406 Gerard Cindy Dzikie serca 02 Podwójny pasjans

CINDY GERARD

Cykl Dzikie serca 02

Podwójny pasjans

PROLOG

O Clayu Jamesie jedno można było powiedzieć na pewno: zawsze

interesowały go kobiety. Bawiły go. Czasami zadziwiały. I na ogół

podniecały. Lecz żadna z nich nie zalazła mu za skórę bardziej niż
Maddie Brannigan.

Zadowolony z siebie, Clay śledził wzrokiem Maddie, która z

puszką wody sodowej w dłoni przemierzała trawnik przed domem

jego brata, Garretta. Przesunął na tył głowy swój kowbojski

kapelusz, zaczepił kciuk o pasek obcisłych dżinsów i z politowaniem

spojrzał na Joego Banyona, nieszczęśnika, któremu dał się dziś we

znaki jej cięty język.

Przyjęcie toczyło się w najlepsze. Cała rodzina i spore grono

przyjaciół świętowało jedenastą rocznicę ślubu Garretta i Emmy.

Tych dwoje miało za sobą okres poważnych małżeńskich tarapatów.

Patrząc na nich teraz, nikt by w to nie uwierzył, ale było aż tak źle, że

kilka miesięcy temu Emma odeszła od Garretta. Z krzywym

uśmieszkiem na ustach Clay wspominał swój udział w porwaniu,
jakiego dopuścili się bracia Jamesowie, żeby pomóc zejść się tej

parze.

Na szczęście wszystko się powiodło i nie skończyli za kratkami,

jak ich osławieni, wyjęci spod prawa przodkowie - choć w swoim

czasie głośna była opinia, że bez chłopców z rodziny Jamesów

mieszkańcy Jackson Hole spaliby spokojniej.

Clay przyznawał w duchu, że kiedyś takie obawy były

uzasadnione, ale przez lata synowie Mai James Bradford znacznie

złagodnieli. Szczególnie Garrett. Teraz Clay patrzył z uśmiechem, jak

Garrett trzyma na kolanach ośmioletnią Sarę, a do boku przytula

Emmę. Tak wygląda zakochany mężczyzna -szczęśliwy, całkowicie

oddany swojej rodzinie. Clay coraz częściej przyłapywał się na tym,

że mu trochę zazdrości.

Długo do tego dojrzewał, ale w końcu, w wieku trzydziestu jeden

lat, gotów był się ustatkować i założyć rodzinę. A Veronica Evans,

myślał sobie, obejmując ładną błękitnooką blondynkę i uśmiechając

się do niej, była kobietą, z którą mógł sobie wyobrazić wspólne życie.

Mimowolnie powędrował wzrokiem z powrotem ku Maddie.

Porównania same cisnęły mu się do głowy. Veronica, pomyślał, jest

kobietą, jaką Maddie, z rozwichrzoną szopą złocistych loków,

płonącymi czarnymi oczami, cygańskim stylem życia i ostrym jak

brzytwa językiem, nigdy nie będzie. Veronica, wmawiał sobie na

przekór dręczącym go wątpliwościom, jest właśnie tą kobietą, której

szukał przez całe życie. Jest olśniewająco piękna, zrównoważona, ma
nienaganny gust i głowę na karku. A do tego wspaniale gotuje. I w

przeciwieństwie do Maddie, nie kierują nią żadne artystyczne

porywy. Nie jest nawet specjalnie przywiązana do swojej kariery

zawodowej. Zasiada w radzie nadzorczej banku swojego tatusia, ale

jasno dała Clayowi do zrozumienia, że bez żalu zrezygnuje z posady,

jeśli tylko uzna, że pokusa jest tego warta.

I co z tego, że nie jest zbyt błyskotliwa w rozmowie i że nie

grzeszy wybujałą wyobraźnią? Wie, czego chce - a chce uczynić go

szczęśliwym - i prosto dąży do celu. Maddie Brannigan nie ma

bladego pojęcia, co to znaczy iść prostą drogą.

Obiekt ostatniej myśli Claya pojawił się znowu w jego polu

widzenia, prezentując zgrabne pośladki w bardzo opiętych i bardzo
krótkich szortach. Równie skąpy T-shirt okrywał jej zaledwie biust. Z

wyzywająco uniesionymi piersiami, odsłoniętym brzuchem i

smukłymi opalonymi nogami wyglądała o wiele bardziej seksownie,

niż powinna.

- Nie wiem, jak ty - zaczęła Veronica, chłodnym brzmieniem

głosu odciągając jego uwagę od ponętnego widoku, który kojarzył

mu się z samymi kłopotami - ale ja bym się czegoś napiła. Zostań tu.
Przyniosę dwie lemoniady.

Z przelotnym, czarującym uśmiechem na ustach, w zwiewnej

letniej sukience, która miękko ocierała się o jej łydki, ruszyła w

kierunku stołu z napojami.

Na widok swojego młodszego brata, Jesse'a, który nagle wyrósł

przy nim jak spod ziemi, Clay musiał uzbroić się w cierpliwość, żeby

znieść jego dobroduszne docinki.

- Przerzuciłeś się na lemoniadę? Coś takiego! Zawsze myślałem,

że wolisz zimne piwo. Niesamowite, co może wykrzesać z nędznego

grzesznika właściwa kobieta...

Podobnie jak wszyscy z klanu Jamesów, Jesse miał czarne, gęste i

falujące włosy, może tylko odrobinę dłuższe i uczesane z większą

swobodą. Rozchylone w uśmiechu szerokie usta były lustrzanym

odbiciem ust jego starszych braci. Podobnie jak stalowoniebieskie

oczy, ale w przeciwieństwie do Claya i Garretta, w oczach Jesse'a
czaiło się tyle przewrotnego, diabelskiego ognia, że wystarczyło

jedno ich spojrzenie, żeby matki w pośpiechu chowały swoje córki i

trzymały je pod kluczem, dopóki Jesse nie wyniesie się z miasta.

Clay zlekceważył jego docinki, wszedł w rolę starszego brata i

poklepał Jesse' a po plecach.

- Lepiej pomyśl o znalezieniu właściwej kobiety dla siebie,

braciszku. Takiej, która wbije w twój zakuty łeb odrobinę rozsądku i

zrobi z ciebie przyzwoitego faceta.

Jesse, prawdziwy renegat w klanie Jamesów, uśmiechnął się tylko

swoim zakazanym uśmieszkiem i niedbale podniósł rondo

kapelusza.

- Przyzwoitego? Brr... Ugryź się w język. Garrett jest

wystarczająco przyzwoity za całą naszą trójkę. Ale coś mi mówi -

dodał, mrużąc oczy - że strasznie cię korci, żeby pójść w jego ślady.

Wzrok Claya powędrował z powrotem ku Maddie, która stała w

samym środku stada puszących się i popisujących swoją męskością

samców. Zdegustowany, postanowił zapytać Jesse'a o Veronike.

- I co o niej sądzisz?

- To zależy, jak poważnie to traktujesz. - Jesse odchylił do tyłu

głowę, drapiąc się nerwowo po brodzie.

Śmiech Maddie niósł się w powietrzu niczym głębokie, aksamitne

tony mosiężnego dzwonu. Clay zerknął w jej kierunku, akurat w

chwili, gdy kokieteryjnym gestem zarzucała włosy na ramiona.

Poczuł, że nad lewym okiem zaczyna mu drgać mięsień w

nerwowym tiku. Usiłował zignorować zarówno ten tik, jak i Maddie.

Odwrócił się do Jesse'a.

- Twoje zdanie zależy od tego, jak ja to traktuję? A co to ma do

rzeczy? Albo ci się podoba Veronica, albo nie.

- Podoba mi się, podoba. Tylko... sam nie wiem... - przerwał,

żeby ocenić reakcję Claya. - Jak dla ciebie, wydaje się zbyt potulna.

Poza tym myślałem, że masz słabość do Maddie.

- Maddie? - Clay prychnął lekceważącym śmiechem. -Skąd ci to

przyszło do głowy? Ta nawiedzona mała złośnica zawsze grała mi na

nerwach. Jeśli istnieje kobieta, której za nic nie wpisałbym na listę
kandydatek do małżeństwa, to jest nią właśnie Maddie.

- Jasne - roześmiał się Jesse - możesz sobie mówić, co chcesz. A

ja idę o zakład, że cholernie cię korci, żeby poskromić tę narowistą

klaczkę.

- Jess, wiem, że wszystko ci się kojarzy z rodeo i że twoje

kobiety kupują taką kowbojską filozofię, ale jeżeli myślisz, że
interesuje mnie złośnica Maddie, to znaczy, że za często spadałeś na

głowę ze swoich koni i byków.

Notowania Jesse'a w rankingu Kowbojskiego Stowarzyszenia

Miłośników Rodeo świadczyły o czymś zupełnie przeciwnym.. Jesse

James musiał mieć naprawdę zły dzień i trafić na wyjątkowo

rozjuszonego byka, żeby dać się zrzucić, zanim doliczy do ośmiu.

Był też wystarczająco przenikliwy, żeby rozumieć, dlaczego Clay

bez przerwy spogląda na Maddie i dlaczego rzednie mu wtedy mina.

Kiedy podszedł do nich Garrett, od razu było widać, że on też chce

czegoś od Claya.

- Możecie mnie oświecić i zdradzić temat tej burzliwej narady? -

zaczął Garrett z szerokim uśmiechem na ustach.

- Nasz brat idzie w zaparte i próbuje mnie przekonać, że wcale

nie pali się do Maddie. - Jesse trącił Claya opróżnioną do połowy

butelką piwa.

- Znowu to samo! - parsknął Garrett.

- O co wam chodzi? - Clay obrzucił ich groźnym spojrzeniem. -

Czy kiedykolwiek wyglądałem na faceta, u którego Maddie

Brannigan wywołuje coś więcej niż zgagę?

Garrett i Jesse wymienili porozumiewawcze spojrzenia.

- Okay, niech wam będzie! To rzeczywiście ostra sztuka.
I może zdarzyło mi się zastanawiać - raz czy dwa razy w życiu -

jaka może być w łóżku. Z czystej ciekawości. Ale nie jestem głupi i

nigdy nie miałem skłonności samobójczych. Ta kobieta nadaje się do

domu wariatów. Zresztą działam na nią jak płachta na byka. Więc

wybijcie sobie z głowy to, że mógłbym mieć z nią coś wspólnego.

Sam wiem najlepiej, czego chcę. Potrzebuję kobiety, dla której

najważniejszy będzie dom. Takiej, która będzie się o mnie troszczyła
i urodzi mi dzieci.

- To brzmi logicznie - stwierdził Garrett, kiwając głową z

nieszczerym uśmiechem.

- I nudnie - dodał Jesse, jasno dając do zrozumienia, że uważa

Claya za bałwana. - To tak, jakby się zadowolić kartoflanką, kiedy ma

się do wyboru gorące chili.

- Odczep się! Ty uważasz, że twoją życiową misją jest

przetestowanie możliwie największej liczby panienek, zanim

wybierzesz tę właściwą, ale to nie znaczy, że ja muszę robić to samo.

A tobie, Garrett, łatwo mówić, bo masz Emmę. Ja nie jestem takim

szczęściarzem. O, nie - powtórzył z naciskiem, ale zabrzmiało to tak,

jakby przekonywał samego siebie, a nie braci. - Maddie Brannigan?
Nigdy! Tylko nie ona.

Odszedł, żeby przyłączyć się do Veroniki. Od kilku minut nie

odstępował jej pastor, przed którym wcześniej odnawiali w kościele

przysięgę małżeńską Garrett i Emma.

Przemknęło mu przez myśl, że niedługo sam może porozmawia z

pastorem Considine, ale niemal w tej samej chwili skrzywił się, gdy

kątem oka dostrzegł jaskrawoczerwony T-shirt i szeroki pas nagiej,
opalonej skóry Maddie. Znowu, mimowolnie, zaczęła drgać mu lewa

powieka.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Mimo że nie były to jego urodziny, wspaniały, wyjątkowy prezent

spadł Clayowi jakby prosto z nieba.

- Chyba się temu przyjrzymy! - Śmiejąc się, przyhamował

swoim brunatnym dżipem cherokee i zjechał na pobocze autostrady.

Wyciągnął rękę na oparciu siedzenia i patrząc do tyłu, podjechał

na wstecznym biegu do zaparkowanego samochodu.

Wielkie jak plażowa piłka, morelowozłote słońce chowało się za

górami Tetons, zabierając ze sobą na nocny spoczynek całe swoje

ciepło. Choć dopiero zaczynał się sierpień i popołudniami

temperatura przekraczała dwadzieścia pięć stopni, za kilka minut
wraz ze zmierzchem musiał nadejść chłód. I ciemność. A wtedy już

nie ma różnicy, pomyślał, kto utknął w drodze - wróg czy przyjaciel,

czy też sztuka drobiu.

Wyskoczył z dżipa i nasunął na czoło rondo kapelusza. Potem z

wystudiowaną, obojętną miną leniwie podszedł do samochodu,

któremu przydarzyła się awaria.

- Masz jakiś kłopot? - spytał, opierając łokieć o dach

czerwonego auta Maddie Brannigan i zerkając do środka przez

otwarte okno.

Ogromny żółty kurczak siedzący za kierownicą zamknął swój

dziób, złożył skrzydła na piersiach i głęboko westchnął.

- Jasne, to musiałeś być akurat ty.
Nie mogąc powstrzymać uśmiechu, przyglądał się wyzywającym

wzrokiem kobiecie ustrojonej w żółte pióra, nic sobie nie robiąc z jej

nachmurzonej miny.

- Możesz to nazwać interwencją niebios - stwierdził radośnie,

gotowy trochę zabawić się jej kosztem. Wiedział, że gotuje się z

upokorzenia i złości. I cieszył się na samą myśl, że za chwilę puszczą

jej nerwy. W końcu tradycji musi stać się zadość.

Już w dzieciństwie, kiedy mieszkali w sąsiednich domach, Maddie

zachowywała się tak, jakby doprowadzanie Claya do furii było jej

życiowym celem. Robiła to nad podziw skutecznie, więc on

wykorzystywał każdą okazję, żeby wziąć odwet.

- Jedziesz na zjazd hodowców drobiu?

Oczy Maddie zapłonęły gniewem. Utkwiła wzrok w zderzaku

dżipa z takim zapamiętaniem, jakby siłą woli chciała go zmiażdżyć.

- Zdaję sobie sprawę, że znikanie w kręgu zachodzącego słońca

to scena zarezerwowana dla herosów - wycedziła z grubiańską

nutką w głosie - ale może, gdybyś się postarał... i tobie by się to

udało.

- Słucham? Proponujesz, żebym zostawił cię tu samą na pastwę

losu? Małego biednego kurczaka? Nie ma mowy!

Odruchowo chciała oprzeć czoło o kierownicę, ale zawadziła o nią

dziobem. Clay odkaszlnął, żeby powstrzymać chichot, pochylił się i

zobaczył, jak Maddie z rezygnacją opuszcza głowę.

- Ty nigdy nie dasz mi spokoju, co?
- A mówią, że kurczaki mają ptasie móżdżki. - Clay wyszczerzył

zęby w szerokim uśmiechu.

Obróciła się do niego gwałtownie, jej dziób wydostał się przez

otwarte okno i dźgnął go prosto w nos.

Jęknął zdziwiony i teatralnym gestem rozłożył ręce.

- I po co się wściekasz? Chcę ci pomóc, więc uważaj łaskawie z

tym dziobem.

- Daj spokój, James! - mruknęła przez zaciśnięte zęby i z

rozmachem otworzyła drzwi, uderzając nimi Claya.

Olbrzymie, pomarańczowe stopy kurczaka plasnęły jedna po

drugiej o bruk. Żółte pióra zatrzepotały wokół pasiastych nóg, kiedy

Maddie z furią wypadła z samochodu. Potem, niezdarnie człapiąc,

ruszyła przed siebie.

Clay skrzyżował ręce na piersi i przez chwilę, zanim wymyślił

nową zaczepkę, rozkoszował się tym widokiem.

- Jeśli trochę mocniej zamachasz skrzydłami, to może

pofruniesz i zaoszczędzisz sobie kilka kroków.

- Cha, cha, cha, bardzo śmieszne. Ja też mam dla ciebie dobrą

radę: stań na środku drogi. Jeśli ci się poszczęści, nadjedzie

gigantyczna ciężarówka. Spotkanie z nią powinno być krótkie i

bezbolesne W ten sposób oboje przestaniemy się męczyć.

Śmiejąc się, Clay podbiegł leniwie dziesięć metrów, żeby zrównać

się z Maddie.

- Z przyjemnością cię podwiozę.

- Wolę zaryzykować, że coś mnie przejedzie.

- Daj spokój - mruknął Clay pojednawczym głosem, ujmując

Maddie pod skrzydło. - Do miasta jest ponad piętnaście kilometrów.

Za chwilę będzie ciemno i staniesz się doskonałym celem dla
jakiegoś krótkowidza polującego na kaczki.

Powłóczyła jeszcze przez moment trójpalczastymi stopami, w

końcu poddała się i złorzecząc pod nosem, zawróciła w stronę dżipa.

- No? - zaczął przesadnie współczującym tonem, kiedy

Maddie, miotając się rozpaczliwie, wsiadła do samochodu. -

Prawda, że to nie takie straszne?

Nie doczekawszy się odpowiedzi, włączył stacyjkę, wrzucił

pierwszy bieg i wyjechał z pobocza na autostradę.

Zdawał sobie sprawę, że powinny dręczyć go wyrzuty sumienia -

nawet nie z powodu złośliwych docinków, którymi dokuczał Maddie,

ale głównie dlatego, że sprawiało mu to przyjemność. Zastanawiał

się przez chwilę, czy nie dać jej już spokoju, ale ta myśl umarła
błyskawiczną, cichą śmiercią. Przecież gdyby role się odwróciły,

Maddie Brannigan ze swoim ostrym jak brzytwa językiem i

zjadliwymi uśmieszkami upajałaby się każdą chwilą przewagi bez

najmniejszych skrupułów.

- Ani słowa więcej - ostrzegła, gdy otwierał usta, żeby ugodzić ją

następną złośliwą uwagą. - Jadę na bal przebierańców. Rozumiesz?

- Jak sobie życzysz - ustąpił, ale tak mało przekonująco, że

doczekał się kolejnego gniewnego prychnięcia i w tej samej

sekundzie puszyste żółte pióro musnęło go po nosie.

- Co? Zaczynasz się pierzyć? Maddie milczała.

- A więc... wybierasz się na bal przebierańców... Spojrzała na

niego z politowaniem i wzruszyła ramionami.

- Jesteś pajacem, James. Zawieź mnie po prostu do domu, muszę

zadzwonić po pomoc drogową. Gdyby nie rozładowała się moja

komórka - mruknęła już pod nosem - nie musiałabym znosić twojego
towarzystwa.

- Może jednak zawrócę i zawiozę cię na tę imprezę? Na pewno

liczą tam na twoje... jajka. Nie powinnaś ich zawieść.

W spojrzeniu, którym go obrzuciła, Clay wyczytał jawną groźbę:

jeszcze jedna zaczepka, a wydrapię ci oczy. Potem przez resztę drogi

traktowała go jak powietrze.

Dwa tygodnie później Maddie Brannigan usiadła przy zasypanym

papierzyskami biurku w swoim maleńkim biurze na zapleczu galerii

„Artykuły pierwszej potrzeby". Starała się nie myśleć o czekającym

ją comiesięcznym bilansie. Nienawidziła księgowości i wszelkiej

papierkowej roboty, ale poza tym kochała wszystko, co wiązało się z

galerią. Otworzyła ją siedem lat temu, żeby wystawiać

zaprojektowaną przez siebie ceramikę i prace innych lokalnych
twórców.

Galeria prosperowała znakomicie. Maddie mogła z czystym

sumieniem chwalić się, że to dzięki własnemu uporowi, ciężkiej

pracy, zmysłowi artystycznemu i temu, co ludzie nazywają smykałką

do interesów, odniosła taki sukces, choć przyznawała otwarcie, że

szczęście również miało w tym swój udział.

Uważała się za osobę pragmatyczną i rozsądną, chociaż podjęła

ryzyko prowadzenia galerii w okolicy, w której aż roiło się od

płodnych artystów.

Niektórzy dowodzili - Clay James natychmiast przychodził jej na

myśl - że jest ekscentryczką. Niektórzy - i znowu nieskazitelnie

czyste i wyprasowane wranglery, miękkie skórzane kamizelki i

kowbojski kapelusz Claya przemknęły jej przez myśl - krytykowali
jej upodobanie do stylu życia typowego dla cyganerii i

ekstrawaganckiego ubioru. Naprawdę nie dbała jednak o to, co inni

ludzie - Clay w szczególności - o niej myślą.

Co z tego, że lubi długie, luźne, fałdziste spódnice i woli kolorowe,

wiszące klipsy od skromnych kolczyków? Nikogo nie powinno

obchodzić, że uwielbia chodzić boso, nie próbuje ujarzmiać swoich

sprężystych, spadających na ramiona kręconych włosów i tylko od

czasu do czasu związuje je kolorową apaszką.

Zdecydowanie nie uważała się za dziwaczkę. Po prostu lubiła

kolor i błysk, fantazję i odrobinę szaleństwa. Sposób, w jaki się

ubierała, w jaki podchodziła do życia, z szeroko otwartymi oczyma,

gotowa na każdą przygodę, był jedynie odbiciem, a może nawet

wyrazem jej miłości do sztuki. Jej galeria narodziła się z tej miłości.

Mogła zdecydować się na inną drogę życiową. Skończyła studia z

wzorowymi ocenami i wiele prestiżowych uniwersytetów
proponowało jej posadę. Musiała też pogodzić się z wiecznym

rozczarowaniem swoich rodziców, którzy nie potrafili zrozumieć,

dlaczego zrezygnowała z kariery naukowej na rzecz koła

garncarskiego i pieca do wypalania gliny. A nie przyszło jej to łatwo.

Swoją ciężką pracą postanowiła im udowodnić, że aby odnieść

sukces, nie musi być lekarzem, jak jej siostra, ani prawnikiem, jak
brat.

Myśl o rodzinie sprawiła, że Maddie poczuła, jak bardzo za nimi

wszystkimi tęskni. Po przejściu na emeryturę rodzice bardzo mało

czasu spędzali na farmie w Jackson Hole, gdzie wychowywały się ich

dzieci - Maddie, Savannah i Ryan. Coraz częściej i na coraz dłużej

zostawali w swojej rezydencji w Palm Springs. Kilka lat temu na
Zachodnie Wybrzeże przeprowadzili się też Savannah i Ryan.

Maddie rzadko się z nimi widywała. I była z tego powodu

niepocieszona.

Obiecała sobie, że dziś wieczorem zadzwoni do nich wszystkich -

chociaż doskonale wiedziała, że mama nie daruje sobie pytania ze

swojego żelaznego repertuaru: kiedy wreszcie jej córka się ustatkuje

i za przykładem siostry obdarzy ją wnukami.

Tylko pod tym względem Maddie czuła się gorsza od młodszego

rodzeństwa. „Gorsza" nie było chyba słowem, którego szukała, ale

właśnie ono przyszło jej do głowy. Savannah była już matką. Ryan

zaręczył się i wkrótce też miał zamiar założyć rodzinę. Maddie

żadnemu z nich nie zazdrościła wspaniałych karier, ale swojej

siostrze zazdrościła dzieci.

Nie miała zamiaru popadać w melancholię ani użalać się nad

swoim losem, postanowiła więc zająć się interesami.

Narzeczeni, mężowie, dzieci - nawet galeria - nie były dla niej tego

dnia najważniejsze. Ani to, co świat sądzi o jej stylu życia. Myśląc już

o czymś zupełnie innym, wzięła głęboki oddech i wybrała numer

telefonu.

Perspektywa zmierzenia się z Clayem zawsze podnosiła jej

poziom adrenaliny we krwi. Uspokoiła się dopiero wtedy, gdy po

trzecim dzwonku jego sekretarka, Agnes Crawford, podniosła
słuchawkę i zaanonsowała Przedsiębiorstwo Budowlane Jamesów.

Maddie przywitała Agnes radosnym głosem, spytała o jej zdrowie

i wnuki, a potem poprosiła o połączenie z Clayem. Wyciągnęła się na

krześle, oparła skrzyżowane stopy o brzeg biurka i czekała.

- Halo, mówi Clay. Czym mogę służyć? - zwodniczo czarujący

męski głos odezwał się już po kilku sekundach.

Dreszcz irytacji i mimowolne ekscytujące mrowienie jednocześnie

przebiegły po jej kręgosłupie.

- Część, Clay - zaczęła, zmuszając się do serdecznego tonu. -

Mówi Maddie.

- O, cześć, kurczaczku! Jak tam twoje skrzydełka?

Nie musiała widzieć jego twarzy, żeby wiedzieć, że szczerzy zęby

jak kretyn. Na końcu języka miała radę, żeby wsadził sobie te głupie

dowcipy o kurczakach tam, gdzie słońce nie dochodzi, ale

zazgrzytała tylko zębami i westchnęła.

- Chciałam wiedzieć, czy ustaliliście już termin rozpoczęcia

budowy.

- Termin rozpoczęcia budowy - powtórzył, szeleszcząc

papierami. - Wydaje mi się, że tak. Poczekaj sekundkę. Spojrzę na
grafik.

Maddie wróciła myślą do chwili, kiedy zdecydowała się

zaangażować Claya i Garretta do budowy nowej galerii. Głównym

powodem był brak przestrzeni. Obecne lokum - wynajmowany

budynek wciśnięty między sklep muzyczny i hurtownię - nie

mieściło już wszystkich jej skarbów. A o tym, że wynajęła tę, a nie

inną firmę, zdecydowała czysta kalkulacja.

Co prawda żona Garretta, Emma, była jej najlepszą przyjaciółką,

lecz to nie miało tu nic do rzeczy. Firma budowlana Claya i Garretta

była najwyżej notowana w okolicy i odnosiła same sukcesy. Dla

własnego dobra musiała więc poskromić nieco swoją dumę i

odsunąć na bok trwającą od dzieciństwa rywalizację z Clayem. Kiedy

obejrzała projekt, który dla niej przygotował, oniemiała z zachwytu i

podpisała umowę.

Ustalenie daty rozpoczęcia budowy nie było jednak prawdziwym

powodem, dla którego zdecydowała się do niego zadzwonić. Raczej

zasłoną dymną. Skłoniła ją do tego przemożna chęć odwetu - i

słodka, przejmująca dreszczykiem pewność, że usłyszy jego głos.

Gdyby ktoś ją zapytał, nie umiałaby odpowiedzieć, skąd wzięło się

to ich nieustające współzawodnictwo. Clay też by nie umiał tego

wyjaśnić. To był stały element ich życia, nie poddający się
racjonalnemu myśleniu. Tak jak psy nękają koty, jak ród Kapuletów

nienawidził Montekich, tak ich rywalizacja wydawała się zupełnie

naturalna. Trwała od tak dawna, że żadne z nich nie zawracało sobie

głowy pytaniem, do czego prowadzi i czemu ma służyć. Sprawy

zaszły tak daleko, że dociekanie, dlaczego wciąż na siebie napadają,

byłoby równie bezsensowne jak pytanie, dlaczego niebo jest
niebieskie, a ziemia okrągła.

Może zaczęło się we wczesnym dzieciństwie, kiedy Wyrywali

sobie zabawki. A może w szkole podstawowej, kiedy łeb z łeb

walczyli w konkursach ortograficznych, a na przerwach bawili się w

berka? W każdym razie w gimnazjum konkurowali ze sobą o

wszystko - od miejsca w uczniowskiej radzie, po funkcję

przewodniczącego klasy - i robili to z coraz większą zaciekłością.

Nie przeszło im do tej pory. Minęły dwa tygodnie, od kiedy Clay

przyłapał Maddie na autostradzie w kostiumie kurczaka. Co prawda

zjawił się tam przypadkowo, ale, jak zwykle, wykorzystał okazję,

żeby zabawić się jej kosztem. A teraz nadszedł czas zemsty.

- Jesteś tam?

- Jestem - odpowiedziała Maddie, tłumacząc sobie, że to

perspektywa odwetu przeszyła dreszczem jej ciało, a nie jego

głęboki, zmysłowy głos. Ten głos większość kobiet przyprawiał o
palpitację serca, z czego Clay, niestety, doskonale zdawał sobie

sprawę. Ale ona nie była jedną z tych kobiet. - I co wynika z twojego

grafiku? - spytała niecierpliwie.

- No więc.. Wygląda na to, że jesteś następna na liście. Garrett

dostał już wszystkie pozwolenia i zebrał ludzi. Jeśli nie wydarzy się

coś nieprzewidzianego, możemy zaczynać w najbliższy poniedziałek.

Muszę ci tylko przypomnieć, że gdybyś chciała zmienić coś w
projektach, jest to ostatni moment, żeby nam o tym powiedzieć.

- Nie, wydaje mi się, że wszystko mniej więcej ustaliliśmy.

- Posłuchaj, Matyldo, „mniej więcej" to za mało. Musimy

wiedzieć, że ostatecznie akceptujesz plany, bo kiedy ruszymy z

robotą, nie będzie mowy o żadnych poprawkach. Zastanów się więc.

Na dźwięk swojego pełnego imienia Maddie odruchowo

zazgrzytała zębami.

- Zastanowiłam się - powiedziała lodowatym tonem. -Przyjęłam

do wiadomości, że klamka zapadła i nie będzie żadnych poprawek.

W porządku?

- Więc jednak się rozumiemy. Powinniśmy się z tym uporać bez

większych kłopotów.

Zabrzmiało to bardziej jak groźba niż obietnica. Bardziej jak

pobożne życzenie niż przekonanie. Oboje wiedzieli, że szanse na to,

żeby mogli współpracować ze sobą bez konfliktów, są równe zeru.

- Dobrze, to już ustaliliśmy. Masz do mnie coś jeszcze? -

przerwał milczenie Clay.

Jego lekceważący ton dotknął Maddie do żywego. Ale w końcu nie

po raz pierwszy tak się stało. Właściwie wszystko w nim ją
irytowało. Clay James był zbyt pewny siebie, zbyt uparty, a przede

wszystkim zbyt przystojny. Gęste czarne włosy, jasnoniebieskie oczy

i szczupła sylwetka tworzyły perfekcyjną całość mężczyzny z

plakatu - co ani jemu, ani nikomu innemu nie mogło wyjść na dobre.

A było w Clayu coś jeszcze, w jego wymuskanej, dopiętej na

ostatni guzik powierzchowności i w pedantycznie uporządkowanym

życiu. Coś, co Maddie w równym stopniu drażniło i - z bólem się do

tego przyznawała - intrygowało. Do diabła, że też właśnie dzisiaj
pozwoliła sobie na pytanie, dlaczego...

Nic nie zmieniało faktu, że Clay z rozmysłem i niewiarygodną

konsekwencją uprzykrzał jej życie. A jednak od czasu do czasu łapała

się na tym, że ta ich wojna na słowa po prostu ją bawi. Co gorsza,

zdarzało jej się zastanawiać, jak by to było mieć w nim

sprzymierzeńca.

Oczywiście nie powinna się tym przejmować, ale najbardziej

złościło ją to, że swoje grubiaństwo zarezerwował tylko dla niej, a

resztę świata zawojował swoim urokiem. Dla niej zawsze miał w

zanadrzu jakąś arogancką zagrywkę, która godziła ją w czułe

miejsce, budząc natychmiastową żądzę odwetu. Jak choćby to

bezczelne „masz do mnie coś jeszcze?"

- O co ci chodzi, Clayton? - warknęła ze złością. - Cierpisz na

brak czasu? Czyżby twoja bankierka, Berty Gospocha, czekała za

drzwiami z ofertą w gotówce i pełnym rondlem?

- No, no... - odezwał się po krótkiej chwili milczenia -gdybym nie

znał cię tak dobrze, pomyślałbym, że usłyszałem furię w twoim

głosie. Pochlebiasz mi. Czuję się zakłopotany, ale to miłe z twojej

strony, że jesteś zazdrosna o Veronike.

- Chyba oszalałeś, chłopaczku - skwitowała tę niedorzeczność

drwiącym śmiechem, ale zaraz potem zrujnowała cały efekt,

powracając do tematu. - Po prostu wydaje mi się trochę niesmaczne,

że pozwalasz sobie na mieszanie przyjemności z interesami. Poza

tym zarobisz na tej budowie kupę pieniędzy, mógłbyś więc

przynajmniej znaleźć trochę czasu, żeby ze mną porozmawiać.

- Nie martw się, słoneczko. - Clay wyraźnie chciał ją

udobruchać, choć w jego głosie nadal brzmiał kapralski ton.

Maddie uśmiechnęła się. Za każdym razem, gdy udawało jej się

poskromić Claya Jamesa, była szczęśliwa.

- Dobrze wiesz, że na te pieniądze musimy ciężko zapracować -

ciągnął spokojnie, gdy ona uśmiechała się do słuchawki. - Ale jeśli

chcesz porozmawiać o interesach, bardzo proszę, zamieniam się w

słuch.

Ale przecież Maddie skończyła rozmowę o interesach. Mało

brakowało, a przez swoją zadziorność i cięty język wpadłaby we

własne sidła.

- Pomyliłam się - odparowała, błyskawicznie odzyskując

przewagę, co jednak nadwerężyło trochę jej nerwy. - Ty

zdecydowanie nie jesteś w stanie poświęcić interesów dla

przyjemności.

Clay znowu przez chwilę milczał, oceniając sytuację.
- Dobrze - zaczął w końcu - masz do mnie jeszcze jakąś sprawę?

- No więc... - Maddie szukała właściwych słów. Musiała zdradzić

w końcu, dlaczego do niego zadzwoniła, podstępnie założyć sidła, a

potem czekać, aż zemsta się dokona. - Jest coś, o czym chciałabym z

tobą porozmawiać. Może słyszałeś... zostałam przewodniczącą

komitetu organizującego doroczne varietes. I mam tę imprezę
reżyserować.

Jackson Hole, zamieszkane przez zintegrowaną mieszankę

przyjezdnych multimilionerów i rdzennych mieszkańców,

wyróżniało się wyjątkowym poczuciem lokalnej wspólnoty.

Coroczne varietes organizowane przez Izbę Handlową, wystawiane

siłami wolontariuszy, stanowiło istotne źródło dochodów
miejscowego szpitala. Tym razem pieniądze miały być przeznaczone

na oddział dziecięcy.

- No i... - Clay ponaglił Maddie do zadania pytania, o którym

oboje wiedzieli, że odpowie na nie twierdząco.

- Proszono mnie, żebym cię zapytała, czy w tym roku również

zgodzisz się wystąpić.

- Nie sądzisz, że śpiewający kowboj wszystkim się osłuchał? -

westchnął ciężko.

- Szczerze mówiąc, myślałam o czymś innym... - Maddie starała

się panować nad głosem, żeby Clay nie domyślił się, że coś knuje. -

Pójdziesz na to?

- Jasne - westchnął ciężko. - Czemu nie. Jeśli tylko nie każesz mi

przebierać się w sukienkę, jestem do usług.

Szepnęła bezgłośnie „trafiony!" i wyrzuciła w górę zaciśniętą

pięść.

- Dziękuję, Clay. Szpital też ci dziękuje. Odezwę się przed próbą-

dodała. - A ty zaznacz w kalendarzu weekend przypadający w Święto

Pracy. Liczymy na ciebie.

Rozłączyła się, zanim Clay zdążył odkryć w jej głosie podejrzanie

triumfalny ton, zerwała się z krzesła i odtańczyła taniec zwycięstwa,

biegając w podskokach po całym gabinecie.

ROZDZIAŁ DRUGI

Nie ubrała go w sukienkę. Dokładnie rzecz biorąc, była to żółta

bananowa spódnica z bolerkiem i wielobarwną tęczą powiewających

falban. Dwunasty rozmiar szpilek pasował do niej idealnie.

- Nie ma mowy - warknął Clay, doskakując do Maddie ze

spódnicą w jednej garści i nakryciem głowy w kształcie ananasa oraz

wielkimi żółtymi klipsami w drugiej. - Jeżeli sądzisz, że będę

paradował po scenie jak królowa transwestytów i robił za Carmen

Mirandę, to chyba postradałaś zmysły.

Reszta obsady kręciła się wokół, rzucając ukradkowe spojrzenia

to na swoją reżyserkę, Maddie Brannigan, to na zbuntowanego Claya,
który miał być gwiazdą skeczu „Chiquita Banana". I nawet jeśli

niektórzy mieli ochotę interweniować, żeby nie dopuścić do starcia,

zbyt dobrze się bawili, żeby ten pojedynek przerywać.

A najlepiej bawiła się Maddie. Nic nie mogło sprawić jej dzisiaj

większej satysfakcji niż czerwona ze złości twarz Claya i

świadomość, że to ona wyprowadziła go z równowagi.

- Sam przecież powiedziałeś, że wolałbyś w tym roku wystąpić

w innej roli - przekonywała z miną niewiniątka.

- Ale nie w roli zboczeńca - warczał Clay, potrząsając pięścią, w

której miętosił falbany z cekinami. - Nie włożę tego.

- Jakiego zboczeńca? Zdobądź się na trochę poczucia humoru.

Trochę za późno, żeby się wycofywać, Clay. Zawalisz mi całe
przedstawienie.

- Nic z tego. Nie uda ci się wystawić mnie na pośmiewisko.

Możesz sobie przewracać tymi cielęcymi oczami nawet do jutra. A

groźby i szantaże zostaw dla legionu swoich adoratorów, bo na mnie

to nie działa..

Maddie zatrzepotała rzęsami, jeszcze szerzej otwierając oczy, w

głębi duszy zadowolona, że Clay podejrzewa ją o legion
admiratorów,

- Mogłaś mnie uprzedzić - mruknął i mocno zacisnął zęby.

- Mogłeś wcześniej pojawić się na próbach. Ale byłeś,

oczywiście, zbyt zajęty.

- Byłem zbyt zajęty budową twojej galerii - warknął i pochylił

się ku Maddie tak blisko jej twarzy, że poczuła w jego oddechu

orzeźwiający zapach mięty, zupełnie nie pasujący do gorączkowego

nastroju. - A niech cię, diablico. Myślałaś, że wrobisz mnie w ten

cyrk, ale tym razem przypalisz sobie skrzydełka, bo ja w to po prostu

nie wchodzę.

- Dobrze - westchnęła teatralnie. - Skoro tak na to patrzysz.., Ale

muszę ci powiedzieć, że w najśmielszych snach nie przypuszczałam,

że jesteś tak niepewny swojej męskości i przestraszysz się

niewinnego żartu.

Spojrzał na nią z takim ogniem w oczach, że poczuła się jak

opiekana na ruszcie. Był rozwścieczony. Uwielbiała to. A ten

drgający mały mięsień nad jego okiem - pewny znak, że zaraz
eksploduje - omal nie doprowadził jej do wybuchu śmiechu.

Odetchnęła głęboko, żeby się opanować.

- Trudno, będziemy musieli skreślić ten skecz! - Znowu ciężko

westchnęła. - Szkoda. „Chiquita Banana" miał być popisowym

numerem składanki kabaretowej nawiązującej do reklam z ery

boomu demograficznego.

- Spróbuj znaleźć kogoś innego - zaproponował Clay niepewnie,

tonem, w którym było tyle poczucia winy, że Maddie mogła już sobie

gratulować zwycięstwa.

- Za późno. Poza tym już się rozniosło po mieście, że w tym roku

wystąpisz w całkiem innej roli.

Emma James, akompaniatorka, siedziała przy fortepianie w fosie

dla orkiestry, obserwując rozgrywający się na scenie pojedynek na
słowa. Garrett, jej mąż i brat Claya w jednej osobie, który wpadł

przed chwilą zapytać, kiedy skończy się próba i Emma będzie wolna,

przysiadł obok niej.

- Robi z nim, co chce - skomentowała rozbawiona Emma.

- Mistrzowska zagrywka - zgodził się Garrett. - Mój hardy

braciszek mięknie jak glina. Jak myślisz, kiedy oni się połapią, że nie

mogą bez siebie żyć?

- Czy ja wiem... Mam tylko nadzieję, że wcześniej nie dojdzie do

rozlewu krwi.

- Muszę już iść. - Korzystając z panującego pod sceną półmroku,

Garrett przyciągnął do siebie żonę i czulę ją pocałował. - Rób notatki,

dobrze? Chciałbym wiedzieć dokładnie, jak to się skończy.

Gdy niepostrzeżenie wymykał się z teatru, akcja na scenie nabrała

tempa.

Maddie się rozgrzewała, ale atutową kartę wciąż trzymała w

rękawie.

- W porządku, Clay, jeśli rzeczywiście tak do tego podchodzisz...

- Zerknęła rozgoryczona w stronę kurtyny za sceną. - Saro, jesteś

tam, kochanie?

Ośmioletnia Sara Jane, córka Emmy i Garretta, była jedyną

bratanicą Claya. Emma i Maddie od lat były najlepszymi
przyjaciółkami, więc Sara również „ciocię" Maddie traktowała jak

członka rodziny. A Maddie kochała ją jak własną córkę.

- Saro, kochanie - powiedziała, gdy dziewczynka wybiegła na

scenę. - Zabierz kostium wujka Claya z powrotem do pani Claypool i

powiedz jej, że go nie wykorzystamy. Wujek postanowił, że w tym

roku nie weźmie udziału w przedstawieniu.

Sara w milczeniu patrzyła to na wujka Claya, którego ubóstwiała,

to na ciocię Maddie. W jej wielkich piwnych oczach pojawiło się

rozczarowanie.

- Nie będzie cię w przedstawieniu? Ale wujku Clay, przecież ty

zawsze występujesz.

Clay spojrzał z wściekłością na Maddie, a potem odwrócił się do

Sary - i natychmiast stopniało mu serce.

- A co będzie - dziecko miało coraz bardziej strapioną minę

-jeśli nie zbierzemy dość pieniędzy na komputer dla oddziału

dziecięcego, bp ludzie dowiedzą się, że nie wystąpisz?

- Nie martw się, słodki groszku, wystąpię.

Gdy schylał się, żeby podnieść dziewczynkę i mocno przytulić do

piersi, Sara Jane zarzuciła mu ręce na szyję.

- Zapłacisz mi za to - wycedził cicho Clay ponad głową Sary, a

zadowolona z siebie Maddie rozchyliła tylko usta w zwycięskim
uśmiechu.

Potem władczym gestem, którego nie powstydziłby się Steven

Spielberg, klasnęła w dłonie, stawiając na nogi resztę obsady.

- No dobra, kochani. Wszyscy na miejsca i do roboty!

Okazał się główną atrakcją wieczoru. W pstrokatym turbanie, z

barczystym owłosionym torsem okrytym skąpym bolerkiem, z

wielkimi stopami chwiejącymi się na żółtych szpilkach, Clay James
wywołał na sali dziki entuzjazm.

Był prawdziwą „Chiquita Banana". I żadna kobieta, żaden

mężczyzna ani żadne dziecko nie miało najmniejszych wątpliwości,

że rozkołysane w rytm samby biodra i owłosione, muskularne nogi

wyzierające z rozcięcia falbaniastej spódnicy należą do postawnego

stuprocentowego Amerykanina -śpiewającego, tańczącego i
bawiącego się własnym kosztem w zbożnym celu.

Potem, na bankiecie wydanym dla wykonawców i organizatorów

przedstawienia, Maddie nie potrafiła się nawet złościć, kiedy Clay

tradycyjnie starał się na niej odegrać. To, co zaczęło się jako intryga

mająca na celu osobistą zemstę, skończyło się najzabawniejszym

numerem varietes i tak wielkim sukcesem, że nawet ona szczerze
mu pogratulowała.

- Hej, Clayton! - krzyknęła, podchodząc do grupki wykonawców,

którzy rozpamiętywali jeszcze swoje występy. - Muszę przyznać, że

przeszedłeś dzisiaj samego siebie.

Ledwie zdążył podziękować jej za komplement zawadiackim

uśmiechem, gdy jak spod ziemi wyrosła u jego boku Veronica,

subtelna i zgrabna jak łania, w obcisłej czarnej sukience. Wsunęła
mu w dłoń lampkę szampana.

- Trochę bąbelków dla banana pierwszej klasy - zaszczebiotała z

porozumiewawczym uśmiechem.

Zakłopotana nagłą pokusą, żeby rozczochrać wykwintną fryzurę

Veroniki i obciąć jej perfekcyjnie wymuskane paznokcie, Maddie

dała się wypchnąć z rosnącego tłumu sympatyków Claya. Nie

wiadomo dlaczego pojawienie się tej kobiety popsuło jej nastrój.

Chciała uczcić sukces przedstawienia z Clayem. Oboje - tak jak cała
reszta aktorów - włożyli w nie mnóstwo pracy. Obecność Veroniki na

przyjęciu - mimo że wszyscy wykonawcy mogli zaprosić małżonków

czy inne bliskie sobie osoby, a Veronica dostarczyła na tę okazję

większość kanapek - Maddie odczuła jako obcesowe wtargnięcie.

Nagle doszła do wniosku, że to jej odczucie tak naprawdę nie ma

nic wspólnego z Veronika. Choć może chciałaby się dzisiaj znaleźć na

jej miejscu... Zawstydziła ją sama myśl o tym.

Nie jest i nigdy nie była zainteresowana Clayem Jamesem jako

mężczyzną. Nie, powtarzała sobie. Nie ma w tym nic osobistego. Clay

i romantyczne porywy? Przecież to byłoby śmieszne. Żałosne!

Po co w ogóle o tym myśli? Veronica denerwowała ją tylko

dlatego, że Claya stać było na kogoś więcej niż wyrobioną

towarzysko kurę domową. A jeśli naprawdę potrzebowałby kobiety,
ona sama pasowałaby do niego o wiele lepiej.

Oczywiście wcale jej na nim nie zależy - zreflektowała się

speszona. Ani trochę! Jest dla niej zbyt pedantyczny i wymuskany. A

przede wszystkim nieznośnie przemądrzały i despotyczny.

Podeszła do bufetu z przekąskami, w zamyśleniu bębniąc palcem

po ustach. Kiedy w sali rozległ się wyćwiczony, modulowany śmiech
Veroniki, uśmiechnęła się sarkastycznie. Tej smukłej blond piękności

wydaje się tylko, że umie postępować z Clayem. Tak naprawdę nie

ma o tym bladego pojęcia. Jest atrakcyjna, niczego jej nie brakuje -

ale z pewnością nie jest odpowiednią partnerką dla Claya.

Taki ktoś jak on potrzebuje kobiety z odrobiną wigoru. Z odrobiną

czegoś, co będzie utrzymywało go na wysokich obrotach i sprawiało,

że będzie miał ochotę wracać wieczorem do domu po coś
pikantniejszego od domowego obiadu i masażu ramion.

Pijąc szampana, pomyślała, że ona znalazłaby na niego sposób.

Poradziłaby sobie z nim łatwo - gdyby tylko chciała.

Ale nie chcesz, upomniała się natychmiast. Tak jak nie . chcesz

przekonać się, jak smakuje jego pocałunek.

Zainteresowała się stołem z przekąskami. Wybrała koreczek z

krewetką - najprawdopodobniej dzieło Veroniki - i za nic nie chciała

przyznać, że jest pyszny. Coraz bardziej dręczyło ją pytanie, dlaczego
pomyślała o pocałunku z Clayem.

Nie tak dawno temu mieli okazję to zrobić. Ale ona była wtedy na

niego tak wściekła, że gdyby tylko zbliżył się do jej ust, z radością

odgryzłaby mu język. Chyba mu nawet tym zagroziła.

Krążyła po sali ze smutnym uśmiechem, celowo unikając zbitych

grupek ludzi pochłoniętych rozmową. Zanim się zorientowała, co

robi, mimowolnie powędrowała wzrokiem ku Clayowi. Stał w
odległym kącie, niedbale obejmując Veroni-kę, która - z właściwą

sobie konsekwencją - wpatrywała się w niego cielęcym wzrokiem.

Maddie zjadła następny koreczek z krewetką, obiecując sobie, że

nie poprosi Veroniki o przepis, i znowu złapała się na tym, że wraca

myślami do nocy, kiedy, fizycznie obezwładniona przez Claya

Jamesa, znalazła się w jego ramionach.

Właśnie wtedy to w nią wstąpiło. W jednym fascynującym

momencie olśnienia Maddie uświadomiła sobie, że to przez tamtą

szczególną noc i jej okoliczności Clay zaczął ją pociągać jako

mężczyzna.

Sięgnęła po następną lampkę szampana i pozwoliła ożyć

wspomnieniu - przekonując się, że robi to tylko po to, żeby wypędzić
ze swoich myśli demona znanego jako Clayton Franklyn James.

Wszystko zaczęło się tej nocy, kiedy Garrett porwał Emmę...

Od trzech miesięcy byli wtedy w separacji. Trzy nieznośne

miesiące rozłąki, bolesne nie tylko dla nich, ale też dla rodziny i

przyjaciół. Kiedy Emma podejrzewała Garretta o romans, Maddie

cierpiała razem z nią. Ulokowała przyjaciółkę razem z małą Sarą w

swoim mieszkaniu, żeby miała spokój i czas do namysłu. Z bólem
przyjmowała cierpienia Emmy, ale równie bolesne było wystawienie

na niebezpieczeństwo przyjaźni z Garrettem, któremu zawsze tak

ufała.

Przede wszystkim jednak obowiązywała ją lojalność wobec

Emmy. Przez wzgląd na tę lojalność spełniła jej życzenie i nie

pozwalała Garrettowi się z nią zobaczyć. Kiedy Clay zjawił się u niej

o północy pod pretekstem pokazania jej gotowego projektu galerii,

powinna była się spodziewać jakiegoś podstępu, ale tak bardzo
chciała zobaczyć te szkice, że dała się wystrychnąć na dudka.

Podczas gdy Clay zagadywał ją w kuchni, Garrett wśliznął się do

mieszkania, a potem wkradł do sypialni Emmy. Kiedy w końcu

zorientowała się, co jest grane, i zagroziła, że zadzwoni na policję,

Garrett wychodził z Emmą w ramionach, a Clay pokazał jej, na co go

stać.

Rzuciła się do telefonu, ale on jednym ruchem wyrwał sznur z

kontaktu. Skoczyła do drzwi, więc ją złapał. W akompaniamencie

zduszonych przekleństw i szelestu jej jedwabnego szlafroka,

spleceni rękoma i nogami w bezładnej szarpaninie, wylądowali w

końcu na podłodze. Ona pod nim.

Bez najmniejszego trudu, z triumfalną miną unieruchomił jej ciało,

przytrzymując dłonie nad głową. Maddie wpadła w szał. Jeszcze raz
została zwyciężona przez mężczyznę, który przez całe życie

pokonywał ją we wszystkich konkurencjach od pływania przez tenis

po bilard.

Coś się jednak zdarzyło, gdy wtedy pod nim leżała. Coś, czego się

nie spodziewała. Uświadomiła sobie z przerażeniem, że tym razem

potraktował ją zupełnie inaczej i było to o wiele bardziej
niepokojące niż zwykłe ich potyczki. Clay był...

Ktoś ją niechcący potrącił, przywracając rzeczywistości.

Uśmiechnęła się zdawkowo, kiedy Bob Thomas, jeden z

rekwizytorów, przeprosił ją i zniknął w tłumie. Potrzebowała jednak

kilku minut, żeby ochłonąć i pozbyć się rumieńca, który zalał jej

policzki.

A więc Clay James potraktował ją tamtej nocy jak mężczyzna

kobietę. I mogła temu do woli zaprzeczać, wciąż ignorować, ale tak

się stało.

Zresztą już nawet niczemu nie zaprzeczała. Stała w tłumie

bawiących się ludzi i nie była w stanie myśleć o niczym innym.

Tamtej nocy... Clay był taki... taki żywotny, taki energiczny, tak

agresywnie, cudownie męski. Trzy miesiące później wciąż

wspominała jego muskularne, gorące ciało przygniatające ją całym

swoim ciężarem, czuła niemal ciepłą pieszczotę oddechu Claya
muskającego jej czoło.

A on, niech go diabli porwą! Wiedział o tym! Czuł, jak na nią

działa, i urągał jej tą wiedzą. Drwił z niej, ocierając się biodrami o jej

biodra, poufale przyciskając tors do jej piersi. Odebrał jej oddech,

zagotował w niej krew i wzbudził podniecenie o niebo silniejsze od

złości - choć powinno wydawać się to nieprawdopodobne.

Nawet teraz, w miejscu publicznym, patrząc na niego, Maddie

zatraciła się we wspomnieniu jego zapachu, żaru, w

rozpamiętywaniu, jak bliscy byli tamtej nocy przekroczenia granicy,

za którą wszystko między nimi by się zmieniło. Na zawsze.

- Chętnie bym cię zapytał, nad czym tak się zamyśliłaś - na

dźwięk głosu Garretta Maddie zaczęła się nieprzytomnie rozglądać -

ale coś mi mówi, że to nie mój interes.

Garrett podał jej pełną lampkę szampana, odstawiając na bok

pustą. Mimo że przekroczyła już narzucony sobie limit jednego

kieliszka, przyjęła drżącą ręką następny.

Natura obdarzyła ją oliwkową cerą, ale teraz, pod wpływem

wścibskiego spojrzenia Garretta, czuła, że nawet letnia opalenizna

nie jest w stanie ukryć rumieńca, który zakradł się na jej policzki.

- Rzeczywiście - szepnęła i odkaszlnęła, uwalniając gardło od

nerwowego uścisku. - Trochę śniłam na jawie.

- Tyle to i ja sam zauważyłem. - Garrett drażnił ją tym sławnym

uśmiechem Jamesów, który łamał serca kobiet od Jackson po

Cheyenne.

- Nadawanie erotycznego sensu niewinnym fantazjom to

zdecydowanie męska specjalność.

- Nie ma niewinnych fantazji. - Garrett uniósł ciemne brwi. -

Bywają tylko szalone.

- Wstydź się! - Tym razem Maddie szczerze się roześmiała. -

Jesteś żonatym mężczyzną i w dodatku ojcem.

- Szczęśliwie ożeniłem się z kobietą, która spełnia wszystkie

moje marzenia i fantazje - oświadczył, wędrując wzrokiem przez salę

w poszukiwaniu Emmy. Błękit jego oczu stał się ciepły jak letnie

niebo, kiedy żona odwzajemniła mu uśmiech.

Spojrzenie, jakim Garrett obdarzył Emmę, było tak pełne

sekretnych czułości, że Maddie poczuła się jak intruz, który wtargnął

nieopatrznie w prywatną rozmowę.

Z tęsknym westchnieniem usiłowała sobie wyobrazić, jak by to

było, gdyby ktoś na nią w ten sposób patrzył. Gdyby ją tak kochał.

Kilka miesięcy temu, gdy usłyszała od Emmy, że jej mąż ją

zdradza, gotowa była połamać mu wszystkie kości. Nic jednak nie
mogło ucieszyć Maddie bardziej niż wiadomość, że Emma i Garrett

są znowu razem, i to tacy szczęśliwi.

W spontanicznym odruchu wspięła się na palce i uścisnęła

Garretta.

- A to za co? - zapytał zaskoczony tak nagłą demonstracją uczuć,

ale odwzajemnił jej uścisk.

- Za to, że jesteś takim miłym człowiekiem.

Z krótkim wymownym spojrzeniem ścisnął jej dłoń, mruknąwszy

ochryple: „I vice versa", co skutecznie przerwało tę sentymentalną

scenę; zbyt sentymentalną, żeby chcieli ją odgrywać publicznie.

- A więc... - postanowiła zmienić temat na mniej osobisty. - Jak ci

się podobało przedstawienie?

- Na Broadway to może za mało, ale chętnie kupiłbym bilet,

żeby zobaczyć je jeszcze raz, szczególnie bananowego chłopca.

- Niezły był, prawda?

- O, tak! I żaden prawdziwy mężczyzna w tym mieście nie

pozwoli mu o tym zapomnieć.

Znowu wymienili uśmiechy.

- A co myślisz o Clayu i Veronice?
Niespodziewane pytanie Garretta zbiło ją z tropu. Przestąpiła z

nogi na nogę, wyprostowała się i całym wysiłkiem woli przybrała

obojętną minę.

- Prawdę mówiąc, nie myślałam o tym - skłamała w żywe oczy. -

Ale jeśli już zapytałeś, to... ładna z nich para. Sądzisz, że to coś

poważnego?

Sączyła szampana, mając nadzieję, że widać po niej tylko zwykłą

ciekawość, a nie zdenerwowanie. Garrett przyglądał się jej w
milczeniu, w końcu wzruszył ramionami.

- Nie wiem. Może. Wiem tylko, że poczuł wolę bożą i chce się

ustatkować.

- Dobrze się składa. Veronica wygląda na osobę, która potrafi

jego wolą pokierować.

Kiedy Garrett roześmiał się, a potem patrzył na nią z

dwuznacznym uśmieszkiem, Maddie spuściła głowę, udając, że nagle
bez reszty zafascynowały ją bąbelki pieniące się w lampce szampana.

- Powiedz mi jedną rzecz, Maddie.

- Co chciałbyś wiedzieć? - Podniosła wzrok i na ułamek sekundy

spojrzała w jego przenikliwe oczy, równie błękitne jak oczy Claya.

- Dlaczego ty i Clay nigdy nie umawialiście się na randki?

Maddie wybuchnęła śmiechem, który miał wyrazić

niedowierzanie, ale krztusząc się, zniweczyła cały efekt. Znowu jej

twarz zrobiła się czerwona jak burak, tym razem z braku tlenu. W

końcu Garrett zlitował się i klepnął ją w plecy.

- Musiała być w tym jakaś kość - wysapała, przyciskając dłoń do

gardła.

- W szampanie czy w pomyśle romantycznego związku z moim

bratem?

Kiedy nie doczekał się odpowiedzi, bo po prostu nie mogła mu

odpowiedzieć, naciskał dalej.

- Dlaczego nie chcesz przyznać, że coś do niego czujesz?

- Jasne, że coś do niego czuję - zgodziła się sarkastycznie. - To

coś w rodzaju alergii. Męczącej i uporczywej, ale muszę z tym żyć i

tyle.

- Nie pomyślałaś nigdy o tym, że on cię drażni, bo stara się

zwrócić na siebie twoją uwagę?

- Ależ zwrócił moją uwagę! Wiele razy. I za każdym razem było

zupełnie jasne, dlaczego to robi. Po prostu uwielbia mnie zaczepiać,

dręczyć i wyprowadzać z równowagi, jakby nie mógł bez tego żyć.

Zdaje się, że to jakaś męska przypadłość. Albo raczej chłopięca.

Rodzaj młodzieńczej fobii, z której nigdy nie wyrósł.

- A dlaczego, jak ci się wydaje?
Co za typ z tego Garretta. Uczepił się jej jak rzep psiego ogona. A

ona nie będzie się zastanawiała, co mu chodzi po głowie. O, nie!

Pomysł, że Clay James może do niej coś czuć, i to tuż po jej własnym

odkryciu, że ona czuje' coś do niego, jest zbyt niepokojący, żeby

mogła przyjąć go do wiadomości.

- Dlaczego on do tej pory nie uwolnił się od przymusu szarpania

za moje warkoczyki i wrzucania mi żab do zupy? - zapytała,
wykręcając się freudowskim żargonem od odpowiedzi na pytanie

Garretta. - Według mnie to niedojrzałość. Chyba spóźniony

przypadek zazdrości o piersi.

Garrett zachichotał, co mogło oznaczać, że wreszcie się poddał i

nie będzie na niej wymuszał jednoznacznej odpowiedzi

- Mówię poważnie, zastanów się nad tym - upierała się z

diabelskim uśmieszkiem. - Nie uważasz, że dziś na tych wysokich

obcasach był aż za bardzo przekonujący? Nie chcę się czepiać, ale

tych szpilek i klipsów jeszcze nie zwrócił - dodała

konfidencjonalnym szeptem, co kompletnie rozbroiło Garretta.

Zaśmiewali się z absurdalnego podejrzewania Claya Jamesa o

niezdrowe skłonności do przebieranek, kiedy, zupełnie
bezszelestnie, stanął obok nich Clay we własnej osobie. Bez Veroniki.

Maddie pomyślała złośliwie, że ktoś musiał chirurgicznym cięciem

oderwać ją od jego boku.

- Opowiecie mi ten dowcip? - spytał zaciekawiony.

- Nie! - zawołali jednocześnie, co spowodowało następny

wybuch śmiechu, znowu, choć nieumyślnie, kosztem Claya.

- Teraz was opuszczę. - Garrett otarł z oczu łzy i uśmiechnął się

konspiracyjnie do Maddie. - Znajdę żonę i przekonam ją, że czas

wracać do domu, a potem podyskutujemy na wiadomy temat. Ty też

mogłabyś przemyśleć to, o czym dzisiaj rozmawialiśmy. Do

widzenia, bananowy chłopcze! -Garrett na pożegnanie klepnął brata

w plecy.

Potem odszedł, zostawiając Maddie z zamierającym uśmiechem

na ustach i skwaszonego Claya, próbującego dociec, o czym ci dwoje

rozmawiali.

Przez kilka chwil Maddie prowadziła wewnętrzną walkę, próbując

zlekceważyć sugestie Garretta, w końcu uległa pokusie i obdarzyła

Claya eksperymentalnym uśmiechem. Wyglądał na tak

zaszokowanego, że pokręciła głową i wyciągnęła dłoń, żeby dotknąć

jego policzka.

W błyskawicznym odruchu obronnym, równie podświadomym

jak wystawienie rąk przy grożącym upadku, Clay chwycił jej
nadgarstek.

- Spokojnie, James. - Maddie uśmiechnęła się pobłażliwie. -

Chciałam zetrzeć ci z policzka ślady szminki.

Spojrzał na nią nieufnie, potem powoli zwolnił chwyt, nie

odrywając wzroku od jej palców.

Kiedy, skończywszy demakijaż, wycierała serwetką dłonie, wciąż

łagodnie się uśmiechała, a Clay nadal był skwaszony, choć sam nie

rozumiał, dlaczego.

To przez ten jej uśmiech, doszedł do wniosku. Ta kobieta jest

cholernie ładna, gdy się uśmiecha. Ładna to mało powiedziane. Jest

seksowna jak diabli... Tylko że do tej pory uśmiechała się do całego

świata poza nim. Dla niego zarezerwowała zjadliwe dowcipy i
warczenie, jakiego nie powstydziłby się najgroźniejszy pies

łańcuchowy. . Aż do tej chwili. Teraz, gdyby sama myśl nie wydawała

mu się tak niedorzeczna, pomyślałby, że Maddie tym zmysłowym

uśmiechem przełamuje lody zadawnionych uprzedzeń i zwyczajnie z

nim flirtuje.

Zerkał na nią podejrzliwie. Cholera! Ona naprawdę to robi... Do

głowy by mu nie przyszło, że stanie się kiedyś obiektem jej
wyrafinowanych uwodzicielskich sztuczek.

Zafascynowany, choć wciąż nieufny, zmrużył oczy, przechylił na

bok głowę i przyglądał się jej twarzy. Twarzy, musiał przyznać,

niezwykłej. Biła z niej siła i pewność siebie. Rzadko spotykane

klasyczne rysy kontrastowały z artystycznym nieładem złocistych

rozpuszczonych włosów.

Clay oddychał nierówno, wpatrując się drgający leciutko puls na

jej szyi. Rozpamiętywał kruchość jej nadgarstka, muśnięcie palców
na swoim policzku. Maddie miała delikatne, drobne kości i

aksamitną, żywo reagującą na dotyk skórę. Zaproszenie w jej

zamglonych piwnych oczach rozpaliło jego wyobraźnię i przywołało

wspomnienie tamtej nocy sprzed trzech miesięcy, kiedy powalił

Maddie na podłogę.

Byli wtedy tak blisko siebie, że widział każdy szczegół jej twarzy,

czuł korzenny zapach jej szamponu i nie miał cienia wątpliwości, że
już nie potrzebuje niczym wypychać biustonosza, jak to robiła w

wieku czternastu lat.

Kiedy tak pochylał się nad nią, kiedy ujarzmiał ją, przyciskając

coraz mocniej, musiał odwołać się do harcerskich zasad, żeby

zapanować nad swoim ciałem i nie wziąć jej - tam, w jej mieszkaniu,

na podłodze. W sposób, o jakim nigdy przedtem nawet nie marzył.

Pragnął tego. A oczy Maddie mówiły, że ona też tego chce.

Teraz, kilka miesięcy później, kiedy łamał sobie głowę, co wyraża

jej uśmiech, zdał sobie sprawę, że tamto pragnienie wcale nie

umarło śmiercią naturalną. Ani w niej, ani w nim.

Tylko głupiec przyjąłby zaproszenie, jakie czytał w jej oczach. Ten

głupiec jeszcze się opierał, ostatkiem sił powstrzymując się, żeby nie
przyciągnąć jej do siebie, nie zatracić się w tej wilgotnej głębinie i nie

spić całej słodyczy, jaką obiecywały jej soczyste, stworzone do

miłości usta.

Te usta! Nie mógł od nich oderwać wzroku. Zbliżał się do nich jak

ćma do światła, kiedy nagle ktoś go potrącił, przywracając mu

zdrowy rozsądek.

Potrząsnął głową i cofnął się o krok. Poczuł się jak pijany. Głęboko

zaczerpnął powietrza, a potem powoli je wypuścił.

To wszystko było zbyt dziwne. Niesamowite. Maddie Brannigan

nienawidziła jego stylu życia. I nie bez wzajemności. Poza tym

znalazł już właściwą kobietę. Ma przecież... ma... jak ona, do cholery,

ma na imię?

Veronica! Oczywiście. Ma Veronike. I chce być z Veroniką.

Ogarnęła go panika. Opuścił na chwilę swoją dziewczynę i uciekło

mu z pamięci nie tylko jej imię, ale też obraz jej twarzy. Zrobił więc
jedyną słuszną rzecz, którą przyszła mu do głowy. Jedyną, która

mogła przywrócić mu poczucie równowagi psychicznej i

bezpieczeństwa. Postanowił doprowadzić Maddie do furii.

- Ależ droga panno Be - wyszeptał kpiącym tonem. -Nigdy nie

widziałem na twoich ustach słodszego uśmiechu. I to specjalnie dla

mnie? Tylko jedno wytłumaczenie przychodzi mi do głowy. Zalałaś

się tym szampanem, prawda?

Gorąca płynna czekolada w jej oczach przeobraziła się smolistą

czerń, a zniewalający koci uśmiech - w grymas warczącego psa. Ale

na chwilę przed tą metamorfozą to nie złość, ale bolesne

rozczarowanie przemknęło chmurą przez jej twarz. I stało się coś

jeszcze. Bezradność, niespodziewana, ściskająca za serce, zmiękczyła

rysy kobiety, która nie znała lęku. Clay poczuł się wtedy wrakiem
mężczyzny.

Ale rozczarowanie i bezradność rozwiały się równie

błyskawicznie, jak się pojawiły. Clay zastanawiał się nawet, czy sobie

tego nie uroił. Gotów był przysiąc, że tak, że wszystko to wytwór

jego wyobraźni... gdyby nie to dławiące gardło poczucie winy.

Zranił ją. Ale nie miał takiego zamiaru. Nie przypuszczał nawet, że

jest w stanie ją zranić. Ani że zaczną go gnębić z tego powodu

wyrzuty sumienia.

Maddie nie miała zamiaru tracić czasu na lizanie ran.

- Zalana? - powtórzyła zjadliwym tonem. - No to mam

doskonałą wymówkę.

Z uśmiechem mdłym jak zatęchła woda sodowa chwyciła z

najbliższej tacy pełny kieliszek szampana. Jej intencje były jasne jak
słońce, kiedy wczepiła palce w pasek i patrząc Clayowi prosto w

oczy, wlała zawartość kieliszka w jego spodnie.

ROZDZIAŁ TRZECI

Następnego ranka Maddie siadła przy kole garncarskim i całą

swoją frustrację i upokorzenie wyładowała na biednej, bezbronnej

kupie gliny. Kiedy waliła w nią pięścią i formowała według własnych
życzeń, widziała przed sobą Claya. Panowanie nad wilgotną zimną

bryłą pochłaniało ją w równym stopniu jak myśli o wilgotnych,

ciepłych ustach bananowego chłopca.

Poddała się po piętnastu minutach daremnej walki o odzyskanie

koncentracji. Przygarbiona, ponuro patrzyła w okno pracowni,

starając się zagłuszyć uporczywą pamięć ostatniego wieczoru.

- To się nigdy nie zdarzyło - oświadczyła Maxwellowi, łaciatemu

kocurowi, który jak co dzień towarzyszył jej w pracy. - Nie

sterczałam na tym przyjęciu jak postrzelona trzynastolatka, robiąc

do Claya Jamesa cielęce oczy. Nie stałam przed nim jak wryta, licząc

na pocałunek. I oczywiście nie załamałam się jak spróchniała

stołowa noga, kiedy odczytał moje myśli i jego zabójczo zmysłowe

usta wykrzywiły się w szyderczym uśmieszku, a potem orzekły, że
jestem zalana.

Rozmasowała zesztywniałe ramiona i westchnęła z niesmakiem.

Gdzie ona, do diabła, miała głowę? Może Clay się nie mylił? Może

rzeczywiście przesadziła z szampanem? To by jakoś tłumaczyło,

dlaczego próbowała z nim flirtować.

Wsparta łokciami na udach, dłubała nieprzytomnie w glinie

oblepiającej jej palce.

- Niezłe zagranie, Brannigan - mruknęła, porzucając nadzieję, że

doczeka się choć odrobiny współczucia od kota - ale przecież ty,

biedna idiotko, nie byłaś wstawiona.

Była ciekawa. Zaintrygowało ją to, co powiedział Garrett,

podnieciły pewne wspomnienia i oczarował kuszący błysk w

błękitnych oczach Claya.

- Nie. Oczywiście, że nie byłam wstawiona...

Było gorzej! Coś ją wtedy opętało. A najgorsze, że on o tym

wiedział. Wiedział dokładnie, co jej chodzi po głowie.

- Chciałaś zaspokoić swoją ciekawość, a skończyłaś z

gigantycznym guzem urażonej dumy.

W innej dzielnicy miasta Clay w swoim biurze wgapiał się w listę

materiałów do zaplanowanej na późną jesień budowy. Fakt, że

dochodziło południe, a on ślęczał wciąż nad tą samą kartką papieru

od ponad godziny, nie poprawił mu nastroju.

Wciąż myślał o ostatnim wieczorze. To była totalna katastrofa,

która zaczęła się od występu w numerze „Chiquita Banana". Potem
Maddie na przyjęciu ochrzciła mu szampanem ptaszka - i to jak na

jeden dzień powinno wystarczyć. Ale nie. Dobiła go Veronica, która

ni stąd, ni zowąd zadała mu subtelne pytanie, do czego oboje

zmierzają, a na odpowiedź „nie musimy się z niczym spieszyć"

poradziła mu, żeby wobec tego wypchał się końskim łajnem.

W ten oto sposób objawiła mu się Veronica, jakiej dotąd nie znał.

Z jednej strony z ulgą przyjął fakt, że za tymi przejrzystymi

niebieskimi oczami kryje się coś istotniejszego od przepisów

kulinarnych. Z drugiej jednak odkrycie, że ta istota jest tak wulgarna,

wprawiło go w szok.

Prawdę mówiąc, nie miał jej wcale za złe, że się wściekła. Ostatnio

dosyć jasno dawał jej do zrozumienia, że traktuje ich związek bardzo
poważnie. I naprawdę nie wiedział, dlaczego raptem zaczął się

wycofywać.

Gotowy był przecież się ustatkować. Uwierzył, że Veronica jest

właśnie tą kobietą, z którą chce założyć rodzinę. Ą tu jeden uśmiech,

jeden kuszący, niepewny uśmieszek Maddie, tej nawiedzonej

złośnicy, sprawił, że zawirowało mu w głowie i niczego już nie był

pewny.

Musi wziąć się w garść!

Po raz czwarty tego ranka zbierał się, żeby wysłać Veronice

kwiaty z przeprosinami. I wciąż nie mógł się na to zdobyć. Właściwie

z każdą chwilą zwłoki nabierał pewności, że już nigdy nie wyśle

kwiatów Veronice, nie zadzwoni do niej, że to już koniec.

Powinien się tym trochę bardziej zmartwić, ale w końcu przyznał

się sam sobie, że choć bardzo lubi Veronike, to tak naprawdę nigdy

jej nie kochał. Kochał myśl o tym, że ją kocha, że ożeni się, założy
rodzinę, lecz, Bogiem a prawdą, tylko wmawiał sobie tę miłość. Nie,

nie zadzwoni już do Veroniki.

Nim zatracił się w spekulacjach, dlaczego tak ochoczo porzuca

pewny, trwały związek, jego myśli poszybowały w innym kierunku.

Znowu stanęła przed nim Maddie, kusząca go słodkim spojrzeniem

wilgotnych oczu. Patrzył w te oczy jak zaczarowany, a potem w

panice uciekł się do starej, niezawodnej taktyki - napaści z
zaskoczenia.

Kiedy zadrwił z Maddie, że jest pijana, krótki, przelotny błysk w

jej oczach sprawił, że coś w nim się załamało. Omal nie spalił się ze

wstydu.

Nie chciał jej zranić. A już na pewno, do diabła, nie zamierzał nie

spać po nocach przez to, że jednak to zrobił! W końcu nic
specjalnego się nie stało. Napadali na siebie od zawsze...

Ale nigdy dotąd nie czuł się przez to tak podle.

Nie podobało mu się to wszystko: jego wyrzuty sumienia, to, że

tyle,czasu traci na myślenie o tej zwariowanej Maddie.

Wstał, podszedł do okna i wepchnął pod pachy zaciśnięte pięści.

Cholera, to ona powinna go przeprosić. To ona przesadziła, wlewając
mu szampan do spodni. A ten cyrk z „Chiquita Banana"? Za to

również powinien jej podziękować. Tych przeklętych bananowych

dowcipów ludzie długo mu nie zapomną.

Dosyć tego! Do diabła z wyrzutami sumienia! Zgoda, zranił jej

uczucia. Ale dlaczego Maddie ni stąd, ni zowąd zaczęła się do niego

przymilać?

To wpływ szampana. Nie ma innego wytłumaczenia. To szampan

ją tak zmiękczył i roznamiętnił... Głupia baba!

Wrócił do biurka, wmawiając sobie, że wszystko jest jasne. Ale po

chwili znowu wpatrywał się nieprzytomnym wzrokiem w jakiś

punkt na ścianie, usiłując zrozumieć, co mu się stało: dlaczego, choć

zawsze robił wszystko, żeby zamknąć usta Maddie, teraz jedyne, o

czym myśli - jedyne, o czym marzy - to pocałować je.

Dwa tygodnie później, w ciepłe wrześniowe popołudnie, Maddie,

będąca w wyjątkowo walecznym nastroju, wybrała się na plac
budowy nowej galerii. Dostrzegła Claya na rusztowaniu. Był

rozebrany do pasa. Warstwa kurzu zmieszanego z potem pokrywała

jego opalone, muskularne plecy.

Oglądanie zgrzanego, spoconego Claya sprawiało jej niewątpliwą

przyjemność. Nie dlatego, przekonywała samą siebie, że, nawet

brudny i mokry od potu, cieszył jej oczy. I nie dlatego, że zupełnie nie

przypominał Claya w wyprasowanych dżinsach, schludnej
flanelowej koszuli i wypolerowanych butach. Jego dzisiejszy wygląd

nie był żadną niespodzianką. Tak jak Garrett, Clay często pracował

ze swoją załogą. Był sobą i w stroju biznesmena, i na placu budowy.

Patrzyła na niego z przyjemnością, bo to dla niej wytężał się i

napinał mięśnie. Dawało jej to słodkie poczucie władzy. Podczas

trwania budowy to ona kontrolowała sytuację i bardzo była z
takiego układu zadowolona.

Ale też gdy patrzyła, jak słońce połyskliwie odbija się od gładkiego

brązu skóry Claya, jak w rytm uderzeń młota grają pod nią mięśnie,

musiała głęboko pogrzebać w pamięci, żeby przypomnieć sobie,

dlaczego wiąże ich tylko praca.

To dlatego, że teraz potrafię patrzeć na sprawy z większym

dystansem, powtarzała sobie, otrzepując kurz z szarych leginsów.

Minęły całe dwa tygodnie od tamtego pamiętnego przyjęcia, ale w

końcu wszystko wróciło na utarte ścieżki. Nie, niczego nie

zapomniała. Przykre wspomnienie tkwiło w niej jak zadra, ale

przecież nie mogła cofnąć tego, co się stało.

Jakby nie było, dostała poważną nauczkę. Dzięki rozmowie z

Garrettem i prześladującym ją wspomnieniom właściwie przestała
myśleć o Clayu w kategoriach zemsty i odwetu. Zaczęła myśleć o nim

jak o atrakcyjnym mężczyźnie i...

Nie, nie ma tu nic do rzeczy, o czym jeszcze. Tak jak nie ma

znaczenia to, że Clay i Veronica nie są już razem.

Najważniejsze, że dostała bolesną, niezapomnianą nauczkę. .Clay

pokazał, że ma nad nią władzą, sprawił, że poczuła się bezradna.

Tego nigdy mu nie wybaczy. I nie wybaczy sobie, że do tego

dopuściła. A to, jak zachowywał się przez ostatnie dwa tygodnie,
powinno być dla niej wystarczającym ostrzeżeniem, żeby nigdy

więcej nie pozwoliła sobie na chwilę słabości.

Maddie końcu uznała, że jedynym sposobem powrotu do

normalności jest cofnięcie się do punktu, w którym zboczyli z kursu.

Przez ostatni tydzień starała się drażnić Claya, wywodzić go w pole i

prowokować do starcia. Ale on najwyraźniej nie był skłonny dawać

jej satysfakcji. Zamiast, jak to zwykle bywało, odpowiedzieć atakiem
na zaczepkę, robił uniki albo uciekał przed nią jak przed zarazą.

Coś tu nie grało! W miarę postępu budowy Maddie domagała się

kolejnych drobnych poprawek po to tylko, żeby wyprowadzić Claya

z równowagi, ale on dusił złość w sobie, grzecznie kierował ją do

Garretta i na tym się kończyło.

Zrozumiała jego przesłanie. Nie unosił się, nie napadał na nią, nie

dyskutował, jakby naprawdę nie czuł się urażony i dawał jej do

zrozumienia, że to daremne wysiłki. Sprytne, bo ten jego

demonstracyjny spokój, wytrenowana obojętność bardziej zbijały ją

z tropu, niż gdyby Clay wpadał w furię.

Popełniła błąd. Pozwoliła, żeby podszepty Garretta, zmysłowe

wspomnienia i lekki przypływ melancholii poprowadziły ją na
manowce. Ale ma to już za sobą. Zdołała zaprowadzić porządek w

swojej głowie. I jej życie też musi wrócić do normy.

Dlatego tu przyszła. Postanowiła stanąć przed Clayem twarzą w

twarz i złamać go - sprawić, żeby dowiódł i jej, i sobie, że wszystko

między nimi jest tak jak dawniej. Chce być dręczona, tyranizowana i

gnębiona. Chce być dręczycielką, tyranem i gnębicielką. Ale nie życzy

sobie być ignorowana. Nie przez niego. Ani minuty dłużej!

Podeszła pod rusztowanie, otwartą dłonią zasłaniając oczy przed

słońcem.

- Clay, mogę prosić cię na słówko?

Przez twarz Claya przemknął ledwie dostrzegalny cień

zaskoczenia, potem rzucił Maddie znudzone spojrzenie i wrócił do

pracy.

- Pewnie nie zauważyłaś, ale jestem trochę zajęty.

- Nie zajmę ci dużo czasu - burknęła wściekle. - Naprawdę

muszę z tobą porozmawiać.

Westchnął ciężko, odwrócił się, utkwił w niej obojętny wzrok i

flegmatycznym ruchem odłożył młotek.

- No to mów.

- Mógłbyś łaskawie zejść na dół? - westchnęła pobłażliwie, ani

myśląc odstąpić od powziętego planu. - Pięć minut. Tylko tyle mi

trzeba, i obiecuję, że nie będę krzyczała.

Znowu obrzucił ją pustym spojrzeniem, potem zdjął kask i

przetarł wierzchem dłoni mokre od potu czoło. W końcu po długim

wahaniu poddał się i zaczął schodzić z rusztowania.

W tej samej chwili, kiedy jego ciężkie robocze buty dotknęły

ziemi, wzniecając obłok kurzu, Clay sięgnął po termos z wodą.

Otworzył go i natychmiast podniósł do ust.

Maddie nie chciała tego, nie powinna sobie na to pozwolić, ale ten

widok ją zahipnotyzował. Pot ściekał mu ciurkiem po skroniach i

szyi, sklejając włosy na karku w sztywne pierścienie. Napięte

mięśnie szyi drgały rytmicznie, gdy opróżniał zawartość termosu

długimi łykami. Gęste, poskręcane na torsie włosy zwężały się na

płaskim brzuchu w cienkie, jedwabiste pasemko, by zniknąć pod
pasem dżinsów.

Patrzyła na niego - spoconego i zmęczonego - i jak uczennica

zaczęła bawić się kosmykiem grzywki, coraz bardziej świadoma

ogarniającego ją pragnienia.

- Pięć minut - powtórzył, odstawiając termos.

Jego cierpki, opryskliwy ton i czająca się w oczach groźba

podziałały na Maddie jak zimny prysznic.

- Wielkie dzięki za audiencję, o panie, którego czas jest

cenniejszy od złota.

- Chcesz ze mną rozmawiać, czy robisz sobie żarty? Masz już

tylko cztery i pół minuty.

A więc dobrze, sytuacja sprzyja wymianie ciosów. Pomimo

ostrzeżeń Garretta, że od pamiętnego przyjęcia Clay jest drażliwy

niczym wypędzony z nory grzechotnik, przystąpiła do zwarcia. Miała

zamiar zburzyć ten jego uprzykrzony, kontrolowany spokój.

- Wydaje mi się, że do projektu zakradła się drobna pomyłka -

zaczęła odważnie.

Dostrzegła krótki, groźny błysk w jego oczach, ale Clay

natychmiast powściągnął gniew i zmierzył ją beznamiętnym

spojrzeniem.

- Pomyłka? Z czyjej winy?

- Może z twojej? - podpowiedziała z niewinnym uśmiechem.
- Ustalmy, czy dobrze cię zrozumiałem. - Clay odruchowo na

sekundę zacisnął szczęki. - Sam rysowałem ten projekt, a ty

przypuszczasz, że zrobiłem jakiś błąd.

Choć jego spokój podszyty był irytacją, zdenerwował ją bardziej,

niż powinien. Maddie doskonale wiedziała, że trudniej będzie jej

sobie poradzić z tak łagodną reakcją niż z wrzaskiem, do którego
zamierzała go sprowokować. Ukrywając zmieszanie, poprawiła

ramiączka bawełnianej bluzki, skrzyżowała ręce na piersiach,

opuściła je, i skrzyżowała znowu.

- Chodzi raczej o to, że nie zrozumiałeś mojej wizji tego

budynku.

Clay zamknął oczy, zacisnął wargi i pokręcił z niedowierzaniem

głową.

- Popraw mnie, jeśli się mylę - powiedział z wyraźną już nutą

sarkazmu w głosie. - Chcesz mi powiedzieć, że to nie ty czegoś nie

rozumiesz?

- W każdym razie... - Wzruszyła arogancko ramionami.

- Niezupełnie tak to sobie wyobrażałam.

Bardzo powoli i bardzo spokojnie podniósł dłoń i potarł lewą

powiekę, jakby próbował ukryć to, co już zauważyła - znajomy

nerwowy tik.

- Omawialiśmy to, Maddie. Moim zdaniem, wystarczająco

dokładnie. Z najdrobniejszymi szczegółami. Powiedziałem ci wprost,

że jeśli życzysz sobie jakichś zmian, wszystko jest możliwe na etapie

projektowania, ale nie w trakcie budowy.

- Rozumiem - odpowiedziała, nabierając pewności siebie, bo

jego starannie modulowany głos zabrzmiał o pół tonu głośniej - i
liczę się z twoim zdaniem, ale...

- Dosyć. Nie ma żadnych „ale". Jeśli sama tego nie zauważyłaś, to

budynek już stoi, jest nawet zadaszony.

- I wygląda dobrze, naprawdę dobrze. Na zewnątrz jest

wspaniały! Fantastyczny! Chodzi tylko o kilka małych poprawek

wnętrza. Trzeba będzie je zrobić...

- Kilka... małych poprawek. - Uniósł wojowniczo głowę i

zazgrzytał przeraźliwie zębami.

- Tylko kilka. - Próbowała się uśmiechać, co przyniosło skutek

porównywalny do wylania naparstka wody na płonący stóg siana. - I

jestem pewna, że Garrett żadnej z nich nie uznałby za wielki kłopot.

- No właśnie... - przeciął dłonią powietrze - ...jeżeli jesteś pewna,

że dla Garretta to żaden problem, dlaczego nie zwróciłaś się do
niego?

- Bo Garrett uznał, że muszę porozmawiać z tobą.

- Świetnie! Więc już porozmawialiśmy. Żadnych zmian! Wracam

do pracy.

Odwrócił się, zostawiając Maddie rozdygotaną, z uczuciem

kompletnej bezsilności.

Nie tak to sobie wyobrażała. Miał na nią wrzeszczeć, a ona nie

pozostałaby mu dłużna i wszystko wróciłoby do normy. Czy Clay

myśli sobie, że ona tak po prostu odejdzie? Nie, po jej trupie.

- Zaraz, chwileczkę... - odezwała się podniesionym tonem,

chwytając go za ramię. - Nie jesteś nawet ciekaw, co chciałabym

zmienić?

Wlepił wzrok w jej twarz, potem spojrzał na trzymającą go dłoń.

Poczuła, że parzy ją skóra.

- Nie, nie jestem. - Po kolei podważał jej palce, uwalniając się z

uścisku. - Przecież to ty mnie nie słuchałaś, kiedy powtarzałem, że

po rozpoczęciu budowy niczego już nie będziemy zmieniać.

- Do diabła! Zupełnie jakbym cię prosiła o przebudowę Białego

Domu. A chodzi mi tylko o drobne...

- Podpisałaś kontrakt - przerwał jej.

- Tak, podpisałam. Podpisałam cholernie drogi kontrakt na

wybudowanie galerii. Poświęcam na to ciężko zarobione pieniądze i

należy mi się chyba za nie odrobina względów?

Maddie nie była pewna, kiedy zaczęła krzyczeć, ani kiedy Clay

stracił kontrolę nad swoim starannie modulowanym głosem i zaczął

ją przekrzykiwać. Nie była też pewna, kiedy kłótnia przekształciła

się w otwartą wojnę, a złość ostatecznie wzięła nad nimi górę.

Wiedziała tylko, że tak się stało. I że czuła się z tym znakomicie.

- Co ci się należy? Odrobina względów? - warknął Clay,

kompletnie zapominając, że miał nie dać się wciągnąć w kłótnię. -

Chcesz zmian? No to jedną masz z głowy. Ja rezygnuję. A teraz

możesz sobie wynająć kogoś innego, żeby zajął się twoją galerią.

Zbiło ją to z tropu. Ale tylko na sekundę.

- O, nie, nie zrobisz tego. Wynajęłam ciebie do tej roboty i ty ją

skończysz.

- Więc zejdź mi z oczu.

- Bo co?

- Bo pożałujesz, że tego nie zrobiłaś.

- Czy to groźba? - warknęła mu prosto w plecy, gdy tylko Clay

odwrócił się i zaczął wchodzić na rusztowanie. - Bo zabrzmiało jak
groźba.

- Czyli zabrzmiało właściwie. - Postawił nogę na pierwszym

szczeblu drabiny.

- Coś takiego! Wielki zły kowboj grozi słabej kobiecie. No dalej,

twardzielu! Jeżeli poprawi ci to samopoczucie, ulżyj sobie, śmiało.

No, na co masz ochotę? Chcesz mnie stłuc? A może podbić mi...

Nie zdążyła skończyć zdania. Clay odwrócił się tak szybko, że

tylko jęknęła i omal nie potknęła się o własne nogi, próbując uciec na

bezpieczną odległość.

Ale on ani myślał jej puszczać. Chwycił ją oburącz i przyciągnął do

siebie tak mocno, że zaparło jej dech w piersi.

- A może po prostu zamknę ci usta?

- Co... co robisz? - wyjąkała, zastanawiając się, czy nie rozjuszyła

go za bardzo.

- Daję ci to, o co prosiłaś. Dokładnie to, o co prosiłaś - syknął,

przyciskając jej plecy do ściany.

Dreszcz podniecenia połączonego z lękiem przebiegł po plecach

Maddie. Z oczu i zaciśniętych ust Claya biła wrogość. Z

niepohamowanym, bezlitosnym zacietrzewieniem coraz mocniej

wciskał ją w ścianę.

Lecz ponad tym wszystkim, parując niczym gorąca woda w łaźni,

burząc się jak mikstura w kotle czarownic, było coś jeszcze -
pożądanie. Czyste. Prymitywne. Niebezpieczne. Nie poddające się

rozsądkowi, tak jak dzikie walenie serca Maddie. Nieokiełznane jak

szalejąca w oczach Claya burza. Nagle pochylił się i zamknął jej usta

pocałunkiem.

Maddie próbowała krzyczeć, protestować.. Żeby zaprzeczyć, że to

się dzieje. By przypomnieć mu, że nie tego się po nim spodziewała.

Miał wpaść w szał. Tak jak w starych dobrych czasach, gdy ścierali

się w zaciętych potyczkach, a potem oboje odczuwali jednocześnie

triumf i upokorzenie.

Ale nie powinien jej całować. A już na pewno nie w ten sposób -

jak gdyby była łykiem wody ratującym życie umierającego z

pragnienia. Tego wszystkiego nie było w planie: ani delikatnych
muśnięć wargami, ani wygłodniałych ukąszeń, ani przyprawiającej o

zawrót głowy zmysłowej wędrówki języka.

A tym bardziej nie przyszłoby Maddie na myśl, że zwiotczeje w

jego ramionach jak roślina w palącym słońcu i nie będzie w stanie

mu się oprzeć.

Ale naprawdę nie była w stanie. Najpierw, oszołomiona, dała mu

przyzwolenie, a potem odwzajemniała pocałunki, kiedy z jękiem
rzucił się na nią powtórnie. I potem jeszcze raz.

Z pełnym oddania westchnieniem zarzuciła Clayowi ręce na szyję

i wtulona w jego gorące ciało, rozkoszowała się torsem namiętnie

miażdżącym jej piersi, zachłannością jego warg, wspólnym rytmem

ich łomoczących serc.

Resztką świadomości wyczuwała wiatr wzbijający wokół ich stóp

tumany kurzu, poruszający kosmykami włosów wokół jej twarzy.

Czuła żar słońca na nagich ramionach, szorstką ścianę swojej galerii
za plecami i przypierające ją do tej ściany nieustępliwe męskie ciało,

jego zapach i pot. I złość, która przeistoczyła się w mroczną,

zmysłową żądzę.

Ze słodkiego jarzma pożądania wyrwała ją kocia muzyka. Ten

dziwny aplauz i wyraz tryumfu na twarzy Claya, gdy niespiesznie się

od niej odsuwał, przypomniały Maddie, gdzie jest, i wyzwoliły w niej

ślepy gniew. Okazało się, że robotnicy byli nie tylko życzliwą
publicznością tego krótkiego popisu męskiej dominacji, ale też

świadkami jej uległości. Maddie czuła już tylko upokorzenie, ale

wolałaby zginąć, niż dać to po sobie poznać.

Powstrzymała łzy, spojrzała Clayowi prosto w oczy i odchyliła

ramię, gotując się do ciosu, po którym - miała taką nadzieję - ten

drań odzyska przytomność nie wcześniej niż za tydzień.

- Ty skur...

Z zawstydzającą łatwością Clay złapał jej nadgarstek i wykręcił

rękę.

- Spokojnie, Matyldo - powiedział szyderczym głosem, po czym

chwycił ją na ręce. - Kiedy się wreszcie nauczysz, że złość przynosi ci

same kłopoty?

- Postaw mnie na ziemi - wycedziła przez zaciśnięte zęby,

sylaba po sylabie.

- Z przyjemnością - odpowiedział z podobnym

zacietrzewieniem i bez słowa usprawiedliwienia wrzucił ją na taczki

z mokrym cementem.

Dławiąc się, usiłowała zaczerpnąć powietrza, kiedy niczym

ruchome piaski pochłaniała ją gęsta, zimna masa.

- Nie musisz mnie zwalniać - dodał spokojnie, kiedy zdołała

wreszcie usiąść, zanurzona do pasa w obrzydliwej szarej mazi, z

ustami i oczami szeroko otwartymi z niedowierzania. - Rezygnuję.

I odszedł, odprowadzany ostrożnymi, ale rozbawionym

spojrzeniami załogi i wiązanką dosadnych przekleństw Maddie,

która rzucała w niego garściami mokrego cementu.

ROZDZIAŁ CZWARTY

- To już całkiem wymknęło się spod kontroli, Clayton -

oznajmiła z matczyną troską Maya James Bradford, przysiadłszy na

biurku Garretta. - Od lat ty i Maddie napadacie na siebie, ale twój
wczorajszy wyczyn... - Przerwała z trwogą w oczach.

Clay, zgrzytając zębami, podszedł do okna. Cóż miał powiedzieć?

Matka miała rację. Sprawy z Maddie rzeczywiście wymknęły mu się z

rąk. Od tamtego wygłupu na placu budowy przeklinał swoją głupotę.

Nie żałował wcale, że wrzucił Maddie do taczki z mokrym

cementem. Sama się o to prosiła. Rwała się do walki i dostała to,

czego chciała. Żałował jedynie tego, co stało się przedtem.

Ciągle nie mógł uwierzyć, że ją pocałował. Publicznie. Namiętnie. I

z dużą przyjemnością. Właśnie to go martwiło. Wolałby, żeby do tego

pocałunku nigdy nie doszło. Wciąż, nadaremnie, próbował o nim

zapomnieć.

Gdy uświadomił sobie, że jego matka ciągle czeka na wyjaśnienia,

a odsiecz znikąd nie nadchodzi, rzucił na odczepnego:

- To ona zaczęła... - Natychmiast zdał sobie sprawę, jak

dziecinnie to zabrzmiało.

- Coś takiego! - Oczy Mai zrobiły się okrągłe. - Mówisz jak

przedszkolak. Zaraz powiesz, że zabrała ci cukierek.

Siedzący za swoim biurkiem Garrett bez większego sukcesu starał

się zamaskować chichot udawanym kaszlem.

- A mnie wcale nie jest do śmiechu - beształa ich Maya.

- Musimy tę sprawę jakoś załagodzić. Zdaje się, że Emma

przekonała Maddie, żeby nie wnosiła oskarżenia o molestowanie

seksualne, ale ta nadal się upiera, żeby zakazać ci wstępu na teren

budowy, Clay.

- I bardzo dobrze. Dla mnie im dalej od Matyldy, tym lepiej.

- Dobrze, dobrze, ale nie dla mnie - wtrącił się natychmiast

Garrett. - To ważne zlecenie, a ty, braciszku, jesteś jego duszą i nie

zamierzam obywać się bez twojej pomocy.

- A nie możemy po prostu wypiąć się na ten kontrakt? Niech ta

jędza sobie znajdzie kogoś, kto dokończy budowę.

Maya zgromiła Claya wzrokiem. Ciągle jeszcze potrafiła jednym

spojrzeniem przywołać go do porządku.

- To jest twój projekt - przypomniała mu zupełnie

niepotrzebnie. - Poza tym my nie wystawiamy klientów do wiatru.

- Świetnie - sapnął Clay wojowniczo, zdając sobie sprawę, że

znowu zachowuje się jak sześciolatek, ale nie dbał o to. Zerwał z

wieszaka swój kapelusz i ruszył do wyjścia. Zatrzymał się dopiero w
drzwiach, opierając dłoń o framugę.

- Skończymy to. W rekordowym czasie. Zróbcie coś, żeby ta

wariatka nie szwendała się po budowie, a ja będę harował przez

dwadzieścia cztery godziny na dobę, żeby mieć to z głowy.

Kiedy Clay zatrzasnął za sobą drzwi, Maya i Garrett odetchnęli z

ulgą.

- Masz jakiś pomysł?

Garrett drapał się po brodzie, rozważając plan, jaki przygotowali z

Emmą specjalnie dla Maddie i Claya.

- Chyba tak. To, co mi chodzi po głowie, wymaga sporo trudu i

trochę sprytu, ale może okazać się dla nas jedynym wyjściem.

- No to do dzieła! Musimy zrobić wszystko, żeby firma nie

straciła wiarygodności.

- O to możesz się nie bać. Znam Maddie. Tym oskarżeniem o

molestowanie tylko straszy, bo Clay wyprowadził ją z równowagi.

Przejdzie jej. Chodzi o to, żeby nie polała się krew. - Przez jego usta

przemknął niezdecydowany, tajemniczy uśmieszek.

- Cokolwiek planujesz - przerwała mu szybko Maya z poczuciem

winy w głosie - nie życzę sobie o tym wiedzieć. Coś, o czym nie będę
wiedziała, mnie nie dotyczy, a przeżyłam już dość bezsennych nocy,

dręczona wyrzutami sumienia po tym, jak uknuliście porwanie

Emmy. Nie chciałabym mieć nic wspólnego z podobnie sensacyjnym

scenariuszem.

- W takim razie lepiej, żebyś już sobie poszła - zaproponował

Garrett z chytrym uśmieszkiem, wybierając numer pagera Jesse'a -

bo na pewno nie zechcesz słuchać tej rozmowy.

- Ani słowa więcej! - Maya zeskoczyła z biurka i ruszyła do

drzwi. - Mam tyle do zrobienia... i na pewno jestem w tej chwili

potrzebna Loganowi.

- W to nie wątpię. - Garrett cieszył się, że mama wciąż jest tak

szczęśliwa w swoim małżeństwie z Loganem Bradfordem. Po śmierci

jego ojca żyła samotnie przez piętnaście długich lat. A przecież nadal

była piękną, pełną życia kobietą i zasługiwała na tyle szczęścia, ile

tylko potrafił zapewnić jej

Bradford. Nie zasługiwała natomiast na kłopoty, których

przysparzali jej synowie.

- Mamo... - Garrett zatrzymał ją w drzwiach. - Nie martw się. Na

pewno nie dopuścimy do strzelaniny.

Przybita Maya wyszła, prosząc Boga, by chronił ją przed

pyskatymi dziećmi i wybaczył jej, że pozwoliła Garrettowi i Jesse'owi
zająć się Maddie i Clayem.

Modliła się, żeby koniec zwieńczył dzieło, a intryga okazała się

usprawiedliwiona. Wiedziała - była o tym święcie przekonana - że ci

dwoje się kochają. Ale jeśli nie zdarzy się coś, co wyrwie ich z tego

zaklętego kręgu konfliktów, które ciągną się za nimi od dzieciństwa,

będą na najlepszej drodze, żeby się poważnie okaleczyć -
emocjonalnie na pewno, a być może i fizycznie, na co wskazuje ich

ostatnie starcie. Zanim zdążą sobie uświadomić, co do siebie czują.

Maddie syciła oczy widokiem otaczającego ją lasu. Kilka metrów

dalej połyskiwała w słońcu rzeka Wind River, a w górze piętrzyły się

skalne urwiska.

- Tak się cieszę, że dałam ci się namówić na ten weekend. Emma

uśmiechnęła się do Maddie, potem spojrzała na

Sarę Jane! Dziewczynka budowała zamek z patyków i kamieni nad

brzegiem rzeki.

- Potrzebowałaś wytchnienia. Ja też. A Sara była ciekawa, jak

wygląda chata, do której tatuś zabrał mamę, żeby znowu zaczęła się

uśmiechać.

Rysy Emmy złagodniały, a policzki oblał rumieniec. Maddie

wiedziała, że przyjaciółka powróciła myślami do tygodnia, który

spędziła tutaj z Garrettem, uzdrawiając swoje małżeństwo. Nie była
pewna, co dokładnie zaszło tu tego lata między Emmą a Garrettem, i

nie pytała o to. Ale widziała magiczne rezultaty owego tygodnia,

który spędzili w górskim odosobnieniu. Emma od lat nie wyglądała

na tak szczęśliwą.

- Cieszę się, że między tobą a Garrettem wszystko tak dobrze się

ułożyło - powiedziała z rozrzewnieniem w głosie.

- Ja też. A swoją drogą, nie sądzisz, że na powrót do natury i

babskie pogaduszki nie ma lepszego miejsca od osławionej chatki

braci Jamesów?

- Masz rację. - Maddie podciągnęła do łokci rękawy

workowatego czerwonego swetra. - Świadomość, że jesteśmy

pierwszymi kobietami, które urządziły sobie wypad, bez asysty

mężczyzn, do miejsca, które było dla nas strefą zakazaną, działa na
mnie oczyszczająco.

- Czujemy się jak pionierki - zgodziła się Emma. - Pięknie tu jest,

prawda?

Maddie przysiadła obok Emmy na zwalonym pniu drzewa i z

lubością wdychała rześkie, przepojone zapachem górskiego lasu

powietrze. Rozejrzała się wokół. Krystalicznie czyste wody Wind
River wiły się przez dolinę drążonym miliony lat korytem, a w tle

zachwycał oczy poszarpany górski grzbiet. Może dla kogoś, kto

dorastał u podnóży gór Tetons, nie było w tym nic nadzwyczajnego,

ale jej ten widok zapierał dech w piersiach.

Spędziła tu zaledwie jedną dobę, a rozumiała już, dlaczego ta

dolina i chata, wybudowana trzydzieści lat temu przez Jonathana

Jamesa, zajmują tyle miejsca w sercach braci Jamesów. Tych, którzy
je mają, poprawiła się w duchu, kiedy przed oczami stanęła jej

piękna, arogancka twarz Claya.

- To miło ze strony Garretta, że zaproponował nam,

dziewczynom, żebyśmy zorganizowały sobie tutaj mały sabat.

- To nie zależało tylko od Garretta - przypomniała jej Emma. -

Clay też musiał dać nam swoje błogosławieństwo. I Jesse.

- Te dziecięce pakty... - Maddie przypomniała sobie opowieść

Garretta o tym, jak kiedyś na wakacjach chłopcy umówili się, że
będzie to terytorium zastrzeżone dla mężczyzn, a na każde

odstępstwo od tej zasady muszą zgodzić się wszyscy trzej bracia.

- Dziwię się, że Clay na to poszedł... - dodała Maddie w

zamyśleniu. - Ten gardzący kobietami padalec.

- On wcale nie jest taki zły, Maddie. Zresztą sama o tym wiesz.

- Nikt mi tak w życiu nie dopiekł jak on, i wiem, że nie

przyjechałabym tutaj, gdybyś nie zaręczyła, że ten bęcwał nie będzie
ode mnie żądał dozgonnej wdzięczności.

Maddie nie chciała rozmawiać o Clayu Jamesie. Wolała nawet o

nim nie myśleć, bo gdy tylko zaczynała, przypominała sobie ich

pocałunek. A ten pocałunek... Musi o nim zapomnieć. Tylko jak to

zrobić... W nocy - Boże, szczególnie w nocy - wspomnienie wdzierało

się w jej myśli i nie pozwalało zasnąć.

Do diabła z Clayem. Garrett i Jesse włożyli tyle pracy, żeby

uprzyjemnić im ten weekend. Jesse przyjechał z daleka, pomógł

wnieść zapasy jedzenia, ułożył stos drewna przy kominku,

sprawdził, czy działa generator i pompa doprowadzająca wodę. A

potem w piątkowe popołudnie bracia posadzili je na końskich

grzbietach i przywieźli do chatki, dyskretnie znikając o zmierzchu.
Obiecali wrócić w niedzielę i przewieźć obie damy z powrotem przez

dolinę i góry.

Całe szczęście. Nie wyobrażała sobie, żeby mogły wrócić same z

tej górskiej pustelni. Może z Emmą było inaczej, ale Maddie musiała

przyznać, że jej orientacja w terenie jest do niczego. Znana była z

tego, że potrafi zgubić samochód na dobrze oznaczonym parkingu.

Tymczasem czuła się bezpieczna i nie zawracała sobie głowy

żadnymi zmartwieniami. Postanowiła cieszyć się beztrosko

słoneczną sobotą, towarzystwem najlepszej przyjaciółki i dziecka,

które zdobyło jej serce w chwili swoich narodzin.

- Ona jest taka piękna - wyrwało się Maddie, gdy patrzyła na

połyskujące w słońcu kasztanowe włosy Sary.

- Czasami trudno mi uwierzyć, że udało nam się z Garrettem

stworzyć coś tak doskonałego.

Maddie skinęła tylko głową. Tak dobrze ją rozumiała. Zaczęła

zastanawiać się smętnie, czy kiedykolwiek będzie jej dane zaznać

takiej radości.

Milczenie otulało ją niby kojący wietrzyk, potem nagle stało się

ciężkie, jakby przyjaciółki nie powiedziały sobie czegoś ważnego.

Odwróciła się do Emmy i zobaczyła na jej twarzy łagodny,

tajemniczy uśmiech.

- Co takiego? - zapytała, wstrzymując oddech.
- Jestem w ciąży.

- Och, Emmo... - Maddie oniemiała, a w jej oczach zakręciły się

łzy radości. - To... to cudownie! Kiedy? Jak się czujesz? Czy Garrett

wie? - Pytania sypały się jedno po drugim, a w końcu Maddie i

Emma, zaśmiewając się, utonęły w objęciach.

- W marcu. Czuję się świetnie, a Garrett wie i oszalał z radości.
- O rany! Cudownie! Tylko... czy w takim razie powinnaś sobie

pozwalać na jazdę w siodle?

Maddie martwiła się nie bez powodu. Dwa lata wcześniej Emma

poroniła. Bardzo to przeżyli z Garrettem i bez wątpienia odbiło się to

na ich małżeństwie.

- Oczywiście - uspokoiła ją Emma. - Lekarz zapewnił mnie, że

nie grozi mi poronienie. Jestem zdrowa, dziecko też. Świeże

powietrze i trochę ruchu na pewno nam obojgu nie zaszkodzi.

- Powiedziałaś Sarze? - Maddie ciągle się śmiała.

- Nie. Chcemy z tym poczekać, aż ciąża stanie się widoczna. Nie

ma sensu mówić jej o tym zbyt wcześnie. Ale w zeszłym tygodniu

powiedzieliśmy Mai, Loganowi i mojej mamie. A Garrett może

właśnie teraz chwali się braciom.

Przez resztę popołudnia plotły o niemowlętach, o decyzji Emmy i

Garretta, że nie będą sprawdzali, czy urodzi się chłopiec, czy

dziewczynka, i o tysiącach innych szczegółów dotyczących ciąży,

porodu i dzieci w ogóle.

A potem, późno w nocy, kiedy już zjadły soczyste, upieczone nad

ogniem kominka hot dogi, przebrały się w ciepłe dresy i padły do

łóżek, Maddie długo leżała, wpatrzona w mrok.

Szczęśliwa szczęściem przyjaciółki.
Wdzięczna za jej przyjaźń.

Walcząc z cisnącymi się do oczu łzami, nienawidziła się za te łzy.

Tak bardzo pragnęła czuć tylko radość, a jednak podstępnie

wkradła się do jej duszy zazdrość.

I nic nie mogła na to poradzić. Chciała mieć to, co ma Emma.

Pragnęła prawdziwej miłości. Chciała mieć dziecko. Własne dziecko.

Żeby móc je kochać. Żeby przytulać je do piersi i dzielić się tym
szczęściem z mężczyzną, dzięki któremu przyszło na świat.

Przez okno sypialni na poddaszu sączyło się na jej łóżko światło

księżyca, rozrzedzając mrok i przędąc wokół niej kokon samotności.

W tej przytulnej chacie z ciosanego drewna, tak blisko swojej

najlepszej przyjaciółki i jej córeczki, żałośnie rozczulała się nad sobą,

porażona smutkiem, jakiego nie odczuwała tak dotkliwie jeszcze
nigdy w życiu.

- Mógłbyś już skończyć z tym narzekaniem? Gdybym znalazł

kogoś innego, kto pomógłby mi zabrać stamtąd dziewczyny z całym

kramem, na pewno nie poprosiłbym cię o pomoc i nie wysłuchiwał

twojego biadolenia.

Clay odwrócił się do Garretta w szczególnie niebezpiecznym

miejscu górskiego szlaku

- Trzeba było poprosić Jesse'a.

- Coś mu wypadło.

Tak naprawdę to Garrett namówił Jesse'a, żeby mu „coś wypadło",

o czym Clay miał się nigdy nie dowiedzieć.

- Tylko nie myśl sobie, że będę zbyt uprzejmy.

- O to cię nie podejrzewam - zadrwił Garrett, wciąż się

zastanawiając, czy starczy mu odwagi na przeprowadzenie

powziętego planu. Doszedł jednak do wniosku, że nie ma nic do

stracenia. Sprawy zaszły tak daleko, że już gorzej być nie może.

Poprawił kapelusz i zdecydował się trzymać obranego kursu.

Kiedy Clay z Garrettem dotarli do chatki, Emma udała

zaskoczenie, potem, podejmując wkalkulowane ryzyko, oboje z

mężem musieli trochę po improwizować, żeby w końcu sprawy

potoczyły się według planu.

Posłużywszy się całym arsenałem sztuczek, Emma namówiła

Maddie, żeby poszukała kurtki, którą Sara miała zostawić nad rzeką.

A Clay dał się zwieść jak dziecko. Garrett, spodziewając się, że jego

brat jak diabeł święconej wody będzie unikał Maddie, wysłał go po

tę samą kurtkę, ale w przeciwnym kierunku.

Najważniejszą część planu mieli za sobą. Emma zostawiła na stole

przygotowaną wcześniej kartkę z wyjaśnieniami, podczas gdy
Garrett osiodłał wszystkie pięć koni. Potem skrycie, z szybkością,

jakiej w dawnych czasach nie powstydziłaby się banda Jamesów

uciekająca przed pościgiem szeryfa, cała trójka wymknęła się z

doliny.

Zostawili Claya i Maddie bez wyjścia: pozbawieni koni, ci dwoje

zmuszeni byli tkwić tam przez tydzień, aż wróci po nich Garrett.
Oczywiście Clay mógłby ruszyć pieszo przez góry, ale z Maddie to

zupełnie inna historia. Nie znała okolicy i nigdy nie chodziła po

górach. A Garrett liczył na to, że Clay miał w sobie wystarczająco

dużo przyzwoitości, żeby nie ciągnąć jej ze sobą po urwistych

graniach ani nie zostawić samej na pastwę losu. Liczył na wiele

rzeczy - przede wszystkim na to, że ta uparta, zacietrzewiona para
zdoła się opamiętać i rozpalić w sobie nie tylko złość.

Kiedy galopem dotarli na grzbiet góry, przez dolinę przetoczył się

grzmot. Podziękowali w duchu niebiosom i przyspieszyli jeszcze

tempo jazdy, żeby uciec przed burzą. Porządna ulewa musiała

skłonić Maddie i Claya do poddania się żywiołowi i wybić im z głowy

pościg.

Emma mruczała cicho pod nosem. Modliła się, żeby w przyszłym

tygodniu Garrett nie tylko zastał tych dwoje żywych i całych, ale też

by udało im się do tego czasu odkryć coś, o czym wszyscy wokół od

dawna wiedzieli.

Po piętnastu minutach przechadzki do miejsca, gdzie, jak sądziła

Emma, Sara zostawiła kurtkę, i półgodzinie gorączkowych

poszukiwań, Maddie uznała, że jej przyjaciółka wysłała ją na ten

spacer tylko po to, żeby nie musiała znosić towarzystwa Claya.

Ruszyła z powrotem, obiecując sobie, że podziękuje Emmie za jej

przezorność. Normalnie nie odważyłaby się na taką samotną

wędrówkę, ale podczas weekendu trzy razy urządzały piknik w tym

miejscu, z łatwością więc odnalazła drogę. Była dumna z siebie, że

tak dobrze sobie radzi.

Kiedy jednak wyszła z lasu i spojrzała na chatkę, w tę dumę

wkradł się cień niepokoju. Zamiast krzątaniny, której się

spodziewała, nie dostrzegła żywej duszy. Tam, gdzie powinno czekać
pięć osiodłanych i obładowanych koni, stał tylko jeden

rozwścieczony mężczyzna.

To był Clay. Stał na szeroko rozstawionych nogach i w zaciśniętej

pięści trzymał pogniecioną kartkę papieru. Usłyszawszy kroki

Maddie, odwrócił głowę i obrzucił ją lodowatym spojrzeniem, w

którym czaiła się furia.

- Co zrobili? - wybuchnęła Maddie, okraszając pytanie

soczystym przekleństwem.

- Powiedziałem ci, że odjechali! - Clay z całej siły kopnął jakiś

kamień. Potem zdjął z głowy kapelusz, przesunął dłonią po włosach,

włożył go z powrotem i wepchnął w dłoń Maddie pogniecioną

kartkę.

- Przeczytaj to sama!

Z zaciśniętymi ustami Maddie prostowała papier. Potem z trudem

odcyfrowywała słowo po słowie, bo z wściekłości litery skakały jej

przed oczami. Treść listu była krótka i zwięzła.

„Kochamy was oboje. Nie możemy jednak dłużej patrzeć, jak

skaczecie sobie do oczu. Macie tydzień, żeby coś z tym zrobić. I nie

powiększajcie naszego poczucia winy, prowokując się nawzajem do
rozlewu krwi. Maddie, zajmiemy się galerią i Maxwellem. Clay,

Garrett poradzi sobie z robotą".

Maddie aż jęknęła z niedowierzania. Przeczytała kartkę po raz

drugi i w końcu skupiła się na ostatnich kilku zdaniach.

„To jest szczególna dolina. Wy też jesteście wyjątkowi. Pozwólcie

zadziałać jej magii i czasowi. Nam się to udało. Garrett za tydzień po

was wróci".

- O Boże! - wyszeptała, czując, jak ogarniają ją mdłości. - Oni

naprawdę nas tutaj zostawili.

Nie wspomniała o innym, mimowolnie narzucającym się wniosku.

Oni ich swatają. Przez całe życie patrzyli na ich słowne utarczki i

zajadłą rywalizację, a teraz tych dwoje beznadziejnych romantyków

naprawdę sądzi, że ona i Clay mogą się tak po prostu pocałować i

zawrzeć rozejm. A może pocałować się i pójść do łóżka, pomyślała,

walcząc z mdłościami. Zamknęła oczy, żeby nie zwymiotować.

- Zostawili nas tutaj - powtórzyła cicho.

- Bystra jesteś, Brannigan - zadrwił Clay. - Jak cię dorwę,

braciszku - mruknął pod nosem - to ci tak skuję gębę...

- Możesz mu skuć, co chcesz, ale dopiero wtedy, gdy ja się z nim

policzę. - Maddie miotała się ze złości, potem odwróciła gwałtownie

na pięcie i ruszyła do chatki.

- Co ty robisz?

- Wracam do domu.

- Wracasz? - Clay wybuchnął szyderczym śmiechem. -

Księżniczko, jesteś bardziej zwariowana, niż myślałem, jeśli

naprawdę myślisz, że uda ci się pieszo przejść przez te góry. I to nie

znając drogi!

Maddie jednak, święcie przekonana, że łatwiej przeżyje drogę

przez góry niż tydzień w towarzystwie Claya Jamesa, wbiegła na

ganek i szarpnęła za klamkę.

- Dam sobie radę! Dogonię ich.

- Wydaje ci się, że oni jadą spacerkiem? Wybij to sobie z głowy.

Po śladach kopyt widać, że popędzili galopem. Poza tym nie ma

sposobu, żeby wytropić Garretta, jeśli zaciera po sobie ślady.

- Dzięki za słowa otuchy - burknęła przez ramię, zatrzaskując za

sobą drzwi - ale i tak ich dogonię.

Przeskakując po dwa stopnie naraz, wpadła na poddasze, rzuciła

się do plecaka i znalazła traperki. Kiedy kończyła zawiązywać

sznurowadła, usłyszała kroki na schodach.

- Nigdzie nie pójdziesz.

- Nic ci do tego, James. Zrobię, co zechcę. - Chwyciła kurtkę,

kłusem pokonała schody i wybiegła na zewnątrz.

Usłyszała głośne trzaśnięcie drzwi, a po chwili głos Claya.

- Wiem, że to dla ciebie trudne - warknął, chwytając ją za rękę -

ale może choć raz, dla odmiany, posłużyłabyś się głową. Patrz -

wskazał palcem niebo - najdalej za godzinę będzie lało jak z cebra.

Nigdzie nie pójdziesz.

Maddie spojrzała na burzowe chmury, potem prosto w miotające

gromy oczy Claya. Wybór był łatwy.

- Zaryzykuję i zdam się na łaskę pogody. - Wyrwała się z uścisku

i popędziła prosto przed siebie.

- Naprawdę zaczynasz mnie wkurzać, Matyldo - usłyszała za

plecami gniewne sapanie.

- Wściekłeś się na dobre, Clayton? - odparowała, nie odwracając

się. - Jeżeli tak, to w porządku! Wykonałam zadanie.

Zaczęła biec przez dolinę, kierując się w stronę szlaku, którym

prawdopodobnie odjechali Emma z Garrettem.

- A idź sobie! - krzyczał za nią Clay. - I błądź do woli! Guzik mnie

to obchodzi. Jeśli jesteś aż tak głupia, zasługujesz na wszystko, co cię

spotka.

Nie zwalniając kroku, pokazała mu gestem środkowego palca, co

sądzi o jego zdaniu.

- Rób, co chcesz! - wrzasnął na całe gardło. - Tylko żebyś potem

nie mówiła, że cię nie ostrzegałem. I nie licz na to, że będę cię szukał,

żeby ratować twoją nędzną skórę. I jeszcze jedno - kiedy

przywleczesz się tu z powrotem, przemoknięta, wykończona i ze

zwieszoną głową, nie oczekuj ode mnie współczucia!

To były ostatnie słowa, jakie usłyszała.
I to one przesądziły sprawę. Teraz odwrót byłby plamą na jej

honorze. Odnajdzie Emmę i Garretta albo zginie. Ale za nic nie da

Clayowi satysfakcji i nie zrezygnuje.

Spośród wielu mniej lub bardziej istotnych powodów, dla których

pędem uciekała z tej doliny, ten, który ostatecznie ją do tego

popchnął, był najważniejszy. Nie ma mowy, powtarzała sobie, nie ma

mowy o tym, żebym spędziła siedem nocy pod wspólnym dachem z

tym facetem. Nie wtedy, gdy tak bardzo nim gardzę. Nie, skoro bez
przerwy mnie rozwściecza, upokarza i... i... rozpala mnie jednym

spojrzeniem tych swoich niesamowitych błękitnych oczu.

- Przeklęta baba! Cholerna, głupia baba! - mamrotał Clay pod

nosem, patrząc na zalewane deszczem szyby.

Jak na kogoś, kto prawie nie przeklina, dawno już wyczerpał swój

limit. Powinien podziękować za to Maddie Branni-gan. I za to

ściskanie w dołku za każdym razem, kiedy o niej pomyśli, samotnej
w górach w czasie burzy.

Spojrzał na zegarek. Minęły dwie godziny, od kiedy ten mały

zgrabny tyłeczek, kołysząc się, zniknął z pola widzenia w

promieniach zachodzącego słońca.

- Uparta mała kretynka - mruczał przez zęby, dręczony

niepokojem i wyrzutami sumienia.

Za jakiś kwadrans zrobi się całkiem ciemno. Powinna być już z

powrotem. Pokonana. Boleśnie upokorzona. Gotowa przepraszać, że

zlekceważyła jego przestrogi.

Akurat! Szansa na to, że Maddie wróci, jest raczej marna.

Podpuszczał ją, drwił z niej i ranił jej dumę. Nie ma mowy, żeby ta

cholerna duma pozwoliła jej zawrócić i przełknąć jego „a nie
mówiłem?".

Zaklął znowu. Jeśli ktoś tu rzeczywiście jest głupcem, to on. Przez

niego Maddie może być teraz w poważnych tarapatach.

Nie wytrzymał. Zerwał kurtkę z wieszaka, wcisnął na głowę

kapelusz i wypadł w deszcz i wicher...

Może i Maddie jest uparta, może jest miła jak przeciągnięcie

papierem ściernym po oparzonej skórze, ale nie wolno mu zostawić
jej na pastwę losu - samej w górach i to podczas szalejącej burzy.

Biegnąc przez dolinę, wyobrażał sobie, z jaką przyjemnością

spierze jej skórę, kiedy dostanie ją w swoje ręce.

Jeżeli uda mu się ją odnaleźć.

Ta myśl przerażała go. Nie chciał, żeby Maddie stała się jakaś

krzywda. Może i była źródłem wszelkich jego zgryzot, ale myśl o

mdłym, nieskomplikowanym życiu bez jej awantur przejmowała go

dziwnym, nieprzyjemnym dreszczem.

Przyspieszył kroku, a potem po raz pierwszy raz wykrzyknął jej

imię. Nim noc się skończyła, wykrzykiwał je niezliczoną ilość razy.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Maddie powoli odzyskiwała przytomność. I nagle powrócił ból.

Przejmujący, dotkliwy, ostry niczym błyskawica rozszarpująca

niebo.

Na moment zapadła cisza, a wraz z nią pojawiła się instynktowna

świadomość śmiertelnego niebezpieczeństwa.

Leżała na czymś twardym, przyciśnięta do omszałej skały. Prawą

ręką o coś zaczepiła... To wystający z urwiska korzeń drzewa... I

wtedy przypomniała sobie upadek.

- O Boże - szepnęła, modląc się, żeby kłopoty okazały się

mniejsze, niż na to wyglądało.

Już dawno przekonała się, że niektóre modlitwy nie bywają

wysłuchane. Zrozumiała, że i ta do nich należy, kiedy przyjrzała się

wąziutkiej skalnej półce, na którą spadła.

Przerażenie zacisnęło jej krtań. Walcząc ze strachem, paniką i

bezsilnością, zmusiła się do oceny sytuacji. Nad nią piętrzyły się ze

dwa metry gołej, pionowej ściany. Gdy spojrzała w dół, zobaczyła
głęboką, chyba stumetrową przepaść.

- Spokojnie - rozkazała sobie zdrętwiałymi z zimna wargami.

Odetchnęła głęboko i wtedy potworny ból, który przeszył jej lewy

bok, sprawił, że wszystko sobie przypomniała.

Więc jednak się nie udało. Stało się dokładnie to, co przewidywał

Gay. Zabłądziła. Potem ogarnęła ją panika, godzinami krążyła w
kółko, szukając drogi, i w końcu pośliznęła się i spadła ze stromej

ścieżki.

Spróbowała zgiąć nogę, ale rozdzierający ból w kolanie omal nie

pozbawił jej przytomności. Gdy odrobinę zelżał, spojrzała w górę na

śliską od deszczu pionową ścianę. Żołądek podszedł jej do gardła na

wspomnienie lotu w dół. Znów usłyszała swój przeraźliwy wrzask.

Kurczowo zacisnęła dłonie na korzeniu drzewa, usiłując nie

myśleć, co by było, gdyby się urwał.

Huknął grzmot, obijając się rykoszetem między ścianami kanionu

niczym tremolo orkiestrowych kotłów.

Deszcz siekł jej twarz, zalewał oczy i przenikał ją nieznośnym,

paraliżującym chłodem.

A strach w niej potężniał, przytłaczał swoim ogromem, odbierał

resztki wiary, że potrafi nad nim zapanować.

Clay był całkiem przemoczony. I przerażony. Gdzie ona, do diabła,

może być? Każdy krok wspinaczki zwiększał prawdopodobieństwo,

że znalazła się w niebezpieczeństwie. Przeszedł raptem półtora

kilometra, a poszukiwania zajęły mu już trzy godziny. Najpierw
tropił ślady, potem musiał zdać się całkowicie na własny instynkt.

- Maddie! - Chyba setny raz przekrzykiwał ryk wichru,

nasłuchiwał, czekał i klął, nie doczekawszy się odpowiedzi.

Wreszcie coś usłyszał. Odległy, zanikający dźwięk. Ciche

pojękiwanie, przypominające miauczenie zagubionego kota.

- Maddie! - wrzasnął, mierząc się z grzmotami i szumem

smaganych wiatrem drzew. - Maddie! Odezwij się! Na miłość boską,

powiedz, gdzie jesteś!

- Clay...

Ocenił odległość i jak szalony pognał na skraj urwiska.

- Clay... jestem... na dole.

Serce tłukło mu się w piersi jak oszalałe, gdy na czworakach

wychylał się przez krawędź, ocierając krople deszczu z twarzy.

- Jezu... - szepnął, kiedy ją zobaczył. To jedno słowo wyrażało

dziękczynną modlitwę i błaganie o pomoc. Maddie wydała mu się

taka mała, tak udręczona i była tak daleko, poza zasięgiem jego rąk.

Na długą, nieznośnie długą chwilę, sparaliżowała go bezradność.

Maddie była tak bliska śmierci. W końcu jednak otrząsnął się,

powtarzając sobie niczym zaklęcie, że jest mężczyzną, że jest
Jamesem, i musi ją uratować.

Gdy będzie już bezpieczna - dopiero wtedy - da upust mrocznemu

pragnieniu, które nagle nim zawładnęło, pragnieniu, które przenikał

lęk, a także inne uczucie - tak intensywne, że nie potrafił go nazwać.

- Cześć, postrzeleńcu - zaczął, nadrabiając nieudolnie miną, żeby

ukryć panikę. - Często odwiedzasz to miejsce?

- Ra... raczej nie - odpowiedziała cichutkim, załamującym się

głosem. - Pierwszy raz tu zajrzałam.

- Spróbuję po ciebie zanurkować. - Odrzucił na bok kapelusz i

zerwał z siebie kurtkę. - Proponuję wynieść się stąd w jakieś

przyjemniejsze miejsce. Co ty na to?

- Świetny pomysł - odpowiedziała po dłuższej chwili,

przełykając łzy.

- Jesteś ranna? - Clay przygotował się na najgorsze, modląc się,

żeby nie okazało się to prawdą.

- To nic groźnego. - W jej głosie, oprócz paniki, usłyszał teraz

ból.

- Będziesz w stanie pomóc mi trochę?

- Tak - odpowiedziała stanowczo po chwili milczenia.

- Dzielna dziewczynka! Ile tam jest miejsca?

- Nie... nie wiem. Niewiele. Ta półka... ma chyba z metr

szerokości... najwyżej. Ona... ona... O Boże, Clay - jęknęła zdławionym

głosem. - Ona się wykrusza!

- Spokojnie, tylko spokojnie! Masz się teraz nie ruszać. - Clay

zerwał z siebie zdjął flanelową koszulę i przywiązał jej rękaw do

rękawa kurtki. - Trzymaj się. Zaraz cię wyciągnę. Możesz

przyklęknąć?

W odpowiedzi usłyszał, jak Maddie z trudem łapie powietrze, a

potem sam wstrzymał oddech, bo w tle ogłuszających grzmotów

rozległo się złowieszcze echo spadającego w przepaść kamienia.

- Tu wszystko się rusza. Clay... proszę. Zabierz mnie stąd!

- Zabiorę cię, kochanie, zabiorę, tylko wytrzymaj i spójrz w górę.

- Powoli opuszczał prowizoryczną linę z kurtki i koszuli. - Widzisz tę

kurtkę?

- Tak... tak.

- Dosięgniesz jej?

Clay poczuł, że koszula się napina. Najtrudniejsze jednak było

przed nimi.

- Zuch z ciebie. Jak mocno możesz ją chwycić?

- Nie... niezbyt mocno.

- Ta kurtka pomoże ci utrzymać równowagę, gdy wstaniesz. I

znowu zapanowało milczenie, dowód lęku i niezdecydowania
Maddie.

- Ta półka wytrzyma, nie obsunie się, Maddie. Uwierz mi. Chwyć

się kurtki i czego tam jeszcze możesz i stań na nogi. A potem złap ją

jak najmocniej. Powiesz mi, kiedy będziesz gotowa, a ja cię

podciągnę.

Na odgłos spadających kamieni serce podskoczyło Clayowi do

gardła.

- Nie mogę! - krzyknęła tak przeraźliwie, że Clay ledwie

powstrzymał się przed zeskoczeniem na dół, ryzykując, że runą w

przepaść oboje.

- Możesz! - rozkazał twardo. - Uda ci się. Nam obojgu się uda! A

teraz chwyć tę kurtkę i wstań.

Ze spoconymi ze strachu dłońmi i wstrzymanym oddechem

czekał, licząc tylko na to, że jej hart ducha zwycięży. W końcu poczuł

ciężar ciała Maddie i usłyszał szelest.

- Stoję... - odezwała się po dłuższej chwili zdławionym głosem.

- Dobrze nam idzie, skarbie. Jak tam? Wszystko w porządku?

- Tak... - potwierdziła Maddie tonem nie budzącym krzty

zaufania. Oddychała z wysiłkiem i najwyraźniej walczyła z bólem.

- Świetnie! Fantastycznie! Teraz uczep się tej kurtki i zacznij się

wspinać, a ja zrobię resztę. - Clay wiedział, że musi ją zdopingować,

bo właśnie nadeszła chwila prawdy.

- O Boże - jęknęła, a on zamknął oczy.

- Wszystko będzie dobrze. Masz silne ręce, Maddie. Ręce

garncarki. Wykorzystaj je. Trzymaj się kurtki i pamiętaj, że ja też ją

trzymam.

Jedyną jej reakcją był brak reakcji, Clay ciągnął więc swój

pokrzepiający monolog.

- Wspominałem ci kiedyś, że w wiązaniu węzłów byłem

najlepszy w drużynie skautów? Ja pierwszy zdobyłem tę sprawność -

plótł trzy po trzy, darowując jej czas na pozbieranie się.

- Pamiętasz, jak przywiązałem cię do starego dębu na twoim

podwórku? Trzeba było użyć twojego starego, wojskowego noża,

żeby cię uwolnić. Ciągle jestem w tym dobry, skarbie. Więc zaufaj
tym węzłom, proszę cię, Maddie. Zaufaj staremu skautowi, który

czeka tu na ciebie. Oprzyj stopy o skałę, pozwól wciągnąć się na górę,

a potem dasz mi popalić za wszystkie lata głupich dowcipów.

Milczenie. Paraliżujące. Ciężkie.

- Jesteś tam? - spytał niecierpliwie, bo mieli coraz mniej czasu.

W końcu, z odległości około dwóch metrów, która wydawała się

teraz przepastną otchłanią, Maddie poczęstowała go złagodzoną
wersją swojego czarnego humoru.

- L... lepiej będzie dla ciebie, jeśli mnie stąd wyciągniesz, James,

bo jeśli te węzły puszczą... to wrócę i będę cię straszyła.

Uśmiechnął się z ulgą. Nie poddała się!

- Nie ma mowy o żadnym straszeniu. Nie licz na to! Ale do

diabła, Matyldo, może byś się wreszcie ruszyła! Namo-kłem jak
gąbka i wolałbym mieć to za sobą.

- C... Clay...

W jednej sekundzie opuściła go odwaga.

- Tak, postrzeleńcu?

- Nie wypuść mnie.

- Rusz swój tyłeczek, a potem zobaczymy, czy cię wypuszczę. No

już. Jesteś gotowa?

- Tak.

- Więc zaczynamy. Tylko spokojnie!

Clay leżał rozpłaszczony na skale, zimne kamienie wbijały mu się

w tors, deszcz siekł go po nagich plecach. Powoli zaczął wybierać

płócienną linę.

- Wyłowię cię jak suma. Tylko mi pomagaj. Właśnie tak - chwalił

ją, pochrząkując z wysiłku. - Nie spiesz się. Trzymaj się mocno i

przebieraj nogami.

Wciągał ją spokojnie i powoli, powstrzymując się przed silnym

szarpnięciem, na co miał największą ochotę.

Minęła cała wieczność, zanim usłyszał ciężkie sapanie. I znowu

upłynęła wieczność, nim pod dłonią poczuł węzeł, którym związał

rękawy kurtki i koszuli.

- Jesteśmy w połowie drogi. Jeszcze tylko trochę wysiłku.

Odruchowo zaczął szybciej ciągnąć linę. Trzy długie mocne

pociągnięcia i dotknął kruchego nadgarstka Maddie.

- Dzięki Ci, Panie! -szepnął, a w tym samym momencie Maddie

wydarła się wniebogłosy. Więcej jednak było w tym wrzasku ulgi niż

strachu. Wyrzuciła w górę drugą rękę, przeszukując ciemność. Clay

chwycił ją kurczowo.

- Mam cię - sapnął. - Mam cię - powtórzył triumfalnie, gdy

przeciągał ją przez krawędź urwiska.

- Mam cię - mruknął, przepełniony słodką ulgą, gdy trzymając

Maddie w ramionach, odsunął się od skraju przepaści prosto pod

ociekający deszczem okap gęstych gałęzi najbliższej sosny.

- Mam cię - szeptał bez końca w jej ubrudzone mokrą darnią

włosy, gdy przywarli do siebie kurczowo, z trudem łapiąc powietrze.

Minęło sporo czasu, zanim Clay dopuścił do siebie myśl, że

powinien być na Maddie wściekły za to, że tak głupio się naraziła na

śmiertelne niebezpieczeństwo.

Pewien był, że zaraz wyleje na nią trochę złości, ale Maddie

wtuliła się w niego mocniej swoim przemoczonym, drżącym ciałem i

wystawiła twarz na deszcz. Gniew Claya rozpłynął się w ułamku
sekundy.

Małe dłonie, wcześniej kurczowo uczepione jego nagich barków,

zajęły się teraz systematyczną, zmysłową wędrówką. W oczach, w

których zaledwie przed chwilą malowało się dzikie przerażenie,

pojawiła się rozpaczliwa tęsknota.

- A niech cię, Maddie... Powinienem sprać cię na kwaśne jabłko.

- Wiem. - Patrząc mu prosto w oczy, błądziła palcami po mokrej,

szorstkiej brodzie. - Wiem - szepnęła i przyciągnęła jego głowę do

swojej.

W pełni świadomy konsekwencji, pozwolił jej na to.

Niedobrze. Wiedział, że igrają z ogniem. Ale choćby nie wiem jak

się starał, nie mógł tego powstrzymać.

Ze zduszonym przekleństwem na ustach wpił się w jej wargi. Nie

ofiarował jej kojącej, delikatnej pieszczoty, czego tak potrzebowała,

ale gwałtowną namiętność i strach, który do tej pory udawało mu się
tłumić. Ten strach wybuchł niczym bomba z opóźnionym zapłonem,

w chwili gdy oboje poczuli obezwładniającą ulgę. Gdy dotarło do ich

świadomości, że zdołali pokonać góry, burzę i noc.

Maddie nie wycofała się, brutalność Claya jej nie przeraziła.

Oddała mu pocałunek z niecierpliwym, zachłannym pożądaniem.

Przechytrzyła śmierć. A teraz świętuje, lgnąc rozpaczliwie do jego

silnego, gorącego ciała, ciesząc się zwycięstwem w jego ramionach.

Zaraziła Claya swoją namiętnością. Czuł, jak gotuje się w nim

krew. Słyszał, jak łomocze serce Maddie. I znowu na myśl o tym, że o

mały włos nie zginęła, ogarnął go gniew.

Nigdy jeszcze nie był na nikogo tak wściekły. I nigdy nie odczuwał

tak wielkiej ulgi. Zaklął, nie przerywając namiętnego pocałunku.

Maddie krzyknęła, zachłannie całując jego usta. Pomrukiwała z
rozkoszy, a on koił jej pragnienie. I brał, co mu ofiarowywała.

I właśnie wtedy, na skalistym szczycie, w strugach lodowatego

deszczu, coś się między nimi nieodwołalnie zmieniło. Nie potrafili

tego objąć rozumem ani nawet nazwać. Ale stało się. I czuli, że było

im to przeznaczone, gdy Clay zagarniał Maddie pod siebie, zniewalał,

poddając się potędze nowego uczucia.

Na tępy odgłos grzmotu Maddie wtuliła się w jego ramiona.

Powróciła do rzeczywistości. Surowej i zimnej. Choć bardzo się

starała, nie potrafiła zapanować nad strachem. Drżała jak osika. Nie

spadła w przepaść, ale niebezpieczeństwo wcale nie minęło. Chciała

jak najszybciej znaleźć się w chacie.

- Musimy stąd wiać, Maddie. - Clay objął ją mocno, przyciskając

jej policzek do swojego nagiego torsu. - Uciec przed tą cholerną
pogodą.

Przytuliła się do niego jeszcze mocniej, a potem niechętnie

odsunęła, żeby mógł wreszcie wstać. Clay chwycił przemoczony

kapelusz i podał jej rękę. Patrzył, jak podnosi się i staje na prawej

nodze.

- Jesteś ranna?

- Nie - upierała się z grymasem bólu na twarzy.

- Jesteś ranna! - powtórzył stanowczym tonem.
- To tylko siniak. Jakoś dojdę.

Zdążyła, kulejąc, zrobić dwa kroki, kiedy Clay pochwycił ją na ręce

i ruszył śliską ścieżką w dół.

Po godzinie, która wydawała się wiecznością, wspiął się po

schodach ganku, a potem potężnym kopnięciem zamknął za sobą

drzwi, zostawiając burzę na zewnątrz. Maddie dygotała jak w febrze.

Nie był pewien, czy to skutek szoku, czy przemarznięcie. Wiedział
tylko, że natychmiast musi ją ogrzać.

Zaniósł Maddie prosto do łazienki. Zacisnął zęby i nie dbając o

pozory przyzwoitości, rozebrał ją i włączył prysznic. Potem zrzucił

wszystko z siebie i zaprowadził ją pod ciepły strumień wody.

Próbując zapomnieć o bliskości jej drżącego ciała, trzymał ją tam tak

długo, aż najgorsze minęło. Potem delikatnie całą umył.

Maddie patrzyła na niego bez słowa. Zamglonymi, ufnymi oczami,

w których nie było już lęku. Clay delikatnie i z wprawą oczyścił ranę

na jej skroni. Kiedy wyprowadził Maddie spod prysznica, tuż pod

piersiami zauważył czerwoną pręgę. Wzdrygała się tylko, gdy

przemywał wodą utlenioną kolejne zadrapania. Na koniec obejrzał

stłuczone kolano. Westchnął z ulgą, pewien już, że Maddie wyszła z
tej przygody obronną ręką. Owinął ją grubym ręcznikiem, drugi

zawiązał sobie wokół bioder i zaniósł ją na poddasze.

Tuliła się do niego jak małe dziecko. Kiedy odwinął z niej ręcznik i

ułożył w pościeli, otworzył usta, żeby powiedzieć dobranoc, i

dopiero wtedy zdał sobie sprawę, jak mocno zaciskał szczęki. Przez

cały czas - kiedy ją rozbierał, kiedy przyciskał do siebie jej nagie

ciało pod prysznicem i wnosił ją na poddasze skuloną w jego
ramionach - przez cały ten czas zabraniał sobie patrzenia na nią jak

na kobietę.

I tak długo mu się to udawało!

Przynajmniej tak sądził.

Maddie cierpiała. Potrzebowała pomocy i spokoju.

Ale teraz, gdy już ją położył, odezwało się w nim dzikie

pragnienie.

Leżała w pościeli, a on patrzył na jej doskonałe ciało. W sennych,

rozmarzonych oczach wyczytał prośbę o coś, czego chyba tak

naprawdę nie chciała. Omal nie rzucił się za nią do łóżka.

Nigdy przedtem nie widział jej takiej - milczącej i uległej - choć

tysiące razy myślał o tym, jak bardzo chciałby poznać jej łagodne

wcielenie.

A teraz patrzył na nią - piękną, subtelną, budzącą pożądanie, bez

cienia przekory w oczach. Pragnął jej właśnie takiej. Od dawna, ale
jeszcze przed tygodniem nie umiałby się do tego przyznać.

Z drugiej strony ta łagodna, milcząca Maddie budziła w nim

niepokój. Za nic by jej tego nie powiedział, ale w tej chwili dałby

sobie uciąć rękę, żeby tylko usłyszeć z jej ust jakąś kąśliwą zaczepkę.

Choćby po to, żeby przekonać się, że wszystko z nią w porządku, i

żeby rozwiać ten zmysłowy czar, który pchał ich ku sobie.

Patrzył jednak na jej usta, i nie były to usta złośnicy. Przypominał

sobie, jaki miały smak, kiedy leżeli na tym urwistym szczycie.

Pamiętał ich namiętną słodycz. Żar pocałunku. Najwyższy czas

zniknąć.

Maddie musi odpocząć. I pragnie tylko świętego spokoju.

Czując, że jego silna wola jest na wyczerpaniu, zacisnął zęby,

drżącą ręką poprawił jej kołdrę i odwrócił się od łóżka.

- Nie odchodź.

Pokusa była nie do odparcia. Pożądanie trudne do zniesienia.

Zmusił się jednak do następnego kroku.

Usłyszał szelest pościeli, a potem delikatne palce zacisnęły się na

jego nadgarstku.

Nie powiedziała ani słowa. Nie musiała.
- To nie jest zbyt mądre, Maddie - powiedział, nie odwracając

się.

- Myślisz, że o tym nie wiem?

- Więc dlaczego? - Odwrócił się, choć jeszcze przed chwilą

wierzył, że może sobie ufać.

W jej oczach zakłopotanie mieszało się ze zdumieniem i

pożądaniem.

- Nie wiem - szepnęła. - I nie chcę wiedzieć. Po prostu chcę...

Proszę... nie odchodź.

Była taka piękna i taka krucha. Tak nieprzytomnie uwodzicielska.

A on nie był z drewna.

Powtarzając sobie raz jeszcze, że właśnie popełnia największy

błąd swego życia, Clay pochylił się nad nią. Jedną ręką dotknęła jego

policzka, a dragą sięgnęła do zawiązanego na biodrach ręcznika.

- Maddie! - Clay zanurzył się obok niej w pościeli. -Obiecaj mi, że

później mnie za to nie znienawidzisz.

- Nie ma żadnego później - szepnęła, otwierając ramiona, gdy

pochylił głowę ku jej piersiom.

Kiedy uzdrawiającymi pocałunkami wędrował po zadrapaniach

na jej skórze, Maddie przeczesywała jego czarne włosy delikatnymi

palcami artystki.

- Nie ma żadnego później - powtórzyła, przyciągając go do

siebie. - Jest tylko teraz... tylko teraz.

I zatraciła się w tym teraz bez reszty.

Tak długo na to czekała! Aksamitna skóra i mięśnie jak ze stali.

Czułość i pokusa. Każdy ruch Claya działał jak magia. Powolne

prześlizgiwanie się wielkich dłoni po plecach. Muśnięcia palców na
kręgosłupie. Nierówny ciepły oddech błąkał się po wrażliwej skórze

jej barków, przemykał ulotną pieszczotą po obojczyku. Tam Clay się

zatrzymał. Poczuła skubnięcia warg i język delektujący się jej

smakiem.

Z westchnieniem rozkoszy Clay rozpoczął zmysłową podróż ust,

oddechu i pokrytej świeżym zarostem brody w dół jej ciała. Maddie

ujęła w dłonie jego głowę, wplotła palce we włosy, sycąc się ich
jedwabną wilgocią, grubością, a potem nachyliła się i zanurzyła w ich

zapachu.

Dłonie na jej plecach poruszały się wciąż powoli, ale teraz Clay

zachłannie przyciągał ją do siebie.

Ugryzł ją w ramię, potem leniwie przesunął zębami po wygiętej w

łuk szyi i językiem popłynął w dół, niewoląc Maddie, podniecając i

zaostrzając jej apetyt. Wędrował otwartymi ustami po jej pełnych

piersiach, smakował je z zapamiętaniem, pieścił gorącym oddechem.
W końcu odnalazł różowy, twardy koniuszek, zamknął go w ustach i

rozpoczął ucztę.

Rozkosz sączyła się do krwi Maddie, pulsowała namiętną

gorączką, potem przeszyła ciało dreszczem, godząc w samo centrum

jej żądzy.

Przyjemność była tak dotkliwa, że aż przerażająca. Maddie

wyprężyła się niczym cięciwa gotowego do wypuszczenia strzały
łuku. Cofnęła się gwałtownie, ale wielkie dłonie delikatnie ją

przytrzymały. Clay otworzył usta jeszcze szerzej, ssąc jej pierś

jeszcze zachłanniej, wyrywając z gardła Maddie błagalny jęk.

Nigdy dotąd nie zaznał takiej rozkoszy. Nigdy nie dotykał skóry

tak aksamitnej. Żadnej kobiety nie pożądał tak bardzo. Zdławione

pojękiwania Maddie, jej natychmiastowe reakcje wyzwoliły w nim
więcej niż pragnienie, ale też nie była to niepohamowana żądza. Seks

zawsze sprawiał mu wielką przyjemność. Branie i dawanie. Ale

nigdy jeszcze nie czerpał tyle przyjemności z dawania. Jej bezradne

gesty wyzwalały w nim nie znaną dotąd czułość. Jej pożądliwe,

niecierpliwe dotknięcia przyprawiały go o euforię.

Kiedy błądząc nieprzytomnie palcami po jego plecach, Maddie

uniosła biodra w niemej prośbie, poczuł, że jest u granic

wytrzymałości. Jej aksamitne ciało, jej zapach, słodki jak miód,

wszystko go rozpalało. Delikatnie, ale stanowczo rozsunął jej uda.

Kiedy poczuła jego palce, cudownie szorstkie palce, jej serce

ruszyło w obłędną galopadę. Clay pieścił ją coraz głębiej i żarliwiej,

aż doprowadził na sam szczyt. Zdusił jej krzyk ustami, przykrył ją

swoim ciałem i wszedł w nią.

Chciał ją pieścić, napawać się nią, przedłużać tę chwilę w

nieskończoność. Ale czując ją pod sobą, całą drżącą, spragnioną,

pochłaniającą go - zapomniał, czego chce i liczyło się już tylko to, co

musi się stać.

Musi wejść głębiej.

Musi stać się częścią Maddie.

I musi uwierzyć, że gdy przekroczy granicę, za którą władzę

przejmuje instynkt i kończy się racjonalne myślenie, to, co czuje do
niej, właśnie teraz, pozostanie jedyną rzeczą, która ma znaczenie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Kiedy Maddie otworzyła rano oczy, była sama - sam na sam z

miażdżącą świadomością tego, co wydarzyło się w nocy.

Przewróciła się na plecy i zauważyła mgiełkę deszczu na szybach.

Po chwili uświadomiła sobie też kilka innych rzeczy - nienaturalną

sztywność rąk i nóg, obecność kilku sińców na ciele, lekko

nabrzmiałe, wrażliwe piersi.

Zamknęła oczy.

Ta noc z Clayem była piękna. Cudowna. Niewiarygodna.

I, jak widać, nieodwołalnie się skończyła, pomyślała smętnie,

walcząc z bolesnym poczuciem straty.

A czego innego mogła się spodziewać? Przecież nic ich nie łączyło

- nawet sympatia, nie mówiąc o miłości.

Zamknęła oczy, wzdychając głęboko. Nic z tych rzeczy, żadna

miłość! Raczej banalny przypadek przespania się z wrogiem.

Walcząc z niepotrzebnym rozczarowaniem, przeklinała tę część

swojej natury, która mamiła ją słowami „miłość", „romans",
wyobrażeniem rycerza w srebrnej zbroi. Przeklinała swoją

sentymentalną duszę.

- Ale co będzie dalej? - zastanawiała się głośno, usiłując zebrać

poplątane myśli. - Co dalej?

Przecież nie powinno być dla niej żadną niespodzianką to, że Clay

dał po prostu da nogę. I nie powinno jej to zaboleć.

Ale z jakiegoś powodu bolało. Nawet bardziej niż stłuczone

kolano.

Ostatnia noc, co wielu by zdumiało, oznaczała dla niej koniec

wieloletniego celibatu. Po prostu koniec, pomyślała, wlokąc się do

plecaka, który przewróciła do góry nogami w poszukiwaniu majtek,

starych dżinsów i swetra.

Koniec. To chyba jedno z najbardziej wymownych słów. Zwięzłe.

Krótkie. Jednoznaczne.

Więc wszystko jest w najlepszym porządku.

- Naprawdę, to najlepsze wyjście. Maddie Brannigan i Clay

James razem... jako para?! - mówiła do siebie w nadziei, że jeśli
usłyszy wypowiadane słowa, przekona się, jak śmiesznie one

brzmią. - Śmiesznie? Po prostu boki zrywać!

Wymagało to zarówno silnej woli, jak i wytrzymałości fizycznej,

ale w końcu udało się jej zejść ze schodów, żeby potwierdzić to, co

przypuszczała. Nie zastała Claya nie tylko w swoim łóżku; nie było

go w ogóle w chacie. Sądziła, że jest gdzieś w pobliżu, dostatecznie

jednak daleko, żeby mogła wyciągnąć wnioski z jego nieobecności.
Żałował, że doszło między nimi do tego... do czego dojść nie

powinno. No to co, ona też żałowała. Przynajmniej trochę.

Ale to, że on żałuje, zabolało ją. Nie była na ten cios przygotowana.

- A powinnaś być - mruknęła i kulejąc, powlokła się do kuchni. -

Zawarłaś umowę - przypomniała sobie, nalewając do kubka kawy. -

To ty powiedziałaś: nie ma żadnego później.

Tylko że to później nadeszło. Właśnie teraz. Maddie łamała sobie

głowę, jak by tu stawić Clayowi czoło. To klasyczny przypadek

żenującego poranka po. Najgorsze, że muszą sobie jeszcze poradzić z

kilkoma następnymi. Zastanawiała się, jak przeżyje ten pierwszy,

kiedy usłyszała skrzypienie otwieranych drzwi.

Wiedziała, że nie będzie jej łatwo spojrzeć Clayowi w oczy, ale

okazało się to trudniejsze, niż sądziła. Jakaś część jej natury -

prawdopodobnie ten wieczny głupawy optymizm - podsycała w niej

resztkę nadziei. Nadziei, że się myli.

Nie doczekała się jednak ani uśmiechu kochanka, ani czułego

spojrzenia. Nie usłyszała z jego ust: „Ta noc była cudowna, może

sprawdzimy, czy uda nam się wyczarować następną".

Na wspomnienie jego ust, jego dłoni, jego ciała nad sobą ogarnęło

Maddie gorączkowe podniecenie, zalała ją fala tęsknoty, która ugięła

jej nogi w kolanach i zaparła dech w piersi. Poznała tę stronę natury

Claya, o której nie miała pojęcia. Czułą, zadziwiająco zmysłową,

serdeczną, aż trudno uwierzyć.

A teraz jest już po wszystkim. Spojrzenie Claya - przenikliwe,

badawcze, ostrożne - podziałało na nią jak lodowaty prysznic.

Patrzyła w oczy rzeczywistości: to nie był ochoczy kochanek, który

najchętniej poszedłby z nią znów do łóżka.

To nie był nawet przyjaciel! Patrzył na nią mężczyzna biedzący

się, jak wybrnąć z sytuacji, którą oceniał jako największy błąd

swojego życia.

- Jak się czujesz? - spytał szorstko, nadal stojąc w drzwiach,

jakby zapuścił tam korzenie. - Jak twoje kolano? A głowa? W łazience

jest aspiryna.

Tchórz! Dlaczego nie zapytasz, jak moje serce, pomyślała

rozżalona. Zapytaj o moją dumę. Ona też nie jest w najlepszym

stanie.

Weź się w garść, rozkazała sobie w myślach. Oboje jesteśmy

dorośli i nic specjalnego się nie stało.

- Z kolanem wszystko w porządku.

- A z głową? - spytał, pochodząc do niej
Nic nie mogła na to poradzić. Wzdrygnęła się mimowolnie i

odsunęła. Clay zatrzymał się, jego wielka dłoń zawisła na moment w

powietrzu, potem sięgnął po czajnik z kawą.

Spuściła głowę, ganiąc się za głupotę. Miał ochotę na kawę. Nie

wyciągnął ręki do Maddie - powodowany litością czy jakimkolwiek

innym uczuciem.

- Świetnie - odpowiedziała z wymuszonym uśmiechem.

Na szczęście nie zapytał o nic więcej, a Maddie nie próbowała

podtrzymać rozmowy o swoim samopoczuciu. Zaczęli omijać się

wzrokiem.

Zapadło ciężkie, napięte milczenie. Maddie słyszała oddech Claya,

szelest koszuli ocierającej się o jego skórę, z zewnątrz docierał do

niej szum sosen. Nagle poczuła, że długo tego nie wytrzyma. To ona
popełniła błąd. Ona wystosowała zaproszenie, zadbała nawet o to,

żeby Clay nie był w stanie jej odmówić. Dlatego teraz ona musi

wszystko naprawić, ratując choćby odrobinę szacunku do samej

siebie.

- Posłuchaj - zaczęła z fałszywą brawurą - ta noc...

- Maddie...

- Nie - przerwała mu, nie chcąc usłyszeć ani słowa, które

świadczyłoby o jego poczuciu winy. Nie zniosłaby tego. -Muszę ci to
powiedzieć, Clay. A ty musisz to usłyszeć.

Zaczerpnęła głęboko powietrza i odsunęła się od niego.

- Prawda jest taka... - przeniosła wzrok z kubka na zamgloną

dolinę za oknem - że miałam na to ochotę. Ty też. Oboje... po moim

wypadku w górach ulegliśmy przypływowi adrenaliny. Trudno się

chyba dziwić... Dowiedzieliśmy się, i to z pierwszej ręki, jak cenne

jest życie i że każda chwila może być ostatnią. I jak krucha jest istota
ludzka.

- Krucha - powtórzył z ponurą miną, ściągniętymi brwiami i

nienaturalnym spokojem w oczach. - Ludzka istota.

- Tak - ciągnęła, zbita nieco z tropu. - To była tylko chwila

zapomnienia, Clay. I obiecałam sobie niczego nie żałować, kiedy ta

chwila się skończy. Więc nie żałuję. I nie chcę, żebyś ty żałował.

Clay nie poruszył się. Na twarzy nie drgnął mu ani jeden mięsień.

Wyglądał jak niebo przed oberwaniem chmury.

- A co powinienem czuć, oczywiście, jeśli wolno się spytać?

Co on powinien czuć? Może coś do mnie, pomyślała posępnie,

wnioskując, że szansa na to jest bliska zeru. I wiedząc, że ciągle nie

są przyjaciółmi. Ostatnią noc niewiele zmieniła.

- Przede wszystkim żadnych pretensji i żadnego żalu. -Z

nieludzkim wysiłkiem Maddie starała się ukryć, ile ją kosztują te

słowa. - I żadnego poczucia winy.

- I to wszystko. Żadnego żalu. Żadnego poczucia winy. Inaczej to

sobie wyobrażała. Miał odczuć ulgę. A wyglądał jak porażony

prądem.

- Tym bardziej że... - Postanowiła spróbować jeszcze raz. - Zdaje

się... Oboje mieliśmy szczęście, że... że okazało się to przyjemnym

doświadczeniem - zasugerowała nieco zdenerwowana.

- Przyjemnym?

Wyglądał tak, jakby chciał sobie obgryźć paznokcie, wypluć je i

przyszpilić ją nimi do ściany.

- Tak - potwierdziła ostrożnie. - To... to było przyjemne. W

każdym razie dla mnie... przynajmniej sądząc z tego, co pamiętam.

- Z tego, co pamiętasz? - Widok jadowitego węża na pewno

przeraziłby ją mniej niż jego mina.

Stało się! Niespodziewana reakcja Claya tak bardzo wyprowadziła

ją z równowagi, że postąpiła jak tchórz, odwołując się do starej

wymówki: „nie wszystko dobrze pamiętam". Fatalnie! Kompletna

klęska. Ale skoro weszła już na tę drogę, nie miała zamiaru się

wycofywać.

- No więc... w końcu byłam trochę... zszokowana. Szczerze

mówiąc, śmiertelnie przerażona. I wyczerpana. Chyba właśnie

dlatego... nie zrozum mnie źle, pamiętam jak... - jąkając się, brnęła

dalej -.. .jak się kochaliśmy - dodała cicho, modląc się, żeby rumieniec

nie skompromitował jej jeszcze bardziej - ale... wiele szczegółów

zamazuje mi się w pamięci.

- Zamazuje?
Wolałaby, żeby nie powtarzał jej słów z takim obrzydzeniem,

jakby zbierało mu się na mdłości.

- Więc... no tak. Chyba niezupełnie to chciałam powiedzieć. . .To

znaczy...

- Przestań! - Uderzył kubkiem w stół. - Zrozumiałem, nie jestem

głuchy. Nie byłaś w najlepszej formie. Ta noc była drobnym
niewypałem i najlepiej będzie, jeśli oboje o niej zapomnimy. Zgadza

się?

Oniemiała, porażona jego złością, nie była w stanie wydusić z

siebie ani słowa.

- W porządku. Będzie, jak chcesz. - Rzucił jej ostatnie sondujące

spojrzenie i zniknął za drzwiami.

Zatrzymał się na ganku. Przez długą chwilę bił się z grzeszną

myślą, żeby natychmiast wrócić, wziąć tę upartą jak osioł kobietę w

ramiona i zamknąć pocałunkiem jej niewyparzoną buzię. Do diabła,

mogłaby sobie darować opowieści o poczuciu winy, żalu, o ludzkiej

istocie i przyjemnym doświadczeniu. I o tym, że nie wszystko

pamięta.

No tak, on pamięta. Pamięć mu dopisuje, daj Boże zdrowie.

A niech ją wszyscy diabli porwą. Ale czy przypadkiem nie

wściekła się o to, że rano zostawił ją samą w łóżku? Chciał leżeć
obok niej, ale doszedł do wniosku, że Maddie może potrzebować

trochę samotności, żeby wszystko przemyśleć.

Jemu też przydałoby się trochę spokoju i samotności. Parę tysięcy

kilometrów załatwiłoby sprawę, ale na razie musi zadowolić się

drewutnią. Wszystko między nimi wróciło na dawne tory. Tak jakby

tej nocy w ogóle nie było.

- Zamazały jej się szczegóły! - mamrotał, podchodząc do stosu

drewna i chwytając siekierę. - Dokładnie nie pamięta! Co za kit!

Pamięta. Nie mogła przecież kochać się z nim w ten sposób, a

potem o wszystkim zapomnieć.

Cholernie chciałby wierzyć, że Maddie pamięta.

Bo on pamiętał. Wszystko.

Każde westchnienie. Jej aksamitną skórę, żar jej ciała, smak warg.

A już szczególnie pamiętał chwilę, w której przyszło mu do głowy, że

być może oboje zmarnowali część życia na zaciekłe kłótnie, zamiast

się kochać.

Tak myślał minionej nocy. Ale okazało się, że się mylił.

Maddie Brannigan wciąż jest tą samą krnąbrną, pyskatą złośnicą,

jaką była przez całe życie. I nadal nie mają ze sobą nic wspólnego.
Nic, prócz wzajemnego pożądania, co Maddie była łaskawa przyznać.

Maddie raz po raz zerkała na mglistą mżawkę za oknem,

wypatrując Claya. Nie rozumiała jego złości. Spodziewała się, że

odczuje ulgę, jeśli ona pozwoli zerwać się mu z haczyka - i przecież

nie mogło być inaczej. Widocznie źle się do tego wzięłam, pomyślała,

słysząc trzask rozłupywanych siekierą polan.

Przycisnęła czoło do zimnej szyby. Uraziła dumę Claya, to prawda,

ale nie mogła mu powiedzieć, jak dobrze pamięta tę noc.

Najcudowniejszą noc w swoim życiu.

Każdy dotyk, każde muśnięcie warg na skórze, każdy jęk rozkoszy

wrył się w jej pamięć. Nawet gdy bzdurzyła o swojej amnezji,

umierała z tęsknoty za jego pieszczotami...

Ale było jeszcze coś więcej, dużo więcej. Nie miała przedtem

pojęcia, jak bardzo jej serce łaknęło miłości, którą - tak jej się

zdawało - widziała tej nocy w oczach Claya, czuła w każdym ruchu
jego ciała, kiedy dawał jej rozkosz. Nie wiedziała, jak rozpaczliwie jej

dusza wyrywała się do swojej drugiej połowy, która - w co tak głupio

uwierzyła - paradowała przez całe lata tuż przed jej nosem.

Głupia! Głupia! Głupia!

Miłość. Druga połowa. Śmiechu warte!

Użalając się nad swoją zranioną dumą i potłuczonym kolanem,

powlokła się do łazienki. Zerknęła w lustro, jęknęła i zaczęła
rozważać zastosowanie eutanazji - na samej sobie, oczywiście.

Jej skroń mieniła się purpurowymi sińcami, na twarzy nie

potrafiła doliczyć się zadrapań. Do tego podkrążone oczy i sterczące

włosy, jakby zostały naelektryzowane. Oparła dłonie o umywalkę,

zwiesiła głowę i zaniosła się histerycznym śmiechem.

- No dobrze. - Zdecydowała się już nie tracić ani drobiny

godności własnej. - Czy można winić faceta za to, że ucieka na samą

myśl o oglądaniu codziennie rano takiej buźki?

- Nie - odpowiedziała swojemu odbiciu w lustrze. - Nie można o

to winić żadnego faceta.

Sama też nie zamierzała się o nic obwiniać.

Mżawka siąpiła przez cały dzień, a o zachodzie słońca zmieniła się

w zwyczajną ulewę. Clay narąbał tyle drewna, jakby szykował się do

spędzenia w górach całej zimy. Ułożył szczapy w stos, a potem

majstrował przy wodociągu i pompie. Nie przepuścił też

generatorowi. Kompletnie przy tym przemókł, a nastrój udało mu

się zmienić ze złego na fatalny, przechodzący stopniowo w czarną

rozpacz.

Kiedy poddał się w końcu i wrócił do chaty, zapadł już zmrok. A

on był wkurzony. Kompletnie wykończony. I głodny.

To co zobaczył, gdy zamknął za sobą drzwi, do reszty

wyprowadziło go z równowagi.

Maddie, zwinięta w kłębek jak kociak, spała na sofie przed

rozpalonym kominkiem. Zachciało mu się wyć, bo nie miał prawa

położyć się obok niej. Nie miał też prawa obudzić jej czułym

pocałunkiem, odgarnąć z twarzy złocistych włosów i w ten prosty

sposób powiedzieć jej, jak bardzo go cieszy, że ona po prostu tu jest.

Nie do wiary! Jeszcze wczoraj z przyjemnością i bez cienia żalu

odwróciłby się plecami od tej złośliwej tygrysicy i zrobiłby wszystko,

żeby móc się już nigdy z nią nie spotkać.

Minął raptem jeden dzień.

Od kiedy o mały włos nie stracił jej na zawsze.

Od ich miłosnej nocy.

Sam już nie wiedział, co czuje. Oprócz wzbierającego w nim

gniewu. I choć miał cały dzień na przemyślenie wszystkiego, wciąż

nie rozumiał, dlaczego rano była taka...

Oczywiście, miała rację. Sprowadziła to, co między nimi zaszło, do

tego, czym naprawdę było. Do wybuchu pożądania. Do seksu.

Przecież zdarzało się, że trawiła go ciekawość, jaka Maddie byłaby w

łóżku. Więc przekonał się i powinien czuć się usatysfakcjonowany.

Tylko że nie czuł się usatysfakcjonowany. Rozdrażniony, na

pewno, a o reszcie nawet nie chciał myśleć. Ta reszta zżerała go

przez cały dzień.

Zrzucił przemoczoną kurtkę i powiesił ją na krześle. Nagle zaczęła

nękać go jakaś nieokreślona myśl. Że powinien był wiedzieć. Nie był

pewien, co, czuł tylko, że powinien był... coś. I to coś nieokreślonego,
czego nie umiał nazwać, jeszcze bardziej go rozstroiło.

Jakby zapomniał wszystko, co o Maddie do tej pory wiedział i jak

odnosili do siebie przez całe życie. Choćby to, że - z wyjątkiem tej

nocy - pasowali do siebie jak pieprz do czekoladowego kremu. Że od

urodzenia byli zaprzysiężonymi wrogami. Zanim wyciągnął ją na

skraj urwiska, Maddie była dla niego jak kamyk w bucie, drzazga pod

paznokciem, jak rzep we włosach.

Lecz wtedy coś się między nimi zmieniło.

Mógłby przysiąc, że coś się zmieniło. A jeśli nie w górach, to na

pewno tej nocy.

Albo tylko chciał tak myśleć.

Bo rano Maddie sprowadziła go na ziemię. Żadnego żalu. Żadnych

wyrzutów sumienia. Waśnie to mu powiedziała. Bez ogródek.

No i dobrze. Fantastycznie. Dla niego tej nocy po prostu nie było.

Wystarczy, żeby przekonał do tego swoje ciało.
Jasne, że nie będzie to łatwe...

- Hej - westchnęła raczej, niż powiedziała Maddie. - Nie

słyszałam, jak wchodzisz.

- Dobrze ci się spało? - spytał, tłumacząc sobie, że robi to z

czystej uprzejmości. W nosie miał to, jak się jej spało.

- Spałam chyba przez cały dzień. - Uśmiechnęła się nerwowo. -

Ale zdążyłam zrobić gulasz wołowy.

- Nie powinnaś... - Clay zreflektował się nagle, że nie musi

przesadzać z troskliwością. - Niepotrzebnie zawracałaś sobie głowę.

Wystarczyłaby mi kanapka.

- Mnie nie. Umierałam z głodu. Jeśli chcesz, zaraz podgrzeję ten

gulasz.

Jasne, o niczym innym nie marzy!
- Sam to zrobię. Ty też powinnaś coś zjeść - dodał,

przypomniawszy sobie, że mama starała się wychować go na

dżentelmena.

- Dobrze, jeśli pozwolisz mi nakryć do stołu.

- Proszę bardzo.

Maddie zerknęła podejrzliwie w jego czujnie zmrużone oczy, ale

powstrzymała się od komentarza. On też.

Milczeli w czasie całej kolacji jak dwa najeżone koty.

Słychać było tylko brzęk widelców o talerze i skrzypienie krzeseł.

- Zostaw - burknął Clay, kiedy Maddie sięgnęła po brudne

talerze. - Ja się tym zajmę.

Jakoś nie miała ochoty na sprzeczki. Wstała od stołu -rzuciwszy

mu najpierw długie, badawcze spojrzenie - wzruszyła lekko
ramionami i położyła się z powrotem przy kominku.

Ciągle kulała, i to naprawdę Clay zaniepokoiło. Pozmywał

naczynia i wrócił do Maddie z przenośną apteczką.

- Może zerknę na twoje kolano? - spytał najbardziej obojętnym

tonem, na jaki potrafił się zdobyć.

Skrzywiła się, ale ustąpiła. Problem pojawił się dopiero wtedy,

kiedy nogawka dżinsów okazała się zbyt obcisła, żeby podciągnąć ją

za kolano.

- Trochę za późno na głupie opory, nie sądzisz? Wszystko już

widziałem. - Clay z premedytacją pozwolił sobie na odruch

zniecierpliwienia. - Może jednak zdejmiesz te spodnie?

Oczy Maddie zalśniły tylko przez ułamek sekundy, i tyle samo

czasu trwała radość Claya z tego, że trafił w jej czuły punkt. Po chwili

znienawidził się za to.

Strzał okazał się celny.
- Idź do diabła, James! - wykrzyczała z furią, przełykając łzy. Na

poddasze wchodziła z dumnie podniesioną głową, powłócząc

nogami.

Zamknął oczy, zdusił w ustach przekleństwo, ale nie poszedł za

nią.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

- Dlaczego to zrobiłaś?

Maddie podniosła wzrok znad pasjansa. Siedziała na brzeżku sofy,

pochylona nad niskim stolikiem z grubo ciosanego sosnowego
drewna. Było późne wtorkowe popołudnie. Trzeci dzień ich zesłania.

Ostatnie słowa wymienili poprzedniego wieczoru, gdy Maddie

poradziła Clayowi, żeby wyniósł się do diabła i to jak najszybciej.

Noc była za długa, dzień wlókł się niemiłosiernie, lejący bez

przerwy deszcz uwięził ich w chacie. I znikąd pomocy!

Na szczęście drewniany dom, nazywany przez Jamesów chatą,

wcale nie był mały. Budując go trzydzieści lat temu, Jonathan James
myślał o rodzinie. Na dole, w jednym wielkim pokoju, mieściła się

jadalnia i kuchnia, w drugim: ogromna sypialnia. Była jeszcze

łazienka i sypialnia na poddaszu. Solidny dom, zbudowany przez

mądrego mężczyznę. Z okien i tarasu roztaczał się zachwycający

widok na górskie grzbiety i wijącą się meandrami przez dolinę rzekę

Wind River. Chata miała wszystkie zalety górskiej pustelni. Nie
zapewniała jednak prywatności.

- Mówiłeś coś? - Maddie podniosła wzrok, niedbale tasując talię

kart, którą znalazła w szufladzie kuchennej szafki.

Widziała, jak Clayowi tężeją rysy. Przez cały dzień kręcił się po

domu, majstrując przy zawiasach mebli, obluzowanych śrubach,

heblując nie domykające się drzwi. Tak naprawdę wyglądał jednak
na człowieka bijącego się z własnymi myślami.

- Dlaczego to zrobiłaś? Dlaczego uciekłaś?

Przez chwilę Maddie miała pustkę w głowie. Gdyby nie ten jego

uporczywy, świdrujący wzrok, najchętniej wzruszyłaby ramionami.

Dlaczego uciekła? Położyła królową kier na treflowego króla,

szóstkę pik na siódemkę karo, zbierając siły do szczerej odpowiedzi.

- To chyba oczywiste - mruknęła lekceważąco, udając

zainteresowanie pasjansem.

- Nie pytałbym, gdyby to było dla mnie oczywiste. Dlaczego

uciekłaś, Maddie? Czy myśl o tym, że zostaniesz tu ze mną sama, była

tak potworna, że musiałaś narażać swoje życie?

Kiedy znów nie doczekał się odpowiedzi, roześmiał się głośno.

- A wszyscy myśleli, że przekroczyłem wszelkie możliwe

granice przyzwoitości, gdy wrzuciłem cię w mokry cement. Ciekawe,

jakie będą mieli miny, kiedy dowiedzą się, że wygoniłem cię samą w

góry.

- Wcale mnie nie wygoniłeś.

Wyglądał na zdziwionego, że stanęła w jego obronie. Sama była

tym zdziwiona. Ale nie miała zamiaru niczego tłumaczyć.

- Zachowałam się głupio. I zapłaciłam za to. Jeśli ty nie powiesz

o tym Emmie i Garrettowi, o niczym się nie dowiedzą.

Zapadło ponure, denerwujące milczenie. Pasjans był dla Maddie

dobrą wymówką, żeby nie patrzeć Clayowi w oczy. Bała się, że

zobaczy w nich coś więcej niż zwykłą ciekawość.

Może prawdziwą troskę. Może nawet czułość. A przecież tak długo

przekonywała samą siebie, że Clay nie jest zdolny ani do jednego, ani

do drugiego.

Czarny walet na czerwoną królową. Czwórka trefl na piątkę kier.

Trójka...

Wielka męska dłoń przykryła kruche palce Maddie.
Serce podeszło jej do gardła i zaczęło bić dzikim, nierównym

rytmem. W mroku nocy, rozpalony namiętnością, dotykał jej całej, o

wiele bardziej zmysłowo, ale wystarczyło szorstkie ciepło jego dłoni,

żeby każdy nerw ciała Maddie zawibrował z pożądania.

Powoli doszła do siebie. Jeszcze wolniej podnosiła wzrok, żeby

spojrzeć Clayowi w oczy. Zobaczyła w nich troskę. I chyba nawet ból.

- Dlaczego? - zapytał raz jeszcze.
Dlaczego. Sama zadawała sobie to pytanie, kiedy zgubiła się w

górach. Postąpiła idiotycznie, nieodpowiedzialnie, jak ktoś niespełna

rozumu. Ale myśl o spędzeniu całego tygodnia tylko z Clayem, sam

na sam, we dnie i w nocy - szczególnie w nocy - wyzwoliła w niej tak

obłędną panikę, że rozum i inteligencja nie miały już żadnych szans.

Nie powie Clayowi jednak, do diabła, że uciekła na oślep przed

własną żądzą...

Kiedy odwróciła głowę, Clay puścił jej dłoń, zaklął ponuro i

zmierzwił sobie włosy.

- Dobra, jeśli nie chcesz powiedzieć, dlaczego uciekłaś, to

powiedz przynajmniej, dlaczego my to robimy? Dlaczego stale ze

sobą walczymy, dokuczamy sobie, prześcigamy się w złośliwościach?

- Ostatnio sama się nad tym często zastanawiam...

Długo nie był w stanie wydusić z siebie ani słowa. Więc ona też...

Niepewny, jak zachować się wobec tak niespodziewanego obrotu
rozmowy, odwołał się do jednego z ulubionych wybiegów Maddie.

Nagle zainteresowały go rozłożone na stole karty.

- Połóż czarną dziewiątkę na czerwoną dziesiątkę -

zaproponował, a po chwili zrobił to sam.

Zbita z tropu jego tupetem, Maddie milczała przez chwilę,

zastanawiając się nad odpowiednią ripostą.

- Sprawdzałeś kiedyś w słowniku, co oznacza słowo „pasjans"? -

Maddie skrzywiła się ostentacyjnie, kiedy Clay usiadł obok niej, nie

pytając o zgodę. - Pasjans to znaczy samotny.

Kiedy, nic sobie nie robiąc z jej aluzji, Clay sięgnął po następną

kartę, trzepnęła go w dłoń.

- Chcę ci tylko pomóc. - Zmrużył zaczepnie oko.
- A czy ktoś cię prosił o pomoc? - burknęła, powstrzymując

uśmiech.

- Nie słyszałaś nigdy o podwójnym pasjansie? - Zgrabnym

ruchem przesunął czerwoną siódemkę na czarną ósemkę.

Przedziwne. Nawet nie poczuła, kiedy ich świat zatrząsł się w

posadach, zakołysał, wyskoczył z orbity, a potem z powrotem na nią

wrócił. A właśnie to się stało w ciągu kilku ostatnich minut. Bez
fanfar i zbędnego hałasu.

Znowu się czubili i sprzeczali. Jak w starych dobrych czasach.

Jakby nigdy nie przestali się sprzeczać. Tylko że zniknęła gdzieś

dawna zajadłość, a pojawiło się coś bardziej życzliwego, jakiś

łagodny, niemal przyjacielski ton.

Zdawało się to niewiarygodne, ale Maddie doskonale wiedziała, że

Clay ofiarował jej gałązkę oliwną. I choć przybrała ona formę
kłującego kaktusa, niewątpliwie była propozycją pokoju.

- Możesz sobie darować wykład o podwójnym pasjansie. Znam

tę grę i kilka innych. Co byś powiedział na kanastę? Jeśli chcesz, z

przyjemnością cię ogram.

- No to rozdawaj! - Z błyskiem w oczach Clay podciągnął rękawy

koszuli. - Zaraz zobaczymy, kto kogo ogra.

- Zaczynam sobie przypominać, dlaczego cię nie lubię, Clayton.

Jesteś śmieszny, gdy zadzierasz nosa.

- A ja pamiętam, dlaczego ciebie nie lubię, Matyldo. -

Uśmiechnął się słodko. - Jesteś uprzykrzonym bachorem. Zawsze

nim byłaś. I nigdy się nie zmienisz. Poza tym zawsze zgrywasz się do

ostatniego centa.

- Gdzie mi do ciebie... - Z popisową zręcznością Maddie

potasowała talię.

- Zobaczymy. Rozdaj karty i przygotuj się na solidne lanie.

Wciąż nie była pewna, jak im się udało dokonać tej subtelnej

zmiany we wzajemnych stosunkach. Wiedziała tylko, że nie czuje już

tego obrzydliwego ściskania w dołku. Nie wierzyła, co prawda, że

kiedykolwiek upora się ze wspomnieniem nocy, którą spędziła w
ramionach Claya, i z dręczącą ją myślą, że ta noc tak mało dla niego

znaczyła. Nie miała jednak wyjścia - musiała z tego jakoś wybrnąć, a

Clay proponował rozejm.

Około północy żar w kominku dopalał się niebieskimi i żółtymi

płomyczkami. Clay przegrał dwa dolary i siedemdziesiąt sześć

centów. Maddie schowała skrzętnie pieniądze, a potem oboje

siedzieli rozleniwieni na przeciwległych krańcach sofy, uśmiechając
się do swoich wspomnień.

Godzinę wcześniej zaczęli sobie przypominać szkolne lata.

- Jednego numeru nie zapomnę ci nigdy. Pamiętasz tę

wiadomość, którą podałeś przez szkolny megafon? Myślałam, że

umrę ze wstydu. „Uwaga, uczniowie! - złożyła dłonie w tubę - ktoś

ukradł Maddie Brannigan duże pudło chusteczek higienicznych.

Sprawcę uprzejmie prosimy o natychmiastowy zwrot, żeby ta

biedulka mogła włożyć swoje cycuszki do biustonosza.

- Robiłem, co mogłem - powiedział z dumą. - Poza tym, mogłaś

się tego po mnie spodziewać.

- O, tak... - Usta Maddie rozkwitły w błogim uśmiechu. - Zdaje

się, że tydzień wcześniej dałam ci zdrowo popalić.

- Zdrowo? - Ściągnął groźnie brwi. - Zdrowo?!

- Ale wyglądałeś! - Maddie zgięła się wpół, pękając ze śmiechu.

Przypomniał sobie, jak zaprosiła go do swojego domu na

wypróbowanie wanny do hydromasażu. Z zamkniętymi oczami, w

coraz bardziej błogim nastroju, pławił się w ciepłej kąpieli z

bąbelkami, a ona cichutko wyszła z wody i wrzuciła do środka duże

opakowanie fioletowej farby.

- Przez miesiąc paradowałem jak idiota, fioletowy od stóp do

głów.

- To było piękne. Żeby oglądać twoje cierpienia, warto było

przez miesiąc znosić gderanie mamy i taty.

- Jeżeli dobrze pamiętam, nie puścili cię wtedy na szkolną

dyskotekę.

- Nie byłam z nikim umówiona. - Wzruszyła ramionami. - W

przeciwieństwie do ciebie. Ty, draniu, kręciłeś wtedy z Amy Coogen,
Candy Jones i... zaraz, jak jej...

- Rachael Gordon.

- Jasne. To była Rachael. Wielkie serce. Wielkie piersi. I wielka

puszczalska. Co się z nią dzieje?

- Podobno wyszła za ginekologa z Landers i jakiś rok temu

urodziła piąte dziecko.

- Większość przyjaciół z naszej paczki już dawno założyła

rodziny. Niektórzy po raz drugi.

- Tak. - Clay zamyślił się nagle, wstał i dorzucił kilka szczap do

gasnącego kominka. - Dlaczego nie wyszłaś za mąż, Maddie? - spytał,

lekko trącając jej stopę. - Tylko nie mów mi, że nikt nie był tobą

zainteresowany. Wiem coś o tym.

- Ten właściwy nie zapukał jeszcze do moich drzwi -

odpowiedziała, wzruszając ramionami, zakłopotana pytaniem, ale

szczęśliwa, że Clay je zadał.

- A jaki ma być ten właściwy?

Musiała uciec się do wykrętu, bo wszystko, co jej przychodziło do

głowy, składało się na portret Claya.

- Sądzę, że kiedy się pojawi, rozpoznam go.

- Daj spokój, stać cię na coś więcej. No, powiedz... Co musi zrobić

facet, żeby zdobyć serce złośnicy Brannigan?

- No dobrze, bananowy chłopcze...
- Dla ciebie: bananowy mężczyzno - przerwał jej z uśmiechem,

którego Maddie nie potrafiła nie odwzajemnić.

- Dobrze, więc zacznę od tego, bananowy mężczyzno, że ten

ktoś nie może mnie nazywać złośnicą Brannigan.

- A na czym skończysz?

- Nie bądź taki ciekawski.
- Odpowiedz. Co jest dla ciebie najważniejsze u faceta?

Pieniądze? Władza? Brak łysych w rodzinie?

- W przeciwieństwie do kilku pań, które znam, ale oszczędzę ci

ich imion... pieniądze, władza i wygląd zewnętrzny nie mają dla mnie

znaczenia.

- A niebo nie jest niebieskie.
- Możesz sobie kpić. Dla mnie ważna jest uczciwość. Lojalność.

Mój ukochany musi być kimś, komu mogłabym ufać i na kim

mogłabym polegać.

- Harcerzem? A może psem myśliwskim?

- Przyzwoitym człowiekiem. I musi mnie kochać. Szanować,

traktować mnie jak wolną osobę i pozwalać mi nią być. W każdym

związku muszę pozostać sobą, czuć się swobodna.

- A co musiałby zrobić facet, żebyś kompletnie oszalała na jego

punkcie? Zasypywać się różami? Diamentami?

- Róże mnie nie fascynują. Może gdyby facet przyniósł mi

wiązankę polnych kwiatów, które sam zebrał, to zdobyłby kilka

punktów. Diamenty? - Pokręciła głową. - Wolę brąz albo miedź,

czasami trochę złota, ale tylko do ceramiki. A ty? - spytała,

przerażona swoją gadatliwością. - Kilka razy byłeś bliski ożenku,

oczywiście zawsze z inną kandydatką. Veronica jest ostatnim
przykładem. Ale za każdym razem coś cię powstrzymywało. Więc co

takiego może w końcu zaciągnąć Claya Jamesa przed ołtarz?

- Pieniądze, władza i brak łysych kobiet w rodzinie -

odpowiedział bez wahania.

- Pytam poważnie. Ja byłam szczera. Raczysz odwzajemnić mi tę

grzeczność?

- Dobrze. Po pierwsze: musi być miła. Żadna sekutnica.
Powinna być... troskliwa... uprzejma... oddana. Musi mnie przyjąć

takim, jaki jestem. Ciężko pracuję, ostro gram i bawię się też na

całego. Chciałbym, żeby to szanowała. Nie zaszkodzi, jeśli będzie

umiała dobrze gotować.

Wyliczył wszystko, podejrzewała Maddie, czego jej brakowało.

- Więc co się stało z Veronika? Zdaje się, że dokładnie pasuje do

tego obrazka.

- Wiesz... - Clay splótł palce - .. .nie jestem do końca pewny.

Myślałem, że to właśnie ona. Tylko... Sam nie wiem. Coś mi w niej nie

pasowało.

Tak jak oni pasowali do siebie tej nocy dwa dni temu?

Maddie zwalczała to wspomnienie przez cały dzień. Nie

dopuszczała go do siebie przez cały wieczór. Ale wróciło. Gorące.

Zmysłowe. Nieznośnie żywe.

Musi być silna. Jeśli nie potrafi wymazać faktów z pamięci, nigdy

sobie z nimi nie poradzi. Tamta noc niczego między nimi nie

zmieniła. I nigdy się nie powtórzy.

A ten niespodziewany, chwiejny rozejm jest niczym innym jak

tymczasowym zawieszeniem broni. Po powrocie do Jackson
wszystko wróci do normy.

To tylko następny etap gry, doszła do wniosku, gdy oboje

pogrążyli się w milczeniu, a trzaski drewna w kominku zastąpiły

rozmowę. Najpierw zrobili, co mogli, żeby zignorować tę noc, potem

próbowali ignorować się wzajemnie, w końcu, udając na całego, że

nic się między nimi nie wydarzyło, zaczęli bajdurzyć o dawnych

czasach.

Przynajmniej tak się jej zdawało, dopóki Clay nie otworzył ust.
- Czy jest możliwość, że zaszłaś w ciążę, Maddie?

Serce zamarło jej w piersi, potem zaczęło łomotać jak oszalałe. Nie

wiedziała, ile minęło czasu, zanim zmusiła je do posłuszeństwa.

- Oczywiście, że nie.

W każdym razie była tego prawie pewna. Nie stosowała pigułek

ani innych środków antykoncepcyjnych, bo nie istniała taka

potrzeba. Zawsze jednak pamiętała, w którym jest momencie cyklu,
a ta noc przypadła na bezpieczny okres.

- Nie byłem przygotowany na to, co się stało, ale chcę, żebyś

wiedziała, że nie musisz się martwić. Na ogół bywam ostrożny. I

jestem zdrowy.

- Wcale się nie martwiłam.

A prawda była taka, że Maddie w ogóle się nie zastanawiała się

nad konsekwencjami ich... przygody. Nie znosiła Claya, ale nigdy nie

wątpiła w jego prawość. I przez myśl by jej nie przeszło, że mógłby ją

wystawić na jakiekolwiek ryzyko.

- Ty też nie musisz się martwić.

Jego szczere „wcale się nie martwiłem" naprawdę ją ucieszyły.

Zaryzykowała i zerknęła na Claya - akurat w momencie, kiedy

spojrzał na nią. Uśmiechnął się zachęcająco.

Szybko odwróciła wzrok. Przyciągnęła poduszkę do piersi.

Mogłaby znowu zatracić się w tym uśmiechu i w tych oczach.

Zatracić się w marzeniu, że znowu się z nim kocha. W ckliwych

rozmyślaniach, jakie piękne mogliby mieć dziecko. Dziecko, którego

pragnęła.

Ale przecież nie może sobie pozwolić na takie myśli, jeśli chce

uratować tę tak kruchą przyjaźń, którą z takim trudem odbudowali.

Tym razem, gdy instynkt krzyknął „uciekaj", Maddie była czujna.

Kiedy Clay położył jej dłoń na ramieniu, zerwała się z sofy jak

oparzona.

- Zrobiło się późno - powiedziała, obciągając sweter. -Jestem

zmęczona. Do jutra.

Clay skrzywił się. Doskonale ją zrozumiał. Kiedy ich oczy spotkały

się na ułamek sekundy, Maddie poczuła, jak między nimi coś
zaiskrzyło. Rozpaliła w Clayu ogień i zostawiła go, żeby sam się z nim

zmagał.

Dziwna kobieta! Ale przecież zawsze to wiedział. Dziwna, uparta,

bezczelna i... pociągająca jak grzech śmiertelny.

Ale Maddie nie jest dla niego. O, nie! Nic go nie obchodzi, jak

bardzo wzburzyła w nim krew. Co z tego, że z żadną inną kobietą nie

przeżył takiej nocy?

Na seksie nie można budować żadnego związku. Stałość.

Odpowiedzialność. Panowanie nad sobą. To są podstawy trwałej

więzi.

Ta szalona kobieta stanowczo nie jest dla niego.

Ale przecież zawsze to wiedział.

Nie wiedział jednak... nigdy by nie przypuszczał... że z jej powodu

będzie siedzieć tu o trzeciej nad ranem i dręczyć się, wymyślając sto

różnych powodów, dla których nie wszedł jeszcze po tych schodach i

nie położył się obok niej na wielkim małżeńskim łożu.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Rankiem piątego dnia deszcz ciągle padał. Chatka robiła się coraz

ciaśniejsza dla Maddie i Claya. Noce stawały się coraz dłuższe. Oboje

walczyli z coraz większą frustracją, której źródłem był w równej
mierze przymusowy areszt domowy, jak i napięcie seksualne

wzbierające w nich niczym fala powodziowa, która niebezpiecznie

osłabiła tamę na rzece.

Wiedzieli z całą pewnością, że nie będzie drugiego aktu. Żadnych

miłosnych scen.

Oboje więc wkładali wiele trudu w ograniczanie swoich

wzajemnych kontaktów do minimum. Plan był prosty: przeczekać,
nie walczyć ze sobą, a potem pokazać Garrettowi, gdzie raki zimują, i

wrócić - każde osobno - do normalnego życia.

Dla zabicia czasu czytali książki i rozgrywali nie kończące się

partie kanasty, warcabów i monopolu. Ale i te niewinne z pozoru

zajęcia prowokowały wiele napięć. Przypadkowe muśnięcia palcami

przy wymianie kostki' do monopolu przyspieszały ich puls do
kosmicznych prędkości. Sprzeczki o źle rzuconą kartę wyzwalały

zmysłową szamotaninę, która zaczynała się od się uśmieszków i

chichotów, a kończyła na tęsknych spojrzeniach i gotującej się w ich

żyłach burzy namiętności.

Najtrudniej sobie radzili z przypadkowymi spotkaniami po

wyjściu spod prysznica. Zapach szamponu Maddie obezwładniał
Claya. Kiedy szedł na bosaka w samych tylko wytartych dżinsach, z

mokrymi włosami i kropelkami wody na skórze, pachnący kremem

do golenia i pastą do zębów, Maddie oblewała się rumieńcem i

dostawała gęsiej skórki.

Ostatecznie jednak cały ich plan zachowania wstrzemięźliwości

zniweczyło zwykłe zmywanie naczyń po śniadaniu.

W ciasnej, wydzielonej z jadalni kuchence zawsze ocierali się o

siebie, biodrami o uda, ramionami o piersi, co nieuchronnie

przywoływało wspomnienia ich miłosnej nocy. Prawdziwą burzę

spowodował czysty przypadek.

- Zachlapałaś mi całą koszulę! - Clay, z kolorową ścierką w

wielkich opalonych dłoniach, odskoczył od zlewozmywaka.

- Przepraszam - mruknęła Maddie przez ramię, nie odrywając

się od zmywania.

- Zrobiłaś to celowo.

- Ojejku, jacy jesteśmy dzisiaj drażliwi!

- Zrobiłaś to celowo - powtórzył Clay obrażonym tonem małego

chłopca, któremu pękł balon.

- Wcale nie - upierała się Maddie, sama już trochę rozdrażniona.

- I powiedziałam: przepraszam. - Nabrała w dłonie wody z pianą i

chlusnęła nią prosto w pierś Claya. - A za to nie przepraszam. Teraz

masz prawo się wściekać.

- Nie wściekam się. - Oczy Claya niebezpiecznie pociemniały,

przecisnął się do zlewu, nabrał wody i chlapnął na koszulkę Maddie.

- Zapłacisz mi za to, James - syknęła.

- Tak? - Patrzył na nią zadziornie i trochę kpiąco. -A jak...

Odwróciła się i wodą ze szklanki chlusnęła mu prosto w twarz.

- To był zły pomysł...

Gorzej niż zły, pomyślał Clay, gdy spojrzał najpierw na jej

uśmiechniętą twarz, a potem zrobił błąd, przenosząc wzrok niżej.
Zmoczona bawełna przykleiła się do ciała Mad-die i stała się całkiem

przezroczysta.

Dokładnie widział koronki biustonosza, pełne piersi i naprężone

sutki. Podniecony nieludzko, zmierzył się z drwiącym wzrokiem

Maddie, przygotowując odwet.

- Możemy załatwić to albo polubownie, albo użyć broni

cięższego kalibru.

- Wybieram, oczywiście, to drugie rozwiązanie.

Clay zacisnął zęby i zdusił w sobie jęk, gdy zdradziecka część jego

anatomii poderwała się do boju, żeby spełnić jej prośbę.

Maddie przemknęła pod jego ramieniem i rzuciła się do ucieczki,

gdy tylko wyciągnął po nią swoje łapska. Była szybka. Ale on był

szybszy. Chwycił garść jej włosów, drugą rękę owinął wokół talii i

obrócił uciekinierkę na pięcie.

Moment później, zanim Maddie zdążyła zaprotestować, siedziała

na krawędzi zlewu.

- Nie rób tego! - krzyknęła, czytając w myślach Claya.

- Zrobię. I to z wielką przyjemnością - Uniósł ją w górę i wsadził

do pełnego wody zlewu.

Sapiąc i parskając, udało jej się zachlapać nie tylko całą podłogę,

ale i Claya, aż w końcu wygramoliła się ze zlewu.

Clay instynktownie podskoczył, żeby ją przytrzymać. Maddie z

impetem wylądowała prosto na jego piersi, rękoma uczepiła się szyi,

nogami oplatając biodra.

Zatoczył się do tyłu, wpadł na krzesło i z łomotem usiadł.

Wysuszone sosnowe drewno zatrzeszczało, ugięło się, wreszcie

pękło, nie wytrzymując wagi obojga. Spadli z hukiem na podłogę.

- Maddie, ty jesteś... jesteś... - dukał, kiedy ona trzęsła się ze

śmiechu - ... zarazą.

Nagle podniosła się i siadła na nim okrakiem. Uśmiechnięta, z

dziko rozczochraną szopą włosów, kusiła go jak diabli - swoim

tryumfalnym spojrzeniem, mokrą bluzką, prowokująco twardymi

sutkami.

Kiedy Clay objął dłońmi jej talię, uśmiech zamarł Maddie na

ustach. A w jej błyszczących czarnych oczach zobaczył, że wcale nie

myśli o zemście. Dojrzał pragnienie, dziki głód, i tylko trzęsienie

ziemi albo inna katastrofa odwiodłaby go od zaspokojenia tego

głodu.

- Chodź... - zażądał ochrypłym szeptem.

- Robimy błąd - zdążyła wyszeptać Maddie, nim pogrążyła się w

długim, namiętnym pocałunku.

- Ogromny - mruknął Clay, przewracając ją na plecy. - Tym

razem ja go popełniam... więc jest remis.

Z urywanym westchnieniem poddała się jego ustom, które torując

szlak pocałunkami, zmierzały pospiesznie do napiętego sutka.

Krzyknęła i chwyciła go za włosy.

- A kto trzyma... o Boże, zrób to jeszcze raz... kto trzyma zapis?

- Ty! - Zerwał z niej bluzkę. - Ty - powtórzył niecierpliwym

warknięciem, rozpinając ukrytą między miseczkami zapinkę
biustonosza. - Oboje dobrze o tym wiemy.

Tym razem zapamięta, przysiągł sobie Clay. Zapamięta każdą

chwilę, każdą jego pieszczotę.

Kiedy kochali się po raz pierwszy, był delikatny. A ona była słodka

jak miód.

Teraz nie było w nim delikatności.

A w niej nie było słodyczy.
Była tylko nagła, niepohamowana, do białości rozgrzana żądza.

- Precz... - Zawzięcie walczyła z guzikami jego koszuli. - Zdejmij

to. Chcę cię dotykać.

Uklęknął nad nią. Do diabła z guzikami. Rozerwał koszulę. Maddie

uczepiła się jego ud i gwałtownie usiadła. Jęknął, kiedy okrążyła

językiem jego sutek. Niecierpliwe ręce zaczęły manipulować przy
pasku spodni.

Kiedy poczuł obejmujące go dłonie, odruchowo napiął mięśnie

brzucha i zamknął oczy. Nigdy nie był świadkiem tornado, nigdy nie

doświadczył też huraganu. Teraz wiedział, jak to jest.

Ręce Maddie były wszędzie. Paznokcie wbijały się w jego plecy,

ześlizgiwały na biodra, pozostawiając czerwone smugi, obejmowały
go w pasie, pieściły, przyciskały do jej ust.

Jęknął, wyszeptał jej imię, potem jeszcze raz, gdy odciągnął ją od

siebie i ułożył na plecach. Drżącymi rękami przycisnął jej ramiona do

podłogi.

Maddie prężyła się w jego mocnym uścisku, kipiąc

niewyczerpaną, więzioną długo energią. Jej oczy lśniły gorączką,

włosy otaczały splątaną jedwabistą aureolą jej piękną, poznaczoną
siniakami i zadrapaniami twarz. Piersi, pełne i białe, unosiły się i

opadały wraz z każdym spazmatycznym oddechem.

Uwolnił jej ręce. Wygięła ciało w łuk, daremnie pragnąc jego

dotyku. Clay powoli podniósł się i klęknął nad nią.

Maddie wiedziała dokładnie, czego chce. Nie odrywając od Claya

oczu, stanęła nad nim. Zaplątując ręce w jego włosy, odchyliła mu

głowę do tyłu i pochyliła się. Kuszącym muśnięciem przesunęła

czubek piersi przez jego wygłodniałe usta.

Zamknęła oczy. Mógł sycić się jej smakiem. A w tej chwili niczego

innego nie pragnął. Jęczała cichutko, żałośnie, aż ogień, który Clay

wzniecił, wybuchł gwałtownym pożarem.

Bez słowa, jakby czytali w swoich myślach, zerwali z siebie

krępujące ubranie. Clay położył się na podłodze i przygarnął Maddie

z ciężkim westchnieniem ulgi. Sycił się aksamitem jej skóry, kobiecą

linią bioder, głodem malującym się w jej oczach.

Objęła go zachłannymi dłońmi, pochłonęła go i ruszyli w galop,

dziki i prymitywny, tak jak to zaplanowała natura.

Maddie była piękna. Namiętna i szalona. Znieruchomiała na

moment, kiedy przywiodła Claya do tego punktu, w którym życie

zatrzymuje się, eksploduje i zamyka w olśniewającym ułamku

sekundy, a potem pognali dalej, dwoje całkiem różnych ludzi w
cudownym zespoleniu, zapominając o wszystkim, co nie było ich

jednym rozpalonym ciałem.

Całkiem wyczerpany i nasycony, Clay leżał na wznak na twardej

drewnianej podłodze. Był półżywy - a jednak nigdy dotąd nie

odczuwał tak intensywnie smaku życia.

Oddychał. To dobry znak. Powoli wracało myślenie. Jeszcze

wolniej, jakby brnął przez porywisty wiatr, wracała pamięć.

Ta szalona kobieta uwiodła go. Tak, zaczęło się zupełnie

niewinnie. Pamiętał każdy krok, który miał go zaprowadzić do jej

łóżka. Ale to on miał stawiać warunki. To on powinien trzymać cugle.

Nie z potrzeby dominacji. Po prostu chciał uniknąć unicestwienia.

A właśnie do tego Maddie go doprowadziła. Nie wiadomo kiedy z

uwodziciela zmienił się w bezwolnego kretyna. Niespecjalnie mu się
to podobało. W każdym razie nienawidził się za to, że stracił

kontrolę nad sobą. Bo reszta - dobry Boże... - reszta była

niewiarygodna.

Usłyszał, jak Maddie wierci się obok niego. W pierwszym odruchu

chciał przygarnąć ją do siebie, ale zanim wyciągnął rękę, ona wstała,

chwyciła swoje rzeczy i uciekła pospiesznie do łazienki.

Aż tyle czułości w chwilę po tym, co razem przeżyli? pomyślał.

Co, u diabła, z nią się dzieje? Zmarszczył z wysiłku czoło,

wsłuchując się w szum prysznica. Dlaczego znowu do tego doszło?

Dlaczego jej na to pozwolił?

Poczuł, że wstępują w niego nowe siły. Wstał, włożył dżinsy i

koszulę bez guzików. Zerknął ponuro na zamknięte drzwi łazienki i

poszedł nalać sobie kawy.

Dlaczego Maddie znienacka wpadła w tak paskudny nastrój?

Z tych samych powodów, co za pierwszym razem. Historia się

powtarza. Więc nie popełni po raz drugi tego samego błędu. Nie ma

zamiaru się łudzić, że w tym, co przeżyli, było coś więcej niż seks.

Tylko że każdy rozsądny facet dziękowałby losowi za to, że

kobieta, z którą chętnie idzie do łóżka, nie oczekuje od niego niczego

więcej poza szybkim, gwałtownym zbliżeniem. Rozsądny facet

dziękowałby niebiosom, że nie jest na stałe związany z taką szaloną
istotą.

- Cholera! - Clay schował twarz w dłoniach, przeklinając się za

to, że nie jest rozsądnym facetem.

To się nazywa ironia losu! Potrzeba było uciekającej w góry

kobiety, gwałtownej burzy i kilku innych tarapatów, żeby sam

doszedł do tego, o czym jego bracia od dawną wiedzieli.

Kochał Maddie Brannigan! Był zakochany! Niech to szlag... Bez

wzajemności, więc na pewno jej tego nie powie. Może stracił rozum,

ale nie dumę.

Wpatrywał się smętnie w widok za oknem. Z radością spotkałby

głupca większego od siebie, jeśli taki w ogóle istnieje. Mogliby się

pośmiać z siebie nawzajem.

Kiedy kilka minut później Maddie wyłoniła się z łazienki, Clay nie

potrafił pozbyć się wrażenia, że popędziła tam, żeby zmyć z ciała

wszystkie ślady jego pocałunków.

Przeszył go lodowaty dreszcz.

Podejdź do tego jak mężczyzna, James, nakazał sobie, i od razu

przystąpił do dzieła.

- No i bum - zagaił, siląc się na swój firmowy uśmieszek. Tylko

taka forma usprawiedliwienia chwili słabości przeszła mu przez

gardło. Tylko na to umiał się zdobyć, bo tak naprawdę chciał porwać
Maddie w ramiona i zacząć od nowa to, co właśnie skończyli.

- O, tak. Wielkie bum - odpowiedziała zmieszana, unikając jego

wzroku.

- Wypadki się zdarzają. Ale ten ostatni nie powtórzy się nigdy

więcej.

- Słusznie - zgodziła się zdławionym głosem. - Nigdy więcej!

Wpatrywał się w nią jak ostatni idiota, szukając jednego choćby

znaku, który świadczyłby o tym, że nie jest tak przygnębiona, na jaką

wyglądała. Nie dostrzegł niczego, więc postanowił przełknąć gorzką

pigułkę i uznać ten rozdział życia za zamknięty.

- Zmieniła się pogoda. - Clay przerwał grobowe milczenie,

zmuszając się do uśmiechu. - Kiedy byliśmy... zajęci, wyszło słońce.

Usłyszę „hip, hip, hura", siostro?

Jej mało entuzjastyczne „hip, hip, hura" wyrażało raczej ulgę niż

radość.

Boże, jak mogła do tego dopuścić... Znowu!

- Bum! Ty żałosna kretynko... - parsknęła, naprawdę bardzo

starając się znienawidzić Claya.

Niech go cholera! Do diabła z nim, do diabła, do diabła! Wypadki

się zdarzają... Uznał to, co między nimi zaszło, za wypadek. Więc

nigdy się nie dowie, że ona traktuje to inaczej. I nigdy nie usłyszy, jak

bardzo ją zranił.

Dość długo trwało, nim zorientowała się, w czym rzecz, ale nie da

Clayowi następnej szansy. Koniec upokorzeń! Koniec z głupstwami.

Dość użalania się nad sobą!

Kiedy zaczęła wspinaczkę po schodach na poddasze, zdała sobie

sprawę, że ich igraszki na podłodze podrażniły jej stłuczone kolano.

Zmagając się z tępym bólem, zwolniła tempo i kulejąc, powlokła się

na górę. Nie wytknie nosa na zewnątrz, dopóki Clay jest na

horyzoncie.

Na poddaszu było mało mebli, ale, na szczęście, stały cztery półki

pełne książek. Zadowolona, ale bez większego entuzjazmu, zaczęła je

przeglądać. Nie wiadomo dlaczego ciągle wracała do starego tomu w

twardej oprawie, poświęconego bandzie Jamesów.

- Sami przestępcy, co do jednego - wyrwało jej się, kiedy

pomyślała, że tamci Jamesowie kradli tylko pieniądze. Ich

potomkowie kradną serca, a potem beztrosko wyrzucają je na

śmietnik.

- Stajesz się żałosna, Brannigan. - Z tymi słowami i z wybraną

książką rzuciła się na łóżko.

Mimo że książka była ciekawa, Maddie nie potrafiła się skupić na

jej lekturze. Trzy razy przeczytała pierwszą stronę, odłożyła tomik

na kołdrę i jeszcze raz przeklęła się za to, że jest sentymentalną

idiotką.

Przesunęła dłońmi po twarzy i natrafiła na posiniaczoną,

zadrapaną skroń. Cała ta historia, pomyślała bliska płaczu, jest

nieprzerwaną serią kolosalnych głupstw. A największą głupotą,
przyznała w końcu, wcale nie było narażenie się na śmierć i

odebranie zasłużonej nagrody w postaci ran, zadrapań i sińców.

Największym błędem było zakochanie się w Clayu Jamesie.

Tak, naprawdę to zrobiła! Zakochała się we wrogu, a szansa na to,

że on kiedykolwiek odwzajemni jej miłość, jest nie większa niż

oberwanie się chmury nad Saharą.

Obróciła się na bok i powstrzymując łzy, patrzyła bezmyślnie na

leżącą obok książkę. Dotknęła okładki, otworzyła ją, a kiedy

bezwiednie przerzucała strony, ze środka wypadł klucz. Podniosła

go i przyjrzała mu się pod światło. Chwyciła książkę i odkryła, że w

środkowych stronach wycięty jest otwór dokładnie pasujący do

klucza.

Ciekawość natychmiast rozwiała jej ponury nastrój. Dlaczego ktoś

schował klucz w książce?

Przypomniała sobie historię, którą opowiedziała jej Emma, i

poczuła przyjemny dreszczyk podniecenia.

Kilka minut później wyszła z domu. Słońce stało wysoko. Na tle

błękitnego nieba czerniały poszarpane górskie grzbiety i bieliły się

postrzępione chmurki.

Z kluczem w kieszeni i postanowieniem, że zajmie się wreszcie

czymś innym niż własne głupie, żałosne serce, ruszyła w stronę
rzeki.

Miłość, myślał Clay, który od ponad godziny błądził po dolinie, jest

dobra dla głupców. A to wyjaśnia, dlaczego wpadł po same uszy.

Wracając do chaty, doszedł do następnego wniosku. Miłość nie

odwzajemniona przeznaczona jest dla przegranych. A ponieważ on

nigdy nie grał, żeby przegrać, pozostawało mu tylko jedno: jeżeli

potrafił zakochać się w Maddie Brannigan, to może się też odkochać.

Im prędzej, tym lepiej. Zapomni o niej od zaraz. Kiedy jednak

zobaczył z daleka, jak Maddie schodzi, kulejąc, po schodkach ganku,

poczuł bolesny ucisk w dołku, pogodził się z myślą, że odkochanie

się i uporanie ze stratą nie będzie tak proste, jak by sobie tego

życzył.

Stał na skraju lasu, patrzył na Maddie z zapartym tchem, i

zastanawiał się, na jaki głupi pomysł wpadła tym razem.

Skierowała się prosto ku rzece. Clay podrapał się w głowę,

zmarszczył brwi i ruszył chyłkiem za nią- wcale nie dlatego, że nie

potrafił się bez niej obejść. Gdyby tylko chciał... Swobodnie mógłby

patrzeć, jak Maddie odchodzi, i wcale nie zachwycać się słońcem

lśniącym w jej wspaniałych włosach. I nie wzruszać się, widząc te jej
komiczne kroczki, kiedy kulejąc, starała się oszczędzać potłuczone

kolano.

Powtarzał sobie, że w każdej chwili może obrócić się na pięcie i

pójść sobie, gdzie dusza zapragnie. I że jedynym powodem, dla

którego za nią idzie, jest ciekawość.

Maddie doszła do rzeki i wybrała krętą ścieżkę wiodącą na

północ. Clay nie musiał już się z takim trudem przekonywać -
naprawdę był ciekawy, a jeszcze bardziej zaniepokojony. Ta kobieta

kusi los, dokądkolwiek się ruszy, a on nie ma najmniejszej ochoty na

następną akcję ratowniczą.

Dosyć tego! Pobiegł za nią.

- Maddie!

Stanęła jak wryta. Odwróciła się. Z szeroko otwartymi oczami i

ręką przyciśniętą do piersi. Rozpoznała go i odetchnęła z ulgą.

- Przestraszyłeś mnie tym wrzaskiem.
- Co ty, do diabła, znowu wymyśliłaś? - spytał szorstko.

- Poszukiwanie skarbów.

Skrzywił się, a gdy w końcu coś mu zaświtało w głowie, prychnął

lekceważąco.

- Wpadło ci do ręki coś, co ma związek ze złotem braci

Jamesów, tak?

- Tak - odpowiedziała, ruszając przed siebie. - Odkryłam coś

związanego z tym złotem.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Nie potrafiła się opanować. Nie potrafiła stać obok Claya, patrzeć

w te jego błękitne oczy, być tak blisko i nie umierać z pragnienia,

żeby go dotknąć.

Nie potrafiła nie cierpieć, ale gotowa była stanąć na głowie, żeby

Clay jej cierpienia nie zauważył...

- Emma opowiedziała mi historię skarbu Jamesów.

Nie zdziwiła się, gdy Clay ruszył za nią. Wolałaby jednak, żeby jej

serce biło normalnym rytmem.

- A co ci dokładnie opowiedziała?

- Powtórzyć ci wszystko, czy streścić jej opowieść?
- Opowiedz wszystko. Zobaczymy, jak ta historia obrasta

legendą.

- Według Emmy, która z kolei dowiedziała się o tym od

Garretta, wasi przodkowie, Frank i Jesse Jamesowie, ukryli się w tej

dolinie po obrabowaniu w Arkansas pociągu z wielkim transportem

złota. Zatrzymali się właśnie tutaj, nad Wind River, ale kilka miesięcy
później, kiedy myśleli, że już nic im nie grozi, dopadł ich pościg.

Rzucili się zaskoczeni do ucieczki, zostawiając łupy. Zgadza się?

- Przynajmniej tak głosi legenda.

- Nie wierzysz w tę historię?

- Jako dziecko wierzyłem w każde słowo. Tata często opowiadał

nam o złocie Jamesów i zachęcał nas do zgadywania, gdzie ono może
być ukryte. Podejrzewam, że chodziło mu głównie o to, żeby pozbyć

się nas z domu i spędzić spokojnie trochę czasu z mamą. A jego

opowieści działały na wyobraźnię. - Clay uśmiechnął się do swoich

wspomnień.

- Godzinami przeczesywaliśmy dolinę, zbocza gór i brzegi

rzeki...

- Ale niczego nie znaleźliście - przerwała mu Maddie,

przypominając sobie, jak wyglądał jako kilkunastoletni chłopiec -

wysoki, chudy jak tyka, z bezczelnym uśmiechem na ustach.

- Nie można znaleźć czegoś, czego nie ma.

- A ta złota moneta, którą wygrzebała z rzeki Emma? Clay już

prawie o tym zapomniał. I choć włożył opowieść o skrzyni pełnej

złota między bajki, to musiał przyznać, że znalezienie starej monety

właśnie tutaj, w zakolu rzeki, do którego się zbliżali, było bardzo

dziwnym przypadkiem.

- Wielu osadników przekraczało tutaj rzekę. - Clay wybrał

rozsądniejszą wersję. - Mnóstwo różnych drobiazgów mogło im

powypadać z kieszeni.

- Na przykład kolba starej strzelby czy jakiś przeżarty rdzą

zawias, który mógł pochodzić z okucia skrzyni? - Maddie miała na

myśli „skarby", które Clay i jego bracia znaleźli w dzieciństwie i

które krzepiły w nich nadzieję.

- Na przykład - odpowiedział beznamiętnie, gasząc jej zapał.

- Chcesz powiedzieć, że Clay James w wieku chłopięcym był

marzycielem, a jako mężczyzna stał się sceptykiem?

Wzruszył ramionami. Skoro łudził się nadzieją, że Maddie darzy

go równie głębokim uczuciem, jak on ją - niewątpliwie był

marzycielem. Ale ona dała mu dostatecznie dużo powodów, żeby

zostać sceptykiem.

- Mężczyzna zwykle jest realistą - odpowiedział w końcu. -

Ukryte skarby, baśnie o smokach i syrenach były częścią mego

dzieciństwa, które odeszło w przeszłość - rzekł z wyniosłym

uśmiechem, którym chciał przekonać i Maddie, i siebie, że nie zależy

mu ani na złocie, ani na niej.

- Mam nadzieję, że nigdy nie stanę się taką cyniczką jak ty. A co

powiesz o łusce? - Maddie nie zamierzała się poddawać. - Tej, w

której była schowana tajemnicza notatka?

Ta łuska rzeczywiście była zagadkowa. Emma zwróciła uwagę na

starą fotografię Franka Jamesa. Na szyi nosił skórzany rzemyk z

przewleczoną przez niego łuską. Bardzo podobną do tej, jaką wiele

lat temu chłopcy znaleźli i schowali w skrzyni ze skarbami, razem z

zardzewiałym zawiasem i kolbą strzelby.

Garrett z Emmą otworzyli pieczęć na łusce i odkryli w środku

zwitek skruszałego papieru. Emma była przekonana, że słowa, które

odcyfrowali, zawierają wskazówkę, gdzie zostało ukryte złoto.

- To też potrafisz wytłumaczyć?

- Zgadzam się z teorią Garretta. To pewnie lista zakupów. A

przypuszczenie, że to ta sama łuska, którą nosił Frank na rzemyku,

jest zwykłą bzdurą.

- A mnie się wydaje, że wyjaśnienie Emmy to strzał w

dziesiątkę. Napis, mimo że stary i wyblakły, brzmi „Wisky Roc", czyli

Whisky Rock. A tamta skała naprawdę przypomina leżącą na boku
butelkę whisky. Ten napis i ta skała muszą mieć jakiś związek ze

złotem.

- Z tą skałą kojarzy mi się tylko to, że w dzieciństwie wszyscy

trzej wyryliśmy na niej swoje inicjały. - Clay podszedł do głazu i

przesunął palcami po nieudolnym C.J. wy-drapanym między

podpisami Garretta i Jesse'a.

- Przypuszczam, że to też nie ma żadnego znaczenia? - spytała

Maddie z satysfakcją w głosie, wyjmując z kieszeni zardzewiały

klucz.

Clay zmarszczył brwi i ostrożnie, żeby tylko nie dotknąć Maddie,

wyjął klucz z jej palców.

- Skąd to wytrzasnęłaś?
Powiedziała mu, skąd, a on tylko podrapał się po brodzie i

prychnął.

- O co chodzi, Clayton? Zatkało cię?

- Powiedziałaś, że znalazłaś to w starym tomisku o bandzie

Jamesów?

- Według moich obliczeń książkę wydano tuż przed ostatnim

wielkim rabunkiem Franka i Jesse'a.

- I doszłaś do wniosku, że ta książka należała do Franka albo

Jesse'a.

- Wielu przestępców kolekcjonuje wycinki z gazet, książki i

najróżniejsze pamiątki ze swojego życia.

- To ciągle nie tłumaczy, jakim cudem ta książka znalazła się w

chacie. Ani tego, co otwiera ten klucz.

100

- Nie mam pojęcia, jak książka trafiła do chaty - przyznała

Maddie. - Ale założę się o perły swojej matki, że klucz ten pasuje do
skrzyni pełnej złota.

- Wyobraźni ci nie brakuje. To fakt.

Nie odwdzięczyła mu się żadną złośliwą uwagą, pozwolił więc

sobie na małą przyjemność, której tak długo i tak uparcie sobie

odmawiał. Spojrzał na nią. Na jej rozwichrzone włosy, zmysłowe

usta i na te ogniste piwne oczy. Nagle twarz Maddie rozbłysła, jak

niebo o wschodzie słońca.

- O co chodzi? Masz taką minę, jakbyś zobaczyła ducha.

- To nie duch... -powiedziała drżącym z przejęcia głosem. - Ale

może rozwiązanie zagadki. Patrz... - Wskazała palcem głaz.

Clay nie zobaczył niczego i nie odezwał się ani słowem.

- Nie tak... Przyjrzyj mu się. Skała. Whisky Rock. Są na niej

wyryte nie tylko wasze inicjały. O, tu. I tam! - krzyczała, podkreślając
palcem ledwo widoczny napis. - Widzisz teraz? To piątka i zero. A

tam, widzisz? To S. 50 S. - Uklękła, żeby sprawdzić palcami ślady

pozostałe po reszcie napisu.

Clay nie mógł oderwać od niej oczu, oczarowany jej podnieceniem

i bijącą od niej energią, ale w nowe odkrycie szczerze powątpiewał.

- Trzydzieści E - obliczyła, przechodząc do ostatniej serii

znaków. - Piętnaście S. - Maddie ściągnęła brwi. - Pięćdziesiąt S,

trzydzieści E, piętnaście S. O Boże, to kierunki. Wyryli na głazie

kierunki! Pięćdziesiąt kroków na południe, trzydzieści kroków na

wschód, i znowu piętnaście na południe. To jest mapa - oświadczyła.

- Frank i Jesse sporządzili mapę, żeby trafić do złota. Ale nie udało im

się wrócić. A my tu jesteśmy!

Maddie krzyczała, podskakując z radości, z błyszczącymi oczami,

pełna energii i nadziei. Zupełnie jak wtedy, kiedy się kochaliśmy,

myślał Clay, zmagając się bezskutecznie z ogarniającym go

podnieceniem.

- Dlaczego stoisz jak kołek? - spytała Maddie, niecierpliwie

wymachując rękoma. - Dlaczego ciebie to nie podnieca?

Ona go podniecała. Podniecał go jej dziecinny entuzjazm. Jej

101

kobiecość czająca się pod bluzką i dżinsami. A w ten żywy obraz

wplatały się wspomnienia. Jak, leżąc pod nim, pochłania go, wzdycha
do niego, topnieje w jego objęciach...

Pragnienie, żeby kochać się z nią tutaj, w pełnym słońcu, mając za

świadków góry i niebo, stawało się torturą.

- Dlaczego ciebie to nie podnieca? - powtórzyła, żądając

odpowiedzi.

- Bo dodajesz trzy do trzech, a wychodzi ci z tego trzydzieści -

odpowiedział Clay najspokojniej, jak potrafił. - Bo zapleśniały
kawałek papieru w starej łusce i parę kresek na skale to jeszcze nie

mapa.

- Boisz się, Clayton? - spytała po chwili. - Boisz się

zaryzykować? Zabawić się trochę? Choć raz w życiu pozwolić sobie

na odrobinę szaleństwa i sprawdzić, czy nie ma garnka złota na

krańcu tęczy?

- Naprawdę wierzysz w bajki, Matyldo? - Znajomy krzywy

uśmieszek przemknął po twarzy Claya.

- Żebyś wiedział. Tam gdzieś jest skrzynia złota i przyrzekłam

sobie, że ją odnajdę. Jesteś ze mną, czy mam szukać jej sama?

- Oczywiście, że jestem z tobą, postrzeleńcu. Nie mam innego

wyjścia.

- Znaleźliśmy ją. Boże, naprawdę ją znaleźliśmy... Głos Maddie

był ledwo słyszalnym szeptem. Wpatrywali się z Clayem w starą,

zamkniętą skrzynię, którą odkopali spod stosu kamieni.

Klęczeli obok siebie w podmokłej, zabłoconej jaskini, którą

odkryli ledwie kwadrans temu. Wejście do niej było starannie

zamaskowane głazami i okruchami skał.

Było popołudnie szóstego dnia ich niewoli - męczące dwadzieścia

cztery godziny od chwili, gdy Maddie odcyfrowała napis na Whisky

Rock. Kilka fałszywych tropów i potknięć sprawiło, że do kolekcji

obrażeń przybyło jej stłuczenie kolana i zadrapanie na policzku.

Clayowi nie powiodło się lepiej. Dzięki przypadkowemu spotkaniu

z łokciem Maddie wzbogacił się o ogromny siniak na twarzy, przez

który praktycznie nic nie widział prawym okiem.

102

Teraz jednak zapomnieli o kontuzjach, patrząc w niemym

zachwycie na swój skarb.

- To nie my ją znaleźliśmy. To twoje dzieło - oświadczył Clay

wspaniałomyślnie. - Ja tylko wlokłem się za tobą, aby mieć pewność,

że się nie zabijesz.

- Nieważne. - Maddie chwyciła za jeden z uchwytów skrzyni. -

Wyciągnijmy ją na zewnątrz.

Nie było to łatwe. Skrzynia ważyła chyba z tonę. Kiedy w końcu

udało im się wywlec ją z jaskini, zmęczona Maddie usiadła w kucki i
patrzyła na nią jak zaklęta, wciąż nie wierząc własnym oczom.

- Zobacz. Brakuje jednego zawiasu. Założę się, że znajdziemy go

w chacie.

Clay tylko coś cicho mruknął, majstrując przy zardzewiałym

zamku.

- Założysz się ze mną, że będzie pasował? - Rozpływając się w

uśmiechach, podała mu klucz.

- To twoje odkrycie i ty jesteś mistrzem ceremonii. Przygryzając

wargę, Maddie podeszła do skrzyni. Palce dygotały jej z podniecenia,

gdy wkładała klucz do zamka.

- Pasuje - szepnęła prawie bezgłośnie. - Naprawdę pasuje.

Wstrzymała oddech, przekręciła klucz, ale zamek nawet nie

drgnął. Spróbowała jeszcze raz.

- Zupełnie przerdzewiał - stwierdził Clay. - Musimy go wyłamać.

Podniósł kamień wielkości pięści i uderzył nim w zamek. Potem

jeszcze dwa razy z większą siłą.

- I o to chodziło - odetchnął głęboko. - Otwórz ją, Maddie.

Z rumieńcami na policzkach Maddie powoli uniosła wieko. Potem

w milczeniu patrzyła zafascynowana na to, co zobaczyła.

Wymienili z Clayem zakłopotane spojrzenia. Maddie sięgnęła po

jedną jedyną złotą monetę, która leżała na warstwie

gruboziarnistego, rzecznego piasku.

- Nic nie rozumiem! - Przeniosła wzrok z monety na piasek.

Clay sięgnął po płaską skórzaną sakiewkę zatkniętą za metalową

szynę wzmacniającą wieko.

103

- Może tam znajdziemy jakąś odpowiedź. .

Otworzył woreczek i wyjął kawałek pożółkłego, pachnącego

błotem papieru. Pisane atramentem litery były zamazane, ale

czytelne.

„Złoto jest skarbem głupców. Skarbem ludzi mądrych jest coś

droższego. Zaczyna i kończy się domem. J. James".

Podał kartkę Maddie i niezbyt się zdziwił, gdy rozczarowanie na

jej twarzy przerodziło się w uśmiech, a w oczach pojawiła się

mgiełka.

- Jakie to piękne. Jak sądzisz, co to znaczy?

- Nie mam pojęcia.

- Jesteś rozczarowana? - Clay patrzył na nią, gdy powtórnie

czytała notatkę, nadal ściskając w dłoni monetę.

- Nie - odpowiedziała z powagą. - Raczej wprowadzona w błąd. -

Obrzuciła skrzynię nieprzyjaznym spojrzeniem. -Jasne, że zżera mnie
ciekawość, co się stało z resztą tego złota, ale tak naprawdę

podniecało mnie samo poszukiwanie. Byliśmy niezłym zespołem, co?

- Spojrzała mu w oczy.

- Tak... - Clay patrzył ze smutkiem na jej piękną, posiniaczoną

twarz, a potem zerknął na niebo. - Robi się późno. Zabierajmy swój

skarb - zaproponował i z uśmiechem spojrzał na monetę. - Wracajmy
do domu, zanim zrobi się ciemno.

- To należy do ciebie - oświadczyła Maddie i podała mu monetę.

Clay chwycił jej dłoń i zamknął palce w małą, kruchą piąstkę.

- Ty ją znalazłaś. Zatrzymaj ją. Poza tym nigdy nie była moja.

Tak jak nigdy Maddie nie będzie należała do niego.

Jutro zjawi się Garrett. Wrócą do Jackson i wszystko będzie jak

dawniej, powtarzała sobie Maddie, grzejąc się przy kominku. Potem
wydała sobie rozkaz natychmiastowej ucieczki do łóżka. Swojego.

Natychmiast, bo inaczej załamie się jak sucha gałąź na wietrze i

zacznie błagać Claya, żeby się z nią kochał.

Co za banał! Nie odwzajemniona miłość. Ale nie, pozostały jej

jeszcze resztki dumy. To ta duma kazała jej się wreszcie podnieść z

sofy. Bez słowa ruszyła ku schodom.

104

Wyczuła na sobie wzrok Claya, który siedział zamyślony w fotelu.

Wyczuła, że chce jej coś powiedzieć. Coś stosownego na zakończenie
ich tygodniowego wygnania. Coś w rodzaju: Bogu dzięki, że jutro to

się skończy.

Clay nie odezwał się jednak. Ona też. Zostawiła go, żegnając

skrzypieniem schodów pod stopami. I tylko wiatr, szeleszczący w

gałęziach rosnącej za oknem sosny, towarzyszył jej, gdy się

rozbierała, wkładała nocną koszulę i wślizgiwała do pościeli.

I tylko księżyc był świadkiem łez, które wylewała, szlochając

bezgłośnie, i które potem ze złością ocierała.

- Użalanie się nad sobą zostaw mazgajom - powtórzyła słowa

matki, które zapamiętała z dzieciństwa.

Ta noc zdawała się nie mieć końca. Maddie wsłuchiwała się we

własny oddech, udręczona samotnością i perspektywą przyszłości

bez mężczyzny, którego kocha.

Dobrze wiedziała, że to koniec romansu, który się nawet nie

zaczął. Nie mogła jednak pozbyć się myśli, że czymkolwiek było to,

co oboje przeżyli, nie powinno skończyć się w taki sposób.

Spodziewała się wybuchu. Eksplozji uczuć. Wielkiej awantury, która

dowiodłaby, że niełatwo jest zrezygnować z nadziei, a to, co się

zdarzyło, ma dla nich obojga duże znaczenie.

Na dole Clay siedział bez ruchu i w absolutnej ciszy wpatrywał się

w ciemność. Gdzieś koło północy wstał z krzesła i położył się do

łóżka.

Nie mógł zasnąć. Założył ręce na karku i znów patrzył w mrok.

Jego też dręczyło widmo samotności, burząc spokój ducha, niwecząc

marzenia i nadzieje.

Marzenia? Śmieszne! Nigdy nie uważał się za marzyciela. Dopóki

nie zakochał się w marzycielce. Dopóki nie doświadczył strachu

przed utratą czegoś, o czym dopiero niedawno dowiedział się, że

potrzebuje tego najbardziej w życiu.

Słoneczny poranek nie wprawił Maddie w dobry humor.

Wyczerpana bezsennością i rozpaczliwie smutna, wcisnęła swoje

rzeczy do plecaka.

105

Przed domem, zły jak niedźwiedź, któremu ktoś ukradł jedzenie,

wyczerpany bezsenną nocą, Clay biegał od pompy do generatora,
przygotowując je na zimę.

Maddie nie wyszła z chaty, żeby się z nim spotkać.

Clay nie chciał wchodzić do środka i stanąć z nią twarzą w twarz,

Maddie posprzątała i spoglądając na góry, powtarzała sobie, że

Garrett nie może przyjechać tak wcześnie. Clay zamknął skrzynkę

z narzędziami, spojrzał wściekły na góry, zastanawiając się,

dlaczego, do diabła, nie ma tu jeszcze Garretta.

Nie zawracali sobie głowy przygotowaniem do drogi. Siedzieli na

tarasie w grobowym milczeniu, kiedy w małym parowie ciągnącym

się od rzeki do chaty zamajaczyło dwóch jeźdźców na jucznych

wierzchowcach z dwoma końmi dla Maddie i Claya. Kiedy Garrett i

Jesse zatrzymali się przed gankiem, Maddie i Clay nie wyglądali na

uszczęśliwionych.

Garrett zerknął na Jesse'a w ponurym zdziwieniu. Nie mógł być

oczywiście pewien, jaką zastanie sytuację, liczył jednak na to, że

zobaczy dwoje ludzi ogłupiałych z miłości.

Zobaczył dwie zgorzkniałe, kamienne twarze pokryte siniakami.

Nie do wiary! Naprawdę polała się krew...

Poprzez ogromny, zapuchnięty siniec na twarzy Claya dostrzegł

jego przekrwione oko. Przez bandaż na lewej dłoni sączyła się krew.

Garrett z trudem przełknął ślinę, przeniósł wzrok na Maddie i

poczuł, że coś ściska go w żołądku. Zobaczył siną skroń, podrapaną

twarz i... - O mało się nie zakrztusił, kiedy dostrzegł, że schodząc z

ganku, ta biedna dziewczyna wyraźnie kuleje.

Co oni sobie zrobili?

I co on, na litość boską, zrobił, zostawiając ich tutaj samych?
Powrotna droga do Jackson była godna zapamiętania tylko

dlatego, że nic się nie wydarzyło.

Jechali w absolutnym milczeniu. Garrett i Jesse bali się, że każdy

temat może być niebezpieczny, a Clay i Maddie po prostu nie mieli

nic do powiedzenia. Nic, co mogłoby zmienić bieg rzeczy choćby w

najmniejszym stopniu.

106

Kiedy wreszcie dotarli do miasta, a potem do mieszkania Maddie,

Garrett z Jesse'em szybko wyskoczyli z samochodu, chwycili jej
rzeczy i pospiesznie wnieśli je po schodach.

Ofiary ich spisku stały na ulicy zalanej promieniami słońca

chowającego się jak co dzień za górami Tetons. Maddie zorientowała

się, że Clay chce coś powiedzieć.

- Wyrzuć to z siebie - zachęciła go, widząc, że przestępuje z nogi

na nogę. - Jeśli tego nie zrobisz, to będziesz na siebie zły.

- Niczego nie żałujesz, prawda? - W zdrowym oku Claya Maddie

dostrzegła zaniepokojenie.

- Nie, nie żałuję. - Maddie miała ochotę go objąć, ale zdołała się

opanować.

Przeżyli jakoś tę trudną dla obojga chwilę. Clay położył dłoń na

ramieniu Maddie.

- Jesteś pewna... - zamilkł, odchylił głowę do tyłu i westchnął - ...

czy jesteś pewna, że nie zaszłaś w ciążę?

Na jego twarzy malowała się zarówno troska, jak i zażenowanie.

Maddie chyba powinna być mu wdzięczna, poczuła jednak ostre

ukłucie bólu, gorycz niepowetowanej straty. Clay martwił się o nią. A

raczej o swoje uporządkowane życie, którego spokój mogła zakłócić

jakaś nie planowana i niechciana ciąża.

- Jestem pewna. Nie ma najmniejszej szansy na to, żebym była w

ciąży.

107

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Była w ciąży.

Najpierw nie wiedziała, czy śmiać się, czy płakać, czy napaść na

biednego Maxwella, który przysiadł w kącie pracowni i uderzał
ogonem w podłogę w rytm obrotów koła garncarskiego

Tak było najpierw. W październiku, półtora miesiąca wcześniej.

Przerażona tym odkryciem, Maddie zaakceptowała w końcu fakt, że

wyniki trzech różnych testów ciążowych nie mogą być błędne.

Potem potwierdził to ginekolog.

Pogodzenie się z myślą, że nosi w sobie dziecko, zajęło jej całe

dwa i pół miesiąca. Analizowała swoje uczucia, maglowała duszę, aż
w końcu zdała sobie sprawę, że nic, absolutnie nic nie uczyniłoby jej

szczęśliwszą niż urodzenie dziecka.

Co prawda wolałaby mieć dziecko z mężczyzną, który by ją

kochał, ale nie można liczyć na zbyt wiele szczęścia...

- Prawda, Max?

Zniechęcony hałasem wirującego koła, kot wskoczył na zalany

słońcem parapet i odwrócił się do swojej pani grzbietem.

Do Bożego Narodzenia zostały dwa tygodnie. Ziemię pokrył śnieg,

a w kominku płonął ogień. Nowa galeria była piękna i coraz lepiej

prosperowała. Pracownia pozostała świątynią sztuki, a mieszkanie

nad galerią było cudownie przestronne, tak jak sobie Maddie

wymarzyła. W jednej z gościnnych sypialni zaczęła już urządzać
pokój dla dziecka.

- Przyjemnie byłoby się z kimś podzielić swoimi planami -

westchnęła, przyglądając się krytycznie naczyniu, które skończyła

formować. - Bez urazy, Max, ale ty się raczej nie znasz na tapetach i

próbkach tkanin.

Wstała, przeciągnęła się, umyła ręce i rozmasowała obolały krzyż.

- Nie ma czym się martwić -zapewniał ją dr Moyer - ale

zabraniam ci siedzieć przez pół dnia przy kole garncarskim, jeśli

potem jeszcze przez sześć godzin będziesz kręcić się po galerii.

108

Powinnaś zwolnić tempo.

Nie musiał powtarzać tego dwa razy. Pierwszy miesiąc

nadwerężył solidnie nerwy Maddie, a kiedy doszła trochę do siebie,

zaczęły się poranne wymioty. Na szczęście ten okres ciąży miała

prawie za sobą. Teraz zaczęły ją atakować po nocach kurcze mięśni.

- Ale poradzimy sobie z tym, Max, prawda? Jasne, tak sobie

świetnie radzi, że przemawia do kota. Niespodziewanie zadźwięczał

dzwonek wiszący nad drzwiami galerii. Maddie zerwała z siebie

roboczy fartuch, pogłaskała się po brzuchu, który już odrobinę się
zaokrąglił, i błogosławiąc swoje upodobanie do luźnych swetrów,

podreptała do drzwi.

- Jest ktoś w tym domu? - Z galerii niósł się głos Emmy.

- Em! - krzyknęła uradowana Maddie. Pędem pognała przez

pracownię, wpadła do galerii i zarzuciła przyjaciółce ramiona na

szyję, tuląc się do niej. Gdy w końcu, śmiejąc się przez łzy, puściła ją,
Emma nie kryła zdumienia.

- Wszystko w porządku? - spytała niepewnie. Maddie,

uświadomiwszy sobie, że trochę przesadziła z tym wybuchem

radości, bo przecież widziała Emmę poprzedniego dnia, zaśmiała się

nerwowo.

- Tak, oczywiście. Idą święta i chyba dałam się ponieść

gwiazdkowemu nastrojowi.

- Chyba. - Emma uśmiechnęła się, ale wciąż patrzyła na

przyjaciółkę podejrzliwym wzrokiem. - Na pewno nic ci nie jest?

Stałaś się taka... Sama nie wiem... Od kilku tygodni jesteś jakaś

rozstrojona, przewrażliwiona...

- Daj spokój - Maddie zmusiła się do śmiechu. — Nie jestem

przewrażliwiona od czasu, kiedy odkryłam, że nie istnieją dobre
wróżki.

I nagle, bez ostrzeżenia, łzy strumieniem puściły się z jej oczu,

przełamując upartą dumę, która tak długo tamowała im ujście.

- No i nie ma... wiesz... - Szlochała, wprawiając w przerażenie

Emmę.

- Czego nie ma, kochanie?

109

- Wróżek... Nie ma wró... wróżek ani wielkanocnych króliczków,

i... i Świętego Mikołaja też nie ma.

- Maddie, kochanie. - Emma kołysała ją w ramionach,

zastanawiając się, o co naprawdę może chodzić. - O Boże... -

westchnęła nagle, gdy doszło do niej wreszcie , co znaczą

powtarzające się kłopoty „żołądkowe", zarumienione policzki,

nerwowość, i teraz jeszcze to.

- Maddie? Jesteś w ciąży, prawda?

- Kto ci powiedział? Skąd ci to... Emma roześmiała się i

przytuliła ją.

- Ty sama. Dużo wcześniej powinnam była to zauważyć, ale

dopiero ta tragiczna wieść o nieistnieniu wróżek i tak dalej

otworzyła mi oczy.

Nagle cały ciężar spadł Maddie z serca. Uśmiechnęła się przez łzy i

roześmiała.

- Będę tak wariować przez całą ciążę?

- A jakże. Ale nauczysz się nad tym panować. Chcesz mi o

wszystkim opowiedzieć?

- A o czym tu mówić?

- Zacznij od tego, kiedy rodzisz i jak się czujesz?

- Termin przypada na maj, a na ogół czuję się świetnie.

Pamiętam, jak parę miesięcy temu zadawałam ci te same pytania.

- Tak się cieszę, Maddie.

- Ja też... - Następna porcja łez potoczyła się po jej policzkach. -

A niech to, nienawidzę tego! Wydzieram się i beczę z byle powodu.

- Ten „byle powód" to chyba pytanie, jak sobie z tym poradzisz

sama...

Maddie zwiesiła tylko głowę.
- Powiesz mi, kto jest ojcem?

Maddie zajęła się nalewaniem herbaty do filiżanek.

- Nie chcę ci prawić kazań - zaczęła Emma, uznawszy milczenie

Maddie za wymowną odpowiedź na pytanie o ojca - ale czy nie

sądzisz, że utrzymywanie tego mężczyzny w niewiedzy jest po

prostu nie fair?

110

- On nie chce dziecka - wyjaśniła mało zdecydowanym tonem. -

Mnie też nie chce.

- Więc mu powiedziałaś?

Maddie zaczęła się niespokojnie wiercić, wstała i podeszła do

okna.

- Nie. Nie powiedziałam mu. Bo wiem, co mi odpowie. I co

wtedy zrobi.

- A co zrobi?

- Będzie się upierał, żebyśmy wzięli ślub. - Ton, jakim to

powiedziała, sugerował, że chodzi o coś porównywalnego ze

smażeniem w smole.

- To źle?

- Bardzo źle. Nie mam zamiaru łapać na dziecko kogoś, kto mnie

nie kocha.

- A skąd ta pewność, że ten facet cię nie kocha?
- W tej sprawie musisz mi zaufać. - Parsknęła śmiechem.

- A ty? Kochasz go?

Maddie wyprostowała się, spojrzała na majaczące w oddali

ośnieżone góry i odpowiedziała lodowatym głosem:

- To, co ja do niego czuję, nie ma większego znaczenia. Ale nie

skorzystałabym z jego pomocy nawet wtedy, gdyby miał ostatnią
szalupę ratunkową na tonącym okręcie.

- O Boże, no tak... - westchnęła Emma, oszołomiona swoim

następnym odkryciem. - To Clay.

Emma James sprawiała wrażenie istoty wyjątkowo subtelnej i

delikatnej, ale gdy była absolutnie pewna swojej racji, potrafiła być

twarda i nieprzejednana. A o tym, że Maddie winna jest to wyznanie

i sobie, i dziecku, i Clayowi - była święcie przekonana.

Tydzień później Maddie dała się wreszcie przekonać. I tak lada

chwila brzuch będzie mówił sam za siebie, przyznała niechętnie. Od

powrotu znad Wind River Clay unikał jej, co prawda, jak ognia, ale w

mieście takiej wielkości jak Jackson kiedyś i tak by na niego wpadła.

A nawet gdyby ich drogi się nie zeszły, to nowiny o ciąży rozchodzą

się błyskawicznie pocztą pantoflową. Nie jest głupi, ma dziesięć

111

palców do liczenia i kalendarz. Wcześniej czy później sam by do tego

doszedł. Zdecydowała więc, że woli mu powiedzieć, niż zdawać się
na przypadek.

I dlatego w to mroźne, grudniowe popołudnie przyjechała na

budowę, którą prowadzili bracia James.

Kiedy zobaczyła Claya, nogi ugięły jej się w kolanach. Przed

oczami stanęła jej scena z pamiętnego wrześniowego dnia, w którym

ich drogi się rozeszły.

Myślała, że dobrze się przygotowała do tego pierwszego

spotkania po trzech miesiącach. Myślała sobie wiele rzeczy. Nie

przyszło jej jednak do głowy, że będzie stać w tumanach śniegu i

patrzeć na niego - pogrążona w rozmyślaniach o ich szczęśliwym

dziecku, które odziedziczy po ojcu tak zniewalającą urodę...

Tak, Clay jest piękny. Maddie umierała z tęsknoty, żeby znowu go

dotknąć, żeby on jej dotykał. Marzyła sobie, że podejdzie do niego, a
on ją obejmie i ucieszy się z nowiny...

Ale nie podeszła do niego, a on jej nie objął. Rozmawiał przez

telefon komórkowy, spokojnie i rzeczowo, przekazując polecenia

komuś, kto najwidoczniej pracował na innej budowie.

- Powinno się udać - mówił zadowolony. - No dobra, stary,

złapię cię później.

Rozłączył się i włożył telefon do przedniej kieszeni pikowanej

flanelowej kamizelki. Potem znieruchomiał na ułamek sekundy,

jakby wyczuł, że ktoś go obserwuje, i powoli odwrócił się.

To było silniejsze od Maddie. Wypatrywała jakiegoś znaku, że Clay

ucieszył się na jej widok. Że i jego w bezsenne noce dręczyła

tęsknota. Ale miły uśmiech, jaki pozostał mu na twarzy po

telefonicznej rozmowie, zamienił się w podejrzliwy grymas.

I tyle zostało z jej pragnień i nadziei.

- Maddie, skąd się wzięłaś na tym odludziu?

- Co u ciebie, Clay? - spytała uprzejmie, grając na czas,

odwlekając nieuchronne.

- Świetnie - odpowiedział z ciężkim westchnieniem. -

Znakomicie. Mogę ci w czymś pomóc?

112

- No więc... Właściwie... - Gotowa była przejść do rzeczy, ale

przerwał jej dzwonek telefonu.

- Przepraszam cię. - Clay wyjął aparat z kieszeni. - Słucham, tu

James.

Z sercem gdzieś w okolicy gardła Maddie przećwiczyła kilka

rozluźniających oddechów i drgnęła gwałtownie, kiedy Clay zaczął

krzyczeć.

- Nie mówisz poważnie! Nie, nie... Wcale cię nie obwiniam.

Cholera by to wzięła... - Przez moment mamrotał coś pod nosem. -
Musimy mieć te wsporniki. Nie pozwól im odjechać. Zatrzymaj ich,

zaraz tam będę. - Zerknął na zegarek. - Za dziesięć minut.

Truchtem obiegł samochód i usiadł za kierownicą.

- Przepraszam, Maddie - zawołał, włączając silnik. - Zadzwonię

do ciebie, dobrze?

Odjechał, zanim Maddie zdecydowała, czy powinna czuć ulgę,

rozzłościć się czy po prostu bezradnie rozłożyć ręce.

- Odroczenie wyroku nie zawsze jest dobrą wiadomością -

mruknęła do siebie, podchodząc do samochodu.

Jakby wystroiła się na przyjęcie, które zostało odwołane. Nie

stroiła się jednak na darmo. Choćby miała cierpieć katusze,

poświęcić całą swoją dumę, Clay James, nim noc zapadnie, dowie się,
że zostanie ojcem.

Agnes Crawford nie ukrywała zaciekawienia, gdy Maddie drugi

raz tego dnia zadzwoniła do siedziby Przedsiębiorstwa

Budowlanego Jamesów z pytaniem, gdzie może znaleźć Claya.

Z adresem w dłoni, Maddie wjechała na kolejny plac budowy. Tak

jak poprzednio, na twarzy Claya pojawiła się ostrożna ciekawość

podszyta nieufnością. I tak jak wtedy telefon oderwał go od
rozmowy, nim zdążyła wyrzucić z siebie oświadczenie, przedstawić

warunki i zostawić go w przekonaniu, że nie zamierza na siłę

wkraczać w jego życie.

Około trzeciej miała już dość. Stracił dwie szanse. Jeżeli jest taki

dobry w zażegnywaniu kryzysów przez telefon, pomyślała, jeszcze

jeden mu nie zaszkodzi.

113

- Clay James - odezwał się po drugim sygnale, wyraźnie

niezadowolony, że znowu ktoś zawraca mu głowę.

Nie mogła się mylić. Clay podróżował samochodem. W tle słychać

było wyraźne odgłosy ruchu ulicznego.

- Tu Maddie. - Dała mu chwilę na pogodzenie się z tą nowiną.

- Słuchaj, naprawdę mi przykro, że tak cię zostawiłem.

- Dwa razy.

- Racja, dwa razy. Przepraszam. Może powiesz mi po prostu, o

co chodzi? Masz jakiś kłopot z galerią, czy to coś innego?

- Coś innego. Jestem w ciąży. Ty jesteś ojcem. Chyba powinieneś

o tym wiedzieć. Cześć.

Przez chwilę nie była w stanie ruszyć się z miejsca. Potem na

miękkich nogach doczłapała się do łazienki i zwymiotowała lunch. A

jej telefon dzwonił, dzwonił, dzwonił.

Pół godziny później umyła twarz i napiła się ziołowej herbaty,

żeby uspokoić żołądek. Czekała, aż klientka coś wybierze, kiedy

drzwi galerii otworzyły się z hukiem i w progu pojawił się wielki i

bardzo wściekły mężczyzna.

- Cholera, o mało nie wpakowałem się na toyotę! Klientka

Maddie, matrona w zamszowych kozakach,

wpadła w popłoch.
- To jest moja toyota! - wrzasnęła i podbiegła do okna. - Chyba

nie rozbił pan mojego samochodu!

- Masz tupet, postrzeleńcu! - warknął Clay, ignorując

roztrzęsioną kobietę. Z zaciśniętymi pięściami, twarzą czerwoną z

zimna i złości wyglądał pośród kruchej artystycznej ceramiki niczym

przysłowiowy słoń w składzie porcelany.

- Mam klientkę - syknęła Maddie.
- Do diabła z twoją klientką.

- Ale co z moją toyotą?! - krzyknęła matrona, dolewając oliwy

do ognia.

- Droga pani... - Clay obrzucił ją zniecierpliwionym spojrzeniem,

podniósł palec.... i zmienił zdanie. Podszedł do niej, grzecznie, ale

stanowczo ujął ją pod ramię i poprowadził do drzwi.

114

- Zamykamy - oświadczył i wypchnął kobietę za drzwi.

- Już nigdy... - sapnęła, kiedy zatrzasnął jej drzwi przed nosem,

przekręcił klucz i odwrócił tabliczkę z napisem „Zamknięte".

- Co ty wyrabiasz? Wparowałeś tutaj jak furiat, wystraszyłeś mi

klientkę i jeszcze zamykasz sklep! Odbiło ci? - Maddie naskoczyła na

niego, mówiąc sobie, że zbyt wiele razy mierzyła się z Claytonem

Jamesem, żeby ustąpić na tej spóźnionej randce.

- Zauważyłaś chyba, że jestem dużo większy, mogę więc robić

wszystko, na co mi przyjdzie mi ochota! - ryczał, pochylając się ku
niej z tak złowieszczym uśmiechem, że zaczęła się cofać.

- A teraz chyba skręcę ci tę chudą szyję. Jak mogłaś mi to zrobić?

Jak mogłaś powiedzieć mi przez telefon, że będziemy mieli dziecko, i

odłożyć słuchawkę, kiedy właśnie zasuwam autostradą z prędkością

stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę?

Maddie widywała go w napadach wściekłości, ale tak

rozjuszonego oglądała po raz pierwszy. Mimo to ani myślała dać się

zastraszyć. Żeby zrozumiał, że nie pozwoli mu się tyranizować,

zrobiła coś, czego sama po sobie by się nie spodziewała.

Zaczerpnęła powietrza, przycisnęła dłoń do brzucha -i

zwymiotowała na jego buty.

Pierwszy raz zdarzyło mu się doprowadzić kobietę do wymiotów

na swój widok. Jego też trochę mdliło na wspomnienie swojego

chamskiego wtargnięcia do jej sklepu i tego, jak na nią napadł.

Nie było chyba wyzwiska, którym sam by się już nie obrzucił. Był

despotycznym potworem, niewrażliwym, nędznym padalcem,

nadętym głupcem.

Patrzył zaniepokojony na oklapniętą, bladą Maddie. Wziął ją na

ręce, lekką jak piórko i kruchą jak jej porcelana, zaniósł do
mieszkania na poddaszu i położył do łóżka.

Potem przyłożył zimny kompres do jej czoła, przyniósł krakersy i

herbatę. Umył buty i podłogę w galerii. Najtrudniej było mu znieść w

tym wszystkim jej milczenie i swoją udrękę.

Kiedy po półgodzinie przysiadł na brzegu jej łóżka, odczuwał tak

żarliwą skruchę jak nigdy przedtem - za wszystko, co przez niego

115

przeszła. Nie tylko dzisiaj, ale od chwili, gdy dowiedziała się o

dziecku i musiała sama sobie z tym radzić.

Przez ostatnie kilka miesięcy on też się męczył. Gdy rozstał się z

nią we wrześniu, jego życie stało się piekłem na ziemi. Nie Było dnia,

żeby nie chciał biec do niej, wyznać jej miłości i błagać, żeby przyjęła

go na warunkach, jakich tylko sobie zażyczy. Nie było nocy, w której

nie pragnąłby jej rozpaczliwie i nie cierpiał jak potępieniec,

umierając z tęsknoty.

Koniec z udręką! Teraz Maddie stanie się jego życiem.
Nie szkodzi, że go nie kocha. Nawet uparte kobiety można skłonić

do zmiany zdania. Zrobi więc wszystko, co w jego mocy, żeby

zmienić nie tylko jej zdanie, ale i rozkochać w sobie. I zacznie od

razu.

- Czujesz się lepiej? - Położył na jej czole świeży kompres.

- Możesz sobie odpuścić. Dotąd sama sobie radziłam. Teraz już

nie potrzebuję pielęgniarki.

Clay czuł się przedziwnie. Z jednej strony dręczyły go wyrzuty

sumienia, z drugiej: ogarniała radość. Duma zmagała się z bólem. A

miłość - miłość szybowała gdzieś w okolicach nadziei.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś o dziecku? - spytał czulę.

- Zdaje mi się, że to zrobiłam.
- Dlaczego nie powiedziałaś mi o tym wcześniej? - Odkrywał w

sobie nie znane dotąd zasoby cierpliwości.

Nie odpowiedziała, ale Clay uznał, że zna odpowiedź.

- Dotyczy to nas obojga, Maddie.

A jednak na niego spojrzała. I wtedy zrozumiał.

- Naprawdę myślałaś, że zostawię cię samą?

No i doczekałam się, pomyślała Maddie. Jest i oferta. Poświęcenie.

Szlachetny Clay James wkracza na scenę.

Kochała go do obłędu, ale przysięgła sobie, że nie pozwoli mu na

żadne łaskawe gesty, nie potrzebuje litości.

- Nie proszę cię o pomoc - powiedziała najdobitniej, jak tylko

mogła. - I nie oczekuję od ciebie, żebyś zmieniał coś w swoim życiu.

Po prostu uznałam, że masz prawo wiedzieć o tym, że zostaniesz

116

ojcem.

Proklamacja niezależności zabrzmiała dobitniej, niż się tego

spodziewała. Clay otworzył usta, zamknął je i otworzył znowu.

- Nie oczekujesz ode mnie, żebym zmieniał coś w swoim życiu?

- Właśnie. Pragnę tego dziecka, Clay. Jego poczęcie było

przypadkowe i przykro mi, że akurat ty się do tego przysłużyłeś.

Zawsze będę ci wdzięczna za twój udział w tym przypadku, ale nie

potrzebuję ani nie spodziewam się twojej pomocy ani

zaangażowania.

- Rozumiem. Byłem tylko przygodnym dawcą nasienia, prawda?

- Patrzył na nią surowym, trudnym do rozszyfrowania wzrokiem. -

Rzeczywiście, byłem wyjątkowo usłużny. Ale wiesz co? Może ty

niczego nie oczekujesz, ale ja, do jasnej cholery, tak.

Maddie podniosła głowę, gdy Clay zerwał się na równe nogi i

zaczął krążyć po pokoju. Robił groźne miny i przypominał
zamkniętego w klatce lwa. Pewnie rzeczywiście czuje się jak w

klatce, pomyślała Maddie, i kiedy ruszył w jej stronę, ledwie

powstrzymała się przed odruchowym unikiem.

- Wiesz co, może nie miałem tyle czasu co ty, żeby oswoić się z

tą sytuacją i zrozumieć, jak to wszystko wpłynie na moje życie, ale

wiem jedno - to dziecko jest również moje i nie będzie wychowywało
się bez ojca.

Maddie spodziewała się takiej reakcji, a nawet miała nadzieję na

coś więcej. Coś w rodzaju: kocham cię, jestem szczęśliwy, że będę

miał z tobą dziecko. Myślała o tym, jak bardzo uszczęśliwiłyby ją

takie słowa, gdy następne zdanie Claya sprowadziło ją na ziemię.

- Masz czas do końca dnia, żeby ustalić datę, postrzeleńcu.

- Datę? - powtórzyła jak papuga. Dreszcz niepokoju spłynął jej

po plecach, kiedy Clay ruszył do drzwi.

- Datę naszego ślubu - wyjaśnił, opierając dłoń na framudze. -

Tylko żeby przed Bożym Narodzeniem było po wszystkim.

- Po wszystkim? - powtórzyła Maddie z niedowierzaniem i

gniewem. - Po pierwsze, nie rozmawiamy tu o pieczeniu indyka, a po

drugie, nie wyjdę za ciebie.

117

- Przed świętami. Albo ty ustalisz datę, albo ja to zrobię. I

wyszedł. Nawet się nie odwrócił. Bez jednego słowa o miłości. Nie
dając Maddie cienia złudzenia, że kieruje nim coś więcej niż poczucie

obowiązku.

118

ROZDZIAŁ JEDENASTY

- To ostateczna decyzja! Za nikogo nie wychodzę. A jeśli już, to

nie za ciebie!

- Hm - mruknął Garrett, odsłuchawszy razem z Clayem

wiadomość, jaką Maddie zostawiła na sekretarce. - Zdaje się, że masz

problem.

- To ona ma problem - odburknął Clay, maskując opryskliwością

swoje zdenerwowanie. Minęły trzy dni, od kiedy dowiedział się o

dziecku i powiedział Maddie, żeby ustaliła datę ślubu. Zdążył też

wygadać się całej rodzinie o czekającym ich weselu. - Wyraźnie jej

ulżyło, kiedy powiedziałem jej, że się z nią ożenię.

- Powiedziałeś jej? To znaczy, że jej nie poprosiłeś o rękę?

Drobiazgowość brata zbiła Claya z tropu.

- W tych okolicznościach nie wydało mi się to konieczne.

- Konieczne... - zamyślił się Garrett. - I pewnie nie uznałeś też za

konieczne powiedzieć, że ją kochasz?

- Miłość niewiele ma tu do rzeczy - wykręcał się Clay,

nieświadomie pocierając lewą powiekę.

- No tak. Teraz rozumiem. Kochasz tę kobietę do tego stopnia,

że nie potrafisz już trzeźwo myśleć. - Gestem dłoni Garrett

powstrzymał protesty Claya. - Nawet nie próbuj zaprzeczać. Kiedy

jesienią zabieraliśmy was z chaty, nie byliście już tacy, jak przedtem.

- Jeszcze się z tobą nie rozliczyłem za tamten numer.
- Komu ty mydlisz oczy? Oszukać możesz najwyżej Maddie. To

ty wykonałeś niezły numer. Kobietę zdobywa się wyznaniem

miłości, a nie postawieniem ultimatum. Przemyśl to - dodał w

drodze do drzwi. - I zrób coś.

Clay myślał tak intensywnie, że głowa zaczęła mu pękać z bólu.

Myślał bez przerwy. I dopiero w środku nocy wszystkie myśli

zaczęły układać się w spójną całość. A w końcu przyszło olśnienie.
Był zbyt zaślepiony swoją miłością do Maddie, żeby dostrzec to

wcześniej. Ta wariatka go kocha. Jasne, że go kocha.

119

Czyż przez te wszystkie lata nie dręczyła go, nie podpuszczała i

nie wściekała się na niego dokładnie tak, jak on ją dręczył,
podpuszczał i wściekał się na nią? Przez te wszystkie lata kochał ją,

tylko nie chciał się do tego przyznać. Od wielu lat oboje skrywali

swoje prawdziwe uczucia, zbyt uparci i przerażeni myślą, że to

drugie odkryje tajemnicę. Podobnie jak on, Maddie docinkami

kamuflowała swoją słabość, w obawie, że zostanie zraniona.

Co z nich za para!

Para. Podobało mu się to słowo. Nagle zaczęło mu się podobać

wiele rzeczy, które ostatnio przestał lubić. Wschody słońca. Zachody.

Perspektywa przyszłości z dziką, krnąbrną i najpiękniejszą kobietą,

o jakiej mógł marzyć. Serce mu rosło z dumy, gdy myślał o synu, a

potem topniało, kiedy wyobrażał sobie córkę z ciepłymi,

błyszczącymi oczami swojej matki i jej wrażliwą artystyczną duszą.

Tylko podstępem może przekonać Maddie, że pragnie jej nie tylko

ze względu na dziecko.

W dawnych czasach na Dzikim Zachodzie mężczyzna brał to, na co

miał ochotę. Wybierał najlepszego konia, porywał kobietę w środku

nocy i czynił ją swoją, czy jej się to podobało, czy nie.

Ale nie żyją wraz z Maddie na Dzikim Zachodzie, co nie znaczy, że

nie wolno mu zapożyczyć z przeszłości sposobu na zdobycie tego,
czego pragnie.

Rano plan był gotowy. Clay wiedział dokładnie, jak sprawić, żeby

Maddie zrozumiała to, czego zrozumienie jemu samemu zajęło tyle

lat i tyle bezsennych nocy.

Polne kwiaty. Setki polnych kwiatów. Pierwsze pojawiły się o

dziesiątej rano w poniedziałek, a potem następne i następne...

Maddie wsadzała je do dzbanów, wazonów, szklanek i wiader, a
kolejne bukiety wciąż nadchodziły.

I choć drażniła ją wściekła mieszanina barwnych plam i kłócących

się ze sobą zapachów, jej serce zmiękło do konsystencji przejrzałej

brzoskwini. Clay James grał nie fair. Wykorzystywał jej sekretne

marzenia, które tak nieopatrznie mu zdradziła.

Z postanowieniem, że nie da się omamić temu spryciarzowi,

120

zdecydowała się dać mu odpór wybuchem złości.

- Mam tego dosyć! - warknęła w słuchawkę, kiedy w końcu

udało jej się połączyć z Clayem.

- Nie lubisz kwiatów? - spytał głosem słodkim jak miód.

Kochała kwiaty. Kochała uśmiech, który wyczuwała w jego głosie,

kochała jego romantyczny gest. Ale nie da się ogłupić i namówić na

małżeństwo bez miłości. Nie wyjdzie za Claya, bo on chce ją poślubić

z poczucia przyzwoitości. O, nie, dzięki za łaskę!

- Niepotrzebnie się wysilasz, ale gratuluję pomysłu -

oświadczyła, stojąc pośrodku galerii, w otoczeniu wszystkich barw

wiosny, zmagając się z cichym wewnętrznym głosem, który

podszeptywał jej niedorzeczne iluzje. A może Clayowi naprawdę na

niej zależy? Może powinna wszystko jeszcze raz przemyśleć?

Chwilę potem musiała stawić czoło jego naleganiom. Tego, co

wyszeptał do słuchawki. I z uczuciem miękkości w kolanach.

- Wyjdź za mnie, Maddie.

Poczuła rozlewające się w niej miłe ciepło. Wróciły myśli o

nocnych pocałunkach i zmysłowych dłoniach.

- Nic z tego - powiedziała drżącym głosem, żałując, że nie

zabrzmiało to bardziej przekonująco. - Odczep się ode mnie razem ze

swoim fałszywym pojęciem honoru i odpowiedzialności i
przehandluj je gdzie indziej. Nie muszę za ciebie wychodzić, więc

odpuść sobie to gadanie, że ty tego chcesz. - Maddie miała jeszcze

dość silnej woli, żeby cisnąć słuchawką i nie wybuchnąć płaczem.

Następnego dnia nadchodziły paczki. Dziesiątki pudeł.

- Co to jest? Niczego nie zamawiałam.

Kurier ostrożnie wyładowywał pudła z ceramiczną glazurą od jej

ulubionego dostawcy z Missouri.

- Proszę podpisać kwity.

- Nie zamawiałam tego. I nie zapłacę. Nie za taką ilość.

- To już jest zapłacone, więc nie ma problemu. Tylko podpis,

bardzo proszę. Mam dzisiaj urwanie głowy z tymi dostawami.

Podpisała kwity. A potem powoli, niczym wschód słońca w

górach, na twarzy wykwitł jej uśmiech. Zadzwonił telefon.

121

- Galeria - odpowiedziała, obliczając wartość otrzymanego w

prezencie drogocennego szkliwa.

- Wyjdź za mnie - usłyszała przepełnione czułością słowa.

Zacisnęła dłonie na słuchawce i powstrzymując łzy, sama nie

wiedziała, lęku czy radości, bez słowa przerwała połączenie.

Potem usiadła na podłodze, przytuliła Maxwella i zaczęła szlochać

jak dziecko.

Wigilię Bożego Narodzenia świt przywitał rześkim mroźnym

powietrzem. Słońce wlewało się strumieniami przez okna galerii,
przedzierając przez zawiłe esy-floresy witraży, tańcząc po

gobelinach i rozbłyskując złotem w szkliwie ceramiki.

Przez cały dzień klienci tłoczyli się w galerii, wymachując grubymi

portfelami i kartami z nieograniczonym kredytem. Atmosfera była

gorąca. Obroty rewelacyjne.

Kiedy o piątej Maddie zamknęła wreszcie sklep, było już ciemno.

Wyczerpana, zaczęła myśleć o świętach.

Ze względu na obowiązki zawodowe jej siostry i brata, rodzina

postanowiła urządzić Gwiazdkę tydzień po Bożym Narodzeniu. Było

to praktyczne rozwiązanie powtarzającego się rok w rok dylematu,

ale Maddie poczuła się w tę Wigilię bardzo samotna.

Trudno, pomyślała. Zjedzą z Maxwellem miskę popcornu, obejrzą

gwiazdkowy film w telewizji i pójdą spać.

W chwili kiedy wywiesiła tabliczkę z napisem „Zamknięte" i

zgasiła światło, usłyszała dzwonki nadjeżdżających sań.

Zbyt wiele pozostało w niej z dziecka, żeby oprzeć się pokusie

wyjrzenia na zewnątrz. Śnieg migotał diamentowym pyłem w

świetle latarni i układał się w puszyste girlandy na ozdobionych

gałązkami sosen ulicznych ławkach.

Dzwonienie stawało się coraz głośniejsze. Maddie była pewna, że

za chwilę zobaczy na koźle sań pana Ludwiga, który co roku od wielu

lat przebierał się w Wigilię za Świętego Mikołaja, a swojemu staremu

kasztankowi Topperowi przyprawiał poroże renifera.

Ale to nie był pan Ludwig. Z wrażenia otworzyła szeroko drzwi i

nie zważając na mróz, w samej sukience, wyszła na zewnątrz.

122

Stanęła jak wryta i patrzyła w niemym zachwycie na czarnego jak

smoła ogiera w połyskującej złotem strojnej uprzęży. Galopował
tanecznym krokiem... wprost na nią. Paradne sanie, wyłożone

pikowanym karmazynowym atłasem, zatrzymały się dokładnie

przed drzwiami jej galerii.

A powożący - mężczyzna, który mruknął coś pieszczotliwie do

konia, a potem okręcił lejce na dźwigni hamulca - patrzył jej prosto

w oczy, trochę niespójnie, jakby bał się, że mu znowu ucieknie.

Miał na sobie czarny garnitur i płaszcz w jodełkę. Zeskoczył z

kozła, wcisnął kapelusz na czoło i ruszył ku Maddie zdecydowanym

krokiem.

Jego oddech kryształową mgłą mieszał się z płatkami śniegu.

Otulił ją swoim płaszczem i włożył w jej dygoczące dłonie

oszroniony bukiet kwiatów.

- Ty głuptasie - szepnął czule. - Chodź ze mną. Nie będziemy

stali na mrozie, prawda?

Lodowaty ból samotności, który tak długo przenikał jej serce,

rozpłynął się w płomiennym spojrzeniu Claya.

- Grasz nie fair, James. A te sanie... - szepnęła, połykając łzy. -

Nigdy ci tego nie wybaczę.

- Masz ochotę się rozpłakać, prawda?
Skinęła bezradnie głową, gdy zdradziecka łza potoczyła się jej po

policzku.

- Emma ostrzegała mnie, że to się może zdarzyć. Mam nadzieję,

że zaczekasz, aż zadam ci pytanie.

- Nie waż się. Nie waż się prosić mnie o rękę.

- Maddie, Maddie, co ja ma z tobą zrobić... - Przytulił ją z całej

siły.

- Po prostu zostaw mnie samą.

- Przykro mi, postrzeleńcu. Ale tego nie mogę zrobić. Chodź ze

mną.

Podprowadził ją do sań. Usadził wygodnie, przykrył kocem i

usiadł obok. Delikatnym plaśnięciem lejców dał znać rumakowi, że

czas ruszać, i sanie pomknęły przez zasypane śniegiem ulice, z

123

wesołym brzęczeniem dzwonków.

- Lepiej, żebyśmy nie jechali tam, gdzie podejrzewam, że

jedziemy... - Maddie nagle zorientowała się, co Clay wymyślił.

Lecz on tylko się uśmiechnął.

Wiezie ją do kościoła! Łomoczące serce podpowiedziało jej, że

chodzi o coś więcej niż wigilijne nabożeństwo.

Zatrzymał się w wolnym miejscu na parkingu, między

samochodami, które natychmiast rozpoznała: samochód Emmy i

Garretta, Mai i Logana... i auta z kalifornijskimi tablicami, które
mogły należeć tylko do jej brata, siostry i rodziców... i pikap z

Wyoming ze sprzętem do rodeo. Już wiedziała, że w kościele czeka

na nich wielebny Considine, gotowy rozpocząć ceremonię ślubną.

- No tak, to do ciebie podobne! -warknęła, nie reagując na

wyciągnięte ręce Claya i odmawiając wyjścia z sań. - Zaplanowałeś to

dokładnie, punkt po punkcie. - Zapominając o przywiędłym bukiecie,
zacisnęła palce na kocu, z którego Clay starał się ją odwinąć. - Nie

jesteś w stanie zrozumieć, że życie nie toczy się według twojego

planu, i nie zawsze musi być tak, jak sobie wymyśliłeś.

- Życie nie toczy się według mojego planu od kiedy we wrześniu

odjechałem sprzed twojego domu. - Clay puścił koc i zmusił Maddie,

żeby spojrzała mu w oczy.

- Nie mogłeś się doczekać, żeby się ode mnie uwolnić. - Uparcie

odwracała wzrok.

- Mylisz się. Nie mogłem się doczekać, żebyś wreszcie zeszła mi

z oczu. A to zupełnie co innego. Nie potrafiłem znieść twojego

widoku, kochając cię jak wariat... bez wzajemności.

- Bez wzajemności... - Maddie ogarnęła panika, bo zdała sobie

sprawę, że właśnie zdradziła swój sekret.

- Boże, co za kobieta! - Clay uśmiechał się najpiękniejszym ze

swoich uśmiechów.

- Ale nie twoja idealna kobieta. - Maddie nie mogła odmówić

sobie drobnej złośliwości.

- O nie, z całą pewnością nie jesteś moim ideałem - zgodził się

Clay, muśnięciem palca strząsając jej z policzka płatek śniegu. -

124

Jesteś gwałtowna, impulsywna, nerwowa i roztrzepana. Niezależna i

bojowa. Potrafisz koić męską duszę tak jak opatrunek z papieru
ściernego może koić skórę pokrytą pęcherzami.

Maddie spojrzała na Claya z czułością, kiedy delikatnie uniósł ją i

postawił na ziemi.

- Często nie byłem pewny, czy chcę cię pocałować, czy sprać. Ale

ani przez chwilę nie mogłem sobie wyobrazić reszty życia bez ciebie.

Oczy Maddie błyszczały piękniej niż iskrzące w słońcu płatki

śniegu.

- Umieram ze strachu na myśl o chaosie, jaki wprowadzisz w

moje spokojne, uporządkowane życie - wyznał rozkochanym głosem

- ale myśl, że mógłbym przeżyć to życie bez ciebie, przeraża mnie

jeszcze bardziej.

Zamknęła oczy, upajając się pieszczotą jego spojrzenia.

- Czy teraz wolno mi zadać to pytanie, Maddie?
- A jakie to będzie pytanie? - spytała niewinnie. Gdyby serce

zabiło mu choć odrobinę mocniej, nie słyszałby własnych słów.

- A więc walę prosto z mostu: Czy wyjdziesz za mnie? Czy

wyjdziesz za mnie, bo cię kocham i nie mogę znieść myśli, że nie

będę się z tobą pieklił przez resztę swojego życia? Czy wyjdziesz za

mnie, bo ty też mnie kochasz?

- To są trzy pytania - szepnęła Maddie i pociągnęła nosem.

- Więc zrobiłaś dobry interes, kochanie, bo oczekuję tylko

jednej odpowiedzi.

Oczami, uśmiechem, jednym prostym słowem Maddie przekonała

go, że już nigdy nie będzie ukrywała przed nim swojej miłości.

- Tak.

Dziesięć minut później, w obecności całej rodziny, złośnica

Maddie Brannigan stała się panią James, żoną Claya.

Godzinę później była w jego ramionach, o czym marzył chyba

przez całe dotychczasowe życie.

A dwie godziny później zamknął jej słodką, bezczelną buzię

pocałunkiem - żeby zakończyć pierwszą małżeńską kłótnię. O imię

dziecka.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
422 Gerard Cindy Dzikie serca 03 Wszystko, co najważniejsze
398 Gerard Cindy Ni srebro ni złoto Dzikie serca1
275 Gerard Cindy Ślub z Jamesem Deanem
466 Gerard Cindy Rodzinny krag
622 Gerard Cindy Czy pamiętasz Peggy Sue
Gerard Cindy Gorący Romans Duo 918 Bratnie dusze
698 Gerard Cindy Burza namiętności
01 Gerard Cindy Sekretny pamiętnik Lekcje miłości
James Ellen Poszukujące serca 02 Zaręczyny
0698 DUO Gerard Cindy Burza namiętności
LaBrecque Jennifer Głos serca 02 Pojedynek
droga dzikiego serca
466 Gerard Cindy Rodzinny krag

więcej podobnych podstron