LOUISE RENNISON
ANGUS, STRINGI I PRZYTULANKI
Zwierzenia Georgii Nicolson 01
SIERPIEŃ
Tajemniczy la marche
Niedziela, 23 sierpnia
W moim pokoju
Pada deszcz
10.00
Tata zaprosił wujka Eddiego i oczywiście obaj zaczęli węszyć i sprawdzać, czy
czegoś nie kombinuję. Jeżeli wujek Eddie (który jest łysy jak kolano, a nawet dwa kolana)
jeszcze raz mnie spyta: „Czy łyse. głowy powinno się polerować?”, chyba się zabiję. Pewnie
nie zauważył, że już nie noszę śpioszków. Mam ochotę wrzasnąć: „Wujku, skończyłam
czternaście lat! Staję się kobietą! Noszę stanik! No dobra, może i jest ciut za luźny, a kiedy
biegnę do autobusu, podjeżdża mi pod szyję, ale... we mnie drzemie kobieta, ty łysolu!”.
A jeśli już mowa o piersiach, to martwię się, że skończę jak reszta kobiet w mojej
rodzinie, które zamiast biustu mają coś w rodzaju półki. Mama mogłaby na swojej stawiać
różne przedmioty, kiedy ma zajęte ręce. Na przyjęciach może tam przechować kanapkę,
drinka czy jakąś przekąskę na później. Wygląda to bardzo nieatrakcyjnie. Chciałabym mieć
normalne piersi, ale nie za duże, nie takie jak na przykład Melanie Andrews. W zeszłym se-
mestrze po meczu hokeja na trawie przeżyłam pod prysznicem potworny szok. Jej stanik
wygląda jak dwie torby na zakupy. Podejrzewam, że Melanie ma jakieś problemy
hormonalne. Z pewnością je ma, kiedy biegnie za piłką. Kiedyś myślałam, że siłą rozpędu
przeleci przez ogrodzenie, bo przeważą jej „cycochy”, jak je żartobliwie nazywa Jas.
Nadal w moim pokoju
Nadal pada
Nadal niedziela
11.30
Nie rozumiem, dlaczego nie mogę założyć zamka w drzwiach swojego pokoju.
Brakuje mi prywatności - ciągle panuje tutaj ruch jak na imprezie. Za każdym razem, kiedy
coś proponuję, wszyscy zaczynają kręcić głowami i gdakać. Zupełnie jakbym mieszkała w
domu pełnym kurczaków ubranych w sukienki i spodnie. Albo takich piesków z tylnej półki
samochodu, albo... nieważne... O zamku nie ma mowy.
- Dlaczego? - rzeczowo spytałam mamę (złapałam ją w jednej z tych rzadkich chwil,
La marche (fr.) - wypad, marsz, wędrówka.
kiedy nie jest na wieczorowym kursie włoskiego albo na innej imprezie).
- Dlatego, że gdyby zdarzył się jakiś wypadek, nie moglibyśmy się dostać do środka -
odparła.
- Jaki wypadek? - dopytywałam się.
- No... mogłabyś zemdleć.
W tym momencie włączył się tata.
- Mogłabyś zaprószyć ogień w łóżku i się zaczadzić.
Co się dzieje z tymi ludźmi? Wiem, dlaczego nie chcą, żebym miała zamek w
drzwiach: dlatego, że byłby to mój pierwszy krok ku dorosłości, a oni nie mogą znieść tej my-
śli, bo to by oznaczało, że musieliby się zająć własnym życiem i dać mi święty spokój.
Nadal niedziela
11.35
Mam sześć bardzo poważnych problemów:
1. Zrobił mi się taki syfek, co to nie chce wyjść, tylko się czai przez następne dwa lata
w postaci czerwonej krosty.
2. Pryszcz ten znajduje się na moim nosie.
3. Mam trzyletnią siostrę, która prawdopodobnie zsikała się w moim pokoju.
4. Za dwa tygodnie kończą się wakacje i będę musiała wrócić do Stalagu 14, do
Oberführer Frau Simpson i bandy sadystycznych nauczycieli.
5. Jestem bardzo brzydka i muszę mieszkać w bardzo brzydkim domu.
6. Poszłam na imprezę przebrana za oliwkę.
11.40
No dobra. Zaczynam kolejną stronę. W „Cosmo” mamy znalazłam artykuł o
tym, jak być szczęśliwą, kiedy się jest bardzo nieszczęśliwą (czyli coś o mnie). Artykuł ten
ma tytuł Emocjonalna pewność siebie. Aby osiągnąć stan szczęścia, należy „przypomnieć
sobie... przeżyć to raz jeszcze... i wyzdrowieć”. Tak więc myślisz o jakimś bolesnym
wydarzeniu, przypominasz sobie wszystkie koszmarne szczegóły... czyli przechodzisz przez
etap PRZYPOMNIENIA, następnie na nowo PRZEŻYWASZ wszystko, akceptujesz to i na
końcu po prostu SOBIE ODPUSZCZASZ.
14.00
Dzięki Bogu wujek Eddie już sobie poszedł. Spytał, czy może mam ochotę
przejechać się w przyczepie jego motocykla. Czy wszyscy dorośli spadli z księżyca? Co
miałabym odpowiedzieć? „Ależ oczywiście. Z wielką radością wpakuję się do przyczepy
twojego przedwojennego motocykla, a przy odrobinie szczęścia znajomi zobaczą mnie z
jakimś nienormalnym, łysym facetem i to już będzie koniec mojego życia. Dziękuję bardzo”.
16.00
Przyszła Jas. Powiedziała, że po balu kostiumowym chyba z tysiąc lat
zdejmowała kombinezon kobiety - kota. Nie bardzo mnie to zainteresowało, ale z uprzejmości
spytałam, dlaczego.
- W wypożyczalni kostiumów był bardzo przystojny chłopak.
- No i?
- No i podałam inny rozmiar - noszę dwunastkę, a nie dziesiątkę.
Pokazała mi ślady na szyi i talii, całkiem głębokie.
- Chyba kompletnie straciłaś głowę? - zauważyłam. Potem opowiedziałam jej o
artykule z „Cosmo” i przez parę godzin wspominałyśmy ten bal kostiumowy (czyli bolesne
doświadczenie) oraz przeżywałyśmy wszystko na nowo, by się uzdrowić.
Winę w całości zwalam na Jas. Może to faktycznie ja wpadłam na pomysł, żeby się
przebrać za nadziewaną oliwkę, ale ona mnie nie powstrzymała, jak przystało na prawdziwą
kumpelkę. Właściwie sama mnie do tego namawiała. Zrobiłyśmy kostium z kawałka siatki i
zielonej krepiny - to miała być sama oliwka. Trzymała się na ramiączkach. Pod spód
założyłam zielony T - shirt i zielone rajstopy - to miało być nadzienie, które wymyśliła Jas.
Przypomina mi się, że to również ona zaproponowała, żebym sobie ufarbowała włosy, twarz i
szyję na czerwono... co miało wyglądać jak papryka. Muszę przyznać, że wtedy pomysł ten
wydawał mi się całkiem zabawny. Przynajmniej dopóki siedziałyśmy w moim pokoju.
Problemy zaczęły się, gdy chciałam wyjść. Musiałam schodzić bokiem.
Kiedy wreszcie dotarłam do drzwi, musiałam wrócić, żeby zmienić rajstopy, bo mój
kot Angus znowu poczuł „zew natury”.
Jest zdrowo kopnięty. Trafił do nas, kiedy wyjechaliśmy na wakacje do Loch
Lommond. Ostatniego dnia znalazłam go w ogrodzie przy domku dla gości, w którym
mieszkaliśmy. Domek nazywał się „Wpadnij na Chwilę”. To może już dać wam pewne
pojęcie o tym, jakie to były wakacje.
Powinnam się wcześniej domyślić, że z tym kotem jest coś nie tak, począwszy od
momentu, gdy wzięłam go na ręce, a on zaczął mi rozszarpywać sweter. Ale tak słodko
wyglądał: cały pręgowany, z długą sierścią i ogromnymi, żółtymi oczami. Nawet jeszcze jako
kiciuś był wielkości małego psa. Błagałam rodziców, żeby pozwolili mi go zabrać do domu.
- On tu umrze. Nie ma mamusi ani tatusia - namolnie prosiłam.
- Pewnie ich pożarł - odparł tata.
Słowo daję, on potrafi być cyniczny. Potem popracowałam trochę nad mamą i w
końcu wzięłam kotka do domu. Nasza szkocka gospodyni uprzedzała, że to pewnie
mieszaniec zwykłego dachowca ze żbikiem. Pamiętam, że sobie pomyślałam: och, jakie to
egzotyczne. Nie zdawałam sobie sprawy, że kiedy dorośnie, osiągnie rozmiary małego
labradora - tyle że zdrowo walniętego. Początkowo wyprowadzałam go na smyczy, ale zeżarł
ją, jak wyjaśniłam pani Sąsiadce.
W każdym razie niekiedy odzywa się w nim zew szkockich gór. Kiedy więc szłam
przez salon przebrana za nadziewaną oliwkę, wyskoczył ze swojej kryjówki zza zasłony (albo
może raczej legowiska, jak pewnie sobie wymyślał w swoim kocim łbie) i zaatakował moje
rajstopy, czyli ofiarę. Nie mogłam mu się wyrwać, waląc go po głowie, bo rzucał się na
wszystkie strony. W końcu udało mi się złapać szczotkę do butów i dopiero wtedy go
przepędziłam.
Potem nie mogłam się zmieścić do volvo taty.
- Może po prostu zdejmij kostium i schowamy go do bagażnika?
Jaki to ma sens?
- Tato - odparłam - jeśli ci się wydaje, że pojadę w samym T - shircie i rajstopach, to
chyba zwariowałeś.
Wkurzył się jak każdy rodzic, kiedy mu się udowodni głupotę i beznadziejność.
- W takim razie musisz pójść pieszo... Pojadę powolutku z Jas, a ty będziesz szła koło
samochodu.
Nie wierzyłam własnym uszom.
- Skoro mam iść pieszo, to może razem z Jas, i w ogóle dajmy sobie spokój z
samochodem?
Zrobił głupią minę i zacisnął usta jak każdy ojciec, któremu się wydaje, że ma rację.
- Chcę mieć pewność, dokąd idziesz. Nie puszczę cię samej, żebyś się włóczyła nocą
po ulicach.
Coś niesamowitego!
- A co ja bym miała robić nocą na ulicy przebrana za nadziewaną oliwkę? Wdzierać
się nieproszona na jakieś imprezy?
Jas uśmiechnęła się z wyższością, ale tata wpadł w rodzicielski ton.
- Tylko mi nie pyskuj, bo nigdzie nie pójdziesz. O co tu biega?
Kiedy w końcu dobrnęliśmy na tę imprezę (szłam koło samochodu taty, który jechał z
prędkością pięciu mil na godzinę), zaczął się horror. Początkowo wszyscy się śmiali, ale
potem zaczęli mnie ignorować. Trochę potańczyłam sama, ale ciągle niechcący zrzucałam
różne rzeczy wokół siebie. Wreszcie gospodarz spytał, czy nie wolałabym usiąść.
Spróbowałam, ale historia się powtórzyła. W końcu wyszłam stamtąd na godzinę przed
przyjazdem taty, a potem schowałam kostium do bagażnika. W drodze powrotnej nie
odezwaliśmy się ani słowem.
Natomiast Jas bawiła się doskonale. Powiedziała, że otaczali ją sami Tarzani, Robin
Hoodzi i masa Jamesów Bondów. (Chłopcy mają szalenie bujną wyobraźnię... no nie?).
Kiedy przystąpiłyśmy do etapu „wspominania”, zrobiło mi się trochę markotno.
- To mnie mogli podrywać, gdybym się nie przebrała za oliwkę - zauważyłam z
goryczą.
- Georgia, obie uważałyśmy, że twój kostium jest bardzo zabawny, ale musisz
pamiętać, że chłopcy nie lubią śmiesznych dziewczyn.
Miała irytująco „mądrą” i „dojrzałą” minę. Co ona tam wie o chłopakach? Boże, ma
taką ohydną grzywkę. Zamknij się, grzywiasta.
- Ach tak? No to co się podoba chłopakom? Słodkie idiotki w kostiumach kobiety -
kota?
Przez okno sypialni widziałam, jak pudel sąsiadów rzuca się na nasze ogrodzenie,
wściekle ujadając. Pewnie chciał przestraszyć naszego kota Angusa... Kiepsko to widzę.
Jas dalej trajkotała, z szalenie mądrą miną.
- Właśnie. Myślę, że podobają im się dziewczyny delikatne i nie takie... no, wiesz.
Zamknęła plecak. Spojrzałam na nią.
- Nie jakie? - spytałam.
- Muszę lecieć, dzisiaj wcześniej mamy kolację.
Kiedy wyszła z mojego pokoju, zrozumiałam, że powinnam się zamknąć. Ale wiecie,
czasami człowiek to czuje... ale dalej nawija, nie? No więc właśnie coś takiego mi się
przydarzyło.
- No... nie jakie? - drążyłam.
Coś wymamrotała, schodząc na dół.
Kiedy była już w drzwiach, krzyknęłam za nią:
- Nie takie jak ja, co?!
23.00
Już teraz czuję, że mam dosyć chłopaków, chociaż jeszcze w ogóle nie miałam
z nimi do czynienia.
Północ
O Boże, błagam, żebym tylko nie została lesbijką jak Włochata Kate albo
panna Stamp.
00.10
A właściwie co takiego robią lesbijki?
Poniedziałek, 24 sierpnia
17.00
Nikt do mnie nie dzwoni. Równie dobrze mogłabym umrzeć. Dzisiaj wcześniej
położę się spać.
17.30
Przyszła Libby. Wgramoliła się do mojego wyrka i tak długo chichotała „chi,
chi, chi!”, że w końcu musiałam wstać. Jest milutka, chociaż trochę śmierdzi. Ale
przynajmniej mnie lubi i docenia moje poczucie humoru.
19.00
Z budki telefonicznej zadzwoniły do mnie Ellen i Julia. Mówiły na zmianę, z
francuskim akcentem. Jutro robimy wypadzik z dreszczykiem. Czyli tajemniczy la Marche.
22.30
Położyłam sobie na twarz maseczkę z białka - na wypadek, gdybyśmy podczas
wycieczki spotkały jakichś fantastycznych les garçons
9.00
Kiedy się obudziłam, myślałam, że mi sparaliżowało twarz. Okropnie się
przestraszyłam - skórę miałam tak zesztywniałą i napiętą, że nie mogłam do końca otworzyć
oczu. W końcu przypomniała mi się ta maseczka z białka. Pewnie usnęłam nad książką.
Chyba już nie będę chodziła wcześniej spać - od tego tylko mam opuchnięte oczy.
Wyglądam, jakbym miała domieszkę krwi azjatyckiej. Co, niestety, nie jest prawdą.
Najbardziej egzotyczna w naszej rodzinie jest ciocia Kath, która umie śpiewać po chińsku, ale
dopiero po paru kieliszkach wina.
11.00
Umówiłam się z Ellen i Julią na spotkanie u Whiteleya, skąd wyruszymy na
nasz tajemniczy la marche. Postanowiłyśmy ubrać się na sportowo, więc zakładam spodnie
narciarskie, buty za kostkę i czarny top z golfem, a do tego winylową kurtkę. Chciałabym się
zrobić na młodą Brigitte Bardot, ale nic z tego, bo (a) w ogóle nie jestem do niej podobna i (b)
Les garçons (fr.) - chłopcy
nie mam blond czupryny, która, jak wiadomo, była jej znakiem rozpoznawczym. Gdyby mi
rodzice pozwolili, ufarbowałabym się na blond, ale słowo daję, w moim domu jest jak w
przedszkolu. Tata ma mentalność trochę opóźnionego w rozwoju Teletubisia. Kiedy
powiedziałam mamie: „Chcę się przefarbować na blond. Którą farbę byś mi poleciła?”, udała,
że nie słyszy, i dalej ubierała Libby. Ale tata się wkurzył.
- Dopiero od czternastu lat masz te włosy i już chcesz je zmieniać? Co się będzie
działo, jak skończysz trzydzieści? Na jaki kolor wtedy będziesz chciała się przefarbować?
Słowo daję, ostatnio gada zupełnie bez sensu. Zwróciłam się do mamy:
- Wydawało mi się, że słyszę jakieś piszczenie i dziwne odgłosy, ale to chyba było
złudzenie. No to nara!
Kiedy biegłam do drzwi, usłyszałam za sobą jego krzyk:
- Pewnie ci się wydaje, że zrobisz małą maturę tylko dlatego, że jesteś cyniczna i
umiesz sobie narysować równą kreskę na powiece!!!
O Boże, mała matura. On chyba się urodził w epoce kamienia łupanego.
Południe
Tajemniczy la marche. Chodziłyśmy w tę i z powrotem, rozmawiając
tylko po francusku. Pytałam przechodniów o drogę: „Où la gare, s'il vous plaît?”
secours, j'oublie ma tête, aidez - moi, s'il vous plaît”
I nagle... napatoczył się strasznie seksowny chłopak... Julia i Ellen nie chciały do
niego podejść, ale ja nie miałam oporów. Nie wiem, dlaczego, ale na dodatek zaczęłam
udawać, że kuleję. Miał takie ładne oczy... wyglądał na jakieś dziewiętnaście lat. W każdym
razie pokuśtykałam do niego i powiedziałam:
- Excusez - moi. Je suis française. Je ne parle pas l'anglais. Parlez - vous français?
Na szczęście nic nie zrozumiał. Czułam się jak we śnie. Uroczo wydęłam wargi.
Cindy Crawford kiedyś powiedziała, że jeżeli uśmiechając się, włożysz język za zęby, to bę-
dziesz wyglądać bardzo seksownie. Oczywiście wtedy nie da się mówić, chyba że chcesz,
żeby cię wzięli za wariatkę.
A ten przystojniaczek na to:
- Zabłądziłaś? Nie mówię po francusku. Zrobiłam zdezorientowaną minkę (nadal
wydymając wargi). - Au secours, monsieur
- szepnęłam. Ujął mnie pod rękę.
- Nie bój się, chodź ze mną.
Przepraszam (dosł.: poproszę), gdzie dworzec?
∗
Proszę mi pomóc, tracę głowę (dosł.: zapominam głowę).
∗∗
Przepraszam. Jestem Francuzką. Nie mówię po angielsku. czy pan mówi po francusku?
Pomocy, proszę pana.
Ellen i Jools przyglądały się temu ze zdumieniem: ten chłopak jak marzenie dokądś
mnie zabierał. Atrakcyjnie utykając, podreptałam razem z nim. Niedaleko, tylko do
francuskiej cukierni, gdzie pracowała Francuzka.
20.00
W łóżku. Francuzka chyba przez czterdzieści lat mówiła do mnie po francusku.
Kiwałam głową, ile wlezie, a potem po prostu wybiegłam ze sklepu. Przystojniak musiał się
zdziwić, że noga tak szybko mi wyzdrowiała.
Teraz już naprawdę muszę ufarbować włosy, jeżeli będę chciała jeszcze kiedyś pójść
na zakupy.
Środa, 26 sierpnia
11.00
Nie mam przyjaciół. Ani jednego. Nikt nie dzwoni, nikt do mnie nie zagląda.
Mama i tata poszli do pracy, Libby jest w przedszkolu. Równie dobrze mogłabym umrzeć.
Może już nie żyję. Bo i skąd miałabym wiedzieć? Gdybym umarła we śnie i obudziła
się martwa, kto by mi o tym powiedział?
Pewnie czułabym się jak w tym filmie, którego bohater widzi wszystkich, ale oni go
nie widzą, bo nie żyje. Och, aż gęsiej skórki dostałam... Nastawię bardzo głośno jakąś
muzykę i trochę sobie potańczę.
Południe
Teraz nadal się boję, do tego jeszcze jestem zmęczona. Ciekawe, czy ktoś
by się przejął, gdybym rzeczywiście umarła? Kto by przyszedł na mój pogrzeb? Pewnie
mama i tata... musieliby, bo to przede wszystkim ich wina, że córka wpadła w takiego doła, że
w końcu popełniła samobójstwo.
Dlaczego tak jak Julia i Ellen nie mogę mieć zwyczajnej rodziny? One mają normalne
rodzeństwo. Ich ojcowie noszą brody i majsterkują sobie w ogrodowych szopach. Moja mama
nie pozwala na to mojemu tacie, bo raz zostawił w szopie swoje robaki na ryby, które wkrótce
urządziły tam sobie kwaterę główną.
Kiedyś elektryk, który przyszedł naprawić zepsutą lodówkę, spytał mamę: „Co za
kretyn ją podłączył? Czy ma pani jakichś wrogów?”. A to była robota taty. Zamiast o
majsterkowaniu ciągle rozmawia o uczuciach i podobnych bzdurach. Dlaczego nie może się
zachowywać jak normalny ojciec? U dorosłego mężczyzny to żałosne.
Nie chodzi mi o to, że chcę się stać jedną z tych staroświeckich kobiet - wiecie, tych,
co chodzą w samych koronkach i których mężowie to takie sztywniaki, co to nigdy się nie
otwierają i milczą, nawet jeżeli mają guza mózgu. Chcę, żeby mój chłopak (pod warunkiem,
że - uchowaj Boże - nie jestem lesbijką) okazywał uczucia... ale tylko mnie. Chciałabym,
żeby przypominał Hugh Granta z Rozważnej i romantycznej (chociaż przypomina mi się, że
widziałam go też w innych filmach, na przykład Cztery wesela i pogrzeb, a tam - bez tych
wszystkich falbanek i obcisłych spodni - już nie wyglądał tak seksownie). Zresztą i tak nigdy
nie znajdę sobie chłopaka, bo jestem za brzydka.
Kiedy przeglądam stare rodzinne albumy ze zdjęciami... wcale się nie dziwię,
że jestem taka brzydka. Na zdjęciach z dzieciństwa tata wygląda po prostu strasznie. Nos ma
tak ogromny, że zajmuje mu pół twarzy. Właściwie to sam nochal z doczepionymi rękami i
nogami.
22.00
Libby się obudziła i koniecznie chce spać w moim łóżku. Byłoby całkiem miło,
gdyby nie to, że pachnie trochę jak chomik.
Okazało się, że sen, w którym ten cudowny chłopak niósł mnie przez ciepłe wody
Morza Karaibskiego, został wywołany przez mokrą piżamę Libby na mojej nodze.
Zmieniam pościel. Libby w ogóle się nie przejmuje, a kiedy ją przebieram, uderza
mnie w rękę i mówi „bzydki chlopcik”.
Czwartek,27 sierpnia
11.00
Zaczęłam się martwić, co założę na rozpoczęcie roku szkolnego. Zostało już
tylko jedenaście dni. Ciekawe, czy przejdzie „naturalny” makijaż? Korektor może być, ale
tusz? Może powinnam po prostu ufarbować sobie rzęsy? Nie cierpię swoich brwi. Mówię
„brwi”, chociaż właściwie moje czoło przecina jedna wielka brew. Chyba jestem zmuszona
dokonać radykalnego wyskubywania - jeżeli znajdę pęsetkę mamy. Chowa przede mną swoje
rzeczy, twierdząc, że nigdy nie odkładam ich na miejsce. Muszę pogrzebać w jej sypialni.
13.00
Zrobiłam sobie lekki lunch złożony z pasty kanapkowej i kawy z mlekiem. W
tym domu nigdy nie ma nic do jedzenia. Nic dziwnego, że łokcie tak mi sterczą.
W końcu znalazłam tę pęsetkę. Naprawdę nie mam pojęcia, dlaczego mama
uznała, że nie znalazłabym jej w szufladzie taty. Oprócz pęsetki w szufladzie z krawatami
odkryłam jeszcze coś bardzo dziwnego: fartuszek w ozdobnym pudełku. Mam nadzieję, że
tata nie jest transwestytą. Byłoby ponad moje siły, gdybym miała „zrozumieć” kobiecą stronę
jego natury. Razem z mamą i Libby musiałybyśmy patrzeć, jak się krząta po całym domu w
nocnej koszuli mamy i puchatych kapciach... Pewnie zaczęłybyśmy mówić do niego per
Daphne.
Boże, jakie to skubanie jest bolesne. Muszę trochę odsapnąć. Ten ból jest nie do
wytrzymania. Oczy mi od niego łzawią jak dzikie.
14.30
Już dłużej tego nie zniosę. Wyrwałam sobie dopiero pięć włosków, a powieki
już spuchły mi jak banie.
16.00
Mam to gdzieś. Wezmę brzytwę taty.
16.05
Ostrzejsza niż przypuszczałam. Jednym pociągnięciem zgoliłam sobie
mnóstwo włosów. Muszę jeszcze tylko wyrównać drugą brew.
16.16
Olewam to. Chyba jest OK, chociaż jedną brew mam trochę uniesioną, jakbym
się dziwiła. Teraz muszę wyrównać drugą.
18.00
Mama niemal upuściła Libby, kiedy mnie zobaczyła. Jej słowa brzmiały,
cytuję:
- Na miłość boską, coś ty sobie zrobiła, ty głupia dziewucho?
Jak ja nienawidzę swoich rodziców! To oni są głupi. Mama chciałaby, żebym nadal
była w wieku Libby, bo wtedy mogłaby mnie ubierać w idiotyczne czapeczki z nauszni -
kami i spodenki z drelichu. Boże, Boże, Boże!!!
19.00
Kiedy przyszedł tata, usłyszałam, jak rozmawiają o mnie. - Mru - mru...
wygląda jak... mru - mru - powiedziała mama, a potem rozległ się głos taty:
- No cóż... mru... mru... bu... - Tup, tup, łup, łup w drzwi. - Georgia, co tym razem
zmalowałaś?
- Ja przynajmniej jestem prawdziwą kobietą!!! - krzyknęłam spod koca.
Nie mógł wejść, bo zastawiłam drzwi komodą.
- A cóż to, do cholery, ma znaczyć? - spytał przez drzwi. Słowo daję, ale czasami
wychodzi z niego zwyczajny prymityw.
22.00
Może przez noc odrosną. Ile czasu trzeba, żeby brwi odrosły?
Piątek, 28 sierpnia
11.00
Brwi nie odrosły.
11.15
Zadzwoniła Jas. Chciała się ze mną wybrać na zakupy - pojawiła się właśnie
nowa seria kosmetyków, które na twarzy wyglądają tak naturalnie, że w ogóle nie widać
makijażu.
- Mają tam brwi? - spytałam.
- Co? Jak to? Chyba sztuczne rzęsy?
- Nie, brwi. Wiesz, takie włosy nad oczami. Słowo daję, przyjaciółki bywają takie
głupie.
- Nikt nie sprzedaje brwi. Przecież wszyscy je mają, po co ci druga para?
- Ja już nie mam - odparłam. - Niechcący je sobie zgoliłam.
- Zaraz u ciebie będę, nie ruszaj się z miejsca.
Południe
Otwieram drzwi, a Jas patrzy na mnie tak, jakby zobaczyła Frankensteina.
- Wyglądasz jak Frankenstein - mówi.
Ale tuman. Zupełnie jakbym miała psa, a nie przyjaciółkę.
18.00
Jas już poszła. W ramach pomocy wymyśliła, żebym narysowała sobie brwi jej
eyelinerem. Teraz już nigdy nie wyjdę z domu.
Tata okropnie mnie denerwuje. Podchodzi do drzwi, zagląda i się śmieje, po
czym odchodzi... na chwilę.
A potem przyprowadził na górę wujka Eddiego. Kim ja jestem? Córką czy cyrkowym
dziwadłem? Wujek Eddie powiedział:
- Nie przejmuj się, jeżeli nie odrosną, możemy oboje zająć się show - biznesem.
Będziemy udawać kule do bilarda.
Uśmiałam się po same pachy.
20.00
Jedyna osoba, która jest dla mnie miła, to Libby. Pogłaskała mnie w tym
miejscu, gdzie przedtem miałam brwi, a potem poszła i przyniosła kawałek sera. Super,
stałam się kobietą - szczurem.
Ciekawa jestem, kto zostanie naszą wychowawczynią?
Modlę się, żeby to nie była Heaton Sokole Oko. Nie chcę, żeby mi ciągle
przypominała o tym nieszczęsnym incydencie z szarańczą. Kto by pomyślał, że parę sza-
rańczy potrafi w tak krótkim czasie zjeść tak dużo? Gdy je wypuściłam w pracowni
biologicznej, żeby sobie trochę polatały, nie przypuszczałam, że pożrą zasłony.
Zastanawia mnie fakt, że Sokole Oko ma bardzo mizerne poczucie humoru. Poza tym
ma mniej więcej sto lat i do tego jest panną - który to temat zajmuje tak wiele miejsca w
niniejszym dzienniku. Jako kobieta - szczur pewnie skończę na posadzie nauczycielki biologii
w jakiejś lichej budzie dla dziewcząt. Tak jak ona. Będę miała kilka kotów i piła ciepłe
mleczko. I nosiła wielkie majtasy. I słuchała radia. I interesowała się różnymi rzeczami.
Równie dobrze mogłabym się zabić. Zrobiłabym to, ale mi się nie chce, bo jestem za
bardzo przygnębiona.
Sobota, 19 sierpnia
10.00
M i T poszli do miasta na zakupy. Mama spytała, czy mi kupić jakieś buty do
szkoły. Znacząco spojrzałam na jej własne. To smutne, że osoba w tak podeszłym wieku
usiłuje dogonić nas, młodych. Z tyłu liceum, z przodu muzeum. Któregoś dnia, kiedy usiadła,
zobaczyłam jej majtki (i nie tylko ja).
11.00
Zadzwonił telefon. Ellen, Julia i Jas wpadną, wracając z miasta. Podobno Jas
zobaczyła w sklepie chłopaka, który bardzo jej się podoba. Pewnie tak już zawsze będzie
wyglądać moje życie - sama nigdy nie znajdę sobie chłopaka, tylko będę żyła romansami
moich przyjaciółek.
Południe
Przeglądałam „Cosmo” i natknęłam się na artykuł o technikach całowania.
Nie rozumiem, jak rozpoznać, że ma się na to ochotę, i skąd się wie, co robić? Wcale nie
uśmiecha mi się całymi godzinami kręcić głową na boki jak gołąb, ale na podstawie zdjęć
trudno się w tym zorientować. Żałuję, że to w ogóle przeczytałam, teraz jeszcze bardziej się
denerwuję i jeszcze mniej wiem. Zresztą, co mi tam. I tak już do końca życia zostanę w domu.
Jeżeli jakiś boski chłopak nie zabłądzi, nie zawędruje na moją ulicę, nie trafi na schody
mojego domu i z opaską na oczach nie wejdzie do mojego pokoju, już na zawsze utknę w
tych czterech ścianach.
12.15
Skoro już nie mogę wychodzić z domu, to może powinnam mądrze
wykorzystać ten czas. Posprzątam pokój i powieszę wszystkie sukienki po jednej stronie
szafy, i tak dalej.
12.17
Nienawidzę porządków.
12.18
Jeżeli kiedykolwiek wyjdę za mąż albo, co bardziej prawdopodobne, zostanę
dobrze sytuowaną lesbijką, nigdy nie będę robić porządków. Po prostu zatrudnię pomoc
domową. Nie mam talentu do sprzątania. Mama uważa, że celowo ignoruję oczywiste rzeczy,
ale prawda jest taka, że po prostu nie odróżniam bałaganu od porządku. Kiedy mama pyta:
„Posprzątasz kuchnię?”, patrzę wokół siebie i myślę: „Stoi tu parę rondelków i innych
garnków, ale wszystko wygląda OK”. No i kłótnia gotowa.
14.00
Robię kawę dla dziewczyn. Mam tylko rozpuszczalną, ale jeżeli bardzo długo
miesza się ją z cukrem, to robi się z niej taka jakby pasta. Potem wystarczy dolać wody i
powstaje espresso. Niestety, później ręce bolą jak sto pięćdziesiąt.
Fantastyczne popołudnie! Próbowałyśmy różnych rodzajów makijażu.
Przykleiłam sobie grzywkę taśmą do czoła, żeby wydawała się dłuższa i prostsza i zasłoniła to
miejsce, gdzie kiedyś miałam brwi.
- Wyglądasz, jakbyś uciekła z wariatkowa - powiedziała Jas.
Ellen twierdzi, że powinnam podkreślić usta i oczy, bo wtedy mój nos nie będzie tak
bardzo zwracał uwagi. Tak więc od tej pory zamierzam mocno malować sobie usta.
Rozwaliłyśmy się na wyrku i słuchałyśmy listy przebojów, a Jas opowiedziała nam o
tym cudownym chłopaku ze sklepu. Wie, że ma na imię Tom, bo ktoś tak się do niego zwrócił
w sklepie, gdzie pracuje. Ale z niej detektyw! Przyrzekłyśmy sobie, że zaczekamy, aż znowu
będę mogła wychodzić z domu i wtedy wybierzemy się, żeby go obejrzeć.
Potem rozmowa zeszła na całowanie się. Ellen powiedziała:
- W zeszłym roku byłam na przyjęciu gwiazdkowym u mojego kuzyna i poznałam
takiego jednego chłopaka z Liverpoolu. Chyba był marynarzem. Miał z dziewiętnaście lat.
Przyniósł gałązkę jemioły i pocałował mnie pod nią. Zamieniłyśmy się w słuch.
- I jak było? - spytałam.
- Jakoś tak mokro - odparła Ellen. - Jakbym całowała ciepłą galaretkę.
- Usta miał otwarte czy zamknięte? - spytała Jas.
- Lekko uchylone - odpowiedziała wtedy Ellen po namyśle.
- Wystawił język? - spytałam.
- Nie, dotknął mnie tylko wargami.
Chciałam się dowiedzieć, co Ellen zrobiła ze swoim językiem.
- Zostawiłam go na miejscu.
- A co z zębami? - drążyłam. Ellen trochę się zniecierpliwiła.
- A, właśnie. Zęby wyjęłam.
Zrobiłam urażoną minę. Kurczę, przecież tylko pytałam.
- Naprawdę nie pamiętam. Trochę mnie to łaskotało i nie trwało zbyt długo, ale chyba
było przyjemnie. Był całkiem miły, ale miał dziewczynę i pewnie uznał, że jestem
niedoświadczoną trzynastolatką.
- I słusznie - powiedziałam.
22.00
Libby dość często całuje mnie w usta, ale siostry się nie liczą. Chyba że jestem
lesbijką, a w takim wypadku odrobina praktyki nie zaszkodzi.
23.00
Przez firanki widzę duży, żółty księżyc. Myślę o wszystkich ludziach na całym
świecie, którzy go teraz oglądają. Ciekawe, ilu z nich nie ma brwi?
Niedziela, 30 sierpnia
11.00
Dzięki Bogu moi rodzice wychodzą. Wreszcie. O co biega w tych bzdurach o
szczęśliwej rodzince? O „robieniu wspólnie różnych rzeczy”?
Jest tak, jak powiedziałam tacie:
- Jesteśmy czwórką ludzi, która przez nieszczęśliwe zrządzenie losu utknęła w tym
samym domu. Po co jeszcze pogarszać sprawę, jeżdżąc razem na pikniki albo chodząc na
spacery?
W każdym razie kobieta - szczur zostaje w domu. Następne czterdzieści lat przesiedzi
w czterech ścianach, żeby nie robić z siebie pośmiewiska.
Nigdy nie znajdę sobie chłopaka. To niesprawiedliwe. Niektóre dziewczyny to
prawdziwe idiotki, a jednak mają chłopaków. Taka Zoe Bali zawsze poznaje fajnych
chłopców, chociaż ma odstające uszy.
13.00
Jeszcze nie spytałam taty o ten fartuszek.
13.15
Boże, jakie nudy. Widzę państwa Sąsiadów w cieplarni. Co ludzie mogą tam
robić? Jeżeli wyjdę za mąż za takiego faceta jak pan Sąsiad, z pewnością się zabiję. Ma
największy tyłek, jaki kiedykolwiek widziałam. Niesamowite, że w ogóle mieści się w tej
cieplarni. Któregoś dnia ten tyłek tak mu się rozrośnie, że pan Sąsiad będzie musiał
zamieszkać w cieplarni, a żona będzie mu tam przynosiła kotlety. Oh quel dommage.
Sacrebleu!!! Le gros monsieur dans la maison
13.20
Może zacznę wydawać gazetkę osiedlową.
13.22
Ojej. Właśnie zobaczyłam, że Angus zaczaił się w wysokiej trawie. Pewnie
zasadza się na ich pudla. Będę musiała interweniować, żeby zapobiec masakrze. O, już
wszystko w porządku. Pani Sąsiadka rzuciła w niego cegłą.
23.00
Co za długi, nudny dzień. Nie cierpię niedziel. Chyba wymyślili je ludzie,
którzy nie mają życia osobistego i przyjaciół. Jedyny plus jest taki, że na miejscu brwi pojawił
mi się niewielki meszek.
O jaka szkoda. Do diabła!!! Wielki grubas w domu [ze szkła].
WRZESIEŃ
Operacja „Kiełbaska”
Wtorek, 1 września
10.00
Sześć dni do rozpoczęcia budy - odliczanie trwa. Szkoda, że moja mama, jako
wyemancypowana kobieta, feministka, pracująca matka itp., nie może mi wyprasować
ubrania.
Pomyślałam, że na rozpoczęcie roku szkolnego założę wąską, długą spódnicę,
samonośne pończochy i buty za kostkę. Co do makijażu, jeszcze się nie zdecydowałam, bo
jeżeli wpadnę na Sokole Oko, każe mi go zmyć, a wtedy będę miała błyszczącą, czerwoną
gębę jak nauczycielka wuefu. Z drugiej strony nie mogę ryzykować i wyjść do budy bez
makijażu. Choćbym przemykała się samymi tylnymi uliczkami, i tak w końcu wpadnę na
chłopaków z Foxwooda. Ale moim największym zmartwieniem jest ten paskudny beret.
Muszę się skonsultować ze swoją paczką.
17.00
Na jutro znowu u mnie zwołałyśmy pilne zebranie w sprawie Beretu i Innych
Technik Torturowania. Już mam brwi, ale nadal wyglądam trochę jak wystraszony robaczek.
19.00
Po podwieczorku, kiedy tata zmywał naczynia, rzuciłam od niechcenia:
- Dlaczego nie założyłeś swojego nowego fartuszka? Strasznie się wkurzył i
powiedział, że nie powinnam grzebać w jego szufladach.
- Chyba mam prawo wiedzieć, czy mój ojciec jest transwestytą - ja na to.
Mama się roześmiała, co jego jeszcze bardziej rozwścieczyło.
- Nie podjudzaj jej, Connie. Nie okazujesz mi szacunku, więc jak ona ma go
okazywać?
- Uspokój się, Bob, oczywiście, że cię szanuję. Po prostu chce mi się śmiać, kiedy
sobie wyobrażę ciebie jako transwestytę.
I znowu zaczęła chichotać. Na szczęście tata poszedł do pubu.
- To jego masoński fartuszek - wyjaśniła mi mama. - Wiesz, te ich tajne spotkania w
towarzystwie wzajemnej adoracji.
Uśmiechnęłam się i kiwnęłam głową, chociaż nie miałam zielonego pojęcia, o czym
ona mówi.
23.30
Dlaczego ktoś mnie nie adoptuje? Ciekawe, czy już na to za późno. Czy jestem
za stara, żeby zadzwonić do telefonu zaufania dla dzieci? Dobry Boże!
Środa, 2 września
Pięć dni do początku koszmaru
10.00
O nie. Zaczyna się. W ramach specjalnej „atrakcji” na noc przyjeżdża do nas
mój kuzyn James.
Kiedyś go lubiłam, w dzieciństwie byliśmy ze sobą bardzo zżyci i w ogóle, ale teraz
zachowuje się jak palant. Ma dziwny głos i dziwnie pachnie. Nie po chomiczemu, tak jak
Libby, tylko trochę jak pies albo ser. Nie wydaje mi się, żeby wszyscy chłopcy tak pachnieli.
Może jest tak dlatego, że to mój kuzyn.
14.00
James nie jest aż taki zły. Sprawia wrażenie młodszego ode mnie i nadal lubi
poszaleć przy muzyce ze starych płyt. Opracowaliśmy pewien styl tańca do starych
soulowych płyt mamy. / just called to say I love you Steviego Wondera było czadowe.
Wspinaliśmy się na czubki palców jak baletnice, kołysaliśmy na boki z jedną ręką na sercu, a
drugą na głowie, a potem robiliśmy pełny obrót. Niestety, w moim pokoju nie ma zbyt dużo
miejsca i James nadepnął na Angusa, który - jak zwykle - dostał ataku szału.
Bardziej niezwykłe byłoby stwierdzenie: „Angus się uspokoił”. W każdym razie
wdrapał się na zasłony, przeskoczył na drzwi i przycupnął na nich, sycząc wściekle. Próbowa-
liśmy go stamtąd ściągnąć, a kiedy chcieliśmy wejść do łazienki, po prostu nam nie pozwalał.
Kiedy usiłowaliśmy przejść przez drzwi, atakował nas swymi wielkimi pazurami. Myślę, że
to skrzyżowanie kota z kobrą. W końcu mama go zwabiła na dół paroma sardynkami.
Po „podwieczorku” James i ja słuchaliśmy płyt i rozmawialiśmy o tym, czym
się zajmiemy, kiedy już olejemy naszych starych (tak nazywamy swoich rodziców). Ja
zostanę aktorką komediową albo jedną z tych dziewczyn, które nie robią nic poza tym, że są.
Gazety śledzą każdy ich krok, a nagłówki krzyczą:
O, patrzcie, Cycata Tara Pompeii wychodzi po herbatniki!” albo: „Tamsin Krzywe
Zęby Polyplops idzie na narty w bikini z futra”. A dziewczyny dostają za to pieniądze. Coś w
sam raz dla mnie.
James woli się zająć elektroniką (cokolwiek to oznacza. Nie prosiłam, by mi
wyjaśniał, bo chyba zapadłabym w śpiączkę). Ale najpierw chce podróżować.
- Tak? Dokąd? - spytałam, myśląc sobie: „Himalaje, masło z mleka jaka, palarnie
opium”, a on na to:
- Zwłaszcza na Sycylię.
23.00
Wydarzyło się coś dziwnego. Poszliśmy spać - James wskoczył do swojego
śpiwora ułożonego na poduszkach na podłodze - i zaczęliśmy rozmawiać o zespole Pulp i
nagle poczułam na nodze jakiś ucisk. To James wyciągnął rękę i złapał mnie za nogę. Nie
wiedziałam, co robić, więc po prostu leżałam nieruchomo, żeby sobie pomyślał, że chwycił
nogę łóżka lub coś w tym rodzaju. Leżałam tak całą wieczność, ale potem w końcu usnęłam.
Czwartek,3 września
14.00
Moje brwi w końcu zaczynają wyglądać normalnie.
14.05
James wrócił do domu. Incydent z nogą przeszedł bez echa. Słowo daję,
chłopcy są dziwni.
17.00
Libby ma grypę. Cały dzień była bladziutka i markotna. Pozwoliłam jej spać w
moim łóżku. Biedactwo, ma zupełnie zatkany nos. Bardzo kocham moją siostrzyczkę.
20.30
Zaniosłam Libby gorące mleko i pomyślałam, że może miałaby ochotę, żebym
jej poczytała bajeczki.
- Tak, poplosie - powiedziała i usiadła w łóżku. Kiedy otworzyłam książkę, wzięła
rąbek mojej kołdry i wysmarkała w nią nos. Teraz pół kołdry mam w zielonych gilach. Kto by
pomyślał, że taka malutka dziewczynka może wyprodukować wiadro glutów?
22.00
Musiałam spać w śpiworze. Co za życie.
Piątek, 4 września
11.00
Dziś po południu ma się odbyć zebranie w sprawie Beretu i Innych Technik
Torturowania. Doszłam do wniosku, że brwi już na tyle mi odrosły, by wybrać się na spacer
(oczywiście w moim towarzystwie). Czuję się jak człowiek, który całe lata siedział zamknięty
w piwnicy, a potem wyszedł na ostre światło.
Idziemy do Costa Ricos na cappuccino. Nie cierpię cappuccino, ale nie mogę
odmówić, bo piją je wszyscy. Nie wychodziłam z domu od paru tygodni... no dobrze, od
pięciu dni. Nasze miasto jest cudowne. Zupełnie jak Nowy Jork... tylko bez drapaczy chmur i
Amerykanów. Postanowiłyśmy, że odbędziemy zebranie, a potem pójdziemy się pogapić na
tego chłopaka, który podoba się Jas. Pracuje u Jenningsa.
- Co, w sklepie spożywczym? - spytałam.
- To jest warzywniak połączony z delikatesami - wyjaśniła Jas.
_ Sprzedają tam humus - powiedziałam.
- I jogurt - dodała.
- Quel dommage
- ja na to. - Zapomniałam o jogurcie. Tak, to sklep zupełnie jak w
Paryżu - gdyby nie ziemniaki.
Jas tak jakby poczerwieniała, więc pomyślałam, że lepiej się zamknę. Jas nie złości się
zbyt często, ale ma niezłego kopa.
- Omówimy plan beretowy? - spytała.
W naszej głupiej budzie do mundurka trzeba zakładać specjalny beret. Straszna
żenada, bo, jak wiadomo, w berecie każdy wygląda jak czubek - a zwłaszcza Francuzi, którzy
go wymyślili. Poza tym od beretu włosy się koszmarnie przyklepują. W zeszłym semestrze
opracowałyśmy styl noszenia go „na naleśnika”. Beret się spłaszcza, a następnie przypina z
tyłu głowy. Ellen powiedziała, że wymyśliła inną metodę, „na kiełbaskę”. Pokazała nam, jak
to się robi. Ciasno zwinęła beret w kiełbaskę, a następnie przypięła na środku głowy. Prawie
go nie było widać. Wyglądało to super. Postanowiłyśmy na początku nowego semestru
rozpocząć operację „Kiełbaska”.
Z powodu tych beretów wiecznie toczyłyśmy boje z nauczycielami. Tak zwani dorośli
nie chcą z nami negocjować. Wysłałyśmy delegację do Chudej, dyrektorki szkoły (nazwanej
tak dlatego, że waży sto pięćdziesiąt kilo... co najmniej. Stopy ma tak tłuste, że wylewają jej
się z butów). Spytałyśmy, czemu musimy nosić berety. Odparła, że takie są standardy, a poza
tym powinnyśmy podnosić prestiż szkoły.
- Ale chłopaki z Foxwooda wołają do nas: „Macie cebule?” - odparłam. - Myślę, że w
ogóle nas nie szanują. Wyśmiewają się z nas i robią sobie cyrki.
Chuda aż się zatrzęsła. Zawsze tak reaguje, kiedy jest na nas wkurzona (czyli cały
czas). Wyglądała jak galareta w butach.
- Georgio, to moje ostatnie słowo. Berety macie nosić, idąc do szkoły i wracając do
domu. Nie widzisz większych problemów? A może pomyślisz na przykład, jak dostać poniżej
dwudziestu jeden złych stopni za zachowanie?
Ojej, znowu ta sama zdarta płyta. I to tylko dlatego, że jestem pełna energii.
Quel dommage (fr.) - jaka szkoda.
W zeszłym roku prowadziłyśmy inną kampanię, której hasło brzmiało: „Skoro już
mamy nosić te berety, to nośmy je na poważnie”.
Oznaczało to, że przez cały rok naciągałyśmy sobie berety tak głęboko na głowę, że
wystawały spod nich tylko uszy. Zdumiewający widok - sto dziewczyn na przystanku
autobusowym, którym widać tylko uszy. W końcu zrezygnowałyśmy (chociaż nieźle to
złościło Chudą i Sokole Oko), bo zrobiło się okropnie gorąco, a poza tym nic nie
widziałyśmy, no i berety wyprawiały dziwne rzeczy z włosami.
Zebranie skończone, czas na śledzenie chłopaka. Jas trochę się denerwowała przed
wyprawą do jego sklepu. Jeszcze nigdy nie rozmawiała z Tomem. Zamieniła z nim tylko dwa
słowa: „Poproszę włoszczyznę”.
Postanowiłyśmy, że zaczaimy się na zewnątrz, a kiedy Jas podejdzie do lady, niby to
przypadkiem ją dostrzeżemy i powiemy „cześć”. Wypadnie to zupełnie spontanicznie i
będziemy miały okazję dokładnie mu się przyjrzeć, a także stworzyć (mylne) wrażenie, że Jas
jest bardzo lubianą osobą.
Jas skoczyła jeszcze do toalety, żeby zrobić sobie naturalny makijaż za pomocą
podkładu w sztyfcie itd. Potem weszła do sklepu. Odczekałam pięć minut i pierwsza minęłam
drzwi. Jas rozmawiała z wysokim, ciemnowłosym chłopakiem w czarnych dżinsach. Z
uśmiechem podawał jej kaszę. Jas była trochę zarumieniona i cały czas bawiła się grzywką.
Stanęłam jak wryta i powiedziałam uradowanym i zaskoczonym głosem (aż sama uwierzyłam
w swoją radość):
- Jas...! Cześć. Co ty tu robisz? - I bardzo serdecznie ją uściskałam (szepcząc jej przy
tym do ucha: „Zostaw tę cholerną grzywkę!”).
Kiedy wreszcie się od niej oderwałam, odparła:
- Cześć, Georgia. Kupuję kaszę.
Roześmiałam się i rzuciłam:
- Nie dasz sobie w kaszę dmuchać, co, Jas?
Wtedy weszły Ellen i Jools, wyciągając ręce i piszcząc z podnieceniem:
- Jas! Jas! Ale fajnie! Ojej, strasznie długo się nie widziałyśmy. Co u ciebie?
Wtedy Jas zwróciła się do tego chłopaka, który cały czas stał obok:
- Och, przepraszam, że musiałeś czekać. A on na to:
- Spoko.
Jas spytała, ile płaci, i dodała:
- No to cześć, dzięki. A on odpowiedział:
- Na razie.
I wyszłyśmy. Po paru krokach bez słowa puściłyśmy się pędem jak szalone, śmiejąc
się do rozpuku.
Przed chwilą rozmawiałam z Jas przez telefon. Uważa, że jest jeszcze bardziej
boski, ale nie wiadomo, czy ona mu się podoba, więc musimy powtórzyć całą akcję.
W tle słyszałam jej tatę, który powiedział:
- Skoro i tak się spotykacie, to może pogadajcie jutro i nie nabijajcie mi rachunku?
Wszyscy rodzice są tacy sami - skąpiradła.
- Powiedział: „Na razie” - wspominała Jas. Przytaknęłam, ale dodałam z zamyśleniem:
- Może mówi tak każdemu. Trochę ją to zdenerwowało.
- To znaczy uważasz, że mu się nie podobam? - Tego nie powiedziałam. Gdyby nie
chciał cię znów zobaczyć, toby nie mówił: „Na razie”. Od razu poweselała.
- Czyli mówił to na poważnie? - Tak.
Przez chwilę milczała. Słyszałam, jak żuje gumę. W końcu zaczęła od nowa: - Ale ile
trwa takie „na razie”? Słowo daję, mogłybyśmy tak całą noc. - Jas, NIE WIEM. Może sama
zdecydujesz? Przestała żuć gumę.
- To znaczy, że mam mu zaproponować randkę?
Poczułam, że książka mnie do siebie przyzywa, szepcząc: „Przeczytaj mnie,
przeczytaj, wiesz, że masz na to ochotę”, więc stanowczo, lecz delikatnie zakończyłam:
- Jas, to zależy od ciebie, ale wiem, co na twoim miejscu zrobiłaby Sharon Stone.
Dobranoc.
Sobota, 5 września
10.00
Stara bida.
10.15
Dzwoniła Jas. Chce rozpocząć operację „Dorwać Toma”. Wybieramy się do
Costasa, żeby doprecyzować plan.
10.30
La, la, la, la. Życie jest cudowne. Nawet udało mi się umalować rzęsy tuszem,
nie wtykając sobie spirali do oka. Wypróbowałam też nową konturówkę do ust i myślę, że
uzyskałam efekt, dzięki któremu mój nos wydaje się mniejszy. W niespotykanym u mnie
przypływie szczerości podzieliłam się z mamą swoimi wątpliwościami dotyczącymi nosa.
- W takich przypadkach kiedyś stosowało się odpowiednie kosmetyki - odparła mama.
- Wiesz, jasny podkład i ciemniejszy miejscami dla stworzenia efektu cienia. Można
narysować na nosie cienką linię jasnym, a po bokach dać ciemniejszy, by optycznie zwęzić
nos.
Zła odpowiedź, mamo. Prawidłowa brzmi: „Georgia, jesteś przepiękna, a z twoim
nosem wszystko OK”.
Nie powiedziałam tego, nie chciałam jej dać satysfakcji. Wymamrotałam natomiast, z
pełnymi ustami - na wszelki wypadek, żeby móc się potem wszystkiego wyprzeć:
- Mamo, nie chcę wyglądać jak ty i twoje przyjaciółki, kiedy byłyście młode.
Widziałam wasze zdjęcia. Nikt już nie chce wyglądać jak te laski z Abby.
11.30
Pani Sąsiadka znowu skarżyła się na Angusa, który straszy ich pudla. Pani
Sąsiadka twierdzi, że Angus się na niego zasadza.
- No cóż, to żbik - wyjaśniłam. - U nich to normalne. Żbiki zasadzają się na swoje
ofiary.
- W takim razie uważam, że nie powinno się go trzymać w domu.
- Proszę mi uwierzyć, że to nie jest zwierzę domowe. Próbowałam go wytresować, ale
zjadł własną smycz. Na Angusa nie ma mocnych.
Słowo daję, czy to do mnie należy użeranie się z rozhisteryzowanym i sąsiadami?
Dlaczego nie weźmie sobie większego psa? Ten głupi szczekacz tylko irytuje mojego
Angusika.
13.00
Powinnam jednak zdobyć się na uprzejmość, bo mnie uznają za „arogancką
nastolatkę” i tylko czekać, jak mama puk - puk - puk, zapuka do moich drzwi i spyta: „Nie
chciałabyś ze mną o czymś porozmawiać?”. Dorośli są tacy wścibscy.
13.30
Poszłam do domu obok i spytałam panią Koronkowe Gacie, czy nie potrzebuje
czegoś ze sklepu, bo właśnie się wybieram. Schowała się za drzwi. Powinnam być bardziej
uprzejma. Na początku zachowuję się bardzo miło, a potem jakby diabeł we mnie wstąpił.
Czyżbym była nie tylko lesbijką, ale i schizofreniczką?
Dzwoniła Jas. Chce, żebym jej pomogła przy drugiej części planu poderwania
Toma. Plan ten jest szalenie subtelny. We dwie mamy przejść koło Jenningsa, a kiedy
będziemy mijać drzwi, nagle się zatrzymam i powiem: „Ojej, Jas, właśnie mi się przypo-
mniało, że miałam kupić jabłka”. W sklepie Jas staje za mną, wyglądając równie atrakcyjnie
jak zawsze. Uśmiecham się, kiedy Tom podaje jabłuszka, po czym - tu zagrywka godna
mistrza (czy też raczej mistrzyni, bo to ja ją wymyśliłam) - mówię: „Za dwa dni zaczyna się
buda. Z powrotem do Stalagu 14. Do którego centrum nudy i męki chodzisz?”. (Co oznacza:
do której chodzisz szkoły?). On odpowiada i już wiemy, jak „przypadkiem” na niego wpaść.
16.00
No więc poszłyśmy do Jenningsa i znalazłyśmy tam Toma. Jas mało nie
zemdlała z zachwytu. Muszę przyznać, że on nieźle wygląda z tymi loczkami i szerokimi
barami. Wyrecytowałam swoje: „Chwileczkę, Jas, miałam kupić jabłka”, i weszłyśmy do
sklepu. Jak to zaplanowałyśmy, Jas stanęła za mną i mogła się atrakcyjnie prezentować za
moimi plecami.
Na jej widok Tom się uśmiechnął. Poprosiłam o jabłka, a on na to:
- Jasne. Pewnie już nie możecie się doczekać szkoły? (Zaraz, chwileczkę, to moja
kwestia. Ale w końcu przez cztery lata byłam w kółku teatralnym, więc zaimprowizowałam).
- A czy papież nienawidzi katolików? - odparowałam. Uśmiechnął się, ale ja od razu
pożałowałam swoich słów, bo nie zamierzałam nic mówić o papieżu, jakoś tak samo mi się
wymknęło.
- Do której budy chodzicie? - ciągnął. Już mu miałam powiedzieć (chociaż według
naszego planu to nie była jego kolej), kiedy z pomieszczenia na zapleczu wyszedł prawdziwy
Bóg Seksu.
Przysięgam, był tak boski, że wybałuszyłam oczy i rozdziawiłam usta, upodabniając
się tym do złotej rybki. Był bardzo wysoki, cały ubrany na czarno, miał długie, czarne włosy,
bardzo przenikliwe ciemnoniebieskie oczy i pełne wargi. (Nic więcej nie pamiętam, panie
władzo). Podszedł do Toma i podał mu filiżankę herbaty. Tom powiedział „dzięki” i wtedy
Bóg Seksu przemówił:
- Nie mogę pozwolić, żeby mój brat zaharował się na śmierć, podając jabłka ślicznym
dziewczynom, i nawet mu nie przynieść herbaty. - Po czym MRUGNĄŁ do Toma,
UŚMIECHNĄŁ SIĘ do mnie i wrócił na zaplecze.
Sterczałam jak słup soli, gapiąc się w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał Bóg
Seksu.
- Czterdzieści pensów - powiedział Tom. - Mówiłyście już, do której budy chodzicie?
Ocknęłam się z transu. Mogłam tylko mieć nadzieję, że się nie śliniłam.
- Yyy... ja... - Nic nie potrafiłam sobie przypomnieć.
Jas spojrzała na mnie jak na wariatkę i wtrąciła:
- Och, jest tylko jedna buda, do której chodzimy od czterech lat. Latimer i Ridgley. A
ty?
Nadal znajduję się w stanie szoku. Właśnie poznałam Pana Cudownego. Do
tego jest bratem Toma. I jest superancki. Widział mnie z rozdziawionymi ustami. Ale na
szczęście nie bez brwi. O Boże! Siostro, j szybko, kroplówka!
19.05
Szeroko rozdziawiałam przed lustrem usta, żeby sprawdzić, jak wyglądałam w
sklepie. Niezbyt inteligentnie, ale przynajmniej mój nos nie wydawał się jeszcze większy, co
jest dużym plusem (tak jakby).
Ciekawe, ile on ma lat? Muszę szybciej dojrzewać. Zaczynam od jutra.
Niedziela, 6 września
8.00
Kiedy weszłam do kuchni, tata z komicznym zdumieniem upuścił swoją
filiżankę, nie mogąc uwierzyć, że wstałam tak wcześnie.
- Georgia, co się stało, łóżko ci się zapaliło? Masz gorączkę? Jeszcze nie południe,
dlaczego wstałaś?
- Chciałam się napić ciepłej wody, jeśli można - odparłam. (Doskonale oczyszcza cały
organizm. Za żadne skarby nie mogę dopuścić do tego, żeby mi powyskakiwały pryszcze).
- No, to ja się zbieram - powiedziała mama. - Libby, pocałuj siostrę przed wyjściem. -
Libby głośno cmoknęła mnie w policzek, co było dość miłe, chociaż trochę pachniało
owsianką. Muszę już lecieć.
10.00
Zrobiłam ćwiczenia jogi z „Cosmo”, dzięki którym mam osiągnąć spokój
wewnętrzny oraz pewność siebie. Ślubuję wstawać godzinę przed wyjściem do szkoły i
wykonywać po kolei wszystkie dwanaście pozycji „Powitanie Słońca”. Czuję się wspaniale i
jakby z metr wyższa. Bóg Seksu nie będzie mógł się oprzeć tej pewnej siebie, promiennej
kobiecie, jaką teraz się stałam.
14.00
Położyłam sobie maseczkę i wzięłam kąpiel z mlekiem. Teraz muszę wywabić
z ręcznika Plamy po mleku, bo już zaczyna brzydko pachnieć.
Dzwoniła Jas. Uważa, że jutro po szkole powinnyśmy pójść i śledzić Toma. Tom!
Jakie to ma dla mnie znaczenie?
16.00
Właśnie odkryłam, że Libby z moich ostatnich podpasek zrobiła hamaki dla
lalek.
16.30
Zużyła także cały mój podkład, którym wysmarowała swoją pandę. Misio ma
teraz beżową głowę.
17.00
Nie mam innego podkładu, a na drugi nie 1 starczy mi kasy. Chyba będę
musiała ją zabić.
17.15
Nie. Spokój. Om. Wewnętrzny spokój.
20.00
Aaaa. Idę spać razem z kurami, a jutro wstanę skoro świt.
21.30
Przebudziłam się raptownie. Wydawało mi się, że już trzeba wstawać.
Północ
Założyć jutro tę długą spódnicę czy nie?
Poniedziałek, 7 września
8.30
Zaspałam i musiałam się szybko uwijać, żeby tata mnie podwiózł do Jas. Nie
miałam czasu ani na jogę, ani na makijaż. Co tam, zacznę od jutra. Bóg jeden wie, jak
Dalajlama sobie radzi z codziennymi zajęciami. Musi wstawać o świcie. Właściwie to gdzieś
czytałam, że rzeczywiście wstaje o świcie.
8.45
Razem z Jas pognałyśmy jak wariatki pod górę do szkolnej bramy. Tak się
zgrzałam, aż myślałam, że mi zaraz głowa eksploduje, a do tego przypomniało mi się, że nie
założyłam beretu. Przy wejściu zobaczyłam Sokole Oko, więc nie miałam czasu na zrobienie
kiełbaski. Po prostu wcisnęłam go byle jak na głowę. Szybko, szybko!
Kiedy podbiegłyśmy do wejścia, wpadłam na... Boga Seksu. Wyglądał BOSKO w
swoim uniformie. Był z kolegami, śmiali się i szli sobie na luzie. Spojrzał na mnie i
powiedział:
- Ale czad.
Mało nie umarłam.
9.00
Mam jedynie nadzieję, że (a) nie rozpoznał mnie i (b) jeżeli rozpoznał, to lubi
dziewczyny z czerwonymi gębami i głupim wyrazem twarzy.
9.35
Po apelu wpadłam do łazienki i obejrzałam się w lustrze. Potwierdziły się moje
najgorsze obawy - jestem brzydka. Małe, opuchnięte oczka, włosy przyklejone do
głowy7WIELKI, czerwony nochal. Wyglądam jak pomidor w szkolnym mundurku. Nie mam
szans.
16.00
Dzwonek. Dzięki Bogu mogę już wracać do domu i się zabić.
W łóżku. Wujek Eddie mówi, że światem rządzi niewidzialna siła, której nie
pojmujemy. Skoro to prawda, to dlaczego musiała uwziąć się właśnie na mnie?
Wtorek, 8 września
8.00
Znowu nie mam czasu na jogę. Zresztą to już bez znaczenia. Udało mi się
zwinąć beret w kiełbaskę, pomalowałam usta błyszczykiem i użyłam trochę korektora. Mądry
człowiek po szkodzie.
8.20
Mamy z Jas jeszcze kupę czasu. Tym razem obie jesteśmy gotowe. Ruszyłyśmy
pod górę, gadając i śmiejąc się. Machałyśmy do znajomych (właściwie to machałyśmy do
każdego, żeby stworzyć wrażenie, że jesteśmy szalenie lubiane). Powolutku pokonałyśmy
ostatni kawałek dzielący nas od bramy, gdzie spotkałyśmy ten sam co zwykle tłum
podrywaczy z Foxwooda, ale oczywiście ani śladu Toma czy BS.
9.30
Już zdążyłam zapomnieć, jak obciachowa jest szkoła. Na apelu trochę
gadałyśmy, tymczasem Chuda weszła na podium i wiecie, co wtedy powiedziała? „Siad!”.
Zupełnie jakbyśmy były psami. Zaczęła wprowadzać swój faszystowski reżim od
stwierdzenia, że doszły ją słuchy, jakoby niektóre dziewczęta przychodziły do szkoły bez
beretów. Życzyłaby sobie, żeby starsze dawały przykład młodszym, a nie na odwrót. Na tym
teraz ma polegać moje życie? Na gadaniu o beretach? Podczas gdy Bóg Seksu chodzi po tej
planecie? Miałam ochotę stanąć przed wszystkimi i krzyknąć: „Chuda, nie smęć! Chociaż ty
właściwie nie umiesz inaczej...!”.
Niestety, patrzyła na mnie Sokole Oko. Wiem, że wciąż myśli o tamtym incydencie z
szarańczą. Ciągle mnie obserwuje. Wygląda jak gronostaj. Chyba już dłużej nie wytrzymam,
a jest dopiero wpół do dziesiątej.
17.00
Co za koszmar! Jas, Ellen, Jools i mnie nie wolno siedzieć razem z tyłu. NIE
MOGĘ W TO UWIERZYĆ Posadzono mnie koło Okropnej Pameli Green. To ponad moje
siły! Okropna R Green jest tak nudna, że już od samego patrzenia na nią człowiek ma ochotę
podciąć sobie żyły. Do tego Sokole Oko została naszą wychowawczynią. Quelle horreur i
triple merde
. A ostatnią lekcją w piątki jest fizyka. Bez sensu.
Środa, 9 września
8.40
Doszłam do perfekcji w malowaniu rzęs tak niewielką ilością tuszu, że w ogóle
go nie widać. Chłopaków ani widu, ani słychu.
13.00
Po lunchu przyszły Alison Peters i Jackie Mathews. Paliły papierosy. To
straszne prostaczki, ale oczywiście nie mogę im tego powiedzieć, jeżeli nie chcę, żeby mi
dały wycisk albo włożyły do tenisówek gumę do żucia.
Jackie powiedziała:
- Jutro robimy coś zupełnie nowego. To coś w stylu Aleisteira Crowleya
. Jak chcecie,
możecie przyjść jutro Po lekcjach do klasy 5C.
Wielkie dzięki. Dobranoc. Przebywanie w budzie po lekcjach jest surowo zabronione.
Wyczuwam coś... co to takiego? A, tak. To zbliża się mój pierwszy zły stopień z zachowania.
18.00
Czyżby moje życie już się skończyło? Czy już nic więcej mnie nie spotka? Na
dole moi rodzice z czegoś się śmieją, a w drugim pokoju Libby bawi się lalkami. Słyszę, jak
do nich mówi. Jakie to smutne: jest taka malutka i w ogóle sobie nie uświadamia, ile jeszcze
czeka ją w życiu. Dlatego to takie smutne. Słyszę, jak mruczy cichutko... co takiego mówi...?
Ach, już wiem: „Biedna Georgia, biedna Georgia”.
Czwartek, 10 września
17.00
W budzie same nudy, potem powrót do jeszcze nudniejszego domu. Chciałam
się naradzić z Jas, ale musiała iść do dentysty. Dzięki Bogu numer Jackie i Alison z
Aleisteirem Crowleyem nie wypalił. Podczas apelu rozniosła się wiadomość, że Jackie jest
chora. Już na samym początku semestru poszła na zwolnienie. W każdym razie na parę dni
Quelle horreur i triple merde (fr.) - Co za ohyda i potrójne gówno
∗
Aleisteir Crowley (1875 - 1947) - brytyjski okultysta uznawany za twórcę współczesnego satanizmu.
mamy spokój z tym, co zamierzały zrobić. Myślę, że one biorą jakieś dragi. Albo prochy
uspokajające dla koni!
Wtorek, 15 września
16.30
Nadal ani śladu BS. Usłyszałam jednak parę plotek, bo rodzice Katie Steadman
znają jego rodziców z jakiegoś strasznie dennego klubu karcianego, do którego chodzą tylko
bardzo starzy ludzie. Podobno nazywa się Robbie Jennings, a jego rodzice prowadzą sklep -
czyli warzywniak połączony z delikatesami, jak go nazywa Jas. Nie zanadto lubię Katie
Steadman. Jest spoko, ale mam wrażenie, że uważa mnie za dość płytką.
Jest okropnie wysoka, to jej muszę przyznać, a do tego ma ładne włosy, ale zawsze za
bardzo się stara. Na przykład na lekcjach podnosi palce. Jak dziecko. Nie podnosi dłoni,
rozluźniając nadgarstek, żeby była swobodna. W ten sposób robi człowiek, który musi
podnieść rękę, bo tak nakazuje faszystowski zwyczaj, ale w gruncie rzeczy wcale jej nie
podnosi. Ja podnoszę rękę, ale jeden palec kieruję w dół - wiecie, jak na meczach piłkarskich,
kiedy wszyscy wskazują na pucołowatego gracza i drą się: „Gru - bas, gru - bas!”. Ale w tym
miejscu wszelkie przejawy poczucia humoru są tłumione w zarodku.
- Georgio, jeżeli jesteś zbyt zmęczona, by normalnie podnieść rękę, to może powinnaś
wcześniej chodzić spać... a może nadgarstek ci się wzmocni, jeżeli kilka tysięcy razy
przepiszesz to samo zdanie? - powiedziała Sokole Oko.
Muszę to wypróbować na Herr Kamyerze, który nas uczy niemieckiego i fizyki. Jego
lekcje to jedyny jasny punkt w tym koszmarze. Komizm jego postaci podwaja fakt, że Herr
Karmyer nie tylko uczy niemca, ale jest też jedynym nauczycielem facetem w szkole dla
dziewcząt.
20.00
Słucham muzyki poważnej. Myślałam, że trochę mnie uspokoi, ale okazało się,
że tylko irytuje i nie ma żadnej melodii.
20.05
Kocham życie!!! Przed chwilą dzwoniła Jas i powiedziała, że zostałyśmy
zaproszone na imprezę do Katie Steadman i że... Katie zaprosiła Toma i Robbiego. Taaaak!
Odwaliłam kawał dobrej roboty, udając sympatię do Katie. CO, DO DIABŁA, MAM ZA-
ŁOŻYĆ??? Alarm, alarm! To już tylko dwa tygodnie.
20.10
Lepiej trochę poćwiczę jogę.
20.15
Powinnam chyba zacząć kłaść sobie maseczki na twarz.
20.20
Ciekawe, czy nos by mi zmalał, gdybym go na noc ściskała klamerką do
bielizny - jak Amy z Małych kobietek? Czy mama nie mogła sobie znaleźć męża z mniejszym
kinolem?
20.30
Spytałam mamę, dlaczego wyszła za tatę (który właśnie poszedł na kręgle z
wujkiem Eddiem). Zastanawiała się przez chwilę, po czym odparła:
- Rozśmiesza mnie.
Rozśmiesza ją. Rozśmiesza. No cóż, Bart Simpson też mnie rozśmiesza, a jakoś nie
zamierzam brać z nim. ślubu.
Północ
Cha, cha, cha, cha, cha!
Poniedziałek, 21 września
8.00
Jedenaście dni do imprezy.
Wtorek, 22 września
9.30
Dziś rano na apelu ktoś puścił bąka. (Podejrzewam Okropną P Green).
Zabrzmiało to strasznie głośno i akurat w ciszy, kiedy miałyśmy rozmyślać o wszystkich
nieszczęśliwych ludziach. Nie było to takie zwykłe krótkie „pryk”, ale takie, że aż ściany się
zatrzęsły. Jas, Ellen, Julia i ja pokładałyśmy się ze śmiechu, podobnie zresztą jak wszyscy
inni. Chichrałam się przez większą część dnia i teraz boli mnie brzuch.
Czwartek, 24 września
17.30
W łóżku. Strasznie przemarzłam. A może mam gruźlicę? Słowo daję, panna
Stamp jest nie tylko zboczona, ale do tego to lesbijka. Bo inaczej dlaczego kazałaby biegać
dziewczynom w spodenkach gimnastycznych i uderzać kijami w piłkę? Nazywa to „hokejem”
- ja to nazywam rojeniami chorego umysłu. Jeżeli z powodu tej lesbijki nie będę mogła pójść
na imprezę, to panna Stamp UMRZE. PO PROSTU UMRZE.
Piątek, 25 września
10.00
Wreszcie go zobaczyłyśmy! Po drodze do szkoły spotkałyśmy Toma. Nawet
się zatrzymał i powiedział: - Cześć. Jak się bawicie?
- Fajowo! To istna frajda przebywać osiem godzin dziennie z sadystycznymi świrami -
odparłam.
Roześmiał się i zwrócił do Jas:
- Wybierasz się na imprezę do Katie?
Jas cała poczerwieniała, potem zbladła i wreszcie zrobiła się różowobiała - oprócz
czubka nosa, który pozostał czerwony. Muszę pamiętać, żeby jej powiedzieć, jak wyglądała.
W końcu udało jej się coś wykrztusić, a on na to:
- No, to spotkamy się u Katie. Jas była w siódmym niebie.
- Słyszałaś, co powiedział? - Tak.
- Powiedział: „Wybierasz się na imprezę do Katie?”. - Tak.
- Powiedział: „No to spotkamy się u Katie”.
- Już to przerabiałyśmy.
- Powiedział: „Spotkamy się u Katie”. Miał na myśli mnie. - Jas.
- Tak?
- Mogłabyś się już zamknąć?
Dzisiaj nie było fizy, bo Herr Kamyer się przeziębił. Kurczę. Kiedy ja się trochę
rozerwę? Sacrebleu
Sobota, 26 września
10.00
Wybrałam się na melancholijny jesienny spacer! z Libby w wózeczku. Libby
śpiewała: „Jestem klólową, jeśtem klólową!”. Nie chciała zdjąć skrzydeł, które dla niej
zrobiłam. To był jakiś koszmar. Po niebie płynęły chmury, ale było całkiem słonecznie i
rześko. W końcu na tyle poprawił mi się humor, że zaczęłam śpiewać razem z Libby. Obie
darłyśmy się: „Jestem klólową, jestem klólową” - i właśnie wtedy z czerwonego morrisa
wysiadł ON. Robbie. Bóg Seksu. Kiedy mnie zobaczył, powiedział:
- O, cześć, my się chyba znamy, prawda? Uśmiechnęłam się promiennie, ale niezbyt
szeroko, bo wtedy nos mi się rozciąga na pół twarzy. Cały dowcip polega na tym, żeby
rozluźnić wargi i włożyć język za zęby, ale tylko leciutko rozdąć nozdrza. Robbie spojrzał na
mnie z dziwną miną.
- Jabłka - wyjaśniłam z właściwą sobie inteligencją.
- Rzeczywiście. Byłaś z przyjaciółkami w sklepie. Znowu się uśmiechnął. Kiedy się
Sacrebleu (fr.) - do diabła, do licha, psiakrew.
uśmiechał, wyglądał jak marzenie. Potem się pochylił nad Libby, która spojrzała na niego
wzrokiem mówiącym: „Jestem dzieckiem potworem”. - Jestem klólową - pochwaliła się, a on
na to:
- Naprawdę? - (Oooch, jakie on ma super podejście do dzieci).
Libby dodała:
- Tak. Jestem klólową, a Georgia dzisiaj lano źlobiła wielką kupę.
Nie wierzyłam własnym uszom. On zresztą tak samo. Nikt by w to nie uwierzył, bo po
prostu było to niewiarygodne. Robbie szybko się wyprostował, a ja powiedziałam:
- Yyy..
. to ja już lecę.
- To na razie - odparł.
A ja pomyślałam: „Zachowuj się jak Sharon Stone, zachowuj się jak Sharon Stone”.
- Pewnie się spotkamy na imprezie u Katie - rzuciłam, a on na to:
- Nie, ja nie idę. Tego dnia jestem zajęty.
„Georgia żłobiła wielką kupę...”.
„Nie, ja nie idę. Tego dnia jestem zajęty”.
19.06
Gorzej już chyba być nie może.
20.00
A jednak może. Przed chwilą do mojego pokoju zajrzał tata i powiedział:
- Jutro ma wpaść James. Wymyśliliśmy, że wybierzemy się wszyscy do parku
Stanmera.
Niedziela, 27 września
22.00
James próbował mnie pocałować!
Obrzydliwe. Przecież to mój kuzyn. To kazirodztwo. Wolę o tym nie myśleć, bo
chyba się porzygam. Blee.
22.05
Wydarzyło się to w moim pokoju po horriblement
po cholernym parku. Dlaczego oni mnie traktują jak dziecko? Wysłali mnie na huśtawkę.
Horrriblement (fr.) - okropny, straszny, potworny.
Oczywiście poleciało mi oczko w nowych rajstopach.
Tak więc podsumowanie tego pięknego dnia wygląda następująco: poszło mi oczko w
rajstopach, a następnie zostałam zaatakowana przez kuzyna. Perfectamondo
. I to we
własnym pokoju!!!
22.07
Po powrocie z parku słuchaliśmy we dwójkę starych płyt i czytaliśmy stare
komiksy, kiedy nagle James zgasił światło i zaproponował:
- Może się pobawimy w łaskotki?
W łaskotki! Bawiliśmy się w to, kiedy mieliśmy po pięć lat. Jedno z nas goniło drugie
i je łaskotało i... i to już wszystko. Normalnie mnie zatkało (poza tym w tych ciemnościach
nic nie widziałam), więc zaczęłam się jąkać:
- N - n - n - ie... - A on na to: - Wrrr... - I zaczął mnie łaskotać.
To było żałosne. Ale na tym się nie skończyło - na policzku koło nosa poczułam coś
mokrego. Wyskoczyłam do góry jak na sprężynie i po omacku znalazłam włącznik światła.
James wstał, wziął komiks i zaczął go czytać. No to ja też. W końcu tata odwiózł go do domu.
Nawet się nie zająknęliśmy na temat incydentu z tym mokrym czymś na mojej twarzy. Tak
samo jak z nogą.
Chyba dłużej już tego nie zniosę.
Poniedziałek, 28 września
11.00
Na przerwie opowiedziałam o tym Jas i Jools. - Bleeee - one na to. - Ohyda. Z
własnym kuzynem? Jakie to smutne.
Jas powiedziała, że dobrych parę razy widziała swojego małego brata.
- Całkiem ładny. Wygląda trochę jak myszka. Jas żyje we własnym świecie (dzięki
Bogu). Biedne wszystkie Tomcie Paluchy.
16.15
Kiedy wracałyśmy do domu, myślałam, że zabiję Jas. Okropnie podnieca się tą
imprezą, a ja może w ogóle na nią nie pójdę. Po drodze dogoniły nas Jackie i Alison. Jackie
była strasznie mocno umalowana. I miała zakręcone włosy. Kiedy mijałyśmy kibelek w
parku, kazała nam stanąć na czatach i zmieniła mundurek na cywilne ciuchy.
- Idę do klubu - powiedziała z kibelka, nie wiadomo dlaczego biorąc mnie za osobę,
którą choć trochę interesuje to, co ona robi.
- Myślałam, że o wpół do piątej kluby jeszcze są zamknięte - rzuciłam.
∗
Perfectamondo - przekręcone słowo perfectamente (hiszp.) - doskonale.
- Ale ty jesteś tępa, Kulfonie. - (Nienawidzę jej, nienawidzę). - Najpierw idę do
przyjaciółki podszykować się, umalować i tak dalej. - Umalować? Jeżeli umaluje się choćby
odrobinę mocniej, jej makijaż będzie ważył tyle, że Jackie nie uniesie głowy.
Wyłoniła się w satynowym topie do talii i obcisłych spodniach. Wyglądała na jakąś
dwudziestkę piątkę.
- W Loveculture mam randkę z didżejem. Niezły gostek. Ma chyba ze trzydziechę, ale
mnie się podobają dojrzali faceci.
Kiedy poszły w swoją stronę, spytałam Jas:
- Jak myślisz, czy Jackie już „to” zrobiła? - Cóż, ujmę to w ten sposób... a czy Britney
Spears jest blondynką?
Czasami Jas zachowuje się jak wyjątkowy czub. Jakby starając się to potwierdzić,
dodała:
- Gemma Crawford mówiła mi, że zna chłopaka, który udziela korepetycji z
całowania. Może pójdziemy do niego przed imprezą?
- Jas, proponujesz, żebyśmy się wybrały do męskiej prostytutki?
- On jedynie całuje, a poza tym nie trzeba mu nic płacić.
Tylko cmoknęłam z dezaprobatą.
22.00
Leżałam na ręce, dopóki mi nie zdrętwiała, po czym ją przeniosłam (używając
tej niezdrętwiałej) na piersi.
Chciałam sprawdzić, jakie to uczucie, mieć na piersiach obcą dłoń. Całkiem
przyjemne, ale co ja tam wiem? Jestem pełna zbyt wielu dziwnych pragnień, by w pełni jasno
myśleć. Czy na tę imprezę mam założyć stanik, czy lepiej nie?
22.05
Uch. To coś okropnego, kiedy do zdrętwiałej ręki wraca czucie.
23.07
Całowanie własnej ręki jest bez sensu, bo nie wiadomo, co jest co - co jest
ustami, a co dłonią - więc nic specjalnego z tego nie wynika. Ciekawe, czy chłopaki mają
takie same problemy, czy już rodzą się ze znajomością tematu?
23.15
Odpowiedź brzmi: nie. Sądzę tak po incydencie z łaskotkami.
Wtorek, 29 września
8.30
Biola. Dwie matmy. Francuz i gegra. De quoi va - t - il?
W moim pokoju
18.00
Ale kanał. Jackie i Alison postanowiły, że dzisiaj w 5C odbędzie się akcja
„Aleisteir Crowley”.
Niesamowite, jak niewiele osób ma odwagę im się sprzeciwić, włączając w to
nauczycieli.
Po lekcjach całą gromadą skierowałyśmy się do klasy 5C. Już sama taka wyprawa to
straszny kanał, bo trzeba się zaczaić za głównym wejściem, sprawdzić, czy droga wolna,
popędzić do kibelka na dole, sprawdzić, czy droga wolna, potem pognać schodami na
pierwsze piętro, i tak dalej, aż do piątego piętra.
Zanim dotarłyśmy na miejsce, byłam już kompletnie wykończona.
Nasza siódemka ma fatalną kondycję - wszystkie ciężko dyszałyśmy i kasłałyśmy.
Jackie powiedziała, że zrobimy sztuczkę z lewitowaniem, przyzywając ciemne moce.
Super, przywołujemy szatana. Ale heca.
„Po co - pomyślałam - ach, po co ja tu przyszłam?”. Skoro już mamy zbratać się z
szatanem, to może uda mi się zaprzedać duszę taty w zamian za większe piersi dla mnie na
piątkową imprezę?
Abby Nicols zgłosiła się na ochotnika do roli „ofiary”. Musiała położyć się na ławce.
Jackie stanęła przy jej głowie, Alison przy nogach, a reszta w równych odstępach dookoła.
Jackie powiedziała:
- Uciszcie się i skoncentrujcie. Przyzywamy ciemne moce. Włóżcie po jednym palcu
obu dłoni pod Abby i zaczynamy.
Zrobiłyśmy, jak nam kazała. Jackie zamknęła oczy i zaczęła jęczeć niskim, ochrypłym
głosem:
- Ona źle wygląda. Źle wygląda. - Po kolei powtórzyłyśmy to samo. - Wygląda coraz
gorzej - mówiła Jackie. - Coraz gorzej. Wygląda na chorą. Wygląda na chorą.
Rzeczywiście, Abby wyglądała dość mizernie. Ciągnęłyśmy to jakieś pięć minut, a
stan Abby coraz bardziej się pogarszał. W końcu Jackie szepnęła:
- Ona umiera. Umiera... - Powtórzyłyśmy za nią. - Już nie żyje. Nie żyje. - Faktycznie,
nie wyglądała zbyt dobrze, leżała sztywno jak kłoda. Wydawało mi się, że nie oddycha. - O
Panie, pomóż nam unieść Abby do góry. Unieś ją. - Aż mnie ciarki przeszły, bo kiedy
delikatnie poruszyłam dwoma palcami, Abby podniosła się leciutko jak piórko. Znalazła się
De quoi vo - t - il? (fr.) - dosłowne tłumaczenie zwrotu: o co chodzi?
tuż nad naszymi głowami. To było niesamowite.
Po paru chwilach wszystkie jednocześnie spanikowałyśmy i ciężko opuściłyśmy ją na
ławkę. Trochę ją to ocuciło, bo kiedy wybiegałyśmy z klasy, usłyszałam, jak mówi:
- Chyba złamałam sobie tyłek.
23.00
Przebudziłam się raptownie, bo usłyszałam, że otwierają się drzwi do mojego
pokoju. Naprawdę otworzyły się same...
Środa, 30 września
7.30
Nie mogę kręcić głową, bo całą noc przesiedziałam w łóżku i złapał mnie skurcz
w szyi.
13.00
Gemma powiedziała, że Peter Dyer, ten spec od całowania, przyjmuje jutro po
szkole. Trzeba tylko pójść do jego domu i zapukać, między wpół do piątej a wpół do siódmej,
bo potem wracają jego rodzice. Kto pierwszy, ten lepszy. Czyżbym upadła aż tak nisko? O
nie!
21.30
Musiałam znowu gadać z Jas o tym, co założy w piątek. Jeśli chodzi o mnie, to
może pójść nawet na golasa.
PAŹDZIERNIK
Miłość niedoskonała
Czwartek, 1 października
16.30
Jednak w końcu znalazłam się pod domem Petera Dyera i zapukałam do drzwi.
Ellen, Jas, Jools, Patty, Sarah i Mabs ukryły się za żywopłotem na końcu ogrodu. Co się ze
mną dzieje?
Jestem ZDESPEROWANA - to się dzieje.
Nie mogłam się zdecydować, czy umalować usta, czy nie. Ale właściwie po co
miałabym to robić, skoro i tak szminka zejdzie... Co ja wygaduję?
16.31
Peter otworzył drzwi. Ma jakieś siedemnaście lat, jasne włosy i nieco senny
wzrok. Jest całkiem niezły, trochę w stylu chłopaków z boys bandów. Widzę, że żuje gumę.
Mam nadzieję, że ją wyjmie, bo inaczej mogłabym się zadławić na śmierć. Zza żywopłotu
dobiega zduszony chichot. Peter go słyszy, ale najwyraźniej w ogóle się nie przejmuje.
- Wchodzisz... yyy... jak masz na imię?
- Georgia - mówię (kurczę, zamierzałam podać fałszywe imię) i wchodzimy do domu.
Peter ma na sobie obcisłe niebieskie dżinsy, dostrzegam też takie dzwoneczki, jakie
Japończycy wieszają na drzwiach (oczywiście Peter nie ma ich na dżinsach, tylko w
drzwiach). Te, jak im tam... dzwoneczki wietrzne. Po co to wieszać? Okropnie hałasują, a
poza tym, czy naprawdę koniecznie trzeba wiedzieć, że wieje wiatr? Na gegrze właśnie
przerabiamy Japonię i żeby zagiąć Sokole Oko, nauczyłam się na pamięć wszystkich wysp.
Hokkaido, Honsiu... yyy, no, prawie wszystkich. W zeszłym roku zrobiłam taki numer z
Irlandią Północną. Kiedy oskarżają cię, że nie uważasz na lekcji, od razu robi wrażenie, jak
wyrecytujesz wszystkie hrabstwa (najlepsza jest technika pamięciowa: FAT LAD
Fermanagh, Antrim, Tyrone, Londonderry, Armagh, Down).
Ojej, idziemy na piętro do pokoju Petera. Nie odezwał się ani słowem. W jego pokoju
panuje o wiele większy porządek niż w moim. Peter nawet zasłał łóżko. Na ścianach wiszą
plakaty modelek, Miss Grudnia i tak dalej. Ja mam plakaty ze szczeniaczkami oraz zbiorowe
zdjęcie obsady mojego ulubionego serialu. Czy na tym właśnie polega ta przepaść dzieląca
chłopaków i dziewczyny? Czy to... ojej, Peter siada na łóżku.
Fat lad (ang.) - grubas.
- Usiądziesz? - pyta, klepiąc miejsce koło siebie.
Nie, dzięki, myślę. Już bym wolała włożyć głowę do wiadra z węgorzami, ale mówię:
- OK - i siadam.
Obejmuje mnie. Zastanawiam się, czy też go objąć, ale się rozmyślam, bo przypomina
mi się incydent z nadziewaną oliwką. Nagle Peter drugą ręką odwraca do siebie moją twarz.
Całe szczęście, że nie próbował tego zrobić wczoraj, kiedy miałam stężenie pośmiertne
głowy.
- Zamknij oczy i się rozluźnij - mówi.
21.00
Uff! Chyba już jestem kobietą. Libby nawet tego nie podejrzewa, pakując się
do mojego łóżka w opasce z czułkami. Udaje wielką pszczołę.
- Powinnaś już iść spać - mówię, ale ona tylko bzyczy i robi obrażoną minkę, więc ja
też muszę zrobić: „Bzz, bzz, bzzzii, baz, baz”, a potem wskazuję czułkami na jej łóżko.
21.20
Kiedy wróciłam do domu, ani mama, ani tata nie zauważyli, że się zmieniłam.
Żeby tata ruszył się z fotela, musiałabym chyba wejść z własną głową pod pachą. Zaczyna
tyć. Kiedyś muszę mu o tym troskliwie napomknąć. W każdym razie, jak już powiedziałam,
uff!
Kiedy zamknęłam oczy, Peter powiedział:
- Najpierw pocałujemy się zwyczajnie. - I mnie pocałował. Zaczęliśmy od najprostszej
wersji, czyli dotknęliśmy się ustami, nie poruszając się. Uznał, że jestem bardzo naturalna, to
znaczy ani za bardzo nie naciskam, ani nie odsłaniam zębów, co, jak się okazuje, u większości
dziewczyn zdarza się powszechnie.
Wytłumaczył, jak się zorientować, na którą stronę przechylić głowę (trzeba
przyuważyć, co robi chłopak, a potem tylko się dopasować). Trochę pokręciliśmy głowami, a
potem powiedział, co robić z rękami (najbezpieczniej ująć chłopaka w pasie).
Och, przez pół godziny przerobiliśmy bardzo dużo materiału. Trochę popracowaliśmy
językami, czego obawiałam się najbardziej, ale nie było tak źle, trochę mi się to skojarzyło z
jaszczurką, która strzela na boki języczkiem. Właściwie to całkiem miłe, choć trochę dziwne.
Najważniejsze, żeby zachowywać równowagę między „braniem” a „dawaniem”. Peter mówi,
że nikogo nie można uszczęśliwiać na siłę.
Pod koniec tej sesji (nastawił budzik) podał mi dłoń i odprowadził do drzwi. Po
drodze minęłam Mabs - przyszła jej kolej. Cieszyłam się, że byłam pierwsza. Kiedy
wracałyśmy do domu, Jools, Ellen i Jas próbowały wszystko ze mnie wyciągnąć, ale ja tylko
powiedziałam z godnością:
- Chyba wolałabym najpierw to wszystko sobie przemyśleć. Jeśli nie macie nic
przeciwko temu. Bonsoir
22.45
Cha, cha, cha, cha, cha! A więc mam wrodzony talent.
Piątek, 2 października
16.00
Czas na imprezę! Nie wiem, dlaczego tak się cieszę, skoro nie będzie tam BS.
Ale może uda mi się wypróbować nowo nabyte umiejętności.
Jackie Mathews ma na szyi wielką malinkę. Posmarowała ją korektorem i założyła
apaszkę... cóż za dyskrecja!! Ta malinka jest OGROMNA! Z kim ona się całowała - z
cielakiem? Jakież to prostackie. Dlaczego ktoś ma cię gryźć po szyi?
Dzień wlókł się w nieskończoność. Muszę trochę ponarzekać sobie na pannę Stamp -
powinna pracować w więzieniu. I na pewno kiedyś tam pracowała. Na zewnątrz panował
straszny ziąb, a ona nam kazała biegać po boisku do hokeja na trawie. Z ust szła nam para.
Znalazła pod prysznicem Jackie i Alison, które paliły fajki, i kazała im się przebrać w
spodenki gimnastyczne, i zrobić dwa okrążenia. Prawie ją za to polubiłam. Ale czad! Jackie
może i wygląda OK, kiedy siedzi wystrojona w jakimś ciemnym klubie nocnym, ale szkoda,
że jej nie widzieliście od tyłu w tych wielkich, granatowych gaciach!!
16.15
Zostały mi tylko trzy godziny, żeby się wyszykować i zrobić sobie makijaż,
zanim spotkam się pod wieżą zegarową z Jas, Jools i Ellen, i całą paczką. Na miejsce
przyjdziemy razem. Tata upiera się, że odbierze mnie o północy. Nie ma sensu się z nim
kłócić, ciągle tylko powtarza: „I tak masz szczęście, w moich czasach... bla - bla - bla” - i
wracamy do średniowiecza, czyli lat siedemdziesiątych.
19.30
Spotkałam się z moją paczką. Wyglądamy jak grupa właścicieli domów
pogrzebowych, którzy wybierają się na drinka. Czerń zawsze w modzie. Dom Katie Steadman
jest odlotowy - Katie ma własny pokój i do tego osobną sypialnię. Włochate dywany leżały
zwinięte pod ścianami, żeby było miejsce do tańca.
Kiedy przyszłyśmy, było już ze trzydzieści osób, w tym Tom. Jas z miejsca zaczęła się
zachowywać jak idiotka. Tom stał w grupce, ale od razu podszedł do nas, żeby pogadać.
Bonsoir (fr.) - dobry wieczór.
Zostawiłam go samego z Jas i udałam się na obchód. Było odlotowo. Przez jakąś godzinę
miałam fazę do tańca. Rozglądałam się za chłopakiem, z którym - z braku BS - mogłabym się
poprzytulać, ale wszyscy sprawiali wrażenie miłych, tylko trochę przygłupich. Zauważyłam
wśród nich ze dwa przypadki ciężkich chorób skóry. Mam farta, że pryszcze wyskakują mi
tylko raz na jakiś czas - niektórzy wyglądają, jakby mieli całe łańcuchy górskie na twarzy... a
niekiedy i na plecach... Au secours!!!
Nagle dostrzegłam Petera Dyera. Pomachałam do niego i podszedł. Rozmawiał z
Katie Steadman, która zrobiła urażoną minę, kiedy ją zostawił.
- Cześć! - powiedział.
- Cześć... yyy... dzięki za wczoraj. Było naprawdę... yyy... super. Dużo się nauczyłam.
Dzięki. Spojrzał na mnie z ukosa i stanął bardzo blisko mnie.
- Nie zdążyłem cię nauczyć czegoś jeszcze. Chodź ze mną. - Wziął mnie za rękę i
wyprowadził z pokoju. Nie przerabialiśmy trzymania się za ręce, więc musiałam im-
prowizować... nie za lekko, ale też i nie za mocno. Oprócz Katie chyba nikt nie widział, jak
wychodzimy. Wszyscy kretyńsko skakali przy muzyce z płyty Slade'ów.
Poszliśmy do ogrodu i schowaliśmy się za wielkim drzewem tuż przy ścieżce. Peter od
razu zaczął mnie całować (chyba nie należy do gaduł).
Tym razem napracowaliśmy się językami. Było nieźle, tylko trochę rozbolała mnie
szczęka. Peterowi podobało się chyba bardziej niż mnie, bo zaczął tak jakby jęczeć i
przycisnął mnie do drzewa. Potem zaczął mnie całować w szyję, a ja pomyślałam: „Ojej, tej
gałęzi nauki o całowaniu jeszcze nie przerabialiśmy” - i niemal zakrztusiłam się ze śmiechu
(rozumiecie: gałąź nauki pod gałęzią...), ale się powstrzymałam. Trzeba ciągle pamiętać, że
chłopaki nie lubią, jak dziewczyna chichocze. Nagle usłyszałam trzaśniecie drzwiami
samochodu i chrzęst kroków na żwirze.
Cofnęłam się, ale Peter nie odrywał się od mojej szyi. Potknęłam się o wystający
korzeń i przewróciłam na pupę. Peter też stracił równowagę i upadł na mnie, aż oboje
stęknęliśmy. Raptem nad sobą zobaczyłam taką jedną wysoką blondynkę z szóstej klasy, a
koło niej... BS. Był cały ubrany na czarno i wyglądał na bardzo zdenerwowanego.
- Może jednak weszlibyście do domu? - wycedził przez zaciśnięte zęby.
Przypomniało mi się, jak ta blondynka ma na imię: Lindsay. To kompletna idiotka.
Patrzyła na moje nogi. Pewnie mi ich zazdrościła. Spojrzałam w dół i zobaczyłam, że
spódnica podjechała mi do góry, odsłaniając majtki. Obciągnęłam ją sobie z wielką
godnością, ale Lindsay nadal ironicznie się uśmiechała.
Au secours! (fr.) - na pomoc!
- Cześć, Robbie - powiedział Peter zupełnie spokojnym głosem. - Myślałem, że dzisiaj
masz koncert.
- Mam, ale Tom zapomniał klucza, więc chciałem mu go podrzucić.
Nawet na mnie nie zerknął, w ogóle ani słowem się nie odezwał.
Północ
Jak ja go nienawidzę. Zarozumiały dupek. Cholera, cholera, ordure
do kwadratu. Nie jego interes, co robię w krzakach.
Wtorek, 6 października
15.00
W weekend zadzwonił do mnie Peter. Nie wiem, skąd ma mój numer, bo z
imprezy wyszłam w wielkim pośpiechu. Pewnie Gemma mu dała. Telefon odebrał tata.
Niezły kanał, bo tata ZACZĄŁ SIĘ ZE MNIE NABIJAĆ. Nazywa Petera „twój kawaler” i
uważa, że to przezabawne.
Peter pytał, czy w przyszłym tygodniu pójdę z nim do kina. Chętnie się zgodziłam. A
więc wygląda na to, że mam chłopaka. W takim razie skąd ten dół?
Od imprezy Jas zrobiła się nie do zniesienia. Przez całą matmę przysyłała mi liściki.
Kochana Gee - Gee!
Tom jest cudooooowny. Odprowadził mnie do domu, a kiedy stanęliśmy pod drzwiami,
słodko pocałował mnie w policzek. Ma takie mięciutkie usta i tak ładnie pachnie, zupełnie
inaczej niż mój brat. Poprosił mnie o numer telefonu - myślisz, że zadzwoni? Jak myślisz,
kiedy?
Dzisiaj jest poniedziałek, a widziałam go w piątek, więc minęły już trzy dni. Na jego
miejscu zadzwoniłabym dzisiaj wieczorem, a ty? Powinnam się od razu zgodzić na datę, którą
zaproponuje? Czy też, jeżeli zaproponuje na przykład piątek, mam powiedzieć: „Ojej, prze-
praszam, ale tego dnia jestem zajęta”? A kiedy spyta: „To może w niedzielę?”, może
powiedzieć: „Dobra, może być w niedzielę”? Jak myślisz? Ale jeżeli powiem, że w piątek nie
mam czasu, to jeszcze gotów sobie pomyśleć, że chcę go spławić, więc może lepiej zgodzić się
na pierwszą lepszą datę? Błagam, odpowiedz szybko. Nara.
Rzuciłam jej najgorsze ze swoich spojrzeń, ale ona ciągle wysyła mi kolejne liściki.
Te oba palanty, ci Jenningsowie, w ogóle mnie nie obchodzą.
16.00
Niestety, Jas olewa to, czy oni mnie obchodzą, czy nie. Przez całą drogę do
domu opowiadała mi, co powiedział i zrobił Tom. Im dłużej o nim słucham, tym bardziej
Ordure (fr.) - wulgarnie o człowieku: śmieć, gnój, szmata.
utwierdzam się w przekonaniu, że Jas nie powinna się z nim zadawać. No dobra, może i
jestem niesprawiedliwa i zgorzkniała, ale przecież to moja przyjaciółka i powinna robić
wszystko, co jej każę...
Tom chce otworzyć własny sklep z owocami i warzywami. Och, jakież to
fascynujące... zdaniem Jas.
- To wspaniałe, że jest taki młody, a już wie, czym chce się zająć w życiu.
- Tak, ziemniaków nigdy ci nie zabraknie - rzuciłam wesoło.
W końcu nawet ona zauważyła, że nie jestem zbyt zainteresowana tym tematem.
Zrobiła zdezorientowaną minę i powiedziała:
- Myślałam, że go lubisz.
Nic na to nie odparłam. Ciągle tylko myślę o tym, że jego brat patrzył na mnie z
ironicznym uśmieszkiem, kiedy leżałam na ziemi.
- Uważasz, że nie powinnam się z nim umawiać? - ciągnęła.
Znowu nic nie odpowiedziałam.
- Znaczy się, myślisz, że nie powinnam się z nim umawiać? - powtórzyła.
Zrobiłam zagadkową minę, co - zważywszy na ten głupi beret - wcale nie było takie
proste.
23.30
Jestem jedynie nędzną namiastką człowieka. I umówiłam się na randkę z
nauczycielem całowania.
Północ
Angus zjadł majtki mamy. Mama mówi, że trzeba będzie go oddać. Dlaczego
nie mogę oddać jej albo taty? Chyba nie przesadzam?
Czwartek, 15 października
Południe
Chuda zakazała lewitowania. Ogłosiła to dziś rano na apelu. Cala się
trzęsła jak galareta, aż jej latały obwisłe policzki.
- Ta szkoła przypomina slumsy na Haiti. Muszę to natychmiast powstrzymać. Każdą
uczennicę, która będzie próbowała lewitować, czekają bardzo poważne konsekwencje. Ja
osobiście nie chciałabym się znaleźć w jej skórze.
- Jakby się znalazła w mojej skórze, to chybaby mnie rozsadziła. Jak myślisz, ile waży
jej noga? Tylko sobie wyobraź, jakie wielkie gacie musi nosić... Pewnie dałoby się z nich
uszyć ze dwie kołdry - szepnęłam do Ellen.
Tak się rozchichotałyśmy, że Sokole Oko zgromiła nas wzrokiem.
Mam ochotę gryźć i kopać. Gdybym była inna, mogłabym porządnie
przestraszyć jakiegoś pierwszaka, a tak muszę poprzestać na schowaniu piórnika Okropnej R
Green.
15.00
W drodze „na blok lekcji z nauk ścisłych” zobaczyłam Lindsay. Ależ ona jest
tępa. To Miss Głupoty. I ma najdurniejszą fryzurę na świecie - włosy podwija sobie pod spód.
Na meczu hokejowym widziałam jej nogi - chude jak patyki. Tak cieniutkie, jakby od lat nie
chodziła, tylko poruszała się na wózku inwalidzkim. A kiedy chce się skupić, zakłada grube
okulary jak Woody Allen. Na pewno je dobrze chowa, kiedy umawia się z tym Palantem. O
kurczę, za cztery godziny idę na randkę. Straszne, w ogóle mi się nie chce. Peter jest OK i w
ogóle, ale jakoś mi na nim nie zależy.
W mojej sypialni
Północ
Żałuję, że w ogóle zaczęłam brać te lekcje całowania. Czuję się, jakby mnie
atakowały wielkie robale. W ogóle już nie widuję jego twarzy. A zresztą dlaczego on mnie
tak lubi? Ledwo zdążyłam powiedzieć: „Co teraz przerabiacie na matmie?”, a już mnie
zaatakowały te robale. Nie mogę się z nim więcej spotykać. Ale jak mu o tym powiedzieć?
1.00
Poproszę Jas, żeby mnie w tym wyręczyła.
Piątek, 16 października
21.00
Co za tydzień!
Namówiłam Jas, żeby w moim imieniu zerwała z Peterem. Kazałam jej, żeby zrobiła
to delikatnie, więc powiedziała mu, że mam problemy osobiste. Spytał, jakie, a ona na to, że
chyba jestem lesbijką. Brawo, Jas.
Poniedziałek, 19 października
16.00
Po całej budzie rozeszła się plotka, że jestem lesbijką. Kiedy akurat byłyśmy w
przebieralni, przyszła panna Stamp, żeby zmienić ubranie. Nagle wszystkie dziewczyny
uciekły, zostawiając mnie z nią sam na sam. Ona normalnie ma wąsy. Nie widzi tego czy jak?
Piątek, 23 października
20.00
Tom zadzwonił do Jas, no i wybierają się na „randkę”, żeby posłuchać zespołu
Robbiego. Grupa ta nazywa się Sztywne Dylany. To na pewno straszne badziewie. I merde.
Wręcz double merde
Mama z tatą rozmawiali w kuchni, a kiedy weszłam, przerwali i zrobili dziwne miny.
Nie zrozumcie mnie źle, lubię, kiedy się zamykają, gdy wchodzę do pokoju, no, w każdym
razie lubiłabym, gdyby to po prostu była normalka. Mama powiedziała:
- Gee, czy nie sądzisz, że powinnaś zobaczyć kawałek świata?
- Jeśli próbujesz mnie namówić na wyjazd do cioci Kath, do Blackpool, na Boże
Narodzenie, to daj sobie spokój - odwarknęłam.
Kiedy chcę, potrafię być bardzo uszczypliwa.
22.00
Oglądam się w lustrze pod różnymi kątami, ale z każdej strony widać, że mam
okropnie wielki, rozklapciany nos.
Ciekawe, czy mama dałaby mi pieniądze na operację plastyczną? Ciekawe, czy
mogłabym go sobie zoperować w ramach ubezpieczenia, gdybym poszła do lekarza i
powiedziała, że ten nochal ma szkodliwy wpływ na moją psychikę?
Potem jednak przypomniało mi się, że powinnam myśleć trzeźwo.
Mój lekarz nie przypomina George'a Clooneya z Ostrego dyżuru. Mój lekarz to doktor
Wallace, nieprawdopodobnie gruby, czerwony na gębie, bezduszny konował. Trudno od
niego wyciągnąć choćby aspirynę, nawet kiedy się ma grypę.
23.00
Dzwoniła Jas. Świetnie się bawiła z Tomem.
- Przyniósł ci w prezencie bukiecik porów? - spytałam złośliwie, ale Jas nie dała się
sprowadzić z obłoków na ziemię.
- Nie, ale genialnie tańczy - odpowiedziała. - Sztywne Dylany były super. Robbie
śpiewa ekstra.
Musiałam spytać jak jakaś masochistka:
- Była tam Lindsay?
- Tak. Jest całkiem fajna. Upięła sobie włosy.
Byłam wściekła, że Jas okazała się tak nielojalna.
- O, to miło, że znalazłaś sobie nowych przyjaciół - powiedziałam. - Ale wydaje mi
się, że skoro Lindsay jest teraz twoją NAJLEPSZĄ przyjaciółką, to mogłabyś jej powiedzieć,
że ludzie z dużymi uszami nie powinni sobie upinać włosów.
I merde. Wręcz double merde (fr.) - I gówno. Wręcz podwójne gówno.
I trzasnęłam słuchawką.
Północ
. De auoi va - t - il?
Poniedziałek, 26 października
Ignoruję Jas. To bardzo męczące, ale przecież ktoś to musi robić.
Czwartek, 29 października
17.00
Dzisiaj byłam na dywaniku u Chudej. Słowo daję, ona nie ma za grosz
poczucia humoru.
Największy problem polega na tym, że jej zdaniem chodzimy do szkoły po to, żeby się
czegoś nauczyć, my zaś wiemy, że szkoła jest po to, żeby wypełnić czymś wolny czas, zanim
wrócimy do domu i zaczniemy robić naprawdę ważne rzeczy z naszymi przyjaciółmi. To
wtedy nabywamy takich życiowych umiejętności, jak robienie sobie makijażu, słuchanie płyt
i podrywanie chłopaków.
Tak czy siak, znowu poszło o błahostkę.
Wszystkie czwarte klasy, razem z nauczycielami, musiały sobie zrobić szkolne
zdjęcie. Był nawet Herr Kamyer, jedyny samiec w tym gronie. Ellen, Jas, Jools, Rosie Mees i
mnie ustawiono w ostatnim rzędzie, bo jesteśmy najwyższe. Ostatnio mamy bzika na punkcie
starych telewizyjnych przedstawień lalkowych. Rosie ma kasety wideo ze wszystkimi
nagraniami. Znamy na pamięć wszystkie powiedzonka. I chodzimy sztywno jak marionetki w
rękach aktorów (kiepskich). Obecnie koncentrujemy się na Marinie Aguamarinie. Marina
mieszkała w podwodnym królestwie - jej ojciec był tam królem - które zostało zaatakowane
przez straszliwych ryboludów (nie nosili sączków na genitalia, a wielka szkoda).
W każdym razie Marina Aquamarina pływała sobie pod wodą; włosy unosiły się za
nią, a ręce zwisały jej luźno po bokach. Podobała się wszystkim chłopakom, tym bardziej że
była skończoną kretynką, a kiedy ktoś się do niej odzywał, mrugała oczami jak głupia
blondynka. Tak więc, kiedy udajemy Marinę Aquamarinę, tak samo płyniemy po korytarzach
budy, z rękoma opuszczonymi wzdłuż boków, i nie wolno nam się odzywać, tylko kręcimy
głową i mrugamy. Kiedy więc na przykład dyżurny pyta: „Gdzie twój beret?”, możesz
wyłącznie zamrugać i szybko odpłynąć.
Ale jest też faza numer dwa, która polega na udawaniu Jimmy'ego, chłopczyka z
Supercar. Jimmy ma bardzo zadarty, piegowaty nos. Oczywiście można przycisnąć palce do
nosa i podnieść czubek, żeby nos zrobił się zadarty, ale bardziej wyrafinowana metoda
wymaga wykorzystania pojemników na jajka. Bierze się taką część, w której leży jajko,
maluje się na niej nozdrza i piegi - i gotowe. Jeszcze tylko gumka i zakłada się sztuczny nos
na prawdziwy. Voilà l'enfant Jimmy!
Rosie, Ellen, Julia, Jas i ja założyłyśmy sobie te nochale na sesję zdjęciową. Kiedy
ogląda się fotkę, początkowo nic nie widać, ale jeśli przyjrzeć się jej uważniej, można
dostrzec, że pięć dziewczyn z tylnego rzędu ma zadarte, piegowate nosy. Każdemu powinno
się to wydać bardzo zabawne. Ale nie Chudej. Cała aż się trzęsła ze złości.
- Wiecie, ile takie zdjęcia kosztują? Nie macie pojęcia, wy głupie dziewuchy! Wiecie,
na jakie pośmiewisko wystawiłyście siebie i szkołę? Nie, oczywiście, wy nie rozumiecie
nawet podstawowych rzeczy.
Wypuściła nas jakieś czterdzieści lat później. Za karę mamy zebrać wszystkie śmieci z
terenu budy. To się powinno spodobać panu Attwoodowi, naszemu dozorcy. Wreszcie mógł
się na nas zemścić za to, że przezywamy go „Elvis”. Ma jakieś sto dziewięć lat i jest
najnudniejszym, najzłośliwszym człowiekiem we wszechświecie - oczywiście nie licząc
mojego taty. Naprawdę nie wiem, co się z nim ostatnio dzieje (z tatą). Ciągle się koło mnie
kręci, dziwnie patrząc. Och, w mojej rodzinie kazirodztwo to normalka. (Niezły dowcip).
Voi/à l'enfant Jimmy (fr.) - Oto dzieciak Jimmy.
LISTOPAD
Królik doświadczalny
Czwartek, 5 listopada
19.00
Nienawidzę tej daty. Droga do budy to był jeden wielki koszmar. Chłopaki co
krok rzucali petardami. Mają obsesję na punkcie wydzierania się i straszenia ludzi. Widziałam
Petera Dyera (Chłopaka Robala), ale on mnie zignorował i tylko coś szepnął swojemu
koledze. Teraz chodzi z Katie Steadman - i na zdrowie. Ciekawe, czy Peter to mój pierwszy i
ostatni chłopak? Jas i ja znowu rozmawiamy ze sobą. Wielka szkoda, bo ona chce gadać tylko
o Tomie. Jest zła, bo Tom przez cały weekend musi pracować w sklepie.
- Cóż, tak to już jest w branży warzywniczo - owocowej powiedziałam. - Zawsze
będziesz na drugim miejscu po jego légumes
Tym razem mi nie odszczeknęła.
19.30
Angus uwielbia Noc Fajerwerków
. Sąsiedzi muszą zamykać swojego psa w
izolatce dla czubków - tak się boi, ale Angus jest w siódmym niebie.
Biega za fajerwerkami - pewnie myśli, że to płonące kuropatwy. Na łące za domem
ma zostać rozpalone wielkie ognicho, wybiera się tam cała ulica. Ja nie, bo wiem, że w blasku
ognia mój nos wygląda na jeszcze większy. Może założyć kapelusz? Czy już do końca życia
będę skazana na noszenie kapelusza? Nie. Zostanę w swoim pokoju i będę patrzyła przez
okno, jak się bawią inni.
22.00
Cudowne ognisko!!! Uwielbiam Noc Fajerwerków. Piekłam ziemniaki i trochę
pogadałam z chłopakiem z tej samej ulicy. Wygląda trochę jak Mick Jagger (ale oczywiście
nie ma osiemdziesięciu lat). Kiedy zaczęłam zbierać się do domu, powiedział: „To na razie”.
On chyba chodzi do tej męskiej szkoły dla tępaków, ale co tam, może zostać moim królikiem
doświadczalnym. Chi, chi, chi!
Angus zwinął się w kłębek na moim łóżku, co oznacza, że nie mogę wyprostować
nóg. Nie mam odwagi go przesunąć. Ma osmalone ucho i nadpalone wąsy, ale mruczy aż
miło.
Légumes (fr.) - warzywa.
∗
Noc Fajerwerków - w Anglii dzień 5 listopada obchodzony jest jako rocznica spisku prochowego w
1605 roku.
Środa, 11 listopada
16.20
Po szkole Jas wpadła do mnie, żeby pogadać. Zrobiłam jej swoją słynną kawę z
mlekiem. Znowu zaczęła truć:
- W ten weekend Tom też pracuje.
- Mówiłam ci, rodzinny interes - odparłam. Czułam się jak bardzo mądry człowiek, a
poza tym chyba się przemieniłam w Żydówkę. Nigdy przedtem nie użyłam określenia
„rodzinny interes”. Aj waj.
Jas najwyraźniej nie zauważyła mojej nagłej przemiany w Żydówkę, tylko nadawała
dalej:
- Już sama nie wiem. No bo on mi się naprawdę podoba, ale chciałabym się trochę
zabawić... Nie chcę zachowywać się tak poważnie, myśleć tylko o przyszłości i w ogóle nie
chodzić na imprezy.
Strasznie się przejęłam swoją nową rolą.
- Słuchaj, Jas, jesteś inteligentną (widzicie? potrafię powiedzieć coś podobnego bez
odrobiny ironii), atrakcyjną dziewczyną, cały świat leży u twoich stóp. Chcesz skończyć jako
żona sprzedawcy warzyw? Zostań z nim, a ledwo się obejrzysz, już dorobisz się piątki dzieci i
od samego rana będziesz się z nim kłóciła o kapustę. Zobacz tylko, co stało się z moją mamą -
powiedziałam znaczącym tonem.
Do tego momentu Jas nadążała za moim tokiem rozumowania, ale teraz spytała:
- A co stało się z twoją mamą? - Trafiła na tatę - odparłam.
- Rozumiem.
Poniedziałek, 16 listopada
16.10
Jas zerwała z Tomem. Dziś rano przyszła do szkoły blada i z zapuchniętymi
oczami. Musiałam poczekać do przerwy, żeby z nią pogadać.
Poszłyśmy na korty tenisowe, chociaż był straszliwy ziąb. Mimo to nie założyłam
podkoszulka. Natomiast uparcie noszę stanik, chociaż trochę mi się marszczy. Myślę, że teraz
piersi już zdecydowanie mi rosną. Podobno jak się je głaszcze, to się powiększają. Pamela
Anderson pewnie ciągle je sobie miętoli - takie ma wielkie. No, w każdym razie Jas
opowiedziała mi o Tomie i o tym, jak została osobą porzucającą.
(Odmiana słowa „porzucać”: ja porzucam, ty porzucasz, on/ona/ono porzuca itd.).
- Zmartwił i zarazem rozzłościł - powiedziała. - Uważał, że do siebie pasujemy.
Zrobiła taką minę, jakby znowu miała się rozpłakać, więc ją objęłam, ale szybko
cofnęłam rękę - nie chcę, żeby z powrotem zaczęły się te plotki o moich lesbijskich
skłonnościach.
- Jas, jest mnóstwo innych chłopaków. Zasługujesz na lepszego niż jakiś sprzedawca,
który ma okropnego starszego brata.
22.00
Boże kochany. Znowu dzwoniła Jas. Pytała, czy dobrze zrobiła, itd., itp...
Muszę ją poznać z kimś innym.
Czwartek, 19 listopada
20.00
Ale kanaaaał!
Dzisiaj na biologii mieliśmy zastępstwo. Nie, nie zastępstwo, zaraz, jak to się
nazywa... no, w każdym razie lekcję prowadziła studentka. Była strasznie zdenerwowana,
miała bardzo krótki wzrok, a my - jak to się czasami zdarza - dostaliśmy głupawki i nie
mogliśmy przestać się śmiać. Ta studentka, panna Idris, poprosiła, żebym rozdała pipetki czy
coś tam, więc chciałam wstać, ale się okazało, że Ellen i Jools przywiązały do szuflady
troczki mojego fartucha.
Tak się trzęsły ze śmiechu, że nie mogły ich odwiązać. Minęło z tysiąc lat, zanim się
uwolniłam. Potem Rosie podrzuciła mi liścik: „Operacja »Wędrujące Ławki«. Za każdym
razem, kiedy panna Idris odwróci się do tablicy, po cichutku przesuwamy nasze ławki kilka
centymetrów do tyłu”.
Pod koniec lekcji, kiedy już stanęła przodem do nas, wszystkie siedziałyśmy ściśnięte
z tyłu, trzy metry od niej. Ze śmiechu nie mogłyśmy wydusić z siebie ani słowa. Panna Idris
tylko zamrugała oczami i nic nie powiedziała.
A co się stało potem...! Kiedy ruszyłyśmy z Jas do wyjścia, zobaczyłam tam
Robbiego. Przez chwilę myślałam, że zrozumiał, że woli MNIE, MNIE, MNIE od tej bezna-
dziejnej idiotki, ale kiedy go mijałam, spojrzał na mnie jakoś tak STRASZNIE.
- Widziałaś? - spytałam Jas. - O co mu chodzi? No, dobra, zobaczył moje majtki, ale
przecież to nie zbrodnia.
Jas trochę się zarumieniła.
- Wiesz coś, czego ja nie wiem? - spytałam.
- No, może... - odparła trochę podenerwowanym tonem. - Myślę, że Robbie się
wkurzył, bo Tom jest zły, że już ze sobą nie chodzimy, a ja mu powiedziałam, że zrywam z
nim również dlatego, że rozmawiałam z tobą i ty powiedziałaś, że nie powinnam się umawiać
z chłopakiem, który pracuje w warzywniaku, bo stać mnie na kogoś lepszego. No, przecież
tak mówiłaś.
Złapałam ją za krawat.
- Coś ty powiedziała???!!!!
Ona tylko zamrugała oczami i zrobiła się różowobiała.
Północ
NIE MOGĘ W TO UWIERZYĆ. Tak zwana najlepsza przyjaciółka wbiła mi
nóż w plecy.
W moich ulubionych książkach takie historie się nie zdarzały. Nic dziwnego, że
Robbie się na mnie boczy i gniewa.
Poniedziałek, 23 listopada
16.15
Koszmarny dzień. Jackie „zaproponowała”, żebyśmy się zabawiły na
niemieckim, kiedy Herr Kamyer pisał na tablicy odmianę czasowników. (Niemiecki to
strasznie głupi język, czasownik pojawia się na samym końcu zdania. Może się odechcieć.
Dla odmiany chyba zacznę mówić na tatę „Vater”, a na mamę - „Mutter”. W skrócie „Vati” i
„Mutti”).
W każdym razie Jackie zaproponowała, żebyśmy oceniły nawzajem swoją urodę,
przyznając sobie punkty w skali od jednego do dziesięciu. Na liście znalazły się takie cechy
jak skóra, włosy, oczy, nos, figura, usta, zęby. Na górze kartki napisałyśmy swoje imiona, a
potem puściłyśmy ją w obieg, żeby każda wystawiła swoją ocenę. Udział w tym wzięły
Jackie, Alison, Jas, Rosie, Jules, Ellen i Beth Morgan. Ja nie chciałam, ale Jackie się nie
odmawia. Wszystkim dałam prawie maksymalną liczbę punktów... chociaż oczywiste fakty
wyglądały wręcz odwrotnie. Na przykład dałam Beth siedem punktów za zęby - rozumując,
że jeżeli się wyprostują, będą wyglądały ładnie, nigdy nie wiadomo. Wszystkie punkty przy-
znawałyśmy anonimowo. A później przeanalizowałyśmy wyniki. Moja lista wyglądała
następująco:
Skóra 7 8 8 7 8 8 7
Włosy 8 8 8 8 8 8 8
Oczy 7 8 8 8 8 8 8
Nos 4 3 3 0 4 4
1
/
4
4
Figura 7 6 7 7 7 7
1
/
2
7
Usta 6 6 6 6 5 6
1
/
3
6
Zęby 8 8 9 9 8 9 9
Ktoś mi dał zero za nos!!! Miałam najniższą punktację. Najlepiej wypadły moje zęby.
Jas dostała prawie same ósemki za wszystkie cechy więc wpadła w ten obrzydliwy nastrój jak
wtedy, kiedy człowiek dobrze napisze klasówkę i jest bardzo „miły” dla osób, którym poszło
gorzej. W drodze do domu porównałyśmy swoje wyniki.
- Jas, dostałaś więcej punktów za usta niż ja. Co jest nie tak z moimi? Dlaczego twoje
niby mają być lepsze? To ty mi dałaś sześć i jedną trzecią? Wygląda mi to na twój charakter
pisma.
Zaczęła się wykręcać.
- Tak...? Nie, to chyba nie ja.
Tu ją miałam.
- Skoro nie ty, to znaczy, że dałaś mi jeszcze mniej. Wtedy się wycofała.
- A, rzeczywiście, to mój charakter pisma. Okropnie się wkurzyłam.
- Co jest nie tak z moimi ustami?
- Nic, dlatego dałam ci sześć i jedną trzecią.
- To znaczy, że są przeciętne.
- Dałabym ci więcej, bo kiedy są zamknięte, zasługuję na siedem albo i osiem.
- Kiedy są zamknięte? - spytałam groźnym tonem. Jas zrobiła się czerwona jak burak.
- Wiesz, muszę patrzeć całościowo. Rozumiesz, chodzi o twój uśmiech.
- Co z nim?
- Kiedy się uśmiechasz, strasznie ci się rozciągają...
- No, dalej.
- Twarz ci się tak jakby dzieli na pół, no i wtedy nos wygląda na większy.
19.00
Przed lustrem. Ćwiczę taki uśmiech, żeby nos mi się nie rozpłaszczał na pół
twarzy. To nie do zrobienia. Już nigdy w życiu się nie uśmiechnę.
20.00
Dzwoniła Jas.
- Jas, dałaś mi tylko siedem i pół za figurę, a ja ci dałam osiem.
- No i?
- Dałam ci osiem tylko dlatego, że jesteś moją przyjaciółką.
- A ja ci dałam siedem i pół też tylko dlatego, że jesteś moją przyjaciółką. Chciałam
dać ci siedem.
Północ
Jak Jas śmiała dać mi tylko osiem punktów za oczy?! Ja też dałam jej osiem,
ale ona ma przecież beznadziejnie głupie brązowe oczy.
1.00
Prawdopodobnie to ta głupia Beth Morgan dała mi cztery, trzy albo zero za nos.
Ja jej dałam sześć i pół, co świadczy o mojej wspaniałomyślności. Uprzejmość nie ma
najmniejszego sensu.
Czwartek, 26 listopada
21.00
Dzisiaj Vati rzucił prawdziwą bombę – jedzie na wycieczkę do Nowej
Zelandii. M i T zamierzają się tam przeprowadzić! Po co w ogóle zawracali sobie głowę tym,
żeby mnie o tym poinformować? Nie rozumiem, co to ma wspólnego ze mną. Szykowałam
się do szkoły, kiedy Vati powiedział:
- Georgia, nie wiem, czy słyszałaś, ale u mnie w pracy jest dużo zwolnień.
- Vati, tylko mi nie mów, że pójdziesz na zasiłek. Jeżeli zabraknie ci pieniędzy,
zawsze możesz sprzedać swój fartuszek.
Poniedziałek, 30 listopada
16.20
Jas ciągle zamartwia się Tomem. Teraz musimy unikać „jego” części miasta.
Mam nadzieję, że nie zwariowałam, ale Rosie mi powiedziała, że ona rysuje sobie językiem
różne rzeczy na podniebieniu. Serduszka, domki. Wtedy jej powiedziałam, że jest walnięta, a
teraz sama zaczęłam to robić.
17.00
Na ulicy wpadłam na tego chłopaka, którego poznałam podczas Nocy
Fajerwerków. Na chwilę przysiedliśmy na murku przy moim domu. Dziwne, ale kiedy go
widzę, nie czuję potrzeby, żeby szybko biec do swojego pokoju i się malować. Nawet nie
zgarniałam włosów na czoło, żeby mi zasłaniały pół twarzy (i przy okazji pół nosa). Tata
mówi, że jak tak dalej pójdzie, to wkrótce oślepnę na jedno oko, a poza tym, że wyglądam jak
pekińczyk, ale co on tam wie? Zresztą w Nowej Zelandii nie będzie musiał się tym
przejmować.
Ten chłopak ma na imię Mark. Myślę, że w jego obecności nie krępuję się dlatego, że
on ma OGROMNE usta. Słowo daję, zupełnie jak Mick Jagger. Ma pewnie z siedemnaście lat
i chodzi do Parkway, tej szkoły dla tępaków. Jest stuknięty na punkcie piłki i często gra z ko-
legami w parku. Zdaje się, że widziałam ich tam, kiedy zabrałam Angusa na spacer. Jest
całkiem niezły (Mark, nie Angus), pomimo tych ust. Chce zostać piłkarzem i jeździ na
treningi. Kiedy się żegnaliśmy, powiedział:
- To na razie.
O nie, znowu to samo.
21.00
Widziałam Marka na ulicy z kolegami. Obejrzał się na okno mojego pokoju,
więc musiałam szybko schować się za zasłonkę. Mam nadzieję, że mnie nie zobaczył, bo
położyłam sobie maseczkę z awokado, a grzywkę przykleiłam do czoła, żeby się wypro-
stowała. Ciekawe, dokąd szedł? Miał na sobie tenisówki i spodnie od dresu.
22.30
Usłyszałam, jak Mutti i Vati się kłócą. Super, rozwiodą się i będą walczyli o
prawo do opieki nade mną.
22.40
Jeżeli zostanę z mamą, będę miała dostęp do kosmetyków, ciuchów i tak dalej,
poza tym ją zawsze łatwiej przekonać, żeby mi pozwoliła później wracać. Śmieje się z moich
żartów i często wychodzi z domu. Z drugiej strony tęskniłabym za Vati.
22.42
No cóż, pa, pa, Vati...
GRUDZIEŃ
Koncert Sztywnych Dylanów
Wtorek, 1 grudnia
11.00
Mucho excitemondo!
W szkole Foxwooda ma się odbyć gwiazdkowa
potańcówka. Dzisiaj Chuda oznajmiła to na apelu.
- Dziewczęta, dwunastego grudnia o wpół do ósmej w szkole Foxwooda odbędzie się
przedświąteczna potańcówka.
Scena jak z Małej księżniczki. Ja, Rosie, Jas i Ellen wydałyśmy z siebie tak długie
westchnienie, że Chuda w końcu musiała powiedzieć: „Spokój”. Potem dodała:
- Jedną z atrakcji będzie... występ zespołu.
Znowu zaczęłyśmy wzdychać, ale Sokole Oko rzuciła nam tak mordercze spojrzenie,
że przestałyśmy.
Miałam ochotę krzyknąć: „Niech żyje dyrektor Foxwooda i cała Anglia, hip - hip
hurra!”, ale jednak zrezygnowałam.
Chuda jeszcze nie skończyła.
- Zespołem tym będą Sztywne Dylany.
Przerwa obiadowa
12.30
Jas i ja odbyłyśmy naradę przy automacie z napojami.
- Myślisz, że powinnyśmy się wybrać? - spytała. - Bo wiesz, będzie tam Lindsay, a
Tom może... no, może przyprowadzić inną i wtedy wyjdziemy na...
- ...skończone idiotki? - dokończyłam.
16.00
Dzisiaj na religii wydarzyła się najbardziej żenująca rzecz we Wszechświecie
Żenujących Rzeczy. Przedmiot ten prowadzi panna Wilson, która jest nie do końca normalna
(a kto normalny by tego uczył?). To żałosna kobieta z rudymi włosami, ostrzyżonymi na
smętnego pazia. Rajstopy zawsze jej się marszczą, a poza tym nosi tragiczne swetry, które
zazwyczaj krzywo zapina. Nie grzeszy urodą, a do tego - co gorsza - w ogóle nie ma
osobowości.
Lekcje z nią polegają głównie na tym, że panna Wilson gada, a my posyłamy sobie
Mucho excitemondo! - przekręcone hiszpańskie słowa: bardzo ekscytujące.
liściki albo piłujemy paznokcie. W zeszłym roku Rosie tak się wyluzowała, że zaczęła sobie
smarować nogi balsamem. Było tak gorąco, że nie założyłyśmy rajstop. Rosie wyciągnęła
nogi na ławce i zabrała się do kremowania. Zauważyła to nawet panna Wilson. Pamiętam, że
powiedziała: „Rosie, lepiej weź się do roboty, i to już!”. Wydało nam się to szalenie zabawne
- śmieszyło nas jeszcze wiele godzin później.
W każdym razie dziś po południu panna Wilson z jakiegoś powodu zaczęła mówić o
higienie osobistej. Słowo daję, nie wiem, co to ma wspólnego z religią. Może starożytni Żydzi
wyganiali z miast śmierdzących trędowatych? Nie wiem.
- Tak, dziewczynki - powiedziała. - Wiem, jak musi się czuć taka osoba, bo w
młodości sama miałam problemy z poceniem się i ludzie mnie unikali. Nie kąpałam się, bo
byłam sierotą i miałam depresję...
Siedziałyśmy ze spuszczonymi oczami, a ona truła o zapachu swojego potu. To było
STRASZNE... Jeszcze nigdy się tak nie cieszyłam, kiedy rozległ się dzwonek i musiałyśmy
iść na wuef.
Z wrzaskiem pobiegłyśmy pod prysznic i zaczęłyśmy się szorować jak wariatki. Panna
Stamp była w szoku - zimą zawsze musi nas namawiać, żebyśmy w ogóle się przebrały.
Przyszła i ze zdumieniem spojrzała na nas. W końcu nam się przypomniało, że jest lesbijką,
więc z krzykiem uciekłyśmy spod prysznica.
Ta szkoła to siedlisko zboczeńców. Już bezpieczniej jest chyba w poprawczaku.
20.00
Jas nocuje u mnie. Obgadałyśmy plan związany ze szkolną potańcówką.
21.00
Wyglądałyśmy przez okno w moim pokoju, usiłując zajrzeć do domu obok, bo
byłyśmy ciekawe, w czym śpi pan Sąsiad. Jas twierdziła, że w piżamie, ale mnie się
wydawało, że to krótka koszula nocna.
Nagle zobaczyłyśmy na ulicy Marka (tego z Nocy Fajerwerków) z jakąś dziewczyną.
Zatrzymali się pod latarnią, ale nie widziałam, jak ta dziewczyna wygląda, bo zaczęli się
całować. Nie w cieniu czy gdzieś, tylko pod samą latarnią. Nie mogłyśmy oderwać od nich
oczu, a żeby mieć lepszy widok, wdrapałyśmy się na parapet. Trochę nam było ciasno, ale
wszystko widziałyśmy. Wtedy usłyszałam pukanie i weszła Libby ze swoim kocykiem, czyli
„kocikiem”, jak go nazywa. (Właściwie nie jest to żaden koc, tylko stary biustonosz mamy,
ale Libby się podoba i nie chce go oddać. Kiedyś chyba był biały, ale teraz ma ohydny szary
odcień). Zobaczyła nas na parapecie i powiedziała:
- Libby teś chcie.
- Nie, Libby - odparłam. - Już schodzę. Ale ona na to:
- Nie, nie, bzydki chlopcik, bzydki chlopcik... ja chcie pacieć.
I tak mnie zaczęła bić tym kocykiem, że musiałam ją wziąć na ręce. No nie, daję się
terroryzować trzylatce i żbikowi.
No więc wzięłam ją na ręce, a ona wcisnęła się między mnie a Jas. Od razu zobaczyła
parę pod latarnią.
- Ojej, pać, pać! Panpani, panpani!!! Cha, cha, cha, cha, cha!
Rzeczywiście, trudno było rozróżnić, gdzie się kończy Mark, a zaczyna ta
dziewczyna, ale wszystko się wyjaśniło, kiedy Mark przestał ją całować i spojrzał ponad jej
ramieniem. Wprost w moje okno. Nie wiem, czy dostrzegł nas w mroku, ale tak szybko
zeskoczyłyśmy z parapetu, że przewróciłyśmy się na łóżko.
- Jeście śkaciemy! - zażądała Libby.
Boże, mam nadzieję, że Mark nie widział, jak go podglądałyśmy.
Środa, 2 grudnia
8.30
Ja i Jas wybiegamy na ulicę. Na rogu niemal wpadłyśmy na Marka. Jas
(najlepsza przyjaciołka) powiedziała, że musi jeszcze skoczyć do swojego domu i że
spotkamy się w budzie. Trochę się zarumieniłam, kiedy ruszyliśmy z Markiem przed siebie.
- Masz chłopaka? - spytał nagle.
Odebrało mi mowę. Jak brzmi prawidłowa odpowiedź na takie pytanie? Już wam
mówię: w takim wypadku należy skłamać.
- Właśnie zakończyłam bardzo trudny związek i postanowiłam trochę odpocząć -
powiedziałam.
Popatrzył na mnie. Słowo daję, on naprawdę ma największe usta, jakie kiedykolwiek
widziałam.
- A więc nie?
I wtedy wydarzyło się coś bardzo dziwnego... dotknął mojej piersi!!! Nie twierdzę, że
rozdarł mi bluzkę, tylko po prostu położył dłoń na moim biuście. Na sekundkę. Potem
odwrócił się i poszedł do szkoły.
12.30
Co to znaczy, kiedy chłopak kładzie ci dłoń na piersi? Czy jest strasznie
napalony? Czy po prostu zmęczyła mu się ręka?
16.30
Po co ja w ogóle o tym myślę? Na szczęście w drodze powrotnej nigdzie ani
śladu Marka (biustofila).
16.45
Chociaż, jak o tym pomyśleć, to skoro chłopak położył ci rękę na piersi,
mógłby czasami się z tobą umówić.
17.00
Właśnie „odrabiałam lekcje” w swoim pokoju, kiedy rozległ się dzwonek do
drzwi. Odłożyłam czasopismo i poszłam otworzyć. To był Mark.
- Rzuciłem Ellę - powiedział. - Masz ochotę wybrać się na koncert Sztywnych
Dylanów?
- Yyy, no, yyy, tak, dzięki - odparłam.
- OK, to na razie.
18.00
Przez telefon opowiedziałam Jas o Marku. - I wtedy powiedziałam „yyy, tak”,
a on: „OK, to na razie”.
- „Na razie”? Co to znaczy?
- Nie wiem. Do zobaczenia wieczorem na koncercie czy jak?
- A podoba ci się? Zastanawiałam się przez chwilę.
- Sama nie wiem. Przy nim czuję się jak kobra, wiesz, jakoś tak dziwnie i cała
sparaliżowana, jakby ktoś grał na tym flecie.
- Jak to? Głowa ci podskakuje, kiedy on gra na swoim instrumencie?
- Jas, nie zaczynaj. No, co ty o nim sądzisz? Zamyśliła się.
- Ma bardzo duże usta. - Tak, wiem.
A wtedy ona dodała:
- No, ale ty też.
Północ
Ojojoj. Co robić? Dlaczego życie jest takie skomplikowane?
Czy Mark mi się podoba? Dlaczego przyjęłam jego zaproszenie?
Dlaczego Robbie nie widzi, że Lindsay to taka stras; na nudziara?
Ojejejej. Quel dommagel!! Merde. Gówno.
Poniedziałek, 7 grudnia
17.00
Mark przysłał mi liścik. Bardzo to miłe, pomijając ten koszmarny styl: „Droga
Georgio, wyjechałem na trening do soboty. Spotkajmy się w sobotę o ósmej pod wieżą
zegarową. Mark”.
A więc tak. Nie mam wyboru. Muszę z nim iść.
21.00
Do mojego pokoju weszła mama i spytała, czy mogłabym zejść na dół na
„rozmowę”. Modlę się, żeby nie chodziło o higienę osobistą albo o problemy małżeńskie
rodziców. Ostatnio tata sprawia wrażenie podenerwowanego, a do tego zapuszcza wąsy.
Idiotyczne. Wygląda to tak, jakby na jego górnej wardze zdrzemnęło się jakieś małe
zwierzątko.
- Słuchaj, Georgio - powiedział - jesteś już młodą kobietą (a kim byłam przedtem?
młodą klaczką?), a ponieważ myślę, że nie powinniśmy mieć przed sobą żadnych tajemnic
(wręcz przeciwnie, Vati, nigdy w życiu się nie dowiesz o pewnej ręce na mojej piersi),
chciałbym ci powiedzieć, że tu, w Anglii, bardzo trudno o pracę, więc zaraz po Bożym
Narodzeniu lecę do Auckland. Zostanę tam miesiąc czy dwa, trochę się rozeznam i spróbuję
znaleźć nową pracę. Kiedy się już zainstaluję, możecie przyjechać do mnie z mamą i Libby i
zobaczyć, jak wam się podoba.
- Wiem, co myślę o Nowej Zelandii - powiedziałam. - Widziałam Sąsiadów.
- Ale to się działo w Australii - wtrąciła mama. Co jest, kryzys rodzinny czy klasówka
z geografii?
- Mutti i Vati - ciągnęłam spokojnie - chodzi mi o to, że to bardzo daleko stąd, a
wszyscy moi przyjaciele mieszkają tutaj. Ujmując to inaczej, już bym wolała, żeby mnie ktoś
zaadoptował, niż żeby moja noga miała postać na nowozelandzkiej ziemi.
Kłóciliśmy się całą wieczność - nawet Libby zeszła i przyłączyła się do nas. Ubrała
Angusa w swoją piżamę, założyła mu czepeczek, a do pyszczka włożyła smoczek. Nie mam
pojęcia, jak jej się to udało. Gdybym to ja zbliżyła się do niego z czepeczkiem, chybaby
odgryzł mi rękę.
Północ
Tak więc Vati jedzie aż do Nowej Zelandii. To jednak nie rozwiązuje mojego
bieżącego problemu, czyli: co założyć na koncert Sztywnych Dylanów?
Piątek, 11 grudnia
14.50
W budzie zapanowała przedświąteczna gorączka. Dziś na fizyce wszystkie
założyłyśmy srebrne rogi reniferów. Herr Kamyer chciał zażartować i powiedział: „Oh, ja,
jingle bells, jingle bells”
. Żałosne. Poza tym, dlaczego on nosi takie krótkie spodnie? Między
skrajem nogawki a skarpetkami w szkocką kratę widać mu całe hektary bladej, owłosionej
skóry. (Tak, on nosi skarpetki w szkocką kratę. To nie tylko żałosne. To jest żałosne do
kwadratu).
20.00
Mutti i Vati są dziwnie spokojni i mili dla siebie nawzajem. Zobaczyłam w
kuchni, jak tata obejmuje mamę. Libby śpiewała na melodię Jingle bells: „Dziki pies, dziki
pies, dziki ojejej”, aż tacie łzy stanęły w oczach. Słowo daję, myślałam, że się rozpłacze, a to
by było straszne. Wziął ją na ręce i bardzo mocno przytulił. Ale Libby się wściekła i zaczęła
go przezywać: „Bzydki, niegzecny, bzydki” i wsadziła mu palec do oka, od czego już
naprawdę się rozpłakał.
Sobota, 12 grudnia
Sztywne Dylany
7.00
Cholera, nie chciałam budzić się tak wcześnie. No, ale dzięki temu mam wiele
godzin, żeby się przygotować na wieczór. Pomyślałam, że przede wszystkim powinnam
poćwiczyć jogę, na co nigdy nie starcza mi czasu.
7.20
Teraz wiem, dlaczego nigdy nie chce mi się ćwiczyć - to za trudne i już. Kiedy
zrobiłam „pozycję psa”, myślałam, że już nigdy nie wstanę. Lepiej położę się na kilka
minutek i odpocznę przy lekturze podnoszącej na duchu książki.
7.40
Już nigdy w życiu nie wezmę do ręki Tybetańskiej księgi życia i umierania. Nie
zamierzam zostać buddystką, skoro w następnym wcieleniu mogę wrócić jako patyczak.
7.50
Filiżanka kawy z mlekiem i grzanka. Mniam - - mniam. Mama kupiła sobie
nowe „Cosmo”.
8.10
Na parę minut znów położyłam się do łóżka z magazynem w ręku. Hmmm. „Co
mężczyźni mówią, a co naprawdę myślą”.
9.30
Jeżeli chłopak mówi: „To na razie”, może to oznaczać: „Daj mi spokój. Było
Oh, ja (niem.) jingle bells, jingle bells (ang.) - O tak, dzwonią dzwoneczki, dzwonią dzwoneczki.
super, ale nie jestem gotowy na poważny związek”, albo... „To na razie”.
9.40
Zostanę dziennikarką piszącą dla „Cosmo” - w ogóle nie trzeba nic kumać. Albo
może zostanę facetem - oni też nic nie kumają.
10.00
Zdecydowałam, że założę krótką czarną sukienkę z lycry. Jas dzwoniła już
pewnie z pięć razy i ciągle zmieniała zdanie co do swojego stroju.
13.00
Rosie zaprosiła na koncert Sztywnych Dylanów studenta z wymiany
zagranicznej, który mieszka obok.
- Jesteś pewna, że to dobry pomysł? - spytałam ją.
- On ma na imię Sven - ona na to.
- Właśnie o tym mówię.
Rosie twierdzi, że to „niezły jajcarz”, cokolwiek to znaczy.
- Nie zna angielskiego, ale jest bardzo wysoki. Kiedy spytałam, skąd pochodzi 5ven,
odparła:
- Nie wiem, chyba z Danii. Jest blondynem.
Okazuje się, że zaprosiła go na ten koncert, wskazując na niego, potem na siebie, i
wykonując taniec. Wariatka. Umówiłyśmy się, że pójdziemy do supermarketu, bo na wieczór
potrzebujemy perfum, a tam możemy spryskać się testerami, udając, że zastanawiamy się nad
kupnem.
16.30
Wróciłam do domu w chmurze Palomo - mam nadzieję, że trochę wywietrzeją,
bo już mi oczy łzawią. Poza tym kupiłam sobie błyszczyk, który podobno powiększa usta. Nie
jestem pewna, czy w moim wypadku to dobry pomysł, zwłaszcza że umówiłam się z
Markiem. Ciekawe, czy ta zasada dotycząca piersi odnosi się też do ust? To znaczy, czy
rosną, jeśli częściej się ich używa?
17.00
Skoro od częstego używania rosną usta, to co robił nimi Mark? Czy mam mu
pozwolić się pocałować? Co oznaczała ta ręka na mojej piersi? Czy chcę, żeby został moim
chłopakiem? Chyba nie jest zbyt inteligentny, ale może się okazać, że to doskonały piłkarz,
jak Beckham, wtedy za niego wyjdę i zamieszkam w luksusie.
17.10
Ale wtedy zacznę się pojawiać we wszystkich gazetach. Będę musiała sobie
zoperować nos. I uważać, żeby się nie uśmiechać... a jak zapomnę? A jeżeli jakiś paparazzi
przyłapie mnie z uśmiechem i nochalem rozciągniętym na pół twarzy... i moje zdjęcie
wydrukują w „Daily Express”?
17.15
Nie mogę za niego wyjść, to dla mnie zbyt wielka presja. Tracę poczucie
własnej wartości, a całą uwagę kieruję na niego. Muszę mu dzisiaj powiedzieć, że z nim
zrywam.
18.00
Trochę mi niedobrze. Jeden kosmyk włosów nijak nie chce się ułożyć, jeszcze
chwila, a go obetnę. Poza tym mam wystające kolana. Może kiedy zostanę żoną Marka,
wstrzyknę sobie w nie tłuszcz (najlepiej z nosa, wtedy korzyść będzie podwójna: mniejszy
nos i grubsze kolana - a wszystko to dzięki ogromnej strzykawce do odsysania tłuszczu,
wbitej jednym, zgrabnym ruchem... blee. Teraz to już naprawdę całkiem mnie zemdliło...).
19.30
Szkoda, że nie idę z Jas i Rosie, całą paczką. Będę musiała wejść na koncert z
Markiem, wszyscy się zaczną na nas gapić i pomyślą, że to mój chłopak.
Północ
Moje życie jest do kitu. Jeśli to w ogóle można nazwać życiem... Kiedy
myślę o dzisiejszym wieczorze, mam ochotę już na zawsze pozostać w łóżku.
Mark czekał na mnie pod wieżą zegarową, paląc peta. Wyglądał spoko. Kiedy
podeszłam, złapał mnie i bez zbędnych ceregieli pocałował prosto w usta. Trochę się
zdziwiłam i zmartwiłam... może znowu da odpocząć dłoni na moich piersiach... ale nie.
Mark nie należy do gaduł - po pocałunku wziął mnie za rękę i poszliśmy na koncert.
Czułam się trochę niezręcznie, bo jestem od niego wyższa, więc musiałam nieco się zgarbić -
jak Quasimodo.
Na miejscu od razu poleciał przywitać się z kumplami. Sven, ten od Rosie, to
prawdziwy olbrzym - ma chyba ze dwa i pół metra, i jest ostrzyżony na jeża. Jas była
nadąsana i trochę blada.
- Chciałam wyglądać jak anorektyczna modelka, która całą noc imprezowała. Żeby
Tom sobie pomyślał, że w ogóle o nim nie myślę - powiedziała.
Na koncert przyszły tłumy; chłopcy stali pod jedną ścianą, a dziewczyny pod drugą.
- Nie pogadasz nawet ze swoim chłopakiem? - spytała mnie Jas.
Wtedy weszli Tom i Robbie. Robbie zauważył mnie i się uśmiechnął... Już zdążyłam
zapomnieć, jaki z niego Bóg Seksu. Same mięśnie, czarne włosy i w ogóle. Ja też się do niego
uśmiechnęłam, ale normalnie, bo na chwilę zapomniałam o nosie. Nagle jednak zza moich
pleców wynurzyła się Lindsay i podeszła do Robbiego. On się uśmiechał do niej!!! Zrobiło mi
się tak gorąco, że na mojej twarzy można by usmażyć jajko. Robbie pocałował Lindsay w
policzek. Lindsay upięła sobie włosy i zostały z niej dosłownie same uszy. Blee.
Robbie wszedł na scenę i Tom został sam. Wtedy Lindsay zaczęła gadać z jedną ze
swoich głupich kumpelek z szóstej klasy.
- Jak myślisz, powinnam do niego podejść? - spytała mnie Jas.
- Jas, trochę godności - odparłam. - On woli warzywa.
W tej chwili z toalety wyszła jakaś ciemnowłosa dziewczyna i zbliżyła się do Toma.
Położyła rękę na jego ramieniu i odeszli razem.
Potem było już tylko gorzej.
Kiedy Sztywne Dylany zaczęli grać, Mark podszedł do mnie i wciągnął mnie na
parkiet. Jego podobieństwo do Micka Jaggera nie kończyło się na ustach. Na parkiecie
zachowywał się jak wariat, chodził w kółko z dłońmi na biodrach. Myślałam, że umrę. Potem
przyłączył się do nas Sven, ciągnąc za sobą Rosie. Jego taniec bardziej Przypominał
kozaczoka, Sven ciągle tylko przykucał i wymachiwał nogami. A potem podniósł Rosie nad
swoją głową!!! I zaczął tak wirować, pokrzykując: „Oh ja, oh ja”, a Rosie obciągała sobie
spódnicę, żeby nie było widać jej majtek.
I wtedy mi odbiło. To był naprawdę niezły ubaw... Razem z Jas, Ellen i Jools
chichrałyśmy się jak hieny. Dostałam ataku kaszlu i musiałam pobiec do kibelka, żeby się
opanować. Kiedy się uspokoiłam i zajrzałam na salę, zobaczyłam tańczącego Svena i znowu
dostałam głupawki.
Potem Mark chciał zatańczyć wolnego. Zorientowałam się, bo mnie chwycił i
przycisnął do siebie. Zrobił się jakiś taki twardy, jeśli wiecie, co mam na myśli, i przyssał się
ustami do mojej szyi. Jeszcze trudniej mi się z nim tańczyło, niż trzymało za ręce. Musiałam
trochę ugiąć kolana, żeby się dopasować. W pewnym momencie złapałam się na tym, że
patrzę prosto na Rabbiego. Wyglądał super. Och, sacrebleu. Nienawidzę go, to nadęty palant,
ale chyba go kocham.
Zespół przestał grać i zrobił sobie przerwę, ale Mark zaczął wrzeszczeć: „Jeszcze!”.
Dołączyło się do niego paru kumpli. Wdarli się na scenę, a Mark wyrwał Robbiemu mikrofon
i zaczął „śpiewać” - chyba Jumpin' Jack Flash. Robbie położył mu rękę na ramieniu i wy-
buchła wielka awantura. Najpierw tępi koledzy Marka wjechali w zespół, a potem kumple
zespołu wjechali w tępych kolegów Marka. Wszystkie dziewczyny zaczęły piszczeć.
Sven uniósł dwóch chłopaków naraz i wyrzucił ich na ulicę, i wtedy Ellen, Jas, Jools i
ja postanowiłyśmy dać w długą.
Wspaniały wieczór. Leżę zakutana w łóżku, mój „chłopak” to bandzior, a poprzedni
miał ksywkę „Robal”.
Ten, który mi się podoba, nienawidzi mnie i woli nudziarę z odstającymi uszami...
RS. Kiedy weszłam zdenerwowana do domu, mój tak zwany kiciuś plunął na mnie.
P.P.S. W nogach łóżka znalazłam zużytą pieluchę mojej siostrzyczki.
Niedziela, 13 grudnia
17.00
Dzięki Bogu Mark się nie odzywa. Przez cały dzień czytałam. Mama i tata
wyszli - nagle nabrali ochoty na wspólne spędzanie czasu - to takie nienaturalne! - więc
musiałam zostać z Libby. Nie szkodzi, już i tak nigdy w życiu nie wyjdę z domu.
18.00
Libby trochę mnie rozweseliła, udając Angusa. Groźnie pomrukując, zwinęła
się w kłębek na jego posłaniu za zasłonką. Musiałam interweniować, kiedy dobrała się do
jego miski z karmą.
18.15
Dzwoniła Jas.
- Nigdy nie znajdę sobie chłopaka. Chyba zostanę weterynarzem.
18.20
Znowu ona.
- Jak myślisz, jestem brzydka?
18.30
Dzwoniła Rosie.
- Udało mi się odprowadzić Svena do domu, zanim przyjechała policja. Dał mi
gałązkę ostrokrzewu.
- Dlaczego? - zdziwiłam się.
- Nie wiem, może to duński zwyczaj.
19.15
Dzwoniła Jools.
- Podobno Lindsay przychodzi do budy w pierścionku zaręczynowym na palcu.
20.00
Super. Ktoś dzwonił do drzwi, ale kazałam Libby siedzieć cicho i udawałyśmy,
że nikogo nie ma w domu. Mam wszystkiego dosyć, jestem zdołowana i głodna.
21.00
Mam wszystkiego dosyć, jestem zdołowana i zrobiło mi się niedobrze.
Pochłonęłam: dwa Marsy, tosta, kawę z mlekiem, szklankę soku, colę, tosta, płatki
kukurydziane i nadziewane ciasteczka.
22.00
Idę spać. Mam nadzieję, że już nigdy się nie obudzę.
Poniedziałek, 14 grudnia
8.30
W drodze do budy niemal wpadłam na Marka. Dzięki Bogu w ostatniej chwili
zdążyłam skręcić za róg.
9.45
Chuda wściekała się o tę awanturę na koncercie Sztywnych Dylanów. Trzęsła się
jak wariatka.
- Mam szczerą nadzieję, że żadnej z was nic nie łączy z tymi chuliganami, którzy na
potańcówce zachowali się jak zwierzęta...
Rosie spojrzała na mnie i jak chomik przygryzła zębami dolną wargę. Nie wiem
dlaczego, ale tak mnie to rozśmieszyło, że myślałam, że się uduszę. Musiałam udawać, że
mam atak kaszlu, i wyjąć chusteczkę do nosa.
Jas nie przyszła do budy. Ciekawe, gdzie się podziewa. Może „przyjechała do niej
ciotka”, jeśli wiecie, co mam na myśli. Rosie w kółko nadawała o Svenie.
- To znaczy, że jest twoim chłopakiem? - spytałam, a ona zaczerwieniła się i odparła:
- Słuchaj, nie chodzimy ze sobą. On mi tylko dał gałązkę ostrokrzewu. - Ale, jak już
wspomniałam, w Danii to może oznaczać bardzo wiele różnych rzeczy.
O cholera. Jackie i Alison, Koszmarne Bliźniaczki, nie odpuszczają. Rozesłały liścik z
informacją, że w czwartek mamy się spotkać przy stołówce na - jak to nazwały - „najnowszy
numer”.
16.30
Po powrocie ze szkoły zastałam liścik od Marka: „Georgia, szukałem cię po
koncercie. Spotkajmy się dziś wieczorem o 22 przy budce telefonicznej. Mark”.
21.50
Jeżeli nie pójdę, to i tak w końcu spotkam go na ulicy... Zawołałam do M i T
(którzy znowu razem spędzają czas): - Wyprowadzam Angusa na spacer!
- Tylko żeby się nie zbliżał do tego pudla! - odkrzyknął tata.
Musiałam odciągnąć Angusa sprzed drzwi państwa Sąsiadów, bo chciał pożreć ich
psa. Codziennie zjada cztery puszki kociej karmy i mama mówi, że jak jeszcze trochę urośnie,
to będziemy musieli go oddać do zoo, jeżeli go tam w ogóle przyjmą.
22.00
Mark czekał przy budce, paląc peta. Nie zauważył mnie - nic dziwnego, bo
Angus wciągnął mnie za żywopłot, goniąc innego kota. W końcu przywiązałam go do latarni.
Zza żywopłotu popatrzyłam na Marka i... znacie to uczucie, kiedy człowiek wie, co ma
zrobić? No, ja też nie... ale wtedy tak mi się wydawało. Muszę się rozmówić z Markiem,
postępuję wobec niego nie fair. Powiem mu: „Słuchaj, stary, lubię cię, ty w niczym tu nie
zawiniłeś, to moja wina. Tak bardzo się różnimy, że nigdy nie byłbyś ze mną szczęśliwy.
Myślę, że najlepiej będzie, jeżeli od razu się rozstaniemy, zanim któreś z nas zacznie
cierpieć”.
Podeszłam do niego. Stał w półcieniu. Kiedy mnie zobaczył, wyrzucił papierosa.
Otworzyłam usta, żeby wygłosić swoje przemówienie, ale wtedy on mnie pocałował. A gdy-
bym akurat ssała miętówkę? Udławiłabym się na śmierć!!! Włożył mi język do ust, co mnie
trochę zaskoczyło... a potem zrobił TO jeszcze raz!!! Położył rękę na mojej piersi! Jak miałam
się zachować? Dotykania piersi nie przerabiałam. Ręce wisiały mi wzdłuż boków jak u
orangutana, ale nagle przypomniałam sobie, że „Robal” radził, by w takich chwilach objąć
chłopaka w pasie. Mark trzymał jedną dłoń na mojej piersi, a drugą na pupie. Nagle, kiedy się
zastanawiałam, co zrobi potem, przestał mnie całować.
Czy w takiej chwili mogłam mu powiedzieć, że z nim zrywam?
- Słuchaj, Georgia, nie bierz tego do siebie, ale... chyba jesteś dla mnie za młoda.
Wracam do Elli, bo ona mi pozwala na różne rzeczy. Sorki, to nara.
Północ
To nara? Mark miał czelność rzucić mnie w chwili, kiedy ja zamierzałam to
zrobić! Już nigdy w życiu nie wstanę z łóżka. Ella pozwala mu na różne rzeczy... jakie?
Pozwala mu kłaść OBIE ręce na swoich piersiach?
Wtorek, 15 grudnia
8.10
Powiedziałam mamie, że nie idę do szkoły i w ogóle nie zamierzam wstawać z
łóżka.
- Dlaczego? - spytała.
A ja, wbrew rozsądkowi, odparłam:
- Rzucił mnie chłopak, który mi się nawet nie podobał. Sama zamierzałam z nim
zerwać, ale nie dał mi szans.
Usiadła na moim łóżku.
- Kiepsko. To niezbyt miłe, kiedy ktoś cię rzuca. Ale spójrz na to z innej strony...
znalazłaś się dokładnie w takiej sytuacji, w jakiej chciałaś być - znowu jesteś wolna i do
wzięcia. I masz do wydania dziesięć funtów.
- Łatwo ci powiedzieć - gderałam dalej. - Nie wiesz, jaka jestem wrażliwa, jak łatwo
mnie zranić, a ja bardzo długo dochodzę do siebie... ale co mówiłaś o tych dziesięciu funtach?
Szalona ciocia Kath spisała się na medal ze spóźnionym prezentem urodzinowym...
Hurra!!!
15.30
Dzisiaj nawet nie zawracam sobie głowy makijażem. Nie ma sensu - już nie
zamierzam robić wrażenia na żadnym chłopaku. Koniec z: „to na razie”. Powolutku będę
sobie dojrzewać, skoncentruję się na nauce, żeby dostać dobrą pracę, i tak dalej.
A niech to! Przy bramie stał Robbie... pewnie czekał na swoją narzeczoną. Minęłam
go, udając, że go nie widzę, ale mnie zagadnął:
- Niezłych masz kumpli.
Musiałam się zatrzymać. Byłam wściekła, miałam ochotę rzucić jakąś ciętą i
dowcipną ripostę. Żeby zrozumiał, że ze mną trzeba uważać. Powiedziałam więc:
- Chyba pomyliłeś mnie z kimś, kogo obchodzi to, co masz do powiedzenia. - I
poszłam sobie.
17.30
Taaaak!!! Ha!!! Trzykrotne „ha” i trzykrotne „tak”!!! Podwójne „ha” z
łącznikiem!!!
22.00
Vati pokazał mi na mapie miejsce, do którego jedzie. Zdaje się, że występują
tam najbardziej gwałtowne geotermiczne zjawiska na całym świecie. Trzęsienia ziemi,
wybuchy wulkanów, lawa tryskająca z ziemi, gejzery i rzeki z wrzącą wodą. To stawia
poczytalność Vati pod znakiem zapytania (nie po raz pierwszy). Mój Vati jest domatorem,
męczy się nawet, kiedy musi wstać z fotela albo się ogolić. Skończy się na płaczu... jego.
Mutti oplata go jak bluszcz. To groteskowe. Ledwo się obejrzę, a już będę miała następną sio-
strzyczkę albo braciszka. Uch. Nawet mi się nie chce o tym myśleć.
Środa, 16 grudnia
13.30
Jas nadal nie przychodzi do szkoły. Wpadnę do niej po lekcjach.
16.15
U Jas nikt nie otwiera drzwi.
18.30
Zadzwoniłam do Jas. Jej mama powiedziała, że Jas nie może podejść do
telefonu, bo czuje się nie najlepiej.
- Czy to grypa? - spytałam.
- Nie wiem, ale nie chce nic jeść. Nie je. Jas nie je. Kiepsko.
- Nawet nadziewanych ciasteczek?
- Nawet.
Jest o wiele gorzej, niż myślałam.
Czwartek, 17 grudnia
Jas nadal nie ma w szkole. To się zaczyna robić absurdalne.
13.30
Okazało się, że „najnowszy numer” Jackie i Alison to takie badziewie, że nie
ma dla niego miejsca nawet we wszechświecie badziewi. Musiałyśmy wyjść na lodowaty ziąb
aż za korty tenisowe... Zdziwiłam się, że Jackie w ogóle wie, gdzie one są. Chyba nigdy
nawet się nie zbliżyła do terenów sportowych. Wtedy usłyszałyśmy, o co chodzi.
- Macie zrobić tak: przykucacie, strasznie ciężko dyszycie, a potem wstajecie i
zaczynacie biec.
- Po co? - spytałam, ale ona tylko na mnie popatrzyła i zapaliła peta.
Ale zdzira. Na brodzie wyskoczył jej ogromny pryszcz, który wyglądał jak drugi nos.
Nic dziwnego, że Jackie ma tak kiepską cerę, maluje się pewnie od piątego roku życia.
Dmuchnęła mi dymem prosto w twarz i powiedziała:
- Od takiego wysiłku można zemdleć.
Nawet Rosie, która zazwyczaj rzadko odzywa się do Jackie, musiała powtórzyć:
- Zemdleć?
Jackie zaciągnęła się, jakby miała do czynienia z kimś bardzo, bardzo durnym. Nie
powiedziała ani słowa, więc w końcu Rosie spytała:
- I co potem?
Wtedy Jackie dała czadu.
- Słuchaj, czterooka, pomyśl tylko, jak to się może przydać, kiedy chcesz... na
przykład zemdleć na apelu, żeby cię wynieśli. Albo na fizie, kiedy nie zrobiłaś pracy
domowej - mdlejesz i cię wynoszą... na wuefie... wszędzie.
Rosie to wyjątkowa idiotka, więc drążyła dalej:
- Nie sądzisz, że ktoś mógłby zauważyć, gdybyśmy nagle przykucnęły na apelu albo
fizie, zaczęły ciężko dyszeć, a potem pobiegły przed siebie?
Jackie podeszła do Rosie, a muszę wspomnieć, że to całkiem spora dziewczyna. Ma
duże piersi i szerokie ramiona.
23.00
Nadal czuję się jakoś dziwnie. Już nigdy więcej nie zrobię tego, co mi każą
Alison i Jackie. Koniec, kropka. Ta nowość z mdleniem jest beznadziejnie głupia. Zaczęłam
dyszeć, wstałam i pobiegłam przed siebie, i rzeczywiście zrobiło mi się słabo, ale tak
naprawdę to zasłabłam, kiedy nagle wpadłam na pana Attwooda, który wychodził ze swojej
pakamery. Chyba złamałam sobie piszczel. Niestety, Elvisowi nic się nie stało.
Piątek, 18 grudnia
19.30
Jas nie ma w budzie już cały tydzień. Martwię się o nią, bo w ogóle nie chce ze
mną rozmawiać przez telefon. Nawet wtedy, kiedy podawałam się za świętego Mikołaja.
Piątek, 25 grudnia
10.00
Wesołych świąt!!!
Mój pełen przyjemności dzień zaczął się już o piątej piętnaście rano, kiedy to Libby
przyszła do mnie z prezentem - figurką z plasteliny, do której były przyklejone kawałki
czegoś brązowego, co wyglądało bardzo podejrzanie. Powiedziała: - Dzidzia palanta - i
włożyła mi to coś do łóżka. Ponieważ trochę u nas krucho z kasą, jak to ujął Vati (moim
zdaniem jest to spowodowane tym, że Vati nie potrafi utrzymać pracy, ale nic nie mówię,
żeby jeszcze bardziej nie zepsuć świąt), nie było nas stać na drogie prezenty. Mama i tata dali
mi kilka płyt, kosmetyków, legginsy, tenisówki, parę sztuk bielizny i perfumy, a ja zrobiłam
dla taty śliczny ochraniacz na wąsy, który na pewno doceni.
Dla mamy zrobiłam maseczkę z żółtka i innych składników. Położyła ją sobie na
twarz i dostała lekkiej wysypki, ale teraz jej cera i tak wygląda lepiej.
Dla Libby uszyłam kostium wróżki - wielki błąd, bo już do końca dnia zmieniała nas
w różne rzeczy, tłukąc nas swoją czarodziejską różdżką. Przez jakąś godzinę musiałam
udawać „ślicną świnkę”. Już nigdy w życiu nie zjem kiełbasy.
Dzwoniła Jas, ale jeszcze nie wychodzi z domu, więc nie uniknę „wesołych” świąt z
rodzinką.
Angus wyglądał bardzo ładnie w swej błyszczącej koronie, ale w końcu się wkurzył i
ją zjadł. Kiedy przyszła pora obiadowa, mama ulepiła mu myszkę z karmy. Zeżarł głowę, a
potem usiadł na reszcie. Bóg jeden wie, co się dzieje w kocim łbie.
W przyszłym roku chyba zostanę fanką New Age i żeby uczcić przesilenie zimowe,
porzucę swoją rodzinę, wyjadę do Stonehenge i będę tańczyć z druidami. Nie ma nic
nudniejszego niż patrzenie, jak mój tata próbuje uruchomić swoją nową elektryczną
szczoteczkę do zębów. Raz się tylko uśmiałam, kiedy zaplątała mu się w wąsy.
Sobota, 26 grudnia
Południe
Quel dommage!! M i T z właściwym sobie egoizmem poprosili mnie,
żebym posiedziała z Libby, bo chcą razem spędzić ten ostatni wolny wieczór. Dwudziestego
dziewiątego tata wyjeżdża do Whangamata... chlip, chlip... więc na pożegnanie zabiera
mamę... do pubu!! Z wujkiem Eddiem!!
Na miejscu mamy udawałabym, że przydarzył mi się jakiś wypadek, a w razie
konieczności spowodowałabym prawdziwy.
Złamana kostka to niewielka cena za to, by nie musieć słuchać Kaczuszek w
wykonaniu wujka Eddiego.
23.30
Mama i tata wpadli do domu, chichocząc. Byli nieco podchmieleni. Leżałam
już w łóżku, usiłując zasnąć, ale nawet o tym nie pomyśleli. Słyszałam, jak tańczą do
Kaczuszek. Są żałośni.
Potem zaczęli się wdrapywać na górę, strasznie głośno szepcząc „ćśśś”. Mama
zajrzała do mojego pokoju i aż ją zatkało, bo Libby leżała w łóżku ze mną, ale na waleta, więc
na poduszce koło mojej głowy znajdowały się jej stopy. Mama zaniosła Libby do jej łóżka, a
potem... to było coś potwornego... TATA POGŁASKAŁ MNIE PO GŁOWIE. Nadal
udawałam, że śpię.
Niedziela, 27 grudnia
11.00
M i T jeszcze są w łóżkach. Zaniosę im ich śliczną córeczkę Liberty.
Wtorek, 29 grudnia
20.00
Dzisiaj wyjechał Vati. Muszę przyznać, że nawet ja miałam łzy w oczach.
Odjechał w przyczepie motocykla wujka Eddiego. Wszystkie pomachałyśmy mu na
pożegnanie. Powiedział, że zadzwoni, jak tylko znajdzie się w Whangamata. Lot trwa aż dwa
dni - niesamowite. To chyba na drugim końcu świata. Mama jest ponura i ciągle pochlipuje,
to na pocieszenie kupiłam jej czekoladki. Wtedy rozpłakała się jeszcze bardziej, więc wolę
już tego nie powtarzać. Libby płacze w miskę Angusa.
STYCZEŃ
Wybuchowe gacie
Piątek, 1 stycznia
11.00
Moje noworoczne postanowienia:
Będę o wiele milsza dla osób, które na to naprawdę zasługują.
Zainteresuję się własną przyszłością.
Będę grzecznie rozmawiać z państwem Sąsiadami.
Będę mniej powierzchowna i próżna.
Skupię się na swoich zaletach, a nie na wadach, np. mniej będę myślała o nosie, a
więcej o zębach, które są całkiem ładne.
Sobota, 2 stycznia
11.30
Wreszcie! Wiadomości od Jas. Podobno ma mononukleozę. Kiedy do niej idę,
na wszelki wypadek zasłaniam usta i nos szalikiem. Mononukleozą można się zarazić przez
pocałunek. Okazuje się, że całowanie to jakiś koszmar - jak nie tajemnicza łapa na piersiach,
to wielkie, spuchnięte węzły chłonne. Celibat albo gruba szyja - trudny wybór. Ciekawe, czy
Chuda ma tłuste stopy, bo ją tak całowali po nogach? Ble, teraz to dopiero mnie zemdliło.
Czuję się zbyt kiepsko, żeby jeszcze odwiedzać chorą. Muszę wracać do domu i się położyć.
Nie... Jas mnie potrzebuje. Postaram się po prostu nie oddychać tym samym
powietrzem co ona.
16.00
Jas w końcu zgodziła się zobaczyć ze mną. Jest blada i chuda, nic, tylko leży w
łóżku. Jej pokój jest wysprzątany - zły znak. Poza tym odwróciła lustro do ściany. Kiedy tam
weszłam, nawet nie otworzyła oczu. Usiadłam na łóżku.
- Jas, co ty wyprawiasz? Co się dzieje? No, powiedz mi, swojej najlepszej
przyjaciółce.
Milczenie.
- No, Jas, mnie możesz zaufać. Milczenie.
- Wiem, o co chodzi. Myślisz, że coś z tobą nie tak, bo wszystkie dziewczyny - oprócz
Okropnej P Green i tej lesbijki Włochatej Kate - mają chłopaków albo już się całowały,
prawda?
Milczenie. Zaczęłam się irytować. Chciałam jej pomóc, a przecież sama mam
problemy. Praktycznie rzecz biorąc, jestem sierotą... i przybraną matką. Odkąd tata
egoistycznie wyjechał na drugi koniec świata, ciągle tylko słyszę: „Mogłabyś posiedzieć z
Libby?”. Co Jas wie o kłopotach? Czy kiedykolwiek musiała zabrać swoją młodszą
siostrzyczkę na basen? Nie, nawet nie ma młodszej siostrzyczki. Czy majtki jej siostrzyczki
wybuchły na górze zjeżdżalni dla maluchów? Nie. Czy w ogóle jest sens tłumaczyć mamie,
że po zjedzeniu pieczonej fasoli Libby zawsze ma problemy z brzuchem? Nie, nie ma
najmniejszego. Kąpielówki Libby nie wytrzymały siły eksplozji i jej kupa rozprysnęła się na
zjeżdżalnię dzieci dokoła. Czy Jas wie, co to znaczy, kiedy z basenu trzeba wyławiać płaczące
dzieci, ciągnąc je za skrzydełka do pływania? Nie. Czy wie, co to znaczy opłukiwać wodą
siostrzyczkę, a potem palić się ze wstydu przed mamami, dziećmi i dozorcami w maskach i ze
szczotami do szorowania? Chyba nie. Skoro ja mogłam znieść taki koszmar, to dlaczego Jas
tak się roztkliwia nad sobą?
Nie powiedziałam jej tego, ale zajęłam twarde stanowisko.
- Jas, czemu się tak przejmujesz tymi spuchniętymi węzłami chłonnymi?
Jas odpowiedziała tak cichutko, że musiałam się nad nią pochylić, żeby usłyszeć:
- Nie mam spuchniętych węzłów chłonnych. Chyba nigdy nie znajdę sobie chłopaka,
nikt mnie nawet nie zaprosił na imprezę. Tom był moją jedyną szansą, ale wolał cebulę.
Aha, czas na zalecenie z książki Poczuj swój strach i mimo wszystko to zrób. Zdjęłam
ze ściany lustro i przytrzymałam je przed twarzą Jas.
- Jas, spójrz w lustro i pokochaj osobę, którą w nim widzisz. Powiedz: „Kocham cię”.
Jas spojrzała w lustro - nie mogła się wykręcić, bo trzymałam je jakieś trzy centymetry
od jej nosa. Prawie się porzygała.
- Ooooooooo, wyglądam obrzydliwie.
Nic nie zrozumiała.
- Jas, pokochaj siebie - powiedziałam. - Pokochaj Piękno, które widzisz w tym lustrze,
spójrz na tę cudną twarz, na te cudne usta. Usta, którym twoja przyjaciółka dała osiem
punktów na dziesięć. Pomyśl o tym, Jas.
Pomyśl o wszystkich tych biedakach, którzy dostali tylko sześć i jedną trzecią... a ty
dostałaś aż osiem... - (Jeżeli chodzi o pamiętanie przykrych rzeczy, to jestem jak słoń, ale
niestety, nie mogę zapamiętać nic z francuskiego, historii, matmy czy biologii).
Jas zdecydowanie zaczęła się ożywiać. Wydęła usta i uśmiechnęła się słabo.
- Myślisz, że naprawdę mam ładne usta?
- Tak, tak, ale popatrz też na resztę twarzy, na te oczy, nieskazitelną cerę...
Jas usiadła.
- Wiem, jest niezła, nie? Rano zawsze piję ciepłą wodę z cytryną.
Poniedziałek, 4 stycznia
7.00
Kiedy się obudziłam, przez chwilę czułam się szczęśliwa - dopóki sobie nie
przypomniałam, że dzisiaj trzeba wracać do wariatkowa (czyli szkoły).
14.30
Gimnastyka. Odkryłam, że Angus schował sobie przekąskę w moim plecaku.
Teraz w spodenkach gimnastycznych mam kolce jeża.
Wtorek, 12 stycznia
Południe
Zwycięstwo, zwycięstwo!
Madame Slack zawsze oskarżała mnie o lenistwo na francuskim, a ja właśnie dostałam
z klasówki osiemdziesiąt pięć punktów na sto. Cha, cha, cha, cha.
Fermez la bouche, Madame Slack
. Udało mi się, bo nauczyłam się dwudziestu pięciu
słówek, a potem uważałam, żeby na każde pytanie odpowiedzieć którymś z nich. Na przykład
na pierwsze: „Jakie jest twoje ulubione danie?” - odpowiedziałam: „lapin” (królik).
W wypracowaniu na temat „Co robisz w słoneczne dni?” napisałam, że bawię się z
królikiem.
Opisz ulubioną książkę - Alicja w krainie czarów. Lapin jest jednym z jej bohaterów.
13.00
Zgodnie z nowymi postanowieniami które dotyczą skupienia się na nauce, a nie
na chłopakach, podczas przerwy obiadowej poszłam do sali gimnastycznej, żeby poćwiczyć
jogę. Mój zestaw ćwiczeń nosi nazwę „Powitanie Słońca”: trzeba się wyprostować, żeby
powitać Słońce, a potem zrobić skłon, jakby się mówiło: „Nie jestem godna”. Następnie
wykonuje się pozycję kobry i psa... to szalenie łagodne i kojące.
13.15
Właśnie, kiedy wykonywałam pozycję psa, weszła panna Stamp.
- Och, nie będę ci przeszkadzać - powiedziała. - Cieszę się, że zainteresowałaś się
jogą, to jedna z najlepszych form gimnastyki. Doskonała rozgrzewka przed grą w tenisa. Nie
przeszkadzaj sobie, ja tylko się przygotuję do lekcji.
Nogi miałam zadarte do góry, a tyłek wypięty. Takich wygibasów lepiej nie robić w
obecności lesbijki. Szybko przeszłam do pozycji kobry, ale wyglądałam z kolei tak, jakbym
chwaliła się piersiami. Myślę, że panna Stamp zapuszcza już nie tylko wąsy, ale także brodę.
Fermez la bouche, Madame Slack (fr.) - Niech się pani zamknie, pani Slack.
Słowo daję, w tym miejscu nie ma ani chwili spokoju.
13.30
Przeniosłam się z jogą na zewnątrz, chociaż ciężko mi się ćwiczy w
rękawiczkach i płaszczu. Właśnie zrobiłam pozycję psa, kiedy zza rogu wyłonił się Elvis.
Stary zrzęda.
- Co ty tu wyprawiasz? - krzyknął na mnie.
- Cicze dzioge - odpowiedziałam, z nogami w górze. Naciągnął sobie czapkę głębiej
na głowę.
- Możesz sobie nawet ćwiczyć fizykę nuklearną, ale nie na moim podwórku. Zmiataj
stąd, zanim zawiadomię dyrekcję.
Odchodząc, spytałam go:
- A wie pan, że Elvis nie żyje?
16.30
Kiedy wracałam do domu, zobaczyłam Marka. Bardzo dojrzale się do niego
uśmiechnęłam.
- Wszystko w porządku? - spytał tylko.
18.00
Podczas nieobecności Vati mama dostaje świra. Kiedy ją spytałam, czy
zapłaciłaby za operację zmniejszenia mojego nosa, zaczęła tę samą starą gadkę: „Ledwo nas
stać na karmę dla Angusa”. Jakby go w ogóle trzeba było karmić.
Nie ma dnia, żebym nie znalazła w kredensie jakichś rozkładających się szczątków. W
każdym razie nie stać jej na zainwestowanie w szczęście własnej córki, ale pieniądze na
remont salonu to znalazła, bo w przyszłym tygodniu ma przyjść fachowiec.
21.30
Kiedy oglądałyśmy telewizję, mama spytała:
- Tęsknisz za tatą?
- Za kim?
Poniedziałek, 18 stycznia
Biologia
14.30
Świetnie umiem naśladować szczękościsk. Rosie przysłała mi liścik: „Kochana
G., wiesz, że w czwartek mamy dwie lekcje wolne? Miałabyś ochotę pójść na wagary i
skoczyć do miasta? Rrrrrrxxxxx”.
16.30
Wracam do domu z Jas. Chyba już na dobre dochodzi do zdrowia.
- Co myślisz o tym błyszczyku? Wyglądam trochę jak Claudia Schiffer? Myślę, że
mam taki sam kształt ust.
Po co ja z tym zaczynałam? No, ale skoro Jas chce żyć w świecie fantazji i to jej
poprawia nastrój... Poszłyśmy do niej. Och, co za cudowny, normalny dom, nie ma tu mamy -
wariatki, dziwnej siostrzyczki ani dzikich zwierząt.
Jej mama spytała, czy chciałybyśmy sok i kanapki. Jakoś nie mogę sobie wyobrazić
swojej mamy w takiej sytuacji... Żeby chociaż siedziała w domu! Myślę, że byłaby dla mnie
dobrym przykładem... gdybym chciała zostać administratorem szpitala... ale czy czasami nie
mogłaby też zrobić jakiejś kanapeczki?
W pokoju Jas dokonałyśmy pomiarów naszych ciał centymetrem krawieckim. Moje
wymiary to 81 - 58 - 81, a Jas - 76 - 58 - 84. Myślę, że wciągnęła brzuch, żeby też mieć w
talii 58. Nogi mam dłuższe o pięć centymetrów. (Nie powiedziałam tego Jas, ale moja jedna
noga jest dłuższa o pięć centymetrów, a druga tylko o trzy i pół. Jak to możliwe, że w tym
wieku okulałam? Może to stąd, że noszę torbę zawsze na tym samym ramieniu i dlatego tę
stronę mam dłuższą. Muszę pamiętać, żeby zmieniać ramiona. Komu się spodoba koślawa
dziewczyna?).
Czwartek, 28 stycznia
15.30
Rosie wstała pierwsza i wyszła z klasy. Pojawiła się pani Wilson, żeby nas
„kontrolować”, ale ją spytałyśmy, kto wymyślił Boga, i szybko się wyniosła. Byłyśmy zajęte
sporządzaniem listy najbardziej pożądanych cech u chłopaka - musi mieć poczucie humoru,
ładny uśmiech, wyrobione mięśnie brzucha, musi dobrze tańczyć, świetnie całować itd. Rosie
przysłała mi swoją kartkę, na której napisała tylko jedno słowo: WIELKI. Odpisałam: „Co ma
mieć wielkie?”. A ona na to: „Wszystko”. To odpisałam: „Zęby też?”. Opowiedziała
twierdząco. Myślę, że Sven zaraził ją duńskością.
W każdym razie Rosie, Jools i Ellen wyszły pierwsze, a potem dołączyłam do nich ja
z Jas. Spotkałyśmy się w toalecie na parterze, gdzie założyłyśmy kozaki, krótkie topy i
umalowałyśmy się. Sprawdziłyśmy, czy droga wolna, i wymknęłyśmy się tylnym wyjściem.
Pod oknami pracowni biologicznej musiałyśmy przykucnąć - tam prowadziła lekcję Sokole
Oko, która z odległości dwudziestu kroków potrafi wyniuchać dziewczynę. Potem puściłyśmy
się pędem za pakamerę Elvisa. Siedział tam, czytając gazetę, a kiedy się przekradałyśmy,
usłyszałyśmy, jak głośno pierdnął i powiedział: „pardon”. Zaczęłam chichotać i cała reszta za
mną. Musiałyśmy uciekać jak wariatki. Potem przez całe popołudnie przy byle okazji
mówiłyśmy: „pardon”.
W supermarkecie było wprost ekstra. Wypróbowałyśmy wszystkie testery i takie coś,
czym się smaruje włosy, żeby ufarbować jeden kosmyk na inny kolor. Sprawdziłam różne
odcienie, ale najlepiej mi w odcieniu blond. Zrobiłam sobie jasny kosmyk na samym
przodzie. Wygląda czadowo. Teraz, kiedy Vati znajduje się w bezpiecznej odległości, muszę
namówić mamę, żeby pozwoliła mi się przefarbować.
Północ
Cudowny dzień!!! W drodze do domu razem z Jas śpiewałyśmy Respect
Arethy Franklin.
LUTY
Jas musi umrzeć
Sobota, 6 lutego
11.00
Ktoś zadzwonił do drzwi. Mama właśnie wysadzała Libby - niezbyt przyjemny
to widok. W weekendy mama nosi takie ohydne ogrodniczki, w jakich chodzą tylko lesbijki
albo bohaterowie programów telewizyjnych z lat sześćdziesiątych. Libby śpiewała: „Las
ciotek na motek i nuda” (Innym ludziom ta piosenka jest znana jako Wlazł kotek na płotek).
Była rozświergotana jak skowronek, ale mama strasznie się denerwowała.
- Georgia, mogłabyś otworzyć? To pewnie ten budowlaniec Jem, który ma rzucić
okiem na salon. Wpuść go i podaj mu kawę.
Kiedy otworzyłam drzwi, ujrzałam szopę jasnych włosów i kombinezon z drelichu, ale
w tej samej chwili rozległ się przenikliwy pisk z ogrodu sąsiadów: „Łap go, łap go, łap,
ojejejej!”. Pani Sąsiadka ciskała się po ogrodzie z miotłą. Pomyślałam, że Angus w końcu
dorwał tego pudla, ale kiedy spojrzałam ponad płotem, zobaczyłam, że mój kotek trzyma w
pysku coś malutkiego i brązowego.
Pani Sąsiadka ryknęła do mnie:
- Zadzwonię na policję! To świnka morska mojej siostrzenicy, opiekujemy się nią! A
ten, ten... ten wasz potwór ją złapał!
Angus przycupnął nieopodal. Powiedziałam najbardziej stanowczo, jak tylko potrafię:
- Puść to, Angus. Puszczaj!
Dzięki tresurze rozpoznał mój głos i wypuścił z pyska świnkę morską. Rzuciłam się w
jej stronę, ale świnka czmychnęła. Ledwo pokonała parę centymetrów, a Angus już wysunął
swoją wielką łapę i położył ją na jej zadku. Świnka się wyrwała, a Angus wstał i powolutku
ruszył za nią. Przewrócił ją na plecy, a potem usiadł na niej i zapadł w drzemkę.
- Przepraszam, on czasami bywa irytujący - zwróciłam się do pani Sąsiadki. - Ale
tylko tak się bawi.
Zachowała się bardzo nierozsądnie. W końcu udało mi się go zwabić za pomocą
wędzonego śledzia.
Pani S. mówi, że złoży skargę. Ciekawe, gdzie? Chyba na kocim posterunku.
Jem obserwował całą tę scenkę z progu. Miał miły uśmiech, od którego robiły mu się
drobne zmarszczki.
- Duży jak na kota, nie? - powiedział.
- Proszę do środka - westchnęłam. - Mama jest w łazience, ale za chwilę przyjdzie.
Jem wszedł do frontowego pokoju, a ja podałam kawę. Nieźle wygląda jak na
starszego pana.
Przyleciała mama w swoich ogrodniczkach. Kiedy zobaczyła Jema, zaczęła się
dziwnie zachowywać i jeszcze bardziej się zaczerwieniła.
- Nnnnnn! - wydukała i po prostu wyszła z pokoju. Spojrzałam na Jema i wzruszyłam
ramionami.
- Robisz maturę? - spytał (dobre, myślał, że mam przynajmniej szesnaście lat... cha,
cha, cha, cha), a ja na to:
- Nnnnnn.
Wtedy wróciła mama. Miała UMALOWANE usta i była już w normalnych ciuchach.
Zostawiłam ich samych.
Niedziela, 7 lutego
11.00
Założyłam krótką spódniczkę i razem z Jas poszłyśmy przespacerować się
główną ulicą. Chciałyśmy sprawdzić, ilu chłopaków w samochodach będzie za nami gwizdać.
Dziesięciu!!! (Musiałyśmy łazić przez cztery godziny... ale dziesięć to dziesięć!!!).
Poniedziałek, 22 lutego
16.15
Dzisiaj, kiedy wyszłyśmy z Jas ze szkoły, wydarzyło się coś bardzo dziwnego.
Przy bramie w swoim morrisie siedział Robbie. Opierał się o drzwi. Kiedy go zobaczyłam,
nogi zrobiły mi się miękkie jak z waty. Jak przestać kogoś lubić? Pewnie trzeba się skupić na
wadach tej osoby.
Może Robbie ma okropne dłonie? Spojrzałam na nie... są piękne - mocne, ale
jednocześnie artystyczne. Tak jakby potrafił zbić półkę, ale i zabrać cię w krainę rozkoszy.
On na pewno nie kładzie dziewczynom dłoni na piersiach... a szkoda. Zamknij się!!!
W każdym razie już zamierzałam zrobić wyluzowaną minę, kiedy powiedział:
- Cześć, Jas, co słychać? Jas się zaczerwieniła.
- O, cześć, Robbie. OK, a co u ciebie?
- Spoko. Jas, czy mógłbym... czy mógłbym któregoś dnia z tobą pogadać? Może
wpadłabyś na kawę w środę po lekcjach?
- Yyy... no... eee, tak - wybełkotała Jas. - Dobrze. To na razie.
Normalnie odebrało mi mowę. Kiedy doszłyśmy do jej domu, bez słowa przeszłam
przez furtkę i ruszyłam schodami prosto do jej pokoju. Miałam wrażenie, że mnie coś dławi.
Myślałam, że się uduszę, wybuchnę i jednocześnie zrobię kupę.
Jas usiadła na łóżku i tylko sapnęła: „uff”.
- Co ma znaczyć to „uff”?
- No, „uff” i już.
- Po co on chce się z tobą zobaczyć?
Zaczęła sobie oglądać paznokcie, co było strasznie irytujące.
- Nie wiem.
- Chyba nie pójdziesz, co?
- Zaprosił mnie na kawę, a ja się zgodziłam.
- Tak, ale nie pójdziesz, co? Spojrzała na mnie.
- Dlaczego miałabym nie pójść? Powiedział, że chce ze mną pogadać.
Nie wierzyłam własnym uszom.
- Przecież wiesz, że to mój śmiertelny wróg.
- Tak, ale nie jest moim wrogiem - zaczęła się wymądrzać - a poza tym chyba mu się
podobam.
Myślałam, że się wścieknę.
- Jas, jeżeli jesteś moją przyjaciółką, to się z nim nie spotkasz.
Zamilkła i zacisnęła wargi. Jak burza wypadłam z jej domu.
Wtorek, 23 lutego
23.00
Dzisiaj wyszłam z domu dziesięć minut wcześniej i ruszyłam drugą stroną
ulicy. Jas zazwyczaj czeka przy swojej furtce między ósmą trzydzieści pięć a ósmą
czterdzieści pięć i jeżeli do tej pory się nie pojawię, idzie beze mnie. Jak wariatka
przebiegłam chyłkiem koło jej domu i stawiłam się w szkole na dziesięć minut przed apelem.
Zatrzymała mnie Sokole Oko.
- Pierwszy raz widzę cię tak wcześnie, co się stało? Będę miała na ciebie oko.
Słowo daję, jaka ona podejrzliwa. Pewnie nie ma nic innego do roboty. W auli nie
stanęłam na swoim miejscu. Podeszłam do Rosie i zaczęłam z nią rozmawiać. Jas poszła na
nasze miejsce, zauważyła mnie i uśmiechnęła się półgębkiem, ale rzuciłam jej piorunujące
spojrzenie.
Potem zobaczyłam ją dopiero podczas przerwy obiadowej, kiedy weszła do kibelka.
Znalazłam się w pułapce, bo właśnie trzymałam głowę pod suszarką. Źle się ułożyłam
podczas snu i włosy sterczały mi na wszystkie strony. Miałam spuszczoną głowę, kiedy Jas
się odezwała:
- Słuchaj, to głupie, nie powinnyśmy się kłócić o jakiegoś tam faceta.
- Ne kegoś tam feta.
- Słucham?
Wyprostowałam się i spojrzałam jej prosto w oczy.
- Jas, wiesz, co przeżyłam z Robbiem. To nie „jakiś tam facet”.
Znowu zaczęła się wymądrzać.
- Czym ty się przejmujesz? To tylko kawa... przynajmniej na razie.
Rzuciłam się na to jak szczur na herbatnika.
- Jak to „na razie”?
Smarowała sobie usta pomadką ochronną, wydymając je do lustra... zupełnie jej
odbiło, naprawdę myśli, że wygląda jak Claudia Schiffer.
- Mówię jedynie, że na razie to tylko kawa. Oczywiście, jeżeli coś się wydarzy, od
razu cię zawiadomię.
Wtedy kopnęłam ją w piszczel. JAK ONA ŚMIE? Dosyć tego!!! Już nigdy się do niej
nie odezwę.
Sobota, 27 lutego
10.00
Mama nuci sobie w kuchni, jakby była bardzo szczęśliwa. Sporządziłam listę
swoich przyjaciół: mam 1 2 bliskich znajomych, 20 zwykłych znajomych i najbliższych
(takich, którzy szczerze płakaliby na moim pogrzebie). Libby jest za mała, żeby ją uznać za
kumpelkę, chociaż okazała się lepszą koleżanką niż niektórzy, jeśli wiecie, co mam na myśli.
Natomiast Jas nie znalazła się na mojej liście.
10.30
Ciekawe, czy mam wystarczająco dużo przyjaciół? Obawiam się, że jeżeli ktoś
z firmy telekomunikacyjnej poprosi mnie o wymienienie dziesięciorga przyjaciół i członków
rodziny, do których mogłabym dzwonić po niższych kosztach, będę musiała w to wliczyć
numer horoskopu dla Wag, pod który dzwonie najczęściej.
11.00
Ktoś zadzwonił do drzwi.
- Otworzysz? - zawołała mama.
To był Jem. Wygląda całkiem, całkiem i jest nieźle zbudowany. Miał na sobie T -
shirt, więc zobaczyłam jego umięśnione ramiona. Uśmiechnęłam się. Może przyda mi się taki
starszy mężczyzna, który mnie nauczy sztuki miłości...
11.05
Mama wybiegła z sypialni, ciągnąc za sobą Libby.
- Kochanie, zabierz Libby na spacer, dobrze? Dzięki. Jem, napijesz się kawy?
- Nie odmówię. Mam lekkiego kaca. Mama zachichotała (tak jest, zachichotała).
- Słowo daję, ale z ciebie ziółko. Dobrze chociaż się bawiłeś?
Poszli do kuchni.
- No, byliśmy w takim jednym klubie. Super, powinnaś się tam kiedyś wybrać.
Znowu zachichotała.
- Uważaj, bo jeszcze wezmę cię za słowo.
Nie słyszałam, co się działo potem, bo Libby walnęła mnie swoją pluszową małpą.
- Idziemy - powiedziała. Musiałam więc wyjść.
Co jeszcze? Moja mama umawia się z jakimś budowlańcem, kiedy mój Vati próbuje
stworzyć dla niej nowe życie na antypodach.
Właściwie to są kwita...
Vati przysłał z Whangamata list ze zdjęciami. Napisał:
Ta wioska słynie z najbardziej gwałtownych zjawisk geotermicznych na świecie. Kiedy
któregoś dnia jadłem lunch w ogrodzie, stół zaczął się strasznie trząść... Ledwo dokończyłem
swój stek. Ziemia drży pod nogami, bo tysiące miliardów ton wrzącej pary usiłują się
wydobyć spod skorupy ziemskiej. Drzewa chwieją się na wszystkie strony, a owce
podskakują...
No, super, Vati. Lecę tam najbliższym samolotem.
Przysłał też kilka zdjęć swoich kumpli z Nowej Zelandii... wszyscy zarośnięci jak
bliźniaki Chucka Norrisa...
Mimo wszystko to mój Vati. Muszę zamienić słówko z mamą, żeby ocalić tę rodzinę.
0.05
Jakoś mi się nie chce.
MARZEC
Mój tata został Chuckiem Norrisem
Poniedziałek, 1 marca
10.30
Nadal nie rozmawiam z Jas, ale najgorsze jest to, że i ona nie rozmawia ze
mną. Nie wiem, jak to się stało, przecież to ja byłam górą. Teraz strasznie ciężko mi chodzić
do budy, bo ona idzie przede mną, więc muszę ciągnąć się za nią bardzo powolutku, bo mam
dłuższe nogi.
Środa, 3 marca
9.00
Dzisiaj po szkole Jas ma iść z Robbiem na kawę. Ciekawe, czy Lindsay też o
tym wie? Ciekawe, czy powinnam jej o tym powiedzieć?
15.00
Nie mogę się powstrzymać - cały dzień deptałam Jas po piętach. Zauważyłam,
że założyła bardzo krótką spódniczkę i inaczej się uczesała. Może ją dorwę, jak będzie
wychodziła z kibla, i zrobię jej kocówę albo namówię na to Jackie i Alison.
15.15
Rosie, Ellen i Jools nie stają po niczyjej stronie, czego nie cierpię... jak śmią
być tak bezstronne? Rosie powiedziała:
- Przecież on ją tylko poprosił o rozmowę... nawet nie wiesz, o czym - dodała Jools.
- Wiesz, żyjemy w wolnym świecie, nie możesz nikogo do niczego zmuszać.
Co za tępota! Przestałabym z nimi gadać, ale wtedy już w ogóle nie miałabym do kogo
otworzyć gęby.
16.05
Przyjechał Robbie!!! Gdzie Lindsay? Pod bramą zanosi się na bójkę. Kiedyś
już była tu awantura, ale między panem Attwoodem a lodziarzem. Elvis wyszedł, żeby go
przegonić. Podszedł do jego furgonetki i powiedział: „Spadaj!”, a lodziarz: „To mnie zmuś,
dupku”.
Elvis zdjął okulary, czapkę i powiedział: „Wyłaź z samochodu, to ci pokażę”.
Więc lodziarz wysiadł z furgonetki. Miał chyba osiem metrów wzrostu. Wtedy Elvis
powiedział: „Uprzedzałem. To moje ostatnie słowo... Jak tylko sprzedasz wszystkie lody,
masz natychmiast opuścić teren szkoły”.
16.08
Ani śladu Lindsay.
- Gdzie jest Lindsay? - spytałam Rosie, Jools Ellen, a Rosie odpowiedziała:
- Gra w badmintona.
Na miłość boską, co za idiotka - jakaś beksa intrygantka odbiera jej
narzeczonego/chłopaka, a ta gania w spodenkach gimnastycznych i odbija piłeczkę ping-
pongową z piórkami?!
16.10
Jas wyszła ze szkoły w kozakach. Zamszowych, do kolan, na obcasach!!! Jak
będzie w takim stroju szlajać się po ulicach, to jeszcze ktoś jej zaoferuje pieniądze.
16.12
Doszła do bramy. Robbie otworzył jej drzwi swego morrisa, usiadł za
kierownicą i odjechali.
W domu
16.38
Zaraz zwariuję. Co oni teraz robią?
17.00
Zadzwoniłam do Rosie.
- Dowiedziałaś się czegoś? - Nie. - To zadzwoń, jak się dowiesz.
17.20
Obdzwoniłam wszystkich, ale nikt nic nie wie. Zupełnie tak, jakbym
występowała w jednej z tych durnych sztuk, które przerabiamy. W końcu zostanę sama,
wpatrując się w morze... i pewnie wyrośnie mi broda.
17.30
Przed chwilą odkryłam, że pod pachami rosną mi włosy. Skąd one się wzięły?
Wczoraj jeszcze ich nie było.
17.40
Na nogach też mi rosną. Lepiej się czymś zajmę i ogolę je sobie maszynką
mamy.
18.00
O Boże! Mam krwotok! Całe nogi spływają mi krwią - musiałam ją zatamować
szlafrokiem mamy. Zabije mnie, jak to odkryje. Lepiej go od razu wypiorę.
18.10
Włożę go do pralki razem z innymi ciuchami, zanim mama wróci do domu.
18.30
Dzwoni telefon. To tylko mama. Wpadły z Libby do wujka Eddiego, wrócą
późno, więc kolację mam zjeść sama. Quelle surprise!
18.32
Co my tu mamy? Hm... Och, już wiem, została tylko zapleśniała, stara puszka
fasoli...
19.00
Dzwoni telefon.
Biegnąc do niego, potknęłam się o kabel i nogi znowu zaczęły mi krwawić. To była
Rosie. - Właśnie dzwoniła do mnie Jas. Niemal wrzasnęłam: - I???
- Poszli na kawę. Mówi, że Robbie jest bardzo przystojny i dowcipny.
- I?
- Chciał z nią pogadać o Tomie. Wybuchnęłam śmiechem.
- Cha, cha, cha, cha, cha... a ona założyła kozaki. Cha, cha, cha.
- Tak - ciągnęła Rosie - chciał się dowiedzieć, czy nadal jeszcze podoba jej się Tom,
bo ona wciąż mu się podoba.
Odłożyłam słuchawkę. Tom. Kogo to obchodzi? Cha, cha, cha.
Życie jest boskie!!!
19.30
La, la, la, la, la, la. Boooskie!
19.40
Mniam - mniam. Pyszna fasolka.
22.00
Ojej, mały problem. Szlafrok mamy skurczył się do wielkości szlafroczka dla
lalki. Może będzie pasował na Libby. Hm.
Ale i tak życie jest boskie. O szlafroku pomyślę jutro. Na razie nastawię głośno jakąś
fajną muzykę i trochę sobie potańczę.
Quelle surprise! (fr.) - Co za niespodzianka!
23.00
Usłyszałam, jak mama wchodzi do domu, ale udałam, że śpię. Schowałam
szlafrok na dno mojej szafy.
Czwartek, 4 marca
8.30
Jas czekała na mnie przy furtce swojego domu. Kiedy ją zauważyłam, zwolniłam
kroku i zaczęłam udawać, że szukam czegoś w torbie, a potem, że tego zapomniałam i muszę
wracać do domu. Cofnęłam się i przez jakieś cztery minuty stałam ukryta za żywopłotem, po
czym z powrotem ruszyłam w stronę szkoły.
Hurra, Jas już nie było, więc mój plan zadziałał. Ale kiedy mijałam jej furtkę,
wyskoczyła zza żywopłotu. Zaczęła iść koło mnie, ale się nie odezwała. Ja też milczałam.
To dziwne, jak się tak milczy - trzeba uważać, żeby nie wydać z siebie jakiegoś
dźwięku. Nie można nawet odchrząknąć, bo ta druga osoba pomyśli, że chcesz pierwsza coś
powiedzieć.
Kiedy dotarłyśmy do szkoły, podała mi list. Najpierw nie chciałam go wziąć, ale
jednocześnie byłam strasznie ciekawa, co napisała, więc w końcu włożyłam go do torby.
13.00
Dopiero teraz mam okazję go przeczytać, bo nie chciałam, żeby Jas zobaczyła,
że zżera mnie ciekawość. List brzmiał następująco:
Droga Georgio!
Przykro mi, że rozdzielił nas chłopak, to się już nigdy nie powtórzy. Zachowałam się
głupio, nie pomyślałam o Twoich uczuciach, chociaż jesteś moją najlepszą przyjaciółką.
Gdybym mogła w jakiś sposób odzyskać Twoją przyjaźń, to tylko daj mi znak.
Jas
RS. On nie jest zaręczony z Lindsay.
13.15
A więc Jas myśli, że można ot, tak sobie zapomnieć o całej tej pożałowania
godnej aferze. Jeżeli chce, żebym zmieniła zdanie, będzie musiała się trochę bardziej wysilić.
13.20
Jas znalazła mnie przy automacie ze słody - czarni. Była trochę zdenerwowana.
Niech jeszcze trochę pocierpi.
13.21
Zaczęła:
- Yyy...
A ja na to:
- Co to znaczy, że nie jest zaręczony z Lindsay?
W moim pokoju
17.00
Jas pomaga mi rozciągnąć szlafrok mamy. Za karę za swoje oburzające
zachowanie musiała mi obiecać, że powie, że to ona włożyła go do pralki. Na Jas mama nigdy
by się nie rozgniewała.
17.15
Szlafrok jest tak samo malutki jak przedtem, tyle że teraz ma rękawy tak długie
jak ręce orangutana.
17.25
Podobno Robbie bardzo się zdziwił, że jakoby jest zaręczony. Kiedy spytał Jas,
dlaczego tak myśli, musiała udawać, że ktoś jej powiedział.
17.30
Jas wyskubuje mi brwi.
- Jak myślisz, co powinnam zrobić z Tomem?
- spytała. - Robbie mówi, że nadal mu się podobam i że ta dziewczyna na tańcach to
była tylko jego kuzynka.
- Och, czy to znaczy, że Tom nie może znaleźć sobie dziewczyny?
Jas, w połowie wyrywania:
- Georgia, nie zaczynaj znowu. Myślisz, że powinnam mu dać jeszcze jedną szansę?
„A co ja jestem, redaktorka kącika złamanych serc?”
- pomyślałam sobie.
Ale powiedziałam do Jas:
- Może, ale na twoim miejscu udawałabym bardziej nieprzystępną. Nie całuj się z nim
na pierwszej randce... no, chyba że będzie bardzo nalegał.
Północ
Mój plan pod tytułem „Ja jestem niewinna, to wszystko przez Jas!” przebiegł
zadziwiająco gładko. Mama sprawia wrażenie jeszcze bardziej stukniętej niż zwykle. Ile
czasu może potrwać remont jednego pokoju? Jem potwornie się guzdrze. Nic dziwnego -
przez większą część czasu przesiaduje z mamą na kanapie i chichocze. Któregoś dnia Libby
powiedziała do niego „tatusiu”.
Hej ho.
1.00
Patrzę z łóżka w niebo, słyszę pohukiwanie sowy i czuję, że wszystko idzie jak
po maśle.
Robbie nie jest zaręczony!!! Dzięki Ci, Dzieciątko Jezus.
Wtorek, 16 marca
15.00
Panna Stamp mówi, że jestem „obiecującą” tenisistką. Czadowo jest odbijać
piłeczkę po korcie przed oczami ludzi. Albo wcale nie przed ich oczami, jak to było w
wypadku Rosie, która dziś po południu dostała piłeczką prosto w twarz. Okulary zjechały jej
z nosa, co wydało mi się szalenie zabawne. Tak się śmiałam, że potem w ogóle nie mogłam
zaserwować.
22.45
Przebudziłam się ze snu, w którym wygrałam Wimbledon. Myślę, że zaczyna
się budzić moja sfera seksualna, bo ten sen stał się interesujący dopiero po meczu, w
przebieralni. Najpierw była normalka - wiecie, ostatni as serwisowy, tłum szaleje, idę po
puchar. Podaje mi go księżniczka Małgorzata, mówiąc:
„Pierwsza klasa, fantastycznie. Szkoda, że ja już nie gram”. A ja na to: „Cha, cha, cha,
trudno mi uwierzyć, że wasza wysokość w ogóle kiedyś w cokolwiek grała - no, może poza
brydżem”. Macham jej ręką i idę do przebieralni.
Zaczynam się rozbierać, żeby wziąć wreszcie zasłużony prysznic. Kiedy zostaję w
samym staniku (z miseczkami D wypełnionymi aż po brzegi) i majtkach, ktoś wchodzi do
pomieszczenia. To Leonardo DiCaprio. Mówi: „Przepraszam, wystraszyłem cię?”. I zaczyna
pokrywać pocałunkami moje drżące (lecz szalenie zgrabne i opalone) ciało. Wtedy nagle
pojawia się ktoś jeszcze.
Odrywam się od Leo, ale on mnie uspokaja: „Spoko, to tylko Brad”. Wtedy Brad Pitt
wchodzi i przyłącza się do nas.
Poniedziałek, 22 marca
14.00
Serdeczność Jas staje się niemal krępująca. Tych parę dni bez dowcipnych i
błyskotliwych rozmów ze mną przypomniało jej o tym, jak bardzo mnie lubi.
Kiedy szłyśmy do szkoły, uświadomiłam jej to w zawoalowany sposób.
- Jas, myślę, że tych parę dni bez dowcipnych i błyskotliwych rozmów ze mną
przypomniało ci, jak bardzo mnie lubisz.
- Cha, cha, cha, cha, cha... - zaczęła, ale widząc moją minę, dokończyła zaraz: - O tak,
to prawda. Masz absolutną rację.
Środa, 31 marca
Na apelu
9.08
Dziś rano prawie padłam ze śmiechu. Podczas modlitwy Rosie szepnęła:
- Spójrz na nos Jackie. Podaj dalej...
Jej wiadomość przebiegła przez cały szereg. Początkowo nic nie zobaczyłam, bo
Jackie miała spuszczoną głowę i włosy zasłaniały jej twarz.
Potem, kiedy wszyscy zaczęli się szykować do odśpiewania psalmu, szepnęłam:
- Jackie! Psstt!
Podniosła głowę i spojrzała na mnie. Miała całkiem czarny koniuszek nosa!!!
Wyglądała jak panda w peruce. Mało się nie posikałam ze śmiechu. Cały nasz szereg aż się
trząsł.
Jackie rzucała nam mordercze spojrzenia, ale to nas rozwaliło jeszcze bardziej. Nie ma
nic śmieszniejszego od wkurzonej pandy!!! Popędziłyśmy do kibelka i ze śmiechu zgięłyśmy
się nad umywalkami. Kiedy w końcu odzyskałam mowę, spytałam:
- Co... co... jej... się stało?
- Pamiętasz tego didżeja, którym się tak strasznie zachwycała? - zapytała Ellen. - No
więc upił się z kumplami, potem poszedł na randkę z Jackie i wpadł na pomysł, żeby jej
zrobić malinkę na czubku nosa.
Cóż za radosny dzień.
KWIECIEŃ
Podchody
Wtorek, 6 kwietnia
17.00
Grałam w tenisa z Lucy Doyle z piątej klasy i wygrałam!!! Jestem genialna!!!
18.30
Trenowałam grę w tenisa, odbijając sobie piłeczkę o ścianę w domu, ale to bez
sensu. Angus ciągle zabiera mi piłkę i nie chce oddać. Kiedy po nią idę, czeka, aż już prawie
ją chwycę, po czym znowu odchodzi trochę dalej. Raz udało mi się uderzyć go rakietą po łbie,
ale chyba w ogóle go to nie zabolało.
19.00
Dzwoniłam do Jas.
Fajnie, jak taty nie ma w pobliżu. Nikt się nie wydziera: „Zwolnij ten cholerny
telefon!”. Już zaczynam zapominać, jak wygląda.
Pod chmurami zawsze świeci słońce.
Telefon odebrała mama Jas. Poprosiłam Jas, która w końcu zeszła na dół ze swojego
pokoju.
- Mam dobry plan - powiedziałam.
- O nie.
- Spodoba ci się.
- Dlaczego?
- Bo jest błyskotliwy, a poza tym dzięki niemu będziesz mogła spłacić dług wobec
mnie.
- No to nawijaj.
- Mówiłaś, że Robbie nic nie wie o własnych zaręczynach, ale Lindsay i tak się obnosi
z pierścionkiem.
- Tak.
- Skoro zakłada go tylko do szkoły, a zdejmuje, kiedy spotyka się z Robbiem, to
znaczy, że on bardziej podoba się jej niż na odwrót.
- Chyba tak.
- Oczywiście, że tak. Pewnie już ma jej dosyć - co on w ogóle w niej widzi?
- Podobno jest całkiem inteligentna. Zdaje się, że chce studiować w Oksfordzie.
- A więc jest kujonką, ale to nie powód, żeby ją lubić. Poza tym dobre stopnie wcale
nie świadczą o inteligencji. Samo to, że nie mogę spamiętać wszystkich Plantagenetów, nie
oznacza, że nie jestem inteligentna.
- No, chyba nie. - Właśnie.
- Miałaś też spore problemy z równaniami drugiego stopnia.
- No tak...
- I z czasem zaprzeszłym...
- Tak, wiem, Jas, ale chodzi mi o to, że...
- Jesteś beznadziejna z niemca - Herr Kamyer powiedział, że uczy tyle lat, a jeszcze
nigdy nie widział takiego tępaka.
- Słuchaj, Jas, możemy wrócić do mojego planu? Myślę, że powinnyśmy zacząć
prześladować Lindsay.
- Prześladować? - Tak.
- Czyli... śledzić ją, a potem wydzwaniać i pytać, jakiego koloru majtki ma na sobie?
- Nie, nie, tylko mieć ją na oku.
- Po co? Jaki w tym sens?
- Sens jest taki, że wtedy się dowiem, czy ona się podoba Robbiemu, czy nie.
- Ale dlaczego ja mam w tym brać udział?
- Dlatego, że (a) jesteś moją przyjaciółką, (b) będzie to wyglądało mniej podejrzanie,
bo i tak wszędzie łazimy razem, i (c) za parę tygodni moja mama wyjeżdża z Libby, więc
mogłabyś u mnie przenocować i zaprosiłybyśmy Toma.
- Kiedy zaczynamy?
Grzeczna dziewczynka.
Piątek, 16 kwietnia
Początek operacji „Prześladowanie Lindsay”
Piątkowy wieczór
16.15
Po ostatnim dzwonku musiałyśmy zostać na zapleczu pracowni biologicznej,
bo ta Stara Kujonka (Lindsay) rozmawiała z Sokolim Okiem. Widziałyśmy, jak się razem
śmieją - jakież to żałosne... jak można się śmiać z nauczycielem?! Potem, kiedy Lindsay
odbierała płaszcz z szatni, przekradłyśmy się wąską alejką, która biegnie między pracownią a
głównym budynkiem szkoły. Straszny tam pryszcz, pełno petów po Jackie i jej kumpelach.
Alejka prowadzi w pobliże bramy głównej. Cały dowcip polegał na tym, żeby przemknąć się
koło pakamery Elvisa. Uważa mnie za wroga publicznego numer jeden, bo na krześle w jego
budzie posadziłam szkielet w jego kapeluszu i z fajką w zębach. Nie mam pojęcia, jak się
dowiedział, że to moja sprawka. W każdym razie, kiedy tam dotarłyśmy, Elvisa nie było
nigdzie widać, więc pędem pokonałyśmy ostatni odcinek alejki. Ubrałyśmy się całe na czarno
i założyłyśmy berety - wyglądałyśmy zupełnie jak łączniczki z francuskiego ruchu oporu.
Dotarłyśmy na miejsce akurat w chwili, kiedy przechodziła tamtędy Lindsay (ofiara).
Zerknęła na zegarek, a na jej palcu błysnął pierścionek.
17.15
Stoimy pod bajeranckim domem Lindsay. Rezydencja Pod Cisami.
Dom jest jednopoziomowy, co oznacza, że sypialnia Lindsay znajduje się na parterze,
co z kolei oznacza, że możemy tam wejść przez okno.
Chi, chi, chi.
Ale najpierw to, co najważniejsze. Czas na pożywny - posiłek.
18.30
Podwójne frytki i cola. Mniam - mniam.
18.45
Zobaczyłyśmy, że ofiara wychodzi z frontowego pokoju, ale ponownie już się
nie pojawiła.
Podejrzewamy, że poszła do swojego pokoju, by podjąć żmudne, desperackie próby
zrobienia się na bóstwo przed spotkaniem z Robbiem.
18.58
Postanowiłyśmy zaryzykować i pójść na tyły domu. Szepnęłam do Jas: - Mam
nadzieję, że nie trzymają kota.
- Chyba psa?
- Nie znasz Angusa?
Bardzo ostrożnie zakradłyśmy się boczną ścieżką. Już prawie znalazłyśmy się w
ogrodzie za domem, kiedy znad żywopłotu koło sąsiedniej posesji wyskoczyła czyjaś głowa.
Kompletnie łysa, jak u wujka Eddiego. Jas, z błyskawicznym refleksem, szepnęła:
- Cśśś, robimy Lindsay wielką niespodziankę... - Mrugnęła i facet zniknął.
Poszłyśmy dalej. Okna pokoju Lindsay wychodzą na ogród. Zasłony były do połowy
odsunięte, więc mogłyśmy zajrzeć do środka.
Jej pokój to prawdziwy falbaniasty koszmar: poduszki obszyte falbankami, falbanki
przy narzucie na łóżko... Futerał na termofor w Teletubisie!!!
Lindsay nastawiła muzykę. Jas i ja spojrzałyśmy na siebie. Genesis. Jas zaczęła
udawać, że wymiotuje. Musiałyśmy trzymać głowy pochylone, na wypadek gdyby Lindsay
odwróciła się twarzą do okna. Nagle zniknęła za drzwiami i usłyszałyśmy jakieś gulgotanie.
- Ma pokój z łazienką - powiedziałam. - To bardzo kiepskie połączenie według feng
shui.
- Dlaczego? - spytała Jas.
- Nie wiem, ale to bardzo niedobrze. Trzeba by chyba wstawić akwarium z
pięćdziesięcioma złotymi rybkami, żeby to naprawić... Widziałaś jej budzik? Na cyferblacie
jest śpiąca buzia.
Lindsay wyłoniła się z łazienki, ze związanymi włosami, w staniku i stringach. Stringi
są bez sensu - po co je nosić? Kiedyś przymierzyłam te, w których mama ćwiczy aerobik... w
każdym razie miała ćwiczyć, ale poszła tylko raz. Powiedziała, że podczas biegu w miejscu
mało się nie przewróciła, bo tak jej się rozkołysały piersi. No więc przymierzyłam te stringi i
czułam się w nich okropnie głupio... włażą w tyłek. Nagle zobaczyłam coś jeszcze bardziej
groteskowego. Lindsay w ogóle nie ma włosów łonowych! Co z nimi zrobiła? Chyba ich
sobie nie zgoliła? Przypomniało mi się, jak wyglądały moje nogi, kiedy je ostatnio
wydepilowałam. Zrobiło mi się słabo.
Jaka ta Lindsay chuda!!! Mój stanik przynajmniej nie jest pusty. Raptem, na naszych
oczach, ofiara zrobiła dwie rzeczy, które uznałyśmy za niezwykle znaczące i godne zapisania
w notatniku, gdybyśmy takowy miały przy sobie:
1. Zdjęła pierścionek i go pocałowała!!!
2. Wzięła coś z różowej gumy i włożyła sobie do stanika pod „biust”. To gumowe coś
podniosło jej „piersi”, między którymi pojawił się rowek.
- Ale przekręt - powiedziałam do Jas. - Robbie pewnie nic o tym nie wie...
Zauważyłam jednak, że Jas niezbyt uważnie mnie słucha: spoglądała ponad moim
ramieniem na pana Łysola, który znowu się pojawił i obserwował nas przez ogrodzenie. Co
jest z tymi sąsiadami, czy oni nie mają własnego życia? Zrobił nieco podejrzliwą minę, więc
powiedziałam tak naturalnym tonem, na jaki tylko mogłam się zdobyć:
- Strasznie głośno nastawiła muzykę, więc nie usłyszała, jak pukamy w okno. Jas,
zapukaj jeszcze raz.
Jas trochę się zdziwiła, ale dzięki Bogu wykazała dość przytomności umysłu, żeby
odstawić szopkę. Udała, że puka w okno, potem niby to pomachała do Lindsay (która na
szczęście wróciła do łazienki), a następnie udała, że histerycznie się śmieje.
To całe prześladowanie jest szalenie męczące, ale pan Łysol chyba się uspokoił, bo
znowu zniknął, więc przekradłyśmy się z powrotem na frontowy podjazd i podeszłyśmy do
wysokiego żywopłotu przy sąsiedniej posesji. Schowałyśmy się tam i zaczęłyśmy czekać, aż
Lindsay wyjdzie z domu.
19.40
Brrr... trochę zimno. W końcu drzwi frontowe się otworzyły i wyszła Lindsay z
włosami upiętymi do góry (błąd), w czarnej spódnicy do pół łydki (zły wybór u osoby o
sylwetce patyczaka). Kiedy mijała nas, skuliłyśmy się w cieniu żywopłotu, odczekałyśmy
parę minut i ruszyłyśmy za nią. Wyszła na główną ulicę, stanęła w świetle latarni, wyjęła
puderniczkę i się przejrzała. Zamiast z wrzaskiem wrócić do domu, zamknęła puderniczkę i
poszła dalej.
Nagle ogarnęło mnie uczucie, że robimy coś złego. Do tej pory ekscytowała mnie ta
zabawa we francuski ruch oporu, ale co będzie, jeżeli odkryję coś, czego nie chciałabym
wiedzieć? A jeżeli Lindsay spotka się z Robbiem i okaże się, że naprawdę mu się podoba?
Czy to wytrzymam? Czy chcę zobaczyć, jak się całują?
- Może powinnyśmy już wracać - powiedziałam niepewnie do Jas.
- Co? Teraz? - ona na to. - Nie ma mowy. Chcę zobaczyć, co będzie dalej.
19.50
Pod Odeonem czekał Robbie. Wyglądał tak bosko, że serce zaczęło mi walić
jak młot. Dlaczego nie jest mój? Lindsay podeszła do niego. Chwila prawdy. Miałam ochotę
krzyknąć: „Ona ma w staniku różową gumę... i nosi stringi!!!”.
Wstrzymałam oddech i chwyciłam rękę Jas.
- Puszczaj, lesbijko - szepnęła.
I wtedy to się stało... Lindsay przybliżyła twarz i Robbie ją pocałował.
20.00
W drodze do domu, jedząc kolejne frytki, spytałam Jas:
- Jak myślisz, jaki to był pocałunek? Zetknęli się ustami? Czy tylko cmoknął ją w
policzek albo w kącik ust?
- Myślę, że w kącik ust, ale może tylko w policzek. - Ale się nie obściskiwali, prawda?
- Nie.
- Myślę, że Lindsay chciała, ale on się wymigał i tylko cmoknął ją w kącik ust.
- Tak.
- Nie był za bardzo zadowolony, co? - Nie.
- Myślisz, że nie? - Nie.
- Ja też.
Przy furtce Jos
20.40
- Fakty są następujące - powiedziałam - (a) Lindsay nie zakłada pierścionka,
kiedy spotyka się z Robbiem, więc to jasne, że nie są zaręczeni, chociaż ona tak twierdzi, i (b)
Robbie nie szaleje za nią, bo się z nią nie obściskiwał. Jas otworzyła furtkę.
- Tak. No dobra, to do jutra. Nie zapomnij przygotować imprezy.
Północ
A więc... atmosfera się zagęszcza. Muszę tylko pozbyć się Lindsay,
przekonać Robbiego, że jestem kobietą jego marzeń, nie dopuścić do tego, by mama rozwaliła
naszą rodzinę, wyhodować większe piersi, zaplanować operację plastyczną nosa - i
załatwione...
Czwartek, 29 kwietnia
18.30
Zadzwonił telefon, podniosłam słuchawkę. Jakiś dziwny głos powiedział:
- ...bry, czy to Georgia?
Brzmiał nieco oficjalnie; może to jakiś zboczeniec? (Kiedyś dzwonił do mnie z
automatu w Glasgow jakiś facet ze szkockim akcentem. Ciągle pytał: „Jakiego koloru maj...”,
i wtedy w słuchawce zaczynało pikać. No to ja: „Słucham, co pan mówił?”, a on znowu:
„Jakiego koloru majtki...?” - pip, pip, pip. W końcu udało mu się wydukać całe zdanie:
„Jakiego koloru majtki nosisz?” - i wtedy połączenie zostało przerwane. Trzeba uważać).
Ten dziwny głos jak ze studni powiedział:
- Mówi tata. Dzwonię z Whangamata.
- O, cześć, tato - odparłam, trochę zaskoczona. Był strasznie rozradowany.
- Jak tam w szkole?
- No wiesz... jak to w szkole.
- Wszystko u was w porządku?
- Spoko. Angus upolował świnkę morską sąsiadów.
- Oddał ją?
- Dopiero kiedy go walnęłam rakietą do tenisa. - A co u Libby?
- Umie już mówić „palant”.
- Kto ją tego nauczył?
- Nie wiem.
- Powinnaś lepiej się nią opiekować.
- Cholera, to nie moja córka.
- Nie przeklinaj mi tu.
- Powiedziałam tylko „cholera”.
- To przek... Słuchaj, daj mamę do telefonu, połączenie kosztuje funta za minutę.
- Nie ma jej.
- A gdzie jest?
- Nie wiem. Ciągle gdzieś wychodzi.
- No to przekaż jej, że dzwoniłem. - OK.
Zapadła chwila ciszy. Kiedy tata znowu się odezwał, jego głos brzmiał jeszcze
dziwniej.
- Szkoda, że was tu nie ma. Stęskniłem się.
- Hm - mruknęłam.
Dlaczego rodzice ciągle nam to robią? Zachowują się tak, że człowiek ma ochotę się
rozpłakać i jednocześnie ich pobić.
MAJ
Użyłem jej po to, żeby się jajka nie rozjechały
Wtorek, 4 maja
8.10
Kiedy się obudziłam, miałam lekkiego doła.
Śniło mi się, że mój tata zapuścił sobie brodę w stylu Chucka Norrisa, ale tak
naprawdę to wcale nie była broda, tylko przykleił mu się Angus. Apel, matma, fiza... dzisiaj
nie ma po co żyć.
16.30
W domu, wykończona ze śmiechu. Aż mnie żebra bolą. Chuda wyznaczyła
mnie na następny semestr do dyżurowania w szatni, ale nie szkodzi. Opłacało się.
A było to tak: podwójna fizyka, jedno z tych popołudni, kiedy człowiek nie może się
powstrzymać od śmiechu i dosłownie wpada w histerię. Przez większą część lekcji
krzyczałam: Jawohl, Herr Kommandant!” i stukałam obcasami za każdym razem, kiedy Herr
Kamyer pytał, czy rozumiemy, co nam tłumaczy. Właśnie przerabiałyśmy cząsteczkową
budowę atomów i ich drgania.
Herr Kamyer ilustrował swój wywód za pomocą jajek ułożonych na ściereczce do
naczyń. Strasznie mnie to śmieszyło. Potem przyszedł mi do głowy dobry dowcip, więc
podniosłam rękę, a kiedy Herr Kamyer powiedział: „Tak?”, spytałam:
- Herr Kamyer, a jakie znaczenie ma ściereczka do naczyń w budowie cząsteczkowej?
Wtedy Herr Kamyer popełnił brzemienny w skutki błąd, gdyż odparł:
- Nie, nie. Użyłem jej tylko po to, żeby mi się jajka nie rozjechały.
Wtedy rozpętało się piekło. Nie mogłam przestać się śmiać.
Wiecie, jak to jest, kiedy człowiek rozumie, że naprawdę powinien przestać się śmiać,
bo inaczej wpakuje się w straszny kanał? A jednak nie może? No to właśnie ja dostałam
takiego ataku.
Do gabinetu Chudej dosłownie musiano mnie zanieść. Pod jej drzwiami z całych sił
próbowałam wziąć się w garść i już wydawało mi się, że doszłam do siebie, więc zapukałam i
usłyszałam: „Proszę”.
Cały czas w myślach powtarzałam: „Błagam, błagam, tylko mnie o nic nie pytaj.
Odpuść sobie. Mów, o czym chcesz, tylko nie o tym. Błagam”.
Chuda cała trzęsła się jak galareta.
- Georgio, czy możesz mi wyjaśnić, co jest tak śmiesznego w eksperymencie
przedstawionym przez Herr Kamyera, związanym z drganiem atomów?
Próbowałam. Bóg jeden wie, jak bardzo.
- A więc, proszę pani, użył ściereczki do naczyń... użył ściereczki do naczyń...
- Tak?
- Użył ściereczki do naczyń, żeby... żeby mu się jajka nie rozjechały. - I znowu mnie
poniosło.
Północ
Ale i tak było to cholernie śmieszne.
Czwartek, 27 maja
Zawody tenisowe
14.30
Doszłam do półfinałów. Piękny, słoneczny dzień. Chyba jednak zostanę
zwycięzcą Wimbledonu. W białym mi do twarzy. Kibicowała mi cała paczka. To strasznie
zakręcone i karmiczne, i w ogóle, ale... jeżeli wygram półfinały z Kirsty Walsh (z piątej kla-
sy), to w finale będę grała z Lindsay. Bardzo dziwne. Lindsay to beznadziejnie nudny gracz,
na pewno ją pokonam. Gra okropnie podręcznikowo... stosuje dalekie podania, ale jeszcze nie
zmierzyła się z Potężnym Lobem (czyli mną).
OK, jeżeli z nią wygram, to znaczy, że zdobędę Robbiego. Lindsay pod spódniczkę do
tenisa założyła białe majtki z falbankami. (Ale dzięki Bogu nie stringi, inaczej panna Stamp
mogłaby dostać ataku lesbijskiej żądzy i jeszcze odsunęłaby mnie od gry). Myślę, że moje
szorty są o wiele bardziej stylowe. Wyglądam w nich tak, jakby dopiero co mi się
przypomniało, że biorę udział w finałach, więc założyłam, co tam miałam pod ręką, tworząc
bardzo atrakcyjny efekt.
15.30
Wygrałam pierwszy set i teraz serwuję do drugiego, i koniec meczu.
Czuję się całkiem nieźle. Trochę się zgrzałam, ale dobrze serwuję. Rosie, Ellen, Jools,
Jas i wszystkie dziewczyny z mojej klasy dosłownie świrują na trybunach. Skandują moje
imię i „Spoko, spoko”. Sokole Oko ciągle je musi uciszać. (Jest sędzią, a to pech).
Ale nawet przez nią nie przegram. Cha, cha, cha, cha. Jestem władcą wszechświata.
Robbie należy do mnie. Pierwszy serw - AS!!! Tak! Tak! Sokole Oko mówi:
- Piętnaście - zero.
Drugi serw - krótka wymiana piłek i wykonuję sprytny slajs z forhendu po przekątnej
kortu.
- Trzydzieści - zero - mówi Sokole Oko.
Trzeci serw. Wiźźźźź. Tak, następny as!!! Kirsty zupełnie się pogubiła. Ale fajtłapa.
Dawaj, jeśli uważasz, że jesteś dość dobra!!!
- Czterdzieści - zero.
Kiedy serwuję, na całym korcie zapada cisza jak makiem zasiał. Staję za linią główną.
Jas nerwowo bawi się grzywką. Spoglądam na nią i przestaje.
Podrzucam piłeczkę i opuszczam rakietę, nieco ją podkręcając. Kirsty poddaje się i
nawet nie próbuje dogonić piłki. AS!!!
Sokole Oko oznajmia przez zaciśnięte wargi:
- Gem, set i mecz dla Georgii Nicolson. Taaaak!!! Zwycięstwo!!!
Padam na kolana jak McEnroe, a tłum szaleje. W euforii rzucam rakietę wysoko w
powietrze.
Rakieta spada i uderza Sokole Oko prosto w głowę. Nieprzytomna nauczycielka
zlatuje ze swojego sędziowskiego krzesełka.
W łóżku
20.00
NIE MOGĘ W TO UWIERZYĆ. Sokole Oko była nieprzytomna tylko z
minutę, a jednak mecz został unieważniony. W efekcie więc Kirsty zagrała w finale z
Lindsay.
Nie mogłam na to patrzeć - a ściślej mówiąc, zabroniono mi - musiałam niestety
poukładać wszystkie materace do ćwiczeń.
Lindsay zdobyła puchar.
Nie wiem, jakie to ma znaczenie karmiczne. Chyba już nie wierzę w Boga.
23.00
Uwierzę w Bogn tylko wtedy, jeżeli niedługo przydarzy mi się coś naprawdę
super.
CZERWIEC
Impreza piżamowa
Piątek, 4 czerwca
Impreza piżamowa z noclegiem
17.00
Mama rusza się jak mucha w smole. Dlaczego ona tak się guzdrze? Libby
jeszcze nie ma na sobie majtek. Zaproponowałam, że ją ubiorę, a mama na to:
- Och, naprawdę mogłabyś, kochanie? Nigdzie nie mogę znaleźć pęsetki do brwi. Nie
widziałaś jej przypadkiem?
(Pamiętam, że jest w moim piórniku).
- Yyy... nie, ale chyba Libby się nią bawiła.
- Cholera, to może być wszędzie.
Libby uznała, że zakładanie gaci to zabawa, więc musiałam się namęczyć, zanim ją
złapałam. Kiedy wciągałam jej majtki, zaczęła mruczeć:
- Mrrr, mrrr, dobly kotek. Chces mlecka, palancie? Chyba myśli, że „palant” to imię.
Kiedy już ją ubrałam, popędziłam na górę, wzięłam pęsetkę i włożyłam ją do koszyka
Angusa. (Na szczęście poszedł mordować ptaki, bo inaczej pewnie by ją zjadł). Potem
krzyknęłam do mamy:
- Hej, mamo, wiesz, gdzie jest twoja pęsetka? Chodź i zobacz!
Kiedy mama wyszła z sypialni, wskazałam jej koszyk kota.
- Coś podobnego! - wykrzyknęła. - Dzięki, kochanie. No, to chyba już wszystko.
Libby, możemy się zbierać.
Złapała Libby, która zaczęła się wyrywać i lizać ją po twarzy.
- Niegzecna, niegzecna mamusia. Kradnie Libby. Przy wyjściu mama powiedziała:
- Dasz sobie radę sama, prawda? Wrócę jutro wieczorem. Zjedz coś porządnego i
proszę, nie kładź się zbyt późno.
Wyszła i wróciła chwilę później.
- I żeby ci nie przyszło do głowy robić coś z włosami.
18.00
Pierwsza zjawiła się Rosie.
- Sven przyjdzie około wpół do dwunastej, jak się skończy jego zmiana w restauracji -
powiedziała.
- Do której bazy z nim dotarłaś? - spytałam.
- Yyy... do szóstej i częściowo siódmej. Opracowałyśmy specjalny system ocen
dotyczący całowania i tych rzeczy, od bazy pierwszej do dziesiątej:
1) trzymanie się za ręce;
2) obejmowanie się;
3) pocałunek na dobranoc;
4) pocałunek trwający ponad trzy minuty bez nabierania oddechu;
5) pocałunek z otwartymi ustami;
6) pocałunek z języczkiem;
7) pieszczoty górnej części ciała - poza domem;
8) pieszczoty górnej części ciała - w domu (w łóżku);
9) pieszczoty poniżej talii
10) i pójście na całość.
- No i jaki jest? - spytałam.
- Dobry. Myślę, że Duńczycy są w tym lepsi od Anglików. Częściej zmieniają rytm.
- Co to znaczy?
- No wiesz, Anglicy strasznie się napalają i całują ciągle z tym samym naciskiem. No
więc Sven zmienia stopnie nacisku: czasami całuje delikatnie, potem mocniej, a potem tak
pośrodku.
- O, to fajnie.
- No. Chyba wszystkie dziewczyny to lubią. My lubimy urozmaicenie, a chłopcy wolą
robić zawsze tak samo.
- Skąd wiesz? - zdziwiłam się, a ona zrobiła strasznie mądrą minę.
- Tak jest napisane w Mężczyźni są z Marsa, kobiety z Wenus.
Przyszły Jools, Ellen, Jas, Patty, Sarah i Mabs i przebrałyśmy się w piżamy.
Włączyłyśmy sobie Grease i co chwila zatrzymywałyśmy taśmę, żeby ponaśladować scenki.
Ja wykonałam na kanapie numer You're The One That I Want.
Około jedenastej zadzwonił telefon. To był Tom, który chciał rozmawiać z Jas. Jas
wyszła do przedpokoju i zamknęła drzwi, żebyśmy nie podsłuchiwały. Wróciła trochę
zaróżowiona i zaczęła skrzeczeć:
- Przyjdzie ze swoim kumplem Leo... ojejujejujejujeju!
23.30
Właśnie jadłyśmy tosty i nadziewane ciasteczka, kiedy przyszli Leo i Tom.
Przynieśli swoje piżamy i się w nie przebrali. Ale się uśmiałyśmy! Potem pojawił się Sven -
już zapomniałam, jaki jest wysoki... Zniknął gdzieś z Rosie, a my jeszcze raz obejrzeliśmy
Grease. Chłopaki przyłączyli się do naszych wygłupów. Tom jest strasznie zabawny. Z
całych sił starałam się nie wspomnieć o Robbiem.
1.00
Jeszcze nie śpimy i gadamy o WSZYSTKIM!!! Coś długo nie widać Rosie i
Svena. Chyba już zaliczyli siódmą bazę???
1.30
Tom i Jas gdzieś zniknęli, a Leo i Ellen poszli „zaczerpnąć świeżego powietrza”.
Nie mam pojęcia, dlaczego uważają, że w salonie nie ma czym oddychać. Reszta z nas
„nieparzystych” (czyli bez pary) postanowiła zabawić się w wyzwania. Zaczęło się od
zdejmowania majtek i zakładania ich sobie na głowę, i tak dalej, a potem wyzwałam Sarę,
żeby wyszła do ogrodu i spuściła spodnie od piżamy i majtki. Zrobiła to.
2.00
Party i Mabs wyzwały mnie, żebym wybiegła na golasa na ulicę. Powiedziały, że
jeżeli to zrobię, kupią mi nową szminkę. „Pary” jeszcze gdzieś się chowały, więc
pomyślałam, że podejmę wyzwanie. Wyszłyśmy z domu w piżamach. Była przyjemna, letnia
noc i we wszystkich okolicznych domach - oprócz naszego - panowały już ciemności. Więc
zdjęłam piżamę i jak głupia pognałam na golasa do końca ulicy i z powrotem. Mało się nie
posikałyśmy ze śmiechu - pozostali nie uwierzą, że to zrobiłam!!!
Padłyśmy przed drzwiami, kiedy pojawiły się nasze „parki”. Schowałam się za
dziewczynami i zaczęłam zakładać piżamę. Tom mrugnął do mnie.
- Muszę powiedzieć bratu, co stracił. Zrobiłam się czerwona jak burak.
- Ani mi się waż. Obiecaj, że nic mu nie powiesz!!!
- Jak myślisz, czy ja i Jas powinniśmy zacząć znowu ze sobą chodzić? - spytał.
- Tak! Uważam, że jesteście dla siebie stworzeni.
- Zawsze cię lubiłem, bo jesteś taka szczera.
Około wpół do trzeciej chłopcy poszli do domu, a my posprzątałyśmy w domu. Boże,
żeby tylko Tom nie powiedział Robbiemu o tym bieganiu na golasa.
Schowałyśmy się pod kołdry we frontowym pokoju i zaczęłyśmy gadać o wszystkim -
o chłopakach, makijażu... i lesbijkach.
- W jaki sposób zostaje się lesbijką? - spytała Rosie.
- A bo co? Chcesz spróbować? - ja na to.
- Tego się nie próbuje - wyjaśniła Jas. - Nie można tak po prostu sobie pomyśleć:
„Och, spróbuję teraz być lesbijką”.
- To znaczy co? - Ellen aż usiadła.
Jas trochę się zaczerwieniła (czyli zrobiła się czerwona jak burak).
- No, lesbijki na przykład pieszczą się z innymi dziewczynami.
Na to wszystkie usiadłyśmy i jęknęłyśmy: „Blee!”.
- Czyli one się pieszczą nawzajem? - spytała Rosie.
- Oczywiście - powiedziała przemądrzałym tonem Jas (rzeczniczka lesbijek). - Mają
takie tegesy do uprawiania seksu.
- Jas, a skąd ty tyle wiesz na ten temat? - wtrąciłam.
Teraz Jas już całkiem spaliła cegłę. Rosie okropnie się zainteresowała. - Ale co robią,
jeżeli nie mają tych tegesów?
- No, ekspercie - zwróciłam się do Jas. - Co robią w zaciszu swych lesbijskich
gniazdek?
Jas coś tam wymamrotała pod kołdrą.
- Nie wiesz, prawda? - powiedziałam, a ona znowu wymamrotała:
- Drą się.
- Drą się? - powtórzyłam. - Wydzierają się na siebie? Jas usiadła i powiedziała:
- Nie, trą się.
- Dobranoc - rzuciłam bardzo szybko i wszystkie poszłyśmy spać.
Sobota, 16 czerwca
18.00
Dostałam liścik od Jackie:
„Dziś zrywamy się po budzie i idziemy do miasta po »zakupy«. Opowiemy ci o
naszym planie na przerwie obiadowej”.
Wiedziałam, że w języku Jackie „zakupy” oznaczają kradzieże w sklepach. Na
przerwie obiadowej próbowałam się przed nią ukrywać, ale przydybała mnie w kibelku.
Czytałam magazyn w jednej z kabin - wysoko uniosłam stopy, żeby nie było widać, że ktoś
tam jest, ale weszła do kabiny obok i zajrzała nad ścianką działową.
- Co robisz? - spytała.
Nie podniosłam głowy, tylko odparłam:
- Ćwiczę sztukę origami.
- Gotowa? Zrobiłyśmy listę zakupów i ustaliłyśmy, gdzie się spotykamy.
Nagle pękłam. Miałam już śmiertelnie dosyć jej i Alison, w ogóle się z nimi dobrze
nie bawię, ciągle tylko namawiają mnie do czegoś, co wcale mi nie odpowiada. Miałam ich
już po dziurki w nosie.
- Nigdzie z wami nie idę i myślę, że wy też nie powinnyście iść - powiedziałam.
Jackie była zdumiona.
- Zostałaś chrześcijanką? Gdzie twój różaniec? Nie wygłupiaj się, skocz po płaszcz,
spotykamy się na boisku za budą.
- Nie - powiedziałam i wyszłam z kabiny.
Ruszyła za mną i stanęła tuż obok. To duża dziewczyna.
- Myślę, że lepiej będzie, jak pójdziesz. Za nią pojawiła się Alison.
Wtedy usłyszałam własny dziwnie spokojny głos. Kiedyś oglądałam Xenę,
wojowniczą księżniczkę i teraz przez chwilę mi się wydawało, że jestem nią.
- Och, świetnie. Nie sądziłam, że tak szybko wykorzystam swą znajomość sztuk walki.
Jeżeli wam coś złamię, to z góry przepraszam. Do tej pory ćwiczyłam tylko na cegłach.
Jackie zrobiła zaskoczoną minę (a kto by nie zrobił?), ale nadal zbliżała się do mnie, a
ja nagle z wrzaskiem złapałam ją za rękę i wykręciłam do tyłu. Nie wiem, jak mi się to udało.
Robiłam to dla wszystkich małych ludzi na całym świecie (nie mam tu na myśli karłów, tylko
wiecie, bezbronnych ludzi).
20.00
Dzwoniła Jas.
- Wszyscy mówią o tobie - byłaś wspaniała!!!
20.30
Jestem chłop z jajami. (Nie wiem, jaki jest żeński odpowiednik „jaj”... bo
chyba nie „pochwa”? Poza tym „baba z pochwą” już nie brzmi tak samo...).
Północ
Taaaaak!!!
Sobota, 19 czerwca
9.00
Dziś w Market Place grają Sztywne Dylany. Tom i Jas wybierają się tam, tak
samo jak cała paczka. Iść czy nie?
11.30
Mama zachowuje się absurdalnie - nie pozwala mi przefarbować się na blond.
- Marilyn Monroe na pewno nie zostałaby gwiazdą, gdyby jej mama powiedziała:
„Nie, Marilyn, tylko sobie zniszczysz włosy”.
- Nie wygłupiaj się - mama na to.
- A Cindy Crawford...? - nie dawałam za wygraną. - Myślisz, że pani Crawford
powiedziała...
Mama rzuciła we mnie kapciem. No, super, zaczyna stosować przemoc. Chyba jednak
zadzwonię do telefonu zaufania.
Płożyłm se mseczke. Ne mge rszać twrzą.
14.30
Zapchałam zlew maseczką z białka.
16.00
Zabieram się do robienia makijażu.
16.30
Merde do kwadratu. Muszę zaczynać od początku. Wsadziłam sobie tusz do
oka. Teraz mi łzawi i jest całe czerwone.
17.30
Położyłam się z plasterkami ogórków na powiekach żeby zeszła opuchlizna.
17.50
Libby zakradła się i zjadła jeden plasterek. Przeżyłam straszliwy szok, widząc
nad sobą jej twarz, kiedy w ogóle się tego nie spodziewałam.
18.00
Dzwoniła Ellen, spotykamy się pod Market Place o wpół do dziewiątej.
Północ
Co za nieprawdopodobnie CUDOWNY wieczór. Miodzio. Robbie mnie
POCAŁOWAŁ. Bóg Seksu wylądował. Ale czad.
Sztywne Dylany zagrali superkoncert, a Jas, Tom, Leo, Ellen i ja zrobiliśmy swój
śmieszny układ taneczny. Lindsay miała kwaśną minę. Robbie był ekstra.
Początkowo tańczyłam trochę niepewnie, ale szybko się rozkręciłam. Pokazałam
Tomowi i Jas kroki, które wymyśliłam w swoim pokoju - i nagle zrobiło się jak w filmie, bo
wszyscy - mnóstwo ludzi - zaczęli nas naśladować.
Pod koniec trochę się zdyszałam i zgrzałam, więc kiedy zespół zrobił sobie przerwę,
wyszłam tylnymi drzwiami na zewnątrz. Tam jest coś w rodzaju patio. Nagle podszedł do
mnie Robbie... Poczułam się okropnie niezręcznie i już miałam wrócić do środka, kiedy mnie
objął i powiedział:
- Georgia, możemy chwilę porozmawiać?
- Dobrze... - odparłam. Wyglądał na trochę skrępowanego, więc dodałam: - Słuchaj,
jeśli chodzi o Jas i Toma, to przykro mi, że się na mnie pogniewałeś... Uważam, że Tom jest
naprawdę spoko. I wiem, że Jas bardzo go lubi.
- No to się cieszę, ale nie o to mi chodzi - powiedział Robbie. - Chciałem tylko dać ci
to. - I wtedy mnie pocałował!!! Nogi zrobiły mi się miękkie jak z waty - czułam się jak pół
dziewczyna, pół meduza. Było megaczadowo. Dwadzieścia punktów na dziesięć. Przeżyłam
wszystko, co w takich chwilach powinno się przeżyć - fajerwerki wybuchały mi w głowie,
grała muzyka, morze falowało... Tak osłabłam, że nie wiem, jak długo to trwało.
W końcu odezwał się:
- Już dawno chciałem to zrobić, ale wiedziałem, że nie powinienem.
Ledwo mogłam coś z siebie wydusić, zaczęłam bełkotać jak potrzaskana:
- Nnni, nnni, jest OK, powinieneś, powinieneś... znaczy się, ja, ty, zawsze, nawet
kiedy nnni. - Spojrzał na mnie, jakbym mówiła w obcym języku. A ja mówiłam po angielsku,
tyle że bzdury.
Wtedy przyszedł jeden z członków zespołu i Robbie odskoczył ode mnie jak na
sprężynach. Po chwili wrócił i powiedział:
- OK, Georgia, a więc przekażesz to Tomowi? No, to na razie.
„Na razie”? Co to ma znaczyć? Znowu to samo!!! Opowiedziałam wszystko Jas, a ona
na to:
- I co teraz będzie? Jesteś jego dziewczyną na dochodne? Jak to „na razie”? Czy to
znaczy: do zobaczenia potem? - Musiałam jej zatkać usta dłonią, żeby przestała nawijać.
Kiedy Robbie znowu wszedł na scenę, z całych sił się powstrzymywałam, żeby się na
niego nie gapić jak idiotka. Wyglądał cudownie, no i mnie pocałował!!!
Po koncercie Robbie, mijając mnie, powiedział:
- Zadzwonię.
A potem podszedł do Lindsay. Objęła go, a więcej już nie chciałam oglądać.
Kiedy zadzwoni?
Gdy wróciłam do domu, w moim łóżku leżeli Angus i Libby. Musiałam spać, skręcona
w literę S i z nogami zwisającymi z łóżka. Ale co tam!!!
Wtorek, 22 czerwca
17.10
Nie wiem, czy się rozchorowałam, czy to tylko pogoda, ale ciągle mi jest
gorąco. Nie dzwoni od trzech dni.
Środa, 23 czerwca
23.30
Dziś też nie zadzwonił.
Czwartek, 24 czerwca
18.00
Telefon do Jas.
- Jeszcze nie zadzwonił.
- Słuchaj, zostaw to mnie. Spróbuję się czegoś dowiedzieć od Toma.
- Ale taktownie, dobrze?
- Za kogo ty mnie masz? Umiem być taktowna. - Sorry, ale jestem trochę
przewrażliwiona i nie chcę, żeby ktoś się o wszystkim dowiedział, dopóki sama nie będę
wiedziała, na czym stoję.
- Spoko, moje drugie imię to „Luz”.
- Naprawdę? A ja myślałam, że „Pollyanna”.
- No rzeczywiście, moja mama zawsze lubiła ten film, ale nie to mam na myśli.
Zresztą mówiłaś, że nigdy nie zdradzisz tego sekretu.
- OK, tylko pamiętaj - taktownie, dobra? - Oczywiście. Chwileczkę. - Usłyszałam, jak
woła: - Mamo, mogłabyś tu poprosić Toma?
Potem jakieś odgłosy dobiegające z oddali, a potem głos mamy Jas z piętra:
- Tom pyta, czego chcesz. Właśnie podłączył komputer i w tej chwili nie może od
niego odejść.
Wtedy rozległo się wołanie Jas:
- To mu powiedz, że Robbie pocałował Georgię i że miał zadzwonić, ale jeszcze tego
nie zrobił. Czy Tom coś wie na ten temat?
Nie wierzyłam własnym uszom, ale po chwili zrobiło się jeszcze gorzej, bo włączyła
się mama Jas:
- Robbie pocałował Georgię, ale chodzi z Lindsay, prawda?
- Tak, ale nie jest jeszcze całkiem zdecydowany! - odkrzyknęła Jas. Wtedy usłyszałam
głos Toma:
- A jaki to był pocałunek?
- Chyba szósta baza - odparła Jas.
NAPRAWDĘ MIAŁAM OCHOTĘ JĄ ZAMORDOWAĆ. - Jas, ZAMKNIJ SIĘ!!!
Piątek, 25 czerwca
13.00
Podczas przerwy obiadowej podeszła do mnie Lindsay. Z bliska ma niebieskie,
wodniste oczy, którymi ciągle mruga jak jakiś niebieskooki nietoperz.
- Słyszałam, co się wydarzyło się w sobotę - powiedział nietoperz.
Nieco zbladłam.
- Co słyszałaś? Grałam na zwłokę.
- Słyszałam, że uganiasz się za moim chłopakiem. Jak ona śmie sugerować coś
takiego!!! Cała poczerwieniałam.
- Co za idiota ci to powiedział? Lindsay zgromiła mnie wzrokiem.
- Robbie.
Nie mogłam w to uwierzyć.
- Powiedział, że w czasie przerwy wszędzie za nim chodziłaś, a potem dosłownie
rzuciłaś się na niego. Powiedział, że było mu ciebie żal i że okropnie się za ciebie wstydził.
Coś wybełkotałam, bo nie mogłam wydusić z siebie ani słowa.
- Więc cię ostrzegam - ciągnęła - nie bądź taka żałosna. Jesteś tylko głupiutką
dziewczynką. Niech mi się to więcej nie powtórzy.
Przypomnieli mi się starożytni Egipcjanie, którzy wkładali ludziom do nosów łyżki na
długich trzonkach, po czym wydłubywali im mózgi. Oczywiście wtedy ofiara już nie żyła, ale
w wypadku Lindsay kompletnie nie ma różnicy, czy żyje, czy nie. Zdobędę taką łyżkę i
wsadzę ją Lindsay do tego wrednego nochala, którego tak zadziera.
18.00
Jas i ja zamierzamy się zemścić na Lindsay. - Jak myślisz, czy Robbie
naprawdę powiedział, że jestem żałosna i że się na niego rzuciłam?
Jas zachowała się jak prawdziwa kumpelka.
- Nie, nie, oczywiście, że nie... yyy... chyba tego nie zrobiłaś, co?
18.30
Och, dlaczego? Jak mógł się zachować tak po świńsku? Nienawidzę go,
nienawidzę.
Północ
Nienawidzę go, nienawidzę.
0.30
Och, kocham go, kocham.
LIPIEC
Bóg Seksu wylądował
Czwartek, 1 lipca
Stołówka
13.00
Lindsay zostawiła swój kubek z kawą i poszła po teczkę i wtedy do niej
naplułam (do kawy, nie do teczki, chociaż przy najbliższej okazji napluję i do teczki).
Nienawidzę tej dziewuchy.
Jackie i Alison jeszcze bardziej działają mi na nerwy, odkąd postanowiły, że zaczną
się ze mną przyjaźnić. Dzisiaj Jackie kupiła mi tabliczkę czekolady. Jutro pewnie da mi
jabłko. To żałosne, że osoba, której wykręcasz rękę, potem kupuje ci prezenty.
16.00
Jestem okropnie wkurzona na Robbiego. Mam ochotę mu powiedzieć, co o nim
myślę, ale jestem na to zbyt dumna.
16.30
Dzwoniłam do Robbiego pod jego numer domowy (który dostałam od Jas).
Kiedy odebrał, trzasnęłam słuchawką. (Ale przedtem zadzwoniłam pod 141, dzięki czemu
mój numer nie został zapisany. Cha, cha, cha, cha, cha, cha!).
16.45
Znowu do niego zadzwoniłam. Kiedy podniósł słuchawkę, powiedziałam:
- Robbie, tu Georgia. Tak jakby westchnął.
- Yyy... nie mogę znaleźć tego wypracowania, o które mnie prosiłeś, Mikę. Mogę
zadzwonić później? Dzięki, nara.
16.50
Zadzwoniłam do Jas.
- Co to znaczy, że powiedział do mnie „Mike”?
- Pewnie Lindsay stała obok.
17.30
Leżę w łóżku przy całkiem zaciągniętych zasłonach.
17.45
Weszła mama.
- Chciałabyś może ze mną o czymś porozmawiać? - spytała.
- Tak, o samobójstwie.
- Na pewno nie jest aż tak źle.
- Właśnie że jest, a nawet gorzej. Nie chcę już żyć, nienawidzę szkoły, nienawidzę
Anglii.
- Może poprawi ci nastrój wycieczka do Nowej Zelandii, co? Po drodze mogłybyśmy
wstąpić do Disneylandu.
- Wszystko mi jedno.
18.30
A więc tacy są mężczyźni. Dosyć tego, zostanę lesbijką.
19.00
Wyjęłam zdjęcia Claudii Schiffer i zaczęłam udawać, że się z nią całuję.
19.05
Nie da rady. Poza tym ciągle mi się przypominają wąsy panny Stamp. I to, o
czym mówiła Jas. Pocieranie.
19.10
W takim razie muszę zostać zakonnicą.
To na nic. Jeżeli ściągam włosy do tyłu, jak to robią zakonnice, mój nos staje się
ogromny. Chociaż to chyba nie ma znaczenia, kiedy się tylko zbawia ludzi i gotuje dla nich
zupę.
21.00
Ktoś do mnie zadzwonił.
- Kto to? - spytałam mamę, a ona na to:
- Nie wiem, jakiś chłopak.
21.30
Jutro po szkole ma przyjść Robbie. Dzwonił z automatu i powiedział, że na
razie nie może nic wytłumaczyć i że pogadamy jutro. Jeśli mu się wydaje, że może „się z tego
wytłumaczyć”, to bardzo się myli. Mam swoją dumę. Już ja mu coś powiem na temat tych
„tłumaczeń”!!!
21.45
W co się ubrać? Może jutro w ogóle nie pójdę do szkoły, żeby mieć czas na
doprowadzenie się do naturalnego wyglądu.
Piątek, 2 lipca
8.05
Pożegnałam się normalnie z mamą i Libbs, po czym, jak zwykle, poszłam do
Jas. Czekała na mnie na rogu.
- Dzisiaj nie idę do szkoły - powiedziałam. - Umówiłam się z Robbiem. Mogłabyś
przekazać, że przyjechała do mnie ciotka? Dzięki.
I wróciłam. Odczekałam, aż mama i Libbs wyjdą, po czym wślizgnęłam się z
powrotem do domu.
Mój plan na ten dzień:
1. Zrobić sobie parówkę na twarz.
2. Położyć maseczkę.
3. Wybrać ciuchy.
4. Posprzątać w pokoju (to znaczy wepchnąć pod łóżko wszystko z podłogi i łóżka).
5. Rozłożyć koło łóżka trochę interesujących książek (schować komiksy i magazyny
dla chłopaków).
6. Usunąć plakat ze szczeniaczkami.
7. Sprawdzić, czy Libby nie zrobiła gdzieś w kącie siku albo kupy.
11.00
Właśnie sprzątałam w swoim pokoju, kiedy usłyszałam, że otwierają się drzwi
frontowe. Jeżeli to włamywacz, to do obrony mam tylko pęsetkę mamy. Gdzie się podziewa
Angus, kiedy jest potrzebny? Już od ładnych paru godzin nie widziałam tego stukniętego
futrzaka.
11.02
To nie włamywacze, tylko jeszcze gorzej... mama. I to nie sama! Przyszedł z
nią ten Jem. No cudownie, moja mama romansuje z budowlańcem. I do tego jest od niego
starsza - a poza tym już mam ojca, który co prawda jest beznadziejny, ale wolę tatę, którego
znam, od budowlańca, którego nie znam w ogóle.
Poszli do salonu, więc przekradłam się na dół, żeby sprawdzić, czy uda mi się coś
podsłuchać. Przyłożyłam ucho do drzwi, ale nic nie usłyszałam. Przycisnęłam je mocno do
dziurki od klucza i wtedy rozległ się głos Jema:
- Te drzwi się zacinają. Zaraz je... - i w tym momencie otworzył drzwi, a ja z hukiem
wleciałam do pokoju.
Południe
W łóżku. Nie muszę udawać, że zemdlałam.
Leżałam na podłodze, a mama podetknęła mi pod nos coś obrzydliwego, co pachniało
solą. Myślałam, że mi głowa odpadnie. Nabujałam, że nie wiem, co się dzieje, i że w drodze
do budy zrobiło mi się słabo.
Mama kazała mi się położyć do łóżka i przyniosła aspirynę.
- Yyy... wyskoczyłam na godzinkę z pracy, żeby omówić z Jemem parę szczegółów.
- On chyba ze sto lat remontuje ten jeden pokój. Libby myśli, że to nasz nowy tata.
- Nie gadaj głupstw. - Mama się roześmiała. - Dlaczego tak sądzisz?
- Bo mówi o nim „mój nowy tata”.
Mama zignorowała moje słowa i ciągnęła dalej:
- No, muszę już wracać do pracy, na pewno sobie poradzisz?
- O tak, ja doskonale sobie poradzę, a TY? (Powiedziałam to bardzo znaczącym
tonem, ale chyba się nie zorientowała, co mam na myśli).
Po paru minutach wróciła do mojego pokoju i powiedziała:
- Georgia, wiem, że lubisz dramatyzować, ale rozczaruję cię: mnie i Jema nie łączy
gorące uczucie.
- A więc co? Bardzo letnie uczucie? Usiadła na moim łóżku.
- W ogóle żadne. Słuchaj, kochanie, ja naprawdę bardzo tęsknię za twoim tatą.
Straszne, w jej oczach pojawiły się łzy. - Ale chyba nie za jego wąsami?
- Nie, nie. Ale kocham go. A ty?
- Jest OK - odparłam. Pocałowała mnie.
- Wiem, że go kochasz, po prostu jesteś w złym humorze i chcesz się na kimś wyżyć,
ale nie szkodzi, niedługo się z nim spotkamy.
I wyszła. Boże, to okropne, że ciągle muszę rozmawiać z dorosłymi! Chciałabym,
żeby tata był z nami, bo wtedy zupełnie mogłabym o nim zapomnieć!
16.00
Za pół godziny będzie tu Robbie. Chyba znowu pójdę do łazienki. W ciągu
ostatnich dziesięciu minut latałam tam z dziesięć razy. Mam nadzieję, że to nie problemy z
trzymaniem moczu, bo wtedy musiałabym nosić takie wielkie pieluchy... Robbie by tego nie
zniósł - jeżeli stanie się sławny, nie będzie chciał mieć dziewczyny, która chodzi w
pieluchach.
18.30
Właśnie wyszedł. Czuję się zupełnie pusta w środku, jak wydrążony kokos.
Wyglądał bosko, ubrany cały na czarno i trochę smutny. Kiedy mnie zobaczył, uśmiechnął się
olśniewająco, a potem przyciągnął mnie do siebie (dosyć brutalnie...). Przypomniało mi się,
że jestem na niego obrażona, więc tuliłam się do niego tylko jakieś pół godziny, a potem
spytałam:
- Jak mogłeś powiedzieć Lindsay, że jestem żałosna, że cię śledzę i że się na ciebie
rzuciłam?
Zrobił zaskoczoną minę.
- Nic takiego nie powiedziałem. - Nie?
- Nie. Nikomu o tobie nie opowiadałem.
- Wiem to od Lindsay. Trochę się spłoszył.
- Jesteś z nią zaręczony czy nie? To go zupełnie zbiło z tropu.
- Zaręczony? Dlaczego tak sądzisz?
- Bo zakłada do szkoły pierścionek zaręczynowy i rozpowiada wszystkim, że ma go
od ciebie.
Usiadł.
- Kiepska sprawa.
Próbowałam dalej się na niego złościć, ale wyglądał tak czadowo, że nie dałam rady.
Zajrzał mi głęboko w oczy. Starałam się nie mrugać, bo to podobno nie robi dobrego
wrażenia.
- Słuchaj, Georgia, mam z tym pewne problemy. Prawda jest taka, że próbuję zerwać z
Lindsay, ale nie chcę jej zranić.
- To trudne, co? Bo gołym okiem widać, że bardzo jej się podobasz. Ale mam
pomysł...
W jego oczach pojawiła się nadzieja. - Jaki?
- Powiem jej, oczywiście bardzo delikatnie, że jest straszną nudziarą i że z nią
zrywasz. To powinno załatwić sprawę.
Normalnie się roześmiał!
- Chyba zwariowałaś. Zresztą to moja sprawa i sam ją załatwię, ale najpierw
chciałbym ci powiedzieć coś naprawdę ważnego.
Zaczyna się, pomyślałam (nie mrugając oczami). Zaraz mi powie: „Jesteś dziewczyną
moich marzeń. Czy chcesz ze mną chodzić? Jesteś najwspanialszą dziewczyną, jaką
kiedykolwiek...”. Doszłam do tego momentu, kiedy mi przerwał:
- Muszę ci to powiedzieć, inaczej zachowałbym się nie fair... Podobasz mi się... -
(usiłowałam nie uśmiechać się zbyt szeroko, bo jeszcze by się rozmyślił, gdyby zobaczył, jak
nos mi się rozpłaszcza na pół twarzy) - ale nie mogę z tobą chodzić.
- Dlaczego?
- Bo jesteś za młoda. Ja mam prawie osiemnaście lat. To by było nie w porządku,
wyszedłbym na uwodziciela nieletnich.
Zaczęłam się z nim spierać, powiedziałam nawet:
- Nie mam czternastu lat, tylko piętnaście i pół. Po prostu nie jestem zbyt inteligentna,
więc rok później poszłam do szkoły.
Roześmiał się, ale jakoś tak smutno. Potem pocałował mnie na pożegnanie i wyszedł.
Północ
Jestem dla niego za młoda. Oh, merde, merde, merde, double merde.
Ciekawe, gdzie się zapodział Angus? Przynajmniej miałabym się do czego przytulić,
chociaż przy okazji zostałabym bezlitośnie pogryziona.
Poniedziałek, 5 lipca
11.30
Mucho excitemondo!!! Robbie zerwał z Lindsay! Hurra!!! Przyszła do szkoły z
tak zapuchniętymi oczami, że wyglądały jak szpareczki. Kiedy mijałam ją na korytarzu,
powiedziała:
- Mam nadzieję, że teraz jesteś zadowolona, ty okropna dziewucho.
„Okropna dziewucho”. Bardzo miłe.
Mogłam odpowiedzieć: „Ja przynajmniej nie wypycham sobie stanika gumą i nie
wkładam sznurka między pośladki”, ale niestety, zrobiło mi się jej żal - w końcu ona nigdy
już nie znajdzie sobie chłopaka, a ja - nawet jeżeli będę musiała czekać cały rok - kiedyś
jednak dorosnę i wtedy zdobędę Robbiego.
17.30
A jednak mi smutno - rok to bardzo, bardzo długo, a jeżeli Robbie znajdzie
sobie inną, zanim zdążę dorosnąć?
18.30
Nadal ani śladu Angusa. To dosyć niezwykłe. Zawsze wraca na kolację.
19.00
Szukam Angusa na ulicy. Na przynętę wzięłam ze sobą zdechłą mysz i kotleta
mielonego.
Wpadłam na Marka, który na podjeździe przed swoim domem obściskiwał się z
jakąś dziewczyną... jemu tylko jedno w głowie!!! Jeżeli to prawda, że od stymulacji rosną
różne części ciała (piersi itp.), to prawdopodobnie po urodzeniu się miał bardzo małe usta,
które potem nadmiernie mu się rozrosły od całowania się z dziewczynami.
21.30
Angus przepadł jak kamień w wodę. Miałam nadzieję, że przyczaił się w domu
za zasłonką, gotów w każdej chwili zaatakować moje nogi, ale okazało się, że nie.
23.00
Nikt nie dzwoni, Angus nie wraca. Przyszła do mnie Libby.
- Dzie kotek palant? - spytała.
Mało się nie rozpłakałam. Mocno ją przytuliłam, ale tylko się rozzłościła i ugryzła
mnie w brodę. Śnił mi się Robbie. W tym śnie miałam jasne włosy.
Wtorek, 6 lipca
19.30
Eureka!!! Już wiem, co oznaczał ten mój sen. Zrozumiałam, jak mogę
przekonać Robbiego, że jestem bardzo dojrzała jak na swoje czternaście lat... Zrobię sobie
jasne pasemko we włosach, co mi doda kilka lat!!!
Angus nie wraca.
- Nie chcę cię martwić - powiedziała mama - ale wiesz, że on atakuje inne koty. Może
tym razem przytrafił mu się jakiś wypadek.
Nie mogę znieść tej myśli.
Północ
Myślę o wszystkich zwierzętach na całym świecie i o ich smutnym losie. O
kurczaczkach, których rodzice wyjeżdżają na jednodniową wycieczkę i już nie wracają, bo
lądują na czyimś talerzu. I o owieczkach, które widzą, jak ich rodziców ładują do ciężaró-
wek... och, dłużej tego nie wytrzymam. Już nigdy w życiu nie wezmę do ust mięsa.
1.00
Podobno warzywa też czują ból. Biedne te ziemniaczki, które tulą się pod ziemią
ze swoim rodzeństwem, a potem pojawia się jakaś wielka łapa, wyrywa je i... kroi na
plasterki. O Boże, już nigdy w życiu nie zjem frytek.
2.30
To co ja mam jeść?
4.00
Ciekawe, czy Robbie uzna mnie za wystarczająco dojrzałą, jeżeli zagłodzę się na
śmierć.
Środa, 7 lipca
8.00
Jestem rozbita i zdołowana. Tęsknię za Angusem. Nawet mamie go brakuje.
Chociaż pani Sąsiadka jakoś nie boleje nad jego nieobecnością. Kiedy spytałam, czy go
widziała, odparła:
- Nie. Natomiast wiem, że nie było go w moim ogrodzie, bo nie leżą tu żadne trupy,
nic nie zostało wykopane, a mój pies nie jest jednym kłębkiem nerwów.
Nienawidzę jej, mam nadzieję, że jej mąż utknie w cieplarni, i wtedy dopiero pani
Sąsiadka zobaczy, jak to przyjemnie. Przekona się, co to prawdziwy ból.
I cierpienie.
14.30
Na religii odbyła się bitwa na atrament, co zazwyczaj poprawia mi nastrój, ale
tym razem byłam tak zdenerwowana, że nawet nie mogłam celnie pstryknąć.
Po szkole chodzą ploty, że Lindsay nic nie je i ma tę - jak jej tam - anoreksję.
Ciekawe, jak się zorientowali, i tak zawsze była strasznie chuda.
Zbliżają się wakacje, więc na jakiś czas będę miała spokój z tym koszmarem.
Piątek, 9 lipca
20.50
Myślę, że Angus wpadł pod samochód. Tęsknię za nim, wiele razem
przeszliśmy. Stuknięty futrzak. Ale i tak go kocham. Wygląda na to, że już zawsze będę
traciła to, co kocham.
Niedziela, 11 lipca
14.00
Jas i ja przeszukałyśmy ulice wokół jej domu, na wypadek jeśli Angus kiedyś
poszedł za mną i potem nie mógł znaleźć drogi powrotnej. Stałyśmy koło jej domu, kiedy
podjechał Robbie. Wyglądał na trochę zbitego z tropu, ale miałam zbyt dużego doła, żeby się
nad tym zastanawiać.
- Znalazłyście Angusa? - spytał.
- Nie - odparłam. - Szukałyśmy wszędzie.
Środa, 14 lipca
15.30
Za chmurami zawsze świeci słońce. Siedziałam sobie zamyślona w cieniu pod
szkolnym murem. Inne dziewczyny opalały się w samych majtkach na kortach tenisowych.
Opierałam się o ścianę tuż koło pakamery Elvisa. Zobaczyłam, że zakłada płaszcz i bierze tor-
bę na zakupy... wyglądał jak skończony palant. Zamknął drzwi, ale nie na klucz, i poszedł.
Nie miałam nic innego do roboty, więc wpadłam na pomysł, że posiedzę sobie w jego szopie i
zobaczę, jak to jest być szkolnym dozorcą.
W środku nie znalazłam zbyt wiele - krzesło, stół, mała lodówka i kilka magazynów.
Usiadłam, zaczęłam je kartkować... i dosłownie mi szczęka opadła. Bo to były świerszczyki,
jeśli wiecie, co mam na myśli. Nosiły takie tytuły jak „Balanga” i „Niegrzeczne
Dziewczynki”. W jednym z nich, „Poznajmy się”, zobaczyłam pełno zdjęć czytelników i ich
żon w domowym zaciszu. Niektórzy byli potwornie grubi!!! Zajrzałam na rozkładówkę i
znalazłam tam ELVISA i PANIĄ ELVISOWĄ!!! Na GOLASA!!! Nie wierzyłam własnym
oczom. Elvis stał na golasa przy czajniku, udając, że robi herbatę, a pani Elvisowa na golasa
zmywała naczynia!!!
Zabrałam ten magazyn i puściłam go po klasie. Chichrałyśmy się przez całe
popołudnie. Wystarczyło, żeby któraś spytała: „Kochanie, masz ochotę na herbatę?”, i znowu
zaczynałyśmy. Ojej, aż mnie brzuch rozbolał.
Elvis wie, że ktoś wziął jego magazyn, ale nie może nic powiedzieć. Kiedy go
zobaczę, spuszczę wzrok na jego spodnie...
Sobota, 17 lipca
12.00
Hurra! Ale czad! Cha, cha, chi, chi, cha, cha! Przed chwilą dzwonił do mnie
Robbie. Znalazł Angusa!!! Poszedł go szukać i nagle usłyszał szczekanie psów, więc
sprawdził, co tak obszczekują - i to był Angus, przywiązany. Znaleźli go jacyś ludzie, miał
zranioną łapę, więc mu ją obandażowali, a potem go przywiązali i poszli szukać właścicieli.
Rozwiesili wszędzie ogłoszenia, ale ich nie zauważyłam.
Robbie powiedział, że ci ludzie cholernie się ucieszyli, że wreszcie mogą się go
pozbyć, bo już im zjadł dwie wycieraczki i sznur do suszenia bielizny. Mieli szczęście, że
tylko tyle.
Robbie przyniesie mi go o piątej.
13.00
Mama wyszła, a ja zamierzam przekonać Robbiego, że jestem o wiele starsza
niż piętnaście dni temu. Nie mam pieniędzy, a mama egoistycznie wzięła ze sobą
portmonetkę, ale za to MAM PEWIEN PLAN.
14.00
Znalazłam wodę utlenioną, którą babcia czyści sobie protezę, kiedy do nas
przyjeżdża.
Woda stoi w szafce w łazience. Zamierzam jej użyć do zrobienia sobie bardzo
eleganckiego jasnego pasemka z przodu.
14.30
Zmoczyłam kosmyk w tej wodzie. Ciekawe, ile trzeba trzymać? Piecze mnie
skóra, więc to pewnie dobry znak.
15.30
Włosy ufarbowały się na pomarańczowo! Jasna cholera, pewnie muszę je
jeszcze dłużej potrzymać w tej wodzie.
16.15
Teraz są jaskrawożółte. Wyglądam jak kanarek.
17.00
Dzięki Bogu, zrobiły się białe. Wyglądają całkiem nieźle, chociaż są trochę
sztywne. Och, z czasem zmiękną. Myślę, że teraz wyglądam przynajmniej cztery lata starzej.
17.30
Przyszedł Robbie z Angusem. Na jego widok tak się ucieszyłam, że chciałam
go przytulić, ale rzucił się na mnie z pazurami i syczał, dopóki nie dałam mu króliczej łapki.
Wtedy zaczął mruczeć. (Angus, nie Robbie).
Kiedy się wyprostowałam, Robbie zauważył moje włosy. Najwyraźniej był pod
wrażeniem, bo aż jęknął:
- Yyy... masz we włosach białe pasemko. - Tak, podoba ci się?
Zapadła chwila ciszy, podczas której myślałam: „No, pocałuj mnie wreszcie!”, ale
Robbie tylko powiedział:
- Słuchaj, to dla mnie trudna sytuacja, chyba już powinienem iść.
- Dziękuję za Angusa.
- Och, w porządku. Wiedziałem, że go lubisz. Zadrapania szybko mi się zagoją, a
spodnie można zmienić.
Kiedy wychodził, spróbowałam po raz ostatni go przekonać, że jestem bardzo dojrzała
i wyrafinowana jak na swój wiek. Odrzuciłam włosy do tyłu, jak to robią aktorki w filmach, i
przeczesałam je palcami, co - jak się okazało - było wielkim błędem. Biały kosmyk został mi
w ręce. Robbie zrobił zdumioną minę. Popatrzył na garść włosów w mojej dłoni, potem na
mnie i zaczął się śmiać.
- Boże, jaka ty jesteś dziwna - powiedział i mnie pocałował. (Rzuciłam włosy na
kanapę, a Angus natychmiast je zaatakował - pewnie myślał, że to chomik albo coś w tym
rodzaju).
Po przejściu szóstej bazy Robbie powiedział:
- Słuchaj, dajmy sobie na luz i zacznijmy się spotykać... zobaczymy, jak nam
wychodzi, ale może na początku nie mówmy o niczym ludziom, co?
Tak więc wszystko dobre, co się dobrze kończy. Już prawie jestem dziewczyną
Robbiego, cha, cha, cha, cha. Wakacyjna miłość, wakacyjna miłość!!!
Koniec
21.00
Do mojego pokoju weszła mama.
- No, to wszystko gotowe - zdobyłam je!!!
- Co zdobyłaś, mamo? - spytałam (nadal otoczona romantyczną mgiełką).
- Bilety!
- Jakie bilety?
- Do Nowej Zelandii. Kiedy powiedziałaś, że chcesz tam pojechać, poszłam je
zarezerwować. Zapłacił tata. W przyszłym tygodniu jedziemy do Whangamata.
Sacré cholera bleu i merde!!!
Sacré cholera bleu i merde! - przekleństwo z różnojęzycznych słów: sacré (fr.) - cholerny; sacrebleu
(fr.) - psiakość, cholera, merde (fr.) - gówno.
Document Outline
- ANGUS, STRINGI I PRZYTULANKI
- SIERPIEŃTajemniczy la marche
- WRZESIEŃOperacja „Kiełbaska”
- PAŹDZIERNIKMiłość niedoskonała
- LISTOPADKrólik doświadczalny
- GRUDZIEŃKoncert Sztywnych Dylanów
- STYCZEŃWybuchowe gacie
- LUTYJas musi umrzeć
- MARZECMój tata został Chuckiem Norrisem
- KWIECIEŃPodchody
- MAJUżyłem jej po to, żeby się jajka nie rozjechały
- CZERWIECImpreza piżamowa
- LIPIECBóg Seksu wylądował
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Rennison Louise Zwierzenia Georgii Nicolson 01 Angus, stringi i przytulanki
Rennison Louise Zwierzenia Georgii Nicolson 01 Angus, stringi i przytulanki
Rennison Louise Zwierzenia Georgii Nicolson 01 Angus, stringi i przytulanki
Rennison Louise Zwierzenia Georgii Nicolson 03 Kłopoty z dyndakami
Rennison Louise Zwierzenia Georgii Nicolson 08 Miłość ci wszystko wybaczy
Rennison Louise Zwierzenia Georgii Nicolson 03 Kłopoty z dyndakami
Rennison Louise Zwierzenia Georgii Nicolson 06 Ciao, bella czyli w sidłach miłości
Rennison Louise Zwierzenia Georgii Nicolson 02 Spoko, założyłam bardzo duże gacie
Rennison Louise Zwierzenia Georgii Nicolson 02 Spoko, założyłam bardzo duże gacie
Rennison Louise Zwierzenia Georgii Nicolson 08 Miłość Ci wszystko wypaczy
Rennison Louise Zwierzenia Georgii Nicolson 03 Kłopoty z dyndakami
Rennison Louise Zwierzenia Georgii Nicolson 03 Kłopoty z dyndakami
Rennison Louise Zwierzenia Georgii Nicolson 02 Spoko, założyłam bardzo duże gacie
Rennison Louise Zwierzenia Georgii Nicolson 07 Ciao, bella czyli w sidłach miłości
więcej podobnych podstron