to miasto,
Claire. Ale to, czego możesz nie rozumieć, nie całkowicie, jest to, że jest ono trzymane razem przez
wolę. Moją wolę. Bez mojego wpływu wampiry walczyłyby dla kontroli, a ludzie byliby ubijani na
ulicach. Nie cały mój rodzaj miał wizję aby zrozumieć, że takie zachowanie jest… odwrotne do
długoterminowego przetrwania mojego gatunku. Jak niektórzy z twoich własnych współczesnych,
młodszych wampirów chcą tego, czego chcą, kiedy tego chcą, bez względu na konsekwencje. –
Przerwała na moment. Claire nie wiedziała, czy powinna powiedzieć cokolwiek, więc nadal była
cicho. – Walczyłam przez wiele lat aby ich nauczyć. I w prawdzie męczę się walczeniem. Pamiętam
czym to było, jak wtedy, kiedy nie miałam obowiązków, bez zmartwień. I to jest początek wydający
się dość dobry dla mnie.

To wydawało się groźne. – Co… co masz na myśli?
Szary wzrok Amelie powrócił do niej, ale wyraz się nie zmienił. – Morganville jest

eksperymentem, - powiedziała. – Takim, który popierałam i dopingowałam przez długi czas, w
ludzkich okresach i nawet na znaczący okres w wampirzych miarach. Ale nie wydaje mi się, że mój

rodzaj nauczył się wiele o życiu z ludźmi produktywnie. Albo że ludzi nauczyli się, jak tolerować
nasze różnice. Wiesz, Oliver myśli, że to jest zadanie głupców. I może mieć co do tego rację.

- Nie jest, - powiedziała Claire. – Wiem, że są problemy; zawsze są problemy. Ludzie – ludzie

nie mogą nawet żyć ze sobą bez przemocy i problemów, tym bardziej z wami. Ale w jakiś sposób
dajemy radę. Możemy dać radę.

- Zawsze tak myślałam, - powiedziała łagodnie Amelie. – I walczyłam dla tej zasady.

Wykrwawiłam się dla niej. Raz pogrzebałam dla niej kochanego. Ale co jeśli się mylę, Claire? Co
jeśli Morganville jest szaleństwem arogancji? Wiesz tak dobrze jak ja, że są ludzie, którzy nigdy nie
zaakceptują mieszkania z nami. I wampiry, które nigdy nie zaakceptują mieszkania z ludźmi.
Walczymy tak ciężko żeby co udowodnić?

Claire nie wiedziała jak oni do tego doszli; to wydawało się całkowicie złe aby przeprowadzać

tą rozmowę. Nie była wystarczająco dorosła; nie rozumiała, skąd ona prowadziła. I słyszenie, że
Amelie miała wątpliwości… to bolało. I przeraziło ją. Tak wiele rzeczy rozpadających się.
Uświadomiła sobie z początku, że może nie była jedyną z takimi uczuciami. To był nowy i
całkowicie nieprzyjemny rodzaj myśli.

To rzeczywiście sprawiło że mrugnęła.
Wróciła do czegoś, czego nauczyli ją jej rodzice. – Cokolwiek wartego jest warte walczenia za

to, - powiedziała Claire. – Nie zawsze z bronią i sprzętem. Ale z… zajmowaniem stanowiska.
Prawda?

Amelie wydawała się skupić znowu na niej. Przez kilka sekund obserwowała ją, marszcząc

brwi a potem trochę się uśmiechnęła. – Tak jak wspominam, - powiedziała. – Nie wszystkie wojny
rzeczywiście są prowadzone z kulami i mieczami. Niektóre są wojnami woli i idei. To dobrze, że
obie to pamiętamy. – Uśmiech zniknął. – Ale nie wszystkie idee wygrywają wojnę i nie wszystkie
wole są wystarczająco silne. Ciemność może runąć tak łatwo.

- Nie runie tutaj, - powiedziała Claire. – Po prostu musimy być silniejsi.
Amelie skłoniła jej głowę, ale Claire nie mogła powiedzieć, czy to było porozumienie. Znowu

zmarszczyła brwi, tym razem na telefon i po zawahaniu się, nacisnęła przycisk aparatu komunikacji
wewnętrznej. – Bizzie? – zapytała. – Masz potwierdzenie, że Michael jest w samochodzie?

Odpowiedź nadeszła natychmiast. – Nie, Założycielko. Samochód jest tam, ale inni w domu

zawiadamiają, że Michaela Glassa tam nie ma.

- Tam nie, - powtórzyła Amelie. – Bardzo dobrze, Zadzwoń na jego komórkę. Wierzę, że ma

jedną z tych. Zaczekam.

Bizzie odłożyła słuchawkę, kiedy wybierała. Dzwonił i dzwonił po drugiej stronie, a potem

nagrany głos Michaela powiedział, - Telefon Michaela Glassa. Zostaw wiadomość, - przez dźwięk
jego gitary. Przerwało. Bizzie powiedziała, - Pani? Bez odpowiedzi.

- Mogę to usłyszeć, - powiedziała Amelie. Spojrzała na Claire. – Wiesz, gdzie on jest?
- Nie, - powiedziała Claire. Poczuła zaciskający się niedobrze jej żołądek. – Oh… My

wszyscy wróciliśmy do domu ostatniej nocy. Nie wiem, dlaczego go tam nie ma. – Ale wiedziała.
Głęboko na dole wiedziała. Michael próbował czegoś, czegoś, co wprowadziło go w kłopoty – i,
gorzej, nawet nikomu nie powiedział.

Eve go zabije. A jeśli nie Eve, Claire zdecydowała być następna w kolejce. Wizja Michaela

znikającego teraz sprawiła, że czuła się tak drżąco jakby ziemia pod jej stopami się poruszyła.
Michael był skałą; nawet pierwszym razem, kiedy go spotkała jako w połowie ducha, był
najspokojniejszym i najbardziej zdolnym z grupy.

Ale tym razem, jeśli poszedł na swoją własną odpowiedzialność, zrobił błąd. Duży.

Amelie musiała wyczytać coś z jej twarzy, bo powiedziała, - Przyprowadź tutaj mój

samochód, Bizzie. Zwyczajny komplet ochroniarzy.

- Tak, Założycielko.
Amelie wzrosła na swoje nogi. Claire po prostu wpatrywała się w nią w zamieszaniu, póki nie

powiedziała, - Oczywiście, idę z tobą. I powiesz mi, gdzie uważasz, że Michael mógł zniknąć, bo
nie stracę jeszcze kolejnego z moich ludzi w tej tajemnicy.

Claire oparła się impulsowi aby powiedzieć, Tak, Założycielko, i cicho – w porażce – podążyła

za nią do limuzyny.

###

Przez zwyczajny komplet Amelie musiała mieć na myśli – więcej wampirów, niż zjazd Drakuli

– bo poza Amelie i jej kierowcą, było dwóch cichych, ubranych w garnitury ochroniarzy w
okularach przeciwsłonecznych i mocno przyciemniany samochód miastowy wiozący jeszcze
czterech, którzy podążali. Amelie ignorowała ich obecność – ale potem, wyrosła w wieku, kiedy
służący nie byli więcej niż ruszającymi się meblami – i pochyliła się do przodu, potem klasnęła.
Nadal siedziała jak dama, z kolanami złączonymi i skromnie kątowymi, nawet mimo że miała na
sobie spodnie. – Teraz, - powiedziała. – Powiesz mi wszystko, co oddalałaś aby powiedzieć mi
wcześniej. Jesteśmy za wesołą amatorską częścią tego problemu. Jeśli wiesz, gdzie mój ojciec jest,
albo nawet podejrzewasz, że masz wskazówkę, nie ważne jak małą, powiesz mi.

Claire poczuła się słaba, gorąca i uwięziona - głównie dlatego że była uwięziona, żadnych

wątpliwości co do tego. Ścisnęła swoje oczy, zamknęła i powiedziała, - Jeśli powiem ci wszystko,
musisz złożyć mi obietnicę.

Złowroga cisza, przełamana tylko przez słaby syk hałasu drogi pod samochodem. Claire nie

miała pojęcia, gdzie zmierzali i zdała sobie sprawę, że właśnie zrobiła tą samą rzecz, co Michael:
odleciała bez powiadomienia kogokolwiek, gdzie szła. Mogła zniknąć tak samo szybko.
Zaryzykowała spojrzenie na Amelie i zobaczyła ten sam oczekujący wyraz. Jeszcze żadnego
gniewu.

Amelie się uśmiechnęła, bardzo nieznacznie – w zasadzie, jeśli Claire nie znałaby jej tak

bardzo jak znała, w ogóle nigdy tego nie widziała. – Zawsze prosisz o obietnice, Claire. Czasami to
wydaje się urocze, jakbyś po prostu oczekiwała ode mnie bycia wystarczająco honorową aby ich
dotrzymać.

- Co z dzisiaj? – Amelie skinęła głową. To jednak nie było tak; Claire mogła zobaczyć to w jej

zimnym błysku oczu. – To po prostu że jeśli Shane… jeśli Shane ma coś z tym wspólnego, to
dlatego że został oczarowany. Przez Glorianę. To nie jego wybór. A on by nigdy przenigdy nie
pomógł Bishopowi. Wiesz to. – To wydostało się w pośpiechu i nawet dla jej uszu brzmiało
chaotycznie.

Amelie wyprostowała się, osunęła do tyłu na jej siedzeniu i powiedziała, - Od początku.
Claire spróbowała. Pomyślała o powstrzymaniu niektórych rzeczy, ale prawda była taka, że to

wszystko wydostawało się szybciej niż później, a kłamania w twarz Amelie… cóż, to nie była dobra
strategia. Amelie czasami nie rozumiała. Spokojna, Claire skuliła się, kiedy musiała wspomnieć o
Shane’ie. Wszystko o czym mogła myśleć było jak bardzo złe to było, kiedy był oskarżony o
morderstwo jednego z własności Amelie, kiedy był uwięziony i skazany, a ona czuła się tak
bezużyteczna aby go ocalić.

Tutaj to znowu było… to czarne, wzmagające się, duszące poczucie wypowiadania

bezsilności.

Amelie nie komentowała i nie miała żadnych fizycznych reakcji na to, co mówiła Claire. Nie

patrzyła na Claire, ale na scenerię za przyciemnionym oknem – przypuszczalnie widoczną dla jej
oczu, mimo że Claire czuła się jakby była ścieśniona w zatłoczonym, czarnym pudle – kiedy
słuchała. Kiedy Claire w końcu zaprzestała, czując krótki oddech, Amelie skłoniła nieznacznie
swoją głową.

- Dziękuję, - powiedziała. – Bardzo szczera relacja. Zastanawiałam się, jak wiele

próbowałabyś ukryć przede mną. Jestem zadowolona, że nie spróbowałaś tego.

Claire ścisnęła na kilka sekund swoje oczy. – Wiedziałaś.
- Oczywiście, że wiedziałam, - powiedziała Amelie. – Przynajmniej większość rzeczy. Strona

internetowa jest nowa i w związku z tym wspaniałym zainteresowaniem; Mam teraz szpiegów
badających jej pochodzenie, mimo że masz całkowitą rację, że będzie potrzebne podejście eksperta.
Ale rola Gloriany i Vassily’ego – te rzeczy były już znajome mi i Oliverowi.

Oliver. Oczywiście. – Trzymał dla ciebie na nią oko, - zdała sobie sprawę Claire. – To dlatego

wałęsał się naokoło niej.

- Gloriana uważa oczywiście, że to ze względu na jej własny urok, ale Oliver nie jest tak łatwo

manipulowany jak tak. Zbyt dobrze ją zna i ma dobry powód aby na uważać na nią i jej motywy. –
Amelie w końcu spojrzała na nią nie uśmiechają się. – Jak mój ojciec jest zaangażowany w to
wszystko jest częścią tajemnicy, ale będzie to rozwiązane.

- Wiesz, gdzie on jest? Bishop?
- Nie. – Amelie znowu odwróciła wzrok. – Jedna rzecz, że jest bardzo dobry w chowaniu się,

kiedy czuje się zagrożony. Jest wewnątrz granic miasta. Alarmy odezwałyby się, gdyby przekroczył
granice. Znajdziemy go, nawet powinien być zakopany w brudzie jak jakiś polujący pająk. – Na
końcu brzmiała ostro i zimno, a Claire trochę zadrżała. – Kiedy zostaje znaleziony, zagwarantuję, że
to szczególne zagrożenie dla nas nie powróci. Masz na to moje słowo.

Samochód zwolnił, a Amelie skinęła do jednego z ochroniarzy, tego siedzącego po jej lewej

stronie. Skinął z powrotem, a kiedy limuzyna przepłynęła do łagodnego zatrzymania się,
natychmiast otworzył drzwi i wyszedł. Claire nie mogła spróbować wyjść, nawet jeśli chciała; było
pomiędzy nią a dworem dwóch ochroniarzy.

A Amelie się nie poruszyła. Siedziała, opanowana i wyprostowana, póki pierwszy mężczyzna

nie zajrzał z powrotem do samochodu i powiedział, - Czysto, Założycielko. – Potem był nagły
wygramolenie się od ochroniarzy po obu stronach, a Claire i Amelie zostały zostawione siedząc
naprzeciwko siebie, tymczasowo same. Amelie zaczęła przesuwać się w kierunku wyjścia.

- Zaczekaj, - powiedziała Claire. – Shane.
Oprócz bardzo małego zawahania się, Amelie w ogóle na to nie odpowiedziała. Po prostu

kontynuowała swoją drogę. Ochroniarz zaoferował jej dłoń, a ona opuściła samochód wdzięcznym
krokiem.

Claire zaczerpnęła powietrze i wygrzebała się aby podążać.
Była przesuwająca się ściana ubranych w czarne garnitury wampirów naokoło Amelie,

eskortujących ją od limuzyny na biegu luzem i do ukrytego chodnika prowadzącego do…

Claire zamrugała. Znała ten budynek. Była w nim przynajmniej pięć albo sześć razy, głównie

aby dodać albo opuścić zajęcia, zapłacić honorarium – ten rodzaj rzeczy. To był Budynek
Administracyjny Texas Prairie University – oczywiście zamknięty. Nikogo w pobliżu.

Ochroniarze Amelie mieli klucze.

Wewnątrz nie postępowali w sposób, w jaki Claire zawsze robiła, w kierunku głównego

obszaru przetwórczego; zamiast tego Amelie skręciła w lewo w dół wyłożonego panelami korytarza
wypełnionego blaknącymi zdjęciami dyrektorów uniwersytetu, dawców i nie bardzo znanych
absolwentów. Kończył się w czymś, co wyglądało jak gładka ściana, oprócz ozdobnej, mosiężnej
płytki blokującej.

Tę Amelie sama odblokowała z kluczem, który trzymała w małej, ściśniętej portmonetce,

którą trzymała. Nie przejmowała się tym aby je otworzyć; miała ludzi do robienia tego za nią. Tylko
oddała je. Claire powlekła się za nią do następnego pomieszczenia i była zaskoczona, kiedy tylko
dwóch ochroniarzy weszło za nią. Jeden z nich zatrzasnął drzwi, co brzmiało jakby były
zablokowane ze złamaniem.

Byli w zwyczajnym, betonowym pomieszczeniu z białym stołem, który był, o ile Claire mogła

powiedzieć, przykręcony do podłogi, tak jak dwa krzesła po obu jego stronach. Była duża, stalowa
obręcz przymocowana do stołu po jednej stronie. Z wyjątkiem tego, nie mógł być bardziej pusty i
nudny.

Tylko dwa krzesła. Claire przypuszczała, czy powinna usiąść po drugiej stronie Amelie, ale

nie, to nie miało żadnego sensu póki ona nie była tą przesłuchiwaną. Nieszczęśliwie, to nie było
poza sferą prawdopodobieństwa.

To była winna ulga usłyszeć dźwięk skrzypiącego metalu i otwierające i zamykające się drzwi

gdzieś indziej. W końcu grube, srebrne drzwi na odległej ścianie rozsunęły się, a ochroniarz wszedł
mając na sobie nie czarny garnitur, ale czarną, dzianinową sportowa koszulkę i niebieskie jeansy.
Był trudny do zobaczenia emblemat wyhaftowany w tym samym kolorze na koszulce. Symbol
Założycielki Amelie.

Był wampirem – to było oczywiste z jego nienaturalnego odcienia skóry – ale poza tym

wyglądał przyziemnie nudno. Typowo-Amerykański rodzaj faceta, nie różniący się od połowy
chłopaków, z którymi Claire codziennie chodziła do szkoły. Starannie obcięte brązowe włosy,
przyjazny i profesjonalny uśmiech, pewny siebie ustawiony jego wyraz. Wyglądał bardziej jak
osobisty trener, niż strażnik więzienny.

Przesunął się na bok, a Kim powłóczyła się do środka.
Claire zaczerpnęła gwałtownie powietrza. Pamiętała Kim zbyt dobrze; była kłamiącą,

zdradziecką suką, ale zaczęła wystarczająco okej. Zawsze miała coś w rodzaju dziwacznego uroku,
ale teraz nie było jego żadnego śladu. Jej twarz była blada, nieruchoma i bez wyrazu; Claire
widziała takie twarze w szpitalu, kiedy odwiedziła swojego tatę po jego ostatnim ataku serca.
Ludzie, którzy tak wyglądali byli skupieni na po prostu przebrnięciu przez minutę, godzinę, dzień.
Nie mieli przyszłości i żadnej jej nadziei.

Włosy Kim urosły na długie dookoła jej ramion, a ich część była nadal zafarbowana na

Gotycką czerń, ale reszta była brudnego blond. Jej widoczne przekłucia nie były już dłużej tak
widoczne, nawet w jej uszach, bo w ogóle nie nosiła żadnej biżuterii. Miała na sobie dzianinową
koszulę jak Pan. Typowo-Amerykański, tylko że jej była jasnożółta. Haft z przodu pisał więzień
dużymi, czarnymi literami, z symbolem Amelie do góry w rogu. Claire przypuszczała, że było to
samo z tyłu. Miała na sobie elastyczne spodnie w stylu jogi i sandały.

Jej paznokcie były krótkie, a dwoje krwawiło z tego, gdzie obgryzła zbyt mocno. Teraz

żadnego fajnego wypolerowania paznokci. Kim wyglądała smutno i samotnie i bardziej niż na
trochę przestraszoną, zwłaszcza kiedy zobaczyła Claire i Amelie.

Zatrzymała się jednak na Claire i zrobiła krok do przodu. Jej strażnik puknął ją delikatnie w

ramię, a Kim odwróciła wzrok i pozostała spokojna. Poprowadził ją do krzesła. Bez słowa usiadła i
położyła swoje ręce na stole.

On wyciągnął zestaw kajdanek i zaczepił jedne na jej prawym nadgarstku i jedne do

stalowego koła na stole. Potem wycofał się i obrócił w statuę w pozycji parade-rest (nie wiedziałam

jak to ująć w jednym słowie, gdyż pozycja parade-rest to formalna pozycja odpoczynku, ze stopami
oddalonymi o 12 cali = 30,38 cm – przypuszczenie tłumacza, kiedy jest niezbrojna - z rękoma
złączonymi z tyłu, kiedy zbrojna – lewa ręka jest za plecami a prawa ręka trzyma pionowo karabin
(tutaj chodziło o tę niezbrojną) – przypuszczenie tłumacza) obok metalowych drzwi.

Kim dalej wpatrywała się w dół. Gdzie była cała zła postawa, którą wykazywała od początku?

Albo gorycz? Albo szaleństwo – to było to, co Claire pamiętała na koniec najlepiej. Teraz była po
prostu… pusta.

Amelie powiedziała, - Claire, usiądź. Chciałaś pięć minut. Masz je. Sugeruję, że zużyjesz je

dobrze.

Nie chciała tego w ten sposób, z ich dwójką otoczoną przez wpatrującymi się, słuchającymi

świadkami. Claire była nagle bardzo wdzięczna, że wydała sekrety Amelie w limuzynie, bo
prowadzenie tej rozmowy podczas próbowania utrzymać to wszystko w środku byłoby bardzo
trudne. Prawdopodobnie niemożliwe.

Claire nawet nie spojrzała w górę, kiedy Claire usiadła. Wyglądała chłodnie. – Kim? – Brak

odpowiedzi. – Kim, pamiętasz mnie, prawda?

Wtedy Kim spojrzała w górę, a jej oczy były gorące i wściekłe. – Oczywiście, że pamiętam.

Kto cię zapomina? Przy okazji, jak się ma Shane? Już się męczy szkolnym zadurzeniem?

Nagły nawrót wściekłości sprawił, że Claire cofnęła się, ale po rzuceniu okiem na mężczyznę

stojącego za krzesłem Kim zwilżyła swoje usta i kontynuowała. – Shane ma kłopoty, - powiedziała
Claire.

- Dobrze. – Kim usiadła z powrotem na swoim krześle, tak szybko jak kajdanki by pozwoliły.

– Mam nadzieję, że to jest fatalne dla was obu tym razem.

To było ostre, nawet na Kim. Claire była zdziwiona. Mogła zrozumieć gniew Kim w jej

kierunku, ale czemu Shane’a? Zawsze był centrum jej natrętnej obsesji. – Nie masz tego na myśli, -
powiedziała Claire.

- Oh, całkowicie mam. Wiesz, miałam terapię. Jestem w kontakcie z moimi uczuciami i

bzdurami. – Kim przeczesała niechlujne włosy z jej twarzy jej lewą ręką i roześmiała się. To
brzmiało surowo i agresywnie. – Nigdy się mną nie przejmował; teraz to wiem. Więc pieprzę go. I
ciebie. Dzięki za wpadnięcie. – Rzuciła okiem z tyłu, na jej strażnika. – Jestem teraz gotowa aby
wracać, panie.

- Kim, - powiedział nadal się uśmiechając. Nawet miał dołeczki. – Jej pięć minut jeszcze nie

minęło. Bądź miła.

Kim znowu stawiła czoło Claire, znowu z powrotem do tego tysiąc-jardowego (1000 yardów

= 914,4 m – przypuszczenie tłumacza) spojrzenia i zamkniętego wyrazu.

- Jest strona internetowa, która działa, - powiedziała Claire. – Puszcza zaszyfrowane nagrania.

Wiesz o tym cokolwiek?

- Bo w pierwszej kolejności zrobiłam to całe zaszyfrowanie? – Kim wzruszyła ramionami. –

Czemu miałabym? Wiesz, nie dali mi komputera do grania. Powiedzieli, że muszę zapracować na
jeden. Pieprzę to. Nie gram w gry aby dostać to, czego chcę.

- Jednak pracowałaś z kimś na zewnątrz Morganville. Planowałaś zawrzeć umowę z

programem telewizyjnym. To było to, po co te wszystkie strumieniowe nagrania były. Myślę, że
ktokolwiek to był znalazł inne… źródło. I inny program.

- Dobrze dla nich. – Lekceważące słowa, ale Kim przypatrywała jej się z trochę większym

zainteresowaniem. – Jaki rodzaj programu puszczają?

- Płać za obejrzenie, - powiedziała Claire. – Skrajne walki.

- Z wampirami? – Kim rzeczywiście się roześmiała. – Koleś, to cudownie. Powinnam o tym

pomyśleć. Byłby o wiele lepszy program niż wy obrzydliwie słodkie parki w domu robiące waszą
dziką rzecz.

Claire chciała ją pacnąć – mocno. Ale wzięła głęboki oddech i powiedziała z nienaturalnym

spokojem, - Muszę wiedzieć jak złamać zaszyfrowanie i rozgryźć jak wyśledzić jej źródło.
Pomyślałam, że wiedziałabyś.

- Jasne że wiem, jeśli to jest ten sam szyfr, który połączyłam, - powiedziała Kim i przechyliła

się do tyłu w swoim krześle. – Ale czemu powinnam ci powiedzieć?

- Bo to jest właściwa rzecz do zrobienia?
Kim przewróciła swoimi oczami. – Wow, rzeczywiście jesteś idiotką. Myślisz, że wampiry

zamierzają zrobić właściwą rzecz, kiedy wskażesz palcem na kogokolwiek, kto jest za tym?
Myślisz, że to wszystko skończy się z kimś dostającym klapsa w nadgarstek i grzywną? Wiesz,
miałam szczęście. Szczęście nadal oddychając. Ludzie umrą. Musisz przenieść to przez swoją
głowę. To nie chodzi o właściwą rzecz. Chodzi o rzecz, która ci coś da. Jeśli myślisz, że świat
pracuje w jakiś inny sposób, jesteś po prostu tak głupia na jaką wyglądasz.

Claire powiedziała, - Wiesz, dostałaś coś złego.
- Co to jest? Przysięgam, że jesteś bardziej mało zorientowana niż Troskliwy Niedźwiadek.
- Myślisz tak, bo chcę zrobić to, co właściwe, bo chcę zrobić rzeczy lepszym, jestem słaba, -

powiedziała Claire. – Albo dlatego że jestem głupia. Ale nie jestem. To zabiera o wiele więcej siły
aby wiedzieć, jak zły świat jest i nie chcieć być tego częścią, poddać się jemu. I ja wiem, Kim.
Uwierz mi.

Szyderstwo Claire zanikło, kiedy Claire wpatrywała się w nią bardzo miarowo. Potem

odwróciła wzrok. – Powinnaś powiedzieć, że po tym jak spędziłaś kilka miesięcy w tym piekle.

Po raz pierwszy, Amelie wyłoniła się skąd stała na końcu pomieszczenia. Przysunęła się do

stołu, pochylona w przód i oparła swoje dłonie na płaskiej powierzchni. Jej szare oczy były
zdecydowane i wyrównane na Kim, a Kim znowu nie mogła utrzymać jej wzroku.

- Mogłaś cierpieć w myślach, że w dawnych czasach, młoda dziewczyno, twoje przestępstwa

oznaczałyby, że umarłabyś w szczególnie okropny sposób, z twoimi krzykami dzwoniącymi w
uszach przyzwoitego ludu, - powiedziała Amelie. – Jesteś trzymana w czystej celi z przyzwoitym
jeśli nie niepozornym jedzeniem. Otrzymujesz materiały do czytania i masz telewizję. W jaki
sposób to jest piekło? Jak ktoś w twoim wieku może ewentualnie wiedzieć o przetrwaniu w piekle?
– Było przenikliwe ostrze w jej głosie, które Claire rzeczywiście słyszała. – Mężczyzna pilnujący
cię dzisiaj zna piekło, bardzo dobrze. Może powiedzieć ci, jak to było przetrwać w obozie
więziennym z niczym do jedzenia oprócz pełzających owadów i zgniłego chleba przez lata, póki
pewnej nocy jego życie nie zostało odebrane…

- Ocalone, - powiedział strażnik w dzianinowej koszuli.
- Ocalone, przez jednego z nas, - dokończyła łagodnie Amelie. – Zapytaj go o dobroć twojego

traktowania, a potem mów do mnie albo jego o piekle. – Pozwoliła temu wsiąknąć przez chwilę
zanim powiedziała energicznym i rzeczowym tonem, - Teraz, chciałaś wiedzieć, co pomaganie nam
oznacza dla ciebie. To całkowicie zależy od tego, co możesz dla nas zrobić. Czy możesz odwrócić
szyfr i powiedzieć nam lokalizację, gdzie ci… ludzie inscenizują i nadają swoje walki?

- Tak, - powiedziała Kim. Wskazała na szorstki punkt na stole krótkim, dobrze-obgryzionym

paznokciem. – Mogę to zrobić. Ale nie za darmo.

Amelie nie wydawała się zbyt zaskoczona. – Twoja cena?
- Chcę się stąd wydostać.

- To się nie stanie. A ty wiesz, że to się nie stanie.
Kim uśmiechnęła się w dół na jej kolana – tajemniczy, cyniczny rodzaj wyrazu, który sprawił,

że Claire poczuła małe mrowienie alarmu. – Oh, nie wiem. Chcesz utrzymać duży sekret
Morganville, prawda? Jak zamierzasz to zrobić z milionami ludzi oglądającymi wampiry błyskające
kłami na siebie na płać za obejrzenie? Może większość nie wierzy w to, ale może niektórzy tak;
może ktoś zdecyduje aby przyjechać aby to sprawdzić, jak ekipa wiadomości. Gdzie wtedy
uciekniesz?

- Dalej i szybciej niż ty możesz, Kim. Zrobiłabyś dobrze pamiętając o tym.
Kim nic nie powiedziała. Amelie po wymienieniu spojrzenia z Claire potrząsnęła głową. –

Zabierz ją z powrotem do jej celi, proszę. Nigdzie nie dojdziemy.

- Czekaj! – powiedziała Kim, kiedy wampir za nią zrobił krok w przód. – Czekaj. Chcesz tych

ludzi, prawda? Mogę ich znaleźć. Prawdopodobnie jestem jedyną w Morganville, która ma
umiejętności!

- Wątpię w to, ale jesteś jedyną, którą mam łatwo dostępną.
- Więc daj spokój, Co za to dostanę?
Oczy Amelie zrobiły się czerwone – błotnisty, falujący szkarłat, który wysłał kolce

ostrzeżenia przez skórę Claire, jak uczucie przed uderzeniami pioruna. – Przeżyjesz to spotkanie ze
mną, mała dziewczynko. I ostrzegam cię, że prawdopodobieństwo zanika z każdym niemiłym
słowem, które wypowiadasz. Bądź ostrożna.

- Nie zrobiłabyś tego. Lubisz ją. – Ruch oczu Kim włączyło Claire w jej pogardę. – Pełno

gadania, mało akcji.

Amelie uśmiechnęła się, bardzo łagodnie. To była jedna z najbardziej niepokojących rzeczy,

które Claire kiedykolwiek widziała, jak robi… jakby maska została ściągnięta i coś okropnego
wyjrzało z jej oczu. Kim tez to widziała. Jej kajdanki kliknęły, kiedy próbowała instynktownie
odciągnąć. – Oh, dziecko, - powiedziała Amelie. – Pracowałam bardzo pilnie aby osiągnąć to
wyobrażenie, bo władca powinien być widywany jako sprawiedliwy i bezstronny i miłosierny. Ale
nie chciałabyś widzieć mnie podejmującej działania. Ostatecznie jestem córką mojego ojca. Teraz.
Dasz mi pomoc, której wymagam aby wyśledzić ten sygnał, który Claire znalazła, a ty będziesz
wdzięczna, że wybrałam aby pozwolić ci kontynuować w twoim obecnie komfortowym stanie.
Kiedy zademonstrujesz rezultaty, możemy przedyskutować poprawę twoich warunków.

Amelie rzadko wywierała moc, którą Claire wiedziała, że miała, ale czuła ją teraz – ciężką,

duszącą, pełną strachu. Naciskała na każdego w pomieszczeniu; nawet widziała inne wampiry
przesuwające się niekomfortowo.

Ale głównie była skierowana na Kim, która skruszyła się jak ciastko z cukru. – Okej, -

powiedziała po około sekundowym opóźnieniu fałszywej zuchwałości. – Ale nie mogę tego zrobić
tutaj. Potrzebuję dostępu do Internetu.

- Możemy to zorganizować.
- I muszę się stąd wydostać. Tylko na małą chwilę. – Kim spojrzała w górę, a Claire zobaczyła

że, niewiarygodnie, nadal próbowała się targować. Może ostatecznie nie była dokładnie ciastkiem z
cukru. – Dzień. Tylko dzień. Potrzebuję… potrzebuję zobaczyć słońce.

Amelie się nie poruszyła, a ciemna atmosfera nie zelżała, ale w końcu dała królewskie skinie

nie i zrobiła krok w tył. To wydawało się jakby burza przeszła bez zerwania, a Claire instynktownie
wzięła głęboki oddech i usłyszała, że Kim robi to samo. – Dzień, - powiedziała Amelie. – Najpierw
zlokalizujesz dla nas źródło tej transmisji. Potem będziesz pilnie nadzorowana na swoim urlopie.
Pan Martin pójdzie z tobą… – Pan Martin, wampir stojący za Kim skłonił swoją głową. – I Claire.

- Zaczekaj, - powiedziała Claire w tym samym czasie co Kim. Obie miały identyczne tony

alarmu. Claire dalej mówiła. – Każesz mi zostać z nią?

- Nie lubisz jej, - powiedziała Amelie. – I dlatego nie dasz jej żadnych… przerw, myślę, że tak

je nazwiesz. Za pierwszą oznaką, że Kim źle się zachowuje, powiedz Panu Martinowi, jeśli nie
będzie jeszcze wiedział, a ona natychmiast powróci do aresztu.

- Ale ja…
- Żadnych argumentów, - powiedziała Amelie. – Transakcja została zawarta. Panie Martin,

zorganizuj dla dziewczyny aby miała swój dostęp do Internetu, ale chcę, żeby był pilnie
monitorowany. Nie opuścisz jej ani na chwilę. Rozumiesz?

- Tak, Założycielko. – Pan Martin skłonił swoją głowę. – Co jeśli jest niezdolna wykonać

zadanie?

- Ma godzinę, - powiedziała Amelie. – Jeśli nie może rozwiązać problemu przed ramą

czasową, nie potrzebuję jej dłużej.

Kim, trudne kurczę niesienie albo nie, wzdrygnęła się na to oświadczenie. Nie było

wątpliwości co to znaczyło. – Godzina to nie jest wystarczający czas!

- Szczerze mam nadzieję, że się mylisz, - powiedziała Amelie. – Nazwijmy to… motywacją.
Claire poczuła niespodziewane poczucie sympatii dla dotkniętego wyrazu Kim… Nie była

tutaj dawno temu. Była pod groźbą śmierci, albo mających cierpieć jej przyjaciół i rodzinę, jeśli nie
była w stanie żyć zgodnie z wymaganiami Amelie. To nie było komfortowe miejsce, zwłaszcza jeśli
nie byłeś pewien, czy mogłeś to zrobić.

Ale ona po prostu nie mogła w końcu bardzo współczuć. Kim była zimnokrwistą socjopatą,

przynajmniej tak bardzo jak dotyczyło to Claire, a ona nigdy nie pokazywała żadnej oznaki żalu.
Nie ma sensu w czuciu empatii do kogoś, kto obracał się i wtykał nóż w twoje plecy z uśmiechem.

Claire czuła tykające minuty, kiedy szczegóły były rozpatrywane z… lokalizacją komputera,

dostępem do Internetu włączonym i podłączonym, negocjowanymi protokołami bezpieczeństwa.
Potem w końcu Pan Martin zsunął się z drogi, a Kim usiadła przed klawiaturą.

Zwróciła się w oddechu, położyła swoje palce na klawiaturze i powiedziała, - Okej, jakie jest

URL?

- NieśmiertelneBitwy-kropka-com.
Kim wpisała to, potem wcisnęła widok kodu, potem otworzyła nowe okno kodowania.
- Co ty robisz? – zapytała Amelie.
- Uruchamiam trasę śledzenia.
- I to jest to, jak ich znajdziesz.
Kim zaśmiała się. – Do diabła nie mam owy. Sześciolatek mógłby rozgryźć to w taki sposób.

Ale to na mi punkt startu, a ja mogę z tego pracować.

Amelie usadowiła się z powrotem w swoim krześle. Pan Martin przechylił się przez ramię

Kim, obserwując uważnie ekran. Jeśli nie wiedział, na co patrzył, dał dobrą imitację tego. Kim
obrzucała go wątpliwymi spojrzeniami od czasu do czasu, a kiedy poprosił ją o zatrzymanie się i
wytłumaczenie, co robiła. Zrobiła to cichym, spokojnym tonem, widocznie przestraszona
posiadania go unoszącego się tak blisko.

Claire upiła zimny napój, który został dostarczony przez jednego z ochroniarzy Amelie i

czekała. Sprawdzała swój zegarek od czasu do czasu, czując się bezużytecznie i coraz bardziej
zaniepokojona; każda minuta, kiedy tu siedzieli była kolejną minutą, kiedy coś złego mogło
przydarzyć się Shane’owi albo Michaelowi.

Była także świadoma, chociaż nie szczególnie chciała być, że minuty odliczały się dla Kim,

która wyglądała bladziej z każdym tyknięciem wskazówki sekundowej. Jej palce pracowały szybko,
rozmazującymi się ruchami, potem zatrzymały się i uniosły niezdecydowanie, kiedy pochyliła się
bliżej ekranu.

Trzydzieści minut. Czterdzieści. Czterdzieści pięć. Claire osuszyła swoją szklankę i poczuła

napięcie rosnące w pomieszczeniu. Pan Martin, przewieszony na ramieniem Kim rzucił okiem na
Amelie, która dała mu jakiś niedostrzegalny sygnał, którego Claire nie mogła rozczytać. To
prawdopodobnie nie było dobre, przynajmniej dla Kim.

Mimo że Amelie nigdy tyle nie rzuciła okiem na zegarek, było dokładnie sześćdziesiąt minut

na czasomierzu Claire, kiedy Założycielka powiedziała precyzyjnym i łagodnym tonem, - Twój
czas się skończył, Kim.

Kim zamarła, potem spojrzała w górę ze świecącymi się oczami przez splątane włosy, które

opadały na jej twarz. Przeczesała je do tyłu i przez chwilę przynajmniej wyglądała wyzywająco i na
nie przestraszoną. – Tak? Cóż, więc dobra rzecz, że skończyłam.

- Wstań.
Kim tak zrobiła, a Pan Martin odsunął ją od komputera i przymocował do niej znowu

kajdanki, splątując je przez solidny okrąg umieszczony w betonowej ścianie. Zbadał ekran
komputera i powiedział, - Mam tutaj adres. I mapę.

- Lepiej żeby była dokładna, - powiedziała Amelie. – Nie będę uprzejmie patrzeć na

odwrócenie uwagi.

- Dostanę mój dzień na zewnątrz? – powiedziała Kim.
- Rzeczywiście, jednak możesz się nim nie cieszyć, - powiedziała Amelie. – Idziesz z nami.

Panie Martin jesteś za nią. Claire, ty także masz odpowiedzialność. Jesteśmy z tym zgodni?

- Tak, - powiedziała Claire. Pan Martin skinął głową.
- Więc ubierzcie ją w mniej… przykuwające uwagę ubrania, - powiedziała Amelie. – Mam

telefony do wykonania.

###

- Teraz, to jest bardziej jak to, - powiedziała Kim, kiedy byli wszyscy znowu wewnątrz

limuzyny. To było ciasno z Panem Martinem i Kim dodanymi do Amelie, Claire i dwóch innych
ochroniarzy, ale Amelie dała radę zorganizować sobie swoją własną osobistą przestrzeń. To była
reszta nich, którzy byli ściśnięci. Kim była w środku, ale nie wydawała się tym przejmować; była
zajęta przebieganiem dłońmi przez jej gładką, czarną bluzę z kapturem, którą dano jej do włożenia i
niebieskie jeansy. Skechersy (Skechers – Amerykańska marka obuwia – przypuszczenie tłumacza)
musiały być wcześniej jej; wyglądały na obszarpane, dobrze-znoszone i miały plemienne wzory
czarnych cierni i róż na nich malowanych ręcznie. Związała swoje włosy z tyłu w kucyk i
zabezpieczyła go pasmem gumek. Claire przypuszczała, że żadnych fantazyjnych rzeczy
dostępnych, albo przynajmniej żadnych, które Kim chciała nosić. W sumie sprawiła, że to znowu
wyglądało rozsądnie. – Chciałabym widzieć, co jest na zewnątrz.

- Nic wielkiego do widzenia, - powiedziała Claire. – To Morganville. Zardzewiałe budynki,

płaska pustynia, zakurzone, niesione wiatrem. Znasz wiercenie.

- Byłabyś zdziwiona, jak dobrze to brzmi, kiedy wszystko, co widziałaś od miesięcy to szare

ściany. Więc, jak ma się Eve?

- Ma się dobrze. – Oh, tak nie chciała rozmawiać o jej przyjaciołach z Kim, o wszystkich

ludziach. – I ona nie chce ciebie widzieć.

- Zadzwoń do niej i zobacz.
- Nie. – Ostatnią rzeczą, jakiej chciała Claire było dla Eve aby zostać z powrotem wessaną w

czarną dziurę Kim. Ostatnim razem nie okazało się to dobre dla nikogo.

Kim zaśmiała się sucho. – Nadal umawia się z gorącym wampirem Michaelem?
- Czy mogłabyś proszę, proszę, proszę się teraz zamknąć?
- Przypuszczam, że to tak. Wiesz, że on ją rzuci. Prędzej lub później.
Claire poczuła ukłucie, głównie dlatego, że zastanawiała się o tym sama, winna, od czasu do

czasu. – Nie, nie rzuci! Oni się… oni się pobierają. – Wypaplała to, a głowa Amelie obróciła się w
jej kierunku z niesamowitą precyzją jak maszyna.

- Pobierają się. – To nie brzmiało jak pytanie. To także nie brzmiało, jakby Amelie była

zadowolona z tych szczególnych wiadomości. – Będę musiała odbyć rozmowę z Michaelem.
Zaniedbał poinformowanie mnie o swoich planach.

Kim uśmiechnęła się. Claire zwalczyła impuls aby ją zranić, ale głównie dlatego, że nie było

żadnego pomieszczenia aby mieć dobre uderzenie pięścią. Może, pomyślała, Shane wywiera na
mnie tą swoją skłonną do przemocy rzecz. Cholera! Powinna pomyśleć, zanim powiedziała
cokolwiek o tym; powinna wiedzieć lepiej. Michael i Eve nie byli dokładnie najpopularniejsza parą
wśród wampirzej części miasta, bardziej w ludzkiej części; to miało sens, że Amelie nie byłaby
całkowicie szczęśliwa odnośnie pomysłu – i także że Michael nie przyszedłby z tym prosto do
głównego wampira.

Kim popędziła ją do powiedzenia tego, po prostu tak jak Kim manipulowała każdym dookoła

niej i zawsze tak robiła. Claire zmusiła siebie do powolnego oddechu, przez jej nos, próbując się
uspokoić. Musiała jasno myśleć i iść powoli. Inaczej, Kim doprowadzi ją do powiedzenia innych
rzeczy, gorszych rzeczy. Były wszystkie rodzaje sekretów, których częścią Kim nie musiała być,
zaczynając od… cóż, wszystkiego.

Amelie zignorowała ich dwójkę i wyciągnęła swoją rękę do strażnika siedzącego obok niej.

Bez słowa, wyjął ze swojej kieszeni komórkę i oddał ją. Wybrała, zaczekała i powiedziała, -
Jesteśmy w drodze. Masz adres, tak? Będę oczekiwała cię tam. I, Oliver? Przyjdź przygotowany na
walkę. Zgładzimy gniazdo żmij. Może nie być żadnego opóźnienia. Rzeczy zaszły już
wystarczająco daleko.

Ale co z Shane’m? Claire dotarła w kierunku Amelie, ale jej nie dotknęła; nie ośmieliła się

spróbować. Tak jak było, ochroniarz chwycił jej nadgarstek i trzymał go tam zmrożonego w
powietrzu. Nie skrzywdził jej, ale nie było wątpliwości, że mógł. – Przestań, - powiedział jej. –
Pomyśl, co robisz.

- Amelie, - powiedziała Claire. – Powiedziałam ci, Shane nie jest częścią tego. Proszę nie…
Nie odstawiła swojego telefonu od swojej buzi. Patrzyła bezpośrednio na Claire bez wyrazu w

jej żelaznych, szarych oczach i powiedziała, - Zatrzymaj każdego. Określimy winnych albo
niewinnych na miejscu. – Oddała telefon swojemu lizusowi, który wyłączył go i odłożył. –
Dlaczego masz swoją rękę wyciągniętą w moi kierunku, Claire? Wierzysz, że skrzywdzę twojego…
przyjaciela bez powodu?

Właściwie, Claire wierzyła w to. Widziała Amelie wcześniej przechodzącą pełny kontakt i

wiedziała, że nie wahałaby się aby skazać Shane’a jeśli było nawet podejrzenie, że był chętnie
częścią całej tej rzeczy.

Nie uspokajające.
I dokładnie na sygnał, Kim była tam aby artykułować całe to przerażenie w jej głowie. – Ona

zamierza ich wszystkich zabić, - powiedziała Kim. – i ciebie i mnie, jesteśmy jedynymi winnymi
temu. Jeśli Shane nadal tam jest, będzie dla niego też całą Czerwoną Królową. Od jego głowy.
Rozmawiaj o poetyckiej sprawiedliwości.

To było dokładnie to, czego Claire się obawiała i to czego się bała ułożyć w słowa.

Uwierzenie Kim aby to wypaplała, sprawiło jej gorsze obawy rzeczywistymi. Amelie nie
potwierdziła albo zaprzeczyła niczemu z tego. Patrzyła w kierunku Pana Martina, który wziął rękę
Kim w swoją i powiedział, - Wystarczy. – Brzmiał cicho i nie specjalnie groźnie, ale Kim zadrżała.
Claire czuła to. – Bądź teraz cicho. Ciesz się swoimi godzinami wolności.

- Nazywasz to wolnością? Jestem uwięziona w miastowym samochodzie z kilkoma

strażnikami więziennymi z kłami. Oh, i nią. – Kim zderzyła ramiona z Claire, niezbyt delikatnie. –
Maskotką Drużyny Wampirów.

- Naprawdę zamierzam cię walnąć, - powiedziała Claire.
- Tak, jestem absolutnie przerażona, Danvers. Bez Shane’a dookoła aby walczyć twoje bitwy,

uważasz że możesz dać mi radę?

Claire obróciła się i wpatrywała się całkowicie w twarz Kim. – Tak, - powiedziała. – Jestem

prawie pewna, że mogę.

Miała na myśli każde słowo tego, a Kim musiała zdecydować aby się wycofać – albo

obecność Pana Martina zdecydowała za nią. Popadli w ciężką ciszę, kiedy limuzyna jechała i
jechała i jechała… i w końcu dla jednoczesnej ulgi i przerażenia Claire, zaczęła zwalniać.

Claire wyjęła swoją komórkę. Amelie posłała jej ostre spojrzenie. – Nie dzwonię do Eve.

Chcę żeby wiedziała tylko, że nie zniknęłam. Jak Michael i Shane. Wiesz, jaka jest.

Amelie wyglądała na otumanioną i skinęła głową. – Nie mów jej, gdzie jesteśmy.
- Właściwie nie wiem, gdzie jesteśmy. – wykręciła numer Claire. Eve odebrała po pierwszym

sygnale.

- Halo? – jej głos był napięty i nieprzytomnie niekontrolowany. – Michael?
- Nie, tu Claire…
Wrzask wybuchł z komórki wystarczająco głośno aby odbić się echem dookoła wewnątrz

samochodu. Claire szarpnęła go z dala jej ucha i nadal mogła słyszeć bardzo dokładnie, co
krzyczała Eve. – Co ty do diabła robisz? Gdzie jesteś? Nie możesz po prostu uciekać i zostawiać
mnie i nawet nie zostawić wiadomości. Mój Boże, jesteś tak zła, jak chłopacy. Skąd mam wiedzieć,
że wampiry nie osuszyły cię i nie przekąsiły na twoją...?

- Eve, - powiedziała Claire wrzeszcząc do telefonu. – Eve! Zamknij się! Jestem z Amelie!
Cisza, a potem o wiele niższym głosem, - Oh. Przepraszam.
Claire przyłożyła telefon z powrotem do ucha. Obok niej, Kim znowu się uśmiechała. Claire

szczerze chciała przełożyć jej but przez ten uśmiech, ale znowu nie zrobiła tego. Wzięła głęboki
oddech. – Może dowiedzieliśmy się, gdzie walki są trzymane. Zadzwonię do ciebie, jeśli Michael
tutaj jest, okej?

- Okej, - powiedziała Eve. – Uh, jesteś ostrożna, prawda?
- Jasne. – Rzuciła okiem dookoła ciężkiego kontyngentu z kłami. – Bezpieczna jak domy.
- Byłam w dość chwiejnych domach.
- Będzie ze mną w porządku. Zadzwonię do ciebie później.

Samochód teraz całkowicie się zatrzymał. Amelie wyjrzała przez mocno przyciemniane okna.

– Jest tutaj bardzo mała osłona, - powiedziała. – Ruszajcie się szybko. Kiedy się zatrzymamy,
wynoście się i idźcie prosto w cień. Możemy nie mieć czasu na ochronne ubrania. Zakładam, że
wszyscy z was mogą dotknąć słońca na limitowany okres.

Jej ochroniarze zamruczeli potwierdzenia; potem światło słoneczne przebiło się, jasne i ostre,

kiedy wampirzy ochroniarz otworzył drzwi. Był na zewnątrz i poruszał się szybko, podążał za nim
drugi ochroniarz. Pan Martin praktycznie wyszarpnął rękę Kim z ich gniazda wyciągając ją z
samochodu i w jakiś sposób, mimo że zaczęła poruszać się tak szybko jak mogła, Claire była
ostatnią na zewnątrz limuzyny. Amelie jednak była tuż przed nią.

To była dobra rzecz, że byli plecami.
Claire nigdy nie była dokładnie pewna, jak to się działo, póki nie trochę później. Dokładnie

potem to były wrażenia: duży, pusty, pustynny teren. Trzepocząca, rdzewiejąca blaszana stodoła,
widocznie opuszczona, z grubym terenem cienia pod pochyloną markizą, która prawdopodobnie
była używana do parkowania samochodów albo coś. Wampirzy ochroniarze w swoich czarnych
garniturach kierujący się do niej na najwyższych obrotach, z Panem Martinem spowolnionym przez
ciągniętą pieszo Kim i Amelie trzymająca się z tyłu, prawdopodobnie by zostać bliżej Claire.

A potem wybuch.
To uderzyło ją tak mocno jak gorące pchnięcie, a potem była na dole i toczyła się po piasku, a

potem masywny grzmot zagrzechotał w jej uszach, a ona zobaczyła pióropusz ognia i dymu i w
końcu, w końcu zdała sobie sprawę, że budynek, w kierunku którego zmierzali, ten, do którego Kim
ich doprowadziła, właśnie został wysadzony w powietrze.

Claire usiadła wpatrując się. Blaszany budynek załamywał się sam, palący się, uginający –

wrak. Markiza, ta, gdzie ochroniarze zmierzali, całkowicie zniknęła, zniszczona. Płomienie i dym
syczały do góry w czarno-czerwonej kolumnie, a wiatr łapał je i rozdmuchiwał w pióropusz, który
dryfował na zachód. Wszędzie były kawałki rozbitego metalu i śmieci, nadal spadające jak ognisty
deszcz, a Claire ukryła swoją głowę, kiedy gruby kawałek ostro zakończonej bocznicy trzasnął w
ziemię kilka stóp dalej.

Amelie leżała na swoim boku jakieś dziesięć stóp (10 stóp = 304,8 cm – przypuszczenie

tłumacza) bliżej strony eksplozji. Claire wstała na swoje nogi, trochę poplątana dookoła i strząsnęła
przewlekłe zawroty głowy.

Amelie poruszyła się zanim dotarła do niej – na początku skurcz, a potem wzrosła do pozycji

stojącej w jednym, nienaturalnie szybkim, gładkim ruchu. Była krew cieknąca wzdłuż jej twarzy.
Więcej samochodów teraz się zatrzymywało, czarnych i mocno przyciemnianych. Oliver wysiadł z
pierwszego ubrany w ciężki płaszcz i kapelusz, spojrzał na palący się budynek, a potem poruszył
się w plamie. Dotarł do Amelie, a kiedy się zatrzymał, jego ręce były na jej ramionach. Wyjął ze
swojej kieszeni chusteczkę i wytarł krew; przecięcie już się zamknęło. Claire zobaczyła wyraz na
jego twarzy przez kilka sekund, a potem wygładził się on w cyniczną neutralność.

- Funkcjonalna? – zapytał ją. Skinęła głową. Puścił ją, potem zdjął swój płaszcz i kapelusz i

położył je na niej. – Idź do samochodu. Nie powinno cię tu być.

- Myślisz, że ucieknę od tchórzy, którzy próbuję mnie zabić z dystansu? – Amelie zaśmiała się

i brzmiało to dziko i dziwnie dla głuchych od grzmotu uszu Claire. – Jesteś drugi w dowództwie,
nie moich ochroniarzem.

- Twoi ochroniarze są niedysponowani, - powiedział. – A przynajmniej jeden nie powróci.

Mogę zobaczyć jego części w kilku miejscach. Nie bądź głupia. Bądź bezpieczna.

Kim i Pan Martin teraz wstawali. Kim trzymała swoją rękę jakby bolała, a ona była pokryta

popiołem.

Amelie skupiła się na niej zwężającymi się oczami. Głowa Olivera tez się obróciła. Claire nie

mogła zobaczyć wyrazu jego twarzy, ale zobaczyła napięcie gromadzące się w jego ramionach.

- Jak bardzo dziwne, - powiedziała Amelie. – Błaga o dzień wolny i przyprowadza nas tutaj.

Przypuszczalnie do naszych śmierci. – Wskazała na Pana Martina. – Przynieś ją tutaj. Teraz.

Kim wyraźnie nie chciała przyjść; rozłożyła się na miejscu, ale Claire nie myślała, że była

oszołomiona. Po prostu zaniepokojona swoimi szansami. – Wow, - powiedziała Kim. – To było
silne. – Jej usta zwinęły się w złośliwy, mały uśmiech. – Przypuszczam, że ostatecznie mamy
właściwy adres.

Amelie nie wydawała się poruszać szybko, ale nagle przytrzymała Kim i trzymała ją bardzo,

bardzo blisko. Oczy Amelie przybrały intensywną, przerażającą biel, którą Claire widziała tylko raz
czy dwa. Kim przestała się uśmiechać i zaczęła wyglądać na bardzo zaniepokojoną.

- Ktoś ich ostrzegł, - Amelie prawie szeptała. – A ty, moja droga Kim, jesteś najbardziej

prawdopodobnym podejrzanym. Przekonaj mnie, że tego nie zrobiłaś.

- Czemu miałabym? – wystrzeliła Kim. – Mam wszystko do stracenia. Zabiłabyś mnie, jeśli

bym to zrobiła!

- Tak. Zabiłabym. Nadal mogę. Wytłumacz, jak to się mogło stać, jeśli mnie nie zdradziłaś.
Kim zawahała się, oblizała swoje blade usta, a potem powiedziała, - Mogli obserwować

jakiejkolwiek aktywności śladu. Nawet nie musiała to być żywa osoba; to mógł być program.
Przewód podróżniczy. Kiedy wiedział, że znalazłam adres, to mogło wszcząć alarm. Pozbyli się,
kiedy wiedzieli, że zostaną znalezieni.

- A bomby? Na pewno to nie jest teraz powszechny mechanizm obronny domu.
- Nie mam pojęcia, z wyjątkiem tego, że może planowali to w przypadku kiedy pokażesz się

szukając. Czy kierowałabym się do budynku, gdybym wiedziała, że byli tam? Moja ręka jest
praktycznie złamana! To boli!

- Jeszcze nadal oddychasz, - powiedziała Amelie. – Na teraz. – Jej białe oczy stawały się

jednak z powrotem szare, a Claire wiedziała, że moment śmiertelnego niebezpieczeństwa Kim
mijał. To była prawie szkoda. – Bardzo dobrze. Zaakceptuję, że to nie jest z powodu twojego
kaprysu, z wyjątkiem że byłaś lekceważąca. Lekceważenie jest wystarczające. – Spojrzała na Pana
Martina, stojącego ze swoimi rękoma złożonymi za Kim. – Zabierz ją z powrotem. Teraz.

- Nie! – wypaplała Kim, ale Amelie pchnęła ją brutalnie w kierunku innego wampira. – Nie,

proszę! Nie zrobiłam niczego, nie zrobiłam! Potrzebujesz mnie!

- Dlaczego? – wystrzeliła Amelie. – Wykonałaś tylko jedno zadanie, do którego byłaś zdolna.

Udowodniłaś siebie niegodną przez swoje postępowanie i twoje słowa i twoje gruboskórne
zachowanie. Odsyłam cię do twojej celi, gdzie przeżyjesz swoje dni w ciszy i samotności. Żadnych
więcej filmów, Kim. Żadnych więcej książek. Żadnego więcej łagodnego życia. Będziesz karmiona,
ale nikt nie będzie z tobą rozmawiał, nikt nie będzie potwierdzał twojego istnienia. Będziesz żyła
jak duch, póki nie będziesz jednym. Bo w końcu nie wierzę, że jesteś niewinna. Myślę, że
wiedziałaś o przewodzie podróżniczym, tak jak to nazwałaś; wierzę, że nacisnęłaś go, wiedząc, że
przybiegną. Wierzę, że nie wiedziałaś o bombach; jesteś zbyt skupiona na swojej własnej
samoobronie aby być tak śmiałą. Ale widziałam twój uśmiech. Wszyscy widzieliśmy. Wiedziałaś.

Twarz Kim straciła kolor, tak bardzo, że mogła prawie wyglądać jak ten duch, o którym

mówiła Amelie, - Nie, - powiedziała, - Nie możesz tego zrobić. Nie możesz niczego udowodnić.

- Jestem Założycielką, - powiedziała Amelie. – I nie muszę niczego udowadniać. – Skinęła na

Pana Martina. – Zabierz ją. Nie chcę patrzeć znowu na jej twarz.

- Oczy Kim napotkały wzrok Claire. – Pomóż mi! – krzyczała. – Nie stój tam po prostu, suko!

Jestem człowiekiem! Jestem jedną z was!

Claire wzruszyła ramionami. – Nie jesteś niczym moim. Wiedziałaś, - powiedziała. – i nie

dbałaś o to.

Kim wyglądała na zszokowaną przez błysk sekundy, a potem wyszczerzyła zęby w białym,

dzikim uśmiechu. – Tak? Cóż, wiesz o co jeszcze nie dbam? Czy Shane był w tym budynku czy nie.
Mam nadzieję, że jest martwy. Mam nadzieję, że umarł myśląc o tobie i zastanawiając się, dlaczego
go nie znalazłaś.

Shane.
W ogóle o tym nie pomyślała; po prostu przyjęła,,, ale on mógł tam być.
On mógł się palić.
Claire nawet nie myślała o tym. Zaczęła biec do budynku, który nadal buchał czerwonym

płomieniem i czarnym dymem wysoko w powietrze.

- Nie, - powiedział Oliver i złamał ją za talię, strącając ją z ziemi. – Nie czas na twoje dzielną

próbę samobójczą, Claire.

- On mógł tam być!
- Tak, - zgodził się Oliver. – A jeśli jest, nie możesz mu pomóc. Teraz po prostu…
To było kiedy ktoś strzelił Pana Martina w plecy.
Claire nie wiedziała, co się stało; usłyszała trzask i zobaczyła go tracącego swój uchwyt na

Kim i zapadającego się w przód. Kim nie zawahała się. Zerwała się i biegła.

Oliver chwycił Claire i skoczył po Amelie, ściągając ją płasko na dół. Claire rozłożyła się,

pozbawiona równowagi i też położyła się, co prawdopodobnie uratowało jej życie. Usłyszała trzask
broni – więcej niż jednej – będącej odpalanej i zostawanie na dole wydawało się nagle dobrym
pomysłem. Pan Martin leżał obok niej, ale nie poruszał się. Jego oczy były otwarte, a kiedy
spojrzała na niego, zobaczyła że mrugał.

- W porządku? – zapytała.
- Kula w kręgosłupie. To zajmie kilka chwil. – powiedział. – Gdzie ona jest?
Claire ostrożnie podniosła swoją głowę. – Ucieka.
Kim biegła do nasady wraku – nie z dala od broni strzelających do nich, ale w ich kierunku. A

oni wydawali się też celowo unikać jej. Claire w końcu dostrzegła zakurzony, zamaskowanego
jeepa zaparkowanego pomiędzy dwiema piaskowymi wydmami. Było dwóch mężczyzn z
karabinami używających ich, jako platformę ostrzałową, a Kim kierowała się do tego, szybko.
Jeden z ludzi Olivera szedł dziarsko za nią i prawie zrobił to, zanim kula nie posłała go wirującego i
upadającego na pył.

Kim wskoczyła do jeepa, a on włączył swój silnik i wymiotował piaskiem, kiedy pędził z

dala. Jeszcze jeden ostatni strzał odbił się echem w suchym powietrzu, a oni zniknęli.

- Złaź! – warknęła Amelie, a Oliver zszedł z niej i delikatnie na swoje nogi. Zaoferował jej

rękę, ale ona wstała bez potrzebowania jej, wyglądając na ostrą jak kość i bardzo, bardzo wściekłą.
Rzuciła okiem na Claire i Pana Martina, potem na zewnątrz, gdzie Kim i jej ratownicy zniknęli. –
Źle osądziłam, - powiedziała. – Kim nie zrobiła błędu. Ona jest częścią tego. W jakiś sposób, jest
częścią tego. Powinnam złamać kark małego zwierzęcia długo przed tym, ale byłam zbyt
miłosierna. Zbyt świadoma odpowiedzialności. – Rzuciła okiem w dół na Claire, ale nie było
poczucia uznania w jej oczach; była zbyt wściekła. – Wstawaj, póki nie jesteś zbyt ranna żeby stać.

Oliver nawet nie niepokoił się aby spojrzeć w dół na Claire. Albo również Pana Martina. To

było jakby nawet już dłużej nie istnieli. – Są odważni, - powiedział. – I śmiali. To mogło się dla
nich bardzo źle skończyć.

- Jeszcze tego nie zrobiło, - powiedziała Amelie. – Wygląda na to, że mamy wojnę w naszych

rękach, Oliver.

Uśmiechnął się. To był rozkoszny, prawie uroczy uśmiech, a to sprawiło, że Claire poczuła się

trochę słabo. – W końcu, - powiedział. – Żadnej więcej dyplomacji, moja pani. Żadnych więcej pół-
środków. Daj mi wodze a ja przyniosę ci twoich wrogów z ich głowami dekorującymi moje dzidy.
Wszystkich twoich wrogów. Ludzi i wampirów.

To było poza kontrolą, działo się zbyt szybko. Kim zniknęła, Shane, Michael… Bishop i

Gloriana, walki, Vassily… to było wszystko wielką, zabałaganioną, krwawą kulą zamieszania, a
teraz Oliver zamierzał brnąć i niszczyć wszystko.

Amelie powinna powiedzieć nie. Zamiast tego patrzyła poziomo na Olivera, ze złożonymi

swoimi rękoma przed nią w formalny sposób i powiedziała, - Niech tak będzie. Wojna. Przynieś mi
ich głowy.

- Zaczekaj, - powiedziała Claire i wygramoliła się na swoje nogi. – Zaczekaj, nie możesz. Nie

możesz zabić każdego. Powiedziałam ci, Gloriana używała jakiegoś rodzaju…

- Uroku, tak, tak jak powiedziałaś, - przerwała Amelie. – Ale widzisz, nie dbam już dłużej.

Oni próbowali mnie zamordować i zaatakowali i zabili mojego własnego. Są czasy, kiedy
miłosierdzie i umiarkowana sprawiedliwość nie jest właściwa. I to jest jeden z tych razy.

Oliver skłonił swoją głową, obrócił się na pięcie i odszedł majestatycznie, poruszając się

szybko w słońcu. Zaczynał obracać się w jasną, opaloną czerwień, ale szczerzył się zjadliwie.

Pan Martin. Claire spojrzała w dół i zobaczyła, że on też się palił, przybierając alarmujący

homarowy odcień. Znalazła kawałek blachy, który nadal był głównie nienaruszony i przeciągnęła
go aby go zasłonić. Uśmiechnął się do niej wdzięcznie i trochę boleśnie. – Będę na moich nogach
za minutę, - powiedział. – Amelie, przepraszam. Powinienem ją zatrzymać.

Amelie dała mu odległe spojrzenie. – Tak, - powiedziała. – Ale pominę to. Jesteś cennym

nabytkiem. – Odeszła, z falującym na wietrze czarnym płaszczem Olivera, wyglądając jak dziecko
ubrane jak detektyw ze starego filmu, ale nie było w niej nic łagodnego. Mała, ale bardzo zabójcza,
jak wąż. Zawołała do tyłu, - Odejdź, Claire. Nie ma już nic więcej dla ciebie do zrobienia tutaj.
Zażądam ciebie gdzie indziej.

Claire spojrzała w dół na Pana Martina. Odwzajemnił spojrzenie i lekko wzruszył ramionami.

– Jest bardzo wściekła, - powiedział. – Zrobiłabyś dobrze bezzwłocznie słuchając.

- Będzie z tobą w porządku, jeśli odejdę?
Jego uśmiech zbladł. Wydawał się szczerze zaskoczony. – Czemu ci zależy?
- Nie wiem, - powiedziała. – Przypuszczam, że po prostu zależy. – Claire zignorowała Amelie

i obróciła się powoli w kierunku płonącego wraku budynku i zaczęła się poruszać. Była
wystarczająco daleko od Olivera i Amelie w tym momencie, a ich uwaga nie była na niej.

Shane.
Claire zaczęła biec. Usłyszała kogoś krzyczącego za nią, ale się nie zatrzymała. Przyspieszyła,

przeskakując zgięty kawałek metalu, potem unikając kawałka palącego się drewna.

- Oh, po prostu pozwól jej iść, - powiedział Oliver. Claire bała się, że podąży za nią, ale w

rzeczywistości, nie opuścił boku Amelie. – Ma prawo sama zobaczyć.

Dotarła sama do ruiny metalu. Budynek zapadł się, gdzie nie został rozdmuchany na strzępy.

Jedna część sterczała pod dziwnym, niezręcznym kątem, gdzie podparcia nadal stały. Claire biegła
do tego, słysząc wrak skrzypiący i drżący pod biczującym wiatrem.

Nie myślała o niebezpieczeństwie, póki nie była w środku, słysząc głębokie jęki metalu

przesuwającego się do góry. To miejsce obniży się, w każdy sposób obniży.

Ale najpierw, musiała się znaleźć. Musiała go znaleźć.
- Shane! – wykrzyczała to, ale jej uszy nadal dzwoniły od grzmotu i wydostało się to dziwnie

stłumione. Może tez nie mógł jej usłyszeć. Może to było to, dlaczego nie mogła usłyszeć nic z
powrotem. – Shane, odpowiedz mi!

Prawie potknęła się o klatkę schodową, która prowadziła w dół z pękniętej, betonowej

podłogi. Prawdopodobnie to było wcześniej przykryte, albo miało jakiś rodzaj poręczy dookoła
tego, ale teraz to była po prostu ciemna, otwarta przestrzeń w podłodze. Promień światła
słonecznego przebił rozbity dach i zaświecił w dół schodów, całą drogę na dno.

Podążyła.
Tam na dole, światło nie docierało daleko, ale wystarczająco, że mogła rozpoznać kilka

rzeczy. Stalowe pręty gigantycznej klatki na jedno. I siedzenia w pierwszym rzędzie. Widziała to
pomieszczenie wcześniej, na nagraniu. Shane był tutaj, walcząc.

Claire zmierzała naprzód próbując widzieć, czy był tutaj ktoś, w ogóle ktokolwiek. Wyglądał

na pusty.

Potknęła się o kawałek upadłego metalu i upadła. Znalazła siebie na swoich dłoniach, ale one

wilgotnie wpadły w poślizg na betonie, a ona musiała walczyć, żeby nie wylądować twarzą.

- Shane! – Jej głos odbił się echem z powrotem wściekle od metalu i betonu, a ona mogła

usłyszeć w nim żal i strach. – Shane, proszę odpowiedz mi!

W ogóle żadnego dźwięku, z wyjątkiem kontynuujących awarii i jęków wraku u góry.

Przesunęła się z powrotem w światło słoneczne.

Była krew na jej rękach, jasna i czerwona. I na jej spodniach, gdzie upadła na swoje kolana.
Świeża krew.
Claire krzyknęła.

Rozdział 13

*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń

itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

To było jak CSI: Wampir, tylko bez okularów przeciwsłonecznych.
Wampiry przyniosły światła, mimo że prawdopodobnie mogli się bez nich obejść. Nie zajęło

im długo aby oczyścić potencjalnie niebezpieczną ruinę nad głową i zejście do piwnicy, gdzie
Claire siedziała skulona u podnóża schodów. Nadal wpatrywała się w wysychającą krew na jej
dłoniach, kiedy Oliver ostrożnie wkroczył, obserwując ją, kiedy to zrobił.

- To krew, - powiedziała, czując się teraz zmęczona i dziwnie spokojna. – Czy to sprawi, że

całkiem oszalejesz i ugryziesz mnie?

- Szalejesz z głodu, kiedy widzisz starego, rozkładającego się hamburgera na ziemi obok

kosza na śmieci? – zapytał.

- Nie, - powiedziała. Potem z opóźnieniem, - To obrzydliwe.
- Więc pozwól mi cię zapewnić, że wizja spożycia tej brudnej, skażonej krwi nie ma w ogóle

dla mnie odwołania. – Jego głos był dziwnie cichy, a on spojrzał z niej na kałużę krwi obok klatki. –

Boisz się, że to Shane.

Przełknęła i zdołała wyszeptać, - Czy jest?
- Nie, - powiedział Oliver. Przykucnął i dotknął krwi, potarł ją pomiędzy swoimi palcami i

ostrożnie powąchał. – Nie pachnie tak. Jest ludzka, ale nie z rodu Collinsa. – Znowu wyciągnął
swoją głowę i zbadał pomieszczenie. Więcej jego ludzi zeszło schodami, przynosząc ze sobą
przenośne światła, które skonfigurowali i włączyli kąpiąc pomieszczenie w bezlitosnym, białym
świetle. Krew wyglądała na prawie szalenie czerwoną, wysychając do brązowych łat na
krawędziach. Oliver wstał i pochylił się nad kolejną plamą, potem następną. – Nie jest także sama.
Jest tu wiele rodów krwi. Niektóre starsze; niektóre tylko mające kilka dni. – Podszedł do klatki i
otworzył z rozmachem nie zamknięte drzwi, co zaskrzypiało jak nawiedzony dom. Claire zadrżała.
To wydawało się jakby wysoki pisk przeszedł prosto przez jej głowę.

To nie jest krew Shane’a. Poczuła ogromną falę ulgi z ostatniej chwili, a jej dłonie, dłonie

które trzymała tak sztywno z dala od siebie, powróciły z powrotem do jej boków. Chciała płakać,
ale nie była pewna, czy miała to w sobie.

- Więcej tutaj, - powiedział Oliver. – O wiele więcej. Wielu różnych dawców i także wampirza

krew, jak oczekiwaliście z nagrań walk, które widzieliśmy.

- To barbarzyńskie, - powiedziała Amelie. Claire nie słyszała jej przybycia, ale nagle była tam,

jak biały i obdarty duch, świecąc w ostrych światłach. Jeśli słońce tutaj krzywdziło, czemu te jasne
światła nie? Może niewłaściwe widmo. Mózg Claire poczuł się powolny i zbyt zmęczony aby to
zrozumieć. – Konkurowanie mężczyzn ze sobą jak walczące psy w pułapce. Mogę wyczuć tutaj
smród strachu i przemocy.

Oliver powoli skinął i wstał na nogi stamtąd, gdzie klęczał, badając coś, czego Claire nie

mogła zobaczyć. – Byli tutaj bardzo niedawno, - powiedział. – Wystarczająco niedawno aby zabić
kogoś i zastawić pułapki na zewnątrz. Miny pod ciśnieniem, przypuszczalnie wyzwolone, kiedy
twoi ochroniarze podeszli do cieni. Ktoś dokładnie wiedział, co zrobisz, kiedy przyjedziesz.

- Tylko źle osądzili, jak wielu przyniosę ze sobą, - powiedziała. Pokazywała teraz wszystkie

kości i mięśnie, a jej oczy błyszczały jak lód. – Popełnili śmiertelny błąd. Powinni się upewnić, że
mnie zabiją.

- Jestem pewien, że wezmą to sobie do serca, - powiedział Oliver. – Wiedzieli, że

nadjeżdżamy. To jest dość oczywiste.

Amelie obróciła się. Claire początkowo pomyślała, że zwróciła na siebie jej uwagę, ale nie,

szare oczy wpatrywały się w coś innego.

- Przenieśli operacje, - powiedziała. – I w żaden sposób nie wiemy, gdzie to teraz jest. Ale

znajdziemy ich, a kiedy to zrobimy… kiedy zrobimy, nikt nie będzie zwolniony. Nikt.

- Ale…
- Nikt, - powiedziała Amelie. Oliver skinął głową. – Pozwolili ludziom walczyć na równych

warunkach, a ludzie mają przewagę liczebną. Zniszczą nas tym, nawet bez niebezpieczeństwa
ujawnienia. To musi się zakończyć. Śmiercią.

To, Claire pomyślała z okropnym uczuciem, nie była metafora.
Musiała ich pierwsza znaleźć i wydostać Shane’a.

###

Eve czekała na ulicy obok jej samochodu, kiedy limuzyna podrzuciła Claire do domu. Amelie

nie powiedziała do niej słowa, mimo że Claire próbowała rozmawiać. To było jakby już więcej nie
przyznawała, że Claire w ogóle istniała.

- Co się do diabła dzieje? – domagała się Eve, kiedy limuzyna odjechała sunąc jak lśniący,

czarny rekin. Była ubrana w czarną sukienkę z gorsetem z fioletową siecią pod spodem, a jej
szminka była szokująco purpurowa. Kiedy Eve martwiła się, czasami kierowała ją w swoją
garderobę. A z tego jak dzisiaj wyglądała, krzyczała na zewnątrz. – Claire? Najpierw Shane
zmierzający ku krawędzi, a ty powiedziałaś, że zadzwonisz! Nie zadzwoniłaś! Czy był tam
Michael? – To był nagły nawrót nadziei, która rozświetliła na zewnątrz niej jak światło reflektora,
ale nagle przygasła na wyraz na twarzy Claire. – Nie był. Nie jest też z Amelie.

- Nie, - powiedziała bardzo niechętnie Claire. Zrobiła krok w kierunku swojej przyjaciółki. –

Nie wiem, gdzie on jest, ale myślę, że Michael poszedł aby iść pogadać z Shane’m bez nas,
spróbować przekonać go by otrząsnąć się z tego.

- I to nie poszło dobrze, - dokończyła Eve. Jej oczy były ciemne i zimne. – Faceci. Czemu oni

nigdy nie słuchają? Nawet ci słodcy, gorący, mądrzy? Czy nie zgodziliśmy się, że ty z nim
pogadasz?

- Myślę, że Michael próbował mnie chronić, - powiedziała Claire. Czuła się nędznie i

wszystko ją bolało. – W przypadku, gdyby Shane stał się agresywny. Przepraszam, Eve. Tak bardzo
przepraszam. – Chciała płakać. Wszystko szło tak źle, i w przeciwieństwie do wielu razy, czuła się,
jakby nie mogła niczego z tego kontrolować. Każdy kłamał, albo skradał się dookoła, albo był pod
kontrolą kogoś innego. Amelie stała się całą Wojowniczą Księżniczką, a Oliver – cóż, był
Oliverem, ale uczciwym. Nawet Kim ją wykiwała, a ona spodziewała się tego. Ale to nadal bolało,
przynajmniej fizycznie.

- Oh, kochanie, jest w porządku, - powiedziała. Zamrugała i przyjrzała się bliżej. – Co się do

diabła tobie stało?

- Kim zwabiła nas w pułapkę. Budynek wybuchnął.
- Budynek wybuchnął… - Eve zredagowała siebie, wycofała się i powiedziała, - Zaczekaj, czy

właśnie powiedziałaś Kim? Moja Kim? Mam na myśli, ta Kim, której wszyscy teraz nienawidzimy,
która jest w więzieniu? Ta? Byliście zamknięciu? Kiedy byliście zamknięci? Czemu byliście…

- Wypuścili ją, - przerwała Claire i ścisnęła swoje oczy. – I to był mój pomysł. Myślałam, że

mogła pomóc nam wyśledzić sygnał, gdzie trzymali walki.

- Oh? Oh. Cóż, właściwie to był dosyć dobry pomysł.
- To był okropny pomysł. W jakiś sposób ich zaalarmowała. Prawie nas zabili. I po królewsku

wkurzyli Amelie. – Łzy Claire naprawdę teraz jej groziły, wyzwolone ciepłym, zaniepokojonym
wzrokiem Eve, którym ją obdarowywała. – To wszystko rozpada się na kawałki. Nie wiem…
myślę, że wiedzieli, że ich szukaliśmy. Myślę – oh, Boże, Eve – myślę, że Amelie zamierza zabić
teraz każdego i nie wiem co robić! – To wyleciało jak żałosne, małe płakanie, a Claire natychmiast
czuła się zawstydzona sobą. Rozpadała się na kawałki, a to nie było w jej stylu. Przeciwstawiła się
Oliverowi. Bishopowi. Amelie. Nawet Złemu Szalonemu Myrninowi.

Problemem było, że tym razem wróg, chociaż znany, był na dobrą sprawę niewidzialny. Bez

twarzy. Gorzej, wróg, którego widziała, stawiła czoło, był Shane’m. I to bolało; to zburzyło jakąś
fundamentalną, niezachwianą siłę w niej, której dokładnie teraz potrzebowała. Desperacko. Nie
było nikogo albo niczego, czemu mogłaby się przeciwstawić, bo były cienie, dym, niewidoczne
albo niedotykalne, jak Bishop i Gloriana i Vassily.

Albo jak Kim. Ta myśl uderzyła ją i zniknęła. Boże, nienawidziła jej. Zgodnie z prawdą

nienawidziła jej najbardziej, za mówienie, że miała nadzieję, że Shane umarł.

Tego Claire nie mogła wybaczyć. To paliło w jej wnętrznościach jak zlewka pełna kwasu.
- Przepraszam, - powiedziała i złapała oddech. Jej głos brzmiał nierówno. – Przepraszam. To

był bardzo zły poranek.

- Wyglądasz, jakby ktoś przeciągnął cię za włosy przez fabrykę popiołu, - powiedziała Eve. –

Wejdź. Potrzebujesz prysznica.

- Nie. Musimy znaleźć Michaela i Shane’a!
- I nie zamierzamy zrobić tego bez zaplanowania tego razem, prawda? Bo jestem prawie

pewna, że gdziekolwiek są, nie spacerują miastem szukając nas. – Eve nagle była rzeczowa.
Zazwyczaj Claire była (albo przynajmniej myślała, że była) logiczną, planującą częścią drużyny,
kiedy Eve zapewniała pasję i intuicję. Ale dzisiaj, Eve była odpowiedzialna i wzięła mocno Claire
za ramiona i pokierowała nią podczas drogi w kierunku schodów. – Zadzwoniłam na policję i
rozmawiałam z Hannah. Żadnego śladu chłopaków, albo tego pomieszanego klubu walk, z którym
się zmieszali. Jest tam cicho. Przeszukali też salę gimnastyczną. Żadnego ich śladu tam.

- Eve, musimy coś zrobić.
- Wiem, - powiedziała Eve. – I pierwszą rzeczą, którą ty zamierzasz zrobić to wziąć prysznic,

zmyć… Oh, mój Boże, czy to jest krew?

- To nie jego, - powiedziała Claire. – Mam na myśli, że to nie Shane’a.
- Albo Michaela?
Nawet nie zapytała. To sprawiło, że znowu chciała walić swoją głową o ścianę… ale potem

pamiętała, że Oliver był wyraźny. – Nie, to była ludzka krew, ale nie była Shane’a. Więc też nie
Michaela.

- Dzięki Bogu. – Eve oparła swoje ramiona o ścianę domu na chwilę, obok drzwi i ścisnęła

swoje oczy. Wyglądała na prawie oszołomioną ulgą. – Okej, wewnątrz. Nie wiem, czyja to jest
krew, ale nie musi być na tobie całej.

Naprawdę, żadnego kwestionowania tego.

###

Sprzątanie ku zdziwieniu Claire miało stanowczo stabilizujący efekt; znowu ubrana miała

swoje emocjonalne położenie i stąpając w dół schodów znalazła Eve w salonie rozmawiającą przez
telefon. Kiedy zobaczyła Claire schodzącą po schodach rozłączyła się i włożyła swoją komórkę z
powrotem do kieszeni. – Słuchaj, myślałam. Co jeśli znowu pójdziemy porozmawiać z Frankiem?
Teraz, kiedy Kim zerwała szyfr tej strony internetowej, może mógłby powiedzieć nam więcej. Co
myślisz?

- Myślę, że powinnam o tym pomyśleć, - powiedziała Claire i zdołała się uśmiechnąć. –

Zadzwonię do Myrnina. Możemy użyć portalu.

- Uch. Nienawidzę tej rzeczy, - powiedziała Eve. – Ale tak, okej, zniosę dzisiaj kodowane

cząsteczki. Ale jeśli ta rzecz zrujnuje moją sukienkę, zrobię komuś krzywdę. Prawdopodobnie
twojemu szefowi. – Schyliła się i chwyciła czarną płócienną torbę, którą sunęła do Claire, kiedy
wyciągnęła kolejną identyczną.

- Co to jest?

- Piknikowy lunch. Myślałaś, że co to jest?
- Zestaw anty-wampirzy?
- Tak. I lunch. Zrobiłam nam kanapki. Nawet odkroiłam skórki. – I uśmiechnęła się zawzięcie.

– Ty i ja, dziewczyno. Chodźmy dla odmiany uratować mężczyzn. – Wyciągnęła rękę, a Claire
przybiła piątkę i odwzajemniła uśmiech tak samo zawzięcie. Nagle poczuła się znowu sobą: pod
kontrolą, z planem, uzbrojona. Bez Shane’a za plecami, ale to było okej. Ona i Eve zrobią to.
Razem.

Stawiła czoło ścianie, wykonała umysłowe obliczenia i stworzyła portal, który prowadził

przez laboratorium Myrnina. Po drugiej stronie było ciemno, a ona poczuła obecność
zablokowanych drzwi. – Cholera. – Wyjęła swój telefon i wykręciła. – Myrnin? Otwórz portal.
Muszę przejść.

- To nie jest dobra pora, - powiedział Myrnin. Brzmiał na roztargnionego.
- To szkoda. Przechodzę. Jeśli nie chcesz widzieć mnie zostającej rozpryskaną i zabitą, otwórz

drzwi.

Westchnął w rozdrażnieniu i odłożył telefon, co mogło być odczytane jako cokolwiek, ale w

następnej chwili poczuła odblokowujące i otwierające się drzwi, a dalej kawałek światła rozszerzył
się i stał się laboratorium. Myrnina stał tam, trzymając otwarte drzwi wyglądając na tak
zaniepokojonego, na jakiego brzmiał.

- Więc? – zażądał. – Przechodzisz czy tworzysz wiatr?
Claire wskazała do Eve aby iść przed nią, co zrobiła poruszając się szybko, tańcząc wokół

Myrnina po drugiej stronie. Claire podążyła i pozwoliła portalowi zatrzasnąć się za nią. Myrnin
zatrzasnął i zablokował drzwi, potem przesunął regał przed nimi, zanim zawirował, klasnął rękami
za jego plecami i powiedział, - Dostałem serię telefonów od Amelie. Trzymałaś sekrety, Claire.
Przede mną. I nie doceniam tego.

- Normalnie, przejęłabym się tym, - powiedziała Claire. – Ale dokładnie teraz, będziesz

musiał przeboleć swoje złamane uczucia, bo mamy rzeczy do zrobienia. Prawdopodobnie wiele
rzeczy. A ty nam pomożesz.

- Nie, nie pomogę.
- Tak, pomożesz, - powiedziała Claire. – Jesteś mi to winien, Myrnin. – Ściągnęła w dół

koszulkę z szyi aby pokazać srebrzyste blizny po ugryzieniach, które nigdy nie za bardzo wydawały
się zniknąć. – Pomożesz. To wszystko, co jest tutaj do zrobienia.

Wyglądał na… całkowicie zaskoczonego. – Nie możesz mówić do mnie w ten sposób, Claire.
- Mogę i mówię i będę, - powiedziała. – A ty pomożesz nam znaleźć Shane’a i Michaela

zanim Amelie i Oliver to zrobią.

- Zdecydowanie nie. Jestem na wystarczająco cienkim gruncie z Amelie w tym momencie. Nie

przekroczę jej tylko dla dobra twojego wędrownego chłopaka.

- Myrnin, to jest poważne. Amelie może go zabić, jeśli położy na nim pierwsza rękę, a to nie

jest jego wina. To Gloriana. Shane nie zrobiłby tych rzeczy, nie powiedziałby rzeczy, które
powiedział… nie jeśli ktoś by nim nie manipulował. Znam go.

- A Michael tylko próbuje mu pomóc, - wtrąciła Eve. – Nie możesz pozwolić Michaelowi

zostać skrzywdzonym, prawda?

- Drogie dziewczyny, mogę pozwolić komukolwiek zostać zranionym, bo w moim świecie,

moje bezpieczeństwo i dobre samopoczucie idą pierwsze, - powiedział. – Do teraz myślałem, że to
wiedziałyście.

- Miałam nadzieję, że się myliłam, - powiedziała Claire. Jej mózg pędził i nagle po prostu

wiedziała, jak sprawić, żeby Myrnin ostatecznie pomógł. Upewniła się, że jej głos brzmiał
obojętnie, kiedy kontynuowała, - Ale zresztą nie potrzebujemy ciebie, Myrnin. Potrzebujemy
Franka.

- Franka, - powtórzył Myrnin marszcząc brwi. Za jego ramieniem, Claire zobaczyła biało-

czarny migający obraz Franka. Nie uśmiechnął się i było coś w jego wygenerowanym przez
komputer wyrazie, co przyprawiło ją o nerwy. – Nie, i nie zezwolę też Frankowi wam pomóc. To
bardzo niebezpieczne terytorium. Amelie i Oliver mają swoje plany, a ty nie powinnaś wchodzić w
drogę. Nie przez wzgląd na wasze życie.

- Spójrz, nie dbam o ryzyko, - powiedziała Claire. – Znajdziemy Shane’a i Michaela i

wyciągniemy ich z tego zanim stanie im się większa krzywda, niż ta, która już się stała. Musimy to
zrobić teraz.

- Jest za późno. – głos Franka wydobył się z głośników jej telefonu, telefonu Eve, radiów

umieszczonych dookoła pomieszczenia. Był bezbarwny i ciemny, a Claire poczuła, że cała jej
decyzja i energia stała się w jego wyniku zimna. – Przepraszam, dzieciaki, ale kiedy ta pierwsza
strona internetowa została zmasakrowana, przenieśli się do drugiej lokalizacji. Mogę to zobaczyć,
ale nie mogę tego wyśledzić. Nie sądzę, że mieli czas zrobić cały szyfr, ale zrobili wystarczająco.
Mam jeden kawałek informacji, który jednak mógłby pomóc…

- Frank, bądź cicho, - powiedział Myrnin. – Nie dałem ci pozwolenia na…
- Nie każ mi powiedzieć paskudnych rzeczy przed nieletnimi, - powiedział Frank, - bo nie

jestem twoim psem, szaleńcu. Podłączyłeś mnie, Myrnin. Nie musisz mnie teraz uciszać.

- Zobaczymy co do tego. Wiesz, mogę bardzo łatwo cię zamknąć.
- I poświęcić całe protokoły bezpieczeństwa dookoła piasta, teraz? Myślisz, że jak Amelie by

się z tym czuła? Przypuszczam, że nie byłaby zbyt wstrząśnięta, co z ryzykiem niezauważonej
ucieczki Bishopa. – Obraz Franka podpłynął bliżej Myrnina i niepewnie zamigotał, jakby miał
kłopoty z utrzymaniem nad tym kontroli. – On jest moim synem, Myrnin. Może to nic dla ciebie nie
znaczy, ale dla mnie tak. I zamierzam pomóc, nieważne co mówisz. Jeśli chcesz wyciągnąć moją
wtyczkę, zrób to. Zawsze mówiłem, że lepszy byłbym martwy.

Usta Myrnina rozłączyły się, potem zamknęły. Zrobił sfrustrowany gest i odszedł ze

złożonymi rękami, sztywnymi plecami. – Rób, co chcesz, - powiedział. – Moje ręce są czyste.

- Tak? Jak długo zajęło ci zmycie tysiąca lat krwi? – Frank przywrócił swoją uwagę na Claire.

– Zdobyłem otwarty adres IP (adres IP – liczba nadawana interfejsowi sieciowemu lub całej sieci
komputerowej służąca identyfikacji elementów w obrębie sieci oraz poza nią; nie identyfikuje
jednoznacznie fizycznego urządzenia – może się dowolnie zmieniać przy każdym wejściu do
Internetu, jak też kilka urządzeń może dzielić jeden publiczny adres IP – przypuszczenie tłumacza)
podczas przełączania, tylko na chwilę i przeszedł on przez prywatny komputer dokładnie tutaj w
Morganville. Dzieje się facetowi, który znam. To było jedno z nazwisk, które dałem Myrninowi,
kiedy po raz pierwszy zaczęliśmy o tym rozmawiać.

- Kto to jest?
- Harry Anderson, drobny przestępca i haker, wielki idiota. Jeśli Harry mam motto, byłoby to

„Cokolwiek za dolca.” Jest dobry w komputerach, ale zły z trzymaniem się z dala od kłopotów.
Wyciągnąłem go z ognia kilka razy, kiedy prawie odcięto mu głowę. Dosłownie. Dobra wiadomość
jest taka, że Harry ma charakter bakterii. Idź go złap.

- Wspaniale, - powiedziała Eve. – Zakodowane i załadowane. Jaki jest adres?
Myrnin westchnął i zagrzebał swoje ręce we włosach, ciągnąc je jak szaleniec. –

Rzeczywiście zamierzasz zrobić tą głupią rzecz? Dlaczego nie możesz po prostu trzymać się od
tego z daleka? Amelie powiedziała…

- Zawsze robisz to, co mówi Amelie? – zapytała Claire i chwyciła swoją czarną płócienną

torbę.

- Tak. – Pomyślał o tym. – Prawie zawsze. Albo, cóż, sporadycznie, kiedy mi to pasuje. Ale

chodzi o to, że tym razem mi to pasuje.

- Próbuję robić to, co mówią ludzie, jeśli mają dobre powody, ale Amelie nie ma dobrego

powodu. Nie zamierzam pozwolić jej zabić Shane’a tylko dlatego, że jest w złym humorze i ma
jakąś starożytną wojnę z grupą innych wampirów.

Myrnin wzruszył ramionami. – Dobrze. Ale nie proś mnie o żadną pomoc.
Claire uśmiechnęła się. Wiedziała, co teraz robi; Myrnin był właściwie dość łatwy, kiedy

rozgryzłaś, jaki konkurencyjny był z Frankiem. – Nie będę. Nie potrzebuję tego. Frank dał nam już
to, czego potrzebowałyśmy.

To sprawiło, że obdarował ją dziwnie zranionym spojrzeniem. – Wiesz, że byłbym użyteczny.

Mogę dość łatwo przestraszyć ludzi, kiedy chcę. To cenna umiejętność. Frank nie może tego zrobić.

- Zamierzamy dostać to, czego potrzebujemy, - powiedziała Eve. – I nie potrzebujemy też

wampira aby sprawić, żeby to się zdarzyło.

- Ale w rzeczywistości, zrobiłoby to rzeczy łatwiejszymi.
- Powiedziałam, że nie potrzebowałyśmy cię, - powiedziała Claire. – A ty powiedziałeś, że nie

chciałeś pomóc. Więc nie musisz teraz iść z nami.

Zatrzymał się z wielką godnością. – Nigdy nie powiedziałem, że chciałem!
- Nie ma znaczenia, co mówisz. Nie idziesz.
- Czemu nie? Udowodniłem, że nie mam jakiegokolwiek pragnienia, którego nie mam.
Eve potrząsnęła głową. – Gdzie chcesz, żebym zaczęła? Jesteś dziwakiem i właśnie

powiedziałeś nam, że nie jesteś zainteresowany ocaleniem Shane’a i Michaela. Więc czemu
powinnyśmy zawracać sobie tobą głowę? Jaki to ma sens?

Myrnin obrócił się do niej plecami i spojrzał na Claire. – A ty nie myślisz, że mnie

potrzebujecie?

Claire przyjrzała mu się. Był dzisiaj rozsądnie bohaterem z długim, czarnym, aksamitnym

płaszczem i turkusową kamizelką i jakimś rodzajem ciemnoczerwonej koszuli pod nią.
Przynajmniej jeśli lubiłeś swoich bohaterów z późnych lat 80-tych dziewiętnastego wieku. – Jeśli
pójdziesz zrobisz dokładnie to, co powiemy. I żadnego uciekania aby powiedzieć Amelie.

- Nie podoba mi się ostatnia część.
- Nie musi. Zabierz ją albo zostaw.
Wzruszył ramionami. – Więc wezmę ją. Zostań tutaj. Zabiorę moje rzeczy.
Wyszedł kierują się do pokoju z tyłu laboratorium, który służył jako jego sypialnia,

przypuszczając, że Myrnin właściwie kiedykolwiek spał. – Rzeczy? – powiedziała Eve. – On ma
rzeczy?

- Prawdopodobnie wiele, - powiedziała Claire. – Wymyśla je w swoim wolnym czasie.
Wystarczająco pewna, kiedy Myrnin powrócił niósł torbę tylko trochę większą niż te, które

nosiły Eve i Claire. Jego także była czarna z popularnym logo szumu po boku. Po prostu zrób to,
pomyślała Claire. Cóż, to miało dla Myrnina sens, zresztą gównie dlatego że rzadko przemyśliwał
rzeczy, póki nie były mechaniczne i matematyczne.

- Co jest w torbie? – zapytała Eve. – Twoje królicze kapcie?
Myrnin podniósł ją na swoje ramię i powiedział, - Broń pociskowa, która wystrzela srebrne

naboje aero-dyspergatora między innymi rzeczami.

- Nie rozumiem tego, co właśnie powiedziałeś.
- Jak gaz łzawiący, ale ze sproszkowanym srebrem, - powiedziała Claire. – W powietrzu.

Prawda?

- Dokładnie. Mam kilka rzeczy, które chciałbym wypróbować. – Właściwie wydawał się

makabrycznie entuzjastyczny odnośnie tego. – Tak rzadko mam szansę przetestować coś. Amelie
jest tak konserwatywna odnośnie tych rzeczy.

- Bez żartów, - powiedziała Amelie. – Holla.
Oczy Myrnina rozszerzyły się. Spojrzał na Claire, która wzruszyła ramionami. – Ona się

zgadza, - powiedziała. Eve zaczęła zmierzać do schodów, a Myrnin przesunął się aby podążać, ale
Claire odciągnęła go. – Zaczekaj. Lepiej nie będziesz podążał za nami i robił sprawozdań nikomu
innemu.

- Nie zrobiłbym tego. Nie jestem… jak to nazywacie? Sarkastyczny?
- Dilerem. Albo kapusiem.
- Powiedziałbym ci całkiem szczerze, jeśli zamierzałbym wydać cię Amelie, - powiedział, a

jego świecące, czarne oczy skrzyżowały się z jej. – Nie lubię aż tak bardzo twojego przyjaciela
Shane’a, ale pomogę ci. Z jednego powodu dlatego, że nie podoba mi się to, że Gloriana ma taki
wpływ na to miasto, albo że Bishop jest na wolności. Te rzeczy nie mogą skończyć się dla nikogo
dobrze. Wolałbym podjąć się ich teraz, niż ryzykować skrzywdzenie Amelie.

To był pierwszy raz, kiedy słyszała, że Myrnin powiedział cokolwiek o Amelie, co mogła

zinterpretować jako przyjaźń. Claire powiedziała marszcząc brwi, - Bo dbasz o nią?

- Cóż, to oczywiste, ale nie mogę oglądać Olivera wspierającego moje badania prawie

dokładnie. Ty możesz? On nie ma dużo szacunku dla naukowych albo alchemicznych sztuk. –
Omiótł swoją ręką w kierunku schodów w eleganckim geście i skłonił się do pasa. – Za tobą, moja
droga.

- Będziesz potrzebował kapelusza i płaszcza. Jest słonecznie.
- Udręka, - Podniósł nędznie wyglądający stary trencz z rozdartym rękawem i kapelusz, który

wyglądał trochę jak coś, co starsze panie mogły nosić do pracy w ogrodzie, gdyby była ślepa na
kolory. – Czy to wystarczające?

- Znakomite, - powiedziała Claire. – Weźmy ten cyrk na drogę.

Rozdział 14

*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń

itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

Myrnin miał samochód. W jakiś sposób to zdziwiło Claire; nie myślała, że miał jakieś

zastosowanie dla jednego, ale Amelie niewątpliwie pomyślała o nagłych przypadkach, co było
powodem dlaczego był tam skromny miastowy samochód w ciemnej tonacji siedzący w zniszczonej
budzie za domem Babuni Day. Nie był zablokowany i miał powłokę kurzu, co przyprawiło Claire o
zastanawianie się, czy w ogóle był kiedykolwiek ruszony. Myrnin nie miał pojęcia, gdzie były
kluczyki. Claire znalazła je na gwoździu zawieszonym za uginającymi się drzwiami budy.

Ładowali czarne torby do bagażnika samochodu, kiedy zsunęły się i przykucnęły, dookoła,

zatrzymany kształt był sylwetką w świetle słonecznym na ich tyle. Zajęło oczom Claire chwilę aby
się dopasować, ale kiedy to zrobiła, rozpoznała pomarszczoną, bardzo zdecydowaną twarz Babuni
Day pod tą miękką burzą siwych włosów. Babunia miała na sobie kwiaciastą sukienkę i domowe
buty i trzymała wiatrówkę, która Claire przysięgłaby, była dla niej zbyt duża do dźwigania.

Na pewno wyglądała jakby wiedziała, co z nią robiła. Dźwięk niej wdzierającej do komnaty,

to ciężkie, metalowe chuk-chuk, sprawiło że cała ich trójka zamarła. Nawet Myrnin.

Babunia wymierzyła w nich wiatrówką, zmrużyła oczy i potem zaczęła ją obniżać. – Czy to

jest Claire?

- Babuniu, to ja. I moja przyjaciółka Eve. Oh i prawdopodobnie znasz Myrnina.
Babunia wyraźnie znała, bo strzelba przeniosła się prosto do jej ramienia. – Wiem, kim są

moi sąsiedzi. Niezbyt przejmuję się tym jednym.

Myrnin podniósł swój podbródek. – Droga pani, ja nigdy…
- Tylko dlatego że nie pozwalam tobie gdziekolwiek obok mojej własności. Wiesz jak cię

nazywam? Pająk z Zapadni.

Myrnin zamrugał. – To jest… właściwie zaskakująco trafne. Cóż, czuj się swobodnie

wpadając do mnie, każdego razu kiedy chcesz. Oh, oczywiście, obiecuję cię nie skrzywdzić.

- Nie myśl, że będę polegać na twoich obietnicach. Co tutaj robisz?
- Prowadzę mój samochód.
- Oh. – Opuściła teraz strzelbę i trochę się zachwiała. Gdyby faktycznie z niej strzelała,

prawdopodobnie złamałaby swoje ramię, tak cienkie i kruche, jaka ona była. – Nie wiedziałam, że
był twój. Wiedziałam, że należał do jakiegoś wampira albo innego, ale nigdy nie zadałam żadnych
pytań. Nigdy nie wiedziałam nikogo prowadzącego go.

- Cóż, teraz widzisz, - powiedziała Claire. – Zapewniam, że zaczniesz. – Wpakowała kluczyki

Eve, która dała radę złapać je, kiedy Myrnin był roztargniony Babunią Day. – I zanim zapytasz, nie,
nie prowadzisz, Myrnin. Pamiętał ostatni raz.

- Ten wypadek nie był moją winą.
- Byłeś jedynym na drodze, a skrzynka na listy właściwie nie wyskoczyła przed tobą. Żadnych

argumentów. Siedzisz też z tyłu.

- Zmieniłaś się w dosyć apodyktyczną, małą rzecz, - powiedział Myrnin. – Myślę, że może mi

się to podobać. – Otworzył tylne drzwi i wślizgnął się do środka. Eve wzruszyła ramionami, weszła
na siedzenie kierowcy i odpaliła silnik. Zacharczał i zakaszlał, ale zapalił. Babunia Day potrząsnęła
głową i pokuśtykała z drogi, trzymając z tyłu drzwi.

- Claire, - powiedziała. – Chcesz oglądać siebie. Ten mężczyzna nie ma racji. Dobrze go

obserwuj. Słyszysz mnie?

- Wiem. Będę.
- Chcesz moją wiatrówkę?
- Nie, - powiedziała bardzo uprzejmie Claire. – Ale dziękuję.
Babunia pomachała im, kiedy Eve wyprowadziła samochód z garażu i potem zastosowała

ostro hamulce i powiedziała, - Um… problem?

- Co? – Claire spojrzała w górę z zapinania jej pasa. Eve wpatrywała się w przednią szybę z

przerażonym, upokorzonym wyrazem na swojej twarzy.

Czarna przednia szyba. – To wampirzy samochód, - powiedziała, - I nie mogę uwierzyć, że

żaden z nas nie pomyślał o tym.

- Ja mogę, - powiedział Myrnin z tylnego siedzenia. – Teraz. Czy mogę proszę poprowadzić

mój własny samochód, widząc jak jestem jedynym, który jest rzeczywiście wykwalifikowany do
zrobienia tego?

Tylko na to czekał, - pomyślała Claire. Westchnęła i potarła swoje czoło. To będzie długi,

długi dzień.

- Zamieńcie się, - powiedziała. – Myrnin, prowadź ostrożnie. Rozumiesz?
- Oczywiście.
Nie zrobił tego.

###

Potem, Claire próbowała nie myśleć, jak stawiająca-włoski była droga; Myrnin był jedynym,

który rzeczywiście mógł zobaczyć niebezpieczeństwo, ale ona mogła usłyszeć je i to było
przerażające. Piszczące hamulce na prawie każdym skrzyżowaniu, jak inni kierowcy wkładali
wszystkie swoje umiejętności aby użyć ich w unikaniu poruszającego się celu ich samochodu.
Wrzaski. Dzwoniące klaksony. Syrena, którą Myrnin błogo zignorował i która w końcu wyłączyła
się bez niego nawet pchającego pojazd na krawężnik.

Przynajmniej nie uderzył niczego, co Claire mogła powiedzieć. Była tego prawie pewna.

Prawie.

Myrnin w końcu nacisnął hamulce w sposób zbyt mocny, posyłając ją i Eve uderzające o

swoje pasy i umieścił samochód w parku. – Widzisz? – powiedział z piekielną ilością radości. – Z
trudem w ogóle złamałem jakieś prawa. Powinienem prowadzić częściej.

- Nie. Uwierz mi, nie powinieneś, - powiedziała Eve. – Pomyśl o małych starszych ludziach i

dzieciach. Powiedz mi, że jesteśmy tam.

- Oczywiście.
Eve otwarła swoje drzwi i wyjrzała ostrożnie. Zamknęła je ponownie. – Przez tam miałam na

myśli zaparkowany, Myrnin.

- Nie poruszamy się.
- Przez krawężnik.
Zapalił samochód i podjechał kolejne dwie stopy (2 stopy = 60,96 cm – przypuszczenie

tłumacza) pod kątem. Tak wiele jak na nie uderzenie niczego. Zostawił go tam z prawymi kołami
samochodu poza ulicą.

- Nie do końca, to co miałam na myśli, - powiedziała Eve.
- Wyobrażasz sobie, że wydadzą mi pozew… jakie jest ponownie twoje imię?
- Nadal Eve.
- Nie, jestem pewien, że to coś innego. To nie wydaje się w porządku. – Myrnin wyszedł na

zewnątrz i otworzył bagażnik samochodu. Wszyscy założyli torby, a Claire obejrzała się po raz
pierwszy naprawdę dookoła. To było zniedołężniałe stare sąsiedztwo; większość domów wyglądała
opustoszale. Ten, gdzie zaparkowali miał prześcieradła zawieszone jako zasłony w oknach – tych,

które nie były pokryte łuszczącą się, wypaczoną przez deszcz sklejką. Śmieci były rozpieprzone
przy ścianach i z ich wyglądu, niektóre z nich były starsze niż Claire.

- To jest to, - powiedziała Eve. – Jesteś pewien.
- To jego adres.
- Dobrze. Idziesz pierwszy.
Myrnin obdarował ją niegodziwym uśmiechem. – Co się stało z nie potrzebujemy cię?
- Nie potrzebujemy, - powiedziała Eve. – Ale kiedy będzie zajęty kołkowaniem ciebie,

możemy uzyskać na niego spadek.

Myrnin nie wydawał się widzieć w tym humoru, ale wzruszył ramionami i pośpieszył do

drzwi, wyglądając śmiesznie w swoim trzepoczącym trenczu i kapeluszu dla starszej pani do czasu,
kiedy nie kopnął w drzwi jednym zwyczajnym ciosem, oparł się i powiedział. – Proszę nie
biegnijcie. Nie jestem w dobrym humorze. Lepiej jeśli po prostu usiądziecie spokojnie.

Nastawił swoją głowę i słuchał, potem uśmiechnął się. Co to było z wampirzymi i chłodnymi

uśmiechami? Jego sprawił, że Claire chwyciła swoją anty-wampirzą torbę ciaśniej i chciała nie stać
tak blisko. – Ach, - powiedział. – I tam idzie. Wy dwie czekajcie tutaj.

Oddalił się pędem poruszając się jak błysk światła. Claire spojrzała na Eve, która potrząsnęła

głowa i przekroczyła przez próg do domu. Claire została z nią. Był jakiś rodzaj zamieszania z tyłu
domu, gdzie przypuszczała były umieszczone tylne drzwi, a kiedy dwie dziewczyny przeszły przez
opuszczony, zabałaganiony salon (co było z facetami i starymi pudełkami po pizzy? Czy nie mogli
oni ich wyrzucać?) Myrnin pojawił się z powrotem pokazując bladego, chudego mężczyznę przed
nim. Claire przypuszczała, że faceta, którego szukali. Wyglądał na przerażonego.

- Siadaj, - powiedział Myrnin i wpakował faceta na podniszczoną kanapę. Rozejrzał się

dookoła, westchnął i pchnął jakieś stare pudełka po pizzy i torby po fast-food’ach na koniec stołu,
potem usiadł. – Naprawdę powinieneś zajrzeć do pokojówki. Tylko pomyśl.

- Jesteś Harry? – zapytała Claire. – Harry Anderson?
Mężczyzna nie był tylko blady i zarośnięty; miał także cwane oczy. Wyglądał, jakby kłamał

nawet kiedy nie mówił. Kiedy w końcu odpowiedział, to wyglądało nawet gorzej. – Nie, -
powiedział. – Ja, uh, pilnuję dla niego miejsca. Mam na myśli, Harry jest moim przyjacielem.

Eve sięgnęła do swojej torby i wyciągnęła kuszę. Wetknęła śmiertelnie-wyglądający

metalowy bełt w nią i naciągnęła cięciwę. Mężczyzna przyglądał się z wzrastającym niepokojem. –
Uh, nie jestem wampirem, - powiedział.

- Tak, mogę to zobaczyć odkąd masz na sobie bransoletkę Ochrony Olivera, - zgodziła się

Eve. – To nie jest jedyna rzecz, która jest dla ciebie dobra. Byłbyś zdziwiony, jak skuteczne to jest
też na kłamców, Harry.

Oblizał swoje usta wpatrując się w nią, a potem przesunął swój wzrok na Claire. Musiał

zdecydować, że była milsza, bo powiedział, - Nie zamierzasz pozwolić jej tego zrobić, prawda?
Zresztą ile macie dziewczyny, dwanaście? Czy wasi rodzice wiedzą, że wałęsacie się z wampirami
wystarczająco starymi by być waszymi…

Eve pstryknęła spustem broni, a bełt świsnął w kierunku głowy Harry’ego i zakopał się w

ścianie obok niego. On zaskamlał i prawie zeskoczył z sofy, ale Myrnin położył rękę na jego
ramieniu i trzymał go na dole, kiedy Eve przeładowywała.

- Teraz, - powiedziała Eve. – Mamy kilka pytań, Harry i silnie zasugeruję, że po prostu

pójdziesz do przodu i odpowiesz na nie. Jeśli myślisz, że Claire będzie dla ciebie trochę milsza niż
ja, bardzo się mylisz. Mój chłopak po prostu zaginął. Jest tutaj w twoim małym klubie walk.

- Oh, - powiedział Harry, a potem całkowicie innym i o wiele bardziej zmartwionym tonem, -

Oh. To chodzi o…

- NieśmiertelneBitwy-kropka-com, - powiedziała Claire. – Pomogłeś ją skonfigurować, więc

znasz tych ludzi. Wiesz, gdzie są.

- Uh, jasne, ale nie ma ich tu teraz.
- Nikogo tutaj nie ma, idioto. Rozpieprzyli ją, - powiedziała Eve. – Widzisz siniaki i

przecięcia na mojej przyjaciółce tutaj? To jest to, co zrobili twoi przyjaciele. Próbowali rozpieprzyć
Założycielkę. Jak myślisz, jak to zamierza się powtórzyć, Harry? Bo ja myślę, że powinieneś po
prostu wbić ten bełt od kuszy prosto w serce i to przeboleć. Ona nie jest wybaczającym typem.

Harry zamknął swoje oczy i spocił się, bardzo. Claire czekała zadowalająca się tylko staniem

tam i patrzeniem – cóż, nie groźnym, ale może niemiłym. Myrnin z drugiej strony wyglądał
groźnie. Zrzucił z siebie kapelusz i płaszcz i teraz wznosił się z nieludzką gracją na poręczy kanapy
wpatrując się w dół na Harry’ego z tymi świecącymi, przerażającymi, czerwonymi oczami.

- Harry, - powiedział cicho. – Zdecydujesz, co chcesz zrobić. Jestem głodny, a jeśli zamierzasz

współpracować, proszę zasygnalizuj to natychmiast, zanim nie przyjmę, że nie zamierzasz. Nie
chciałbym dla ciebie abyś próbował wymówić deklarację umierania i nie być w stanie tego zrobić.

Oczy Harry’ego otwarły się pełne paniki, a on zwiał tak daleko od Myrnina, jak mógł. To nie

było bardzo daleko, bo druga połowa jego kanapy była szczurzym gniazdem spiętrzonych papierów,
poczty, kartonów i wypchanych starych ubrań. Miejsce było dołem. Claire wzdrygnęła się i
postanowiła nigdzie nie usiąść.

- Zaczekaj, - wypaplał Harry. – Tylko zaczekaj, okej? Uh, dobrze, walczący ludzie. Tak,

zapłacili mi aby wszystko przenieść. Wiecie, kamery, sprzęt, serwer, cały układ. I żeby odpalić
ponownie szyfr, nie żeby to miało zrobić cokolwiek dobrego; ktoś złamał go dość dobrze za
pierwszym razem…

- Gdzie? – zapytała Claire. Kiedy Harry nie odpowiedział natychmiast, otwarła swoją torbę i

przeryła ją. Podeszła z jednym z posrebrzanych kołków Eve udekorowanym błyszczącymi
kryształkami w kształcie Gotyckiego krzyża. Pokazała go Eve. – Ładny, - powiedziała.

Eve uśmiechnęła się. – Lubię, żeby rzeczy były ładne, - powiedziała. – Ale nigdy nie możesz

wydostać krwi spomiędzy tych…

- Okej! – przerwał Harry. – Jezusie, jesteście tylko dzieciakami! Dobra, w porządku.

Przeniosłem do wszystko w miejsce obok krawędzi miasta. Mogę dać wam adres, a potem
skończyłem, okej? Skończyłem. Wyciągnę mój telefon, zabiorę moje rzeczy i przenoszę się do
diabła stąd. Nie będziecie mieli ze mnie żadnych kłopotów – nie, proszę pana.

- Mogę pomyśleć o łatwiejszym sposobie aby to zagwarantować, - powiedział Myrnin. –

Dziewczyny? Co myślicie?

Eve wpatrywała się w Claire, która odwzajemniła spojrzenie zakręcając srebrnym kołkiem w

swoim palcach. To wszystko było teatrem. Nie zamierzała nikogo zabić, a Eve także. Myrnin
mógłby, ale Claire myślała, że mogły go powstrzymać. Może.

- Myślę, że powinniśmy dać mu szansę, - powiedziała Claire. – Panie Anderson, rozumie pan,

że jeśli da nam złą informację, albo jeśli zrobi cokolwiek aby ostrzec ich, że nadchodzimy… cóż, to
nie będzie miłe. Czy będzie?

- Wiem to: jesteś ta miłą, - powiedział. – Nazwałaś mnie Pan Anderson.
Claire źgnęła kołkiem w stół do kawy ostrzem w dół z całą swoją siła. Zatopił się, nie tak

głęboko, jak chciała, ale wystarczająco aby przytrzymać go pionowo samemu, z jego czerwonym
Gotyckim krzyżem świecącym w przyciemnionym świetle. – Harry, - powiedziała. – Naprawdę nie
jestem tak miła.

Przełknął, skinął głową i sięgnął po kawałek papieru i ołówek. Nagryzmolił adres i

naszkicował mapę. Nawet zanotował, które drzwi są bezpieczne do wejścia. Spojrzał na nią, potem
Myrnina, potem Eve i w końcu podał kartkę Myrninowi.

Który się uśmiechnął. – Dziękuję, Harry. Co za dobra decyzja, którą podjąłeś. – Zeskoczył z

głośnym uderzeniem, włożył swój trencz i poklepał swój kapelusz na głowie. – Myślę, że możemy
teraz iść.

- Nie, - powiedziała Eve. Wyciągnęła swoją rękę. – Komórka.
Harry zanurkował w swoich kieszeniach i wyciągnął jedną, którą upuściła na podłogę i

wkroczyła na nią, mocno, póki nie była tylko kawałkami świecącego żelastwa.

- Twój komputer?
- Tam. - Wskazał.
- Myrnin, czy mógłbyś?
- Oczywiście, że nie. Powiedziałem wam, że byłem użyteczny.
- Więc idź go rozerwać. Claire, znajdź jego telefon stacjonarny.
W końcu zostawili Harry’ego siedzącego nędznie w swoim brudnym salonie ze stosem

połamanych telefonów i rozbitym sprzętem komputerowym i instrukcjami żeby trzymać się z
daleka od rzeczy, albo czegoś. Claire była prawie pewna, że dostał wiadomość. Głośno. Ale tylko
żeby się upewnić, Eve związała go taśmą. Wyglądał jak srebrna mumia.

- Nie martw się, - powiedziała Eve. – Zamierzam zadzwonić po policję i poprosić ich aby

patrzyli na ciebie przez około, oh, trzy godziny. Żaden z tych karaluchów nie wygląda na głodnego
– to jest dobra wiadomość. Wszystkie są naokoło pizzy, nie błysku człowieka. Więc po prostu
będzie z tobą w porządku, Harry. – Pogłaskała jego głowę i uśmiechnęła się tak promiennie, że
Harry na chwile wyglądał na zaślepionego. Eve była ładna i mogła być całkowicie oszałamiająca,
kiedy uśmiechała się w ten sposób.

Eve zrobiła to, co obiecała; kiedy Myrnin prowadził (kolejny przerażający eksperyment w

ciemności), zadzwoniła do biura Hannah Moses i doniosła całą rzecz.

- Zaczekaj, - powiedziała Hannah. Claire mogła zobaczyć dlaczego, jako głowa departamentu

policji Morganville nadal była zaskoczona tą całą rzeczą. – Mówisz mi, że właśnie zaatakowaliście
i sterroryzowaliście Chronionego obywatela Morganville i zostawiliście go związanego i chcecie
aby ja sprawdziła go za was? Czy dobrze to zrozumiałam?

- Tak, - powiedziała Eve. – Cóż, to brzmi źle kiedy mówisz to w ten sposób, ale to jest mniej

więcej w ten sposób. Po prostu, że się nie dławi albo ma atak serca albo coś. Także jest wiele
karaluchów. Martwię się tym.

- Zdajesz sobie sprawę, że przyznajesz się do przestępstw, Eve.
- Nie, - powiedziała. – Bo w pewnym rodzaju robimy rzeczy dla Amelie. Kontynuujemy

dowodzenie. Ona, ach, nas wycofa. – Podniosła swoje brwi na Claire, czyste Dobrze? w jej
wyrazie. Claire wzruszyła ramionami. – Zresztą, Oliver jest jego Opiekunem, a Oliver nie będzie
się przejmował tym, co zrobiliśmy. Jeśli dotarłby do niego pierwszy, jestem prawie pewna, że
miałabyś o wiele więcej sprzątania.

Hannah była przez kilka sekund cicho, a potem powiedziała, - Pamiętam, kiedy to było ciche,

małe miasteczko. To było miłe.

- Nigdy nie było ciche, Hannah. Po prostu wyjechałaś do Afganistanu.
- I tam też było ciszej. W porządku. Sprawdzę waszego więźnia. Co zamierzacie zrobić

dziewczyny?

- Chcesz wiedzieć?
- Nie powinnam?
- Uh… nie sądzę, że powinnaś, - powiedziała Claire. – Widząc jak pomyślałabyś, że

musiałabyś zrobić coś, a trzymanie się z dala z drogi jest prawdopodobnie teraz o wiele
bezpieczniejsze.

- Zamierzacie zaczerpnąć swojej własnej rady?
- Nie możemy, - powiedziała Claire. – Shane i Michael są w kłopotach. Zamierzamy ich

wyciągnąć.

- Jesteście pewne, że nie mogę z tym pomóc?
- Tak, - powiedziała Eve. – Jestem pewna. Mamy całą pomoc, jaką już możemy kierować.
Myrnin czmychnął kołem ostrym ruchem, który sprawił, że koła zapiszczały i wyrzucił

dziewczyny na tylnych siedzeniach samochodu. Eve prawie upuściła swój telefon.

- Jesteście w samochodzie, który prawie spowodował trzy wypadki w Północnej Części? –

zapytała Hannah. – Bo podążam za wami z moimi światłami świecącymi i ktokolwiek prowadzi,
nie zjeżdża na pobocze.

- Puść go, - powiedziała Claire. – Zaufaj mi. Za zatrzymasz go.
- Oh, Boże. To jest Myrnin, prawda?
- Powiedz tej pani z policji aby przestała mnie gonić, - powiedział zirytowany Myrnin z

przedniego siedzenia. – Naprawdę, nie jestem w tym aż tak zły.

Wszystkie dowody przeciwne. Ale Hannah rozłączyła się po swojej stronie, a lament jej syren

zamarł. Claire przypuszczała, że w tym momencie to była największa wygrana, jakiej rozsądnie
mogli pragnąć. Więc tutaj są pędząc w ciemności na tropie przerażonego przestępcy, który mógł lub
mógł nie wykiwać ich, a oni właśnie odmówili pomocy policji.

To okazywało się tak dobrze. Ale Claire musiała przyznać, że Eve była pod każdym

względem cudowna, kiedy miała szansę żeby błyszczeć. Lśniła i migotała i była wystarczająco
ostra aby przeciąć, po prostu jak diament. Wszystko, co Claire musiała robić było wyglądać
rozsądnie silnie, co dokładnie teraz nie było problemem. Czuła się silna, bo nie mogła przestać
myśleć o Shane’ie. Gdzie był. Co robił. Co było jemu robione.

Gloriana.
Komórka Claire zadzwoniła, a ona podskoczyła i spojrzała na ekran.
Pan Radamon, MIT.
Oh, Boże.
Wzięła głęboki oddech, ścisnęła swoje oczy i odpowiedziała, - Halo?
- Pani Danvers, halo. Tu Pan Radamon z MIT’u. Bardzo przepraszam, że panią niepokoję, ale

muszę zameldować się i zobaczyć, jak rzeczy się dzieją. Z pani przygotowaniami. Jak może pani
sobie wyobrazić, te miejsca są bardzo trudne do utrzymania, a ja potrzebuję pani odpowiedzi dość
szybko aby…

- Wiem, - powiedziała Claire i próbowała nie pozwolić swojemu głosowi drżeć. Czuła się

jakby była teraz zatrzaskiwana w imadle, a jej głowa była bliska eksplodowania. – Przepraszam,
jestem w pewnym rodzaju w środku czegoś. Obiecuję, że zadzwonię tak szybko, jak będę mogła,
proszę pana. Dziękuję.

- W porządku, dziękuję…
Rozłączyła się. Szybko. Cisza w samochodzie. Eve obdarowała ją ciekawskim spojrzeniem.

- Cóż, - powiedział cicho Myrnin z przedniego siedzenia. – Zasugerowałbym abyśmy skupili

się na problemie w zasięgu ręki. Wierzę, że im mniej zakłóceń tym lepiej.

Jego ton głosu był całkowicie inny niż był przedtem, a Claire zdała sobie sprawę, że słyszał

rozmowę. Słyszał też każde słowo po drugiej stronie linii. Żadnych sekretów przed kimś, jak
Myrnin.

Nie mogła powiedzieć, co myślał, ale był nienaturalnie spokojny.
- Myrnin… - zaczęła. Podniósł jedną usztywnioną dłoń w ostrym geście.
- Nie, - powiedział. – Nie dyskutujemy o tym teraz. Może później. – Rzucił okiem na nią w

lusterku, a jego oczy były ciemne i bardzo zmartwione. – Powinniśmy być przy adresie, który dał
nam Pan Anderson już za moment. Powinniście być gotowe.

- Odnośnie tego… - Claire zmusiła siebie do przestania podziwiania o niesamowicie złej

porze i pamiętała tylko to, co robili. – Znamy bezpieczne wejścia, ale jak zamierzamy to zrobić?
Wejść razem? Osobno?

- Przyjmuję, że priorytetem jest aby pierwsi znaleźć waszych przyjaciół i usunąć ich z lokali,

przed wezwaniem Amelie i Olivera – to będąc równoważne wezwaniu uderzenia nuklearnego. Czy
to jest poprawne?

- Tak, - powiedziała Eve. – Shane i Michael, pierwszy priorytet. Oh, i nie zostanie zabitym. To

też jest dużym. – Zmarszczyła się i chwyciła z powrotem komórkę Claire. – Hej, czy ta rzecz ma
już gotowy Internet?

- Tak, to jest smartfon, - powiedziała Claire. – Czemu?
- Myślę, że powinniśmy zobaczyć co się dzieje na stronie internetowej, - powiedziała Eve.

Pracowała z telefonem przez minutę lub więcej, potem trzymała ją tak, że Claire mogła tez
zobaczyć mały, ale wyraźny ekran. Strona Nieśmiertelnych Bitew ładowała się powoli, ale się
załadowała, a Eve rozszerzyła część, która mówiła o nadchodzących rundach.

Był tam licznik odliczania działający i nakręcał się szybko. Sztandar głosił wydarzenie na

żywo. Było video osadzone obok niego, które zaczęło lecieć, kiedy Claire je kliknęła.

Znowu Vassily ubrany w jego głupią Halloween’ową interpretację wampira (mimo że

szczerze, Myrnin nie był teraz przebrany tak odmiennie). Vassily wyglądał na podekscytowanego i
trochę zdenerwowanego, kiedy pochylił się w kierunku kamery, wystarczająco że złamała przelotne
spojrzenia jego długich, białych zębów. – Dzień dobry, członkowie, - powiedział. – Mamy dla was
bardzo specjalną ucztę, więc przygotujcie się umieścić te zakłady. Po jednej stronie mamy naszego
panującego mistrza, Shane’a – Walącego Collinsa. – Vassily cofnął się aby pokazać Shane’a
siedzącego tam na krześle, rozebranego do talii, pokazując wszystkie te okropne siniaki. Nie był
związany albo cokolwiek. Wydawał się w porządku, ale bardzo skupiony.

Vassily przesunął się, a kamera przesunęła się z nim. Przeszli przez jakiś rodzaj drzwi, bardzo

chodząc i mówiąc i nagle kamera wygrzebała się i skupiła na innej znajomej twarzy. Michael.
Wydawał się okej, ale w [przeciwieństwie do Shane’a, był związany – nie, przykuty łańcuchami.
Przykuty łańcuchami do ściany. Pchnął Vassily’ego, ale krótko sięgnął. Vassily błysnął na niego
kłami. Michael odwzajemnił błyśnięcie nimi.

- A to, moi przyjaciele, jest nasz najnowszy rozgrzany rywal naszego mistrza… Michael! Ci

dwaj budowali knot urazy przez więcej niż rok, a to jest tym więcej przemocy, bo byli kiedyś
najlepszymi przyjaciółmi. Więc, jak myślicie, kto wyjdzie na szczyt: aktualny zwycięzca czy
wampir? Proszę o wasze zakłady! Mecz zaczyna się już za kilka minut ze zwycięzcą spotykającym
naszego specjalnego dobroczyńcą…

Vassily chodził i znowu gadał, zostawiając Michaela sfrustrowanego z udręczoną twarzą z

tyłu. Kamera przepychała się za nim przez tunele i ciemność i dość nagle, widocznie ku zdziwieniu

Vassily’ego, był mężczyzna stojący na jego drodze. Jego tupot zawahał się i zatrzymał.

To był Pan Bishop. Nie szkieletowa, zdesperowana rzecz, którą Claire wcześniej widziała…

nie, Bishop wziął prysznic, znalazł świeże ubrania i wyraźnie najadł się, póki nie był całkowicie
wyzdrowiały. Wyglądał młodziej, niż wcześniej. I bardzo, bardzo silnie. Groźba biła od niego jak
czarne światło.

- Cóż, - powiedział niezręcznie Vassily. – Uh, panie, nie myślę, że powinieneś być…
- Zamknij się, Vassily. Ja podejmuję tutaj decyzje, - powiedział Bishop. – I zdecydowałem, że

dzisiaj – ja będę walczył z wygranym dzisiejszego meczu. Czuję potrzebę małej ilości ćwiczeń,
zanim przeniesiemy się do większej zdobyczy.

- Panie, to nie jest… to nie jest to, z czym się zgodziliśmy…
Oczy Bishopa stały się czerwone, a jego kły obnażyły się, a Claire prawie upuściła telefon.

Nawet nieważne kto kierował kamerą, poruszał się w tył. – Zmieniam nasze umowy, ulubieńcu.
Dzisiejszego wieczora zmieniam wszystkie nasze umowy. Dzisiaj wyjmiemy walkę poza klatkę. Na
ulice. Do Założycielki.

- Panie…
Bishop uderzył Vassily’ego wystarczająco mocno aby trzasnąć nim o ścianę i stał tam

wpatrując się w dół na niego. – Czekałem wystarczająco długo, - powiedział. – Nie potrzebuje
twoich brudnych pieniędzy. To czego potrzebuję, to poczuć jej krew w mojej buzi. Zrozumieliśmy
się?

Vassily wstał trzęsąc się i skłonił swoją głową. – Tak, panie. Zrozumieliśmy. Uh, ale najpierw,

przyniesiemy ci walczącego…?

- Za wszelką cenę, - powiedział Bishop i uśmiechnął się. – Chcę zobaczyć tych dwóch

krzywdzących siebie nawzajem. To dogodzi mi wystarczająco.

Nagranie skończyło się. Claire grzebała z telefonem i z rękoma trzęsącymi się, znowu

zatrzymała licznik. Obok niego były szanse. Shane był faworyzowany nad Michaele dwa do
jednego. Bishop był mocno faworyzowany aby pobić też jednego z nich.

A licznik…
A licznik dla walk wyczerpał się.
- Nie, - wyszeptała Claire. – Nie… - Bishop przeznaczył go do działania dłużej; zachował się

przed kamerą w otwartym wyzwaniu Amelie. Był poważny; to skończy się rzezią, cokolwiek stanie
się w klatkowym meczu.

Skończył im się czas.

Rozdział 15

*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń

itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

Shane

Był szalony próbując tego.

Kiedy zobaczyłem Michaela pojawiającego się w stodole, Vassily i Gloriana ładowali nas do

wozu aby zabrać nas w nowe miejsce. Nie wiem, jak mnie znalazł; mógłbym przysiąc, że nikt na sali
gimnastycznej nie wiedział niczego o tym, gdzie byliśmy, ale oto tam był, Michael pieprzony Glass,
wchodzący w swoim głupim, czarnym wampirzym płaszczu i kapeluszu i rękawiczkach próbując
rozmawiać ze mną jakbyśmy siebie znali.

Jakby nie zasztyletował mnie w plecy w chwili, kiedy zgodził się przestać być człowiekiem.
Przystąpił do nich, wampirów. Naszych właścicieli, którzy zrobili mojego ojca

przegrywającym i pozwolili Monice Morrell zdziczeć, robiąc cokolwiek, co okazało się być fatalne
dla mojej siostry. Wysłali zabójców za moją mamą. Michael powinien wiedzieć lepiej. Michael
powinien wiedzieć, że nieważne co, nie mogłem mu wybaczyć, nie w głębi. Oni odebrali mi moją
rodzinę.

Vassily i Glory złapali go oczywiście i wepchnęli do innego wozu, tego, który trzymał

wampiry. Już nie próbowali nas transportować razem. Zbyt wiele bójek. Ciągle do mnie wrzeszczał,
ale ja po prostu patrzyłem, póki oni go nie zablokowali, a potem odszedłem.

Był moim przyjacielem i, cholera, nadal boli mnie wiedzenie o tym, że zrobił nam to, mnie.

Zmienił wszystko. Już najwyższy czas aby wiedział, jak to jest.

Może to było szokiem widzieć go… nie wiem… ale doszedłem do wniosku, że czułem się dość

tak podekscytowany nadchodzącą rundą, jak wcześniej. Moja głowa bolała, a ja byłem zmęczony;
sen nie przychodził ostatnio łatwo z powodu tych wszystkich siniaków i poobijanych kości. Kiedy
Glory była w pobliżu było lepiej. Nie myślałem tak wiele. Ale teraz, w wozie zauważyłem jak była
tam gruba siatka druciana pomiędzy nami ludzkimi wojownikami, a siedzeniem kierowcy, jakbyśmy
byli niebezpiecznymi psami albo coś. Kiedy rozejrzałem się po innych, pomyślałem że może to była
prawda. Była nas tutaj czwórka i szczerze, byłem prawdopodobnie najtwardszym. Jednak nie
wyglądałem tak. Oni wyglądali jak koledzy motocykliści mojego taty, wszyscy spoceni i umięśnieniu
i wytatuowali, z ogolonymi głowami i kozimi bródkami. Byli gotowi aby to porozrywać na kawałki.
Przypuszczam, że tez byłem, albo przynajmniej byłbym kiedy dotrzemy tam, gdzie zmierzaliśmy.

Kiedy Glory znowu się do mnie uśmiechnęła.
Odchyliłem moją głowę do tyłu i zamknąłem oczy i zamiast zobaczyć niegodziwy, chłodny

uśmiech Glory, zobaczyłem ten słodki Claire, ten który dawała tylko mi, ten który sprawiał, że
zapominałem wszystko o byciu wściekłym albo twardym albo zranionym. Z nią rzeczy były dobre.
Ja byłem dobry. Z jej powodu. To było dokładnie przeciwieństwo tego, co robiła obecność Glory;
jej sprawiały, ze pamiętałem wszystkie złe rzeczy, podnosiły się i wykipiały i chciałem wyżyć się za
to na kimkolwiek, kto był na drodze. Claire sprawiała, że zapominałem to wszystko i zdawałem
sobie sprawę, że nie musiałem być wściekły.

Nie, robiłem to dla niej. Dla niej. Musiałem zarobić swoje przejście za miasto, zanim było za

późno. Nawet powiedziała, że tamtej nocy, przed tym okropnym momentem na sali gimnastycznej,
kiedy była tak bliska Michaelowi, a ja – ja pomyślałem…

Wiedziałem, że to nie było prawdą. Wiedziałem, że Claire nie skrzywdziłaby mnie w ten

sposób.

Otworzyłem swoje oczy i wziąłem szybki wdech. Potrzebowałem Glory. Nie mogłem pozostać

silny, jeśli myślałem o Claire; tęskniłem za nią i nienawidziłem tego, że to sprawiało, że czułem się
słabo i źle. Pierwsza mnie zostawiła, spędzając wolny czas z tym nienormalnym Myrninem,
wymykając się aby być z nim. Nieważne, co powiedziała, to była prawda.

Ale nie mogłem temu zaradzić. Chciałem jej. Chciałem jej ze mną, a jedyny sposób w jaki to

mogło być było daleko stąd. Poza Morganville.

- Hej, Collins, nie zasypiaj na nas! – wrzasnął Brett, który miał swój pierwszy mecz później,

po moim. – Musisz się zgrzać, mój facet! – Uderzył mnie w ramię, dokładnie tam, gdzie miałem

dużego, rozprzestrzenionego siniaka i obrzęk. Nie skrzywiłem się, ale ból, który przestrzelił mnie
sprawił, że zobaczyłem fale czerwieni i nagle było ciężko oddychać. Przetrwałem to i zmusiłem
siebie do szerokiego uśmiechu z powrotem na niego.

- Rozgrzeję się nawet bardziej, spalę cię żywym, - powiedziałem. Zawył jak wilk. Niektórzy

faceci nie potrzebowali wpływu Glory aby zwariować; Brett taki był. – Uderz mnie znowu, a ja cię
rozwalę, stary.

Zgiął swoje pięści i uśmiechnął się szeroko, ale wziął mnie na poważnie i usiadł opierając się

o ścianę wozu. – Znowu myślisz o tej dziewczynie?

- Nie, - skłamałem. Próbowałem nie myśleć, bo to bolało. To bolało myśląc, że gdzieś tam na

zewnątrz mogła mnie szukać. Wszystko, o czym mogłem myśleć było, że gdzieś mogła być sama,
przestraszona, może płakała. Z mojego powodu.

Znowu zatrzasnąłem swoje oczy i walnąłem moją głową o ścianę wozu, wystarczająco aby się

zranić i zostawić wygięcie. Chciałem, żeby Glory pojechała z nami.

Naprawdę, naprawdę chciałem.

###

Kiedy wysiadłem z wozu, byliśmy w jakimś zapadającym się, starym magazynie, kolejnym

gównianym kawałku historii starożytnej Morganville, o który nikt nie dbał. Zobaczyłem blaknące
listy na wierzchu. To musiał być pewien rodzaj wytwórni dywanów. Duży, ceglany budynek, niezbyt
wiele okien, a te okna, które były tam, były zbite trzy piętra w górę przez jakieś lokalne dzieciaki z
dobrą bronią. Niezbyt wiele czasu na zwiedzanie, ale rozpoznałem teren; nie dorastasz w tym
głupim mieście bez krążenia wokół miejsc, do których twoi rodzice nie chcą, żebyś chodził. Ja i Lyss
przegrzebaliśmy się przez niektóre z tych opuszczonych magazynów, kiedy ona miała około
dwunastu lat, a ja byłem głupszy niż zazwyczaj. Uciekliśmy z nich, ale patrząc na to teraz, nie
mogłem uwierzyć, że kiedykolwiek zaryzykowaliśmy to.

Teraz, kiedy jej nie było, zmrażało mnie przy myśleniu o wszystkich ryzykach, na które jej

pozwoliłem. Jeśli mógłbym znowu zrobić rzeczy dobrze, zatrzymać ten ogień, wyciągnąć ją z domu
zanim cały dym i płomienie… potem nigdy nie pozwoliłbym jej znowu podjąć kolejnego ryzyka.
Chroniłbym ją. To jest to, do czego duży brat ma robić: chronić.

Ale nie, byłem dla niej dupkiem i zasnąłem na kanapie, a do czasu kiedy się obudziłem, dom

płonął, a je nie mogłem jej wyciągnąć. Nie wiem, czy się obudziła. Miałem nadzieję, że nie. Miałem
nadzieję, że nigdy nie wiedziała, nigdy nie czuła tego rodzaju krzyczącego strachu, który ja czułem
podczas gdy próbowałem dotrzeć do niej.

Otrząśnij się z tego, Collins. Lyss nie było. Mojej mamy i taty nie było. Musiałem skupić się

na przebrnięciu przez następne dwie godziny lub z przyłączeniem do nich. Jeśli zrobię to dobrze,
zarobię dużo pieniędzy: wystarczająco aby kupić moją drogę z dala od miasta, zgubić się, stworzyć
nowe życie. Zapomnieć Claire.

To było to, co musiałem zrobić. Zapomnieć. Zapomnieć wszystko.
To było łatwiejsze, kiedy Gloriana grasowała dookoła i brała moją rękę. Była wampirem, tam,

ale nie wydawała się taka; nie nienawidziłem jej i nie chciałem jej skrzywdzić. Chciałem ją
zadowolić na wszystkie sposoby – nie żeby ona chciała czegokolwiek ode mnie z wyjątkiem
wzniesienia dobrej walki. Wolała chłopaków z kłami. Jak Michael.

Tylko kolejny powód aby go nienawidzić. Jakbym potrzebował więcej.
- Jesteś gotowy? – zapytała mnie. – Czy będziesz moim rycerzem w lśniącej zbroi, Shane,

chroniąc mnie przed wszystkimi dużymi, złymi mężczyznami? – powiedziała to z uśmiechem, ale
miałem wrażenie, że nie miała tego na myśli. Wydawała się mnie wyśmiewać, ale nie mogłem się
tym zbyt martwić. Było cos w niej – coś, czego w głębi wiedziałem, że nienawidziłem, ale czemu
nadal nie mogłem się oprzeć. – Bo mamy dzisiejszej nocy dużo jazdy na ciebie. Potrzebujemy ciebie
abyś zarobił dla nas dużo pieniędzy i spłacił kilka długów. Starych długów, komuś, komu raczej nie
wolelibyśmy być dłużnym, jeśli wiesz co mam na myśli. Potem będą nowi właściciele
Nieśmiertelnych Bitew, a Vassily i ja będziemy bezpieczni. I wszyscy możemy wydostać się z
Morganville na zawsze.

Mówiła mi rzeczy, które wiedziałem, że nie zamierzała abym rozumiał, a na pewnym poziomie,

rozumiałem… i wiedziałem, że coś było bardzo źle. Ale było za późno na cokolwiek z tego, na
ostrożność albo myślenie albo odporność.

Nienawidziłem jej rodzaju, ale zrobiłbym cokolwiek dla Gloriany, a ona wiedziała to.
- Teraz, - powiedziała i pogłaskała moją dłoń w ten sam sposób, w jaki pogłaskałaby psa po

głowie. – Nie będziesz miał problemów ze swoim rozgrzewającym meczem, prawda?

- Z kim walczę?
- Twoim starym przyjacielem. Michaelem.
Michael. Przekazałem to do mojego flegmatycznie pracującego mózgu i chciałem powiedzieć

nie, ale nie mogłem całkowicie zmusić tego do wydostania się z mojej buzi. Zamiast tego
powiedziałem i miałem to na myśli, - Jasne, żadnego problemu. – Michael i ja walczyliśmy
wcześniej. Do diabła, powaliłem go na dół na ziemię parę razy, nawet mimo że był wampirzo-
szybki. Mogłem mu podołać.

- Tylko pytam, bo to byłoby niewygodne, jeśli miałbyś… namysły. Widzisz, zamierzamy zrobić

to na żywo, nie na taśmie. W ten sposób bardziej ekscytująco. Więcej pieniędzy. Będzie widownia na
żywo, jak również ta on-line.

Nie miało dla mnie znaczenia, kto oglądał albo dlaczego. – Walczę z wampirami, -

powiedziałem. – To jest to co mam robić. Nie ma znaczenia kim są albo kim byli. Prawda?

- Prawda, - powiedziała i zaśmiała się. Próbowałem nie zauważyć błysku kłów w jej buzi. –

Kocham mężczyznę, który wie, czego chce, Shane. Oh i pamiętaj… ta walka nie zakończy się póki
jeden z was nie zostanie wyniesiony. Żadnego miłosierdzia.

- Żadnego miłosierdzia, - powiedziałem. To wydawało się dziwnie puste wewnątrz, puste tam,

gdzie wcześniej byłem pełen różnego rodzaju rzeczy. Teraz była tylko nienawiść, świecąca i
promieniująca wewnątrz mnie i zaczynała wydawać się jak coś toksycznego. Coś, co zjadało mnie
od wewnątrz, iskrzyło raki jak czarne chmury.

Ale to nie miało znaczenia. Niż z tego się nie liczyło, kiedy otwarła drzwi, a ja zobaczyłem

klatkę po środku trybun i ludzi zajmujących swoje siedzenia.

- To twoje, - wyszeptała do mnie Glory. – To wszystko twoje, Shane. Bo ty dzisiejszej nocy

wygrasz, a my wszyscy będziemy wolni.

Spojrzałem na nią, nagle pewien, że kłamała… ale było coś dziwnie otwartego i szczerego w

jej niebieskich oczach.

- Masz to na myśli? – zapytałem. – Wolni?
- Wolni, - powtórzyła. – Obiecuję ci. Po dzisiejszej nocy, nie będziesz musiał już nigdy znowu

walczyć.

Potem posłała mnie w dół korytarzem i posadziła mnie na krześle, a Vassily pokazał się robiąc

swoje głupie wrażenie Drakuli z kamerami, które chytro spojrzały na mnie pustymi oczami. A potem
to wszystko się skończyło i rozpoczęło się odliczanie.

Czas żeby walczyć.

###

- Płacenie klientom, - powiedział Myrnin. Skinął ludziom wysiadającym z samochodów i

idącym w kierunku dalekich drzwi, bezpiecznych drzwi magazynu. Były wszystkie rodzaje – co
wliczało urzędników w Morganville, matki, studentów, twardych facetów. Cały przekrój
szaleństwa. Były też wampiry, pracujące przy drzwiach… Claire rozpoznała jednego z nich, i tak
powiedziała. – Tak, - zgodził się Myrnin. – Był wcześniej z Bishopem. Jeden z tych, o których
Amelie powiedziała, że zaginęli. Teraz wiemy, gdzie był. Żadnych wątpliwości, że Vassily wynajął
wielu byłych pracowników Bishopa aby obsługiwać jego małe przedsięwzięcie.

- Ale czego on chce? – zapytała Eve. Obserwowała paradę ludzi rozgałęziających się dookoła

pieniędzy z zaskoczonymi i lekko chorymi wyrazami. – To wszystko dla pieniędzy?

- Miliony dolarów, co dla wampira oznacza bezpieczeństwo i stabilizację, - powiedział

Myrnin. – I niezależność. Nasi przyjaciele, którzy wyzwolili się od Amelie aby uformować ich małą
kolonię w Blacke nie są jedynymi, którzy chcą się wydostać z Morganville; przyjaciele Bishopa i
sympatycy strachu Amelie. Na zewnątrz tego miasta mogą być swoimi własnymi małymi, drobnymi
królami i królowymi. – W sposób, w jaki to powiedział wydawał się gorzki i odległy, jakby to
wcześniej rozważał. Albo zrobił to wcześniej. – W każdym przypadku, nigdy nie myślcie, że
pieniądze są choć trochę mniej dobrą motywacją niż pasja. Byłybyście zdziwione, co ludzie
zrobiliby dla pieniędzy, czego nie zrobiliby dla miłości.

- Musimy się wślizgnąć do środka, - powiedziała Eve.
- Nie ma wątpliwości, - zgodził się Myrnin. – Ale poznają cię natychmiast. Claire jest mniej

rozpoznawalna i ktokolwiek z trudem zna moją twarz. Zasugeruję, że zostaniesz tutaj i…

Eve obdarowała go miażdżącym spojrzeniem i powiedziała, - Podaj mi swój kapelusz.
- Słucham?
- Twój kapelusz. I twój płaszcz.
Myrnin obdarował ją wątpliwym spojrzeniem i podał je. Otrząsnęła je, powąchała, zrobiła

miny, a potem włożyła. Na Eve płaszcz wyglądał na nawet większy i jeszcze gorzej dopasowany
niż na Myrninie, a kapelusz praktycznie połykał jej głowę. Wszystko, co Claire mogła zobaczyć z
niej był biały błysk jej twarzy.

Po prostu jak wampir.
- Huh, - powiedział Myrnin i nastawił swoją głowę z wielkim zainteresowaniem. – Dla

niektórych tak dziwacznych, możesz zniknąć dość efektywnie.

- Zamknij się i przygotuj się, - powiedziała Eve. – Będziesz musiał ruszyć swój tyłek, jeśli nie

chcesz go lekko przysmażonego.

Spojrzał w dół na siebie i zmarszczył brwi. – Nie zrobię, nie zrobię. Zbyt indywidualnie.

Nie… - I zanim Claire mogła go zatrzymać, zdjął swój płaszcz i rzucił go na podłogę razem z jego
brokatową kamizelką. Pozostał przy swojej szkarłatnej koszuli i czarnych spodniach – bardzo
praktycznie. – Lepiej?

- Jasne, - powiedziała. Nie mogła sobie wyobrazić, że było. – Gotowy?
- Gotowy.
Eve pierwsza wysiadła i pośpieszyła w kierunku drzwi z głową w dół. Wampiry spojrzały raz

na jej twarz i pomachały jej bez słowa. Claire podążyła za nią niosąc obie czarne torby. Zatrzymali
ją i poprosili o pieniądze na wstęp, które Myrnin wyciągnął z kieszeni i podał – w złotych
monetach. Claire przypuszczała, że prawdopodobnie nie aż tak niezwykłe dla gromady z kłami, bo
tylko wzruszyli ramionami i włożyli do kieszeni pieniądze i dali jej i Myrninowi plastikowe pasy do
założenia dookoła ich nadgarstków. – Nie możecie wnieść krwi, - powiedział jeden z nich, kiedy
przypieczętował mankiety. – Przyzwolenie z tyłu pomieszczenia. Dziesięć dolców za pół kwarty
(pół kwarty = 0,568 l – przypuszczenie tłumacza).

- To niedorzeczne! – powiedział Myrnin. – Ceny…
Claire przesunęła go. Wyglądał na oburzonego. – Cóż, to jest bardzo dużo, - wymamrotał. –

Oh. Tu jest twoja przyjaciółka, Even. Ever?

- Eve, - powiedziała Claire. – Tutaj, weź swoją torbę. Ja mam swoją i Eve. Zamierzam iść

znaleźć Shane’a. Ty i Eve…

- Nie ma takiej potrzeby, - powiedział Myrnin, kiedy światła pociemniały, a drzwi zamknęły

się z hukiem z tyłu pomieszczenia. Claire miała wyraźne wrażenie, że były zablokowywane, a
ktokolwiek kto przyszedł po będzie stał na zewnątrz ciesząc się dniem, człowiek albo wampir. –
Tutaj wychodzi.

Claire obróciła się. Stali na betonowej podłodze, a tanie aluminiowe trybuny rozszerzyły się

na dziesięć rzędów po wszystkich czterech stronach dużego, otwartego pomieszczenia. Na środku
była platforma, a na platformie była żelazna klatka z otwartymi drzwiami. Była gdzieś wielkości
ringu bokserskiego i były tam jasne, rozżarzone do białości światła skierowane w dół na nią ze
wszystkich kątów, żeby zamienić ją w puste, białe płótno.

Vassily wyszedł na środek niej z kłami świecącymi, kiedy się uśmiechnął i pomachał do

tłumu. Claire zdała sobie sprawę, że miejsca były zapełnione gdzieś w połowie; może nie byli w
stanie rozpowszechnić słowo wystarczająco szybko. Nie miało to znaczenia. Ich prawdziwe
pieniądze pochodziły z internetowych zakładów i członkowstw.

Vassily miał na sobie po prostu prawie ten sam strój co Myrnin, tylko że na nim wyglądał on

tanio i głupio. Miał bezprzewodowy mikrofon, a teraz podniósł go do swoich ust i powiedział, -
Witajcie, przyjaciele w Nieśmiertelnych Bitwach, gdzie ci z wiecznymi życiami ryzykują aby
stracić je i ci z tylko ludzką siłą uczą się, jak to jest być bohaterami! – Dostał jakieś okrzyki i
oklaski. Obok niej Myrnin stał bardzo spokojnie obserwując. Claire zdała sobie sprawę, że trzymał
jej rękę, przytrzymując ją spokojną. Nie wiedziała dlaczego, póki Vassily nie powiedział, - A teraz
poznajcie naszego śmiertelnego bohatera nocy: Shane’a – Walącego Collinsa, zwycięzcę dwóch
poprzednich rund, niedobitka i łowcę! Obdarujcie go ciepłym, Nieśmiertelnym powitaniem!

Tłum wiwatował. Claire stała tam czując się krucha i rozgrzana, jakby została zamieniona w

popioły, które mogły zostać zwiane w każdej chwili i patrzyła jak Shane, jej Shane wszedł do
stalowej klatki z rękami trzymanymi wysoko.

Uśmiechał się, ale jego oczy były martwe i nawiedzone przez ducha mężczyzny, którym był.

Claire chciała upaść. Dłoń Myrnina była miażdżąco ciasno dookoła jej ręki, ale nie odczuwała tego
jako robienie czegoś głupiego; nie była pewna, czy mogła się sama poruszać. To wydawało się
koszmarem.

A potem, oczywiście, pogorszyło się.
- A rywalem, - krzyczał Vassily. – Wampir nowicjusz, muzyk, ambitny zwycięzca, Michael

Glass! To mecz urazy, panie i panowie, lata w podejmowaniu! Teraz oglądajcie jak…

Claire zobaczyła, że Vassily przeliczył się; myślał, że nadal może uwodzić (gra słów nie

przeznaczonych) (chodzi w tym o to, że uwodzić po angielsku tłumaczy się między innymi jako
„vamp” co oznacza także wampir i Claire chodziło jakby o to, że ta gra słowna, że wampir uwodził
czyli „a vamp was vamping” wyszła przypadkowo – przypuszczenie tłumacza) aby podbić zakłady,
ale Shane miał inne pomysły. Zrobił długie koło dookoła klatki, a potem z nienaturalną szybkością
obrócił się i zatrzasnął się dookoła Vassily’ego, który nadal mówił do swojego mikrofonu. Vassily
upuścił mikrofon, ale Shane miał go za kołnierz jego ekstrawaganckiego płaszcza i rzucił go w
kręcącą się, trzepoczącą stertę na podłogę. Zanim Vassily mógł wstać, Shane był na nim.

Michael ściągnął go i przytrzymał jego ręce za nim. – Przestań, - powiedział. Claire mogła go

usłyszeć, ale nie była pewna, czy tłum mógł; wszyscy tupali i wrzeszczeli, ustawiając hałas
trzaskającego metalu, który zagłuszał większość rzeczy. Michael nie grał przed tłumem. Mówił
pilnie do Shane’a. – Bracie, zatrzymaj to. To nie jesteś ty.

Shane przestał. Stał się spokojny w uścisku Michaela, a jego oczy zamknęły się. Ale kiedy

Michael puścił go myśląc, że dotarł do niego, Claire zobaczyła uśmiech wykrzywiający się na
ustach Shane’a i spróbowała wykrzyczeć ostrzeżenie.

Usłyszała wyraźnie Shane’a kiedy powiedział, - Mylisz się co do tego. Bracie.

SHANE

Chciałem wgryźć się w Vassily’ego przez chwilę i słyszącego go gadającego wkoło o

Michaelu, cóż, to było to. Michael szalony Glass. Pan Idealny. Teraz nie był tylko kolejnym
wampirem, prawda? Nie, pochodził z długiej linii ludzkich Renfield’ów (Renfield – postać fikcyjna z
„Drakuli” będąca sługą Drakuli, mająca manię w wyniku bycia pod wpływem Drakuli –
przypuszczenie tłumacza), wszystkich przychylających się wampirom. Do diabła, Sam nawet…

Nie. Coś we mnie zatrzasnęło się, kiedy próbowałem wolno skojarzyć Sama, dziadka

Michaela z tą deklamacją umysłową; Sam, wiedziałem że nie zasłużył na to. Lubiłem Sama. Do
diabła, każdy kochał Sama.

Jak każdy kochał Michaela. Pana Idealnego.
Skoczyłem na Vassily’ego i to wydawało się dobre. Wydawało się dobrze aby myśleć moim

ciałem zamiast mylącej plątaniny nienawiści i winy i strachu, który był wewnątrz mnie – aby po
prostu być czymś, zrobić coś bez najwyższego mózgu wchodzącego w drogę. Kopnąłem go, ale
najtwardszym kątem moich stóp; używasz boku albo pięty. Wybrałem piętę i włożyłem jakiś rozmach
za nią i poczułem żebra Vassily’ego trzeszczące, kiedy cios wylądował.

Dobrze.
Potem Michael ściągał mnie i cholera, miał mnie od tyłu. Miał wpływ i siłę. Vassily wstał,

odzyskał swój mikrofon i wygrzebał się z klatki zatrzaskując ją za nim.

Michael powiedział pilnie, - Przestań. Bracie, zatrzymaj to. To nie jesteś ty.
Zamknąłem moje oczy i pozwoliłem moim spiętym mięśniom rozluźnić się w jego uścisku.

Tylko idiota opadłby na to, ale Michael lubił wierzyć, że mógł zrobić cokolwiek. I zresztą nie
myślał, że byłem bardzo mądry.

Kiedy poczułem, że uwolnił mnie, uśmiechałem się tak bardzo, że to bolało. – Mylisz się co do

tego. Bracie.

Prawdopodobnie miał ostrzeżenie słysząc to, ale nie zanurkowałem do przodu aby odejść od

niego. Oh nie. Cisnąłem soną do tyłu wbijając się w niego i trzasnąłem naszą dwójką w dół na
sprężystą, huczącą płócienną podłogę. Tłum krzyczał; to brzmiało jak grzmot w moich uszach.
Światła zamknęły się w dół na mojej skórze, a ja mogłem poczuć Glory w mojej głowie jak reflektor.

Chciała, żebym wygrał. Wygrał za wszelką cenę.
Zawirowałem. Michael był przygwożdżony pode mną i walczył, żeby wstać. Tym razem ja

miałem wagę i wpływ i tak długo jak powstrzymywałem go od zorganizowania się, mogłem go
skrzywdzić.

Chciałem go skrzywdzić.
- Shane! – wrzeszczał. Zobaczyłem go, ale nie widziałem go, nie wyraźnie; był kształtem,

głosem, przeciwnikiem i to kim był, nie miało znaczenia. Nie był osobą; był rzeczą, a ja uderzyłem
go z całą siłą w twarz. Znowu i znowu. Za każdym razem ból szarpał w górę moją rękę a nudności
podążały za tym, jakbym był pijany i przewracał się w rzucający w górę okres, ale potem cofnęłoby
się to, a ja uderzyłbym go znowu.

Uderzyłem go ze specjalną siłą i poczułem kość łamiącą się w mojej dłoni. Jedna z wielu

małych – nic wielkiego – ale wysoki, jasny trzask wydawał się jak błysk czerwonego
stroboskopowego światła przechodzącego przeze mnie i przez sekundę lub dwie później, moja
głowa była krystalicznie czysta.

A ja zobaczyłem dziewczynę szarpiącą za drzwi klatki próbując otworzyć ją. Wysoka

dziewczyna w nędznym, poszarpanym płaszczu przeciwdeszczowym i głupim, gigantycznym
kapeluszu, który opadał, kiedy walczyła z kłódką drzwi, ujawniając lśniące, blisko-huśtające,
czarne włosy i twarz tak bladą jak jakiegoś wampira.

- Boże, Shane, przestań! – Eve krzyczała i waliła w pręty wystarczająco mocno aby sprawić,

że zadzwonią. – Zatrzymaj to! Co ty robisz?

Byłem zszokowany, jakby widząc Alyssę stojącą tam i przez chwilę pomyślałem, że widziałem

Lyss, w sposób w jaki ostatnim razem ją widziałem, wyglądając tak ładnie i mądrze i gotową do
czegokolwiek, gotową aby umrzeć, a ja nie mogłem uratować jej, bo byłem przegranym i byłem
słaby, taki słaby. Powinienem był otworzyć drzwi nawet mimo że były gorące, takie gorące, a ja
mdlałbym od dymu.

Spojrzałem w dół.
Zrobiłem pewne uszkodzenie twarzy Michaela, ale uzdrawiała się. Była krew na płótnie i na

moich dłoniach i ściekająca w dół jego policzków. Każdy ludzki koleś byłby gotowy do szpitala.

Zdałem sobie sprawę, że nie walczył w odwecie.
Łatwe pieniądze.
Odciągnąłem moją pięść na kolejne uderzenie, a on nie cofnął się. Nie odwrócił także wzroku.

Tylko powiedział, - To nie twoja wina, stary. Nie obwiniam cię.

Z jakiegoś powodu, to była pierwsza rzecz, którą powiedział, którą naprawdę usłyszałem. To

było prawie tak jakbym słyszał znowu głos mojego ojca, mówiącego coś, co musiałem słyszeć
każdego dnia, odkąd Lyss zniknęła z naszych żyć.

Że to nie była moja wina.
Że nie mogłem tego powstrzymać.
Prawdą było, że ogień nie był moją winą. Nikt nie mógł dotrzeć do mojej siostry by ją ocalić.
Ale to – to była moja wina.
Usiadłem do tyłu, wpatrując się w dół na niego. Jego niebieskie oczy były gniewne, migoczące

czerwienią, ale nie zamierzał stać się dla mnie wampirem nawet mimo że bardzo go skrzywdziłem.
Po prostu zamierzał się tego podjąć.

- to Glory, - powiedział. – Wiesz to, prawda? Nie twoja wina.
Glory. Rozejrzałem się dookoła, ale nie widziałem jej. To było teraz tylko morze twarzy,

krzyczących twarzy, które nie dbały o mnie albo Michaela albo cokolwiek z wyjątkiem ich własnej
rozrywki. Z wyjątkiem Eve wyglądającej na tak dotkniętą i przerażoną po drugiej stronie prętów.
Ona przejmowała się. Prawdopodobnie zbytnio.

- Bishop jest tutaj, - powiedział Michael. – Oni zamierzają włożyć go tutaj z tobą, kiedy zniosę

cię. Nie mogę na to pozwolić. Muszę tu z tobą zostać. To zamierza zabrać nas dwóch aby podołać
mu. Rozumiesz? Musimy wstać razem, Shane.

Rozumiałem. Miałem wcześniej rację; to był pewien rodzaj koszmaru, jakiś dziwny urok, który

zatrzaśnie się teraz w jakimkolwiek momencie, a rzeczy będą okej, całkowicie okej. Nic z tego nie
było… prawdziwe…

Potem zobaczyłem Claire.
Stała na zewnątrz klatki za trybunami, a Myrnin trzymał jej rękę, jakby próbował

powstrzymać ją przed staniem się całkowicie Eve i pobiegnięciem do klatki, ale nie myślałem, że
próbowała. Jak ja, była sparaliżowana, uwięziona w jej koszmarze, a te ciemne oczy patrzyły na
mnie, widziały mnie, a ja też zobaczyłem siebie. Spoconego, posiniaczonego, dzikiego, wściekłego,
okrutnego.

To przyprawiło mnie o mdłości.
Stoczyłem się z Michaela i zwinąłem się w kulę, stawiając czoło Claire, wpatrując się. Może

to był ból w mojej dłoni nadal przedzierający się przeze mnie; może to był, w końcu mój własny
mózg przytomniejący i krzyczący.

Może to było widzenie tego przerażonego spojrzenia na jej twarzy. Nawet nie dbałem o to, że

była z Myrninem; byłem wdzięczny, że miała kogoś aby jej tutaj chronił. A ja wiedziałem, że
zrobiłby to. Lepiej by zrobił. Jego, zabiłbym jeśli pozwoliłby czemukolwiek przytrafić się jej, a on
wiedział to.

Zobaczyłem jej usta formujące moje imię. Shane. Nie mogłem jej usłyszeć, ale wiedziałem, jak

by to brzmiało, jak ze złamanym sercem i rozczarowanie i przerażenie. Pozwoliłbym temu
wszystkiemu odejść ode mnie. Skrzywdziłbym ją, a ona skrzywdziłaby mnie i musieliśmy to
naprawić. Musieliśmy. Bo nie mogłem pozwolić temu zniszczyć ludzi, których kochałem.

To włączało tego osła, Michaela. Klapnąłem na moje plecy oddychając szybko i zobaczyłem

jego siedzącego prosto. Zbyt blada żeby być normalną krew płynęła w dół jego podbródka i kapała
na jego nagą klatkę piersiową. Bez koszuli wyglądał szaro, ale bardzo, bardzo blado, prawie
widmowo. Jednak nadal Michael.

Nadal mój przyjaciel.
Zawsze mój przyjaciel, nawet kiedy byłem największym chujem na planecie.
Patrzył na mnie marszcząc brwi, sprawdzając czy byłem spokojny w tym innym,

przerażającym miejscu, a ja skinąłem głowa do niego i starłem pot z mojej twarzy. Czułem teraz
chłód, nie paląco rozgrzany, jaki byłem. Kiedy zgiąłem moją dłoń mól ze złamanej kości przeciął
mnie, jak czysty, czerwony nóż, odpędzając całe przewlekłe widma gniewu.

- Nie walczyłeś, - powiedziałem. – Jezusie, stary, mogłem cię zabić.
- Nie myśl, że mogłeś, nie na długi czas, - powiedział. – W każdym razie, nie zabiłeś. –

Rozejrzał się i zobaczył Eve. Jego uśmiech był prawdziwy i pełen radości, ale było w tym też coś
zmieszanego. Coś prawie przerażonego. – Ze mną w porządku, Eve. Żadnych stałych uszkodzeń.

Czepiała się prętów, jakby zamierzała zmusić je do wewnątrz z czystą furią. – Shane, jeśli

skrzywdzisz go, zabiję cię!

Pomachałem jej zmęczony. – Tak, dzięki. Ja jestem tym, ze złamaną kością.
Wymieniłem szybkie spojrzenie z Michaelem, który obmyślał plany. – Odsuń się od drzwi, -

powiedział.

- Czemu?
Michael wstał. – Bo otworzę je kopnięciem.
Zabrało to kilka dłuższych kopnięć z wampirzą siłą aby złamać zatrzask i posłać rzecz lecącą

do tyłu; Eve odsunęła się, ale nie daleko. Obserwowałem zewnętrzną stronę, tłum. Vassily, co nie
było zaskoczeniem zniknął. Nigdy nie zamierzał być dookoła na długo, tylko wystarczająco długo
aby chwycić wpływy z zakładów i zabrać się z kimś. Ale nie martwiłem się o niego. Był chciwym
dupkiem; nic wielkiego.

Martwiłem się o Glorianę, bo nadal mogłem czuć to subtelne, szare napięcie we mnie, które

oznaczało, że była w pobliżu. Nie skupiona na mnie, nie w tym momencie, ale zdecydowanie…

Zobaczyłem ją sekundę wcześniej zanim chwyciła Eve za gardło i szarpnęła ją do tyłu

trzymając ja ciasno jak Gotycką ludzką tarczę. Dziwny kapelusz Eve zgniótł się w chaosie – a teraz
to był chaos, bo ludzie na siedzeniach pojmowali, że rzeczy nie działy się zgodnie ze standardowym
planem klubu-walk i chcieli się wydostać. Tylko, że nie było stąd żadnej drogi na zewnątrz. Drzwi
były zamknięte. Większość wampirów już zwiała zostawiając Myrnina, Michaela i Glorianę z tyłu.

Niebieskie oczy Glory spotkały moje nad ramieniem Eve, a ja zamarłem w czynności

wstawania. Mój umysł zabrzęczał i przeistoczył się w idealną, gładką biel, a ja czułem że furia
znowu się podnosi, gorąca, szalona i idealna. Ona mnie znała. Wiedziała po prostu gdzie nacisnąć i
co sprawi mi największy ból. Nawet nie musiałem już myśleć o tym świadomie żeby bolało.

Bolało. Oczywiście…
Zatrzasnąłem moją prawą pięść w dół na podłogę i posłałem kolejny wstrząs agonii przez

moje ciało. Furia roztrzaskała się i rozpłynęła, a ja obdarowałem Glorianę uśmiechem. Miłym,
dużym. – Przypuszczam, że nie, - powiedziałem. – Chciałaś sprawić, żebym zabił Michaela,
prawda? Coś w rodzaju natrętnej rzeczy jeśli ja nie mogę go mieć nikt nie może, prawda? Jestem
tylko twoją bronią. Facet, dziewczyno, weźcie terapię.

Uśmiechnęła się do mnie. – To wszystko do czego się nadajesz, Collins – bycia bronią, -

powiedziała. – To wszystko do czego kiedykolwiek będziesz się nadawał. Usuwania wrogów.

- Dość dobrze dla mnie, - powiedziałem. – Ale ty właśnie zajęłaś czołowe stanowisko na mojej

liście wrogów. Jaka szkoda dla ciebie. Nie myślisz?

Przycisnęła. Oczy Eve stały się ogromne, a ona obdarowała mnie błagającym spojrzeniem,

potem posłała je w kierunku Michaela, który schodził po schodach z klatki kierując się do niej i
Glory.

Poczułem moc Glory, jej urok, wjeżdżający do niego jak pociąg towarowy, a on zwolnił… i

zatrzymał się. Dotarł do Eve poruszając się jakby był pod wodą… a Gloriana roześmiała się trochę,
jednym z tych słodkich, niewinnych, małych śmiechów, który wydawał się wcześniej taki ładny i
powiedziała, - Wiesz, że nienawidzę kiedy patrzysz na nią w ten sposób. Taka strata. Ona nie
zasługuje na ciebie, Michael. – I dokładnie wtedy wiedziałem, że zamierzała zabić Eve przed nim.

I nie było sposobu, w jaki Michael mógłby ją powstrzymać.
Nie musiał. Eve grzebała w kieszeni z boku jej Cybergotyckiej sukienki, a ja zobaczyłem błysk

srebra sekundę wcześniej, zanim utopiła go pod jej ręką, po drugiej stronie jej własnego ciała i w
klatkę piersiową Gloriany.

- Cholera, - powiedziałem. Bo musiała wsadzić go dobrze, za pierwszym razem – niełatwa

rzecz, nawet kiedy jesteś twarzą w twarz z wampirem i w stanie zobaczyć swój cel.

Gloriana upadła ciągnąc ze sobą Eve. Jej buzia była otwarta w niemym krzyku, a jej oczy

były jasne i czerwone i przepełnione furia. Nadal próbowała zamknąć swoją dłoń i roztrzaskać
tchawicę Eve.

Michael poleciał do przodu i przytrzasnął srebrny kołek w dół mocniej w klatkę piersiową

Glory, cały do środka, z tego co wiem cały w cementową podłogę pod nią. Potem odciągnął Eve i
położył swoje ramiona dookoła niej i trzymał, jakby świat mógł się rozpadać na kawałki, ale ich
dwoje nigdy nie mieliby.

To było w pewnym rodzaju piękne.
A ja oglądałem Glorianę – najładniejszego wampira, którego kiedykolwiek widziałem i

najbardziej niebezpiecznego – stającego się spokojnym i cichym, kiedy srebro zaczęło palić i
odbarwiać jej ciało, zabijając ją od środka.

Była cała skończona.
Pozwoliłem tylko odrobinie wściekłości powrócić. Tylko odrobinie i poczułem ją

odparowującą w ciepłą, przerażającą satysfakcję.

I Boże, to wydawało się dobre.

###

- Shane?
Claire nie widziała, co się stało przez ostatnich kilka sekund – zbyt wiele biegnących,

krzyczących ludzi, a ona zgubiła z widoku Eve. Kiedy chaos trochę zrzednął, zobaczyła Eve
siedzącą na kolanach Michaela na betonie. I Glorianę leżącą obok nich wbitą do połowy w podłogę.
Srebro, uświadomiła sobie Claire. Była na dobrej drodze do całkowitego zgonu.

A Claire zdecydowała, że nie mogła się tym zbytnio przejmować. To czym się przejmowała

było to, że Michael i Eve byli okej i że Shane nadal stał wewnątrz klatki, wpatrując się w
umierające ciało Glory. Wyglądał… pusto z wyjątkiem jego oczu. Były pełne czegoś gorącego i
dzikiego i dziwnego, a potem… spokojnego.

Myrnin nadal ją trzymał. – Hej! – powiedziała i potrząsnęła jego ręką aby spróbować go

strząsnąć. – Już mnie puść! Mam się w porządku!

Marszczył brwi i próbował najpierw spojrzeć na wszystko. – Myślę, że powinniśmy wyjść, -

powiedział. – Z łatwością mogę wybić dziurę w tamtych cegłach. Tak, powinniśmy teraz wyjść.
Widzisz, twój chłopak ma się dobrze. Wszystko jest dobrze. Oczywiście z wyjątkiem Glory – to
zdecydowanie nie jest dobrze – ale szczerze, czy ktokolwiek z nas się tym przejmuje? Ja na pewno
nie.

- Puść!
- Nie, - powiedział Myrnin. – Jesteś moją odpowiedzialnością. A to jest niebezpieczne. Nie

wiem, gdzie jest Bishop i póki nie znajdziemy go, nie chcę ciebie na własną rękę.

Claire opuściła czarną torbę, którą trzymała, sięgnęła do niej i wyciągnęła cienki, posrebrzany

nóż. – Wiesz co jest niebezpieczne? – zapytała. – Ja. Jeśli nie puścisz?

Westchnął, przewrócił oczami i uwolnił ją. Porwała torbę i pobiegła do klatki, odbijając się od

panikujących obcych i kilku ludzi, których właściwie znana, którzy przyszli aby postawić na jej
chłopaka umierającego w klatce – Boże, chciała ich uderzyć – a potem zmieniła to w kroki, które
doprowadziły do dużej, kwadratowej klatki. Klatki walk.

Z Shane’m.
Shane rozejrzał się, kiedy walnęła w podstopnie i poleciała jak ptak w jego ramiona. To

wydawało się najlepszą rzeczą, którą kiedykolwiek zrobiła, kładąc swoje ręce dookoła niego, czując
jego ciepłą, wilgotną skórę przyciśniętą o jej.

Wypuścił długi, bezsłowny oddech i opadł na nią, przytulając ją jakby świat się kończył, jakby

nigdy nie chciał jej znowu puścić. – Jestem idiotą, - powiedział. – I dupkiem. Powinnaś uciekać tak
daleko ode mnie jak możesz. Przepraszam.

- Jeśli pobiegnę, ty pobiegniesz ze mną, - powiedziała. – Jak się czujesz?
Podniósł swoją prawą dłoń. Była czerwona i trochę spuchnięta. – Złamana kość, - powiedział.

– Nic, z czym się nie mogę uporać.

Wzięła jego rękę w jej obie, kołysząc ją i przyłożyła ją delikatnie do swojego policzka.

Wpatrywał się w nią z głodnym wyrazem, tym który wydawał się jej być bardziej odnośnie nadziei
niż czegokolwiek innego.

- Po prostu tak, - powiedział. – Po prostu tak zamierzasz pozwolić temu odejść. Wszystkim

rzeczom, które zrobiłem. Co powiedziałem. Boże, Claire…

- Uh, nie, idioto, - powiedziała Claire. – Będziesz musiał zapracować na przebaczenie. Ale

to… to jest to, co dostaniesz za darmo. Bo cię kocham.

Trochę się uśmiechnął i potem pocałował ją i przez kilka długich, słodkich sekund bez tchu

wszystko było znowu okej.

A potem Claire usłyszała syreny.
- Do diabła? – powiedział Shane, bo to nie była tylko syrena. To był ich chór, jęczący nad

sobą falami. Każda syrena w mieście, to brzmiało jakby wszystkie kierowały się do nich.

Claire poczuła zły wzrost rozumienia, który stał się nawet bardziej wyraźny, kiedy Myrnin

wszedł po schodach aby dołączyć do nich wewnątrz klatki, wziął ją za górną rękę i powiedział, - A
teraz idziemy. Żadnych argumentów. Amelie i Oliver nadchodzą i przynoszą tak bardzo
przytłaczającą siłę, jak to było dla nich możliwe. Jeśli chcesz zachować swoje ciało, duszę i
wolność, przestań dygoczące-marnowanie (nie wiedziałam jak to dokładnie nazwać, gdyż w
oryginale brzmiało to dwithering – czyli połączenie słowa dither i wicher, które oznaczając dygotać
i marnieć – przypuszczenie tłumacza) i chodź. Nikt w tym pomieszczeniu nie będzie bezpieczny
kiedy dotrą. Są bardzo mocno w humorze najpierw strzelaj, nigdy nie zadawaj pytań.

- Dygoczące-marnowanie? – powtórzyła bezmyślnie Claire. – Co jest…?
- Czy musimy się kłócić o dobór słowny? Teraz?
- Nie, - powiedział Shane. – Jesteśmy z tobą. I idziemy.
I poszliby z wyjątkiem tego, że kiedy Myrnin obrócił się i skierował aby otworzyć żelazną

bramę, ktoś inny wszedł po schodach i zablokował otwarcie.

Bishop. Niemożliwie, wyglądał nawet młodziej niż na wideo, jakby starzył się odwrotnie.

Była świeża krew na jego buzi i rozmazana na kołnierzu jego koszuli. Claire pomyślała, że jego
oczy były starożytne i okrutne i dość szalone, kiedy uśmiechnął się z jego kłami na wierzchu i
powiedział, - Pozwól im przyjść. Moja córka pomyślała, że mogła mnie głodzić, zamurować mnie,
zrobić ze mnie przykład. Zrobię taki przykład z tego pokoju pełnego ludzi – nie, tego całego miasta
– że nikt nigdy nie powie ponownie jego nazwy bez drżenia. Nadchodzi teraz koszmar. Obudźcie

się i cieszcie się nim.

Myrnin wpatrywał się w Bishopa z całkowitym przerażeniem i szybko się wycofał. Puścił

Claire. W zasadzie postawił ją i Shane’a na drodze.

- O co chodzi, mój stary przyjacielu? – zapytał Bishop. Spokojnie sięgnął wstecz, chwycił

drzwi i zatrzasnął je za sobą z trzaskiem i hukiem metalu. Potem wygiął ościeżnicę tak, żeby się nie
otwarły – bardziej efektywne niż zatrzask. – Żadnych mądrych planów? Żadnych głupich gierek?
Bo wiesz, że nie zapomniałem, co zrobiłeś, kiedy zdradziłeś mnie. Wiesz, że rozerwę ci jeden
kawałek w czasie… najpierw palce u rąk i nóg, potem wprowadzanie w mój sposób. A twoi mali
ludzie tutaj, oni są tylko chwilą pracy. Do czasu kiedy Amelie i jej dwór dotrze do nas, będę pił ich
krew z twojej czaszki.

- Nadal możesz uciec, - powiedziała Claire. Nie mogła uwierzyć, że miała wystarczająco siły

by mówić, ale miała. Była przerażona, ale nie tak przerażona. W jakiś sposób po wszystkim co
widziała, Bishop już nie był najgorszy. – Możesz się wyrwać przez ścianę i zniknąć w zamieszaniu.
Wiesz, że jeśli Amelie cię złapie, zabije cię.

- Rzeczywiście, myślę że Oliver dość ją przekonał, że robienie ze mnie przykładu jest złą

strategią, - powiedział Bishop. – Kroczył z boku na bok, ale za każdym razem zmniejszał odległość
pomiędzy nimi. – Oczekuję, że natychmiast przeprowadzi moją egzekucję. Albo spróbuje. Ale
jestem w tym lepszy, niż oni są, jeden z nich albo wszyscy. Jestem najlepszym zabójcą, który
kiedykolwiek żył.

- Tak, nie wydajesz się zbyt zmartwiony, - powiedział Shane.
- Miałem wspaniale dużo czasu aby rozważać moje miejsce w tym świecie, kiedy ona

zapieczętowała mnie w tym malutkim, dusznym piekle. Nic do jedzenia. Nic do słyszenia albo
czucia albo dotykania. Tylko nieskończona, ciemna wieczność. Wiesz, co zdecydowałem?

Shane potrząsnął głową. Claire zdała sobie sprawę, że nadal trzymała mały, posrebrzany nóż i

teraz szturchnęła czarną torbę bliżej Shane’a, który rzucił na nią okiem.

- Zdałem sobie sprawę, że jeśli mogę to przeżyć, przeżyć bycie głodzonym do kości, mogę

przeżyć najgorsze Amelie, - powiedział Bishop. – Nie potrzebuję Vassily’ego i Gloriany. Myślałem,
że potrzebowałem armii aby zabrać to miasto, a oni robili mi jedną – ludźmi jak ty, Shane, którzy
usunęliby wampiry bez cofnięcia się. Ale nie potrzebuję ich. Albo ciebie. Żadnego z was. – Jego
oczy błysnęły krwistą czerwienią. – Z wyjątkiem jako paliwa.

Shane przykucnął i dotarł wewnątrz torby wyciągając kuszę, ale nie była naładowana.

Zajęłoby sekundy aby nastawić i załadować, a Bishop nie zamierzał im ich dać.

Bishop roztrzaskał kuszę w drzazgi jednym ciosem i rzucił Shane’a przede wszystkim głową

w pręty.

Claire krzyknęła, bo to powinno go zabić… i prawdopodobnie zabiłoby, gdyby nie był

dozowany tymi odurzonymi sportowymi napojami, które Vassily dawał wojownikom. Zamiast tego,
to tylko go oszołomiło. Shane upadł na podłogę jęcząc i spróbował wstać. Bishop kopnął go dwa
razy: raz w brzuch, raz w głowę.

Claire nie myślała. Rzuciła się na niego, a kiedy jego silne, blade dłonie sięgnęły do niej aby

ją rozerwać, rąbnęła srebrnym nożem, który trzymała. Nie wiedziała, co przecięła, ale Bishop zawył
i cofnął się od niej. Potem przyszedł po nią.

Shane nie mógł wstać, ale mógł się przetoczyć i zrobił tak, prosto przed stopami Bishopa,

kiedy się ruszył. Bishop upadł, przekręcił się i chwycił głowę Shane’a w swoje rozszarpane dłonie.

Claire próbowała go powstrzymać, ale nie mogła się wystarczająco zbliżyć. Rąbnęła nożem i

pohamowała go przed przecięciem szyi Shane’a, ale to było bezużyteczne; nie mogła dotrzeć do
niego, nie bez zostania także zabitą.

To było to, czego Bishop chciał. Zabić jedno z nich, kiedy drugie patrzyło.
- Hej! – krzyknęła Eve po prostu po drugiej stronie prętów. Miała coś w dłoni, coś długiego i

cienkiego i ostrego. – Głowy do góry, CB! – Poleciało to na nią, a Claire chwyciła to.

To był miecz. Jeden z tych rzeczy, które Eve używała przeciwko Oliverowi. Dotknęła go nim.
Ten miał ostrze, nie guzik, a krawędzie były ostre na wszystkich trzech stronach trójkątnego

noża.

Claire chwyciła uchwyt i posłała siebie do pchnięcia. To prawdopodobnie nie było dobre

pchnięcie, prawdopodobnie nie było równomierne, ale było szybkie.

A ona wetknęła ostrze prosto w gardło Bishopa.
Puścił Shane’a i drapnął po miecz. Claire upuściła go i chwyciła kostkę Shane’a i odciągnęła

go do tyłu na drugą stronę klatki. Pobiegła do przodu, ale Bishop złapał nóż, zanim ona to zrobiła.
Shane próbował wstać, ale upadł.

Claire była jedyną nadal stojącą.
Myrnin. Co on do diabła robił? Był na podłodze, grzebiąc w swojej torbie ignorując ją,

ignorując ich śmiertelne niebezpieczeństwo. Głupi, tchórzliwy idiota…

Claire nawet nie mogła spojrzeć na niego – nie miała czasu, bo Bishop śmignął ostrzem przez

powietrze z odgłosem, jak łzawiący zlew i obdarował Claire długim, powolnym uśmiechem.

- To zajmie w przybliżeniu dziesięć sekund, - powiedział. – Chciałbym zrobić to długo, ale

niestety, moja córka czeka. Mam całe miasto do zniszczenia. Nie mogę poświęcić tak wiele czasu
tobie, jakbym wolał.

Zrobił krok w jej kierunku.
- Claire, - powiedział Myrnin za nią. Brzmiał zatroskanie i właściwie dość spokojnie. – Proszę

opadnij teraz, jeśli nie masz nic przeciwko.

Nie miała absolutnie powodu aby mu ufać, ale zrobiła to. Po prostu… zrobiła.
Uderzyła płótno i spojrzała w górę. Myrnin stał nad ich dwojgiem, nią i Shane’m, prosto i

wysoko i była tam dziko-wyglądająca rzecz w rodzaju wiatrówki w jego dłoniach i jego torba Nike
leżąca na jej boku u jego stóp. Wskazywał strzelbą prosto w Bishopa.

- Teraz, - powiedział, - wydaje się, że przyniosłeś złą broń, Bishop. Poddanie się?
Bishop zakopał miecz w klatce piersiowej Myrnina ruchem tak niesamowicie szybkim, że

Claire nawet nie widziała, że to się stało.

Myrnin nie cofnął się. Nacisnął oba spusty.
Ciężki huk wytrzasnął pręty z klatki dookoła nich i przez chwilę Claire pomyślała, że coś

poszło źle, bardzo źle, bo powietrze było gęste dymem i lśnieniem, a Bishop nadal tam był.

Upadł, chwytając palcami rozdzierające długie bruzdy w płótnie tylko cal (1 cal = 2,54 cm –

przypuszczenie tłumacza) od twarzy Shane’a. Płonął, szybko płonął cały dookoła. To wyglądało
jakby był uderzony przez napalm (napalm – substancja stosowana do zagęszczania lekkich paliw
ciekłych w celu skuteczniejszego stosowania ich jako bojowe środki zapalające, może być to też już
gotowa zagęszczona mieszanina paliwowa – przypuszczenie tłumacza), a on krzyczał i turlał się i
dalej płonął, kiedy Myrnin spokojnie sięgnął w dół, wyjął miecz z jego klatki piersiowej i
przeładował wiatrówkę.

- To bolało, - powiedział. – Ale nie, wyobrażam sobie, tak bardzo jak będzie. – Wycelował, a

potem zatrzymał się. Spojrzał na Claire. – Może będzie lepiej, jeśli zabierzesz swojego chłopaka na
zewnątrz tego.

Claire przełknęła. – Jest zablokowane.
Myrnin przeszedł i trzasnął swoją stopą z butem w drzwi klatki. Zawiasy wygięły się i

wyłamały. Jego drugie kopnięcie posłało je wylatujące z zawiasów aby rozbić się pięć stóp (5 stóp
= 152,4 cm – przypuszczenie tłumacza) dalej z dźwiękiem, jak puszki spadające z dachu.

- Na zewnątrz, - powiedział i przeszedł na bok, kiedy Claire chwyciła Shane’a i ich dwójka

przeskoczyła przez skręcające się ciało Bishopa.

Na zewnątrz Claire odwróciła wzrok. Myrnin powrócił do Bishopa i wycelował w środek

zestrzelonej wampirzej klatki piersiowej.

Bishop wyszczerzył swoje krwawe zęby. Rozpadał się, kawałki jego roztapiały się w

okropnym bałaganie. Ból musiał być skrajny.

- Nie masz odwagi, - splunął, a potem wykaszlał zbyt bladą krew. – Nigdy nie masz, cieniu

przytulania. Weź małą dziewczynę do zrobienia twojej roboty za ciebie. Jest odważniejsza, niż ty
kiedykolwiek byłeś.

Myrnin podniósł swoje brwi i wpatrywał się w dół na niego, potem szarpnął strzelbę do góry i

o swoje ramię. – Oh, myślę że to jest prawdopodobnie prawdą, - powiedział. – A ja myślę, że
wolałbym powiedzieć Amelie, że odszedłeś powoli i w bólu. Umarłeś na własna rękę, ty zły, stary
zwierzaku.

To zabrało długą, bolesną minutę. Bishop nigdy nie krzyczał. Obrócił się w szkielet, który

powoli przemienił się w popiół na środku klatki.

Myrnin uniósł się i oparł o pręty z głową w dół. Claire z powrotem weszła po schodach i

sięgnęła aby dotknąć jego ramienia. – Czemu nie zrobiłeś? – zapytała.

Jako odpowiedź, Myrnin wycelował strzelbę w rozpadające się kości Bishopa i odpalił obie

lufy.

Nic się nie stało. Tylko suche, puste kliknięcie.
- Zdałem sobie sprawę, że nigdy nie załadowałem garnulków do wkładów, - powiedział. – Te

powinny być okrągłymi, srebrnymi śrutami.

- Ale wiedziałeś, że pierwsza rzecz zadziałałaby.
- Rzeczywiście, - powiedział Myrnin niskim, poufnym głosem, - Pomyślałem, że

zapomniałem tez załadować te naboje. Widzisz, jak to wszystko się rozwiązało?

Było masywne uderzenie na zewnętrznych drzwiach, wpędzając ludzi biegających dookoła w

zwariowaną panikę. Myrnin westchnął, odepchnął się od prętów i podążył za Claire w dół schodów.
Chwyciła niezłamaną rękę Shane’a i ścisnęła mocno, a ich trójka znalazła Eve i Michaela, nadal
siedzących obok ciężko spalonego ciała Glory. Tylko jej złote włosy pozostały, a nawet te były
nakrapiane popiołem i powolnie kręcące się.

- Podążajcie za mną, - powiedział Myrnin. – I zostańcie razem. I zresztą, to jest ostatni raz,

kiedy idę gdziekolwiek z wami ludzie. Jesteście wszyscy szaleni.

Podniósł żelazny pręt i trzasnął nim w ścianę jakieś pół tuzina razy w przestrzeni sekund, a

cegły wyleciały w mgle pyłu i drzazg.

Claire i Shane przeszli przez dziurę razem i zamarli, kiedy strzelby obróciły się w ich

kierunku. Wiele policji wrzeszczało do nich aby zamarznąć i tak zrobili, podnosząc swoje dłonie i
opierając się o ścianę aby być przeszukani i skuci kajdankami.

Claire spojrzała do tyłu. Amelie i Oliver byli w następnym rzędzie, za policją wraz z

szeregami wampirów. Amelie stała prosto z przodu z obojętnym, pustym wyrazem; Oliver, z drugiej
strony uśmiechał się. Wydawał rozkazy, wysyłając jeden oddział wampirów w tą stronę, jeden do

góry, jeden wzdłuż boku… ogólne wdrażanie jego żołnierzy, kiedy królowała czekała w lodowatej
izolacji od zwycięstwa.

Myrnin wyszedł z dziury w ścianie, rzucił złowrogie spojrzenie policji i pomachał Amelie z

obłąkanym podekscytowaniem. – Halo! Twój drogi ojciec jest niestety bardzo martwy, - zawołał. –
A ty powiedziałaś, że mój system rozproszeniowy nigdy nie będzie działał!

Amelie zamrugała i skupiła się na nim. – Co powiedziałeś? – zawołała.
- Martwy, - powiedział wyraźnie i dobitnie. – Już nie ma twojego cenionego przodka. Jest

pyłem i anielskimi łzami, mimo że nie powinienem myśleć, że ktokolwiek z nas będzie go
opłakiwał na długo. Możesz sama zobaczyć, ale przysięgam tobie, że to jest rzeczywiście twój Pan
Bishop, którego nie żałuje się. Teraz czy możesz proszę poprosić tych idiotów o przestanie
kierowanie ich kuli na mnie? To okropnie marnotrawne.

Claire spróbowała powstrzymać się od śmiechu, ale to zmieniło się w dławiący kaszel, a

potem Shane też zaczął się śmiać i nagle wszystko było w porządku.

Amelie skoczyła do nich ku dziurze, z której wyszli; Oliver pośpieszył się aby wlecieć przed

nią, trzymając coś, co wyglądało jak rzeczywisty staromodny pałasz (pałasz – biała broń
przeznaczona do cięć i sztychów z prostą, długą i szeroką jedno lub obosieczną głownia; posiadały
one najczęściej rękojeści w stylu szablowym – przypuszczenie tłumacza). Claire przypuszczała, że w
świecie wampirzych wojen, miecz mógł być dość użyteczny, zwłaszcza z srebrnym ostrzem.
Ścięcie zawsze działało.

Michael i Eve wyszli po kilu więcej sekundach, a Eve rozejrzała się dookoła i zobaczyła

Shane’a i Claire w ich prawie-aresztowanych pozycjach. Parsknęła. – Zostawić to waszej dwójce, -
powiedziała. – Co jest z tobą i klatkami, Shane? – To musiało dojść do Eve sekundę później, że
może to nie byłoby fajne aby zostać w tym momencie. Ale Shane tylko wzruszył ramionami.

- Jeśli Amelie chce wrzucić mnie z powrotem do więzienia, to okej. Zrobiłem znak w

walkach. Zbiłem kilku wampirów dość mocno. I mogłem zranić Michaela.

Michael oparł się o ścianę obok niego z założonymi rękami. Miał na sobie głupi kapelusz –

teraz przynajmniej o pięćdziesiąt procent głupszy, dzięki byciu zmiażdżonym przez biegnące stopy
– i nędzny trencz, ale w cieniu, jego uśmiech był całkowicie zadowolony z siebie. – Przepraszam.
Co powiedziałeś? Mogłeś mnie zranić?

- Koleś, skopywałem twój tyłek. – Claire przypuszczała, że dotarło do Shane’a, że może nie

powinien być z tego tak dumny. – I dlatego przepraszam.

- Nawet nie próbowałem, Shane.
- Tak, wiem. Ale… - Shane umilkł.
Teraz Michael przestał się uśmiechać i spojrzał na niego przez kilka długich sekund. Skinął

głową i odsunął się. – Porozmawiamy o tym później, - powiedział. – I, tak, będziesz przepraszać.
Wiesz to.

- Oh, wiem, - powiedział Shane. – Nie masz pojęcia, jak bardzo już przepraszam.
Ale Claire wiedziała. Zobaczyła wzrok w jego oczach i cień łez.
A potem wstyd.
Przytuliła go i wyszeptała, - Przejdziemy przez to. Przejdziemy.
Wziął głęboki, drżący wdech i zrelaksował się na niej.

Rozdział 16

*Rzeczy napisane kursywą w nawiasach to wyjaśnienia dotyczące nazw własnych, wyrażeń

itp. mające pomóc w zrozumieniu kontekstu danej wypowiedzi

W końcu wynikiem było siedemnaście owładniętych wampirów; Vassily był jednym z nich,

co zdziwiło Claire, póki nie usłyszała, że Frank zablokował jego fundusze z przelewów, a Vassily
spędził zbyt dużo czasu próbując odzyskać swoje pieniądze. Zawsze chodziło mu o zyski. Do czasu
kiedy w końcu się poddał, było dla niego za późno aby uniknąć przeszkód ustawionych na
wyjściach Morganville. Skończył na kolanach przed Amelie, kiedy Oliver stał tam z mieczem w
swoich dłoniach. Vassily błagał i ogólnie usprawiedliwiał się, ale Amelie nie była rozbawiona. W
ogóle.

Claire wyszła, zanim zaczęło się rzeczywiste ścinanie głów. Później słyszała, że z ich

siedemnastki, czterech było skazanych głównie winni włączając Vassily’ego. Nikt nie powiedział,
co zostało im zrobione, ale naprawdę, nikt nie musiał. Po prostu przypuszczała.

Shane dostał specjalne przesłuchanie przed Amelie i Oliverem na ścisłym posiedzeniu z

Burmistrzem Richardem Morrellem jako oficjalnym członkiem rady. Claire nie pozwolono. Ani
Myrninowi, nie żeby zresztą Myrnin przejmował się pokazaniem się. Claire siedziała w poczekalni
z Eve i Michaelem i asystentką Amelie, Bizzie O’ Meara’ą, czekając na jakąś wiadomość.

Drzwi w końcu się otwarły, a Amelie i Oliver wyszli i podeszli prosto za nie ignorując

czekające trio. Richard podążał wyglądając jakby miał ból głowy, a w mieście skończyłaby się
aspiryna, ale nie wyglądał wściekle albo niespokojnie. To było dobre.

Shane podążał za nim. Przynajmniej nie był w kajdankach, a kiedy dostrzegł Claire,

powiedział, - Nie wyglądaj na tak zaniepokojoną. Jestem na okresie próbnym.

- Jakim rodzaju okresu próbnego? – wyciągnęła swoją dłoń, a on wziął ją swoją lewą; jego

prawa była nadal mocno zabandażowana i to musiało boleć, bo nie poruszał nią zbyt wiele.

- Ten rodzaj, gdzie nie robisz niczego głupiego albo nie dzieją się złe rzeczy, - powiedział

Shane. – Każdy zgadza się, że Glory grzebała w mojej głowie. Nie każdy zgadza się, że teraz
wszystko jest lepiej. Więc muszę udowodnić, że nie zamierzam już iść kłócić się z wampirami.

- Jezu, Shane. Robiłeś to odkąd miałeś dwanaście lat, - powiedziała Eve. – To będzie ciężki

nawyk do złamania.

- Wiesz, co mam na myśli. – ciemne oczy Shane’a napotkały przez chwilę Claire. – Mają co

do tego rację. Nadal czuję się… wiesz, wściekle. Niekomfortowo. Przypuszczam, że to zabierze
trochę czasu.

Michael wstał. – Jesteś co do mnie okej?
- Tak okej jak zawsze byłem. Chciałbym żebyś nie był… tym, czym jesteś. Ale zawsze byłeś

moim bratem. – Wziął głęboki, niepewny wdech, - Wiesz, Gloriana nie mogła sprawić, żebym
zrobił to, co zrobiłem. Nie bez bycia tego częścią mnie, wszystko obróciło się do góry nogami z
tym, kim byłem, jak byłem wzniesiony, jaki był mój tata. Zawsze nienawidziłem wampirów.
Obwiniałem je. To jest dla mnie trudne aby patrzeć na ciebie i nie myśleć o tym wszystkim.
Próbuję. To wszystko, co mogę zrobić.

Michael wyciągnął swoją rękę, jego lewą, a Shane potrząsnął ją, potem przytulił go.
- To wszystko, co możesz zrobić, - zgodził się Michael. – Jesteś moim bratem.
- Jakimś bratem.
- Bracia walczą. – Michael wzruszył ramionami i puścił go. – Tylko pamiętaj, mógłbym

stawić ci czoło, jeśli chciałbyś.

- Śnij o tym, kłujący chłopcze. Śnij o tym.
Kiedy rozmawiali – jeśli wyśmiewanie się było rozmową – Claire dostrzegła Amelie

wałęsającą się w korytarzu, rozmawiającą z Oliverem niskimi tonami. Kierowała się tą drogą. –
Pani? – powiedziała. – Mogę cię o coś zapytać?

- Ufam, że to przysługa. Nie czuję się teraz bardzo hojna. – Amelie wyglądała na zmęczoną i

zirytowaną i – jak Richard – z bardzo dużą potrzebą aspiryny. – Więc? Oświadcz to.

- Ja… dostałam telefon od rekrutującego. Z MIT.
- MIT, - powtórzyła Amelie. – Co to jest ten MIT?
- Instytut Technologii Massachusetts. To jest… fantastyczna szkoła, do której chciałam

uczęszczać. Przyjęli mnie, To bardzo ważne, a oni… mówią, że wzięliby mnie.

Brwi Amelie nigdy nie wzrosły tak lekko. – Kiedy?
- Na początku przyszłego roku.
Cisza. Claire trzymała swój język czekając; Amelie myślała, ale także ją sprawdzała. Czekając

aż nerwowo będzie bełkotać. Cóż, nie zamierzała. Nie zamierzała pokazać żadnej słabości. Zamiast
tego naśladowała spokój Amelie, jej bezpośredni wzrok.

Amelie uśmiechnęła się. To zdarzyło się powoli, prawie niepostrzeżenie, ale zdecydowanie

zdarzyło się. Lekko skinęła głową i powiedziała, - A pytanie jest czy ty chcesz iść na ten MIT?

- To jest to, czego chciałam przez całe moje życie, - powiedziała Claire. – To zawsze było

moim marzeniem.

Amelie nie zdawała się zauważyć przeszłego czasu w jej czasownikach. – Chciała, -

powtórzyła. – Było.

- Powinnam iść. To jedyna w życiu możliwość. A jeśli nie pójdę teraz, nie przyjmą mnie; mają

już zbyt wielu ludzi, dobrych ludzi próbujących się dostać.

- Więc, - powiedziała Amelie. – Jak myślisz co powinnaś zrobić?
- Poprosić o pozwolenie na opuszczenie Morganville, - powiedziała Claire. – Może na stałe.
Amelie rozważała to przez kilka sekund. – I wierzysz, że ty, ze wszystkich ludzi, potrzebujesz

mojego pozwolenia aby wyjechać? Znasz sekrety Morganville. Możesz wyjechać łatwiej niż
ktokolwiek, ewentualnie z wyjątkiem Myrnina. Jestem prawie pewna, że zidentyfikowałaś wiele
sposobów aby wymknąć się niezauważona.

Oczywiście, że tak, a Amelie wiedziała to; Claire nie potwierdziła ani nie zaprzeczyła

czemukolwiek z tego. Tylko czekała. Zabawne, pomyślała. Rok temu trzęsłabym się. Teraz w ogóle
się nie bała. Amelie mogła zabić ją, jeśli chciała. Zawsze miała siłę. Nie było sensu w obawianiu się
tego.

Claire nagle przypomniała sobie Mirandę stawiającą czoło Ginie wiedząc, że zamierzała

zostać uderzoną, ale także wiedząc, że czasami trochę bólu i krwi było lepsze niż alternatywa.

- Nie nakażę ci zrobienia czegokolwiek, Claire, - powiedziała następnie Amelie. – To byłoby

bezużyteczne ćwiczenie. Zrobisz, jak zechcesz, a ja zrobię to, co muszę. Miejmy nadzieję, że nasze
chęci nie będą kolidować za bardzo. Powinniśmy?

Odeszła. Nawet nie zadała pytania.
Co zamierzasz zrobić?
Ale Claire już wiedziała. Odwróciła się do swoich przyjaciół, a Shane przyciągnął ją bez

nawet świadomego kierowania się w jej kierunku.

- Możemy iść do domu? – zapytała.

- Wydaje się to przyzwoitym planem, - powiedział Shane. – Jestem na usługach społecznych

cztery noce w tygodniu. Ale nie dzisiejszej nocy. Przypuszczam, że chciała dać mi przerwę. –
Podniósł swoją prawą rękę. – Mimo że już miałem jedną.

Eve jęknęła i kopnęła go. – Masz takie szczęście, że jestem zbyt zmęczona aby zamordować

cię dokładnie teraz. Nie godzę się z twoim humorem.

- Ja tak, - powiedziała Claire. Uśmiechnęła się. To wydawało się jakby coś rzeczywiście

odrywało się od jej ramion. Miała iść do domu i wykonać telefon, który miał zmienić jej życie,
może na zawsze. Ale nie na gorsze.

- Z czego się tak uśmiechasz? – zapytał ją.
- Idę na MIT, - powiedziała i pocałowała go. Był zdziwiony, ale pocałował ją w odpowiedzi

słodko i ciepło.

- Oczywiście, że idziesz, - powiedział jej. – Tak szybko, jak Amelie ci pozwoli idziesz.

Obiecałaś mi, że pójdziesz.

Spojrzała na niego w górę, a jej euforia trochę zbladła. Obiecała mu to. Ale teraz moment był

tutaj, a ona nie chciała tego.

Jej komórka zadzwoniła roztrzaskując chwilę, a Claire zacisnęła zęby i spojrzała na ID

rozmówcy. Oczywiście to był Myrnin w dokładnie złym czasie.

Nacisnęła przycisk i powiedziała, - Cześć, Myrnin. – Shane zrobił krok do tyłu i odwrócił

wzrok. To też nie odeszło, to uczucie zazdrości. Zdrady, mimo że nawet w ogóle go nie zdradziła.
To zajmie trochę czasu. Czy mogła wybrać gorszy moment aby uciec na MIT? Nie. Nie, nie mogła
zrobić tego – to było ostateczne.

Myrnin brzmiał na poruszonego. Niezbyt wielka niespodzianka. – Znowu zapomnieli mojej

dostawy, - powiedział. – Całkowicie skończyła mi się grupa zero. Zatrzymaj się proszę i weź moją
chłodziarkę.

- Teraz? Jestem w mojej drodze…
- Teraz albo nie odpowiem za moje nieprzyjemne zachowanie później. – Myrnin odłożył

słuchawkę bez czekania na odpowiedź. Nie żeby było cokolwiek, co mogła powiedzieć zamiast
Tak, oczywiście przyniosę ci twoją krew zanim pójdziesz kogoś zjeść.

- Poboczna wycieczka? – zapytał Shane.
- Mogę iść sama. Wy idźcie do domu.
- Nie, Idę z tobą, - powiedział Shane i zawahał się. – Powinienem go też przeprosić. Mam na

myśli, za to co powiedziałem…

- Nie powiedziałeś tego do niego.
- Coś w rodzaju nadal muszę mu powiedzieć, że przepraszam. Ocalił nasze życia.
Nie była z tego szczęśliwa; Myrnin nie lubił jak Shane wpadał i potem był problem z

Frankiem. Ale Frank byłby szalony manifestując siebie tam z Shane’m. Prawda?

Więc Shane poszedł z nią do banku krwi, wziął chłodziarkę i niósł ją całą drogę z powrotem

do alei i w dół schodów do laboratorium Myrnina.

To samo stare, szalone miejsce. Myrnin stał twardo w jednym miejscu z rękoma za nim po

prostu za jednym z laboratoryjnych stołów. Miał na sonie biały płaszcz na swojej Hawajskiej
koszuli wyglądając jak najmniej godny zaufania naukowiec na świcie kiedykolwiek.

- Hej, - powiedziała Claire. – Przynieśliśmy ja. – Myrnin nie poruszył się i nie mówił.

Zmarszczyła brwi. – Dobrze się czujesz?

Lekko drgnął, zamrugał i powiedział bezbarwnym głosem, - Głodny. Po prostu zostaw ją tam.
- Tutaj? – zapytał Shane, a kiedy Myrnin nie odpowiedział, wzruszył ramionami i położył ja. –

Okej. To twoje dostawa fast-food. Teraz idziemy.

- Myślałam, że chciałeś przeprosić, - wyszeptała Claire. Szczęka Shane’a wyglądała na

naciągniętą i zdecydowaną a on posłał jej szybkie, nieczytelne spojrzenie.

- Chciałem, - powiedział. – Ale teraz nie chcę. To po prostu chodzi o maksimum mnie, nie

uderzenie go pięścią. Więc chodźmy, okej? Nie chcę się tak czuć. Już nie.

- Zaczekaj, - powiedział nowy głos. Damski. Myrnin zerwał swoją głowę dookoła w jej

kierunku, a Claire zamrugała jakby zobaczyła Kim – Kim? – wyszła z cieni i szła w ich kierunku. –
Wiedziałam, że przyszedłbyś z nią. Cześć, Shane.

Shane zamrugał wyraźnie tak zmieszany, jak Claire się czuła. – Uh, cześć? – Spojrzał na

Claire. – Skąd ona się wzięła?

Oh. Nie miała okazji wyjaśnić – Kim, ucieczka, to wszystko. Przypuszczała, że Kim

uciekłaby do granic miasta, nie przyszłaby tutaj. Czemu miałaby?

- Myrnin, co ona tutaj robi? – zapytała Claire. Wiedziała, że brzmiała trochę na krawędzi, ale

to było dla niego bardzo dziwne aby mieć gości. Zwłaszcza gości, których Amelie chciała
aresztować.

- Robi dokładnie to, co jej się podoba, - powiedział Myrnin i obrócił się lekko tak że mogli

zobaczyć srebrne łańcuchy owinięte wokół jego rąk, od łokci w dół do nadgarstków. Niektóre z
nich były pokryte tkaniną, ale nie wszystkie. Gdzie dotykały jego ciała, spalało go to. – Bardzo
wolałbym żebyś je zdjęła.

- Jak ona…?
- Podawała się za moją osobę z dostawy, - powiedział. – Skupiłem się na podpisywaniu krwi.

Naprawdę nie moja wina, Claire.

Kim nadal szła w ich kierunku – nie, w kierunku Shane’a. Jej oczy były skupione na nim z jej

dziwną fascynacją. – Nie wyglądasz tak dobrze, - powiedziała. – Słyszałam, że Bishop cię prawie
zabił.

- Jedno z nas nadal stoi, - powiedział Shane i wyciągnął rękę aby ją odparować, kiedy zbliżyła

się za bardzo. – Wstrzymaj się. Nie przytulamy się.

- Oh, przytulimy, - powiedziała Kim. – Ty i ja, Shane. To zawsze była nasza dwójka.

Wszystko co musimy zrobić to pozbyć się ingerencji.

Oczy Shane’a rozszerzyły się, a on spojrzał z Kim na Claire. – Nie…
Strzała zasyczała wzdłuż pokoju, plama drewna i metalu, a Shane zepchnął Claire z drogi.

Strzała zanurzyła się w jego ramieniu, a ona poczuła ciepły szum krwi Shane’a na jej twarzy.

Zawirował od niej i upadł.
Kto strzelał? Claire próbowała dostać się do schronienia, ale kolejny strzał szedł w jej stronę,

odbijając się od ściany i przyprawił ją o szybkie poślizgujące się utykanie.

Kim się uśmiechała, a teraz zmieniło się to w gorzkie i okrutne. – Nie przyszłam bez

przyjaciół, - powiedziała. – Chłopcy?

Claire zadała sobie sprawę, że było dwóch mężczyzn w jeepie, którzy ocalili ją na pustyni, a

teraz widziała ich, ubranych w kamuflaż zlewając się z cieniami. Oboje mieli kusze.

- Przyjaciół, - powiedziała Claire. – Ty nie masz przyjaciół, Kim. Ty zasztyletowałaś swoich

przyjaciół w plecy…

- Po prostu zastrzelcie ją, - powiedziała Kim. Jeden z mężczyzn wycelował i znowu

wystrzelił, ale Claire zdołała dać nura. Strzała szarpnęła jej włosy. Schowała się za jednym z
laboratoryjnych stołów.

Kim przewróciła oczami. – Wow, wy faceci jesteście okropni. Nie możecie jej zastrzelić?
Wszyscy prawie zapomnieli o Myrninie, ale nagle wydobył się dźwięk łamiącego się metalu.

Kim zaskoczona spojrzała na niego. – Słabe połączenie, - powiedział. – Jak stosowne. – Zignorował
Kim i błysnął przez laboratorium zygzakowatym wzorem, potem skręcił w jeden róg.
Zakamuflowany tam mężczyzna krzyknął, potem umilkł. Drugi spróbował strzelić w Myrnina, ale
to też nie poszło tak dobrze.

Myrnin kierował się do Kim, kiedy ona podniosła kuszę leżącą na stole w pobliżu i zastrzeliła

go wprost w klatkę piersiową.

Zatoczył się do tyłu, wymamrotał, - Nie znowu, - i potem poleciał na dół, z drewnem przez

jego serce. Nie wystarczająco aby go zabić. Tylko wystarczająco aby go unieruchomić.

Kim upuściła kuszę.
- Przestań, - powiedział Shane. Jego głos brzmiał na nierówny i udręczony, a kiedy Claire

spojrzała, zobaczyła go stającego na nogi. – Po prostu przestań. Co ty robisz?

- Przepraszam, że zostałeś ranny. Oni nie celowali w ciebie, - powiedziała Kim. – Nie chcę

ciebie zabić, Shane. Spędziłam dużo czasu myśląc o tym. Jak zrobić to w porządku.

Kim brzmiała poważnie i bardzo szalenie. Claire nie wiedziała, o kogo się bardziej bała –

Shane’a rannego z krwią cieknącą wzdłuż jego palców aby tworzyć kałużę dookoła jego stóp, czy
wampira leżącego całkowicie nieruchomo w pobliżu.

- Jesteś szalona, - powiedział Shane i miał to na myśli. – Jeśli oczekujesz, że będę cię

kochał…

- Kochasz mnie. – Kim brzmiała na całkowicie tego pewną. – To po prostu tak, że ona jest na

drodze.

- Zaufaj mi, że to tak nie jest.
- Więc mówisz, że nie chcesz mnie?
- Dość jasno.
Kim wyciągnęła pistolet z kieszeni jej spodni i wycelowała ją prosto w Shane’a. Nie cofnął

się. Może był zbyt zmęczony.

- A jak teraz? – zapytała. – Chcesz mnie teraz?
Shane westchnął. – Tak bardzo jak raka. Więc już mnie zastrzel.
Zamierzała – Claire mogła to zobaczyć w jej oczach – ale wtedy Frank Collins zamigotał w

obraz tylko stopę (1 stopa = 30,48 cm – przypuszczenie tłumacza) od twarzy Kim.

Wrzasnęła z przerażenia. Nawet szaleni ludzie mogli to zrobić, kiedy duch z okrutną twarzą

ojca Shane’a pojawił się w momencie ich triumfu.

- Nie mojego syna, - powiedział Frank. – Nie skrzywdzisz mojego syna.
Oczy Shane’a ostro się otwarły. – Tato? – Brzmiał na oszołomionego i z niedowierzaniem, ale

też mógł to zobaczyć – płaski, biało-czarny obraz jego ojca, przeświecający i stojący pomiędzy
Shane’m a jego niedoszłym zabójcą.

Kim strzeliła, ale strzał poleciał dziko omijając Shane’a przynajmniej o stopę (1 stopa =

30,48 cm – przypuszczenie tłumacza). Claire z trudem złapała oddech i pobiegła tak szybko jak
mogła przez labirynt książek, wyrzuconych ubrań i szklanych zlewek. Skoczyła nad krzesłem i

wylądowała obok otwartego gabinetu, gdzie Myrnin trzymał wszystkie rodzaje rzeczy, które były
zbyt niebezpieczne do chwycenia.

Włączając zestaw srebrnych kołków, które Eve zrobiła dla Claire i które Myrnin skonfiskował

i włożył do gabinetu do przechowywania.

Claire chwyciła jeden i rzuciła desperacko, właśnie wtedy gdy Kim próbowała znowu

wycelować. Nie zabił jej, ale zranił ją solidnie w głowę, łamiąc bokiem jej czaszkę, a ona zatoczyła
się i upadła na jedno kolano.

Frank Collins obrócił się do Claire i wrzasnął, - Kajdanki, druga półka! Cholera, pośpiesz się!
Znalazła je. Były srebrne, ale działały po prostu dobrze. Dotarła do Kim właśnie wtedy, kiedy

dziewczyna wspinała się na jej kolana i przytrzasnęła ja na dół aby włożyć na nią ograniczenia.
Kim wrzasnęła i kopnęła i zaklęła, ale Claire trzymała ją na dole. Chciała trzasnąć głupią głową
Kim w podłogę, ale nie odważyła się, bo wiedziała, że nie byłaby w stanie przestać. Trzęsła się cała
z wściekłości.

Spojrzała w górę i zobaczyła Shane’a wpatrującego się w nich z pustym, przerażonym

wyrazem na jego twarzy. Nie mogła pomyśleć przez chwilę dlaczego – to nie mógł być Myrnin; nie
przejmował się tym. Nie przejmował się też z pewnością Kim…

A potem adrenalina zniknęła, a to uderzyło Claire z obrzydliwym łomotem, na co patrzył.
Jego ojca.
Franka Collinsa.
Czarno-białego ducha mężczyzny, który myślał że był bezpiecznie i nawet bohatersko

martwy.

- Cześć, synu, - powiedział Frank. Jego głos brzmiał delikatnie, ale nieludzko, kiedy

wyszeptał z radia i głośników z telefonu dookoła laboratorium. – Przepraszam, że dowiedziałeś się
o tym w ten sposób. Nigdy nie miałem tego na myśli w ten sposób. Nigdy nie chciałem, żebyś
wiedział.

Shane miał strzałę w swoim ramieniu, ale wydawało się, jakby całkowicie o tym zapomniał,

bo to bolało tak, tak o wiele gorzej. Zrobił krok do przodu, potem kolejny, potem wydawał się po
prostu… upaść. Claire trzasnęła głową Kim o podłogę potem, tylko raz, wystarczająco aby sprawić
żeby przestała na minutę walczyć, a potem poszła do boku swojego chłopaka.

Frank Collins został tam, gdzie był, bezpieczną odległość stamtąd. – Nie wyciągał rygla, -

powiedział. – Lepiej zrobić to w szpitalu. Mógłbyś naciąć tętnicę.

- Jesteś martwy, - powiedział Shane. – Jesteś martwy.
- Nadal jestem, - zgodził się Frank. – To tylko obraz, synu. Naprawdę nie ma mnie tutaj.
- Tak, jesteś. – Gardło Shane’a pracowało, jakby próbował przełknąć ogromny, nie do

przełknięcia kawałek szoku i smutku. – On to zrobił. Myrnin przywrócił cię z powrotem. Do jego
maszyny.

- Nie obwiniaj Myrnina. To i tak byłem ja albo Claire. Wolałbym żebym to był ja.
Shane potrząsnął głową. Już nie patrzył na swojego ojca, albo na Claire, albo na cokolwiek z

wyjątkiem fabryki krwi na jego niebieskich spodniach. Jego twarz była blada od szoku, jego oczy
były bardzo szerokie.

- Shane… dzwonię po karetkę, - powiedziała. – Będzie z tobą okej. To wszystko…
- Nie będzie, - powiedział i napotkał jej oczy. Cofnęła się. – Wiedziałaś. Wiedziałaś. I nie

powiedziałaś mi.

- Powiedziałem jej żeby nie mówiła, - powiedział Frank.

Shane zignorował go. – Wiedziałaś, - powiedział jakby jego serce łamało się. Opadł na swój

bok i zamknął oczy. – Wiedziałaś, Claire.

Poczuła się pozbawiona tchu i przerażona. Czy on umierał? Nie, krwawienie nie było takie

złe; na pewno będzie z nim okej… Na pewno z nimi będzie okej…

- Claire. – głos Myrnina, tylko nagi szept. – Claire, pomocy. Pomocy.
Spojrzała. Jego oczy były otwarte, ciemne i cierpiące… tak jak Shane’a. To była strzała. Nie

uderzyła go całkowicie przez serce, ale była wystarczająco blisko, że raniła go.

Ale to oznaczało zostawienie Shane’a.
- Idź, - powiedział Frank. – Shane jest wystarczająco stabilny. Zobaczymy co do Myrnina.
Nie miała wyboru, ale wiedziała, że Shane nie widział tego w ten sposób.
Podeszła do swojego wampirzego szefa, chwyciła rygiel i wyszarpnęła go trzema okropnymi

pociągnięciami.

Shane był teraz zwinięty w kłębek, wyglądając okropnie i przegranie i pokonanie, a drugi

rygiel był poza klatką piersiowa Myrnina, zostawiła go i pobiegła, pobiegła z powrotem do
Shane’a. Wzięła go w swoje ręce i powiedziała, - Przepraszam. Przepraszam. Nigdy już cię znowu
nie zostawię. Powiedzieli mi aby iść na MIT ale nie pójdę teraz, nie w styczniu, nie kiedykolwiek.
Nie pójdę. Kocham cię…

Ciemne oczy Shane’a otwarły się i skupiły na niej, a ona poczuła, że cały świat rozpada się w

ciemność pod nią.

- Wiedziałaś, - powiedział a potem iskra zrozumienia zamigotała w jego wyrazie. – Styczeń.

Idziesz w styczniu.

- Nie, ja…
- Tego też mi nie powiedziałaś.
- Shane, ja…
- Nie mogę tego zrobić. Po prostu zostaw nie samego.
Claire wygramoliła się do tyłu przez migoczący obraz Franka, do tyłu póki nie była dociśnięta

o zimną, ciężka masę laboratoryjnych stołów.

Potem użyła swojej komórki aby zadzwonić po pomoc.
Shane nie powiedział do niej kolejnego słowa. Żadnego słowa do nikogo.
Nie przez dni.

###

To był prawie tydzień a Claire nadal czuła się zmrożona, utkwiona w okropnym, pustym

miejscu, które było pełne ciemności i samotności. Eve próbowała ją rozweselić. Tak jak Michael.
Ale to było widmo Shane’a, który nigdy nie opuszczał swojego pokoju z wyjątkiem aby wziąć
jedzenie albo odwiedzić łazienkę, który teraz nawiedzał ich dom.

Shane, który nienawidził jej.
Doktorzy dali mu dobre wyniki jego rany; z odrobiną czasu i rehabilitacją, będzie z nim w

porządku. Kim na dobre wracała do więzienia. Myrnin wyzdrowiał w mniej niż dwie godziny,
osuszył połowę krwi z chłodziarki i wyglądał podejrzanie zainteresowany zakrwawioną podłogą,
gdzie stał Shane. Ale Claire nie chciała o tym myśleć. Nie rozmawiała z nim, a on nie naciskał.

Frank dalej próbował rozmawiać z nią przez jej telefon, więc w końcu go wyłączyła. Dzisiaj

był pierwszy dzień, kiedy znowu go włączyła.

Były trzy wiadomości z MIT.
Claire leżała na swoim łóżku wpatrując się w sufit odtwarzając je jedna po drugiej przez

głośnik. Pani Danvers, tylko dzwonię aby zobaczyć, czy podjęła pani decyzję… Pani Danvers,
pilnie muszę usłyszeć od pani do końca weekendu, czy mamy trzymać pani miejsce do następnego
semestru… Pani Danvers, jestem zaniepokojony, że nie oddzwoniła pani na moje telefony…

Zaczęła wykręcać numer. Jej palce wydawały się zdrętwiałe i grube, a ona nie była pewna,

czy nie wybuchnie łzami, ale wykręciła.

Odpowiedział po drugim sygnale. – Proszę pana? – miała rację; łzy natychmiast zagroziły.

Claire oczyściła swoje gardło. – Proszę pana, tu Claire Danvers. Przepraszam, że zajęło mi tak długi
aby powrócić do pana.

- Oh, wspaniale. Czekałem by usłyszeć panią, - powiedział pan Radamon. – Czy zrealizowała

pani wszystkie swoje przygotowania? Czy możemy panią potwierdzić do dokumentacji? Bo muszę
pani powiedzieć, pani Danvers, że to trochę zagadkowe, że zajęło to tak długo aby usłyszeć panią.
Normalnie w ogóle nie mamy wahań.

Claire usłyszała dźwięk w drzwiach. Shane stał tam patrząc na nią. Miał na sobie nędzną,

starą koszulkę i spodnie, a jego ramię nadal było pokryte bandażami. Jego włosy wyglądały, jakby
przeczesał je trzepaczką do jaj… i nadal czuła, że jej serce skacze, a potem biegnie.

Claire powoli usiadła z telefonem przy jej uchu.
- Odnośnie rozpoczęcia w styczniu, - powiedziała i zwilżyła Warki. – Wiem, że potrzebujecie

mojej ostatecznej decyzji. – Wpatrywała się prosto w ciemne oczy Shane’a czekając na znak.
Czekając na coś.

W ogóle jej niczego nie dał. Ale był tam. Po raz pierwszy, był tam.
Claire zaczerpnęła ostry, bolący wdech i powiedziała, - Przepraszam, ale nie będę osiągalna.

Dziękuję panu za branie mnie pod uwagę. Jeśli to jest możliwe proszę odłożyć mój wniosek do
przyszłego roku, będę.

- Pani Danvers, mam nadzieję, że zdaje sobie pani sprawę, że to jest bardzo ważna decyzja, -

powiedział pan Radamon. – MIT byłoby bardzo szczęśliwe mając panią jako studentkę.

- Tak, proszę pana. Dziękuję. – Zawahała się i próbowała włożyć całą swoją miłość w

spojrzenie, które trzymała z Shane’m. – Ale musze teraz zostać. Absolutnie nie mogę teraz
wyjechać. Nie teraz.

Rozłączyła się i położyła telefon na łóżko.
Shane powiedział, bardzo cicho, - Zrobiłaś to dla mnie?
- Tak. I nie. Bo nie mogę wyjechać, kiedy cierpisz, ale także nie mogę wyjechać, bo jest tak

wiele ile mogę się nauczyć. – Wzięła szybki wdech. – MIT może nauczyć mnie wspaniałych rzeczy,
ale zawsze będę tam, a nauka nie jest umierającym polem. Myrnin wie rzeczy, których nikt inny na
świcie nie może mnie nauczyć, rzeczy które zostały zapomniane i muszą być przypomniane. Wiem,
że go nie lubisz, ale uczenie się od niego jest… wyjątkowe.

- Cóż, to jest argument. – Nie miał jeszcze żadnego wyrazu, a język jego ciała był jak najlepiej

strzeżony. – Co jeszcze?

- Nie mogę wyjechać zanim Eve i Michael nie zrealizują sprawy ślubu.
- To może zając chwilę.
- I nawet nie mam jeszcze osiemnastu lat. Myślę, że moi rodzice mieli od początku rację. Nie

myślę, że jestem gotowa przenieść się tak daleko.

Prawie się uśmiechnął. – Nie jesteś gotowa aby opuścić Nigdzie, Texas, aby wyruszyć do

Bostonu. Myślisz prze to?

- Oh tak, - powiedziała. – Myślałam o tym od dni.
- Kiedykolwiek myślisz o innej odpowiedzi?
- Tak, - powiedziała. – Ale nie teraz przez chwilę. Bo jest jeszcze jeden powód: nie chcę

opuścić ciebie.

Shane zrobił krok do środka jej pokoju. Tylko pojedynczy krok. Ześlizgnęła się z łóżka i

zrobiła dwa w jego kierunku.

I spotkali się na środku, nie dotykając się, tylko patrząc. Próbując znaleźć coś w swoich

twarzach. Głodni i przestraszeni aby mieć nadzieję.

Claire powiedziała, - Muszę to naprawić z tobą, Shane. Bo cię kocham. – Obiecała sobie, że

nie będzie płakać, obiecała, ale teraz jej oczy paliły pełne łez. Nie pozwoliła im upaść, kiedy
wykręciła Claddagh Ring (Claddagh Ring – tradycyjny pierścień irlandzki wręczany na dowód
przyjaźni, jako pierścionek zaręczynowy lub noszony w charakterze obrączki ślubnej –
przypuszczenie tłumacza) z jej palca i wyciągnęła go do niego. – Ale rozumiem, jeśli chcesz go z
powrotem. Rozumiem, jeśli nie myślisz, że możesz mi ufać. Myślisz, że cię zdradziłam, ale nie
zrobiłam tego. Naprawdę próbowałam…

- Boże, - powiedział Shane. – W ogóle mnie nie rozumiesz.
A potem przechylił się do przodu i jego dobrą ręką wślizgnął pierścionek z powrotem na jej

palec. Oparł swoje czoło o jej na chwilę, potem pocałował ją. To był najsłodszy, najbardziej
niepewny pocałunek, którym ją kiedykolwiek obdarował i sprawił on, że łzy uwolniły się, a
wszystko co mogła czuć była sól i desperacja i cisza pomiędzy nimi… A potem jego ręce oplotły ją.

- Nie byłem na ciebie wściekły i nie myślałem, że mnie zdradziłaś, - powiedział. – Nie po

pierwszych kilka minutach. Wiem dlaczego to zrobiłaś, dlaczego trzymałaś to w tajemnicy.
Musiałaś. Nie chciałaś mnie skrzywdzić. Rozumiem to.

Zadrżała z ulgi i zrelaksowała się o niego. Jego ręka pogłaskała jej włosy.
- Chciałem, żebyś mi powiedziała, - powiedział, - ale Frank miał rację. Wolałbym, żeby to on

mieszkał w maszynie, niż jak miałby to być ktoś inny. I może to jest okej w ten sposób. Nie odszedł
całkowicie, ale nie może już mnie skrzywdzić. Jest tylko głosem. Duchem. Wspomnieniem. Może
wszystkimi najlepszymi częściami mojego taty i żadną z najgorszych.

- Więc dlaczego nie porozmawiałeś o tym ze mną? – próbowała powiedzieć to rozsądnie, ale

to wyszło płaczem pełnym bólu.

- Bo chciałem, żebyś sama zdecydowała. A wiedziałem, że jeśli w ogóle bym cokolwiek

powiedział, wiedziałabyś jak bardzo cię teraz potrzebuję.

- Potrzebujesz mnie? – spojrzała na niego w górę i poczuła, że serce jej przyspiesza.
- To był najcięższy tydzień mojego życia, nie dotykając ciebie. Nie rozmawiając z tobą.

Czekając aby zobaczyć, co zrobisz. – Znowu ją pocałował ciepłym, wilgotnym dotykiem ust,
znakomicie kontrolowanym. – Ale to nie ma znaczenia czy zostaniesz, czy pojedziesz. Nadal będę
cię potrzebował. Więc jeśli chcesz wyjechać do Bostonu, zaczekam. Dokładnie tutaj, ilekroć będzie
mnie potrzebować.

Claire uśmiechnęła się przez nacisk jego ust i poczuła, że on też się uśmiecha. To było jakby

słońce wychodziło po długich, zimnych dniach.

- Wiesz co? – wymamrotała. – Potrzebuję cię dokładnie teraz.
- Jego głos zniżył się. – Teraz?
- Dokładnie teraz.
- Oh, - powiedział Shane i odsunął ją powoli w kierunku łóżka. – To jest to samo, co ja

zamierzałem powiedzieć.

- Jinxies (niestety nie znalazłam, co to słowo oznacza), - wyszeptała, ale słowo zgubiło się

pomiędzy nimi, kiedy ją pocałował, tak gorąco i słodko.

I znowu… bardziej wolała jego wersję.

ŚCIEŻKA DŹWIĘKOWA

(Rachel Caine)

W przypadku, gdybyście chcieli przesłuchać piosenki, które pomagały mi napisać tą książkę,

tutaj są! Proszę, kupcie utwory. Nie bądźcie wampirami żerującymi na artystach.

Game On - The Guild, feat. Sandeep Parikh & Felicia Day
La Villa Strangiato – Rush
Land of the Living – The Stone Coyotes
My First Kiss (Gucci Mane Remix) – 3OH!3, feat. Ke$ha
I just Wanna Run – The Downtown Fiction
Drumming Song – Florence + The Machine
Gold Guns Girls – Metric
Ride to California – Paper Tongues
Cooler Than Me (Single Mix) – Mike Posner
If I Die Young – The Band Perry
October – Broken Bells
Something More – Secondhand Serenade
Catch My Fall – The Elliots
The Silence – Deepfeld
How You Like Me Now – The Heavy
Hit’ Em Up Style – Carolina Chocolate Drops
Pump It Up – Elvis Costello
Here comes the Hotstepper – Ini Kamoze
So Obvious – Runner Runner

Crash into the Sun – Jim White
Islands – The xx
Los Angeles – Sugarcult
Been a Long Time – Gary Jules & The Group Rules, feat. Jim Bianco
Letters from the Sky – Civil Twilight
The Good Life – Three Days Grace
Heart of Steel – Galactic, feat. Irma Thomas
Baby Boy… Baby Girl – The Dark Romantics
Tell Us – The Elliots
I’ll Be Thinking of You – Jamie McDonald
Sleepwalking – Fear Blind
Stomp – Boomkat
I Want You To – Jem
Emergency 911 – Sloan
Supernatural Supergirl – Josh Kramon
Between the Devil and the Deep Blue Sea – Black Mustang
Shades Of (Dirty Radio Edit) – X & Hell
Please Don’t Stop – Carina Round
Outsider – Jessie Malakouti
Lone Wolf – Eels
She’s Got to Be – Amy Ray
Fever’s Burning Up – Alyx
Song of Yesterday – Black Country Communion
The Way I Feel – Alyx
Dirt Room – Blue October
Sleepless Nights – Mia Doi Todd
Me and the Devil – Ferecious Few
In Between the Lines – The Feud

(Od juliakas)
Bardzo dziękuję za wszystkie miłe komentarze, które otrzymałam w czasie pracowania nad

tłumaczeniem tej książki. Było to dla mnie fantastyczne doświadczenie, które chciałabym
powtórzyć w postaci przekładania na język polski części 11 – Last Breath – Ostatni Oddech, która
mam nadzieję, że także wam się spodoba. Dziękuję, że wytrzymywaliście cierpliwie, kiedy terminy
się opóźniały i mimo tego mieliście w moim kierunku wiele bardzo ciepłych słów. Już za kilka dni
zapraszam na próbne rozdziały 11 części, którą mam nadzieję przetłumaczyć całą, jak tylko ukaże
się w USA. Pozdrawiam,

chomiczek juliakas J