PEGGY MORELAND

Miłość i medycyna

Tytuł oryginału: The Baby Doctor

ROZDZIAŁ PIERWSZY
Cecile dzielnie ściskała Malindę za rękę, choć tak

naprawdę miała ochotę uciec ze szpitala.

- Oddychaj, nie przyj teraz! - nakazała surowo, tłumiąc

zdenerwowanie.

Malinda opadła do tyłu, wspierając się na łokciach.

- Sama oddychaj! - sapnęła, usiłując wyrwać dłoń z

uścisku Cecile. - Ja wolę przeć.

Zgrzytnęła zębami i znów pochyliła się do przodu. Cecile

otarła pot z czoła, z braku wolnej ręki używając do tego
łokcia. Miała troje dzieci, ale żaden z jej porodów nie
przebiegał w takim tempie. Siedziała tu od dwóch godzin i nie
była pewna, jak długo jeszcze wytrzyma. Malinda była jej
najlepszą przyjaciółką i nikt, może oprócz Jacka, nie kochał
jej bardziej niż Cecile.

Gdzie właściwie podziewa się Jack Brannan? To on

powinien tu być, a nie ja, pomyślała Cecile ze złością. Otarła
przyjaciółce pot z czoła, pragnąc choćby w ten sposób ulżyć
jej w cierpieniu. Twarz Malindy ściągnęła się i
poczerwieniała.

- Nie przyj! Oddychaj! - wykrzyknęła Cecile histerycznie.
- Nienawidzę cię - warknęła Melinda.
- Proszę cię bardzo - odcięła się Cecile równie

nieuprzejmym tonem. Dopóki Melinda mówiła, nie parła,
tylko oddychała. O to właśnie chodziło. - Możesz mnie
nienawidzić, nie mam nic przeciwko temu. Chociaż właściwie
powinnaś nienawidzić Jacka. To przez niego się tu znalazłaś.

Korzystając z tego, że udało jej się odwrócić uwagę

Malindy, położyła ręce na jej brzuchu, sprawdzając siłę
skurczów. Gdzie się podziewa lekarz? myślała w popłochu.
Na litość boską, przecież ta kobieta rodzi!

Fala skurczów powoli opadła. Cecile cofnęła dłoń.

Wyczerpana Malinda znów osunęła się na poduszkę i
wpatrzyła w sufit. Naraz zaśmiała się lekko.

- Co cię tak bawi? - prychnęła Cecile z irytacją.
- Ty - uśmiechnęła się Malinda, odgarniając z czoła

wilgotne włosy. - Wyglądasz okropnie. Jesteś cała
roztrzęsiona.

Cecile wiedziała, że teraz przez kilka minut będzie spokój.

Puściła dłoń przyjaciółki i usiadła na krześle obok łóżka.

- Tak wygląda ludzka wdzięczność - wymamrotała,

wyciągając przed siebie nogi.

- Ależ jestem ci wdzięczna.
- Mhm - mruknęła Cecile, nie odrywając wzroku od

zamkniętych drzwi. Gdzie się podział cały personel tego
szpitala? Przecież powinni być tutaj, biegać dokoła łóżka i
dokonywać cudów!

- Nie krzyw się tak, Cecile, bo zrobią ci się zmarszczki.

Te słowa, zważywszy na sytuację, były zupełnie

niedorzeczne, a poza tym brzmiały tak, jakby wyszły z ust
ciotki Hattie. Cecile wbrew sobie musiała się roześmiać.

- Boże, mówisz jak twoja ciotka Hattie.
- Mogło być gorzej.
- Możliwe - mruknęła Cecile, myśląc o Agacie Prim. Jej

zdaniem ta staroświecka stara panna miała tylko jedną zaletę,
a mianowicie, to ona wychowała Malindę.

Cecile i Malinda przyjaźniły się od czasu, gdy obie miały

po dwanaście lat. Malinda i jej ciotka przeprowadziły się
wówczas w sąsiedztwo Cecile i dziewczynki, choć zupełnie
różne od siebie, szybko stały się nierozłączne. Cecile
uśmiechnęła się lekko, przypominając sobie ich pierwsze
spotkanie. Siedziała skryta między gałęziami wielkiego wiązu,
który rósł między domem jej rodziców a domem Hattie Prim.
Malinda wyszła przez tylne drzwi, ubrana w białą sukienkę z

koronkową lamówką, białe skarpetki i białe lakierki. Cecile
miała na sobie zwykły letni strój - odziedziczone po bracie
dżinsy z obciętymi nogawkami, wyciągniętą koszulkę i bose
stopy. Kontrast nie mógł być większy. Pomimo tego ich
przyjaźń, zawarta owego dnia, przetrwała dwadzieścia lat, a
od sześciu prowadziły wspólnie sklep z ubrankami dla dzieci.
Malinda była druhną na ślubie Cecile i matką chrzestną jej
trojga dzieci. Teraz nadeszła kolej Cecile, by się odwdzięczyć.
Przed półtora roku była druhną na ślubie Malindy, a dziś
asystowała przy narodzinach jej pierwszego dziecka, którego
miała również trzymać do chrztu. - Oj, oj - jęknęła Malinda i
Cecile natychmiast poderwała się z krzesła.

- Znowu skurcz? Malinda skinęła głową, mocno

przygryzając dolną wargę. Po jej policzku potoczyła się łza.
Cecile zerknęła na zegarek. Dwie minuty! Boże drogi, gdzie
ten lekarz?

- Oddychaj - powtarzała gorączkowo, odgarniając włosy z

twarzy przyjaciółki. - Otwórz oczy i skup na czymś wzrok.
Nie walcz z bólem, współpracuj z nim.

Spod powieki Malindy wymknęła się jeszcze jedna łza, ale

dziewczyna dzielnie otworzyła oczy i skupiła wzrok na
suficie. Jej oddech powoli się wyrównał.

Drzwi za plecami Cecile otworzyły się cicho. Obejrzała

się przez ramię i zobaczyła mężczyznę w zielonym fartuchu,
który podszedł do łóżka od drugiej strony i otoczył palcami
przegub Malindy.

- Jak tam nasza pacjentka? - zapytał pogodnie. Malinda

otworzyła usta, ale wydobył się z nich tylko przeciągły jęk.

- Oddychaj, Malindo, oddychaj! - upomniała ją Cecile,

obrzucając lekarza wrogim spojrzeniem. On jednak nie
zwracał na nią uwagi. Patrzył na zegarek; widziała tylko
czubek jego głowy pokryty gęstymi, jasnobrązowymi
włosami. Wyglądał na playboya. Krótko przystrzyżone włosy,

wypielęgnowane dłonie. Pod paskiem zegarka widać było
skrawek jaśniejszej skóry. Cecile ciekawa była, gdzie się tak
opalił. Może na korcie tenisowym albo na polu golfowym?
Przecież to właśnie tam lekarze spędzali wolny czas, a w
każdym razie tak brzmiała wersja oficjalna, podawana żonom.

Patrzyła ze złością, jak lekarz bada puls Malindy i notuje

coś na karcie szpitalnej. W końcu podniósł głowę i napotkał
jej wzrok. Zdaniem Cecile, poruszał się wolno jak żółw i
wziąwszy pod uwagę sytuację, wydawał się stanowczo zbyt
zrelaksowany.

Cecile przez całe życie starała się chronić Melindę, która

była od niej słabsza i delikatniejsza. W dzieciństwie
niejednokrotnie wdawała się w bójki w obronie przyjaciółki i
teraz również poczuła, że jeśli lekarz nie zrobi czegoś, by
ulżyć cierpieniu Malindy, to za chwilę da mu w szczękę.

- Czy pani należy do rodziny? - zapytał lekarz, odkładając

kartę na miejsce.

- Nie, ale...
- W takim razie będzie pani musiała wyjść z sali na czas

badania.

- Ale ja... Malinda zacisnęła palce na dłoni Cecile. Jej

twarz ściągnęła się z bólu. Cecile bez namysłu pochyliła się
nad łóżkiem i szarpnęła poły zielonego lekarskiego fartucha.

- Niech jej pan coś natychmiast da! - syknęła przez

zaciśnięte zęby. - Bo jak nie, to...

- To co? - zapytał lekarz spokojnie, choć w jego oczach

widać było narastającą złość.

- To... to... - zacięła się Cecile, szukając w myślach

najodpowiedniejszej groźby, ale Malinda pociągnęła ją za
rękę.

- Cecile, wszystko w porządku. Idź, napij się kawy. Mnie

się nic nie stanie.

- Jesteś pewna? - zapytała Cecile niechętnie.

- Oczywiście, że tak.

Cecile podniosła się powoli i wytarła wilgotne dłonie o

spódnicę.

- Będę na korytarzu - zapewniła przyjaciółkę. Malinda

przymknęła oczy i powoli skinęła głową. - Gdybyś mnie
potrzebowała, zawołaj, a natychmiast tu wrócę!

Lekarz uniósł brwi i obdarzył ją wyniosłym spojrzeniem,

które Cecile dobrze znała i którego nienawidziła. Z posępną
miną wyszła na korytarz i oparła się o ścianę. Kolana pod nią
drżały, serce waliło jak oszalałe, a dłonie tak się trzęsły, że
nawet przy najlepszych chęciach nie utrzymałaby w nich
kubka z kawą. Malinda miała rację: była w okropnym stanie.
Nie mogła znieść widoku cierpienia przyjaciółki. Gdyby to od
niej zależało, chętnie by za nią urodziła, tylko po to, żeby już
mieć to z głowy.

Uspokoiła się wysiłkiem woli, ale zapach środków

dezynfekcyjnych nie przestawał przyprawiać jej o mdłości.
Nienawidziła szpitali, ich charakterystycznej woni, bieganiny
pielęgniarek i lekarzy, ich tajemniczych szeptów. Gdyby nie
Malinda, jej noga za nic by tu nie postała.

- Cecile!

Drgnęła na dźwięk znajomego głosu. Z drugiego końca

korytarza biegł do niej Jack. Rzuciła się w jego ramiona.

- Bogu dzięki, że już jesteś! - zawołała z ulgą.
- Czy coś się stało? - zapytał niespokojnie.
- Nie, wszystko w porządku, tylko obawiałam się, że nie

zdążysz na czas.

- Przyjechałem najszybciej, jak mogłem. Gdzie ona jest?

Cecile pociągnęła go w głąb korytarza.

- W sali 215. Teraz bada ją lekarz. Kazał mi wyjść, bo nie

należę do rodziny. - Stanęli przed drzwiami. Cecile szarpnęła
Jacka za rękaw. - Ten arogancki sukinsyn nie wpuści mnie do

środka, ale powiedz mu, żeby jej dał jakiś środek
przeciwbólowy.

Na czole Jacka pojawiła się zmarszczka.

- Przecież obydwoje z Malindą postanowiliśmy, że poród

będzie naturalny!

Cecile odsunęła się od niego.

- Jak chcesz - warknęła, - W takim razie ty patrz, jak ona

cierpi, bo ja nie jestem w stanie.

Jack delikatnie położył rękę na jej ramieniu.

- Nie martw się, Cecile. Zajmę się nią. Cecile przygryzła

wargę, powstrzymując łzy. Jack szczerze kochał Malindę.
Udowodnił to niejednokrotnie w ciągu ostatnich dwóch lat.
Był jej mężem i to on powinien być w tej chwili przy
Malindzie, nie Cecile. Położyła dłoń na jego ręku.

- Wiem, Jack. Wiem. Idź tam. Ona cię potrzebuje. Za ich

plecami otworzyły się drzwi i na korytarz wyszła pielęgniarka
z tacą pełną lekarstw. Spojrzała na Cecile i szybko odwróciła
wzrok. Cecile zauważyła w tym spojrzeniu błysk współczucia.

Przez siedem lat Cecile była żoną doktora J. Dentona

Kingsleya, a od trzech - wdową po nim. Już dawno powinna
przywyknąć do tego rodzaju spojrzeń. Większość ludzi, którzy
znali jej męża, współczuło jej, a najbardziej ci, którzy z nim
pracowali. Ta pielęgniarka była nieco za stara jak na gust
Dentona, ale Cecile widziała w jej twarzy, że dobrze znała
reputację jej świętej pamięci męża.

Uniosła wyżej głowę i odpowiedziała kobiecie wyniosłym

spojrzeniem. Pielęgniarka zarumieniła się i szybko weszła za
Jackiem do sali. Zza drzwi dobiegł przeciągły jęk. Cecile
przyłożyła dłonie do uszu i oparła się o ścianę. Och, po co
Ewa dawała Adamowi to jabłko? pomyślała. I z powodu
takiego głupiego błędu popełnionego w rajskim ogrodzie
wszystkie kobiety mają być skazane na cierpienie aż do końca
świata? Mężczyźni tylko zwodzą i uwodzą, dostarczają

nasienia, a w dziewięć miesięcy później siedzą spokojnie,
paląc papierosy, podczas gdy kobiety biorą na siebie całe
cierpienie. Gdzie tu sprawiedliwość?

Drzwi za jej plecami znów się otworzyły. Cecile

wyprostowała się i czekała. W progu pojawił się lekarz.

- Jak ona się czuje? - zapytała Cecile z niepokojem.
- Pełne rozwarcie. Zabieramy ją na salę porodową. Cecile

sięgnęła do klamki, ale lekarz przytrzymał jej dłoń.

- Nie może pani teraz wejść. Pielęgniarka przygotowuje

Malindę, a Jack przebiera się w fartuch, żeby pójść razem z
nią.

- Cóż... - mruknęła Cecile z rozczarowaniem. Twarz

lekarza złagodniała.

- Może przejdzie pani do poczekalni? To już nie potrwa

długo.

- Dobrze - westchnęła.
- Wie pani, gdzie to jest?
- Nie, ale poradzę sobie. - Zaprowadzę panią.

Cecile nerwowo zerknęła na drzwi.

- Ale czy nie powinien pan raczej... Lekarz łagodnie

pociągnął ją za ramię.

- Daję pani słowo, że wszystko jest pod kontrolą. A poza

tym - zaśmiał się - Jack to stary profesjonalista. Gdyby
dziecko zdecydowało się wyjść na świat, zanim tam wrócę, to
na pewno sam by sobie poradził.

Jack miałby odebrać poród! Cecile stanęła w miejscu jak

wryta i patrzyła na lekarza z otwartymi ustami. Ten zaś
roześmiał się i poklepał ją po dłoni.

- Tylko żartowałem. Obiecuję, że będę tam na czas, z

siatką do łapania motyli.

Z siatką do łapania motyli! Wzburzona Cecile

wyszarpnęła dłoń. To nie było miejsce ani czas na żarty! Na
Boga, jej pierwszy chrześniak wybierał się właśnie na świat!

Szła obok lekarza sztywno, jakby połknęła kij, patrząc

prosto przed siebie. Ten mężczyzna wiernie odzwierciedlał
wszystkie jej wyobrażenia o lekarzach - był niegrzeczny,
arogancki i nieco zbyt poufale zachowywał się wobec kobiet.
Zatrzymała się przy drzwiach poczekalni i rzekła z kwaśnym
uśmiechem:

- Dziękuję za asystę, doktorze. I niech pan lepiej

sprawdzi, czy ta siatka nie jest dziurawa.

- Czy dostaniemy zniżkę?

Rand zaśmiał się, zdjął rękawicę chirurgiczną i poklepał

Jacka po plecach.

- Jak zwykłe czatujesz na jakąś okazję, co, Brannan?

Niestety, bracie, przykro mi, ale tym razem zapłacisz
podwójną cenę.

Spojrzał ponad ramieniem Jacka na dwa zawiniątka

spoczywające w ramionach Malindy. Bliźniaki. Chociaż
przyjmował porody już od dziewięciu lat, wciąż się
zdumiewał, gdy dwoje dzieci przychodziło na świat tam, gdzie
powinno być tylko jedno. USG prawdopodobnie wykazałoby
ciążę mnogą, ale nie było potrzeby przeprowadzać tego
badania. Zresztą Malinda i tak by się na to nie zgodziła.
Bardzo jej zależało, żeby wszystko odbywało się naturalnie,
on zaś nie miał nic przeciwko temu, dopóki nie widział
żadnego zagrożenia dla matki ani dla dziecka.

Wyciągnął rękę i dotknął malutkiej piąstki. Dziecko

zacisnęło paluszki wokół jego palca. Rand odchrząknął z
trudem. Choć prawie codziennie odbierał porody, ten cud
nigdy nie przestał go zadziwiać. Dla takich chwil warto było
przebrnąć przez długie lata studiów.

Potrząsnął głową i cofnął dłoń. Nie miał tu już nic do

roboty.

- Och, Jack, a gdzie jest Cecile? - zawołała naraz

Malinda, podnosząc na męża pełne troski spojrzenie. - Pewnie
wariuje ze zdenerwowania!

Rand zauważył wahanie Jacka. Świeżo upieczeni ojcowie

rzadko mieli ochotę odchodzić od żon. Chociaż Jack miał już
czworo dzieci z pierwszego małżeństwa, Rand wiedział, że ten
moment jest dla niego szczególny.

- Ja jej zaniosę wiadomość - zaofiarował się. - Ty tu

zostań i zaprzyjaźnij się z nowymi Brannanami.

- Dziękuję ci, Rand - uśmiechnęła się Malinda. - Ale

lepiej bądź przygotowany do akcji reanimacyjnej. Jestem
pewna, że Cecile zemdleje, gdy się dowie, że mamy bliźnięta.

Rand uśmiechał się z rozbawieniem, idąc do poczekalni.

Przyjaciółka Malindy, sądząc po jej wcześniejszym
zachowaniu, wolałaby raczej doznać wstrząsu mózgu od
upadku na podłogę niż pozwolić, by Rand ją podtrzymał. Od
drzwi poczekalni dzieliło go jeszcze dobre pięć metrów, gdy
usłyszał jej podniesiony głos.

- Nie mam pojęcia! Czekam w tej głupiej poczekalni już

ponad godzinę i dotychczas nikt mnie o niczym nie
poinformował!

Odpowiedzią było milczenie. Rand ostrożnie zajrzał do

środka. Cecile siedziała na krześle, zwrócona do niego
plecami, i rozmawiała przez telefon, nerwowo postukując
stopą o podłogę. Poza nią w pomieszczeniu nie było nikogo.

- Moim zdaniem ten lekarz to zupełny idiota i nie mam

pojęcia, dlaczego Malinda wybrała go do prowadzenia ciąży.

Nastąpiła kolejna chwila ciszy. Rand oparł się o futrynę i

nasłuchiwał. Wcześniej był zaabsorbowany Malindą i nie
zwrócił większej uwagi na towarzyszącą jej kobietę. Dopiero
teraz miał okazję przyjrzeć jej się bliżej. Musiał przyznać, że
ten kłębek nerwów i irytacji opakowany był bardzo
atrakcyjnie. Spod sięgającej kolan spódnicy wyłaniały się

opalone nogi. Wyżej Rand zobaczył jedwabną bluzkę z
trójkątnym dekoltem, a jeszcze wyżej szczupłe palce,
nerwowo przegarniające włosy. Przyjaciółka Malindy
wyglądała bardzo ponętnie, choć Rand gotów był się założyć
o najbliższy wolny weekend, że w tej chwili zupełnie się o to
nie starała.

- Nic mnie nie Obchodzi to, że on był przy porodach

poprzednich dzieci Jacka! - zawołała. - To arogancki,
nieodpowiedzialny tępak, a do tego... - Obróciła się na krześle
i słowa zamarły jej na ustach. Gwałtownie pobladła i
wypuściła słuchawkę z ręki.

- Co się stało? - szepnęła ledwo słyszalnie, podrywając się

z miejsca.

Rand przypomniał sobie ostrzeżenie Malindy i podszedł

bliżej. Podniósł słuchawkę, a potem ujął Cecile za ramię i
posadził na krześle. Nie odrywała oczu od jego twarzy.

- Cecile! Cecile! Co się dzieje? - wołał kobiecy głos w

słuchawce. Rand przyłożył ją do ucha.

- Mówi doktor Coursey. W czym mogę pani pomóc? -

Rozpoznał głos sekretarki Jacka i uśmiechnął się. - A, cześć,
Liz. Dawno cię nie widziałem.

Słuchając odpowiedzi, zwrócił wzrok na Cecile.

- Nie, wszystko w porządku - odezwał się po chwili. -

Mama i dzieci teraz odpoczywają.

Cecile szeroko otworzyła oczy i pobladła jeszcze bardziej.

Rand spokojnie położył dłoń na jej karku i wcisnął jej głowę
między kolana.

- Tak - rzekł do słuchawki. - Dobrze słyszałaś. Bliźnięta.
- Bliźnięta? - powtórzyła Cecile stłumionym głosem. -

Naprawdę?

Gdy lekarz nie odpowiedział, spróbowała podnieść głowę,

ale on tylko przycisnął ją mocniej.

- Dziewczynki - wyjaśnił do słuchawki. - Myślę, że

chłopcy będą szczęśliwi. Chcieli mieć siostrę, więc urodziły
się dwie - zaśmiał się. - Dobrze, Liz, przekażę im
pozdrowienia. Poczekaj chwilę - dodał, zanim sekretarka
zdążyła odłożyć słuchawkę. - Kup swojemu szefowi cygara z
różowymi wstążeczkami, nie z niebieskimi. Zdaje się, że Jack
spodziewał się kolejnego chłopca.

Roześmiał się i odłożył słuchawkę nad plecami Cecile, nie

zwalniając uchwytu. Była drobna, ale miała w sobie tyle
energii, że wolał nie ryzykować. Pochylił się, aż jego twarz
znalazła się tuż przy jej twarzy. Patrzyły na niego oczy
błękitne jak u noworodka. Pod nimi znajdował się mały nos i
pełne usta, w tej chwili gniewnie zaciśnięte. Ta kobieta nie
wyglądała na delikatną piękność z Południa, która mdleje, gdy
ktoś upuści obok niej chusteczkę. Sądząc po sile, jakiej musiał
użyć, by ją utrzymać w miejscu, mogłaby startować w
zapasach w stylu wolnym.

- Czy już czuje się pani lepiej?
- Poczułabym się lepiej, gdyby, mnie pan puścił - rzuciła

Cecile przez zaciśnięte zęby.

Rand odpowiedział jej promiennym uśmiechem. Szósty

zmysł ostrzegł go, by jeszcze jej nie uwalniać.

- Malinda prosiła, żebym pani przekazał wiadomość o

bliźniętach.

- Słyszałam - odrzekła z frustracją. - Czy już pozwoli mi

się pan podnieść?

- Ostrzegła mnie, że może pani zasłabnąć. Czy ma pani

skłonności do omdleń?

- Nie, ale jeśli nie będę mogła oddychać jeszcze chwilę

dłużej, to całkiem możliwe, że zemdleję.

Rand zauważył łokieć wysuwający się w jego stronę i

uznał, że bezpieczniej będzie ją puścić. Cecile poderwała się
do góry jak sprężynka i wzięła głęboki oddech.

- Zwariował pan, czy co? - burknęła. Rand zerknął na nią

spode łba.

- A to niby dlaczego?
- Bo zachowuje się pan jak wariat. - Podeszła do ściany

na przeciwnym końcu pomieszczenia i skrzyżowała ręce na
piersiach. Po minucie milczenia zapytała szorstko:

- Wszystko w porządku z Malindą?

Rand powtórzył jej gest.

- Tak, czuje się dobrze.
- A dzieci?
- Małe, ale zdrowe. Wzięła następny głęboki oddech i

wbiła wzrok w podłogę.

Rand patrzył na czubek jej głowy, zastanawiając się, czy

już ją kiedyś spotkał. Była przyjaciółką Malindy, a on
przyjacielem Jacka, dziwił się zatem, że dotychczas się nie
zetknęli, tym bardziej że Malinda próbowała go swatać ze
wszystkimi wolnymi kobietami w promieniu stu kilometrów
od Edmond.

Chyba że ona nie jest wolna, pomyślał i ze zmarszczonym

czołem poszukał wzrokiem jej dłoni. Cecile jednak trzymała
lewą rękę za plecami.

- Nienawidzi pani wszystkich mężczyzn czy tylko mnie? -

zapytał.

Cecile skrzywiła usta.

- Wcale nie nienawidzę mężczyzn.
- Aha, zaraz uwierzę.

Cecile opuściła ręce, odrobinę zawstydzona swoim

zachowaniem.

- Nie lubię lekarzy - wyjaśniła, rozglądając się po

wnętrzu. Białe ściany, cicha muzyka, przyćmione światło.
Wszystko, czego potrzeba, by się rozluźnić i uspokoić. - I
szpitali też - dodała.

- Od jak dawna ma pani ten uraz?

- Jest pan położnikiem czy psychiatrą? - zapytała Cecile,

unosząc brwi.

- Mam przygotowanie w obu tych specjalnościach.
- Powinnam się domyślić - westchnęła.
- Dlaczego?
- Lekarze zawsze wiedzą wszystko najlepiej.
- Czy ma pani wystarczająco wiele doświadczeń z

lekarzami, by tak twierdzić?

- Całe życie. Rand pytająco uniósł brwi.
- Mój mąż był chirurgiem - odrzekła i machnęła ręką,

jakby ten gest wyjaśniał wszystko. Randowi nie wyjaśniał
niczego, ale uznał, że w tej chwili lepiej będzie na razie
zostawić ten temat.

- Był - powtórzył z namysłem. - Jest pani rozwiedziona?
- Jestem wdową - rzekła Cecile, wbijając dłonie w

kieszenie blezera. Po chwili uśmiechnęła się promiennie. - A
więc kiedy będę mogła zobaczyć Malindę i moje córki
chrzestne?

Rand patrzył na nią jeszcze przez chwilę, zastanawiając

się, kim był jej mąż i pod wpływem jakich doświadczeń z nim
związanych Cecile nabrała urazu do całej służby zdrowia, a w
szczególności do lekarzy. Rand miał duszę naprawiacza.
Większą część życia spędził na rozwiązywaniu cudzych
problemów. Choć zdawał sobie z tego sprawę i choć ta kobieta
nie prosiła go o pomoc, korciło go, by coś z tym zrobić.

Jednak jej promienny uśmiech i szybka zmiana tematu

wystarczająco jasno dały mu do zrozumienia, że Cecile w tej
chwili nie ma ochoty odpowiadać na żadne osobiste pytania.
Rand zerknął na zegarek.

- Za niecałe piętnaście minut Malinda powinna się

znaleźć w swojej sali. Ale dzieci chyba już są na oddziale
noworodków. Czy chciałaby pani je zobaczyć?

Oczy Cecile rozjaśniły się.

- Naprawdę mogę?
- Oczy wiście - rzekł Rand, prowadząc ją korytarzem. -

Jeśli pielęgniarki będą stawiać opór, to pomacham im przed
nosem dyplomem.

Blask w oczach Cecile przygasł i pojawił się w nich chłód.

- Dziękuję, ale nie chcę żadnych szczególnych

przywilejów. Popatrzę na dzieci przez okno, tak jak wszyscy
odwiedzający.

Odwróciła się na pięcie i odeszła. Rand patrzył za nią z

szeroko otwartymi ustami. Ta kobieta miała bardziej zmienne
nastroje niż położnice! Westchnął i poszedł za nią,
zdecydowany dowiedzieć się jak najszybciej, dlaczego Cecile
tak bardzo nie cierpi lekarzy... albo przynajmniej tego, jaki ma
numer telefonu.

ROZDZIAŁ DRUGI
Nie udało mu się jednak uzyskać odpowiedzi na żadne z

tych pytań, po części dlatego, że następna jego pacjentka
zaczęła rodzić i wezwano go do sali porodowej. Poza tym
Cecile wyraźnie nie chciała z nim rozmawiać. Rand nie miał
pojęcia, czym sobie zasłużył na takie traktowanie.

Gdy wreszcie udało mu się na chwilę oderwać od pracy,

poszedł do sali noworodków, wiedziony nadzieją, że Cecile
jeszcze tam jest. Niestety, nie znalazł jej. Sfrustrowany i
zmęczony po ciężkim dniu, oparł się o szybę i patrzył na
dzieci. Odwiedziny w tej sali zawsze napełniały go spokojem i
przekonaniem o słuszności wyboru drogi życiowej. Widok
dziecka, które przez chwilę młóciło rączką powietrze, a potem
wpakowało sobie pięść do ust, wywołał na jego twarzy
uśmiech. Tak niewiele było potrzeba, by uspokoić noworodka.
Sucha pielucha, ciepła pierś do ssania, bezpieczeństwo
ramion... Patrzył na dzieci, zastanawiając się, które z nich
mają rodziców chętnych, by zaspokoić te potrzeby.

Na pewno przynajmniej dwoje, pomyślał, szukając na

przypiętych do łóżeczek kartkach nazwiska Brannan. Malinda
i Jack postarają się ó to, by ich dzieciom niczego nie
brakowało. Jednak bliźniaczek nie było w sali. Rand znał
Malindę, toteż nabrał pewności, że zażyczyła sobie, by
umieszczono je razem z nią.

Na myśl o żonie przyjaciela poczuł ukłucie zazdrości. Jack

miał szczęście. Rand także pragnąłby mieć taką żonę. Malinda
była piękna, delikatna, ciepła i bardzo kobieca. Zupełnie inna
niż jej przyjaciółka Cecile.

Poszedł do sali 215 i zastukał do drzwi.

- Jak się czuje moja ulubiona pacjentka? Malinda

spojrzała na niego z promiennym uśmiechem i gestem
zaprosiła go do środka.

- Wspaniale! Absolutnie wspaniale. Tak jak Rand

przypuszczał, przy jej łóżku stały dwa wózeczki.

Pochylił się nad bliższym i połaskotał maleństwo pod

brodą.

- A dziewczynki?
- To aniołki - westchnęła Malinda z dumą. - Sam

powiedz, czy to nie są najpiękniejsze dzieci na świecie?

- Bez żadnych wątpliwości - zaśmiał się Rand. Malinda

opadła na poduszki i poprawiła koc na kolanach.

- Ale powiedz mi, co ty tu właściwie robisz? Przecież

obchód już dawno skończony?

Rand bardzo lubił Malindę, ale nie odważył się przyznać,

że zajrzał tu, by wypytać ją o Cecile. Mogłaby dojść do
błędnego wniosku, że kieruje nim coś więcej niż tylko zwykła
ciekawość, a on nie potrzebował tego rodzaju komplikacji.
Wyjął z uchwytu jej kartę szpitalną i przyjrzał się jej z
udawanym zainteresowaniem.

- Pomyślałem, że zajrzę i zobaczę, jak się czujesz, zanim

pójdę do domu.

- Czuję się dobrze. Bardzo ci jestem wdzięczna za troskę,

ale na pewno masz ważniejsze sprawy do załatwienia.

- Nie pilnego.
- Nie wierzę ci. Rand uniósł brwi.
- Nigdy się nie poddajesz?
- Nigdy. - Uśmiechnęła się słodko. - W każdym razie nie

poddam się, dopóki nie znajdziesz kogoś, z kim mógłbyś być
szczęśliwy.

Rand odwrócił kartę na drugą stronę.

- Ale ja jestem szczęśliwy. Niczego mi nie brakuje.
- Wiesz, o czym mówię. Owszem, wiedział. Ostatnio

coraz mniej bawiły go powroty do pustego domu.

- Może zechciałabyś rzucić Jacka i uszczęśliwić mnie? -

zażartował.

- Pochlebiałoby mi to, gdybym była w stanie uwierzyć, że

mówisz poważnie... ale nie mogłabym cię uszczęśliwić.

Rand zaśmiał się i odłożył kartę na miejsce.

- Zawsze to samo. Przez całe życie to słyszę. Jack cię

odwiedzi?

- Mam nadzieję, że niedługo tu będzie. Miał dzisiaj

zagrać z chłopcami mecz, ale obiecał, że przyjdzie, gdy tylko
położy ich spać. Dziewczynkom też chciałby powiedzieć
dobranoc - uśmiechnęła się.

Jack miał czterech synów z pierwszego małżeństwa, a

teraz urodziły mu się dwie córki. Razem sześcioro dzieci. Na
samą myśl o takiej rodzinie Rand czuł zawrót głowy. Nie
potrafił sobie wyobrazić ośmiu osób żyjących pod jednym
dachem - chociaż właściwie było inaczej: potrafił sobie to
wyobrazić. Kiedyś obydwaj z Jackiem mieszkali w rodzinie
zastępczej Baxterów, która Składała się z dziewięciorga dzieci
i dwojga dorosłych. Spali po troje w jednym pokoju. Jackowi
zupełnie to nie przeszkadzało. Przeciwnie, był w swoim
żywiole. Rand jednak cierpiał z tego powodu.

To w końcu sprawa Jacka, pomyślał.

- Na pewno będzie szczęśliwy, gdy już wrócicie do domu

- rzekł.

- Tak - stwierdziła Malinda krótko, przyglądając mu się

przymrużonymi oczami. - Coś ci chodzi po głowie.

Rand drgnął niespokojnie.

- Nie, dlaczego?
- Nie wiem. - Malinda wzruszyła ramionami. - Wydajesz

się spięty.

Rand podszedł do łóżka i sprawdził, czy w dzbanku

stojącym na szafce jest woda. Trzeba było przejść do rzeczy.
Brakowało mu już pretekstów, by pozostawać tu dłużej.

- Powiedziałem twojej przyjaciółce, że masz bliźniaczki,

Była u ciebie?

- Nie - uśmiechnęła się Malinda, wygładzając

prześcieradło. - Ale to mnie wcale nie dziwi. Jak na nią,
została tu bardzo długo.

Droga wolna, pomyślał Rand, i oparł się o łóżko.

- Dlaczego?
- Cecile nienawidzi szpitali, a szczególnie tego szpitala.
- Miała złe doświadczenia?
- Można tak powiedzieć.
- Skoro się przyjaźnicie, to dziwię się, że nie spotkałem

jej wcześniej.

Malinda z namysłem wydęła usta.

- Nic w tym dziwnego. Zastanawialiśmy się z Jackiem,

czy was ze sobą poznać, ale ze względu na stosunek Cecile do
lekarzy...

Malinda zawiesiła głos. Rand uznał, że to odpowiedni

moment, by ją nieco przycisnąć.

- A jaki jest jej stosunek do lekarzy?
- Nie znosi ich.
- Bogu dzięki - rzekł Rand z ulgą.
- Jak to?
- Powiedziała mi to, ale obawiałem się, że ma na myśli

tylko mnie.

Malinda roześmiała się.

- Czy była dla ciebie niegrzeczna?
- Niezupełnie. Raczej... - Rand zastanawiał się przez

chwilę nad odpowiednim słowem, ale potem przypomniał
sobie rozmowę Cecile z sekretarką Jacka. - Zresztą, owszem,
„niegrzeczna" to odpowiednie słowo.

- Przykro mi, Rand - rzekła Malinda. - To naprawdę

bardzo miła osoba, tylko że ma uraz do lekarzy.

- Wspomniała, że jej mąż był chirurgiem. Malinda

przymrużyła oczy.

- Owszem. Doktor J. Denton Kingsley. Rand znał to

nazwisko, a także towarzyszącą mu reputację.

- Och... Chyba rozumiem, dlaczego... - zaciął się. Drzwi

sali otworzyły się z rozmachem i pojawił się w nich wielki pęk
różowych baloników z białymi i różowymi wstążeczkami, a
niżej para zgrabnych, opalonych nóg w brudnych białych
skarpetkach i zniszczonych adidasach.

- Pomóż mi, Jack, bo wszystkie popękają! - zawołał

kobiecy głos.

Ponad balonikami ukazała się teraz głowa Jacka, który

próbował przepchnąć cały pęk przez drzwi. Baloniki ocierały
się o siebie, piszcząc przeraźliwie. Rand zerwał się z miejsca i
otworzył drzwi na całą szerokość. Malinda przyglądała się
całej scenie ze śmiechem.

- Och! To ja! - zawołała Cecile z oburzeniem.
- Przepraszam - odrzekł skruszony Jack. - Myślałem, że to

jeszcze jeden balon.

- Bardzo zabawne - prychnęła.

Wreszcie balony uniosły się do góry, odsłaniając

zarumienioną Cecile i uśmiechniętego od ucha do ucha Jacka.
Obydwoje przyszli tu prosto z meczu baseballowego Małej
Ligi. Pełnili funkcję trenerów drużyny, do której należeli
synowie Jacka. Ubrani byli w czarne szorty i czarne koszulki z
emblematem białej skarpetki na piersiach.

- Gratuluję, mamusiu! - zawołała Cecile. Puściła sznurek i

baloniki wzbiły się pod sufit, sama zaś podbiegła do
wózeczków. - Oooch, jakie śliczne! - westchnęła. Zsunęła
czapkę baseballową na tył głowy i oparła dłonie na kolanach. -
Czy mogę wziąć którąś na ręce?

- Oczywiście - odrzekła Malinda. Cecile starannie wytarła

ręce o spodnie, podniosła jedną z dziewczynek i przytuliła ją
do policzka.

- Cześć, skarbie. Jestem twoją ciotką Cecile. Chcesz

zobaczyć człowieka na Księżycu?

Rand nie byłby bardziej zaskoczony, gdyby powiedziała,

że to ona sama jest człowiekiem z Księżyca. Patrzył na nią
oniemiały, oszołomiony kontrastem między baseballowym
strojem i brudnymi tenisówkami a głosem miękkim jak płynny
miód. Trzymała dziecko pewnie, bez lęku, z jakim większość
ludzi dotyka noworodków.

Jack rzucił na podłogę brązową papierową torbę,

pochwycił koniec sznurka i przywiązał baloniki do poręczy
łóżka.

- Lepiej zaniknij drzwi, bo pielęgniarki pomyślą, że

urządzamy tu przyjęcie, i wyrzucą nas stąd - powiedział do
Randa.

- Masz rację - rzekł Rand w zamyśleniu i odszedł od

drzwi. Na dźwięk jego głosu Cecile obróciła się na pięcie i w
jej wzroku natychmiast zabłysł gniew. Po chwili przesunęła
spojrzenie na Malindę.

- Kogo mam na rękach?
- Madison.
- A jak się nazywa ta młoda dama? - zapytała Cecile,

zaglądając do drugiego wózeczka.

- Lila.
- Madison i Lila. Podoba mi się - stwierdziła Cecile.

Odłożyła dziecko na miejsce i natychmiast wzięła na ręce
drugie. - Cześć, mała - rzekła, przyglądając się jej uważnie. -
Zobaczysz, będziemy się świetnie bawić. Ciotka Cecile
nauczy cię grać w baseball, w tenisa, jeździć na nartach
wodnych i...

Rand nie usłyszał dalszego ciągu tych obietnic, bo

Malinda zapytała głośno:

- A gdzie są dzieci?
- Rodzice Cecile zabrali je na pizzę.

- Kto wygrał mecz?
- My! Dzięki Jackowi juniorowi. Duma Malindy nie

mogłaby być większa, nawet gdyby mały

Jack był jej własnym synem.

- Dzielny chłopak! Grał przez cały mecz?
- Nie, potem zmienił go Joey.
- To dobrze. Trzeba uważać na rękę Jacka. Madison

zaczęła płakać. Jack podszedł do niej i wziął ją na

ręce.

- Hej, kochanie. Czujesz się zaniedbana? Mała uspokoiła

się i zamrugała powiekami.

- Jest podobna do ciebie - stwierdził Jack, patrząc na

żonę, która nie kryła zadowolenia.

- Możliwe, ale ma twój nos. Rand omal nie zakrztusił się

śmiechem. Nos Jacka? Boże drogi, wszystko, tylko nie to!
Pocieszył się jednak myślą, że może Madison jakoś sobie
poradzi w życiu z tym nosem, jeśli w przeciwieństwie do ojca
będzie unikać bójek i nie da go sobie złamać.

Choć szpitalna sala pełna ludzi była znacznie

przyjemniejszym miejscem niż pusty dom, Rand czuł, że jest
tu intruzem.

- Chyba muszę już lecieć. Malindo, jeśli będziesz czegoś

potrzebowała, to powiedz pielęgniarce, żeby do mnie
zadzwoniła.

- Zaraz, zaraz, nie tak szybko - zawołał Jack. Włożył

Madison w ramiona Malindy i sięgnął do torby. Wyjął z niej
butelkę szampana i plastikowe kieliszki. - Najpierw musimy
wznieść toast.

Rand zmarszczył brwi i rzucił szybkie spojrzenie na

zamknięte drzwi, oczekując, że lada moment do sali wtargnie
któraś z pielęgniarek i da im po łapach za łamanie szpitalnych
przepisów.

- Spokojnie, Rand - zaśmiał się Jack. - To bezalkoholowy.

Rand odetchnął z ulgą i poczuł się winny. Przy Jacku zawsze

miał wrażenie, że robi z siebie idiotę. Zauważył to już w

rodzinie zastępczej, w której przebywali razem, dopóki nie
poszedł do college'u.

Jack otworzył butelkę i napełnił kieliszki, a potem

przywołał gestem Cecile i Randa do łóżka Malindy. Cecile
podeszła, trzymając Lilę na rękach i starając się wyminąć
Randa jak największym łukiem. Jack wzniósł kieliszek.

- Za nowe życie i nowych przyjaciół. Dziękuję wam

obydwojgu za rolę, jaką odegraliście przy narodzinach tych
dzieci.

Cztery kieliszki stuknęły o siebie nad łóżkiem. Jack upił

łyk szampana i wskazał na Randa.

- Nie wiem, czy już o tym wiesz, Cecile, ale Rand

odbierał również porody moich chłopców. To świetny lekarz i
bardzo dobry przyjaciel.

Rand z zażenowaniem odwrócił wzrok, czując na sobie

spojrzenie Cecile. Jack uśmiechnął się do żony.

- Ponieważ są tu obydwoje, to myślę, że możemy im

powiedzieć, prawda, kochanie?

- Oczywiście - przytaknęła Malinda. Teraz Jack zwrócił

się do Randa.

- Gdy rodzili się chłopcy, nie zastanawiałem się wiele nad

rolą, jaką musieliby spełnić rodzice chrzestni czy
opiekunowie, gdyby coś się stało mojej żonie albo mnie.
Potem Laurel zmarła i... no cóż, zacząłem myśleć o
przyszłości swojej i dzieci. A potem spotkałem Malindę. -
Spojrzał na żonę z miłością i przeniósł wzrok na Cecile. - Jak
wiesz, obydwoje chcielibyśmy, żebyś została matką chrzestną
naszych dziewczynek.

A ty, Rand - dodał i otoczył przyjaciela ramieniem - jesteś

dla mnie kimś w rodzaju brata i najlepszym przyjacielem,

jakiego miałem w życiu. Dużo rozmawialiśmy o tym z
Malindą i mamy nadzieję, że zechcesz być ojcem chrzestnym
dziewczynek i w razie gdyby coś się stało Malindzie i mnie,
przejąć część odpowiedzialności za nie.

Rand przełknął ślinę, wzruszony i dumny.

- Chciałbym... Jack jednak nie pozwolił mu skończyć.
- Zanim odpowiesz, chciałbym, żebyś usłyszał wszystko

do

końca. Postanowiliśmy wyznaczyć was również

opiekunami chłopców.

Rand wiedział, jak ważni byli dla Jacka synowie, i zdawał

sobie sprawę z ogromu zaufania, jakim obdarzył go przyjaciel.
Wiedział również, jaką odpowiedzialność bierze na siebie.
Nigdy jednak nie próbował unikać odpowiedzialności, choćby
największej.

- To dla mnie zaszczyt - rzekł po prostu. Wszystkie oczy

zwróciły się z wyczekiwaniem na Cecile, ona zaś poczuła
ucisk w żołądku. Nie na to się zgadzała, gdy Malinda prosiła
ją, by została matką chrzestną! I bynajmniej nie przerażała jej
perspektywa opieki nad czterema chłopcami. Wychowywała
już trójkę własnych dzieci i nie miałaby nic przeciwko
dwojgu, a właściwie sześciorgu więcej. Poza tym kochała
dzieci Jacka jak własne. Ale ten ojciec chrzestny? Przecież
musiałaby z nim rozmawiać, zawierać kompromisy i dzielić
się odpowiedzialnością. Rzuciła szybkie spojrzenie na twarz
Randa. Usta miał odrobinę skrzywione. Nikt wcześniej nie
wspominał o ojcu chrzestnym!

- Cecile? - odezwała się Malinda, zaniepokojona

milczeniem przyjaciółki.

- Cóż... - odrzekła Cecile niepewnie i jeszcze raz zerknęła

na Randa. Napotkała inteligentne spojrzenie, przed którym
tym razem nie mogła uciec. W oczach Randa odbijało się
jakieś uczucie, którego nie potrafiła sprecyzować. Zdziwienie?
Owszem, był zdziwiony jej wahaniem, ale nie o to chodziło.

Litość? Nie. Litość innych nigdy jej nie cieszyła.
Zrozumienie? Owszem, być może, ale jeszcze coś innego
przykuwało jej uwagę.

Wzrok Randa wyraźnie mówił, że Cecile wywarła na nim

wrażenie. Żachnęła się w duchu. Nawet jeśli tak rzeczywiście
było, to wrażenie było jednostronne. Uwodziciele z dyplomem
lekarskim zdecydowanie nie byli w jej typie/Patrzyła na
Randa ze zmarszczonym czołem i nagle zrozumiała.
Współczucie! To było to. Och, Boże, pomyślała, i kolana
ugięły się pod nią. To właśnie współczucie rozświetlało te
brązowe oczy, współczucie, które otula człowieka niczym
miękka poduszka i pozwała mu czuć się bezpiecznym i
kochanym. Rand patrzył na nią tak, jakby potrafił czytać w jej
duszy, jakby znał jej najskrytsze myśli i ofiarowywał jej
miłość i zrozumienie. Poczuła ochotę, by do niego podejść i
zanurzyć się w tej bezpiecznej otoczce. Otrząsnęła się szybko
z tego wrażenia. Już od lat przekonywała samą siebie, że nie
potrzebuje od żadnego mężczyzny współczucia ani miłości.
Nie miała zamiaru znów wpadać w tę samą pułapkę.

- Chyba nie zmieniłaś zdania? - zapytała Malinda z

niepokojem.

- Ależ nie! - wykrzyknęła Cecile tak głośno, że dziecko w

jej ramionach zaniosło się płaczem. - Nie - powtórzyła ciszej,
kołysząc małą, - Chcę być ich matką chrzestną.

Znów zerknęła na Randa. Czy naprawdę ma dzielić się

odpowiedzialnością z człowiekiem, którego zupełnie nie zna,
a który w dodatku jest lekarzem? Poczuła na plecach dreszcz i
przymknęła oczy. Uspokój się, powtarzała w myślach. Szansa
na to, że Jack i Malinda równocześnie zginą i zostawią dzieci
pod ich opieką, wynosi pewnie jeden do miliona. Ale z drugiej
strony los nigdy jej nie sprzyjał. Nie udało jej się utrzymać
mężczyzny w domu i w wieku dwudziestu dziewięciu lat
została wdową. Nie mogła jednak zawieść Malindy, ani teraz,

ani w przyszłości, nawet gdyby miało to oznaczać dzielenie
się odpowiedzialnością za dzieci z doktorem Randem
Courseyem. Otworzyła oczy i spojrzała na przyjaciółkę.

- Czułabym się zaszczycona, gdybym miała zostać matką

chrzestną wszystkich waszych dzieci. Ale - dodała surowo -
musicie mi coś obiecać.

- Co?
- Że nigdy nie będziecie podróżować razem.
- Na litość boską, dlaczego? - zdumiała się Malinda,
- Nie chcę ryzykować, że obydwoje zginiecie w

katastrofie lotniczej albo w wypadku samochodowym i
zostawicie dzieci pod wspólną opieką moją i tego doktorka -
wskazała na Randa ruchem głowy. - Bo nic by z tego nie
wyszło. W żadnym wypadku - powtórzyła z przekonaniem.

Rand stał przy stanowisku pielęgniarek i ostentacyjnie

przeglądał kartę choroby, ale ukradkiem przez cały czas zerkał
na drzwi sali Malindy, czekając, aż pojawi się w nich Cecile.
Choć miał opinię człowieka, którego nie sposób wyprowadzić
z równowagi, w tej chwili resztką sił panował nad sobą, by nie
wybuchnąć gniewem. W myślach wciąż na nowo
rozbrzmiewały mu słowa Cecile: „Nic z tego nie będzie".
Słuchał informacji, którymi karmiła go pielęgniarka, jednym
uchem, ale zapamiętywał wszystko. Lata spędzone na oddziale
chirurgicznym, zawsze pełnym napięć, pozwoliły mu
opanować tę umiejętność do perfekcji.

Zastanawiał się, dlaczego Cecile była tak pewna, że nic

nie wyjdzie z ich ewentualnej współpracy. On sam nie był co
do tego przekonany. Przed podjęciem każdej decyzji zawsze
starannie rozważał wszelkie jej aspekty, ale dzięki temu, gdy
już wyrobił sobie zdanie na jakiś temat, wszyscy znajomi je
szanowali.

- A pani Conradt z sali 202, ta po nacięciu krocza, skarży

się, że szwy doprowadzają ją do szału.

Rand zaczął coś mówić, ale drzwi otworzyły się wreszcie i

pojawiła się w nich Cecile. Szybko złożył papiery.

- Musi robić nasiadówki co cztery godziny - odrzekł ze

spojrzeniem utkwionym w oddalającej się Cecile. - To
powinno zmniejszyć swędzenie. Jeśli to nie pomoże, proszę
do mnie zadzwonić.

Oddał pielęgniarce kartę i dogonił Cecile.

- Idziesz do domu? - zapytał, bladym uśmiechem

pokrywając irytację.

- Tak - mruknęła i nie patrząc na niego, wcisnęła guzik

windy.

- Czy mogę cię zaprosić na kawę? Drzwi windy

otworzyły się z cichym szumem. Cecile obróciła głowę i
spojrzała na Randa pochmurnie.

- Nie - rzekła stanowczo.

Rand wślizgnął się do windy tuż za nią i spojrzał na

zegarek.

- Rzeczywiście, trochę już za późno na kawę. Może

napijemy się czegoś zimnego?

- Nie udawaj, że nie rozumiesz, doktorku - rzekła Cecile

ze wzrokiem wlepionym w tablicę ze światełkami. - Nie
jestem zainteresowana.

Winda zatrzymała się na parterze. Cecile wyszła do holu,

nie oglądając się. Rand w dwóch susach znalazł się obok niej i
pochwycił ją za ramię.

- Chciałbym z tobą porozmawiać - rzekł, zdumiony

własnym tupetem.

- Przykro mi, ale ja nie mam ochoty rozmawiać z tobą -

powiedziała i szybko poszła do wyjścia.

Recepcjonistka przy biurku obserwowała rozgrywającą się

scenę z wyraźnym zainteresowaniem. Rand wiedział, że
następnego ranka cały szpital będzie huczał od plotek.

- Dobrze! - zawołał za Cecile. - W takim razie tylko ja

będę mówił.

Rzuciła mu wymowne spojrzenie przez ramię i gniewnie

pchnęła obrotowe drzwi, ale gdy znalazła się na zewnątrz,
Rand już tam na nią czekał. Obejrzała się ze zdziwieniem i
dopiero

teraz

zauważyła

rozsuwane

drzwi

dla

niepełnosprawnych. Przymrużyła oczy i wymamrotała coś pod
nosem.

- Oszukujesz - warknęła. - Widocznie to jest warunek,

żeby zostać lekarzem. Uczą was tego na studiach?

Rand wbił pięści w kieszenie spodni, ale nie dał się

zniechęcić.

- Kiedy wreszcie przestaniesz winić wszystkich mężczyzn

za grzechy jednego?

Cecile obróciła się na pięcie i jej oczy rozbłysły złością.

- Nie obwiniam mężczyzn o nic, a już na pewno nie o

grzechy mojego świętej pamięci męża.

- W takim razie co właściwie masz przeciwko mnie?

Cecile wzięła głęboki oddech i opuściła dłoń, w której
trzymała kluczyki do samochodu.

- Osobiście nic. A tak w ogóle, wszystko. - Gniew w jej

spojrzeniu przeraził Randa. - Mój mąż był wyjątkowym
padalcem. Uwiódł więcej kobiet, niż większość mężczyzn
spotyka przez całe życie. A to była scena tego spektaklu -
wskazała na szpital. - Pielęgniarki, salowe, nawet żony i
krewne pacjentów. Za każdym razem, kiedy tam wchodzę,
wszyscy się na mnie gapią. Na widok każdej pielęgniarki czy
salowej zaczynam się zastanawiać, czy była jedną ze
szczęśliwych wybranek Dentona.

Ich oczy spotkały się w półmroku parkingu

rozświetlonego jarzeniowymi lampami. Cecile wiedziała, że
ma przed sobą Randa Courseya, ale zaślepiona gniewem,
zamiast jego twarzy widziała twarz Dentona Kingsleya.

Podobnie jak Denton, Rand wykorzystywał tytuł lekarza do
zdobywania władzy nad kobietami. Udowodnił to, gdy
oświadczył, że pomacha plakietką lekarza przed nosem
pielęgniarek, jeśli będą zabraniały im wstępu do sali
noworodków. A poza tym dotykał jej, niby przypadkiem.
Muśnięcie dłoni na łokciu, ramię otaczające jej barki. Cecile
widziała, jak jej mąż w ten sam sposób dotykał innych kobiet.
Gdy mu to wyrzucała, odpowiadał, że ma zbyt bujną
wyobraźnię, że to zupełnie niewinne gesty. A ona, głupia,
wierzyła mu, aż w końcu się przekonała, że jej podejrzenia
były słuszne.

Patrząc na Randa, myślała, że nie ma w nim nic, co

mogłoby jej się spodobać. Krótko ostrzyżone włosy - była
pewna, że ułożone za pomocą pianki - ego wielkie jak cały
Teksas i nieodparty wdzięk. Miała powyżej uszu tego typu
mężczyzn. Fakt, że mimo wszystko ten człowiek pociągał ją
fizycznie, napełniał ją niesmakiem.

- Mniejsza o to - wymamrotała i wsiadła do dżipa.

Rand stał na parkingu i patrzył za nią, gdy wyjeżdżała z

piskiem opon. Nie ruszył się z miejsca nawet wtedy, gdy
światła dżipa zniknęły za zakrętem. Miał wrażenie, że Cecile
bierze na siebie wszystkie grzechy, jakie popełnił jej mąż, i
obwinia się o nie jak o własne. Szkoda. Była intrygującą
kobietą, pełną życia i energii. Zadanie wydawało się trudne,
ale Rand był przekonany, że przy odrobinie cierpliwości i
szczęścia uda mu się wyzwolić Cecile od upiorów przeszłości
i nauczyć ją znów kochać. Pod warunkiem, oczywiście, że ona
mu na to pozwoli.

ROZDZIAŁ TRZECI
Cecile wyciągnęła z bagażnika samochodu ciężkie

płócienne torby ze sprzętem baseballowym, przeklinając w
duchu własnego pecha. Jakby mało było tego, że miała dzielić
z Randem Courseyem obowiązki rodziców chrzestnych, to na
dodatek teraz jeszcze musiała razem z nim prowadzić drużynę.
W głębi duszy rozumiała Jacka. Naprawdę był teraz potrzebny
w domu. Dlaczego jednak musiał wyznaczyć właśnie Randa
na swego zastępcę? A w dodatku nawet nie zapytał jej o
zdanie.

Spojrzała przez ramię na pusty parking i ze złością

szarpnęła torbę. Randa jeszcze nie było. No tak! Na lekarzach
nigdy nie można polegać. Ile razy Denton kazał jej na siebie
czekać? Wyglądało na to, że sama będzie musiała zająć się
treningiem chłopców.

W końcu udało jej się uwolnić zakleszczoną torbę, która O

m a l nie przygwoździła jej swym ciężarem. Piłki baseballowe
rozsypały się po całym parkingu. Cecile westchnęła ciężko,
padła na kolana i zaczęła je zbierać. Za plecami usłyszała
trzaśnięcie drzwiczek. Była pewna, że to Joey, rezerwowy
zawodnik, który zawsze się spóźniał.

- Dołącz do pozostałych chłopców. Robią rozgrzewkę.

Zawołam was, kiedy przygotuję boisko - zawołała z głową
pod samochodem.

- Potrzebujesz pomocy?

Na dźwięk tego głosu zastygła, leżąc płasko na brzuchu.

Powoli obróciła głowę i spojrzała, żeby się upewnić.
Zobaczyła wielkie adidasy, a nad nimi białe skarpetki, tak
czyste, jakby pochodziły prosto ze sklepowej półki. Otarła
twarz brudnymi rękami i westchnęła z rezygnacją.

Rand przykucnął obok niej i zajrzał pod samochód.

Atrakcyjniejszy jednak był widok rozpłaszczonej na ziemi
Cecile, czy też tych fragmentów jej sylwetki, które wystawały

spod samochodu, a konkretnie długich, opalonych nóg i
zgrabnych pośladków w sportowych szortach. Ze względu na
nadmiar zajęć i brak doświadczenia Rand początkowo
niechętnie odniósł się do propozycji Jacka, by zastąpić go w
roli trenera drużyny. Teraz jednak uznał, że nie był to taki zły
pomysł.

- Pomóc ci stamtąd wyjść? - zapytał, powściągając

uśmiech.

Cecile wydęła usta.

- Nie trzeba. Wyprężyła całe ciało i udało jej się dotknąć

piłki czubkami

palców. Po chwili trzymała ją w ręku. Rand patrzył jak

zahipnotyzowany na pasek białego ciała, który przy tym ruchu
wyłonił się spod nogawki szortów.

Cecile wygramoliła się spod samochodu i napotkała jego

pełne podziwu spojrzenie. Wzruszyła ramionami i wytarła
brudne ręce o kolana.

- Spóźniłeś się. Trening zaczął się o wpół do szóstej.
- Przepraszam. Obchód trochę się przeciągnął - odparł

Rand, chowając piłkę do torby. - Co mam robić?

- Mamy nauczyć tych chłopców, jak się gra w baseball, a

przy okazji może także wygrać kilka meczów - wyjaśniła
Cecile sucho. - Jack zwykle ćwiczył z nimi obronę i
rozgrywanie piłki pośrodku pola, a ja atak i uderzenia. Joey,
rezerwowy, ma kłopoty z podkręconymi piłkami, więc gdy się
pojawi, możesz z nim poćwiczyć - wyjaśniła i rzuciła mu
rękawicę. Rand pochwycił ją i zmarszczył czoło.

- Masz jakiś problem? - zapytała Cecile.
- Hm... - mruknął, obracając rękawicę w dłoniach.
- O co chodzi? - zniecierpliwiła się.
- Nie umiem rzucać podkręcanych piłek. Cecile wzniosła

oczy ku niebu.

- W takim razie ćwicz z nim krótkie piłki.

- Cecile? Zatrzymała się i spojrzała na Randa przez ramię.
- Co znowu?
- W krótkich piłkach też nie jestem dobry.
- Czy ty w ogóle potrafisz rzucać piłką? - zirytowała się,

ale na widok wyrazu jego twarzy tylko machnęła ręką. -
Mniejsza o to. Wiesz chyba, do czego służy kij?

- Owszem, wiem - rzekł Rand, powściągając uśmiech.
- Potrafisz wyrzucić piłkę w głąb pola?
- Jasne. Rzuciła mu kij. Pochwycił go w ostatniej chwili,

unikając uderzenia w głowę.

- To zrób to! - prychnęła i odeszła, mrucząc pod nosem

coś o idiotach i bawidamkach. Rand patrzył za nią z
uśmiechem. Przyszło mu do głowy, że winien jest Jackowi
butelkę dobrego wina. Lato zapowiadało się coraz ciekawiej.

Cecile przymrużyła oczy w ostrym słońcu i otarła czoło

przedramieniem. Było chyba ze trzydzieści pięć stopni w
cieniu. Zgrzana, spocona i zirytowana, oddałaby w tej chwili
swego pierworodnego syna za coś zimnego do picia. Do
zakończenia treningu pozostało jednak jeszcze pół godziny.

- Dobrze, chłopcy, chodźcie wszyscy tutaj. - Ustawiła ich

w luźnym półokręgu, twarzami w stronę linii przy trzeciej
bazie. - W ostatnim meczu nie za dobrze wychodziło wam
prześlizgiwanie się z piłką przez tę część boiska, więc może
popracujemy nad tym przez chwilę.

Podniosła wzrok na Randa.

- Doktor Coursey rzuci piłkę, a ja pobiegnę z nią do

własnej bazy. Pokażemy wam, jak się to robi, a potem każdy z
was sam spróbuje. Gotów? - zapytała, patrząc na Randa.

Rand poprawił rękawicę i uśmiechnął się z wielką

pewnością siebie.

- Oczywiście, trenerze. Przykucnął, trzymając w ręku

piłkę. Cecile odbiegła o jakieś trzy czwarte odległości do

trzeciej bazy i stanęła pochylona, z rękami opartymi na
kolanach.

- Pamiętajcie, chłopcy - ostrzegła - przechwytywanie piłki

może być niebezpieczne, jeśli nie robi się tego prawidłowo.
Biegnijcie w stronę rzucającego jak najszybciej, nie
spuszczając oczu z jego rękawicy. Tuż przed nim padacie na
lewe biodro, lewa noga podkurczona, palce prawej dotykają
linii. Jasne?

- Jasne - odrzekli chłopcy chórem. Cecile wystartowała ze

swojej pozycji i pomknęła w stronę

Randa, nie spuszczając wzroku z jego rękawicy. O pół

metra przed nim rzuciła się na ziemię, próbując przechwycić
piłkę. Nie miała pojęcia, co stało się w następnej chwili.
Oślepił ją tuman kurzu, stopa uderzyła w coś twardego i
poczuła przeszywający ból w kostce. Wykrzyknęła i
jednocześnie silne uderzenie w pierś odebrało jej dech. Upadła
płasko na plecy i z otwartymi szeroko oczami próbowała
złapać oddech.

- Wyeliminowałem cię z gry! - oznajmił dumnie

rozpromieniony Rand, wyciągając do niej rękę. Gdy Cecile
nie zareagowała, uśmiech na jego twarzy powoli zniknął. - Nic
ci się nie stało? - zaniepokoił się i ukląkł obok niej.

Cecile nie powiedziała ani słowa. Z szeroko otwartymi

ustami próbowała złapać powietrze.

- Przynieś mi trochę wody i ręcznik - nakazał Rand

najbliżej stojącemu chłopcu, sam zaś uniósł nieco Cecile i
położył jej głowę na swoim kolanie. Gdy chłopak wrócił,
Rand zmoczył ręcznik i otarł jej twarz. Jedenastu
dziewięciolatków otaczało ich kręgiem. Rand próbował
uspokoić Cecile. Wiedział, że uda jej się złapać powietrze
dopiero wtedy, gdy przestanie walczyć o oddech.

- Czy pan ją zabił? - zapytał cienki głosik zza jego

pleców. Rand obejrzał się i zobaczył oskarżycielsko utkwione
w sobie spojrzenie Denta Kingsleya, najstarszego syna Cecile.

- Nie, nie zabiłem jej - odrzekł, choć czuł się jak

morderca.

- Nic jej nie będzie? - upewniał się chłopiec.
- Nic. Cecile uniosła się i oparła na łokciach.
- N... nic mi nie jest - wykrztusiła, przyciskając dłoń do

piersi. Spróbowała wstać, ale gdy oparła prawą stopę na ziemi,
zatoczyła się prosto na Randa.

- Kostka - wymamrotała, krzywiąc się z bólu. - Chyba jest

złamana.

Rand bez namysłu wziął ją na ręce i zaniósł na najbliższą

ławkę. Chłopcy rządkiem poszli za nim. Położył Cecile na
ławce i objął jej prawą stopę obiema dłońmi. Cecile syknęła z
bólu. Twarz miała bladą, a usta mocno zaciśnięte.

- Nie jest złamana, tylko skręcona - rzekł Rand z ulgą i

gestem przywołał Denta. - Przynieś mi trochę lodu z
chłodziarki. Zrobimy jej zimny okład.

Naraz padł na nich długi cień. Rand podniósł głowę i

zobaczył Jacka Brannana.

- Co się tu dzieje? Omawiacie taktykę?
- Nie, mamy kontuzję - odrzekł Rand z przygnębieniem.

Jack jednym spojrzeniem oszacował sytuację.

- Chodźcie, chłopcy, musimy pozbierać sprzęt - rzekł,

zagarniając całą gromadkę i ruszając w stronę parkingu. Rand
z westchnieniem przyłożył lód do opuchniętej kostki Cecile.

- Przepraszam cię. Zdaje się, że trochę przesadziłem.
- Nic się nie stało - odpowiedziała stłumionym głosem.

Rand delikatnie rozmasował jej łydkę.

- Owszem, stało się. Za wszelką cenę chciałem ci

udowodnić, że nie jestem bezużyteczny, i trochę przesadziłem.

To moja wina i bardzo mi przykro - rzekł z przygnębieniem,
patrząc na nią tymi swoimi brązowymi oczami.

Cecile patrzyła na niego jak oniemiała. Żadne z

dotychczasowych

doświadczeń

z

mężczyznami

nie

przygotowało jej na coś takiego. Wychowała się w otoczeniu
trzech braci i jedyne przeprosiny, jakie zdarzało jej się od nich
słyszeć, były wymuszone przez rodziców i więcej w nich było
groźby niż szczerej skruchy. Natomiast jej były mąż z zasady
nie przepraszał nigdy i za nic, bez względu na to, co uczynił.

Poruszyła się niespokojnie na ławce.

- Naprawdę, Rand, nic takiego się nie stało. Wykonałeś

dobry rzut. - Zaśmiała się. - Prawdę mówiąc, lepszy, niż się
spodziewałam. Nie przypuszczałam, że zechcesz mnie
naprawdę zatrzymać.

- Już wszystko w porządku? Cecile podniosła głowę i

zobaczyła Jacka. Ten widok sprawił jej ulgę.

- Tak - zapewniła go.
- Pomóc ci dojechać do domu?
- Ja ją zawiozę - wtrącił się Rand. - Byłbym ci wdzięczny,

gdybyś mógł zabrać stąd mój samochód.

- Nie ma problemu - stwierdził Jack i znów zwrócił się do

Cecile. - Czy Gordy i CeeCee są u twojej matki?

- Tak.
- Zawiozę tam Denta i powiem jej, co się stało. Znając

twoją matkę, jestem pewien, że zechce zatrzymać dzieci do
jutra.

Cecile westchnęła. Jack miał rację. Jej matka wiecznie

szukała pretekstu, by zabrać dzieci do siebie. Tym razem
nadarzała się jej wyjątkowa okazja.

- Nie mam co do tego żadnych wątpliwości. Dzięki, Jack.
- Nie ma za co. Uważaj na tę nogę. Jack odszedł i Cecile

znów została sama z Randem.

Nie przychodziło jej do głowy nic, co mogłaby

powiedzieć. Rand w dalszym ciągu trzymał dłonie na jej
łydce. Stopą dotykała jego brzucha. Intymność sytuacji była
bardzo niezręczna.

- No dobrze! - zawołała w końcu z udawaną wesołością. -

Chyba trzeba wracać do domu.

Rand ostrożnie zdjął z kolan jej stopę, wstał i wziął Cecile

na ręce. Próbowała się opierać.

- Rand, to nie jest konieczne. Mogę iść sama - zawołała.

Zatrzymał się i spojrzał na nią groźnie.

- A ja mogę cię zanieść, więc lepiej mocno się mnie

trzymaj.

- Czy masz elektryczną poduszkę? Cecile stłumiła

westchnienie. Ciekawe, co ten facet jeszcze wymyśli? Jak na
jeden dzień, miała już zupełnie dosyć bycia niańczoną. Droga
do domu była dla niej ciężką próbą cierpliwości. Rand
prowadził samochód w żółwim tempie, żeby za bardzo nie
trzęsło. A jakby jeszcze tego było mało, uparł się wnieść ją do
domu, położył do łóżka, umieścił poduszki pod plecami i
przyłożył do ułożonej wysoko nogi worek z lodem. Cecile
pomyślała, że jeśli Rand ugotuje jej rosół, to wyleje mu go na
głowę. Może wtedy wreszcie dotrze do niego, że ona nie
życzy sobie, by koło niej skakał!

- Nie mam - skłamała z nadzieją, że Rand wreszcie sobie

pójdzie.

- Skoczę do apteki i kupię ci poduszkę - odrzekł i sięgnął

do kieszeni po kluczyki od samochodu.

- Poczekaj! - zawołała Cecile z desperacją. - Chyba

jednak ją mam. Poszukaj w holu, w szafie z bielizną.

W pół minuty później Rand już stał przy jej łóżku z

poduszką elektryczną. Włączył ją do kontaktu, zabrał worek z
lodem i położył poduszkę na kostce swojej pacjentki. Cecile
patrzyła na jego dłonie, duże i mocne, o grzbietach pokrytych

jasnobrązowymi włoskami. Długie palce o krótko obciętych
paznokciach przesuwały się sprawnie po jej skórze. Ręce
Dentona wyglądały podobnie, coś jednak różniło je od dłoni
Randa. Cecile zaczęła się zastanawiać, co to takiego, i po
chwili zrozumiała: te ręce były dobre. Właśnie tak, pomyślała
z twarzą ściągniętą grymasem. Dotyk Randa był równie
mocny i zręczny jak dotyk Dentona, ale wyczuwało się w nim
łagodność i ciepło, podczas gdy dotyk Dentona zawsze był
chłodny, niemiły.

- Trzeba co piętnaście minut zmieniać zimny kompres na

ciepły i odwrotnie, żeby noga nie spuchła - rzekł Rand,
zwijając poduszkę, którą następnie podłożył jej pod stopę.
Cecile odniosła wrażenie, że zacznie krzyczeć, jeśli Rand
zrobi dla niej coś jeszcze. Miała ochotę sklonować go i
podesłać kopię którejś ze swoich samotnych przyjaciółek.

- Rand, naprawdę, dosyć już dla mnie zrobiłeś -

westchnęła. Powoli odsunął się od jej łóżka. Cecile nie chciała
go urazić. W końcu robił, co mógł, by ulżyć jej w bólu.
Posłała mu pełen wdzięczności uśmiech.

- Naprawdę doceniam twoją pomoc, ale już wystarczy.

Wracaj do domu.

- Przecież nie możesz chodzić. Jak sobie poradzisz, jeśli

będziesz czegoś potrzebować?

- Niczego już nie potrzebuję. Poza tym zawsze mogę

zadzwonić do mamy albo do Malindy.

Wyraz jego twarzy powiedział jej, że Rand nie ustąpi tak

łatwo. Uśmiechnęła się z jeszcze większą słodyczą.

- Zanim pójdziesz, czy mógłbyś przynieść mi z kuchni

szklankę wody i dwie aspiryny? To wszystko, czego
potrzebuję przed snem.

- Przyniosę, ale i tak stąd nie pójdę.
- Jak chcesz - westchnęła Cecile, skrywając irytację. Gdy

Rand zniknął za drzwiami, otworzyła szufladę nocnego stolika

i mamrocząc coś pod nosem, wyciągnęła z niej książkę
telefoniczną. Znalazła właściwą stronę i szybko wystukała
numer.

- Tu sekretarka doktora Courseya. W czym mogę pomóc?
- Jestem pacjentką doktora Courseya i właśnie zaczynam

rodzić - wydyszała Cecile. - Mam skurcze co trzy minuty.
Proszę poprosić doktora, żeby jak najszybciej przyjechał do
Szpitala Miłosierdzia.

Odłożyła słuchawkę, zanim kobieta zdążyła zapytać ją o

nazwisko.

- Gdzie masz aspirynę? - zawołał Rand z kuchni.
- W szafce koło zlewu, na górnej półce. - odkrzyknęła i

szybko schowała książkę telefoniczną do szuflady. Z kuchni
dobiegło ciche, lecz wyraźne: piiip - piiip - piiip, Cecile
uśmiechnęła się. Po chwili do sypialni wbiegł zdyszany Rand
ze szklanką wody i butelką aspiryny.

- Właśnie dostałem wiadomość przez pager. Jedna z

moich pacjentek zaczęła rodzić. Muszę pojechać do szpitala.
Mam nadzieję, że nie będziesz miała nic przeciwko temu,
żeby mi pożyczyć samochód. Czy coś jeszcze mam dla ciebie
zrobić przed wyjściem?

- Nie, dziękuję - odrzekła Cecile z niewinnym wyrazem

twarzy.

- Zajrzę do ciebie później - rzucił Rand, idąc do drzwi.
- Nie rób sobie kłopotu. Niczego mi nie trzeba. Dziękuję

za wszystko! - zawołała za nim.

Gdy usłyszała trzaśnięcie tylnych drzwi, usiadła na łóżku z

uśmiechem satysfakcji. W końcu udało jej się go pozbyć.
Wyciągnęła ręce z rękawów koszulki i z ulgą zdjęła
biustonosz. Nigdy nie była to jej ulubiona część garderoby;
nosiła go jedynie dlatego, że matka ją przekonała, iż w jej
wieku nie wypada już chodzić bez stanika.

Ostrożnie ściągnęła szorty, rzuciła je na podłogę, wtuliła

twarz w poduszkę i zamknęła oczy, modląc się, by noga
wydobrzała do rana.

Rand zatrzymał samochód przed domem Cecile, wciąż się

zastanawiając, dlaczego nie zastał w szpitalu żadnej swojej
pacjentki. Czekał ponad godzinę, aż wreszcie doszedł do
wniosku, że ktoś mu zrobił głupi kawał. Takie rzeczy czasami
się zdarzały, ale sekretarka była przekonana, że tym razem
wezwanie było prawdziwe. Twierdziła, że w głosie kobiety
słychać było strach i cierpienie.

Rand potrząsnął głową i wyjął z kieszeni pęk kluczy.

Któryś z nich musiał pasować do zamka w drzwiach. Za
trzecim razem trafił. Wetknął głowę przez drzwi i
nasłuchiwał, ale. w całym domu panowała cisza. Na palcach
wszedł do kuchni i zawołał cicho:

- Cecile?

Żadnej odpowiedzi. Poszedł do sypialni. Lampka przy

łóżku była już zgaszona, ale przez szpary w okiennicach do
pomieszczenia wpadało światło księżyca. Cecile leżała na
łóżku, przykryta kocem. Rand przycupnął obok niej i
wyciągnął rękę do wyłącznika lampki. Chciał obejrzeć jej
kostkę.

Jako jedyna dorosła osoba w domu zamieszkanym przez

troje dzieci, Cecile od wielu już lat miała bardzo lekki sen. Na
skrzypnięcie kuchennych drzwi natychmiast się obudziła i
nasłuchując, patrzyła w mrok.

W holu rozległy się ciche kroki. Usiadła, ale natychmiast

poczuła przeszywający ból w kostce i z cichym jękiem opadła
na poduszkę. Zacisnęła mocno usta i sięgnęła pod materac,
gdzie spoczywał jej „przyjaciel" - solidna pałka policyjna.

Zauważyła cień i nabrała pewności, że intruzem jest

mężczyzna. Nie poruszała się, udając, że śpi, ale mocno
ściskała pałkę w dłoni.

W chwili gdy cień podniósł rękę, Cecile wydała z siebie

okrzyk, jakiego nie powstydziłby się instruktor karate
Gerdy'ego, i zamachnęła się z całej siły, wymierzając cios w
skroń mężczyzny. Z przerażeniem patrzyła, jak ciemna postać
zachwiała się, postąpiła dwa kroki do tyłu i runęła prosto na
nią. Przejęta odrazą, próbowała się wysunąć spod ciężaru
bezwładnego ciała, ale nie była w stanie poruszyć się nawet o
cal Zdawało jej się, że mężczyzna waży co najmniej tonę.
Przy najlżejszym ruchu jej kostkę przeszywał nieznośny ból,

- Och, Boże, i co ja mam teraz zrobić? - jęknęła,

przygryzając wargi.

Broń! Przede wszystkim trzeba sprawdzić, czy napastnik

jest uzbrojony. Wyprężyła całe ciało i udało jej się dosięgnąć
wyłącznika lampki. Zapaliła światło, ale gdy ujrzała twarz
przeciwnika, zrobiło się jej słabo.

- Boże drogi! - szepnęła, przyciskając palce do ust. -

Zabiłam go!

Niepewnie, drżącymi palcami, dotknęła jego szyi w

miejscu, gdzie powinien być puls. Wstrzymała oddech. Na
szczęście znalazła tętno. Z radości opadła bezwładnie na
poduszkę. Rand oddychał, była jednak pewna, że ocknie się z
potwornym bólem głowy.

Przez chwilę siedziała nieruchomo, zagryzając usta i

modląc się, by Rand się poruszył. Po chwili, która wydawała
jej się wiecznością, drgnął i jęknął. Cecile ostrożnie pochyliła
się nad nim.

- Rand? - szepnęła, dotykając jego skroni, na której już

zaczynał się formować wielki guz. - Rand, nic ci nie jest?

Powoli podniósł rękę do głowy i z grymasem przetoczył

się na plecy.

- Co się stało? - zapytał ochryple.
- Nnno... uderzyłam cię;

Rand przymrużył oczy.

- Uderzyłaś mnie?
- Tak. Wzięłam cię za włamywacza.
- Czym to zrobiłaś? Młotem kowalskim? Cecile

uśmiechnęła się lekko.

- Nie. Tylko tym - rzekła, unosząc pałkę do góry. - Mój

młodszy brat, Tony, jest policjantem. Po śmierci Dentona
namawiał mnie, żebym sobie kupiła pistolet, ale ze względu
na dzieci nie chciałam mieć w domu broni, więc zostawił mi
pałkę.

Rand przyjrzał się pałce z powątpiewaniem i przetarł oczy

dłonią.

- Bogu dzięki, że nie zdecydowałaś się na pistolet -

mruknął. Przez chwilę jeszcze leżał nieruchomo, a potem
spróbował się podnieść. Gdyby w głowie tak mu nie huczało,
uznałby tę sytuację za zabawną. Pomyśleć tylko, że co sił
pędził ze szpitala, by sprawdzić, czy Cecile czuje się dobrze!
Ta kobieta stanowczo nie potrzebowała niczyjej opieki.
Poczuł się jak bezużyteczny idiota.

- Chyba już pójdę - mruknął, unosząc się na łokciu, ale

natychmiast zrobiło mu się ciemno przed oczami i znów opadł
na łóżko. W głowie mu huczało, w uszach dzwoniło, a całe
jego ciało było bezwładne.

Cecile z niepokojem patrzyła na jego pobladłą twarz.

- Chyba nie będziesz wymiotował? - zapytała niepewnie.
- Nie - mruknął Rand, choć właśnie na to miał ogromną

ochotę.

- Ludzie po wypadkach czasami wymiotują.
- Wiem o tym. Cecile udało się wreszcie uwolnić nogi

spod jego ciężaru.

Nie zważając na ból w kostce, uklękła obok niego.

- Gzy mogę coś dla ciebie zrobić?
- Dziękuję, zrobiłaś już dosyć.
- Ale na pewno jest coś...

- N i e ! - zawołał Rand i dodał łagodniej: - Poczekaj

chwilę. Zaraz przestanie mi się kręcić w głowie i pójdę do
domu.

Cecile przypomniała sobie o worku z lodem. Wygrzebała

go spod kołdry.

- To ci pomoże - stwierdziła, przykładając worek do jego

czoła. Lód jeszcze nie zdążył całkiem się rozpuścić. Rand
westchnął z rezygnacją i przymknął oczy. Cecile siedziała bez
ruchu, z napięciem wpatrując się w jego twarz. Po chwili
policzki Randa zaróżowiły się nieco. Odetchnęła z ulgą i
przypomniała sobie o kostce, która już od dłuższej chwili
boleśnie dawała znać o sobie. Aby wyprostować nogę, Cecile
musiała się położyć obok Randa. Oparła się na łokciu, drugą
dłonią przytrzymując worek z lodem przy jego skroni.

Pierś Randa unosiła się równomiernie. Cecile uśmiechnęła

się lekko. Lekarze znani byli ze swej umiejętności
błyskawicznego zapadania w sen w każdych warunkach.
Cecile przypuszczała, że wynoszą tę umiejętność ze studiów.
W każdym razie dopóki biedak śpi, nie czuje bólu, pomyślała
z zadowoleniem i wytarła strużki wody spływające po jego
szyi. Guz był coraz większy. Dotknęła go delikatnie.

Rand wymruczał coś przez sen i wtulił policzek we

wnętrze jej dłoni. Cecile znieruchomiała. Wstrzymując
oddech, zaczekała, aż Rand znów uśnie, a potem przyjrzała
mu się uważnie w świetle nocnej lampki. Lekko uchylone usta
i rytmiczny oddech przekonały ją, że Rand naprawdę śpi.
Długie, ciemne rzęsy rzucały cień na zaróżowione policzki.
Cecile powiodła wzrokiem po jego ciele. Miał szerokie
ramiona, szczupłą talię, dobrze umięśnione nogi. Nie wyglądał
na atletę, ale miał piękne ciało. Cecile zastanawiała się, w jaki
sposób Rand utrzymuje je w takiej formie.

We śnie jego twarz miała chłopięcy, niewinny Wyraz. Ale

przez sen wszyscy mężczyźni tak wyglądali. Cecile nauczyła

się już nie wierzyć pozorom. Zresztą, uczynkom też. Przy
Dentonie przekonała się, że mężczyźni to wytrawni aktorzy,
gotowi zagrać każdą rolę, byle osiągnąć swój cel.

Przymknęła oczy i oparła głowę na ramieniu, myśląc, że

już nigdy więcej nie nabierze się na męski urok.

ROZDZIAŁ C Z W A R T Y
Rand Coursey od lat mieszkał sam i wyrobił sobie wiele

nawyków. Jednym z nich było spanie na plecach.
Rozciągnięty na wielkim łóżku, zajmował większą jego część,
a ponieważ sypiał samotnie, nikt przeciwko temu nie
protestował. Zawsze też budził się w tej samej pozycji - z
prawą dłonią pod karkiem, a lewą wsuniętą pod gumkę
bokserek.

Dlatego też zdziwiło go, że tego ranka obudził się

odrętwiały, leżąc na boku w niewygodnej pozycji. Głowę
opartą miał w zagłębieniu prawego ramienia, lewe
obejmowało talię kobiety, a dłoń dotykała nagiej piersi.
Kobieta, zwrócona do niego plecami, zataczała powolne,
zmysłowe kręgi wtulonymi w jego podbrzusze pośladkami.

Najbardziej jednak zdumiało Randa to, że sytuacja w

najmniejszym stopniu nie wydawała mu się nieprzyjemna.
Prawdę mówiąc, jego ciało bardzo przychylnie reagowało na
ruchy kobiety.

Oszołomiony, otworzył oczy i zobaczył przed sobą burzę

złocistych włosów. Odsunął je i zerknął przez ramię kobiety
na jej twarz. W jego oczach odbiło się niedowierzanie. Choć
dostrzegał jedynie fragment twarzy, nie miał żadnych
wątpliwości, kto śpi obok niego.

Była to Cecile Kingsley.
Przypomniał sobie wydarzenia ostatniego wieczoru, po

czym powoli opuścił głowę na ramię, przymknął oczy i jęknął.
To przez to uderzenie pałką, pomyślał. Cecile Kingsley
powiedziała mu przecież bardzo wyraźnie, co sądzi o
mężczyznach. Nienawidziła całego rodzaju męskiego ze
szczególnym uwzględnieniem lekarzy. Niemożliwe, by ta
kobieta dobrowolnie usnęła u jego boku. To na pewno
halucynacja spowodowana wstrząsem mózgu.

Aby sprawdzić swoją poczytalność, Rand metodycznie

wyliczył w myślach wszystkie kości, z jakich składa się ludzki
szkielet, zaczynając od paliczków palców, a kończąc na
kościach czaszki. Potem przebiegł przez układ okresowy
pierwiastków od wodoru aż po lorens, wymieniając ich liczby
atomowe, symbole, a także ciężar atomowy.

Zadowolony z siebie, powoli otworzył oczy i przekonał

się, że nie była to halucynacja. Cecile Kingsley w dalszym
ciągu leżała przy nim, zwinięta w kłębek, i ocierała się
biodrami o jego brzuch. Rand westchnął. Wiedział, że
powinien ją obudzić i poprosić, by przestała, zanim sytuacja
wymknie się spod kontroli. .. ale to uczucie było zbyt
przyjemne.

Cecile poruszyła się, gdy pierwszy brzask zaróżowił

niebo. Uparte pożądanie, płonące w jej podbrzuszu, domagało
się natychmiastowego zaspokojenia. W półśnie wtuliła się
mocniej w męskie biodra dotykające jej pośladków i mrucząc
jak zadowolony kot, owinęła wyprężone palce stóp wokół
muskularnej łydki.

Gdy zajęta była szacowaniem stopnia podniecenia

mężczyzny, jego usta, ciepłe i wilgotne, odnalazły wrażliwe
miejsce za jej uchem i stamtąd powędrowały w dół. Cecile
zamruczała miękko i wyprężyła się.

Kochanek z jej snu odsunął na bok koszulkę i

kontynuował zmysłową podróż po jej ramieniu. Cecile miała
wrażenie, że po jej ciele przeleciał milion drobnych iskierek.
Zawsze wysoko ceniła i lubiła seks, toteż nie dostrzegała w
swym obecnym stanie niczego niepokojącego... dopóki nie
przypomniała sobie, z kim dzieli łóżko. Zesztywniała, szeroko
otworzyła oczy i powoli odwróciła głowę, żeby się upewnić.

Z ustami wciąż na jej ramieniu, Rand uniósł głowę i

spojrzał na nią przymglonymi oczami. Nie spuszczając

wzroku z jej twarzy, oderwał usta od jej skóry i uśmiechnął się
zmysłowo.

- Dzień dobry - wymruczał. Te słowa wyrwały Cecile z

odrętwienia.

- Co ty właściwie wyrabiasz? - krzyknęła i nie czekając

na odpowiedź, zepchnęła jego rękę ze swej piersi. Obciągnęła
koszulkę, odsunęła się od niego i uklękła na łóżku.

Z twarzy Randa zniknął uśmiech.

- Daję ci to, o co prosiłaś - odrzekł, mrużąc oczy.
- Nie prosiłam cię, żebyś mnie obmacywał! - oburzyła się

i skrzyżowała ręce na piersiach.

Rand uniósł się powoli i oparł na łokciu.

- Może nie prosiłaś, ale twoje ciało wyraźnie mi to

mówiło.

- Och, tak? A co właściwie powiedziało ci moje ciało? -

obruszyła się Cecile.

Rand wydął usta i uniósł brwi.

- Czy mam ci to opowiedzieć w szczegółach?
- Bardzo proszę - rzekła lodowatym tonem. - Nie

chciałabym popełnić tego błędu po raz drugi.

Rand westchnął. Nie miał ochoty na kłótnie z Cecile.

Chciał się z nią kochać, złagodzić własne napięcie.
Najwyraźniej jednak doświadczenia z mężem pozostawiły w
jej psychice urazy, które sprawiały, że nie potrafiła sobie
poradzić z fizycznymi potrzebami własnego ciała.

- Cecile - rzekł łagodnie - seks nie jest niczym

wstydliwym ani przerażającym. Fizyczny pociąg między
mężczyzną a kobietą może być zarówno zdrowy, jak i
przyjemny, jeśli tylko obydwie strony potrafią do tego podejść
w dojrzały, odpowiedzialny sposób.

Cecile przez chwilę patrzyła na niego ze zdumieniem, a

potem wybuchnęła śmiechem. Nie był to wstydliwy chichot,
jakiego Rand mógłby się spodziewać u innej kobiety w

podobnych okolicznościach, lecz pełny, głęboki, głośny
śmiech.

- Czy powiedziałem coś zabawnego? - obruszył się.

Cecile tylko machnęła ręką.

- Nie. Nie, tylko że trafiłeś jak kulą w płot. Z jakiegoś

niezrozumiałego powodu uznałeś, że nie lubię seksu. - Wciąż
się śmiejąc, przysiadła na krawędzi łóżka i odgarnęła z twarzy
splątane włosy. - Zupełnie nie o to mi chodzi!

Wstała i przez chwilę przyglądała mu się z rozbawieniem.

- Jeśli cię to interesuje, to bardzo lubię zdrowy seks -

rzuciła i bez dalszych wyjaśnień pokuśtykała do drzwi
sypialni, zostawiając Randa samego w łóżku. Na progu
łazienki zatrzymała się jednak i spojrzała na niego przez
ramię.

- Tylko że jestem bardzo wybredna w wyborze

kochanków. A ty, doktorku, nie kwalifikujesz się!

Ze swego miejsca na boisku Rand miał doskonały widok

na Cecile i czterech zawodników grających pośrodku pola.
Patrząc na nią, zmarszczył brwi. Choć od owego pamiętnego
poranka minęły już cztery dni, nadal czuł się poirytowany.
Rzadko musiał przeżywać odtrącenie i trudno mu się było z
tym pogodzić.

Żeby go jeszcze bardziej zdenerwować, za każdym razem,

gdy Cecile pochylała się, by podnieść piłkę, jej szorty unosiły
się do góry i wyglądał spod nich rąbek jaśniejszej skóry. Rand
musiałby być ślepy, żeby tego nie zauważyć. Do tego
przepocona koszulka przyklejała się jej do piersi, a tego dnia
Cecile nie miała na sobie biustonosza. Na pewno robiła to
wszystko umyślnie, po to tylko, by utrzeć mu nosa, z nadzieją,
że Rand przyjdzie do niej na kolanach, a ona znów będzie
mogła go odtrącić!

- Dobrze, chłopcy, czas na przerwę! - zawołała Cecile i

rzuciła rękawicę na ziemię obok sterty piłek. Gdy chłopcy

pobiegli w stronę chłodziarki z napojami, podeszła do Randa.
Nie chciał, by zauważyła, że ją obserwował, toteż natychmiast
zajął się okopywaniem dołka.

- Joey jeszcze nie przyszedł? - zapytała, zatrzymując się

obok niego.

- Nie - wymamrotał, grzebiąc nogą w ziemi. Cecile oparła

ręce na biodrach i przygryzła wargi.

- Zawsze się spóźnia, ale jednak przychodzi - mruknęła,

patrząc na parking ze zmarszczonym czołem. - Czy któryś z
chłopców wie, dlaczego go nie ma?

- Nie - rzekł Rand, zirytowany tym, iż uwagę Cecile

pochłania jeden z zawodników, a nie jego osoba. - Nikt nic nie
mówił. Pewnie po prostu zapomniał.

Cecile tylko potrząsnęła głową.

- Joey nigdy nie zapomina o treningach.

Przez chwilę niespokojnie przestępowała z nogi na nogę.

Rand zerknął na zegarek.

- Prawie wpół do siódmej. Gdyby miał zamiar przyjść, to

już by tu był.

- Wiem. Właśnie to mnie martwi. Widząc jej niepokój,

Rand zapomniał o złości.

- Coś jest nie tak? - zapytał. - Coś, o czym powinienem

wiedzieć?

- Hm - mruknęła, przenosząc wzrok z parkingu na jego

twarz. - Może. Nie jestem pewna.

Rand zauważył w jej oczach lęk. Pochwycił ją za łokieć i

odciągnął od chłopców. Usiedli na drewnianej ławce.

- Dobrze, opowiedz mi wszystko od początku do końca.

Cecile wahała się przez chwilę, a potem wzięła głęboki
oddech.

- Nie wspominałam ci o tym, bo nie mam żadnych

dowodów, tylko podejrzenia. Rodzice Joeya są rozwiedzeni.
Chłopiec mieszka z matką, a ona ma nowego przyjaciela,

Zdaje się, że to poważny związek i wszystko byłoby pięknie,
tylko że ten facet chyba nie lubi dzieci.

Rand wyczuł, że to jeszcze nie koniec.

- I co?
- I podejrzewam, że ten przyjaciel matki parę razy uderzył

Joeya - wyrzuciła z siebie Cecile, nerwowo spacerując wokół
ławki.

- Skąd wiesz? Zatrzymała się i stanęła zwrócona twarzą

do niego.

- Nie wiem na pewno, ale Joey kilka razy przyszedł na

trening z siniakami na rękach i twarzy. Gdy go o to pytałam,
mamrotał, że spadł ze schodów.

- Może mówił prawdę - rzekł Rand z nadzieją. Twarz

Cecile spochmurniała.

- A jeśli nie? Rand poczuł, że zaczyna mu się zbierać na

mdłości. Napływały do niego mroczne wspomnienia z
dzieciństwa, odsunął je jednak i wstał.

- Nic nie możemy zrobić, dopóki Joey nie poprosi o

pomoc - rzekł i odwrócił się, mając nadzieję, że w ten sposób
zakończy rozmowę.

- A jeśli właśnie w tej chwili potrzebuje pomocy, tylko

nie jest w stanie o nią poprosić?

Rand wplótł palce w oczka drucianej siatki otaczającej

boisko i zatrzymał wzrok na parkingu, gdzie już zaczęli się
gromadzić rodzice. Na jego twarzy pojawił się grymas. W
innych okolicznościach natychmiast zaoferowałby swoją
pomoc, ale to akurat była sytuacją, w jakiej bardzo nie chciał
uczestniczyć. Jednakże jedno spojrzenie na twarz Cecile
przekonało go, że nie może zostawić jej z tym samej.

- Jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, to w drodze do

domu wstąpię do Joeya i sprawdzę, co się z nim dzieje - rzekł
i odwrócił się, chcąc odejść, Cecile jednak pochwyciła go za
łokieć.

- Dzięki, Rand.
- Nie ma za co - wymamrotał. Twarz Cecile pojaśniała.
- Jeśli Joey będzie w domu, to może zaprosisz go do mnie

na kolację? Będziemy smażyć hamburgery na grillu. Możecie
obydwaj się do nas przyłączyć.

Rand przez chwilę patrzył na nią nieruchomym wzrokiem.

Bardzo się obawiał konfrontacji, jaka mogła go czekać w
domu Joeya, ale nie chciał rozmawiać o tym z Cecile. Może
ona miała rację. Może uda mu się odkryć prawdę na temat
tych siniaków. A jeśli jej podejrzenia okażą się słuszne, to
Joeyowi przyda się trochę rozrywki w towarzystwie
rówieśników.

Tylko że jeśli przyjmie zaproszenie, to będzie musiał

spędzić cały wieczór w towarzystwie Cecile. A w tej chwili
nie miał na to wielkiej ochoty.

- Dobrze - zgodził się w końcu. - Jeśli zastanę go w domu

i jeśli jego matka się zgodzi.

Wskazówki Cecile doprowadziły Randa do dzielnicy

położonej niedaleko od centrum Edmond. Domy nie były tu
zbyt okazałe, ale w większości dobrze utrzymane. Na
trawnikach rosły kwitnące różowo mirty. Od czasu do czasu
monotonię murów przerywało jakieś drzewo, dające
okolicznym dzieciakom skrawek cienia i krąg gołej ziemi, na
której można było grać w kulki.

Rand poczuł wzbierającą nostalgię. On również spędził

wczesne dzieciństwo w podobnej okolicy. Od maja aż do
końca sierpnia wraz z kolegami biegał boso po ulicach. Bawili
się w chowanego i łapali świetliki do słoików. Wiódł
swobodne życie bez trosk - dopóki na scenie nie pojawił się
jego ojczym.

Z grymasem na twarzy zaparkował samochód przy

krawężniku przed domem Joeya i wziął kilka głębokich
oddechów. Nie był w stanie zmienić własnej przeszłości, ale

być może mógł nieco osłodzić dzieciństwo tego chłopca. Choć
cel był szczytny, Rand z trudem zmusił się, by wyjść na
chodnik.

Na podjeździe nie było żadnego samochodu. Znów poczuł

nadzieję, że Cecile była w błędzie. Może Joey po prostu
pojechał gdzieś z matką, na zakupy albo do przyjaciół.
Zasłony w oknach były szczelnie zasunięte. Uniósł rękę i
zastukał do drzwi, przekonany, że nikogo nie ma w domu i że
konfrontacja została mu oszczędzona. Już się odwracał, by
odejść, gdy usłyszał stłumiony głos:

- Kto tam? To był głos Joeya.
- Tu doktor Coursey. Mogę wejść? Drzwi uchyliły się

nieco, ale chłopiec pozostawał w cieniu.

- Mama mówiła mi, żebym nie wpuszczał nikogo obcego.
- To dobra rada i cieszę się, że się do niej stosujesz, ale

przecież nie jestem obcym, tylko twoim trenerem, więc
możesz mnie wpuścić, prawda, Joey?

Drzwi otworzyły się nieco szerzej. Rand zobaczył

mroczny salon, rozjaśniony jedynie migotaniem telewizyjnego
ekranu.

- Chyba tak. Po co pan przyszedł? Chłopiec wydawał się

zdenerwowany, jakby miał coś do ukrycia. Choć Rand
wytężał wzrok, w półmroku widział tylko zarys jego sylwetki.

- Nie przyszedłeś na trening, więc chciałem sprawdzić, co

się z tobą dzieje, czy na przykład nie jesteś chory.

- Nie, nie jestem chory. Tylko nie miał mnie kto zawieźć.
- Zwykle chyba przywozi cię matka?
- Tak, ale ona i Dave... no, mieli jakieś inne plany, więc

zostałem w domu.

- Aha - mruknął Rand, przypominając sobie liczne

sytuacje z dzieciństwa, gdy zostawał sam w domu. Miał
ochotę dowiedzieć się czegoś więcej, obawiał się jednak
spłoszyć chłopca, więc powiedział tylko: - Posłuchaj, Joey,

gdybyś znów znalazł się w takiej sytuacji, to mogę po ciebie
wstąpić, jadąc na trening. Będzie mi po drodze.

Joey spojrzał na niego podejrzliwie.

- Naprawdę mógłby pan po mnie przyjeżdżać?
- Oczywiście. Kiedy tylko zechcesz. Wystarczy, że

zadzwonisz.

- Dobrze - zgodził się chłopiec, wciąż z lekkim

powątpiewaniem w głosie.

- Jadłeś już kolację?
- Nie - mruknął Joey, dłubiąc w nosie. - Mama zostawiła

mi potrawkę z kurczaka. Nie znoszę jej.

- Ja też - zaśmiał się Rand. - Coś ci powiem. Cecile robi

dzisiaj hamburgery z grilla. Mówiła, żebym cię przywiózł.
Czy myślisz, że twoja mama się zgodzi?

Joey jednym susem wyskoczył na werandę.

- Na pewno tak! Zostawię jej kartkę na lodówce.

Rand stał samotnie na podjeździe, patrząc, jak Joey i Dent

znikają za domem Cecile. Odporność młodości, pomyślał i
potrząsnął głową. Jeśli przyjaciel matki rzeczywiście
wyrządził Joeyowi jakąś krzywdę fizyczną lub emocjonalną,
to chłopiec dobrze to ukrywał. Rand przyglądał się mu
uważnie, ale nie zauważył niczego podejrzanego.

W powietrzu unosił się zapach mięsa smażącego się na

grillu. Rand przełknął ślinę i poszedł w stronę ogrodu. Naraz
jego uszy przeszył mrożący krew w żyłach krzyk, a po nim
kakofonia głosów, która sprawiała wrażenie, jakby w ogrodzie
Cecile znajdowała się co najmniej setka dzieci.

Rand poczuł pokusę, by wsiąść do samochodu i odjechać,

ale na dźwięk dziecinnego szlochu powstrzymał się i rozejrzał.
Chodnikiem przed domem, szurając po betonie obutymi w
sandałki stopami, szła kilkuletnia dziewczynka z nisko
spuszczoną głową. Ciągnęła za sobą dziecinny wózek dla
lalki. Miała pulchne nóżki, jaskrawożółtą sukienkę i masę

jasnych loczków, krzywo zebranych w dwa kucyki nad
uszami.

Podniosła głowę i Rand ujrzał błękitne, zalane łzami oczy

w twarzy cherubinka. Na jego widok rozjaśniła się i w jej
policzkach pojawiły się dołki.

- Cześć! Czy pan jest doktor Coursey? Mama kazała mi

na pana poczekać i przyprowadzić do ogrodu, kiedy pan się
pokaże. Będzie pan z nami jadł kolację? Są hamburgery i
frytki i fasolka i jeszcze arbuz w chłodziarce na patio. Chce
pan zobaczyć?

Rand z uśmiechem, przyklęknął obok niej na jedno

kolano.

- Tak, to ja jestem doktor Coursey. Tak, będę jadł z wami

kolację. Tak, bardzo chcę zobaczyć tego arbuza - dodał ze
śmiechem. - Ale najpierw powiedz mi, jak się nazywasz.

- CeeCee.
- Dlaczego płakałaś, CeeCee? Mała wydęła usta.
- Bo chłopcy nie chcą się ze mną bawić. Nazwali mnie

dzidziusiem. - Pochyliła głowę i zaczęła wiercić dziurę w
ziemi czubkiem sandałka.

- Moim zdaniem, nie wyglądasz na dzidziusia - rzekł

Rand. Dziewczynka powoli podniosła głowę.

- Naprawdę?
- Naprawdę. Wyglądasz na młodą damę. - Rand wstał i

wyciągnął do niej rękę. - Czy chcesz być moją towarzyszką
przy kolacji?

- Naprawdę? - powtórzyła CeeCee z niedowierzaniem.

Wsunęła dłoń w jego rękę i patrząc na niego tak, jakby w
każdej chwili mógł się rozpłynąć w powietrzu, poprowadziła
go za dom.

Trawnik spowity był wielkim kłębem czarnego dymu.

CeeCee zatrzymała się na skraju ceglanego patio i spojrzała na
Randa z szerokim uśmiechem.

- Mam nadzieję, że lubi pan spalone hamburgery. Mama

zawsze takie robi. Spalone są najlepsze.

Odnalezienie grilla w kłębach dymu zajęło Randowi dobre

pięć minut. Zdjął pokrywkę i odskoczył, gdy pomarańczowe
płomienie strzeliły w górę, opalając mu włosy na rękach.
Znalazł łopatkę i szybko przerzucił zwęglone mięso na stojącą
obok tacę.

- Już gotowe? Podniósł głowę i ujrzał uśmiechniętą

Cecile, która biegła do niego przez trawnik. Zmarszczył czoło
i pokazał jej tacę.

- Zależy, jak mocno chciałaś je wysmażyć - mruknął. -

Czy masz jeszcze mięso?

Cecile oparła ręce na biodrach i przyjrzała się tacy.

- Oczywiście, ale dlaczego pytasz? Myślisz, że nie

wystarczy dla wszystkich?

Rand miał nadzieję, iż Cecile żartuje, wewnętrzny głos

ostrzegał go jednak, że raczej nie.

- Na pewno wystarczy, zastanawiam się tylko, co będzie,

jeśli któreś z dzieci złamie sobie ząb na hamburgerze albo
przetnie wargę.

Cecile rzuciła mu promienny uśmiech.

- Tylko mi nie mów, że oprócz czarującej osobowości

masz jeszcze talenty kulinarne!

Rand nie dał się zbić z tropu jej sarkazmem. Cecile

wyglądała tak ładnie w obciętych dżinsach i podkoszulku na
ramiączkach, że nawet nie był w stanie się na nią rozzłościć.
Odpowiedział jej uśmiechem.

- Owszem, ale za to szycie kiepsko mi wychodzi. Szkoda,

nie?

Zmierzch przechodził już w zupełny mrok; gdy Rand i

Cecile znaleźli się sami na patio. Siedzieli obok siebie na
huśtawce. CeeCee spała już od godziny. Wcześniej
zadzwoniła matka Joeya, chcąc się upewnić, że chłopiec

rzeczywiście jest u Kingsleyow i że ktoś go odwiezie do
domu. Cecile udało się przekonać ją, by pozwoliła chłopcu
zostać na noc. Teraz, wraz z Dentem i Gordym, leżał na
podłodze i oglądał w telewizji jakiś film science - fiction.

Na posadzce u stóp Randa owady wykonywały jakiś

dziwny taniec. Do świec odstraszających insekty, które Cecile
ustawiła na stoliku, zlatywały się ćmy.

Cecile mocniej rozkołysała huśtawkę, odpychając się

stopą od posadzki, i uniosła twarz w stronę rozgwieżdżonego
nieba. Rand nie mógł oderwać od niej wzroku. Chłopczyca
zniknęła, a na jej miejscu pojawiła się ciepła, uwodzicielska
kobieta. Po konkursie plucia na odległość pestkami od arbuza,
w którym brała udział na równi z dziećmi, przebrała się w
miękką, białą sukienkę z falbaną, sięgającą połowy łydki.
Skąpana w blasku księżyca wyglądała eterycznie, niemal
anielsko. Jej jasne włosy wydawały się prawie białe. Lekki
powiew wiatru zarzucił jej kosmyk włosów na twarz. Rand nie
potrafił się powstrzymać, by nie wsunąć go za jej ucho.

- Wiesz, świetnie się z nimi dogadujesz - powiedział.

Cecile leniwie obróciła głowę w jego stronę.

- Z kim?
- Z dziećmi. One cię uwielbiają.
- Ach, dzieci - mruknęła takim tonem, jakby to było

oczywiste. - Mama mówi, że to dlatego, iż zachowuję się tak
samo jak one. - Westchnęła ze smutkiem. - I chyba ma trochę
racji. Od lat były moimi najlepszymi przyjaciółmi. Szukałam
u nich rozrywki, towarzystwa i miłości. Ani razu mnie nie
zawiodły.

Rand usłyszał to, czego nie powiedziała głośno: że jej

mąż, który powinien był jej dać to wszystko, zawiódł.

- Czy wybaczysz mu kiedyś?

Cecile zmarszczyła czoło, zirytowana, że powiedziała

więcej, niż chciała.

- Wybaczyłam mu w dniu, w którym go pochowałam.

Masz jeszcze jakieś pytania?

- Przepraszam. Nie chciałem być wścibski.
- Wiem - westchnęła i znów zwróciła wzrok na niebo. - Z

Joeyem chyba wszystko w porządku.

- Tak. Chociaż, moim zdaniem, jego matka trochę

zaniedbuje swoje obowiązki. Nie powinna zostawiać chłopca
w tym wieku samego w domu. Próbowałem dokładnie mu się
przyjrzeć tak, żeby tego nie zauważył. Nie dostrzegłem
żadnych siniaków.

- Ja też nie - stwierdziła Cecile, przygryzając usta. - Ale

nadal myślę, że z nim coś jest nie tak. Widziałam wcześniej
siniaki i spotkałam tego przyjaciela matki. Wygląda jak
Rambo i zachowuje się jak zamknięty w klatce lew.

Rand naraz poczuł w żołądku ciężar zjedzonego przed

kilkoma godzinami hamburgera. Dobrze wiedział, co facet o
wyglądzie Rambo potrafi zrobić z małym chłopcem.

- Będę go obserwował - obiecał. Przez chwilę huśtali się

w milczeniu, zatopieni w myślach.

Potem Rand przypomniał sobie swoją propozycję.

- Joey mówił, że nie przyszedł na trening, bo nie miał go

kto przywieźć. Powiedziałem mu, że gdyby taka sytuacja
powtórzyła się w przyszłości, to ma do mnie zadzwonić, a ja
po niego wstąpię.

Cecile spojrzała na niego ze zdumieniem.

- Rand, jak to ładnie z twojej strony! Wzruszył

ramionami, nieco zażenowany.

- Jest mi po drodze. Poza tym dzięki temu będę miał

okazję kontrolować sytuację.

Cecile ścisnęła go za udo, uśmiechając się z

wdzięcznością.

- Mimo wszystko to było bardzo miłe. Naraz wzdrygnęła

się i spojrzała na niego dziwnie.

- Nie mogę uwierzyć, że to powiedziałam.
- Co? Że ładnie się zachowałem?
- Tak - rzekła, splatając dłonie na poręczy huśtawki. -

Wyobraź sobie tylko! Ja, Cecile Kingsley, mówię, że lekarz
ładnie się zachował. Cuda jednak się zdarzają.

Choć w jej głosie dźwięczała nuta rozbawienia, Rand

przypuszczał, że w tym stwierdzeniu było więcej prawdy, niż
Cecile miałaby ochotę przyznać. Skorzystał z okazji i położył
rękę na oparciu huśtawki, muskając czubkami palców jej
nagie ramię.

- Możesz w to wierzyć albo nie, ale lekarze są różni.

Skrzywiła się i znów odepchnęła huśtawkę od ziemi.

- Chyba trochę ci wcześniej dopiekłam, prawda?
- Owszem, przyznaję, że tak. Ciężko byłoby policzyć

wszystkie rany, jakie mi zadałaś.

- Przepraszam. - Wzruszyła ramionami. - T o nie był

zamierzony akt agresji, tylko sposób samoobrony, który się
we mnie rozwinął przez te wszystkie lata.

- Skoro tak, to czy możemy zostać przyjaciółmi? Cecile

przechyliła głowę i przyjrzała mu się taksująco.

- Chyba tak - odrzekła w końcu i w jej oczach pojawił się

dziwny błysk. - Prawdę mówiąc, nie mogłeś trafić na lepszy
moment. Właśnie zwolniło się jedno miejsce na m o j e j U ś c
i e przyjaciół. Brałam pod uwagę kandydaturę naszego
Rambo, ale... - wzruszyła ramionami. - A co mi tam! Ty
zapytałeś pierwszy.

ROZDZIAŁ PIĄTY
Rand zaśmiał się głośno, odrzucając głowę do tyłu.

- Dzięki - rzekł i przygarnął Cecile do siebie, ona zaś

odruchowo oparła głowę na jego ramieniu, a dłoń na piersi.
Poczuła twarde mięśnie. Siła jego uścisku była zdumiewająca.
Cecile uniosła głowę i spojrzała na niego z zaciekawieniem.

- Czy mogę ci zadać pytanie?
- Tak.
- Nawet jeśli jest ono osobiste i dość wścibskie?
- To zależy, jak bardzo osobiste i na ile wścibskie.
- Jak utrzymujesz się w tak dobrej formie? To znaczy,

wybacz, że to powiem, ale nie sprawiasz wrażenia miłośnika
siłowni.

Rand zaśmiał się z rozbawieniem.

- Pływam.
- Powinnam była to odgadnąć - stwierdziła Cecile,

wydymając usta.

- Dlaczego?
- Twoje ramiona, barki, uda... Masz ciało pływaka. Rand

znów się roześmiał.

- A skąd wiesz, jak wyglądają moje ramiona, barki i uda?

Cecile nie miała ochoty przyznać, że przyjrzała się im tamtego
ranka, gdy obudziła się obok niego.

- Nie jestem ślepa - mruknęła.
- Ani wstydliwa.
- Nie, ku rozpaczy mojej matki.

Położyła obie dłonie na jego piersi i bez żadnego

skrępowania przesunęła je na ramiona, szacując objętość jego
bicepsów.

- Przynajmniej godzina dziennie - mruknęła do siebie.
- Jak to odgadłaś? - zdziwił się Rand.
- Trzeba sporo wysiłku, żeby utrzymać mięśnie w takiej

formie. Naprawdę zgadłam?

- Tak.
- Chcesz się pościgać? - zapytała prowokacyjnie. Rand

potrząsnął głową, nie rozumiejąc. Trudno mu było nadążyć za
tokiem myśli Cecile, zwłaszcza że jego uwagę pochłaniały bez
reszty dołeczki w jej policzkach.

- Urządźmy wyścig - powtórzyła. - Dwie długości basenu.

Rand uśmiechnął się z żalem.

- To brzmi bardzo zachęcająco, ale nie mam

odpowiednich spodenek.

- To żaden problem - zawołała Cecile, zeskakując z

huśtawki. - W kabinie obok basenu jest kilka kostiumów.
Znajdź sobie jakiś, który będzie na ciebie pasował, a ja
tymczasem zobaczę, co robią chłopcy, i sama też się
przebiorę.

Rand usiadł na krawędzi basenu i powoli zanurzył stopy w

chłodnej, prześwietlonej blaskiem księżyca wodzie. Biodra
miał owinięte ręcznikiem. Nie był pewien, czy odważy się go
zdjąć przy Cecile. Jedyne spodenki, które na niego pasowały,
składały się ze skąpych pasków tkaniny o wzorze futra
lamparta. Czuł się w nich jak Tarzan, albo, jeszcze gorzej, jak
idiota. W dodatku dręczyło go pytanie, do kogo należał ten
strój. Czyżby do Dentona Kingsleya? A może do jakiegoś
kochanka Cecile?

- Chłopcy już śpią jak zabici. Głos Cecile dobiegał

spomiędzy drzew oddzielających basen od domu. Rand
podniósł głowę i zobaczył ją w cieniu. W białej sukience
wyglądała jak duch.

- Znalazłeś jakieś spodenki?
- Mhm - mruknął, mocniej zaciskając ręcznik wokół pasa.

- Znalazłem. O ile można to nazwać spodenkami.

Cecile jednym ruchem ściągnęła sukienkę przez głowę i

rzuciła ją na trawę. Potrząsnęła głową i jej włosy rozsypały się
na ramionach. Rand wstrzymał oddech. Spodziewał się

skąpego bikini, ujrzał jednak czarny, jednoczęściowy kostium,
kuszący i wymowny w swej prostocie.

Miękkim, kocim ruchem Cecile przysunęła się do brzegu

basenu.

- Jesteś gotów? - zapytała, spoglądając na Randa.
- Tak, chyba tak - zająknął się Rand i wstał, wciąż

przytrzymując ręcznik w pasie.

Cecile powściągnęła uśmiech, odgadując, które spodenki

Rand nałożył, i z namysłem przyłożyła czubek palca do kącika
ust.

- Zdaje się, że jest taka piosenka z lat pięćdziesiątych,

która doskonale pasuje do tej sytuacji. Coś o malutkich,
wąziutkich majteczkach.

Rand poczuł, że się rumieni.

- Nie mogłem znaleźć innych - wyjąkał; Cecile obeszła go

dokoła i jednym ruchem zerwała ręcznik z jego bioder.

- No, no, no, doktorze Coursey - zawołała z aprobatą i

obeszła go jeszcze raz. - Muszę przyznać, że wyglądasz w
nich znacznie lepiej niż Tony.

- Tony?
- Mój brat, policjant. Pamiętasz? Ten, który dał mi pałkę.

Rand poczuł dziwną ulgę.

- Tak, pamiętam.
- Ładny tyłek. - Cecile bezceremonialnie klepnęła go w

pośladki i znów stanęła na krawędzi basenu. - Gotów? -
zapytała z przewrotnym uśmieszkiem.

Rand nagle poczuł, że jest w niej zakochany po uszy, i

sam nie wiedział, dlaczego. Przywykł już do tego, że Cecile
starała się zachować dystans, a tymczasem naraz wykonała
niespodziewany zwrot i potraktowała go jak męskiego
striptizera, który znalazł się tu wyłącznie gwoli jej uciechy.
Uważał ją za zimną kobietę, może nawet oziębłą, a tu nagle

zobaczył w jej zachowaniu czystą, wyzwoloną seksualność.
Trudno mu było dojść z tym do ładu.

Wziął głęboki oddech i stanął obok niej.

- Gotów.
- Na stanowiska! Gotowi! Start! - zawołała Cecile i

wskoczyła do wody, a Rand o ułamek sekundy za nią. Szybko
się z nią zrównał i płynął w tym samym tempie co ona,
próbując oszacować jej siły i wytrzymałość. Był dobrym
pływakiem i nie miał ochoty dać się wyprzedzić kobiecie, a
szczególnie Cecile. Miał wrażenie, że gdyby z nim wygrała, to
nigdy nie pozwoliłaby mu o tym zapomnieć.

Nie spuszczając z niej oka, dotarł do przeciwległego

krańca basenu, odbił się zręcznie i w jednej chwili znalazł się
kilkanaście metrów przed nią. W połowie długości basenu
przyszło mu jednak do głowy, że wygrana może się okazać
jeszcze gorsza od porażki. Cecile wydawała mu się typem
osoby, która lubi rywalizację i nie spocznie, dopóki nie
wyrówna rachunków.

Gdyby przegrała, zapewne domagałaby się rewanżu. Rand

nie mógł się zdecydować, co byłoby gorsze: jej złość z
powodu porażki czy też dumna satysfakcja, gdyby zwyciężyła.
Żadna z tych możliwości nie przemawiała do niego.

Zwolnił tempo, próbując znaleźć jakieś wyjście.

Natchnienie nadeszło przy samym końcu wyścigu.
Zanurkował na dno i czekał, a gdy zauważył nad sobą
sylwetkę Cecile, wynurzył się na powierzchnię tuż pod nią,
pochwycił ją wpół i wciągnął pod wodę.

Cecile, zwrócona twarzą do niego, z wyciągniętymi na

boki ramionami i wydętymi policzkami, wyglądała jak wielka
ryba. Pokusa była nie do odparcia. Rand przyciągnął ją do
siebie i pocałował.

Po chwili zabrakło mu tchu. Wynurzył się na

powierzchnię, ciągnąc Cecile za sobą. Stanęli na płytkim dnie,

patrząc sobie w oczy. Z ich twarzy spływały strugi wody.
Obydwoje czuli zdumienie, ale to Cecile odezwała się
pierwsza.

- Zrób to jeszcze raz - wydyszała.
- Co mam zrobić?
- Pocałuj mnie. Rand natychmiast wykonał to polecenie.

Cecile przymknęła oczy i odrzuciła głowę do tyłu.

- Och, Boże! - wymamrotała, wbijając paznokcie w jego

ramię.

- Czy coś ci się stało? - zapytał Rand z troską.
- Byłam pewna, że to tylko moja wyobraźnia.
- Co?
- Moja reakcja na ciebie. - Spojrzała mu prosto w oczy. -

Tamtego dnia, gdy obudziłam się obok ciebie, wmawiałam
sobie, że widocznie musiało mi się coś przyśnić, bo to
niemożliwe, żebyś tak mnie podniecał.

- No i?
- Myliłam się. Na ustach Randa pojawił się lekki uśmiech.
- Jak bardzo się myliłaś?
- Bardzo - szepnęła, znów przymykając oczy. Objęła jego

twarz dłońmi i przywarła do niego całym ciałem. Nacisk piersi
osłoniętych elastyczną tkaniną na jego tors zarówno
intrygował, jak i frustrował Randa. Objął biodra Cecile i
uniósł ją do góry, oplatając jej nogi wokół siebie. Czuł
nieprzepartą ochotę, by zerwać z niej rozdzielające ich
skrawki materiału i zanurzyć się w jej ciele.

Przywarł ustami do jej szyi i powiódł nimi w dół, aż

natrafił na skraj kostiumu kąpielowego. Wsunął palce pod
elastyczne ramiączka i ściągnął je, obnażając piersi Cecile.

- Boże drogi, Cecile! - szepnął z zachwytem. Objęła jego

głowę dłońmi i przyciągnęła go do siebie. Gdy jego usta
odnalazły nabrzmiałą sutkę, Cecile jęknęła, coraz szybciej
ocierając się biodrami o jego podbrzusze. Dłonie Randa

delikatnie uciskały jej pośladki. Wsunął palec pod elastyczną
tkaninę i odnalazł gorące, wilgotne miejsce.

Jego palec zataczał powolne kręgi. Cecile jak

zahipnotyzowana poruszała się w rytm jego dotyku. Gdy Rand
poczuł, że nadeszła odpowiednia chwila, wsunął palec do
środka i poczuł zaciskające się wokół niego mięśnie.

- Och, Rand! - zawołała Cecile, wyprężając się.
- Wszystko w porządku - szepnął. - Rozluźnij się!
- Ale...
- Żadnych: ale. Rozluźnij się.
- Och, Rand! - powtórzyła słabym głosem, odchylając

tułów do tyłu. Rand skorzystał z okazji i pochwycił zębami
czubek jej piersi.

- Rand! - wykrzyknęła Cecile. - Och, Rand, proszę... -

Urwała w pół zdania, gdy jej ciało od stóp do głów przeszył
dreszcz. Po długiej chwili, ciężko oddychając, oparła głowę na
ramieniu Randa.

- Przepraszam - wydyszała. - Powinnam była...
- Nie - przerwał jej, przyciskając usta do jej włosów. -

Absolutnie nie masz mnie za co przepraszać.

Otoczył ją ramionami i wtulił twarz w jej włosy, czując,

jak chłodna woda łagodzi tępe, nie rozładowane napięcie jego
ciała.

Rand obudził się nagle, drżący i zlany potem. Od pasa w

dół owinięty był pomiętym prześcieradłem. Przez chwilę leżał
nieruchomo, słuchając dudnienia swojego serca i patrząc w
sufit. Próbował sobie przypomnieć, co go obudziło.

Sen?
Z jękiem przetarł oczy pięścią i poczuł zbierające się pod

powiekami łzy. Wrócił do niego obraz chłopca ze snu.

Chłopiec stał na krawędzi chodnika z ramionami

wyciągniętymi przed siebie. Po jego twarzy spływały gorące
łzy. Krzyczał, aż poczerwieniał i dostał czkawki. Ale

samochód, w którym siedziała jego matka, oddalał się coraz
bardziej, obojętny na jego nieszczęście.

Obok chłopca pojawiła się kobieta. Mówiła coś do niego

łagodnym głosem i chciała go wziąć za rękę, chłopiec jednak
wyszarpnął dłoń i oślepiony łzami, pobiegł ulicą. Potknął się i
upadł, zdzierając sobie skórę na kolanach i łokciach. Uniósł
twarz, na której krew mieszała się ze łzami, i patrzył, aż
samochód zniknął z zasięgu wzroku.

Rand poczuł przeszywający dreszcz. Ten sen nie pojawiał

się już od lat. Dlaczego teraz powrócił? Rand zmarszczył
czoło, ale zamiast wyjaśnienia powróciła do niego druga część
snu.

Mężczyzna i kobieta stali po dwóch stronach przepaści,

wyciągając do siebie ręce. Gdy ich palce już miały się
zetknąć, rozległ się głos dziecka. Kobieta obejrzała się i
zobaczyła za swymi plecami gromadkę dzieci o smutnych
twarzach. W tej samej chwili przepaść rozszerzyła się nagle i
pochłonęła ją, mężczyzna zaś pozostał z ramionami
zawieszonymi w powietrzu.

Rand przełknął ślinę i otarł czoło z potu. Nie potrzebował

psychoanalityka, by zrozumieć ten sen. Rozumiał go aż za
dobrze. To był omen, ostrzeżenie. Związek z Cecile Kingsley
mógł przynieść mu tylko cierpienie, podobne do tego, którego
doznał w dzieciństwie. A ponieważ wiedział, co przeżywały
dzieci o smutnych twarzach, zdawał sobie sprawę, że nigdy
nie byłby w stanie zmusić Cecile do wyboru pomiędzy sobą a
nimi.

Sztucznie sklejane rodziny rzadko bywają szczęśliwe. On

sam najlepiej o tym wiedział.

Cecile podniosła głowę i zobaczyła samochód Randa.

Serce natychmiast zaczęło jej bić szybciej, a dłonie
zwilgotniały. Miała ochotę przypisać te objawy uldze, jaką
sprawił jej widok Joeya siedzącego na miejscu pasażera, nie

uznawała jednak okłamywania siebie i wiedziała, że
prawdziwą przyczyną jej radości był Rand.

Patrzyła, jak idzie w jej stronę, przepychając się przez

tłum rodziców na chodniku, z ręką opartą na ramieniu
chłopca. Ubrany był w czarne spodenki sportowe i
śnieżnobiałą koszulkę do gry w golfa. Był przystojny i
niezmiernie męski. Cecile stała przy bramie z rękami
splecionymi na plecach, nie próbując ukrywać zadowolenia.

- Wyglądasz jak prawdziwy trener - stwierdziła z

uznaniem.

We wzroku Randa pojawiła się podejrzliwość.

- Naprawdę?
- No, prawie - mruknęła, obchodząc go dokoła. - Ale

jeszcze lepiej wyglądałbyś w tym.

Wyciągnęła rękę zza pleców i podała mu czarną koszulkę

z emblematem Białych Skarpetek. Na plecach wielkimi
literami napisane było: Trener.

- Chłopcy prosili, żeby ci to dać. Wszyscy złożyli się na

ten zakup.

Rand poczuł ucisk w gardle. Oznaczało to, że chłopcy go

zaakceptowali.

- Czuję się zaszczycony - rzekł. - Czy wszyscy już są?
- Tak. Robią rozgrzewkę. Idź do nich, Joey - zwróciła się

do chłopca.

Zostali sami. Rand patrzył w ślad za odbiegającym

Joeyem. Cecile dostrzegła w jego twarzy napięcie.

- Wszystko u niego w porządku? - zapytała.
- Chyba tak - odrzekł Rand, przenosząc na nią wzrok. -

Ale jest bardzo zdenerwowany.

Cecile z uśmiechem poklepała go po plecach.

- T y też.
- Mam tremę przed premierą - uśmiechnął się blado.

- Dasz sobie radę. Pamiętaj tylko, kto ma być przy której

bazie. Niektórzy chłopcy są szybcy, inni wolą zwodzić
przeciwnika. A na przykład Brandta trzeba zostawiać z tyłu.
Dobrze wyrzuca piłkę, ale jest powolny jak żółw. Jeśli nie
będziesz pewien, że sobie poradzi, to sygnalizuj mu, żeby
został przy bazie. Wszystko jasne?

- Chyba tak - westchnął Rand.
- Odpręż się i włóż tę koszulkę.
- Teraz? - zdziwił się.
- Tak, teraz. Chłopcy będą rozczarowani, jeśli w niej nie

wystąpisz, a mecz zaraz się zacznie.

Rand nie poruszył się.

- No? - zniecierpliwiła się Cecile.

Miał nadzieję, że ona odejdzie albo przynajmniej się

odwróci, zauważył jednak, że niczego takiego nie ma zamiaru
robić. Z ociąganiem wyciągnął koszulkę z szortów. Cecile
stała przy nim, najwyraźniej gotowa mu pomóc w ubieraniu.
Niecierpliwie wyszarpnął koszulkę z jej ręki.

- Dziękuję ci, ale potrafię sam się ubrać - prychnął z

irytacją. Przez chwilę patrzyła na niego bez słowa, a potem
wydęła usta.

- Dobrze, Coursey. O co ci właściwie chodzi?
- O nic, tylko nie lubię się publicznie obnażać.
- Wydaje mi się, że zdjęcie koszuli trudno nazwać

obnażaniem się. Co cię ugryzło?

Rand powoli wsunął koszulkę w spodenki.

- Chodzi ci o wczorajszy wieczór, tak? - zapytała, mrużąc

oczy. - Czy martwisz się, że byłeś zbyt natarczywy, czy też
złości cię to, że sam nie miałeś żadnej przyjemności?

- Och, daj mi spokój! - zawołał Rand, zrywając się na

równe nogi. Cecile jednak położyła dłoń na jego piersi i
pchnęła go z powrotem na ławkę. Rand nie chciał wywoływać
sceny, więc tylko się skrzywił.

- Dobrze, skoro się tak upierasz. Owszem, chodzi mi o

ostatni wieczór - rzekł z napięciem. - I nie, nie obawiam się,
że byłem zbyt natarczywy ani nie jestem zły o to, że nie
miałem żadnej przyjemności. Mogę cię zapewnić, że jednak
miałem.

- To o co ci chodzi? Rand nie miał ochoty rozmawiać o

tym w tej chwili. Oparł

łokcie na kolanach, splótł palce i wpatrzył się w ziemię.

Nie chciał urazić Cecile, ale musiał powiedzieć, co czuje.

- Po prostu myślę, że to nie byłoby mądre, gdybyśmy się

za bardzo zaangażowali.

- Dlaczego? Rand westchnął głęboko.
- Cecile, jesteś bardzo miłą kobietą, ale nie jestem gotów,

by wziąć sobie na głowę rodzinę.

Cecile ze zdumienia otworzyła szeroko oczy.

- Rodzinę! A kto cię prosił, żebyś brał sobie na głowę

moją rodzinę? - Odsunęła się o krok, mamrocząc coś pod
nosem. - Jeśli chcesz wiedzieć, to nie szukam męża.
Kochanka, owszem, i tu mogłabym brać pod uwagę twoją
kandydaturę. Ale nie na męża! Wielkie dzięki!

Słowa Cecile bardzo dotknęły Randa. Z drugiej strony

wiedział, że to, co czuje, może być źródłem kłopotów, bo
przecież sam chciał zakończyć romans z tą kobietą, zanim
ktokolwiek poczuje się zraniony.

Patrzył na Cecile z wysokości trzeciej bazy. Ona stała przy

pierwszej. Włosy miała związane w kucyk i nakryte czapeczką
baseballową, ręce oparte na biodrach, a wzrok utkwiony w
drugiej bazie, do której miał szansę dotrzeć jeden z chłopców.
Denerwowało go to, że Cecile bez żadnego trudu potrafiła się
skupić na grze. On potrafił myśleć tylko o tym, że nie traktuje
go jak kandydata na męża.

Jakby była Bóg wie kim! pomyślał ze złością, starając się

przypomnieć sobie wszystkie jej wady. Ubiera się jak

włóczęga i klnie jak pijany marynarz. Jest porywcza, uparta,
pełna uprzedzeń i...

W tej chwili jednak Cecile uniosła ramiona do góry i

zaczęła sygnalizować coś chłopcom. Koszulka opięła się na jej
piersiach, podkreślając ich pełny kształt. Bogu dzięki, tym
razem miała na sobie biustonosz. Rand jednak nie potrafił
odpędzić od siebie wspomnienia tych piersi, ich kształtu i
dotyku.

- Do diabła z nią! - mruknął pod nosem i odwrócił się

plecami.

Naraz publiczność zaczęła szaleć. Brandt biegł do

pierwszej bazy. Cecile machała do niego gorączkowo. Przy
drugiej bazie czekał już Joey. Patrzył na Randa wyczekująco,
ten zaś, przypominając sobie o obowiązkach trenera, gestem
dłoni nakazał mu pobiec dalej. Piłka przeleciała nad głową
prawego skrzydłowego.

Podskakując w miejscu, Rand skierował Joeya za trzecią

bazę, na własne pole. Brandt był już przy drugiej. Randa
ogarnęła panika i szybko spojrzał na tablicę z wynikami. Było
6:5. Czy Brandt sobie poradzi? Jeśli tak, to Skarpetki wygrają,
a Brandt z najgorszego gracza w drużynie przeistoczy się w
bohatera.

Z drugiej strony, Cecile ostrzegała go, że chłopiec jest

bardzo powolny. Rand spojrzał na boisko, a potem na Cecile.
Patrzyła na niego, gestem nakazując mu zatrzymać Brandta
przy trzeciej bazie. Prawoskrzydłowy wyrzucił piłkę. Brand
był już tylko o krok od trzeciej bazy.

W ułamku sekundy Rand podjął decyzję. Gdy stopa

Brandta dotknęła trzeciej bazy, wykrzyknął co sił w płucach:

- Biegnij, mały, poradzisz sobie! Zauważył przerażenie na

twarzy Cecile i zacisnął powieki, modląc się, by Brandtowi się
udało. Po chwili otworzył oczy. Brandt opadł na ziemię i

bokiem prześlizgnął się przez linię; Piłka uderzyła w
rękawicę, a potem wszystko zakrył tuman czerwonego kurzu.

- Czysto! - zawołał sędzia. - Koniec gry. Z dudniącym

sercem i szerokim uśmiechem na twarzy Rand podbiegł do
trzeciej bazy, porwał Brandta na ręce i posadził go sobie na
ramionach. Reszta chłopców, krzycząc i wiwatując, skupiła
się wokół nich.

- Nieźle - mruknęła Cecile, przyłączając się do

zawodników. Rand postawił Brandta na ziemi i poprowadził
drużynę na środek pola. Chłopcy wymienili uściski dłoni z
przeciwnikami, a potem pobiegli do stoiska z napojami. Rand
skierował kroki do szatni. Cecile już tam była i z gniewną
miną pakowała sprzęt do torby.

- Nie trzeba było go zachęcać - mruknęła na widok

Randa.

- Może nie, ale jednak dał sobie radę - odparł, wciąż

będąc w euforii.

- A gdyby mu się nie udało?
- Wtedy byłaby dogrywka. Cecile wzniosła oczy ku

niebu.

- Nie mówię o wyniku, tylko o Brandcie. Gdyby sobie nie

dał rady, to czułby się podle.

Rand wyjął torbę z jej ręki i zarzucił sobie na ramię.

- Ale udało mu się i teraz jest bohaterem. Cecile, musisz

się nauczyć ryzykować. Bez tego życie jest nudne.

Ruszył przed siebie, ale po kilku krokach zatrzymał się i

spojrzał na Cecile przez ramię.

- Chcę też dodać - rzekł z przewrotnym uśmiechem - że

przyjmuję twoją ofertę i zgadzam się zostać twoim
kochankiem.

Przyłożył dłoń do daszka czapeczki baseballowej i

odszedł, pogwizdując jakąś wesołą melodyjkę.

ROZDZIAŁ SZÓSTY
Cecile włożyła klucz do zamka w tylnych drzwiach domu,

ale zamiast go przekręcić, opuściła rękę. Chłopcy byli u
Brannanów, gdzie rozbili sobie namiot na podwórzu, a
CeeCee została na noc u babci. Jej dom był ciemny i pusty.
Cecile czuła się samotna, a poza tym w ogóle nie chciało jej
się spać. W y - ciągnęła klucz z zamka i poszła ceglaną
ścieżką w stronę basenu.

Przysiadła na ogrodowym krześle i oparła policzek na

dłoni. Lekki wiatr niosący zapach chloru chłodził jej twarz i
zachęcał, by się zanurzyć w wodzie. Cecile jednak nie dała się
skusić.

- Rand Coursey to palant - mruknęła, patrząc na wodę. -

Egocentryczny, napuszony palant!

„Przyjmuję twoją propozycję i zgadzam się zostać twoim

kochankiem". Co za bezczelność! Jakby był jej do czegoś
potrzebny! Owszem, w jej życiu akurat teraz nie było żadnego
mężczyzny. Ale winę za to ponosił Josh Wagner, ostatni z
długiej listy mężczyzn, którzy szukali jej towarzystwa po
śmierci Dentona. Po sześciu miesiącach trwania ich związku
Josh zaczął się zachowywać tak, jakby był jej mężem. Chciał,
żeby poświęcała mu każdą wolną chwilę, wiecznie był
zazdrosny o wszystko, co odwracało od niego uwagę Cecile, i
oczekiwał, że będzie gotowa na każde jego skinienie.
Ostatnim gwoździem do trumny tej znajomości stała się
postawa Josha wobec jej dzieci. Josh traktował je tak, jakby
nie w pełni były ludzkimi istotami.

Nie tęskniła za nim. Była przekonana, że rozstali się o co

najmniej dwa miesiące za późno. Mieli wiele wspólnego, ale
Cecile nie potrzebowała dużo czasu, by się przekonać, że Josh
miał dziesięć razy więcej mięśni niż mózgu. A poza tym jako
kochanek był samolubny. Interesowało go tylko własne

zadowolenie i nie zwracał uwagi na jej satysfakcję. Odwrotnie
niż Rand.

Podniosła się z krzesła i zaczęła się przechadzać wokół

basenu. Jak zwykle ruch uspokoił ją i pomógł rozjaśnić myśli.
No dobrze, przyznała niechętnie po kilku minutach, z Randem
można porozmawiać na ciekawe tematy, a poza tym ma tak
dobre serce, że to aż denerwujące.

Dotyczyło to również dzieci. Zatrzymała się na krawędzi

basenu i wpatrzyła we własne rozmazane odbicie na tafli
wody. Przypomniała sobie, jak po zakończeniu meczu Rand z
entuzjazmem pędził w stronę Brandta, machając rękami jak
helikopter, a potem posadził sobie chłopca na ramieniu.
Wyraz twarzy Brandta świadczył o tym, że ten mecz mógł się
stać punktem zwrotnym w sportowej karierze chłopca. Brandt
udowodnił swoją wartość innym chłopcom z drużyny - i była
to zasługa Randa.

Cecile znów usiadła, zdjęła buty i zanurzyła stopy w

wodzie. Noc była upalna i wilgotna. Chłodna woda
przyjemnie masowała jej stopy. Cecile przymknęła oczy i
odchyliła głowę do tyłu. Wspomnienia dłoni Randa
przesuwających się po jej skórze przyprawiały ją o gęsią
skórkę. Bez żadnych wątpliwości był utalentowanym
kochankiem.

Otworzyła oczy i z osłupieniem zdała sobie sprawę, że jej

oddech stał się znacznie szybszy. Niezgrabnie podniosła się i
ruszyła w stronę domu, zostawiając za sobą mokre ślady.

- Co za łajdak - wysapała. - Jak on to robi?

Zaspany Rand otworzył drzwi i poczuł czyjąś dłoń na

swojej piersi. Cecile odsunęła go i wpadła do środka jak
bomba.

- Musimy ustalić kilka szczegółów - zawołała,

zatrzaskując za sobą drzwi. - Gdzie jest twoja sypialnia?

- Co?

- No, twoja sypialnia. To miejsce, gdzie śpisz.

Półprzytomny Rand wskazał jej ręką drzwi po lewej stronie i
poszedł za nią, nic nie rozumiejąc. Zaraz za drzwiami Cecile
zrzuciła buty i skarpetki.

- Po pierwsze, nie szukam męża, to możesz sobie

zapamiętać raz na zawsze! - Ściągnęła koszulkę przez głowę i
rzuciła ją na podłogę. - Po drugie, nie potrzebuję twoich
pieniędzy. Mam ich dosyć dzięki Dentonowi. - Dorzuciła do
kolekcji biustonosz i rozpięła pasek szortów, a potem
ściągnęła je wraz z czarnymi majtkami o kroju bikini. Naga,
bez cienia zażenowania, podeszła do łóżka i odrzuciła kołdrę
na bok. - Po trzecie, nasz związek pozostanie czysto fizyczny -
dodała, sprawdzając ręką miękkość materaca. - No, może nie
tylko fizyczny - poprawiła się po chwili zastanowienia. -
Będziemy się dzielić odpowiedzialnością jako rodzice
chrzestni dzieci Brannanów i trenerzy drużyny baseballowej,
ale jeśli chodzi o nas dwoje, sprawa ogranicza się, wyłącznie
do płaszczyzny fizycznej. Nie oczekuję ani nie chcę, byś mnie
adorował, a jeśli słowo „miłość" kiedykolwiek pojawi się na
twoich ustach, znikam na zawsze.

Usatysfakcjonowana wygłoszoną przemową oraz jakością

łóżka spojrzała na Randa przez ramię.

- Zgoda? Rand ledwie mógł oddychać. Już w kostiumie

kąpielowym widok Cecile przyprawiał go o zawroty głowy.
Teraz, gdy była naga, nie był w stanie wykrztusić ani słowa.
Spod jej ramienia kusząco wyglądał czubek piersi, na których
wspomnienie przeszywał go dreszcz. Opalona skóra okrywała
płaski brzuch i zgrabne biodra. Pośladki Cecile miała jędrne i
zaokrąglone, akurat takiej wielkości, by można było je objąć
parą męskich dłoni.

Rand jednak z natury był ostrożny i nie odważył się do

niej podejść, dopóki nie był pewien, w co się właściwie
pakuje.

- Czysto fizyczny związek - powtórzył powoli.
- Aha - mruknęła Cecile, siadając na łóżku.
- Żadnych zobowiązań.
- Właśnie tak. Więc co ty na to? - zapytała, spoglądając

na niego wyzywająco.

Rand uniósł dłoń.

- Jeszcze jedna sprawa.
- Co takiego?
- Jeśli którekolwiek z nas zdecyduje się zakończyć ten

związek, druga strona musi się na to zgodzić bez urazy i
pozostaniemy w przyjaznych stosunkach.

Cecile nonszalancko wzruszyła ramionami.

- To mi odpowiada.

Rand westchnął głęboko. Układ był zawarty, ale on nie

wiedział, co ma zrobić dalej. Wszystko to wydawało mu się
jakieś dziwne, nienaturalne.

- Masz ochotę na kieliszek wina? - zapytał. Cecile skinęła

głową, kryjąc uśmiech. Nie była przygotowana na
demonstrację nieśmiałości, teraz jednak doszła do wniosku, że
trudno było spodziewać się po Randzie innego zachowania.

Rand wyszedł i po chwili wrócił, niosąc bambusową tacę,

na której stała butelka wina, dwa wysokie kieliszki oraz talerz
z serem, krakersami i owocami. Postawił tacę na stoliku, ale
Cecile natychmiast przeniosła ją na środek łóżka i
zapraszająco poklepała miejsce obok siebie. Przyklękła i
pochwyciła z talerza kiść winogron, zjadła jeden owoc, a
następny wsunęła Randowi do ust.

Podniósł rękę, ona jednak odsunęła ją na bok i spojrzała na

niego z uśmiechem. Gdy przysunął się bliżej, wsunęła owoc
do jego ust. Pochwycił go zębami, nie spuszczając wzroku z
jej twarzy.

- Dobre, co? - zapytała niskim, zdumiewająco spokojnym

głosem.

- Dobre - odrzekł i niepewny, czego Cecile się po nim

spodziewa, sięgnął po butelkę z winem. Było to musujące
chardonnay. Napełnił dwa kieliszki, świadomy, że Cecile
obserwuje każdy jego ruch.

Przechyliła się, ocierając się piersiami o jego ramię, i

wzięła do ręki jeden z kieliszków. Kropla wina spadła na jej
szyję i powoli stoczyła się niżej. Rand postawił tacę na
podłodze, oparł ręce na biodrach Cecile i zlizał kropelkę
zawieszoną na czubku piersi. Cecile przymknęła oczy i ze
zmysłowym uśmiechem opadła niżej na poduszki.

- Bardzo mi się to podoba - szepnęła.
- Naprawdę?

W odpowiedzi zanurzyła palec w kieliszku i otarła go o

drugą pierś. Odstawiła kieliszek na stolik i pociągnęła Randa
na siebie, myśląc, że ze wszystkich nie przemyślanych
decyzji, jakie podjęła w życiu, ta była najlepsza;

- Rand?
- Hm? - mruknął.
- Czy Jack dzwonił do ciebie dzisiaj? Rand odrobinę

uniósł głowę.

- Chodzi ci o chrzciny?
- Tak.

Znów pochylił głowę i potarł policzkiem o jej brzuch.

- Zdaje się, że coś o tym wspominał. Kiedy to ma być?
- W niedzielę, idioto - odrzekła, mierzwiąc mu włosy. - O

dziewiątej rano. Spróbuj nie zapomnieć. - Zamyśliła się
głęboko, masując mu kark. - Przyszło mi do głowy, że
mogłabym urządzić przyjęcie u siebie w domu. Co o tym
myślisz?

- Chcesz zamówić jedzenie i obsługę? Zaskoczona Cecile

zmarszczyła brwi.

- Nie, myślałam raczej o skromnej imprezie. Tylko

rodzina. Poprosiłam matkę o kilka przepisów. Mogłabym

zrobić quiche z kiełbaskami i szpinakiem, upiec bułeczki z
jagodami i grzanki z serem. Widziałam w jakimś piśmie
śliczne zdjęcie kołyski dziecinnej wyrzeźbionej w łupinie
arbuza i wypełnionej owocami. Coś takiego wspaniale
wyglądałoby pośrodku stołu.

Gdy Rand nie odpowiedział, pociągnęła go za włosy i

uniosła głowę tak, by móc spojrzeć mu w twarz.

- Jakoś nie widzę, żebyś reagował z entuzjazmem.

Rand rzeczywiście nie potrafił się zdobyć na entuzjazm.

Zbyt dobrze pamiętał spalone hamburgery. Nie chciał jednak
urazić Cecile, zapytał więc dyplomatycznie:

- Czy sądzisz, że będziesz miała na to czas? Przecież

twoje obowiązki matki chrzestnej... - zająknął się.

- Myślisz, że sobie nie poradzę, tak? - zapytała Cecile,

mrużąc oczy.

Rand podniósł się i usiadł.

- Oczywiście, kochanie, że sobie poradzisz. Tylko że...
- Daruj sobie, Coursey - rzekła z irytacją, odsuwając się

od niego. - Zapewniam cię, że taki drobiazg jak przyjęcie dla
dwudziestu osób nie sprawi mi najmniejszego kłopotu.

Rand powtarzał sobie, że wcale nie wątpi w umiejętności

Cecile. Był pewien, że jeśli ta kobieta postanowi coś zrobić, to
dopnie swego. Miał jednak wrażenie, że powinien jej pomóc.
W końcu był ojcem chrzestnym, więc był to również i jego
obowiązek. Taka uroczystość zdarza się tylko raz w życiu
każdego dziecka.

Powtarzał to sobie, objeżdżając dom Cecile już po raz

czwarty. Jakoś brakowało mu odwagi, by zaparkować
samochód i wejść do środka. W kuchni paliło się światło.
Kilkakrotnie zauważył za szybą sylwetkę Cecile i już
zamierzał zatrzymać samochód, bał się jednak, że jego
obecność tylko ją zirytuje. Z drugiej strony nie mógł pozwolić
na to, by zaserwowała dwudziestu przyjaciołom nie nadające

się do jedzenia potrawy. To byłoby dla niej zbyt wielkim
upokorzeniem.

Zacisnął zęby i wjechał na podjazd. Przez chwilę siedział

nieruchomo, zbierając siły, a potem podszedł do kuchennych
drzwi. Spodziewał się, że Cecile odrzuci jego pomoc, każe mu
wynosić się do wszystkich diabłów i nigdy tu nie wracać,
obrzuci go przekleństwami albo rzuci w niego kuchennym
nożem i zapewne nie chybi. Z ciężkim sercem zastukał do
drzwi i w tej samej chwili usłyszał krzyk. Serce zamarło mu w
piersi. Bez wahania pchnął drzwi i wpadł do środka.

Cecile stała przed otwartym piekarnikiem, z którego

wydobywały się kłęby czarnego dymu. Odwróciła się i
spojrzała na niego z rozpaczą. Nos miała ubrudzony mąką

- Och, Rand! - zawołała. Wybuchnęła płaczem i kopnęła

drzwiczki piekarnika. Rand natychmiast znalazł się przy niej i
przytrzymał ją, zanim zdążyła się oparzyć.

- Dobrze już, dobrze, Cecile - powiedział uspokajająco.
- Miałeś rację - wyszlochała, szarpiąc palcami włosy. -

Nic mi się nie udaje. Quiche się spaliło, a babeczki są twarde
jak kamień. - Pociągnęła nosem i wytarła twarz w rękaw. -
Jedyną rzeczą jadalną są owoce, a to chyba tylko dlatego, że
jeszcze nie zaczęłam ich kroić.

- Nie może być aż tak źle - pocieszał ją Rand.
- Jest jeszcze gorzej - mruknęła z goryczą. Podeszła do

szafki i podsunęła mu pod nos blachę z jakąś żółtą mazią

- To budyń? - zapytał Rand z nadzieją.
- Nie - sapnęła Cecile. - Grzanki z serem.

Odwróciła blachę do góry dnem. Grzanki sklejone w jeden

duży prostokąt z głośnym stukiem spadły na podłogę. Cecile
spojrzała na zegar.

- Prawie dziesiąta. O tej porze nikt już nie przyjmie

zamówienia na jutro. Powinnam była ciebie posłuchać.

Rand ostrożnie położył rękę na jej ramieniu. Gdy Cecile

jej nie odtrąciła, zebrał się na odwagę i przytulił ją mocno. -
Nie martw się, Cecile. Zaraz ci pomogę. Podniosła głowę i
spojrzała ha niego przez łzy. - Rand; tu nie chodzi o
hamburgery z grilla, tylko o przyjęcie!

Rand cierpliwie gładził jej ramię.

- Wiem, Cecile, ale zapewniam cię, że razem na pewno

sobie z tym poradzimy.

Podprowadził ją do kuchennego stołka.

- Usiądź tutaj i odpręż się, a ja zrobię ciasto na quiche.

Cecile pomachała ręką, wskazując na zastawioną naczyniami
szafkę.

- Gdzieś tam powinien być przepis. Chyba pod

pojemnikiem na mąkę.

Rand sprawnie uprzątnął bałagan, odkładając w jedno

miejsce wszystkie potrzebne składniki.

- Nie potrzebuję przepisu - rzucił mimochodem,

wkładając do zlewu stertę brudnych naczyń.

- Naprawdę?
- Naprawdę. Nauczyłem się piec jeszcze w dzieciństwie.

Cecile zmarszczyła nos.

- To straszne.
- Wiem - zaśmiał się Rand. - Prawdziwi mężczyźni nawet

nie jedzą quiche, cóż dopiero mówić o pieczeniu. To chciałaś
powiedzieć?

- Nie zamierzałam cię urazić. Tylko że mnie nigdy nie

udało się niczego upiec.

- Ja mam duże doświadczenie - rzekł Rand, odmierzając

mąkę. - Byłem chorowitym dzieckiem, miałem alergię
praktycznie na wszystko. Moja przybrana matka, pani Baxter,
była dobrą kucharką. Piekła ciastka na sprzedaż. Gdy moja
alergia się nasilała i nie mogłem się bawić na dworze razem z
innymi dziećmi, pomagałem jej w kuchni. - Dolał wody do

mąki, zamieszał i dodał jeszcze odrobinę wody. - Dzięki temu
jestem dobry w pieczeniu ciasta.

Cecile z jednakową fascynacją słuchała jego opowieści i

obserwowała ruchy.

- Nie wiedziałam, że wychowałeś się w rodzinie

zastępczej.

- Od czasu, gdy miałem dziesięć lat. Tam właśnie

poznałem Jacka. Obydwaj mieszkaliśmy u Baxterów.
Dziewięcioro dzieci pod jednym dachem. - Rand wzdrygnął
się na to wspomnienie.

- Co się stało z twoimi rodzicami? Zastygł na chwilę, po

czym wrócił do wyrabiania ciasta.

- Gdzieś tam byli.
- Gdzie?
- Rozwiedli się, kiedy miałem sześć lat. Ojciec wyjechał

do Wyoming i od tamtej pory nie miałem od niego żadnej
wiadomości. Moja matka wyszła po raz dragi za mąż. Mieszka
niedaleko stąd.

- Skoro żyje, to dlaczego oddała cię do rodziny

zastępczej?

- Powiedzmy, że stałem się dla niej ciężarem - rzekł Rand

z wymuszonym uśmiechem i podał jej wałek do ciasta. - Masz
ochotę trochę powałkować?

Cecile spojrzała na wałek z nie skrywaną niechęcią.

- Jeśli to nie sprawia ci wielkiej różnicy, to wolałabym

tego nie robić.

Rand zaśmiał się i zabrał się do wałkowania ciasta.

- Skoro gotowanie nie jest twoją mocną stroną, to jak ci

się udaje wykarmić dzieci?

Cecile uniosła wysoko brwi.

- Słyszałeś kiedyś o mikrofalówce?
- Nie masz zamiaru tego uprasować? Cecile jeszcze raz

strzepnęła lniany obrus i rozłożyła go na stole.

- Nie - powiedziała krótko, wygładzając zagniecenia

rękami.

- Ale on jest taki... taki pomięty.

Cecile cofnęła się o krok i obrzuciła stół krytycznym

spojrzeniem.

- Masz rację - przyznała niechętnie i ściągnęła obrus ze

stołu. Była już bardzo zmęczona i marzyła tylko o łóżku.
Wzdychając, poczłapała do pralni.

- Wrzucę go do na kilka minut do suszarki razem z

mokrym ręcznikiem.

Rand pochwycił ją za łokieć.

- A nie lepiej po prostu wyprasować? - zdziwił się.
- Jest druga w nocy i czuję się zmęczona. Poza tym -

dodała, ziewając - nienawidzę prasowania.

Wyglądała tak żałośnie, przygarbiona ze zmęczenia, że

Rand miał ochotę wziąć ją na ręce i zanieść do łóżka.
Delikatnie posadził ją na sofie.

- Oprzyj nogi wysoko. Ja to uprasuję.
- Zrobiłeś już wystarczająco dużo - rzekła Cecile bez

przekonania, nie wypuszczając z rąk obrusa. Rand jednak
tylko potrząsnął głową.

- To zajmie tylko chwilę.
- Dobrze, skoro się upierasz - zgodziła się, ziewając jak

hipopotam. - Deska i żelazko są w pralni. Gdybyś jeszcze
czegoś potrzebował... - wymruczała, opierając głowę na
poduszkach sofy.

Rand zaśmiał się cicho i pozwolił jej się zdrzemnąć, sam

zaś poszedł po żelazko. Rozstawił deskę i pogwizdując, zabrał
się do pracy. Właściwie o tej porze, po kilku godzinach
spędzonych w kuchni, powinien już być zupełnie wyczerpany.
Nie czuł jednak zmęczenia. Od dawna nie bawił się tak
świetnie. Niektórzy ludzie, na przykład Cecile, uważali pracę
w kuchni za dopust boży, dla niego jednak zawsze był to

znakomity relaks. Choć Cecile przez cały czas plątała mu się
pod nogami, gadała, śmiała się i na dobrą sprawę tylko
przeszkadzała, przygotowania do przyjęcia sprawiły mu
wielką przyjemność.

Odstawił żelazko na bok i przesunął obrus na desce,

myśląc o tym, że Cecile w kuchni to zupełny koszmar. Nie
było z niej żadnego pożytku, ale potrafiła go rozbawić do łez.
Śmiała się, żartowała z nim i cztery godziny minęły jak z
bicza strzelił. Zupełnie inaczej niż w inne sobotnie wieczory.

Naraz zatrzymał się, rażony tą myślą jak piorunem. Nigdy

w życiu nie przyszłoby mu do głowy, żeby umówić się na
sobotni wieczór z kimś takim jak Cecile. Kobiety, które
zwykle wybierał, były znacznie bardziej podobne do niego
samego: spokojne i zrelaksowane, lubiły stymulującą
intelektualnie rozmowę, wyrafinowane posiłki i szklaneczkę
wina. Cecile zaś miotała się po kuchni jak niezdarny
szczeniak, wciąż go potrącając i przewracając wszystko, co
znalazło się pod ręką. A do tego ciągle poklepywała go po
plecach. A jednak już dawno nie bawił się tak świetnie!

- Usłyszałam jakiś hałas. Rand ze zdziwieniem podniósł

głowę i ujrzał CeeCee stojącą w progu, z lalką przyciśniętą do
piersi. Rąbek różowej koszuli nocnej wlókł się za nią po
podłodze. Włosy miała potargane, a w jej wielkich,
niebieskich oczach czaił się lęk.

- Naprawdę? - zapytał Rand, niepewny, jak powinien

zareagować.

- Tak. Pod moim łóżkiem jest potwór. Rand obszedł

dokoła deskę do prasowania i przyklęknął przed dziewczynką.

- Jaki potwór?
- Wielki, straszny i okropny - odrzekła, pocierając oczy

piąstką. Rand pomyślał, że Cecile w jej wieku musiała
wyglądać tak samo.

- Na pewno już sobie poszedł - powiedział. - Możesz

wrócić do łóżka.

- Nie mogę - jęknęła CeeCee. Podciągnęła koszulę,

przysiadła na jego kolanie i Objęła go za szyję. Rand musiał
oprzeć się dłonią o podłogę, żeby nie upaść.

- Dlaczego? - zapytał.
- Bo on sobie nie pójdzie, dopóki mama go nie wypędzi.
- Och - mruknął Rand. Przez chwilę zastanawiał się, co

robić, a potem powiedział:

- Twoja mama zasnęła na sofie i nie chciałbym jej budzić.

Czy myślisz, że ja potrafiłbym przepędzić tego potwora?

- Nie wiem - odrzekła dziewczynka z powątpiewaniem. -

Ale możesz spróbować. Tylko musisz zachowywać się
naprawdę wstrętnie, bo inaczej on wróci.

- Umiem się zachowywać wyjątkowo wstrętnie - ucieszył

się Rand. Wstał i wziął CeeCee na ręce. - Pokaż mi, gdzie jest
ten potwór.

ROZDZIAŁ SIÓDMY
Promienie słońca wpadały do kościoła przez barwne

witraże, rzucając na stojące wokół ołtarza postacie różową i
złotą poświatę. Cecile, trzymająca na rękach Madison, stała po
jednej strome Jacka i Malindy, a Rand z Lilą po drugiej. Za
nimi ustawili się szeregiem chłopcy Brannanów w
odświętnych ubraniach.

To była cała rodzina Jacka i jego żony, nie licząc rodziców

Malindy, którzy jak zwykle byli nieobecni. Malinda mówiła,
że z Arabii Saudyjskiej przysłali jej kartkę z gratulacjami oraz
czek na pokaźną kwotę z przeznaczeniem na opłacenie
college'u dziewczynek. Jak to miło z ich strony, pomyślała
Cecile ironicznie. Takie zachowanie było jednak typowe dla
rodziców Malindy.

Spojrzała z westchnieniem na swoich rodziców

ulokowanych w pierwszej ławce, zajmujących strategiczną
pozycję między Dentem a Gordym. CeeCee przycupnęła na
kolanach babci. Z grzecznie złożonymi rączkami wyglądała
jak aniołek.

Mam wielkie szczęście, że moi rodzice interesują się

swoimi dziećmi i wnukami, zreflektowała się Cecile i
przypomniała sobie, co Rand poprzedniego wieczoru
opowiadał jej o swoim dzieciństwie. Te zwierzenia pomogły
jej zrozumieć go trochę lepiej. Zastępcze rodziny nie są
najlepszym środowiskiem dla dorastającego chłopca i Cecile
była pewna, że te lata zostawiły swój ślad w psychice Randa.
Znała przeszłość Jacka i wiedziała, że rekompensował sobie
chłopięce frustracje w dorosłym życiu, zakładając własną
rodzinę, której próbował zapewnić wszystko, czego sam był
pozbawiony. Wydawało się jednak, że na Randa okres
dorastania wywarł zupełnie przeciwny wpływ. Doktor
Coursey unikał życia rodzinnego. Wolał samotność. Jego
spokój, rezerwa, brak zdolności sportowych, którymi szczycili

się niemal wszyscy młodzi Amerykanie, wszystkie te cechy
prawdopodobnie miały źródło w zaniedbaniu, którego
doświadczył ze strony ojca i matki.

Cecile spojrzała na Randa, stojącego obok Jacka, Garnitur

w drobne prążki nadawał mu nobliwy wygląd. Słuchał pastora
ze skupieniem. On bierze wszystko tak poważnie, pomyślała
Cecile. Wiedziała, że gdyby go o to poprosiła, to byłby w
stanie opowiedzieć jej przebieg tej ceremonii bardzo
szczegółowo. Rozproszone wokół smugi światła sprawiały, że
wyglądał jak postać nierzeczywista. Wydawał się spokojny,
zrelaksowany i chłodny.

Cecile spróbowała się do niego uśmiechnąć, poczuła

jednak, że usta ma zupełnie zdrętwiałe. Rand odpowiedział na
jej uśmiech i znów skupił uwagę na pastorze. Jedno jego
spojrzenie wystarczyło, by pod Cecile ugięły się kolana.

Po chwili cicho westchnęła i uśmiechnęła się lekko. Rand

Coursey był piekielnie przystojny, miły i inteligentny, a do
tego wszystkiego był również znakomitym kochankiem. Ona
zaś zamierzała cieszyć się tym w pełni.

- Wygląda na to, że przyjęcie bardzo ci się udało. Oddech

Randa łaskotał Cecile w ucho. Odstawiła pustą blachę na stół i
objęła go w pasie.

- Nie poradziłabym sobie bez ciebie. Dziękuję - rzekła,

całując go w policzek.

Rand przyciągnął ją do siebie.

- Zrób to jeszcze raz, tylko trochę niżej i na lewo -

szepnął.

- Och, ty! - zaśmiała się Cecile i lekko uderzyła go w

pierś. Wyraz oczu Randa świadczył jednak o tym, że pod
przykrywką żartu kryła się prawdziwa namiętność. Cecile
uwodzicielsko zatrzepotała rzęsami i uniosła twarz.

- Ależ, doktorze Coursey, mam wrażenie, że usiłuje pan

mnie uwieść.

- Od kiedy to trzeba cię uwodzić? Zanim Cecile zdążyła

odpowiedzieć, Rand pochylił głowę i pocałował ją szybko,
obejmując dłońmi jej biodra.

- Mama? Cecile miała wrażenie, że głos CeeCee dochodzi

z bardzo daleka.

- Hm? - wymruczała z ustami tuż przy wargach Randa.
- Malinda powiedziała, że będę mogła potrzymać jedną z

dziewczynek, jeśli pomoże mi ktoś dorosły.

Cecile wystarczyło siły woli tylko na to, by oderwać twarz

od twarzy Randa i oprzeć się na jego ramieniu.

- Chwileczkę, CeeCee - wymamrotała, z trudem łapiąc

oddech.

- Mamo, proszę cię! Malinda powiedziała, że zaraz będzie

je karmić, a potem pójdą spać!

- Teraz nie mogę, kochanie. Muszę posprzątać ze stołu i

podać deser.

- A czy ja mógłbym być tym dorosłym? Na głos Randa

Cecile z niedowierzaniem podniosła głowę.

- Skończyłem już dwadzieścia jeden lat i, jak na swój

wiek, jestem bardzo dojrzały. A poza tym mam wielkie
doświadczenie w trzymaniu niemowląt. - Uśmiechnął się, nie
wiedząc o tym, jak wiele punktów zarobił w tym momencie u
Cecile. Ona sama nie potrafiłaby mu tego wyjaśnić, nawet
gdyby chciała. Oderwała się od niego i cofnęła o krok.

- Dobrze, myślę, że się nadajesz do tej funkcji. Rand

wyciągnął rękę do CeeCee, która omal nie pękła z
podniecenia.

- Proszę bardzo. Jestem do twoich usług. Mała,

chichocząc, pochwyciła jego dłoń i pociągnęła go do salonu.
Cecile potrząsnęła głową, śmiejąc się cicho, i zajęła się
zbieraniem naczyń. To było niemal zbyt piękne, by mogło być
prawdziwe.

Po czterech wyprawach z salonu do kuchni brudne

naczynia zostały uprzątnięte, a po dwóch kolejnych na stole
stał deser, który Rand przygotował poprzedniego wieczoru.
Był doskonałym kucharzem. Każda porcja wyglądała jak małe
dzieło sztuki, a smakowała jeszcze wspanialej. Cecile
strzepnęła okruch ze stołu i znów się zaśmiała, przypominając
sobie debatę na temat prasowania obrusa. Potrząsnęła głową i
poszła po widelczyki do ciasta.

W salonie rozległ się śmiech CeeCee. Cecile podniosła

głowę. Mała siedziała na sofie, trzymając w ramionach jedną z
bliźniaczek. Siedzący obok Rand troskliwie podtrzymywał
główkę dziecka i z uwagą słuchał podnieconego trajkotu
CeeCee. Cecile poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Och,
nie, pomyślała z przerażeniem. Tylko nie to! Żadnych
wzruszeń! Zauważyła jednak, że dłonie jej zwilgotniały.
Wytarła je o sukienkę i odruchowo zaczęła obgryzać
paznokieć.

Z czego oni tak się śmiali? I czemu CeeCee tak przyjaźnie

odnosiła się do Randa? Nikt nie wiedział lepiej od Cecile, jak
okropnie mała potrafiła się zachowywać, gdy przy jej matce
pojawiał się jakiś mężczyzna, oczywiście z wyjątkiem byłego
męża. Teraz jednak dziewczynka promieniała. Co jej się stało?
Dlaczego zaakceptowała właśnie Randa? Cecile poczuła się
nieswojo.

- Dlaczego obgryzasz paznokieć, skoro tuż przed tobą stoi

tyle dobrego jedzenia?

Szybko schowała rękę za plecy i podniosła głowę.

Malinda przyglądała się jej z uśmiechem.

- Pięknie wyglądają, prawda?
- Kto? - zapytała Cecile, niepotrzebnie przesuwając

sztućce na stole.

Malinda wskazała głową na sofę.

- Rand i CeeCee. Mała nie odstępuje go na krok. Cecile

niechętnie spojrzała w tę stronę.

- A, tak. Wiesz, jaka jest CeeCee. Uwielbia mężczyzn.
- Naprawdę? - zdziwiła się Malinda. - Zdawało mi się, że

jedynym mężczyzną, którego akceptowała, był jej własny
ojciec. Ale Rand również wydaje się nią zauroczony. -
Uśmiechnęła się, patrząc, jak Rand odgarnia kosmyk włosów
z czoła dziewczynki.

- A kto nie byłby nią zauroczony? - mruknęła Cecile,

rozkładając widelczyki ze zbyt wielkim impetem. - Gdy
CeeCee chce być czarująca, nie sposób jej się oprzeć.

- To prawda - rzekła Malinda z namysłem. - Ale wydaje

mi się, że ona naprawdę lubi Randa. Może widzi w nim postać
ojcowską albo kogoś w tym rodzaju.

Cecile zachmurzyła się. Malinda pocieszająco poklepała ją

po ramieniu.

- Nie słuchaj mnie. Gadam jak domorosły psychoanalityk!

- Machnęła ręką i pochyliła się nad ciastem truskawkowym
udekorowanym bitą śmietaną. - Pachnie wspaniale, a ja mam
jeszcze dziesięć kilogramów do zrzucenia. Wiesz, kiedy
zaproponowałaś, że urządzisz przyjęcie, trochę się martwiłam
- dodała i uśmiechnęła się.

- No cóż, bardzo ci dziękuję. Malinda objęła przyjaciółkę

ramieniem.

- Nie gniewaj się, Cecile, ale obydwie dobrze wiemy, że

gotowanie nie jest twoim hobby. Tymczasem wszystko jest
pyszne! Wspaniale sobie poradziłaś.

Zmarszczka na czole Cecile pogłębiła się.

- To nie ja. To Rand - przyznała niechętnie.
- Jak to?
- To Rand zrobił quiche. I babeczki. I grzanki z serem. -

Cecile wskazała ręką na stół. - I wyrzeźbił arbuza, i
przygotował owoce. I jeszcze wyprasował obrus.

- Kogoś takiego warto chyba byłoby zatrzymać na stałe.

Cecile wzniosła oczy ku niebu.

- Tylko nie wyobrażaj sobie za wiele.
- Nie mam zamiaru czegokolwiek sobie wyobrażać. Tym

bardziej że chyba radzicie sobie dobrze bez niczyjej pomocy.

Cecile wpatrzyła się w nią, oniemiała.

- Co ty właściwie masz na myśli?
- Widziałam, jak Rand na ciebie patrzy.

Cecile otworzyła usta ze zdumienia. Ona sama nie

zauważyła we wzroku Randa niczego niezwykłego.

- Widziałam też ten pocałunek, który przerwała wam

CeeCee - ciągnęła Malinda, unosząc brwi. - Nie,
zdecydowanie nie potrzeba wam swatki. Choć, prawdę
mówiąc, trochę mnie to dziwi. W końcu Rand jest przecież
lekarzem. Ale z drugiej strony, któż mógłby przypuszczać, że,
na przykład, ja zakocham się w Jacku?

- A kto tu mówi o zakochiwaniu się? - zdziwiła się Cecile

z tępym wyrazem twarzy.

Zanim Malinda zdążyła odpowiedzieć, rozległ się płacz

Madison.

- Chyba jest głodna - zawołał Rand. Malinda poderwała

się od stołu.

- Obowiązki mnie wzywają - mruknęła. Pobiegła do

salonu i zabrała córkę z rąk CeeCee. Cecile ze zdumieniem
patrzyła, jak Rand wyciągnął rękę do dziewczynki i posadził
ją sobie na kolanach. CeeCee zwykle nie lubiła, gdy
traktowano ją jak małe dziecko, tym razem jednak zarzuciła
ramiona na szyję Randa i przytuliła policzek do jego policzka.

Postać ojcowska? zadumała się Cecile. Nie, CeeCee z

pewnością nie szukała zastępczego ojca. Po prostu była
ufnym, przyjaźnie nastawionym do świata dzieckiem i gdy
kogoś polubiła, okazywała mu to wprost. A jak można było
nie lubić Randa?

Cecile zamknęła drzwi za ostatnim gościem i oparła się o

nie z całej siły.

- Zmęczona?. - zagadnął ją Rand.
- Bardzo. A ty? - zapytała, obejmując go w pasie. Razem

poszli do salonu.

- Trochę. Cecile jęknęła na widok brudnych naczyń i stert

papierów po prezentach zaśmiecających podłogę. Rand
pocieszająco uścisnął jej ramię.

- Nie martw się, pomogę ci tu posprzątać.
- Proponuję, żeby dziś nie sprzątać i zdrzemnąć się przy

basenie, gdy chłopcy będą pływać.

- A ja proponuję, żebyśmy wszyscy razem zajęli się

sprzątaniem, a potem dopiero zdrzemnęli się przy basenie.

- Wszyscy razem, to znaczy ja i ty?
- Dzieci też mogą pomóc.
- Dzieci? - spytała Cecile z powątpiewaniem. Dobrze

znała niechęć swoich dzieci do wszelkich prac domowych.

- Jasne - rzekł Rand krótko. Włożył dwa palce do ust i

gwizdnął przeraźliwie. Po kilku sekundach, ku wielkiemu
zdumieniu Cecile, cała trójka wpadła do salonu.

- Co się dzieje? - wydyszał Dent.
- Sprzątanie.

Chłopiec popatrzył na Randa, jakby ten był niespełna

rozumu.

- To co z tego?
- Wyciągaj odkurzacz. A ty, Gordy, możesz powynosić te

naczynia do kuchni.

CeeCee pociągnęła Randa za rękaw.

- A ja?
- A ty, aniołku - rzekł Rand, biorąc ją na ręce i

podrzucając do góry - możesz pozbierać te wszystkie papiery i
wstążki. Widziałem chyba w kuchni pustą torbę po zakupach.
Możesz to powkładać do środka.

CeeCee natychmiast pobiegła do kuchni. Dent i Gordy nie

ruszyli się nawet o krok.

- Chcecie pójść popływać?
- Jasne.
- Ale ktoś dorosły musi być przy was, prawda?
- Aha.
- W takim razie lepiej bierzcie się do roboty, bo jak nie, to

nie będzie dzisiaj pływania.

W trakcie trwania tej wymiany zdań Cecile po prostu stała

i patrzyła, zbyt zdumiona, by się odezwać. Nikt oprócz niej
nie wydawał jej dzieciom żadnych poleceń. Owszem,
niektórzy próbowali, na przykład Josh, ale prowadziło to tylko
do buntów, których skutki Cecile musiała potem zwalczać
całymi tygodniami. Wskutek tego stała się nadopiekuńcza i
przywykła rezerwować prawa rodzicielskie wyłącznie dla
siebie.

Gdy chłopcy zwrócili na nią wzrok, czekając na jej

reakcję, w pierwszej chwili miała ochotę powiedzieć im, że to
tylko żart i że sprzątanie nie jest ich sprawą. Zanim jednak
zdążyła otworzyć usta, Gordy wziął ze stołu talerz, potem
drugi, i poczłapał do kuchni.

Zdumienie Cecile wzrosło jeszcze, gdy Dent westchnął z

frustracją i zapytał:

- To gdzie jest ten odkurzacz?

Cecile ugryzła się w język, zanim zdążyła cokolwiek

powiedzieć.

Wspólnymi siłami błyskawicznie doprowadzili dom do

porządku i zdumiona Cecile już wkrótce ułożyła się na
brzuchu obok basenu, patrząc, jak Rand gra z dziećmi w
wodne polo. Była to ulubiona zabawa chłopców. Cecile często
z nimi grywała. Raz nawet udało się jej namówić Josha, by się
do nich przyłączył, on jednak nie chciał wziąć pod uwagę

różnicy wieku i zepsuł całą zabawę nadmiernym pragnieniem
rywalizacji.

Rand z kolei sprawiał wrażenie, jakby nie miał nic

przeciwko temu, by przegrać z kimś o połowę mniejszym i
ponad dwadzieścia lat młodszym od siebie. Wyglądało wręcz
na to, że cieszy się, gdy chłopcy wygrywają. Cecile wiedziała,
że porównywanie tych dwóch mężczyzn nie było rzeczą
słuszną, ale nie potrafiła się powstrzymać od myśli, że
umiejętność pogodzenia się z porażką, jaką przejawiał Rand,
sprawiała, że był on prawdziwym zwycięzcą.

Zerknęła w jego stronę. Stał właśnie na schodkach przy

płytszym końcu basenu. Słońce lśniło w kropelkach wody
pokrywających jego tors i ramiona. Odgarnął mokre włosy do
tyłu i spojrzał na nią, a potem wyszedł z basenu i sięgnął po
ręcznik.

- Dobrze ci się spało?
- Świetnie - wymruczała Cecile. - A tobie?
- Nie mogłem zasnąć.
- Przykro mi - odrzekła ze współczuciem. - Czy dzieci za

bardzo hałasowały?

- Nie. Za dobrze się bawiły. Pozazdrościłem im i

postanowiłem się przyłączyć.

Usiadł, zwrócony do niej plecami, a potem przechylił się

do tyłu i oparł głowę na jej piersiach.

- Chyba się zakochałem.
- Co takiego?! - zawołała Cecile, ogarnięta paniką. Rand

zaśmiał się cicho i wskazał głową na chlapiące się w basenie
dzieci.

- W CeeCee. Co za uroczy aniołek! Czy mówiła ci, że

wczoraj wieczorem wypędziłem potwora z jej pokoju?

Cecile spojrzała na niego ze zdziwieniem.

- Nie, ale dzisiaj rano nie miałam czasu na rozmowy.

Śpieszyliśmy się, żeby zdążyć do kościoła.

Rand znów się zaśmiał, ocierając się ramionami o jej

kolana.

- Ślicznie wyglądała, kiedy tak stała w nocnej koszuli,

przyciskając do siebie lalkę. Próbowałem ją namówić, żeby
wróciła do łóżka, bo potwór na pewno już sobie poszedł, ale
ona się upierała, że ty musisz go wypędzić. - Przechylił głowę
i napotkał wzrok Cecile. W jego oczach czaił się śmiech. - W
końcu udało mi się ją przekonać, że jestem wystarczająco
wstrętny i potwór na pewno ucieknie, kiedy mnie zobaczy.

Cecile wbrew sobie musiała się uśmiechnąć. Rand

wstrętny? Nie dziwiła się, że CeeCee nie chciała w to
uwierzyć.

- I naprawdę okazałeś się wstrętny?
- A czy CeeCee wróciła potem po ciebie?
- Nie.
- Więc chyba potwór się przestraszył. Cecile przegarnęła

jego włosy i pocałowała go w czoło.

- Dobrze, że mi o tym powiedziałeś. Kiedy następnym

razem CeeCee obudzi mnie o trzeciej w nocy i każe mi zabijać
potwory, zadzwonię po ciebie.

- Zabójca potworów! - rzekł Rand z namysłem. - Czy z tą

pracą związane są jakieś korzyści uboczne?

W kącikach ust Cecile pojawił się uśmiech.

- Może - bąknęła cicho. - Masz na myśli coś

konkretnego?

- Ciebie.

Wystarczyło jedno spojrzenie na twarz CeeCee, by Cecile

powiedziała stanowczo:

- Nawet mnie nie proś.
- Ale mamo, on jest taki śliczny! Cecile odwróciła się

plecami do córki i futrzanego kłębka,

który siedział obok na ziemi, i zajęła się upychaniem

sprzętu baseballowego do płóciennej torby. Nie miała

najmniejszego zamiaru pozwolić, by CeeCee sterroryzowała ją
żałosnym wyrazem twarzy.

- Małe są śliczne, ale z dużymi tylko same kłopoty -

rzekła bez odrobiny współczucia.

- Będę go codziennie karmiła, zabierała na spacery i

kąpała. Ty nic nie będziesz musiała przy nim robić, mamo.
Obiecuję ci!

- Słyszałam to już przedtem - odrzekła Cecile sucho.
- Mamo, proooszę! Proszę, proszę, tak strasznie cię

proszę! Cecile zasunęła torbę i westchnęła z desperacją.
Musiała być twarda, choć trudno się było oprzeć CeeCee.
Zanim jednak zdążyła cokolwiek powiedzieć, poczuła dotyk
mokrego, zimnego nosa na kolanie.

- Och, mamo, zobacz! On już cię polubił! Cecile

skrzywiła się.

- Wcale mnie nie polubił, tylko na pewno jest głodny.

Zobacz, jaka to wielka bestia! - mruknęła, machnąwszy ręką.

Pies najwyraźniej wziął ten gest za zaproszenie, bo stanął

na tylnych łapach, a przednimi oparł się o pierś Cecile.
Zaskoczona, upadła pod ciężarem zwierzęcia, które
natychmiast dokładnie wylizało jej twarz.

- Zejdź ze mnie, ty potworze! - zawołała Cecile,

odpychając psa. - CeeCee; na litość boską, zabierz go stąd!

- Shaggy, nie! Siad, piesku!
- Jakiś kłopot? Cecile podniosła głowę i zobaczyła nad

sobą Randa.

- Tak. Zdejmij ze mnie to zwierzę. Rand pochwycił psa za

sierść na karku i odciągnął go na bok.

CeeCee natychmiast rzuciła się na kolana i objęła psa

ramionami.

- Wszystko; będzie dobrze, Shaggy - mruczała mu do

ucha; - Mama wcale nie chciała cię przestraszyć.

- Kto tu kogo przestraszył! - oburzyła się Cecile.

Rand roześmiał się i pomógł jej się podnieść z ziemi.

- Nie wiedziałem, że macie psa!
- Nie mamy - powiedziała stanowczo, otrzepując się z

kurzu. - Przyszedł na trening i CeeCee bawiła się z nim, a
teraz chce go zabrać do domu. A ty gdzie byłeś? - zaatakowała
Randa. - Zapomniałeś, że mamy dodatkowy trening przed
meczem?

- Nie, nie zapomniałem, tylko miałem przedwczesny

poród. Próbowałem zadzwonić do ciebie ze szpitala, ale już
cię nie zastałem w domu. Tęskniłaś za mną?

- Nie - mruknęła, powściągając złość. - Ale przydałby mi

się ktoś do pomocy.

- Czy chłopcy bardzo cię zmęczyli? - zapytał Rand,

masując jej kark.

- Nie - westchnęła i wtuliła policzek w jego dłoń. -

Właściwie nie, tylko że są spięci przed meczem. Gramy z
niezwyciężonymi Royals. Chłopcy mają ochotę ich rozgromić.

- I tak się stanie. Cecile otworzyła oczy i zmarszczyła

czoło.

- Dlaczego jesteś tego taki pewny? Rand mrugnął do niej

z tajemniczym uśmiechem,

- Bo czuję, że dzisiaj szczęście mi dopisuje. Chodź,

CeeCee - dodał, sięgając po torbę ze sprzętem - i zabierz psa.
Skoro ma zostać członkiem rodziny, to równie dobrze może
posłużyć za maskotkę zespołu.

Cała trójka ruszyła w stronę boiska. CeeCee podskakiwała

u boku Randa, a zwierzę biegło ich śladem. Cecile patrzyła za
nimi jak oniemiała/Członkiem rodziny? Przecież nie
pozwoliła małej zatrzymać psa!

- Zaraz, poczekajcie chwilę! - zawołała. - Nie

zatrzymamy tego psa!

- Oczywiście, że zatrzymacie! - odkrzyknął Rand przez

ramię. - Będzie świetny do pilnowania domu.

Cecile zwinęła dłonie w pięści. O, nie, pomyślała. Nie

pozwoli sobą tak łatwo manipulować.

Jednak w połowie meczu jej nastrój dramatycznie się

zmienił. Zupełnie zapomniała o psie. Białe Skarpetki
prowadziły czterema punktami. Gracze byli przekonani, że
Shaggy, teraz już, za sprawą Randa, oficjalna maskotka
zespołu, przynosi im szczęście. Każdy zawodnik, na którego
przypadała kolejka do wykonywania rzutów, najpierw głaskał
go po łbie.

Cecile nie wierzyła w szczęście - przyzwyczajona była

raczej do pecha - ale stopniowo zaczęła patrzeć na zwierzę
życzliwszym okiem. Nie straciła cierpliwości nawet wtedy,
gdy potknęła się o nie i omal nie przewróciła. Skoro chłopcy
wierzyli, że Shaggy przynosi im szczęście, tym lepiej. Grali
skuteczniej niż zwykle i zanosiło się na to, że zwyciężą.
Wygrana z drużyną Royals to by było dopiero coś!

Publiczność podzielała entuzjazm Cecile. Na ławkach

zasiadły rodziny i przyjaciele zawodników. Jedli prażoną
kukurydzę i pili napoje z puszek, a w wolnych chwilach
wznosili okrzyki na cześć Białych Skarpetek. Najtwardsi
kibice zebrali się przy łańcuchach oddzielających boisko od
publiczności i siedzieli na rozciągniętych na ziemi kocach
albo wprost na trawie.

Ze swego miejsca na wysokości pierwszej bazy Cecile

widziała Denta, który właśnie dobiegał do środka pola.
Rodzicielska duma omal nie rozsadziła jej piersi. Była pewna,
że jej syn zdobędzie punkt. Pierwszy rzut wyszedł na out.
Draga piłka była mocna, skierowana do środka pola. Dent
lubił takie uderzenia. Zamachnął się mocno, trafił kijem w
piłkę i posłał ją wysoko w powietrze... Niestety, ta również
poszła na out.

Dwie matki siedzące na trawie na rozkładanych krzesłach

i pogrążone w rozmowie nie zauważyły, że piłka zmierza w

ich stronę. Dostrzegł to natomiast Rand. Błyskawicznie
przeskoczył przez łańcuchy i w ostatniej chwili pochwycił
piłkę gołą ręką.

Wśród publiczności rozległy się okrzyki uznania. Rand

uniósł piłkę do góry i skłonił się uprzejmie. Cecile
wybuchnęła śmiechem i w tej samej chwili z gwaru wybił się
kobiecy głos:

- Brawo, Rand! Wciąż jesteś moim bohaterem!

Cecile spojrzała w tamtą stronę i poczuła, że serce

podchodzi jej do gardła. Młoda kobieta - bardzo młoda i
bardzo piękna dziewczyna w uniformie pielęgniarki - machała
ręką do Randa. Przepchnęła się między ludźmi i podeszła do
niego, on zaś ze śmiechem pochwycił ją w ramiona, przytulił i
pocałował.

Cecile przymknęła oczy i odwróciła się. Poczuła mdłości.

Chciała pójść do domu i ukryć się przed całym światem, ale
musiała doczekać do końca meczu. Nie mogła zawieść
chłopców.

Zresztą co ją obchodziło, kogo całował Rand? Przecież nie

była w nim zakochana. Ich związek był czysto fizyczny. Sama
ustaliła takie zasady.

Wzięła głęboki oddech i otworzyła oczy. Rand może

całować, kogo chce, pomyślała, patrząc na Denta, który
właśnie przygotowywał się do przejęcia kolejnej piłki. A
nawet jeśli ją to obchodzi, to Rand i tak nigdy się o tym nie
dowie. Tego była zupełnie pewna.

ROZDZIAŁ ÓSMY
Cecile wkroczyła do sypialni Randa i tuż za progiem

zrzuciła buty.

- Nadal nie wiem, jak ci się to udało. Rand zaśmiał się

cicho. Podniósł jej buty z podłogi i ustawił równo obok łóżka.
Druga wizyta Cecile w jego sypialni wyglądała podobnie jak
pierwsza: Cecile już od progu zaczynała się rozbierać.

- Mówiłem ci, że dzisiaj szczęście mi dopisuje.
- Dobrze, ale szczęście to jedno, a pozbycie się trojga

dzieci na całą noc to zupełnie co innego - odparła, ściągając
koszulkę przez głowę.

Rand tylko uśmiechnął się dumnie.

- Założyłem się z Jackiem. Powiedziałem mu, że jeśli

wygramy, to musi zabrać twoje dzieci na weekend.

- A gdybyśmy przegrali? Rand skrzywił się boleśnie.
- No cóż, wówczas zamiast trojga dzieci plączących się

pod nogami, mielibyśmy ich dziewięcioro.

Cecile zastygła z szortami spuszczonymi do kolan.

- Chcesz powiedzieć, że obiecałeś zabrać wszystkie dzieci

Brannanów na noc?

- Taka była umowa. Cecile powoli zdjęła szorty i

przycisnęła je do piersi, nie spuszczając z Randa
podejrzliwego spojrzenia.

- I naprawdę myślałeś, że poradzisz sobie z całą szóstką

małych Brannanów, włącznie z bliźniaczkami?

- Chyba tak - powiedział Rand nieśmiało. - Prawdę

mówiąc, liczyłem na twoją pomoc.

- Aha, więc brałeś mnie pod uwagę, proponując ten

zakład? - zawołała i zamierzyła się na niego szortami, on
jednak w porę pochwycił ją za rękę.

- Wydawało mi się, że tak będzie sprawiedliwie, bo w

razie wygranej ty również skorzystałabyś.

- A to niby dlaczego?

- Zyskując noc bez dzieci. To byłaby jedyna okazja,

żebyśmy mogli pobyć sam na sam.

- A kto ci powiedział, że ja chcę być z tobą sam na sam? -

mruknęła, ocierając się piersiami o jego tors.

- Czy zawsze jesteś taka kłótliwa?
- Tylko wtedy, gdy ktoś próbuje mną manipulować.
- Czy mi wybaczysz, jeśli ci obiecam, że na drugi raz

najpierw zapytam ciebie o zdanie?

Cecile wybaczyła mu już dawno, ale miała ochotę jeszcze

trochę się z nim podrażnić.

- Sama nie wiem - rzekła z wahaniem. - Tym bardziej że

wrobiłeś mnie w tego przeklętego psa.

- Chciałaś mieć tego psa tak samo jak CeeCee. Tylko

upór nie pozwala ci się do tego przyznać.

Cecile musiała się uśmiechnąć.

- Na pewno myślisz, że jesteś bardzo sprytny.
- Jestem błyskotliwy.

Cecile przyłożyła palec do zagłębienia w jego podbródku i

uniosła mu twarz. Rand westchnął głęboko.

- Może weźmiemy prysznic? Ty umyjesz mi plecy, a ja

tobie, zgoda?

- Umowa stoi.

Gorąca para spowijała ich ciała gęstym obłokiem. Z

rękami śliskimi od mydła Cecile krążyła wokół Randa w
obszernym brodziku, masując i trąc jego skórę ze wszystkich
sił. Mydło pachniało ziołami i polnymi kwiatami. Cecile
głęboko wdychała ten zapach, czując, jak wszystkie mięśnie w
jej ciele zaczynają się rozluźniać. Wszystkie oprócz jednego,
upartego mięśnia w karku, który napinał się na nowo za
każdym razem, gdy przypominała sobie piękną pielęgniarkę
obecną na meczu.

Westchnęła i ustawiła Randa plecami do siebie, a on ugiął

kolano i oparł się rękami o ścianę.

- Wynajmujesz się na godziny?
- Nie - uśmiechnęła się. - Stosuję wyłącznie barter. Za

chwilę moja kolej!

Znów wzięła mydło do ręki, nie przestając się

zastanawiać, czy tamta kobieta również chadzała z Randem
pod prysznic. Zła na siebie, zbyt mocno zaczęła szorować mu
plecy.

- Oj - skrzywił się Rand i odsunął się o krok. - Nie musisz

tego robić tak mocno.

- Przepraszam - mruknęła Cecile. - Rand?
- Hm?
- Kim była ta kobieta, którą całowałeś na meczu?

Odwrócił nieco głowę, ale nie udało mu się pochwycić jej
spojrzenia.

- Jaka kobieta?

Cecile z irytacją wbiła palce w jego plecy.

- Przepraszam - powiedziała jeszcze raz. - Ta, którą

pocałowałeś.

- A, ta! To tylko znajoma - odrzekł Rand, pochylając

głowę.

- Chyba dość bliska znajoma - drążyła Cecile. Usłyszała

w swoim głosie nutę zazdrości i szybko dodała: - Oczywiście
to nie moja sprawa.

Rand odwrócił się, ale zobaczył tylko czubek głowy

Cecile, która w tej chwili masowała mu pośladki. Pomyślał, że
jeśli zacznie je trzeć jeszcze odrobinę mocniej, to zupełnie
obedrze go ze skóry. Stłumił jednak uśmiech, gdyż wiedział,
co kryło się za jej zachowaniem.

- Nie, jasne, że nie - powiedział miękko. - Ale masz rację,

nie ze wszystkimi znajomymi witam się w ten sposób. Marcia
jest dla mnie kimś wyjątkowym. Traktuję ją bardziej jak
siostrę niż jak przyjaciółkę.

Cecile znieruchomiała. Słyszała już wcześniej takie

tłumaczenia od męża. Zawsze, gdy przyłapywała go w
dwuznacznej sytuacji z jakąś kobietą, usiłował ją przekonać ją
o platoniczności swych uczuć.

Podniosła głowę. Rand patrzył wprost na nią. W jego

brązowych oczach błyszczała szczerość i zrozumienie. Te
oczy nie były podobne do oczu Denta. Tamte zawsze były
puste. Brak jakiegokolwiek wyrazu miał ukryć poczucie winy.

Tymczasem we wzroku Randa pojawiała się cała skala

emocji. Było tam zrozumienie, współczucie, namiętność.
Cecile z trudem odwróciła głowę. Czuła się winna, że
porównywała tych dwóch mężczyzn. Rand nie był Dentonem.
Jeśli mówił, że ta kobieta była tylko jego znajomą, to tak
właśnie było.

A zresztą, jakie to ma znaczenie? pomyślała. Ich związek

nie niósł za sobą żadnych zobowiązań. Byli przyjaciółmi i
kochankami, niczym więcej.

Rand pochylił się, aż jego twarz znalazła się na wysokości

twarzy Cecile i pochwycił ją za rękę. W jego oczach płonął
żar.

- Twoja kolej - powiedział cicho i ustawił ją przed sobą.

Mydło upadło na podłogę. Rand położył dłonie na ramionach

Cecile i powoli, kojącymi ruchami zaczął masować jej

kark. Dotarł w końcu do napiętego miejsca i zaczął ugniatać
mięsień.

- Cecile, to naprawdę tylko moja znajoma. Nigdy bym cię

nie próbował okłamywać.

Jak zwykle potrafił przeniknąć jej myśli. Cecile

przymknęła oczy, niezdolna dłużej wytrzymać jego
spojrzenia, i oparła głowę o ścianę. Pod jej powiekami
zbierały się palące łzy. Ostatni napięty mięsień w jej karku
rozluźnił się wreszcie.

Rand również to poczuł i ogarnęła go dojmująca ulga. Nie

chciał, by tego wieczoru cokolwiek stanęło między Cecile a
nim. Przycisnął usta do jej szyi i odnalazł pulsującą żyłę. Jego
dłonie powędrowały po jej ramionach na biodra, a potem
objęły piersi. Cecile westchnęła z rozkoszy. Igiełki wody
wciąż kłuły jej nagą skórę, ona jednak nie czuła niczego
oprócz dotyku Randa. Wsunęła palce w jego włosy i uniosła
twarz do góry, a potem odnalazła jego usta. Tęskniła do ich
dotyku, pragnęła go, nade wszystko jednak chciała zetrzeć z
nich smak i wspomnienie ust tamtej kobiety. Mocno objęła
ramionami jego szyję i przywarła do niego całym ciałem.
Rand również otoczył ją ramionami i podniósł do góry. Ich
biodra zetknęły się. Cecile objęła go nogami. Stąpając
ostrożnie po mokrych płytkach podłogi, Rand oparł Cecile
plecami o ścianę i powoli w nią wszedł.

Gdy już byli połączeni, przycisnął czoło do jej czoła i

zaczął się poruszać niezmiernie powoli. Cecile krzyknęła,
odrzucając głowę do tyłu. Nie zważając na spływającą jej po
twarzy wodę, wbijała paznokcie w ramiona Randa.

- Teraz, Cecile - wydyszał Rand z twarzą przy jej

piersiach. - Już!

Cecile z ochrypłym okrzykiem wygięła ciało w łuk. Rand

z głębokim westchnieniem oparł czoło na jej ramieniu.
Obydwoje znieruchomieli w strugach obmywającej ich ciała
wody.

Obudził się i zobaczył twarz Cecile tuż obok swojej.

Widok tej kobiety, spokojnie śpiącej w jego łóżku, sprawił mu
niespodziewaną przyjemność. Nie miał nic przeciwko temu
zakłóceniu rutyny niedzielnego poranka. Sam to zaplanował.
On, człowiek, którego nigdy nie pociągał hazard, z głupia
frant założył się z przyjacielem po to tylko, by przeprowadzić
swój plan. I udało się. W kącikach jego ust pojawił się
uśmiech. Warto było zaryzykować.

Dwadzieścia cztery godziny z Cecile to nie było małe

osiągnięcie. Ta kobieta była nieustannie czymś zajęta. Troje
dzieci, funkcja trenera drużyny baseballowej i sklep
zostawiały jej niewiele wolnego czasu. Rand, który zawsze
uważał się za bardzo zajętego człowieka, nie mógł się
nadziwić, jak Cecile radzi sobie z tym wszystkim.

Patrzył na nią z głową opartą na łokciu. Usta miała lekko

rozchylone. Blask księżyca rozświetlał opadające na ramiona,
potargane włosy. We śnie wyglądała słodko i niewinnie jak
CeeCee. Delikatnie odsunął kosmyk włosów z jej policzka.
Była taka piękna i pełna temperamentu. Do tego stopnia, że
skóra mu cierpła ze strachu, gdy próbował sobie wyobrazić;
co mogłaby powiedzieć - albo, co gorsza, zrobić - gdyby jej
wyznał, jak bardzo mu na niej zależy.

Z głębokim westchnieniem oparł głowę w zagięciu łokcia

i czekał na świt.

Cecile przetoczyła się na bok, nie otwierając oczu, i

przesunęła ręką po poduszce, gdzie powinna znajdować się
głowa Randa. Palce jednak dotknęły tylko wykrochmalonej
pościeli. Rozchyliła powieki. Łóżko obok niej było puste.
Westchnęła z rozczarowaniem i przycisnęła do piersi
poduszkę Randa. Coś zaszeleściło pod jej ręką. Usiadła i
dopiero teraz dostrzegła przypiętą do poduszki kartkę.

Cecile, musiałem pojechać do szpitala odebrać poród.

Niedługo wrócę. Czuj się jak u siebie.

Kocham cię, Rand.
Kocham cię? Palce Cecile zadrżały. Przesunęła po tych

słowach palcami, a potem przeczytała je jeszcze raz na głos. Z
trudem przeszły jej przez gardło. Przez całe życie popadała w
zdenerwowanie na każdą wzmiankę o miłości.

To nic takiego, przekonywała s a m ą siebie, w a c h l u j ą

c kartką rozpaloną nagłe twarz. Miłość? Cecile nie lubiła
analizować własnych uczuć, choć potrafiła je rozpoznawać.

Przecież była już kiedyś zakochana i dotychczas nosiła blizny
po tym uczuciu. Kochała Dentona, choć był skończonym
łajdakiem. Oczywiście, gdy za niego wychodziła, nie
wiedziała o tym. Przekonała się dopiero później, gdy akt ślubu
był już podpisany, a jej ojciec przekazał Dentonowi - swoją
praktykę lekarską i przeszedł na emeryturę.

Te wspomnienia były bolesne, ale Cecile już dawno

nauczyła się z nimi żyć. Jednak po swych doświadczeniach z
Dentonem nie ufała mężczyznom.

Usiadła na łóżku, wyciągając ramiona wysoko nad głową.

Może już nadszedł czas, by zrewidować dotychczasowe
poglądy. Może powinna zaryzykować i szczerze wyznać
Randowi, co do niego czuje.

Znów wzięła do ręki kartkę. „Czuj się jak u siebie"'—

przeczytała na głos i zaśmiała się.

- Dziękuję, doktorze Coursey. Chyba to nie będzie trudne

- powiedziała do siebie, wkładając koszulkę.

W kuchni znalazła banana. Jedząc go, ruszyła na obchód

domu. Rand był niezwykłym pedantem. Każda rzecz leżała na
swoim miejscu. Dom był urządzony kosztownie i ze
znakomitym gustem, ale nic w nim nie ujawniało osobowości
gospodarza i żaden pokój nie sprawiał wrażenia
zamieszkanego. Zupełnie inaczej niż w jej domu.

Przeszła przez hol i zatrzymała się przy jedynych

zamkniętych drzwiach. Z wahaniem położyła rękę na klamce.
To było wścibstwo. Z drugiej strony Rand przecież zachęcał
ją, by czuła się tu jak u siebie.

- No dobrze, będę wścibska i już - mruknęła pod nosem i

pchnęła drzwi. Za nimi znajdowało się coś w rodzaju
gabinetu. Ściany wyłożone były mahoniową boazerią, a przy
nich stały półki pełne książek, albumów i kaset wideo. Przy
jednej ze ścian stał telewizor, a naprzeciwko znajdowała się

wielka otomana i fotel. Cecile niepewnie przycupnęła na
fotelu. Był wygodny i pachniał Randem.

Dojadając banana, rozglądała się po królestwie Randa.

Przy półkach, ustawione tak, by padało nań poranne światło,
znajdowało się biurko z komputerem i telefonem. Panujący na
biurku porządek zupełnie nie dziwił Cecile. Obok, na małym
stoliku, zobaczyła jakąś oprawioną w ramki fotografię.
Pochyliła się i wzięła ją do ręki. Po jednej stronie znajdowało
się stare zdjęcie pary młodych łudzi, a po drugiej podobizna
pięcio - lub sześcioletniego chłopca w towarzystwie
mężczyzny i kobiety. Cecile przyjrzała się fotografii uważnie.
Tak, ten chłopiec to musiał być Rand. Miał chude nogi i
kościste kolana. A mężczyzna i kobieta, do których się
przytulał, to na pewno jego rodzice.

Cecile poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Rand

odziedziczył dołek w brodzie po ojcu, ale uśmiech miał matki:
otwarty, przyjacielski i pełen uroku. Odstawiła fotografię na
stolik, ale jeszcze przez chwilę nie odwracała od niej wzroku.

Rand mówił, że nie chce zakładać rodziny. Cecile otarła

łzę z oka. Było oczywiste, że tęsknił za rodziną, tylko upór
albo lęk nie pozwalały mu się do tego przyznać. Gdyby tak nie
było, po co trzymałby fotografię sprzed dwudziestu kilku lat w
pokoju, w którym spędzał najwięcej czasu?

Telefon na biurku zadzwonił. Cecile drgnęła i upuściła na

podłogę skórkę od banana. Czy powinna odebrać? Po chwili
zastanowienia doszła do wniosku, że tak, bo to może być
Rand. Podeszła do biurka, ale zanim zdążyła wziąć do ręki
słuchawkę, włączyła się automatyczna sekretarka.

Cecile zatrzymała się przy biurku i słuchała.

- Rand? Tu Amber. Poczuła, że żołądek podchodzi jej do

gardła. Kim, do diabła, jest Amber? Intuicja podpowiadała jej,
że lepiej byłoby nie słuchać tej wiadomości, stała jednak przy
biurku jak zahipnotyzowana.

- Potrzebuję twojej pomocy. - Nastąpiła chwila przerwy.

Cecile mogłaby przysiąc, że usłyszała stłumiony szloch.

- Jestem w ciąży. Dłoń Cecile zacisnęła się mocno na

krawędzi biurka.

- Jesteś jedyną osobą, do której mogę się zwrócić. Rand!

Proszę, musisz mi pomóc.

Cecile wybiegła z pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi,

mimo to jednak do jej uszu dobiegł dalszy ciąg wiadomości:

- Wiem, że obiecywałam uważać, ale... znasz mnie

przecież. Kocham cię, Rand. Proszę, zadzwoń do mnie.

Cecile zakryła uszy dłońmi i po jej policzkach popłynęły

gorące łzy.

Błyskawicznie zebrała swoje rzeczy z sypialni, wybiegła z

domu, otworzyła samochód i przez chwilę siedziała
nieruchomo za kierownicą, walcząc z mdłościami. Miała
wrażenie, jakby zawisła nad przepaścią. Bogu dzięki, że nie
zdążyła jeszcze uczynić kolejnego kroku naprzód. Gdyby nie
ten telefon...

Przekręciła kluczyk w stacyjce i ruszyła z piskiem opon.

Rand był taki sam jak wszyscy mężczyźni, tylko że umiał
kłamać bardziej przekonująco. Ciekawa była, ile miał dzieci, o
których zapomniał jej powiedzieć.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Rand skręcił ze szpitala Mercy w Kilpatrick Turnpike z

niezwykłą dla siebie szybkością. Bardzo mu się śpieszyło. Po
raz pierwszy w swoim dorosłym życiu miał po co wracać do
domu. Ktoś tam na niego czekał. Myślał o tym i nie
przestawał się uśmiechać. Od chwili gdy się obudził, uśmiech
praktycznie nie znikał z jego twarzy.

Pierwsze, co zobaczył, gdy otworzył oczy, to była Cecile.

Spała obok niego zwinięta w kłębek. Gęste rzęsy rzucały cień
na policzki. Jedną pięść wepchnęła pod poduszkę, a drugą
ręką obejmowała go wpół. W tym geście było coś tak
wzruszającego, że Rand poczuł ściskanie w gardle.

Miał nadzieję, że gdy wróci, Cecile będzie jeszcze spała i

uda mu się wsunąć do łóżka obok niej. Myślał o tym przez
cały

czas,

gdy

przyjmował

poród

–

ponad

czterokilogramowego chłopca. Wyobrażał sobie, jak będzie ją
całował, aż Cecile powoli się obudzi, przeciągnie i obdarzy go
tym swoim zmysłowym uśmiechem, a potem zarzuci mu
ramiona na szyję, przyciągnie go do siebie i będą się kochali
przez wiele godzin. Była kobietą pełną namiętności, zarówno
w łóżku, jak i poza nim. Nawet przez całe życie nie zdołałby
się nią nasycić.

Na tę myśl mocniej nacisnął pedał gazu i na jego czole

pojawiły się kropelki potu. Otarł je przedramieniem. Przez
całe życie? Nigdy nie myślał o związaniu się z kimś na resztę
życia.

A już na pewno nie z kobietą obarczoną dziećmi. Uspokój

się, Coufsey, tłumaczył sobie. Jesteś przecież rozsądnym
mężczyzną. Przemyśl to wszystko dokładnie. Przymknął oczy
i wyobraził sobie Denta, Gordy'ego i CeeCee. Z dziewczynką
zdążył już się zaprzyjaźnić i zdawało się, że został przez nią
zaakceptowany bez zastrzeżeń. Z chłopcami chyba również
nie byłoby większych problemów. Gordy był bystrym

dzieciakiem, podobnym do Randa w jego wieku. Potrzebował
wiele aprobaty i łagodnego prowadzenia. Rand bardzo dobrze
go rozumiał, a poza tym łączyły ich wspólne zainteresowania,
uznał więc, że mógłby stać się dla Gordy'ego znakomitym
przewodnikiem w życiu.

Dent to była zupełnie inna sprawa. Bardzo przypominał

matkę. Był równie uparty jak ona i z całej trójki chyba właśnie
jemu najtrudniej było zaakceptować Randa. Zapewne
powodem było to, iż Dent, jako najstarszy, najlepiej pamiętał
zmarłego ojca. Rand nie miał jednak zamiaru okradać Denta
ze wspomnień, chciał tylko dołożyć do nich inne.

Nagle wyminął go jakiś samochód. Rand wyrwał się z

zamyślenia i powoli wypuścił oddech.

- Rany boskie - mruknął pod nosem. - Jak ja mam ją

przekonać, żeby za mnie. wyszła?

Ta myśl prześladowała go przez całą drogę do domu. Gdy

znalazł się przed drzwiami, wątpliwości gwałtownie się
nasiliły.

- Cecile! - zawołał i zajrzał najpierw do kuchni, a gdy tu

jej nie znalazł, poszedł do sypialni, w której zostawił ją przed
kilkoma godzinami. Pokój pogrążony był w półmroku,
zauważył jednak, że łóżko jest puste.

- Cecile? Kochanie, już jestem! Zatrzymał się i przez

chwilę nasłuchiwał. Zdawało mu się, że słyszy dźwięk
telewizora. Kreskówki, pomyślał z uśmiechem, idąc w stronę
swojego gabinetu. Uśmiech jednak przygasł, gdy otworzył
drzwi i zobaczył, że ten pokój również jest pusty.

Na pewno znudziło się jej czekanie i wróciła do domu,

żeby wziąć prysznic i przebrać się. Zauważył migoczące
światełko automatycznej sekretarki. Podszedł do biurka i
przycisnął guzik z nadzieją, że usłyszy wiadomość od Cecile.

- Rand? Tu Amber. Potrzebuję twojej pomocy. Na dźwięk

stłumionego szlochu Rand westchnął ciężko. Co się stało tym

razem? Mandat, którego nie może zapłacić z braku pieniędzy?
Zabrakło jej na czynsz? Odcięto jej prąd albo telefon?

- Jestem w ciąży. Rand jęknął, przymknął oczy i oparł

czoło na łokciu. Jezu, co jeszcze!?

- Jesteś jedyną osobą, do której mogę się zwrócić. Rand,

proszę, musisz mi pomóc. - Pełen desperacji ton głosu Amber
nie był dla Randa niczym nowym, mimo to jednak zawsze go
poruszał. - Wiem, że obiecywałam uważać, ale... - Tu rozległ
się histeryczny śmiech. - Znasz mnie przecież. Kocham cię,
Rand. Proszę, zadzwoń do mnie.

Cichy dźwięk zasygnalizował koniec wiadomości. Rand

ze znużeniem przewinął taśmę. Jest w ciąży. Potrzebuje jego
pomocy. Tego rodzaju prośba w ustach Amber mogła
oznaczać wszystko, od aborcji aż po długoterminową
pożyczkę. Ponieważ Rand nie przeprowadzał zabiegów
usunięcia ciąży, musiała to być prośba o pożyczkę. Amber i
tak była mu już winna sporo pieniędzy.

Podniósł się z westchnieniem i sięgnął po pilota od

telewizora. Na podłodze obok stołu leżała skórka od banana.
Przykucnął i wziął ją do ręki, na chwilę zapominając o Amber.
Zapewne było to śniadanie Cecile. Wrzucił skórkę do kosza,
postanawiając, że zadzwoni do niej i zaproponuje, by spędzili
razem resztę dnia. Wyznanie miłości wymagało pewnych
przygotowań. Świece, wino. A może mecz baseballowy byłby
bardziej w guście Cecile, pomyślał i zaśmiał się głośno.

Telefon zadzwonił. Rand poderwał się z miejsca z

nadzieją, że to Cecile, zanim jednak zdążył podnieść
słuchawkę, włączyła się sekretarka i znów usłyszał głos
Amber,

- Och, Rand, zapomniałam podać ci mój nowy numer

telefonu.

Uśmiech Randa zgasł. Opadł na fotel, wpatrując się w

aparat.

- Mieszkam teraz u przyjaciółki. Numer 555 - 0789.

Dzięki, Rand.

- Och, Boże, nie - mruknął, opierając głowę na dłoni.

Naraz zrozumiał powód nieobecności Cecile.

Usłyszała wiadomość od Amber!
Cecile otworzyła tylne drzwi sklepu, sprawdziła, czy

alarm jest wyłączony, i zawołała:

- Cześć, to ja! Na zapleczu pojawiła się Malinda z

naręczem sukienek.

- A co ty tu robisz? - zapytała, zdziwiona. - Zdawało mi

się, że miałaś spędzić cały dzień z Randem!

Cecile zmarszczyła brwi.

- Zmieniłam plany, Czy dotarła już jesienna dostawa?
- Tak - odrzekła Malinda. - Właśnie ją oglądam.
- To dobrze. Pomogę ci.

Cecile przeszła przez pomieszczenie, przykucnęła przy

pudłach z ubraniami i spojrzała na nie bez większego
zainteresowania.

- Czy coś się stało? - spytała Malinda. Cecile gwałtownie

podniosła na nią wzrok.

- Nie, dlaczego?
- Bo wyglądasz tak, jakbyś miała ochotę dać komuś w

zęby. Pokłóciłaś się z Randem?

- Nie. Nie było go, gdy się obudziłam. Zostawił

wiadomość, że pojechał do szpitala.

- I dlatego jesteś na niego zła? - Nie.
- A dlaczego?
- Z powodu Amber. Malinda spojrzała na przyjaciółkę ze

zdziwieniem.

- Jakiej Amber? Cecile tylko pomachała ręką.
- Nieważne. Od czego zaczniemy? - wskazała na pudła.

Malinda wyjęła fakturę z jej ręki.

- Nie zaczniemy, dopóki mi nie powiesz, co się stało.

Cecile obrzuciła ją pochmurnym spojrzeniem, po czym

ciężko westchnęła. Dobrze wiedziała, że Malinda nie zostawi
jej w spokoju, dopóki nie pozna wszystkich szczegółów.

- Nie wiem dokładnie, o co chodzi, ale jakaś kobieta o

imieniu Amber zadzwoniła do Randa pod jego nieobecność i
zostawiła wiadomość. Powiedziała, że jest w ciąży i
potrzebuje jego pomocy.

- I co z tego? Rand jest położnikiem. Codziennie jakieś

kobiety dzwonią do niego i mówią, że są w ciąży. Co cię tak
dziwi?

- Rzecz w tym, że to on jest ojcem. Malinda szeroko

otworzyła oczy.

- Rand? Jesteś tego pewna?
- Tak - mruknęła Cecile, podnosząc się z podłogi. -

Powiedziała, że przykro jej, iż nie była ostrożniejsza, i że go
kocha.

Malinda nie mogła uwierzyć własnym uszom.

- Pytałaś go, o co tu chodzi?
- Po co? - rzuciła Cecile ze złością. - Żeby mi opowiedział

jakieś urocze kłamstwo?

- Cecile, Rand nie jest taki jak Denton - rzekła Malinda

stanowczo.

- Nie - stwierdziła Cecile z oczami pełnymi łez. - Jest

jeszcze gorszy.

Sporo czasu minęło, nim Rand ją znalazł. Najpierw

zadzwonił do domu, potem do jej matki, a w końcu do
Brannanów. Jack zasugerował mu, żeby szukał jej w sklepie.
Rand wolał pojechać tam osobiście, obawiając się, że jeśli
zadzwoni, to Cecile odłoży słuchawkę.

Przed budynkiem zobaczył jej samochód obok samochodu

Malindy. Nie wziął pod uwagę tego, że Malinda również tu
będzie, szybko jednak doszedł do w n i o s k u , że może się to
obrócić na jego korzyść. Malinda miała duże poczucie

sprawiedliwości i zawsze gotowa była posłuchać głosu
rozsądku, a poza tym lubiła go. Może zechce pełnić rolę
negocjatora. Z tą myślą zaparkował samochód obok dżipa
Cecile i wysiadł.

Zastukał do drzwi i czekał ze ściśniętym gardłem. Czuł się

tak jak wtedy, gdy miał jedenaście lat i pani Baxter zmusiła
go, by poszedł do sąsiadki i wyznał, że zerwał róże z jej
ogródka. Wówczas jego lęk był zrozumiały, gdyż był winny.
Tym razem jednak nie zrobił nic złego.

Usłyszał jakieś poruszenie po drugiej stronie drzwi i w

duchu przygotował się do konfrontacji. Drzwi jednak
otworzyła mu Malinda. Ku jego zdumieniu, obrzuciła go
lodowatym spojrzeniem.

- Czy jest tu Cecile?
- Tak - odrzekła Malinda, ale nie poruszyła się. Rand

westchnął z frustracją. A więc już go osądziły.

- Czy mógłbym z nią porozmawiać?
- Zapytam ją - powiedziała Malinda i odeszła, zostawiając

go na progu.

Rand wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. Ze sklepu

dochodziły przytłumione głosy.

- Rand tu jest - powiedziała Malinda.
- Powiedz mu, żeby się wynosił do diabła.
- Przynajmniej z nim porozmawiaj, Cecile.
- O czym? On nie musi mi się tłumaczyć, a zresztą jego

tłumaczenia nic mnie nie obchodzą.

A więc domyślił się prawdy. Cecile usłyszała wiadomość

od Amber i natychmiast wysnuła własne wnioski. Przepchnął
się pomiędzy pudłami zagracającymi całą podłogę i wszedł do
sklepu.

- Mimo wszystko usłyszysz wyjaśnienie - oznajmił

stanowczo.

Cecile podniosła na niego wzrok, ale nie odezwała się.

- Przepraszam was, ale muszę sprawdzić faktury -

powiedziała cicho Malinda. - Będę w biurze.

Cecile przerzuciła stos swetrów na ladzie i zaczęła

przypinać do nich metki.

- Mów, co masz mi do powiedzenia. Jestem zajęta. Rand

zacisnął usta.

- Przypuszczam, że usłyszałaś wiadomość od Amber.
- Jeśli mówisz o tej kobiecie, która zadzwoniła, aby cię

powiadomić, że jest w ciąży, to zgadza się, słyszałam - rzekła
Cecile, unikając jego wzroku. - Chociaż stało się to
przypadkiem. Oglądałam telewizję.

- Wiem. Widziałem skórkę od banana - mruknął Rand i

podszedł o krok bliżej. - Cecile, to nie jest moje dziecko, jeśli
o to ci chodzi.

Dłonie Cecile zastygły na chwilę, ale zaraz wróciły do

przerzucania swetrów.

- Przecież nie mówię, że to twoje dziecko.
- Amber to tylko moja znajoma. Cecile zacisnęła dłonie

na metkownicy tak mocno, że kostki jej palców zbielały.

- Masz wiele znajomych i przyjaciółek, prawda? Jej ironia

rozzłościła Randa. Wiedział, że Cecile myśli o Marcii, ale to
już jej przecież wyjaśnił.

- Nie, ale ty tak najwyraźniej uważasz - rzekł, stając tuż

przed nią. - Cecile, Amber to naprawdę tylko moja znajoma.
Nikt więcej. Chciałbym, żebyś w to uwierzyła.

- Nie ma żadnego znaczenia, czy ci wierzę, czy nie -

odparowała.

- Dla mnie ma - wyznał cicho Rand, kładąc dłoń na jej

dłoni.

Ich oczy się spotkały. Cecile poczuła ucisk w gardle.

Widok twarzy Randa sprawiał jej ból, ale nie potrafiła mu
uwierzyć. To. wszystko już było, powtarzała sobie. Odwróciła
wzrok i pochyliła się nad następnym pudłem.

- Przepraszam cię, ale naprawdę jestem zajęta -

powiedziała i wyszła na zaplecze.

Najpierw usłyszała odgłos kroków na dywanie, a potem

poczuła na swojej szyi ciepły oddech, pachnący truskawkami.
Nie otwierała oczu w nadziei, że jeśli będzie udawać, że śpi,
to mała zostawi ją w spokoju.

- Mamo? Cecile nadal się nie poruszała, ale CeeCee nie

ustępowała łatwo.

- Mamo! - powtórzyła głośniej.
- Tak, CeeCee? - westchnęła Cecile.
- Nudzi mi się, a chłopcy nie chcą się ze mną bawić.

Cecile dobrze o tym wiedziała. Słyszała wcześniej odgłosy
kłótni w sąsiednim pokoju, ale świadomie je zignorowała.
Zajęta była użalaniem się nad sobą i nie miała teraz
cierpliwości do rozsądzania dziecięcych sporów.

- Przykro mi, kochanie. Może pobawisz się lalkami?

CeeCee westchnęła głęboko.

- Sama? To żadna zabawa. Mogę kogoś zaprosić?
- Nie mam nic przeciwko temu, pod warunkiem, że

później posprzątacie po sobie.

- Obiecuję! - pisnęła CeeCee i obdarzyła matkę

truskawkowym pocałunkiem. Cecile wbrew sobie musiała się
uśmiechnąć. Otworzyła oczy i zdążyła jeszcze dostrzec plecy
córki, która odbiegła w podskokach. Kucyki zabawnie
podrygiwały jej nad uszami. Cecile znów przymknęła powieki
i skupiła się na swoich myślach. Jak mogła się tak dać nabrać?
Powinna była wcześniej przejrzeć na oczy. Co za łajdak!
Łajdak i oszust! A ona sama wpadła mu w ręce. Ułożyła się na
boku i wpatrzyła w oparcie kanapy. Dała sobie jedno
popołudnie na żałobę po własnych marzeniach - czy też po
własnej głupocie. Potem miała zamiar się pozbierać i
zapomnieć, że kiedykolwiek poznała mężczyznę o nazwisku
Rand Coursey:

U drzwi zadźwięczał dzwonek. Cecile schowała głowę

pod poduszkę. Dzieci były w domu, więc nie musiała się
fatygować. Gdy dzwonek odezwał się powtórnie, podniosła
głowę i zawołała:

- CeeCee! Jenny już tu jest! Otwórz drzwi! Przy trzecim

dzwonku podniosła się niechętnie.

- Już idę, już idę! - zawołała z irytacją i otworzyła drzwi

jednym szarpnięciem. Jednak zamiast rudych włosów Jenny
ujrzała męski pasek od spodni. Powiodła wzrokiem w górę.
Zobaczyła nienagannie wyprasowaną dżinsową koszulę, a nad
nią podbródek z dołkiem, znajome usta i brązowe oczy. Krew
w żyłach Cecile zmieniła się w lód.

- Zrozum wreszcie, że nie mam ochoty z tobą rozmawiać

- rzuciła ostro i chciała zamknąć drzwi, ale Rand przytrzymał
je stanowczo.

- Nie przyszedłem rozmawiać z tobą, tylko zobaczyć się z

CeeCee.

- CeeCee? - powtórzyła Cecile jak papuga.
- Tak. Zaprosiła mnie, żebym przyszedł się z nią pobawić.

Cecile oniemiała.

- I ty się zgodziłeś? - wyjąkała po chwili.
- Oczywiście. Czy to dla ciebie jakiś kłopot?
- Tak! Nie! - zawołała Cecile i wsunęła palce we włosy,

opanowując się z całej siły, żeby nie zacząć krzyczeć. Po
dłuższej chwili podniosła na niego wzrok.

- Posłuchaj, wiem, dlaczego tu przyszedłeś, ale nic z tego.

Nasz związek jest skończony. Koniec, kropka. To wszystko.
Rozumiesz?

- Rozumiem doskonale.
- To dlaczego jeszcze tu jesteś?
- Bo CeeCee zadzwoniła i prosiła mnie...
- Już to mówiłeś.
- Chyba tak. Cecile zacisnęła usta.

- I mam uwierzyć, że właśnie dlatego przyszedłeś?
- Możesz wierzyć, w co chcesz - odparł Rand, unosząc

brwi. - Zresztą zawsze tak robisz.

Jego oskarżycielski ton zranił ją boleśnie. Wiedziała

jednak, że słusznie postępuje, zrywając ten związek.
Przeciąganie sprawy mogłoby tylko powiększyć jej cierpienie.

Rand zauważył grymas na jej twarzy i poczuł się winny.

-

Przepraszam

cię,

Cecile.

Niepotrzebnie

to

powiedziałem.

- Nic się nie stało - odrzekła, zmuszając się do uśmiechu.

- CeeCee jest w swoim pokoju. Zawołam ją.

Odwróciła się, ale Rand pochwycił ją za ramię.

- Zdawało mi się, że mieliśmy pozostać przyjaciółmi.

Taka była umowa.

- Naprawdę?
- Naprawdę. Mam nadzieję, że jej dotrzymasz. Cecile

cofnęła się o krok.

- Nie mówmy teraz o tym. Zawołam CeeCee. Odwróciła

się i odeszła powoli, choć miała ochotę uciekać na oślep.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
Rand starannie powiesił biały fartuch na oparciu krzesła, a

potem usiadł przy biurku. Na blacie leżały trzy sterty
dokumentów: pierwsza - to były karty pacjentów, z którymi
był umówiony na następny ranek, druga - listy, które powinien
podpisać, i trzecia - z wiadomościami telefonicznymi, na które
powinien odpowiedzieć.

Rand kochał ten idealny porządek, rutynę swego sprawnie

prowadzonego gabinetu. Szczególnie dzisiaj była mu ona
bardzo potrzebna.

Jak miał w zwyczaju, najpierw zajął się wiadomościami

telefonicznymi i ułożył je według ważności. Jego dłonie
poruszały się w sprawnym, równym, celowo powolnym
rytmie, choć modlił się, by zobaczyć na którejś z kartek imię
Cecile.

Na pierwszej kartce zanotowana była wiadomość od

kolegi, Bena Trumana, który dziękował mu za konsultację.
Następnie zobaczył nazwisko Marjorie Stewart, która prosiła
go o wystąpienie w lokalnym klubie kobiet podczas wieczoru
poświęconego problemom rodzenia dzieci w latach
dziewięćdziesiątych. Rand szybko przerzucał kartki,
odkładając na bok te, które wymagały odpowiedzi. Zatrzymał
się, gdy natrafił na wiadomość podpisaną nazwiskiem Barker,
oznaczoną jako pilna. Sekretarka zanotowała, że wiadomość
nadeszła o czwartej czterdzieści pięć. Rand spojrzał na
zegarek i zdziwił się widząc, że jest już prawie ósma.

Przez chwilę wpatrywał się w kartkę, próbując sobie

przypomnieć, kto z jego znajomych nosi nazwisko Barker. Nie
pamiętał takiej pacjentki. Naraz zacisnął palce na kartce. Joey.

Szybko sięgnął po słuchawkę i wystukał numer Cecile.

- Halo?
- Cecile, tu Rand. Czy Joey ma na nazwisko Barker?

Nastąpiła dłuższa chwila milczenia.

- Tak czy nie? - ponaglił Rand, obawiając się, by Cecile

nie odłożyła słuchawki.

- Tak, a dlaczego pytasz?
- Zostawił mi wiadomość. Prosi, żeby do niego

zadzwonić. Powiedział, że to pilne. Poczekaj chwilę. - Rand
wcisnął guzik oczekiwania i wystukał numer Joeya. Numer
był zajęty.

Z czołem zroszonym potem znów połączył się z Cecile.

- Numer jest zajęty. Zaraz tam pojadę.
- Jadę z tobą.
- To nie jest...
- Dobrze, w takim razie spotkamy się przed domem Joeya

- przerwała mu Cecile i odłożyła słuchawkę.

- Cholera! - warknął Rand i podniósł się z krzesła. Nie

chciał, żeby Cecile jechała do Joeya. Nie wiedział, co się tam
stało, ale jeśli zdarzyło się to, czego się spodziewał, to
wolałby oszczędzić Cecile widoku obrażeń, jakie dorosły i
silny mężczyzna mógł zadać małemu chłopcu. Wiedział z
doświadczenia, że nie jest to miły widok.

W dziesięć minut później zaparkował samochód przed

domem Joeya. Dżip Cecile już tam stał. Na szczęście ona
sama wciąż siedziała za kierownicą. Rand wyskoczył z
samochodu i w tej samej chwili Cecile wysiadła ze swojego
auta. Błysk w jej oczach i prowokacyjnie uniesiony podbródek
świadczyły o tym, że nie miała zamiaru łatwo ustąpić.

Rand położył dłonie na jej ramionach i zmusił ją, by na

niego spojrzała.

- Wracaj do domu, Cecile. Ja się tym zajmę.
- Dobrze, możesz się tym zająć, ale ja idę z tobą.

Wyminęła go i podeszła do wejścia. Rand dogonił ją w dwóch
susach i pochwycił za łokieć.

- Posłuchaj, Cecile. Nie wiemy, co się tu zdarzyło.

Miejmy nadzieję, że nic, ale jeśli ten facet pobił Joeya i nadal
tu jest, to wolałbym, żebyś na to nie patrzyła.

Cecile nie poddała się.

- Trudno. Chcesz zadzwonić, czy ja mam to zrobić? Rand

zrozumiał, że traci czas. Bez dalszych dyskusji poprowadził ją
na schodki.

- Niech będzie, ale jeśli przytrafią się nam jakieś kłopoty,

to masz natychmiast uciekać i zawiadomić policję, jasne?

- Jasne, szefie.

Rand nacisnął dzwonek i czekał. Za drzwiami panowała

cisza. Nacisnął dzwonek po raz drugi, a potem zabębnił w
drzwi pięścią.

- Kto tam? - zawołał kobiecy głos.
- Joanne, tu Cecile Kingsley - odezwała się Cecile, zanim

Rand zdążył cokolwiek powiedzieć. - Chciałabym z tobą
porozmawiać.

- Nie jestem ubrana - rzekła kobieta z lekkim wahaniem. -

Czy możesz chwilę poczekać?

- Oczywiście - odparła Cecile z wyraźną ulgą.
- Przecież mówiłem, że ja się tym zajmę - mruknął Rand.
- Ta kobieta jest śmiertelnie przerażona. Jak myślisz,

komu prędzej otworzyłaby drzwi? Tobie czy mnie?

Rand bez słowa skrzyżował ramiona na piersiach i czekał.

Po jakichś pięciu minutach drzwi uchyliły się lekko i pojawiła
się w nich drobna kobieta o dziecinnym wyglądzie. Jej
ufarbowane na blond włosy były rozrzucone w nieładzie.
Patrzyła na nich rozbieganym wzrokiem.

- Przykro mi, że kazałam wam czekać - powiedziała,

przytrzymując ręką poły szlafroka. - O co chodzi?

- Joey dzwonił. Mówił, że to coś pilnego. Oczy Joanne

rozszerzyły się ze zdziwienia. Po chwili jednak opanowała się
i zaśmiała z przymusem.

- Wiesz, jacy są chłopcy w jego wieku! Wiecznie m a j ą

jakieś kłopoty. Pewnie chciał wam zrobić kawał.
Porozmawiam z nim. Przepraszam, że zawracał wam głowę.

Sięgnęła do klamki, ale Rand w porę wsunął stopę w

drzwi.

- Chcielibyśmy go zobaczyć. Joanne obejrzała się

niespokojnie.

- No cóż - mruknęła, nerwowo skubiąc poły szlafroka -

Joey teraz śpi i nie chciałabym go budzić.

Rand miał wrażenie, jakby walił głową w mur, udało mu

się jednak zachować spokój.

- To ważne - oświadczył stanowczo.
- Powiem mu, żeby jutro do pana zadzwonił.
- Nie odejdziemy stąd, dopóki się z nim nie zobaczymy -

upierał się Rand.

Usta kobiety zadrżały i w jej oczach pojawiły się łzy.

- Ja tego nie zrobiłam! Przysięgam! To Dave. Wiem, że

nie chciał go skrzywdzić, ale był trochę nietrzeźwy, a Joey
zaczął mu się odszczekiwać.

Rand stanowczo odsunął Joanne na bok i pchnął drzwi.

Kobieta pobiegła za nim.

- Próbowałam wytłumaczyć Joeyowi, żeby się nie

odzywał, to Dave zostawi go w spokoju. Ale on mnie nie
chciał słuchać. A teraz... - Przycisnęła dłonie do ust, widząc,
że Rand zmierza prosto do drzwi pokoju Joeya i ostrożnie
wchodzi do środka.

Pokój wyglądał jak po przejściu cyklonu. Na podłodze

leżały porozrzucane książki, zabawki i ubrania. Nad poobijaną
komodą krzywo wisiało lustro.

- Joey? - zawołał Rand, omiatając pokój wzrokiem. -

Joey, to ja, Rand Coursey. Jesteś tutaj?

Drzwi do szafy skrzypnęły i po chwili pojawił się w nich

chłopiec z brodą przyciśniętą do piersi.

- Joey? - zaniepokoił się Rand, podchodząc do niego. -

Wszystko w porządku?

Chłopiec powoli uniósł głowę. Rand poczuł, że serce

zamiera mu w piersi. Za plecami usłyszał głębokie
westchnienie Cecile. Podbiegł do Joeya i przyklęknął przed
nim na podłodze.

- Och, Joey! - szepnął ze smutkiem i chwycił chłopca w

ramiona. Joey stał nieruchomo, sztywny i spięty. - Wszystko
już dobrze, synku - szepnął mu do ucha. - Jestem tutaj i
zaopiekuję się tobą.

Chłopiec zadrżał i Rand poczuł na swej koszuli jego

gorące łzy. Przycisnął go do siebie mocniej i powtórzył:

- Wszystko już dobrze, Joey. Płacz, jeśli chcesz. Nikt już

nigdy cię nie skrzywdzi. Masz na to moje słowo!

Rand poprosił Cecile, by pomogła Joeyowi posprzątać

pokój. Chciał zostać sam na sam z matką chłopca. Siedział
teraz przy stole w kuchni, a Joanne parzyła kawę.

- Jest pan pewien, że nic mu się nie stało? - zapytała go po

raz dwudziesty.

- Wygląda na to, że nic. Na wszelki wypadek wolałbym

jednak, żebyś zawiozła go rano na prześwietlenie. Usiądź,
Joanne. Musimy porozmawiać.

Kobieta drżącymi rękami postawiła przed nim kubek kawy

i usiadła po drugiej stronie stołu.

- Doktorze Coursey, ja nie jestem złą matką. Rand wziął

głęboki oddech, szukając właściwych słów.

- Niczego takiego nie powiedziałem. Ale musisz dokonać

pewnych wyborów.

Oczy Joanne pociemniały od lęku.

- Nie zabierze go pan ode mnie, prawda? Joey to moje

dziecko. Oprócz niego nie mam nikogo.

Rand położył dłoń na jej dłoni.

- Nie, Joanne. Nie mam prawa zabierać ci Joeya. Ale on

potrzebuje domu. Bezpiecznego domu. Jeśli ty mu tego nie
możesz zapewnić, to chyba powinnaś się zastanowić nad
oddaniem go pod opiekę komuś innemu. Czy masz jakąś
rodzinę?

Joanne rozpaczliwie pokręciła głową i otarła łzy.

- Nie, nie mam nikogo. Oprócz syna. Za oknem coś

załomotało. Joanne poderwała się ze strachem.

Rand podszedł do okna i ostrożnie wyjrzał. Po płocie szedł

kot.

- To tylko kot - powiedział i pomógł Joannie usiąść. - Czy

boisz się Dave'a?

- Tylko wtedy, gdy pije. Gdy jest trzeźwy, to naprawdę

miły z niego facet - odrzekła, zerkając niespokojnie na tylne
drzwi.

Rand znał ten typ mężczyzny. Jego matka po raz drugi

wyszła właśnie za kogoś takiego.

Joanne rozejrzała się, splatając nerwowo palce.

- Nie wiem, co bym zrobiła bez Dave'a. Pomaga mi płacić

czynsz i rachunki. - Z jej oczu znów popłynęły łzy. - Pewnie
pan pomyśli, że zwariowałam, ale kocham Dave'a, doktorze.
Naprawdę go kocham!

Rand nie był zaskoczony tym wyznaniem. Wiedział, że

miłość potrafi się łączyć z cierpieniem.

- Wierzę ci - odrzekł z ciężkim sercem. - Ale Dave

potrzebuje pomocy i dopóki jej nie otrzyma, ani ty, ani Joey
nie będziecie bezpieczni. Istnieją miejsca, w których możecie
się schronić, gdzie się wami zaopiekują. Tam też Dave
otrzyma pomoc, jakiej potrzebuje. Może zgodzisz się, żebym
tu i ówdzie zadzwonił i zorientował się, co można zrobić? A
potem ty i Joey sami pojedziecie i zobaczycie, jak tam jest. Co
ty na to?

Palce Joanne nie ustawały w nerwowym ruchu.

- Ale co z Dave'em? Co będzie, jeśli się rozzłości i

odrzuci pomoc? - Rozchyliła wargi i w jej oczach znów
pojawił się błysk lęku. - Och, Boże, a jeśli on mnie zostawi?

Rand powściągnął odruch, by podejść i przytulić tę

biedną, zrozpaczoną kobietę.

- To jest ryzyko, które musisz podjąć. Alternatywą jest

utrata Joeya. To nie jest łatwy wybór, ale musisz się na coś
zdecydować.

Czekał, modląc się w duchu, by Joanne podjęła właściwą

decyzję. W końcu wstała z oczami pełnymi łez.

- Niech pan dzwoni, doktorze Coursey. Spakuję rzeczy

swoje i Joeya.

Podróż do domu ze schroniska, w którym zatrzymali się

Joey i jego matka, była najdłuższą drogą w życiu Cecile.
Miała wrażenie, że za chwilę rozsypie się na milion
kawałków. Nie potrafiła pozbyć się wspomnienia twarzy
Joeya w chwili, gdy wyjeżdżali. Chłopiec stał w odrapanym
holu schroniska, mocno ściskając matkę za rękę. Twarz miał
opuchniętą i posiniaczoną, ale próbował chronić matkę jak
dorosły mężczyzna.

A przecież był jeszcze dzieckiem. Cecile wiedziała, że

Joey obraziłby się, gdyby go tak nazwała, ale to była prawda.
Miał zaledwie dziesięć lat, ale był znacznie dojrzalszy, niżby
na to wskazywał jego wiek. Cecile mocno zacisnęła dłoń na
oparciu fotela. Nie, nie będzie płakać! W każdym razie jeszcze
nie teraz. Obawiała się, że jeśli zacznie, to nie będzie potrafiła
skończyć.

Westchnęła spazmatycznie, gdy samochód Randa

zaparkował za jej dżipem. Wysiadła z samochodu i bez słowa
pobiegła do drzwi domu, pragnąc jak najszybciej znaleźć się
w samotności. Z oczami pełnymi łez nie zauważyła Randa i
zderzyła się z nim.

- Cecile?

- Muszę iść do domu - wymamrotała. On jednak

przytrzymał ją łagodnie.

- Nie, poczekaj, proszę. Podniosła głowę. W świetle

ulicznej latarni Rand ujrzał twarz przepełnioną cierpieniem i
szeroko otworzył ramiona. Cecile przylgnęła do niego ze
szlochem.

- O mój Boże, Rand! Widziałeś jego twarz? Biedne

dziecko! Jak można być tak podłym?

- Wiem, Cecile - powiedział cicho Rand, kołysząc ją w

ramionach. - Wiem.

Po chwili Cecile odsunęła się od niego, ocierając oczy

dłońmi.

- Chciałabym dostać tego drania w swoje ręce. Ja bym

go... Rand znów przytulił ją do siebie.

- Cicho, cicho. Nie mów takich rzeczy.
- Kiedy ja naprawdę tak myślę - zawołała z gniewem.
- Wiem, Cecile. Ale zemsta w niczym nie pomoże

Joeyowi. Zrobiliśmy wszystko, co było można. Mam nadzieję,
że jego matka znajdzie w sobie wystarczająco wiele odwagi i
nie wycofa się.

- Jeśli wróci do tego drania, a on jeszcze raz tknie Joeya

choćby palcem, to pożałuje, że się w ogóle urodził.

- Jestem pewien, że pożałuje! - uśmiechnął się Rand,

wtulając twarz w jej włosy. - Słyszałem, że świetnie potrafisz
przepędzać potwory.

Osiągnął cel, gdyż na ustach Cecile pojawił się blady

uśmiech. Westchnęła, podniosła głowę i lekko dotknęła jego
policzka.

- Joey mą szczęście, że trafił mu się taki przyjaciel jak ty.

Rand poczuł ucisk w gardle. Powoli pochylił głowę i dotknął
ustami jej ust. Cecile westchnęła, ale nie odsunęła twarzy.

- Kocham cię, Cecile - wymruczał Rand, obejmując ją

mocniej. - Tak bardzo mi ciebie brakowało.

Cecile zesztywniała. To tylko słowa, powtarzała sobie w

myślach, słowa, które ranią. Wysunęła się z ramion Randa,
zakryła twarz rękami i pobiegła do domu.

- On nie gra uczciwie - stwierdziła Cecile, wyjmując

Madison z przenośnej huśtawki i sadzając ją sobie na
kolanach.

Malinda, która właśnie zmieniała pieluchę Lili, podniosła

wzrok znad stolika do przewijania.

- Joey czy Rand?
- Rand, oczywiście. Czy ty w ogóle słuchasz, co ja

mówię?

- Tak, tylko że przeskakujesz z tematu na temat i czasem

nie mogę za tobą nadążyć. Więc dlaczego Rand nie gra
uczciwie?

- Bo zachowuje się wobec mnie jak przyjaciel.
- O, tak, to bardzo nieuczciwe! - prychnęła Malinda.
- Nic nie rozumiesz. Wiedział, że byłam zdenerwowana z

powodu Joeya, i wykorzystał mój stan.

- Może po prostu chciał cię pocieszyć.
- Może - powtórzyła Cecile z powątpiewaniem. - Ale

przecież nie musiał mnie całować.

Malinda spojrzała na nią przez ramię.

- Pocałował cię?
- Pocałował.
- A ty jak zareagowałaś? Cecile przygryzła wargę. To

nieomylny znak, że czuje się winna, pomyślała Malinda,
tłumiąc uśmiech.

- Jestem pewna, że nie miał na myśli nic zdrożnego.
- Ale to nie wszystko! - wykrzyknęła Cecile. - On mnie

doprowadza do szału! Niespodziewanie wpada w odwiedziny.
Przynosi prezenty dla CeeCee. Nawet zabrał Gordy'ego na
jakieś targi techniczne. Teraz Gordy chce być lekarzem, tak
jak Rand!

- Co za koszmar - mruknęła Malinda.
- Owszem - rzuciła Cecile obronnie. - W końcu ten facet

będzie ojcem. Powinien spędzać czas z matką swojego
dziecka, a nie u mnie w domu.

Malinda potrząsnęła głową.

- Rand będzie ojcem niechcianego dziecka! Rany boskie!

W końcu ten facet jest lekarzem, położnikiem! Jeśli
ktokolwiek ma wiedzieć coś o metodach zapobiegania ciąży,
to chyba przede wszystkim on! A poza tym Rand nie jest
kobieciarzem i nic nie wspominał ani mnie, ani Jackowi, że w
jego życiu jest jakaś kobieta.

- A czy powiedział wam, że sypia ze mną? - zapytała

Cecile zaczepnie.

- Nie, ale...
- Więc sama widzisz! Malinda wydęła usta.
- Chciałam powiedzieć, że nie musiał nam o tym mówić,

bo to było oczywiste. Poza tym wiem, że mu na tobie zależy.

Cecile zaśmiała się, odrzucając głowę do tyłu.

- Przyznaję, że on jest świetnym aktorem.
- To nie była żadna gra. Naprawdę mu na tobie zależy.
- A skąd ty możesz o tym wiedzieć?
- Wiem - odrzekła Malinda krótko. Cecile znów się

zaśmiała z goryczą, łaskocząc małą Madison

w podbródek.

- Twoja mama sądzi, że jest bardzo bystra, ale tym razem

okropnie się myli.

- Mogę wejść, czy to babskie zebranie? Obydwie kobiety

spojrzały na stojącego w drzwiach Jacka.

Malinda wstała i podała mu Lilę.

- Owszem, to babskie zebranie, ale możesz wejść.

Nadstawiła usta do pocałunku, a potem zapytała wprost:

- Czy znasz przyjaciółkę Randa o imieniu Amber?

- Boże, ona znów się pojawiła?! - wykrzyknął Jack i

potrząsnął głową. - Owszem, znam ją, chociaż nie jestem z
tego szczególnie dumny.

Cecile rzuciła przyjaciółce spojrzenie, które miało

oznaczać: „a nie mówiłam", ta jednak nie spuszczała wzroku z
twarzy męża.

- Amber była jednym z dzieci, które Baxterowie wzięli na

wychowanie. Leniwa i zupełnie nieodpowiedzialna. Gdy się
stamtąd wyprowadziłem, była nastolatką - opowiadał Jack. -
Ciągle były z nią jakieś kłopoty. Jak nie w szkole, to z policją.
Z jakiegoś powodu Rand się nad nią litował, a ona, możecie
mi wierzyć albo nie, wykorzystywała to, jak tylko mogła.
Ciągle się za nią ujmował, wyręczał ją w obowiązkach,
pomagał jej w lekcjach, wstawiał się za nią u Baxterów.
Gdyby nie Rand, Amber jeszcze przed ukończeniem szesnastu
lat wylądowałaby w poprawczaku.

Cecile słuchała go, czując, że w jej gardle zaczyna się

tworzyć wielka kula.

- Więc ona nie jest dziewczyną Randa? - zapytała

Malinda cicho.

Jack wpatrzył się w żonę ze zdumieniem.

- Dziewczyną? - powtórzył i wybuchnął śmiechem. -

Chyba raczej pijawką!

Cecile w końcu podniosła głowę. Malinda przypatrywała

się jej, mrużąc powieki.

- No, a skąd ja mogłam o tym wiedzieć? - mruknęła

niepewnie.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

- Przepraszam cię - powtórzyła Cecile po raz kolejny,

wsłuchując się w brzmienie tych słów. Choć były szczere,
pozostawiały po sobie gorzki smak. Przeprosiny nigdy nie
przychodziły jej łatwo, a te były tym trudniejsze, że zaległe, a
poza tym cała wina leżała po jej stronie.

Od czterech dni walczyła ze sobą. Obwiniała się o to, że

nie zaufała Randowi i nie chciała słuchać jego wyjaśnień.
Była głupia i uparta jak muł. Nic nowego, pomyślała ze
smutkiem. Tym razem jednak ten głupi upór mógł ją
kosztować zbyt wiele. Postanowiła, że zadzwoni do Randa i
powie mu, jak jej przykro.

Wepchnęła ręczniki do suszarki i nacisnęła guzik.

Urządzenie cicho zaszumiało. Za jej plecami rozległo się
skamlenie.

- Poczekaj chwilę, Shaggy - skrzywiła się Cecile. Choć

starała się nie okazywać swych uczuć do tego psa, pokochała
go niemal równie wielką miłością jak CeeCee. Podrapała
zwierzę za uszami i wypuściła na dwór. Shaggy z trudem
przecisnął się przez uchylone drzwi. Z dnia na dzień stawał się
coraz grubszy. Cecile pomyślała, że trzeba mu będzie
ograniczyć racje żywnościowe. Robił się gruby jak beczka!

Z pokoju chłopców dochodziły odgłosy gry nintendo.

Cecile przemknęła się do swojej sypialni. Nie chciała, by
dzieci słyszały jej rozmowę z Randem. Drżącymi dłońmi
podniosła słuchawkę i wystukała jego numer domowy. Po
trzech sygnałach odezwał się głos z taśmy:

- Dzień dobry. Tu dom doktora Randa Courseya. Nie

mogę w tej chwili podejść do telefonu, ale proszę zostawić
wiadomość. Jeśli to coś pilnego, proszę zadzwonić pod numer
555 - 2875.

Cecile westchnęła ciężko. Kusiło ją, by stchórzyć i nagrać

przeprosiny na sekretarce, odłożyła jednak słuchawkę. Rand

zasługiwał na szczerą rozmowę. Przygryzła wargę,
zastanawiając się, czy powinna mu przesłać wiadomość przez
pager, ale po chwili potrząsnęła głową. Nie, ten numer był
zarezerwowany dla pilnych spraw.

Zadzwoni później. Miała zamiar próbować do skutku,

nawet do późna w nocy. Oby tylko żaden poród nie zatrzymał
Randa w szpitalu do rana.

Zgarnęła z podłogi stertę brudnych ubrań i poszła w stronę

drzwi, zatrzymała się jednak, gdy usłyszała jakiś hałas na
zewnątrz. Wsłuchała się uważniej: było to skamlenie psa.

- Ten cholerny pies - mruknęła z irytacją. Zapewne

CeeCee znów nakarmiła go batonikami. Otworzyła
przeszklone drzwi i wyjrzała na patio.

- Shaggy? - zawołała, rozglądając się dokoła. Psa nie było

nigdzie widać. Cecile zacisnęła usta na widok rozsypanej na
posadzce ziemi.

- Jeśli to zwierzę uważa, że pozwolę mu wykopać

wszystkie kwiaty, to bardzo się myli - mruknęła, rozgarniając
gałęzie krzewów. Shaggy leżał w zagłębieniu wygrzebanym w
ziemi i ciężko dyszał.

- Wyłaź stąd - nakazała ostro Cecile, pies jednak nie

poruszył się. Chwyciła za obrożę, chcąc go wyciągnąć z
zarośli, stanęła jednak jak wryta, gdy Shaggy warknął
nieprzyjaźnie, obnażając wszystkie zęby. Po chwili znów
ostrożnie zajrzała między gałęzie. To, co zobaczyła, sprawiło,
że oniemiała.

- O mój Boże - szepnęła zszokowana i jeszcze bardziej

rozsunęła gałęzie, by lepiej widzieć szczeniaka, który właśnie
wydostawał się na świat. - A myśmy przez cały czas myśleli,
że jesteś chłopcem!

Z pobliskiej grządki dobiegł jakiś pisk. Cecile

znieruchomiała, nasłuchując uważnie. Gdy dźwięk się
powtórzył, rozgarnęła gałęzie sąsiedniego krzewu. Zobaczyła

tam drugie zagłębienie, a w nim malutki kłębek, z wierzchu
przysypany ziemią.

- Boże! - zawołała znów i zerwała się na nogi. - Ten głupi

pies zagrzebuje swoje dzieci!

Pobiegła do domu i przyniosła kilka ręczników. Położyła

szczeniaka na jednym z nich i delikatnie otrzepała go z ziemi.
Po chwili znów usłyszała jakiś dźwięk. Shaggy stała na skraju
patio, gorączkowo zagrzebując coś w miejscu, gdzie przed
chwilą leżała.

- Przestań, Shaggy! - wykrzyknęła Cecile z przerażeniem.

- Dent! Gordy! Chodźcie tu natychmiast!

Przycisnęła ręcznik ze szczeniakiem do piersi, a drugą

ręką mocno pochwyciła psa za obrożę, ignorując jego
warczenie. Z domu wybiegła CeeCee.

- Co się stało, mamo?
- Shaggy właśnie rodzi szczeniaki. Niech Dent zadzwoni

po doktora.

Mała szeroko otworzyła oczy.

- Naprawdę? Gdzie one są? Cecile pochwyciła córkę za

ramię.

- Słuchaj mnie uważnie i zrób to, co ci każę. Idź do Denta

i powiedz mu, żeby zadzwonił po lekarza, a gdy się z nim
połączy, niech mi przyniesie słuchawkę.

CeeCee tyłem wycofała się do domu, nie spuszczając

wzroku z psa. Po chwili Cecile usłyszała jej wołanie:

- Dent! Gordy! Chodźcie tutaj! Shaggy rodzi dzieci! Po

chwili obaj chłopcy wybiegli z domu. Cecile podała
Gordy'emu zawiniętego w ręcznik szczeniaka.

- Trzymaj. Nie rozwijaj go, żeby się nie przeziębił -

rzuciła i na kolanach podpełzła do drugiego zagłębienia.

- Gdzie telefon? - zapytała z niepokojem.
- CeeCee zaraz przyniesie. Walcząc z lękiem, Cecile

delikatnie rozgarnęła grudki ziemi i zawinęła drugiego

szczeniaka w ręcznik, który podał jej Dent. Sprawdziła, czy
szczeniak oddycha, i rozejrzała się za Shaggy. Pies znów
zniknął, Tym razem skamlenie dochodziło z samego środka
gęstej kępy krzewów.

W tej chwili na patio wpadła CeeCee i podsunęła matce

telefon pod nos.

- Masz, mamo!

Cecile podała jej drugiego szczeniaka i wzięła do ręki

słuchawkę.

- Doktorze, potrzebuję pomocy. Nasz pies rodzi

szczeniaki.

- Shaggy? Na dźwięk głosu Randa Cecile szeroko

otworzyła usta ze zdumienia i zakryła mikrofon ręką.

- Przecież kazałam ci zadzwonić do weterynarza - syknęła

do CeeCee.

- Powiedziałaś, że mam zadzwonić do doktora! Cecile

wzniosła oczy ku niebu.

- Cecile? Jesteś tam? - odezwał się Rand.
- Jestem - westchnęła.
- Masz jakiś problem?
- Tak - zaszlochała, bliska histerii. - Shaggy rodzi

szczeniaki i od razu zagrzebuje je w ziemi.

- Musisz ją jakoś uspokoić.
- Ja mam ją uspokajać? - wykrzyknęła Cecile. - A kto

mnie uspokoi? Mam tylko dwie ręce i nie nadążam z ich
wygrzebywaniem!

- Zabierz ją do garażu. Nie uda jej się wygrzebać dziury w

betonie.

Cecile spojrzała na psa, który właśnie wypełzał spod

krzaków.

- Dobrze. A potem co mam robić?
- Przyjadę do siebie, gdy tylko będę mógł.

- Nie musisz... - zaczęła mówić Cecile, ale Rand już

odłożył słuchawkę. Jęknęła i rzuciła telefon na patio.

- Dobrze, dzieci - powiedziała z westchnieniem. - Oto

plan działania. Gordy, ty i CeeCee otwórzcie garaż i
zabierzcie ze sobą szczeniaki. Dent, ty musisz mi pomóc
zaciągnąć Shaggy do garażu.

Wyraz twarzy jej najstarszego syna świadczył o tym, że

taki podział pracy zupełnie mu nie odpowiada.

- Chodź, Shaggy. Dobry piesek - powiedziała Cecile

łagodnie. - Chodź tu, mała. Zrobimy ci wygodne posłanie.

Potrzebowali jednak dobrych dziesięciu minut, by

zaciągnąć opierającą się sukę do garażu. Gdy ta sztuka
wreszcie się udała, Cecile zamknęła drzwi i szybko ułożyła
posłanie ze starych poduszek i koców. Shaggy obeszła je
dokoła i obwąchała, nie przestając skamleć. Ledwie Cecile
skończyła układać koce, suka weszła na nie i zaczęła rodzić
trzeciego szczeniaka.

Cała czwórka w milczeniu stała obok i przyglądała się

temu szeroko otwartymi oczami. Cecile uznała, że to równie
dobra metoda edukacji seksualnej dzieci jak każda inna. W
krótkim czasie na świat przyszły jeszcze dwa szczeniaki.

- Jak się czuje matka? Cecile obróciła się i tuż za sobą

ujrzała Randa. Tak była pochłonięta obserwowaniem porodu,
że nie usłyszała, jak wchodził. Jak zwykle, jego widok
podtrzymał ją na duchu.

- Już mi lepiej, dziękuję - odrzekła.
- Miałem na myśli Shaggy - zaśmiał się Rand. Cecile

zarumieniła się.

- Ona chyba też czuje się lepiej. W każdym razie tak mi

się wydaje. Do tej pory urodziła cztery małe. Po czym można
poznać, że to już koniec?

- Nie mam pojęcia - uśmiechnął się Rand. Zrzucił kurtkę,

powiesił ją na kosiarce do trawy i podwinął rękawy koszuli. -
Przyjrzyjmy się temu bliżej.

Ku zdumieniu Cecile poród trwał jeszcze dwie godziny.

Gdy dzieci dowiedziały się, że nie będą mogły od razu bawić
się ze szczeniakami, znudziły się patrzeniem i wróciły do gry
nintendo.

Rand pozostał przy Cecile. Wyglądał jak uosobienie

spokoju. Cecile miała mu to za złe. Ona sama była kompletnie
roztrzęsiona, i to bynajmniej nie z winy Shaggy. Teraz, gdy
Rand tu był i miała okazję go przeprosić, słowa zamierały jej
w gardle.

- Przepraszam cię - wykrztusiła w końcu, przysuwając

jednego ze szczeniaków do brzucha matki.

Rand przyjrzał się jej, przechylając głowę na bok.

- Co takiego?
- Powiedziałam, że cię przepraszam - powtórzyła ponuro,

wtykając dłonie między kolana.

Rand zmarszczył czoło.

- Zapewniam cię, że przyjazd tutaj nie sprawił mi żadnego

kłopotu.

Cecile jęknęła w duchu. Zmuszał ją, żeby powiedziała

wszystko głośno i wyraźnie.

- Nie przepraszam za to, że dzieci do ciebie zadzwoniły,

tylko... no wiesz, za co. Za Amber, za to, że ci nie
uwierzyłam.

- Aha.
- No właśnie. Jack wszystko mi opowiedział. Rand czekał

w milczeniu, patrząc na nią.

- Powiedział, że to twoja przybrana siostra, która

wykorzystuje twoje dobre serce.

Rand w dalszym ciągu się nie odzywał. Cecile skrzywiła

się boleśnie.

- Nie masz zamiaru nic powiedzieć?
- Na przykład: co?
- Na przykład: no przecież ci mówiłem, albo: nie ma

sprawy, Cecile, nic dziwnego, że wysnułaś niewłaściwe
wnioski.

- Nie, wydaje mi się, że żadne z tych stwierdzeń nie jest

tu odpowiednie - mruknął Rand. Shaggy zaskamlała. Położył
rękę na jej łbie. Suka polizała jego palce. Cecile naraz
zapragnęła zrobić to samo, choć była to niedorzeczna myśl.

- Chyba to już koniec porodu - rzekł Rand spokojnie,

oglądając Shaggy. - Zdaje się, że zaraz wydali łożysko.

Cecile odwróciła wzrok. Zadowolona była, że dzieci już

sobie poszły i nie widziały tej części porodu. To nie był
przyjemny widok.

Shaggy nieźle radziła sobie bez niczyjej pomocy. Cecile

wstała i odgarnęła włosy z twarzy.

- Chodźmy do domu. Zrobię jakieś kanapki.
- Zapraszasz mnie? - zapytał Rand, sięgając po kurtkę.

Cecile ze zdziwieniem zmarszczyła brwi.

- Oczywiście, a dlaczego nie?
- Po prostu jestem tym zdziwiony. - Wzruszył ramionami.

- Ostatnio nie przyjmowałaś mnie zbyt serdecznie.

- Przecież nie wiedziałam... - odrzekła Cecile ze

skrępowaniem, patrząc na swoje buty. - Ale teraz, gdy już
wiem, kim jest Amber i że to dziecko nie jest twoje...
Przysunęła się do niego i otarła piersiami o jego tors. - To
stawia wszystko w innym świetle.

- Naprawdę?

W głosie Randa słychać było stłumiony gniew. Cecile

podniosła wzrok na jego twarz.

- Oczywiście - odrzekła, powstrzymując lęk. - Skoro już

to małe nieporozumienie zostało wyjaśnione, to myślałam,
że...

W oczach Randa zabłysnął jawny gniew.

- Myślałaś, że co? Że mnie przeprosisz i znów będzie tak

jak przedtem? Że znów będziemy kochankami? Bo nimi
przecież byliśmy, niczym więcej. Ale co się stanie następnym
razem, Cecile? Co będzie, jeśli jakaś inna kobieta zostawi mi
wiadomość albo obejmie mnie na przywitanie? Czy wtedy
znów będziemy przez to wszystko przechodzić? Czy będziesz
potrafiła mi uwierzyć, jeśli ci powiem, że to tylko znajoma?

Cecile patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami,

niezdolna się poruszyć ani odpowiedzieć na jego oskarżenia.
Rand odwrócił się gwałtownie.

- Mniejsza o to - mruknął.

Cecile kopniakiem zrzuciła z siebie kołdrę i usiadła,

opierając dłonie na kolanach.

- Co za tupet! - mruknęła, patrząc na ścianę. - Przecież go

przeprosiłam. Czego on jeszcze chce?

Tańczące na ścianie cienie nie dały jej jednak żądnej

odpowiedzi. Cecile zmarszczyła brwi i w myślach jeszcze raz
odtworzyła całą rozmowę, słowo po słowie, próbując dojść, co
Randa tak rozzłościło.

W końcu, zrezygnowana, zeszła z łóżka, nałożyła szorty i

boso poszła do pokoju Dentona.

- Dent? - powiedziała, potrząsając go za ramię. Chłopiec

przewrócił się na bok i przetarł oczy.

- Co się stało, mamo? - zapytał zaspanym głosem.
- Nic - odrzekła Cecile, splatając nerwowo palce. -

Muszę... mam pewną sprawę do załatwienia i zostawiam ci
dom pod opieką.

Dent spojrzał w okno.

- Która to godzina?
- Parę minut po trzeciej. Dent gwałtownie usiadł na łóżku.
- Masz sprawę do załatwienia o trzeciej nad ranem? Jezu!

Mamo, czyś ty zwariowała?

- Nie. Posłuchaj, na lodówce zostawię kartkę z numerem,

pod którym będziesz mógł mnie znaleźć. - Cecile zauważyła,
że chłopiec ma zamknięte oczy. - Mam nadzieję, że nie śpisz?

- Nie, nie śpię - wymamrotał, naciągając poduszkę na

głowę.

- Zadzwonisz, gdybyś mnie potrzebował?
- Tak, zadzwonię. Cecile na wszelki wypadek podniosła

róg poduszki.

- A gdzie zostawiam numer?
- Na lodówce - odrzekł Dent stłumionym głosem. Cecile

puściła poduszkę i wyszła. Dent odczekał chwilę, a gdy
usłyszał odgłos zamykanych drzwi wejściowych i ruszającego
dżipa, wyskoczył z łóżka i poszedł do kuchni. W świetle
żarówki palącej się na werandzie przeczytał kartkę na
lodówce: „Jestem u Randa, 555 - 7869. Zadzwoń, gdybyś
mnie potrzebował; Mama".

- Cholera jasna! - zaklął Dent i uderzył pięścią w kartkę,

po czym rozejrzał się szybko, sprawdzając, czy nikt nie
słyszał. - Cholera - powtórzył szeptem i otworzył lodówkę.
Skoro i tak nie spał, a w dodatku jego życie legło w gruzach,
to mógł przynajmniej coś przekąsić.

- Powiem mamie. Dent z wrażenia uderzył głową w drzwi

lodówki. Odwrócił się z ponurym grymasem na twarzy.

- Co ty tu robisz, CeeCee?
- Usłyszałam hałas. Powiem mamie - powtórzyła mała,

unosząc wysoko głowę.

- Co powiesz?
- Że przeklinasz.
- To co z tego? Ty też byś klęła, gdybyś straciła swoją

najcenniejszą rzecz.

CeeCee z dezaprobatą wydęła usta.

- Znowu się o coś założyłeś z Gordym?
- Mhm - mruknął Dent niechętnie.

- O co tym razem?
- O to, czy mama i Rand pogodzą się jeszcze w tym

tygodniu. Ja postawiłem kolekcję kart baseballowych, a on
mikroskop.

CeeCee szeroko otworzyła oczy,

- Pogodzili się?
- Mama jest teraz u Randa - odrzekł Dent, wskazując na

kartkę.

Na twarzy małej pojawił się szeroki uśmiech.

- Naprawdę?
- Tak. A to znaczy, że przegrałem zakład - mruknął Dent.

Wetknął głowę do lodówki i wyjął stamtąd talerz z pizzą.

- Mogliby chyba poczekać do końca tygodnia, nie? Mam

nadzieję, że on ją wyrzuci za drzwi - dodał, niosąc talerz do
stołu.

- Myślałam, że lubisz Randa? - zdziwiła się dziewczynka.
- Lubię go - odpowiedział Dent z ustami pełnymi pizzy.
- Jest całkiem fajny.
- To dlaczego chciałbyś, żeby wyrzucił mamę z domu?
- Bo gdyby to zrobił, to Gordy nigdy by się nie

dowiedział, że mama do niego pojechała - wyjaśnił Dent,
spoglądając na siostrę ostrzegawczo - i może wygrałbym ten
zakład.

Usta dziewczynki zadrżały.

- Ale ja chcę, żeby oni się pogodzili. Lubię Randa.
- Nie martw się - rzekł Dent, podsuwając jej talerz. -

Pogodzą się. Świetnie do siebie pasują.

CeeCee wzięła kawałek pizzy, zlizała z niej sos

pomidorowy i powoli skinęła głową.

- Ale i tak powiem mamie - uśmiechnęła się, patrząc na

brata spod rzęs.

Dzwonek do drzwi o wpół do czwartej nad ranem z

pewnością obudziłby Randa, ale on akurat tej nocy i tak nie

spał. Po porodzie Shaggy i frustrującej rozmowie z Cecile
wrócił do domu, wziął prysznic, wczołgał się do łóżka i czekał
na sen.

Sen jednak nie nadszedł.
Dzwonek terkotał uporczywie. Rand w końcu poszedł do

drzwi, niejasno podejrzewając, kogo za nimi zobaczy. Na
widok Cecile na jego twarzy pojawił się uśmiech, który jednak
przeszedł w bolesny grymas, gdy jej pięść trafiła go w
żołądek.

- No dobra, Coursey - mruknęła Cecile, przeciskając się

obok niego do środka. Zatrzasnęła drzwi i oparła ręce na
biodrach. - Czego chcesz? Mam się pokajać? Czy poczujesz
się lepiej, jeśli padnę przed tobą na kolana? - Wzięła głęboki
oddech i obróciła się na pięcie. - No dobrze! Przepraszam! Jest
mi cholernie przykro, że ci nie uwierzyłam, i jeszcze bardziej
przykro, że nie chciałam słuchać twoich wyjaśnień.

Rand wyprostował się powoli, przyciskając dłoń do

brzucha. Nastawił się na uniknięcie kolejnego ciosu, ale ku
jego zdumieniu Cecile rzuciła się na kolana i złożyła ręce jak
do modlitwy.

- Błagam cię o wybaczenie. Wystarczy już? Jesteś

szczęśliwy? O to ci chodziło?

Rand spojrzał na nią chłodno.

- Nie, nie o to mi chodziło. Spod powieki Cecile

wymknęła się łza.

- W takim razie chyba winna ci jestem inne przeprosiny.
- A za co chcesz tym razem przeprosić?
- Za to, że zrobiłam z siebie idiotkę - odparła, ocierając

dłonią łzy z policzka. Twarz miała pogrążoną w mroku, Rand
dostrzegał jedynie zarys jej sylwetki.

Powoli podniosła się z kolan i stanęła tuż przed nim.

- W takim razie chyba lepiej wrócę do domu -

powiedziała cicho, powstrzymując płacz. Po chwili

wyciągnęła do niego rękę. - Pozostaniemy przyjaciółmi?
Zgadzasz się?

Wstrzymała oddech, czekając na odpowiedź, Rand jednak

nie śpieszył się z podaniem jej dłoni.

- Nie na twoich warunkach - rzekł w końcu.

Cecile sądziła, że Rand nie może jej zranić już bardziej niż

dotychczas, teraz jednak cofnęła się, jakby uderzył ją w twarz.

- Jak to?
- Nie rozumiesz, prawda? - zapytał Rand i wyszedł z

cienia w blask księżyca. Ich oczy spotkały się. - Kocham cię.
Chyba cię pokochałem już podczas pierwszego spotkania. Ale
nie zdecyduję się na to, by spędzić życie z kobietą, która mi
nie ufa.

Cecile poczuła przypływ nadziei. Może jeszcze nie

wszystko było stracone.

- Ale ja ci ufam, Rand - rzekła z podnieceniem. - Nie

słuchałeś, co mówię? Powiedziałam przecież, że przepraszam
za to, iż źle cię oceniłam. Nie masz pojęcia, jak podle się
czułam, gdy Jack opowiedział mi o Amber. Ja...

Rand potrząsnął nią tak mocno, że Cecile zachwiała się.

- Czy ty słyszysz, co mówisz? Owszem, wybaczyłaś mi,

ale dopiero wtedy, gdy Jack potwierdził, że Amber nie jest
moją dziewczyną. Nie chcę od ciebie miłości, jeśli masz
zamiar dawać ją dopiero po sprawdzeniu wszystkich faktów.
Nie rozumiesz tego, Cecile? Pragnę, żebyś mnie kochała
bezwarunkowo.

Cecile wpatrywała się w niego z przerażeniem.

- Kocham cię, Rand - szepnęła z nadzieją, że to

wystarczy.

- A ja kocham ciebie. Przymknęła oczy i westchnęła

głęboko. To były słowa, które

pragnęła usłyszeć, czegoś w nich jednak brakowało. W

tym wyznaniu nie było żadnych emocji. Rand chciał

wszystkiego albo niczego, ona zaś nie była pewna, czy potrafi
dać mu wszystko.

- Chodzi o Dentona, prawda? - zapytał. - To przez to, co

on ci zrobił?

Cecile zacisnęła mocniej powieki, walcząc z zalewem

emocji, i powoli skinęła głową. Rand wziął ją w ramiona.

- Cecile, nie jestem Dentonem - szepnął, przyciskając usta

do jej włosów. - Nigdy nie zrobię niczego, co mogłoby cię
zranić.

Cecile cofnęła się o krok. Rand zasługiwał na szczerość.

- Chcę ci wierzyć, Rand. Z całego serca chciałabym ci

uwierzyć. Ale kiedyś już słyszałam to wszystko od Dentona.
Za każdym razem, gdy mnie oszukiwał, a ja go na tym
przyłapywałam, przysięgał, że to się nigdy nie powtórzy i że
nigdy więcej mnie nie skrzywdzi. Wiem, że ty jesteś dobrym
człowiekiem. Mówi mi to serce. Ale potem włącza się
rozsądek i... I zaczynam reagować po staremu. Tak jak przy
Dentonie.

- Cecile...
- Pozwól mi skończyć - poprosiła, kładąc dłoń na jego

piersi. - Chciałabym ci obiecać, że nigdy nie będę wątpić w
twoje słowa i dam ci swoje bezwarunkowe zaufanie. Ale to by
nie było uczciwe, a nie zasługujesz na kłamstwa. - Ujęła jego
dłoń w obie swoje i mocno uścisnęła. - Ale mogę ci obiecać
coś innego: że za każdym razem, gdy będę miała jakieś
wątpliwości albo pytania, przyjdę z nimi do ciebie i będę
słuchała tego, co mi powiesz.

Wstrzymała oddech i czekała na jego reakcję. Twarz

Randa jednak nie wyrażała żadnych uczuć.

- Czy to są oświadczyny? Cecile wybuchnęła nerwowym

śmiechem.

- Nie wiem! Może. A jeśli tak? Rand niespodziewanie

wziął ją na ręce i przycisnął do piersi.

- Jeśli tak, to je przyjmuję. Ale najpierw musimy ustalić

kilka spraw.

Cecile otoczyła jego szyję ramionami.

- Och, tak? - mruknęła nieśmiało. - A co takiego chciałby

pan ustalić, doktorze Coursey?

Rand spojrzał na nią groźnie.

- Najpierw rzeczy oczywiste - rzekł, niosąc ją przez hol. -

Po pierwsze, mam na imię Rand. Nie: doktor, nie Coursey...
po prostu Rand. - Otworzył kopniakiem drzwi sypialni. - I ja
się zajmę gotowaniem. - Położył ją na łóżku i pochylił się nad
nią. - Przykro mi to mówić, ale jesteś beznadziejną kucharką.

- Czuję się zdruzgotana.
- Słusznie - rzekł Rand ze zmarszczonym czołem. - I od

tej pory to ja będę ustalał zasady. - Cecile otworzyła usta z
zamiarem sprzeciwu, zaraz je jednak zamknęła, gdy Rand
groźnie zmarszczył brwi. - Jeśli zechcę cię adorować, to będę
to robił. A jeśli przyjdzie mi ochota powtarzać ci codziennie,
że cię kocham, to również będę tak robił! Zrozumiano?

- Tak, proszę pana - zaśmiała się Cecile.
- I chcę mieć dzieci - ciągnął Rand. - Całe mnóstwo

dzieci. Śmiech zamarł Cecile w gardle.

- Naprawdę chcesz?
- Naprawdę.
- Ale myślałam... Rand zamknął jej usta pocałunkiem.
- Cecile, proszę cię, nie myśl! Za każdym razem, gdy

zaczynasz myśleć, pojawiają się jakieś kłopoty. Po prostu
czuj.

Cecile oparła ręce na jego piersiach.

- Jak chcesz, doktorze... to znaczy, Rand. Nie spuszczając

wzroku z jego twarzy, powiodła dłońmi

w dół, aż natrafiła na gumkę spodenek. Jednym

szarpnięciem ściągnęła je i wsunęła palce między jego uda.

- Rand - szepnęła mu do ucha, nie potrafiąc się oprzeć

pokusie - czuję, że...

Rand znów przykrył jej usta swoimi.

- Po prostu pocałuj mnie, Cecile. Całuj mnie i nie

zawracaj sobie głowy niczym więcej.