W jedności z Chrystusem zwalczajmy szatańskie pokusy i dziękujmy

wspólnie Panu Bogu za 15 lat istnienia naszej diecezji

List pasterski Biskupa Świdnickiego na Wielki Post 2019 roku

Wstęp
Umiłowani diecezjanie, przed kilkoma dniami, w Środę Popielcową, rozpoczęliśmy

Wielki Post, nasze czterdziestodniowe przygotowanie do Świąt Wielkanocnych. Na tę
wielkopostną drogę Chrystus zadał nam do spełniania uczynki miłosierdzia: modlitwę, post
i jałmużnę. W czasie obrzędu posypania głowy popiołem, usłyszeliśmy słowa: „Nawracajcie
się i wierzcie w Ewangelię”, albo też przypomnienie, że jesteśmy prochem, który jednak
będzie ożywiony w końcowym zmartwychwstaniu. W dzisiejszej liturgii staje przed nami
Chrystus, odrzucający pokusy szatana, by nas pouczyć, jak winniśmy się zachować wobec
kusiciela. Czas Wielkiego Postu to czas ćwiczenia się w zwalczaniu i zwyciężaniu
szatańskich pokus. Rozważmy raz jeszcze scenę kuszenia Pana Jezusa i zastanówmy się, jaki
kształt przybierają dzisiejsze pokusy szatana i w jaki sposób je zwyciężać.

1. Pokusy szatana skierowane do Chrystusa

Jak słyszeliśmy, diabeł przedstawił Chrystusowi trzy pokusy. Pokusa pierwsza: „Jeśli

jesteś Synem Bożym, powiedz temu kamieniowi, żeby stał się chlebem” (Łk 4, 3). Szatan
wydaje się mówić: przemień go w chleb i najedz się, bo przecież po tak długim poście, jesteś
głodny! Jako Mesjasz przemieniaj ziemię w miejsce powszechnego dobrobytu, zamieniaj
kamienie w chleb. Niech ludziom wreszcie będzie dobrze. Tego przecież oczekują od
Mesjasza. Widzimy, że pokusa była wyrafinowana: miała na celu osiągnięcie dobra,
wprawdzie doczesnego, ale dobra. Jezus ją jednak zdecydowanie odrzucił. W odpowiedzi
szatanowi przytacza słowa z Księgi Powtórzonego Prawa (Pwt 8,3): „Nie samym chlebem
żyje człowiek” (Łk 4,4). A więc: ważny jest do życia chleb powszedni – podtrzymuje
przecież życie biologiczne, ale człowiek to nie sama biologia, to także duch. Chlebem
ziemskim nie można zaspokoić w pełni głodu człowieka. Człowiek potrzebuje innego
pokarmu do zaspokojenia swego głodu. Potrzebuje słowa Bożego, potrzebuje słowa prawdy,
potrzebuje dobra, miłości, sprawiedliwości i ostatecznie potrzebuje żyć wiecznie, odczuwa
lęk przed unicestwieniem. Nie wystarcza mu choćby bogata, szczęśliwa doczesność.
Potrzebuje szczęśliwej wieczności, wiecznego trwania – w pełnej prawdzie i w pełnej miłości.
A to może człowiekowi zapewnić jedynie Bóg.

Pokusa druga: szatan wyprowadza Chrystusa na górę, pokazuje Mu wszystkie królestwa

świata, ich przepych i mówi: „Tobie dam potęgę i wspaniałość tego wszystkiego, bo mnie są
poddane i mogę je dać komu zechcę. Jeśli więc upadniesz i oddasz mi pokłon, wszystko
będzie Twoje” (Łk 4,6-7). Może to oznaczać: obejmiesz rządy nad światem, poczujesz się
władcą politycznym, ale musisz się mi pokłonić i pamiętać, że to ja ci to dałem, mnie to
zawdzięczasz. Znowu wierutne, podstępne kłamstwo. Co na nie Chrystus? Odpowiedź i tym
razem jest zdecydowanie negatywna. Jezus cytuje w niej ponownie Księgę Powtórzonego
Prawa (6,13): „Napisane jest: «Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu
służyć będziesz»” (Mt 4, 8). Tym samym komunikuje szatanowi: nie chcę od ciebie władzy,

posiadłości, znaczenia i nie złożę ci pokłonu. Kłaniać się powinno tylko Bogu, a nie bożkom.
W kłanianiu się Bogu, w posłuszeństwie Mu okazywanym, kryje się wielkość i godność
człowieka.

Pokusa trzecia: szatan wyprowadza Jezusa na róg świątyni i mówi: „Jeśli jesteś Synem

Bożym, rzuć się stąd w dół. Jest bowiem napisane: «Aniołom swoim rozkaże o Tobie, żeby
Cię strzegli» i «na rękach nosić Cię będą, byś przypadkiem nie uraził swej nogi o kamień»”
(Łk 4,9-11). Znowu słyszymy zachętę szatana: pokaż kim jesteś, niech Cię podziwiają. Stać
cię na to. Chrystus konsekwentnie odrzuca i tę propozycję. Odwołuje się znowu do słów tej
samej Księgi Powtórzonego Prawa (Pwt 6,16): „Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga
swego” (Łk 4,12). Bóg nie chce spektakularnie okazywać swej potęgi, dla poklasku i sensacji.
Nie wolno Boga wystawiać na próbę, prosząc go o pozorne dobro, o dobro, w którym
szukamy własnej chwały, własnego interesu.

Drodzy bracia i siostry, wszystkie te trzy pokusy, jakie szatan przestawił Chrystusowi,

miały niby na celu osiągnięcie jakiegoś dobra, ale dobra przelotnego, kruchego, które nie jest
w stanie zaspokoić najgłębszych pragnień ludzkiego serca i uczynić go szczęśliwym. Diabeł
wiedział, że człowiek po pierwszym rajskim grzechu jest zraniony nieuporządkowaną
pożądliwością, którą Apostoł Jan w swoim Pierwszym Liście nazwał pożądliwością ciała,
pożądliwością oczu i pychą żywota. Napisał tak: „Wszystko bowiem, co jest na świecie,
a więc pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha tego życia, pochodzi nie od Ojca, lecz od
świata. Świat zaś przemija, a z nim jego pożądliwość; kto zaś wypełnia wolę Boża, ten trwa
na wieki” (1 J 2,16-17).

2. Pokusy kierowane do ludzi Kościoła, do świata, do nas

Moi drodzy, szatan po porażce z Chrystusem, nie wyprowadził się z tego świata. Jest

i pozostanie tutaj do końca ziemskich dni. Niektórzy kaznodzieje mówią, że diabeł nigdy nie
wyjeżdża na urlop, ustawicznie i pilnie pilnuje swoich interesów. Nadal przeszkadza ludziom
w ich dialogu i przyjaźni z Bogiem posługując się kłamstwem, które ma pozór prawdy.
Często przychodzi tam, gdzie się planuje się czy też już dokonuje się jakieś wielkie dobro.
Sieje zamieszanie, przedkłada pozorną prawdę i fałszywe dobro. Często żeruje na ludzkich
pożądliwościach, na skłonności ludzi do posiadania, do władzy, do znaczenia. Diabeł wcielał
się wielokrotnie w ludzi, którzy kłamali i niszczyli drugich. Historia zna ich z imienia
i nazwiska. Działał i działa on także w systemach, układach i strukturach społecznych.

Pozwólcie, że wskażę Wam na jedną z dzisiejszych, bardzo niebezpiecznych pokus, jaka

staje przed nami w ostatnim czasie w naszej ojczyźnie. Szatan dość skutecznie podsuwa
człowiekowi pokusę hołdowania ciału i stawiania przyjemności ponad wszystko. Pokusa ta
przybiera dziś bardzo konkretną postać seksualizacji dzieci i to już od wczesnych lat
przedszkolnych. Słyszymy o niezwykłej determinacji, z jaką niektórzy wprowadzają do szkół
postulaty tzw. ruchów LGBT. Nie bardzo rozumiemy, komu i dlaczego zależy na tym, by
zamiast zajęć z etyki, jako alternatywnych dla religii, wprowadzać za publiczne pieniądze
zajęcia, które tak naprawdę służą demoralizacji dzieci. Jest to o tyle niebezpieczne, że dzieci
na tym etapie rozwoju nie wiedzą, co jest dla nich dobre, a co złe. Natomiast to, co wydaje się
chwilowo przyjemne, w przyszłości może prowadzić do nieszczęść. Przypominają się w tym
kontekście słowa Pana Jezusa „kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych,

którzy wierzą we Mnie, temu byłoby lepiej kamień młyński zawiesić u szyi i utopić go
w głębi morza. Biada światu z powodu zgorszeń! (…) biada człowiekowi, przez którego
dokonuje się zgorszenie” (Mt 18, 6-7).

Jako ludzie wierzący, dla których wola Boża jest najważniejsza, musimy koniecznie

podjąć działania, które uniemożliwią coraz śmielsze działania gorszycieli. W rozpoczętym
okresie wielkopostnym, powinniśmy zrobić rachunek sumienia także i w tej dziedzinie.
Musimy zapytać: jak wypełniamy nasz obowiązek miłości Boga i bliźniego? Obowiązkiem
rodziców podjętym przy okazji chrztu ich dziecka jest wychowanie potomstwa w wierze,
a rodzice chrzestni wyrażali gotowość pomagania rodzicom w wypełnianiu ich obowiązku.
Jak zatem strzeżecie wiary swoich dzieci? W jakim duchu je wychowujecie? Czy
przyzwalając na demoralizujące działania w przedszkolach i szkołach nie sprzeniewierzacie
się swoim przyrzeczeniom? Nie można milczeć, gdy dzieje się zło. Władze oświatowe
twierdzą, że na terenie przedszkola i szkoły nie może się dziać nic, co sprzeciwiałoby się
przekonaniom i woli rodziców. Czuwajcie więc i pilnujcie: kto i jak wychowuje Wasze
pociechy. Na co zgadzacie się podpisując podsuwane Wam dokumenty na początku roku
szkolnego? Z pewnością pragniecie dla swoich dzieci tego, co najlepsze – zarówno
w wymiarze doczesności, jak i w wieczności. Można przytoczyć wiele przykładów, kiedy
rodzice w porę zareagowali i z powodzeniem podjęli działania na rzecz wyeliminowania
zagrożeń płynących z demoralizacji ich dzieci. Powiedzieli: „nie pozwolimy na to, nawet
gdybyśmy musieli przenieść dziecko do innego przedszkola czy szkoły”. Jest to możliwe.
Drodzy bracia i siostry, uważajmy tę sprawę za bardzo ważną dla naszych rodzin i dla
naszego Narodu. Historia naszej Ojczyzny dobitnie pokazuje, że wierność polskiej
i chrześcijańskiej tradycji uratowała Polaków przed unicestwieniem.

3. Rozpoczęcie świętowania piętnastolecia ustanowienia naszej diecezji

Drodzy Diecezjanie, w trzeciej części tego Listu, chcę was ponownie zaprosić do

udziału w zbliżających się uroczystościach, związanych z piętnastą rocznicą ustanowienia
naszej diecezji. W ramach naszego piętnastolecia, w okresie Wielkiego Postu, będziemy
uczestniczyć w dwóch uroczystościach. Pierwszą przeżyjemy w sobotę, 23 marca pod
przewodnictwem ks. arcybiskupa Salvatore Pennacchio, Nuncjusza Apostolskiego w Polsce,
który tego dnia w katedrze świdnickiej o godz. 11.00 będzie przewodniczył Mszy św.
dziękczynnej i wygłosi okolicznościową homilię. Na tę uroczystość jest zaproszony pan
Andrzej Duda prezydent Rzeczypospolitej Polski, biskupi z metropolii wrocławskiej z ks.
arcybiskupem Józefem Kupnym, naszym metropolitą na czele. Są także zaproszeni nasi
parlamentarzyści, prezydenci i burmistrzowie naszych miast, starostowie powiatów
i wójtowie gmin.

Druga uroczystość będzie miała miejsce w sobotę, 6 kwietnia na stadionie "Górnika"

przy wałbrzyskim Aqua Zdroju. Tego dnia Mszę św. o godz. 15.00 odprawi ks. kard.
Stanisław Dziwisz, wieloletni osobisty sekretarz kard. Karola Wojtyły i św. Jana Pawła II -
najbliższy świadek jego świętości. Bedzie to już piętnasta edycja tej szczególnej Mszy św.,
odprawianej każdego roku w rocznicę odejścia św. Jana Pawła II do wieczności.

Obie uroczystości będą transmitowanie przez Telewizję Trwam i Radio Maryja, aby

powiększyć wspólnotę modlących się i świętujących z nami.

Drodzy Diecezjanie, serdecznie zapraszam Was na te uroczystości. Uprzejmie proszę

wszystkich księży dziekanów o zorganizowanie na te uroczystości dekanalnych i parafialnych
pielgrzymek. Przybądźmy licznie, by wspólnie wyrazić Panu Bogu dziękczynienie za
„wielkie rzeczy”, które nam uczynił. Wyrażamy nadzieję, że to dziękczynienie będzie
zarazem zadatkiem Bożego Błogosławieństwa na przyszłość.

Zakończenie

Drodzy Diecezjanie, kończąc to wielkopostne słowo, serdecznie zachęcam wszystkich

do odnowy moralnej i religijnej własnego życia osobistego i rodzinnego. Módlmy się
pokornie i wytrwale, abyśmy potrafili odróżniać podstępne pokusy złego ducha od
prawdziwych natchnień Ducha Świętego, abyśmy byli przekonani, że nasza pomyślność
doczesna i wieczna zależy od okazywania Panu Bogu posłuszeństwa, na wzór samego
Chrystusa. Niech Maryja, nasza Matka, prowadzi nas wielkopostną drogą ku radosnym
Świętom Wielkanocnym w duchu dziękczynienia za piętnastolecie istnienia naszej diecezji.
Na wielkopostny trud duchowej odnowy wszystkim z serca błogosławię.

+ Ignacy Dec
Biskup Świdnicki

Zarządzenie

Powyższy List Biskupa Świdnickiego należy odczytać 10 marca br., w I Niedzielę

Wielkiego Postu, we wszystkich kościołach i kaplicach diecezji świdnickiej.

+ Adam Bałabuch
Wikariusz Generalny