„Nazywam się Bumek”

Edyta Grabowska – Gwardiak

Bumek to skrót od określenia bury miś. Tak właśnie wyglądam. Mam bure futerko, jestem nieduży,

jedno ucho

mam trochę większe od drugiego, oko też i pewnie dlatego tak długo czekałem w sklepie z

zabawkami aż ktoś mnie weźmie do siebie. Nie jestem przecież ani różowy, ani puszysty, nie mam

czerwonej czapeczki i szalika. Czekałem więc, czekałem, aż się doczekałem.

Pewnego pochmurnego, listopadowego dnia do sklepu weszła nieduża jasnowłosa dziewczynka.

Uważnie rozejrzała się po sklepowych półkach i jej wzrok zatrzymał się od razu na mnie. Bardzo się

ucieszyłem. Okazało się, że ma na imię Ela. Tego dnia miała urodziny i postanowiła, że wyciągnie ze

skarbonki oszczędności i kupi sobie sama jakiś nieduży prezent. Tym prezentem byłem właśnie ja.

Ela zapłaciła w kasie, schowała mnie do kieszeni w kurtce i czerwonym autobusem pojechaliśmy do

mojego nowego

domu. Był piękny, nieduży, ale ciepły i bardzo przytulny. Pachniało w nim ciastem był

to przecież dzień urodzin mojej nowej przyjaciółki. Ela pokazała mnie swoim rodzicom. Tato przyjrzał

mi się i stwierdził „O! Jaki śmieszny misiek”. Mama przytuliła mnie do ciepłego policzka i powiedziała

„Ładny jesteś”.

-

A właściwie jak ty się nazywasz? - padło pytanie. Ela zaczęła się głośno zastanawiać: Uszatek,

Puchatek, Misio.

-Bumek! -

odpowiedział zdecydowanie tato - Bo przecież jest burym miśkiem.

I tak już zostało.

Po południu odbyło się przyjęcie. Ze szkoły wrócili już Jasiek i Stasiek starsi bracia Eli. Byli

bliźniakami. Nie do odróżnienia. Mieli rude czupryny i mnóstwo piegów. Przyszły też koleżanki Eli i jej

babcia. Była to wesoła, siwa starsza pani. Na stole pojawił się ogromny czekoladowy tort z płonącymi

świeczkami. Ela zdmuchnęła je oczywiście za pierwszym razem. Żartom i śmiechom nie było końca aż

do późnego wieczora.

I tak zakończył się pierwszy niezwykły dzień w moim nowym domu.