Wilder Jasinda
Tylko ty
Nie zawsze byłam zakochana w Coltonie Callowayu. Najpierw

kochałam jego młodszego

brata, Kyle’a. Kyle był moją pierwszą prawdziwą miłością. Był

pierwszy pod każdym

względem.
A później, pewnego burzowego sierpniowego wieczoru umarł, a

dziewczyna, którą byłam,

umarła razem z nim.

Colton nie nauczył mnie, jak żyć. Nie uleczył bólu. Nie sprawił,

że wszystko było w porządku.

Nauczył mnie za to, jak cierpieć, jak znieść to, że nie jest w

porządku, a w końcu, jak się z tym pogodzić…

Nell Hawthorne kocha Kyle’a, swojego najlepszego przyjaciela z

dzieciństwa. Ich

młodzieńcza miłość jest niezachwiana, a życie pełne obietnic.

Do dnia, gdy Kyle ginie w

tragicznym wypadku i Nell zmienia się na zawsze.
Coltona poznaje na pogrzebie. Oboje robią co w ich mocy, żeby

jakoś poradzić sobie z życiem.

Kilka lat później spotykają się znowu, w Nowym Jorku, a Colton

odkrywa, że Nell nigdy nie

doszła do siebie po śmierci Kyle’a. Wciąż zmaga się z głęboko

skrywanym bólem i ugina pod

nieznośnym ciężarem poczucia winy i żalu.
Oboje mają niezagojone rany. Ale wspólnie uczą się, jak z tym

żyć. Nie jak zapomnieć, lecz

jak iść dalej – dzięki miłości…
Ta książka jest dla tych, którzy stracili ukochaną osobę.
Budzili się z płaczem i z płaczem zasypiali. Musieli zrozumieć,
że to nic strasznego czuć się źle.
Sam fakt przetrwania nie wymaga siły, to tylko wegetacja z
dnia na dzień. Kto nauczy się żyć pomimo wszystko, odniesie
zwycięstwo.
Część I
PRZESZŁOŚĆ
Nell
1. Przyjaciel od serca… Czy chłopak?
Wrzesień
Nie zawsze byłam zakochana w Coltonie Callowayu.
Najpierw kochałam jego młodszego brata, Kyle’a.
Kyle był moją pierwszą prawdziwą miłością. Był pierwszy
pod każdym względem.
Mieszkałam obok Callowayów. Kyle i ja byliśmy
rówieśnikami, urodziliśmy się w tym samym szpitalu, dwie

sale od siebie, w odstępie dwóch dni. Był starszy, co mnie
potwornie wkurzało. Niby tylko o dwa dni, ale i tak to
wykorzystywał i dręczył mnie bezlitośnie. Jako niemowlęta
bawiliśmy się w tym samym kojcu u niego w domu. Mieliśmy
wspólne klocki i lalki. (Mniej więcej do trzeciego roku życia
Kyle bawił się ze mną lalkami i za to ja wyśmiewałam się z
niego). Razem uczyliśmy się jeździć na rowerach; uczył nas
mój tata, bo pan Calloway był kongresmenem i często
wyjeżdżał. Razem odrabialiśmy lekcje. Na początku byliśmy
parą najlepszych przyjaciół. Ale chyba i tak było wiadomo, że
prędzej czy później będziemy razem.
Nie, żeby ktoś to aranżował, ale wszyscy przewidywali. Jego
ojciec - wschodząca gwiazda polityki. Mój ojciec -
prezes, odnoszący sukcesy biznesmen. I ich cudowne dzieci -
razem. To chyba jasne! Nie chciałabym, żeby to zabrzmiało
arogancko, ale taka jest prawda. Oczywiście nie jestem idealna.
Mam wady. Szerokie biodra i biust trochę za duży w stosunku
do sylwetki, ale mam to gdzieś. Wiem, jak wyglądam i
przysięgam, nie jestem próżna.
Aż do drugiej klasy liceum nie mieliśmy świadomości
przeznaczenia.
Wciąż
się
kumplowaliśmy,
byliśmy
najlepszymi przyjaciółmi, ale tylko przyjaciółmi. Nigdy nie
byłam typem dziewczyny, która szaleje za chłopakami. Mój
konserwatywny ojciec by na to nie pozwolił i nie wolno mi
było umawiać się na randki, dopóki nie skończę szesnastu lat.
Tydzień po szesnastych urodzinach Jason Dorsey zaprosił
mnie na randkę. Jason, drugi w kolejce za Kyle’em w kategorii
„absolutny ideał”. Blondyn - Kyle miał czarne włosy -
potężniejszy i znacznie bardziej muskularny niż smukły,
zgrabny Kyle, ale nie był tak bystry ani czarujący, chociaż
możliwe, że oceniałam stronniczo.
Nawet chwili się nie zastanawiałam, kiedy zaprosił mnie na

kolację. To chyba oczywiste, prawda? Każda dziewczyna w
szkole marzyła o randce z Jasonem albo z Kyle’em, tymczasem
jeden był moim najlepszym przyjacielem, a z drugim byłam
umówiona. Zaprosił mnie przy szafce, tam zawsze był duży
ruch, więc sprawa od razu nabrała rangi publicznej. Wszyscy to
widzieli i wszystkie laski pękały z zazdrości, uwierzcie mi.
Jak zwykle spotkałam się z Kyle’em przy jego podrasowanym
camaro po szóstej przerwie i odjechaliśmy spod szkoły z
piskiem opon. Kyle jeździł jak kierowca wyścigowy, ale
prowadził bardzo dobrze, więc nigdy się nie bałam. Ojciec
załatwił mu lekcje defensywnej jazdy
z agentem FBI, więc Kyle mógłby konkurować z większością
miejscowych policjantów.
- Zgadnij, co się stało! - krzyknęłam rozemocjonowana, kiedy
Kyle szerokim łukiem skręcił w lewo w gruntową drogę
prowadzącą do nas. Zerknął na mnie i uniósł brew, więc
złapałam go za rękę, ścisnęłam i pisnęłam:
- Jason Dorsey zaprosił mnie na randkę! Idziemy dzisiaj na
kolację!
Kyle prawie zjechał na pobocze. Wdepnął hamulec, a
samochód zawirował na drodze prowadzącej do naszych
domów. Obrócił się w sportowym fotelu, a jego brązowe oczy
lśniły.
- Coś ty powiedziała? - Był wściekły. Nie rozumiałam, o co. -
Bo mógłbym przysiąc, że słyszałem, że idziesz na randkę z
Jasonem.
Intensywność jego spojrzenia i stanowczy głos odebrały mi
oddech.
- No… Tak. - Moje słowa zabrzmiały raczej jak pytanie
wyrażające niepewność i zagubienie. - Przyjedzie po mnie o
siódmej. Idziemy do Branna. Dlaczego się tak dziwnie
zachowujesz?
- Dlaczego ja…? - Kyle zacisnął zęby i zamilkł, a potem potarł
twarz obiema dłońmi. - Nell, nie możesz się umawiać z
Jasonem.
- Czemu nie? - Minęło już zdumienie jego nagłym wybuchem

gniewu i teraz byłam zraniona, ogłupiała, a na dodatek
wściekła. - Jest miły, uroczy. Poza tym jest twoim
przyjacielem, więc o co chodzi? Cieszę się, Kyle. A w każdym
razie się cieszyłam… Wcześniej nikt nie chciał się ze mną
umówić, teraz mam szesnaście lat, mogę chodzić na randki i
nagle ty się wściekasz. Nie rozumiem! Powinieneś się cieszyć!
Kyle się skrzywił, a ja patrzyłam, jak na jego twarzy walczą
ze sobą sprzeczne emocje. Otworzył usta, ale zaraz je zamknął.
W końcu zmielił przekleństwo, otworzył drzwi, wyskoczył,
zatrzasnął je za sobą i pobiegł przez pole kukurydzy należące
do pana Ennisa.
Nie miałam pojęcia, co robić. Zanim uciekł, wyglądało na to,
że jest zazdrosny. Czy to możliwe? Ale jeśli tak, to dlaczego
sam mnie nie zaprosił na randkę? Zdjęłam gumkę z końskiego
ogona i na nowo związałam włosy. Kółka zębate w mojej
głowie kręciły się tak szybko, że z trudem łapałam oddech.
Kyle? Robiliśmy wszystko razem. Wszystko. Codziennie
jadaliśmy razem lunch. Chodziliśmy na spacery i pikniki,
jeździliśmy na długie przejażdżki rowerowe, wieńczone
lodami Dairy Queen. Uciekaliśmy z comiesięcznych
wieczorków politycznych jego ojca i na moim pomoście
piliśmy ukradzione z nich wino. Raz tak się wstawiliśmy, że
kąpaliśmy się nago.
Pamiętam, jak odwrócił się tyłem, kiedy zdejmował bokserki,
a ja poczułam mrowienie w brzuchu, patrząc na jego nagie
pośladki. Wtedy przypisałam to alkoholowi. Oczywiście ja też
się rozebrałam, a Kyle patrzył na mnie tak, że mrowienie stało
się jeszcze większe. Nawrzeszcza-łam na niego, żeby przestał
się gapić i się odwrócił. Stał w wodzie po pas, a ja
zastanawiałam się, czy chciał w ten sposób ukryć reakcję na
moje nagie ciało. Kiedy pływaliśmy, pilnował odległości, choć
zwykle nasza relacja była bardzo fizyczna: przytulaliśmy się,
szturchaliśmy i urządzaliśmy łaskotkowe wojny, które Kyle
zawsze wygrywał. Nagle zaczęłam widzieć to inaczej. Kyle?
Mój najlepszy przyjaciel? Oczywiście, miałam koleżanki. Z
Jill i Bekką co tydzień chodziłyśmy na ma-

ni-pedi, a potem na koktajl mleczny do Big Boya. Ale kiedy
byłam smutna albo zła, pokłóciłam się z rodzicami, dostałam
złą ocenę albo stało się cokolwiek niedobrego, szłam prosto do
Kyle’a. Siedzieliśmy u mnie albo u niego na pomoście, a on
wyciągał mnie ze złego nastroju. Przytulał mnie i obejmował,
dopóki nie poczułam się lepiej. Setki razy zasypiałam z nim na
pomoście albo na kanapie przy oglądaniu filmu. Na jego
kanapie, na jego kolanach. Oparta o jego pierś, objęta przez
niego ramieniem.
To nie do końca czysto przyjacielskie zachowania, prawda?
Ale nigdy się nie całowaliśmy ani nie trzymaliśmy za ręce jak
chłopak z dziewczyną. Kiedy ktoś o to pytał, co zdarzało się
często, mówiliśmy, że nie, nie chodzimy ze sobą, jesteśmy
tylko przyjaciółmi.
Ale może byliśmy kimś więcej?
Boże, co za sytuacja.
Wysiadłam z samochodu i ruszyłam za Kyle’em. Zniknął mi z
oczu, ale wiedziałam, dokąd pobiegł. Po drugiej stronie pola
kukurydzy pana Ennisa było wzgórze, na którym często
przesiadywaliśmy. Widać było z niego miasto oraz srebrną łatę
jeziora i ciemną połać lasu.
Kyle wchodził właśnie na wielką, zwaloną przez piorun
sosnę, która stanowiła ukoronowanie wzniesienia. Jakieś sześć
metrów nad ziemią wyrastała z niej długa, gruba gałąź, na którą
łatwo było się wspiąć. Często siadaliśmy na niej razem: on
opierał się plecami o pień, a ja o niego. Teraz stanęłam pod
gałęzią i czekałam. Zaczepił się o nią nogami, schylił się i
wciągnął mnie na górę jak lalkę, a potem posadził przed sobą.
Ta pozycja nabrała nagle nowego znaczenia. Czułam jak bije
mu serce. Oddychał szybko i śmierdział potem. Musiał szybko
biec.
Oparłam głowę o jego ramię i zerknęłam na niego. Miał
wyraźny i piękny profil, skąpany teraz w popołudniowym
słońcu. Zmarszczył brwi i mocno zacisnął szczęki. Wciąż był
wściekły.
- Kyle, odezwij się do mnie. Ja nie…

- Co nie? Nie rozumiesz? Oczywiście, że rozumiesz. -Spojrzał
na mnie, a potem zamknął oczy i odwrócił się. Jakby trudno
było mu na mnie patrzeć.
- Jesteśmy przyjaciółmi, Kyle. Jeśli dla ciebie to coś więcej,
powiedz mi o tym.
- Dla mnie? - Mocno oparł głowę o pień. - Nie wiem, Nell.
- Tak, jesteśmy przyjaciółmi. Jakby domyślnie. Chodzi mi o
to, że wychowaliśmy się razem. Spędzaliśmy razem mnóstwo
czasu i mówiliśmy ludziom, że się tylko przyjaźnimy, ale…
- Ale co? - Czułam, że serce wali mi jak młotem. Ta chwila
mogła zmienić wszystko.
Wziął w palce pasmo moich jasnych włosów i zakręcił.
- A jeśli jest między nami coś więcej?
- Jak to więcej? W sensie bycia razem?
- A czemu nie? Wściekłam się.
- Czemu nie? Chyba sobie jaja robisz! Taka jest twoja
odpowiedź? - Ześlizgnęłam się z gałęzi i zsunęłam trochę niżej.
W ciągu kilku sekund zeszłam z drzewa i puściłam się
biegiem przez pole kukurydzy. Słyszałam za sobą Kyle’a, jak
wołał, żebym zaczekała, ale nie zatrzymałam się. Do domu
miałam tylko półtora kilometra, biegłam dalej. Otworzyłam
drzwi wejściowe z takim impetem, że cały dom się zatrząsł, a
mama tak się wystraszyła, że stłukła
szklankę. Słyszałam brzęk tłuczonego szkła i przekleństwo, a
potem trzasnęłam drzwiami do mojego pokoju i łkając, padłam
na łóżko. Hamowałam się długo, ale w zaciszu pokoju mogłam
dać upust emocjom.
- Nell? Co się stało, kotku? - Po drugiej stronie drzwi
słyszałam zatroskany i słodki głos mamy.
- Nie chcę o tym mówić!
- Nell, otwórz, porozmawiajmy.
- Nie!
Usłyszałam głęboki, męski głos Kyle’a. Mama dodała:
- Nell? Przyszedł Kyle.
- Nie chcę go widzieć. Powiedz, żeby sobie poszedł!
Słyszałam, że rozmawiają, mama powiedziała mu, że

ze mną pogada i że wszystko będzie dobrze, ale ja
wiedziałam, że nie będzie. W zasadzie nie miałam pojęcia,
czemu tak płaczę. Byłam załamana z kilku powodów
równocześnie.
Cieszyłam się na randkę z Jasonem. W każdym razie na
początku. Usiłowałam sobie wyobrazić, że on trzyma mnie za
rękę, obejmuje w talii. Potem wizualizowałam, że go całuję.
Zadygotałam i musiałam szybko pomyśleć o czymś innym, bo
prawie mnie zemdliło.
Więc skąd się wzięła tamta radość? Tylko stąd, że zauważył
mnie przystojniak? Może. W którymś momencie wszyscy
dowiedzieli się, że Nell Hawthorne jest poza zasięgiem. Już raz
zostałam zaproszona na randkę, w zeszłym roku, gdy miałam
piętnaście lat. Miał się odbyć zjazd absolwentów. To był Aaron
Swarnicki. Całkiem słodki, ale nudny. Tata zareagował ostro i
powiedział, że nie mogę iść. To znaczy mogłam iść na zjazd,
ale nie z nim. Wieść rozeszła się szybko i choć nikt nie mówił o
tym głośno, wszyscy wiedzieli: Nell nie wchodzi w grę. Nikt
więcej
mnie już potem nie zaprosił. Tata miał wpływy. Ważniejszy
był tylko ojciec Kyle’a, ale dlatego, że był kon-gresmenem.
Mój tata otworzył kilka galerii handlowych w mieście oraz w
sąsiednich hrabstwach. Miał znajomości we władzach, znał
burmistrza i gubernatora stanowego. Poprzez pana Całlowaya
miał też dostęp do polityków szczebla państwowego. Znaczyło
to tyle, że nikt nie chciał podpaść Jimowi Hawthorneowi.
Kiedy teraz się nad tym zastanawiałam, wszystko wydało mi
się dziwne. Może tata coś powiedział temu chłopakowi, który
mnie wtedy zaprosił?
Wróciłam myślami do Kyle’a. Do jego gwałtownej,
niespodziewanej reakcji na wieść o randce z Jasonem. Do
sposobu, w jaki popatrzył na mnie, gdy siedzieliśmy na
drzewie.
Do mojej reakcji na jego „czemu nie?”.
Czemu nie. Tylko na tyle go stać? Znów się wkurzyłam i nie
mogłam nic na to poradzić, choć wiedziałam, że to absurd. Nie

chciałam, żeby umawiał się ze mną tylko dlatego, że w sumie
czemu nie. Chciałam coś znaczyć.
Usiłowałam wyobrazić sobie, że łączy nas z Kyle’em coś
więcej. Cokolwiek to miałoby być. Bez trudu wizualizowałam
nasze splecione palce. Kolacje przy świecach. Mój policzek na
jego piersi, jego usta zbliżające się do moich, a za nami
zachodzące słońce…
Nakazałam sobie skończyć z łzawym nastrojem. Ale… Nie
mogłam pozbyć się tego obrazu. Prawie czułam dotyk Kyle’a
na plecach, w pasie, jego dłonie niebezpiecznie zbliżające się
do mojej pupy. Odbierałam niecierpliwe drżenie palców,
pragnących zsunąć się jeszcze trochę niżej. I prawie czułam
jego usta, ciepłe, miękkie i wilgotne, przesuwające się po
moich wargach…
Zarumieniłam się i wierzgnęłam na materacu. Przetoczyłam
się na plecy i wytarłam łzy.
Co mi odbiło? Zaczęłam fantazjować o Kyle’u! Musiałam
wyjść z domu.
Potrzebowałam się przebiec. Zdjęłam szkolne ciuchy i
włożyłam spodenki do biegania, sportowy biustonosz, top na
ramiączkach, krótkie skarpetki i buty Nikea, złapałam też
iPoda. Bieganie pomagało mi poukładać wszystko w głowie, a
tego właśnie było mi trzeba.
Zbiegając ze schodów, wetknęłam do uszu słuchawki i
ruszyłam do drzwi. Udawałam, że nie słyszę, że mama mnie
woła. Włączyłam playlistę skomponowaną specjalnie do
biegania - zawierała głupie, płytkie i rytmiczne piosenki, które
dobrze sprawdzały się w biegu. Szybko się rozciągnęłam i
ruszyłam w moją zwyczajową, ośmiokilometrową trasę.
Przebiegłam obok podjazdu Kyłea i w myślach przeklęłam, że
tego nie przewidziałam: już na mnie czekał, też ze
słuchawkami w uszach, bez koszulki, w spodenkach
gimnastycznych. Widziałam go takiego setki razy, z
wyrzeźbionymi mięśniami brzucha, eksponowanymi przez
światło słoneczne i z ciemną linią włosów biegnącą w dół i
zanikającą w spodenkach, tym razem jednak na jego widok, z

trudem przełknęłam ślinę. Wiedziałam, że Kyle jest niezły.
Zawsze to widziałam i doceniałam. Byłam przecież normalną,
nabuzowaną hormonami szesnastolatką ze zdrowym
podejściem do seksownego męskiego ciała. Ale nigdy nie
myślałam o nim. w ten sposób. Jak o obiekcie pożądania.
Nie zwolniłam, ale on do mnie dołączył. Nasze nogi
zsynchronizowały się w naturalny sposób. Nawet rytm
wdechów i wydechów (co drugi krok), natychmiast się zgrał.
Nie rozmawialiśmy. Nawet nie patrzyliśmy na siebie. Po
prostu biegliśmy. Pierwsze półtora kilometra, potem kolejne, a
potem oboje zaczęliśmy puchnąć. Przyspieszyłam, on też.
Złapaliśmy drugi wiatr w żagle. Minęliśmy sękaty pień, który
wyznaczał piąty kilometr. Oddycha liśmy ciężko i pociliśmy
się. Zmusiłam się do patrzenia przed siebie i niemyślenia o
niczym, słuchałam Lady Gagi. Biegnij, biegnij, biegnij, skup
się, ruszaj ramionami. Nie patrz na Kyle’a. Nie patrz na strużki
potu na nagiej klacie, nawet na tę kroplę, która wisi na
brodawce, nawet na te strużki pod muskularną piersią. Nie
wyobrażaj sobie, że zlizujesz je, zanim spłyną na wyraźnie
zarysowane mięśnie brzucha.
Cholera! Skąd ta wizja? Lizać go? Chryste, Nell, opanuj
się! Weź się w garść do diabła! Ale apel do samej siebie nie
pomógł. Ten obraz wypalił się już w moim mózgu.
Kyle, leżący na plecach, na trawie. Pot spływający po jego
opalonej skórze, włosy potargane i wilgotne. Ja zbliżam twarz
do jego piersi, przyciskam usta do mostka, a potem zlizuję
perlącą się kroplę słonego potu.
Boże, Boże, omójboże! To było złe. To bardzo złe myśli.
Wcale nie niewinne. Niegodne najlepszej przyjaciółki. Byłam
dziewicą. Nigdy nikogo nie polizałam. Nawet się jeszcze nie
całowałam! Jasne, oglądałyśmy z JiU i Bekką filmy erotyczne i
w tajemnicy śledziłyśmy wszystkie odcinki Czystej krwi, więc
wiedziałyśmy, jak się to powinno odbywać. Miałam też moje
małe fantazje i dziewczęce marzenia, ale., o Kyle’u?!
Na pewno chodziło mi o Sookie i Erka. Tak! Tyle że Kyle
wyglądał raczej jak Bill…

Wróciłam do rzeczywistości. Kyle był kilka kroków za mną,
dawałam z siebie wszystko, dziko przebierałam
ramionami. Starałam się bardziej, biegłam szybciej,
odpychałam wizje i idiotyczną ochotę na najlepszego
przyjaciela i po prostu biegłam. Nogi zmieniły mi się w
galaretę, oddech urywał się i aż piekł, wzrok mi się zamazywał.
Zamiast krwi - desperacja, zamiast tlenu - zagubienie, ten
rodzaj biegu.
Kątem oka widziałam go. Dogonił mnie, zrównał się ze mną,
a potem jego kondycja wzięła górę i wystrzelił do przodu.
Biegł szybciej, niż ja mogłabym pomarzyć. Międzystanowa
gwiazda footballu, o którą biją się największe drużyny.
Zatoczyłam się, zwolniłam, stanęłam i oparłam się rękami o
kolana. Dyszałam ciężko. Kyle był kilka metrów przede mną i
robił to samo. Staliśmy na szczycie wzgórza. Z lewej był las,
domy kilka kilometrów za nami, a nasze drzewo widoczne po
prawej. Dzikie kwiaty zakołysały się na wietrze, chłodnym i
mile widzianym po wczesnowrześniowym gorącym wieczorze.
Przeszłam parę kroków, a potem zapomniałam się, zdjęłam
koszulkę i otarłam nią twarz.
Znów się zatrzymałam, odchyliłam głowę w tył i starałam się
uspokoić oddech. Zakryłam czoło koszulką, żeby piekący pot
nie spływał mi do oczu.
- Powinnaś się porozciągać - mruknął Kyle z odległości
zaledwie kilku centymetrów.
Na dźwięk jego głosu zamarłam, nie spodziewałam się, że
nagle znajdzie się tak blisko. Serce znów zaczęło mi walić, ale
tym razem z nerwów, nie z wysiłku. Co było czystą głupotą. To
przecież Kyle. Wiedział o mnie wszystko. Nawet widział mnie
nago.
O czym w tej akurat chwili absolutnie nie powinnam myśleć.
Ściągnęłam z oczu koszulkę i spojrzałam na niego.
On też na mnie patrzył, wzrokiem intensywnym, ale
nieprzeniknionym. Brał głębokie, urywane wdechy i
wiedziałam, że jeśli nad sobą nie zapanuję, jestem skłonna
uwierzyć, że to nie tylko zmęczenie po biegu.

Oblizałam usta. Śledził wzrokiem ruch mojego języka.
Niedobrze. Bardzo niedobrze.
- Kyle… - zaczęłam, ale potem zdałam sobie sprawę, że w
zasadzie nie wiem, co powiedzieć.
- Nell. - Głos miał spokojny i pewny. Nieporuszony. Ale
oczy… Oczy go zdradzały.
Odwrócił się, złączył nogi i zrobił skłon. Zaczął się rozciągać.
Czar chwili prysł, więc ja też wykonałam ćwiczenia. A później
usiedliśmy na trawie i wiedziałam, że rozmowy nie da się już
dłużej odwlekać. Żeby zamaskować zdenerwowanie,
rozpuściłam włosy i potrząsnęłam nimi.
Kyle wziął głęboki dech, spojrzał na mnie niepewnie, a potem
zamknął oczy.
- Nell, posłuchaj. To, że powiedziałem „czemu nie”… To było
głupie. Nie miałem tego na myśli. Przepraszam cię. Wiem, jak
to musiało dla ciebie zabrzmieć. Ale byłem taki załamany i
skołowany…
- Skołowany?
- No tak! - prawie krzyknął. - Ta cała dzisiejsza sytuacja
całkiem mnie skołowała. Kiedy powiedziałaś, że Jason cię
zaprosił na randkę, w mojej głowie coś nagle przeskoczyło.
Wyobrażałem sobie ciebie z nim, jak go całujesz i… Nie. Po
prostu nie.
Potarł twarz dłońmi, a potem położył się na trawie i zagapił w
niebieskie niebo, przecinane białymi i pomarańczowymi
chmurami, podświetlanymi przez zachodzące słońce.
- Wiem, jak to zabrzmi, ale kiedy wyobraziłem sobie, jak
Jason cię obejmuje, jak cię całuje… Nie mogłem tego znieść.
Pomyślałem: Nie ma mowy, Nell jest moja. To wtedy zacząłem
biec. Nie mogłem zrozumieć, czemu nagle stałem się taki
zaborczy. Wciąż tego nie wiem.
- Ja też nie. Byłam zaskoczona twoją reakcją, ale jak wróciłam
do domu i zaczęłam myśleć o tej randce z Jasonem… Nie
mogłam się odnaleźć. Nie potrafiłam sobie tego wyobrazić.
- Zamierzasz iść? Zawahałam się.
- Nie wiem. Raczej nie.

Kyle spojrzał na mnie, a potem wyciągnął z kieszeni iPhone’a,
z którego sterczały słuchawki.
- A czy on o tym wie?
Zatkało mnie. Nie zadzwoniłam do niego, żeby odwołać
randkę.
- Cholera! Nie wie.
Kyle nie mógł opanować uśmiechu.
- To może lepiej mu powiedz? Będzie się zastanawiał, gdzie
jesteś.
Zerknęłam na swojego iPoda. Była 18:54.
- Mogę zadzwonić od ciebie?
Przesunął palcem listę kontaktów, wyjął z komórki słuchawki
i podał mi telefon. Przyłożyłam go do ucha. Gumowa obudowa
była wilgotna od jego uścisku.
Usłyszałam entuzjastyczny głos Jasona:
- Cześć stary, co tam? Niepewnie wciągnęłam powietrze.
- Jason, cześć, tu Nell. Dzwonię z telefonu Kyle’a,
zapomniałam swojego.
- Zapomniałaś? To gdzie jesteś? Ja właśnie wjeżdżam na twój
podjazd. - Jego przyjacielski, rozemocjonowany ton przygasł.
- Słuchaj, przepraszam, ale nie mogę się z tobą umówić.
Długa cisza.
- Dobra, jasne. - Zamilkł i wyobraziłam sobie, jak mina mu
rzednie. - Ale wszystko w porządku?
- Ja tylko… Zgodziłam się zbyt pospiesznie. Przepraszam cię.
Nie sądzę, żeby to miało sens.
- Czyli nie przekładasz randki na kiedy indziej? - Niby zadał
pytanie, ale było to raczej stwierdzenie, poczynione głosem
bezbarwnym i napiętym.
- Nie. Przykro mi.
- No dobra, w porządku. - Wymusił śmiech. - Cholera, nie.
Nie jest w porządku. Tak naprawdę jest marnie. Cieszyłem się.
- Bardzo, bardzo cię przepraszam. Doszłam do tego dopiero
teraz, kiedy zastanowiłam się nad pewnymi sprawami. To
znaczy, jestem zaszczycona, cieszyłam się, że mnie zaprosiłeś,
ale…

- Chodzi o Kyle’a, tak? Jesteś z nim, dzwonisz od niego,
jasne, że o to chodzi.
- Jasonie, nie do końca… To znaczy tak, jestem z nim teraz,
ale…
- Dobra, rozumiem. Chyba wszyscy wiedzieliśmy, że tak to
się skończy, więc nie powinienem być zaskoczony. Po prostu
szkoda, że nie powiedziałaś wcześniej.
- Przepraszam. Nie wiem, co więcej dodać.
- Nic nie mów. Jest w porządku. Po prostu… Zresztą, już nic.
Do zobaczenia w poniedziałek na chemii.
Już miał się rozłączyć, kiedy doznałam olśnienia.
- Zaczekaj!
- Co? - Głos miał bezbarwny, płaski.
- Pewnie nie powinnam ci o tym mówić, ale… Becca
podkochuje się w tobie od siódmej klasy. Daję ci słowo, że się
z tobą umówi.
- Becca? - Słyszałam, że się nad tym zastanawia. - Ale to nie
będzie dziwne? Co mam jej powiedzieć? Pomyśli, że
wybrałem ją z braku laku czy coś. To będzie prawda, ale
przecież nie o to chodzi, rozumiesz?
Zastanowiłam się.
- Powiedz jej prawdę. Że wystawiłam cię w ostatniej chwili,
ale już zarezerwowałeś stolik i chciałbyś zapytać, czy nie
miałaby ochoty pójść z tobą.
- Myślisz, że to zadziała? Serio? - W jego głosie pojawiła się
nowa nadzieja. - Ona jest całkiem, niezła.
- Uda się. Po prostu do niej zadzwoń. - Przedyktowałam
numer, a on go powtórzył.
- Dzięki. Ale… Nell? Jak następnym razem będziesz
planowała złamać jakiemuś chłopakowi serce, powiedz mu o
tym z wyprzedzeniem, dobra?
- Nie wygłupiaj się, nie ci nie złamałam, jeszcze się ani razu
nie spotkaliśmy. Ale i tak bardzo mi przykro, że cię
wystawiłam.
- Spoko. Poza tym może coś wyjdzie z Bekką. Jest prawie tak
samo zajebista jak ty. Hm, cholera, to nie zabrzmiało dobrze.

Nie mów jej, że tak powiedziałem. Jesteście tak samo fajne,
tylko że…
Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu.
- Jason, wiesz co? Zamknij się i dzwoń do niej. Zakończyłam
połączenie i oddałam Kyle’owi telefon.
Zagapił się na słuchawkę.
- Muszę przyznać, Nell, że to było bardzo sprytne. Spojrzał na
mnie pytająco: - Becca naprawdę ma na niego ochotę?
Znowu się roześmiałam.
- I to jaką! Jest szaleńczo zakochana w Jasonie Dorseyu od…
Powiedziałam mu, że od siódmej klasy, ale jeszcze nawet
dłużej. Od wieków! Z tego powodu też nie powinnam była się
zgadzać na wyjście z nim, ale… Byłam po prostu
podekscytowana, rozumiesz? Jak przystojny chłopak zaprasza
cię na randkę, to jest duża sprawa. A ty i Ja son jesteście
najprzystojniejszymi kolesiami w całej szkole.
Kyle wyszczerzył się z dość lubieżnym zadowoleniem. -
Uważasz, że jestem przystojny? O Boże. O Boże. Znów źle.
Nie mogłam mu spojrzeć w oczy. Nagle odkryłam, że trawa
jest bardzo interesująca.
- Dobrze wiesz, że jesteś przystojny, więc nie próbuj sępić
komplementów. - Przybrałam pozę żartobliwie zalotną i
miałam nadzieję, że to odwróci jego uwagę od faktu, że od
czoła aż po dekolt zrobiłam się cała czerwona.
Nie udało się.
- Jesteś czerwona jak burak, Nell, - Głos dobiegał ze
zdecydowanie zbyt niewielkiej odległości. Czułam na szyi jego
gorący oddech.
Co się dzieje? Co on robi?
Spojrzałam na niego, jego oczy były kilka centymetrów od
moich. Leżał na boku i wyciągał do mnie rękę. Nie mogłam
złapać tchu. Założył mi pasmo włosów za ucho, a ja nie
mogłam się skupić na niczym poza jego umięśnionym ciałem,
drapieżnym spojrzeniem, dłonią we włosach i ustami, tak
bliskimi, kiedy oblizywał dolną wargę. Nagle Kyle stał się
kimś innym. Nie chłopczykiem,

z którym dorastałam, ale młodym mężczyzną, przystojnym, o
pięknych oczach, mocnej szczęce i intensywnym, dorosłym,
niemal głodnym spojrzeniu.
Nie znałam takiego Kyle’a, ale podobał mi się. Chciałam
poznać go lepiej.
Przeszył mnie prąd, oszołomiona zamknęłam oczy, a z moich
ust wyrwał się głos wyrażający szok, bo Kyle przycisnął wargi
do moich. Przeniknęło mnie ich ciepło, wilgoć i miękkość, a
zaskoczenie stopniowo przechodziło w zdumienie, a potem
rozkosz.
Kyle mnie całował! O Boże, o Boże, o mój boże! Podobało mi
się to, bardzo! Mój pierwszy pocałunek.
Nie mogłam złapać tchu, nie byłam w stanie się poruszyć,
otumaniona niezwykłym doznaniem warg na moich ustach.
Były dziwne, ale doskonałe; niepewne i poszukujące. Odsunął
się, a ja zdumiałam się jeszcze bardziej, przeraziła mnie utrata
tego pocałunku.
- Nell? Czy ty… - Nie był pewien siebie ani tego co robi.
Uśmiechnęłam się do niego, a że byliśmy wciąż tak blisko
siebie, musnęłam przy okazji jego usta. Przeniosłam dłoń ze
swojego kolana na jego ramię, potem na twarz, objęłam jego
ucho i policzek. Westchnął z ulgą i tym razem pocałunek był
wzajemny. Przysunęłam się do niego, dotykałam go ustami,
znów pozbawiona tchu i zachwycona. A raczej nie znów, tylko
nadal.
Nagle poznałam odpowiedzi na wszystkie pytania, które
zadawałam sobie, gdy na filmach widziałam całujące się pary.
Na przykład: co zrobić z nosem. Jakim nosem?! Myślałam
tylko o jego wargach na moich ustach. Ręce? Same zdawały się
wiedzieć, dokąd iść. Do jego twarzy, karku, ramion. I
oczywiście okazało się, że mogę oddychać
w czasie pocałunku. Kiedy byłam młodsza, zastanawiałam
się, czy dam radę tak długo wstrzymywać oddech. Teraz z
zachwytem stwierdziłam, że mogłabym całować Kyle’a bez
końca i bez przerwy na złapanie tchu. Nie chciałam przerywać.
Nie wiem, jak długo się całowaliśmy, leżąc w trawie na

wzgórzu. Nie obchodziło mnie to. Nie liczyło się nic poza
upajającą radością płynącą z jego obecności, z pierwszego
pocałunku, z wejścia na wyższy poziom z moim najlepszym
przyjacielem, z jedynym chłopakiem, na którym naprawdę mi
zależało.
To było nie tylko całkiem naturalne, ale wręcz nieuniknione.
Nie wiedziałam, jakim cudem nie stało się to wcześniej.
I nagle leżałam na trawie, jej źdźbła łaskotały mnie po nagich
plecach wokół sportowego stanika. Kyle był nade mną,
częściowo nawet na mnie, wsparty na ramieniu. Dłoń oparł
obok mojej twarzy, a ja jedną ręką trzymałam go za ramię, a
drugą za kark, żeby uniemożliwić mu odsunięcie się,
przerwanie pocałunku.
W jednej chwili dotarło do mnie wiele rzeczy.
Zrozumiałam, jakie niebezpieczeństwa czają się w pocałunku.
Temperatura, moc i błyskawice. Poczułam coś twardego,
wciskającego mi się w udo i w gorączkowym przebłysku
świadomości zrozumiałam, co to takiego. Pocałunek został
przerwany, a Kyle zmienił pozycję i zsunął się ze mnie. Patrzył
na moje ciało, a ja się zarumieniłam z powodu jego spojrzenia
oraz tego, co czułam na udzie.
Zaczerwienił się i zdałam sobie sprawę, że też na niego patrzę,
na jego ciało, na kaloryfer na brzuchu i niżej, na wybrzuszenie
w spodenkach, które stanowiło dowód na to, o czym obydwoje
i tak wiedzieliśmy.
- Cholera - powiedział Kyle i odsunął się, ewidentnie
zawstydzony. - Nell, przepraszam cię, nie wiem, co
się stało.
Zachichotałam.
- A ja myślę, że oboje wiemy, że to bzdura. Ja wiem, co się
stało i ty też wiesz. Całowaliśmy się. Dotykaliśmy się, a ty
się… podnieciłeś.
Odciągnął gumkę w spodenkach i szybkim ruchem
poprawił je.
- No tak, ale… To straszny wstyd. Przekręciłam się na brzuch i
pochyliłam nad nim, tak

jak wcześniej on nade mną.
- Kyle, przecież wszystko w porządku. Nie jesteśmy dziećmi.
Ja… Ten… To znaczy tak, przez chwilę poczułam się dziwnie,
ale…
- To wszystko między nami zmieni, prawda? - spytał,
wchodząc mi w słowo.
Zamilkłam, zdziwiona gwałtownym pytaniem.
- Myślę, że tak. Na pewno - odparłam.
- Ale nadal jesteśmy przyjaciółmi? Spanikowałam.
- Ja… Tak! To znaczy, mam nadzieję! Nie wiem, co się stało,
czemu się całowaliśmy, czemu stałeś się taki zazdrosny i
czemu ja nie mogłam umówić się z Jasonem. To znaczy wiem,
tylko nie rozumiem, dlaczego akurat teraz. Ale wiesz co?
Całowanie się z tobą było naturalne. Ty jesteś wciąż tobą, a ja
jestem mną. Jesteśmy nami, Kyle’em i Nell. Tylko że teraz już
jako ktoś więcej.
Westchnął z ulgą.
- Bałem się… Nie zamierzałem cię pocałować. To się jakoś
samo stało. Ale było niesamowicie i nie chciałem przestać. - W
końcu popatrzył mi w oczy, a w palcach
skręcił pasmo moich włosów. - Chciałbym znów cię
pocałować, natychmiast. Ale… Boję się, że nie będę umiał
przestać.
- A kto mówi, że chcę, żebyś przestawał? Odwzajemniłam
pocałunek. Nie wiem, co to dla nas oznacza, kim teraz
jesteśmy. Chłopakiem i dziewczyną? Nie wiem. Co na to nasi
rodzice? Bo wszyscy inni i tak myśleli, że jesteśmy razem,
prawda?
Kyle oblizał dolną wargę, a ja wiedziałam, że myśli o tym,
żeby mnie pocałować. Ułatwiłam mu to. Pochyliłam się, a
moje włosy opadły i zasłoniły nas przed całym światem, tak że
nie istniało nic poza pocałunkiem. Kyle przesunął dłoń po
mojej ręce, stamtąd na ramię, a potem w dół pleców. Potem się
zawahał i ja też. Przestaliśmy się całować, ale nasze usta
prawie się nie rozłączyły. Spojrzeliśmy na siebie i widziałam w
jego oczach wahanie, rozważanie, pragnienie, ale i

niepewność. Przesunęłam się odrobinę, ale na tyle, że większą
powierzchnią ciała znalazłam się na nim. Dłonie położyłam mu
na piersi. Widziałam taką pozycję w filmach, a teraz ją
zrozumiałam. Była bardzo intymna. Wygodna, ale…
sugerująca.
Poczułam się bardzo dojrzale. Dorośle. Jak kobieta. Pełna
pragnień, których do końca nie rozumiałam i z którymi nie
wiedziałam, co zrobić. Czułam między nami twardy obiekt, a
niepewne spojrzenie Kyle’a mówiło mi, że jest tego świadomy
w takim samym stopniu jak ja. Co powinnam zrobić? Odsunąć
się? W filmach taki pocałunek płynnie poprowadziłby… dalej.
W Czystej krwi Erie rozebrałby Sookie, zmieniłaby się scena i
w następnej leżałby na niej, umięśniony, wyprężony,
poruszający się. Kochaliby się. Pieprzyliby się i oboje
doskonale wiedzieliby, co mliii).
Ja nie byłam wcale pewna. Wystarczyło, żebym popatrzyła na
jego ciało bez koszulki i już się czerwieniłam. Czułam pod
palcami skórę na jego piersi, czułam jego dłonie na moich
nagich plecach, pod stanikiem i już drżałam. Ale… ciąg dalszy?
Nie byłam gotowa.
Kyle musiał wyczuć moje zawahanie, a przynajmniej
gwałtownie bicie serca. Odsunął się i usiadł, a ja zrobiłam to
samo.
- Chyba powinniśmy zwolnić.
- Tak… tak. - Poderwałam się i podniosłam z trawy koszulkę.
Była cała mokra, więc jej nie włożyłam. Rozciągnęłam
mięśnie, odginając się w tył i zadzierając ręce wysoko w niebo.
Rozluźniłam się i poczułam na sobie spojrzenie Kyle’a. Patrzył
jak facet. Widział mnie, naprawdę na mnie patrzył.
Zarumieniłam się.
- No co? - spytałam, choć wiedziałam.
- Nic. - Odwrócił wzrok, ale ja nie mogłam przestać patrzeć na
jego lśniące od potu mięśnie i wciąż widoczne wybrzuszenie w
spodenkach, co sprawiło, że zrobiłam się jeszcze bardziej
czerwona.
Przypomniałam sobie, jak kiedyś razem z Jill obejrzałyśmy

pornos, który ona znalazła w Internecie. Z ciekawości i
dlatego, że wiedziałyśmy, że nie powinnyśmy tego oglądać.
Myślałam o tym, jak wyglądał tamten facet: był ogromny,
owłosiony, żylasty… Zadrżałam z obrzydzenia. Nie było to
zabawne, podniecające ani atrakcyjne. Kobieta nie wyglądała
prawdziwie. Wszystko było brzydkie, szokujące i straszne.
Wyłączyłyśmy film, nie obejrzawszy nawet do połowy, i
przysięgłyśmy sobie nie mówić o tym więcej. Przerzuciłyśmy
się na powtórkę
Ekipy z New Jersey i udawałyśmy, że te straszne obrazy nie
wryły nam się w pamięć.
Oczywiście teraz, po pół roku od nieudanego eksperymentu z
porno, patrzyłam na krocze Kyle’a i nie mogłam zmusić się do
odwrócenia wzroku. Zastanawiałam się, czy jest taki, jak
tamten facet i czy będę podniecona tym, jak wygląda nago,
jeśli to zrobimy.
- Lepiej wracajmy - powiedział. - Już długo nas nie ma.
Słońce zachodziło, kiedy szliśmy przez pole do drogi
głównej. Zbiegłam przed Kyle’em ze stromego wzgórza i
znów poczułam na sobie jego spojrzenie. Wiedziałam, że gapi
się na mój tyłek. Zignorowałam rumieniec wstydu i
odwróciłam się do niego przez ramię, starając się wyglądać
nobliwie, ale zalotnie. Zakołysałam biodrami, zwalniając u
podnóża.
- Gapiłeś się na mnie, Kyle! - powiedziałam niskim głosem,
kiedy się zbliżył.
- Wcale nie! - Walczył, żeby się nie uśmiechnąć, a policzki
mu się zaróżowiły, zdradzając, że kłamie.
- Ależ tak! Gapiłeś się na mój tyłek.
- Ja… - Pochylił głowę i pomasował się po karku, a potem
znów na mnie spojrzał i wyszczerzył się krzywo. - Wiesz co?
Niech będzie. Gapiłem się na twój tyłek. Masz z tym problem?
Wzruszyłam ramionami.
- Nie powiedziałam, że mam z tym problem. - Nie
zamierzałam jednak przyznać, że tak naprawdę mi się to
podobało.

Potem szliśmy obok siebie w milczeniu, trochę speszeni,
trochę niepewni. W końcu Kyle przerwał ciszę.
- Wiesz, od dawna walczę ze sobą, żeby tak na ciebie nic
patrzeć. Za każdym razem, kiedy biegaliśmy, biegłem przed
tobą, żeby nie gapić się na twój tyłek. Albo na cycki, jak
podskakują. Chociaż masz sportowy stanik, one i tak skaczą i
to cholernie utrudnia mi koncentrację.
- Kyle! - Zarumieniłam się tak bardzo, że niemal zemdlałam i
nie mogłam przestać chichotać.
- No co? Mówię prawdę. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką i
uważałem, że nie mogę patrzeć na ciebie tak, jak na inne
dziewczyny. To znaczy staram się nie gapić na inne laski, bo to
niegrzeczne i w ogóle, ale z tobą to co innego. Tyle że… Niech
to szlag, Nell, trudno na ciebie nie patrzeć. Jesteś
megaseksowna.
Zatrzymałam się i gwałtownie do niego odwróciłam.
- Uważasz, że jestem seksowna? Powtórzył słowa, których
wcześniej ja użyłam:
- Dobrze wiesz, że jesteś seksowna, więc nie próbuj sępić
komplementów.
Potem przestał się uśmiechać i spojrzał na mnie badawczo,
wzrokiem pełnym emocji.
- Ale… Seksowna to jednak nie jest właściwie słowo. W tym
sensie, że każdy chłopak w szkole uważa, że jesteś seksowna.
No, z wyjątkiem Thomasa Avery’ego, ale on jest gejem. Ja
myślę, że jesteś piękna. Urocza.
Niezdarnie zmieniłam pozycję, onieśmielona intensywnością
jego spojrzenia i iskrami sypiącymi się z jego oczu.
- Dzięki…
Myśli, że jestem… urocza? Myśl, że Kyle uważa mnie nie
tylko za seksowną, ale także za uroczą sprawiła, że w całym
ciele poczułam kłujący strach, a w sercu ucisk.
Szliśmy do domu, a on w którymś momencie wziął mnie za
rękę. Nasze palce splotły się, jakby od zawsze do siebie
pasowały. Dotarliśmy najpierw na jego podjazd. Przy skrzynce
pocztowej stała jego mama, która ramieniem

przyciskała do ucha słuchawkę telefonu - pewnie rozmawiała
z moją mamą.
Patrzyła, jak przechodzimy przez automatycznie otwieraną
bramę z kutego żelaza i podchodzimy, trzymając się za ręce.
Uniosła brwi i przerwała w pół zdania, otwierając ze zdumienia
usta. Wiedziałam, że mam potargane włosy, jestem spocona,
nie mam na sobie koszulki, Kyle zresztą też nie… Do tego
poczułam na ustach mrowiące wspomnienie pocałunku i
zaczęłam się zastanawiać, czy ona wie, że się całowaliśmy, a
może myśli, że raczej…
- Rachel? Oddzwonię do ciebie. Właśnie przyszły nasze
dzieci i trzymają się za ręce. Tak. Wiem. Już. - Olivia Calloway
odłożyła słuchawkę i zwróciła się ku nam. -Trochę długo was
nie było.
Spojrzała na nasze dłonie. Popatrzyliśmy na siebie.
Wymieniliśmy długie, znaczące spojrzenie. Ścisnęłam jego
rękę, dając mu znać, że nie zamierzam puścić. Nie wstydzę się i
nie chcę niczego ukrywać.
Kyle lekko skinął głową, a potem zwrócił się do matki.
- Poszliśmy pobiegać, a potem zatrzymaliśmy się przy
Keller’s Ridge, żeby pogadać.
Pani Calloway zmrużyła oczy i obserwowała nasz znacznie
zaawansowany dezabil oraz moje potargane włosy.
- Żeby pogadać, tak? A to? - Wskazała nasze dłonie. Kyle się
wyprostował.
- Jesteśmy razem.
W zasadzie jeszcze tego nie postanowiliśmy, zaczęliśmy się
tylko całować, ale bez oficjalnych konsekwencji. Nie
zamierzałam jednak mówić o tym teraz ani tutaj. Poza tym
byliśmy razem, nawet jeśli jeszcze nieoficjalnie
- Rozumiem - powiedziała pani Calloway. - Jesteście razem.
Macie pewność, że to dobry pomysł? Jesteście tacy młodzi.
Kyle najeżył się.
- Tak? Colt też miał dziewczynę w wieku szesnastu lat i nie
przypominam sobie, żebyście wygadywali takie pierdoły.
- Uważaj na słowa, młody człowieku - powiedziała ostro jego

matka. -1 wiedz, że rozmawialiśmy z nim. Powiedzieliśmy mu
dokładnie to samo, co ja tobie teraz. To, że nie słyszałeś tej
rozmowy, nie znaczy, że się nie odbyła. Miałeś jedenaście lat.
Nie rozmawialibyśmy z twoim bratem w twojej obecności.
Kyle westchnął.
- Chyba masz rację. Ale…
- Po prostu bądźcie ostrożni - weszła mu w słowo.
- Mamo, ale my nie… To znaczy…
- Nie zamierzam zaczynać takiej rozmowy. Na pewno nie w
obecności Nell. Chcę tylko powiedzieć, i to będzie
obowiązywać zawsze, że cokolwiek zrobicie albo czego-
kolwiek nie zrobicie, bądźcie ostrożni. - Odwróciła się i
wetknęła listy pod pachę, ale zatrzymała się i jeszcze raz
spojrzała na nas. - Mam na myśli także emocje, nie tylko stronę
fizyczną. Przyjaźnicie się całe życie. Jeśli przekroczycie
granicę czegoś więcej… Nie będziecie mogli się cofnąć. - Miała
coś takiego w głosie i w oczach wpatrzonych w dal, że
zaczęłam się zastanawiać, czy jej słowa płyną z doświadczenia.
- Wiemy o tym, mamo. O tym właśnie rozmawialiśmy.
- To dobrze. - Zniknęła we wnętrzu domu i od razu sięgnęła
po telefon.
Stałam obok Kyle’a na jego podjeździe.
- Nie było tak źle.
- Nie, ale to dopiero mama. Ona zadzwoni do ojca, on
zadzwoni do mnie i będziemy musieli odbyć Rozmowę.
Przybrałam współczującą minę.
- No tak, moja Rozmowa pewnie już czeka na mnie w domu.
Roześmiał się.
- Nie odbyliśmy jej przypadkiem, jak byliśmy mali?
- Nie, to co innego, jestem pewna. Wtedy tłumaczyli nam, co
jest co i co do czego pasuje. A teraz… - Zamilkłam, niepewna,
jak to zakończyć.
- Dlatego powinniśmy zaczekać. A potem zachować się
odpowiedzialnie, jeśli jednak się na to zdecydujemy.
- Dokładnie. - Niemal ulżyło mi, że mamy tę wymianę zdań
już za sobą i obeszło się bez skrajnie krępujących kwestii.

Ale znów: niegotowa. Tak bardzo niegotowa.
Potem poczułam na plecach jego dłonie i zamknął mnie w
objęciach. W jednej chwili myśl o posiadaniu go w większym
stopniu nie wydawała się już taka abstrakcyjna.
Więcej. Kiedyś…

2. Lucky I’m in Love

Styczeń
Kyle i ja nawiązaliśmy spokojną, ale ekscytującą więź. W
pewnym sensie niewiele się zmieniło. Byliśmy tacy sami jak
zawsze, tylko że w szkole trzymaliśmy się za ręce
i całowaliśmy się na korytarzu, w jego samochodzie i na
kanapie przed telewizorem. Nasi rodzice rzeczywiście
przeprowadzili z nami rozmowy o bezpieczeństwie, a swojej
omal nie przypłaciłam życiem. Nie dali mi nawet szansy na
poinformowanie ich, że nie robimy nic poza całowaniem się, a
seksu nie ma nawet na horyzoncie.
W każdym razie na moim. Kyle zdawał się odczytywać moje
sygnały, a ja cieszyłam się, że możemy pozostać na tym etapie.
Lubiłam się z nim całować. Lubiłam przytulać się na kanapie.
Było trochę tak, jakbym nie chciała przenieść naszej relacji z
poziomu przyjaźni na poziom związku, bo bałam się stracić
coś, co daje mi przyjemność.
Ale tak naprawdę, gdzieś w głębi, byłam przerażona.
Nakręcałam się filmami i programami o seksie, jakie
oglądałyśmy z Bekką i Jill. Bałam się, że rzeczywistość nie
sprosta moim oczekiwaniom. To znaczy racjonalną częścią
umysłu wiedziałam, że telewizja ani kino nie pokazują rzeczy
takimi, jakie są. Całowanie też nie było na ekranie takie jak
naprawdę, ale nawet sobie nie potrafiłam wyjaśnić różnicy.
Nie chciałam o tym rozmawiać z Kyle’em. Nie byłam pewna,
czy zrozumie, a poza tym wiedziałam, że to głupio zabrzmi.
Nawet dla mnie. A jednak nie mogłam pozbyć się strachów.
Oczywiście, znałam fakty. Że dla dziewczyny pierwszy raz nie
zawsze jest fantastyczny, że może boleć. Wiele moich
koleżanek w szkole uprawiało już seks i znałam ich opowieści.
Na przykład Becca. Umówienie jej z Jasonem skończyło się
tak, jak sobie wymarzyłam. Od tamtej pory byli razem, a
któregoś wieczoru Becca przyszła do mnie późno,

zarumieniona, podniecona, rozświetlona i powstrzymująca łzy.
Usiadłyśmy na moim łóżku, a ja pogłośniłam telewizor
(leciały akurat Nastoletnie matki), żeby zagłuszył naszą
rozmowę. Czekałam, szarpiąc za troczki w spodniach od
piżamy, bo wiedziałam, że Becca powie wszystko, co jej leży
na sercu dopiero, kiedy znajdzie właściwe słowa. Taka już
była, nie zaczynała mówić, dopóki nie przemyślała
wszystkiego, co zamierzała powiedzieć. Jako dziecko się
jąkała, a w czasie terapii nauczyła się planować z
wyprzedzeniem każde słowo i zdanie. Z tego powodu
wydawało się czasem, że recytuje rolę z pamięci i nie wszyscy
ją rozumieli.
Ja akurat tak, bo znałam ją już w czasach terapii. Nauczyłam
się słuchać i nie poganiać. Choć już dawno zakończyła terapię,
nadal nie wolno było jej popędzać. To, co ma do powiedzenia,
powie, kiedy będzie gotowa, nie wcześniej.
- Spa-spałam z Jasonem - powiedziała wreszcie. Tak, w
wielkich emocjach nadal zdarzało się jej zacinać.
Poderwałam się, aż do szeroko otwartych oczu powpadały mi
włosy. Becca uśmiechała się tajemniczo, a ciemne loki
zasłaniały jej połowę twarzy. Widziałam, że się rumieni, choć
nie było to oczywiste, bo była pół Włoszką, pół Libanką i miała
ciemną skórę, która rzadko się czerwieniła.
- Co?! Naprawdę? Kiedy? Gdzie? Jak było?
Becca okręciła pasmo włosów wokół palca i pociągnęła za lok
w kształcie sprężynki, co oznaczało, że była poruszona.
- Było tak, jak słyszałyśmy, że będzie. Niesamowicie,
dziwnie, intensywnie, na początku trochę bolało. Takie
ukłucie, nic strasznego. Ale potem już było totalnie. Jason był
bardzo delikatny i ostrożny. Dla niego to też był pierwszy raz.
Był kochany. W ogóle to nie trwało wcale długo. Na pewno nie
tyle, co w Czystej krwi. Ale było dobrze.
- Krwawiłaś? - spytałam. Skinęła głową.
- Troszeczkę. Powiedzieliśmy rodzicom, że jedziemy na
zakupy do Great Lakes Crossing, ale tak naprawdę
pojechaliśmy do hotelu. To się nie stało na łapu-capu

-uśmiechnęła się. - Za drugim razem było jeszcze bardziej
super. Już mniej dziwacznie.
Zmarszczyłam brwi.
- A co jest takie dziwaczne?
- Pamiętasz, jak się całowałaś po raz pierwszy? To znaczy tak
naprawdę? I pamiętasz, że wszystko wydawało się zupełnie
naturalne, jakimś cudem wiedziałaś, co robić, ale mimo to
musiałaś rozkminić, jak to robić dobrze? Co zrobić z rękami i
takie tam. Chodzi o coś takiego. -Wyjrzała przez okno i
zagapiła się na smagane zimowym wiatrem gałęzie dębu, a ja
czułam, że wróciła myślami do Jasona i do pokoju hotelowego,
Ja też nic nie mówiłam i patrzyłam, jak w telewizorze Jenelle
kłóci się z matką.
- Czujesz się inaczej? - spytałam w końcu. Znów pokiwała
głową.
- Tak, zdecydowanie. Trudno to wyjaśnić, ale wszystko widzę
inaczej. Fizycznie nie ma różnicy. Trochę mnie boli i tyle. Ale
w głowie czuję się starsza. Mądrzejsza. Choć nie o to do końca
chodzi… Sama nie wiem. To najtrudniej wytłumaczyć. Chyba
wreszcie dotarło do mnie, o co tyle hałasu.
- A byłaś gotowa?
Nie od razu odpowiedziała.
- Chyba tak. Nie wiem. To znaczy chciałam tego. Naprawdę
chciałam. Rozmawialiśmy o tym od tygodni, planowaliśmy
czas i miejsce. Najpierw poszliśmy na kolację i było bardzo
romantycznie. Ale bałam się. Jason zresztą też, ale chyba nie

aż

tak jak ja.
Spojrzałam jej w oczy i zobaczyłam wahanie.
- Naciskał na ciebie?
Odwróciła wzrok, ale potem znów na mnie popatrzyła.
- Może trochę. Ale nie zrobiłabym tego, gdybym nie chciała.
Choć gdyby to zależało tylko ode mnie, jednak zaczekałabym
trochę dłużej.
Nie wiedziałam, co na to odpowiedzieć.
- Ale zabezpieczyłaś się, prawda? Teraz pokiwała

energicznie.
- Moja kuzynka, Maria, ma dwadzieścia trzy lata i zabrała
mnie do lekarza po pigułki. I użyliśmy jeszcze… No wiesz.
Zabezpieczenia.
- Czy mogłaby mnie też zabrać? Becca popatrzyła na mnie.
- Zapytam ją, jeśli jesteś przekonana. Ale radzę ci zaczekać,
aż będziesz pewna, że jesteś gotowa.
Wzięła kilka głębokich wdechów i zatrzęsły się jej plecy.
Objęłam ją.
- Wszystko w porządku?
Wzruszyła ramionami i pokręciła głową, ale powiedziała:
- Chyba tak. Jestem trochę oszołomiona. Nie mogę uwierzyć,
że to zrobiłam. - Odsunęła się i spojrzała mi w oczy. - Już nie
jestem dziewicą, Nell. Jestem kobietą.
Roześmiała się, ale ten śmiech zabrzmiał jak szloch.
Nie byłaś gotowa, prawda? - spytałam szeptem. Padła mi w
ramiona.
- N-nie. Ale ja go kocham, Nell. Naprawdę. - Wzięła głęboki,
urywany wdech, zebrała się w sobie, usiadła i otarła twarz. -
Kocham go i nie chciałam go rozczarować. No i wiedziałam, że
nie da się dłużej balansować na granicy, tak jak my,
rozumiesz?
- Nie, o czym mówisz?
- Oj tam, Nell! Dobrze wiesz, o co mi chodzi. Dotykacie się i
to się staje coraz bardziej intensywne. Wiesz, dokąd to
prowadzi i musisz się ciągle powstrzymywać, żeby to się nie
stało przypadkiem. Naprawdę bardzo tego chciałam. Nie myśl,
że Jason na mnie naciskał, nie o to chodzi. I nie o to, że nie
chciałam, bo chciałam. Ale… Nie wiem, jak to wyjaśnić.
- Chyba rozumiem - powiedziałam. - Ja i Kyle dochodzimy do
tego etapu, kiedy trzeba się powstrzymać, zanim damy się
ponieść.
Wzięła mnie za ręce.
- Zróbcie to, co my. Rozmawiajcie o tym. Skoro to i tak się
wydarzy, lepiej zaplanować i zadbać, żeby stało się na naszych
warunkach, prawda?

Pokiwałam głową i odpędziłam chmurę skłębionych myśli,
które wypełniały mi głowę w czasie rozmowy. Becca
posiedziała jeszcze trochę, dokończyłyśmy oglądać odcinek
Nastoletnich matek, które nagle nabrały zupełnie nowego
wymiaru, a potem poszła do domu.
Po jej wyjściu długo nie mogłam zasnąć. Myślałam o tym, że
tego wieczoru odsuwałam się od Kyle’a, bo czułam, że w nim
tonę, zatracam się w jego pocałunkach. Tak łatwo byłoby
odpuścić i dać się ponieść.
Nie chciałam mieć wątpliwości. Nie chciałam po wszystkim
zjawić się w domu Bekki i płakać, bo nie miałam
stuprocentowej pewności, że jestem gotowa na seks.
Usłyszałam w myślach cichy głos, który pytał mnie, czy
kiedykolwiek będę całkiem gotowa. Czy na coś takiego można
być przygotowaną w stu procentach?
Dwa tygodnie później, w piątek późnym wieczorem
siedziałam na fotelu pasażera w camaro Kyle’a, którym
przedzieraliśmy się przez gęstą zasłonę sypiącego śniegu.
Radio nadawało naszą ulubioną piosenkę, naszą piosenkę:
Lucky Jasona Mraza, a ja śpiewałam do wtóru. Kyle był
skupiony na jeździe, marszczył czoło, bo mimo włączonych
świateł nadal z trudem przenikał wzrokiem białą ścianę. Na
gruntowej drodze niedaleko naszych domów, którą znał jak
własną kieszeń, jechał niecałą trzydziestką.
- Co za cholerny śnieg - powiedział. - Widoczność na trzy
metry, a tylne koła wciąż buksują.
- Może zatrzymamy się i poczekamy, aż trochę przestanie? -
zaproponowałam.
- Poradzę sobie. Jesteśmy już blisko. Po prostu będę jechał
wolno.
Przewróciłam oczami, bo wiedziałam, że i tak by się nie
zatrzymał. Skręciliśmy, a Kyle zaklął, kiedy tylne koła wpadły
w poślizg. Przeszyłam wzrokiem śnieg przed nami i
zobaczyłam, dlaczego spanikował: na środku drogi stała
ogromna łania. Stała bez ruchu, w światłach reflektorów oczy
lśniły jej na niebiesko-zielono-srebrno, a z każdą sekundą

przybliżała się coraz bardziej. Kyle przeklął drugi raz i
usiłował zapanować nad autem, ale camaro tylko zarzuciło
tyłem i zaczęło się obracać wokół własnej osi.
- Rusz się, ośle! - krzyczał Kyle, kiedy coraz bardziej
zbliżaliśmy się do zwierzęcia.
Potrafił prowadzić w śniegu, wdepnął hamulec, auto sie
obróciło i nacisnął na gaz. Camaro po raz trzeci
zrobiło obrót wokół własnej osi, ale zbyt powoli traciło
prędkość na mieszaninie ziemi, żwiru i śniegu. Przodem auta
uderzyliśmy w zwierzę, a samochód niebezpiecznie się
zatrząsł. Krzyknęłam i zaparłam się rękami o tablicę
rozdzielczą, ale nie mogłam odwrócić wzroku od łani, którą
odrzuciło w tył, a potem zachwiała się i upadła na bok w śnieg.
Kyle owi udało się zahamować. Reflektory oświetlały leżące
pośrodku drogi nieruchome zwierzę, a nas otaczała kurtyna
bieli. Oboje ciężko oddychaliśmy, a Kyle zaciskał ręce na
kierownicy tak mocno, że aż pobielały mu kostki.
Wzięłam głęboki wdech i wypuściłam powietrze, a potem
spojrzałam na Kyle’a. Odwzajemnił spojrzenie i jednocześnie
wy buchnęliśmy na wpół histerycznym śmiechem.
Wychyliłam się nad dźwignią zmiany biegów i objęłam go za
szyję. Cała się trzęsłam, bo zaczęła opadać adrenalina. Pas
bezpieczeństwa wżynał mi się w pierś, więc rozpięłam go i
ciaśniej przywarłam do Kyle a. Zaciągnął ręczny i przytulił
mnie. Niezdarnie przedostałam się na jego stronę i usiadłam na
nim okrakiem, a potem złapałam go za szyję. Wziął moją twarz
w dłonie i pocałował mnie głęboko i namiętnie.
Zatraciłam się w nim, oddałam mu się całkowicie. Szalała we
mnie adrenalina, wypełniała mnie energią błyskawicy.
Zacisnęłam palce na włosach z tylu jego głowy, a potem
przesunęłam dłonie po jego ramionach. Dotknęłam koszuli, a
potem wsunęłam rękę za bawełniany kołnierz i natknęłam się
na nagie ciało. Skórę miał tak gorącą, że aż głośniej
wciągnęłam powietrze, a pod wpływem tego dotyku ciało
przeszył mi prąd.
A potem on dotknął mnie. O Boże. Wsunął dłoń pod mój

płaszcz i pod koszulkę, a potem położył ją na nagiej,
gorącej skórze pleców. Wygięłam się w łuk i równocześnie
poczułam, że on wysuwa język, żeby mnie nim dotknąć.
Zakręciło mi się w głowie, wydawało mi się, że się zapadam,
że rozkosznie tonę. Przesunęłam dłonie do przodu. Poczułam
napięte mięśnie jego brzucha i piersi. Zrobił to samo, przesunął
ręce na mój brzuch, a potem… pocałunek został przerwany,
choć nasze usta wciąż się dotykały. Otworzyliśmy oczy i
patrzyliśmy na siebie w iskrzącym napięciu. Wstrzymałam
oddech, a on przesunął dłonie wyżej. Zagryzłam wargę i
odetchnęłam jeszcze głębiej, a on musnął palcami fiszbiny
stanika.
Poczułam, że mimo biustonosza pod jego dotykiem
twardnieją mi brodawki, ale nie odwróciłam wzroku, dając mu
tym samym zgodę na dalszy ciąg. Zawahał się, zanim objął
dłońmi obydwie piersi, i widziałam, że się zastanawia, odwleka
ten moment. Chciał dotknąć nagiej skóry. A ja chciałam mu na
to pozwolić. Lubiłam dotyk jego dłoni na moim ciele, lubiłam
prąd, jaki mnie wówczas przeszywał.
Podniosłam ręce, włożyłam je pod koszulkę i ściągnęłam
ramiączko stanika najpierw z jednego ramienia, a potem z
drugiego. Kyle wsunął palce pod miseczki, ściągnął stanik w
dół i uwolnił jedną pierś. Wciąż oddzielała nas od siebie moja
koszulka i rozpięty płaszcz. Ogrzewa nie szalało, obydwoje
byliśmy rozpaleni. Sięgnęłam do wyłącznika i zatrzymałam
grzanie, a potem ponownie spojrzałam na Kyle’a. Patrzył na
mnie zagubionym wzrokiem, zmagał się ze sobą, walczyły w
nim pożądanie i rozsądek.
Ja przeżywałam ten sam konflikt. Chciałam z nim to zrobić.
Teraz i tutaj, pragnęłam go. Nic innego się nie liczyło. Gdzieś z
tyłu głowy słyszałam echo rozmowy z Bek-
ką sprzed kilku tygodni, ale je stłumiłam. Kyle wędrował
rękami po moim brzuchu, bokach i wracał z powrotem do
piersi. Teraz wydobył z miseczek już obydwie i poznawał je
dłońmi i palcami.
Zrzuciłam płaszcz, a potem, zanim zdążyłam się dwa razy

zastanowić, ściągnęłam przez głowę podkoszulek. Kyle’owi
zaparło dech, a na usta wypełzł mu zdumiony uśmiech.
- Rany, jaka jesteś piękna - wysapał, patrząc na moją bladą
skórę, ciemne aureole i różowe guziczki brodawek.
Zagryzłam wargę, kiedy objął dłonią jedną z piersi i kciukiem
zataczał kółka wokół brodawki. Nagle zdenerwowałam się tak,
że zamknęłam oczy, bo poczułam się obnażona, a wstyd
walczył z pragnieniem. Chciałam tego. Podobało mi się to.
Przecież to w porządku, prawda? To Kyle, mój chłopak i
najlepszy przyjaciel, kocham go.
Ostatnia myśl tak mnie zszokowała, że aż westchnęłam.
Kocham go? Tak? Serce mocniej mi biło za każdym razem,
kiedy znajdował się w pobliżu, a myśl, że mogłabym z nim nie
być, przerażała mnie. To chyba jest właśnie miłość. Chciałam
być z nim cały czas, w każdej chwili.
- Chciałbym cię zobaczyć całą - powiedział, pieszcząc moją
pierś.
Poczułam uderzenie piorunującego pragnienia. Chciałam mu
się cała pokazać. Ale teraz, tutaj? Ot tak? Otworzyłam usta,
żeby coś powiedzieć, ale mnie ubiegł.
- Tylko, że nie tu. - Zamknął oczy i zacisnął zęby. -Nie chcę
cię oszukiwać, Nell. Pragnę cię.
Oderwał ręce od mojego ciała, a ja, pozbawiona jego dotyku,
niemal jęknęłam. Z powrotem włożyłam stanik, ale koszulki
nie. Kyle miał jasne oczy i intensywne spojrzenie.
- Ja ciebie też - odpowiedziałam.
- Ale chcę, żeby to się stało jak należy. Żeby to był wyjątkowy
dzień. - Widziałam, że ze sobą walczy.
Na te słowa ścisnęło mi się serce, wzięłam jego twarz w
dłonie i nachyliłam się, żeby go pocałować.
- I za to cię kocham - szepnęłam, nie myśląc o tym, co mówię.
Zamarł i szeroko otworzył oczy. Wpatrywał się we mnie
badawczo.
- Co?
Zagryzłam wargę zmartwiona, że wystrzeliłam z tym za
szybko.

- No… - W poszukiwaniu właściwych słów zamknęłam oczy.
Postanowiłam iść za ciosem. - Powiedziałam, że za to cię
kocham. Tak jest. Kocham cię, Kyle.
Ręce mu opadły i przez chwilę ślizgały się w górę i w dół po
moich plecach, żeby wreszcie spocząć na biodrach w dobrze
mi znanym, niesamowitym, zmysłowym geście. W jednej
chwili pokochałam te dłonie tam i chciałam, żeby zostały w
tym miejscu na zawsze. Jego dłonie na moich biodrach, tuż nad
paskiem dżinsów-biodrówek - ideał.
- Ja tego jeszcze nie powiem - odparł, a potem zmarszczył
czoło. - Nie chcę, żeby wyglądało, jakbym mówił to tylko
dlatego, że ty zaczęłaś. Ale ja ciebie też.
Te słowa przemknęły mi przez głowę.
- Tak?
Pokiwał głową, a kciukami zataczał kółka na moich kościach
biodrowych.
- Tak.
Uśmiechnęłam się i nachyliłam do kolejnego pocałunku.
- I słusznie. Powinieneś mnie kochać.
Zaśmiał mi się prosto w usta.
- Och, no kocham, kocham. - Przesunął dłonie wyżej, a ja
odchyliłam się, żeby ułatwić mu dostęp do piersi. -A
szczególnie je dwie. Strasznie mi się podobają.
Teraz moja kolej na parsknięcie śmiechem.
- Co ty powiesz? Szczególnie je? Tylko je? Kochasz mnie
tylko z powodu cycków?
- Hm. - Udawał, że się zastanawia, a potem przesunął ręce na
plecy, zawahał się i zjechał niżej, na pupę. -Ją też lubię, tak.
Wsunęłam ręce pod jego koszulkę i uszczypnęłam go w
brodawki, aż stęknął.
- Żeby mi to było ostatni raz, draniu! Roześmiał się, a potem
mnie przytulił i szepnął mi
we włosy:
- Tylko się z tobą droczę, Nell. Kocham cię, bo to ty. Kocham
cię za to, kim jesteś.
Odwróciłam twarz i pocałowałam go w szczękę.

- Wiem. Ja też się tylko droczyłam.
Ogrzewanie było wyłączone, więc do auta zaczął przenikać
chłód, a ja poczułam na ramionach gęsią skórkę. Kyle też
zaczął marznąć i z powrotem włączył nawiew. Ześlizgnęłam
się z jego kolan i włożyłam koszulkę.
- Zastanawiam się, czy łania jest martwa - powiedział.
Spojrzałam na nieruchomy kształt pośród padającego
śniegu.
- Nie rusza się. - Popatrzyłam na Kyle’a i zapięłam płaszcz. -
Sprawdzimy?
- Ja pójdę - powiedział. - Ty tu zostań.
- Nie ma mowy, ja też chcę zobaczyć! - prychnęłam. Stłumił
śmiech i pokręcił głową. Wysiedliśmy oboje i ostrożnie
przeszliśmy przez puszysty śnieg. Płatki
osiadały mi na nosie i na włosach, zasypując mnie całą białym
puchem. Objęłam się ramionami i przylgnęłam do boku Kyle’a.
Zatrzymał się kilka metrów od łani, położył mi rękę na
ramieniu, żebym nie poszła dalej, a sam ruszył naprzód.
Zapadła między nami pełna napięcia cisza, z tyłu mruczał
silnik, a reflektory oblewały nas przenikającym przez czarną
zimową noc światłem.
Patrzyłam, jak ostrożnie zbliża się do zwierzęcia. Lekko
dotknął stopą jego boku. Żadnej reakcji. Wypuściłam
powietrze. Podszedł jeszcze bliżej, kucnął i dotknął boku łani
dłonią.
Odwrócił się do mnie zaskoczony.
- Żyje! Oddycha!
- Co zrobimy? - spytałam. - Nie możemy jej tak zostawić.
Wykonał gest „nie mam pojęcia”.
- Może jest tylko nieprzytomna. A może jest ranna… Nie
wiem, Nell.
W tym momencie zwierzę poruszyło nogą, potem zadrżał mu
bok, a potem głośno westchnęło. Kyle upadł do tyłu i
zszokowany przeklął, bo łania dziko wierzgnęła, poderwała się
na nogi i odskoczyła kilka kroków, a potem zatrzymała się,
żeby popatrzeć na nas smutnymi oczami, wykręcając przy tym

uszy. Kyle siedział na tyłku w śniegu i patrzył na łanię, która
przez dłuższą chwilę też się w nas wpatrywała, a potem
odbiegła przez szosę.
- Cholera! - powiedział Kyle, wstał i otrzepał się. -Jak słowo
daję, myślałem, że umrę ze strachu. Chyba się nawet
posikałem.
Śmiałam się tak bardzo, że musiałam złapać go za rękę, żeby
się nie przewrócić.
Resztę drogi do domu pokonaliśmy bez żadnych przygód, ale
wspomnienie tej chwili, która nam się przydarzyła w
samochodzie, zdominowało nasze myśli. Zanim wysiadłam na
swoim podjeździe, nie całowaliśmy się na pożegnanie tak
długo jak zwykle. Znałam już moc, z jaką można się dać
ponieść chwili i wiedziałam, że wciąż nie jestem gotowa.
Myślałam, że Kyle też nie jest.

3. Wyjazd do hotelu

Walentynki
Przez cały dzień w szkole byłam trochę podenerwowana i
nieobecna, bo zastanawiałam się, co Kyle dla nas wymyślił.
Wiedziałam, że pamięta o walentynkach i że coś planuje.
Sugerował, że to będzie coś wyjątkowego. Przez ostatnie kilka
tygodni byliśmy ostrożni, całowaliśmy się spokojnie i
panowaliśmy nad sobą. Oboje wiedzieliśmy, że jeśli damy się
ponieść, nie będziemy w stanie się pohamować.
I tak w końcu musieliśmy o tym porozmawiać. Ja wiedziałam,
że trzeba. 1 on też wiedział. A jednak unikaliśmy tematu. Co
było w pewnym sensie dziwne, bo oboje byliśmy
podnieconymi
szesnastolatkami,
nabuzowany-mi
przez
hormony. Wiedziałam, że on tego chce i ja też chciałam. Ale
baliśmy się, chyba dlatego że to oznaczało przekroczenie
kolejnej granicy, już bardziej znaczącej, o czym oboje
wiedzieliśmy.
Mimo to na wszelki wypadek poszłam z kuzynką Bekki do
lekarza po pigułki antykoncepcyjne i brałam je
od tygodnia. Nie powiedziałam o tym Kyle’owi. Kolejna
rzecz, o której należało pogadać, wiedziałam to, ale jakoś
wciąż nie było okazji.
Wreszcie skończyła się szósta lekcja i spotkaliśmy się przy
jego aucie. Z uśmiechem otworzył przede mną drzwi, a potem
je za mną zamknął.
- Powiesz mi, co dzisiaj robimy? - spytałam. Zmarszczył brwi,
jakby nie wiedział, o co chodzi.
- Dzisiaj? A co jest dzisiaj?
Gapiłam się tylko, bo nie wiedziałam, czy żartuje, czy ja źle
zinterpretowałam sugestię.

- Żartujesz, prawda?
Słysząc ostrzegawczą nutę w moim głosie, parsknął
śmiechem.
- Tak, Nell. Żartuję. Ale nie, nie powiem ci. W każdym razie
nasi rodzice wiedzą, że dzisiaj nie będzie nas do późna.
Wszystko z nimi ustaliłem. Mamy czas mniej więcej do
drugiej.
Spojrzałam na niego ostro.
- Do drugiej? Planujesz trzymać mnie poza domem do nocy?
Zarumienił się.
- Może.
Wzięłam głęboki wdech, bo wiedziałam, że to ja muszę
poruszyć temat, on tego nie zrobi.
- Jeśli chodzi o dzisiejszy wieczór… Czy my… To znaczy,
skoro będziemy w mieście tak późno, mam rozumieć, że
planujesz… - Nie mogłam wydobyć z siebie tych słów.
Kyle przesuwał dłoń po dźwigni zmiany biegów i zagryzł
dolną wargę. Kiedy stanęliśmy na czerwonym świetle, w
końcu na mnie spojrzał.
- Słuchaj, wiem, do czego zmierzasz i… Podjąłem pewne
kroki. No wiesz, na wypadek, gdybyśmy mieli na to ochotę.
Ale nie musimy. Chcę, żeby wszystko było dobrze.
- Podjąłeś kroki? Co to znaczy?
Znów się zarumienił, był czerwieńszy niż kiedykolwiek.
- Zarezerwowałem pokój w Zajeździe pod Czerwonym
Dachem. To kawałek od restauracji, w której zjemy kolację.
Próbowałam zdobyć się na żart.
- Jesteśmy pewni siebie, czyż nie, panie Calloway? Kyle
uśmiechnął się, ale oboje wiedzieliśmy, że żart
mi się nie udał.
- Tylko na wszelki wypadek.
Przyszła mi do głowy myśl. Wypowiedziałam ją na głos,
zanim zdołałam się zastanowić.
- Kyle? Nie sądzisz, że nie jesteśmy na to gotowi, skoro nie
potrafimy o tym choćby rozmawiać, nie czując się niepewnie?
Zaśmiał się nerwowo.

- Tak, przeszło mi to przez myśl.
- Czy nie robimy tego dlatego, że wszyscy nasi przyjaciele już
to robią?
Spojrzał na mnie poirytowany.
- Nie! To znaczy Jason mówił mi o nim i o Becce, wiem też,
że Kyla i Aaron to robią, ale nie. Nie. I nie musimy nic robić.
Chciałem tylko, żebyśmy mieli taką możliwość.
Zaśmiałam się. głównie z siebie samej.
- Nie wiem, czy mam się czuć wzruszona, że jesteś taki
zapobiegliwy, czy zdziwiona, że spodziewałeś się, że t o się
stanie.
- Niczego się nie spodziewałem, Nell. - Był niemal wściekły.
- Ja tylko… Wiesz co? Niech będzie. Spodziewałem
się. To znaczy naprawdę chciałbym być z tobą. Wiem, że
jesteśmy młodzi, ale kocham cię. Myślę, że jesteśmy gotowi.
Popatrzyłam na niego. Powiedział to!
- Kyle, mamy po szesnaście lat! - Uniosłam brew. -I czy nie
powinieneś z tym wyznaniem zaczekać do jakiegoś
romantycznego momentu w czasie kolacji? Środek kłótni nie
wydaje się najlepszą okazją.
- To jest kłótnia? Wzruszyłam ramionami.
- Trochę tak. Nie wiem, nie chcę, żeby tak było.
- Ja też nie. Ale myślę, że masz rację, tylko że już za późno.
Kocham cię. Chciałem ci to powiedzieć od kilku tygodni, ale
byłem tchórzem. Zaplanowałem, że powiem ci dzisiaj.
Przygotowałem sobie całą kwestię. Naprawdę, napisałem to. -
Sięgnął do kieszeni spodni i wyjął pogniecioną kartkę papieru
wyrwaną ze skoroszytu, z poszarpanymi od kółek krawędziami
.
Wiem, że jesteśmy młodzi. I wiem, że wiele osób
powiedziałoby że jesteśmy tylko dzieciakami albo że jesteśmy
za młodzi, żeby wiedzieć, co to jest miłość. Ale chrzanić to.
Znam Cię całe życie. Wszystko robiliśmy razem. Każdą ważną
rzecz przeżywaliśmy wspólnie. Razem uczyliśmy się jeździć na
rowerach, razem uczyliśmy się pływać i jeździć samochodem.
W ósmej klasie razem zawaliliśmy algebrę. (Pamiętasz, jaki

głupi był pan Jenkins? Ile razy w tamtym semestrze odsyłał nas
do dyrektora?). Teraz razem uczymy się miłości. Nie obchodzi
mnie, co mówią inni. Kocham Cię. Zawsze będę Cię kochał,
nieważne, co się z nami stanie w przyszłości. Kocham Cię teraz
i na zawsze.
Twój kochający chłopak, Kyle
Przeczytałam tę notatkę kilka razy. Nie zauważyłam, że
płaczę, dopóki łza nie skapnęła na pomiętą, pogniecioną kartkę
i nie zrobiła kleksa z niebieskiego atramentu. To zmieniało
wszystko.
- Ja też cię kocham, Kyle - roześmiałam się, chociaż
jednocześnie pociągałam nosem. - Ten list jest uroczy. Idealny.
Dziękuję ci.
Wzruszył ramionami.
- Jest prawdziwy. Wiem, że to może nie był najbardziej
romantyczny sposób na wyznanie ci miłości, ale…
- Był doskonały. - Złożyłam kartkę papieru i schowałam do
portfela.
Miała
być
moim
największym
pocieszeniem
i
najważniejszym wspomnieniem w chwilach, kiedy moje serce
zostanie nieodwracalnie złamane.
W restauracji, którą wybrał Kyle, panował szalony ruch. Choć
mieliśmy rezerwację, prawie godzinę czekaliśmy na wolny
stolik. Gośćmi były same pary, od ludzi w naszym wieku po
starsze małżeństwa. Nie spieszyliśmy się. Zjedliśmy sałatę,
zupę i danie główne, a na deser po dużym kawałku sernika.
Byliśmy dziwnie zrelaksowani, pewnie dlatego, że deklarację
miłości mieliśmy już za sobą. Rozmawialiśmy
0 wszystkim, od nauczycieli w szkole po plotki o tym, kto z
kim sypia, a kto z kim nie. W końcu Kyle zapłacił rachunek i
wróciliśmy do samochodu. Wyjechaliśmy z parkingu

1 zaczęliśmy powoli jeździć po mieście. Wiedziałam, że gra
na czas i daje nam szansę na rozmowę, zanim poruszymy
kwestię wyjazdu do hotelu.
Kluczył po bocznych drogach gruntowych i rozmawialiśmy,
ale po półgodzinie wrócił na drogę główną,
prowadzącą do hotelu. Spojrzał na mnie, a potem sięgnął do
mojej dłoni.
- Chcesz jechać do domu? Bo gdybyś miała ochotę na kino,
grają kilka filmów. - Gdy stanęliśmy na światłach, przebierał
palcami po kierownicy, a potem poważnie popatrzył mi w
oczy. - Albo możemy jechać do hotelu.
Czas na decyzję.
Boże. Oczy miał brązowe jak kawa nakrapiana
cynamonowymi światełkami, jak okruchy topazu na
opaleniźnie. Był taki poważny i taki słodki! To była
propozycja, ale bez presji. Ścisnęłam jego dłoń, kiedy na
horyzoncie
pojawiły
się charakterystyczne czerwone
dachówki. Z trudem przełknęłam ślinę.
- Jedźmy do hotelu - powiedziałam.
Wciąż omijaliśmy temat. Rozmawialiśmy szyfrem. Jedźmy
do hotelu. To znaczyło: uprawiajmy seks. Kiedy
0 tym pomyślałam, zaczerwieniłam się jak burak. A potem
spojrzałam na Kyle’a, na jego starannie nastroszone czarne
włosy, na silną linię szczęki, wysokie kości policzkowe
1 miękkie wargi. Zatrzepotał długimi czarnymi rzęsami i
spojrzał na mnie, a potem uśmiechnął się, nerwowo, ale
pięknie, odsłaniając białe, błyszczące zęby.
To trochę ukoiło moje nerwy. Serce biło mi w tempie miliona
uderzeń na minutę, a kiedy zaparkowaliśmy przed hotelem i
ruszyliśmy do recepcji, żeby się zameldować, jeszcze
przyspieszyło.
W recepcji pracowała starsza pani o siwiejących jasnych
włosach i zimnych niebieskich oczach. Przenikliwych.
Spojrzała na nas przeciągle i z potępieniem, jakby chciała nas

onieśmielić. Kiedy podawała Kyle’owi kartę do drzwi,
pogardliwie zasznurowała usta i wiedziałam, że chce coś
powiedzieć. Nie zrobiła tego, a my, kiedy już
wsiedliśmy do windy i ruszyliśmy na trzecie piętro,
parsknęliśmy śmiechem.
- Rany, była niesamowita! - orzekł Kyle, śmiejąc się.
- Prawda - przyznałam. - Myślę, że wiedziała, co zamierzamy,
i ani trochę jej się to nie podobało.
- Oczywiście, że wiedziała! Jest tylko jeden powód, dla
którego para szesnastolatków wynajmuje w walentynki pokój i
nie ma ze sobą bagażu.
- Myślisz, że komuś powie? - spytałam.
- A komu ma powiedzieć? Przecież nie uciekamy ani nic
takiego.
Nie odpowiedziałam, tylko wzruszyłam ramionami i
pokiwałam głową. Dotarliśmy do naszego pokoju, numer 313.
Kyle wsunął kartę do czytnika, a wtedy z głośnym kliknięciem,
słyszalnym na całym pogrążonym w ciszy korytarzu, zapaliło
się zielone światełko. Popchnął drzwi i mocno trzymając mnie
za rękę, wszedł do ciemnego pokoju.
Zapalił światło, ale zrobiło się stanowczo zbyt jasno. On też
poczuł, że powódź światła jest nie na miejscu i szybko zostawił
mnie, żeby podejść do kinkietu zamontowanego na ścianie
przy podwójnym łóżku. Ja zgasiłam górne światło i oboje
odetchnęliśmy z ulgą.
Kyle usiadł na skraju łóżka i bawił się końcem krawata.
Uśmiechnęłam się do niego. Był taki przystojny w czarnym
garniturze i czarnej koszuli, z różowym krawatem w roli
jedynego akcentu kolorystycznego. Rozpiął marynarkę i potarł
dłońmi kolana.
Oblizałam usta i bawiłam się rąbkiem koralowej sukienki do
kolan. Popatrzyliśmy na siebie przelotnie. Byliśmy sami w
hotelowym pokoju i nerwy coraz bardziej dawały się nam we
znaki.
W moim domu i u niego albo w samochodzie zaparkowanym
na jakiejś bocznej drodze, wszędzie, gdzie się kiedykolwiek

całowaliśmy, mieliśmy świadomość, że ktoś może nas nakryć.
Boczne drogi były regularnie patrolowane przez ludzi z biura
szeryfa, a w domu zawsze było co najmniej jedno z naszych
rodziców. To pierwszy raz, gdy byliśmy naprawdę sami, bez
ryzyka, że ktoś nam przeszkodzi.
Serce biło mi tak głośno, że byłam pewna, że Kyle słyszy je
po drugiej stronie pokoju.
Popatrzyłam na jego twarz, widziałam, jak oblizuje dolną
wargę i niemal nieświadomie zrobiłam to samo. To był
przełom. Kyle wstał z łóżka i zanim zdążyłam zareagować,
przyciągnął mnie do siebie. Dużą, mocną dłonią objął mój
policzek, a drugą położył mi w talii, tuż nad biodrem. Nie
pocałował mnie od razu. Zatrzymał się dwa centymetry od
moich ust i wpatrywał się we mnie łagodnymi, ale gorącymi
oczami.
- Boisz się? - szepnął. Poczułam na ustach jego delikatny
oddech.
Zadrżałam i lekko wzruszyłam jednym ramieniem.
- Tak, trochę tak.
- Możemy wyjść. Pokręciłam głową.
- Chcę być tu z tobą - powiedziałam ledwie słyszalnie.
Podniosłam ręce i wplotłam mu palce we włosy. Prze-
czesałam postawione na żel kędziorki, ostre, ale miękkie, a
potem położyłam mu dłoń na karku i przyciągnęłam go do
pocałunku.
- Zacznijmy od tego - powiedziałam, odsuwając się. -Krok po
kroku.
- Też tak myślę.
Staliśmy na środku pokoju hotelowego i całowaliśmy się, a
nasze dłonie dotykały twarzy, ramion i pleców. Początkowo
nie robiliśmy nic więcej. Czułam, jak w klatce żeber bije mu
serce. Położyłam mu dłoń na piersi i świadomość, że on jest tak
samo zdenerwowany jak ja, dodała mi odwagi.
Przerwałam pocałunek, popatrzyłam mu w oczy, a potem
zsunęłam mu z ramion marynarkę. Upadła na podłogę, a wtedy
obiema rękami poluźniłam krawat, zdjęłam i też rzuciłam.

Kyle patrzył mi w oczy, czekał. Namęczyłam się trochę z
małym guziczkiem przy samym kołnierzyku, ale w końcu, przy
wtórze nerwowego chichotu, udało mi się go rozpiąć. Kyle też
się roześmiał i położył mi dłonie na biodrach, tym razem niżej.
Patrzyliśmy sobie w oczy, gdy roztrzęsionymi rękami
rozpinałam jeden po drugim guziki jego koszuli. W końcu
rozpięłam. Pod spodem miał opięty na muskularnej klatce
piersiowej biały podkoszulek bez rękawów. Wzięłam jego
nadgarstek w dłonie i rozpięłam guzik przy jednym mankiecie,
a potem przy drugim. Ściągnęłam mu koszulę z ramion, a ona
upadła na podłogę przy jego stopach.
Sięgnął do suwaka sukienki na moich plecach, ale go
powstrzymałam. Jeszcze nie skończyłam. Zamierzałam zrobić
to do końca tak, jak sobie wyobrażałam. Bo wyobrażałam sobie
tę chwilę wiele razy. jak go powoli rozbieram, a potem czekam
z sercem w gardle, aż rozepnie mi sukienkę, która opadnie na
ziemię. Wyobraźnia nie wybiegała poza ten moment.
Kopnięciem zdjął buty, a potem znów stanął bez ruchu.
Uśmiechał się niepewnie. Oblizałam usta i widziałam, że śledzi
mój język. Dotknęłam jego pasa, zawahałam się, a potem
podciągnęłam bawełniany podkoszulek, powoli
odsłaniając brzuch i klatkę. Uniósł ręce nad głowę i razem
zdjęliśmy koszulkę. Stał teraz tylko w spodniach od garnituru,
olśniewająco piękny.
Teraz ta trudniejsza część. Wzięłam głęboki wdech i
sięgnęłam do paska. Szerzej otworzył oczy i zacisnął dłonie na
moich biodrach, zwijając materiał sukienki i wbijając opuszki
palców w ciało pod spodem. Kiedy rozpinałam pasek, ręce mi
się trzęsły jak liść na wietrze. Wyciągnęłam go, a potem
przeszłam do guzika w spodniach. Kyle wstrzymał oddech i
wciągnął brzuch, kiedy go rozpinałam. Gdy odsuwałam zamek
w rozporku, zamknął na chwilę oczy. Spodnie opadły mu do
kostek, więc z nich wyszedł. Ciasne spodenki były
wybrzuszone z przodu. Oboje się zarumieniliśmy i
odwróciliśmy wzrok.
Pocałował mnie i odepchnął od siebie moje ręce.

- Moja kolej - szepnął.
Skinęłam głową, a serce roztłukło mi się w piersi. Miałam na
sobie znacznie mniej niż on. Przesunął ręce w górę moich
ramion, zostawiając po sobie gęsią skórkę. Wstrzymałam
oddech, gdy wziął w palce suwak, a kiedy powoli ciągnął go w
dół, zagryzłam wargę.
Muśnięcie palców o nagie ciało, a chwilę potem sukienka
kłębiąca się u moich stóp. Stałam przed nim w majtkach i
staniku.
Widział mnie już wcześniej w bikini, ale teraz to co innego.
- Jesteś piękna, Nell - powiedział zachrypniętym szeptem we
wszechobecnej ciszy.
- Ty też.
Pokręcił głową i uśmiechnął się krzywo. Położył mi ręce na
ramionach i bawił się ramiączkami od stanika.
Przestał się uśmiechać, kiedy sięgnęłam za siebie, żeby go
rozpiąć. Złapał mnie za ręce i powstrzymał.
- Jesteś pewna? - Wpatrywał się we mnie czule i ostrożnie.
Pewna. Z tyłu głowy cichy głosik podszeptywał wątpliwości,
ale go stłumiłam.
Skinęłam głową. Przeniósł moje ręce na swoje ramiona, a
potem sam zaczął rozpinać stanik. Miał z tym problem, aż
wysunął koniuszek języka. Zaśmiałam się w jego ramię.
- Cicho! - mruknął. - Nigdy tego nie robiłem.
- Wiem - odparłam. - To słodkie!
Warknął coś pod nosem, kiedy rozpiął pierwszą haftkę, potem
drugą, ale trzecia nie chciała puścić i stłumił przekleństwo.
- To nie ma być słodkie - powiedział i zerknął mi przez ramię,
żeby zobaczyć, co się tam dzieje. - Powinno być seksowne,
erotyczne i romantyczne.
Zaśmiałam się, kiedy znów zaklął, ale wreszcie mu się udało.
Stanik był rozpięty, a mój śmiech ucichł. Na jego miejsce
pojawiły się stres oraz pożądanie. Chciałam tego. Byłam
zdenerwowana, tak, przestraszona też. Ale chciałam tego. Nie
potrafiłam sobie wyobrazić, że robię to z kimkolwiek innym
niż Kyle.

Stanik dołączył do ubrań rozrzuconych po podłodze, a Kyle
cofnął się o krok, żeby na mnie popatrzeć. Pod jego
spojrzeniem przestępowałam z nogi na nogę. Wiedziałam, że
uważa mnie za piękną i zwykle dobrze się czułam w swojej
skórze, ale trudno było z godnością znieść tak badawczą
obserwację mojego niemal nagiego ciała.
Zagryzłam wargę i zbierałam się na odwagę przed tym, co
miało nastąpić teraz. Kyle wsunął palce pod gumkę swoich
spodenek, ja zrobiłam to samo z majtkami.
- Na trzy-cztery? - spytał.
Skinęłam głową, bo głos uwiązł mi w gardle. Wahał się przez
chwilę, a potem zdjął spodenki do kolan i wyszedł z nich.
Zamarłam. Nie mogłam się ruszyć, jego widok, całkiem
nagiego, sparaliżował mnie.
Teraz jego kolej na dyskomfort bycia pod lupą. Był piękny. A
choć nie miałam żadnego porównania - także duży. Dzięki
Bogu nie wyglądał jak na slajdach, które miałam w pamięci.
Kyle był proporcjonalny, a jego dumny, wyprostowany
członek zdawał się wskazywać na mnie.
Z zamyślenia wyrwał mnie jego głos.
- Myślałem, że zrobimy to razem.
- Przepraszam - powiedziałam. - Miałam zamiar, ale potem
zobaczyłam cię i… - Nie wiedziałam, jak dokończyć.
Podniósł głowę, wzruszył dla odprężenia ramionami,
rozprostował palce i zebrał się na odwagę. Zrobił krok w moją
stronę, a ja ze wszystkich sił starałam się rozluźnić.
- Może mi pomożesz? - spytałam, zszokowana swoją
śmiałością.
- Dobry pomysł. - Ułożył dłonie w naszej ulubionej pozycji,
na moich biodrach.
Miałam na sobie koronkowe czerwone majtki pasujące do
stanika. Kyle przesunął palcami nad moją pupą, śledząc
gumkę. Oddychałam z trudem, kiedy zsunął mi je na uda, a gdy
złapał dłońmi moje pośladki, zmusiłam się do otwarcia oczu.
Zakołysałam biodrami, żeby koronkowa bielizna znalazła się
na podłodze i oto oboje byliśmy nadzy . Serce jak wściekłe

waliło mi w piersi i dudniło w uszach. Drżałam na całym ciele
ze strachu, z emocji i z podniecenia. Kiedy dotykał moich
nagich bioder, żeber i ud, czułam, jak
ciepłą ma skórę. Koniuszkami brodawek musnęłam jego pierś
i ciało przeszył mi prąd.
Przesunął dłońmi po moich plecach, a potem ośmielił się
zjechać na pupę. Pieścił i ugniatał pośladki, trochę za mocno,
ale nie przeszkadzało mi to.
Moje ręce ruszyły swoim szlakiem, badając mięśnie na jego
plecach i wędrując po wybrzuszeniach i wgłębieniach
kręgosłupa. Gdy dotknęłam jego pupy i zdumiałam się jej
jędrnością, gwałtownie wciągnął powietrze. Dotykałam jego
pośladków tak jak on moich, a potem lekko wbiłam paznokcie
w ich twarde półkule.
Poczułam drżenie na brzuchu, kiedy go tam dotknęłam.
Spojrzałam w dół, między nas. Ujrzałam jego erekcję, na
czubku członka małą dziurkę i wyciekający z niej
przezroczysty płyn.
Patrzyłam prosto na niego i widziałam, jak szeroko otwierał
oczy, gdy wsuwałam dłoń pomiędzy nas i go pogłaskałam.
- Boże, Nell, musisz się wstrzymać. Jeszcze za wcześnie.
Puściłam go, musnęłam palcami jego pierś, a potem
położyłam mu dłoń na karku i go pocałowałam. Żar
wzbudzany przez pocałunki zatlił się, potem rozgorzał, a
wreszcie buchnął płomieniem. Poczułam, że napieram na jego
ciało, czuję jego twardość na mojej miękkości, a doznanie
muskularnej sylwetki w tak bliskiej odległości jeszcze bardziej
rozpaliło moje zmysły.
Popchnął mnie lekko w stronę łóżka, a ja weszłam na nie
tyłem. Jeszcze bardziej się zdenerwowałam, gdy ruszył za mną.
- Jesteś… - zaczął mówić.
- Tak, jestem pewna - przerwałam mu. - Jestem
zdenerwowana i boję się, ale pragnienie jest większe niż
strach. - Zagryzłam wargę, a potem przyznałam: - Biorę
pigułki. Od tygodnia, na wszelki wypadek. Kyle szeroko
otworzył oczy.

- Tak? Dlaczego nic nie powiedziałaś? Wzruszyłam
ramionami.
- Nie wiem. Jakoś… Nie było okazji. Chyba się wstydziłam.
Kyle pochylił się i wyciągnął z kieszeni spodni portfel, z
którego wyjął dwie prezerwatywy i położył na szafce przy
łóżku.
- Ja mam to.
- A ty jesteś pewien? - spytałam. Teraz to on wyglądał na
zdenerwowanego.
- Tak, jestem pewien. Tak jak powiedziałaś, ja też się
denerwuję. Nie chcę zrobić ci krzywdy ani nic zepsuć.
- Nie zepsujesz. Nie zrobisz mi krzywdy. Po prostu się nie
spieszmy, dobrze?
Skinął głową, otworzył pakiecik z prezerwatywą i ją włożył.
Ukląkł nade mną. Ręce trzymał po obu stronach mojej twarzy,
kolana włożył mi między uda. Patrzył mi prosto w oczy,
czekał.
Przyciągnęłam go do siebie, położyłam mu dłonie na plecach i
go pocałowałam. Płomień pocałunku przepędził strachy, a w
każdym razie uciszył je. Powoli wszedł we mnie.
Poczułam rozciąganie, a potem ukłucie, ostre i szybkie.
Zamrugałam, a Kyle zamarł. Oddychał szybciej i czułam, że
ma napięte mięśnie. Zagryzałam mocno wargę i czekałam, aż
kłujący ból ustąpi, a potem skupiłam się na cudownym
doznaniu bycia wypełnioną.
Dotknęłam jego pupy i przyciągnęłam go bliżej, zachęciłam,
żeby się poruszył.
Nie trwało długo, zanim zastygł i jęknął.
Nie było fajerwerków, krzyków ani tarzania się w spoconej
pościeli, ale mimo to było cudownie.
Kyle wstał, zniknął w łazience i wrócił. Położyłam głowę na
jego piersi. Milczeliśmy przez kilka minut. Czułam pod sobą
jego naprężone, gorące ciało. To doznanie, leżenia przy nim
nago, skóra przy skórze, było niemal lepsze od tego, co przed
chwilą.
Poczułam, że po policzku płynie mi łza i spada na pierś

Kyle’a. Nie wiedziałam, skąd się wzięła ani co oznaczała.
Zamrugałam, żeby powstrzymać napływ pozostałych. Nie
chciałam żeby myślał, że było mi źle.
- Płaczesz?
Skinęłam głową i pozwoliłam łzom popłynąć.
- Ale nie jestem smutna ani nic takiego. To tylko emocje.
- Jakie?
Wzruszyłam ramionami.
- Trudno to wyjaśnić. Nie jestem już dziewicą. Już nie
możemy tego cofnąć. Nie, żebym chciała, bo było cudownie,
ale… To wielka rzecz, rozumiesz?
- Tak, wiem, o co ci chodzi. Podniosłam głowę i spojrzałam
mu w oczy.
- Kocham cię, Kyle.
- A ja ciebie.
Za drugim razem było niesamowicie. Czułam nisko w
brzuchu płomień, jakbym miała eksplodować w sobie. Sama
doprowadzałam się nawet dalej, jasne, ale to było co innego.
Zastanawiałam się, jakby to było dotrzeć do tego punktu z
Kyle’em.
4. Oświadczyny. Złamane drzewo
Sierpień, dwa lata później
Jeśli nasi rodzice wiedzieli, że Kyle i ja często uprawiamy
seks, nic na ten temat nie mówili ani nic nie zrobili w tej
sprawie. Oczywiście bardzo pilnowaliśmy, kiedy i gdzie to
robimy. Mama Kyle’a dwa razy w tygodniu chodziła na kurs
scrapbookingu, a jego ojciec większą część roku spędzał w
Waszyngtonie, więc najczęściej przebywaliśmy u niego. Moi
rodzice byli w domu znacznie częściej, ale nie zauważyłam,
żeby przeszkadzała im ilość czasu, jaką spędzałam u Kyle’a.
Naturalnie twierdziliśmy, że uczymy się, odrabiamy lekcje
albo oglądamy filmy. I robiliśmy to, tylko nie aż tak często, jak
wmawialiśmy rodzicom.
Tydzień wcześniej oboje skończyliśmy osiemnaście lat.
Rodzice stwierdzili, że zamiast wydać dla nas ekstrawaganckie
przyjęcie, pozwolą nam pojechać na weekend do należącego

do rodziców Kyle’a domku nad jeziorem. Prosiliśmy ich o to
przez całe lato, ale grali na czas, obiecując, że się zastanowią.
Już prawie straciliśmy nadzieję, kiedy oświadczyli, że chcą z
nami porozmawiać.
- Macie już po osiemnaście lat, w świetle prawa jesteście
dorośli - zaczął ojciec Kyle’a gwoli wprowadzenia.
-Spotykacie się już jak długo? Od dwóch lat? Wiemy, co
znaczy dla was ten wyjazd, rozumiemy to. My też kiedyś
byliśmy młodzi.
Na te słowa wszyscy niespokojnie się poruszyli.
- No cóż. - Ojciec Kyle’a odchrząknął i mówił dalej
donośnym głosem kongresmena. - Postanowiliśmy zgodzić się
na wasz wspólny wyjazd. A teraz ten trudniejszy moment.
Zdaję sobie sprawę, że to śliski temat i sytuacja niekomfortowa
dla nas wszystkich, ale pewne rzeczy muszą zostać
powiedziane. Stoicie u progu dorosłości. Podejmujecie decyzje
na własny rachunek. Wychowaliśmy was dobrze, na
rozsądnych młodych ludzi, potrafiących słusznie wybierać.
Wiem, że każde z was odbyło tę rozmowę już wcześniej, ale
uważamy, że powinniśmy powiedzieć to jeszcze raz wam jako
parze.
- Tato, powiedz wreszcie - westchnął Kyle.
- Rozmawialiśmy już o ostrożności. O używaniu
zabezpieczeń. - Kyle i ja wymieniliśmy spojrzenia, ale nie
odezwaliśmy się. - Jestem osobą publiczną, tak samo jak twój
ojciec, Nell. Musicie potraktować tę pozycję z należytą
powagą. Na tym etapie kariery nie mogę sobie pozwolić na
skandal. Na szali jest moja kandydatura do wyborów
prezydenckich za dwa lata, a nie muszę wam chyba mówić, jak
ważny jest w tej sytuacji nieskazitelny wizerunek.
- Tato, jesteśmy ostrożni - powiedział Kyle. - Przysięgam.
Zabezpieczamy się.
Moi rodzice patrzyli wyczekująco na mnie, więc poczułam się
zobligowana do zabrania głosu.
- Biorę pigułki antykoncepcyjne. Od samego początku.
Używamy też innych zabezpieczeń. Nieplanowana ciąża nie

wchodzi w grę, jasne? Czy możemy już przestać o tym
rozmawiać? Proszę.
- Byłoby świetnie - mruknął Kyle.
- Od jak dawna to trwa? - spytał mój tata. Kyle i ja znów
wymieniliśmy spojrzenia.
- Nie jestem pewien, czy to ma znaczenie, proszę pana -
powiedział Kyle.
- Oczywiście, że ma - odparł mój ojciec szorstko i
onieśmielająco.
Popatrzył
na
Kyle’a
najsurowszym
spojrzeniem prezesa. - Chodzi o moją córkę. Od jak dawna?
Cieszyłam się, że to spojrzenie nie jest adresowane do mnie,
było przerażające.
Kyle zadarł brodę i napiął ramiona.
- Przepraszam, panie Hawthorne, ale naprawdę uważam, że to
sprawa Nell i moja. - Wstał, ja z nim, oczywiście to samo
zrobili pozostali. Kyle raz jeszcze zwrócił się do mojego ojca. -
Nie omawiałem mojego związku z Nell z żadnym z naszych
przyjaciół, więc z całym szacunkiem, ale z panem też nie będę
go omawiał. To nasza prywatna sprawa.
Mój ojciec skinął głową, wyciągnął do Kyle’a rękę i uścisnął
mu dłoń.
- Dobra odpowiedź, synu. Choć nie podoba mi się, bo
prawdopodobnie oznacza, że to trwa dłużej, niż śmiałbym
pomyśleć. Ale szanuję wasze prawo do prywatności. I twoją
troskę o reputację mojej córeczki.
Kyle skinął głową.
- Kocham pana córkę. Nigdy jej nie skrzywdzę ani nie
upokorzę. Państwa także nie, tak jak i moich rodziców.
Uścisnęłam jego dłoń, byłam z niego dumna! Mój tata potrafił
onieśmielić każdego. Ostatnio kilkakrotnie byłam z nim w
pracy, bo zamierzałam studiować na kierunku biznesowym w
Syracuse, i widziałam, że do swoich pod-

władnych mówi tym samym oschłym tonem i patrzy na nich
tak samo surowo. Nieszczęśnik, na którego padało to
spojrzenie, nieodmiennie zawracał w miejscu i potykał się o
własne nogi, tak bardzo spiesząc się, żeby wykonać polecenie
mojego taty. Spojrzałam na pana Callowaya i widziałam, że on
też jest dumny ze sposobu, w jaki Kyle wybrnął z sytuacji.
Krótko omówiliśmy nasze plany, a potem odesłano nas,
żebyśmy się spakowali. Kiedy znaleźliśmy się sami w moim
pokoju, Kyle padł jak długi na łóżko i potarł twarz dłońmi.
- Jasna dupa, Nell! Twój tata jest przerażający. Usiadłam nad
nim okrakiem i pochyliłam się, żeby
go pocałować.
- Wiem o tym. Widziałam dorosłych facetów, którzy sikali w
majtki, kiedy tak się zachowywał. - Lekko ugryzłam go w
brodę. - Jestem z ciebie dumna, kochanie. Świetnie sobie
poradziłeś.
Złapał mnie za pupę i pociągnął ku sobie.
- Dostanę nagrodę? Roześmiałam się i go odepchnęłam.
- Kiedy dojedziemy nad jezioro.
Szybko się spakowaliśmy do jednej ze sportowych toreb
Kyle’a. Czułam się bardzo dorośle, wkładając nasze ciuchy
wymieszane ze sobą do wspólnej torby.
Kiedy wyjmował z komody swoje rzeczy, zauważyłam, że
wziął coś z szuflady ze skarpetkami i wsunął do kieszeni
dżinsów. Cokolwiek to było, było małe i nie zdążyłam dojrzeć
kształtu. Pytająco spojrzałam na Kyle’a. ale tylko wzruszył
ramionami i uśmiechnął się. Nie naciskałam. Kyle nigdy mnie
nie okłamał ani niczego przede mną nie taił, więc się nie
przejmowałam.
Wsiedliśmy do auta. Kyle prowadził, a ja zaczęłam robić
porządki w portfelu. Wyjęłam stare paragony, bilety z
koncertów, z kina i kilka kart promocyjnych do Starbucksa i
Caribou, które były już zużyte albo właśnie się kończyły.
Dotarłam do listu od Kyle’a, który napisał do mnie półtora roku
wcześniej. Przeczytałam go na nowo i uśmiechnęłam się do
siebie. Wydawało się, że to było tak dawno temu. Pamiętałam

dziewczynę, jaką wówczas byłam, pełną obaw. W ciągu prawie
półtora roku od tamtej chwili Kyle i ja uczyliśmy się siebie i
odkrywaliśmy w sobie krainy rozkoszy. Nauczył się
doprowadzać mnie do tej niezwykłej granicy i przenosić na
drugą stronę. Ja wiedziałam już, jak cudownie jest leżeć potem
w jego ramionach oraz jak upajający, niemal narkotyczny jest
haj po seksie w letnie niedzielne popołudnie, na piknikowym
kocu na naszym wzgórzu, pod naszym drzewem.
Zerknął w moją stronę i skrzywił się, kiedy zobaczył, co
czytam,
- Nie mogłabyś wyrzucić tego świstka? Z tego, co pamiętam,
jest żenująco łzawy.
Z przerażeniem przycisnęłam kartkę do piersi.
- Nigdy go nie wyrzucę, ty brutalu bez serca! Kocham go. Jest
słodki i cudowny. Zawsze zapewnia mi uśmiech.
Uśmiechnął się tylko i pokręcił głową, a potem pogłośnił
piosenkę land Love and You zespołu The Avett Brothers, przy
której kochaliśmy się więcej razy, niż potrafiłabym zliczyć.
Popatrzyliśmy na siebie, a potem przed siebie, dzieląc
wspomnienia tego, co robiliśmy, słuchając jej.
Domek letni znajdował się kilka godzin jazdy od domu, więc
oczywiście zasnęłam i nie obudziłam się, dopóki Kyle nie
musnął moich warg pocałunkiem i nie szepnął mi do ucha, ze
jesteśmy na miejscu.
Nachylał się nade mną od strony moich drzwi i głaskał mnie
po policzku wierzchem palców. Przeciągnęłam się leniwie i
objęłam go za szyję.
- Jestem zbyt śpiąca, żeby iść, zanieś mnie!
Kiedy się przeciągałam, z mlaskaniem całował mnie po szyi,
a ja nie mogłam przestać się śmiać. Potem wyciągnął mnie z
samochodu, bez wysiłku wziął na ręce i wniósł po trzech
schodkach prowadzących do drzwi wejściowych.
- Klucze mam w kieszeni - powiedział. Zanurkowałam w niej,
wyjęłam klucze i pokazywałam
jeden za drugim, dopóki nie wskazał właściwego. Szybko
otworzyłam zamek, wciąż na rękach Kyle’a. Nie widać było po

nim oznak zmęczenia, nie licząc zaciśniętych ust. Przeniósł
mnie przez próg, a potem przez salon, aż do schodów
prowadzących na piętro.
- Kochanie, nie ruszaj się - powiedział. - Idziemy na górę.
Zaczęłam wierzgać, żeby uwolnić się z jego objęć.
- Chyba oszalałeś! Nie możesz mnie wnieść.
Opuścił mnie, ale kiedy tylko dotknęłam stopami ziemi,
przechylił się razem ze mną i posadził mnie na schodach.
Wylądowałam na pupie i zaczęłam przyciągać go do swoich
ust. Tak się zatraciłam pocałunku, że nawet nie czułam
schodka wbijającego mi się w plecy ani tego, że przycisnęłam
sobie włosy ramieniem. Następne, co pamiętam, to że znów
trzymał mnie na rękach i szliśmy pod górę. Oddychał z
wysiłkiem, ale dotarł do sypialni państwa domu i położył mnie
na łóżku. Wczołgał się na mnie, zdjął mi przez głowę
podkoszulkę i przesunął palcami po moich żebrach, a z nich na
piersi. Wygięłam się pod dotykiem i zaczęłam rozpinać mu
guzik spodni.
Zapewniliśmy temu łóżku prawdziwy chrzest bojowy.
Leżeliśmy i odpoczywaliśmy w mgiełce rozkoszy, a Kyle
dotykał przestrzeni między moimi palcami, kiedy nagle
odwrócił się do mnie i popatrzył poważnie.
- Wybrałaś już college?
Od pewnego czasu regularnie wracaliśmy do tej rozmowy.
Oboje zdaliśmy już egzamin kończący szkołę średnią i
przeszliśmy egzaminy kwalifikujące na uczelnię wyższą, a
każde z nas rozesłało kilkanaście aplikacji do college’ow i na
uniwersytety. Rozmawialiśmy, gdzie chcemy studiować i co
zamierzamy robić. Nie przedyskutowaliśmy tylko tego, czy
będziemy się uczyć w tym samym miejscu. Rozmowy o
studiach opierały się na niezwerbalizowanym założeniu, że
zostajemy razem i wybierzemy college, w którym oboje
znajdziemy dla siebie miejsce.
Wzruszyłam ramionami, nie lubiłam tego tematu.
- Myślę o Syracuse. Może Boston College. W każdym razie
raczej Wschodnie Wybrzeże. Chciałabym pójść na kierunek

biznesowy.
Przez chwilę milczał, z czego wywnioskowałam, że nie
spodobała mu się moja odpowiedź.
- Ja zostałem przyjęty do Stanforda. Zaproponowali mi
wysokie stypendium.
- W futbolu?
- Tak.
To było do przewidzenia. Miał dobre oceny, ale nie aż tak
dobre, żeby załapać się na stypendium naukowe. W ciągu
ostatnich miesięcy przyjęli go na kilka różnych uniwersytetów.
Spodziewał się, że kiedy skończymy ostatni rok szkoły,
przyjdzie więcej odpowiedzi.
- Stanford jest w Kalifornii - zauważyłam obojętnie.
- A Syracuse w Nowym Jorku. - Przestał gładzić mnie dłonią.
- Dostałem też pozytywną odpowiedź z Penn State.
Skinęłam głową.
- Czyli teraz musimy zdecydować, czy dokonujemy wyboru
wspólnie. To znaczy… Co będzie, jeśli ty stwierdzisz, że
najodpowiedniejszym miejscem dla ciebie jest Stanford, a ja
będę bardzo chciała uczyć się w Syracuse?
- Nie wiem - westchnął Kyle. - Też się nad tym zastanawiam.
Oferta ze Stanford jest naprawdę dobra. Ta z Penn State też,

ale

Stanford… to Stanford. - Wzruszył ramionami, jakby w ogóle
nie było o czym mówić.
Minęło kilka długich minut. Nie wiedziałam, co powiedzieć,
jak z tego wybrnąć. W końcu usiadłam.
- Nie chce mi się dłużej o tym gadać. Jestem głodna. Kyle
odetchnął, jakby decyzja o odłożeniu tej rozmowy
zdjęła mu z ramion ciężar. Rozpaliliśmy grill i spędziliśmy
cudowne, sielskie chwile, grillując burgery i kolby kukurydzy.
W spiżarni została zgrzewka budweisera, niewypita podczas
ostatniego przyjęcia jego rodziców, więc napiliśmy się razem.
Żadne z nas nie było zapalonym imprezowiczem. Chodziliśmy
na spotkania z przyjaciółmi i wypijaliśmy drinka albo dwa, ale
nie czuliśmy potrzeby zalewania się w trupa. Ja upiłam się

tylko raz, i to z Kyle’em, ostatniego lata. Namówiliśmy Marię,
kuzynkę Bekki, żeby kupiła nam butelkę Jacka Danielsa i
wypiliśmy ją na pomoście, w czasie gdy nasi rodzice byli na
wieczorku politycznym.
Bycie pijaną było zabawne, dopóki nie pojawiły się skutki
uboczne. Wieczór zakończyłam, rzygając i tracąc przytomność
na pomoście. Kyle zaniósł mnie do łóżka i czuwał przy mnie,
aż miał pewność, że nie zakrztuszę się wymiocinami. Po tej
przygodzie stwierdziłam, że stan
upojenia alkoholowego nie jest dla mnie. Miałam znajomych,
których życie sprowadzało się do weekendowych imprez, gdy
mogli się upić i poszaleć.
Ja miałam Kyle’a i to mi wystarczało.
Po obiedzie rozpaliliśmy nad jeziorem ognisko, a kiedy zaszło
słońce, poszliśmy pływać nago. Śmieliśmy się i ścigaliśmy na
płyciźnie. Jakiś kilometr od brzegu była wyspa. Niewielki ląd z
wąską plażą, zarośnięty sosnami wirginijskimi i krzakami. Już
jako dzieci Kyle i ja zawsze do niej dopływaliśmy. Tym razem
także, a potem kochaliśmy się na piasku, wylegiwaliśmy się
nago w ciepłym powietrzu późnego lata, patrzyliśmy na
mrugające gwiazdy i gadaliśmy o wszystkim i o niczym.
O wszystkim z wyjątkiem wyboru college’u i przyszłości.
Martwiłam się, bo coś mi mówiło, że nie dojdziemy łatwo do
porozumienia. Kyle był zdecydowany na Stanford. Widziałam
to w jego oczach, słyszałam w głosie. A ja naprawdę chciałam
wylądować na Wschodnim Wybrzeżu, w pobliżu
nowojorskiego centrum finansowego. Mój plan zakładał:
magisterium na kierunku finanse w biznesie, odbycie
intratnego stażu w Nowym Jorku, a potem zdobycie posady w
firmie taty, ale po bożemu, zamierzałam na to zasłużyć, a nie
korzystać z protekcji.
Tata bardzo chciał wprowadzić mnie na firmowe zebrania, jak
tylko obronię dyplom, ale byłam nieugięta i chciałam iść swoją
drogą. Kyle miał podobny problem ze swoimi rodzicami. Pan
Calloway marzył, żeby Kyle poszedł w jego ślady i odbył staż
w Waszyngtonie, po którym mógłby pociągnąć za

odpowiednie sznurki i załatwić mu ciepła polityczną posadkę.
Kyle natomiast chciał zostać w świecie sportu, grać w
drużynie college’u, potem spróbować zostać zawodowcem, a
wreszcie trenerem. To
był punkt zapalny, ale Kyle był taki jak ja - nie ustępował.
Byłam pewna, że nie poproszę Kyle’a, żeby dla mnie poszedł
na kompromis w sprawie wyboru szkoły. Ja mogłam zdobyć
wykształcenie, na jakim mi zależało w wielu szkołach,
wiedziałam też, że pan Calloway i mój tata chętnie użyją
znajomości, żeby załatwić mi miejsce w dowolnym college’u.
Kochałam Kyle’a wystarczająco, żeby zmienić plany. On był
skupiony na wybraniu najlepszej opcji. Możliwości miał dużo,
więc tym się nie przejmowałam.
Owinęłam się ręcznikiem i usiadłam przy ogniu, patrząc, jak
Kyle nieuważnie brzdąka na gitarze i patrzy w przestrzeń.
Wiedziałam, że muszę podjąć decyzję. Pójdę za Kyle’em w
imię miłości? Czy zrealizuję swój plan na przyszłość?
Nie miałam pojęcia, że już wkrótce los odbierze mi
możliwość zadecydowania o tym.
Sobotę spędziliśmy leniwie, na pontonie, popijając piwo,
jedząc kanapki, kochając się i słuchając muzyki z mojego
iPoda. Unikaliśmy ciężkich tematów i po prostu cieszyliśmy
się swoim towarzystwem, błękitną pomarszczoną taflą jeziora,
bezkresnym lazurem bezchmurnego nieba i brakiem
oczekiwań.
W domu prześladował nas temat wizerunku naszych
rodziców. Co prawda mój ojciec rozważał start w wyborach na
mera miasta, ale to Kyle musiał ze względu na ojca szczególnie
uważać na to, co robi. Ponieważ ten ubiegał się o nominację w
wyborach prezydenckich, każda zmarszczka na nienagannym
wizerunku rodziny Callowayów była brana pod lupę przez
media. Oboje musieliśmy uważać
i nie dać się złapać w kompromitujących okolicznościach, nie
zrobić ani nie powiedzieć nic, co mogłoby narazić na szwank
dobre imię pana Callowaya.
Tutaj, na północy, presja nie istniała. Byliśmy po prostu nami.

W niedzielę padało, więc dzień spędziliśmy w domku na
oglądaniu filmów. Na wczesną kolację pojechaliśmy do
jedynej dobrej restauracji w okolicy, dość snobistycznej
włoskiej knajpki godzinę drogi od domku letniego, w której
rodzina Callowayów była dobrze znana. Kyle został
przywitany po imieniu i stolik dostaliśmy natychmiast, choć w
kolejce czekał sznur urlopowiczów.
To był kolejny przyjemny, ale nieco dziwny posiłek, w czasie
którego odczuwaliśmy ciężar czekającej nas rozmowy.
Wiedziałam, że wkrótce muszę wysłać oficjalne potwierdzenie
przyjęcia oferty z Syracuse albo zaangażować naszych ojców
w organizowanie mi miejsca w Stanford, razem z Kyle’em.
Czas uciekał. Ku rozpaczy rodziców decyzję odwlekaliśmy aż
do końca, ale ostateczny moment wreszcie nadszedł. Był
sierpień, a rok akademicki zaczyna się we wrześniu.
Kilka razy otworzyłam usta, żeby zacząć temat, ale Kyle za
każdym razem mi przerywał, jakby wiedział, co chcę
powiedzieć. Do domu jechaliśmy w pełnym napięcia
milczeniu. Przez całą drogę trzymał rękę w kieszeni spodni i
zerkał na mnie z poważnym, nieprzeniknionym wyrazem
twarzy. Zatrzymaliśmy się przed domem i przez chwilę
siedzieliśmy w samochodzie, obserwując wielkie krople
deszczu padające na przednią szybę i słuchając zawodzącego
wiatru. Ogromne sosny otaczające dom gięły się i kołysały na
wietrze, który moim zdaniem był coraz silniejszy. Z
przerażeniem patrzyłam szczególnie na jedno
drzewo, które miotane podmuchami przyginało się niemal do
ziemi i złapałam się na tym, że w napięciu wyczekuję chwili,
kiedy złamie się i runie. Gdyby złamało się teraz, przy tym
kierunku wiatru, upadłoby na dom i na samochód, w którym
siedzieliśmy.
Kyle popatrzył na mnie i zauważyłam, że jest spocony, choć
w samochodzie było chłodno. Rękę trzymał na kierownicy i
przesuwał palcami po skórzanej oklejce, co robił tylko, kiedy
był zdenerwowany albo smutny. Czekałam, bo wiedziałam, że
odezwie się, gdy będzie gotowy.

Popatrzył znów na mnie, wziął głęboki wdech i wyjął rękę z
kieszeni. Kiedy zdałam sobie sprawę, co się zaraz wydarzy ,
serce roztłukło mi się w piersi. O Boże, o Boże. Zamierzał mi
się oświadczyć. Nie, nie! Nie jestem gotowa.
Otworzył dłoń i rzeczywiście, trzymał w niej czarne
pudełeczko ze złotym napisem „Kay Jewelers”. Zagryzłam
wargę, żeby się nie hiperwentylować.
- Kyle, ja…
- Nell, kocham cię. - Kiedy otwierał pudełko, trzęsły mu się
ręce. W środku był pierścionek z kwadratowym półkaratowym
brylantem, piękny. I przerażający. - Nie chcę przeżyć ani
chwili bez ciebie. Nie obchodzi mnie college, futbol ani nic
innego. Zależy mi wyłącznie na tobie. Możemy ułożyć sobie
przyszłość razem.
Wyjął pierścionek z pudełeczka i trzymając między kciukiem
a palcem wskazującym, wyciągnął go w moją stronę. Deszcz
zalewał przednią szybę, a wicher zawodził jak upiór i niemal
kołysał samochodem. Dlaczego teraz, zastanawiałam się.
Dlaczego tutaj? W samochodzie, w trakcie burzy. A nie w
restauracji. Albo przy ognisku, z. którym wiąże się tyle miłych
wspomnień. Serce waliło
mi w piersi, oczy piekły, a wzrok mi się rozmazywał.
Zabolała mnie warga i poczułam smak krwi. Musiałam
przestać ją zagryzać, żeby nie przebić na wylot.
- Nell? Wyjdziesz za mnie? - Na końcu głos Kyle’a się
załamał.
- O Boże, Kyle. - Ledwie wydusiłam z siebie te słowa, a do
wypowiedzenia reszty musiałam się zmusić. - Kocham cię,
naprawdę. Ale… już? Nie wiem. Nie mogę… Mamy dopiero po
osiemnaście lat. Kocham cię i chciałam ci powiedzieć, że pójdę
z tobą do Stanford. Tata może mnie tam umieścić… -
Pokręciłam głową i widząc krzywdę i niezrozumienie w
oczach Kyle’a, zacisnęłam powieki.
- Poczekaj. - Pokręcił głowę i wycofał rękę z pierścionkiem. -
Odmawiasz?
- To za wcześnie, Kyle. Nie chodzi o to, że cię nie kocham, ja

po prostu… - Zalała mnie fala wątpliwości.
Nigdy nie umawiałam się z nikim innym. Nawet nie to, że
miałabym ochotę, ale czasem czułam się taka niedojrzała.
Nigdy nie byłam z dala od rodziców dłużej niż tydzień. Nigdy
nie wyjechałam z domu. To był pierwszy raz, kiedy
przebywałam gdzieś bez nich. Chciałam doświadczyć życia.
Trochę dorosnąć. Nie byłam gotowa na małżeństwo.
Ale nie mogłam tego powiedzieć na głos. Tylko kręciłam,
głową. Po policzkach ciekły mi łzy przedrzeźniające deszcz,
Otworzyłam drzwi i wypadłam na zewnątrz, nie zwracając
uwagi na to, że Kyle krzyczy, żebym zaczekała. W jednej
chwili byłam przemoczona do nitki, ale nie przejmowałam się
tym.
Słyszałam, że Kyle mnie goni. Nie uciekałam przed nim,
tylko przed sytuacją. Zatrzymałam się, a wysokie obcasy
grzęzły w mokrym żwirze.
- Nie rozumiem. - Głos miał niski i drżący z emocji, ale po
twarzy spływały mu strumienie deszczu, więc nie wiedziałam,
czy płacze. - Myślałem… Myślałem, że to będzie nasz następny
krok.
- Będzie, ale jeszcze nie teraz. - Otarłam twarz i zbliżyłam się
do niego. - Kocham cię. Naprawdę cię kocham, z całego serca.
Ale nie jestem gotowa na zaręczyny. My nie jesteśmy na to
gotowi. Jesteśmy jeszcze dziećmi. Kilka miesięcy temu
skończyliśmy ogólniak.
- Wiem, że jesteśmy młodzi, ale… Ciebie chcę. To wszystko.
Moglibyśmy zamieszkać w internacie, być razem.
Doświadczać wszystkiego wspólnie.
- Możemy tak zrobić. Możemy wynająć razem mieszkanie.
Może nie od razu, ale wkrótce. - Odwróciłam się, sfrustrowana
tym, że nie umiem wyjaśnić swojego braku gotowości. - Kyle…
Jest za wcześnie. Nie widzisz tego? Ale ja też nie chcę się z
tobą rozstawać. Pojadę z tobą do Stanford. Będę z tobą
wszędzie, dokądkolwiek się udasz. I wyjdę za ciebie, ale
jeszcze nie teraz. Daj nam kilka lat. Skończmy studia,
zacznijmy pracę. Dorośnijmy.

Tym razem to Kyle się odwrócił. Przeczesał dłonią mokre
włosy, z których posypały się krople.
- Mówisz jak nasi rodzice. Jak twój ojciec. Z nim
rozmawiałem najpierw. To dlatego pozwolili nam tu
przyjechać. Powiedział, że nie jest pewien, czy jesteśmy
gotowi, i uważa, że powinniśmy więcej doświadczyć, ale w
świetle prawa jesteśmy dorośli i jeśli ty się zgodzisz, nie widzi
problemu w zaręczynach.
Deszcz przestał padać, ale zerwał się jeszcze silniejszy wiatr.
Drzewa wokół nas gięły się jak źdźbła trawy. Nawet wśród
potępieńczego wycia wiatru słyszałam trzeszczenie pni. Niebo
przeciął piorun, po nim następny. Nad naszymi
głowami przetoczył się grzmot tak potężny, że poczułam go w
brzuchu, a potem znów zaczął padać deszcz, lodowaty i tnący.
- Kocham cię, Kyle. - Zrobiłam krok w jego stronę i
wyciągnęłam do niego rękę. - Proszę, nie złość się na mnie, ja
tylko…
Odwrócił się i uciskał grzbiet nosa.
- Myślałem… Myślałem, że chciałabyś tego.
- Wejdźmy do środka, dobrze? Porozmawiamy w domu. Tutaj
nie jest bezpiecznie. - Znów wyciągnęłam rękę, ale się odsunął.
Walnął kolejny piorun, tym razem bliżej, na tyle blisko, że
poczułam, jak stają mi dęba włoski na rękach, a wokół mnie
iskrzył prąd. Drzewa trzeszczały i gięły się, wiatr był tak
mocny, że bujał samochodem i miotał mną na boki.
Pokręciłam głową, minęłam Kyle’a i ruszyłam do domu.
- Ja idę do środka. Jak chcesz być nieodpowiedzialny, to
proszę bardzo.
Wtedy usłyszałam ogłuszający huk, ale to nie był grzmot.
Raczej seria z karabinu, fajerwerk odpalony kilka metrów
dalej. Ścisnęło mnie w żołądku, przeniknął mnie strach.
Zamarłam z jedną nogą na pierwszym schodku, spojrzałam w
górę i zobaczyłam nadchodzącą śmierć.
Złamało się drzewo. Czas zwolnił, kiedy gigantyczna sosna
leciała prosto na mnie. Usłyszałam, jak wali się pod nią dach,
słyszałam, jak pęka siding na ścianie, jak sypią się cegły. Nie

mogłam się poruszyć. Widziałam tylko czarny, mokry pień na
tle nieba i zielone igły drżące na wietrze.
Kyle coś krzyknął, ale jego słowa połknął wiatr. Nowa fala
przerażenia. Stałam jak skamieniała. Musiałam
się poruszyć, ale moje nogi nie chciały współpracować.
Mogłam tylko patrzeć, jak drzewo się zbliża. Nie byłam w
stanie nawet krzyknąć.
Poczułam mocne uderzenie od tyłu i zostałam odepchnięta na
bok. Kiedy drzewo runęło na ziemię, usłyszałam huk. W
uszach mi dzwoniło, nie mogłam złapać tchu, tylko sapałam.
Leżałam na boku, ramię miałam skulone pod sobą. Przeszył
mnie potworny ból, jakby piorun uderzył w moją rękę.
Pomyślałam, że jest złamana. Przekręciłam się na plecy i
krzyknęłam, bo ruch sprowokował kolejną falę bólu.
Spojrzałam na ramię przyciśnięte do piersi i zobaczyłam
płynącą po skórze krew, mieszającą się z deszczem.
Przedramię miałam wygięte pod nienaturalnym kątem, a z
łokcia sterczała biała kość. Musiałam znów przekręcić się na
bok, żeby zwymiotować w reakcji na widok zmasakrowanej
ręki.
Potem powróciła świadomość.
Kyle!
Podniosłam się na kolana, zranioną rękę przyciskałam do
brzucha. Wydałam kolejny okrzyk, głośniejszy nawet od
wiatru i grzmotów. Drzewo leżało jak powalony olbrzym. Dom
był zniszczony, upadający pień zmiótł prawe skrzydło. Camaro
Kyle’a też zostało zmiażdżone, przednia szyba była wybita, a
dach i maska powgniatane. Gałęzie powbijały się w ziemię jak
drzazgi, a zielone igły zasłaniały niebo i świat.
Zobaczyłam but. Czarny wizytowy but. But Kyle’a, zdarty z
jego stopy. Ten obraz czarnego buta, skóry mokrej od deszczu,
z kleksem błota na nosku, wypalił się w moim mózgu na
zawsze.
Kyle leżał pod pniem, przebierał nogami w błocie i żwirze,
żeby się podeprzeć. Znów wrzasnęłam, ale nie
słyszałam krzyku. Poczułam tylko w gardle, jak zdziera mi

struny głosowe.
Na kolanach i rękach czołgałam się przez żwirowany podjazd,
a ból mnie zabijał, bo używałam złamanej ręki, żeby szybciej
dostać się do Kyle’a. Sięgnęłam do jego stopy i podciągnęłam
się na pień, pomiędzy dwiema grubymi gałęziami połamanymi
w drzazgi.
- Kyle! Kyle! - Słyszałam słowa, jego imię padające z moich
ust, desperackie błaganie.
Zobaczyłam, że porusza się jego klatka piersiowa, przekręcił
głowę, żeby na mnie spojrzeć. Leżał na brzuchu, twarzą do
ziemi. Policzek miał umazany błotem. Z czoła płynęła mu
krew, strużka zakręcająca przy nosie i wokół ust. Pomagając
sobie jedną ręką, przelazłam na drugą stronę pnia, szorowałam
gołymi kolanami po korze. Czułam, że wilgotna maź oblepia
mi uda i łydki. Sukienką zahaczyłam o gałąź i rozdarty materiał
obnażył moje ciało przed rozwścieczonym niebem. Uwolniłam
się i wylądowałam na ramieniu, czując, że coś jeszcze w nim
pęka. Ból odebrał mi oddech. Trzęsłam się, nie mogłam nawet
krzyczeć. Podniosłam powieki i zobaczyłam brązowe oczy
Kyle’a. Zamrugał powoli, a potem znów je zamknął, kiedy
różowa strużka krwi wpłynęła mu do oka. Oddychał z
wysiłkiem, dziwnie gwiżdżąc. Z kącika usta popłynęła mu
krew.
Zmieniłam pozycję, żeby nie opierać się dłużej na złamanej
ręce. A potem to zobaczyłam. Drzewo nie tylko go przygniotło.
Gałąź przebiła go na wylot. Wrzasnęłam raz jeszcze, ale
szybko zapadła cisza, bo głos odmówił mi posłuszeństwa.
Wyciągnęłam rękę i starłam mu z twarzy deszcz, krew z
policzka i brody.
- Kyle? - To był szept, urywany i ledwo słyszalny.
- Nell… Kocham cię.
- Wszystko będzie dobrze. Kocham cię. - Zmusiłam się, żeby
wstać. Przyłożyłam rękę do pnia i pchałam. -Wyciągnę cię
stąd. Zabiorę cię do szpitala. Wszystko będzie dobrze…
Pojedziemy razem do Stanford.
Drzewo drgnęło, ale Kyle jęknął z bólu.

- Przestań, Nell. Przestań.
- Nie, nie… Muszę. Trzymaj mnie za rękę. Kocham cię. -
Popchnęłam jeszcze raz, ale poślizgnęłam się w błocie i
upadłam, ocierając twarzą o korę.
Upadłam na ziemię obok niego, Poczułam, że jego ręka sunie
wśród błota i dotyka mojej dłoni.
- Nie dasz rady, Nell. Trzymaj mnie za rękę. Kocham cię. -
Wpatrywał się w moją twarz, jakby uczył się jej na pamięć.
- A ja kocham ciebie, Kyle. Wszystko będzie dobrze.
Weźmiemy ślub. Proszę… - Pomiędzy słowa wdarł się
szloch.
Znów wstałam. Utykając, podbiegłam do samochodu.
Czerwona farba i czarny wyścigowy pasek były powgniatane i
zmiażdżone. Wsadziłam rękę przez okno, żeby sięgnąć po
torebkę. Szklana drzazga głęboko zraniła mnie w ramię, ale nie
czułam tego. Złamaną ręką przycisnęłam torebkę do piersi,
wyszarpałam z niej telefon i desperacko przesuwałam palcem
po ekranie, żeby go odblokować. Prawie wypadł mi z ręki, gdy
przycisnęłam zielono-białą ikonkę ze słuchawką. Torebka
upadła w błoto.
Przez chmurę mojego szoku przedarł się spokojny kobiecy
głos.
- Tu telefon alarmowy, w czym mogę pomóc?
- Upadło drzewo… Przygniotło mojego chłopaka. Chyba jest
poważnie ranny. Gałąź chyba go… Proszę, przyjedźcie i
pomóżcie mu. - Nie poznawałam swojego głosu, pełnego
skrajnej rozpaczy, o dziwnej barwie.
- Na jaki adres wysłać pomoc? Obróciłam się w miejscu,
~ Nie wiem… Nie wiem. - Znałam adres, ale nie mogłam go
przywołać. - Dziewięć, trzy, cztery… - Rozszlochałam się,
upadłam na kolana na żwirze obok Kyle’a.
~ Jaki jest pani adres? - operatorka spytała ponownie, ze
spokojem.
- Dziewięć, trzy, cztery, jeden, Rayburn Road - wyszeptał
Kyle.
Powtórzyłam.

- Przyjedziemy najszybciej, jak to będzie możliwe. Czy chce
pani, żebym została z panią na linii?
Nie mogłam odpowiedzieć. Upuściłam telefon, z zie mi
usłyszałam raz jeszcze powtórzone pytanie. Bezmyślnie
patrzyłam, jak deszcz zalewa ekran, czerwony przycisk z
napisem „Zakończ”, ikonkę z klawiaturą, a potem wszystko
poszarzało. Operatorka zakończyła połączenie albo telefon
sam się rozłączył. Znów po niego sięgnęłam, ale złą ręką. Nie
mogłam poruszyć palcami, a krew zmieszana z deszczem
spływała mi po ramieniu i po palcach na ciemny ekran.
Odwróciłam się do Kyle’a. Oczy miał szkliste, dale kie.
Wzięłam go za rękę. Upadłam na ziemię, żeby leżeć twarzą jak
najbliżej niego.
- Nie zostawiaj mnie. - Ledwo słyszałam swój głos,
- Nie chcę tego - szepnął. - Kocham cię. Kocham cię.
Wydawało się, że zna tylko te dwa słowa. Powtarzał je bez
przerwy, a ja mu odpowiadałam, jakby mogły go zatrzymać na
ziemi, podtrzymać przy życiu.
W oddali słyszałam syreny.
Kyle wziął urywany oddech, zacisnął palce na mojej dłoni, ale
to był słaby uścisk, daleki. Zatrzepotał powiekami, patrzył na
mnie.
- Jestem tu, Kyle. Pomoc już jedzie. Nie odchodź. Nie
poddawaj się. - Rozpłakałam się, kiedy patrzył na mnie tak,
jakby mnie nie widział.
Przycisnęłam usta do jego warg. Czułam smak krwi. Miał
zimne wargi. Ale przecież leży na deszczu, może być zimny.
To wszystko. Po prostu mu zimno. Pocałowałam go ponownie.
- Kyle? Pocałuj mnie. Potrzebuję cię. Obudź się. -
Pocałowałam go po raz trzeci, ale wargi wciąż miał zimne i
nieruchome. - Obudź się. Obudź się! Proszę. Musimy wziąć
ślub. Kocham cię.
Poczułam, że jakieś ręce odciągają mnie od niego. Słyszałam
głos, który coś do mnie mówił, ale słowa nie docierały”. Ktoś
krzyczał. Ja? Kyle był nieruchomy, zbyt nieruchomy. Tylko
zmarzł, bardzo zmarzł. Nie umarł. Nie umarł. Nie. Nie! Dłoń

miał skuloną, jakby trzymał mnie za rękę, ale ja byłam daleko,
odciągana, gnana wiatrem. Odpychana przez wiatr.
Nic nie czułam. Nie czułam bólu, nawet gdy moja ręka została
urażona podczas układania na noszach. Widziałam Kyle a
gdzieś daleko, coraz dalej, słyszałam zadawane mi pytania,
ktoś delikatnie trzymał mnie za rękę. Był jak burza, oddalił się.
Jak deszcz, zimny i zapomniany.
Kocham cię. Nie wiem, czy powiedziałam to na głos.
Poczułam, że ktoś usiłuje otworzyć mi pięść. Zaciskałam coś
w zdrowej dłoni. Okrągła twarz osoby w średnim wieku
zawisła nade mną, mówiła coś do mnie cicho, jej usta
poruszały się. Powieki mi opadły, otoczyły mnie ciemności, ale
potem jasność powróciła, znów otworzyłam oczy. Wciągnęłam
powietrze i wypuściłam je z płuc.
Na usta i nos założono mi coś zimnego, twardego, czystego i
znów mogłam oddychać.
Spojrzałam na moją zaciśniętą dłoń. Co w niej trzymałam?
Nie wiedziałam.
Zmusiłam się do rozluźnienia palców. W ręce miałam srebrną
obrączkę z błyszczącym brylantem. Próbowałam włożyć
pierścionek na palec lewej ręki, tam gdzie powinien się
znaleźć. Powiem to Kyle’owi, kiedy wyjdę ze szpitala. Kocham
cię i wyjdę za ciebie. Ale najpierw muszę włożyć pierścionek.
Potężna ręka z czarnymi włosami na kłykciach wzięła
pierścionek i włożyła mi go na trzeci palec prawej ręki,
niewłaściwej. Srebro było poplamione na czerwono. Wytarłam
rękę o mokrą sukienkę na kolanie. Dobrze, czerwień zniknęła.
Miła twarz, jasne niebieskie oczy osadzone głęboko wśród
pulchnych rysów. Poruszające się usta, ale żadnego dźwięku.
Coś mi podał. Telefon. Mój telefon? Wcisnęłam okrągły guzik
z symbolem kwadratu. Tam był Kyle, taki przystojny,
przyciskający usta do moich. To mój telefon
Wzięłam go od mężczyzny, nic nie rozumiejąc. Wydawało
się, że on czegoś ode mnie chce. Wskazał na telefon i coś
powiedział.
W uszach coś mi pyknęło i słuch powrócił.

Proszę pani? Czy może pani do kogoś zadzwonić? -pytał
niskim, gardłowy m głosem.
Patrzyłam na niego. Zadzwonić? A do kogo miałabym
dzwonić? I po co?
- Słyszy mnie pani?
- T-tak. Słyszę. - Mówiłam cicho, powoli, jakby z oddali.
- Jak masz na imię, skarbie?
Imię? Znów się na niego zagapiłam. Miał pryszcza na czole,
czerwonego i nabrzmiałego, który aż prosił się o wyciśnięcie.
- Nell. Nazywam się Nell Hawthorne.
- Możesz zadzwonić do swoich rodziców, Nell? Aha. On
chce, żebym zadzwoniła do rodziców.
- Po co?
Skrzywił się, a potem powoli zamknął oczy i otworzył je,
jakby zbierał się na odwagę.
- Zdarzył się wypadek, pamiętasz? Jesteś ranna. Popatrzyłam
na rękę, która pulsowała jakby z oddali,
a później znów na mężczyznę.
- Wypadek? - Zakręciło mi się w głowie, wszystko było
niewyraźne i jakby za mgłą. - Gdzie jest Kyle? Muszę mu
powiedzieć, że go kocham. Że za niego wyjdę.
A potem wszystko wróciło. Złamało się drzewo. Nie mogę się
ruszyć. Szklane oczy Kyle’a.
Usłyszałam krzyk i szloch. Telefon wypadł mi z ręki, kiedy
usłyszałam z oddali głos.
Pochłonęła mnie ciemność.
W ostatniej chwili pomyślałam o tym, że Kyle nie żyje. Kyle
nie żyje. Uratował mnie, a teraz jest martwy. Szloch odbijał się
echem, wyrywał się z mojego pokruszonego serca.
5. Złamane serce w płynie
Dwa dni później
Przypięłam wsuwką ostatnie pasmo włosów. Ledwie
rozpoznawałam się w lustrze. Byłam blada, biała jak duch, z
oczami podbitymi na czarno. Patrzyły na mnie oczy szare jak
zimowe niebo i równie puste.
- Nell? - usłyszałam za plecami łagodny i niepewny głos

mamy. Dotknęła mojego ramienia. Nie odsunęłam się. - Już
czas, kochanie.
Zamrugałam, ale nie było co powstrzymywać. Nic nie
czułam. Nie miałam łez. Byłam pusta w środku. Pustka była
lepsza niż agonia. Skinęłam głową i obróciłam się na pięcie,
żeby minąć mamę. Nie zwróciłam uwagi na ukłucie bólu, gdy
uderzyłam gipsem o framugę. Tata przytrzymał mi otwarte
drzwi i patrzył na mnie badawczo, jakby spodziewał się, że
eksploduję albo się rozpadnę.
Mogło się zdarzyć i jedno, i drugie. Ale nie zdarzy się, bo to
trzeba czuć. A ja nie czułam. Nic. Nic. Nic było najlepsze.
Zeszłam ze schodów i przeszłam przez podjazd do
kanciastego, czarnego mercedesa SUV-a mojego taty.
Wślizgnęłam się na tylne siedzenie, zapięłam pas i czekałam w
ciszy. Widziałam na progu domu mamę. Stała naprzeciwko
ojca i oboje patrzyli na mnie z niepokojem. Po chwili tata
zamknął drzwi i oboje podeszli do samochodu. Ruszyliśmy w
milczeniu.
Tata spojrzał na mnie we wstecznym lusterku.
- Włączyć muzykę?
Pokręciłam głową, ale nie mogłam wydobyć z siebie głosu.
Odwrócił wzrok i skupił się na prowadzeniu. Ma-
ma obróciła się w fotelu i otworzyła usta, żeby coś
powiedzieć.
- Rachel, nie. - Tata dotknął jej ramienia. - Zostaw.
Popatrzyłam mu w oczy we wstecznym lusterku i martwym
wzrokiem usiłowałam przekazać wyrazy wdzięczności.
Padał deszcz. Powolne, duże krople ciężko opadały w
ciepłym, gęstym powietrzu. W niczym nie przypominały
burzy, która zabrała Kyle’a. Ciężkie szare chmury wisiały
nisko jak pokruszony nieboskłon. Mokry cement, lśniące
źdźbła trawy i kałuże na chodnikach.
Ściskałam w dłoni pogniecioną kartkę papieru. List. Znałam
go na pamięć. Czytałam go wciąż od nowa już tyle razy.
Najpierw pożegnanie. Mały pokój pełen zbyt wielu ludzi.
Stałam obok trumny, ale nie zajrzałam do środka. Obok mnie

był ładnie zaprojektowany kolaż ze zdjęć Kyle’a, z naszych
zdjęć. Patrzyłam na nas jak na obcych. Ja szczęśliwa, on wciąż
żywy.
Słowa, puste kondolencje. Ręce ściskające moją dłoń, usta
muskające policzki. Łkający przyjaciele. Kuzyni. Przytulająca
mnie Becca. Jason stojący przede mną, bez słów, bez
przytulania. Milczenie było najlepszym, co mógł mi dać.
A potem… O Boże. Państwo Calloway. Przede mną. Byli tu
cały czas, ale ich nie widziałam. Nie mogłam się zmusić do
spojrzenia na nich. A teraz tu stali, trzymając się za ręce. Dwie
pary brązowych oczu, tak podobnych do oczu Kyle’a,
Wpatrywali się we mnie, szukali odpowiedzi. Prawie nic nie
powiedziałam o tym, co się stało. Była burza, drzewo się
złamało. Kyle mnie uratował.
Ani słowa o oświadczynach, o pierścionku na moim palcu, na
złym palcu. Nic o kłótni. Ani że to powinnam być ja.
Że gdybym wiele rzeczy, Boże, jak wiele, zrobiła inaczej, ich
syn wciąż byłby żywy.
Nie powiedziałam, że zginął przeze mnie.
Gdybym wtedy powiedziała „tak”, wciąż by żył. Poszlibyśmy
na górę do sypialni. Kochalibyśmy się. Drzewo runęłoby na
dom, ale daleko od nas.
Patrzyłam im w oczy i szukałam właściwych słów.
- Tak mi przykro. - Tylko tyle zdołałam powiedzieć, a i tak
słowa były ledwie słyszalne, strząsałam je z języka jak
odłamki.
- Och, Nell… Mnie też. - Pani Calloway objęła mnie i zaczęła
mi łkać na ramieniu.
Stałam sztywno, taka zażyłość fizyczna mnie przytłoczyła.
Musiałam wciągać powietrze nosem i wypuszczać ustami
prosto w jej czarne włosy. Stałam bez ruchu i się trzęsłam. Nie
mogłam sobie pozwolić na odczuwanie. Gdybym zaczęła czuć,
załamałabym się.
Chyba nie zrozumiała, że błagam ją o wybaczenie tego, że
zabiłam jej syna. Jednak tylko te trzy słowa zdołałam z siebie
wydusić. W końcu jej mąż ją odciągnął i przytulił do siebie, a

ona dalej szlochała.
Ludzie podchodzili i odchodzili, coś mówili. Twarze
rozmywały się przede mną. Czasem kiwałam głową, coś
mamrotałam. Tylko po to, żeby pokazać, że nie jestem w
katatonii, żyję.
Ale nie żyłam. To znaczy tak, oddychałam. Moje synapsy
gorzały, krew krążyła w żyłach. Ale ja byłam martwa. Tak jak
Kyle.
Stanął przy mnie tata i objął mnie ramieniem.
- Już czas.
Nie wiedziałam na co. Odwróciłam się i spojrzałam na niego
ze zmarszczonymi brwiami. Odczytał moje pytanie.
- Czas na nabożeństwo. Na zamknięcie trumny. I na…
pogrzeb.
Skinęłam głową. Popchnął mnie w kierunku krzesła, więc
usiadłam. Pan Calloway stanął tyłem do trumny i przemówił.
Słyszałam jego słowa, ale one nic nie znaczyły. Mówił o
Kyle’u, o tym, jaki był wspaniały, jaki obiecujący. Przerwał.
Mówił prawdę, ale w obecnej sytuacji te słowa były puste. Nic
nie znaczyły. Kyle odszedł i słowa nie miały znaczenia.
Pani Calloway nie dała rady nic powiedzieć. Jason mówił o
tym, jakim. Kyle był wspaniałym przyjacielem. Te słowa też
były prawdziwe.
Potem przyszła moja kolej. Wszyscy patrzyli na mnie.
Czekali. Wstałam i poszłam tam, gdzie stawali inni, za małą
mównicą z bezprzewodowym mikrofonem.. Wbiłam
paznokcie w drewno. Mama pomalowała mi je lakierem w
kolorze ciemnej śliwki.
Wiedziałam, że jestem inna. Dawna Nell wiedziałaby, co
powiedzieć, znalazłaby uprzejme i wyważone słowa,
powiedziałaby, jak niezwykły był Kyle, jaki kochający i czuły,
że mieliśmy przed sobą przyszłość.
Ale nie mogłam tego powiedzieć, bo już nie byłam tamtą Nell.
- Kochałam Kyle’a. - Gapiłam się w jasne drewno, z którego
zrobiona był mównica, bo oczy zgromadzonych przebiłyby się
przez moją zbroję obojętności, dotarłyby do rwącej lawy w

głębi mnie, tam gdzie znajdowały się moje emocje. - Kochałam
go bardzo. Wciąż go kocham. Ale
on nie żyje. Nie wiem, co jeszcze powiedzieć. - Zdjęłam
pierścionek z palca u prawej ręki i podniosłam. Kilka osób
wstrzymało oddech. - Poprosił mnie o rękę. Powiedziałam mu,
że jesteśmy za młodzi. Powiedziałam… Że pojadę z nim do
Kalifornii. Chciał iść do Stanfordu i grać w futbol. Ale
powiedziałam, że nie, jeszcze nie. A teraz go nie ma.
Nie mogłam dłużej tego trzymać w sobie, ale musiałam.
Stłumiłam szloch, zdusiłam go w zarodku. Z powrotem
włożyłam pierścionek na palec i wyszłam, nie patrząc na
trumnę. Kiedy umarła babcia Kyle’a, zrozumiałam, że w
trumnie nie leży człowiek. Tam nie było Kyle’a. Była skorupa,
łupina, puste gliniane naczynie. Nie chciałam tego widzieć.
Chciałam widzieć Kyle’a jako silnego, zjawiskowego Adonisa,
którego mięśnie napinają się i falują, który dotyka mnie, a jego
pot miesza się z moim.
Problem polegał na tym, że kiedy zamykałam oczy,
widziałam tylko pojedynczy but, oczy Kyle’a wpatrzone we
mnie łapczywie, kiedy uciekało z niego życie i jego dłoń,
zaciskającą się na mojej. Potem tylko pustka i bezwład, kiedy
mnie stamtąd zabrano.
Wyszłam z domu pogrzebowego, wypadłam przez tylne
wyjście i ruszyłam przez mokrą trawę prosto do wielkiego
dębu, który rósł za budynkiem. Kiedy opierałam się o korę,
moja czarna sukienka była już przemoczona i kleiła mi się do
ciała. Włosy w mokrych strąkach opadły mi na ramiona.
Trzęsłam się, starałam się zatrzymać wszystko w sobie.
Oddychałam głęboko i krztusiłam się językiem, kiedy silą
powstrzymywałam szloch.
Odwróciłam się i przycisnęłam czoło do pnia, zaciskałam
zęby i ciężko oddychałam, a z ust wydobywał mi się skowyt.
Nie płakać, tylko nie płakać. Nie mogłam. Nie mogłam sobie
na to pozwolić.
Poczułam na ramionach ciepło i dotyk jedwabnej marynarki.
Odepchnęłam się od drzewa, a kiedy się odwróciłam,

zobaczyłam wpatrujące się we mnie szafirowe oczy,
oszałamiające, przeszywające, zapierające dech błękitem.
Twarz była intrygująca, znajoma, misternie wyrzeźbiona i
boleśnie piękna, jak twarz Kyle’a, tylko że surowsza. Starsza,
ostrzejsza. Bardziej żywa. Mniej doskonała, mniej
pomnikowa. Kruczoczarne dość długie włosy były potargane,
gęste i lśniące.
Colton. Brat Kyle’a, starszy o jakieś pięć lat. Nie widziałam
go od bardzo, bardzo dawna. Wyprowadził się z domu, kiedy
Kyle i ja byliśmy jeszcze dziećmi, i od tamtej pory nie
przyjechał ani razu. Nie wiedziałam nawet, gdzie mieszka ani
co robi. Nie byłam tego pewna, ale podejrzewałam, że nie jest
w dobrych stosunkach z panem Callowayem.
Colton nic nie powiedział, tylko okrył mi ramiona marynarką
i oparł się o drzewo. Mokra biała koszula prześwitywała, więc
widziałam jego skórę i wytatuowany na ramieniu czarny tribal.
Patrzyłam na niego, więc on też spojrzał mi w oczy, spokojnie
i statecznie, a jednak widziałam niewypowiedziany ból.
Zrozumiał moją potrzebę ciszy.
Poczułam coś twardego w wewnętrznej kieszeni, więc
włożyłam do niej rękę i wyciągnęłam paczkę Marlboro i
zapalniczkę. Colton uniósł brew i wziął je ode mnie. Otworzył
paczkę, wyciągnął papierosa i zapalił. Obserwowałam jego
ruchy, bo patrzenie pomagało zapanować nad lawą.
Włożył papierosa do ust i zaciągnął się, a ja poczułam coś
dziwnego na widok jego zapadających się policzków. Tak,
jakbym go znała, choć nie znałam. Jakbym od zawsze
patrzyła, jak zaciąga się papierosem, a potem powoli
wypuszcza dym przez zaciśnięte usta. Jakbym od zawsze pa-
trzyła na to z potępieniem, ale nigdy nie zwerbalizowała
swoich myśli.
- Wiem, wiem, kiedyś mnie to zabije. - Głos miał
zachrypnięty, niski i dudniący, a mimo to jakimś cudem
melodyjny.
- Przecież nic nie mówię. - Od czterdziestu ośmiu godzin nie
wypowiedziałam z własnej woli tylu słów.

- Nie musisz. Widzę to w twoich oczach. Nie pochwalasz
tego.
- Możliwe. Palenie jest złe. Może to dziedziczna niechęć. -
Wzruszyłam ramionami. - Nigdy nie znałam nikogo, kto by
palił.
- To już znasz - powiedział Colton. - Ale ja nie palę dużo.
Zwykle na imprezach. Albo ze stresu.
- Rozumiem, że teraz chodzi o stres.
- Z powodu śmierci mojego braciszka? Tak. Okazja do
odpalania jednej fajki od drugiej. - Mówił normalnie, niemal
obojętnie, ale kiedy odwrócił wzrok i patrzył na żarzący się na
pomarańczowo papieros, widziałam w jego oczach skrajną
rozpacz.
- Mogę spróbować?
Zerknął na mnie i uniósł brew, bez słów pytając, czy jestem
pewna. Podał mi papierosa, trzymając go w dwóch grubych
palcach. Pod paznokciami miał smar, a opuszki były
zrogowaciałe, niezawodny znak rozpoznawczy gitarzysty.
Wzięłam papierosa i niepewnie włożyłam do ust,
przytrzymałam chwilę i zaciągnęłam się. Poczułam drażniące
powietrze i smak jakby mięty, a potem wciągnęłam dym
głębiej. Płuca zapłonęły i złożyły protest, więc wypuściłam
dym, kaszląc. Colton roześmiał się cicho.
Zakręciło mi się w głowie tak mocno, że prawie się
przewróciłam. Żeby utrzymać równowagę, oparłam się ręką o
drzewo. Colton złapał mnie wielką dłonią za łokieć.
- Po pierwszym sztachu zawsze się kręci w głowie. Ja nie
paliłem jakiś czas i teraz też mnie trochę ścięło. -Zabrał mi
papierosa i zaciągnął się, a potem wypuścił dym nosem. -
Tylko się nie uzależnij, dobra? Nie chcę się czuć winny, że
przeze mnie zaczęłaś palić. To paskudny zwyczaj. Powinienem
rzucić. - Znów się zaciągnął, zadając kłam swoim słowom.
Z powrotem oparł się o drzewo, zgarbiony, jakby nie mógł
znieść ciężaru żałoby. Znałam to uczucie. Wyjęłam mu
papierosa z ręki, ignorując dziwną niechcianą iskrę, która
zapłonęła, gdy dotknęłam jego palców.

Wciągnęłam dym, skosztowałam jego smaku, wypuściłam,
znów kaszlałam, ale tym razem mniej. Poczułam, że mam w
głowie jakby więcej miejsca. Podobało mi się to. Zaciągnęłam
się jeszcze raz i oddałam mu papierosa. Zauważyłam, że w
drzwiach, przez które wyszłam, stoi moja mama i na mnie
patrzy.
Colton popatrzył w tym samym kierunku co ja.
- Cholera. Chyba już czas.
- Mogę jechać z tobą?
Zatrzymał się w trakcie odpychania się od drzewa. Był o
jakieś trzydzieści centymetrów wyższy ode mnie, bary miał tak
szerokie, jakby wypchał je poduszkami dla graczy w futbol, a
jego ramiona były mocne jak gałęzie drzew. Zdałam sobie
sprawę, że jest ogromny. Kyle był smukły i proporcjonalny.
Colton był… inny. Potężny. Twardy. Pierwotny.
- Pojechać ze mną? - Wydawał się zakłopotany moim
pytaniem.
- Na cmentarz. Oni… Będą chcieli rozmawiać. Będą zadawać
pytania. A ja nie mogę… Po prostu nie mogę.
Zaciągnął się po raz ostatni, zgasił papierosa palcami, a potem
zdeptał, a paczkę wsadził do kieszeni.
- Pewnie. Chodź.
Poszłam za nim do jego forda F-250 o ogromnych kołach i z
dieslowskimi tłumikami za kabiną pasażerską. Był ochlapany
błotem i miał zamykaną skrzynkę na pace. Colton szedł obok
mnie, bez dotykania, po prostu obok. Słyszałam, że mama coś
do mnie woła, ale ją zignorowałam. Nie zniosłabym pytań,
które na pewno chciała mi zadać.
Colton otworzył drzwi od strony pasażera i podał mi rękę.
Znów poczułam ten straszny, potężny prąd, który popłynął
przeze mnie wraz z jego dotykiem. Zalało mnie poczucie winy.
Kiedy wsiadałam, przecisnęłam się bardzo blisko niego.
Pachniał papierosami, wodą kolońską i czymś jeszcze, czego
nie umiałam zidentyfikować. Widziałam, że z trudem przełknął
ślinę i przy pierwszej okazji puścił moją dłoń. Otarł rękę o
spodnie, jakby chciał pozbyć się najmniejszego śladu po

emocji wywołanej dotykiem.
Chwilę później siedział obok mnie, na miejscu kierowcy.
Kiedy przekręcił kluczyk w stacyjce, silnik zapalił z rykiem.
Skórzane siedzenie zawibrowało mi pod udami, w całkiem
przyjemny sposób. Kiedy silnik się włączył, z głośników
popłynęła muzyka, kobiecy i męski głos, śpiewające
intrygującym chórem: Jeśli umrę, zanim się obudzę/wiem, że
Pan nie weźmie mojej duszy/jestem żywym trupem/jestem
żywym trupem.
Coś mi pękło w piersi i żeby się nie załamać, musiałam
zacisnąć zęby tak mocno, że aż rozbolały mnie szczęki.
- Co to… Kto to jest? - spytałam, wyrzucając z siebie słowa.
- The Civil Wars. Piosenka nazywa się Barton Hollow.
- Niesamowita.
- Słyszałaś dopiero trzydzieści sekund. Wzruszyłam
ramionami.
- Czuję ją.
Nacisnął jakiś guzik i piosenka rozbrzmiała od początku.
Słuchałam w napięciu. Następna też do mnie przemówiła.
Colton prowadził w milczeniu, pozwalał mi słuchać.
Otumaniający ciężar w piersi zelżał nieco pod wpływem
muzyki.
Przez cały czas miałam pełną świadomość jego obecności.
Wypełniał czterodrzwiową kabinę w sposób niemal
klaustrofobiczny. Niemal. Bo… jego obecność jakimś cudem
była balsamem dla otwartej rany w moim sercu.
Już samo to wystarczyło, żebym zatonęła w poczuciu winy.
Nie powinnam tego czuć. Nie powinnam nic czuć. Nie
powinnam doznawać ukojenia, spokoju.
Nie zasługiwałam na to.
Nad rozkopanym grobem stał daszek, przed nim dwa rzędy
krzeseł. Padał teraz zimny deszcz. Zadrżałam, kiedy
wysiadłam z samochodu, a Colton znów był na miejscu,
otwierał drzwi i wyciągał rękę.
Wydawał się zbyt szorstki, zbyt duży, zbyt twardy na takie
maniery. Był pełen przeciwieństw. Smar pod paznokciami.

Jego twarde i zrogowaciałe dłonie na mojej miękkiej skórze
odczuwałam jak dotyk chropowatego betonu.
Patrzył na mnie, przez krótką chwilę przesuwał po mnie
wzrokiem, jakby szukał i zapamiętywał. Jego jabłko
Adama podskoczyło, gdy przełknął ślinę. Zmrużył oczy,
oblizał usta i puścił moją rękę, którą trzymał o sekundę za
długo.
Wziął głęboki oddech, wcisnął rękę do kieszeni spodni i
włożył tam kluczyki.
- Zróbmy to - powiedział i westchnął.
Poszłam za nim. Ale nie chciałam tego zrobić. Chciałam
uciec. Nie chciałam patrzeć, jak drewniana skrzynka z ciałem
mojej pierwszej miłości zostaje zasypana ziemią. Prawie się
odwróciłam i odbiegłam.
Wtedy Colton zatrzymał się i przenikliwie wpatrzył we mnie
błękitnymi oczami. Raz skinął głową, ale to wystarczyło,
żebym stawiała jedną nogę przed drugą i dotarła do grobu.
Wyglądało na to, że zna moje myśli. Wiedział, że chciałam
uciec. Ale nie mógł przecież wiedzieć, nie powinien.
Spotkałam go dwa razy w życiu. Był starszym bratem Kyle’a.
Kiedy podchodziłam do trumny z ciemnego czereśniowego
drewna, czułam na sobie wzrok mojej mamy. Położyłam palce
na ustach, żeby stłumić emocje, dźwięki. Czułam spojrzenie
ojca. Wiedziałam, że państwo Callowayowie patrzą na mnie.
Położyłam dłoń na zimnym drewnie, bo czułam, że tego ode
mnie oczekują. Niczego nie pragnęłam bardziej niż wejść do
tej skrzyni, przestać oddychać i odnaleźć Kyle’a po drugiej
stronie, cokolwiek tam jest.
Zachwiałam się, kiedy się odwracałam. Wysokie obcasy
ugrzęzły mi w trawie. Colton wyciągnął rękę i znów pomógł
mi utrzymać równowagę. Przeszywający prąd. Zignorowany.
Natychmiast puścił, a ja usiadłam. Ksiądz albo pastor w czarnej
marynarce, czarnej koszuli z ma-
łym białym kwadracikiem w kołnierzyku stał nad grobem i
intonował wersety z Biblii. Słowa, które miały przynieść
ukojenie.

Nie mogłam oddychać. Krztusiłam się od tłumionych emocji.
Nagle w mojej dłoni znalazł się kwiat, a trumna była
opuszczana do strasznej, czarnej otchłani. Stałam nad nią i
rzuciłam kwiat, tak jak ode mnie oczekiwano.
- Przepraszam - szepnęłam. Nikt tego nie słyszał, ale te słowa
nie były przeznaczone dla nikogo, tylko dla Kyle’a. - Do
widzenia, Kyle. Kocham cię.
Odwróciłam się i zaczęłam biec. Zrzuciłam szpilki i biegłam
boso przez trawę, przez żwirowy parking. Nie zwracałam
uwagi na wołające mnie głosy.
Cmentarz znajdował się zaledwie kilka kilometrów od
mojego domu. Od domu Kyle’a. Biegłam dalej, ignorując ból
wywoływany przez kamienie wbijające mi się w stopy.
Cieszyłam się z bólu, fizycznego bólu. Po prostu biegłam.
Biegłam. Niezbyt rytmicznie, bo jedną rękę miałam w gipsie.
Każdy krok wywoływał ból w ramieniu, pomnażał moje
cierpienie. Skręciłam w kolejną ulicę i biegłam dalej. Zrównało
się ze mną auto, słyszałam, że ojciec o coś mnie prosi. Deszcz
spływał mi po włosach, znowu deszcz. Ciągle deszcz,
nieprzerwanie od dnia jego śmierci. Zignorowałam tatę,
pokręciłam głową, a mokre włosy opadły mi na policzek.
Chyba płakałam, ale deszcz mieszał się z gorącymi, słonymi
łzami.
Drugi samochód, inny głos. Też zignorowany. Biec, biec, nie
przestawać. Mokra sukienka kleiła mi się do skóry, opinała się
i obijała o moje uda. Stopy bolały, piekły, kłuły. Ramię jakby
chciało się wyrwać ze stawu, z każdym krokiem szarpnięcie. A
potem kroki szybko pokonujące
dystans, rytmiczne, niespieszne kroki biegacza. Wiedziałam
kto to. Nie starał się mnie dogonić, a ja przez chwilę
próbowałam udawać, że za mną jest Kyle i pozwala mi biec
przodem, żeby móc patrzeć na mój tyłek. Ta myśl, ten obraz,
wspomnienie jego niewymuszonego biegu zmusiło mnie do
walki o oddech i do stawienia czoła strumieniom łez.
Ruszyłam szybciej, on też przyspieszył. Pokręciłam głową, a
mokre włosy wpadły mi do ust. Po jeszcze kilku susach był

obok mnie, koszulę miał mokrą i przezroczystą, zdjął krawat i
rozpiął górne guziki aż do połowy piersi. Bez trudu
dotrzymywał mi kroku. Nic nie mówił, nawet na mnie nie
patrzył. Po prostu biegł obok. Nasze oddechy zaczęły się
synchronizować. Wdech, dwa kroki, wydech, dwa kroki, zbyt
dobrze znajomy rytm.
Półtora kilometra od domu nadepnęłam na duży kamień i
wykręciłam kostkę, lecąc do przodu. Zanim upadłam na
ziemię, znalazłam się w ramionach Coltona. Zwolnił kroku, bo
teraz niósł mnie jak strażak: jedną rękę trzymał pod moimi
kolanami, a drugą wokół ramion. Oddychał z trudem, szedł
mniej sprężyście.
- Mogę iść - powiedziałam.
Zatrzymał się i postawił mnie na ziemi. Kiedy przeniosłam
ciężar ciała na tę kostkę, nie dała rady mnie utrzymać i żeby
zachować postawę pionową, musiałam podskakiwać w
miejscu.
- Poniosę cię.
- Nie. - Złapałam go za umięśnione ramię, zacisnęłam zęby i
zrobiłam krok. Bolało, ale mogłam iść.
Nie chciałam, żeby mnie niósł. Zbyt wiele pytań wywołałoby
moje pojawienie się w domu w ramionach Coltona. Już i tak
będą pytania, wiedziałam o tym.
Ale prawdziwy powód był taki, że w jego ramionach czułam
się zbyt dobrze. Zbyt swojsko. Zbyt swobodnie. Za bardzo jak
w domu.
Znów poczucie winy. Specjalnie mocniej stanęłam na
wykręconej stopie i strzał bólu przeleciał mi przez nogę. Ból
był dobry. Zajmował mnie. Usprawiedliwiał jęczenie przez
zaciśnięte zęby i ocieranie łez. Płakałam z powodu bólu w
kostce, a przecież on miał minąć. Nie będę płakała z powodu
bólu w sercu, bo on nie przejdzie. Będzie coraz silniejszy i
coraz ostrzejszy z każdą minutą, każdą godziną, z każdym
dniem.
Zachwiałam się, ale Colton znów pomógł mi zachować
równowagę.

- Przynajmniej oprzyj się na mnie, Nell - powiedział. - Nie
bądź uparta.
Zatrzymałam się i lekko uniosłam stopę. Wahałam
się. Myślałam.
- Nie. - Pokręciłam głową. Opuściłam stopę i zrobiłam
normalny krok. Bez utykania, bez chwiania się.
Bolało tak bardzo, że nie mogłam oddychać, ale to dobrze.
Ból wygrywał z poczuciem winy. Z bólem w duszy. Z rodzącą
się świadomością, że Kyle odszedł na zawsze. Umarł. Był
stracony.
Kyle, który mnie uratował.
Jeszcze jeden krok i zatapiający ból. Opuściłam głowę, żeby
włosy zakryły mi twarz, zawężając pole widzenia. Słyszałam
kroki Coltona obok mnie, słyszałam jego oddech, czułam
cierpki, wietrzejący zapach papierosów, słabszy zapach wody
kolońskiej i świeży pot. Zapach mężczyzny. Wyjątkowy dla
Coltona i zdecydowanie zbyt przyjemny, zbyt dobrze znany.
Przejście półtora kilometra do domu trwało bardzo długo, a
moja kostka pulsowała, puchła, wysyłała bolesne strzały aż do
biodra. Otworzyłam drzwi wejściowe i zignorowałam
rodziców, którzy poderwali się na równe nogi i wypowiedzieli
moje imię. Colton wszedł za mną.
- Potknęła się - powiedział im. - Sądzę, że skręciła kostkę.
- Dziękujemy, że ją przyprowadziłeś - powiedział tata. Ze
szczytu schodów słyszałam w jego głosie podejrzenie.
- Nie ma za co. - Colton odwrócił się na pięcie na marmurowej
posadzce i otworzył drzwi, to też słyszałam.
- Przykro mi z powodu twojej straty, Coltonie - dodała mama.
- Tak. - Powiedział tylko tyle, to jedno słowo, a potem
zamknął za sobą drzwi i sobie poszedł. Pokuśtykałam do
mojego pokoju. Teraz, kiedy nikt mnie nie widział, po-
zwalałam sobie na utykanie. Zamknęłam drzwi, zdjęłam
sukienkę i przemoczone majtki, a potem owinęłam folią gips i
poszłam pod prysznic. Gorąca woda spływała mi po plecach i
spłukiwała ból, ale nie poczucie winy.
Kiedy woda zrobiła się letnia, wyszłam z kąpieli, wytarłam

się, włożyłam szlafrok i skuliłam się na łóżku pod kilkoma
kocami. W moim pokoju panowała doskonała cisza.
Zamknęłam oczy i zobaczyłam Kyle’a zmiażdżonego
drzewem, przebitego na wylot, krwawiącego, ze świszczącym
oddechem. Słyszałam, jak szepcze „kocham cię, kocham cię”,
raz za razem, aż nie starcza mu oddechu i odległe jeszcze
syreny towarzyszą jego umieraniu.
Usłyszałam, że drzwi się otwierają i poczułam, że materac się
ugina, kiedy mama usiadła obok mnie. Zacisnęłam powieki i
poczułam, że coś gorącego i wilgotnego płynie mi po policzku.
To nie była łza. Nie płakałam. Nie
mogłabym. Gdybym się rozpłakała, otworzyłabym duszę. I
nigdy bym nie przestała. Załamałabym się, rozpadła na
kawałki. Na policzku miałam krople krwi z mojego
poszarpanego, połamanego serca.
- Nell… Kochanie. - Mama mówiła łagodnie, czule. Czułam,
że podnosi koce i bada palcem moją kostkę. -Boże, Nell, trzeba
to pokazać lekarzowi. Jest spuchnięta
i sina.
Pokręciłam głową.
- Owiń ją tylko, przyłóż lód. Nie jest złamana. Mama
westchnęła, jakiś czas siedziała w milczeniu,
a później wyszła i wróciła z torebką lodu i bandażem
elastycznym. Kiedy opatrzyła mi nogę, znów usiadła.
- Nie wiedziałam, że znasz Coltona.
- Nie znam.
- Paliliście razem. - Nic nie powiedziałam. Nie miałam
żadnego wytłumaczenia, które mogłabym jej zaoferować. -
Porozmawiaj ze mną, kotku.
Pokręciłam głową.
- Co mam powiedzieć? - Naciągnęłam koc na głowę. Mama
ściągnęła go i wyjęła mi z oka pasemko wilgotnych włosów.
- Nie powiem ci, że przestanie boleć. Ale z czasem
będzie ci łatwiej sobie z tym radzić.
Kiedy była na studiach, w wypadku samochodowym zginął
jej starszy brat. Wciąż łamał jej się głos, kiedy o tym mówiła.

Musieli być ze sobą bardzo blisko.
- Nie chcę, żeby było łatwiej.
- Dlaczego? - Wzięła ze stolika nocnego szczotkę do włosów i
zaczekała, aż usiądę. Czesała mnie długimi, delikatnymi
pociągnięciami jak wtedy, gdy byłam małą dziewczynką.
Śpiewała i czesała mi włosy, zanim poszłam spać.
- Bo jeśli zrobi się łatwiej… Zapomnę go. - W ręce z gipsem
wciąż miałam zaciśnięty list. Drugą ręką otworzyłam go i
przeczytałam. Papier był wilgotny, a niebieski tusz wyblakł,
ale jeszcze był widoczny.
Słyszałam westchnienie mamy, trochę jak szloch.
- Nie, kochanie. Nie. Obiecuję ci, że nigdy go nie zapomnisz.
Ale musisz pozwolić sobie zdrowieć. Jeśli pozwolisz bólowi
odejść, to nie będzie zdrada jego pamięci. On chciałby, żebyś
doszła do siebie.
W moim gardle pojawiło się coś gęstego i gorącego. Ja
właśnie tak myślałam. Że jeśli przestanę wspominać, jeśli
spróbuję uporać się z bólem, zdradzę go. Nas.
- To nie twoja wina, Nell. Zadrżałam i wciągnęłam powietrze.
- Zaśpiewasz mi? Tak jak kiedyś?
Musiałam zmienić temat. Nie mogłam wyznać, jak bardzo
była to moja wina. Mama tylko próbowałaby mnie
przekonywać, że to nieprawda.
Westchnęła, bo przejrzała moją taktykę. Wzięła głęboki
wdech, czesała mi włosy i śpiewała. Zaśpiewała Danny’s Song
Kenny’ego Logginsa. To była jej ulubiona piosenka, a ja
znałam wszystkie słowa, bo śpiewała mi ją wieczorami przez
całe dzieciństwo.
Kiedy wyśpiewała ostatnią nutę, znów zadrżałam, a z oczu
popłynęło jeszcze trochę krwi ze złamanego serca. Nie otarłam
jej, pozwoliłam spłynąć do ust i na brodę.
Mama odłożyła szczotkę i wstała.
- Śpij, Nell.
Skinęłam głową i położyłam się. W końcu zasnęłam i miałam
sny. Przeklęte sny, dręczące. Oczy Kyle’a, który umiera. Oczy
Coltona, który wie.

Przeczytałam znów list. Siedem razy. Wyrecytowałam go
szeptem jak wiersz.
Obudziłam się i zobaczyłam na zegarku godzinę 3:38. Z
rozpaczy nie mogłam oddychać. Ściany pokoju zamykały się
wokół mnie, miażdżyły mi czaszkę. Wyrzuciłam woreczek z
rozpuszczonym lodem i na nowo zabandażowałam kostkę, a
potem włożyłam moje ulubione luźne dresy i bluzę z kapturem.
Bluzę Kyle’a. Pachniała nim i ucisk w piersi jeszcze bardziej
się nasilił, ale jednocześnie ten zapach mnie koił. Przedzierał
się przez obojętność i dotykał serca, wbijał w nie gorące palce.
Cicho wyszłam z pokoju, powoli, niepewnie, starając się nie
nadużywać urażonej stopy. Wyszłam tylnymi drzwiami, w dół
po schodach i dalej wyłożoną kamieniami ścieżką prowadzącą
do naszego pomostu. Od strony pomostu Callowayów
dobiegały dźwięki gitary. Wiedziałam kto to. Trawa była
mokra od rosy i wcześniejszego deszczu; zimna, orzeźwiająca.
Nocne powietrze było rzadkie i chłodne, a niebo pełne srebra.
Na drewnianym pomoście moje bose stopy nie wydawały
żadnych dźwięków. Gitara nie przestała grać, ale wiedziałam,
że on wie, że to ja.
Rozsiadł się w drewnianym fotelu, nogi miał wyciągnięte
przed siebie, a gitarę trzymał na brzuchu. Obok niego stała
butelka z jakimś alkoholem.
- Czemu nie masz butów? - spytał, brzdąkając powolną,
rytmiczną melodię.
Nic nie powiedziałam. Drugie krzesło stało kilka metrów od
niego, więc wziął gitarę za gryf i sięgnął, żeby je przyciągnąć.
Usiadłam, świadoma napięcia. Wciąż wyciągał rękę, żeby mi
pomóc.
- Jak noga?
Podniósł butelkę, wziął duży łyk i podał mi.
- Boli. - Wzięłam niepewny łyk. - Boże, co to?! -Wysyczałam,
łapiąc powietrze i kaszląc.
Colton zaśmiał się.
- Jameson Irish Whisky, mała. Najlepszy łyskacz świata. -
Sięgnął gdzieś z drugiej strony krzesła i podał mi piwo. - Masz.

Spłucz tym.
Wzięłam puszkę, z trzaskiem otworzyłam i siorbnęłam.
- Chcesz mnie upić? Wzruszył ramionami.
- Zawsze możesz odmówić.
- To pomoże? - spytałam. Wziął łyk swojego piwa.
- Nie wiem. Nie jestem jeszcze dostatecznie pijany. — Łyknął
znów Jamesona. - Dam ci znać.
- Może zdążę przekonać się sama.
- Może tak. Tylko nie mów rodzicom, że dałem ci alkohol.
Jesteś niepełnoletnia.
- Jaki alkohol? - Wzięłam kolejny płomienny łyk whisky.
Poczułam, że szumi mi w głowie, wyluzowałam się. Poczucie
winy i rozpacz nie zniknęły, ale whisky zdawała się spychać je
na dalszy plan.
- Jeśli nie pijesz dużo, skończ na tym. To podstępny alkohol.
Oddałam mu butelkę i objęłam dłonią puszkę zimnego piwa.
- Skąd wiesz, że nie jestem wytrawną pijaczką? Colton
roześmiał się głośno.
- No cóż, nie wiem na pewno. Ale nie jesteś.
- Skąd wiesz?
- Jesteś porządną dziewczyną. Kyle nie spotykałby się z
imprezowiczką. - Uniósł biodra i zanurkował w kieszeni
dżinsów po paczkę papierosów i zapalniczkę. - Poza tym
twoja reakcja, kiedy wzięłaś pierwszy łyk, powiedziała mi
wystarczająco dużo.
- Masz rację. Raczej nie piję. Kyle i ja upiliśmy się raz. I było
strasznie.
- Może być zabawnie, jeśli się to robi mądrze. Ale kac jest
zawsze do dupy. - Wypuścił w rozgwieżdżone niebo obłok
szarego dymu.
Jakiś czas siedzieliśmy w ciszy. Colton dalej pił, a ja
rozkoszowałam się uczuciem lekkiego wstawienia, któremu
pomogłam drugim piwem.
- Nie możesz tego w sobie tłumić bez końca - powiedział
nagle.
- Mogę. - Przecież musiałam.

- Oszalejesz. I tak wyjdzie, w ten czy inny sposób.
- Wolę być szalona niż złamana. - Nie byłam pewna, skąd mi
się to wzięło, nie zamierzałam tak mówić.
- Nie jesteś złamana. Cierpisz.
Wstał i niepewnie podszedł do krawędzi pomostu.
Usłyszałam rozpinanie zamka, a potem odgłos oddawania
moczu.
Zarumieniłam się w ciemności.
- Naprawdę musisz to robić tuż przy mnie? - spytałam, a głos
mi się trząsł z poirytowania i ze śmiechu.
Zapiął rozporek i obrócił się w miejscu, zataczając się lekko.
- Przepraszam. To chyba rzeczywiście było niegrzeczne. Nie
pomyślałem.
- No chyba, że niegrzeczne!
- Przecież przeprosiłem. Nie sądziłem., że jesteś taka
pruderyjna.
- Nie jestem pruderyjna. Mnie też się chce siusiu, ale nie mogę
tego zrobić tak jak ty, z pomostu.
Zachichotał.
- No tak… Nie wiem, co ci na to powiedzieć. Mogłabyś
spróbować wywiesić się poza krawędź.
Parsknęłam.
- Jasne! Świetny pomysł. Albo się utopię, albo obsikam sobie
stopy. A najpewniej i jedno, i drugie.
- Nie pozwoliłbym ci wpaść.
- Nie wątpię. - Podniosłam się i chwilę walczyłam o złapanie
równowagi tak, żeby nie obciążyć zbytnio kostki. Colton złapał
mnie za ramię i pomógł mi się ustabilizować.
- Idziesz na górę? - spytał. Skinęłam głową.
- A wrócisz? Wzruszyłam ramionami.
- Pewnie tak. Próbowałam, ale nie mogę już zasnąć.
Colton puścił mnie, żeby zakręcić butelkę. Zaczekałam, aż
pojawi się znów obok mnie i zaczęliśmy iść w górę ścieżką.
Kiedy chciałam skręcić w lewo w stronę mojego domu,
pociągnął mnie za ramię.
- Moi rodzice mają łazienkę w piwnicy. Nie musiałabyś

wchodzić po schodach.
Wiedziałam o tym, przecież tyle razy kursowałam między
moim domem a Kyle’a. Ale nie powiedziałam tego.
Poszedł przodem i pozapalał światła. Czekał na mnie na
zewnątrz i pomógł mi dotrzeć z powrotem na pomost, służąc
milczącą, ale pewną pomocą, kiedy stopy ślizgały mi się na
mokrej trawie.
Usiedliśmy z powrotem na krzesłach, a on wziął gitarę,
potrącił kilka strun, a potem zaczął grać. Poznałam już po kilku
nutach: Reminder Mumford & Sons. Myślałam, że on tylko
gra, więc zaskoczyło mnie, kiedy wciągnął powietrze i zaczął
śpiewać niskim, zachrypniętym, melodyj-
nym głosem. Ale nie odegrał tej piosenki tak, jak brzmiała w
oryginale. Zmieniał ją, bawił się nią, zrobił z niej coś swojego.
To i tak była piękna, poruszająca piosenka, ale wersja Coltona
dotknęła mojej duszy.
Zamknęłam oczy i słuchałam, czując, jak napięcie trochę
odpuszcza. Nie otworzyłam oczu, kiedy skończył.
- Zagrasz coś jeszcze? Proszę.
- Pewnie. Co byś chciała usłyszeć? Wzruszyłam ramionami i
oparłam głowę o krzesło.
Colton pobrzdąkał, a potem odchrząknął. Usłyszałam głośny
łyk, kiedy podniósł do ust butelkę. Poczułam w dłoni zimne
szkło i wzięłam ją bez otwierania oczu. Uczucie palenia już mi
się podobało. Czułam spokój, byłam wstawiona i unosiłam się
w powietrzu. Poczucie winy i rozpacz były jak rozżarzone
węgle za mgłą alkoholowego upojenia.
Colton zaczął inna piosenkę i tę też rozpoznałam.
- To będzie Like a Brigde Over Troubled Waters Simona i
Garfunkela.
Sposób, w jaki Colton zapowiedział piosenkę, podsunął mi
myśl, że musiał robić to już wcześniej, że to rutyna.
Występował na scenie? Znów wydał mi się zbyt duży, zbyt
surowy, zbyt pierwotny i twardy, żeby przesiadywać w
kawiarniach z mikrofonem i śpiewać folkowe piosenki. Ale…
Gra

i wyciąganie wysokich pierwszych dźwięków
przychodziło mu całkiem naturalnie.
Oszołomiło mnie surowe piękno jego głosu, którego w ogóle
się nie spodziewałam. Zmienił tę piosenkę w wiersz.
Desperacko marzyłam, żeby odnaleźć mój własny most nad
wzburzonymi wodami rozpaczy.
Ale nie było mostu. Tylko wezbrane potoki niewypłakanych
łez.
Kiedy skończyła się i ta piosenka, Colton przeszedł do
następnej, której nie znałam, a on nie zapowiedział. Toczyła się
miękko i mrucząco, a melodia wędrowała w górę i w dół
rejestru. Kilka razy coś mruczał, a z jego gardła wydobywał się
głęboki bas. Coś w tej piosence przedarło się przez alkohol i
zbroję obojętności. Nie miała słów, ale bez wątpienia była to
elegia. Nie umiałam tego wytłumaczyć, ale po prostu
opowiadała o żałobie, opisywała rozpacz.
Poczułam coś gęstego i gorącego z tyłu gardła i wiedziałam,
że tym razem nie zdołam tego powstrzymać. Próbowałam.
Starałam się stłumić to jak wymioty, ale i tak się wydostało, w
urywanych szlochach przecisnęło przez moje zaciśnięte zęby.
Usłyszałam swoje westchnienie, a potem dobiegające ze
ściśniętego gardła piskliwe, udręczone zawodzenie.
Colton przycisnął dłonią struny, żeby je uciszyć.
- Nell? W porządku?
Jego głos był kroplą, która przelała kielich. Poderwałam się z
krzesła, kulejąc, zeskoczyłam z pomostu. Odbiegłam,
desperacko kuśtykając. Dotarłam do trawy i szłam dalej. Nie
do domu, nie do drogi, po prostu szłam. Byle dalej.
Gdziekolwiek. Zatrzymałam się na piasku, w którym ugrzęzły
mi stopy i upadłam. Wylądowałam na kolanach, a szloch rzęził
mi w gardle i wibrował w ustach.
Przeczołgałam się przez piasek i dotarłam do linii łagodnie
falującej wody. Potworny ból paraliżował mi rękę, którą
ciągnęłam po piasku. Zimna woda oblała rui czubki palców.
Poczułam, że po policzkach płyną mi łzy, ale wciąż milczałam.
Słyszałam kroki Coltona na piasku, zobaczyłam jego bose

stopy metr ode mnie. Wbijał palce w piasek i kołysał się na
piętach, a kiedy kucnął przy mnie, zapadł się głębiej.
- Zostaw mnie - zdołałam wycedzić przez zaciśnięte zęby.
Nic nie powiedział, ale i nie poruszył się. Oddychałam
głęboko, walczyłam, żeby utrzymać wszystko w sobie.
- Wypuść to, Nell. Po prostu wyrzuć z siebie.
- Nie mogę.
- Nikt się nie dowie. To będzie nasza tajemnica. Pokręciłam
tylko głową. Na wargach czułam smak
piasku. Zaczęłam desperacko oddychać, nierówno wy-
dychałam powietrze prosto w nabrzeżny piach. Położył mi dłoń
na łopatce.
Wierzgnęłam, ale jego ręka pozostała na miejscu, jakby była
przyklejona. Ten prosty, niewinny gest odczuwałam na skórze
jak płomień, który wypala wszystko i otwiera wrota zamknięte
za moim smutkiem.
Na początku to był tylko pojedynczy szloch, szybki,
histeryczny wdech. Potem drugi. A później już nie mogłam się
powstrzymać. Łzy, potoki łez. Pod policzkiem czułam zimny i
błotnisty piach, cała się trzęsłam, nie miałam nad tym kontroli.
Nie powiedział, że to w porządku. Nie próbował przytulić mnie
ani wziąć na kolana. Trzymał mi tylko rękę na ramieniu i w
milczeniu siedział przy mnie.
Wiedziałam, że nie dam rady przestać. Odpuściłam i teraz
rzeka będzie płynęła niczym niepohamowana.
Nie, nie. Pokręciłam głową, zacisnęłam zęby, podniosłam się,
a potem mocno rzuciłam się na ziemię, a z ramienia wystrzeliła
pajęcza sieć bólu i mnie oplotła. Ból był jak narkotyk, a ja
przyjmowałam go zachłannie. Był tamą, pozwalał blokować
strumień łez. Sapałam, z gardła wydobywało mi się skomlenie.
Zmusiłam się do powstania, gramoliłam się z piasku jak
szalona, umazana błotem
kobieta z rozczochranymi włosami. Colton wstał, złapał mnie
za rękę i pociągnął na nogi. Wylądowałam zbyt gwałtownie, za
mocno i nie mogłam nie krzyknąć z bólu, który wywołała
skręcona kostka. Runęłam naprzód, na Coltona. A on

oczywiście mnie złapał.
Pachniał alkoholem, perfumami i papierosami. Objął mnie i
utrzymał w miejscu. Szloch we mnie wzbierał i opadał.
Wywoływało go poczucie winy spowodowane przyjemnością i
ukojeniem, jakie znajdowałam w ramionach Coltona. To samo
go zresztą stłumiło.
Oparłam się czołem o miejsce pod jego brodą, tylko na
moment. Na chwileczkę. Tylko żeby złapać oddech. To nic nie
znaczyło.
To tylko chwilowe ukojenie, Kyle. Mówiłam do niego, tak
jakby mógł mnie słyszeć. To nic nie znaczy. Kocham cię.
Tylko ciebie.
A potem on zmienił pozycję i popatrzył na mnie. Żeby
spojrzeć mu w oczy, musiałam podnieść głowę. Przeklęte oczy,
tak przenikliwie, błękitne i piękne. Jego oczy… Zatapiały mnie.
Wsysały w siebie. Ciemny szafir wymieszany z odcieniem
chabrów, kolorem nieba, barwą lodu. Tyle odcieni błękitu.
Zagarnęłam go. Kosztowałam jego oddech, czułam na
wargach jego miękkie ciepło i siłę ust. To był moment,
zupełnie przelotny dotyk. Pocałunek, chwila słabości, nie do
powstrzymania jak grawitacja.
Uderzyła mnie świadomość tego, co się stało. Przeszyła jak
sztylet wbity w serce.
Wyrwałam się z jego ramion, cofnęłam gwałtownie, byle
dalej od oszałamiającego spokoju jego ramion i ust.
- Co ja robię? - Cofałam się coraz dalej. - Co ja robię? Co ja,
kurwa, robię?! - Odwróciłam się i utykając, odbie-
głam tak szybko, jak mogłam, prawie tracąc zmysły, poczucie
winy pożerało mnie żywcem.
Colton ruszył za mną, zaszedł mi drogę i zatrzymał mnie,
kładąc mi ręce na ramionach.
- Zaczekaj Nell. Stój. Zaczekaj. Wyrywałam mu się.
- Nie dotykaj mnie. To było złe. Bardzo złe. Przepraszam cię.
Przepraszam.
Pokręcił głową, w oczach wzbierały mu emocje.
- Nie, Nell. To się po prostu wydarzyło. Ja też cię

przepraszam. Ale to się po prostu stało. To nic takiego.
- Nie! - prawie krzyczałam. - Jak mogę cię całować, kiedy on
nie żyje? Kiedy mężczyzna, którego kocham, umarł? Jak mogę
cię całować, kiedy ja… Kiedy Kyle…
- To nie twoja wina. Ja też do tego dopuściłem. To nie twoja
wina. Po prostu stało się. - Powtarzał to tak, jakby widział moją
winę, znał bolesny ciężar mojej tajemnicy.
- Przestań to powtarzać! - Krzyk wyrwał mi się z ust, zanim
zdołałam go powstrzymać. - Ty nic nie wiesz! Nie było cię
tam! On nie żyje, a ja… - Zawahałam się przed
wypowiedzeniem dwóch ostatnich słów.
Uświadomienie ich sobie, pomyślenie ich - to jedno. Ale
wypowiedzenie na głos do brata Kyle’a, którego właśnie
pocałowałam, to zupełnie co innego.
Znów był blisko. Nie dotykał mnie, a jednak dzieliły nas tylko
centymetry. Srebrzyste powietrze pomiędzy nami syczało,
iskrzyło, a potem ucichło.
- Nie mówimy już o pocałunku, prawda? - Mówił niskim
głosem, napiętym z emocji, pełnym zrozumienia.
Pokręciłam głową. W tylu sytuacjach była to moja jedyna
odpowiedź.
- Ja nie mogę… Nie mogę… Nie mogę…
Mogłam się tylko odwrócić i tym razem Colton Calloway
pozwolił mi odejść. Ale patrzył na mnie, czułam jego
spojrzenie. Wiedziałam, że zna moje myśli, wnika głęboko do
mojej duszy, tam gdzie poczucie winy i rozpacz pęczniały jak
czyrak.
Dotarłam do swojego pokoju, do łóżka. Zamknęłam oczy i
widziałam umierającego Kyle’a, wciąż od nowa. A pomiędzy
wspomnieniami jego ostatniego oddechu widziałam Coltona.
Jego twarz, zbliżająca się do mnie, jego usta na moich.
Chciałam płakać, krzyczeć, łkać. Ale nie mogłam. Bo
gdybym zaczęła, nigdy bym nie przestała. Nigdy, nigdy.
Istniałby tylko ocean łez.
Po twarzy pociekła mi krew ze złamanego serca. Z oczu, z
nosa i z ust. Ale to nie były łzy, bo łzy nie przestałyby płynąć.

To złamane serce w płynie wycieka mi przez pory.
Gigantyczna presja, ciężar rozpaczy i poczucia winy, tylko to
czułam. I tylko to będę czuła już zawsze. Wiedziałam o tym.
Wiedziałam też, że kiedyś nauczę się znów normalnie żyć,
któregoś dnia. Żyć, istnieć, sprawiać wrażenie, że wszystko w
porządku,
Ale to w porządku będzie tylko pozorem.
List miałam pod poduszką. Rozłożyłam kartkę i popatrzyłam
na nią.
… Teraz razem uczymy się miłości. Nie obchodzi mnie, co
mówią inni. Kocham Cię. Zawsze będę Cię kochał, nieważne,
co się z nami stanie w przyszłości. Kocham Cię teraz i na
zawsze.
Tam, gdzie skapnęła łza, pojawił się kleks. Niebieski atrament
rozmazał się jak element testu Rorschacha. Kolejna łza
wylądowała na papierze, tym razem na samym
dole listu. Pozwoliłam jej wsiąknąć. Ukośny zawijas w literze
„y” w podpisie rozmazał się.
W końcu łzy wyschły i zasnęłam. Śniłam o brązowych oczach
i o niebieskich. O stojącym przy mnie duchu, kochającym
mnie, i o mężczyźnie z krwi i kości stojącym na pomoście,
pijącym whisky, grającym na gitarze i wspominającym
zakazany pocałunek. W tym śnie zastanawiał się, co on
oznaczał. W tym śnie zakradł się do mojego pokoju i znów
mnie pocałował. Obudziłam się spocona, roztrzęsiona i było mi
niedobrze ze wstydu.
Część II
TERAŹNIEJSZOŚĆ
Colton
6. Old Man Jack
Dwa lata później
Siedzę na ławce w parku na skraju Central Parku i gram za
kasę. Na ziemi, przy moich stopach leży otwarty futerał. Jako
kapitał początkowy kilka jasnozielonych dolarów na tle
kasztanowatego aksamitu. Nie grałem od kilku miesięcy. W
warsztacie było za dużo pracy, za dużo zamówień, remontów i

prac dorywczych. Ale dopiero to jest moje życie: świeże
powietrze i żadnych wymagań. Tutaj moja dusza rozwija
skrzydła. Tak jak cotygodniowy występ w barze u Kelly - nie
chodzi o pieniądze, choć zwykle wpada trochę drobnych.
Chodzi o to, żeby uwolnić muzykę płynącą mi we krwi,
pozwolić jej przesączyć się do gitarowych strun i wypłynąć
poprzez struny głosowe.
Poprawiam naciąg strun, dopasowuję strojenie do następnej
piosenki. Schylam głowę, przekrzywiam na bok, nasłuchuję
idealnego brzmienia. Mam, kiwam głową z zadowoleniem.
Zaczynam od I and Love and You Avett Brothers. Ta piosenka
zawsze gromadzi tłum. Raczej piosenka niż ja,
wiem o tym. Genialny utwór. W słowach jest tyle treści. Po
pierwszym wersie podnoszę wzrok i lustruję chodnik przede
mną. Starszy mężczyzna w eleganckim garniturze, jedna
komórka przy uchu, druga przytroczona do drogiego
skórzanego paska. Młoda kobieta z jasnymi włosami
splecionymi w nieporządny koczek i małym chłopczykiem z
lepką buzią uczepionym jej ręki. Oboje zatrzymali się i
słuchają. Para gejów, młodzi chłopcy trzymający się za ręce,
ekstrawaganccy, z polakierowanymi włosami i w kolorowych
szalikach. Trzy nastolatki, rozchichotane, szepczące coś do
siebie, zakrywające usta dłońmi, uważające, że jestem uroczy.
I ona.
Nell.
Mógłbym napisać piosenkę, w której jej imię byłoby muzyką.
Mógłbym śpiewać i potrącać struny, a jej ciało byłoby melodią.
Stoi za zebranym przede mną tłumkiem, częściowo osłonięta,
opiera się o parkometr. Z jej ramienia zwisa torba z
patchworkowej tkaniny, a jasnozielona sukienka do kolan
skrywa jej krągłości. Włosy w kolorze truskawkowego blond
zaplotła w niezobowiązujący warkocz, przewieszony przez
ramię. Skórę ma jasną jak kość słoniowa, nieskazitelną i aż
proszącą się o dotyk. O pocałunek.
Nie jestem święty. Od tamtej pory spotykałem się z
dziewczynami, ale one mi nigdy nie wystarczały. Nigdy nie

były odpowiednie. Nigdy nie zostawały na dłużej.
A teraz ona tu jest. Dlaczego? Tak bardzo starałem się o niej
zapomnieć, ale jej twarz, usta, ciało, widoczne pod mokrą
czarną sukienką… Prześladowała mnie.
Zagryza wargę, skubie ją zębami, a jej szarozielone oczy
przyszpilają mnie do ławki. Cholera. Z jakiegoś powodu
jestem nieodporny na ten jej zwyczaj zagryzania wargi… Nie
mogę tego znieść. Mam ochotę odłożyć gitarę, podejść do niej,
wziąć tę jej doskonałą, wydatną dolną wargę do ust i nigdy nie
wypuścić.
Kiedy nasze oczy spotykają się, prawie tracę głowę, ale jakoś
daję radę. Podtrzymuję spojrzenie i śpiewam dalej. Śpiewam
dla niej ostatni refren: I… and love… and you. Ona wie. Widzi
to w moich oczach. To szaleństwo, śpiewać tę piosenkę dla
niej, ale teraz nie mogę już przerwać. Widzę, że jej usta
poruszają się, gdy powtarza słowa. Oczy ma pełne bólu,
udręczone.
Osoba stojąca przed nią odchodzi i teraz widzę, że do uda
przytula futerał na gitarę. Okrągłym końcem ustawiła go na
chodniku, a węższy przytrzymywała ręką. Nie wiedziałem, że
gra.
Piosenka dobiega końca i ludzie odchodzą, kilka osób wrzuca
jedno- i pięciodolarówki. Biznesmen, wciąż rozmawiając
przez telefon, wrzuca pięćdziesiąt dolarów i wizytówkę, z
której wynika, że jest producentem muzycznym. Kiwam mu
głową, a on układa palce wolnej ręki w uniwersalny gest,
mówiący „zadzwoń do mnie”. Może zadzwonię. A może nie.
Muzyka to uczucie, a nie towar.
Ona podchodzi. Ugina nogi, podnosi futerał, a potem siada na
ławce obok mnie. Nie przestaje na mnie patrzeć, kiedy otwiera
pokrowiec i wyjmuje pięknego akustycznego Taylora. Zagryza
znów dolną wargę, potrąca kilka strun i zaczyna grać Barton
Hollow.
Śmieję się cicho i widzę, że ból nigdy jej nie opuścił. Nosiła
go w sobie cały ten czas. Wchodzę ze swoją gitarą, a potem
zaczynam śpiewać. Słowa bez trudu spływają mi z ust, ale

prawie się nie słyszę. Ona gra swobodnie i całkiem nieźle, ale
jest oczywiste, że robi to od niedawna.
Wciąż patrzy na palce, kiedy łapie kolejne akordy i czasem
mylą jej się nuty. Ale jej głos… Czysta magia, melodyjny,
srebrzysty, krystalicznie czysty i taki słodki.
Wokół nas zbiera się dziki tłum. Dziesiątki ludzi. Całkiem
zasłonili ulicę, a ja widzę, że ona czuje się nieswojo. Zakłada
nogę na nogę, gubi rytm, pochyla głowę, jakby żałowała, że nie
ma rozpuszczonych włosów, za którymi mogłaby się schować.
Ślizga się po strunie, zwalnia. Przekręcam się tak, żeby ją
widzieć, patrzę jej w oczy, kiwam głową, zwalniam, żeby
zaakcentować uciekający rytm. Oddycha głęboko, pierś jej
faluje za pudłem Taylora i razem ze mną wraca do rytmu.
Piosenka się kończy, za szybko. Niemal spodziewam się, że
ona podniesie się, schowa gitarę i znów odpłynie, zniknie bez
słowa równie tajemniczo, jak się pojawiła. Ale tego nie robi.
Dzięki Bogu. Rozgląda się, patrzy na zebranych ludzi, zagryza
wargę i patrzy na mnie. Ja czekam, trzymam dłoń płasko na
strunach.
Bierze głęboki wdech, potrąca kilka strun, nieuważnie, a
potem kiwa głową do siebie. Szybkie potwierdzenie, jakby
mówiła: „Dobra, zrobię to”. Brzdąka chwilę, jakby nie mogła
się zdecydować. A potem zaczyna śpiewać. I znów jej dość
przeciętna
gra
na
gitarze
zostaje
przyćmiona
obezwładniającym pięknem głosu. Śpiewa Make You Feel My
Love Adele. Oryginał jest prosty i mocny, tylko pianino i
niezwykły głos Adele. Nell śpiewa po swojemu, przerabia,
sprawia, że piosenka staje się niepokojąca i brzmi trochę jak
utwór country. Śpiewa w niskich rejestrach, prawie szepcze.
I śpiewa do mnie.
Co nie ma większego sensu. Mimo to patrzy na mnie, a ja

widzę w jej spojrzeniu lata bólu i poczucia winy.
Wciąż się obwinia. Zawsze wiedziałem, że tak jest, ale
miałem nadzieję, że czas wyleczy tę ranę. Nawet nie muszę z
nią rozmawiać, wiem, że wciąż dźwiga ciężar. W tej
dziewczynie jest teraz ciemność. Niemal nie chcę mieć z tym
nic wspólnego. Ona mnie skrzywdzi. Wiem to. I widzę to,
czuję, że to nadchodzi. Ma w duszy za dużo bólu, za dużo
drzazg, odłamków, kolców, a ja się pokaleczę, jeśli nie będę
ostrożny.
Nie mogę jej naprawić. Wiem to. Nie będę próbował. Zbyt
wiele dziewczynek z dobrych domów chciało naprawiać mnie.
Ale wiem też, że nie będę się trzymał z dala. Złapię ją i
pozwolę się poranić. Jestem dobry w przyjmowaniu bólu.
Nieźle mi idzie krwawienie, i emocjonalne, i fizyczne.
Pozwalam jej śpiewać. Nie dołączam się. Oddaję jej tę chwilę
na wyłączność. Tłum gwiżdże, klaszcze i wrzuca banknoty do
jej otwartego futerału.
Teraz ona czeka, obserwuje. Moja kolej. Wiem, że muszę
ostrożnie
wybrać
piosenkę.
Nawiązaliśmy
dialog.
Rozmawiamy poprzez muzykę, używając strun gitary, nut i
tytułów piosenek. Brzdąkam coś bez sensu, pomrukuję, myślę.
W końcu wiem: Cant Break Her Fali Marta Kearneya. Czuję
tę piosenkę, jest niezwykła, ludzie ją pamiętają. I wiem, że ona
mnie usłyszy, usłyszy, co chcę przekazać, śpiewając ją. Trochę
śpiewając, trochę rapując. Tekst przekazuje mocną, żywą
historię, a ja nagle widzę w niej siebie i ją.
Słucha uważnie. Szarozielone spojrzenie twardnieje, a zęby
zaciskają się na dolnej wardze i zagryzają mocno. Tak jest.
Usłyszała mnie. Widzę, że drży jej ręka, kiedy wkłada gitarę do
futerału, zamyka go i usiłuje nie chwiać się, kiedy ode mnie
ucieka. Warkocz frunie za nią, podskakując między
jej łopatkami, a łydki błyszczą bielą w świetle nowojorskiego

słońca. Pozwalam jej iść, kończę piosenkę, jeszcze dwa akordy
i zamykam futerał. Biegnę za nią. Przez ulicę, żółte taksówki
niecierpliwie trąbią, gwar miasta. Zejście do metra. Przesuwa
w bramce kartę i nieudolnie trzymając futerał, mocuje się z
kołowrotkiem, a on nie puszcza. Przesuwa kartę raz jeszcze,
ale bramka się nie otwiera. Ona przeklina pod nosem. Ludzie
zbierają się za nami, ale ona nie zwraca uwagi na nich ani na
mnie. Potrząsa głową, przestaje się szarpać, bierze głęboki
wdech. Wtedy ja sięgam zza niej, przesuwam swoją kartę i
delikatnie popycham ją naprzód. Przechodzi jakby w gorączce,
pozwala, żebym wziął jej gitarę i powiesił sobie na ramieniu, a
własną niósł za uchwyt. Dłonią wolnej ręki dotykam jej pleców
w okolicy krzyża i steruję nią w stronę czekającego wagonu
metra.
Nie patrzy na mnie, nie sprawdza, czy to ja. Po prostu wie.
Wciąż oddycha głęboko, dochodzi do siebie. Pozwalam jej
oddychać, a ciszy się rozgościć. Nie odwraca się, żeby na mnie
popatrzeć, ale odchyla się do tyłu, tylko trochę, i dotyka
piecami mojej klatki piersiowej. Nie opiera się
0 mnie, to zaledwie cień dotyku.
Wysiada po kilku przystankach, a ja idę za nią. Przesiada się
w inną linię i w milczeniu kontynuujemy podróż. Odkąd
uciekła z ławki w Central Parku ani razu nie spojrzała mi w
oczy. Stałem za nią, szedłem za nią. Za nią dotarłem do jej
mieszkania w apartamentowcu w Tribece, wszedłem za nią na
górę po odbijającej echo klatce schodowej i starałem się przy
tym nie gapić na jej tyłek, który kołysał się, gdy wchodziła po
schodach. Chociaż trudno było nie patrzeć. Ma bardzo ładny
tyłek, okrągły, jędrny i kusząco rozkołysany pod cienką,
bawełnianą sukienką.
Otwiera drzwi z numerem 314, popycha je palcem stopy i
idzie prosto do kuchni, nie patrząc nawet, czy wchodzę bez
zaproszenia, co oczywiście robię. Zamykam drzwi za sobą,
stawiam jej gitarę na podłodze pod włącznikiem światła,
niemal w drzwiach, obok małego, kwadratowego stoliczka, na
którym leżą nuty, książki o grze na gitarze i nylonowe struny.

Mój futerał trzymam obok siebie, staję w wejściu do otwartej
kuchni. Patrzę, jak szarpnięciem otwiera szafkę obok lodówki,
wyciąga butelkę Jacka, odkręca i stawia na blacie. Trzęsą jej
się ręce, kiedy podnosi flaszkę do ust i bierze trzy duże łyki.
Cholera. Gwałtownie odstawia butelkę i staje z głową
zwieszoną między ramionami, które oparła na blacie. Jedną
nogę ma wyciągniętą za sobą, drugą, zgiętą, trzyma blisko
szafki. Otrząsa się, prostuje i wyciera usta wierzchem dłoni.
Pokonuję dzielący nas dystans, zauważam, że cała się napina,
kiedy podchodzę. Wstrzymuje oddech, kiedy sięgam ręką
ponad jej ramieniem, chwytam butelkę, podnoszę do ust i biorę
trzy duże łyki, tak jak ona. Czuję znajome bolesne palenie w
gardle.
Odwraca się, wreszcie odrywa się od krawędzi blatu i patrzy
na mnie szeroko otwartymi, pytającymi oczami. Nagle
przypomina mi dziewczynkę z mangi, w tych ogromnych
oczach ma tyle emocji. Tak bardzo chcę ją pocałować. Ale nie
robię tego. Nawet jej nie dotykam, chociaż stoimy kilka
centymetrów od siebie. Trzymam butelkę, a drugą rękę
opieram o blat pod jej łokciem.
- Co tu robisz? - pyta. Szepcze zachrypniętym głosem
wypalonym przez whisky.
Uśmiecham się krzywo.
- Tutaj, czyli w twoim mieszkaniu? Czy tutaj w Nowym
Jorku?
- W moim mieszkaniu. W Nowym Jorku. W moim życiu.
Tutaj. Dlaczego tu jesteś?
- Mieszkam w Nowym Jorku. Od siedemnastego roku życia.
A w twoim mieszkaniu jestem, bo szedłem za tobą aż od
Central Parku.
- Ale dlaczego?
- Bo nie skończyliśmy rozmowy.
Zakłopotana marszczy nos i jest to gest tak absurdalnie
uroczy, że zapiera mi dech w piersi.
- Rozmowy? Przecież nie zamieniliśmy ani słowa.
- Ale to była rozmowa. - Podnoszę butelkę do ust i biorę

kolejny łyk, który czuję w żołądku.
- O czym?
- Ty mi powiedz.
- Nie wiem. - Bierze ode mnie butelkę, pije, zakręca i
odstawia. - O… O tej nocy na pomoście.
Wzruszam ramionami i przekrzywiam głowę.
- W pewnym sensie, ale nie do końca.
- Więc o czym rozmawialiśmy twoim zdaniem?
- O nas.
Przepycha się obok mnie, przekrzywia głowę i rozplątuje
warkocz, zrzucając jednocześnie japonki ze stóp.
- Nie ma żadnych nas. Nigdy nie było i nigdy nie będzie.
Nic nie mówię, bo ma rację. A jednocześnie cholernie się
myli. Będziemy. Ona po prostu jeszcze tego nie wie. Wciąż to
odrzuca, bo pod tyloma względami to jest złe. Jestem starszym
bratem jej zmarłego chłopaka. Ona nic o mnie nie wie. Jestem
dla niej niedobry. Wciąż jest niepełnoletnia i nie powinienem
zachęcać jej do picia alkoholu. Ewidentnie korzysta z usług
Old Man Jacka, żeby przetrwać, rozumiem to aż za dobrze. Ale
wciąż ma tylko
dwadzieścia lat, jest za młoda, żeby pić w ten sposób, prosto z
butelki, jak pijak, który nie ma już nic do stracenia.
Kończy rozplatać warkocz, potrząsa głową, przeczesuje
włosy palcami.
- Powinieneś już iść - mówi i znika w sypialni. Słyszę, jak
tkanina szeleści, a potem opada na podłogę. - Wychodzę na
zajęcia.
Jestem bezwstydnym dupkiem. Wiem to, bo tylko
bezwstydny dupek obszedłby blat, żeby zajrzeć do jej pokoju.
A ja to właśnie robię. Ma na sobie majtki i stanik od kompletu,
różowy w czarne groszki. Stoi do mnie tyłem, więc widzę ten
jędrny, okrągły tyłeczek, tak smakowicie idealny w
chłopięcych krótkich spodenkach. O Boże, o Boże. Czuje moją
obecność, odwraca głowę i patrzy na mnie.
- Dupek z ciebie.
- Trzeba było zamknąć drzwi.

- Powiedziałam ci, żebyś wyszedł.
Otwiera szufladę, wyjmuje z niej dżinsy i wkłada nogi w
nogawki.
Oglądanie ubierającej się dziewczyny jest prawie tak samo
podniecające jak patrzenie, gdy się rozbiera.
- Ale nie wyszedłem i wiedziałaś o tym.
- Ale nie sądziłam, że będziesz bezczelnie podglądał, jak się
przebieram. Pieprzony zboczeniec.
Uśmiecham się do niej uśmiechem, który moi koledzy
nazywają „ściągaczem majtek”.
- Nie jestem zboczeńcem. Jestem koneserem sztuki. Parska.
- Nieźle, Colton. Całkiem nieźle.
Uśmiecham się. Nikt do mnie nie mówi „Colton”. Nikt.
Jestem Colt.
- To nie była tania gadka, Nell. To prawda.
Podkręcam jeszcze uśmiech i ruszam w jej stronę. Napina się,
aż bieleją jej nadgarstki, w których zaciska jasnoniebieski
podkoszulek. - Co ty robisz?
Nie odpowiadam. Zbliżam się coraz bardziej, stawiam
ostrożny krok za krokiem. Czuję się jak drapieżnik, jak lew
tropiący ofiarę. Jej oczy wyglądają jak oczy łani. Nozdrza jej
falują, w dłoniach skręca koszulkę, a piersi jej unoszą się od
głębokich oddechów i nabrzmiewają tak, że grożą
rozsadzeniem stanika. Boże, żeby tylko im się udało. Jak już
mówiłem, jestem bezwstydny. Jesteśmy w jej pokoju,
maleńkim. Ledwie wystarczyło tu miejsca na łóżko i komodę.
Znów stoję kilka centymetrów od niej, a gdybym spojrzał w
dół, pewnie zobaczyłbym jej brodawki. A w każdym razie
miałbym widok na przedziałek między jej porcelanowymi
piersiami. Ale nie patrzę w dół. Patrzę jej w oczy i pozwalam
zobaczyć w moich zwierzęce pożądanie, tętniący kocioł
emocji. Wyciągam rękę. Chwytając krawędź drzwi, muskam
jej ramię tuż obok ramiączka od stanika. Jestem tak blisko. Jej
piersi dotykają mojej klatki piersiowej. Ramieniem przesuwam
po jej barku i uchu. Przymyka oczy, zrywa kontakt wzrokowy i
słyszę, jak łapie oddech. Kuli się w sobie, napięcie z niej

emanuje, przechyla głowę i kładzie mi ją na ramieniu.
Otwiera oczy z nową determinacją, prostuje się, żeby mnie
nie dotykać. Zamykam przestrzeń między nami. Przed
wyjściem z jej mieszkania wyjmuję z portfela wizytówkę i
kładę na stoliku, na paczce strun do gitary. Głośno zamykam
drzwi, żeby wiedziała, że wyszedłem.
Spacer do metra, a potem droga powrotna do mojego
mieszkania w Queens jest długa i zapewnia mi mnóstwo
czasu na rozważanie, w co ja się do cholery pakuję. Nell to zły
omen. Została bardzo skrzywdzona, ciągnie za sobą pociąg
towarowy pełen problemów. A ja drugi taki sam.
Kładę gitarę na łóżku i schodzę do sklepu. Podłączam telefon
do głośników i puszczam Stillborn Black Label Society na tyle
głośno, żeby zagłuszył moje myśli, sam siadam do silnika
chevroleta 396, który właśnie robię. Pójdzie do klasycznego
camaro z ‘69, którego miałem totalnie w dupie, dopóki nie
pojawiła się Nell. Teraz myślę tylko o camaro Kyle’a, którego
uratowałem z kupy złomu i doprowadziłem do takiego stanu,
że wyglądał jak nowy, a potem musiałem go zostawić, bo
przeprowadziłem się tutaj.
Kochałem to auto i bolało mnie, że muszę je porzucić, ale tata
za nie zapłacił, więc nie mogłem go wziąć. Nieważne, że sam
kupiłem każdą część zamienną ani że odnowienie go
kosztowało mnie litry krwi, potu i łez. Złom kupił tata, a kiedy
przeniosłem się do Nowego Jorku zamiast iść do Harvardu, nie
mogłem zabrać ze sobą nic, na co nie zarobiłem sam. Taka była
umowa.
Przynajmniej Kyle dobrze się nim zajmował.
Kiedy przypominam sobie, że tata wymyślił dla mnie
Harvard, aż parskam. Naprawdę myślał, że tak będzie. Przecież
to, kurwa, śmieszne! Nawet teraz, dziesięć lat później, nie
mogę sobie wyobrazić, co on sobie ubzdurał. Pasowałem do
Harvardu jak kwiatek do kożucha.
Wracam myślami do Nell. Szlifowanie pierścieni tłokowych
jest nudne, więc nie mogę się powstrzymać od rozmyślania o
niej. O jej słodkim głosie czystym jak kryształ,

przeszywających szarozielonych oczach i pięknym, cudownym
ciele. Do diabła, wpakowałem się w bagno. Myślę o jej
spojrzeniu na wskroś przesyconym bólem,
o desperackim sposobie, w jaki piła whisky, tak jakby
obojętność była jej przyjacielem, jak gdyby uczucie palenia
było pożądaną ucieczką od rzeczywistości. Znam ten ból i chcę
ją od niego uwolnić. Chcę znać jej myśli, wiedzieć, co ją
dręczy.
To znaczy wiem, oczywiście. Kyle umarł, a ona widziała, jak
to się stało. Ale nie o to chodzi. Powodowało nią coś innego. A
ja chcę wiedzieć co, żeby móc ją uratować. Oczywiście jest to
niemożliwe, głupie i lekkomyślne.
Odkładam arkusz papieru ściernego o grubości 400
i oglądam pierścień. Może być. Następne w kolejce są rury
wydechowe, które też nie angażują mnie w zbyt wielkim
stopniu, więc śmiało mogę wrócić myślami do chwili, w której
na ułamek sekundy położyła głowę na moim ramieniu, jakby
pragnęła sobie odpuścić, pozwolić na więcej. Ale nie zrobiła
tego, a ja nie mogę jej za to nie szanować, choć wiem, że jej siła
jest fałszywa, zbudowana na niepewnych fundamentach Old
Man Jacka.
Pewnego dnia, już niedługo, fundamenty zawalą się, jej cały
świat się rozsypie, a ja wiem, że muszę być przy niej, kiedy to
się stanie.
7. Cięcia; ból za ból
Tydzień później
Przycupnąłem na stołku barowym w spelunce w śródmieściu,
szarpię struny i gram autorską piosenkę. Nikt mnie nie słucha,
ale mam to gdzieś. Lubię grać dla siebie,
czuć, jak nuty unoszą się w powietrzu, odbijają się od serc i
umysłów. Nie, cofam to. Jedna osoba słucha. Barmanka,
dziewczyna, którą znam od jakiegoś czasu. Kilka miesięcy
temu spaliśmy ze sobą parę razy. Nie pasowaliśmy do siebie i
skończyło się na dziwacznej przyjaźni oraz co czwartkowym
występie w jej barze, za który ona daje mi sto dolarów,
darmowe drinki i niegroźny flirt, który nigdy nie skończy się

czymś więcej. Ma na imię Kelly. Jest piękna, dobra w łóżku,
zabawna. I robi zajebiście dobrego Jacka z colą. Ale nie
pasowaliśmy do siebie w seksie. W zasadzie nigdy nie
rozgryźliśmy, na czym to polega, po prostu nie było dobrze.
Ale lubiliśmy swoje towarzystwo i zapewnialiśmy sobie tak
bardzo potrzebny śmiech. No więc ona słucha, a ja gram dla
niej. To naprawdę piosenka o niej, dziewczynie z długimi
czarnymi włosami i jasnymi brązowymi oczami, o skórze
koloru kawy, słodkim uśmiechu i rozkołysanym ciele, która
nigdy nie będzie kimś więcej niż przyjaciółką. To dziwna
piosenka, samotna i smutna, ale zabawna.
A wtedy wchodzi ona. Uderzam w złą strunę, a Kelly patrzy
na mnie zza baru ze zmarszczonymi brwiami. Potem wędruje
za moim spojrzeniem, szeroko otwiera oczy i uśmiecha się ze
zrozumieniem. Nell jest w towarzystwie, cztery dziewczyny
mogłyby być siostrami, czworaczkami nawet, wszystkie mają
identyczne jasne włosy spięte w idiotyczny koczek na czubku
głowy, spodnie do jogi i takie same torebki. Każda ma przy
boku faceta, oni też są jak z jednego zestawu, umięśnieni,
jasnowłosi, nafaszerowani anabolikami debile z durnymi
wytatuowanymi tribalami, martwymi oczami i zawadiackim
krokiem. Ci kolesie trzymają ręce na swoich dziewczynach
władczym gestem, a one wydają się bardzo z tego zadowolone.
Nell też jest z chłopakiem, co mnie doprowadza do furii. Jest
duży. Ja jestem duży, ale on jest ogromny. I jego oczy nie są
martwe. Są ruchliwe, czujne i pełne uśpionej agresji. Ma
najseksowniejszą dziewczynę w barze, dobrze o tym wie i
czeka tylko, aż ktoś zrobi ruch w jej stronę, żeby mógł go
zniszczyć.
Trzyma rękę nisko na jej plecach, na tyłku tak naprawdę,
otacza dłonią jej biodro, kiedy prowadzi ją do baru. Ze złości
mgli mi się wzrok. To głupie.
To fatalne.
Wyląduję w więzieniu. Kończę tę piosenkę, ale z trudem.
Kelly wysyła do mnie kelnerkę z Jamesonem. Wypijam,
kiwam do niej głową. Podnosi kciuki, pyta, czy w porządku.

Kłamię, że tak.
Ale nie jest w porządku. Jest bardzo, bardzo źle. Wdam się
dzisiaj w bójkę. Oberwę, Nell będzie wściekła i Kelly też
będzie wściekła.
Powinienem wyjść. Nie jestem jej nic winien. Ona nie jest
moja. Nie mam do niej prawa. Nie mówiła, że ma chłopaka, ale
przecież nie rozmawialiśmy dużo, a ja nie spytałem. Nie
przyszło mi to do głowy.
Zacząłem śpiewać cover Come On Get Higher Matta
Nathansona, bo to mogę śpiewać bezmyślnie. Patrzę i czekam.
Za moment dotrze do niej, kto śpiewa, i wtedy dopiero zrobi się
ciekawie.
On niecierpliwie popycha ją do baru, a ona unika jego dotyku
i odwraca się, żeby mu coś ostro powiedzieć. Nie widzę jej ust,
ale wyobrażam sobie, co mówi. Oddala się, ale on lezie za nią,
znów obejmuje ją w talii, przyciska do swojego boku i coś jej
szepcze do ucha. Ona sztywnieje, ale uspokaja się. Zostaje

przy

nim. Widzę jej twarz, jest nieszczęśliwa, ale przewlekle. To nic
nowego.
Robię się jeszcze bardziej wściekły.
Kończę piosenkę i postanawiam wkroczyć do akcji.
Odchrząkuję do mikrofonu i zaczynam mówić. Zwykle tylko tu
śpiewam, bez udziwnień, szczególnie, jeśli nikt nie zwraca na
mnie uwagi, ale to szczególna sytuacja.
- Cześć wszystkim. Mam nadzieję, że dobrze się bawicie. Ja
tak. Jestem Colt i zagram dla was mix coverow i autorskich
piosenek. - Na dźwięk mojego głosu ona odwraca się jak
pociągnięta na łańcuchu. Szeroko otwiera oczy i przestaje
oddychać. - Przed chwilą to był Matt Nathanson. Jeśli nie
znacie jego muzyki, posłuchajcie. Jest świetny. A teraz kolejny
cover. I Won’t Give Up Ja-sona Mraza.
Tonacja trochę dla mnie za wysoka, ale dam radę. Nie
odrywam od niej wzroku. Dopiero kiedy mam prawdziwy
powód do śpiewania, ludzie zaczynają zwracać na mnie uwagę.
Może coś się zmieniło w moim głosie, bo rozmowy cichną i

głowy odwracają się w moją stronę.
Nie wiem, czy ona w ogóle oddycha. Wciąż stoi przyciśnięta
do żeber swojej góry mięśni, ale coraz bardziej się niecierpliwi.
Chce mu się wyrwać, ale on jej nie pozwala. W końcu mocno
dźga go łokciem i odchodzi, marszcząc brwi. Znika w łazience,
a kiedy wychodzi, ociera usta wierzchem dłoni. Dobrze wiem,
co zrobiła. Przez kilka następnych piosenek nie odrywam od
niej wzroku. W końcu muszę sobie zrobić przerwę, więc
dziękuję widowni i schodzę ze sceny. Ona usiłuje mnie
ignorować, łykając kolejne szoty Jacka i zapijając piwem
Rolling Rock. Albo ma lipny dowód, albo jest starsza niż
myślałem. Słyszę, że jej koleżanki wraz z facetami tłoczą się
wokół niej i potwornie fałszując, śpiewają Sto lat. Jej ogr
przyciąga ją do siebie, żeby pocałować, czemu ona poddaje się
bezwładnie. Ręce
trzyma wzdłuż boków, nie oddaje pocałunku. W końcu
odpycha go i odwraca się do baru. Stoję bokiem do niej, więc
widzę, jak z obrzydzeniem ociera usta i tłumi wzdrygnięcie.
Ogr tego nie zauważa, jest zbyt zajęty emablowaniem kelnerki,
która specjalnie się do niego nachyla, żeby widział jej cycki, i
flirtuje z nim.
Jestem zdumiony, szczególnie kiedy on zupełnie śmiało
kładzie rękę - tę, której nie trzyma na biodrze Nell - na tyłku
kelnerki. Dziwię się jeszcze bardziej, kiedy Nell odwraca się i
obserwuje to wszystko, a na jej ustach i w jej oczach widzę
rozbawienie wymieszane z obrzydzeniem.
Odwraca się, potrząsa głową, ale pozwala mu trzymać dłoń na
sobie. Napotyka moje spojrzenie, a ja unoszę brew. Przez
ułamek sekundy widzę w jej oczach poczucie winy, które
jednak szybko znika. Macham do Kelly, żeby nalała dwa duże
Jamesony, jednego dla mnie, drugiego dla Nell.
Kiedy trzyma już szklankę, unoszę swoją do ust: i piję. Nell
robi to samo. Ogr to widzi i jego twarz ciemnieje. Pochyla się i
szepcze jej coś do ucha. Ona wzrusza ramionami. On kładzie
dłoń na jej bicepsie i zaciska, a Nell krzywi się.
Pierdolę.

Odstawiam szklankę i idę do nich przez tłum. Nell mnie
obserwuje i kręci głową. Nie zwracam uwagi na jej ostrzeżenia.
Ogr się prostuje, kiedy widzi, że się zbliżam, a na jego ustach
pojawia się uśmieszek wyrażający gotowość. Zaciska dłonie w
pięści i staje krok przed Nell.
- COLT! - Z mojej lewej strony, zza baru, dobiega głos Kelly.
- Nie ma mowy! Nie w moim barze!
Odwracam się do Kelly, której wzrok miota pioruny. Ona wie
o mnie co nieco, wie, z kim się zadawałem. Wie, na co mnie
stać i nie chce, żeby stało się to tutaj. Nie winię jej za to.
Sięga pod blat baru i wyjmuje składaną pałkę policyjną, a
potem szybko odwraca nadgarstek, żeby wysunąć jej ciężki
koniec. Wyciąga ją w stronę ogra i jego towarzystwa.
- Jazda stąd. Wszyscy. Natychmiast. - Wyjmuje z torebki
komórkę, wybiera numer i pokazuje im ekran. -Rozwalę was, a
potem zadzwonię na policję i wsadzą was wszystkich do
pierdla, bo taką mam z nimi umowę. Więc lepiej wypad z baru!
Z Kelly się nie zadziera. Ona wie, z kim się zadawałem, bo
zadawała się z tymi samymi ludźmi. Nie mówi na głos, że
czerwona bandana, która podtrzymuje jej ciemne dredy nie
służy tylko ozdobie. To są jej barwy plemienne. One mówią, że
wystarczy jeden jej telefon i ogr wraz ze swoją ekipą rozmyją
się w niebycie. I w kałuży krwi.
Nell patrzy na mnie po raz ostatni, a potem wychodzi,
zostawiając na barze pieniądze. Jej beznadziejni przyjaciele i
chłopak, ten dupek, idą za nią, ale ogr jeszcze na chwilę
zatrzymuje się w drzwiach i patrzy na mnie z nienawiścią.
Odpowiadam mu tym samym, odwraca się i wychodzi.
Wracam na scenę i bawię się strunami gitary. Kelly wychodzi
zza baru i staje przede mną.
- Co to było, do cholery? Wzruszam ramionami.
- Znajoma.
- Chciałeś się bić.
- Robił jej krzywdę.
- Pozwalała mu.
- To go nie usprawiedliwia. - Wyjmuję z futerału capo i

zakładam na struny.
Kelly patrzy na mnie badawczo.
- Jeśli mu na to pozwala, to jej sprawa. Nie chcę w moim
barze kłopotów. Ty też nie chcesz kłopotów.
Kropka. - Kelly dotyka mojego ramienia, jeden z rzadkich
momentów kontaktu fizycznego między nami. Jednym z
punktów umowy o postkoitalnej przyjaźni jest brak dotykania.
- Colt, naprawdę dobrze sobie radzisz. Nie spierdol tego,
dobra?
- A niby jak miałbym to zrobić?
Kelly patrzy na mnie jak na idiotę. Kładzie rękę na
wysuniętym biodrze.
- Nigdy jeszcze nie widziałam cię tak wściekłego. To znaczy,
że ta dziewczyna jest dla ciebie kimś.
- To skomplikowane. - Przesuwam piórko po strunie, nie
patrzę na Kelly.
- To zawsze jest skomplikowane. Chodzi mi o to, że masz
dobry czas. Zostawiłeś wszystko to za sobą. - Wskazuje ręką na
bar, na ulicę za drzwiami i ma na myśli naszą wspólną
przeszłość pełną przemocy. - Nie pakuj się w kłopoty z powodu
dziewczyny.
- To nie tylko dziewczyna. — Cholera, to nie tak miało
zabrzmieć.
Kelly mruży oczy.
- Tego nie powiedziałam. - Niespodziewanie ożywa jej akcent
z ulicy. Wiem, jak bardzo się starała go pozbyć. Mówi jeszcze
raz, poprawnie. - Nie spieprz tego. Rób, co trzeba, ale… Zresztą
wszystko mi jedno. Rób, co chcesz.
Wzdycham i w końcu na nią patrzę.
- Słucham cię, Special K. - Uśmiecham się, wymawiając jej
dawna ksywkę.
Kelly porusza ramionami, jakby chciała mi przyłożyć.
- Lepiej powiedz, że się przesłyszałam.
- Pewnie, że tak, siostro. - Uśmiech ściągający majtki, on
zawsze działa.
Kelly udaje, że się dąsa, a potem daje mi klapsa w ramię,

mocnego. Na tyle mocnego, że piecze mnie skóra.
- Zamknij się i graj, dupku. - Odchodzi rozkołysanym
krokiem, a ja z przyjemnością na nią patrzę. To, że ze sobą nie
sypiamy, nie znaczy, że nie mogę sobie popodziwiać.
Zaraz po tej myśli czuję ukłucie jakiegoś dziwnego poczucia
winy. Widzę w głowie twarz Nell i czuję, że powinienem być
jej wierny. A przecież tak nie jest. Mimo to nie mogę pozbyć
się tego wrażenia. Więc gram, usiłuję zapomnieć o Nell, jej
ogrze, o Kelly i ciężkich czasach naszych dawnych awantur.
Dużo chodzę po ulicach. Zawsze chodziłem. Kiedy byłem
wściekłym, bezdomnym siedemnastolatkiem, zagubionym na
bezdusznych ulicach Harlemu, chodziłem, bo musiałem. Nie
miałem pojęcia o życiu na ulicy, więc łaziłem. Łaziłem, żeby
nie wpaść w kłopoty, żeby nie zasnąć, żeby się rozgrzać.
Potem, kiedy poznałem T-Shawna, Splita i resztę chłopaków,
ulice stały się naszym żywiołem, naszym życiem, naszym
terytorium. Wtedy chodziłem, załatwiając swoje sprawy. A
teraz chodzę, bo mnie to uspokaja. Kiedy muszę przemyśleć
jakąś gównianą sprawę, chodzę. Wkładam gitarę do miękkiego
futerału, sznuruję timberlandy i chodzę. Zaczynam przed moim
mieszkaniem nad warsztatem w Queens, a kończę w Harlemie,
w Astorii albo na Manhattanie. Chodzę całymi godzinami, bez
iPoda, bez celu, kilometr za kilometrem po zatłoczonych
chodnikach, popękanym asfalcie, wśród górujących nade mną
drapaczy chmur, pośród bloków mieszkalnych i ciemnych
zaułków, gdzie wciąż grasują, palą i biją się dawni przyjaciele.
Starzy przyjaciele, starzy wrogowie, ludzie, z którymi nic mnie
już nie łączy. Ale zostawiają
mnie w spokoju, wróg czy przyjaciel, pozwalają mi iść.
Jest druga rano. Jestem trzeźwy, prawie całkiem, i nie mam
gdzie się podziać, więc idę. Nie jestem gotowy na zimne, ciche
mieszkanie, na kończenie rozgrzebanego silnika. Próbuję
przekonać sam siebie, że powinienem zapomnieć o Nell. To
samo robiłem przez ostatnie dwa lata, ale teraz jest trudniej, bo
dopiero co ją widziałem, wciąż czuję zapach jej szamponu do
włosów, pamiętam dotyk jedwabiu jej stanika na moim

podkoszulku. Przybyły nowe dane o jej oszałamiającym
pięknie i bolesnej wyrwie w jej sercu.
Nie jestem więc bardzo zdziwiony, kiedy godzina trzecia nad
ranem zastaje mnie zbliżającego się do budynku, w którym ona
mieszka, w Tribece. Co dziwne, drzwi do budynku nie są
zamknięte. Z powodów, których nie chce mi się analizować,
popycham drzwi i wchodzę do klatki schodowej. Najpierw
słyszę jej głos.
- Dan, wchodzę do środka. Sama. Jestem zmęczona. On mówi
niskim głosem, ale słyszę go.
- No dalej, kotku. Obejrzyjmy film. Nell wzdycha z irytacją:
- Nie jestem głupia. Wiem, o co ci chodzi. Odpowiedź brzmi:
nie. To się nie zmieni.
- Mimo to żyję nadzieją. - Głos ma rozbawiony, ale słychać w
nim już irytację. - Więc po co się w ogóle spotykamy?
- Ty mi powiedz. Ja nigdy cię nie zachęcałam. Nie mówiłam,
że chodzimy na randki. Nie chodzimy. Po prostu nie mogę się
ciebie pozbyć. Ale nie pójdę z tobą do łóżka. Nie dzisiaj ani nie
jutro.
- Co mam zrobić, żeby cię przekonać?
- Zmień się w kogoś innego. - Mówi to ostro i bezlitośnie.
Stoję na pierwszym półpiętrze, rękę trzymam na poręczy,
zadzieram głowę, jakbym mógł ich dojrzeć przez wszystkie
kondygnacje schodów.
W reakcji na ten przytyk Dan parska śmiechem.
- Jesteś cholernie złośliwa, Nell. - Rozbawienie znika.
- Nie jestem.
- Ależ jesteś. Całujesz mnie, pozwalasz mi się dotykać,
wychodzisz ze mną i zgadzasz się na całą resztę tego gówna,
ale kiedy tu przychodzimy, zamykasz się. - Podnosi głos, robi
się wściekły. - Znosiłem to przez trzy miesiące.
Ale mam dość.
- Więc przestań mi zawracać głowę. Daj mi spokój. Nigdy ci
nic nie obiecywałam. Jesteś całkiem miły. Potrafisz być
zabawny, jak nie zachowujesz się jak palant. Ale to do niczego
nie doprowadzi i nigdy nie miało doprowadzić. - Cisza jest

wręcz namacalna. On jest wściekły, czuję to nawet tutaj. Słyszę
przekręcany w zamku klucz i przekręcanie klamki. - Do
widzenia, Dan.
Potem słyszę jej syk, oznaczający ból.
- Nie tak szybko, kotku. Nie po to pracowałem nad tobą trzy
miesiące, kupowałem ci drinki, kolacje i kawę, żeby teraz
dostać w pysk i nic z tego nie mieć.
- Przykro mi, Dan. Nigdy cię o to nie prosiłam. Wręcz
przeciwnie, mówiłam ci, żebyś tego nie robił, ale nalegałeś.
- To się nazywa bycie dżentelmenem.
- Nie, to się nazywa oczekiwanie rewanżu za postawione
drinki. A teraz puść mnie.
Słyszę kopniak w drewniane drzwi, pisk zawiasów,
szamotaninę i ciężkie kroki.
- Powtórzę się, Nell. Nie tak szybko. Mam ochotę obejrzeć
film. Ale pozwolę ci go wybrać.
- Powiedz wprost, o co ci chodzi? - Mówi szorstko, ale słyszę
w jej głosie strach.
- Tak chcesz? Dobrze, kotku. Wejdziemy do środka i
spędzimy miło czas. Pokażesz mi swoje słodkie ciało i że
potrafisz być miła.
- Nie. Wyjdź stąd. Szarpanina. Odgłos uderzenia ręką. Śmiech
Dana, rozbawiony i bezduszny.
- Policzkowanie mnie ci nie pomoże, suko.
Pisk strachu i bólu. Wtedy ja tracę kontrolę, wspinam się po
schodach. Dawne nawyki trudno wyplenić, na dłoni mam
kastet, którego jeszcze nie musiałem użyć, ale zawsze mam go
przy sobie, bo nigdy nie wiadomo, co się może przydarzyć na
ulicach Nowego Jorku, nawet mnie.
Jestem pod jej drzwiami, które są w tej chwili zamknięte.
Słyszę odgłosy walki, stłumione.
- Przestań się szarpać, to będę delikatny. Skurwysyn zginie.
Cicho przekręcam klamkę, ale zawiasy piszczą. Jednak ich
dźwięk ginie wśród pisków Nell i śmiechu Dana, który
przytrzymuje ją i brutalnie manewruje przy jej spódnicy i
majtkach.

Ona mnie widzi i szeroko otwiera oczy. Dan zauważa jej
reakcję i prostuje się w samą porę, żeby spotkać się z moją
pięścią. Twardy z niego skurwiel. Przyznaję mu to. Niewielu
facetów ustałoby na nogach po moim uderzeniu, szczególnie z
kastetem dodającym mocy. Twarz ma zalaną krwią, a na czole
widać białą kość. Na ustach zastyga mi uśmieszek pierwotnej
rozkoszy.
- Colton, nie! On cię zabije! - Nell jest w histerii, krzyczy.
On ociera oczy ręką i robi krok w moją stronę, przyjmuje
postawę do walki.
- Nie oglądasz UFC, co? - Uśmiecha się do mnie, a ja już
wiem, że trafiłem na ostrego przeciwnika. Teraz go poznaję.
To Dan Sikorsky, uczestnik walk UFC wagi ciężkiej. Brutalny
złamas. Podobno zabił jakiegoś kolesia w ulicznej walce na
nagie pięści.
Odwzajemniam uśmiech. Ja też miałem propozycję od UFC.
Odrzuciłem. Już nie walczę za pieniądze. Kastet wraca do
kieszeni.
Zerkam na Nell.
- Nic mi nie będzie. Ale co ty, do cholery, robisz z takim
kolesiem?
Wygląda na skołowaną. Jakby nie mogła uwierzyć w mój
nonszalancki ton, mimo że stoję twarzą w twarz z takim
zabijaką jak Dan. Posyłam jej pewny siebie uśmiech, choć
wcale tak się nie czuję.
On rusza na mnie, a Nell krzyczy, chociaż zaszarżował dość
powolnie, ospale. Zaakcentował ten cios spojrzeniem i
postawą. Przyzwyczaił się do powalania od pierwszego ciosu,
taka jest prawda. Ale ja też, więc wiem, jakie to uczucie, gdy
się nie udaje,. Kilka razy oberwałem po dupie, zanim
nauczyłem się parować,
Schylam głowę, Nie walczę fair. To nie jest UFC. Uderzam
kolanem w jego przeponę, łapię go za głowę i przyciągam jego
twarz do powracającego kolana. Odpycham go. Kopię go w
jaja, dwa razy, mocno. Miażdżę mu nerkę serią uderzeń, a
czołem doprawiam i tak już złamany nos.

Łapie mnie za koszulę i już wiem, że będzie bolało. Jest
opętany walką. Blokuję kilka pierwszych ciosów, ale
potem przychodzą za szybko, a ten przeklęty dupek potrafi
mocno przywalić. Nell wciąż krzyczy. Z ogra została krwawa
miazga, ja wyglądam tak samo. Ale jego nakręca dzika,
zwierzęca pasja, która szybko się wyczerpie. Ja jestem w fazie
zimnej furii. Boli, ale obrywałem gorzej, a i tak wygrywałem.
W tym sensie, że odchodziłem o własnych siłach.
On nie odejdzie.
Pozbywam się jego pięści z podkoszulka, zrywając go z
siebie.
Patrzę na Nell.
- Nell. Zamknij się.
Milknie natychmiast, wciąga powietrze, jak gdyby nagle
zdała sobie sprawę, gdzie jest i co się dzieje. Potem obraca się
na pięcie, sięga do kuchennej szuflady i staje za Danem z
gigantycznym nożem w ręce. Przyciska ostrze do jego gardła.
- Dość. - Nawet nie musi krzyczeć. Nóż mówi wystarczająco
głośno.
Dan zamiera.
- Nie chcesz tego zrobić. Nell. — W oczach ma śmiertelne
przerażenie.
Sukienka Nell jest rozdarta z przodu, majtki ma częściowo
zerwane. Z wargi leci jej krew, a na ramionach i na gardle ma
siniaki.
Nie chcę, żeby go zabiła. Byłaby z tym kupa problemów,
które nie są nam potrzebne.
- O dziwo, ale zgadzam, się z ogrem - mówię. - Ja to
dokończę.
Nell uśmiecha się na dźwięk przezwiska.
Ogr. Pasuje. - Patrzy mi w oczy i zabiera nóż.
Co jest błędem. Kiedy tylko ostrze wycofuje się, Dan łapie ją
za rękę, odwraca się w miejscu i uderza, a siła ciosu odrzuca ją
w tył.
- Ty suko - warczy, a potem odwraca się do mnie.
Oczywiście ja przez ten czas nie próżnowałem. Z powrotem

wkładam kastet i już się nie powstrzymuję. Kiedy widzę jej
siniaki, jest po mnie.
Znów jestem ulicznym chuliganem, agresorem. Jednak to co
innego. On zrobił krzywdę Nell.
Nie ma szans. W parę chwil zostaje z niego zakrwawiony
łachman. Mnie bolą żebra, mam złamany nos, pocięte usta i
pociachaną skórę na kościach policzkowych. Poza tym rusza
mi się ząb. Wszędzie jest krew.
Wyciągam telefon, wybieram numer, wycieram twarz
papierowym ręcznikiem.
- Cześć, Split, mówi Colt. Mam problem. - Wyjaśniam w
czym rzecz i podaję adres. - Tak, Tribeca. Zamknij się,
cwaniaczku. Po prostu przyjedź tu, zabierz drania i upewnij się,
że więcej jej nie będzie niepokoił. Dzięki.
Nell stoi z dłonią na ustach, chwieje się. Wyciągam rękę i
łapię ją, zanim upadnie.
Podnoszę ją i jak dziecko sadzam na blacie, a potem zawijam
lód w papierowy ręcznik i przykładam do miejsca, w które ją
uderzył. Na szczęście nie był na tyle głupi, żeby walić z całej
siły, uciszył ją tylko. Będzie miała siniaka, ale nic więcej. Jest
oszołomiona i patrzy nieprzytomnie, ale zaraz dojdzie do
siebie.
Za moimi plecami Dan jęczy i przypomina jej, że mamy
problem. Na dźwięk jego głosu ona sztywnieje i zerka ponad
moim ramieniem na tę ludzką mielonkę, w którą zmienił się
Dan Sikorsky.
Patrzy to na mnie, to na niego.
- Co ty zrobiłeś? Zawstydzony schylam głowę.
- Straciłem nad sobą panowanie.
- Czy on umrze? - pyta ona spokojnie. Wzruszam ramionami.
- Na pewno nie w twoim salonie. Mruży urocze oczy.
- Co to znaczy? - Kiedy rozlega się ciche pukanie do drzwi,
przylega do mnie. - Kto to?
Zakrywam poły jej rozdartej sukienki.
- Przyjaciel. Może weźmiesz w tym czasie prysznic?
- Przyjaciel? - Zsuwa się z blatu i idzie otworzyć.

Powstrzymuję ją.
- Zajmę się tym, dobrze?
Znów mruży oczy i znika w swoim pokoju, zamyka za sobą
drzwi. Ja wpuszczam Splita. Nie jest duży, ale przerażający.
Średniego wzrostu, szczupły i proporcjonalny, w nocy ma
skórę czarną, świdrujące bielą zęby i oczy tak jasnobrązowe, że
niemal w odcieniu khaki. Jeśli popatrzy na ciebie dłużej,
posikasz się w majtki. Te oczy widzą tajemnice i grożą, że
zmienią największe koszmary w rzeczywistość. Jest
niesamowicie intensywny i sieje postrach. Cieszę się, że mam
go za przyjaciela, przede wszystkim dlatego, że widziałem, co
się działo z jego wrogami. Znikali.
Patrzy na Dana.
- Co się z nim, kurwa, stało?
Wychodzi Nell, w czystym podkoszulku i spodniach do jogi.
- Colton mi pomagał.
- Coś ty za jedna? - pyta Split.
- Nell Hawthorne. To moje mieszkanie. - Wyciąga rękę, żeby
przywitać się ze Splitem.
On patrzy na jej dłoń jak na robaka, ale potem ściska ją i się
uśmiecha, co należy do rzadkości.
- Split. - Patrzy na twarz Nell, na purpurowego siniaka, ślady
palców na gardle i sposób, w jaki się obejmuje. -Chciał cię
zgwałcić?
Nell kiwa głową.
- Nazywa się Dan Sikorsky - mówię i wiem, że Split doda dwa
do dwóch.
Otwiera nieco szerzej oczy, to odpowiednik zdumionego
westchnienia u zwykłych ludzi.
- Widziałem go parę tygodni temu w Harlemie, jak walczył z
Hankiem Tremainem. Spuścił mu niezły wpierdol. Ty mu to
zrobiłeś? - Klęka, odwraca Dana na plecy i fachowo ocenia
obrażenia. - Nieźle go załatwiłeś, Colt. Musi go zobaczyć
lekarz, inaczej nie przeżyje.
- Chciał ją zgwałcić. Potem ją uderzył.
- Tak naprawdę uderzył mnie po tym - wtrąca się Nell - kiedy

przyłożyłam mu nóż do gardła.
Split parska śmiechem.
- Coś zrobiła? Dziewczyno, chyba oszalałaś. Takim facetom
jak Dan Sikorsky nie przykłada się noża do gardła i się ich nie
zabija. Sama się prosisz o kłopoty.
- Ona jest z przedmieść Detroit, Split. Ja też tam dorastałem.
To panienka z dobrego domu.
Kiwa głową.
- Czaję. Tak tylko mówię, na przyszłość. Nie zaczynaj czegoś,
czego nie dasz rady zakończyć. Nie z takimi skurwysynami jak
Sikorsky. On cię zabije, mimo że jesteś bogatą białą suką.
- Słucham?! - Nell prostuje się oburzona. Split zerka na mnie.
Ja się śmieję.
- Chodzi mu po prostu o białą dziewczynę. Nie z jego dzielni.
- Z dzielni? - Powtarza to słowo, jakby pochodziło z obcego
języka. - A ty jesteś z jego dzielni, Colton?
Split znów się śmieje.
- Colton? - powtarza moje imię tak, jak ona je wypowiedziała,
akcentując każdą sylabę. - Stary, ona jest z kosmosu. Gdzieś ty
ją znalazł? - Patrzy na Nell. - Tak, on jest z dzielni. Colt to mój
chłopak z miasta.
Nell znów się dziwi.
- Z miasta?
Split śmieje się przez zamknięte usta, co brzmi, jakby
wypuszczał powietrze.
- Jesteś inna. - Wyciąga telefon i wysyła SMS, potem patrzy
na Nell. - Trzymasz się, biała dziewczyno?
Nell ma nieprzeniknioną minę.
- W porządku.
Split kiwa głową, ale widzę, że wierzymy jej dokładnie tak
samo. Robię krok w jej stronę i nie umyka mojej uwagi, że cała
się spina, mimo że to ja.
- Nell, idź pod prysznic, to ci dobrze zrobi.
- Nic mi nie jest. - Mówi hardo, uparcie. Śmieję się, ale nie
złośliwie.
- Chcesz się nim zająć sama? - Wskazuję na Dana, który

krztusi się krwią. Split przekręca go na bok, żeby ją wypluł na
drewniana podłogę.
Nell blednie, zaczyna drżeć.
- Może i prysznic to dobry pomysł.
- Tak myślę. Jak wrócisz, już go tu nie będzie. Widzę na jej
twarzy panikę.
- Ale ty będziesz, prawda?
- Nie chcesz, żebym poszedł? - Kręci głową krótkim,
bezbronnym ruchem, który sprawia, że serce jeszcze bardziej
mi krwawi. - Więc będę. A teraz idź.
Kiwa głową i znika w łazience. Słyszę, że włączyła prysznic i
staram się nie wyobrażać jej sobie. Jeszcze tego jej brakowało.
Split kuca przy nogach Dana.
- Bierz go za ramiona.
Schylam się, podnoszę go i znosimy go po schodach do
samochodu Splita. Mija nas jakaś para, patrzą dziwnie, ale to
Nowy Jork, więc nic nie mówią. Wrzucamy go brutalnie na
tylne siedzenie. Split otwiera drzwi po stronie kierowcy i
wsiada, ale nie zamyka drzwi.
- Ona nie należy do tego świata. - Mówiąc to, nie patrzy na
mnie.
- Wiem.
- Ty też nie. Nigdy tu nie należałeś.
- To też wiem.
- Lubię cię, białasku. Nie daj się wciągnąć z powrotem.
Skończysz jako trup i kto mi będzie naprawiał brykę? - Split
przekręca kluczyk w stacyjce i silnik ożywa.
To limonkowy bonneville z 73, z oryginalnym silnikiem,
odnowionym z całą pieczołowitością. Jest piękny i zawsze go
trochę Splitowi zazdrościłem. Kupił go od jakiejś zasuszonej
staruszki w Rochester za tysiąc dolarów, a potem przez całe
lato go odnawialiśmy. Zresztą pracy nie było dużo, bo
staruszka po śmierci męża prawie go nie używała.
Przywozi go do mnie, jak potrzebuje podkręcenia czy czegoś
tam, ale tak naprawdę w ten sposób podtrzymuje znajomość.
- Nie dam się.

- Co mam zrobić z tym dupkiem?
- Nie wiem i nie chcę wiedzieć. Zasłużył, żeby zakrztusić się
na śmierć swoimi zębami, ale nie chcę go mieć na sumieniu.
- Nie ma mowy. Już i tak masz na rękach dość jego posoki.
Śmieję się.
- Dzięki za przypomnienie.
- Po prostu nie strać kontroli. - Zatrzaskuje drzwi i korbką
zamyka okno. - Wpadnę kiedyś do warsztatu i dam ci znać, czy
się wylizał.
- Nie dawaj. Po prostu upewnij się, że się tu więcej nie pojawi.
Split uśmiecha się, białe zęby lśnią na tle ciemnej skóry,
- To ci chyba nie grozi. - Wrzuca bieg, ale nie rusza. -Problem
jest taki, że w przyszłym tygodniu miał walczyć z Alvarezem, a
ja chciałem na Alvareza postawić tysiaka.
Śmieję się.
- Czyli zaoszczędziłem ci tysiaka, bo Alvarez nie miałby
szans. To dupek, ale twardy.
- Minąłeś się z powołaniem, Colt. Wymiatałbyś w UFC.
Kręcę głową.
- Już z tym skończyłem.
- Wiem, wiem! Tak tylko mówię. - Wyciąga pięść i uderza w
moją. - Zadzwoń kiedyś. Pójdziemy się napić.
- Pewnie, może w czwartek.
- Może być w czwartek. Rano jestem zajęty, ale potem
styknie.
Kiwam głową, a on odjeżdża. Otwieram drzwi do mieszkania
Nell i śpiewam, żeby wiedziała, że to ja. Woda ciągle się leje,
podejrzewam, że ona zmywa jego gówniany dotyk ze swojej
skóry. Usiłuje pozbyć się tego doznania. Będzie tam stała,
dopóki woda nie zrobi się zimna. Widziałem wiele znajomych,
które przez to przechodziły. Takich, których nie zdążyłem
uratować.
Biorę spod zlewu nową rolkę ręcznika kuchennego i
spryskiwacz z płynem Windex. Na szczęście podłogi są
drewniane. Z takich znacznie łatwiej zmyć krew niż z wy-
kładziny. Zmywam ją, spryskuję płynem i szoruję drewno.

Potem znajduję jeszcze butelkę z czymś innym, chyba do
kuchennego stołu. Pryskam podłogę i szoruję jeszcze
staranniej. Potem zmywam ściany i wszystko dookoła.
W końcu woda przestaje lecieć, ale wtedy cały bałagan jest
już sprzątnięty. Nell wychodzi spod prysznica z mokrymi
włosami, ubrana tylko w długi podkoszulek z dinseyowskim
nadrukiem, który sięga jej do pół uda. Zaciskam zęby i myślę o
martwych szczeniaczkach, o zakonnicach i o dniu, kiedy
niechcący zobaczyłem babcię pod prysznicem. Ale to niewiele
pomaga. Wygląda na bardziej bezradną niż zwykle i zanim
uświadamiam sobie, co się dzieje, jestem już na drugim końcu
mieszkania i trzymam ją w ramionach.
Tym razem się nie spina. Oddycha głęboko, miarowo.
- Płacz nie jest zły — mówię. Ona kręci głową.
- Jest.
- Napadł cię. Wolno ci płakać.
- Wiem. Ale nie będę. Nie mogę. - Odsuwa się ode mnie i
idzie do kuchni.
Wyjmuję jej z rąk butelkę Jacka, zanim zdąży wziąć łyk.
- To nie jest najlepszy sposób.
Wyrywa mi butelkę i podnosi do ust, ale znów jej zabieram.
- Ból nie odejdzie na zawsze. Za jakiś czas wróci.
- Wiem. - Mimo to sięga po alkohol, ale trzymam go poza jej
zasięgiem. Wyjmuje z szafki dwie szklanki i nalewa duże
porcje. - Dlatego potrzebuję więcej.
- Nie, nie potrzebujesz.
Odwraca się do mnie, oczy ma teraz szare jak burzowe
chmury, jest zła.
- Nie mów mi, czego potrzebuję. Nie znasz mnie.
- Jednak wiem, jak się tłumi ból za pomocą whisky. Działa
tylko chwilę. Potem okazuje się, że na całym świecie nie ma
dość whisky.
- Ale ty nie zostałeś zgwałcony.
- Prawie zgwałcony. Powstrzymałem go. Przykro mi, że nie
przyszedłem wcześniej, mimo to jest duża różnica pomiędzy
gwałtem a prawie gwałtem. - Jej oczy miotają pioruny, ja

podnoszę ręce. - Nie mówię, że to w porządku. To nie w
porządku. Wolno ci czuć to, co czujesz. Mówię tylko, że
zachlewanie się whisky nie wymaże tego, co się stało.
- A co ty, kurwa, możesz wiedzieć? - Wypija swoją porcję i
przyciska szklankę do czoła, potem wyciąga ją. żebym nalał
więcej.
Wtedy dostrzegam blizny. Wzór z białych linii i wgłębień na
nadgarstkach i przedramionach. Nie ukrywa ich, nie chowa.
Jedne są stare, ince niezbyt. Niektóre całkiem nowe. Wciąż są
na nich świeże strupki.
Widzi, że je widzę. Wysuwa brodę i rzuca mi wyzwanie. Ale
ja nie pytam. Wciąż nie mam na sobie koszulki, więc wskazuję
na swój tors, na pierś, mostek i brzuch. Tam są takie same
poletka blizn, jak źdźbła targanej wiatrem pszenicy. Na
niektórych zrobiłem tatuaże, inne wkomponowałem w tatuaże,
a niektóre zostawiłem. Ona wyciąga rękę, przesuwa po nich
palcem wskazujący m, jedna po drugiej. Niektóre są krótkie,
jak znaki na ciele wojownika. Niektóre właśnie nimi są,
oznaczają dni spędzone na ulicy, wygrane bójki. Jej palec
sunie. Długie blizny miały wywołać ból i przynieść ulgę.
Tak. Wiem, po co się tnie. Nie znam tylko zasadniczej
przyczyny. Ona tkwi głęboko w niej i będzie wymagało czasu i
cierpliwości, żeby ją wydobyć. Pewnie skończy się tak, że
podam jej moje powody.
Czego nie chcę.
Patrzy na mnie, a spojrzenie ma łagodne, pełne zrozumienia.
- Tniesz się?
- Ciąłem.
- Czemu? Kręcę głową.
- To opowieść na inny wieczór. I nie dam jej za darmo.
Napina się.
- A za co?
- Za twoją historię. Oddycha z ulgą.
- Znasz moją historię.
- Nie całą. Nie to, co leży na dnie. Ten cały shit, który przebija
się na powierzchnię, w cieniu twojego serca.

- O tym nikt nie wie. - Mówi niemal szeptem i niech mnie
szlag, jeśli to nie jest jednocześnie kuszące, podniecające i
rozkoszne.
- No cóż, o tym też nikt nie wie. - Stukam palcem w swoją
pierś.
- Cena. Fant. - Stoi bez ruchu, dwa centymetry ode mnie, przy
każdym oddechu dotyka piersiami moich piersi, blizn, tuszu.
Kiwam głową.
- Ale nie teraz. Teraz napijemy się jeszcze jednego, a potem
pooglądasz jakiś idiotyczny program w telewizji. Później
pójdziesz spać, a jutro zostaniesz w domu.
- Nie mogę. Mam zajęcia. I pracuję.
- Nie idź. Powiedz, że jesteś chora.
- Ale…
Wchodzę jej w słowo.
- Odwołaj wszystko.
- Nie możesz zostać tu ze mną całą noc.
- Dlaczego nie?
Patrzy na swoje palce u stóp. Paznokcie ma pomalowane na
różowo.
- Bo nie.
- Będę spał na kanapie. A ty w swoim pokoju, za zamkniętymi
drzwiami.
- Nie. - Kolejny szept.
- Dlaczego nie?
- To element transakcji. Czyli to tajemnica.
- Więc będę spał na podłodze przed drzwiami. Ale dziś w
nocy nie zostawię cię samej.
- Nic mi nie jest.
- Gówno prawda.
- Tak. Ale nic mi nie jest. Śmieję się.
- Spójrz na mnie.
Kręci głową, zagryza wargę, a ja chcę tę wargę wziąć do ust i
ssać, dopóki nie znikną z niej ślady jej zębów. Chcę zagryźć tę
wargę za nią. Chcę skosztować jej języka. Chcę wsunąć ręce
pod jej głupią, dziecinną koszulkę w rozmiarze XXL, z Lilo i

Stitchem, i dotknąć jej skóry, jej krągłości, jej słodkiej
miękkości.
Ale nie robię ani jednego, ani drugiego. Tylko się na nią
gapię, a potem palcem wskazującym unoszę jej podbródek,
żeby spojrzeć w oczy. Zamyka je i widzę łzy. Znów głęboko
oddycha i wbija paznokcie w nadgarstek drugiej
ręki, mocno, prawie do krwi. Ból za ból. Jak najdelikatniej
staram się oderwać palce od skóry i odwracam jej dłonie tak,
żeby dotykały moich przedramion.
Przyciągam ją do siebie, oddzielają nas od siebie ramiona, a
ona wbija palce w moje ciało. Zaraz przestaje i tylko trzyma
dłonie na moich rękach.
- To nie to samo. Sprawianie ci bólu nie pomaga -szepcze
prosto w moje ramię, prawe, na którym japoński smok zieje
ogniem na literę japońskiego alfabetu.
- Nie miało pomóc. Miało tylko uniemożliwić ci robienie
sobie krzywdy.
- To pomaga.
- Nie. Tylko na chwilę odsuwa ból. Tak jak alkohol.
- Ale ja muszę…
- Musisz pozwolić sobie czuć. Poczuj to, zmierz się z tym. A
potem idź dalej.
- Wydaje ci się, że to takie proste. - Gorycz wypełnia każdą
sylabę.
- Nie. To najtrudniejsze, co może zrobić człowiek. Dlatego
pijemy, ćpamy i bijemy się. Dlatego ja gram i naprawiam
silniki.
Odsuwa się ode mnie.
- Naprawiasz silniki? Śmieję się.
- Tak. Muzyka to tylko hobby. Pasja. Ale rachunki płacę za
naprawianie silników i renowację starych aut. Nie zrozum
mnie źle, samochody też mnie kręcą, jednak to coś innego.
- Pracujesz dla kogoś?
- Nie, mam własny warsztat w Queens.
- Serio? - Wygląda na zaskoczoną, czuję się tym nawet trochę
dotknięty, ale nic nie mówię.

- Serio.
- Mogę zobaczyć twój warsztat? - Mówi jasnym głosem
pełnym nadziei.
- Teraz?
- Tak, teraz. Nie mogę tu wytrzymać. Wciąż widzę Dana.
Wciąż… Czuję na sobie jego ręce i widzę, jak zakrwawiony
leży na podłodze. - Wskazuje na miejsce, gdzie leżał. Na
dłuższą chwilę zapada cisza, ale ja wiem, co zaraz powie. - Czy
on… nie żyje?
- Nie. Nie przejmuj się nim. Dostał, na co zasłużył.
- Mocno go pobiłeś.
- Powinienem był go zabić. Mogłem go zabić. Gdyby… -
Kręcę głową. - Już po wszystkim. Zapomnij o tym.
- Powinnam była wiedzieć, że tak się to skończy. Nie jestem
tym zaskoczony, ale robię się wściekły. Patrzę na nią ze
złością.
- Ani mi się waż, Nell Hawthorne. Niech ci nie przyjdzie do
głowy brać winę na siebie. Nie powinnaś była wiedzieć, że ten
skurwysyn tak się zachowa.
Odsuwa się, oszołomiona i wystraszona intensywnością, jaka
ze mnie emanuje.
- Chodzi mi o to, że on zawsze…
- Przestań. Zatrzymaj się. Na pewno nie powinnaś była
zaangażować się w nic z takim dupkiem jak on, ale to nie
usprawiedliwia tego, co zrobił. - Przyciągam ją z powrotem do
siebie. Ona się opiera. - Boisz się mnie? - pytam, żeby zmienić
temat.
- Trochę. Byłeś… przerażający. Po prostu go… Zmiażdżyłeś.
Nawet po tym, jak cię uderzył. A widziałam jego walki.
Patrzę na nią, nie mogąc w to uwierzyć.
- W telewizji, tak?
Kręci głową.
- Nie, te inne. Podziemne. Te, o których mówił twój
przyjaciel. W Harlemie.
- Chodziłaś na te walki?! - Jestem w szoku. Zdruzgotany.
Przerażony. To koszmarne, brutalne, potworne walki.

Wściekli, bezduszni mężczyźni katują się nawzajem.
- Tak. Ale nie bardzo mi się to podobało.
- No mam nadzieję! Są okrutne. - Staram się mówić
swobodnie.
Niestety, widzę na jej twarzy wyraz zrozumienia.
- Walczyłeś w nich.
- Kiedyś.
- Dlaczego? - pyta cicho. Kręcę głową.
- To część transakcji, kotku. Wzdryga się.
- Nie mów do mnie kotku - mówi stanowczo.
- Przepraszam.
- Nie, chodzi o to, że Dan…
- Wiem. Słyszałem. •- Odsuwam się, żebyśmy mogli patrzeć
sobie w oczy. - Odpowiedz na pytanie. Boisz się mnie?
- Odpowiedziałam. Że trochę. Boję się tego, na co cię stać.
Ale czuję się przy tobie bezpieczna. Wiem, że nigdy mnie nie
skrzywdzisz.
Obejmuję jej twarz dłońmi. To zbyt swobodny gest, zbyt
poufały, jeszcze na to za wcześnie. Ale nic nie poradzę.
- Wręcz przeciwne. Będę cię bronił. Przed innymi i przed sobą
samą. Zawsze.
- Czemu? - Ledwie słyszę jej głos.
- Bo chcę. Bo… - Staram się znaleźć właściwe słowa. - Bo na
to zasługujesz i tego potrzebujesz.
- Nieprawda.
- Prawda.
Ona kręci głową.
- Nie, nie zasługuję na to.
Wzdycham i wiem, że nie wygram tej kłótni.
- Zamknij się, Nell.
Ona się śmieje, jej głos dźwięczy ślicznie, a ja uśmiecham się
w jej włosy.
- To jak, pokażesz mi swój warsztat?
- Jest czwarta rano. Jesteśmy w Tribeee, a mój warsztat jest w
Queens. Na odległym krańcu Queens. Poza tym nie mam tu
auta. Przyszedłem z baru.

- Na piechotę? Tutaj? Chyba zwariowałeś! To kawał drogi!
Wzruszam ramionami.
- Lubię chodzić.
- Weźmiemy taksówkę.
- Naprawdę aż tak chcesz zobaczyć warsztat?
- Tak. I bardzo nie chcę zostać tutaj, - Na wspomnienie znów
przechodzi ją dreszcz.
- Ale będziesz musiała włożyć spodnie.
Ona znów się śmieje tym śmiechem, który postanawiam
nazwać chichotem Dzwoneczka.
- Nieee. Spodnie są dla cieniasów. - Odchodzi i znika w
swoim pokoju. - Bez podglądania tym razem, zboczeńcu!
- Zamknij drzwi, głupku!
W odpowiedzi trzaska drzwiami, a ja się śmieję. Cieszę się, że
potrafi się śmiać. To znaczy, że sobie radzi. Choć wiem też, że
to po części poza. Odgrywa dla mnie przedstawienie. Wkrótce
na jej nadgarstku pojawią się nowe nacięcia.
Pojawia się z powrotem ubrana w dżinsy i purpurową
podkoszulkę z dekoltem w serek. Muszę specjalnie odwra-
cać wzrok, żeby się nie gapić. Nie trzeba jej teraz mojego
pożądania. Może nigdy nie będzie trzeba. Bierze z blatu
torebkę, tam ją położyłem, sprzątając. Wyciągam do niej rękę.
- Chodź, Dzwoneczku.
Bierze mnie za rękę, ale na dźwięk przezwiska zatrzymuje się.
- Dzwoneczku?
- Twój śmiech. Ten chichot. Przypomina mi Dzwoneczka.
Wybucha śmiechem, a potem łapie się za usta.
- Cholera, teraz mnie speszyłeś. Ale dobrze, możesz mówić
do mnie Dzwoneczku.
- Nie pesz się. Uważam, że to urocze. Marszczy nos i zamyka
za nami drzwi.
- Urocze? Czy to dobrze? Unoszę brew.
- Jest wiele słów, którymi mógłbym cię opisać. Na razie
zostańmy przy uroczym.
- Co to znaczy? - Bierze mnie za rękę dziecinnym,
nieerotycznym gestem.

Macham na przejeżdżającą taksówkę z zapalonym
światełkiem i wślizgujemy się na tylne siedzenie. Podaję swój
adres i patrzę, jak kierowca wpisuje go do GPS-u. Kiedy
ruszamy i opływają nas falujące dźwięki arabskiej muzyki,
włączonej przez kierowcę, odwracam się do Nell.
- Na pewno chcesz to wiedzieć? Zadziera brodę.
- Chcę.
- Mógłbym o tobie mówić na wiele sposobów. Jesteś złożona.
Urocza. Śliczna. Zabawna. Silna. Piękna. - Ona zmaga się z
tymi słowami i swoimi emocjami. Mówię
dalej.
-
Jesteś udręczona. Cierpiąca. Niezwykła.
Utalentowana. Seksowna jak jasna cholera.
- Seksowna jak jasna cholera? - Przekrzywia głowę, a po jej
ustach błąka się uśmieszek.
- Tak jest.
- To więcej niż „seksowna jak diabli”? ~ Więcej. Znacznie
więcej.
Tylko kiwa głową.
- Jesteś kochany. Ale chyba widzimy dwie różne osoby.
- To możliwe. - Patrzę na nasze złączone dłonie, a potem
znów na nią. Przeplatam jej palce z moimi. - Co ty widzisz,
kiedy na siebie patrzysz?
- Słabość. Strach. Pijaństwo. Złość. Brzydotę. Bieg. -Odwraca
się ode mnie i patrzy przez okno. - Nie widzę nic. Nikogo.
Wiem, że nie ma słów, które mogłyby zmienić jej uczucia
wobec siebie, więc nic nie mówię. Tylko trzymam ją za rękę i
jedziemy w ciszy.
W końcu zwraca się do mnie.
- Dlaczego nie protestujesz, kiedy mówię takie rzeczy?
Dlaczego nie próbujesz przekonać mnie, jaka jestem
wartościowa i inne bla bla bla?
- A to by coś dało? - pytam. Ona mruży oczy, a potem kręci
głową. Wzruszam ramionami. - No właśnie. Dlatego. Mogę ci
powiedzieć, co ja widzę. Co wiem o tobie. Jak się czuję. Mogę

pokazać ci, jaka naprawdę jesteś. Ale przepychanie się z tobą
nic nie da. Zdaje mi się, że oboje zaliczyliśmy już ludzi, którzy
próbowali nas naprawić. To niemożliwe. Naprawić możemy
się tylko sami. Uleczyć się.
- Ale we mnie nie ma nic z tego, co powiedziałeś. Po prostu
nie ma. I ja nie mogę siebie uleczyć. Nie mogę. Nie da się mnie
naprawić.
- Masz zamiar być złamana do końca?
- Do diabła, Colton! Dlaczego to robisz? Nawet mnie nie
znasz.
- Ale chcę. - To odpowiedź na obydwie kwestie.
8. Sfermentowana żałoba
Docieramy do mojego warsztatu, starego garażu z drzwiami
wychodzącymi na ulicę i z małym mieszkankiem na górze.
Wyciągam klucze z kieszeni, otwieram boczne wejście i
zapalam światło.
Popękana, poplamiona betonowa podłoga, migoczące,
fluorescencyjne światła za powyginanymi kratami, czerwone i
srebrne skrzynki na narzędzia stojące wzdłuż ścian. Pojemniki
zawierające jeszcze więcej narzędzi na hakach wbitych w
ścianę. Zwisające z sufitu łańcuchy do podwieszana silnika.
Metalowa rama mustanga shelby GT z ‘66 roku. Kilka
wielkich, plastikowych, szarych kubłów na śmieci,
przepełnione popielniczki, porzucone butelki po piwie i
pudełka po pizzy.
- To nic wielkiego, ale moje własne - śmieję się. -Naprawdę
niewiele. Nie mogę uwierzyć, że cię tu przyprowadziłem, do
tego syfu.
W pewnym sensie widzę to miejsce po raz pierwszy. Nigdy
wcześniej nie przyprowadziłem tu dziewczyny. Bywały u
mnie, ale nie chciały oglądać warsztatu, interesowało je tylko
łóżko. Rozglądam się i widzę to, co ona.
Jednak zaskakuje mnie.
- Jest wspaniale! Jak w domu. Widać, że kochasz to miejsce.
Gapię się na nią.
- Tak, to jest dom. Może sypiam na górze, ale domem jest

garaż. W większym stopniu niż myślisz.
Przypominam sobie wszystkie noce, które spędziłem w
śpiworze na podłodze, w tym miejscu, gdzie teraz stoi
mustang, zanim mieszkanie zaczęło nadawać się do życia.
Kupiłem to miejsce za bezcen, bo było zwykłą norą.
Zaniedbane, porzucone, niechciane. Tak jak ja. Naprawiłem je.
Przysposobiłem.
Puszcza moją rękę i wędruje po warsztacie, otwiera szuflady i
ogląda narzędzia, które wyglądają na ogromne i brudne w jej
delikatnych czystych dłoniach. Zawsze starannie odkłada na
miejsce to, co wzięła. Zastanawiam się, czy zna moją obsesję,
czy po prostu jest uprzejma. Obstawiam to drugie. Nie znamy
się. Nie może wiedzieć, że mam świra, jeśli chodzi o moje
narzędzia.
- Pokaż mi, co tu robisz - mówi. Wzruszam ramionami.
Wskazuję na silnik.
- Ten tutaj… - Podchodzę do niego i przesuwam palcem wokół
otworu tłoka. - Kupiłem go parę tygodni temu na złomie. Był
zardzewiały, brudny i popsuty. Wyjąłem go ze skasowanego
od tyłu, zniszczonego wraku barracudy z 77. Wziąłem silnik,
naprawiłem, co się dało, a czego się nie dało, zastąpiłem
nowymi częściami. Rozebrałem go całkowicie, na części
pierwsze.
Ściągam plandekę z długiego, szerokiego stołu w rogu i
pokazuję jej rozkręcony silnik, którego wszystkie elementy
ułożone są w ściśle określony sposób.
- Tak jak ten. Potem go złożę, część za częścią, aż będzie
wyglądał jak ten tutaj. Jest prawie skończony. Muszę
jeszcze tylko umocować kilka elementów i już, będzie
gotowy, żeby go zamontować w aucie. Patrzy na stół i na
rozkręcony silnik.
- Więc zmieniasz coś takiego - wskazuje na elementy
rozłożone na stole - w to?!
Kiwam głową.
- No tak. To dwa zupełnie różne typy, ale tak.
- Niesamowite! A skąd wiesz, gdzie się znajduje jaka część? I

jak je naprawić?
Śmieję się.
- To kwestia doświadczenia. Wiem, bo robiłem to milion razy.
Wszystkie silniki są w pewnym stopniu takie same, tylko
drobne różnice czynią każdy typ wyjątkowym. Pierwszy silnik
rozkręciłem, kiedy miałem… Ile? Trzynaście lat? Oczywiście
jak już rozkręciłem, to nie umiałem go złożyć z powrotem, ale
to też była nauka. Pieprzyłem się z tym silnikiem przez parę
miesięcy, dochodziłem do tego, jak to działa, która część gdzie
pasuje, co robi i jak ją zamontować z powrotem. W końcu
złożyłem i działał, ale to zajęło mi chyba rok codziennej
grzebaniny. Wtedy rozkręciłem go i znowu złożyłem.
Powtarzałem tak wiele razy, aż w końcu mogłem to robić
bezmyślnie.
Ona przekrzywia głowę.
- Skąd wziąłeś tamten silnik?
Patrzę w sufit, próbuję sobie przypomnieć.
- Chyba odkupiłem go od nauczyciela techniki w liceum.
Oszczędzałem przez kilka miesięcy. - Wygląda, jakby nic nie
rozumiała, więc się śmieję. - W liceum miałem korepetytora.
Któregoś dnia przechodziłem koło warsztatu i zobaczyłem
silnik. Poczułem coś. Obserwowałem mechanika, pana Boyda,
jak nad nim pracuje. W rezultacie,
dopóki się stamtąd nie wyprowadziłem, był moim najlepszym
przyjacielem.
Nell patrzy na mnie, jakby mnie widziała pierwszy raz w
życiu.
- Miałeś korepetytora?
Mrugam i żałuję, że akurat na to zwróciła uwagę.
- Tak. Nie szło mi w szkole.
Odwracam się, zakrywam stół plandeką i prowadzę ją do
wewnętrznych schodów na górę. W ten sposób delikatnie daję
jej do zrozumienia, że nie chcę o tym rozmawiać, a ona zdaje
się odczytywać aluzję.
To, że nie szło mi w szkole, jest totalnym eufemizmem, ale
ona nie musi o tym wiedzieć. Chcę unikać tego tematu jak

długo się da.
Moje mieszkanie to nic wielkiego. Otwarta kuchnia, w której
ledwie się mieszczę. Nie mogę równocześnie otworzyć
piekarnika i szafek po drugiej stronie. Co oczywiście nie
znaczy, że używam piekarnika, ale w każdym razie jest mała.
Jest też salon. Jak stanę na środku, mogę dotknąć wszystkich
ścian, nie ruszając się z miejsca. W sypialni mieści się tylko
łóżko. Ubrania trzymam w szafce, która pełni jednocześnie
funkcję stolika pod telewizor. Choć nie oglądam telewizji.
Wskazuję ręką na mieszkanie.
- Jeszcze mniej niż warsztat, ale to mój dom. Mógłbym cię po
nim oprowadzić za dziesięć centów, ale potem musiałbym ci
zwrócić dziewięć i pół.
Śmieje się śmiechem Dzwoneczka, a mnie rośnie serce. Ale
mimo normalności, mimo pytań i zainteresowania, widzę jej
walkę o spokój. Dobrze ją ukrywa, jak zawodowiec. Jest
głęboko pod powierzchnią.
Szanuję ją za wysiłek, który wkłada w to, żeby było w
porządku. Chciałbym jednak, żeby pozwoliła mi pokazać, jak
odpuścić, jak pozwolić sobie na cierpienie. Chcę zabrać od niej
ten ból.
Opada na kanapę i widzę w jej oczach, w zachowaniu, że jest
wyczerpana. Zostawiam ją tak, z odchyloną głową i
rozłożonymi nogami. Idę do siebie, sprawdzić, czy sypialnia
nie wygląda jak chlew, zmieniam prześcieradło i dokładam
dodatkowy koc, a potem wracam, żeby powiedzieć jej, że może
się przenieść do mojego łóżka. Ale ona już śpi, tak jak
siedziała. Podnoszę ją bez trudu. Jest lekka jak piórko, jak
najprawdziwszy elf, ze szkła, z magii, z kruchej porcelany i
pozornej siły. Kładę ją na łóżku, zdejmuję jej buty, a potem
zamyślam się, czy zdjąć też spodnie.
Postanawiam to zrobić. Nienawidzę spać w spodniach, więc
nie umiem sobie wyobrazić, że ona mogłaby lubić. Rozpinam
guzik, zsuwam zamek, łapię dżinsy na biodrach i ciągnę w dół.
Ona wierci się, unosi biodra i spodnie zsuwają się do kolan.
Widok jej ud i jasnej skóry to zbyt wiele, żebym mógł to

znieść, na dodatek jeszcze kuse żółte stringi, pod którymi
widać subtelny trójkącik, w którym chciałbym zatopić twarz,
ciało. Nie mogę się powstrzymać i dotykam delikatnej jak
piórko linii biegnącej przez jej udo. To tylko szybki dotyk, ale i
tak zbyt śmiały. I niewystarczający.
Odskakuję, pocieram twarz, przeczesuję palcami włosy,
walczę o odzyskanie kontroli.
Odwracam się, zamykam oczy i ściągam jej dżinsy do końca.
Przechodzą właśnie przez jej stopy, kiedy nagle odzywa się,
niewyraźnie, zaspanym głosem, ale mimo to cholernie słodko:
- Już widziałeś moje majtki, więc skąd teraz ta nieśmiałość?
Podciągam jej koc pod szyję, a ona przyciska go łokciami i
patrzy na mnie spod długich, roztrzepotanych rzęs. Włosy w
kolorze truskawkowego blond ma rozsypane po idealnej
twarzy. Odsuwam się, zanim dam się zwieść pokusie
odgarnięcia ich zgrubiałym palcem. Nie mogę zinterpretować
uczuć widocznych na jej twarzy. Jest tak cholernie bezbronna,
jak gdyby ból wydostawał się na powierzchnię, buzując tak, że
z trudem go pohamowuje, właśnie teraz, kiedy już prawie
zawładnął nią sen.
- To było draństwo - mówię. - Nie powinienem był. Ale
spałaś, nie chciałem cię…
- To było słodkie - mówi, wchodząc mi w słowo.
- Wiele rzeczy można o mnie powiedzieć, Dzwoneczku. Ale
na pewno nie to, że jestem słodki. - Nerwowym gestem
przeczesuję włosy. - Zamknąłem oczy, żeby cię nie zmacać w
czasie snu.
Szeroko otwiera oczy.
- Chciałeś mnie zmacać?
Nie udaje mi się stłumić śmiechu pełnego niedowierzania.
Ona nie ma pojęcia, jak bardzo jej pragnę. I dobrze, tym lepiej
dla niej. Nie może się dowiedzieć.
Robię krok w jej stronę, zbliżam się do łóżka i nie mogę
znaleźć w sobie siły, żeby się oprzeć: pasmo włosów leży na jej
wysklepionej kości policzkowej. Odgarniam je, przeklinając
się w myślach za tę słabość.

- Nie masz pojęcia, Nell. - Odwracam się, zanim usta i dłonie
mnie zdradzą. - Śpij, myśl o niebieskim.
Parska.
- Myśl o niebieskim?
- To taka technika, którą opracowałem, żeby odgonić złe sny -
tłumaczę jej. - Kiedy zasypiam, myślę o niebieskim. Ale nie o
niebieskich
przedmiotach,
tylko
o
nieskończonej,
esencjonalnej niebieskości. Takiej jak ocean albo niebo.
- Albo twoje oczy. - Mówi to z niezwykłą miękkością. Kręcę
głową i parskam śmiechem.
- Jeśli to cię uspokoi, to proszę bardzo. Chodzi o to, żeby
skupić się na jakimś kojącym kolorze. Wyobrazić sobie, że
przepływa przez ciebie, wokół ciebie, aż w końcu stajesz się
tym kolorem. - Wzruszam ramionami. - W każdym razie mnie
to pomogło.
- O czym śnisz? - Patrzy na mnie przytomnie, bacznie.
Odwracam się i gaszę świtało; odwracam się od niej.
- Nie martw się tym. O złych rzeczach. Starych. - Patrzę na
nią, powieki ma znów ciężkie. - Śpij, Nell.
Zamykam za sobą drzwi i chronię się w kuchni, jest prawie
piąta rano, a ja jestem kompletnie wykończony. Wczoraj
wstałem o siódmej, żeby dokończyć hemi, a dziś koło ósmej
przyjdą chłopaki, żeby zacząć robotę przy mustangu. W końcu
piszę do nich karteczkę, którą przyklejam do drzwi. Informuję,
że dzisiaj mnie nie będzie. Wiedzą, co robić. Takie są
przywileje bycia szefem. Mozolnie wspinam się po schodach, a
potem padam na kanapę. Powieki mi ciążą, ale myśli w głowie
szaleją.
W takim stanie w życiu nie zasnę. Klnę pod nosem i staram
się odpędzić widok nagich ud Nell, aż proszących się o to, żeby
je pogłaskać. Ale to nie działa.
Sytuacje awaryjne wymagają ekstremalnych środków

zaradczych. W górnej szufladzie komody mam małe białe
pudełeczko po lekach. Trzymam je na takie chwile, jak ta,
kiedy nie mogę spać, nie mogę przestać myśleć. To
pozostałość z dawnych czasów. Skręcam cienkiego jak
zapałka jointa i palę powoli, rozkoszując się nim. Rzadko teraz
palę. Prawdę mówiąc, nie pamiętam, kiedy ostatnio zajarałem.
Zrezygnowałem z ostrego chlania, z papierosów, z zioła i z
całej reszty gówna, kiedy postanowiłem wyprostować swoje
życie. Ale od czasu do czasu nie obejdzie się bez skręta. Gaszę
niedopałek, chowam pudełeczko i w końcu kładę się na
kanapie. Zaczynam odpływać, kiedy to słyszę.
Pełne napięcia, wysokie dźwięki, jak bzyczenie. Dziwny
odgłos, przerażający, groźny. Jakby każdym włóknem ciała
walczyła o to, żeby nie szlochać. Z zaciśniętymi zębami.
Prawie widzę, jak kiwa się w tył i w przód albo zwija w pozycję
embrionalną.
Nie mijają trzy bicia serca, kiedy wpadam do sypialni i biorę
ją w ramiona. Siada mi na kolanach, wtula się w moją pierś, tak
doskonale wpasowuje się w moje objęcia. Trzęsie się, drży, ma
napięty każdy mięsień. Odgarniam jej włosy z twarzy,
dotykam dłonią policzka, czuję, jak mocno zaciska szczęki.
Odgłos dochodzi z głębi niej, z dna jej duszy. Pęka mi serce.
Zabija mnie to.
- Nell, popatrz na mnie. - Podnoszę palcem jej podbródek, ale
odwraca się, chowa twarz w mojej piersi, jakby chciała
wniknąć pomiędzy moje żebra i uwić gniazdo między sercem a
płucami. - Dobrze. Nie patrz, ale posłuchaj.
Kręci głową i wbija mi palce w biceps, tak mocno, że będę
miał siniaki. Jest cholernie silna.
- Nie jest w porządku - mówię. To zwraca jej uwagę, tego się
nie spodziewała. - Nie musisz czuć, że jest.
- Czego ode mnie chcesz? - pyta desperacko.
- Chcę, żebyś pozwoliła sobie się załamać. Cierpieć. Znów
kręci głową.
- Nie mogę. Jeśli na to pozwolę, to się nigdy nie skończy.
- Skończy się.

- Nie. Nie skończy. To zbyt wiele. - Wzdryga się, szybko
wciąga powietrze i kręci głową w dzikim zaprzeczeniu. -To
nigdy nie przestanie ze mnie wyciekać i w końcu będę pusta.
Chce, żebym ją puścił, więc to robię. Zsuwa się z łóżka, upada
na dłonie i kolana, odchodzi na czworakach i wpada do
łazienki. Słyszę, jak wymiotuje, krztusi się, tłumi szloch. Staję
w drzwiach i patrzę na nią. Tak mocno zacisnęła palce na
ramieniu, że spod paznokci cieknie krew.
Ból za ból.
Staję przed nią, biorę ją pod brodę i zmuszam, żeby na mnie
popatrzyła. Zamyka oczy, odwraca głowę. Na widok krwi
wpadam w panikę. Nie mogę patrzeć, jak robi sobie krzywdę.
Chcę zabrać jej rękę, ale nie pozwala. Jeśli ją zmuszę,
skrzywdzi się jeszcze bardziej.
Muszę wiedzieć, o co chodzi. Co ją pożera.
- Powiedz mi - szepczę.
Słowa są surowe i nagie w ciemnej łazience, którą oświetla
tylko szare światło świtu, wpadające zza brudnych szyb.
- On nie żyje
- To za mało.
- To wszystko.
Biorę głęboki wdech, patrzę w czubek jej głowy. Ona to czuje
i w końcu patrzy na mnie czerwonymi oczami. Smutnymi,
zaszczutymi, wściekłymi oczami.
- Nell, kurwa, nie kłam. - Słowa są zbyt ostre, zbyt brutalne.
Żałuję ich, ale mówię dalej. - Powiedz mi.
- Nie! - Odpycha mnie tak mocno, że aż się chwieję.
Rzuca się w tył i kuli na podłodze przed toaletą, obok wanny.
Klękam, powoli przesuwam się do przodu, jakbym zbliżał się
do rannego, roztrzepotanego wróbla. Zresztą to właśnie robię.
Ona wbija sobie paznokcie w uda, zostawiając czerwone,
głębokie rany. Łapię ją za nadgarstki i przytrzymuję. Boże, jest
bardzo silna. Znów wzdycham, a potem biorę ją na ręce i niosę
do sypialni.
Przyciskam ją do siebie i wchodzę do łóżka, układam ją,
dopóki jej głowa nie spoczywa na mojej piersi. Obejmuję ją

mocno, przyciskam, trzymam jej nadgarstki w dłoni.
Ona zamiera, ani drgnie. Biorę długie, równe wdechy, wolną
ręką gładzę ją po włosach. W końcu rozluźnia się. Liczę jej
oddechy, czuję je, potem robi się bezwładna, zasypia, drży,
odpływając w sen.
Czekam, nie śpię, wiem, co będzie dalej.
Jęczy, wije się, zaczyna lamentować i już nie śpi, znów
wydaje ten koszmarny zawodzący odgłos z głębi gardła.
Trzymam ją mocno, nie puszczam. Miota się, budzi.
- Puść mnie - warczy.
- Nie.
- Kurwa, Colton, puść mnie! - Mówi cicho, gwałtownie, jest
bezbronna i pełna desperacji.
- To ty sobie odpuść.
- Czemu? - mówi coraz wyższym głosem.
- Bo trzymanie tego w sobie cię zabija.
- I dobrze. - Wciąż się miota, wyrywa się z mojego uścisku.
- Na świecie jest mało idealnych cycków. Szkoda byłoby
zaprzepaścić twoje.
Przestaje się miotać i wybucha śmiechem.
- Mówisz do mnie cytatami z Narzeczonej dla księcia?
- Może.
Śmieje się, ale śmiech przechodzi w szloch, szybko
stłumiony. Wzdycham.
- Dobrze. Więc ja zacznę. - Naprawdę nie chcę tego robić. -
Kiedy przyjechałem do Nowego Jorku, miałem siedemnaście
lat. W kieszeni pięć dolarów, plecak z ciuchami, paczkę
ciastek, puszkę coli i nic poza tym. Nie znałem nikogo. Ledwo
zdobyłem dyplom ukończenia liceum i wiedziałem, że potrafię
naprawić każdy silnik świata. Pierwszy dzień spędziłem na
jeżdżeniu
autobusem
i
wypatrywaniu
warsztatów
samochodowych, bo chciałem znaleźć pracę. Nikt nie pozwolił

mi nawet dokończyć tego, co chciałem powiedzieć. Nie jadłem
od dwóch dni. Spałem na ławce w Central Parku. W końcu
gliniarze kazali mi spadać.
Zainteresowałem ją. Przestaje się wyrywać, patrzy na mnie.
Mówię do sufitu, bo jej oczy są zbyt przenikliwe.
- Prawdę mówiąc, prawie umarłem z głodu. Nic nie
wiedziałem. Dorastałem w komforcie - znasz mojego ojca,
wiesz, do czego doszli moi rodzice. Nigdy nie musiałem
przygotować sobie jedzenia, sam zrobić prania. I nagle jestem
w tym szalonym mieście, gdzie wszyscy mają wszystkich w
dupie. Silniejszy wygrywa i tyle.
- Jakim cudem przetrwałeś?
- Wdałem się w bójkę - śmieję się. - Znalazłem sobie fajną
miejscówkę na nocleg, pod mostem. Ale przylazł jakiś stary
menel i powiedział, że to jego miejsce i mam znikać. Od kilku
dni nie zmrużyłem oka i nie miałem zamiaru stamtąd
odchodzić. Więc pobiliśmy się. Walka była paskudna i słaba,
bo ja byłem głodny, zmęczony i przerażony, a on stary i
twardy, ale wygrałem. Okazało się, że wszystko obserwował
jakiś koleś. Podszedł do mnie
i zapytał, czy chcę szybko zarobić sto dolców. Nawet się nie
zastanawiałem. Zabrał mnie do starego magazynu w jakichś
slumsach, nie wiem gdzie. Może w jakieś bocznej uliczce na
Long Island. Nakarmił mnie, dał mi zimne piwo. Po tym byłem
jak nowo narodzony. Zabrał mnie do piwnicy, gdzie w kole
stała grupa ludzi, wiwatujących i krzyczących. Słyszałem
odgłosy walki.
Nell głośno łapie powietrze i widzę, że wie, dokąd to zmierza.
- Tak. Wygrałem. Koleś, z którym walczyłem, był duży, ale
powolny. W liceum miewałem kłopoty, więc umiałem się bić.
On był duży i silny, ale nie miał techniki. Tego wieczoru
odbyłem trzy walki z rzędu. W ostatniej dostałem straszne
bęcki, ale wygrałem. Zarobiłem czterysta dolców i tak się
zaczęło. Potem poznałem Splita. Przyszedł na walkę i
zaproponował mi pracę. No, coś w stylu pracy. Powiedział, że
potrzebuje kogoś, kto będzie za niego odwalał brudną robotę,

egzekwował długi, zastraszał. A ja potrafiłem być straszny.
Więc poszedłem ze Splitem. Tam nie było walki na gołe pięści.
Głównie straszenie. Ludzie byli mu winni pieniądze za
przysługi, za narkotyki… Ja rozwiązywałem te problemy. Tak
poznałem Splita i tak się znalazłem w Five-One Bishops.
- W gangu?
- Tak, Nell. W gangu - wzdycham. - Oni stali się moją
rodziną. Moimi przyjaciółmi. Karmili mnie, użyczali mi łóżka
do spania. Załatwiali alkohol, trawę do jarania i laseczki.
Przykro mi, ale taka jest prawda. Nie jestem dumny z rzeczy,
które wtedy robiłem, ale wiedz, że ci kolesie mieli zasady.
Większość z nich miała honor, przynajmniej pojęty na swój
sposób. Nigdy, przenigdy by mnie nie zdradzili, bez względu
na wszystko. Bronili
mojej dupy i nie zadawali pytań. Nawet teraz, choć od lat
jestem poza stadem, żyję w prawości, trzeźwości, zarabiam
sam na siebie, jeśli do nich zadzwonię, przyjdą i bez
mrugnięcia okiem zrobią to, o co ich poproszę.
- Tak jak dzisiaj Split. Kiwam głową.
- Dokładnie tak.
- Powiedz mi prawdę. Dokąd on zabrał Dana? Wzruszam
ramionami.
- Nie wiem, naprawdę. Powiedziałem mu, że nie chcę
wiedzieć. Że nie chcę mieć jego zwłok na sumieniu, ale nie
chcę też, żebyś musiała się nim jeszcze kiedykolwiek
przejmować. Więc zapomnij o nim.
Długa cisza. Wiem, że ona zbiera się do zadania pytania.
- A masz?
- Czy co mam?
- Masz jakieś zwłoki na sumieniu? Nie odpowiadam wprost.
- Czy to ma znaczenie?
- Tak. Dla mnie ma.
- Tak. Mam. - Milknę na dłuższą chwilę. - Nie rozumiesz tego
życia, Nell. Po prostu nie potrafisz. Tu chodzi o przetrwanie.
- Myślę, że rozumiem.
- Ale…? Wzdycha.

- Nie rozumiem, dlaczego przyjechałeś tu sam, bez pieniędzy.
Chciałeś studiować? Dlaczego rodzice ci nie pomogli?
Wiedzą, co się z tobą działo?
Kręcę głową i patrzę na swoje ręce.
- To już inna rozmowa.
- Czyli moja kolej?
- Tak - potwierdzam. - Twoja kolej.
- Ale przecież znasz tę historię. Kyle nie żyje. Z mojej piersi
wydobywa się pomruk.
- Jest coś więcej. - Dotykam palcami linii na jej nadgarstku. -
To nie wystarczy, żeby zrobić sobie coś takiego.
Nic nie mówi tak długo, że myślę, że zasnęła. W końcu
odzywa się. Dramatycznym szeptem. Ledwie oddycham, nie
śmiem niczym jej przerwać.
- Pojechaliśmy na północ. Do domku twoich rodziców.
Byliśmy ze sobą dwa lata i strasznie się jaraliśmy, że jedziemy
na wakacje razem, jak dorośli. Twoi rodzice i moi urządzili
nam pogadankę na temat ostrożności, chociaż spaliśmy ze

sobą

już prawie od dwóch lat. Ale myślę, że przez ten czas woleli
udawać, że nie ma tematu. Zresztą nie wiem. W każdym razie
było nam świetnie. Pływaliśmy, siedzieliśmy przy ognisku,
kochaliśmy się. Ja… Boże, Boże, nie mogę. - Walczy z
uczuciami. Przeczesuję palcami jej włosy i drapię ją po
plecach. Mówi dalej, głosem spiętym, ale mocniejszym. - W
niedzielę, ostatniego dnia, było burzowo. Lało tak, że nie było
widać na wyciągnięcie ręki i wiał straszny wicher. Nigdy
takiego wiatru nie widziałam, ani wcześniej, ani potem. Te
ogromne sosny wokół domku gięły się niemal wpół.
Milknie i oddycha tak szybko, jakby była wyczerpana, potem
mówi dalej, znacznie łagodniej, bezbronnym głosem.
- Złamało się drzewo. Powinno uderzyć we mnie… Prawie we
mnie uderzyło. Widziałam, jak na mnie leci, ale nie mogłam się
ruszyć. W koszmarach widzę raz za razem właśnie tę chwilę,
jak spada na mnie drzewo. Ale to są te łatwe i przyjemne
koszmary. Ułamek sekundy zanim pień we mnie walnął, Kyle

zepchnął mnie z jego trasy. Tak jak na boisku, popchnął mnie i
wyrzucił w powietrze. Wylą-
dowalam na ręce. Nie pamiętam, jak uderzałam o ziemię, ale
pamiętam, jak dochodzę do siebie i ból zalewa mnie jak biała
fala. Widzę sterczące z przedramienia kości, jedna z nich jest
złamana niemal pod kątem prostym. - Następne słowa są
ledwie słyszalne. - To ja powinnam była zginąć. On mnie
uratował. Drzewo uderzyło w niego. Przywaliło go. Kurwa,
zmiażdżyło go! Złamała się gałąź i przebiła go na wylot. Wciąż
widzę, jak krew wycieka mu z ust. Spieniona. Jego oddech…
Taki świszczący… Patrzyłam, jak umiera. Nie znałam nawet
adresu tego domku. On mi go podał, ale umarł, zanim karetka
dojechała na miejsce. Zdarłam sobie paznokcie, usiłując
zepchnąć z niego to potworne drzewo. Połamałam bardziej
rękę, kiedy upadłam w błoto. To moje najgorsze wspomnienie:
leżę w błocie i patrzę, jak on umiera. Widzę, jak w jego oczach
gaśnie światło. W jego pięknych, czekoladowych oczach.
Ostatnie, co powiedział, to że mnie kocha
Nie śmiem się odezwać. Ona trzęsie się tak bardzo, że boję
się, że to jakiś atak. Wkrótce się załamie.
- Każdej pieprzonej nocy widzę jeszcze jego but. Tego
wieczoru byliśmy na kolacji w tej eleganckiej włoskiej
knajpce. On włożył wizytowe buty. Z czarnej skóry. Z
idiotycznymi frędzelkami na noskach. Nienawidziłam tych
butów. Drzewo uderzyło go tak mocno, że but. spadł mu z
nogi. Widzę go w błocie. U smarowany brązowym błockiem
jak gównem. Wciąż widzę pieprzony pojedynczy but z
kretyńskimi frędzelkami.
Muszę to powiedzieć. Wiem, że się wścieknie, ale muszę.
- To nie była twoja wina.
- Nie mów tak! Nie masz pojęcia, co się stało! - wrzeszczy mi
w ucho tak przenikliwie, że dzwoni mi w czaszce.
- Więc mi powiedz - szepczę.
- Nie mogę. Nie mogę. Nie mogę. - Kręci głową, trzepie nią z
boku na bok, muszę złamać ten opór. - To była moja wina. Ja
go zabiłam. - Łkanie, a potem głośny, niepohamowany szloch.

- Bzdura. On cię uratował. Kochał cię. Nie zabiłaś go.
- Nie rozumiesz. Zabiłam go. Pokłóciliśmy się. Gdybym
powiedziała „tak”, on by żył. Nie rozumiesz. Nie rozumiesz.
Nie mogę teraz. Nikt nie wie. Gdybym powiedziała „tak”, on
by żył. Ale ja powiedziałam „nie”.
- Na co?
Trzęsie się, łapie poszarpane oddechy, wciąż odsuwa moment
załamania i mruczy jakieś słowa, a ja wiem, że one w końcu
przeleją kielich.
- Poprosił mnie o rękę. A ja się nie zgodziłam.
- Miałaś osiemnaście lat.
- Wiem. Wiem! Dlatego powiedziałam „nie”. On chciał iść do
Stanfordu, a ja do Syracuse. Poszłabym z nim do Stanfordu,
żeby z nim być, ale nie mogłam wyjść za niego. Nie byłam
gotowa na zaręczyny. Na małżeństwo.
- To zrozumiałe.
- Nie rozumiesz, Colton. Nie rozumiesz, nie możesz. -Ma
czkawkę, słowa wydobywają się z jej ust partiami. -Poprosił
mnie o rękę w samochodzie. Ja wysiadłam, byłam wściekła, że
on nie rozumie, dlaczego mówię „nie”. Poszedł za mną. Stał na
podjeździe i kłóciliśmy się. Ja byłam na ganku. Tak minęły
minuty, ja tu, a on tam. Powinniśmy byli wejść do środka, ale
tego nie zrobiliśmy. Deszcz przestał padać, ale wiatr był gorszy
niż wcześniej. Słyszałam, jak drzewo się łamie. To brzmiało
jak wystrzał z karabinu.
- Nie zabiłaś go, Nell. Nie zabiłaś go. To, że powiedziałaś
„nie”, nie znaczy…
- Zamknij się! Po prostu się zamknij! Powiedziałam „nie”. On
myślał, że go nie kocham i staliśmy tam tyle czasu, na drodze
upadającego drzewa. Gdybym powiedziała „tak”, weszlibyśmy
do środka i drzewo ominęłoby nas oboje. Jego i mnie. On by
żył. Ale ja się wahałam i on zginął. Gdyby mnie nie
zamurowało, gdybym po prostu zeszła w drogi. Ruszyła się w
lewo albo w prawo. Przecież mogłam. Ale stałam jak wryta. I
on mnie uratował. A potem… umarł. Odszedł przeze mnie.
- Nie.

- Zamknij się! - wrzeszczy w moją pierś. - Zabiłam go. On
umarł i to jest moja wina… Moja. Chcę go z powrotem. -
Ostatni, urywany oddech i wreszcie czuję gorące łzy na piersi.
Najpierw płacze cicho. Myślę, że może czeka, czy zbesztam
ją za okazanie słabości. Oczywiście tego nie robię. Przytulam
ją. Nie mówię, że wszystko w porządku.
- Wścieknij się - mówię. - Cierp. Załam się. Płacz. Kręci
głową, odrobinę przekręca szyję w obie strony,
broni się, ale na próżno. Na próżno, bo już płacze. Na
początku z jej gardła wydostają się wysokie piski. Lament.
Widziałem kiedyś na ulicy kociaka, siedzącego obok matki.
Kotka była martwa, umarła ze starości albo nie wiem. Kociak
trącał ją łapką i miauczał, a ten nieustanny dźwięk łamał mi
serce, rozrywał na strzępy. Ten dźwięk mówił: Co mam teraz
zrobić? Jak mam żyć? Jak dam sobie radę?
Takie same dźwięki wydaje Nell. Oczywiście znacznie
gorsze. Szarpie mi duszę, aż nie mogę oddychać, słuchanie jej
boli. Bo nie mogę zrobić kompletnie nic poza trzymaniem jej w
objęciach.
Zaczyna się kołysać i zaciska mi palce na ramionach tak
mocno, że poprzecina skórę, ale to nie szkodzi, bo dzięki
temu nie robi krzywdy sobie. Teraz jej ciałem wstrząsają
długie, urywane szlochy. Boże, ma dwa lata tłumionych łez do
wypłakania. To okrutne.
Nie wiem nawet, jak długo tak łka. Czas się zatrzymuje, a ona
płacze, płacze, płacze. Zaciska na mnie palce i wydaje takie
dźwięki, jakby jej dusza rozdzierała się na dwoje. Tak długo
powstrzymywana żałoba odbiła się na niej.
Sfermentowana rozpacz ma znacznie większą moc.
Klatkę piersiową mam mokrą od jej łez. Posiniaczone
ramiona. Jestem zesztywniały i obolały od trzymania jej bez
ruchu. Jestem wyczerpany. Ale to nie ma znaczenia. Będę ją
trzymał, dopóki nie zaśnie.
W końcu szloch ustaje, płacze już cicho. Teraz czas na
uspokojenie.
Znam tylko jeden sposób. Zaczynam śpiewać:

Cicho już, chłopaku, ucz się lotu ptaków. Myśl o dachu
świata, jeszcze będziesz latać. Nie bój się przyszłości, Śmiało
wchodź w zakręty. Zwęsz zapach miłości, zanurz się w odmęty.
Jeszcze będzie dobrze, tylko trwaj, nie odchodź. Jeszcze
przyjdzie dobre, tylko uwierz, mocno. Nie błądź już, rozbitku,
patrz na mapę świtów. Ktoś wyciągnie ręce, dasz mu wszystko,
więcej!
Zaśnij, utul myśli, cisza rodzi spokój. Dobrą wróżbę wyśnij,
fruwaj wśród obłoków. Jeszcze będzie dobrze, tylko trwaj, nie
odchodź. Jeszcze przyjdzie dobre, tylko uwierz, mocno.
Nell nic nie mówi. Patrzy na mnie przezroczystymi
szarozielonymi oczami wyglądającymi jak kamień porośnięty
mchem. Wsłuchała się w każde słowo, usłyszała krzyk
zagubionego chłopca.
- Ty to napisałeś? - pyta, a ja kiwam głową, drapiąc
policzkiem czubek jej głowy. - Dla kogo?
- Dla siebie.
- Boże, Colton. - Ma głos zachrypnięty od płaczu, szorstki,
seksowny. - To takie smutne.
- Tak się wtedy czułem. - Wzruszam ramionami. Nie miałem
nikogo, kto by mnie pocieszył, więc napisałem piosenkę, żeby
zrobić to samemu.
- Zadziałało?
Pytanie jest tak absurdalne, że aż wzdycham.
- Jeśli zaśpiewałem ją wystarczająco wiele razy, byłem w
stanie zasnąć, więc w tym sensie tak.
W końcu patrzę na nią, żeby zajrzeć jej w oczy. To błąd. Są
szeroko otwarte, intensywne, pełne rozpaczy, smutku i
współczucia. Nie litości. Wściekłbym się, gdybym zobaczył w
jej oczach litość, tak samo jak ona, gdyby zobaczyła ją w
moich.
Współczucie i litość nie są tym samym. Litość to patrzenie na
kogoś z góry, żałowanie go i niezaoferowanie
niczego. Współczucie to dostrzeżenie bólu i zaoferowanie
zrozumienia.
Jest taka cholernie piękna. Ginę w jej oczach, nie jestem w

stanie odwrócić wzroku. Ma czerwone usta, popękane,
zaciśnięte, jakby proszące o pocałunek, zbyt bliskie, żeby je
zignorować. Nagle jestem świadom bliskości jej ciała, pełnych
piersi przyciśniętych do mnie, jej nogi i okrągłego uda, białego
jak najbielsza śmietanka, które przerzuciła przeze mnie. Jej
dłoń o długich palcach, lekko skulonych, spoczywa na moim
ramieniu, a w miejscu, w którym mnie dotyka, przez skórę
przechodzi prąd. Nie oddycham. Serce mam dosłownie w
gardle, oddech blokuje mi serce, które zajęło miejsce tchawicy.
Chcę ją pocałować. Potrzebuję tego albo już nigdy nie będę
mógł oddychać.
Jestem dupkiem, więc to robię. Ona zasługuje na najwyższą
delikatność, więc muskam jej wargi jakby piórkiem,
prześlizguję się po nich. Czuję każdą ryskę i każde zgrubienie
na jej wargach; są spierzchnięte, popękane i suche od płaczu, z
odwodnienia. Nawilżam je swoimi, całuję każdą oddzielnie.
Najpierw górną. Obejmuję ją swoimi dwiema, kosztuję,
dotykam. Ona wzdycha głęboko.
Myślę, że jestem bezpieczny, że ona tego chce. Naprawdę się
bałem, że odskoczy, spoliczkuje mnie i odejdzie. Powie, że nie
może całować takiego krwiożerczego potwora jak ja. Nie
zasługuję na nią, ale jestem dupkiem, egoistycznym draniem,
więc biorę od niej to, co mogę i upewniam się, że to, co dam w
zamian, będzie najlepsze, co mam.
Nie odwzajemnia pocałunku. Zmienia trochę pozycję,
obejmuje palcami moją pierś, ale usta? Czeka, pozwala moim
wargom zajmować się nimi. Biorę jej dolną wargę w zęby,
bardzo delikatnie. Dłonią, zgrubiałą i porytą odciskami,
obejmuję jej policzek i wsuwam za ucho niesforny kosmyk
włosów. Pozwala mi na to. Głupia dziewczyna. Pozwala
takiemu brutalowi jak ja dotykać się, całować. Boję się, że
smar spod moich paznokci pobrudzi jej skórę, martwię się, że
krew, która wsiąkła w moje kości, wyparuje mi przez pory i
osiądzie na jej skórze w kolorze kości słoniowej.
Wtula policzek w moją dłoń. Otwiera usta i oddaje pocałunek.
Jezu Chryste. To znaczy: cholera, jak ona całuje! Oddech,

który wciąż tkwił w moim gardle, wydobywa się teraz ze mnie,
pełen niedowierzania, że to się dzieje, że ona bierze w tym
udział
Nie wiem dlaczego. Nie jestem miłym kolesiem. Nie jestem
dobry. Po prostu trzymałem ją w ramionach, kiedy płakała. Nie
mogłem zrobić nic więcej.
Kończę pocałunek, zanim przerodzi się w coś więcej. Ona
patrzy na mnie, usta ma lekko rozchylone, wilgotne jak wiśnie,
tak samo czerwone. Kurwa, nie mogę się powstrzymać przed
kolejnym pocałunkiem, przed pokazaniem jej tym
pocałunkiem, jaki głód budzi we mnie jej piękno. Rewanżuje
się taką samą zapalczywością, zmienia pozycję, żeby być
jeszcze bardziej na mnie, nie powstrzymuje mnie, kiedy
przesuwam dłonie z jej głowy na kark, na plecy i wreszcie na
sam dół pleców, tuż nad zaokrąglającymi się pośladkami. Nie
śmiem zjechać niżej.
To szaleństwo. Co ja do diabła robię? Ona dopiero co
wypłakała sobie oczy, łkała przez wiele godzin. Szuka
pocieszenia, zapomnienia. Nie mogę jej mieć na takich
zasadach.
Odsuwam się ponownie, wyczołguję się spod niej.
- Co robisz? - pyta.
- Nie mogę oddychać, kiedy mnie tak całujesz. Kiedy
pozwalasz mi się całować. Ja… Nie jestem dość dobry.
Nie jestem dobry dla ciebie. Wykorzystywałbym swoją
przewagę nad tobą. - Kręcę głową i odwracam twarz od jej
zagubionych oczu, rozczarowanych. Uciekam, zaciskam ręce
w pięści, jestem na siebie wściekły. Ona zasługuje na kogoś
lepszego ode mnie.
Łapię gitarę, wyjmuję ją z miękkiego futerału i wychodzę po
rozklekotanych, zgrzytających zewnętrznych schodach na
dach. W drugiej ręce mam butelkę Jamesona. Opadam na
nadwerężony różnymi zjawiskami atmosferycznymi fotel,
który w targałem tu na takie okazje, odkręcam butelkę i
pociągam duży łyk. Wykładam nogi na krawędź dachu i patrzę
na wschodzący w odcieniach różu rości świt. Gitarę opieram na

brzuchu, potrącam struny.
W końcu siadam prosto i zaczynam pracować nad piosenką,
której dopiero się uczę. This Girl City & Colour. Zresztą
natychmiast tego żałuję, bo słowa przypomina ją mi, na co nie
zasługuję z Nell. A jednak to wciągająca piosenka, więc w
końcu się w niej zatapiam i prawie nie zauważam, że Nell
wchodzi po schodach.
- Masz wielki talent - mówi, kiedy kończę śpiewać.
Wywracam oczami.
- Dzięki.
Z powrotem włożyła dżinsy, a w ręce ma jedną z moich
zapasowych gitar. Prostopadle do mojego fotela stoi
zniszczona pomarańczowa dwuosobowa solka. Siada na niej
po turecku, a gitarę bierze na kolana.
- Zagraj coś dla mnie - proszę. Wzrusza ramionami
niepewnie.
- Nie umiem grać. Tylko kilka piosenek. Marszczę brwi.
- Dziewczyno, śpiewasz jak anioli Serio. Masz najsłodszy,
najczystszy głos, jaki w życiu słyszałem.
- Ale na gitarze gram jak dupa - mówi, mimo to coś tam
brzdąka.
- Może i tak - zgadzam się z nią. - Ale to nie ma znaczenia,
kiedy zaczynasz śpiewać. Z czasem nabierzesz wprawy i
będziesz coraz lepsza.
Wywraca oczami tak samo jak ja i zaczyna łapać akordy. Na
początku nie rozpoznaję melodii, dopiero przy pierwszym
refrenie orientuję się, co to za piosenka. To niska, niepokojąca
melodia, smutna, rozbujana. Słowa są dość archaiczne, ale
rozumiem je. Są pełne słodyczy i tęsknoty. To Funny Valentine
Elli Fitzgerald. W każdym razie znam tę wersję. Słyszałem ich
kilkanaście, ale chyba ta przyniosła jej sławę.
Nell śpiewa… Ma trochę za wysoki głos do tej tonacji, a kiedy
stara się zejść niżej, dodaje wykonaniu tęsknoty. Jakby
pożądanie było namacalne, tak gęste, że nie pozwala trafić w
dobre nuty.
Przestaje grać jeszcze przed końcem, ale zachęcam ją gestem,

żeby kontynuowała, więc potrąca jeszcze kilka strun, zamyśla
się, milknie, a potem przechodzi w kolejny powolny, bluesowy
rytm. Boże, to po prostu doskonałe. Dream a Little Dream of
Me Louisa Armstronga i Elli Fitzgerald. Kocham tę piosenkę.
Wątpię, żeby o tym wiedziała. Jest totalnie zaskoczona, kiedy
włączam się do gry w partii Louisa. Uśmiecha się szeroko,
radośnie i dalej śpiewa. Brzmimy razem zajebiście dobrze.
Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, żeby jazzowe numery
grać folkowo. Efekt jest genialny, taki świeży! Znam tę
piosenkę, więc mogę się zabawiać piórkiem i krążyć wokół jej
partii.
Kończymy, ale nie chcę skończyć z nią grać. Podejmuję
ryzyko i zaczynam Stormy Blues Billie Holiday. To wolna
melodia, a krystaliczny głos Nell i mój niski zmieniają ją w
balladę. Kiedy śpiewam, słyszę głos Billie. Jak kupiłem to
mieszkanie, dochodził z otwartego okna w budynku
naprzeciwko. Pani Henkel miała słabość do jazzu. Była stara i
samotna, a jazz przypominał jej zmarłego przed laty pana
Henkela, więc otwierała okno, nastawiała Billie, Ellę oraz
Count Basie z Bennym, tańczyła i wspominała. Wnosiłem jej
na górę zakupy, a ona szczypała mnie w tyłek i straszyła, że
gdyby była o pół wieku młodsza, nie pozbyłbym się jej z łóżka.
Robiła mi herbatę, którą doprawiała whisky i słuchaliśmy
jazzu.
Znalazłem ją w łóżku. Miała zamknięte oczy, na obfitej piersi
zdjęcie pana Henkela, a na twarzy uśmiech. Poszedłem na jej
pogrzeb, czym śmiertelnie wystraszyłem jej bogatego,
głupiego wnusia.
Musiałem mieć coś w oczach, bo Nell zapytała, o czym
myślę. Powiedziałem jej o pani Henkel. O długich rozmowach,
jakie prowadziliśmy, powoli upijając się earl greyem z prądem.
O tym, że zawsze narzekała na moje tatuaże i wiszące do kolan
spodnie. Kiedy przeszedłem na jasną stronę i zacząłem się
ubierać normalnie, była zachwycona.
Nie powiedziałem jej tylko, że spędzanie czasu z panią
Henkel było przejawem typowego dla mnie egoizmu. Byłem

samotny. Odszedłem od chłopaków, od wszystkich z
wyjątkiem Splita i zostałem sam. Pani Henkel była dla mnie
przyjaciółką, okazją do pobycia z kimś, kto miał na mnie dobry
wpływ. Pewnie narobiłaby w swoje pieluchomajtki, gdyby
dowiedziała się choć o połowie rzeczy, jakie zrobiłem, zresztą
chyba coś podejrzewała, bo nigdy nie zadawała pytań.
W końcu milknę, kiedy wyczerpuje się temat świętej pamięci
pani Henkel.
- Wyjaśnij mi, co miałeś na myśli - prosi Nell.
- Kiedy? - Dobrze wiem, o co jej chodzi, ale gram na czas.
- Dlaczego nie jesteś dobry? Dlaczego wykorzystywałbyś
przewagę nade mną?
Odkładam gitarę na bok, sięgam po butelkę i podaję Nell.
- Ja jestem skrzywiony.
- Ale ja też.
- To co innego. Nie jestem dobry. To znaczy, nie jestem też
zły, mam jakiś tam potencjał do odpokutowania, ale… - Kręcę
głową, nie mogę znaleźć słów. - Zrobiłem złe rzeczy. Od
jakiegoś czasu staram się trzymać z daleka od kłopotów, ale to
nie wymaże tego, co już się stało.
- Myślę, że jesteś dobrym człowiekiem - mówi cicho, nie
patrząc na mnie.
- Widziałaś przecież, co zrobiłem temu złamasowi Danowi.
Parska.
- Złamas Dan. Widziałam i przestraszyłam się. Ale wtedy
mnie broniłeś. Zrobiłeś to dla mnie. I powstrzymałeś się.
- Ale nie chciałem.
- Udało ci się jednak. - Zakrywa usta dłonią i ziewa. -Jesteś
skryty. Wciąż nie wiem o tobie dostatecznie dużo, żebym była
pewna, czego chcę.
- Jak to? - Wiem, o co jej chodzi, ale chcę to usłyszeć od niej.
- Pocałowałam cię. To szaleństwo, głupota, nie wiem, co o
tym myśleć. Ale zrobiłam to świadomie, nie byłam pijana. -
Patrzy na mnie spod długich ciemnych rzęs, a oczy mówią
tysiąc razy więcej niż usta.
Wysycha mi w gardle.

- Nie powinienem był cię całować.
- Ale pocałowałeś.
- Tak. Bo jestem dupkiem. Przy tobie nie panuję nad sobą.
- Nie uważam cię za dupka. Uważam, że jesteś słodki.
Delikatny. - Mówiąc to, lekko się uśmiecha.
Kręcę głową.
- Nie. To ty tak działasz. Dla ciebie odsłaniam delikatną
naturę. Ale poza tym jestem zbirem, pogódź się z tym.
- Byłym zbirem - prostuje. Śmieję się.
- Kto raz był zbirem, zawsze nim będzie. Może już nie grasuję
po ulicach, ale to wciąż część mojej osobowości.
- Podoba mi się twoja osobowość.
Podnoszę się, bo zaczynam czuć się niepewnie, widząc,
dokąd zmierza ta rozmowa.
- Jest późno. Powinniśmy iść spać.
Zerka na słońce, które wygląda spomiędzy dwóch wysokich
budynków po drugiej stronie ulicy.
- Jest wcześnie, ale racja. Jestem wykończona. Biorę od niej
gitarę i podaję jej rękę, kiedy wchodzi
na schody. Podoba mi się doznanie jej dłoni w mojej. Nie chcę
jej puszczać, więc tego nie robię. Ona też nie. Wchodzi do
łazienki, a ja przebieram się w spodenki do biegania. W końcu
dociera do mnie ból po walce z Danem. Przeciągam się i
słyszę, jak trzaskają mi żebra. Poruszam językiem poluzowany
ząb i aż mrugam, kiedy przeszywa mnie ból. Pojawia się obok
mnie Nell z wilgotną szmatką. Łypię na nią groźnie i
odwracam twarz, kiedy wyciąga ku mnie ręce.
- Nic mi nie jest - warczę.
- Zamknij się i stań bez ruchu.
Robię minę, ale odwracam twarz tak, żeby mogła do niej
sięgnąć. Jej dotyk jest stanowczo zbyt delikatny jak na takiego
drania jak ja. Dotyka mojej brody, przekręca mi głowę,
przemywa rozcięcia i siniaki, bojąc się, że zrobi mi jeszcze
większą krzywdę. Jej bliskość sprawia, że przestaję oddychać,
czuję się pijany od jej zapachu: szamponu, cytryn, whisky i
kobiety. Znów odwraca moją głowę i przemywa druga stronę

twarzy, mruży oczy, usuwając zaschniętą krew. Próbowałem
się trochę umyć u niej w mieszkaniu, kiedy była pod
prysznicem, ale widocznie zrobiłem to nie dość dokładnie.
Obmywa mi górną wargę, podbródek, czoło, kości policzkowe.
Potem odkłada szmatkę i dotyka palcem każdego rozcięcia,
jakby je badała.
Stoję bez ruchu i pozwalam na ten dotyk. Jestem przerażony.
Ona patrzy na mnie tak, jakby widziała mnie po raz pierwszy i
starała się zapamiętać, jak wyglądam. Patrzy intensywnie,
pytająco. Przesuwa kciukami po moich wargach, więc łapię
jeden z nich zębami, dość mocno.
Szerzej otwiera oczy, nozdrza zaczynają jej falować, a ja
dotykam językiem opuszki jej palca.
Co ja, kurwa, wyprawiam? Ale co z tego, skoro nie mogę
przestać.
Tym razem ona przejmuje inicjatywę. Wyjmuje kciuk z
moich ust, a na jego miejsce podaje wargi. Język. To sza-
leństwo. Nie powinienem był do tego dopuścić.
Ale dopuściłem. Boże, zrobiłem to. W pocałunek wkładam
całe pragnienie, jakie odczuwam. Jesteśmy w moim pokoju,
tuż za progiem, kilka centymetrów od łóżka. Bez trudu
mógłbym ją obrócić, położyć na łóżku, zdjąć z niej ubranie i…
Odsuwam się. Ona wzdycha, kiedy to robię, jest roz-
czarowana.
- Ciągle się odsuwasz - mówi.
Niechętnie wyplątuję się z jej objęć. Jestem skołowany,
ogłupiały. Chcę jej, ale jakiś dziwny głosik podpowiada mi, że
nie powinienem jej mieć. Za to inny szepcze, że należymy do
siebie, że mam ją przytulić i nigdy nie puścić. Widzę, że ona
mnie pragnie, a ja pragnę jej, ale wiem -wiem! - że nie jestem
dla niej dość dobry.
- Musimy się przespać - mówię. - Łóżko jest twoje.
Odwracam się, ale łapie mnie za łokieć.
- Nie chcę spać sama. Od tak dawna sypiam sama.
Chciałabym… Żeby ktoś mnie przytulił. Proszę. - Znów jest
bezbronna.

Nie powinienem tego robić. To kuszące, a ja wciąż nie
rozgryzłem, co jest dobre, a co złe. Ale nie mogę odmówić.
- Dobrze - zgadzam się. - Prawdę mówiąc, o niczym bardziej
nie marzę.
Nell
9. Duchy; spokojny oddech
Każdy nerw w moim ciele ożywa. Rozpływam się w jego
ramionach. W żyłach płonie mi ogień. W głowie spokój ściera
się z poczuciem winy.
Powiedziałam mu. Zdradziłam mu swój sekret. Płakałam.
Szlochałam przez wiele godzin. Naprawdę długo. Nawet nie
wiem ile. I, Boże, to było dobre. Ale poczucie winy zostało.
Wiem, że to idiotyczne, wiem, do cholery, jednak nic na to nie
poradzę.
Teraz, kiedy mocne ramiona Coltona zamykają się wokół
mnie, jest milion razy gorzej. Chryste, wciąż nie mogę pojąć
surowej, dzikiej, samczej aury tego mężczyzny. Nie widziałam
go od dwóch lat, a potem zobaczyłam, jak siedzi na ławce i
śpiewa akurat tę piosenkę, właśnie tę. Przez ten czas bardzo
zmężniał. Coś niesamowitego. Przecież już na pogrzebie był
bestią, jego bary niemal rozrywały rękawy marynarki. A teraz?
Boże! Usta mi wyschły jak pustynia, kiedy zobaczyłam go
grającego w Central Parku. Czarne jak atrament włosy opadały
mu na oczy i zbierały się nad kołnierzykiem, skłębione,
potargane, doskonałe. Oczy w ogóle się nie zmieniły, to wciąż
te same rozrywające duszę szafiry. Ale ciało? O Boże!
Omójboże!
Na piersi ma żywy mural z tatuaży. Na żebrach wypisane
fragmenty wierszy, na prawym ramieniu smoka ziejącego
ogniem na japońskie litery, płomienie przechodzą na plecy,
bledną na kręgosłupie i zmieniają się w złote słońce, które
wygląda starodawnie, trochę jak róża wiatrów. Na lewym
ramieniu sylwetka dziewczyny w stylu pin-up, na żebrach
jeszcze więcej słów, chyba po łacinie. Na obydwu
przedramionach nuty, gwiazdy, słońca, czaszki i skrzyżowane
piszczele oraz mieszające się z tym wszystkim i wychodzące

jedne z drugiego kute w metalu krzyże. Jest dziełem sztuki
tatuażu. Pięknym męskim ciałem, twardym, umięśnionym,
ciężkim i potężnym.
Jest przerażający. Skrywa w sobie okrutną siłę, surową
brutalność. Zmiażdżył Dana. W trakcie porządnie oberwał, ale
kompletnie się nie przejął złamanym nosem, obitymi żebrami i
pociętą twarzą. Dan był prawie bestią, a Colton bez trudu
roztarł go na pył.
To było najseksowniejsze, co w życiu widziałam. I naj-
bardziej przerażające. Furia Coltona była czymś pierwotnym,
tak gorącym i namacalnym, że niemal czułam ją w powietrzu.
Patrzył lodowatym wzrokiem wojownika, porażał tą lodowatą
furią.
Jestem na niego kompletnie nieodporna.
On mnie pragnie, ale powstrzymuje się. A ja to rozumiem,
naprawdę.
Jest bratem mojego zmarłego chłopaka. To jest po prostu…
złe.
Jak się poznaliście? Och, wiesz, na pogrzebie jego brata. Jego
mały braciszek był moją pierwszą miłością. Wprost cudownie.
Ale Colton jest… Czuję się przy nim bezpieczna. Potrafi
wydobyć ze mnie prawdę. Wyzwolić mój ból. Col-
ton wie, co to ból. Łączy ich intymna więź. Żyje z nim. I z
poczuciem winy.
Ma tajemnice, a ja chcę poznać je wszystkie.
Chcę czuć na sobie jego usta. Ręce. Potrzebuję tego. Dzięki
nim czuję, że żyję. Czuję się bezpieczna. Chroniona,
wielbiona. Colton zabije każdego, kto chciałby mnie
skrzywdzić. Naprawdę to zrobi. Prawie zabił Dana. A może
nawet nie tylko prawie.
Nie chcę się upewnić.
Chcę się za to dowiedzieć, dlaczego Colton jest sam w
Nowym Jorku, podczas gdy jego ojciec to kongresmen.
Dlaczego musiał brać udział w podziemnych walkach, żeby
przeżyć. Dlaczego skończył w gangu.
Chcę wiedzieć, dlaczego wycofuje się z pocałunków.

Dlaczego przerywa, dlaczego uważa, że nie jest dość dobry.
Jak może tak myśleć, skoro jest najniezwyklejszym
człowiekiem, jakiego w życiu spotkałam? Ma obłędny talent!
Głęboki, ponury, zachrypnięty głos. Niesamowicie gra na
gitarze, a kiedy występuje, widać pasję.
A ta piosenka, którą zaśpiewał dla mnie a cappella?
Najpiękniejsza, jaką kiedykolwiek słyszałam. Tak porażająco
smutna. Samotność i tęsknota płynące z tej piosenki były wręcz
porażające. Nie wiem, czy ma jakiś tytuł i czy słyszał ją
ktokolwiek poza mną.
A teraz? Obejmuje mnie, przytula do siebie. Mocno.
Chciałabym się obrócić i zatopić w nim, umościć się i po-
zwolić, żeby oblało mnie ciepło jego ciała. Teraz, kiedy
przytulamy się na łyżeczkę, on ma ramię przerzucone nad moją
talią i niemal mnie nie dotyka, czuję, że prawie nie ma w tym
podtekstu. Prawie.
Ale ja chcę więcej. Ośmielę się?
Tak!
Odwracam się w miejscu, Colton rozluźnia uścisk i wydaje
zaspany pomruk z głębi gardła. Uśmiecham się do tego
cichutkiego sapnięcia. Leży na boku i nie porusza się, kiedy się
w niego wtulam. Przyciskam twarz do wgłębienia pod brodą,
przesuwam dłoń po żebrach na plecy. Wdycham zapach i
chłonę jego ciepło. Może to jednak błąd, bo jest zbyt idealnie.
Nie chcę już zasypiać inaczej. Drugie ramię trzymam pod
głową, pod poduszką, jego ciało jest jak tama, forteca, w której
cieniu mogę się schronić. Czuję na nosie jego tętno i czekając
na sen, liczę uderzenia.
Sen przychodzi, sen tak słodki. Sen bez snów. Bez
pojedynczych butów, bez czerwonego błota, bez spienionej
krwi. Po prostu sen i dłoń Coltona na moim biodrze. Ja też
mogę położyć swoją dłoń na jego biodrze, ale mogę też tego
nie zrobić. No dobra, położyłam. I jest cudownie. Nie
powinnam była, ale stało się.
Wejdę w to. Czas leczy rany, prawda? Może straciłam już
dość czasu i mogę już sobie odpuścić, pójść naprzód. Znaleźć

szczęście po długim okresie rozpaczy.
Budzę się powoli, jakbym po nurkowaniu w głębinach jeziora
wypływała na powierzchnię. Pierwsze, co sobie uświadamiam,
tó odgłos bicia serca Coltona pod moim uchem. Boże, kocham
ten dźwięk. Potem zdaję sobie sprawę, że pode mną jest jego
ciało, twarde, ale jednocześnie miękkie. Leżę w zasadzie na
nim, połową tułowia na jego piersi i brzuchu, nogami na jego
nogach, stopami oplotłam jego stopy. Potem dociera do mnie,
gdzie leży moja ręka.
Na jego brzuchu. No dobra, nie do końca na brzuchu. Trochę
niżej. Znacznie niżej. Obejmuję dłonią część jego ciała, która z
całą pewnością nie śpi. Jest bardzo, bar-
dzo przytomna. I wielka. Gruba. Trzymam rękę na nim.
Obejmuję go.
O mój Boże! O cholera! O Boże! Oddycha równo, bierze
nieśpieszne wdechy i wydechy. Czyli śpi.
Główny problem polega na tym, że wcale nie chcę zabierać
stamtąd ręki. Chcę go czuć. Od tak dawna myślę o nim, o tym,
czego teraz dotykam… Odbieram nisko w sobie skurcz
wilgotnego pragnienia.
Nie mogę się powstrzymać. Przesuwam dłoń w dół, a potem
w górę. Przekręca się, podrywa biodra, potem się rozluźnia.
Robię to znów, powoli, delikatnie, pełna poczucia winy.
Zafascynowana patrzę, jak napina i rozluźnia mięśnie brzucha,
jak znów unosi biodra. Pojękuje, w jego piersi rodzi się wilczy
warkot. Zaczyna szybciej oddychać, potem bierze głęboki
wdech.
Patrzę w dół. Nad gumką gimnastycznych spodenek widzę
kawałek czegoś różowego. Oblizuję usta. Jestem straszna. To
jest złe, głupie, tanie. Ale nie przestaję. Spodenki ma zadarte na
udach i opuszczone na biodrach od tych ruchów i zmian
pozycji, więc teraz znad gumki wystaje jeszcze większy
kawałek…
Patrzę na jego męską twarz, rozluźnioną i niewinną we śnie.
Przełyka ślinę, przekręca głowę na bok, lekko unosi dolną
połowę ciała w kierunku mojego dotyku. Nie wiem, co robię,

dlaczego ani jak daleko zabrnę. On śpi mocno, oddycha równo
i głęboko, wydycha powietrze w formie cichutkiego, uroczego
chrapnięcia.
Obejmuje mnie ramieniem, dłoń trzyma na moim krzyżu,
przyciska mnie do siebie. Nagle zjeżdża niżej i jego bezwładna
ręka ląduje na moim tyłku. Tak, podoba mi się. Przekręcam się
odrobinę, żeby obejmował dłonią lewy pośladek.
Co ja wyprawiam? Chyba oszalałam. On przestawał mnie
całować, kiedy byłam zrozpaczona, żeby nie wykorzystywać
mojej słabości, a oto ja pieszczę go przez sen i drżę z rozkoszy,
kiedy jego dłoń dotyka mojej pupy, choć w tym czasie on
niewinnie chrapie.
Jestem zła, ale ściągam jego spodenki trochę niżej, żeby
odsłonić więcej. Teraz widzę dużą główkę, maleńką dziurkę na
czubku i obręcz u podstawy główki. Zaciskam oczy i nakazuję
sobie przestać. Nie działa. Dotykam kciukiem różowego ciała i
zagryzam wargę. Jest taki miękki jak aksamit. Nie mogę się
pohamować i jeszcze raz przesuwam dłoń po całej długości i z
podziwem głośniej przełykam ślinę. Dotarcie od czubka do
nasady zajmuje naprawdę obłędnie dużo czasu.
Zagryzam mocno wargę, żeby upewnić się, że to nie sen.
Ostry ból mówi mi, że jestem przytomna. Jestem przytomną
zdzirą bez sumienia. Od czasu Kyle’a nie dotknęłam nikogo w
ten sposób. Całowałam się z kilkoma chłopakami, żeby
wymusić na sobie pójście naprzód, zaspokoić tę bolesną
potrzebę, którą od tak dawna czułam w dole brzucha, ale żaden
z tych facetów nie rozpalił we mnie iskry. Pustka, nic. Dan
próbował, wiele razy, ja też próbowałam się wkręcić,
naprawdę. Nie udało się.
Nie mogę zresztą powiedzieć, że w przypadku Coltona
czułam iskrę. To było coś znacznie więcej, o wiele więcej niż
iskra. Już samo patrzenie na niego rozniecało we mnie ogień.
Od dotykania go, bycia przez niego dotykaną, nawet niewinnie,
nawet od wzięcia go za rękę, rozpętywało się piekło.
A to? Dotyk tak intymny, tak erotyczny? Można było zapalić
zapałkę od fali ciepła, która ze mnie emanowała, a płomienie

żądzy stawały się z każdą sekundą gorętsze.
Nie mogę przestać go głaskać. W górę i w dół, przesuwam
dłonią po całej jego długości, rozkoszuję się jego grubością
wyczuwaną pod wilgotniejącą tkaniną spodenek. Teraz
porusza się w narzucanym przeze mnie rytmie i budzi się.
Jęczy, wije się pod moim dotykiem. Nie mogę teraz przestać.
Myślę, że jest już blisko.
Przyciskam kciuk do główki i zataczam kółka, czuję, że jego
ciało napina się pode mną. Widzę jak otwiera oczy, jak mruga,
nic nie rozumiejąc, potem wydaje stłumiony odgłos, a kiedy
dochodzi, trzepocze powiekami. Patrzę niżej, na biały strumień
tryskający na brzuch.
- Kurwa, co jest? - pyta bełkotliwie, wolno i ze zdumieniem.
Obudził się, miał wytrysk, ale nadal jest twardy. Wsuwam
dłoń w jego spodenki i biorę go w rękę, zagryzając wargę, bo
jest tak gładki i sztywny. Patrzy mi w oczy i widzę, że
zastanawia się, czy na pewno się obudził, jak powinien do tego
podejść i co ma powiedzieć.
- Przepraszam - szepczę. - Kiedy się obudziłam, przypadkowo
trzymałam tam rękę. A potem nie mogłam przestać.
- Czy ja śnię? - pyta ostrożnie. Kręcę głową.
- Nie.
Patrzy na siebie, na pobojowisko na swoim brzuchu.
- To znaczy, że ty właśnie… Kiwam głową.
- Tak.
- Jak spałem?
Znów kiwam i nie mogę dłużej patrzeć mu w oczy.
- Tak. Nie wiem… Przepraszam. Nie mogłam się
powstrzymać. Wiem, że nie powinnam, ale po prostu…
-Zawieszam się, nie umiem dokończyć zdania. Borę głęboki
wdech i zaczynam od nowa. - Był taki duży i twardy, a ja od
tak dawna…
- Nell - przerywa mi. - Zamknij się. Posłusznie milknę.
- Popatrz na mnie - rozkazuje. Zmuszam się do spojrzenia mu
w oczy.
- Przepraszam - szepczę.

- Powiedziałem: zamknij się.
Marszczę się na dźwięk ostrego tonu, ale zamykam usta i
czekam, aż powie coś więcej.
- Nie wiem, co powiedzieć. Myślałem, że to sen. -Wpatruje
się we mnie błękitnymi oczami, gorącymi jak płomień. -
Chcesz wiedzieć, co mi się śniło?
Kiwam głową.
- Odpowiedz. Na głos.
To nowy Colton. Władczy, rozkazujący. Nie jestem pewna,
czy te powarkiwania i rozkazy powinny mnie wkurzyć czy
podniecić. Może jedno i drugie?
- Tak, Colton. Chcę wiedzieć, co ci się śniło. - Mój głos jest
łagodny i poddańczy, ale wiem, że spojrzenie zdradza irytację.
Minę ma nieprzeniknioną.
~ Ty. Ty mi się śniłaś. - Mruży oczy. - Śniło mi się, że robisz
to, co robiłaś naprawdę.
- Czy to był przyjemny sen? - ośmielam się spytać. -Podobało
ci się? - Przesuwam palcem po lepkiej mazi na jego brzuchu i
zerkam spod opuszczonych rzęs.
Gwałtownie wciąga powietrze, obserwując wzorki, które
rysuję, a później znów patrzy na mnie.
- Miałem wątpliwości. Nie powinienem był chcieć, żeby to
nie był sen. Nie powinienem był chcieć, żeby to była prawda.
Ale chciałem.
Ignoruję dudnienie krwi w uszach.
- Czemu nie powinieneś? Marszczy brwi.
- Bo… Bo wszystko.
- Powiedz to na głos. Do końca. - Ja też potrafię być władcza.
- Bo byłaś zakochana w Kyle’u.
- Kyle nie żyje. To nie byłaby zdrada. - Z trudem przełykam
ślinę, bo jakaś część mnie jest przekonana, że oto bardzo
ważny powód, dlaczego nie. Bo to byłaby zdrada.
Zdradziłabym Kyle’a.
- Twoja kolej, żeby powiedzieć wszystko do końca.
- Co powiedzieć?
- Co myślisz.

Zaczynam
obrysowywać
tatuaż
na
jego
piersi,
pomarańczowo-żółte płomienie, oko smoka.
- Skłamałam. To byłaby zdrada. Zdrada jego pamięci. Ale…
To przecież bzdura.
Jego głowa opada na poduszki, odwraca się do ściany. Widzę,
że zaciska szczęki, potem je rozluźnia, a ja patrzę na czarne
linie na śniadej skórze.
- Jakie to wszystko popieprzone - mówi ledwo słyszalnie.
Wstaje z łóżka, przechodzi przez korytarz i wchodzi do
łazienki. Obserwuję, jak moczy ręcznik i opłukuje brzuch.
Wraca i wślizguje się z powrotem do łóżka, kładzie się na
boku, patrzy na mnie.
- Też tak myślę - mówi. - Że to bzdura. Ale mimo to nie mogę
się pozbyć tego wrażenia. Ty i ja razem bylibyśmy. .. zniewagą
dla jego pamięci. Ale to bzdura, bo on nie żyje i chciałby,
żebyśmy oboje byli szczęśliwi.
- To też bzdura, bo gdyby żył, chciałby mnie.
AU* nie żyje.
Czy to jest kłótnia czy dyskusja? - pytam. Parska cichym
śmiechem.
- Sam nie wiem. - Patrzy na mnie. - To, co przed chwilą
zrobiłaś, to punkt zwrotny.
- Wiem. - Mówię tak cicho, że to nawet nie jest szept. - Jesteś
zły?
Kiwa głową w tył i w przód.
- Zły? Nie. Nie jestem zły. Ale ogłupiały. Nie będę oszukiwał,
to było dość podstępne. Nie mogłem powiedzieć, czy chcę, czy
nie chcę.
Dławię się.
- Wiem. Wiem. Przepraszam. Sama czuję do siebie
obrzydzenie.

- Nie. Przestań. Ja nie jestem lepszy. Przecież rozebrałem cię.
kiedy spałaś…
- Chciałeś, żeby mi było wygodniej - przerywam mu.
Wchodzi mi w słowo:
- Chciałem znów cię zobaczyć. Chciałem zobaczyć twój
słodki, okrągły tyłeczek. Chciałem dotknąć twojego uda.
- Ale nie zmusiłeś mnie… Nie zrobiłeś tego, co ja. Ociera
twarz ręką.
- Czy to konkurs? Kto jest większym dupkiem? -pytam.
Jestem zszokowana, z powodu jego słów brak mi tchu. Chciał
zobaczyć mój „słodki, okrągły tyłeczek”. Zawsze myślałam, że
mam za duży tyłek. To mój kompleks. Nic oryginalnego, wiem
o tym, ale nic nie mogłam poradzić. Wciąż często biegałam, bo
tylko wtedy uwalniałam się od wspomnień, marzeń,
koszmarów i poczucia winy. I jesz cze kiedy byłam pijana i jak
grałam na gitarze. Ale ile bym biegała, mój tyłek wciąż był
okrągły, a piersi ciężkie.
- I tak ja bym wygrał ten konkurs, nie ma o czym mówić -
stwierdza Colton. - Ty miałaś chwilę słabości, ja jestem
dupkiem non stop.
- Nie masz racji. - Zmieniam pozycję i patrzę mu w oczy z
odległości kilku centymetrów. Ten dystans aż prosi się o
pocałunek. - To nie była chwila słabości. To było wiele chwil
pożądania. A ty nie jesteś dupkiem.
- Czego chcesz, Nell?
- Pierwsza cię o to spytałam, pamiętasz?
- Czyli żadne z nas nie wie, czego chce? - Wpatruje mi się w
oczy, a palcem rysuje kółka na moich plecach, tuż nad
pośladkami.
- Nie. Tak. Ja wiem, czego chcę, ale nie jestem pewna czy to
dobre, czy złe. Wiem za to, że sposób, w jaki to ‘sobie wzięłam,
był zły. I za to cię bardzo przepraszam.
- Czyli twierdzisz, że mogłaś była zrobić to, co zrobiłaś, tylko
że nie wtedy, kiedy spałem? - Nadal rysuje kółka, ale coraz
niżej.
Wyginam lekko plecy, ale to wystarczy. Zauważa to, szerzej

otwiera oczy, nozdrza mu falują, zaciska wargi i głębiej
oddycha.
- Tak-mówię.
Muszę wziąć odpowiedzialność za to, co zrobiłam i czego
chcę. Miał rację, mówiąc, że to punkt zwrotny. Nie mogę tego
cofnąć. Już wiem, jakie to uczucie, trzymać go w dłoni. Wiem,
jak to jest, czuć jego ciało pod moim i chcę więcej. Wiem, jakie
to uczucie, gdy trzyma rękę na mojej pupie. Wiem, że on tego
chce tak samo jak ja i że oboje jesteśmy pogubieni.
Patrzę mu w oczy, a on wytrzymuje mój wzrok i zjeżdża ręką
niżej. Zagryzam wargę, gdy zaczyna pieścić mój pośladek.
Idąc do łóżka, zdjęłam dżinsy, więc mam na sobie
tylko skąpe, żółte stringi. Trójkącik jedwabiu z przodu,
gumka wokół bioder i sznurek między pośladkami. Zdjęłam też
stanik, więc na górze mam jedynie podkoszulek, dopasowany,
z niebieskiej bawełny, z kieszonką na prawej piersi i z
brokatowym purpurowym sercem na kieszonce.
Przesuwa palec po gumce majtek, wciąż się we mnie
wpatruje, a potem powoli i z uwagą obejmuje dłonią mój lewy
pośladek. Patrzę mu bacznie w oczy i widzę w nich tę samą
emocję, którą odczuwam: skonfliktowane pożądanie.
- Wybaczam ci - mówi, a w kąciku ust błąka mu się
uśmieszek. - Koniec końców to był przecież zajebisty sen.
Teraz bada sznurek między pośladkami. Wstrzymuję oddech,
a potem nie mogę go nabrać na nowo. Przesuwa dłoń na drugą
stronę, gładzi moje udo, jedno, a potem drugie. Boże. O Boże.
Teraz kręgosłup, nagie plecy, wsuwa rękę pod koszulkę. Jego
palce, dłoń na mojej skórze wywołują pożar.
Czuję go na żebrach, pod ramieniem. Szuka drogi. Podnoszę
rękę, dotykam dłonią jego piersi, potem ramienia, tam
zatrzymuję się na chwilę, a wreszcie robię to, na co miałam
ochotę już od tak dawna i drapię delikatny zarost na jego
szczęce. Ten ruch umożliwia mu przesunięcie ręki po żebrach i
pogłaskanie mojej piersi, którą przyciskam do jego klatki
piersiowej.
- Nell, co my robimy? - pyta zachrypniętym szeptem. Kręcę

głową i podnoszę rękę.
- Nie mam pojęcia. Ale podoba mi się to.
- Mnie też. - Przyciąga mnie bliżej, ciągnie mnie w górę.
Dostosowuję się do tego, leżę teraz zupełnie na boku,
podpieram się jedną ręką, nogę przerzucam przez jego biodra,
drugą trzymam na jego mostku.
Jestem prawie naga. Koszulka uniosła się tak, że wyglądają
spod niej piersi. W milczeniu ośmielam go, bezruchem daję mu
przyzwolenie, bez mrugnięcia wpatruję się w niemożliwie
niebieskie oczy.
Omójboże. Boże! Podejmuje wyzwanie. Najpierw kładzie mi
dłoń na brzuchu. Myślę, że może wybierze drogę na południe i
wiem, że się nad tym zastanawia, ale jedzie na północ, pod
rąbek koszulki. Już i tak wstrzymywałam oddech, ale gardło
zaciska mi się jeszcze bardziej, płuca mi płoną, a serce albo się
zatrzymuje, albo bije jak opętane. Nie może się zdecydować.
Później jego szorstka, delikatna, duża dłoń obejmuje moją
pierś pod koszulką. Nie oddychałam co najmniej trzydzieści
sekund. O Boże, Boże, omójboże! Jego dotyk jest
niewiarygodny! Skórę ma ostrą, twardą. Mam dość duży biust,
miseczka C, prawie D, ale on z łatwością obejmuje pierś
dłonią. Skrobie moją brodawkę i już nie wytrzymuję,
opętańczo łapię oddech, kręci mi się w głowie.
- Colton… - Pochylam głowę i opieram czoło o jego ramię.
- Popatrz na mnie - rozkazuje, łagodnie, ale stanowczo.
Patrzę. Oczy ma zmrużone, poważne. - Punkt zwrotny jest w
tym miejscu. Jeśli tego nie chcesz, musisz powiedzieć mi teraz.
Wstań i wyjdź. Zapomnimy o wszystkim. Będziemy
przyjaciółmi. Tylko musisz mi powiedzieć. Bo wystarczy krok
dalej i będziemy w tym po czubek głowy.
Przełykam ślinę. Kiwam głową. Zagryzam wargę i odwracam
wzrok.
- Kurwa, prosiłem. Nie rób tego - mówi urwanym
głosem.
Nie rozumiem.
- Czego?

- Nie zagryzaj wargi. Doprowadzasz mnie tym do szaleństwa.
Zagryzasz wargę i już po mnie. Twoje usta są moje. - Ma teraz
taki pierwotny głos, zachrypnięty i surowy, czuję, jak we mnie
wibruje i skwierczy w dole brzucha.
- Dobrze wiedzieć - szepczę. Wycofuje ręce.
- Decyduj. Idziemy na całość i jesteś moja, czy udajemy, że to
się nigdy nie stało.
- Jestem twoja? - pytam łagodnie, drżącym głosem.
- Pytasz? Czy stwierdzasz?
- Colton, ja… Nie mogłabym zapomnieć, ale… - przerywam,
bo wiem, że to bełkot.
Nieświadomie znów zagryzam wargę, a Colton warczy.
- Przecież powiedziałem! Nie! Rób! Tego! Nie mogę tego
znieść. Ledwie nad sobą panuję, a ty znów zagryzasz wargę.
- Co w tym takiego ekscytującego? - pytam, grając na czas.
Zresztą niepotrzebnie. Przecież wiem, czego chcę. Ale teraz,
kiedy Colton znów zmienia ton na władczy i rozkazujący,
jestem nieśmiała, niepewna, przerażona. Nie mogę się
pozbierać. Zgwałciłam go we śnie, a teraz nie jestem w stanie
kiwnąć głową, choć on daje mi do zrozumienia, że pragnie
mnie tak samo jak ja jego. Chyba zwariowałam.
- Nie wiem - odpowiada. - Tak po prostu jest. Zagryzasz
wargę, a ja chcę ją wziąć do ust i ssać jak cukierek. Chcę lizać
twoje wargi, gryźć je i całować, dopóki całkiem nie stracisz
nad sobą kontroli i nie będziesz dyszała, mokra od potu.
Cholera. Chciałabym tak. Nerwy? Zniknęły.
Czuję, że moje serce zaczyna dziwaczny taniec, pulsuje,
tłucze się, zatrzymuje, boli i wiem już, że podjęłam decyzję.
Zagryzam wargę, już po wszystkim. - Kurwa, kotku, jesteś
szalona. - Warczy przez zaciśnięte zęby.
Nie zauważam momentu, w którym się porusza. W jednej
chwili leży, a w drugiej już jest na mnie, miażdży moje wargi i
zgodnie z zapowiedzią bierze je do ust, ssie i liże. Jestem
zszokowana i oszołomiona niespodziewanie agresywnym
pocałunkiem, ale zaraz cała topnieję, gdy zaczyna ssać moje
usta. A potem rozpływam się całkiem, bo staje się delikatny,

bierze moją twarz w dłonie, patrzy na mnie, nasze wargi ledwie
się stykają, a on całuje mnie powoli, starannie i tak głęboko,
że… tonę. Czuję dotyk jego warg i ujmuje mnie tym, kradnie mi
serce pocałunkiem, bierze do ust całe moje ciało.
Całowaliśmy się już wcześniej i za każdym razem to był
najlepszy pocałunek w moim życiu. Serce mi się saska kiedy
zdaję sobie sprawę, że to oznacza również, ze lepszy niż
jakikolwiek pocałunek z Kyle’em. Po prostu nie ma
porównania. To boli. Boli tak słodko, tak dogłębnie, tak
dziwnie, że nie wiem, co z tym bólem zrobić.
Ten pocałunek… Jestem stracona. Nie ma mnie. Wiem, że od
tej chwili należę do niego. Tak, jak powiedział: jestem jego.
Nie wiem, jak to się stało. A naprawdę chciałabym wiedzieć.
- Ostatnia szansa, dziewczynko-Nelly. - Słyszę jego głos, ale
to nawet nie jest szept, tylko oddech, który w moim uchu
układa się w słowa. - Powiedz, że tego nie chcesz.
Odpycham go i zanim zdążam sprecyzować, o co mi chodziło,
widzę w jego oczach ból. Zaczyna wstawać, ale
łapię go za ramię i zatrzymuję. A potem podciągam koszulkę i
ściągam ją z siebie. Colton szeroko otwiera oczy i oblizuje
wargi.
- Chcę tego - mówię najgłośniej, jak mogę, ale to i tak tylko
bezwolny szept. - Potrzebuję tego.
Wyraz jego oczu się zmienia. Staję się dzikie. O rany, zaczyna
się.
- Zdejmij majtki i rozsuń nogi.
- Powiedz magiczne słówko. - Chcę się z nim podroczyć.
Moje przerażenie i bezradność słabną, cieszę się z tego.
On tylko patrzy. A ja nie wykonuję polecenia. Kręci głową i
mruga z niedowierzaniem, a potem łapie moje majtki i je
rozrywa. Nie zdarł ich ze mnie, nie włożył w to żadnego
wysiłku. Po prostu włożył jeden palec pod gumkę na jednym
biodrze, drugi z drugiej strony i pociągnął. Rozerwały się. Już
po nich. Jestem naga. To było proste.
- Lubiłam te stringi - protestuję.
- Więc trzeba było posłuchać. - Przesuwa palce w dół po

moim brzuchu, który się napina, po wzgórku łonowym, a
potem po zaciśniętych udach. - A teraz rozsuń nogi i krzycz
śmiało. Nikt cię nie usłyszy.
- Dla… Och! - Nie zdążam nawet zwerbalizować pytania,
kiedy jego język zaczyna robić coś mojej łechtaczce.
Rozsuwam nogi. Szeroko. Podsuwam pięty pod pośladki i
kolana opadają mi na boki. Jestem bezwstydna.
- O tak, Nelly, właśnie tak. - Mówiąc, wydycha powietrze
między moje wargi. - Boże. Niech cię! Jesteś słodka jest cukier.
Rumienię się, ale po sekundzie nie mam już miejsca na nic
poza krzykiem wydzierającym mi się z gardła. Bo… O Boże!
Nigdy nie doznałam czegoś takiego. Nigdy. Wiję się po łóżku,
wyginam plecy w łuk, dostosowuję się do
ruchów jego języka. A potem… Boże, jest jeszcze lepiej.
Wsuwa palec we mnie, zwija go, a ja… znikam. Płonę. Krzyczę
tak głośno, że to boli nawet mnie. Zaciskam zęby i wyję.
- Ufasz mi? - Jego głos mnie zaskakuje, a ja jestem tak
oszołomiona doznaniami, że nie rozumiem słów.
- Co?
- Czy. Mi. Ufasz? - Nawet na chwilę nie przestaje obracać,
wiercić i eksplorować palcami.
- Twoje palce są we mnie, więc chyba tak.
- W razie potrzeby ugryź poduszkę.
- Dlacz…? - zaczynam zadawać pytanie, ale nie kończę. - O
kurwa!
Śmieje się, ale jest zadowolony. Dwa palce trzyma między
moimi wargami, a trzeci jest,.. O cholera. Nie wierzę, nie
rozumiem tego i nawet nie chcę sobie tego wyobrażać, ale jest
tam… Gdzie ciemno i niebezpiecznie.
Zagryzam poduszkę. Cała jestem wirem narastającej ekstazy.
Nie mogę jej w sobie pomieścić. Wydaje mi się, że już
rozchodzę się w szwach, a jeszcze nie doszłam. A może
doszłam. Może to właśnie jest to, co się znajduje za krawędzią,
a ja tak naprawdę jestem tu po raz pierwszy. Nie wiem. Nie
utrzymam tego w sobie. Krzyczę w poduszkę, łkam, wyginam
się w łuk, wierzgam. Okazuje się, że wplatam palce w jego

włosy, w zalewie rozkoszy przyciskam go do siebie, błagam go
o coś.
Nie wiem o co.
- Colton… Colton. Błagam… O Boże. Omójboże… No
właśnie. Czy proszę go, żeby przestał? Czy żeby nie
przestawał, nigdy, nawet żeby zaczerpnąć tchu? Nie wiem.
To tylko maleńki ruch, sam czubeczek jego palca poruszający
się w zakazanym miejscu, ale od tego drży ziemia.
- Co ty mi robisz? - pytam.
- Doprowadzam cię do orgazmu. Wkładam palec w twoją
ciasną, dziewiczą dupkę. - Wraca między moje uda i ssie
nabrzmiały guziczek, a ja krzyczę i prężę się. -Przygotowuję
cię.
- Na co? - Chcę wiedzieć. Boże, ale czy na pewno? Będzie coś
jeszcze?
- Dojdź, to ci pokażę.
- Myślałam, że to już był orgazm. Śmieje się.
- Nie, nie! - Wyciąga wolną rękę i nagle jest wszędzie. Ściska
moje brodawki, szczypie je, wkłada we mnie palce, którymi
obraca i pociera, poza tym liże, ssie. - Chodź. Już.
To rozkaz i nie mam wyjścia, muszę posłuchać. Wybucham
na milion kawałków, składam się z wody i ognia, krzyku i
szlochu. Naprawdę szlocham. Płyną mi łzy.
A później… Wspina się na mnie jak drapieżnik. Zarost wokół
ust ma cały mokry. To ja. Rumienię się, mocno.
Dobry Boże, o mójboże, cholera! jest: gigantyczny! Same
mięśnie, szerokie krawędzie, ostre boki, góruje nade mną. Jego
postać przysłania świat. Widzę tylko tatuaże, szafirowe oczy i
zarost. A potem patrzę w dół i widzę jego… To on. Jego kutas.
Podoba mi się to słowo. Nigdy go nie używam. Zaczęłam
przeklinać po śmierci Kyle’a. Było mi wszystko jedno. Ale
seks? Nie było mowy. Po tym, co się stało, przestał być częścią
mojego życia. Przeklinałam, piłam, ale nie mogłam się zmusić
do seksu. Zaangażowałam, się w zajęcia w college’u,
pracowałam u taty w biurze, ale z nikim się nie umawiałam, nic
nie robiłam, byłam nikim. Pracowałam. Uczyłam się. Grałam

na gitarze. Byłam żywym trupem, pustą skorupą przeżartą
poczuciem winy.
A teraz… żyję. Jestem tak bardzo żywa! I podobają mi się
brzydkie słowa.
Nie czuję wstydu. I dobrze mi z tym. Między innymi dlatego,
że to, co robię, napawa mnie bolesnym poczuciem winy. To
nowy ból, a ból dobrze mi robi.
Ale wracając do jego kutasa. Jest boski. Jest po prostu…
omójboże. Już go dotykałam, ale widok tych wszystkich
centymetrów, które zbliżają się do mnie… Zapominam o
oddychaniu i zagryzam wargę.
- Nie bój się, będę delikatny. - Mówi tak łagodnie. On chyba
myśli, że się boję. I nagle zdaję sobie sprawę,
że rzeczywiście. Jestem przerażona. Posikana ze strachu.
Kolejne odkrycie, które zalewa mnie i przynosi fale bólu, winy,
wstydu i łez.
- Nell? Co się dzieje? Dlaczego płaczesz? - Przywiera do
mojego boku i pociera nosem moją twarz. - Cholera, dupa! To
przeze mnie. To za dużo. Niech to szlag! - Przyciska dłoń do
czoła.
- Nie… - Wykrztuszam z siebie to słowo pomiędzy
rozdzierającymi szlochami. - Nie, to nie ty.
- Więc co?
- To znaczy tak… - Biorę głęboki wdech i wbijam paznokcie
w ramiona. Ból robi swoje, uspokaja mnie. -To ty, ale nie tak,
jak myślisz.
- Mów jasno - warczy.
- Przepraszam. - Łapię powietrze i szarpię się za włosy, aż
boli. - Jesteś aż za bardzo. Jesteś totalny. Intensywniejszy niż…
ktokolwiek. Znacznie bardziej niż… Kyle. - Wypowiedziawszy
to ostatnie słowo, zaczynam znów szlochać.
- Kurwa. - Zawisa nade mną, opierając się na łokciu i patrzy
na mnie, ale ja go ledwo widzę przez rozmazujące
mi widok słone łzy. - Nell, to tylko ja. Wiem, że
powiedziałem, że ostatnia szansa już była, ale to nic. Dobra?
Nie bój się. Ja nie… Boże. Co ze mnie za złamany kutas! Ty

jesteś najważniejsza. Przepraszam, że cię do tego
doprowadziłem. Mimo płaczu śmieję się.
- Idiota z ciebie - udaje mi się wykrztusić.
Na dźwięk tego słowa tężeje, zastyga w bezruchu.
- Co? Jak mnie nazwałaś? - pyta lodowato. Odwracam się,
żeby na niego popatrzeć, i widzę zaciśniętą, napiętą szczękę i
wezbrane mięśnie na szyi.
- Colton, chodziło mi o to, że się nie boję, nie ciebie.
Powiedziałam, że jesteś idiotą, bo uważasz, że to ty mnie do
tego doprowadziłeś. A tak nie jest. To ja cię w to wciągnęłam. -
On się trzęsie, jest tak wściekły, że zaczynam się bać. -
Przepraszam, nie miałam nic złego na myśli. Proszę cię…
- Zamknij się na chwilę i pozwól mi ochłonąć. Kiwam głową i
zamieram w bezruchu.
Po kilku minutach mówi już znacznie spokojniej.
- Mam problem z tym słowem. Z byciem nazywanym idiotą
albo głupkiem. Czy coś z tej półki. Debilem, głąbem, te
sprawy. To wywołuje we mnie furię. Nie mów tak. Nigdy
więcej, nawet w żartach. Jasne?
Kiwam głową.
- Tak, jasne. Przepraszam. Nie jesteś idiotą. Jesteś
nadzwyczajny. Jesteś absolutem. Chodziło mi o to, że…
- Nie musisz mi teraz kadzić, żeby naprawić sytuację -
przerywa.
Nie mogę się powstrzymać i wpatruję się w niego, poszukuję
odpowiedzi, co się stało, że to słowo wywołuje w nim taką
reakcję. Ktoś musiał w ten sposób oceniać jego inteligencję,
nie raz. Widzę tylko jedną możliwą sytuację,
w której byłoby to dla Coltona aż takim problemem, ale nie
wyobrażam sobie państwa Callowayów mówiących takie
rzeczy. Zawsze tak bardzo wspierali Kyle’a, byli tacy
kochający, tacy mili. Czasem surowi, szczególnie jeśli
chodziło o coś, co mogło zachwiać ich wizerunkiem.
- Nie kadzę - odpowiadam cicho. - Wyjaśniałam ci tylko,
dlaczego nagle zaczęłam się mazać po dziewczyńsku.
- Jesteś dziewczyną - zauważa.

- No tak. Ale dopóki nie zacząłeś mnie dręczyć pytaniami, nie
płakałam w ogóle. Naprawdę, nigdy.
Colton podnosi się i patrzy na mnie.
- Nigdy nie płakałaś z powodu tego, co się stało Kyle’owi?
- Nie.
- Nie przeżyłaś żałoby? - W jego głosie słyszę
niedowierzanie.
- Żałoby? - Samo pojęcie brzmi dziwnie, a on mówi to tak,
jakby to było coś oczywistego.
Podnosi głowę i patrzy na mnie.
- Tak, żałoby. Nie przeszłaś przez wszystkie etapy? -Opada z
powrotem na łóżko i pociera palcami miejsce nad nosem. -
Oczywiście, że nie przeszłaś. Pewnie dlatego jesteś tak
nabuzowana.
Zakrywam twarz ramieniem, żeby ukryć irytację, krzywdę i
szczypiące oczy.
- On umarł. Uporałam się z tym. Colton parska.
- Nie. Nie uporałaś się z tym. Dlatego się tniesz.
- Nie robiłam tego od tygodni. - Wiem, że pocieram kciukiem
blizny, ale nie mogę nic na to poradzić.
Chwyta moje ręce, siłą je rozdziela i przesuwa opuszkę palca
po białych liniach. Ten delikatny gest łamie mi
serce, broda zaczyna mi się trząść. W oczach ma smutek.
- To dobrze - mówi. Podchwytuje mój wzrok i jego oczy stają
się zimne, stanowcze. - Jeśli jeszcze kiedykolwiek się potniesz,
będę wściekły. Naprawdę wkurwiony. Lepiej tego nie
wywołuj.
Tak, na pewno wolałabym nie. Ale nie odpowiadam mu. Nie
mogę tego obiecać. Udało mi się nie pociąć od tak dawna tylko
dlatego, że on zaprzątał mi myśli, a to wystarczało, żebym
zapomniała o konieczności upuszczenia sobie krwi, żeby się
wyluzować.
Colton nie daje się zwieść. Łapie mnie za brodę dwoma
mocnymi palcami i podnosi moją głowę tak, żebym na niego
spojrzała.
- Obiecaj mi to. - Oczy ma tak intensywnie chabrowe. -

Obiecaj mi. Nie będziesz się więcej cięła. Jeśli poczujesz
potrzebę, zadzwonisz do mnie. Przyjadę, poradzimy sobie z
tym razem, dobra?
Chciałabym móc mu to obiecać. Nie mogę. Nie rozumie, jak
głęboka jest ta potrzeba. Nienawidzę tego, naprawdę. Po tym,
jak się potnę, czuję się jeszcze bardziej winna niż przedtem, co
tylko pogarsza sprawę. To nawyk, którego nie mogę się
pozbyć. Nie, coś więcej, raczej nałóg, którego się wstydzę, jak
palenie, łykanie leków czy coś w tym stylu. Wiem, że on
rozumie potrzebę cięcia, ale nie zdaje sobie sprawy, jak
głęboko jest we mnie zakorzeniona.
Nie odpowiadam. Gapię się w sufit i cała się trzęsę. Chcę mu
to obiecać. Chcę wyzdrowieć, nie chcę więcej rysować linii
bólu na nadgarstkach, na przedramionach.
Colton siada. Jest cały czas nagi, ale już nie ma erekcji, a ja z
zafascynowaniem patrzę na jego miękkiego kutasa. To
zaprząta moje myśli, ale tylko na moment. Łapie mnie,
podnosi i już siedzę mu na kolanach, trzyma mnie w
ramionach i zmusza, żebym spojrzała w jego zagniewane oczy.
- Obiecaj mi, kurwa!
- Nie! - Wyrywam się, odpełzam, zeskakuję z łóżka, byle
dalej od jego gorącej skóry, twardych mięśni i wściekłych,
świdrujących oczu. - Nie! Nie możesz mi mówić takich rzeczy,
nie możesz tego żądać. Nic nie rozumiesz! Nie możesz pojawić
się w moim życiu znikąd i zacząć je zmieniać.
- Owszem, mogę. - Mówi spokojnie, ale z napięciem. Wciąż
jest w łóżku, patrzy na mnie. Przeszukuję ciuchy
rozrzucone na podłodze, wypatruję koszulki albo majtek, ale
nie mogę ich znaleźć, więc wkładam T-shirt Coltona. Sięga mi
do połowy uda, jest miękki i pachnie nim, co jest
oszałamiające, kojące i niezwykłe.
- Nie. Nie możesz. Nie znasz mnie. Nie wiesz, przez co
przeszłam. Co czuję.
~ Tak. Ale staram się dowiedzieć.
- Dlaczego?
- Bo nigdy nie powinno dojść do takiej sytuacji, że zostałaś z

tym sama. Nie wolno ci było tego zakopać, rana nie mogła
pokryć się zgorzelą. Śmierć Kyle’a wciąż jest otwartą raną w
twoim wnętrzu. Nigdy się nie zagoiła, nie zabliźniła.
Obrzydliwie się paprze, żre ją gangrena. To w tobie gnije, Nell.
Musisz kogoś tam wpuścić. Musisz wpuścić mnie.
- Nie mogę… Nie mogę… - Zaczynam biec. Wypadam z jego
pokoju, biegnę do kuchni.
Alkohol albo nóż. On wszystko wywleka, całe to gówno,
które zepchnęłam pod powierzchnię. Wie o tym i robi to
specjalnie.
Tłumiłam w sobie uczucia tak długo, a ilekroć groziły
wydostaniem się na powierzchnię, zapijałam je, dopóki
się nie uspokoiły albo się cięłam i krwawiłam, byle tylko nie
poczuć, nie płakać, nie krzyczeć, nie wściekać się.
Wiem, że gdzieś tu musi być whisky, ale nie mogę znaleźć.
Nie ma jej w lodówce, a nie dosięgnę do szafki nad nią, gdzie ją
pewnie trzyma. Wspinam się na blat, sięgam do drzwiczek, ale
tracę równowagę. Upadam ciężko na podłogę, nie mogę złapać
tchu.
Wszystko wraca. Zaczęło wracać, kiedy zmusił mnie do łez,
kiedy kazał mi się przyznać, że zabiłam Kyle’a. Poczucie winy
pnie się do góry i boli, jak noże rozdzierające serce.
To właśnie to?
To jest żałoba. Poczucie straty. Świadomość, że Kyle odszedł.
Oczywiście, że odszedł, wiem o tym. Ale to jest żałoba. Ból.
Samotność. To gorsze niż poczucie winy. Zawsze wiedziałam,
że poczucie winy jest złe i me na miejscu. Nie umiem jej
wytłumaczyć, usprawiedliwić ani dłużej trzymać w ukryciu
Walczę ze szlochem, walczę ze skurczami żołądka i serca.
Nie. Nie.
Nie pozwolę jej się wydostać.
Wywlókł na światło dzienne poczucie winy. Ale żałoby nie
wywlecze. Nie chcę jej. To zbyt wiele. To mnie zmiażdży.
Szuflada otwiera się z hukiem, sztućce podzwaniają. Nie
zdawałam sobie sprawy, że się poruszam, ale przecież grzebię
w szufladzie w poszukiwaniu noża. Niech się wścieknie. Co mi

tam. Słyszę jego ciężkie kroki. Dał mi czas na uspokojenie się,
ale już wie, co robię. Za późno.
Ból przynosi upragnioną ulgę. Z pełną poczucia winy
satysfakcją patrzę na cienką czerwoną linię, która powstaje na
moim przedramieniu. Nóż nie był bardzo ostry, więc musiałam
mocno docisnąć. Cięcie jest głębokie.
- Co robisz?! - Colton, ubrany w szorty, biegnie ku mnie,
wściekły , przerażony. - Nell, co ty, kurwa, robisz?!
Nie odpowiadam. Kręci mi się w głowie. Krwawię. Patrzę na
rękę i widzę wyciekającą krew, której jest zbyt dużo. To
głęboka rana. Za głęboka. Dobrze. Żałoba wycieka za mnie i
skapuje na porysowaną wykładzinę.
Łapie mnie w ramiona, czuje ucisk. Biały ręcznik szybko
zmienia się w różowo-szkarłatny. Uciska mi rękę tak mocno,
że czuję ten ból ponad bólem wywołanym przez ranę. Owija mi
przedramię ręcznikiem, który mocno zaciska paskiem.
Trzyma mnie między kolanami, tyłem do siebie. Czuję jego
twardą klatkę piersiową i rozszalałe oddechy, czuję jego
ramiona. Pasek trzyma w jednej ręce, mój nadgarstek w
drugiej. Przyciska twarz do czubka mojej głowy. Oddycha
głośno w moje ucho, w moje włosy.
- Do diabła, Nell, dlaczego?
Odnajduję w sobie głos. Ból w jego słowach jest wręcz
namacalny, tak jakbym zraniła jego, a nie siebie. Chcę go
ukoić. To dziwne. Chcę ukoić jego ból, który wywołałam
swoją raną.
- Nie mogę tego unieść - szepczę, bo tylko na szept mnie stać.
- To zbyt wiele. On odszedł i już nie wróci. Czy to moja wina,
czy nie, nieważne, on odszedł. Nie żyje. Zostały kości w
drewnianej skrzynce, blaknące wspomnienie. Nic nie koi bólu.
Nawet czas.
- Wiem.
- Nie wiesz. - Mówię to, prawie warcząc, jak opętana. - Nie
było cię tam. Nie siedzisz w mojej głowie.
- Nell, to był mój młodszy brat. - W głosie ma niemal taki sam
ból jak ja.

- Ale… Wyjechałeś, kiedy mieliśmy po jedenaście lat. Nigdy
go nie odwiedziłeś. - Kyle i ja nigdy o tym nie rozmawialiśmy,
ale wiedziałam, że to go bolało, nic nie rozumiał. Jego rodzice
nie chcieli rozmawiać o Coltonie.
- Tak… Nie miałem wyboru. Ledwie udawało mi się
przetrwać. Tęskniłem za nim codziennie. Kiedy sypiałem na
ławkach w parku i w ciemnych zaułkach, w kartonowych
pudełkach nakryty gazetami, w głowie napisałem do niego
tysiące listów. Tysiące listów, których nie byłbym w stanie
napisać, bo nie potrafię. Nie stać mnie było na jedzenie, na
dach nad głową, nie mówiąc już o bilecie autobusowym do
Detroit.
W tym, co mówi, jest coś alarmującego, ale kręci mi się w
głowie, jestem słaba, myślę z trudem i nie mogę dojść do tego,
o co mi chodzi
Rozluźnia zaimprowizowaną opaskę uciskową i ostrożnie
zdejmuje ręcznik. Krew nadal leci, ale słabiej. Podnosi mnie i
niesie, a ja opieram głowę o jego szeroką klatkę piersiową.
Sadza mnie na łóżku, a sam znika, po czym wraca z gazą,
plastrem i maścią z antybiotykiem.
- Podejrzewam, że powinni ci to zszyć - mówi, rozwijając
bandaż i ciasno opatrując moją ranę - ale wiem, że nie
pójdziesz do lekarza, więc to musi wystarczyć.
- Skąd wiesz, że nie pójdę? - pytam.
- A pójdziesz?
- W życiu. Ale skąd wiedziałeś? - Patrzę, jak zakleja koniec
bandaża.
- Bo ja na twoim miejscu bym nie poszedł. Byłyby pytania,
opieka społeczna, psycholog, oddział psychiatryczny. A
najgorsze, że zadzwoniliby do rodziców. - Podkłada mi dwa
palce pod brodę, a kciuk opiera na szczęce. - Ale to się właśnie
wydarzy, jeśli jeszcze raz wywiniesz taki numer. Zawiozę cię
prosto na ostry dyżur i osobiście zadzwonię do twoich
pieprzonych rodziców, co zresztą powinienem zrobić już teraz,
ale nie zrobię.
- Dlaczego? - pytam szeptem.

- Bo oni by nie zrozumieli. To nie jest sposób zwrócenia na
siebie uwagi ani nic z tego psychologicznego gówna. - Dotyka
czołem mojego czoła. - I dlatego, że jeśli mi pozwolisz, mogę
ci pomóc. Możemy przejść przez to razem.
- My? - Cholera. Wpatruję się w punkt, drży mi broda, ciężko
oddycham. Instynktownie chcę sobie zadać ból, żeby
powstrzymać łzy. Colton już o tym wie, bo mnie przytula,
przyciska do piersi. Jest zdeterminowany, żeby mi pomóc, jest
kochający i wspierający. Przez cały czas bardzo bałam się
przyznać, jak strasznie mi tego potrzeba. Tyle że nie pozwala
mi nic ukryć, skłamać, schować się czy udawać. Zna wszystkie
moje sztuczki.
- Daj się temu ponieść… - szepcze dzikim, schrypniętym
głosem prosto w moje włosy.
- Nie. Nie! - To drugie „nie” to krzyk.
- Musisz. Nie da się tego upuścić z krwią. Nie możesz wciąż
udawać, nie zapijesz tego.
Dreszcz, dygot, zagryzam dolną wargę. Wbijam palce w
twardy mięsień na jego piersi. Nie będę płakać. Nie będę. Do
jasnej cholery, będę, już płaczę.
- To tak kurewsko boli, Colton… - Słowa niemal gubią się w
lawinie zdławionego szlochu i w desperackiej
walce roztrzęsionego ciała o oddech. - Chcę go z powrotem!
Nie chcę już patrzeć, jak umiera.
Płaczę i płaczę, a on mnie przytula. W końcu zbieram się do
kupy i pozwalam słowom wylewać się ze mnie.
- Widzę to wciąż od nowa. Za każdym razem, kiedy zamykam
oczy, widzę jego śmierć. Wiem, że to nie moja wina, zawsze
wiedziałam. Wmówiłam to sobie, bo to było lepsze niż ból z
powodu śmierci.
- Ale on umarł. Musisz się z tym pogodzić.
- Wiem. Ale to boli. - Teraz czas na najtrudniejsze wyznanie. -
Łapię się na tym, że go zapominam. Bez końca patrzę na jego
śmierć, ale nie mogę sobie przypomnieć jego zapachu. Jak to
było, kiedy mnie przytulał. Jaki był nasz seks. Jak całował. Nie
pamiętam go. Czasem się zastanawiam, czy w ogóle go

kochałam. Może to było tylko młodzieńcze zauroczenie.
Myślałam, że go kocham tylko dlatego, że był moim
pierwszym chłopakiem, że się pieprzyliśmy. Sama nie wiem.
Nie pamiętam. A teraz jesteś ty… Lepszy od niego. Silniejszy.
Podniecasz mnie tak, jak nie pamiętam, żeby on mnie
podniecał. Przy tobie czuję rzeczy, których wcześniej nie
czułam. Całujesz lepiej niż on, tak to pamiętam. Kiedy dziś
przy tobie doszłam, zdałam sobie sprawę, że nigdy czegoś
takiego nie czułam. Nigdy! Ani razu przez dwa lata spędzone z
Kyle’em.
Z gardła wydziera mi się krzyk żywego, bezradnego bólu,
nienawiści do siebie i żalu. Colton przytula mnie mocniej i
pozwala mi krzyczeć. Nie ucisza mnie, nie uspokaja, nie
szepcze, że wszystko będzie dobrze.
- Zapomniałam go! Nigdy go nie kochałam, a teraz już go nie
ma. Nigdy go nie odzyskam i nigdy nie będę zdrowa!
- Zsyłając zapomnienie, twój umysł pomaga ci dojść do
siebie. Iść naprzód. Kochałaś go, Nell. Był twoją pierwszą
miłością. A wcześniej najlepszym przyjacielem. Nawet ja to
wiem. Byliście nierozłączni niemal od urodzenia. Kochałaś go.
I tak, on odszedł i to jest straszne, gorsze niż wszystko. Został
ci odebrany za szybko, nam wszystkim. I nie sprawię, że to się
stanie w porządku. Ale musisz dojść do siebie. Musisz
pozwolić sobie wyzdrowieć i iść naprzód. Utkwiłaś w chwili
jego śmierci. Tkwisz w cyklu, z którego nie ma wyjścia.
Musisz przerwać ten cykl.
- Nie wiem jak.
- Przeżyj żałobę. Pozwól sobie na wściekłość za to, że został
ci odebrany. Odczuj stratę. Poczuj smutek i tęsknotę. Nie
blokuj tego, nie wypieraj, aż się schowa, nie upijaj się do
obojętności. Usiądź i daj się sponiewierać uczuciom. A potem
wstań i oddychaj dalej. Jeden oddech za drugim. Dzień za
dniem. Obudź się i jeśli będziesz się czuła zmiażdżona, popłacz
trochę. A potem przestań płakać i żyj. Nie czujesz się dobrze,
ale żyjesz i któregoś dnia dojdziesz do siebie.
- Łatwo powiedzieć.

- Nie, wcale niełatwo. To najtrudniejsze, co może zrobić
człowiek. Ale także jedyny sposób. To, co robisz teraz, w
końcu cię zabije.
Słyszę, że mówi z własnego doświadczenia.
- Ty to zrobiłeś. Wzdycha.
- Tak. Nie raz.
- Z Kyle’em?
- Tak, przy nim też.
- Przy kim jeszcze?
Znów ciężko oddycha. To długi, pełen frustracji oddech.
- Przyjaciele. Bracia. I dziewczyna, którą… Ktoś, kogo
kochałem.
- Opowiedz.
- Niech cię… Teraz? Chcesz tego słuchać teraz? - Kiwam
głową i czuję w głębi jego piersi warkot. - Dobra. Pierwszy był
jednym z moich najlepszych przyjaciół, Splita i mój. T-Shawn.
Wychowywali się ze Splitem. Razem założyli Five-One
Bishops. Była afera na boisku do kosza, poszło o terytorium.
Najpierw nic takiego, parę łańcuchów, jeden dupek miał bicz.
Potem wszystko wymknęło się spod kontroli. Jeden z kolesi
wyjął nóż. Poderżnął T-Shawnowi gardło. Patrzyłem, jak
wykrwawia się na moich rękach. Patrzyłem, jak T umiera,
trzymałem go, kurwa, w ramionach, a on wykrwawiał się na
śmierć. A potem zabiłem tamtego skurwysyna. Rozpieprzyłem
mu głowę o asfalt, widziałem jego mózg. Nie mogłem się
powstrzymać. T był fajnym kolesiem. Dobrym przyjacielem.
Tak naprawdę był wrażliwy. Ale miał pecha i urodził się w
getcie. Nie miał wyjścia, tam trzeba robić, co się da, żeby
przeżyć. W większości wypadków nie ma się wyboru. Takie
jest życie. Życie w mieście, tak to gówno działa. Ale T był
mądry. Mógł iść na studia, pisać dobre prace, zostać kimś,
gdyby tylko miał szansę. Ale nie miał. Teraz nie żyje.
- Przykro mi.
- Później mój inny kumpel został zastrzelony. Lil Shady. Nie
od początku się kumplowaliśmy. Jego dziewczyna na mnie
leciała i jemu się to nie podobało. Ja nigdy z nią nie kręciłem,

ale on i tak mnie nie lubił. W końcu się z tym uporaliśmy i
staliśmy murem jeden za drugim, gdy sytuacja robiła się
nieciekawa. Dostał kulkę w łeb. Na szczęście tego nie
widziałem. Ale umarł i to było do dupy. Po prostu odszedł.
Godzinę wcześniej jaraliśmy razem blanta. A potem Split i Mo
zaczęli się dobijać do moich drzwi, przynieśli go, krzyczeli, że
ktoś go postrzelił z przejeżdżającego samochodu. - Znika, oczy
ma za-
myślone, widzi przeszłość. - Było jeszcze paru innych,
później, ale taka sama bajka. Tyle że żaden nie był mi tak bliski
jak Shady i T. - Milknie, a ja widzę, że zatonął we
wspomnieniach.
Biorę go za rękę, przeplatam palce z jego palcami.
- I jeszcze dziewczyna. Którą kochałeś.
- To był najgorszy dzień w moim życiu. To wtedy
postanowiłem odejść z gangu, zacząć żyć normalnie, otworzyć
warsztat i spróbować wydostać się z tego szamba. - Pochyla
głowę, chowa twarz w moich włosach i bierze głęboki wdech. -
Miała na imię India. Była zajebiście ładna. Jej matka była
czarna, a ojciec był Koreańczykiem. Oczy w kształcie
migdałów, czarne proste włosy do pasa, ciało pieprzonej
bogini. Najsłodsza z lasek. Zbyt słodka, żeby mieszkać w
getcie i wpaść w to bagno, w które wpadła. Przyjaźniła się z
dziewczyną Splita. Często przebywała w naszym towarzystwie
i ją zauważyłem. Patrzyłem na nią, podobała mi się.
Widziałem, że ona też na mnie patrzy. W końcu kiedyś na
jakiejś imprezie jako jedyni nie mogliśmy zasnąć i do świtu
siedzieliśmy na schodach przeciwpożarowych. Chciała iść do
szkoły makijażu albo zostać modelką, nie mogła się
zdecydować. Byłaby świetna w jednym i w drugim.
Zamilkł na dłużej. Na zbyt długo. Nie mogłam wypełnić
ciszy. Czekałam na niego.
- Spotykaliśmy się przez rok. Ale to nie były randki-randki.
Nie zabierałem jej na Broadway ani do włoskiej dzielnicy.
Byliśmy razem przez rok, to lepiej brzmi. Kurwa, nie mogę o
tym mówić. - Głos mu się załamuje, bierze głęboki wdech,

wypuszcza powietrze, mówi dalej. - Zrobiła się jakaś kaszana z
konkurencyjnym gangiem, parę bójek, nic takiego, to co
zwykle. Ale potem wszystko się popsuło.
Rozdzieliłem się ze Splitem i uciekałem całe kilometry przed
kolesiami, którym sam nie dałbym rady. Niechcący
doprowadziłem ich do Indii. Była gdzieś z przyjaciółkami i ich
chłopakami. Zauważyła, że biegnę, wiedziała, że mam kłopoty.
Zawołała tych kolesi na pomoc. Daliśmy sobie z nimi radę, ja
dostałem w ramię, ale to nic takiego, nieważne. Ostatni
chłopak coś truł od czapy, widzieliśmy, że chce uciekać, i
puściliśmy go. A on, kurwa… Odbiegł jakieś trzydzieści
metrów, odwrócił się i oddał strzał, jakby chciał powiedzieć
„odpieprzcie się”. India siedziała na ławce i dostała prosto
między oczy. To był totalny przypadek. Widziałem twarz tego
kolesia. Miał minę, jakby mówił „o cholera”, bo Indię wszyscy
znali. Nieważne, kto był z kim, ją znali wszyscy, uwielbiali i
szanowali. Była najmilsza. Koleś zginął następnego dnia, nie z
moich rąk, ale tak skończył. Zresztą to nie miało znaczenia.
Ona ode szła. Całe jej piękno, słodycz, miłość do każdego,
nieważne, kim się było. Wszystko to z nią odeszło.
Czuję, że mam mokre włosy, słyszę w jego głosie łzy.
Zmieniam pozycję, obracam się, przyciągam go do siebie.
Przyciskam jego twarz do mojej piersi i w końcu rozumiem, co
miał na myśli, mówiąc, że trzeba sobie pozwolić się załamać.
Colton jest twardym draniem, silnym i niewzruszonym. Ale
załamał się pod wpływem wspomnień. Po tylu latach.
- Była pierwszą dziewczyną, którą kochałem. Miałem
wcześniej inne panny, rozumiesz? I nawet w kilku byłem
zakochany, ale to nie była miłość. Niby miłość, prawie miłość.
Ale to było coś takiego, taka obezwładniająca potrzeba kogoś,
tej osoby, dla której zrobiłoby się wszystko, bez względu na
konsekwencje. Miałem ją pod skórą, w duszy. Jej najgłębsza
istota była wdrukowana we mnie tak głęboko, że znajdowała
się w każdej cząstecz-
ce powietrza, które wydychałem, molekuły naszych ciał były
ze sobą splecione. To była miłość. Tak ją kochałem -mówi

głosem załamanego człowieka. - Ale odeszła. Stąd ten szajs na
mojej piersi, te blizny. Nie radziłem sobie. Nie mogłem
pogodzić się z jej śmiercią, bardzo, bardzo długo. To bolało tak
mocno, tak głęboko, że musiałem to jakoś powstrzymać,
poczuć cokolwiek poza agonią. To Split mnie uratował. Zmusił
mnie do zmierzenia się z tym, co się stało i do odpuszczenia. -
Śmieje się ostrym, szczekającym śmiechem. - Tak naprawdę
nigdy się nie odpuszcza. Nie przestaje się… Nie przestaje się
cierpieć, nie przestaje się kochać. To nie znika, ale żyje się
dalej i w końcu ten ból zostaje zepchnięty do tyłu, w tło, tak że
nie przysłania codzienności. I pewnego dnia zdajesz sobie
sprawę, że wszystko w porządku. Wciąż boli, wciąż kochasz tę
osobę, ale tak, zapominasz szczegóły. Zapach, smak jej ust,
dotyk jej skóry, dźwięk głosu. W końcu wydaje się, że to było
w innym życiu, jakby był z nią inny człowiek, jakby kto inny ją
kochał. Ale tak poza tym jest w porządku. Przynajmniej w
pewnym sensie.
- I można się nauczyć kochać kogoś innego? - pytam, bo
muszę to wiedzieć.
Siada i patrzymy na siebie. Nasze nogi się krzyżują.
- Nie wiem. - Oczy ma bezbronne, wpuszcza mnie do swojego
wnętrza. - Ale pracuję nad tym. Dam ci znać.
Ma na myśli mnie.
- Jak konkurować z duchem? - pytam szeptem po długiej
ciszy.
Wzrusza ramionami.
- Nie wiem. Chyba nie można. Po prostu trzeba zdać sobie
sprawę, że jest taka część ciebie, której nie możesz dać, bo
należy do kogoś, kto umarł. Nie wiem.
- Możemy to zrobić? Ty i ja? Ty z duchem Indii i ja z duchem
Kyle’a?
Bierze mnie za ręce i pociera kciukami moje palce.
- Możemy próbować zrobić r0 w naszej mocy. Dawać z siebie
tyle, ile możemy. Żyć jednym dniem naraz, jednym oddechem
naraz.
- Nie wiem, jak to zrobić. Boję się. - Nie mogę na niego

spojrzeć, nie jestem w stanie patrzeć mu w oczy.
Znów dotyka mojej brody i unosi mi twarz. Tylko że tym
razem on też się nachyla i muska wargami moje usta.
- Ja też nie wiem i też się boję. Ale jeśli chcemy żyć, a nie być
półduchami, niewolnikami wspomnienia o kimś, kto odszedł,
musimy spróbować. - Znów mnie całuje. -Rozumiemy się,
Nelly. Obydwoje straciliśmy kogoś, kogo kochaliśmy. Oboje
mamy blizny, żal i gniew. Możemy to zrobić razem.
Oddycham mimo strachu, mimo dreszczy, mimo chęci
ucieczki.
- Podoba mi się, że mówisz do mnie Nelly. Nikt nigdy tak do
mnie nie mówił.
Uśmiecha się i przytula mnie mocniej.
10. Uciszanie duchów
Miesiąc później
Wszystko wróciło do normy, tyle że przychodził Colton i
spędzaliśmy czas razem. Mniej było między nami fizyczności,
choć pragnęłam go wciąż tak samo i często czułam
na sobie jego spojrzenie. Całowaliśmy się kilka razy, ale
wydawało się, że zawarliśmy milczące porozumienie o
zawieszeniu dotykania. Nie jestem pewna, dlaczego tak się
stało. Nie jestem pewna, czy mi się to podoba. Pragnę go.
Potrzebuję jego dotyku.
Chodzę na zajęcia na uniwersytecie nowojorskim, biegam,
pracuję na swoich zmianach w barze z drinkami i gram na
gitarze. Widuję się z Coltonem, ale i tak za rzadko. A przede
wszystkim usiłuję nie zwariować z niepokoju, czy przyjmą
mnie na wydział muzyczny. W tym zamieszaniu, gdy
spotkałam Coltona w parku i po tym wszystkim, co się stało
później, prawie zapomniałam, że ma przyjść list z
odpowiedzią.
W końcu przychodzi. Wraz z pozostałą pocztą przynosi go
Colton. Siedzę na blacie kuchennym i ćwiczę piosenkę, kiedy
puka do drzwi, a potem wchodzi, wciąż pukając. Podaje mi plik
kopert, które przeglądam. List z uniwersytetu jest oczywiście
na samym dole. Kiedy go zauważam, serce zaczyna mi walić

jak młotem i pozostała poczta wypada z rąk.
- Co to? - pyta Colton, widząc moją reakcję.
- Zdawałam na wydział muzyczny na uniwersytecie, ale nie
wiem, czy mnie przyjmą. Odpowiedź jest w tym liście. -
Wsuwam palec pod listek koperty i wyciągam pojedynczą
kartkę. W tym momencie odwaga mnie opuszcza i wpadam w
panikę, piszczę jak nastolatka. - Nie mogę spojrzeć! Ty mi
przeczytaj - mówię i mu podaję.
Colton bierze, zerka na nią i oddaje.
- Nie, to twój list. Ty przeczytaj. - Na twarzy ma dziwny
wyraz, którego nie potrafię zinterpretować.
- Denerwuję się - odpowiadam. - Proszę, przeczytaj mi.
- Przeczytaj sama, dziewczynko-Nelly. Jeśli ty nie
przeczytasz, że cię przyjęli, radość nie będzie taka sama.
- Przecież nie wiesz, czy mnie przyjęli. - Podaję mu list,
zaciekawiona i poirytowana. - Proszę! Proszę, przeczytaj! - Nie
powinnam przeciągać struny, już to wiem. Widzę, jak jego
twarz tężeje. Przycisnęłam zły guzik. Ale już zaczęłam i nie
wycofam się.
- Nie. Nie przeczytam ci. To twój list, nie mój. Odwraca się,
wsadza ręce do kieszeni i podzwania
monetami, które tam znajduje.
Gapi się przez okno, przygarbił ramiona i zacisnął szczęki.
- Colton, no weź! O co ci chodzi? Chcę się tym z tobą
podzielić.
Odwraca się do mnie, oczy mu płoną, widzę w nich
wściekłość i ból.
- Chcesz wiedzieć, o co chodzi? Nie umiem czytać.
Zadowolona? O to chodzi. Nie umiem czytać.
Z powrotem odwraca się do okna, ręce trzyma wzdłuż boków,
dłonie zaciska w pięści. Jestem oszołomiona.
- Co? Jak to? Nie umiesz czytać? W ogóle? Jak to możliwe? -
Pochodzę do niego od tyłu i ostrożnie, delikatnie, kładę mu
rękę na ramieniu.
Pod moją dłonią jego mięśnie są jak skała. Nie odwraca się do
mnie, ale zaczyna mówić głosem tak cichym, że muszę się

postarać, żeby go usłyszeć.
- Mam dysleksję. Poważną. Potrafię czytać, ale bardzo,
bardzo słabo i trwa całe wieki, zanim przebrnę przez
najprostsze choćby zdanie. Pieprzony pierwszoklasista czyta
lepiej niż ja, rozumiesz? Jeślibym usiadł w totalnej ciszy, w
miejscu bez żadnych rozproszeń i bardzo mocno
się skupił na godzinę albo dwie, może dałbym radę przeczytać
jeden cały artykuł z gazety. Gdyby był napisany na poziomie
dwunastolatka.
Wszystko zaczyna nabierać sensu.
- To dlatego jesteś w Nowym Jorku, prawda? Dlatego nie
dogadywałeś się z rodzicami?
Kiwa dwa razy głową; krótkie, ostre skinienia.
- Tak, przez całe życie miałem z tym problem. Jak byłem
mały, o tym gównie nie było wiadomo tyle co dzisiaj. Teraz
jest mnóstwo pomocy dla dzieci z „niezdolnością do nauki”. -
Palcami pokazuje cudzysłów wokół tej nazwy. -Są pomoce
dydaktyczne, laboratoria czytania, korepetytorzy i cała reszta
szajsu. Wtedy, do tego na przedmieściach, tam, gdzie
dorastaliśmy, nie było nic. Wszyscy myśleli, że jestem po
prostu głupi. Moi rodzice też. Zrobili mi jakieś testy, ale
dysleksja nie była jeszcze powszechnie znana, więc nie bardzo
wiedzieli, czego szukają i jak wyjaśnić
moje problemy.
- Wiem o dysleksji tyle, że oznacza kłopoty z czytaniem. -
Pocieram dłońmi jego granitowe ramiona.
Kiwa głową i w końcu odwraca się do mnie. Przełykam z
trudem ślinę i postanawiam przejść na drugą stronę muru, który
pojawił się między nami. Opieram się o niego, ocieram,
wsuwam dłonie pod jego ramiona i splatam na plecach.
Zadzieram głowę, żeby na niego spojrzeć, i kładę brodę na jego
piersi. Zapach, ciepło i twardość jego ciała oszałamiają mnie,
przenika mnie gwałtowna fala pożądania.
- Tak, ale to coś więcej - odpowiada. - Po prostu nic, co jest
napisane, nie ma dla mnie sensu. Litery, liczby, zdania,
równania matematyczne, nic. Potrafię odpierdzielić w głowie

całkiem zaawansowane działania matematyczne,
mam duży zasób słownictwa, rozumiem zasady gramatyki,
ale trzeba mi to wszystko powiedzieć. Powiedz mi słowo,
wytłumacz, co znaczy, i już jest moje. Wyjaśnij mi
matematyczną ideę i załapię, nie ma żadnego problemu. Ale
napisane? Za nic. Litery mieszają się, przeskakują i powstaje
coś absurdalnego. Patrzę na ten papier - stuka palcem
wskazującym w kartkę, którą trzymam w ręce -i widzę litery.
Znam alfabet, pod względem technicznym umiem czytać,
potrafię prześledzić zdanie od wielkiej litery do kropki, ale
kiedy patrzę na kartkę, przysięgam, że widzę kupę bzdur, które
nie mają żadnego sensu. Muszę skupiać się na każdej z liter
oddzielnie, na każdym słowie, wypowiedzieć je, przyswoić.
Potem cofnąć się i złożyć całe zdanie od początku, potem cały
akapit, a potem całą stronę. W praktyce znaczy to, że muszę to
rozpracować od początku. Nawet nie wiesz, jakie to żmudne.
- Ale te piosenki, które piszesz, ich słowa…
- Wszystko jest tutaj. - Klepie się po głowie. - Tworzę słowa,
muzykę, wszystko robię w głowie.
Jestem zdumiona.
- Nie masz tego nigdzie zapisanego? Śmieje się, co brzmi jak
zdarty kaszel.
- Nie, kotku. Mało, że nie umiem czytać. Pisać też nie umiem.
Idzie mi to równie fatalnie. Nawet gorzej, bo zaczynam
zapisywać to, co mam w głowie, a wychodzi jakieś gówno,
niezrozumiały bełkot.
- Więc wszystko znasz na pamięć? Wzrusza ramionami.
- Tak już jest. Mam zajebistą pamięć, mam słuch absolutny,
więc jak usłyszę muzykę, to potrafię ją zagrać. Nuty, akordy i
cała reszta nabiera dla mnie sensu, kiedy mogę je usłyszeć. Tak
samo technika. Po prostu rozumiem
ją instynktownie. To znaczy, muszę się nauczyć, jak coś
robić, tak jak musiałem się nauczyć grać na gitarze i używać
głosu, ale potem przychodzi mi to naturalnie.
- Twoi rodzice tego nie rozumieją? - pytam. Wzdycha, ale
brzmi to jak warkot.

- Boże, nienawidzę o tym mówić. - Bezmyślnie przeczesuje
ręką włosy. - Nie, nie rozumieją. Byłem ich pierwszym
dzieckiem. Popełniali błędy. I ja to rozumiem. Ale i tak to, co
się stało, było do dupy.
- Co się stało?
Patrzy mi w oczy i chyba czerpie siłę z tego, co w nich widzi.
- Mówię ci, nie potrafili zrozumieć mojego problemu. Nie
byłem opóźniony ani nic takiego. Normalnie mówiłem,
nawiązywałem kontakt z otoczeniem, zawiązywałem buty,
rozpoznawałem kolory i kształty, wszystko było w porządku,
ale kiedy w przedszkolu trzeba było patrzeć na zapisaną kartkę,
nie mogłem tego ogarnąć. To frustrowało wszystkich. Ojciec
był na fali i miał wielkie aspiracje. Wielkie plany dla swojego
pierworodnego syna. Że będę jego następcą, lekarzem,
prawnikiem albo coś równie doniosłego. Sam zdecydował,
jakie jest moje przeznaczenie, i nic nie było w stanie wybić mu
tego z głowy. Ale sytuacja stawała się coraz bardziej napięta,
bo po prostu totalnie nie występowała u mnie umiejętność
czytania i pisania. Nigdy nie wyszedłem poza program
pierwszej klasy. Musiałem pracować trzy razy ciężej niż inni,
żeby odrobić pracę domową, napisać klasówkę. Cudem prze-
chodziłem z klasy do klasy. Tata myślał, że jestem leniwy.
Kazał mi pracować ciężej, mówił, że nic nie może mnie
powstrzymać. Naciskał mocniej, wciąż mocniej, ale nie
widział, jak cholernie ciężko pracowałem, żeby w ogóle
posuwać się naprzód. Ledwie skończyłem gimnazjum.
Naprawdę ledwie, mimo że odrabianie lekcji kosztowało mnie
cztery do pięciu godzin pracy co noc, bo wszystko w szkole
kręciło się wokół zapisywania odpowiedzi i czytania
podręczników. Mówiłem ci już, że potrafię to zrobić, ale to jest
tak trudne, że niemal niemożliwe, i ciągnie się w
nieskończoność. Poza tym byłem tylko gówniarzem. Chciałem
grać w piłkę z kumplami, imprezować, robić to, co wszyscy.
Ale nie mogłem, bo ciągle siedziałem zamknięty w moim
pieprzonym pokoju i usiłowałem przebrnąć przez dziesięć
stron książki.

Opieram czoło o jego pierś, czuję ten ból.
- Boże, Colton…
- Tak, to było do dupy. A tata nic nie rozumiał. On me jest zły.
Tak naprawdę jest świetny. Kiedy nie chodziło o szkołę, super
się dogadywaliśmy. Ale im byłem starszy, tym bardziej szkoła
przyćmiewała wszystko inne. Kiedy dotarłem do liceum,
byłem na wskroś wściekły. Cały czas. Nienawidziłem szkoły,
nauczycieli, dyrektora, moich rodziców i wszystkiego. Sprawy
nie ułatwiał też fakt, ze kiedy ja miałem piętnaście lat, Kyle już
dał się poznać jako złote dziecko, doskonale wychowane,
wysportowane, otoczone przyjaciółmi, czarujące i srające
szczęściem. A ja musiałem harować po sześć godzin dziennie,
żeby jechać na dwójach i trójach. Zdawałem sobie sprawę, że
rozumiem podstawowe założenia. Wiedziałem, że nie jestem
głupi. Słuchałem lekcji i rozumiałem, o co chodzi Mogłem
wysłuchać całego wykładu i wyrecytować go nauczycielowi z
pamięci. Gdybym mógł zaliczać materiał ustnie, pewnie
skończyłbym na piątkach. Ale wtedy me było takich
możliwości. - Przesuwa palec po mojej szczęce, dalej za ucho,
w dół szyi i po obojczyku, a ja
drżę pod dotykiem jego gorącej skóry. - Ciągle wpadałem w
tarapaty, bo byłem tak cholernie wściekły, sfrustrowany.
Dzieciaki się ze mnie oczywiście nabijały, bo zawsze miałem
jakiś szlaban i ledwie zdawałem z klasy do klasy, więc
wdawałem się w bójki.
- Dzieciaki są koszmarne.
- Tak, nie musisz mówić - uśmiecha się gorzko. - Ale ogólnie
miałem je gdzieś. Najbardziej zabijała mnie sytuacja z
rodzicami. Myśleli, że nie staram się wystarczająco, że
wyolbrzymiam problemy, żeby się migać od szkoły czy coś.
Oczekiwali, że będę realizował ich plany, wypełniał ich
rozkazy. Te plany zakładały college. A ja chciałem pracować w
warsztacie, składać samochody. Grać na gitarze. To było nie do
przyjęcia.
Zaczynałam rozumieć.
•- Więc kiedy zdałeś maturę,..

- Ojciec nalegał, żebym złożył aplikacje do najlepszych
college’ów. - Śmieje się, ale w tym śmiechu nie ma nic
wesołego, tylko gorycz i zadawniony gniew. - Jaki kurwa
college?! Ledwie skończyłem ogólniak! Ledwie umiałem
czytać! Nienawidziłem szkoły. Miałem dość. Powiedziałem
mu to, ale nie słuchał. Mógł pociągnąć za odpowiednie sznurki
i moje fatalne oceny przestałyby się liczyć. W końcu
zrozumiałem, że muszę wyrazić się jaśniej. Pamiętam ten
dzień, jakby to było wczoraj. Czysty, słoneczny, piękny
czerwcowy dzień. Zdałem maturę kilka miesięcy wcześniej i
cały czas spędzałem w garażu, pracując przy moim camaro.
Ojciec chciał, żebym aplikował do Harvardu, Columbii i
Brown, a ja tego nie robiłem. Trwała permanentna awantura.
W końcu rozmówiliśmy się na pomoście. Powiedziałem mu, że
nie pójdę do college’u, nigdy. A co on na to? „W takim razie od
dzisiaj
utrzymujesz się sam”. Dawałby mi pieniądze, wspierałby
mnie, wynająłby dla mnie mieszkanie i zrobiłby wszystko,
gdybym poszedł na studia. Ale jeśli nie, nie da mi złamanego
centa. - Colton milknie i widzę, że zbliża się najtrudniejsza
część opowieści. - Zrobiło się nieprzyjemnie. Kłóciliśmy się
strasznie. Wyzywał mnie, powiedział, że jestem głupi i leniwy.
Był wściekły, rozumiem to, ale… Wciąż przeraża mnie to
wspomnienie. Zawsze pragnąłem jego akceptacji, chciałem,
żeby zauważył, że mam inne umiejętności, że jestem bystry w
innych dziedzinach. Ale on nie potrafił. Tak jak mówiłem,
awantura była straszna. Poszło na noże. On mnie uderzył, ja
uderzyłem jego. Potem uciekłem. Zostawiłem auto, moje
camaro, które przez lata składałem od podstaw. Zostawiłem
cały swój bajzel. Wziąłem plecak, jakieś ciuchy i wszystkie
pieniądze, jakie miałem. Kupiłem bilet autobusowy do
Nowego Jorku. Nie oglądałem się za siebie. Podróż oczywiście
pochłonęła większość kasy, więc kiedy dotarłem do miasta,
byłem całkiem spłukany. Siedemnastoletni analfabeta, nie
panujący nad gniewem, bez planu, bez pieniędzy, bez
znajomych, bez auta, bez mieszkania, bez niczego. Miałem

plecak, krakersy i ciuchy na zmianę.
Ból w jego głosie łamie mi serce. Widzę go oczami wy-
obraźni, przerażonego, wściekłego, samotnego chłopaka
walczącego o przetrwanie. Zbyt dumnego, żeby wrócić do
domu, nawet jeśli by mógł. Głodnego, zmarzniętego,
samotnego, skazanego na ulicę.
- Colton… tak mi przykro, że musiałeś przez to przejść. -
Słyszę, że głos mi się łamie.
Unosi mi brodę.
- Hej, nie płacz. Nie z mojego powodu. Przecież mi się udało,
nie?
- Tak, ale nie powinieneś był tak cierpieć. - Wzrusza
ramionami, a ja odsuwam się, żeby na niego spojrzeć. -Nie, nie
bagatelizuj tego. Osiągnąłeś tak wiele! Przetrwałeś Zrobiłeś
wszystko sam mimo problemów z nauką. Uważam, że to
nadzwyczajne. Ty jesteś nadzwyczajny.
Znów się otrząsa, wywraca oczami, wyraźnie czuje się
nieswojo. Dotykam dłońmi jego twarzy, uwielbiam czuć ostry
zarost.
- Jesteś bardzo mądry. Naprawdę. I masz wielki talent. Jestem
zachwycona tym, jaki jesteś.
- Zawstydzasz mnie, Nelly. - Obejmuje mnie i mocno
przyciska do piersi. - Ale dziękuję, że to mówisz. To znaczy
więcej, niż sobie wyobrażasz. Ale, ale. Dostałaś się czy nie?
Mam dość gadania o swoich brudach.
Rozkładam list za jego plecami i czytam ponad ramieniem.
- Tak. Dostałam się.
- Nie miałem wątpliwości. Jestem z ciebie dumny,
dziewczynko-Nelly.
Uśmiecham się w jego pierś, wdycham zapach.
Z trudem przełykam ślinę. Nie jestem pewna, czy dam radę.
Ściskam gryf gitary i staram się nie wpaść w panikę.
- Gotowa? - słyszę zza pleców głos Coltona. Trąca mnie
kolanem.
Kiwam głową.
- Tak. Tak. Dam radę.

- Dasz radę. Po prostu mnie słuchaj i śpiewaj w harmonii.
Wejdź w rytm tak, jak ćwiczyliśmy, i pozwól wszystkim
usłyszeć swój anielski głos.
Kiwam głową i rozluźniam palce. Nigdy wcześniej nie
występowałam przed publicznością. To znaczy grałam parę
razy na ulicy, sama i z Coltonem, ale to co innego. Teraz
jestem przerażona. Siedzimy na scenie w barze, patrzy na nas
blisko sto osób, czekających, aż zaczniemy. Znają Coltona,
przyszli tu dla niego, ale są ciekawi, kim ja jestem. W ogóle nie
odczuwam presji, żadnej
- Cześć wszystkim! Mam na imię Colt, a to jest Nell. Zagramy
coś dla was, nie macie nic przeciwko, prawda? -Brawa i
gwizdy. Colton zerka na mnie, a potem zwraca się do tłumu: -
Tak, chłopaki, wiem, że jest boska, ale nie do wzięcia.
Zaczniemy od Avett Brothers. Piosenka I Would Be Sad.
Zaczyna grać intro, w którym słychać banjo z oryginału. Ja
wchodzę na znak, gram prosty rytm i czekam na moment, w
którym zaczniemy grać razem. Melodia jest prosta, a ja
ćwiczyłam ją tyle razy, że nie muszę o niej myśleć, więc moje
wejścia nie stanowią problemu. Publiczność zamilkła. Mój
głos doskonale kontrastuje z głosem Coltona, czysty alt owija
się wokół jego chrapliwych pomruków i wiem, że
zaczarowaliśmy wszystkich.
Dostosowuję rytm do kolejnej piosenki, którą Colton właśnie
zapowiada.
- Jest z nami jakiś fan City & Colour? - Żywy aplauz oznacza
aprobatę, a Colton uśmiecha się. - Dobrze! Więc mam
nadzieję, że spodoba wam się nasza wersja Hello, I’m
Delaware.
Brzdąkam, kiedy on gra intro, gram spokojnie, ale w środku
aż piszczę z podniecenia. W myślach wracam do samego
początku, kiedy Colton powiedział, że jestem jego. Podoba mi
się to. A teraz powiedział, że jestem boska. Cała się trzęsę.
Angażuję się w piosenkę City & Colour, bo Dallas Green jest
niesamowity. Daję się ponieść głosowi, niczego
nie hamuję. Śpiewam i pozwalam słowom przenikać się,

przepływać przez siebie. Już się nie denerwuję, czuję tylko
płynącą w żyłach muzykę, czyste piękno tej piosenki i wystrzał
adrenaliny, który towarzyszy uświadomieniu sobie, że świetnie
mi idzie.
Następną piosenkę Colton śpiewa sam. Słyszałam, jak ją
ćwiczył, więc nie mogę się doczekać, żeby usłyszeć ją ze
sceny. Nasze gitary milkną, a Colton dostraja swoją,
pobrzękując następne intro.
- To będzie moja solówka. Pewnie słyszeliście już tę
piosenkę, ale niekoniecznie w tej wersji. Nazywa się 99
Problems i nagrał ją jedyny w swoim rodzaju Jay-Z, ale ten
aranż zrobił artysta o imieniu Hugo. Chciałbym móc przypisać
go sobie, bo uważam, że jest po prostu zajebisty. No więc tak,
mam nadzieję, że wam się spodoba.
Brawa cichną, gdy Colton zaczyna grać dudniącą sekwencję
akordów, przypominających bęben. Oszałamiają mnie emocje,
bo zaczyna śpiewać. Gdy słyszałam pierwszy raz, jak to
próbował, nie byłam pewna, co słyszę, wykonanie było tak
niezwykłe. Ale później rozpoznałam piosenkę i byłam totalnie
oczarowana. On ma rację, ten aranż jest naprawdę
niesamowity.
Moja kolej przychodzi stanowczo za szybko.
- Zajebista z was publiczność. Reszta repertuaru Hugo też
wymiata, ale to zdecydowanie mój ulubiony numer. A teraz
specjalnie dla was solówka Nell.
Nalegał, żebym swoją piosenkę zapowiedziała sama, więc
przysuwam do siebie mikrofon i brzdąkam, żeby się rozgrzać.
- Cześć! Jeszcze nigdy nie miałam takiej solówki, więc
bądźcie dla mnie mili, dobra? Zaśpiewam It’s Time Imagine
Dragons. - Odwracam się do Coltona i patrzę na
niego. - Z dedykacją dla ciebie, bo ta piosenka przypomina mi
ciebie.
Kiedy przesłuchiwałam moją playlistę i zastanawiałam się,
jaką piosenkę chciałabym zaśpiewać tego wieczoru, trafiłam
na tę. To świetny kawałek, jakby inspirowany popem z lat ‘80,
ale czułam, że w wersji indie-folk może wypaść ciekawie.

Ostatecznie przekonały mnie słowa. Manifestacja tego, żeby
nigdy się nie zmieniać, zawsze być sobą. Colton przeszedł tak
wiele, ale pozostał ze sobą szczery, nie zmienił się pod
naciskiem, nie poddał się oczekiwaniom innych.
Ja bardzo długo miałam z tym problem. Wybierałam szkoły i
planowałam przyszłość zawodową, biorąc pod uwagę to, czego
ode mnie oczekiwano, czego chcieli dla mnie moi rodzice. Po
śmierci Kyle’a nie mogłam wybierać, nie mogłam myśleć, nie
miałam ochoty na nic. Pracowałam u ojca i zaczęłam studia
licencjackie po linii najmniejszego oporu. Tata zawsze
oczekiwał, że pójdę na magisterskie studia w biznesie i potem
będę pracować u niego. Ja też nie brałam pod uwagę innej
opcji. Nie zastanawiałam się nad swoimi talentami czy
pragnieniami, realizowałam narzuconą ścieżkę i jej nie
kwestionowałam.
A później umarł Kyle. Po kilku miesiącach zdałam sobie
sprawę, że potrzebuję oddechu. Czegoś, co oderwie moje myśli
od bólu i poczucia winy. Lekcje gry na gitarze niemal spadły
mi z nieba. Zauważyłam ogłoszenie przybite do drewnianego
słupa wysokiego napięcia. Nauczycielem był starszy facet,
siwowłosy, brzuchaty i genialny. Miał talent pedagogiczny, był
cierpliwy i wyrozumiały. Ale przede wszystkim zdawał się
czuć, że w tygodniu potrzeba mi kilku godzin z dala od
wszystkiego. Nie zadawał pytań, po prostu wziął mnie w
obroty, popychał,
pilnował, żebym była wciąż zajęta, nie zostawiał mi czasu na
nic poza szlifowaniem akordów. Zaplanował dla mnie ostry
schemat ćwiczeń i nieźle mi się dostawało, jeśli go nie
realizowałam.
Śpiew okazał się naturalnym rozwinięciem gry na gitarze.
Zawsze uwielbiałam śpiewać, wychowałam się, słuchając
mojej mamy, ale nigdy nie myślałam o tym poważnie. To było
coś, co robiłam w aucie i pod prysznicem. Gdy zaczęłam się
uczyć grać na gitarze, muzyka stała się obsesją, sposobem na
odpuszczenie sobie, na poczucie czegokolwiek poza bólem.
Kiedy uczyłam się jakiejś piosenki, śpiewałam do wtóru. W

końcu zdałam sobie sprawę, że śpiew kręci mnie bardziej niż
gitara, a muzyka okazała się wyzwoleniem. Spędzałam całe
godziny, grając i śpiewając, siedziałam na pomoście,
oglądałam zachód słońca, patrzyłam na wschodzące gwiazdy i
grałam, nie pozwalałam sobie myśleć o Kyle’u, tęsknić za nim,
płakać. Grałam, aż krwawiły mi palce, śpiewałam, aż
zaczynało mnie boleć gardło.
Teraz z kolei muzyka połączyła mnie z Coltonem. Piosenki,
które do siebie śpiewaliśmy, były wyznaniami. Niekończące
się dyskusje na dźwięki gitar.
Śpiewam więc i wszystko ze mnie spływa. Czuję na sobie
wzrok widowni, czuję pożerającego mnie spojrzeniem
Coltona. Kończę piosenkę i kilka ostatnich nut zawisa w
powietrzu, ręce mi się trzęsą, a serce dudni. Moment ciszy,
oczy wpatrzone we mnie, na twarzach wyraz zdumienia.
Chyba oszaleję, nikt nie klaszcze. Ale potem eksplodują, wyją,
gwiżdżą, wiwatują i zdaję sobie sprawę, że ta cisza oznaczała
oszołomienie. To chyba dobrze.
Kiedy hałas cichnie, Colton przysuwa mikrofon do ust i mówi
do mnie, ale patrzy przy tym na widownię:
- Niech to diabli, Nell, to było niesamowite! Serio! -Słyszę w
jego głosie napięcie, w oczach widzę emocje. Dobrze je
ukrywa, ale już go znam i czuję, jak z niego emanują.
Pozwalamy, żeby ten pełen napięcia moment minął w ciszy.
Oboje wiemy, jaka piosenka będzie następna i oboje się
denerwujemy.
- Jeszcze nigdy nie grałem tej piosenki - mówi Colton i
nakłada na struny capo. - To jest… bardzo osobisty numer,
który napisałem dawno, dawno temu. Nell od tygodni
molestuje mnie, to znaczy, zachęca, żebym go zaśpiewał na
żywo i w końcu się poddałem. No to tak. Oto piosenka. Nie ma
tytułu, ale mógłby brzmieć Jeszcze jedna godzina. Mam
nadzieję, że wam się spodoba.
Widzę, jakie to dla niego trudne. Melodia jest powolna,
ciężka, toczy się melancholijnie. A potem Colton śpiewa swoją
kołysankę i w całym barze zapada cisza, słychać by było

upuszczoną szpilkę. Nikt się nie rusza, nikt nawet nie oddycha!
Ćwiczyliśmy to razem. Mógł to śpiewać tylko wówczas, gdy
śpiewałam z nim i grałam w drugiej linii, co i teraz robię.
Śpiewam drugi wokal i gram podstawowy rytm, ale cicho, żeby
mógł się skupić. Widzę, że jest skoncentrowany. Absolutnie.
Widzę spojrzenia publiczności, zaciśnięte gardła. Pojawiają się
łzy. Słychać, jaka to dla niego osobista piosenka, w jego głosie
rozbrzmiewa czysta pasja. Znów śpiewa do siebie. Znów jest
zagubionym chłopcem, samotnym na ulicach Nowego Jorku.
Serce znów mi się do niego wyrywa. Chcę go przytulić,
pocałować, powiedzieć mu, że nie jest sam.
Bar pogrążony jest w całkowitej ciszy, ale kiedy w powietrzu
wybrzmiewa ostatnia nuta, zaczyna się szaleństwo.
Jeszcze kilka popularnych numerów, których nauczył mnie
Colton i na koniec śpiewamy razem Barton Hollow. Jestem
zachwycona, trzęsę się z emocji. Aplikowałam na kierunek
muzyczny pod wpływem chwili. To był akt buntu, sposób na
powiedzenie moim rodzicom, że będę teraz żyła po swojemu.
Nigdy wcześniej nie występowałam publicznie.
Teraz… wpadłam.
Colton bierze nasze honorarium i szybko wychodzimy. Nie
umiem zinterpretować wyrazu jego twarzy, ale ruchy ma
sztywne. Denerwuję się, kiedy stoimy obok siebie w metrze,
gitary mamy na plecach, w miękkich futerałach, trzymamy się
rurek pod sufitem wagonu. On milczy i nie jestem pewna, czy
jest smutny, wściekły czy otumaniony występem. Nie umiem
go odczytać i to mnie stresuje.
Wyciągam rękę i chwytam jego dłoń, przeplatam ze sobą
nasze palce. Zerka na mnie, potem na złączone dłonie, potem
znów na mnie. Rysy mu łagodnieją.
- Przepraszam, pc prostu ta piosenka była trudna. Chyba
jestem trochę rozproszony. Kiepski ze mnie towarzysz.
Przysuwam się bliżej i przywieram do jego boku.
- Wiem, ale jestem z ciebie dumna. Byłeś niewiarygodny,
ludzie płakali!
Puszcza moją rękę, obejmuje mnie w talii, przyciska do

siebie. Kładzie dłoń na moim biodrze i nagle całe metro znika,
jest tylko paląca świadomość jego obecności, jego ciepła,
mięśni. Ten dotyk rozpala mnie, przenika przez wszystkie
warstwy ubrania, które mam na sobie i czuję go wprost na
skórze. Potrzebuję tego. Potrzebuję ciała przy ciele, ciepła przy
cieple. Krążyliśmy wokół już za długo, a ten moment, którego
doświadczyłam, to za mało. Chcę
więcej. Wiem, dlaczego utrzymywał między nami dystans,
ale już dość. Zgadzałam się na to, odpuszczałam dalszy ciąg
pocałunków, kiedy i on odpuszczał, nie naciskałam. Zresztą i
pocałunki stały się ostatnio wręcz platoniczne, szybkie
muśnięcia warg, rzadko prowadzące do czegoś więcej, nie do
tych przedsionków ognia i żądzy.
Moje ciało aż śpiewa pod wpływem jego obecności, myśli i
serce buzują od adrenaliny po występie, myślę tylko o nim,
czuję tylko jego i to, jak bardzo go pragnę. Wbija mi palce w
biodro, wpatruje się we mnie płonącymi oczami, kobaltowe
płomienie nie bledną. Wiem, że on też to czuje.
Zagryzam wargę, bo wiem, jak to na niego działa. Przymyka
oczy i czuję falowanie jego piersi. Mocniej zaciska palce na
moim ciele, prawie boli, ale przyjemnie.
- Dzisiaj śpisz u mnie - mówi.
To rozkaz, nie pytanie. Kiwam głową, nie odrywając od niego
wzroku.
- Dzisiaj śpię u ciebie - powtarzam. Zbliżam się i przyciskam
usta do jego ucha. - Dzisiaj się nie powstrzymujemy.
Słyszę, jak z sykiem wypuszcza powietrze.
- Jesteś pewna? - Głos dudni w jego piersi,
- Boże, tak! - On musi zrozumieć. - Proszę cię! Śmieje się, ale
nie ma w nim wesołości. To śmiech
drapieżnika, pełen erotycznej obietnicy.
- Dziewczynko-Nelly, nie musisz prosić. Rumienię się jakby
ze wstydu.
- Ale proszę. Kazałeś mi czekać tak długo. Potrzebuję tego.
Jego oczy płoną, są tak błękitne, że zapiera mi dech.
- Chciałem dać ci przestrzeń i czas. Myślałem, że nie jesteś

gotowa. Zresztą ja też nie byłem, nie całkiem.
- Rozumiem to i doceniam. Ale teraz mówię: koniec z
przestrzenią. Koniec z czasem.
Wyciąga rękę, obejmuje mnie mocno i prawie trzyma w dłoni
mój pośladek.
- Chcę, żebyś była pewna. Żadnych pytań, żadnych wahań.
Ma być w porządku.
Opieram czoło o jego ramię, a potem podnoszę twarz i patrzę
na niego.
- Jestem gotowa. Bardzo gotowa. Przerażona też, tak. Ale
gotowa.
Znów się śmieje.
- Myślisz, że jesteś gotowa. Choć nie jesteś. - Mówi
zachrypniętym głosem. - Ale będziesz gotowa, skarbie. Już ja o
to zadbam.
Boże, omójboże, ta groźba, ta obietnica w jego głosie to już
dość, żebym musiała zaciskać uda w obawie przed zalewem
wilgoci. Wiem, że mam szeroko otwarte oczy i oddycham
ciężko.
- Przestań zagryzać wargę, bo stracę nad sobą panowanie -
warczy Colton. Powoli wypuszczam wargę spomiędzy zębów,
drocząc się z nim tą opieszałością. - Dlaczego mnie to tak
cholernie kręci? - Wydaje się szczerze zdumiony swoją
reakcją.
Wyginam plecy i oddycham głęboko, przyciskając się do
niego. Jedziemy metrem, wokół jest tłum ludzi, ale są
niewidzialni, nie obchodzą mnie. Padłam ofiarą żądzy, płonę z
podniecenia. Straciłam rozum, nie mam siły na
powściągliwość.
- Już przestań. - Colton przyciska mnie do siebie i miażdży na
piersi. Czuję na brzuchu jego pożądanie, twarde i duże. -
Przestań mnie drażnić, do cholery. Jesteś seksowna, pragnę

cię,

wygrałaś.
Patrzę na niego niewinnie.
- To nie był pojedynek. - Nachylam się i szepczę mu do ucha,

miękko owiewając go moim oddechem. - Jestem napalona. -
Czuję się dziwnie i trochę głupio, mówiąc to, ale samo
wychodzi i to jest prawda.
Colton nie śmieje się, choć tego się spodziewałam.
- Nell, niech cię szlag, naprawdę testujesz granice mojej
samokontroli. Jestem bliski wsadzenia ci języka do gardła na
środku wagonu metra.
Znów szeroko otwarte, niewinne oczy.
- Nie miałabym nic przeciwko. - I zagryzam wargę, żeby
dopełnić dzieła.
Zaciska zęby i obejmuje obiema rękami moją talię, a potem
łapie mnie za tyłek. Boże, jak cudownie. Uwielbiam, kiedy
dotyka mojego tyłka. Mam na sobie czarną ołówkową spódnicę
do kostek z cienkiej bawełny i czuję zgrubienia na jego skórze,
jak zaczepiają się o materiał. Czuję samczą siłę jego uścisku,
kiedy chwyta mnie i przyciska do swojego twardego ciała.
Pochyla się ku mnie, ostro i zdecydowanie, łapie w zęby moją
dolną wargę, podgryza, łapczywie, drapieżnie. Wsuwa język
pomiędzy moje zęby, czuję ruchy jego warg. Cicho jęczę i
płonę z pożądania. Oddaję pocałunek, ale to nie jest właściwie
słowo. Pocałunek to spotkanie warg, figle języków. A to…
To jest pieprzenie się, tylko że ustami. Pierwotne, dzikie i
wygłodniałe.
- Idźcie do hotelu, psiakrew! - warczy poirytowana kobieta za
nami. Takie są granice wytrzymałości nowojorczyków na
erotykę. A ich rzadko coś bulwersuje, jak zauważyłam.
Metro zatrzymuje się, a Colton trzyma rękę nisko na moich
plecach i popycha mnie naprzód. Wychodzimy na ulicę i wtedy
mocno mnie obejmuje. Prowadzi ulicą do pogrążonego w
ciemności warsztatu. Kiedy przechodzimy przez garaż, atakuje
mnie zapach smaru, papierosów, potu i wszystkiego, co się
wiąże z Coltonem. To cudowny zapach, który jakimś cudem
zaczyna być dla mnie zapachem domu. Ta myśl mnie przeraża,
ale i zachwyca jednocześnie.
Idziemy wąskimi schodami, on trzyma dłoń na ziemi niczyjej,
ni to na tyłku, ni to w talii. Czuję za plecami jego ciepło i jego

twardość, krew głośno dudni mi w uszach. Schody wydają się
nie kończyć. Jeszcze chwila i odwrócę się na pięcie, żeby
dopaść go tutaj.
Żądza mnie oszałamia.
Głód i potrzeba wibrują w każdym porze mojej skóry.
Potrzebuję jego ciała, dłoni, jego. Potrzebuję wpleść palce w
jego włosy, dotykać linii potężnego, męskiego ciała, pławić się
w kontrastach, z których się składa: z twardych mięśni i
aksamitnej skóry, zrogowaciałych dłoni i miękkich włosów,
wilgotnych ust, wyprężonej męskości i wędrujących rąk.
Potrzebuję go i to natychmiast.
Jestem mokra, między udami czuję pulsowanie, nabrzmienie,
bolesne pragnienie.
Na szczęście w końcu wchodzimy na górę, zamek otwiera się
z nieuchronnym kliknięciem i już jestem w jego ramionach,
obraca mnie, przyciska do drzwi, miażdży pomiędzy ich
twardym drewnem a swoją umięśnioną piersią.
Dokładnie tutaj chcę być.
Oplatam go nogami w talii, biorę szorstką od zarostu twarz w
dłonie i przywieram do jego ust, zatapiam się w gorączkowym
pocałunku.
Wciąż czuję tłukącego się po mojej duszy ducha Kyle’a i cień
poczucia winy i bólu. Nie zwracam uwagi, niech mnie dręczy.
Niech się burzy.
Colton przesuwa mi dłońmi po plecach, pod pupą,
przeczesuje mi włosy i duchy cichną. Odsuwa się i patrzy
lśniącymi szafirowymi oczami, a ja widzę, że targają nim jego
duchy.
Oboje jesteśmy prześladowani przez przeszłość, ale kiedyś w
końcu trzeba ruszyć naprzód i choćby siłą uciszyć poczucie
winy.
Ten czas nadszedł.

11. Tylko ty

Colton ostrożnie stawia mnie na podłodze, a kiedy ześlizguję
się po nim, czuję jego podniecenie. Znów się odwracamy, idę
tyłem w stronę jego pokoju, ledwie łapię płytkie oddechy.
Chwyta mnie w talii, ale odsuwam się. Zdziwiony marszczy
brwi, ale potem odpręża się, a ja odsuwam się jeszcze kilka
kroków i podwijam koszulkę. Ściągam ją szybko i rzucam na
podłogę między nami. Colton pochyla się i ją podnosi, nie
przestając na mnie patrzeć. Przykłada koszulkę do twarzy i
wącha.
Śmieję się, potem sięgam do tyłu i odsuwam suwak spódnicy.
Stoję w drzwiach jego pokoju. On zatrzymał się w
przedpokoju, jest poza zasięgiem dotyku. W jednej ręce trzyma
moją koszulkę, drugą opiera się o ścianę. Łagodne, białe
światło dochodzące z kuchni pada na jego
szeroką pierś i wąskie biodra. Na jego widok, tak silnego,
męskiego i pysznego, wysycha mi w ustach.
Kołyszę biodrami, zagryzam wargę i pozwalam spódnicy
opaść do kostek. Teraz mam na sobie tylko stanik i majtki.
Patrzę na nabrzmienie przy rozporku, jego podniecenie
napręża materiał spodni.
Przymknął oczy, powieki mu opadają, wzrok ma samczy i
głodny.
Rozpinam stanik, po jednej haftce, potem zsuwam ramiączka
i wreszcie trzymam go na jednym palcu wyciągniętej ręki. Z
głębi piersi Coltona dobiega warkot, odgłos niewątpliwej
aprobaty.
Czuję, że skóra mi się napina, a brodawki twardnieją pod
intensywnym spojrzeniem. Stoję tak i pozwalam mu patrzeć.
Robi krok naprzód, a ja chcę już dotrzeć do łóżka, położyć się
przed nim, umknąć przed tymi oczami, jednak tego nie robię.
Stoję w miejscu i zadzieram głowę, żeby nie spuszczać go z
oczu, kiedy zbliża się do mnie. Nasze wargi dzielą zaledwie

centymetry, ale nie całujemy się. Czuję na ustach jego gorący
oddech i chcę poczuć także jego, ale nie ruszam się. Czekam.
jednak nie mogę już wytrzymać. Ściągam mu koszulkę i tak
samo, jak on, wącham. Omójboże, pachnie niesamowicie,
pachnie nim, znajomo, kojąco i nadzwyczajnie Później
przesuwam palcami po jego piersi, potem po linii ciemnych
włosów prowadzących do dżinsów. Odpinam guzik, odsuwam
zamek i przesuwam palcami po nabrzmiałym podnieceniu
widocznym przez bawełniane majtki. Spoglądam w dół i na
widok szarych, bawełnianych bokserek wypchanych z przodu
drżą mi mięśnie brzucha. Tam, gdzie koniuszek przylega do
materiału, widać kroplę wilgoci.
Skopuje dżinsy z nóg i teraz oboje jesteśmy tylko w majtkach.
To już, jesteśmy prawie nadzy.
Wsuwam palce pod gumkę jaskraworóżowych stringów i
powoli je zsuwam.
- Nie. Zostaw- mówi Colton nisko, prawie warcząc.
Powstrzymuje mnie.
Natychmiast się podporządkowuję, zwieszam ręce wzdłuż
boków. Nie jestem pewna, dlaczego, ale kręcą mnie te jego
rozkazy. Czuję łaskotanie w brzuchu, dreszcz w udach.
Zaciskam nogi, żeby złagodzić ból między nimi, ale na
próżno. Zamyka przestrzeń pomiędzy nami, ocieram się
piersiami o jego klatkę, czuję na brzuchu jego podniecenie.
Podnoszę ręce i dotykam jego ramion, przesuwam dłońmi po
kręgosłupie, przyciskam go mocniej do siebie. Pochyla się i
całuje mnie, najpierw łagodnie i czule
Zmiękcza mnie, rozpływam się, tracę siły i z trudem
oddycham, tak delikatny jest ten pocałunek. Muszę się go
trzymać, żeby nie upaść.
Dotykam miejsca, gdzie skóra spotyka się z bawełną majtek.
Wspinam się na palce, żeby móc go całować głębiej i
jednocześnie wsuwam ręce pod gumkę, żeby objąć jego
chłodne, twarde pośladki i obiema rękami zwiedzać
umięśnione półkule. Warczy mi prosto w usta, jedną rękę
kładzie na moim kręgosłupie nad pupą, drugą dotyka talii,

podnosi ją wyżej , na żebra, a potem na pierś. Szorstką dłonią
zakrywa brodawki, a mnie przeszywają dreszcze.
Pod dotykiem wyginam się w łuk, chwytam go za tyłek,
wbijam mu w ciało paznokcie, przesuwam językiem po jego
ustach.
Ledwo utrzymuję równowagę, kręci mi się w głowie i mam
problemy z oddychaniem, a wtedy Colton nagle gwałtownie się
odsuwa.
- Złap się framugi - rozkazuje. Wykonuję polecenie, a on się
do mnie uśmiecha i jak drapieżnik obnaża zęby. -Teraz rozsuń
nogi na szerokość ramion. Tak, dobrze. Nie ruszaj się. I
trzymaj się mocno.
Chyba wiem, co on planuje, i nagle nie mogę złapać tchu, bo
serce bije mi w gardle. Opieram się o framugę i muszę się jej
chwycić naprawdę mocno, bo on pada przede mną na kolana i
obejmuje ogromnymi dłońmi tył moich ud. Zagryzam wargę i
patrzę na niego, nie mogę złapać tchu.
O mój Boże, o mój Boże, omójboże!
Przyciska nos do mojego łona, muska różowy jedwab. Nie
mogę powstrzymać jęku, choć przecież nic jeszcze nie zrobił.
Wy daję okrzyk, kiedy niespodziewanie ściąga mi majtki.
Chwyta mnie za kostkę i bez słów rozkazuje mi z nich wyjść.
Robię to i jestem całkiem naga, a twarz Coltona jest między
moimi udami.
Czekam, czekam niecierpliwie, ale on tylko na mnie patrzy,
pożera mnie wzrokiem, dłonie znów trzyma na moich udach, z
tyłu, tuż pod pośladkami.
Czy będzie mnie pieścił ustami? Jezu, jak bym chciała!
Zaczyna bez ostrzeżenia. Wybiera moment, kiedy w
desperacji przymykam oczy, pragnąc, żeby coś zrobił. Nie
dzieje się nic, nic, a potem nagie przesuwa wilgotnym
językiem po szczelinie między wargami. Odrzucam głowę w
tył, jęczę z rozkoszy i ulgi, Muszę się z całych sił trzymać, żeby
ustać na nogach.
Jego palce czuję teraz po wewnętrznej stronie ud, rozchyla
mnie, otwiera dla swoich ust. Kolejne miękkie,

powolne liźnięcie w górę, po nim następne, a później zaczyna
rytmicznie pracować językiem, a ja jęczę bez przerwy.
Przyciska język do zbiorowiska najwrażliwszych nerwów.
Osiadam na jego twarzy, nogi odmawiają mi posłuszeństwa.
- Stój ładnie, dziewczynko-Nelly.
Robię to i jego język znów tam jest, okrąża moją łechtaczkę i
wydobywa ze mnie ciężkie westchnienia, łagodne jęki i ciche
zawodzenie.
Narasta we mnie napięcie o mocy ognia piekielnego,
gigantyczny balon grożący wybuchem. Zbliżam się do granicy,
do której mnie prowadzi, a potem przez nią przeprowadza do
krainy ekstazy. Chcę go dotknąć, jego włosów, skóry, ale kazał
mi trzymać się drzwi, a jeśli nie posłucham, gotów przestać
robić to, co robi. To byłby koniec świata, więc trzymam się
drzwi tak, jak kazał, i nie tłumię jęków. Im głośniej jęczę, tym
szybciej i zapalczywiej mnie liże.
A potem, niedługo przed szczytem, zwalnia, cofa język, liże
już tylko wargi, a ja wydaję odgłos wyrażający trochę
przyjemności, a trochę frustracji. Jedną ręką obejmuje moje
udo, a dugą wnętrze kolana drugiej nogi. Potem wędruje w
górę, aż do pośladka.
Tak, tak, dotknij mnie rataj! Chcę poczuć w sobie jego palce.
Nie wkłada ich jednak.
- Powiesz mi, co mam robić. Nic nie zrobię, dopóki mi nie
powiesz.
Wzdycham, przechylam głowę i patrzę na niego. Jego usta
lśnią od moich soków, a najbłękitniejsze z oczu pałają od
żądzy.
- Dotykaj mnie. Włóż we mnie palce. Liż mnie dalej. - Nie
tłumię jęku, gdy wsuwa dwa palce w moją rozgrzaną,
pulsującą, wilgotną dziurkę. - Pozwól mi dojść.
- Wypowiedz moje imię.
Zagryzam wargę. Bo nie mogę się powstrzymać i dlatego, że
jego to doprowadza do szaleństwa.
- Pozwól mi dojść, Colton. Pomruk z głębi gardła.
Zadowolony.

- Wiesz - mówi, potem milknie, żeby przesunąć językiem po
moich wargach i dopiero wtedy kontynuuje -jesteś jedyną
osobą na świecie, która tak do mnie mówi. Wszyscy nazywają
mnie Colt.
- Chcesz, żebym ja też tak mówiła?
- W życiu! Uwielbiam sposób, w jaki to wypowiadasz.
Więcej nie rozmawiamy, bo zaczyna poruszać palcami w taki
sposób, że chce mi się krzyczeć. Język jest z powrotem na
łechtaczce, drugą dłonią gładzi mój tyłek. Jest wszędzie wokół
mnie, we mnie, na mnie. Mój świat ogranicza się do niego i do
tej totalnie obłędnej pieszczoty, którą mi zapewnia.
Tak blisko, już tak blisko. Ale za każdym razem, kiedy
docieram do szczytu, on zdaje się o tym wiedzieć i zwalnia
rytm, zmienia go, oddala mnie od krawędzi. Sądzę, że poznaje
to po moim głosie. Słyszy, że tempo jęków przyspiesza, kiedy
się zbliżam do kresu, więc kiedy dyszę i jęczę z pragnienia,
zwalnia, a ja odrzucam głowę w tył, sfrustrowana, ale zaraz
znów zerkam w dół, żeby widzieć, jak mnie liże. Boże, jaki jest
seksowny, kiedy to robi. Czarne włosy lśnią, skórę ma w
półmroku ciemną, obnażone muskuły błyszczą i przesuwają
się, kiedy się porusza. Trzyma rękę na moim tyłku, przyciska
mnie do siebie, a ja tracę kontrolę. Znów miękną mi kolana,
opadam na jego
usta i palce, dłonie wplątuję w jego włosy, przyciskam go do
siebie w rozszalałej żądzy, w całkowitym zapamiętaniu.
- Chcę dojść, Colton - dyszę. - Proszę, pozwól mi dojść.
Okrężnymi ruchami gładzi mnie po tyłku, głaszcze
skórę lewego pośladka, palce prawej dłoni trzyma we mnie i
pociera jakiś punkt wysoko w środku, a ja dyszę i jęczę, a
potem wsuwa i wysuwa dwa palce, wsuwa i wysuwa. Później
znów pieści ten punkt. Język ma niezmordowany, nieustający,
muska i okrąża łechtaczkę, pociera, liże, ssie i delikatnie skubie
zębami. Coraz bliżej. Już bardzo blisko.
- Już prawie - słyszę swój zdyszany głos. - Nie przestawaj
teraz, nie przestawaj.
Nie odpowiada, tylko zaczyna z nową siłą i jestem już na

granicy, dryfuję, wznoszę się, by dosięgnąć szczytu. Odrzucam
głowę i głośno jęczę, przyciskam jego głowę do mojego łona w
rytmie uginających się kolan i jego języka.
Łapie moją łechtaczkę między zęby i ssie ją mocno,
zapalczywie pociera mnie palcami od wewnątrz i wtedy
dochodzę. Tłumię wrzask, oznaczający orgazm, a wtedy on
daje mi klapsa w pośladek, a orgazm jest tak potężny, że nie
mogę oddychać, nawet nie kończę krzyku. Znów dostaję
klapsa, w drugi pośladek, on wyjmuje palce, a potem wsuwa je
znów i jednocześnie uderza po raz trzeci. Po każdym klapsie
dotyka językiem łechtaczki, a ja dochodzę, dochodzę,
dochodzę, pochylam się naprzód, a usta mam szeroko otwarte,
ale nieme.
- Krzycz dla mnie, Nelly. - Poleceniu towarzyszy jeszcze
jeden, ostatni klaps, najmocniejszy, a łechtaczkę obejmuje
wtedy zębami, prawie za mocno, ale jednak nie.
Nie mogę nie usłuchać, krzyczę głośno i opadam do przodu.
Colton chwyta mnie w ramiona i wstaje. Drżę pod wpływem
postorgazmicznych fal, ale zmuszam się do otwarcia oczu.
Widzę, jak Colton przechodzi przez korytarz do łazienki,
grzebie w szafce pod zlewem i wyciąga nieotwarte pudełko
prezerwatyw. Wyjmuje jedną, a resztę kładzie na podłodze
przy łóżku.
Patrzę, co robi, i uświadamiam sobie, co to oznacza.
Pozwalam mu się pieścić językiem, dotykam go, całuję,
doprowadzam go do wytrysku ręką, ale to co innego niż
prawdziwy seks, on nade mną, wchodzący we mnie… To co
innego.
Zdejmuje bokserki i kładzie się na łóżku obok mnie, opierając
się na łokciu.
- Jakieś wątpliwości? - pyta, bo pewnie zauważył moją minę. -
Nie ma presji. Jeśli nie chcesz, nic nie zrobimy.
- Chcę! - Dotykam dłonią wypukłych kości nad jego pupą. -
Naprawdę chcę. Od tak dawna. Denerwuję się, ale chcę tego.
- A co z duchami?
- Są, ale panuję nad nimi. - Przesuwam palcami po jego boku,

potem po żebrach, później znów po biodrze. -A twoje?
- Tak samo. - Patrzy na moje ciało, a potem podnosi wzrok i
wpatruje mi się w oczy. - Jesteś taka seksowna, Nell. Taka
piękna. Nie mogę ogarnąć, że jesteś tak kurewsko zjawiskowa.
Nie zasługuję na takiego słodkiego aniołka jak ty.
W jednej chwili całe zdenerwowanie znika pod wpływem fali
czułości i pożądania.
- Nie jestem aniołem - mówię, a potem podnoszę się na łokciu
i popycham go na plecy. - Zasługujesz na mnie. Zasługujesz na
kogoś lepszego…
- Zasługuję na ciebie - przerywa mi, kładzie dłonie na moich
biodrach, a ja siadam nad nim okrakiem. - Tylko na ciebie. Na
to, co dobre, i to, co złe. Na całą ciebie, na całe to piękno.
Mogę tylko na niego patrzeć i mrugać w osłupieniu. Nie
płaczę. To tylko… emocje. Przenoszę wzrok na jego tors, na
smoka ziejącego ogniem, na litery, na obrazy wymalowane na
obłędnie wyrzeźbionym ciele. Dotykam jego piersi, potem
brzucha, drżącymi palcami muskam mięsień w kształcie litery
V. Docieram do krótko przystrzyżonych włosów łonowych i -
jaki on jest duży! - jego penisa. Oblizuję wargi, a potem je
zagryzam, zastanawiając się. Nie rusza się, tylko lekko trzyma
mnie za biodra.
- Dotykaj mnie - mówi. - Rób, co chcesz. Twoja kolej.
Najpierw palec. Opuszka palca wskazującego na samym
jego czubku. Skręca się pod moim dotykiem, jego mięśnie
brzucha napinają się, potem rozluźniają. Warga mnie boli,
zagryzam ją tak mocno, a on zaciska palce na moim biodrze,
jego samokontrola stoi pod znakiem zapytania. Robiłam mu to
już, ale wtedy spał, nie patrzył. Teraz jest inaczej. Chcę
wiedzieć, co lubi, czego chce, kiedy jest mu najprzyjemniej.
Chcę go dotykać, trzymać w dłoni. Chcę wziąć go do ust i
poczuć jego smak. Robiłam to tylko raz czy dwa, dawno temu i
łapię się na tym, że chciałabym znów spróbować, z nim.
Cofam się kawałek, więc siedzę teraz nad jego kolanami, na
swoich piętach. Biorę głęboki wdech i obejmuję go dłonią. Jest
gruby, twardy jak kamień. Skórę ma gładką i rozgrzaną do

czerwoności. Serce wali mi w gardle i z trudem oddycham.
Patrzy na mnie bez mrugnięcia, a ja nie umiem odczytać
wyrazu jego oczu. Przesuwam dłoń do podstawy penisa. Jest
tak długi, że mogę objąć go
jednocześnie drugą ręką. Przesuwam ręce w górę, a potem
znów w dół, wchodzę w rytm.
- Boże, Nell. Uwielbiam twój dotyk. - Mówi powoli,
zachrypniętym głosem.
Nie odpowiadam, dopiero gdy nachylę się nad jego różowym,
pokrytym żyłkami ciałem, mówię:
- Chcę cię spróbować.
- Cokolwiek sobie życzysz - mówi. - Ale nie dojdę ci w
ustach.
- Nie? - waham się, a potem dotykam ustami główki.
- Nie. W każdym razie nie tym razem. Kiedy dojdę, chcę być
w tobie. Chcę patrzeć w t woje piękne oczy, kiedy skończymy
razem.
Wplata palce w moje włosy, a potem odrzuca głowę do tyłu.
bo zbieram się na odwagę i biorę go do ust. Smakuje skórą,

solą

i ciepłem. Na czubku jest śliska ciecz. Dotykam jej językiem.
Smakuje odrobinkę piżmem i solą. On jęczy, a ja biorę go
głębiej w usta, centymetr po centymetrze, dotykam go
językiem. Wciąż zaciskam na nim dłoń, poruszam nią w górę i
w dół u podstawy, a w którymś momencie dotykam ustami
swojej ręki i dalej już nie mogę, jeśli nie chcę się zakrztusić.
Wycofuję się, wysuwam go ust, przesuwam dłoń, a potem
znów go połykam. Lekko porusza biodrami i dotyka tylnej
ścianki mojego gardła.
- Przepraszam, nie chciałem, żebyś się zadławiła. Odrywam
od niego usta. ale nie dłonie, i patrzę.
- W porządku. Smakujesz mi. - Nie czekam na odpowiedź,
tylko znów obejmuję go i wkładam głęboko w siebie.
Tym razem dławię się na własne życzenie, z ciekawości, jak
głęboko mogę go wziąć.
- Chryste, Nell. - Chce wycofać biodra, ale nie ma dokąd

uciekać, więc syczy i zaciska palce na moich włosach. -
Jeśli chcesz tak robić, to przynajmniej postaraj się rozluźnić
gardło. I nie rób nic, czego nie chcesz. Nie rób nic tylko
dlatego, że sądzisz, że ja tego oczekuję.
Odsuwam się, a potem znów nachylam, ale tym razem
rozluźniam mięśnie gardła i biorę go głębiej. O Boże, o Boże,
omójboże. Jak głęboko! Jaki on wielki! Prawie za wielki, ale
podoba mi się to. Nie wiem, jak to o mnie świadczy, ale mam to
gdzieś. 1 czuję, że jemu też się podoba. Powstrzymuje się, ale
podoba mu się. Ustalam rytm, podnoszę się, dopóki nie mam w
ustach samej główki, a potem znów biorę go w siebie, jak
najgłębiej. Gdy się podnoszę, przesuwam w górę dłoń.
- Kurwa, Nell! To niewiarygodne. - Nie może złapać tchu, aż
drży z wysiłku, chce pozostać bez ruchu.
- Możesz się ruszać - mówię mu. - Nie powstrzymuj się.
Mruczy i zaczyna się ruszać w narzuconym przeze mnie
rytmie. Zerkam na niego, kiedy mam w ustach tylko główkę.
Głowę ma skierowaną do sufitu, a na twarzy wyraz bolesnej
ekstazy. Jestem zachwycona, że to ja sprawiam mu taką
przyjemność. Trzyma mnie mocno za włosy, ciasno przy
czaszce. Pociąga delikatnie, dodaje mi odwagi.
Porusza się, tak, naciera na moje usta. A ja go przyjmuję,
całego. Pamiętam, że powiedział, że nie dojdzie w moich
ustach, ale postanawiam go zmusić. Chcę tego. Chcę
przełknąć, poczuć, skosztować, doprowadzić go do utraty
kontroli w moich ustach.
- Dotknij jąder - mówi przez zaciśnięte zęby. - Proszę.
Dotykam ich. Są nabrzmiałe, napięte. Masuję je delikatnie,
drugą ręką poruszam przy nasadzie penisa i cały czas pieszczę
go ustami, połykam go coraz szybciej. Oddycha nierówno,
porusza biodrami w spazmach, nad
którymi nie ma kontroli. Biorę go głęboko do gardła za
każdym razem i nie krztuszę się. Jestem z tego dumna. Lubię
go tam czuć, wiedzieć, że on to lubi, że mu się podoba. On dał
mi tak wielką przyjemność, teraz mogę mu się odwdzięczyć.
Próbuje się odsunąć.

- Muszę… Muszę przestać. Jestem za blisko, Nell. -Dwa razy
ciągnie mnie za włosy.
Ale ja tylko poruszam się szybciej, czuję, że jego biodra
poddają się temu i znów na mnie naciera. Jądra napinają się i
pulsują, a potem jeszcze jeden wyrzut bioder i główka znajduje
się głęboko w moim gardle. Czuję gorącą ciecz spływającą po
tylnej ściance. Podnoszę się, żeby mieć główkę w ustach i
mocno ssę. On głośno jęczy, rzuca biodrami i do ust
wytryskuje mi kolejna porcja. Tym razem sprawdzam jej smak.
Jest gęsta, gorąca i słona, rozlewa mi się po gardle, kiedy
przełykam. Zaciskam na nim dłoń i wciąż się ruszam, wciąż
ssę, a on wytryskuje po raz trzeci, tym razem delikatniej. Kiedy
czuję, że spazmy ustają, biorę go głęboko w siebie po raz
ostatni i wypuszczam z ust, a sama kładę się na jego piersi.
Kiedy się przesuwam w górę, czuję między wargami wciąż
twardy koniuszek i nic na to nie poradzę, wiercę się na nim.
Chcę poczuć go w sobie.
Colton jest napięty, drży, trzęsie się.
- Ja pierdolę, Nell. To było niesamowite. Chichoczę mu w
ramię.
- Dzięki. Nie byłam pewna, czy robię to dobrze, ale wyglądało
na to, że tak, więc…
Zamiera.
- Nie robiłaś tego wcześniej? Wzruszam ramionami.
- Robiłam, ale… Dawno, dawno temu i tylko kilka razy. - To
maksimum szczegółów, w jakie chciałabym wchodzić w tej
chwili.
Wydaje się, że rozumie to, bo tylko kiwa głową.
- Jasne. W każdym razie to było najbardziej zajebiste, co w
życiu czułem.
Jestem z siebie dumna!
- Naprawdę? - Gdzieś z tyłu głowy błąka mi się myśl, że musi
mieć w tej dziedzinie duże doświadczenie, ale o tym też nie
chce mi się w tej chwili myśleć.
- Przysięgam!
- Tak tylko mówisz! Śmieje się.

- Nieprawda! Naprawdę było dobrze. - Porusza się
i następuje nagła zmiana. Ja leżę na plecach, a on jest nade
mną, dotyka ustami mojego ramienia, składa na skórze łagodne
pocałunki. - A teraz zamierzam pocałować każdy centymetr
kwadratowy twojego zjawiskowego ciała.
I tak robi, rzeczywiście całuje każdy centymetr. Zaczyna od
ramion, potem powoli przechodzi na mostek, klęka między
moimi nogami i składa pocałunki między piersiami. Chcę,
żeby tam został, ale droczy się ze mną, całuje podstawę każdej
piersi, ale nie bierze brodawek do ust, a tego właśnie bym
chciała. Seria wilgotnych pocałunków ląduje na brzuchu,
stamtąd przesuwa się na biodra i na każde z ud. Oczekuję, że
wsunie twarz pomiędzy nie, ale tego nie robi. Całuje jednak
bardzo blisko, wysoko we wnętrzu każdego uda, czuję na
miękkiej skórze jego ostry policzek, nie przenosi się jednak na
wargi.
Kończy, całując moje piszczele, łydki i stopy. Wraca z
powrotem do kolan, potem waha się, ale wsuwa dłonie pod
moje biodra i przekłada mnie na brzuch. Kładę gło-
wę na ramionach i staram się nie wstydzić, mimo że całuje
moje łydki, tył ud i pośladki, właśnie tak, obcałowuje każdy z
nich, poświęca im szczególną uwagę, przygarnia je do ust,
ściska i bada palcem rowek.
Jego palce znikają w nim i nagle całowanie przestaje być
wyłącznie słodkie, a staje się erotyczne. Jego usta wciąż
przesuwają się po pośladkach, ale palec wędruje między uda i
w górę, głębiej.
- Podobało ci się, kiedy włożyłem tu palec, prawda? -pyta
ostro i nagląco.
W odpowiedzi mogę tylko jęknąć. Podobało mi się, ale nie
mogę mówić.
- Odpowiedz mi, kotku. - Rozchyla mi uda kolanami, otwiera
mnie. - Podobało ci się?
Rozwiera mi kolana tak, że bardziej już nie można i jestem
całkiem otwarta. Dłonią zatacza koła na pośladkach i czuję, że
czeka na odpowiedź. Ale nie odpowiadam. Droczę się z nim,

zobaczę, co zrobi.
Daje mi klapsa, lekkiego, ale piekącego. W jednej chwili
zaciskam się i jestem mokra, aż kapię. Jęczę w poduszkę.
- Tak, Colton, podobało mi się.
- Chcesz jeszcze raz?
- Aha. - Nie mogę znaleźć słów.
Przesuwa grubym palcem wskazującym między pośladkami i
uciska, sprawia, że ledwie łapię oddech i cała się trzęsę.
Drugą dłoń wsuwa pode mnie, palce krążą wokół łechtaczki,
masują ją. Przeszywa mnie błyskawica, wierzgam pod jego
dotykiem. Przesuwa palcami w górę i w dół, zbliżając się, ale
nie naciskając ani nigdzie nie wchodząc. Dotyka łechtaczki
delikatnie, powoli, zatacza ostrożne kółka, żeby mnie
przygotować. A ja już jestem gotowa.
Tak bardzo gotowa! Prostuję nogi, żeby rozsunąć je jeszcze
bardziej, a wtedy jego palec znika na chwilę, żeby zaraz
powrócić. Czuję coś wilgotnego i ciepłego, a potem nacisk.
- Powiedz, jeśli to za dużo.
Wchodzi, bardzo delikatnie. O Boże, o Boże, omójboże!
Krążące palce są szybkie i sprawne, a mnie przenika ciepło.
Zmieniam pozycję i wyginam się w łuk, wypycham biodra. Jak
dobrze. Jak dobrze! Podnoszę się na kolana i nacieram na
niego, podoba mi się uczucie wypełnienia jego palcami. O
Boże.
- Nie przestawaj…
- Nie ma mowy. - Wsuwa palec głębiej, już prawie po mnie.
To tak intensywne, gorące, nawet trochę bolesne, ale ten ból
jest znajomy, mile widziany, erotyczny. Doskonały Nie, już
myśląc o tym, zdaję sobie sprawę, że nie jest doskonały.
Doskonałe byłoby, gdyby we mnie wszedł. Tak, jak teraz, tylko
kutas zamiast palców.
- Chcę cię w sobie. - Przekręcam głowę, żeby wyszeptać te
słowa przez ramię. - Teraz.
- W tej pozycji?
- Boże, tak, w tej! - szepczę jak w gorączce. Słyszę
rozrywanie małej paczuszki, odrywa dłoń od

mojego łona i odwracam się, żeby popatrzeć, jak jedną ręką
nakłada kondom. Opieram się na łokciach i patrzę dalej, jak
bierze w rękę swój członek i kieruje go w stronę mojego
wejścia. Delikatnie trąca, a później waha się i patrzy na mnie.
- Nell, ja… - Potrafi być tak władczy, wydaje mi rozkazy,
które mam ochotę spełniać, zabiera mnie na deliryczne wyżyny
ekstazy, a innym razem waha się i traci pewność,
ale tylko wówczas, kiedy chodzi o mnie, kiedy chce się
przekonać, że ja jestem pewna i chcę tego, co się dzieje.
Nie jestem w stanie sformułować odpowiedzi, więc napieram
na niego i wsuwam go w siebie, żeby mnie wypełnił.
O.. .mój.. .Boże. Zwieszam głowę między ramionami i cofam
biodra, żeby wziąć go jeszcze głębiej w siebie.
- Nell, jesteś taka ciasna! - Mówi napiętym, niskim głosem.
Łapie mnie ręką za biodra, tam, gdzie się zginają, i przyciska
do siebie.
Jest tuż przy mnie, pośladkami wpasowuję się w jego biodra.
Nie porusza palcem, który jest we mnie.
- Jaki jesteś wielki! - mówię, a potem zaczynam chichotać, bo
zdaję sobie sprawę, że powiedziałam to na wydechu i musiało
zabrzmieć jak kwestia z pornosa. Ale to prawda. Jest ogromny,
rozrywa mnie.
- W porządku? Nie boli cię? Kręcę głową.
- Jest idealnie.
Czuję narastające we mnie napięcie, jestem jak wulkan przed
erupcją. Wysuwa się i wkrótce jest we mnie tylko sam
czubeczek, zatrzymuje się na sekundę i powoli zanurza z
powrotem, a ja wydaję zduszony okrzyk. Kolejne powolne
wysunięcie się i powrót, a palec pracuje, powoli wsuwa się i
wysuwa, popycha ciśnienie w kierunku głowy, we krwi
wzbiera mi piorun, mięśnie napinają i iskrzą. Znów waha się
przy wejściu, jest we mnie tylko samym końcem, a później,
kiedy wchodzi, to inne pchnięcie, szybsze, niemal gwałtowne.
- Tak, dobrze! Rób tak jak teraz! Wychodzi i wdziera się
głęboko, mocno.
- Tak?

- Tak… - dyszę.
Więc znów, mocno, głęboko, tak głęboko.
- Lubisz tak ostro? - Wchodzi w gwałtowny rytm, szybki i
głęboki.
- Tak, Colton, lubię na ostro.
- Chryste, Nell, skąd ty się wzięłaś? - Pochyla się nade mną,
zatopiony w moim wnętrzu i kładzie mi głowę na kręgosłupie.
- Jakim cudem jesteś tak zajebiście niezwykła?
Nie wiem, jak na to odpowiedzieć, nie mam zresztą szansy, bo
znów na mnie naciera. Jęczę przy każdym pchnięciu, napieram
na niego, żeby wszedł głębiej. Nie myślę o niczym, liczy się
tylko ten moment, nie pamiętam o niczym z wyjątkiem jego
ruchu sprzed chwili, na świecie nie ma nikogo z wyjątkiem
Coltona. Czuję w sobie pęczniejącą obecność wzbierającego
orgazmu i wiem, że kiedy nadejdzie, przetoczy się z
niewiarygodną siłą i mnie zmiażdży.
Później zwalnia, pchnięcia stają się płytsze, wsuwa się tylko
do połowy i porusza w nierównym rytmie. Cholera, to
niesamowicie mocne. Nawet bardziej niż takie ostre natarcia.
Porusza się w moim wnętrzu tak, jak trąca struny, i sprawia, że
wibruję. Jestem blisko krawędzi, rozładowanie napięcia zbliża
się. Wsuwa palec trochę głębiej, wierci się, później gwałtownie
wciska go głęboko, a wtedy ja się rozpadam. Krzyczę, pracuję
tyłkiem w rytmie jego pchnięć, dochodzę, dochodzę,
dochodzę.
Później się poruszam, już go we mnie nie ma, ja leżę na
plecach i zamierzam błagać, żeby wszedł z powrotem, ale on
już jest, wsuwa się delikatnie i wydaję westchnienie ulgi, że
znalazł się tam, gdzie jego miejsce.
- Nell, spójrz na mnie. - Na dźwięk jego głosu otwieram oczy
i napotykam jego intensywnie niebieskie oczy,
pełne ekstazy, gdy patrzy na mnie z nieskrywanym uwiel-
bieniem.
- Cześć - mówię.
- Cześć - odpowiada. Podciąga mnie za ramiona, aż siedzę
wyprostowana na jego kolanach, trochę może niepewnie. -

Obejmij mnie nogami w pasie.
Siedzi po turecku, ma wyprostowane plecy, trzyma mnie, a ja
oplatam nogi wokół jego bioder. Różnica po tej zmianie
pozycji jest wyczuwalna natychmiast. Jest… głęboko. Tak
głęboko we mnie, że to aż nierzeczywiste. Wzdycham, ale
potem nie mogę robić nawet tego, zastygam z ustami
otwartymi w niemym krzyku i opadam na niego.
- O Boże, o kurwa - mówi. - Jesteś niesamowicie ciasna.
Mówiłem to już?
- Mo-możliwe - dyszę. - Cieszę się, że jestem ciasna.
- Ruszaj się dla mnie. Podnieś się w górę i w dół. Zrób tak,
żebyś doszła. - Pieści mnie głosem, wciąż nie odrywa ode mnie
wzroku.
Słucham go, oczywiście, że tak. Unoszę się na piętach,
napinam biodra, trzymam go za ramiona i podnoszę się.
Zawisam nad nim, mam w sobie sam koniuszek, a później, z
szeroko otwartymi oczami i otwartymi ustami obniżam się jak
mogę najwolniej. Znów się unoszę, a on wsuwa mi dłonie pod
tyłek i pomaga mi wznosić się i opadać. Przyspieszam, rzucam
się szaleńczo, napięcie rośnie, wspinam się na szczyt.
On to czuje, widzi to.
- Dojdź dla mnie.
Sam się chyba powstrzymuje.
- Twoja kolej - mówię. - Chcę, żebyś teraz ty doszedł. On
warczy i kładzie mnie na plecach, a sam jest nade
mną i teraz dopiero jest idealnie. Jestem w niebie. Szczęście,
jakiego wcześniej nie znałam i nie czuję się winna, nie czuję
bólu ani wstydu, nie ma nic poza ciałem Coltona
przyciskającym się do mojego, poza jego ustami, składającymi
ogniste pocałunki na moich piersiach i ssącymi brodawki, poza
jego kutasem, który zagłębia się coraz bardziej…
Oplatam go nogami, dłonie kładę na jego karku i przyciskam
go do piersi. Porusza się we mnie powoli, z początku leniwie.
Przenosi usta z jednej piersi na drugą, dłonie trzyma po obu
stronach mojej głowy. Odwracam się na bok i całuję jego
stalowe przedramię, a później wykrzywiam usta w cichym

jęku, kiedy zaczyna nacierać szybciej i kąsa moją brodawkę
tak, że aż boli.
Nie wiem, jak to możliwe, ale znów jestem blisko spełnienia i
wydaje mi się, że kolejnego już nie wytrzymam, szczególnie że
one nabierają intensywności. Jeśli dojdzie do tego, rozerwie
mnie na pół, tak się stanie, bo już jestem blisko. On naciera
mocno, wchodzi we mnie szaleńczo, czuję jego ciężar, ociera
się o mnie klatką piersiową, jego usta wędrują do mojego ucha.
Szepcze moje imię raz za razem, intonuje je, poruszając się
we mnie. Jedną rękę mam wplątaną w jego włosy, a drugą
zsuwam w dół jego pleców, żeby złapać go za napięte pośladki
i przyciągnąć bliżej siebie. Słyszę w uchu stłumiony, urywany
szept. - O Boże. Dochodzę, Nell. Dojdź ze mną. Dojdź ze mną,
kotku.
Unosi głowę i nasze spojrzenia się spotykają.
- Tak… Tak. teraz - mówię, - Daj mi wszystko.
To go doprowadza do szaleństwa i naciera na mnie ostro,
mocno, nie panując nad sobą. To najniezwyklejsze
doświadczenie w moim życiu, pierwotna siła mężczyzny,
który zatapia się w falach ekstazy, miażdży mnie w rozkoszy.
Wchodzi we mnie z furią, głęboko, a ja wbijam palce w jego
ciało, wplatam je we włosy, mocniej obejmuję nogami i czuję,
że zalewa mnie fala spełnienia.
Zwalnia, wychodzi z rytmu, napina się, każdy jego mięsień
jest jak cięciwa łuku, tkwi głęboko we mnie. Powoli się
podnosi, wycofuje, a potem naciera głęboko, po raz drugi i
jeszcze trzeci, a wtedy opada na mnie bezwładnie, rozkosznie
miażdżąc mnie swoim ciężarem.
Podnosi się.
- Przecież cię uduszę. Zatrzymuję go.
- Nie, nie ruszaj się. Lubię to. Nic mi nie będzie. Uwielbiam
cię czuć w ten sposób.
Układa twarz w zagłębieniu między moją szyją i brodą,
oddycha powoli i równo. Nigdy wcześniej nie czułam się tak
spełniona jak w tej chwili. Jestem nasycona, szczęśliwa. Wciąż
pulsuję, moje ciało drży, jestem zarumieniona, oszołomiona i

pełna, mam pełne serce, umysł, ciało i duszę.
A później coś mnie uderza. Oboje mówimy „uwielbiam to”
albo „uwielbiam, kiedy ty…” i w potocznym języku jest to
całkowicie akceptowalne wyrażenie oznaczające, że coś
komuś sprawia przyjemność, ale prawda jest taka, że oboje
używamy tego w głębszym znaczeniu. W każdym razie ja.
Nie zamieniłabym tej chwili na nic. Na pewno nie
wyrzekłabym się tego przeżycia z Coltonem. Chcę tego
doznawać jeszcze i jeszcze, tak często, jak to będzie możliwe.
W tej chwili jest mi bliższy niż ktokolwiek kiedykolwiek
wcześniej. Ta myśl budzi falę poczucia winy, ale ją odpycham.
- O czym myślisz, dziewczynko-Nelly? - Colton przetacza się
po łóżku razem ze mną i teraz leżę na nim.
Przerzucam nogę nad jego udami i głaszczę go po klatce
piersiowej. Moje włosy okrywają mnie i jego pierś.
- Myślę o tym, że to najpiękniejsza chwila mojego życia.
Naprawdę. Jesteś mi bliższy niż ktokolwiek. Kiedykolwiek…
Myślę, że… Chcę przeżywać takie chwile z tobą do końca
świata. - Biorę głęboki wdech, wypuszczam powietrze i idę na
całość. - Czuję się winna z tego powodu, biorąc pod uwagę to,
o czym mówiliśmy o twoim bracie, ale… Taka jest prawda.
Jesteś mi bliższy niż on był kiedykolwiek. Nie wiem, jak to się
stało. To boli i nie wiem, co o tym myśleć. Kochałam go, wiem
to. Kochałam. Ale… To, co się dzieje między nami, jest w jakiś
sposób… bardziej. Nie wiem.
Głaszcze mnie po włosach, gładzi je.
- Rozumiem. Czuję to samo. Wiem, że kochałem Indię. Ale
ty? Jesteś tak bardzo „bardziej”, że wydaje się, że to zupełnie
inne uczucie.
Przesuwam się i przekrzywiam głowę, żeby popatrzeć mu w
oczy.
- Zakochuję się w tobie, Coltonie. Nie wiem, może to za
wcześnie, żeby ci to mówić, ale… To prawda. Boję się, bo
wiem, że pewnie nikt tego nie zrozumie, ale mam to gdzieś.
Muszę ci to powiedzieć, bo… Bo tak.
Przyciąga mnie do siebie i całuje. Kładzie wielką dłoń na

moim policzku. Czuję się przy nim tak maleńka, że gdybym
zwinęła się obok niego w kłębek, zniknęłabym.
- Nie jest za wcześnie. Chciałem powiedzieć ci to samo, ale
mnie ubiegłaś.
Uśmiecham się.
- Powiedz i tak. Proszę.
Bierze głęboki wdech i zaczyna mówić. Patrzy na mnie
niemal nieuważnie, widzę, że dobiera słowa.
- Ja nie tylko zakochuję się w tobie, Nell. Wydaje mi się że nic
nie istnieje. Jesteś tylko ty. Jesteś oceanem, do którego
wpadłem i tonę w twojej głębinie. Tak jak powiedziałaś, z
jednej strony to przerażające, ale także najniezwyklejsze,
czego w życiu doświadczyłem. Ty jesteś najniezwyklejszym,
co mnie spotkało.
Po raz pierwszy od śmierci Kyle’a płaczę ze szczęścia. Już
zapomniałam, jak to jest.
12. Pod skórą
Budzi mnie gitara i głos Coltona. Cichy, dociera z daleka Jest
na dachu. Przecieram oczy, odgarniam poplątane kosmyki
włosów i zsuwam nogi z jego - naszego? - łóżka Z kosza z
bielizną wyjmuję czysty podkoszulek. Na dworze jest ciemno,
ale kiedy z gitarą w ręce wychodzę po skrzypiących schodach
na dach, na horyzoncie między drapaczami chmur i ponad
blokami widzę pierwsze odcienie szarości. Świt wstanie za
jakąś godzinę czy dwie.
Colton siedzi w fotelu. Ma na sobie luźne spodnie od dresu i
podartą, powyciąganą szarą bluzę z kapturem, który naciągnął
prawie na brwi. Spod kaptura wysypują się na czoło ciemne
splątane pasma. Nogi ma wyprostowane, bose stopy opiera o
krawędź dachu. Zamknął oczy, gitarę trzyma na brzuchu,
powoli przebiera palcami, a melodia przypomina mi coś City &
Colour, ale nie do końca. Śpiewa cicho, kiedy przechodzi na
wyższe rejestry, marszczy brwi i krzywi się, a na twarzy widać
uczucia, które
towarzyszą tej piosence. Na podłodze w zasięgu ręki stoi
kubek z kawą, jeszcze parującą, a równie blisko jest wielki

termos, z którego można dolać płynu. Siadam na krawędzi
dachu, stopy stawiam na schodach i patrzę. Słucham. Co jakiś
czas zatrzymuje się, cofa o kilka akordów, poprawia melodię
albo słowa.
Dociera do mnie, że pisze piosenkę.
Kończy, sięga po kubek z kawą i wtedy mnie zauważa.
- O, cześć. Mam nadzieję, że cię nie obudziłem? Wzruszam
ramionami i przechodzę kawałek dalej,
żeby usiąść na sofie.
- Obudziłeś, ale to nic. Lubię się budzić na dźwięk twojego
głosu. - Boże, jak to tandetnie brzmi, ale mam to gdzieś,
szczególnie kiedy widzę, jak rozświetlają mu się oczy. - Co tu
robisz tak wcześnie?
Podaje mi kubek z kawą i odpowiada, a ja biorę łyk.
- Obudziłem się i słyszałem w głowie tę piosenkę. Musiałem
ją zapisać, wyrzucić z siebie.
- Jest piękna, z tego co słyszałam - mówię całkiem szczerze.
- Nie jest jeszcze gotowa, ale dzięki.
- O czym opowiada? Trąca kciukiem struny.
- O tobie. O nas. Wzięła się ze słów, które powiedziałem do
ciebie wczoraj.
- Zagrasz mi? Uśmiecha się i kręci głową.
- Nie! Dopiero jak skończę. Mamy występ w czwartek, tam ją
usłyszysz.
Udaję, że strzelam focha, ale on tylko się śmieje. Wypijamy
razem kawę i patrzymy, jak pomiędzy budynkami wschodzi
słońce. Ćwiczymy piosenki na najbliższy występ.
Jestem szczęśliwa i nie chcę, żeby cokolwiek to zepsuło,
nawet odwieczne poczucie winy i to, że wciąż tęsknię za
Kyle’em.
Dociera do mnie, że zawsze będę za nim tęskniła i że jakaś
część mnie zawsze będzie czuła się winna dlatego, że żyję, ale
po prostu muszę to zaakceptować.
Jest czwartek i nerwy mam jak postronki. W tym tygodniu
śpiewam trzy solówki, a na dodatek Colton wykona nową
piosenkę. Mamy też przygotowane duety, między innymi

covery Mumford & Sons, The Civil War i Rosi Golan. Moje
solówki to Le It Be Me Raya LaMontagne’a i autorskie wersje
piosenek Elli i Billie, które w ciągu ostatnich kilku tygodni
występów z Coltonem stały się hitami widowni.
Po przerwie Colton niespodziewanie odchrząkuje do
mikrofonu i trąca struny, przygotowując instrument. W ten
sposób zwraca na siebie uwagę widowni.
- No dobra, więc mam nową piosenkę - zaczyna. - To
produkcja własna Colta. Ktoś chce posłuchać?
Krzyczę do mikrofonu, że tak, a potem klaszczę razem z
widownią. On uśmiecha się do mnie, bo wie, jak bardzo chcę ją
usłyszeć. Od naszego pierwszego dachowego jam session o
świcie dręczyłam go nieustannie, żeby dał mi posłuchać.
- Więc zagram dla was. - Bierze głęboki wdech i wypuszcza
powietrze. - No to tak. Piosenka nazywa się Tylko ty i jest o
Nell. To w pewnym sensie piosenka miłosna, ale nie mówcie
nikomu, w końcu mam tu renomę zimnego drania. - Widownia
się śmieje i okrzykami dodaje mu odwagi.
Zaczyna grać. Skomplikowana mieszanka szarpania za struny
i trącania ich. Melodia jest teraz bardziej złożona, ale na dnie
rozpoznaję to, co słyszałam na dachu. Zaczyna
śpiewać. Nie odrywa ode mnie wzroku i zdaję sobie sprawę,
że śpiewa do mnie, tylko i wyłącznie. Moglibyśmy stać przed
tłumem setek osób, a i tak bylibyśmy całkiem sami.
Klęska za wpadką, kanał, upadek.
Zycie na straty, miazga i krew.
Niczyj na zawsze, sam, niezniszczalny.
Pustka, bezsłowie, zmarszczona brew.
I wtedy nagle pod wielkim drzewem anioł jak żywy, diabelski
zew.
Czułość jak z puchu, walka ze stali, blizny na duszy, spaprany
blef.
To twoja miłość, niespodziewanie,
zza czarnej linii cofnęła mnie.
Czas się nie skończył,
świat się nie zaczął.

Pozwól się dotknąć,
nie skrzywdzę cię.
Odbierz mi oddech,
zaśpiewaj dla mnie,
weź mnie do siebie,
nie chcę już biec.
Daj mi swój ból na zawsze,
w klatce żeber go zamknę.
Będę patrzył, jak śpisz. Bo jesteś tylko ty.
Kiedy kończy, jestem cała we łzach. Ale to znów dobre łzy.
Łzy szczęścia, rozczulenia. Zapominam, że jesteśmy na scenie.
Zrywam się ze stołka i wpadam między jego nogi. Choć
rozdziela nas gitara, całuję go. Wplata dłoń w moje włosy i
oddaje pocałunek, a tłum zaczyna gwizdać i wiwatować. To
przywołuje nas do rzeczywistości.
- Rozumiem, że ci się podobało? - szepcze mi do ucha. Mogę
tylko kiwnąć głową. Doprowadzam się do porządku, żebyśmy
mogli przejść do następnej piosenki.
Stoimy na schodach apartamentowca, w którym mieszkam.
Obejmuję Coltona za szyję. Stoję na drugim schodku, a on na
chodniku, więc jesteśmy równego wzrostu. Skubię go zębami
w ucho, a on usiłuje mnie przekonać, żebym poszła do niego,
zamiast spać u siebie.
- Colton, to jest moje mieszkanie, mój dom. Płacę za nie
czynsz, duży czynsz, muszę czasem z niego korzystać. Ty
możesz nocować u mnie.
- Rano pracuję. Chłopaki przychodzą o siódmej, będziemy
kończyć hemiego.
- A ja mam o ósmej zajęcia. Wstaniemy wcześnie. -Marszczę
brwi, bo zdaję sobie sprawę, że on znów chce uniknąć czegoś,
co mu nie pasuje, jednocześnie woli się do tego nie
przyznawać. - O co ci chodzi? Dlaczego nie chcesz zostać u
mnie?
Wzrusza ramionami, ale potem patrzy mi w oczy.
- Po prostu tak jest. Tak długo byłem bezdomny, że teraz
niechętnie nocuję poza swoim mieszkaniem. Nie wiem, jak to

wyjaśnić. Po prostu nigdzie nie czuję się jak
u siebie. Nie chodzi o to, że nie lubię twojego mieszkania czy
coś. Po prostu wolę moje.
- A mógłbyś spróbować? Dla mnie? Chcę cię w moim łóżku. -
Do tej pory się nad tym nie zastanawiałam, ale rzeczywiście,
prawie cały wspólny czas spędzamy u niego albo na mieście.
- Chcesz mnie w swoim łóżku? - uśmiecha się znacząco.
- Tak jest. I to w bardzo konkretnym celu.
- W takim razie być może rzeczywiście spróbuję zrobić
wyjątek. - Zsuwa dłonie po moich plecach, łapie mnie za tyłek i
przyciska do siebie, jednocześnie trochę unosząc.
Gryzę go w szyję i szepczę mu do ucha:
- Nie pożałujesz, obiecuję.
- Wiem. Nigdy nie żałuję czasu spędzonego z tobą. Nawet
jeśli tylko śpimy, zawsze warto.
Otwieram drzwi i idąc tyłem, prowadzę go na górę.
- Dziś będziemy robić znacznie więcej niż tylko spać.
- Tak? A co takiego? - pyta głębokim, mrocznym głosem
pełnym obietnic.
- Będą w tym brały udział moje usta i pewne elementy twojej
anatomii.
- Wchodzę w to.
- Może wolałbyś wejść we mnie?
Nie uśmiecha się ustami, ale oczy mu się śmieją.
- W ciebie też wejdę. Chyba oprę cię o kanapę i wezmę od
tyłu.
- Co ty powiesz?
- Właśnie tak.
Jesteśmy już przy moich drzwiach. Przekręcam klucz w
zamku i wciągam go za sobą do ciemnego mieszkania. Nie
zawracam sobie głowy zapalaniem świateł. On zamyka za
nami i od razu ściąga mi przez głowę koszulkę,
zdejmuje mi dżinsy i majtki, w następnej chwili jakimś cudem
też jest nagi, a jego usta lądują na moich, cudowne, miękkie i
pełne oczekiwań.
Jego ręce są wszędzie, na moich piersiach, we włosach,

pocierają wargi sromowe, głaszczą tyłek; kciukiem gładzi
mnie po policzku i odgarnia kosmyk włosów z twarzy. W
zdycham, gdy jego palec wędruje do łechtaczki i zaczyna
pieścić ją kolistymi ruchami. Kątem oka zauważam, jak
rozrywa pakiecik z prezerwatywą i nakłada ją sobie jedną ręką,
a folię rzuca na podłogę,
- Gotowa? - pyta surowo i władczo.
- Weź mnie - szepczę. - Jak tylko chcesz.
Zostaję obrócona w miejscu i odbiera mi oddech, serce mi
wali. O cholera… On nie żartował! Ustawia nas tak, że stoję
przodem do boku kanapy i lekko popycha mnie do przodu.
Zsuwa dłonie po moich ramionach, przeplata palce z moimi i
pokazuje mi, jak mam rozłożyć ciężar ciała. Rozsuwa mi stopy
nogami, a ja się temu poddaję, aż stoję na szeroko
rozstawionych nogach, zgięta w pasie, z wysoko zadartymi
pośladkami.
- Boże… - jęczę.
- Jeszcze cię nawet nie dotknąłem, kotku - mruczy Colton.
- Wiem, chciałam tylko wypowiedzieć twoje imię.
Śmieje się, cicho dudni mu w piersi, a potem przesuwa dłonią
po moim kręgosłupie, po żebrach i chwyta zwisającą
swobodnie pierś. Ściska moją brodawkę, wykręca ją, szczypie,
a ja już nie mogę złapać tchu. Drugą rękę wsuwa mi między
uda, głaszcze wargi i jestem stracona. Wyginam plecy,
podnoszę wyżej pupę, żeby ułatwić mu dostęp i zwieszam
głowę, a on kolistymi ruchami prowadzi mnie do orgazmu.
Kiedy dochodzę i przenika mnie dreszcz pierwszej rozkoszy,
czuję, że potrąca wejście główką penisa. Wstrzymuję oddech,
zagryzam wargę, a później zalewa mnie druga fala. Wie o tym i
gdy fala osiąga punkt kulminacyjny, wchodzi we mnie.
Krzyczę, bo czuję, że jest na swoim miejscu, gdy z cichym,
pełnym satysfakcji sapnięciem zagłębia się we mnie aż do
końca.
- Boże, Nell. Jesteś niesamowita. Taka piękna. Uwielbiam to,
jak podnosisz dla mnie pupę. Uwielbiam odgłosy, jakie
wydajesz, kiedy dla mnie dochodzisz. Uwielbiam twoją bladą

skórę i jasne loki. - Porusza się we mnie powoli, a
wypowiadając każde „uwielbiam”, wchodzi głębiej.
Wypinam tyłek, żeby przyjąć jego pchnięcia, po każdym
cicho krzyczę, a kiedy się wysuwa, wzdycham. Robi to w tym
tempie, powoli i rytmicznie.
Nie tak lubię i on o tym wie. Chce, żebym go prosiła.
Podejmuję grę. Odwracam się, żeby spojrzeć na niego przez
ramię, a włosy spływają mi na jedną stronę.
- Mocniej, Colton.
Ma przymknięte oczy, na usta wypełza mu uśmieszek.
- Chcesz mocniej?
- Tak, kotku, chcę mocniej.
- Jak mocno?
- Bardzo mocno.
-
Poproś
mnie,
żebym
zerżnął
cię
mocniej,
dziewczynko-Nelly.
Nie poznaję siebie takiej, zatraconej w chwili Podoba mi się ta
bezwstydna kobieta. Nell, która błaga swojego mężczyznę,
żeby ją pieprzył. Jak daleko w tyle została nie winna,
szesnastoletnia dziewczyna, która cała się trzęsła w Zajeździe
pod Czerwonym Dachem, kiedy pierwszy chłopak dotykał jej
niepewnie.
Zagryzam wargę, żeby doprowadzić go do szaleństwa,
odsuwam się, kiedy ze mnie wychodzi, a potem nacieram
pośladkami na jego biodra, żeby znalazł się głębiej, wszedł
mocniej.
- Pieprz mnie, Colton. Pieprz mnie mocno. Głęboko. I dawaj
mi klapsy.
Boże, to było mocne. Ledwie udało mi się to powiedzieć. Ale
tego chcę, szczerze i do szaleństwa. Chcę jego, w całości. Chcę

Coltona, takiego, jaki jest. Nieokrzesanego, zwierzęcego,
delikatnego, kochającego i czułego. Uwielbiam to, co ze mną
robi, jak doprowadza mnie do szaleństwa, jak sprawia, że
pragnę rzeczy, o które nigdy bym się nie podejrzewała.
Colton się zatraca. Łapie mnie za biodra obiema rękami, staje
w większym rozkroku i wysuwa się ze mnie prawie całkiem.
Wciągam szybko powietrze, bo spodziewam się mocnego,
przeszywającego natarcia jego bioder.
Zamiast tego wsuwa się tak powoli, jak to tylko możliwe,
muska sobą moją żądzę. Droczy się ze mną. A później, dlatego
właśnie, że nie jestem gotowa, wdziera się. Krzyczę, krzywię
twarz w grymasie przyjemności. Wysuwa się powoli i powoli
wchodzi, jeszcze dwa czy trzy razy, delikatny jak szept.
Kiedy już otwieram usta, żeby coś powiedzieć, naciera
mocno, tak mocno, że tracę oddech i moc wypowiadania słów.
Nie mogę nawet złapać tchu, bo skończył się już ze mną bawić.
Wpada we mnie, penetruje mnie z dziką zapalczywością. Z
każdym pchnięciem moje ciało leci naprzód, po każdym
wydaję urywane jęki. Jęki zmieniają się w słowo „tak”, a to w
jego imię, wykrzykiwane przeze mnie w agresywnym rytmie
narzucanym przez jego biodra. Przyciąga mnie do siebie i
odpycha, a ja jestem tak
pochłonięta przeżywaniem rozkoszy płynącej z bólu, że
niemal nie zauważam pierwszego orgazmu. Zatapiam się w
cudownym dźwięku, który wydaje jego ciało, kiedy uderza o
moje, w przeżywaniu tego, jak mnie za każdym razem
wypełnia, jak mnie rozciąga.
Później i on dochodzi, warcząc i rycząc, rzucając się na mnie,
zatapiając się w najmocniejszym jak do tej pory pchnięciu,
prawie zbyt mocnym, ale jednak nie. Nie może być „za
mocno”. A później… O Boże, o cholera, omójboże, wraca do
delikatnego muskania, pochyla się nade mną, całuje mój
kręgosłup, bierze w dłoń mój pośladek i porusza się we mnie
płytko, co rozkłada mnie na czynniki pierwsze.
Chowam twarz w poduszce kanapy i krzyczę, a milion
piorunów przeszywa każdą komórkę mojego ciała. Kiedy

krzyczę, daje mi klapsa w lewy pośladek i orgazm wchodzi na
wyższy poziom, a ja pochylam się do przodu pod wpływem
powolnego, ale precyzyjnego pchnięcia w ten wszechmocny
punkt, co zbiega się z kolejnym klapsem. Wychodzi, a kiedy
zalewa mnie następna fala, uderza mnie w prawy pośladek, a ja
aż szlocham, tak jest to intensywne. Nasuwam się z powrotem
na niego, opadam naprzód i kołyszę się w spazmach, nad
którymi nie mogę zapanować. Ciało rozdziera mi wrząca lawa i
prąd elektryczny, wstrząsa mną trzęsienie ziemi. Wszystko to
koncentruje się w moim łonie, w dole brzucha, gdzieś bardzo
głęboko.
On rusza się powoli, eksploatując do końca moje spełnienie,
aż całkiem we mnie mięknie, a ja jestem tylko mokrą plamą w
kształcie zaspokojonej kobiety. Wychodzi ze mnie, bierze w
silne ramiona i niesie do łóżka. Odchodzi na chwilę, ale wraca i
przytula mnie do siebie.
- Nie mogę uwierzyć, że lubisz tak ostry seks - mówi.
- Dlaczego? - pytam i zaczynam śledzić palcami wzorki na
jego skórze, a potem zjeżdżam niżej, żeby wziąć go do ręki.
Głaszczę go.
- Wydajesz się taka delikatna i niewinna.
- Wiesz dobrze, że taka nie jestem.
- Tak, wiem, ale taka się wydajesz. - Bawi się moją brodawką,
okrąża ją opuszką palca wskazującego. -W jednej chwili jesteś
pełna klasy, zdystansowana, piękna i w ogóle, a w następnej
odpuszczasz sobie i stajesz się dzika. Zmieniasz się w…
- Bezwstydną bestiozdzirę?
Parska, ale palcem unosi mi brodę, żebym musiała na niego
spojrzeć.
- To zabawne, ale nie. Nie jesteś ani trochę taka i nie myśl tak
o sobie.
- Nie myślę, to był żart. - W pewnym sensie, ale drugie dno
zachowuję dla siebie.
Niech go szlag, on i tak je dostrzega.
- Nell? - Wpatruje się we mnie niebieskimi oczami. Muszę
spojrzeć w bok.

- To ciągle te same stare strachy, Colton. Część mnie nie może
się oprzeć wrażeniu, że to jest złe. Jesteś jego starszym bratem.
Wiem, wiem! On umarł, a ja muszę żyć normalnie. My, to
znaczy ty i ja, nie robimy nic złego. Naprawdę nie. Ale to
głupie poczucie winy nie odpuszcza.
Nie odpowiada od razu.
- Nell, rozumiem. Naprawdę. Ale… mów mi o takich
rzeczach, dobra? Nie chowaj tego w sobie, nie spychaj. Ja
zrozumiem.
Kiwam głową, którą opieram na jego piersi, a potem
uśmiecham się, bo czuję, że on rośnie w mojej dłoni.
Przesuwam po nim rękę, dopóki nie zaczyna poruszać
biodrami do rytmu. Wtedy siadam na nim okrakiem.
Jest we mnie, wsunął się gładko, idealnie. Siedzę na nim,
unoszę się i opadam. Wzięłam go z zaskoczenia i to wprawia
mnie w figlarny nastrój. Na kilka ruchów zamiera, ale potem
chwyta mnie w talii i zaczyna poruszać się ze mną.
Później znów się zatrzymuje.
- Kotku, musimy wziąć gumkę. - Patrzy na mnie niezwykle
intensywnie. - Ostatnie, czego nam teraz trzeba, to ciąża.
Nie zwalniam moich falujących ruchów w górę i w dół.
- Nie martw się, kochanie, biorę pigułki.
- Od kiedy? Marszczę brwi.
- Od… zawsze. Nie przestałam ich brać po… No wiesz. - To
kłopotliwa chwila. Pochylam się i całuję go. -Najważniejsze,
że jesteśmy bezpieczni. Chcę, żeby nic między nami nie było.
Bierze moją twarz w dłonie i muska moje wargi.
- Dzięki Bogu. Strasznie chciałem cię poczuć na nagiej
skórze.
- Ja też.
Później nie ma już miejsca na słowa, dyszymy, całujemy się,
jęczymy. Przez całą wieczność poruszamy się razem w
doskonałej harmonii, każdy ruch, każdy oddech jest
dopasowany, aż w końcu razem się wznosimy, razem
kończymy.
Kiedy leżymy splątani, bez tchu, i przeżywamy rozkosz

sprzed chwili, przysuwam usta do jego ucha.
- Kocham cię.
- No, masz szczęście!
Parskam i patrzę na niego gniewnie.
Całuje mnie delikatnie.
- Żartowałem, Nell. Kocham cię. Bardzo, bardzo.
13. Niebieski krzyżyk
Osiem tygodni później
Nie. Nie.
Nie, do diabła! To się nie dzieje naprawdę. Niemożliwe. Nie
teraz.
Prawą dłoń przyciskam do ust i to hamuje wybuch paniki.
Siedzę na brzegu wanny w mojej łazience, jestem naga, nie
licząc koszulki z krótkim rękawem. Kolana mam złączone,
nogami macham w powietrzu. Kręcę głową, oczy mam szeroko
otwarte, zamglone. Błyszczą i pieką.
Patrzę na lewą rękę. Trzymam w niej plastikowy patyczek,
pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym. W małym okienku
są dwie przecinające się linie.
Nawet nie kłopoczę się pakowaniem torby. Bukuję najbliższy
lot do Detroit, to za trzy godziny. Mało czasu, ale muszę
zdążyć.
Wychodząc, zostawiam na drzwiach wyjaśnienie dla Coltona:
notatkę zawierającą trzy słowa i test.
jadę taksówką na lotnisko, a w głowie jak echo tłuką mi się
bez przerwy jego słowa: „Ostatnie, czego bym teraz chciał, to
ciąża”.
Emocjonalnie jestem z powrotem tam, skąd wyruszyłam:
ciasno pozamykana, odmawiająca sobie prawa
do płaczu. Chcę znaleźć sposób, żeby sprawić sobie ból,
żebym nie musiała doznawać strachu i paniki. Nie musieć
pamiętać, że to ostatnie, czego chciał.
Kiedy docieram do Detroit, wargę mam aż opuchniętą od
zagryzania.
Prawie płaczę na głos, kiedy przypominam sobie, do jakiego
szaleństwa go to doprowadzało.

Część III
Colton
14. Nienarodzona piosenka
Dwa dni później
Jestem prawie oszalały z niepokoju, kiedy mogę w końcu
zamknąć sklep i pojechać taksówką do mieszkania Nell w
Tribece. Minęły dwa dni bez znaku życia od niej. Nie dzwoni,
nie pisze. Miała przyjść po zajęciach, ale się nie pokazała.
Telefon przełącza mnie od razu do poczty głosowej, SMS-y nie
dochodzą. Jej szef w niewielkim barze powiedział, że nie
przyszła na swoją zmianę. Na czacie na Facebooku też nie
odpowiada. W końcu nie mogę już wytrzymać i zostawiam w
warsztacie Hektora, żeby zamknął.
Rzucam banknoty na siedzenie taksówki, nie czekam na
resztę. Biorę kilka wdechów, zanim jestem na tyle spokojny,
żeby otworzyć drzwi do budynku kluczem, który mi dała.
Wymieniliśmy się kluczami zaledwie tydzień temu,
myślałem, że wszystko jest dobrze.
Wbiegam na górę po trzy schody naraz, prawie przewracam
przy tym jakąś starszą panią. Do drzwi przyklejona jest złożona
na pół kartka. Cholera, nie. Kurwa, nie! Co to ma być?
Zrywam kartkę z drzwi, ale jest dziwnie ciężka jak na
kawałek papieru. W środku plastikowa torebka, a w niej test
ciążowy. Nie, po prostu nie!
A jednak, tak.
Pozytywny.
A Nell nie ma. Przeszukuję małe mieszanko, tak jakby mogła
siedzieć schowana w szufladzie.
Tylko ten test w woreczku i trzy nabazgrane słowa: „Bardzo
cię przepraszam”.
A ona uciekła. Jestem wściekły, przerażony. W myślach i w
sercu tak mi się kotłuje, że nie mogę się skupić. Nagle okazuje
się, że jestem w samolocie, ale nie pamiętam nawet, żebym
jechał na lotnisko czy kupował bilet. Kiepsko ze mną, fatalnie.
Wracają wspomnienia chwil, o których nie opowiedziałem
nawet Nell, a przecież opowiedziałem jej dużo o moim

zrąbanym życiu. Z wyjątkiem właśnie tego.
Kilka długich, przesyconych lękiem godzin później samolot
ląduje, a ja jadę wypożyczonym samochodem, nawet nie wiem,
jakiej marki. Zdecydowanie za szybko jadę na północ drogą
1-75. Odrzuciłem myśli, jestem pusty, beznamiętny, nie myślę.
Myśli są niebezpieczne. Nie czuję. Mogę tylko ruszać się,
działać, istnieć.
Muszę ją znaleźć.
Po prostu muszę.
Kilometry mijają, światła uliczne spowalniają mój pęd.
Więcej niż raz przemykam na czerwonym, ściągając na siebie
ogłuszający ryk klaksonów i wystawione środkowe palce. O
zmierzchu podjeżdżam do domu moich rodziców, ale wiem, że
jej tam nie ma, co miałaby tam robić? Zatrzymuję auto na
środku drogi przed domem jej rodziców. Zostawiam drzwi
otwarte, nie wyłączam silnika.
Kieruje mną bezmyślna panika, tak dogłębna, że nie mogę jej
pojąć ani powstrzymać. Mogę jej tylko pozwolić sobą
kierować, niech nade mną panuje.
Docieram przed drzwi wejściowe do domu Hawthorne’ów,
otwieram je z hukiem. Słyszę brzęk szkła i krzyk kobiety.
- Colt, co z tobą? Co ty tu robisz?
Rachel Hawthorne stoi tyłem do zlewu i przyciska rękę do
piersi. Jej oczy wyrażają niezrozumienie i strach.
- Gdzie ona jest?
- Kto? Co ty tu robisz?
- Gdzie jest Nell? - pytam śmiertelnie poważnie i złowrogo.
Słyszy w moim głosie groźbę i blednie, zaczyna się trząść i
cofa się.
- Colt, nie wiem, co ty… Ona poszła biegać.
- Jaką trasą biega? - dopytuję.
- Dlaczego chcesz to wiedzieć? Czy wy…
- Którędy ona biega, Rachel?
Stoję kilka centymetrów od niej, góruję nad nią, mój wzrok
płonie. Powinienem się uspokoić, ale nie mogę. Rachel drży,
jest biała jak ściana.

- Biega starą drogą graniczną, na północ. Robi duży łuk i
wraca przez pole Farrella.
Wypadam przez drzwi i biegnę jak mogę najszybciej.
Przerażenie trzyma mnie za gardło, nie mogę się go pozbyć, nie
umiem wyrwać się z jego pazurów. Popędza mnie, gna
naprzód. Ona jest w ciąży, ale woli ode mnie uciec niż o tym
porozmawiać, ale nawet to nie tłumaczy reakcji, którą
obserwuję u siebie od rana. Bierze się gdzieś z głębi mnie, to
podświadome przeczucie, że coś jest bardzo, bardzo nie w
porządku i muszę ją znaleźć.
Biegnę w błocie, kilometr za kilometrem. Jest już ciemno.
Świecą gwiazdy, księżyc w pełni wisi nisko. Krew płonie mi w
żyłach, serce wali, w uszach słyszę dudnienie, a ręce zaciskam
w pięści.
Trzęsę się, biegłem z całych sił co najmniej trzy kilometry, nie
jestem w formie, ale nie mogę się zatrzymać. Nie mogę.
Nie, że się nie zatrzymam.
Po prostu nie mogę.
Kolejny kilometr i już wiem, że zwolniłem, ale zmuszam się
do dalszego biegu, bo muszę ją znaleźć.
Pole Farrella, mnóstwo wysokiej trawy, dawne ugory i linia
drzew wyznaczająca granice posiadłości. Jeśli położyła się w
trawie, mogę koło niej przebiec i nawet się o tym nie
dowiedzieć.
Ale nie, jest! Boże, dziękuję.
Siedzi ze zwieszonymi ramionami, chowa twarz w dłoniach.
Łka. Nawet wówczas, gdy powiedziała mi wszystko i uwolniła
tłumioną od lat rozpacz, nie płakała tak, jak teraz. Boże, to
najstraszliwszy odgłos, jaki w życiu słyszałem.
Gorszy nawet niż mokry dźwięk, z jakim pocisk wbił się w
głowę Indii.
Nell jest całkiem załamana, a ja nie wiem dlaczego.
Kucam przy niej, dotykam je ramienia. Nie odpowiada, nawet
na mnie nie patrzy. Biorę ją w ramiona, które pokrywają się
czymś gorącym i wilgotnym.
Trawa, na której siedzi jest wilgotna, w świetle mroku

wygląda na czarną. Duża połać jest zalana ciemną cieczą.
Krew.
Kurwa.
- Nell? Kotku.
- Nie mów tak do mnie! - Gwałtowny, dziki krzyk. Wyrywa
się z moich objęć, upada na trawę, odczołguje się, szlocha tak
gwałtownie, że niemal wymiotuje. - Ono odeszło. Odeszło,
umarło…
Wiem, co się stało, ale nie mogę nawet pomyśleć tego słowa.
Znów ją przytulam, czuję gorącą, lepką ciecz, która z niej
wypływa. Wciąż krwawi.
- Nell, kochana, jestem tutaj…
- Nie, nie… Nie rozumiesz. Nie możesz tego rozumieć.
Straciłam je. Dziecko. Straciłam dziecko.
- Wiem, kochanie. Wiem. Jestem przy tobie, już jestem. -
Głos mi się łamie. Jestem równie zdruzgotany jak ona, ale nie
mogę sobie na to pozwolić.
Ona i tak słyszy. W końcu dociera do niej, że to ja.
Bezwładnieje w moich ramionach, odwraca głowę, żeby na
mnie spojrzeć. Twarz ma mokrą od krwi i potu, włosy
potargane i przyklejone do czoła, — Colton? O Boże, Boże…
Miałeś za mną nie jechać.
Nagle robię się wściekły.
- Nell, coś ty w ogóle sobie myślała? Dlaczego uciekłaś?
Kocham cię. Myślałaś, że ja nie… Że ja… Myślałaś, że co
powiem?
Uderza mnie w ramię słabą pięścią .
- Przecież już powiedziałeś. Że dziecko jest ostatnią rzeczą,
jakiej byś chciał. A ja miałam mieć dziecko. Pieprzone
dziecko.
- Nie, Nell, wcale nie. Nie to powiedziałem. Powiedziałem, że
ciąża jest ostatnim, czego nam trzeba. Nie, że dziecko jest
ostatnim, czego bym chciał. Zresztą nieważne, ta ucieczka była
bez sensu. Jesteś moja. Zająłbym się tobą. Zawsze będę o
ciebie dbał. - Płaczę. Jak jakaś
pieprzona dziewczyna. Płaczę na głos, kiedy niosę Nell przez

pole, potykając się o korzenie, gałęzie i pagórki. -Jestem tu.
Jestem.
Jest za cicha. Patrzy na mnie spod opuszczonych powiek,
oczy ma puste. Nieskupione. Lśnią w świetle księżyca. Krwawi
na mnie.
- Przepraszam. Przepraszam. Tak się bałam. Wciąż się boję.
Colt…
Po raz pierwszy powiedziała do mnie „Colt”.
- Wiem, dziewczynko-Nelly. Już jesteś ze mną. Wszystko
będzie dobrze.
- Nie, nie. Nie jest dobrze. Straciłam dziecko, Coltonie. - Głos
jej się załamuje.
- Wiem. - Mój głos też drży.
- Nie chciałam dziecka. Nie chciałam być” matką. Jestem za
młoda. To za szybko. Przez całą drogę błagałam, żebym nie
była w ciąży, ale… Nie miałam, tego na myśli. Przysięgam. Nie
chciałam tego. Przepraszam. Nie tak miało być. - Prawie jej nie
słyszę, mamrocze.
Straciła dużo krwi. Jestem zakrwawiony od klatki piersiowej
w dół. Trzęsą mi się ręce, nogi mam jak z galarety.
Przebiegłem taki kawał i tak szybko, że teraz funkcjonuję tylko
na adrenalinie, kieruje mną czysta determinacja. Biegnę
truchtem, potykam się w ciemności.
Wreszcie widzę żółte światła tyłu domu Hawthorne’ow i
zakrwawionymi palcami otwieram przesuwane drzwi. Rachel
Hawthorne szaleje, błaga, domaga się odpowiedzi, co się stało.
Jim Hawthorne rozmawia przez telefon.
- Co się stało, Colt? - słyszę z daleka głos Rachel. Nie
wypuszczam Nell z ramion, nie mogę. Jest nieprzytomna.
Wciąż krwawi.
Jakieś ręce potrząsają moimi ramionami, przywracają mnie
do rzeczywistości.
- Colton, co się stało? Dlaczego ona krwawi? - Jim z
wściekłością domaga się odpowiedzi.
- Poroniła… - Tylko na tyle mnie stać.
- Poro… Była w ciąży? Z tobą? - Jest jeszcze bardziej zły.

- Ja nie wiedziałem. Nie powiedziała mi. Uciekła. Przyleciała
tutaj… - Patrzę na jej śliczną twarz, w której nie ma śladu życia.
- Nell, proszę cię. Obudź się, obudź.
Ale ona się nie budzi. Jej głowa opada na jedną stronę, ręka
zwisa w powietrzu. Ona ledwie oddycha. Jeśli w ogóle…
Ręce w niebieskich rękawiczkach zabierają ją ode mnie,
delikatnie, ale zdecydowanie. Walczę z nimi, ale odciąga mnie
jeszcze inna para rąk. Mocniejszych, bardziej zdecydowanych.
Zbyt wiele rąk chce mnie z nią rozdzielić. Odwracam się. Tata.
Jim. Mama, Rachel. Odciągają mnie. Krzyczą na mnie, ale ja
nic nie słyszę, tylko huk w uszach. Staje przede mną ubrany w
uniform młody chłopak z pogotowia.
Ma brązowe oczy, zdecydowane, ale pełne współczucia.
Znów zaczynam słyszeć.
- …nic jej nie będzie, Coltonie. Straciła dużo krwi, ale
przyniosłeś ją na czas. Uspokój się albo będę musiał zadzwonić
na policję, a tym nie pomożesz Nell.
Ciężko dyszę. Patrzę mu w oczy. Serce wypełnia mi nadzieja.
- Ona nie umarła? Wyjdzie z tego?
- Tak, żyje. Jest nieprzytomna, ale żywa.
- Tyle krwi… - Zataczam się w tył, chcę usiąść na kanapie, ale
trafiam na krawędź i ląduję na podłodze jak pijany.
- Rzeczywiście, krwotok jest duży, ale jestem pewien, że
lekarze go powstrzymają.
Nie słyszę już nic poza tym. Cofam się w czasie, jestem w
szpitalu w Harlemie, lekarz coś mi tłumaczy, ale jego też wtedy
nie słyszę, wyłączyłem się po słowach: „Straciła dziecko”.
Znów stoję na zimnych płytkach szpitalnej poczekalni i płaczę.
India… nie żyje. Nie powiedziała mi. A może sama nie
wiedziała, że jest w ciąży. Tak czy siak, odeszła. A z nią
dziecko, o którym nawet nie wiedziałem.
Ręce mnie chwytają, popychają, szarpią. Ktoś zdejmuje mi
zakrwawioną koszulkę, ociera mi pierś ciepłym, mokrym
ręcznikiem. Pozwalam na to. Jestem w tylu miejscach
jednocześnie. Rozdarty, skołowany, zdruzgotany, złamany.
Odeszło kolejne moje dziecko, o którym nawet nie

wiedziałem. Byłbym przy nim, ale nie miałem szansy. Nikt
mnie nie pyta, czego chcę. Tylko dlatego, że jestem
mięśniakiem, który nie umie czytać, wydaje się, że nie
chciałbym mieć dziecka.
Nie, jestem niesprawiedliwy. India też nie miała szansy.
Może ona by mi powiedziała. Pozwoliłaby mi być ojcem.
Rozmawialiśmy o dzieciach, India i ja. Ona chciała mieć
dzieci. Ja nic nie mówiłem, słuchałem jej, nie powiedziałem
jej, co myślę Nie powiedziałem, że kochałbym dziecko i
pozwoliłbym mu być kimkolwiek zechce. Nawet, jeśli nie
umiałoby czytać. Sam przez całe życie takiego uczucia
pragnąłem i nigdy nie dostałem.
A teraz znów zostało mi odebrane.
Przeszywa mnie fala gniewu, rozgrzana do czerwoności
wściekłość, oszałamiająca i nawet więcej niż wszechmocna.
To jest kurwa niesprawiedliwe!
Nagle przestaję być sobą. Patrzę z zewnątrz na kogoś, kto
wygląda tak jak ja, zrywa się na równe nogi, porywa
przedmiot stojący najbliżej niego - ciężki, obity skórą fotel - i
ciska nim przez przesuwane drzwi. Szkło pęka, sypie się,
framuga się łamie.
Znajome, a jednocześnie obce ręce dotykają mojego ramienia.
- Wszystko będzie dobrze, Coltonie - szepcze mi do ucha mój
ojciec niskim głosem. - Uspokój się tylko.
Ale on nie wie. Nie zna mnie. Nie ma pojęcia o moim życiu
ani o tym, przez co przeszedłem. Odpycham go i wychodzę
przez drzwi wejściowe. Ktoś przestawił mój wynajęty
samochód. Wsiadam za kierownicę. Obok mnie siada Jim
Hawthorne.
- Jesteś pewien, że powinieneś prowadzić, synu? -Stara się
mówić neutralnym tonem.
- Nic mi nie jest. I nie jestem twoim synem. - To nieprawda,
że nic mi nie jest, ale jakie to ma znaczenie.
Staram się w miarę spokojnie dojechać do szpitala. Zanim
udaje mi się wysiąść z auta, Jim kładzie mi rękę na
przedramieniu.

- Zaczekaj sekundę. Wiem, o co mu chodzi.
- Nie czas na to.
- Właśnie, że czas. - Zaciska palce mocniej, a ja jestem bliski
oderwania jego ręki, ale tego nie robię. On się mnie nie boi,
chociaż powinien. - To moja córka. Moje jedyne dziecko.
Zwieszam głowę i sięgam do wyczerpujących się rezerw
spokoju.
- Ja ją kocham. Przysięgam ci na moją przeklętą duszę, że nie
wiedziałem. Gdybym wiedział, nie pozwoliłbym jej wyruszyć
nigdzie samej. Ona uciekła. Wystraszyła się.
- Jak mogłeś narazić ją na to po wszystkim, co przeszła? - On
też jest zraniony, przerażony i zły.
Rozumiem to.
- Radziliśmy sobie z tym. Razem. To się po prostu stało i nie
mam zamiaru ci tłumaczyć tego, co jest między nami, ani teraz,
ani nigdy. Jest dorosła, podjęła decyzję. Dobrze nam ze sobą. -
Zmuszam się, żeby patrzeć mu w oczy. Są tak podobne do jej
oczu, że to aż boli. - Będę się nią opiekował. Teraz i zawsze.
Nie odpowiada, tylko siedzi i patrzy, a jego oczy wwiercają
się we mnie. Widzę w nim ojca, ale i cwanego biznesmena,
widzę przeszywające, skanujące oczy człowieka, który umie
oceniać szybko i prawidłowo.
- Może i jest dorosła, ale nadal jest moją córką. Moją
dziewczynką. - Mówi niskim, głębokim głosem, w którym
pobrzmiewa groźba. - Dbaj o nią. Przeżyła już dość. A teraz
jeszcze to. Lepiej się nią zajmij. Albo cię zabiję, przysięgam.
Nie musi mi grozić, ale rozumiem go. Patrzę mu prosto w
oczy, pozwalam mu zobaczyć moją mroczną stronę, tego
kolesia, który bardzo wcześnie nauczył się nie cofać przed
nikim ani przed niczym. Po długim czasie kiwa głową.
Wysiadam i wchodzę do szpitala. Pytam pielęgniarkę o numer
pokoju Nell.
Sto czterdzieści jeden. Na intensywnej terapii.
Podeszwy moich butów piszczą na kafelkach. W nozdrza
wpada mi ostry zapach odkażacza. Skądś dochodzą dziwne
głosy kobiece. Młoda brunetka w fartuchu chirurga przechodzi

obok mnie, trzymając w rękach tablet.
Zaczynam liczyć pokoje. Sto trzydzieści siedem, sto
trzydzieści dziewięć, sto czterdzieści jeden. Zasło-
ny w drzwiach zaciągnięte. Monitor wydaje miarowe
dźwięki. Zatrzymuję się na sekundę przed zasłoną, moja ręka
drży na materiale.
Starsza kobieta, chuda jak szczapa, z jasnymi włosami
ściągniętymi w ciasny koczek, pojawia się obok mnie.
- W tej chwili śpi. Trzeba zrobić kilka badań, będzie wiadomo
coś więcej.
- Czy wciąż krwawi?
- Krwotok został zatamowany, ale tak, krwawi nadal. - Patrzy
na mnie, postukując dłonią w kartę chorego, którą trzyma. -
Pan jest ojcem?
Prawie się dławię na dźwięk tego słowa.
- Tak, jestem jej chłopakiem. Dociera do niej, jaką gafę
palnęła.
- Przepraszam. To było nie na miejscu. - Przechodzi obok
mnie. - Może pan z nią posiedzieć, ale niech jej pan nie budzi.
Boże, jest biała jak śnieg. Taka krucha, kiedy leży. Z nosa
wychodzą jej rurki, w nadgarstek ma wbite igły.
Siadam. I siedzę. I siedzę. Nie mówię do niej, bo nie wiem, co
powiedzieć.
Przychodzą i wywożą gdzieś jej łóżko, a ona wciąż śpi. Nie,
nie śpi, jest nieprzytomna. Nie potrzeba eufemizmów. Czy się
obudzi? Nie mówią, co sugeruje, że niekoniecznie.
Idę do kaplicy. Nie po to, żeby się modlić, tylko żeby
doświadczyć ciszy, uniknąć zapachu szpitala, smrodu choroby
i śmierci, odgłosu gumowych podeszew na kafelkach,
odbijających się echem głosów i piszczących monitorów. I
widoku twarzy, takich jak moja, poważnych, smutnych,
zaniepokojonych, przerażonych.
Witraż, lśniący na purpurowo, czerwono, niebiesko i żółto,
przedstawia coś, co mnie nie obchodzi. Krzyż jest
wielki, pusty, fabrycznie zrobiony z drewna w kolorze błota.
Mój tata znajduje mnie w kaplicy. Niesie w ręce moją

pierwszą gitarę w poobijanym, odrapanym futerale. Nie jest
firmowa, z brązowego drewna ze stalowymi strunami,
zostawiłem ją z pozostałymi gratami. Nie wiem, po co ją
przyniósł, ale jestem mu wdzięczny.
Jesteśmy w kaplicy sami. Ojciec nie patrzy na mnie, kiedy
zaczyna mówić:
- Jestem ci winien przeprosiny za całe twoje życie, Colt. Jesteś
dobrym człowiekiem.
- Nie znasz mnie, tato, nie wiesz, co zrobiłem.
- Wiem. Ale jesteś tutaj i widzę, że ją kochasz. Przetrwałeś
sam, bez naszej pomocy. Powinniśmy być przy tobie, ale nas
nie było. Przepraszam…
Wiem, że dużo go kosztowało wypowiedzenie tych słów, ale
to nie wystarczy. To początek.
- Dzięki, tato. Chciałbym, żebyś powiedział mi to dawno
temu, ale dzięki.
- Wiem, że to nie wynagrodzi ci tego, jak cię traktowaliśmy,
kiedy dorastałeś, tego, że pozwoliliśmy ci żyć na swoim. Byłeś
na to za młody, ale ja…
- Byłeś zajęty robieniem kariery i skupiony na swoim złotym
dziecku. - Drapię się w głowę. - Rozumiem. Nie chce mi się o
tym gadać. Już za późno, po wszystkim. Przyjechałem tu dla
Nell, nie żeby naprawiać popalone mosty.
Otwieram futerał i wyjmuję gitarę. Jest haniebnie rozstrojona.
Z małej kieszonki we wnętrzu futerału, w tej części, gdzie
mieści się gryf gitary, wyciągam paczkę strun. Zajmuję się
naciąganiem ich, strojeniem. Tata tylko patrzy, zatopiony w
myślach, wspomnieniach albo w swoim żalu.
Mam to w dupie, naprawdę.
W końcu wychodzi bez słowa.
Wtedy zaczynam grać. Muzyka wypływa ze mnie
nieskrępowana, jak rzeka. Kulę się nad gitarą, siedzę na
twardej ławce pośrodku kaplicy, gapię się na swoje zdarte,
zaplamione timberlandy. Śpiewam pod nosem, zatapiam się w
natchnieniu, muzyka przeze mnie przepływa, czuję w sobie
słowa i melodię.

- Panie Calloway? - Od strony drzwi do kaplicy dociera do
mnie nieśmiały damski głos. Odwracam lekko głowę, żeby ją
widzieć. - Panna Hawthorne się obudziła. Pyta o pana.
Kiwam głową, pakuję gitarę i niosę ze sobą, idąc za
pielęgniarką.
Kiedy wchodzę, Nell zagryza wargę, drapie się palcem
wskazującym po bliznach. Przysuwam do jej łóżka twarde
krzesło i biorę jej dłonie w moją wielką łapę. Całuję ją w każdy
palec. Usiłuję się znowu nie rozpłakać jak baba.
Patrzy na mnie, szarozielone oczy ma podbite na czerwono,
jest piękna i załamana.
- Colt… Colton… Ja… Dotykam jej ust.
- Ćśś. Kocham cię. Zawsze.
Jak zwykle przejrzała mnie na wylot.
- Ty też nie jesteś w formie, co? Kręcę głową.
- W zasadzie nie. - Widzę w jej oczach pytanie, więc
wzdycham i zaczynam opowiadać. - Mówiłem ci o Indii. O
tym, jak umarła.
- Tak… - Jest niepewna, jakby wiedziała, co powiem dalej.
- Byłem w szpitalu, bo niektórzy z moich chłopaków oberwali
w tym zamieszaniu i musiałem ich odwiedzać. Chciałem się
upewnić, że wszystko będzie w porządku, jakimś cudem
okazało się, że jedna z pielęgniarek mnie
zna, wiedziała, że byłem z Indią. Chyba mieszkała w tym
samym budynku albo co. - Muszę głęboko oddychać, żeby
zapanować nad drżeniem głosu, mimo że minęło tyle lat. -
Powiedziała mi… Boże. Cholera. Powiedziała… Że India była
w ciąży, kiedy umarła. Nie wiedziałem o tym. Nie wiem, czy
ona wiedziała. Nie była to zaawansowana ciąża, jakiś szósty
tydzień… Ale… No tak. Była w ciąży. Nie mogłem nawet… Nie
zdążyła mi powiedzieć.
- Boże, Colton! Tak mi przykro. O mój Boże…
- Tak. - Nie mogę na nią patrzeć, wgapiam się w poplamione
smarem paznokcie. - Rozumiem, czemu uciekłaś. Naprawdę.
Ale obiecaj mi, że już nigdy więcej przede mną nie uciekniesz.
Musisz mi to obiecać. A już na pewno nie z takiego powodu. Ja

wiem, wiem, że jestem zafajdanym półgłówkiem, ale potrafię o
ciebie zadbać. Potrafię cię kochać i jeśli ty… Jeśli my… Jeśli…
Zajmę się tobą, bez względu na wszystko.
Ona płacze.
- Boże, Colton. Nie dlatego uciekłam. Jesteś kimś znacznie
więcej niż zafajdany półgłówek. Nie jesteś draniem. Nie ma w
tobie nic z tego, co sam o sobie myślisz. Jesteś wyjątkowy. Ja
się wystraszyłam. Spanikowałam. -Stara się oddychać mimo
łez. - Nie powinnam była. Tak cię przepraszam. To moja wina.
Nie powinnam była wyjeżdżać, nie powinnam była uciekać.
Gdybym…
Ściskam ją mocno za rękę.
- Nie, Nell. Nie! Niech ci to nie przyjdzie do głowy. To nie
twoja wina.
W tej chwili do sali wchodzi lekarz.
- Niechcący podsłuchałem - mówi. To Hindus w średnim
wieku,
emanujący
wyćwiczonym
współczuciem
i
skutecznością. - To nie twoja wina pod żadnym wzglę-
dem, Nell. Tak się czasem zdarza, nie znamy przyczyny ani
nie umiemy temu zapobiec. - Mówi bardzo poważnie i tak
samo na nią patrzy. - Nie wpadnij w pułapkę obwinienia się o
to. Fakt, że biegłaś, nie wywołał poronienia. Nie mogłaś go ani
wywołać, ani powstrzymać. To się po prostu stało i jest to
niczyja wina.
Nell kiwa głową, ale i tak wiem, że będzie się obwiniać.
Lekarz mówi, żeby odpoczywała i że zatrzymają ją na noc, na
obserwację. Kiedy wychodzi, wstaję, nachylam się nad nią i
całuję najdelikatniej, jak potrafię.
- Proszę cię, dziewczynko- Nelly, nie wiń się za to. Słyszałaś
lekarza. Tak bywa.
- Wiem. Wiem. Staram się. - Zerka na mój futerał z gitarą. -
Zagraj coś dla mnie.

- A na co masz ochotę? Coś wesołego? - Wyjmuję gitarę i
układam na kolanie.
Kręci głową.
- Nie. Po prostu coś. Co chcesz. Zagraj jakąś ważną dla siebie
piosenkę.
Zacząłem od Rocketship zespołu Guster, bo ta piosenka
zawsze mnie poruszała. Kiedyś słuchałem jej non stop. Gram ją
często, prawie jak kołysankę dla samego siebie. Pomysł
rakiety, która zabiera mnie gdzieś daleko, żebym mógł zacząć
od nowa… Tak, mógłbym w to wejść.
Czuję, że ktoś za nami stoi, ale nieważne. Niech słuchają.
- Zagraj coś innego - prosi Nell. - Cokolwiek. Wzdycham.
- Kiedy spałaś, napisałem piosenkę. Chyba na pożegnanie.
- Zagraj ją. Proszę.
- Oboje się poryczymy jak frajerzy - ostrzegam.
- Wiem. Ale zagraj.
Kiwam głową i trącam palcami struny. To prosta piosenka,
prawie kołysanka. Wzdycham, zamykam oczy i pozwalam jej
płynąć.
Nie ma cię, nie ma nic.
Imienia ani twarzy.
Cicho tak, pusto tak, już nigdy się nie zdarzysz.
Los coś dał, los coś wziął, nie pytał nas o zgodę.
Szary dym, kropla krwi, musiałeś od nas odejść?
Jak to jest, pytam w snach, pokochać ślad na piasku.
Nie mieć już dokąd iść i nawet nie móc zasnąć.
Byłeś moim marzeniem, modlitwą i ucieczką.
Byłeś wszystkim, lecz cię nie ma, moje dziecko.
Pokaż się, daj nam znak, zakołysz morską falą.
Tyle dni da wał czas i co się z nimi stało?
Byłeś wszystkim, marzeniem i ucieczką.
A teraz cię już nie ma, moje dziecko.
Ostatnie dźwięki zawisają w powietrzu. Nell zakrywa dłońmi
twarz i łka. Słyszę stłumiony kaszel zza pleców, a kiedy się
odwracam, widzę w drzwiach tłum pielęgniarek, lekarzy,
sanitariuszy, pacjentów i gości. Wszyscy są wyraźnie

poruszeni. Mam mokre policzki, szczypią mnie oczy. Raz
mogę sobie pozwolić na słabość.
Nell gramoli się z łóżka, choć trzymają ją kabelki i rurki, a
potem wchodzi mi na kolana. Przytulam ją do siebie,
przyciskam mocno i płaczemy oboje. Wspieram ją w jedyny
sposób, jaki znam: milczeniem, ramionami, ustami na jej
skórze. Nie mam słów, a te które miałem, zostały już
wyśpiewane.
15. Melodia oddechów
Dwa i pół tygodnia później
Woda pluska i obmywa pale pomostu. Księżycowi brakuje
skrawka z jednej strony, ale i tak posrebrza czarne zmarszczki
na jeziorze. Jesteśmy z powrotem tu, gdzie wszystko się
zaczęło, na pomoście, z moją gitarą i butelką Jamesona.
Ona siedzi na krawędzi, spodnie ma podwinięte do kolan i
kopie nogami w wodzie ciepłej jak krew. Ja gram Don’t Dńnk
The Water Dave Matthews Band, a ona siedzi i słucha.
Opieram się o narożny palik, jedną stopę moczę w wodzie,
drugą położyłem na jej udach. Ona gapi się w wodę i muska
palcami moją łydkę. Odkąd przyjechaliśmy tu przed dwiema
godzinami, o północy, nie
rozmawialiśmy dużo. Oboje jesteśmy rozmiękczeni i ta
swobodna obojętność jest nam miła.
Odbyliśmy wiele wizyt w szpitalu, żeby upewnić się, że na
pewno nie jest na nic chora. Mamy też za sobą jeszcze więcej
spotkań terapeutycznych, zajęć z radzenia sobie z żałobą i tego
typu psychoterapeutycznego bełkotu. Ja mieszkałem u
rodziców, rozmawiałam z tatą. Nie powiedziałem mu dużo, ale
tyle, żeby choć trochę zrozumiał, przez co przeszedłem. Nie
przeprosił mnie ponownie i dobrze, bo przeprosiny gówno
znaczą, ale widzę, że się stara. Zresztą, co za różnica. Żyć z
dnia na dzień i nie chować urazy. To drugie jest znacznie
trudniejsze.
Nell… nie ma się dobrze, ale coraz lepiej. Ja też nie mam się
dobrze, ale lepiej.
A teraz siedzimy sami i pijani na pomoście.

Dont Drink Water przechodzi w Blackbird. Nie jestem
pewien, czy gram wersję Sary McLachlan czy Paula
McCartneya, ale w sumie co to ma za znaczenie. Śpiewam, a
słowa tej piosenki nigdy nie znaczyły dla mnie tak wiele.
Zresztą to żadne odkrycie, tylko przypomnienie, że jakimś
cudem któregoś dnia wszystko będzie dobrze.
Ona wie, co chcę powiedzieć. Odwraca się i patrzy na mnie, a
jej oczy są jasne w ciemności srebrzystej od księżycowego
światła.
- You were only waiting for this moment to anse… -śpiewa ze
mną ostatni wers. - Uwielbiam tę piosenkę. Skąd wiedziałeś?
Wzruszam ramionami i odkładam gitarę.
- Tak naprawdę nie wiedziałem. Po prostu zawsze była dla
mnie ważna, a teraz jest nawet ważniejsza.
- Czy my też?
- Czy my też co?
Przysuwa się do mnie bliżej, aż w końcu opiera się plecami o
moją pierś.
- Czekamy na tę chwilę, jak w piosence. Parskam czymś w
rodzaju śmiechu,
- Nie jestem pewien, o co pytasz, ale moja odpowiedź brzmi
„tak”. Życie nam ostro dosrało. Ostatnio, to już było piekło. -
Wciąż nie mogę wypowiedzieć głośno tego słowa, to zbyt
trudne. - Ale musimy się nauczyć wolności. Musimy, Nell. To
nie znaczy, że mamy być cały czas szczęśliwi albo non stop
zadowoleni. Nie ma nic złego w złym nastroju. Mówiłem ci
już, choć sam dopiero się tego uczę. Ale to, że jest źle, nie
znaczy, że można przestać żyć.
Odchyla się i przekręca głowę tak, żeby przycisnąć usta do
moich. Smakuje jamesonem i nutką cytryny ze sprite’a, z
którym go miesza. Whisky i sprite? Fuj! Ale skoro tak lubi, to
niech jej będzie. Smakuje jak Nell i tylko to się liczy.
Przesuwa językiem po moich ustach i wtedy dociera do mnie,
jakie ma zamiary. Podnosi rękę i gładzi tył mojej głowy, potem
obejmuje kark i przyciska mnie do siebie. Przesuwam dłonią
po jej brzuchu, znajduję przerwę między koszulką i spodniami,

dotykam aksamitnej, gorącej skóry. Podciągam w górę
koszulkę, a ona odsuwa się trochę, żeby mi to ułatwić.
Przyszliśmy na pomost w nocy, wzięła już prysznic i nie ma na
sobie stanika. Podoba mi się to. Dzięki temu mogę gładzić
dłońmi jej brzuch, a potem przesunąć je w górę na żebra,
musnąć palcami naprężone brodawki i objąć ciężkie piersi.
Jęczy mi w otwarte usta i wiem, że tego potrzebuje.
Ja też.
Całuję ją, badam jej usta, uczę się na nowo kształtu jej bioder
i piersi, przypominam sobie skręcone po prysznicu loki. Całuje
mnie i pozwala, żebym jej dotykał. Każda pieszczota to dla niej
lekarstwo, tak myślę. Udowadnia, że jest kimś więcej niż tylko
sumą rozpaczy.
Ja też czuję, że zdrowieję.
Wreszcie odwraca się i przekręcamy się tak, że ja leżę na
plecach na pomoście, a ona kładzie się na mnie. Ciało
przyciśnięte do ciała, miękkość styka się z twardością. Kładzie
się na mnie całym ciężarem, obejmuje dłońmi moją twarz i
całuje tak, że tracę przytomność. Słodki Jezu, jej usta to moje
niebo.
Nell
Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo go pragnę,
dopóki nie przesunął dłoni po moich udach i nie zacisnął ich na
pośladkach. Do tego momentu pocałunki były cudowne i
doskonałe, sprawiały, że zapominałam o wszystkim, o czym
musiałam zapomnieć. Ale później coś w jego palcach
zaciśniętych na mojej pupie wyzwoliło żądzę.
Potrzebuję go. To znaczy emocjonalnie, psychicznie
oczywiście też. Jest moją skałą. Jest zawsze obok, zawsze przy
mnie, zawsze taki, jakiego potrzebuję. Spokojny, kojący, silny,
odwracający moją uwagę od wszystkiego. Ale to… Chcę czuć
wokół siebie jego ramiona, jego dłonie na mnie, palce
wyznaczające linię ognia na mojej skórze
i usta rozpętujące burzę zmysłów. Nie wytrzymam bez tego
ani minuty. Oszalałam.
Myślę, że on to wyczuł po tym, jak łapczywie się na niego

rzuciłam, Najpierw tylko się całowaliśmy, przytulaliśmy się,
trochę dotykaliśmy, ale potem się odsunęłam, spojrzałam na
niego, zobaczyłam żywe, szafirowe oczy, lśniące w świetle
gwiazd i księżyca, patrzące na mnie, jakbym była
najpiękniejszą istotą świata. Wtedy przepadłam.
Szarpię jego dżinsy, desperacko mocuję się z guzikiem,
gumką bokserek i z podkoszulkiem. Jak oszalała dyszę z
pragnienia.
Łapie moje obydwa nadgarstki w jedną dłoń, a drugą unosi mi
podbródek.
- Uspokój się, Nell. Powoli.
- Nie mogę, nie mogę. - To nie mój głos, jest niemal piskliwy,
a ja przecież nie piszczę. - Chcę cię. Natychmiast.
Oczy ma wygłodniałe, ale spokojne.
- Ja też chcę ciebie. Ale powoli. Jestem tu. Jestem. Przyciąga
mnie do siebie, czuję gorące ciało, twarde
mięśnie, a na udzie jego podniecenie.
- To nie wystarczy. Chcę cię w środku, Colton. Proszę.
Odgarnia mi kciukiem niesforny kosmyk włosów.
- Wiem, skarbie. Ale oddychaj dla mnie, dobrze? Wszystko
jest dobrze.
Zdaję sobie sprawę, że prawie się hiperwentylowałam.
Niedobrze ze mną. Ale Colton sprawi, że wszystko będzie w
porządku, nie dlatego, że mnie naprawi, ale dlatego, że jest
sobą. Niezmienny. Surowy, twardy, dobry i mądry. Choć
prawie całkiem niepiśmienny, tak zdolny, tak utalentowany i
tak kurewsko seksowny , że to aż niedorzeczne. I do tego mój.
To wszystko sprawia, że się uspokajam,
bo on mnie kocha, nawet kiedy uciekam i nawet kiedy się
hiperwentyluję.
Oddycham. Uspokajam się. Jeden oddech, za nim dopiero
następy, tak jak mnie uczyli na terapii. Powoli zaczynam
zdradzać pozory równowagi.
A wtedy Colton bez trudu podnosi się, bierze mnie na ręce i
niesie do gościnnej sypialni w domu jego rodziców, w której
sypia. Dom jest pusty i cichy w ten szczególny sposób, w jaki

są ciche puste domy. Jego rodzice w końcu wyjechali na
zasłużony weekend tylko we dwoje.
Colton kładzie mnie na łóżku, a w nozdrza wpada mi zapach
jego wody kolońskiej, szamponu i whisky. Patrzę na niego,
wpatruję się wręcz, spijam jego surowe, męskie piękno.
Zdejmuje koszulkę, seksownym męskim ruchem zrywa ją
szybko przez głowę, naprężając przy tym mięśnie brzucha i
piersi. Potem rozpina guzik dżinsów, a ja cała drżę, bo drażni
się ze mną i zamek odsuwa powolutku. Dżinsy opadają na
podłogę, a majtki kryją wybrzuszenie. W ogóle nie jest
skrępowany. Wsuwa kciuki pod szarą gumkę i ściąga czarny
fragment bawełny w dół, obnaża się przede mną.
Boże, tak!
Nie mogę powstrzymać się od zagryzienia wargi, uśmiecham
się na jego widok, wyprostowanego, z lśniącą główką.
Wyciągam rękę i przyciągam go do siebie. Wchodzi do łóżka i
klęka nade mną.
- Jesteś za bardzo ubrana - mruczy.
- Zrób z tym coś - mówię.
Uśmiecha się szeroko i ściąga mi spodnie do jogi, a potem
majtki. Przyciska usta do moich ust, ale ten pocałunek nie jest
delikatny ani łagodny. Wyraża pragnienie. Żąda. Głaszczę go,
pieszczę, muskam kciukiem wilgotną główkę, gładzę żyłki,
zagłębienia, badam kontrast jedwabiu i stali.
Czekam, aż we mnie wejdzie, ale tego nie robi.
- Lekarz ci pozwolił? - szepcze miękko.
Kiwam głową i chcę go do siebie przyciągnąć, ale on się
opiera. Patrzy na mnie, a jego spojrzenie jest nieoczywiste. Nie
wiem, czemu się waha, chyba wyraziłam się jasno.
A potem kładzie się na plecach i wciąga mnie na siebie, ale
tak, że leżę plecami na jego brzuchu. Podciąga się wyżej,
układa poduszki tak, żebyśmy znaleźli się oboje w pozycji
półleżącej. Boże, to totalnie wygodne, a jednocześnie cholernie
seksowne. Leżę na nim, a on szturmuje wejście we mnie.
Odchylam głowę, żeby móc całować jego szczękę i zatapiam
się w smaku jego skóry, on w tym czasie odsuwa szufladę i po

coś sięga. Słyszę rozrywany pakiecik, potem zręcznie naciąga
gumkę. Ledwie to zauważam, rozkoszuję się słonym smakiem
skóry na jego szyi, ale kiedy kładzie na mnie dłonie, przesuwa
je na żebra, a potem szczypie moje brodawki, dyszę, jęczę,
sięgam ręką między nasze nogi, pokazuję mu kierunek,
miejsce, gdzie ma się znaleźć, wciskam go w siebie. Och… O
Boże!
Kiedy we mnie wchodzi, dotykam palcami miejsca, w którym
spotykają się nasze ciała, On, okryty lateksem, ocierający się o
moje wilgotne z podniecenia wargi oszałamia mnie, nigdy
jeszcze nie czułam czegoś tak ekscytującego. Zaczynamy się
ruszać, czuję, jak moje ciało napręża się pod wpływem jego
grubości, obydwoje nas zalewa wilgoć, a później natykam się
na jego palce na mojej łechtaczce i pieścimy mnie we dwoje.
Drugą dłoń trzymam na jego szczęce, a on odwraca głowę,
żeby ucałować jej wnętrze. Ugniata i głaszcze moje piersi,
drugą ręką pieści nabrzmiały punkcik, jego uda napinają
się, stają się twarde jak skała, a moje nogi, przytulone do jego
nóg, wznoszą mnie i opuszczają. Sięgam zaledwie do jego
jąder, więc pieszczę je, zamykam w dłoni, wyciągam trochę
dalej rękę, żeby muskać palcem mięsień, który jest tuż za nimi.
Czuję na szyi jego gorący oddech, słyszę, jak mruczy moje
imię, wyśpiewuje swoją miłość, powtarza, że jestem piękna,
idealna, niezwykła. Każde słowo spływające z jego ust to
poezja, pieśń pasuje rytmem do naszych wygiętych w łuk i
poruszających się ciał.
Nie ma początku, nie ma końca, nie ma jego i mnie, jesteśmy
my, jedność, splątane dusze i zwarte ciała, rozkosz
przyprawiająca o zawrót głowy.
W którymś momencie dochodzę, a to spełnienie się nie
kończy, fala za falą cudownego napięcia, wszechogarniającego
gorąca i oparów przyjemności tak ogromnej, że nie mogę
oddychać, kładę więc głowę na jego ramieniu i trwam w nim,
szepczę jego imię jak modlitwę do naszej miłości.
To nie magiczne uzdrowienie. Nie obudzę się jutro zdrowa i
szczęśliwa. Wciąż cierpię i przeżywam żałobę.

Ale takie chwile, jak ta z Coltonem, sprawiają, że to wszystko
jest znośne. Nie naprawia mnie, nie uzdrawia, ale sprawia, że
życie jest warte istnienia. On mi przypomina o oddychaniu,
pokazuje, jak się na nowo uśmiechać. Całuje innie i
zapominam o bólu, zapominam o potrzebie cięcia się, żeby
cierpienie uwolniło emocje.
Wsuwa się we mnie, wzdycham z nim, oddycham z nim,
jęczę, każdy oddech jest oddzielną piosenką, a przez te minuty,
te godziny, kiedy trwam przesycona jego miłością, czując jego
miłość w sobie, jestem po prostu jego Nell, tą bez blizn i
upiorów.
Kiedy on dochodzi, ja dochodzę po raz drugi i szepczę słowa,
które niemal już zastąpiły dla nas wyrażenie „kocham cię”.
- Tylko ty.
To prawda. Kiedy przeżywamy razem rozkosz, kiedy się
całujemy, kiedy zapadamy w sen, leżąc obok siebie, jesteśmy
tylko my. Wtedy wszystko jest w porządku. Kiedy istnieje
tylko on.
Playlista piosenek występujących w książce
Danny’s Song- Kenny Loggins
Reminder - Mumford & Sons
Barton Hollow - The Civil Wars
Like a Bridge Over Troubled Waters - Simon and Garfunkel
I and Love and You - The Avett Brothers
Make You Feel My Love - Adele
Can’t Break Her Fall - Matt Kearney
Stillborn - Black Label Society
Come On Get Higher- Matt Nathanson
I Won’t Give Up - Jason Mraz
This Girl - City & Colour
My Funny Valentine - Ella Fitzgerald
Dream a Little Dream of Me - Ella Fitzgerald i Louis
Armstrong
Stormy Blues - Billie Holiday
I Would Be Sad - The Avett Brothers Hello,
I’m Delaware - City & Colour 99

Problems - Hugo (autor i wykonawca oryginalu -Jay-Z)
It’s Time - Imagine Dragons
let It Be Me - Ray LaMontagne
Rocketship - Guster
Don’t Drink The Water- Dave Matthews Band
Blackbird - The Beatles