Jessica Hart

Zwykły przypadek

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Mamusiu, chodź. Spóźnimy się.
- Idę, idę. - Neli gorączkowo grzebała w torbie, spraw­

dzając, czy wszystko zabrała. Ostatnio zrobiła się zapomi­
nalska, a rano zaspała. Gdyby nie wzięła z sobą kosmetyków,
musiałaby pójść na spotkanie biznesowe nieumalowana, co
w

obecnej sytuacji oznaczałoby dla niej katastrofę.

- Mamusiu... - westchnęła Clara.
- Muszę sobie kupić jakąś przyzwoitą torbę - mruknęła Neli.

- W tej niczego nie można znaleźć. Och... - Torba wypadła jej

z rąk, lądując na wycieraczce. Wypadły z niej klucze, przybory
do pisania, chusteczki, grzebień, kosmetyki i drobne monety.

Clara schyliła się, żeby pomóc je pozbierać.

- Mamo, co się z tobą dzieje? - zapytała poważnie, gdy

wyszły na ulicę. Można by pomyśleć, że to ona, dziesięcio­

letnia dziewczynka, jest w tej chwili matką, a Neli marud­
nym dzieckiem. - Jesteś taka roztrzepana. Niedawno zgu­
biłaś klucze, a kiedy przyszłaś odebrać mnie od Charlotty,
pomyliły ci się budynki, chociaż byłaś tam tysiąc razy.

- Drzwi wejściowe mają ten sam kolor... - Neli usiłowała

się bronić, ale w duchu przyznawała rację córeczce. Zazwy­

czaj takie pomyłki się jej nie zdarzały. - W ogóle... bardzo
cię przepraszam. Mam ostatnio masę problemów. Nie zdąży­
łam jeszcze wejść na dobre w tryby mojej nowej pracy.

74

Jessica Hart

Niedawna zmiana stanowiska była bardziej stresująca, niż

Neli to sobie wyobrażała, ale przecież nie ta sprawa miała de­

cydujący wpływ na jej zachowanie. Oto znów intensywnie
zaczęła wspominać P.J. Wszystkiemu winna była Thea, jej
siostra, która przypadkowo natrafiła w internecie na Janey,

jego siostrę. Po co w ogóle zdarzają się takie przypadki, my­

ślała z irytacją. Na diabła odnawiać kontakty ze znajomymi

z lat szkolnych? Przypomina to jedynie sprawy, o których
człowiek starał się zapomnieć.

P.J. należał do przeszłości. Wyjechał do Stanów, a ona po­

została w Londynie. Każde z nich poszło swoją drogą. Nie
myślała już o nim, w każdym razie niezbyt często, czasami
przez całe tygodnie. Teraz jednak powrócił.

- Wiesz, kto przyjechał? - rzuciła entuzjastycznie Thea.

- P.J!

Neli była wstrząśnięta tym, jak mocno ścisnęło się jej ser­

ce na dźwięk jego imienia.

- Janey mówi, że odniósł niesamowity sukces. Ma to coś

wspólnego z elektroniką. Geniusz! Zawsze trochę zadzierał

nosa.

- Nie zadzierał nosa - sprzeciwiła się Neli. - Ludzie tak

mówią, ponieważ był zdolny.

- Szkoda, że się wtedy nie dogadaliście. Jest teraz multi-

milionerem.

P.J. multimilionerem? Neli nie mogła sobie tego wyobra­

zić. W jej pamięci pozostał taki, jakiego kochała - bardzo
młody, trochę nieokrzesany, z tą swoją szczupłą, inteligen­
tną twarzą i niespodziewanie pojawiającym się uśmiechem.
Myśl o nim jak o potężnym magnacie finansowym była
dziwna. Nie pasowała do jej wyobrażeń. Już prędzej widzia­
łaby go jako naukowca niż biznesmena. Ale cóż, nigdy nie

Zwykły przypadek

75

wyobrażała też sobie siebie w roli samotnej, borykającej się

z trudnościami życia matki.

- Janey twierdzi - mówiła dalej Thea - że obecnie nie jest

z nikim związany. Powinnaś się z nim skontaktować.

- Wypadłoby to nadzwyczaj subtelnie, nie sądzisz? - od­

parła sarkastycznie Neli. - Cześć, P.J. Nie kontaktowaliśmy

się przez szesnaście lat, ale obiło mi się o uszy, że jesteś kre-
zusem, więc zastanawiam się, czy nie marzy ci się spotkanie
ze mną.

- Mogłabyś powiedzieć, że właśnie dotarło do ciebie, że wró­

cił do Londynu. Nie trzeba zaraz wspominać o bogactwie.

- No pewnie, i oczywiście P.J. nie domyśli się, że wiem, ja­

ką ma forsę. Taki jest głupi, co?

- Oj, Neli, nie musisz się tak certować. Nie jesteś dla P.J.

pierwszą lepszą znajomą wyciągniętą z lamusa. Bądź co bądź,

byliście zaręczeni.

- Tym gorzej!
- Wstydziłabyś się tak mówić. Tworzyliście zgraną parę.

Niech więc może Janey mu powie, że się rozwiodłaś, i on

skontaktuje się z tobą.

Neli bardzo w to wątpiła. Wprawdzie P.J. potraktował jej

ślub z dużo większą wyrozumiałością, niż na to zasłużyła, ale
nikt nie lubi występować w roli odrzuconego. Zwłaszcza gdy

zarobi krocie i kobiety tylko czekają, by zwrócił na nie uwa­
gę. Wszystkiego najlepszego, pomyślała. Pogratulować suk­
cesu, ale obecnie żyjemy w dwóch różnych światach. Zawra­
canie głowy!

Pochłonięta myślami, nie zauważyła, że pojawiło się zie­

lone światło. Clara dała jej kuksańca.

- Mamusiu, pobudka! Już od rana marzysz o wieczornej

randce?

76

Jessica Hart

Neli westchnęła. Tak intensywnie myślała o P.J., że zupeł­

nie zapomniała o randce w ciemno.

- Byłoby lepiej, żebym w ogóle się nie umawiała - odpo­

wiedziała niechętnie. - Nie wiem, po co się godzę, żebyście
ty i ciocia wrabiały mnie w takie rzeczy.

- Fajnie, gdybyś miała chłopaka.
- Chłopaka? Ależ, kochanie, mam trzydzieści siedem lat.

Jestem na to za stara!

- Wcale nie! Ciocia Thea jest od ciebie tylko trochę młod­

sza, a dopiero co wyszła za mąż.

Kiedy Thea miała trzydzieści cztery lata, poznała Rhysa

i uznała swoje poszukiwania odpowiedniego mężczyzny za
zakończone.

- Czasami człowiek musi poczekać, aż los postawi mu na

drodze właściwą osobę - wyraziła się bardzo dorośle Clara.

Nie po raz pierwszy Neli pomyślała, że byłoby dobrze,

gdyby jej córeczka nie wnikała aż tak głęboko w związki
między dojrzałymi ludźmi. Trudno wyjaśnić pewne zawiło­

ści dziesięciolatce, a Clarę od najwcześniejszego dzieciństwa
fascynowało, dlaczego ludzie zachowują się tak, a nie inaczej.
Jej ojciec odszedł z domu, gdy była maleńka. Neli rozwiodła

się, ale zależało jej na tym, by córka się przekonała, że kobie­
ta i mężczyzna mogą być z sobą szczęśliwi. Głównie dlatego
dała się namówić Thei na serię randek w ciemno, ale jak do­
tąd kończyły się one totalną klapą.

- Prawdę mówiąc, nawet gdy byłam młodą dziewczyną,

poznałam niewielu chłopców - powiedziała. - Wyszłam za
mąż za twojego ojca w wieku dwudziestu jeden lat, a przed­
tem był jedynie... - Umilkła nagle. Nie wiedzieć czemu,
znów wróciła do P.J., choć poprzysięgła sobie go nie wspo­
minać. - Popatrz, jaki fajny piesek - powiedziała szybko.

Zwykły przypadek

7 7

Młody labrador mknął ochoczo w ich kierunku, wlokąc za

sobą swego właściciela.

- Cudo! - Clara zagwizdała i pozwoliła szczeniakowi po­

lizać palce, ale kiedy pies został odciągnięty na bok, utkwiła
w matce przenikliwe spojrzenie.

- Jedynie kto?
- Nie rozumiem?

Jej córka była skarbem, ale niekiedy mogłaby być nieco

mniej bystra i dociekliwa.

- Powiedziałaś, że miałaś przed tatą tylko jednego chłopca.
- A tak... - odparła najswobodniej, jak potrafiła. - To był

mój kolega ze szkoły.

- Jak się nazywał?
- P.J. - bąknęła niechętnie.
- P.J. A poza tym P i J ma jakieś imię i nazwisko?
- Peter John Smith, ale kazał na siebie mówić P.J. Twierdził,

że tylko w ten sposób może zainteresować sobą innych.

- Był aż tak nudny?
- Nie, skądże. - Neli nie potrafiła powstrzymać uśmie­

chu. O P.J. można było powiedzieć wszystko, ale nie to, że
jest nudny. Stanął jej nagle przed oczyma - wysoki, smu­
kły, z wyrazistymi oczami. Na modela się nie nadawał, to na
pewno, ale był miły, inteligentny i zabawny. Wszyscy go lubi­
li. - Był... sympatyczny. Świetnie się z nim rozmawiało.

Inne dziewczyny wzdychały do przystojniejszych, star­

szych chłopców, lecz P.J. był o wiele ciekawszy. Miał w twa­
rzy upór. Śmiały mu się oczy, a pojawiający się nieoczekiwa­
nie lekko kpiący uśmiech dodawał mu tajemniczego uroku.
Neli bezwiednie westchnęła. Och, gdyby potrafiła wyrzucić
go z pamięci.

-1 co się stało?

78

Jessica Hart

- Chodziliśmy z sobą. Kiedy się poznaliśmy, miałam szes­

naście lat, a on siedemnaście. Potem rozjechaliśmy się na
studia i... cóż, osobno wkroczyliśmy w dorosłość.

Miała wtedy dwadzieścia jeden lat, bardzo pragnęła wyjść

za mąż i założyć rodzinę, a P.J. chciał z tym jeszcze poczekać.

Niby wciąż byli z sobą, ale jakby już tylko z przyzwyczajenia.

- Poznałam twojego tatę... - Urwała, przypominając so­

bie oczarowanie Simonem. O kilka lat starszy, miał luz i oby­

cie, cechy, których brakowało P.J., a ona była za naiwna, żeby
pojąć, że szczera, długotrwała zażyłość i wzajemne zaufanie

jest czymś o wiele wartościowszym od ekscytującego flirtu.

- Zauroczył mnie... - Simon obiecał jej wszystko, czego

pragnęła, a potem przeżyła z nim osiem lat, tracąc po kolei
wszystkie marzenia i nadzieje.

Clara pociągnęła ją za torbę.

- Wolałabyś poślubić P.J. zamiast taty?
- Oczywiście, że nie. - Neli uścisnęła córeczkę. - Gdybym

nie wyszła za twojego ojca, nie miałabym ciebie. Jak mogła­
bym tego żałować! Niemożliwe!

Clara w żadnym wypadku nie powinna myśleć, że jej matka

żałuje dokonanego wyboru. Małżeństwo z Simonem nie udało

się, ale zaowocowało córką, a cóż mogło być ważniejszego?

- To już daleka przeszłość, kochanie - powiedziała. - P.J.

pewnie już dawno o mnie zapomniał.

Wreszcie doszły do szkoły. Neli spojrzała na zegarek. Mia­

ła jeszcze czas, by odebrać kostium z pralni, przebrać się
i umalować przed spotkaniem z szefową. Eve przywiązywała
wielką wagę do profesjonalnego wyglądu i nie miałaby o niej
najlepszego zdania, gdyby zobaczyła ją w starych spodniach,
wygniecionej bluzie i tenisówkach, bez makijażu i z potar­
ganymi włosami.

Zwykły przypadek

79

Myśleć o pracy to już coś. Zapomnieć o P.J.!
Zadumana Neli zeszła z krawężnika. Nagle niemal otarł

się o nią pędzący samochód. Usłyszała pisk opon, dojrzała

pobladłą, przerażoną twarz córki.

- Mamusiu!
- Nic, nic. Wszystko w porządku. - Uścisnęła Clarę, któ­

ra podbiegła do niej. Trzasnęły drzwi samochodu i usłyszały
męski, zaniepokojony głos.

- Czy coś się stało? Nie uderzyłem pani, prawda?

Clara oderwała się od matki i z furią natarła na kierowcę.

- Powinien pan bardziej uważać! Mógł pan przejechać

moją mamę!

Neli spodziewała się, że za moment usłyszy coś obraźli-

wego, bo agresja na drodze to niemal norma. Na szczęście

ten mężczyzna okazał się inny.

- To prawda - powiedział zduszonym głosem. - Nie spo­

dziewałem się, że twoja mama wyjdzie na jezdnię, ale to żad­
na wymówka. Powinienem był bardziej uważać. - Zwrócił
się do Neli. - Potrąciłem parną?

- Nie, ja... ja... - Umilkła, nie dowierzając własnym oczom.

Mężczyzna był starszy, mocniejszej budowy, ale... wyglądał jak
P.J.! Ten sam głos, te same oczy i to nieuchwytne coś... Lecz to

na pewno nie on. Takie zbiegi okoliczności się nie zdarzają.

Mężczyzna przyglądał się jej bacznie, a jego niebieskie

oczy rozszerzyły się w wielkim zdumieniu.

- Neli?
- Cześć, P.J. - odpowiedziała słabym głosem.

ROZDZIAŁ DRUGI

Patrzył na nią, próbując oswoić się z faktem, że ma przed

sobą Neli. Od kiedy wrócił do Londynu, Janey robiła, co mo­
gła, by imię Neli padało w każdej rozmowie. Irytowało go, że

tak żywo ją pamiętał.

Neli, co Janey podkreślała, była rozwiedziona.
P.J. się wahał. Nieprawda, że przez wszystkie te lata myślał

uparcie o Neli, lecz wspomnienie wyrazu jej oczu, gdy zwraca­
ła mu pierścionek, wciąż bolało. Minęło tyle lat, ale zadra wciąż
tkwiła. Nie chciał przeżywać tego wszystkiego od nowa. A jed­
nak myśl, by zobaczyć się z Neli, nurtowała go i jątrzyła. Często
zapadał w zadumę, dlatego również przed chwilą prowadził sa­
mochód bez należytej koncentracji.

I oto miał ją przed sobą- swoją pierwszą miłość, swoją

utraconą miłość.

Neli była inna. Schudła i straciła złocistą aurę, która przed

laty tak go oszołomiła. Drobne zmarszczki wokół oczu świad­
czyły o czujności i zmęczeniu, ale choć inna, wciąż była jego
Neli. Miała to samo spojrzenie, szare oczy, słodycz w wyrazie
twarzy i tę samą delikatność.

- Neli... - Bezradnie przeczesał rękami włosy. - To jakieś

wariactwo. Zawsze miałem nadzieję, że kiedyś spotkam cie­

bie, ale żeby w taki sposób... Jesteś pewna, że nic ci się nie
stało?

Zwykły przypadek

81

Dopiero teraz poczuła tępy ból w przegubie. Musiała za­

haczyć o lusterko auta P.J.

- Trochę boli mnie ręka, ale to drobiazg - powiedziała

półprzytomnie. A więc to naprawdę on! A zarazem nie on.

Z nieopierzonego chłopca przemienił się w wyjątkowo po­

ciągającego mężczyznę.

- Pozwól... - Delikatnie pomacał jej rękę. - Złamania chy­

ba nie ma.

Neli, niewiarygodnie zmieszana tym dotykiem, poczuła

się jeszcze gorzej, gdy pomyślała o swym byle jakim wyglą­
dzie. Źle ubrana, nieumalowana... Skoro los chciał, by mimo

wszystko znów spotkała P.J., powinien przynajmniej zacze­
kać, aż będzie się ciekawiej prezentowała.

- Naprawdę nic mi nie jest. - Gwałtownie cofnęła rękę i aż

syknęła, czując tępy ból w kostce.

- Utykasz - zaniepokoiła się Clara. - W dodatku na tę

gorszą nogę. - Rzuciła P.J. oskarżające spojrzenie. - Złamała

ją w zeszłym roku.

- A teraz jeszcze ten wypadek. Przepraszam, nie chciałem...

Neli nie miała wyboru, musiała dokonać oficjalnej pre­

zentacji.

- Moja córka Clara. Claro, to jest...
- P.J. - Dziewczynka wyciągnęła rękę, lustrując P.J. wzro­

kiem. Po sekundzie uśmiechnęła się, jakby zdał trudny eg­
zamin. - Cześć.

- Cześć, Claro. - P.J. potrząsnął poważnie jej dłonią, ale

w oczach miał radość. - Miło cię poznać, ale jest mi przykro,
że musiałem prawie przejechać twoją mamę, by do tego do­

szło. Jesteśmy starymi przyjaciółmi.

- Wiem - odpowiedziała rezolutnie. - Mama właśnie opo­

wiadała mi o panu. Mówiła same dobre rzeczy.

82

Jessica Hart

P.J. zerknął na Neli z pełnym ciepła rozbawieniem, a ona się

zarumieniła zażenowana.

- Rozmawiałyśmy o moich dawnych chłopakach i o tym,

jak cię poznałam w szkole - rzuciła lekko. - Clarze oczywi­

ście nie mieści się w głowie, że kiedyś byłam taka młoda.

- Ależ tak! - P.J. uśmiechnął się szeroko do dziewczynki.

- Była najładniejszą dziewczyną w całej szkole. Uważałem się

za wielkiego szczęściarza.

Rozpromieniona Clara spojrzała na niego, a w Neli zamarło

serce. Jej córka była nieuleczalną swatką, zwłaszcza od ubiegłe­
go roku, gdy przyłożyła rękę do pomyślnego rozwiązania spraw
sercowych ciotki Thei. Pewnie teraz uznała, że jej mamie też
coś się od życia należy. Bóg jeden wie, co by wymyśliła, gdyby

się zorientowała, że P.J. jest nie tylko przystojny i sympatyczny,
ale również na tyle zamożny, by bez żadnych problemów roz­

wiązać wszystkie problemy finansowe matki. Należało jak naj­

prędzej uciąć ewentualne zamiary córeczki.

- Claro, spóźnimy się. Miło było znów cię zobaczyć, P.J.

- powiedziała tonem, który miał wyraźnie zaznaczyć, że po­

żegnanie jest ostateczne.

Jeśli nawet P.J. zrozumiał intencję, zignorował ją.

- Pozwól, że was podwiozę - powiedział.
- Nie ma potrzeby. - Neli wskazała bramę szkolną. - To

już tutaj.

- A co z twoją kostką, mamo? - wtrąciła Clara. - Pieszo

nie dasz rady. Jak dojedziesz do pracy?

- Jak zawsze, metrem.
- Gdzie pracujesz? - zapytał P.J.
- W centrum - odpowiedziała za nią Clara. - Okropnie

długo się tam jedzie - dodała prowokacyjnie.

Rybka chwyciła haczyk.

Zwykły przypadek

83

- W takim razie nie ma problemu, bo też tam jadę. Muszę

tylko najpierw podrzucić gdzieś dzieci.

Dzieci? Neli odwróciła się w stronę eleganckiego samo­

chodu. Zza tylniej szyby spoglądały na nich trzy zaciekawio­
ne buzie.

Trójka? I to był człowiek, któremu kiedyś nie spieszyło

się do założenia rodziny? Serce Neli wypełniła niezwykła
mieszanina uczuć: zaskoczenie, żal, zawód - i najgorsze ze

wszystkich - zazdrość.

Nie wiedziała, czemu jest aż tak poruszona. Przecież to nor­

malne, że P.J. się ożenił i miał dzieci. Czyżby spodziewała się, że
całe szesnaście lat spędził, wspominając młodzieńczą miłość?
Janey powiedziała Thei, że obecnie jest wolny, lecz nie spodzie­
wała się, że tak jak ona się rozwiódł. Zawsze myślała o P.J. jako
o kimś, kto - jeśli zwiąże się z kobietą - wytrwa w tym związ­
ku, żeby nie wiem co. Naturalnie Thea mogła coś źle zrozumieć.
Dlaczego nie przyjąć oczywistego wyjaśnienja? P.J. ożenił się
szczęśliwie, ma trójkę dzieci i zrobił fenomenalną karierę, pod­
czas gdy ona była samotna, miała jedno dziecko, a o karierze
zawodowej najlepiej w ogóle nie mówić.

- Nie zabierze nam to dużo czasu - mówił P.J. - Ich szko­

ła jest tuż za rogiem.

Neli wiedziała, że mieściła się tam ekskluzywna prywat­

na podstawówka, do której nigdy nie byłaby w stanie posłać

Gary, nawet gdyby jej małżeństwo z Simonem nadal trwa­
ło. Oczywiście horrendalne czesne było dla P.J. drobnostką.
Wiódł zupełnie inne życie niż ona. Zresztą, co za różnica.
Nie miała powodu, by zadręczać się zazdrością i czuć się gor­

szą. .. a jednak tak właśnie było.

- Naprawdę nie ma potrzeby, żebyś mnie podwoził. - Spo­

strzegła, że Clarę zdziwił jej szorstki ton. - Jestem w stanie cho-

84

Jessica Hart

dzić, poza tym metrem jedzie się o wiele szybciej niż w tych
korkach. Dziękuję, ale musimy już iść. Claro, rusz się!

Niestety w chwili, gdy Neli spróbowała zrobić krok, kost­

ka zawiodła.

- Mamusiu! Nie możesz iść! - Dziewczynkę najwyraźniej

zirytował upór matki. - Nie bądź niemądra!

- Clara ma rację - powiedział P.J. z rozbrajającym uśmie­

chem. - Zawsze byłaś taka rozsądna, Neli. Tylko mi nie mów,
że aż tak się zmieniłaś.

- Ty się zmieniłeś - odbiła bez namysłu.
- Jestem o szesnaście lat starszy i noszę garnitur, ale poza tym

jestem taki sam jak dawniej. Nie namawiam cię, żebyś wsiadła

do samochodu z nieznajomym. Byliśmy przyjaciółmi i...

I kochankami.
Niewypowiedziane słowa zawisły w powietrzu. Przez gło­

wę Neli przebiegła seria obrazów. Wylegiwanie się nad rzeką
w wysokich trawach. Odczucie, że ktoś delikatnie drażni jej

nos piórkiem. P.J. pochyla się nad nią z tym cudnym, lekko
kpiącym uśmiechem. P.J. stoi w drzwiach, skryty do połowy
za ogromnym bukietem róż, gdy zdała końcowe egzaminy.
Dodaje otuchy, gdy się rozpłakała, bo zaginął jej pies.

- Chodź, Neli - zachęcił ją z uśmiechem, w którym od­

czytała, że też wszystko pamiętał. - Wsiadaj do samochodu
i, jak mówi Clara, nie bądź niemądra.

Clara zachichotała i uścisnęła matkę, uznając sprawę za

przesądzoną.

- Cześć, mamusiu. Do zobaczenia wieczorem. - Spojrzała

promiennie na nowego sprzymierzeńca. - Cześć, P.J. Nie po­

zwól, by mama zrobiła coś, czego nie powinna.

- Do widzenia, Claro. -Uśmiechnął się szeroko. - Nie

martw się, zaopiekuję się nią jak należy.

Zwykły przypadek

85

Kiedy mała pobiegła do szkoły, Neli potrząsnęła głową.

- Ależ ona jest uparta...
- Wspaniała. Lubię dzieci z charakterem.
- Raczej z charakterkiem. - Uśmiechnęła się czule.
- A zatem wydała ci polecenie i nie chciałbym być w two­

jej skórze, jeśli się dowie, że nie wypełniłaś go co do joty.

Proszę - przytrzymał drzwiczki samochodu - wsiadaj.

Zachowałaby się śmiesznie, gdyby odmówiła, a ze skrę­

coną kostką trudno byłoby szybko odejść. Z odczuciem, że
padła ofiarą manipulacji tych dwojga, Neli pokuśtykała do
samochodu, wsiadła i z uśmiechem odwróciła się do siedzą­
cych z tyłu dzieci.

- Jake, Emily i Flora - dokonał prezentacji PJ. - Dzieciaki,

ta pani, którą prawie przejechałem, to moja dawna przyja­
ciółka, Neli Martindale.

Dziwnie znów było usłyszeć swoje panieńskie nazwisko.

- Neli Shea - skorygowała.
- Oczywiście. Bardzo przepraszam. - P.J. gwałtownie

zapalił silnik.

- Rozwiodłam się, ale wbrew pierwotnym zamiarom za­

chowałam nazwisko męża, żeby mieć takie samo jak Clara.

- Jasne.
„Wbrew pierwotnym zamiarom...". P.J. wyraźnie to się

spodobało. Spojrzał w boczne lusterko i wjechał tyłem w za­
tłoczone pasmo ruchu, a Neli zaczęła gawędzić z dziećmi.
Dowiedziała się, że mają dziewięć, siedem i pięć lat i że szko­

ła „może być", ale nie cierpią pani Tarbuck, która krzyczy na

nie, kiedy są niegrzeczne. Neli, co P.J świetnie pamiętał, mia­

ła znakomity kontakt z dziećmi i marzyła o własnych. To on
odrzucił ten pomysł, uważając, że są jeszcze za młodzi, by

zakładać rodzinę. Dureń, pomyślał o sobie z goryczą. Kiedy

8 6

Jessica Hart

się wahał, Simon Shea łatwymi obietnicami rozkochał Neli

w sobie.

P.J. dojrzał szybko. Po nauczce, jaką dostał od życia, stał

się czujniejszy. Rozważał wszystko powoli i starannie. Do­

prowadziło go to do zadziwiających sukcesów i pieniędzy, ja­
kich nigdy przedtem nie byłby w stanie sobie wyobrazić, lecz
młodzieńcza klęska miłosna zaległa mu goryczą w sercu.

Dobiegała do niego wesoła paplanina dzieci. Neli uzna­

ła, że chociaż bardzo różnią się od P.J., łączy je .rodzinne po­

dobieństwo. Jake miał takie same jak on żywe niebieskie
oczy... Czy nasze dzieci tak właśnie by wyglądały? - pomy­

ślała w zadumie.

- Jesteśmy na miejscu. - P.J. podjechał pod szkołę i wy­

siadł. - No, wyskakujcie. - Gdy dzieci wygramoliły się z au­
ta, na pożegnanie pocałował dziewczynki i dał Jakebwi ser­
decznego prztyczka w nos. Gdy zniknęły, powiedział do Neli:

- Już dla nich nie istniejemy.

- Gara jest taka sama. Gdy znajdzie się wśród swoich ró­

wieśników, zapomina o bożym świecie. Jestem pewna, że nie

myśli o mnie nawet przez sekundę.

- Powinnaś się cieszyć, że nie trzyma się kurczowo twojej

spódnicy. Na pewno chcesz, żeby wyrosła na niezależną i sa­
modzielną kobietę.

- Oczywiście, ale to jednak trochę przykre. Poświęcasz

dziecku wszystko, myślisz tylko o nim, i nagle uzmysławiasz
sobie, że to działa w jedną stronę.

- Taki już los rodziców - odparł ze śmiechem. - A Gara

jest bystra i bardzo samodzielna, na pewno zajdzie daleko.

Ma przy tym mnóstwo uroku.

- Jeśli chce. Przypomina w tym ojca.
- A właśnie... Simon... Jak się ma?

Zwykły przypadek

87

- Ożenił się powtórnie, ale niewiele o nim wiem.
- Janey powiedziała mi, że się rozeszliście. Przykro mi.

Musiał to być dla ciebie cios. Bardzo go kochałaś...

Kochała, czy też uległa iluzji? Cóż to jednak miało za zna­

czenie.

- Miałeś rację - powiedziała gwałtownie.
- Ja? - zdziwił się P.J. - W czym?
- Mówiłeś, że Simon tak naprawdę mnie nie zna, więc

nie może mnie kochać. Dodałeś, że ja również go nie znam,

więc nie powinnam mu ufać. Na koniec stwierdziłeś, że zła­

mie mi serce i zostawi mnie... i zrobił to. - Neli uśmiech­
nęła się markotnie. - Masz teraz prawo powiedzieć: „A nie
mówiłem!"

- Neli... Nie zamierzam triumfować. Po prostu mi przy­

kro, że tak ci się ułożyło w życiu. A wtedy byłem rozgoryczo­
ny i wściekły na ciebie, dlatego nagadałem ci takich rzeczy.
Uwierz mi jednak, wcale nie chciałem, by te moje przepo­

wiednie się sprawdziły.

- Wiem. Ja też cię przepraszam - powiedziała cicho. - Nie

chciałam, żebyś przeze mnie cierpiał, lecz wiem, że tak było.

- Ot, zagoiła się skóra na niedźwiedziu - rzucił z tym swo­

im uśmiechem.

Neli przypomniała sobie z całą ostrością dotyk jego warg

na swojej skórze. Drżąc, odwróciła się do niego plecami.

- Tak naprawdę trochę to trwało, ale potem zrozumiałem,

że stało się najlepiej, jak mogło. - Nie chciał, by się obwiniała
za rozpad ich związku. Wybór, którego dokonała, i tak oka­

zał się nad wyraz ciężkim brzemieniem.

- Czyżby? - Neli spojrzała gdzieś w dal. Naturalnie ucieszyła

się, że P.J. się nie załamał, ale przecież powinien odczuwać żal...

A może też pragnął zakończyć sprawy między nimi i jej decyzję

88

Jessica Hart

przyjął z ulgą? Lecz takie przypuszczenie było jeszcze gorsze
niż poczucie winy za złamanie mu serca..

- Ty też miałaś rację, Neli. Byliśmy z sobą za długo, po­

padliśmy w rutynę. Dla własnego dobra musieliśmy po­

smakować życia osobno. Gdybyśmy się pobrali, wpakowa­

libyśmy się od razu w długi i dzieci. Pamiętasz, marzyliśmy
o wyprawie do Afryki, ale nigdy byśmy tam nie pojechali
ani nie zrealizowali innych naszych planów. Utknęlibyśmy

w miejscu, pełni urazów i pretensji rozpamiętując to, co stra­

ciliśmy. - Przerwał na chwilę. - Z rodziną na karku na pew­
no nie zaryzykowałbym założenia firmy.

Dojechali do skrzyżowania. P.J. czekał na sposobność, by

przebić się przez sznur pojazdów. Neli obserwowała go spod
rzęs, czując przygniatający smutek. P.J. mógł być jej. Mogli

w wielkim szczęściu spędzić razem tych szesnaście lat. Mo­

gli pojechać do Afryki i zabrać dzieci z sobą. Razem udało­
by im się wszystko. Ich związek wcale nie był skazany na go­
rycz i smutek.

- Uważasz zatem, że wszystko ułożyło się jak najlepiej? -

zapytała.

ROZDZIAŁ TRZECI

P.J. wreszcie ruszył.

- Tak uważam. - Zerknął na nią. - A ty nie?
- Skądże. Jestem pewna, że masz rację - odpowiedziała

prędko. - Ale jeśli komuś, tak jak na przykład mnie, rozpa­
da się małżeństwo, to ciężko uznać, że wszystko wyszło na
dobre.

- Przepraszam, wybacz. Wciąż cię to boli?
- Co? Że rozstałam się z Simonem?
- No właśnie.
- Och, nie. Choć najpierw musiałam przebyć długą i bo­

lesną drogę. - Zaskoczyła ją łatwość, z jaką znów, po tylu
latach, zwierza się P.J. z tak bardzo osobistych spraw. - Kie­
dy doszło do ostatecznego rozpadu naszego małżeństwa, od­

czuwałam już tylko ulgę. Koniec udawania, koniec awantur...

Nie chciałam, żeby Clara wzrastała wśród ciągłych kłótni.
Nie o takiej rodzinie marzyłam. Pragnęłam, żeby moje dzie­

ci miały bezpieczny dom i dwoje kochających rodziców, ale...
no cóż, nie stworzyłam takiego domu. Myślę jednak, że le­
piej jest tak, jak jest. Przynajmniej Clara od czasu do czasu
pożyje sobie „normalnie" - zakończyła ze skrywaną goryczą

- gdy przebywa u Simona i jego żony Elaine.

- Jak często widuje się z ojcem?
- Nie tak często, jakby potrzebowała. Simon to po prostu

9 0

Jessica Hart

Simon. Płaci alimenty w terminie, nie uchyla się od kontak­
tów, do których jest sądownie zobowiązany... ale tak to właś­
nie traktuje, jako obowiązek, i to dość uciążliwy, bo przecież
ma nową rodzinę. Nie sądzę, żeby wizyty pasierbicy zbyt­
nio cieszyły jego żonę. Elaine zawsze zmienia ustalenia, gdy
Gara zjawia się u nich. Nigdy nie zapraszają jej na rodzinne

święta czy wakacje.

- Przykre...
- Mnie Simon nic już nie obchodzi, ale to bolesne, w ja­

ki sposób traktuje Clarę. Jest nadzwyczaj rozsądna, godzi się

z sytuacjami, których nie może zmienić i nigdy się nie skarży,
ale jest jeszcze dzieckiem, ma dopiero dziesięć lat.

- Nie potrafię sobie wyobrazić, jak można mieć taką cór­

kę i ją odtrącać. - P.J. zatrzymał samochód przed przejściem
dla pieszych.

- No właśnie. I dlatego... - Neli w porę ugryzła się w ję­

zyk. Jeszcze chwila, a opowiedziałaby P.J. o swoich wysiłkach
zmierzających do związania się z mężczyzną, który miałby

lepszy wpływ na rozwój Clary.

- Tak? Dlatego co?
- Nic.
- A nie myślałaś, by powtórnie wyjść za mąż? - P.J. posłał

jej niepokojąco przenikliwe spojrzenie. Neli nie przepadała

nigdy za jego niezwykłą umiejętnością podążania za tokiem

jej myśli, choćby nawet i najskrytszych. Miała ochotę zapy­
tać, czy wyobraża sobie, jak trudno jest samotnej, zapraco­
wanej matce po trzydziestce znaleźć partnera, lecz zabrzmia­

łoby to jak bezradna skarga.

- Nie. - Koniecznie musiała zmienić temat. - Ależ miłe

są te dzieciaki - powiedziała szczerze. - Pewnie jesteś z nich

bardzo dumny.

Zwykły przypadek

91

- Jestem. Chociaż muszę ci się przyznać, że od paru lat

rzadko je widuję.

Neli nie potrafiła ukryć zaskoczenia. Jak mógł mówić tak

lekko o tym, że nie poświęcał własnym dzieciom dość cza­
su? Była pewna, że jeśli P.J. zostanie już ojcem, potraktuje tę
rolę bardzo poważnie.

- Rzadko?
- Ich matka zasługuje na wielki szacunek. Nie ma takiego

wsparcia, jakie by się jej należało.

- Więc może mógłbyś jej trochę więcej pomagać? - zasu­

gerowała chłodno.

- Chciałbym, lecz to trudne... Kieruję dużą firmą.

Taką samą wymówkę miał zawsze Simon, pomyślała z gory­

czą. „Nie mam czasu - mówił. - Nie mogę sobie pozwolić na

wolne. Muszę dużo pracować, bo nie utrzymam ciebie i Clary".

- No cóż, skoro firma aż tak cię potrzebuje... - Wcale nie

próbowała ukryć sarkazmu.

P.J. ściągnął brwi.

- Nie potrzebują mnie tam aż tak bardzo, jak bym tego

chciał.

- Bardziej jednak niż dzieci?
- Myślisz o Florze, Emily i Jake'u?
- Oczywiście.
- Nie są moje. - Uśmiechnął się szeroko. - To dzieciaki Ja-

ney. Pamiętasz moją siostrę, prawda?

- Owszem... - Zrobiło jej się głupio. Łatwo było popeł­

nić taką omyłkę, ale mimo wszystko nie powinna pochopnie
wyciągać wniosków. Czy to oznaczało, że P.J. nie ożenił się
szczęśliwie i nie miał idealnej rodziny? - Widać jednak, że
jesteś z nimi bardzo zżyty.

- Przez ostatnich parę lat mieszkałem w Stanach, więc wi-

92

Jessica Hart

dywałem je tylko od czasu do czasu, ale od powrotu próbu­

ję dać im z siebie więcej. Do tej pory nie mam domu, więc

czasem nocuję u Janey. Ponieważ jej mąż często wyjeżdża

w interesach, myślę, że moje towarzystwo ją cieszy, no i mam
okazję wyżyć się jako wujek.

- Wspaniały wóz. - Pogładziła miękką skórzaną tapicerkę.

- Nic dziwnego, że dzieciaki lubią nim jeździć.

- Ślicznotka, no nie?

Gdy lekko poklepał tablicę rozdzielczą, Neli zalała fala

wspomnień.

P.J. zawsze kochał samochody. Stanęła jej przed oczyma

scena z przeszłości, gdy prezentował jej swój pierwszy, choć
używany samochód, na którego kupno ciężko pracował. Je­
go twarz rozpromieniała duma. „Ślicznotka, no nie?". Wtedy

też tak powiedział.

- Absolutna piękność - prychnęła z drwiną, tak samo jak

przed laty.

P.J. się roześmiał i spojrzał na nią. Siedziała tuż obok,

a kiedy spotkali się wzrokiem, w powietrzu zrobiło się gę­
sto od wspomnień.

- Nie taka jak ty - powiedział wtedy i ujął jej twarz w dłonie.

- Piękna... - Pocałował ją, jak nie całował nigdy przedtem.

Do tej pory Neli czuła ten cudowny pocałunek. A potem

zawładnęło nimi ostateczne pożądanie...

Jak mogła to wszystko odrzucić? A przecież był taki czas,

kiedy uważała, że są sobie przeznaczeni i nic ich nie rozłączy.

Gdy Neli skończyła studia, byli z sobą już pięć lat. Czuła się

dojrzałą kobietą, pragnęła założyć rodzinę, ale P.J. chciał być
rozsądny i poczekać, aż zdobędzie mocną pozycją zawodową.

Właśnie wtedy pojawił się Simon i wszystko się zmieniło.

Simon był taki inny - pewny siebie, intrygujący, a P.J. był ko-

Zwykły przypadek

93

chany, znany i właśnie gdzieś pojechał. Ona zaś była młoda
i głupia. Za młoda, żeby docenić, kim naprawdę był dla niej
P.J. I za durna, żeby zrozumieć ryzyko, jakie podejmuje, wią­
żąc się z mężczyzną, którego prawie nie znała.

Otrząsnęła się. Te wspomnienia były zbyt trudne, poczu­

cie straty zbyt bolesne. Neli przygryzła wargę. Niepotrzebnie

wsiadła do samochodu z P.J. Powinna była pojechać metrem.
Myślałaby o pracy, a nie sięgała pamięcią do czasów, kiedy

była szczęśliwa... i kiedy zniszczyła swoje szczęście.

- Jak tylko wróciłem do Londynu, pierwsze, co zrobiłem,

to kupiłem ten samochód - powiedział P.J. - Janey się śmieje,
że to w moim stylu: najpierw samochód, potem dom. -

Neli odetchnęła z ulgą. Zmiana tematu była jej bardzo

potrzebna. Postanowiła, że będzie się zachowywać tak, jakby
poznała P.J. parę minut temu. Jakby nigdy się nie kochali.

- Czy wróciłeś tu na stałe?
- Mam nadzieję. W Stanach przeżyłem kilka wspaniałych

lat, ale zacząłem odczuwać... bo ja wiem, chyba znużenie,
wypalenie. Wiesz, tego się nie da określić dokładnie, ale po
prostu czegoś mi zaczęło brakować. Żaden konkret, tylko
taki wewnętrzny niepokój. - Zadumał się na chwilę. - Więc
wróciłem. Kupiłem samochód, mam więc czym jeździć, ale
nie mam domu. Wynająłem oczywiście mieszkanie, ale to

się nie liczy.

- Mógłbyś kupić jakąś willę. - Jeśli był choćby w połowie

tak majętny, jak twierdziła Thea, stać go było na to nawet

w Londynie.

- Tak, mógłbym, ale jeszcze się nie zdecydowałem, gdzie

chcę mieszkać.

- Możesz przebierać, prawda? Słyszałam, że finansowo

stoisz nieźle.

94

Jessica Hart

- Skąd wiesz? Czyżbyś zaczęła czytać kolumny bizneso­

we w prasie.

- Ledwie starcza mi czasu na nagłówki - odparła oschłym

tonem. - A wiem od Thei, która dowiedziała się o 1ym od

Janey. Twoja siostra jest z ciebie bardzo dumną.

- Ale przede mną skrzętnie to ukrywa! - roześmiał się P.J.

- Co więcej, daje mi nieźle w kość. Ciągle ma mi coś za złe.

Nie docenia tego, że od zera stworzyłem dużą i dochodową

firmę.

- Jaki pożytek z pieniędzy, jeśli nie masz się nimi z kim

podzielić?! - rzuciła ostro. - Powinieneś założyć rodzinę.

- To nie takie proste. Muszę mieć pewność, że znalazłem

właściwą kobietę.

Natychmiast przypomniał sobie burzliwą rozmowę ze

swoją siostrą.

- Powiem ci wprost. Nie znajdziesz sobie nikogo, póki

nie przestaniesz rozpamiętywać związku z Neli Martindale

- stwierdziła Janey.

- Zapomniałem o niej, to już tyle lat - zaoponował ostro.

Jednak Janey uśmiechnęła się po swojemu, to znaczy iry­

tująco, jakby pozjadała wszystkie rozumy.

- Czyżby? A dlaczegóż to wszystkie kobiety, z którymi się

przez te lata spotykałeś, są do niej podobne? Jednak jakoś
żadna nie zdołała jej dorównać.

- Bzdura! To nie ma najmniejszego związku z Neli.

Janey jednak nie odpuszczała.

- Ten drań Shea przez kilka lat robił jej z życia piekło, a po­

tem puścił ją kantem i zostawił z maleńkim dzieckiem i żałos­
nymi alimentami. Wiem od Thei, że Neli od tego czasu boryka
się ze wszystkim sama. Powinieneś się z nią spotkać. Może do­
piero wtedy potrafisz na dobre wybić ją sobie z głowy.

Zwykły przypadek

95

- Nie mam sobie czego wybijać- odpowiedział przez za­

ciśnięte zęby. - Była wspaniała, ale minęło tyle lat... Zmie­
niłem się, dojrzałem.

- Bezsprzecznie - prychnęła Janey.

P.J. poczuł się tak rozdrażniony, że na koniec pozwolił,

by siostra umówiła go na jakąś idiotyczną randkę w ciemno.
Postąpił tak dlatego, by jej udowodnić, że jest gotów poznać
kobietę, która w niczym nie przypomina Neli.

Lecz oto niezwykłym zrządzeniem losu Neli była tuż przy

nim. Czuł delikatny zapach jej perfum, widział zarys policz­
ka i spuszczone rzęsy. Zapragnął wyciągnąć rękę, poczuć jej
ciepło, zrobić coś, żeby uśmiechnęła się do niego i sprawiła,
by przepadły gdzieś te straszne lata.

- Czy to nieprawda? - Głos Neli przywrócił go do teraź­

niejszości.

- Co?
- Że zbiłeś fortunę?
- Janey mawia, że stałem się obrzydliwie bogaty. - Uśmiech­

nął się lekko. - Wcale jednak nie marzyłem o milionach. Prag­
nąłem stworzyć firmę, to było marzenie. Udało się, a pieniądze
przyszły same.

- Mimo wszystko musi to być przyjemne. - Pomyślała o ra­

chunkach, długach i opłatach, które wisiały nad nią co miesiąc.

- Pewnie, że tak. Móc lekką ręką kupić taki jak ten samo­

chód, to wspaniała sprawa, ale...

- Chyba nie zamierzasz mi powiedzieć, że pieniądze to nie

wszystko?

- Wiem, że gdy takie słowa mówi człowiek bogaty, brzmi to

obłudnie, ale tak, faktycznie pieniądze to nie wszystko. Duże
konto zwalnia z wielu trosk, lecz po pewnym czasie staje się
to nudne. Już niczym nie ryzykujesz, bo z takim zabezpieczę-

9 6

Jessica Hart

niem możesz próbować najróżniejszych pomysłów. Nieważne,

jeśli nawet trochę stracisz. Nadal jesteś tym „obrzydliwym bo­

gaczem". Powiem ci szczerze, tęsknię za ryzykiem. Za posma­
kowaniem czegoś nowego, za pracą do upadłego, by wyjść na
swoje, gdyż w przeciwnym razie lepiej nawet nie myśleć, co by

się stało... Co z tego, że mam ogromne przedsiębiorstwo, sko­
ro nie mam nic do roboty. Zatrudniam setki ludzi, którzy robią

to, co kiedyś sam wymyśliłem, i jest to po prostu nudne. Pragnę
nowego wyzwania, czegoś, co by mnie porwało.

- Załóż rodzinę - roześmiała się Neli. - Kiedy się ma dzie­

ciaki, trudno się nudzić. Miałbyś też na co wydawać tę forsę,
na której siedzisz.

- To samo powtarza mi Janey... Często się nad tym zasta­

nawiam, ale... Popełniłem klasyczny błąd. Sądziłem, że po­

winienem poczekać z tą sprawą, aż nadejdzie właściwa pora,

a kiedy nadeszła, nie miałem się z kim ożenić.

- Wciąż zatem szukasz tej jedynej?

Spojrzał na nią, i wtedy przypomniał sobie tę rozpacz,

która nim zawładnęła, gdy Neli oznajmiła mu, że wychodzi
za mąż za Simona.

- Należymy do siebie - powiedział, nazbyt dumny, by

błagać.

- Znajdziesz sobie inną, tę naprawdę wymarzoną - odpo­

wiedziała przez łzy. - Gdzieś taka kobieta istnieje.

- Nie. Zawsze będziesz tylko ty.

Bzdura, oczywiście. Zachowałem się jak w tanim melo­

dramacie, myślał teraz ze złością. Jak kiedyś stwierdziła Neli,
taka kobieta na pewno gdzieś istnieje.

ROZDZIAŁ CZWARTY

- Nigdy bym nie pomyślała, że będzie to dla ciebie takie

trudne. Ktoś tak bogaty jak ty na pewno może przebierać
w pięknych kobietach jak w ulęgałkach.

- Zdziwisz się - odparł P.J. - Janey mówi, że mnie w ogóle

nie można zadowolić.

Dawniej nie było to takie trudne, pomyślała Neli. Musia­

łam być jedynie sobą, nic więcej... Jej spojrzenie ześliznęło
się wzdłuż profilu P.J., przylgnęło na sekundę do rąk na kie­
rownicy - i coś ją aż ścisnęło za gardło. Odwróciła wzrok.
Cisza w samochodzie wydała się nagle ogłuszająca. Neli sły­

szała, jak wali jej serce.

- To tyle o mnie. Powiedz, co u ciebie.

Neli bezradnie wzruszyła ramionami.

- O czym tu mówić? W porównaniu z tobą moje życie jest

bardzo szare. Żadnego rozmachu. Przeżyłam szesnaście lat
zwyczajnie, dzień po dniu. Wychowuję córkę najlepiej, jak
umiem. Niezbyt to wszystko ekscytujące.

- Nie chciałbym, żeby zabrzmiało to jak banalny slogan

- odparł z ironicznym spojrzeniem - ale wychowanie szczęś­

liwego, zdrowego dziecka jest warte więcej niż pomnażanie
milionów.

- Praca jest równie ciężka, jak twoja, szczególnie gdy jest

się zdanym tylko na siebie. Simon odszedł, kiedy Clara by-

9 8

Jessica Hart

ła maleńka, więc trudno mi było znaleźć pracę, którą dałoby

się pogodzić z macierzyństwem. - Jeszcze moment, a opo­

wiedziałaby mu o kosztach opieki nad dzieckiem, ale w porę

ugryzła się w język. Nie chciała, by zobaczył w niej smutną,
samotną matkę, zgorzkniałą z powodu rozwodu i bezustan­
nie żalącą się na brak pieniędzy. Skoro nie była w stanie
konkurować z nim poziomem życia, mogła go przynajmniej
przekonać, że jest jej dobrze i niczego nie żałuje. Również
ich rozstania. - Tak czy owak, to moje życie - uśmiechnę­
ła się promiennie. - Laurów nie zbieram, ale mam z Clarą
świetny kontakt, rodzina udzieliła mi fantastycznego wspar­
cia, nie narzekam na brak przyjaciół... Myślę, że spotkało
mnie sporo szczęścia. Ostatnio znalazłam wreszcie dobrą
pracę, więc wszystko zmierza ku lepszemu.

Czy tym, co powiedziała, utwierdziła RJ. w przekonaniu,

że jest szczęśliwa? Byłoby jej o wiele łatwiej o szczerość, gdy­
by nie wiedziała, że jest bogaty. Ale skoro był, bardzo się ba­
ła, by nie pomyślał, że żałuje zerwania i próbuje odnowić ich
związek ze względów materialnych.

Nic jednak nie wskazywało na to, by RJ. o coś takiego ją

posądzał. Zapytał natomiast o pracę.

- Czym się zajmujesz?
- Do tej pory pracowałam jako urzędniczka, ale dostałam

się do firmy, która zajmuje się doborem kadr. Jest niewiel­

ka, ale prestiżowa, więc to dla mnie awans. Szczerze powie­
dziawszy, mocno stresujący.

- A nie możesz wrócić do tego, co robiłaś wcześniej?

Wymądrzanie się człowieka, który nigdy nie musiał mar­

twić się brakiem pieniędzy!

- Muszę spłacić długi - powiedziała ostrzej, niż zamie­

rzała. - Oto brutalna prawda: brak pieniędzy. Chcę się też

Zwykły przypadek

99

sprawdzić. Dotąd nigdy tak nie pracowałam, na wysokich
obrotach, w firmie, w której bezwzględnie obowiązuje pro­
fesjonalizm.

- To znaczy?
- Mam wymagającą szefową. Wygląda zawsze nieskazitel­

nie i tego samego oczekuje ode mnie. Mówi, że chodzi o wi­
zerunek firmy, ale to trochę męczące wciąż się pilnować, że­
by wyglądać jak spod igły.

Niebieskie oczy P.J. spoczęły na moment na jej spodniach do

joggingu, tenisówkach i starej bluzie. Uśmiechnął się leciutko.

- Co się tak gapisz! - Neli się zarumieniła. - Przebiorę się,

jak dojadę na miejsce. W ubiegłym roku miałam wypadek.

Potłukłam się, złamałam nogę w kostce. Już jest OK, ale na
dłuższe dystanse potrzebuję wygodnego obuwia. Idę do pra­
cy w takim stroju, przebieram się dopiero na miejscu.

- Bardzo rozsądnie - z powagą skomentował P.J., ale

w oczach miał coś, co ją rozdrażniło.

- O tej porze zazwyczaj jestem już ubrana jak do pracy. -

Dziwiła się, dlaczego się przed nim usprawiedliwia. - Ale po
południu mam ważne spotkanie i muszę odebrać kostium
z pralni.

- A co to za spotkanie?
- Prawdę mówiąc, niewiele wiem. Mamy zawrzeć jakiś waż­

ny kontrakt. Chodzi o znalezienie kogoś na kierownicze stano­
wisko w pewnym dużym przedsiębiorstwie. Eve, moja szefowa,
uważa, że jeśli się teraz sprawdzimy, będą nadal korzystać z na­
szych usług. Chce, żebym była obecna na tym spotkaniu i zo­
rientowała się, czego tak naprawdę sobie życzą, bo nasi klienci
nie zawsze chcą tego, o czym mówią na wstępie. Na szczęście
Eve wymaga ode mnie tylko tego, żebym wyłapywała wszelkie
niuanse w rozmowie i je zapamiętała, poza tym mam dobrze

100

Jessica Hart

wyglądać, zachowywać się profesjonalnie i sprawiać wrażenie,
że znam się na rzeczy.

- A nie znasz się?
- Nie - wyznała szczerze. - Bardzo się boję, że ktoś zada

mi jakieś pytanie, na które nie będę potrafiła odpowiedzieć,
ale mam nadzieję, że jeśli będę milczeć i wyglądać tajemni­
czo, nikt się nie domyśli mojej ignorancji.

- No to znasz już cały sekret zawodowego sukcesu - za­

żartował P.J. - Wysoko zajdziesz!

Oboje się roześmieli... i nagle zapadła cisza, jakby spe­

szyli się tym, że tak łatwo nawiązali dawny kontakt. Znów
powróciło napięcie. Neli desperacko spoglądała przez szybę,
obserwując tłum podróżnych wylęgających ze stacji metra.

Zwykle należała do tego tłumu. Żyła właśnie tak, a nie rozbi­
jała się luksusowym samochodem. Nie mieściła się w świecie
P.J. Już nie. Musiała o tym pamiętać, a gdyby pobyła w jego
towarzystwie dłużej, zbyt łatwo mogłaby o tym zapomnieć.
Dawna więź i pamięć o przeszłości były zbyt silne. A prze­

cież to wszystko należało już do historii, która ma tę okropną

wadę, że nigdy nie wraca.

W przedłużającej się ciszy P.J. zabębnił palcami po kie­

rownicy i pomyślał o tym, co mówiła jego siostra.

- Nigdy nie ruszysz z miejsca, póki nie uwolnisz się od

Neli. Spotkaj się z nią. Nie jest już tą śliczną, młodą dziew­

czyną, i nie obudzi w tobie tych samych uczuć.

P.J. bał się tego spotkania. Nie chciał się przekonać, że je­

go Neli straciła dawny urok. Wolał zatrzymać w sercu daw­
ne marzenia. Ale oto los postawił ją znów na jego drodze

- starszą, z siateczką zmarszczek koło oczu, ale wciąż piękną,

pełną ciepła i uroku. Czemu więc, myślał, nie sprawdzić, czy
nie da się rozdmuchać iskierki?

Zwykły przypadek

101

Jechali mostem Waterloo. Wkrótce mieli znaleźć się w Ci­

ty i ich niezwykłe spotkanie dobiegnie końca. Czemu nie
skorzystać z przypadku?

- Co robisz wieczorem? - zapytał, przerywając ciszę tak

gwałtownie, że Neli aż podskoczyła na fotelu.

- Wieczorem?
- Zastanawiałem się, czy mógłbym zaprosić cię na kolację

w ramach rekompensaty za to, że omal cię nie przejechałem.

- Dlaczego zabrzmiało to tak drętwo i obco? Na litość boską,

przecież to była Neli.

- Dziś wieczorem nie mogę. - Nie wiedziała, czy powinna

się cieszyć, czy martwić, że ma prawdziwą wymówkę. - Idę
na randkę.

- Na randkę?

P.J. był tak zaskoczony, że Neli aż się zirytowała.

- Tak cię to dziwi? - rzuciła ostro. Czyżby oczekiwał, że za

takie niezobowiązujące zaproszenie padnie mu z wdzięczno­

ści do stóp? - To dozwolone. Jestem wolna.

- Nie o to chodzi, że... - Sam już nie wiedział, o co mu

chodzi. Neli zawsze jawiła mu się jako domatorka, dziewczy­
na, z którą cudownie można spędzić wieczór na kanapie przy
kominku, a nie taka, z którą biega się po knajpkach. - Powie­
działaś, że nie wyjdziesz po raz drugi za mąż - usiłował się
tłumaczyć - a myślę, że na randki...

- Jestem za stara? - dokończyła z mocno wystudiowanym

uśmiechem.

P.J. już wiedział, że bardzo podpadł.

- Nie, skądże znowu...
- Mam tylko trzydzieści siedem lat - powiedziała ostro. -

Nie wszyscy mężczyźni marzą o osiemnastolatkach. Wyobraź

sobie, że są i tacy, którym podobają się panie w moim wieku.

102

Jessica Hart

- Wiem. Jestem jednym z nich... - No cóż, w końcu przed

sekundą poprosił ją o wieczór. - A kim jest ten twój wielbi­
ciel? - Starał się zachować swobodny ton, choć nie wiedział,
czy mu się to udaje.

- Ma na imię John. - Neli poczuła się niepewnie i głupio.
- Od dawna się spotykacie?

W jego głosie usłyszała tłumione rozdrażnienie, co umoc­

niło w niej postanowienie, że za nic się nie przyzna, iż wybie­
ra się na randkę w ciemno.

- Nie, niedługo, ale nasza znajomość rozwija się bardzo

interesująco. - Po tym stwierdzeniu P.J. miał się ostatecznie
przekonać, że nie jest smutną, samotną rozwódką, która tyl­
ko wyczekuje, by ktoś z łaski zaprosił ją na kolację.

- No to powiedz coś o tym Johnie,..
- Przemiły człowiek... - zaimprowizowała Neli. - Bardzo

uprzejmy, dowcipny, inteligentny. Jest nam z sobą całkiem
przyjemnie. - Przynajmniej Thea twierdziła, że tak będzie.

- Zaczynam wierzyć, że to może ktoś dla mnie. Rozmawia­

liśmy już trochę o przyszłości i... no, nie wiem, to dopiero
początek, ale coś we mnie drgnęło.

- A jak go poznałaś?
- Dzięki Thei. - Z ulgą powróciła do prawdy. - Umówiła

nas na randkę w ciemno. Powiedziała, że będziemy do siebie
pasować, no i... pasujemy.

- W takim razie cieszę się, że jesteś szczęśliwa - wydusił

z siebie P.J., chociaż czuł w głębi serca, że Neli idealizuje te­
go człowieka. Miał jedynie nadzieję, że nie spotka jej kolej­
ny gorzki zawód.

- Jestem... - Za szybą przemknęły znajome sklepiki. Uff,

co za ulga. Neli nie miała najmniejszej ochoty, by P.J. wy­
pytywał ją dalej o ten ponoć cudowny związek z Johnem.

Zwykły przypadek

103

Nie była stworzona do opowiadania wymyślonych history­
jek - O, dojechaliśmy do pralni. Mógłbyś mnie tutaj wyrzu­
cić? Muszę odebrać kostium.

- Zaczekać na ciebie?
- Nie ma potrzeby. Pracuję parę kroków stąd. - Pokazała

ręką biurowce przy szosie. - Przejdę się.

P.J. odniósł wrażenie, że Neli nie chce mu zdradzić, gdzie

jest jej biuro. Zmieniła się, pomyślał z goryczą. W jej życiu

nie było już dla niego miejsca i gdyby miał choć odrobinę
rozsądku, powinien po prostu się pożegnać... i powtórnie ją
stracić. Jednak myśl o tym wydała mu się nie do zniesienia.

- A może moglibyśmy umówić się na inny wieczór? - Na

jego słowa Neli znieruchomiała z ręką na drzwiach. - Oczy­
wiście nie zamierzam stawać między tobą a twoim ukocha­

nym, ale dlaczego nie mielibyśmy się spotkać jako starzy
przyjaciele? Widzisz jakiś powód?

Powód był tylko jeden. Nie był dla niej jedynie wspo­

mnieniem z dawnych lat. Po prostu w niepokojący sposób
działał na nią. Ale jak miała mu to powiedzieć?

- Wiesz, P.J. - wydusiła z siebie. - Chodzi o to, że... Nie

ma powrotu do przeszłości. Przyjemnie mi było znów cię zo­
baczyć, ale przeszłość to przeszłość i będzie lepiej, żeby nią
pozostała. Do widzenia...

Nacisnęła klamkę i wysiadła.
P.J patrzył, jak odchodziła... znów odchodziła od niego

na zawsze.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Najprędzej, jak się dało, Neli zatelefonowała do swojej

siostry i zrelacjonowała spotkanie z P.J.

- Zaprosił mnie na kolację. Odmówiłam.
- Ale dlaczego?! No, dlaczego?!
- Thea, to nie ma sensu...
- Nie ma sensu spotkanie z nieżonatym multimilionerem,

który kiedyś kochał się w tobie bez pamięci?

- Kiedyś. - Neli aż się przestraszyła, słysząc w swoim gło­

sie tęskną nutę. - Powinnaś go zobaczyć teraz. Garnitur, kra­

wat, fantastyczny samochód, pewność siebie.

- P.J. zawsze taki był - odparła ku jej zaskoczeniu Thea.

- Nawet jako nastolatek. Miał w sobie spokój, poczucie włas­

nej wartości i luz. Rzadko się spotyka takich ludzi, zwłaszcza

w szkolnych latach.

- Teraz widać to jeszcze wyraźniej - przyznała Neli. - Było

mi jakoś... dziwnie. Czułam się tak, jakbym go znała, a jed­
nocześnie było dla mnie oczywiste, że wcale go już nie znam.
Może to dlatego, że sama bardzo się zmieniłam.

- Wcale się nie zmieniłaś!
- Och, Thea... Byłam kiedyś taka młoda, taka pewna swe­

go. .. Od dawna już nic z tego w sobie nie czuję.

- Wiem, o czym myślisz - przytaknęła Thea z namysłem.

- Ale wtedy, przed laty, to P.J. wydawał się szczęściarzem.

Zwykły przypadek

105

Wszyscy go lubili, dziewczyny jednak nie wzdychały do nie­

go. A ty miałaś niesamowite powodzenie.

- Mówił, że nawet nie liczył na to, bym choćby go zauwa­

żyła - wyznała Neli. - Traktował mnie jak boginię, a dziś ra­
no. .. Och, Thea! W porównaniu z nim jestem kompletnym

nieudacznikiem, niemal zerem.

- Nie sądzę, że prosiłby cię o spotkanie, gdyby tak uważał.
- Pewnie zrobiło mu się mnie żal.
- Oj! - Thea z przejęciem cmoknęła językiem. - Neli, je­

steś wciąż wspaniała! Jeśli P.J. jeszcze raz poprosi cię o spot­
kanie, masz się zgodzić.

- Nie poprosi. Nie wie, jak się ze mną skontaktować.
- Wystarczy, żeby zadzwonił do Janey, a ona do mnie.
- Thea! Ani mi się waż! Nie wolno ci dawać jej mojego

numeru telefonu!

- A właśnie że dam! Chcesz odrzucić szansę, by związać

się ze wspaniałym facetem, który rozwiąże wszystkie twoje
problemy, to ją odrzucaj, ale nie Ucz na moją pomoc.

-i tak nie zadzwoni. Dałam mu jasno do zrozumienia, że

nie chcę go więcej widzieć.

- No cóż, czyli sprawa już nieaktualna... Szkoda. Jak za­

mierzasz się ubrać na dzisiejszą randkę?

- Nie wiem. Może włożę czarne spodnie?
- Znowu? W żadnym wypadku. Mogłabyś wystąpić w su­

kience, którą kupiłaś sobie na moje wesele. Wyglądasz w niej
przepięknie.

- A w ogóle muszę iść? - Gdyby nie randka w ciemno,

którą zaaranżowała Thea, nie musiałaby odmawiać P.J. Za­
miast tego zastanawiałaby się teraz, jak by się dla niego wy­
stroić. - Okropność! Znów skończy się na tym, że będziemy
ględzić o pięknych samochodach albo o rozwodach. Od roz-

106

Jessica Hart

stania z Simonem nie spotkałam mężczyzny, z którym roz­
mawiałabym na inny temat.

- Tak wielu ich nie było. W każdym razie nie tylu, żeby na

tej podstawie tworzyć jakieś ogólne wnioski.

- W tym roku byłam już na czterech randkach - zaopono­

wała Neli - i wszystkie okazały się upiorne.

- Dlatego że twoi partnerzy byli dobierani przypadkowo,

z gazetowych kolumn samotnych serc - wyjaśniła cierpliwie

Thea. - Tym razem będzie inaczej. Po co miałabym cię uma­

wiać z kimś okropnym? Mężczyznę, z którym się dziś spot­
kasz, znam i uważam, że jest wspaniały. Pasuje do ciebie.

- W takim razie dlaczego mi o nim nie opowiesz? Wiem,

że ma na imię John i że będzie siedział w „Barabaszu" z roz­
mówkami w języku suahili. To doprawdy niezbyt dużo!

- Nic więcej nie powiem, ponieważ nie chcę, żebyś się

z góry uprzedziła. Za dobrze cię znam. Wyobrazisz go sobie,
zanim się spotkacie, a potem zagrają nerwy i najeżysz się.

Właśnie tak, jak rano wobec P.J., myślała Neli z poczu­

ciem winy. Żałowała, że zachowała się obcesowo. To nie je­
go wina, że się tak nastroszyła, ale... Gdyby nie był aż tak
przytłaczający! Przypominała sobie każdy szczegół - jego rę­
ce na kierownicy, skrzywienie kącika ust, ciepło i wesołość

w oczach. I swoje pragnienie, żeby go dotknąć. To było coś,

co naprawdę ją żenowało.

- Czy ty mnie w ogóle słuchasz? - usłyszała ostry głos Thei.

Wzięła się w garść.

- Oczywiście.
- Mam co do tej randki dobre przeczucia. Pamiętasz, zawsze

mi mówiłaś, że kiedyś nagle stwierdzę, że wreszcie poznałam
kogoś, kto na zawsze odmieni moje życie. No i faktycznie, mia­
łaś rację. Poznałam Rhysa. Wystarczy jeden dzień, by odmienić

Zwykły przypadek

107

wszystko. Myślę, że dzisiaj przeżyjesz właśnie taką chwilę, więc

po prostu idź na tę randkę, rozluźnij się i bądź sobą.

- Rozluźnię się dopiero po naradzie. - Neli zniżyła głos. -

Eve wyciąga z nas wszystkie flaki. Jestem taka nakręcona, że
do wieczora stanę się kompletnym wrakiem.

- Sama sobie wybrałaś taką robotę - powiedziała Thea

bez współczucia. - Ważniejsze jednak, żebyś wieczorem by­
ła w formie, więc idź z pracy prosto do domu. Wpadnę do
ciebie i dopilnuję, żebyś nie włożyła znów tych swoich słyn­
nych czarnych spodni.

Asystentka RJ. zamierzała przekazać mu pełen zapisanych

wiadomości notatnik, lecz powstrzymał ją gestem.

- Chwileczkę - powiedział. - Czy mogłabyś najpierw po­

łączyć mnie z moją siostrą?

- RJ.! - Janey najwyraźniej zaskoczył jego telefon. - Zwy­

kle nie dzwonisz do mnie o tej porze. Stało się coś złego?

- A gdzie tam! - odparł wesoło. - Zgadnij, kogo rano

przejechałem?

- Przejechałeś?! - przeraziła się Janey.
- No, prawie. Tyle że - sparafrazował słowa piosenki - spo­

śród wszystkich przechodniów na wszystkich ulicach Londynu

zdarzyło mi się najechać na Neli Martindale!

- Neli?! Nie może być. Oszukujesz!
- Nie. - Uśmiechnął się szeroko. - Tylko daruj sobie to

twoje „A nie mówiłam?". Zmieniłem zdanie i naprawdę chcę
się z nią znowu zobaczyć. Czy możesz wziąć numer jej tele­
fonu od Thei?

Zapadła cisza. RJ. prawie słyszał, jak jego siostra myśli.

- Czemu nie poprosiłeś Neli o spotkanie, kiedy się widzie­

liście?

108

Jessica Hart

- Poprosiłem, ale dała mi kosza. Powiedziała, że ma dzi­

siaj randkę.

- Ty też - odparła sucho Janey.

Z twarzy P.J. zniknął uśmiech.

- O Boże, zupełnie o tym zapomniałem... Ale...
- Żadnych ale! Nawet nie próbuj się migać.
- Zaraz, Janey, przecież nie kto inny, jak właśnie ty chcia­

łaś, żebym skontaktował się z Neli! To prawda, miałaś ra­
cję, a ja byłem w błędzie. Naprawdę muszę wybić sobie Neli
z głowy. Nie sądzisz, że to trochę nie fair udawać przed jakąś
tam kobietą, nie wiem nawet, jak jej na imię, że zależy mi na
nowym związku, skoro tak naprawdę interesuje mnie inna?

- Ta ma na imię Helen - odparła zimno Janey - i nie są­

dzę, żeby było fair wystawić ją do wiatru w ostatniej chwili.

Jest bardzo miłą osobą, no i, prawdę mówiąc, również nie

miała wielkiej ochoty na randkę w ciemno z tobą. Byłoby jej
bardzo przykro, gdybyś nie przyszedł.

- Oczywiście, nie chciałbym, żeby siedziała i czekała na

próżno. Może mogłabyś zadzwonić do niej i wyjaśnić...

- Co niby wyjaśnić? Że mój brat nie wie, czego tak na­

prawdę chce? Mówiłeś, że nie chcesz zobaczyć się z Neli, że
nie chcesz wskrzeszać przeszłości i że jesteś gotów wejść

w nowy związek. I chętnie przystałeś na spotkanie z Helen.

- Wiem, wiem - powiedział P.J. przez zęby - ale to było,

zanim znów ujrzałem Neli. Wszystko jest teraz inaczej.

- A zatem zmieniłeś zdanie! Kto wie, czy nie zmienisz go

ponownie, gdy poznasz Helen? Jesteś strasznie rozpuszczo­
ny i w tym cały problem. Za bardzo się przyzwyczaiłeś do
tego, że wszystko jest po twojemu. Wydaje ci się, że ponie­
waż masz grubą forsę, możesz tylko strzelić palcami, a zaraz

dostaniesz to, czego tylko zapragniesz. No to ci powiem: Nie

Zwykły przypadek

109

wykręcisz się z tej randki, dlatego że nagle przestało ci to pa­

sować. Nie jestem jednym z twoich lokajczyków, którzy po­
kornie wykonają za ciebie brudną robotę.

- Wiesz co, siostrzyczko - odpowiedział ze złością P.J. -

Gdyby któryś z moich dyrektorów odezwał się do mnie tak
jak ty, w zarządzie od razu zrobiłoby się wolne miejsce.

- Daruj sobie... Wieczorem pójdziesz na randkę i będziesz

najsympatyczniejszym facetem pod słońcem. Jeśli dasz od­
czuć Helen, że w ogóle nie zależy ci na tym spotkaniu, to
z nami koniec.

- W porządku. - P.J. z trudem przełknął złość. - Dotrzy­

mam słowa, ale czy dasz mi numer Neli? Naprawdę chcę się
z nią jeszcze raz spotkać.

- Pożyjemy, zobaczymy. To zależy od tego, co jutro powie

mi Helen. Jeśli będzie zadowolona ze spotkania, to zadzwo­
nię do Thei.

- Dziękuję - odparł P.J. z ponurą miną. Gdyby wiedział,

że Janey tak się zachowa, postarałby się o telefon Neli inną
drogą. Mógłby zlecić to jednemu ze swoich „lokajczyków",

jak jego podwładnych określiła Janey, ale sądził, że ucieszy
ją, iż zmienił nastawienie do Neli. Ot, nie ma to jak kocha­

na siostrzyczka!

- Zresztą kto wie - powiedziała Janey z lekkim rozbawie­

niem. - Może uznasz, że Helen mimo wszystko bardzo ci
odpowiada, zadzwonisz do mnie i powiesz, że numer telefo­
nu Neli nie jest ci w ogóle potrzebny.

P.J. nie sądził, żeby było to możliwe. Kiedy Janey przerwa­

ła połączenie, siedział przez chwilę, patrząc bez ruchu na te­
lefon. Był taki pewny, że wybił sobie z serca Neli. Jednak mu­
siał przyznać rację siostrze: jego serce wciąż do niej należało.
Dlatego tak obsesyjnie szukał kobiety, która byłaby jak ona.

110

Jessica Hart

Z irytacją przeszedł do okna. Grały w nim sprzeczne

uczucia: cieszył się, że spotkał znów Neli, a jednocześnie był
zły na przewrotny los, że do tego doszło.

Nie, to nie tak. Pragnął ją zobaczyć. Wolałby tylko, żeby

nie była mu taka bliska i wciąż piękna. Żeby, jak dawniej, nie
rozmawiało im się tak łatwo. Miał odczucie, jakby wszystko

się zmieniło. Neli, cokolwiek by na ten temat sądziła, nie by­

ła dla niego kimś z przeszłości. Stała się również teraźniej­

szością. Była nią zawsze. Zrozumiał to w momencie, gdy po
tylu latach spojrzał w głąb jej szarych oczu.

Czuł się poirytowany, niemal wściekły, a wszystko z po­

wodu Neli. Tak łatwo wytrąciła go z równowagi, odebrała

spokój. Źle się z tym czuł, a szczególnie drażniło go, że Neli
znalazła sobie kogoś innego. Janey powiedziała mu, że Neli
się rozwiodła, ale nic nie wiedział o tym całym Johnie. Nie
był jej więc potrzebny, co jasno dała mu do zrozumienia.
Odmówiła nawet konwencjonalnej kolacji. Czy faktycznie,

jak stwierdziła Janey, za bardzo się przyzwyczaił do tego, że

z miejsca dostaje wszystko, co chce? Nie sądził, żeby aż tak
się zmienił, lecz bez wątpienia świadomość, że może nie od­
zyskać Neli, wprawiała go w podły nastrój. Był cały roze­
drgany, miał widmo klęski przed oczyma. Dawno już tak nie
szalał. Prawdę mówiąc, przez całych szesnaście lat. Nie był

już jednak nastolatkiem. Był dojrzałym mężczyzną i potrafił
walczyć. Może i nie zdoła odzyskać Neli, ale zrobi wszystko

co w jego mocy, żeby tak się stało.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Narada miała się zacząć o trzeciej po południu. Neli ma­

rzyła o tym, by nigdy nie słyszeć o żadnej Sygmie, poszuku­

jącej nowego dyrektora finansowego. Eve natomiast odnosiła

się do całego przedsięwzięcia z ogromnym entuzjazmem.

- Sygma - powiedziała - to ogromne przedsiębiorstwo.

Zdominowało rynek elektroniczny w Ameryce Północnej,
a obecnie rozwija swoje wpływy w Londynie, by skorzystać

z niedawnego rozszerzenia Unii Europejskiej. Sygma wcho­

dzi na europejskie rynki i jeśli zrobimy dla niej dobrą robotę,
otwierają się dla nas ogromne perspektywy. Trzeba perfek­
cyjnie rozegrać to spotkanie. Pamiętaj, mamy do czynienia
z Amerykanami, musimy więc być asertywni i iść za cio­

sem. Żadnych tam brytyjskich ceregieli! Przyjmujemy żela­
zną taktykę. Jesteśmy pozytywni, profesjonalni, najlepsi.

Neli zacisnęła pięść w geście, który, jak miała nadzieję,

wyrażał stosowny entuzjazm.

- Najlepsi - przytaknęła, marząc, żeby szefowa jak naj­

prędzej się wyniosła i pozwoliła jej się zająć pracą. - Abso­
lutnie.

- M a j ą opinię twardych negocjatorów - kontynuowała

Eve - ale my też potrafimy być twardzi. Ważne, by nabrali
przeświadczenia, że jesteśmy najlepsi w tej profesji, więc na
pewno znajdziemy najwłaściwszą osobę na stanowisko dy-

112

Jessica Hart

rektora finansowego. Jeśli chodzi o jakość, o kwalifikacje na­
szych kandydatów, jesteśmy bezkompromisowi. Zawsze.

Neli podejrzewała, że Eve bardzo się denerwuje i po pro­

stu powtarza na głos to, co zaplanowała powiedzieć po po­
łudniu, więc ograniczyła się do przytakiwania szefowej. Bar­
dziej szanowała Eve, niż ją lubiła, lecz nie mogła jej nie
podziwiać, gdy przyjechały do biura Sygmy. Uścisk dłoni,

jaki wymieniła z Lesterem Gravesem, dyrektorem do spraw

zasobów ludzkich, był znakomicie wystudiowany. Najmniej­
szego śladu napięcia.

Neli cieszyła się, że włożyła swój najlepszy kostium. Po­

mieszczenia biurowe Sygmy były bardzo stylowe. Samo szkło,

stal, najwyższa jakość. Zaczęła rozumieć, o co chodziło Eve,
gdy mówiła o potędze tej firmy. Usiłowała nie okazywać spe­
szenia, gdy Graves podał jej rękę i wskazał salę obrad.

- Bardzo proszę. Czy możemy już zacząć?

Bezkompromisowo, otwarcie, profesjonalnie, powtarzała

w myślach Neli, prostując ramiona i zdejmując żakiet w pro­
wadzącym do sali konferencyjnej korytarzu. Lester otworzył

drzwi.

- A, zapomniałem - zwrócił się do Eve. - W naradzie bę­

dzie uczestniczył nasz prezes. Stanowisko dyrektora finanso­

wego ma kluczowe znaczenie, chciałby więc mieć pewność,
że wiecie państwo dokładnie, czego szukamy.

Innymi słowy, prezes nie ufa dyrektorowi do spraw za­

sobów ludzkich, że wywiąże się ze swego zadania właściwie,

pomyślała Neli, ale Eve nie okazała zmieszania.

- Naturalnie - powiedziała uprzejmie. - To sprawa wiel­

kiej wagi, żebyśmy już na wstępie precyzyjnie ustalili warun­
ki współpracy.

Prezes stał przy oknie, lecz odwrócił się na dźwięk głosu

Zwykły przypadek

113

Lestera i podszedł, żeby się przywitać. Neli, schowana do po­
łowy za Eve, nie od razu dobrze mu się przypatrzyła.

- Peter, pozwolisz, że przedstawię ci panie Eve Fleming

i Neli Sheę - powiedział Lester. - Drogie panie, to nasz pre­
zes, pan Smith.

Eve wymieniła z nim uścisk dłoni, powiedziała coś miłe­

go i odsunęła się, przepuszczając Neli.

- Moja asystentka, Neli Shea.

Dopiero wtedy Neli spostrzegła, kto wyciąga do niej dłoń.

P.J. Oddech uwiązł jej w gardle. Jego też zamurowało. Rzecz
nie tylko w tym, że spotykali się w takich okolicznościach.
Najistotniejszy był wygląd Neli. Nigdy dotąd nie widział jej
takiej - starannie umalowanej i eleganckiej. Była w jasno ró­
żowym kostiumie i pantoflach na wysokim obcasie, z włosa­
mi uczesanymi do góry, odsłaniającymi twarz. Kontrast mię­
dzy tym, jak wyglądała rano, w wyblakłej starej bluzie, bez
makijażu i z potarganymi włosami, nie mógł być większy.

Postanowił wziąć udział w tym spotkaniu tylko dlatego, że

przez całe przedpołudnie nie był w stanie się na niczym skupić.
Na sprawach związanych z rekrutacją Lester znał się znakomi­
cie, ale bez słowa podporządkował się woli szefa, gdy ten zasu­
gerował, że tym razem chciałby uczestniczyć w naradzie.

P.J. patrzył więc teraz na Neli i miał już pewność, że je­

go siostra się nie myliła. Nie wystarczyło strzelić palcami, by
odzyskać Neli. Wyglądała tak pięknie, elegancko, profesjo­
nalnie. Nie była już dziewczyną, jaką zapamiętał. Była ko­
bietą, którą musiałby oczarować i zdobywać na nowo bez

względu na to, jakie stanowisko zajmował. Powoli dotarło
do niego, że Lester i Eve spoglądają na niego, najwyraźniej

czekając, aż zakończy powitanie z Neli. Zerknął na nią jesz­
cze raz. Skoro chciała udawać, że to zwyczajne spotkanie

114

Jessica Hart

biznesowe, to proszę bardzo. Uścisnął jej dłoń i poczuł, że

cofa ją jak oparzona.

Neli miała wrażenie, że serce podchodzi jej do gardła. P.J.

tutaj? Znowu? Poranne spotkanie uznać można było za nie­
słychany zbieg okoliczności, ale żeby po raz drugi, i to te­
go samego dnia... W dodatku P.J. zachowywał się tak, jakby

w ogóle się nie znali. Kompletnie wytrącona z równowagi,

ruszyła za Eve do stołu konferencyjnego w przeciwległym
końcu sali. Po drodze omal nie wpadła na dużą skórzaną ka­
napę, nie zauważyła marmurowego stoliczka do kawy i ude­
rzyła się tak boleśnie w palce od nogi, że ledwie zdusiła w us­
tach ordynarne przekleństwo.

- Nic się pani nie stało? - zapytał z niepokojem P.J.
- Nie, nie - odpowiedziała cicho, świadoma, że Eve patrzy

na nią ze zdziwieniem i myśli, co ona u licha wyprawia i po
co skupia na sobie uwagę.

To tyle jeśli chodzi o otwarte, wyniosłe i profesjonalne za­

chowanie. Siadając obok Eve, Neli ściągnęła pantofel, by ro­
zetrzeć obolałą stopę. Niechby już wreszcie ten dzień zaczął
się toczyć normalnie. Nic z tego, pomyślała z rozpaczą, gdy

P.J. usiadł naprzeciwko niej.

Odsunął swoje krzesło i oparł rękę na stole.

- Negocjacje poprowadzi pan Lester - powiedział uprzej­

mie do Eve. - Jestem tu jedynie w roli obserwatora. Wyrażę
swoje zdanie wyłącznie wtedy, gdy uznam to za niezbędne.

Oczywiście, pomyślała z irytacją Neli. I po to, by wszyscy

byli jeszcze bardziej spięci. Starając się zbagatelizować jego

swobodną, wręcz leniwą pozę, położyła na kolanach wali­
zeczkę i wyjęła z niej notatnik i pióro. Ułożyła je równiutko
przed sobą i odstawiła walizeczkę, ale wyprostowując się, po­

pełniła błąd, bo spotkała się z P.J. wzrokiem. Posłał jej szybki,

Zwykły przypadek

115

żartobliwy uśmiech. Poczuła, że krew nabiega jej do twarzy,
a biedne serce znów wykonuje podskok. Odwróciła wzrok,
niepotrzebnie wygładziła notatnik i zmusiła się do pozorne­
go spokoju. Robiła, co mogła, by wyglądać na zainteresowa­
ną i zaangażowaną w dyskusję Eve z Lesterem, ale w obec­
ności P.J. było to bardzo trudne. Przysłuchiwał się rozmowie
z widocznym zaciekawieniem, od czasu do czasu kręcąc pió­
rem leżącym na stole, ale w jego biernej postawie było coś,
co niewiarygodnie ją rozpraszało. Żeby nie wiem jak starała
się skupić na Lesterze, miała przed oczami tylko P.J.

Siedział bez marynarki, w rozluźnionym krawacie, pod­

winął rękawy i gdy przesuwała sekretnie wzrok z jego policz­

ka na brodę i usta, czuła przerażającą falę czegoś, co można
było nazwać jedynie żądzą. Miała dziką ochotę przelecieć po­
nad stołem wprost na jego kolana, ogarnąć rękami ramiona,

wtulić twarz w szyję i poczuć smak skóry. Rozpalona i roz­
gorączkowana, czuła rozpaczliwą potrzebę ucieczki. Aż się
trzęsła z pragnienia, żeby go dotknąć, a zarazem nie cierpiała
go za to, że coś takiego w niej wywoływał. Dlaczego musiał

się zjawić i pokręcić wszystko w jej życiu właśnie dziś?

To było ważne spotkanie. Eve wyjawiła, że przyszłe zawo­

dowe losy Neli mogą zależeć od jego przebiegu. Musiała się
skupić, ale jak się tu skoncentrować na profilach zawodo­
wych i CV, gdy tuż obok siedział P.J.

Musiała przestać o nim myśleć! Koniec! Neli zmusiła się

do uwagi. Spotkanie toczyło się w dobrym kierunku.

- Tak, słuszna uwaga - powiedziała z namysłem Eve. - Bę­

dziemy o tym pamiętać. Neli, zanotuj to dokładnie.

Sięgnęła po pióro, zadowolona, że wreszcie może zająć się

czymś konkretnym.

Pióro nie pisało. Spojrzała na nie ze zdziwieniem. Do tej

116

Jessica Hart

pory działało świetnie. Sprawdziła je zresztą. Najdyskret-
niej jak się dało, starała się je rozpisać, ale atrament nie spły­
wał. Czy mam inne pióro? - pomyślała zdenerwowana. I czy
w ogóle do czasu, aż je znajdę, nie zapomnę uwagi, na której
zapisaniu tak zależało szefowej? Wolniutko, by Eve nie spo­
strzegła, co się dzieje, Neli zamierzała otworzyć neseser, ale
nim namacała uchwyt, P.J. podał jej przez stół pióro.

- Proszę skorzystać z mojego - powiedział.

Eve i Lester oczywiście przerwali rozmowę i spojrze­

li z dezaprobatą na Neli. Nie miała jednak wyboru. Wzięła
pióro P.J., bąkając niechętnie:

- Dziękuję.

Swoim gestem ściągnął na nią uwagę. Po co to zrobił? Czy

po to, by pokazać innym, że jest pozbawiona krztyny profesjo­
nalizmu, który nakazuje, by mieć przy sobie sprawne pióro?

Eve powtórzyła wniosek bardzo powoli i jasno, ale nie

polepszyło to sytuacji. Z wypiekami na twarzy Neli zrobiła
notatkę, a potem utkwiła wzrok w negocjatorach, starając się
nie zwracać uwagi na P.J. Nie potrafiła jednak nie pomknąć

spojrzeniem w jego stronę. Siedział, najwyraźniej pochło­
nięty sprawami rekrutacji. Wyjął też inne - bez wątpienia

wspaniale funkcjonujące - pióro i przysłuchując się rozmo­
wie, kręcił nim w palcach.

- Myślę, że jak na razie uzgodniliśmy już sporo. - P.J.

zwrócił się do Eve i Lestera, a ci natychmiast zgodnie skinęli
głowami. Jakby na złość, Neli zapragnęła, żeby się z nim nie
zgodzili, choćby nawet miałoby to oznaczać, że wróciłaby do
domu spóźniona. Przynajmniej raz okazałoby się, że P.J. nie
zawsze może postawić na swoim. - Sądzę, że dyskusja była
bardzo interesująca - powiedział, kierując spojrzenie błękit-

Zwykły przypadek

117

nych oczu w stronę Neli. - A pani jak się wydaje? Ma pani
bardzo tajemniczą minę.

Neli odchrząknęła.

- Tajemniczą? Mam wrażenie, że to raczej wyraz zaintere­

sowania - powiedziała z wystudiowanym uśmiechem. - Są­
dzę, że jest to wyjątkowo pożyteczne spotkanie, wyjaśniają­
ce wiele istotnych dla obu stron spraw — dodała, patrząc P.J.

prosto w oczy.

Otóż to. Jeśli chciał zapytać, co dokładnie tak ją zaintere­

sowało albo jakie sprawy zostały wyjaśnione, to proszę bar­
dzo. Mogła zawsze wrócić do swojej dawnej pracy. P.J. jednak
tylko się uśmiechnął, a Eve wyraźnie się rozluźniła.

- Skontaktujemy się z państwem, kiedy tylko ustalimy listę

potencjalnych kandydatów - stwierdziła, wstając od stołu.

- Może byłoby pożyteczne, gdyby obie panie spotkały się

również z innymi członkami zarządu naszej firmy - zasuge­
rował P.J. - Jak może paniom wiadomo, Sygma sponsoruje

wystawę współczesnej sztuki brytyjskiej w Weruther Galle-

ry. Wernisaż odbędzie się o wpół do siódmej. Będziemy tam

wszyscy i byłaby to dla was dobra okazja, by spotkać pewne

osoby na gruncie towarzyskim i zorientować się, jaki zespół
stanowimy. Co pan o tym myśli, Lester?

- Znakomity pomysł - odparł posłusznie dyrektor, a Eve,

co oczywiste, wyraziła zachwyt.

- Byłoby nam bardzo miło, prawda, Neli?

Neli miała ochotę krzyczeć. Dziś wieczorem, o czym P.J.

doskonale wiedział, była umówiona na randkę, no i nienawi­
dziła współczesnej sztuki, o czym również świetnie wiedział.
Spędzili kiedyś weekend w Paryżu, sprzeczając się na temat
tego, co widzieli w Centrum Pompidou, a potem pogodzili
się przy kawie i winie w maleńkiej kawiarence na Montmar-

118

Jessica Hart

trze. Zapraszał je teraz tylko po to, by zburzyć jej porządek
wieczoru. Nie mogła jednak tego powiedzieć. Eve zacisnę­
ła usta w wąziutką kreseczkę, a spojrzenie, jakie jej posłała,
było stalowe. Równie dobrze mogłaby powiedzieć na głos:

„Uważaj, bo ryzykujesz zwolnienie z pracy". Neli nie miała

wyboru. Zmusiła się do uśmiechu.

- Fantastycznie - powiedziała przez zęby

RJ. wprost nie posiadał się z radości.

- No to świetnie - stwierdził. - Każę wpisać panie na listę

gości. Kto wie, może nawet spędzicie miło czas.

- Jestem o tym przekonana - odparła ciepło Eve, zerkając

znów ostrzegawczo na Neli

Było jej jednak już wszystko jedno. Włożyła notatnik

i pióro do walizeczki i nawet się nie odezwała, gdy Eve żeg­
nała się z Lesterem.

- Panno Shea, proszę zatrzymać moje pióro - powiedział

P.J., a Neli aż klepnęła się w czoło.

- Przepraszam - powiedziała sztywno, zamierzając otwo­

rzyć walizeczkę. - Nie miałam zamiaru go ukraść. Po prostu
nie pamiętałam.

- Neli... to tylko pióro - powiedział cicho P.J., tak żeby Lester

i Eve nie mogli go usłyszeć. - Żartowałem. To bez znaczenia.

- Nie, nie. - Wydobyła pióro i wręczyła mu je z godnością.

- Bardzo panu dziękuję, panie Smith.

Jeśli miała nadzieję, że go poruszy, przegrała sromotnie.

P.J., kręcąc piórem w palcach, przepuścił ją przed sobą.

- A zatem, mimo wszystko, do rychłego zobaczenia - po­

wiedział z szerokim uśmiechem.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

- Wyszłam przez niego na kompletną kretynkę - piekliła

się Neli, trzaskając pokrywką czajnika i stawiając go z po­
wrotem na podstawce.

- Nie rozumiem - powiedziała Thea, która do tej pory

zajmowała się Clarą i dowiedziała się o przebiegu spotka­
nia już przy pierwszej filiżance herbaty. - Przecież to nie

wina P.J., że uderzyłaś się w palec u nogi i nie miałaś atra­

mentu w piórze.

A właśnie że przez niego, pomyślała ponuro Neli, ale nie

wiedziała, jak to wytłumaczyć siostrze.

- W dodatku uparł się, żebyśmy poszły na to durne przy-

tecie, tylko dlatego że wie o mojej randce!

Thea sięgnęła po kolejny herbatnik.

- Ma ochotę znów się z tobą zobaczyć, to oczywiste -

stwierdziła z satysfakcją.

- Ale ja nie mam ochoty zobaczyć się z nim! Jeśli Janey

poprosi cię o mój numer telefonu, kategorycznie zakazuję
ci go dawać.

- Po co mu twój numer telefonu. Przecież już wie, gdzie

pracujesz.

Faktycznie. Neli z ciężkim westchnieniem opadła na

krzesło.

- Jestem bez szans. Eve wydałaby mnie za mąż za P.J.,

120

Jessica Hart

gdyby uznała, że zapewni jej to długoterminowy kontrakt
z Sygmą.

- No cóż, mogłoby cię spotkać coś gorszego - odpowiedziała

z namysłem jej siostra, a Neli spojrzała na nią ze złością.

- Zastanów się! Myślałam, że mam się zakochać w tym fa­

cecie, z którym się dziś spotykam.

- Faktycznie. - Ihea uśmiechnęła się tajemniczo. - Na­

prawdę myślę, że byś mogła. Ale co ci szkodzi mieć w za­
nadrzu P.J.?

- A ja myślę, że powinnaś się znów z nim zejść - odezwa­

ła się Clara, sięgając matce przez ramię po kolejny herbatnik

z puszki. - Jest taki miły!

- Dopiero co go poznałaś - zaoponowała Neli.
- Ma roześmiane oczy - powiedziała dziewczynka.

Faktycznie, P.J. miał ładne oczy. Ich ciepłu i humorowi

trudno się było oprzeć i nic dziwnego, że jej córeczka rów­
nież uległa urokowi.

- Wydaje mi się, mamusiu, że ucieszył się na twój widok.

Czemu byłaś wobec niego taka nieprzyjazna?

Dobre pytanie. Neli nie mogła wyjaśnić swemu dziecku,

że P.J. to o wiele więcej niż czarujący uśmiech i zajmujący
sposób bycia. Gdyby na tym się kończyło, nie byłoby prob­
lemu. Mogłaby wtedy myśleć o nim po prostu jako o starym
przyjacielu i miłym człowieku. Starzy przyjaciele nie budzą

jednak w nikim gorącego pożądania, prawda? Na ich widok

nie grają w człowieku wszystkie nerwy ani też nie odczu­

wa się czegoś, co jest bardziej strachem niż przyjemnością

i od czego ziemia usuwa się spod nóg i raptem całe życie
i wszystko, co się o sobie myślało, co wydawało się chciane,
nie wymyka się spod kontroli.

- Byłam po prostu troszeczkę... zdenerwowana - powie-

Zwykły przypadek

121

działa po chwili. - To dziwne uczucie tak bez ostrzeżenia
stanąć twarzą w twarz ze swoją przeszłością.

Neli zapragnęła powrócić do siebie takiej, jaką była wczo­

raj. Owszem, czasami doskwierała jej samotność, ale miała
Clarę, za którą oddałaby wszystko. A że życie nie układało
się najciekawiej? No cóż, było przynajmniej bezpieczne. Wy­
starczy. Z całą pewnością lepiej było w nim trwać niż płonąć
rozedrganym, boleśnie żywym uczuciem, które rozpętało się

w niej rano, gdy P.J. wtargnął znowu w jej życie.

- Powinnaś myśleć o przyszłości, a nie o przeszłości - po­

wiedziała Thea. Dopijając herbatę, podniosła się i zdecydo­
wanym ruchem strząsnęła okruchy z palców. - Idź, i zrób się

na bóstwo dla Johna.

Thea i Clara po gwałtownych zmaganiach zmusiły Neli do

włożenia sukienki, którą kupiła sobie w przypływie ekstrawa­
gancji na ślub siostry podczas ubiegłych świąt Bożego Naro­
dzenia. Na pierwszy rzut oka wyglądała zwyczajnie. Ot, obcisła

szara sukienka podkreślająca figurę i kolor oczu. W materia­
le była jednak niteczka dodająca delikatnego lśnienia stłumio­
nej barwie, a efekt łagodziły szyfonowe rękawki i narzutka na
spódnicę, trzepocząca przy każdym ruchu. W materiale i kroju
sukienki było coś, co sprawiało, że Neli czuła się cudownie za
każdym razem, kiedy ją włożyła. Nawet teraz, płonąc z podnie­
cenia, odczuwała wielką przyjemność, gdy tkanina zaszumiała

wokół niej.

Być może Thea miała rację. Należało myśleć o przyszłości,

a nie o tym, co minęło. Jej życie było obecnie za mało urozma­
icone. Nie było w nim miejsca na nic poza Clarą i pracą. Nic
dziwnego, że ponowne pojawienie się P.J. zrobiło na niej takie

wrażenie. Po prostu nagle uzmysłowiła sobie, jak ograniczone

stało się jej życie. Gdyby zaangażowała się w nowy związek, nie

122

Jessica Hart

byłaby teraz w takiej rozterce. Ale to mogło się jeszcze zmienić.
Gdyby dołożyła starań wieczorem... Ten John mógłby okazać

się kimś, kogo by pokochała. Może i jest sympatyczny. Thei się

podobał, to dobry znak, ale w tej chwili trudno jej było go so­
bie wyobrazić. Kiedy tylko usiłowała to zrobić, widziała jedynie
uśmiechającego się do niej P.J.

Jeszcze raz odsunęła jego obraz i skupiła się na wyobraże­

niu sobie przyszłości z ukochanym mężczyzną. Może po la­
tach ona i John będą wspominać ten czas jako dzień pozna­
nia i przypominać sobie bar, swoje odczucia i tę sukienkę.

- Nie sądzisz, że zanadto mnie odsłania? - zapytała, prze­

glądając się w lustrze.

- I o to chodzi - stwierdziła cierpliwie Thea. - Ma być

seksowna.

- Ale najpierw muszę pójść na wernisaż. Do pracy czegoś

takiego się nie wkłada.

Thea machnęła ręką na pracę.

- Jeśli życzą sobie, żebyś pojawiła się w kostiumie, to niech

ograniczą pracę do godzin biurowych - powiedziała. - Masz

przed sobą randkę i ważniejsze jest, żebyś na niej wyglądała
ładnie. No a teraz... gdzie są te pantofelki?

- Thea, naprawdę nie dam rady w nich chodzić - sprze­

ciwiła się Neli, gdy jej siostra wydobyła z dna kredensu parę

wytwornych, delikatnych sandałków.

- Kto powiedział, że masz chodzić? Dziś jeździsz taksów­

ką. Zamówiłam ci już jedną do galerii. Wydałaś na te szpi­
leczki majątek i nigdy ich nie włożyłaś. Każde inne buty ze­
psują efekt. A może - dodała sarkastycznie - marzą ci się
tenisówki?

- Mogłabym włożyć te eleganciuchy do torby - powie­

działa Neli, ale Thea nie chciała o tym słyszeć.

Zwykły przypadek

123

- Ani się waż popsuć wrażenia, dźwigając jakąś torbę - Po­

grzebała w szafie i po chwili wydobyła z niej maleńką torebkę.

- Genialnie. - Wepchnęła ją siostrze do ręki. - To wszystko, co

wolno ci nieść. Tenisówki się nie zmieszczą. - Cofnęła się o krok,
by popodziwiać swoje dzieło. - Wyglądasz fantastycznie.

- Fakt - przytaknęła Clara, siedząca ze skrzyżowanymi

nogami na łóżku. - Super.

- Dziękuję ci, kochana - powiedziała poruszona Neli. -

Ale, prawdę mówiąc, wolałabym teraz być w szlafroku i cze­

kać tu z wami na pizzę.

- Niestety. Czeka cię wernisaż i randka ze wspaniałym męż­

czyzną - skomentowała Thea z udawanym współczuciem. - To
ciężki obowiązek, wiem, ale ktoś musi go wypełnić i teraz twoja
kolej. Nie zapomnij zabrać swojej książki - dodała, gdy scho­
dziły na dół, żeby poczekać na taksówkę.

Zrezygnowana Neli weszła do saloniku i przebiegła wzro­

kiem półki, aż odnalazła rozmówki w języku suahili. Thea
uzgodniła wcześniej, że będzie to znak rozpoznawczy. Neli

wolałaby, żeby jej siostra nie wybrała właśnie tej książki.
Wzięła ją powoli w ręce i przytrzymała z biciem serca. Nie

spoglądała na nią od lat. Gdyby tydzień temu ktoś zapytał,

czy w ogóle ma tę książkę w biblioteczce, odpowiedziałaby

prawdopodobnie, że nie.

- Dlaczego powiedziałaś Johnowi, że będę miała przy so­

bie właśnie te rozmówki?

- Ponieważ stoją na półce od zawsze. Kiedy mnie prosisz,

żebym przypilnowała Clarę i siedzę tu sama, a w telewizji nic

nie ma, szukam czegoś do poczytania i zawsze te rozmówki
rzucają mi się w oczy. Często się zastanawiałam, dlaczego je

w ogóle kupiłaś.

Neli przerzucała powoli strony.

124

Jessica Hart

- P.J. i ja marzyliśmy kiedyś o podróży do Afryki - przy­

znała niechętnie. - Zamierzaliśmy spędzić tam parę miesięcy
i postanowiliśmy nauczyć się suahili.

Obecnie nie mogłaby sobie wyobrazić takiej wyprawy bez

uwzględnienia wszelkich możliwych komplikacji i trudności.

Ale wtedy wszystko wydawało się proste. Byli zakochani, świat

leżał u ich stóp. Przypomniała sobie, jak chodzili do sklepiku

w Covent Garden, kupowali mapy, przewodniki i rozmówki.
To było zaraz przed ostatnim wyjazdem na uczelnię, a potem,

kiedy wróciła do domu, pojawił się Simon...

- Tak bym chciała wybrać się do Afryki - westchnęła Cla-

ra. - Pojechać na safari, zobaczyć lwy, żyrafy i słonie.

O, tak. To było właśnie to, o czym tak bardzo marzyli wte­

dy we dwoje.

- A co ma przynieść z sobą John? - zapytała Neli, wciąż

kartkując książeczkę.

- Słownik języka suahili - odparła Thea. - John był w Tan­

zanii, więc pomyślałam, żebyś wzięła te rozmówki. Mądry po­
mysł, nie? Mało prawdopodobne, żeby ktoś inny miał przy so­
bie taką książkę, więc łatwo się rozpoznacie.

- W razie czego będzie przynajmniej o czym porozma­

wiać - stwierdziła kwaśno Neli, otwierając torebkę. Roz­

mówki miały kieszonkowy format, ale torebka była taka ma­
ła, że ledwie zdołała je do niej wcisnąć. Zameczka nie dało

się zapiąć, lecz jeszcze gorzej byłoby trzymać książkę w ręce,
a tak P.J. przynajmniej jej nie zauważy.

O tej porze do centrum Londynu ciężko się było prze­

bić. Samochody ciągnęły wolno jeden za drugim. Siedząc

w taksówce, Neli dała się ponieść wspomnieniom. Przypo­

mniała sobie dawne marzenia o obozowaniu pod szerokim
afrykańskim niebem. „Wyobraź sobie - entuzjazmował się

Zwykły przypadek

125

P.J. - Leżymy w namiocie i słuchamy, jak ryczą lwy. Będzie­
my patrzeć, jak słońce wstaje nad Serengeti, pobierzemy się,
będziemy najszczęśliwszymi ludźmi na świecie".

A jednak nigdy tak się nie stało. Wybrała Simona i był to

wybór, którego nie dało się przekreślić. Spontanicznym ru­

chem wyjęła z torebki rozmówki. Objęła je oburącz i raptem
poczuła, że rozdrażnienie buzujące w niej po popołudniowej
naradzie z niewiadomych przyczyn przygasło. Uświadomiła
sobie nagle, że tak naprawdę była zła nie na P.J., a na siebie. By­
ła zła, ponieważ P.J. swoim powrotem sprawił, że myślała o tym,

jak szczęśliwi mogliby być z sobą aż do teraz, gdyby dokonała

innego wyboru. To nie była wina P.J., że się rozwinął i że mu się
powiodło - bez niej. Miała Clarę. O tak, to najważniejsze. Nie

wyobrażała sobie życia bez Clary. Mogła jednak wyobrażać so­

bie bycie z kimś, kto by ją kochał, troszczył się o nią, dzięki ko­
mu śmiałaby się i kto podtrzymywałby ją na duchu, kiedy była
smutna, kto świętowałby z nią jej sukcesy i współodczuwał nie­
powodzenia. Kto dzieliłby z nią życie, a nie wyznaczył jej w nim
małą rólkę, tak jak to uczynił Simon.

P.J. byłby takim mężem. Neli utkwiła szklany wzrok w szy­

bie taksówki i myślała o popełnionych błędach. Miała kiedyś
przed sobą wielką szansę. Spotkała odpowiedniego człowieka,
ale tę szansę przegapiła. Była za młoda, żeby przedłożyć hu­
mor, sympatię, bliskość i marzenia ponad blichtr i gest. Dopie­
ro teraz była w stanie dostrzec wartości, jakie znalazła w swojej
pierwszej miłości. Niestety za późno.

Jeszcze i teraz sprawy mogłyby przybrać inny obrót, gdy­

by P.J. nie odniósł w życiu tak wielkiego sukcesu. Zdaniem

Neli jego bogactwo wykopało między nimi rów nie do prze­

bycia. Zmieniło wszystko. Pragnęła go nie z powodu pienię­
dzy, ale jakim cudem miałby w to kiedykolwiek uwierzyć?

126

Jessica Hart

Powinnam zatem pozostać po swej stronie rowu i uczynić
z tego najlepszy użytek, myślała ze smutkiem. Trzeba spot­
kać się z Johnem i zmusić się do prawdziwego wysiłku, by
zacząć coś nowego. Być może po pewnym czasie udałoby się
znów zapomnieć o P.J.

Kiedy dotarła na miejsce, w galerii było już tłoczno. Gwar

wydobywał się na ulicę. Gdybyż tylko nie musiała się znowu

z nim zobaczyć! Była jednak szansa, że w takim tłumie unik­
ną spotkania. Wejdzie, pokaże się Eve, porozmawia z paro­
ma osobami i do widzenia. Umówiła się przecież z kim in­
nym. Nie można było oczekiwać od niej, by całe swoje życie
towarzyskie powiązała z pracą.

Przez sekundę miała nadzieję, że jej nazwiska zabraknie

na liście gości, ale niestety została wywołana. Z kieliszkiem
szampana w ręce rozejrzała się ostrożnie za Eve. I, oczywiście,

pierwszą znajomą osobą, jaką zobaczyła, był P.J. Nie patrzył
w jej stronę, ale mimo to na jego widok poczuła bolesne poru­

szenie serca. Gwałtownie przechyliła kieliszek, oblewając sobie
przód sukienki. Wytarła go lekko drżącą ręką i nakazała sobie
spokój. Zaryzykowała kolejne zerknięcie. P.J. rozmawiał z ja­
kąś ciemnowłosą dziewczyną, ubraną tak ekstrawagancko, że

Neli uznała ją za jedną z artystek. Wyglądał na pochłonięte­

go rozmową, więc Neli pozwoliła swoim oczom sycić się przez
moment jego widokiem. Widziała go ostro - twarz, ramiona
i biały mankiet na tle brązowej ręki, gdy gestykulował. Raptem
z pożądania aż ją ścisnęło w dołku. Odwróciła się gwałtownie
i ruszyła w przeciwnym kierunku, szukając Eve. Goście, z któ­
rych żaden nie wydawał się w najmniejszym stopniu zaintere­
sowany obrazami i instalacjami eksponowanymi na ścianach,
tak się tłoczyli, że przebić się przez ten ścisk było dość ciężko,

więc Neli - uciekając od P.J. najdalej, jak się dało - przystanę-

Zwykły przypadek

127

ła. Ani śladu Eve. I co teraz? Cała ta gimnastyka była bezsen­

sowna. W takim tłoku i tak nie da się porozmawiać. Może więc
lepiej wymknąć się już teraz? Zerkając tęsknie w kierunku wyj­

ścia, Neli natknęła się na parę znajomych, ciepłych niebieskich
oczu, które rozświetliły się na jej widok. P.J. uśmiechnął się do
niej. Miała wrażenie, że robi się miękka jak wosk. Pragnęła jak

najprędzej znaleźć się przy wyjściu, ale wiedziała, że gdyby wy­
szła teraz, P.J. domyśliłby się, że to z jego powodu. Zwróciła

więc szklane spojrzenie na obraz wiszący na ścianie, udając, że

bardzo ją zaintrygował.

- Co myślisz?

Głos zabrzmiał tuż za nią i Neli aż podskoczyła. Zwilżyła

językiem wyschnięte usta.

- Myślę? - powtórzyła nieco bez sensu. Jak w ogóle mogła

myśleć, gdy marzyła tylko o jednym - odwrócić się do niego,
zapleść ręce na jego plecach i przywrzeć do niego, jakby był

jej ostatnią deską ratunku.

- O obrazie.
- A, o tym. Kawał dobrej malarskiej roboty. Ciekawy.
- Tylko mi nie mów, że polubiłaś współczesną sztukę, Neli!
- Nie mówię „lubię", ale być może nauczyłam się cenić

pewne sprawy, których nie ceniłam kiedyś, bo byłam na to
za smarkata.

Ich oczy spotkały się na moment. Przez twarz P.J. przebiegł

jakiś cień - coś, co sprawiło, że Neli przestało bić serce. Odwró­
ciła błyskawicznie wzrok, bojąc się, że ujawniła za wiele..

ROZDZIAŁ ÓSMY

P.J. patrzył na profil Neli, napawając oczy czystym zary­

sem jej policzka i szyi z wyraźnie bijącym pulsem. Raptem
przypomniał ją sobie sprzed lat - dziewczynę siedzącą na­
przeciw niego przy kawiarnianym stoliku w Paryżu, ożywio­
ną rozmową, dyskutującą i roześmianą.

Uważał za prawdziwy cud, że ta urokliwa istota należy na­

prawdę do niego. To, że go kochała, wydawało się za piękne,
żeby mogło być prawdziwe, i kiedy Simon Shea sprzątnął mu

ją sprzed nosa, odebrał to tak, jakby zawsze wiedział, że ich

związek nie przetrwa. Dlaczego taka wspaniała dziewczyna
miałaby chcieć być z nim, chudym chłopakiem, pozbawio­
nym krztyny polom?

Była wciąż piękna, szczupła i jakby nieuchwytna. Kiedy

tak się jej przyglądał, czuł, że traci wyrobioną przez łata pew­
ność siebie. Miał znów dwadzieścia dwa lata. Czuł się nie­
zgrabnie, oszołomiony jej bliskością i przestraszony, że gdy­
by spróbował zatrzymać ją przy sobie, prześliznęłaby mu się
przez palce i odeszła. Jak wtedy. Teraz miała jakiegoś Johna.
Była szczęśliwa. Czemu miałaby chcieć zaczynać znów z nim
coś od początku? Wystarczyło na nią spojrzeć - elegancką,
budzącą pożądanie. Przełknął ślinę.

- Wyglądasz zachwycająco - powiedział świadom, że za-

Zwykły przypadek

129

brzmiało to gwałtownie i prawie gniewnie, ale nie potrafił
temu zaradzić.

- Dziękuję - odpowiedziała z wahaniem.
- Mam nadzieję, że Johnowi spodoba się ta sukienka.

Johnowi? Przez króciutką, przerażającą chwilę Neli nie

była w stanie przypomnieć sobie, o kim mowa, i nagle ucze­
piła się fikcji. John reprezentował sobą przyszłość, P.J. - prze­
szłość. Dla własnego dobra postanowiła udawać.

- John nie przywiązuje większej wagi do ubioru - powie­

działa to, co przyszło jej do głowy, ale P.J. nie dawał za

wygraną.

- Nie trzeba przywiązywać wagi do ubioru, by docenić

piękno kobiety w pięknej sukience - powiedział. - Ten twój
John wydaje mi się trochę zbyt zasadniczy.

- To bardzo miły człowiek.
- A może odrobinę nudny?
- Skądże znowu - odpowiedziała sztywno.
- Wyciągam wnioski z tego, co słyszę. To wszystko.

Neli spojrzała na P.J. niechętnie, tak poirytowana przy­

tykiem, że prawie zapomniała, że o niejakim Johnie nie wie
dosłownie nic.

- Świetny facet. Inteligentny, z ogromnym poczuciem hu­

moru. ..

-1 pewnie jeszcze jest fantastycznie przystojny - dokoń­

czył złośliwie P.J.

- To bez znaczenia, ale owszem, jeśli chcesz wiedzieć, bar­

dzo przystojny.

Ciekawe, pomyślała, co z tego okaże się prawdą. Czy rze­

czywisty John ma poczucie humoru? Czy okaże się miły i in­
teligentny? Czy będzie mężczyzną, który potrafi wybić P.J.
z jej głowy i serca?

130

Jessica Hart

- Myślisz o zamążpójściu? - P.J. nie chciał słyszeć odpo­

wiedzi, ale musiał to wiedzieć, jeśli miał się poddać.

- Za wcześnie, żeby o tym myśleć. - Neli postanowiła nie

kłamać. - Znamy się niedługo. Bądź co bądź, byłam już raz mę­
żatką i dwukrotnie się zaręczyłam - dodała, próbując obrócić
wszystko w żart. -1 niespecjalnie dobrze na tym wyszłam.

- Może za trzecim razem ci się poszczęści.

Poszczęściło mi się za pierwszym razem, pomyślała ze

ściśniętym sercem. Gdybym tylko miała rozum, żeby wtedy

zdać sobie z tego sprawę.

- Być może - przytaknęła z tęskną miną.
- A Clara... Co o nim sądzi? Zakładam, że to dla ciebie

ważne, jak ułożą się stosunki między nimi.

- Naturalnie, ale... Ona go jeszcze dobrze nie zna.
- Clara wydaje mi się dzieckiem, które od razu wyrabia so­

bie opinię o człowieku. - Było to tak trafne spostrzeżenie, że aż
wstrząsnęło Neli. Taka właśnie była Clara, w taki sposób po­
traktowała P.J. Spojrzała na niego, oceniła i uznała, że go lubi.
Nic nie mogło zmienić jej nastawienia. -1 wiesz, co myślę?

- C o ?
- Sądzę, że Clarze nie potrzeba dużo czasu, by ocenić tego

twojego Johna. Myślę, że uważa go za nudziarza, ale nie chce
ci tego powiedzieć i właśnie dlatego zastanawiasz się, czy za­

wrzeć z nim bliższą znajomość.

- Bzdura!
- Gdybyś kochała Johna i uważała go za odpowiedniego

mężczyznę, nie wahałabyś się. Jesteś osobą, która jeśli kocha,
to na zabój i bezwarunkowo.

- A może nauczyłam się patrzeć, nim wpadnę jak śliwka

w kompot - odpowiedziała trochę gorzko, myśląc o Simonie.

Wyraz jej oczu sprawił P.J. ból. Uświadomił sobie, że prze-

Zwykły przypadek

131

lał na nią swoją gorycz. To nie była wina Neli, że wciąż ją
kochał.

- Przepraszam - powiedział zmienionym głosem. - Szczęś­

ciarz z tego Johna. Próbowałem jedynie powiedzieć, że gdybym
to ja czekał na ciebie, a ty przyszłabyś ubrana w tę sukienkę, to
byłbym naprawdę dumny.

Neli popatrzyła na niego i serce ścisnęło się jej boleśnie.

Gdyby tak miała spotkać się dziś wieczorem z nim, a nie z ja­
kimś nieskazitelnym Johnem! Marzenie, żeby to powiedzieć,
odebrało jej na moment oddech. Nie zależało jej na poznaniu
Johna. Był przyjacielem Thei, człowiekiem zapewne kultural­
nym i atrakcyjnym. Randka z nim mogła przebiec wspaniale.

Wszystko to prawda, tyle że ten nieznajomy nie był mężczyzną,

którego pragnęła. Nie mógł być. Pragnęła jedynie P.J. Chciało

jej się płakać i z trudem powstrzymała drżenie ust, a P.J., rozu­

miejąc, że jest zdenerwowana, ale nie znając przyczyny, robił,
co mógł, by rozładować atmosferę.

- Ta sukienka - powiedział - jest trzecim strojem, w jakim

cię dzisiaj widzę i zdecydowanie ją wybieram. Wyglądałaś
oczywiście bardzo ładnie w bluzie i tenisówkach, ale to nie
to samo. Szczerze mówiąc, nie sądzę też, żeby kostium, jaki

miałaś na sobie po południu, najlepiej do ciebie pasował.

Wdzięczna za zmianę tematu, Neli uśmiechnęła się z wy­

siłkiem.

- Wystudiowaną elegancję znoszę zazwyczaj lepiej niż dziś

po południu - powiedziała. - Pióro zawsze pisze i nie wpadam
na meble. Nie co dzień jednak zdarza mi się wejść na służbo­
we spotkanie i zobaczyć, że człowiekiem, z którym wymieni­
łam uścisk dłoni, jest mój były narzeczony. Czy wiedziałeś, że
tam będę?

P.J. pokręcił głową.

132

Jessica Hart

- Lester podał mi nazwisko Eve, ale nie nadmienił, że ktoś

będzie jej towarzyszył. Nie wierzyłem własnym oczom, kie­

dy cię zobaczyłem... Za dużo tych zbiegów okoliczności. -

Uśmiechnął się. - A może los próbuje nam coś powiedzieć?
Jak sądzisz?

- Chyba tylko to, że jest nieprzewidywalny.

Podeszła kelnerka z talerzem wytwornie przybranych ka­

napek. Spragniona chwili oddechu, Neli przytrzymała moc­
niej kieliszek i włożyła torebkę pod pachę, by mieć wolną
rękę. Wybrała kanapkę i podnosiła ją do ust, gdy ktoś z ty­
łu niechcący ją potrącił. Błyskawicznie się uchyliła, żeby nie
upuścić szampana, ale ten ruch wystarczył, by torebka wy­

sunęła się spod ramienia. I nic wielkiego by się stało, gdyby

była zapięta, a tak wylądowała na podłodze wraz z całą jej
zawartością i rozmówkami suahili.

- Bardzo panią przepraszam. - Mężczyzna, który potrą­

cił Neli, przykucnął, podobnie jak P.J., by pomóc wszystko
pozbierać.

Dlaczego w takich momentach nigdy nie ma gdzie

odstawić kieliszka? Neli rozejrzała się bezradnie. Z kanap­
ką w jednej ręce i szampanem w drugiej oraz z dwoma
mężczyznami u swych stóp poczuła się śmiesznie. Wrzu­
ciła kanapeczkę do ust i nachyliła się po torebkę. Mocno
speszona, z uśmiechem dziękowała, gdy podawano jej roz­
rzucone przedmioty. Ktoś przyniósł monetę, która poto­
czyła się na środek sali, kto inny znalazł grzebień. Chwała
Bogu, że poza kluczami, szminką, telefonem komórko­

wym, kartami kredytowymi, chusteczkami, perfumami,

dziesięciofuntowym banknotem i drobniakami z reszty,

jaką wydał jej kierowca taksówki, nie miała w torebce nic

kompromitującego!

Zwykły przypadek

133

- Myślę, że to już wszystko - powiedziała, wyprostowując

się i dziękując mężczyźnie, który ją potrącił, za pomoc.

- Z wyjątkiem tego. - P.J. wstał z rozmówkami w ręku.

Miał dziwną minę. - Neli, chyba mi nie powiesz, że wciąż
próbujesz nauczyć się suahili?

- Nie... Miałam tó właśnie pożyczyć Johnowi... Zastana­

wia się, czy nie pojechać na wakacje do Kenii. - Neli impro­
wizowała jak umiała, ale nawet w jej uszach nie brzmiało to

zbyt przekonywająco.

- Naprawdę? - P.J. uśmiechnął się do niej tak, że nagle za­

brakło jej powietrza i krew zadzwoniła w uszach.

- Tak - odpowiedziała bez tchu, nie potrafiąc wymyślić

nic ponadto. Pragnęła, żeby P.J. jak najprędzej zwrócił jej
książkę, lecz on spokojnie przerzucał strony.

- Habarrigani... Jak się czujesz? Pamiętasz to? Ciągle to

powtarzaliśmy.

- A jeszcze częściej: „Dwa zimne piwa, proszę" - powie­

działa, starając się, by zabrzmiało to lekko, ale serce waliło

jej od wspomnień. P.J. podniósł rękę.

- Czekaj... Nataka beer mbili, barioli sana - powiedział po

chwili z triumfem w głosie. - Widzisz!

- Jestem pod wrażeniem. Ja nigdy nie byłam w stanie te­

go zapamiętać.

- A ja pamiętam wszystko... - Zmienił mu się głos. - Nie

zapomniałem też, jak się mówi: „Kocham cię". Nakupenda
sana. Mówiłem ci to codziennie.

Łzy napłynęły do oczu Neli. Pochyliła głowę, udając, że

sprawdza, czy tym razem torebka jest dobrze zamknięta.

- Minęło już tyle lat...
- Szesnaście. Pamiętasz, jakie mieliśmy plany? Zamierza­

liśmy zwiedzić wszystkie parki krajobrazowe, wejść na Kiłi-

134

Jessica Hart

mandżaro, popływać w Oceanie Indyjskim... pojechać do
Zanzibaru... Czy nie rozmawialiśmy kiedyś o przejechaniu sa­
mochodem przez Saharę?

- Naprawdę nam odbiło. Kiedy myśli się o tym teraz, wy­

daje się to kompletnie nierealne.

- Byliśmy młodzi - odparł łagodnie P.J. - Czy nigdy ci się

nie marzy, by sięgać po to, co niby jest nierealne?

Neli smutno kiwnęła głową. Przez ostatnich kilka lat rze­

czywistość aż nadto dała się jej we znaki.

- Nie da się powtórzyć tamtych odczuć. Nigdy już nie bę­

dziemy tacy młodzi.

- Co nie znaczy, że człowiek musi pożegnać się z marze­

niami.

- Owszem, ale na dłuższą metę lepiej być realistą. - Neli

przygryzła wargę. - Przeżywa się mniej rozczarowań.

P.J. zamknął rozmówki i oddał jej książeczkę.

- Pojechałaś do Afryki?
- N i e .

Simona nigdy nie pociągały pełne przygód wakacje. Wy­

jeżdżali zawsze do kosztownych kurortów. Hotelowe pokoje

miały klimatyzację, prysznice zawsze działały, a woda w ba­
senie była starannie nitrowana. Neli namawiała męża, by wy­

jechać gdzieś i zobaczyć kawałek kraju, w którym przebywa­

li, ale Simona nigdy to nie interesowało. „Jesteśmy tu, żeby
odpocząć - mawiał. - Tobie to by może odpowiadało, ale ja
pracuję na okrągło całymi miesiącami".

Neli odepchnęła wspomnienia.

- A ty? Byłeś tam?
- Raz. Parę lat temu wybrałem się do Tanzanii.
- I co? Cudowna? - Neli starała się, by w jej głosie nie za­

brzmiała zazdrość.

Zwykły przypadek

135

- Piękna - powiedział powoli P.J. - Nawet piękniejsza, niż

to sobie wyobrażaliśmy.

Tak naprawdę nie umiał cieszyć się pobytem na Czarnym

Lądzie bez Neli. Obserwował zachody słońca i przyłapywał się,
że myśli o niej i o tym, jak by to było, gdyby znaleźli się tu ra­
zem. Nigdy nie poprosił w języku suahili o dwa zimne piwa.

Marian, jego towarzyszka, lubiła szampana i koktajle. Piwa ni­

gdy by nie tknęła, narzekała na upał, insekty i brak dobrych
sklepów. Cały ten wypad okazał się katastrofą i z pewnością
przysłużył się do zakończenia ich związku.

- Cieszę się - powiedziała Neli. - Tak bardzo marzyliśmy

0 podróży do Afryki, że byłoby aż wstyd, gdyby żadne z nas
się tam nie wybrało.

- Tak, wstyd - przytaknął P.J. i ich oczy spotkały się na

krótką chwilę.

Neli pierwsza odwróciła wzrok.
Miała znów kłopot z oddechem i w przedłużającej się ciszy

próbowała wymyślić coś, co mogłaby powiedzieć. Miała dziw­
ne uczucie, że jest uwięziona w bańce, wyizolowana z gwaru
i otaczającego ich tłumu, że istnieje wyłącznie P.J. i cisza, w któ­
rej krzyczą łączące ich wspomnienia. Musiała się z tego wydo­
być, uciec od gorzko-słodkiej wiedzy o tym, co mogło być.

- Nie poznałam jeszcze nikogo z waszego zespołu - po­

wiedziała w końcu podenerwowana. - Może mógłbyś mnie

poprzedstawiać?

P.J. się nie poruszył.

- Do rozmów wystarczy pani Eve.
- Powinnam jej asystować. Po to tu przyszłam.
- Myślę, że Eve wolałaby, żebyś została tu, gdzie jesteś -

odparł z leniwym uśmiechem. - Pomyśli, że wykonujesz do­

brą robotę, czarując szefa.

136

Jessica Hart

Neli była mu wdzięczna za to, że ją rozzłościł.

- Nie wiedziałam, że cię czaruję - mruknęła.
- Nie czarujesz, ale Eve nie musi o tym wiedzieć, prawda?
- Powiedz mi zatem, jaki był sens zmuszać mnie do przyj­

ścia tutaj?

P.J. udał zaskoczonego.

- Do niczego cię nie zmuszałem. Zaprosiłem cię jedynie

na kieliszek szampana.

- Wiedząc doskonale, że nie mogę odmówić. - Neli świa­

domie podsycała w sobie gniew, z którym radziła sobie
o wiele lepiej niż ze wspomnieniami. - Bez względu na to,
że mam dziś randkę, o czym również doskonale wiedziałeś.

- Spojrzała na zegarek. - I już jestem spóźniona.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

- Jestem pewien, że John cię zrozumie - powiedział P.J. - Za­

telefonuj do niego i powiedz, że się trochę spóźnisz.

Neli przygryzła wargę. Za żadne skarby świata nie przy­

znałaby się do tego, że spotkanie jest randką w ciemno i że

John może rozpoznać ją jedynie po rozmówkach w języku

suahili. P.J. podniósł jej telefon komórkowy z podłogi, nie
mogła więc twierdzić, że nie ma jak skontaktować się z Joh­
nem. A gdyby nawet tak było, prawdopodobnie zapropono­

wałby jej skorzystanie z własnego aparatu.

- On nie ma komórki - powiedziała, czując się zapędzo­

na w kozi róg.

- Naprawdę? Dlaczego?
- Uważa, że telefon komórkowy to intruz - wymyśliła Neli

na poczekaniu i raptem zirytowała się na samą siebie za ro­
bienie z Johna nudziarza. Z tego co wiedziała, John dyspono­

wał najnowocześniejszym sprzętem. - Jestem zresztą pewna,
że zaczeka na mnie, ale lepiej już pójdę.

- Gdzie masz się z nim spotkać?
- W Covent Garden.
- W restauracji?
- Nie, w barze... Ale co cię to właściwie obchodzi?
- W którym?
- Słuchaj, po co te przepytywania? - zirytowała się Neli.

138

Jessica Hart

- Żadne przepytywanki. - P.J. uniósł ręce. - Po prostu też

jadę do Covent Garden. Mógłbym cię podwieźć.

- Naprawdę nie ma potrzeby...
- Oj, proszę cię. Jak sama powiedziałaś, spóźnisz się z mo­

jej winy, więc przynajmniej to mogę dla ciebie zrobić.

- Pojadę metrem - powiedziała sztywno, nie ufając jego

intencjom. - Tak będzie mi łatwiej.

- W tych pantoflach? - Rzucił okiem na jej stopy. Nie trze­

ba było być znawcą obuwia, żeby wiedzieć, czemu służą te
delikatne paseczki i eleganckie obcasy. - Sama wiesz, jak się
będziesz musiała nachodzić podziemnymi tunelami, a z tej
torebeczki nie wypadły żadne buty na zmianę. Twojej kostce
na pewno nie zrobi to dobrze.

- Nie musiałabym w ogóle nigdzie chodzić, gdybyś nie

zmusił mnie do przyjścia tutaj - sarknęła. - Nie poznałam
nikogo z twojego genialnego zespołu i wiem o atmosferze
twojego sławnego przedsiębiorstwa tyle samo co po połu­
dniu. To dla mnie kompletna strata czasu.

- Nie powiedziałbym.
- W takim razie po co mnie zaprosiłeś?
- Chciałem się z tobą zobaczyć - odparł P.J. - Nie zjesz ze

mną kolacji, więc wyciągnięcie cię tutaj było najlepszym po­
mysłem, jaki przyszedł mi do głowy.

- P.J.... - Neli wyrwała się z roztańczonej głębi błękitu, ja­

ką były teraz jego oczy. Czy nie rozumiał bezsensowności te­
go wszystkiego? - Wiesz... Lepiej już pójdę - wybąkała, roz­
glądając się za czymś, gdzie dałoby się odstawić kieliszek.

- Tak, tak. Nie wolno ci narażać Johna na czekanie - przy­

taknął. - Pozwól... - Jakby za sprawą czarów, u jego boku po­

jawił się kelner. P.J. odstawił oba kieliszki na tacę, podziękował

skinieniem głowy i zwrócił się ponownie do Neli: - Gotowa?

Zwykły przypadek

139

- Ależ...
- Neli, zrozum. Jestem tylko twoim starym przyjacielem

i proponuję ci podwiezienie - powiedział cierpliwie. - Co

w tym złego?

Nic, gdyby potrafiła myśleć o nim jedynie jak o dawnym

przyjacielu. Ale nie była w stanie tak go traktować. Za silny
był prąd, który między nimi przebiegał.

- A co z tymi wszystkimi ludźmi? - Wskazała wypełnioną

po brzegi salę. - Myślałam, że jesteś sponsorem imprezy. Czy
nie będzie im ciebie brakowało?

- Nie mam tu nic do roboty. Organizatorem jest korporacja,

a mnie po prostu zaproszono tak jak wszystkich innych gości.
Poza tym mam dziś randkę i dlatego wybieram się do Covent
Garden. - Wyjął maleńki telefon komórkowy i nacisnął guzik.

- Jestem tam umówiony. No, rusz się, chodźmy.

Nie było sensu dalej dyskutować. P.J. ujął ją pod łokieć

i przeprowadził przez tłum. Skłaniając głowę i uśmiechając
się, witał rozmaite osoby, ale nie przystanął przy nikim.

Samochód już czekał. Szofer wysiadł, podał P.J. kluczyki

i dyskretnie zniknął.

- To się nazywa wygoda! - powiedziała Neli, usiłując od­

zyskać choć odrobinę dawnej waleczności ducha.

- A nie? - uśmiechnął się wesoło P.J., otwierając przed nią

drzwiczki. - Powiadamiam szofera dzwonkiem, gdy mam
skądś wyjść, a on podstawia samochód.

- Nie musisz się przejmować biletami parkingowymi. Przy­

jemna sprawa.

- Jedno z dobrodziejstw bycia milionerem - przytaknął

z szerokim uśmiechem i usiadł za kierownicą.

Coś się zmieniło, myślała podejrzliwie Neli, zerkając na nie­

go spod rzęs, gdy wsuwał kluczyk do stacyjki. Jeszcze niedawno

140

Jessica Hart

był uszczypliwy, prawie nieprzyjemny, gdy wypytywał o Johna,
i przeszło jej nawet przez myśl, że to może zazdrość, a teraz nie

okazywał najmniejszego napięcia. Odzyskał swoje normalne
poczucie humoru. Mówił o tym jego uśmiech, błysk w oczach,
ton głosu, w którym pobrzmiewał śmiech. P.J. wydawał jej się
prawie... rozradowany.

Najwyraźniej bardzo czekał na ten swój wieczór, i czemu

nie? Nie było powodu, dla którego P.J. miałby myśleć z nie­
chęcią o umówionej randce, tak jak ona o swojej. Na wiado­
mość , że P.J. z kimś się spotyka, Neli zareagowała skurczem
żołądka. Czuła się śmiesznie. Taki zamęt w głowie, tyle za­
chodu, żeby mu się oprzeć! Była przeświadczona, że w nim
również odżyła dawna bliskość i tak się bała, że będzie usi­
łował odnowić ich związek. I oto okazało się, że mogła sobie
darować wszystkie obawy!

Nie wspominał o nikim, więc po prostu uznała, że nie

miał kobiety, ale powinna się była domyślić. W życiu męż­
czyzny takiego jak P.J. musiała być jakaś ona. Mówił co praw­
da, że chciałby się spotkać ze mną, przypomniała sobie Neli.
Owszem, ale co to oznaczało? Może po prostu miał ochotę
powspominać stare dzieje bez intencji odnawiania czegoś, co
utracili przed szesnastoma laty?

A teraz wybierał się na randkę. Nie był kobieciarzem,

więc, co oczywiste, uważał ją jedynie za swoją dawną
przyjaciółkę. Powinnam się cieszyć, pomyślała markotnie.

Czy nie w takiej roli chciała się widzieć? Postanowiła nie
dopuścić do tego, by znów wkroczył w jej życie, a wyglą­
dało na to, że nie musiała się zadręczać. No i świetnie. Bar­
dzo dobrze, tyle że czuła się jeszcze bardziej rozedrgana
niż przedtem.

- A zatem... spotykasz się z kimś miłym? - zapytała.

Zwykły przypadek

141

- O tak To najsympatyczniejsza osoba, jaką znam. I naj­

piękniejsza.

- Szczęściarz z ciebie.
- Mam nadzieję.
- Nie rozumiem. - Spojrzała na niego zaskoczona.
- Nie jestem pewien jej uczuć - wyjaśnił ostrożnie.

Jest w nim pewnie zakochana po uszy, pomyślała Neli. Jak

by mogło być inaczej?

- Powinieneś ją zapytać. - Takie rady dają sobie nawzajem

starzy przyjaciele, czyż nie?

- Naprawdę tak uważasz?
- Oczywiście. - Wzruszyła lekko ramionami. - Będziesz

przynajmniej wiedział, na czym stoisz.

- A jeśli powie, że mnie nie kocha?
- Lepiej, jeśli oboje będziecie wobec siebie uczciwi - po­

wiedziała ze zlodowaciałym sercem.

- W tym cała rzecz. Mam wrażenie, że ona nie jest ze mną

do końca szczera.

- Dlaczego?
- Ma za sobą ciężkie przejścia - powiedział wolno. - Nie

ufa mi.

- Może nie ufa sama sobie. - Neli starała się ignorować

przeraźliwy ból, rozdzierający jej serce na myśl o tym, jak
głęboko P.J. kochał tę inną kobietę.

- Pewnie masz rację - zastanowił się. - Co więc mam zro­

bić, żeby mi zaufała?

- Musisz być cierpliwy, to wszystko. - Z trudem zdławiła

łzy. - Wiem, że to niełatwe, ale jeśli naprawdę ją kochasz, jest
tego warta. - Załamał się jej głos i szybko odwróciła wzrok
do szyby.

- Tak. Jest warta wszystkiego.

142

Jessica Hart

Neli nie widziała twarzy P.J., ale w tonie jego głosu było tyle

ciepła i czułości, że serce ścisnęło się jej jeszcze bardziej.

- Cieszę się, że znalazłeś kogoś, kogo aż tak kochasz - po­

wiedziała, dumna z siebie, że udało się jej zachować pewne

brzmienie głosu. - Mam nadzieję, że ci się wszystko uda.

- Też mam taką nadzieję. I dziękuję ci, Neli, za radę. Bar­

dzo mi pomogłaś.

- Będę szczęśliwa, jeśli ci się powiedzie.

Ale nie była szczęśliwa. Czuła się kompletnie zdruzgotana

wiadomością, że pokochał inną.

Po co w ogóle wrócił? Ułożyłam już sobie życie, myślała

gorzko. Borykała się z nim razem z Clarą. Tęskniła niekiedy
za tym, żeby mieć kogoś, kto by ją podtrzymał w trudnych
chwilach, ale w gruncie rzeczy... było jej dobrze. Lepiej niż
dobrze. Bywała szczęśliwa. W każdym razie - radosna. A te­
raz P.J. wszystko zepsuł. Sprawił, że odczuła pustkę. Zobaczy­
ła swoją przyszłość jako pasmo samotnych, beznadziejnych
dni. Przez całe lata tłumiła wspomnienia, ale wystarczył je­
den dzień, by wszystko odżyło. Było tak, jakby się przebudzi­
ła i sen zatańczył przed nią, przeobrażając się w coś realnego
tylko po to, by zniknąć w momencie, gdy już-już wydawa­
ło się jej, że to jawa. Czuła się teraz chora z rozczarowania
i tęsknoty.

Z paniką uzmysłowiła sobie, że są to być może ostatnie

minuty, jakie spędzają razem. P.J. związał się z inną kobie­
tą i nie było powodu, dla którego mieliby się jeszcze kiedyś
spotkać.

Zapragnęła dotknąć go jeszcze jeden, jedyny raz. Poło­

żyć rękę na jego udzie, przechylić się i przywrzeć wargami
do jego szyi. Pragnęła, żeby zatrzymał samochód, zjechał na
pobocze i pocałował ją. Pragnęła cofnąć czas o całych tych

Zwykły przypadek

143

szesnaście lat i odzyskać dawną szansę. Tym razem by jej nie
zmarnowała. Dokonałaby właściwego wyboru. Ale powrotu
nie było. Czas biegnie tylko w jednym kierunku.

Na ulicach był ogromny ruch i wydawało się, że ta jazda

nigdy się nie zakończy. Kiedy dotarli wreszcie na Trafalgar
Square, Nell miała wrażenie, że dłużej już nie wytrzyma.

- Myślę, że będzie szybciej, jeśli pójdę stąd pieszo - po­

wiedziała na kolejnym czerwonym świetle.

- A noga? - zaniepokoił się P.J. - W takich pantoflach to

jednak niezły spacerek.

- Wytrzymają... To już niedaleko, a nie chcę, żeby John

czekał.

- Cóż, skoro jesteś pewna...

Neli nie wiedziała, czy powinna odczuć ulgę, czy przy­

krość, że P.J. nie usiłował jej zatrzymać.

- Tak. - Odpięła pas i chwyciła za klamkę. - Mam nadzie­

ję, że nie spóźnisz się na swoją randkę.

Spojrzał na zegarek.

- Myślę, że ona zrozumie moje kilkuminutowe spóźnienie.

- Kąciki jego ust drgnęły w uśmiechu, a serce Neli skurczyło

się w kamyk. - Każdy widzi, jaki jest dzisiaj ruch. Może się
okazać, że znajdziesz się w barze wcześniej niż John. Ale to
chyba nie problem. Wydaje mi się, że to ktoś, na kogo war­
to poczekać.

- O tak. - Neli pożałowała nagle, że tyle nafantazjowała

o Johnie. Było już jednak za późno, by powiedzieć prawdę.
Otworzyła drzwiczki.

- Niech ci się wiedzie we wszystkim - powiedziała naj-

swobodniej, jak potrafiła.

- Tobie też. - Uśmiechnął się. - Do widzenia, Neli.
- Do widzenia. - W ostatniej chwili opuściła ją odwaga.

144

Jessica Hart

Uśmiech zniknął z jej twarzy, odwróciła się prędko i zmusiła

do odejścia, zanim zobaczył w jej oczach łzy.

Kulejąc, dotarła do baru, ale - paradoksalnie - sytuacja,

w której mogła się skoncentrować na bólu nogi, a nie na roz­
paczy w sercu, wydała się jej komfortowa.

Nigdy w życiu nie miała mniejszej ochoty na jakąś randkę

w ciemno. Na myśl, że ma siedzieć, być miła i starać się oka­

zać zainteresowanie mężczyzną, który nie był P.J., Neli czuła
się jeszcze markotniej niż zwykle, ale przyszła tutaj i nie by­
łoby fair wobec Johna po prostu zostawić go na lodzie.

Najprościej byłoby powiedzieć mu wprost, że kocha inne­

go. Nie było sensu udawać, że jest inaczej. Thea zburczałaby

ją, ale jeśli ten John był taki super, jak twierdziła, na pewno
ją zrozumie. Prawdopodobnie wolałby znać prawdę.

Zerknęła na zegarek. Mimo wszystko nie spóźniła się aż tak

bardzo. Pchnęła drzwi, weszła i zawahała się, rozglądając się za
kimś, kto mógłby wyglądać na Johna. W barze było pustawo.
Samotnych mężczyzn było tylko dwóch, w dodatku za mło­
dych. Neli usiłowała przejść obok stolików, przy których sie­
dzieli, tak by nie było widać, że czegoś szuka wzrokiem, lecz nie
dostrzegła nigdzie ani słowniczka suahili, ani też nie odniosła
wrażenia, by któryś z mężczyzn jej wypatrywał.

Ruch na ulicach - jak podkreślał P.J. - był faktycznie du­

ży. Może John utkwił w korku. Powinna dać mu szansę. Wy­
brała miejsce widoczne od drzwi, zamówiła kieliszek wina
i położyła rozmówki na stole. Postanowiła dać Johnowi pół

godziny, a gdyby się nie pojawił, wyjść.

W normalnych okolicznościach Neli czułaby się bardzo głu­

pio, że tak wyczekuje na jakąś randkę w ciemno, ale teraz nic

już jej nie obchodziło. Ważne było jedynie to, że znów na za-

Zwykły przypadek

145

wsze rozstała się z P.J. Jak miała to znieść? Żeby coś robić, otwo­

rzyła rozmówki i zaczęła je powoli studiować, lecz górę wzięły

wspomnienia. Myślała o dobrych czasach, które spędzili ra­

zem, o wspólnych marzeniach i jeszcze raz zaczęła sobie wy­
obrażać, jak by to było, gdyby nie wybrała Simona. Ale wybra­
ła i ponosiła za to odpowiedzialność. Nikt jej do tego wyboru
nie zmuszał, zrobiła to sama. Popełniła błąd, musiała za to za­
płacić. A przecież w wielu sprawach poszczęściło się jej. Mia­
ła zdrowe dziecko, kochającą rodzinę i przyjaciół, mieszkanie,
dobrą pracę. Nie miała tylko P.J. No cóż, jakoś radziła sobie bez
niego i poradzi dalej, tylko że... och, teraz będzie o wiele trud­
niej. Postanowiła sobie, że zachowa spokój, a jednak poczuła
spływającą łzę i ze złością otarła bok nosa. Rozmówki w języku
suahili leżały spokojnie na stole.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

- Przepraszam, spóźniłem się.

Neli spojrzała na rękę położoną na książce. Biały man­

kiet odcinający się od brązowej skóry, błyszczące złote spin­
ki, ciemny zarost na szerokim męskim nadgarstku. Powoli,
bardzo powoli, przesunęła wzrok w górę na rękaw wieczo­

rowej marynarki, ramię i w końcu na twarz. P.J.! Do głębi
poruszona, spuściła oczy na rozmówki, po czym ponownie

je podniosła.

- To ty? - wyszeptała.
- Peter John we własnej osobie. - Odsunął krzesło i usiadł

naprzeciw niej. - Janey i Thea uznały, że nie przyszłabyś,
gdybyś wiedziała, że chodzi o mnie, więc posłużyły się mo­
im drugim imieniem.

Neli siedziała jak trusia. Patrzyła na niego, prawie nie

śmiąc uwierzyć w to, co się działo, i zbyt wstrząśnięta, że­
by docierało do niej cokolwiek poza faktem, że raptem, ja­
kimś cudem, znalazł się tutaj. Była nawet trochę przerażona,

tak jakby był wytworem jej wypełnionej tęsknotą wyobraźni,
a nie kimś rzeczywistym.

- Myślałem, że mam się spotkać z jakąś Helen - mówił

dalej, podenerwowany jej milczeniem bardziej, niż chciałby
się do tego przyznać. - Nie przyszło mi do głowy, że Neli to
zdrobnienie imienia Helen, chociaż o tym wiem. Mówię za

Zwykły przypadek

147

dużo, przepraszam - przerwał i popatrzył prosto w jej pięk­
ne szare oczy - Masz mi za złe?

- Za złe? - powtórzyła schrypniętym głosem. - Co?
- Że to ja, a nie jakiś inny John?

Miał taką niepewną minę, że Neli wyrwała się nagłe z bez­

ruchu. To nie był sen. Z jej ust wydobył się dźwięk będący
mieszaniną śmiechu i płaczu. Potrząsnęła głową.

- Nie - powiedziała, uśmiechając się przez łzy. - Nie mam

nic przeciw temu.

P.J. gwałtownie chwycił jej dłonie i zamknął w ciepłym,

mocnym uścisku.

- Wierzę ci - powiedział. - Trochę się bałem, że się po­

gniewasz.

- Powinnam - odparła, splatając z nim palce. - Ale nie na

ciebie. Przecież to sprawka Thei i Janey.

- Weszły z sobą w kontakt przez internet, a Janey nie mo­

gła się doczekać, kiedy przedstawi twojej siostrze swoją teo­
rię na mój temat.

- Jaka to teoria?
- Że nie potrafię o tobie zapomnieć. Janey nakłaniała

mnie, żebym się z tobą skontaktował, ale bałem się rozdra­
pywać przeszłość. Pomyślałem, że lepiej zostawić wszystko

jak jest i raptem zobaczyłem cię dziś rano. Wtedy uzmysło­
wiłem sobie, że moja siostra przez cały czas miała słuszność.

Ale się będzie ze mnie nabijała!

Neli wybuchnęła śmiechem.

- Thea ze mnie też. Podbechtywała mnie przez cały czas.

Dlaczego się z tobą nie kontaktuję? Dlaczego nie zadzwoniłam,
żeby powiedzieć ci „cześć"? Wyobrażasz sobie! I tak w kółko.

A mnie coraz bardziej odrzucało od spotkania z tobą.

- Bałaś się wskrzeszać przeszłość?

148

Jessica Hart

- To też, oczywiście, ale przede wszystkim wstydziłam

się, ponieważ dowiedziałam się, że zrobiłeś karierę i jesteś

bardzo bogaty: Uznałam więc, że żyjemy w dwóch różnych
światach i że lepiej będzie, żeby tak pozostało.

- Rozumiem cię - odparł z namysłem. - Poszliśmy oddziel­

nymi drogami, w różnych kierunkach. Ale widać było nam
przeznaczone, żebyśmy dziś znów do siebie wrócili. Niech na­

sze siostrunie myślą sobie, że to dzięki nim, ale wydaje mi się,

że i tak byśmy się spotkali. Tak chyba miało być.

- Zastanawiam się - powiedziała, myśląc o tym, co właś­

nie usłyszała. - Pierwsze dwa spotkania nie miały nic wspól­
nego z Theą i Janey, prawda?

- Nie miały, a za trzecim razem to ja postanowiłem wziąć

sprawy we własne ręce. - P.J. uśmiechnął się szeroko. - Po­
myślałem, że los dość się już napracował, żebym cię odzyskał,
i pora, żebym przystąpił do działania. Chociaż, jak się okaza­
ło, mogłem zostawić wszystko w rękach mojej siostry!

Neli upiła łyk wina, czując, jak z jej pleców i ramion po­

woli odchodzi napięcie.

- Kiedy się domyśliłeś, że jesteś umówiony właśnie ze mną?
- Dopiero w momencie, gdy upuściłaś torebkę. Do tej

chwili wiedziałem tylko to, co powiedziała mi Janey, to zna­
czy że mam się spotkać z Helen, jej rozwiedzioną przyja­
ciółką, bardzo miłą kobietą, i że rozpoznam ją łatwo, gdyż
będzie miała przy sobie rozmówki w języku suahili. Kiedy
zobaczyłem, że wypadły ci z torebki, poczułem... - Umilkł,
szukając słów, które oddałyby jego ówczesny stan ducha. Po­
czuł się nagle tak, jakby coś rozsypanego złożyło się w całość
i jakby z pleców zdjęto mu przygniatający ciężar. - Nie po­
trafię ci tego opisać... W każdym razie - poddał się ostatecz­
nie - kiedy wysiadłaś na Trafalgar Square, zatelefonowałem

Zwykły przypadek

149

do Janey i zapytałem wprost, czy to z tobą mam te randkę.
Przyznała, że tak.

- Dlaczego u licha nie powiedziały nam o tym? - sarknę­

ła Neli.

- Uznały pewnie, że gdybyśmy wiedzieli, co uknuły, to by­

śmy się z tego wykręcili.

- Ja prawdopodobnie tak - przytaknęła niechętnie - ale

przynajmniej nie zrobiłabym z siebie idiotki. Bo na pew­
no pomyślałeś, że jestem skończoną idiotką, kiedy uparcie
udawałam, że znalazłam w jakimś tam Johnie mężczyznę
mego życia.

- Uczciwie mówiąc, ulżyło mi, kiedy się okazało, że to ja

mam nim być. - Uśmiechnął się krzywo. - Myśl o nim na­
prawdę mnie wkurzała. Byłem zazdrosny!

- Nie domyśliłeś się, że ten ktoś tak naprawdę nie istnieje?
- Odgadłem to dopiero wtedy, gdy zobaczyłem rozmówki.

Opisywałaś go z dużą emocją. Nie miałem podstaw sądzić,
że improwizujesz.

- Nie wiem, dlaczego to wszystko wymyśliłam - powie­

działa zarumieniona, obracając w palcach kieliszek. - Pew­
nie po to, żebyś nie uznał mnie za smutną rozwódkę.

- Ależ Neli! - Tym razem P.J. wyglądał na zaskoczonego.

- Czemu miałbym tak o tobie pomyśleć? O kobiecie ze wspa­

niałą córką, na stanowisku i - jak mogło mi się wydawać

- ze wspaniałym mężczyzną u boku? Uznałem, że świetnie

panujesz nad swoim życiem.

- A tymczasem miotam się, mam córkę, która mną dyry­

guje, i wyimaginowanego kochasia!

- Teraz wiem więcej - przytaknął P.J. - Przyznam, że to

dla mnie ulga, że nie jesteś taka doskonała, za jaką cię po­
czątkowo uznałem. - Z ogromną czułością pogładził ją po

150

Jessica Hart

policzku. - Chociaż... dla mnie zawsze będziesz doskonała

- powiedział miękko.

- Och, P.J. - Na rzęsach Neli osiadły łzy. - Jak możesz tak

mówić, skoro tyle przeze mnie wycierpiałaś? Byłam taka głu­
pia, że wybrałam Simona... Tak mi żal.

- Ja też cię zraniłem - przyznał łagodnie. - Powinienem był

poświęcić ci więcej uwagi, gdy tego potrzebowałaś. Byłem za
bardzo wpatrzony w przyszłość, a powinienem był wsłuchać się
w ciebie i twoje potrzeby. - Sięgnął po jej dłoń i mocno splótł
z nią palce. - Tak to już jest ze związkami. Tworzy je i łamie
dwoje ludzi. O naszym zdecydowałaś nie tylko ty, Neli. Przy­
najmniej byłaś wobec mnie uczciwa. Kiedy uświadomiłaś sobie,
że zakochałaś się w Simonie, od razu mi to powiedziałaś, a mu­
siało cię to dużo kosztować. Wróżyłem źle waszemu związkowi,

ale nic to nie dało. Gdybym był starszy, może umiałbym wal­
czyć o jego rozbicie i dać ci czas do namysłu, zamiast katego­

rycznie zakończyć naszą znajomość.

- Byłam taka durna. Nie miałam pojęcia, jakie szczęście

trzymam w rękach. - Spod rzęs Neli trysnęła łza i popłynęła
bokiem nosa. P.J. otarł ją czule kciukiem.

- To było tak dawno, Neli...
- Chciałabym to wszystko odwrócić, naprawić.
- Ale wtedy nie miałabyś Clary, a ja swojej firmy. Tych szes­

naście lat nie poszło więc tak całkiem na marne, prawda?

- Prawda - przytaknęła, myśląc o córeczce.
- Tęskniłem za tobą.
- Tyle lat? - Uśmiechnęła się ze łzami w oczach. - Nie

chce mi się wierzyć, że przez cały ten czas bolałeś nad tym,
co się stało.

- Nie bolałem - przyznał. - Nie robiłem z siebie nieszczęś­

nika, i owszem, były w moim życiu kobiety. Ale żadna z nich,

Zwykły przypadek

151

Neli, nie była tobą. Moja siostra, jak wiesz, ma na mój te­

mat rozmaite teorie. Jedna z nich sprowadza się do tego, że
przez cały czas szukam twojego drugiego wcielenia. Janey
uważa, że właśnie dlatego moje romanse zawsze kończyły
się fiaskiem. Chciałem, żeby było inaczej, lecz być może pod­
świadomie porównywałem każdą kobietę z tobą. - Uśmiech­
nął się i potrząsnął głową. - Głupia sprawa. Gdybyś powie­
działa mi jeszcze wczoraj, że tak było, upierałbym się, że to
nieprawda, lecz wystarczyło, żebym cię zobaczył w starym
dresie i tenisówkach, a zrozumiałem, że cię kocham. Poje­
chałem do pracy, zadzwoniłem do Janey i usiłowałem od­

wołać randkę, którą mi zorganizowała, ale mi na to nie po­

zwoliła. Powinienem był się domyślić, co uknuła, jednak się
nie połapałem. Myślałem, że będę musiał spędzić wieczór
na rozmowie o niczym z jakąś rozwódką, a pragnąłem tylko

jednego: być z tobą. Janey miała rację. Zawsze byłaś tylko ty,

Neli. Jesteś, jak to mówią, jedna jedyna. Być znów blisko cie­
bie to dla mnie jak powrót do domu. Tak bardzo mi zależało,
żeby cię znów zobaczyć. Kiedy powiedziałaś, że nie chcesz

się ze mną spotkać, poczułem się strasznie.

- Bałam się. - Neli mocniej splotła z nim pałce.
- Mnie?
- Tego, co się ze mną przez ciebie dzieje. Czułam to samo co

ty. Przez szesnaście lat wmawiałam sobie, że o tobie zapomnia­
łam, a tu raptem, jakieś dwa tygodnie temu, Thea wypowia­
da twoje imię... Od tej pory ciągle wspominam, żałuję i chcę
czegoś, czego nie mogę mieć... Nie wiem dokładnie, co to jest.
Myślę, że po prostu chciałabym być znów taka ufna i pewna jak

dawniej. Chciałabym być kochana tak, jak ty mnie kochałeś.

W głębi duszy bałam się, że pomyślisz, że teraz mogłabym cię

kochać wyłącznie dla pieniędzy.

152

Jessica Hart

- A tak jest?
- Oczywiście, że nie.

Ścisnął mocniej jej ręce.

- Nie chodzi o pieniądze. Pytam, czy mnie kochasz?

Neli utkwiła oczy w znajomej, jedynej w świecie twarzy.

Zobaczyła chłopca, który ją niegdyś kochał, i mężczyznę,
który kochał ją nadal. Jej serce zogromniało z radości.

- Tak, kocham. - Och, jaka ulga, że wreszcie mogła to po­

wiedzieć. - Wiem, to szaleństwo... Spędziliśmy razem zale­

dwie jeden dzień, ale co mam zrobić? Ani cię kochać, ani zapo­
mnieć... Przez szesnaście lat miałam takie wrażenie, jakbym
gdzieś zgubiła część siebie, a dziś rano poczułam się tak, jak­
bym ją odnalazła.

- Czyli to samo, co ja. - Uśmiech, który rozświetlił oczy

P.J., gdy powiedziała, że go kocha, rozpromienił całą jego

twarz. - Ja też cię kocham, Neli. Zawsze cię kochałem. Kie­
dy się rozstaliśmy, coś mi uciekło, i jesteś jedyną osobą, która
może to przywrócić. Daj... - Pochylił się do przodu i przy­
ciągnął ją do siebie, całując ponad stolikiem. - Wyjdźmy
stąd - powiedział urywanym, szalonym ze szczęścia głosem.

- Tutaj nie mogę cię całować jak należy.

Zbyt niecierpliwy, by czekać na wydanie reszty, wetknął

dziesięciofuntowy banknot pod kieliszek i zabierając słow­
nik, ujął Neli pod ramię. Podbiegli do wyjścia, by stanąć

w najbliższym korytarzyku i całować się do utraty tchu.

- Na diabła te wszystkie torebki i książki - powiedział we­

soło, trzymając ją w objęciach i całując we włosy. - Psują mi
szyki!

- Dobrze by było mieć dwie wolne ręce - przytaknęła Neli

ze śmiechem. - Chodźmy gdzieś usiąść.

Poszli poszukać ławeczki, ale w końcu usiedli na kamień-

Zwykły przypadek

153

nych schodkach. Wreszcie mogli odłożyć książki i mocno się
objąć.

- Jest tak, jakbyśmy znów byli nastolatkami - powiedział,

kołysząc Neli wtuloną w jego ramię. - Jak wtedy, gdy szuka­
liśmy jakiegoś miejsca, gdzie nikt nie mógłby nas przyłapać,
a zwłaszcza twoja matka.

- Chciałabym, żeby wszystko było takie proste jak wtedy...
- Kocham ciebie, a ty mnie. Dla mnie to proste.
- Ale takie nie jest. Muszę myśleć o Clarze.
- Oczywiście. - Ściągnął brwi, spoglądając na jej pełną

niepokoju twarz. - Nie myślisz chyba, że to będzie dla niej

problem?

- Szczerze mówiąc, nie. Ucieszy się. Lubi cię. Powiedziała, że

masz uśmiech w oczach... Ale ty... P.J., czy nie będzie to prob­
lem dla ciebie? Nie jestem już taka jak dawniej. Jestem psy­
chicznie obciążona paskudnym rozwodem i mam dziecko, któ­
re pochłania masę uwagi. Clara jest fantastyczna, ale nie zawsze
łatwa... Chciałabym, żebyśmy tak po prostu zaczęli od punktu,

w którym nasze drogi się rozeszły, jednak to niemożliwe

- Niemożliwe, wiem, ale możemy zacząć od nowa. - Ujął

jej rękę, odwrócił i przebiegł palcem wzdłuż żył do początku

linii papilarnych. - Bardzo cię kiedyś kochałem, Neli, i praw­
dą jest, że przez te wszystkie lata niosłem w sobie twój daw­

ny obraz, ale nie jestem zakochany w przeszłości. Clara jest
teraz częścią tego, kim się stałaś, a ja cię kocham. Nie prag­
nę cię takiej, jaką byłaś, ponieważ ja też nie jestem taki sam
jak kiedyś. - Delikatnie dotknął kącików jej oczu. - Pragnę
pewnej pani, która jest starsza, ma leciutkie zmarszczki ko­
ło oczu i chodzi do pracy w butach na wygodnym obcasie...

- Przytulił ją i pocałował, rozwiewając ostatnie jej wątpliwo­

ści. - Wyjdź za mnie - powiedział. - Weźmy ślub i pojedźmy

154

Jessica Hart

razem z Clarą na nasz miodowy miesiąc do Afryki. Zróbmy

wszystko, o czym zawsze marzyliśmy, ale tym razem zrób­

my to wspólnie.

- Tak - odpowiedziała wzruszona. - Zróbmy to.

Upłynęło jeszcze dużo czasu, gdy Neli ziewnęła, co wi­

dząc, P.J. postawił ją na nogach.

- Do domu, moja miła. - Roześmieli się oboje, żartując na

temat swych zdecydowanie już nie młodziutkich kości, ze-
sztywniałych od siedzenia na kamiennych schodkach. - To
był długi dzień.

- Niezwykły - odpowiedziała, rozmasowując tylną część cia­

ła, prawie nieprzytomna ze szczęścia. - Nie mogę uwierzyć, ile

się dziś stało. Dobę temu nie byłabym w stanie wyobrazić sobie,

że cię spotkam, że będziemy mówić o miłości i ślubie. I oto mi­

nął dzień, a nasze życie całkiem się odmieniło.

P.J. uśmiechnął się, objął ją i poprowadził do samochodu.

- Czasami wystarczy jeden dzień, by stało się wszystko,

o czym marzyliśmy latami.