Michael Connelly

CIEMNOŚĆ MROCZNIEJSZA NIŻ NOC

Przełożyła Ewa Horodyska

PROLOG

Bosch popatrzył przez kwadratową szybkę i zobaczył, że mężczyzna jest sam w celi. Wyjął

rewolwer z kabury i wręczył go sierżantowi pełniącemu służbę. Standardowa procedura. Sierżant
otworzył metalowe drzwi. W nozdrza Boscha natychmiast uderzył smród potu i wymiocin.

– Jak długo on tu już tu siedzi?

– Od jakichś trzech godzin – odparł sierżant.

Bosch wszedł do celi i zmierzył spojrzeniem postać rozciągniętą na podłodze.

– Dobra, może pan zamknąć.

– Proszę mi dać znać.

Drzwi zatrzasnęły się z głośnym zgrzytem. Mężczyzna na podłodze jęknął i poruszył się

lekko. Bosch podszedł do najbliższej ławy i usiadł. Z kieszeni kurtki wyjął magnetofon i postawił
na ławie. Zerknął w stronę okienka i dostrzegł odsuwającą się twarz sierżanta. Szturchnął leżącego
w bok czubkiem buta. Mężczyzna znowu jęknął.

– Ocknij się, gnoju.

Człowiek rozciągnięty na podłodze celi powoli obrócił i uniósł głowę. We włosach miał

grudki farby, a szyję i przód koszuli oblepione zaschniętymi wymiocinami. Otworzył oczy, lecz
jaskrawe światło sprawiło, że natychmiast je zamknął. Wydobył z siebie ochrypły szept.

– Znowu ty.

Bosch kiwnął głową.

– Taa, znowu ja.

– Nasz mały taniec.

Pokrytą trzydniowym zarostem twarz pijaka przeciął uśmiech. Bosch zauważył brak zęba,

który ostatnim razem znajdował się jeszcze na swoim miejscu. Położył dłoń na magnetofonie, lecz
na razie go nie włączał.

– Wstawaj. Pora na rozmowę.

– Wypchaj się. Nie chcę…

– Zostało ci niewiele czasu. Mów.

– Daj mi, kurwa, spokój.

Bosch spojrzał w okienko. Nikogo za nim nie było. Popatrzył znowu na mężczyznę na

podłodze.

– Tylko prawda może cię ocalić. Zwłaszcza teraz. Nie mogę ci pomóc, dopóki nie wyjawisz

prawdy.

– Co ty jesteś, ksiądz? Chcesz wysłuchać mojej spowiedzi?

– A chcesz się wyspowiadać?

Mężczyzna nie odpowiedział. Podejrzewając, że mógł ponownie zapaść w sen, Bosch wbił

czubek buta w bok leżącego, w okolice nerek. Mężczyzna szarpnął się gwałtownie, bijąc rękami i
nogami o podłogę.

– Pieprz się! – wrzasnął. – Nie jesteś mi potrzebny. Potrzebuję adwokata.

Bosch milczał przez chwilę. Podniósł magnetofon i wsunął do kieszeni. Potem pochylił się,

oparł łokcie o kolana i splótł dłonie. Popatrzył na pijaka i wolno pokręcił głową.

– A więc chyba nie mogę ci pomóc – powiedział.

Wstał i spojrzał w okienko, szukając wzrokiem sierżanta. Gdy wychodził, mężczyzna wciąż

leżał na podłodze.

1

– Mamy gościa.

Terry McCaleb spojrzał na żonę, a potem za jej przykładem skierował oczy w stronę krętej

drogi poniżej. Zobaczył wspinający się po stromiźnie wózek golfowy. Jego dach zasłaniał kierowcę.

Siedzieli obydwoje na tarasie wynajętego domu przy La Mesa Avenue. Widać było stamtąd

wąską, krętą drogę, która schodziła od ich domu, a za nią cały Avalon wraz z przystanią i mgiełkę
smogu oznaczającą stały ląd za Santa Monica Bay. Wybrali ten dom przede wszystkim ze względu
na widok. Ale w chwili, gdy Graciela się odezwała, Terry wpatrywał się w dziecko, które trzymał w
ramionach. Nie widział nic poza ufnym, błękitnym spojrzeniem córki.

Zauważył na boku wózka numer wypożyczalni. To nie był nikt z wyspy. Gość przypłynął

zapewne promem „Catalina Express”. Mimo to Terry zastanawiał się, skąd Graciela wie, że gość
wybiera się właśnie do nich, a nie do innego mieszkańca La Mesa.

O nic nie zapytał; już wcześniej miewała przeczucia. Po prostu czekał – i wkrótce po tym,

jak wózek znikł mu z oczu, ktoś zastukał do frontowych drzwi. Graciela poszła je otworzyć i
niebawem wróciła na taras w towarzystwie kobiety, której McCaleb nie widział od trzech lat.

Detektyw Jaye Winston uśmiechnęła się na widok dziecka w objęciach ojca. Był to szczery,

a zarazem roztargniony uśmiech osoby, która nie zjawiła się po to, by podziwiać czyjegoś
dzidziusia. McCaleb wiedział, że gruby zielony skoroszyt, dzierżony w jednej ręce, i wideokaseta w
drugiej oznaczają, iż Winston ma do niego sprawę. Śmiertelnie poważną sprawę.

– Co słychać, Terry?

– Wszystko świetnie. Pamiętasz Gracielę?

– Oczywiście. A to kto?

– To jest CiCi.

Nigdy nie wymawiał przy obcych pełnego imienia dziecka. Mówił do córki „Cielo”

wyłącznie wówczas, gdy byli sam na sam.

– CiCi – powtórzyła Winston i umilkła, jakby oczekując wyjaśnienia. Nie doczekawszy się

go, podjęła: – Ile ma?

– Prawie cztery miesiące. Jest duża jak na swój wiek.

– O… no pewnie. A chłopiec?… Gdzie on jest?

– Raymond – powiedziała Graciela. – Umówił się z kolegami. Poszedł pograć w softball, bo

Terry wynajął dzisiaj łódź paru klientom.

Rozmowa rwała się i brzmiała dziwacznie. Winston nie była zainteresowana tematem lub

może nie przywykła do tak banalnej wymiany słów.

– Napijesz się czegoś? – zaproponował McCaleb, podając dziecko Gracieli.

– Nie, dziękuję. Wypiłam colę na promie.

Jakby na dany znak dziecko, być może oburzone przekazywaniem z rąk do rąk, zaczęło

popłakiwać i Graciela oznajmiła, że zabierze małą do domu. McCaleb i Winston zostali na tarasie.
Terry wskazał obstawiony krzesłami okrągły stół, przy którym jadali kolacje, gdy dziecko spało.

– Usiądźmy.

Wskazał Winston krzesło z najlepszym widokiem na zatokę. Położyła na stole zielone

okładki, zawierające – jak domyślił się McCaleb – raport z miejsca zbrodni, i przycisnęła je kasetą
wideo.

– Coś pięknego – powiedziała.

– Tak, jest niezwykła. Mógłbym na nią patrzeć całymi…

Urwał i uśmiechnął się, uświadamiając sobie, że Jaye ma na myśli widok, a nie dziecko.

Winston odwzajemniła uśmiech.

– Ona też jest piękna, Terry. Naprawdę. I ty sam nieźle wyglądasz, taki opalony i w ogóle.

– Wypływałem w morze.

– A jak z twoim zdrowiem?

– Nie narzekam. Najgorsze są te pigułki, które muszę brać. Ale robię to od trzech lat i na

razie nie mam problemów. Chyba wyszedłem na prostą, Jaye. Muszę tylko ciągle łykać te cholerne
prochy i tak już zostanie.

Uśmiechnął się – i rzeczywiście wyglądał jak okaz zdrowia. Słońce przyciemniło jego

skórę, lecz z włosami zrobiło coś dokładnie odwrotnego. Krótko przycięta czupryna miała teraz
odcień niemal blond. Praca na łodzi uwydatniła mięśnie ramion i barków. Koszula skrywała
zdradziecką, dziesięciocalową bliznę po transplantacji.

– To świetnie – rzuciła Winston. – Wspaniale się tu urządziłeś. Nowy dom, rodzina… z dala

od wszystkiego.

Umilkła na chwilę i odwróciła głowę, jak gdyby zapragnęła wchłonąć cały ten widok,

wyspę i życie McCaleba. Zawsze uważał Jaye Winston za atrakcyjną na pewien łobuzerski sposób.
Miała niesforne, sięgające ramion włosy o barwie piasku. W okresie, gdy Terry z nią
współpracował, nigdy nie stosowała makijażu. Ale jej bystre, pełne zrozumienia oczy i swobodny,
nieco smutny uśmiech wskazywały, że dostrzega zarówno komiczną, jak i tragiczną stronę każdej
sytuacji. Miała na sobie czarne dżinsy, białą koszulkę z krótkimi rękawami i czarną kurtkę.
Wyglądała na osobę opanowaną i twardą, a McCaleb wiedział z doświadczenia, że taka właśnie
jest. Kiedy mówiła, często poprawiała włosy, wsuwając je za uszy. Z niewiadomych przyczyn
wydawało mu się to ujmujące. Od dawna miał wrażenie, że gdyby nie poznał Gracieli, mógłby
próbować zbliżyć się do Jaye Winston. Przeczuwał, że Winston intuicyjnie to odgadła.

– Czuję się winna, że tu w ogóle przyjechałam – powiedziała. – W pewnym sensie.

McCaleb wskazał ruchem głowy okładki i kasetę.

– Przyjechałaś, bo masz do mnie interes. Mogłaś po prostu zadzwonić, Jaye. Oszczędziłabyś

trochę czasu.

– Nie zostawiłeś nowego adresu ani telefonu. Zupełnie jakbyś nie chciał, żeby ludzie się

dowiedzieli, gdzie jesteś.

Założyła włosy za lewe ucho i uśmiechnęła się ponownie.

– Niezupełnie – odparł. – Po prostu nie wydawało mi się, żeby ktokolwiek chciał mnie

szukać. Jak mnie znalazłaś?

– Wypytywałam o ciebie na przystani, na kontynencie.

– Na lądzie. Tutaj mówi się o tym ląd.

– No więc na lądzie. Powiedzieli mi w Biurze, że mają twoje akta, ale przeniosłeś się z

łodzią na wyspę. Wynajęłam łódkę i opłynęłam całą zatokę. Natrafiłam na twojego znajomego.
Skierował mnie tutaj.

– Buddy.

McCaleb spojrzał w głąb zatoki i wypatrzył „Ścigającą Falę”. Znajdowała się w odległości

mniej więcej pół mili. Widział Buddy’ego Lockridge’a, zgiętego nad rufą. Po chwili Buddy płukał
już kołowrotki czystą wodą z węża.

– O co chodzi, Jaye? – McCaleb nie patrzył na Winston. – To pewnie ważne, skoro

poświęciłaś wolny dzień. Bo chyba masz wolne w niedzielę.

– Przeważnie.

Odsunęła taśmę na bok i otworzyła okładki. McCaleb zerknął ukradkiem. Widział

dokumenty do góry nogami, lecz natychmiast rozpoznał standardowy raport z miejsca zbrodni,
zajmujący zwykle pierwsze miejsce w aktach. Od tego się zaczynało. McCaleb zauważył adres.
Nawet do góry nogami dało się odczytać, że chodzi o West Hollywood.

– Mam tu taką sprawę, może byś rzucił okiem w wolnej chwili. Chybaby ci leżała. Może mi

coś podsuniesz, jakąś poszlakę, której nie złapałam.

Wiedział, odkąd zobaczył u niej ten zielony skoroszyt, że o to właśnie go poprosi. Ale teraz

zawładnęły nim sprzeczne emocje. Na myśl o dawnym życiu przeszył go dreszcz. Poczuł się winny,

że sprowadza śmierć do szczęśliwego domu, w którym zrodziło się nowe życie. Zerknął w stronę
otwartego okna, upewniając się, czy Graciela nie patrzy. Nie patrzyła.

– Leżałaby mi? – powtórzył. – Jeśli to seryjny typ, nie trać czasu. Zadzwoń do Biura, do

Maggie Griffin. Ona…

– Już to zrobiłam, Terry. I wciąż liczę na ciebie.

– Kiedy to się stało?

– Dwa tygodnie temu.

Jej oczy uniosły się znad okładek, napotykając spojrzenie McCaleba.

– W Nowy Rok?

Skinęła głową.

– Pierwsza zbrodnia w tym roku – oznajmiła. – A przynajmniej pierwsza w okręgu Los

Angeles. Niektórym ludziom się wydaje, że nadeszło nowe tysiąclecie.

– Myślisz, że to jakiś milenijny szaleniec?

– Ktokolwiek to zrobił, jest szalony. Tak sądzę. Dlatego przyjechałam.

– Co na to Biuro? Rozmawiałaś z Maggie?

– Nie nadążasz, Terry. Odesłali Maggie z powrotem do Quantico. W ostatnich latach nie

miała tu za wiele do roboty i wróciła do programu badawczego. Nie mamy już przyczółka w L.A.
No więc tak, rozmawiałam z nią. Zadzwoniłam do Quantico. Przepuściła dane przez komputer, ale
nic nie wskórała. Jeśli chodzi o portret psychologiczny i tym podobne sprawy, jestem na liście
oczekujących.

Czy wiesz, że w sylwestra i Nowy Rok w całym kraju popełniono trzydzieści cztery

morderstwa, zainspirowane nadejściem nowego tysiąclecia? Dlatego mają teraz pełne ręce roboty, a
duże departamenty, takie jak nasz, są na samym końcu kolejki, bo Biuro uważa, że mniejsze
departamenty, którym brak doświadczenia, biegłości i ludzi, bardziej potrzebują pomocy.

Umilkła na chwilę, czekając, aż McCaleb przetrawi to wszystko. Rozumiał filozofię Biura.

Obowiązywał system selekcji.

– Mogłabym zaczekać miesiąc czy coś koło tego, aż Maggie czy ktoś inny opracuje dla

mnie portret, ale czuję w kościach, Terry, że tu się liczy czas. Jeśli to seryjny morderca, nie możemy
tracić aż miesiąca. Właśnie dlatego pomyślałam o tobie. Teraz walę głową w mur, a ty jesteś naszą
ostatnią nadzieją natrafienia na jakiś trop. Pamiętam Człowieka z Cmentarza i Koda Zabójcę.
Wiem, co potrafisz zdziałać na podstawie raportu i taśmy wideo.

Ostatnie trzy zdania były niepotrzebne; stanowiły jak dotąd jedyne fałszywe posunięcie

Jaye, pomyślał McCaleb. Uznał natomiast, iż Winston jest szczerze przekonana, że zabójca, którego
tropi, może uderzyć ponownie.

– Minęło sporo czasu, Jaye – zaczął. – Od tej historii z siostrą Gracieli nie miałem do

czynienia…

– Daj spokój, Terry, nie wciskaj mi kitu. Choćbyś całymi dniami przesiadywał tu z

dzidziusiem na kolanach, nie wymażesz tego, kim byłeś i co zrobiłeś. Znam cię. Dawno się nie
widzieliśmy i dawno nie rozmawialiśmy, ale ja cię znam. I wiem, że nie ma dnia, żebyś nie myślał o
sprawach kryminalnych. Nie ma takiego dnia. – Umilkła i wpatrzyła się w niego. – Wymienili ci
serce, ale to nowe pika tak samo, rozumiesz, o co mi chodzi?

McCaleb odwrócił wzrok i spojrzał w stronę swojej łodzi. Buddy siedział na stołku

rybackim, opierając nogi o poprzecznicę. McCaleb przypuszczał, że Buddy trzyma w ręku piwo,
choć z tej odległości nie widział dokładnie.

– Skoro tak dobrze znasz się na ludziach, po co ci jestem potrzebny?

– Może się i znam, ale ty jesteś najlepszy. Cholera, nawet gdyby tam w Quantico nie byli

zawaleni robotą aż do Wielkanocy, i tak wolałabym ciebie niż każdego z ich specjalistów od
portretów psychologicznych. Mówię poważnie. Byłeś…

– Dobra, Jaye, darujmy sobie komplementy. Moje ego miewa się nieźle bez tego całego…

– Więc czego ci potrzeba?

Obejrzał się na nią.

– Trochę czasu. Muszę się zastanowić.

– Jestem tu, bo czuję w kościach, że mam mało czasu.

McCaleb wstał i podszedł do balustrady. Jego spojrzenie powędrowało ku morzu.

Nadpływał prom „Catalina Express”. Terry wiedział, że prom będzie niemal pusty. W zimie
niewielu gości odwiedzało wyspę.

– Płynie prom – powiedział. – Kursuje zgodnie z zimowym rozkładem, Jaye. Jeśli na niego

nie zdążysz, ugrzęźniesz tu na noc.

– Każę sobie przysłać helikopter, jeśli będę musiała. Terry, proszę cię tylko o jedną dobę. A

nawet o jedną noc. Dzisiejszą. Siądziesz, przeczytasz raport, obejrzysz taśmę, a rano zadzwonisz i
powiesz mi, co zauważyłeś. Może nic, a przynajmniej nic nowego. Ale może zauważysz coś, co
myśmy przeoczyli, albo wpadniesz na jakiś pomysł, który nam nie przyszedł do głowy. O nic
więcej nie proszę. To chyba nie jest dużo.

McCaleb odwrócił się od promu i oparł plecami o balustradę.

– Dla ciebie to niewiele, bo w tym siedzisz. Ja nie. Ja stoję z boku, Jaye. Jeśli wrócę do

tamtego życia choćby na dzień, wszystko się zmieni. Przeniosłem się tutaj, żeby zacząć od nowa i
zapomnieć o tym, w czym byłem dobry. Żeby sprawdzić, czy będę dobry w innej dziedzinie. Na
początek jako mąż i ojciec.

Winston podniosła się i zbliżyła do balustrady. Stanęła tuż obok McCaleba, lecz wpatrywała

się w dal, podczas gdy on nie odrywał oczu od swego domu. Mówiła przyciszonym głosem. Gdyby
nawet Graciela nasłuchiwała z wewnątrz, nie usłyszałaby słów.

– Pamiętasz, co mi powiedziałeś, jak wynikła ta historia z siostrą Gracieli? Powiedziałeś, że

podarowano ci nowe życie, drugą szansę, i musisz mieć przed sobą jakiś cel. Stworzyłeś sobie od
nowa życie z Gracielą i synem jej siostry, a teraz masz jeszcze własne dziecko. To cudowne, Terry,
naprawdę tak uważam. Ale to nie jest cel, którego szukałeś. Może tak ci się wydaje, ale nie masz
racji. W głębi duszy sam o tym wiesz. Byłeś dobry w zarzucaniu sieci na zbrodniarzy. Łowienie ryb
to nie to samo.

McCaleb lekko skinął głową i speszyła go własna gorliwa reakcja.

– Zostaw mi te materiały – powiedział. – Zadzwonię do ciebie.

Maszerując ku wyjściu, Winston rozejrzała się za Gracielą, lecz nigdzie jej nie dostrzegła.

– Pewnie weszła z dzieckiem do domu – wyjaśnił McCaleb.

– No to pożegnaj ją ode mnie.

– Pożegnam.

Zapadła długa, pełna skrępowania cisza. Wreszcie, kiedy McCaleb otworzył drzwi, Winston

zapytała:

– Właściwie jak to jest być ojcem, Terry?

– Czasami wspaniale, a czasami fatalnie.

Typowa odpowiedź. Po chwili namysłu powiedział coś, co przychodziło mu wcześniej do

głowy, lecz nie zwierzył się z tego nawet Gracieli:

– To tak, jakby się miało przez cały czas lufę przystawioną do skroni.

Winston sprawiała wrażenie zakłopotanej, a nawet nieco zaniepokojonej.

– Dlaczego?

– Bo wiem, że jeśli coś jej się stanie, cokolwiek, to koniec ze mną.

Kiwnęła głową.

– Chyba cię rozumiem.

Przekroczyła próg. Wyglądała dość głupio, kiedy odjeżdżała: doświadczona pani detektyw z

wydziału zabójstw w wózku golfowym.

2

Niedzielna kolacja z Gracielą i Raymondem przebiegała w milczeniu. Jedli białego okonia,

którego McCaleb złowił rano z wycieczkowiczami w pobliżu cieśniny po drugiej stronie wyspy.
Wycieczkowicze zawsze chcieli zatrzymać złapane ryby, lecz po powrocie na przystań zazwyczaj
zmieniali zdanie. McCaleb przypuszczał, że wiąże się to z ludzkim instynktem zabijania. Nie
wystarczało schwytać zdobycz; należało ją uśmiercić. Oznaczało to, że w domu przy La Mesa
często jadało się ryby na kolację.

McCaleb upiekł rybę wraz z kaczanami kukurydzy na ruszcie na ganku. Graciela

przygotowała sałatkę i biskwity. Obydwoje pili białe wino. Raymond mleko. Jedzenie było dobre,
cisza natomiast – przeciwnie. Spoglądając na Raymonda, McCaleb zauważył, że chłopiec wyczuwa
napięcie między dorosłymi i poddaje się mu.

Przypomniał sobie, że zachowywał się tak samo w dzieciństwie, gdy rodzice trwali w

podobnym milczeniu. Raymond był synem Glorii, siostry Gracieli. Jego ojciec nigdy nie pojawił się
na horyzoncie. Kiedy Gloria zginęła – zamordowana – trzy lata temu, Raymond zamieszkał u
Gracieli. McCaleb poznał oboje, badając sprawę morderstwa.

– Jak ci się dzisiaj grało? – spytał wreszcie.

– Chyba nieźle.

– Zdobyłeś jakieś punkty?

– Nie.

– Jeszcze zdobędziesz, nie martw się. Tylko nie rezygnuj. Próbuj dalej.

McCaleb pokiwał głową. Chłopiec chciał z nim popłynąć tego ranka, ale Terry mu nie

pozwolił. Wynajął łódź sześciu wycieczkowiczom z lądu. Razem z McCalebem i Buddym na
„Ścigającej Fali” znalazło się więc ośmiu ludzi, co stanowiło dla łodzi limit bezpieczeństwa.
McCaleb nigdy go nie przekraczał.

– Wiesz co, następną wycieczkę mamy dopiero w sobotę. I wygląda na to, że będzie nas

tylko czterech. Wątpię, żeby teraz, w zimie, zgłosił się ktoś jeszcze. Jeśli nic się nie zmieni, możesz
płynąć z nami.

Smutna twarz chłopca rozjaśniła się nieco i z zapałem kiwnął głową, dziobiąc widelcem

białą rybę na talerzu. Widelec wydawał się ogromny w jego małej dłoni i McCalebowi zrobiło się
nagle żal Raymonda. Jak na dziesięciolatka, był bardzo drobny. Niezmiernie go to gnębiło i często
wypytywał McCaleba, kiedy wreszcie urośnie. Terry za każdym razem odpowiadał, że już niedługo,
choć w duchu przypuszczał, że chłopiec zawsze będzie drobnej budowy. Jego matka była osobą
średniego wzrostu, a ojciec – jak wynikało ze słów Gracieli – też nie odznaczał się zbyt silną
posturą ani osobowością. Znikł bez śladu przed narodzinami chłopca.

Zawsze na końcu, gdy wybierano członków drużyny sportowej, zbyt drobny, żeby

rywalizować z rówieśnikami, Raymond wolał od gier zespołowych inne rozrywki. Pasjonował się
wędkarstwem i w wolne dni McCaleb zwykle zabierał go na połów halibuta. Ilekroć grupa
wycieczkowiczów wynajmowała łódź, chłopiec zawsze prosił, żeby go zabrać, i jeśli znalazło się
miejsce, wolno mu było płynąć w charakterze pomocnika. McCaleb z wielką przyjemnością
wkładał pięciodolarowy banknot do koperty, zaklejał ją i wieczorem wręczał Raymondowi.

– Przydasz się na dziobie – oznajmił teraz. – Chcą się wybrać na południe, na marlina. To

będzie długa wycieczka.

– Świetnie!

McCaleb uśmiechnął się lekko. Raymond uwielbiał przesiadywać na dziobie i wypatrywać

czarnego marlina, kołyszącego się wśród fal. Mając do dyspozycji lornetkę, nabierał w tym coraz

większej wprawy. Terry zerknął porozumiewawczo na Gracielę, ona jednak wpatrywała się w
talerz. Na jej twarzy nie pojawił się nawet cień uśmiechu.

Po chwili Raymond skończył posiłek i spytał, czy może pójść do siebie pograć na

komputerze. Graciela kazała mu przyciszyć dźwięk, żeby mała się nie obudziła. Chłopiec wyszedł z
talerzem do kuchni, a Graciela i McCaleb zostali sami.

Rozumiał przyczynę milczenia Gracieli. Trudno jej było protestować przeciwko jego

udziałowi w śledztwie, ponieważ przed trzema laty sama go poprosiła o wytropienie mordercy
własnej siostry. W ten sposób się poznali. Podobieństwo sytuacji kazało jej powściągnąć uczucia.

– Gracielo – zaczął McCaleb – wiem, że ci się to nie podoba, ale…

– Nic nie mówiłam.

– Nie musiałaś. Przecież cię znam, a twoja mina po wizycie Jaye świadczyła wyraźnie…

– Po prostu nie życzę sobie żadnych zmian i tyle.

– Rozumiem cię. Ja też nie chcę, żeby cokolwiek się zmieniło. I nie zmieni się. Rzucę tylko

okiem na raport i kasetę i powiem Jaye, co myślę o całej sprawie.

– Na tym się nie skończy. Znam cię dobrze. Już to widziałam. Dasz się skusić. Jesteś w tym

dobry.

– Nie dam się skusić. Spełnię jej prośbę i to wszystko. Nawet nie zabiorę się do tych

papierów tutaj. Wezmę je na łódź. Nie będę ich przeglądał w domu. Dobrze? Nie chcę ich
przeglądać w domu.

Wiedział, że zrobi to niezależnie od zgody Gracieli, lecz mimo wszystko pragnął jej

aprobaty. Ich związek był wciąż tak świeżej daty, że McCaleb zawsze szukał jej przyzwolenia.
Zastanawiał się, czy nie wiąże się to z jego drugą szansą. Przez ostatnie trzy lata często zmagał się z
poczuciem winy, ono zaś nadal wyrastało przed nim co kilka mil niczym blokada drogowa. Miał
wrażenie, że jeśli uzyska aprobatę tej jednej jedynej kobiety, wszystko mu się w życiu ułoży. Jego
lekarka, kardiolog, nazywała to poczuciem winy ocalonego. Ktoś umarł, aby on mógł żyć, i dlatego
musiał w jakiś sposób odpokutować. Ale dla McCaleba wyjaśnienie nie było aż tak proste.

Graciela zmarszczyła brwi, lecz mimo to nadal wydawała mu się piękna. Miała smagłą cerę,

a jej ciemnobrązowe włosy okalały twarz o smolistych oczach, w których tęczówka niemal nie
różniła się barwą od źrenicy. Uroda Gracieli była jedną z przyczyn, dla których zawsze szukał u niej
aprobaty. Jej promienny uśmiech miał w sobie coś oczyszczającego.

– Terry, słyszałam, o czym rozmawialiście na tarasie. Kiedy mała ucichła, usłyszałam, jak

Jaye mówi, że twoje nowe serce pika tak samo, jak stare. I że codziennie myślisz o tym, co
przedtem robiłeś. Powiedz mi jedno: czy mówiła prawdę?

McCaleb milczał przez chwilę. Spojrzał na swój pusty talerz, a potem skierował wzrok ku

światłom po drugiej stronie zatoki, biegnącym w górę zbocza aż po gospodę na szczycie Mount
Ada. Powoli skinął głową i popatrzył na Gracielę.

– Tak, mówiła prawdę.

– A więc całe życie, które tworzymy razem, nasze dziecko… to kłamstwo?

– Nie. Oczywiście, że nie. Nasze życie jest dla mnie wszystkim i będę je chronił, choćby nie

wiem co. Ale odpowiedź brzmi: tak, myślę o tym, kim przedtem byłem i co robiłem. Kiedy
pracowałem w Biurze, Gracielo, ratowałem ludziom życie. Po prostu usuwałem zło z tego świata.
Odrobinę rozpraszałem mrok. – Ruchem ręki wskazał zatokę. – A teraz żyje mi się cudownie z tobą,
Cielo i Raymondem. I… i łowię ryby z bogaczami, którzy nie wiedzą, na co wydać pieniądze.

– Więc chcesz mieć jedno i drugie?

– Sam nie wiem, czego chcę. Ale kiedy Jaye tu była, wiedziałem, że słyszysz, co jej mówię.

Mówiłem rzeczy, które chciałaś usłyszeć, choć w głębi serca czułem, że pragnę czegoś innego.
Pragnąłem od razu otworzyć ten raport i wziąć się do roboty. Ona miała rację, Gracielo. Nie
widzieliśmy się od trzech lat, ale udało jej się mnie przyszpilić.

Graciela wstała, obeszła stół i usiadła McCalebowi na kolanach.

– Po prostu boję się o ciebie – powiedziała i przytuliła go mocno.

McCaleb wyjął z szafki dwie szklanki i postawił je na blacie. Pierwszą napełnił wodą, drugą

sokiem pomarańczowym. Następnie zaczął łykać po kolei dwadzieścia siedem tabletek, które

wcześniej ułożył na blacie, popijając je na przemian to wodą, to sokiem. Branie pigułek dwa razy
na dobę stanowiło znienawidzony rytuał. Nie ze względu na smak – po trzech latach można było do
niego przywyknąć. Ale rytuał ten przypominał McCalebowi, w jak wielkim stopniu jego życie
zależy od czynników zewnętrznych. Tabletki przypominały smycz. Bez nich nie pożyłby długo. W
dużej mierze opierał teraz życie na pewności, że zawsze będzie miał tabletki pod ręką. Uzależniał
od nich swoje plany. Gromadził zapasy. Czasami nawet śniło mu się, że łyka tabletki.

Połknąwszy wszystkie, wszedł do salonu, gdzie Graciela czytała czasopismo. Nie spojrzała

na niego – kolejny znak, że nie podoba jej się to, co nieoczekiwanie nawiedziło jej dom. McCaleb
stał przez chwilę tuż za progiem, a gdy sytuacja nie uległa zmianie, wycofał się i ruszył korytarzem
w stronę dziecięcego pokoju.

Cielo spała w swoim łóżeczku. McCaleb podkręcił nieco przyćmione światło, żeby widzieć

ją wyraźniej. Podszedł do łóżeczka i pochylił się nad nim, nasłuchując oddechu małej i wdychając
jej zapach. Cielo odziedziczyła po matce smagłą cerę i ciemne włosy, lecz oczy miała niebieskie jak
morze. Drobne dłonie zwinęła w piąstki, jakby w każdej chwili gotowa była walczyć o życie.
McCaleb kochał ją najbardziej, kiedy spała. Pomyślał o tych wszystkich przygotowaniach, które
podjęli: książkach, kursach i dobrych radach przyjaciółek Gracieli, pielęgniarek z oddziału
dziecięcego w szpitalu. Chcieli należycie zadbać o tę kruchą istotę, tak od nich zależną. Żadne
usłyszane ani przeczytane słowa nie przygotowały go na coś wręcz przeciwnego, co uświadomił
sobie, gdy po raz pierwszy wziął córeczkę na ręce: że teraz jego własne życie zależy od niej.

Wsunął rękę do łóżeczka, obejmując dłonią plecy córeczki. Nie poruszyła się. Czuł bicie jej

maleńkiego serduszka. Wydało mu się szybkie i rozpaczliwe, jak szeptana modlitwa. Czasami
przysuwał do łóżeczka bujany fotel i wpatrywał się w dziecko do późna w noc. Ten wieczór był
inny. McCaleb musiał odejść. Czekała go praca. Mordercza praca. Nie wiedział, czy chce tylko
powiedzieć „dobranoc”, czy szuka natchnienia lub aprobaty. Nie myślał racjonalnie. Po prostu
musiał spojrzeć na dziecko i dotknąć go, zanim zabierze się do roboty.

Potem zszedł schodkami nad morze. Odszukał swojego zodiaca wśród innych łódek,

wdrapał się na pokład i przezornie umieścił raport i kasetę wideo na dziobie, żeby nie zamokły.
Dwukrotnie pociągnął linkę, a gdy silnik zapalił, skierował motorówkę na środek zatoki. W Avalon
Harbor nie było przystani. Łódki cumowały przy bojach ustawionych wzdłuż wklęsłej linii zatoki.
W zimie łódek było niewiele, lecz McCaleb nie przebijał się przez boje. Ruszył torem wodnym, jak
gdyby prowadził samochód osiedlowymi uliczkami. Nie jeździ się po trawnikach, należy się
trzymać drogi.

Od morza wiało zimnem i McCaleb zapiął sztormiak pod szyję. Zbliżając się do „Ścigającej

Fali”, dostrzegł za zasłonami saloniku poblask telewizora. Oznaczało to, że Buddy Lockridge nie
zdążył na ostatni prom i został na noc.

McCaleb i Lockridge byli wspólnikami. Łódź została prawnie przepisana na nazwisko

Gracieli, licencję wynajmu łodzi natomiast i całą dokumentację działalności firmował Lockridge.
Poznali się przed z górą trzema laty, kiedy McCaleb zacumował „Ścigającą Falę” w Cabrillo
Marina, w zatoce Los Angeles, i zamieszkał na pokładzie, remontując łódź. Buddy był jego
sąsiadem z żaglówki stojącej tuż obok. Ich przyjaźń przekształciła się z czasem w spółkę.

W pracowitym sezonie wiosenno-letnim Lockridge zwykle nocował na „Ścigającej Fali”,

ale w luźniejszych okresach wracał promem na kontynent, do Cabrillo, gdzie trzymał własną łódź.
Łatwiej było o damskie towarzystwo w barach na lądzie niż w nielicznych knajpkach na wyspie.
McCaleb przypuszczał, że Buddy zamierza wrócić porannym kursem, ponieważ na następne pięć
dni nie zapowiadała się żadna wycieczka.

Łódka McCaleba stuknęła w rufę „Ścigającej Fali”. Zgasił silnik i wysiadł z kasetą i

skoroszytem pod pachą. Przywiązał zodiaca do rożka na rufie i ruszył ku drzwiom saloniku. Buddy
czekał na niego; usłyszał albo wyczuł uderzenie łódki o rufę. Uchylił drzwi. W opuszczonej ręce
trzymał powieść w miękkiej okładce. McCaleb zerknął na ekran telewizora, ale nie rozpoznał
programu.

– Co jest, Terror? – spytał Lockridge.

– Nic. Muszę popracować. Skorzystam z kajuty dziobowej, dobra?

Wszedł do saloniku. Było tam ciepło. Lockridge włączył grzejnik.

– Jasne. Pomóc ci w czymś?

– Nie trzeba. To nie dotyczy naszych spraw.

– Chodzi o tę babkę, co tu była? Tę z biura szeryfa?

McCaleb zapomniał, że Winston zajrzała najpierw na łódź i pytała Buddy’ego o drogę.

– Tak.

– Pracujesz dla niej?

– Nie – zaprzeczył pośpiesznie McCaleb, mając nadzieję, że zgasi zainteresowanie

Lockridge’a. – Chcę tylko przejrzeć pewne papiery, a potem jej oddzwonię.

– To świetnie, stary.

– Nie aż tak. Robię to z grzeczności. Co oglądasz?

– A, jakieś telewizyjne bzdety. O oddziale śledczym, który ściga hakerów. Widziałeś to?

– Nie, ale chciałbym na chwilę pożyczyć telewizor.

McCaleb pomachał kasetą. Oczy Lockridge’a zalśniły.

– Zapraszam. Odpalaj taśmę.

– Ehm… nie tutaj, Buddy. To… detektyw Winston prosiła mnie o dyskrecję. Odniosę

telewizor, jak tylko skończę.

Na twarzy Lockridge’a odmalowało się rozczarowanie, ale McCaleb nie przejął się tym.

Podszedł do blatu oddzielającego kambuz od saloniku i położył na nim kasetę i skoroszyt. Wyłączył
telewizor i wyjął go z obudowy zabezpieczającej przed skutkami gwałtownego kołysania.
Telewizor miał wbudowany magnetowid i był ciężki. McCaleb staszczył go po wąskich schodkach i
wniósł do kajuty na dziobie, przekształconej częściowo w biuro. Po obu stronach znajdowały się
piętrowe prycze. Dolną koję po lewej przerobiono na stolik, dwie górne zaś służyły McCalebowi do
przechowywania starych akt – Graciela nie chciała, żeby je trzymał w domu, gdzie w każdej chwili
mógł na nie natrafić Raymond. Jedyny problem polegał na tym, że – zdaniem McCaleba – Buddy
od czasu do czasu zaglądał do pudeł i wertował akta. To go martwiło. Oznaczało, że ktoś wścibia
nos w jego sprawy. McCaleb zastanawiał się, czy nie zamknąć kajuty na klucz, wiedział jednak, że
byłby to poważny błąd. Znajdowała się tam jedyna klapa włazowa na dolny pokład i nie należało
blokować dostępu do niej na wypadek konieczności ewakuacji.

McCaleb postawił telewizor na prowizorycznym stoliku i włożył wtyczkę do kontaktu.

Potem zawrócił w stronę saloniku po skoroszyt i taśmę – i zobaczył Buddy’ego, który schodził po
stopniach z kasetą pod pachą, kartkując raport.

– Hej, Buddy…

– Chłopie, ależ to niesamowite.

McCaleb wyciągnął rękę, zatrzasnął okładki i odebrał je wraz z kasetą swemu wspólnikowi.

– Tylko zerknąłem.

– Mówiłem ci, że to tajny materiał.

– No tak, ale przecież pracujemy razem. Jak kiedyś.

Istotnie, Lockridge bardzo pomógł McCalebowi podczas śledztwa w sprawie śmierci siostry

Gracieli. Ale wtedy Terry aktywnie uczestniczył w postępowaniu. Tym razem natomiast zamierzał
tylko przejrzeć materiały. Nie życzył sobie, aby ktokolwiek zaglądał mu przez ramię.

– Teraz to zupełnie co innego, Buddy. Robota na jedną noc. Rzucę okiem na te papiery i

tyle. A teraz pozwól mi się do tego zabrać, żebym tu nie siedział do rana.

Lockridge nie odezwał się więcej, a McCaleb nie czekał. Zamknął za sobą drzwi kajuty i

podszedł do stolika. Spoglądając na trzymany w ręku raport, poczuł silny dreszcz podniecenia,
połączony ze znajomym lękiem i poczuciem winy.

Wiedział, że znowu wzywa go ciemność, aby ją zbadał i poznał. Aby znalazł w niej drogę.

Skinął głową, choć nikogo przy nim nie było. Bardzo długo czekał na tę chwilę.

3

Kaseta była wyraźna, dobrze nagrana i odpowiednio naświetlona. Nagrania z miejsca

zbrodni znacznie się poprawiły od czasu, gdy McCaleb pracował w Biurze. Treść natomiast
pozostała niezmieniona. Taśma w naturalistyczny sposób ukazywała morderstwo. W pewnej chwili
McCaleb zatrzymał film i zaczął się przyglądać jednej z klatek. W kajucie panowała cisza,
zakłócana jedynie pluskiem fal uderzających o burtę.

Punkt centralny stanowiło nagie ciało mężczyzny skrępowanego drutem, z rękoma i nogami

podciągniętymi w tył tak mocno, że przybrał jak gdyby odwróconą pozycję płodu. Zwłoki
spoczywały twarzą w dół na starym, zabrudzonym dywanie. Kamera skupiła się na ciele ofiary,
pomijając otoczenie. McCaleb uznał, że ofiara jest płci męskiej jedynie na podstawie wzrostu i
masy ciała. Głowy nie było widać; skrywało ją szare plastikowe wiadro. Napięty drut rozciągał się
od kostek ofiary wzdłuż grzbietu i między ramionami, a potem wysuwał się spod wiadra i okalał
szyję. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że ciężar ramion i stóp ofiary zacisnął drut, powodując
niedotlenienie. Innymi słowy, ofiara zginęła, gdy już nie mogła utrzymać nóg w pozycji, którą
wymusił zabójca.

McCaleb wpatrywał się w scenę zbrodni. Plama krwi na dywanie wskazywała, że usunięcie

wiadra ujawni obrażenia głowy.

Odchylił się na oparcie starego krzesła i zaczął analizować pierwsze wrażenia. Nie otworzył

jeszcze skoroszytu z dokumentami; wolał najpierw obejrzeć kasetę z miejsca zbrodni i jak
najdokładniej prześledzić to, co zobaczyli policyjni detektywi. Był zafascynowany. Wyczuwał
ukryte znaczenie rytuału ukazanego na ekranie telewizora. Czuł także wzbierającą we krwi
adrenalinę. Nacisnął guzik pilota i taśma ruszyła.

Obraz poszerzył się nieco, gdy w zasięg kamery wkroczyła Jaye Winston. McCaleb widział

teraz większy fragment pomieszczenia, które wydawało się niewielką, skąpo umeblowaną częścią
domku lub mieszkania.

Tak się złożyło, że Winston miała na sobie ten sam strój, w którym odwiedziła McCaleba,

przynosząc dokumenty i kasetę. Na dłonie naciągnęła gumowe rękawiczki, sięgające powyżej
mankietów. Plakietka identyfikacyjna zwisała z czarnego sznurowadła zawiązanego wokół szyi.
Winston ustawiła się po lewej stronie ofiary, jej partner zaś – McCaleb nie znał tego detektywa –
stanął po prawej. Na taśmie po raz pierwszy zabrzmiał ludzki głos.

– Oględzin ofiary dokonał zastępca koronera, który zezwolił na prowadzenie czynności

śledczych na miejscu zbrodni – powiedziała Winston. – Sfotografowano ofiarę in situ. Teraz
usuniemy wiadro w celu prowadzenia dalszych badań.

McCaleb wiedział, że Jaye Winston starannie waży każde słowo i gest z myślą o

przyszłości, o procesie ewentualnego zabójcy, kiedy to ława przysięgłych obejrzy wideokasetę z
miejsca zbrodni. Jaye musiała sprawiać wrażenie obiektywnej profesjonalistki, całkowicie
odseparowanej emocjonalnie od tego, na co patrzy. Jakiekolwiek odstępstwo od tej reguły mogło
spowodować wycofanie taśmy z listy dowodów na wniosek adwokata oskarżonego.

Winston zgarnęła włosy za uszy, położyła dłonie na ramionach ofiary i przy pomocy

partnera przewróciła zwłoki na bok, tak że spoczęły plecami do kamery.

Kamera przesunęła się nad łopatką ofiary i przeszła do zbliżenia, gdy Winston delikatnie

poruszyła pałąk wiadra i zaczęła je ostrożnie zdejmować z głowy zamordowanego mężczyzny.

– Okay – powiedziała.

Skierowała wiadro w stronę kamery – wnętrze oblepione było zakrzepłą krwią – a potem

umieściła je w tekturowym pudle, w którym gromadzono dowody rzeczowe. Odwróciła się i

spojrzała na ofiarę.

Głowę mężczyzny okalała szara taśma klejąca, która zatykała usta ciasnym kneblem. Oczy

były otwarte i wybałuszone. Rogówki zaszły krwawą mgłą. Skóra wokół oczu również miała
czerwonawe zabarwienie.

– WS – odezwał się detektyw, wskazując oczy zmarłego.

– Kurt – przerwała Winston – jesteśmy nagrywani.

– Przepraszam.

Nakazała partnerowi, by zachował wszelkie spostrzeżenia dla siebie. Znowu zabezpieczała

się na przyszłość. McCaleb wiedział, że policjantowi chodziło o krwotok, czyli wybroczyny
spojówkowe, które zawsze towarzyszą uduszeniu sznurem lub drutem. Takie spostrzeżenie
powinien jednak wygłosić na taśmie lekarz, a nie detektyw z wydziału zabójstw.

Półdługie włosy zmarłego były posklejane krwią, która zakrzepła w wiadrze, tam gdzie

ofiara dotykała go lewą stroną twarzy. Winston zanurzyła palce we włosach, szukając źródła
krwawienia. Po chwili znalazła ranę na ciemieniu. Odgarnęła włosy, próbując ją odsłonić.

– Barney, zrób zbliżenie, jeśli się da – poprosiła.

Kamera najechała bliżej. McCaleb dostrzegł maleńki, okrągły otworek. Wiedział jednak, że

zaobserwowane krwawienie nie zawsze odpowiada rozmiarom rany. Nawet drobne, niestanowiące
zagrożenia rany głowy często krwawiły obficie. Oficjalny i dokładny opis znajdował się zapewne w
protokole z sekcji.

– Barn, daj tu kamerę – odezwała się Winston lekko podniesionym głosem. – Na tym

kneblu, na taśmie, jest jakiś napis.

Zauważyła to, przekręcając głowę ofiary. Kamera zrobiła zbliżenie. McCaleb rozróżnił

niewyraźnie nakreślone litery w miejscu, gdzie taśma oklejała usta zmarłego. Wydawało się, że owe
litery wypisano atramentem, lecz zamazała je krew. Zdołał odcyfrować jedno słowo.

– Cave – odczytał głośno. – Cave?{1\'7d

Pomyślał, że może to być fragment dłuższego wyrazu, lecz nie przychodziło mu do głowy

nic oprócz cavern.{2\'7d

Zatrzymał taśmę i wpatrzył się w ekran. Był zafascynowany. To, co zobaczył, sprawiło, że

cofnął się w czasie do dni, gdy opracowywał portrety psychologiczne przestępców i niemal za
każdym razem zadawał sobie pytanie: „W jakim mrocznym, spaczonym umyśle wylęgła się ta
zbrodnia?”.

Wiadomość od mordercy była zawsze ważna i przesuwała sprawę na wyższy poziom.

Oznaczała najczęściej, że zabójstwo jest komunikatem, przesłaniem, które morderca przekazuje
ofierze, a policja reszcie świata.

McCaleb wstał i sięgnął ku wyższej koi. Zdjął z niej jedno z ciężkich tekturowych pudeł,

zawierających stare akta, i spuścił na podłogę. Uniósł pokrywę i zaczął szukać notesu z pustymi
kartkami. Pracując w Biurze, tradycyjnie rozpoczynał każdą sprawę od nowego kołonotatnika. W
końcu natrafił na teczkę zawierającą tylko jeden formularz i notatnik. Tak skąpa dokumentacja
świadczyła, że sprawa była prosta i w notatniku pozostało sporo pustych stron.

Przekartkował notes, który okazał się prawie niezapisany. Potem wyjął formularz wsparcia

dochodzeniowego i szybko przebiegł oczyma po pierwszej stronie. Od razu przypomniał sobie
tamtą sprawę, gdyż do jej rozwikłania wystarczyła jedna rozmowa telefoniczna. Prośba o pomoc
nadeszła przed blisko dziesięcioma laty od detektywa z małej miejscowości o nazwie White Elk w
Minnesocie. McCaleb pracował wówczas na placówce pod Quantico. Detektyw stwierdzał w
raporcie, że dwaj mężczyźni, mieszkający w tym samym domu, wszczęli pijacką burdę, wyzwali się
wzajemnie na pojedynek i pozabijali na podwórzu, strzelając do siebie z odległości dziesięciu
jardów. Samo podwójne zabójstwo nie budziło żadnych wątpliwości. Detektywa zaintrygowało
natomiast coś innego. W trakcie przeszukiwania domu policja natrafiła na osobliwe zapasy w
piwnicznej zamrażarce. Tkwiły w niej, wepchnięte w kąt, plastikowe worki z dziesiątkami zużytych
tamponów. Były to produkty różnych firm, a wstępna analiza próbek wykazała, że krew
menstruacyjna pochodzi od różnych kobiet.

Detektyw prowadzący śledztwo nie wiedział, z czym ma do czynienia, ale obawiał się

najgorszego. Zwrócił się do jednostki wsparcia dochodzeniowego FBI z pytaniem, co mogą
oznaczać te cholerne tampony i jak ma dalej postępować. Konkretnie mówiąc, chciał wiedzieć, czy
tampony mogły być swego rodzaju pamiątkami, gromadzonymi przez seryjnego mordercę lub
morderców, których wykryto, dopiero gdy pozabijali się nawzajem.

McCaleb uśmiechnął się na wspomnienie tej sprawy. Już wcześniej zdarzyło mu się natrafić

na tampony w zamrażarce. Zadzwonił do detektywa i zadał mu trzy pytania. W jaki sposób obaj
mężczyźni zarabiali na życie? Czy oprócz broni użytej w pojedynku znaleziono w ich domu jakieś
strzelby myśliwskie albo zezwolenia łowieckie? I, na koniec, kiedy w lasach północnej Minnesoty
rozpoczyna się sezon polowań na niedźwiedzie?

Odpowiedzi detektywa przyniosły szybkie rozwiązanie zagadki tamponów. Obydwaj

mężczyźni pracowali na lotnisku w Minneapolis dla pośrednika, który zajmował się zawieraniem
umów z ekipami porządkowymi w imieniu linii lotniczych. W domu znaleziono broń myśliwską,
lecz żadnych zezwoleń łowieckich. I – na koniec – sezon polowań na niedźwiedzie zaczynał się za
trzy tygodnie.

McCaleb powiedział detektywowi, że denaci nie byli seryjnymi mordercami, lecz

najprawdopodobniej gromadzili zawartość pojemników na odpadki z toalet samolotów, które
sprzątali. Zabierali tampony i trzymali je w zamrażarce. Na początku sezonu łowieckiego
zamierzali je rozmrozić i użyć jako przynęty, gdyż niedźwiedzie wyczuwają woń krwi z dużej
odległości. Większość myśliwych stosuje odpadki jako przynętę, ale krew jest najlepsza.

McCaleb przypomniał sobie, że detektyw z pewnym rozczarowaniem przyjął do

wiadomości, iż seryjni mordercy nie wchodzą tu w grę. Poczuł się zbity z tropu tym, że agent FBI
siedzący za biurkiem w Quantico tak szybko rozwiązał zagadkę; a może rozzłościło go, że nie
znajdzie się na pierwszych stronach ogólnokrajowych gazet. Z trzaskiem odłożył słuchawkę i nigdy
więcej nie skontaktował się z McCalebem.

Terry wyrwał z notatnika zapisane kartki, włożył je do teczki razem z formularzem i

schował do pudła, które następnie wydźwignął z powrotem na służącą jako półka górną koję i
wepchnął na miejsce z głuchym stuknięciem.

Usiadł, zerknął na ekran telewizora, a potem wpatrzył się w pustą kartkę. Wreszcie wyjął

długopis z kieszeni koszuli i właśnie miał zacząć pisać, gdy drzwi otworzyły się raptownie i stanął
w nich Buddy Lockridge.

– Wszystko w porządku?

– Bo co?

– Słyszałem łomoty. Cała łódź się kiwała.

– To nic takiego, Buddy, po prostu…

– O kurde, a to co?

Buddy patrzył na ekran. McCaleb chwycił pilota i wyłączył telewizor.

– Słuchaj, Buddy, już ci mówiłem, że to poufne materiały i nie mogę…

– Dobra, dobra, wiem. Chciałem tylko sprawdzić, czy nie zemdlałeś albo co.

– Dzięki, czuję się świetnie.

– Jeszcze chwilę posiedzę na górze, jakbyś czegoś potrzebował.

– Poradzę sobie, ale dziękuję.

– Wiesz, zużywasz sporo prądu. Jutro, jak się stąd zwinę, będziesz musiał włączyć

generator.

– Nie ma problemu. No to na razie, Buddy.

Lockridge wskazał ciemny ekran telewizora.

– To niesamowite.

– Dobranoc, Buddy – uciął ze zniecierpliwieniem McCaleb.

Wstał i zamknął drzwi Lockridge’owi przed nosem. Tym razem przekręcił klucz. Wrócił na

krzesło, przysunął sobie notes i zaczął pisać. Po chwili lista była gotowa.

MIEJSCE ZBRODNI

1. Uduszenie drutem

2. Nagie zwłoki

3. Rana głowy

4. Taśma/knebel – Cave?

5. Wiadro?

Przez kilka minut wpatrywał się w listę, lecz nic nie przychodziło mu do głowy. Było na to

za wcześnie. Instynkt mu podpowiadał, że słowo na taśmie kneblującej jest kluczem, którego nie
zdoła obrócić, dopóki nie ogarnie całości przekazu. Zwalczył pokusę otworzenia pisemnego
raportu. Włączył z powrotem telewizor i puścił kasetę od miejsca, w którym ją zatrzymał. Kamera
pokazała zbliżenie taśmy oklejającej mocno usta ofiary.

– Zostawimy to koronerowi – powiedziała Winston. – Sfilmowałeś już wszystko, co się

dało, Barn?

– Tak – odparł niewidoczny kamerzysta.

– Okay, zrób odjazd i rzućmy okiem na te więzy.

Obiektyw kamery przesunął się wzdłuż drutu, biegnącego od szyi do stóp. Szyję otaczała

samozaciskająca się pętla. Drut ciągnął się wzdłuż kręgosłupa i kilkakrotnie oplatał kostki nóg,
podciągniętych tak wysoko, że pięty ofiary dotykały pośladków.

Inny kawałek drutu owinięty był sześć razy wokół nadgarstków i zawiązany na węzeł. Na

kostkach i przegubach zmarłego utworzyły się głębokie bruzdy, świadczące o tym, że ofiara przed
śmiercią szamotała się w więzach.

Po sfilmowaniu ciała Winston poprosiła niewidocznego kamerzystę o utrwalenie na taśmie

wszystkich pomieszczeń.

Kamera odjechała od zwłok i objęła cały jadalnio-salon. Umeblowanie zdawało się

pochodzić ze sklepu z używanymi sprzętami. Było niejednolite, nic tu do siebie nie pasowało.
Nieliczne oprawione obrazy na ścianach sprawiały wrażenie ozdób z taniego hotelu sprzed
dziesięciu lat – pomarańczowe i jasnoniebieskie pastele. W drugim końcu pokoju stała wysoka
oszklona szafka, niemal zupełnie pusta. Na półkach znajdowało się zaledwie kilka książek. Górę
szafki zdobiło coś, co McCaleb uznał za nader osobliwe. Była to mierząca dwie stopy sowa, która
wyglądała na ręcznie malowaną. McCaleb widywał takie sowy wielokrotnie, zwłaszcza w Avalon
Harbor i Cabrillo Marina. Najczęściej robiono je z nadmuchanego plastiku i umieszczano na
masztach łub mostkach motorówek, aby odstraszyć mewy i inne ptaki – zazwyczaj bez skutku.
Teoretycznie ptaki powinny trzymać się z dala od drapieżnej sowy i nie zanieczyszczać łodzi
odchodami.

McCaleb widział też sztuczne sowy, używane jako straszaki na gołębie przez właścicieli

kamienic. Ale w tym wypadku zainteresował go fakt postawienia plastikowej sowy jako ozdoby w
mieszkaniu, z czym się nigdy dotąd nie spotkał. Wiedział, że ludzie kolekcjonują najrozmaitsze
przedmioty, w tym także sowy, lecz po raz pierwszy zobaczył coś takiego jako ozdobę szafki w
salonie. Szybko otworzył skoroszyt i odszukał metryczkę ofiary. Zamordowany mężczyzna
pracował jako malarz pokojowy. McCaleb zamknął okładki i zastanawiał się przez chwilę, czy
ofiara nie zabrała sowy z miejsca pracy albo z Odnawianego budynku.

Cofnął taśmę i po raz drugi obejrzał najazd kamery ze zwłok na szafkę z sową. Miał

wrażenie, że kamerzysta obrócił obiektyw o sto osiemdziesiąt stopni, co oznaczało, że sowę
ustawiono na wprost ofiary, aby obserwowała scenę zbrodni.

Istniały inne możliwości, ale instynkt podpowiadał McCalebowi, że plastikowa sowa

stanowi ważny element. Rozłożył notatnik i dopisał ważny punkt do swojej listy.

Dalsza część kasety nie wzbudziła w McCalebie szczególnego zainteresowania. Kamera

ukazała pozostałe pomieszczenia w mieszkaniu ofiary – sypialnię, łazienkę i kuchnię. Nie było tam
sów i McCaleb niczego nie zanotował. Kiedy taśma się skończyła, przewinął ją i obejrzał raz
jeszcze. Nic nowego nie zwróciło jego uwagi. Wyjął kasetę i wsunął ją w tekturową okładkę.
Następnie odniósł telewizor do salonu i wstawił w uchwyty.

Buddy wylegiwał się na kanapie, czytając kieszonkową powieść. Nie odezwał się ani

słowem i McCaleb wyczuwał, że zamknięcie drzwi głęboko go uraziło. Zastanowił się, czyby nie
przeprosić Buddy’ego, ale w końcu odpuścił sprawę. Buddy był zbyt wścibski, jeśli chodziło o

przeszłe i obecne życie Terry’ego. Może teraz zdoła to sobie uświadomić.

– Co czytasz? – zagadnął Terry.

– Książkę – odparł Lockridge, nie podnosząc oczu.

McCaleb uśmiechnął się pod nosem. Przynajmniej Buddy nie udawał, że go nie słyszy.

– Przyniosłem telewizor, gdybyś chciał obejrzeć wiadomości albo coś.

– Wiadomości już się skończyły.

McCaleb zerknął na zegarek. Dochodziła północ. Nie zdawał sobie sprawy z upływu czasu.

To mu się kiedyś często przytrafiało – w Biurze, gdy sprawa go wciągnęła, pracował w porze
lunchu lub do późna w noc.

Zostawił naburmuszonego Buddy’ego i wrócił do biurowej kajuty. Głośno zatrzasnął drzwi i

zamknął je na klucz.

4

McCaleb znalazł czystą kartkę w notatniku i otworzył raport. Rozchylił kółka, wyciągnął

dokumenty i rozłożył je schludnie na biurku. Może to dziwne, ale nie lubił przewracać stron w
raportach. Wolał brać je do ręki i iść na skróty. Odłożył skoroszyt i zaczął uważnie czytać
doniesienia śledcze w porządku alfabetycznym. Wkrótce zagłębił się po uszy w sprawie.

Morderstwo zostało zgłoszone wydziałowi Departamentu Szeryfa w West Hollywood w

poniedziałek, pierwszego stycznia, w południe przez anonimowego rozmówcę. Męski głos w
telefonie poinformował, że w mieszkaniu 2 B w Grand Royale Apartments przy Sweetzer,
niedaleko Melrose, znajdują się zwłoki mężczyzny. Dzwoniący odłożył słuchawkę, nie podając
nazwiska ani żadnych szczegółów. Nie nagrano rozmowy, ponieważ mężczyzna nie wykręcił
numeru alarmowego, a linia, z której skorzystał, nie miała funkcji identyfikowania rozmówcy.

Pod zgłoszony adres wysłano dwuosobowy patrol. Drzwi wejściowe były lekko uchylone.

Gdy nikt nie odpowiadał na pukanie i wezwania, policjanci weszli do środka i w krótkim czasie
stwierdzili, że informacja anonimowego rozmówcy była zgodna z prawdą. W mieszkaniu leżały
zwłoki mężczyzny. Patrol wycofał się i zawiadomił zespół dochodzeniowy wydziału zabójstw.
Śledztwo powierzono Jaye Winston i jej partnerowi Kurtowi Mintzowi, oddając Winston
prowadzenie sprawy.

Ofiara została zidentyfikowana jako Edward Gunn, czterdziestoczteroletni, pracujący

dorywczo malarz pokojowy. Od dziewięciu lat mieszkał samotnie przy Sweetzer Avenue.

W trakcie sprawdzania kartotek kryminalnych w komputerze ustalono, że Gunn

wielokrotnie popełniał przestępstwa, do których należało stręczycielstwo i włóczęgostwo, a także
bywał regularnie zatrzymywany za picie w miejscach publicznych i prowadzenie samochodu w
stanie nietrzeźwym. W ciągu trzech miesięcy poprzedzających jego śmierć dwukrotnie aresztowano
go za jazdę po pijanemu; drugi raz nastąpiło to 31 grudnia przed południem. Został zwolniony za
poręczeniem. Przed upływem doby już nie żył. W kartotece znalazła się również informacja o
aresztowaniu w związku z poważnym przestępstwem, lecz bez wyroku skazującego. Przed
sześcioma laty osadzono Gunna w areszcie Departamentu Policji Los Angeles i przesłuchano w
sprawie morderstwa. Został później zwolniony i nie przedstawiono mu żadnych zarzutów.

Według raportów ze śledztwa dołączonych przez Winston i jej partnera, nic nie wskazywało

na kradzież ani rabunek, w związku z czym motyw zabójstwa pozostał nieznany. Inni lokatorzy
ośmioapartamentowego budynku stwierdzili, że nie słyszeli w sylwestra żadnych hałasów w
mieszkaniu Gunna. Wszelkie odgłosy, które mogły towarzyszyć morderstwu, zostały
prawdopodobnie zagłuszone przez huczną zabawę, odbywającą się piętro niżej. Przyjęcie trwało aż
do rana, pierwszego stycznia. Gunn, zgodnie z zeznaniami uczestników, nie brał udziału w zabawie
i nie był na nią zaproszony.

Wywiad przeprowadzony w okolicy – przeważały w niej niewielkie budynki mieszkalne,

podobne do Grand Royale – nie wykrył ani jednego świadka, który widział Gunna w dniach
poprzedzających jego śmierć.

Wszystko wskazywało na to, że morderca odwiedził Gunna. Nieuszkodzone drzwi i okna

mieszkania wykluczały włamanie i nasuwały przypuszczenie, że Gunn mógł znać zabójcę. Winston
i Mintz przesłuchali wszystkich znanych im współpracowników i znajomych zamordowanego, a
także każdego lokatora i każdego uczestnika sylwestrowej zabawy, w nadziei wyłonienia
podejrzanego. Nadzieja okazała się płonna.

Sprawdzili również w poszukiwaniu motywu materialnego sytuację finansową ofiary i

niczego nie wykryli. Gunn nie miał stałego zatrudnienia. Przeważnie krążył wokół sklepu z

przyborami malarskimi przy Beverly Boulevard i oferował swoje usługi za dniówkę. Z trudem
wiązał koniec z końcem i wystarczało mu tylko na opłacenie mieszkania oraz niewielkiej
furgonetki, w której woził swój sprzęt.

Gunn miał jedną żyjącą krewną, siostrę, w Long Beach. Nie widział się z nią od ponad roku,

choć tak się złożyło, że zadzwonił do niej w przeddzień swej śmierci z posterunku policji w
Hollywood, należącego do Wydziału Policji Los Angeles. Zatrzymano go za jazdę w stanie
nietrzeźwym. Siostra zeznała, że oznajmiła bratu, iż nie może mu dłużej pomagać ani wykupywać
go z aresztu. I odłożyła słuchawkę. Nie potrafiła podać policji żadnych przydatnych informacji
związanych z morderstwem.

Szczegółowo zbadano okoliczności aresztowania Gunna sprzed sześciu lat. Gunn

zamordował prostytutkę w motelu przy Sunset Boulevard. Zadźgał ją jej własnym nożem, kiedy
próbowała go zabić i obrabować – tak stwierdzał protokół przekazany przez Wydział Policji Los
Angeles, posterunek w Hollywood. Między pierwszym zeznaniem Gunna a znalezionymi
dowodami dały się zauważyć drobne rozbieżności, które jednak nie były wystarczające dla
prokuratora okręgowego do wszczęcia postępowania. W końcu bez entuzjazmu umorzono sprawę,
przyjmując jako motyw działanie w obronie koniecznej.

McCaleb zauważył, że detektywem prowadzącym był Harry Bosch. Przed laty pracował z

Boschem nad pewnym przypadkiem, o którym nadal często rozmyślał. Bosch był szorstki i skryty,
ale jako policjant wykazywał się niezwykłym talentem śledczym, intuicją i instynktem. Pośród
emocjonalnego zamętu, jaki obydwaj odczuwali, rozpracowując sprawę, połączyła ich pewna więź.
McCaleb zapisał nazwisko Boscha w notesie, aby skontaktować się z nim i zapytać o Gunna.

Wrócił do streszczeń. Winston i Mintz, wziąwszy pod uwagę styczność Gunna z prostytutką,

przejrzeli rachunki telefoniczne ofiary i sprawdzili czeki oraz transakcje dokonane za pomocą karty
kredytowej, szukając dalszych powiązań z prostytutkami. Nic nie znaleźli. Przez trzy noce krążyli
w towarzystwie policjanta wokół Sunset Boulevard, zagadując uliczne prostytutki. Żadna nie
rozpoznała mężczyzny ze zdjęcia pożyczonego od siostry Gunna.

Detektywi przejrzeli rubryki towarzyskie w miejscowych gazetach alternatywnych, szukając

ogłoszenia, które mógł zamieścić Gunn. I znowu ponieśli porażkę.

W końcu podjęli ostatnią, desperacką próbę wytropienia krewnych i znajomych prostytutki

zamordowanej przed sześcioma laty. Wprawdzie nie oskarżono Gunna o zabójstwo, lecz mimo to
ktoś mógł uznać, że Gunn nie działał w samoobronie – i szukać zemsty.

To również okazało się ślepą uliczką. Rodzina kobiety mieszkała w Filadelfii. Kontakt urwał

się wiele lat wcześniej. Żaden z krewnych nie przyjechał nawet, by zidentyfikować ciało, które
poddano kremacji na koszt podatników. Nie było żadnego powodu, by ktokolwiek mścił się za
zbrodnię sprzed sześciu lat, skoro od początku ta zbrodnia nikogo nie obchodziła.

Śledztwo za każdym razem utykało w ślepej uliczce. Sprawa nierozwiązana w ciągu

pierwszych czterdziestu ośmiu godzin ma mniej niż pięćdziesiąt procent szans na wyjaśnienie. A
sprawa nierozwiązana przez dwa tygodnie przypomina niezidentyfikowane zwłoki w kostnicy –
będzie spoczywać w chłodzie i mroku bardzo, bardzo długo.

Dlatego Winston przyjechała w końcu do McCaleba. Był ostatnią deską ratunku w

beznadziejnym przypadku.

Przeczytawszy streszczenia, McCaleb postanowił zrobić sobie przerwę. Zerknął na zegarek i

stwierdził, że dochodzi druga. Otworzył drzwi kajuty i poszedł na górę do salonu. Światło było
zgaszone. Najwidoczniej Buddy położył się bezszelestnie spać w głównej kajucie. McCaleb zajrzał
do lodówki. Stał tam sześciopak piwa, pozostały po wycieczkowiczach, ale Terry nie miał na nie
ochoty. Był jeszcze karton soku pomarańczowego i woda w butelce. Wyjął wodę i przeszedł przez
drzwi salonu do kokpitu. Na morzu zawsze było chłodno, ale ta noc wydawała się zimniejsza niż
zwykle. Założył ręce na piersi i spojrzał ponad zatoką w stronę wzgórza i domu, w którym spała
jego rodzina. Na ganku z tyłu paliło się pojedyncze światełko.

Ogarnęło go przelotne poczucie winy. Wiedział, że mimo głębokiej miłości do kobiety i

dwójki dzieci, których strzeże to światełko, woli wertować na łodzi raporty w sprawie morderstwa
niż znajdować się tam, w uśpionym domu. Próbował odepchnąć od siebie te myśli i pytania, które

one nasuwały, nie mógł jednak całkowicie odrzucić podstawowego wniosku, że coś jest z nim nie w
porządku, czegoś mu brakuje. Zapewne dlatego nie potrafił w pełni przeżywać tego, za czym
większość mężczyzn zdawała się tęsknić.

Wrócił pod pokład. Wiedział, że zagłębienie się w raportach pomoże zagłuszyć poczucie

winy.

Wyniki sekcji nie przyniosły żadnych niespodzianek. Przyczyna śmierci była taka, jak

McCaleb przypuszczał po obejrzeniu kasety: niedotlenienie mózgu, spowodowane naciskiem drutu
na tętnice szyjne. Oceniono, że śmierć nastąpiła między północą a trzecią nad ranem, pierwszego
stycznia.

Patolog, który przeprowadził sekcję, odnotował minimalne obrażenia wewnętrzne szyi. Ani

kość gnykowa, ani chrząstka tarczykowa nie były naruszone. Fakt ten, w połączeniu z licznymi
rowkami na skórze, pozostawionymi przez drut, skłonił lekarza do wysnucia wniosku, że Gunn
dusił się powoli, podejmując desperackie próby utrzymania stóp na wysokości łopatek, aby pętla
nie zaciskała się mocniej. W podsumowaniu wyników sekcji znalazło się przypuszczenie, że ofiara
mogła szamotać się w tej pozycji nawet przez dwie godziny.

McCaleb zaczął się zastanawiać, czy morderca spędził cały ten czas w mieszkaniu,

obserwując daremne wysiłki konającego człowieka. A może założył pętlę z drutu i wyszedł, nie
czekając na śmierć ofiary, aby zapewnić sobie jakiegoś rodzaju alibi – na przykład pojawił się na
zabawie sylwestrowej, dzięki czemu liczni świadkowie mogli później zeznać, że go widzieli w
czasie, kiedy popełniono morderstwo.

Ale potem McCaleb przypomniał sobie wiadro i doszedł do wniosku, że zabójca pozostał na

miejscu. Ofiary zbrodni popełnionych z pobudek seksualnych lub z chęci zemsty często miały
zasłoniętą twarz; morderca robił to w celu odczłowieczenia ofiary i uniknięcia kontaktu
wzrokowego. McCaleb rozpracował dziesiątki spraw, w których wystąpiło to zjawisko: zgwałcone i
zamordowane kobiety z twarzami zakrytymi koszulą nocną lub poszewką na poduszkę, dzieci z
głowami owiniętymi ręcznikiem. Lista przykładów wypełniłaby cały notatnik. Na stronie z
nazwiskiem Boscha McCaleb zapisał jedną linijkę.

NS był tam przez cały czas. Obserwował.

Nieznany sprawca, pomyślał. Więc znowu się spotykamy.

Zanim przeszedł do następnych dokumentów, poszukał w protokole z sekcji dwóch

informacji. Pierwsza dotyczyła rany głowy. Znalazł opis rany w uwagach patologa. Obrażenia
odniesione tuż przed zgonem miały kolisty kształt i były powierzchowne. Stanowiły minimalne
zagrożenie i powstały prawdopodobnie w trakcie obrony.

McCaleb odrzucił tę możliwość. Jedynymi śladami krwi na miejscu zbrodni były plamy

widoczne na dywanie; krew spłynęła spod wiadra już po nałożeniu go na głowę ofiary. W dodatku
strużka krwi z rany na ciemieniu ściekła po twarzy zamordowanego, co wskazywało, że głowę miał
pochyloną do przodu. Oznaczało to, że Gunn leżał już związany na podłodze, kiedy zadano mu cios
i nasunięto wiadro na głowę. Instynkt podpowiadał McCalebowi, że zabójca mógł mieć na celu
przyspieszenie śmierci; cios w głowę prawdopodobnie osłabił ofiarę i skrócił jej szamotaninę.

McCaleb zanotował swoje przypuszczenia i wrócił do protokołu z sekcji. Odszukał wyniki

badania odbytu i penisa. Wymazy nie wykazały żadnych śladów aktywności seksualnej w czasie
poprzedzającym zgon. Zapisał w notesie: „Seks – nie”. Pod spodem dodał słowo: „Odwet?” i wziął
je w kółko.

Zdawał sobie sprawę, że wiele z jego wniosków i podejrzeń – jeśli nie wszystkie – przyszło

już na myśl Jaye Winston. Ale zawsze analizował w ten sposób miejsce zbrodni. Najpierw
formułował własne opinie, a dopiero potem porównywał je z wnioskami prowadzącego śledztwo.

Od protokołu z sekcji przeszedł do analizy dowodów. Przebiegł oczyma spis

zabezpieczonych przedmiotów i zauważył, że nie zapakowano i nie oznaczono sowy z plastiku,
którą widział na taśmie wideo. Był przekonany, że należało to zrobić, i odnotował ten fakt. W spisie
nie znalazł również wzmianki o jakiejkolwiek broni. Wyglądało na to, że zabójca zabrał z sobą
przedmiot, którym zranił Gunna w głowę. McCaleb zrobił kolejną notatkę, ponieważ informacja ta
wzbogaciła portret psychologiczny mordercy o dodatkowe cechy: zorganizowanie, dokładność i

ostrożność.

Analiza taśmy, którą zaklejono ofierze usta, znajdowała się w osobnej kopercie, włożonej do

kieszonki wewnątrz okładek. Oprócz wydruku komputerowego i załącznika koperta zawierała kilka
fotografii, ukazujących taśmę w całości, po przecięciu i odlepieniu od głowy ofiary. Pierwszy
zestaw zdjęć przedstawiał obie strony taśmy w stanie, w jakim ją znaleziono; duże plamy zakrzepłej
krwi przesłaniały wypisane na niej słowa. Drugi zestaw ukazywał taśmę z obu stron po usunięciu
krwi wodą z mydłem. McCaleb wpatrywał się w napis przez długą chwilę, choć wiedział, że sam za
żadne skarby go nie rozszyfruje.

CAVE CAVE DUS VIDET

W końcu odłożył zdjęcia i sięgnął po towarzyszące im analizy. Na taśmie nie było żadnych

odcisków palców, lecz po jej lepkiej stronie znaleziono włosy i mikroskopijne fragmenty tkanki.
Stwierdzono, że włosy należą do ofiary. Tkankę zatrzymano do dalszej analizy, oczekując poleceń
w tej sprawie. McCaleb wiedział, że chodziło o oszczędność czasu i pieniędzy. Analiza tkanki
mogła nastąpić, dopiero gdy będzie można pobrać i porównać próbki tkanek ewentualnego
podejrzanego. Inaczej kosztowne i czasochłonne badania nic by nie dały. McCaleb zetknął się już z
podobnymi priorytetami w śledztwie. Wśród lokalnych stróżów prawa było powszechną praktyką
unikanie kosztownych posunięć, dopóki nie okazały się konieczne. Odczuwał jednak lekkie
zdziwienie, że w tym wypadku nie widziano takiej konieczności. Doszedł do wniosku, iż przeszłość
Gunna, podejrzanego swego czasu o morderstwo, mogła przesunąć go do niższej klasy ofiar, dla
których nie podejmuje się dodatkowych kroków. Pomyślał, że może właśnie temu zawdzięcza
odwiedziny Jaye Winston. Nie wspomniała ani słowem o zapłacie – swoją drogą, i tak by nie
przyjął pieniężnego wynagrodzenia.

Przeszedł do załącznika, który opracowała Winston. Pokazała zdjęcie taśmy i napisu

profesorowi lingwistyki z Uniwersytetu Los Angeles, on zaś rozpoznał słowa jako łacińskie.
Następnie została skierowana do emerytowanego katolickiego księdza, mieszkającego w parafii
Świętej Katarzyny w Hollywood, który przez dwie dekady uczył łaciny w szkole przykościelnej,
zanim we wczesnych latach siedemdziesiątych nie wycofano tego języka z programu. Bez trudu
przetłumaczył napis.

Czytając tłumaczenie, McCaleb poczuł miękkie dotknięcie adrenaliny, płynącej wzdłuż

kręgosłupa aż do szyi. Skóra mu ścierpła i bliski był zawrotu głowy.

Cave Cave Dus Videt

Cave Cave D(omin)us Videt

Strzeż się Strzeż się Bóg patrzy

– Pańskie jaja – mruknął McCaleb pod nosem.

Nie był to wykrzyknik emocjonalny. Raczej wyrażenie, jakim specjaliści od portretów

psychologicznych w Biurze określali nieoficjalnie sprawy, w których dowody świadczyły o
motywach religijnych. Gdy jednym z prawdopodobnych motywów okazywał się Bóg, w luźnych
rozmowach nazywano sprawę „Pańskie jaja”. Wszystko się wtedy zmieniało, gdyż boże dzieło
nigdy się nie kończy. Jeśli zabójca używał do swych celów Jego imienia, często oznaczało to
kolejne zbrodnie. W jednostkach zajmujących się portretami mawiano, że mordercy w imię boże
nie zaprzestają działalności z własnej woli. Trzeba ich powstrzymać. Teraz McCaleb rozumiał
obawy Jaye Winston przed odłożeniem sprawy na półkę. Jeżeli Edward Gunn był pierwszą znaną
ofiarą, morderca prawdopodobnie miał już na oku kogoś innego.

McCaleb zanotował tłumaczenie wiadomości od zabójcy i kilka przypuszczeń. Pod spodem

napisał „Namierzanie ofiary” i podkreślił to dwukrotnie.

Spojrzał ponownie na raport Winston i u dołu strony z tłumaczeniem zauważył akapit

opatrzony gwiazdką.

Ksiądz Ryan zaznaczył, że słowo Dus zapisane na taśmie klejącej jest skrótem od Deus lub

Dominus, spotykanym głównie w średniowiecznych wydaniach Biblii oraz na rzeźbach kościelnych
i innych dziełach sztuki.

McCaleb odchylił się na oparcie krzesła i napił wody z butelki. Uznał ten ostatni akapit za

najciekawszy z całego raportu. Być może dzięki zawartej w nim informacji udałoby się wyizolować
niewielką grupę i znaleźć w niej mordercę. Pierwotnie krąg potencjalnych podejrzanych był bardzo
szeroki – w zasadzie obejmował wszystkich, którzy zetknęli się z Edwardem Gunnem w ostatnim
dniu grudnia. Ale informacja księdza Ryana zawęziła ów krąg do osób znających średniowieczną
łacinę albo takich, które zaczerpnęły słowo „Dus” – i zapewne całe przesłanie – z widzianego
kiedyś obiektu.

Być może widzianego w kościele.

5

McCaleb był zbyt podminowany tym, co obejrzał i przeczytał, i VI żeby myśleć o śnie.

Dochodziło wpół do piątej i wiedział, że ranek zastanie go w pełni obudzonego w biurze. W
Quantico, w Wirginii, było chyba jeszcze zbyt wcześnie, aby złapać kogoś z oddziału nauk
społecznych, ale i tak postanowił zadzwonić. Wszedł do salonu, odczepił telefon komórkowy od
ładowarki i wystukał numer z pamięci. Gdy odpowiedziała centrala, poprosił o połączenie z agentką
specjalną Brasilią Doran. Mógł się zwrócić do wielu różnych osób, lecz wybrał Doran, bo swego
czasu dobrze im się współpracowało – często także na odległość. Doran była ponadto specjalistką w
dziedzinie rozpoznawania obrazów i symboli.

Zgłosiła się automatyczna sekretarka i słuchając nagrania Doran, McCaleb w pośpiechu

usiłował rozstrzygnąć, czy zostawić wiadomość, czy zadzwonić raz jeszcze. W pierwszej chwili
pomyślał, że lepiej będzie odłożyć słuchawkę i spróbować złapać Doran osobiście, ponieważ
nagraną wiadomość znacznie łatwiej jest zbyć niż bezpośrednie pytania. Po chwili jednak
postanowił zaufać dawnej koleżeńskiej więzi, mimo iż od pięciu lat nie pracował w Biurze.

– Brass, tu mówi Terry McCaleb. Dawnośmy się nie widzieli. Ehm… dzwonię, bo mam do

ciebie prośbę. Czy możesz oddzwonić w wolnej chwili? Byłbym bardzo wdzięczny.

Podał numer telefonu komórkowego, podziękował i rozłączył się. Mógł zabrać komórkę do

domu i tam czekać na odpowiedź, ale nie chciał, żeby Graciela podsłuchała jego rozmowę z Doran.
Wrócił do kajuty na dziobie i zaczął na nowo przeglądać raporty z miejsca zbrodni. Sprawdzał
każdą stronę pod kątem czegoś, co pasuje albo nie pasuje do zbrodni. Zrobił kilka notatek i spisał w
punktach wszystko, czego jeszcze potrzebował do sporządzenia portretu. Przede wszystkim jednak
czekał na telefon od Doran. Zadzwoniła o wpół do szóstej.

– „Dawno” to właściwe słowo – powiedziała na powitanie.

– Zbyt dawno. Co u ciebie, Brass?

– Nie mogę narzekać, bo nikt nie słucha.

– Podobno szukacie tam czegoś na przeczyszczenie.

– Jakbyś zgadł. Mamy totalne zatwardzenie. Wiesz, że w zeszłym roku wysłaliśmy połowę

ludzi do Kosowa, do pomocy w ściganiu zbrodniarzy wojennych. Zmiana trwa sześć tygodni. To
nas wykończyło. Jesteśmy tak do tyłu, że osiągamy niemal stan krytyczny.

McCaleb zastanowił się, czy Doran nie uderza w żałosny ton, żeby zniechęcić go do

wyłuszczenia prośby. Postanowił jednak brnąć dalej.

– W takim razie nie spodoba ci się sprawa, z którą dzwonię – powiedział.

– Och, cała się trzęsę ze strachu. Czego ci potrzeba, Terry?

– Pomagam znajomej osobie z Departamentu Szeryfa. Z wydziału zabójstw. Popełniono tu

morderstwo i…

– Czy już próbował się z nami skontaktować?

– Ona, nie on. Owszem, próbowała, ale nic z tego nie wyszło. Dowiedziała się, jakie macie

zaległości, i przyszła do mnie. Zawdzięczam jej coś niecoś, więc obiecałem, że rzucę okiem na
sprawę.

– I chcesz się wepchnąć w kolejkę, tak?

McCaleb uśmiechnął się, mając nadzieję, że osoba po drugiej stronie linii czuje się równie

swobodnie, jak on.

– W pewnym sensie. Ale to szybka sprawa. Mam tylko jedno pytanie.

– No to strzelaj. Jakie?

– Potrzebuję ikonograficznej linii odniesienia. Mam cynk, że coś się dzieje.

– Okay, może to niezbyt skomplikowane. O jaki symbol chodzi?

– O sowę.

– O sowę? Zwykłą sowę?

– Ściśle rzecz biorąc, o plastikową sowę. Ale, tak czy inaczej, o sowę. Chcę się dowiedzieć,

czy pojawiała się wcześniej i co oznacza.

– Pamiętam sowę na torebkach chipsów. Jaka to była marka?

– Wise{3\'7d. Przypominam sobie. To był produkt ze wschodniego wybrzeża.

– No to sam widzisz. Sowa jest sprytna. Jest mądra.

– Brass, miałem nadzieję, że uzyskam szersze informacje…

– Wiem, wiem. Rozejrzę się, poszukam. Ale pamiętaj, że symbole się zmieniają. W jednej

epoce znaczą to a to, a w drugiej coś zupełnie innego. Szukasz współczesnych zastosowań i
przykładów?

McCaleb zastanawiał się przez chwilę nad napisem na taśmie.

– Mogłabyś dorzucić średniowiecze?

– Chyba masz na tapecie coś bardzo dziwnego… ale w sumie każda sprawa jest taka. Niech

zgadnę… „Pańskie jaja”?

– Niewykluczone. Skąd wiesz?

– Ach, to całe średniowiecze i Kościół. Już to widziałam. Mam twój numer. Spróbuję

oddzwonić jeszcze dzisiaj.

McCaleb zastanowił się, czy nie poprosić jej o analizę napisu na taśmie klejącej, ale zmienił

zdanie. Napis pewnie i tak znajdował się wśród danych, które przesłała Jaye Winston. Podziękował
i miał zamiar odłożyć słuchawkę, gdy Doran zapytała o jego zdrowie. Odparł, że czuje się świetnie.

– I ciągle mieszkasz na tej łodzi?

– Nie. Przeniosłem się na wyspę. Ale nadal jestem właścicielem łodzi. Ożeniłem się i mam

małą córeczkę.

– Oho! Czy to aby ten Terry „Obiad Telewizyjny” McCaleb, którego znałam?

– Chyba ten.

– No to pewnie pozbierałeś się wreszcie do kupy.

– W końcu tak.

– Więc uważaj na siebie. Po jaką cholerę znowu węszysz?

McCaleb odpowiedział z pewnym wahaniem:

– Nie jestem pewien.

– Gówno prawda. Obydwoje wiemy, o co ci chodzi. Wiesz co? Poszukam w aktach i dam ci

znać.

– Dzięki, Brass. Będę czekał.

McCaleb wszedł do głównej kabiny i potrząsnął Buddym Lockridge’em. Buddy wzdrygnął

się i zaczął dziko młócić ramionami.

– To ja, to ja!

Wyrwany ze snu Buddy zdzielił McCaleba w głowę książką, nad którą usnął.

– Co ty wyprawiasz? – zakrzyknął.

– Próbuję cię obudzić.

– Po jaką cholerę? Która to godzina?

– Dochodzi szósta. Chcę popłynąć na drugą stronę zatoki.

– Teraz?

– Tak. Wstawaj. Pomożesz mi. Zluzuję cumy.

– Człowieku, w tej chwili? Wpakujemy się w martwy pas. Dlaczego nie zaczekasz?

– Bo nie mam czasu.

Buddy podniósł rękę i zapalił lampkę przymocowaną do ściany kajuty tuż nad wezgłowiem

koi. McCaleb zauważył, że książka, którą Buddy czytał, nosi tytuł „Prąd we krwi”.

– Ty, chłopie, rzeczywiście zachowujesz się tak, jakby ci przepuszczono prąd przez krew –

powiedział, trąc ucho, w które trafiła go książka.

– Przepraszam. A właściwie czemu ci się tak śpieszy? Chodzi o tę sprawę, co?

– Będę na górze. Ruszajmy.

McCaleb wyszedł z kajuty. Tak jak się spodziewał, Buddy zawołał za nim:

– Potrzebujesz kierowcy?

– Nie, Buddy. Przecież wiesz, że od dwóch lat sam prowadzę.

– No tak, ale może będzie ci potrzebna pomoc?

– Dam sobie radę. Pośpiesz się, Bud, chcę tam zaraz być.

McCaleb zdjął klucz z haczyka przy drzwiach salonu, wyszedł i wspiął się na mostek.

Powietrze było nadal chłodne, a przez poranną mgłę przebijały się jasne smugi świtu. Włączył radar
dalekiego zasięgu i uruchomił silniki. Zapaliły od razu – tydzień wcześniej Buddy zabrał łódź do
przeglądu do Marina del Rey.

McCaleb zostawił silniki na jałowym biegu i przeszedł na rufę. Odwiązał zodiaca i

przeciągnął go na stronę dziobu. Odczepił linę od rożka na dziobie i przywiązał do niej ponton.
Teraz łódź była wolna. Odwrócił się do pulpitu sterowniczego i spojrzał na mostek, gdzie
rozczochrany Buddy sadowił się właśnie w fotelu pilota. McCaleb dał mu znak, że odcumował
łódź. Buddy przesunął dźwignie i „Ścigająca Fala” ruszyła. McCaleb wziął z pokładu
ośmiostopowy gafel i odsunął nim boję od dziobu, gdy łódź wpłynęła na tor wodny i skierowała się
powoli w stronę ujścia zatoki.

McCaleb oparty o reling patrzył na oddalającą się wyspę. Ponownie zerknął na swój dom i

zobaczył tylko pojedyncze światełko. Było jeszcze wcześnie i jego rodzina spała. Pomyślał o
błędzie, który właśnie świadomie popełnił. Powinien był zajrzeć do domu i powiedzieć Gracieli, co
robi, spróbować jej to wytłumaczyć. Wiedział jednak, że straciłby wówczas mnóstwo czasu i że
jego wyjaśnienia w żadnym wypadku by jej nie zadowoliły. Postanowił po prostu popłynąć. Z lądu
zadzwoni do żony, a konsekwencjami swoich decyzji będzie się przejmował później.

Chłód szarego świtu wywołał gęsią skórkę na jego ramionach i karku. Odwrócił się i

spojrzał ponad zatoką w stronę lądu, ukrytego za masą wodną. Niemożność zobaczenia czegoś, o
czym wiedział, że tam jest, sprawiła, że poczuł się nieswojo i spuścił wzrok. Woda, którą pruł dziób
łodzi, była nieruchoma i ciemnogranatowa jak skóra marlina. McCaleb wiedział, że powinien pójść
na mostek i pomóc Buddy’emu. Jeden poprowadzi łódź, podczas gdy drugi będzie obserwował
ekran radaru i wytyczał bezpieczny kurs na zatokę Los Angeles. Wielka szkoda, pomyślał, że na
lądzie żaden radar nie pomoże mu w wytyczeniu drogi, którą należy obrać, aby rozwikłać tę
niesamowitą sprawę. Inna mgła czekała tam na niego. Myśli o szukaniu drogi przypomniały mu to,
co tak głęboko go zafrapowało.

Strzeż się Strzeż się Bóg patrzy

Słowa rozbrzmiewały mu w głowie niczym nowo odkryta mantra. W ścielącej się przed nim

mgle był ktoś, kto te słowa napisał. Ktoś, kto co najmniej raz znalazł dla nich skrajne zastosowanie
i prawdopodobnie zrobi to znowu. McCaleb zamierzał znaleźć tę osobę. I zastanawiał się, wedle
czyich słów sam postąpi. Czy prawdziwy Bóg wysyła go w tę podróż?

Poczuł, że ktoś dotyka jego ramienia. Wzdrygnął się i odwrócił, omal nie upuszczając gafla

do wody. Stał przed nim Buddy.

– Jezu, człowieku, nie rób tego!

– Dobrze się czujesz?

– Czułem się, dopóki nie napędziłeś mi śmiertelnego stracha. Co tu robisz? Powinieneś

prowadzić łódź.

McCaleb zerknął przez ramię, upewniając się, że zostawili za sobą portowe radiolatarnie i

wypłynęli na otwarte wody.

– Nie wiem – odparł Buddy. – Wyglądałeś jak kapitan Ahab, kiedy tak tu stałeś z tym

gaflem. Zdawało mi się, że coś jest nie w porządku. Co robisz?

– Myślę. Masz coś przeciw temu? Nie podkradaj się tak do mnie, człowieku.

– No to chyba jesteśmy kwita.

– Wracaj i poprowadź łódź, Buddy. Za chwilę przyjdę. I sprawdź generator, można by

naładować baterie.

Buddy odszedł, a serce McCaleba wróciło do normalnego rytmu. Zszedł z platformy i

wetknął gafel z powrotem w uchwyt na pokładzie. Nachylając się, poczuł, że łódź unosi się i opada
na trzy-lub czterostopowym wale wodnym. Wyprostował się i rozejrzał za źródłem fali. Nic nie
zobaczył. Widmo przemknęło po gładkiej powierzchni zatoki.

6

Harry Bosch uniósł teczkę niczym tarczę i za jej pomocą torował sobie drogę przez tłum

reporterów z kamerami, zgromadzony przed drzwiami sali sądowej.

– Proszę mnie przepuścić, proszę mnie przepuścić.

Większość ani drgnęła, dopóki nie zaczął spychać ich teczką na boki. Napierali zawzięcie,

wyciągając magnetofony i kamery w stronę adwokata oskarżonego, który znajdował się w centrum
ludzkiego kłębowiska i przyciągał uwagę wszystkich.

Bosch dobrnął wreszcie do drzwi, przy których stał przyciśnięty do klamki strażnik.

Rozpoznał Boscha i odsunął się, pozwalając mu otworzyć drzwi.

– Wie pan – odezwał się do niego Bosch – tak będzie codziennie. Ten facet ma więcej do

powiedzenia na zewnątrz niż na sali sądowej. Moglibyście ustalić jakieś reguły, żeby dało się tu
wejść i wyjść.

W drzwiach usłyszał, że strażnik radzi mu zwrócić się z tą sprawą do sędziego.

Środkowym przejściem dotarł do barierki i stołu prokuratorskiego. Był pierwszy. Wysunął

trzecie krzesło i usiadł. Otworzył teczkę na stole, wyjął gruby niebieski skoroszyt i położył z boku.
Następnie zatrzasnął teczkę i postawił ją na podłodze obok krzesła.

Był gotów. Pochylił się naprzód i oparł ręce o segregator. W sali panowała cisza i było

niemal pusto, jeśli nie liczyć protokolanta oraz reportera sądowego, szykujących się do rozprawy.
Bosch lubił te chwile. Tę ciszę przed burzą. Nie miał wątpliwości, że burza nadchodzi. Kiwnął
głową. Był gotów, gotów raz jeszcze zatańczyć z diabłem. Uświadomił sobie, że jego życiowa misja
sprowadza się do takich właśnie chwil. Chwil, którymi człowiek się napawa i które pamięta, lecz
które zawsze sprawiają, że żołądek zaciska się w ciasny supeł.

Rozległo się głośne, metaliczne szczęknięcie otwieranych drzwi bocznej celi. Dwaj

policjanci wprowadzili na salę mężczyznę. Był młody i nadal opalony pomimo trzymiesięcznego
pobytu w areszcie. Garnitur, który miał na sobie, pochłonąłby niewątpliwie tygodniowe zarobki obu
eskortujących. Ręce mężczyzny były skute kajdankami, których łańcuch wyglądał rażąco na tle
eleganckiego niebieskiego garnituru. Jedna dłoń trzymała szkicownik, druga zaś czarny pisak –
jedyny rodzaj przyboru do pisania dozwolony w areszcie.

Mężczyznę doprowadzono do stołu obrony, gdzie stanął przed środkowym krzesłem. Z

uśmiechem wpatrywał się w przestrzeń, gdy zdejmowano mu kajdanki. Policjant położył dłoń na
jego ramieniu, skłaniając, by usiadł na krześle. Następnie obydwaj eskortujący zajęli miejsca
siedzące za plecami oskarżonego.

Mężczyzna pochylił się, otworzył szkicownik i szybko zaczął coś w nim rysować. Bosch

patrzył. Słyszał skrobanie pisaka, śmigającego gwałtownie po papierze.

– Odmówili mi węgla do szkicowania, Bosch. Uwierzyłbyś? Co może być groźnego w

kawałku węgla?

Powiedział to, nie patrząc na Boscha. Harry nie zareagował.

– Właśnie takie drobiazgi najbardziej mnie drażnią – dodał mężczyzna.

– Lepiej do nich przywyknij – doradził Harry.

Mężczyzna parsknął śmiechem, nadal odwracając wzrok od Boscha.

– Wiesz, jakoś mi się tak wydawało, że to powiesz.

Harry milczał.

– Jesteś pod każdym względem przewidywalny, Bosch. Wszyscy tacy jesteście.

Tylne drzwi sali otworzyły się i Bosch oderwał oczy od oskarżonego. Weszli adwokaci.

Proces miał się rozpocząć lada chwila.

7

Zanim McCaleb dotarł do Farmer’s Market, był o pół godziny spóźniony na spotkanie z

Jaye Winston. Przepłynęli z Buddym zatokę w półtorej godziny i po zacumowaniu w Cabrillo
Marina zadzwonił do Winston. Umówili się na spotkanie, ale potem się okazało, że w cherokee
wysiadł akumulator – samochód nie był uruchamiany od dwóch tygodni. McCaleb musiał poprosić
Buddy’ego o pomoc, a z jego starym taurusem zajęło to nieco czasu.

Wszedł do „Dupar’s”, narożnej restauracji, lecz ani przy barze, ani przy żadnym ze stolików

nie dostrzegł Winston. Miał nadzieję, że nie zdążyła przyjść i wyjść. Znalazł wolną niszę,
zapewniającą odosobnienie, i usiadł. Nie musiał oglądać karty dań. Wybrali Farmer’s Market,
ponieważ było stąd blisko do mieszkania Edwarda Gunna, a także dlatego, że McCaleb chciał zjeść
śniadanie w „Dupar’s”. Powiedział Winston, że jeśli tęskni za czymś w Los Angeles, to za
naleśnikami z „Dupar’s”. Zaglądali tam z Gracielą i dziećmi podczas comiesięcznych wypraw na
ląd po ubrania i zapasy niedostępne na Catalinie. McCaleb zawsze zamawiał naleśniki – wszystko
jedno, czy było to śniadanie, obiad czy kolacja. Raymond też brał naleśniki. Ale wolał je z
jeżynami, podczas gdy McCaleb tradycyjnie wybierał syrop klonowy.

Powiedział kelnerce, że czeka na kogoś, i zamówił duży sok pomarańczowy oraz szklankę

wody. Gdy dziewczyna przyniosła dwie szklanki, otworzył skórzaną torbę i wyjął plastikowe
pudełeczko z tabletkami. Trzymał tygodniowy zapas leków na łodzi, a w samochodzie dawkę na
dwa dni. Przygotował je po zawinięciu do portu. Popijając na zmianę sokiem i wodą, połknął
dwadzieścia siedem tabletek, z których składała się jego poranna dawka. Rozpoznawał ich nazwy
po kształcie, kolorze i smaku: prilosec, demadex, digoksyna, bacytracyna. Pochłaniając
metodycznie ułożone w rzędach pastylki, zauważył, że kobieta z sąsiedniej niszy przygląda mu się,
unosząc brwi.

Nigdy nie odczepi się od tabletek. Były dla niego tym samym, czym przysłowiowa śmierć i

podatki. Z biegiem lat część z nich się zmieni, niektóre zostaną wycofane i dojdą nowe; wiedział
jednak, że do końca życia będzie łykał te prochy i spłukiwał ich ohydny smak sokiem
pomarańczowym.

– Widzę, że nie czekałeś na mnie z zamówieniem.

Spojrzał znad ostatnich trzech tabletek cyklosporyny na Jaye Winston, która wśliznęła się na

krzesło po drugiej stronie stołu.

– Przepraszam za spóźnienie. Na dziesiątce był potworny korek.

– Nie szkodzi, ja też się spóźniłem. Akumulator wysiadł.

– Ile ich teraz bierzesz?

– Tylko pięćdziesiąt cztery na dobę.

– Nie do wiary.

– Musiałem przerobić szafkę w korytarzu na apteczkę. Całą szafkę.

– Ale przynajmniej jesteś z nami.

Uśmiechnęła się, a McCaleb kiwnął głową. Do stołu podeszła kelnerka z kartą, lecz Winston

od razu złożyła zamówienie.

– Wezmę to samo, co ten pan.

McCaleb zamówił dużą porcję naleśników z masłem i mocno wysmażony bekon.

– Kawa? – spytała kelnerka. Sprawiała wrażenie osoby, która po raz milionowy przyjmuje

to samo zamówienie na naleśniki.

– Tak, poproszę – odparła Winston. – Bez mleka.

McCaleb poprzestał na soku pomarańczowym.

Gdy zostali sami, popatrzył nad stołem na Winston.

– Przydybałaś administratora?

– Jesteśmy z nim umówieni na wpół do jedenastej. Mieszkania jeszcze nikt nie wynajął, ale

jest posprzątane. Przyjechała siostra ofiary i przejrzała rzeczy. Zabrała to i owo.

– Tak się właśnie obawiałem.

– Administrator mówi, że nie było tego dużo. Facet niewiele miał.

– A co z sową?

– Nie przypominał sobie sowy. Ja też, szczerze mówiąc, dopóki nie wspomniałeś mi o niej

rano.

– Mam pewne przeczucie. Chciałbym rzucić na nią okiem.

– Sprawdzimy. Co jeszcze? Chyba nie przepłynąłeś zatoki tylko po to, żeby obejrzeć

mieszkanie tego gościa.

– Chciałem porozmawiać z jego siostrą. I może jeszcze z Harrym Boschem.

Winston milczała, lecz domyślał się, że czeka na wyjaśnienie.

– Aby stworzyć portret psychologiczny nieznanego sprawcy, trzeba poznać ofiarę. Jej tryb

życia, osobowość, wszystko. Znasz ten dryl. Siostra, a w pewnym stopniu Bosch, mogą tu pomóc.

– Terry, prosiłam tylko, żebyś obejrzał taśmę i raporty. Budzisz we mnie poczucie winy.

Kelnerka przyniosła kawę i dwa dzbanuszki z syropem jeżynowym i klonowym. Gdy

odeszła, McCaleb odpowiedział:

– Wiedziałaś, że ta sprawa mnie wciągnie, Jaye. „Strzeż się, strzeż się, Bóg patrzy”? Daj

spokój. Myślałaś, że tylko przejrzę raporty i oddzwonię? Nie mam pretensji. Przyszedłem tu, bo
chciałem. Jeśli czujesz się winna, możesz zapłacić za naleśniki.

– A co powiedziała twoja żona?

– Nic. Wie, że muszę się tym zająć. Dzwoniłem do niej z portu. Dla niej to i tak było za

późno. Poprosiła tylko, żebym kupił w El Cholo tamale z młodą kukurydzą. Sprzedają je w
mrożonkach.

Podano im naleśniki. Przerwali rozmowę i McCaleb uprzejmie czekał, aż Winston wybierze

syrop, lecz ona przesuwała tylko naleśniki po talerzu i wreszcie – nie mogąc już wytrzymać – polał
swoją porcję syropem klonowym i zaczął jeść. Kelnerka położyła na stole rachunek. Winston
pośpiesznie sięgnęła po niego.

– Szeryf zapłaci.

– Podziękuj mu ode mnie.

– Swoją drogą, nie wiem, czego oczekujesz od Harry’ego Boscha. Mówił mi, że od

zabójstwa tej prostytutki, czyli od sześciu lat, widział się z Gunnem zaledwie kilka razy.

– Kiedy? Po aresztowaniu?

Winston kiwnęła głową, polewając naleśniki syropem jeżynowym.

– To oznacza, że spotkał się z ofiarą dzień przed morderstwem. W raportach nikt o tym nie

wspomina.

– Nie zanotowałam tego. Drobna sprawa. Strażnik go wezwał i zawiadomił, że Gunn został

zatrzymany za spożywanie alkoholu w miejscu publicznym.

McCaleb skinął głową.

– I co?

– I Bosch przyszedł rzucić okiem na gościa. A Gunn był zalany w trupa i nawet nie

odpowiadał na pytania.

– No tak… ale mimo to chciałbym pogadać z Harrym. Kiedyś z nim współpracowałem.

Niezły z niego gliniarz. Ma wyczucie i zmysł obserwacyjny. Mogę się czegoś od niego dowiedzieć.

– Jeśli uda ci się go dorwać.

– O co ci chodzi?

– Nie wiesz? Jest głównym świadkiem oskarżenia w procesie Davida Storeya. W Van Nuys.

Nie oglądasz wiadomości?

– O cholera, zapomniałem. Czytałem o Storeyu, kiedy go przymknęli. Chyba w

październiku. I proces już się zaczął?

– Owszem. Bez odwołań i bez przewlekania procedury, ponieważ przeszli przez wielką ławę

przysięgłych. Zaczęli wybierać sędziów tuż po pierwszym. Z tego, co ostatnio słyszałam, zwołali
ławę na ten tydzień, może nawet na dzisiaj.

– Cholera.

– Życzę ci szczęścia z Boschem. Niewątpliwie ucieszy się z tej wiadomości.

– Sugerujesz, że nie powinienem z nim rozmawiać?

Winston wzruszyła ramionami.

– Ależ skąd. Rób, co chcesz. Po prostu nie sądziłam, że zadasz sobie aż tyle trudu.

Mogłabym pogadać z kapitanem o honorarium za konsultację, ale…

– Nie martw się o to. Szeryf funduje mi śniadanie. To wystarczy.

– Nie sądzę.

Nie powiedział jej, że popracuje nad sprawą za darmo, po prostu żeby na kilka dni wrócić

do dawnego życia. Nie powiedział też, że i tak nie mógłby przyjąć od niej żadnych pieniędzy.
Gdyby uzyskał jakikolwiek „oficjalny” dochód, straciłby prawo do zapomogi, z której opłacał
swoje codzienne pięćdziesiąt cztery tabletki. Były tak drogie, że gdyby musiał sam za nie płacić,
zbankrutowałby przed upływem pół roku, chyba żeby jego pensja należała do kategorii
sześciocyfrowych. Tak wyglądała brzydka tajemnica, ukryta za medycznym cudem, który go
uratował. Dostał szansę nowego życia, pod warunkiem że nie będzie próbował na to życie zarobić.
Dlatego interes z czarterowaniem łodzi zapisany był na nazwisko Buddy’ego Lockridge’a.
Oficjalnie McCaleb pełnił funkcję niepłatnego pomocnika. Buddy po prostu wynajmował łódź od
Gracieli za sześćdziesiąt procent dochodów z czarteru po odliczeniu kosztów.

– Jak twoje naleśniki? – McCaleb spytał Winston.

– Pycha.

– Ja myślę.

8

Grand Royale było to dwupiętrowe paskudztwo, niszczejący w otynkowany klocek, którego

stylowość zaczynała się i kończyła na pretensjonalnym liternictwie, jakim wypisano nazwę
budynku nad głównym wejściem. Ulice West Hollywood – i nie tylko – pełne były takich
pozbawionych charakteru domów o dużym zagęszczeniu lokatorów, które w latach pięćdziesiątych i
sześćdziesiątych wyparły małe bungalowy. Prawdziwy styl zastąpiono fałszywą sztukaterią i
nazwami całkowicie odbiegającymi od rzeczywistości.

McCaleb i Winston weszli do mieszkania Edwarda Gunna na pierwszym piętrze w

towarzystwie administratora, niejakiego Rohrshaka – „Tak jak ten od testu, tylko pisze się inaczej”.

Gdyby McCaleb nie wiedział, gdzie patrzeć, nie zauważyłby śladów krwi na dywanie. Nie

wymieniono go. Został za to wyczyszczony i teraz widać było na nim jedynie niewielką
jasnobrunatną smugę, którą kolejny najemca uzna prawdopodobnie za ślad po rozlanej kawie lub
napoju gazowanym.

Mieszkanie wysprzątano i przygotowano do wynajęcia. Ale jego urządzenie nie uległo

zmianie. McCaleb rozpoznał meble, które widział na kasecie wideo z miejsca zbrodni.

Spojrzał na oszkloną szafkę, lecz była zupełnie pusta. Sowa z plastiku zniknęła. Zerknął na

Winston.

– Nie ma jej.

Winston zwróciła się do administratora:

– Panie Rohrshak, na tej szafce stała sowa. Uważamy, że to ważny ślad. Na pewno pan nie

wie, co się z nią stało?

Rohrshak szeroko rozłożył ramiona, a potem je opuścił.

– Nie wiem. Już mnie pani pytała, a ja nawet sobie nie przypominam żadnej sowy. Ale skoro

pani tak mówi…

Wzruszył ramionami, wysunął podbródek i pokiwał głową, jakby przyznając niechętnie, że

może rzeczywiście na szafce stała jakaś sowa.

W jego gestach i słowach McCaleb dostrzegł wyraźne oznaki kłamstwa. Zaprzecz istnieniu

przedmiotu, który ukradłeś, a wówczas zatrzesz ślad kradzieży. Przypuszczał, że Winston również
to zauważyła.

– Jaye, masz przy sobie telefon? Możesz zadzwonić do jego siostry, żeby to sprawdzić?

– Nie. Czekam, aż władze zafundują mi komórkę.

McCaleb nie chciał korzystać ze swego telefonu, na wypadek gdyby oddzwoniła Brass

Doran, ale teraz postawił skórzaną torbę na zbyt mocno wypchanej sofie, wygrzebał komórkę i
podał ją Jaye.

Winston musiała poszukać w aktówce notesu z telefonem siostry Gunna. Kiedy dzwoniła,

McCaleb krążył powoli po mieszkaniu, przyglądając się wszystkiemu i próbując wczuć się w to
miejsce. W kącie jadalnianym przystanął przed okrągłym drewnianym stołem z czterema krzesłami
o prostych oparciach. W raporcie z miejsca zbrodni stwierdzono, że na trzech krzesłach znajdują się
liczne plamy oraz fragmentaryczne i zamazane odciski palców, należące do ofiary – Edwarda
Gunna. Czwarte krzesło, po północnej stronie stołu, było zupełnie czyste – nic na nim nie
znaleziono. Zostało dokładnie wytarte. Najprawdopodobniej zrobił to zabójca, który użył krzesła w
jakimś celu.

McCaleb rozejrzał się i podszedł do krzesła po północnej stronie. Uważając, żeby nie

dotknąć oparcia, wsunął dłoń pod siedzenie i odsunął krzesło od stołu w stronę szafki. Ustawił je
pośrodku i wszedł na nie. Uniósł ramiona, jakby chciał coś postawić na szafce. Krzesło zakołysało

się na nierównych nogach i McCaleb odruchowo wyciągnął rękę, żeby się przytrzymać szafki.
Wtem coś mu przyszło do głowy i cofnął dłoń. Oparł ramię o szklane drzwiczki.

– Uważaj, Terry.

Spojrzał w dół. Winston stała obok krzesła. W dłoni trzymała zamknięty telefon

komórkowy.

– Uważam. I co, zabrała tego ptaka?

– Nie. W ogóle nie wiedziała, o co mi chodzi.

McCaleb stanął na palcach i obejrzał górną krawędź szafki.

– Mówiła ci, co wzięła?

– tylko ciuchy i stare fotografie z czasów dzieciństwa. Na niczym innym jej nie zależało.

McCaleb kiwnął głową. Nadal przyglądał się górze szafki. Pokrywała ją gruba warstwa

kurzu.

– Powiedziałaś jej, że chciałbym z nią porozmawiać?

– Zapomniałam. Zadzwonię jeszcze raz.

– A masz może latarkę?

Pogrzebała w torbie i wyciągnęła małą, podłużną latarkę kieszonkową. McCaleb oświetlił

ukośnie górę szafki. Zobaczył wyraźny odcisk ośmiokątnego przedmiotu. Podstawki pod sowę.

Przesunął promień latarki wzdłuż górnej listwy, zgasił światło i zszedł z krzesła. Oddał

latarkę Jaye.

– Dzięki. Zastanów się, czy nie ściągnąć tu jeszcze raz daktyloskopów.

– Po co? Przecież sowy nie ma, prawda?

McCaleb obrzucił Rohrshaka przelotnym spojrzeniem.

– Nie ma. Ale ten, kto ją tam postawił, użył tego krzesła. Chwycił się szafki, kiedy się

zachwiało.

Wyjął długopis z kieszeni, uniósł rękę i postukał w górną krawędź szafki, blisko miejsca,

które wcześniej oglądał.

– Sporo tu kurzu, ale mogły się zachować odciski palców.

– Może tego, kto zabrał sowę?

McCaleb popatrzył wymownie na Rohrshaka.

– Wszystko jedno. Mogą tu być jakieś odciski.

Rohrshak odwrócił wzrok.

– Mogę jeszcze raz zadzwonić? – Winston uniosła rękę z telefonem.

– Proszę bardzo.

Gdy Jaye wzywała daktyloskopów, McCaleb przesunął krzesło na środek salonu i ustawił je

o kilka stóp od krwawej plamy. Usiadł i rozejrzał się po pomieszczeniu. Przy tym układzie sowa
patrzyłaby nie tylko na ofiarę, ale i na mordercę. Jakieś przeczucie podpowiadało McCalebowi, że
zabójcy właśnie o to chodziło. Terry spojrzał na ślady krwi i wyobraził sobie Edwarda Gunna,
powoli przegrywającego walkę o życie. Wiadro, pomyślał. Wszystko pasowało – z wyjątkiem
wiadra. Morderca zainscenizował spektakl, lecz nie mógł go oglądać. Zasłonił twarz ofiary
wiadrem, żeby jej nie widzieć. To właśnie gryzło McCaleba, bo nie pasowało do całości.

Winston podeszła i wręczyła mu telefon.

– Jedna grupa już kończy z włamaniem przy Kings. Będą tu za piętnaście minut.

– Mamy szczęście.

– Duże. Co ty właściwie robisz?

– Myślę. Wydaje mi się, że siedział w tym miejscu i patrzył, ale w pewnej chwili nie mógł

już tego znieść. Uderzył ofiarę w głowę, żeby przyśpieszyć koniec. Potem posłużył się wiadrem, bo
nie chciał się dłużej przyglądać.

Winston skinęła głową.

– Skąd się wzięło to wiadro? Nie znalazłem nic w…

– Prawdopodobnie spod kuchennego zlewu. Na półce był ślad, mokre kółko tej samej

wielkości, co dno wiadra. Kurt napisał o tym w załączniku. Pewnie zapomniał włożyć go do akt.

McCaleb pokiwał głową i wstał.

– Zaczekasz na daktyloskopów, co?

– Tak, powinni zaraz tu być.

– Chciałbym się przejść. – Ruszył w stronę otwartych drzwi.

– Pójdę z panem – powiedział Rohrshak.

McCaleb odwrócił się do niego.

– Nie, panie Rohrshak, proszę zostać z detektyw Winston. Potrzebujemy niezależnego

świadka, żeby obserwował, co robimy w mieszkaniu.

Znad ramienia Rohrshaka zerknął na Winston. Mrugnęła, dając do zrozumienia, że wie, o co

mu chodzi.

– Tak, niech pan zostanie z łaski swojej.

Rohrshak wzruszył ramionami i rozłożył ręce.

McCaleb zszedł po schodach na wewnętrzne podwórze. Obszedł je dookoła, wodząc

oczyma po płaskim dachu. Nigdzie nie dostrzegł sowy. Zawrócił i głównym wyjściem wydostał się
na ulicę.

Po drugiej stronie znajdowało się Braxton Arms, dwupiętrowy budynek mieszkalny w

kształcie litery L z zewnętrznymi przejściami i schodami. McCaleb przeciął ulicę i stanął przed
ogrodzeniem i bramką wysokości sześciu stóp. Postawiono je bardziej na pokaz niż dla
zabezpieczenia. Zdjął sztormiak, zwinął go i wepchnął między pręty. Potem uniósł nogę, stanął na
gałce od bramki i wspiął się na ogrodzenie. Zeskoczył po drugiej stronie i sprawdził, czy ktoś go
nie obserwuje. Nikogo nie było w pobliżu. Wyciągnął sztormiak i ruszył ku schodom.

Wszedł na drugie piętro i dotarł podestem do frontowej ściany budynku. Po tej wspinaczce

oddychał głośno i z wysiłkiem. Oparł ręce o barierkę zabezpieczającą i pochylił się naprzód,
usiłując złapać dech. Spojrzał nad ulicą na płaski dach domu, w którym mieszkał Edward Gunn.
Nadal nigdzie nie widział plastikowej sowy.

Wsparł się mocniej o poręcz, nie przestając dyszeć ciężko. Wsłuchiwał się w rytm własnego

serca, które w końcu zaczęło bić wolniej. Czuł na skórze głowy krople potu. Wiedział, że to nie
jego serce jest słabe. To on sam był osłabiony tymi wszystkimi lekami, które zażywał dla
wzmocnienia serca. Ten stan budził w nim frustrację. Zdawał sobie sprawę, że nigdy nie będzie
silny, że reszta życia upłynie mu na nasłuchiwaniu bicia własnego serca, tak jak włamywacz
nasłuchuje, czy nie skrzypi podłoga.

Słysząc warkot motoru, spojrzał na dół i zobaczył, że przed domem naprzeciwko zatrzymuje

się biała furgonetka z emblematem Departamentu Szeryfa na drzwiczkach. Przyjechała ekipa
daktyloskopów.

McCaleb raz jeszcze zerknął na dach po drugiej stronie ulicy i, zniechęcony, zaczął

schodzić. Nagle przystanął. Dostrzegł sowę. Stała na sprężarce centralnego systemu
klimatyzacyjnego na dachu budynku, w którym się znajdował.

Szybko wspiął się na pomost. Musiał przecisnąć się obok mebli ustawionych na podeście,

ale drzwi nie były zamknięte na klucz. Pośpiesznie podszedł do sprężarki po płaskim, wysypanym
żwirem dachu. Przyjrzał się sowie, zanim jej dotknął. Wyglądała tak samo jak ta, którą pamiętał z
taśmy. Stała na ośmiokątnej podstawce. Wiedział, że to ta sowa, której szukał. Odczepił drut
opasujący podstawę i zahaczony o kratkę wlotową. Zauważył, że kratka i metalowa osłona
klimatyzatora upstrzone są zaschniętymi ptasimi odchodami. Domyślił się, że odchody sprawiały
pewien problem i Rohrshak, który najwidoczniej zarządzał również tym budynkiem, zabrał sowę z
mieszkania Gunna, żeby odstraszała ptaki.

McCaleb owinął drutem kark sowy, aby ją przenieść bez dotykania, choć wątpił, czy

pozostały na niej jakiekolwiek wartościowe mikroślady lub odciski palców. Zabrał ją z
klimatyzatora i ruszył ku schodom.

Wróciwszy do mieszkania Gunna, zastał tam dwóch techników wyjmujących sprzęt ze

skrzynki na narzędzia. Przed oszkloną szafką stała składana drabinka.

– Może zaczniecie od tego – powiedział.

Zauważył otwierające się coraz szerzej oczy Rohrshaka, gdy wkroczył do pokoju i postawił

sowę na stole.

– Jest pan administratorem domu naprzeciwko, prawda, panie Rohrshak?

– Ehm…

– No, mniejsza. To można łatwo sprawdzić.

– Tak – powiedziała Winston, pochylając się nad sową. – Był tam, kiedy go szukaliśmy w

dniu morderstwa. Mieszka w tym domu.

– Potrafi pan wyjaśnić, skąd ta sowa się wzięła na dachu? – zagadnął McCaleb.

Rohrshak nie odpowiadał.

– Pewnie przefrunęła, co?

Rohrshak nie mógł oderwać oczu od sowy.

– No dobrze, może pan już iść. Ale proszę nie wychodzić z domu. Jeśli znajdziemy jakieś

odciski palców na tym ptaku albo na szafce, będą nam potrzebne pańskie, dla porównania.

Rohrshak spojrzał na McCaleba, a jego oczy otworzyły się jeszcze szerzej.

– Może pan iść.

Administrator odwrócił się i powoli ruszył przed siebie.

– I proszę zamknąć drzwi! – zawołał za nim McCaleb.

Gdy drzwi zamknęły się za Rohrshakiem, Winston omal nie wybuchnęła śmiechem.

– Terry, jesteś bezwzględny. Przecież on w sumie nie zrobił nic złego. Przeszukaliśmy

mieszkanie, siostra zabrała, co chciała, a facet miał potem wynająć komuś lokal z tą idiotyczną
sową jako ozdobą?

McCaleb pokręcił głową.

– Skłamał. To było złe. Mało mnie szlag nie trafił przez tę całą wspinaczkę. Mógł nam po

prostu powiedzieć, że ona tam jest.

– No cóż, napędziłeś mu stracha. Chyba zapamięta tę nauczkę.

– Wszystko jedno.

Odsunął się, żeby jeden z techników mógł zbadać sowę, podczas gdy drugi wszedł na

drabinę i zaczął sprawdzać górę szafki.

McCaleb przyglądał się ptakowi, którego technik pokrywał czarnym proszkiem. Sowa

wyglądała na ręcznie malowaną. Skrzydła, głowę i grzbiet miała ciemnobrązowe i czarne, a przód
jaśniejszy, zabarwiony żółtawo. Oczy były lśniąco czarne.

– Czy ten przedmiot znajdował się na dworze? – spytał technik.

– Niestety – odparł McCaleb, przypominając sobie deszcze, które przed tygodniem

przesunęły się z kontynentu nad Catalinę.

– Cóż, nic tu nie widzę.

– Nie dziwię się.

McCaleb spojrzał na Winston. W jego oczach odbiła się złość na Rohrshaka.

– Tu też nic nie ma – powiedział drugi technik. – Za dużo kurzu.

9

Proces Davida Storeya odbywał się w gmachu sądu w Van Nuys. Zbrodnia, której dotyczył,

nie wiązała się w żaden sposób z Van Nuys ani nawet z San Fernando Valley, ale urzędnicy z
prokuratury okręgowej wybrali właśnie to miejsce, ponieważ Departament N był akurat dostępny, a
ponadto znajdowała się tam największa sala rozpraw w całym okręgu – stworzona kilka lat
wcześniej z dwóch sal, aby wygodnie pomieścić dwie ławy przysięgłych oraz tłum dziennikarzy w
trakcie procesu oskarżonych o morderstwo braci Menendez. Proces braci, którzy zabili swoich
rodziców, należał do spraw, które w minionej dekadzie przyciągnęły uwagę mediów, a zatem i
publiczną. Kiedy dobiegł końca, prokuratura nie ruszała już olbrzymiej sali. Ktoś był dostatecznie
przewidujący, by zdawać sobie sprawę, że w Los Angeles zawsze może zdarzyć się proces, który
wypełni Departament N.

Tym razem był to proces Davida Storeya.

Trzydziestoośmioletni reżyser, znany z filmów ociekających seksem i przemocą i

przeznaczonych wyłącznie dla widzów dorosłych, został oskarżony o zamordowanie młodej
aktorki, którą zabrał do siebie po premierze swego najnowszego dzieła. Zwłoki
dwudziestotrzyletniej kobiety znaleziono nazajutrz w małym bungalowie w Nichols Canyon, który
wynajmowała wspólnie z inną niedoszłą aktorką. Ofiara została uduszona, a jej nagie ciało ułożone
na łóżku w pozycji, którą detektywi prowadzący śledztwo uznali za część planu obmyślonego przez
zabójcę, aby uniknąć wykrycia.

Aspekty sprawy – władza, sława, seks i pieniądze – oraz jej powiązania z Hollywood

wywołały wzmożone zainteresowanie mediów. David Storey nie zyskał aż takiej sławy, jak osoby z
drugiej strony kamery, ale znano jego nazwisko i budził zabarwiony obawą szacunek jako człowiek,
który w ciągu siedmiu lat nakręcił siedem kasowych przebojów. Proces Storeya przyciągnął media
w podobny sposób, jak marzenia o Hollywood przyciągają młodzież. We wstępnych doniesieniach
wyraźnie nadano całej sprawie rangę przypowieści o chciwości i nieumiarkowaniu Hollywood.

Sprawa została również utajniona w stopniu rzadko spotykanym w prawie karnym.

Oskarżyciele przedstawili dowody ławnikom decydującym o wniesieniu zarzutów. To posunięcie
pozwoliło ominąć przesłuchanie wstępne, po którym większość dowodów przeciw oskarżonemu
jest zazwyczaj udostępniana opinii publicznej. Pozbawione informacji media musiały szukać źródeł
u obu stron. Mimo to nie było prawie żadnych przecieków – same ogólniki. Nie ujawniono
dowodów, za pomocą których prokurator zamierzał przygwoździć Storeya, i to podsyciło jeszcze
medialne szaleństwo.

Dlatego właśnie prokuratura okręgowa wyznaczyła wielką salę Departamentu N w Van

Nuys na miejsce procesu. Krzesła drugiej ławy przysięgłych mieli zająć przedstawiciele mediów, a
w nieużywanym pokoju obrad zamierzano ulokować drugo- i trzeciorzędnych dziennikarzy, by
oglądali proces za pośrednictwem wideo. Ten krok, zapewniający wszelkim mediom – od „National
Enquirer” po „New York Timesa” – pełny dostęp do rozprawy i jej uczestników, gwarantował
pierwsze prawdziwe medialne igrzyska nowego stulecia.

Na samym środku areny, przy stole prokuratorskim, siedział detektyw Harry Bosch, oficer

prowadzący śledztwo w tej sprawie. Wszelkie dociekania dziennikarzy sprzed procesu sprowadzały
się do jednego wniosku: podtrzymanie lub oddalenie zarzutów wobec Davida Storeya zależy od
Boscha. Podobno akt oskarżenia opierał się wyłącznie na poszlakach, a jego podstawą były
zeznania Boscha. Z jedynego poważnego przecieku do mediów wynikało, że Bosch zamierza
ujawnić, iż na osobności, bez świadków bądź urządzeń nagrywających, zadowolony z siebie Storey
przyznał się do zbrodni i chełpił się, że ujdzie mu ona na sucho.

Wkraczając tuż przed dwunastą do gmachu sądu, McCaleb wiedział o tym wszystkim.

Stanął w kolejce do wykrywacza metalu, co mu przypomniało o zmianach, jakie zaszły w jego
życiu. Kiedy był agentem Biura, wystarczyło pokazać odznakę, żeby ominąć kolejkę. Teraz stał się
zwykłym obywatelem. Musiał czekać.

W korytarzu na trzecim piętrze kłębił się tłum ludzi. McCaleb zauważył, że wiele osób

trzyma pliki czarno-białych, lśniących fotosów gwiazd filmowych, mając nadzieję, że owe gwiazdy
zjawią się na procesie – jako świadkowie lub obserwatorzy wspierający oskarżonego. Podszedł do
dwuskrzydłowych drzwi Departamentu N, lecz jeden z pilnujących ich strażników poinformował
go, że sala jest przepełniona. Strażnik wskazał długą kolejkę, stojącą za linką odgradzającą.
Powiedział, że ci ludzie czekają, by dostać się do środka. Ilekroć jedna osoba opuszcza salę,
następna może wejść. McCaleb kiwnął głową i odsunął się od drzwi.

W dalszej części korytarza dostrzegł inne, otwarte drzwi, przy których roili się ludzie.

Rozpoznał wśród nich reportera lokalnych wiadomości telewizyjnych. Domyślił się, że to pokój
dziennikarzy, i ruszył w tamtą stronę.

Zajrzawszy do pomieszczenia, zobaczył dwa duże ekrany telewizyjne, zamontowane w

dwóch rogach pokoju, oraz grupę ludzi stłoczoną wokół dużego stołu. Reporterzy. Stukali w
klawiatury laptopów, robili notatki na kartkach, jedli kanapki. Środek stołu wypełniały plastikowe
kubki z kawą i napojami gazowanymi.

McCaleb spojrzał na jeden z ekranów i stwierdził, że posiedzenie sądu trwa, choć już minęło

południe. Kamera objęła szerszy plan i Terry rozpoznał Harry’ego Boscha siedzącego w
towarzystwie mężczyzny i kobiety przy prokuratorskim stole. Nie wydawało się, aby Bosch
poświęcał zbyt wiele uwagi rozprawie. Człowiek znany McCalebowi stał przy pulpicie między
stołami oskarżenia i obrony. Był to J. Reason Fowkkes, główny obrońca. Przy stole po jego lewej
ręce siedział oskarżony, David Storey.

McCaleb nie słyszał dźwięku, wiedział jednak, że nie jest to wstępne oświadczenie

Fowkkesa. Adwokat patrzył na sędziego, nie na ławę przysięgłych. Najprawdopodobniej prawnicy
dyskutowali o wnioskach zgłoszonych w ostatniej chwili przed rozpoczęciem procesu. Na
bliźniaczych ekranach pojawiło się ujęcie z innej kamery, tym razem pokazujące tylko sędziego,
który zaczął coś mówić, najwyraźniej ogłaszając swoje decyzje. McCaleb dostrzegł na sędziowskim
stole tabliczkę z nazwiskiem: Sędzia Sądu Okręgowego John A. Houghton.

– Agent McCaleb?

McCaleb odwrócił się od telewizora i zobaczył mężczyznę, którego skądś znał, lecz nie

przypominał sobie skąd.

– Po prostu McCaleb. Terry McCaleb.

Mężczyzna zauważył jego wahanie i wyciągnął rękę.

– Jack McEvoy. Kiedyś przeprowadzałem z panem wywiad. Dość krótki. Chodziło o

śledztwo w sprawie Poety.

– Ach tak, teraz pamiętam. Minęło trochę czasu.

McCaleb uścisnął dłoń dziennikarza. Rzeczywiście go pamiętał. McEvoy wplątał się w

sprawę Poety, a potem napisał o niej książkę. Rola McCaleba miała charakter drugoplanowy – gdy
dochodzenie przeniosło się na pewien czas do Los Angeles. Nie czytał książki McEvoya, ale był
pewien, że w niej nie wystąpił i niczym jej nie podbudował.

– Myślałem, że pan mieszka w Kolorado – powiedział, przypominając sobie, że McEvoy

pracował dla gazety z Denver. – Wysłali pana jako sprawozdawcę?

McEvoy skinął głową.

– Ma pan dobrą pamięć. Mieszkałem tam, ale przeniosłem się tutaj. Jestem wolnym

strzelcem.

McCaleb pokiwał głową, zastanawiając się, co powiedzieć.

– Gdzie pan teraz pracuje?

– Pisuję notki do „New Timesa”. Czytuje pan to pismo?

McCaleb przytaknął. Znał „New Timesa”. Był to brukowy anarchistyczny tygodnik,

mieszający wszystko z błotem. Utrzymywał się głównie z ogłoszeń na ostatnich stronach,

reklamując działalność rozrywkową od kin po agencje towarzyskie. Rozdawano go bezpłatnie i
Buddy ciągle zostawiał jakieś egzemplarze na łodzi. McCaleb przeglądał je od czasu do czasu, ale
nie zauważył nazwiska McEvoya.

– Robię też reportaż dla „Vanity Fair” – dodał McEvoy. – Wie pan, taki refleksyjny, o

ciemnych stronach Hollywood. I zastanawiam się nad następną książką. A co pana tu sprowadza?
Czy jest pan jakoś… zaangażowany w tę…

– Nie. Mój znajomy uczestniczy w procesie, a ja akurat byłem w okolicy. Miałem nadzieję,

że uda mi się z nim spotkać.

Wypowiadając to kłamstwo, McCaleb odwrócił oczy od dziennikarza i spojrzał w ekran

telewizora. Kamera pokazywała teraz całą salę. Bosch zbierał papiery i wpychał je do aktówki.

– Harry Bosch?

McCaleb znowu popatrzył na dziennikarza.

– Tak, Harry. Pracowaliśmy kiedyś nad pewną sprawą… a tak właściwie, co się tam dzieje?

– Ostatnie wnioski przed procesem. Zaczęli od zamkniętej sesji i robią porządki. Nie było

się po co pchać. Wszyscy uważają, że sędzia zarządzi przerwę przed lunchem i odeśle prawników
do roboty. Zaczynają jutro o dziesiątej. Wydaje ci się, że dziś jest dużo ludzi? Zaczekaj do jutra. –
Dziennikarz przeszedł na „ty”.

McCaleb kiwnął głową.

– No cóż, trudno. Miło było cię zobaczyć, Jack. Powodzenia. Z książką też, jakby przyszło

co do czego.

– Wiesz, chciałbym napisać o tobie. O twoim sercu i w ogóle.

– Byłem coś winien Keishy Russell, no a ona zrobiła dobrą robotę. – McCaleb zauważył, że

ludzie z pokoju prasowego zaczynają się tłoczyć przy wyjściu. Ekrany telewizyjne pokazywały
pusty stół sędziowski. Sesja dobiegła końca. – Chyba już pójdę, spróbuję złapać Harry’ego. Cieszę
się, że cię spotkałem, Jack.

Wyciągnął rękę, którą McEvoy uścisnął, a potem ruszył za innymi reporterami w stronę

wyjścia.

Gdy dwaj strażnicy otworzyli główne drzwi Departamentu N, przetoczyła się przez nie fala

szczęśliwych obywateli, którzy zdobyli miejsca w sali, by wysłuchać usypiająco nudnego
fragmentu rozprawy. Ci, którym się nie udało dostać do środka, pchali się teraz, żeby zobaczyć
jakąś sławną postać – czekało ich jednak rozczarowanie. Gwiazdy miały się pojawić dopiero
nazajutrz. Oświadczenia wstępne przypominały czołówkę filmu, która poprzedza występ aktorów.

Prawnicy i personel wyszli na samym końcu. Storeya zawrócono do celi, lecz jego adwokat

wkroczył śmiało w krąg reporterów i zaczął opowiadać o tym, co się działo na sali. Wysoki,
czarnowłosy, opalony mężczyzna o chytrych zielonych oczach ustawił się tuż za adwokatem. Jego
niezwykła powierzchowność kojarzyła się z czymś McCalebowi, lecz nie wiedział z czym.
Mężczyzna wyglądał jak jeden z aktorów grających w filmach Storeya.

Grupa dziennikarzy rzuciła się na wychodzących prokuratorów. Ci odpowiadali jeszcze

krócej niż adwokat oskarżonego. Często odmawiali komentarzy, gdy pytano ich o dowody.

McCaleb w końcu wypatrzył Boscha. Ominął tłum, trzymając się ściany, i ruszył w stronę

windy. Jakaś reporterka pobiegła za nim, lecz odpędził ją gestem. Przystanęła i cofnęła się niczym
wolna cząsteczka do grupy otaczającej J. Reasona Fowkkesa.

McCaleb poszedł korytarzem za Boschem i złapał go tuż przy windzie.

– Hej, Harry.

Bosch odwrócił się z kamienną twarzą i zobaczył McCaleba.

– Hej… McCaleb.

Uśmiechnął się. Uścisnęli sobie ręce.

– Brukowce chyba dostają szału – zauważył McCaleb.

– Nie mów. Co tu robisz? Piszesz książkę?

– Co?

– Teraz wszyscy byli agenci piszą książki.

– Ale nie ja. Pójdziesz ze mną na lunch? Chciałbym z tobą pogadać.

Bosch zerknął na zegarek, zastanawiając się nad czymś.

– O Edwardzie Gunnie.

Bosch spojrzał na McCaleba.

– Jaye Winston?

McCaleb przytaknął.

– Prosiła, żebym się temu przyjrzał.

Nadjechała winda i weszli do niej razem z tłumem ludzi, którzy odwiedzili salę rozpraw.

Wszyscy zerkali ukradkiem na Boscha. McCaleb postanowił się odezwać, dopiero gdy wysiądą.

Na parterze skierowali się ku wyjściu.

– Powiedziałem jej, że opracuję portret psychologiczny mordercy. Szybka robota. Ale muszę

jakoś zahaczyć o Gunna. Pomyślałem, że może mi powiesz, co to był za facet i o co chodziło w
tamtej sprawie.

– To był śmieć. Słuchaj, zostało mi jakieś czterdzieści pięć minut. Muszę lecieć. Już mi

brakuje dowcipów, żeby zachęcić całą publiczność.

– Chętnie wykorzystam te twoje czterdzieści pięć minut. Gdzie tu można coś zjeść?

– Nie w kafeterii, jest do niczego. Może w „Cupid’s” przy Victory.

– Wy, gliniarze, zawsze macie najlepsze adresy.

– To jest plus naszego zawodu.

10

Zjedli hot dogi przy stoliku na zewnątrz, nieosłoniętym parasolem. Choć był to niezbyt

ciepły zimowy dzień, McCaleb poczuł, że się poci. W dowolnym dniu można było mieć pewność,
że w Valley będzie o dziesięć stopni cieplej niż na Catalinie, a on nie przywykł do zmiany
temperatur. Jego wewnętrzny system grzewczy i chłodzący nie wrócił do normy po transplantacji i
McCaleb równie łatwo marzł, jak się pocił.

Zaczął od zdawkowych uwag na temat toczącego się procesu.

– Jesteś gotów robić karierę jako Hollywoodzki Harry?

– O nie, dziękuję – odparł Bosch między kęsami czegoś, co nosiło nazwę Chicago Dog. –

Chyba wolałbym nocną służbę w siedemdziesiątym siódmym komisariacie.

– I co, myślisz, że sprawa się klei? Że go przyskrzynisz?

– Nie wiadomo. Prokuratura od dawna nie wygrała żadnej dużej sprawy. Nie wiem, jak nam

teraz pójdzie. Wszyscy prawnicy mówią, że to zależy od przysięgłych. Zawsze myślałem, że od
materiału dowodowego, no ale ja jestem tylko tępym gliniarzem. John Reason sprowadził
konsultanta i obaj świetnie sobie radzą z dwunastką. Cholera, John Reason. Popatrz, nawet ja
nazywam tego gościa tak jak dziennikarze. To dowodzi, że naprawdę dobrze potrafi kontrolować
sprawy, manipulować nimi.

Pokręcił głową i odgryzł kęs hot doga.

– Kim jest ten wysoki facet, z którym go widziałem? – spytał McCaleb. – Ten, co za nim

stał?

– Rudy Valentino, jego detektyw.

– Tak się nazywa?

– Nie, nazywa się Rudy Tafero. Były policjant z Departamentu Los Angeles. Jeszcze parę lat

temu pracował w Hollywood. Ludzie nazywali go Valentino z powodu jego wyglądu. Podobało mu
się to. Teraz ma prywatne biuro. I zezwolenie na wpłacanie kaucji. Nie pytaj mnie jak, ale został
poręczycielem wielu osób z Hollywood. Zjawił się zaraz, jak tylko wsadziliśmy Storeya. Prawdę
mówiąc, to Rudy wyszukał dla niego Fowkkesa. Pewnie dostał za to niezłe znaleźne.

– A sędzia? Jaki on może być?

Bosch kiwnął głową, jak gdyby rozmowa zeszła na przyjemniejszy temat.

– Rewolwerowiec Houghton. Nie jest dobrym wujciem. Nie ma z nim żartów. Usadzi

Fowkkesa, jeśli będzie trzeba. Przynajmniej tym możemy się pocieszać.

– Rewolwerowiec Houghton?

– Zwykle nosi broń pod tą swoją czarną togą, a w każdym razie większość ludzi tak myśli.

Jakieś pięć lat temu prowadził rozprawę przeciw meksykańskiej mafii i kiedy przysięgli orzekli o
winie, kumple i krewni oskarżonych dostali szału i omal nie wywołali rozruchów na sali sądowej.
Houghton wyciągnął swojego glocka i wygarnął w sufit. Dość szybko zapanował spokój. Od tego
czasu podczas wyborów dostaje największy procent głosów ze wszystkich sędziów. Wejdź do sali i
przyjrzyj się sufitowi. Dziura po kuli wciąż tam jest. Nie pozwolił jej zalepić.

Bosch znowu ugryzł hot doga i spojrzał na zegarek. Zaczął mówić z pełnymi ustami,

zmieniając temat.

– Nie bierz tego do siebie, ale wydaje mi się, że nic im nie wyszło z Gunnem, skoro już

szukają pomocy z zewnątrz.

McCaleb przytaknął.

– Coś w tym rodzaju.

Popatrzył na swojego hot doga z chili i pożałował, że nie ma noża i widelca.

– Co jest? Nie musieliśmy tu przychodzić.

– Nic. Tak się zastanawiam. Po tym i po naleśnikach, które zjadłem rano w „Dupar’s”, będę

potrzebował przed kolacją nowego serca.

– Jak chcesz sobie zastopować serce, następnym razem po „Dupar’s” wstąp do „Bob’s

Donuts”. To niedaleko, też przy Farmer’s Market. Drożdżowe ciasto z polewą. Kilka kawałków i
poczujesz, że arterie ci twardnieją i kruszą się jak sople zwisające z dachu. Nie mają podejrzanego,
tak?

– Tak. Nikogo.

– Więc co cię w tym tak interesuje?

– To samo, co Jaye. Coś w tej sprawie jest. Wydaje nam się, że to może być dopiero

początek.

Bosch tylko kiwnął głową. Miał pełne usta.

McCaleb otaksował go spojrzeniem. Włosy Boscha były krótsze niż dawniej. Bardziej

szpakowate, ale tego można się było spodziewać. Miał te same wąsy i oczy, które przypominały
McCalebowi oczy Gracieli – tak ciemne, że tęczówka prawie nie różniła się od źrenicy. Ale w
oczach Boscha dało się dostrzec znużenie, a w ich kącikach drobne zmarszczki. Mimo to wciąż się
poruszały, obserwowały. Siedział pochylony lekko naprzód, jakby już był gotów wstać. McCaleb
pamiętał to nieustanne napięcie Boscha. Miał wrażenie, że w głowie Boscha może w każdej chwili i
z każdego powodu zapalić się czerwone światło.

Bosch sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki, wyjął ciemne okulary i włożył je.

McCaleb zastanawiał się, czy była to reakcja na jego uważny wzrok. Pochylił się, wziął swojego
hot doga i odgryzł pierwszy kęs. Jedzenie smakowało wybornie, a jednocześnie zabójczo. Odłożył
ociekające tłuszczem danie z powrotem na papierowy talerz i wytarł rękę serwetką.

– Opowiedz mi o Gunnie. Powiedziałeś, że był śmieciem. Co jeszcze?

– Co jeszcze? To właściwie wszystko. Był pijawką. Wykorzystywał kobiety, kupował je. Nie

mam żadnych wątpliwości, że zamordował tamtą dziewczynę w motelu.

– Ale prokuratura oddaliła sprawę.

– Tak. Gunn twierdził, że działał w obronie własnej. To, co mówił, chwilami nie trzymało

się kupy, ale nie wystarczyło do postawienia zarzutów. Powtarzał, że to była obrona konieczna, i nic
nie wskazywało, żeby na procesie dało się to podważyć. Więc skreślili sprawę, koniec pieśni,
następny, proszę.

– Czy on wiedział, że mu nie uwierzyłeś?

– O, wiedział. Na pewno.

– Próbowałeś go w ogóle przycisnąć?

Bosch obdarzył McCaleba spojrzeniem, które ten odczytał mimo ciemnych okularów.

Ostatnie pytanie kwestionowało kompetencje Boscha jako detektywa.

– To znaczy – poprawił się pośpiesznie McCaleb – co się stało, kiedy próbowałeś go

przycisnąć?

– Szczerze mówiąc, nie mieliśmy szans. Wynikł pewien problem. Widzisz, myśmy to

zaplanowali. Gunn przyjechał z nami, zaprowadziliśmy go do pokoju. Chcieliśmy go tam zostawić
na jakiś czas, żeby trochę zmiękł i przemyślał sobie to i owo. Zamierzaliśmy załatwić papierkową
robotę, napisać raport, a potem zaskoczyć Gunna, spróbować rozwalić jego historyjkę. Ale do tego
nie doszło. Straciliśmy szansę, żeby to zrobić jak należy.

– Co się stało?

– Poszliśmy z Jerrym Edgarem, to był mój partner, napić się kawy i ustalić, jak to

rozegramy. Kiedy siedzieliśmy na końcu korytarza, porucznik z grupy operacyjnej zauważył Gunna
w pokoju przesłuchań, a kompletnie nie miał pojęcia, co on tam robi. Więc uznał za swój
obowiązek wejść i upewnić się, że facet został należycie pouczony o przysługujących mu prawach.

McCaleb widział gniewny wyraz, który znów, po sześciu latach, pojawił się na twarzy

Boscha.

– Rozumiesz, Gunn został sprowadzony jako świadek i rzekoma ofiara przestępstwa.

Powiedział, że ta kobieta rzuciła się na niego z nożem, a on wykręcił jej rękę. Dlatego nie

musieliśmy mu mówić o jego prawach. Plan polegał na tym, żeby wejść do pokoju, podważyć
zeznania Gunna i zmusić go do popełnienia błędu. Wtedy mieliśmy zamiar wygłosić formułkę. Ale
ten kretyn porucznik o niczym nie miał pojęcia, po prostu wszedł i pouczył gościa. Dla nas to był
koniec. Gunn już wiedział, że chcemy go dorwać. Ledwie otworzyliśmy drzwi, zażądał adwokata.

Bosch pokręcił głową i utkwił spojrzenie w ulicy. McCaleb poszedł za jego przykładem. Po

drugiej stronie Victory Boulevard znajdowała się parcela z używanymi samochodami. Czerwone,
białe i niebieskie proporczyki powiewały na wietrze. Van Nuys zawsze kojarzyło się McCalebowi z
parcelami pełnymi samochodów, nowych i używanych. Były wszędzie.

– Co powiedziałeś porucznikowi?

– Co powiedziałem? Nic. Po prostu wypchnąłem go przez okno biura. Zawiesili mnie za to:

przymusowy urlop zdrowotny. Jerry Edgar w końcu przekazał sprawę do prokuratury. Trochę
potrzymali papiery, a potem oddalili pozew.

Bosch pochylił głowę i wbił spojrzenie w pusty papierowy talerz.

– Schrzaniłem to – powiedział. – Tak, schrzaniłem.

McCaleb milczał przez chwilę. Podmuch wiatru strącił talerz Boscha ze stołu i potoczył po

chodniku. Detektyw patrzył, nie ruszając się z miejsca.

– Wciąż pracujesz z tym porucznikiem?

– Nie. Już go nie ma. Niedługo po tym nie wrócił na noc do domu. Znaleźli go w jego

samochodzie, w tunelu Griffith Park, niedaleko obserwatorium.

– Co? Zabił się?

– Nie, ktoś to zrobił za niego. Śledztwo jest nadal w toku. Teoretycznie.

Bosch popatrzył na McCaleba. Terry spuścił oczy i zauważył, że Bosch nosi w krawacie

srebrną spinkę w kształcie kajdanek.

– Co jeszcze mogę ci powiedzieć? – spytał Bosch. – To nie miało nic wspólnego z Gunnem.

On był tylko ziarnkiem piasku w trybach maszyny. Tej gówno wartej maszyny, którą nazywają
wymiarem sprawiedliwości.

– Chyba nie bardzo miałeś czas, żeby go dokładnie sprawdzić.

– W ogóle nie miałem. To, o czym ci mówiłem, zdarzyło się w ciągu ośmiu albo dziewięciu

godzin. A po tym, co się stało, odsunięto mnie od sprawy i facet wyszedł na wolność.

– Ale ty nie dałeś za wygraną. Dowiedziałem się od Jaye, że odwiedziłeś go w celi na dobę

przed jego śmiercią.

– Tak, zapuszkowali go za picie w miejscu publicznym, kiedy łaził za kurwami po Sunset.

Wsadzili go do celi dla pijaków i zadzwonili po mnie. Pojechałem tam rzucić okiem, może trochę
go pomęczyć, sprawdzić, czy jest gotów mówić. Ale był zalany w trupa i leżał na podłodze we
własnych rzygowinach. No i tyle. Można by rzec, że nie nawiązaliśmy kontaktu. – Bosch zerknął na
niedojedzonego hot doga McCaleba, a potem na swój zegarek. – Przykro mi, ale nic więcej nie
wiem. Będziesz to jadł czy możemy iść?

– Jeszcze parę kęsów i parę pytań. Nie chcesz zapalić?

– Rzuciłem kilka lat temu. Palę tylko przy wyjątkowych okazjach.

– Tylko mi nie mów, że to przez tę antyreklamę „Marlboro zrobi z ciebie impotenta”, która

wisi przy Sunset.

– Nie. Moja żona chciała, żebyśmy oboje rzucili palenie. No to rzuciliśmy.

– Twoja żona? Zadziwiasz mnie, Harry.

– Nie podniecaj się. Była, ale już jej nie ma. A ja przynajmniej nie palę. Nie wiem, jak ona.

McCaleb kiwnął tylko głową, czując, że za bardzo wtrąca się w czyjeś osobiste sprawy.

Wrócił do morderstwa.

– Przychodzi ci do głowy, kto mógł go zabić?

Odgryzł kolejny kęs, słuchając odpowiedzi Boscha.

– Przypuszczam, że mógł natknąć się na kogoś takiego, jak on sam. Kogoś, kto przekroczył

jakąś granicę. Nie zrozum mnie źle, mam nadzieję, że razem z Jaye dorwiecie tego kogoś. Ale na
razie, kimkolwiek by był czy była, to, co się stało, nie spędza mi snu z powiek. Wiesz, o co mi
chodzi?

– Ciekawe, że powiedziałeś „była”. Sądzisz, że to mogła zrobić kobieta?

– Za mało wiem. Ale, jak ci mówiłem, Gunn żerował na kobietach. Może jedna z nich

położyła temu kres.

McCaleb kiwnął tylko głową. Żadne inne pytania nie przychodziły mu na myśl. I tak nie

bardzo liczył na Boscha. Może wiedział. Może wiedział, że do tego dojdzie, i po prostu chciał na
nowo nawiązać kontakt, z innych powodów. Wpatrując się w papierowy talerz, zapytał:

– Myślisz jeszcze o tej dziewczynie ze wzgórza, Harry?

Nie chciał wymawiać głośno imienia nadanego jej przez Boscha. Harry przytaknął.

– Od czasu do czasu. Tkwi we mnie. I chyba nie tylko ona.

McCaleb potwierdził skinieniem.

– No tak. A więc nic… nikt jej nie rozpoznał?

– Nie. Jeszcze raz próbowałem się porozumieć z Seguinem, w zeszłym roku. Pojechałem do

niego do Quentin mniej więcej tydzień przed tym, jak go załatwili. Chciałem go wypytać, ale tylko
się do mnie uśmiechał. Zupełnie jakby wiedział, że tylko w ten sposób może nade mną wziąć górę
albo co. Widziałem, że mu to sprawia przyjemność. Więc wstałem i na odchodnym życzyłem mu
dobrej zabawy w piekle. A wiesz, co on na to? Powiedział: „Słyszałem, że tam bywa gorąco”. –
Bosch pokręcił głową. – Pieprzony drań. Pojechałem do niego w wolny dzień. Dwanaście godzin w
samochodzie z nieczynną klimatyzacją.

Spojrzał McCalebowi prosto w oczy, a Terry pomimo ciemnych szkieł Boscha poczuł, tak

jak przed laty, łączącą go z tym człowiekiem więź.

Zanim zdążył się odezwać, z kieszeni sztormiaka leżącego tuż obok na ławce dobiegł

świergot telefonu. McCaleb zaczął nerwowo wywracać kurtkę i szukać kieszeni, żeby odebrać
telefon, zanim rozmówca się rozłączy. Dzwoniła Brass Doran.

– Mam coś dla ciebie. Niewiele, ale może wystarczy na początek.

– Gdzie jesteś? Mógłbym oddzwonić za kilka minut?

– Niestety, jestem w głównej sali konferencyjnej. Mamy tu pewną sprawę do omówienia, a

ja przewodniczę dyskusji. Będę wolna najwcześniej za dwie godziny. Możesz mnie zastać
wieczorem w domu, jeśli…

– Nie, zaczekaj chwilę. – Opuścił rękę z telefonem i spojrzał na Boscha. – To dla mnie

ważne. Odezwę się do ciebie, gdyby wynikło coś nowego, dobra?

– Jasne.

Bosch dźwignął się z miejsca, sięgając po colę, którą zamierzał zabrać ze sobą.

– Dziękuję. – McCaleb wyciągnął rękę. – Powodzenia na procesie.

Bosch uścisnął podaną dłoń.

– Dzięki. Przydałoby nam się trochę szczęścia.

McCaleb odprowadził go spojrzeniem aż do chodnika biegnącego w stronę gmachu sądu.

Potem zbliżył telefon do ucha.

– Brass?

– Jestem. Pytałeś mnie o sowy w ogóle, prawda? Nie o jakiś konkretny gatunek?

– Prawda. Wydaje mi się, że chodzi tu o sowę jako taką.

– A kolor?

– Hm… głównie brązowy. Zwłaszcza grzbiet i skrzydła.

Mówiąc to, wyjął z kieszeni kilka kartek i długopis. Odsunął na bok niedojedzonego hot

doga i przygotował się do robienia notatek.

– No więc we współczesnej ikonografii jest tak, jak się domyślasz. Sowa to symbol

mądrości i prawdy, oznacza wiedzę, zdolność dostrzegania szerszej perspektywy, nie tylko
drobnych szczegółów. Sowa widzi w nocy. Inaczej mówiąc, widząc w ciemności, widzi się prawdę.
Dojście do prawdy to dojście do wiedzy. A wiedza daje mądrość. Jasne?

McCaleb nie musiał notować. To, co usłyszał od Doran, było oczywiste. Ale żeby się nie

rozpraszać, zapisał na kartce:

WIDZENIE W CIEMNOŚCIACH = MĄDROŚĆ

Podkreślił ostatnie słowo.

– Jasne. Co jeszcze?

– To w zasadzie wszystko, jeśli chodzi o odniesienia współczesne. Ale im dalej wstecz, tym

ciekawiej. Reputacja naszej przyjaciółki uległa całkowitej zmianie. Niegdyś sowa była czarnym
charakterem.

– Opowiedz, Brass.

– Łap za ołówek. Sowa powtarza się często w sztuce i ikonografii religijnej od wczesnego

średniowiecza po późny renesans. Jest przedstawiana przeważnie w dziełach o treści alegorycznej:
na obrazach, w kasetonach i stacjach drogi krzyżowej. Sowa była…

– Dobrze, Brass, ale co oznaczała?

– Właśnie do tego zmierzam. Znaczenie może się zmieniać w zależności od gatunku sowy i

sposobu przedstawienia. Ale zasadniczo przedstawiano ją jako symbol zła.

McCaleb zanotował.

– Zło. Okay.

– Myślałam, że bardziej cię to poruszy.

– Nie widzisz mnie. Stoję na rękach. Co jeszcze masz?

– Przytoczę ci listę przebojów. Przykłady pochodzą z krytycznych opracowań na temat

sztuki tamtych czasów. Według tych źródeł, sowę przedstawiano jako symbol, cytuję: zguby,
wrogości wobec niewinnych, samego Szatana, herezji, szaleństwa, śmierci i nieszczęścia, ciemności
i wreszcie udręk duszy ludzkiej dążącej nieuchronnie do wiecznego potępienia. Fajne, co?
Zwłaszcza to ostatnie. Podejrzewam, że w czternastym wieku torebki chipsów z portretem sowy
słabo się sprzedawały.

McCaleb nie odpowiedział. Pośpiesznie notował to, co właśnie usłyszał.

– Powtórz ten ostatni punkt.

Zapisał powtórzoną informację słowo w słowo.

– Jest jeszcze coś – powiedziała Doran. – Istnieje również interpretacja sowy jako symbolu

gniewu, nie tylko kary za złe uczynki. Ten ptak najwyraźniej oznaczał co innego w różnych
epokach i dla różnych ludzi.

– Kara za złe uczynki – mruknął McCaleb, notując. Przebiegi oczyma po swoich zapiskach.

– To wszystko?

– A nie wystarczy ci?

– Pewnie tak. Masz może tytuły książek na ten temat albo nazwiska artystów czy pisarzy,

którzy wykorzystali w swoich dziełach tak zwanego „ptaka ciemności”?

Usłyszał szelest przewracanych kartek. Przez chwilę w słuchawce panowała cisza.

– Nie mam przy sobie spisu książek, ale mogę ci podać kilka nazwisk. Poszukaj w

Internecie albo w bibliotece uniwersyteckiej.

– Dobra.

– Czas mnie goni. Zaraz zacznie się posiedzenie.

– No to mów.

– Dobra. Mam tu malarza nazwiskiem Bruegel, który przedstawił na obrazie bramę piekieł

jako olbrzymią twarz. Z brunatną sową w nozdrzach. – Parsknęła śmiechem. – Nawet mnie nie
pytaj. Ja tylko cytuję źródła.

– Świetnie – rzucił McCaleb znad notatek. – Mów dalej.

– Jako symbol zła wykorzystali sowę jeszcze dwaj artyści: Van Oostanen i Dürer. Nie mam

pod ręką tytułów obrazów.

Znowu usłyszał szelest kartek. Zapytał o dokładną pisownię i zanotował nazwiska.

– Już mam. W dziełach tego gościa podobno aż roi się od sów. Nie potrafię wymówić jego

imienia. Pisze się je HIERONYMUS. Pochodził z Niderlandów, jest przedstawicielem
północnoeuropejskiego renesansu. Sowy chyba cieszyły się tam popularnością.

McCaleb spojrzał na kartkę. Przeliterowane imię wydało mu się znajome.

– Nie podałaś mi nazwiska. Jak on się nazywał?

– O, przepraszam. Bosch. Tak jak ta firma od świec zapłonowych.

McCaleb zamarł. Siedział nieruchomo, z zapartym tchem. Wpatrywał się w kartkę z

imieniem, niezdolny do zapisania nazwiska, które właśnie usłyszał. Wreszcie odwrócił głowę i
spojrzał w stronę chodnika, którym oddalił się Harry Bosch.

– Terry, jesteś tam?

Ocknął się z zamyślenia.

– Jestem.

– To już naprawdę wszystko, co znalazłam. I muszę kończyć. Zaraz zacznie się konferencja.

– Masz coś jeszcze o tym Boschu?

– Nie bardzo. Czasu też już nie mam.

– W porządku, Brass. Wielkie dzięki. Jestem twoim dłużnikiem.

– Kiedyś to wykorzystam. Daj mi znać, co z tego wynikło, dobra?

– Jasne.

– I przyślij zdjęcie małej.

– Przyślę.

Rozłączyła się i McCaleb powoli złożył telefon. Na dole kartki zanotował, że ma wysłać

Brass zdjęcie córki. Unikał wzrokiem nazwiska malarza, które przed chwilą zapisał.

– Cholera – mruknął.

Długo siedział pogrążony w myślach. Niesamowita informacja, otrzymana tuż po lunchu z

Harrym Boschem, obudziła w nim niepokój. Przejrzał notatki, choć wiedział, że nie znajdzie w nich
tego, o co mu chodzi. Wreszcie rozłożył telefon i wybrał numer informacji. Minutę później
zadzwonił do działu kadr Departamentu Policji Los Angeles. Po dziesięciu sygnałach usłyszał
kobiecy głos.

– Dzwonię w imieniu Departamentu Szeryfa. Szukam pewnego detektywa. Znam nazwisko,

ale nie wiem dokładnie, gdzie pracuje.

Miał nadzieję, że kobieta nie zapyta, co to znaczy „w imieniu”. Zapadła cisza, która wydała

mu się bardzo długa, a potem usłyszał stukot klawiatury.

– Nazwisko?

– Ehm… Bosch.

Przeliterował słowo i zajrzał do notatek, w których miał zapisane imię.

– A i… nie, nie trzeba, jest tylko jeden taki. Higher-ronny-mus. Zgadza się? Nie bardzo

wiem, jak to się wymawia.

– Hieronymus. Tak, zgadza się.

Przeliterował imię. Pisownia też się zgadzała.

– Jest detektywem trzeciego stopnia i pracuje w Hollywood. Podać panu numer?

McCaleb nie odpowiedział.

– Pytałam, czy podać…

– Nie, mam go. Bardzo pani dziękuję.

Rozłączył się, zerknął na zegarek i wybrał numer Jaye Winston. Od razu podniosła

słuchawkę. Zapytał, czy laboratorium przekazało już jakieś informacje o plastikowej sowie.

– Jeszcze nie. Minęły dopiero dwie godziny, w tym jedna z przerwą na lunch. Zaczekam do

jutra, zanim zacznę się do nich dobijać.

– Masz czas, żeby oddać mi przysługę i wykonać kilka telefonów?

– Jakich telefonów?

Opowiedział jej o wynikach poszukiwań Brass Doran, pomijając jednak wzmiankę o

Hieronymusie Boschu. Wyjaśnił, że chciałby porozmawiać ze specjalistą od malarstwa
północnoeuropejskiego renesansu, a sądzi, że łatwiej będzie się umówić i nawiązać współpracę,
jeśli z prośbą zwróci się detektyw z wydziału zabójstw.

– Dobrze – zgodziła się Winston. – Od czego mam zacząć?

– Spróbowałbym w Muzeum Getty’ego. Jestem teraz w Van Nuys. Jeśli ktoś zechce się ze

mną spotkać, mogę tam być za pół godziny.

– Zobaczę, co się da zrobić. Rozmawiałeś z Harrym Boschem?

– Tak.

– Masz coś nowego?

– Raczej nie.

– Tak też myślałam. Uważaj na siebie. Oddzwonię.

McCaleb wrzucił resztki lunchu do kosza na odpadki i ruszył w stronę gmachu sądu.

Wcześniej zaparkował swojego cherokee w bocznej uliczce, niedaleko biura zwolnień
warunkowych. Idąc, myślał o tym, że przez przemilczenie okłamał Winston. Wiedział, że powinien
był jej powiedzieć o tropie, czy może zbiegu okoliczności związanym z Boschem. Próbował
zrozumieć, co go skłoniło do zatajenia tej informacji. Nie znalazł odpowiedzi.

Był już przy samochodzie, gdy usłyszał świergot telefonu. Dzwoniła Winston.

– Jesteś umówiony w Gettym o drugiej. Pytaj o Leigh Alasdaira Scotta. To kustosz działu

malarstwa.

McCaleb poprosił Winston o przeliterowanie nazwiska i zapisał je na jednej z kartek,

używając maski cherokee jako podkładki.

– Szybko się uwinęłaś, Jaye. Dzięki.

– Zawsze do usług. Rozmawiałam bezpośrednio ze Scottem. Powiedział, że jeśli nie będzie

mógł sam ci pomóc, poszuka kogoś innego.

– Mówiłaś mu o sowie?

– Nie, to twój temat.

– Słusznie.

Wiedział, że nadarza mu się kolejna okazja, by powiedzieć jej o Hieronymusie Boschu. Ale

nie skorzystał z niej.

– Zadzwonię do ciebie później, dobra?

– Na razie.

Złożył telefon i otworzył drzwiczki samochodu. Spojrzał znad dachu na biuro zwolnień i

zobaczył wiszący nad wejściem do budynku duży, biały transparent z niebieskim napisem:

WITAJ Z POWROTEM, THELMO!

Wsiadł do auta, zastanawiając się, czy witana Thelma jest aresztantką, czy pracownicą.

Odjechał w stronę Victory Boulevard, skąd zamierzał dotrzeć do drogi 405 i skierować się na
południe.

11

Wjeżdżając autostradą na przełęcz Sepulveda w górach Santa Monica, McCaleb dostrzegł

majaczące przed nim na szczycie wzniesienia Muzeum Getty’ego. Budowla wywierała równie silne
wrażenie, jak zgromadzone w niej arcydzieła sztuki. Przypominała średniowieczny zamek na
wzgórzu. McCaleb zobaczył tramwaj pełznący po zboczu i wiozący kolejną grupę do świątyni
historii i sztuki.

Zanim zaparkował samochód u stóp wzgórza i złapał tramwaj, był już piętnaście minut

spóźniony na spotkanie z Leigh Alasdairem Scottem. Zapytawszy strażnika o drogę, ruszył ku
strzeżonemu wejściu przez trawertynowy dziedziniec. Zgłosił swoją obecność i zaczekał na Scotta
na ławce.

Scott był mężczyzną tuż po pięćdziesiątce i mówił z akcentem kojarzącym się McCalebowi

z Australią lub Nową Zelandią. Wydawał się przyjaźnie usposobiony i chętny do pomocy.

– Mieliśmy już sposobność służyć detektywom naszą wiedzą. Przeważnie przy

potwierdzaniu autentyczności dzieł sztuki albo przedstawianiu tła historycznego konkretnych prac –
powiedział, gdy szli długim korytarzem do jego biura. – Detektyw Winston wspomniała, że tym
razem chodzi o coś innego. Szuka pan ogólnych informacji o północnoeuropejskim renesansie?

Otworzył drzwi i wprowadził McCaleba do pierwszego z rozmieszczonych w amfiladzie

biur. Był to mały pokój z dużym oknem, za którym rozpościerał się widok na przełęcz Sepulveda i
usiane domami zbocza pagórków Bel Air. Wrażenie ciasnoty potęgowały zastawiające ściany półki
z książkami i zarzucone papierami biurko. Miejsca wystarczało akurat na dwa krzesła. Scott
wskazał jedno McCalebowi, sam zaś usiadł na drugim.

– Prawdę mówiąc, od pańskiej rozmowy z detektyw Winston sytuacja uległa pewnej

zmianie – zaczął McCaleb. – Mogę teraz dokładniej określić, o co chodzi. Udało się zawęzić
poszukiwania do jednego konkretnego malarza tego okresu. Gdyby pan mógł mi o nim opowiedzieć
i pokazać jakieś jego obrazy, byłbym bardzo wdzięczny za pomoc.

– Jak brzmi jego nazwisko?

– Pokażę panu.

McCaleb wyjął złożone kartki z notatkami. Scott głośno odczytał nazwisko, które

najwyraźniej było mu znane. Imię wymówił jako „Her-ron-i-mus”.

– Przypuszczałem, że to się tak wymawia.

– Rymuje się z „anonimus”. Jego obrazy są dość znane. Nie oglądał ich pan?

– Nie. Nigdy specjalnie nie zajmowałem się sztuką. Czy w muzeum są jakieś jego obrazy?

– Muzeum Getty’ego nie posiada w zbiorach żadnej z jego prac, ale w pracowni

konserwatorskiej znajduje się jeden obraz z jego szkoły. Jest w trakcie renowacji. Większość dzieł
Boscha o potwierdzonej autentyczności można znaleźć w Europie, a najważniejsze z nich w Prado.
Pozostałe są rozproszone. Nawiasem mówiąc, to nie ze mną powinien pan rozmawiać.

McCaleb uniósł pytająco brwi.

– Skoro zawęził pan dochodzenie do Boscha, jest tu pewna osoba, która może panu pomóc.

Młodszy kustosz. Tak się składa, że pracuje właśnie nad katalogiem dzieł Boscha. To
długoterminowy projekt. Ale ona kocha tego malarza.

– Jest tutaj? Mogę z nią porozmawiać?

Scott wcisnął klawisz telefonu. Sprawdził spis numerów wewnętrznych przyklejony do

biurka i wystukał trzycyfrowy numer. Po trzech sygnałach odezwał się kobiecy głos.

– Lola Walter, w czym mogę pomóc?

– Tu mówi Scott. Czy jest tam gdzieś Penelope?

– Dzisiaj pracuje nad „Piekłem”.

– Ach, rozumiem. Znajdziemy ją.

Scott rozłączył się, wstał i ruszył ku drzwiom.

– Ma pan szczęście – rzucił.

– Piekło? – spytał McCaleb.

– To obraz z pracowni. Proszę za mną.

Scott podszedł do windy i zjechali piętro niżej. Po drodze wyjaśnił, że muzeum dysponuje

jedną z najlepszych pracowni konserwatorskich na świecie. Dlatego inne muzea i prywatni
kolekcjonerzy często przysyłają tu dzieła sztuki, wymagające odnowienia. Aktualnie restauruje się
dla prywatnego kolekcjonera obraz namalowany prawdopodobnie przez ucznia Boscha albo w
pracowni artysty. Obraz nosi tytuł „Piekło”.

Pracownia konserwatorska była obszernym pomieszczeniem, przedzielonym w połowie.

Jedną część zajmowali konserwatorzy ram. Drugą oddano konserwatorom obrazów i podzielono
wzdłuż szklanej ściany z tym samym widokiem, który rozpościerał się z biura Scotta.

McCaleb wszedł za swym przewodnikiem do drugiej przegrody, gdzie ujrzał kobietę stojącą

za plecami mężczyzny usadowionego przed płótnem rozpiętym na wielkich sztalugach. Mężczyzna
miał na sobie fartuch narzucony na wytworną koszulę i krawat, a na nosie okulary podobne do
jubilerskich szkieł powiększających. Pochylał się w stronę obrazu i muskał jego powierzchnię
maleńkim pędzelkiem, nanosząc na nią coś srebrzystego.

Nie spojrzeli na McCaleba i Scotta. Scott uniósł ręce w powstrzymującym geście, a

mężczyzna musnął płótno pędzlem. McCaleb popatrzył na obraz, mierzący około czterech na sześć
stóp. Był to mroczny pejzaż płonącej wsi, której mieszkańców dręczyły i zabijały stwory nie z tego
świata. Górne kwatery malowidła, pierwotnie przedstawiające rozgwieżdżone niebo, były
uszkodzone. McCaleb zauważył część obrazu, przedstawiającą nagiego mężczyznę z opaską na
oczach, wspinającego się po drabinie na szubienicę i poganianego przez dzierżące włócznie
ptasiopodobne stwory.

Mężczyzna z pędzlem zakończy! pracę i odłoży! narzędzie na szklany blat stolika po lewej.

Przyjrzą! się swemu dziełu. Scott chrząknął. Kobieta odwróciła się w ich stronę.

– Penelope Fitzgerald, detektyw McCaleb. Detektyw prowadzi śledztwo i interesuje go

Hieronymus Bosch. – Wskaza! obraz. – Powiedziałem mu, że najwięcej dowie się od ciebie.

McCaleb dostrzegł w oczach Penelope zaskoczenie i niepokój, normalną reakcję na

nieoczekiwane spotkanie z policją. Mężczyzna przy sztalugach nawet się nie odwrócił. Nie była to
normalna reakcja. Wziął pędzel i wrócił do pracy nad malowidłem. McCaleb wyciągnął rękę do
kobiety.

– Właściwie nie jestem detektywem. Departament Szeryfa prosił mnie o pomoc w śledztwie.

Podali sobie ręce.

– Nie bardzo rozumiem – powiedziała. – Czy skradziono jakieś dzieło Boscha?

– Nie, nic w tym rodzaju. Czy to obraz Boscha? – McCaleb wskazał gestem malowidło.

– Niezupełnie. To może być kopia jednego z jego dzieł. Jeśli tak, oryginał zaginął i to

wszystko, co mamy. To jego styl i projekt. Wszyscy się zgadzają, że dzieło pochodzi z jego
pracowni. Zostało zapewne namalowane po śmierci Boscha.

Mówiła, nie odwracając oczu od obrazu. Jej bystre, przyjazne spojrzenie zdradzało sympatię

dla Boscha. McCaleb domyślił się, że kobieta ma około sześćdziesiątki i zapewne całe życie
poświęciła badaniu dzieł sztuki. Zaskoczyła go. Wzmianka Scotta o pracownicy katalogującej
dzieła Boscha nasunęła McCalebowi myśl, że jest to młoda studentka historii sztuki. W duchu złajał
się za takie przypuszczenie.

Mężczyzna na krześle odłożył pędzel i wytarł dłonie w czystą białą szmatkę, zgarniętą z

biurka. Obrócił się w krześle i zobaczył McCaleba i Scotta. McCaleb uświadomił sobie, że popełnił
błąd w ocenie. Ten człowiek ich nie ignorował. On ich po prostu nie słyszał.

Mężczyzna odsunął szkła powiększające na czubek głowy i sięgnął pod fartuch na piersi,

regulując aparat słuchowy.

– Przepraszam – powiedział. – Nie wiedziałem, że mamy gości.

Mówił z wyraźnym niemieckim akcentem.

– Doktor Derek Vosskuhler, pan McCaleb – przedstawił ich Scott. – Pan McCaleb jest

detektywem i chce porwać na chwilę panią Fitzgerald.

– Rozumiem. Proszę bardzo.

– Doktor Vosskuhler jest jednym z naszych konserwatorów – dodał Scott.

Vosskuhler skinął głową i przyjrzał się McCalebowi, jakby oglądał obraz. Nie wyciągnął

ręki.

– Śledztwo? W związku z Boschem?

– Poniekąd. Chciałbym się o nim jak najwięcej dowiedzieć. Podobno pani Fitzgerald jest

specjalistką. – McCaleb uśmiechnął się lekko.

– Nie ma specjalistów od Boscha – powiedział bez uśmiechu Vosskuhler. – Cierpiąca dusza,

udręczony geniusz… Skąd mamy wiedzieć, co się naprawdę kryje w ludzkim sercu?

McCaleb kiwnął tylko głową. Vosskuhler odwrócił się i popatrzył na obraz.

– Co pan widzi, panie McCaleb?

McCaleb spojrzał na obraz i odpowiedział dopiero po dłuższej pauzie.

– Dużo bólu.

Vosskuhler z aprobatą pokiwał głową. Wstał i zaczął uważnie oglądać malowidło,

poprawiając szkła i przysuwając głowę do górnej kwatery, zaledwie o kilka cali od nocnego nieba
nad płonącą wioską.

– Bosch znał wszystkie demony – powiedział, nie odwracając się od obrazu. – Ciemność…

Minęła długa chwila.

– Ciemność mroczniejszą niż noc.

Ciszę, która zapadła po tych słowach, przerwał wreszcie Scott, mówiąc, że musi wracać do

biura. Wyszedł, a Vosskuhler odwrócił głowę od malowidła. Spojrzał na McCaleba przez szkła,
wsunął dłoń pod fartuch i wyłączył aparat słuchowy.

– Ja również muszę wracać do pracy. Życzę powodzenia w śledztwie, panie McCaleb.

Terry skłonił się lekko Vosskuhlerowi, który odchylił się na oparcie obrotowego krzesła i

ponownie ujął maleńki pędzelek.

– Chodźmy do mojego biura – zaproponowała Fitzgerald. – Mam tam wszystkie albumy z

naszej biblioteki. Mogę panu pokazać dzieła Boscha.

– Wspaniale. Dziękuję.

Ruszyła ku drzwiom. McCaleb zatrzymał się, rzucając ostatnie spojrzenie na obraz. Jego

oko przyciągnęła górna część, skłębiona ciemność nad płomieniami.

Biuro Penelope Fitzgerald było ciasną niszą, wydzieloną w pomieszczeniu zajmowanym

przez kilku pracowników muzeum. Penelope przyciągnęła krzesło z sąsiedniego gabinetu, w
którym akurat nikt nie pracował, i poprosiła McCaleba, żeby usiadł. Jej biurko miało kształt litery
L; po lewej stał laptop, po prawej piętrzyły się rozmaite papiery. Leżały tam też książki ułożone w
słupki. Za jednym z owych słupków McCaleb dostrzegł kolorową reprodukcję obrazu bardzo
podobnego do tego, nad którym pracował Vosskuhler. Odsunął książki i pochylił się nad
reprodukcją. Obraz składał się z trzech części, środkowa była największa. Tu także panował chaos.
Dziesiątki postaci. Sceny rozpusty i tortur.

– Poznaje pan? – spytała Fitzgerald.

– Nie bardzo. Ale to Bosch, prawda?

– Jego sztandarowe dzieło. Tryptyk zatytułowany „Ogród rozkoszy ziemskich”. Znajduje się

w galerii Prado w Madrycie. Raz stałam przed nim cztery godziny. I tak za krótko, żeby ogarnąć
całość. Ma pan ochotę na kawę, wodę albo coś innego, panie McCaleb?

– Nie, dziękuję. Proszę mi mówić Terry, jeśli pani chce.

– A ty możesz mi mówić Nep.

McCaleb przybrał pytający wyraz twarzy.

– Zdrobnienie z dzieciństwa.

Kiwnął głową.

– A więc – podjęła – w tych albumach są wszystkie zidentyfikowane dzieła Boscha. Czy to

ważne śledztwo?

Przytaknął.

– Tak mi się wydaje. Chodzi o morderstwo.

– A ty jesteś kimś w rodzaju konsultanta?

– Kiedyś pracowałem w FBI, tu, w Los Angeles. Detektyw z biura szeryfa, prowadząca

sprawę, poprosiła mnie, żebym się temu przyjrzał i powiedział, co myślę. To mnie doprowadziło
tutaj. Do Boscha. Przepraszam, ale nie mogę zdradzić szczegółów, choć wiem, że będziesz
rozczarowana. Chcę ci zadać kilka pytań, lecz na twoje nie mogę odpowiedzieć.

– O kurczę. – Uśmiechnęła się. – To brzmi naprawdę interesująco.

– Wiesz co, jeżeli tylko wyniknie coś, o czym będę mógł ci powiedzieć, to powiem.

– W porządku.

McCaleb skinął głową.

– Z tego, co mówił doktor Vosskuhler, zrozumiałem, że niewiele wiadomo o autorze tych

obrazów.

Fitzgerald potwierdziła.

– Hieronymus Bosch to z pewnością zagadkowa postać i tak już zapewne pozostanie.

McCaleb rozłożył przed sobą kartki i zaczął notować.

– Dysponował jednym z najbardziej niekonwencjonalnych typów wyobraźni tamtej epoki. A

właściwie każdej epoki. Jego niezwykłe obrazy nawet po pięciu stuleciach są przedmiotem studiów
i reinterpretacji. Myślę jednak, że większość dotychczasowych analiz krytycznych przedstawia go
jako głosiciela końca świata. Jego dzieła nasycone są zapowiedziami zguby i ognia piekielnego,
ostrzeżeniami przed karą za grzech. Ujmując rzecz zwięźle, obrazy Boscha zawierają przede
wszystkim wariacje na jeden temat: że szaleństwo rodzaju ludzkiego wiedzie nas wszystkich do
piekła jako ostatecznego celu naszej wędrówki.

McCaleb pisał szybko, usiłując nadążyć. Żałował, że nie wziął magnetofonu.

– Miły facet, co? – zagadnęła Fitzgerald.

– Na to wygląda. – Ruchem głowy wskazał reprodukcję tryptyku. – Musiał dostarczać

niezłej rozrywki w sobotnie wieczory.

Uśmiechnęła się.

– Dokładnie to samo pomyślałam sobie w Prado.

– Miał może jakieś pozytywne cechy? Opiekował się sierotami, był dobry dla psów,

pomagał staruszkom zmieniać koła w samochodzie, cokolwiek?

– Żeby w pełni zrozumieć jego sztukę, musisz pamiętać, gdzie i w jakich czasach żył. Jego

dzieła naszpikowane są scenami pełnymi przemocy, wizjami tortur i męczarni, ale w tamtej epoce
nie było to niczym niezwykłym. Bosch żył w brutalnych czasach i to wyraźnie widać w jego
obrazach. Widać także średniowieczną wiarę w istnienie demonów. Wszędzie czai się zło.

– A sowa?

Penelope Fitzgerald przez chwilę wpatrywała się w McCaleba, zbita z tropu.

– Owszem, sowa jest jednym z symboli, których używał. Mówiłeś, że nie znasz jego prac.

– Bo rzeczywiście nie znam. Jestem tu z powodu sowy. Ale nie powinienem wdawać się w

szczegóły ani ci przerywać. Proszę, mów dalej.

– Chciałam tylko dodać, że to znamienne, jeśli zauważyć, że Bosch był współczesnym

Leonarda, Michała Anioła i Rafaela.

A porównując ich obrazy, byłbyś przekonany, że Bosch ze swoją średniowieczną symboliką

i nawiązaniami do końca świata żył sto lat wcześniej.

– Ale tak nie było.

Pokręciła głową, jak gdyby współczując Boschowi.

– On i Leonardo da Vinci urodzili się w odstępie roku, może dwóch. Pod koniec piętnastego

wieku da Vinci tworzył dzieła pełne nadziei i uznania dla ludzkich zalet i duchowości, Bosch
natomiast widział wszystko w czarnych barwach.

– I to cię smuci, prawda?

Położyła dłonie na pierwszej książce w słupku, lecz nie otworzyła jej. Na grzbiecie widniało

jedno słowo: BOSCH, a czarna skórzana okładka pozbawiona była ilustracji.

– Nie mogę nie myśleć o tym, co by było, gdyby Bosch malował u boku Leonarda albo

Michała Anioła, co by się stało, gdyby wykorzystał swój talent i wyobraźnię do głoszenia chwały, a
nie potępienia świata. – Spojrzała na książkę, a potem znowu na McCaleba. – Ale na tym polega
piękno sztuki, dlatego ją zgłębiamy i podziwiamy. Każdy obraz jest oknem duszy i wyobraźni
artysty. Nawet bardzo mroczna i wstrząsająca wizja jest czymś, co go wyróżnia i nadaje jego
dziełom unikalny charakter. W przypadku Boscha widzę przez nie duszę artysty i wyczuwam jego
udrękę.

McCaleb skinął głową, a Penelope spuściła oczy i otworzyła książkę.

Świat Hieronymusa Boscha wydał się McCalebowi tyleż frapujący, co niepokojący. Wizje

męczarni na kartkach, które przewracała Penelope Fitzgerald, przypominały najokropniejsze widoki
z miejsc zbrodni, z jakimi miał do czynienia – lecz bohaterowie tych namalowanych scen wciąż żyli
i cierpieli. Zgrzytanie zębów i rozszarpywanie ciał było wyraziste i realistyczne. Płótna roiły się od
potępionych, od ludzkich istot, torturowanych za grzechy przez demony i inne stwory, którym
nadała widzialny kształt przerażająca wyobraźnia.

Z początku oglądał barwne reprodukcje w milczeniu, podobnie jak widziane po raz

pierwszy fotografie z miejsca zbrodni. Ale na kolejnej stronie zobaczył obraz przedstawiający
trzech ludzi, zgromadzonych wokół siedzącego mężczyzny. Jeden ze stojących wsuwał coś, co
przypominało prymitywny skalpel, w ranę na ciemieniu mężczyzny. Obraz miał kolisty kształt. W
górnej i dolnej części biegły jakieś napisy.

– Co to jest? – zapytał.

– Nazywa się „Leczenie głupoty” – odparła Fitzgerald. – W tamtych czasach wierzono, że

można wyleczyć głupotę i fałsz, usuwając kamień z głowy chorego.

McCaleb pochylił się nad jej ramieniem i uważnie przyjrzał obrazowi, zwłaszcza miejscu

przeprowadzania operacji. Było zbliżone do tego, w którym odkryto ranę na głowie Edwarda
Gunna.

– Dobra, jedźmy dalej.

Sowy były wszędzie. Fitzgerald przeważnie nie musiała ich wskazywać – rzucały się w

oczy. Objaśniała za to niektóre towarzyszące im szczegóły. Na obrazach, które przedstawiały sowę
siedzącą na drzewie, gałąź zajęta przez symbol zła była najczęściej bezlistna i szara, obumarła.

Penelope przewróciła kartkę, ukazując trzyczęściowe malowidło.

– To jest „Sąd Ostateczny”. Lewe skrzydło nosi podtytuł „Upadek rodzaju ludzkiego”, a

prawe, z oczywistych powodów, nazywa się po prostu „Piekło”.

– Lubił malować piekło.

Nep Fitzgerald nie uśmiechnęła się jednak. Utkwiła oczy w książce.

Lewa część obrazu przedstawiała scenę z rajskiego ogrodu, pośrodku którego Adam i Ewa

przyjmowali owoc od węża usadowionego na jabłoni. Z obumarłej gałęzi pobliskiego drzewa
obserwowała ich sowa. Piekło po prawej stronie było ciemnym miejscem, w którym ptasiopodobne
stwory rozszarpywały potępionych, ćwiartowały i kładły na patelniach przygotowanych do
wsunięcia w ogniste piece.

– I to wszystko są wytwory wyobraźni jednego faceta – odezwał się McCaleb. – Nie…

Urwał, ponieważ nie był pewien, co właściwie próbuje powiedzieć.

– Udręczona dusza. – Fitzgerald przewróciła stronę.

Następny obraz znowu miał kształt koła z rozmieszczonymi przy zewnętrznej obwódce

siedmioma odrębnymi scenami i podobizną Boga pośrodku. Na złotym kręgu, oddzielającym Go od
pozostałych scen, wypisano cztery łacińskie słowa, które McCaleb natychmiast rozpoznał.

– Strzeż się, strzeż się, Bóg patrzy.

Fitzgerald spojrzała na niego.

– Musiałeś to wcześniej widzieć. Albo po prostu znasz piętnastowieczną łacinę. Przedziwna

jest ta sprawa, nad którą pracujesz.

– Coraz dziwniejsza. Ale znam tylko słowa, nie obraz. Co to jest?

– Blat stołu, przeznaczony prawdopodobnie dla domu zakonnego albo osoby duchownej.

Wyobraża oko Boga. Bóg znajduje się w centrum i spoglądając w dół, widzi te obrazki, siedem
grzechów głównych.

McCaleb kiwnął głową. Przyglądając się poszczególnym scenom, rozpoznał niektóre

bardziej ewidentne grzechy: nieumiarkowanie, nieczystość i pychę.

– A tu masz jego arcydzieło – oznajmiła Penelope, odwracając kartkę.

Był to ten sam tryptyk, który miała przypięty na ścianie. „Ogród rozkoszy ziemskich”.

McCaleb przyjrzał mu się teraz uważniej. Lewe skrzydło ukazywało sielankową scenę
umieszczenia przez Stwórcę Adama i Ewy w raju. Niedaleko nich rosła jabłoń. Środkowa,
największa część tryptyku przedstawiała dziesiątki nagich postaci, tańczących i spółkujących w
niepohamowanej żądzy, dosiadających koni, pięknych ptaków i fantastycznych stworzeń
widocznych w jeziorze, w górnej połowie obrazu. Wreszcie prawe, mroczne skrzydło stanowiło
zakończenie. Piekło, miejsce udręk i tortur, rządzone przez ptaki-potwory i inne paskudne istoty.
Obraz był tak urzekający i bogaty w szczegóły, że McCaleb zrozumiał, iż można stać przed
oryginałem cztery godziny i jeszcze nie dostrzec wszystkiego.

– Teraz już się na pewno orientujesz, co wyrażają często powtarzane przez Boscha motywy

– powiedziała Fitzgerald. – Ale to dzieło uważa się za najbardziej spójne, najlepiej obmyślone i
wykonane.

McCaleb skinął głową i odezwał się, wskazując części tryptyku:

– Mamy tu Adama i Ewę, ich szczęśliwe życie przed zjedzeniem jabłka. Środek pokazuje to,

co nastąpiło po upadku: życie pozbawione zasad. Wolność wyboru prowadzi do nieczystości i
grzechu. Dokąd to wszystko zmierza? Do piekła.

– Bardzo dobrze. Czy mogę ci zwrócić uwagę na kilka interesujących szczegółów?

– Proszę.

Zaczęła od lewego skrzydła.

– Ziemski raj. Masz słuszność, że Adam i Ewa są tu przedstawieni przed upadkiem.

Sadzawka i fontanna pośrodku symbolizują obietnicę życia wiecznego. Zauważyłeś jabłoń po
lewej.

Jej palec przesunął się w stronę fontanny, przypominającej wieżę zbudowaną z płatków

kwiatów, z której jakimś sposobem płynęły cztery wyraźne strużki wody, tworząc sadzawkę. I
wtedy McCaleb zobaczył. Palec zatrzymał się pod małym, ciemnym otworem w centrum fontanny.
Z mroku wyzierała głowa sowy.

– Wspominałeś o sowie. Masz ją tutaj. Jak widzisz, nie jest to idealny raj. Zło czyha i

wiadomo, że w końcu zwycięży. Według Boscha. Dalej ten akcent się powtarza.

Wskazała dwa wyraźne wizerunki sów i dwa inne, podobne do nich stworzenia. Jeden z

wizerunków przykuł uwagę McCaleba. Ukazywał dużą brunatną sowę o czarnych ślepiach, którą
obejmował nagi mężczyzna. Miała taki sam kolor i takie same oczy jak plastikowy ptak, znaleziony
w mieszkaniu Edwarda Gunna.

– Zobaczyłeś coś, Terry?

Pokazał jej.

– To. Naprawdę nie mogę z tobą na ten temat rozmawiać, ale ta sowa ma coś wspólnego ze

sprawą, która mnie tu sprowadza.

– Ten obraz zawiera mnóstwo symboli. To jest jeden z bardziej oczywistych. Po upadku

wolność wyboru prowadzi człowieka do rozpusty, łakomstwa, głupoty i chciwości, a największym
grzechem w świecie Boscha jest lubieżność. Człowiek obejmuje sowę; akceptuje zło.

McCaleb kiwnął głową.

– A potem za to płaci.

– Potem płaci. Jak możesz zauważyć, ostatnia część tryptyku ukazuje piekło bez ognia. Jest

to raczej miejsce niezliczonych katuszy i wiecznego cierpienia. Miejsce ciemności.

McCaleb długo milczał, wpatrując się w obraz, przesuwając po nim oczyma. Przypomniał

sobie słowa doktora Vosskuhlera.

Ciemność mroczniejsza niż noc.

12

Bosch stulił dłonie i przysunął je do okna obok drzwi wejściowych. Zaglądał do kuchni.

Blaty kuchenne były nieskazitelnie czyste. Żadnego nieporządku, żadnego ekspresu do kawy ani
nawet tostera. Zbudziło się w nim złe przeczucie. Stanął przed drzwiami i jeszcze raz zapukał.
Czekając, zaczął spacerować tam i z powrotem. Spojrzał pod nogi i zobaczył ślad po wycieraczce,
która tu kiedyś leżała.

– Cholera – mruknął.

Sięgnął do kieszeni i wyjął niewielką skórzaną saszetkę. Rozsunął zamek i wyciągnął dwa

małe wytrychy, zrobione z ostrza piły do metali. Rozejrzał się i nie zauważył nikogo. Stał w
osłoniętej wnęce dużego kompleksu mieszkalnego w Westwood. Większość lokatorów była
zapewne w pracy. Zbliżył się do drzwi i zaczął manipulować wytrychami przy zasuwie. Półtorej
minuty później znalazł się w mieszkaniu.

Zaledwie wszedł, wiedział już, że jest opuszczone, lecz mimo to obszedł wszystkie

pomieszczenia. Były puste. Zajrzał nawet do szafki w łazience, z nadzieją, że znajdzie jakąś fiolkę
po lekarstwach. Na półce leżała tylko jednorazowa maszynka do golenia z różowego plastiku, nic
więcej.

Wrócił do salonu i wyjął telefon komórkowy. Poprzedniego dnia zapisał numer Janis

Langwiser w prostym wybieraniu. Była oskarżycielem posiłkowym i przez cały weekend pracowali
razem nad zeznaniami Boscha. Zastał ją jeszcze w tymczasowym biurze zespołu prawników w Van
Nuys.

– Słuchaj, nie chcę ci psuć humoru, ale Annabelle Crowe zniknęła.

– Jak to zniknęła?

– A tak to, dziecinko. Zniknęła. Stoję właśnie w jej mieszkaniu. Jest puste.

– Jasna cholera! Naprawdę jej potrzebujemy, Harry. Kiedy się wyprowadziła?

– Nie wiem. Dopiero co odkryłem, że jej nie ma.

– Rozmawiałeś z administratorem?

– Jeszcze nie. Ale on będzie wiedział najwyżej, jak dawno temu się wyniosła. Jeśli uciekła

przed procesem, na pewno nie zostawiła żadnego adresu.

– Kiedy z nią ostatnio rozmawiałeś?

– W czwartek. Zadzwoniłem tu do niej. Ale dzisiaj telefon jest odłączony. Bez podania

nowego numeru.

– Jasna cholera!

– Wiem. Już to mówiłaś.

– Dostała wezwanie do stawienia się pod karą, prawda?

– Tak, w czwartek. Dlatego dzwoniłem. Żeby się upewnić.

Więc może przyjdzie tu jutro?

Bosch rozejrzał się po opustoszałym mieszkaniu.

– Nie liczyłbym na to.

Zerknął na zegarek. Było po piątej. Sprawdzając świadków, zostawił sobie Annabelle Crowe

na koniec, ponieważ był jej zupełnie pewien. Nic nie wskazywało na to, że dziewczyna zamierza
czmychnąć. Wiedział teraz, że spędzi całą noc na próbach jej wytropienia.

– Co możesz zrobić? – spytała Langwiser.

– Mam kilka informacji na jej temat. Na pewno została w mieście. Jest aktorką, dokąd

miałaby się wybrać?

– Do Nowego Jorku?

– Tam pracują prawdziwi aktorzy. Ona jest statystką. Nie ruszy się stąd.

– Znajdź ją, Harry. Przed przyszłym tygodniem będzie nam potrzebna.

– Postaram się.

Umilkli na chwilę, rozważając sytuację.

– Myślisz, że Storey na nią wpłynął? – spytała wreszcie Langwiser.

– Zastanawiam się. Mógł wpłynąć na nią, oferując jej coś, czego potrzebowała: pracę, rolę,

czek. Kiedy ją znajdę, zapytam o to.

– Okay, Harry. Powodzenia. Jeśli ją złapiesz dzisiaj, daj mi znać. Jeśli nie, spotkamy się

rano.

– Dobra.

Zamknął telefon i położył go na kuchennym blacie. Z kieszeni marynarki wyjął cienki plik

karteczek o rozmiarach trzy na pięć. Każda z nich zawierała nazwisko świadka, za którego
przygotowanie do procesu Bosch był odpowiedzialny, a także adres domowy i miejsca pracy, numer
telefonu i pagera. Przyjrzał się karcie Annabelle Crowe i wystukał numer jej pagera. Usłyszał
nagraną informację, że aparat nie jest już użytkowany.

Zatrzasnął klapkę telefonu i ponownie spojrzał na kartę. U dołu miał zapisane nazwisko i

numer agenta Annabelle Crowe. Doszedł do wniosku, że agent może być jedyną osobą, z którą nie
chciałaby zrywać kontaktu.

Schował telefon i kartki do kieszeni. Tę rozmowę postanowił przeprowadzić osobiście.

13

McCaleb wrócił z Los Angeles sam, na pokładzie „Ścigającej iv i Fali”, która znalazła się w

Avalon Harbor o zmroku. Buddy Lockridge został w Cabrillo Marina, ponieważ następny rejs z
turystami przewidziany był dopiero na sobotę. Dotarłszy do wyspy, McCaleb nawiązał łączność
radiową z kapitanem portu i poprosił o pomoc przy cumowaniu łodzi.

Wspinaczka na szczyt wzgórza była męcząca z uwagi na ciężar dwóch pokaźnych albumów,

kupionych w księgarni Duttona w Brentwood, oraz przenośnej chłodziarki z mrożonymi tamale.
Dwa razy musiał przystanąć na skraju drogi i odpocząć. Przysiadał na chłodziarce i wyciągał ze
skórzanej torby jedną z książek, żeby – pomimo zapadającego zmierzchu – przyjrzeć się ponownie
mrocznym dziełom Hieronymusa Boscha.

Od wyjścia z muzeum nie mógł przestać myśleć o jego obrazach. Pod koniec spotkania Nep

Fitzgerald powiedziała jeszcze coś. Zamykając książkę po obejrzeniu reprodukcji „Ogrodu
rozkoszy ziemskich”, zerknęła na McCaleba z nieśmiałym uśmiechem, jakby chciała się odezwać,
ale nie miała odwagi.

– O co chodzi? – spytał.

– Nic takiego, po prostu coś mi się nasunęło.

– No to mów. Chętnie posłucham.

– Chciałam tylko powiedzieć, że wielu krytyków i uczonych, którzy badają dzieła Boscha,

widzi w nich odniesienia do współczesności. To jest właśnie miara wielkości artysty: że jego dzieła
wytrzymują próbę czasu. Że przemawiają do ludzi i… i może wywierają na nich wpływ.

McCaleb kiwnął głową. Domyślał się, że Nep Fitzgerald chciałaby się dowiedzieć więcej o

sprawie, która go sprowadziła do muzeum.

– Rozumiem. Przepraszam cię, ale w tej chwili nie mogę o tym mówić. Kiedyś może ci

powiem, a może sama się dowiesz, o co chodziło. Ale dziękuję. Chyba bardzo mi pomogłaś.
Jeszcze nie jestem pewien.

Teraz, siedząc na chłodziarce, przypomniał sobie tę rozmowę. Odniesienia do

współczesności, pomyślał. I do zbrodni. Otworzył większy z dwóch albumów na reprodukcji
arcydzieła Boscha. Wpatrując się w czarnooką sowę, czul całym sobą, że wytropił coś ważnego.
Coś bardzo mrocznego i groźnego.

W domu Graciela odebrała chłodziarkę i postawiła na kuchennym blacie. Wyjęła trzy tamale

z zieloną kukurydzą i położyła na talerzu, żeby je rozmrozić w kuchence mikrofalowej.

– Zrobiłam też releno z chili – powiedziała. – Dobrze, że zadzwoniłeś z łodzi, bo

zjedlibyśmy kolację bez ciebie.

Czekał, aż minie jej złość. Rozgniewało ją to, nad czym pracował. Podszedł do stołu, przy

którym na miękkim krzesełku rezydowała Cielo. Wpatrywała się w wentylator pod sufitem i
wymachiwała rączkami, usiłując się do nich przyzwyczaić. McCaleb ucałował te rączki, a potem
czoło córeczki.

– A gdzie Raymond?

– U siebie. Przy komputerze. Dlaczego kupiłeś tylko dziesięć?

Obejrzał się, siadając na krześle tuż obok Cielo. Graciela wkładała pozostałe tamale do

plastikowego pojemnika, który zamierzała wstawić do zamrażarki.

– Powiedziałem im, żeby napełnili chłodziarkę. Pewnie tyle się zmieściło.

Pokręciła z rozdrażnieniem głową.

– Jedno zostanie.

– No to je wyrzuć albo zaproś na kolację któregoś z kolegów Raymonda. O co ci chodzi,

Gracielo? To tylko tamale.

Graciela odwróciła się i zmierzyła go niespokojnymi, ciemnymi oczyma, które natychmiast

złagodniały.

– Spociłeś się.

– Szedłem pod górę. O tej porze komunikacja nie działa.

Graciela otworzyła górną szafkę i wyjęła plastikowe etui z termometrem. Termometry były

wszędzie. Strząsnęła jeden z nich i podeszła do męża.

– Otwórz usta.

– Weźmy ten elektroniczny.

– Nie. Nie mam do nich zaufania.

Wsunęła mu koniec termometru pod język, a jej dłoń delikatnie podepchnęła dolną szczękę,

zamykając usta. Bardzo fachowo. Kiedy ją poznał, była pielęgniarką na oddziale intensywnej
terapii. Teraz pracowała w szkole podstawowej jako higienistka i sekretarka. Wróciła do pracy po
świętach Bożego Narodzenia. McCaleb wyczuwał, że wolałaby być pełnoetatową matką, ale nie
było ich na to stać, więc nie poruszał tego tematu. Miał nadzieję, że za parę lat interes turystyczny
okrzepnie i będą mogli dokonać wyboru. Chwilami żałował, że nie zatrzymali honorarium za
książkę i film, ale wiedział, że jeśli zamierzali uczcić pamięć siostry Gracieli, jedynym wyjściem
była odmowa przyjęcia pieniędzy za to, co się stało. Połowę przekazali fundacji „Życzenie”, a
drugą połowę funduszowi powierniczemu dla Raymonda. Miałby opłacone studia, gdyby chciał.

Graciela ujęła McCaleba za przegub i sprawdziła puls, podczas gdy on wpatrywał się w nią

bez słowa.

– Przyśpieszony – oznajmiła, puszczając jego rękę. – Otwórz usta.

Otworzył. Wyjęła termometr i popatrzyła. Podeszła do zlewu, opłukała przyrząd i schowała

do futerału, a potem do szafki. Nie odezwała się, co oznaczało, że temperatura nie odbiega od
normy.

– Żałujesz, że nie mam gorączki, prawda?

– Zwariowałeś?

– Żałujesz. Gdybym miał, mogłabyś mi powiedzieć, żebym dał sobie spokój z tą sprawą.

– Jak to? Wczoraj mówiłeś, że zajmie ci to jeden wieczór. Rano powiedziałeś, że musisz

mieć jeszcze jeden dzień. A teraz co mi powiesz, Terry?

Spojrzał na Cielo i wysunął palec, czekając, aż dziecko go złapie.

– To nie koniec. – Popatrzył na Gracielę. – Dzisiaj wyszło na jaw coś nowego.

– Coś nowego? Więc przekaż to detektyw Winston. To jej zadanie. Ty nie musisz mieć z tym

nic wspólnego.

– Nie mogę. Jeszcze nie teraz. Muszę się najpierw upewnić.

Graciela odwróciła się i podeszła do blatu. Wstawiła talerz z tamale do mikrofalówki i

nastawiła ją na rozmrażanie.

– Mógłbyś zabrać małą i zmienić jej pieluchę? Już czas. I trzeba jej dać butelkę, kiedy będę

robiła kolację.

McCaleb ostrożnie wyjął córeczkę z krzesełka i posadził sobie na ramieniu. Zaczęła się

dąsać, więc poklepał ją delikatnie po plecach. Podszedł do stojącej tyłem Gracieli i przyciągnął
żonę do siebie. Pocałował ją w czubek głowy i zanurzył twarz w jej włosach.

– To się niedługo skończy i wszystko wróci do normy.

– Mam nadzieję.

Dotknęła jego ramienia, opasującego jej ciało tuż pod biustem. Muśnięcie palców Gracieli

wyrażało oczekiwaną aprobatę. Dało mu do zrozumienia, że pomimo sprzeczki wszystko jest w
porządku. Przytulił ją mocniej, pocałował w kark i puścił.

Cielo obserwowała zabawki na żyłce rozpiętej nad stolikiem, gdy podsuwał nową pieluszkę

pod jej drobne ciałko. Z nitek zwisały tekturowe gwiazdki i półksiężyce, zrobione przez Raymonda
i Gracielę na Boże Narodzenie. Poruszyły się pod wpływem jakiegoś prądu powietrza i Cielo
natychmiast skierowała ku nim ciemnoniebieskie oczy. McCaleb pochylił się i pocałował ją w
czoło.

Owinął dziecko dwoma kocykami, wyszedł na ganek i zasiadł w bujanym fotelu. Podał

małej butelkę, kołysząc się łagodnie. Spojrzawszy w stronę portu zauważył, że zostawił zapalone
światło na mostku „Ścigającej Fali”. Mógł zawiadomić kapitana portu i nocny stróż by je wyłączył.
Ale McCaleb był świadom, że po kolacji wróci na łódź. Wtedy sam je zgasi.

Popatrzył na Cielo. Zamknęła oczy, wiedział jednak, że nie śpi. Ssała dziarsko z butelki.

Graciela przestała ją karmić piersią, gdy wróciła do pracy. Karmienie małej butelką było dla
McCaleba czymś zupełnie nowym i zaliczał tę czynność do najmilszych chwil w życiu świeżo
upieczonego ojca. W takich chwilach często przemawiał szeptem do córeczki. Były to przeważnie
obietnice. Obietnice, że zawsze będzie ją kochał i nigdy jej nie opuści. Powtarzał jej, żeby niczego
się nie bała i nigdy nie czuła się samotna. Czasami nieoczekiwanie otwierała oczy i patrzyła na
niego, a wówczas wyczuwał, że mówi mu to samo. I wzbierała w nim miłość, jakiej nigdy jeszcze
nie zaznał.

– Terry.

Odwrócił się, słysząc szept Gracieli.

– Kolacja gotowa.

Zerknął na butelkę i stwierdził, że jest prawie pusta.

– Już idę – odszepnął.

Gdy Graciela odeszła, popatrzył na córeczkę. Słysząc ich przyciszone głosy, dziecko

otworzyło oczy. Gapiło się na niego. Pocałował małą w czoło, wytrzymując jej spojrzenie.

– Muszę, malutka – powiedział cicho.

Na łodzi było zimno. McCaleb zapalił światło w salonie, wyciągnął grzejnik na środek i

nastawił go na niską temperaturę. Chciał się ogrzać, ale nie za bardzo, żeby nie ogarnęła go
senność. Wciąż odczuwał zmęczenie po wyczerpującym dniu.

Przeglądał właśnie stare kartoteki w kajucie na dziobie, gdy usłyszał świergot telefonu,

który zostawił w skórzanej torbie w salonie. Zamknął teczkę, zabrał ją z sobą, wbiegł po schodkach
do salonu i wyjął telefon z torby. Dzwoniła Jaye Winston.

– Jak ci poszło w muzeum? Myślałam, że dasz mi znać.

– No wiesz, zrobiło się późno i chciałem dotrzeć na wyspę przed zmrokiem. Zapomniałem o

telefonie.

– Jesteś na wyspie? – W jej głosie zabrzmiała nuta rozczarowania.

– Tak, rano powiedziałem Gracieli, że wrócę. Ale nie martw się, cały czas pracuję nad tym i

owym.

– Znalazłeś coś w muzeum?

– Niewiele – skłamał. – Rozmawiałem z paroma osobami i rzuciłem okiem na kilka

obrazów.

– Widziałeś jakieś sowy podobne do naszej? – spytała ze śmiechem.

– Bardzo podobne. Kupiłem książki, które chcę dzisiaj przejrzeć. Zamierzałem do ciebie

zadzwonić, umówić się na jutro.

– O której? Mam spotkanie o dziesiątej, a potem o jedenastej.

– I tak wolę po południu. Rano będę zajęty.

Nie chciał jej mówić, że ma zamiar obejrzeć wstępne przesłuchania w procesie Storeya.

Wiedział, że nada je na żywo Court TV, którą odbierał dzięki antenie satelitarnej.

– No cóż, może uda mi się znaleźć wolny helikopter, ale najpierw muszę to uzgodnić z

kontrolą lotów.

– Niekoniecznie. Wracam na ląd.

– Wracasz? Świetnie! Przyjedziesz tutaj?

– Nie. Myślałem o spokojniejszym, bardziej odosobnionym miejscu.

– Dlaczego?

– Powiem ci jutro.

– Tajemniczy jesteś. Nie nabierasz mnie, żeby jeszcze raz zjeść naleśniki na koszt szeryfa?

Obydwoje wybuchnęli śmiechem.

– Nie nabieram. Czy możesz spotkać się ze mną przy łodzi, na przystani Cabrillo?

– Będę tam. O której godzinie?

Umówił się na trzecią, przypuszczając, że do tego czasu zdąży z powodzeniem opracować

portret i obmyślić, jak przekazać to, co ma do powiedzenia. Zdąży także przygotować się do tego,
co – jak się spodziewał – zrobi wieczorem.

– Dowiedziałaś się czegoś o sowie? – zapytał, gdy już się umówili na spotkanie.

– Niewiele, nic konkretnego. W środku były znaki fabryczne. Plastikową formę

wyprodukowano w Chinach. Producent wysyła wyroby dwóm amerykańskim dystrybutorom: z
Ohio i z Tennessee. Stamtąd rozchodzą się prawdopodobnie po całym kraju. Trudna sprawa. I
pracochłonna.

– Więc masz zamiar dać sobie spokój.

– Tego nie powiedziałam. Po prostu nie jest to sprawa pierwszoplanowa. Zajmuje się nią

mój partner. Zbiera informacje. Zobaczymy, czego się dowie od dystrybutorów, i wtedy ustalimy, co
dalej.

McCaleb skinął głową. Dzielenie wątków śledztwa – a nawet samych śledztw – na ważne i

mniej ważne było złem koniecznym. Ale odczuwał niepokój. Był pewien, że sowa jest kluczem do
zagadki i warto dowiedzieć się o niej jak najwięcej.

– No dobrze, więc jesteśmy umówieni? – spytała Winston.

– Na jutro? Tak, jesteśmy umówieni.

– Będziemy na przystani o trzeciej.

– „My”?

– Przyjadę z Kurtem, moim partnerem. Jeszcze go nie poznałeś.

– Hm, słuchaj, czy nie moglibyśmy jutro pogadać w cztery oczy? Nie mam nic przeciw

twojemu partnerowi, ale chciałbym najpierw porozmawiać tylko z tobą, Jaye.

Odezwała się dopiero po chwili.

– Terry, co się dzieje?

– Po prostu chcę o tym z tobą porozmawiać. Ty mnie w to wciągnęłaś i tobie przekażę, co

wyszperałem. Jeśli później wprowadzisz w sprawę swojego partnera, świetnie.

Znowu zapadła cisza.

– Nie podoba mi się to wszystko, Terry.

– Przykro mi, ale takie są moje warunki. Możesz je przyjąć albo odrzucić.

Tym razem milczała jeszcze dłużej. McCaleb czekał.

– Dobrze, stary – powiedziała wreszcie. – Ty decydujesz. Niech ci będzie.

– Dzięki, Jaye. Do jutra.

Rozłączyli się. Popatrzył na starą teczkę, którą nadal trzymał w ręku. Odłożył telefon na

stolik, rozsiadł się na kanapie i otworzył teczkę.

14

Na początku używali określenia „Sprawa Zagubionej Dziewczynki”, ponieważ ofiara nie

miała nazwiska. Jej wiek oceniono na czternaście lub piętnaście lat; była Latynoską,
prawdopodobnie Meksykanką, której zwłoki znaleziono w zaśmieconych zaroślach poniżej punktu
widokowego niedaleko Mulholland Drive. Sprawę prowadził Bosch wraz ze swym ówczesnym
partnerem, Frankiem Sheehanem. Działo się to, zanim Bosch przeszedł do Hollywood. On i
Sheehan zajmowali się rozbojami i zabójstwami i to Bosch przez Biuro nawiązał kontakt z
McCalebem. McCaleb został właśnie przeniesiony z Quantico do Los Angeles. Organizował filię
wydziału psychologicznego i Programu Zwalczania Niebezpiecznych Przestępstw. Sprawa
Zagubionej Dziewczynki była jedną z pierwszych, jakimi się zajął.

Bosch zjawił się z dokumentami i zdjęciami z miejsca zbrodni w ciasnym biurze McCaleba

na trzynastym piętrze federalnego wieżowca w Westwood. Przyszedł sam, ponieważ Sheehan nie
zgadzał się na wtajemniczenie FBI w kulisy sprawy. Doszła do głosu zazdrość zawodowa. Ale
Boscha to nie obchodziło. Obchodziła go sprawa. Jego oczy miały znużony wyraz. Najwyraźniej
śledztwo, które prowadził, dawało mu się we znaki.

Znalezione zwłoki były nagie i nosiły liczne ślady użycia przemocy. Morderca udusił

dziewczynę własnymi rękoma, nałożywszy wcześniej rękawiczki. Na zboczu pagórka nie
natrafiono na ubranie ani torebkę. Odciski palców nie figurowały w żadnej komputerowej kartotece.
Dziewczyna nie pasowała do żadnego opisu osoby zaginionej w okręgu Los Angeles ani wpisanej
do krajowego systemu rejestracji przestępstw. Umieszczenie rysunkowego wizerunku twarzy ofiary
w wiadomościach telewizyjnych i prasie nie zaowocowało telefonami od bliskich osób. Szkice
przesłane pięciuset posterunkom policji na całym południowym zachodzie oraz policji państwowej
w Meksyku nie wywołały żadnej reakcji. Ciało niezidentyfikowanej ofiary spoczywało w chłodni u
koronera, podczas gdy Bosch i jego partner usiłowali rozpracować sprawę.

Zwłoki nie dostarczyły żadnych materialnych dowodów. Ofiara, pozbawiona ubrania i

wszelkich przedmiotów mogących zdradzić jej tożsamość, została dokładnie umyta strumieniem
wody pod ciśnieniem, zanim porzucono ją w pobliżu Mulholland.

Istniał tylko jeden ślad: odcisk na skórze w okolicach lewego biodra. Plamy opadowe

wskazywały, że krew spłynęła do lewej połowy ciała, co oznaczało, iż między zatrzymaniem akcji
serca a zrzuceniem ciała ze zbocza, gdzie legło twarzą w dół na stercie pustych puszek po piwie i
butelek po tequili, zwłoki leżały na lewym boku. Ślad na biodrze dowodził, że w czasie gdy krew
gromadziła się w najniżej położonych partiach, pod ciałem znajdował się jakiś przedmiot.

Odcisk składał się z cyfry 1, litery J oraz czegoś, co mogło być lewą górną częścią litery H,

K albo L. Był to fragment tablicy rejestracyjnej.

Bosch sformułował teorię, zgodnie z którą zabójca bezimiennej dziewczyny trzymał zwłoki

w bagażniku, dopóki nie nadeszła pora pozbycia się ich. Najpierw dokładnie umył ciało, a potem
ułożył je niechcący tak, że dotykało tablicy rejestracyjnej, którą wcześniej zdjął z samochodu i
również schował w bagażniku. Teoria Boscha zakładała, że usunięta tablica została
prawdopodobnie zastąpiona inną, kradzioną, na wypadek gdyby jakiś podejrzliwy przechodzień
zauważył samochód mordercy w pobliżu promenady przy Mulholland.

Z odcisku na skórze nie dało się wyczytać, z którego stanu pochodziła tablica, lecz Bosch

skupił się na najbardziej prawdopodobnym założeniu. W stanowym Wydziale Ruchu Drogowego
uzyskał spis pojazdów zarejestrowanych w okręgu Los Angeles, których tablice zaczynały się od
1JH, 1JK lub 1JL. Spis zawierał ponad trzy tysiące nazwisk właścicieli. Po wykreśleniu z niego
kobiet odpadło czterdzieści procent. Pozostałe nazwiska przepuszczono przez komputer Krajowego

Rejestru Przestępstw i w rezultacie na liście znalazło się tylko czterdziestu sześciu mężczyzn,
notowanych za drobne i ciężkie przestępstwa.

Wtedy właśnie Bosch zgłosił się do McCaleba. Chodziło mu o portret psychologiczny

mordercy. Chciał się upewnić, czy obaj z Sheehanem są na właściwym tropie, podejrzewając
kryminalną przeszłość zabójcy; i pragnął się dowiedzieć, jak zweryfikować czterdzieści sześć
nazwisk, które miał na liście.

McCaleb badał sprawę przez kilka dni. Oglądał fotografie z miejsca zbrodni dwa razy

dziennie – tuż po obudzeniu i tuż przed zaśnięciem – i często przeglądał raporty. Wreszcie
powiedział Boschowi, że – jego zdaniem – są na właściwym tropie. Korzystając z danych
dotyczących setek podobnych zbrodni i przeanalizowanych w programie VICAP, opracował profil
mężczyzny tuż przed trzydziestką, mającego na swoim koncie przestępstwa o wzrastającym
nasileniu, w tym prawdopodobnie o charakterze seksualnym. Miejsce, w którym znaleziono zwłoki,
nasuwało myśl o ekshibicjoniście – zabójcy pragnącym, by jego czyn stał się ogólnie znany i
wzbudził powszechną odrazę i lęk. Dlatego, a nie dla wygody, wybrał tę, a nie inną okolicę.

Porównując portret z czterdziestoma sześcioma nazwiskami na liście, Bosch wytypował

dwóch podejrzanych. Dozorcę biurowca z Woodland Hills, który dopuścił się podpalenia oraz
obrazy moralności, i technika ze studia w Burbank, aresztowanego za usiłowanie gwałtu, gdy miał
lat kilkanaście. Obydwaj zbliżali się do trzydziestki.

Bosch i Sheehan skłaniali się ku osobie dozorcy, ponieważ miał dostęp do urządzenia

czyszczącego w rodzaju tego, które posłużyło do umycia ciała ofiary. McCaleb jednak podejrzewał
raczej technika, ponieważ młodzieńcza próba gwałtu była działaniem impulsywnym, bardziej
zgodnym z portretem sprawcy aktualnej zbrodni.

Bosch i Sheehan postanowili przeprowadzić z każdym z podejrzanych nieoficjalną rozmowę

i zaprosili McCaleba, żeby im towarzyszył. Agent FBI podkreślił, że mężczyźni powinni zostać
przesłuchani we własnych domach, gdyż w ten sposób będzie miał okazję przyjrzeć się ich
otoczeniu i poszukać wskazówek wśród należących do nich przedmiotów.

Pierwszy był technik. Nazywał się Victor Seguin. Wydawał się wstrząśnięty wizytą trzech

obcych mężczyzn i wyjaśnieniem Boscha. Mimo to wpuścił ich do środka. Podczas gdy Bosch i
Sheehan spokojnie zadawali pytania, McCaleb, siedząc na kanapie, przyglądał się uważnie
czystemu, schludnie urządzonemu mieszkaniu. Po pięciu minutach wiedział już, że trafili na
właściwego człowieka, i dał Boschowi umówiony znak, kiwając głową.

Victor Seguin został pouczony o przysługujących mu prawach i aresztowany. Wsiadł do

samochodu detektywów, a jego niewielki domek w pobliżu lotniska w Burbank opieczętowano do
chwili uzyskania nakazu rewizji. Dwie godziny później detektywi wrócili z nakazem i w trakcie
przeszukania znaleźli związaną i zakneblowaną, ale żywą szesnastoletnią dziewczynę, skuloną w
dźwiękoszczelnej, podobnej do trumny niszy, skonstruowanej przez technika i przykrytej klapą w
podłodze, schowaną pod jego łóżkiem.

Dopiero gdy podniecenie i uderzenie adrenaliny, wywołane rozwiązaniem sprawy i

uratowaniem ludzkiego życia, nieco zelżały, Bosch zapytał McCaleba, skąd wiedział, że mają tego,
którego szukali. McCaleb podprowadził detektywa do biblioteczki w salonie i wskazał zaczytany
egzemplarz powieści pod tytułem „Kolekcjoner”, o mężczyźnie, który uprowadza kilka kobiet.

Seguina oskarżono o zamordowanie niezidentyfikowanej dziewczyny oraz porwanie i

zgwałcenie młodej kobiety, ocalonej przez detektywów. Zaprzeczył oskarżeniu o morderstwo i
dążył do ugody, na mocy której przyznałby się wyłącznie do uprowadzenia i gwałtu. Prokuratura
odrzuciła propozycję ugody i wszczęła proces na podstawie tego, czym dysponowała:
przerażających zeznań niedoszłej ofiary i odcisku tablicy rejestracyjnej na biodrze martwej
dziewczyny.

Po niespełna czterogodzinnej naradzie przysięgli uznali oskarżonego winnym wszystkich

zarzucanych mu czynów. Wówczas prokurator zaproponował Seguinowi pewien układ: obiecał nie
żądać kary śmierci w drugiej fazie procesu, jeśli zabójca zgodzi się powiedzieć policji, kim była
jego pierwsza ofiara i skąd ją uprowadził. W ramach tego układu Seguin musiałby przestać się
upierać, że jest niewinny. Pominął propozycję milczeniem. Prokurator zażądał kary śmierci i

uzyskał ją. Bosch nigdy się nie dowiedział, kim była zamordowana dziewczyna, i McCaleb zdawał
sobie sprawę, że to, iż nikt nie był nią na tyle zainteresowany, by zgłosić się po ciało, dręczy
detektywa.

McCaleba również to dręczyło. Przed składaniem zeznań w ostatniej fazie procesu umówił

się z Boschem na lunch i zauważył, że na teczkach z dokumentami widnieje jakieś imię.

– Co to? – spytał z ożywieniem. – Zidentyfikowałeś ją?

Bosch spuścił wzrok, dostrzegł napisy i odwrócił teczki.

– Nie. Jeszcze nie.

– Więc co to jest?

– No, imię. Tak jakby nadałem jej imię.

Miał zakłopotaną minę. McCaleb wyciągnął rękę i przewrócił teczki, żeby odczytać napisy.

– Cielo Azul?

– Tak. Była Latynoską, więc nadałem jej hiszpańskojęzyczne nazwisko.

– To znaczy „Błękitne Niebo”, tak?

– No… tak. Wiesz, ja…

McCaleb czekał. Zapadło milczenie.

– Co: ty?

– No… nie jestem człowiekiem religijnym, rozumiesz?

– Rozumiem.

– Ale jakoś tak mi się wydawało, że jeśli tu, na ziemi, nikt się do niej nie przyznaje, to

może… tam na górze jest ktoś, kto ją rozpozna.

Bosch wzruszył ramionami i odwrócił głowę. McCaleb dostrzegł, że jego policzki zabarwił

rumieniec.

– Trudno odnaleźć palec boży w tym, co robimy. I co widzimy.

Bosch skinął głową i więcej nie poruszali tego tematu.

McCaleb odwrócił ostatnią kartkę raportu oznaczonego „Cielo Azul” i zajrzał do tylnej

kieszonki manilowej teczki. Pracując w Biurze, nabrał zwyczaju robienia notatek na tyłach stron,
które oglądano niezbyt często z uwagi na dużą liczbę załączników. Notatki te dotyczyły
detektywów ubiegających się o portret. McCaleb wiedział z doświadczenia, że znajomość psychiki
policjanta bywa niekiedy równie ważna, jak opis sprawy. Ponieważ dzięki spojrzeniu detektywa
McCaleb dostrzegał kulisy zbrodni.

Sprawa prowadzona z Boschem zdarzyła się przed ponad dziesięcioma laty, zanim McCaleb

zaczął opracowywać portrety psychologiczne policjantów, a nie tylko przestępców. Pod nazwiskiem
Boscha zanotował tylko cztery słowa:

Dokładny – Inteligentny – PM. – A.Z.

Teraz przyjrzał się swoim notatkom. Zazwyczaj stenografował poufne uwagi albo używał

skrótów. Ostatnie dwa skróty dotyczyły motywacji Boscha. McCaleb przekonał się, że detektywi z
wydziału zabójstw – specyficzna odmiana gliniarzy – opierają się na głęboko zakorzenionych
uczuciach i motywach, aby podołać swym trudnym zadaniom. Dzielili się na dwie grupy: tych,
którzy traktowali tę pracę jak rzemiosło i tych, którzy postrzegali ją jako życiową misję. Przed
dziesięcioma laty McCaleb zaliczył Boscha do tej drugiej grupy. Bosch miał poczucie misji.

To poczucie wynikało z rozmaitych przesłanek, określających cel lub misję. Niektórzy

widzieli w tym grę; pewne wewnętrzne kompleksy kazały im udowadniać, że są lepsi, mądrzejsi i
sprytniejsi niż ci, których ścigają. Nieustannie usiłowali dowieść własnej wartości, osadzając za
kratkami poszukiwanych zabójców. Inni, mający podobne problemy wewnętrzne, również
postrzegali siebie jako rzeczników ofiar. Między ofiarą a policjantem tworzyła się w miejscu
zbrodni nierozerwalna więź. To ich mobilizowało i pomagało w pokonywaniu wszelkich przeszkód.
McCaleb określał ich jako Aniołów Zemsty. Wiedział z doświadczenia, że owi Aniołowie są
doskonałymi policjantami. Przypuszczał również, że znajdują się najbliżej niewidocznego skraju
przepaści.

Przed dziesięcioma laty zaliczył Harry’ego Boscha do grupy Aniołów Zemsty. Teraz musiał

się zastanowić, czy detektyw nie stoi nad przepaścią. Albo czy w nią nie wpadł.

Zamknął teczkę i wydobył z torby dwa albumy. Obydwa były zatytułowane po prostu:

„Bosch”. Większy, zawierający kolorowe reprodukcje obrazów, opracowali R.H. Marijnissen i P.
Ruyffelaere. Autorem drugiego, w którym znalazły się szersze opisy obrazów, był Erik Larsen.

McCaleb zaczął od mniejszego albumu, przerzucając opisy ilustracji. Szybko się przekonał,

że Penelope Fitzgerald miała rację: na temat Hieronymusa Boscha istniały najrozmaitsze, niekiedy
sprzeczne opinie. Książka Larsena przytaczała wypowiedzi uczonych, którzy nazywali Boscha
humanistą, a także pewnego naukowca, który uważał malarza za członka heretyckiej sekty,
wierzącej, iż ziemia jest piekłem rządzonym przez Szatana. Uczeni wszczęli dysputę na temat
ukrytych znaczeń pewnych obrazów, kwestii autorstwa Boscha, ewentualnych podróży malarza do
Włoch i jego zapoznania się z dziełami doby renesansu.

W końcu McCaleb zamknął akta, zdając sobie sprawę, że to, co się wypisuje o Boschu, dla

niego nie ma znaczenia. Jeśli dzieła malarza podlegały wielorakim interpretacjom, jedyną znaczącą
interpretacją była ta, którą zastosował morderca Edwarda Gunna. Najważniejsze, że osoba ta
czerpała natchnienie z obrazów Hieronymusa Boscha.

Otworzył większy album i zaczął przypatrywać się reprodukcjom. W muzeum oglądał je

pośpiesznie, skrępowany obecnością obcej osoby.

Odłożył notatnik na oparcie sofy, zamierzając zaznaczyć i opisać każdą widzianą sowę.

Zorientował się wkrótce, że z uwagi na skalę reprodukcji może nie dostrzec pewnych istotnych
elementów. Przeszedł do kajuty na dziobie, żeby poszukać szkła powiększającego, które trzymał w
szufladzie biurka i wykorzystywał podczas oglądania zdjęć z miejsca zbrodni.

Pochylając się nad pudłem z materiałami biurowymi sprzed pięciu lat, usłyszał lekkie

stuknięcie w burtę łodzi i natychmiast się wyprostował. Nie mógł to być jego zodiac, przywiązany
do rufy. Rozważając tę kwestię, wyczuł kołysanie łodzi, wskazujące, że ktoś wszedł na pokład.
Skupił się na drzwiach salonu. Był pewien, że nie zamknął ich na klucz.

Spojrzał na pudło, które właśnie przeglądał, i zacisnął dłoń na nożu do papieru.

Wchodząc po stopniach prowadzących do kambuza, McCaleb omiótł spojrzeniem salon i

nie zauważył nic odbiegającego od normy. Przesuwane drzwi mąciły perspektywę, ale na zewnątrz,
w kokpicie, oświetlony latarniami z Crescent Street, stał jakiś człowiek. Był odwrócony plecami do
salonu, jak gdyby podziwiał światła na wzgórzu.

McCaleb szybko podszedł do drzwi i rozsunął je. Nóż do papieru trzymał w opuszczonej

ręce, lecz czubkiem do góry. Mężczyzna w kokpicie odwrócił się w jego stronę. Obrzucił nóż
czujnym spojrzeniem szeroko otwartych oczu.

– Panie McCaleb, ja…

– W porządku, Charlie. Po prostu nie wiedziałem, kto tu jest.

Charlie był nocnym stróżem w zarządzie portu. McCaleb nie znał jego nazwiska. Wiedział

jednak, że Charlie często odwiedza na łodzi Buddy’ego Lockridge’a. Buddy lubił napić się z kimś
piwa, gdy noc mu się dłużyła. Zapewne dlatego Charlie przypłynął tu z przystani.

– Zobaczyłem światło i pomyślałem, że może tu jest Buddy – powiedział. – Chciałem go

odwiedzić.

– Nie, Buddy dzisiaj nocuje na lądzie. Wróci prawdopodobnie dopiero w piątek.

– No tak, to zabieram się stąd. Wszystko u pana w porządku? Chyba żona nie kazała panu

spać na łodzi?

– Nie, Charlie, wszystko jest w najlepszym porządku. Mam robotę.

Uniósł nóż do papieru, jakby to wyjaśniało sytuację.

– No to dobrze. Wracam na wyspę.

– Dobranoc, Charlie. Dziękuję, że do mnie zajrzałeś.

Cofnął się i wszedł do gabinetu. Znalazł szkło powiększające z oświetlaczem na dnie pudła

z artykułami biurowymi.

Przez następne dwie godziny oglądał obrazy. Znowu urzekły go niesamowite sceny z

upiornymi demonami, czyhającymi na ludzką zdobycz. Każde ważne odkrycie, zwłaszcza sowy,
zaznaczał żółtym markerem, żeby potem łatwiej je znaleźć.

Znalazł szesnaście bezpośrednio przedstawionych sów oraz kilkanaście wizerunków

stworzeń bądź kształtów przypominających sowy. Ciemno ubarwione ptaki czyhały wszędzie
niczym zwiastuny sądu i zagłady. Patrząc na nie, nie mógł oprzeć się skojarzeniu sowy z
detektywem. Jedno i drugie prowadziło nocny tryb życia, było łowcą i obserwatorem, widzącym z
bliska zło i ból, jakie zadają sobie nawzajem ludzie i zwierzęta.

Najbardziej znaczącym odkryciem, jakiego dokonał McCaleb, badając reprodukcje

obrazów, nie była jednak sowa. Była to postać ludzka. Dostrzegł ją, przyglądając się przez szkło
powiększające środkowej części obrazu zatytułowanego „Sąd Ostateczny”. Obok piekielnej
otchłani, w którą wrzucano grzeszników, związane ofiary oczekiwały ćwiartowania i spalenia.
Wśród nich McCaleb zauważył nagiego mężczyznę z rękoma i nogami związanymi z tyłu.
Kończyny grzesznika były boleśnie wyciągnięte w odwróconej pozycji płodu. Coś bardzo
podobnego pokazywała wideokaseta z miejsca zbrodni i fotografie Edwarda Gunna.

McCaleb zaznaczył znalezisko markerem i zamknął książkę. Wzdrygnął się, słysząc

świergot telefonu, leżącego tuż obok na kanapie. Zerknął na zegarek i stwierdził, że dochodzi
północ.

Dzwoniła Graciela.

– Myślałam, że wrócisz na noc.

– Wrócę. Właśnie skończyłem i już się zbieram.

– Zabrałeś wózek na dół, prawda?

– Tak. Poradzę sobie.

– Dobrze. No to do zobaczenia.

– Do szybkiego.

Postanowił zostawić wszystko na łodzi; uznał, że powinien oczyścić umysł przed następnym

dniem. Dźwiganie teczek i ciężkich książek stanowiłoby niepotrzebny dodatek do przytłaczających
myśli. Zamknął łódź, a potem zacumował zodiaca w odpowiedniej części przystani. Na końcu mola
wsiadł do wózka golfowego. Przejechał przez opustoszałą dzielnicę biurową i skierował wózek w
górę, ku domowi. Wbrew wszelkim wysiłkom, ciągle myślał o otchłani. O miejscu, w którym
stwory wyposażone w ostre dzioby, pazury i noże zadawały potępionym wiekuiste męki. Jedno
wiedział na pewno: ten malarz, Bosch, byłby dobry w opracowywaniu portretów psychologicznych
przestępców. Znał się na rzeczy. Rozumiał koszmary dręczące umysły większości ludzi. A także te,
które niekiedy wymykają się spod kontroli.

15

Rozpoczęcie procesu Davida Storeya opóźniło się z uwagi na dyskusję nad ostatnimi

wnioskami, którą prawnicy i sędzia prowadzili za zamkniętymi drzwiami.

Bosch siedział przy prokuratorskim stole i czekał. Starał się zapomnieć o wszystkim, co

mogło go rozpraszać, w tym również o bezowocnych poszukiwaniach Annabelle Crowe.

Wreszcie o dziesiątej czterdzieści pięć prawnicy weszli na salę i skierowali się ku swoim

stołom. Następnie doprowadzono z celi oskarżonego – tym razem w garniturze wartym na oko trzy
strażnicze pensje – a na końcu zasiadł za stołem sędzia Houghton.

Nadszedł czas rozprawy i Bosch wyczuwał wokół siebie atmosferę rosnącego napięcia. Los

Angeles podniosło – czy raczej zniżyło – procesy w sprawach karnych do poziomu światowej
rozrywki, lecz uczestnicy spektaklu zapatrywali się na to zupełnie inaczej. Grali o najwyższą
stawkę, a w tej sprawie wrogość między przeciwnymi obozami była wyjątkowo silna, wręcz
namacalna.

Sędzia polecił zastępcy szeryfa, występującemu jako bailif, wprowadzić członków ławy

przysięgłych. Bosch wstał razem z innymi, obrócił się i patrzył na wchodzących gęsiego i w
milczeniu zajmujących miejsca przysięgłych. Wydawało mu się, że na niektórych twarzach
dostrzega podniecenie. Oczekiwali rozpoczęcia procesu od dwóch tygodni, wypełnionych
powoływaniem ławy i zgłaszaniem wniosków. Oczy Boscha powędrowały w górę, ku dwóm
kamerom umieszczonym w ścianie nad ławą przysięgłych. Z wyjątkiem ławy pokazywały całą salę
rozpraw.

Gdy wszyscy usiedli, Houghton odchrząknął i patrząc na przysięgłych, pochylił się do

mikrofonu.

– Jak się dzisiaj miewacie, panie i panowie?

W odpowiedzi usłyszał pomruk, który skwitował skinieniem głowy.

– Przepraszam za tę zwłokę. Proszę pamiętać, że nawą wymiaru sprawiedliwości sterują

przede wszystkim prawnicy. Dlatego płynie pooowoooli.

Na sali rozległy się uprzejme śmiechy. Bosch zauważył, że śmieją się również posłusznie

przedstawiciele oskarżenia i obrony, paru z nich nawet z pewną przesadą. Wiedział z
doświadczenia, że podczas jawnej rozprawy prawnicy skłonni są śmiać się z każdego żartu
sędziego.

Zerknął w lewo, za stół obrony, i zauważył, że miejsca drugiej ławy przysięgłych szczelnie

wypełniają dziennikarze. Rozpoznał wielu reporterów, których widywał w telewizji i na
konferencjach prasowych.

Przebiegł spojrzeniem resztę sali i przekonał się, że w ławach dla publiczności zasiada

zwarty tłum obywateli – wszędzie z wyjątkiem rzędu tuż za stołem obrony. Siedziało tam w luźnym
szeregu kilka osób, które sprawiały wrażenie, jakby spędziły ranek w przyczepie charakteryzatora.
Bosch przypuszczał, że są to jakieś znakomitości, ale nie miał do czynienia z tymi kręgami i nie
potrafił nikogo rozpoznać. Przyszło mu do głowy, żeby zadać dyskretne pytanie Janis Langwiser,
ale się rozmyślił.

– Musieliśmy wyjaśnić kilka drobnych spraw, wynikłych w ostatniej chwili – podjął sędzia,

zwracając się do przysięgłych. – Teraz już jesteśmy gotowi do rozprawy. Zaczniemy od wstępnych
oświadczeń i powinienem państwa przestrzec, że nie będą to stwierdzenia faktów, ale raczej
stwierdzenia dotyczące tego, co każda ze stron uważa za fakty, których będzie usiłowała dowieść w
trakcie procesu. Oświadczenia te nie zawierają materiału dowodowego. Na to przyjdzie czas
później. Proszę zatem słuchać uważnie, lecz nie przesądzać o niczym, gdyż wiele tu jeszcze

zostanie powiedziane. Jako pierwszy wystąpi oskarżyciel, oskarżony natomiast będzie miał, jak
zawsze, ostatnie słowo. Panie Kretzler, może pan zaczynać.

Główny oskarżyciel wstał i podszedł do pulpitu ustawionego między dwoma stołami. Skinął

głową przysięgłym i przedstawił się jako Roger Kretzler, zastępca prokuratora okręgowego z
wydziału szczególnie groźnych przestępstw. Był wysoki i chudy, miał rudawą brodę i krótkie
ciemne włosy i nosił okulary bez oprawek. Liczył sobie co najmniej czterdzieści pięć lat. Na
Boschu wywarł wrażenie człowieka niezbyt sympatycznego, lecz za to bardzo kompetentnego.
Podziw budził fakt, że nadal oskarżał w sprawach karnych, podczas gdy jego rówieśnicy dawno już
wybrali bardziej popłatną pracę dla korporacji lub obronę przestępców. Bosch podejrzewał, że
Kretzler nie ma rodziny. Przed procesem, ilekroć pojawiało się jakieś pytanie związane ze
śledztwem i wzywano Boscha za pośrednictwem pagera, numer, na który miał oddzwonić, zawsze
okazywał się służbowym numerem Kretzlera, niezależnie od pory dnia i nocy.

Kretzler przedstawił swoją współpracowniczkę, Janis Langwiser, również z wydziału

szczególnie groźnych przestępstw, oraz głównego oficera prowadzącego śledztwo, detektywa
trzeciego stopnia z Departamentu Policji Los Angeles, Harry’ego Boscha.

– Moja wypowiedź będzie krótka i węzłowata, abyśmy mogli jak najszybciej przejść do

faktów, co słusznie zaleca sędzia Houghton. Panie i panowie, sprawa, z którą zapoznacie się na tej
sali, nosi niewątpliwie znamiona niezwykłego wydarzenia i zdążyła już zyskać rozgłos. Tak,
oskarżony David N. Storey jest człowiekiem potężnym i wpływowym w tym środowisku i w
naszych czasach, którym ton nadają sławne osobistości. Jeśli jednak wyłuskamy fakty z ich
błyszczącej otoczki, a obiecuję, że nastąpi to w najbliższych dniach, otrzymamy coś bardzo
prostego i aż nazbyt powszechnego w naszym społeczeństwie. Przypadek morderstwa.

Kretzler zrobił pauzę dla efektu. Bosch zerknął na przysięgłych. Wszyscy utkwili oczy w

prokuratorze.

– Człowiek, który zasiada na ławie oskarżonych, David N. Storey, spędził wieczór

dwunastego października ubiegłego roku w towarzystwie dwudziestotrzyletniej kobiety nazwiskiem
Jody Krementz. Po premierze swego najnowszego filmu i przyjęciu, które miały miejsce owego
wieczoru, zabrał ją do domu w Hollywood Hills, gdzie za obopólną zgodą odbyli stosunek
seksualny. Nie przypuszczam, aby obrona zamierzała podważać któryś z tych faktów. I nie dlatego
jesteśmy tu dzisiaj. Sprowadza nas tutaj to, co wydarzyło się podczas aktu płciowego lub po jego
zakończeniu. Rano trzynastego października znaleziono zwłoki uduszonej Jody Krementz w jej
własnym łóżku, w niewielkim domku, który wynajmowała wspólnie z inną aktorką.

Kretzler przewrócił kartkę w leżącym przed nim notatniku, choć Bosch i zapewne wszyscy

obecni byli przekonani, że przećwiczył wcześniej swoje oświadczenie i zna je na pamięć.

– W trakcie obecnego procesu stan Kalifornia zamierza dowieść ponad wszelką wątpliwość,

że to David Storey odebrał życie Jody Krementz w przystępie seksualnego szału. Później przewiózł
lub polecił przewieźć zwłoki ofiary ze swojego do jej domu. Ułożył ciało w taki sposób, aby śmierć
wyglądała na przypadkową. Następnie zaś usiłował wykorzystać swoją pozycję i wpływy, by
udaremnić śledztwo prowadzone przez Departament Policji Los Angeles. Pan Storey, który, jak się
państwo przekonacie, dopuszczał się w przeszłości aktów przemocy wobec kobiet, był tak pewien,
iż zbrodnia ujdzie mu płazem, że w chwili… – tu Kretzler odwrócił się od pulpitu i obdarzył
podsądnego wzgardliwym spojrzeniem; Storey ze stoickim spokojem wpatrywał się w przestrzeń i
wreszcie prokurator podjął swoje przemówienie do przysięgłych – …by tak rzec, szczerości, chełpił
się przed prowadzącym śledztwo detektywem Boschem, że tak się właśnie stanie: uniknie kary.

Kretzler odchrząknął na znak, że zaraz skończy.

– Zebraliśmy się tutaj, panie i panowie przysięgli, aby szukać sprawiedliwości dla Jody

Krementz. Zadbajmy o to, by morderca nie uniknął kary. Stan Kalifornia i ja osobiście zwracamy
się do was z prośbą o uważne wysłuchanie zeznań i rzetelną ocenę dowodów. Wówczas możemy
mieć pewność, że sprawiedliwości stanie się zadość. Dla Jody Krementz. Dla nas wszystkich.

Zabrał notatnik z pulpitu i odstąpił o krok, by wrócić na swoje miejsce. Nagle przystanął,

jak gdyby coś mu właśnie przyszło na myśl. Bosch dostrzegł w tym zaplanowane posunięcie.
Wydawało mu się, że przysięgli odnoszą podobne wrażenie.

– I jeszcze jedno. Wiemy wszyscy, że ostatnimi czasy w Los Angeles, gdy dochodziło do

ważnych procesów sądowych, stawiano nasz departament policji pod pręgierzem. Proszę bardzo,
można zabić posłańca, który przynosi złe wieści. Jest to ulubiona sztuczka spośród tych, jakie mają
w zanadrzu obrońcy oskarżonego. Pragnąłbym, aby państwo przyrzekli sobie, że zachowają
czujność i będą dążyć do jednego celu, którym jest prawda i sprawiedliwość. Nie dajcie się zwieść.
Nie dajcie się sprowadzić na manowce. Zawierzcie prawdzie, a znajdziecie drogę.

Podszedł do swojego krzesła i usiadł. Bosch zauważył, że Langwiser wyciąga rękę i

gratuluje Kretzlerowi, ściskając jego przedramię. To również było częścią zaplanowanej gry.

Sędzia oznajmił przysięgłym, że z uwagi na zwięzłość przemówienia oskarżyciela sąd nie

zarządzi przerwy przed oświadczeniem obrony. Ale przerwa i tak nastąpiła dość szybko, ponieważ
mowa Fowkkesa do ławy przysięgłych okazała się jeszcze krótsza niż wypowiedź Kretzlera.

– Wiecie co, panie i panowie, całe to gadanie o zabijaniu czy niezabijaniu posłańca znam na

pamięć. Piękne słowa, które usłyszeliście w końcówce przemowy pana Kretzlera, wypowiada w
tych murach każdy prokurator przed rozpoczęciem procesu. Pewnie mają je zapisane na kartce,
którą noszą w portfelu.

Kretzler wstał i zgłosił sprzeciw wobec „jawnej przesady”, na co sędzia upomniał

Fowkkesa, lecz jednocześnie pouczył prokuratora, by ten korzystał z prawa do sprzeciwu w
donioślejszych kwestiach. Fowkkes pośpiesznie podjął wypowiedź:

– Przepraszam, jeśli kogoś obraziłem. Wiem, że prokuratura i policja są bardzo drażliwe.

Chcę tylko powiedzieć, moi drodzy, że nie ma dymu bez ognia. A w trakcie tego procesu będziemy
szukać drogi wśród dymu. Może nie uda się nam odnaleźć ognia, ale wiem na pewno, że dojdziemy
do wniosku, iż ten człowiek – tu się odwrócił i wskazał swego klienta – ten człowiek, David N.
Storey, bez wątpienia nie jest winien zbrodni, o którą go oskarżono. Owszem, jest osobą potężną i
wpływową, lecz proszę pamiętać, że to jeszcze nie zbrodnia. Owszem, zna słynne osobistości,
jednakże czytając ostatnio magazyn „People”, odniosłem wrażenie, iż to również nie jest zbrodnią.
Pewne szczegóły życia prywatnego i upodobania pana Storeya mogą wydać się wam odpychające.
Podobnie jak mnie. Nie są to jednak przestępstwa, o które jest on w tym procesie oskarżony. Tutaj
chodzi o morderstwo. Ni mniej, ni więcej. A David Storey nie jest winien tej zbrodni. Niezależnie
od tego, co powie pan Kretzler razem z panią Langwiser, detektywem Boschem i świadkami, nie
ma tu żadnych dowodów winy.

Gdy Fowkkes skłonił się przysięgłym i usiadł, Houghton ogłosił przerwę na lunch przed

popołudniowymi zeznaniami.

Bosch obserwował przysięgłych, wychodzących najbliższymi drzwiami. Kilkoro z nich

obejrzało się przez ramię. Ostatnia osoba, czarna kobieta około pięćdziesiątki, popatrzyła Boschowi
prosto w oczy. Spuścił wzrok i natychmiast tego pożałował. Kiedy uniósł powieki, kobiety już nie
było.

16

Gdy sędzia ogłosił przerwę, McCaleb wyłączył telewizor. Nie chciał wysłuchiwać analizy

gadających głów. Uznał, że we wstępnej rozgrywce zwyciężyła obrona. Fowkkes wykonał zręczne
posunięcie, mówiąc przysięgłym, że jemu również życie prywatne i obyczaje jego klienta wydają
się odpychające. Dawał tym ludziom do zrozumienia, że jeśli on potrafi coś takiego znieść, to oni
także. Przypomniał im, że w procesie chodzi o odebranie życia, a nie o tryb życia.

McCaleb wrócił do materiałów, które przygotowywał przed popołudniowym spotkaniem z

Jaye Winston. Znalazł się na łodzi już po śniadaniu i zgromadził w jednym miejscu wszystkie swoje
akta i książki. Teraz, korzystając z nożyczek i taśmy, układał dokumentację, która – jak miał
nadzieję – nie tylko wywrze wrażenie na Winston, lecz przekona ją o czymś, w co on sam nie
bardzo mógł uwierzyć. W pewien sposób układanie dokumentacji było próbą generalną przed
wytoczeniem zarzutów. Z tego względu czas spędzony nad tym, co miał powiedzieć i pokazać
Winston, nie był dla McCaleba stracony. Można było dostrzec luki w rozumowaniu i przygotować
odpowiedzi na pytania, które Winston niewątpliwie zada.

Zadzwoniła do niego, gdy rozważał, co dokładnie ma jej powiedzieć.

– Niewykluczone, że nam się poszczęściło z tą sową. Może tak, a może nie.

– O co chodzi?

– Hurtownik z Middleton w Ohio twierdzi, że wie, skąd ona pochodzi. Otóż stąd, z Carson,

z miejsca zwanego „Ptasi Szlaban”.

– A dlaczego tak twierdzi?

– Bo Kurt przefaksował zdjęcia naszego ptaszka i facet z Ohio zauważył otwór w

podstawie.

– No dobra, i co z tego?

– To, że na ogół producent wysyła je z zamkniętą podstawą, żeby dało się ją napełnić

piaskiem, bo wtedy ptak się nie przewraca, kiedy wieje, leje i tak dalej.

– Rozumiem.

– No więc jest jedna hurtownia, która zamawia sowy z wydrążoną podstawą. „Ptasi

Szlaban”. Tak sobie tam życzą, ponieważ wkładają do środka jakiś gadżet, który skrzeczy.

– Jak to: skrzeczy?

– No, wydaje odgłosy jak prawdziwa sowa. To chyba naprawdę odstrasza ptaki. Wiesz, jak

brzmi hasło reklamowe „Ptasiego Szlabanu”? „Na ten widok każdemu ptaszkowi puszczą nerwy”.
Milutkie, co? W ten sposób odbierają telefon.

McCaleb nie zaśmiał się w odpowiedzi. Jego myśli wirowały zbyt szybko, by dotarł do

niego jakikolwiek żart.

– To jest w Carson?

– Tak, niedaleko od twojej przystani. Muszę zaraz wyjechać, ale chciałam tam zajrzeć,

zanim spotkam się z tobą. Może byśmy się tam umówili? Zdążysz?

– Dobry pomysł. Przyjadę.

Podała mu adres – około piętnastu minut jazdy z Cabrillo Marina – i umówili się na drugą.

Powiedziała, że prezes spółki, niejaki Cameron Riddell, zgodził się z nimi spotkać.

– Zabierzesz sowę, prawda? – spytał McCaleb.

– Wiesz co, Terry? Jestem detektywem od prawie dwunastu lat, a mózg posiadam od

znacznie dłuższego czasu.

– Przepraszam.

– Do zobaczenia o drugiej.

McCaleb rozłączył się, wyjął z zamrażarki niezjedzone tamale, podgrzał je w kuchence

mikrofalowej, zawinął w folię i schował do torby, żeby zjeść po drodze. Potem zajrzał do córeczki,
śpiącej w bawialni pod opieką dochodzącej niani, pani Perez. Musnął palcem policzek dziecka i
wyszedł.

„Ptasi Szlaban” mieścił się w zamożnej dzielnicy przemysłowej po wschodniej stronie

autostrady numer 405, tuż poniżej lądowiska, przed którym unosił się na uwięzi sterowiec
Goodyear. Był na miejscu i McCaleb zauważył, że przytrzymujące go liny falują w podmuchach
popołudniowego wiatru, wiejącego od gór. Gdy zatrzymał się na parkingu „Ptasiego Szlabanu”,
dostrzegł LTD z nalepkami na kołpakach i nagle domyślił się, że to musi być samochód Jaye
Winston. Miał rację. Winston siedziała w niewielkiej poczekalni za oszklonymi drzwiami. Na
krześle obok leżała aktówka i tekturowe pudełko, oklejone czerwoną taśmą z napisem
„MATERIAŁ DOWODOWY”. Winston szybko wstała i podeszła do okienka recepcji, za którym
McCaleb dostrzegł młodego mężczyznę z telesłuchawkami na głowie.

– Czy może pan zawiadomić pana Riddella, że już jesteśmy?

Mężczyzna, który właśnie przekazywał wiadomość, skinął głową.

Kilka minut później wprowadzono ich do biura Camerona Riddella. McCaleb niósł pudełko.

Winston dokonała prezentacji, przedstawiając McCaleba jako swojego kolegę. Była to prawda,
która jednocześnie maskowała jego brak uprawnień.

Riddell okazał się sympatycznym, trzydziestokilkuletnim mężczyzną, gotowym udzielić

wszelkiej pomocy w śledztwie. Winston wciągnęła lateksowe rękawiczki, przesunęła kluczem
wzdłuż czerwonej taśmy i otworzyła pudełko. Wyjęła sowę i postawiła ją na biurku Riddella.

– Co pan może nam o niej powiedzieć?

Riddell pochylił się nad ptakiem, nie wychodząc zza biurka.

– Nie wolno dotykać, prawda?

– No cóż, niech pan skorzysta z tego.

Otworzyła aktówkę, wyjęła z tekturowego opakowania drugą parę rękawiczek i podała je

Riddellowi. McCaleb przyglądał się temu bez słowa, postanowiwszy, że nie będzie się wtrącał,
dopóki Winston o to nie poprosi albo dopóki nie pominie w rozmowie czegoś istotnego. Riddell
mocował się z rękawiczkami, usiłując je naciągnąć.

– Przepraszam – powiedziała Winston. – To rozmiar średni, a pan mi wygląda na duży.

Wciągnąwszy wreszcie rękawiczki, Riddell ujął sowę oburącz i zbadał jej podstawę. Zajrzał

w głąb wydrążonej plastikowej formy, a potem odwrócił ptaka i popatrzył w jego malowane oczy.
Wreszcie postawił sowę na rogu biurka i wrócił na swoje krzesło. Usiadł i nacisnął guzik
interkomu.

– Monique, tu Cameron. Czy możesz skoczyć na zaplecze i przynieść mi jedną skrzeczącą

sowę? To pilne.

– Już lecę.

Riddell ściągnął rękawiczki i rozprostował palce. Spojrzał na Winston; wyczuł już

wcześniej, że to ona jest tutaj szefem. Ruchem ręki wskazał przyniesioną sowę.

– Owszem, to nasz produkt, ale został… nie wiem, jak pani by to określiła… został

zmieniony, zmodyfikowany. Nie sprzedajemy ich w takiej postaci.

– To znaczy?

– Monique zaraz przyniesie jeden egzemplarz do obejrzenia, ale mogę od razu powiedzieć,

ze ta sowa została przemalowana i usunięto z niej urządzenie akustyczne. Ponadto brakuje firmowej
etykiety, którą zawsze umieszczamy na spodzie. – Wskazał dolną część figury.

– Zacznijmy od przemalowania – zaproponowała Winston. – Co zmieniono?

Zanim Riddell zdążył odpowiedzieć, ktoś zapukał do drzwi i weszła kobieta z sową

opakowaną w plastikową folię. Riddell kazał kobiecie rozpakować ptaka i postawić na biurku.
McCaleb zauważył jej dziwną minę, gdy zobaczyła czarne oczy sowy, którą przywiozła Winston.
Riddell podziękował jej i wyszła.

McCaleb przyjrzał się sowom stojącym tuż obok siebie. Ta z materiału dowodowego była

ciemniejsza. Sowa z „Ptasiego Szlabanu” mieniła się pięcioma kolorami, włączając w to biel i
błękit, a jej źrenice okalała odblaskowa bursztynowa obwódka. Plastikowa podstawka była czarna.

– Widać, że tę sowę ktoś przemalował – powiedział Riddell. – A zwłaszcza oczy. Jeśli się je

w ten sposób zamaluje, traci się efekt. To są tak zwane refleksy. Warstwa folii odbija światło i
wywołuje wrażenie, że oczy się poruszają.

– A ptaki myślą, że to prawdziwa sowa.

– Właśnie. Kiedy się je pomaluje w ten sposób, ginie cały efekt.

– Osobie, która je tak pomalowała, nie chodziło o ptaki. Czy są jeszcze jakieś inne różnice?

Riddell pokręcił głową.

– Tyle że przyciemniono pióra. Sama pani widzi.

– Tak. Wspomniał pan, że usunięto mechanizm. Jaki?

– Dostajemy sowy z Ohio, malujemy i wstawiamy w środek jeden z dwóch mechanizmów.

To jest nasz standardowy model.

Riddell podniósł sowę i pokazał spód. Czarna plastikowa podstawka obróciła się z głośnym,

zgrzytliwym dźwiękiem.

– Słyszycie to skrzeczenie?

– Tak, panie Riddell. Już wystarczy.

– Przepraszam. Ale sami widzicie, że sowa siedzi na czymś takim i reaguje na wiatr. Pod

wpływem podmuchów wydaje odgłosy, które kojarzą się z drapieżnikiem. To działa, dopóki wieje
wiatr. Mamy również model luksusowy z wmontowanym urządzeniem elektronicznym. Głośnik
wydaje nagrane okrzyki ptaków drapieżnych, na przykład jastrzębia. Siła wiatru nie ma znaczenia.

– Czy można kupić sowę bez wewnętrznych dodatków?

– Owszem, sprzedajemy części zamienne, jeśli sowa zginie lub ulegnie uszkodzeniu.

Wystawiona na działanie warunków atmosferycznych, zwłaszcza nad morzem, traci barwy po
dwóch, trzech latach. Wtedy trzeba ją odmalować albo kupić nową. Sama figura jest bardzo tania.

Winston zerknęła na McCaleba. Nie miał żadnych pytań ani nic do dodania. Kiwnął tylko

głową, wobec czego Winston zwróciła się do Riddella.

– No dobrze, spróbujmy sprawdzić, czy da się wytropić nabywcę tej sowy.

Riddell długo wpatrywał się w ptaka, jak gdyby oczekując jakiejś odpowiedzi.

– To będzie trudne. Towar cieszy się dużą popularnością. Sprzedajemy tysiące sztuk rocznie.

W detalu, w sprzedaży wysyłkowej i przez Internet. – Pstryknął palcami. – Ale mam coś bardziej
konkretnego.

– Co?

– W zeszłym roku zmienili formę. Chińczycy. Przeprowadzili jakieś badania i wyszło im, że

sowa uszata lepiej odstrasza inne ptaki, więc zaczęli dorabiać sowom uszy.

– Niezupełnie pana rozumiem.

Riddell uniósł palec, jak gdyby chcąc ją na chwilę uciszyć. Wysunął szufladę biurka i zaczął

grzebać w papierach. McCaleb zauważył, że „Ptasi Szlaban” zajmuje się przede wszystkim nie
plastikowymi sowami, lecz odstraszaniem ptactwa na szerszą skalę, obejmującą siatki i druty.
Riddell odszukał stronę ze sztucznymi sowami i podsunął katalog Winston i McCalebowi.

– To z zeszłego roku – powiedział. – Sowa ma gładką głowę. Zmieniliśmy producenta w

czerwcu, ponad pół roku temu. A teraz mamy takie. – Wskazał sowy na stole. – Ich upierzenie
tworzy dwa punkty, czy raczej pędzelki na czubku głowy. Według akwizytora, są to rogi, i takie
sowy określa się niekiedy mianem sów diabelskich.

Winston zerknęła na McCaleba, który odruchowo uniósł brwi.

– A zatem naszą sowę ktoś zamówił lub kupił w czerwcu albo później – zwróciła się do

Riddella.

– Raczej w sierpniu albo nawet we wrześniu. Zmiana nastąpiła w czerwcu, ale nowe modele

dostaliśmy dopiero pod koniec lipca. Poza tym chcieliśmy najpierw sprzedać zapas sów z gładkimi
głowami.

Winston zaczęła wypytywać Riddella o rejestry transakcji i ustaliła, że dane dotyczące

zamówień pocztowych i internetowych są wyczerpujące i uzupełniane na bieżąco w komputerze.

Ale najwyraźniej nie rejestrowano poziomu sprzedaży handlu detalicznego artykułami
gospodarczymi lub okrętowymi. Riddell odwrócił się do komputera na biurku i wstukał kilka
poleceń. Następnie wskazał palcem ekran, choć McCaleb i Winston siedzieli pod takim kątem, że
nie mogli go widzieć.

– Zapytałem o numery partii sprzedanych po pierwszym sierpnia – powiedział.

– Numery?

– Tak, modeli standardowych i luksusowych, a także form zamiennych. Wygląda na to, że

wysłaliśmy czterysta czternaście sztuk. A detaliści kupili równe sześćset.

– Z tego wynika, żfe możemy, przynajmniej za pana pośrednictwem, wytropić tylko tych

czterysta czternaście?

– Właśnie.

– Ma pan nazwiska i adresy kupców?

– Mam.

– Czy byłby pan skłonny udostępnić nam te informacje bez nakazu sądowego?

Riddell zmarszczył brwi, jak gdyby pytanie wydało mu się absurdalne.

– Mówiła pani, że tu chodzi o morderstwo, prawda?

– Prawda.

– Nie potrzebujemy nakazu sądowego. Chcemy pomóc, jeśli tylko możemy.

– To bardzo krzepiące, panie Riddell.

Siedząc w samochodzie Winston, przeglądali wydruki komputerowe otrzymane od Riddella.

Pudełko z sową leżało między nimi na siedzeniu. Wydruków było trzy; dotyczyły modeli
luksusowych, standardowych i zastępczych. McCaleb chciał zobaczyć najpierw listę modeli
zastępczych, gdyż instynkt podpowiadał mu, że sowę znalezioną w mieszkaniu Edwarda Gunna
kupiono wyłącznie po to, by odegrała swoją rolę na miejscu zbrodni i dlatego żadne mechanizmy
nie były potrzebne. Ponadto ten model był najtańszy.

– Lepiej, żebyśmy tu coś znaleźli – mruknęła Winston, studiując listę nabywców

standardowych sów. – Bo ściganie klientów przez różne składnice i innych detalistów oznacza
nakazy sądowe, adwokatów i… hej, jest tu Muzeum Getty’ego. Zamówili cztery sztuki.

McCaleb spojrzał na nią z zastanowieniem. Wreszcie wzruszył ramionami i wrócił do

swojego spisu. Winston również posuwała się naprzód, wyliczając przy tym dalsze trudności, jakie
napotkają, jeśli będą musieli przeszukiwać sklepy detaliczne, sprzedające rogate sowy. McCaleb
przestał ją słyszeć, gdy dotarł do trzeciego nazwiska od końca. Rozpoznał je i przesunął palcami
wzdłuż danych określających adres, pod który przesłano sowę, sposób uiszczenia należności, źródło
zamówienia oraz nazwisko odbiorcy, jeśli nie jest nim nabywca. Musiało go zatkać, bo Winston
natychmiast wyczuła jego nastrój.

– Co jest?

– Coś znalazłem.

Podsunął jej wydruk i wskazał linijkę.

– Ten nabywca. Jerome van Aeken. Kazał wysłać jedną sowę na adres Gunna tuż przed

Bożym Narodzeniem. Zapłacił przekazem pocztowym.

Wzięła wydruk i zaczęła odczytywać informacje.

– Przesłano ją na Sweetzer, owszem, ale na nazwisko niejakiego Lubberta Dasa. Lubbert

Das. Nikt taki nie wypłynął w śledztwie. Nie przypominam sobie też tego nazwiska z listy
lokatorów budynku. Zadzwonię do Rohrshaka i sprawdzę, czy Gunn miał sublokatora o takim
nazwisku.

– Szkoda fatygi. Lubbert Das nigdy tam nie mieszkał.

Spojrzała na niego znad kartek.

– Wiesz, kim jest ten Lubbert Das?

– W pewnym sensie.

Jej czoło przecięły głębokie zmarszczki.

– W pewnym sensie? A Jerome van Aeken?

Kiwnął głową. Winston opuściła kartki na leżące na siedzeniu pudełko. Jej mina zdradzała

zaciekawienie i rozdrażnienie zarazem.

– Cóż, Terry, chyba już czas, żebyś mi powiedział, co wiesz.

McCaleb znowu kiwnął głową i położył dłoń na klamce.

– Może pogadamy o tym na mojej łodzi?

– A czemu nie tu i teraz, do kurwy nędzy?

McCaleb uśmiechnął się do niej lekko.

– Ponieważ będzie to tak zwana demonstracja audiowizualna. – Otworzył drzwiczki,

wysiadł i zajrzał do samochodu. – Spotkamy się na łodzi, dobra?

Pokręciła głową.

– Lepiej, żebyś miał dla mnie jakiś naprawdę niesamowity portret.

Teraz on pokręcił głową.

– Nie mam jeszcze gotowego portretu, Jaye.

– Więc co masz?

– Podejrzanego.

Zatrzasnął drzwiczki i ruszył w stronę swojego auta, słysząc jej stłumione przekleństwa. W

pewnej chwili na parking padł cień. McCaleb spojrzał w górę i zobaczył, że sterowiec Goodyear
całkowicie przesłonił słońce.

17

Spotkali się piętnaście minut później na „Ścigającej Fali”. McCaleb wyją! coca-colę i

poprosił Winston, żeby usiadła na wyściełanym krześle przy stoliku w salonie. Jeszcze na parkingu
powiedział jej, by zabrała ze sobą plastikową sowę. Teraz wyjął sowę z pudełka, używając przy tym
papierowych ręczników, i postawił na stoliku. Winston obserwowała go, zaciskając gniewnie usta.
McCaleb zapewnił, że rozumie jej złość – w końcu to było śledztwo Winston, a on nią dyrygował –
ale dodał, że odzyska kontrolę nad sytuacją, gdy tylko zobaczy to, co on ma jej do pokazania.

– Powiem ci jedno, Terry. Lepiej, kurwa, żeby to było coś dobrego.

Przypomniał sobie, że kiedyś zanotował na wewnętrznej stronie teczki z aktami pierwszej

sprawy, nad którą razem pracowali, że Jaye Winston ma skłonność do używania wulgaryzmów w
chwilach napięcia. Zanotował również, że jest inteligentna i posiada intuicję. Miał nadzieję, że to
także nie uległo zmianie.

Podszedł do blatu, na którym czekały przygotowane materiały. Otworzył teczkę, wyjął

pierwszy arkusz i zaniósł do stolika. Odsunął na bok wydruki z „Ptasiego Szlabanu” i położył
arkusz obok plastikowej sowy.

– Jak myślisz, czy to nasz ptak?

Winston pochyliła się nad kolorowym obrazem, który przed nią leżał. Był to powiększony

fragment „Ogrodu rozkoszy ziemskich” Boscha: nagi mężczyzna, obejmujący ciemną sowę o
błyszczących czarnych oczach. McCaleb wyciął ten i inne fragmenty z książki Marijnissena.
Obserwował oczy Winston, przesuwające się z plastikowego ptaka na obraz i z powrotem.

– Widzę wyraźną zbieżność – przyznała po chwili. – Skąd to wziąłeś? Z muzeum?

Powinieneś był mi o tym powiedzieć wczoraj, Terry. Co tu się, kurwa, dzieje?

McCaleb pojednawczym gestem uniósł ręce.

– Wszystko ci wyjaśnię. Tylko najpierw pokażę to, co mam do pokazania. A później możesz

mnie pytać, o co zechcesz.

Ruchem ręki zachęciła go, żeby kontynuował. Wziął z blatu kolejny arkusz i położył przed

nią.

– Inny obraz tego samego malarza.

Popatrzyła. Był to fragment „Sądu Ostatecznego”, przedstawiający związanego i skazanego

na piekło grzesznika w odwróconej pozycji płodu.

– Nie dręcz mnie. Kto to namalował?

– Za chwilę ci powiem.

Wrócił do teczki leżącej na blacie.

– Czy ten facet jeszcze żyje? – podniosła głos.

Przyniósł trzeci arkusz i położył na stoliku.

– Zmarł mniej więcej pięćset lat temu.

– O Jezu.

Wzięła arkusz i przyjrzała mu się uważnie. Była to kopia „Siedmiu grzechów głównych”.

– To ma być oko Boga, które widzi wszystkie grzechy świata – objaśnił McCaleb. –

Rozpoznajesz słowa, wypisane pośrodku, wokół tęczówki?

– Strzeż się, strzeż się… – zaczęła szeptem. – O Boże, to faktycznie świr. Kim on jest?

– Jeszcze jeden obrazek. To uzupełni całość.

Po raz czwarty podszedł do teczki i wrócił z kolejną reprodukcją obrazu Boscha. Wręczył ją

Winston.

– To się nazywa „Leczenie głupoty”. W średniowieczu wierzono, że przez usunięcie

kamienia z mózgu można uleczyć człowieka z głupoty i fałszu. Zwróć uwagę, gdzie zrobiono
nacięcie.

– Zwróciłam. Tam gdzie u naszej ofiary. A to tutaj, dookoła, to co?

Powiodła palcem wokół obrazu. Na zewnętrznej czarnej obwódce wypisano niegdyś

ozdobne złote litery, które obecnie zblakły i stały się prawie nieczytelne.

– W tłumaczeniu brzmi to następująco: „Panie, wydobądź ten kamień. Nazywam się

Lubbert Das”. Opracowania krytyczne na temat twórcy tego dzieła zaznaczają, że w owym czasie
imię Lubbert miało znaczenie ironiczne i oznaczało zboczeńca albo głupca.

Winston odłożyła kartkę i uniosła ręce w pokojowym geście.

– No dobra, Terry, wystarczy. Co to za malarz i kogo podejrzewasz?

McCaleb skłonił głowę. Nadszedł czas.

– Nazwisko malarza brzmi: Jerome van Aeken. Pochodził z Niderlandów i uważa się go za

jednego z najwybitniejszych twórców północnoeuropejskiego renesansu. Ale malował obrazy
mroczne, pełne potworów i upiornych demonów. I sów. Tu jest pełno sów.

Krytycy piszą, że w jego twórczości sowa jest symbolem zła, zagłady, upadku ludzkości. –

Z arkuszy na stoliku wyciągnął reprodukcję z mężczyzną obejmującym sowę. – To w pewnym
sensie mówi o nim wszystko. Człowiek akceptuje zło, diabelską sowę, jak to ujął pan Riddell, co w
nieuchronny sposób wiedzie go do piekła. Tu masz ten obraz w całości.

Podszedł do teczki i przyniósł pełną reprodukcję „Ogrodu rozkoszy ziemskich”. Śledził

spojrzenie Winston, gdy oglądała obrazy. Dostrzegł obrzydzenie pomieszane z fascynacją. Wskazał
cztery sowy, łącznie z wyodrębnionym wcześniej fragmentem.

Gwałtownym ruchem odepchnęła reprodukcje i spojrzała na niego.

– Chwila, moment. Ja to już kiedyś widziałam. W książce albo na zajęciach z historii sztuki.

Ale ten van Aeken z niczym mi się nie kojarzy. On to namalował?

McCaleb kiwnął głową.

– „Ogród rozkoszy ziemskich”. Namalował go van Aeken, ale go nie znasz, bo nie używał

prawdziwego nazwiska. Nadał swojemu imieniu łacińskie brzmienie, a nazwisko zaczerpnął od
nazwy miasta, w którym się urodził. Zyskał sławę jako Hieronymus Bosch.

Wpatrywała się w niego przez długą chwilę, kojarząc obrazy z nazwiskami i ze sprawą

Edwarda Gunna.

– Bosch – powiedziała bardzo cicho. – A Hieronymus…

Urwała. McCaleb skinął głową.

– Tak. Tak właśnie Harry ma na imię.

Krążyli po salonie ze spuszczonymi głowami, uważając, żeby nie wpaść na siebie.

Przerzucali się słowami pełnymi emocji, wyładowując złe napięcie, które w nich narosło.

– To już przesada, McCaleb. Czy ty w ogóle wiesz, o czym mówisz?

– Dokładnie wiem. I niech ci się nie wydaje, że tego nie przemyślałem. Uważam go za

przyjaciela, Jaye. Coś… nie wiem, ale kiedyś wydawało mi się, że jesteśmy do siebie podobni. A
teraz popatrz na to, na te połączenia, paralele. To pasuje. Wszystko pasuje.

Urwał i spojrzał na nią. Nadal chodziła po pokoju.

– On jest gliniarzem! I to z wydziału zabójstw, na miłość boską.

– No to co? Chcesz powiedzieć, że jako gliniarz stoi poza podejrzeniem? To jest Los

Angeles, współczesny Ogród Rozkoszy Ziemskich. Czyhają tu te same pokusy i demony. Nie
musisz ruszać się z miasta, żeby znaleźć przykłady: policjanci handlują narkotykami, okradają
banki, nawet mordują. Czy słowo „Przedmurze” mówi ci coś?

– Wiem, wiem. Po prostu… – Nie dokończyła.

– Wszystko pasuje przynajmniej na tyle, żebyśmy się temu bardzo uważnie przyjrzeli.

Stanęła i popatrzyła na niego.

– My? Zapomnij o tym, Terry. Poprosiłam cię, żebyś rzucił okiem na raporty, a nie, żebyś

tropił sprawcę. To nie twój interes.

– Nie zostawię tego, Jaye. Jeśli to ja kieruję podejrzenia na Boscha, nie wycofam się.

Winston ciężko opadła na krzesło.

– No dobrze, może pogadamy na ten temat, kiedy i jeśli coś z tego wyniknie. Nadal nie

jestem przekonana.

– W porządku. Ja też.

– Nie da się ukryć, że dałeś niezły popis z tymi obrazkami i całym przedstawieniem sprawy.

– Wiem tylko, że to ma jakiś związek z Harrym Boschem. Jedno z dwojga: albo to zrobił,

albo został wrobiony. Pracuje w policji od dawna.

– Od dwudziestu pięciu albo trzydziestu lat. Lista osób, które wpakował do więzienia,

miałaby chyba z jard długości. A połowa z nich pewnie już wyszła. Sprawdzenie ich zajmie cały
pieprzony rok.

McCaleb kiwnął głową.

– Niech ci się nie wydaje, że on o tym nie wiedział.

Obrzuciła go przenikliwym spojrzeniem. Spuściwszy głowę, zaczął znowu krążyć po

salonie. Przedłużające się milczenie skłoniło go do uniesienia oczu. Napotkał wzrok Winston.

– O co chodzi?

– Ty naprawdę sądzisz, że to Bosch, no nie? Wiesz coś jeszcze.

– Nie. Staram się zachować bezstronność. Należy zbadać wszelkie ewentualne tropy.

– Gówno prawda. Podążasz jednym tropem.

McCaleb nie odpowiedział. Jego poczucie winy było dostatecznie silne nawet bez

dodatkowych uwag Winston.

– Dobra – powiedziała. – Puść farbę. I nie martw się, nie będę ci miała za złe, jeśli się

pomylisz.

Przystanął i spojrzał na nią.

– No dalej, puść farbę.

Pokręcił głową.

– Jeszcze wszystkiego nie rozgryzłem. Wiem tylko, że to, co tu mamy, znacznie przekracza

granice zbiegu okoliczności. Dlatego musi istnieć jakieś wytłumaczenie.

– Więc podaj mi wytłumaczenie wiążące się z Boschem. Znam cię. Myślałeś o tym.

– W porządku, ale pamiętaj, że to na razie tylko hipoteza.

– Będę pamiętać. Mów.

– Przede wszystkim jest detektyw Hieronymus Bosch, który wierzy… nie, powiedzmy

raczej: wie, że ten facet, Edward Gunn, wymigał się od kary za zabójstwo. Dalej masz Gunna,
uduszonego i upozowanego na postać z obrazu malarza Hieronymusa Boscha. Dorzuć do tego
plastikową sowę i jeszcze kilka punktów wspólnych między dwoma Boschami, pomijając nawet
nazwisko, a sama zobaczysz.

– Co zobaczę? Te zbieżności nie oznaczają, że zrobił to Bosch. Sam powiedziałeś, że ktoś

mógł zaaranżować całą scenerię, żeby wrobić Boscha.

– Nie wiem, na czym to polega. Mam chyba jakieś przeczucie. W Boschu jest coś… coś

niejasnego. – Przypomniał sobie określenie Vosskuhlera z muzeum. – Ciemność mroczniejsza niż
noc.

– Co masz na myśli?

McCaleb zbył pytanie machnięciem ręki. Sięgnął po reprodukcję przedstawiającą człowieka

z sową w objęciach i podsunął Winston.

– Spójrz na tę ciemność. Na te oczy. Harry ma w sobie coś podobnego.

– Chyba ci odbiło, Terry. Co ty opowiadasz? Że w poprzednim życiu Harry Bosch był

malunkiem? Sam posłuchaj tego, co mówisz.

Odłożył arkusz i odsunął się od niej, kręcąc głową.

– Nie wiem, jak to wyrazić – powiedział. – Po prostu coś tu jest na rzeczy. Tych dwóch

łączy coś więcej niż nazwisko.

Machnął ręką.

– No dobrze, jedźmy dalej – rzuciła Winston. – Dlaczego właśnie teraz? Jeśli to Bosch, to

dlaczego teraz? I dlaczego Gunn? Minęło już sześć lat, odkąd mu się wymknął.

– To ciekawe, że mówisz „mu”, a nie „wymiarowi sprawiedliwości”.

– Nic szczególnego nie miałam na myśli. Lubisz łapać…

– Dlaczego teraz? Kto wie? Ale spotkali się w celi dla pijaków w przeddzień zabójstwa. To

samo zdarzyło się w październiku i jeszcze wcześniej. Ilekroć ten facet lądował w pudle, zjawiał się
tam Bosch.

– Ale ostatnim razem Gunn był zbyt zalany, żeby rozmawiać.

– Kto tak twierdzi?

Kiwnęła głową. Przebieg spotkania w celi znali tylko z relacji Boscha.

– W porządku, zgoda. Tylko dlaczego Gunn? Rozumiesz, nie chcę oceniać mordercy ani

ofiar pod względem ich wartości, ale daj spokój, facet zadźgał prostytutkę w podrzędnym
hollywoodzkim hotelu. Wiadomo, że jedni liczą się bardziej, inni mniej, a ona na pewno nie była
nikim ważnym. Czytałeś raporty: nawet rodzinie na niej nie zależało.

– Więc brakuje tu czegoś, o czymś nie wiemy. Bo Harry’emu zależało. Nie wydaje mi się,

żeby kiedykolwiek stosował w śledztwie hierarchię wartości. Ale jest coś, czego o Gunnie nie
wiemy. Musi być. Sześć lat temu to wystarczyło, żeby Harry wyrzucił swojego przełożonego przez
okno biura i został za to zawieszony. Wystarczyło, żeby odwiedzał Gunna w celi za każdym razem,
kiedy go przymykali. – McCaleb pokiwał głową. – Musimy wykryć, co wyzwoliło reakcję. Znaleźć
bodziec stresowy. Dowiedzieć się, dlaczego to się stało teraz, a nie rok temu, dwa lata temu czy
kiedykolwiek.

Winston wstała gwałtownie.

– Może byś tak przestał mówić „my”? Poza tym jest jeszcze coś, nad czym łatwo

przeszedłeś do porządku. Dlaczego właśnie on, doświadczony gliniarz, detektyw z wydziału
zabójstw, miałby mordować tego faceta i zostawiać tropy prowadzące do siebie? Jest na to za
bystry.

– Tylko pozornie. Te tropy wydają nam się oczywiste teraz, kiedy je odkryliśmy. I

zapominasz, że sam akt morderstwa dowodzi aberracji umysłowej, rozpadu osobowości. Jeśli Harry
Bosch zboczył z drogi i wpadł do rowu, a raczej runął w przepaść, nie możemy niczego zakładać,
jeśli chodzi o jego sposób myślenia czy planowanie morderstwa. Pozostawienie tych wskazówek
może być znamienne.

Winston machnęła ręką.

– Typowe pląsy rodem z Quantico. Za dużo w tym rytualnych frazesów.

Wzięła ze stolika reprodukcję „Ogrodu rozkoszy ziemskich” i przyjrzała jej się.

– Rozmawiałam z Harrym o tej sprawie dwa tygodnie temu – dodała. – A ty wczoraj. Nie

chodził po ścianach i nie toczył piany z ust. Zeznaje w procesie. Jest chłodny, opanowany i nie robi
pod siebie z podniecenia. Wiesz, jak go nazywają ludzie z biura, ci, co go znają? „Reklama
Marlboro”.

– No cóż, rzucił palenie. Może sprawa Storeya stała się bodźcem. To duży stres. Musi

znaleźć jakieś ujście.

McCaleb zauważył, że Winston nie słucha. Coś w obrazie przyciągnęło jej uwagę. Odłożyła

arkusz i wskazała ciemną sowę w objęciach nagiego mężczyzny.

– Chcę cię o coś zapytać – zaczęła. – Jeśli nasz facet zlecił przekazanie sowy bezpośrednio z

magazynu do mieszkania ofiary, to kto tak ładnie przemalował tego pieprzonego ptaka?

McCaleb skinął głową.

– Dobre pytanie. Musiał ją przemalować w mieszkaniu Gunna. Może jednocześnie

obserwował walkę ofiary ze śmiercią.

– W mieszkaniu nie znaleziono takiej farby. Przeszukaliśmy też kontener na śmieci. Nie

było w nim żadnej farby.

– Zabrał ją i wyrzucił gdzie indziej.

– Albo zamierza z niej skorzystać przy następnej ofierze.

Zamyśliła się i długo milczała. McCaleb czekał.

– I co teraz zrobimy? – spytała wreszcie.

– Więc jednak mówisz „my”?

– Chwilowo. Zmieniłam zdanie. Nie mogę tego ujawnić w wydziale. To zbyt niebezpieczne.

Gdyby się okazało pomyłką, mogłabym się pożegnać z robotą.

McCaleb skinął głową.

– Prowadzicie z partnerem jeszcze inne śledztwa?

– Łącznie z tą mamy trzy otwarte sprawy.

– Przekaż partnerowi którąś z tamtych dwóch, a nad tym pracuj ze mną. Popracujemy nad

Boschem, dopóki nie znajdziemy rzetelnego dowodu na tak albo na nie, który będziesz mogła
oficjalnie przedstawić.

– Co mam zrobić? Zadzwonić do Harry’ego i powiedzieć, że muszę z nim porozmawiać, bo

jest podejrzany o morderstwo?

– Ja zajmę się Boschem. Będzie dyskretniej, jeśli to ja wykonam pierwszy ruch. Niech go

tylko wyczuję… kto wie, może się mylę. A może znajdę zapalnik.

– Łatwo powiedzieć. Obracamy się w bliskich kręgach i on się dowie. Wolałabym, żeby to

nie był niewypał, bo wtedy ja najmocniej oberwę.

– I tutaj właśnie mogę się przydać.

– Czyżby?

– Nie jestem gliną, więc uda mi się do niego zbliżyć. Muszę dostać się do jego domu,

zobaczyć, jak mieszka. Ty w tym czasie…

– Chwileczkę. Chyba nie mówisz o włamaniu. Do tego nie przyłożę ręki.

– Nie, nie wejdę w konflikt z prawem.

– Więc jak zamierzasz się tam dostać?

– Zapukam do drzwi.

– Powodzenia. Co chciałeś powiedzieć? Ja w tym czasie co?

– Popracujesz nad tym, co widać gołym okiem. Sprawdzisz dane z przekazu pieniężnego.

Dowiesz się więcej o Gunnie i morderstwie sprzed sześciu lat. Dowiesz się, co zaszło między
Harrym a jego ówczesnym przełożonym i o co chodziło z tym przełożonym. Harry powiedział, że
ten porucznik wyjechał z domu pewnego wieczoru i znaleziono go martwego w tunelu.

– O cholera, przypominam sobie. To się jakoś wiąże z Gunnem?

– Nie wiem. Ale wczoraj Bosch powiedział coś, co mogło być aluzją.

– Mogę to sprawdzić i zapytać o tę drugą sprawę. Tylko że Bosch się o tym dowie.

McCaleb przytaknął. Uważał, że trzeba zaryzykować.

– Masz dojście do kogoś, kto go zna? – spytał.

Z rozdrażnieniem pokręciła głową.

– Co, nie pamiętasz, że gliniarze to paranoicy? Wystarczy, że zapytam o Harry’ego Boscha,

a już będą wiedzieli, co robimy.

– Niekoniecznie. Wykorzystaj proces Storeya. To ważniak. Mogłaś oglądać Harry’ego w

telewizji i odnieść wrażenie, że wygląda nieszczególnie. „Wszystko z nim w porządku? Co się
dzieje?”. Coś w tym rodzaju. Plotkarska ciekawość.

Nie złagodniała. Podeszła do przesuwanych drzwi i skierowała oczy ku przystani. Oparła

czoło o barwioną szybę.

– Znam jego dawną partnerkę – powiedziała. – Pewna nieformalna grupa kobieca urządza

spotkania raz w miesiącu. Wszystkie pracujemy w wydziałach zabójstw, tu, na miejscu. Jest nas
kilkanaście. Była partnerka Harry’ego, Kiz Rider, dostała przeniesienie z Hollywood do napadów i
zabójstw. Wielki sukces. Ale wydaje mi się, że byli zaprzyjaźnieni. Był dla niej kimś w rodzaju
mentora. Może uda mi się do niej dotrzeć. Przy odrobinie sprytu.

McCaleb przytaknął i coś mu przyszło na myśl.

– Harry mówił mi, że rozwiódł się z żoną. Nie wiem kiedy, ale możesz ją zapytać o niego,

tak jakbyś, no, była nim zainteresowana. Jaki jest i tak dalej. Wtedy niewykluczone, że dowiesz się
czegoś ciekawego.

Winston obejrzała się na McCaleba.

– Jasne, a nasza przyjaźń jeszcze się pogłębi, gdy wyjdzie na jaw, że udawałam i chciałam

tylko przyskrzynić jej byłego partnera… jej mentora.

– Jeśli jest dobrą policjantką, zrozumie, że musiałaś go albo oczyścić, albo przygwoździć, i

chciałaś to zrobić jak najdyskretniej.

Winston odwróciła oczy.

– Muszę mieć na to pokrycie.

– To znaczy?

– To znaczy, że jeśli się tym zajmiesz, a sprawa padnie, ja nie mam z nią nic wspólnego.

McCaleb pokiwał głową. Wolałby, żeby tego nie mówiła, ale rozumiał jej troskę o własny

byt.

– Po prostu jestem z tobą szczera, Terry. Jeśli wszystko się rypnie, ma wyglądać na to, że

przegiąłeś, że prosiłam cię o przejrzenie raportów, a ty zacząłeś działać na własną rękę. Przykro mi,
ale muszę zadbać o swoje interesy.

– Rozumiem, Jaye. Jakoś to przeżyję. Zaryzykuję.

18

Wfinston długo milczała, wpatrzona w oszklone drzwi. McCaleb wyczuwał jej napięcie i po

prostu czekał.

– Opowiem ci coś o Harrym Boschu – zaczęła wreszcie. – Poznałam go jakieś cztery lata

temu. To była podwójna sprawa. Dwa uprowadzenia zakończone morderstwem. Młode kobiety,
właściwie dziewczyny. Harry prowadził śledztwo w Hollywood, a ja w West Hollywood. Dowody
rzeczowe świadczyły, że istnieje związek między tymi przypadkami. Pracowaliśmy nad nimi
osobno, ale w każdą środę spotykaliśmy się na lunchu, żeby porównać notatki.

– Miałaś portret?

– Tak. Wtedy jeszcze Maggie Griffin pracowała w tutejszej jednostce. Przygotowała dla nas

to i owo. Jak zwykle. W każdym razie sytuacja się zaostrzyła, kiedy zaginęła trzecia dziewczyna.
Tym razem siedemnastoletnia. Dowody wskazywały, że sprawca przetrzymywał dwie pierwsze
ofiary przez cztery lub pięć dni, zanim się nimi znudził i zamordował je. No więc zaczął się wyścig
z czasem. Przydzielono nam dodatkowych współpracowników i zaczęliśmy szukać wspólnego
mianownika.

McCaleb skinął głową. Wyglądało na to, że trzymali się przepisów, tropiąc seryjnego

mordercę.

– Zaświtał nam pewien pomysł – podjęła. – Wszystkie trzy ofiary korzystały z tej samej

pralni chemicznej w Santa Monica, niedaleko La Cienega. Ostatnia, trzecia dziewczyna pracowała
w wakacje w Universalu i przyniosła do wyczyszczenia służbowy uniform. Nie wchodziliśmy
jeszcze do biura kierownika, tylko obeszliśmy parking dla pracowników i spisaliśmy numery, żeby
je na wszelki wypadek sprawdzić, zanim zaczniemy zadawać pytania. No i trafiliśmy. Chodziło o
samego kierownika. Mniej więcej dziesięć lat temu przymknęli go za obrazę moralności.
Ściągnęliśmy akta i okazało się, że był to klasyczny występ ekshibicjonisty. Podjechał samochodem
na przystanek autobusowy i otworzył drzwiczki, żeby kobieta siedząca na ławce mogła sobie
obejrzeć jego fajfusa. Kobieta była podstawiona; wiedzieli, że po okolicy kręci się zboczeniec, i
wystawili przynęty. Dostał wyrok w zawieszeniu i kuratora. Ukrył to w podaniu o pracę i z czasem
awansował na kierownika firmy.

– Wyższe stanowisko, większy stres, poważniejsze przestępstwa.

– Tak też myśleliśmy. Ale nie mieliśmy żadnych dowodów. Bosch wpadł na pewien pomysł:

żebyśmy wszyscy, ja, on i nasi partnerzy, spotkali się z tym facetem, Hagenem, u niego w domu.
Powiedział, że pewien agent FBI doradził mu kiedyś, żeby zawsze, jeśli to tylko możliwe,
przyciskać podejrzanego w domu, bo czasami jego otoczenie powie ci więcej niż on sam.

McCaleb stłumił uśmiech. Tę lekcję Harry zapamiętał dzięki Cielo Azul.

– No więc pojechaliśmy za Hagenem. Mieszka! w Los Feliz, w dużym, starym,

zaniedbanym domu. To był już czwarty dzień od zniknięcia trzeciej dziewczyny i wiedzieliśmy, że
mamy mało czasu. Ustaliliśmy, że będziemy się zachowywać tak, jakbyśmy nic nie wiedzieli o jego
przeszłości i chcieli uzyskać informacje o pracownikach firmy. Wiesz, żeby sprawdzić, jak
zareaguje i czy popełni jakiś błąd.

– Słusznie.

– Weszliśmy do salonu tego gościa i to ja prowadziłam rozmowę, bo Bosch chciał

sprawdzić, jak on to przyjmie. Wiesz, dominująca kobieta. Minęło może pięć minut, aż tu nagle
Bosch wstaje i mówi: „To on. Ona jest gdzieś tutaj”. Hagen zerwał się i skoczył do drzwi. Nie
uciekł daleko.

– To był blef czy część planu?

– Ani jedno, ani drugie. Bosch po prostu wiedział. Na stoliku obok sofy leżało urządzenie do

nasłuchu, takie, jakiego używają rodzice niemowląt. Bosch je zobaczył i od razu wiedział. To była
niewłaściwa część. Nadajnik. Czyli odbiornik znajdował się gdzie indziej. U kogoś, kto ma dziecko,
powinno być odwrotnie. W salonie nasłuchuje się odgłosów z dziecięcego pokoju. Tu było inaczej.
Griffin zaznaczyła w portrecie, że ten ktoś lubi panować nad sytuacją i prawdopodobnie stosował
wobec ofiar presję werbalną. Kiedy Bosch zauważył nadajnik, zapaliło mu się w głowie światełko:
ten facet trzyma gdzieś dziewczynę i rajcuje go mówienie do niej.

– Miał rację?

– Całkowitą. Znaleźliśmy dziewczynę w garażu, w nieczynnej lodówce z trzema

wywierconymi otworami. To przypominało trumnę. Odbiornik urządzenia znajdował się w środku.
Powiedziała nam później, że Hagen, kiedy był w domu, bez przerwy do niej przemawiał. I śpiewał.
Piosenki z listy przebojów. Podkładał własne teksty o tym, jak to ją zgwałci i zabije.

McCaleb skinął głową. Pożałował, że go przy tym nie było, wiedział bowiem, co Bosch

wówczas czuł – w owej chwili olśnienia, kiedy wszystko wskakuje na miejsce. Kiedy się po prostu
wie. Takie chwile są zarazem elektryzujące i straszne. I stanowią treść życia każdego detektywa z
wydziału zabójstw.

– Opowiadam ci o tym, bo przypomniało mi się, co Bosch potem powiedział i zrobił. Kiedy

wsadziliśmy Hagena na tylne siedzenie jednego z wozów i zaczęliśmy przeszukiwać dom, Harry
został w salonie, włączył nadajnik i mówił do niego. Mówił, dopóki nie znaleźliśmy dziewczyny.
Powtarzał: „Jesteśmy tu, Jennifer. Już wszystko dobrze, idziemy po ciebie. Jesteś bezpieczna, zaraz
do ciebie przyjdziemy. Nikt ci nie zrobi krzywdy”. – Umilkła na długą chwilę i McCaleb dostrzegł
w jej oczach cień wspomnienia. – Gdy ją znaleźliśmy, to było cudowne uczucie. Żadna inna sprawa
nie wprawiła mnie w taką euforię. Podeszłam do Boscha i powiedziałam: „Musisz mieć dzieci.
Mówiłeś do niej, jakby była twoją córką”. Pokręcił głową i odparł, że nie. I dodał: „Po prostu wiem,
jak to jest, kiedy się siedzi samotnie w ciemnościach”. A potem odszedł. – Spojrzała na McCaleba.
– Przypomniałam sobie o tym, gdy zacząłeś mówić o ciemności.

Kiwnął głową.

– Co zrobimy, jeśli się okaże, że to rzeczywiście on? – spytała, ponownie odwracając twarz.

McCaleb odpowiedział szybko, żeby nie musieć się zastanawiać nad tym pytaniem:

– Nie wiem.

Gdy Winston włożyła plastikową sowę z powrotem do pudełka, zebrała kartki z

reprodukcjami i wyszła, McCaleb stanął w drzwiach i obserwował ją maszerującą po trapie w
stronę bariery. Zerknął na zegarek i stwierdził, że ma jeszcze mnóstwo czasu, by przygotować się
do wieczornej rozmowy. Postanowił obejrzeć kawałek procesu na sądowym kanale telewizyjnym.

Spojrzał ponownie przez drzwi. Winston wkładała pudełko do bagażnika. Za plecami

usłyszał czyjeś chrząknięcie. Odwrócił się gwałtownie i zobaczył Buddy’ego Lockridge’a, który
spoglądał na niego z dolnego pokładu. Piastował w objęciach stos ubrań.

– Buddy, co ty tu, do diabła, robisz?

– Człowieku, to naprawdę niesamowita sprawa. Ta, nad którą pracujesz.

– Pytałem, co tu robisz?

– Chciałem zabrać rzeczy do prania, a połowę z nich trzymam w kajucie na dole. No to

zszedłem, a potem wyście się zjawili i kiedy zaczęliście gadać, wiedziałem, że nie mogę wyjść. –
Uniósł stertę ubrań, jakby dla potwierdzenia swoich słów. – Więc usiadłem na koi i czekałem.

– I podsłuchiwałeś, o czym mówimy.

– Zupełny obłęd, człowieku. Co zamierzasz teraz zrobić? Widziałem tego Boscha w

telewizji. Wygląda na trochę spiętego.

– Wiem, czego nie zamierzam. Nie mam zamiaru o tym z tobą rozmawiać. – McCaleb

wskazał oszklone drzwi. – Wyjdź stąd, Buddy, i ani słowa nikomu. Rozumiesz mnie?

– Jasne. Chciałem po prostu…

– Wyjść.

– Przykro mi, stary.

– Mnie też.

McCaleb rozsunął drzwi i Lockridge wymknął się przez nie jak pies z podkulonym ogonem.

McCaleb z trudem powstrzymał się od kopnięcia go w tyłek. Zamiast tego ze złością szarpnął
drzwi, aż załomotała framuga. Patrzył przez szybę, dopóki nie zobaczył, że Lockridge wspina się po
pochylni i wchodzi do budynku portowego, w którym mieściła się płatna pralnia.

Wścibstwo Buddy’ego zagrażało śledztwu. McCaleb wiedział, że powinien natychmiast

zawiadomić Winston, zorientować się, jak chciałaby to rozegrać. Ale odpuścił sobie. Prawdę
mówiąc, nie chciał ryzykować, że zostanie odsunięty od sprawy.

19

Harry Bosch położył dłoń na Biblii i przysiągł mówić całą prawdę, po czym zajął krzesło

dla świadków i zerknął w stronę kamery, umieszczonej na ścianie nad ławą przysięgłych. Wiedział,
że świat na niego patrzy. Proces był transmitowany na żywo przez telewizyjny kanał sądowy i
lokalną dziewiątkę. Starał się nie okazywać zdenerwowania. Faktem było jednak, że nie tylko
przysięgli mieli mu się przyglądać i oceniać jego występ i postawę. Choć od wielu lat często składał
zeznania w procesach karnych, po raz pierwszy nie czuł się w pełni swobodnie. To, że stoi po
stronie prawdy, nie stanowiło pociechy w sytuacji, gdy prawda musiała pokonać zdradliwy tor
przeszkód, ustawionych przez bogatego, ustosunkowanego podsądnego i jego bogatego,
ustosunkowanego adwokata.

Położył raporty ze śledztwa w niebieskich okładkach na pulpicie przed sobą i przysunął

bliżej mikrofon, wywołując przenikliwy pisk, który poraził uszy wszystkich obecnych na sali.

– Detektywie Bosch, proszę nie dotykać mikrofonu – upomniał sędzia Houghton.

– Przepraszam.

Strażnik podszedł do miejsca dla świadków, wyłączył mikrofon i poprawił jego ustawienie.

Gdy Bosch kiwnął głową na znak aprobaty, bailif włączył urządzenie. Pisarz sądowy poprosił
Boscha o podanie pełnego, oficjalnego imienia i nazwiska i przeliterowanie ich do protokołu.

– Bardzo dobrze. – Sędzia kiwnął głową, gdy Bosch skończył. – Pani Langwiser?

Zastępca prokuratora okręgowego Janis Langwiser wstała zza prokuratorskiego stołu i

podeszła do pulpitu dla oskarżyciela. Miała przy sobie żółty notatnik z zapisanymi pytaniami. Była
dopiero drugą co do ważności osobą przy prokuratorskim stole, lecz od samego początku
współpracowała z detektywami prowadzącymi śledztwo. Dlatego wyznaczono ją do zadawania
pytań Boschowi.

Langwiser była młodą, przebojową prawniczką z biura prokuratora okręgowego. W krótkim

czasie przeszła od porządkowania kartotek dla bardziej doświadczonych kolegów do samodzielnego
przedstawiania akt w sądzie. Bosch współpracował z nią wcześniej, przy okazji politycznie
drażliwej i niebezpiecznej sprawy pod kryptonimem „Anielskie Schody”. Po tym doświadczeniu
zarekomendował ją na stanowisko zastępczyni Kretzlera. Teraz, gdy znowu pracowali razem,
przekonał się, że jego pierwsze wrażenie było uzasadnione. W pełni panowała nad sytuacją i
pamiętała szczegóły sprawy. Większość prawników musiałaby wertować dokumenty, żeby znaleźć
potrzebną informację, Langwiser natomiast dokładnie wiedziała, gdzie jej szukać. Nie skupiała się
jednak na drobiazgach. Ani na chwilę nie zapomniała o kwestii najważniejszej – o tym, że
wszystkie ich wysiłki mają na celu unieszkodliwienie Davida Storeya na zawsze.

– Witam pana, detektywie Bosch – zaczęła. – Proszę w kilku słowach opowiedzieć

przysięgłym o swojej pracy w policji.

Bosch odchrząknął.

– Tak. A więc pracuję w Departamencie Policji Los Angeles od dwudziestu ośmiu lat. Ponad

połowę tego czasu zajęło mi badanie zabójstw. Jestem detektywem numer trzy w wydziale zabójstw
w Hollywood.

– Co oznacza „detektyw numer trzy”?

– Detektyw trzeciego stopnia. Jest to detektyw najwyższy rangą, równy sierżantowi, ale w

Departamencie Policji Los Angeles nie ma detektywów sierżantów. Ranga wyższa niż detektyw
trzeciego stopnia to detektyw porucznik.

– Nad iloma mniej więcej zabójstwami zdarzyło się panu pracować w trakcie wykonywania

zawodu?

– Nie liczyłem dokładnie. Powiedziałbym, że w ciągu piętnastu lat było ich co najmniej

kilkaset.

– Kilkaset. – Langwiser z naciskiem powtórzyła ostatnie słowo i spojrzała na przysięgłych.

– Plus minus.

– A jako detektyw numer trzy nadzoruje pan obecnie wydział zabójstw?

– Niektóre z moich obowiązków istotnie dotyczą tego wydziału. Jestem również

przełożonym trzyosobowego zespołu, zajmującego się zabójstwami.

– A zatem stał pan na czele grupy, którą wezwano na miejsce zbrodni trzynastego

października ubiegłego roku. Czy tak było?

– Tak było.

Bosch zerknął w stronę stołu, za którym zasiadał oskarżony. David Storey kreślił coś

pisakiem w swoim szkicowniku. Robił to, odkąd wybrano skład ławy przysięgłych. Oczy Boscha
powędrowały ku obrońcy oskarżonego i zwarły się z oczyma Reasona Fowkkesa. Bosch wytrzymał
jego spojrzenie, dopóki Langwiser nie zadała następnego pytania.

– Czy chodziło o zamordowanie Donatelli Spears?

Bosch obejrzał się na Langwiser.

– Tak jest. Takiego nazwiska używała.

– To nie było jej prawdziwe nazwisko?

Bosch zerknął w stronę ławek dla publiczności i w pierwszym rzędzie za stołem

prokuratorskim dostrzegł matkę ofiary. Kobieta przyjechała poprzedniego wieczoru z Fresno.

– Należałoby to chyba określić jako pseudonim. Była aktorką i zmieniła nazwisko.

Naprawdę nazywała się Jody Krementz.

Sędzia przerwał i poprosił Boscha o przeliterowanie nazwisk do protokołu, zanim

Langwiser mogła kontynuować.

– Proszę nam opisać okoliczności wezwania. Krok po kroku, detektywie Bosch. Gdzie pan

był, co pan robił, jak pan przejął prowadzenie sprawy?

Bosch odchrząknął i wyciągnął rękę, żeby przysunąć bliżej mikrofon, ale przypomniał

sobie, co mu się przydarzyło ostatnim razem, i zrezygnował. Pochylił się nad pulpitem.

– Jadłem lunch z dwójką moich partnerów w restauracji „Musso and Frank’s” przy

Hollywood Boulevard. Był to piątek, a my zwykle tam chodzimy, jeśli mamy wolny czas. Mój
pager odezwał się o jedenastej czterdzieści osiem. Rozpoznałem numer telefonu swojej przełożonej,
porucznik Grace Billets. Gdy do niej telefonowałem, odezwały się również pagery moich
partnerów, Jerry’ego Edgara i Kizmin Rider. W tym momencie już wiedzieliśmy, że szykuje się
jakaś sprawa. Złapałem porucznik Billets, która skierowała moją grupę pod numer tysiąc jeden przy
Nichols Canyon Road, gdzie znajdowali się już wezwani telefonicznie funkcjonariusze policji i
służb medycznych. Zameldowali nam, że znaleziono zwłoki młodej kobiety na jej własnym łóżku, a
okoliczności zgonu są niejasne.

– I wówczas udał się pan pod wskazany adres?

– Nie. To ja przywiozłem naszą trójkę do „Musso”. Więc wróciłem do Hollywood, kilka

przecznic, żeby moi partnerzy wsiedli do własnych wozów. Następnie udaliśmy się, każde z
osobna, pod wskazany adres. Nigdy nie wiadomo, dokąd trzeba będzie pojechać z miejsca zbrodni.
Każdy detektyw powinien mieć własny samochód.

– Czy w tym czasie wiedział pan, kim jest ofiara i w jakich okolicznościach zginęła?

– Nie, nie wiedziałem.

– Co pan zastał na miejscu?

– Był to niewielki domek z dwiema sypialniami i widokiem na kanion. Stały tam dwa wozy

patrolowe. Sanitariusze odjechali po stwierdzeniu śmierci ofiary. W domu przebywali dwaj
funkcjonariusze z zespołu patrolowego oraz sierżant. Na sofie w salonie siedziała kobieta. Płakała.
Przedstawiono mi ją jako Jane Gilley. Była współmieszkanką Jody Krementz.

Bosch umilkł, oczekując pytań. Langwiser pochyliła się nad stołem i szepnęła coś do swego

zwierzchnika, Rogera Kretzlera.

– Pani Langwiser, czy nie ma pani więcej pytań do detektywa Boscha? – spytał sędzia

Houghton.

Langwiser, która nie zauważyła przerwy w zeznaniach, wyprostowała się gwałtownie.

– Mam, Wysoki Sądzie.

Cofnęła się za pulpit.

– Bardzo proszę, detektywie Bosch, niech pan nam opowie, co się zdarzyło, gdy weszliście

do domu.

– Zwróciłem się do sierżanta Kima, który poinformował mnie, że w sypialni na tyłach domu

spoczywają na łóżku zwłoki młodej kobiety. Podał nazwisko osoby siedzącej na sofie i zaznaczył,
że jego ludzie wycofali się z sypialni, nie ruszając niczego, gdy tylko sanitariusze stwierdzili śmierć
ofiary. Wówczas wszedłem przez krótki korytarzyk do sypialni.

– I co pan tam zastał?

– Zobaczyłem ofiarę leżącą na łóżku. Była to biała kobieta drobnej budowy, o jasnych

włosach. Później potwierdzono jej tożsamość: Jody Krementz, lat dwadzieścia trzy.

Langwiser poprosiła o pozwolenie na okazanie Boschowi zestawu zdjęć. Houghton zezwolił

i Bosch zidentyfikował ofiarę in situ, ujętą przez policyjnego fotografa. Ciało leżało na plecach.
Pościel, odsunięta na bok, odsłaniała nagą dziewczynę z rozrzuconymi nogami. Obfity biust
zachował kształt pomimo horyzontalnej pozycji ciała, co wskazywało na implant piersi. Lewe
przedramię spoczywało na brzuchu. Dłoń zakrywała wzgórek łonowy, a dwa palce wsunięte były w
pochwę.

Ofiara miała zamknięte oczy, a jej głowa leżała na poduszce, przechylona w bok,

prostopadle do szyi. Szyję otaczał mocno zaciśnięty, żółty jedwabny szal, którego drugi koniec
tworzył pętlę opasującą górną belkę u wezgłowia łóżka i sięgał prawej ręki ułożonej na poduszce
tuż nad głową dziewczyny, owinięty wokół niej kilka razy.

Zdjęcia były kolorowe. Na szyi ofiary, tam gdzie zaciśnięto szal, widniało

fioletowoczerwone zasinienie. Oczodoły nabrały różowawej barwy. Lewa strona ciała, w tym
również lewe ramię i noga, miały niebieskawe zabarwienie.

Gdy Bosch zidentyfikował fotografie jako przedstawiające Jody Krementz in situ,

Langwiser poprosiła, by mogli je obejrzeć przysięgli. Reason Fowkkes zgłosił sprzeciw,
oświadczając, że zdjęcia wywrą na przysięgłych jątrzący i szkodliwy wpływ. Sędzia oddalił
sprzeciw, lecz kazał Langwiser wybrać tylko jedną reprezentatywną fotografię. Langwiser wybrała
zdjęcie ukazujące ofiarę w dużym zbliżeniu i podała je pierwszemu mężczyźnie. Gdy zdjęcie
przechodziło z rąk do rąk, Bosch zauważył na twarzach przysięgłych i ich zastępców wyraz
wstrząsu i zgrozy. Odchylił się w tył i napił wody z papierowego kubka. Opróżniwszy go,
przyciągnął wzrok strażnika i gestem poprosił o napełnienie. Później przysunął się znowu do
mikrofonu.

Gdy przysięgli obejrzeli zdjęcie, oddano je do rąk protokolanta. Wraz z innymi dowodami

przedstawionymi w trakcie procesu miało ponownie trafić do przysięgłych podczas uzgadniania
wyroku.

Bosch obserwował Langwiser, która wróciła za pulpit, by kontynuować przesłuchanie.

Wiedział, że jest zdenerwowana. Wcześniej zjedli razem lunch w kafeterii w podziemiach drugiego
gmachu sądowego i wówczas dała wyraz swemu zaniepokojeniu. Choć była tylko zastępczynią
Kretzlera, ten głośny proces mógł wpłynąć na rozwój albo zahamowanie karier ich obojga.

Zanim podjęła zadawanie pytań, zajrzała do notatek.

– Detektywie Bosch, czy po oględzinach zwłok stwierdził pan, że wydział zabójstw

powinien wdrożyć śledztwo w tej sprawie?

– Tak, natychmiast, zanim jeszcze przybyli moi partnerzy.

– Dlaczego? Czy, pańskim zdaniem, nie był to nieszczęśliwy wypadek?

– Nie, to…

– Pani Langwiser – przerwał sędzia Houghton – proszę zadawać pojedyncze pytania.

– Przepraszam, Wysoki Sądzie. Detektywie, czy nie odniósł pan wrażenia, że kobieta mogła

przypadkowo zabić się sama?

– Nie. Odniosłem wrażenie, że ktoś się postarał, aby tak to wyglądało.

Langwiser przez długą chwilę wpatrywała się w swój notatnik. Bosch był pewien, że to

zamierzona pauza; fotografia i jego zeznanie przyciągnęły uwagę przysięgłych.

– Czy jest panu znane określenie „asfiksja autoerotyczna”?

– Tak.

– Czy może je pan objaśnić przysięgłym?

Fowkkes wstał i zgłosił sprzeciw.

– Wysoki Sądzie, być może detektyw Bosch zna się na wielu sprawach, ale nie został

zgłoszony jako ekspert w dziedzinie ludzkiego seksualizmu.

Na sali rozległy się ciche śmiechy. Bosch zauważył, że dwoje przysięgłych powściąga

uśmiech. Houghton uderzył młotkiem i spojrzał na Langwiser.

– I co pani na to?

– Mogę zgłosić i uzasadnić wniosek, Wysoki Sądzie.

– Proszę kontynuować.

– Detektywie Bosch, powiedział pan, że rozpracował setki zabójstw. Czy badał pan również

zgony, których przyczyną nie było działanie osób trzecich?

– Tak, i chyba też były ich setki. Wypadki, samobójstwa, nawet śmierć z przyczyn

naturalnych. To normalne, że funkcjonariusze z patrolu wzywają detektywa z wydziału zabójstw, by
pomógł im ustalić, czy konieczne jest wdrożenie śledztwa w sprawie morderstwa. Tak się zdarzyło i
w tym przypadku. Patrol i dowodzący nim sierżant nie bardzo wiedzieli, z czym mają do czynienia.
Zgłosili zgon jako podejrzany i moja grupa odebrała wezwanie.

– Czy kiedykolwiek badał pan zgon, którego przyczynę pan sam lub lekarz policyjny

określił jako przypadek asfiksji autoerotycznej?

– Tak.

Fowkkes znowu wstał.

– Sprzeciw, Wysoki Sądzie. Pytania dotyczą dziedziny, w której detektyw Bosch nie jest

ekspertem.

– Wysoki Sądzie – zaczęła Langwiser – ustalono w sposób oczywisty, że detektyw Bosch

jest ekspertem, jeśli chodzi o śmierć; i to wszelkiego rodzaju. Zetknął się wcześniej z takimi
przypadkami. Może to zeznać pod przysięgą.

W jej głosie pobrzmiewała nuta irytacji. Bosch pomyślał, że jest ona przeznaczona dla

przysięgłych, nie dla Houghtona. Langwiser dawała w ten sposób do zrozumienia, że pragnie
dotrzeć do prawdy, podczas gdy inni rzucają jej kłody pod nogi.

– Skłonny jestem się z tym zgodzić, panie Fowkkes – powiedział Houghton po chwili

milczenia. – Każdy sprzeciw wobec pytań dotyczących tej dziedziny zostanie oddalony. Proszę
kontynuować, pani Langwiser.

– Dziękuję, Wysoki Sądzie. A zatem, detektywie Bosch, zetknął się pan z przypadkami

asfiksji autoerotycznej?

– Tak, z trzema czy czterema. Czytałem także literaturę fachową. Znalazłem odnośniki w

książkach na temat technik dochodzeniowych w przypadkach zabójstw. Zapoznałem się również z
podsumowaniem wszechstronnych badań, przeprowadzonych między innymi przez FBI.

– Czy miało to miejsce przed tym przypadkiem?

– Tak, przed.

– Czym jest asfiksja autoerotyczna? Jak się przejawia?

– Pani Langwiser… – zaczął sędzia.

– Przepraszam, Wysoki Sądzie. Sformułuję pytanie inaczej. Czym jest asfiksja

autoerotyczna, detektywie Bosch?

Bosch napił się wody, wykorzystując tę chwilę, żeby zebrać myśli. Przerabiali te pytania

podczas lunchu.

– Jest to zgon w wyniku nieszczęśliwego wypadku. Przydarza się wówczas, gdy ofiara

usiłuje wzmocnić doznania seksualne w trakcie masturbacji, odcinając lub ograniczając dopływ
krwi tętniczej do mózgu. Zazwyczaj robi to, zaciskając sobie pętlę na szyi. Zaciśnięcie pętli
powoduje niedotlenienie mózgu. Ludzie, którzy, ehm… angażują się w podobne praktyki, uważają,

że niedotlenienie oraz wywołana przez nie euforia wzmagają fizyczne doznania. Może to jednak
doprowadzić do śmierci, jeśli taki mężczyzna posunie się zbyt daleko, na przykład uszkodzi tętnicę
szyjną albo straci przytomność nie zdjąwszy pętli i udusi się.

– Powiedział pan: „mężczyzna”. A w tym przypadku ofiara jest kobietą.

– To nie jest przypadek asfiksji autoerotycznej. W sprawach tego typu, które prowadziłem,

ofiary były płci męskiej.

– Chce pan powiedzieć, że w tym przypadku upozorowano asfiksję autoerotyczną?

– Tak, taki był mój bezpośredni wniosek. Nadal jestem tego zdania.

Langwiser skinęła głową i umilkła. Bosch wypił łyk wody. Unosząc kubek do ust, zerknął

na przysięgłych. Wszyscy zdawali się słuchać z najwyższą uwagą.

– Proszę nam przybliżyć tę kwestię. Co nasunęło panu taki wniosek?

– Czy mogę skorzystać z raportów?

– Proszę.

Bosch otworzył okładki, które trzymał przed sobą. Pierwsze cztery strony zajmował raport

wstępny, zakończony podsumowaniem oficera prowadzącego. Raport napisała Kiz Rider, choć to
Bosch prowadził śledztwo. Szybko przebiegł oczyma podsumowanie, by odświeżyć pamięć, a
potem spojrzał w stronę ławy przysięgłych.

– Pewne okoliczności przeczyły asfiksji autoerotycznej jako przyczynie śmierci.

Natychmiast nasunęły mi się wątpliwości, ponieważ, statystycznie rzecz biorąc, kobiety bardzo
rzadko bywają ofiarami w takich wypadkach. Niemal sto procent ofiar to mężczyźni. Ta
świadomość kazała mi bardzo uważnie obejrzeć ciało oraz miejsce zbrodni.

– Czy można użyć sformułowania, że od razu odniósł się pan sceptycznie do miejsca

zbrodni?

– Tak, można.

– Dobrze, proszę mówić dalej. Co jeszcze wydało się panu podejrzane?

– Pętla na szyi. W niemal wszystkich przypadkach, z jakimi zetknąłem się bezpośrednio lub

poprzez literaturę fachową, ofiary stosowały miękkie podkładki, aby zapobiec powstaniu sińców
lub ran na skórze. Najczęściej owijały szyje grubą sztuką odzieży, na przykład swetrem albo
ręcznikiem. Na to dopiero zakładały pętlę.

To zapobiegało powstaniu bruzdy urazowej na szyi. A w tym przypadku żadnej podkładki

nie było.

– I co to dla pana oznaczało?

– No cóż, z punktu widzenia ofiary to nie miało sensu. Przy założeniu, że podjęła takie

działanie, nic tu nie pasowało. Może się wydawać, że nie zastosowała żadnego zabezpieczenia, bo
jej nie obchodziło, czy będzie miała sińce na szyi. Moim zdaniem, to przeczy zdrowemu
rozsądkowi. Dodajmy, że ofiara była aktorką, o czym się dowiedziałem od razu, ponieważ
znalazłem na biurku cały plik portretowych zdjęć. Wygląd zewnętrzny bardzo się dla niej liczył,
kiedy szukała zajęcia. Po prostu nie uwierzyłem, że mogłaby świadomie podjąć działania, o
charakterze seksualnym czy jakimkolwiek innym, po których zostałyby jej widoczne sińce na szyi.
Między innymi dlatego doszedłem do wniosku, że wszystko zostało zainscenizowane.

Bosch spojrzał w stronę stołu, za którym siedział podsądny. Storey nadal nie podnosił głowy

i szkicował coś w notesie, zupełnie jakby znajdował się na ławce w parku. Bosch zauważył, że
Fowkkes robi notatki w bloku listowym. Zaczął się zastanawiać, czy nie powiedział czegoś, co
można by wykorzystać przeciw niemu. Wiedział, że Fowkkes jest specjalistą od wyrywania zdań z
kontekstu i nadawania im nowego znaczenia.

– Co jeszcze potwierdziło pana wniosek? – spytała Langwiser.

Bosch ponownie zerknął na podsumowanie raportu.

– Przede wszystkim rozmieszczenie plam opadowych, które wskazywało na to, że zwłoki

zostały przeniesione.

– A mówiąc językiem laików, detektywie, co to są plamy opadowe?

– Kiedy serce przestaje pompować krew, ta krew gromadzi się w najniżej położonych

częściach ciała. Po pewnym czasie na skórze pojawiają się zasinienia. Jeśli przenosi się ciało, sińce

pozostają, ponieważ krew krzepnie. Z upływem czasu przebarwienia stają się coraz bardziej
widoczne.

– Jak było w tym przypadku?

– W tym przypadku było wyraźnie widać, że krew spłynęła do lewej połowy ciała, co

oznaczało, iż w chwili śmierci lub tuż po niej ofiara spoczywała na lewym boku.

– Ale pozycja, w której znaleziono zwłoki, była inna. Czy tak?

– Tak. Ciało zostało ułożone na wznak… leżało na plecach.

– I co pan z tego wywnioskował?

– Ciało zostało przeniesione po śmierci. Ułożono tę kobietę tak, by jej pozycja wskazywała

na zgon w wyniku asfiksji autoerotycznej.

– Co, według pana, było przyczyną śmierci?

– Wtedy jeszcze nie miałem pewności. Wiedziałem tylko, że coś tu nie gra. Zasinienia na

szyi pod pętlą sugerowały, że kobieta została uduszona, ale nie zrobiła tego sama.

– Kiedy pańscy partnerzy pojawili się na miejscu zbrodni?

– Podczas moich wstępnych oględzin zwłok i ich otoczenia.

– Czy doszli do tych samych wniosków, co pan?

Fowkkes zgłosił sprzeciw, podkreślając, że odpowiedź na tak zadane pytanie byłaby oparta

na pogłoskach. Sędzia podtrzymał sprzeciw. Bosch wiedział, że to właściwie nie ma znaczenia.
Gdyby Langwiser potrzebowała zeznań Edgara i Rider, wezwałaby ich jako świadków.

– Czy był pan przy sekcji zwłok Jody Krementz?

– Tak. – Bosch odszukał w dokumentach protokół z sekcji. – Siedemnastego października.

Przeprowadziła ją doktor Claudia Corazon, naczelny lekarz zakładu medycyny sądowej.

– Czy w trakcie sekcji doktor Corazon określiła przyczynę zgonu?

– Tak. Niedotlenienie. Ofiara została uduszona.

– Za pomocą pętli?

– Tak.

– Czy nie przeczy to pańskiej teorii, że asfiksja autoerotyczna nie była przyczyną śmierci?

– Nie, to ją potwierdza. Wybrano pozę typową dla asfiksji, by ukryć, że ofiara została

uduszona. Wewnętrzne uszkodzenie obu tętnic szyjnych i tkanki mięśniowej oraz zmiażdżenie
kości gnykowej świadczą, zdaniem doktor Corazon, o tym, że ofiara poniosła śmierć z rąk osób
trzecich. Obrażenia były zbyt rozległe, by ktoś mógł je sobie świadomie zadać.

Bosch zauważył nagle, że opisując obrażenia ofiary, trzyma dłoń przy gardle. Opuścił ją na

kolana.

– Czy lekarz policyjny znalazł inne dowody, świadczące o zabójstwie?

Bosch przytaknął.

– Badanie ust ofiary wykazało głęboką ranę, spowodowaną przygryzieniem języka. To się

często zdarza przy uduszeniu.

Langwiser przewróciła stronę w notatniku.

– No dobrze, detektywie Bosch, wróćmy do miejsca zbrodni. Czy pan lub pańscy partnerzy

przesłuchaliście Jane Gilley?

– Tak. Ja i detektyw Rider.

– Czy na podstawie tego przesłuchania określił pan, gdzie ofiara przebywała przez dobę

przed ujawnieniem jej zgonu?

– Tak. Najpierw ustaliliśmy, że spotkała się z oskarżonym kilka dni wcześniej w kawiarni.

Zaprosił ją na premierę filmu, która miała się odbyć dwunastego października w Chinese Theater w
Hollywood. Przyjechał po nią wieczorem, między siódmą a siódmą trzydzieści. Pani Gilley
rozpoznała oskarżonego, którego wcześniej widziała przez okno.

– Czy pani Gilley wiedziała, o której godzinie pani Krementz wróciła do domu?

– Nie. Pani Gilley opuściła dom wkrótce po wyjściu pani Krementz i spędziła noc w innym

miejscu. Dlatego nie mogła wiedzieć, kiedy wróciła jej współmieszkanka. Odkryła zwłoki pani
Krementz trzynastego października, o godzinie jedenastej przed południem.

– Jak brzmiał tytuł filmu, którego premiera odbyła się poprzedniego wieczoru?

– „W martwym punkcie”.

– Kto reżyserował ten film?

– David Storey.

Langwiser odczekała chwilę, zanim spojrzała na zegarek, a następnie na sędziego.

– Wysoki Sądzie – zaczęła – zamierzam teraz podjąć inny temat w pytaniach skierowanych

do detektywa Boscha. Jeśli Wysoki Sąd się ze mną zgodzi, proponuję zakończyć dzisiejszą
rozprawę.

Houghton podciągnął workowaty rękaw czarnej togi i popatrzył na zegarek. Bosch zerknął

na swój. Była za piętnaście czwarta.

– Dobrze, pani Langwiser, wyznaczam termin następnej rozprawy na dziewiątą jutro rano.

Bosch usłyszał, że może opuścić miejsce dla świadków. Sędzia napomniał przysięgłych, aby

nie czytali doniesień prasowych i nie oglądali sprawozdań telewizyjnych z procesu. Gdy przysięgli
opuszczali salę, wszyscy wstali. Bosch, stojący tuż obok Langwiser, zerknął w stronę stołu, za
którym zasiadał oskarżony. Napotkał spojrzenie Davida Storeya. Jego twarz nie zdradzała żadnych
uczuć. Boschowi wydało się jednak, że dostrzegł w bladoniebieskich oczach jakiś błysk. Nie był
pewien, ale odniósł wrażenie, że to błysk wesołości.

Bosch pierwszy odwrócił oczy.

20

Gdy sala sądowa opustoszała, Bosch omówił z Langwiser i Kretzlerem kwestię zaginionego

świadka.

– Masz coś? – spytał Kretzler. – W zależności od tego, na jak długo John Reason cię

przytrzyma, będzie nam potrzebna jutro po południu albo pojutrze rano.

– Jeszcze nic – odparł Bosch. – Ale nad czymś pracuję. Szczerze mówiąc, powinienem już

lecieć.

– Nie podoba mi się to wszystko – oświadczył Kretzler. – Coś tu śmierdzi. Jeśli się nie

stawiła, musi być jakiś powód. Nigdy jej do końca nie wierzyłem.

– Storey mógł się do niej dobrać – podsunął Bosch.

– Potrzebujemy jej – oświadczyła Langwiser. – Może poświadczyć wzorzec zachowań.

Musisz ją znaleźć.

– Właśnie jej szukam. – Wstał od stołu.

– Powodzenia, Harry – rzuciła Langwiser. – A tak nawiasem mówiąc, nieźle ci idzie.

Bosch skłonił głowę.

– Cisza przed burzą.

W korytarzu, w drodze do windy, natknął się na reportera. Nie znał nazwiska, lecz pamiętał

go z ław prasowych.

– Detektyw Bosch?

Bosch twardo kroczył naprzód.

– Proszę posłuchać, nie wygłaszam żadnych komentarzy przed zakończeniem procesu, już

to mówiłem. Przykro mi. Musi pan…

– Nie, nie o to chodzi. Chciałem tylko zapytać, czy złapał pana Terry McCaleb.

Bosch przystanął i spojrzał na dziennikarza.

– O co chodzi?

– Szukał pana wczoraj.

– A tak, widziałem go. Pan zna Terry’ego?

– Tak, kilka lat temu napisałem książkę o Biurze. Wtedy go poznałem. Jeszcze przed

transplantacją.

Bosch kiwnął głową i już ruszał dalej, gdy reporter nagle wyciągnął rękę.

– Jack McEvoy.

Bosch z wahaniem uścisnął podaną dłoń. Pamiętał nazwisko. Pięć lat wcześniej Biuro

tropiło seryjnego zabójcę policjantów, docierając aż do Los Angeles, gdzie mieszkała kolejna
potencjalna ofiara: detektyw z hollywoodzkiego wydziału zabójstw, Ed Thomas. Biuro
wykorzystało informacje od McEvoya, dziennikarza „Rocky Mountain News” z Denver, by
schwytać tak zwanego Poetę – i Thomasowi nic się nie stało. Przeszedł na emeryturę i prowadził
teraz księgarnię gdzieś w Orange County.

– Hej, pamiętam pana – powiedział Bosch. – Ed Thomas jest moim przyjacielem.

Obrzucili się nawzajem taksującymi spojrzeniami.

– Pisze pan o procesie? – Pytanie Boscha samo się nasuwało.

– Tak, dla „New Timesa” i „Vanity Fair”. Myślę też o książce. Może porozmawiamy, kiedy

już będzie po wszystkim?

– Może.

– Chyba że pracuje pan nad czymś razem z Terrym.

– Z Terrym? Nie, chodziło mu o inną sprawę. Książki z tego nie będzie.

– Dobra, to proszę o mnie pamiętać. – McEvoy wygrzebał z kieszeni portfel, a z portfela

wizytówkę. – Zwykle pracuję w domu, w Laurel Canyon. Może pan dzwonić o każdej porze.

Bosch uniósł rękę z wizytówką.

– Okay, muszę już iść. Pewnie się wkrótce spotkamy.

– Pewnie tak.

Bosch podszedł do drzwi windy i nacisnął guzik. Czekając, obejrzał ponownie wizytówkę i

pomyślał o Edzie Thomasie. Potem wetknął kartonik do kieszeni marynarki.

Zanim winda przyjechała, zerknął w głąb korytarza i zobaczył, że McEvoy rozmawia z

Rudym Tafero, detektywem oskarżonego. Tafero był wysoki i pochylał się nad dziennikarzem,
jakby odbywali poufną konferencję. McEvoy zapisywał coś w notesie.

Drzwi windy otworzyły się i Bosch wszedł do środka, do ostatniej chwili obserwując obu

mężczyzn.

Bosch zjechał ze wzgórza na Laurel Canyon Boulevard i znalazł się w Hollywood przed

popołudniową godziną szczytu. Z Sunset skręcił w prawo i zatrzymał się o kilka przecznic od West
Hollywood. Wrzucił monetę do parkometru i wszedł do niedużego brudnobiałego biurowca
naprzeciw baru ze striptizem. Piętrowy budynek z dziedzińcem wynajmowały drobne firmy
producenckie. Za ciasne biura płaciło się niski czynsz. Firmy funkcjonowały od filmu do filmu. Nie
potrzebowały obszernych, luksusowych pomieszczeń.

Bosch spojrzał na zegarek i stwierdził, że zdążył na czas. Była za piętnaście piąta, a

przesłuchanie wyznaczono na piątą. Wszedł po schodach na piętro i otworzył drzwi oznaczone
tabliczką NUFF SAID PRODUCTIONS. Za nimi znajdował się trzypokojowy apartament, jeden z
największych w budynku. Bosch był tu już wcześniej i znał rozkład pomieszczeń: poczekalnia z
biurkiem sekretarki, gabinet Alberta „Nuffa” Saida, znajomego Boscha, oraz pokój konferencyjny.
Gdy wszedł, kobieta za biurkiem uniosła głowę i popatrzyła na niego.

– Jestem umówiony z panem Saidem. Nazywam się Harry Bosch.

Skinęła głową, podniosła słuchawkę i wystukała numer. Bosch usłyszał brzęczyk w

sąsiednim pokoju i rozpoznał głos Saida.

– Przyszedł Harry Bosch – oznajmiła sekretarka.

Said polecił, by wpuszczono gościa. Bosch ruszył ku drzwiom, zanim kobieta odłożyła

słuchawkę.

– Proszę wejść – rzuciła w stronę jego pleców.

Znalazł się w gabinecie, w którym stało tylko biurko, dwa krzesła, sofa obita czarną skórą

oraz szafka z telewizorem i magnetowidem. Ściany były obwieszone oprawionymi plakatami
reklamowymi filmów wyprodukowanych przez Saida i innymi pamiątkami, takimi jak tabliczki z
krzeseł producentów, z wypisanymi na nich tytułami filmów. Bosch znał Saida od co najmniej
piętnastu lat – odkąd starszy mężczyzna zaangażował go jako konsultanta technicznego podczas
kręcenia filmu, w którym wykorzystano pewne wątki z jednej ze spraw Boscha. W ciągu następnej
dekady od czasu do czasu kontaktowali się telefonicznie, zazwyczaj kiedy Said miał pytania natury
technicznej, dotyczące metod policyjnych, wykorzystywanych w danym filmie. Większość
produkcji Saida nigdy nie ukazywała się w kinach. Była przeznaczona dla telewizji i kablówki.

Albert Said wstał zza biurka, a Bosch wyciągnął rękę.

– Hej, Nuff, co słychać?

– Wszystko świetnie, stary. – Wskazał telewizor. – Oglądałem na kanale sądowym twoje

wystąpienie. Brawo.

Zaklaskał uprzejmie. Bosch machnął ręką i zerknął na zegarek.

– Dzięki. Jesteśmy umówieni tutaj?

– Tak sądzę. Marjorie każe jej zaczekać w pokoju konferencyjnym. Wtedy możesz

wkroczyć.

– Jestem ci bardzo wdzięczny, Nuff. Daj mi znać, gdybym mógł coś dla ciebie zrobić.

– Możesz wystąpić w moim następnym filmie. Masz osobowość, stary. Obejrzałem całą

sesję. Nawet ją nagrałem, gdybyś chciał rzucić okiem.

– Nie, dziękuję. I tak chyba nie starczyłoby nam czasu. Co teraz porabiasz?

– Och, no wiesz, czekam na zielone światło. Mam pewien pomysł, który może wypalić przy

dofinansowaniu z zagranicy. Otóż jeden gliniarz trafia do więzienia, traci odznakę, szacunek i tak
dalej i pod wpływem wstrząsu doznaje amnezji. Siedzi w tym pierdlu i nie pamięta, kogo tam
wsadził, a kogo nie. Przez cały czas walczy o przetrwanie. Jedyny więzień, który się z nim
zaprzyjaźnia, okazuje się seryjnym mordercą, posłanym do celi właśnie przez niego. To ma być
thriller, Harry. Co o tym myślisz? Steven Segal zainteresował się scenariuszem.

Krzaczaste brwi Saida utworzyły ostre łuki. Był wyraźnie podekscytowany pomysłem.

– Nie wiem, Nuff – odparł Bosch. – Wydaje mi się, że to już było.

– Wszystko już było. Ale co o tym myślisz?

Wybawił Boscha dzwonek. W ciszy, która zapadła po pytaniu Saida, obaj usłyszeli głos

sekretarki, przemawiającej do kogoś w sąsiednim pokoju. Potem odezwał się brzęczyk na biurku
Saida i sekretarka oznajmiła:

– Przyszła pani Crowe. Czeka w pokoju konferencyjnym.

Bosch kiwnął głową Saidowi.

– Dzięki, Nuff – szepnął. – Wkraczam do akcji.

– Dasz sobie radę?

– Gdybym potrzebował pomocy, to cię zawiadomię. – Ruszył ku drzwiom, lecz nagle

zawrócił i wyciągnął rękę. – Niewykluczone, że będę musiał szybko się stąd zmyć. No więc do
zobaczenia. Powodzenia z tym filmem. To chyba będzie kolejny przebój.

Uścisnęli sobie dłonie.

– Zobaczymy – powiedział Said.

Bosch opuścił gabinet, przemierzył krótki korytarz i wszedł do pokoju konferencyjnego.

Pośrodku stały krzesła i kwadratowy stół ze szklanym blatem. Annabelle Crowe siedziała w pobliżu
drzwi. Gdy Bosch przekroczył próg, przyglądała się własnej, czarno-białej fotografii. Uniosła
głowę, ukazując w uśmiechu idealne zęby. Mniej więcej po sekundzie uśmiech zmierzchł niczym
zorza nad tropikalną wyspą.

– Co… co pan tu robi?

– Cześć, Annabelle, jak zdrowie?

– To jest przesłuchanie… nie może pan…

– Masz rację, to jest przesłuchanie. Przesłuchuję cię jako świadka w procesie o morderstwo.

Wstała. Jej portretowa fotografia i życiorys zsunęły się na podłogę.

– Nie może pan… Co się tu właściwie dzieje?

– Dobrze wiesz co. Przeprowadziłaś się i nie podałaś nowego adresu. Twoi rodzice nie

chcieli mi pomóc. Twój agent też nie. Jedynym sposobem dotarcia do ciebie było sfingowane
przesłuchanie. Usiądź, to sobie pogadamy o tym, gdzie się podziewałaś i dlaczego unikasz sądu.

– Więc nie ma żadnej roli?

Bosch omal nie parsknął śmiechem. Jeszcze do niej nie dotarło, o co chodzi.

– Nie ma.

– I nie kręcą nowej wersji „Chinatown”?

Teraz już wybuchnął śmiechem, ale szybko się opanował.

– Pewnie kiedyś nakręcą. Ale ty jesteś za młoda do tej roli, a ja nie nazywam się Jake Gittes.

Siadaj, proszę cię.

Bosch wysunął krzesło, lecz dziewczyna nie chciała usiąść. Robiła wrażenie wytrąconej z

równowagi. Była piękna; twarz często zapewniała jej spełnienie wszelkich zachcianek. Ale nie tym
razem.

– Prosiłem, żebyś usiadła – powtórzył Bosch surowo. – Jest coś, co musisz zrozumieć,

panno Crowe. Złamałaś prawo, lekceważąc sądowy nakaz stawienia się na dzisiejszej rozprawie.
Oznacza to, że gdybym chciał, mógłbym cię aresztować i nasza rozmowa przebiegałaby w
więziennej celi. Ale możemy też zostać tutaj, w tym miłym pokoju, i porozmawiać jak ludzie
cywilizowani. Wybór należy do ciebie, Annabelle.

Opadła na krzesło. Jej usta zacisnęły się w wąską kreskę. Szminka, którą starannie

umalowała wargi przed domniemanym castingiem, starła się i popękała. Bosch wpatrywał się w
dziewczynę przez długą chwilę, zanim znowu przemówił.

– Kto cię dopadł, Annabelle?

Zmierzyła go czujnym spojrzeniem.

– Bałam się, rozumie pan? Wciąż się boję. David Storey to wpływowy człowiek. Stoją za

nim ludzie, których można się przestraszyć.

Bosch nachylił się nad stołem.

– Chcesz powiedzieć, że ci groził? Grozili ci?

– Nie, tego nie mówię. Nie musieli mi grozić. Sama się zorientowałam.

Bosch odchylił się na oparcie krzesła i w milczeniu zmierzył dziewczynę spojrzeniem. Jej

oczy biegały po pokoju, lecz ani razu nie popatrzyła na niego. Przez zamknięte okno dobiegały
stłumione odgłosy ruchu ulicznego na Sunset. W którejś z toalet ktoś spuścił wodę. Wreszcie
Annabelle spojrzała na Boscha.

– Czego pan chce?

– Chcę, żebyś złożyła zeznania. Żebyś stawiła czoło temu facetowi. Za to, co próbował ci

zrobić. Za Jody Krementz. I za Alicię Lopez.

– Kto to jest Alicia Lopez?

– Jeszcze jedna, którą znaleźliśmy. Miała mniej szczęścia niż ty.

Dostrzegł w jej twarzy zmieszanie. Perspektywa składania zeznań najwyraźniej ją

przerażała.

– Jeśli będę zeznawać, nigdy nie znajdę pracy. A nawet gorzej.

– Kto ci to powiedział?

Umilkła.

– No, kto? Oni, twój agent? Kto?

Po chwili wahania pokręciła głową, jakby nie mogła uwierzyć, że rozmawia o tym z

Boschem.

– Ćwiczyłam w siłowni, siedziałam na stairmasterze, i ten facet ulokował się koło mnie.

Czytał gazetę. Była rozłożona na reportażu. Zajmowałam się swoimi sprawami, a on nagle się
odezwał. Nawet na mnie nie patrzył. Po prostu mówił, wbijając wzrok w gazetę. Powiedział, że
czyta właśnie o procesie Davida Storeya i za żadne skarby nie chciałby być w skórze świadka
zeznającego przeciw niemu. Powiedział, że taka osoba nigdy nie znajdzie pracy w tym mieście.

Urwała. Bosch czekał i obserwował ją. Jej udręka wydawała się autentyczna. Dziewczyna

była bliska płaczu.

– I wtedy ja… spanikowałam, bo on siedział tak blisko. Zeskoczyłam z maszyny i

pobiegłam do szatni. Tkwiłam tam godzinę i nawet potem bałam się, że on może na mnie czekać.
Obserwować mnie.

Zaczęła płakać. Bosch wstał, wyszedł z pokoju i zajrzał do łazienki po drugiej stronie

korytarza. Stało w niej pudełko z chusteczkami higienicznymi. Zabrał je, wrócił do Annabelle
Crowe i podał jej chusteczki. Potem usiadł.

– Gdzie jest ta siłownia?

– Niedaleko stąd. Na rogu Sunset i Crescent Heights.

Bosch kiwnął głową. Już wiedział, gdzie to jest. W tym samym centrum handlowo-

rozrywkowym, w którym Jody Krementz poznała w kawiarni Davida Storeya. Zastanowił się, czy
istnieje tu jakiś związek. Może Storey był udziałowcem tej siłowni. Może nasłał kumpla z pracy,
żeby nastraszył Annabelle Crowe.

– Przyjrzałaś się temu facetowi?

– Tak, ale to nie ma znaczenia. Nie wiem, kim był. Nie widziałam go ani przedtem, ani

potem.

Bosch pomyślał o Rudym Tafero.

– Znasz detektywa, który pracuje dla oskarżonego? Niejaki Rudy Tafero. Wysoki, opalony,

czarne włosy. Przystojniak.

– Nie znam, ale to nie on. Tamten był niski i łysy. Nosił okulary.

Opis nic Boschowi nie mówił i detektyw uznał, że na razie da sobie z tym spokój. Musiałby

zawiadomić o groźbie Langwiser i Kretzlera. A oni mogliby zechcieć przedstawić sprawę sędziemu
Houghtonowi. Mogliby wysłać Boscha do siłowni, żeby zadał kilka pytań i potwierdził doniesienie.

– Co pan zamierza zrobić? – spytała. – Zmusić mnie do złożenia zeznań?

– To nie zależy ode mnie. Zadecyduje prokurator, kiedy już mu o wszystkim opowiem.

– Wierzy mi pan?

Po chwili wahania Bosch skinął głową.

– Musisz się pokazać, bo inaczej zostaniesz ukarana. Staw się jutro między dwunastą a

pierwszą, a oni ci powiedzą, czego chcą.

Wiedział, że zmuszą ją do składania zeznań. Nie będą się przejmowali groźbami.

Najważniejszy jest proces. Można poświęcić Annabelle Crowe, żeby dorwać Davida Storeya. Na
małą płotkę złapie się gruba ryba. Taka gra.

Kazał jej opróżnić torebkę. Przejrzał zawartość i znalazł kartkę z adresem i numerem

telefonu. Wynajęty lokal w Burbank. Przyznała, że oddała rzeczy do przechowalni i zamieszkała w
tym hotelu, żeby zaczekać na koniec procesu.

– Dam ci teraz spokój, Annabelle i nie zamknę cię na noc w celi.

Znalazłem cię i znowu mogę znaleźć. Jeśli się jutro nie pokażesz, zacznę cię szukać. A

wtedy wylądujesz w Sybil Brand, rozumiesz?

Skinęła głową.

– Przyjdziesz?

Przytaknęła ponownie.

– Nie powinnam była się do was zgłaszać.

Bosch kiwnął głową. Dziewczyna miała rację.

– Już za późno – powiedział. – Postąpiłaś słusznie. Teraz musisz się z tym pogodzić. Tak to

już jest, choć może to śmieszne. Postanawiasz okazać odwagę, wystawiasz głowę, a oni nie
pozwalają ci się wycofać.

21

Z głośników leciało nagranie Arta Peppera, a Bosch rozmawiał przez telefon z Janis

Langwiser, gdy rozległo się stukanie do siatkowych drzwi. Wyszedł z kuchni na korytarz i dostrzegł
za siatką ludzką postać. Zirytowany najściem, podszedł do drzwi i właśnie zamierzał je zatrzasnąć,
gdy rozpoznał za siatką Terry’ego McCaleba. Nie odkładając słuchawki, w której wciąż
rozbrzmiewał poirytowany głos Langwiser, rozwodzącej się nad możliwym wpływem na świadka,
zapalił światło przed domem, otworzył drzwi i gestem zaprosił McCaleba do środka.

McCaleb dał mu do zrozumienia, że będzie siedział cicho, dopóki on nie skończy rozmowy.

Bosch odprowadził go spojrzeniem do salonu i dalej, na stopnie, z których widać było światła
Cahuenga Pass. Usiłował skupić się na tym, co mówiła Langwiser, ale był ciekaw, dlaczego
McCaleb fatyguje się do niego aż tutaj.

– Harry, słyszysz mnie?

– Słyszę. Co mówiłaś?

– Pytałam, czy sądzisz, że Houghton „Rewolwerowiec” opóźni proces, jeśli otworzymy

dochodzenie?

Bosch nie musiał się długo zastanawiać nad odpowiedzią.

– Nie ma mowy. Spektakl trwa.

– No właśnie, tak też myślałam. Zadzwonię do Rogera, sprawdzę, jakie ma plany. I tak nie

musimy się o to martwić. Wystarczy, że wspomnisz o Alicii Lopez, a wywiąże się brutalna walka.

– Myślałem, że to już za nami. Houghton zarządził…

– To nie znaczy, że Fowkkes nas nie zaatakuje. Jeszcze nie jesteśmy czyści.

Na chwilę zapadła cisza. Głos Janis zabrzmiał niepewnie.

– Do zobaczenia jutro, Harry.

– Do zobaczenia, Janis.

Bosch rozłączył się i odwiesił słuchawkę w kuchni. Wyszedłszy, zastał McCaleba w salonie;

intruz wpatrywał się w półki, ze szczególnym uwzględnieniem oprawionego zdjęcia żony Boscha.

– Terry, co u ciebie słychać?

– Cześć, Harry. Przepraszam, że wpadam tak bez uprzedzenia. Nie mam twojego domowego

numeru.

– Jak do mnie dotarłeś? Napijesz się piwa? – Bosch wskazał swoją klatkę piersiową. –

Możesz sobie pozwolić na piwo?

– Mogę. Teraz już mam pozwolenie. Mogę się napić. Z umiarem. Chętnie wypiję piwo.

Bosch wszedł do kuchni. McCaleb zagadnął z salonu:

– Już raz tu byłem. Nie pamiętasz?

Bosch wyszedł z dwoma otwartymi butelkami Anchor Steam. Jedną podał McCalebowi.

– Chcesz szklankę? Kiedy tu byłeś?

McCaleb wziął butelkę.

– Cielo Azul.

Pociągnął długi łyk, odpowiadając tym na pytanie Boscha o szklankę.

Cielo Azul, pomyślał Bosch, zanim sobie przypomniał. Upili się na ganku, odsuwając od

siebie przypadek zbyt straszny, by zmierzyć się z nim na trzeźwo. Pamiętał, że nazajutrz był
zakłopotany, bo stracił kontrolę nad sobą i pytał retorycznie, spowolnionym głosem: „Gdzie jest
ręka Boga? Gdzie jest ręka Boga?”.

– Ach tak – rzucił. – Jedna z piękniejszych chwil w moim życiu.

– Aha. Teraz to miejsce wygląda inaczej. Ziemia się osunęła po trzęsieniu?

– Mniej więcej. Opasali cały teren czerwonymi chorągiewkami. Jechali od dołu do góry.

– No właśnie, nie rozpoznałem okolicy. Podjechałem tu, rozglądając się za starym

miejscem. Ale potem zobaczyłem radiowóz i doszedłem do wniosku, że tylko jeden gliniarz może
tu mieszkać.

Bosch pomyślał o czarno-białym wozie, stojącym pod wiatą. Nie odstawił go na posterunek

i nie wymienił na swój prywatny samochód. Dzięki temu rano mógł oszczędzić czas i szybciej
dotrzeć do sądu. Wóz nie miał koguta na dachu. Policjanci z posterunków używali takich aut w
ramach programu, którego celem było sprawianie wrażenia, że na ulicach jest więcej gliniarzy niż
w rzeczywistości.

McCaleb wyciągnął rękę i trącił się butelką z Boschem.

– Za Cielo Azul – powiedział.

– Tak – odparł Bosch.

Pociągnął łyk prosto z butelki. Piwo było zimne i pyszne. Pierwsze piwo od początku

procesu. Postanowił twardo, że wypije tylko jedno, nawet gdyby McCaleb chciał więcej.

– To twoja była? – spytał McCaleb, wskazując zdjęcie na półce.

– Moja żona. Jeszcze nie była, o ile wiem. Ale chyba tak się to skończy.

Bosch popatrzył na fotografię Eleanor Wish. Jedyną, jaką posiadał.

– To niedobrze, stary.

– Ano tak. O co chodzi, Terry? Muszę jeszcze przejrzeć pewne materiały przed…

– Przed rozprawą, wiem. Przepraszam za najście. Wiem, że żyjesz tym procesem. Chciałem

tylko wyjaśnić to i owo w związku ze sprawą Gunna. I coś ci powiedzieć. A nawet pokazać.

Wyciągnął portfel z tylnej kieszeni, otworzył go i wyjął zdjęcie, które podał Boschowi. Na

fotografii zaznaczał się zarys portfela. Przedstawiała ciemnowłosą kobietę, trzymającą w ramionach
ciemnowłose dziecko.

– To moja córka, Harry. I moja żona.

Bosch kiwnął głową i przyjrzał się zdjęciu. Obydwie, matka i córka, miały ciemne włosy i

smagłą cerę i były piękne. Dla McCaleba zapewne najpiękniejsze na świecie.

– Śliczne – powiedział Bosch. – A dzidziuś wygląda na noworodka. Takie maleństwo.

– Ma cztery miesiące. To zdjęcie było robione miesiąc temu. Wczoraj na lunchu

zapomniałem ci powiedzieć, że daliśmy jej na imię Cielo Azul.

Oczy Boscha oderwały się od fotografii i napotkały spojrzenie McCaleba. Po chwili Bosch

skinął głową.

– To miło.

– Powiedziałem Gracieli, dlaczego mi na tym zależy. Uznała, że to dobry pomysł.

Bosch oddał zdjęcie.

– Mam nadzieję, że mała też tak kiedyś uzna.

– Ja też. Przeważnie mówimy na nią CiCi. Pamiętasz ten wieczór, kiedy ciągle pytałeś o

rękę Boga i powtarzałeś, że już jej nigdzie nie dostrzegasz? Ze mną było to samo. Straciłem ją. Jak
się ma taką robotę… trudno się przed tym uchronić. A potem… – Uniósł fotografię. – Ona jest tutaj.
Odnalazłem ją. Ręka Boga. Widzę ją w oczach dziecka.

Bosch wpatrywał się w niego przez długą chwilę, a potem kiwnął głową.

– Masz szczęście, Terry.

– No wiesz, nie chcę tu odstawiać… To znaczy, nie próbuję cię nawracać ani nic takiego.

Mówię tylko, że odnalazłem coś, czego mi brakowało. Nie wiem, czy ty nadal tego szukasz…
Chciałem powiedzieć, że to coś istnieje. Nie dawaj za wygraną.

Bosch odwrócił oczy od McCaleba i spojrzał w ciemność za oszklonymi drzwiami.

– Dla niektórych na pewno istnieje.

Opróżnił butelkę i ruszył do kuchni, by złamać dane sobie przyrzeczenie, że wypije tylko

jedną. Przez ramię zapytał McCaleba, czy chce drugie piwo, ale gość podziękował. Schylając się do
otwartej lodówki, Bosch zamknął oczy, gdy powiew chłodnego powietrza musnął jego twarz.
Myślał o tym, co przed chwilą usłyszał.

– Uważasz, że do nich nie należysz?

Bosch drgnął na dźwięk głosu McCaleba. Terry stał w drzwiach kuchni.

– Co?

– Powiedziałeś, że dla niektórych istnieje. Uważasz, że do nich nie należysz?

Bosch wyjął piwo z lodówki i wsunął szyjkę butelki w otwieracz wiszący na ścianie. Zerwał

kapsel i zanim się odezwał, pociągnął solidny łyk.

– Co to ma być, Terry? Ankieta? A może zamierzasz zostać księdzem?

McCaleb z uśmiechem pokręcił głową.

– Przepraszam, Harry. Wychodzi ze mnie świeżo upieczony ojciec. Mam ochotę opowiadać

o tym całemu światu.

– To miło. Chcesz teraz pogadać o Gunnie?

– Jasne.

– Chodźmy na zewnątrz. Popatrzymy sobie na noc.

Wyszli na taras na tyłach domu i wpatrzyli się w dal. Autostrada jak zwykle przypominała

świetlistą wstęgę, połyskliwą smugę, przecinającą góry. Niebo było czyste; deszcz sprzed tygodnia
spłukał z niego smog. Bosch widział światła na dnie doliny, które zdawały się rozciągać w
nieskończoność. Bliżej domu była tylko ciemność porośniętego trawami zbocza. Czuł zapach
eukaliptusów, zawsze silniejszy po deszczu.

McCaleb odezwał się pierwszy.

– Ładnie mieszkasz, Harry. To miłe miejsce. Pewnie nie cierpisz codziennego jeżdżenia do

siedliska zarazy.

Bosch obejrzał się na niego.

– Nie jest tak źle, dopóki mogę od czasu do czasu upolować któregoś z nosicieli. Takich jak

David Storey. Nie mam nic przeciw temu.

– A ci, którym udaje się wymigać? Tacy jak Gunn?

– Nikomu nie udaje się wymigać, Terry. Gdybym sądził inaczej, nie mógłbym robić tego, co

robię. Jasne, że nie wyłapiemy wszystkich, ale wierzę w prawo cyklu. W wielkie koło. Wszystko w
końcu wraca do punktu wyjścia. Może nie dostrzegam ręki Boga tak często, jak ty, ale w to wierzę.

Odstawił butelkę na parapet nad balustradą. Butelka była pusta i miał ochotę na następną,

ale wiedział, że powinien przyhamować. Jutro w sądzie będzie potrzebował wszystkich swoich
szarych komórek. Pomyślał o papierosie – w kuchennej szafce leżała nowa paczka – lecz i z tym
postanowił się wstrzymać.

– Więc chyba to, co się stało z Gunnem, musi potwierdzać twoją teorię wielkiego koła.

Bosch długo milczał, wpatrując się w światła w dolinie.

– Tak – odparł wreszcie. – Chyba potwierdza.

Oderwał oczy od widoku i odwrócił się do niego plecami. Oparł się o balustradę i spojrzał

na McCaleba.

– I co z tym Gunnem? Wydawało mi się, że wczoraj powiedziałem ci wszystko, co miałem

do powiedzenia. Dostałeś akta, prawda?

McCaleb skinął głową.

– Pewnie powiedziałeś i mam akta. Tak się tylko zastanawiałem, czy nie wynikło coś

nowego. No wiesz, czy po naszej rozmowie nie zacząłeś myśleć o tej sprawie.

Bosch parsknął śmiechem i podniósł butelkę, zanim sobie przypomniał, że jest pusta.

– Terry, człowieku, przecież ja zeznaję w procesie. Pod przysięgą. Muszę wytężać mózg, jak

się da. Chodzi mi o to, że przestałem myśleć o twoim dochodzeniu, ledwie wstałem od stolika w
„Cupid’s”. Czego ty właściwie ode mnie chcesz?

– Niczego, Harry. Nie chcę od ciebie nic, czego byś nie miał. Po prostu pomyślałem, że

warto spróbować i tyle. Pracuję nad tą sprawą i szukam punktu zaczepienia. Myślałem, że może…
ale nie przejmuj się.

– Dziwny z ciebie facet, McCaleb. Teraz sobie przypominam. Zawsze dokładnie oglądałeś

fotografie z miejsca zbrodni. Napijesz się jeszcze piwa?

– Owszem, czemu nie?

Bosch odsunął się od balustrady i sięgnął po butelki. Butelka McCaleba była jeszcze co

najmniej w jednej trzeciej pełna. Odstawił ją z powrotem.

– Najpierw to dopij.

Wszedł do domu i wyjął z lodówki dwa następne piwa. Gdy opuścił kuchnię, zastał

McCaleba w salonie. Odebrał od niego pustą butelkę, zastanawiając się przelotnie, czy Terry wypił
zawartość, czy może wylał ją za obramowanie tarasu. Odniósł butelkę do kuchni, a gdy wrócił do
salonu, McCaleb stał przy wieży stereo i przyglądał się okładce płyty kompaktowej.

– Tego teraz słuchamy? – spytał. – Art Pepper gra z Rhythm Section?

Bosch podszedł bliżej.

– A tak, Art Pepper i instrumentaliści Milesa. Red Garland na pianinie, Paul Chambers na

basie, Philly Joe Jones na perkusji. Nagrali to tutaj, w Los Angeles, dziewiętnastego stycznia 1957
roku. W jeden dzień. Pepperowi pewnie zatkał się ustnik, ale to nie miało znaczenia. To była jedyna
szansa. Wykorzystał ją. Jeden dzień, jedno nagranie, klasyka. Zrobił to jak należy.

– Ci faceci grali dla Milesa Davisa?

– Wtedy tak.

McCaleb kiwnął głową. Bosch przyjrzał się z bliska okładce kompaktu, którą McCaleb

trzymał w ręku.

– No tak, Art Pepper – powiedział. – Kiedy dorastałem, nie miałem pojęcia, kto jest moim

ojcem. Matka trzymała całą szafę nagrań tego gościa. Czasami zaglądała do klubów, w których
grywał. Był przystojny. Jak na hippisa. Popatrz tylko na to zdjęcie. Za mały, żeby robić kawały.
Wymyśliłem sobie, że był moim starym i nigdy go nie było, bo jeździł w trasę i nagrywał płyty.
Niemal w to uwierzyłem. Później, po latach, przeczytałem o nim w książce. Podobno był tak
naćpany, że chciało mu się rzygać, kiedy robili to zdjęcie. Porzygał się i wrócił do łóżka.

McCaleb przyjrzał się zdjęciu. Przystojny mężczyzna oparty o drzewo, z saksofonem w

prawej ręce.

– Nieźle grał – ocenił.

– Owszem, nieźle – przyznał Bosch. – Geniusz z igłą w ramieniu.

Podszedł do głośnika i podkręcił go lekko. Właśnie leciało „Straight Life”, czołowa

kompozycja Peppera.

– Wierzysz w to? – spytał McCaleb.

– W co? Że był geniuszem? Owszem, jeśli chodzi o saksofon, to był.

– Nie o to pytam. Czy, twoim zdaniem, każdy geniusz, muzyk, artysta albo nawet detektyw

ma taką skazę? Taką igłę w ramieniu?

– Moim zdaniem, każdy ma taką skazę. Czy jest geniuszem, czy nie.

Bosch podkręcił muzykę. McCaleb postawił butelkę na jednej z kolumn. Bosch zdjął

butelkę i wręczył Terry’emu z powrotem. Starł dłonią wilgotne kółko z drewnianej powierzchni.
McCaleb ściszył muzykę.

– No, Harry, powiedz coś.

– O co ci chodzi?

– Przyjechałem do ciebie. Daj mi coś na Gunna. Wiem, że on cię nie obchodzi, koło się

obróciło, a on nie uniknął przeznaczenia. Ale coś mi się tu nie podoba. Ten facet, kimkolwiek jest,
przebywa na wolności. I zamierza to znowu zrobić. Czuję to.

Bosch niezobowiązująco wzruszył ramionami.

– No dobrze, dam ci coś. Może to cienizna, ale warto spróbować. Kiedy Gunn wylądował w

celi, a ja go odwiedziłem, porozmawiałem sobie z facetami z policji miejskiej, którzy go tam
dostawili. Pytali faceta, gdzie pił, a on im odpowiedział, że u Nata. To przy Boulevard, o przecznicę
na południe od „Musso’s”.

– Dobra, znajdę – rzucił niedbale McCaleb. – Jaki to ma związek ze sprawą?

– Pił u Nata sześć lat temu, kiedy go poznałem. To tam poderwał tę kobietę, którą zabił.

– Więc jest stałym klientem.

– Na to wygląda.

– Dzięki, Harry. Sprawdzę to. Czemu nie wspomniałeś o niczym Jaye Winston?

Bosch wzruszył ramionami.

– Nie przyszło mi do głowy, a ona nie pytała.

McCaleb omal nie odstawił znowu butelki na kolumnę, lecz zamiast tego wręczył ją

Boschowi.

– Mógłbym to sprawdzić jeszcze dzisiaj.

– Nie zapomnij.

– O czym?

– Jak złapiesz faceta, który to zrobił, uściśnij mu ode mnie rękę.

McCaleb nie odpowiedział. Rozglądał się po mieszkaniu, jak gdyby dopiero co tu wszedł.

– Czy mogę skorzystać z łazienki?

– Po drugiej stronie korytarza, na lewo.

McCaleb skierował się we wskazane miejsce, a Bosch wrzucił puste butelki do kosza w

kuchni. Otworzył lodówkę i zobaczył, że z sześciopaku, który kupił po rozmowie z Annabelle
Crowe, została tylko jedna butelka. Słysząc kroki McCaleba, zatrzasnął drzwiczki.

– Cholernie dziwny obraz wisi u ciebie w korytarzu – powiedział Terry.

– Co? A, obraz. Lubię go.

– Co on właściwie przedstawia?

– Nie wiem. Może obrót wielkiego koła. Nikt go nie uniknie.

McCaleb kiwnął głową.

– Chyba nikt.

– Wybierasz się do Nata?

– Myślałem o tym. Chcesz jechać ze mną?

Bosch zastanowił się nad propozycją, choć zdawał sobie sprawę, że to byłoby głupie. Musiał

przejrzeć jeszcze połowę raportów ze śledztwa w ramach przygotowania do jutrzejszych zeznań.

– Nie, lepiej trochę popracuję. Muszę się przygotować na jutro.

– Okay. A właściwie, jak ci dzisiaj poszło?

– Nieźle. Ale teraz to jest jak mecz. Jutro piłkę przejmie John Reason, a to szybki zawodnik.

– Obejrzę wiadomości.

McCaleb podszedł i wyciągnął rękę. Bosch uścisnął ją.

– Uważaj na siebie.

– Ty też, Harry. Dzięki za piwo.

– Nie ma za co.

Odprowadził McCaleba do drzwi, a potem patrzył, jak Terry wsiada do czarnego cherokee,

zaparkowanego na ulicy. Silnik zapalił od razu i samochód odjechał, pozostawiając Boscha w
oświetlonym prostokącie drzwi.

Bosch zamknął drzwi na klucz i pogasił światła w salonie. Muzykę zostawił. Wieża wyłączy

się automatycznie, gdy klasyczne nagranie Arta Peppera dobiegnie końca. Pora była wczesna, lecz
Bosch odczuwał zmęczenie wywołane stresującym dniem i krążącym w żyłach alkoholem. Doszedł
do wniosku, że położy się spać i wstanie wcześnie, żeby się przygotować do rozprawy. W kuchni
wyjął z lodówki ostatnie piwo.

W drodze do sypialni przystanął, żeby rzucić okiem na oprawiony obraz, który zauważył

McCaleb. Była to reprodukcja malowidła Hieronymusa Boscha pod tytułem „Ogród rozkoszy
ziemskich”. Miał ją od dawna, od lat dziecięcych. Powierzchnia obrazka była pofałdowana i
pozadzierana. Znajdował się w kiepskim stanie. Eleanor przeniosła reprodukcję z salonu na
korytarz. Nie chciała oglądać jej w miejscu, w którym obydwoje przesiadywali co wieczór. Bosch
nie miał pojęcia, czy chodziło jej o treść obrazu, czy o to, że reprodukcja jest stara i zniszczona.

Wpatrując się w ludzki krajobraz, pełen wyuzdania i udręki, pomyślał, że może warto by

powiesić obraz z powrotem w salonie.

W śnie płynął przez mroczne wody, niezdolny dostrzec własnych rąk tuż przed samą twarzą.

Usłyszał dźwięk dzwonka i w ciemnościach zaczął wydobywać się na powierzchnię.

Obudził się. W pokoju paliło się światło, ale wszędzie panowała cisza. Wieża stereo już się

wyłączyła. Gdy popatrzył na zegarek, telefon na nocnym stoliku ponownie zadzwonił. Bosch

szybko pochwycił słuchawkę.

– Tak?

– Cześć, Harry, tu Kiz.

Jego dawna partnerka.

– Kiz? Co słychać?

– Dobrze się czujesz? Masz taki… zmęczony głos.

– Czuję się świetnie. Po prostu… spałem.

Zerknął na zegarek. Było parę minut po dziesiątej.

– Przepraszam, Harry, myślałam, że będziesz pracował do późna przed jutrzejszą rozprawą.

– Mam zamiar wstać o świcie.

– Dobrze ci dzisiaj poszło. Włączyliśmy na posterunku telewizor. Wszyscy trzymali kciuki.

– No jasne. A jak tam sprawy?

– Jakoś idą. W pewnym sensie zaczynam od nowa. Muszę im pokazać, że jestem coś warta.

– O to się nie martw. Zostawisz ich wszystkich daleko w tyle. Tak samo jak mnie.

– Harry… ty jesteś najlepszy. Najlepszy. Nawet nie wiesz, jak wiele się od ciebie

nauczyłam.

Bosch umilkł na chwilę. Jej słowa szczerze go wzruszyły.

– Miło, że tak mówisz, Kiz. Powinnaś częściej do mnie dzwonić.

Parsknęła śmiechem.

– No, właściwie nie po to dzwonię. Obiecałam znajomej, że to zrobię. To mi przypomina

szkolne lata, no ale cóż. Pewna osoba jest tobą zainteresowana. Powiedziałam jej, że sprawdzę, czy
wróciłeś do gry, jeśli wiesz, co mam na myśli.

Bosch nawet nie musiał zastanawiać się nad odpowiedzią.

– Nie, Kiz, nie wróciłem. Jeszcze… nie zrezygnowałem z Eleanor. Wciąż mam nadzieję, że

zadzwoni albo się pokaże i może nam się uda coś wyprostować. Wiesz, jak to jest.

– Wiem. W porządku, Harry. Powiedziałam tylko, że cię zapytam. Ale gdybyś zmienił

zdanie, to fajna babka.

– Znam ją?

– Tak. Jaye Winston z Departamentu Szeryfa. Chodzimy razem na spotkania grupy kobiecej

Gliny bez Jaj. Dzisiaj zgadało się o tobie.

Bosch milczał. Poczuł dziwny ucisk w żołądku. Nie wierzył w zbiegi okoliczności.

– Harry, jesteś tam?

– Tak, jestem. Zamyśliłem się.

– No dobra, dam ci spokój. I słuchaj, Jaye prosiła, żebym ci nie podawała jej nazwiska.

Wiesz, chciała tylko zapytać o ciebie, zapuścić anonimową sondę. Żebyście nie byli zakłopotani,
kiedy wpadniecie na siebie w pracy. Więc nie wiesz tego ode mnie, jasne?

– Jasne. Wypytywała cię o mnie?

– Trochę. Nic ważnego. Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza. Powiedziałam jej, że

dobrze wybrała. I że gdybym nie była, no wiesz, taka, jaka jestem, sama bym się tobą
zainteresowała.

– Dzięki, Kiz – odparł Bosch. Miał zamęt w głowie.

– No nic, muszę lecieć. Do zobaczenia. Daj im jutro popalić, dobra?

– Postaram się.

Gdy się rozłączyła, Bosch powoli odłożył słuchawkę. Ucisk w żołądku stawał się coraz

silniejszy. Harry zaczął rozmyślać o wizycie McCaleba, o jego pytaniach i własnych
odpowiedziach. Teraz Winston wypytywała o niego.

Nie wierzył, że to przypadek. Było dla niego jasne, że biorą go pod lupę. Podejrzewają go w

związku z zabójstwem Edwarda Gunna. I wiedział, że dostarczył zapewne McCalebowi dość
materiału psychologicznego, by Terry uznał, że jest na właściwym tropie.

Bosch dopił piwo z butelki stojącej na nocnym stoliku. Ten ostatni łyk był letni i miał

kwaśny smak. W lodówce nie było już ani jednej butelki. Bosch wstał, żeby wziąć sobie papierosa.

22

Bar „U Nata” był lokalem o rozmiarach wagonu kolejowego, takim, jak wiele

hollywoodzkich knajp – w dzień oblegali go amatorzy mocnych trunków, wczesnym wieczorem
panienki dorabiające sobie prostytucją i ich klienci, a nocą grupy tatuowanych facetów w czarnych
skórach. Było to jedno z tych miejsc, w których człowiek usiłujący zapłacić za drinki złotą kartą
kredytową niewątpliwie by się wyróżniał.

McCaleb wstąpił do „Musso’s” na kolację – jego biologiczny zegar domagał się posiłku,

zanim ciało odmówi posłuszeństwa – i dotarł do Nata dopiero po dziesiątej. Jedząc kurczaka w
cieście, zastanawiał się, czy warto w ogóle iść do baru i pytać o Gunna. Wskazówka pochodziła od
podejrzanego. Czy podejrzany świadomie skierowałby detektywa na właściwy trop? Wydawało się,
że nie, ale McCaleb przypomniał sobie, że Bosch wypił pewną ilość alkoholu, a poza tym nie znał
prawdziwego powodu wizyty Terry’ego w domu na wzgórzu. Wskazówka może równie dobrze
okazać się pomocna, a on uznał, że nie powinien lekceważyć żadnych tropów.

Gdy wszedł do baru, upłynęła chwila, zanim jego oczy oswoiły się z przyćmionym

czerwonawym światłem. Wówczas dostrzegł, że lokal świeci pustkami. Była to pora między
klientami wieczornymi a nocnymi. Dwie kobiety, czarna i biała, siedzące przy końcu baru, który
biegł wzdłuż lewej ściany, zmierzyły McCaleba spojrzeniami i poznał po wyrazie ich oczu, że
pomyślały: „glina” w tym samym momencie, kiedy on pomyślał: „prostytutki”. W duchu był
zadowolony, że nadal to po nim widać. Minął kobiety i ruszył w głąb sali. Większość nisz ze
stolikami po prawej stronie była zajęta. Nikt na niego nie spojrzał.

Stanął przy barze między dwoma pustymi stołkami i gestem przywołał barmankę.

Z szafy grającej w tylnej części sali dobiegały dudniące tony starej piosenki Boba Segera

„Night Moves”. Barmanka pochyliła się nad kontuarem, żeby przyjąć zamówienie McCaleba. Była
tylko w czarnej zapinanej kamizelce, bez bluzki. Miała długie, proste, czarne włosy, a w lewej brwi
kolczyk w kształcie cienkiego złotego kółka.

– Czym mogę służyć?

– Informacją.

McCaleb podsunął jej zdjęcie Edwarda Gunna z prawa jazdy. Było to powiększenie trzy na

pięć cali, które znalazł w dokumentach przekazanych przez Winston. Dziewczyna popatrzyła na
fotografię, a potem na McCaleba.

– No i co? On nie żyje.

– Skąd wiesz?

Wzruszyła ramionami.

– Nie wiem, skąd wiem. Takie chodzą słuchy. Jesteś gliną?

Kiwnął głową i zniżył głos, tak żeby zagłuszała go muzyka.

– Kimś w tym rodzaju.

Barmanka nachyliła się jeszcze bardziej nad kontuarem, by lepiej słyszeć. Rozchylona góra

kamizelki odsłoniła drobne, krągłe piersi. Na lewej był tatuaż przedstawiający serce oplecione
drutem kolczastym. Wyglądało to niezbyt apetycznie, jak obita gruszka. McCaleb odwrócił wzrok.

– Edward Gunn – powiedział. – Był stałym klientem, prawda?

– Często przychodził.

McCaleb skinął głową. To potwierdzało sugestię Boscha.

– Pracowałaś w sylwestra?

Przytaknęła.

– Może wiesz, czy on tu wtedy był?

Pokręciła głową.

– Nie pamiętam. W sylwestra zwaliła się tu kupa ludzi. Zrobiliśmy bal. Nie wiem, czy on tu

był, czy nie. Ale to niewykluczone. Ludzie pojawiali się i znikali.

McCaleb wskazał ruchem głowy drugiego barmana, Latynosa, również w czarnej kamizelce

i bez koszuli.

– A on? Może on coś pamięta?

– Nie. Pracuje u nas dopiero od tygodnia. Przyuczam go.

McCaleb zignorował półuśmiech towarzyszący tym słowom. Szafa zaczęła grać „Twisting

the Night Away” w wersji Roda Stewarta.

– Dobrze znałaś Gunna?

Parsknęła śmiechem.

– Skarbie, w tym lokalu ludzie rzadko się zwierzają, kim są i co robią. Czy dobrze go

znałam? Po prostu znałam i tyle. Przychodził tu, jak mówiłam. Ale nawet nie wiedziałam, jak się
nazywa, dopóki ludzie nie zaczęli opowiadać o jego śmierci. Ktoś powiedział, że zamordowali
Eddiego Gunna, a ja na to: „Kto to jest Eddie Gunn, do kurwy nędzy?”. Musieli mi go opisać.
Whisky z lodem, włosy upaprane farbą. Wtedy się zorientowałam, o kogo chodzi.

McCaleb kiwnął głową. Wyciągnął z kieszeni płaszcza zwiniętą gazetę i położył ją na

kontuarze. Dziewczyna pochyliła się, ukazując biust. Niewątpliwie robiła to celowo.

– To ten glina, co zeznaje w procesie?

McCaleb nie odpowiedział. Gazetowe zdjęcie pochodziło z „Los Angeles Timesa”, gdzie

ukazała się zapowiedź procesu przeciw Storeyowi. Była to nieretuszowana podobizna Boscha
stojącego przed wejściem do sali sądowej. Zapewne nie wiedział, że ktoś go fotografuje.

– Widziałaś go tutaj?

– Tak, wpada od czasu do czasu. Czemu o niego pytasz?

Dreszcz przebiegł McCalebowi po krzyżu.

– Kiedy przychodzi?

– Nie wiem. Różnie. To chyba nie jest stały klient. Ale przychodził. Nigdy nie siedział

długo. Jednorazowiec, wypijał szklankę i wychodził. To on… – Uniosła palec i przechyliła głowę,
zaglądając do wewnętrznej kartoteki. Potem nagle opuściła rękę, jakby chciała coś zaznaczyć na
blacie. – Już mam. Piwo z butelki. Zawsze pyta o Anchor Steam, bo nie pamięta, że go nie
prowadzimy. Jest za drogie, nigdy by się nie sprzedało. Wtedy zamawia starą trzydziestkę trójkę.

McCaleb chciał zapytać, co to znaczy, lecz dziewczyna od razu wyjaśniła.

– „Rolling Rock”.

Kiwnął głową.

– Był tu w sylwestra?

– Nie pamiętam. Mieliśmy tłum klientów, setki drinków, no i upłynęło sporo dni.

McCaleb zwinął gazetę i wsunął z powrotem do kieszeni.

– A ten gliniarz ma jakieś kłopoty?

Pokręcił głową. Jedna z kobiet przy barze zastukała pustą szklanką w kontuar i przywołała

barmankę.

– Hej, Miranda, masz tu klientki, które płacą.

Dziewczyna rozejrzała się za kolegą. Nie było go; zapewne siedział w pomieszczeniu za

toaletą.

– Muszę wracać do roboty – powiedziała.

McCaleb odprowadził ją spojrzeniem. Przeszła do końca baru i przyrządziła dla prostytutek

dwie wódki z lodem. Gdy muzyka na chwilę ucichła, usłyszał, jak jedna z kobiet nakazuje
barmance, żeby przestała rozmawiać z gliniarzem, może wtedy się wyniesie. Gdy Miranda wracała
do McCaleba, któraś z nich zawołała:

– Nie dawaj mu za darmo, bo nigdy stąd nie wyjdzie!

McCaleb udał, że nie słyszy. Miranda zbliżyła się do niego z ciężkim westchnieniem.

– Nie wiem, gdzie się Javier podział. Nie mogę tu z tobą rozmawiać przez całą noc.

– Jeszcze tylko jedno pytanie. Przypominasz sobie, czy ten glina i Eddie Gunn byli tu kiedyś

w tym samym czasie, razem lub osobno?

Po chwili zastanowienia nachyliła się nad kontuarem.

– No, może. Ale nie pamiętam.

McCaleb kiwnął głową. Był pewien, że nic więcej z niej nie wydobędzie. Zastanowił się,

czy nie powinien zostawić napiwku. Nawet jako agent słabo się w tym orientował. Nie wiedział,
kiedy to będzie dobrze, a kiedy źle przyjęte.

– Czy teraz ja mogę o coś zapytać? – odezwała się Miranda.

– O co?

– Podoba ci się, co tu widzisz?

Poczuł na twarzy gorący rumieniec zakłopotania.

– Rozglądałeś się tutaj. Tak tylko pytałam.

Zerknęła na dwie panienki i uśmiechnęła się do nich. Cieszyło je zakłopotanie McCaleba.

– Są przemiłe – rzucił, zostawiając na barze dwadzieścia dolarów. – Niewątpliwie

przyciągają klientów. Takich jak Eddie Gunn.

Ruszył ku drzwiom i wtedy dobiegł go zza pleców jej głos.

– No to może by pan kiedyś tu wrócił i spróbował, panie władzo?

Wychodząc, usłyszał, jak kobiety pokrzykują i przybijają sobie nawzajem piątkę.

McCaleb wsiadł do swojego cherokee, usiłując pozbyć się zakłopotania. Skupił się na

informacjach uzyskanych od barmanki. Gunn był ich stałym klientem i mógł się tam znaleźć w
ostatnią noc życia. Albo i nie mógł. Barmanka rozpoznała Boscha jako klienta. On również mógł –
albo nie mógł – przebywać w barze owej nocy. To, że informacja pochodzi od Boscha, było
zadziwiające. McCaleb ponownie zastanowił się, dlaczego Bosch – jeśli to on zabił Gunna – dał mu
wskazówkę. Czy kierowała nim arogancja, wiara w to, że nigdy nie uznają go za podejrzanego i nie
zaprowadzą za kratki? A może wchodziły w grę głębsze motywy psychologiczne? McCaleb
wiedział, że wielu przestępców podświadomie popełnia błędy, które ich zdradzają, ponieważ chcą
być ukarani. Teoria wielkiego koła, pomyślał McCaleb. Może Bosch upewniał się podświadomie,
że i on uczestniczy w obrocie koła.

Otworzył telefon komórkowy i sprawdził sygnał. Działał. Wybrał domowy numer Jaye

Winston. Spojrzał na zegarek, upewniając się, że nie jest za późno. Odebrała po pięciu dzwonkach.

– To ja. Mam coś dla ciebie.

– Ja też coś mam. Teraz akurat rozmawiam. Mogę zadzwonić, kiedy skończę?

– Możesz. Będę czekał.

Rozłączył się i czekał w samochodzie, pogrążony w myślach. Za przednią szybą dostrzegł

jedną z barowych prostytutek, tę białą. Szedł za nią mężczyzna w baseballowej czapce. Obydwoje
zapalili papierosy i ruszyli w stronę motelu „Skowronek”.

Zaćwierkał telefon. Dzwoniła Winston.

– Wszystko&ię zgadza, Terry. Uwierzyłam.

– Co masz?

– Najpierw ty. Mówiłeś, że coś znalazłeś.

– Nie, ty pierwsza. To, co znalazłem, jest mało ważne. A ty chyba złapałaś coś wielkiego.

– No dobra, to posłuchaj. Matka Harry’ego Boscha była prostytutką. W Hollywood. Ktoś ją

zamordował, kiedy Harry był mały. A tego, kto to zrobił, nigdy nie złapali. Jak to się ma do portretu
psychologicznego, panie specjalisto?

McCaleb nie odpowiedział. Nowa informacja oszołomiła go i uzupełniła wiele luk w jego

teorii. Widział prostytutkę i jej klienta przed recepcją motelu. Mężczyzna wręczył gotówkę i wziął
klucz. Weszli do środka przez oszklone drzwi.

– Gunn zabija prostytutkę i uchodzi mu to płazem – podjęła Winston, nie słysząc

odpowiedzi. – To samo zdarzyło się z matką Harry’ego.

– Skąd to wytrzasnęłaś? – spytał wreszcie McCaleb.

– Zadzwoniłam do Kiz, tak jak ci mówiłam. Udawałam, że jestem zainteresowana Boschem,

i zapytałam ją, czy on… no wiesz, doszedł do siebie po rozwodzie. Powiedziała mi, co o nim wie.

Ta sprawa z matką wyszła na jaw kilka lat temu, w procesie cywilnym, kiedy pozwano Boscha za
nieumyślne zabójstwo. Tak zwany Lalkarz; pamiętasz tę sprawę?

– Tak. Policja nie chciała nas wezwać. Chodziło o faceta, który mordował prostytutki. Bosch

go zabił. Facet nie był uzbrojony.

– Tu już wkracza psychologia. Cholerny wzorzec.

– Co się działo z Boschem, kiedy zabito jego matkę?

– Kiz nie bardzo wie. Nazwała go „wychowankiem instytucji”. Kiedy to się zdarzyło, miał

dziesięć albo jedenaście lat. Dorastał w schroniskach młodzieżowych i rodzinach zastępczych.
Potem poszedł do służby i do departamentu. To właśnie jest naszym brakującym ogniwem. Czymś,
co zmieniło jeden z wielu przypadków w sprawę, której Bosch nie zamierzał puścić płazem.

McCaleb przytaknął w duchu.

– Jest coś jeszcze – ciągnęła Winston. – Przebrnęłam przez całe akta. Są tam rzeczy

niezwiązane ze sprawą, których nie umieściłam w raporcie. Przejrzałam protokół z sekcji kobiety
zamordowanej przez Gunna sześć lat temu. Nazywała się Frances Weldon. W świetle tego, co teraz
wiemy o Boschu, jedno wydaje się istotne. Badanie macicy i kości biodrowych wskazało, że kiedyś
urodziła dziecko.

McCaleb pokręcił głową.

– Bosch nie mógł się o tym dowiedzieć. Jeszcze przed sekcją wypchnął porucznika przez

okno i dostał zawieszenie.

– To prawda. Ale po powrocie mógł przejrzeć akta i zapewne to zrobił. Pewnie wiedział, że

Gunn zrobił jakiemuś dzieciakowi to, co przydarzyło się jemu. Widzisz, wszystko pasuje. Osiem
godzin temu wydawało mi się, że toniesz i chwytasz się brzytwy. A teraz mam wrażenie, że trafiłeś
w dziesiątkę.

Trafienie w dziesiątkę nie było szczytem jego marzeń, ale rozumiał podniecenie Winston.

Gdy sprawy się zgadzają, euforia zaćmiewa niekiedy okoliczności zbrodni.

– Co się stało z dzieckiem? – zapytał.

– Nie mam pojęcia. Pewnie je komuś oddała. To nieważne. Najważniejszy jest teraz Bosch i

co to dla niego znaczyło.

Miała rację. Ale McCaleb nie lubił niewyjaśnionych spraw.

– Wracając do twojej rozmowy z dawną partnerką Boscha… Czy ona zamierza do niego

zadzwonić i powiedzieć, że o niego pytałaś?

– Już zadzwoniła.

– Dzisiaj?

– No tak, przed chwilą. Oddzwoniła do mnie. Odmówił. Powiedział, że wciąż liczy na

powrót żony.

– Powiedziała mu, że to ty się nim interesujesz?

– Miała mu nie mówić.

– Ale pewnie powiedziała. I teraz on wie, że go obserwujemy.

– Niemożliwe. Skąd?

– Odwiedziłem go, a tego samego wieczoru odebrał telefon w twojej sprawie. Facet pokroju

Harry’ego Boscha nie wierzy w zbiegi okoliczności.

– Jak to rozegrałeś, gdy wreszcie dotarłeś do niego? – spytała Winston po chwili.

– Tak jak uzgodniliśmy. Chciałem dowiedzieć się więcej o Gunnie, ale zboczyłem z tematu.

Dlatego dzwoniłem. Mam coś ciekawego. Nie aż tak ciekawego, jak to, co masz ty, ale też niezły
kawałek. Jeśli jednak odebrał ten telefon o tobie tuż po mojej wizycie… no to nie wiem.

– Mów, co masz do powiedzenia.

– Nic ważnego. Fotografia byłej żony stoi wyeksponowana w salonie. Siedziałem tam nie

więcej niż godzinę, a w tym czasie facet wypił trzy piwa. Ucieczka w alkohol pod wpływem presji.
Wspominał również o czymś, co nazwał „wielkim kołem”. Wierzy w to. W niczym nie dostrzega
ręki Boga. Widzi tylko wielkie koło. Obrót koła. Sam powiedział, że faceci tacy jak Gunn nie
unikną swego losu. Coś ich ściga. Koło. Zastosowałem specyficzne frazy, żeby sprawdzić reakcje,
zwłaszcza negatywne. Mówiąc o świecie zewnętrznym, użyłem słowa „zaraza”. Nie wyraził

sprzeciwu. Uznał, że da sobie radę z zarazą, jeśli pozna nosicieli. Delikatne sygnały, Jaye, ale
znajdziesz tu wszystko. On ma na ścianie reprodukcję „Ogrodu rozkoszy ziemskich” Boscha. I tam
jest nasza sowa.

– Nazywa się tak samo, jak tamten facet. Gdybym nosiła nazwisko Picasso, powiesiłabym

na ścianie reprodukcję Picassa.

– Udawałem, że pierwszy raz widzę ten obraz, i zapytałem Harry’ego, co on przedstawia.

Odpowiedział, że to obrót wielkiego koła. Taki jest dla niego sens obrazu.

– Fragmenty, które do siebie pasują.

– Jest jeszcze to i owo do zrobienia.

– Będziesz nad tym pracował czy chcesz się wycofać?

– Na razie popracuję. Zostanę tu na noc. Ale w sobotę muszę wrócić. Mam zamówiony rejs.

Winston milczała.

– Jest coś jeszcze? – spytał McCaleb po chwili.

– A tak. Byłabym zapomniała.

– O czym?

– O sowie z „Ptasiego Szlabanu”. Zapłacono za nią przekazem pocztowym. Cameron

Riddell podał mi numer i poszłam tym tropem. Ktoś wysłał przekaz dwudziestego drugiego grudnia
z poczty przy Wilcox w Hollywood. To o jakieś cztery przecznice od posterunku, gdzie pracuje
Bosch.

McCaleb pokręcił głową.

– Prawa fizyki.

– O co ci chodzi?

– Każda akcja wywołuje reakcję. Gdy zaglądasz w przepaść, przepaść zagląda w ciebie. To

truizmy, owszem, ale w każdym truizmie kryje się prawda. Jeśli wchodzisz w ciemność, ona
wchodzi w ciebie i zabiera swoją cząstkę. Być może Bosch wchodził w nią zbyt często. I zabłądził.

Umilkli na chwilę, a potem umówili się na następny dzień. Zakończywszy rozmowę,

McCaleb zauważył prostytutkę, która wyszła z motelu sama i skierowała się z powrotem do baru
„U Nata”. Miała na sobie dżinsową kurtkę, którą otuliła się mocno, by nie dopuścić do siebie
nocnego chłodu. Poprawiła perukę, krocząc w stronę baru, aby czekać tam na następnego klienta.

Obserwując ją i rozmyślając o Boschu, McCaleb przypomniał sobie, jak wiele zostało mu

dane i ile ma szczęścia w życiu. Zdał sobie sprawę z tego, że szczęście jest sprawą ulotną. Należało
na nie zapracować, a następnie strzec go ze wszystkich sił. Wiedział, że w tej chwili tego nie robi.
Wkraczając w ciemność, zapominał o tym, czego powinien strzec.

23

Proces wznowiono dwadzieścia pięć minut po ustalonej godzinie dziewiątej. Opóźnienie

spowodowane było odrzuconymi przez sędziego wnioskami prokuratury o zastosowanie sankcji
wobec oskarżonego w związku z zastraszeniem świadka i odroczenie rozprawy do czasu, aż
przeprowadzone zostanie szczegółowe dochodzenie w sprawie oświadczenia Annabelle Crowe.
Siedzący za biurkiem z wiśniowego drewna sędzia Houghton poparł dochodzenie, lecz nie zgodził
się na odroczenie procesu ani na jakiekolwiek sankcje karne, dopóki nie znajdą się dowody
potwierdzające zeznanie świadka. Przestrzegł oskarżycieli i Boscha – który uczestniczył w
posiedzeniu za zamkniętymi drzwiami, relacjonując swoją rozmowę z Crowe – żeby żadna
wiadomość o oskarżeniach świadka nie przedostała się do mediów.

Pięć minut później znaleźli się w sali, a przysięgli zajęli miejsca w podwójnym rzędzie.

Sędzia przypomniał Boschowi, który wrócił na fotel dla świadków, że nadal zeznaje pod przysięgą.
Janis Langwiser stanęła przy pulpicie, trzymając swój notatnik.

– Detektywie Bosch, wczoraj skończyliśmy na pańskim stwierdzeniu, że śmierć Jody

Krementz nastąpiła w wyniku morderstwa. Zgadza się?

– Tak.

– A stwierdzenie to oparte było nie tylko na wynikach pańskiego śledztwa, lecz także na

wynikach dochodzenia i sekcji zwłok, przeprowadzonych przez biuro koronera, czy tak?

– Tak.

– Proszę opowiedzieć przysięgłym o przebiegu śledztwa od chwili, gdy stwierdził pan

zabójstwo.

Bosch zwrócił się w stronę ławy przysięgłych. Ten ruch go poraził. Odczuwał dokuczliwy

ból w lewej części głowy – tak silny, że zastanawiał się, czy ludzie przypadkiem nie widzą, jak mu
pulsuje skroń.

– No cóż, wraz z moimi partnerami, Jerrym Edgarem i Kizmin Rider, zaczęliśmy

alizować… to znaczy analizować dowody materialne, które zgromadziliśmy. Zaczęliśmy również
dokładnie przesłuchiwać osoby, które znały ofiarę i przebywały z nią w ostatniej dobie życia.

– Wspomniał pan o dowodach materialnych. Proszę wyjaśnić przysięgłym, jakie to były

dowody.

– Właściwie nie zgromadziliśmy jeszcze ich wszystkich. W całym domu znajdowały się

odciski palców, które należało zidentyfikować. Była również tkanka i włosy, znalezione na ciele
ofiary i blisko niego.

Zanim zdążył rozwinąć odpowiedź, Reason Fowkkes szybko zgłosił sprzeciw.

– Sformułowanie „na ciele i blisko niego” jest niejasne i może wprowadzić w błąd.

– Wysoki Sądzie – odparowała Langwiser – gdyby pan Fowkkes dał detektywowi Boschowi

szansę dokończenia odpowiedzi na pytanie, nie byłoby w niej zapewne nic niejasnego i mogącego
wprowadzić w błąd. Przerywanie świadkowi w połowie jego wypowiedzi, żeby stwierdzić, że
brzmi ona niejasno lub wprowadza w błąd, jest nie na miejscu.

– Oddalam sprzeciw – powiedział sędzia Houghton, zanim Fowkkes zdążył zareplikować. –

Niech świadek dokończy odpowiedź, wówczas się przekonamy, w jakim stopniu jest niejasna.
Proszę kontynuować, detektywie Bosch.

Bosch odchrząknął.

– Zamierzałem powiedzieć, że kilka próbek owłosienia łonowego nie…

– Co to znaczy „kilka”, Wysoki Sądzie? – zapytał Fowkkes. – Mój obecny sprzeciw dotyczy

nieścisłości sformułowań kierowanych przez tego świadka do przysięgłych.

Bosch spojrzał na Langwiser i dostrzegł, że ogarnia ją wściekłość.

– Panie sędzio – zaczęła – czy Wysoki Sąd zechciałby udzielić pouczenia, kiedy może być

wnoszony sprzeciw? Obrońca oskarżonego nieustannie przerywa świadkowi, ponieważ wie, że
wkraczamy w sferę faktów szczególnie druzgocących dla jego…

– Pani Langwiser, to nie jest pora na podsumowania – uciął sędzia. – Panie Fowkkes,

wyjąwszy przypadki rażącego naruszenia prawa, chciałbym, aby zgłaszano sprzeciw przed
odpowiedzią świadka albo pozwolono mu przynajmniej dokończyć zdanie.

– Tu może dojść do rażącego naruszenia prawa, Wysoki Sądzie. Urząd państwowy zamierza

pozbawić życia mojego klienta tylko dlatego, że jego zasady moralne nie są…

– Panie Fowkkes! – huknął sędzia. – To, co powiedziałem o podsumowaniach, dotyczy

również pana. Wysłuchajmy zeznań świadka, dobrze? – Zwrócił się do Boscha. – Proszę
kontynuować, detektywie. I niech pan spróbuje precyzyjniej formułować swoje odpowiedzi.

Bosch popatrzył na Langwiser, która na chwilę zamknęła oczy. Uwaga sędziego skierowana

do Boscha była tym, o co Fowkkesowi chodziło. Dał przysięgłym do zrozumienia, że zarzuty
oskarżycieli mogą brzmieć niejasno, a nawet myląco. Fowkkesowi udało się skłonić sędziego do
wypowiedzi pozornie zgodnej z jego sprzeciwem.

Bosch zerknął ukradkiem na Fowkkesa. Adwokat siedział z założonymi ramionami i pełnym

satysfakcji – jeśli nie samozadowolenia – wyrazem twarzy. Detektyw utkwił oczy w leżącym przed
nim zbiorze raportów.

– Czy mogę odwołać się do notatek? – zapytał.

Uzyskał zgodę. Otworzył okładki i odszukał raport dotyczący dowodów. Spoglądając na

relację lekarza policyjnego, zaczął od nowa.

– Przed sekcją użyto specjalnej szczoteczki do zebrania śladów z włosów łonowych ofiary.

Znaleziono osiem próbek owłosienia łonowego, które, jak stwierdzono po przeprowadzeniu testów
laboratoryjnych, nie należały do ofiary.

Spojrzał na Langwiser.

– Czy włosy te pochodziły od ośmiu różnych osób?

– Nie. Testy laboratoryjne zidentyfikowały je jako pochodzące od tej samej, nieznanej

osoby.

– Jaki wniosek to panu nasunęło?

– Ofiara najprawdopodobniej odbyła stosunek płciowy między ostatnią kąpielą a zgonem.

Langwiser zajrzała do swoich notatek.

– Czy na ciele ofiary lub w miejscu zbrodni znaleziono jeszcze inne włosy?

Bosch przewrócił kartkę w księdze raportów.

– Tak, znaleziono pasemko włosów długości dwóch i pół cala, zaczepione o zapięcie złotego

łańcuszka, który ofiara miała na szyi. Zapięcie znajdowało się na karku. Także w tym przypadku
analiza laboratoryjna wykazała, że nie są to włosy ofiary.

– Wróćmy na razie do włosów łonowych. Czy na zwłokach lub w miejscu zbrodni wykryto

inne poszlaki lub dowody świadczące, że między ostatnią kąpielą a zgonem ofiara odbyła stosunek
płciowy?

– Nie, nie wykryto. W pochwie nie znaleziono śladów nasienia.

– Czy istnieje sprzeczność między tym faktem a dowodem w postaci włosów łonowych?

– Nie, nie ma sprzeczności. Wskazuje to po prostu, że w trakcie stosunku użyto zapewne

prezerwatywy.

– Dobrze, detektywie, przejdźmy do dalszych dowodów. Odciski palców. Wspomniał pan,

że w domu znaleziono odciski palców. Proszę nam opowiedzieć o tym wycinku śledztwa.

Bosch znalazł w księdze odpowiedni raport.

– Wewnątrz domu, w którym znaleziono zwłoki ofiary, zabezpieczono sześćdziesiąt osiem

odcisków palców. Pięćdziesiąt dwa z nich należały do ofiary i jej współmieszkanki. Szesnaście, jak
ustalono, pozostawiło łącznie siedem osób.

– Kim były te osoby?

Bosch odczytał z raportu listę osób. Odpowiadając na pytania Langwiser wyjaśnił, kim są

poszczególne osoby i w jaki sposób wykryto, kiedy i dlaczego przebywały w domu ofiary. Byli to
znajomi i krewni obu kobiet, dawny chłopak jednej z nich oraz mężczyzna, który umówił się na
randkę. Oskarżyciele wiedzieli, że obrona rzuci się na odciski palców i spróbuje za ich pomocą
odwrócić uwagę przysięgłych. Dlatego Bosch powoli i dokładnie przedstawił rozmieszczenie i
pochodzenie wszystkich znalezionych i zidentyfikowanych odcisków. Na zakończenie wspomniał o
pełnym zestawie odcisków palców wykrytym za zagłówkiem łóżka, na którym znaleziono ofiarę.
Obydwoje z Langwiser wiedzieli, że Fowkkes będzie chciał maksymalnie wykorzystać te odciski,
dlatego Langwiser usiłowała zmniejszyć ewentualne szkody, ujawniając istnienie śladów w
pytaniach do świadka.

– W jakiej odległości od ciała ofiary znajdowały się te odciski palców?

Bosch zerknął do raportu.

– Dwie i trzy dziesiąte stopy.

– W której dokładnie części zagłówka?

– W zewnętrznej, między łóżkiem a ścianą.

– Jaka odległość dzieliła jedno od drugiego?

– Około dwóch cali.

– W jaki sposób ktoś mógł tam zostawić odciski palców?

Fowkkes zgłosił sprzeciw, nadmieniając, że ustalenie pochodzenia odcisków palców

wykracza poza zakres wiedzy Boscha, lecz sędzia dopuścił pytanie.

– Widzę tylko dwie możliwości – odparł Bosch. – Odciski znalazły się w tym miejscu,

zanim dosunięto łóżko do ściany; albo człowiek, który je zostawił, wsunął palce między listwy
zagłówka i przytrzymał się jednej z nich.

Langwiser przedstawiła jako dowód rzeczowy zdjęcie wykonane przez daktyloskopa, które

pokazano przysięgłym.

– Aby zaistniała druga z wymienionych możliwości, dana osoba musiałaby leżeć w tym

łóżku, czy tak?

– Na to wygląda.

– Twarzą w dół?

– Tak.

Fowkkes wstał, żeby zgłosić sprzeciw, lecz sędzia go uprzedził.

– Wysuwa pani zbyt daleko idące sugestie, pani Langwiser. Proszę przejść do następnych

pytań.

– Oczywiście, Wysoki Sądzie. – Przez chwilę przeglądała notatki. – Czy ten odcisk na łóżku

ofiary nie nasunął panu przypuszczenia, że osobę, która go zostawiła, należy uznać za głównego
podejrzanego?

– Początkowo nie. Nie da się określić, od jak dawna odcisk znajduje się w danym miejscu.

Istniała jeszcze dodatkowa okoliczność, a mianowicie ta, że wiedzieliśmy, iż ofiara nie zginęła w
swoim łóżku, lecz raczej została zamordowana gdzie indziej i przeniesiona do łóżka. W naszym
mniemaniu zabójca, kładąc ofiarę na łóżku, nie mógł pozostawić odcisków w tym miejscu.

– Do kogo należały te odciski?

– Do mężczyzny nazwiskiem Allan Wiess, który wcześniej trzykrotnie spotkał się z panną

Krementz. Ostatnim razem było to trzy tygodnie przed jej śmiercią.

– Czy rozmawiał pan z Allanem Wiessem?

– Tak. Towarzyszył mi detektyw Edgar.

– Czy Wiess przyznał się, że przebywał w łóżku ofiary?

– Tak. Powiedział, że spał z nią, kiedy się spotkali ostatni raz, trzy tygodnie przed jej

śmiercią.

– Czy przyznał, że dotykał zagłówka łóżka w miejscu, w którym znajdowały się ukazane

nam przez pana odciski palców?

– Powiedział, że mógł to zrobić, ale nie przypomina sobie dokładnie.

– Czy sprawdzono, co robił Allan Wiess w noc śmierci Jody Krementz?

– Tak, sprawdziliśmy. Miał niepodważalne alibi.

– Jakie?

– Poinformował nas, że przebywał na Hawajach na zjeździe pośredników w handlu

nieruchomościami. Sprawdziliśmy to w liniach lotniczych i księgach hotelowych, a także u
organizatorów zjazdu. Uzyskaliśmy potwierdzenie, że tam był.

Langwiser spojrzała na sędziego Houghtona i zasugerowała ogłoszenie przedpołudniowej

przerwy. Sędzia uznał, że to trochę za wcześnie, ale wyraził zgodę i wezwał przysięgłych do
powrotu na salę za piętnaście minut.

Bosch wiedział, że Langwiser zależało na ogłoszeniu przerwy, ponieważ zamierzała teraz

przystąpić do pytań na temat Davida Storeya i chciała je wyraźnie oddzielić od reszty zeznań. Gdy
opuścił miejsce dla świadków i podszedł do stołu prokuratorskiego, przeglądała jakieś akta.
Odezwała się do niego, nie unosząc głowy.

– Co się stało, Harry?

– O co ci chodzi?

– Jesteś przygaszony. Inny niż wczoraj. Denerwujesz się czymś?

– Nie. A ty?

– Tak, całą tą sprawą. Sporo od tego zależy.

– Będę bardziej ożywiony.

– Mówię poważnie.

– Ja też, Janis.

Odwrócił się od stołu i wyszedł z sali.

Postanowił wypić kawę w kafeterii na piętrze. Najpierw jednak wstąpił do toalety obok

windy, żeby obmyć twarz zimną wodą. Nachylił się nisko nad umywalką, uważając, by nie
zachlapać garnituru. Usłyszał szum spuszczanej wody, a gdy się wyprostował i spojrzał w lustro,
dostrzegł Rudy’ego Tafero, który przeszedł za jego plecami do najdalszej umywalki. Bosch nachylił
się ponownie, nabrał wody w dłonie i zanurzył w niej twarz. Przyjemny chłód podziałał kojąco na
jego oczy i złagodził ból głowy.

– Jak to jest, Rudy? – zagadnął, nie patrząc na tamtego.

– Jak jest z czym, Harry?

– No wiesz, tańczyć, jak ci diabeł zagra. Udaje ci się zasnąć w nocy?

Bosch podszedł do pojemnika z papierowymi ręcznikami i oddarł kilka, żeby osuszyć twarz

i dłonie. Tafero zbliżył się, oderwał jeden i zaczął wycierać ręce.

– To zabawne – powiedział – ale kłopoty ze snem miałem tylko w jednym okresie życia:

kiedy byłem gliną. Ciekaw jestem dlaczego.

Zmiął ręcznik w kulkę i wrzucił do kosza na śmieci. Uśmiechnął się do Boscha i wyszedł z

toalety. Bosch odprowadził go spojrzeniem, nadal wycierając dłonie.

24

Kawa pobudziła krążenie Boscha. Poczuł, że wstępuje w niego nowa energia. Ból głowy

zelżał. Detektyw był gotów. Teraz wszystko pójdzie zgodnie z planem, zgodnie z wcześniejszymi
ustaleniami. Pochylił się w stronę mikrofonu i czekał na pytanie.

– Detektywie Bosch – zaczęła stojąca przy pulpicie Langwiser – czy w trakcie śledztwa

wypłynęło nazwisko Davida Storeya?

– Tak, prawie natychmiast. Jane Gilley, współmieszkanka Jody Krementz, udzieliła nam

informacji, że Jody umówiła się z Davidem Storeyem w ostatni wieczór przed śmiercią.

– Czy podczas śledztwa przesłuchiwał pan pana Storeya w związku z tym ostatnim

wieczorem?

– Tak. Trwało to krótko.

– Dlaczego krótko, detektywie? Przecież chodziło o morderstwo.

– Zadecydował o tym pan Storey. W piątek, gdy znaleziono zwłoki, a także nazajutrz,

kilkakrotnie usiłowaliśmy się z nim skontaktować. Trudno było go odszukać. W końcu, za
pośrednictwem adwokata, zgodził się na rozmowę w niedzielę, pod warunkiem że przeprowadzimy
przesłuchanie w jego biurze w Archway Studios. Przyjęliśmy ten warunek niechętnie, lecz zależało
nam na współpracy i rozmowie z tym człowiekiem. Prowadziliśmy dochodzenie od dwóch dni i
jeszcze nie udało nam się przesłuchać osoby, która – zgodnie z zeznaniami świadków – widziała
ofiarę ostatnia. Gdy przybyliśmy na miejsce, zastaliśmy w biurze osobistego doradcę prawnego
pana Storeya, Jasona Fleera. Zaczęliśmy rozmawiać z panem Storeyem, lecz przed upływem pięciu
minut jego adwokat zakończył rozmowę.

– Czy ta rozmowa została nagrana na taśmie?

– Tak, została.

Langwiser złożyła wniosek o przesłuchanie nagrania, przyjęty przez sędziego Houghtona

pomimo sprzeciwu Fowkkesa. Adwokat zwrócił się do sędziego z prośbą, aby przysięgli po prostu
przeczytali przygotowany wcześniej przez niego zapis tej krótkiej rozmowy. Langwiser jednak nie
wyraziła zgody, twierdząc, że nie miała czasu sprawdzić, czy zapis jest dokładny, i że istotne jest,
aby przysięgli zapoznali się z tonem i postawą Davida Storeya. Sędzia podjął Salomonową decyzję,
by przesłuchać taśmę, a jednocześnie wręczyć przysięgłym kopie zapisu jako materiał pomocniczy.
Bosch i prokuratorzy również otrzymali kopie, z zaleceniem sprawdzenia dokładności zapisu.

BOSCH: Nazywam się Hieronymus Bosch, jestem detektywem Departamentu Policji Los

Angeles. Towarzyszą mi partnerzy, detektywi Jerry Edgar i Kizmin Rider.

Przesłuchujemy Davida Storeya w jego biurze w Archway Studios, w związku ze sprawą

numer zero zero osiem dziewięć siedem. Panu Storeyowi towarzyszy adwokat, Jason Fleer. Panie
Storey, panie Fleer, czy mają panowie jakieś pytania?

FLEER: Nie mamy pytań.

BOSCH: Aha. Wypowiedzi są oczywiście nagrywane.

Panie Storey, czy znał pan niejaką Jody Krementz, używającą również nazwiska Donatella

Speers?

STOREY: Z góry wiesz, jaka będzie odpowiedź.

FLEER: Davidzie…

STOREY: Tak, znałem ją. Spotkałem się z nią w czwartek wieczorem. Ale to nie oznacza, że

ją zabiłem.

FLEER: Davidzie, proszę cię. Odpowiadaj tylko na zadane pytania.

STOREY: Niech im będzie.

BOSCH: Mogę kontynuować?

FLEER: Ależ oczywiście, proszę.

STOREY: O tak, oczywiście. Proszę.

BOSCH: Wspomniał pan, że spotkał się z ofiarą w czwartek.

Czy była to randka?

STOREY: Po co pytać o coś, co się już wie? Tak, to była randka, jeśli pan tak to określa.

BOSCH: A jak pan by to określił?

STOREY: Nieważne.

(pauza)

BOSCH: Czy może pan uściślić, w jakich godzinach przebywał pan z ofiarą?

STOREY: Przyjechałem po nią o wpół do ósmej, odwiozłem około północy.

BOSCH: Czy wchodził pan do jej domu?

STOREY: Właściwie nie. Byłem już spóźniony i zadzwoniłem z komórki, żeby wyszła, bo

nie mam czasu. Chyba chciała mnie zapoznać ze swoją współmieszkanką, zapewne także aktorką,
ale się śpieszyłem.

BOSCH: Więc kiedy pan podjechał, ona czekała na zewnątrz? STOREY: Już to mówiłem.

BOSCH: Od wpół do ósmej do północy to cztery i pół godziny. STOREY: Lubię

detektywów, którzy potrafią liczyć.

FLEER: Davidzie, załatwmy to wreszcie.

STOREY: Staram się.

BOSCH: Czy zechce nam pan powiedzieć, co pan robił w czasie, który spędził pan w

towarzystwie Jody Krementz? STOREY: Załatwiliśmy trzy rzeczy na „p”: pokaz, przekąskę i
pieprzenie.

BOSCH: Słucham?

STOREY: Poszliśmy na premierę mojego filmu, potem zjedliśmy coś na przyjęciu, a

następnie zawiozłem ją do siebie i uprawialiśmy seks. Za zgodą obu stron, detektywie. Może mi
pan nie uwierzy, ale to się często zdarza na randkach. I nie tylko w Hollywood, lecz w całym
naszym potężnym kraju. Dlatego jest taki potężny.

BOSCH: Rozumiem. Czy później odwiózł ją pan do domu? STOREY: Oczywiście,

ponieważ jestem dżentelmenem. BOSCH: Czy wszedł pan do jej mieszkania?

STOREY: Nie. Byłem w pieprzonym szlafroku. Zahamowałem, ona wysiadła i weszła do

środka. Potem pojechałem do siebie. Co się później zdarzyło, nie wiem. Nie mam z tym nic, ale to
nic wspólnego. Macie chyba…

FLEER: Proszę cię, Davidzie.

STOREY: …kompletnie nasrane w głowach, jeśli wydawało się wam choć przez jedną

pieprzoną chwilę…

FLEER: Przestań!

(pauza)

FLEER: Detektywie Bosch, chyba powinniśmy to przerwać. BOSCH: Prowadzę tu

przesłuchanie i…

FLEER: Davidzie, co ty robisz?

STOREY: Mam ich w dupie. Wychodzę na papierosa.

BOSCH: Pan Storey właśnie opuścił biuro.

FLEER: Myślę, że korzysta w tej chwili z pierwszej poprawki do konstytucji. Koniec

rozmowy.

Zapadła cisza i Langwiser wyłączyła taśmę. Bosch spojrzał na przysięgłych. Kilkoro z nich

wpatrywało się w Storeya. Z jego wypowiedzi wyraźnie przebijała pycha. Miało to istotne
znaczenie, ponieważ za chwilę oskarżyciele zamierzali przekonać przysięgłych, że Storey chełpił
się przed Boschem, iż morderstwo ujdzie mu na sucho. Takie rzeczy mógł mówić tylko człowiek
pełen pychy. Strona oskarżająca pragnęła dowieść, że Storey jest nie tylko mordercą, ale również

mordercą dumnym ze swego czynu.

– A zatem – podjęła Langwiser – czy pan Storey wrócił, aby kontynuować rozmowę?

– Nie – odparł Bosch. – Poproszono nas, żebyśmy wyszli.

– Czy po oświadczeniu pana Storeya, że nie ma nic wspólnego z zamordowaniem Jody

Krementz, wygasło pańskie zainteresowanie jego osobą?

– Nie. Naszym obowiązkiem było przeprowadzenie szczegółowego dochodzenia, co

obejmowało również uwzględnienie lub wykluczenie pana Storeya jako podejrzanego.

– Czy jego zachowanie podczas tej krótkiej rozmowy stało się podstawą podejrzeń?

– Chodzi o jego arogancję? Nie, on…

Fowkkes natychmiast zgłosił sprzeciw.

– Wysoki Sądzie, to, co jednej osobie wydaje się arogancją, dla innej jest przeświadczeniem

o własnej niewinności. Nie…

– Ma pan słuszność, panie Fowkkes – przerwał Houghton.

Podtrzymał sprzeciw, uchylił odpowiedź Boscha i polecił przysięgłym, by ją zignorowali.

Wszyscy jednak wiedzieli, że raz wypowiedzianych słów nie da się cofnąć.

– Jego zachowanie podczas rozmowy nie stało się podstawą podejrzeń – zaczął od nowa

Bosch. – Fakt, że był ostatnią osobą, która widziała ofiarę żywą, postawił go w centrum naszej
uwagi. Jego niechęć do współpracy budziła zastrzeżenia, ale na tym etapie nie przesądzaliśmy
jeszcze o niczym. Moi partnerzy i ja mieliśmy za sobą łącznie ponad dwadzieścia pięć lat
prowadzenia dochodzeń w sprawach zabójstw. Wiedzieliśmy, że nie zawsze jest tak, jak się
człowiekowi wydaje.

– Jaki był dalszy kierunek śledztwa?

– Badaliśmy wszystkie wątki. Należał do nich również pan Storey. Na podstawie jego

oświadczenia, iż wraz z ofiarą udali się do jego domu, moi partnerzy wypełnili w sądzie
municypalnym podanie o nakaz rewizji i otrzymali zezwolenie na przeszukanie domu Davida
Storeya.

Langwiser przedłożyła sędziemu nakaz rewizji, który został wpisany do materiału

dowodowego. Następnie wróciła z dokumentem za pulpit. Bosch zeznał, że przeszukanie domu
przy Mulholland Drive prowadzono od szóstej rano, dwa dni po pierwszej rozmowie ze Storeyem.

– Nakaz rewizji upoważniał pana do zatrzymania wszelkich dowodów, związanych z

zamordowaniem Jody Krementz, należących do niej przedmiotów oraz dowodów jej bytności w
przeszukiwanym miejscu, czy tak?

– Tak.

– Kto prowadził przeszukanie?

– Ja, moi partnerzy i dwóch ekspertów sądowych. Był z nami również fotograf, który kręcił

film wideo i robił zdjęcia. Łącznie sześć osób.

– Jak długo trwała rewizja?

– Około siedmiu godzin.

– Czy oskarżony był przy niej obecny?

– W przeważającej mierze tak. Musiał wyjść na spotkanie z aktorem filmowym, ponieważ,

jak twierdził, nie mógł tego spotkania odwołać. Jego nieobecność trwała około dwóch godzin. W
tym czasie pozostał w domu jego adwokat, pan Fleer, który kontrolował przebieg rewizji. Nie
przebywaliśmy tam sami, jeśli o to pani chodzi.

Langwiser przerzuciła strony dokumentu z nakazem rewizji i zatrzymała się na ostatniej.

– Detektywie, w przypadku zabezpieczenia jakichkolwiek dowodów podczas sądownie

zatwierdzonej rewizji jest pan obowiązany sporządzić ich wykaz na formularzu dołączonym do
nakazu rewizji, czy tak?

– Tak.

– Formularz ten jest następnie dołączany do akt sądowych, zgadza się?

– Tak.

– Czy może pan zatem wyjaśnić, dlaczego w tym przypadku jest on pusty?

– Ponieważ w trakcie przeszukania nie zabezpieczono żadnych dowodów.

– Nie znaleziono żadnych śladów potwierdzających oświadczenie pana Storeya, że Jody

Krementz przebywała w jego domu?

– Żadnych.

– Ile dni upłynęło od tego popołudnia, gdy pan Storey przyznał, że zabrał pannę Krementz

do swego domu i odbył z nią stosunek płciowy?

– Od nocy, w którą popełniono morderstwo, upłynęło pięć dni, a od rozmowy z panem

Storeyem dwa dni.

– I nic nie potwierdziło oświadczenia pana Storeya?

– Nic. Dom był czysty.

Bosch wiedział, że Langwiser stara się z minusa uczynić plus, dać do zrozumienia, że brak

jakichkolwiek śladów obciąża Storeya.

– Czy zatem, pańskim zdaniem, przeprowadzono rewizję bez powodzenia?

– Nie. Powodzenie nie ma tu nic do rzeczy. Szukaliśmy zarówno potwierdzenia słów pana

Storeya, jak i dowodów przestępstwa, którego ofiarą padła panna Krementz. Nie znaleźliśmy nic,
co by wskazywało na jedno lub drugie. Czasami jednak liczy się nie to, co można znaleźć, lecz to,
czego nie można znaleźć.

– Czy mógłby pan to wyjaśnić przysięgłym?

– Istotnie, nie znaleźliśmy wewnątrz domu żadnych dowodów. Stwierdziliśmy jednak brak

czegoś, co później okazało się istotne.

– Czego?

– Książki. Brakowało jednej książki.

– Skąd wiedzieliście, że jej brakuje?

– W salonie znajdowała się duża, wbudowana w ścianę biblioteczka. Wszystkie półki były

wypełnione książkami. Na jednej z półek dała się dostrzec luka po wyjętej książce. Nie mogliśmy
dociec, o jaki tom chodzi. Nigdzie nie leżała luzem ani jedna książka. Wówczas nie miało to
wielkiego znaczenia. Ktoś po prostu zdjął książkę z półki i nie odłożył na miejsce. Dziwiło nas
tylko, że zupełnie nie wiadomo, co to za książka i gdzie się podziała.

Langwiser przedłożyła jako dowód rzeczowy dwa zdjęcia biblioteczki, zrobione podczas

rewizji. Houghton przyjął je, uchylając formalny sprzeciw Fowkkesa. Zdjęcia ukazywały całość
biblioteczki oraz zbliżenie drugiej półki, z luką między tomem zatytułowanym „Piąty horyzont” a
biografią reżysera Johna Forda „Opublikuj legendę”.

– Powiedział pan – podjęła Langwiser – że nie wiedzieliście wówczas, czy brakująca

książka ma jakikolwiek związek ze sprawą. Tak było?

– Tak, to prawda.

– Czy zdołaliście ustalić, jaka książka została zdjęta z półki?

– Tak, ustaliliśmy to.

Langwiser zawiesiła głos. Bosch wiedział, jakie będzie jej następne posunięcie. Ten taniec

przygotowali wcześniej. Pomyślał, że jest niezłą narratorką. Potrafiła snuć opowieść, wciągnąć
słuchaczy i spotęgować napięcie, a potem cofnąć się znad krawędzi.

– No, ale zachowajmy pewien porządek – powiedziała. – Do książki jeszcze powrócimy.

Czy w dniu rewizji miał pan sposobność rozmawiać z panem Storeyem?

– Przeważnie trzymał się na uboczu i telefonował lub odbierał telefony. Ale wymieniliśmy

kilka zdań, gdy nasz zespół zapukał do drzwi z nakazem rewizji. A później po jej zakończeniu,
kiedy zawiadomiłem go, że wychodzimy i że nic nie zabieramy.

– Czy obudziliście go, przychodząc o szóstej rano?

– Tak.

– Był sam w domu?

– Tak.

– Wpuścił was do środka?

– Nie od razu. Zaprotestował przeciwko rewizji. Powiedziałem mu…

– Przepraszam, detektywie, ale może prościej będzie to pokazać. Wspomniał pan, że

towarzyszył wam kamerzysta. Czy w chwili waszego przybycia o szóstej rano kamera była

włączona?

– Tak, była.

Langwiser zgłosiła stosowny wniosek o przedstawienie filmu wideo z przebiegu rewizji.

Został przyjęty mimo sprzeciwu obrony. Do sali wtoczono duży odbiornik telewizyjny i ustawiono
przed ławą przysięgłych. Bosch zidentyfikował taśmę. Przyciemniono światła i włączono
odbiornik.

Pierwsze ujęcia przedstawiały Boscha przed czerwonymi frontowymi drzwiami. Wymienił

swoje nazwisko i stopień, adres domu i numer sprawy. Mówił spokojnym głosem. Następnie
odwrócił się i głośno zastukał do drzwi. Oznajmił, że to policja, i zastukał ponownie. Czekali.
Bosch stukał do drzwi co piętnaście sekund – aż wreszcie, po mniej więcej dwóch minutach, drzwi
się uchyliły. Wyjrzał przez nie David Storey z włosami w nieładzie i znużeniem w oczach.

– O co chodzi? – spytał.

– Mamy nakaz rewizji, panie Storey – odparł Bosch. – Pozwala nam on na przeszukanie tej

nieruchomości.

– Chyba wam odpierdoliło.

– Nie, proszę pana. Czy może pan się odsunąć i wpuścić nas? Im prędzej wejdziemy, tym

wcześniej wyjdziemy.

– Dzwonię do mojego adwokata.

Storey zamknął i zaryglował drzwi. Bosch postąpił krok naprzód, zbliżył twarz do framugi i

zawołał głośno:

– Panie Storey, ma pan dziesięć minut! Jeśli do szóstej piętnaście nie otworzy pan tych

drzwi, wyważymy je. Mamy sądowy nakaz rewizji i zamierzamy go wyegzekwować.

Odwrócił się do kamery i przejechał kantem dłoni po gardle.

Obiektyw kamery ponownie objął drzwi. Odczyt czasu w dolnym rogu wskazywał szóstą

trzynaście. Storey otworzył drzwi, cofnął się i gestem zaprosił grupę dochodzeniową do środka.
Jego włosy sprawiały wrażenie, jakby przeczesał je palcami. Miał na sobie czarne dżinsy i czarną
koszulkę z krótkimi rękawami. Jego stopy były bose.

– Róbcie, co macie do zrobienia, i wynoście się. Zaraz przyjedzie mój prawnik i będzie was

obserwował. Jeśli zniszczycie tu choć jedną pieprzoną rzecz, podam was do sądu i pójdziecie z
torbami. Ten dom projektował David Serrurier. Jedna rysa na ścianie i wylecicie z pracy. Wszyscy.

– Będziemy uważać, panie Storey – zapewnił Bosch, przekraczając próg.

Kamerzysta wszedł ostatni. Storey popatrzył w obiektyw, jakby po raz pierwszy go widział.

– I zabierzcie ode mnie to cholerstwo.

Wykonał gwałtowny ruch, obiektyw podskoczył i wycelował w sufit. Z offu dobiegły głosy

kamerzysty i Storeya:

– Hej, proszę nie dotykać kamery!

– No to zabieraj ją stąd!

– Dobrze. Zgoda. Tylko proszę jej nie dotykać.

Ekran zgasł i w sali ponownie rozbłysły światła. Langwiser kontynuowała przesłuchanie.

– Detektywie Bosch, czy pan lub pańscy współpracownicy prowadzili jeszcze jakieś…

rozmowy z panem Storeyem?

– W trakcie rewizji nie. Od chwili przyjazdu adwokata pan Storey przebywał w swoim

gabinecie. Kiedy przeszukiwaliśmy gabinet, przeniósł się do sypialni. Gdy wybierał się na
umówione spotkanie, zapytałem go o nie i po krótkim wyjaśnieniu wyszedł. Na tym się skończyła
wymiana zdań podczas rewizji, kiedy przebywaliśmy w jego domu.

– A po zakończeniu rewizji, siedem godzin później, czy rozmawiał pan z oskarżonym?

– Tak, odbyliśmy krótką rozmowę w drzwiach. Nasz zespół spakował sprzęt i był gotów do

odjazdu. Adwokat już opuścił dom. Siedziałem w samochodzie z moimi partnerami i gdy
ruszaliśmy, uświadomiłem sobie, że zapomniałem wręczyć panu Storeyowi kopię nakazu rewizji.
Wymaga tego prawo. Więc wróciłem i zapukałem do drzwi.

– Czy otworzył je sam pan Storey?

– Tak, po czterokrotnym głośnym pukaniu. Wręczyłem mu formularz i powiedziałem, że

takie są przepisy.

– Czy powiedział coś do pana?

Fowkkes wstał i zgłosił formalny sprzeciw, choć kwestia została rozstrzygnięta podczas

zgłaszania wniosków jeszcze przed procesem. Sędzia formalnie przyjął sprzeciw do wiadomości i
formalnie go oddalił. Langwiser powtórzyła pytanie.

– Czy mogę skorzystać z moich notatek?

– Proszę.

Bosch zajrzał do notatek, które sporządził w samochodzie tuż po rozmowie.

– Najpierw powiedział: „No i gówno znaleźliście, co?”. Potwierdziłem, że nie zabieramy

żadnego przedmiotu. Oświadczył: „Bo nie było nic do zabrania”. Skinąłem głową i zawróciłem,
żeby odejść. Wtedy zawołał za mną: „Hej, Bosch!”. Odwróciłem się, a on się nachylił i powiedział:
„Nigdy nie znajdziesz tego, czego szukasz”. Ja na to: „Czyżby? A czego szukam?”. Nie
odpowiedział. Tylko popatrzył na mnie z uśmiechem.

Po chwili milczenia Langwiser zapytała:

– Czy na tym się skończyło?

– Nie. Wyczułem, że może uda mi się go nakłonić, żeby powiedział coś więcej. Odezwałem

się do niego: „Pan to zrobił, prawda?”. Wciąż się uśmiechał, a potem powoli skinął głową. I dodał:
„I wykręcę się z tego”. Powiedział: „Jestem…”.

– Gówno prawda! Łżesz jak pies, ty skurwielu!

To krzyczał Storey. Zerwał się z krzesła i wskazywał ręką Boscha. Fowkkes próbował

uspokoić swego klienta, szarpiąc go za rękaw. Strażnik, który siedział przy biurku za stołem
oskarżonego, wstał i ruszył w stronę Storeya.

– Oskarżony zechce usiąść! – huknął sędzia zza swego stołu i uderzył młotkiem.

– Ten skurwiel kłamie!

– Porządkowy! Posadzić oskarżonego na miejscu!

Funkcjonariusz, który zbliżył się od tyłu, położył dłonie na ramionach Storeya i szorstkim

ruchem pchnął go z powrotem na krzesło. Sędzia skierował drugiego porządkowego w stronę ławy
przysięgłych.

– Proszę przysięgłych o opuszczenie sali.

Gdy wychodzili pośpiesznie do sali obrad, Storey wciąż stawiał opór Fowkkesowi i

strażnikowi. Zaledwie przysięgli opuścili salę, jego wysiłki osłabły i w końcu zaprzestał walki.
Bosch zerknął na dziennikarzy, sprawdzając, czy ktoś zauważył, że demonstracyjne wrzaski Storeya
umilkły po wyjściu przysięgłych.

– Panie Storey! – podniósł głos sędzia, który wcześniej wstał. – Pańskie zachowanie i język

są nie do przyjęcia w tej sali. Panie Fowkkes, jeśli nie potrafi pan powściągnąć swego klienta,
zrobią to moi funkcjonariusze. Jeszcze jedno takie wystąpienie, a każę go zakneblować i przykuć do
krzesła. Czy wyrażam się jasno?

– Oczywiście, Wysoki Sądzie. Przepra…

– Obowiązuje tu reguła: żadnej tolerancji. Jeszcze jeden taki wybuch i każę go skuć. Nie

obchodzi mnie, kim on jest ani kim są jego przyjaciele.

– Tak, Wysoki Sądzie. Rozumiemy.

– Zarządzam pięciominutową przerwę.

Sędzia gwałtownie opuścił swoje miejsce, schodząc z tupotem po trzech stopniach. Zniknął

za tylnymi drzwiami, prowadzącymi do jego gabinetu.

Bosch spojrzał na Langwiser i dostrzegł w jej oczach błysk satysfakcji. Sam widział w tym

transakcję handlową. Oskarżony w obecności przysięgłych wpadł w złość i stracił panowanie nad
sobą, okazując tym samym agresję, która mogła pchnąć go do morderstwa. Z drugiej strony jednak
dał wyraz niezadowoleniu z tego, co dzieje się w sali sądowej. A w ten sposób mógł odwołać się do
emocji przysięgłych. Wystarczyłby jeden głos, żeby go uwolnić.

Langwiser przepowiedziała przed procesem, że sprowokują Storeya do wybuchu. Bosch

uznał, że Janis się myli. Storey opierał się na chłodnej kalkulacji. Chyba że ten jego wybuch był z
góry ustalonym posunięciem. Storey zarabiał na życie ustawianiem dramatycznych scen. Zdaniem

Boscha, powinien był przewidzieć, że pewnego dnia zagra wbrew własnej woli drugoplanową rolę
w jednej z takich scen.

25

Houghton wrócił po dwóch minutach i Bosch zastanowił się, czy sędzia nie zdążył w tym

czasie wsunąć kabury pod togę. Houghton usiadł i spojrzał w stronę oskarżonego. Storey siedział z
posępnym wyrazem twarzy, wpatrzony w swój szkicownik.

– Czy wszyscy są gotowi? – spytał sędzia.

Każda ze stron mruknęła, że jest gotowa. Sędzia wezwał przysięgłych, z których większość,

wchodząc na salę, wpatrywała się w Storeya.

– No dobrze, moi mili, spróbujemy jeszcze raz – oznajmił Houghton. – Okrzyki wydawane

kilka minut temu przez oskarżonego proszę uznać za niebyłe. Nie są to dowody i nie mają żadnego
znaczenia. Jeżeli pan Storey pragnie bezpośrednio zaprzeczyć zarzutom bądź sformułowaniom
użytym w trakcie zeznań, będzie mógł to uczynić.

Bosch zauważył błysk w oczach Langwiser. Uwagi sędziego podważały pozycję obrony.

Dawały do zrozumienia, że Storey będzie zeznawał. Gdyby odmówił, sprawiłby zawód ławie
przysięgłych.

Sędzia oddał głos Langwiser, która wznowiła przesłuchiwanie Boscha.

– Zanim nam przeszkodzono, mówił pan o wymianie zdań z oskarżonym u drzwi jego

domu.

– Tak.

– Przytoczył pan wypowiedź oskarżonego, która brzmiała: „I wykręcę się z tego”. Czy tak?

– Tak.

– I uznał pan, że ta uwaga odnosi się do śmierci Jody Krementz, prawda?

– Tak, o tym właśnie rozmawialiśmy.

– Czy oskarżony powiedział coś jeszcze?

– Tak. – Bosch zawiesił głos w oczekiwaniu kolejnego wybuchu Storeya. Nie doczekał się.

– Powiedział: „Jestem w tym mieście bogiem, detektywie Bosch. A z bogami nie leci się w chuja”.

Po prawie dziesięciu sekundach milczenia sędzia ponaglił Langwiser, by zadała następne

pytanie.

– Co pan zrobił, usłyszawszy tę wypowiedź?

– No cóż, byłem nieco zbity z tropu. Nie spodziewałem się czegoś takiego.

– Nie nagrywał pan tej rozmowy?

– Nie. Odbywaliśmy ją w drzwiach, tuż po tym, jak wróciłem i zapukałem.

– I co było dalej?

– Wsiadłem do auta i natychmiast zanotowałem tę rozmowę, dopóki ją dokładnie

pamiętałem. Poinformowałem moich partnerów, co się stało, i postanowiliśmy zasięgnąć opinii
prokuratora okręgowego, kierując do jego biura pytanie, czy na podstawie usłyszanej przeze mnie
wypowiedzi można aresztować pana Storeya. Niestety, żaden z naszych telefonów komórkowych
nie łapał zasięgu w górzystym terenie. Dojechaliśmy do remizy strażackiej przy Mulholland, na
wschód od Laurel Canyon Boulevard. Zapytaliśmy, czy możemy skorzystać z telefonu, i stamtąd
zadzwoniłem do prokuratora.

– Z kim pan rozmawiał?

– Z panią. Przedstawiłem szczegóły sprawy, wyniki sekcji oraz to, co usłyszałem od pana

Storeya przy drzwiach. Ustaliliśmy, że śledztwo będzie kontynuowane, lecz bez aresztowania.

– Czy zgadzał się pan z tą decyzją?

– Wówczas nie. Chciałem zatrzymać tego człowieka.

– Czy wypowiedź pana Storeya wpłynęła na przebieg śledztwa?

– Znacznie ograniczyła zakres poszukiwań. Ten człowiek przyznał się przede mną do

popełnienia zbrodni. Skupiliśmy się tylko na nim.

– Czy brał pan ewentualnie pod uwagę możliwość, że to wyznanie jest jedynie pustą

przechwałką, że oskarżony chciał pana sprowokować?

– Tak, rozważałem to. Doszedłem jednak do przekonania, że powiedział prawdę, ponieważ

wierzył we własną nietykalność.

Ostrym szarpnięciem Storey wyrwał kartkę ze szkicownika. Zmiął ją i rzucił na stół. Odbiła

się od monitora komputerowego i spadła na podłogę.

– Dziękuję, detektywie – powiedziała Langwiser. – Wspomniał pan o decyzji

kontynuowania dochodzenia. Czy może pan wyjaśnić przysięgłym, z czym to się wiązało?

Bosch opisał rozmowy, jakie on i jego partnerzy prowadzili z dziesiątkami świadków, którzy

widzieli oskarżonego i ofiarę na premierze filmu lub później, na przyjęciu zorganizowanym w
cyrkowym namiocie na pobliskim parkingu. Przesłuchali również dziesiątki innych osób, które
znały Storeya lub z nim pracowały. Bosch przyznał, że żadna z tych rozmów nie dostarczyła
informacji istotnych dla śledztwa.

– Powiedział pan wcześniej, że w trakcie przeszukiwania domu oskarżonego zainteresował

się pan brakującą książką, czy tak?

– Tak.

Fowkkes zgłosił sprzeciw.

– Nic nie dowodzi, że brakowało jakiejkolwiek książki. Po prostu było miejsce na półce.

Nie oznacza to, że kiedykolwiek stała tam książka.

Langwiser obiecała, że szybko to wytłumaczy, i sędzia oddalił sprzeciw.

– Czy ustalił pan, jaka książka znajdowała się wcześniej w pustym miejscu na półce w domu

oskarżonego?

– Tak. Podczas gromadzenia informacji na temat pana Storeya moja partnerka, Kizmin

Rider, która była zaznajomiona z jego pracą i reputacją zawodową, przypomniała sobie, że czytała o
nim artykuł w czasopiśmie „Architectural Digest”. Korzystając z Internetu, ustaliła, że zapamiętany
przez nią numer pisma pochodzi z lutego ubiegłego roku. Zamówiła ten numer u wydawcy.
Pamiętała, że w artykule zamieszczono zdjęcia pana Storeya wewnątrz jego domu. Półki z
książkami utrwaliły się w jej pamięci, ponieważ sama jest zagorzałą czytelniczką, i była ciekawa,
jakie pozycje znajdują się w księgozbiorze reżysera filmowego.

Langwiser zgłosiła wniosek o przyjęcie numeru czasopisma jako dowodu rzeczowego.

Sędzia przyjął dowód i Langwiser podała czasopismo Boschowi.

– Czy tę właśnie publikację otrzymała pańska partnerka?

– Tak.

– Proszę odszukać artykuł dotyczący oskarżonego i opisać zdjęcie zamieszczone na

początku.

Bosch przewrócił stronice pisma i znalazł zaznaczone miejsce.

– Zdjęcie przedstawia Davida Storeya siedzącego na sofie w salonie. Po lewej znajdują się

półki z książkami.

– Czy może pan odczytać tytuły z grzbietów książek?

– Niektóre. Nie wszystkie są wyraźne.

– Co pan zrobił po otrzymaniu numeru czasopisma od wydawcy?

– Stwierdziliśmy, że nie wszystkie tytuły są widoczne. Skontaktowaliśmy się ponownie z

wydawcą, prosząc o wypożyczenie negatywu tej fotografii. Rozmawialiśmy z redaktorem
naczelnym, który nie zgadzał się na wyniesienie negatywów poza teren redakcji. Powoływał się na
prawo prasowe i wolność prasy.

– Co nastąpiło dalej?

– Redaktor stwierdził, że nie podda się nawet nakazowi sądowemu. Wezwano prawnika z

urzędu miasta na negocjacje z adwokatem wydawnictwa. W rezultacie poleciałem do Nowego
Jorku, gdzie udostępniono mi negatyw w laboratorium fotograficznym siedziby „Architectural
Digest”.

– Proszę podać do protokołu datę pańskiej wizyty w redakcji.

– Poleciałem w nocy, dwudziestego dziewiątego października. Nazajutrz rano przyszedłem

do redakcji. Był to poniedziałek, trzydziestego października.

– I co pan tam robił?

– Poleciłem szefowi pracowni fotograficznej, aby zrobił powiększenie zdjęcia z półkami na

książki.

Langwiser przedstawiła jako następne dowody dwie duże fotografie na tekturowych

podkładkach. Gdy zostały przyjęte po oddaleniu sprzeciwu, umieściła je na podpórkach,
ustawionych przed ławą przysięgłych. Pierwsze zdjęcie ukazywało całą biblioteczkę, drugie
stanowiło powiększenie jednej półki. Mimo ziarnistości obrazu można było odczytać tytuły na
grzbietach książek.

– Czy porównywał pan te fotografie ze zdjęciami zrobionymi w trakcie przeszukiwania

domu oskarżonego?

– Tak, porównywaliśmy je.

Langwiser poprosiła o zgodę na umieszczenie dwóch dodatkowych podpórek i umieszczenie

na nich powiększeń wykonanych podczas rewizji fotografii biblioteczki i półki z luką po brakującej
książce. Sędzia pozwolił. Wówczas Langwiser zwróciła się do Boscha, by opuścił miejsce dla
świadków i za pomocą wskaźnika pokazał, co wykrył podczas badań porównawczych. Każdy mógł
bez trudu zauważyć, co to takiego, ale Langwiser drobiazgowo przestrzegała procedury, żeby żaden
z przysięgłych niczego nie przeoczył.

Bosch wskazał lukę między książkami na półce, a następnie – na drugiej fotografii – grzbiet

książki, która wcześniej stała w tym miejscu.

– Podczas rewizji przeprowadzonej czternastego października nic nie stało między „Piątym

horyzontem” a „Opublikuj legendę”. Na tym zdjęciu, zrobionym dziesięć miesięcy wcześniej,
między „Piątym horyzontem” a „Opublikuj legendę” stoi książka.

– Jak brzmi tytuł tej książki?

– „Ofiary nocy”.

– Czy przyjrzał się pan fotografiom biblioteczki wykonanym podczas rewizji, by sprawdzić,

czy ta książka, „Ofiary nocy”, nie znajduje się na innej półce?

Bosch wskazał powiększenie całości biblioteczki z czternastego października.

– Tak. Książki tam nie ma.

– Czy znaleźliście ją gdzieś w domu?

– Nie, nigdzie.

– Dziękuję, detektywie. Może pan wrócić na miejsce dla świadków.

Langwiser zgłosiła jako dowód rzeczowy egzemplarz „Ofiar nocy” i przekazała książkę

Boschowi.

– Czy może pan objaśnić przysięgłym, co to jest?

– Egzemplarz książki „Ofiary nocy”.

– Czy ten sam, który stał na półce w domu oskarżonego, gdy w styczniu ubiegłego roku

zrobiono zdjęcie dla „Architectural Digest”?

– Nie, to inny egzemplarz tej książki. Kupiłem go. W księgarni Mysterious Bookshop przy

Beverly Boulevard w Los Angeles.

– Dlaczego kupił pan tę książkę właśnie tam?

– Poszukiwałem jej. Było to jedyne miejsce, gdzie mieli ją na składzie.

– Dlaczego tak trudno było tę książkę znaleźć?

– Sprzedawca z Mysterious Bookshop poinformował mnie, że została wydana w niskim

nakładzie przez niewielkie wydawnictwo.

– Czy przeczytał pan tę książkę?

– Nie w całości. Składa się głównie ze zdjęć przedstawiających nietypowe zbrodnie,

wypadki i tym podobne sceny.

– Czy znalazł pan coś, co uznał pan za nietypowe lub wiążące się z zabójstwem Jody

Krementz?

– Tak. Na stronie siedemdziesiątej trzeciej zamieszczono fotografię, która natychmiast

przyciągnęła moją uwagę.

– Proszę opisać tę fotografię.

Bosch otworzył książkę w zaznaczonym miejscu. Zaczął mówić, patrząc na całostronicową

fotografię po prawej.

– Zdjęcie przedstawia kobietę na łóżku. Jest martwa. Jej szyję opasuje szal przywiązany do

listwy u wezgłowia łóżka. Kobieta jest naga od pasa w dół. Jej lewa ręka znajduje się między
udami, a dwa palce są wsunięte w pochwę.

– Czy może pan odczytać podpis pod zdjęciem?

– Podpis brzmi: „Autoerotyczna śmierć. Tę kobietę, ofiarę asfiksji autoerotycznej,

znaleziono w jej mieszkaniu w Nowym Orleanie. Szacuje się, że co roku wskutek takich
nieszczęśliwych wypadków ginie ponad pięćset osób”.

Langwiser uzyskała zgodę na umieszczenie na podpórkach dwóch innych powiększeń.

Przesłoniła nimi zdjęcia biblioteczki. Powiększenie przedstawiające zwłoki Jody Krementz znalazło
się tuż obok fotografii z „Ofiar nocy”.

– Detektywie, czy porównał pan zdjęcie ofiary, której dotyczy ten proces, czyli Jody

Krementz, ze zdjęciem z książki?

– Tak. Stwierdziłem, że są bardzo podobne.

– Czy przyszło panu na myśl, że ktoś mógł posłużyć się fotografią z książki, aby wedle tego

wzorca upozować zwłoki panny Krementz?

– Tak, pomyślałem o tym.

– Czy nadarzyła się panu sposobność zapytania oskarżonego, co się stało z jego

egzemplarzem książki „Ofiary nocy”?

– Nie. Od dnia rewizji pan Storey i jego adwokat systematycznie odmawiali zgody na

rozmowę.

Langwiser skinęła głową i spojrzała na sędziego.

– Wysoki Sądzie, czy mogę zabrać dowody i przekazać je protokolantowi?

– Tak, proszę – odparł sędzia.

Langwiser nieśpiesznie zdjęła dwie fotografie, składając je niczym skrzydła lustra. Był to w

sumie drobiazg, lecz Bosch dostrzegł uważne spojrzenia przysięgłych.

– A zatem, detektywie Bosch – podjęła Langwiser, gdy zabrano zdjęcia – czy prowadził pan

dalsze śledztwo bądź badania związane ze zgonami autoerotycznymi?

– Tak. Wiedziałem, że w razie ewentualnego procesu można będzie podważyć tezę o

morderstwie zaaranżowanym w taki sposób, by wyglądało na wypadek. Zaciekawił mnie również
podpis pod zdjęciem. Szczerze mówiąc, byłem zaskoczony liczbą pięciuset zgonów rocznie.
Sprawdziłem te dane w FBI i okazało się, że liczba może być nawet zaniżona.

– Czy skłoniło to pana do dalszych badań?

– Tak, lecz zawęziłem je do naszego okręgu.

W odpowiedzi na sugestie Langwiser Bosch zeznał, że sprawdził akta w biurze lekarza

policyjnego pod kątem zgonów w wyniku asfiksji autoerotycznej. Poszukiwania objęły pięć
ostatnich lat.

– I co pan znalazł?

– W ciągu tych pięciu lat szesnaście przypadkowych zgonów w okręgu Los Angeles

przypisano asfiksji autoerotycznej.

– Ile z tych przypadków dotyczyło kobiet?

– Tylko jeden.

– Czy zbadał pan ten przypadek?

Fowkkes zgłosił sprzeciw i tym razem poprosił o rozmowę na stronie. Sędzia wyraził zgodę

i adwokaci zgromadzili się po jednej stronie jego stołu. Bosch nie słyszał ich szeptów, wiedział
jednak, że Fowkkes najprawdopodobniej usiłuje zmienić wątek zeznań. Langwiser i Kretzler
przewidzieli, że adwokat postara się zapobiec wszelkim wzmiankom o Alicii Lopez przed ławą
przysięgłych. Mógł to być punkt zwrotny – dla obu stron.

Po pięciominutowej szeptanej konferencji sędzia odesłał adwokatów na miejsca i

zawiadomił przysięgłych, że posiedzenie potrwa dłużej, niż przewidywano. Zarządził
piętnastominutową przerwę. Bosch podszedł do stołu prokuratorów.

– Coś nowego? – rzucił do Langwiser.

– To samo, co zawsze. Z jakichś względów sędzia chce to usłyszeć jeszcze raz. Życz nam

szczęścia.

Adwokaci wycofali się wraz z sędzią do osobnej sali. Bosch został przy stole. Włączył

telefon komórkowy, żeby sprawdzić wiadomości z domu i biura. Na sekretarkę w biurze ktoś nagrał
wiadomość – był to Terry McCaleb. Dziękował Boschowi za wskazówkę. Zawiadamiał, że uzyskał
u Nata cenne informacje i będzie w kontakcie. Bosch skasował nagranie i zamknął telefon,
zastanawiając się, czego mógł się dowiedzieć McCaleb.

Gdy prawnicy weszli tylnymi drzwiami na salę, Bosch odczytał decyzję sędziego z ich

twarzy. Fowkkes miał kwaśną minę i spuszczone oczy. Kretzler i Langwiser uśmiechali się
promiennie.

Po wznowieniu rozprawy, kiedy wezwano ławę przysięgłych, Langwiser wypaliła z grubej

rury. Poprosiła protokolanta o odczytanie ostatniego pytania sprzed sprzeciwu.

– Czy zbadał pan ten przypadek? – odczytał protokolant.

– Zajmijmy się tym – rzekła Langwiser. – Nie odbiegajmy od tematu. Detektywie, jak

nazywała się jedyna ofiara płci żeńskiej spośród szesnastu, które znalazł pan w aktach sądowych?

– Alicia Lopez.

– Czy może pan nam o niej opowiedzieć?

– Miała dwadzieścia cztery lata i mieszkała w Culver City. Pracowała jako asystentka

zastępcy producenta Sony Pictures, także w Culver City. Znaleziono ją martwą w łóżku
dwudziestego maja 1998 roku.

– Mieszkała sama?

– Tak.

– Jakie były okoliczności jej śmierci?

– Znalazła ją w łóżku koleżanka z pracy, która zaczęła się niepokoić, kiedy Alicia Lopez bez

uprzedzenia nie pojawiła się w biurze przez dwa dni po weekendzie. Według oceny koronera, nie
żyła od trzech lub czterech dni, kiedy ją znaleziono. Ciało znajdowało się w stanie daleko
posuniętego rozkładu.

– Pani Langwiser – wtrącił sędzia Houghton – uzgodniliśmy, że szybko wykaże pani

związek między tymi sprawami.

– Już do tego dochodzę, Wysoki Sądzie. Dziękuję. Detektywie, czy coś w tej sprawie pana

zaniepokoiło lub przyciągnęło pańską uwagę?

– Kilka rzeczy. Widziałem zdjęcia z miejsca zbrodni i mimo daleko posuniętego rozkładu

zauważyłem, że ułożenie ciała ofiary jest niemal takie samo, jak w obecnie rozpatrywanym
przypadku. Zauważyłem również, że pod pętlą na szyi Alicii Lopez nie było żadnej miękkiej
podkładki. Ponadto wiedziałem dzięki śledztwu dotyczącemu osoby pana Storeya, że gdy panna
Lopez poniosła śmierć, kręcił film dla spółki Cold House Films, finansowanej częściowo przez
Sony Pictures.

W chwili, która nastąpiła po jego odpowiedzi, Bosch uświadomił sobie, że na sali sądowej

panuje niezwykła cisza i spokój. Nikt nie szeptał na galerii ani nie chrząkał. Było tak, jakby
wszyscy – przysięgli, prawnicy, widzowie i dziennikarze – jednocześnie postanowili wstrzymać
oddech. Bosch zerknął na przysięgłych i dostrzegł, że prawie wszyscy patrzą w stronę stołu obrony.
Sam tam spojrzał i zobaczył kipiącego złością Storeya, który siedział w milczeniu, z opuszczoną
głową. Ciszę przerwała w końcu Langwiser.

– Czy dowiedział się pan czegoś więcej w sprawie Lopez?

– Tak, rozmawiałem z detektywem z Departamentu Policji Culver City. Pytałem także o

pracę panny Lopez w Sony.

– Która z uzyskanych przez pana informacji wiąże się z obecną sprawą?

– Dowiedziałem się, że w okresie poprzedzającym zgon Alicia Lopez pośredniczyła w

kontaktach między studiem a plenerową produkcją filmu w reżyserii Davida Storeya.

– Czy pamięta pan tytuł tego filmu?

– „Piąty horyzont”.

– Gdzie był kręcony?

– W Los Angeles. Głównie w Venice.

– Czy jako pośredniczka panna Lopez kontaktowała się bezpośrednio z panem Storeyem?

– Tak. W każdym dniu zdjęciowym rozmawiała z nim osobiście lub telefonicznie.

Cisza ponownie zdawała się aż huczeć w uszach. Langwiser wykorzystała ją w

maksymalnym stopniu, po czym przystąpiła do najcięższego ataku.

– Sprawdźmy, czy wszystko prawidłowo zapamiętałam, detektywie. Zeznał pan, że w ciągu

ostatnich pięciu lat w okręgu Los Angeles zdarzył się tylko jeden przypadek zgonu kobiety, który
przypisano asfiksji autoerotycznej i że związana z obecnym procesem śmierć Jody Krementz miała
sprawiać wrażenie asfiksji autoerotycznej?

– Sprzeciw – wtrącił Fowkkes. – Na to pytanie padła już odpowiedź.

– Oddalam – powiedział Houghton, nie czekając na kontrargumenty Langwiser. – Świadek

może odpowiedzieć.

– Tak, to prawda – odparł Bosch.

– I że obydwie te kobiety znały oskarżonego Davida Storeya?

– Zgadza się.

– I że obydwa zgony wykazują podobieństwo do autoerotycznego przypadku śmierci,

przedstawionego na fotografii zamieszczonej w książce, która w pewnym okresie należała do
domowego księgozbioru oskarżonego?

– Zgadza się.

Mówiąc to, Bosch spojrzał na Storeya, w nadziei, że ten podniesie głowę i ich oczy będą

mogły ponownie się spotkać.

– Co miała na ten temat do powiedzenia policja z Culver City?

– W oparciu o moje dochodzenie wznowili śledztwo. Istnieją jednak pewne przeszkody.

– Jakie?

– Upłynęło dużo czasu. Nie wszystkie akta zachowały się w archiwach, ponieważ uznano,

że śmierć Alicii Lopez nastąpiła w wyniku nieszczęśliwego wypadku. Z uwagi na stan rozkładu, w
jakim znajdowały się zwłoki, trudno formułować w sposób kategoryczny spostrzeżenia i wnioski.
Ponadto ekshumacja nie jest możliwa, ponieważ ciało poddano kremacji.

– Kto o tym zadecydował?

Fowkkes wstał i zgłosił sprzeciw, lecz sędzia oznajmił, że jego argument został już raz

oddalony. Langwiser powtórzyła pytanie, zanim jeszcze Fowkkes zdążył usiąść.

– Kto zadecydował o kremacji, detektywie Bosch?

– Rodzina. Ale wszelkie koszta… kremacji, nabożeństwa i tak dalej… poniósł David Storey,

aby w ten sposób uczcić pamięć Alicii Lopez.

Langwiser z głośnym szelestem odwróciła kartkę w notatniku. Szła jak burza i wszyscy o

tym wiedzieli. Gliniarze i prokuratorzy nazywali to „rurą”. Było to określenie zaczerpnięte z
surfingu. Oznaczało, że wprowadzili sprawę w tunel wodny, w którym wszystko idzie gładko i
bezproblemowo i osiąga cudowną równowagę.

– Detektywie, czy po tym etapie śledztwa przyszła do pana kobieta nazwiskiem Annabelle

Crowe?

– Tak. W gazecie „Los Angeles Times” ukazał się artykuł na temat śledztwa, ze

szczególnym uwzględnieniem osoby Davida Storeya. Annabelle Crowe przyszła po przeczytaniu
tego artykułu.

– Kim ona jest?

– Aktorką. Mieszka w West Hollywood.

– Co ją wiąże z obecnie rozpatrywaną sprawą?

– Poinformowała mnie, że w ubiegłym roku umówiła się na randkę z Davidem Storeyem i

że w trakcie aktu seksualnego próbował ją udusić.

Fowkkes zgłosił kolejny sprzeciw, tym razem nieco mniej pewnie niż przy poprzednich

protestach. Sędzia, który wcześniej zatwierdził ten wątek zeznań, oddalił sprzeciw.

– Gdzie, według panny Crowe, miało miejsce to zdarzenie?

– W domu pana Storeya przy Mulholland Drive. Poprosiłem, żeby opisała wnętrze domu, i

zrobiła to z dużą dokładnością. Niewątpliwie tam przebywała.

– Czy nie jest prawdopodobne, że widziała zdjęcia z domu oskarżonego, zamieszczone w

„Architectural Digest”?

– Potrafiła opisać ze szczegółami główną sypialnię oraz łazienkę, których nie było na

zdjęciach w czasopiśmie.

– Co się stało, gdy oskarżony zaczął ją dusić?

– Powiedziała mi, że straciła przytomność. Kiedy się ocknęła, pana Storeya nie było w

pokoju. Brał prysznic. Ubrała się w pośpiechu i uciekła.

Langwiser podkreśliła jego słowa długim milczeniem. Potem zamknęła notatnik, obrzuciła

przelotnym spojrzeniem stół, za którym siedział oskarżony, i popatrzyła na sędziego Houghtona.

– Wysoki Sądzie, na razie nie mam więcej pytań do detektywa Boscha.

26

McCaleb dotarł do „El Cochinito” za kwadrans dwunasta. Od i pięciu lat nie przekroczył

progu tej pokazowej restauracji w Silver Lake, pamiętał jednak, że dysponuje ona zaledwie
kilkunastoma stolikami, które zawsze są zajęte w porze lunchu. Często przez policjantów. Nie
dlatego, że przyciągała ich nazwa – „Prosiaczek” – ale ze względu na smaczne i niedrogie jedzenie.
McCaleb wiedział z doświadczenia, że gliniarze odznaczają się wielką wprawą w wyszukiwaniu
takich lokali w każdym mieście. Na delegacjach Biura zawsze pytał miejscowych gliniarzy z
patroli, gdzie tu można dobrze zjeść. Rzadko spotykał go zawód.

Czekając na Winston, dokładnie przestudiował kartę dań i zaplanował posiłek. W ciągu

ostatniego roku jego zmysł smaku powrócił, i to ze zdwojoną siłą. Przez półtora roku po operacji
McCaleb nie czuł żadnego smaku. Było mu wszystko jedno, co je, bo każda potrawa smakowała tak
samo – mdło. Nawet obfite polewanie wszystkiego – od kanapek po makaron – ostrym kubańskim
sosem powodowało jedynie krótkotrwałe pieczenie w język. Ale wkrótce smak zaczął powoli
wracać, sprawiając, że po raz drugi od transplantacji McCaleb narodził się na nowo. Teraz
rozkoszował się wszystkim, co ugotowała Graciela. A nawet tym, co sam ugotował – choć tak
naprawdę potrafił przyrządzić tylko mięso z grilla. Każda potrawa smakowała mu jak nigdy
przedtem, nawet przed operacją. Zjedzenie w środku nocy kanapki z masłem fistaszkowym i
galaretką sprawiało mu taką samą przyjemność, jak wyprawa z Gracielą do renomowanej
restauracji „Jozu” przy Melrose. Zaczął więc przybierać na wadze, odzyskując dwadzieścia pięć
funtów, które stracił podczas oczekiwania na nowe serce, gdy stare odmówiło posłuszeństwa. Ważył
teraz sto osiemdziesiąt funtów, tyle ile przed chorobą, i po raz pierwszy od czterech lat musiał
zacząć się pilnować, jeśli chodzi o jedzenie. Przy okazji ostatnich badań kardiologicznych usłyszał
od swojej lekarki ostrzeżenie, że powinien ograniczyć spożycie wysokokalorycznych potraw i
tłuszczu.

Ale nie w tej chwili. Bardzo długo czekał na okazję, żeby wstąpić do tej restauracji. Przed

laty spędził sporo czasu na Florydzie, rozpracowując seryjnego mordercę, a jedynym pozytywnym
skutkiem tej pracy okazało się upodobanie do kubańskiej kuchni. Po przeniesieniu do Los Angeles
nie mógł znaleźć kubańskiej restauracji, dorównującej lokalom w Ybor City na obrzeżach Tampy.
Pewnego razu natknął się na policjanta z patrolu, Kubańczyka z pochodzenia, i zapytał go, gdzie
jada, kiedy ma ochotę na prawdziwą domową kuchnię. Policjant odpowiedział, że w „El
Cochinito”. McCaleb wkrótce został tam stałym klientem.

Teraz uznał, że studiowanie karty dań jest stratą czasu, ponieważ od początku wiedział, co

chciałby zjeść. Lechoń asada z czarną fasolą i ryżem, do tego smażone banany i juka, a lekarze nie
muszą o tym wiedzieć. Niecierpliwie oczekiwał pojawienia się Winston, żeby wreszcie złożyć
zamówienie.

Odłożył menu i pomyślał o Harrym Boschu. Prawie całe przedpołudnie spędził na łodzi,

oglądając w telewizji sprawozdanie z procesu. Wystąpienie Boscha jako świadka uznał za
znakomite. Odkrycie, że nazwisko Storeya łączy się z innym zgonem, wstrząsnęło McCalebem – i
najwyraźniej także dziennikarzami. Podczas przerw gadające głowy w studio nie posiadały się z
podniecenia, wietrząc świeży łup. W pewnej chwili kamery pokazały korytarz przed salą sądową,
gdzie zasypywano Johna Fowkkesa pytaniami o nowy wątek w procesie. Fowkkes, zapewne po raz
pierwszy w życiu, odmawiał komentarzy. Gadające głowy zmuszone były snuć własne domysły na
temat najnowszych informacji i wygłaszać uwagi dotyczące metodycznego, a zarazem
wywierającego silne wrażenie postępowania oskarżenia.

Oglądając sprawozdanie z procesu, McCaleb czuł się nieswojo. Trudno mu było pogodzić

się z myślą, że człowiek opisujący z tak wielką wprawą przebieg trudnego śledztwa to ten sam,
którego on śledzi i podejrzewa o popełnienie bardzo podobnej zbrodni.

W południe, o umówionej porze, McCaleb ocknął się z zamyślenia, uniósł głowę i zobaczył

w drzwiach restauracji Jaye Winston. Szło za nią dwóch mężczyzn. Jeden był czarny, drugi biały – i
głównie dzięki temu można było ich rozróżnić, ponieważ nosili niemal identyczne szare garnitury
oraz ciemnoczerwone krawaty. Zanim jeszcze podeszli do stolika, McCaleb wiedział, że są z Biura.

Twarz Winston miała znużony, zrezygnowany wyraz.

– Terry – zaczęła, nie zajmując krzesła – chciałabym, żebyś poznał tych dwóch panów. –

Wskazała najpierw czarnego agenta. – To jest Don Twilley, a to Marcus Friedman. Pracują dla
Biura.

Wszyscy troje wysunęli krzesła i usiedli. Friedman zajął miejsce przy McCalebie, Twilley

usadowił się naprzeciw niego. Nie podali sobie rąk.

– Nie znam kubańskiej kuchni – odezwał się Twilley, biorąc menu ze stojaka. – Dobrze tu

gotują?

McCaleb popatrzył na niego.

– Nie. Dlatego tu jadam.

Twilley z uśmiechem podniósł oczy znad jadłospisu.

– Głupie pytanie, wiem. – Spojrzał w kartę, a potem znowu na McCaleba. – Znam cię ze

słyszenia, Terry. W firmie jesteś pieprzoną legendą. Nie chodzi tu o twoje serducho, ale o sprawy.
Cieszę się, że cię wreszcie poznałem.

McCaleb zerknął na Winston. Jego oczy wyrażały pytanie: „Co tu jest grane, do cholery?”.

– Terry, Marc i Don są z wydziału praw cywilnych.

– Tak? To świetnie. Czy przebyliście tę długą drogę, żeby poznać żywą legendę i spróbować

kubańskiej kuchni, czy może chodzi wam o coś innego?

– Ehm… – chrząknął Twilley.

– Terry, gówno trafiło w wentylator – powiedziała Winston. – Dziś rano do mojego

przełożonego zadzwonił dziennikarz z pytaniem, czy prowadzimy dochodzenie przeciw Harry’emu
Boschowi jako podejrzanemu o zabójstwo Gunna.

McCaleb, wstrząśnięty tą informacją, odchylił się na oparcie krzesła. Gdy chciał

odpowiedzieć, do stolika podszedł kelner.

– Proszę chwilę zaczekać – burknął Twilley, odsyłając kelnera lekceważącym gestem, który

zirytował McCaleba.

– Terry – podjęła Winston – zanim będziemy kontynuować ten temat, muszę cię o coś

zapytać. Wygadałeś się?

McCaleb z niesmakiem pokręcił głową.

– Żartujesz? Mnie o to pytasz?

– Słuchaj, wiem tylko jedno: że to nie ja. Nie pisnęłam słowa nikomu, ani kapitanowi

Hitchensowi, ani nawet mojemu partnerowi, nie mówiąc już o dziennikarzach.

– Ja też nie. Dzięki za zaufanie.

Spojrzał na Twilleya, a potem znowu na Winston. Wkurzało go, że musi prowadzić tę

wymianę zdań z Jaye w ich obecności.

– Co ci faceci tu robią? – spytał, po czym dodał, patrząc na Twilleya: – Czego chcesz?

– Przejmują sprawę, Terry – odpowiedziała Winston. – A ty wypadasz z gry.

McCaleb przeniósł na nią spojrzenie. Szczęka opadła mu lekko, ale uświadomił sobie, jak

wygląda, i zamknął usta.

– O czym ty mówisz? Ja wypadam z gry? Jestem tu jedynym graczem. Pracuję nad tym

od…

– Wiem, Terry. Ale sytuacja się zmieniła. Po telefonie dziennikarza musiałam powiedzieć

Hitchensowi, co się dzieje i co robimy. Dostał ataku szału, a kiedy mu przeszło, uznał, że najlepiej
będzie zawiadomić Biuro.

– Wydział praw cywilnych – wtrącił Twilley. – Sprawdzanie gliniarzy to nasz chleb

powszedni. Możemy…

– Pieprz się, Twilley. I nie wciskaj mi tego firmowego kitu. Należałem kiedyś do klubu,

pamiętasz? Wiem, jak to wygląda. Wkroczycie do akcji, śledząc mój trop, a potem wykonacie
taniec przed kamerami i wsadzicie Boscha do pierdla.

– Czy o to ci chodzi? – odezwał się Friedman. – O zasługi?

– Nie musisz się tym martwić, Terry – dorzucił Twilley. – Jeśli chcesz, postawimy cię przed

kamerami.

– Nie chcę. I nie mów do mnie „Terry”. Nawet mnie, kurwa, nie znasz. – Kręcąc głową,

wpatrzył się w stolik. – Czekałem wieki, żeby tu wrócić, a teraz odechciało mi się jeść.

– Terry… – zaczęła Winston i urwała.

– Co? Chcesz powiedzieć, że to w porządku?

– Nie. Nie o to chodzi. Po prostu jest, jak jest. Śledztwo nabrało charakteru urzędowego. Ty

jesteś osobą prywatną. Od początku wiedziałeś, że tak się może stać.

Niechętnie skinął głową. Oparł łokcie o stół i ukrył twarz w dłoniach.

– Co to był za dziennikarz?

Winston nie odpowiedziała, więc opuścił ręce i utkwił w niej oczy.

– Kto to był?

– Nazywa się Jack McEvoy. Pracuje dla „New Timesa”, alternatywnego tygodnika, który

lubi wywlekać brudy.

– Wiem.

– Znasz McEvoya? – spytał Twilley.

W tym momencie odezwał się telefon komórkowy McCaleba. Tkwił w kieszeni kurtki

wiszącej na oparciu krzesła. Zaczepił się o coś i Terry szarpnął go niecierpliwie, przypuszczając, że
dzwoni Graciela. Oprócz niej, Winston i Buddy'ego Lockridge’a ten numer miała tylko Brass Doran
z Quantico, a z nią omówił już wszystko.

Odebrał po piątym sygnale.

– Agent McCaleb? Mówi Jack McEvoy z „New Timesa”. Ma pan chwilę czasu na

rozmowę?

McCaleb zerknął nad stołem na Twilleya, zastanawiając się, czy słyszy on głos w telefonie.

– Nie bardzo. Jestem teraz zajęty. Skąd pan ma ten numer?

– Informacja w Catalinie. Zadzwoniłem do pana do domu i odebrała żona. Podała mi numer

pańskiej komórki. Czy to kłopot?

– Nie, żaden kłopot. Ale nie mogę teraz rozmawiać.

– A kiedy pan będzie mógł? To ważne. Zdarzyło się coś, o czym naprawdę chciałbym…

– Proszę zadzwonić później. Za godzinę.

McCaleb zamknął telefon i położył go na stoliku. Popatrzył na niego, podejrzewając, że

McEvoy może lada chwila zadzwonić po raz drugi. Dziennikarze już tacy byli.

– Terry, wszystko w porządku?

Podniósł oczy na Winston.

– Tak, jak najbardziej. Mój jutrzejszy klient. Chciał wiedzieć, co z pogodą. – Spojrzał na

Twilleya. – O co pytałeś?

– Czy znasz Jacka McEvoya? Tego dziennikarza, który dzwonił do kapitana Hitchensa?

McCaleb w milczeniu przeniósł spojrzenie na Winston, a potem znowu na Twilleya.

– Owszem, znam go. Wiesz, że go znam.

– Racja, sprawa Poety. Miałeś w niej swój udział.

– Bardzo skromny udział.

– Kiedy ostatni raz rozmawiałeś z McEvoyem?

– Zaraz, niech się zastanowię… Jakieś dwa dni temu.

Winston wyraźnie zesztywniała. McCaleb popatrzył na nią.

– Odpręż się, Jaye, dobra? Wpadłem na McEvoya na procesie Storeya. Poszedłem tam, żeby

pogadać z Boschem. McEvoy pisze o procesie dla „New Timesa”. Przywitał się ze mną; nie
widziałem go od pięciu lat. I nie powiedziałem mu, co robię ani nad czym pracuję. De facto, kiedy
go spotkałem, nie podejrzewałem jeszcze Boscha.

– A widział cię z Boschem?

– Na pewno. Wszyscy nas widzieli. Były tam takie tłumy dziennikarzy, jak na procesie O.J.

Simpsona. Czy podał twojemu kapitanowi moje nazwisko?

– Jeśli nawet, to Hitchens nic mi o tym nie mówił.

– No więc dobrze, skoro ani ty, ani ja nie jesteśmy winni, to skąd ten przeciek?

– O to właśnie pytamy – powiedział Twilley. – Zanim przejmiemy tę sprawę, chcemy

wiedzieć, jak wygląda sytuacja i kto z kim rozmawia.

McCaleb nie odpowiedział. Ogarniała go klaustrofobia. Ta wymiana zdań, napastliwy ton

Twilleya, ludzie tłoczący się w niewielkiej sali i czekający na wolne stoliki – wszystko razem
wywoływało w nim uczucie duszności.

– A ten bar, w którym byłeś wczoraj wieczorem? – zapytał Friedman.

McCaleb odchylił się do tyłu i spojrzał na niego.

– O co chodzi?

– Jaye mówiła nam, co jej powiedziałeś. Pytałeś konkretnie o Boscha i Gunna, zgadza się?

– Owszem. I co z tego? Myślisz, że barmanka od razu pognała do telefonu, zadzwoniła do

„New Timesa” i poprosiła Jacka McEvoya? Tylko dlatego, że pokazałem jej zdjęcie Boscha? Nie
pierdol.

– Hej, w tym mieście media są potęgą. Ludzie się od nich uzależnili. Bez przerwy ktoś

sprzedaje jakąś historię, informacje, dane.

McCaleb pokręcił głową, odrzucając możliwość, że barmanka w kamizelce dysponowała

wystarczającą inteligencją, by skojarzyć, o co mu chodziło, a potem zadzwonić do gazety.

Nagle uświadomił sobie, kto miał dość inteligencji i wiedzy, żeby to zrobić. Buddy

Lockridge. A jeśli to on, można równie dobrze powiedzieć, że przeciek wyszedł od McCaleba.
Skóra na jego głowie pokryła się kropelkami potu, gdy przypomniał sobie Lockridge’a ukrytego
pod pokładem i słuchającego o podejrzeniach wobec Boscha.

– Czy piłeś coś w tym barze? Podobno bierzesz codziennie garść pigułek. W połączeniu z

alkoholem… no wiesz, czasem język lata jak łopata.

Pytanie zadał Twilley, lecz McCaleb wbił spojrzenie w Winston. Cała ta scena i nagła

zmiana sytuacji sprawiły, że poczuł się zdradzony. Zanim jednak otworzył usta, dostrzegł
przepraszający wyraz oczu Winston i żal, że nie załatwiono sprawy w inny sposób. W końcu
popatrzył na Twilleya.

– Myślisz, że zapijając prochy, wychyliłem o kilka drinków za dużo? O to ci chodzi,

Twilley? Że zacząłem trzaskać dziobem w barze?

– Nie myślę tak. Tylko pytam, okay? Nie ma się o co jeżyć. Po prostu staram się dociec,

skąd ten dziennikarz wie to, co mu się wydaje, że wie.

– No to dociekaj beze mnie. – McCaleb odsunął krzesło, zamierzając wstać. – Spróbujcie

lechon asada – powiedział. – Najlepsze w całym mieście.

Gdy zaczął się podnosić, Twilley wyciągnął rękę i złapał go za ramię.

– Daj spokój, Terry, pogadajmy o tym – rzucił.

– Terry, proszę – wtrąciła Winston.

McCaleb oswobodził ramię z uścisku Twilleya i wstał. Spojrzał na Winston.

– Życzę powodzenia, Jaye. Z tymi facetami to chyba ci się przyda. – Popatrzył na

Friedmana i Twilleya. – Serdeczne dzięki i pieprzcie się, chłopcy.

Przepchnął się przez tłum oczekujących i wyszedł. Nikt go nie gonił.

Wsiadł do cherokee zaparkowanego przy Sunset i zaczął obserwować restaurację, czekając,

aż wyparuje z niego gniew. Z jednej strony wiedział, że posunięcia Winston i jej przełożonego są
słuszne; z drugiej jednak nie podobało mu się, że odsunięto go od sprawy, nad którą pracował. Ze
sprawą było jak z samochodem. Można go prowadzić, można siedzieć na przednim lub tylnym
siedzeniu, ale można też stać na poboczu i patrzeć, jak przejeżdża obok. McCaleb, który przed
chwilą trzymał ręce na kierownicy, znalazł się teraz z uniesionym kciukiem na poboczu. To bolało.

Zaczął rozmyślać o tym, jak postąpi z Buddym Lockridge’em. Jeśli się okaże, że to Buddy

wygadał McEvoyowi, co podsłuchał wtedy na łodzi, McCaleb zerwie z nim wszelkie kontakty.
Owszem, są wspólnikami, ale po czymś takim nie mógłby już z Buddym pracować.

Uświadomił sobie, że Buddy ma numer jego telefonu komórkowego i mógł go podać

McEvoyowi. Wziął telefon i zadzwonił do domu. Odebrała Graciela; w piątki pracowała krócej.

– Gracielo, czy podawałaś komuś ostatnio numer mojej komórki?

– Tak. Jakiś dziennikarz powiedział mi, że cię zna i musi natychmiast z tobą porozmawiać.

Jack jakiśtam. Czy coś się stało?

– Nie, nic się nie stało. Chciałem tylko sprawdzić.

– Na pewno?

Telefon pisnął, informując, że ktoś czeka na połączenie. McCaleb zerknął na zegarek. Była

za dziesięć pierwsza. McEvoy miał dzwonić dopiero po pierwszej.

– Na pewno – odpowiedział Gracieli. – Słuchaj, ktoś do mnie dzwoni. Będę w domu, zanim

się ściemni. Do zobaczenia.

Przełączył telefon na drugą rozmowę. Dzwonił McEvoy. Usprawiedliwiał się, że jest

właśnie w sądzie i musi o pierwszej wrócić na salę, bo inaczej straci dobre miejsce. Dlatego nie
mógł odczekać pełnej godziny.

– Może pan teraz rozmawiać? – zapytał.

– Czego pan ode mnie chce?

– Muszę z panem porozmawiać.

– Ciągle pan to powtarza. O czym?

– O Harrym Boschu. Pracuję nad artykułem o…

– Nic mi nie wiadomo na temat procesu Storeya. Znam go tylko z telewizji.

– Nie o tym mówię. Chodzi mi o sprawę Edwarda Gunna.

McCaleb nie odpowiedział. Zdawał sobie sprawę, że źle robi.

Taki taniec z dziennikarzem mógł tylko spowodować kłopoty. McEvoy odezwał się po

chwili milczenia:

– Czy dlatego chciał się pan spotkać z Boschem wtedy w sądzie? Pracuje pan nad

zabójstwem Gunna?

– Proszę posłuchać. Mogę pana zapewnić, że aktualnie nie pracuję nad sprawą zabójstwa

Edwarda Gunna. Rozumie pan? – No i dobrze, pomyślał McCaleb. Na razie nie skłamałem.

– A czy wcześniej pracował pan nad tą sprawą? Dla Departamentu Szeryfa?

– Chciałbym najpierw o coś zapytać. Kto panu o tym powiedział? Kto twierdzi, że pracuję

nad tą sprawą?

– Nie mogę odpowiedzieć na to pytanie. Muszę chronić źródła informacji. Jeśli zechce pan

ze mną porozmawiać, pańskiej tożsamości również nie zdradzę. Gdybym coś wychlapał, byłbym
spalony w tej branży.

– Coś ci powiem, Jack. Nie pogadam z tobą, dopóki ty nie pogadasz ze mną, rozumiesz? To

działa w obie strony. Porozmawiamy, jeśli mi powiesz, kto opowiada o mnie te gówniane kawałki.
Jeśli nie, to nie mamy sobie nic do powiedzenia.

Odczekał chwilę. McEvoy milczał.

– Tak też myślałem. Nie przejmuj się, Jack.

Zamknął telefon. Pomijając to, czy McEvoy podał jego nazwisko kapitanowi Hitchensowi,

czy nie, miał najwyraźniej kontakt z wiarygodnym źródłem informacji. A tym źródłem, oprócz
McCaleba i Winston, mogła być tylko jedna osoba.

– Niech to szlag! – powiedział głośno.

Kilka minut po pierwszej zobaczył Winston, wychodzącą z „El Cochinito”. Miał nadzieję,

że uda mu się pomówić z nią w cztery oczy, może nawet powiedzieć jej o Lockridge’u. Ale tuż za
nią wyszli Twilley i Friedman i wszyscy troje wsiedli do jednego auta. Do samochodu Biura.

McCaleb odprowadził ich spojrzeniem, gdy włączyli się w ruch i odjechali w stronę centrum

miasta. Wysiadł z cherokee i wrócił do restauracji. Był głodny jak wilk. Wszystkie stoliki były
zajęte, więc złożył zamówienie na wynos. Pomyślał, że zje w samochodzie.

Przyjmująca zamówienie starsza kobieta spojrzała na niego smutnymi brązowymi oczyma i

powiedziała, że przez cały tydzień panował duży ruch i w kuchni właśnie zabrakło lechon asada.

27

John Fowkkes zaskoczył publiczność, przysięgłych i zapewne większość dziennikarzy,

odkładając przesłuchanie Boscha do momentu rozpoczęcia wystąpień obrony, ale oskarżenie
przewidywało taki obrót spraw. Jeśli obrona miała na celu zabicie posłańca przynoszącego złe
wieści, posłańcem tym był Bosch; a najlepszą pozycję do oddania strzału zapewniało
przedstawienie punktu widzenia obrony. W ten sposób wystąpienie Fowkkesa przeciwko Boschowi
mogło się stać elementem kampanii podważającej akt oskarżenia wobec Davida Storeya.

Po przerwie na lunch, podczas której dziennikarze nieustępliwie ścigali Boscha i

prokuratorów, zadając pytania dotyczące zeznań, oskarżenie ruszyło z kopyta, nabrawszy rozpędu
po przedpołudniowej sesji. Kretzler i Langwiser na przemian wysłuchiwali krótkich zeznań
pozostałych świadków.

Pierwszym z nich była Claudia Corazon, kierowniczka zespołu patologów sądowych. W

odpowiedzi na pytania Kretzlera przedstawiła wyniki sekcji zwłok i stwierdziła, że zgon Jody
Krementz nastąpił między północą a drugą nad ranem w piątek, trzynastego października.
Potwierdziła również, że kobiety rzadko padają ofiarą asfiksji autoerotycznej.

Fowkkes ponownie zastrzegł sobie prawo przesłuchania świadka w ramach przedstawiania

tez obrony. Zeznania Corazon trwały krócej niż pół godziny.

Po zakończeniu przesłuchania prokuratorskiego Bosch mógł opuścić salę sądową. Kiedy

Langwiser wezwała kolejnego świadka – laboranta, który miał zidentyfikować próbki włosów
znalezione na ciele ofiary jako należące do Storeya – Bosch odprowadził Corazon do samochodu.
Niegdyś – w ramach tego, co współczesna kultura określiłaby jako „przelotną znajomość” – zostali
kochankami. Może nie było w tym miłości, ale dla Boscha ten akt stał się czymś głębszym. Dwoje
ludzi, mających na co dzień do czynienia ze śmiercią, odsuwało ją od siebie, składając najwyższy
hołd życiu.

Corazon zerwała z Boschem, gdy mianowano ją na najwyższe stanowisko w biurze

koronera. Odtąd utrzymywali ściśle zawodowe kontakty, zwłaszcza że nowa pozycja służbowa
ograniczyła wizyty Corazon w prosektorium i Bosch nieczęsto ją widywał. Ale sprawa Jody
Krementz różniła się od innych. Corazon instynktownie wyczuła, że ten przypadek może
przyciągnąć uwagę mediów i sama przeprowadziła sekcję. To jej się opłaciło. Jej zeznania
transmitowano w całym kraju, a może i na świecie. Była atrakcyjna, bystra, kompetentna i
dokładna. Półgodzinne zeznania mogły jej zapewnić lukratywną posadę niezależnego rzeczoznawcy
lub komentatora. Poznawszy ją, Bosch wiedział jedno: Claudia Corazon zawsze przewidywała
następny krok.

Zaparkowała samochód w garażu na tyłach sądu, tuż obok biura zwolnień warunkowych.

Rozmawiali o głupstwach – o pogodzie, o rzucaniu palenia – aż wreszcie Corazon nawiązała do
procesu.

– Chyba idzie nieźle.

– Na razie.

– Byłoby fajnie, gdybyśmy choć raz wygrali jedną z tych dużych spraw.

– Byłoby.

– Dzisiaj przed południem słuchałam twoich zeznań. Włączyłam telewizor w pracy.

Świetnie się spisałeś, Harry.

Znał ten ton. Zmierzała do czegoś.

– Ale?

– Ale chyba jesteś zmęczony. I wiesz, że cię dopadną. W tego typu sprawie załatwienie

gliniarza równa się załatwieniu procesu.

– O.J. jeden – zero – jeden.

– Właśnie. Jesteś gotów?

– Tak mi się wydaje.

– To dobrze. Tylko odpocznij trochę.

– Łatwo powiedzieć.

Przed wejściem do garażu Bosch zerknął w stronę biura zwolnień i zobaczył przed wejściem

grupę pracowników. Stali pod transparentem z napisem „WITAJ Z POWROTEM, THELMO”.
Mężczyzna w garniturze pokazywał plakietkę otyłej czarnej kobiecie, wspartej na lasce.

– O… chodzi o tę kuratorkę – odezwała się Corazon. – Tę, którą postrzelili w zeszłym roku.

Zrobił to wynajęty morderca z Vegas.

– Racja – przypomniał sobie Bosch. – A więc wróciła.

Zauważył, że nigdzie nie ma kamer telewizyjnych. Kobieta postrzelona w trakcie

wykonywania obowiązków służbowych otrząsnęła się i wróciła do pracy. Najwyraźniej szkoda było
filmu na coś takiego.

– Witaj w domu – powiedział.

Samochód Corazon znajdował się na drugim poziomie. Był to lśniący, czarny sportowy

mercedes.

– Widzę, że nieźle ci się powodzi – rzucił Bosch.

Corazon skinęła głową.

– Ostatnia umowa o pracę zapewnia mi miesięczny urlop. Wykorzystuję go w pełni.

Procesy, telewizja, te rzeczy. Wystąpiłam też w tym programie o sekcjach w HBO. Nadadzą go w
przyszłym miesiącu.

– Claudio, zanim się obejrzymy, zyskasz światową sławę.

Uśmiechnęła się, podeszła bliżej i poprawiła mu krawat.

– Wiem, co o tym myślisz, Harry. Nic nie szkodzi.

– Nieważne, co ja o tym myślę. Jesteś szczęśliwa?

Kiwnęła głową.

– Bardzo.

– No to się cieszę. Powinienem już wracać. Do zobaczenia, Claudio.

Nieoczekiwanie wspięła się na palce i pocałowało go w policzek. Już dawno nie zdarzyło

mu się nic podobnego.

– Mam nadzieję, Harry, że dasz sobie radę.

– Też mam taką nadzieję.

Bosch wyszedł z windy na korytarz i ruszył w stronę sali rozpraw. Przed wejściem zobaczył

kolejkę oczekujących na zwolnienie się jakiegoś miejsca. Dwóch dziennikarzy kręciło się przy
otwartych drzwiach pokoju prasowego, ale wszyscy inni trwali na stanowiskach, obserwując
rozprawę.

– Detektyw Bosch?

Bosch odwrócił się. We wnęce z automatem telefonicznym stał Jack McEvoy, dziennikarz,

którego poznał dzień wcześniej. Przystanął.

– Widziałem, że pan wychodzi, i miałem nadzieję, że pana złapię.

– Muszę wracać na salę.

– Wiem, chciałem tylko powiedzieć, że jest coś, o czym powinniśmy porozmawiać. To

bardzo ważne. Im prędzej, tym lepiej.

– O co chodzi? Co jest takie ważne?

– No cóż, to dotyczy pana.

McEvoy wynurzył się z wnęki i podszedł do Boscha, dzięki czemu mógł mówić ciszej.

– Jak to: mnie?

– Czy pan wie, że jest pan obiektem dochodzenia w Departamencie Szeryfa?

Bosch spojrzał w stronę wejścia na salę, a potem ponownie na McEvoya. Dziennikarz wyjął

notes i długopis, przygotowując się do robienia notatek.

– Chwileczkę. – Bosch przykrył notatnik dłonią. – O czym pan mówi? Jakie dochodzenie?

– Edward Gunn, pamięta go pan? Nie żyje, a pan jest podejrzany o zabójstwo.

Bosch zagapii się na McEvoya, a szczęka opadła mu lekko.

– Pomyślałem, że może zechce pan to skomentować. No, wie pan, powiedzieć coś na swoją

obronę. Piszę artykuł do następnego numeru i chciałem dać panu szansę wyrażenia swoich…

– Nie, nie będę tego komentował. Muszę wracać na salę.

Bosch zawrócił i ruszył ku wejściu, lecz po kilku krokach przystanął. Podszedł do

McEvoya, który pisał coś w notesie.

– Co pan zapisuje? Przecież nic nie powiedziałem.

– Wiem. Właśnie to zapisuję.

McEvoy podniósł oczy na Boscha.

– Wspomniał pan o następnym numerze – powiedział Bosch. – Kiedy się ukaże?

– „New Times” wychodzi w czwartki rano.

– Więc do kiedy mam czas, gdybym się zdecydował na rozmowę z panem?

– Do środy, mniej więcej do pory lunchu. Ale to byłby ostatni dzwonek. Wtedy już niewiele

będę mógł zrobić, najwyżej wstawić kilka cytatów. Najlepiej byłoby porozmawiać teraz.

– Kto panu o tym powiedział? Kto jest pańskim informatorem?

McEvoy pokręcił głową.

– Nie mogę z panem dyskutować o informatorach. Chciałbym porozmawiać o tym

posądzeniu. Czy zamordował pan Edwarda Gunna? Jest pan kimś w rodzaju anioła mściciela? Oni
tak uważają.

Bosch przez długą chwilę wpatrywał się w dziennikarza, zanim odpowiedział.

– Coś panu powiem, ale proszę mnie nie cytować: pieprzcie się. Rozumie pan? Nie wiem,

czy to tylko gówniany blef, czy nie, ale dam panu pewną radę. Zanim pan cokolwiek zamieści w
tym swoim piśmie, niech się pan dobrze upewni, że to ma jakieś podstawy. Sprawny detektyw
zawsze zna motywy swoich informatorów; mówi się, że ma wskaźnik pomiarowy wciskanego kitu.
Lepiej, żeby pański wskaźnik działał bezbłędnie.

Odwrócił się i pomaszerował szybkim krokiem w kierunku sali rozpraw.

Gdy wszedł do sali, Langwiser zakończyła właśnie przesłuchiwanie eksperta od włosów.

Fowkkes wstał i ponownie zastrzegł sobie prawo wezwania świadka w trakcie wystąpień obrony.

Bosch prześliznął się obok świadka wychodzącego przez bramkę za pulpitem i usiadł na

swoim miejscu przy stole prokuratorskim. Nie spojrzał na Langwiser i Kretzlera ani nie odezwał się
do nich. Założył ręce na piersiach i utkwił oczy w notatniku, który zostawił na stole. Uświadomił
sobie, że przybrał taką samą pozę, jaką zauważył wcześniej u Davida Storeya. Pozę człowieka
winnego. Szybko opuścił ręce na kolana i podniósł wzrok na godło stanu Kalifornia, wiszące na
ścianie za stołem sędziego.

Langwiser wstała i wywołała kolejnego świadka, daktyloskopa. Przesłuchanie trwało krótko

i potwierdziło zeznania Boscha. Fowkkes nie wniósł sprzeciwu. Następny był policjant z patrolu,
który pierwszy odpowiedział na wezwanie współmieszkanki Jody Krementz, oraz sierżant, który
zjawił się zaraz po nim.

Bosch prawie nie słuchał ich zeznań. Nie wnosiły nic nowego, a jego głowę zaprzątała inna

sprawa. Myślał o McEvoyu i jego artykule. Wiedział, że powinien o tym poinformować Langwiser i
Kretzlera, ale potrzebował czasu do namysłu. Postanowił odłożyć rozmowę do poniedziałku.

Jane Gilley, współmieszkanka ofiary, była pierwszym świadkiem, niezwiązanym ze

środowiskiem stróżów prawa. Z jej zeznań przebijały smutek i szczerość; potwierdziła szczegóły
dochodzenia ujawnione przez Boscha, dodając informacje o charakterze bardziej osobistym.
Opowiedziała, jak bardzo Jody Krementz była przejęta perspektywą randki z ważnym
hollywoodzkim reżyserem i jak obydwie w dniu poprzedzającym randkę zrobiły sobie manicure i
pedicure, a także poszły do fryzjera.

– Zapłaciła za mnie – zeznała Gilley. – To było bardzo miłe.

Jej odpowiedzi nadały ludzki wymiar temu, co było dotychczas beznamiętną analizą

morderstwa, przedstawioną przez fachowców z wymiaru sprawiedliwości.

Gdy Langwiser zakończyła przesłuchanie, Fowkkes po raz pierwszy odszedł od swej taktyki

i oznajmił, że ma kilka pytań do świadka. Podszedł do pulpitu bez jakichkolwiek kartek z
notatkami. Założył ręce z tyłu i pochylił się lekko w stronę mikrofonu.

– Panno Gilley, pani współmieszkanka była atrakcyjną młodą kobietą, prawda?

– Tak, była piękna.

– Czy miała powodzenie? Innymi słowy, czy spotykała się z wieloma mężczyznami?

Gilley z wahaniem skinęła głową.

– Umawiała się na randki.

– Często czy tylko od czasu do czasu?

– Trudno powiedzieć. Nie byłam jej sekretarką, no i mam stałego chłopaka.

– Rozumiem. Weźmy zatem pod uwagę, na przykład, dziesięć ostatnich tygodni jej życia. Ile

z nich, pani zdaniem, było dla Jody tygodniami bez randki?

Langwiser zgłosiła sprzeciw.

– Wysoki Sądzie, pytanie brzmi absurdalnie. To nie ma nic wspólnego z wydarzeniami,

które nastąpiły w nocy z dwunastego na trzynasty października.

– A ja uważam, że ma, Wysoki Sądzie – odparował Fowkkes. – I pani Langwiser chyba

zdaje sobie z tego sprawę. Mogę, za pozwoleniem, szybko wykazać, że moje pytania mają związek
ze sprawą.

Houghton oddalił sprzeciw i kazał Fowkkesowi powtórzyć pytanie.

– Ile z ostatnich dziesięciu tygodni przed śmiercią było dla Jody Krementz tygodniami bez

umówienia się na randkę z mężczyzną?

– Nie wiem. Może jeden. Może żaden.

– Może żaden – powtórzył Fowkkes. – A w trakcie ilu z tych tygodni pani współmieszkanka

szła na randkę co najmniej dwa razy?

Sprzeciw Langwiser ponownie został oddalony.

– Nie potrafię powiedzieć – zeznała Gilley. – Często wychodziła.

– Często wychodziła – powtórzył Fowkkes.

Langwiser wstała i poprosiła sędziego o udzielenie Fowkkesowi upomnienia, aby nie

powtarzał odpowiedzi świadka w formie innej niż pytająca. Sędzia przychylił się do tego wniosku,
a Fowkkes kontynuował przesłuchanie, jak gdyby w ogóle nie otrzymał upomnienia.

– Czy wszystkie randki były z tym samym mężczyzną?

– Nie, z różnymi facetami. Czasami więcej niż raz.

– A więc lubiła zawierać przelotne znajomości, czy tak?

– No… chyba.

– Tak czy nie, panno Gilley.

– Tak.

– Dziękuję. Z iloma mężczyznami się spotkała w ciągu owych dziesięciu tygodni, kiedy to,

jak sama pani zeznała, Jody miewała co najmniej dwie randki na tydzień?

Gilley z irytacją pokręciła głową.

– Nie mam pojęcia. Nie liczyłam. Co to właściwie ma wspólnego z…

– Dziękuję pani. Byłbym wielce zobowiązany, gdyby zechciała się pani ograniczyć do

odpowiedzi na moje pytania.

Odczekał chwilę. Kobieta milczała.

– Czy Jody miewała kłopoty, gdy przestawała się spotykać z jakimś mężczyzną? Kiedy

umawiała się z innym?

– Nie rozumiem pana.

– Chciałem zapytać, czy wszyscy odrzuceni mężczyźni spokojnie się z tym godzili?

– Niektórzy byli wściekli, że Jody nie chce się z nimi umówić na następny raz. Ale to nie

było nic poważnego.

– Żadnych gróźb? Nie obawiała się nikogo?

– 0 ile wiem, nie.

– Czy opowiadała pani o każdej randce?

– Nie.

– A często się zdarzało, że przyprowadzała mężczyzn do domu, który wynajmowałyście

wspólnie?

– Zdarzało się.

– Zostawali na noc?

– Od czasu do czasu. Nie jestem pewna.

– Zazwyczaj nie było pani w domu, czy tak?

– Tak, często nocowałam u swojego chłopaka.

– Dlaczego?

Parsknęła krótkim śmiechem.

– Bo go kocham.

– A czy on kiedykolwiek spędził noc u pani?

– Chyba nigdy.

– Dlaczego?

– Ma samodzielne mieszkanie. Czuliśmy się tam swobodniej.

– A zatem bardzo często nocowała pani u swojego chłopaka?

– Zdarzało się. I co z tego?

– Zapewne czuła się pani nieswojo w towarzystwie coraz to nowych gości, zapraszanych na

noc przez pani współmieszkankę.

Langwiser wstała.

– Wysoki Sądzie, to nawet nie jest pytanie. Zgłaszam sprzeciw wobec formy i treści tej

wypowiedzi. Obecny proces nie dotyczy trybu życia Jody Krementz. Oskarżonym o zbrodnię jest
David Storey i obrona nie powinna atakować kogoś, kto…

– Wystarczy, pani Langwiser – przerwał sędzia Houghton i popatrzył na Fowkkesa. – Panie

Fowkkes, jeśli chodzi o ten wątek, proszę się streszczać. Pani Langwiser przedstawiła swój punkt
widzenia. Proszę dalej przesłuchiwać świadka.

Fowkkes skinął głową. Bosch przyjrzał mu się uważnie. Adwokat doskonale odgrywał

swoją rolę. Potrafił wyrazić frustrację człowieka powstrzymanego przed odkryciem prawdy.
Ciekawe, czy ława przysięgłych rozpozna w tym zaplanowaną grę.

– Tak jest, Wysoki Sądzie – powiedział Fowkkes, wplatając w swój ton nutę desperacji. – W

tej chwili nie mam więcej pytań do świadka.

Sędzia zarządził piętnastominutową przerwę. Bosch odprowadził Gilley do samochodu,

chroniąc ją przed dziennikarzami. Powiedział jej, że świetnie się spisała i doskonale odpowiadała
na pytania Fowkkesa. Później dołączył do Kretzlera i Langwiser na pierwszym piętrze, gdzie
mieściło się tymczasowe biuro prokuratora. Mieli tam mały ekspres, do połowy napełniony kawą z
popołudniowej przerwy. Nie było czasu, żeby zaparzyć świeżą, więc wypili to, co było w dzbanku,
podczas gdy Langwiser i Kretzler wymieniali uwagi.

– Moim zdaniem, linia obrony w stylu „puszczalska” zwróci się przeciw nim – orzekła

Langwiser. – Muszą mieć coś więcej.

– Fowkkes chce wykazać, że przewijało się tam mnóstwo mężczyzn – wtrącił Kretzler. – I

że to mógł być każdy z nich. Obrona w formie ostrzału. Jeden z wielu pocisków musi trafić w cel.

– Mimo wszystko to nie zadziała.

– Powiem ci jedno: stary John nie odpytuje świadków i dzięki temu sprawa posuwa się

szybko. Jak tak dalej pójdzie, skończymy we wtorek albo w środę.

– To dobrze. Nie mogę się doczekać ich argumentów.

– A ja bym chętnie zaczekał – wtrącił Bosch.

Langwiser popatrzyła na niego.

– No, Harry, przecież nie takie sprawy zdarzało ci się wygrywać.

– Tak, ale teraz mam złe przeczucia.

– Nie przejmuj się – powiedział Kretzler. – Skopiemy im dupska. Jesteśmy górą i nic nas nie

ściągnie w dół.

Wznieśli w toaście trzy styropianowe kubki.

Podczas popołudniowej rozprawy zeznawał aktualny partner Boscha, Jerry Edgar, oraz była

partnerka, Kizmin Rider. Obydwoje odpowiadali na pytanie o to, co nastąpiło po rewizji w domu
Davida Storeya, kiedy Bosch wsiadł do samochodu i zawiadomił ich o przechwałkach Storeya
odnośnie do popełnionej zbrodni. Ich zeznania zgadzały się co do joty z zeznaniami Boscha i
stanowiły dodatkową ochronę przed atakami adwokata. Bosch wiedział również, że przedstawiciele
oskarżenia liczą na dodatkowy kredyt zaufania u przysięgłych, ponieważ zarówno Edgar, jak i
Rider byli czarni. Pięcioro przysięgłych i dwoje zastępców również było czarnych. W czasach, gdy
czarni przysięgli z założenia kwestionowali prawdomówność każdego białego policjanta z Los
Angeles, solidarność Edgara i Rider z Boschem stanowiła duży plus.

Rider zeznawała jako pierwsza i Fowkkes zrezygnował z przesłuchania. Zeznania Edgara

były niemal identyczne, musiał jednak odpowiedzieć na dodatkowe pytania, ponieważ dostarczył
drugi wydany w tej sprawie nakaz sądowy. Tym razem chodziło o próbki włosów i krwi Davida
Storeya. Sędzia zatwierdził i podpisał nakaz, kiedy Bosch przebywał w Nowym Jorku, sprawdzając
trop związany z „Architectural Digest”, a Rider wyjechała na Hawaje, na urlop zaplanowany
jeszcze przed morderstwem. Edgar zjawił się ponownie z nakazem u Storeya o szóstej rano wraz z
funkcjonariuszem z patrolu. Zeznał, że Storey kazał im czekać na zewnątrz, gdy kontaktował się ze
swoim adwokatem, którym był już wówczas obecny obrońca oskarżonego, J. Reason Fowkkes.

Fowkkes, powiadomiony o zaistniałej sytuacji, nakłonił Storeya do współpracy i

przewieziono podejrzanego do Parker Center, gdzie laborantka pobrała próbki krwi oraz owłosienia
łonowego i skóry głowy.

– Czy w trakcie jazdy i pobierania próbek wypytywał pan oskarżonego o tę zbrodnię? –

zapytał Kretzler.

– Nie – odpowiedział Edgar. – Przed opuszczeniem jego rezydencji zawołał mnie do

swojego telefonu i rozmawiałem z panem Fowkkesem. Poinformował mnie, że jego klient nie
życzy sobie, aby go wypytywano lub, jak to ujął, nękano w jakikolwiek sposób. Jechaliśmy więc w
milczeniu, przynajmniej jeśli chodzi o mnie. Nie rozmawialiśmy także w Parker Center. Już po
wszystkim zjawił się pan Fowkkes i odwiózł pana Storeya do domu.

– Czy przebywając z panem, pan Storey wygłosił z własnej woli jakieś uwagi?

– Tylko jedną.

– Gdzie to miało miejsce?

– W samochodzie, w drodze do Parker Center.

– Co powiedział?

– Wyglądał przez okno i w pewnej chwili powiedział: „Jesteście porąbani, jeśli wam się

wydaje, że dam się za to zamknąć”.

– Czy ta wypowiedź została nagrana?

– Tak.

– Dlaczego?

– Po jego wcześniejszym wyznaniu, skierowanym do detektywa Boscha, uznaliśmy, że

istnieje możliwość wygłoszenia przez pana Storeya kolejnej uwagi o podobnej treści. W dniu, w
którym doręczyłem wezwanie w sprawie próbek krwi i włosów, skorzystałem z samochodu
wypożyczonego z wydziału do walki z narkotykami. Używają tego wozu przy zakupach
kontrolowanych. Jest na podsłuchu.

– Czy ma pan przy sobie taśmę z tamtego dnia?

– Tak, mam.

Kretzler przedłożył taśmę jako dowód. Fowkkes zgłosił sprzeciw, twierdząc, że Edgar

zeznał już, co zostało powiedziane, i odsłuchiwanie nagrania nie jest konieczne. Sędzia znowu
oddalił sprzeciw i puszczono taśmę. Kretzler włączył nagranie przed wypowiedzią Storeya, aby
przysięgli usłyszeli warkot silnika i szum ruchu ulicznego i przekonali się, że Edgar nie pogwałcił
praw oskarżonego, wypytując go w celu uzyskania oświadczenia.

Gdy z taśmy padła wreszcie uwaga Storeya, dał się w niej słyszeć głośno i wyraźnie ton

pychy, a nawet nienawiści do prowadzących śledztwo.

Kretzler zakończył na tym przesłuchanie Edgara, pragnąc, aby ten ton dźwięczał

przysięgłym w uszach przez cały weekend.

Fowkkes, rozumiejąc być może tę taktykę, oznajmił, że przesłucha świadka. Zadał

Edgarowi kilka nieszkodliwych pytań, które wniosły niewiele nowego na korzyść obrony bądź
niekorzyść oskarżenia. Skończył dokładnie o czwartej trzydzieści i sędzia Houghton pośpiesznie
ogłosił przerwę do poniedziałku.

Wyszedłszy na korytarz, Bosch rozejrzał się za McEvoyem, lecz nigdzie go nie widział.

Edgar i Rider, która po złożeniu zeznań została w sądzie, podeszli do niego.

– Harry, może byśmy poszli się czegoś napić? – zaproponowała Rider.

– A może byśmy poszli się upić? – odparł Bosch.

28

W sobotę rano czekali do wpół do jedenastej na klientów, którzy wynajęli lodź, lecz nikt się

nie pokazał. McCaleb siedział w milczeniu na nadburciu rufy i czuł, jak powoli narasta w nim
złość, wywołana ostatnimi wydarzeniami. Nieobecnością klientów, odsunięciem go od sprawy,
niedawną rozmową z Jaye Winston, wszystkim. Winston zadzwoniła, zanim wyszedł z domu, żeby
przeprosić za sytuację, jaka wynikła poprzedniego dnia. Udał obojętność i odparł, że nie ma o czym
mówić. Nie powiedział jej, że Buddy Lockridge podsłuchał ich dwa dni wcześniej na łodzi. Gdy
dowiedział się od Jaye, że zdaniem Twilleya i Friedmana, byłoby najlepiej, aby zwrócił kopie
wszystkich dokumentów związanych ze sprawą, odparł, żeby im przekazała, że jeśli chcą mieć te
papiery, mogą po nie przyjechać. Powiedział, że ma zamówiony rejs i musi wyjść. Pożegnali się
oschle i rozłączyli.

Raymond, pochylony nad rufą, łowił ryby, używając małego kołowrotka spinningowego,

który dostał od McCaleba po przeprowadzce na wyspę. Obserwował przemykające w przejrzystej
wodzie dwadzieścia stóp poniżej sylwetki pomarańczowych rybek. Buddy Lockridge siedział na
rybackim krześle i czytał dział miejski „Los Angeles Timesa”. Wyglądał na całkowicie
wyluzowanego. McCaleb nie poinformował go jeszcze o swoich podejrzeniach, że to on jest
źródłem przecieku. Czekał na odpowiedni moment.

– Hej, Terror, widziałeś ten artykuł? – zapytał Lockridge. – O Boschu i jego wczorajszych

zeznaniach w sądzie w Van Nuys?

– Nie.

– Człowieku, sugerują tutaj, że ten reżyser to seryjny morderca. Jak w tych sprawach,

którymi się kiedyś zajmowałeś. No i popatrz, facet, co zeznaje przeciw niemu, jest…

– Buddy, już ci mówiłem, żebyś o tym nie gadał. Zapomniałeś?

– Okay, przepraszam. Chciałem tylko powiedzieć, że jeśli to nie jest ironia losu, to nie

wiem, co nią jest. I tyle.

– Świetnie. Nie mówmy już o tym.

McCaleb znowu spojrzał na zegarek. Turyści powinny byli się zjawić o dziesiątej. Wstał i

podszedł do drzwi salonu.

– Wykonam parę telefonów – powiedział. – Nie będę czekał na tych ludzi cały dzień.

W salonie otworzył szufladę stolika z mapami i wyjął podkładkę, do której przypinali

rezerwacje. Były tam tylko dwie kartki: rezerwacja na dzisiaj i na następną sobotę. W zimowych
miesiącach panował zastój. McCaleb popatrzył na adnotację na pierwszej karcie. Nie znał
szczegółów, ponieważ rezerwację przyjął Buddy. Łódź zamówiło czterech mężczyzn z Long Beach.
Mieli przyjechać na wyspę w piątek wieczorem i zatrzymać się w „Zane Grey”. Po czterogodzinnej
morskiej wycieczce – w sobotę, od dziesiątej do drugiej – zamierzali wrócić promem na kontynent.
Buddy zanotował domowy numer telefonu organizatora oraz nazwę hotelu i przyjął zadatek,
wynoszący połowę opłaty za wynajem łodzi.

McCaleb spojrzał na listę hoteli i telefonów przylepioną do stolika i zadzwonił najpierw do

„Zane Grey”. Dowiedział się od razu, że nikt o podanym nazwisku – było to nazwisko organizatora
wycieczki, jedyne z czterech, jakie McCaleb znał – nie mieszka w hotelu. Zadzwonił więc do domu
organizatora, gdzie odebrała żona. Powiedziała, że męża nie ma.

– No cóż, czekamy na niego na łodzi u wybrzeży Cataliny. Nie wie pani, czy on i jego

znajomi są już w drodze?

Zapadła długa cisza.

– Halo, jest pani tam?

– Eee… tak, tak. Chodzi o to, że oni nie wybierają się dziś na ryby. Mówili mi, że odwołali

wycieczkę. Teraz właśnie grają w golfa. Jeśli pan chce, mogę panu podać numer telefonu
komórkowego mojego męża. Mógłby pan porozmawiać…

– To nie jest konieczne, proszę pani. Życzę miłego dnia.

McCaleb przerwał połączenie. Dobrze wiedział, co się stało. Ani on, ani Buddy nie

sprawdzili automatycznej sekretarki, nagrywającej połączenia z numerem, który zamieścili w
swoim ogłoszeniu reklamowym w różnych książkach telefonicznych i publikacjach dla wędkarzy.
Wybrał ten numer teraz, wystukał kod – i faktycznie, wiadomość czekała od środy. Grupa odwołała
wycieczkę. Wkrótce ustalą nowy termin.

– Taa, pewnie – mruknął McCaleb.

Skasował wiadomość i zamknął telefon. Miał ochotę rzucić nim przez szklane drzwi prosto

w głowę Buddy’ego, ale postarał się ochłonąć. Wszedł do małego kambuza i wyjął z lodówki
karton soku pomarańczowego. Zabrał go na rufę.

– Nie ma dziś czarteru – powiedział i pociągnął głęboki łyk z kartonu.

– Dlaczego? – zapytał Raymond, nie mogąc ukryć rozczarowania.

McCaleb otarł usta rękawem podkoszulki.

– Odwołali rezerwację.

Lockridge podniósł głowę znad gazety, a McCaleb przeszył go spojrzeniem o mocy lasera.

– No, ale zatrzymujemy zadatek, prawda? – upewnił się Buddy. – Pobrałem dwieście

dolarów zadatku z karty Visa.

– Nie zatrzymujemy, bo zawiadomili nas w środę. A my obaj byliśmy chyba zbyt… zajęci,

żeby sprawdzić numer czarterowy, choć powinniśmy.

– O kurwa! To moja wina.

– Buddy, nie przy chłopcu. Ile razy mam ci to powtarzać?

– Przepraszam, przepraszam.

McCaleb nie spuszczał z niego oczu. Chciał pomówić o przecieku i McEvoyu dopiero po

wycieczce, ponieważ przy czteroosobowej grupie potrzebował pomocy Buddy’ego. Teraz to było
nieaktualne. Nadeszła odpowiednia chwila.

– Raymondzie – odezwał się, wciąż patrząc na Lockridge’a – nadal chcesz zapracować na

swoje pieniądze?

– Aha.

– Chciałeś powiedzieć „tak”, prawda?

– Aha. To znaczy tak. Tak.

– Dobra, zwiń żyłkę, a potem odnieś te wędki i połóż na wieszaku. Dasz sobie radę?

– Jasne.

Chłopiec szybko zwinął żyłkę, zdjął przynętę i wrzucił do wody. Zaczepił haczyk o jedno z

kółek na wędce, a potem oparł ją o burtę na rufie, żeby nie zapomnieć jej zabrać do domu. Lubił
ćwiczyć zarzucanie przynęty na tarasie za domem i spuszczać gumowy ciężarek na dachy i
podwórka niżej stojących domów.

Zaczął zdejmować wędki do dalekomorskich połowów z uchwytów, w których ustawił je

Buddy przed planowaną wycieczką. Odniósł wędki do salonu, biorąc po dwie, i ułożył na ściennych
wieszakach. Musiał w tym celu wejść na sofę, ale ten stary mebel i tak potrzebował nowego obicia,
więc McCaleb nie zwracał na to uwagi.

– Martwisz się, Terror? – zagadnął Buddy. – To tylko jeden czarter. Przecież wiedzieliśmy,

że w tym miesiącu będzie mały ruch w interesie.

– Nie chodzi o czarter, Bud.

– No to o co? O śledztwo?

– Mówisz o śledztwie, które mi odebrano?

– Chyba tak, nie wiem. Odebrali ci je? Kiedy to się…

– Odebrali, Buddy. I chciałbym z tobą o czymś porozmawiać.

Zaczekał, aż Raymond wniesie wędki do salonu.

– Czytujesz „New Timesa”?

– Mówisz o tym niezależnym tygodniku?

– Owszem, o tym tygodniku. O „New Timesie”, Buddy. Wychodzi w czwartki. W portowej

pralni zawsze leży kilkanaście numerów. Ale po co ja cię w ogóle o to pytam? Przecież wiem, że
czytasz to pismo.

Lockridge nagle spuścił oczy, jakby poraziło go poczucie winy. Potarł twarz dłonią i

odezwał się, nie patrząc na McCaleba:

– Terry, bardzo mi przykro. Nie sądziłem, że możesz się o tym dowiedzieć. Co się stało?

– Co ci jest, wujku Buddy? – Raymond stanął w drzwiach salonu.

– Raymondzie, wejdź do środka i zamknij drzwi – nakazał McCaleb. – Możesz sobie

włączyć telewizor. Chcę porozmawiać z Buddym sam na sam.

Chłopiec nie zareagował, wpatrując się w Buddy’ego, który nadal zakrywał twarz.

– Proszę cię. I wstaw to do lodówki.

Raymond po chwili wahania wyszedł i wziął karton z resztką soku. Wrócił do salonu,

zasuwając drzwi. McCaleb spojrzał na Lockridge’a.

– Dlaczego nie sądziłeś, że mogę się o tym dowiedzieć?

– Nie wiem. Wydawało mi się, że nikt się nie dowie.

– No to byłeś w błędzie. Narobiłeś mi kłopotów. Ale przede wszystkim jesteś pieprzonym

zdrajcą, Buddy. Trudno mi uwierzyć, że jesteś zdolny do czegoś takiego.

McCaleb zerknął na oszklone drzwi, upewniając się, że chłopiec nie słyszy. Nigdzie nie

dostrzegł Raymonda. Zapewne chłopiec zszedł do którejś z prywatnych kajut. Terry uświadomił
sobie, że ma przyśpieszony oddech. Wściekłość spowodowała hiperwentylację. Musiał ochłonąć.

– Czy Graciela się o tym dowie? – spytał wylęknionym tonem Buddy.

– Nie wiem. To nie ma znaczenia. Chodzi o fakt, że byliśmy przyjaciółmi, a ty zrobiłeś coś

takiego za moimi plecami.

Lockridge nadal zakrywał oczy dłonią.

– Po prostu nie pomyślałem, że to będzie dla ciebie aż takie ważne, nawet jeśli się dowiesz.

W końcu nic się właściwie nie stało. Tylko…

– Nie próbuj tego łagodzić i nawet nie mów, dlaczego to zrobiłeś, dobrze? I nie przemawiaj

tym uniżonym, skomlącym tonem. Po prostu się zamknij.

McCaleb przeszedł na rufę i oparł się udami o zrębnik. Odwrócony plecami do Lockridge’a,

popatrzył na wzgórze nad miasteczkiem. Widział swój dom. Graciela stała na tarasie z dzieckiem w
ramionach. Pomachała ręką, a potem uniosła rączkę Cielo w dziecięcym pozdrowieniu. McCaleb
odwzajemnił gest.

– Co mam zrobić? – zapytał za jego plecami Buddy, już spokojniejszym głosem. – Co mam

ci powiedzieć? Że to się więcej nie powtórzy? W porządku, nie powtórzy się.

McCaleb nie odwrócił się w jego stronę. Nadal patrzył na żonę i córkę.

– Nieważne, czy to się powtórzy, czy nie. Co się stało, to się nie odstanie. Potrzebuję czasu

do namysłu. Jesteśmy nie tylko przyjaciółmi, ale i wspólnikami. A przynajmniej byliśmy. Teraz
chciałbym po prostu, żebyś sobie poszedł. Idę do Raymonda. Weź motorówkę i płyń na przystań.
Możesz wrócić promem. Nie chcę cię tu widzieć, Buddy. Nie teraz.

– A jak wy dwaj wrócicie na przystań?

Pytanie było rozpaczliwe, a odpowiedź oczywista.

– Wezwę taksówkę wodną.

– Mamy rezerwację na przyszłą sobotę. To pięcioosobowa grupa i…

– O sobotę będę się martwił później. Mogę odwołać wycieczkę albo przekazać ją Jimowi

Hallowi.

– Jesteś pewien,Terry? Bo ja tylko…

– Jestem pewien. Idź już, Buddy. Nie mam ochoty na rozmowę.

McCaleb odwrócił się od burty, wyminął Lockridge’a i podszedł do drzwi salonu. Otworzył

je, wszedł do środka i zasunął drzwi za sobą. Nie obejrzał się na Buddy’ego. Z szuflady stolika
wyjął kopertę. Wsunął do niej pięciodolarowy banknot, zakleił i wypisał imię Raymonda.

– Hej, Raymondzie, gdzie jesteś? – zawołał.

Na kolację zjedli grzanki z rusztu, z serem i chili. Chili było z Busy Bee. McCaleb kupił je

w drodze powrotnej.

Siedział przy stole naprzeciw żony, mając po lewej stronie Raymonda, a po prawej małą w

dziecięcym krzesełku. Jedli w domu, bo wieczorna mgła spowijała wyspę zimnym szalem.
McCaleb wciąż trwał w ponurym milczeniu. Po jego wczesnym powrocie Graciela zachowywała
się z rezerwą. Zabrała Raymonda na wycieczkę do ogrodu botanicznego Wrigley w Avalon Canyon.
McCaleb został z małą, która prawie przez cały czas kaprysiła. Ale to mu nie przeszkadzało. Było
odskocznią dla jego myśli.

Przy kolacji już nie mogli się wzajemnie unikać. McCaleb, który przyrządzał grzanki,

ostatni usiadł przy stole. Zaledwie zabrał się do jedzenia, Graciela zapytała, co go gryzie.

– Nic – odparł. – Wszystko w porządku.

– Raymond mówi, że pokłóciłeś się z Buddym.

– Może Raymond powinien pilnować własnego nosa.

Spojrzał na chłopca, który utkwił oczy w talerzu.

– To nie fair, Terry – powiedziała Graciela.

Miała rację. McCaleb wiedział o tym. Wyciągnął rękę i zwichrzył Raymondowi włosy. Były

miękkie i lubił ich dotykać. Miał nadzieję, że wyraził tym gestem swoje przeprosiny.

– Odsunęli mnie od sprawy, bo Buddy puścił farbę przed dziennikarzem.

– Co?

– Wytypowaliśmy… wytypowałem podejrzanego. Policjanta. Buddy podsłuchał, jak

opowiadam Jaye Winston o tym, co odkryłem. Zrobił w tył zwrot i wypaplał wszystko
dziennikarzowi. Dziennikarz zrobił w tył zwrot i zaczął wydzwaniać. Jaye i jej przełożony myślą,
że przeciek wyszedł ode mnie.

– To nie ma sensu. Czemu Buddy miałby coś takiego zrobić?

– Nie wiem. Nie wyjaśnił mi. A właściwie wyjaśnił. Powiedział, że nie sądził, aby mnie to

obeszło czy miało jakieś znaczenie. Coś w tym rodzaju. To było dzisiaj na łodzi.

Wykonał gest w stronę Raymonda, dając do zrozumienia, że chodzi o rozmowę, której

fragment chłopiec usłyszał i o której wspomniał Gracieli.

– A czy zadzwoniłeś do Jaye, żeby jej powiedzieć, że to on?

– Nie, nie ma po co. To się stało przeze mnie. Byłem na tyle głupi, że wpuściłem go na łódź.

Możemy zmienić temat? Zmęczyło mnie już mówienie i myślenie o tej sprawie.

– Dobrze, Terry. O czym chciałbyś porozmawiać?

Umilkł. Ona również milczała. Po długiej chwili parsknął śmiechem.

– Jakoś nic mi nie przychodzi do głowy.

Graciela dokończyła kanapkę. McCaleb spojrzał na Cielo, która wpatrywała się w biało-

niebieską kulkę na druciku przyczepionym z boku krzesełka. Próbowała dosięgnąć jej maleńkimi
rączkami, lecz nie bardzo mogła sobie z tym poradzić. McCaleb widział jej narastającą frustrację i
rozumiał to uczucie.

– Raymondzie, powiedz ojcu, co zobaczyłeś w ogrodach – odezwała się Graciela.

Od niedawna mówiła o McCalebie jako „ojcu” Raymonda. Zaadoptowali chłopca, lecz

McCaleb nie chciał wywierać na niego nacisku, aby myślał czy mówił o nim jako o swoim ojcu.
Raymond zwykle zwracał się do niego po imieniu.

– Widzieliśmy lisa z Wysp Normandzkich – powiedział teraz. – Polował w kanionie.

– Myślałem, że lisy polują nocą, a w dzień śpią.

– Więc ktoś go musiał obudzić, bo go zobaczyliśmy. Był duży.

Graciela potwierdziła skinieniem głowy.

– To super – rzekł McCaleb. – Szkoda, że nie zrobiłeś zdjęcia.

Przez kilka minut jedli w milczeniu. Graciela otarła serwetką zaślinioną bródkę dziecka.

– W każdym razie – odezwał się McCaleb – na pewno się cieszysz, że już nie pracuję nad tą

sprawą i że nasze życie wróci do normy.

Popatrzyła na niego.

– Chodzi mi o twoje bezpieczeństwo. Twoje i całej naszej rodziny. Cieszę się, kiedy

jesteśmy razem i nic nam nie grozi.

Kiwnął głową i dojadł kanapkę.

– Chciałabym, żebyś był szczęśliwy, ale jeśli to oznacza pracę nad takimi sprawami, na

przeszkodzie stoi twój stan zdrowia i dobro rodziny.

– O to już nie musisz się martwić. Teraz chyba nikt nie poprosi mnie o pomoc w żadnej

sprawie.

Wstał, żeby posprzątać ze stołu. Ale zanim pozbierał talerze, pochylił się nad krzesłem

córeczki i nagiął drucik, tak by biało-niebieska kulka znalazła się w zasięgu jej rączek.

– Źle to ustawiłeś – zaprotestowała Graciela.

McCaleb popatrzył na nią.

– A właśnie, że dobrze.

29

McCaleb siedział do rana przy dziecku. Zmieniali się z Gracielą i vico noc, żeby choć jedno

mogło się wyspać. Cielo domagała się karmienia niemal co godzina. Ilekroć się obudziła, podawał
jej butelkę i spacerował z nią po ciemnym domu. Klepał ją delikatnie po plecach, dopóki nie
usłyszał beknięcia, a potem kładł do łóżeczka. Po godzinie wszystko zaczynało się od nowa.

Za każdym razem obchodził dom i sprawdzał drzwi. Był to nerwowy nawyk, odruchowa

czynność. Dom, położony na zboczu wzgórza, ciasno spowijała mgła. Przez tylne okna nie było
widać nawet świateł przystani. McCaleb zastanawiał się, czy mgła dotarła na kontynent. Harry
Bosch mieszkał na wzgórzu. Czy on także stał przy oknie, wpatrzony w mglistą nicość?

Rankiem Graciela zabrała dziecko, a McCaleb, zmęczony nocą pełną przemyśleń, spał do

jedenastej. Gdy się obudził, w domu panowała cisza. Zszedł do holu w krótkich spodenkach i
podkoszulku – i zastał pustą kuchnię i pokój rekreacyjny. Graciela zostawiła na kuchennym stole
kartkę z wiadomością, że zabiera dzieci do kościoła Świętej Katarzyny na nabożeństwo o dziesiątej,
a potem pojedzie z nimi na bazar. Mieli wrócić najpóźniej w południe.

McCaleb wyjął z lodówki galonową butlę soku pomarańczowego. Napełnił szklankę, wziął

klucze z blatu i podszedł do zamykanej szafki w korytarzu. Otworzył ją i wydobył plastikowy
woreczek z poranną dawką leków, które utrzymywały go przy życiu. Co miesiąc obydwoje z
Gracielą skrupulatnie umieszczali zestawy tabletek w woreczkach oznaczonych datą i porą
przyjęcia leków. Było to prostsze niż odkręcanie dwa razy dziennie tuzinów fiolek z pigułkami.

Zabrał woreczek do kuchni i zaczął połykać tabletki po dwie i trzy naraz, popijając sokiem.

Podczas tej rutynowej czynności spoglądał przez kuchenne okno na zatokę. Mgła już się
rozproszyła. Wilgoć nadal unosiła się w powietrzu, ale mimo to widział wyraźnie „Ścigającą Falę” i
motorówkę przymocowaną do jej rufy.

Z kuchennej szuflady wyciągnął lornetkę, przez którą Graciela lubiła go obserwować, gdy

wypływał z zatoki lub wracał do portu z grupą wycieczkowiczów. Wyszedł na taras i stanął przy
balustradzie. Nastawił lornetkę. W kokpicie ani na mostku nie było nikogo.

Nie mógł zajrzeć przez lustrzane drzwi do salonu. Skierował szkła w stronę motorówki.

Miała wyblakły zielony kolor i przyczepiany silnik o mocy półtora konia mechanicznego. Takie
motorówki wynajmowano na przystani.

McCaleb wrócił do domu, położył lornetkę na blacie i zgarnął pozostałe tabletki do ręki.

Zabrał je wraz z sokiem pomarańczowym do sypialni. Ubierając się, pośpiesznie łykał lekarstwa.
Wiedział, że Buddy Lockridge nie wynajmowałby motorówki. Po prostu pożyczyłby sobie jego
zodiaca.

Na łodzi znajdował się ktoś obcy.

Droga na przystań zajęła mu dwadzieścia minut, ponieważ Graciela zabrała wózek golfowy.

Najpierw zajrzał do punktu wynajmu motorówek, żeby zapytać, kto wypożyczył łódkę, lecz
okienko było zamknięte i wisiała na nim tabliczka z tarczą zegara i informacją, że pracownik wróci
o dwunastej trzydzieści. McCaleb zerknął na zegarek i zobaczył, że jest dziesięć po dwunastej. Nie
mógł czekać. Zszedł po pochylni, odszukał swojego zodiaca i uruchomił motor.

Zbliżając się do „Ścigającej Fali”, McCaleb obserwował boczne okna salonu, lecz wciąż nie

dostrzegał oznak czyjejś obecności na pokładzie. Zgasił motor, znalazłszy się o dwadzieścia pięć
jardów od łodzi, a ponton bezgłośnie przebył resztę drogi. McCaleb rozpiął sztormiak i wyjął z
kieszeni glocka 17, służbową broń z okresu pracy w Biurze.

Zodiac stuknął lekko o rufę, tuż obok wynajętej motorówki. McCaleb zajrzał do niej, ale

zobaczył tylko kamizelkę ratunkową i poduszkę pławną. Nic nie wskazywało na to, kto mógł
wynająć łódkę. Zeskoczył na rufę, przykucnął i owinął linę zodiaca wokół jednego z rożków. Nad
poprzecznicą zobaczył tylko własne odbicie w lustrzanej szybie przesuwanych drzwi. Musiał się do
nich zbliżyć, nie wiedząc, czy po drugiej stronie ktoś go nie obserwuje.

Ponownie przykucnął i rozejrzał się po pokładzie. Zastanawiał się, czy nie popłynąć po straż

przybrzeżną. Doszedł do wniosku, że lepiej nie.

Zerknął na wzgórze, gdzie stał jego dom, a potem wstał i przeskoczył nad poprzecznicą.

Chowając broń za biodrem, zbliżył się do drzwi i spojrzał na zamek. Nie był uszkodzony i nic nie
wskazywało na to, by ktoś w nim grzebał. McCaleb pociągnął za uchwyt i drzwi się otworzyły. Był
pewien, że dzień wcześniej, zanim odpłynął z Raymondem, zamknął je na klucz.

Wszedł do środka. Salon był pusty, nie zdradzał śladów wtargnięcia ani włamania. McCaleb

zasunął drzwi i zaczął nasłuchiwać. Na łodzi panowała cisza. Słychać było tylko pluskanie fal
uderzających o burtę. Skierował spojrzenie ku schodkom prowadzącym pod pokład i w stronę
dziobu. Ruszył w tamtą stronę, unosząc broń.

Na drugim z czterech stopni natrafił na pękniętą deskę, która zaskrzypiała pod jego

ciężarem. Zamarł w oczekiwaniu. Odpowiedział mu nieubłagany plusk fal. U stóp schodów
znajdował się korytarzyk z trojgiem drzwi. Kajuta na wprost pełniła funkcję biura i archiwum. Po
prawej stronie mieściła się główna kajuta, a po lewej dziób.

Drzwi do głównej kajuty były zamknięte i McCaleb nie mógł sobie przypomnieć, czy je

zamykał dobę wcześniej, opuszczając łódź. Drzwi kajuty dziobowej były otwarte na oścież i
zabezpieczone haczykiem, żeby nie trzaskały podczas kołysania łodzi. Drzwi biura, lekko uchylone,
poruszały się w odpowiedzi na falowanie morza. W pomieszczeniu paliło się światło i McCaleb
rozpoznał lampkę nad biurkiem, przerobionym z dolnej koi po lewej stronie drzwi. Postanowił
najpierw sprawdzić kajutę dziobową, potem biuro, a na końcu główną kajutę. Zbliżywszy się,
poczuł zapach dymu papierosowego.

Kajuta dziobowa była pusta, a poza tym i tak zbyt ciasna na kryjówkę. Kiedy ruszył z

uniesioną bronią ku drzwiom biura, z wewnątrz dobiegł głos:

– Wejdź, Terry.

Rozpoznał ten głos. Zrobił ostrożny krok naprzód i pchnął drzwi wolną ręką. W drugiej

nadal trzymał uniesioną broń.

W kajucie siedział przy biurku Harry Bosch, rozparty w swobodnej pozie, spoglądając w

stronę drzwi. Obie dłonie trzymał na widoku. Obie były puste, jeśli nie liczyć niezapalonego
papierosa między dwoma palcami prawej ręki. McCaleb powoli wszedł do niewielkiego
pomieszczenia, nie opuszczając broni i mierząc w Boscha.

– Zastrzelisz mnie? Chcesz być nie tylko moim sędzią, ale i katem?

– To jest bezprawne najście.

– Więc chyba jesteśmy kwita.

– O czym ty mówisz?

– A jak byś nazwał te pląsy, które odstawiłeś u mnie w domu? „Harry, mam do ciebie kilka

pytań”. Tylko że tak naprawdę wcale mi ich nie zadałeś, no nie? Za to obejrzałeś sobie zdjęcie
mojej żony i obrazek w korytarzu, wypytałeś mnie o jedno i drugie, łyknąłeś mojego piwa, no i
oczywiście poopowiadałeś mi co nieco o tym, jak odnalazłeś Boga w błękitnych oczętach swojej
córeczki. Jak byś to nazwał, Terry?

Bosch niedbale obrócił krzesło i zerknął przez ramię na biurko. McCaleb dostrzegł, że jego

laptop jest otwarty i włączony. Widać było na monitorze, że Bosch otworzył plik zawierający
notatki do profilu, który McCaleb zamierzał opracować, zanim wszystko się zmieniło.

– Mnie to wygląda na bezprawne najście – powiedział Bosch, patrząc w monitor. – A nawet

gorzej.

Poły jego skórzanej kurtki rozchyliły się i McCaleb zauważył pistolet wystający z kabury na

biodrze. Własną broń nadal trzymał gotową do strzału.

Bosch przeniósł spojrzenie na niego.

– Nie zdążyłem wszystkiego przejrzeć. Mnóstwo tu notatek i analiz. Jak cię znam, to pewnie

pierwszorzędny materiał. Ale gdzieś tutaj popełniłeś błąd, McCaleb. To nie ja.

McCaleb bez pośpiechu usiadł na dolnej koi po przeciwnej stronie. Nie mierzył już tak

dokładnie w Boscha. Czuł, że nie stanowi on bezpośredniego zagrożenia. Gdyby Harry zechciał,
mógł go zaatakować z zaskoczenia od razu na wejściu.

– Nie powinieneś tu wchodzić, Harry. Nie powinieneś w ogóle ze mną rozmawiać.

– Wiem, cokolwiek powiem, może zostać i zostanie użyte przeciwko mnie w sądzie. Ale z

kim mam rozmawiać? To ty mnie namierzyłeś. Napraw to.

– No cóż, spóźniłeś się. Odsunęli mnie od tej sprawy. I lepiej nie pytaj, kto się nią teraz

zajmuje.

Bosch czekał, mierząc go spojrzeniem.

– Wydział praw obywatelskich Biura. Myślałeś, że dobiera ci się do tyłka Komisja Spraw

Wewnętrznych? Tym ludziom zależy tylko na zdobywaniu skalpów. A skalp detektywa z
Departamentu Policji Los Angeles jest wart więcej niż Boardwalk i Park Place razem wzięte.

– Jak do tego doszło? Dziennikarz?

McCaleb przytaknął.

– To znaczy, że z tobą także rozmawiał.

Bosch kiwnął głową.

– Próbował. Wczoraj. – Rozejrzał się, zauważył trzymanego w ręku papierosa i uniósł go do

ust.

– Mogę zapalić?

– Już tu paliłeś.

Bosch wyjął zapalniczkę z kieszeni kurtki i przypalił papierosa. Przysunął sobie zza biurka

kosz na śmieci, żeby strzepywać do niego popiół.

– Jakoś nie mogę tego rzucić.

– Jesteś nałogowcem. U detektywa to ma swoje dobre i złe strony.

– Taa, pewnie.

Bosch zaciągnął się dymem.

– Znamy się od… ilu to, dziesięciu, dwunastu lat?

– Mniej więcej.

– Razem rozpracowaliśmy kilka spraw, a kiedy z kimś pracujesz, to jakoś tam go oceniasz.

Rozumiesz, o co mi chodzi?

McCaleb nie odpowiedział. Bosch strzepnął popiół do kosza.

– Wiesz, co mnie gnębi bardziej niż samo oskarżenie? To, że pochodzi od ciebie. To, jak i

dlaczego mogłeś tak pomyśleć. Jak mnie oceniłeś, że doszedłeś do takiego wniosku?

McCaleb rozłożył ręce, dając do zrozumienia, że odpowiedź jest oczywista.

– Ludzie się zmieniają. Jeśli chodzi o nasz zawód, zrozumiałem jedno: każdy z nas jest

zdolny do wszystkiego pod wpływem odpowiednich okoliczności, nacisków, motywów, chwili.

– To są wszystko psychobzdety. Nie… – Bosch zawiesił głos i nie dokończył. Obejrzał się

na komputer i papiery rozrzucone na biurku. Wskazał monitor czubkiem papierosa. – Mówisz o
ciemności…

O ciemności mroczniejszej niż noc.

– I co z tego?

– Kiedy byłem na wojnie… – Zaciągnął się głęboko i wydmuchnął dym, odchylając głowę i

kierując smugę w stronę sufitu. – Wsadzili mnie do tunelu i coś ci powiem… Szukasz ciemności?
Tam ją znajdziesz. Tam, na dole. Czasami o trzy cale od twarzy nie widziałeś własnej pieprzonej
ręki. Było tak ciemno, że aż oczy bolały, gdy je wytężałeś, żeby coś zobaczyć. Cokolwiek.

Zaciągnął się głęboko. McCaleb przyjrzał się jego oczom. Były wpatrzone w przeszłość.

Nieoczekiwanie Bosch wrócił do rzeczywistości. Zgniótł niedopalonego papierosa o wewnętrzną
ściankę kosza i wyrzucił.

– W ten sposób próbuję z tym zerwać. Palę to mentolowe gówno i gaszę w połowie.

Wychodzi mniej więcej paczka na tydzień.

– To nie poskutkuje.

– Wiem.

Spojrzał na McCaleba z krzywym, jakby przepraszającym uśmiechem. Wrócił do tematu, a

wyraz jego oczu uległ zmianie.

– Czasami tam na dole, w tunelach, nie było tak zupełnie ciemno. Coś rozjaśniało drogę, tak

żebyśmy mogli się poruszać. I nie mam pojęcia, skąd to się brało. Zupełnie jakby zostało tam
uwięzione razem z nami. Nazywaliśmy to zagubionym światłem. Odnaleźliśmy je.

McCaleb czekał, lecz Bosch już się nie odzywał.

– Co chcesz przez to powiedzieć, Harry?

– Że coś przeoczyłeś. Nie wiem co, ale coś przeoczyłeś.

Nie odrywał ciemnych oczu od McCaleba. Wyciągnął rękę i zdjął z biurka stos dokumentów

od Jaye Winston. Rzucił je McCalebowi na kolana. McCaleb nie próbował ich przytrzymać i
rozsypały się po podłodze.

– Przejrzyj to jeszcze raz. Coś przeoczyłeś, a to, co zauważyłeś, wskazało ci mnie. Znajdź

ten brakujący fragment. On zmieni równanie.

– Już ci mówiłem, że odsunęli mnie od sprawy.

– A ja ci ją przekazuję z powrotem.

Powiedział to nieustępliwym tonem, jak gdyby McCaleb nie miał żadnego wyboru.

– Masz czas do środy. To ostateczny termin tego reportera. Musisz odkryć prawdę, żeby

zablokować ten artykuł. Sam wiesz, co w przeciwnym razie zrobi z tego J. Reason Fowkkes.

Przez długą chwilę patrzyli na siebie bez słowa. Pracując w FBI, McCaleb spotkał się z

dziesiątkami zabójców. Rzadko który z nich ochoczo przyznawał się do zbrodni. Pod tym
względem zachowanie Boscha było typowe. Ale takiego napięcia, z jakim Bosch bez zmrużenia
powiek wpatrywał się w niego, McCaleb nigdy jeszcze nie widział u nikogo, winnego czy
niewinnego.

– Storey zamordował dwie kobiety, a tylko o tych dwóch wiemy. Przez całe życie ścigałeś

potwory takie jak on. A teraz… teraz dajesz mu klucz, który otworzy drzwi klatki. Wyjdzie na
wolność i znowu to zrobi. Znasz takich jak on. Wiesz, że to zrobi.

McCaleb nie mógł znieść spojrzenia Boscha. Spuścił oczy na trzymany w ręku pistolet.

– Skąd ci przyszło do głowy, że cię wysłucham? Że zrobię to, czego chcesz? – zapytał.

– Tak jak powiedziałem, ludzie oceniają się nawzajem. Wiem, co o tobie myśleć, McCaleb.

Zrobisz to. Bo inaczej uwolniony potwór będzie cię straszył do końca życia. Jeżeli rzeczywiście
widzisz Boga w oczach swojej córki, jak zdołasz spojrzeć w te oczy?

McCaleb odruchowo skinął głową i natychmiast zapytał sam siebie, co właściwie robi.

– Przypomina mi się coś, co kiedyś powiedziałeś – podjął Bosch. – Stwierdziłeś, że Bóg,

podobnie jak diabeł, tkwi w szczegółach. To znaczy, że osoba, której szukamy, znajduje się przez
cały czas w zasięgu naszego wzroku, ukryta w gąszczu szczegółów. Zawsze o tym pamiętam. Nadal
mi to pomaga.

McCaleb ponownie skinął głową. Popatrzył na dokumenty rozrzucone po podłodze.

– Słuchaj, Harry, powinieneś wiedzieć, że przedstawiłem to Jaye, bo jestem pewien, że mam

rację. Nie wiem, czy to możliwe, żebym zmienił zdanie. Jeśli potrzebujesz pomocy, to chyba nie ze
mną powinieneś rozmawiać.

Bosch z uśmiechem pokręcił głową.

– Jeżeli z kimkolwiek, to właśnie z tobą. Gdybyś ty dał się przekonać, wszyscy daliby się

przekonać.

– No to gdzie byłeś w sylwestra? Może zaczniemy od tego.

Bosch wzruszył ramionami.

– W domu.

– Sam?

Bosch ponownie wzruszył ramionami i nie odpowiedział. Wstał, gotów do wyjścia, i

wsadził ręce w kieszenie kurtki. Przeszedł przez wąskie drzwi i wspiął się po schodach do salonu.
McCaleb ruszył za nim z opuszczonym pistoletem.

Bosch rozsunął ramieniem drzwi salonu. Z kokpitu spojrzał na kopułę wzgórza, a potem na

McCaleba.

– Czy ta cała gadka o ręce Boga była tylko wstawianiem kitu? Elementem przesłuchania,

który miał wywołać reakcję pasującą do profilu?

McCaleb zaprzeczył ruchem głowy.

– Nie, nie wstawiałem kitu.

– To dobrze. Taką miałem nadzieję.

Bosch wdrapał się na nadburcie rufy. Odwiązał wynajętą motorówkę i wskoczył do niej.

Zanim uruchomił silnik, spojrzał jeszcze raz na McCaleba i wskazał tył jego łodzi.

– „Ścigająca Fala”. Co to znaczy?

– Tę nazwę nadał jej mój ojciec. Łódź należała kiedyś do niego. Ścigająca fala to ta, która

nadchodzi z tyłu i atakuje, zanim ją zauważysz. Nazwa chyba miała być czymś w rodzaju
ostrzeżenia. Wiesz, żeby zawsze oglądać się przez ramię.

Bosch kiwnął głową.

– Za granicą mówiliśmy sobie: „Chroń tyły”.

McCaleb przytaknął.

– Na jedno wychodzi.

Milczeli przez chwilę. Bosch dotknął startera, lecz nie włączał jeszcze silnika.

– Znasz historię tego miejsca, Terry? Mówię o czasach przed przybyciem misjonarzy.

– Nie, a ty?

– Trochę. W dzieciństwie czytałem sporo książek historycznych. Co tylko mieli w

bibliotece. Podobała mi się historia tych okolic. Głównie L.A. i Kalifornii. Lubiłem o tym czytać.
Byłem tu raz na wycieczce, a potem przeczytałem to i owo.

McCaleb skinął głową.

– Indianie, którzy tu mieszkali, Gabrielinos, byli czcicielami słońca – podjął Bosch. –

Wszystko się zmieniło, kiedy przybyli misjonarze… prawdę mówiąc, to oni nazwali tubylców
Gabrielinos. Indianie mówili o sobie inaczej, nie pamiętam jak. W każdym razie mieszkali tutaj i
czcili słońce. Było czymś tak ważnym dla życia na wyspie, że chyba uważali je za boga.

McCaleb obserwował ciemne oczy Boscha, prześlizgujące się po powierzchni zatoki.

– Indianie z kontynentu traktowali tych z wyspy jak potężnych czarowników, którzy dzięki

modłom i ofiarom składanym swemu bogu rządzą pogodą i falami. Musieli mieć siły i rozmach,
żeby przepływać zatokę i sprzedawać na kontynencie swoje naczynia i focze skóry.

McCaleb wpatrywał się w Boscha, próbując zrozumieć przesłanie, które detektyw

niewątpliwie usiłował przekazać.

– Co chcesz przez to powiedzieć, Harry?

Bosch wzruszył ramionami.

– Nie wiem. Chyba to, że ludzie odnajdują Boga tam, gdzie jest im potrzebny. W słońcu, w

oczach dziecka… w nowym sercu.

Skierował na McCaleba oczy równie ciemne i nieprzeniknione jak ślepia malowanej sowy.

– A niektórzy – odezwał się McCaleb – znajdują wybawienie w prawdzie, sprawiedliwości,

w tym, co słuszne.

Bosch z przekornym uśmiechem kiwnął głową.

– Brzmi nieźle.

Odwrócił się i jednym szarpnięciem uruchomił silnik. Kpiąco zasalutował McCalebowi i

odpłynął, kierując wynajętą motorówkę w stronę przystani. Nie znając zasad etykiety przyjętych w
zatoce, przeciął tor wodny i wszedł między niewykorzystane boje cumownicze. Nie obejrzał się.
McCaleb długo patrzył za nim. Samotny człowiek na morzu, w starej drewnianej łodzi. Wraz z tą
myślą pojawiło się pytanie: czy chodziło mu o Boscha, czy o samego siebie?

30

Na promie Bosch kupił w bufecie colę, z nadzieją, że napój uspokoi jego żołądek i

zapobiegnie chorobie morskiej. Zapytał stewarda, w którym miejscu najmniej kołysze, i został
skierowany do środkowej części kabiny pasażerskiej. Usiadł, napił się coli i wyjął z kieszeni kurtki
złożone strony, które wydrukował w biurze McCaleba.

Zanim zauważył, że McCaleb nadpływa zodiacem, zdążył wydrukować dwa dokumenty.

Jeden nosił nazwę „MIEJSCE ZBRODNI”, a drugi „PORTRET PODEJRZANEGO”. Schował
kartki do kieszeni i odłączył drukarkę od laptopa, zanim McCaleb wszedł na łódź. Przedtem
zaledwie zerknął na monitor komputera; teraz zaczął czytać dokładnie.

Najpierw zabrał się do miejsca zbrodni. Była to tylko jedna strona – niepełna i sprawiająca

wrażenie luźnych notatek, sporządzonych przez McCaleba po obejrzeniu taśmy wideo.

Mimo to dawała pojęcie o systemie pracy McCaleba. Pokazywała, jak spostrzeżenia

dotyczące miejsca przechodzą w spostrzeżenia na temat sprawcy.

MIEJSCE ZBRODNI

1. Uduszenie drutem

2. Nagie zwłoki

3. Rana głowy

4. Taśma/knebel – Cave?

5. Wiadro?

6. Sowa – obserwator?

wysoce zorganizowany

dbający o szczegóły

komunikat – miejsce jest komunikatem

był tam – obserwował (sowa?)

obnażenie = poniżenie ofiary = nienawiść, pogarda dla ofiary

wiadro – wyrzuty sumienia?

zabójca – znał wcześniej ofiarę

osobista znajomość – wzajemne oddziaływanie

osobista nienawiść

zabójca wewnątrz kręgu

jak brzmi komunikat?

Bosch przeczytał notatki ponownie i zamyślił się nad nimi. Choć nie znał dokładnie miejsca

zbrodni, którego dotyczyły uwagi McCaleba, był pod wrażeniem przeskoków logicznych, jakich
Terry dokonywał. Uważnie schodził po szczeblach drabiny aż do punktu, w którym nasunął mu się
wniosek, że Gunn znał mordercę, że ta osoba znajdowała się w kręgu otaczającym Gunna. W
każdym wypadku stanowiło to istotną różnicę. Podczas dochodzenia zazwyczaj starano się najpierw
ustalić, czy poszukiwany sprawca zetknął się z ofiarą dopiero w chwili zabójstwa, czy wcześniej. Z
wychwyconych detali McCaleb wyczytał, że morderca był Gunnowi znany, że coś poprzedziło to
ostatnie, fatalne w skutkach spotkanie mordercy i ofiary.

Druga strona zawierała lakoniczne zapiski, które McCaleb przypuszczalnie zamierzał

rozwinąć w formie pełnego portretu. Czytając je, Bosch uświadomił sobie, że niektóre wyrażenia
McCaleb zaczerpnął od niego.

PORTRET PODEJRZANEGO Bosch:

wychowanek instytucji – sierociniec, Wietnam, DPLA

outsider – wyobcowanie

obsesyjno-kompulsywny

oczy – utracone, strata

poczucie misji – anioł zemsty

obrót wielkiego koła – nikt się nie wymiga

wszystko wraca do punktu wyjścia

alkohol

rozwód – żona? dlaczego? wyobcowanie/obses j a matka

sprawy kryminalne

wymiar sprawiedliwości – „gówno wart”

nosiciele zarazy

wina?

Harry = Hieronymus sowa = zło zło = Gunn

śmierć zła = wyzwolenie bodźców stresowych

obrazy – demony – diabły – zło

ciemność i światło – krawędź

kara

matka – sprawiedliwość – Gunn

ręka Boga – policja – Bosch

kara = dzieło Boga

ciemność mroczniejsza niż noc – Bosch

Bosch nie do końca rozumiał te notatki. Kilka razy odczytywał ostatnią linijkę, niepewny, co

właściwie McCaleb chciał przez to powiedzieć.

Wreszcie złożył starannie kartkę i przez długą chwilę siedział bez ruchu. Był w tym odcień

surrealizmu – siedzieć na promie i próbować zrozumieć na podstawie cudzych notatek, dlaczego
jest się podejrzanym o morderstwo. Poczuł lekkie mdłości i pomyślał, że mogą to być początki
choroby morskiej. Wypił resztkę coli i wstał. Włożył kartki z powrotem do kieszeni.

Skierował się ku przodowi kabiny i pchnął ciężkie drzwi, prowadzące na dziób. Od razu

owionął go podmuch chłodnego powietrza. W dali widział mglisty zarys stałego lądu. Odetchnął
głęboko, wpatrując się w horyzont. Po kilku minutach poczuł się lepiej.

31

McCaleb długo siedział na starej kanapie w salonie, rozmyślając o spotkaniu z Boschem. Po

raz pierwszy, odkąd zajmował się morderstwami, podejrzany zgłosił się do niego, żądając pomocy.
Teraz musiał rozstrzygnąć, czy jest to człowiek uczciwy, czy zdesperowany. A może działał w
jeszcze innym celu? Co by było, gdyby McCaleb nie zauważył wynajętej motorówki i nie
przypłynął? Czy Bosch zaczekałby na niego?

Zszedł do środkowej kajuty i popatrzył na rozrzucone dokumenty. Zastanawiał się, czy

Bosch nie rzucił mu ich celowo, tak by upadły na podłogę i wylądowały tam w nieładzie. Czy
Bosch coś zabrał?

Podszedł do biurka i obejrzał laptopa. Drukarka nie była podłączona, ale to o niczym nie

świadczyło. Zamknął plik wyświetlony na monitorze i otworzył okno z programem kontrolnym
drukarki. Kliknął na wykonanych zadaniach i stwierdził, że wydrukowano dwa dokumenty:
dotyczący miejsca zbrodni i podejrzanego. Zrobił to Bosch.

McCaleb wyobraził sobie, jak Bosch w podróży powrotnej czyta w samotności, co o nim

napisano. Poczuł się nieswojo. Chyba jeszcze żaden z podejrzanych nie czytał własnego portretu,
opracowanego przez McCaleba.

Odpędził te myśli i postanowił zająć się czymś innym. Ukląkł i zaczął zbierać rozrzucone

dokumenty, układając je w schludny stos. Porządkowanie zostawił sobie na później.

Uprzątnąwszy bałagan, zasiadł przy biurku, kładąc na nim papiery. Wyjął z szuflady czystą

kartkę i grubym, czarnym markerem, którego używał do oznaczania pudeł z kartotekami, napisał:

COŚ PRZEOCZYŁEŚ

Kawałkiem taśmy klejącej przylepił kartkę do ściany za biurkiem. Wpatrywał się w nią

przez długą chwilę. Wszystko, co powiedział Bosch, sprowadzało się do tego jednego zdania.
Musiał teraz rozstrzygnąć, czy to prawda, czy to możliwe. Czy nie jest to ostatnie posunięcie
desperata.

Usłyszał świergot telefonu komórkowego. Telefon był w kieszeni kurtki, którą zostawił na

kanapie w salonie. Pomknął na górę, schwycił kurtkę i sięgnął do kieszeni. Jego dłoń natrafiła na
pistolet. Znalazł telefon w drugiej kieszeni. Dzwoniła Graciela.

– Wróciliśmy – powiedziała. – Myślałam, że będziesz w domu. Że może wybierzemy się na

lunch do „El Encanto”.

– Ehm…

McCaleb nie miał ochoty opuszczać biura i odrywać się od myśli o Boschu. Ale w ostatnim

tygodniu naraził się Gracieli. Powinien z nią porozmawiać, opowiedzieć, jak i dlaczego sytuacja
uległa zmianie.

– Coś ci powiem – odezwał się po chwili. – Wykańczam tu pewne sprawy. Może byś zabrała

dzieci do restauracji, a ja do was dojadę. – Spojrzał na zegarek. Była za kwadrans pierwsza. – Może
być o wpół do drugiej?

– Oczywiście – odparła szorstko. – Jakie sprawy?

– O, po prostu… nanoszę ostatnie uwagi dla Jaye.

– Mówiłeś, że już się tym nie zajmujesz.

– Nie, ale mam u siebie wszystkie dokumenty i chciałem dopisać… no wiesz, zamknąć

sprawę.

– Nie spóźnij się, Terry.

Jej ton sugerował, że w przypadku spóźnienia McCaleb straci coś więcej niż lunch.

– Nie spóźnię się. Do zobaczenia.

Zamknął telefon i wrócił do biura. Spojrzał ponownie na zegarek. Do wyruszenia na

przystań zostało mu mniej więcej pół godziny. Z przystani do „El Encanto” było około pięciu minut
marszu. Restauracja należała do tych nielicznych lokali na wyspie, których nie zamykano na zimę.

Usiadł i zabrał się do porządkowania dokumentów. Nie sprawiało mu to trudności. Każda

strona miała w prawym górnym rogu pieczątkę z datą. Ale prawie natychmiast przerwał
wykonywaną czynność i spojrzał na kartkę przyklejoną do ściany. Doszedł do wniosku, że jeśli ma
szukać czegoś, czego wcześniej nie zauważył, co przeoczył, powinien przyjrzeć się informacjom z
innej perspektywy. Postanowił nie układać dokumentów w porządku chronologicznym, lecz
przeglądać je wyrywkowo, tak jak teraz leżały. W ten sposób mógł nie myśleć o przebiegu śledztwa
i kolejno podejmowanych krokach. Mógł za to rozpatrywać każdy raport z osobna, niczym
pojedyncze fragmenty układanki. Była to prosta sztuczka, którą stosował jeszcze w Biurze.
Czasami wypływało wtedy na powierzchnię coś nowego, coś, co wcześniej przeoczył.

Zerknął na zegarek i zajął się pierwszym z brzegu dokumentem. Był to protokół z sekcji.

32

McCaleb zbliżył się raźnym krokiem do frontowych schodów „El Encanto”. Dostrzegł swój

wózek golfowy, zaparkowany przy krawężniku. Na wyspie wózki przeważnie wyglądały tak samo,
ale rozpoznał własny po różowo-białym dziecięcym krzesełku. Rodzina czekała na niego.

Wdrapał się po schodach, a kierowniczka sali, która go znała, wskazała mu stolik. Podszedł

szybko i wysunął krzesło obok Gracieli. Już prawie kończyli posiłek. Zauważył rachunek leżący na
stoliku.

– Przepraszam za spóźnienie.

Wziął chipsa z koszyczka stojącego na środku, zamoczył w sosie salsa i guacamole i wsunął

do ust. Graciela spojrzała na zegarek, a potem jej ciemnobrązowe oczy spoczęły na Terrym.
Wytrzymał to, przygotowując się do nieuniknionego ciągu dalszego.

– Nie mogę zostać.

Z brzęknięciem odłożyła widelec na talerz. Skończyła jeść.

– Terry…

– Wiem, wiem. Ale coś się wydarzyło. Muszę wrócić na łódź.

– Co takiego mogło się wydarzyć? Odsunięto cię od sprawy. Jest niedziela. Ludzie oglądają

piłkę nożną, a nie ganiają tam i z powrotem, rozwiązując sprawę morderstwa, choć nikt ich o to nie
prosił.

Wskazała telewizor, umieszczony w kącie pod sufitem. Na tle boiska piłkarskiego siedziały

trzy gadające głowy o grubych szyjach. McCaleb wiedział, że dzisiejszy mecz ma wyłonić
zdobywcę pucharu. Zupełnie go to nie obchodziło, choć nieoczekiwanie przypomniał sobie, że
obiecał Raymondowi wspólne obejrzenie przynajmniej jednego meczu.

– Poproszono mnie, Gracielo.

– O czym ty mówisz? Przecież podobno cię odsunęli.

Opowiedział jej, jak przed południem zastał Boscha na łodzi i z czym Harry się do niego

zwrócił.

– I to jest ten człowiek, którego podejrzewasz i o którym rozmawiałeś z Jaye?

McCaleb przytaknął.

– Skąd wiedział, gdzie mieszkasz?

– Nie wiedział. Wie o łodzi, a nie gdzie mieszkamy. Nie musisz się tym martwić.

– Chyba jednak muszę. Posuwasz się za daleko, Terry, i zupełnie przestajesz zauważać, co

grozi tobie i całej rodzinie. Sądzę…

– Czyżby? Ja uważam… – Urwał, sięgnął do kieszeni i wyjął dwie ćwierćdolarówki.

Odwrócił się w stronę Raymonda. – Raymondzie, zjadłeś już?

– Aha.

– Chciałeś powiedzieć, że tak?

– Tak.

– No to weź. Idź pograć na fliperach przy barze.

Chłopiec wziął monety.

– Masz pozwolenie.

Raymond z wahaniem zeskoczył z krzesła i pobiegł do drugiej sali, gdzie stały znane mu już

urządzenia do gier elektronicznych. Wybrał grę zwaną Pac Man i usiadł. Znajdował się w zasięgu
wzroku McCaleba.

Terry spojrzał na Gracielę. Wyjmowała pieniądze z torebki leżącej na kolanach i kładła na

rachunku.

– Gracielo, zostaw to. Popatrz na mnie.

Odliczyła pieniądze, wepchnęła portmonetkę do torebki i spojrzała na niego.

– Musimy już iść. CiCi powinna się trochę przespać.

Dziecko siedziało w swoim krzesełku, zaciskając rączkę na biało-niebieskiej kuli.

– Nic jej się nie stanie. Może usnąć w każdej chwili. Teraz mnie wysłuchaj.

Zawiesił głos. Twarz Gracieli przybrała ustępliwy wyraz.

– Dobrze. Powiedz, co masz do powiedzenia, a potem muszę wyjść.

McCaleb przysunął się bliżej, żeby słyszała go tylko Graciela. Dostrzegł brzeg jej ucha,

prześwitujący przez włosy.

– Chyba czeka nas poważny kryzys.

Skinęła głową, a po jej policzkach popłynęły łzy. Zupełnie jakby głośno wypowiedziane

słowa skruszyły cienki mur, który zbudowała w sobie, by chronić samą siebie i swoje małżeństwo.
McCaleb wyciągnął spod nakrycia czystą serwetkę i podał Gracieli. Potem przyciągnął żonę do
siebie i pocałował w policzek. Ponad jej głową dostrzegł Raymonda, który wpatrywał się w nich z
obawą.

– Już o tym rozmawialiśmy, Graci – zaczął McCaleb. – Nabiłaś sobie do głowy, że jeżeli

będę to dalej robił, nie ma mowy o domu, rodzinie i tak dalej. Problem tkwi w słowie „jeżeli”. Nie
ma „jeżeli będę to dalej robił”. Ja to robię. I zbyt długo próbowałem sobie wmawiać, że jest inaczej.

Łzy popłynęły strumieniem i Graciela zasłoniła twarz serwetką. Płakała bezgłośnie, lecz

goście w restauracji zwrócili na to uwagę i teraz, zamiast gapić się w telewizor, patrzyli na nich.
McCaleb zerknął w stronę Raymonda i zauważył, że chłopiec wrócił do gry.

– Wiem – wykrztusiła Graciela.

Zaskoczyła go. Uznał jej potwierdzenie za dobry znak.

– Więc co teraz? Nie mówię tylko o tej chwili i tej sprawie. Mam na myśli dzisiaj i jutro. Co

zrobimy? Graci, zmęczyło mnie udawanie kogoś, kim nie jestem, i ignorowanie głosu
wewnętrznego, który mówi całą prawdę o mnie samym. Dopiero przy tej sprawie uświadomiłem to
sobie i przyznałem się do tego sam przed sobą.

Nie odpowiedziała. A on nie oczekiwał odpowiedzi.

– Wiesz, że cię kocham. Ciebie i dzieci. Nie na tym polega problem. Uważam, że mogę

mieć jedno i drugie, ale ty jesteś odmiennego zdania. Przyjęłaś postawę „albo-albo”, a dla mnie to
postawa błędna. I niesprawiedliwa.

Wiedział, że sprawia jej przykrość. Wytyczył granicę. Jedno z nich musiało skapitulować.

Dawał do zrozumienia, że tym kimś nie będzie on.

– Zastanówmy się nad tym. To nie jest dobre miejsce do rozmowy. Kiedy skończę z tą

sprawą, usiądziemy i pogadamy o przyszłości. Zgoda?

Pokiwała głową, nie patrząc na niego.

– Rób to, co musisz – powiedziała, a jej ton obudził w McCalebie nieprzemijające poczucie

winy. – Mam tylko nadzieję, że będziesz ostrożny.

Przysunął się bliżej i pocałował ją znowu.

– Będę. Zbyt wiele mam do stracenia.

Wstał i podszedł do krzesełka małej. Pocałował ją w czubek głowy, odpiął pasek

zabezpieczający i wziął dziecko na ręce.

– Zaniosę ją do wózka – zaproponował. – A ty może zawołaj Raymonda.

Zabrał małą na dół i usadowił w foteliku. Krzesełko umieścił z tyłu, w części bagażowej.

Graciela i Raymond zeszli po kilku minutach. Ona miała oczy spuchnięte od płaczu. McCaleb
położył Raymondowi dłoń na ramieniu i razem podeszli do przedniego siedzenia.

– Raymondzie, będziesz musiał obejrzeć drugą rozgrywkę beze mnie. Mam pilną robotę.

– Mogę jechać z tobą. Mogę ci pomóc.

– Nie chodzi o wycieczkę.

– Wiem, ale mimo to mógłbym się przydać.

McCaleb czuł na sobie spojrzenie Gracieli. Wina paliła go niczym promień słońca

przygrzewający w plecy.

– Dzięki, może następnym razem. Zapnij pas.

Gdy chłopiec usiadł, McCaleb odsunął się od wózka. Spojrzał na Gracielę, która nie patrzyła

już na niego.

– No dobra – powiedział. – Postaram się wrócić jak najwcześniej. I będę miał przy sobie

telefon, gdybyś chciała zadzwonić.

Graciela nie odpowiedziała. Cofnęła wózek od krawężnika i ruszyła w górę Marilla Avenue.

Spoglądał za nimi, dopóki nie zniknęli mu z oczu.

33

Gdy wracał na przystań, dobiegł go świergot telefonu. Dzwoniła Jaye Winston. Mówiła

bardzo cicho i zaznaczyła, że dzwoni od matki. McCaleb słyszał ją niewyraźnie, więc przysiadł na
ławce przy promenadzie. Oparł łokcie na kolanach i przycisnął telefon mocno do ucha,
przytrzymując go obiema dłońmi.

– Coś przeoczyliśmy – powiedział. – Ja coś przeoczyłem.

– O co ci chodzi, Terry?

– W dokumentach ze śledztwa. W raporcie z aresztowania Gunna. Był…

– Terry, co ty wyprawiasz? Już się nie zajmujesz tą sprawą.

– Kto tak powiedział, FBI? Przestałem u nich pracować.

– Więc ja tak powiedziałam. Nie chcę, żebyś dalej…

– Dla ciebie także nie pracuję, Jaye. Zapomniałaś?

Zapadło długie milczenie.

– Terry, nie wiem, co właściwie robisz, ale to musi się skończyć.

Nie masz żadnego upoważnienia, żadnego punktu oparcia. Jeśli Twilley i Friedman wykryją,

że nadal węszysz wokół tej sprawy, aresztują cię za utrudnianie śledztwa. Sam wiesz, że są do tego
zdolni.

– Chcesz punktu oparcia? Mam go.

– Co takiego? Wczoraj wycofałam moje pełnomocnictwo dla ciebie. Nie możesz brać mnie

pod uwagę.

Po chwili wahania McCaleb postanowił wyjawić prawdę.

– Mam punkt oparcia. Można rzec, że pracuję dla oskarżonego.

Tym razem Winston milczała jeszcze dłużej niż poprzednio.

Wreszcie odezwała się, powoli cedząc słowa:

– Chcesz powiedzieć, że poszedłeś z tym do Boscha?

– Nie. To on przyszedł do mnie. Dziś rano zjawił się na mojej łodzi. Miałem rację co do

tamtego wieczoru. Zbieg okoliczności: najpierw moja wizyta u niego w domu, potem telefon od
partnerki, która powiedziała mu o tobie. Skojarzył oba fakty. Dziennikarz z „New Timesa” też się z
nim skontaktował. Harry domyślił się, co jest grane; nie musiałem mu nic mówić. Chodzi o to,
Jaye, że to nie ma znaczenia. Ważne jest, że chyba zbyt pochopnie oskarżyłem Boscha. Coś
przeoczyłem i teraz nie jestem już taki pewien. Istnieje prawdopodobieństwo, że ktoś go wrabia.

– Przekonał cię.

– Nie, sam siebie przekonałem.

W tle dały się słyszeć jakieś głosy i Winston poprosiła McCaleba, żeby zaczekał. Przez

zakrytą dłonią słuchawkę dobiegła go stłumiona wymiana zdań. Brzmiała jak sprzeczka. McCaleb
wstał i ruszył w kierunku przystani. Po krótkiej chwili Winston odezwała się ponownie.

– Przepraszam – powiedziała. – To nie najlepsza pora. Jestem zajęta.

– Możemy się spotkać jutro rano?

– O co ci chodzi? – głos Winston zabrzmiał niemal piskliwie. – Przed chwilą powiedziałeś,

że pracujesz dla podejrzanego. Nie zamierzam się z tobą spotykać. Jak to by wyglądało, do kurwy
nędzy? Zaczekaj…

Usłyszał jej stłumiony głos, przepraszający kogoś za wyrażenie. Potem wróciła na linię.

– Naprawdę muszę już kończyć.

– Słuchaj, nie obchodzi mnie, jak to będzie wyglądało. Interesuje mnie prawda i myślałem,

że ciebie również. Nie chcesz się ze mną spotkać, trudno, nie to nie. Ja też już muszę kończyć.

– Terry, poczekaj.

Czekał. Jaye milczała. Wyczuwał, że coś ją rozprasza.

– No i co, Jaye?

– Co takiego przeoczyliśmy, według ciebie?

– To było w raporcie z ostatniego zatrzymania Gunna. Domyślam się, że wyciągnęłaś ten

raport, kiedy Bosch ci powiedział o swojej rozmowie z Gunnem w areszcie. Na początku
przejrzałem go tylko pobieżnie.

– Wyciągnęłam – przyznała obronnym tonem. – Spędził noc trzydziestego grudnia w celi

dla pijaków w Hollywood. Tam właśnie odwiedził go Bosch.

– A Gunn wyszedł za poręczeniem o siódmej trzydzieści rano.

– Tak? No dobrze, ale nie bardzo rozumiem.

– Sprawdź, kto za niego poręczył.

– Terry, jestem teraz u rodziców. Nie mam…

– Racja, przepraszam. Poręczył Rudy Tafero.

Milczenie. McCaleb dotarł do przystani. Zbliżył się do trapu schodzącego w stronę basenu

dla motorówek i stanął przy balustradzie. Wolną ręką zasłonił ucho.

– Dobra, poręczył za niego Rudy Tafero – powiedziała Winston.

– Przypuszczam, że jest do tego uprawniony. I co?

– Nie oglądałaś telewizji. Masz rację, Tafero posiada uprawnienia poręczyciela… a

przynajmniej wpisał numer licencji do formularza. Ale jest także prywatnym detektywem i
konsultantem do spraw zabezpieczeń. Oraz, uważaj, pracuje dla Davida Storeya.

Winston nie skomentowała informacji, lecz McCaleb słyszał jej ciężki oddech.

– Terry, powinieneś zwolnić tempo. Wyolbrzymiasz całą sprawę.

– To nie przypadek, Jaye.

– Jaki znów przypadek? Facet jest poręczycielem. Tym się zajmuje. Wyciąga ludzi z aresztu.

Założę się o pudło pączków, że ma biuro naprzeciw hollywoodzkiego posterunku. Prawdopodobnie
wyciąga za poręczeniem co trzeciego pijaka i co czwartą prostytutkę.

– To nie takie proste i dobrze o tym wiesz.

– Nie mów mi, co wiem.

– Przygotowywał się wtedy do procesu Storeya. Dlaczego fatygował się osobiście, żeby

podpisać poręczenie za Gunna?

– Może lubi wszystko załatwiać sam. A może, jak ci mówiłam, wystarczyło przejść na drugą

stronę ulicy.

– Nie kupuję tego. I jest coś jeszcze. Z dokumentów wynika, że Gunn wykorzystał prawo do

jednej rozmowy telefonicznej o trzeciej nad ranem. Zarejestrowano numer. Należy do jego siostry,
zamieszkałej w Long Beach.

– I co z tego? Wiedzieliśmy o tym.

– Zadzwoniłem do niej i zapytałem, czy kontaktowała się z poręczycielem. Powiedziała, że

nie. Zmęczyły ją telefony w środku nocy i nieustanne poręczanie za brata. Powiedziała mu, żeby
radził sobie sam.

– No więc wyciągnął go Tafero. Co z tego?

– Jak Gunn go zawiadomił? Wykorzystał już prawo do rozmowy.

Winston nie znalazła odpowiedzi. Umilkli na chwilę. McCaleb spojrzał w głąb zatoki. Żółta

taksówka wodna płynęła powoli wzdłuż jednego z torów, pusta, jeśli nie liczyć kierowcy. Samotni
mężczyźni na pokładzie, pomyślał McCaleb.

– Co zamierzasz zrobić? – spytała w końcu Winston. – Dokąd się z tym wybierzesz?

– Wracam na łódź. Spotkasz się ze mną rano?

– Gdzie? Kiedy?

Jej ton świadczył, że perspektywa spotkania wytrąciła ją z równowagi.

– O siódmej trzydzieści przed posterunkiem w Hollywood.

Winston zamilkła.

– Chwila, moment – powiedziała z wahaniem. – Nie mogę. Jeśli Hitchens się dowie, to

koniec. Wyśle mnie do Palmdale i będę do emerytury wydłubywała kości z piachu.

McCaleb był na to przygotowany.

– Mówiłaś mi, że chłopcy z Biura chcą odzyskać dokumenty, prawda? Spotkasz się ze mną,

żeby je odebrać. Co Hitchens na to?

Po namyśle Winston odpowiedziała:

– Dobra, to da się zrobić. Przyjadę.

34

Wieczorem po powrocie do domu Bosch zauważył mrugające światełko automatycznej

sekretarki. Wcisnął klawisz i odsłuchał dwie wiadomości, obie od prokuratorów prowadzących
proces Storeya. Postanowił najpierw zadzwonić do Langwiser. Wystukując jej numer, zastanawiał
się, z jaką to pilną sprawą wydzwaniają do niego przedstawiciele oskarżenia. Może skontaktowali
się z nimi agenci FBI, o których wspomniał McCaleb. A może dopadł ich ten dziennikarz.

– Co jest? – zapytał, gdy Langwiser podniosła słuchawkę. – Zadzwoniliście do mnie

obydwoje, więc musi to być coś dużego i brzydkiego.

– Harry? Co u ciebie?

– Jakoś się trzymam. Co szykujecie?

– Zabawne, że o to pytasz. Roger już tu jedzie, a dzisiaj wieczorem ja gotuję. Przejrzymy

jeszcze raz pierwsze zeznania Annabelle Crowe. Może wpadniesz?

Wiedział, że Langwiser mieszka w Aqua Dulce, godzinę jazdy na północ.

– Ehm… wiesz co, przesiedziałem cały dzień za kółkiem. Jeździłem do Long Beach.

Naprawdę uważasz, że jestem wam potrzebny?

– Nie, to zależy od ciebie. Po prostu nie chcieliśmy, żebyś się czuł pominięty. Ale nie

dlatego dzwoniliśmy.

– A dlaczego?

Wkładał do lodówki sześciopak piwa Anchor Steam. Wyjął jedną butelkę i zamknął

drzwiczki.

– Omawialiśmy to z Rogerem przez cały weekend. Porozumieliśmy się także z Alice Short.

Alice Short była ich przełożoną. Sprawowała nadzór nad ważniejszymi procesami.

Wyglądało na to, że dowiedzieli się o sprawie Gunna.

– Co masz na myśli? – spytał Bosch.

Wsunął butelkę w otwieracz i pociągnął, zrywając kapsel.

– Wydaje nam się, że wszystko idzie po naszej myśli. Sprawa naprawdę się klei. Powiem

więcej, Harry: jest kuloodporna i jutro powinniśmy pociągnąć za spust.

Bosch milczał przez chwilę, rozszyfrowując militarne przenośnie.

– Chcesz powiedzieć, że jutro kończycie przesłuchania?

– Na to wygląda. Jeszcze o tym dzisiaj pogadamy, ale mamy zgodę Alice, a Roger jest

przekonany, że to właściwe posunięcie. Zamierzamy przesłuchać przed południem ostatnią grupę
świadków, a po lunchu wezwać Annabelle Crowe. Zostawimy ją na koniec; taka ludzka historia. To
zamknie przewód.

Bosch oniemiał. Z punktu widzenia oskarżycieli mogło to być właściwe posunięcie, ale w

ten sposób J. Reason Fowkkes przejmie pałeczkę już we wtorek.

– Co o tym myślisz, Harry?

Pociągnął długi łyk z butelki. Piwo było ciepłe. Zbyt długo leżało w samochodzie.

– Myślę, że macie tylko jeden nabój w magazynku – odparł, nawiązując do militarnej

metaforyki. – Oboje powinniście się nad tym dobrze zastanowić, kiedy będziesz przyrządzała
spaghetti. Nie ma co liczyć na drugą szansę przedstawienia sprawy.

– Wiemy o tym, Harry. A ty skąd wiesz, że robię spaghetti?

Złowił cień rozbawienia w jej głosie.

– Zgadłem.

– No cóż, nie martw się, przemyślimy to dokładnie. Już zaczęliśmy.

Umilkła, oczekując jego reakcji, ale nie odpowiedział.

– Gdybyśmy poszli w tym kierunku, jak to jest z Annabelle Crowe?

– Czeka za kulisami, gotowa do wyjścia na scenę.

– Możesz się z nią dzisiaj skontaktować?

– Bez problemu. Powiem jej, żeby stawiła się w sądzie jutro przed południem.

– Dzięki, Harry. Do jutra.

Rozłączyli się. Bosch popadł w zamyślenie. Zastanawiał się, czy nie powinien zadzwonić do

McCaleba i poinformować go, co się dzieje. Postanowił jednak zaczekać. Przeszedł do salonu i
włączył stereo. W odtwarzaczu wciąż tkwiła płyta Arta Peppera. Po chwili muzyka wypełniła
pokój.

35

McCaleb opierał się o swojego cherokee, którego zaparkował IV i przed posterunkiem

policji w Hollywood. Winston nadjechała nowym bmw i zatrzymała się w pobliżu. Wysiadając,
zauważyła, że McCaleb przygląda się jej samochodowi.

– Śpieszyłam się. Nie miałam czasu na szukanie większego auta.

– Podobają mi się twoje cztery kółka. Wiesz, co mówią w Los Angeles? Pokaż mi swój wóz,

a powiem ci, kim jesteś.

– Zostaw w spokoju mój portret, Terry. Trochę na to, kurwa, za wcześnie. Gdzie masz

papiery i taśmę?

Zwrócił uwagę na wulgaryzm, lecz wnioski zachował dla siebie. Obszedł samochód i

otworzył drzwi od strony pasażera. Zdjął z siedzenia księgę raportów z miejsca zbrodni i podał je
Winston, która od razu zabrała je do swojego auta. McCaleb zamknął drzwiczki cherokee, zerkając
przez okno na podłogę pod tylnym siedzeniem, gdzie stało pudło przykryte poranną gazetą. Przed
spotkaniem zajrzał do otwartego przez całą dobę punktu przy Sunset i skopiował wszystkie
dokumenty. Problem sprawiła mu kaseta; nie wiedział, gdzie mógłby ją przegrać na miejscu.
Dlatego kupił po prostu czystą kasetę wideo w Rite-Aid obok promenady i włożył ją w okładki,
które dostał od Winston. Domyślał się, że Jaye nie będzie sprawdzała, czy oddał właściwą taśmę.

Gdy wróciła, wskazał ruchem głowy przeciwną stronę ulicy.

– Chyba jestem ci winien pudło pączków.

Spojrzała. Naprzeciw posterunku wznosił się odrapany dwupiętrowy budynek z

wyświetlonymi we wszystkich oknach tanimi ogłoszeniami o poręczaniu za aresztowanych,
opatrzonymi numerami telefonów – może po to, by przyszli klienci z tylnych siedzeń policyjnych
wozów zapamiętali te ogłoszenia. Pośrodku widniał nad jednym z okiem szyld: „Valentino Bonds”.

– Który? – spytała Winston.

– Valentino. Od przydomka Rudy „Valentino” Tafero. Tak go nazywali, kiedy pracował po

tej stronie ulicy. – McCaleb otaksował reklamy spojrzeniem i pokręcił głową.

– Nadal nie rozumiem, w jaki sposób David Storey zetknął się z neonowym poręczycielem.

W Hollywood pieniądze leżą na ulicy. Co my tu właściwie robimy? Mam mało czasu.

– Wzięłaś odznakę?

Rzuciła mu spojrzenie oznaczające: „Nie rób sobie ze mnie jaj”, a on wyjaśnił, co zamierza.

Weszli po schodkach na posterunek. Winston pokazała odznakę i zapytała o sierżanta z porannej
zmiany. Z małego biura wyszedł mężczyzna z nazwiskiem ZUCKER wypisanym na plakietce i
oznakami funkcji sierżanta na rękawie munduru. Winston ponownie błysnęła odznaką, przedstawiła
się, a potem zaprezentowała McCaleba jako swojego kolegę. Zucker ściągnął mocno zarysowane
brwi, lecz nie zapytał, co właściwie znaczy słowo „kolega”.

– W przeddzień Nowego Roku popełniono morderstwo. Ofiara spędziła poprzednią noc w

celi podczas pańskiego dyżuru. Chcemy…

– Edward Gunn.

– Właśnie. Znał go pan?

– Zamykaliśmy go od czasu do czasu. I słyszałem, rzecz jasna, że już tu nie wróci.

– Chcielibyśmy pomówić z kimś, kto pełnił nocną służbę.

– No to chyba ze mną. Nie wyznaczamy ścisłych dyżurów. U nas panuje wolnoamerykanka.

Co chcecie wiedzieć?

McCaleb wyjął z kieszeni zestaw fotokopii z księgi raportów i rozłożył na kontuarze.

Dostrzegł spojrzenie Winston, lecz je zlekceważył.

– Interesuje nas to poręczenie.

Zucker obrócił kartki. Zatrzymał palec na podpisie Rudy’ego Tafero.

– Tu jest. Tafero. Ma biuro po drugiej stronie ulicy. To on poręczył.

– Ktoś do niego dzwonił?

– Tak. Ten facet, Gunn.

McCaleb postukał palcem w formularz.

– Z tego wynika, że dzwonił pod ten numer. Do siostry.

– Więc pewnie ona wezwała Rudy’ego.

– Nikt nie ma prawa do dwóch rozmów?

– Nie. Przeważnie jesteśmy tu tak zajęci, że jeśli ktoś wykorzysta ten jeden telefon, to ma

szczęście.

McCaleb przytaknął. Zwinął fotokopie i zamierzał ukryć je w kieszeni, gdy Winston wyjęła

mu je z ręki.

– Zatrzymam to – oznajmiła.

Wsunęła złożone kartki do kieszeni czarnych dżinsów.

– Sierżancie Zucker – powiedziała. – Zapewne nie jest pan aż tak miłym facetem, żeby

zawiadomić byłego policjanta, pana Tafero, że ma tu rybkę do złowienia. A może?

Zucker zwrócił ku niej kamienną twarz.

– To bardzo ważne, sierżancie. Jeśli nam pan nie powie, odbije się to na panu.

W kamieniu zarysował się pozbawiony humoru uśmiech.

– Nie, nie jestem aż tak miłym facetem – powiedział Zucker. – I żadni tacy mili faceci nie

pracują na nocnej zmianie. A tak nawiasem mówiąc, właśnie zszedłem ze służby, co oznacza, że nie
muszę z wami dłużej rozmawiać. Miłego dnia.

Odsunął się od blatu.

– Jeszcze jedno pytanie – rzuciła szybko Winston.

Zucker odwrócił się w jej stronę.

– Czy to pan zawiadomił Harry’ego Boscha, że Gunn siedzi w celi dla pijaków?

Zucker przytaknął.

– Dostałem stałe instrukcje. Miałem zawiadamiać Boscha, ilekroć Gunn się tu znajdzie.

Bosch przychodził i próbował rozmawiać z tym facetem, wydobyć od niego zeznania na temat tej
starej sprawy. Nie dawał za wygraną.

– Gunna zamknięto dopiero o drugiej trzydzieści – wtrącił McCaleb. – Wezwał pan Boscha

w środku nocy?

– Taki był układ. Bosch nie dbał o godzinę. Wzywałem go przez pager i przyjeżdżał.

– I to samo zdarzyło się tamtej nocy?

– Tak, wezwałem Boscha. Powiedziałem mu, że znowu zamknęliśmy Gunna, a on

przyjechał, żeby z nim pogadać. Prosiłem go, żeby zaczekał do rana, bo facet jest pijany w trupa…
znaczy się, Gunn… ale Harry i tak przyjechał. Czemu tak rozpytujecie o Harry’ego Boscha?

Winston milczała, więc odezwał się McCaleb:

– Nie o niego. Pytamy o Gunna.

– Nic więcej nie wiem. Mogę już iść? To był długi dzień.

– Jak wszystkie – powiedziała Winston. – Dziękujemy, sierżancie.

Odstąpili od kontuaru i wyszli na frontowe schodki.

– I co o tym myślisz? – spytała Winston.

– Chyba mówił prawdę. Ale wiesz co? Poobserwujmy przez chwilę parking.

– Po co?

– Zrób to dla mnie. Sprawdźmy, czym sierżant pojedzie do domu.

– Marnujesz mój czas, Terry.

Mimo to wsiedli do cherokee McCaleba, objechali przecznicę i dotarli do wjazdu na parking

dla pracowników posterunku. McCaleb zahamował przed hydrantem, pięćdziesiąt jardów dalej.
Poprawił boczne lusterko, żeby widzieć każdy samochód wyjeżdżający z parkingu. Po chwili
milczącego wyczekiwania Winston zapytała:

– Skoro nasze auta świadczą o nas, to co można powiedzieć o tobie?

McCaleb uśmiechnął się lekko.

– Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Cherokee… To chyba świadczy, że jestem kimś w

rodzaju ostatniego Mohikanina.

Zerknął na nią, a potem znowu spojrzał w lusterko.

– Dobra, a ta pokrywająca wszystko warstwa kurzu? O czym to…

– Jest. Zdaje się, że to on.

McCaleb obserwował samochód, który opuścił parking i skierował się w lewo, w ich stronę.

– Jedzie tutaj.

Żadne z nich się nie poruszyło. Auto podjechało i stanęło tuż obok cherokee. McCaleb

obrzucił je zdawkowym spojrzeniem i napotkał wzrok Zuckera. Policjant opuścił okno po stronie
pasażera. McCaleb nie miał wyboru. Zrobił to samo.

– Zaparkował pan przy hydrancie. Grozi panu mandat.

McCaleb kiwnął głową. Zucker zasalutował dwoma palcami i odjechał. McCaleb zauważył,

że jego auto to crown victoria ze zderzakami i kołami taśmowej produkcji. Był to używany wóz
patrolowy z rodzaju tych, które kupuje się na aukcji za czterysta dolców, a potem wydaje prawie
stówę na lakierowanie.

– Wyglądamy jak para dupków – oświadczyła Winston.

– Ano tak.

– Więc jak brzmi twoja teoria na jego temat?

– Albo jest uczciwym człowiekiem, albo jeździ do pracy rzęchem, bo nie chce, żeby ludzie

oglądali jego porsche. – Zawiesił głos. – Albo bmw.

Odwrócił się do niej z uśmiechem.

– Bardzo zabawne. Co teraz? W końcu muszę jeszcze dzisiaj popracować. No i muszę się

spotkać z twoimi kumplami z Biura.

– Trzymaj się mnie. A oni nie są moimi kumplami.

Uruchomił silnik i cofnął cherokee od krawężnika.

– Naprawdę sądzisz, że ten samochód jest brudny? – zapytał.

36

Poczta przy Wilcox była okazałym gmachem z czasów drugiej wojny światowej, z

pomieszczeniami o wysokości dwudziestu pięciu stóp i malowidłami ściennymi, przedstawiającymi
idylliczne sceny braterstwa i dobrych uczynków. Znalazłszy się w środku, McCaleb przesunął
oczyma po malowidłach, choć nie ze względu na ich artystyczne bądź filozoficzne walory. Nad
głównym holem naliczył trzy niewielkie kamery. Wskazał je Winston. Mieli szansę.

Stanęli w ogonku, a gdy nadeszła ich kolej, Winston błysnęła odznaką i zapytała o strażnika

odpowiedzialnego za ochronę obiektu. Skierowano ich do drzwi tuż obok automatów sprzedających
znaczki. Czekali prawie pięć minut, zanim drzwi się otworzyły i wyjrzał niski czarny mężczyzna o
szpakowatych włosach.

– Pan Lucas? – spytała Winston.

– Zgadza się – odparł z uśmiechem.

Winston znowu pokazała odznakę i przedstawiła McCaleba po prostu po nazwisku. W

drodze z posterunku w Hollywood wytłumaczył jej, że nazywanie go „kolegą” nie zdaje egzaminu.

– Prowadzimy dochodzenie w sprawie morderstwa, panie Lucas, a ważnym dowodem jest

przekaz pieniężny, wypełniony tutaj i najprawdopodobniej wysłany stąd dwudziestego drugiego
grudnia.

– Dwudziestego drugiego? To sam środek przedświątecznej gorączki.

– Racja, proszę pana.

Winston popatrzyła na McCaleba.

– Zauważyliśmy kamery pod sufitem – powiedziała. – Interesuje nas, czy ma pan

wideokasetę z dwudziestego drugiego grudnia.

– Wideokasetę – powtórzył Lucas, jakby to słowo nie było mu znane.

– Jest pan tutaj szefem ochrony, prawda? – rzuciła ze zniecierpliwieniem Winston.

– Tak, jestem od ochrony. Kontroluję kamery.

– Czy może pan nam pokazać, jak działa wasz system kamer, panie Lucas? – zapytał

łagodniejszym tonem McCaleb.

– Jasne. Gdy tylko dostaniecie upoważnienie, zaprowadzę was do biura.

– Jak i skąd mamy wziąć upoważnienie? – zapytała Winston.

– Z zarządu okręgowego w centrum miasta.

– Czy należy się zwrócić do jakiejś konkretnej osoby? Tu chodzi o morderstwo, panie

Lucas. Zależy nam na czasie.

– To będzie pan Preechnar… inspektor pocztowy. Tak.

– Czy miałby pan coś przeciwko temu, żebyśmy przeszli do pańskiego biura i razem

zadzwonili do pana Preechnara? – zapytał McCaleb. – W ten sposób zaoszczędzimy sporo czasu, a
pan Preechnar porozumie się z panem bezpośrednio.

Po chwili zastanowienia Lucas uznał, że to dobry pomysł. Skinął głową.

– Zobaczmy, co się da zrobić.

Otworzył drzwi i poprowadził ich przez labirynt olbrzymich koszy na przesyłki do ciasnej

klitki, w której stały dwa zsunięte biurka. Na jednym z nich znajdował się ekran wideo, podzielony
na cztery części, z których każda odpowiadała jednej z kamer umieszczonych w głównej sali.
McCaleb uświadomił sobie, że oglądając ściany, przeoczył jedną kamerę.

Lucas przesunął palcem po spisie numerów przylepionym do biurka i zaczął telefonować.

Złapawszy swojego inspektora, wyjaśnił mu sytuację i przekazał słuchawkę Winston, która
ponownie zreferowała, o co jej chodzi, a potem oddała słuchawkę Lucasowi. Skinęła McCalebowi

głową. Uzyskali pozwolenie.

– No więc dobrze – powiedział Lucas, zakończywszy rozmowę. – Zobaczmy, co tu mamy.

Sięgnął do biodra i wyciągnął kółko z kluczami, przyczepione do paska rozciągliwym

drutem. Przeszedł na drugą stronę pomieszczenia i otworzył drzwiczki szafy. Stały w niej
magnetowidy, a każdą z czterech górnych półek wypełniały kasety, oznaczone numerami od 1 do
31. Na dole znajdowały się dwa pudła z taśmami do wykorzystania.

McCaleb zobaczył to wszystko i nagle zdał sobie sprawę, że jest dwudziesty drugi stycznia i

mija dokładnie miesiąc od daty, gdy wypełniono przekaz.

– Panie Lucas, proszę zatrzymać urządzenia rejestrujące – powiedział.

– Nie mogę. Muszą się kręcić cały czas. Kiedy poczta jest otwarta, taśmy się kręcą.

– Nie zrozumiał mnie pan. Chodzi nam o dwudziestego drugiego grudnia. Dzisiejszy dzień

nagrywa się na taśmie, którą chcemy obejrzeć.

– Niech pan weźmie na wstrzymanie, detektywie McCallan. Muszę panu wyjaśnić, na czym

rzecz polega.

McCaleb nie zawracał sobie głowy poprawianiem błędu w nazwisku. Nie było na to czasu.

– Więc proszę się pośpieszyć.

Spojrzał na zegarek. Była ósma czterdzieści osiem. Pocztę otwarto o ósmej. To oznaczało

czterdzieści osiem minut wymazanych z taśmy z dwudziestego drugiego grudnia przez nagranie
bieżącego dnia.

Lucas zaczął objaśniać procedurę nagrywania. Jeden magnetowid na każdą z czterech

kamer. Jedna taśma w każdym magnetowidzie, włączanym na początku dnia. Kamery były
ustawione na trzydzieści klatek na minutę, dzięki czemu jedna taśma wystarczała na cały dzień.
Taśmy z danego dnia przechowywano przez miesiąc, a potem wykorzystywano ponownie, jeśli nie
zatrzymali ich inspektorzy w celu przeprowadzenia dochodzenia.

– Ciągle trafiają się oszuści i inni tacy. Wie pan, jak to bywa w Hollywood. Inspektorzy po

nie przychodzą albo wysyłamy je przez kuriera.

– Rozumiemy, panie Lucas – powiedziała naglącym tonem Winston, która najwyraźniej

uświadomiła sobie to samo, co McCaleb. – Proszę, czy mógłby pan wyłączyć urządzenia albo
zmienić w nich taśmy na inne? Tracimy coś, co może być cennym dowodem.

– Już się robi – uległ Lucas.

Najpierw jednak wydobył z tekturowego pudła cztery nowe kasety. Od rolki z nalepkami

oderwał cztery i ponaklejał na taśmach. Wyjął zza ucha długopis i wpisał na nalepkach datę oraz
jakieś oznaczenia kodowe. Wreszcie zaczął wyciągać taśmy z magnetowidów, zastępując je
nowymi.

– A teraz, jak chcecie to zrobić? Te kasety są własnością poczty. Nie mogą opuścić budynku.

Mógłbym was posadzić przy tym biurku. Mam przenośny telewizor z wbudowanym
magnetowidem, jeśli to was urządza.

– Na pewno nie możemy ich wypożyczyć na jeden dzień? – spytała Winston. –

Zwróciłabym je przed…

– Nie bez nakazu sądowego. Tak mi powiedział pan Preechnar. I tak musi być.

– No to chyba nie mamy wyboru – skonstatowała Winston i popatrzyła na McCaleba, kręcąc

z rozgoryczeniem głową.

Gdy Lucas poszedł po telewizor, ustalili, że McCaleb zostanie i obejrzy taśmy, Winston

natomiast pojedzie do swojego biura, gdzie ma się spotkać o jedenastej z Twilleyem i Friedmanem.
Powiedziała, że nie wspomni o nowym tropie McCaleba ani o możliwości pomyłki co do Boscha
jako podejrzanego. Odda raporty ze śledztwa i kasetę z miejsca zbrodni.

– Wiem, że nie wierzysz w zbiegi okoliczności, ale nic innego w tej chwili nie masz, Terry.

Jeśli znajdziesz coś na taśmie, pójdę z tym do kapitana i rozetrzemy Twilleya i Friedmana na papkę.
Ale dopóki tego nie znajdziesz… Nadal jestem w niełasce i potrzebuję czegoś więcej niż zbiegu
okoliczności, żeby oderwać się od Boscha.

– A co z telefonem do Tafero?

– Jakim telefonem?

– On skądś wiedział, że Gunn siedzi w celi. Przyjechał i wyciągnął faceta, żeby mogli go

zabić tej samej nocy i wrobić w to Boscha.

– Nie wiem, kto do niego dzwonił. Jeśli nie Zucker, to prawdopodobnie ktoś inny na

posterunku ma z nim ciche układy. A reszta tego, co powiedziałeś, składa się z czystych spekulacji,
niepopartych ani jednym faktem.

– Myślę, że…

– Dość, Terry. Nie chcę o tym słyszeć, dopóki nie znajdziesz jakiegoś potwierdzenia.

Wracam do pracy.

Jak na zawołanie wrócił Lucas, popychając wózek z niedużym telewizorem.

– Ustawię go wam – powiedział.

– Panie Lucas, muszę iść na umówione spotkanie – oznajmiła Winston. – Mój kolega

przejrzy taśmy. Dziękuję za pomoc.

– Miło, że mogłem się przydać, proszę pani.

Winston spojrzała na McCaleba.

– Zadzwoń.

– Chcesz, żebym cię podrzucił do samochodu?

– To tylko kilka przecznic. Przejdę się.

Kiwnął głową.

– Pomyślnych łowów – dodała.

McCaleb ponownie pokiwał głową. Już raz to od niej usłyszał – przy okazji sprawy, która

wcale nie skończyła się dla niego pomyślnie.

37

Langwiser i Kretzler poinformowali Boscha, że podtrzymują decyzję o zamknięciu

przewodu prokuratorskiego.

– Mamy go – oznajmił Kretzler z uśmiechem, rozkoszując się uderzeniem adrenaliny,

wywołanym świadomością, że wkrótce pociągnie za spust. – Zanim skończymy, będzie miał
związane ręce. Dzisiaj zeznają Hendricks i Crowe. Nic więcej nam nie potrzeba.

– Oprócz motywu – wtrącił Bosch.

– Motyw nie odgrywa aż tak istotnej roli w zbrodni, która jest niewątpliwie dziełem

psychopaty – odparła Langwiser. – Kiedy przysięgli zamkną się w swojej salce, nie zaczną pytać:
„No tak, ale jaki on miał motyw?”. Powiedzą sobie, że ten facet to zboczeniec i… – Ściszyła głos
na widok sędziego, który wszedł do sali tylnymi drzwiami. – …trzeba go unieszkodliwić.

Sędzia wezwał ławę przysięgłych i już po chwili oskarżenie przedstawiło ostatnich

świadków.

Pierwsze cztery osoby pracowały w branży filmowej i uczestniczyły w premierowym

przyjęciu w noc śmierci Jody Krementz. Wszystkie te osoby zeznały, że widziały Davida Storeya na
premierze i na przyjęciu w towarzystwie kobiety, rozpoznanej na zdjęciach jako Jody Krementz.
Czwarty świadek, scenarzysta nazwiskiem Brent Wiggan, zeznał, że wyszedł z przyjęcia tuż przed
północą i czekał przed hotelem na samochód razem z Davidem Storeyem i kobietą zidentyfikowaną
jako Jody Krementz.

– Skąd ta pewność, że wyszedł pan tuż przed północą, panie Wiggan? – zapytał Kretzler. –

Przecież był pan na przyjęciu. Czy patrzył pan na zegarek?

– Jedno pytanie naraz, panie Kretzler – burknął sędzia.

– Przepraszam, Wysoki Sądzie. Skąd ta pewność, że wyszedł pan tuż przed północą, panie

Wiggan?

– Ponieważ istotnie patrzyłem na zegarek – odparł Wiggan. – To znaczy, na swój zegarek.

Piszę w nocy. Najlepiej mi idzie od dwunastej do szóstej rano. Dlatego sprawdzałem, która godzina.
Musiałem wrócić do domu przed północą, bo inaczej miałbym zaległości w pracy.

– Czy to oznacza również, że nie spożywał pan napojów alkoholowych podczas przyjęcia?

– Oczywiście. Nie piłem, bo nie chciałem poddać się senności, która tłumi twórczy impuls.

Ludzie zwykle nie piją, kiedy mają prowadzić operacje bankowe albo pilotować samolot… no,
przynajmniej większość.

Umilkł, przeczekując chichoty. Sędzia wydawał się rozdrażniony, ale nic nie powiedział.

Wiggan rozkoszował się chwilą sławy. Bosch poczuł się nieswojo.

– Nie piję przed pracą – podjął Wiggan. – Pisanie to sztuka, ale także rzemiosło, i tak ją

traktuję.

– A zatem potrafi pan z całą pewnością stwierdzić, kto towarzyszył Davidowi Storeyowi tuż

przed północą?

– Absolutnie.

– I zna pan osobiście Davida Storeya, czy tak?

– Tak, od kilku lat.

– Czy kiedykolwiek pracował pan dla Davida Storeya?

– Nie, ale próbowałem.

Wiggan uśmiechnął się smętnie. Ten fragment zeznań, aż do samokrytyki, opracował

wcześniej Kretzler. Ograniczył możliwość podważenia zeznań, analizując zawczasu słabe punkty.

– Co pan przez to rozumie?

– Cóż, od jakichś pięciu lat podrzucałem różne pomysły Davidowi albo jego

współpracownikom. Zdarzyło się to ze sześć czy siedem razy. Żadnego nie kupił. – Bojaźliwie
wzruszył ramionami.

– Czy stworzyło to, pańskim zdaniem, atmosferę wrogości między wami?

– Ależ nie… przynajmniej z mojej strony. Tak to już bywa w Hollywood. Człowiek bez

przerwy zarzuca przynętę i ma nadzieję, że w końcu coś złapie. Ale warto mieć grubą skórę.

Uśmiechnął się do przysięgłych i kiwnął głową. Bosch, patrząc na niego, dostawał dreszczy.

Miał nadzieję, że Kretzler szybko zakończy przesłuchanie.

– Dziękuję, to już wszystko, panie Wiggan – powiedział Kretzler, który najwyraźniej

wyczuwał to samo, co Bosch.

Wiggan zmarkotniał, uświadamiając sobie, że jego wielka chwila dobiegła końca. Ale

wówczas Fowkkes, który zrezygnował z przesłuchiwania pierwszych trzech świadków, wstał i
podszedł do pulpitu.

– Dzień dobry, panie Wiggan.

– Dzień dobry. – Wiggan uniósł brwi z wyrazem twarzy mającym oznaczać: „A co my tu

mamy?”.

– Chciałbym panu zadać kilka pytań. Czy może pan wymienić tytuły filmów nakręconych

według pańskiego scenariusza?

– No cóż… żaden nie wszedł dotychczas na ekrany, lecz zapewniono mnie, że wkrótce…

– Rozumiem. Czy zaskoczyłaby pana informacja, że w ciągu ostatnich czterech lat złożył

pan na ręce pana Storeya, pośrednio lub bezpośrednio, dwadzieścia dziewięć scenariuszy, które
zostały odrzucone?

Na twarzy Wiggana pojawił się rumieniec zakłopotania.

– Jakby to powiedzieć… zapewne tak było. Nie wiem dokładnie. W przeciwieństwie do

pana Storeya, nie prowadzę listy odrzuconych scenariuszy.

Ostatnie zdanie wypowiedział kąśliwym tonem, a Bosch w ostatniej chwili powściągnął

grymas. Nie było nic gorszego niż świadek przyłapany na kłamstwie, który próbuje się bronić.
Bosch zerknął na przysięgłych. Część z nich nie patrzyła na świadka, co oznaczało, że są tak samo
zakłopotani jak Bosch.

Fowkkes przygotował się do zadania śmiertelnego ciosu.

– Oskarżony odrzucił pańskie scenariusze dwadzieścia dziewięć razy, a mimo to twierdzi

pan w obliczu ławy przysięgłych, że nie ma pan do niego żadnych pretensji. Czy właściwie pana
zrozumiałem?

– Tak wygląda biznes w Hollywood. Każdy to panu powie.

– Ale ja pytam pana, panie Wiggan. Czy nie ma pan żadnych pretensji do człowieka, który

wielokrotnie powtarzał panu, że pańska praca nie spełnia jego oczekiwań?

Odpowiedź Wiggana zabrzmiała niemal bełkotliwie.

– Nie, nie mam.

– No cóż, jest pan lepszym człowiekiem niż ja – skonstatował Fowkkes. – Dziękuję, Wysoki

Sądzie. Nie mam więcej pytań do świadka.

Bosch wiedział, że oskarżenie wiele straciło. W ciągu niecałych dwóch minut, zadając

cztery pytania, Fowkkes postawił pod znakiem zapytania wiarygodność Wiggana. Jego maestria
polegała na tym, że Kretzler nie bardzo mógł ponownie wypytywać Wiggana. Prokurator nie
próbował przynajmniej wykopać pod sobą większego dołka. Zwolnił świadka, a sędzia zarządził
piętnastominutową przerwę.

Gdy przysięgli opuścili salę, a ludzie zaczęli wychodzić, Kretzler nachylił się do Boscha nad

ramieniem Langwiser.

– Powinniśmy byli wiedzieć, że ten facet narobi kłopotów – rzucił ze złością.

Bosch rozejrzał się, sprawdzając, że w pobliżu nie ma żadnych dziennikarzy. Przysunął się

do Kretzlera.

– Zapewne ma pan rację – powiedział. – Ale sześć tygodni temu to pan upierał się, że

przesłucha Wiggana. Pan za niego odpowiada, nie ja. Idę na kawę.

Bosch wstał i zostawił dwójkę prokuratorów przy stole.

Po przerwie prokuratorzy uznali, że po fatalnym przesłuchaniu Wiggana muszą zastosować

mocne uderzenie. Zrezygnowali z kolejnego świadka, który widział Storeya w towarzystwie ofiary
na przyjęciu, i Langwiser wezwała niejakiego Jamala Hendricksa, specjalistę od zabezpieczeń
domowych.

Bosch odprowadził Hendricksa do drzwi. Hendricks był czarnym mężczyzną w niebieskich

spodniach i jasnoniebieskiej bluzie z nazwiskiem wyhaftowanym nad jedną kieszenią i znakiem
firmy montującej zabezpieczenia Lighthouse Security nad drugą. Zamierzał tuż po zeznaniach
wrócić do pracy.

Po przekroczeniu pierwszych drzwi Bosch zapytał Hendricksa szeptem, czy się denerwuje.

– Skądże, chłopie, to dla mnie pikuś – odparł Hendricks.

Rozpoczynając przesłuchanie, Langwiser dokładnie wypytała Hendricksa o jego

kwalifikacje jako technika zatrudnionego w firmie montującej alarmy. Następnie przeszła do
konkretnego zadania, jakim było założenie systemu alarmowego w domu Davida Storeya.
Hendricks zeznał, że osiem miesięcy wcześniej zainstalował w rezydencji przy Mulholland
luksusowy system Millennium 21.

– Czy może pan wymienić kilka funkcji tego luksusowego systemu?

– No cóż, to najlepszy towar. Ma wszystko. Teledetekcję i zdalne sterowanie, czujnik

rozpoznawania głosu, automatyczny polling, wejściowy program kontrolny… Pan Storey miał
pełne oprogramowanie.

– Co to jest program kontrolny?

– Przede wszystkim jest to rejestrator operacji systemowych. Zawiadamia, kiedy i które

drzwi i okna były otwierane, kiedy włączano i wyłączano system, jakich kodów osobistych
używano i tak dalej. Monitoruje cały system. Stosuje się go głównie w obiektach handlowo-
przemysłowych, ale pan Storey życzył sobie takiego zestawu, a on zawiera ten program.

– Więc pan Storey nie wyraził konkretnego żądania w tej kwestii?

– Nie wiem. Nie sprzedawałem mu tego urządzenia. Tylko je zainstalowałem.

– Ale mógł nie wiedzieć, że ma taki program?

– Wszystko jest możliwe.

– Czy w pewnej chwili detektyw Bosch zatelefonował do firmy Lighthouse Security i

poprosił, aby któryś z techników spotkał się z nim w domu Davida Storeya?

– Tak, zadzwonił i wezwano do telefonu mnie, bo to ja zainstalowałem alarm. Spotkaliśmy

się na miejscu, w domu. To było już po aresztowaniu pana Storeya. W domu znajdował się jego
adwokat.

– Kiedy dokładnie miało to miejsce?

– Jedenastego listopada.

– O co poprosił pana detektyw Bosch?

– Najpierw pokazał mi nakaz rewizji. To mu pozwalało pozyskać informacje z karty

chipowej.

– Czy pan mu w tym pomógł?

– Tak. Wydrukowałem dane z pliku programu kontrolnego.

Langwiser przedłożyła jako dowód nakaz – trzeci wydany w trakcie tego śledztwa – a

następnie wydruk, o którym wspomniał Hendricks.

– Przedmiotem zainteresowania detektywa Boscha były zapisy dotyczące nocy z

dwunastego na trzynastego października, czy tak, panie Hendricks?

– Tak.

– Czy może pan spojrzeć na wydruk i odczytać zapisy z tych godzin?

Hendricks przez chwilę oglądał kartki.

– No cóż, z tego wynika, że na ustne polecenie pana Storeya dwunastego października o

dziewiętnastej zero dziewięć otworzyły się wewnętrzne drzwi garażu i został włączony system
alarmowy. Kolejny zapis dotyczy następnego dnia, trzynastego. O dwunastej dwanaście głos pana

Storeya wyłączył alarm i wewnętrzne drzwi garażu zostały raz jeszcze otwarte. Znalazłszy się
wewnątrz domu, właściciel ponownie uruchomił alarm. – Hendricks przyjrzał się wydrukowi. –
System pozostawał w stanie spoczynku do godziny trzeciej dziewiętnaście, kiedy wyłączono alarm.
Wówczas otwarto wewnętrzne drzwi garażu i głos pana Storeya wydał polecenie. Następnie, po
czterdziestu dwóch minutach, o czwartej zero jeden, głos pana Storeya wyłączył alarm, drzwi
garażu otworzyły się, po czym system ponownie się włączył. Później nic się nie działo aż do
jedenastej przed południem, kiedy system alarmowy został włączony przez sygnał głosowy
pochodzący od Betildy Lockett.

– Czy pan wie, kim jest Betilda Lockett?

– Tak, w instalacji alarmu uwzględniłem jej impuls głosowy. Jest asystentką pana Storeya.

Langwiser poprosiła o zgodę na ustawienie podpórki z planszą uwidaczniającą godziny i

czynności wymienione przez Hendricksa. Po oddaleniu sprzeciwu Bosch pomógł Langwiser
rozłożyć planszę. Dwie rubryki ukazywały zapis funkcji systemu alarmowego oraz korzystanie z
drzwi łączących dom z garażem.

ALARM DRZWI GARAŻU

12.10 7:09 – włączony przez D. Storeya otwarte/zamknięte

13.10 12:12 – wyłączony przez D. Storeya otwarte/zamknięte

13.10 12:12 – włączony przez D. Storeya

13.10 3:19 – wyłączony przez D. Storeya otwarte/zamknięte

13.10 3:19 – włączony przez D. Storeya

13.10 4:01 – wyłączony przez D. Storeya otwarte/zamknięte

13.10 4:01 – włączony przez D. Storeya

Langwiser podjęła przesłuchanie Hendricksa.

– Czy ta plansza dokładnie oddaje pańskie zeznanie dotyczące systemu alarmowego w

domu Davida Storeya w nocy z dwunastego na trzynastego października?

Technik uważnie przyjrzał się arkuszowi i skinął głową.

– Czy to oznacza potwierdzenie?

– Tak, potwierdzam.

– Dziękuję panu. Ponieważ działania te wywołał zaakceptowany i potwierdzony impuls

głosowy Davida Storeya, czy twierdzi pan w obliczu ławy przysięgłych, że jest to zapis poruszeń
Davida Storeya we wzmiankowanym przedziale czasowym?

Fowkkes zgłosił sprzeciw, stwierdzając, że pytanie obejmuje niepotwierdzone fakty.

Houghton przyznał mu rację i polecił Langwiser zmienić formę pytania lub zadać inne. Ponieważ
przysięgli już usłyszeli, co mieli usłyszeć, Langwiser przeszła do następnych pytań.

– Panie Hendricks, gdybym dysponowała nagraniem głosu Davida Storeya, czy mogłabym

włączyć lub wyłączyć system alarmowy przez odtworzenie nagrania do mikrofonu Millennium 21?

– Nie. Są dwa mechanizmy zabezpieczające. Należy użyć hasła rozpoznawanego przez

komputer i podać datę. A zatem potrzebny jest głos, hasło i właściwa data, inaczej system nie
przyjmie polecenia.

– Jak brzmiało hasło Davida Storeya?

– Nie wiem. To zastrzeżona informacja. Program jest tak ustawiony, że właściciel może

zmieniać hasło, kiedy tylko zechce.

Langwiser spojrzała na planszę. Podeszła do niej i wzięła wskaźnik. Zakreśliła nim zapisy z

godziny 3:19 i 4:01.

– Czy na podstawie tych informacji potrafi pan stwierdzić, że osoba o głosie pana Storeya

opuściła dom o trzeciej dziewiętnaście i wróciła o czwartej zero jeden bądź odwrotnie: ktoś wszedł
o trzeciej dziewiętnaście i wyszedł o czwartej zero jeden?

– Tak, potrafię.

– W jaki sposób?

– System rejestruje także, które przekaźniki włączają lub wyłączają alarm. W tym domu

przekaźniki umieszczone są po obu stronach trzech par drzwi, wewnętrznej i zewnętrznej. Chodzi
tu o drzwi frontowe, drzwi do garażu i jedne z drzwi na taras. Przekaźniki znajdują się wewnątrz i
na zewnątrz. Program kontrolny zapisuje, z których drzwi skorzystano.

– Czy może pan spojrzeć raz jeszcze na wydruk z systemu alarmowego pana Storeya i

powiedzieć nam, z których przekaźników skorzystano o trzeciej dziewiętnaście i czwartej zero
jeden?

Hendricks, zanim odpowiedział, przyjrzał się arkuszom papieru.

– Ach… tak. O trzeciej dziewiętnaście użyto przełącznika zewnętrznego. To oznacza, że

ktoś przebywał w garażu i stamtąd uruchomił alarm. O czwartej zero jeden wyłączono alarm przez
ten sam przekaźnik. Otwarto, a potem zamknięto drzwi i włączono alarm od wewnątrz.

– A zatem ktoś wszedł do domu o czwartej zero jeden, czy to chciał pan powiedzieć?

– Tak, właśnie.

– I komputer rozpoznał tego kogoś jako Davida Storeya, czy tak?

– Zidentyfikował jego głos.

– I ta osoba musiałaby również podać hasło oraz prawidłową datę?

– Tak jest.

Langwiser oświadczyła, że nie ma więcej pytań. Fowkkes poinformował sędziego, że

chciałby przeprowadzić krótkie przesłuchanie. Zbliżył się dziarskim krokiem do pulpitu i spojrzał
na Hendricksa.

– Panie Hendricks, od jak dawna pracuje pan dla Lighthouse?

– W przyszłym miesiącu miną trzy lata.

– A zatem był pan zatrudniony w tej firmie pierwszego stycznia ubiegłego roku, podczas tak

zwanego przestawienia Y2K?

– Tak – odparł z wahaniem Hendricks.

– Czy może nam pan powiedzieć, co przydarzyło się w tym dniu licznym klientom firmy

Lighthouse?

– Ehm… mieliśmy pewne problemy.

– Pewne problemy, panie Hendricks?

– Wystąpiły awarie systemu.

– Którego konkretnie systemu?

– Programy Millennium Dwa działały nieprawidłowo. Ale to była drobna usterka.

Zdołaliśmy…

– U ilu klientów w obrębie Los Angeles wystąpiła ta usterka?

– U wszystkich. Ale znaleźliśmy wirusa i…

– Wystarczy. Dziękuję panu.

– Usunęliśmy go.

– Panie Hendricks – burknął sędzia – już wystarczy. Przysięgli zechcą pominąć ostatnią

wypowiedź. – Spojrzał na Langwiser. – Czy ma pani w związku z tym jakieś pytania?

Langwiser odparła, że tak. Bosch wiedział wcześniej o problemach Y2K i zawiadomił

prokuratorów. Mieli nadzieję, że obrona nie dowie się o nich albo nie poruszy tego tematu.

– Panie Hendricks, czy firma Lighthouse usunęła wirusa, który zainfekował systemy po

Y2K?

– Tak, zrobiliśmy to natychmiast.

– Czy mógł on w jakikolwiek sposób wpłynąć na dane zgromadzone w systemie założonym

przez oskarżonego dziesięć miesięcy później?

– Absolutnie nie. Problem został rozwiązany. Skorygowano system.

Langwiser oznajmiła, że z jej strony to już wszystko, i usiadła. Wówczas wstał Fowkkes z

nowymi pytaniami.

– Ten usunięty wirus, panie Hendricks, to był wirus, który wykryto, czy tak?

Twarz Hendricksa przybrała zakłopotany wyraz.

– Tak, to on był przyczyną problemów.

– A zatem, zgodnie z pańskim zeznaniem, wykrywacie te „wirusy” dopiero wówczas, gdy

sprawiają problemy.

– Hm… na ogół tak.

– A zatem w systemie alarmowym pana Storeya mogła się znajdować usterka, której nie

dałoby się wykryć, dopóki nie stworzyłaby problemu, czy tak?

Hendricks wzruszył ramionami.

– Wszystko jest możliwe.

Fowkkes wrócił na miejsce, a sędzia zapytał Langwiser, czy chciałaby uzupełnić

przesłuchanie świadka. Po chwili wahania odparła, że nie. Houghton zwolnił Hendricksa i
zaproponował przerwę na lunch.

– Nasz następny świadek nie zajmie wiele czasu, Wysoki Sądzie. Chciałabym go wezwać

przed przerwą. W trakcie popołudniowej rozprawy zamierzamy się skupić na zeznaniach jednej
osoby.

– Dobrze, proszę wezwać świadka.

– Wzywamy ponownie detektywa Boscha.

Bosch wstał i podszedł do miejsca dla świadków, zabierając ze sobą księgę raportów. Tym

razem nie dotknął mikrofonu. Usiadł, a sędzia przypomniał mu, że przysięga nadal obowiązuje.

– Detektywie Bosch – zaczęła Langwiser – czy podczas śledztwa w sprawie morderstwa

Jody Krementz polecono panu przejechać z domu oskarżonego do domu ofiary i z powrotem?

– Tak, otrzymałem takie polecenie. Od pani.

– Czy zastosował się pan do niego?

– Tak.

– Kiedy?

– Szesnastego listopada o trzeciej dziewiętnaście.

– Czy zmierzył pan czas przejazdu?

– Tak, zmierzyłem. W obie strony.

– Może pan nam podać wyniki? Jeśli pan sobie życzy, proszę skorzystać z notatek.

Bosch otworzył księgę w zaznaczonym miejscu. Przez chwilę studiował notatki, choć znał

je na pamięć.

– Droga z rezydencji pana Storeya do domu Jody Krementz zajęła jedenaście minut i

dwadzieścia dwie sekundy, uwzględniając wymagane ograniczenia prędkości. Powrót trwał
jedenaście minut i czterdzieści osiem sekund. Całą drogę odbyłem w dwadzieścia trzy minuty i
dziesięć sekund.

– Dziękuję, detektywie.

Na tym się skończyło. Fowkkes nie miał pytań i zastrzegł sobie prawo wezwania Boscha na

świadka w trakcie przedstawiania racji obrony. Sędzia Houghton zarządził przerwę na lunch i tłum
powoli wypłynął z sali rozpraw na korytarz.

Bosch przepychał się przez tłum prawników, widzów i dziennikarzy, szukając Annabelle

Crowe. Wtem czyjaś dłoń ujęła go mocno za ramię. Odwrócił się i ujrzał twarz czarnego
mężczyzny, którego nie znał. Przyłączył się do niego drugi, tym razem biały. Obydwaj mieli na
sobie niemal identyczne szare garnitury. Zanim pierwszy z nich się odezwał, Bosch już wiedział, że
pracują dla Biura.

– Detektywie, jestem agentem do spraw specjalnych FBI. To jest agent Friedman. Czy

możemy z panem porozmawiać na osobności?

38

Uważne przejrzenie taśm wideo zajęło trzy godziny. Po tym czasie McCaleb zyskał jedynie

mandat za złe parkowanie. Tafero nie pojawił się na taśmie z dnia, w którym wysłano przekaz. Nie
było tam również Harry’ego Boscha. Teraz prześladowało McCaleba te czterdzieści osiem
wykasowanych minut. Gdyby oboje z Winston przyjechali najpierw na pocztę zamiast na
posterunek w Hollywood, może znaleźliby mordercę na kasecie. Te czterdzieści osiem minut mogło
rozstrzygnąć o przebiegu śledztwa, mogło oczyścić lub pogrążyć Boscha.

Roztrząsając różne wersje „co by było, gdyby…”, McCaleb podszedł do swojego cherokee i

znalazł pod wycieraczką mandat za złe parkowanie. Zaklął, wyciągnął świstek i obejrzał go.
Pochłonięty nagraniem wideo zapomniał, że zaparkował przed urzędem pocztowym, gdzie nie
wolno było przekroczyć piętnastu minut. Mandat opiewał na czterdzieści dolarów – poważna suma.
W sezonie zimowym klienci rzadko zamawiali rejsy i cała rodzina utrzymywała się głównie ze
skromnej pensji Gracieli oraz miesięcznej renty z Biura. Wydatki na dwójkę dzieci poważnie
ograniczały swobodę finansową. W połączeniu z odwołanym sobotnim czarterem mandat mocno
uderzał ich po kieszeni.

McCaleb wsunął kartkę z powrotem pod wycieraczkę i ruszył przed siebie. Postanowił

zajrzeć do Valentino Bonds, choć wiedział, że Rudy Tafero najprawdopodobniej przebywa w
gmachu sądu. Chciał jak zwykle przyjrzeć się otoczeniu podejrzanego, który mógł być nieobecny,
lecz pozostawało miejsce, dające mu poczucie bezpieczeństwa.

Po drodze McCaleb wyciągnął telefon i zadzwonił do Jaye Winston, ale odezwała się

automatyczna sekretarka. Nie zostawił wiadomości i spróbował pagera. Winston oddzwoniła, gdy
minął cztery przecznice i znalazł się tuż przed Valentino Bonds.

– Nic nie mam — zakomunikował.

– Nic?

– Ani Tafero, ani Boscha.

– Cholera jasna.

– Wszystko się rozbija o te brakujące czterdzieści osiem minut.

– Powinniśmy byli…

– Pójść najpierw na pocztę. Wiem. Moja wina. Jedno, co znalazłem, to mandat za

parkowanie.

– Przykro mi, Terry.

– Ale dzięki niemu coś mi przyszło do głowy. To się działo tuż przed Bożym Narodzeniem i

panował tłok. Jeśli on parkował w piętnastominutowej strefie, mógł przekroczyć czas, stojąc w
kolejce. Faceci pilnujący prawidłowego parkowania w tym mieście są jak faszyści. Kryją się w
cieniu. Jest szansa, że dostał mandat. Trzeba to sprawdzić.

– Syn Sama?

– Właśnie.

Aluzja dotyczyła seryjnego mordercy z Nowego Jorku. Został schwytany w latach

siedemdziesiątych dzięki mandatowi za nieprawidłowe parkowanie.

– Spróbuję. Zobaczę, co się da zrobić. A ty co planujesz?

– Sprawdzę Valentino Bonds.

– On tam jest?

– Nie, chyba siedzi w sądzie. Potem tam pojadę, może mi się uda pogadać z Boschem.

– Lepiej uważaj. Twoi kolesie z Biura powiedzieli, że spotkają się z nim na lunchu. Mogą

się kręcić w pobliżu.

– Co, wydaje im się, że na widok ich garniturów Bosch natychmiast wyzna swoje winy?

– Nie wiem. Coś w tym rodzaju. Zasadzili się na niego. Chcieli go na czymś przyłapać. No

wiesz. Sprzeczne zeznania, te rzeczy. Pułapka stara jak świat.

– Harry Bosch nie da się na to złapać. Tracą czas.

– Wiem. Mówiłam im. Ale agent FBI zawsze wie lepiej. Sam rozumiesz.

Uśmiechnął się lekko.

– Ejże, jeśli to wypali w drugą stronę i złapiemy Tafero, niech szeryf zapłaci mój mandat.

– Ejże, przecież nie pracujesz dla mnie. Pracujesz dla Boscha, pamiętasz? To on płaci

mandaty. Szeryf płaci tylko za naleśniki.

– Dobra. To idę.

– Zadzwoń.

Wsunął telefon do kieszeni sztormiaka i otworzył szklane drzwi Valentino Bonds.

W niewielkim białym pomieszczeniu z recepcją stała kanapa dla oczekujących. Całość

kojarzyła się McCalebowi z motelem. Na ścianie wisiał kalendarz z widokiem plaży w Puerta
Vallaría. Za kontuarem jakiś mężczyzna pochylał głowę nad krzyżówką. Za nim znajdowały się
zamknięte drzwi, prowadzące zapewne do biura. McCaleb wykrzywił twarz w uśmiechu i
zdecydowanym krokiem ominął kontuar, zanim mężczyzna zdążył podnieść głowę.

– Rudy? Hej, Rudy, wyłaź no stamtąd!

Mężczyzna zza kontuaru spojrzał na McCaleba, który właśnie otworzył drzwi i wszedł do

biura, ponad dwukrotnie większego niż poczekalnia.

– Rudy?

Recepcjonista stanął za jego plecami.

– Hej, człowieku, co ty wyprawiasz?

McCaleb odwrócił się, omiatając spojrzeniem cały pokój.

– Szukam Rudy’ego. Gdzie jest?

– Nie ma go. Proszę się cofnąć o…

– Mówił mi, że go tu znajdę. Że dzisiaj nie musi iść rano do sądu.

Na tylnej ścianie biura wisiały fotografie w ramkach. McCaleb podszedł o krok bliżej.

Większość przedstawiała Tafero z ważnymi osobistościami, za które poręczał lub u których był
zatrudniony jako doradca do spraw ochrony. Część zdjęć pochodziła najwyraźniej z czasów, kiedy
pracował na posterunku po drugiej stronie ulicy.

– Przepraszam, ale kim pan właściwie jest?

McCaleb obrzucił pełnym urazy spojrzeniem mężczyznę, który wyglądał na młodszego

brata Tafero. Te same ciemne włosy i oczy, ten sam szorstki typ urody.

– Jestem Terry, znajomy Rudy’ego. Pracowaliśmy razem po tamtej stronie ulicy.

McCaleb wskazał grupowe zdjęcie na ścianie. Ukazywało kilkunastu mężczyzn w

garniturach i parę kobiet na tle ceglanej fasady hollywoodzkiego posterunku. Brygada
detektywistyczna. Harry Bosch i Rudy Tafero stali w tylnym rzędzie. Twarz Boscha była lekko
odwrócona od aparatu i częściowo przesłonięta dymem z trzymanego w ustach papierosa.

Mężczyzna odwrócił głowę i przyjrzał się fotografii.

Oczy McCaleba jeszcze raz omiotły biuro. Było przyjemnie urządzone, z biurkiem po lewej

stronie i dwiema niewielkimi sofami po prawej. Na podłodze leżał orientalny dywan. McCaleb
przysunął się do biurka, by zerknąć na akta piętrzące się pośrodku, lecz calowej grubości teczka nie
była opatrzona żadnym napisem.

– Co ty pieprzysz? Przecież cię tu nie ma.

– Jestem – rzucił McCaleb, nie odwracając się od biurka. – Paliłem papierosa. Nie widać

mojej twarzy.

Na podstawce po prawej stronie biurka leżały jakieś skoroszyty. McCaleb przekrzywił

głowę, żeby odczytać podpisy. Dostrzegł listę nazwisk, których część brzmiała znajomo i należała
do aktorów i przedstawicieli branży rozrywkowej, żadne jednak nie wiązało się z dochodzeniem.

– Gówno prawda, to nie ty. To Harry Bosch.

– Naprawdę? Znasz Harry’ego?

Nie usłyszał odpowiedzi. Odwrócił się i zobaczył, że mężczyzna mierzy go złym,

podejrzliwym spojrzeniem. Zauważył też w jego opuszczonej ręce starą policyjną pałkę.

– Niech rzucę okiem. – Podszedł do oprawionej fotografii. – Wiesz co, masz rację, to

faktycznie Harry. Ja pewnie byłem na tym zdjęciu, które zrobili rok wcześniej. Kiedy robili to,
pracowałem jako tajny agent i nie mogłem się pozwolić sfotografować.

McCaleb ruszył niedbałym krokiem ku drzwiom. W duchu przygotowywał się na uderzenie

pałką.

– Powiedz mu tylko, że tu byłem, dobra? Powiedz, że wpadł Terry.

Już przy drzwiach jego wzrok przyciągnęła ostatnia fotografia w ramkach. Przedstawiała

Tafero w towarzystwie jakiegoś mężczyzny; wspólnie trzymali drewnianą tabliczkę. Zdjęcie
pochodziło sprzed ładnych paru lat – Tafero wyglądał niemal dziesięć lat młodziej. Miał bystrzejsze
spojrzenie, a jego uśmiech wydawał się szczery. Tabliczka wisiała na ścianie obok fotografii.
McCaleb przysunął się bliżej i odczytał napis na mosiężnej płytce u dołu.

RUDY TAFERO

HOLLYWOODZKI DETEKTYW MIESIĄCA

LUTY 1995

Zerknął ponownie na fotografię, a potem przekroczył próg.

– Terry jak? – zapytał mężczyzna.

McCaleb podszedł do drzwi wyjściowych i dopiero wtedy się odwrócił.

– Po prostu Terry, tajny agent.

Wyszedł z biura i nie oglądając się, pomaszerował ulicą.

Przed pocztą wsiadł do swojego samochodu. Odczuwał pewien niepokój, jak zawsze, gdy

rozwiązanie problemu znajdowało się w zasięgu ręki, a mimo to wciąż mu się wymykało. Instynkt
podpowiadał mu, że jest na właściwym tropie. Tafero, prywatny detektyw, który ukrywał swą
lukratywną działalność w Hollywood za skromną fasadą poręczyciela, byi kluczem. McCaleb po
prostu nie mógł znaleźć drzwi.

Uświadomił sobie, że jest głodny jak wilk. Uruchomił silnik i zaczął się zastanawiać, gdzie

mógłby coś zjeść. Znajdował się o kilka przecznic od „Musso’s”, ale tam jadł bardzo niedawno. Nie
wiedział, czy u Nata serwują jakieś dania, lecz i tak uznał, że jeśli nawet, to dostałby pewnie
rozstroju żołądka. Podjechał więc do „In’n Out” przy Sunset i zamówił hamburgera na wynos.

Jedząc go w samochodzie, usłyszał świergot komórki. Odłożył hamburgera do pojemnika,

wytarł ręce w serwetkę i odebrał telefon.

– Jesteś genialny.

Dzwoniła Jaye Winston.

– Co?

– Tafero dostał mandat. Czarny mercedes, numer cztery trzy zero CLK. Zaparkował w

piętnastominutowej strefie przed urzędem pocztowym. Mandat wypisano o ósmej dziewiętnaście,
dwudziestego drugiego grudnia. Jeszcze nie zapłacił. Termin upływa dzisiaj o piątej po południu.

McCaleb umilkł, rozważając to, co właśnie usłyszał. Poczuł dreszcz, biegnący wzdłuż

kręgosłupa niczym rozżarzone, padające klocki domina. Mandat miał przełomowe znaczenie.
Wprawdzie niczego nie dowodził, ale potwierdzał, że McCaleb idzie właściwym tropem. A czasami
taka świadomość była warta więcej niż dowody.

Przypomniała mu się wizyta w biurze Tafero i fotografie na ścianach.

– Jaye, czy udało ci się wyszukać coś na temat tego porucznika, z którym Bosch kiedyś

pracował?

– Nie musiaiam szukać. Twilley i Friedman już wyciągnęli kartotekę. Porucznik Harvey

Pounds. Ktoś zatłukł go na śmierć mniej więcej miesiąc po tej sprzeczce z Boschem o Gunna. Z

uwagi na ich wzajemną niechęć Bosch pasował jako podejrzany. Ale oczyszczono go z zarzutów,
przynajmniej w Departamencie Policji. Zawieszono dochodzenie, choć sprawa jest otwarta. Biuro
prowadziło obserwację i również nie zamknęło sprawy. Twilley powiedział mi dzisiaj, że zdaniem
niektórych osób z Departamentu Policji, trochę za wcześnie wykluczono Boscha.

– Idę o zakład, że bardzo mu się to spodobało.

– Jeszcze jak. Już to zapisał na konto Boscha. Uważa, że Gunn to tylko wierzchołek góry

lodowej.

McCaleb pokręcił głową, ale nie podjął tematu. Nie mógł się opierać na słabostkach i

motywacjach innych. Zbyt wiele miał do przemyślenia i zaplanowania w związku ze śledztwem.

– A tak nawiasem mówiąc, masz kopię tego mandatu?

– Jeszcze nie. Dowiedziałam się o nim przez telefon. Prześlą kopię faksem. Chodzi o to, że

choć obydwoje wiemy, co on oznacza, niczego w ten sposób nie da się udowodnić.

– Wiem. Ale to będzie dobry rekwizyt, kiedy nadejdzie czas.

– Jaki czas?

– Rozgrywki. Wykorzystamy Tafero, żeby dotrzeć do Storeya. Dobrze wiesz, że to on za

tym stoi.

– My? Zdążyłeś już wszystko zaplanować, Terry?

– Nie do końca, ale pracuję nad tym. – Nie chciał wdawać się w spór na temat własnej roli

w dochodzeniu. – Słuchaj, przepraszam, ale lunch mi stygnie.

– No dobrze, zjedz spokojnie.

– Zadzwoń później. Pojadę zobaczyć się z Boschem. Dowiedziałaś się czegoś konkretnego

od Twilleya i Friedmana?

– Chyba są jeszcze u niego.

– Rozumiem. To do usłyszenia.

Zamknął telefon, wysiadł z samochodu i wyrzucił pojemnik z resztką hamburgera do kosza

na śmieci. Wrócił i włączył silnik. W drodze na pocztę przy Wilcox otworzył wszystkie okna, żeby
pozbyć się woni tłustej potrawy.

39

Cała sala wpatrywała się w Annabelle Crowe, która zajęła miejsce dla świadków. Była

niezwykle atrakcyjna, lecz jej ruchy zdradzały pewną niezręczność. Wydawała się przez to młoda i
stara równocześnie, a zatem jeszcze piękniejsza. Przesłuchanie miała poprowadzić Langwiser.
Zanim podeszła do pulpitu, zaczekała, aż Crowe zasiądzie na krześle dla świadków.

Bosch niemal przeoczył wejście ostatniego świadka oskarżenia. Siedział przy stole

prokuratorów ze spuszczonymi oczyma, rozmyślając o wizycie dwóch agentów FBI. Oszacował ich
z miejsca. Wyczuli trop i wiedzieli, że jeśli przyłapią Boscha w związku ze sprawą Gunna, zyskają
spory rozgłos w mediach. Spodziewał się ataku lada chwila.

Langwiser szybko zadała Crowe serię ogólnych pytań, ustalając, że rozmawia ze świeżo

upieczoną aktorką, mającą w swym dorobku kilka sztuk i reklam oraz jedno zdanie w
pełnometrażowym filmie, wchodzącym na ekrany. Jej zeznania potwierdziły trudną sytuację
początkujących aktorek w Hollywood – jedna z wielu pięknych twarzy. Żyła z tego, co przysyłali
jej rodzice z Albuquerque.

Langwiser szybko przeszła do bardziej treściwych zeznań, skupiających się na wieczorze

czternastego kwietnia ubiegłego roku, kiedy to Annabelle Crowe umówiła się z Davidem Storeyem.
Po krótkim opisie potraw i napojów zamówionych u Dana Tana w West Hollywood, Langwiser
zajęła się dalszą częścią wieczoru kiedy Annabelle pojechała ze Storeyem do jego domu przy
Mulholland Drive.

Crowe zeznała, że obydwoje pili margarity na tarasie, a potem udali się do sypialni.

– Czy poszła tam pani dobrowolnie?

– Tak.

– Odbyła pani stosunek płciowy z oskarżonym?

– Tak.

– I stosunek ten nastąpił za obopólną zgodą?

– Tak.

– Czy w trakcie stosunku płciowego z oskarżonym zdarzyło się coś niezwykłego?

– Tak. Zaczął mnie dusić.

– Zaczął panią dusić? Jak do tego doszło?

– No… chyba w pewnej chwili zamknęłam oczy i wydawało mi się, że on się przesuwa,

jakby chciał zmienić pozycję. Leżał na mnie i poczułam jego rękę na karku, a potem uniósł moją
głowę nad poduszkę. Czułam, że coś…

Urwała i zasłoniła dłonią usta, sprawiając wrażenie, że z trudem się opanowuje.

– Nie musi się pani śpieszyć.

Dziewczyna wyglądała, jakby naprawdę usiłowała powstrzymać się od płaczu. Opuściła

rękę i sięgnęła po szklankę z wodą. Wypiła łyk i spojrzała na Langwiser z wyrazem zdecydowania
w oczach.

– Czułam, że coś prześlizguje się przez moją głowę i zaciska na szyi. Otworzyłam oczy. To

on zaciskał mi na szyi krawat.

Umilkła i znowu napiła się wody.

– Czy może pani opisać ten krawat?

– Był na nim wzorek. Niebieskie romby na ciemnoczerwonym ^ tle. Dokładnie to

pamiętam.

– Co się stało, kiedy oskarżony zacisnął pani krawat na szyi?

– Dusiłam się! – odparła ostro Crowe, jakby udzielała oczywistej odpowiedzi na niemądre

pytanie. – On mnie dusił. I ciągle… poruszał się we mnie… a ja próbowałam walczyć, ale był dla
mnie za silny.

– Czy coś wtedy powiedział?

– Powtarzał tylko: „Muszę to zrobić, muszę to zrobić”. Dyszał ciężko i przez cały czas

uprawiał ze mną seks. Zaciskał zęby, kiedy to mówił. A ja…

Ponownie umilkła i tym razem po jej policzkach popłynęły łzy. Langwiser podeszła do stołu

prokuratorów, wzięła z niego pudełko chusteczek i uniosła je do góry.

– Czy mogę, Wysoki Sądzie? – zapytała.

Sędzia pozwolił jej podejść do świadka. Langwiser wręczyła Crowe chusteczki i wróciła do

pulpitu. Na sali panowała cisza, zakłócana jedynie szlochami świadka. Przerwała ją Langwiser.

– Czy chce pani odpocząć, panno Crowe?

– Nie, dziękuję. Czuję się dobrze.

– Czy zemdlała pani, kiedy oskarżony panią dusił?

– Tak.

– I co się później stało?

– Ocknęłam się w jego łóżku.

– Czy on tam był?

– Nie, ale słyszałam szum prysznica. W łazience przylegającej do sypialni.

– Co pani zrobiła?

– Wstałam, żeby się ubrać. Chciałam wyjść, zanim on skończy brać prysznic.

– Czy pani ubranie leżało tam, gdzie je pani zostawiła?

– Nie. Znalazłam je obok drzwi, w torbie, takiej jak ze sklepu. Włożyłam bieliznę.

– Czy tamtej nocy miała pani ze sobą torebkę?

– Tak. Ona też leżała w tej torbie. Ale była otwarta. Zajrzałam do niej i okazało się, że

zabrał klucze. No i…

Fowkkes zgłosił sprzeciw, twierdząc, że odpowiedź zawiera przypuszczenia niepoparte

dowodami. Sędzia podtrzymał sprzeciw.

– Czy widziała pani, jak oskarżony wyjmuje klucze z pani torebki? – zapytała Langwiser.

– No, nie. Ale przedtem były w torebce, a ja ich nie wyjmowałam.

– Dobrze, a zatem ktoś, kogo pani nie widziała, ponieważ straciła pani przytomność, wyjął

klucze z torebki, czy tak?

– Tak.

– Gdzie znalazła pani klucze, kiedy stwierdziła pani, że nie ma ich w torebce?

– Na jego biurku, obok jego własnych kluczy.

– Czy wtedy ubrała się pani i wyszła?

– Prawdę mówiąc, byłam tak przerażona, że po prostu złapałam ubranie, klucze i torebkę i

wybiegłam stamtąd. Skończyłam się ubierać na zewnątrz. Potem uciekłam.

– Jak dotarła pani do domu?

– W końcu się zmęczyłam, przestałam biec i długo szłam Mulholland Drive, aż znalazłam

budkę telefoniczną przed budynkiem straży pożarnej. Wezwałam taksówkę i pojechałam do domu.

– Czy z domu zadzwoniła pani na policję?

– Ehm… nie.

– Dlaczego nie?

– No cóż, z dwóch powodów. Kiedy wróciłam, David właśnie zostawiał wiadomość na

sekretarce. Podniosłam słuchawkę. Przeprosił mnie i powiedział, że go poniosło. Mówił, iż mu się
wydawało, że duszenie wzmocni moje doznania podczas stosunku.

– Uwierzyła mu pani?

– Nie wiem. Miałam zamęt w głowie.

– Zapytała pani oskarżonego, dlaczego włożył pani rzeczy do torby?

– Tak. Powiedział, że zamierzał zawieźć mnie do szpitala, gdybym nadal była nieprzytomna,

kiedy on wyjdzie spod prysznica.

– Czy zapytała go pani, dlaczego uznał, że musi wziąć prysznic przed zawiezieniem do

szpitala nieprzytomnej kobiety, leżącej na jego łóżku?

– Nie zapytałam.

– A czy zapytała pani, dlaczego nie wezwał pogotowia?

– Nie, nie pomyślałam o tym.

– Z jakiego jeszcze powodu nie zadzwoniła pani na policję?

Annabelle Crowe utkwiła oczy w swoich kurczowo splecionych dłoniach.

– No cóż, byłam zażenowana. Po jego telefonie nie miałam już pewności, co się właściwie

wydarzyło. Czy usiłował mnie zabić, czy… sprawić mi przyjemność. Nie wiem. Często się słyszy o
dziwnych praktykach seksualnych ludzi z Hollywood. Pomyślałam, że może jestem… nie wiem,
staroświecka i zacofana pod tym względem.

Nadal miała spuszczone oczy, a po jej policzkach spłynęły dwie łzy. Bosch zauważył, że

jedna spadła na kołnierzyk szyfonowej bluzki, pozostawiając wilgotną plamkę. Langwiser
łagodnym tonem kontynuowała przesłuchanie:

– Kiedy zawiadomiła pani policję o tym, co zaszło tamtej nocy między panią a oskarżonym?

Annabelle Crowe odpowiedziała cichym głosem:

– Gdy przeczytałam, że go aresztowano za zamordowanie Jody Krementz w taki sam

sposób.

– I wówczas odbyła pani rozmowę z detektywem Boschem?

Dziewczyna skinęła głową.

– Tak. I wiedziałam, że gdybym… gdybym tamtej nocy zadzwoniła na policję, to może ona

jeszcze by…

Nie dokończyła. Wyszarpnęła kilka chusteczek z pudełka i zaniosła się głośnym płaczem.

Langwiser oznajmiła sędziemu, że nie ma więcej pytań. Fowkkes powiedział, że chciałby
przesłuchać świadka, lecz przy tym zaproponował przerwę, aby panna Crowe doszła do siebie.
Sędzia Houghton uznał to za dobry pomysł i ogłosił piętnastominutową przerwę.

Bosch został w sali rozpraw z Annabelle Crowe, która wyciągała z pudełka kolejne

chusteczki. Kiedy się uspokoiła, jej twarz straciła wiele ze swego piękna. Była ściągnięta i
zaczerwieniona, a oczy podpuchnięte. Bosch pomyślał, że dziewczyna zeznawała przekonywająco,
wiedział jednak, że czeka ją jeszcze starcie z Fowkkesem. To, jak się zachowa w krzyżowym ogniu
pytań, miało zadecydować, czy przysięgli uwierzą w jej zeznania.

Langwiser wróciła do sali i poinformowała Boscha, że przy zewnętrznych drzwiach czeka

ktoś, kto chciałby z nim porozmawiać.

– Kto to jest?

– Nie pytałam. Usłyszałam, co mówi strażnikom. Nie chcieli go wpuścić.

– Czarny facet? W garniturze?

– Nie, w zwyczajnych ciuchach i sztormiaku.

– Miej oko na Annabelle. I poszukaj drugiego pudełka chusteczek.

Wstał i ruszył w stronę drzwi, przeciskając się między ludźmi wracającymi przed końcem

przerwy. W pewnej chwili znalazł się twarzą w twarz z Rudym Tafero. Skręcił w prawo, aby go
wyminąć, lecz Tafero przesunął się w lewo. Odstawili w ten sposób kilka pląsów, a Tafero
uśmiechnął się szeroko. Wreszcie Bosch stanął i zaczekał, aż Tafero przepchnie się obok niego.

Rozejrzał się po korytarzu, ale nie dostrzegł nikogo znajomego. Wtem z męskiej toalety

wyszedł Terry McCaleb i kiwnęli do siebie głowami. Bosch podszedł do barierki przed jednym z
wysokich okien, wychodzących na centrum handlowe. McCaleb dołączył do niego.

– Za dwie minuty muszę być z powrotem na sali.

– Chciałem tylko zapytać, czy możemy pogadać dzisiaj po rozprawie. Dzieje się to i owo i

jesteś mi potrzebny.

– Wiem, że to i owo się dzieje. Dzisiaj zjawiło się tu dwóch agentów.

– Co im powiedziałeś?

– Żeby się odpieprzyli. Byli wściekli.

– Federalni nie przepadają za takim słownictwem, powinieneś o tym wiedzieć, Bosch.

– No cóż, nie jestem zbyt pojętny.

– Spotkamy się później?

– Będę tutaj. Chyba że Fowkkes rozgromi naszego świadka. Wtedy nie wiem, może

będziemy musieli gdzieś się zaszyć i lizać rany.

– Dobra, to zaczekam. Pooglądam rozprawę w telewizji.

– Na razie.

Bosch wróci! do sali, zastanawiając się, co McCaleb tak szybko wyszperał. Przysięgli już

się zebrali, a sędzia dał Fowkkesowi zielone światło. Adwokat uprzejmie zaczekał, aż Bosch
przejdzie obok niego i usiądzie przy prokuratorskim stole. Potem zaczął przesłuchanie.

– Panno Crowe, czy aktorstwo jest pani jedynym zajęciem?

– Tak.

– Czy dzisiaj pani gra przed nami?

Langwiser natychmiast zgłosiła sprzeciw, gniewnie zarzucając Fowkkesowi nękanie

świadka. Bosch uznał jej reakcję za nieco przesadną, wiedział jednak, że w ten sposób dała
Fowkkesowi do zrozumienia, iż zamierza zawzięcie bronić swojego świadka. Sędzia oddalił
sprzeciw, stwierdzając, że pytanie Fowkkesa, skierowane do świadka wrogo usposobionego
względem jego klienta, mieści się w dopuszczalnych granicach.

– Nie, nie gram – odparła z naciskiem Crowe.

Fowkkes kiwnął głową.

– Zeznała pani, że przebywa w Hollywood od trzech lat.

– Tak.

– Naliczyłem pięć płatnych zajęć, o których pani wspomniała. A oprócz tego?

– Jeszcze nic.

Fowkkes znowu skinął głową.

– Nie należy tracić nadziei. Bardzo trudno jest się przebić, prawda?

– Tak, to bardzo trudne, bardzo zniechęcające.

– Ale w tej chwili pokazuje się pani w telewizji, czyż nie?

Zawahała się, a wyraz jej twarzy świadczył, że uświadomiła sobie, iż dała się zwabić w

pułapkę.

– Pan również – odparła.

Bosch omal się nie uśmiechnął. Była to najlepsza z możliwych odpowiedzi.

– Porozmawiajmy o tym… incydencie, który rzekomo miał miejsce między panią a panem

Storeyem – zaczął Fowkkes. – Ów incydent jest de facto czymś, co pani sobie wymyśliła na
podstawie artykułów, które ukazały się w prasie po aresztowaniu pana Storeya, mam rację?

– Nie, nie ma pan racji. On próbował mnie zabić.

– Pani tak twierdzi.

Langwiser wstała, lecz zanim zdążyła zgłosić sprzeciw, sędzia upomniał Fowkkesa, by

zachował tego rodzaju opinie dla siebie. Adwokat podjął przesłuchanie.

– Czy po tym, jak pan Storey rzekomo dusił panią, powodując utratę przytomności, miała

pani sińce na szyi?

– Tak, miałam siniec prawie przez tydzień. Musiałam zostać w domu. Nie mogłam chodzić

na próbne zdjęcia ani nigdzie.

– I sfotografowała pani ten siniec, żeby udokumentować jego istnienie, czy tak?

– Nie, nie zrobiłam tego.

– Ale pokazała pani siniec swemu agentowi i znajomym?

– Nie.

– Dlaczego?

– Ponieważ nie przypuszczałam, że kiedykolwiek dojdzie do tego, iż będę musiała

udowodnić, co on mi zrobił. Czekałam, aż siniak zejdzie, i nie chciałam, żeby ktokolwiek o nim
wiedział.

– A zatem mamy tylko pani słowo na potwierdzenie, że ów siniec istniał?

– Tak.

– Podobnie jak na potwierdzenie całego rzekomego incydentu, czy tak?

– On próbował mnie zabić.

– Zeznała pani, że tamtego wieczoru, gdy wróciła pani do domu, David Storey właśnie

nagrywał wiadomość na automatycznej sekretarce, zgadza się?

– Całkowicie.

– A pani podniosła słuchawkę i zaczęła rozmawiać z człowiekiem, który podobno usiłował

panią zabić. Czy dobrze zrozumiałem?

Fowkkes wykonał gest, jakby odbierał telefon. Trzymał rękę uniesioną, dopóki Crowe nie

odpowiedziała.

– Tak.

– I zostawiła pani tę wiadomość na taśmie, by udokumentować to, co mówił i co się pani

przydarzyło, czy tak?

– Nie, wykasowałam ją. Przez pomyłkę.

– Przez pomyłkę. To znaczy, że taśma została w sekretarce i na tej wiadomości nagrały się

inne?

– Tak. Chciałam ją wyjąć, ale zapomniałam i wiadomość została wykasowana.

– Chce pani powiedzieć, iż zapomniała pani, że ktoś próbował panią zabić i wymazała pani

wiadomość z taśmy?

– Nie, nie zapomniałam, że próbował mnie zabić. Nigdy tego nie zapomnę.

– A zatem jeśli chodzi o tę taśmę, mamy tylko pani słowo, czy tak?

– Właśnie tak.

W jej głosie zabrzmiała wyzywająca nuta. Boschowi wydało się to jakieś żałosne, jak

wykrzykiwanie: „Pieprz się!” wewnątrz silnika odrzutowca. Przeczuwał, że lada chwila ten silnik
rozedrze ją na strzępy.

– Zeznała pani, że utrzymuje się częściowo dzięki pomocy rodziców, a częściowo za

pieniądze zarobione grą aktorską. Czy pominęła pani jakieś źródło dochodów?

– No… niezupełnie. Babcia przysyła mi pieniądze. Ale niezbyt często.

– A poza tym?

– Nic mi nie przychodzi na myśl.

– Czy zdarza się pani przyjmować pieniądze od mężczyzn, panno Crowe?

Langwiser zgłosiła sprzeciw, a sędzia wezwał prawników na stronę. Gdy wymieniali

szeptem informacje, Bosch obserwował Annabelle Crowe. Wpatrywał się uważnie w jej twarz.
Wyraz oporu zaczynał ustępować miejsca lękowi. Wiedziała, że coś się szykuje. Bosch doszedł do
wniosku, że Fowkkes idzie tropem czegoś, co wykrył. Czegoś, co mogło zaszkodzić Annabelle
Crowe, a tym samym oskarżeniu.

Po wymianie informacji Kretzler i Langwiser wrócili do stołu. Kretzler nachylił się do

Boscha.

– Jesteśmy udupieni – szepnął. – On ma czterech facetów, którzy zaświadczą, że płacili jej

za seks. Dlaczego nic o tym nie wiedzieliśmy?

Bosch milczał. To on miał za zadanie sprawdzić Annabelle Crowe. Wypytał ją dokładnie o

życie prywatne i zbadał jej odciski palców pod kątem przeszłości kryminalnej. Odpowiedzi Crowe
oraz dane komputerowe wskazywały, że dziewczyna jest czysta. Nie zatrzymano jej za uprawianie
prostytucji i nie przyznała się do żadnej działalności niezgodnej z prawem, więc Bosch niewiele
więcej mógł zrobić.

Stanąwszy ponownie za pulpitem, Fowkkes powtórzył pytanie w innej formie.

– Panno Crowe, czy przyjmowała pani pieniądze od mężczyzn w zamian za usługi

seksualne?

– Nie, nigdy. To kłamstwo.

– Czy zna pani mężczyznę nazwiskiem Andre Snow?

– Tak, znam.

– A gdyby zeznał pod przysięgą, że płacił pani za stosunki seksualne, czy to byłoby

kłamstwo?

– Tak, to byłoby kłamstwo.

Fowkkes wymienił nazwiska trzech innych mężczyzn i sytuacja się powtórzyła; Crowe

przyznała się do znajomości z nimi, lecz zaprzeczyła, że kiedykolwiek uprawiała seks za pieniądze.

– A zatem czy przyjmowała pani pieniądze od tych mężczyzn, lecz nie za stosunki

seksualne? – zapytał Fowkkes z udawanym rozdrażnieniem.

– Tak, od czasu do czasu. Ale to nie miało nic wspólnego z seksem.

– W takim razie z czym?

– Chcieli mi pomóc. Uważałam ich za przyjaciół.

– Czy łączyły panią z nimi więzi seksualne?

Annabelle Crowe spuściła oczy i pokręciła głową.

– Czy pani temu zaprzecza, panno Crowe?

– Nie. Chciałam powiedzieć, że kiedy dawali mi pieniądze, nie zawsze szliśmy do łóżka. I

nie szliśmy do łóżka dlatego, że dawali mi pieniądze. Jedno nie miało nic wspólnego z drugim. A
pan przypisuje temu jakieś dodatkowe znaczenie.

– Po prostu zadaję pani pytania, panno Crowe. To mój obowiązek. Tak jak pani

obowiązkiem jest mówić prawdę w obliczu ławy przysięgłych.

Fowkkes umilkł, a po długiej chwili oświadczył, że nie ma więcej pytań.

Bosch uświadomił sobie, że jego dłonie, zaciśnięte na poręczach fotela, pobielały i

zdrętwiały. Roztarł je i bezskutecznie spróbował się odprężyć. Wiedział, że Fowkkes jest mistrzem
w dziedzinie sztychów i uników. Adwokat mówił krótko i dobitnie, a jego słowa były ostre jak
sztylety. Bosch czuł się nieswojo nie tylko z powodu beznadziejnej sytuacji i publicznego
upokorzenia Annabelle Crowe. Myślał także o sobie. Teraz sztylet miał ugodzić w niego.

40

Usiedli we wnęce „U Nata”, odebrawszy dwie butelki piwa Rolling Rock u barmanki z

tatuażem przedstawiającym serce oplecione drutem kolczastym. Wyjmując butelki z lodówki i
otwierając je, dziewczyna nie skomentowała poprzedniej wizyty McCaleba i jego pytań
dotyczących człowieka, który mu teraz towarzyszył. O tej wczesnej porze lokal był właściwie
pusty, jeśli nie liczyć stałych gości przy barze i w najdalszej niszy. Z szafy grającej dobiegała
piosenka Bruce’a Springsteena „There’s a Darkness at the Edge of Town”.

McCaleb przyglądał się Boschowi. Odnosił wrażenie, że coś detektywa niepokoi –

najprawdopodobniej proces. Ostatni świadek oskarżenia nie spełnił pokładanych w nim nadziei.
Dobry początek, zły koniec. Nie wzywa się takiego świadka – jeśli ma się jakiś wybór.

– Wygląda na to, że daliście się wpuścić w maliny.

Bosch przytaknął.

– Moja wina. Powinienem był to przewidzieć. Ale ona była taka piękna, że… po prostu jej

uwierzyłem.

– Rozumiem cię.

– Ostatni raz zaufałem czyjejś twarzy.

– Chyba nadal jesteście w dobrej formie. Co jeszcze szykujecie?

Bosch uśmiechnął się drwiąco.

– Nic. Chcieli dzisiaj zamknąć przewód, ale postanowili zaczekać do jutra, żeby nie dawać

Fowkkesowi całej nocy na przygotowanie. Tyle że wystrzelaliśmy już wszystkie naboje. Jutro
zobaczymy, z czym oni wyskoczą.

Jednym haustem wychylił prawie pół butelki piwa. Obserwując go, McCaleb doszedł do

wniosku, że im prędzej zada mu najważniejsze pytania, tym lepiej.

– Opowiedz mi o Rudym Tafero.

Bosch niezdecydowanie wzruszył ramionami.

– Co mam ci powiedzieć?

– Cokolwiek. Jak dobrze go znasz? Jak dobrze go znałeś? Przedtem?

– Znałem go, kiedy grał w naszej drużynie. Pracował w Hollywood około pięciu lat. Potem

się wycofał, przeszedł po dwudziestu latach na emeryturę i wyprowadził się na drugą stronę ulicy.
Zaczął wyciągać z pudła ludzi, których przedtem tam wsadzał.

– Dobrze się znaliście, kiedy obaj pracowaliście w Hollywood?

– Co to znaczy: dobrze? Nie byliśmy przyjaciółmi ani kumplami od kielicha, on zajmował

się włamaniami, a ja zabójstwami. Czemu tak o niego wypytujesz? Co on ma wspólnego z…

Urwał i zmierzył McCaleba uważnym spojrzeniem. Rod Stewart śpiewał „Twisting the

Night Away”.

– Jaja sobie robisz? – spytał wreszcie Bosch. – Myślisz, że…

– Mam kilka pytań – przerwał McCaleb. – Potem ty możesz zadać swoje.

Bosch opróżnił butelkę i uniósł ją, żeby zwrócić uwagę barmanki.

– Nie podajemy do stolika! – zawołała dziewczyna. – Przykro mi!

– Pieprzyć to – mruknął Bosch.

Wyśliznął się z wnęki i podszedł do baru. Wrócił z czterema piwami, choć McCaleb ledwo

napoczął pierwsze.

– No to pytaj.

– Dlaczego nie znaliście się bliżej?

Bosch oparł łokcie na stole, ujmując oburącz następną butelkę. Rozejrzał się, a potem

znowu utkwił oczy w McCalebie.

– Pięć, dziesięć lat temu biuro dzieliło się na dwie grupy. I w dużej mierze dotyczyło to

całego wydziału. Dwie odrębne grupy, coś jak święci i grzesznicy.

– Nawróceni i odwróceni?

– Tak jakby.

McCaleb przypomniał sobie, o co chodziło. Dziesięć lat temu całe policyjne środowisko

wiedziało, że członkowie pewnej grupy w Departamencie Policji Los Angeles, znanej jako
„neofici”, zajmują kluczowe stanowiska i mają wpływ na przydzielanie zadań i awansów. Grupa,
licząca kilkuset oficerów różnych stopni, należała do wiernych kościoła w San Fernando Valley,
gdzie zastępca szefa do spraw operacyjnych był świeckim kaznodzieją. Ambitni oficerowie
uczęszczali tłumnie do kościoła, pragnąc wywrzeć wrażenie na przełożonym i przyśpieszyć własną
karierę zawodową. Nie wiadomo, jak duże znaczenie miał tu czynnik duchowy. Gdy jednak
zastępca szefa wygłaszał kazanie w każdą niedzielę podczas nabożeństwa o jedenastej, kościół
pękał w szwach od policjantów niebędących na służbie, którzy wbijali żarliwe spojrzenia w
kazalnicę. McCaleb słyszał raz opowieść o tym, jak to w trakcie nabożeństwa zaczął wyć alarm w
jednym z samochodów na parkingu. Nieszczęsny ćpun, grzebiący w schowku na rękawiczki,
zobaczył nagle wymierzone w siebie dziesiątki policyjnych pistoletów.

– Domyślam się, Harry, że należałeś do grzeszników.

Bosch z uśmiechem kiwnął głową.

– Oczywiście.

– A Tafero do świętoszków.

– Owszem. Podobnie jak nasz porucznik. Taki urzędas, nazywał się Harvey Pounds. On i

Tafero biegali razem do kościoła i w ogóle trzymali ze sobą. A mnie raczej nie ciągnęło do tych,
którzy trzymali z Poundsem, kościół czy nie kościół, jeśli wiesz, co mam na myśli. Ich też nie
bardzo ciągnęło do mnie.

McCaleb pokiwał głową. Nie przyznawał się, ile naprawdę wie.

– Pounds to ten facet, który sknocił sprawę Gunna – zauważył. – Ten, którego wypchnąłeś

przez okno.

– Właśnie.

Bosch opuścił głowę i pokręcił nią z wyrazem obrzydzenia do siebie.

– Czy Tafero był tam wtedy?

– Tafero? Nie wiem, prawdopodobnie był.

– Nie przeprowadzono wewnętrznego dochodzenia z zapisem relacji świadków?

– Przeprowadzono, ale nie czytałem akt. Przecież wypchnąłem go przez to okno na oczach

całego zespołu. Nie zamierzałem się wypierać.

– A później, zdaje się, że po miesiącu czy jakoś tak, znaleziono Poundsa martwego w tunelu

gdzieś na wzgórzach.

– Tak, w Griffith Park.

– I śledztwo jest w toku…

Bosch skinął głową.

– Teoretycznie.

– Już raz to powiedziałeś. Co to oznacza?

– Że sprawa jest otwarta, ale nikt nad nią nie pracuje. W Departamencie Policji istnieje

specjalna kategoria spraw, których wolą nie ruszać. Nazywają je sprawami zamkniętymi przez
okoliczności inne niż aresztowanie.

– A ty znasz te okoliczności?

Bosch dokończył drugie piwo, odstawił butelkę na bok i przysunął sobie następną.

– W ogóle nie pijesz – zauważył.

– Ty pijesz za dwóch. Znasz te okoliczności?

Bosch nachylił się nad stolikiem.

– Słuchaj, powiem ci coś, o czym prawie nikt nie wie, dobra?

McCaleb skinął głową. Lepiej było w tej chwili nie zadawać pytań i pozwolić Boschowi

mówić.

– Przez tę historię z wyrzuceniem przez okno zostałem zawieszony. Kiedy już miałem dość

łażenia po domu i gapienia się w ścianę, zacząłem badać pewną starą sprawę. Przedawnioną sprawę
o morderstwo. Grzebałem w tym na własną rękę i zabrnąłem w ślepy zaułek. Chodziło o bardzo
ważnych ludzi. Nie miałem wtedy odznaki, nikt za mną nie stał. Więc kilka razy, przez telefon,
użyłem nazwiska Poundsa. Wiesz, próbowałem zakamuflować to, co robię.

– Gdyby się dowiedzieli w departamencie, że pracujesz nad jakąś sprawą, choć jesteś

zawieszony, byłoby z tobą kiepsko.

– Właśnie. Dlatego podawałem jego nazwisko podczas, jak mi się zdawało, rutynowych,

niewinnych rozmów. Ale pewnego wieczoru ktoś zadzwonił do Poundsa i powiedział, że ma coś dla
niego, jakąś pilną informację. Pounds pojechał na spotkanie. Sam. Potem znaleziono go w tym
tunelu. Był mocno poharatany. Chyba go torturowali. Tylko że złapali nie tego faceta, co trzeba,
więc nie mógł odpowiedzieć na ich pytania. To ja używałem jego nazwiska. To mnie chcieli
dorwać.

Bosch nisko opuścił głowę i umilkł na długą chwilę.

– Zabili go przeze mnie – powiedział, nie patrząc na McCaleba.

– To był kompletny dupek, ale zginął przeze mnie.

Gwałtownym ruchem poderwał głowę i pociągnął łyk z butelki. Jego ciemne oczy

błyszczały. Malowało się w nich znużenie.

– Czy to o to ci chodziło, Terry? Pomoże ci to w czymś?

McCaleb przytaknął.

– Co Tafero wiedział o tej sprawie?

– Nic.

– Ale mógł pomyśleć, że to ty wywabiłeś Poundsa z domu tamtej nocy?

– Mógł. Niektórzy chyba nadal tak myślą. Ale co z tego? Co to ma wspólnego z Gunnem?

McCaleb pociągnął pierwszy głęboki łyk piwa. Było zimne i poczuł dreszcz w okolicach

serca. Odstawił butelkę i uznał, że nadszedł czas, by odwzajemnić się Boschowi informacją.

– Pytam o Tafero, bo szukam przyczyn, motywów. Nie mam jeszcze żadnych dowodów, ale

przypuszczam, że to Tafero zamordował Gunna. Zlecił mu to Storey. I wrobił ciebie.

Jezu…

– Doskonała robota. Ślady znalezione na miejscu zbrodni prowadzą do malarza

Hieronymusa Boscha, twojego imiennika, a ty miałeś do czynienia z Gunnem. A wiesz, kiedy
Storey mógł wpaść na ten pomysł?

Bosch zaprzeczył ruchem głowy. Wydawał się zbyt oszołomiony, by wykrztusić choć słowo.

– Gdy przyjechałeś do jego biura na przesłuchanie. Puściłeś tę taśmę w sądzie w zeszłym

tygodniu. Przedstawiłeś się na niej pełnym imieniem i nazwiskiem.

– Jak zawsze. To…

– Wówczas porozumiał się z Tafero, a Tafero wypatrzył idealną ofiarę. Gunna, który sześć

lat temu wymknął ci się z rąk i uniknął oskarżenia o morderstwo.

Bosch podniósł butelkę, a potem z trzaskiem opuścił ją na blat stolika.

– Moim zdaniem, ich plan obejmował dwa warianty. W najszczęśliwszym razie zbieżność

szybko wyszłaby na jaw i zostałbyś oskarżony o morderstwo jeszcze przed procesem Storeya. A
gdyby to nie wypaliło, wchodził w grę plan B. Zmiażdżyć cię w sądzie. Niszcząc ciebie,
zniszczyliby linię oskarżenia. Fowkkes rozniósł dzisiaj tę dziewczynę i wydrwił kilkoro innych
świadków. Na czym opiera się cała sprawa? Na tobie, Harry. Wiedzieli, że wszystko sprowadza się
do ciebie.

Bosch lekko poruszył głową i zmierzył nieprzytomnym spojrzeniem porysowany blat

stolika, zastanawiając się nad odpowiedzią.

– Chciałem wiedzieć, czy coś cię łączy z Tafero. No bo: dlaczego on? Jasne, że chodzi o

pieniądze i o samego Storeya. Ale musi w tym być coś więcej. I chyba mi powiedziałeś co. On cię
zapewne od dawna nienawidził.

Bosch uniósł oczy znad stolika i wbił je w McCaleba.

– To odpłata.

McCaleb kiwnął głową.

– Za Poundsa. A jeśli nie zdobędziemy dowodów, to może zadziałać.

Bosch nie odpowiedział. Wpatrywał się w stolik. Wydawał się McCalebowi zmęczony,

wręcz wyczerpany.

– Nadal chcesz mu uścisnąć rękę?

Bosch popatrzył McCalebowi w oczy.

– Przepraszam, Harry, to był kiepski żart.

Bosch lekceważąco potrząsną! głową.

– Zasłużyłem na to. Co wykryłeś?

– Niewiele. Ale miałeś rację, coś przeoczyłem. Tafero wykupił Gunna w sylwestra.

Przypuszczam, że zamierzali go zabić, przygotować miejsce zbrodni i czekać, co dalej. Związek z
Hieronymusem Boschem musiałby wyjść na jaw, przez Jaye Winston albo wewnętrzne biuro
dochodzeniowe, i w ten sposób stałbyś się tarczą strzelniczą. Ale Gunn wyciął im numer i upił się w
tym lokalu. – Terry uniósł butelkę i wskazał bar. – A potem go zamknęli, kiedy jechał do domu.
Tafero musiał go wykupić, żeby zrealizować plan. Żeby go zabić. Ten kwit to nasz jedyny
bezpośredni dowód.

Bosch skinął głową. Wiedział już, na czym polegał plan.

– Dali cynk temu dziennikarzowi – powiedział. – Gdyby to dotarło do mediów, mogliby

udawać, że o tym nie wiedzieli, że dopiero co wyszli zza cholernego zakrętu, choć przez cały czas
się tam czaili.

McCaleb przytaknął niepewnie. Nie wspomniał o wyznaniu Buddy’ego Lockridge’a, bo

byłby to kij w szprychach roboczej teorii.

– Co jest? – spytał Bosch.

– Nic. Zastanawiam się.

– Masz tylko dowód poręczenia Tafero?

– Jeszcze mandat i na razie nic więcej.

McCaleb opisał szczegółowo przedpołudniowe odwiedziny na poczcie i w Valentino Bonds,

zaznaczając, że w ciągu czterdziestu ośmiu brakujących minut mógł oczyścić Boscha i przyłapać
Tafero.

Bosch skrzywił się i podniósł butelkę, lecz odstawił ją, nie pijąc.

– Mandat dowodzi, że był na poczcie – zasugerował McCaleb.

– To jeszcze o niczym nie świadczy. Jego biuro mieści się o pięć przecznic dalej. Mógłby

twierdzić, że nigdzie indziej nie znalazł miejsca do parkowania. Albo że pożyczył komuś
samochód. To o niczym nie świadczy.

McCaleb nie chciał się skupiać na tym, czego nie ma. Chciał ułożyć fragmenty w całość.

– Słuchaj, sierżant z porannej zmiany powiedział nam, że miał cię zawiadamiać za każdym

razem, ilekroć Gunn trafi do celi. Czy Tafero mógł się o tym dowiedzieć? Od dawnych kolegów z
wydziału albo w jakiś inny sposób?

– Mógł. To nie była żadna tajemnica. Pracowałem nad Gunnem. Zamierzałem go złamać,

prędzej czy później.

– Nawiasem mówiąc, jak ten Pounds wyglądał?

Bosch rzucił mu zakłopotane spojrzenie.

– Niski, gruby, łysiejący i z wąsem?

Bosch przytaknął i zanim zdążył zadać pytanie, McCaleb już odpowiedział:

– Jego zdjęcie wisi na ścianie w biurze Tafero. Pounds wręcza mu plakietkę „Detektywa

Miesiąca”. Założę się, Harry, że nigdy czegoś takiego nie dostałeś.

– Od Poundsa na pewno nie.

McCaleb zauważył, że do baru weszła Jaye Winston. Miała w ręku aktówkę. Dał jej znak

ruchem głowy i Jaye ruszyła w stronę wnęki, rozkładając ramiona, jakby kroczyła po kładce nad
wysypiskiem śmieci. McCaleb przesunął się nieco i Winston usiadła obok niego.

– Miły lokal.

– Harry – odezwał się McCaleb – chyba już znasz Jaye Winston.

Bosch i Winston zmierzyli się oczyma.

– Przede wszystkim – zaczęła Winston – przepraszam za tę sprawę z Kiz. Mam nadzieję…

– Każdy z nas robi to, co musi – przerwał Bosch. – Napije się pani czegoś? Nie świadczą

usług przy stoliku.

– Byłabym wstrząśnięta, gdyby świadczyli. Poproszę o Maker’s Mark z lodem, jeśli to

możliwe.

– Terry, a ty?

– Jeszcze mam.

Bosch poszedł po drinka. Winston popatrzyła na McCaleba.

– Jak ci idzie?

– Pomalutku.

– A jak on to przyjął?

– Nie najgorzej jak na faceta, którego wrobiono w grubszą sprawę. A co u ciebie?

Jej uśmiech dał McCalebowi do zrozumienia, że coś znalazła.

– Mam dla ciebie zdjęcie i kilka innych… ciekawych… dowodów.

Bosch postawił szklankę przed Winston i usiadł.

– Uśmiała się, kiedy usłyszała „Maker’s Mark” – powiedział. – Tak się tu traktuje klientów.

– Cudownie. Dziękuję ci.

Winston odsunęła szklankę i położyła teczkę na stole. Otworzyła ją, wyjęła plik

dokumentów, zamknęła teczkę i postawiła ją na podłodze. McCaleb obserwował Boscha, który
wpatrywał się w nią wyczekującym spojrzeniem.

Winston wydobyła zdjęcie Rudy’ego Tafero, rozmiaru pięć na osiem, i podsunęła je

McCalebowi.

– To z licencji poręczyciela. Zrobione jedenaście miesięcy temu. – Zerknęła do notatek. –

Zajrzałam do okręgowego więzienia i wyciągnęłam wszystko, co mieli o Storeyu. Siedział tam,
dopóki nie przenieśli go do celi w Van Nuys, tuż przed procesem. W więzieniu okręgowym Tafero
odwiedził go dziewiętnaście razy. Dwanaście z tych wizyt przypadło na pierwsze trzy tygodnie.
Fowkkes odwiedził go wówczas zaledwie cztery razy. Inny prawnik z biura Fowkkesa złożył
również cztery wizyty, a sekretarka Storeya, niejaka Betilda Lockett, odwiedziła go sześć razy. To
wystarczy. Widywał się z prywatnym detektywem częściej niż z adwokatem.

– Wtedy to zaplanowali – podsumował McCaleb.

Z uśmiechem skinęła głową.

– O co chodzi? – spytał.

– Najlepsze zostawiłam na koniec. – Otworzyła teczkę. – Służby więzienne prowadzą rejestr

przedmiotów należących do osadzonych, przedmiotów wniesionych na teren więzienia lub
dostarczonych za zezwoleniem przez odwiedzających. W aktach Storeya widnieje uwaga, że jego
asystentka, Betilda Lockett, przekazała mu książkę podczas drugiej z tych wizyt. Według raportu,
książka nosiła tytuł „Sztuka ciemności”. Wypożyczyłam ją z miejskiej biblioteki.

Wydobyła z aktówki dużą, grubą księgę w niebieskiej płóciennej oprawie. Położyła ją na

stoliku i otworzyła. Ze środka wystawała żółta samoprzylepna karteczka, pełniąca funkcję zakładki.

– Według wstępu, jest to praca o artystach, dla których ciemność stanowiła ważny nośnik

wrażeń wizualnych. – Podniosła oczy i uśmiechnęła się, wyjmując zakładkę. – Rozdział o
Hieronymusie Boschu jest dosyć długi. I bogato ilustrowany.

McCaleb uniósł pustą butelkę i trącił nią nietkniętą szklankę Winston. Potem obydwaj z

Boschem pochylili głowy nad książką.

– Piękne – powiedział.

Winston przewróciła kilka kartek. Ilustracje zawierały wszystkie obrazy, do których

nawiązał morderca: „Leczenie głupoty”, „Siedem grzechów głównych” z okiem Boga, „Sąd
Ostateczny” i „Ogród rozkoszy ziemskich”.

– Storey zaplanował to wszystko, siedząc w celi – zdumiewał się Mc Caleb.

– Na to wygląda – potwierdziła Winston.

Oboje popatrzyli na Boscha, który prawie niedostrzegalnie kiwał głową.

– Teraz twoja kolej, Harry – powiedział McCaleb.

Bosch był zbity z tropu.

– Moja kolej, żeby co?

– Żeby spróbować szczęścia.

McCaleb przesunął zdjęcie Tafero po blacie stolika i ruchem głowy wskazał barmankę.

Bosch wziął zdjęcie, wyśliznął się z wnęki i ruszył w stronę baru.

– Nadal nie mamy nic konkretnego – zauważyła Winston, gdy oboje obserwowali Boscha

pokazującego barmance fotografię. – Tylko strzępki informacji.

– Wiem – odparł McCaleb. Nie słyszał dialogu przy barze. Muzyka grała zbyt głośno; Van

Morrison śpiewał „The Wild Night Is Coming”.

Bosch skinął barmance głową i wrócił do stolika.

– Rozpoznała go. Pija, wyobraźcie sobie, Kahlua ze śmietanką. Ale nie widziała go w

towarzystwie Gunna.

McCaleb lekceważąco wzruszył ramionami.

– Warto było spróbować.

– Wiecie, o co tu chodzi, no nie? – Spojrzenie Boscha przeniosło się z McCaleba na Winston

i z powrotem. – Będziecie musieli ostro zagrać. To jedyny sposób. I zróbcie to dobrze, bo tu chodzi
o mój tyłek.

McCaleb kiwnął głową.

– Wiemy – powiedział.

– Kiedy to będzie? Mam bardzo mało czasu.

McCaleb spojrzał na Winston. Decyzja należała do niej.

– Wkrótce – odparła. – Może już jutro. Nie pokazałam tego jeszcze na posterunku. Muszę

zamydlić oczy kapitanowi, bo kiedy się ostatnio widzieliśmy, Terry był odsunięty od sprawy, a ja
pomagałam agentom Biura w rozpracowywaniu ciebie, Harry. Powinnam też zawiadomić
prokuraturę okręgową, ponieważ kiedy zaczniemy działać, musimy działać szybko. Jeśli wszystko
wypali, jutro wieczorem ściągniemy Tafero i odegramy przedstawienie.

Bosch spuścił oczy i uśmiechnął się posępnie. Zaczął przesuwać pustą butelkę tam i z

powrotem po blacie.

– Spotkałem ich dzisiaj. Tych agentów.

– Słyszałam. Nie bardzo uwierzyli w twoją niewinność. Wrócili cali nabuzowani i wściekli.

Bosch popatrzył na nią.

– Czego ode mnie oczekujesz?

– Musisz przywarować – powiedziała Winston. – Damy ci znać o jutrzejszej nocy.

Bosch skinął głową.

– Jest jedna rzecz – odezwał się McCaleb. – Czy masz dostęp do dowodów okazanych w

trakcie procesu?

– Owszem, podczas sesji sądu. Poza tym są pod opieką protokolanta. Bo co?

– Bo Storey najwyraźniej wiedział, że istnieje malarz nazwiskiem Hieronymus Bosch.

Skojarzył twoje nazwisko i wiedział, jak się nim posłużyć. Dlatego wydaje mi się, że sekretarka
dostarczyła mu do więzienia jego własną książkę. Poprosił o to.

Bosch przytaknął.

– Zdjęcie biblioteczki.

McCaleb skinął głową.

– Zgadłeś.

– Dam wam znać. – Bosch rozejrzał się po lokalu. – To już wszystko?

– Wszystko – odparła Winston. – Będziemy w kontakcie.

Wyszła z wnęki, a za nią wyśliznęli się Bosch i McCaleb. Zostawili na stoliku dwa

nietknięte piwa i szklankę whisky z lodem. McCaleb obejrzał się od progu i dostrzegł paru
ochlapusów dopadających skarbu. Z szafy grającej leciała piosenka Johna Fogerty’ego „There’s a
Bad Moon on the Rise”.

41

Zimna bryza znad oceanu przenikała McCaleba do kości. Wsunął ręce głęboko w kieszenie

sztormiaka i otulił szyję kołnierzem, schodząc ostrożnie po trapie do doków Cabrillo Marina.

Opuścił podbródek, lecz wpatrywał się w dok czujnym spojrzeniem. Nic nie przyciągnęło

jego uwagi. Zerknął w stronę żaglówki Buddy’ego Lockridge’a. Pomimo całego śmietniska – desek
surfingowych, rowerów, rusztów, fragmentów kajaków i innych szczątków – dostrzegł zapalone w
kabinie światło. Przeszedł cicho po trapie. Uznał, że nawet jeżeli Buddy jeszcze nie śpi, pora jest
późna, a on sam zbyt zmęczony i zziębnięty, by stawić czoło swemu tak zwanemu partnerowi.
Mimo to, zbliżając się do „Ścigającej Fali”, dostrzegł w tym przypadku jakąś dziwną rozbieżność.
Tam, w barze, Bosch miał rację, gdy doszedł do wniosku, że ktoś z obozu Storeya wygadał się w
sprawie Gunna dziennikarzowi z „New Timesa”. McCaleb wiedział, że chodzi głównie o to, czy
Tafero, Fowkkes lub nawet uwięziony Storey udzielili informacji Jackowi McEvoyowi. Problem
polegał na tym, że Buddy Lockridge sam powiedział, że sprzedał informacje brukowemu
tygodnikowi.

Teraz jedyną możliwością wydawało się McCalebowi podanie do środków masowego

przekazu tej samej informacji przez Buddy’ego i obronę Storeya. A w taki zbieg okoliczności
trudno byłoby uwierzyć nawet komuś, kto wierzy w teorię przypadku.

McCaleb usiłował chwilowo o tym zapomnieć. Dotarł na łódź, rozejrzał się i zszedł do

kokpitu. Otworzył drzwi i zapalił światło. Postanowił, że rano dokładniej wypyta Buddy’ego o to,
co robił i z kim rozmawiał.

Zamknął drzwi i położył klucze razem z wideokasetą na stole. Wszedł do kambuza i nalał

sobie dużą szklankę soku pomarańczowego. Wyłączył górne światła pokładowe i zszedł razem z
sokiem na dolny pokład dziobowy, gdzie odbył swój wieczorny rytuał medyczny. Połykał tabletki,
popijając je sokiem, i obserwował własne odbicie w lusterku nad zlewem. Myślał o Boschu, o
wyrazie głębokiego zmęczenia w jego oczach. Zastanawiał się, czy za kilka lat, po kilku nowych
sprawach, też będzie tak wyglądał.

Połknąwszy wszystkie tabletki, rozebrał się i wziął szybki prysznic. Woda była lodowata,

ponieważ od dwóch dni nie włączał bojlera.

Dygocąc, wszedł do głównej kabiny i włożył krótkie spodenki i podkoszulek. Był

śmiertelnie zmęczony, lecz położywszy się do łóżka, uznał, że zanotuje kilka uwag dla Jaye na
temat sposobu postępowania z Tafero. Sięgnął do szuflady nocnego stolika, gdzie trzymał długopisy
i notatniki. Znalazł tam zmiętą gazetę. Wyciągnął ją, rozłożył i przekonał się, że to „New Times” z
ubiegłego tygodnia, rozłożony na stronie z ogłoszeniami. Jego oko padło na kolumnę zawierającą
ogłoszenia wielkości pudełka od zapałek, opatrzoną nagłówkiem: MASAŻ NA ZAMÓWIENIE.

McCaleb nagle coś sobie uświadomił. Zerwał się z koi i podszedł do sztormiaka, który

rzucił na krzesło. Wyjął z kieszeni telefon komórkowy i wrócił z nim do łóżka. Choć w ostatnich
dniach nosił go przy sobie, telefon zwykle pozostawał w ładowarce na łodzi. Rachunki były
opłacane z funduszy czarterowych i wliczone w koszty prowadzenia firmy. Korzystali z niego
klienci podczas wycieczek oraz Buddy Lockridge, kiedy potwierdzał rezerwacje i autoryzował
karty kredytowe.

Telefon miał nieduży wyświetlacz z funkcją menu, które McCaleb przewinął. Dotarł do

opcji „wybierane numery” i zaczął wywoływać po kolei ostatnie sto połączeń. Większość z nich od
razu rozpoznawał i eliminował. Ilekroć jednak natrafił na nieznany numer, porównywał go z
numerami zamieszczonymi w ogłoszeniach o masażu. Czwarty z nich pasował. Był to numer
kobiety, która reklamowała się w gazecie jako „egzotyczna japońsko-hawajska piękność” imieniem

Leilani. Według ogłoszenia, specjalizowała się w „pełnym relaksie” i nie była związana z żadną
agencją towarzyską.

McCaleb zamknął telefon i wstał z koi. Wciągając spodnie od dresu, usiłował sobie

przypomnieć, co dokładnie zostało powiedziane, kiedy zarzucił Buddy’emu Lockridge’owi
ujawnienie sprawy gazecie „New Times”.

Ubierając się, McCaleb uświadomił sobie, że nie oskarżył Buddy’ego bezpośrednio o

przeciek. Wymienił tylko nazwę „New Times”, a Buddy od razu zaczął przepraszać. Teraz
rozumiał, że przeprosiny i zażenowanie Buddy’ego mogły dotyczyć faktu, iż tydzień wcześniej
skorzystał ze „Ścigającej Fali”, umawiając się na spotkanie z kobietą wykonującą masaż erotyczny.
To wyjaśniało, dlaczego pytał, czy McCaleb powie o wszystkim Gracieli.

Terry spojrzał na zegarek. Było dziesięć po jedenastej. Złapał gazetę i ruszył na górę. Nie

chciał z tym czekać do rana. Przypuszczał, że Buddy spotkał się z kobietą na „Ścigającej Fali”,
ponieważ jego własna łódź była ciasna, zagracona i wyglądała jak obskurna pływająca pułapka na
szczury. Nie było tam głównej kajuty, tylko jedno otwarte pomieszczenie, tak samo zaśmiecone jak
pokład. Mając do dyspozycji „Ścigającą Falę”, Buddy na pewno z niej skorzystał.

McCalebowi nie chciało się zapalać świateł w salonie. Pochylił się nad kanapą i wyjrzał

przez okno, spoglądając w lewo. Łódź Buddy’ego, „Śmigły”, znajdowała się o cztery pomosty dalej
i paliło się na niej światło. Buddy był jeszcze na nogach, chyba że zapadł w sen przy włączonym
świetle.

McCaleb podszedł do rozsuwanych drzwi salonu. Otworzył je, ale nie zdążył wyjść. Ktoś

nagle pochwycił go od tyłu. Zanim pojął, co się dzieje, nad jego prawym barkiem pojawiło się
czyjeś ramię.

Zgięło się w łokciu, tworząc kształt litery V i otaczając szyję McCaleba. Ramiona trójkąta

ścisnęły ją z obu stron niczym imadło, gniotąc tętnice szyjne, którymi płynęła do mózgu natleniona
krew. W głowie McCaleba błysnęło niemal kliniczne rozpoznanie sytuacji. Zaczął walczyć. Uniósł
ręce, usiłując oderwać ramię napastnika od swojej szyi, lecz nie dał rady. Ogarniała go słabość.

Odciągnięto go od drzwi w głąb ciemnego salonu. Sięgnął ręką w tył, do miejsca, gdzie

prawa dłoń napastnika przytrzymywała lewe przedramię – był to najsłabszy punkt. Ale brakowało
mu podpórki i szybko tracił siły. Spróbował krzyknąć – może Buddy usłyszy. Nie mógł jednak
wydobyć głosu.

Przypomniał sobie jeszcze jedno działanie obronne. Resztką sił uniósł prawą nogę i opuścił

ją, usiłując wbić obcas w stopę napastnika. Chybił. Uderzył piętą w podłogę, a jego przeciwnik
cofnął się gwałtownie, uniemożliwiając mu następną próbę.

McCaleb tracił przytomność. Światła przystani zaczynały tonąć w czerni okolonej

czerwonawymi smugami. Zdążył jeszcze pomyśleć, że ktoś zastosował na nim klasyczny chwyt
dławiący, którego uczono policjantów w całym kraju, dopóki się nie okazało, że zbyt często jego
skutki są śmiertelne.

Ta myśl szybko uleciała, a światła zgasły. McCaleba ogarnęła bez reszty napływająca

ciemność.

42

Obudził go dotkliwy ból w ramionach i udach. Otworzył oczy i zorientował się, że leży na

brzuchu na koi w głównej kajucie. Jego lewy policzek spoczywał na materacu, a pierwsze
spojrzenie objęło deskę u wezgłowia. Po chwili przypomniał sobie, że napadnięto go znienacka od
tyłu, gdy wybierał się do Buddy’ego Lockridge’a.

Odzyskawszy w pełni przytomność, spróbował rozluźnić obolałe mięśnie, ale nie mógł się

poruszyć. Miał ręce związane za plecami, a nogi, ugięte w kolanach, przytrzymywała czyjaś ręka.

Uniósł głowę, usiłując się obrócić, lecz nie zdołał. Opadł na materac i zwrócił głowę w

lewo. Dźwignął się ponownie i zobaczył Rudy’ego Tafero, który stał obok i uśmiechał się do niego.
Dłonią w rękawiczce przytrzymywał nogi McCaleba, związane w kostkach i wygięte w tył.

McCaleb wszystko zrozumiał. Zdał sobie sprawę, że jest nagi i spoczywa w tej samej

pozycji, w jakiej znaleziono zwłoki Edwarda Gunna. W odwróconej pozycji płodu z obrazu Boscha.
Poczuł w piersi zimny dreszcz zgrozy. Instynktownie napiął mięśnie nóg. Tafero był na to
przygotowany. Stopy McCaleba prawie nie drgnęły. Mimo to usłyszał trzy szczęknięcia i coś
owinęło mu się wokół szyi.

– Spokojnie – rzucił Tafero. – Nie ruszaj się. Jeszcze nie czas.

McCaleb znieruchomiał. Tafero przyciskał jego kostki do tylnej strony ud.

– Już to widziałeś – odezwał się rzeczowym tonem. – Teraz wprowadziłem drobną

modyfikację. Połączyłem parę zaciskowych kajdanek. Każdy gliniarz z Los Angeles wozi je w
bagażniku.

McCaleb zrozumiał, o co chodzi. Tafero miał na myśli kajdanki z tworzywa, pierwotnie

przeznaczone do łączenia kabli, lecz później wykorzystywane przez policję podczas tłumienia
rozruchów, kiedy dokonywano masowych aresztowań. Policjant mógł mieć przy sobie jedną parę
metalowych kajdanek i kilkadziesiąt par plastikowych. Wystarczyło założyć je na przeguby i
zaciągnąć pasek. Plastikowe zaciski zamykały się same. Żeby się od nich uwolnić, należało je
rozciąć. McCaleb uświadomił sobie, że dźwięk, który usłyszał, wydały kajdanki zaciskające się
wokół jego szyi.

– Więc bądź ostrożny – upomniał go Tafero. – Nie ruszaj się.

McCaleb wtulił twarz w materac. Rozpaczliwie poszukiwał jakiegoś wyjścia. Pomyślał, że

gdyby zajął czymś Tafero, mógłby zyskać na czasie. Ale właściwie po co?

– Jak mnie znalazłeś? – wydusił z siebie.

– Bardzo łatwo. Mój braciszek spisał twoją tablicę rejestracyjną. Powinieneś częściej

sprawdzać, czy ktoś cię nie śledzi.

– Będę pamiętał.

Zrozumiał, na czym polega plan. Miało wyglądać na to, że zabójca Gunna dopadł

McCaleba, zanim ten rozwiązał sprawę. Terry przekręcił głowę.

– To nie zadziała – powiedział. – Ludzie już wiedzą. Nie uwierzą w winę Boscha.

Tafero uśmiechnął się z wyższością.

– Masz na myśli Jaye Winston? Nie martw się o nią. Kiedy skończę z tobą, zamierzam

złożyć jej wizytę. West Hollywood, Willoughby osiemdziesiąt osiem zero jeden, mieszkania sześć.
Ją też łatwo było znaleźć.

Uniósł dłoń i zaczął przebierać palcami, jakby grał na fortepianie lub pisał na maszynie.

– Niech twoje palce przelecą listę wyborców. Mam to na CD-ROM-ie. Ona głosuje na

demokratów, uwierzyłbyś w to? Policjantka z wydziału zabójstw popiera demokratów. Cuda się
dzieją na tym świecie.

– Są jeszcze inni. FBI zajmuje się tą sprawą. A ty…

– Polują na Boscha, nie na mnie. Spotkałem się z nimi dzisiaj w sądzie. – Pochylił się i

musnął pasek łączący nogi McCaleba z jego szyją. – Jestem pewien, że to ich doprowadzi prosto do
detektywa Boscha.

Uśmiechnął się na myśl o swym genialnym planie. McCaleb wiedział, że Tafero rozumuje

logicznie. Twilley i Friedman pognają za Boschem jak dwa owczarki ścigające samochód.

– Nie ruszaj się.

Tafero puścił stopy McCaleba i zniknął z jego pola widzenia. McCaleb wytężał siły, by

utrzymać nogi w zgiętej pozycji. Niemal natychmiast poczuł palący ból mięśni. Wiedział, że nie
wytrzyma zbyt długo.

– Proszę…

Tafero pojawił się ponownie. Trzymał oburącz plastikową sowę i uśmiechał się z

zadowoleniem.

– Wziąłem ją z jednej z łodzi koło przystani. Jest trochę sfatygowana, ale się nada. Muszę

znaleźć drugą taką dla Winston.

Rozejrzał się po kajucie, jakby szukał odpowiedniego miejsca dla sowy. Wreszcie wybrał

półkę nad wbudowanym biurkiem. Postawił na niej ptaka, zerknął na McCaleba i poprawił sowę,
przesuwając ją tak, by patrzyła na ofiarę.

– Doskonale – oznajmił.

McCaleb zamknął oczy. Czuł drżenie napiętych mięśni. W myślach zobaczył obraz swojej

córki. Trzymał ją w ramionach; jej spojrzenie znad butelki mówiło mu, żeby się nie martwił i nie
obawiał. Uspokajało go. Skupił się na jej twarzyczce i wydawało mu się, że czuje nawet zapach jej
włosów. Łzy spłynęły mu po policzkach, a nogi zaczęły odmawiać posłuszeństwa. Usłyszał
szczęknięcie kajdanek.

Tafero chwycił go za nogi.

– Jeszcze nie czas.

Coś twardego uderzyło McCaleba w głowę i z głuchym odgłosem wylądowało na materacu.

Odwrócił głowę, otwierając oczy, i zobaczył wideokasetę, którą pożyczył od Lucasa, urzędnika
pocztowego do spraw bezpieczeństwa. Lucas nakleił na taśmie symbol poczty – orła w locie.

– Mam nadzieję, że się o to nie obrazisz, ale kiedy odsypiałeś mój chwyt, puściłem sobie tę

taśmę na twoim magnetowidzie. I nic nie znalazłem. Jest czysta. Dlaczego?

McCaleb poczuł przypływ otuchy. Uświadomił sobie, że gdyby nie taśma, byłby już

martwy. Tafero natknął się na nią i wzbudziła jego wątpliwości. To mu dawało czas. McCaleb
zaczął gorączkowo myśleć, jak mógłby ją jeszcze wykorzystać. Taśma miała być czysta. Zamierzali
jej użyć jako elementu gry podczas spotkania z Tafero. Chcieli go poinformować, że zarejestrowano
na wideo wysyłkę przekazu pocztowego; nie mieli jednak zamiaru puszczać taśmy. Teraz przyszło
McCalebowi na myśl, że nadal może skorzystać z tego rekwizytu – odwracając sytuację.

Tafero naparł mocno na kostki McCaleba, niemal dotykając jego pośladków. McCaleb

jęknął z wysiłku. Tafero zmniejszył ucisk.

– Zadałem ci pytanie, skurwielu. Lepiej mi, kurwa, odpowiedz.

– Tam nic nie ma. Taśma miała być czysta.

– Gówno prawda. Na naklejce ktoś wpisał „dwudziesty drugi grudnia”. A obok: „Wilcox –

tajny nadzór”. Dlaczego taśma jest czysta?

Przycisnął nogi McCaleba, lecz nie tak mocno, jak przedtem.

– Dobrze, powiem ci. Powiem ci prawdę.

McCaleb nabrał tchu i spróbował się odprężyć. W chwili, gdy jego ciało spoczęło w

bezruchu, a płuca napełniły się powietrzem, poczuł, że łódź się poruszyła – niezależnie od łagodnej
fali przybrzeżnej. Ktoś wszedł na pokład. McCaleb pomyślał o Buddym Lockridge’u. Jeśli to był
on, to najprawdopodobniej podpisał na siebie wyrok. McCaleb zaczął mówić szybko i głośno, w
nadziei, że ostrzeże Lockridge’a.

– To tylko rekwizyt. Chcieliśmy cię nabrać, powiedzieć, że mamy cię na taśmie, kiedy

płacisz za sowę. Chodziło o to, żebyś… żebyś zdradził Storeya. Wiemy, że on to sam zaplanował w

więzieniu. Ty tylko wykonywałeś polecenia. Chcą dorwać Storeya, nie ciebie. Zamierzałem…

– Dobra, zamknij się!

McCaleb umilkł. Zastanawiał się, czy Tafero coś usłyszał albo poczuł nietypowe ruchy

łódki. Ale Tafero zgarnął tylko taśmę z koi. To, co usłyszał, z pewnością dało mu do myślenia. Po
długiej chwili przemówił.

– Moim zdaniem, pieprzysz głupoty, McCaleb. Ta taśma da się odczytać tylko w

multipleksie, nie w zwykłym systemie.

Gdyby nie ból wszystkich możliwych mięśni, McCaleb byłby się uśmiechnął. Przyłapał

Tafero. Leżał związany na koi, a mimo to obezwładnił przeciwnika. Tafero wpisywał się
nieświadomie w jego plan.

– Kto ma kopie? – spytał Tafero.

McCaleb nie odpowiedział. Pomyślał, że zmyliły go ruchy łodzi. Upłynęło zbyt dużo czasu.

Na pewno nikt nie wszedł na pokład.

Tafero mocno postukał taśmą w głowę McCaleba.

– Pytałem, kto ma kopie.

W jego głosie pojawiła się nowa nuta. Pewność siebie wyparł lęk o to, że w idealnym planie

pojawiła się rysa.

– Pieprz się – odparł McCaleb. – Rób, co masz do zrobienia. Tak czy inaczej, wkrótce się

dowiesz, kto ma kopie.

Tafero przycisnął nogi McCaleba i pochylił się nad nim. McCaleb poczuł jego oddech tuż

przy uchu.

– Słuchaj, ty pieprzony…

Z tyłu dobiegł głośny trzask.

– Stój, kurwa! – rozległ się czyjś głos.

W tej samej chwili Tafero wstał, puszczając nogi McCaleba. Nagłe zwolnienie ucisku w

połączeniu z przeraźliwym okrzykiem, sprawiło, że McCaleb drgnął i mimowolnie napiął mięśnie.
Usłyszał pstryknięcia zatrzaskujących się w kilku miejscach kajdanek. W ramach reakcji
łańcuchowej zacisnęła się również obręcz na jego szyi. Usiłował unieść nogi, lecz było już za
późno. Kajdanki wpijały się w jego szyję. Zabrakło mu powietrza. Otworzył usta, lecz nie wydobył
się z nich żaden dźwięk.

43

W drzwiach kajuty stał Harry Bosch z pistoletem wymierzonym w Rudy’ego Tafero. Jego

oczy rozszerzyły się, gdy ogarnął spojrzeniem kajutę. Terry McCaleb leżał nagi na koi, ze
spętanymi z tyłu rękoma i nogami. Bosch dostrzegł, że kilka połączonych plastikowych kajdanek
pęta jego przeguby i kostki, a szyję otacza pętla. Nie widział twarzy McCaleba, zauważył jednak, że
plastikowa obręcz wrzyna się w jego skórę, która przybrała ciemnoczerwoną barwę. Terry się dusił.

– Odwróć się! – wrzasnął Bosch do Tafero. – Twarzą do ściany!

– On potrzebuje pomocy. Nie…

– Powiedziałem, twarzą do ściany! Natychmiast!

Wycelował broń w klatkę piersiową Tafero, który podniósł ręce i cofnął się pod ścianę.

– No dobra, dobra, już się odwracam.

Zaledwie Tafero się odwrócił, Bosch wpadł do kajuty i pchnął go na ścianę. Zerknął na

McCaleba. Widział teraz jego twarz. Nabrzmiewała czerwienią, a otwarte oczy wychodziły z orbit.
Usta próbowały rozpaczliwie i bezskutecznie chwytać powietrze.

Bosch przycisnął lufę pistoletu do szyi Tafero i obszukał go wolną ręką. Wyciągnął mu broń

zza paska i cofnął się o krok. Spojrzał ponownie na McCaleba i już wiedział, że nie ma chwili do
stracenia. Problem polegał na tym, by jednocześnie pilnować Tafero i uwolnić McCaleba. Nagle
pojął, co powinien zrobić. Odsunął się i złączył dłonie, w których trzymał pistolety. Uniósł je nad
głową i gwałtownym ruchem opuścił obie kolby na potylicę Tafero. Postawny mężczyzna uderzył
twarzą w ścianę i opadł na podłogę, gdzie legł nieruchomo.

Bosch rzucił broń na koję i pośpiesznie wydobył wisiorek z kluczami.

– Trzymaj się, trzymaj się, trzymaj się.

Drżącą ręką otworzył kieszonkowy scyzoryk przy wisiorku. Namacał plastikową obręcz na

karku McCaleba, lecz nie mógł wsunąć pod nią palców. Obrócił McCaleba na bok i szybko
podważył kajdanki od przodu. Ostrzem scyzoryka przeciął plastik, pozostawiając drobne zadrapanie
na skórze.

McCaleb wydał przerażający dźwięk, wciągając powietrze do płuc i jednocześnie usiłując

coś powiedzieć. Instynktowna potrzeba zaczerpnięcia tlenu zagłuszała słowa.

– Zamknij się i oddychaj! – ryknął Bosch. – Po prostu oddychaj!

Każdemu oddechowi McCaleba towarzyszył zgrzytliwy odgłos.

Bosch dostrzegł na jego szyi nabrzmiewającą czerwoną pręgę. Ostrożnie dotknął gardła

McCaleba, szukając uszkodzeń tchawicy, krtani lub tętnic. McCaleb szarpnął głową, usiłując się
odsunąć.

– Rozetnij… to…

Zaniósł się gwałtownym kaszlem, drżąc na całym ciele.

Bosch rozciął więzy na rękach i nogach McCaleba. Dostrzegł na nich charakterystyczne

purpurowe pręgi. Ściągnął plastikowe kajdanki i rzucił je na podłogę. Rozejrzał się i zauważył na
podłodze koszulkę i spodnie od dresu. Podniósł je i rzucił na koję. McCaleb, wciąż czerwony jak
burak, odwrócił się powoli w jego stronę.

– Ty… uratowałeś…

– Nic nie mów.

Z podłogi dobiegł jęk; Tafero odzyskiwał przytomność. Bosch stanął nad nim okrakiem.

Odpiął od pasa kajdanki, pochylił się i szarpnął ramiona Tafero do tyłu. Skuwając go, odezwał się
do McCaleba.

– Jeśli chcesz usunąć tego gościa, przywiąż go do kotwicy i wyrzuć za burtę. Ja nawet nie

mrugnę.

McCaleb nie zareagował. Podciągał się do pozycji siedzącej. Bosch skończył z kajdankami,

wyprostował się i popatrzył na Tafero, który otworzył oczy.

– Nie ruszaj się, gnoju. I lepiej przywyknij do tych kajdanek. Jesteś aresztowany za

morderstwo, usiłowanie morderstwa oraz spisek mający na celu bycie dupkiem. Chyba znasz swoje
prawa, ale bądź tak dobry i nie odzywaj się, dopóki ci ich nie odczytam.

Zaledwie umilkł, usłyszał skrzypienie dobiegające z korytarza. Uświadomił sobie, że ktoś

skorzystał z jego perory, by podkraść się do drzwi.

Wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie. Bosch odruchowo sięgnął ręką do biodra,

lecz zdał sobie sprawę, że nie ma tam pistoletu. Zostawił go na koi. Odwrócił się i zobaczył, że
McCaleb, wciąż nagi, trzyma broń wymierzoną w drzwi.

Oczy Boscha pobiegły w tym kierunku. Ktoś przykucnął u wejścia, trzymając oburącz

pistolet. Celował w Boscha. Kula rozłupała framugę. Strzelający wzdrygnął się, zmrużył oczy i
ponownie wymierzył broń. Wtedy padł drugi strzał, a potem trzeci i czwarty. W wyłożonym
drewnem pomieszczeniu efekt był ogłuszający. Jedna z kul trafiła w ścianę, dwie zaś ugodziły
mężczyznę w pierś i odrzuciły go w głąb korytarza. Upadł na podłogę, lecz nadal było go widać z
kajuty.

– Nie! – krzyknął Tafero. – Jesse, nie!

Ranny mężczyzna wciąż się poruszał, choć miał problemy z kontrolą motoryczną.

Niezdarnie uniósł pistolet w żałosnej próbie wymierzenia w Boscha.

Rozległ się jeszcze jeden strzał i Bosch zobaczył, że policzek uzbrojonego napastnika

zamienia się w krwawą miazgę, a głowa odskakuje w tył i uderza o ścianę. Potem mężczyzna
znieruchomiał.

– Nie! – krzyknął znowu Tafero.

I zapadła cisza.

Bosch spojrzał w stronę koi. McCaleb nadal mierzył z pistoletu w drzwi. Pośrodku kajuty

unosiły się kłęby niebieskiego dymu. Powietrze przesiąkło gryzącą wonią spalonego prochu.

Bosch podniósł z koi swój pistolet i wyszedł na korytarz. Przykucnął obok mężczyzny, lecz

nie musiał go dotykać, by wiedzieć, że nie żyje. Podczas strzelaniny wydawało mu się, że
rozpoznaje w napastniku młodszego brata Tafero, tego, który pracował w biurze poręczeń. Teraz
mężczyzna prawie nie miał twarzy.

Bosch wstał i poszedł do kajuty dziobowej. Wziął stamtąd papierową chusteczkę i użył jej,

by wyjąć broń z ręki zabitego. Zaniósł pistolet do głównej kajuty i położył na nocnym stoliku.
Broń, z której strzelał McCaleb, leżała na koi. McCaleb stał po drugiej stronie. Miał już na sobie
spodnie od dresu i wciągał koszulę przez głowę. Popatrzył na Boscha.

Bosch skinął głową.

– Wygląda na to, że jesteśmy kwita – powiedział.

Tafero pod ścianą dźwignął się do pozycji siedzącej. Dwie strużki krwi spłynęły mu z nosa i

zastygły po obu stronach ust niczym groteskowe mandaryńskie wąsy. Bosch domyślił się, że Tafero
złamał nos, wpadając na ścianę. Siedział skulony, wpatrując się z przerażeniem w zwłoki za
drzwiami.

Bosch podniósł przez chusteczkę pistolet z koi i położył go obok pierwszego na nocnym

stoliku. Potem wyjął z kieszeni telefon komórkowy i wystukał numer. Czekając na połączenie,
popatrzył na Tafero.

– Przez ciebie zginął twój mały braciszek, Rudy – rzucił. – Wielka szkoda.

Tafero spuścił oczy i rozpłakał się.

Telefon odebrano w centrali. Bosch podał adres przystani i poinformował, że potrzebuje

grupy dochodzeniowej z wydziału zabójstw, a także ludzi z biura koronera oraz techników z Sekcji
Naukowej. Poprosił o przekazanie zgłoszenia linią naziemną. Nie chciał, żeby media zbyt wcześnie
przechwyciły z policyjnego skanera wiadomość o zdarzeniu.

Rozłączył się i wyciągnął telefon w stronę McCaleba.

– Chcesz wezwać karetkę? Powinieneś się przebadać.

– Nic mi nie jest.

– Twoja szyja wygląda, jakby miała…

– Powiedziałem, nic mi nie jest.

Bosch kiwnął głową.

– Rób, jak uważasz. – Obszedł koję i stanął koło Tafero. – Wyprowadzę go stąd i wsadzę do

auta.

Postawił Tafero na nogi i popchnął ku drzwiom. Mijając ciało brata w korytarzu, Tafero

wydał przejmujący, zwierzęcy skowyt. Bosch był zaskoczony, że podobny dźwięk mógł wydobyć
się z ust mężczyzny o tak imponującej posturze.

– Taa, wielka szkoda – powiedział Bosch bez cienia współczucia. – Młody miał przed sobą

świetlaną przyszłość. Morderstwa, które mu zlecałeś, i wyciąganie ludzi z więzienia.

Pchnął Tafero w stronę schodków prowadzących do salonu.

W drodze na parking Bosch zauważył jakiegoś mężczyznę na pokładzie żaglówki,

zawalonym tratwami, deskami surfingowymi i innymi gratami. Mężczyzna przeniósł spojrzenie z
Boscha na Tafero i z powrotem. Wytrzeszczył oczy, najwyraźniej rozpoznając ich obu – zapewne z
telewizji.

– Hej! Słyszałem strzały. Czy coś się stało Terry’emu?

– Nic mu nie będzie.

– Mogę z nim porozmawiać?

– Lepiej nie. Policja już tu jedzie. Najpierw niech oni się tym zajmą.

– Pan się nazywa Bosch, prawda? Ten z procesu?

– Tak. Jestem Bosch.

Mężczyzna już się nie odezwał. Bosch ruszył dalej, prowadząc Tafero.

Powróciwszy na łódź, Bosch zastał McCaleba w kambuzie, ze szklanką soku

pomarańczowego. Poniżej, pod schodami, widać było nogi zabitego mężczyzny.

– Twój sąsiad pytał o ciebie.

McCaleb kiwnął głową.

– Buddy – powiedział i umilkł.

Bosch zerknął przez okno w stronę parkingu. Wydało mu się, że słyszy w oddali syreny, ale

to był chyba tylko wiatr.

– Będą tu lada chwila – zauważył. – Jak twoje gardło? Mam nadzieję, że dobrze, bo

zapowiada się nam długie gadanie.

– Czuję się świetnie. Skąd się tu wziąłeś, Harry?

Bosch położył kluczyki od samochodu na blacie szafki. Odpowiedział dopiero po długiej

chwili.

– Po prostu domyśliłem się, że bierzesz kogoś na cel.

– W jaki sposób?

– Rano wdarłeś się do biura i rozmawiałeś z jego bratem. Uznałem, że jeśli cię śledził, mógł

spisać numery rejestracyjne i odszukać cię tutaj.

McCaleb utkwił w Boschu ostre spojrzenie.

– I co, włóczyłeś się po przystani? Zauważyłeś Rudy’ego, a jego braciszka już nie?

– Po prostu podjechałem i okrążyłem przystań. Dostrzegłem na parkingu starego lincolna

Rudy’ego i uznałem, że coś jest nie tak. Jego brata nie widziałem. Pewnie obserwował mnie z
jakiejś kryjówki.

– Przypuszczam, że ukrył się w dokach i szukał drugiej sowy dla Winston. Tej nocy

postawili na improwizację.

Bosch kiwnął głową.

– W każdym razie zacząłem się rozglądać i zobaczyłem otwarte drzwi na twojej łodzi, więc

postanowiłem to sprawdzić. Pomyślałem, że jest za zimno, a ty jesteś zbyt ostrożny, żeby spać przy
otwartych drzwiach.

McCaleb przytaknął.

Bosch usłyszał, tym razem bez żadnych wątpliwości, syreny policyjne i wyjrzał przez okno.

Dwa wozy patrolowe zatrzymały się przy jego aucie, w którym siedział zamknięty Tafero. Syreny
ucichły, lecz niebieskie światła nadal migotały.

– Chyba powinienem powitać naszych dzielnych chłopców – oznajmił Bosch.

44

Przez większą część nocy składali zeznania w oddzielnych pomieszczeniach. Następnie

pytający zamienili się pokojami i pytaniami. Po pięciu godzinach od strzelaniny na pokładzie
„Ścigającej Fali” otwarto drzwi i McCaleb z Boschem wyszli na chodnik przed Parker Center.
Bosch podszedł do McCaleba.

– Dobrze się czujesz?

– Jestem zmęczony.

– Rozumiem. – Wsunął sobie w usta papierosa, ale go nie zapalił. – Jadę do szeryfa –

oświadczył. – Powinienem tam być.

McCaleb skinął głową.

– Więc się tam spotkamy.

Stali ramię w ramię za weneckim lustrem, tuż obok kamerzysty. McCaleb wyczuwał woń

mentolowych papierosów w oddechu Boscha oraz zapach wody kolońskiej, której Bosch użył w
samochodzie, jadąc do Whittiera. Widział w szkle mgliste odbicie twarzy Boscha i uświadomił
sobie, że patrzy przez nią na to, co dzieje się w sąsiednim pokoju.

Po drugiej stronie lustra stał stół konferencyjny, przy którym siedzieli Rudy Tafero oraz jego

obrońca z urzędu, Arnold Prince. Tafero miał obandażowany nos i waciki w obu dziurkach.
Założono mu także sześć szwów na ciemieniu, lecz zasłaniały je jego gęste włosy. Sanitariusze z
Cabrillo Marina opatrzyli mu złamany nos i ranę głowy.

Naprzeciw Tafero siedziała Jaye Winston. Po prawej miała Alice Short z biura prokuratora

okręgowego; po lewej – zastępcę szefa Departamentu Policji Los Angeles, Irvina Irvinga, oraz
Donalda Twilleya z FBI. Wczesny ranek upłynął wszystkim przedstawicielom wymiaru
sprawiedliwości, związanym w jakiś sposób z dochodzeniem, na próbach zajęcia
najkorzystniejszych pozycji, wiedzieli bowiem, że zapowiada się głośna sprawa. Teraz była szósta
trzydzieści rano i nadszedł czas, by przesłuchać podejrzanego.

Zdecydowano, że przesłuchanie poprowadzi Winston – która zajmowała się dochodzeniem

od samego początku – a pozostała trójka będzie przy tym asystować i w razie potrzeby udzielać rad.
Winston zaczęła od podania daty, godziny oraz tożsamości zebranych osób. Następnie odczytała
Tafero jego konstytucyjne prawa i kazała mu podpisać akt przyznania się do winy. Adwokat
oznajmił, że jego klient nie będzie w tej chwili składał żadnych oświadczeń.

– W porządku – powiedziała Winston, patrząc na Tafero. – Nie musi się do mnie odzywać.

To ja chcę przemówić do niego. Chcę mu dać pojęcie o tym, przed czym stoi. Nie życzę sobie
żadnych pretensji w związku z jakimiś niejasnościami albo zlekceważeniem jedynej możliwości
współpracy, jaką mu się przedstawi.

Spuściła wzrok na leżące przed nią akta i otworzyła teczkę. W pierwszym arkuszu McCaleb

rozpoznał stwierdzający przestępstwo formularz z biura prokuratora okręgowego.

– Panie Tafero – zaczęła Winston – chciałabym poinformować pana, że niniejszym zostaje

pan oskarżony o morderstwo pierwszego stopnia, popełnione dnia pierwszego stycznia bieżącego
roku na osobie Edwarda Gunna, usiłowanie zabójstwa w stosunku do Terrella McCaleba w dniu
dzisiejszym oraz zabójstwo Jesse’a Tafero, również w dniu dzisiejszym. Wiem, że zna pan prawo,
lecz zmuszona jestem szerzej rozwinąć ostatni zarzut. Śmierć pańskiego brata nastąpiła w trakcie
popełniania poważnego przestępstwa. A zatem, zgodnie z prawem stanu Kalifornia, pan jako
współuczestnik przestępstwa ponosi odpowiedzialność za tę śmierć.

Odczekała krótką chwilę, utkwiwszy spojrzenie w na pozór obojętnych oczach Tafero, po

czym wróciła do listy zarzutów.

– Powinien pan także wiedzieć, że prokuratura okręgowa zgodziła się uwzględnić

szczególne okoliczności towarzyszące morderstwu Edwarda Gunna, a mianowicie, iż było to
morderstwo na zlecenie. Biorąc pod uwagę te szczególne okoliczności, wyrokiem w procesie może
być kara śmierci. Alice?

Alice Short pochyliła się lekko. Była atrakcyjną, bardzo drobną kobietą pod czterdziestkę, o

dużych, urzekających oczach. Podlegały jej najważniejsze procesy. W porównaniu z siedzącym
naprzeciw mężczyzną wydawała się maleńka, choć posiadała ogromną władzę.

– Panie Tafero, przez dwadzieścia lat był pan policjantem – powiedziała. – Lepiej niż inni

zdaje pan sobie sprawę ze znaczenia swoich czynów. Nie potrafię sobie wyobrazić sprawy, która by
głośniej wołała o karę śmierci. Zwrócimy się o taką karę do przysięgłych. I nie wątpię, że ją
uzyskamy.

Odegrawszy swą rolę, Short odchyliła się na oparcie krzesła i ustąpiła pola Winston.

Zapadło długie milczenie – Winston wpatrywała się w Tafero, czekając, aż na nią spojrzy. W końcu
podniósł oczy.

– Panie Tafero, zdarzyło się już panu przebywać w pomieszczeniach takich jak to, w innym

charakterze niż dzisiaj. Nie sądzę, byśmy mogli bawić się z panem w kotka i myszkę. Więc zamiast
gry będzie propozycja. Jednorazowa propozycja, która stanie się nieaktualna po wyjściu z tego
pokoju. A sprowadza się ona do prostego pytania.

Tafero ponownie spuścił wzrok. Winston pochyliła się, by zajrzeć mu w oczy.

– Chce pan żyć czy zaryzykuje pan zdanie się na decyzję ławy przysięgłych? Tak się sprawa

przedstawia. A zanim pan odpowie, proszę rozważyć dwie rzeczy. Po pierwsze, przysięgli zobaczą
na zdjęciach, co pan zrobił Edwardowi Gunnowi. Po drugie, usłyszą z ust Terry’ego McCaleba, jak
to jest, gdy bezradny człowiek czuje, że traci życie, dusząc się powoli zgodnie z pana planem. Wie
pan, zwykle nie robię takich zakładów, ale tym razem założyłabym się, że decyzja zapadnie przed
upływem godziny. Jestem przekonana, że będzie to jeden z najszybciej wydanych w stanie
Kalifornia wyroków śmierci.

Winston odchyliła się na oparcie i zamknęła skoroszyt. McCaleb przyłapał się na tym, że

kiwa głową. Jaye bardzo dobrze sobie radziła.

– Chcemy mieć pańskiego pracodawcę – powiedziała. – Chcemy materialnych dowodów,

które połączą go ze sprawą Gunna. Odnoszę wrażenie, że ktoś taki jak pan podejmuje środki
ostrożności przed wprowadzeniem w czyn planu tego rodzaju. Chcemy dostać to, co pan ma,
cokolwiek by to było.

Spojrzała na Short, która skinęła głową, co było u niej wyrazem uznania.

Upłynęło prawie pół minuty. Wreszcie Tafero odwrócił się do swojego adwokata,

zamierzając przekazać mu szeptem pytanie, ale zrezygnował i znowu popatrzył na Winston.

– Pieprzyć to, sam zapytam. Niczego tu nie potwierdzam, ale gdybyście opuścili te

szczególne okoliczności? Jakie mam szanse?

Winston wybuchnęła śmiechem i pokręciła głową. McCaleb się uśmiechnął.

– Żartuje pan? – spytała. – „Jakie mam szanse”? Człowieku, czeka cię apartament z betonu i

stali. To twoja szansa. Już nigdy, przenigdy nie ujrzysz światła dziennego. Umowa czy nie, takie są
fakty i nic tego nie zmieni.

Adwokat Tafero odchrząknął.

– Pani Winston, to raczej nie jest profesjonalne podejście do…

– Gówno mnie obchodzi podejście. Ten człowiek jest mordercą. Niczym się nie różni od

płatnego zabójcy, ba, jest kimś jeszcze gorszym. Kiedyś nosił policyjną odznakę, co nadaje tej
sprawie szczególnie paskudny charakter. Oto co możemy zrobić dla pańskiego klienta, panie Prince.
Postawimy mu zarzut morderstwa w przypadku Edwarda Gunna i usiłowania zabójstwa w
przypadku Terry’ego McCaleba. Oba są przestępstwami przeciwko życiu. Nie do negocjacji.
Wycofamy zarzut w sprawie jego brata. Może łatwiej mu będzie żyć bez tego brzemienia. To mnie
mało obchodzi. Obchodzi mnie natomiast, żeby zrozumiał jedno: jego dotychczasowe życie się
skończyło. Już go nie ma. Może wybrać celę śmierci albo dożywocie, ale czeka go jedno lub drugie

i nie będzie powrotu. – Spojrzała na zegarek. – Macie około pięciu minut, potem wychodzimy. Nie
chcecie ugody, dobrze, obydwaj staną przed sądem. Ze Storeyem może nie pójdzie łatwo, ale z
obecnym tu panem Tafero sprawa jest oczywista. Prokuratorzy zaczną się pchać do Alice drzwiami
i oknami, przysyłać jej kwiaty i czekoladki. Każdy dzień zmieni się w walentynki, a może raczej w
Dzień Valentino. Taki proces to okazja, żeby zostać Oskarżycielem Roku.

Prince położył na stole cienką aktówkę i wsunął do niej swój notatnik. Nie zapisał ani

słowa.

– Dziękuję za poświęcony nam czas – powiedział. – Myślę, że udamy się teraz na

przesłuchanie w sprawie kaucji i poznamy wszystkie fakty związane ze sprawą.

Odsunął krzesło i wstał.

Tafero powoli uniósł głowę i utkwił w Winston oczy nabiegłe krwią po uszkodzeniu nosa.

– To on wpadł na pomysł, żeby wyglądało jak na obrazie – odezwał się. – David Storey.

Wszyscy na chwilę oniemieli, a potem adwokat usiadł ciężko na krześle i z miną

cierpiętnika zamknął oczy.

– Panie Tafero – zaczął – stanowczo panu odradzam…

– Zamknij się, dupku – warknął Tafero. – To nie ty masz nóż na gardle. – Ponownie spojrzał

na Winston. – Pójdę na ugodę. Pod warunkiem że wykreślicie mojego brata.

Winston skinęła głową.

Tafero odwrócił się do Alice Short, wycelował w nią palec i czekał. Ona również kiwnęła

głową.

– Umowa stoi – potwierdziła.

– Jeszcze jedno – wtrąciła pośpiesznie Winston. – Nie wystarczą nam ustne deklaracje. Ma

pan coś jeszcze?

Tafero popatrzył na nią z nikłym, apatycznym uśmieszkiem.

W pokoju obok Bosch przysunął się do lustra. McCaleb dostrzegł wyraźniej jego odbicie w

szklanej tafli. Bosch wpatrywał się w nią nieruchomym spojrzeniem.

– Mam obrazki – oświadczył Tafero.

Winston założyła włosy za ucho i zmrużyła oczy. Pochyliła się nad stołem.

– Obrazki? Chodzi panu o fotografie? Co to za fotografie?

Tafero pokręcił głową.

– Nie. Chodzi o rysunki. Podczas widzeń w więzieniu narysował mi, jak to ma wyglądać.

Żeby było tak, jak na obrazie.

Dłonie McCaleba zacisnęły się w pięści.

– Gdzie są te rysunki? – zapytała Winston.

Tafero znowu się uśmiechnął.

– W skrytce bankowej. City National Bank, róg Sunset i Doheny. Klucz był na kółku w

mojej kieszeni.

Bosch klasnął w dłonie.

– Mamy go! – wykrzyknął tak gromko, że Tafero obejrzał się w stronę lustra.

– Proszę! – szepnął rejestrator dźwięku. – Robimy nagranie.

Bosch wyszedł z pokoju. McCaleb ruszył za nim. Bosch odwrócił się, popatrzył i kiwnął

głową.

– Już po Storeyu – powiedział. – Potwór wraca do mrocznego gniazda, z którego wylazł.

Przez chwilę wpatrywali się w siebie bez słowa, a potem Bosch przerwał milczenie.

– Muszę już jechać – oznajmił.

– Dlaczego?

– Bo czeka mnie rozprawa w sądzie.

Odwrócił się i ruszył między pustymi celami Departamentu Szeryfa. McCaleb dostrzegł, że

Bosch uderza pięścią w stół, a potem podnosi ją w tryumfalnym geście.

McCaleb wrócił do pokoju, by śledzić przebieg przesłuchania. Tafero mówił właśnie, że

zgodnie z żądaniem Davida Storeya, zabójstwo Edwarda Gunna miało nastąpić w pierwszym dniu

nowego roku.

Po chwili coś przyszło McCalebowi do głowy. Wyszedł na korytarz, gdzie zaczęli się już

pojawiać detektywi. Oddarł kartkę z bloczku na czyimś biurku i napisał: „Spytaj o lincolna”. Złożył
ją na pół i zastukał do sali przesłuchań. Otworzyła mu Alice Short. Wręczył jej kartkę.

– Daj to Jaye przed przesłuchaniem – szepnął.

Skinęła głową i zamknęła drzwi. McCaleb wrócił do sali obserwacyjnej.

45

Świeżo ogolony i wykąpany Bosch opuścił windę i skierował się ku drzwiom sali rozpraw.

Szedł pewnym krokiem. Miał wrażenie, że całe miasto leży u jego stóp. Po kilku krokach zaczepił
go McEvoy, który wysunął się z niszy niczym kojot czatujący na zdobycz. Nic jednak nie mogło
zmącić zadowolenia Boscha. Uśmiechnął się do depczącego mu po piętach dziennikarza.

– Detektywie Bosch, czy pamięta pan naszą rozmowę? Dzisiaj muszę zacząć pisać artykuł.

Bosch nie zwolnił kroku. Wiedział, że zostało mu niewiele czasu do wejścia na salę.

– Rudy Tafero – powiedział.

– Słucham?

– To on dał wam cynk. Rudy Tafero. Dowiedziałem się o tym dziś rano.

– Detektywie, już panu mówiłem, że nie mogę ujawnić…

– Tak, wiem. Ale to nie ty ujawniasz, tylko ja. Zresztą to nieważne.

– Dlaczego?

Bosch nagle przystanął. McEvoy wyprzedził go o kilka kroków i zawrócił.

– Dlaczego? – powtórzył.

– Masz dzisiaj szczęście, Jack. Dam ci dwie niezłe informacje.

– Dobra. Jakie?

McEvoy sięgnął do kieszeni po notes. Bosch położył mu rękę na ramieniu.

– Nie rób tego. Inni dziennikarze mogą pomyśleć, że coś ci przekazuję.

Wskazał otwarte drzwi pokoju prasowego, przed którym przechadzało się w oczekiwaniu na

rozprawę kilku reporterów.

– Podejdą do nas i będę musiał im powiedzieć, co wiem.

McEvoy zostawił notes w spokoju.

– Dobra. Jakie to informacje?

– Przede wszystkim gówno wiesz. Twój informator został dziś rano aresztowany za

morderstwo Edwarda Gunna i próbę zamordowania Terry’ego McCaleba.

– Co? Został…

– Zaczekaj. Pozwól mi mówić. Mam mało czasu.

Umilkł, a McEvoy kiwnął głową.

– Owszem, Rudy siedzi. Zamordował Gunna. Zamierzali wrobić w to mnie i wywlec całą

sprawę podczas procesu.

– Czy chce pan powiedzieć, że Storey brał udział w…

– No właśnie. Oto moja druga informacja. Na twoim miejscu zająłbym sobie krzesło w sali,

jeszcze zanim pojawi się sędzia. Widzisz tych wszystkich gości? Ich to ominie. Ciebie nie musi.

Bosch odszedł. Skinął głową strażnikowi, który wpuścił go do sali.

Wchodząc, zobaczył Davida Storeya, eskortowanego przez dwóch strażników. Fowkkes

znajdował się już przy stole, podobnie jak Langwiser i Kretzler. Bosch zerknął na zegarek. Do
wejścia sędziego i przysięgłych pozostało około piętnastu minut.

Podszedł do stołu prokuratorskiego, lecz nie usiadł. Oparł ręce na blacie, pochylił się i

spojrzał na parę oskarżycieli.

– Jesteś gotów, Harry? – spytała Langwiser. – Dziś wielki dzień.

– Owszem, dziś wielki dzień, ale nie z tego powodu, który masz na myśli. Czy poszlibyście

na ugodę, gdyby się przyznał i do Jody Krementz, i do Alicii Lopez? Nie żądalibyście czapy?

Obydwoje spojrzeli na niego z osłupieniem.

– No, pośpieszcie się, zaraz wejdzie sędzia. Mogę tam podejść i za pięć minut dać wam

podwójne morderstwo. Rodzina Alicii Lopez będzie zachwycona. Mówiliście im, że nie macie
podstaw do postawienia zarzutu.

– Harry, co ty opowiadasz? – spytała Langwiser. – Wnosiliśmy skargę dwa razy. Fowkkes

obalił zarzut.

– I nie mamy dowodów w związku z Lopez – dodał Kretzler. – Wiesz, że wielka ława

przysięgłych wydała decyzję. Nie ma ciała, nie…

– Słuchajcie, chcecie, żeby się przyznał czy nie? Wydaje mi się, że mogę to uzyskać. Dziś

rano aresztowałem Rudy’ego Tafero za morderstwo. Zaplanował je Storey, żeby mnie wrobić. Ale
plan spalił na panewce i Tafero poszedł na ugodę. Będzie sypał.

– Jezu Chryste! – wyrwało się Kretzlerowi.

Powiedział to zbyt głośno. Bosch obejrzał się na stół obrony. Fowkkes i Storey patrzyli na

nich. Na ławach prasowych Jack McEvoy zajmował właśnie miejsce najbliższe stołu. Inni
dziennikarze jeszcze się nie zjawili.

– Co ty opowiadasz? – powtórzyła Langwiser. – Jakie morderstwo?

Bosch zignorował pytanie.

– Pójdę tam – oznajmił. – Chcę powiedzieć to Storeyowi prosto w oczy.

Kretzler i Langwiser spojrzeli po sobie. Langwiser wzruszyła ramionami i z rozdrażnieniem

machnęła ręką.

– Warto spróbować. I tak karę śmierci trzymaliśmy w odwodzie.

– No więc dobra – rzucił Bosch. – Namówcie protokolanta, żeby zajął czymś sędziego.

Chciałbym zyskać na czasie.

Obszedł stół obrony i stanął przed nim, by widzieć jednocześnie Storeya i Fowkkesa.

Fowkkes zapisywał coś w notatniku. Bosch chrząknął. Po chwili adwokat bez pośpiechu uniósł
głowę.

– Słucham, detektywie? Czy nie powinien pan teraz siedzieć przy swoim stole,

przygotowując się do…

– Gdzie jest Rudy Tafero? – Zadając to pytanie, Bosch patrzył na Storeya.

Fowkkes zerknął w stronę miejsca przy barierce, które zwykle Tafero zajmował podczas

sesji sądowych.

– Z pewnością jest już w drodze – odparł. – Mamy jeszcze kilka minut.

– W drodze? – uśmiechnął się Bosch. – O tak, jest w drodze. Do pojedynczej celi w

Corcoran, a może w Pelican Cove, jeśli mu się poszczęści. Słowo daję, nie chciałbym być w skórze
byłego gliniarza, odsiadującego wyrok w Corcoran.

Fowkkes zachował obojętny wyraz twarzy.

– Detektywie, nie wiem, o czym pan mówi. Usiłuję opracować strategię obrony, ponieważ

wydaje mi się, że oskarżenie zamierza dzisiaj zwinąć żagle. A zatem, jeśli nie ma pan nic przeciw
temu…

Bosch nie spuszczał oczu ze Storeya.

– Nie będzie żadnej strategii. Nie ma obrony. Dziś rano Rudy Tafero został aresztowany.

Oskarżono go o zabójstwo i usiłowanie zabójstwa. Pański klient z pewnością może panu wszystko
objaśnić. Chyba że pan już wcześniej o tym wiedział.

Fowkkes zerwał się z krzesła, jakby zamierzał zgłosić sprzeciw.

– Proszę pana, to absolutnie wbrew przepisom, aby pan podchodził do stołu obrony i…

– Dwie godziny temu zawarł z nami umowę. Opowie o wszystkim. – Bosch nadal mówił do

Storeya, ignorując Fowkkesa. – A oto propozycja. Macie około pięciu minut, żeby porozumieć się z
Langwiser i Kretzlerem i przyznać się do zabójstwa zarówno Krementz, jak i Lopez.

– To oburzające. Zamierzam wnieść skargę do sędziego.

Bosch wreszcie spojrzał na Fowkkesa.

– Proszę bardzo. Ale to niczego nie zmieni. Pięć minut.

Bosch podszedł do biurka protokolanta przed stołem sędziowskim. Z boku leżały

zgromadzone dowody. Między nimi znalazł zdjęcie, którego szukał. Zgarnął je i wrócił do stołu
obrony. Fowkkes pochylał się, a Storey szeptał mu coś do ucha. Bosch położył na stole

powiększoną fotografię biblioteczki Storeya. Postukał palcem w dwie książki na najwyższej półce.
Można było wyraźnie odczytać tytuły na grzbietach. Jeden brzmiał „Sztuka ciemności”, a drugi po
prostu „Bosch”.

– Tu ma pan premedytację.

Zostawił dowód na stole i ruszył w stronę swojego miejsca. Po dwóch krokach jednak

zawrócił i oparł dłonie o blat. Spojrzał prosto na Storeya i odezwał się na tyle głośno, by mógł go
słyszeć siedzący z tyłu McEvoy.

– Wiesz, co było twoim największym błędem, Davidzie?

– Nie – odparł Storey drwiącym tonem. – Może mnie oświecisz?

Fowkkes ostrzegawczo ścisnął ramię swojego klienta.

– Rysowanie tej sceny dla Tafero – powiedział Bosch. – Nie omieszkał schować twoich

uroczych obrazków w skrytce bankowej w City National. Wiedział, że mogą mu się przydać, i miał
rację. Dzięki nim wykupił się dzisiaj od kary śmierci. Jak będzie z tobą?

Cień niepewności w oczach zdradził Storeya. Nie zamrugał, ale takie sprawiał wrażenie.

Bosch wiedział już, że jest po wszystkim, ponieważ wiedział o tym sam Storey.

Wyprostował się i spojrzał niedbale na zegarek, a potem na Fowkkesa.

– Zostały mniej więcej trzy minuty, panie Fowkkes. Chodzi o życie pańskiego klienta.

Wrócił do stołu prokuratorskiego i usiadł. Kretzler i Langwiser pochylili się, szepcząc

pytania, lecz zignorował je.

– Zaczekajmy, co będzie.

Przez następne pięć minut ani razu nie spojrzał w stronę stołu obrony. Słyszał szepty i

pojedyncze słowa, lecz nie docierała do niego treść rozmowy. Salę wypełniła publiczność i
przedstawiciele mediów.

Obrona nie wystąpiła z niczym.

Punktualnie o dziewiątej otworzyły się drzwi, przez które wkroczył sędzia Houghton. Zajął

miejsce za stołem i obrzucił spojrzeniem oskarżycieli i obronę.

– Panie i panowie, czy można wezwać przysięgłych?

– Tak, Wysoki Sądzie – odparł Kretzler.

Obrona milczała. Houghton zerknął w tamtą stronę z zaciekawionym uśmiechem.

– Panie Fowkkes, czy mogę wezwać przysięgłych?

Bosch odchylił się na oparcie krzesła, aby Langwiser i Kretzler nie zasłaniali mu stołu

obrony. Fowkkes siedział zgarbiony, w pozie, jakiej nigdy przedtem nie przybrał na sali rozpraw.
Opierał się łokciem o poręcz, a w uniesionej ręce trzymał długopis, który przesuwał między
palcami. Wydawał się głęboko pogrążony w przygnębiających myślach. Jego klient, sztywno
wyprostowany, patrzył w przestrzeń.

– Panie Fowkkes? Czekam na odpowiedź.

Fowkkes w końcu spojrzał na sędziego. Bardzo wolno dźwignął się z krzesła i podszedł do

pulpitu.

– Wysoki Sądzie, czy możemy odbyć poufną naradę?

Wyraz twarzy sędziego zdradzał ciekawość pomieszaną z irytacją. Podczas procesu przyjęto

zasadę, że wszelkie wnioski o konferencje na osobności mają być zgłaszane przed ósmą trzydzieści
rano, by umożliwić rozważenie ich i przedyskutowanie spornych kwestii bez przerywania
rozprawy.

– Nie można omówić tej sprawy w trybie jawnym, panie Fowkkes?

– Nie, Wysoki Sądzie. Nie teraz.

– Dobrze, proszę podejść.

Houghton wezwał prawników gestem obu rąk, jak gdyby dawał znaki cofającej się

ciężarówce.

Prokuratorzy i adwokat zbliżyli się do stołu i skupili wokół sędziego. Ze swego miejsca

Bosch widział ich twarze i nie musiał słyszeć, o czym szeptali. Fowkkes był blady jak ściana,
Langwiser i Kretzler natomiast rośli w oczach. Langwiser nawet zerknęła na Boscha, przesyłając
mu zwycięskie spojrzenie.

Obejrzał się na oskarżonego. Czekał – i wreszcie David Storey powoli odwrócił głowę i ich

oczy spotkały się po raz ostatni. Bosch nie uśmiechnął się, nie zamrugał. Po prostu patrzył
nieruchomym wzrokiem. W końcu to Storey pierwszy spuścił oczy i utkwił je w swoich dłoniach
spoczywających na kolanach. Bosch poczuł, jak cierpnie mu skóra głowy. Znał to uczucie;
doświadczał go w chwilach, gdy zdarzało mu się przelotnie dostrzec ukryte zazwyczaj oblicze.

Naradę zakończono i dwójka prokuratorów szybko wróciła do stołu. Ich ruchy i miny

wyraźnie zdradzały podniecenie. Za to J. Reason Fowkkes szedł bardzo powoli.

– I na tym koniec, Fowkkes – szepnął Bosch.

Siadając, Langwiser chwyciła Boscha za ramię.

– Przyzna się – rzuciła półgłosem. – Do Krementz i do Lopez. Kiedy tam do nich

podszedłeś, mówiłeś o karze łącznej czy podwójnej?

– O żadnej.

– Okay. Zgodziliśmy się na łączną, ale omówimy to jeszcze u sędziego w gabinecie.

Najpierw musimy wnieść formalny zarzut w sprawie Lopez. Chcesz się przyłączyć i aresztować
Storeya?

– Wszystko jedno. Dobrze, jeśli wam na tym zależy.

Bosch wiedział, że to tylko formalność prawna. Storey znajdował się już w areszcie.

– Zasłużyłeś na to, Harry. Chcemy, żebyś przy tym był.

– W porządku.

Sędzia uderzył młotkiem, skupiając na sobie uwagę sali. Dziennikarze w ławach prasowych

pochylili się naprzód. Wiedzieli, że dzieje się coś ważnego.

– Zarządzam przerwę do dziesiątej – oznajmił Houghton. – Teraz proszę strony do gabinetu.

Wstał, zszedł po trzech stopniach i zniknął w tylnych drzwiach, zanim strażnik zdążył

zawołać: „Proszę wstać”!

46

McCaleb trzymał się z dala od „Ścigającej Fali”, nawet gdy ostatni detektyw i ekspert

sądowy skończyli swoją robotę. Od wczesnego popołudnia do zmierzchu łódź oblegali dziennikarze
prasowi i telewizyjni. Strzelanina na pokładzie połączona z aresztowaniem Tafero oraz
nieoczekiwane przyznanie się przez Davida Storeya do winy uczyniły z łodzi centralny punkt
rozwijającej się szybko historii. Wszystkie lokalne kanały, a także sieci telewizyjne, nadawały
relacje z przystani, pokazując reporterów na tle „Ścigającej Fali” z widoczną żółtą taśmą policyjną
na drzwiach salonu.

Przez większą część popołudnia McCaleb ukrywał się na łodzi Buddy’ego Lockridge’a,

siedząc pod pokładem i przywdziewając jeden z obszernych kapeluszy rybackich Buddy’ego,
ilekroć wystawiał głowę przez luk, żeby sprawdzić, co się dzieje na zewnątrz. Buddy i on znowu z
sobą rozmawiali. Opuściwszy Departament Szeryfa i dotarłszy na przystań przed dziennikarzami,
McCaleb odszukał Buddy’ego i przeprosił go za przypuszczenie, że to on był źródłem przecieku.
Buddy z kolei przeprosił za wykorzystywanie „Ścigającej Fali” jako miejsca spotkań z
masażystkami erotycznymi. McCaleb zgodził się powiedzieć Gracieli, że mylił się co do roli
odegranej przez Buddy’ego. Zgodził się również nie mówić jej o masaży stkach. Buddy wyjaśnił,
że nie chciałby, aby Graciela miała o nim jeszcze gorsze zdanie, niż prawdopodobnie w tej chwili
ma.

Kryjąc się na łodzi, oglądali najnowsze doniesienia w małym, dwunastocalowym

telewizorze Buddy’ego. Kanał dziewiąty, który pokazywał proces Storeya na żywo, był najbardziej
na bieżąco, nadając ciągłą relację z gmachu sądu w Van Nuys i z siedziby biura szeryfa.

Wydarzenia dnia oszołomiły McCaleba i napełniły go podziwem. David Storey

niezwłocznie przyznał się do popełnienia dwóch morderstw, a jednocześnie do śródmiejskiego sądu
w Los Angeles wpłynął akt oskarżenia przeciw niemu o współudział w zabójstwie Edwarda Gunna.
Reżyser uniknął kary śmierci w dwóch pierwszych sprawach, lecz groziła mu ona za zabójstwo
Gunna – chyba żeby zawarł kolejną ugodę z oskarżycielami.

W telewizyjnej relacji z konferencji w biurze szeryfa główną rolę odgrywała Jaye Winston.

Odpowiadała na pytania dziennikarzy po wystąpieniu szeryfa, który – w otoczeniu grubych ryb z
Departamentu Policji i FBI – odczytał oświadczenie przedstawiające wydarzenia dnia z punktu
widzenia instytucji prowadzących śledztwo. Nazwisko McCaleba padło wielokrotnie w trakcie
dyskusji na temat dochodzenia oraz strzelaniny na pokładzie „Ścigającej Fali”. Na zakończenie
konferencji prasowej Winston jeszcze raz podziękowała McCalebowi za dobrowolnie podjęte
działania, które zadecydowały o rozwiązaniu sprawy.

Nazwisko Boscha również było często wymieniane, lecz on sam nie brał udziału w żadnej

konferencji. Po wydaniu w Van Nuys orzeczenia o winie Storeya, tłum dziennikarzy osaczył przed
drzwiami sali Boscha i prawników uczestniczących w procesie. Na jednym z telewizyjnych
kanałów McCaleb zobaczył, jak Bosch przepycha się między reporterami i kamerami, odmawiając
komentarzy, a potem korzysta z wyjścia awaryjnego i znika na schodach.

Jedynym dziennikarzem, który dopadł McCaleba, był Jack McEvoy – wciąż miał numer

telefonu komórkowego. McCaleb odbył z Jackiem krótką rozmowę, lecz nie chciał szerzej
komentować tego, co zaszło w kajucie „Ścigającej Fali” i jak bliski był wówczas śmierci. Nie mógł
się dzielić tak osobistymi myślami z żadnym reporterem.

Zadzwonił do Gracieli, żeby ją o wszystkim poinformować, zanim obejrzy wiadomości

telewizyjne. Powiedział, że najprawdopodobniej dotrze do domu dopiero następnego dnia,
ponieważ stada dziennikarzy będą z pewnością obserwowały łódź jeszcze po zmroku. Odparła, że

się cieszy, iż jest już po wszystkim i że Terry wróci do domu. W jej głosie wyczuł nutę napięcia i
wiedział, że będzie musiał je rozładować po powrocie na wyspę.

McCalebowi udało się wymknąć z łodzi Buddy’ego późnym popołudniem, kiedy uwagę

dziennikarzy odwróciła ożywiona działalność na parkingu. Policja odholowywała starego lincolna
continentala, którym bracia Tafero przyjechali poprzedniego wieczoru na przystań, aby
zamordować McCaleba. Gdy ekipy telewizyjne obserwowały i filmowały podczepianie i holowanie
samochodu, McCaleb przemknął się niepostrzeżenie do swojego cherokee. Uruchomił auto i
wyjechał z parkingu przed ciężarówką holującą. Żaden reporter nie zwrócił na niego uwagi.

Było już zupełnie ciemno, gdy dotarł do domu Boscha. Za otwartymi frontowymi drzwiami

zobaczył drugie, siatkowe, zamknięte na haczyk. Zastukał w drewnianą framugę i spojrzał przez
siatkę w głąb mrocznego przedpokoju. W salonie paliła się pojedyncza lampa. Słyszał dźwięki
muzyki i pomyślał, że to ta sama płyta Arta Peppera, którą Bosch puścił podczas ostatnich
odwiedzin. Ale Boscha nigdzie nie było widać.

McCaleb zerknął przez ramię w stronę ulicy, a potem z zaskoczeniem dostrzegł za siatką

Boscha. Bosch odczepił haczyk i otworzył drzwi. Miał na sobie ten sam garnitur, w którym
McCaleb widział go w telewizji. W opuszczonej ręce trzymał butelkę Anchor Steam.

– Terry! Wejdź. Myślałem, że to jakiś dziennikarz. Wścieka mnie, kiedy przyłażą do domu.

Powinno być choć jedno takie miejsce, gdzie nie mają wstępu.

– Tak, znam to. Obstąpili lodź z wszystkich stron. Musiałem zwiewać. – McCaleb wyminął

Boscha w korytarzu i wszedł do salonu. – A pomijając dziennikarzy, Harry, jak wygląda sytuacja?

– Znakomicie. To był dla nas dobry dzień. Jak tam twoja szyja?

– Boli jak cholera. Ale przynajmniej żyję.

– A to najważniejsze. Napijesz się piwa?

– Ehm… chętnie.

Gdy Bosch poszedł po piwo, McCaleb ruszył w stronę tarasu na tyłach domu.

Na tarasie panowała ciemność, przez co światła odległego miasta wydawały się jeszcze

jaśniejsze. McCaleb słyszał nieustanny szum samochodów, docierający z autostrady poniżej.
Reflektory z trzech różnych dróg rozświetlały niebo. Bosch wkroczył na taras i podał McCalebowi
butelkę.

– Szklanki nie trzeba, co?

– Nie trzeba.

Przez chwilę popijali w milczeniu, wpatrując się w mrok. McCaleb rozważał, jak

powiedzieć to, co ma do powiedzenia. Nie znalazł jeszcze odpowiednich słów.

– Kiedy odjeżdżałem, zabierali właśnie samochód Tafero – odezwał się wreszcie.

Bosch skinął głową.

– A twoja łódź? Skończyli z nią?

– Tak, skończyli.

– Duży bałagan zostawili? Zawsze robią bałagan.

– Pewnie tak. Jeszcze tam nie byłem. Będę się o to martwił jutro.

Bosch przytaknął. McCaleb pociągnął solidny łyk i odstawił butelkę obok poręczy. Łyknął

za dużo. Poczuł piekący ból w gardle i zatokach.

– Nic ci nie jest? – spytał Bosch.

– Nie, nic. – Otarł usta wierzchem dłoni. – Harry, chciałem ci powiedzieć, że już nie

jesteśmy przyjaciółmi.

Bosch parsknął śmiechem, lecz nagle ucichł.

– Co takiego?

McCaleb widział jego oczy, wpatrzone w ciemność. Odbijało się w nich światło z dołu,

wydobywając dwa czarne punkty źrenic.

– Powinieneś był zostać trochę dłużej, gdy Jaye przesłuchiwała Tafero.

– Nie miałem czasu.

– Zapytała go o lincolna, a on odpowiedział, że to był jego tajny samochód. Używał go,

kiedy nie chciał zostawić najmniejszego śladu. Miał kradzione tablice rejestracyjne. I fałszywe
dokumenty.

– To chyba logiczne, że taki facet jak on używał specjalnego auta do mokrej roboty.

– Nie rozumiesz mnie? Naprawdę?

Bosch dopił piwo. Opierał się łokciami o poręcz i odrywał strzępy etykietki od butelki.

Rzucał je przed siebie, w ciemność.

– Nie, Terry, nie rozumiem cię. Może mi wyjaśnisz, o co ci chodzi?

McCaleb uniósł butelkę, lecz odstawił ją, nie pijąc.

– Jego prawdziwy samochód, codziennie używany, to mercedes czterysta trzydzieści CLK.

Na ten numer wypisano mandat za parkowanie przed pocztą, z której nadawał przekaz.

– No dobra, więc miał dwa auta. Jedno ukryte i jedno na pokaz. Co z tego?

– To, że wiedziałeś coś, o czym nie powinieneś wiedzieć.

– O co ci chodzi? Co niby wiedziałem?

– Wczoraj wieczorem zapytałem cię, dlaczego wszedłeś na moją łódź. Odpowiedziałeś, że

zauważyłeś lincolna Tafero i zrozumiałeś, że coś jest nie tak. Skąd wiedziałeś, że to lincoln Tafero?

Bosch milczał przez długą chwilę. Potem, spoglądając w ciemność, pokiwał głową.

– Uratowałem ci życie – przypomniał.

– Ja tobie też.

– Już powiedziałem, że jesteśmy kwita, Terry. I niech tak zostanie.

McCaleb pokręcił głową. Miał wrażenie, że z jego żołądka wysuwa się pięść, która sięga po

nowe serce.

– Sądzę, że rozpoznałeś tego lincolna i wiedziałeś, że przysporzy mi kłopotów, bo już

wcześniej obserwowałeś Tafero. Może wtedy, gdy używał lincolna. Może wtedy, gdy obserwował
Gunna i planował zbrodnię. Może w noc zbrodni. Uratowałeś mnie, Harry, bo o czymś wiedziałeś.

McCaleb umilkł, dając Boschowi sposobność obrony.

– Jest w tym dużo „może”, Terry.

– No pewnie. Dużo „może” i jeden domysł. Domyśliłem się, że w jakiś sposób

zorientowałeś się w powiązaniach Tafero i Storeya i wiedziałeś, że zechcą ci zaszkodzić w sądzie.
Obserwowałeś Tafero i wiedziałeś, że ma Gunna na oku. Wiedziałeś, co się zapowiada, i pozwoliłeś
na to. – McCaleb pociągnął spory łyk z butelki i odstawił ją na parapet. – Niebezpieczna gra, Harry.
Mało brakowało, żebyś się pośliznął. Ale chyba i beze mnie potrafiłbyś to odwrócić przeciw nim.

Bosch bez słowa wpatrywał się w przestrzeń.

– Mam tylko nadzieję, że to nie ty zawiadomiłeś tamtej nocy Tafero, iż Gunn trafił do celi.

Powiedz mi, że to nie ty, Harry. Powiedz mi, że nie wydostałeś go z celi, żeby tak skończył.

Bosch nadal milczał. McCaleb skinął głową.

– Jeśli chcesz komuś podać rękę, Harry, podaj samemu sobie.

Bosch spuścił oczy i lekko pokręcił głową. McCaleb dostrzegł ten ruch.

– Robimy to, co musimy – powiedział cicho Bosch. – Czasami masz wybór, a czasami

pozostaje tylko konieczność. Coś się zdarza, coś złego, ale zarazem dobrego.

Umilkł. McCaleb odczekał długą chwilę.

– To nie ja zadzwoniłem – powiedział Bosch.

Odwrócił się i spojrzał na McCaleba. W jego czarnych oczach znowu odbijały się światła.

– Nie ma już… trzech potworów.

– Ale w ten sposób?… Nie działamy w ten sposób.

Bosch pokiwał głową.

– A ty,Terry? Wszedłeś do biura i zaskoczyłeś braciszka. Zupełnie jakbyś nie wiedział, że

coś się zacznie. A dobrze wiesz, że zaczęło się od tego.

Twarz McCaleba poczerwieniała pod spojrzeniem Boscha. Milczał. Nie potrafił

odpowiedzieć.

– Miałeś swój własny plan, Terry. Więc czym się różnimy?

– Czym? Jeśli tego nie widzisz, to znaczy, że bardzo nisko upadłeś. Pogubiłeś się.

– No cóż, może się pogubiłem, a może odnalazłem. Muszę się nad tym zastanowić. A ty

lepiej jedź już do domu. Wracaj na swoją wysepkę, do swojej córeczki. Schowaj się za tym, co, jak
ci się wydaje, widzisz w jej oczach. I udawaj, że świat jest inny, niż jest.

McCaleb skinął głową. Powiedział, co miał do powiedzenia. Odsunął się od balustrady,

zostawiając piwo, i ruszył w stronę drzwi. Gdy wchodził do domu, Bosch dorzucił:

– Myślisz, że nazwanie jej imieniem dziewczyny, o którą nikt nie dbał i której nikt nie

kochał, jest jakimś zadośćuczynieniem? To się mylisz, stary. Wracaj do domu i dalej snuj marzenia.

McCaleb przystanął w drzwiach i obejrzał się przez ramię.

– Żegnaj, Harry.

– Taa, żegnaj.

Terry poszedł korytarzem do wyjścia. Mijając fotel z zapaloną lampą obok, zauważył na

poręczy wydruk sporządzonego przez siebie portret charakterologicznego Boscha. Nie zatrzymał
się. Przekroczywszy próg domu, starannie zamknął za sobą drzwi.

47

Bosch stał ze spuszczoną głową na tarasie, opierając łokcie o balustradę. Myślał o słowach

McCaleba, tych wypowiedzianych i tych na papierze. Rozdzierały go od wewnątrz niczym gorące
odłamki szrapnela. Czuł, że gdzieś w nim pojawiają się głębokie pęknięcia. Miał wrażenie, że coś
go pochwyciło i wciąga w czarną dziurę, że zapada się w nicość.

– Co ja zrobiłem? – szepnął. – Co ja zrobiłem?

Wyprostował się i dostrzegł obok poręczy butelkę ze zdartą nalepką. Złapał ją i cisnął w

mrok, najdalej jak mógł. Obserwował tor jej lotu. Światło księżyca, odbijające się w brązowym
szkle, pozwalało go śledzić. Bosch usłyszał głośny brzęk, gdy butelka wpadła w zarośla na zboczu i
rozbiła się o kamień.

Zobaczył niedopite piwo McCaleba i sięgnął po nie. Zamachnął się, mając zamiar rzucić

butelką, tak by doleciała do autostrady, ale się rozmyślił. Odstawił butelkę i wszedł do domu.

Zgarnął kartki z wydrukiem z poręczy fotela i zaczął je drzeć na kawałki. Potem poszedł do

kuchni, odkręcił wodę i wrzucił strzępki papieru do zlewu. Włączył maszynkę do mielenia
odpadków i popchnął strzępki w stronę odpływu. Czekał, dopóki odgłosy pracy urządzenia nie
powiedziały mu, że zmielony papier zniknął. Wyłączył maszynkę i patrzył, jak woda ścieka do
zlewu.

Powoli uniósł oczy i spojrzał przez kuchenne okno ku Cahuenga Pass. W przesmyku

błyszczały światła Hollywood, lustrzane odbicie gwiazd z wszystkich możliwych galaktyk.
Pomyślał o złych stronach tego miejsca. Miejsca, w którym więcej było zła niż dobra. Miasta, w
którym ziemia mogła się rozstąpić i wessać człowieka w czarną otchłań. Miasta zagubionych
świateł. Jego miasta. Takie właśnie było, a mimo to, mimo wszystko, pozwalało zacząć od nowa.
Jego miasto. Miasto drugiej szansy.

Bosch skinął głową. Pochylił się, zamknął oczy, nabrał wody w dłonie i uniósł je do twarzy.

Woda była zimna, orzeźwiająca – i pomyślał, że taki właśnie powinien być każdy chrzest, każda
szansa rozpoczęcia życia od nowa.

48

Na łodzi nadal śmierdziało spalonym prochem.

McCaleb rozglądał się po głównej kajucie. Na podłodze leżały gumowe rękawiczki i różne

inne śmieci. Wszystko było upstrzone czarnym proszkiem daktyloskopijnym. Ze ściany wyjęto
drzwi razem z futryną. Usunięto także całą wierzchnią warstwę ściany w korytarzu. McCaleb
wyszedł z kajuty i przystanął obok miejsca, w którym zginął z jego ręki młodszy Tafero. Brunatne
plamy zaschniętej krwi nigdy nie dadzą się zmyć z ułożonych na przemian jasnych i ciemnych
desek podłogi. Pozostaną tam jako przypomnienie.

Wpatrując się w krwawe ślady, zobaczył w myślach samego siebie, oddającego strzały do

młodego mężczyzny. Obrazy przesuwały się w zwolnionym tempie. Pomyślał o tym, co usłyszał od
Boscha na tarasie. Że pozwolił, by młody Tafero go śledził. Zaczął rozważać wymiar własnej winy.
Czy istotnie zawinił w mniejszym stopniu niż Bosch? Obydwaj puścili w ruch pewne mechanizmy.
Każda akcja wywołuje porównywalną, lecz przeciwstawną reakcję. Jeśli wkraczasz w ciemność,
ona wkracza w ciebie.

– Robimy to, co musimy – powiedział głośno.

Wszedł do salonu i wyjrzał przez oszklone drzwi. Furgonetki reporterów wciąż stały na

parkingu. McCalebowi udało się jakoś wśliznąć na łódź. Zaparkował auto na odległym krańcu
przystani i dopłynął do „Ścigającej Fali” pożyczoną szalupą. Wdrapał się na pokład, niedostrzeżony
przez nikogo.

Zauważył, że reporterzy nastawiają mikrofalowe anteny na dachach furgonetek i szykują się

do nadania relacji o jedenastej, kierując kamery w stronę „Ścigającej Fali”. McCaleb z uśmiechem
otworzył telefon i wybrał numer Buddy’ego Lockridge’a.

– Buddy, to ja. Słuchaj, jestem na łodzi i muszę dotrzeć do domu. Chciałem cię prosić o

przysługę.

– Musisz płynąć zaraz? Jesteś pewien?

– Jestem. Więc mam do ciebie prośbę: kiedy usłyszysz, że odpalam silnik, zluzuj cumy. I

zrób to jak najszybciej. Ja zajmę się resztą.

– Chcesz, żebym popłynął z tobą?

– Nie, dam sobie radę. Bądź tu w piątek. W sobotę rano mamy zamówioną wycieczkę.

– Dobra, Terror. W radio mówili, że morze jest spokojne i nie ma mgły, ale uważaj.

McCaleb rozłączył się i podszedł do drzwi salonu. Większość dziennikarzy i ich ekip była

pochłonięta własnymi sprawami. Nie patrzyli na łódź, upewniwszy się wcześniej, że jest pusta.
Rozsunął drzwi i wyszedł. Zamknąwszy drzwi za sobą, wspiął się szybko po drabinie na mostek.
Otworzył zamek błyskawiczny w plastikowej osłonie i wsunął się pod nią. Jednym rzutem oka
sprawdził, czy obie dźwignie są wyzerowane, otworzył przepustnicę i wsunął klucz w stacyjkę.

Przekręcił klucz i usłyszał wizg silników. Przez plastikową osłonę dostrzegł reporterów,

odwracających się w stronę łodzi. Silniki w końcu zaskoczyły, więc przesunął dźwignię na szybkie
nagrzewanie. Obejrzawszy się ponownie, zauważył Buddy’ego za rufą. Paru dziennikarzy podążało
jego śladem.

Buddy szybko odczepił obie cumy rufowe i rzucił je w stronę kokpitu. Następnie przesunął

się naprzód, by zluzować cumę dziobową. McCaleb stracił go z oczu, lecz usłyszał okrzyk:

– Droga wolna!

McCaleb przesunął dźwignie i wyprowadził łódź z basenu. Wchodząc w tor wodny, obejrzał

się i dostrzegł na molo Buddy’ego, a za nim grupę dziennikarzy.

Znalazłszy się poza zasięgiem kamer, rozpiął i zdjął plastikowe osłony. Owiała go chłodna,

orzeźwiająca bryza. Migające światełka wskazywały mu drogę. Spojrzał ponad nimi w ciemność,
lecz nic nie zobaczył. Dopiero gdy włączył radar, wyspa pojawiła się na ekranie.

Dziesięć minut później, przepłynąwszy linię przybrzeżną, McCaleb wyjął telefon z kieszeni

kurtki i zadzwonił do domu. Wiedział, że jest późno i dzieci mogą się obudzić. Graciela szybko
podniosła słuchawkę, odzywając się niecierpliwym szeptem.

– Przepraszam, to tylko ja.

– Terry? Nic ci nie jest?

– Nic. Płynę do domu.

– W ciemnościach?

McCaleb zastanowił się nad ostatnim słowem.

– Dam sobie radę. Dobrze widzę w ciemnościach.

Graciela milczała. Potrafiła rozpoznać, kiedy mówił o czymś, mając na myśli co innego.

– Zapal światło na ganku – powiedział. – Będę go wypatrywał, kiedy dopłynę.

Rozłączył się i pchnął dźwignie w górę. Dziób uniósł się i opadł. Łódź minęła ostatni znak

świetlny o dwadzieścia jardów i podjęła kurs. Księżyc w trzeciej kwadrze wyścielał drogę płynnym
srebrem. McCaleb mocno uchwycił stery i pomyślał o chwili, w której był przekonany, że zaraz
umrze. Przypomniał sobie krzepiącą wizję córki, którą wówczas zobaczył. Łzy popłynęły mu po
policzkach i szybko obeschły w podmuchach morskiej bryzy.

{1}Cave (ang.) – jaskinia (przyp. tłum.).

{2}Cavern (ang.) – jaskinia, kawerna (przyp. tłum.).

{3}Wise (ang.) – mądry (przyp. tłum.).