Dziewczynom, o których mówi się źle.

Każdego

dnia

przeszywa nas tysiąc spojrzeń, lecz to nie wystarczy:

potrzebne jest jeszcze spojrzenie instytucjonalne, które nie opuści nas ani na

chwilę, które będzie obserwowało nas u lekarza, na ulicy, na stole

operacyjnym, w lesie, w łóżku; obraz naszego życia w całości zachowają

archiwa, by w przypadku sporu lub na żądanie opinii publicznej można go

było wykorzystać.

MILAN

KUNDERA

, Nieśmiertelność (przeł. M. Bieńczyk)

O/J

Drzwi

były prawie przezroczyste, a ona stała przyklejona do nich plecami.

Przeciąg ciągnął od kamienicy, chłód zlewał się z lepkością ciała. W jednej
ręce miała nóż, w drugiej pilota, którym właśnie wyłączyła telewizor. Jej
płytkiego oddechu może i nie wyczuł przez stare drzwi z naklejkami, które
pamiętają jeszcze gumy „Turbo” spożywane przez Rycha, ale bose stopy
lepiące się do podłogi w drodze z kuchni, gdzie właśnie próbowała ukroić
sobie kawałek sera, już mógł usłyszeć. Nawet nie ruszyła wizjerem, boby się
zdradziła.

Sonia

z Oskarem w pokoju Rycha byli cicho. Wiedzieli, że mają być.

Ojciec ostrzegał, ale jak ten facet będzie dłużej stał za drzwiami, to Oskar
w końcu się znudzi i krzyknie do siostry: „Już mogę zagrać w Minecrafta?”.
Oliwka próbowała się skupić na kanapce z serem, która jeszcze chwilę temu
miała znaleźć się w jej brzuchu. Grubym, bo nieumożliwiającym dotknięcia
pępka palcami, kiedy wsadzi się prawą rękę za plecy i usiłuje go dosięgnąć
z lewej strony

1

. Kanapka

była odległa, tak jak jej pępek.

Im

dłużej stała, tym mocniej zlewała się z lepkimi od kurzu drzwiami.

Właśnie,

brud. Musi

dokupić mydło i pastę do zębów. Od dwóch dni

rozdziela resztki między siebie i młodych. Im daje trochę mniej, bo i tak nie
lubią myć zębów, a ona musi. Ma piętnaście lat i nie może jej z gęby
śmierdzieć. Jak przyjdzie ojczym, to wyciągnie od niego dychę na zakupy.

Kategorycznie

zabronił otwierania drzwi kuratorowi, jak się nie zapowie

wcześniej telefonicznie. On z kolei zakazał Ryśkowi zostawiać dzieci same
z Oliwką, bo niby pod jej opieką do domu złażą się sąsiedzi. Dziwne te
zakazy, do tej pory zawsze jakoś się dogadywali.

Kurator

siadał z klientem w kuchni, odpalali fajki. Rysiek wyliczał, co

zrobił w danym miesiącu dla dzieci, domu i siebie. Opowiadał, co u nich,
jakie mają oceny, kiedy konkubina przyjedzie. Czasami kurator, jak ksiądz
po kolędzie, kazał dzieciom pokazać zeszyty albo opowiedzieć, w co się
ostatnio bawili z tatą. Sojusz Ryśka i Kuratora opierał się na żartach
o kobietach. To znaczy Rysiek żartował, a Kurator robił krótkie „heh”, bo nie
chciało mu się śmiać z matek, żon i kochanek, więc notował jak leci

wszystko to, co klient mówił. Przyjmował z zazdrością niemodne
i niepoprawne mądrości życiowe Ryśka. Za każdym razem, kiedy przestawali
się śmiać i rozliczać z zadań domowych, Rychu kończył spotkanie
podniesionym głosem: „Niby z kim mam zostawić dzieci, kuratorku? Szczyl
jesteś jeszcze, życia nie znasz. Mam się z roboty zwolnić? Jak Oliwka
wychodzi, to blisko. Na klatkę, do sąsiadów, na podwórko, które widać
z okien, czasem do sklepu, tam zaraz za rogiem. Poza tym to jest złota
dziewczyna. Patrz, łazienkę wyszorowała. Jej matka to też złota kobieta, po
niej to ma. Kibel cały, piękny, świeci jak miliony monet”.

Miał gadane. Potrafił przekonywać, i to

nie

tylko kuratora.

Dzisiaj

kurator Juroszek zrezygnował, kiedy po czwartym, donośnym

pukaniu do drzwi nikt nie otworzył. Odleciał, zrobił notatkę służbową.

Oliwka

wiedziała, że lepiej nie wpuszczać, jak Rycho ma się później pluć,

że zabiorą ich do ośrodka jak młodą Urbańską. „Tyle ją wszyscy widzieli.
Trafiła do zakonnic i zwariowała”. Choć na ogół takie plotki są przesadzone.
To znaczy nie te o zakonnicach, ale o ośrodkach. Większość wraca do
Ząbkowic po dwóch latach i nic się nie zmienia. Stają się tylko trochę gorsi,
więcej kombinują, a później wracają do ośrodków. Tych samych albo innych.
Tak to się kręci.

Ledwo

odeszła od drzwi, a znowu się zaczęło pukanie. Teraz Chomik,

czyli Dawid. Chłopak z mieszkania poniżej i z jej szkoły, wyglądający na
gryzonia, który zamienił się w człowieka.

– Zro-bisz

mi

lo-da?

Z

każdą sylabą robił się bardziej czerwony.

– Nie-e.
– Ale kiedyś zrobiłaś.

W

zeszłym tygodniu na łące za kościołem, gdzie wszyscy chodzą kitrać się

z piwem, jak jest ładna pogoda. Akurat wtedy trochę wiało, bo już koniec
października. Zrobiła, bo później chciała to powtórzyć z kimś lepszym. Już
bez poczucia, że nie umie. Poza tym i tak miała przypał, bo zaraz przed tym
poszła w krzaki i osikała sobie nogawkę. Powiedziała, że to rosa, chociaż
było po 15.00. Nic jej na to nie powiedział, nawet się nie zaśmiał. To było
miłe i polubiła Chomika na ten moment bardziej. Umie dochować tajemnicy.

– Kiedyś-sredyś. Raz. Idź stąd.
– Wyjdziesz

na

klatkę?

– Właśnie

nam

rodzinny poszedł, chcę se zjeść kanapkę w spokoju.

– To

zjedz

i wyjdź na klatkę.

– Zobaczę,

raczej

nie.

– A

ja

mogę wejść?

– Nie.

Teraz

nie.

– To

ja

poczekam na klatce.

– A

czekaj

sobie, gdzie chcesz.

Trzasnęła

mu

drzwiami przed nosem. Teraz wydawały się mocne, nie

przezroczyste.

M*

Wychowawczyni

Julki rozdawała rodzicom kartki z ocenami, chociaż każdy

nadgorliwy opiekun przed zebraniem sprawdził wyniki w wirtualnym
dzienniku i dokładnie wiedział, co go czeka na miejscu. Taki wydruk stwarza
jednak pewne poczucie presji, wrażenie powrotu do szkoły, udziału
w rywalizacji. Nigdy wcześniej nie była na takim zgromadzeniu. Julka miała
piętnaście lat, a egzamin gimnazjalny przedstawiali jak otwarcie przewodu
doktorskiego. Dziewczyna powinna wiedzieć, do jakiej dalej pójdzie szkoły,
jaki chce wykonywać zawód, jakie ma predyspozycje. Projekt, plan,
ewaluacja. Magda czuła się jak w przedłużeniu własnej pracy.
Projektaryzacja. Jedyna różnica, że nie mówiło się o pozyskiwaniu środków
na abstrakcyjne idee, konferencje, ale o nastolatce, która obecnie martwi się
trądzikiem lub brakiem fajnych kolegów w klasie. W dużym skrócie.

Zapisywała

wszystko, podczas

gdy inni rodzice sprawdzali pocztę

i wysyłali esemesy pod ławkami. Widać, że byli przyzwyczajeni. Na sali,
o dziwo, było pół na pół matek i ojców, co Magda odnotowała z dziką
satysfakcją. Może na etapie dojrzewania wypycha się facetów z domu, żeby
zaczęli się wreszcie wstydzić i tłumaczyć za swoje dzieci, a może to była już
normalność, do której wcześniej nie miała dostępu w wyniku absencji
wychowawczej. Ona i tak wyglądała na ich tle jak wklejona. Najmłodsza,
najwyższa, najbledsza. Może jeszcze maksymalnie jeden facet był przed
trzydziestką. Taki ananas wciśnięty w ścianę z tyłu klasy.

Dopiero

na koniec wychowawczyni przypomniała sobie o obecności, tak

jakby nie mogła odhaczyć tego mniej nachalnie, przy rozdawaniu kartek
z ocenami. Większość znała z zeszłego roku, jej wzrok zatrzymał się na
Magdzie.

– Pani

jest

mamą…?

– Macochą

Julii

Sajdak.

To

nie było do końca kłamstwo, raczej rodzaj skrótu myślowego.

– Tak, tak. Przecież

od

września jest u nas, dopiero dwa miesiące. Proszę

zostać po zebraniu.

Magda

pokiwała głową. Pewnie myśli, że matka nie żyje, skoro tak się

uśmiecha.

Zdarza

się, że nauczyciele chcą gadać tylko z biologicznymi, rzecz jasna,

jeśli mają wybór. Na szczęście ona nigdy, do dzisiaj, nie miała okazji
sprawdzenia tego na własnej skórze. Wcześniej testowała swoje przyłatanie
w innych instytucjach, takich jak na przykład gabinet lekarski, dom kultury.
Jej status był jednoznaczny: pani Magda. Nie matka, nie macocha, nie ciocia
Julki. Wielki formalny nikt. Maciek utknął przy komisji akredytacyjnej,
a jego była żona pozwoliła pójść na pierwsze spotkanie w nowej szkole Julki
właśnie jej. Tej samej, do której od dziewięciu lat kazała swojej córce
zwracać się „pani Magdaleno”. Bo po imieniu to by mogła, gdyby z ojcem
wzięli ślub. Magda udawała, że ma to gdzieś. Najpierw jesteśmy ludźmi,
dopiero potem rodzinami.

Pani

Król wskazała głową pierwszą ławkę. Dla źle widzących, gaduł albo

tych, co jest im wszystko jedno.

– Julka

to

zdolna dziewczyna. Gdzie była wcześniej?

– W koperze.
– Dobra szkoła.

Czemu

ją zmieniła?

Przez

głowę Magdy przeszło sto odpowiedzi.

Wie, że

Exela, czyli

matka Julki, od zawsze chciała, żeby córka chodziła

na wszystkie zajęcia dodatkowe. Z czasów przedszkola małej pamięta, jak
Maciej biegał z nią od domu kultury na basen. Z gry na keyboardzie na
szachy, później balet. Od poniedziałku do czwartku popołudnia małej były
wypełnione jak kalendarz prezeski. I nie ma zlituj się, choroby nie wchodzą
w grę, chyba że grypa żołądkowa.

Kiedyś

dzieci

miały

dwutygodniowe

anginy,

teraz

mają

kilkunastogodzinne biegunki.

Czasy

szybkie jak sraczka.

Maciej

wpadał z Julką do mieszkania na czterdzieści minut między

zajęciami, jak coś odpadło. Zdarzało się, że usypiali razem przy bajce, tak jak
to robią „weekendowi ojcowie”, którzy z reguły dostają zakaz oglądania
z dzieckiem bajek. „Takie rzeczy to Julka może robić sama, a nie z tatą”.
Często jednak było tak, że ta głupia, zakazana kreskówka była jedynym
momentem dnia, kiedy leżeli przytuleni w spokoju. Około 22.00 odwoził
Julkę do Exeli. Rano zaczynał nowy maraton.

Podobnie

było z gimnazjum, sześć lat później. Miało być najlepsze.

I faktycznie, było w porządku, dopóki Exela nie dowiedziała się, że po

pierwszym półroczu średnia Julki wynosi jedynie 3,75. „Poprawa do 4,75 na
koniec roku albo zmiana gimnazjum”. Magda uczyła więc Julkę matematyki,
fizyki, chemii –największych koszmarków, Maciej wysilał się, żeby
opowiadać historię w sposób wymyślny i ciekawy. Ostatecznie jednak
przegrali bój ze średnią i Exelą.

„Lepiej w trochę

gorszej

szkole mieć piątki niż tutaj 4,0 na koniec. Sorry.

Tu chodzi o przyszłość!” – papiery zostały przeniesione.

– Cóż, opuściła się w nauce…
– Przejścia z podstawówki

do

gimnazjum zazwyczaj tak wyglądają.

Później to sobie odbijają w drugiej i trzeciej klasie. Wie pani. Nowa klasa,
koledzy, koleżanki.

– Tak. Uznaliśmy jednak, że

lepiej

zmienić szkołę, póki to jeszcze

możliwe. Zanim okaże się, że jest nieprzygotowana na egzaminie
gimnazjalnym – powiedziała Magda, wciskając sobie w usta tekst typowej
Exeli. W tej chwili nie była przecież tylko sobą, ale „reprezentantką” rodziny
Sajdaków, do której oficjalnie nie należała.

– Julka

radzi

sobie bardzo dobrze. W tej klasie jest dużo dzieci…

młodzieży, takiej, która nie chce robić za wiele. Wie pani, żeby nie
przesadziła w drugą stronę. Mamy takie zróżnicowane klasy…
towarzystwo… różne.

Nie

musiała mówić, że chodzi o brak segregacji, która miała miejsce

w poprzedniej szkole. Oczywiście nieoficjalnie, bo każda dzielnica już sama
w sobie jest wstępnie podzielona czynszami, powierzchnią mieszkania
i zawodami.

M*

Gdy weszła do domu, przytulił ją dosyć mocno i długo (dziesięć sekund).
Lewą rękę miał wyprostowaną za jej plecami, żeby przypadkiem nie
przypalić papierosem bluzki.

– Dzięki, że byłaś. Zaraz będzie gotowy makaron. Jak poszło?
– Nastraszyli wszystkich egzaminem gimnazjalnym, który jest za rok

z hakiem. Całkiem zabawnie.

– A oceny?
– Jak to oceny.
Usiadła przy stole, włączyła komputer, a Maciek krzątał się po kuchni. Na

zebraniu dostała esemesa, że dobrze, gdyby zaktualizowała wniosek.
Odpowiadała więc na resztę pytań Maćka półzdaniami. Cele strategiczne
opisywała innym, bardziej drożnym kanałem mentalnym niż cele domowe.

Tymczasem zadzwonił telefon.
Exela, oho.
Maciej wycofał się do korytarza. Raz na jakiś czas odsuwał telefon od

ucha, żeby zapytać Magdę o szczegóły wywiadówki. Przy piątym pytaniu nie
wytrzymała:

– Niech sobie Ela do mnie zadzwoni jutro, to jej powiem.
Już kilkanaście sekund później pożałowała. Mogłaby wykorzystać w miarę

pokojową sytuację, żeby Exela wydusiła do niej choć jedno zdanie w życiu
bez pogardy. Po tylu latach usłyszałaby po raz pierwszy „Dzięki. Fajnie, że
poszłaś”. Tylko tyle. Przez telefon przecież nic nie widać! Żadnej złośliwości
falującej nad ustami, żadnej przewracającej oczami lub tupiącej nogą byłej
żony.

– No właśnie nie może, bo ona myśli, że ja byłem… – pochylił głowę.

Oczywiście. Że też się nie domyśliła. Teraz Maciek będzie chciał się
tłumaczyć, długo i pokrętnie. Przed nią, a nie przed Elą.

Podobno w takich sytuacjach należy policzyć do dziesięciu. Albo do

dwudziestu. Nie, nie, do stu. Tylko że zanim dojdzie do tej liczby, to złość –
zamiast wydostać się na zewnątrz – mija i rozlewa się po całym ciele.
Exelowość zamienia nogi Magdy w watę albo wydostaje się dzień później

z głowy pod postacią migreny.

Na szczęście poza zebraniem w szkole kalendarz wskazywał jeszcze inny

ważny termin. Można było nim oszukać układ nerwowy, przechodząc
natychmiastowo do rutynowych czynności. Magda zawodowo była pisarką.
Ale grantów. W okresie deadline’ów konkursów ofert (jesień, zima)
i sprawozdań (grudzień, styczeń, czerwiec) otrzymywała nawet kilkanaście
zleceń do pisania „na akord”. Do tego zawsze miała kilka za darmo, jak
trzeba było komuś pomóc. Na przykład zorganizować Vendo na osiedlu.

– Nie powinieneś.
– Wiem.
Maciej odcedzał makaron i nie mógł w trakcie tej czynności spojrzeć w jej

stronę. No bo przecież makaron jest taaaki ważny! Ale wyprostował się,
chociaż na co dzień się garbił, więc coś musiało mu w głowie kliknąć.

„Super, fajnie” – odpisała na zaległego mejla. Sama nie wiedziała, kiedy

stała się autoresponderem.

Następnie Maciek dyskretnie przesunął komputer Magdy i postawił na

jego miejscu talerz ze spaghetti. Przytulił ją mocno i długo (osiem sekund),
przeprosił. Nic się nie stało. Nic, długie jak ten jego makaron.

O/J

Zrobiła test. Jedna kreska wyraźna, druga już mniej. Google. Różnie piszą.
Może być, a może też nie być. Przeniosła płytkę z łazienki do pokoju za
gumką od majtek i wrzuciła do plecaka. Pokaże Dawidowi i powie, że
pozytywny wynik jest prawdopodobny.

Wcześniej jeszcze Sońka. Obudzić, ubrać, zrobić śniadanie. I Oskar. Jego

też obudzi, ale jedzenie to niech sobie zrobi sam, bez przesady.

Jaką bluzkę włożyć? Fioletowa z pingwinem czy czerwona z małym,

czarnym chińskim znaczkiem? Osz, brudna.

W szkole Halloween i mają nie pytać osób w strojach. Trzeba na szybko

coś wymyślić: prześcieradło, nożyczki, wycięte oczy. Założy na początek
lekcji i już, nie będzie na dłuższą metę robić z siebie przebierańca. Nigdy
tego nie lubiła, na bal w podstawówce zamiast za Meridę Waleczną albo
chociaż Księżniczkę Czegośtam przebrała się za… nastolatkę, Hannę
Montanę. Zawsze jej się wydawało, że jest starsza, mówiła nowo poznanym
osobom, że urodziła się rok wcześniej niż w rzeczywistości. 2001, a nie
2002. Totalna różnica. Przyszły rok zmieni wszystko, bo po szesnastym roku
życia można więcej. A jak masz siedemnaście albo osiemnaście, to już
w ogóle YOLO.

– Idziemy? – spytał Oskar, stojąc w korytarzu przygnieciony własnym

plecakiem pełnym książek, których nigdy nie przeczyta. O, na przykład
takiego W pustyni i w puszczy. Ona też nie czytała, ale w necie wszystko jest.

Szit, za pięć ósma.
– Sońka, wstawaj, wstawaj, wstawaj. Masz tu kanapkę, jedz po drodze.

Rajstopy ubierz. Oskar, weź ją pakuj. Idziemy, rączka.

Rozeszli się. Oskar poszedł do Szkoły Podstawowej nr 18 powoli,

rozglądając się, może po drodze spotka Majkela z klasy. Ale się nie spóźni,
on zawsze jest wcześniej. Szatniarka mrugnie do niego okiem, bo go lubi.
Oliwka z Sonią oddalą się w przeciwną stronę. Jedna będzie ciągnąć drugą,
jedzącą kanapkę. Młoda załapie się jeszcze na zupę mleczną w przedszkolu,
ale że wciąga jedzenie jak odkurzacz, to kanapka z domu nie zaszkodzi. Oli
z kolei z poślizgiem wpadnie do szatni Gimnazjum nr 6, bo podjedzie

autobusem, który jest „na styk”. Nie zdąży na wcześniejszy. Po drodze
jeszcze sprawdzi powiadomienia na necie. Kto co jej polubił, skomentował,
gdzie ją otagował. Dodała na Snapchata zdjęcie z przystanku autobusowego.
#busmiuciekl

M*

Magda kombinowała z Julką, co ta mogłaby włożyć na jutrzejsze Halloween,
kiedy dostała esemesa od Anki: „Mam po kompie. To jest jak z chomikiem.
Spadnie ci trzy razy i koniec. Poszła mi się jebać magisterka. Cała”.

Koleżanka zajmowała się edukacją seksualną nastolatek, ale bardziej na

komputerze niż w rzeczywistości. Poza tym, że pisała od pięciu lat pracę
magisterską, to pracowała w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej, który
teoretycznie miał prowadzić programy profilaktyczne w cieniu dosyć
zabawnego wudeżetu (wychowania do życia w rodzinie). Tak sobie miasto
ustaliło w priorytetach.

Na szybko trzeba coś skompletować na to całe „święto”. O dziwo,

niepodważone przez katechetę ani przez nauczyciela historii, prowadzącego
po godzinach strzelnicę. Negowanie obecności tej amerykańsko-festynowej
imprezy w murach szkoły jest jak dostrzeganie drzazgi w oku bliźniego,
podczas gdy belka leży w obowiązkowej religii.

Magda lubiła ten dzień komercyjnego święta zapychacza. Kojarzył się

z rodzinną atmosferą bardziej niż Wielkanoc czy Boże Narodzenie. Wtedy
była z nimi Julka, bo w inne, ważniejsze już nie. Poza tym kiedy mała poszła
do pierwszej klasy, to kazała sobie czytać non stop książkę dla dzieci
o śmierci. Tyle razy jej wysłuchała, że mogłaby ją recytować zamiast Kto ty
jesteś?. Dzieci są dziwne, gdy ty jesteś dziwny? Kiedy Magda czytała
o pochówku w Meksyku i o zwyczaju wrzucania do trumny tego, co dla
zmarłego ważne, zapytała Julkę, co by wzięła ze sobą. „Misię, Zuzię, rybki,
mamę, tatę, babcię, dziadka, ciebie”.

I od tego momentu zaczął się dla nich lepszy czas. Siedmiolatka musiała

powiedzieć, że chciałaby z Macochą leżeć w trumnie.

Julka oczywiście chciała wymyślić jakiś bardziej wysublimowany strój. Za

ducha się nie przebierze, bo siara i podstawówka. Pewnie zaraz wymyśli
jakiegoś znanego trupa w stylu Gnijącej Panny Młodej albo Amy Winehouse.
Albo nic nie włoży i będzie kontestować.

Zdecydowała się na Bellę. Dobra, Zmierzch jest trochę przestarzały, ale za

to można zrobić z wampirzycy pewien pożytek. To znaczy ubrać się całkiem

nieźle. Dobrała obcisłą czarną bluzkę Magdy do swojej spódniczki w kratkę.
Kluczowe miały być rajstopy z pajęczą siecią, które wyhaczyła na zakupach
w weekend. No i tutorial How to style emo?.

Wcześniej, kiedy Julka była mała, często wywiązywała się poważna

kłótnia na tle ubioru. Polegała na tym, że Exela myślała na różowo,
niebiesko, biało, beżowo, fioletowo. Maciek z kolei na czarno, czerwono,
szaro, żółto w porywach. Starali się więc ubierać Julkę na własne sposoby, co
było szczególnie trudne w momentach przejścia, to znaczy kiedy trzeba było
dzień opieki podzielić na pół i jedno z nich dziecko ubierało do szkoły
podstawowej, a drugie rozbierało do snu i ubierało dnia następnego.

Julka na Halloween wybrała połączenie czarnego z różowym oraz

czarnego z fioletowym. Dobre zestawienie wyraźnych kolorów. Przypadek
albo wyuczony kompromis.

O/J

Niezdarnie próbowała założyć na siebie prześcieradło w trakcie wbiegania do
klasy i wypowiadania „Bry”. W związku z tym prawie nie wyrobiła na progu
i potknęła się o biały materiał. Wycelowała prosto w stronę Julki. Koleżanka
znowu wyglądała lepiej. Co najmniej na siedemnastkę. Dwa–trzy plus. Skąd
ona bierze te wszystkie ciuchy.

– Ty się przebrałaś za, przepraszam, co?
– Wysyłałam ci na snapie przecież wcześniej. Wampirzyca.
– Hm, wyglądasz bardziej jak emotypiara.
– …
– No nic, ubieraj się tak dalej i pogrążaj mnie swoją zajebistością.
Julia zaśmiała się, ale miała wrażenie, że pomimo tego, co powiedziała

Oliwka, i tak wygląda grubo i głupio. Poza tym koleżanka mówiła tak szybko
i niewyraźnie, że czasem w ogóle nie wiedziała, o co jej chodzi, nie nadążała.
Magda pożyczyła jej swoje ciuchy, które były na nią za ciasne, chociaż
Macocha nosiła się luźno. W czymś na kształt stroju-pidżamy (jesień,
wiosna), ręcznika (lato) lub koca (zima). Na niej to wszystko stało się
naciągniętymi na styk ciuchami fensi biegacza. Co prawda nie zginie
w wyniku zatrzymania przepływu krwi przez zbyt obcisłą garderobę, ale
może być ciężko.

Poza tym Oli mogłaby się trochę bardziej postarać. Jednak przybrudzone

prześcieradło to przypał. Ale nic, stało się. Ma koleżankę ducha.

Ostatecznie na lekcji nikt nikogo nie pytał, bo dyskryminacją byłoby

szkalowanie niechęci do przebieranek tych, którzy pogardzili Halloween.
Chociaż nie było w klasie ani jednej nieprzebranej osoby. Wiara wiarą, oceny
ocenami. Żeby sprytnie wybrnąć z sytuacji, na trzech lekcjach zrobili im
pogadankę na temat edukacji seksualnej z udziałem pracowniczki MOPS-u.

M*

Zamówiły wino. Nie, że po lampce, tylko karafce 0,2. Magda czerwone,
Typowa-Koleżanka-Anka białe. Były nawet obydwie ubrane pod kolor tego
wina. Tak jakby miały je na siebie wylać zamiast wypić. To znaczy Anka
była beżowa, czyli przezroczysta w sposób typowy dla kobiet, które już
zaakceptowały, że TEN kolor obowiązuje także i je.

Chociaż ostatecznie nie była taką typową bezą-meduzą. Z puli wszystkich

znajomych z dawnej klasy Magdy Anka znalazła się w zbiorze „mieszana”.
Grupa numer jeden to ci od hashtagów, zdjęć otagowanych dokładnie
z czasem, miejscem, akcją, postaciami. Praca zlana z privem, bilety na
wycieczki za jeden przelew, couchsurfing, blablacar. Drudzy – milusińscy,
ciepłomlekowi. Śluby i małe dzieci na fotkach („ja i miś w Grecji”, „nasza
mała kosmonautka”). Memy z oczywistościami + serce i zachód słońca.
Zresztą – kiedy widzisz niemowlaka na swoim wallu, to już wiedz, że się
zacznie spam dorosłości i lęków o rozmnażanie.

Po drugiej lampce Magda poczuła pieczenie w gardle.
– Ty kontaktujesz dzisiaj czy kabel od komputera był połączony

z centralnym układem nerwowym?

– Był. Mówię serio. Słuchaj, parę dni temu prowadziłam zajęcia w szkole,

tam gdzie wasza Jula teraz chodzi.

– O.
– No i była dziwna sytuacja. Kojarzysz jej koleżankę z ławki?
– A to teraz dalej ma się koleżanki z ławki? Myślałam, że już są jakieś

sektory siedzenia. Sorry, jestem do tyłu. Ale byłam u niej nawet ostatnio na
zebraniu szkolnym, tak że big success.

– Powaga?
– No. Exela zaszalała… a właściwie to Maciek.
– Uuu. Opowiesz zaraz. W każdym razie. Podeszła do mnie po zajęciach

jej koleżanka i mówi, że chyba jest w ciąży. Znasz to słynne „chyba”, do
dwudziestego pierwszego roku życia pojawia się po każdym stosunku.
Mówisz to trochę zażenowana i przerażona, trochę usatysfakcjonowana, bo
ciąża jest przecież efektem seksu. Powiedziałam, że musi iść z opiekunem do

lekarza, bo testy… wiadomo. No i że choroby przenoszone drogą płciową,
zgłoszenie na policję, jak jest poniżej piętnastego roku życia. Ale dałam jej
kolejny test.

– Aha. I co ona na to?
– Pitnęła z nim. Po prostu. Nie chcę zgłaszać tego wychowawczyni, nie

powinnam raczej, bo wiesz, „Małym płodom w brzuszek kłodą”.

– Co?
– Taki wierszyk pewnej frakcji MOPS-iaków. Zaraz jej się zlecą wszyscy

mędrcy szkolni. Masz do niej kontakt przez Julkę?

– Myślisz, że Julia też już zaczęła…?
– Ej, macoszko, co za pytanie!
– No co…
– Przypomnij sobie wiek swojego pierwszego kontaktu. Odejmij od tego

dwa lata plus rok za internet i rok za seksualizację w kreskówkach, jeśli te
wskaźniki dotyczą Julki. Ile ci wychodzi?

– Trzynaście.
– No dobra. To tylko dwa lata. Darujemy jej kreskówki i neta.
– Piętnaście.
– No to masz. Wiek inicjacji.
– Ups.
– To co, załatwisz jej numer?
– Postaram się.
Do czasu spotkania Maćka Magda nie zdążyła odpowiednio ustalić, po co

jej w ogóle życie seksualne. Pojawiało się dopiero po alkoholu. Czasem
nawet w połowie stosunku rezygnowała, bo nie mogła patrzeć, jak jakiś facet
się przed nią popisuje, rozbiera i tak dalej.

Po tygodniu znajomości z Maciejem, a poznali się, jak miała dwadzieścia

jeden lat, dalej trzymała się wersji, że seks jest taki sobie, ale coś drgnęło.

Miesiąc później przestała się wypowiadać w taki sposób, kliknęło.
W związku z tym wyobrażenie na temat seksu nastoletniego miała mgliste,

niewiele z niego pamiętała. Tak jakby wszystko to, co do Maćka, nie istniało.

Pamiętała tylko okoliczności albo miejsce wybranych stosunków.
O, na przykład jak odbijało jej się rzodkiewką, kiedy pewien licealny

Paulo Coelho koniecznie chciał, żeby zjedli razem śniadanie (bez kolacji, bo
mieszkał z rodzicami). Za nic miał jej argumenty, że nie chce, bo nie lubi jeść
z ludźmi. Zżarła to całe śniadanie w kuchni jego starych, a później się chciał

całować z zapachem rzodkiewki w ustach. Chociaż tyle, że to warzywo ma
minusowe kalorie.

Albo jak z braku laku podczas juwenaliów zaczęła się całować na łóżku

z takim Damianem-spoconym-studentem i nagle do pokoju, gdzie to robili,
wszedł znienacka Chińczyk i zaczął krzyczeć, że to jego łóżko i złazić
z butami. Faktycznie, mieli na sobie buty.

Samolot papierowy, rzodkiewka, buty, prześcieradło, kotwica, barierka,

kiełbasa z grilla, wódka z pieprzem, Platon, lalka na sznurkach, wodorosty,
stół z powyłamywanymi nogami, skrzypiący materac, Maciej – tak mogłyby
się nazywać jej stosunki, w kolejności chronologicznej.

O/J

Jeździła na łyżwach jak hokeistka. Nie bawiła się w żadne figurówkowe
historie, motyle nogi. Kręciła jak chciała, mijała tyłem dzieci, średnich
i starszych. Był spory tłum, jak to w sobotę po południu, kiedy się schodzą
pikniki, ale mieli jej zejść z drogi i już. Później piruet jeden, drugi, trzeci, taki
niby na odjeb, bo szło o szybkość, a nie jakieś akrobacje. Gapiło się na nią
w podejrzany sposób sporo osób. Jeździła perfekcyjnie, ale nie miała stroju,
który by na to wskazywał. Żadnego obcisłego kombinezonu dla
filigranowych łyżwiarek ze świecącymi badziewiami i diodami w okolicach
głowy. Raczej getry rozciągnięte w charakterystyczny sposób na kolanach,
bez wzorów. No i czapka z napisem „XD”.

Na taflę wpuszczała Oliwkę za darmo ciotka, która siedziała w kasie trzy

dni w tygodniu. W przeciwieństwie do Oliwii Julia oczywiście miała swoje
łyżwy, i to dobrane do reszty ubioru. Oliwka w sprytny sposób namówiła ją
na zamianę bluz. „Moja ci bardziej pasuje do łyżew” – rzuciła. Wzięła
najlepszą czarno-oczojebno-żółtą, to pewnie tylko dlatego się zgodziła, innej
by na bank nie wymieniła.

Zrobiły sobie selfi w lustrze i Julka od razu je udostępniła, żeby pod

koniec jazdy dodać jeszcze jedno. I wtedy wszedł na ślizgawkę on. Żółty.
Koleś w żółtej bluzie. Dziewczyny patrzyły jak zahipnotyzowane, nie były
jedyne. Wraz z jego wejściem na taflę kilka nastolatek zjechało pod bandę
i zaczęło chichotać. Miał słuchawki i z nikim nie rozmawiał, to nie był typ,
który by ściągał dziewczynom czapki albo pisał na Spotted: lodowisko:
„Pozdro dla dwóch dziewczyn. Miałyście moro i niebieską kurtkę,
patrzyłyście w moją stronę i jak jedna z Was się przewróciła, to podjechałem.
Byłem z kumplem w bluzie «Prosto». Dajcie lajka, jak to czytacie;)”.

Koleś był jak przeklejony z jakiegoś teledysku. Julka tylko raz go widziała

z dziewczyną, ale to chyba była siostra. Tak sobie przynajmniej wmawiała,
bo nie jeździł z nią za rękę, tylko trzymał się na dystans, ćwicząc własne
triki.

– Miałam ci coś wczoraj powiedzieć. Chyba jestem w ciąży.
Nie dość, że Julia nigdy w życiu nie wpadłaby na to, że Oliwka może mieć

chłopaka, to sama wcześniej nie była nawet w pierwszej bazie. Tylko raz
p r a w i e się całowała.

– Ale… jak… z kim?
Przyjaciółka na moment się zamyśliła, po czym niepewnie wskazała głową

w stronę Żółtego. Sama nie wiedziała, dlaczego to zrobiła.

Julka tylko kiwnęła głową. Jeździły od tej chwili bez słowa, Julka

przerwała ciszę.

– Mamy na razie czterdzieści lajków.
– Tak sobie.
– No.
– A otagowałaś mnie?
– Ups, sorry.
Julka oznaczyła Oliwkę na zdjęciu, a ona zaraz po tym zatwierdziła to na

swojej osi czasu.

– Czemu do ciebie nie podjeżdża?
– To chyba wyglądałoby dziwnie, gdyby się bujał z gimbą, no nie?
Przez moment Oliwia nawet uwierzyła w swoje kłamstwo i od razu

poczuła się bezpieczniej. Gdyby z takim chłopakiem zaszła w ciążę, to może
nie byłoby tak źle, a na pewno dziewczyny by padły z zazdrości. Na razie
zależało jej jednak na tym, żeby Julka miała ją za fajną.

Bosz, z takim Chomikiem-Dawidem to byłby jakiś koniec. Jego matka, ale

by się darła. Dosłownie raz, kiedy siedziała w domu z Oskarem i Sonią,
wyszła z nim na klatkę schodową. Bo on mieszka piętro niżej, jest w jej
wieku, ale rok temu nie zdał i kibluje w pierwszej gimbie. Niższy od niej,
chucherko, piegi nawet. Do Żółtego niepodobny ani w calu. Tak czy inaczej
całowali się, właściwie to jakby z przymusu, że to już czas. Baza pierwsza,
druga, trzecia – szybko przeszły. Ledwo zdjęła majtki i już było po
wszystkim. Zaraz napisze mu wiadomość, skoro inaczej nie da się gadać, bo
wielce nie przychodzi, od kiedy go nie wpuściła ostatnim razem do domu.

Dziewczyny po lodowisku rozstały się szybko. Liczba lajków wzrosła do

osiemdziesięciu dwóch, można powiedzieć, że po czterdzieści na każdą.
Może trochę więcej na Oliwkę.

Dopiero w poniedziałek Dawid czekał na schodach, dj bez słuchawek

leciał z jego ręki, wyciszył telefon, kiedy zobaczył Oli. Patrzyła na niego
i wiedziała, że nawet spodnie z napisem „CHWDP” nie dodawały mu

męskości.

– Przeczytałem.
– I?
– Co i?
– Co myślisz.
– No trudno, wyjadę stąd.
– Ty wyjedziesz?
– Ja, a kto.
– Debil, to ja mam przesrane, a nie ty.
– Wezmą cię do ośrodka. A mnie matka zabije. Dlatego wyjadę.
– Dawid, ty to najwyżej 814 do centrum dojedziesz. Spieprzaj.
Wbiegła do domu, mijając schodki, na których wszystko się zdarzyło.

Trzasnęła drzwiami i wybuchnęła rykiem. Nie powinna tak robić przy…
Sonia! Musi ją odebrać z przedszkola. Która godzina? Tymczasem Oskar grał
w grę, był nie do ruszenia, świecący od monitora, oczy jak wyrwane
z Minecrafta. Uh. Krzyknął z pokoju:

– Pani przyprowadziła Sonię!
Uspokoiła się, chociaż tyle.

O/J

Julia traktuje ją od soboty jak powietrze, nawet kiedy Oliwia pisze do niej
prywatne wiadomości. Coś tam jeszcze w niedzielę gadały na mesendżerze,
ale koleżanka wymigiwała się nauką do drugiego etapu konkursu z polskiego.
Pewnie ściema, chociaż… Julka jest z tych, co wygrywają. Oliwka nie. No
dobra, może raz dostała w nagrodę srebrnoszare getry i czekoladę. Z tym że
to nie było jakieś wielkie zwycięstwo – otrzymała je cała grupa teatralna ze
świetlicy. Chciała wystąpić w roli księżniczki, ale została drugoplanowym
pierrotem, który większość spektaklu spędza za kulisami. Rola życia!
Zamalowali jej twarz na biało, dodali błyszczącą łezkę pod okiem i kazali
podskakiwać. Swoją drogą nikt nie zwracał się do niej „ej, pierrot”, tylko „ty
pajacu”. Przypał totalny. Szybko, zaraz po wyjeździe na przegląd dziecięcych
zespołów, przestała chodzić na świetlicę. Pojawiała się jedynie rotacyjnie,
zwłaszcza przed świętami i wakacjami. Sama teraz wypycha z domu Oskara
i Sonię w tym okresie, bo jest za stara na paczki, które tam rozdają.

W poniedziałek na przerwie Julia już siedziała z dwiema airmaksiarami.

Pasują do siebie, bo Julka ma nową fryzurę, pewnie w niedzielę była
u fryzjera. Wyglądają trochę jak trzygłowy smok z emo grzywkami.
Wszystkie na lewy bok. Ona, Oliwka, jest na ich tle co najwyżej jak
jaszczurka bez grzywki. Łzy jej napływają do oczu i idzie na murek za szkołę
zapalić, święta Juleczka nie będzie się chociaż migać, że nauczyciele
zobaczą. I tak wiedzą, że na murku się jara, to tam nie przychodzą.

Nie pisze do niej na czacie w trakcie lekcji, nie odwraca się. Widzi za to,

że sprawdza powiadomienia i odpowiada na zaczepki airmaksiar w komórce.

Na domiar złego Chomik podchodzi do niej na korytarzu, akurat jak idzie

do kibla. Sama, bo Julka nie łazi za nią, tylko trzyma się tych dwóch
airmaksiar. Teraz to ona czuje się osaczona, starała się unikać Dawida
w szkole.

– Słuchaj, nie o to mi wtedy na schodach chodziło. Wyjdziesz dzisiaj po

południu?

– Wyjdę. Nie gadajmy tutaj.

O/J

W drodze ze szkoły widzi, że Julia dodała nowe profilowe. Nie jest na nim
otagowana Oliwka, ale dwie airmaksiary i kilka innych koleżanek to już tak.
Obok, rzecz jasna, napis: „:* dla moich duperek”. Wielka mi przyjaciółka.
Prycha na samą myśl, że dała się wrobić w zakumplowanie z laską, która ma
piątki i co weekend kupuje sobie coś nowego. Koniec wymiany ciuchów.

W domu lista od Ryśka, co trzeba zrobić. Odkurzanie, naczynia nurkujące

w zlewie, wielkie zakupy w celu nabycia trzech produktów. Szynki
w plastrach, mleka w plastiku (taniej niż w kartonie) i chleba krojonego.
Oczywiście z „Niebieską Kartą”. Wtajemniczeni w nazwę zlewają, że sklep
osiedlowy tak nazwał kartę na zniżki przy często robionych zakupach. Tak
samo nazywa się karta dla ofiar przemocy prowadzona przez policję albo
MOPS. Poważnie.

Oskar bezustannie gra w grę. Chętnie zrzuciłaby go z kompa i sama

postrzelała do kilku mutantów. Macha więc bratu przed ekranem czipsami
schowanymi na czarną godzinę. Oznaczają nagrodę za wymycie naczyń. „Nie
lej tylko za dużo wody, płyn do mycia naczyń na gąbkę, a nie na talerz”. Po
kilku minutach chłopiec kończy zmywanie i już stoi przy komputerze,
prosząco patrząc na siostrę. Dopiero wtedy Oli wychodzi na te całe zakupy,
które będą zarazem spotkaniem z Chomikiem na klatce.

Oczywiście chłopak czeka już za drzwiami, chociaż umawiali się dopiero

za pół godziny. Idą więc razem do osiedlowego i z powrotem.

Na klatce siedzą w dymie, bo Chomik zabrał matce dwie fajki, a od Karola

dostał trochę zioła. Spalili małą lufkę i papierosa na pół – żeby jeden dym
zmieszał się z drugim.

Cały korytarz jest za mgłą, z której wyłaniają się coraz ciekawsze napisy.

Szary Chomik ma twarz, która zaczyna przypominać teraz Szynszyla. Jest
słodszy i większy. Mogłaby się w takim Szynszylu zakochać. Jest prawie taki
jak w dniu, kiedy dzieliły ją sekundy od decyzji o pokonaniu bazy. Gdyby
był jeszcze z sześć centymetrów wyższy, to mogłaby nawet oficjalnie z nim
chodzić. Całują się, ale na wspomnienie ostatniego pozostają tylko na tym
etapie. Nie wsadza jej nawet ręki pod bluzkę.

– Ty, a gdyby zamiast tej klatki i schodów był taki ruchomy pierdolnik.

Jak wiesz, w tych płaskich grach komputerowych. Że ci podłoga sama
podjeżdża pod drzwi.

– Ale my byśmy wtedy byli jak te płaskie chłopki, ha, ha.
– To by było coś.
– Chyba dla ciebie. Ja nie chciałabym być płaskim ludzikiem.
Chomik trochę posmutniał.
– A jaki chciałbyś kolor tej półki latającej?
– Zielony.
Od tego momentu nie mógł już powstrzymać śmiechu z powodu

gimbaziarskiego suchara.

– Zielony, faktycznie – powtórzyła Oliwka i też nie mogła już przestać. –

Zielona półka, wszędzie byłaby trawa.

Łzy im leciały i aż łapali się za ręce i ramiona, podpierając się o podłogę.

Oliwka wyciągnęła nogi do przodu, na luzie totalnym. Ale był slow motion
między nimi. Ich ruchy jak w melasie, czuła każdą jego kość pod palcami.
Pomyślała nawet, że z biologii pamięta kość strzałkową, staw skokowy
i różne takie. Mogłaby je spróbować wymienić po kolei.

Wtedy na klatkę wyszła pani Basia, czyli Mama Szynszyla.
– Zamknijcie się, domów nie macie??!!
Szynszyl ucichł z ręką na ustach, bo matka właśnie sama się zbeształa,

a Oliwka schowała głowę między ramiona. Czuła idealnie temperaturę swojej
głowy. Mogłaby rękami podać konkretną liczbę. Z ciekawości dotknęła też
łokcia, który miał inną temperaturę. Ciekawe, czy gdyby wypisała na kartce
i zsumowała wszystkie te miejsca, to wyszłaby jej średnia 36,6? Nic jej nie
odpowiedzieli. Wydawała się być bezpiecznie daleko. W sumie musiałaby
przecież podjechać na skalnej półce, więc luz.

– Dawid, do domu!
– Daj mi, mama, jeszcze siedem minut.
– Zaś palisz! Już z daleka czuję, nie jestem głupia. A ty, Oliwka,

zobaczysz, wszystko Rychowi powiem! Jeszcze chwila i tu sobie melinę
urządzisz! A Sońka sama w domu. Aniołek nasz mały. Idźże do niej, a nie
rób głupot. A gdyby ci kurator teraz przyszedł, to co? Ośrodek! Dawid, do
domu!

– Ale mama…
– JUŻ!

Schodzący po schodach Dawid przypominał już tylko w połowie dużego

Szynszyla, zamieniał się w zwykłego Chomika. Schody wróciły do normy.
Wstała, otworzyła drzwi i poszła pooglądać talerze. Były czyste z jednej
strony, z drugiej mniej. Oskar tak właśnie działał. Wymyła więc za niego
drugą stronę. W nagrodę zjadła pięć plasterków szynki i dwie kromki chleba.
Zostało jeszcze dokładnie dwadzieścia pięć plastrów do rozdysponowania na
resztę domowników. Podzieliła to na cztery i wyszło jej sześć na głowę plus
jeden dodatkowy plaster. Z tego powodu zjadła jeszcze jeden. Zrobiła płatki
dla Soni, Oskar zjadł czipsy, to mu styknie. Położy się tylko na chwilę spać.

O/J

O 19.30 na lodowisku jest Żółty. Cała sala wiruje dookoła niego, bo na
środku tafli próbuje stawać na rękach. Ma jakiś nowy trik. Jak staje na
rękach, to opada mu koszulka i widać brzuch. To znaczy miejsce na brzuch,
bo on ma kaloryfer. Dopiero za trzecim razem wkłada od niechcenia
podkoszulek w spodnie. Jest ładny, jest ciasteczkiem. Niestety ma
z dwadzieścia lat i nawet na nią nie spojrzy. Widziała na bluzie, że ma napis
„Studencka Drużyna Freestyleowa Gliwice”, więc tam gdzieś pewnie się
uczy.

Jest też Julia z airmaksiarami, które na lodowisku pozbawione są tego

zapierającego dech w piersiach, firmowego atrybutu w postaci modnych
butów. Tafla sprowadziła je jedynie do poziomu grzywiastych smoczyc
w kurtkach z motywem kosmosu. Udają, że jej nie widzą, chociaż Julia
dobrze wie, że to nieprawda. Chichoczą i jeżdżą, trzymając się za ręce.
Oliwka wkurzona mija je, stosując różne bardziej lub mniej sprytne techniki
jazdy. Tyłem, przodem, bokiem. Z łatwością mija to roześmiane
dziewczyństwo w dobrej stylówie. One spoglądają na Żółtego i stroją głupie
miny. Jedna z Airmax wygląda, jakby smartfonem chciała mu zrobić zdjęcia,
ale ciągle jej umykał. Oliwka zaczyna się wkurzać. Co za cipy, szmaty,
kretynki. W tym samym czasie pisze do niej Julka: „Zolty luka non stop na
Kmle a nie na Cb XD”. Oliwia udaje, że nie czyta, chociaż i tak widać, że
wyświetliła.

Wtedy dodają zdjęcia ze swoimi głowami i Żółtym w tle. Opis: „Lodo dziś

takie piękne:***”. No nie, nie wytrzyma.

Jak gdyby nigdy nic jeździ dalej, chociaż wzbiera w niej fala złości. Wtedy

staje się cud. Koło niej przewraca się Żółty, a że Oli potrafi hamować jak
hokeistka, to niemal momentalnie zatrzymuje się przy nim i podaje mu rękę.
Airmaksiary i Julka tego nie widzą, bo akurat są za nimi i na szczęście nie
jeżdżą tak dobrze, żeby nagle zrobić zwrot w tył i ich zobaczyć. Załapują się
tylko na moment, w którym Oliwka przewraca się w jego stronę, a dokładniej
mówiąc, udaje, że przewraca się na niego, bo przecież potrafi jeździć dobrze
i nie traci równowagi z byle powodu. Żółty się śmieje i ona też, bo co ma

zrobić. Dziewczyny aż zwalniają (choć w ich przypadku to ciężko mówić
o zwolnieniu, jeżdżą jakby od niechcenia), żeby przyglądać się tej scenie
uważniej.

– Dzięki.
Oliwka cała oblewa się czerwienią.
– Nie ma za co. To ja teraz dziękuję.
– Dobrze jeździsz.
Jest z bliska jeszcze ładniejszy. Tak ładny, że chyba bardziej się nie da.

Mogłaby z nim występować w teledysku Jamala, gdyby sama nie była
brzydka.

– Jak widać nie zawsze.
– Trzeba się czasem przewrócić. Ja w twoim wieku tak nie umiałem. Ile ty

masz lat? Trzynaście?

– Szesnaście. Jeżdżę od dwóch.
Oliwka już wie, że ma ją za gówniarę i nawet to rocznikowe kłamstwo nie

pomoże. Mogłaby mieć i naprawdę szesnaście lat, ale nie miałoby to
znaczenia, bo wygląda na trzynastkę w jego oczach.

– No to naprawdę spoko. Dzięki za podniesienie. Narka.
– Na razie. Pa.
Następnie na nogach z waty kieruje się w stronę szatni. Wie, że na jej

plecach jest teraz wzrok co najmniej trzech dziewczyn. Nie będzie już dłużej
jeździć, zostało pięć minut do końca ślizgawki i woli ten czas wykorzystać na
to, żeby ochłonąć. Nie będzie się jeszcze przy nich pocić. Wata przechodzi
jej z nóg do brzucha i osadza się nawet na ramionach. Głowę to ona ma teraz
co najwyżej do wycierania. Zanim jednak zdejmie łyżwy i weźmie swoje
rzeczy z szafki, odpisuje Julce: „Na Kmle? Powiedzial, ze jakies gimbusy sie
na niego dziwnie gapia :P”. Idzie ze swoimi rzeczami w stronę szafki
Żółtego, pamięta, gdzie zostawił kurtkę i buty na zmianę. Zawsze mniej
więcej w tym samym miejscu. Siada sobie wygodnie i powoli, bardzo powoli
ściąga łyżwy. Zanim się przebierze, do szatni wejdzie już reszta i zobaczy ją,
jak siedzi koło niego, bo Żółty też zazwyczaj schodzi chwilę przed
zakończeniem. Wyświetlone. Teraz pozostaje czekać na wyraz twarzy
koleżanek. Ciekawe, co jej napiszą, skoro wygrała. „Poczekaj na nas
w szatni”, otrzymuje komunikat od Julki.

I wszystko idzie jak w zegarku. Żółty wchodzi, wyciąga rzeczy i siada

koło niej na ławce. Mówi nawet dwa zdania, że wkurza go jakiś facet, co mu

podjeżdża. Kiedy już przymierza się do wyjścia, naprzeciwko siadają
dziewczyny, a on w tym momencie wstaje i mówi do Oliwki: „Cześć. Do
następnego”. Julka tym razem zagaduje pierwsza:

– Wracasz z nami?
Po opuszczeniu lodowiska jest jak przed sobotą. Gadają jak gdyby nigdy

nic. Śmieją się z tego, co napisał Kamili jakiś koleś, obgadują jedną
dziewczynę z klasy, że dodaje to samo na snapa i Instagrama.

– Powiedziałam dziewczynom, że ty z Żółtym… no wiesz. Nie obrazisz się

chyba, no nie? – pyta Julka.

Oliwia jest postawiona przed faktem dokonanym, więc nie może już

zaprotestować. Airmaksiary wiedzą, więc nawet jak odpowie, że się obrazi,
to co z tego. Głupi Chomik, gdyby nie on, to nie byłoby problemu. Przez
niego jest kłamczuchą i musi dociągnąć do końca swoją ściemę.

– Jasne, ale to musi zostać tajemnicą nas czterech.
Dziewczyny kiwają głowami jak te pieski zabawki. Chwilowo wyglądają,

jakby nie miały tego rozgadać połowie szkoły, ale to się dopiero okaże.

– Jak to jest? – pyta Kamila.
– Z czym?
– No wiesz.
Oliwia przełyka ślinę. Jak teraz opowiedzieć o czymś, czego sama za

dobrze nie pamięta, bo trwało krócej niż kichnięcie?

– E, zwyczajnie. Nic takiego.
– No co ty? Z Żółtym zwyczajnie?! – druga z airmaksiar nie wytrzymuje

napięcia, co dodaje Oliwii trochę odwagi. Prostuje się.

– Wiesz, to słodziak… ale nie mówcie nikomu, że z nim chodzę! Co

chwilę w szkole się doczepiają, jak ktoś wyczai starszego chłopaka. Tak
jakby dało się chodzić z tymi gówniarzami z naszej gimbazy… śmieszne.
Ogólnie mam to w dupie, ale ostatnio Kwiatkowską przyłapali, jak się
całowała z chłopakiem, i jej starych wezwali, że niby nie wiadomo co robi.
Nie mogła wychodzić przez miesiąc, bo babka od fizyki niby widziała, jak
mu wkłada rękę pod koszulkę. Zresztą – muszę z nim zerwać, bo mam już
kogoś innego na oku.

– Innego? Jest ktoś lepszy od Żółtego???
Faktycznie, nikt taki nie przychodzi Oliwce do głowy. Ale musi to jakoś

skończyć, żeby wyjść z twarzą. Druga Airmax ratuje ją przerywnikiem, który
umożliwia odroczenie odpowiedzi.

– Prawda, moja kumpela tak miała. Stary ciągał jej chłopaka po sądach.

Koleś miał osiemnaście lat, a ona piętnaście, ALE rocznikowo.

– Co za różnica? Piętnaście to piętnaście.
– Ta, a co za różnica: osiemnaście w styczniu czy w grudniu?
– Fakt.
Reszta drogi przebiegła przyjemnie. W atmosferze podziwu dla Oliwki.

Chyba ich sojusz znowu stanie się aktualny, a airmaksiary zejdą na drugi
plan. Będą wymieniać się ciuchami i chodzić jedna za drugą jak kaczuszki.

Po powrocie do domu zostaje otagowana w poście z airmaksiarami,

chociaż nie ma jej z nimi na zdjęciu: „Na lodo dzisiaj gorąco <tańczy>
<serce>” z Julia Sajd, Lala XX, Kamila Zur, Oliwia Be.

Jest dobrze.

M*

– Nie mówiłaś, że Anka była u was na zajęciach.

– Ale co miałam mówić?
Magda wzruszyła ramionami. Faktycznie, to nie musiała być dla Julki

informacja dnia.

– Jedna dziewczyna z waszej klasy chciała się z nią skontaktować, albo

ona z nią. Już nie pamiętam.

– Hm. A jak wyglądała?
Tego już Anka nie powiedziała.
– Podobno siedziała z tobą albo koło ciebie. No i gadałyście we dwie

najwięcej. Teraz masz nowe koleżanki. W sumie jeszcze żadnej u nas nie
było.

Julka wybierała szablon, który pasowałby do nowego selfi. Dociekania

Magdy nie ułatwiały jej wyboru filtra: nos psa czy ramka z napisem
Bitchology? Równocześnie rozmawiała z jakąś koleżanką. Magda mogłaby
zajrzeć Młodej przez ramię, ale… nie, nie będzie tego robić.

– Koło mnie siedzi kilka dziewczyn i to się zmienia na różnych

przedmiotach. Coś charakterystycznego? Włosy? Ubrania?

– Myślałam, że skojarzysz szybciej… A masz na snapie albo Instagramie

którąś z tych nowych?

Uniesione brwi Julki mogły oznaczać jedno: jesteś za daleko, przesuń się.

Pewnie wiedziała, o co chodzi. Czyli nie ma co liczyć, że wsypie koleżankę.

– Mam, ale przecież nie wiesz, jak wygląda, więc co ci da zdjęcie? Czego

chciała od Anki?

– Hm.
– Zagadujesz, to mów do końca.
Magda zawahała się.
– Miała jakiś kłopot. Związany z tematem zajęć, które prowadziła Anka,

ale nie znam szczegółów.

Ciekawe, ile jeszcze osób zna sekret koleżanki Julki? Trzy? Siedem?

Później trzeba liczbę pomnożyć razy trzydzieści, a wyjdzie, do ilu osób
naprawdę dotarła plotka. Jedna czwarta szkoły. Umówmy się, tajemnica do

siedemnastego roku życia nie istnieje. Magda dobrze to wiedziała, bo kiedyś
koleżanka puściła o niej plotkę, że ma włosy na plecach. Właściwie to
wcześniej nawet o tym nie myślała. Kto normalny ogląda swoje plecy
w poszukiwaniu owłosienia?

– Że seks?
– Raczej.
– Że ciąża?
– Może.
– To MOŻE się domyślam.
– OK. Inaczej. Chodzi o ciążę. Wybierzemy się razem do kina, w piątek?

Zaprosisz też swoją koleżankę?

– Hmmm. Zastanowię się.
Młoda zdecydowała się już na filtr i zaczęła ładować zdjęcie. Było

zrobione w taki sposób, aby widoczna stała się przede wszystkim grzywka
oraz kawałek oka. Klasyczny cyklop.

– A tak w ogóle, to fajną masz tę nową fryzurę, nie byłam na początku

przekonana. Ale wyglądasz trochę jak z klipu Sii

2

.

– Dzięki. Ale się nie podlizujesz?
– Phi – Magda cmoknęła ustami i wyszła z pokoju Julki.
Ukryj tu coś przed nastolatką, która jest specjalistką od kamuflażu.

W wieku Julki, może troszkę później, Magda miała sporo sytuacji, w których
sprytnie uciekała przed radarem rodziców.

Pisała codziennie na Gadu-Gadu z obcymi ludźmi, miała ich całą kolekcję,

z której ostatecznie nikt nie okazał się efebofilem ani nimfofilem (w takim
wieku ta kategoria jest rozmyta). Przerzucała ich na komunikator z portalu,
gdzie umieszczała wcześniej swoje zdjęcia, wtedy jeszcze nie selfi. Wszyscy
ze strony wpisywali się w jakieś fotofrakcje charakterystyczne dla amatorów.
Jakiś koleś robił zenitem foty smutnych lecz ładnych dup na tle rozpiździelu,
jedna dziewczyna dodawała zdjęcia gumisiów za kolorową przysłoną, była
też pani od cykania baniek mydlanych i motyli oraz metale wykonujący
czarno-białe plus statyczno-satanistyczne fotografie przedmiotów oraz
rozwalonych nagrobków. Raz nawet pojechała na Mazury stopem, żeby
osobiście spotkać się z jednym z takich szatanów. Po roku regularnych
czatów i całej jednej rozmowie telefonicznej ufała mu bardziej niż
jakiejkolwiek koleżance z ławki.

Na tych mrocznych wakacjach było całkiem nieźle. Okazało się, że koleś

studiuje automatykę i robotykę w Białymstoku, a w wakacje wraca do
Wilkasów i mieszka z matką. Oczywiście ściemniał przed nią, że Magda ma
dziewiętnaście lat, bo inaczej nie miałaby szansy pożerać codziennie jej
przesolonych pierogów, tylko musiałaby wrócić do domu jako niepełnoletnia
uciekinierka. Spała u niego trzy dni i każdego wieczora na śniadanie jedli te
ruskie z solą. W nocy pili tanie wina. Zamiast pływać po jeziorach
mazurskich siedzieli od zachodu do wschodu na terenie nieczynnej kopalni
piasku i skakali ze skarp, turlali się. Gadali o słabych zdjęciach ludzi
z portalu, ich wydawały się w tamtym momencie zajebiście dystynktywne.
Do dzisiaj jak jej wpadnie piasek do butów, to myśli o sataniście z internetu.

Julka by tak już teraz nie wyjechała, bo ludzie mieszkają na stałe

w komórkach. Nie znikają, jak się z nimi nie pogada raz, drugi czy trzeci, bo
ciągle wyświetla ci się, co robi / co robią / co się z nim dzieje. Znasz
wszystkie ich przypadki, nawet jak nie chcesz. Dawna anonimowość, ten
dreszczyk emocji znika wraz z numerem IP i sprawdzeniem wspólnych
znajomych.

O/J

Szary Chomik przychodzi coraz częściej na jej schody, puszcza wcześniej
strzałę. Nawet nie puka do drzwi, tylko siada, czeka. Wie, że Oliwka może
być zajęta, bo na przykład bawią się z Sonią w księżniczki albo odrabiają
lekcje z Oskarem. Nie wpuszcza go do domu, twierdząc, że zaraz Rychu by
się czepiał. Już jej wypomniał zresztą czerwony napis, który Dawid zrobił
markerem koło ich drzwi. Tak jakby nie było tam stu innych, i to o wiele
gorszych. „Znaczy teren ten twój kochaś z dołu?”

Powoli ją samą to wkurza, bo dziewczyny ze szkoły zaczęły podpytywać,

czy coś ich przypadkiem nie łączy z Chomikiem. Za często podbija na
przerwach, a poza tym wszystko jej lajkuje. Oliwka do tej pory była przecież
na levelu Żółtego, nie może spaść do levelu Chomika. Dla niepoznaki
zaprosiła tego pierwszego do znajomych (o dziwo przyjął), a drugiego dodała
do dalszych, żeby rzadziej mu się wyświetlały jej wpisy i nie mógł zawsze
i wszędzie jej propsować.

Poza tym zrobiła sobie kolejny test ciążowy i pojawiła się już tylko jedna

kreska. Dzień później okres. Bolesny i obfity, aż nie poszła do szkoły.
Chociaż powiedziała Dawidowi, że nie zostanie ojcem, to on dalej za nią łazi,
nie odpuszcza. Dziwny synek.

– Magda pyta, czy pójdziesz z nami w piątek do kina – zagaja Julia.
Oliwka już widzi kątem oka Chomika, czającego się przy parapecie.
– Magda, czyli kto?
– Dziewczyna mojego ojca.
Chomik Dawid zbliża się. Szkoda, że nie jest jak prawdziwy gryzoń –

wyposażony w kołowrotek, który nie zmienia miejsca, tylko kręci się
w kółko. Idzie w taki sposób, że Julka już musi go widzieć, chociaż Oliwia
jakoś próbuje ciągnąć rozmowę, odwracając jej uwagę od nieproszonego
gościa. Czemu ten koleś nie znika, nie ma peleryny niewidki? Wygląda na to,
że Jula już wie i wkurza ją sytuacja z małym czarodziejem. Zaraz pozna tę
całą jego komnatę tajemnic i wyjdzie na to, że Oliwka buja się z chłopcem
o małych rączkach i niskim wzroście. Upokorzy ją swoim magicznym
pojawieniem się na przerwie. I do tego NAPRAWDĘ ma na sobie bluzę

z napisem Wizard i gwiazdką.

– Myślałam, że ta blond to twoja matka – jesteście podobne.
No i debil podchodzi, nawet się pogadać nie da. Pozamiatane. Julka myśli,

że to fajnie być podobnym do Magdy, bo Magda jest szczupła.

– Idziesz z nami na film?
Wtedy Chomik siada naprzeciwko Oliwki. Gapi się na jej policzek.

Zamiast jak normalny koleś jakoś zaczepić, kopnąć w łydkę chociaż, ale
nie… on jak przedszkolak siada po turecku. Ma pryszcza na policzku, to
prawda, ale akurat nie na tym, w który on się wgapia. Dobrze, że usiadła
odpowiednią stroną do ściany szpitalopodobnej.

– Czego chcesz? – warczy do niego Oliwia.
Dawid się miesza. Jego bluza z gwiazdką i czarodziejem z bliska jest

jeszcze bardziej chłopięca.

– No cześć, Oli.
– To sobie mów gdzieś indziej CZEŚĆ, mamy teraz ważną sprawę do

przegadania.

Dawid wzrusza ramionami i wstaje. Odchodzi. Robi to w taki sposób, że

jest jeszcze gorzej. Staje naprzeciwko dziewczyn, przy parapecie, którego
wcześniej się trzymał przy czajeniu. Zamiast wyciągnąć komórkę i czegoś
w niej poszukać, coś odnaleźć, oznaczyć, w coś pograć, on dalej wgapia się
w Oliwkę. Jakby miał w nią wystrzelić z pistoletu – chociaż to nie jest serial
o amerykańskim high school i broni nigdy nie widział.

– Strasznie się na ciebie lampi.
Julka mogłaby sobie darować wcielanie się w Kapitana Oczywistość.

Oliwia jest już wkurzona na maksa. Świetnie, właśnie jakiś osiedlowiec psuje
jej przyjaźń z koleżanką, która dzisiaj przyniosła jej spodnie do pożyczenia.
Wystarczy moment i Julka się rozmyśli. Zabierze się wraz ze spodniami
i kinem z jej życia. Tak jak to się stało z airmaksiarami na kilka dni.

– Z mojego osiedla jest, ale nie znamy się dobrze.
– Ty, ale on wciąż się gapi. Serio jakiś czarodziejski psychol.
Jest na krawędzi wybuchu. Zaraz podejdzie do tego idioty i każe mu

spierdalać jak najprędzej.

– Olej go. A co z tym kinem? – próbuje wrócić do tematu Oliwia.
– Magda nas zaprasza. Piątek wieczorem. Później może sobie tam gdzieś

po sklepach pochodzimy.

Co-za-idiota, co-za-koleś.

– A, to fajnie.
Oli próbuje skoncentrować się na rozmowie, ale jest jedną nogą przy

Szarym Chomiku i obija mu ryj różdżką na schodach ich kamienicy, a drugą
wkracza w świat kina, spodni i zakupów.

Dzwonek.
Chomik się rusza, choć dalej śledzi je wzrokiem, gdy dziewczyny

odchodzą w swoją stronę. Oliwka schyla się po plecak i wtedy staje się coś
strasznego. Słychać dźwięk rozpruwającego się materiału, a spodnie pękają
zaraz przy pośladkach. Wie to ona, wie Julka i na sto procent słyszał też
Chomik. Automatycznie daje plecak nisko, ma zasłonić wstydliwe miejsce.
Prosi Julkę, żeby szybko poszły do kibla, zanim ktokolwiek zobaczy. Sunie
tyłkiem po ścianie, aż jej się włosy elektryzują, dęba stają.

Dawid pewnym krokiem podchodzi i podaje jej swoją bluzę czarodzieja.

Już ma mu coś nawrzeszczeć, ale chłopak mówi, żeby przewiązała ją w pasie
i nie mówiła za dużo. Nie ma czasu udawać, że nie chce, bierze przedmiot
pogardy i zawiązuje gdzie trzeba. Śmierdzi papierosami, pewnie pani Basia
wyjarała przy tej bluzie pół ramy fajek.

– Dzięki – syczy przez zęby Oliwka.
– Nie ma za co.
Chłopak znika w swojej sali, Julia patrzy na Oliwkę i mówi:
– Ale cię serio lubi.
– Mhm.
(Ma przed oczami tańczącego gifa z Harrym Potterem).
Bluza jej śmierdzi, ale jest dzisiaj szczęściarą.

O/J

Rychu jest „po przelewie”, więc może iść do kina za swoją kasę. Chociaż
macocha Julki to pewnie im postawi i zostaną jej dwie dychy na atrakcje,
shopping mały. Oby!

Nie wie, czy ma iść na dół – w okolice butików, od których wjeżdża się

ruchomymi schodami do kina, czy wejściem pożarowym – wparować niemal
wprost na seans, chociaż zostało do niego jeszcze piętnaście minut.

Jest darmowe wi-fi.
Julka nie odpowiada na jej wiadomość na fb (wysłała jej psa skaczącego za

rzuconym patykiem i napis „mam!”), pisze więc na Viberze. Zero. Dziwna
sytuacja.

Postanawia powłóczyć się chwilę po supermarkecie, wybiera wejście

butikowe, a nie schody prowadzące od zewnątrz wprost do sali kinowej.
Hipnotyzują ją bluzki z napisami po angielsku, wszystkie są z durnymi
tekstami, ale ona tego nie wie.

Seans miał zacząć się o 17.00, a jest 17.05. Trochę się denerwuje. Ostatnio

była w kinie ze szkoły, na jakiejś lekturze.

Nagle jej smartfon śpiewa Chandelier. Nieznany numer. Dziwne, bo

zazwyczaj dzwoni do niej tylko Rychu. Ona pisze esemesy albo siedzi na
necie. Ale tym razem odbiera.

– Oliwka? Gdzie jesteś? My dopiero stoimy przy wejściu, bo chciałyśmy

ominąć reklamy.

– Idę, idę. Już.
Biegnie w stronę ruchomych schodów, może wyglądać na złodziejkę.

Pędzi co sił w nogach, bo się boi, że jej nie wpuszczą na salę kinową, jak się
spóźni.

Jest.
– Zjesz popcorn? – pyta Magda. Niby ubrana jakby wyszła z łóżka, ale

wygląda świetnie. Nie ma żadnego makijażu, spodnie dresowe, ale z tych
modnych. Trampki, T-shirt, kucyk z jej ciemnoblond ombre włosów.

– Dziękuję, nie – odpowiada, chociaż bardzo chciałaby zjeść popcorn.

Widzi, że Julka go nie ma, więc nie chce się wychylać.

Wchodzą na salę. Faktycznie jest już ciemno, ale lecą reklamy, wszystko

jedno. Oliwka trochę żałuje, że nie będzie mogła obejrzeć szczegółowo
każdej reklamy dzielącej ją od filmu. To jej ulubiony moment, kiedy już raz
na jakiś czas wyląduje w kinie: ogromne, głośne i kuszące zapowiedzi
napojów, pomadek do ust i żelów intymnych. Julka mówi, że Magda wybrała
jakiś film o nastolatkach. O nie. To się nie pośmieją, bo wszystko będzie
śmiertelnie poważne.

M*

Magda odnotowała przepis na film dla młodzieży:

Rozwód / konflikt rodziców = samotność = nielubienie przez klasę

(alienacja) = internet = samobójstwo / zabójstwo / gwałt / wczesna ciąża.

Wybuch rodziny nuklearnej uruchamia cały łańcuch. Nawet popkultura

przeciwko niej. Uh.

– To co? Idziemy na lody?
Dziewczyny poszły, ale na początek udawały, że nie chcą jeść lodów, bo

mają dużo kalorii. To znaczy Julka zaczęła, a Oliwka to podchwyciła.
Niestety wymiękły, kiedy Magda wzięła sobie trzy gałki z polewą.
Normalnie by tyle nie zjadła, ale musi dawać dobry przykład. Ostatecznie
dziewczyny przegrały walkę ze smakiem i zamówiły po dwie w słodkim
wafelku. Oliwka truskawkę i czekoladę, Julia cynamon i malinowe
z mascarpone. Później zaczęły się chichrać z nie wiadomo czego i robić
zdjęcia tym lodom.

Ogólnie Magda nie zazdrościła im wieku, bo mieć piętnaście lat to jak

mieć przed sobą perspektywę przynajmniej pięciu lat uporczywych zaburzeń
urojeniowych, których nie da się niczym wyleczyć. Kompleks wyrasta na
kompleksie i tylko co bardziej gruboskórni nie czują się jak gówno. Albo
przynajmniej dobrze udają. Zapamiętujesz dokładnie każdą uwagę na swój
temat i odtwarzasz ją w samotności, interpretując na sto sposobów.

Na przykład Magda do szesnastego roku życia ubierała non stop staniki

bez drutów i poduszek. Takie sportowe bandaże, bo tylko w nich czuła się
dobrze i płasko. Raz jakiś kolega zapytał, czemu chodzi bez stanika, jakby
wielce go mogło martwić, że cycki jej obwisną na starość. No i jeszcze hit.
Brwi „od szklanki”. Dzień w dzień odrysowywała je, nadając swojej twarzy
za jednym zamachem wyraz wkurwienia i zdziwienia.

Po zjedzeniu lodów nastąpił oczekiwany moment. To znaczy było widać,

że dziewczyny chcą już same łazić po sklepach (Spotted: Galeria
Śródmieście), ale Julka zdenerwowana tupała nogami pod stołem, wiedząc,
że Magda musi jeszcze coś wydusić z Oliwii.

– Podobał ci się film?

– Fajny, smutny.
– Mnie wkurzała ta cała Ola, główna bohaterka, Jeeezu, jakaś slow motion

– rzuciła Julka i nie wytrzymała. – Mogłybyśmy pójść tak na godzinę na
zakupy z Oliwką?

Wszelkie próby krytycznego nastawienia Julki do konsumpcji upadły

szybko i spektakularnie. Gdy chodziła do podstawówki, Magda i Maciek
czytali małej książki o produkcji ubrań na Cyprze, jak była starsza,
pokazywali jej filmiki o warunkach pracy dzieci w Chinach. Lubiła to nawet,
była ciekawa, dopytywała, nie dowierzała, sprawdzała metki. Dodatkowo
Maciej nie dawał się zwodzić na tata-kup-mi i rozwodowe triki
wynagradzające. OK – może raz czy dwa razy dali jej jakieś getry czy bluzkę
z ulubioną bajką, ale dopiero po długich staraniach i prośbach. Magda nie
powinna od razu się uginać, chociaż wynik był przewidywalny. Julka i tak
kupi sobie, co zechce.

– Nie będę na was czekała, tylko wrócicie tramwajem, dobra?
– Mhm.
Już miały się rozejść i cała sytuacja skończyłaby się bez akcji „Oliwka”.

Magda spojrzała jednak piwnymi oczami na koleżankę Julki i przytrzymała ją
zanim ta zdążyła odwrócić się na pięcie w stronę shoppingu:

– Podałabyś mi swój numer? – Julka poczerwieniała, bo wiedziała, co się

kroi, a Oliwka zbladła. Przedyktowała grzecznie dziewięć cyfr. Dostała od
nich już loda, bilet do kina i kto wie co jeszcze. Nie odmówi. Nawet jeśli to
ma zagrażać jej sytuacji, to już trudno.

O/J

Weszły do pierwszego butiku – i od razu zaczęła Oliwka:

– Trochę wtedy przegięłam, bo podeszłam do tej babki po zajęciach i ona

dała mi test ciążowy. Spanikowałam.

Julka musiała się obronić.
– Nie powiedziałam o teście i Żółtym Magdzie. Ani słowa. Sama bym

miała przejebane za ciebie. Ale ona chyba wie.

– No bez przesady. Ale to jak mnie niby znalazły?
Oliwka aż przestała szukać bluzki z napisem Fuck art, let’s dance.
– Zwyczajnie. Magda opisała, jak wyglądasz.
Julka skłamała, bo wiedziała, że nie powinna nigdy więcej dać się

wciągnąć w taką grę.

– Aha.
Ten rodzaj „aha” wypowiada się zamiennie z „nie wierzę”.
Oli próbowała właśnie przypomnieć sobie, co dokładnie powiedziała. Na

pewno nie było ani słowa o Chomiku. Taka pusta ciąża to była, surogatkowa.
Do tego z testem ciążowym wyrwanym na sępa. Szczęśliwie
jednokreskowym.

– Myślę, że jak chcesz to odkręcić, to powiedz jej po prostu, że sprawa jest

nieaktualna. Ta Anka jest OK, znam ją.

– Ale ja nie mam czego odkręcać. Po co o tym mówić. Mam jedną kreskę.
Widząc reakcję koleżanki, Julia już pożałowała. Nawet nie wie, jak taki

test się robi. Musi zgooglować później. Wyszło, że jest zielona w każdym
calu.

– Ale, jak widać, one wiedzą o Żółtym. Skądś.
– Na pewno nie ode mnie. Ja bym go nie wkopała. Ani tym bardziej siebie.

Julia, zostawmy temat. Ogarnę. Nie chce mi się już o tym pierdolić
w nieskończoność.

Po tym stwierdzeniu Oliwia poszła w stronę kolczyków i naszyjników.

Wiedziała, że będzie w stanie za dwadzieścia złotych kupić sobie jakiś
gadżet, a jeszcze lepiej trzy z promocji. Julka była z tych dziewczyn, które
wolą sobie kupić od razu spodnie za sto pięćdziesiąt niż pierścionek,

bransoletkę i opaskę.

Odbierze ten telefon, dogada, co trzeba, i będzie mogła się normalnie

bujać. Bez jakiejś niby-kuratorki za uszami. Swoją drogą – oby informacja
nie dotarła do rodzinnego, bo będzie miała przejebane.

O/J

Nieznany numer zadzwonił pierwszy raz, kiedy – jak na złość – był Rycho.
Zszedł ze zmiany nocnej, więc musiała odrzucić.

Zadzwonił znowu cztery godziny później – kiedy miała wyciszony na

lekcjach. Postanowiła, jak osoba dorosła, wysłać wiadomość o treści:
„Przepraszam. Nie mogę teraz rozmawiać. Oliwia”. Otrzymała odpowiedź:
„OK. Puść sygnał, jak będziesz mogła”.

Odpisała „OK” i sygnału nie puściła nigdy. Rozmyśliła się.

M*

Parę dni później to Magda nie wytrzymała napięcia, wzmacnianego zresztą
przez Ankę, która marudziła, że koleżanka Julki milczy jak grób.

– Oliwka serio jest w ciąży?
Wiedziała już, jaka jest różnica między kreską a dwiema kreskami.

Sprawdziła.

– Nie. Raczej nie.
Coś w niej powiedziało „raczej”, aby dodać pewnej dramaturgii.
– Jak to „raczej”?
– Mówiła, że może być. Ale zrobiła test i teraz wyszło OK. Nic. Do

lekarza nie pójdzie, boby musiała z ojczymem, a on nie ma uprawnień.

– Rozumiem.
Chwila oddechu.
– A ty też już…?
– Magda…
– Poważnie pytam. Martwię się.
Julia zaczęła się śmiać. Następnie wzięła do ręki małą łyżeczkę i przejrzała

się w niej. We wklęsłej części była do góry nogami. Wcześniej nie zauważyła
tej zależności czy grała z Magdą na zwłokę?

– Magcoch…
To określenie pojawiło się w szkole podstawowej, kiedy Julka szukała

słowa na opisanie statusu Magdy. Podręczniki go nie dostarczały. Tam
w dalszym ciągu stali dziadek, babcia, mama, tata, siostra, ciocia. Nawet pies
występował częściej od macochy. Magcoch to ani (formalnie) Macocha, ani
Magda.

– Ja nawet nie mam chłopaka – nastąpił wybuch – i pewnie nigdy nie będę

miała.

Płacz był jak czkawka, którą mógł pokonać tylko poważny serial. Przy

oglądaniu można chociaż pogłaskać bez obciachu Młodą po włosach
i powiedzieć jej, że jest ładna, choć pewnie teraz myśli, że jest obleśna
i zawsze taka już będzie.

Julka usnęła po drugim odcinku Girls i chociaż Magda miała przed sobą

perspektywę napisania wniosku do budżetu obywatelskiego dla sąsiadów, to
też solidarnie się nie podniosła. Nawet w celu nastawienia budzika.

Kiedy Maciej wszedł do domu, około 23.00, zobaczył na łóżku dwie

głowy zetknięte ze sobą czołami. Chciałby być na ich miejscu albo dostawić
tam swoją, trzecią głowę.

Sprawdził, jaki serial oglądały, ale jego nazwa nic mu nie mówiła. Kiedy

Julka była mała, wiedział o niej wszystko. Postanowił obejrzeć serial
w pokoju córki, ale usnął po piętnastu minutach.

M*

Biegała między kuchnią a łazienką, raz na jakiś czas coś wykrzykując. Bo
była 8.07. Pół godziny do wyjścia.

– A kim jest właściwie chłopak Oliwki?
Julka odpowiednio wypłakana i wolna od odczytywania każdego zdania na

swoją niekorzyść jadła zupę mleczną z czekoladowymi płatkami. Cukier
krzepi.

– Weź, nawet nie pytaj.
– Tak źle?
– Właśnie najlepiej.
W ustach Julki określenie „fajny” może oznaczać właściwie wszystko, co

najgorsze. Typ macho, wyróżniającego się na tle kolegów postawą niby-
patrioty, typ piłkarza albo jakiegoś przerysowanego emognojka, który dręczy
swoją awangardowością rodziców.

– Co w nim fajnego?
– Wszystko.
– Na przykład?
– Na przykład super jeździ na łyżwach.
Oho, sportowiec. Magda w gimnazjum rokrocznie zgłaszała się

dobrowolnie na olimpiady, które odbywały się w szkole sportowej, tylko po
to, żeby obczajać chłopaków. W ich szkole takich nie było. Później nosiła
w sobie platoniczne uczucie do wybranego z nich przez około miesiąc.

– Nie z waszej szkoły, co?
– Si.
– O kim mówicie? – wtrącił się Maciej.
– Chłopaku Oliwii, koleżanki Julki.
– To wy już macie chłopaków?
– Niektórzy, tato, mają chłopaków, a niektórzy nie mają.
W kuchni zapanowała krótka cisza, Maciej zaczął smażyć jajecznicę.
– Wszyscy by jej zazdrościli, gdyby wiedzieli, z kim chodzi.
– To nikt nie wie, że z nim jest? Bez sensu.
– Nie mówi wszystkim.

– A ty go znasz?
– Z widzenia.
Blokada numer jeden. Teraz Julia powinna zakończyć rozmowę i zgodnie

z prośbą Oliwki nie rozwijać tematu. Wiek, zakaz, problemy. Ale z drugiej
strony… niech wiedzą, że przecież są nastolatkami i takie rzeczy są
normalne, chociaż oni zabraniają. Oliwka ma dorosłego chłopaka i buja się,
gdzie chce, a ona, Julka, nawet z domu nie może wyjść, jeśli nie powie, gdzie
idzie i kiedy wróci.

– Jest starszy od Oliwki. No co? Może! Ma przecież piętnaście lat.
Jak to możliwe, że teraz nastolatki zwracają na to uwagę? Ona by pewnie

taki zapis prawa miała w dupie. W czasach, kiedy chodziła do szkoły, nikt się
tym nie przejmował.

– A to ile on ma lat? Szesnaście? Siedemnaście?
Julia zawahała się. Żółty może mieć z dwadzieścia parę lat. Jest na tych

studiach w Gliwicach, na fejsie chyba było, że skończył zamoya z trzy lata
temu. Aj tam. Sprawdzi, co powiedzą. Przecież to nie jej chłopak, tylko
Oliwki.

– Z dwadzieścia cztery.
Aż Maciej się obrócił.
– To może Magda by się na niego też załapała?
Wtedy Magda pojechała paniką exelową.
– Julka, dwadzieścia cztery!
– No co, wy z ojcem macie trzynaście lat różnicy. Nic nowego.
– Ale ona ma piętnaście lat!
– No i?
I po śniadaniu.

M*

Trzynaście było najważniejszą liczbą przywoływaną w momencie rozpadu
małżeństwa Macieja i Exeli. Zaczął oficjalnie spotykać się z Magdą, kiedy
miała dwadzieścia dwa lata i była gotowa rzucić się w ramiona męskiej
dominacji (układ starsza kobieta–młodszy mężczyzna występuje w ilościach
śladowych w porównaniu z układem młodsza kobieta–starszy mężczyzna)
diagnozowanej jednoznacznie przez jej koleżanki. „Pojebało cię, Kolorowa,
trzynaście!” – mówiły, a ona jak to cielę szła za Maciejem.

On był z kolei zbywany krótkim: „A to wymyśliłeś! Dwudziestolatka!”

(jak ktoś ma dwadzieścia cztery lata, to mówi się, że ma dopiero dwadzieścia
lat, a jak dwadzieścia sześć, to jest już trzydziestką). „Za kilka lat na jedno
wyjdzie, będzie starsza i co wtedy?” Był traktowany jak wafelek, który chce
się zanurzyć w czekoladzie, a nie zwyczajny Maciej rozwodnik.

Nie brali wtedy pod uwagę, że decyzje podejmuje się inaczej niż pod

wpływem chemii. Na przykład na podstawie odpowiednich wyliczeń.

Tak czy inaczej – ich trzynastka nie była ścigana tak jak dziewiątka Oliwii

Barsul i jej chłopaka.

O/J

Po kilku dniach wreszcie odebrała telefon. Udało się to zrobić tylko dlatego,
że szła wyjątkowo wcześnie z przedszkola Soni. Nie było też nigdzie
w zasięgu ucha Oskara. Niby mały, ale podsłuchuje jak dorosły.

– Halo.
– Oliwia, dobrze, że odbierasz. Tutaj pani Ania, z zajęć u was w szkole.

Jak się czujesz?

– Normalnie.
– Zrobiłaś test?
– Już dawno. Nic mi nie wyszło.
– Słuchaj, nie chcę rozmawiać z twoim kuratorem, ale chyba sam test to

nie wszystko. Chodzi o ciebie.

Wtedy też Oliwka pomyślała: „Co za pizda”. Kolejna. Niech się tylko

odezwie do kuratora. Za ten głupi darmowy test teraz nie daje jej żyć.
Płytkowy kosztuje osiem zipa. Jak mogła się wpuścić w taką sytuację za
niecałą dychę.

– Nie potrzebuję niczego.
Kiedy odrzuciła rozmowę, już wiedziała, że popełniła błąd. Tak nie

rozmawia się z nauczycielami ani MOPS-ami, bo zaraz robią aferę. Ale baba
ją ewidentnie prześladuje. Za późno. O, idzie Chomik. Pewnie będzie chciał
iść razem z nią do domu.

– Oli, chodź na chwilę – woła.
– Spieszę się – rzuca.
Podchodzi do niej.
– Oddaj mi bluzę.
– Co?
– Oddaj mi bluzę. Pożyczyłem ci ostatnio, żeby nikt nie widział twojej

dziury na tyłku. Oddaj mi ją.

Nie pamięta, czy ma ją u siebie w domu, czy może pożyczyła Julce.

Chomik jest jakiś większy i pewny siebie. Chwilowy Szynszyl.

– Słuchaj, dzięki za to.
– Mam gdzieś twoje dzięki. Oddaj mi bluzę.

– Nie mam przy sobie, wyluzuj.
– Nie będę luzował z cichodajką.
– Co, kurwa?
– No, kurwa, dokładnie.
– Co ty mówisz?
[Facepalm]
– Pół szkoły szumi, że masz jakiegoś starszego chłopaka i się z nim kroisz.
Nawet podoba jej się, że Chomik tak się przejmuje i stawia.
– Kto tak niby mówi?
Nie chce powiedzieć, że wie od Kamili. Zaraz by się pożarły, a z Oliwką

nikt nie ma szans na solo. Poza tym to ona ma kuratora rodzinnego
i ostatecznie oberwie. Tej drugiej się upiecze, bo ma średnie oceny. Poza tym
jej matka chodzi na zebrania.

– Co mnie to obchodzi, to nieprawda. Idziesz do mnie?
Oczy mu się wtedy otwierają szerzej, ślina ulatuje kącikiem ust, pojawia

się ciepło w okolicy brzucha. Grzecznie idzie za Oliwią i Sonią i już ani
słowem nie piśnie o plotkach na jej temat. Jest dla niego wyjątkowo łagodna
– nie przezywa, nie strzela fochów. Zupełnie jak ktoś obcy.

M*

Kiedy przejściowa (jeszcze formalnie „obecna”, choć już „była” ze względu
na osobne mieszkaniowo-mentalnie życie) żona miała się po raz pierwszy
z nią spotkać na łące za akademikami pełnej chwastów, Magda czuła, że
z każdym krokiem zmierza w jej kierunku jakaś mała apokalipsa, która zaraz
jej oznajmi: „Jak nie rozstaniesz się z Maćkiem, to potnę sobie ręce szkłem
z butelki od żuli. Tej, leżącej koło twojej nogi”. Bała się jej szantażu bardziej
niż pobicia, poharatania, straszenia piekłem, genderem rozbijającym rodziny.

Ona jednak nie powiedziała ani słowa o Macieju ani ich związku, co

uratowało całą sytuację. Wyrzuciła za to z siebie serie wszystkiego, co
wiedziała o Magdzie, nie wiadomo skąd. „Ty jesteś jakąś narkomanką,
puszczasz się za pieniądze, za oceny nawet. Słyszałam, jak byłaś na
wymianie i tam próbowałaś już rozbić małżeństwo. Z ciebie jest zwyczajna
larwa, pasożyt”. Kipiało z niej jak w scenie z cytoplazmą, która wylewa się
podczas rozprawy Pogromców duchów, a sytuacje, które przedstawiała,
wydawały się Magdzie abstrakcyjne bardziej niż duchy, które wykluły się
z tamtej mazi. Była zakochana i słowa spływały po niej jak woda po
skorupce jajka.

Stała więc z lekko otwartą buzią, żeby się z wrażenia nie udusić, i słuchała

Elżbiety, wtedy jeszcze nie Exeli. Może właśnie to zaważyło na fakcie, że
eksżona do dziś ma ją za idiotkę. Nie miała niczego, czym mogłaby
udowodnić, że jest warta porzucenia rodziny. Stała się wielkim,
urzeczywistnionym rozczarowaniem Eli. Ani ładna, ani bystra, włosy
poczochrane, granatowe-prawie-niebieskie. Jak z taką można przegrać? Co za
żałosna sytuacja. Nawet się wstydzić nie potrafi, tylko stoi jak jakaś fleja.

Później było normalnie: trolling, podsłuchy i ogólne atrakcje rozwodowe.

Julka była chroniona i nie brała udziału w podziałach ani kłótniach – tak
ustalili i tego się trzymali.

Maciek rozdzielił konto na dwie części i miał „po wszystkim”.
Co innego Ela i Magda. Połączone na zawsze.
Skleiły je silne, choć osobne ataki.
Na czas rozwodu stały się w przeciwieństwie do Maćka powłokami

wystawionymi na ocenę, tak jak wystawili kiedyś na ratunek Ogórek.

Exela kolekcjonowała uwagi od swoich rodziców i obcych. Cóż, skoro

dopilnowanie Macieja okazało się problemem, nie była dobrą żoną,
widocznie. To zresztą nie pierwszy przypadek romansu męża, o którym się
dowiedziała. Ale ten… z taką gąską? Miała go śledzić? Czytać każdego
esemesa? Przebierać się w fikuśne rajstopy i buty, żeby nie znalazł sobie
innej? Powinna teraz nagle wybaczyć mu wszystkie poprzednie zdrady,
łącznie z tą, i żyć długo i szczęśliwie? Nie ma mowy. Na pocieszenie dostała
informację zwrotną z portali internetowych dla matek, że i tak ma szczęście,
że zostaje sama z córką, bo chłopiec potrzebowałby męskich wzorców,
których ona nie da rady zapewnić. Jakiś profesor doktor habilitowany
tłumaczył, że gra w piłkę nożną oraz ojcowska stanowczość stanowią
podstawę rozwojową, której ona nigdy nie zapewni.

Magda z kolei na czas rozwodu i plotek rozwodowych przestała być

Magdaleną z nazwiskiem, która studiuje, pracuje, pobiera stypendium, a stała
się „studentką z niebieskimi włosami”. Nikt nie traktował jej jak osoby, tylko
jak powód rozbicia małżeństwa. Była ciałem i szmatą, zaba-
dwudziestoletnio-weczką. Aha, a jej rodzice dostawali pocztówki od Eli.
Takie wyklejane literami z gazety jak przy porwaniach. Mozaiki wkurwienia
na temat tego, że ich córka to wywłoka. Dosyć romantyczny pomysł jak na
czasy stalkingu telefoniczno-internetowego.

O/J

Po wejściu do domu dalej jest OK, ale kraina łagodności powoli dobiega
końca. Oliwia przebiera Sonię, całą uwaloną farbami. W przedszkolu
mogliby im dawać fartuchy, po co ona to wszystko zanosiła na początku
roku? Chociaż całkiem możliwe, że ten jej fartuszek gdzieś się zgubił, Sońka
jest mistrzynią zostawiania ciuchów w różnych miejscach. To chyba
dziedziczne, sama Oliwka też może się poszczycić brakiem podręcznika do
chemii. Chomik rozanielony patrzy na nią i już chce iść grać z Oskarem na
kompie. Wtedy Oliwia mu przerywa. Łapie za rękę i przysuwa twarz blisko
jego twarzy. On próbuje dotknąć jej uda – wie, że coś się kroi. Całym ciałem
zaczyna się napinać. I wtedy odpala Oliwka.

– Nie. Będziesz. Mówił. Do. MNIE. Szmato.
Mamrocze więc, że nie będzie. Jara się.
– Nie. Będziesz. Nazywał. MNIE. Kurwą.
Przytakuje. Jest ładna.
– Ani. POWTARZAŁ tego po kimkolwiek.
Próbuje przełożyć rękę z jej biodra na głowę, pogłaskać po włosach. Jest

taka ładna z bliska.

– PRZYSIĘGNIJ.
– Słowo.
Wtedy puszcza i odsuwa się na duży dystans. Otwiera na oścież drzwi od

swojego pokoju.

– To teraz poszukaj sobie bluzy i stąd ładnie wypierdalaj. Nie będę gadać

z kolesiem, który pół godziny temu miał mnie za szmatę, bo ktoś mu tak
powtórzył za kimś innym. Nara.

Sama kieruje się w stronę Oskara i zaczyna z nim grać. Strzela do różnych

głów, są jej wyjątkowo potrzebne do zabijania.

Chomik jest zagubiony, dlatego ostatecznie decyduje się na poszukiwanie

bluzy zgodnie z jej zaleceniem. Po jakimś czasie zagaduje: „Nie widzę
jej…”, ale Oli nie zwraca na niego uwagi. Wybucha ostentacyjnym
śmiechem, udając zainteresowanie Oskarem i jego denną zabawą. Chociaż
rzadko gra, to udaje jej się go pokonać, czym doprowadza brata niemal do

granic histerii.

– Nie mogę znaleźć tej bluzy – po dwudziestu minutach staje w drzwiach

Chomik.

– Aha. No to narka.
– Oliwia…
– Mhm.
– Lubię cię.
Nawet na niego nie spojrzy.
– Drzwi są na zatrzask.
Wychodzi, a w tle słyszy śmiech Oskara, który znowu zaczyna wychodzić

na prowadzenie w grze z Oliwią. Na szczęście, bo chyba brat by ją zatłukł,
gdyby znowu wygrała.

O/J

Zakładała, że przepadnie u pedagożki szkolnej gdzieś tak za tydzień, ale tym
razem plotka przywiała ją do gabinetu nieco wcześniej. Była przygotowana
na odbijanie piłeczki, ale nie zaraz przed świętami. Wtedy w szkole są tylko
wigilijki, kolędy, sianka i tak dalej. Nie ma głowy do bycia biedactwem.

Już raz miała taką ustawkę. Myśleli, że ojczym ją bije. Chcieli założyć

Niebieską Kartę, ale sprytnie wybrnęła z sytuacji.

Rysiek nawet muchy by nie tknął. Niestety ona pobladła i schudła kilka

kilogramów po wyjeździe mamy do Niemiec. Do tego dosyć niefortunnie
wyskoczył jej na środku czoła pryszcz, potężny wykwit. Rozdrapała go.
Lepiej już mieć limo niż coś takiego. To się goi w nieskończoność. Głupki –
nie wiedzieli, że jak się kogoś na serio bije, to nie po twarzy.

Tym razem na szczęście nie ma na czole wypisanej ciąży. Ba, można

nawet sprawdzić u lekarza i nic nie wyjdzie. Profeska.

Po odpowiednim wprowadzeniu psychologiczno-pedagogicznym nastąpiła

właściwa rozmowa.

– Ułatwiłoby sytuację, gdybyś powiedziała, kim on jest.
– Ale ja nie mam żadnego chłopaka, mówiłam przecież.
– To z kim ta ciąża?
– Dżizys, zrobiłam test dla beki. Żadnej ciąży nie było. Poza tym, już by

pani wiedziała od listopada.

Pedagog rozłożyła ręce.
– To się kupy nie trzyma.
– No jak pani ze mną rozmawia, bo ktoś pani puścił plotę, to nie może się

trzymać.

– Oliwka. Mów prawdę. Jeszcze raz. Twierdzisz, że masz chłopaka,

którego nie ma, i byłaś w ciąży, która zniknęła. Tak?

– Dobra. Inaczej. Mam chłopaka i co teraz. Połowa dziewczyn w szkole

też z kimś chodzi i myśli, że jest w ciąży, raz na miesiąc. To jest jak katar.
Kogo to w ogóle obchodzi?

Postanowiła wybrnąć kwadratowo z tej sytuacji. Nie ma siły dzisiaj

zgrywać ja-nic-nie-wiem.

– To jesteśmy o krok do przodu. Masz chłopaka. Starszy, młodszy?

Z naszej szkoły?

Zawahała się, czy teraz nie wkopać Chomika. On nikogo nie obchodzi, nie

ma papierów żadnych.

– Nie z naszej. O co chodzi?
– O ciebie. Jak będziesz w ciąży, to co?
#hotfifteen
– Mam piętnaście lat. A pani jak będzie w ciąży za miesiąc, to co?
– Oliwka.
Miała już po dziurki w nosie tego pierdolenia Pani-Zbawiam-Świat. Ona

sobie pójdzie ze swoją kremową torbą do domu, do dzieci, zakupów
w Internecie, a Oliwka zostanie i tak sama ze schodami, Chomikiem
i dziećmi na chacie. Czego chce? O chuj pyta? Dokąd zmierza?

– Byłoby normalnie. I tak siedzę z dziećmi.
PZŚ westchnęła i podeszła otworzyć okno. Pewnie ma ją za dziewczynkę

z zapałkami. Święta idą, czas wzruszeń – przynajmniej dla tych, którzy mogą
się wzruszać, że Kevin – ale nie tylko on – znowu zostanie sam.

– A jak w domu?
Uh. Pytanie.
– OK, OK.
– Radzisz sobie?
Uh. Ja pierdolę.
– Radzę.
– A macie obiady wykupione?
– Oskar w szkole tak, Sońka ma w przedszkolu półśniadanie i obiad, bo się

łapie na godziny bezpłatne. Wie pani, śniadanie i podwieczorek są niby
płatne.

Zapisała coś w zeszycie. Pierwsza notatka ze spotkania. Zwróciła uwagę,

że dopiero teraz. Jest szansa, że reszty nie przekaże Juroszkowi.

– Będziesz miała od jutra bloczki na stołówce. Dobra?
– Mhm.
Teraz trzeba podziękować. Poszło łatwo, szybko, bez podejrzeń na

papierze. No chyba że wpisze po jej wyjściu, bo Oliwia już wie, że pedagog
czai takie akcje.

– Dziękuję.

PS. Pani przekazała później, że Oliwka powinna przejść testy

psychologiczne w poradni.

O/J

Otworzyła list z sądu zaadresowany na nazwisko jej matki, czyli do Rycha.
Sorry, Pana Taty. Kurator podczas grupowego spotkania z całą rodziną (ona,
Oskar, Sonia, Rysiek) wytknął jej zresztą, że powinna zwracać się do Rycha
„tato”, bo przecież jest opiekunem, a nie kolegą. Niby tak, ale formalnie
Rycho to ojczym, a nie stary. Ma do niego mówić jak do jakiegoś Hrabiego
Ojczyma Wielkiego? Ona jest Córczyną? Juroszka, czyli kuratora zatkało
i nic nie powiedział poza: „Miej szacunek”. Robi się.

Rysiek był – tak czy inaczej – nieformalnie upoważniony przez Mamę do

ogarniania wszystkiego na miejscu. Ona ma zawsze od Bożego Narodzenia
do sylwestra zapierdol z pieluchami. Mama Oliwii bierze na klatę każdego
starzyka i panią starszą. Wtedy płacą podwójnie. Dojedzie w marcu, na
kolejne święta, ich już się tak nie obchodzi u Niemców.

W kopercie do Mamy była informacja o rozprawie sądowej dotyczącej

przyznania środka wychowawczego nieletniej Oliwii Barsul. Plus adnotacja
o tym, że powinna poddać się testom psychologicznym pod podanym
adresem, w dniu tym a tym. Za miesiąc.

Na bank dostanie teraz nowego kuratora, dla siebie. Albo tę świetlicę

kuratorską, gdzie siedzi cała zrypana część osiedla, w tym Kowale. Nie chce
się z nimi codziennie widywać, bo nie ma po co. Na szczęście Oliwia, tak jak
Rycho, wie, że nie można dać się za bardzo kontrolować. Tylko tak trochę –
żeby widzieli. Potargała pismo, upchnęła na dno kosza. Sprawa się
przedłuży.

O/J

Szary Chomik siedział na kanapie pokrytej narzutą, oglądali W-11. Niby
miała go już nie wpuszczać do domu, ale jej się odwidziało. Wagary w domu
to tylko z nim. W przeciwieństwie do Julki on nie ma oporów przed
wakacjami w środku zimy. Styczeń jest, za zimno na łażenie. Kupili sobie
jedno piwo na pół. Chcieli te tańsze plastiki z marketu – wtedy wyszłoby im
po jednym na głowę – ale przed sklepem, gdzie je sprzedają, nie spotkali
żadnego żula, który wyciągnąłby pomocną dłoń. Pech. Gdyby nie to W-11
i piwo, to pewnie Chomik chciałby się całować. Trochę chciało się jej śmiać,
dawno nie piła. Jak już dostała kasę, to odkładała na jakieś ciuchy, tusz do
rzęs.

Kradzieże nie wchodziły w grę. Nie będzie się kłócić o trzy batony

z „Biedy” jak Dawid i jego kumple. Bardziej złodzieje czasu niż przestępcy.
Potrafili spędzić godzinę z ochroniarzami, godzinę z policją i ostatecznie
wrócić suką do domu za byle colę schowaną w spodniach. Mistrzowie za
dwadzieścia złotych.

– I masz swojego kuratora?
– Co ty, wywaliłam pismo.
– Nikt u was nie był?
– A niby po co miał być?
– No… u nas był i pytał o ciebie.
– O mnie?
– Matka mówiła, że robili u nas wywiad środowiskowy i pytali o ciebie.

Później powiedziała, żebym się z tobą nie zadawał.

– Wielka nowość. Twoja matka nagadała na mnie pewnie…
– Właśnie nie.
– Jak to nie?
– Ona się ciebie czepia, ale policji nie doniesie.
– Poważka?
– Powaga.
– Byłeś przy tym?
– Coś tam słyszałem z kuchni. Pytali też o Rycha, czy nie pije. Matka

odpowiedziała, że pracuje dużo i że do was przychodzi czasem ciotka jakaś
czy opiekunka.

Oliwka zaczęła się nerwowo śmiać.
– Do nas? Opiekunka?
– E. Broniła ci dupy, tak?
– Prawda. Twoja matka niezła konspira.
Dotknął jej nogi, ale zaraz po tym szybko się wycofał.
– Przyznaj się Ryśkowi, że wyrzuciłaś list z sądu. Przyjmiesz kuratora raz

na miesiąc i po sprawie. Nie ma tragedii.

– Sam nie masz tragedii. Nie chcę, żeby mi nad głową wisiał jakiś miś, co

będzie mnie śledził.

– Przesadzasz. Dużo osób ma kuratora i im może naskoczyć. Chodzą na tę

świetlicę, mają jakieś spotkania, zupki chińskie darmowe.

– Mam mieć kuratora, żeby żreć zupki w proszku?
Dawid złapał ją za rękę.
– Nie będzie źle, będzie dobrze.

O/J

Julka próbowała – przeliczając Oliwkę na centymetry od stóp po czubek
głowy – złapać, co w niej takiego jest. Dlaczego Żółty chciał z nią chodzić.
Zresztą nie tylko on. Wiedziała z plotek, że ślini się na nią więcej osób, taki
Dawid z fryzurą à la Bieber to już na pewno. Tylko czyha, aż jakoś
odwzajemni jego pożyczenie bluzy.

Jej przyjaciółka jednak – zamiast zajmować się szukaniem nowego

chłopaka albo celebrowaniem swojej zajebistości – od walentynek coraz
częściej chodziła do pedagożki. Niestety, nawet jak jej było smutno, to
wyglądała dobrze. Kosmyki włosów wypadały z kucyka coraz częściej na
czoło, układając się w przyjazne loki, musiała szarpać się za głowę w jakimś
odruchu niemocy. Raz Julka podpytała, po co tak często chodzi do gabinetu
i traci przerwy. Ona wzruszyła ramionami i rzuciła, że „rozprawa”.

Zarazem próbowała wydusić od niej, co powinna zrobić, żeby taki Żółty

się nią zainteresował, ale wtedy Oliwka przewracała oczami, co mogło
oznaczać jedno: miała Julkę za niewartą uwagi takiego chłopaka – za
wysokie progi, przegrywa z nią.

Pozostało jej regularne przeglądanie profilu łyżwiarza roku. Wszędzie.

Zdążyła nawet sprawdzić każdą jego followerkę i ocenić, czy jest ładna. To
dziwne, że Oliwka miała go tylko na fb i snapie, ale co jej będzie wypominać
– i tak jest lepsza.

Dzisiaj miały się wybrać razem na lodowisko, więc pojawiła się nowa

szansa. Jak go spotkają, wpadnie na niego. Zaraz po tym zaprosi go do
znajomych – tak żeby już wcześniej pokojarzył jej twarz. „Ja mam ten
idealny plan, ty masz ten idealny stan”. Wtedy zaakceptuje jej zaproszenie
i będzie miała dostęp do informacji, które do tej pory były dla niej ukryte.
Jakby z nim chodziła, to jej życie byłoby lepsze. Urojeni chłopcy pracują na
twoją przyszłość bardziej niż ci prawdziwi.

M*

Magda wymyśliła pewnego dnia, że nauczy Julkę przegrywać. Chociaż
Macocha powinna zabiegać o względy pasierbicy tanimi technikami, jak
dawanie się ogrywać w memory i bierki. To przyszło, kiedy przeżyła
załamanie podczas pierwszego wspólnego wyjazdu na wakacje ich trójki.
Wylądowali w domku nad morzem, gdzie byli też w tym samym czasie
znajomi Magdy z dziećmi, psami i winami czerwonymi półwytrawnymi.
Wszystko to w upojnym stylu „mamy wyjebane jak studenci”. Brudne dzieci
i zwierzęta, kwiaty we włosach, wiatr we wąsach, ogniska niekontrolowane.
Ona też tak chciała mieć, ale nie wyszło.

Pewnego wieczoru Magda zabrała całą bandę dzieci na plac zabaw daleko

od kempingu. Znała to miejsce dosyć dobrze, bo w wakacje – dosłownie dwa
lata wcześniej – spożywała tam piwo typu „Perła” z koleżankami ze studiów.
Sama się wtedy jeszcze bawiła, a teraz jest zabawiająca.

Plac został w międzyczasie imponująco zmodernizowany, tudzież wypasły

go jakieś europejskie fundusze. Na tyle był spektakularny, że Tereska biegała
tam i z powrotem, Michał stanął w miejscu i kręcił się dookoła własnej osi,
a Julcia wpadła na wieżę z plastyku, by tam zastygnąć. Machała stamtąd do
Magdy. Co zabawki robią z mózgami dzieci.

Magda pierwszy raz odczuła wtedy coś w rodzaj wychowawczego wirusa.

Wszystko stało się lepsze, bo dzieci się cieszą. Siedziała na ławce zrobiona
lepiej niż dobrym ziołem. Widziała też wyraźniej i szerzej, aż przymknęła
sobie oczy. Po jakimś czasie podeszła do Julki i zapytała, w co się bawi.
Księżniczka, na zamku. Fajnie, ładnie, niech będzie.

Tereska z Michasiem dokładnie wtedy wbiegli na górę, przekraczając

wrota zamku, który stworzyła wyobraźnia Julki. Ich radosne okrzyki
zatrzymała ręka, oznajmiająca: „STOP”. Spojrzeli z niezrozumieniem,
w szczęśliwej krainie stawiają płoty? „Cio?” – zagaja jeszcze maluch,
Michaś; Tereska – prawie w wieku Julki – przepycha się do przodu niemal ze
łzami w oczach: „Dlaczego?”. Julka zagradza wtedy rękami wejście
i oznajmia: „Nie macie wstępu. Tutaj mogą być księżniczki, a tylko ja jestem
księżniczką”. Stoi wyprostowana, poważna.

Magda nie ma pojęcia, co zrobić, a już Tereska patrzy w jej stronę

błagalnie. Rozwiąż to. Zanim otwiera usta, Julka krzyczy: „Schodzić stąd!!!”.
Całkiem na poważnie. Macocha próbuje tłumaczyć, ale już jedna trzecia
uczestników sceny popada w histerię. Mimo tego leci z narracją z płaczem
Michasia w tle, że: a) księżniczki się dzielą z innymi (Śnieżka +
krasnoludki); b) za sprawiedliwe zachowanie księżniczek czeka księżniczki
nagroda (Kopciuszek); c) królewny dbają o swoje królestwo bardziej niż
o siebie, a Michał i Tereska są przecież częścią królestwa.

No dobra – wolałaby, żeby mała nie była księżniczką, ale w tej chwili

jakikolwiek argument – nawet w duchu patriarchatu – jest na wagę złota.

To głupie, ale inaczej nie wie, jak wytłumaczyć.
Skończyło się tak, że droga była długa. Podobno spacer poprawia relacje,

łagodzi sytuacje, dzieci zajmują się czymś innym, zapominają. Nie tym
razem. Julka po powrocie do domku kazała zadzwonić do Mamy. Na nic się
zdały namowy Macieja, że przecież jemu może powiedzieć to samo. Exela
z troską wysłuchała historii, poprosiła o podanie Taty do słuchawki. Od tego
momentu Julka powtarzała jak mantrę do pani Magdaleny: „Mama mówiła,
że mam słuchać Taty, a nie ciebie”. Maciek odciął się od tej wersji, a dzieci
kilka godzin później się pogodziły.

– Magda, ale też nie przesadzaj. To dzieci przecież. Nie zrobiła tego na

złość.

No przecież.

O/J

Jeździła dzisiaj bliżej Julki, tak jakby bała się samodzielnie wypuścić na
taflę. Nie wiedziała, że to nawet pasowało do planu koleżanki, która chciała
wyglądać na jej tle nie jak jpg, ale gif

3

. Żółty na bank pierwsze, co widzi, to

różnice między Julką a Oliwką. Wolna i szybka, głupia i głupsza, grubsza
i chudsza, matka i boska. Wiadomo, którą wybierze.

– Czemu z nim zerwałaś?
– Mówiłam. Nie możemy być ze sobą. Czemu ciągle o to pytasz?
Jest luty, a to było w listopadzie. Julka jest dziwna albo sobie wkręciła jak

trzynastki sobie wkręcają Biebera, miłość na cały kwartał.

– Nie ciągle.
– Często.
Teraz to Julka zmieniła temat. Wstyd, że dopytuje o chłopaka, którego

sama nie ma. Zaraz się domyśli, że ona zna jego profil. Pewnie ma tę
aplikację, co mówi, kto czyje odwiedzał konto, i ona jest na szczycie listy
fanek. To znaczy, jeśli apka faktycznie istnieje – ona w nią nigdy nie
kliknęła.

– Kiedy masz rozprawę?
– Nie wiem.
– Przecież mówiłaś, że dwudziestego marca.
– Ale Rychu mówił, że może szybciej, albo odwołają w ogóle. Testy już

były. Na luzie to zrobiłam. Wypisałam.

– Lepiej, żeby już to było.
– Dżulia.
– No?
– Ty masz kuratora?
– Nie.
– To nie wiesz, jak to jest. Lepiej, żeby rozprawy nie było. Przyjdziesz do

mnie dziś po łyżwach?

– Nie wiem, czy mogę.
– Wpadnie dziś kilka osób. Wiesz, Dawid, Kowale i taki Karol, ale jeszcze

nie wiadomo. Może być fajnie. Karol by ci się spodobał. Zaraz ci go pokażę.
Czekaj.

– Zadzwonię i zapytam.
Odpowiedź była przewidywalna i nawet nie musiała dzwonić. Miała jej

przebieg w głowie. Nie i już. Ojciec nie weźmie odpowiedzialności za jej
wyjście, bo Matka się będzie wkurzać, że jej pozwolił bez jej zgody, a ona
nie pozwoli na nocowanie u koleżanki, wiedząc, że jest u ojca i ma z nim
siedzieć.

Zjechała z tafli i wyciągnęła komórkę, żeby chociaż spróbować. Wtedy

wpadła na Żółtego i to nie w sposób zaplanowany. Miała czekać jak zamach,
bomba zegarowa w reklamówce, a tutaj przypadek. Wykrztusiła: „Sorry…
Cześć”. Odpowiedział: „Cześć. Wszystko OK?”. Ona mu na to: „Tak. Sorry”.
I zniknął. Nic.

Ciekawe, ile ma siniaków nabitych przez nastolatki, które z premedytacją

w niego wjeżdżają.

Mignął chwilę później gdzieś koło Oliwki. Nie pasuje tutaj, do imprezy

u Oli pewnie też. Zresztą, nie ma co się zastanawiać, bo przecież nie pójdzie.
Łzy napłynęły jej do oczu i już miała iść w stronę szatni, żeby zasymulować
rozmowę telefoniczną, kiedy to jej komórka zadecydowała za nią.
„AaaMagda dzwoni”.

– Hej, zgarnąć cię z lodowiska?
– Nie trzeba.
– Wszystko OK?
– Mhm.
– Ej, Młoda. Co się dzieje?
Co miała do stracenia.
– Chcę iść spać do Oliwki.
– I w czym jest problem?
– No że nie mogę.
– Aha, pogadam z tatą. Oddzwonię.
Wow. Nadzieja. Wow. Tak się zdziwiła, że aż łza rozczarowania

zawieszona na jej rzęsie została wchłonięta przez gałkę oczną z powrotem.
Wróciła na taflę.

– To kto będzie poza Dawidem?
– Tacy dwaj bracia – trochę pojebani – Kowale. Mi nigdy nic nie zrobili,

ale różnie o nich mówią. No i Karol. Starszy od nas, ale OK.

Julka się rozmarzyła. Ciekawe, czy taki Karol, kimkolwiek jest, zwróciłby

na nią uwagę. W międzyczasie przyszedł esemes od Magdy: „OK, idz. Podaj
mi numer do jej ojca i powiedz, co Ci do niej podrzucić. Pidżama?”. Prawie
podskoczyła.

– Dobra. Wbijam.
– Serio? Ekstra!
Oliwia tak się ucieszyła, że aż zapomniała o Żółtym i napięciu ściemy.

Wreszcie nie będzie sama, ale z przyjaciółką, która ma ekstra ciuchy i mówi
czasami jakby innym językiem. Zrobi dużo fotek z tej imprezy i doda gdzie
trzeba. Będzie seria selfi.

Magda czekała w aucie koło lodowiska. W torbie miała pidżamę. Tę,
w której Oliwia czuła się jak kokosanka. Białą z wystającymi, kosmatymi
sznurkami. Do tego zabrała popcorn i ciuchy na rano. Tym wygrała. Aż by ją
uściskała, ale nie ma jak.

Szybko oszacowała, że musi JUŻ przebrać się w to, co jutrzejsze. Obecne

ciuchy są „pod Żółtego”, nie może ubrać się tak samo na imprezę u Oliwki.
Nie aż tak luźno jak na łyżwy i typ ziomalski.

– To co, podrzucę was, jak już jestem? Możemy jeszcze coś dokupić na

kolację, chcecie?

Oliwia wsiadła do auta, pachniało wanilią. To niemożliwie – pomyślała –

że jadę autem o zapachu ciepłego mleczka do klatki schodowej śmierdzącej
moczem. W podstawówce przezywali jej najlepszą koleżankę, że śmierdzi
„szczochem”. Nie wiedziała, co to znaczy. Ona faktycznie pachniała inaczej,
myślała, że „szczochy” to określenie na włosy. Miała takie długie
i poczochrane, podejrzewała, że właśnie one odpowiadają za zapach
„szczocha” pochodzącego od „szczotki poczochranej”.

Zaraz przy wyjściu Magda zapytała:
– To co z tym numerem?
Ups. Może się to źle skończyć.
– E… Oliwia, podasz numer do swojego ojca? Zapomniałam zupełnie.
– Już.
Przedyktowała numer z komórki. Nie mogła go zapamiętać, bo Rysiek non

stop miał nowy. Chociaż… i tak obojętne, jaki numer poda – w pracy ma
wyłączony, bo na hali im zabraniają używać. Nawet na przerwach nie wolno.

Przy klatce stali już Kowale z Dawidem. Julka nie zdąży się przebrać,

zanim ją zobaczą. Trudno. Zrobi to u Oliwki. Tymczasem koleżanka wygląda
na napiętą, Julka wie dlaczego. Musi udawać przed Magdą, że ma ładny dom,
łóżko z baldachimem i Babcię z herbatą w kubku, inaczej Magda zabierze
Julkę z powrotem.

To trochę przykre, że od małego wyczuwa się takie oczekiwania.
Uzmysłowił jej to, zupełnie przypadkowo, kuzyn. Zawsze z niego było

ziółko. Jak miał dwanaście lat, to zadzwonił na policję donieść na samego
siebie, że matka mu kazała przenosić nielegalny spirytus na stragan. Nie
chciało mu się tego taszczyć.

Kilka lat później przestał pogardzać alkiem – zaczął pojawiać się i znikać

w cugu, zdarzało mu się wsiąkać w meliny. Na nieszczęście całej rodziny
jego „bazy” często się zmieniały i trudno było określić, gdzie i kiedy nagle
może pojawić się Przemek. W tym samym czasie dzieci z osiedla Oliwki
wymyśliły zwyczaj nadawania imion takim jak jej kuzyn. Z żuli zawsze
można się pośmiać albo chociaż do nich zawołać: „Siema, Roman, ty
menelu”, a następnie uciec z tryumfem na twarzy – „Zbeształem żula!”.

Pewnego dnia pod świetlicą osiedlową pojawił się jej kuzyn. I ten debil

zaczął w pijackim amoku machać do niej. Oliwka miała wtedy jedenaście lat,
a on dwadzieścia parę.

Wstyd, który odczuwała w tamtej krótkiej chwili, mógłby być ilustracją

każdego innego wstydu, jaki ją później spotykał. Ale nie był, wygrała.

Wkręciła reszcie, że to jakiś przedziwny menel, który macha do obcych.

On za to – jakby w odwecie za ignorowanie – rzucił się na nią i zaczął
przytulać. To było realnie śmieszne i udawała, że obcy koleś ją tarmosi przy
innych dzieciach, a ona się go w ogóle nie boi. Była dumna, że dociągnęła
żart do końca i mówiła do wujka: „Masz pewnie na imię Przemek, co?”.
Kiwał najebany głową, a ona krzyczała do dzieci: „Widzicie! Zgadłam! Się
gra, się ma! Przemo! Ten menel to Przemo!”.

M*

Odjeżdżając, widziała kątem oka, że Młoda wita się z chłopakami
wystającymi z zębów klatki. Miejsce było ewidentnie hatifnackie. Ciężko do
końca określić, co to słowo znaczy, ale mieści się w pakiecie zwrotów
MOPS-gonzowych używanych przez Ankę, kiedy opowiada o osiedlach
socjalnych. Dobrze. Młoda musi znać różne miejsca, nawet te spoza zasięgu
deweloperów, gdzie nigdy nie dojdzie do gentryfikacji, bo teren jest tak
patowy, że nikt go nie kupi. Jak w tych całych Ząbkowicach, gdzie teraz jest
Julka. Dawne osiedle robotnicze, wybudowane w cieniu huty.

Magda w ramach swojego dzieciństwa i dorastania nie musiała jeszcze aż

tak się martwić o „złe towarzystwo”, bo bloki średnie występowały wtedy
naprzemiennie z blokami niskimi i wysokimi. Rodziców to nie martwiło,
widzieli z balkonu, jak się dzieci mieszają na podwórku. Może tylko raz
wyszły z nich nawyki klatek średnich, kiedy zamienili się mieszkaniami
z sąsiadami z dołu, ewidentnie hatifnatami, i musieli wymienić ich
poprzednią mieszkaniową estetykę na własną.

Zamurowali okienko pozostawione między kuchnią a pokojem, zdarli

fototapetę, rozwiercili meblościankę, zamalowali wszystko beżowo-biało-
watocukrowym. Od tego czasu dziwniej na siebie patrzyli, jakoś mniej
uprzejmie, chociaż „Dzień dobry” zostało takie samo. Rodzice uwiecznili te
mieszkaniowe różnice, robiąc zdjęcia „przed” remontem i „po”. Wsadzili do
albumu – jedno obok drugiego.

Poza tym dzieci ze średnich klatek i tak zawsze wygrywały, więc nikogo to

nie martwiło. Pamięta, jak ścigała się z niską Moniką na rowerze po
oranżadę. Kto miał lepszy rower? Kto kasę na oranżadę? Wiadomo.

Po powrocie Magda zgoogluje sobie nowego faceta Exeli. Julka gadała, że

mama się spotyka z jakimś Jarosławem, Magda spisała sobie nawet jego
nazwisko. Obstawiła, że będą razem trzy miesiące, bo wygląda jak taki
poprzedni, co też nie zapowiadał się dobrze. „Wpisz: Jarek + garnitur +
Turnau + PO + wiceprezes + wierzący + niepraktykujący”.

Faktycznie – był na serwisie, gdzie można sprawdzić, jakich miał

wcześniej pracodawców. Na tym najbardziej popularnym zamieścił zdjęcie

z bezruchem hotelowym w tle. Jakaś tańsza Tunezja albo Grecja w kryzysie.
Uuu, są i dzieci.

Pewnie jest typem, który: a) co prawda zamawia w restauracjach sałatki,

ale z mięsem; b) mieszka w zrewitalizowanej dzielnicy, na przykład
Nikiszowcu; c) jest w pracy bucem nieziemskim i każe stażystom podawać
kawę; d) w sytuacji stresowej popełniłby samobójstwo, uprzednio
nafaszerowawszy się alkoholem i poddawszy uciechom hazardowym.

Raz Magda dała się wciągnąć w cienki krawat takiego faceta. Cóż, zdarza

się. Wtedy przechodzili z Maćkiem poważny kryzys. Tłumaczyła sobie, że
poszła w długą z Jarkiem Biurowcem w wyniku bierności Maćka
i odrzucenia Julki/Exeli. Julka miała taki krótki okres w podstawówce,
w drugiej klasie. Wolała od Magdy KAŻDEGO, nawet dziadka Andrzeja.
Macocha psuła jej wizerunek w klasie, bo dziewczynki przechwalały się
Mamami Czarodziejkami i Exela kwitła uwiedziona bezgraniczną miłością
dziecięcą, który nigdy później nie powtarza się z taką mocą jak u ośmiolatek.

Wtedy królował też Dzień Matki i Komunia – obydwa wydarzenia

obchodzone wyjątkowo hucznie i rodzinnie. Magda odpadła, poddała się.

Dwa lata później czujna dyrektorka szkoły zaczęła urządzać Dzień

Rodzica – żeby nie wykluczać dzieci z rodzin adopcyjnych, samotnych
ojców, LGBTQ. Nie wiedziała jednak, bo skąd, że nie da się czasem
przeskoczyć relacji z „byłymi”, którzy po prostu nie życzą sobie obecności
„nowych”.

W każdym razie wtedy wylądowała z Jarosławem Biurowcem. Było

chujowo, nudniej niż na zumbie – szczęście, że opuści na trzy dni dom
w celu zdrady, szybko minęło. O ironio, wylądowała w miejscowości,
w której kiedyś piła tanie wina z Internetowym Satanistą.

Pierwszego dnia nie działo się nic. Zamiast szaleństwa w stylu skakania do

dziur po kopalni piasku było spacerowanie po molo, picie kawy latte
macchiato z syropem waniliowym albo nugatowym. Do tego padało, kręciły
jej się włosy i puchła, bo nie była w stanie przy nim nawet wyjść w spokoju
do kibla.

Dnia drugiego, podczas spaceru po lesie – była na nim zresztą pijana

bardziej niż poprzedniego dnia – wdepnęła w jakąś roślinę, przez co na jej
stopie wyskoczyło kilka bąbli. Obrzydliwych.

Pamiętała ich układ do dzisiaj, miały kształt niechcianego gwiazdozbiura.

Dlatego że zaraz po tym zaczęła się całować z tym całkiem Jarkiem. Kiedy

jednak chciała przejść do czegoś więcej, to stwierdził, że powinni skończyć
w hotelu. „Tutaj jest niewygodnie”. W hotelu echa leśne nie wróciły. Magda
uznała, że to koniec z Jarosławem, oczekującym komfortu nawet od drzew,
lasu, przygody.

O/J

Na chacie było pusto, bo Sonia i Oskar spali u babci. Helenka wróciła
z Niemiec na kilka dni, w przeciwieństwie do Mamy.

Przywiozła wszystko, co trzeba, głodnych nakarmiła, spragnionych

napoiła. Oliwce trafiły się dwie dychy w prezencie i wolne mieszkanie.
Będzie do zrzutki.

Julka wyglądała całkiem nieźle. Dobrze, że się przebrała z tych ciuchów

„pod Żółtego”. Miała teraz legginsy i koszulkę I’m not a morning girl.

Chomik na początek wyciągnął zioło. Tak mało, że chyba na dwie lufki

maks. Julka wytrzeszczyła oczy, więc Oliwka zaproponowała, że skoczą do
sklepu po piwo. Żeby koleżanka nie musiała przy nich od razu jarać. Niech
nie mieszają, bo się porzyga.

Poszedł z nimi jeden z Kowali. Miał podrobioną osiemnastkę na

legitymacji z zawodówki, rocznikowo był siedemnastolatkiem. Wrócili
z butelką żubrówki zamiast ośmiu żubrów. Julka wygrzebała jakąś kasę
ekstra, więc kupili fajki.

Koledzy mieli dzisiaj dobre riposty, znali wszystkie piosenki o wódce,

paleniu i hajsie. Dziewczyny się śmiały, jak jeden z nich udawał, że ma
bruzdę jak Popek.

Kiedy koleżanka zaczęła tańczyć do piosenki, która po prostu puszczała się

przypadkowo w telewizorze, a koledzy nie wykonali żadnego gestu w stylu
macanie/zdjęcie/film/żart, pomyślała sobie, że jest dobrze.

Poczuła też senność. Sama nawet zrobiłaby zdjęcie, jak Julia „tańczy jak

szalona, krzyczy piszczy, to jest ona”

4

, ale odpadła. Zlała się z narzutą,

meblościanką i samą sobą.

Rano znalazła w telefonie poruszone foty, na których było widać, jak Kowale
i Dawid rysują jej markerem na czole jakieś bohomazy. Julki nie było na
zdjęciach, ale też miała na gębie jakieś zjarane znaki. Kiedy zapytała, o co
chodziło (nikogo poza nimi dwiema już nie było w mieszkaniu), kumpela
powiedziała, że wkręcili sobie jakąś grę. Chociaż nie kuma do końca jaką.
Wyrzuciła ich w każdym razie po dwunastej.

Ale Oliwia była dumna! Julka dała radę, chociaż jest krucha jak filiżanka

ze wzorkami. Nie wie, jak to możliwe, że się do niej nie dowalili. Nie tykają
miodu, bo im zlepi palce?

Niby takie zboki, co ciągle popisują się rzeczami, których nie robią, a jak

przyszła okazja, to nic. Z niedowierzaniem sprawdziła więc wiadomy-portal-
społecznościowy.

Zero.
Nikt niczego nie udostępnił, zero tagów. Nie było tak, jak z Bałazową,

której zdjęcie „mistrzyni drugiego planu” ze strużką wymiotów obiegło pół
miasta.

Po szoku i niedowierzaniu Oliwia poszła zwymiotować, a Julka zaczęła

plątać się po mieszkaniu bez celu. W komórce miała jedno nieodebrane
połączenie od Magdy i dwa esemesy („I jak tam? O ktorej jutro przyjechac?”
23.21; „Zyjesz? 11 OK?” 10.05). Złapała za komórkę i wykonała niejasny
manewr w stronę lustra.

O Jezu, pisak, wszędzie.
Zaczęła go zmazywać poślinionymi palcami. Nic. Więc drapanie. Źle.
Czerwone ślady pod markerem. Chyba ma uczulenie, najgorzej.
– Hej, Magda, tak za godzinę, dobra? Śniadanie zjemy.
No, na bank. Pobiegła do łazienki w poszukiwaniu straconego czasu, który

mogła poświęcić na zmywanie śladów vixy, bo akurat Oliwka przestała już
wymiotować. Gdzie jest mleczko do demakijażu? A żel do twarzy? Znalazła
ostatecznie tylko mydło, i to jakieś takie wysuszone. Do tego szampon
z odżywką. Jak się nie ma, co się lubi, to się smaruje taką substancją, jaka
jest.

Na początek cała się poparzyła. Nie umiała obsługiwać bojlera. W domu

miała od razu taką temperaturę, jaką chciała. Wystarczyło przekręcić kurek.

Zawołała Oli, żeby jej to ustawiła, ale ona nic. Jakby zniknęła na tym

niewielkim metrażu.

Koleżanka usłyszała jej wołanie, ale z kolei trochę spięła się zdaniem

o śniadaniu. Jedzenie zawsze jest jakieś przesadzone, a ona nie ma
w lodówce niczego poza mlekiem i wodą. Do tego trochę szynki. Chleba nie
ma, sera też. A Julka to przecież ta cała wegetarianka.

Może nie zdąży nic u niej zjeść, bo zmywanie markera zajmie jej godzinę?

M*

No i przyszła ta cała polska wiosna. Wszyscy wyglądają jakby przez pięć
miesięcy mieszkali pod ziemią, bo na powierzchni panowała dżuma albo
wojna atomowa. Pryszcze, podkrążone oczy, szara cera, tłuste włosy,
rozbiegany wzrok próbujący ukryć się przed promieniami marcowego słońca.

Magda nie może patrzeć na ludzi, którzy ledwo co wylegli na ulice po

prapoczątku. Sama jest równie nieodrodzona, zwłaszcza po imprezie ze
znajomymi Maćka, na której były same szczęśliwe małżeństwa. Dzieci
w domu, z opiekunką.

Magda siłą rzeczy trafiła do grupy kobiet upajających się widokiem

pijanych mężczyzn i knujących na boku, jak coś na nich wymusić szantażem
dnia następnego. Tym bardziej, że ich mężowie w prosiurskim stylu
zaczepiali zamiennie inne żony, bo przecież nie własne. Do niej przyczepił
się Jacek. Gościu o imieniu jak baton. Chyba zresztą tak ogólnie był
nadziewany czymś lepkim i nieprzyjemnym, bo jak tylko podchodził, to
miała wrażenie, że coś się z niego wytapia. Zima?

Sączyła więc napoje o znikomej zawartości alkoholu, ale dużej cukru,

które sprawiały, że z każdym łykiem wszystko stawało się coraz nudniejsze
i słodsze, a ryzyko kaca wzrastało. Tak, to był ostatni raz. Koniec
wychodzenia na imprezy tego typu. Chyba że latem i w ogrodzie, gdzie
można się schować i bawić z dziećmi zamiast z dorosłymi.

Zaraz przyjdzie Młoda i pewnie, na wiosennej fali, dostanie jakichś

spazmów, chichotów i zakochania pomimo tej mało zachęcającej oprawy
graficznej. Wiosna w wieku piętnastu lat… miauczenie kotów, ognisko,
urywanie się ze szkoły, ubrania niepasujące do siebie… chwila, moment.
Teraz przecież jest inaczej.

Wybuchła śmiechem na widok Julki. Nie, jednak to się nie zmienia –

Młoda wygląda jak kolejna ofiara tej pory roku.

– A ty to co?
– Miej litość, proszę.
– Ta.
– No co?

– Kupimy wapno.
Tak czy inaczej Młoda miała dziwną minę. Na granicy żartu i złości.
– Młoda, OK?
– OK. OK.
– A dokładniej?
– Nic. OK?
– Młoda.
– No co?
Miała uśmiech satysfakcji oznaczającej tajemnicę. Mogła zarówno stracić

dziewictwo, jak i zrezygnować z bycia przyjaciółką Oliwki, po tym jak ta
wykonała jej na twarzy takie bohomazy. Magda nie jest w stanie wyciągnąć
informacji tego typu z rozbieganego kącika ust nastolatki. Ale ją cieszy
i przypomina coś.

Jechały w milczeniu, widziała, że Julka jest bardziej niż mniej

zadowolona. Maciej szykował w domu obiad. Miał przepis na zupę
z brokułów, który wytargał swojej matce chcącej sprostać wymaganiom
kulinarnym Magdy (wegesekta). Poprzednia synowa – w przeciwieństwie do
Magdy – jadła, co podano, i zawsze była zadowolona. Od tej to zaczęła się
świąteczna i urodzinowa katorga. Kupowała pieczarki – na próbę – żeby je
dobrze zlepić i podać pod postacią kotleta wegetariańskiego. Ale walczyła,
zależało jej. Nie okazywała, że uważa Magdę za dziwaczną. Taką, która nie
zna smaku prawdziwego, schabowego i ziemniaczanego życia.

O/J

Zaraz po doszorowaniu się postanowiła wynieść żubrówki (ostatecznie kupili
dwie, a nie jedną) do zsypu. Zanim Rychu wróci. Pootwierała też okna.
Pewnie czuć potem chłopaków bardziej niż imprezą.

Trzymała w ręku siatę z owadem i durnym napisem, kiedy pojawił się

kurator. Cóż, z tarczą albo na tarczy – trzeba coś szybko zrobić z butelkami.
I tak już ją zobaczył. Zna, wie, wiadomo.

– Dzień dobry.
– Bry.
– Oliwia, pójdziemy do twojej babci, dobrze?
Poczuła coś w stylu poparzenia. Co za gnojek. Wielce ją zaprowadzi, jak

ona sama może chodzić, gdzie chce.

U Omy czuła się jak Gummibärchen, pachniało zupą i niemieckimi
czekoladkami. Pewnie się chłop zdziwił, ha! Myślał, że będzie melina, a tutaj
ciepły dom z kotletami.

Kurator usiadł z babką w pokoju obok. Na początku ucieszyła się, że nie

musi z nim rozmawiać, nawet nie podsłuchiwała. Później zaczęła łapać lekkie
wkurzenie „nic o nas bez nas”. Słyszała tylko skrawki rozmowy o tym, z kim
się zadaje. Czytał – centralnie – nazwiska z kartki. Babcia nie mogła mieć
pojęcia.

Później zapytał ją o te same osoby. Wymienił między innymi Kowali,

Karola. Oho, ten ostatni to nawet nie pojawił się u niej na imprezie, chociaż
było widać, że Julka podjarała się nim na samą myśl o nowym, starszym,
fajnym, niebezpiecznym. Powiedziała, że trochę go zna, a trochę nie. Wtedy
jest łatwiej, żeby kogoś nie wkopać. A o Kowalach to już poleciała. Nie
znam ich wcale, nigdy nie słyszałam.

W tle Oskar wycinał coś, co nie było komputerem. Sonia układała z kolei

maskotki na telewizorze, jak gdyby nigdy nic. Jedna obok drugiej.

– Jak już wpuściłam pana, to może rosołu? – zmusiła pytaniem babcia. Na

twarzy miała makijaż indiańsko-niemiecki i ten sam przerysowany wyraz
zadowolenia. Brwi uniesione wysoko. Może będzie dobrze, a policjant da się

uwieść jej bon-bonami. Sprawiała w każdym razie wrażenie zawodowej
babci-opiekunki.

O/J

Do rozprawy zostało dwanaście dni, a już kwiecień, czas żartów. Zaraz mama
przyjedzie na Wielkanoc. Cztery dni przed. Uda się to wszystko odkręcić.

Pstryknie palcami, powie „prima aprilis” i będzie dobrze!
Szczególnie że jak wróci, to nastąpi hardcore, mycie naczyń

i umiarkowanie dobre oceny, chociaż też tęsknota do poprzytulania, maminej
bliskości, która jest taka dziecięca. Zaraz mama jej wszystko załatwi, ogarnie,
zagai, gdzie trzeba. #mamaIloveyou

Ona na pewno domyśla się, że na testach psychologicznych Oliwka była

wkurzona i odpowiadała cokolwiek. Niestety to nie jest klasówka i nie da się
porównać wyniku z koleżanką. Poza tym wszystko zapominasz po wyjściu,
bo test trwa pięć godzin. Od 10.00 do 15.00. Psycholożki patrzyły na nią
jakby przyszła do dentysty z jamą ustną pełną czarnych zębów. Już na starcie
chciała wyjść, ale specjalnie musiała pojechać do miasta obok, bo u nich nie
było poradni. Szkoda kasy na bilet. Wytrzymała. Musiała zaznaczyć, jaki
kształt powinien wystąpić po ciągu kwadratów i trójkątów, a także
odpowiedzieć, czy policja jest dobra czy zła. Każdemu by się już myliło pod
koniec, co odpowiada, i zacząłby robić sobie żarty i odpowiadać byle jak.
Chomik ją pocieszał: „Co niby złego mogło wyjść? To tylko jakiś test, ty nic
nie zrobiłaś”. Był jak młodsza matka pocieszycielka. Oliwka twierdziła –
całkiem uczciwie – że bulała na teście. Taki miała wtedy dzień – każdy by się
wkurwił po trzeciej godzinie durnych zagadek, i to jeszcze zadawanych bez
powodu. Chomik pokręcił tylko głową z pewnym rodzajem dezaprobaty,
cokolwiek to słowo znaczy, bo on pewnie go nie używa. Powiedział
ostatecznie: „Wtf?! Pięć godzin? Mój mózg działa maks pół”.

Jest pewna szansa na wyjście z takiej sytuacji.
Będzie płakać w sądzie i zgłaszać mocne postanowienie poprawy. Wie, że

tak robią czasem dziewczyny albo chłopcy i działa. Ubierze się ładnie – jak
na rozpoczęcie roku szkolnego – i pójdzie z Babcią albo Mamą. A najlepiej
to Mamą i Ojczymem. Idealna, pełna rodzina!

Tak mówią. Podobno Urbańczyk poszła do ośrodka, bo się stawiała, zero

skruchy. I jeszcze sama wybrała się na rozprawę.

Ale zanim wszystko nastąpi to… przerwa. Trzeba się wyłączyć.
Pisze na czacie do Julki, bo szykuje się dzisiaj impreza u Karola. Nowego.

„Powiedz, że idziesz do mnie i wrócisz o 22;)”. Nawet mama Oliwki
najpierw kręci głową, ale ostatecznie macha już ręką na to całe wyjście
i mówi: „A idź, gdzie chcesz, jak nie masz ochoty ze mną siedzieć. Twoja
sprawa”. Jest jej przykro, Oliwce też, ale wybiera życie. Nie wiadomo, kiedy
znowu nadarzy się taka okazja na osiedlu jak domówka u Karola, a Mamy na
co dzień nie ma, więc co to zmieni, że będzie siedziała w domu i gapiła się
w ścianę razem z nią. Tak to zdąży i obskoczyć imprezę, i wrócić na noc.
Pogadały, zjadła toblerone i styknie. Pewnie i tak z ojczymem będą zaraz
zajęci sobą, bo powroty mamy z pracy są jak przepustki z wojska. Czasu
mało, a trzeba każdego obdzielić tym, czego mu brakowało.

O/J

Wieczorem idą razem w stronę domu Nowego. Każda ma smoky eye na
powiece, róż na policzkach, szminkę w kolorze wiśniowym, bluzki i rurki
typu swag (Oliwka ma ciuchy pożyczone od Julki). Z daleka widok jest
piękny, z bliska odpada z nich tynk. „Pomaluj się do dowodu” – obczaiły
youtuberkę Hot15-18 i przy użyciu kosmetyków Magdy dokonały cudownej
mistyfikacji. Wyglądają teraz jak studentki z prowincji, które zamieszkały
w jednym pokoju i chcą podrywać chłopaków „na bliźniaczki”.

Na miejscu okazuje się, że to taka impreza 2+2. Karol, o którym Julka

myślała niemal równie często, co o Żółtym – od kiedy Oliwia powiedziała
jej, że to fajny koleś – jest kościotrupem. To znaczy wygląda jak
wychudzony ziom, który nigdy nie złapał kebabfazy. Na Instagramie był
bardziej ciasteczkowy, jakby się powiększył przez filtr. Karol gapi się na nią
i Julka zaczyna się domyślać, że on pewnie też sprawdzał ją wcześniej
w necie. Ciekawe, co w niej jest innego niż w wersji insta?

Później Nowy spełnia wszystkie stereotypowe wyobrażenia o samym sobie

i wyciąga trawę. Ale nie tyle, co w plotkach o gimbazie, mocarzach,
trzepakach. Karol jest przecież starszy – od razu widać, bo skręca lola,
a wcześniej palili tylko lufki. Nawet Oliwka wygląda na zdziwioną. Sama
zawsze żyła w lęku przed kometą, a tutaj taka odmiana, powiew dorosłości.

Chłopcy ściągają po dwa buchy i przygaszają, dziewczyny na razie nie

chcą, bo wolą sobie iść coś kupić do jedzenia zanim zapalą. Jest dopiero
20.00. Julka zaczyna wpatrywać się coraz bardziej rozszerzonymi źrenicami
w Karola. Jego kościotrupowość jest wciągająca. On zmienia się pod
wpływem trawy w trupa bardzo żywotnego. Ma wesołe, małe oczka.
Węgielki. Mówi do tego zabawnie, ma inną gadkę niż znana jej do tej pory
gówniażeria. Ma styl.

Julka już go namierzyła i daje sobie 40% szans u niego. Zerka na nią,

uśmiecha się węgielkami, a nawet całymi zębami.

Wtedy Oliwka wyciąga z torebki bransoletki fluorescencyjne. Przyniosła

z jakiejś świetlicy, do której czasem chodzi. Rozdawali im, właściwie nie
wie, dlaczego poprosiła o całą garść. Dawali, to wzięła. Mówi, że kiedyś

takie rozlali w korytarzu kamienicy i była niezła faza.

Julka mówi: „Zróbmy to! Zróbmy!”.
Karol chce być luźny, więc podkręca muzykę, leci Vanilahajs. Otwiera

drzwi mieszkania na oścież i gasi światło na klatce. Później każdy dostaje po
jednej bransoletce i rozlewają ich zawartość. Reszta leci jak w domino –
wylewają wszystkie.

Nie wierzy, że jest tak grubo. W ciemności zlewają się jej takie kolory, że

nawet nie ma po co palić. Patrzy na Karola i już wie, że jej notowania
skoczyły do 80%. Kiedy dotyka jej, niby przypadkiem, to już robi jej się
ciepło na samą myśl, że mogłaby poczuć jeszcze bliżej jego zapach
zaschniętego piwa. On staje coraz bliżej niej w tych toksycznych oparach
bransoletkowych.

Chomik łapie za rękę Oliwkę, a ona udaje, że nie wie, o co mu chodzi. Nie

będzie się całować przy Julce i Karolu. No chyba że już przestać się
ściemniać, bo przyjaciółka przecież wie, że Chomik na nią leci. Nic złego na
ten temat nie powiedziała. Związek zaakceptowany.

Ustawki do całowania jednym, ale gastro drugim. Karol z Chomikiem

proponują, żeby wreszcie poszli do sklepu. Wtedy dziewczyny też będą
mogły sobie zapalić.

Wcześniej robią kilka fot na klatce, która wygląda jak kolorowy kosmos.

#haszchatka

Idą parami. Oliwka z Chomikiem, Nowy plus Julka. W sklepie te pary się

zamieniają, bo dziewczyny muszą na szybko omówić, co wydarzyło się przez
ostatnich pięć minut spaceru do sklepu. Trwa to dwa razy dłużej niż droga.
Chomik serio jest spoko i Oli nie ma co się go wstydzić. Ma grzywkę jak
Bieber i jest niski, ale to co? A Nowy – to jest dopiero ktoś. Oliwka też
myśli, że Jula ma u niego 90%.

Kiedy podchodzą do kasy i chcą płacić za żelki, czipsy i czekoladę,

z drugiej strony podchodzi ochroniarz. Chomik robi się czerwony i oczy mu
latają, Nowy stoi sztywno. I rzuca jakieś „to zapłaćcie, a my poczekamy na
zewnątrz”. Przechodzi koło ochroniarza, Chomik za nim. Wtedy facet mówi:
„Proszę za mną”, a Karol na to: „Ale o co chodzi”, „A o to, co masz
w kieszeni”. Julka patrzy na Nowego, ten ma oczy jak piesek przydrożny, ale
reaguje pewnym siebie tonem: „Niby ja?”. „Proszę za mną”. Wygląda jakby
miał właśnie zebrać się do biegu, ale ochroniarz już ma go w garści. Łapie
chłopaka za ramię i prowadzi w stronę pokoju. Rzuca też: „I te, co są z wami,

też idą”. „Ale my się nie znamy”, trzeźwo zauważa Nowy. Kieruje spojrzenie
na dziewczyny, a one nie wiedzą, co zrobić. Zbyt długa cisza powoduje, że
ochroniarz rozkazuje całej czwórce: „Za mną”.

Po wejściu do pokoju wszystko jest już jasne. Walkower. Karol wykłada

na stół dwa batony, a Chomik wafelki.

Karol mówi, że zapomnieli je wyłożyć, ale za resztę przecież zapłacili.
Takie kręcenie jednak nie ma już sensu i dobrze o tym wie.
Ochroniarz też już połączył fakty. To czwórka spalonych dzieciaków,

trzeba zadzwonić na policję.

Tam każą wszystkim podać numery telefonów do Mam, przesłuchanie

w obecności dorosłych. Poza Karolem, bo on to sobie może pójść sam, ma
osiemnaście lat.

Po pół godziny pojawia się mama Julki i zabiera ją ze sobą. Tłumaczy się

przed policjantami, mówi, że to jakiś wypadek, wina męża. Była przekonana,
że Julka jest w jego domu. „Panowie wiedzą, to jest lekkoduch, kretyn
nieodpowiedzialny!” – wrzeszczy nie wiadomo czy na Julkę, czy na
niewidzialnego Maćka. Ludzie na komisariacie patrzą na nią podejrzliwie,
nic nie mówią, każą podpisać. Młoda niczego nie wyniosła, nie ma niczego
w papierach, nie jest spalona, więc jest wolna.

Mama Dawida pojawia się chwilę później. Widzi Oliwkę i Karola, który

solidarnie z nią czeka. Na początek trochę się wkurza, ale zaraz dopytuje
o nich, mięknie. Mówi, że mogłaby zabrać Oliwkę, bo są po sąsiedzku. To
dobra dziewczyna, tylko znalazła się w niewłaściwym miejscu.

Nie ma takiej możliwości. Dziewczyna musi czekać na swoją mamę. Pani

Basia podpisuje też zeznanie Chomika i słyszy, że przyjdzie do nich kurator
Dawida ustalić, co dalej.

A mama Oliwki nie odbiera telefonu. Podaje więc numer do Rycha. Też

nie odbiera. Do Babci. Siedzi na posterunku, tak jakby była najgorsza na
świecie, sama jedna. Czuje się nikim za dwa batony i wafelek, do tego nie
swój. Mijają dwie godziny i dalej nic, chce jej się spać. Ostatecznie przywozi
ją do domu policja. Rozmawiają z Mamą i pewnie na rozprawie nie zapomną
o tej sytuacji. Podobno nie może – zgodnie z prawem – przebywać poza
domem po 22.00 bez opieki, bo nie ma szesnastu lat. A Karol to niby co?
Przecież ma osiemnaście! Pełnoletni opiekun jak nic! Poza tym w sklepie
byli po 21.00, gdyby nie jakiś białkoholik

5

, ochroniarz z mułami większymi

od głowy, to przecież byłaby w domu wcześniej. Może kilka minut po 22.00.

Co to w ogóle za gadka? Na podwórku siedzi w wakacje do północy i nikt jej
nigdy nie naskoczył. Nawet jak przejeżdża obok policja, to nie jest
zainteresowana jej dzielnicą, omija ją szerokim łukiem. Spisywanie kogoś za
siedzenie na murku? Wolne żarty.

Ale ma i tak dużego fuksa. Gdyby Mamy nie było w domu, to miałaby

przerąbane. Rychu nie jest jej prawnym opiekunem, więc nie mógłby jej
odebrać, zwyczajnie policja by nie wydała. Skoro nie ma rodziców, to trzeba
wprost na pogotowie opiekuńcze. Czasem do babci, dziadka, rodziny. Zależy,
jak się zagada, może i na takiego ojczyma jak Rychu by się zgodzili. Nie ma
reguły.

O dziwo, Mama jej nie pojechała. Zero, null. Rano jak gdyby nigdy nic

zaczęła sprzątać, co robi rzadko, bo wraca na krótko i szkoda jej czasu. Tym
razem nie poprosiła nawet Oliwki o pomoc. Pewnie miała wyrzuty sumienia,
że nie pojawiła się na komisariacie, albo że ciągle jej nie ma nigdzie poza
NRD (Niemieckim Rajem Dziadków i Babć). Kiedy patrzy, jak Mama biega
w poszukiwaniu kurzu po całym domu, to się rozkleja.

Od Julki też żadnego sygnału. Poszła więc do Karola, bo Chomika matka

nigdzie dziś by nie wypuściła. Kara musi być. Pewnie z tydzień posiedzi bez
neta.

M*

Nie wie, kiedy Julcia przeobraziła się w Julię. Pewnie w oczach ojca lub
matki ta przemiana jest mniej widoczna albo udają, że nie zachodzi, bo
oznaczałaby, że się starzeją.

Wreszcie Młoda staje się sobą, a nie tylko krzyżówką chromosomów jej

rodziców (po mamie uszy, po tacie nos, po babci stopy, po mamie włosy).
Kilka czynników przypadkowo staje się Julką. Niektóre z nich przylgną na
zawsze, inne odpadną za jakiś czas, jak na przykład dziwny zaczes
i słuchanie Biebera (które powoli i tak przechodzi u niej w hip-hop i bekę
z Biebera). Przynajmniej taką Magda ma nadzieję.

Ona jak była w wieku Julki, to na przykład nie unosiła głowy do góry, bo

myślała, że dziwnie wtedy wygląda, słuchała zespołu Łzy i ściemniała, że
dostała „bransoletkę miłości” od chłopaka, który chciał z nią chodzić. Ale nie
chciał, a branzę zrobiła sobie sama z muliny.

Ten etap jest też szczególny ze względu na Maćka. Zachowuje się jakby

ich DINKS (Double Income No Kids) wymagał jakiegoś liftingu. Prawnie,
przez to, że Julka nie była w dokumentach rozwodowych zapisana jako
dziecko mieszkające naprzemiennie, żyją w związku bezużytecznym dla
demografii. Podwójny dochód, zero dzieci, egoizm wcielony, tacy to nawet
na in vitro by się nie zdecydowali, gdyby było za darmo, w lęku przed
spadkiem poziomu ich życia.

Reszta jest milczeniem, chociaż tak naprawdę a) alimenty Maćka to jedna

trzecia jego pensji, reszta idzie na spłacanie kredytów; b) Magda leci na
umowach o dzieło i nawet nie ma ubezpieczenia.

Tymczasem jest 21.30, a Młoda wciąż nie dzwoni, więc Maciek kieruje się

w stronę auta, żeby ją zabrać od Oliwki. Zadzwoni, jak będzie pod klatką.

Magda leży w wannie. Rzadko to robi, bo niecierpliwi się, kiedy jest

w pozycji horyzontalnej.

Nie wie dokładnie, co kryje się za podjazdowymi pytaniami Macieja

o dzieci. Od kilku dni krąży wokół tematu. Czyżby córka była już „za duża”
i nagle chciał nową z Magdą? Skąd biorą się w jego głowie takie fantazje?

Jakby nagle Maciek teraz zechciał mieć dzieci, to byłby najgorszy.

Wcześniej twierdził, że nie ma takiej opcji, i Magda to zaakceptowała. „A to
sobie znajdę jakiegoś ładniejszego dawcę” – kwitowała cynicznie, chociaż
wiedziała, że tego nie zrobi.

Kiedy miała dziewiętnaście lat, lekarz kazał jej zrobić badania

hormonalne, bo miała różne problemy z miesiączką. Wyniki pokazywały
jednoznacznie, że jej organizm wytwarza tak zwany naturalny środek
antykoncepcyjny. Mocno podwyższona prolaktyna. „Mogę przepisać pani
środki, żeby temu zaradzić. Trochę wyrównać ten poziom. Ale trzeba
uważać, bo wzrasta ryzyko zajścia w ciążę. One wytwarzają właśnie to,
czego brakuje w organizmie kobiety, która stara się o dziecko”. Oczywiście
nie kupiła żadnych tabletek i uznała, że wytwarzanie takiego hormonu to dar.
W międzyczasie zabezpieczała się gumkami, na wszelki wypadek. Do czasu,
aż poznała Majkę, który twierdził, że jest uczulony na lateks, a ona była
głupia. Spotykali się przynajmniej dwa razy w tygodniu. Mieli blisko, bo
wtedy akurat on pracował w firmie, która wykonywała pewne zlecenia dla
uniwersytetu, na którym ona była na Erasmusie. Ten niepokojący związek
szkolnictwa wyższego z rynkiem. Prolaktyna w organizmie spadła z 60,44 do
17,24. Czar prysł i Magda zaszła w ciążę. Poroniła kilka tygodni później i nie
chciała, żeby to się powtórzyło.

Telefon. Niech dzwoni, nie chce jej się wstawać.
Znowu dzwoni.
No dobra, może to Maciek i coś się stało. Odbierze.
Oho, Exela. Dzwoni do niej sama, więc na pewno. Serce w gardle.
– Wielkie dzięki! Julka trafiła na policję!
– Proszę?
– No, proś, bo póki co się u was nie pojawi, jak się nie umiecie nią

zajmować.

Ciepła woda złagodziła uderzenie krzyku Eli.
– Podaj mi Maćka! Nawet nie umie ode mnie odebrać telefonu!!!
Pewnie jest w drodze i nie odbiera w czasie jazdy.
– A z kim była Julka? Jak to się stało?
– A kogo to obchodzi, z kim była?! Była i już. Musiałam ją odebrać

z komisariatu, bo zadzwonili. Taki wstyd! Zadzwonię jeszcze do Maćka, ale
przekaż mu, że przez trzy tygodnie Julia ma szlaban i siedzi w domu, nie
przyjdzie do niego, skoro jest tatuśkiem, który ma w dupie, gdzie się włóczy
jego córka. Nara.

Nic więcej nie powiedziała, bo co miała. Krzyk paraliżuje – Magda traci

w jego obliczu mowę, błyskotliwość, czujność. Zanurkowała w wodzie, która
nie była już tak przyjemnie ciepła jak na początku. Syreny potrafią krzyczeć
pod wodą.

Każdy przypisuje sobie sukces wychowawczy, jeśli dziecko zaczyna

używać nowych, mądrych słów, dobrze zasuwa na łyżwach albo ma śmieszne
riposty. Radość z postępów dziecka jest jakimś rodzajem samozachwytu.
Przyłapanie dziecka na błędzie, wykroczeniu jest z kolei wkurzonym
telefonem do byłego partnera czy partnerki, niani, nauczycielki. Oni
racjonalizują klęskę, stają się często jej wyjaśnieniem.

Magda postanowiła sprawdzić, jak długo wytrzyma z głową pod wodą.

Jest najgorszą macochą na świecie, ale może chociaż świetnym nurkiem.
Powtórzyła to kilka razy, aż do utraty tchu, momentu, kiedy widzi się
natrętne obrazy i dźwięki

6

. Gorąco zmieszane z płytkim oddechem to

przyjemne uczucie, jak przy bieganiu. W tym czasie przyszedł Maciek
i pomyślał w pierwszej chwili, że Magda zemdlała w wannie. Wyciągnął jej
głowę, a ona wypluła na niego wodę i zaczęła głośno się śmiać. Miał
zdezorientowaną minę. „Chodź, położymy się, masz już zimną wodę”.

Okazało się, że Maciek nie zna szczegółów. Tym razem został

potraktowany „po macoszemu” i wyraźnie była to dla niego nowość.

Otrzymał od losu okazję, żeby poczuć się tak, jak Magda czuje się zawsze.
Do tej pory nie lecieli jeszcze z Exelą artykułem 211 Kodeksu karnego:

„Kto, wbrew woli osoby powołanej do opieki lub nadzoru, uprowadza lub
zatrzymuje małoletniego poniżej lat 15 (…) podlega karze pozbawienia
wolności do lat 3”. Ale sprawa była blisko, przecież nie mogła fochem, bez
wyjaśnień schować córki w wieży. Wypalił trzy papierosy pod rząd i usnął.
Postanowił rano pojechać do Eli i wyjaśnić sprawę.

Magda wysłała esemesa do Julki: „Jak tam?”. Nie otrzymała żadnej

odpowiedzi, więc mogła podejrzewać, że matka zabrała jej telefon. A to już
jest poważna sprawa. Tata, pani Magdalena i koleżanki mogą sobie pisać, ile
chcą. Może chociaż zapomniała o odłączeniu internetu, napisze do niej
jeszcze na Viberze.

Rano nie było żadnej odpowiedzi od Młodej, więc znalazła Oliwkę

i zaczęły rozmawiać na czacie. Po kilku minutach mniej więcej wiedziała, co
się wydarzyło, i gdy wrócił Maciek, porównali obydwie wersje wydarzeń.
Były różne.

Podobno Exela jest sfiksowana na punkcie tego, że ona i Maciej pozwolili

Julce wychodzić do 22.00 bez pytania jej o zgodę. Jak Młoda u nich jest, to
powinna przebywać z ojcem, a jak go nie ma, powinni dawać znać Eli, gdzie
Julka przebywa. Nastolatka uwięziona z ojcem w jednym budynku 24/7,
trochę potworne.

– Przecież ona wiedziała o tym od dawna. Ustaliliśmy to półtora roku

temu, że nie trzeba wszędzie z nią chodzić.

– Ja to wiem, ty to wiesz, ona to wypiera. Nasza wina.
– Nie mamy tego na papierze, co?
Do pewnego momentu wszystkie ustalenia spisywali na zasadzie umowy

wraz z podpisami. W końcu zaczęli się jednak dogadywać, więc przestali to
robić – po co dodawać biurokracji.

Tak czy inaczej – Maciek zrobił Magdzie herbatę (jak w wytrawnym

polskim serialu) i postanowił, że zadzwoni do Eli znowu, jeszcze dzisiaj.

Sprawdził dokumenty rozwodowe sprzed lat, gdzie było napisane

„weekend raz na dwa tygodnie, miesiąc wakacji lub częściej – zgodnie
z ustalonymi między stronami terminami”. Czyli trzy tygodnie to już, według
prawa, utrudnianie widzenia się.

Problem był taki, że żyli nie tak jak w papierach. Od zmiany szkoły Julka

mieszkała niemal cały czas u Maćka i Magdy, a do Exeli wracała na
weekendy – raz na dwa tygodnie, widywały się też w międzyczasie, gdzieś
razem wypadały. Nie zmieniło to rzecz jasna wysokości alimentów ani
zapisów w wyroku. Sami tak się dogadali.

Teraz ten papier mógł raczej zaszkodzić niż pomóc.
Dziesięć lat temu Maciek nie wpadł na to, że może w sądzie ubiegać się

o mieszkanie naprzemienne. W ogóle się o tym wtedy nie mówiło, więc
ostateczny wyrok i tak wydawał się w porządku, a Ela chciała
współpracować.

M*

Sceny kłótni zawsze rozgrywały się w kuchni. W taki sposób, żeby mogli
równocześnie zajmować się dodatkowymi czynnościami i przerzucać złość
na przedmioty. Mycie naczyń, krojenie chleba, układanie książek na
parapecie.

– Krzyczysz.
– Ale! Przecież zwyczajnie pytam.
– A ja zwyczajnie odpowiadam. Nie wiem.
– Znasz tę jej koleżankę, pisałyście do siebie.
– Znam, ale nie rozumiem pytania: „A ona jest z jakiejś pato rodziny?”.
– Oh, nie zgrywaj takiej.
– Jakiej?
– Poprawnej politycznie, czarującej rzeczywistość?
– Nie zgrywam.
– Słuchaj, powiedz mi tylko, jaka jest, bo Ela wierci mi dziurę w brzuchu

i chcę mieć kontrargumenty.

– Zwyczajna jest. Jak to nastolatka. I owszem, mieszka w dzielnicy

hatifnatów.

– A czy ona… Ela mówiła, że mieszka tylko z ojczymem.
– Proszę cię!
– Nie broń go dlatego, że jest ojczymem. Może ją zaniedbuje?
– Uh. Co to ma do jej koleżanki? Skoro Julka trafiła na komisariat, tak

samo jak ona…

– Sama jesteś uh. Pytam, bo to ważne. Nie chcę wyjść na głupka,

broniącego jakiejś dziewczyny, która ją pogrąży. Ja do niej nic nie mam,
muszę przekonać Elę.

– Maciek. Nic nie musisz. Oliwka to normalna dziewczyna i PIERWSZA,

z którą Młoda koleguje się dłużej niż miesiąc. To powinno wystarczyć.
A tamto… Miały pecha i już. Chłopaki ściągnęli po trzy buchy za dużo,
w tym wieku imponują dziwne rzeczy.

[Magdzie na przykład imponowało, że chłopcy z autobusu, którym jeździła

do szkoły, dali jej ksywkę Shakira. Myślała, że to z powodu skórzanego

paska, takiego zwisającego, ze wzorem, i jej blond włosów (chociaż tak
naprawdę nie miała blond, tylko szaro-polskie). Po pół roku okazało się, że
tak naprawdę „Shakira” wołali na jej koleżankę, o wiele ładniejszą od niej.
Była tym załamana tak bardzo, że przestała jeździć autobusem.]

– Zresztą co ja się wysilam. I tak Ela zrobi, co zechce. Muszę iść do pracy.

Pa.

Postanowiła, że jak nie drzwiami, to oknem. Jeśli Exela pójdzie na

kompromis i pozwoli Julce na powrót do normalności (czyli mieszkanie
u nich w tygodniu) plus szlaban w dwóch domach, to jakoś to ogarnie. Ona
w każdym razie wpuści wtedy Oliwkę do domu i pozwoli jej korzystać
z neta, bez przesady. I tak się spotykają w szkole!

Podważy tym samym autorytet wychowawczy Eli. Cóż, raz na jakiś czas

trzeba tłuc święte figurki, żeby żyć normalnie.

M*

Minęły dwa tygodnie i Exela bez słowa przywiozła Julkę do Maćka. Nawet
nie wyszła z auta. Córka miała spędzić u nich „trzy dni, a później się
zobaczy”.

O/J

Dziewczyny siedziały na czerwonej kanapie w pokoju Julki. Od czasu
„szlabanu” gadały tylko na przerwach albo jak Julka złapała gdzieś wi-fi, bo
Mama zablokowała jej transfer danych w komórce i odpięła kabel sieciowy
w domu. Zostały ewentualnie esemesy, ale to jest jak pisanie listów.
Z Oliwką nie musi, a z Nowym to by wyglądało, że za bardzo się stara,
a wręcz jest natarczywa.

Julka od razu postanowiła, że lepiej, aby tym razem przyjaciółka przyszła

do niej na noc zamiast czatować. Tym bardziej że pierwsze, co zrobiła po
odpaleniu kompa, to odpowiedziała na wiadomość od Karola, który
dwanaście dni wcześniej zaprosił ją do znajomych, a ona z biciem serca
przyjęła go między pomidorami a ziemniakami w supermarkecie, gdzie
cudem złapała wi-fi z kawiarni obok. Wahała się, czy od razu zaakceptować,
bo później będzie dziwnie wyglądać, że nie odpowiada na jego zaczepki.
Nawet kilka razy jej się śniło, że Nowy dodaje post i ją w nim taguje,
i wygląda to tak, że go zlewa ciepłym moczem, bo nie daje lajka. Z drugiej
strony może milczenie dało jej porządne fory.

Przed dziewczynami stał laptop, więc Oliwka szybko zapomniała, że

w pokoju Julki jest tak… pusto.

Nie ma dywanu, tylko drewniana podłoga. Zero maskotek pełnych kurzu,

pchających się do skoku samobójczego z szafy. Bez figurek, bez obrazka
z komunii, bez tapety. O łóżku lepiej nie mówić. Dom Julki to ewidentnie nie
była klatka Oliwki i Chomika.

Właśnie, niech lepiej nie zaczyna myśleć o swoim domu, bo Oma ją

wkurwia niemiłosiernie. Codziennie do nich przychodzi, od kiedy Matka
wyjechała, i robi, co chce. Kiedy Babka wyjedzie do pracy? Już cały miesiąc
tu jest! Wakacje ma czy co? Rychu się cieszy, bo jak on przychodzi, to
Babcia znika, więc nawet nie wie, jak się rządzi. Pewnie to przez rozprawę,
która jest za tydzień. Przyspieszyli przez komisariat. Mama jej nagadała, że
ma pilnować, czy Oliwka chodzi do szkoły i wraca wieczorem do domu.
Wszyscy wiedzą, że na bank i tak dostanie swojego kuratora, więc po co ta
szopka?

Zaczyna Julka.
– Fajny ten Nowy.
– Karol? Ciężki przypadek, ja bym ci nie polecała.
– A niby czemu?
– Widziałaś sama. Gandża mu w głowie. Nawet Dawida przekręca.
– Chyba on sam zabrał te wafelki. Nie jest lepszy od Karola.
– Nie sam. Dawid nie kradnie. Ale jest kluską – gdzie nie pójdzie, to na

wszystko się zgodzi.

Julka przewraca oczami. Żółty nie, Nowy nie. To kto się dla niej nadaje?

Znowu Oliwka ma ją za gówniarę, która nie nadaje się dla żadnego z jej
kolegów. Napisze do Karola, jak Oliwka sobie pójdzie. Po co w ogóle pytała
o Nowego? Ona ani słowa nie rzuciła o Dawidzie, chociaż to knypek, i do
tego wszyscy myślą, że jest gejem. No to szpila.

– A wiesz, że wszyscy myślą, że Dawid jest pedałem?
– Wiem – Oliwka bierze oddech. – Nowy był w ośrodku i od tego czasu

jest mocno przywieszony. Mówili o nim różne rzeczy, od cwelowania po to,
że zgwałcił na podwórku Urbańczyk, co jest teraz też w ośrodku.

– A Dawid to gej?
– Nie.
– No to Karol pewnie też jest OK. Czysty.
Oliwka wzrusza ramionami.
– Kiedy kończy ci się kara?
– Nie mam pojęcia.
– Nowy ma urodziny za miesiąc i wszyscy gadają o imprezie u niego.
– Po co mi to mówisz, jak niby jest taki zjebany?
– Nie musisz z nim chodzić, a impreza może być spoko. Przecież nie tylko

Karol tam będzie.

Oliwka liczyła, że jeszcze pójdzie, chociaż ta rozprawa i nowy kurator

mogą jej namieszać w planach. Oby Oma już wróciła do Niemiec, jak będzie
ta vixa.

O/J

– Oli? Podwieźć cię po śniadaniu?

Macocha Julki wychyliła się z kuchni w stronę pokoju Julki. Miała

rozpiździel na głowie, jakby szarpała się z kotami w piwnicy. Ale i tak
zazdrość – Oliwka prawie w ogóle nie ma włosów, więc wolałaby taki syf niż
zakola w wieku piętnastu lat.

– Nie trzeba…
Oliwka zawsze czuła się dziwnie, kiedy miała coś dostać za darmo.
– I tak jadę w twoją stronę.
Próbowała po drodze wyciągnąć od Oliwki, jaka jest sytuacja w jej domu

po tej całej akcji w sklepie. Na szczęście ciąża urojona już dawno zeszła na
drugi plan. Minęło prawie siedem miesięcy i nie było gadki.

– Zwyczajnie. Mam rozprawę za tydzień.
– Jaką rozprawę?
– Nie pamiętam, jak to się nazywa. Ale taką, że po niej pewnie dostanę

kuratora. Tak wszyscy mówią.

– Za co niby?
– Za ten sklep.
Babka wyglądała na lekko przerażoną. Ciekawe, czy to ona wkopała

Oliwkę do pedagożki. Niby miła, a jednak jest w niej coś niepokojącego.
Przez resztę drogi szyła jakieś dziwne gadki, włączała muzę bez sensu. Niby
hip-hop, a jakiś słaby, teksty o byle czym, „wicher dobijał się do
okien / budził sny”

7

.

M*

– Anka, czy to możliwe, że Julka dostanie kuratora za tę akcję w sklepie?

Koleżanka ziewnęła do słuchawki.
– Hm, gdyby mieszkała na ośce swojej koleżanki z klasy…
– Może Exela jest taka wkurwiona, bo dostała wezwanie?
– Wasza córka dostałaby kuratora, gdyby doszło do przewrotu ludowego.

Ugadajmy się w jakiś weekend, to pogadamy. Mam na razie zapierdol
w łóżku. Spaać.

– Pa. Miłość. Ale serio nie ma takiej opcji?
– Pff. Socjolożka od nierówności! Dobranoc.
– Dzień dobry, pa.

O/J

Na korytarzu siedzieli Julka, Oliwka i Chomik. Ta pierwsza już miała
transfer danych, więc bardziej była w smartfonie niż w szkole.

Pierwsza zagaiła Oliwka. Do Chomika.
– Co dostałeś?
– Nic. Mam już kuratora, więc coś tam nagadali, przeprosiłem i już. A!

I trzydzieści godzin w hufcu do odrobienia.

– Aha.
– To wy w tym samym czasie mieliście rozprawy?
Zapytała, jak z wnętrza akwarium, Julka.
– Po kolei zawsze robią. Ale się nie spotkaliśmy. To co ty masz, Oliwka?

Stokłosę ci dali, co? He, he.

Oliwka wyjęła komórkę i zaczęła ją odblokowywać.
– Nie Stokłosę.
– To tego Hajduka? Wysoki, gruby? Kowale go mają.
– Nie.
– To niby kogo ci dali?
– Ośrodek.
Zaczęła przeglądać foldery z muzyką.
– Co?
– Ośrodek.
Starała się być twarda, włączyć sobie muzę w jednym uchu.
– Co, kurwa?
Wybrała utwór

8

.

– O-ŚRO-DEK.
Dawid przysunął się do niej. Pierwszy raz zrobił to w szkole. Zaczął ją

głaskać, a ona schowała głowę między nogami i zamieniła się w pięciolatkę,
beksę-lalę.

Zadzwonił dzwonek i nikt się nie ruszył do klasy. Julka odłożyła telefon

tak jak odkłada się go na pogrzebie. Zgarnęła ich dopiero wice, która
przechodziła korytarzem dziesięć minut później. Julka i Chomik do klasy.
Oliwka do pedagoga.

Oczywiście na rozprawie nie mogła się pohamować. Zawsze tak ma, kiedy

się denerwuje, bo to chora sytuacja, kiedy ktoś na ciebie warczy, wiedząc, że
ty nie możesz odpyskować. Przerabiała to już z Ryśkiem, Babcią, Mamą,
silniejszymi chłopakami, którzy ją zaczepiali, nauczycielami, którzy uważali
ją za głupią, bo nie zrobiła pracy domowej. Choćby bardzo chciała, to całe jej
ciało stawiało opór – czuła się jednym wielkim dissem. W ogóle się nie boi
agresywnego tonu, przerobionego przez nią na sto sposobów i w stu
miejscach.

Automatycznie

odpiera

go

atakiem

jak

każde

ciało

przyzwyczajone do tego, że ma się bronić.

Osoby uległe mają się lepiej.
Dziewczyna przed nią się rozpłakała i mówiła roztrzęsionym głosem.
Ona nie potrafiła. Chciało jej się śmiać ze zdenerwowania, a głos był

wyjątkowo pewny.

Po co sędzina mówiła do niej tonem pani Frau? Dlaczego nie była jak

Anna Maria Wesołowska? Czemu nie zapytała, czy zajmuje się młodszymi
dziećmi, sprząta, robi zakupy, płaci rachunki, planuje poprawić oceny
i normalnie chodzić do szkoły? Zapytała, czy Oliwka zamierza palić lub pić
alkohol pomimo tego, że została dwa razy za to spisana. Odpowiedziała
pytaniem: „A pani nie pali?”. I poleciało. Że demoralizacja, że opuszczone
godziny w szkole, że brak nadzoru pedagogicznego, że opuszczanie zajęć
w świetlicy kuratorskiej.

Wzruszyła na to ramionami. Musiałaby tłumaczyć każdy zarzut osobno.

Co to w ogóle jest ta cała demoralizacja, którą powtarza w kółko jak
zaklęcie? Trzeba to zgooglować.

O/J

Najgorszy dzień Oliwki miał być zarazem najlepszym dniem Julki. W jej
plecaku znajdowały się: bluzka z napisem Not that kind of girl, spodnie
z potarganymi miejscami, tusz do rzęs i podkład light beige, trochę za
ciemny. Po ostatniej lekcji zamknęła się w kabinie WC i zaczęła przebierać,
choć nie było to najprostsze zadanie na takiej powierzchni. Podobno Milena
z ich klasy zaciągnęła tutaj kiedyś nauczyciela WF-u. Nie ma pojęcia, jak
w tym miejscu ktoś mógłby chcieć się miziać. To musi być dopiero fejk – jak
to całe słoneczko. W lusterku widziała głównie ciemność, więc nie jest
pewna, czy jej makijaż spełni swoją funkcję – zatuszuje wypieki
podekscytowania (podkład), skieruje wzrok chłopaka na oczy, a nie małe usta
(tusz, a nie szminka, która dodatkowo by się jej rozmazała, gdyby zaczęli się
całować).

Nie do końca wie, co oznacza, że Oliwka pójdzie do ośrodka, ale ona ma

dzisiaj Chomika i wyraźnie nie potrzebuje wsparcia Julki. Wyśle jej najwyżej
esemesa, żeby trzymała za nią kciuki, bo spotyka się zaraz z Nowym i będzie
z nim miała defto

9

.

Chociaż miał czekać na nią za szkołą, to pojawił się zaraz przy głównym.

Zabrzmiało to poważnie jak esemes z wyznaniem zamiast emotikonu.
Szkoda, że w tym czasie przy wyjściu nie było nikogo poza grupką
pierwszaków. Nowy był wysoki koszykarsko, wyglądał na ich tle jak
nauczyciel WF-u. Przeciwieństwo Chomika i wszystkich chłopaków w ich
szkole od pierwszej do drugiej klasy. W trzeciej kilku podobnej wielkości by
się może znalazło, ale też bez przesady.

Słońce świeciło zza jego głowy, a raczej czapki z daszkiem plus głowy,

więc zauważyła wreszcie, że ma odstające uszy, o których gadała jej Oliwka.

– Siema.
– Się.
Trzymał coś za plecami, ale nie wiedziała co. Pewnie fajkę, choć przecież

mógł ostentacyjnie jarać na dziedzińcu, bo nie chodził do jej szkoły.

Podeszła do niego, zastanawiając się na szybko, czy ma mu podać rękę, ale

to byłoby bez sensu. Lepiej nic nie podawać ani nie przystawiać policzka, tak

jak to robią niektórzy znajomi Oliwki. Na ich stopie znajomości to albo się
będą lizać, albo mówić sobie „Siema” z bezpiecznej odległości.

Ostatecznie jakoś odruchowo tyrpnęła go w ramię. Sama nie wiedziała,

skąd jej się wziął taki zaczepny gest.

Wtedy on wyciągnął rękę zza pleców i zaczął ją kierować w stronę Julii.
O nie. Chce się przywitać jak z kolegą. Wtopiła.
Otworzył jednak dłoń w inny sposób niż przy powitaniu. Okazało się, że

miał w środku bransoletkę.

Nie fajkę, kwiatka albo nic, tylko branzę z tych wzorkowych, udających

tatuaże – na bank ze „Wszystko po dwa złote”.

Dał od razu, nie sprawdzając, czy ich spacer się uda i nie lepiej zachować

taki prezent dla innej dziewczyny. Trafiła się Julce i już.

Założyła bransoletkę na nadgarstek, nie wiedziała, co innego mogłaby

w tej chwili zrobić. Szkoda, że była zapakowana. Przez to dłuższą chwilę
patrzył, jak Julka niezręcznie walczy z folią, którą następnie wkłada do
plecaka, bo nigdzie dookoła nie ma kosza.

Była teraz oznaczona Nowym na ręce.
Poszli na spacer inną drogą niż chodził czasem z kolegami. Zaraz by się

zaczęło gwizdanie, gadanie o cipkach, robieniu loda i minety na głos.
Dowiedziałaby się poza tym wtedy, jaką ma ksywkę. Ucho albo Uszi, co
mogłoby sugerować, że kapuje, chociaż to nieprawda. Prawda jest gorsza, bo
chodzi o jego uszy. Bez dłuższej historii.

Julka pachnie jak choinki w autach, poważnie, nie poznał jeszcze takiej

porządnej dziewczyny z długimi, prostymi włosami. Pasują do siebie jak
H&M do targowiska.

Nie wie, dlaczego tak się denerwuje, że ktoś mógłby go teraz

zdemaskować. Tak jak Stary mu robi, kiedy odbiera telefon, z którego wysłał
cichaczem esemesa, bo sam nie ma nic na karcie, a kumpel nie zakumał, że
ma odpisać na jego numer. Każdy z kolegów, jak słyszy jego starego
w komórce, to pyta automatycznie: „Jest… jest… ten…”, a Stary krzyczy
wtedy: „Uszi! Łobuzie!”.

Taki stygmat – nawet stary nie mówi do niego po imieniu.
Chłopak chciałby, żeby Julka je poznała.
W tym celu zabrał ją nad stawik z glonorostami. Czasem tam dopływają

kaczki, ale on osobiście widział je tylko raz.

Siadają na ławce i chciałby położyć dłoń na jej udzie, ale utrudnia mu to

napis „Ssij” – znajdujący się centralnie na wprost ich ławki, na murze
okalającym stawik z żurem. Trzyma więc siebie sam za rękę i zamiast gadać
jej luzacko-ziomalskie treści, to sączy przez zęby jakieś słone gadki o tym, że
jest niektórym w Polsce tak ciężko i jego szwagier wyleciał na Wyspy za
pracą, gdzie go pochłonęła jakaś maszyna i nie dostał nawet grosza
odszkodowania, a jest bez ręki. Ujebało mu, serio. Jest kaleką.

Postanawia, że pogadają o czymś milszym na innej ławce. To „Ssij” go

wykańcza.

Przechodzą więc dalej, siadają i łapie ją za rękę. Czy jego łapsko pasuje do

takiej małej rączki? Nie ma pierścionków ani pomalowanych paznokci.
Ostatni raz trzymał taką dłoń w przedszkolu, na leżakowaniu.

Kiedy podnosi wzrok z ręki Julki – ile można się gapić – jego oczom

ukazuje się kolejny napis na murze. Ten brzmi „Chapaj!”. Co za spalone
pojebusy to zrobiły? Niemniej to słowo można jeszcze jakoś przekręcić. Ale
jest już za późno i wyobraża sobie, że ręka Julki jedynie z jego bransoletką
sięga do jego spodni.

Trzeba więc wyobrazić sobie teraz najstraszliwsze obrazy. Jego siora

z przyrodnim bratem. Ujdzie. Matka z bratem ojca. Fuj, ale nie widzi tego.
Katecheta z nim! Ten kolo z łuszczącą się skórą na rękach z wyciągniętą
fujarą i zdaniem: „Dotkniesz go?”. Udało się, przeszło.

Została tylko głupia mina ziomka wpatrzonego w napis „Chapaj!”. Jakie

czasy, takie prawdy na murach.

A Julka była piękna i ewidentnie też zauważyła już ten napis. O czym

mogła myśleć taka laska jak ona? Przy „ssij” o piciu drinka przez słomkę?
Przy „chapaj” o „chwytaj dzień”?

Niestety nowa ławka nie wytworzyła lepszego nastroju. Wszystko

pozostało w nutce słonej albo Julka nie chciała się wyrywać z konwencji.

– Mało mówię, bo Oliwka idzie do ośrodka.
Powiedziała coś, wreszcie! Była przez moment nawet zadowolona, że

przyjaciółka tam trafi, bo dzięki temu ma o czym rozmawiać z Nowym.

– Co ty? Ale psy, chuje!
– Wczoraj miała rozprawę. Dawid załamany.
– A ktoś się u niej odwoła?
Julka oblała się właśnie rumieńcem, który podkład miał zatuszować.

Niestety nie zakamuflował jej buraka, bo w WC Gimnazjum nr 6 pokryła
głównie czoło, nos i brodę, przez co wyglądała teraz jak ofiara fruktozy.

Pomarańcz z białymi plamkami w strefie T, czerwień na policzkach. Na
szczęście w murze nie było lustra. Musiała się poddać.

– Co to znaczy?
Wiadomo, że taka Julia ma więcej wspólnego z czekoladkami niż sądem.
– Że tego. Wiesz. Pismo składasz i piszesz w nim, że nie zgadzasz się na

taki wyrok, bo to i to, i to. Masz ileś tam dni, nie pamiętam teraz ile.

Miał już powiedzieć, że matka tak kiedyś zrobiła w jego sprawie, pisząc,

że ma zdiagnozowanego Aspergera i nie nadaje się do ośrodka, ale po co jej
zdradzać, że chuja z tego wyszło. Może po jakimś ziole, alko wykrzesałby
z siebie choć gram szczerości, ale teraz to nie.

– Sąd może zmienić opinię. Rzadko to robi, ale podobno można. Trzeba

wcześniej się odwołać.

– Skąd wiesz? Miałeś taką rozprawę?
Od razu spiął się jeszcze bardziej. Ta merci z nugatem chyba wie, o co

halo.

– W trzeciej gimnazjum.
– I jak się skończyło?
– Wyszedłem z ośrodka rok temu. Wcześniej chodziłem przez pół roku do

OHP. Było zajebiście, ale wzięli mnie dalej za to, że niby dwa razy policja
mnie zgarnęła zrobionego. A ja pić potrafię. Potraktowali mnie alkomatem,
tam zawsze coś wyjdzie. Ale nie ma o czym gadać. Oliwka sobie poradzi,
ona jest twarda.

Tym razem Julka się spięła. Znowu przyjaciółka jest lepsza, fajniejsza,

twardsza. Czemu ona tak nie potrafi?

– Nigdy nie poznałem takiej dziewczyny jak ty.
Julka wbiła wzrok w „Chapaj!”, a później uciekła w stronę swoich

sznurówek.

– Jakiej?
Szukał słowa, ale żadne adekwatne nie przychodziło mu do głowy.
– Łagodnej.
Jak gorszy sos do kebaba. Wolałaby być dla swojego przyszłego chłopaka

raczej hot.

Próbowała się uśmiechnąć, ale średnio to wyszło.
– I mądrej.
Czyli jest brzydka.
– To fajnie, że tak myślisz.

I później film się urwał. Nowy szepnął jej coś do ucha i wsadził język do

buzi. Uchyliła usta tak, żeby przepuścić go przez zęby, i zamknęła oczy.
Czuła się nawet OK, chociaż bała się, że zaraz się poślini. On jej wtedy
szepnął: „Nie wstydź się, otwórz oczy” i całowali się z otwartymi oczami, co
było dosyć creepy i bała się, że zrobi zaraz zeza, jak nie przymknie chociaż
jednej powieki. Teraz musi patrzeć w jeden punkt, na przykład na jego rzęsy.

Nie przeszli żaden level wyżej.
Karol myślał, że nie może tak od razu wszystkiego, a Julka podejrzewała,

że pewnie nie chce niczego więcej, bo wie, że nie jest obcykana. Grali
w takiego ping-ponga z otwartymi oczami z godzinę. Spróbowała go ugryźć
w wargę, żeby to jakoś urozmaicić, ale nie wyszło, bo zapytał, czy wszystko
dobrze, zamiast uznać to za mniej ł a g o d n ą pieszczotę.

Później zadzwonił jej smartfon. Magda. Odrzuciła ją. Od tego momentu

wiedziała jednak, że trzeba zacząć się wycofywać z parku ze zdechłymi
łabędziami. Tylko jak? Nie jeździła za bardzo tramwajami, bo ją zawsze ktoś
gdzieś podwoził.

– A na jakim osiedlu mieszkasz?
Wszystko zaraz wyjdzie. Ale musi powiedzieć, żeby wrócić.
– Łęknice.
– Czyli jedziemy na Cedlera busem, a później cię odprowadzę. W tych

blokach koło sportowej pewnie mieszkasz, co?

Kiwnęła głową. Może Karol zmyje się wcześniej i nie zobaczy, że mieszka

tak naprawdę w niebieskim domku.

– To idźmy.
W przejściu podziemnym, którym ją prowadził, było czuć mocz. Złapał ją

w pasie dokładnie w chwili, kiedy o tym pomyślała. Tak jakby miała uciec
przez te siki. Na przystanku poza nimi byli jeszcze jacyś chłopcy, którzy pili
jedno piwo na czterech przy automacie z biletami. Kiedy Karol ich zobaczył,
skręcił w przeciwną stronę, szybko zerkając na rozkład jazdy, tak żeby stanęli
z Julką za kioskiem. Tam puścił ją i odpalił papierosa.

– Mamy osiem minut.
– A bilet?
Machnął ręką.
– Kiosk zamknięty.
– To może u kierowcy kupię albo w automacie?
– Automat nie działa, a kierowca nigdy nie wydaje reszty. To Ząbkowice.

Zaczęło padać, zrobiło się lepko i zimno. Miała w plecaku nieulubiony

sweter, którego nie mogła włożyć przy Nowym, bo wyglądałaby grubo.
Karol zauważył, że ma gęsią skórkę, więc zdjął swoją bluzę z kapturem.
Wyglądała na niej jak tunika, była do kolan. Założyła kaptur, ale deszcz i tak
padał na jej twarz i doprowadził do zmycia tuszu oraz resztek podkładu.

Na szczęście podjechał autobus, w którym dla odmiany było lepko oraz

gorąco. Została w kapturze, żeby nie zauważył jej pokręconych od wilgoci
włosów. Wyciągnęła z kieszeni telefon i zobaczyła na nim pięć
nieodebranych połączeń. Magda, Tata, Magda, Tata, Magda. Postanowiła
wysłać esemesa: „Jestem za pół h, sorry”. Wiedziała, że w wyniku tego ruchu
smartfon zadzwoni po raz szósty i będzie już musiała odebrać. Dziesięć,
dziewięć, osiem, siedem, sześć.

Chandelier.
– Dzwoni ci – rzucił Karol.
– Mhm.
– Odbierz.
Spala jeszcze większego buraka niż wcześniej, ale odbiera. Na bank

usłyszy, że rozmawia z rodzicami, i uzna ją za wychuchane dziecko. Mówi
do telefonu: „Sucham”, bez „ł”, żeby zabrzmiało bardziej obojętnie. Jezu,
a Karol jej jeszcze z pół godziny temu opowiadał, jak pierwszy raz się spalił
na własnej komunii. Brat przyniósł jaranie do domu i dał mu ściągnąć bucha
– żeby miał efekty specjalne do grania w PSP. Strzelał chwilę do
przeciwników, a później zemdlał. Ona tymczasem ma piętnaście lat
i odpowiada na pytanie ojca: „Nie zmokłaś?”. Chociaż z drugiej strony to
może zwiastować też coś dobrego: koniec ochronki, skoro spóźnia się do
domu, a nikt jej nie ma tego za złe, tylko pytają, czy wzięła ze sobą parasol.
Wpuściła Karola do domu. Szedł za nią pod same drzwi, nie dało się go
spławić.

Ojciec siedział przed kompem w przejściowym pokoju, Magda też, ale po

przeciwnej stronie blatu. Na jego widok niemal zamknęli klapki laptopów.

Maciek pomyślał, że koleś jest jakiś wyrośnięty, Magda dała mu

osiemnaście lat. Przeszli szybko do pokoju Julki, która starała się jak mogła
udawać, że to zwyczajna sytuacja.

Wprowadzanie do domu takiego olbrzyma.
– Hej, to Karol. Karol, to rodzice.

M*

Niezły występ dała Julka.

Trochę jak kiedyś na festynie szkolnym, pierwszym, na który Magda

zdecydowała się pójść.

Młoda była wtedy w czwartej klasie i miała wykonać piosenkę

w klasowym „Mam talent”, który miał mniej bezpieczną formułę niż „Mini
playback show” znany Magdzie z jej szkolnych występów, wyzwalających
w dzieciach i rodzicach różne potworności w stylu tańczenia do piosenki
o ruchaniu tylko dlatego, że jest po angielsku

10

. Julka musiała zaśpiewać

naprawdę, a nie tylko ruszać ustami i skakać do piosenki, co też czyniła
w domu bezustannie przez dwa tygodnie.

Nie wybrała jednak utworu, który puszcza się w radiu, w stylu Farny,

Lisowskiej czy Bednarka. To nie był nawet soundtrack z Pocahontas, Króla
lwa, Shreka.

Tylko piosenka Nieeeemeeeenaaa. Powaaaagaaaaa.
Magda bardzo chciała, żeby to była wina nauczyciela muzyki, który

dobierał repertuar według klucza „małe dzieci pretensjonalnie-kiczowato,
starsze dzieci kiczowato-lampucersko”. Niestety na występie z każdą kolejną
piosenką stawało się jasne, że Julka była jedyna z Niemenem pod pachą.

Ale trudno, Magda dzielnie machała jej spod sceny i udawała, że wycie

jest piękne i to wcale nie spisek Exeli, która wypatrzyła w telewizji inną
wzruszającą dziewczynkę wykonującą ten sam utwór.

Po występie Julki nie nastąpiły jednak salwy płaczu jak w telewizji ani

żadna komisja nie zapiszczała, że Mała jest niesamowita. Szczęśliwe
Rodziny (SR-y) jadły w spokoju kiełbasy i podchodziły do sceny tylko na
występy konkretnych dzieci. Cały szum musieli więc wykonać Tata, Mama
i Macocha oraz kilkoro rodziców od dzieci, które występowały chwilę przed
lub po.

Później Maciek stał koło Eli w pierwszym rzędzie jak to SR 2+1 na kilku

kolejnych występach koleżanek z klasy Julki i zamienił się w lustrzankę
cyfrową robiącą zdjęcia Młodej z prawdziwą Mamą, więc Magda rozglądała
się dookoła w poszukiwaniu wyjścia ewakuacyjnego. Zresztą Ela odwracała

się do niej plecami za każdym razem, kiedy ich oczy się spotykały. Przecież
nie powie jej „Cześć”, chociaż pięć lat minęło jak jeden dzień.

Zlała się wtedy z jakimiś rodzinnymi dresikami w tle i zaczęła sprawdzać

pocztę w komórce.

Później chodziła sobie niby od niechcenia między kiełbasą smażoną,

malowaniem twarzy, radnym z ich osiedla i watą cukrową a prezydentem
miasta, a wszystko to było w sosie SR-ów.

Nagle dobiegł ją śmiech rozbawionej rodziny, gdzie to zapewne wujek

pytał chłopca: „Jakiej marki jest auto taty?” – „Volvo” – „A cioci?” – „Tico”.
Znajomość marek budziła podziw. „A wujka Franka?” – „Ee”. Maluch został
zbity z tropu, nie wiedział. „A bo widzicie, mamy nowe auto!” Zagapiła
i zasłuchała się tak, że wdepnęła w złotą kupę ich golden labradora. To
przelało szalę goryczy. Odwróciła się na pięcie i postanowiła stamtąd
uciekać.

Wtedy znienacka pojawili się rodzice Maćka:
– O! Ty tutaj!
To był, powiedzmy, rodzaj radości, że wreszcie bierze udział w rytuałach

nuklearnych, na których mogłaby co najwyżej wykonywać piosenkę Jestem
odpadem atomowym

11

. Wyściskali ją i posadzili przy rozkładanym stole

z ciastami wykonanymi przez SR-y na cele charytatywne. Każde ciasto po
cztery złote.

– Może kiełbaskę? Magda na pewno?
Typowy „żart” do wegesekty. Zaśmiała się, bo co miała.
– O, patrzcie, radny Kubik. Kojarzysz go, Magda?
– Tak, tak. Kojarzę.
– A to opowiem ci śmieszną historię.
Mama Maćka szturchnęła męża w ramię i zaczęła „dajspokojować”.
– Co mnie ten tegujesz. Przecież to śmieszna historia. Opowiem. Słuchaj,

Magda, idziemy ostatnio z mamą

12

do kościoła i zaczepia nas Kubik. Znamy

się jeszcze ze szkoły. No i on pyta mnie, czy wiem, że nasz syn się szlaja
z jakąś blondyną, a przecież ma żonę. A ja mu na to, że ta blondyna to jego
druga żona od pięciu lat. Takie oczy zrobił!

Matka Maćka spojrzała na nią przepraszająco. Sto-kurwa-tysięczne miasto.
Niemniej Magda ucieszyła się, że ta scenka ich rozbawiła, a nie

zawstydziła. Są przecież sagrada familią, a oni z Maciejem nie mają ślubu.

– E, może Maciek ma jakąś nową żonę, o której nie wiem?

Wtedy podszedł Maciek i zrobił Magdzie zdjęcie. Od razu sprawdziła, jak

na nim wyszła, i skasowała z karty SD. Kwaśna jak cytryna.

– Gdzieś mi zniknęłaś. Czemu nie odbierałaś komórki? Dzwoniłem?
Może tak było naprawdę, a ona sobie wkręciła.
Dzisiaj, tak jak wtedy, czas na pokaz Julki. Nowa sytuacja. Widać po jej

twarzy, że nie wie, co zrobić z faktem, że zbyt wysoki kolega nie zdjął
butów, na co pozwala sobie w większości polskich domów tylko
ksiądz. Uznaje to za niegrzeczność, a zarazem pokaz wielkości. Tajemnicą
jest, że Karol ma dziurawe skarpety i nie chce ich odsłonić.

O/J

W pokoju szybko namierza wszystko, czego Karol nie powinien widzieć.

Plakat Thirty Seconds to Mars, których już nie słucha, bo Oliwka wrzuciła

jej o wiele lepsze nuty. Zdjęcie z koleżanką i Bieberem umieszczone na
laptopie, jeszcze z podstawówki, wydrukowane z rozmowy na Skypie, gdzie
sobie go dokleiły. Jest też dziecinna figurka, którą trzyma, od kiedy była
mała. Żałosne. Poza tym walają jej się ubrania, jeszcze te z rana, kiedy
zastanawiała się, co włożyć. Nowy pewnie już wie, że dla niego tak się
wystroiła.

Ciekawe, jak długo u nich będzie? Czy ojciec albo Magda zrobią przypał

i zapytają: „Podwieźć cię”? A może będzie chciał zapalić w jej pokoju?
Wtedy nie wiadomo, czy może mu pozwolić.

Ale trudno. Trzeba robić swoje. Zaczęła intensywnie ślinić wargi, myśląc,

że Karol pewnie zaraz znowu będzie chciał się całować. Oliwka jej mówiła,
że najlepiej przed tym mieć nawilżone usta. Wcześniej, cała podenerwowana,
zapomniała o tym, że jak ma się suche wargi, to podobno gorzej wychodzi.

Pukanie do drzwi. Nie, nie, nie. Za szybko. Jeszcze nie nauczyła się dobrze

udawać przed Karolem, a już musi przed kimś następnym. Magda.

– Chcecie pizzę? Właśnie wyjęłam z piekarnika.
Cisza.
Zwleka z odpowiedzią, bo nie chce jeść przy chłopaku. Czuje się gruba

i zestawienie jej ciała z jedzeniem sugerowałoby, że jest taka, bo się obżera.
Że też dzisiaj Magda musiała zrobić pizzę, którą uwielbia. Na mące
orkiszowej, cztery sery. Mniam. Przypomniała sobie o nawilżaniu warg. Już
miała otworzyć usta i odpowiedzieć, ale Karol był szybszy.

– Ta. Mi też, jak Julce, na samą myśl ślinka cieknie.
– Julka, a tak w ogóle, to masz połowę twarzy uwaloną tuszem do rzęs.

Nie żeby mi to przeszkadzało, ale…

Karol spojrzał na nią. Faktycznie. Był tak zapatrzony w jej oczy, cycki,

usta, wszystko inne, że w ogóle nie zauważył czarnych plam na policzkach.
Ona pewnie też nie zwróciłaby mu uwagi, że ma rozsunięty rozporek. Takie
dziewczyny nie patrzą na jaja.

– Dzięki. Już idę zmyć.
Atak z dwóch stron. Julka wystrzeliła z pokoju jak torpeda, żeby nie

zauważył, że czerwieni się od stóp po łokcie.

Karol myśli, że ślini się na widok pizzy, i do tego nie powiedział jej, że

wygląda jak górnik. Zajebiście.

– No to smacznego. Julka, sama pokroisz? Pokiwała głową, a Magda

zniknęła za drzwiami.

– Jesteś fest podobna do matki!
Cóż. Na razie nie wytrąci go z tego przekonania, bo chociaż Magda nie ma

z nią żadnego pokrewieństwa, to a) Magda nie jest gruba; b) ma ładną twarz,
nawet jak nie robi sobie maseczek z gówna kozy czy innego badziewia.

– Naprawdę? W czym?
– Tak w ogóle. Podobne robisz miny.
Wzięła nóż do ręki i zaczęła kroić. Zazwyczaj różnie jej to wychodziło, ale

przy nim chciała się postarać.

– Wow, jakbyś codziennie kroiła.
Brawo ja, myśli, że zżeram coś takiego siedem dni w tygodniu podczas

słuchania Thirty Seconds to Mars, później płaczę i rzygam na zmianę.

Karol zaczął jeść pizzę i przez zachłanność nie zauważył nawet, że Julka

uszczknęła tylko malutki kawałek i nic więcej. Ten wysoki kościotrup bez
gastrofazy zmiótł wszystko, aż trudno uwierzyć.

Po tym wstał z czerwonej kanapy, powiedział, że dawno nie jadł czegoś

tak dobrego i w takiej ilości. No i że musi iść. Zero całowania.

Była w takim szoku, że odpowiedziała tylko: „Odprowadzę cię do drzwi”.
Sam nie musiał wkładać butów, ale poprosił, żeby ona założyła i wyszła

z nim dosłownie na chwilę przed drzwi. Tam ją pocałował. Z piętnaście
sekund plus zapach sera gorgonzola. Jak skończyli, obsunęła się na ścianę,
nacisnęła ramieniem dzwonek i… kurde. Za mocno. Musiała więc szybko
wrócić do środka, bo i tak zaraz ktoś podejdzie do drzwi. Znowu nie udało jej
się zdążyć oblizać warg, może to jednak jakiś fejk, szczególnie że ten
pocałunek wydawał się wyjątkowo OK w porównaniu z poprzednimi.

Poszedł.
Teraz, zaraz, napisze do Oliwki i wszystko się zacznie.
Niemal pobiegła do kompa, ignorując pytanie Magdy, rzucone między

drzwiami a pokojem Julki.

„Przelizaliśmy się i Nowy jest serio spoko. Jesteś?”

Nie odpisała.
Dwie godziny później sprawdziła, czy koleżanka wyświetliła wiadomość

(tak jak to robią psychopaci). Nie.

Następnego dnia nie było jej w szkole, ale pojawił się komunikat, że

odczytała. Wysłała więc drugą: „hejka” i trzecią: „co jest, Oli?”.

Wtedy Julka zdała sobie sprawę, że nie ma komu opowiedzieć o Karolu,

i cała euforia opadła. Oliwka wyjedzie, a ona zostanie sama z wysokim
kościotrupem.

M*

Co prawda Magda wciąga aspirynę rano i wieczorem i ma trochę zaburzony
ogląd rzeczywistości, ale zdaje sobie sprawę, że Julka nie wygląda na
zakochaną.

Może Exela coś jej nagadała? Dawno już tego nie robiła, ale jeszcze kilka

lat temu zdarzało się, że Młoda chodziła naburmuszona, aż w końcu
wykrzyczała z siebie na przykład: „Mama mówi, że przez ciebie nie możemy
pojechać do Grecji, bo wtedy tata ma urlop i chce mnie zabrać na jakiś głupi
kajak”. Kiedy dopytuje, czy pokłóciły się o coś z Oliwką, to Młoda tylko
wzrusza ramionami i zamyka się w pokoju.

Jej koleżanka faktycznie nie jest za bardzo aktywna w sieci, więc albo jej

odcięli neta, albo stało się coś równie dramatycznego, o czym Młoda nawet
nie chce mówić. Pyta więc wprost, ale ona milczy jak zaklęta. „A jak Karol?”
Też wzrusza ramionami. „Zwyczajnie”.

J/O

No to chyba coś się szykuje. Widzi, jak dziewczyny z klasy prężą przed nią
wargi i języki, żeby zaraz przywalić jakimś zdaniem. Oliwki od dwóch
tygodni nie ma, nie odzywa się do niej, zniknęła.

Na szczęście gdyby jej coś zrobiły, to Karol by im oddał z nawiązką. Ma

w szkole kilku ziomków, którzy zamiast gadać, by im po prostu wpierdol
spuścili. Takie jej zostało zastępstwo po Oliwce.

Julka prosi Karola, żeby przychodził po nią do szkoły, żeby to stado się

rozbiegło na jego widok, ale to niewiele daje. W sumie dopiero jak się
podniesie kamień, to wypełzają spod niego robaki, a to się jeszcze nie
wydarzyło.

Koleżanki knują nawet, kiedy z dobrotliwymi uśmieszkami dopytują – a to

o jej nowego chłopaka, a to o Oliwkę. Robią dziubki, słuchają. W całej klasie
nie widzi ż a d n e j, która byłaby jak Oli. No może taka jedna Milena, ale
ona robi się na emo, więc odpada.

„Wiesz, że wezmą Oliwkę za kilka dni z pogotowia opiekuńczego do

ośrodka?” – grobowo rzuca Chomik, którego spotyka na korytarzu. Na jego
twarzy odbijają się żaluzje i sprawia to wrażenie, jakby ktoś pociął mu
wszystko na kawałki, i może trochę tak jest. Ale Julkę to uspokaja, bo od
teraz chociaż wiadomo, na czym stoi.

Może tęsknić zamiast domyślać się, czy Oliwka ją olała. Nie ma jak się

odezwać, proste.

Od tego czasu chodzą z Chomikiem po szkole jak mąż i siostra żony, która

zginęła w wypadku. Co więcej, Oliwia się wstydziła Dawida, a ona nie musi,
bo został jej tylko on. Ignorowanie go byłoby jak udawanie, że nie zna się
jedynej żywej istoty na bezludnej wyspie. Na szczęście nikt ich nie weźmie
za parę, bo Dawid od kiedy poszedł do szkoły, kojarzył się z czymś małym,
miękkim, kruchym. I to był problem. Choćby nawet rozwalił akademię
szkolną, to myśleliby o nim, że jest puszkiem-okruszkiem. Na osiedlu długo
nie mógł się wyrwać z ksywki „gejuszek”, chociaż on po prostu ubierał się
jak swag. W szkole trochę lepiej się zlewał z resztą, ale nie było łatwo.
Pamięta dobrze sytuację z koncertu, który odbywał się na ich sali

gimnastycznej. Przyjechał facet, który grał na skrzypcach. Chudy, wysoki,
uśmiechnięty, wyglądał jak umalowany. Miał fioletową chustkę, którą
podkładał sobie pod brodę. Wszyscy się z niego śmiali, że jest pedałem,
a Chomik najgłośniej. Kiedy na koniec zaczął się konkurs dla dzieci,
prowadząca wywołała go za karę na środek, żeby odgadnął, jaki dźwięk
miały imitować skrzypce. Wiedział, że baba użyła wcześniej słów
„trzepotanie skrzydełek pisklaczków”, ale nie mógł wypowiedzieć tego na
głos, boby się zdemaskował. „Nie wiem”. Powierciła mu dziurę w brzuchu
i żeby nie wyjść na głupka, odpowiedział twardo i poważnie: „Pisklaki. To
dźwięk pisklaków”. Ale i tak się śmiali, bo Dawid był jak taki kruchutki,
malutki pisklaczek.

Chomik Dawid i Julka napisali kartkę do Oliwki, do tego dorzucili jej

tatuaże zmywalne (skoro w więzieniach robią prawdziwe dziary, to tam…)
i dla beki wydrukowali rozmowę z Vibera – żeby nie zapomniała, jak
wyglądają internety. Dawid ma poprosić Rycha, żeby jej to wysłał, bo oni nie
wiedzą gdzie.

Tym sposobem Julka została na wiosnę sama z dwoma chłopakami.

Jednym wysokim i mocnym, drugim niskim i kruchym.

M*

Zapłakana piętnastolatka wymaga więcej współczucia niż wyjące dziecko.
Takie poryczą i zapomną, a dziewczyna, która ma okres, przetłuszczające się
włosy i chłopaka dziewiętnastolatka? Jej smutek ma coś wspólnego
z nieskończonością, leży zresztą zwinięta w kłębek, jakby na moment wróciła
do stanu prenatalnego.

Z kolei Macocha (a tym bardziej nie-Macocha) powinna być zawsze

szczęśliwa i zadowolona, więc nawet jak wciąga aspirynę jedną dziurką,
a fetę drugą, to ma być gotowa do niesienia pomocy pasierbicy zamienionej
w embrion. Takie jest przynajmniej oczekiwanie na przekór złym babom
z bajek, które rozdają swoim podopiecznym jedynie zatrute jabłka zamiast
jabłecznika z cynamonem.

Magda niestety nie jest całodobową cukiernią, ale stara się coś z Młodej

wydusić.

– Ja nie… nie… chcę… chodzić do szkoły… bez… bez… Oliwki.
Stawia tym razem na uzdrawiającą moc snu i dołącza do Młodej. Gasi

światło i też zwija się w kłębek.

Rano budzą się tylko trochę lepsze, a świat nie wygląda inaczej i Julka nie

chce iść do szkoły.

Młoda symuluje wirusa, rzyganie i biegunkę, a Magda udaje, że daje się na

to złapać.

Później zostawia Młodą w domu i idzie do ojca Oliwki. Jak typowa

nadgorliwa matka knująca za plecami córki.

M*

Otworzył w zbyt obcisłych majtkach o kroju polskim, czyli obcisłe tam,
gdzie powinno być luźno, i luźne tam, gdzie lepiej, żeby obciskało. Trafiła
idealnie na przedwczesną pobudkę Rycha po nocnej zmianie.

– Nie, nie chcę odbierać poczty.
Zamyka drzwi, więc Magda musi zapukać ponownie. Czeka. Mężczyzna

podchodzi i w obrazku zmienia się tyle, że tam, gdzie obcisłe, ma teraz
kropelkę moczu, pewnie sikał i nie wytarł. Stara się patrzeć do góry, na
czubek nosa albo głowę i tłumaczyć sobie, że przecież nie obsikał się jej na
złość. Wygląda jednak, jakby ta czynność otworzyła mu oczy.

– Madzia?
– Tak… ty jesteś…
– Nie udawaj, że pamiętasz moje imię. Rysiek. Chodziliśmy razem do

F. Tylko ja jestem starszy o… może trzy lata? Cztery?

„Jezu, gdybym była matką Julki, to musiałabym urodzić w wieku

czternastu lat. Rychu mógł więc mieć maksymalnie osiemnastkę, kiedy
Oliwka przyszła na świat. Dlaczego wygląda jak czterdziestolatek?”

– Właśnie! Ale zaskoczenie. Słuchaj, chciałam pogadać o Oliwce.
– Jesteś nauczycielką?
– Nie, nie.
– To socjalną? A nie, sorry, nie wyglądasz.
– Jestem ma… – wahanie w tym słowie nigdy się nie kończy – …cochą jej

przyjaciółki. Julki. Pewnie kojarzysz.

– Ja, ja. Była, taka grzeczna, kilka razy tutaj.
– Wpuścisz mnie?
– A, przepraszam. Wchodź. Nie zdejmuj butów, bałagan, podłoga się klei.

Prosto z szychty schodzę i tego.

W środku nie było źle, po prostu dużo przedmiotów, tak jak na straganach

nad morzem albo w górach. Muszelki, łobrazki, łowieczki, maskotki,
sztuczne kwiatki, porcelana nie do kompletu – akumulowały czas. Poza tym
atmosfera raczej 2D niż 4.0. Duży pokój był świątynią telewizora
z dekoderem – wszystko układało się w jego kierunku. Patrzyła na niego

Maryjka z małym obrazkiem papieża wetkniętym w ramkę, który zasłaniał jej
cycek, oraz zdjęcia dzieci (Oliwka zatrzymana w wieku gdzieś tak dziesięciu
lat).

Mieszkanie należało wcześniej do rodziców Ryśka – Jana i Stanisławy,

chociaż Matka kategorycznie kazała się zwracać do siebie „Mario”,
w ostateczności „Marysiu”. Tylko urzędnicy używali jej prawdziwego
imienia, a ona go nie chciała, bo kojarzyło jej się ze wsią. Nie po to
przenosiła się do miasta zaraz po zamążpójściu. Kiedy brała ślub, było już
zresztą w planach, żeby wyjechać do Ameryki. Jej nowe imię było idealne na
eksport. Marija. Janek dogadał wszystko. Nocleg u kuzyna w Kanadzie,
później Buffalo, skąd tirem z burakami mieli dostać się do Chicago. Już
pakowała się do tej całej Ameryki, kiedy okazało się, że jest w czwartym
miesiącu ciąży i urodzi Ryszarda. Przeszła jak czołg przez kolejne miesiące:
szyła ubranka, stała w kolejkach, pocieszała Janka, że jak tylko urodzi, to
wyjadą razem. Mąż został, bo mówili, że porzucić ciężarną to zła wróżba.
„Poczekaj, urodzi, to pojedziesz. Jeszcze sobie innego na ojca przygrucha”.
Czekał tak półtora roku, aż zaszła w drugą ciążę. Znowu miała urodzić
i wiedziała, że Chicago to zobaczy nie szybciej niż za dwa lata. Więc
pojechał sam.

Pierwsza paczka przyszła po pół roku. Dwa dresiki dziecięce dla

chłopców, a dla Marii… majtki koronkowe. Oni mieli być za kilka lat, jak
tata

wróci,

małymi

zawodnikami,

a

Maria

wyuzdaną

kobietą

w amerykańskiej bieliźnie. Zdenerwowała się, bo takimi majtkami to nawet
się nie da pochwalić przed sąsiadkami, co pewnie myślą, że mąż wpadł
w Amerykę jak kamień w wodę. Nie on jeden z ich osiedla tak skończył.

Sześć lat później wyrosła z majtek, a po siedemnastu uznała, że nie ma już

na co czekać. Ojciec na telefon musi się skończyć, bo chłopcy już się
usamodzielniają, a ona dalej czeka jak ta kretynka. Powiedziała: „Bierzemy
rozwód”, a Janek wtedy przyleciał z Ameryki, ot tak. Zabrał jej połowę
domu, o który dbała sama przez siedemnaście lat, i nabił jej śliw pod oczami,
tyle co na dorodnym drzewie. Synów nie zabrał, bo już byli bykami
w dużych dresach. Starszy się wyprowadził, a z młodszym Maria musiała
zamieszkać i spać w jednym łóżku. Z osiemnastolatkiem! Tyle, że
w większym pokoju z telewizorem. Janek dostał pokój po chłopcach,
w którym na szczęście się nie zachlał. Zrobił to u kolegi na melinie po trzech
latach od powrotu.

Matka wtedy odetchnęła z ulgą i wiedząc, że Janek nie przepije

mieszkania, wyjechała za pracą do Niemiec razem z młodszym. Starszy syn –
Rysiek – dostał cały dom dla siebie, bo znalazł sobie młodą dziewczynę
z dzieckiem, czyli Oliwką. Przygarnął jak swoją, chociaż mówili, że ojcem
tej małej jest jakiś ochlejmorda jak świętej pamięci mąż Marii. Później ze
związku Ryśka z tą dziewczyną urodzili się Oskar i Sońka. Nie wzięli nigdy
ślubu – nie było czasu, a oni i tak jak małżeństwo.

Kiedy dzieci trochę podrosły, a dalej nie było pracy, teściowa ściągnęła

synową do Niemiec, a Rysiek został w domu, bo miał pracę na miejscu,
w Hucie. Zarabiał, ile zarabiał, ale było. Sam do Niemiec nie chciał
wyjechać, bo mówił, że się nie nadaje. Języka nie zna, nie dogada się ze
starymi.

– Gdzie jest teraz Oliwka?
Ryszard podał jej kawę turka z kubka suchara.
– Pogotowie opiekuńcze. Czeka na przydzielenie ośrodka.
– Co za gnoje. Nie mogę. Co teraz? Czemu nie czeka w domu?
– Jej matka przyjeżdża w przyszłym tygodniu z Niemiec i zobaczymy. Jak

do tego czasu nie przydzielą miejsca w MOW-ie, to wróci do domu i tu
będzie czekać. Nic nie mogłem wcześniej sam załatwić, bo w papierach stoi,
że nie mam praw. Ale pewnie ośrodek po drugiej stronie Polski, bo jej się
nazbierało, z tego co kurator mówił. Od sąsiadki wzięli niedawno córę, tak
samo znienacka. Tyle że ona miała trzynaście lat.

– Za co wzięli Oliwkę?
– Wagary, to raz. Później ten sklep. I… tyle właściwie. Chociaż nie.

Mówią, że gdzieś, przez szkołę chyba, doszło, że ma chłopaka starszego, ale
ja tam nie wiem.

Może włóczy się trochę, czasem lata, gdzie nie trzeba. Jestem w pracy, to

nie wiem. Nie mogę non stop jej pilnować, ma już swój rozum.

Przemilczał fakt, że jego zgarnęła w międzyczasie raz suka i Oliwkę

zaprowadził wtedy, już dzień później, do babci ich kurator. Podobno zrobiła
imprezę, jak jego nie było w domu, i ktoś zgłosił, że byli na niej Kowale, co
na nich szukają haka, ale nic wtedy na nikogo poza Rychem nie znaleźli.

On niestety napruł się w tym samym dniu u kolegi z pracy na urodzinach.

Ale umówmy się, zrobił to pierwszy raz od pół roku. Mógł wziąć taksówkę
i byłoby po sprawie, ale stwierdził, że nie będzie przepłacał i pójdzie na
nogach, bo niedaleko, a małych dzieci w domu nie ma, tylko Oliwka. No to

poszedł i zaraz podjechały wozy kolorowe. Poprosili o dowód. Podał i się
zaczęło. „To twój ojciec był takim mistrzuniem, co na melinie się zachlał?”
Rysiek wziął wtedy dobry zamach, chociaż starał się „unikać niepotrzebnych
walek”

13

, i zaatakował drzwi furgonetki, nawet nie musnął koszulki żadnego

ze stróżów prawa. Wynik: atak na funkcjonariusza = 72 h, i to bez izby
wytrzeźwień na aperitif.

– To straszne…
Wzruszył ramionami i zaczął skręcać sobie papierosa. Oskar mu czasem

łamie te papierosy, jak się zdenerwuje, więc musi trzymać w wysokiej części
meblościanki, tam gdzie Młody nie podskoczy.

– Koleżanka ma prawnika. Nie wiem, czy od takich spraw, ale popytam.

Może da się to jakoś odkręcić. Ona nie może iść do ośrodka za byle co.

– To nic nie da.
Fajka była gotowa do odpalenia.
– Bez przesady. Oliwka nic takiego nie wywinęła. Przecież Julkę

teoretycznie zgarnęli za to samo…

Odpalił.
– Madzia. Słuchaj. Ja to nie ty, tak jak Oliwka to nie twoja ta… jak jej

jest?

– Julka.
– Julka.
– To jasne, ale…
– Nie ma żadnego ale. To ale to jesteśmy my.
– Dobrze. Ale nie chcesz, żeby Oliwkę zabrali za byle gówno, nic, do

ośrodka? Poszła do sklepu z nie tymi co trzeba i koniec? Tam się dzieją
rzeczy straszne, te batony i wagary to nic takiego.

– Nic. Ale mają w papierach. Stracone. Nikt się z nami nie policzy.
– Dobra, Rysiek. Inaczej. Oferuję prawnika. Jak chcesz, to się zgodzisz.

Załatwi się pismo ze szkoły, nie wiem skąd jeszcze. Nie mogą jej tak po
prostu zabrać, to bez sensu. Widziałeś się z nią w ogóle?

– Tak.
– I co?
– Masakra. Zaryczana, oczy jak panda. Wpuścili mnie do niej i rzuciła się

na mnie dosłownie. Wcześniej zero było między nami. Ona jest w takim
wieku, że nawet jej nie głaskałem po głowie, na kolanach mi ostatni raz
siedziała, jak miała dziesięć lat. Rozkleiła się, dostała histerii. Ciągle jest taka

mała, dziecko z niej.

– Zrobimy coś. Zostawiam ci mój numer. Tu, na wizytówce jest… –

wygłupiła się z tą wizytówką, ale już za późno. – Pogadaj z partnerką, jak
wróci.

– He, he. Ty używasz słowa partnerka. Jak z gazet o gwiazdach.
– No, a jakiego mam?
– Konkubina?
– Brzmi jakoś… sama nie wiem. Nieważne. Słuchaj. Przegadajcie sprawę

i daj znać.

Rysiek wziął wizytówkę, obrócił ją między palcami, zostawił na środku

stołu i odprowadził Magdę do drzwi.

– Niezła laska się z ciebie zrobiła.
– Daj spokój. Ja już stara jestem, albo tak mówię, żeby mi ktoś powiedział,

że nie jestem stara.

– No pierwsza klasa. Hu, hu. A masz jakieś dzieci poza Julką?
– Nie.
– Serio? To pomyśl.
Nie dało się go nie lubić, nawet kiedy mówił najgorsze rzeczy, za które

wydłubałoby się oczy komuś innemu. Na przykład jakiejś ciotce, wujowi
albo koleżance.

Poza tym nikt wcześniej nie założył, że Julka jest jak jej córka. Raczej

„córka męża” albo „córka, ale”.

M*

„Przeczytaj, proszę, każde z podanych niżej stwierdzeń i oznacz następująco:

– jeśli uznasz je zdecydowanie za słuszne, otocz kółkiem S;
– jeśli uznasz je raczej za słuszne, otocz kółkiem s;
– jeśli uznasz je raczej za błędne, otocz kółkiem b;
– jeśli uznasz je zdecydowanie za błędne, otocz kółkiem B.
Jeśli się pomylisz, przekreśl kółko na krzyż i otocz kółkiem inną literę.

1. Rodzice zawsze muszą wszystko poświęcić dla swych dzieci. S s b B
2. Dziecko powinno wiedzieć, że rodzice je kochają. S s b B
3. Dziecku nie trzeba okazywać zbyt wiele uczucia. S s b B
4. Życie rodzinne byłoby szczęśliwsze, gdyby rodzice dawali odczuwać

dzieciom, że wolno im mówić wszystko, co myślą. S s b B

5. Dziecko powinno być stawiane w domu na pierwszym miejscu. S s b B
6. Właściwie to nie wiadomo, jaki jest najlepszy sposób wychowywania

dzieci. S s b B

7. Trzeba liczyć się z tym, co dziecko lubi i na co ma ochotę. S s b B
8. Jeżeli dziecko domaga się czegoś, czego mu nie wolno, trzeba mu się ostro

przeciwstawić. S s b B

9. Delikatne dziecko wymaga specjalnej ochrony przed innymi dziećmi. S s b

B

10. Umiejętność kierowania dzieckiem jest mniej trudna niż to się często

wydaje. S s b B

11. Trudno znieść, gdy dziecko ciągle chce na ręce. S s b B
12. Właściwie to nie wiadomo, kiedy być stanowczym i nieustępliwym

wobec dziecka. S s b B

13. Nie należy dużo bawić się z małym dzieckiem, gdyż to je podnieca

i potem nie może spać. S s b B

14. Dziecko ma prawo do swojego punktu widzenia i do wypowiadania go. S

s b B

15. Dbałość o dziecko wymaga dawania mu drogich owoców i różnych

drogich rzeczy. S s b B

16. Nie jest zupełnie pewne, czy raczej być swobodnym i żartobliwym czy

poważnym wobec dziecka. S s b B

17. Dzieci powinny bez dyskusji słuchać starszych. S s b B
18. Aby być pewnym, że dziecko dobrze odrobiło lekcje, najlepiej siedzieć

przy nim. S s b B

19. Trzeba ukrócać niecierpliwość i ruchliwość dziecka. S s b B
20. Czasem trzeba pozwolić dziecku robić coś bez nadzoru rodziców. S s b B
21. Czuję, że trudniej mi niż innym rodzicom chować dziecko. S s b B
22. Dawanie dzieciom rad i wskazówek jest najczęściej stratą czasu, bo

dzieci albo ich nie słuchają, albo nie potrzebują. S s b B

23. Lepiej, żeby dziecko bawiło się samo w domu, niż żeby je odwiedzały

inne dzieci. S s b B

24. Rodzicom trudno jest mieć wpływ na dzieci ze względu na to wszystko,

co one słyszą poza domem. S s b B

25. Spędzanie z dzieckiem czasu po pracy to dobry odpoczynek. S s b B
26. Na wszystko, co robią, dzieci powinny mieć zezwolenie rodziców. S s b

B

27. Stały lęk matki, że dziecku może się coś stać, jest czymś zupełnie

zrozumiałym. S s b B

28. Jeśli się jest dość stanowczym, dzieci nie wejdą na głowę. S s b B
29. Nawet małym dzieciom można pozwolić bawić się na bocznych

uliczkach bez nadzoru. S s b B

30. Zbyt dużo swobody psuje dziecko. S s b B
31. Rodzice nie muszą starać się o to, aby wiedzieć o wszystkim, co robią ich

dzieci. S s b B

32. Na dzieci wpływa zbyt wiele różnych rzeczy, którym rodzice nie mogą

zaradzić. S s b B

33. Jeśli rodzice zauważą, że to oni się mylą, a dziecko ma słuszność,

powinni przyznać mu rację. S s b B

34. Dziecko należy nauczyć unikania bójek ze względu na ich skutki. S s b B
35. Najlepiej dziecku ustępować, bo to rozwija jego samodzielność. S s b B
36. Dziecko należy od razu skrytykować, gdy robi coś nie tak jak trzeba. S s

b B

37. Jeśli dziecko na chwilę spuści się z oczu, będą kłopoty. S s b B
38. Jeśli stawiamy dziecku wymagania i okazujemy zadowolenie z ich

spełnienia, ono staje się posłuszne. S s b B

39. Dzieciom można zostawić swobodę przychodzenia do domu

i wychodzenia bez opowiadania się. S s b B

40. Dziecko powinno zawsze zgodzić się z decyzją swoich rodziców. S s b B
41. Dziecku można pozwolić na posiadanie własnych tajemnic i sekretów. S s

b B”

Bądź tu mądry. Ela pierwsza wybuchła śmiechem nad kartką. Maciek
zacisnął wargi, pośladki i co tam jeszcze się da, ale też już wiedział, że to jest
jakieś pranie mózgu. Niemniej leciał z kółeczkami przy odpowiedziach.
Później ex zaczęła go szturchać w bok, szepcząc: „Ej, daj zgapić. To jest bez
sensu. Wpiszmy to samo i będzie sprawiedliwie”.

Po tym wydarzeniu starali się ograniczać kontakty z instytucjami

decydującymi o życiu rodzinnym do minimum. Chociaż w tym stali się nagle
zgrani i zgodni. Formalności swoją bezdusznością obniżały temperaturę ich
wkurzenia i żalu.

Ale mogli nie brać w nich udziału. W przeciwieństwie do takiej Oliwii czy

Rycha, oni byli z tych, co musieli. Słyszeli „Wyciągamy karteczki” na
każdym kroku.

O/J

Karol miał kilka wad, które były mniej widoczne na tle jego kolegów
z Ząbkowic.

Niestety poza nimi bujał się w weekendy z ekipą, przez którą zaczął

nawijać o jakimś batalionie, wkręcił też Kowali. Chomika nie mógł, matka
mu nie pozwoliła.

Co prawda Julka przez to, że poprawiała ocenę z historii w poprzedniej

szkole, dokładnie wiedziała, że Karol mieszał fakty z dowolnymi filmami
sensacyjnymi klasy B, ale nie mogła go korygować. Wyszłoby, że piętnastka
go „ogrywa”, poza tym zaczynał kręcić, jak czuł, że Julka ma wątpliwości,
albo rzucał coś w stylu: „Może kiedyś to skumasz”.

Okazało się wtedy, że jej chłopak, który ściemniał się przed wojskiem,

uważa, że trzeba mieć T-shirt z internetu głoszący smutno-ważne hasła
dotyczące honoru i bohaterstwa w ich kraju.

Przede wszystkim jednak przez to, że dwa dni w tygodniu udzielał się

w kółku strzeleckim założonym przez faceta z zezem rozbieżnym i małymi
ustami, układającymi się w kółeczko jak odbyt, nie mógł spędzać z nią czasu.
Poza strzelaniem do tarcz ten typ rozwieszał też, pod osłoną nocy,
z wybranymi przez siebie chłopcami, plakaty i vlepki. Był przez to
tajemniczy i konspiracyjny jak bohaterzy, których mylił Karol. Julce zwisał
zupełnie, do czasu, kiedy przywitał ją obślinionym pocałunkiem w rękę.
Wtedy zdała sobie sprawę, że to dziwnie, że Karol siedzi częściej z takim
brzydalem niż z nią.

W związku z tym nie mogli dzisiaj porozmawiać o niczym poważnym, bo

on właśnie biegał po lesie z wiatrówką na obozie strzeleckim.

Karol nawet nie odzywał się do niej na Viberze, wielka mi miłość, nie

potrafi pokonać braku zasięgu na jakimś zadupiu w lasku miejskim.

Ona siedziała z kolei już drugi dzień w domu, symulując chorobę, i nie

wyobrażała sobie, żeby iść do szkoły w poniedziałek. Nie po tym jak ktoś,
pewnie airmaksiary, puścił plotkę na całą szkołę, że Julka robiła Nowemu
loda na przystanku w Ząbkowicach.

M*

W sobotę spotkały się z Anką w kawiarni przykrywce, czyli takiej, co
wygląda na kawową, ale są w niej dostępne alkohole różnego rodzaju, nawet
całkiem poważne i przyjemne.

Wcześniej robiły rajdy po byle jakich spelunach, teraz pozamykali

wszystko, co nie było „ą, ę”, w centrum. No i one też przestały dobrze zlewać
się z tłem takich miejsc. Raz na jakiś czas zdarzało im się jeszcze
przemierzać miasto w nocy i chować pod kurtkami cydr, bo nie było dla nich
miejsca w gospodzie. Czasem Magda miała wrażenie, że w knajpach miasta
średniej wielkości jest skład jak na mszy. Dużo młodzieży i starych ludzi.
Takich jak ona można spotkać tylko na fitnessie albo ścieżce rowerowej.
Niestety Magda i Anka wyznawały zasadę „Nie biegam, bo sobą gardzę”
i pozostawały przy nawyku umiarkowanego spożycia. Skafandry, liczniki
i apki przy fensi paskach nie wchodziły w grę.

Miały dzisiaj rozmawiać o nowych podbojach Anki, zjeździe klasowym

i tym, jak się z niego wymiksować. Podobno w tym momencie życia wszyscy
emanują swoją zajebistością i sukcesami, a później im mija. Warto więc
odczekać kilka lat. Niemniej gładka gadka zeszła – jak zawsze – na boczny
tor.

– Masz oczy jak pięć złotych.
– Źle spałam. A ty co… – Magda zauważyła, że Anka czatuje w komórce

z jakimś typem – na randce?

– Sorki, już kończę. Miałam podpytać o tę Barsulową. Od twojej Julki.

Słuchaj. Dzieci do lat dwunastu, trzynastu są chronione. Zawsze się mówi
„dobro dziecka”. Na co ludzie wpłacają hajs, jak są zbiórki publiczne?
Odbierają komuś prawa rodzicielskie, to o czym się pisze? Jakby ktoś
w szkole usłyszał, że zabierają dziesięciolatkę, to zaraz byłaby afera,
a nastolatkę? Nikogo nie obchodzi, bo pewnie nie jest czysta.

– Dowiedziałaś się o niej czegoś więcej?
– Nie chodzi tylko o nią. W naszym sądzie rejonowym to, co jest normą

u chłopaków, uchodzi za gorsze, kiedy dotyczy dziewczyn. Podobno to nie
pierwsza taka sytuacja, nie wiem, jak jest w innych sądach. Nie zauważyłaś,

że w necie krążą filmy o nastolatkach, które pobiły faceta, albo memy o tym,
że urwały kotu głowę, bo rozpadł się One Direction? To jest nowy hatifnacki
knif. Gadać o tym, że dziewczyny są coraz gorsze, bardziej wulgarne. Biją
się, puszczają, piją. Właśnie, napijmy się!

Magda już miała zawołać kelnera, ale kątem oka zobaczyła Exelę. Jeszcze

ona na dobitkę, pięknie. Oby została w pierwszej części lokalu, wtedy jeszcze
jakoś koło niej przemknie przy wyjściu. Ewentualnie spotkają się przy kiblu
i będą udawać, że się nie widzą. Ale wtedy to ona przegrywa, bo będzie
dłużej „na celowniku” Magdy.

– Poza tym nie wiem, dlaczego szkoła nie zareagowała, na ogół wiedzą

o takich rzeczach. A tutaj wygląda, jakby padła decyzja i nara. Gadałaś o tym
z ich wychowawczynią? Może rodzina ma Niebieską Kartę albo coś tam się
wydarzyło?

Wzruszyła ramionami i patrzyła, co rozgrywa się za plecami Anki. Exela

usiadła z dwiema kobietami – niższą i wyższą wersją samej siebie – oraz
facetem, szpakowatym, przystojnym w stylówie Jarosława Biurowca.

– Nie mogę, bo okazało się, że w październiku to było moje pierwsze

i ostatnie zebranie w szkole. Ale nie gadajmy o tym, bo Exela jest w tej
knajpie.

Anka obróciła się zamaszyście. Dokładnie tak, jak nie powinna, żeby nie

zwrócić na siebie uwagi.

– Zgapiła od ciebie ombre.
– A ja od niej męża. Wracając do tematu… Nic innego nie przychodzi mi

do głowy, niż to, co już wiemy. Chociaż…

– Chociaż?
– Ale powiesz, że jestem przeczulona.
– To znaczy?
– Może chodzi o to, że Rysiek to jej ojczym? Mieszka tylko z nim.
Anka zamyśliła się, ale nic nie odpowiedziała, a Magda wzruszyła

nerwowo ramionami i znowu rzuciło jej się w oczy, że Ela dotyka swoich
włosów, przeczesuje palcami pasemka. Sama dawno zapomniała o takich
odruchach przyciągania uwagi widzów. Powab jej wyparował pod wpływem
pracy i ignorowania tych inwestycji w ciało, które wymagają wyrzeczeń, jak
manicure, pedicure oraz inne paździerze i kosmetyki mózgu.

Gdyby mogła zrobić teraz zoom w kierunku twarzy ex, to pewnie by się

okazało, że ma dłonie jak Izabela Łęcka. Rozmiar trzy i pół – delikatne,

gładkie, takie, które mogą wybierać. Ona ma z kolei suche, domowe rączyska
pozbawione pola manewru. Z analizy stanu skóry wyrwało ją pytanie
koleżanki.

– A jak w tym wszystkim Julka?
– Teraz jest u – ściszyła głos – Exeli na weekend. Pisała mi dzisiaj, że ma

grypę, która spotkała się z depresją, po czym zalajkowała jakieś głupie
fanpejdże w stylu „Tnę się więc jestem”, „Zabijcie mnie przed 16 rokiem
życia”, „YOLO, cześć, nie zobaczymy się” i tak dalej.

– A ona wie?
– Nie wiem, co wie. Chyba widzi, że z Młodą jest coś nie tak.
Dotarła do nich wtedy fala śmiechu od wiadomego stolika, a Biurowcowy

Jarek złapał Elę za kolano pod stołem. I stało się. Ich oczy się spotkały,
a Exelę to wyraźnie usatysfakcjonowało.

Magda nie wie, kiedy sama zamieniła się w Elę, a ona w nią. Nawet to

pierdolone ombre, każdy to widział, tylko nie Magda.

Musi stąd wyjść. Tylko że jak będzie przechodzić koło ich stolika, pewnie

zobaczą te jej suche łapy i nieodżywione włosy spięte w kok, a nie opadające
jak trzeba – na rumiane policzki. Może więc lepiej odczekać, aż sobie pójdą?
Anka zaburzyła jej plan pytaniem:

– A z tobą to wszystko dobrze?
– Mam się dobrze.
– No chyba się nie masz.
– Czemu tak myślisz?
– Zdrapałaś sobie, od kiedy tu jesteśmy, cały lakier z paznokci.

M*

Zaraz po tym przyszedł Dzień Matki. Jutro będzie. Kłębek najgorszych
skojarzeń od dziewięciu lat. Exela przez pierwsze cztery wysyłała Magdzie
z darmowej bramki esemesy w stylu: „Wiesz, jak się teraz czuję przez Ciebie,
szmato?”. Ignorowała to i piątego roku, jak Julka miała jedenaście lat,
otrzymała niebywałą nagrodę w postaci braku esemesa.

Musiała obchodzić to święto dookoła.
Wśród znajomych niby miała trochę patchworków, ale bez przesady,

większość jeszcze nie zdążyła mieć dzieci, wziąć ślubu, a co dopiero się
rozwieść.

Podobno 27 lipca przypada Dzień Macochy. W wakacje jeszcze łatwiej

o tym zapomnieć albo uznać za fanaberie w stylu Dnia Komara albo Latarni
Morskiej. Przez dwa długie letnie miesiące tylko zjeżdża się z autostrady
o godzinie W, powodując wypadki drogowe lub obyczajowe (1.08), oraz
Matka Boska jest zabierana do nieba i to od jakiegoś czasu ręka w rękę
z Narodowymi Siłami Zbrojnymi, żeby nadać większą powagę żeńskiej
postaci (15.08).

Julka się śmiała, że Magda to bardziej półtata niż mama. Tym bardziej

zdziwił Magdę telefon Młodej dzień wcześniej z prośbą, żeby pomogła jej
coś kupić dla mamy.

Kiedy przyjechała, Młoda zbiegła na dół i powiedziała tylko: „Jedź”. Po

drodze zaczęła się trząść. I to tak, że Magda musiała zjechać na pobocze
i dobre piętnaście minut czekać, aż dojdzie między nimi do jakiejkolwiek
interakcji.

– Kiwaj głową, jeśli chodzi o tę osobę, o którą pytam.
Młoda pokiwała.
– Karol?
Nic.
Aha, pewnie ma szlaban.
– Mama?
Nic.
– Oliwka?

Tak.
Wytrząsła z siebie historię jak galaretka. Nie chce wrócić do szkoły, bo

wszyscy się z niej śmieją. Ma zwolnienie od lekarza do czwartku, a jutro jest
piątek. Ale chce iść na imprezę urodzinową do Karola, dziewiętnastkę, on jej
pomoże. Nienawidzi wszystkich poza Oliwką, ale musi się z nim zobaczyć.

– Julka, ale co on może?
– Dużo.
– Niby co?
– Dużo.
– Chłopcy wcale tak dużo nie mogą. Tylko tak nam się czasem wydaje.
Przyjechały do domu w Łęknicach. Kazała jej czekać w kuchni, pilnować

ciasta, nigdzie nie wychodzić. Wyskoczyła w międzyczasie szybko do sklepu
naprzeciwko i kupiła jakąś chustkę w kolorze fioletowym. Ela lubi fiolet,
Julka jej to da jutro i będzie z głowy.

Poprosiła Maćka, żeby zadzwonił do ex z informacją, że Julka wróci jutro.

Pójdzie od nich normalnie do szkoły, a na Dzień Matki będzie w domu. Zaraz
po lekcjach, może ją nawet Ela odebrać.

– Nie może traktować szkoły po macoszemu!
– Macoszemu?
– Teraz to się czepiasz słów.
– Dobra. Ale tylko raz. Piątek do południa spędzi u nas, później ją wrzucę

do Eli i niech ona załatwia lub nie tę imprezę. Ale mogę się założyć, że jej
nie pozwoli.

49448 Macocha (1998 YJ

12

) to planetoida z pasa głównego asteroidu

okrążającego Słońce w ciągu 4,06 lat w średniej odległości 2,54 j.a. Ten
obiekt jest jak nieprawdziwa matka, krążąca wokół tej właściwej.

J/O

Nawet po odpowiedniej dawce ciasta z borówkami i fioletowej chustce nie
uda się namówić Mamy na imprezę u Karola.

Powie więc, że to nie u niego, tylko u Kamili, dziewczyny z klasy, która

od kiedy wywieźli Oliwkę, dissuje ją na każdym kroku, szmata. Do tego każe
się zawieźć na parking koło supermarketu „Pogoria”, twierdząc, że tam się
z nią wcześniej umówiła. Przebierze się w WC w coś lepszego, wsiądzie
w busa i dojedzie do Ząbkowic w pół godziny. Swoją drogą, Nowy mógłby
po nią chociaż raz przyjechać 635. Jest piątek, więc dopiero jutro idzie do tej
swojej szkółki strzeleckiej.

Póki co, Mama ma parcie na SPA i pewnie tam pojadą. Położą Julce na

gębę jakieś algi, które wcale nie usuną trądziku. Tak jak olejek arganowy nie
sprawi, że mama będzie mniej zdenerwowana tym, że jej nowy chłopak
jeszcze nie chce poznać Julki, bo „Boję się, że to za wcześnie. Nie chcę się
wiązać emocjonalnie z twoją córką”.

M*

„Po prostu zupa ogórkowa” – mówi Magda, kiedy jej Mama dzwoni
z pytaniem, co ma ugotować na przyjazd córki. Na miejscu każe Maćkowi
pozdrowić Elę, tak jakby nigdy nie dostała od niej pocztówki z wyklejanką
o tym, że źle wychowała córkę, skoro się wpierdala z butami w życie innych.

Przecież mama Małej nie może być totalnie paskudna, skoro Julcia wgapia

się w ciebie, chce z tobą spać, jeść, nawet miny robi jak ty? Gdyby była zła,
toby ją tak przekabaciła, że by płakała na twój widok.

Ogólnie mama Magdy przyjęła niewnuczkę taką, jaka jest. Kiedy Magda

pierwszy raz, pełna obaw, pojawiła się z Julką u rodziców, jej mama
podniosła Małą (już nie taką małą, bo sześcioletnią) jak Simbę z Króla lwa.
Światło padło na jej twarz, Jula uśmiechnęła się i wpadła babci-cioci
w ramiona. Od tej pory była wiecznie zainteresowana tym, co robi mama
Magdy, i nie odstępowała jej na krok. Robienie wzorów na ciastkach, kąpiel
w wannie pełnej piany, przebieranie się w strój komunijny Madzi, bierki.
Mama Macochy tak jakby zapomniała zapytać, o co w ogóle z Małą chodzi,
poza tym, że jest córką Macieja. Chodziło przecież o Julkę, a nie o jakąś obcą
kobietę.

W domu „babci zastępczej” Julka nigdy nie podejrzewała, że ktoś każe jej

zjeść kotleta, a zaraz potem zarzuci, że przytyła, a patrz, jaka twoja kuzynka
jest zgrabna. Oni nie mieli zresztą czegoś takiego jak rodzinne obiady.
„Prawdziwa” babcia robiła dwudaniowe spędy o równej 13.00, na które
wszyscy ubierali się jak do kostnicy.

J/O

No to się udało. O jedenastej ma ją odebrać od „Kamili” Magda. Tak
wkręciła Mamie, twierdząc, że Macocha wraca wtedy z Warszawy i ma po
drodze. Ona nie wejdzie do mieszkania koleżanki, żeby sprawdzić, czy Julka
nie ściemnia, a przecież w Ząbkowicach nie mieszka tylko Karol. Mama
przystała na taką propozycję, ale skwitowała: „Dobrze, spędzaj sobie Dzień
Matki sama… ja też się z kimś umówię, ale… nieważne zresztą. Jak chcesz”.

Już za kilka minut dotnie gładkiej głowy Nowego. Będzie miała na sobie

nowe spodnie rurki, airmaxy (tak jak te głupie trzy dupy z jej klasy, z Kamilą
na czele, ale tam ich nie będzie, więc może im odebrać „licencję” na te buty),
bluzę z napisem Wanna come in? Ciekawe, kto jeszcze będzie? Pewnie ze
znajomych tylko Chomik i Kowale. Co ona będzie z nimi robić, bez Oliwki?
Na pewno nie płakać, bo spłynie make-up, znowu. Ma takiego pecha, że
zawsze przy Nowym to albo deszcz, albo słońce nadmierne, albo jej smutno
i ryczy, tracąc to, co narysowała sobie na twarzy. Nie po to namiętnie
obczajała tutoriale podczas nieobecności w szkole. Kurde, szkoła, nie myśleć
o niej. Jeszcze dwa dni, Karol coś załatwi, wymyśli. Ktoś musi dostać za tę
lodziarę po ryju.

J/O

Z przystanku odbiera ją Nowy. Jest bardziej łysy niż zwykle, na zewnątrz
oczywiście pada, w Ząbkowicach zawsze pada. To, co miało zrobić wrażenie,
spływa z niej zanim dotrze do jego chaty.

Na wejściu bierze bucha od Karola, który zapewnia, że to pozytywny

materiał, jest za dużo ludzi do ogarnięcia, żeby testował coś nowego. Paliła
w życiu dwa razy, ale chyba zacznie, bo robi się od tego lepiej.

Karol chwilę po tym gdzieś znika i Julka zostaje sama z laską w stylu

„dyskoteki i chłopaki, i ogólnie takie, takie”, której opowiada o Oliwce, bo
nic innego nie przychodzi jej do głowy. W kółko kręci się jej ta sama faza,
ale ta cała Oksana nie zwraca uwagi, że Julka leci paralelizmami, tylko sama
powtarza jak refren: „Przejebane, stara, przejebane”. Ożywia się dopiero, jak
zauważa jakiegoś Sebę: „Sorry, że tak późno, ale motór naprawiałem”.
Dziubek.

Na szczęście wraca Karol i Oksana znika z Sebą. Nowy jest dziwny,

uśmiecha się, jakby mu ktoś włożył wykałaczkę między zęby. Raz żartuje
o kolorze keczupu, a chwilę później wyzywa kogoś, kogo Oliwka nie zna.
Następnie gada jej o tym, że jest piękna i mądra, a potem wskakuje na „jebać
psy, chuje, skurwiele, zajebałbym ich”. Ona dotyka go po głowie, nigdzie
indziej nie chce. Puszcza tylko w chwilach, kiedy się złości. Ich fazy się
zaczynają uzupełniać, są jakby sami. Nastrój im skacze jak różnica
temperatur między Ząbkowicami a resztą miasta.

Nowy przywiesza się na dłuższą chwilę i przypomina mu się wtedy

spektakularna imitacja, która miała miejsce w jego życiu całkiem niedawno.
To było na koncercie, takim typowo ziomalskim, gdzie jest mało dziewczyn.
A jak już są, to ubrane w adidasy i dresy, wiadomo. W Malinowicach,
wiosce, gdzie ostatni autobus odjeżdża o 21.00, to było. Towarzyszyły mu
jakieś ciekawe środki od kolegi z klatki i inne polepszacze jakości. Przy tym
zestawie piwko jest tylko po to, żeby w gardle nie zaschło. Można wypić
z sześć i nic. Akcja miała miejsce na czymś w stylu boiska. Kiwał się,
a każdy kolejny skład był lepszy, teksty prawdziwsze. Wszystko mu się
podobało, o, jak się cieszył. Czapka aż mu spadła i zaczął trzepać głową jak

jakiś Krzyś, brudas. Miednica do przodu i do tyłu. O, jak ta muzyka go
porywała. Wtedy też stanęła obok niego jakaś Monika albo Marta. Laska,
której twarzy nie rozpoznasz. Tak czy inaczej, ta Marta albo Monika też
ruszała miednicą do przodu i do tyłu. Miała obcisłe dżinsy. Obcisłe! Jedyna
na całe boisko. To zdecydowało o tym, że Karol raz na jakiś czas zaczął
unosić rękę i machać nią w powietrzu przed dziewczyną. Ona powtarzała
jego ruchy. Co to, kurwa, znaczy, jakieś ćwiczenie z kółka teatralnego
uskutecznia? To on macha przecież, nie musi robić tego samego. Była jakaś
nienaturalnie niska i wąska. Mogła mieć z szesnaście lat, piętnaście może.
Lepiej nie pytać, bo jeszcze powie, że czternaście, i nici z jego planu.

Poszedł z Martą-Moniką na górkę. Bo w Malinowicach było takie

wzniesienie, gdzie można iść się wylać albo odosobnić. Żeby zrobić pierwsze
i drugie w spokoju oraz ominąć kolejkę, lepiej wspiąć się wyżej. No chyba że
jest się najebanym, to już wszystko jedno. Strasznie tam ciemno, jedyne, co
widzisz z samego szczytu górki (choć szczyt to może przesadne słowo, to jest
naprawdę niskie wzniesienie), to… kurwa, jezioro? Tutaj? Karol był w takim
szoku, kiedy zobaczył, jak ze szczytu majaczy mu srebrna tafla, że rozpłakał
się ze szczęścia. Okurwa, jakiepiękne. Jakie to cudowne! O jaaaaakie piękne.
Spojrzał na typową Martę, była już powoli bez spodni, gotowa do akcji. Wył
jak pies do księżyca. JAK PIĘKNIE! Chlipnął i spojrzał na Monikę. Była
taka czysta, jak jego mama. Albo jak Julka. Wtulił się w jej piersi, były
wygodne. Miała łańcuszek, na pewno z krzyżykiem. Przez to straciły funkcję
seksualną. Dziewczyna była chyba ewidentnie wkurwiona, że jakiś koleś
zamiast z nią pogadać czy chociaż włożyć jej rękę w majtki, właśnie brudzi
jej bluzkę swoimi narkotycznymi łzami. Jakiś psychol, co bankowo widzi
buzie w tęczy. No i, co najważniejsze. Tam wcale nie było jeziora, tylko
szklarnia. Tego akurat Monika była pewna, bo mieszkała w Malinowicach.
Poza tym w przeciwieństwie do niego nie miała porytej przez dragi czaszki.
Wypiła trzy piwa. Powiedziała Nowemu: „Słuchaj, to nie jest jezioro, wydaje
ci się”. Karol wtedy nie wytrzymał i zaczął płakać jeszcze głośniej. Zaczął
recytować przy tym piosenkę, która nagle mu się przypomniała: „Zbadać, jak
rzeka na księżycu płynie (…) w planetarne życie tchnąć pustynie”.

Monika-Marta wstała i powiedziała tylko jedno słowo. Pojebaniec. I poszła

sobie. Karol tymczasem został sam i patrzył w taflę jeziora, odbijały się
w nim gwiazdy, były piękne. Jak smar z kawałkami piasku. Jestem smarem,
piaskiem, kurzem, szczęściem! Ciekawe, co by o takim miejscu powiedziała

ta jego nowa Julka. Pewnie coś wysublimowanego w stylu: „herbatnik, który
dryfuje na powierzchni kawy”. Wymyślił z milion takich opisów, genialnych,
jak na chwilowy stan jego umysłu. Nawet miał jej wysłać esemesa, ale wtedy
by się kapnęła, że nie biega dziś po lesie ze strzelbą, tylko pojechał na
koncert, nic jej nie mówiąc. Gdzie by tam z chłopakami niebo zobaczył.
I usnął, myśląc: „Dobrze, że Marta-Monika poszła. Była zwykła. Julka nie
jest zwykłą laską, ona jest jak serial o fajnych laskach, napiszę do niej,
doładuję sobie kartę w niedzielę”.

Rano okazało się, że faktycznie to nie było jezioro, tylko szklarnia.

Wzruszył ramionami, skręcił sobie fajkę i zszedł z górki. Na boisku nie było
już nikogo, pewnie Monika zdążyła jeszcze wyhaczyć kogoś innego. Leżały
tylko butelki i puszki. Pozbierał kilka, oddał do sklepu i miał na bilet.

– Co tak się przywieszacie?
Dosiada się Chomik i Julka autentycznie rzuca mu się na szyję. Przytula go

mocniej niż Karola, co uzmysławia sobie dopiero w trakcie i szybko się
wycofuje. Duch Oliwki wisi w powietrzu, ale Nowy chyba nie zakumał, że
o to chodzi, przez co gapi się z lekkim wkurwem na Chomika. Nie będzie mu
jakiś knypek dziewczyny obmacywał. Momentalnie łapie ją za biodra
i przysuwa do siebie jak ulubioną figurkę z kolekcji kinder niespodzianek.
Ma takie na meblościance, kiedyś zbierał.

Gadają jeszcze chwilę, aż Karol idzie do kibla, ale wyraźnie daje znać, że

zaraz wróci i Dawid ma się nie spoufalać.

Na jego miejscu siada Kamila.
Airmaksiara, serio.
Ta Kamila, którą wymyśliła Julka, żeby przyjść na imprezę.
Ta, z którą się nie odzywają niemal od akcji z Żółtym i Oliwką.
Ta, która zapewne puściła plotę o tym, że Julka robiła loda Nowemu na

przystanku.

Ta znienawidzona szmata, która zepsuła jej życie.
Co ona tutaj robi?
Siada koło Chomika.
– Siemka.
– Kto cię tu zaprosił?
Airmax przysunęła się do Dawida, a Julka momentalnie odpaliła licznik

w bombie zegarowej.

10, 9, 8…

– Kamila jest spoko, przecież się znacie ze szkoły.
7, 6, 5…
– Spoko, to Kamila wyzywa mnie od puszczalskich. Tak jak wcześniej

Oliwkę, twoją dziewczynę!

Smoczyca zaniemówiła, bo Julka złamała złotą zasadę obgadywania,

polegającą na udawaniu, że się o nim nie wie.

– Ja nic… przecież nic… ja naprawdę…
4, 3, 2…
– TY-nie? TY-nie?
1, 0…
Wtedy z kibla wyszedł Karol i pocałował Kamilę w policzek.
Julka wstała.
– Całujesz w policzek tą zdradliwą larwę? Ty?
Obiecała sobie, że zostanie kombem Julko-Oliwkowym na czas jej pobytu

w ośrodku. Nowy nie ma prawa całować w policzek takiej zdrajczyni. Będzie
tego pilnować jak zmiany profilowego co najmniej raz na trzy tygodnie.

– Młoda, ogarnij się – Karol złapał Julkę za rękę. – Kamila buja się

z Dawidem od tygodnia. Wyluzuj, nie pal już tego gówna.

I nagle siadło. Zaczęła się śmiać. Dotarło do niej, że przecież Kamila to

taka Nowa Oliwka. Karol ma rację. Jest uratowana. W tle leciała piosenka
kolesia ze szramą na gębie, do której zakazali tańczyć w podstawówce. Była
genialna. Ona, Karol, Kamila i Chomik – niezły skład. 2:2.

Kiedy poszły razem do kibla, zakodowała, że Kamila mruży jedno oko, jak

patrzy do lustra, oraz nie sika na narciarza, tylko siada na desce. Zupełnie jak
Oliwka, do tego tak jak ona nie jest już dziewicą. „A ty serio robiłaś loda
Karolowi?” – pyta Nowa Oliwka, a Julka odpowiada, żeby nie być do tyłu:
„Hi, hi. Robiłam, ale ćśśś”.

Są teraz przyjaciółkami, będzie się działo.
„Julka, jest za pietnascie 23. Miałas dac znac gdzie jestes. Czekam na

adres”.

Ups. Młoda szybko wyrzuca do umywalki wszystkie kosmetyki, jakie

wzięła ze sobą. Chociaż na koniec poprawi makijaż, wtedy też Magda nie
będzie zadawać pytań w stylu „Coś się stało?”. Może ktoś jeszcze zauważy,
Kamila jej mówi, że ładnie jej z eyelinerem, chociaż wyjechała niemal na
ucho z górną kreską. Robią sobie fotę w łazienkowym lustrze, wrzuca na
insta, taguje #19birthday #bathroomselfie. Później odkrywa, że na zdjęciu

z imprezy w tle była żółta kaczuszka. Czy Karol może się z nią kąpać? Czy
jej dorosły chłopak pozwala jej swobodnie pływać na powierzchni wody?

Całuje go, tak, że jej się nogi trzęsą, zapomina wtedy o kaczuszce. Przytula

Kamilę i wychodzi. Chomik gdzieś chwilowo zniknął.

Na klatce schodowej zjada batona, którego schowała sobie do torebki,

i psika się małymi perfumami o zapachu malin. Magda nic nie wyczuje,
a życie od poniedziałku stanie się lepsze.

M*

Nie pachnie urodzinami koleżanki z klasy. Oczywiście Magda od razu
rozpoznaje zapach trawy.

– Masz czekoladę na buzi.
Julka się śmieje i poprawia, Macocha tymczasem ostentacyjnie bierze

głęboki wdech. Niech się Młoda domyśla, co on ma oznaczać. Chociaż tyle,
że nie wyczuwa od niej żadnego alkoholu.

Ale chyba Julka nic sobie z tego nie robi, uśmiecha się od ucha do ucha,

a Magda nie zna się na small talkach wychowawczych. Czuje się wtedy
zawsze jak Kapitan Oczywistość.

– Ej, Julka.
– No?
– Ty musisz być odważna.
– OK.
Klątwa „OK”. Można tym słowem potwierdzić wszystko. Nawet jeśli nie

usłyszało się dobrze pytania.

– Taka wiesz. Odważna i rozważna.
– Rozważna?
– Żeby nikogo nie skrzywdzić, w tym siebie przede wszystkim.
– Łatwo mówić.
– Pamiętaj o tym, bo ja nie jestem od tego, żeby cię kryć.
Jadą później w milczeniu. Rozważna, a to sobie wymyśliła. Gdyby była

Exelą albo Maćkiem, toby Młodą zatłukła. Swoją drogą, to niby czemu Exela
nie przyjechała po Julkę? Bo Dzień Matki? Ona jest matką nocną, a Ela
dzienną, czy jak? Już trudno. Ważne, że Młoda wreszcie wygląda na
zadowoloną – oby jej ten uśmiech nie zszedł razem z fazą.

M*/M

Maciek leżał w łóżku z rozgrzanym laptopem i słuchawkami na uszach,
łamiąc tym samym złotą regułę niewciągania pracy do sypialni.

Córka chodziła już normalnie do szkoły i mieszkała u nich, tak jak do

afery batonowej.

– A gdybyśmy się rozeszli, to mogłabym widywać się z Julką?
Maciek skończył pisać zdanie i dopiero wtedy zdjął słuchawki.
– Proszę?
– Czy po naszym rozstaniu pozwolilibyście mi spotykać się z Młodą?
– A czemu nie?
– Nie wiem. Pytam.
– A czemu pytasz?
– Zastanawiam się, tak hipotetycznie.
Miała z cztery podejścia tego typu, niemal ostateczne decyzje o rozstaniu,

od siódmego roku życia Julki, z którą rosły problemy między ex, Maćkiem
i Magdą. Jej ostatnia wątpliwość, sprzed dwóch lat, została rozwiana przez
kierowcę tira, który zabrał ją na stopa spod Warszawy do Dąbrowy. Auto
z blablacara zepsuło się po drodze i wylądowała z małą torebką, bez napisu
i w butach na obcasie przy drodze.

Jej wiek był wtedy taki ani w tę, ani w tę. Za stara do klubów go-go, za

młoda do tirów. Jeszcze pryszcze, już powoli zmarszczki. Zatrzymał się przy
niej pierwszy z brzegu. Nie mówił po polsku, angielsku, niemiecku.
Uśmiechała się więc, była miła. Wmawiała sobie, że wystrój tirów sprzyja
takim skojarzeniom i na pewno będzie dobrze. Za plecami masz łóżko.
Nawet jak nad nim wisi Maryjka albo Orzeł, to wydaje ci się chwilowo, że
„orzeł może”.

Zjechał po piętnastu minutach, sugerując przerwę godzinną. Do zajezdni

dosyć zajętej, ale nie ruchliwej. Takiej do ruchania. Złapała za klamkę,
uciekła na najbliższą stację, zahaczając obcasem o wyjście z tira, za wysokie.
Jego rozczarowaną minę pamięta do dzisiaj.

Stamtąd zabrał ją następny tir, Michał z Sabaudi (to nie egzotyczny kraj,

tylko wioska za Rzeszowem). Zaczęła mu na starcie opowiadać o swojej

pracy, prekariacie i umowach śmieciowych, żeby ten też jej nie wziął za
prostytutkę. Później zorientowała się, że jego to w ogóle nie obchodzi. Jest za
to na etapie rozstawania się z żoną, chociaż wisiał mu na pulpicie różaniec,
papież i wszystkie inne insygnia Podkarpacia. Polecieli na freestyle’u.

Tirowiec Stachura: „Gdybym wiedział na początku, jak będzie. Nigdy

w życiu bym się nie porywał na ślub, na dzieci. Kredyt na wszystko,
zapierdalanie na tirach, żeby salę weselną spłacić. Wcześniej dwa lata na
Wyspach razem pracowaliśmy, ja ją pokochałem siłą woli, a ona teraz jest
paskudna. Chciałbym rzucić to wszystko, pójść w góry. Bieszczady mam pod
nosem, a tam nie byłem z dziesięć lat. Miała być miłość, jest tylko praca”.

Facet się rozkleił.
– A pani? Skoro pani kocha tego swojego narzeczonego, to po co się

rozstawać? Zresztą bez ślubu, to wystarczy przecież spakować się, wyjść.

– Cóż, nie jesteśmy sami.
– Dziecko nieślubne?
– Coś w ten deseń.
– A to współczuję. My z moją na wakacje byśmy chcieli pojechać, zanim

jeszcze ten rozwód. Może coś pęknie, te Bieszczady, wie pani. Dzieci
teściowej na tydzień się da.

Chwilę po tym przez CB radio inny kierowca zadał pytanie, czy Magda to

pasażerka czy prostytutka, bo się ktoś z kimś założył. Zaczęli się śmiać.

Temat tak czy inaczej powracał raz na jakiś czas.
– Magda, ty nie chciałaś nigdy ślubu. Sama wiesz, jak jest

z formalnościami…

– Dalej nie chcę ślubu.
– Przesadzasz. Byłoby ze wszystkim łatwiej. Te pośmiertne sprawy jeszcze

jakoś się ogarnie, ale póki my żyjemy… poza tym byłabyś oficjalnie
macochą. Na związki partnerskie nie ma dobrego podkładu politycznego.

– Ale ja między innymi dlatego nie chcę ślubu. Znasz moje zdanie.

Odpowiedz na pytanie. Jak byś załatwił sprawę widywania się z Julką?

– Wiesz, Julka ma tyle lat, że za rok już sama będzie decydować. To teraz

właściwie przestaje być problemem.

– Ale jak to wyglądało prawnie do tej pory?
– Raz był taki moment, na początku, że sprawdziłem. Jak była jeszcze

mała i Ela nie chciała, żebyśmy się z nią widywali.

– Czekaj, żebym JA widywała się z Julką?

– Nie można zakazać zbliżania się do dziecka bez powodu. Takie rzeczy

określa sąd i to na ogół za wykroczenia, demoralizację, molestowanie.
Sprawdzałem to jakiś czas temu.

– Nigdy nie mówiłeś.
– Nie pytałaś.
Maciek miał kilka tajemnic exelowych, którymi nie chciał zamęczać

Magdy. Ona każdą taką sytuację mieliła długo i w przeszywającym
milczeniu.

M*

Nawet Eminem śpiewał o córce z żoną w tle w taki sposób, jakiego nie
można znieść.

Man, if I could sing, I’d keep singing this song to my daughter
If I could hit the notes, I’d blow something as long as my father
To show her how I feel about her, how proud I am that I got her
God, I’m a daddy, I’m so glad that her mum didn’t fuck (about her).

14

Tak jak niektóre ruchy ojców. W marszu, sądzie, modlitwie. Walczą o prawa
ojców, mając na celowniku matki.

Jest to dosyć podejrzana organizacyjnie sprawa. Tym bardziej, że jak

Maciek przeczesywał całe internety w poszukiwaniu pomocy, niemal
wszędzie mu wyskakiwali jacyś tatusiowie, którzy nienawidzą kobiet. Pisali
na forach, jakich argumentów używać w sądzie, jakie składać pisma, żeby
oczernić matkę albo rozwieść się z orzeczeniem o winie po jej stronie.
Eminem też jest w tym niezły:

Now look, I love my daughter more than life in itself
But I got a wife that’s determined to make my life livin’ hell
But I handle it well, given the circumstances I’m dealt
So many chances, man, it’s too bad, could’ve had someone else
But the years that I’ve wasted are nothing to the tears that I’ve tasted
So here’s what im facin’:
Three felonies, six years of probation
I’ve went to jail for this woman, I’ve been to bat for this woman
I’ve taken bats to people’s backs, bent over backwards for this woman
Man, I should’ve seen it comin’, why’d I stick my penis up in?
Would’ve ripped the pre-nup up if I’d seen what she was fuckin’
But fuck it, it’s over, there’s no more reason to cry no more
I got my baby, baby the only lady that I adore.

15

Magda powiedziała wprost. Daj spokój, zwariujesz. Nie wchodź do tego
kółka. Każą ci jakiś cyrograf podpisać, zaczną się za ciebie modlić,
zostaniesz ich męczennikiem, czy coś.

Sami się jakoś z Elą dogadamy. Tak się nie traktuje matek, nawet jak się

teraz wydają pizdami. Załatwimy to bez eminemów.

J/O

Trochę przesadziła z tym stwierdzeniem o Nowej Oliwce, Kamila jest inna.
Ma na przykład dziwny tik nerwowy, który polega na tym, że ciągle
poprawia coś w lusterku. Każdą przerwę zaczyna od spaceru do kibla, gdzie
wyciąga przyrządy, o których istnieniu Julka wcześniej nie wiedziała.
Zalotka, podkład pod oczy? Nawet tutoriale milczą na ten temat. Nawala też
sporo błyszczyku, takiego powiększającego usta.

Trudno powiedzieć, jak się całuje z Chomikiem z czymś takim na ustach,

musi być lepki. Do tego pachnie gumą balonową.

Gadają tylko o szkole i chłopakach. Od imprezy u Karola airmaksiara

odłączyła się od swojej przyjaciółki Airmax 2, żeby spędzać czas tylko
i wyłącznie z Julką. Teraz to ona została sama, ale trudno. Julce nic do tego.
Wcześniej one miały ją w dupie.

Kiedy na matematyce Julka dostaje wiadomość od Karola „G.RP gra w sb

za free”, to pokazuje go Kamili, a ona niemal z piskiem szepcze jej do ucha:
„GIE-ER-PE”. Julka nie słucha tego, ale nazwę kojarzy. Pewnie zagrają na
dniach miasta, które będą w najbliższy weekend. Już zaczęły planować, jak to
pójdą na ten koncert z Chomikiem i Karolem, kiedy napisał znowu: „Pol
Zabkowic sie chyba na to zjedzie i ekipa ze strzelnicy”. Zajebiście. Będzie
plątać się za nim jak cień. Ale z drugiej strony – może to nawet nieźle wybrać
się na koncert z taką potężną ekipą.

Dziewczyny już zaczynają planować, czy śpią tym razem u Julki, czy

u Kamili. Lepiej kilka razy pokazać się naprawdę u kogoś w domu, żeby się
za szybko nie domyślili, jak by im wpadło do głowy zostać na noc na
imprezie. Idą wakacje, więc będzie takich okazji jeszcze więcej i trzeba mieć
spójną, logiczną ściemę.

Jest za to pewien problem, o którym Julka nie może napisać w liście do

Oliwki.

Ona chyba nie wie o nowej dziewczynie Chomika. Przez to Julka czuje się

częścią zdrady, pomimo zapewnień Airmax i samego Dawida. Dostała
zresztą od Oli pierwszy list, w którym nie było ani słowa w tej sprawie.
Magda załatwiła od Rycha adres do MOW-u, ale ona od kilku dni ślęczy nad

kartką i nie wie, co jej napisać. To przecież nie czat. Przy pierwszym liście
było jakoś łatwiej, teraz dużo się pozmieniało. Co ma jej niby napisać? Że
byli na wycieczce szkolnej? Że się jara Karolem, chociaż Oliwka jej mówiła,
żeby dała sobie z nim spokój? Przecież jej życie jest teraz gdzieś indziej.

Czyta więc czwarty raz jej list zamiast odpisywać:

Dziwnie się pisze na takiej kartce, ale dobra. Piszę. Na początek wzięli mnie do takiej osobnej sali,
co na niej przesiedziałam chyba cały dzień. Nie jadłam, z nikim też nie gadałam. A nie, z taką jakąś
babką, co mówiła, że wszystko będzie dobrze i że tutaj w ogóle jest zajebiście, zajęcia z rzeźby,
wyjścia do aquaparku itd. No i że jak stąd ucieknę, to będę miała zakaz wyjazdu na wakacje i święta.
Mam pokój z dwiema dziewczynami. Czternastolatką z Bytomia, jest tu od roku i kozaczy. Do tego
z Kaśką z Rudy Śląskiej, co ma ksywkę Łysa. Ona miała najgorzej, bo matka jej zgoliła całą głowę
zanim ją zabrali. Trafiła miesiąc przede mną.

Mamy różne dyżury, ciągle trzeba robić porządek. Tęsknię za Tobą, mój Ty zjebańcu. Jak tak

sprzątam ten kibel tutaj, to mi się przypomina akcja, jak się myłyśmy po markerze i Ty dostałaś
wysypki, he, he. Tu jest taki koleś, co wygląda trochę jak Dawid, ale jest wyższy i grubszy. Na
początek pisaliśmy do siebie liściki, bo tutaj nie ma neta i komórek i ludzie dla beki piszą do siebie
na kartkach. Telewizor w weekend, ale neta nie ma. Przynajmniej na razie. Jak chcesz, to możesz do
mnie przyjechać, jak wychowawczyni się zgodzi. Matka z Ryśkiem byli u mnie raz. Wzięli Oskara
i Sonię. Im się podobało i powiedzieli, że mi zazdroszczą, bo mamy plazmę w świetlicy. A, i jeszcze
szok… stary, z którym prawie trzy lata się nie widziałam, nagle się pojawił. Teraz przyjeżdża co
tydzień i mówi, że za dwa lata, jak wyjdę stąd, to mnie weźmie do siebie. Że niby taki zajebisty
ojciec. Ja tam nie chcę, zobaczymy, kiedy przestanie tutaj jeździć. W ogóle to dopytuje mnie, czy
ktoś mnie zgwałcił, bo nie jestem dziewicą. Wychowawczyni mu to powiedziała po wizycie
u ginekologa w ośrodku. Z jakiej paki takie rzeczy mu mówią?! Kazał mi powiedzieć, z kim to było,
i że wsadzi do więzienia, jak miał więcej niż szesnaście lat.

Problem se wielce znalazł. Tak mnie tym wkurwił, że kazałam mu nie przyjeżdżać więcej.

Ogólnie powinnam wyjść na wakacje, bo tutaj nikogo wtedy nie ma. Zostają tylko ci, co przesrali
sobie, bo nie wrócili z przepustki. A ja nie dostanę żadnej wcześniej. Chociaż ostatnio nam zrobili
nalot, bo się okazało, że chłopaki jakoś przenoszą do ośrodka dopalacze i wszyscy mieliśmy padakę.
Ale jak się uda wyjść, to będę musiała jechać do matki do Niemiec, bo z Rychem samym niby nie
mogę siedzieć, bo kurator się doczepi. Ale może to jakoś się ogarnie, matka przyjedzie na wolne czy
coś. W ogóle płakała, jak u mnie była, i mówiła, że chce już wrócić do Polski. Musimy zaszaleć na
wakacjach, ej! Tęsknię i bardzo, bardzo Cię kocham, moja duperko!

Do listu dołączyła jeszcze taką kolorową gwiazdkę, którą zrobiła na

warsztatach quillingu. Julka przywiesiła ją sobie nad biurkiem, żeby
przypominała jej o tym, że ma odpisać. Za każdym razem, kiedy na nią
patrzyła, powtarzała też sobie: „Airmax jest tylko w zastępstwie, jak wróci
Oliwka, to wszystko wróci do normy”. Ale nie była w stanie nic sensownego
jej napisać.

J/O

Ojciec powiedział, żeby wróciła o 22.00. Że co? Nawet matka pozwalała jej
zostawać do 23.00. Są dni miasta, przesada. Wtedy można więcej.

Ostatecznie chciała przeżyć ile się da w jak najkrótszym czasie.
W ogóle ojciec czepia się jej bez sensu, od kiedy wie, że ona kręci

z Karolem, który ma dziewiętnaście lat. Mówi o nim „ten młody mężczyzna”,
podkreślając przy tym ostentacyjnie, że Julka jest dziewczyną, a nie „młodą
kobietą”. Śmiał się też, że pożyczył od niej Harry’ego Pottera. „Przecież ty
to czytałaś w podstawówce, a on? Taki stary koń?”

Poza tym słyszała, jak gadali z Magdą w kuchni, że „ten zespół, na który

idzie Julka, to normalnie faszyści, powaga. Ona tego nie widzi? Złożę
zapytanie o informację publiczną, ile za to zapłacili”.

Ogólnie widać, że ojciec nakręca Magdę przeciwko, pewnie matkę też.

Czemu faceci wszystkiego zakazują? Nawet Karol tak robi. Jak jego koledzy
się chwalą, ile zaliczyli, to się szturchają w boki i śmieją, a jak znają jakąś
dziewczynę, co przypadkowo się przespała z jednym z nich, to od razu jest
szmatą i kurwą. Tak jakby oni byli z innego świata.

M*

Bycie troskliwym ojcem nie oznacza bycia troskliwym misiem tak w ogóle.

– Słuchaj, czy ja coś robię nie tak?
Owszem, Julka właśnie jest na koncercie psychopatycznych nazioli

dofinansowanym przez miasto, ale to raczej z powodu chłopaka i prezydenta
flirtujących z taką narracją, a nie z powodu własnych muzycznych upodobań.
Maciek nie potrafił jednak znieść myśli, że to mogą być idole samej Młodej.

No chyba że nie chodzi mu o Julkę, tylko o nią.
Spotkała niedawno kolegę z czasów studenckich, kiedy biegła na spotkanie

o Zintegrowanych Inwestycjach Terytorialnych. Złapał ją za rękę w przejściu
podziemnym koło pomnika Jimmy’ego Hendrixa. Pomyślała sobie, że jakiś
gówniarz chce jej ulotkę wcisnąć, dopiero potem zdała sobie sprawę, że tak
wyglądają niektórzy ludzie w jej wieku.

Wojtek. Włosy jak rówieśnicy Julki z klasy, ale lepiej się układają. Zarost

drwaloseksualny, spodnie rurki, czapka z daszkiem, plecak z badge’ami,
kawa z prywatnego kubka-termosu, zielone słuchawki. A Magda… cóż.

Dał jej swoją hip wizytówkę. „Słuchaj, spotkajmy się. Mam studio w Kato,

ty kiedyś przecież śpiewałaś, przerywałaś nawet koncerty, he, he”.

Pojechała raz, drugi. Spodobało się jej.
Za drugim wróciła nawet do domu o 5.00 rano, pierwszy raz od kilku lat.

Miała do tego ubrudzoną kurtkę od ściany kamienicy, bo Wojtek zabrał ją do
kilku miejsc, gdzie organizował koncerty. Teraz się nie robi spędów
w klubach na pięćset biletów, tylko takie mikrodomówki. Artysta wbija do
mieszkania albo na dach. Kawa, yerba, wóda, malibu, co kto lubi.

Maciek nie należał do zazdrosnych, ale tym razem jakoś tak…
Za trzecim razem Wojtek się ujawnił i okazało się, że faktycznie chciał

wyrwać Magdę na romantiko, asfaltowy balkon. „Słuchaj, Wojtek, sorry. Ja
jestem macochą, a nie Spidermanem. Daj spokój, nic z tego nie będzie”.

Nie powiedziała Maćkowi, że tak było, bo po co. W każdym razie się

skończyło.

– Wobec Julki?
– Ciebie, Julki trochę też.

– Nie jestem Julką, ale pewnie bym pomyślała, że nie lubisz jej chłopaka.

Ojcowie tak mają podobno. Mojego nie znosili w każdym razie, bo miał
włosy farbowane i chyba ogólnie później się okazało, że był kryptogejem.

– E?
– Nieważne. Do tematu.
– Mniej z nią gadam ostatnio.
– Mniej. Prawda.
– A ty?
– Co ja?
– Czemu taka jesteś?
– Jaka?
– Obojętna?
– Ja?
– Trochę tak.
Twarz się jej zmieniła. Bieganie za sprawą Oliwki, jeżdżenie za Młodą,

spotkania z Rychem i instrukcje Anki w sprawie sądu. Czkawka po Exeli,
brak czasu na naprawienie suchych rąk i na samym końcu Maciek. Na
zmianę wybuchy szczęścia, że się polepsza, i lęki, że się pogorszy.

– Chyba żartujesz.

J/O

Wyszedł z busa w otoczeniu Kowali, Śliwki i kilku innych, bezimiennych.
Mogli równie dobrze być Betonem, Balonem czy Blachą – na jedno by
wyszło, bo i tak nawet rąk im nie podali. Były powietrzem. Tacy chłopcy
widzą tylko laski z wyraźnym makijażem, po szmince rozpoznają
dziewczyny, jak są zrobieni. Z Ząbkowic trochę się przecież jedzie do
centrum, a coś po drodze robić trzeba.

Zaraz za przystankiem Śliwka wyczarował skądś wódkę, którą zaczął

obdzielać kolegów, ale już nie Julkę i Kamilę, szkoda czystej na ich fazę. Po
wypiciu żarty chłopaków jeszcze się wyostrzyły, ale Karol chociaż złapał
Julkę za rękę i zaczęła robić się dumna. Kamila została sama z Betono-
Blachami i marzyła, żeby Chomik już do nich dołączył.

Niestety koncert trwał już w najlepsze i postanowili dotrzeć pod scenę

trikiem „na Józka”. To znaczy krzycząc najgłośniej jak się da: „Józek! Józek!
Idziemy!” i torując sobie tym samym drogę. Nie przeszkadzały im oburzenie
obcych ludzi: „Kurwa, gdzie się ryjesz?” i pomruki „Co za…”, na które
odpowiadali: „Coś się nie podoba? To do Józka!”.

Kiedy stanęli zaraz przed barierkami, Julka pomyślała, że będzie już tylko

lepiej. Nie da się przecież zrobić boruty, stojąc w miejscu. Stanie przed
Karolem, on ją złapie w pasie, będą się bujać.

Wtedy dopiero spojrzała na scenę. Nie było na niej bandy zwinnych

ziomków, jak ci z Ząbkowic, tylko podstarzały koleś w obcisłej koszulce
z napisem „Gang Rzeczpospolitej”. Koszulka XL wciśnięta w dżinsowe
spodnie z wysokim stanem. Akurat była przerwa między utworami,
wykrzyknął: „Tak się bawi, tak się bawi!”, a pod sceną rozległ się równy jak
hymn Zagłębia krzyk: „Wielka, Wielka, Wielka Polska!”. „Gdzie idziemy,
gdzie idziemy?” – „Gdzie Polacy – nie uchodźcy!”

Jeden z kolegów, pod sceną, zdjął wtedy bluzkę. Miał tatuaż z wężem,

Voldemort podobnym znakiem przywoływał śmierciożerców. Zawtórował
mu jeszcze jeden i drugi, co sprawiło, że raz na jakiś czas kropelka potu
spadała na nią bezpośrednio z ich klatek piersiowych lub ramion.

Śmierdziało słono-kwaśnym i wódką.

Karol naprawdę robił niezłe wrażenie ze swoją przygarbioną postawą w T-

shircie, bez zbędnych wygibasów. Niestety nie miał z Julką żadnego
kontaktu. Oczy rozbiegane, wzrok wbity w astralny pył, ciało oddzielone, nie
dotykał jej.

To w sumie dziwne, że reszta chłopaków zdjęła koszulki przed G.RP, jak

dziewczyny tańczące topless na barze, a najniższy z nich macha spoconym T-
shirtem z napisem „Zakaz pedałowania”, prężąc się z szałem w oczach.
Brakuje mu tylko róży w zębach. To musi być jakiś rodzaj miłości.

Kątem oka wyhaczyła Chomika, który podszedł do Kamili i zrobił

dokładnie to, co powinien Karol, ale nie mógł, bo zamienił się w żołnierza
G.RP – pocałował swoją dziewczynę i objął ją pasie. Później gadali sobie coś
na ucho. W tle leciał tekst, który miał być śmieszny, ale nie był: „Kiedy
przyjdzie Wielka Polska, / Nikt nie będzie śmiać się z wąsa”. Chomik
w pewnym momencie schylił się w stronę Kamili jeszcze bardziej i zaczął
robić jej, tak się przynajmniej wydawało Julce, malinkę. Tym bardziej, że
airmaksiara odchyliła, ruchem znanym z reklamy szamponu z odżywką,
głowę do tyłu. Karol ma dziewiętnaście lat i zachowuje się tak, jakby nie
kumał, że Julka potrzebuje, żeby publicznie jej dotykał albo chociaż złapał za
rękę. O to przecież chodzi.

Kiedy zespół zapowiedział piosenkę pt. Suki z drogi, Julka zadecydowała,

że przebije się znowu przez tłum i pójdzie do toi toia. W drugą stronę
powinno być łatwiej. Rzecz jasna nie pójdzie do kibla sama, tylko z Kamilą.
Po drodze minęła kilku znajomych, większość w jej wieku. Nie
przypuszczała, że zespół jest taki popularny, ale może to po prostu dni
„Wątroby Hutniczej” (ojciec tak nazywał dni Dąbrowy Górniczej) i dlatego.
Nawet jakieś starsze panie w kapeluszach przeciwsłonecznych podrygiwały
do tekstu „Szanujcie matki, / Pierdolcie cichodajki, / One wam kupują buty
z najki, a nie z bajki, / Głupie szmaty mają za dużo hajsu do wydania, / Ale
taka nie dołoży ci nawet do mieszkania, / Jebaj taką dupę, / Jebaj jej dupę
i hajs, / Ona zrobi ci z życia nie polski bigos, a niemiecki szajs”.

– A gdzie masz Usziego?
– Pod sceną.
– Chomik też został?
– No.
Chwilę pomilczały, aż usłyszały jakieś hasło ze sceny i zaczęły się śmiać.
– Masz pożyczyć błyszczyk? Zostawiłam swój w domu.

– Jasne, masz.
Spojrzały na watę cukrową.
– Obleśny ten koleś z G.RP.
– Ja już Biebera wolę. Ile ten niby-raper ma lat? Czterdzieści?
– Dziwnie gada, sepleni i w ogóle. Gruby jest.
– A pół Ząbkowic się przed nim rozebrało.
– Idziemy na watę?
Julka wysłała esemesa do Karola, a Kamila do Chomika nie. I tak sam do

niej zadzwoni po koncercie. Ostatecznie stwierdziły, że kupią sobie jeszcze
piwo z sokiem malinowym na pół. W sumie to dni miasta, wypiją sobie
gdzieś na uboczu i nikt się nie kapnie. Kolejki i taki upał, że nikt nawet nie
wpadłby na sprawdzanie dowodów.

Usiadły na murku i piły: dwa łyki, zmiana, dwa łyki. Zaczęła się rozmowa

o Oliwce i że pewnie jakby z nimi była, to też by na G.RP nie wytrzymała.
„Dasz mi jeszcze raz błyszczyk?” Później ustawiały w kolejności od
„najmniej lamowego” do „najbardziej lamowego” chłopaków z Ząbkowic.
Karol był u Kamili wysoko, co Julka sobie dobrze zapamiętała. Wyżej dała
tylko Sulika, który jej samej w ogóle się nie podobał, bo powtarzał cały czas
„i teges”. To nawet śmieszne. Przychodzi Sulik do lekarza i teges. Kamila tak
się śmiała, że zapomniała znowu poprosić Julkę o błyszczyk. Wyglądała
przez to nawet ładnie, nie świeciła się cała.

W tle dotarł do nich tekst, z którego zrozumiały: „Rzygać dupami, / Co nie

potrafią składać origami, / Moja królowa mi się składa jak chce, / Na plecach
nosi tatuaże «G.RP», / Tatuaże «G.RP»”.

– Myślisz, że to jest serio?
– Na komórce sprawdzę tekst. Chwila.
Kamila wrzuciła w tym czasie kubek po piwie do kosza.
– „Rzygać dupami”, takie hasło.
– Powaga?
Zaraz po tym zrobiły sobie selfi na murku i dodały status „Nie ogarniamy

rzygania dupami” – w obliczu wyzwania. Zero lajków. Chyba wszystkim ten
tekst się podoba. Odświeżyły fejsa, każda z osobna kilka razy, ale dalej nic.
Piętnaście minut.

– Kasujemy?
– Tak. To byłoby lepsze na snapa bez napisu, ale już trudno.
Zaraz po tym pipnął mesendżerem Chomik: „Gdzie?”. Musiał wymięknąć,

nie nadawał się do obijania pod sceną ze spoconymi chłopakami. Mogliby
jego chomikowatość zgnieść. Dotarł do murku, przytulił Airmax i powiedział
do Julki:

– Słuchaj… Karolowi odpierdala. Nie idź do niego teraz. Wrzucił coś.
Wtedy Julka się wkurzyła. Jakiś Chomik jej mówi, czy ma iść albo nie iść

do swojego chłopaka (btw nawet nie odpowiedział na jej esemesa, ale oni nie
muszą tego wiedzieć). Próbowała więc zgrywać taką, co jej to nic nie robi.

– Nie pierwszy i nie ostatni raz. Co za różnica?
– No jest różnica. Ma pianę w kącikach ust, powaga.
Zaczął się śmiać, a Julka nie. Nie może ośmieszać jej chłopaka.
– Jak bokser – dorzuciła Kamila i złapała się zaraz po tym za usta, żeby

zatamować śmiech.

– Odwalcie się od Karola, niech sobie wrzuca, co chce. To jego sprawa.

A wyzywanie go od psa to przegięcie.

Obróciła się na pięcie.
– Julka… sorry, przecież nie o to mi chodziło, wiesz. Oliwka po prostu by

nie chciała. Ona mówiła, że Karolowi odpierdala, jak…

Przesadził.
– Nie chciałaby też, żebyś chodził z Kamilą! A to robisz! Nara!
Zostawiła ich na murku i poszła. Koniec. Znalazł się strażnik Teksasu

kolejny, Chomikman. Bez kitu. Chłopak pewnie na nią czeka, nawet jak
sobie coś wrzucił, to tym bardziej wolałaby przy nim być. Tak to zostanie ze
swoimi koleżkami, którzy zaraz narobią wokół niego hałasu i ich zgarną pały.
Boże, żeby tylko nie spotkała jakiejś ciotki, nauczycielki, mamy. „Cześć. To
mój chłopak. Karol. Ślini się, bo ma taką chorobę, która sprawia, że nie może
ruszać szczęką. To taki chwilowy paraliż. Zaraz przejdzie”.

Zanim zdążyła opracować jakikolwiek plan, wpadła na Karola. Nie

wyglądał jak bokser, był zwyczajny, tylko trochę bardziej czerwony na
twarzy i… nie miał koszulki. O nie. To chyba gorsze niż ślinotok, bo z daleka
widać. Trudno. Wielka miłość nie wybiera.

– Przejdziemy się?
Udawała, że nie wie o dragach, a on, że nie ma żadnej fazy. Chciała się

przejść, i to daleko, żeby nikt ich nie spotkał z tą jego gołą klatką w środku
miasta.

– Tak. Nie jest ci zimno?
– Spociłem się jak świnia. Ale koncert zajebisty.

– Mhm.
Poszli aż za „Zieloną”, gdzie ucichły dźwięki festynu, i gdzieś tak po pół

godziny marszu włożył tę cholerną koszulkę. Wtedy Julka uznała, że mogliby
właściwie zawrócić, bo już robi się 21.30. Nie dodała, że stary jej kazał być
o 22.00, olała to, wróci, jak chce. Ten jeden raz. Na spacerze najpierw był
miły, a później powiedział, że chciałby, żeby się kroili w tym lasku. Głupio
się jej zrobiło, bo przecież tak tutaj, teraz, bez przesady. Zaczęła się śmiać
i próbowała jakoś zmienić temat.

– Z czego się śmiejesz?
Nic nie odpowiedziała, bo dziwnie na nią spojrzał.
– No z czego? Się śmiejesz?
Dalej nic.
– Myślisz, że jesteś lepsza, co? Że takie jak ty nic nie muszą?
Złapała go za rękę.
– Karol, co ty mówisz. Przecież cię kocham.
Szli dalej w ciszy. Zobaczyła wtedy w kąciku jego ust trochę śliny, piany.
– Minął miesiąc, a ty jak księżniczka.
Nie wiedziała, co powiedzieć.
– Karol, słuchaj. Ja przecież za tobą cały czas, wiesz o tym…
– No to już.
Jak by się zachowała w takiej sytuacji Oliwka? Julka chciała uciekać, ale

nie mogła, bo wtedy Karol by z nią zerwał, albo jeszcze gorzej.

Zaczął ją całować, wsadził rękę w stanik. Dotykał tak, jak się maca jabłka,

żeby sprawdzić, czy są odpowiednio twarde.

Poczuła w ustach słodko-słono-kwaśny smak, tak jakby zapach spod sceny

zmienił stan skupienia i właśnie wszedł jej do ust razem z językiem Karola.
Spróbował włożyć drugą rękę w majtki, ale nie ogarniał nawet guzików w jej
spodniach. Szepnął wtedy: „Suczko, pomóż”.

Zaczęło jej się nucić „Moja suka mi się składa tak, jak chce”, powtarzało

się w kółko, tym sepleniącym głosem. Postanowiła.

Spierdala stąd. To jest obśliniony bokser, a ona znajduje się w pułapce,

trzydzieści minut od lądu.

Biegła ścieżką rowerową. Dzisiaj i tak wszyscy nastukani i nie jeżdżą –
nawet oni, zdrowi ludzie. Przypomniało jej się, jak w podstawówce chłopcy
czasem udają, że posuwają swoje koleżanki. Łapią je za biodra, przystawiają

do ich pośladków, kiedy tylko się nachylą albo odwrócą, żeby coś zebrać
z podłogi. Inni malują sobie dłonie kredą i odbijają na ich udach
i pośladkach, żeby zaznaczyć terytorium. Czuła się właśnie tak. Napisze do
Nowego na fejsie albo go wyrzuci ze znajomych, jeszcze nie wie. Póki co,
musi biec. Boże, jak dobrze, że włożyła adidasy na wzór Kamili. Napisze list
do producenta.

Słyszała za plecami, jakby krzaki się poruszały i zaraz miały z nich

wyskoczyć welocilaptory.

Tyranozaur pewnie jej nie dogoni, idzie powoli, obśliniony tym swoim

dziwnym środkiem na obleśność.

Spojrzała na smartfona, chciała zadzwonić do Kamili, żeby wyszli jej

z Chomikiem naprzeciw. Była 21.55. Wtedy wjechał w nią rowerzysta
z aplikacją Endomondo na ramieniu.

Nie załatwił jej chłopak, który zaraz ją porzuci, tylko Jurek, lat pięćdziesiąt

pięć. Tym samym może ją ratując, nie wiadomo.

M/M*

Lubimy wyliczanki. Ela kiedyś wysłała Maćkowi w trybie „nie mów
Magdzie” esemesa z pytaniem: „Julka pyta, czy kochasz ją najbardziej na
świecie. Ja jej mówię, że ja tak, ale nie wiem, jak Ty. Mam jej powiedzieć, że
jest pierwsza w Twoim życiu, czy ktoś inny jest ważniejszy?”.

Byli wtedy cztery lata po rozwodzie.
Odpisał od niechcenia: „Tak”. Zaraz po tym dostał kolejną wiadomość:

„Czyli Julkę bardziej niż kogoś innego?”. Odpowiedział: „Ela, to pytasz Ty
czy ona?”. Telefon milczał i zadzwonił dopiero dwa dni później. Trzeba było
ustalić godziny zabrania dziecka z… do…, a temat nigdy nie wrócił.

Tym razem była 23.01 i to Maciek postanowił wysłać esemesa do Eli.

Poleciał jej metodą, bo był już zrezygnowany.

Z Magdą nie ma nawet jak porozmawiać o strachu przed tym, że Julce coś

się stanie. Ona nie potrafi mówić, musi coś natychmiast zrobić. Z kolei
Maciek ciągle czuje ogromny niepokój i napięcie, kiedy patrzy w stronę
swojej córki. Nawet bieganie i sprawdzenie jej różnych kont w sieci mu nie
pomaga. Kiedy podchodzi do Julki, to cały drętwieje i denerwuje się, że nie
jest taka, jak sobie wyobrażał. Nie wie, od czego zacząć rozmowę. Odlicza
w myślach do dziesięciu, żeby nie wchodzić z córką w konflikt i przeczekać
jeszcze z dwa lata, aż hormony zrobią z niej człowieka. Tylko Ela może
zrozumieć taki niepokój o dziecko. „Nie ma jej w domu, a kazałem wrócić
o 22.00. Co Ty na to?”

Telefon zadzwonił natychmiast.
– Przyjedź do szpitala na Mydlicach. Ma wstrząśnienie mózgu.
Włożył spodnie, bluzę, powiedział do Magdy:
– Muszę jechać do szpitala.
– Twoja mama?! Co się stało? Te zawroty głowy, Boże.
– Julka.
Wstała z łóżka. Sięgnęła po cokolwiek do ubrania.
– Magda, ale…
– O Boże, myślisz, że ktoś ją pobił? Ona miały problemy w szkole

niedawno. Może przez to? Wiadomo, co się stało?

– Magda…
Maciek był roztrzęsiony, szukał kluczy do samochodu w sposób

galaretowaty, wycedził przez zęby:

– Wstrząśnienie mózgu. Zostanie na dzień, dwa i wyjdzie.
Ale nie wiedział nic więcej poza tym, że córka leżała, Exela czekała.
– Zaraz wrócę. Poczekaj. Zadzwonię, jak to coś poważnego.
– Muszę jechać z tobą.
– Proszę, poczekaj. Dam znać, jak tylko…
Sam nie wiedział, co miało kryć się pod „tylko”.

M*

Magda pokiwała głową. Może się domyśliła, a może nie.

Jezu, a jak stało się coś poważnego? Musi wytrzymać jeszcze dwadzieścia

minut, dziesięć minut, pięć minut. Telefon trzęsie się w jej dłoni jakby ktoś
bez przerwy dzwonił na wibracji. A może jest gorzej niż myślała? Młoda ma
nie tylko wstrząśnienie mózgu, ale i złamany kręgosłup?

Tak. W najgorszych sytuacjach nie kontaktuje się od razu.
Nie. To niemożliwe, Maciek od razu by zadzwonił.
Robienie cyrku nad wstrząsem mózgu to już nie jest jej działka. Może

kilka lat temu, ale teraz wie, że jest dziurą w prawie i głowie Maćka. Nic nie
może. Było, minęło.

Została w domu i czekała.
Nie wie, ile w Polsce jest macoch i ojczymów. Na forach internetowych

dominują tematy: „Co zrobić, żeby: a) pasierb/pasierbica kochali mnie; b)
pb/pbc nie porównywali mnie z mamą/ojcem; c) dostać uprawnienia, żeby
móc spotkać się dzieckiem, kiedy biologiczni matka/ojciec zabronią”. Nie
wiadomo, co w sytuacjach, kiedy jesteś przerażona, że coś się stało. O tym
nie piszą, bo pewnie po takich akcjach ludzie od siebie odchodzą.

J/O

Po otwarciu oczu nie wiedziała, gdzie jest Karol. Aha. Ale on jest chujem,
jego już nie ma, nie trzeba go szukać. Zachciało jej się płakać. To kto teraz
zostanie? Kamila i Chomik?

Gdyby nie to, że nie miała siły wstać, to by sięgnęła po smartfona.

Moment. Nie jest już w lasku miejskim?

Oko mamy, oko taty. Oho. Zaraz dostanie opierdol, że się spóźniła.

J/O

Jeszcze siedemnaście dni i Oliwka wyjdzie.

Nowe profilowe Karola polubiło sto dwadzieścia jeden osób, w tym

osiemdziesiąt trzy dziewczyny. Do tego komentarze, których nawet nie może
czytać, bo nie ma tekstu, tylko naklejki albo gify.

Ale nieważne. Ona ma złamaną rękę za tę ich miłość i dalej pozostaje na

etapie drugiej bazy.

Oliwka wyjdzie i za dwa miesiące wszystko będzie lepsze. Wie, co chce

zrobić, i potrzebuje do tego zaufanej koleżanki.

Chomik i Airmax dalej całują się na przerwach, chociaż Dawid znowu

przepadł. Jeszcze na świadectwie tego nie ma, ale nawet na komisy się nie
załapie. Cztery przedmioty: mata, chemia, angielski i… WF. Ale on nie trafi
do ośrodka, bo ma na koncie tylko tyle, co Oliwka. Poza tym
spadochroniarstwem.

Drobne

występki

przeciwko

prawu

zostały

rozgrzeszone. Jego mama się zresztą sprawozdaje w terminach przed
kuratorem i jest w stanie iść za nim wszędzie. To ten sam co rodzinny
Oliwki, a jak wiadomo, „Juroszek spoko jest”.

Airmax próbowała dopytać na czacie, co się stało, że Julka rozstała się

z Nowym. Dostała tylko: „Zerwaliśmy i nic nie jest takie jak było:(”.
W odpowiedzi otrzymała kilka memów, które Paulo Coelho napisał dla
nastolatek z Dąbrowy Górniczej po uciekaniu przed pierwszym w życiu
stosunkiem przez las.

Później Julka trzy dni pod rząd lajkowała strony o cięciu się,

samobójstwach, ale jej udziału w wydarzeniu „Zabiję się siódmego lipca”
nikt nie polubił. Magda napisała na czacie: „Ej Młoda, co Ty lubisz? Kiedy
u nas jesteś?”. Nie odpowiedziała.

Kiedy mama zapytała, czy chce jechać na obóz językowy, tylko wzruszyła

ramionami.

– To czego ty chcesz? Nie mam siły!
Ciało wzięło górę, zamknęła oczy, udając, że śpi.
– Patrz, tu są oferty. Możesz pojechać do Anglii na dwa tygodnie albo do

Włoch na bardziej intensywny kurs z native speakerami. Wycieczek dużo,

w liceum masz mieć klasę z włoskim i angielskim, to już za rok!

Julka z zamkniętymi oczami wycelowała w wyjazd najbardziej po lewej.
Ale za to wreszcie udało jej się odpowiedzieć na list od Oliwki. Po trzech

miesiącach.

Okazało się, że tylko z nią może teraz porozmawiać i napisać jej wszystko.

J/O

Śnił jej się codziennie łysy, garbaty, uszaty Karol. Miłość ząbkowicka
i nieskonsumowana. Taka kara za ucieczkę bez słowa, tęskni na własne
życzenie. Usprawiedliwia wszystko. I to nieważne, gdzie spała, u Magdo-
Taty czy Mamy, był codziennie w jej snach. Budziła się, piła kubek mleka,
a Karol nie mijał.

Trzy dni przed przyjazdem Oliwki dowiedziała się od Kamili, że Chomik

trochę dyga na jej powrót. Miały się spotkać w „Pogorii” i o tym pogadać,
zanim Oliwka wróci, ale Mama stwierdziła, że po tej całej akcji z dni miasta
nie może wychodzić, aż do końca wakacji.

Właściwie to i tak nie miała pomysłu i chciała jej tylko opowiedzieć

o dwóch przyrządach, które kojarzyły jej się z Karolem.

Ojciec zabrał ją kiedyś do muzeum tortur, chociaż był do niego wstęp od

trzynastego roku życia. Machnął ręką, weszli.

Pierwszy przyrząd to była taka korona ze śrubką, do zakładania na głowę

i wwiercania powoli – dosłownie co kilka milimetrów – w czaszkę. Głowa
wstawiona w takie imadło nie miała żadnych szans i powoli była
„kompresowana” do swojej płaskiej wersji. Zęby implodowały w dziąsła
i roztrzaskiwały szczęki. Oczy wypadały, mózg wypływał uszami.

Drugi, równie pamiętny, był już ewidentnie związany z Karolem.

Specjalny hełm do odcinania uszu. Nakładano go na głowę tak, że uszy
wystawały tuż pod ostrzami. W ostatecznej chwili robili po prostu „ciach”.

Ale teraz takich narzędzi nie ma, są tylko ręce, nogi i internet.

M*

Naprawdę, wzorem Oliwki i Julki, oglądała tutorial, jak spakować się na
wakacje. Nie była na nich cztery lata, a sama z Maćkiem to może trzy razy od
zawsze, w tym więcej na początku.

Zajmowali się na nich głównie obserwowaniem ludzi i snuciem

bezsensownych teorii.

To było ich hobby wyjazdowe.

J/O

Pierwszy czat był na dzikusa. Odbył się szóstego lipca, a siódmego Julka
miała wyjechać na obóz.

– Jesteś! Jesteś!
– [naklejka tańczącego psa]
– Hurra, mooooja!
– Moja kochana [serce z ninja]… sa nowe naklejki. Zajebiste! Cały fejs

jest jakiś inny!

Dodały sobie wspólne zdjęcie z kamerki, status Double trouble. Jeszcze

nie wynaleźli aplikacji do odchudzania na zdjęciach, ale do rozświetlania
twarzy i dodawania lat owszem. I one na nim były. Piękne, uśmiechały się do
świata, chociaż zostały zaszczute.

– Mamo, mogę iść do Oliwki na noc, błagam! Dzisiaj przyjechała. Proszę,

proszę.

Podbiła stawkę.
Mama pokręciła głową i ostatecznie ustaliła to, co Julka chciała na niej

wymusić.

– Jesteś o 22.00 i ani minuty dłużej.
Nawet nie zaprotestowała. Jak trzeba będzie, to wróci jutro, a matka przed

wyjazdem co jej może zrobić? Obóz językowy to kara sama w sobie.
Najnudniejsi i najbrzydsi goście, najbardziej przewrażliwione dziewczyny
z bulimią albo depresją.

– I najważniejsze. Nie chcę widzieć cię w Ząbkowicach. Umówcie się

w centrum albo niech ona przyjedzie tutaj.

– Wiadomo!
Po czym wybiegła z domu prosto na 635, autobus nazywany „wiejską

strzałą”, i po czterdziestu minutach była w Ząbkowicach. Nawet nie zwróciła
uwagi na to, co ma na sobie. Od urodzin Karola jej tutaj nie było.

J/O

Ściskały się, całowały, trzymały za ręce, obłapiały. Były jedną wielką
reklamą coca-coli albo teledyskiem SoKo

16

.

W pierwszej kolejności poszły do sklepu, w którym sprzedają alkohol

każdemu i zawsze, po sześć piw jabłkowych. Miały je spożyć na górce za
kościołem. Nawet Chomik nie wiedział, że już przyjechała. Wielka
tajemnica!

Znajomi mijani po drodze witali Oliwkę jak po powrocie z emigracji.

Przybijała im piątki, przytulała się, była może trochę głośniejsza niż zwykle.

Miała teraz tlenione blond włosy, wyglądała przez to trochę jak stażystka

w sklepie osiedlowym. Białe włosy z żółtym, jajecznicowym połyskiem –
takie, które sprawiają, że bardziej widać pryszcze, ale Oliwce było to
obojętne. Zawsze marzyła o blondzie, to teraz ma.

Julka co chwilę rozglądała się za Karolem i serce jej biło na widok każdej

łysej głowy. Tym bardziej że zapomniała się pomalować i wyjdzie, że
zbrzydła. Trudno. Wypije dwa piwa i zapomni o tym, a jak spotka Nowego
po 21.00, gdzieś na osiedlu, to pewnie sam nie będzie w lepszym stanie.

Siadają na górce i najpierw duszkiem wypijają po browcu.
– Słuchaj, miałam taki plan: sanval, zolpic, ketonal i zapić to alkiem.
– Leki… daj spokój. Można prościej. Ty masz zresztą za dużo do

stracenia.

Wychodzi na to, że myśli Julki o samobójstwie są śmieszne i powtarzalne.

Pewnie Oliwka ma ją teraz za panikarę, co zgapiła złoty strzał z serialu dla
podstawówki. Ale to nieprawda, szukała tego w sieci, jak nie miała z kim
gadać.

– Wiesz, dużo się tutaj zmieniło. Byłam z Karolem… pisałam ci.
– Tak. Dobrze, że nie jesteście razem – otworzyła drugie piwo – i powiem

ci coś, ale nie mów nikomu. Myślałam, że z nim jestem w ciąży.

Julka pobladła.
– Jak… z Karolem… ale…
– …ale nie denerwuj się, że ci wcześniej nie powiedziałam, bo z tym łączy

się coś jeszcze.

– Jak mogłaś?
– O takich rzeczach się nie mówi. On wrzucił jakieś dopalacze i sobie

nawymyślał, że mam robić to, to i tamto. To było zaraz po tej imprezie
z batonami i kradzieżą. Właściwie to chyba mnie zmusił, nie wiem. Byłam
megawkurzona, że nikt po mnie nawet nie przyszedł na komisariat, mieli
mnie w dupie. Zostałam tylko ja i on. Dzień później się spotkaliśmy. Mieli
taką piwnicę jeszcze wtedy, nie wiem, czy teraz tam się dalej schodzą.
Pewnie tak.

– Jak mogłaś…
– Julka, mogłam. Ale co z tego, wcale nie było miło. Wiesz co on zrobił?
– …
– Instrukcję sobie, kurwa, ze mnie zrobił. Dotykał mnie jakbym była

hologramem. Nawet nie pocałował, jak pornos. I wiesz, co jeszcze?

– Co?
– Wydaje mi się, że przez niego jestem w MOW-ie. Rozpowiadał po

osiedlu na mój temat, jak nie chciałam tego z piwnicy powtórzyć, zaraz
dotarło do kuratora. Chodziłam ciągle wkurzona. Żółty to nic. Jeszcze
przyjdzie taki dzień, że zobaczy.

Niemożliwe, Karol Julki.
Kochany Karol, przecież wtedy już na nią patrzył maślanymi oczami.
Przytulały się dalej, wypiły piwo do końca i zaczęły wymyślać, co by

zrobiły, gdyby spotkały w drodze z górki Karola.

Było około dwudziestu propozycji od przywiązania go gołego do drzewa

i zawołania reszty osiedla, przez zabranie komórki i serię karniaków z jego
penisem na zdjęciu, aż po donos na policję, że ukradł auto. Tak kiedyś zrobił
młodszy brat od Kowali, doniósł na jednego z nich, że robi burdy w domu,
i wezwali matkę do MOPS-u.

Ostatecznie Julka wróciła do Łęknic dzień później i nie zrobiły niczego.

Pierwszy raz usnęła spokojna w domu Ryśka.

Jeszcze po pijaku Oli poprosiła Julkę, żeby pomogła jej wyczesywać Soni

wszy.

– Nie było mnie kilka miesięcy, a Rychu to jest zawsze ostatni do

zaglądania w głowy. On chyba, kurwa, niedowidzi i dopiero reaguje, jak
wszy schodzą Młodej z głowy. A wystarczy sczesać te kulki. Widzisz – takie
małe jajka, też ma tutaj kilka. Za uszami jest najwięcej.

Julka była szczęśliwa, że Karol skrzywdził kogoś innego, nie tylko ją.

Teraz mogła być pewna, że wina była jego.

O/J

Rysiek ogłosił remont. W Zakładzie Budynków Miejskich powiedzieli, że
musi odrobić zaległe opłaty za mieszkanie robocizną, więc podszedł do
tematu poważnie. Farbę i grunt wyniósł z pracy – i tak długo leżały i były na
granicy przeterminowania. Faktury załatwił u kolegi. Wziął wolne na trzy dni
i rzucał kurwami niemal całe trzy remontowe doby.

Matka ratowała sytuacje, w których miał zrezygnować i pierdolnąć tymi

ścianami – wiedziała, co robi, bo raz Niemcom sama jedna odmalowała cały
dom. Kto wie, co jeszcze tam robiła.

Właśnie, matka wróciła jakby na stałe. Tak przynajmniej twierdziła, ale

nikt jej do końca nie wierzył, bo tutaj nie znajdzie pracy i wróci obrażona po
trzech miesiącach do swoich dziadziów i babć. Była jednak nienaturalnie
miła i błyszczały jej oczy. Całkiem możliwe, że zaszła w ciążę, ale jeszcze
nie ogłosiła tego wszem wobec.

Oliwka mogła przez kilka dni zamieszkać w domu Babci, która została za

granicą, i wracać, kiedy chce. Taka nagroda za to, że w domu panował syf.
Był z tym jednak pewien problem. Po pierwszym przebłysku radości,
spotkaniu z Julką, nagle się zatrzymała i wszystkie nadzieje związane
z wolnością prysły. Co prawda bujała się trochę po podwórku, ale nie chciało
się jej za bardzo wychodzić z domu.

Coś pękło, ale nie wiedziała jeszcze co. Kiedy zostawała sama, chodziła

tam i z powrotem, nawet papierosa nie zapaliła.

Tęskniła za dziewczynami z ośrodka. One wszystkie miały podobne

historie. Czuła się przy nich jak w lustrzanym odbiciu, chociaż każda
wyglądała zupełnie inaczej. Całe dnie w ośrodku przebiegały na przeglądaniu
się w sobie. Klasyfikowaniu, która ma bardziej, a która mniej przejebane.
Która ma ładniejszą cerę, uda, uszy, albo więcej lub mniej waży.

Nagle zwierciadło zniknęło i została sama.
Słyszała, że podobno po dwóch tygodniach wolnego mija i robi się to, co

wcześniej. Ale trzeba odczekać i się nie zrażać tym, że cały świat wydaje się
chaotyczny i zróżnicowany. Posiłki są o nieprzewidywalnych porach,
sprzątanie jest rzadsze i nie stykasz się rano kolanami z koleżanką z pokoju

w MOW-ie.

Założyły się z dziewczynami, która po wakacjach wróci bardziej poryta.
Wiedziała od starszych, że trzeba uciec dzień przed powrotem i wtedy, jak

policja cię przywiezie, to masz darmową podwózkę i trochę więcej
adrenaliny.

Słyszała też o opcji „na samobójcę”. Tniesz się dzień, dwa przed

powrotem i masz tydzień na wolności do przodu. Wtedy dodajesz zdjęcie
z wenflonem i zbierasz lajki.

Możesz też się przygłodzić, co często jest nawet przydatne, bo w MOW-ie

tyje się 5–10 kilogramów w rok.

Siłka tutaj nie pomoże, a porządny detoks w wakacje owszem. Kończysz

jak w punkcie powyżej, ale tracisz więcej czasu na doprowadzenie się do
takiego stanu.

Była też trzecia opcja, ale dostępna dla tych bardziej kumatych, starszych

i przy współpracy z rodziną. Można wtedy nawet o miesiąc przedłużyć pobyt
poza ośrodkiem.

Ogólnie się opłaca, bo kiedy masz siedemnaście lat, każdy dzień się liczy,

więc taki miesiąc na wolności to jak odzyskanie 1/12 roku, czyli 1/1200 życia
(w przeliczeniu na sto lat, a jak umrzesz wcześniej, to już w ogóle żal liczyć).
W każdym razie ta opcja polega na tym, że zbijasz za granicę (wystarczy do
Czech) albo kitrasz się u jakichś kolegów / chłopaka w innym mieście, a cała
reszta cię kryje.

Puka policjant do drzwi rodziców, a oni ze zdziwieniem wykrzykują: „Nie

dotarła? Chyba jej nogi z dupy powyrywam” i wysyłają ci równocześnie
esemesa: „Byli już, uważaj”. Pytają koleżanek, czy cię widziały, a one nawet
pary nie puszczą, chociaż wiedzą, że jesteś na osiedlu obok albo dodałaś
właśnie na insta zdjęcie znad rzeki.

Wszystko to rzecz jasna ostatecznie prowadzi do powrotu, ale warto

zahaczyć o takie warianty, bo później można o nich gadać przez najbliższe
pół roku, albo i nawet rok.

Co innego można robić w zamknięciu poza gadaniem o minionym świecie

zewnętrznym?

To, że przyjedzie ci zrobić zajęcia znana aktorka, której Minister Kultury

dał hajs na pracę z „patologią”, nie oznacza, że w twoim życiu dzieje się coś
ekscytującego. Nawet fajni wychowawcy i ich piosenki hip-hopowe o tym,
że „damy radę”, nie zmieniają tego, że marzysz, aby urwać na imprezę

i o nich wszystkich zapomnieć, samej dać sobie radę. Tymczasem chodzisz
do zjebanego aquaparku, tańczysz na sylwestrze z pięcioma dziewczynami,
których razem z tobą nie wypuścili na przepustkę, bo macie karę. Malujecie
się po to, żeby zrobić sobie zdjęcie i dodać, jak ci pozwolą wejść na neta.

Regularne odwiedziny rodziny ustają mniej więcej po pół roku, w listach

można co najwyżej jadłospis przepisać, więc korespondencja utrzymuje się
do ostatniego braku odpowiedzi.

Ale tyle o ośrodku – powinna korzystać z tego, co jest teraz. Przecież

musi, prawda?

Po trzech dniach samotności „na miejscu” Oliwia otrzymała swój pokój

w wersji przemalowanej i bez kilku maskotek z dzieciństwa. Zostało tam też
dostawione łóżko Sońki. Widocznie pod jej nieobecność dom się skurczył,
a wszyscy uznali, że szybko nie wróci, więc oddali młodszej siostrze połowę
jej terytorium.

Jak to zobaczyła, to zamknęła się w łazience i próbowała nie płakać. Wróci

do dziewczyn, tam też przecież nie jest w pokoju sama. To normalne, nie
chodzi o to, że nikt nie wierzy w jej powrót. Matka chyba to wyczuła i niemal
wykrzyczała koło drzwi do kibla: „Ojej, Rysiek, ta nasza Sonia już taka duża,
że nie może mieszkać z bratem. Dobrze, że już teraz, a nie we wrześniu ją
przenieśliśmy, żeby spała z Oliwią”.

Właśnie.
À propos poczucia winy. Ma je również Chomik, który wpadł do nich po

remoncie, a matka przywitała go tak, jakby był jej zaginionym dzieckiem
odnalezionym po latach.

Poszli za kościół. Przyznał się, że chodzi z Kamilą, a Oliwka już prawie

zapomniała, że jakaś Kamila istnieje.

– Przepraszam, że ci nie powiedziałem.
– A będziesz z nią?
– Jak powiesz, że nie mam być, to ją zostawię.
– To zostaw.
Pogłaskała Chomika po głowie. Dobry chłopak był.
– Wiesz, że zamknęli piwnicę Nowego?
– Jak to?
– Normalnie nawet w gazecie o tym pisali! Wbiły im tam pały.
– I co?
– Nic nie znaleźli na miejscu, ale okazało się, że tam przychodziły

trzynastki na piwo, a później, wiesz… jedna z nich powiedziała, że ją
obmacywali, czy coś tam.

– Serio? Nowy?
Chwilę po tym napisała do Julki. „Wkopałaś go?”

J/O

W autobusie było zimno. Klimatyzacja, a ona jak ta kretynka włożyła
koszulkę na ramiączkach i wrzuciła bluzę do bagażnika. Matce na złość, bo
mówiła, żeby sobie ją zostawiła na wierzchu. Jednak była tak wkurzona, że
znowu czegoś od niej chce, i do tego stoi jak ta lama na przystanku, że nawet
nie chciało się jej odpyskować. Na koniec, na dobitkę matka machała do niej
aż do momentu, kiedy autobus opuścił dworzec.

Brakowało, żeby się tam jeszcze rozpłakała albo narysowała serce na

parze, którą wychuchałaby na szybie. Na szczęście był upał.

W związku z tym czuła, że wszyscy widzą – poza tym, że ma dziwną

matkę – jej sterczące sutki. Na szczęście to nie miało znaczenia, bo piersi jej
się w tym busie do niczego nie przydadzą. Skład był taki: trzy czwarte
dziewczyn tak samo nudnych jak ona oraz jedna trzecia nerdowych gości
w koszulkach z zespołami metalowymi i kucami, może z dwóch by się łapało
na księcioseksualnych (ale to naprawdę porządnie naciągając rzeczywistość),
i zwycięzców konkursów fizycznych lub matematycznych. Fantastycznie!

Ostatnią nadzieją było wi-fi. Zalogowała się natychmiast. Wtedy dostała

wiadomość o Nowym. Czy wkopała Karola? Chyba nie. Odpisze, że nie. Co
prawda powiedziała Magdzie mimochodem, że dowalał się do Oliwki
w jakiejś piwnicy i nie skończyło się to dobrze. Jednak co Magda z tą
informacją zrobiła – nigdy nie wiadomo. Kilka lat temu na Łącznej była
podobna akcja, więc pewnie nikogo nie zdziwiło, że ktoś dzwoni w sprawie
piwnicy na policję. Napisali wtedy w gazecie tak: „Policjanci odbierali
wcześniej sygnały, że w bloku przy ul. Łącznej dzieje się coś złego, ale jak
twierdzą, nikt nie powiadomił ich o przemocy seksualnej i wykorzystywaniu
dziewczynek. – Mieliśmy zgłoszenia o nadużywaniu alkoholu, o aktach
wandalizmu i dewastacjach. To właśnie po naszej interwencji w tych
przypadkach trójka nastolatków została objęta nadzorem kuratora sądowego.
Nikt nie poinformował nas natomiast o gwałtach i wykorzystywaniu
seksualnym dziewczynek”.

Na komisariacie odhaczone kolejne podziemne podwórko albo strych.

Wyświetliło jej się też, że siódmy lipca minął. Nie zabiła się zgodnie

z zadeklarowanym udziałem w wydarzeniu na fb.

M*

– Ty, patrz, znowu woda na „m” z Polski leży koło jakiegoś legowiska.

– He, he. Obstawiamy! Możemy położyć się kilka metrów dalej, żeby

sprawdzić, czy działa, dobra?

Od kilku dni leżeli w raju. Julka pojechała na obóz, Maciek nie miał

dyżurów. Dotarli do miejsca, gdzie panował taki upał, że nie mogli się nawet
schować za pracą. Obserwowali ludzi i ciągle się o coś zakładali. Teraz na
przykład o to, kto wróci do miejsca z polską wodą na „m”.

– Nie ma książek, nie ma krzyżówek, nie ma zabawek. Ręcznik

łazienkowy, a nie plażowy. Jest też karimata, czyli byli tu wcześniej…
chłopak i dziewczyna, wyjazd zaręczynowy albo sentymentalny powrót,
dzieci już dorosłe.

– Ale! Nie mają parasola. Pierwszy raz, mówię ci. I to uderzałabym

w jakichś takich last minute. Patrz, jaką mają torbę plażową, z paciorkami
doszytymi na brzegach.

– I targaliby tę wodę busem albo samolotem?
– No dobra, odpada. Są tutaj autem. Wypad na tydzień.
– To jak ostatecznie obstawiasz?
– 35–45, kobieta i mężczyzna, dzieci same na wakacjach albo nie mają.
– Wyjazd małżeński?
– Raczej zdrada albo para bez zobowiązań. Małżeństwa więcej noszą, mają

te torby-lodówki i w nich trzymają żarcie na cały dzień, żeby nie wydawać
w restauracji.

Czekali. Leżeli w cieniu, schowani za książkami.
Na kamienistej plaży, gdzie mogło zmieścić się najwyżej pięćdziesiąt osób

z różnych krajów, znalazła sobie miejsce Exela ze swoim nowym
chłopakiem.

Przejechali osiemset kilometrów, żeby uciec od siebie, a teraz muszą mijać

się na neutralnym gruncie i udawać, że nie mają ze sobą nic wspólnego.

Pech albo klasowość.
Całkiem możliwe też, że wyślą do Julki pocztówki z podobnym

nadrukiem. W tej miejscowości pewnie jest maksymalnie pięć wzorów do

wyboru.

O/J

Oliwia siedziała z Chomikiem na basenie miejskim. Wstęp: dwa złote po
piętnastej, cztery złote przed.

Trochę już się przyzwyczaiła do lata i domu.
On zasłaniał się ręcznikiem, bo czuł się chudy i blady. Ona jak królowa –

strój od matki z Niemiec. Mogłoby jej wyciekać bokiem i trzynaście kilo, ale
nie zasłoni się – ma nowy kostium kąpielowy z palmami i napisem Hawaii.
Do tego ogolone nogi, a w ośrodku czasem nie wolno nawet ich tknąć
maszynką, bo wszystkim zabierają. Jedna laska się potnie i za karę wszystkie
mają zakaz używania golarek, i czują się jak jedno wielkie, zbiorowe,
zarośnięte mutombo.

– Idziesz skakać? – zapytał Dawid.
– Nie umiem pływać.
– Co ty gadasz? Przecież cię wrzucaliśmy z chłopakami do wody zeszłego

lata i dwa lata wcześniej.

– Wrzucaliście. I co z tego?
– To jak ty dopływałaś?
– Zwyczajnie. Machałam rękami i jakoś się udawało.
U Oliwki mieszkała od kilku dni kumpela z ośrodka. Dziś wieczorem

miały iść na dyskotekę i matka nie miała nic przeciwko. Było już wiadomo,
że jest w ciąży. Zostanie w Polsce co najmniej dwa lata.

Żółty zdjął łyżwy i zaczął skakać na główkę z najwyższej wieży. Tym

razem grono jego fanów wzrastało o co najmniej sześćdziesiąt dziewczyn
i piętnastu chłopaków na dzień. Z każdym wejściem na trampolinę Oliwka
przypominała sobie, co w nim lubi najbardziej – jest wymyślony, więc
bezpieczny. Szkoda, że cała reszta jest na serio.

1

Trend „Dotknij pępka” pojawił się w Chinach w 2015 roku. Do Polski dotarł jako „ciekawostka”

wśród innych, bardziej popularnych wyzwań.

2

Sia, Chandelier (1000 Forms of Fear).

3

Taco Hemingway, Białkoholicy (Umowa o dzieło).

4

Czadoman, Ruda tańczy jak szalona (Czadomania)

5

Taco Hemingway, Białkoholicy (Umowa o dzieło).

6

John Lake, Damballah the Sky Father (Strange Gods).

7

Sokół/Hades/Sampler Orchestra, Nie śmiem / Wicher dobijał się do okien (Różewicz – Interpretacje).

8

Syny, Wkurw (Orient).

9

Jamal, Defto (Miłość).

10

„Mini playback show” to program rozrywkowy, który w latach 1997-1999 podbijał serca widzów

TVN-u. Dzieci przebierały się za ulubionych artystów (swoich, tudzież rodziców) i udawały, że
śpiewają piosenki, w tle leciał playback. Następnie jury w entuzjastyczny sposób oceniało występ.

11

Kaenżet, Jestem odpadem atomowym (Występ).

12

Kiedy następuje moment, od którego mężowie mówią o swoich żonach „mama” na stałe?

13

Wściekłe pięści węża, reż. Bartosz Walaszek (2006).

14

Stary… gdybym tylko umiał śpiewać, śpiewałbym tę piosenkę mojej córce. / Gdybym tylko potrafił

wyrazić to, co do niej czuję… / Jak bardzo jestem dumny z tego, że ją mam. / Boże, jestem ojcem,
jak to dobrze, że jej matka nie…

15

Słuchaj, kocham swoją córkę bardziej niż życie, / ale mam żonę, która za wszelką cenę stara się to

życie zamienić w piekło. / Ale radzę sobie dobrze, biorąc pod uwagę okoliczności. / Zbyt wiele
szans, stary, to źle – mogłem wybrać kogoś innego… / Ale lata, które straciłem, są niczym
w porównaniu ze łzami, które wylałem… / oto przede mną / trzy przestępstwa, sześć lat na
warunkowym… / Byłem w więzieniu przez tę kobietę… Robiłem dla niej wszystko… / Dawałem
baty innym, kłaniałem się przed tą kobietą… / Stary, powinienem był to przewidzieć. Po co
wciskałem tam swojego fiuta? / Nie zaręczałbym się z nią, gdybym wiedział, że leci se w chuja. / Ale
jebię to, wszystko skończone. Nie ma już powodu do płaczu. / Mam swoje dziecko, jedyną damę,
którą ubóstwiam.

16

SoKo, We Might Be Dead By Tomorrow (I Thought I Was an Alien).

Anna Cieplak, Ma być czysto
Warszawa 2016

© Copyright by Anna Cieplak, 2016
© Copyright for this edition by Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2016

Wydanie I

ISBN 978-83-65369-53-6

Redakcja: Marta Konarzewska
Korekta: Aleksandra Smoleń
Redaktor prowadzący: Jaś Kapela
Projekt okładki: Anna Pluta
Układ typograficzny i łamanie: Katarzyna Błahuta

Wydawnictwo Krytyki Politycznej
ul. Foksal 16, p. II
00-372 Warszawa

www.krytykapolityczna.pl
[e-mail]

Książki Wydawnictwa Krytyki Politycznej dostępne są w siedzibie Krytyki Politycznej (ul. Foksal 16,
II P., 00-372 Warszawa), w Świetlicach KP w Cieszynie (ul. Zamkowa 1) i Gdańsku (ul. Nowe Ogrody
35) oraz sklepie internetowym KP (

wydawnictwo.krytykapolityczna.pl

), a także w dobrych

księgarniach na terenie całej Polski.

Skład wersji elektronicznej: Marcin Kapusta

konwersja.virtualo.pl