Akt Unii

wystawiony w Krewie dnia 14 sierpnia 1385 r.

My Jagie³³o, z mocy boskiej wielki ksi¹¿ê litewski, Rusi pan i dziedzic przyrodzony,
oznajmujemy wszystkim, komu nale¿y, a którzy niniejsze pismo widzieæ bêd¹, to, o czem nas
powiadomili ze strony najjaœniejszej pani, z bo¿ej ³aski, królowej wêgierskiej, polskiej,
dalmackiej i t. d., szlachetni i czcigodni mê¿owie, ksi¹dz Stefan, proboszcz chanadieñski,
W³adys³aw, syn Kakasa de Kaza, kasztelan z Potoka, W³odko, czeœnik krakowski, Miko³aj,
kasztelan zawichoski, i Krystyn, dzier¿awca kazimierski.

Naprzód tedy powiedzieli, jako oœwiecony ksi¹¿ê litewski, Jagie³³o, wyprawi³ swoich
uroczystych pos³ów najpierw do panów ziemian polskich, a nastêpnie do jej królewskiego
majestatu. Ci zaœ pos³owie, którzy byli do królewskiego majestatu wyznaczeni, wziêli z sob¹
listy wierzytelne od g³ównego i naczelnego pos³a, przeœwietnego ksiêcia Skirgie³³y, brata
wielkiego ksiêcia Jagie³³y, który dla pewnych przyczyn osobiœcie przed majestatem jej
królewskim stawiæ siê nie móg³. Pos³owie jego, ksi¹¿ê Borys i Hanko, starosta wileñski,
stan¹wszy przed królow¹ wêgiersk¹, tak, sprawê wyk³adaj¹c, mówili:

Wielu cesarzów, królów i ró¿nych ksi¹¿¹t pragnê³o wejœæ w sta³e stosunki pokrewieñstwa z
tym¿e wielkim ksiêciem litewskim; lecz Bóg wszechmog¹cy zachowa³ to dla osoby waszej
królewskiej moœci. Przeto, najjaœniejsza pani, spe³nij to zbawienne polecenie, przyjmij
wielkiego ksiêcia Jagie³³ê za syna i oddaj mu w ma³¿eñstwo najukochañsz¹ córkê swoj¹,
Jadwigê, królowê polsk¹. Ufamy, ¿e z tego zwi¹zku wyniknie chwa³a Bogu, zbawienie
duszom, czeœæ ludziom a pomno¿enie królestwu. Nim zaœ to, o czem mowa, do koñca
stosownego dojdzie, wielki ksi¹¿ê Jagie³³o ze wszystkimi swoimi braæmi, jeszcze nie
ochrzczonymi, tudzie¿ z krewnymi, ze szlacht¹, ziemianami wiêkszymi i mniejszymi, w
ziemiach jego zamieszka³ymi, chce, ¿yczy i pragnie przyj¹æ wiarê katolick¹ œwiêtego
rzymskiego Koœcio³a. Nie mogli tego otrzymaæ od niego, pomimo usilnych starañ, wielu
cesarzów i ró¿nych ksi¹¿¹t, albowiem Bóg wszechmocny s³awê tê dla waszego królewskiego
majestatu zachowa³.
Na oczywistoœæ i moc tego, obiecuje wielki ksi¹¿ê Jagie³³o z³o¿yæ i wydaæ wszystkie swoje
skarby dla odzyskania utrat, które ponios³y tak Polska jak Litwa, je¿eli tylko królowa
wêgierska córkê swoj¹, Jadwigê, królowê polsk¹, œlubem ma³¿eñskim z nim skojarzy. Wielki
ksi¹¿ê Jagie³³o obiecuje sumê, zarêczon¹ miêdzy królow¹ wêgiersk¹ a ksiêciem Austryi,
mianowicie dwakroæ sto tysiêcy florenów, z³o¿yæ i wyp³aciæ. Ten¿e wielki ksi¹¿ê Jagie³³o
obiecuje i zarêcza w³asnym kosziem i staraniem przywróciæ królestwu polskiemu wszystkie
kraje, przez kogokolwiek oderwane od niego i zabrane. Ten¿e wielki ksi¹¿ê Jagie³³o obiecuje
wróciæ pierwotn¹ wolnoœæ wszystkim chrzeœcijanom, zw³aszcza ludziom obojej p³ci, z ziemi
polskiej, obyczajem wojennym zabranym i przesiedlonym, a to tak, ¿e ka¿dy lub ka¿da
bêdzie siê móg³ udaæ tam, gdzie bêdzie chcia³. Nareszcie ten¿e wielki ksi¹¿ê Jagie³³o
obiecuje ziemie swoje litewskie i ruskie na wieczne czasy do korony królestwa polskiego
przy³¹czyæ.
My przeto, przerzeczony wielki ksi¹¿ê litewski Jagie³³o, na powy¿sze oœwiadczenie poselskie,
dane i z³o¿one w naszem imieniu panom królestwa polskiego przez wspomnianego
Skirgie³³ê, brata naszego ukochanego, jako te¿ na zarêczenia, uczynione najjaœniejszej
królowej wêgierskiej El¿biecie przez wyslanych od tego¿ brata naszego pe³nomocników, w
obecnoœci pos³ów królowej pani, tak Wêgrów jak i Polaków, do naszej wysokoœci wys³anych,
razem z braæmi naszymi, ksi¹¿êtami litewskimi Skirgie³³¹, Korybutem, Witoldem, Ligwenem,
oraz w imieniu innych braci naszych, obecnych i nieobecnych, zgadzamy siê i oœwiadczamy
to tak rzeczonej królowej pani, jak i wspomnianym panom królestwa polskiego; te zaœ
oœwiadczenia poselskie kazaliœmy umocniæ pieczêciami naszemi i braci naszych i te we
wszystkiem potwierdzamy.

Dan w Krewie, w poniedzia³ek, w wigiliê Wniebowziêcia Najœwiêtszej Maryi Panny roku
pañskiego 1385-go.