02/02/2010

Ś

Ś

Ś

Ś

wiatowy

wiatowy

wiatowy

wiatowy

D

D

D

D

zień

zień

zień

zień

Ż

Ż

Ż

Ż

ycia

ycia

ycia

ycia

K

K

K

K

onsekrowanego

onsekrowanego

onsekrowanego

onsekrowanego

Drogi Przyjacielu!!!

W Uroczystość

Ofiarowania Pańskiego 2 lutego – zwaną tradycyjnie świętem Matki Bożej

Gromnicznej – w Kościele Powszechnym obchodzimy Światowy Dzień

Życia

Konsekrowanego. Z woli Ojca Świętego Jana Pawła II to już

dziewięć lat od chwili jego

ustanowienia.

Czy życie zakonne jest aż tak ważne, by zwracać na nie szczególną uwagę i ogłaszać specjalny
dzień poświęcony osobom żyjącym w stanie zakonnym? Na to pytanie znajdziemy odpowiedź
czytając Konstytucję

dogmatyczną

o Kościele Soboru Watykańskiego II, dokumentu, który

stanowił główne i centralne zadanie Soboru. W numerze 42 czytamy: Świętość

Kościoła wspierają

też

w szczególny sposób różne rady, jakie Pan w Ewangelii zalecił wypełniać

uczniom swoim.

Wśród nich wyróżnia się

osobliwie cenny dar łaski Bożej, udzielany przez Ojca niektórym ludziom

(por. Mt 19,1; 1Kor 7,7), aby mianowicie w dziewictwie czy w celibacie łatwiej niepodzielnym
sercem (por.1Kor 7, 32-34) poświęcali się

samemu tylko Bogu. Ta doskonała powściągliwość,

zachowana ze względu na Królestwo Boże, zawsze cieszyła się

szczególnym szacunkiem Kościoła

jako znak i bodziec miłości i jako szczególne źródło duchowej płodności w świecie. Słowa te
obejmują wielowiekową tradycję Kościoła, który postrzegał życie zakonne jako doskonalszą
formę wypełniania Chrystusowych rad: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. śycie zakonne
ustanowił zatem i przekazał Kościołowi sam Pan nasz Jezus Chrystus, a jego formy określał przez
wieki i nadal oficjalnie określa Kościół. Ukazuje on, że zakonnicy są skutecznym znakiem w
Kościele i w świecie. Na ten znak wielokrotnie wskazuje obecny Ojciec Święty Jan Paweł II, który
wiele uwagi poświęca osobom konsekrowanym. Przy różnych okazjach, z ojcowską miłością,
pragnie skierować wzrok wybranych do tego stanu na najdoskonalszy przykład wypełnienia
ewangelicznych rad. Takim wzorem jest Jezus – Syn Boży, ofiarowany Ojcu w świątyni, którego
ż

ycie ziemskie upłynęło w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie. Droga życia zakonnego nie jest

łatwa, jak może czasami myślą współcześni nie znający tego wyjątkowego powołania. Stan
zakonny jest doskonałym sposobem życia – według przykładu i nauki Jezusa Chrystusa – który
przede wszystkim zmierza do wzrostu miłości i doprowadzenia jej do stopnia doskonałego.
Powołanie zakonne ma swe źródło w miłości Bożej, dlatego jest doskonalszym oddaniem się Bogu
przez miłość. Jest to szczególna konsekracja, ofiarowanie, poświęcenie się miłości Boga, Chrystusa
i Jego Kościoła. Celem życia zakonnego jest nie tylko uświęcenie własne, ale przyczynianie się do
szerzenia świętości w świecie. Sam konsekrowany tego nie dokona, dlatego codziennie ofiarowuje
siebie i sprawy Kościoła na patenie Eucharystii. Po uświadomieniu sobie, jakim bogactwem jest dla
wspólnoty kościelnej dar życia konsekrowanego. Niech Maryja swoją mocną ręką udziela łask i
bądźcie głosicielami wielkich dzieł Boga, aby wszystkie ludy wielbiły Jego Imię. Niech Ci, którzy
otrzymali dar naśladowania Boskiego Syna przez swą konsekrację, świadczą o Nim swoim
przemienionym życiem, podążając radośnie, wraz z wszystkimi innymi braćmi i siostrami, ku
niebieskiej ojczyźnie i ku światłu, które nie zna zmierzchu (por. VC 112).

- z pamięcią modlitewną i serdecznymi życzeniami

Fr. Liberiusz