GWIEZDNE WOJNY

Uczeń Jedi

DZIEŃ ROZPOZNANIA

Jude Watson

Tłumaczył

Neurofinix

Tytuł oryginału: Star Wars:

Jedi Apprentice The Day of Reckoning

ROZDZIAŁ 1

Elegancki gwiezdny liniowiec był upchany pasażerami. Każda kabina była zajęta.

Korytarze i miejsca siedzące były pełne kolorów i dźwięków istot z rozmaitych światów,
rozmawiających, jedzących, kłócących się, śmiejących i grających w gry w nadziei zabicia
czasu.

Obi-Wan siedział i wszystko obserwował. Jako Jedi był wysyłany na misje do różnych

światów, czasami zaznawał trochę zbytku, ale teraz podróżował luksusowym liniowcem.
Pragnął zobaczyć wszystkie atrakcje jakie oferował statek – salę gier, apartament z
interaktywnymi hologramami, jadalnie z szerokim wachlarzem potraw i smakołyków. Nie
było powodu, dla którego nie mógł był tego zrobić. Jego towarzysz i były mistrz Jedi, Qui-
Gon Jinn, powiedział, aby czuł się swobodnie i zwiedzał. Ale Obi-Wan nie chciał opuścić
jego boku.

Obok niego, Qui-Gon wydawał się nie zauważać luksusu wokół. Jedi wybrał miejsce w

kącie w obszernej loży. Jego krzesło zwrócone było na zewnątrz w kierunku tłumu. Była to
pozycja, którą Jedi często wybierał, gdyż pozwalała obserwować ukradkiem otoczenie. Ale
Qui-Gon rzucił tylko kilka razy okiem na tłum szukając potencjalnego zagrożenia albo czegoś
podejrzanego a potem zaczął przeglądać notes komputerowy, który trzymał w dłoni.
Poświęcił trochę czasu na przestudiowanie informacji na temat misji, która ich czekała, a
które Jedi Tahl zdobyła jeszcze w świątyni na Coruscant.

Ich misja była nieoficjalna. Wbrew zaleceniom Rady Jedi, udali się na rodzinną planetę

Xanatosa, który próbował zniszczyć Świątynię Jedi.

Qui-Gon nadal rozmyślał o ucieczce Xanatosa, Obi-Wan był tego pewien. Gniew nie

jest dobry dla Jedi, ale Obi-Wan wyczuwał frustrację Qui-Gona. Zmierzył się z Xanatosem w
walce i był zmuszony puścić go wolno, aby uratować świątynię. Obi-Wan wiedział, że ta
chwila ciągle nawiedza Qui-Gona. Był tak bliski powstrzymania Xanatosa. Sprawiło to, że
stał się jeszcze bardziej zdeterminowany, aby doprowadzić go przed oblicze sprawiedliwości.
Qui-Gon był pewien, że Xanatos będąc na wolności stanowi wielkie zagrożenie dla galaktyki.

Obi-Wan wiedział, że traktuje tę misją bardzo osobiście. Xanatos był kiedyś uczniem

Qui-Gona, tak jak Obi-Wan. I obaj go zdradziliśmy, pomyślał Obi-Wan.

Jego przestępstwo nie było jednak tak wielkie jak Xanatosa. Xanatos padł ofiarą

ciemnej strony Mocy. Zaczął dążyć do władzy i bogactwa. Każda jego decyzja pchała go
bliżej w objęcia zła.

Obi-Wan zdradził Qui-Gona porzucając go. Postanowił opuścić szeregi zakonu aby

przywrócić pokój na pewnej planecie. Potem żałował swojej decyzji. Rada zgodziła się, że
może powrócić do zakonu, ale na razie na próbę. Obi-Wan mógł wszystko odzyskać, ale nie
mógł odzyskać zaufania Qui-Gona. Coś między nimi umarło. Teraz tylko wspólnie
podróżowali. Podczas misji, Obi-Wan miał nadzieję pokazać Qui-Gonowi, że może
odbudować więź, która zaczęła się tworzyć na nowo.

Rada nie zabroniła mu towarzyszyć Qui-Gonowi – pozwolili mu lecieć. Mimo to jednak

jego decyzja nie ucieszyła ich. Mieli mu za złe jego nagłe postanowienie odejścia z zakonu.
Ostatnia decyzja nie zmieniła ich opinii.

Obi-Wan musiał przyznać, że czuł ulgę będąc tymczasowo poza obserwacją Rady jak

też i poza świątynią. W ostatniej walce, jeden z uczniów zginął na jego oczach. Obi-Wan nie
był temu winien. Czemu śmierć ciągle go prześladuje. Kiedy opuścił progi świątyni, ciężar
spadł mu z serca.

Qui-Gon rozważał wiele sposobów dostania się na planetę niezauważonym, ale w końcu

postanowił, że najprostszy sposób jest najlepszy. Przybędą w tłumie, jako turyści.

Telos była bogatą planetą ze wspaniałą przyrodą. Była częstym celem turystów oraz

biznesmenów z innych planet. Statki były zawsze zatłoczone.

Duża liczba podróżujących pozwalała łatwo ukryć się Jedi. Mieli na sobie nie rzucające

się w oczy brązowe szaty a pod nimi tuniki gdzie ukryli miecze świetlne. Chociaż Qui-Gon
był potężnie zbudowanym mężczyzną o szlachetnych rysach, umiał też ukrywać swoją
obecność i ginąć w tłumie. Obi-Wan poszedł za jego przykładem. Nie przypominali Jedi i nikt
nie zwracał na nich najmniejszej uwagi. Obi-Wan rozsiadł się na wygodnym obiciu i
obserwował grupę Durosów przechodzących obok i rozmawiających we wspólnym.

– To moja trzecia wycieczka – powiedział jeden z nich. – Pokochasz Katharsis.
– Nie dopuszczą obcych do finałowej rundy – powiedział inny. – Tam są najlepsze

wygrane.

Obi-Wan zastanawiał się czym jest Katharsis. Jakiś rodzaj gry? Przegapił odpowiedź

tamtego, a Qui-Gon wreszcie spojrzał znad swojego notesu komputerowego.

– Myślę, że słabym ogniwem jest UniFy – powiedział
– Stamtąd zaczniemy
Obi-Wan skinął głową. UniFy był Telosiańską firmą, która jak Mistrz Jedi Tahl

podejrzewała była przykrywką dla OffWorld, olbrzymiej korporacji górniczej działającej w
całej galaktyce. Xanatos stał na czele kompanii. Nikt nie wiedział gdzie znajduje się jej
kwatera główna.

Brwi Qui-Gona powędrowały ku sobie, kiedy je zmarszczył patrząc na Obi-Wana. Obi-

Wan nie miał pojęcia o czym myśli. Czy obawiał się nadchodzącej misji, czy żałował, że
zabrał Obi-Wana ze sobą?

Stracili więź, która była niegdyś między nimi. W ich wzajemnych relacjach od początku

były niespokojne i niepewne okresy. Mimo to było wiele momentów kiedy Obi-Wan wiedział
o co poprosi go Qui-Gon zanim ten się odezwał. A Qui-Gon nieraz wiedział co czuje Obi-
Wan nie wypowiedziawszy ani słowa.

Teraz Obi-Wan czuł pustkę.
Jeszcze będzie w stanie nawiązać więź z Qui-Gonem, powiedział sobie. To tylko

kwestia czasu. Jeszcze w świątyni, w ostatnich słowach pożegnania jego przyjaciółka Bant
zalecała cierpliwość.

Obi-Wan i Qui-Gon nie mieli czasu żeby coś naprawić. Nie mieli czasu na kłótnie albo

na ponowne decyzje. Zamęt związany z wyjazdem zbytnio ich zaabsorbował. Mieli tylko czas
aby się spakować i szybko pożegnać.

Gwiezdny liniowiec zbliżał się coraz bardziej do wież Thani, stolicy Telos. Wleciał na

lądowisko i zadokował z niewielkimi wstrząsami. System informacji publicznej
poinformował że procedury związane z opuszczeniem statku są w toku. Wstali i zabrali swoje
bagaże, a potem dołączyli do strumienia pasażerów zmierzających w stronę wyjścia.

Qui-Gon pochylił się nad Obi-Wanem i powiedział łagodnie.
– Bez wątpienia trudno będzie go znaleźć – powiedział – Wie, że go ścigam. Będziemy

musieli go wypłoszyć.

System informacyjny zawiadomił ich uprzejmym głosem, że nastąpi drobne opóźnienie

w odprawie pasażerów. Kontrola będzie przeprowadzona przez służby bezpieczeństwa Telos.
Poddany jej będzie każdy z pasażerów, zanim opuści statek.

Pasażerowi zaczęli zrzędzić. Czemu zaostrzyli nagle procedury bezpieczeństwa? To

zajmie trochę czasu. Niepokoili się czy dotrą na czas do celu.

– Słyszałem, że będą szukać jakiś zbiegłych przestępców – powiedział ktoś obok Obi-

Wana – Wszyscy mamy pecha.

Wśród tłumu, Obi-Wanowi mignął oficer bezpieczeństwa, który spędzał ludzi do

kolejek. Qui-Gon zmarszczył brwi.

– Chciałem wemknąć się niezauważony – powiedział – Jeśli odkryją, że jesteśmy Jedi,

mogą dać znać Xanatosowi. Tahl powiedziała, że przekupił tu wielu urzędników.

Łagodnym ruchem głowy, Qui-Gon dał znak Obi-Wanowi, że czas znaleźć własne

wyjście.

ROZDZIAŁ 2

– Dokąd idziemy? – zapytał Obi-Wan kiedy przedzierali się przez napierający tłum.
– Kiedy duży liniowiec dokuje, kuchnie dostają nowe dostawy żywności – powiedział

Qui-Gon – Kiedy chcesz opuścić jakieś miejsce niezauważonym wybieraj najbardziej
uczęszczane punkty.

Obi-Wan podążył za Qui-Gonem kilka poziomów niżej do pomieszczeń dla personelu.

Qui-Gon zawsze badał każdy duży transport zaraz po wejściu na pokład. Wiedział gdzie są
pomieszczenia techniczne i dla obsługi jak również wyjścia ze statku.

– Pamiętaj, Obi-Wanie – powiedział – jeśli ruszasz na niebezpieczną misję,

niebezpieczeństwo może się pojawić zanim będziesz na nie gotowy. Bądź czujny.

Kiedy mijali kuchnie zapach pieczonego mięsa i wypiekanego chleba wypełnił nozdrza

Obi-Wana. Zaburczało mu w brzuchu. Czemu nawet w trakcie pośpiesznej ucieczki, ciągle
czuł się głodny? Ucieszył się, kiedy zapach się ulotnił jak tylko wślizgnęli się do magazynów.

Qui-Gon mijał regały i kosze pełne jedzenia aż dotarł do drzwi prowadzących do

hangaru przeładunkowego. Wyjrzał przez okno, aby upewnić się, że nie ma za nim nikogo z
ochrony zanim otworzył drzwi. Otworzyły się z sykiem i weszli do hangaru
przeładunkowego.

Pracownicy byli zajęci rozładowywaniem zaopatrzenia na małe grawisanie. Olbrzymi

holownik stał obok włazu prowadzącego do statku.

– Weź jeden kontener – polecił Qui-Gon, nachylając się, aby dźwignąć skrzynie z

suszonymi owocami.

Obi-Wan podniósł kosz z ziarnami soli. Z dużym wysiłkiem dźwignął ciężar. Czemu

nie mógł wziąć czegoś lekkiego tak jak Qui-Gon?

Pośpiesznie Qui-Gon kroczył w kierunku holownika. Wydawało się, że nikt nie

zauważył, że nieśli pakunki na zewnątrz statku a nie do środka. Jedną z wielu lekcji Qui-
Gona, było to, że kiedy wyglądasz na zajętego w nieznanym otoczeniu, jesteś często
ignorowany.

Udało im się dotrzeć do holownika bez zwracania niczyjej uwagi. Obi-Wan z ulgą

położył ciężki kosz obok stosu kartonów i pudeł. Widzieli z tego miejsca zatłoczony port.
Pasażerowie, którzy wyszli, krążyli bez celu próbując zdobyć jakiś środek transportu. Qui-
Gon i Obi-Wan ruszyli w ich kierunku.

– Wy tam! Stać! – szorstki głos dochodził zza ich pleców.
– Nie odwracaj się – powiedział Qui-Gon Obi-Wanowi łagodnym tonem – Zachowuj

się jakbyś nie wiedział do kogo mówią.

– Zatrzymać się! – za nimi dał się słyszeć odgłos biegnącej osoby.
Obi-Wan przez ułamek sekundy widział niezdecydowanie na twarzy Qui-Gona. Nie

zrobili nic złego. Nie było powodu uciekać. Ale musieli by się tłumaczyć, czego Qui-Gon nie
chciał.

Qui-Gon szybko podjął decyzję.
– Uciekaj – powiedział krótko.
Obi-Wan oczekiwał komendy. Wystrzelił do przodu razem z Qui-Gonem. Dwóch Jedi

poruszało się łagodnie jak bryza, ginąc i wypadając z tłumu, nie potrąciwszy nikogo nawet
łokciem lub ramieniem. Tylko pęd powietrza rozwiewał ubrania i włosy kiedy biegli. Dopadli
wejścia do terminalu i dołączyli do strumienia spacerujących na ulicach. Qui-Goan od razu
zwolnił kroku, aby wtopić się w tłum. Obi-Wan poszedł jego śladem, próbując
uspokoićoddech. Podziwiał zdolność Qui-Gona do przestawienia się z szybkiego biegu na
wolny krok bez zatrzymywania się. Dla każdego obserwatora Qui-Gon wyglądał jak
normalny przechodzień. Ulice były jeszcze bardziej zatłoczone niż terminal.

– Bez wątpienia się poddadzą – powiedział Qui-Gon do Obi-Wana, kiwając głową i

uśmiechając się jakby omawiał dzisiejszą pogodę. – Śledzenie dwójki zabłąkanych
podróżnych pośród ulic miasta to nużące zajęcie.

Kiedy rytm serca i napięte nerwy wróciły do normy, Obi-Wan był w stanie zacząć

obserwować otoczenie. Ulice Thani były gwarne i zatłoczone. Szeroki bulwar był wypełniony
śmigaczami. Budynki wysokości setek metrów piętrzyły się po drugiej stronie. Ich fasady
mieniły się srebrem i złotem w jasnym świetle słonecznym. Pomiędzy wysokimi,
imponującymi budynkami tłoczyły się mniejsze budowle. Migające neony reklamowały
niskoprocentowe pożyczki i kredyty. Od budynków wiły się kolejki ludzi rozpychających się
aby wejść do środka. Obi-Wan minął wielki bilbord który głosił, że od niewyobrażalnego
bogactwa dzieli tylko jeden zakład w Katharsis.

– Katharsis – powtórzył – słyszałem tę nazwę na liniowcu.
– Nigdy o tym nie słyszałem. Thani zmieniło się odkąd byłem tu ostatnim razem –

zadumał się Qui-Gon – Oczywiście było to prawie dziesięć lat temu. Wydaje się większe,
bardziej hałaśliwe. I zmieniło się jeszcze coś...

Obi-Wan zauważył nagle ruch za sobą. Rzucił okiem na lśniącą fasadę sąsiedniego

budynku. Ubrani w granatowe mundury policjanci posuwali się szybko do przodu, zwracając
przy tym na siebie uwagę na zatłoczonej ulicy. Obi-Wan nie miał wątpliwości, że zmierzają w
ich stronę.

– Qui-Gon – zaczął, ale on ich już zobaczył.
– Są bardziej uparci niż myślałem – powiedział, zaczynając iść – Idź w lewo.
Obi-Wan skręcił w lewo w stronę wąskiej uliczki. Poruszali się teraz szybciej, biegnąc

alejką i używając Mocy, aby przeskoczyć nad stertą porzuconych skrzynek, i skręcając ostro
w inną uliczkę. Za nimi gonił ich świszczący dźwięk blasterowego ognia. Usłyszeli odgłos
eksplozji skrzynek zasypujących ścianę.

– Oni nie żartują – powiedział Qui-Gon – Lepiej się pośpieszmy.
Służby bezpieczeństwa były poza zasięgiem wzroku, ale mogły być za rogiem w ciągu

kilku sekund. Qui-Gon sięgnął do wyrzutni linki holowniczej na swoim pasie. Włączył
urządzenie i wystrzelił wzmocniony sznur w górę zaczepiając o krawędź dachu nad głową.
Obi-Wan zrobił to samo. Pozwolili, aby urządzenie wyniosło ich na dach. Szybko wciągnęli
linki.

Qui-Gon obserwował jak policjanci pobiegli dalej uliczką. Pobiegli dalej, skręcili za róg

i zniknęli.

– Co za ulga – powiedział Obi-Wan
Ale Qui-Gon się się nie poruszył. Kilka sekund później, policjanci wrócili. Jeden z nich

wyjął parę lornetek i zaczął przeszukiwać dachy.

– Obawiam się, że się nie poddali – zauważył łagodnie Qui-Gon.
Dwóch Jedi cofnęło się pośpiesznie na czworakach, dopóki byli poza zasięgiem. Potem

zeskoczyli z przeciwnej strony dachu na ulicę. Pobiegli krótkim odcinkiem drogi i rozpłynęli
się w tłumie ulicznym raz jeszcze.

– Tym sposobem nigdy ich nie zgubimy – powiedział Qui-Gon.
Obi-Wan wyciągnął szyję i popatrzył ponad rozległym tłumem.
– Wszyscy zmierzają w stronę tamtej kopuły – rzekł do Qui-Gona – Może tam ich

zgubim.

Wmieszali się w tłum, manewrując między nimi, aby szybciej dostać się do środka. Na

wysokości stu metrów widniał ogromny napis – KATHARSIS.

– Myślę, że dowiemy się co to takiego – powiedział z zaciekawieniem Obi-Wan.
Było kilka wejść i Qui-Gon dołączył do najbardziej zatłoczonej kolejki. Strumień istot

przepychał się przez wejście, które było wystarczająco duże dla myśliwca.

– Potrzebujesz kredytów? Zatrzymaj się tu! – Napisy lśniły na wszystkich stoiskach

przy wejściu. Dalej Obi-Wan zauważył stragany z jedzeniem. Kuszące zapachy płynęły w
jego kierunku. Jeszcze raz zaburczało mu w brzuchu. Niemal jęknął. Będąc z Qui-Gonem
nigdy nie wiedział kiedy nadejdzie pora następnego posiłku. Wydawało się , że jego były
mistrz funkcjonuje na diecie złożonej ze świeżego powietrza i determinacji.

– To musi być jakaś impreza hazardowa- rzekł Qui-Gon – Ciekawe.
– I popularne – dodał Obi-Wan popychany przez napierający tłum.
Kiedy weszli do wnętrza kopuły, zdali sobie sprawę, że znaleźli się wysoko ponad

centralną powierzchnią, którą był olbrzymi ring z mniejszym pośrodku. Wielkie ekrany
wisiały na rozmaitych wysokościach i odległościach wokół kopuły, tak aby były widoczne z
dużej odległości. Obrazy z cudami natury mieniły się w ich kierunku, podczas gdy dudniąca
muzyka leciała z ukrytych głośników. Pływające boksy otaczały centralne skrzydła.
Powierzchnię otaczały miejsca stałe, a najwyższe rzędy ginęły w rozległej przestrzeni kopuły.

Skierowali się na górę, szukając dwóch pustych miejsc blisko wyjścia. Qui-Gon omiótł

przenikliwym spojrzeniem tłum poniżej w poszukiwaniu policjantów którzy ich szukali.
Wreszcie znalazł kilka wolnych miejsc na końcu. Usiedli, a Obi-Wan skierował uwagę na
ogromne ekrany pokazujące liczne imiona i numery, których nie potrafił rozszyfrować. Był
tam także ekran z wbudowaną w oparcie klawiaturą.

Podczas gdy Qui-Gon śledził wzrokiem tłum, Obi-Wan pochylił się do wysokiego

Telosianina siedzącego obok.

– Jestem tu pierwszy raz – powiedział – Możesz mi wyjaśnić o co w tym chodzi?
– Ekrany wyświetlają obecne szanse w grze – odpowiedział jego sąsiad, wskazując –

Możesz ze swego miejsca obstawić na poszczególne zdarzenie. Jest dwudziestu uczestników
rywalizujących w rozmaitych konkursach.

– W zeszłym tygodniu Rolo został ranny – powiedział smętnie jego towarzysz –

Postawiłem na niego dwadzieścia tysięcy kredytów.

Ubranie Telosianina było zniszczone. Nie wyglądał na bogatego. Obi-Wan był w szoku.

Jak mógł sobie pozwolić, aby tyle postawić?

– Dzisiaj postawiłem pieniądze na Tamora – ciągnął drugi Telosianin.
– Możesz obstawiać większe zakłady w późniejszych godzinach – wyjaśnił pierwszy

Telosianin – Potem przy ostatnich zawodach większość się wycofuje i do gry wchodzą tzw.
obstawiacze.

– Obstawiacze? – podchwycił Obi-Wan.
Skinął głową.
– Każdy mieszkaniec bierze udział w loterii raz w tygodniu. Wybranych jest trzech. Są

jedynymi, którzy mogą obstawiać przy ostatnim konkursie. Pula jest ogromna.

– Jeśli wygrasz, jesteś ustawiony na całe życie – powiedział jego towarzysz z iskrą w

oku. – W zeszłym tygodniu nie wygrał nikt, więc pula jest większa niż kiedykolwiek.

– Loteria jest darmowa – wyjaśnił pierwszy Telosianin – Każdy rodzony Telosianin jest

dopuszczany automatycznie przez rząd. To wspaniałe wydarzenie na Telos.

– Naprawdę – zastanowił się Obi-Wan rozglądając się po tłumie. Teraz rozumiał dziką

energię którą czuł pulsującą wśród tłumu i łączącą go. To była chciwość.

– Wygląda, że jest tu całe miasto – zauważył Obi-Wan.
Obaj Telosianie pokiwali głowami.
– Miasto pustoszeje w dniu Katharsis. A inni przybyli tu z całej planety.
– Istnieją oczywiście inne kopuły w innych częściach Telos – rzekł drugi Telosianin –

Ale ta jest największa – powiedział z dumą.

– Zaczyna się! Muszę obstawić swój zakład. – pierwszy Telosianin odwrócił się w

kierunku centralnej części kopuły. Jego gorliwe oczy szukały uczestników konkursu.

Tłum zaczął wrzeszczeć, kiedy zajmowali oni miejsca na ringu. Ustawili się w szeregu i

ukłonili tłumowi.

Obi-Wan poczuł jak Qui-Gon napina mięśnie. Oczy rycerza Jedi były skierowane kilka

poziomów w dół. Obi-Wan podążył ich śladem. Ci sami policjanci chodzili w górę i w dół
nieustannie się rozglądając.

– Ochrona Telos musiała zostać powiadomiona – zauważył Qui-Gon wstając – Z

pewnością wykonują swoje obowiązki skrupulatnie.

Obi-Wan podążył za Qui-Gonem,torując sobie drogę pomiędzy uczestnikami loterii.

Kiedy dotarli do przejścia przyśpieszyli kroku, wspinając się miarowo do kolejnych sektorów.
Za nimi ochroniarze także wchodzili na górę omiatając wzrokiem tłum.

– Musimy zejść do wyjścia – powiedział Obi-Wanowi Qui-Gon starając się

przekrzyczeć tłum.

Obi-Wan poszukiwał wzrokiem oświetlonych niebieskim światłem znaków wyjścia.

Zobaczył jeden na wprost i wskazał go Qui-Gonowi. Ale kiedy tam doszli, zorientowali się że
zostało zablokowane. Jeśli otworzą drzwi włączy się alarm.

Qui-Gon odwrócił się w stronę z której przyszli, ale policjanci przeszukiwali już

sąsiednie rzędy. W każdej chwili mogli ich zauważyć.

– Nie wiem czy ścigają nas, czy poszukują tych zbiegłych przestępców – powiedział

Qui-Gon marszcząc brwi – Myślę, że zaraz się dowiemy. Użyję Mocy, aby znaleźć drogę.

W tym momencie, jeden z policjantów popatrzył nad tłumem i ich zauważył. Szturchnął

swojego kolegę i ruszyli w kierunku Jedi, idąc szybko i po cichu, żeby nie zwracać niczyjej
uwagi.

Nagle, dobiegł ich przyjazny głos za nimi
– Wy dwaj, potrzebujecie miejsc? Mam dużo miejsca w swoim boksie.
Spojrzeli na niego. Młodzieniec siedział w jednym z luksusowych pływających boksów.

Nadal był zakotwiczony. Jego ciemne oczy promieniały przyjaznym blaskiem a jego
piaskowe włosy były zmierzwione, jakby ciągle je poprawiał.

– Zechcecie się przyłączyć? – zapytał
– Dziękuje. Będziemy zaszczyceni – odpowiedział Qui-Gon – wchodząc na lożę. Nie

śpiesząc się, dał znak Obi-Wanowi żeby zrobił to samo.

Obi-Wan zajął miejsce obok Qui-Gona. Ich nowy towarzysz pociągnął za dźwignię, a

loża nagle odłączyła się od podłogi i pomknęła na środek kopuły.

– Jeszcze raz dziękuje – rzekł Qui-Gon uprzejmie – Ciężko nam było znaleźć wolne

miejsce

– Jasne – ich wybawca rzucił im przebiegłe spojrzenie – Zwłaszcza, kiedy ścigała was

policja. Jeśli myślicie, że jesteście ze mną bezpieczni, to jesteście w błędzie.

ROZDZIAŁ 3

Zanim zdążyli coś odpowiedzieć, młodzieniec wybuchł śmiechem.
– Żart! – krzyknął – Jeśli byście spytali, policja nie ma tu za wiele do roboty. Nie mamy

tu na Telos dużo przestępstw, więc ścigają cię jeśli rozkopiesz norę muja. Nawet niewinne
osoby takie jak ja ciągle są zatrzymywane. Pytam was, czy ja wyglądam jak przestępca?

Wzruszył ramionami i wskazał na siebie uśmiechając się.
– Nie – powiedział Obi-Wan grzecznie, nawet jeśli jego małe doświadczenie

podpowiadało mu, że zło może przybierać różne formy.

Ich towarzysz znowu się roześmiał i odwrócił się do Qui-Gona.
– Twój kolega jest dobrym kłamcą. Przydatna umiejętność.
– Nie kłamał – odpowiedział Qui-Gon – Nie wyglądasz na złego człowieka, to prawda.

Ale nie wyglądasz również na dobrego. Nasza znajomość jest za krótka, żeby wygłaszać takie
sądy.

Ich wybawca przeniósł wzrok z Qui-Gona do Obi-Wana a na jego twarzy wypłynął

uśmiech zadowolenia.

– Wow, czy ja rozbiłem bank. Dwaj mądrale. Wiecie jak robić zakłady?
– Nie – powiedział Qui-Gon z uśmiechem – Jesteśmy na to za mądrzy.
Tym razem ich wybawca ryknął śmiechem.
– Żart! Czy ja wiem jak dobierać znajomych, pytam was? Przy okazji, mam na imię

Denetrus. Możecie mi mówić Den.

– Miło cię poznać – odpowiedział Qui-Gon – Ja jestem Qui-Gon Jinn a to jest Obi-Wan

Kenobi.

– Turyści?
– Jesteśmy tu w interesach – odparł Qui-Gon.
– Dużo interesu tu na Telos – rzekł Den – jestem pracownikiem technicznym, więc

wyrzucono mnie z najlepszego – Błysnął w ich stronę radosnym uśmiechem.

– Pracowałeś kiedyś dla UniFy? – spytał Qui-Gon.
– Jasne, a kto nie pracował? Są największym pracodawcą na Telos. Zatrudniają

pracowników kontraktowych cały czas. To dlatego tu jesteście?

– Nie – powiedział Qui-Gon ostrożnie – Mamy tam tylko spotkanie.
Den pokiwał głową.
– Są potężną kompanią – Wskazał ręką olbrzymie ekrany wokół nich, wyświetlające

obrazy planetarnych parków i cudów natury na Telos. – UniFy przywracają do życia naszą
przyrodę. Większość zysków z Katharsis jest przeznaczona na utrzymanie i zachowanie tych
ziem. Rząd ustanowił loterię, kiedy ludzie zaczęli protestować przeciwko wysokim podatkom.
Teraz prawie ich nie płacimy. Chroni nas przed nimi Katharsis. Nie wspominając już o tym,
że może nas uczynić bajecznie bogatymi.

– Ale tylko jeśli wygrasz – zauważył Qui-Gon.
– Ależ każdy z nas planuje wygrać – powiedział Den, podnosząc ironicznie brew –

Weźcie mnie. Jestem pewien, że to mój szczęśliwy dzień.

Odwrócili się w stronę mniejszego centralnego pierścienia, gdzie z podłogi wynurzała

się platforma, tworząc coś na kształt podium. Wysoki mężczyzna o białych włosach wstąpił
na podwyższenie, unosząc ręce w kierunku tłumu.

Obi-Wana przeszedł dreszcz i wymienił on szybkie spojrzenia z Qui-Gonem. Vox Chun

był ojcem ucznia, który walczył z Obi-Wanem i zginął spadając z dużej wysokości. Bruck
Chun był uczniem który dostał się pod wpływ Xanatosa. Obi-Wan zmierzył się z nim,
próbując uratować swoją przyjaciółkę Bant. Bruck stracił równowagę i spadł. Obi-Wan
próbował go złapać, ale było za późno. Upadając Bruck skręcił kark.

Obi-Wan zamknął oczy przypominając sobie w jakim był wtedy szoku. Kiedy je

otworzył Qui-Gon popatrzył naniego ze współczuciem.

– Żadne zawody nie rozpoczną się bez zarozumiałych przechwałek i przynudzania o

własnych osiągnięciach – kontynuował Den – To dobry czas aby uciąć sobie drzemkę.

Obi-Wan szybko skupił uwagę na chwili obecnej. Nie miał zamiaru zapominać o

przeszłości, ale nie chciał też pozwolić, aby go rozpraszała.

– Witajcie, Telosianie i przyjaciele z całej galaktyki – krzyknął Vox Chun.

Odpowiedział mu ryk publiczności. Poczekał chwilę, uśmiechając się, a potem uniósł dłoń. –
Dzięki każdemu z was, cuda natury naszego kochanego Telos zastaną zachowane!

Wywołało to kolejny ryk, tym razem bardziej ogłuszający niż ostatni. Z głośników

popłynęła muzyka, na ekranie wyświetlił się obraz erupcji gejzerów wzdłuż mieniących się
błękitnych wybrzeży a na nim napis: KATHARSIS CHRONI NASZE ŚWIĘTE MIEJSCA.

– Jeśli dzisiaj nie będzie zwycięzcy, następna wygrana w loterii Katharsis będzie

największa w historii. – kontynuował Chun. Przeczekał wiwaty i podniósł rękę. Na część tego
wydarzenia, pierwszy obywatel Telos wręczy nagrodę. Nasz wspaniały przyjaciel, nasz
ukochany dobrodziej, najbardziej zaufany człowiek na Telos – Xanatos!

Qui-Gon był zaskoczony kiedy kopuła wybuchła głośnymi wiwatami. Den obserwował

wszystko z ustami wykrzywionymi w ironicznym uśmiechu, który wydawał się mieć zawsze
na twarzy. Światła latały nad kopułą, by na końcu skupić się na centralnej loży. Wysoki
mężczyzna wstał ipomachał do tłumu.

To był Xanatos.
Qui-Gon obserwował z niedowierzaniem, kiedy tłum zaczął tupać i skandować:

„XANATOS, XANATOS”. Pomyślał, że był przygotowany na każdą niespodziankę. Ale nie
na to. Było oczywiste, że mieszkańcy Telos go kochają.

Ale dlaczego? – zastanawiał się Qui-Gon. Xanatos był zdrajcą. Nie mniej niż dziesięć

lat temu, spiskował ze swoim ojcem, aby zagarnąć bogactwa planety. Planował wciągnąć
Telos w niepotrzebną, niszczycielską wojnę z sąsiednią planetą. Ludzie ci musieli być
manipulowani albo oszukiwani, gdyż nie mogliby zignorować tego, że próbował ich wciągnąć
w wojnę?

Poczuł, że Obi-Wan poruszył się niespokojnie. Chłopak był w takim samym szoku co

on. Podziwiał jak Obi-Wan zachował niewzruszony głos i lekko zaciekawiony wyraz twarzy,
odwracając się do Dena.

– Kim jest ten Xanatos? – spytał
– Naszym największym dobrodziejem – powiedział Den naśladując Chuna, a potem

wzruszył ramionami – Dużo zrobił dla Telos.

– Chyba słyszeliśmy o jego ojcu, Crionie – zauważył Qui-Gon ostrożnie. – Czy nie był

kiedyś gubernatorem Telos?

Den skinął głową.
– Był zamieszany w skandal. Jego przeciwnicy twierdzili, że próbował rozpętać wojnę z

sąsiednią planetą, żeby się wzbogacić. Ale Xanatos przeprowadził śledztwo i dowiódł, że to
nieprawda. Większość Telosian uważa ich za bohaterów.

Den odwrócił się w stronę centralnego kręgu, kiedy Vox Chun wszedł na unoszącą się

lożę i zaczął się pierwszy pojedynek. Uczestnicy ustawili się w okręgu wewnętrznym kopuły.
Wszyscy dosiadali swoopów.

– Pierwsza gra nosi nazwę Przeszkoda – wyjaśnił Den – Hologramy przeszkód

ustawione są na trasie przejazdu swoopów określonym wzorem. Celem gry jest omijanie ich
oraz innych zawodników. Wymaga to nadzwyczajnych umiejętności. Chcecie na kogoś
postawić?

Qui-Gon pokręcił głową
– Myślę, że dzisiaj jedynie będziemy obserwować, Den.

– Tak jak mówiłem wcześniej – mruknął Den, obstawiając – Jesteście bystrzy.
Qui-Gon był zaskoczony zaciekłością zawodników. Tłum wydawał się najbardziej

zadowolony, kiedy uczestnicy byli w poważnym niebezpieczeństwie. Kiedy dwa swoopy się
zderzyły, ciemna energia zawirowała w olbrzymim gmachu. Kiedy któryś z zawodników był
wynoszony na noszach, tłum krzyczał w zachwycie. Było to poruszające widowisko.

Telos był pokojowym światem znanym ze swego innowacyjnego przemysłu

technologicznego oraz zainteresowania kulturą i sztuką. Qui-Gon zastanawiał się co się z nim
stało. Czy Katharsis zmienił tych ludzi albo czy lata dobrej koniunktury przytępiły ich zmysły
i uczyniły ich żądnych krwi i adrenaliny?

Den wydawał się być nieporuszony całym zamieszaniem wokół niego. Trzymał mały

notes komputerowy i wpisywał numery, nieustannie oceniając szanse wygranej. Qui-Gon
zauważył, że jest rozsądnym graczem, dotychczas obstawiał bardzo małe zakłady.

W końcu ogłoszono przerwę. Trzecia runda zawodów był to pojedynek na wibroostrza,

przy czym zawodnicy byli przywiązani do siebie za ręce. Wibrostrza nie zadawały ran ale
przenosiły małe ładunki elektryczne. Pojedynek odbywał się na zasadzie – wszystkie chwyty
dozwolone. Trzech zawodników się wycofało. Jeden został poważnie ranny. Pozostała grupa
wyglądała na wyczerpaną i pozbawioną energii. Po przerwie będą musieli poddać się
następnym rundom.

– Głodni? – możemy się udać do stoisk z jedzeniem – powiedział Den, ustawiając

mechanizm platformy tak by wróciła z powrotem.

– Dziękujemy, ale myślę, że udamy się w dalszą drogę. – odpowiedział uprzejmie Qui-

Gon. – Musimy wrócić do naszych spraw. Możesz skierować nas do UniFy?

– Nie możecie jej przegapić – po prostu kierujcie się w dół głównym bulwarem. Będzie

po lewej. Powodzenia – powiedział Den.

Skłonili się i dołączyli do morza istot zmierzających do stoisk z jedzeniem znajdujących

się na środkowej kondygnacji kopuły. Nigdzie nie było widać policji. Qui-Gon miał nadzieję,
że wreszcie się poddali. Kiedy tłum narastał w drodze na stoiska kuszące jedzeniem, Qui-Gon
wraz z Obi-Wanem ruszyli w kierunku oświetlonego na niebiesko wyjścia.

Kiedy minęli rozległe łuki podporowe które podtrzymywały kopułę, Qui-Gon poczuł

nagle obecność ciemnej strony mocy. Zaalarmowany, zatrzymał się i skrył w cieniu grubej
durastalowej podpory. Obi-Wan także to poczuł i ukrył się razem z nim.

Qui-Gon uważnie przyjrzał się otoczeniu. Wiedział czego szuka. Ciemny kształt

wyszedł z zaciemnionego przejścia. Xanatos kroczył przez pustą przestrzeń. Niebieska
podszewka jego peleryny wirował wokół niego a jego włosy opadały mu na ramiona. Nagle
zatrzymał się.

Jako były Jedi, Xanatos był również wrażliwy na Moc. Zatrzymał się tak gwałtownie,

że Qui-Gon nie miał wątpliwości, że wyczuł obecność obu Jedi. Ale czy wiedział dokładnie,
że Qui-Gon jest tak blisko? Xanatos stał w ostrym świetle padającym znad głowy. Blizna na
jego policzku, która uformowała się w pękniętą obręcz stała się bielsza niż jego blada, prawie
przezroczysta skóra. Zaczął obserwować tłum kilka metrów wokół siebie, podążający do
stoisk z jedzeniem. Jego wzrok poruszał się powoli, zatrzymując się na każdej istocie. Potem
się zatrzymał i odwrócił. Jego oczy przeczesywały pustą przestrzeń, łukowate podpory,
korytarze biegnące we wszystkich kierunkach.

Qui-Gon się nie poruszył. Nawet nie oddychał. Obi-Wan starał się także stać

nieruchomo obok. Nawet mrugnięciem powieki nie zdradzili, że kryją się w ciemnościach.
Xanatos ich nie widział. Ale na jego twarzy wypłynął powolny uśmiech. Qui-Gon wiedział co
oznacza ten uśmiech. Xanatos wiedział, że tu są. Bitwa się rozpoczęła.

ROZDZIAŁ 4

Chichocząc, Xanatos obrócił się i ruszył w kierunku centrum kopuły.
– Wie, że tu jesteśmy – powiedział cicho Obi-Wan.
– Tak – zgodził się Qui-Gon. – Znajdźmy UniFy. Musimy działać szybko.
Opuścili kopułę i pośpieszyli w dół głównym bulwarem. Ulice były dziwnie

opuszczone. Qui-Gon wyobrażał sobie, że większość ludności była pod kopułą. Czy oni
przestają pracować w dniu Katharsis?

Razem z Obi-Wanem minęli duży imponujący budynek z kolumnami w niebieskie

wzory z przodu. Srebrna tablica głosiła, że to budynek Instytutu Zdrowia imienia Xanatosa.

– Z pewnością zaznaczył tu swoją obecność. – mruknął Qui-Gon
– Popatrz na bibliotekę po drugiej stronie – powiedział Obi-Wan, wskazując – Ją też

ufundował.

– Problemem nie będzie oczywiście odnalezienie go – rzekł Qui-Gon – Pokazanie kim

jest naprawdę to dopiero będzie wyzwanie. Ludzie go kochają. Z całą pewnością. Jest lepiej
chroniony na widoku, niż gdyby się ukrywał.

Obi-Wan zlustrował wzrokiem znak, który głosił, że Xanatos dostarczył środków na

przywrócenie dużego parku miejskiego.

– Musiał mieć jakiś powód ku temu wszystkiemu – zauważył.
– Zawsze ma jakiś powód – zgodził się Qui-Gon – Naturalnie, chce mieć wpływ na

Telos. Ale to zbyt ogólne jak na niego. Powinniśmy się dowiedzieć co dokładnie ma w
planach.

– Hej geniusze.
Odwrócili się i zobaczyli zmierzającego ku nim Dena.
– Pomyślałem, że będziecie potrzebowali pomocy w znalezieniu UniFy. – powiedział. –

Przypomniałem sobie, że budynek nie jest oznaczony.

– A co z loterią? – spytał Obi-Wan – Czy dzisiaj nie jest twój szczęśliwy dzień?
– Wszystkie moje dni są szczęśliwe, mały – rzekł Den podchodząc krok bliżej. – Ale

nie często mam okazję zrobić dobry uczynek.

– Właśnie podziwialiśmy wszystkie budynki, które Xanatos wybudował w Thani –

zauważył Qui-Gon – Jest prawdziwym dobroczyńcą.

Den machnął rękę.
– W ciągu kilku ostatnich lat wspierał parki, biblioteki, centra medyczne, instytuty

zdrowia – dorobił się fortuny na kopalniach w całej galaktyce, ale nie gromadzi pieniędzy.
Rozdaje je na lewo i prawo. To więcej niż każdy ze zwycięzców loterii zrobi w swoim życiu,
powiedzmy sobie szczerze.

Minęli jeden z bladoniebieskich kiosków. Qui-Gon rzucił okiem na tablicę

informacyjną z przodu. Ku swojemu zdumieniu zobaczył na niej swoją własną twarz.

– Czy to główny park w Thani? – zapytał Dena, pokazując ręką drugą stronę ulicy,

gdzie pod drzewami biegła mała alejka.

Den odwrócił się, tak jak miał nadzieję Qui-Gon.
– Nie, to jeden z mniejszych. Największy jest po wschodniej stronie miasta.
Zmiana tematu dała Qui-Gonowi czas aby przyjrzeć się ogłoszeniu na ścianie. Kiedy

twarz Qui-Gona znikła z ekranu, pojawiła się na nim twarz Obi-Wana. Ścigani. Galaktyczni
przestępcy. Nagroda. Przeczytał wyświetlone słowa. Więc to dlatego policja się nie poddała!
Mogło być tylko jedno wyjaśnienie – Xanatos. On to wszystko zaaranżował. Teraz Qui-Gon
zrozumiał dlaczego ten się uśmiechał. Wiedział, że jest tylko kwestią czasu, kiedy Qui-Gon i
Obi-Wan zostaną schwytani.

Nawet gdy szedł i rozmawiał z Denem, umysł Qui-Gona rozważał rozmaite warianty.

Poruszanie się po ulicach nie było bezpieczne. Na szczęście większość ludzi znajdowała

się w kopule Katharsis, inaczej mogliby być rozpoznani. Musieli znaleźć jakieś bezpieczne
miejsce, a potem zorganizować jakieś przebranie.

Qui-Gon naciągnął kaptur. Powinien nieco ukryć jego twarz.
– Robi się trochę chłodno – zauważył.
– Jesteśmy prawie na miejscu – odpowiedział Den.
Poprowadził ich kilka bloków dalej. Wysoka szara wieża była otoczona przez pierścień

brązowego metalu.

– No cóż, jesteśmy na miejscu. Jesteście umówieni? – zapytał Den. – Nie wpuszczą was

bez identyfikatora. Budynek jest ściśle chroniony.

Qui-Gon spojrzał na lśniącą fasadę budynku. Nie było żadnych okien i wyglądało na to

że jest tylko jedno wejście. Jak tylko tam wejdą, będą musieli wyjść tą samą drogą.

– Nasze spotkanie jest jutro – powiedział – Chcieliśmy tylko zobaczyć gdzie to jest.
– Macie gdzie przenocować? – spytał Den – Mieszkam w miejscu, gdzie możecie

wynająć pokój. To niedaleko stąd.

Qui-Gon zaczął się wahać. Nie uszło jego uwadze, że Den zauważył, iż potrzebują

pomocy. Nie wyczuwał zagrożenia z jego strony, ale nadal był nieufny.

Ale niepokój, który nie miał nic wspólnego z Denem, zaczął go męczyć od środka. Obi-

Wan był teraz ściganym przestępcą. Nie byli na Telos nawet godziny, a już sytuacja
wymknęła się spod kontroli. Qui-Gon był pewien będąc jeszcze na Coruscant, że jeśli sprawy
potoczą się nie po jego myśli, będzie w stanie wysłać Obi-Wana z powrotem do Świątyni.
Teraz chłopiec był uwięziony na planecie. Nie będzie w stanie prześlizgnąć się przez ochronę
i odlecieć.

Sprowadził na chłopca niebezpieczeństwo. Zrobił to świadomie. Dotknęło go poczucie

winy. Musi teraz chronić Obi-Wana. Nie może pozwolić, aby jego żądza doprowadzenia
Xanatosa przed oblicze sprawiedliwości kłóciła się z bezpieczeństwem chłopca.

– No cóż, chodźcie chociaż i obejrzyjcie – nalegał Den przyjaznym tonem. To tylko

kilka bloków stąd.

Qui-Gon pokiwał głową. Widział, że Obi-Wan wygląda na zmęczonego, i nagle

uświadomił sobie, że chłopiec nic nie jadł od śniadania. Obi-Wan potrzebował odpoczynku i
jedzenia. Przynajmniej to mógł mu zapewnić. Zaufał swojemu instynktowi. Den może i był
hazardzistą, ale nie wyglądał na złego człowieka.

Den zszedł z głównej ulicy i poprowadził alejką, która wiła się za wysokimi

budynkami. Budowle stały się bardziej skromne jak tylko wkroczyli do części mieszkalnej.
Den poprowadził ich do odrapanego budynku pomalowanego w rozmaite odcienie zieleni,
niebieskiego i czerwieni.

– Właścicielka płaci mi, żebym malował budynek, ale nie może się zdecydować na jaki

kolor – wyjaśnił szczerząc zęby.

Otworzył drzwi i wprowadził ich do małego przedpokoju.
– Riva? – zawołał w kierunku tylnej części domu. – Przyprowadziłem gości. Gości z

pieniędzmi. – Pochylił się w ich kierunku – To sprowadzi ją tu natychmiast.

I jak na sygnał, Qui-Gon usłyszał łagodny dźwięk pędzących stóp. Den uśmiechnął się

szeroko

– Widzicie co miałem na myśli?
– Ten dźwięk dochodził z zewnątrz – Qui-Gon podszedł do okna i odchylił kawałek

zasłony, żeby zobaczyć co się dzieje na ulicy.

Policja biegła cicho od strony ulicy. Oficer dał znak pozostałym, aby otoczyli budynek.

Ręka Qui-Gona spoczęła na rękojeści miecza świetlnego. Jego przeczucia się nie sprawdziły.
Den ich zdradził. Zaprowadził ich prosto w pułapkę.

ROZDZIAŁ 5

Jak tylko Obi-Wan zobaczył Qui-Gona sięgającego po miecz świetlny, włączył także

swój. Obie bronie lśniły bladoniebieskim i bladozielonym kolorem w ciemnym świetle
pokoju.

Den potknął się do tyłu.
– Jedi! Wow! To znaczy, wiedziałem że jesteście dziwni, ale nie wiedziałem, że

jesteście Jedi.

– Zdradziłeś nas dla nagrody – rzekł Qui-Gon
– Kto, ja? – spytał Den, trzymając rękę nad sercem – Żart, prawda? Zabijcie mnie teraz,

ponieważ jestem śmiertelnie ranny, nie zdradziłbym kolegów po fachu. Pewnie, że widziałem
ten alarm. Ale to nie ja was wydałem.

– Kolegów po czym! – spytał Obi-Wan
Den wyjrzał zza zasłony.
– Ci policjanci mogą szukać mnie. Myślałem, że to mnie szukają w kopule Katharsis.

Nie żebym był przestępcą, Jestem bardziej, zaradny życiowo.

– I dlaczego mielibyśmy ci uwierzyć? – spytał Obi-Wan
– Więc pomyślmy. Dlatego, że wy też jesteście kryminalistami? – Den odsunął się od

zasłony. – Możecie zgasić swoje miecze. Wyprowadzę was stąd.

Obi-Wan i Qui-Gon wymienili spojrzenia. Qui-Gon wzruszył ramionami. Co innego

mogli zrobić? Lepiej zaufać Denowi trochę dłużej niż radzić sobie z dwudziestoma
policjantami.

Den poprowadził ich korytarzem do kuchni. Podszedł do panelu w ścianie i nacisnął.
– Zaraz za wami – powiedział do Obi-Wana.
Do nozdrzy Obi-Wana doszedł paskudny zapach.
– Zsyp na śmieci?
– Masz lepszy pomysł? – spytał Den – Dobrze, jeśli nalegasz, ja pójdę pierwszy.
Zszedł do zsypu i ześlizgnął się na dół. Jechał na szczątkach zgniłych warzyw i innego

jedzenia. Jego ręka dotknęła czegoś oślizgłego, a potem wylądował na dużym koszu pełnym
śmieci. Chwilę później, Qui-Gon wylądował obok niego.

– To dopiero była uczta – rzekł Qui-Gon, zdejmując zgniły liść z jego tuniki. – Dzięki.
– Cała przyjemność po mojej stronie. Tędy – ponaglił Den.
Wygrzebali się z kosza na śmieci podążyli za Denem przez korytarz, który był

zastawiony półkami wypełnionymi puszkami z jedzeniem.

– Pięćdziesiąt lat temu Telos dotknęła klęska głodu – wyjaśnił Den – Moja właścicielka

miała wtedy tylko dziesięć lat, ale nigdy tego nie zapomniała. Jest bardziej szalona niż ja.

W końcu ciemny korytarz zakończył się skośnymi drzwiami.
– Zaprowadzą nas do ogrodu – wyjaśnił Den szeptem. – Na pierwszy rzut oka tego nie

widać ale należy do domu, więc stawiam dziesięć do jednego, że go nie otoczyli.

– Dziesięć do jednego? – spytał Qui-Gon
– Dobre szanse – zapewnił go Den. – Widzę, że dalej mi nie ufasz? Zabij mnie teraz.

Śmiało. Uwolnij mnie od tego nieszczęścia. Przeszyj mnie swoją świetlistą rurką, jeśli się
mylę. Nie? Więc chodź.

Qui-Gon rzucił zaskoczone spojrzenie na Obi-Wana, na co ten odpowiedział

zmarszczeniem brwi. Nie wiedział dlaczego Qui-Gon zawsze pokładał nadzieję w łajdakach,
których spotykali. A gdy chodziło o Obi-Wana, Qui-Gon był surowy i nieugięty.

Den z łatwością otworzył skośne drzwi, które miał nad głową. Wspięli się jedno piętro i

wymknęli na zewnątrz. Otoczył ich rząd wysokich zielonoliściastej roślinności. Den pokazał
głową, w którą stronę powinni iść. Słyszeli policję walącą do drzwi hotelu, kiedy przedzierali

się przez szeleszczące rośliny, starając się nie poruszać liści bardziej niż wiatr.

Kiedy dotarli do końca ogrodu, Den się zawahał.
– Co teraz robimy? – spytał Obi-Wan
Nagle strzał z blastera rozdarł rząd roślin po prawej stronie.
– Cóż, niech pomyślę. Uciekamy? – zasugerował Den
Zaczęli biec zygzakiem przez pozostały obszar. Qui-Gon rzucił do tyłu okiem i

zobaczył ścigającego i policjanta.

– Mamy lekką przewagę – krzyknął Den – Możemy ich prześcignąć. Przynajmniej nie

mają śmigaczy.

W tej właśnie chwili, trzy śmigacze wystartowały za nimi.
– Ups – dyszał Den.
– Włącz swój miecz – zawołał Qui-Gon do Obi-Wana.
Nie zwolnili kroku, dotrzymując go Denowi. Moc mówiła im kiedy się odwrócić i odbić

strzały.

Den biegł zygzakiem przez labirynt alejek. Śmigacze zaczęły ich doganiać.
– Trzymajcie się, już prawie jesteśmy – krzyknął.
Dobiegli do pola z systemem nawadniającym wystającym z trawy. Den rzucił się na

ziemię i wczołgał do środka. Qui-Gon i Obi-Wan pośpieszyli szybko za nim. Silniki śmigaczy
ryczały groźnie nad ich głowami. Ogień z blasterów zasypywał rurę ale nie przedziurawił
metalu.

– Rury schodzą pod ziemię i prowadzą do pobliskiej piwnicy – powiedział Den – Nigdy

nas tam nie znajdą

– Mówiłeś to już wcześniej – burknął Obi-Wan
– Mówiłem dziesięć do jednego – poprawił go Den – Tym razem daje wam większe

szanse.

Szli na czworakach przez brudną wodę z pływającymi kawałkami odchodów.
– Den, co nawadniają te rury?
Pytanie zadał Qui-Gon. Zapach był gorszy niż w zsypie na śmieci.
– Nie pytaj – powiedział Den radośnie
W końcu zobaczyli nikły promień światła. Wypłynęli na podłogę piwnicy, ich tuniki

były brudne od śmieci i czymś o czym Obi-Wan nie chciał myśleć. Den poprowadził ich
schodami i bocznymi drzwiami na zewnątrz na ulicę. Spojrzał w obie strony i na górę.

– Widzicie? Ocaleni.
– Czy tu już będziesz bezpieczny? – spytał Qui-Gon
– Żart, prawda? Nie możecie mnie teraz zostawić – zaprotestował Den – Jeszcze nie

skończyłem ratować waszych karków. Chodźcie, to ja wam sprawiłem kłopoty. Dajcie sobie
jeszcze raz pomóc. Znam bezpiecznie miejsce, w którym moglibyście zostać jakiś czas.

– Tak bezpieczne jak to ostatnie? – spytał Obi-Wan
– To miejsce jest inne – zapewnił ich Den – To kryjówka mojego przyjaciela.

Słuchajcie, policja będzie wszędzie. Musicie przeczekać, chociaż kilka godzin.

– I dlaczego mielibyśmy Ci zaufać? – spytał Qui-Gon.
– Ponieważ nie macie wyboru? – powiedział Den
– Zawsze jest jakiś wybór – rzekł Qui-Gon. – Ale pójdziemy z tobą.

ROZDZIAŁ 6

Obi-Wan nie mógł w to uwierzyć. Den był oczywistym przestępcą. Czemu Qui-Gon

powierza mu ich życie? Kiedy Den wysunął się do przodu, postawił to samo pytanie Qui-
Gonowi. Jedi westchnął tylko.

– Pomyśl tylko, Obi-Wan. Też jesteśmy przestępcami, przynajmniej w oczach policji.

Kto może ukryć nas lepiej niż ci, którzy już się ukrywają?

Qui-Gon położył dłoń na ramieniu Obi-Wana.
– Nie martw się. Jego wnętrze jest czyste.
– Zabij mnie teraz, bo tego nie czuję – zaczął zrzędzić Obi-Wan. Ale spodobał mu się

pocieszający gest Qui-Gona. Było tak jakby Qui-Gon i on znowu byli mistrzem i uczniem.

Den poprowadził ich do innej części miasta, z dala od szerokich ulic centrum miasta.

Tutaj panowała gęsta zabudowa, tak jakby budynki zbliżyły się do siebie w poszukiwaniu
ciepła i ochrony.

Den poprowadził ich do środkowego budynku. I zamiast do niego wejść poszedł do

bocznej alejki. Ułamana rura wisiała od strony budynku, dyndając swobodnie. Den
podciągnął się i ją objął.

– To łatwiejsze niż na to wygląda. – Uśmiechnął się szeroko na widok rozpaczy na

twarzy Obi-Wana. – Hej dzieciaku. Byłeś w zsypie na śmieci i czołgałeś się przez rurę
nawadniającą. Myślę, że i teraz sobie poradzisz.

Obi-Wan spojrzał z irytacją na Qui-Gona i chwycił rurę. Od strony ulicy wyglądała,
jakby miała zlecieć na nic nie podejrzewającego przechodnia, ale potem zdał sobie

sprawę że była zamocowana pewnie do ściany. Po bokach znajdowały się metalowe śruby,
niezauważalne z dołu, ale wystarczająco duże, aby stanowiły uchwyty dla rąk i nóg. Den miał
rację, wspinanie się było łatwiejsze niż wyglądało na pierwszy rzut oka.

Obi-Wan podciągnął się i wspiął po płaskim dachu. W rogu stał zbiornik na wodę,

wokół którego biegły zardzewiałe schody do platformy na górze.

– Nic nie mów – powiedział Obi-Wan – Będziemy później wskakiwać do tego

zbiornika z wodą.

– Żart! – rzekł Den, chichocząc. Podszedł do zbiornika i wystukał rytmiczną serię.
Odpowiedziało mu krótkie puknięcie.
– Jest w środku – powiedział – Chodźmy.
Obi-Wan podążył za Denem po spiralnych schodach na szczyt zbiornika. Kiedy dotarł

do platformy zauważył, że w dachu jest wyrwa. Był pomalowany tak aby z góry wyglądał jak
ciemna woda. Nikt obserwujący z góry, nie będzie w stanie powiedzieć, że zbiornik ten różni
się czymś od innych, których pełno było na okolicznych dachach.

Den otworzył zapadnie i zniknął w środku. Obi-Wan wślizgnął się za nim. Ku swojej

uldze, zorientował się, że jest na schodach prowadzących do przytulnego apartamentu. Ściany
były okrągłe i zrobione z durastali. Na podłodze znajdował się gruby dywanik i były też
miejsca do siedzenia. W centrum pomieszczenia stał długi stół, ze stertą sprzętu
elektronicznego.

Młoda, szczupła kobieta wstała od stołu. Miała kasztanowe włosy, zawinięte w kilka

warkoczy wokół głowy. Jej oczy były koloru ciemnego miodu. W tej chwili przyglądały się
podejrzliwie Qui-Gonowi i Obi-Wanowi.

– Kogo przyprowadziłeś mi tym razem, Den? – zapytała
– Przyjaciół – odpowiedział Den
– Zawsze przyprowadzasz przyjaciół – powiedziała nieufnie. Jej oczy zatrzymały się na

ich poplamionych tunikach. – I jak ładnie są ubrani.

– Mieliśmy małe problemy w dotarciu tutaj. Ale oni będą w stanie nam pomóc –

odwrócił się do Qui-Gona i Obi-Wana.

– To jest Andra. Jest przywódcą partii POWER – w skrócie CHROŃCIE NASZE

DZIKIE ZAGROŻONE SUROWCE. Andra, to jest Qui-Gon Jinn i Obi-Wan Kenobi, dwóch
Jedi, których ściga policja.

Jej oczy zwężyły się w szparki
– Ścigani Za co?
Den wziął kawałek owoca z miski i rzucił w kierunku Obi-Wana.
– Masz dzieciaku, wyglądasz na głodnego. Co za różnica za co są ścigani, Andra?

Potrzebujemy ich. Chcą się czegoś dowiedzieć o UniFy.

Podejrzliwość Andry zmieniła się w zainteresowanie. Spojrzała na nich z

zaciekawieniem.

– Może wyjaśnisz czym się zajmujesz – zasugerował Qui-Gon – Czym jest partia

POWER?

– Jesteśmy partią polityczną będącą w opozycji do rządzących. – odpowiedziała –

Niestety teraz jesteśmy nielegalni. Rząd wyjął nas spod prawa. Byliśmy pierwsi, którzy się
sprzeciwili, kiedy rząd oddał pod ochronę nasze święte miejsca UniFy. Pytaliśmy, dlaczego
nasza ziemia przegrała nad prywatnym interesem, czemu zostaliśmy zmuszeni, aby zaufać
słowu korporacji, że ochroni i zadba o naszą ziemię. Większość nie chciała słuchać. Cieszyli
się, że zniesiono podatki. Ale niektórzy posłuchali i przyłączyli się do nas. Składamy się z
byłych urzędników rządowych, naukowców, pracowników środowiskowych, zwykłych
obywateli, którzy nas wysłuchali kiedy jeszcze mieliśmy coś do powiedzenia. Teraz
zeszliśmy do podziemia i spotykamy się gdzie możemy.

– Macie dowody, że UniFy źle opiekuje się waszymi świętymi miejscami? – spytał Qui-

Gon

Zawahała się.
– Mieliśmy dowody, że coś się dzieje wokół Świętych Basenów. Trzech ludzi udało się

do parku planetarnego, żeby zrobić zdjęcia i zebrać dowody. Zginęli w wypadku ścigaczy w
drodze powrotnej do Thani. Mówili mi, że mają niepodważalne dowody czegoś, ale nie
powiedzieli co to było. Myślę, że ich śmierć to nie był wypadek. Dowody, które mieli przy
sobie zostały zniszczone. Organizujemy teraz kolejną wyprawę.

Odepchnęła niespokojnie włosy, które wydostały się z warkocza.
– To trudne. Ochrona w parkach planetarnych jest bardzo ścisła. Mówią, że muszą

trzymać ludzi z dala, dopóki trwa rekultywacja gleby. Myślimy, że wykorzystują ją, aby w
przyszłości zagospodarować.

– Czemu ludzie w Telos nie zadają na ten temat więcej pytań? – zapytał Qui-Gon.
– Ten świat jest znany z dbałości o środowisko. Nawet z ekonomicznego punktu

widzenia, nie ma większego sensu niszczenie go. Turystyka jest tu silną gałęzią gospodarki. –
Andra sposępniała. – Katharsis. Ludzie mają obsesję na temat obstawiania, z nadzieją
wygrania w loterii. I nie przejmują się turystami – większość przylatuje tu bardziej dla
Katharsis niż dla światowych parków. Chciwość ogarnęła ludzi niczym gorączka. – Posłała
Qui-Gonowi chłodne pytające spojrzenie. – Więc dlaczego myślicie, że możecie nam pomóc?

– Ja tak nie myślę – powiedział Qui–Gon prosto z mostu – To był pomysł Dena.
– Wydawaliście się bardzo zainteresowani UniFy – rzekł Den – To tylko

przypuszczenie, ale sądzę, że nie jesteście na jutro umówieni.

Qui-Gon nic nie powiedział. Obi-Wan podziwiał jego rezerwę. Był w stanie zachować

spokój i wolę słuchania bez zdradzania swoich uczuć.

– Więc jesteś działaczem na rzecz ochrony środowiska jak Andra? – spytał Obi-Wan

Den.

Zanim zdołał odpowiedzieć Andra się roześmiała.
– Masz na myśli, że poświęca się dla czegoś większego niż on sam? Nie Den. Nasz

układ jest ściśle finansowy.

– Hej, zaczekaj chwilę – rzekł Den wzburzony. – Mam tyle samo ideałów co każdy

facet.

– Tylko jeśli ten facet okaże się przemytnikiem albo złodziejem – odparowała Andra.

Odwróciła się do Obi-Wana i Qui-Gona. – Kiedy zeszliśmy do podziemia, potrzebowaliśmy
sprzętu technicznego. Musiałam szperać na czarnym rynku za częściami komputerowymi i
komunikatorami. Tak poznałam Dena. Szmuglował części, których potrzebowaliśmy.
Zdołaliśmy z podziemia wypuścić ulotki informujące ludzi, co naszym zdaniem się dzieje.
Ale lojalność Dena jest utrzymywana kredytami, które dostaje.

– Przepraszam, że potrzebuję pieniądze do życia, wasza prawość. – rzekł Den do Andry.

– Nie wszyscy żyją ideałami, zwłaszcza gdy nie mają czym opłacić czynsz. Gdyby nie ja,
mówiłabyś do tych ścian zamiast do ludzi na zewnątrz.

– Jak możesz przypisywać nasz sukces tylko sobie – powiedziała chłodno Andra.
– Widzicie co dostajecie w zamian, kiedy próbujecie pomóc? – zrzędził Den do Jedi. –

Obelgi. Nic dziwnego, że jestem złodziejem.

Andra zignorowała go i odwróciła się znów do Qui-Gona i Obi-Wana.
– Możecie tu zostać jeśli chcecie. Każdy wróg UniFy jest naszym przyjacielem.
– Nie mówiłem, że jestem wrogiem UniFy – rzekł Qui-Gon z uśmiechem.
Przyglądała mu się badawczo przez moment.
– Ale jesteście nimi? Może Den ma rację. Może możemy sobie pomóc nawzajem. Ale

musicie mi powiedzieć czemu tu jesteście. Nie wspominając już o tym czemu ściga was
policja.

– Nie jestem pewien co nam zarzucają, ale jestem pewien, że to coś poważnego. –

przyznał Qui-Gon. – Cokolwiek by to nie było, to nieprawda. Mamy potężnego wroga na
Telos. Sądzę, że wykorzystuje UniFy jako przykrywkę dla swojej własnej firmy.

– Którą jest? -spytała Andra
– Offworld.
Andra wzięła głębszy oddech.
– Offworld... jest największym koncernem górniczym w całej galaktyce. Na jej

policzkach pojawiły się wypieki. – Ale to oznacza, że UniFy może chcieć zagospodarować
nasze ziemie pod kopalnie górnicze! Jeśli udowodnimy, że te dwie kompanie są powiązane,
będziemy mieć dowody planów UniFy!

– Andra wynajęła mnie, żebym się włamał do archiwów UniFy – powiedział im Den –

Pracowałem tam kilka miesięcy temu i zapomniałem zwrócić mój identyfikator. Musiałem
szybko opuścić tamto miejsce.

– Zapomniałeś? – spytał Qui-Gon
Den wyszczerzył zęby.
– I omyłkowo zabrałem kilka innych identyfikatorów kiedy odchodziłem. Więc mogę

nas tam wprowadzić. Szanse są całkowicie po naszej stronie.

Qui-Gon się zawahał. Odwrócił się do Andry.
– Nie wygląda na to, żebyś mu ufała. Czemu my mielibyśmy to zrobić?
– Ponieważ nie zawiodę was! – krzyknął Den
– Nie tobie zadałem pytanie – odezwał się surowo Qui-Gon
Andra westchnęła.
– Co tam chcesz znaleźć, Den? Czemu podejmujesz ryzyko ponownego włamania?
– Bo nie skończyłem roboty, za którą mi zapłaciłaś – powiedział jej Den – Czuję się z

tym źle. Też mam swoją moralność, wiesz.

– Jesteś złodziejem! – zawołała Andra z rozdrażnieniem.
– Właśnie – krzyknął Den. – Więc pozwól mi kraść!
– Czemu nie dodaje mi to otuchy? – zastanawiał się na głos Obi-Wan.

Andra westchnęła.
– Wiem co masz na myśli.

ROZDZIAŁ 7

Oprócz identyfikatorów, Den zdołał także ukraść szare uniformy, które nosili

pracownicy UniFy najniższego szczebla. Zdumiewająco łatwo było dołączyć do strumienia
pracowników wchodzących do budynku o świcie następnego dnia. Ochroniarze
przeskanowali ich karty i po prostu ich wpuścili.

Jasne, jesteśmy w środku, pomyślał Obi-Wan. Ale czy będzie również tak łatwo wyjść?

Z jakiegoś powodu, Qui-Gon zdecydował się zaufać Denowi. A Rada Jedi twierdzi, że to on
jest impulsywny.

Den złapał tubowindę na niższy poziom.
– Główne akta są w strefie zastrzeżonej – wyjaśnił – Będziemy musieli zejść schodami

dla obsługi. Przy drzwiach znajduje się strażnik. Możecie mu pomachać przed nosem swoimi
mieczami? Możemy go gdzieś zamknąć, dopóki nie skończymy.

– Zostaw to mnie – rzekł Qui-Gon
Wślizgnęli się na klatkę schodową i znaleźli się w długim białym korytarzu

oświetlonym kojącymi światłami. Strażnik siedział na końcu naprzeciwko konsoli.

– Przepustki – powiedział krótko.
Qui-Gon wręczył mu swój identyfikator. Skupił się na umyśle Telosianina.
– Mogą być. Wchodźcie.
– Mogą być. – rzekł strażnik – wchodźcie. Drzwi otworzyły się z sykiem i weszli do

środka.

– Co to było? – spytał zaciekawiony Den
– Sztuczka Jedi – odpowiedział Qui-Gon. – Moc ma silny wpływ na słabe umysły.
– Jestem pod wrażeniem – rzekł Den, kręcąc z podziwem głową. – Wyobrażasz sobie,

co mógłbyś z tym zrobić, gdybyś miał w sobie odrobinę ze złodzieja? Hej, myślisz, że
świątynia Jedi przyjęłaby gości takiego jak ja?

– Nie – rzekł krótko Qui-Gon, wchodząc przez drzwi z napisem tajne akta.
Pomieszczenie było wypełnione komputerami i holografami. Den podszedł szybko do

głównego terminala.

– Włamię się do systemu, a wy dwaj możecie szukać na innych monitorach –

powiedział, machając palcami nad klawiszami. – Zmienili hasło, ale napisałem program,
który... i już! Nazwijcie mnie geniuszem a nie będę się z wami sprzeczał.

Qui-Gon siadł przy drugim terminalu i skierował Obi-Wana do sąsiedniego. Będzie

szybciej, jeśli każdy z nich będzie szukał niezależnie.

Na ekranie wyświetliły się nazwy plików i numery. Wiele było oznaczonych nazwą

święte baseny.

– Jest tu przynajmniej trzysta plików – powiedział po chwili Qui-Gon. – Podzielmy je.

Den weź pierwszą setkę, Obi-Wan następną, ja przejrzę ostatnią. Przeglądajcie tak szybko jak
się da. Szukajcie jakiejkolwiek wzmianki o OffWorld, kopalniach albo mapowaniu. Popatrzył
na Dena. – I niczego nie próbuj.

Den mrugnął niewinnie
– Na przykład czego?
– Nie chcę zgadywać – rzekł sucho Qui-Gon – Po prostu zrób co ci kazałem.
Obi-Wan otworzył pierwszy plik i szybko przeskanował. Był to zapis korespondencji

pomiędzy menadżerem Świętych Basenów i jego przełożonym w UniFy. Jak tylko mógł
dostrzec, plik odnosił się do paliwa i jedzenia, które było potrzebne pracownikom. Nic.
Otworzył następny plik. I jeszcze następny... Obi-Wan brnął przez każdy plik. Nigdy nie
wyobrażał sobie, że praca w dużej korporacji może być taka nudna. Informacje były w kółko
powtarzane i dwa razy sprawdzane. Nie zobaczył nic podejrzanego.

– Szkoda, że nie ma tutaj Tahl – mruknął Qui-Gon – Byłaby w stanie rozgryźć operacje

finansowe. One wszystko komplikują.

Nagle Qui-Gon przestał mówić. Obi-Wan zauważył, że jego monitor zastygł w

bezruchu. Kiedy spojrzał z powrotem na swój, okazało się, że z jego monitorem stało się to
samo.

– Den, co się dzieje? – spytał
– Nie wiem – powiedział z obawą Den. Próbował wyłączyć swój monitor, ale przycisk

nie działał. – Jest szansa, że to tylko krótkotrwałe zakłócenia. Wyskoczył ze swojego krzesła i
ruszył w kierunku drzwi. – Zaczekajcie chwilę.

– Dokąd idziesz? – zapytał Qui-Gon
– Idę trochę powęszyć, zobaczyć co się dzieje. Możecie na mnie polegać.
Den wyślizgnął się przez drzwi. Qui-Gon powoli wstał.
– Musimy się stąd wydostać, natychmiast – powiedział
Obi-Wan popatrzył na niego, zaskoczony.
– Ale nie możemy zostawić Dena.
Qui-Gon spojrzał ponuro.
– On już nas zostawił.
Obi-Wan usłyszał stukot kroków. Drzwi otworzyły się z sykiem.
– Nie wyciągaj miecza – polecił szybko Qui-Gon, tuż zanim weszła ochrona.
Obi-Wan wiedział dlaczego. Qui-Gon miał nadzieję uniknąć odkrycia, że są

poszukiwanymi przestępcami. Jeśli będą mieli szczęście, zostaną zatrzymani, pod zarzutem
wejścia na teren zabroniony.

Ale i ta przelotna nadzieja została pogrzebana, kiedy krzepki szef ochrony wkroczył do

pomieszczenia.

– Jesteście ścigani pod zarzutem pogwałcenia Telosiańskiego prawa jako galaktyczni

przestępcy – powiedział im. – Jesteście aresztowani.

ROZDZIAŁ 8

Obi-Wan i Qui-Gon zostali szybko przetransporowani do Centrali Policyjnej, gdzie

zostali rozpoznani jako galaktyczni przestępcy i wtrąceni do więzienia. Qui-Gon poprosił, aby
skontaktowali się ze Świątynią, ale prośba została zignorowana.

– Telosiański wymiar sprawiedliwości jest zazwyczaj sprawiedliwy – powiedział do

Obi-Wana, kiedy stał w wilgotnej podziemnej celi. – Powinni nam dać okazję do
oczyszczenia się z zarzutów.

– Nie wiemy nawet jakie są zarzuty – rzekł Obi-Wan – Myślisz, że odkryją, że

zostaliśmy wrobieni.

– Zawsze jest taka szansa – powiedział Qui-Gon – Nie mogą nas długo trzymać, jeśli

nie udowodnią, że zrobiliśmy coś złego. Przynajmniej nie znaleźli naszych mieczy
świetlnych.

Używając Mocy, Qui-Gon zdołał zapobiec temu, aby strażnicy dokładnie ich

przeszukali.

– Czemu po prostu nie wytniemy sobie przejścia przez te drzwi? – spytał Obi-Wan,

opierając ręce o zbrojoną durastal.

– Ponieważ będzie na nas czekało pięćdziesięciu strażników, zanim byśmy gdzieś doszli

– odrzekł Qui-Gon. – Poczekajmy na właściwy moment. Znajdziemy sposobność do ucieczki.

– Nie mogę uwierzyć, że Den zostawił nas na lodzie, tak po prostu. – powiedział Obi-

Wan zdegustowany – Musiał wiedzieć, że kiedy monitory się zawiesiły włączył się alarm.

– Tak, myślę, że wiedział – zgodził się Qui-Gon spokojnie – Ale lepiej jest skupić się na

tym co zrobimy teraz.

– A co możemy zrobić? – spytał Obi-Wan – Jesteśmy zamknięci.
– Możemy pomyśleć o następnym kroku – rzekł Qui-Gon – Obwinianie Dena to strata

czasu. Czego się dowiedzieliśmy kiedy byliśmy w UniFy?

– Nie dowiedziałem się niczego, z wyjątkiem tego, że ludzie, którzy pracują dla

kompanii wysyłają zbyt wiele notatek – powiedział zniechęcony Obi-Wan.

– Było ich wiele, to prawda – zgodził się Qui-Gon – I większość z nich nie miała

żadnego znaczenia. Większość z nich potwierdzała tylko rozmowę przez komunikator.
Zauważyłeś to? Myślę, że tyle plików miało zniechęcić potencjalnych badaczy do
poszukiwań. Ciężko jest doszukać się prawdy, kiedy jest zakopana w morzu danych. Czy to ci
czegoś nie przypomina?

Obi-Wan pomyślał przez chwilę.
– OffWorld – powiedział w końcu – Kompania ukrywa prawdziwe intencje i nawet

siedzibę główną za innymi firmami. Wykorzystuje zamęt, aby się ukryć.

– Właśnie – powiedział Qui-Gon – W UniFy dowiedziałem się jeszcze czegoś. Kiedy

monitory przestały działać, zobaczyłem co robi Den. Nie szukał plików OffWorld albo
Świętych Basenów. Szukał Katharsis.

– Ale czemu? – spytał Obi-Wan
– Nie znam odpowiedzi, ale też mnie to zastanawia. – rzekł Qui-Gon – UniFy zarządza

funduszami z loterii, więc myślę, że powinni mieć też pliki dotyczące Katharsis. Ale dlaczego
tak to interesowało Dena? Pomyśl, jaki ma charakter.

Obi-Wan przypomniał sobie słowa Andry.
– Musiał myśleć, że przyniesie mu to jakiś zysk.
– Dokładnie – zgodził się Qui-Gon – Myślę, że to jest powód, dla którego zgodził się

nam pomóc. Więc kiedy stąd wyjdziemy, będziemy musieli przyjąć inne kryteria poszukiwań.

– Kiedy wyjdziemy? – spytał Obi-Wan, patrząc na zbrojone durastalowe drzwi.
– Wyjdziemy – rzekł Qui-Gon tym samym spokojnym tonem.

Obi-Wan też chciał mieć tą pewność. Miał wrażenie, że są teraz tam, gdzie Xanatos

chciał, aby byli i nie będzie on taki głupi, żeby ich wypuścić.

Spędzili w celi zimną noc. Obi-Wan obudził się przed świtem. Leżał na swoim

materacu z otwartymi oczami. W celi nie było żadnych okien, więc nie był w stanie rozróżnić
ścian od podłogi. Był otoczony przez czerń, zupełnie jakby był zawieszony w próżni. Być
może ta dezorientacja była formą kary.

Jedyną oznaką nadchodzącego poranka były płonące światła. Na śniadanie dano im

jakiś czerstwy chleb i słabą herbatę. Dzień mijał powoli. Qui-Gon regularnie prosił o
rozmowę z kimś z władz. Prośba została odrzucona. Qui-Gon i Obi-Wan zrobili kilka
ćwiczeń, aby być w gotowości. Potem zaczęli medytować. W niewoli, Jedi koncentrowali
umysł, oczyszczali ducha i utrzymywali ciało w formie. Qui-Gon siedział na twardej
kamiennej podłodze medytując. Nagle westchnął i podniósł głowę.

– Przepraszam, Obi-Wan
Obi-Wan był zaskoczony.
– Przepraszasz? – spytał
– Powinieneś być teraz w świątyni. Nie powinienem był pozwolić ci mi towarzyszyć.

Źle osądziłem sytuację.

– To ja podjąłem decyzję – rzekł Obi-Wan – Nie żałuję, że tu jestem.
Uśmiech Qui-Gon był tak niewyraźny jak światło.
– Mimo to jesteś wyziębiony i głodny.
– Jestem tam gdzie powinienem być – odpowiedział Obi-Wan – Przy twoim boku.
Qui-Gon wstał.
– Byłem dla ciebie surowy po tym co się stało na Melida/Daan
– Nie bardziej niż na to zasłużyłem – Obi-Wan był zaskoczony widząc emocje na

twarzy Qui-Gona. To był pierwszy raz kiedy jego były mistrz podkreślał rozdźwięk między
nimi bardziej ze smutkiem niż gniewem. Wydawało się, że walczy o każde słowo.

– Nie, Obi-Wan, to było więcej, niż zasługiwałeś. – poprawił go Qui-Gon – Dochodzę

do wniosku, że powodem mojej reakcji były moje własne porażki a nie twoje. – Nie miałem
szansy ci tego powiedzieć. Ja – Qui-Gon przerwał nagle – On tu jest – mruknął.

Nagle Obi-Wan też to poczuł. Zakłócenie Mocy było jak szept trującego gazu, który

przenikał pod szczeliną w drzwiach i wypełniał pomieszczenie. Wstał i odwrócił się w stronę
drzwi. Durastalowe drzwi niespodziewanie otworzyły się z sykiem. Xanatos stał w przejściu.
Jego czarna peleryna leżała z boku a on stał w lekkim rozkroku i z rękami na biodrach.

– Dobrze się bawicie? – spytał, mrugając do nich i uśmiechając się.
Qui-Gon stanął naprzeciw niego, nic nie mówiąc.
– Ah tak, cisza – Powiedział Xanatos z westchnieniem – A ja miałem nadzieję, że

utniemy sobie pogawędkę. Nie ma wiele czasu. Wasz los jest przesądzony.

– Ale nie mieliśmy procesu – rzekł cicho Qui-Gon
– Ależ będziecie go mieli – odpowiedział Xanatos – Uznano jednak, że jesteście zbyt

niebezpieczni, aby wziąć w nim udział.

– Mamy prawo uczestniczyć we własnym procesie! To niesprawiedliwe! – zawołał Obi-

Wan.

Xanatos pokręcił głową.
– Ah, pamiętam, kiedy byłem młody. Kiedy jeszcze myślałem, że życie potraktuje mnie

uczciwie. Zanim spotkałem Qui-Gona Jinna.

– Życie nie potraktowało cię ani sprawiedliwie ani nieuczciwie – powiedział Qui-Gon.

Tak już jest. Zależy od każdego z nas, czy będziemy uczciwi czy nie.

– Nie jest nigdy za późno na trochę wielkiej mądrości Jedi – rzekł z pogardą Xanatos – I

zawsze jest tak samo – nic tylko zagadki. Więc, rozgryź to Jedi – jako, że nie pojawiłeś się na
swoim procesie, ja zjawiłem się u ciebie. Byłem głównym świadkiem przeciwko tobie.

Miałem dowody twoich przestępstw, nagrania z wielu światów z zarzutami przeciwko tobie,
opowieści o czasach, kiedy unikałeś wymiaru sprawiedliwości w całej galaktyce. I nareszcie
sprawiedliwość dopadła cię na Telos. Pomogło również to że w sali sądowej był rozgniewany
ojciec, oszalały z powodu śmierci swojego syna, którego zabił twój wspólnik. – Xanatos
westchnął ciężko. – Biedny Bruck. Zawsze myślałem, że trzeba go pchnąć do sukcesu. Skąd
mogłem wiedzieć, że zrobi to za mnie Obi-Wan Kenobi.

Xanatos podniósł rękę i uderzył nią w dłoń z ostrym trzaskiem. Było to niesamowicie

blisko pęknięcia w czaszce Brucka, która uderzyła o skały pod wodospadem. Obi-Wan starał
się nie skrzywić. Nie dał Xanatosowi tej satysfakcji. Ale wewnątrz poczuł szok. Bezradność i
poczucie winy owiało go gdy przypomniał sobie pozbawiony życia, niewidzący wzrok, jego
ramię machające w ostatniej desperackiej próbie ratunku.

– Sąd może i wysłucha twoich kłamstw – powiedział szybko Qui-Gon, wyczuwając

rozpacz Obi-Wana i próbę odepchnięcia Xanatosa. – Ale kiedy dowie się o tym Świątynia...

Xanatos się roześmiał.
– Do czasu kiedy świątynia dowie się o waszym losie, będziecie już martwi. To jest

wasza kara, Jedi. Zostaliście skazani na śmierć.

Nagle Xanatos pochylił się do przodu. Jego niebieskie oczy płonęły niczym najgorętszy

ogień. Jego blada skóra wyglądała jakby naciągnęła się na kości, a jego twarz jak czaszka z
ognistymi oczami.

– A ja tam będę, żeby zobaczyć jak umieracie – syknął w twarz Qui-Gonowi.

ROZDZIAŁ 9

Nie mieli szansy powiedzieć nic więcej, albo wezwać pomoc. Xanatos upewnił się, że

otoczył ich cały oddział strażników. Poprowadzono ich przez więzienne korytarze na
dziedziniec.

Słońce było jeszcze nisko. Dwie sąsiadujące wieże więzienne rzucały na dziedzińcu

dwa długie złowrogie cienie. Wypełnił go tłum wylewający się z ulic. Kiedy zobaczyli
więźniów zaczęli gwizdać i szydzić.

– Kochają egzekucje – mruknął jeden strażnik do drugiego.
Qui-Gon wyczuł złowrogą energię emanującą od tłumu. Na Telos nigdy nie było

publicznych egzekucji. Takie pokazy zachowały się na bardziej prymitywnych światach. Co
się stało z miłującym pokój Telos? Udało się go zmienić jednemu człowiekowi, przebiegłemu
i potężnemu – Xanatosowi.

Qui-Gon upewnił się, że jego miecz świetlny znajduje się na miejscu. Jednak nie

wiedział kiedy będzie miał okazję go użyć.

Szafot powoli rósł na repulsorach, dopóki nie uniósł się nad tłum. Dwóch krzepkich

strażników stało obok dwóch zapadni. Zapadnia biegła od płyt do krawędzi platformy. O
płyty stały oparte wibrosiekiery. W jednej chwili Qui-Gon zrozumiał jak miała wyglądać
egzekucja. On i Obi-Wan będą zmuszeni położyć głowy na płytach. Odetną im głowy
wibrosiekierami, zapadnie opadną, a ich głowy potoczą się w dół i wpadną w ręce tłumu.
Było to makabryczne, ale szybkie.

Qui-Gon zobaczył jak Obi-Wan przełyka ślinę. Po raz pierwszy na serio się martwił.

Sądził, że w każdym momencie będzie możliwość ucieczki. Ale jak mogli się przebić przez
ten tłum? Nawet jeśli weszliby w układ ze strażnikami i Xanatosem, tłum powstanie
przeciwko nim.

Zostali umieszczeni w klatce energetycznej zawieszonej wysoko nad masą

ludzi.Rozszalały tłum domagał się ich śmierci, bolesnej i powolnej. Xanatos stał na szczycie
schodów, obserwując jak klatka unosi się w jego gorliwych oczach.

Obowiązkiem każdego Jedi było zaakceptowanie śmierci, kiedy nadejdzie. Jednak Qui-

Gon nie mógł być spokojny. To nie jego czas. I nie czas Obi-Wana. Widział jak Obi-Wan
walczy z ogarniającym go strachem.

– Zabić ich! Zabić morderców – wrzeszczał tłum
Gniew zagościł również w sercu Qui-Gona. Xanatos to zrobił. To on podburzył tłum.

On napełnił ich umysły nienawiścią i kłamstwami. Jeśli Qui-Gon umrze, Xanatos wygra.
Doprowadzi Telos do jeszcze większego zepsucia. Zniszczy go.

Qui-Gon nie mógł do tego dopuścić. Nie może walczyć z gniewem. Musi walczyć o

sprawiedliwość.

– Nie możemy się poddać – powiedział szybko Qui-Gon do Obi-Wana ponad

wrzaskami tłumu. – Będą musieli otworzyć klatkę, żeby wpuścić katów. Wtedy ruszymy do
walki. Nie wszystko stracone. Zachowaj spokój i bądź w pogotowiu.

Obi-Wan skinął głową. Qui-Gon zauważył spokojną stanowczość w jego oczach. Mieli

marne szanse uniknięcia swojego losu, ale Obi-Wan zaakceptował go. Obi-Wan nigdy nie
dało się zastraszyć, nawet kiedy szanse były przeciwko niemu.

Energetyczna klatka powoli opadała w kieunku szafotu. Policja na swoopach unosiła się

blisko skrzyń, gdzie więźniowie mogliby uciec.

Qui-Gon ledwie słyszał krzyki tłumu. Cała jego uwaga była teraz skupiona na

strażnikach i szafocie. Był pewien, że razem z Obi-Wanem mogliby zająć się strażnikami. Ale
co potem? Potem będą musieli skoczyć na ziemię, nawet jeśli będą do nich strzelać z góry i z
dołu. Być może zaskoczenie zwiększy prawdopodobieństwo ucieczki. Być może tłum nie był

tak żądny krwi jak się wydawało. Ale Qui-Gonowi nie podobały się takie szanse. Nawet Den
by na nich nie postawił, pomyślał Qui-Gon smutno.

Strażnicy stojący na szafocie wyszli do przodu. Qui-Gon czekał aż opadną energetyczne

kraty. Jak tylko to się stanie, skoczą do przodu.

Kątem oka, zauważył nienaturalny ruch jednego ze swoopów. Spojrzał w tamtą stronę

nie odwracając głowy. Jeździec był zakapturzony. Qui-Gon zerknął tylko ułamek sekundy,
ale od razu rozpoznał, kim była postać. Był zaskoczony na całej linii, Andra.

– Za tobą, Obi-Wan – powiedział po cichu – Bądź przygotowany.
Energetyczne kraty opadły. Strażnicy ruszyli w ich kierunku. Qui-Gon i Obi-Wan

zapalili miecze jednocześnie i skoczyli w ich kierunku.

Do Andry dołączył kolejny swoop. Dwa pojazdy zanurkowały z wyjącymi silnikami w

ich kierunku.

– Skacz! – zawołał do Obi-Wana. Zeskoczył z szafotu w momencie kiedy w ich stronę

nurkował swoop aby ich zabrać. Drugi zrobił to samo z Obi-Wanem. Qui-Gon zobaczył
przebłysk determinacji w oczach Dena.

Qui-Gon wylądował zwinnie. Złapał kierowcę za ramiona i pochylił się kiedy swoop

zanurkował, obracając się, wznosząc i obracając znowu aby uniknąć ścigających ich
strażników.

Qui-Gon nadal miał w ręku swój miecz świetlny. Odbijał strzały z blasterów kiedy

pojazd umykał strażnikom. Zobaczył, że Obi-Wan robi to samo. Trudno było zachować
równowagę na ruchliwym swoopie, ale dawał sobie radę.

Pędząc odważnie, swoopy kierowały się prosto na więzienne wieże. Qui-Gon widział

jak wieże rosną w oczach, tak że mógł już zobaczyć rysy i dziury na powierzchni. I w
ostatnim momencie Andra gwałtownie skręciła. Byli tak blisko, że Qui-Gon zdołał dotknąć
ręką ściany. Dwa ze ścigających ich swoopów rozbiło się o wieże. Andra i Den przemknęli
obok.

Qui-Gon rzucił okiem do tyłu. Ostatnią rzeczą jaką zobaczył był Xanatos, stojący prosto

i nieruchomo, obserwujący jak uciekają. Nawet z tej odległości czuł płonącą od niego
nienawiść. Jeszcze się spotkają. Xanatos tego dopilnuje.

ROZDZIAŁ 10

Kiedy Andra była pewna, że zostawili pościg daleko za sobą, zdjęła kaptur.
– Dzięki, że nie spadłeś – zawołała do Qui-Gona
– Dzięki, za ratunek – odpowiedział Qui-Gon – Już zaczynałem się martwić.
Uśmiechnęła się szeroko i wcisnęła gaz. W ciągu kilku następnych minut wylądowali w

alejce blisko domu. Den i Andra ukryli swoopy za stertą porzuconych zardzewiałych
platform.

– Wow! – krzyknął Den zdejmując kaptur – Czy my właśnie przechytrzyliśmy szanse

czy jak? Następnym razem, kiedy będę uciekał policji, chce mieć Jedi za plecami!

Obi-Wan nie odpowiedział na przyjacielski uśmiech Dena.
– Nie musiałbyś nas ratować, gdybyś nas w porę ostrzegł w siedzibie UniFy –

powiedział

– Miałem to zrobić – zaprotestował Den – Ale nie miałem szansy. Ale i tak się w końcu

zjawiłem.

– Tylko dlatego, że nalegałam – rzekła Andra – To ja zaproponowałam ratunek.
– Zabij mnie teraz, jeśli ja też nie zamierzałem tego zrobić! Po prostu nie dałaś mi

szansy – protestował Den.

– Sugeruje, abyśmy kontynuowali w środku – powiedział Qui-Gon, lustrując niebo

wzrokiem. Z własnego doświadczenia wiem, że ochrona na Telos nie poddaje się łatwo.

Wspięli się po rynnie i weszli do przytulnego domu Andry. Andra zaczęła podgrzewać

coś do picia i wystawiać talerze z chlebem i owocami. Głodny Obi-Wan szybko sięgnął po
jedzenie.

– Nie wiem co teraz robić – powiedziała zmartwiona Andra – Nie możemy się znowu

włamać do UniFy. Jestem pewna, że zacieśnili ochronę. Nigdy nie będziemy w stanie zdobyć
dowodu na powiązania między UniFy a OffWorld.

– Jeśli byśmy mieli tylko więcej czasu – rzekł Den
Qui-Gon posłał mu surowe spojrzenie.
– Ale ty wcale nie szukałeś pilnie powiązań z OffWorld?
Den zaczął się wiercić w fotelu.
– Oczywiście, że szukałem. Było za dużo plików. Sam to powiedziałeś.
– Spojrzałem na twój ekran – rzekł Qui-Gon – Nie szukałeś plików dotyczących

Świętych Basenów. Szukałeś Katharsis.

– Katharsis? – Andra odwróciła się – Dlaczego?
– Nie patrzcie tak na mnie wszyscy – zaprotestował Den – Jestem uczciwym

człowiekiem!

Qui-Gon uniósł brew. Obi-Wan wyglądał na zdegustowanego. Andra wydała z siebie

rozpaczliwe tchnienie.

– No dobrze, może nie jestem stuprocentowo uczciwy – przyznał Den – Ale jestem

lojalny!
Szukałem Katharsis. Kiedy tam pracowałem, przypadkiem znalazłem, bo włamałem się do
pewnych plików, że UniFy kontroluje Katharsis.

Andra obróciła garnek w ręku.
– Twierdzisz, że to nie rząd ją kontroluje?
Den skinął głową.
– Chcą, żebyście tak myśleli. Jeśli każdy dowie się, że to korporacja kontroluje

Katharsis, będą wiedzieli, że...

– UniFy decyduje jak są wydawane zyski z Katharsis – powiedziała szybko Andra – Co

oznacza, że całkowicie kontrolują nasze ziemie.

Den znowu pokiwał głową.
– To UniFy wyszła z pomysłem Katharsis. Przekupili kilku kluczowych polityków w

rządzie, żeby go przeprowadzić. Zasadniczo rzecz biorąc, UniFy ma rząd w kieszeni.

Andra zatopiła się w krześle, oszołomiona.
– Myślisz, że UniFy celowo wymyśliło Katharsis tylko po to, aby odwrócić uwagę od

swoich intencji? Zamierzają oddać wszystkie nasze parki światowe na cele przemysłowe. A
my za to zapłacimy!

– To trochę diaboliczne – rzekł Den – Prawie musisz ich podziwiać. Jakiś geniusz zła

musiał to wymyślić.

Qui-Gon i Obi-Wan wymienili spojrzenia.
– Xanatos – powiedział cicho. Ten plan zalatuje czystą elegancją i złem a to cały

Xanatos.

Ale Qui-Gon nie skończył jeszcze z Denem.
– Czemu szukałeś Katharsis drugi raz? – zapytał. – Jeśli już to wiedziałeś to nie było już

wiele do odkrywania.

Wszyscy odwrócili się w stronę Dena. Z jego oczu biła spokojna niewinność. To

znaczyło tylko tyle, że niewątpliwie skłamie, zgadywał Qui-Gon.

– Miałem nadzieję pomóc Andrze i partii POWER – zaczął. Andra mu przerwała.
– Przestań mnie nabierać, Den. Nie teraz. To jest zbyt ważne.
Popatrzył na nią przez dłuższą chwilę. Qui-Gon zobaczył wrażliwość w jego oczach.

Zależało mu na niej, uświadomił sobie.

– Dobrze – powiedział – Miałem nadzieję pomóc tobie. Ale szukałem także sposobu na

oszukanie loterii.

– Zawsze chronisz tylko na siebie, prawda? – powiedziała gorzko Andra
– Nie – rzekł cicho Den. – Chronię także ciebie. Tylko tego nie dostrzegasz.
– Więc znalazłeś jakiś sposób? – spytał Qui-Gon
– Niezupełnie – zaczął kręcić Den
– Znalazłeś cokolwiek? – zapytał Obi-Wan niecierpliwie
– Tak, znalazłem coś – przyznał Den – Loteria już jest ustawiana.

ROZDZIAŁ 11

– To się dzieje trochę za szybko – powiedziała słabo Andra – Naleję herbaty.
Siedli przy stole z gorącymi kubkami herbaty w dłoniach. Ogrom planu oszołomił

Andrę. Spodziewała się konspiracji i korupcji, ale nie na aż taką skalę. Było oczywiste, że
natknęli się na plan przejęcia bogactw naturalnych całej planety. Pytanie tylko jak złożyć
kawałki układanki, i co mogą z nią zrobić.

Qui-Gon upił łyk herbaty.
– Sugeruje dwuczęściowy plan – powiedział – Na początku Den zinfiltruje system

loterii.

– Hej, zaczekaj – powiedział – Co znaczy, że zinfiltruje system loterii? Czemu sądzisz,

że będę to potrafił?

– Mam przeczucie, że ty już wiesz jak – rzekł zimno Qui-Gon – Dlaczego inaczej

miałbyś ryzykować dostanie się do UniFy? Dlaczego strażnicy zostali zawiadomieni? Byłeś w
stanie włamać się do systemu.

Den upił trochę z kubka, a potem zakaszlał. Nikt nie ruszył, żeby mu pomóc.
– Dobrze, już dobrze – zacharczał – Myślę, że mogę go obejść, to znaczy myślę, że

mogę obejść część, która jest już ustawiona.

– I wiesz jak upewnić się, że to ty wygrasz – rzekł Qui-Gon.
Den skinął głową niechętnie.
– Mogę ustawić to tak, że wygram loterię. Jednym ze zwycięzców jest zawsze ktoś

wybrany przez UniFy z wyprzedzeniem. Kiedy rozpoczynają się zawody, niektórzy
uczestnicy dostają wadliwy sprzęt – nic co mogliby zauważyć, ale coś nieznacznie zmniejsza
ich szanse na wygraną. Jeden z zawodników został wybrany przed zawodami i przekupiony.
On lub ona zgadzają się oddawać pod stołem połowę pieniędzy kompanii. Mogę po prostu
podstawić moje imię na miejsce następnego wygranego.

Andra pokręciła głową.
– Wiedziałam, że masz ukryty motyw w pomaganiu mi. Zamierzałeś zabrać pieniądze i

uciec.

– Żart, prawda? – powiedział Den – Ponieważ nie mogę uwierzyć, że naprawdę tak

myślisz. Po wygraniu pieniędzy, podzieliłbym się nimi. Częścią z nich.

– Nie chcę żadnych pieniędzy zarobionych na niszczeniu naszych świętych miejsc –

powiedziała surowo Andra – I ty też nie powinieneś!

– Nie moja wina, że są wyzyskiwane – zaprotestował Den – A pieniądze to pieniądze.
– To twój problem – rzekła Andra – Naprawdę w to wierzysz.
– Czy ktoś chce usłyszeć drugą część mojego planu? – przerwał łagodnie Qui-Gon. – Po

drugie, powinniśmy odwiedzić Święte Baseny, zgodnie z pierwotnym planem Andry. Musimy
na nowo zgromadzić wszystkie dowody.

– To nie będzie łatwe – powiedziała Andra – Ochrona jest bardzo szczelna.
– Użyj po prostu jednej ze swych sztuczek ze zmienianiem umysłu – zasugerował Den
– Obawiam się, że będziemy potrzebować o wiele więcej – rzekł Qui-Gon. – Andra, czy

możesz wezwać swoich stronników? Myślę, że najlepszym planem będzie infiltracja kilku
punktów, żebyśmy nie musieli polegać tylko na jednym zespole.

Andra popatrzyła na swój kubek. Przetarła stół ręką.
– Andra? – szturchnął ją Qui-Gon.
Spojrzała na niego.
– Nie mogę tego zrobić – powiedziała – Nie byłam z wami całkowicie szczera. Nie

mam żadnych stronników. To ja jestem partią POWER.

– Nie ma żadnej partii? – spytał Obi-Wan z niedowierzaniem.

Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się nieznacznie.
– Tylko ja. Popierało mnie kilka osób, ale wszyscy się rozeszli, kiedy członkowie

zespołu dochodzeniowego zostali zabici. Nikt więcej nie chciał mnie już słuchać. Wszyscy
myśleli, że jestem szalona, bo widzę ponurą przyszłość, z którą nikt nie chce się zmierzyć.

Nagle Den wybuchł śmiechem.
– Więc kapitan prawość cały czas kłamała – zachichotał. – To najlepsza wiadomość

tego tysiąclecia!

– Przestań, Den – warknęła Andra – Musiałam udawać, że mam poparcie.

Potrzebowałam twojej pomocy.

– Prawda – rzekł Den kiwając głową – Tobie wolno kogoś oszukiwać, bo ratujesz

planetę. Rozumiem. Dopóki masz szlachetny motyw, możesz robić co ci się podoba.

– To nie tak – odpowiedziała Andra ze złością – Gdyby zależało ci na czymkolwiek,

poza sobą, zrozumiałbyś.

– Rozumiem, że zrobiłabyś wszystko, żeby dostać to czego chcesz – powiedział Den –

Jesteśmy do siebie bardziej podobni niż chcesz przyznać, Andra.

Andra wpatrzyła się w niego.
– Wolałabym być porównywana do dinko.
– Jasne, czemu nie? – rzekł natychmiast Den – Dinko to stworzenie z kłami i

paskudnym usposobieniem. Problem w tym jaka jest różnica? Niech zobaczę twoje zęby.

– Nie pozwalaj sobie, Den – ostrzegła Andra
– Dobrze, dosyć tego – uciął Qui-Gon – Mamy problem. Kto się włamie do Świętych

Basenów.

– Ja – powiedziała Andra, patrząc wściekle na Dena.
– Ja pójdę z tobą – rzekł Obi-Wan
Qui-Gon pokręcił głową.
– Nie.
– Ale to ma sens – argumentował Obi-Wan – Chłopak podróżujący z kobietą nie

ściągnie tyle uwagi. Wyglądalibyśmy jak brat i siostra na wycieczce. Jeśli nas złapią, Andra i
ja powiemy, że zabłądziliśmy.

– A ty powinieneś zostać tu i mieć oko na Dena – powiedziała Andra do Qui-Gona.

Jeśli oszuka loterię, może wziąć pieniądze i odlecieć z planety.

– Dzięki za poparcie – rzekł Den sarkastycznie.
– Dałeś mi ostatnio jakiś powód, żeby ci zaufać? – zapytała chłodno Andra.
– Dinko – wyparował Den.
– Złodziej – odpowiedziała.
Qui-Gon przez moment ignorował ich sprzeczki. Czuł się zrozpaczony i zmartwiony.

Nie chciał, żeby Obi-Wan jechał bez niego. Xanatos był na wolności, na własnej planecie i
był rozwścieczony ich ucieczką. Ale tok myślenia chłopca był rozsądny. Musieli podjąć
ryzyko, jeśli chcieli obalić Xanatosa. Ale czy ryzyko nie było większe niż chciał podjąć?

Zobaczył, że Obi-Wan go obserwuje. Chłopiec zastanawiał się, dlaczego nie pozwala

mu iść. Dla Obi-Wana, była to kwestia zaufania. Qui-Gon musiał pozwolić mu iść.

– W porządku – powiedział. – Obi-Wan i Andra zbiorą dowody. Den i ja zostaniemy

tutaj. Teraz przygotujmy wszystko.

ROZDZIAŁ 12

Obi-Wan i Qui-Gon stali obok swoopów, które miały zawieźć Obi-Wana i Andrę do

Świętych Basenów. Andra stała w pobliżu razem z Denem, sprawdzając zestaw ratunkowy.

Obi-Wan spał tylko kilka godzin, ale czuł się rześko i był czujny. Rozrzucone gwiazdy

migotały na nocnym niebie. Do świtu była jeszcze godzina. Andra uważała, że najlepsze
szanse, aby włamać się do Świętych Basenów mają wczesnym rankiem, zbiorą dowody i
odlecą. Będą musieli być z powrotem w Thani przed południem, przed końcem ostatniej
rundy Katharsis.

– Jeśli coś będzie wskazywało na kłopoty, po prostu uciekajcie – poinstruował ich cicho

Qui-Gon. – Jeśli stwierdzicie, że nie będziecie mogli ominąć ochrony, nie próbujcie nawet
wchodzić. Najpierw trochę poobserwujcie.

– Studiowałem trochę mapy – powiedział Obi-Wan – Andra zna sposób, aby wejść

niezauważonym. Używała go, kiedy była dziewczynką. Myśli, że nadal jest bezpieczny.

– Studiowanie map to nie to samo co znajomość terenu – rzekł Qui-Gon – Nie ufaj im

całkowicie. Upewnij się, że wyjdziesz tym samym sposobem co wszedłeś.

– Znam się na rzeczy – powiedział Obi-Wan. Czuł frustrację i był zawiedziony. Qui-

Gon traktował go jak czteroletniego uczniaka ze Świątyni. Wiedział, że jeśli Qui-Gon
przyjmie go z powrotem pod swoje skrzydła będzie musiał budować więź od nowa, ale czy
Obi-Wan musiał stać się znowu dzieckiem?

– Qui-Gon skinął głową. – Nie wątpię. Niepokoję się i tyle. Ufam ci Obi-Wanie.
Słowa te przepłynęły przez Obi-Wana napełniając go ciepłem i otuchą.
– Nie zawiodę – powiedział
– Po prostu uważaj na siebie – odpowiedział Qui-Gon
Andra naciągnęła kaptur na głowę idąc w ich stronę.
– Jesteś gotów Obi-Wanie?
Przerzucił nogę nad swoopem. Qui-Gon udzielił mu wcześniej szybkiej lekcji. Nie był

przyzwyczajony do tak zwrotnego transportu. Niewielki ruch do dołu mógł spowodować, że
pojazd zanurkuje. Obi-Wan szybko się uczył, ale zajęło też trochę czasu zanim Qui-Gon był
zadowolony z jego postępów.

Andra wcisnęła gaz i wystartowała. Obi-Wan ruszył za nią.
– Nie ryzykujcie zbytnio! – zawołał za nimi Den
– Zdaje się, że się martwi – zawołał Obi-Wan do Andry. Zacisnęła zęby.
– Po prostu stara się udawać dobrego człowieka. To dopiero odmiana.
Nocne niebo stało się szarawe, kiedy podróżowali przez peryferie miasta. Budynki rosły

w oddali. Zaczęto uprawiać ziemię. Kiedy słońce już wzeszło, nie było już prawie żadnych
mieszkań, jedynie gdzieniegdzie wioski usiane między głębokimi dolinami.

Obi-Wan zachwycał się pięknem krajobrazu. Pola lawendy i niebieskie kwiaty kołysały

się w łagodny rytm wiatru. Co kilka kilometrów natykali się na kolejne błękitne jezioro
mieniące się wśród fałd złocistych gór.

– Pięknie tu – zawołał do Andry gdy lecieli
– Urodziłam się tu – powiedziała – Niektórzy proponują, żeby większą część tych

terenów przerobić na park światowy. Ale teraz zastanawiam się po co? Czy to też
zagospodarują?

Uwaga przypomniała Obi-Wanowi dlaczego tu jest. Pochylił się nad kierownicą,

zdecydowany pokrzyżować Xanatosowi plany, cokolwiek ten szykował dla Telos.

Teren zaczął robić się górzysty, wzgórza były coraz wyższe i bardziej strome. Formacje

skalne wznosiły się nad nimi, kiedy podążali drogą wyciętą w skalistych górach. Na graniach
zaczął się pojawiać śnieg. Chociaż Obi-Wanowi było wcześniej ciepło, cieszył się, że poszedł

za radą Andry i założył kombinezon termiczny.

– Jesteśmy prawie na miejscu – zawołała Andra.
Obi-Wan podążył za Andrą, kiedy zjechała z drogi na leśną polanę z tak wysokimi

drzewami, że przesłaniały niebo. Andra manewrowała zwinnie między pniami. Obi-Wan
musiał się skoncentrować, aby dotrzymać jej kroku. W końcu zjechała na bok i zaczekała aż
zatrzyma się obok niej.

– Myślę, że powinniśmy zostawić tu swoopy – powiedziała. – Polana przylega do

parku. Znam drogę przez Lustrzaną Pieczarę. Kiedy przez nią przejdziemy, będziemy w
Parku Świętych Basenów.

Przykryli swoopy gałęziami. Ich kroki wydawały miękki odgłos na dywanie liści, kiedy

szli przez polanę. Dotarli do urwistej kamiennej ściany, a Andra zeszła po niej przez małe
wybrzuszenie do wartkiego strumienia. Skakała ze skały na skałę w strumieniu, Obi-Wan
szedł za nią. Strumień nagle się zatrzymał przy stromej ścianie z szarego kamienia.

– Myślę, że dasz radę – powiedziała Andra, zerkając na niego. – Ale możliwe, że

będziesz musiał się trochę nagimnastykować.

Obi-Wan zobaczył, że w ścianie znajduję się nieznaczna szczelina, prawie niewidoczna

gołym okiem. Biegła z góry od strumienia aż do samego dołu. Na początku Andra spuściła
swój zestaw ratunkowy a potem sama się ześlizgnęła. Andra była szczupła i z łatwością się
ześlizgiwała, ale Obi-Wan miał z tym trochę więcej kłopotu. Starał się stać jak najbardziej
szczupły i prawie spadł. Wyciągnął ręce żeby zachować równowagę i wyczuł gładką,
wypolerowaną powierzchnię.

Andra włączyła pręt jarzeniowy. Obi-Wan zobaczył, że znajduje się w pieczarze, której

ściany zakrzywiają się w łuk nad jego głową. Kamień był czarny jak smoła i tak gładki, że
widział w nim własne odbicie. Tutaj strumień sączył się srebrzyście wijąc się po czarnej
powierzchni. Światło prętu jarzeniowego odbijało się na ścianach, potęgując jego jasność.

Obi-Wan czuł jak kręci mu się w głowie, jakby stał pod niezliczonymi gwiazdami.
– Niesamowite – powiedział
– Tak – rzekła cicho Andra – Jest piękna, prawda? Nazywamy ten kamień malab. Jest

wysoko ceniony w galaktyce ze względu na swoją rzadkość. Chodź, musimy iść tędy do
wyjścia. Idź ostrożnie, jest ślisko.

Poprowadziła go przez kilka zakrętów aż doszli do głównej jaskini. Przy wejściu,

pieczara się rozszerzała i z zewnątrz wpadało trochę światła oświetlając ściany. Andra cicho
jęknęła. Podniosła jarzeniowy pręt, aby przyjrzeć się ścianom. Kamień został wyszczerbiony,
pozostawiając głębokie bruzdy na gładkiej powierzchni. Próbki leżały na podłodze w kupkach
obok urządzeń skanujących. Kawałki kamienia otaczały wydłubaną dziurę w wypolerowanej
podłodze.

– Zamierzają przerobić ją na kopalnię – szepnęła do Obi-Wana z płonącymi oczami. –

To jest święte miejsce dla każdego Telosianina. Popatrz co oni zrobili!

Trzęsącymi rękami wyciągnęła holograficzny rekorder z plecaka. Skierowała soczewki

w stronę sterty kamienia, skupiając potem obraz na urządzeniach skanujących i na
wydłubanych dziurach. Obi-Wan wyjął urządzenie nagrywające ze swojego plecaka i zrobił
to samo. Teraz będą mieli kopie, tak na wszelki wypadek. Mógł ukryć urządzenie pod
ubraniem.

– Chodź – naglił Obi-Wan
Ostrożnie wyszli z pieczary. Poranne słońce było gorące, ogrzewało chłodne skały i

podświetlało złocisty piasek, który otaczał głębokie baseny gorącej ciemnej wody. Przed nimi
pojawiło się czarne wzgórze. Błyszczało w świetle promieni słonecznych.

– To wzgórze jest zbudowane z malabu – rzekła z niedowierzaniem Andra – Muszą je

eksploatować z poziomu jaskiń.

Obi-Wan popatrzył na ciężki sprzęt i grawisanie otaczające baseny. Spędził trochę

czasu na górniczej planecie Bandomeer i był obeznany ze sprzętem górniczym.

– To są górnicze krety – powiedział pokazując – Mogą wkopać się na setki kilometrów

w głąb ziemi. Jeśli są krety, musi istnieć miejsce gdzie rozładowują surowce. Te pojazdy to
KNP.

– KNP? zapytała Andra
– Kroczące neutronowe pochodnie – wyjaśnił Obi-Wan. – Mają działa miotające

ogniste pociski które są w stanie przebić ścianę. To w ten sposób są tworzone chodniki
górnicze. Powiedziałbym, że mamy tu wydobycie na olbrzymią skalę.

Wyczuł, że Andra za nim sztywnieje.
– Baseny... – powiedziała. Kiedyś woda była w nich krystalicznie czysta.
Obi-Wan podszedł bliżej, żeby przyjrzeć się basenowi. Kiedy się pochylał pasek z jego

zestawu ratunkowego wpadł do wody. Para uniosła się z sykiem i wyciągnął szybko torbę.
Pasek jednak rozpuścił się.

Popatrzył na Andrę.
– Co się stało?
– Nie wiem – powiedziała – Basen musi być zanieczyszczony. Przyjrzyjmy się innym.
Zebrali kilka długich patyków i poszli zobaczyć resztę basenów. Kiedy zatopili kij w

ciemnej wodzie od razu zostały pozbawione kory. Kiedy trzymali dłużej kij się rozpuszczał.

– Podziemne źródło, które zasila baseny musi być zanieczyszczone jakimiś

chemikaliami. – rzekła Andra. Jej głos był niski. – Mój tata zabierał mnie tu kiedy byłam
jeszcze dziewczynką. Znaliśmy każdy cal tego parku i kąpaliśmy się w gorących basenach. Po
jego śmierci było to ostatnie miejsce gdzie znajdywałam pocieszenie.

Kiedy podniosła wzrok, jej oczy w kolorze miodu lśniły od powstrzymywanych łez.
Obi-Wan nie wiedział jak ją pocieszyć. Co zrobiłby Qui-Gon?
Przypomniał sobie wypadek w Świątyni. Rycerz Jedi Tahl niedawno straciła wzrok.

Czuła się bezradna i zła. Pamiętał jak Qui-Gon stopniowo łagodził jej ból, a potem dał jej coś
na czym mogła się skupić.

– Przykro mi Andro – rzekł do niej – Jeśli ich zdemaskujemy, powstrzymamy ich.
– Jeszcze nie jest za późno.
Skinęła głową, przygryzając wargę, aby nie płakać.
– Zróbmy to.
Jej twarz wyrażała determinację, kiedy skierowała holograficzny rekorder w kierunku

basenów. Obi-Wan użył swojego urządzenia nagrywającego, aby ogarnąć nim teren i nagrać
sprzęt. Starał się uchwycić logo albo nazwę na rozmaitych elementach aby wskazać, że należą
do OffWorld, ale nic nie znalazł.

Obi-Wan zmarszczył brwi ze zmartwieniem.
– Możemy z tym wrócić i pokazać mieszkańcom Thani, ale musimy mieć dowód, że to

robota Xanatosa. Rząd może twierdzić, że nic nie wie na ten temat. Mogą obwinić UniFy a
UniFy po prostu zamknie działalność. Ci, którzy są temu faktycznie winni uciekną.

– Nie możemy na to pozwolić – powiedziała Andra
W tym właśnie momencie usłyszeli jakiś hałas. Ktoś zmierzał w ich kierunku. Obi-Wan

dał znak Andrze, i oboje szybko skryli się za grawisaniami.

Droidy strażnicze wtoczyły się na teren wokół basenów. W dłoniach miały wbudowane

blastery. Ich głowy obracały się nieustannie, świecąc sensorami podczerwieni.

– Czysto – zameldował jeden z nich przez komunikator. – Zaczynam, powtarzam

zaczynam.

Nagle powietrze przeszył głośny hałas. Ziemia zadrżała.
– Co to jest? –zapytała Andra zasłaniając uszy dłońmi.
– Zobaczmy – rzekł Obi-Wan. Droidy zniknęły za krawędzią hałdy z maladu.
Stojąc w cieniu wzgórza, Obi-Wan i Andra ruszyli za nimi. Droidy nie były już w trybie

patrolowym, więc ich głowy się nie obracały. Kiedy ich śledzili, hałas narastał. Gdy okrążyli
stos malabu, oczom ich ukazał się jeszcze jeden zdewastowany krajobraz. Przed nimi wyrósł
kopiec z piasku. W ziemi była wykopana olbrzymia dziura. Źródłem hałasu był wciągany do
gigantycznych maszyn złocisty piasek. Pracownicy ubrani w uniformy doglądali całej
operacji. Droidy kierowały się w kierunku pierścienia kopuł w oddali.

– Widać na piasku ślady minerału – wrzasnęła Andra próbując przekrzyczeć odgłos

maszyn – Muszą go teraz wydobywać.

Pracownicy byli zajęci obsługą maszyn i nawet się nie odwrócili. Andra włączyła swój

holograficzny rekorder a Obi-Wan swój.

Następna grupa droidów strażników opuściła kopułę i zaczęła obchód.
– Pośpiesz się – naglił Obi-Wan. – Mogą znowu być w trybie patrolowym.
Opuścił swoje urządzenie i wsunął do tuniki.
– Muszę się upewnić, że obraz jest wyraźny – mruknęła Andra
Obi-Wan zobaczył włączające się sensory podczerwieni.
– Przestań nagrywać! – szepnął. – Mogą cię zauważyć.
– Jeszcze tylko sekunda... – Andra wyłączyła rekorder w chwili kiedy sensory droidów

zaczęły migać.

– Nie ruszaj się – mruknął Obi-Wan przez zęby.
Głowy droidów powoli obracały się, podczas gdy sensory omiatały każdy kwadrant.
– Nie wygląda to dobrze – mamrotał Obi-Wan – Coś ich zaalarmowało. Lepiej się stąd

zabierajmy.

– Ale nie mamy jeszcze wystarczająco dowodów – zaprotestowała Andra
– To co mamy musi wystarczyć – rzekł nagląco Obi-Wan – Gorzej będzie jak damy się

złapać. Obiecałem Qui-Gonowi, że nie będziemy ryzykować.

Pociągnął protestującą Andrę do tyłu. Droidy powoli się obróciły i skierowały prosto w

ich kierunku. Obi-Wan i Andra przyśpieszyli kroku.

– Szybciej – powiedział
W jednej chwili znikli za wzgórzem i znaleźli się poza zasięgiem wzroku droidów.

Zaczęli biec w kierunku wejścia do jaskini.

– Intruzi! Intruzi!
Strzały nagle trafiły w ziemię obok nich. Obi-Wan dobył miecza i obrócił się, żeby

odbić następny strzał. Prawie byli u wejścia.

Brzęk brzęk brzęk! – Ogień z blasterów trafiał w ściany pieczary. Kawałki kamienia

odleciały, rozcinając policzek Andry.

– Do środka! – krzyknął Obi-Wan
Andra schyliła się wbiegając do jaskini. Odbijając ostatni strzał Obi-Wan podążył za

nią. Nie mogli się poruszać tak szybko w jaskini. Podłoże było zbyt śliskie. Kiedy ogarnęła
ich ciemność, Obi-Wan się zatrzymał.

– Nic nie słyszę – powiedział
– Może wezwali posiłki – zasugerowała Andra – Chodź, wyjście jest niedaleko.
Obi-Wan słyszał nikły pomruk strumyku, kiedy ostrożnie szedł za Andrą. Przepychała

się przez labirynt zakrętów, a potem zatrzymała przed stromą ścianą. Obi-Wan zobaczył jak
przyciska się do ściany a potem wciska w szczelinę.

Weszli na strumień i przeskakiwali z kamienia na kamień. Musieli się śpieszyć. Inne

patrole bez wątpienia wszczęły alarm.

Obi-Wan pędził za Andrą kiedy mknęła między wysokimi drzewami w kierunku

polany. Zatrzymała się na chwilę przy kamiennej ścianie, a potem wyłoniła w miejscu gdzie
zostawili swoje swoopy. Odrzucili gałęzie, które służyły za kamuflaż. Swoopy zniknęły.

Popatrzyli na siebie oszołomieni. Ktoś nadepnął na gałąź za nimi i Obi-Wan się

odwrócił. Droidy patrolowe otoczyły ich w półokręgu z wyciągniętymi blasterami.

ROZDZIAŁ 13

Obi-Wan wiedział, że jest w niebezpieczeństwie jeszcze zanim się odwrócił. Umyślnie

odwrócił się tak, aby nie być w centrum, a ręką sięgnął po miecz z szybkością niezauważalną
dla oka. Drugą ręką odepchnął Andrę na bok.

Strzały trafiły między nich zostawiając podziurawioną ścianę. Andra miała szybki

refleks. Upadła i zaczęła obracał się tyle razy aż schowała się za zwalonym pniem. Droidy
miały nad Obi-Wanem znaczną przewagę liczebną. Lekcje Qui-Gona pojawiły się w jego
umyśle w dokładnej kolejności.

Nie przestawaj się ruszać.
Zmieniaj kierunki – zaskocz ich.
Pracuj obiema rękami.
Podchodź ich z góry i z dołu.
Używaj podłoża.
Podłoże było nierówne. Droidy miały problem z poruszaniem się. Obi-Wan użył

rozrzuconych kłód i miękkiego mchu aby nabrać wysokości i skoczyć. Rzucił się do tyłu i
zniszczył jednego droida uderzeniem w głowę. Niesiony pędem swojego skoku, zanurkował i
pozbawił nóg następnego.

Dwóch z głowy.
Kiedy Obi-Wan rozpołowił trzeciego droida, Andra podniosła się z wibrostrzem w

dłoni. Zręcznie unikała ognia i wpiła droidowi ostrze w plecy.

Trzy rozwalone.
Czwarty droid obrócił się, aby zaatakować Andrę. Obi-Wan zablokował mieczem jego

strzał a potem posłał kopniaka w kierunku droida nadchodzącego z prawej. Andra skoczyła i
ucięła droidowi ramię. Straciwszy równowagę zachwiał się i Obi-Wan gładko przeciął go na
pół. Droid upadł na ziemię.

Obi-Wan chwycił zwisającą znad głowy winorośl i wykorzystując ją rozbujał się, żeby

powalić droida, który mierzył do Andry. Ogień z blastera wystrzelił ułamek sekundy, zanim
zamachnął się przecinając droida na pół. Andra wydała pełen bólu okrzyk i upadła na ziemię.

Obi-Wan wirował w walecznym tańcu jeszcze szybciej, odcinając głowę jednemu

droidowi i odwracając się aby przewrócić następnego. Zagłębił miecz świetlny w panelu
kontrolnym droida.

Potem ruszył w kierunku Andry. Pochylił się nad nią, sprawdzając czy żyje. Jej ręka

powędrowała w górę, odtrącając słabo jego rękę.

– Nie martw się. Żyję. Na ziemię rzucił mnie podmuch wiatru.
Obi-Wan wstał, chwiejąc się na nogach.
– Jesteś pewna?
– Strzał trafił w mój plecak, tak sądzę.
Ostrożnie Andra zdjęła torbę z pleców. Dziury po blasterze wystrzępiły materiał.

Sięgnęła do środka i wyjęła rekorder. Był podziurawiony ogniem z blastera, a część
wyglądała na stopioną.

– O nie! – wysapała. Włączyła odtwarzanie, ale rekorder zabuczał i się wyłączył.
– Nie martw się – rzekł Obi-Wan, klepiąc się po udzie. – Mam kopię zapasową.
Jego umysł przeszedł już do następnego punktu, którego uczył go Qui-Gon. Nie

rozważaj niefortunnych wypadków, dopóki nie będą one dla ciebie lekcjami.

– Teraz mamy inny kłopot – powiedział – Znasz jakieś miejsce niedaleko, gdzie

moglibyśmy znaleźć szybki transport?

Andra zbladła.
– Nie. Będziemy musieli się wspinać godzinami. Nie mamy czasu. Katharsis ma się

zacząć za godzinę. Nigdy nie damy rady!

– Skontaktujmy się z Qui-Gonem i zobaczmy czy Den będzie w stanie ustawić wynik

loterii. – zasugerował Obi-Wan. Włączył komunikator. Qui-Gon natychmiast odpowiedział.

– Cieszę się, że cię słyszę, Obi-Wan – powiedział z ulgą w głosie. – Zdobyliście

dowody?

– Nie tyle, ile mieliśmy nadzieję – rzekł Obi-Wan – Park zdecydowanie jest

zagospodarowany pod kopalnię, ale nie mamy dowodu, że jest za to odpowiedzialny
OffWorld.

Z komunikatora dobiegło westchnienie Qui-Gona.
– To będzie musiało wystarczyć. Nie chcę narażać ciebie i Andrę na jeszcze większe

niebezpieczeństwo.

– Czy Den ustawił loterię?
– Tak – odpowiedział Qui-Gon – Będzie jednym z trzech mieszkańców dopuszczonych

do gry finałowej. Włamał się do systemu i wie kto będzie zwycięzcą. Główną nagrodę
ufundował Xanatos.

Po tym nastąpiła krótka przerwa. Obi-Wan poczuł rozczarowanie. Jeśliby tylko mogli

powiązać to co nagrali z OffWorld. Mogliby zdemaskować go w oczach mieszkańców,
których oszukał. Qui-Gon wyrwał go z rozmyślań.

– Obi-Wan, zrobiłeś co w twojej mocy. Czas wracać. Przynajmnie parki światowe na

Telos ocaleją. Wracajcie.

Obi-Wan się zawahał. Jeśli powie Qui-Gonowi, że nie mają transportu, Qui-Gon nie

będzie mógł nic zrobić. Nie będzie miał czasu aby do nich dotrzeć i wrócić na czas na
Katharsis. Mówienie mu co się wydarzyło, sprawi tylko, że będzie się niepotrzebnie
niepokoił.

– Niedługo będziemy – odpowiedział zamiast tego – Musimy jeszcze coś załatwić.
– W porządku – odrzekł Qui-Gon – Widzimy się w kopule. I uważajcie na siebie.
Andra się skrzywiła, Obi-Wan się rozłączył.
– Co o tym myślisz? – zapytała – Jak się dostaniemy do Thani?
– Mamy jedno wyjście – rzekł ponuro Obi-Wan – Mamy prawdopodobnie tylko kilka

minut zanim będą szukali droidów. Musimy wkraść się tam z powrotem i ukraść jakiś
transport.

Andra wyglądała na zdenerwowaną, ale skinęła głową.
– To nasza jedyna szansa. Chodźmy. Wrócili szlakiem prowadzącym do jaskini. Czekali

w środku w cieniu wyjścia

dopóki nie przeszedł patrol. Jak tylko zniknęli za rogiem, wślizgnęli się na teren parku i

omijali gorące baseny. Kucnęli za zakretem blisko sterty malabu.

– Co teraz? – spytała Andra
– Mam pomysł – powiedział jej Obi-Wan – Kiedy przekopywałem się przez dane w

UniFy, wiele z nich dotyczyło kopuły technicznej D. Budowali tam lądowisko. Ale ja
żadnego nie widzę, a Ty? Musi być ukryte wewnątrz, żeby nie było widoczne z powietrza.
Biorąc pod uwagę rozmiar tej operacji, powiedziałbym, że planują sprowadzić barki do
transportu minerałów.

Andra skinęła głową.
– Zgadza się.
– A to oznacza OffWorld – rzekł Obi-Wan. Będą mieli flotę przewoźników. I będą

potrzebowali wiele innych statków dla mniejszych robót. Jeśli dostaniemy się do hangaru
technicznego D, znajdziemy dowody, że OffWorld macza w tym palce i uciekniemy.

– Więc musimy znaleźć ten hangar, dostać się do środka, nagrać dowód, ukraść

transport, i zdążyć do Thani zanim rozpocznie się Katharsis. – powiedziała Andra

– Jakby to powiedział Den, zabij mnie teraz – uśmiechnął się szeroko Obi-Wan – Damy

radę.

Trzymając się cienia góry malabu i unikając droidów patrolowych, Obi-Wan i Andra

dostali się do miejsca gdzie dostrzegli wcześniej hangary.

Obi-Wan wziął makrolornetkę i zaczął nią omiatać teren, aż znalazł hangar D. Przyjrzał

się wejściu. Pracownicy nieustannie wchodzili i wychodzili, niektórzy pilotujący grawisanie a
niektórzy niosący duratalowe kosze.

– Kiedy chcesz pozostać niezauważonym, wybieraj najbardziej uczęszczany punkt.
– Tam znajdziemy transport – powiedział do Andry
– Ale tam się roi od pracowników. I wszedł teraz patrol – mruknęła Andra – Droidy są

wszędzie

– Szukają intruzów – rzekł Obi-Wan – Nie pracowników.
Obi-Wan wskazał na wejście dla personelu w pobliskim hangarze. Zdjął płaszcz i

poinstruował Andrę.

– Zaczekaj tutaj.
Przyczaił się za rogiem góry malabu. Tylko kilka metrów dzieliło go od hangaru.

Musiał spróbować. Szybko, zaczął iść w jego kierunku. Dotarł do drzwi i wślizgnął się do
środka. Na ławce siedzieli ubrani pracownicy naprzeciwko rzędu szafek. Popatrzyli na niego
zaskoczeni.

Obi-Wan skinął głową na powitanie.
– Przyszedłem po mój uniform. Jest nowy. Spóźniłem się na zmianę – dodał, starając

się uniknąć pytań. Pracownicy popatrzyli na niego podejrzliwie.

– Zmiana nie kończy się za dziesięć minut. A ty wyglądasz strasznie młodo.
Obi-Wan zebrał pokłady Mocy. Wbił wzrok w pracownika.
– Ale nie będziesz miał nic przeciwko temu abym wziął parę kombinezonów –

powiedział.

– Czemu nie? – rzekł tępo pracownik
Obi-Wan wziął dwa kombinezony ze sterty wskazanej przez pracownika. Mniejszy

powinien pasować na Andrę.

– Do zobaczenia – rzekł
– Do zobaczenia – powtórzył pracownik
Obi-Wan szybko przywdział strój przed wyjściem. Drugi przewiesił przez ramię i

wrócił do stojącej w cieniu Andry. Wręczył jej strój a ona szybko się ubrała.

Zmierzali w stronę hangaru technicznego D. Jak tylko byli bliżej, Obi-Wan zobaczył, że

jest trzy razy większy od innych hangarów, rozciągając się na setki metrów. Razem z Andrą
skierowali się w stronę dużych podwójnych drzwi i weszli do środka. Celowo szli boczną
aleją, zastawioną koszami z zaopatrzeniem.

– Tutaj, weź ten – powiedział do Andry, wskazując durastalowy kosz.
– I co teraz? – mruknęła
– Wygląda na zatłoczony – Obi-Wan rozejrzał się po terenie. Koło drzwi było

zaparkowanych kilka skoczków. Hangar był wystarczająco duży aby pomieścić dużych
rozmiarów barkę. OffWorld musiało być zaangażowane w tę operację. Obi-Wan przyjrzał się
pojemnikom z zaopatrzeniem. Najwyraźniej składowali tutaj urządzenia wybuchowe. Widział
skrzynię z detonatorami termicznymi.

– Zaczekaj chwilę – Obi-Wan pochylił się aby przeczytać napis na skrzyni. W duratali

była wygrawerowana pęknięta obręcz.

– OffWorld – powiedział – Mamy ich!
Andra rozglądała się w poszukiwaniu kłopotów, kiedy Obi-Wan nagrywał

skrzynie.Usłyszeli hałas nad głową i dach zaczął się chować. Przez moment niebo
rozświetliło słońce, a potem zostało zasłonięte olbrzymią barką. Masywny statek wleciał
powoli na lądowisko. Moment później otworzyła się rampa i ze statku wyszli pracownicy

pośpiesznie rozładowując górnicze krety.

– Myślę, że mamy wystarczająco dużo dowodów – mruknął Obi-Wan do Andry
– Czemu? – spytała
Wskazał na bok statku. Był tam wypalony laserem napis OffWorld. Obi-Wan sfilmował

litery a potem nagrał robotników rozładowujących krety górnicze. Rampa się schowała. Barka
cały czas miała włączone silniki. Aktywowała repulsory i znowu uniosła się w górę.

– Ty tam! Możesz nam pomóc?
Dwóch robotników pracowicie ładowało dostawę na grawisanie. Jeden z nich pomachał

ręką w stronę Obi-Wana i Andry.

– Czas ruszyć w stronę skoczków – mruknął Obi-Wan.
Obi-Wan pokazał rękę jakby nie usłyszał nic przez ryk silników barki. Potem razem z

Andrą ruszyli w innym kierunku.

– Nie śpiesz się – powiedział do Andry, która przyśpieszyła kroku, ukazując niepokój.

Szli w stronę skoczków. Jak tylko doszli włączył się alarm.

– Intruzi – rozległ się głos – Intruzi.
– Dobra, teraz możesz się śpieszyć – rzekł Obi-Wan.
Wskoczył do środka a za nim Andra. Siadł za urządzeniami kontrolnymi kiedy dach

zaczynał się zamykać. Obi-Wan odpalił silniki. Pojazd uniósł się w powietrze. Strop zaczął
się chować a szczelina malała. Obi-Wan dał pełną moc silników.

– Zdążymy! – krzyknęła Andra
Obi-Wan szarpnął kierownicę, aby przelecieć bokiem.. Celował w małą szczelinę i

wyleciał po drugiej stronie z zapasem dwóch centymetrów.

– Jesteśmy na zewnątrz? – spytała Andra z zamkniętymi oczami. Pot spływał jej po

czole a ręce przykleiły się do siedzenia.

– Jesteśmy – odpowiedział Obi-Wan ocierając rękawem pot z czoła. – Następny

przystanek, Thani.

ROZDZIAŁ 14

Qui-Gon chodził niespokojnie blisko centralnego pierścienia kopuły. Pamiętał, aby

naciągnąć kaptur, żeby ukryć twarz. Właśnie trwała przerwa po pierwszej grze i większość
tłumu skierowała się do stoisk z żywnością, ale nie mógł ryzykować, że ktoś go rozpozna.
Jego podobizna została rozwieszona w całym Thani.

Obi-Wan i Andra powinni już wrócić. Co, jeśli coś stało się Obi-Wanowi? To już drugi

raz, kiedy chłopak był w niebezpieczeństwie. Znowu, Qui-Gon dopuścił, aby się tak stało.

– Uspokój się, Qui-Gonie – powiedział Den – Sprawiasz, że robię się nerwowy
Ale Qui-Gon zauważył, że twarz Dena jest napięta z nerwów, i nieustannie obserwuje

boczne przejście.

– Też się martwisz, o Andrę – rzekł Qui-Gon
– Kto, ja? – powiedział Den odwracając się – Nie martwię się o innych ludzi. Tylko o

siebie. Jestem człowiekiem, który ma postawić oszczędności życiowe.

Jak tylko Den ustawił rezultat loterii, aby to on wygrał, musiał również zgromadzić

zasoby, żeby obstawić wiarygodny zakład. Den wziął jedną z wielu dostępnych na Telos
pożyczek. Jeśli przegra, będzie na nim ciążył okropny dług.

– Jesteś pewien, że dobrze zinterpretowałeś grę – zapytał Qui-Gon – Jesteś pewien, że

wiesz kto wygra?

– Niech połamię sobie nogi jeśli nie mam racji – rzekł Den – To będzie Kama Elias.

Spokojnie.

– Pamiętaj, kiedy wygrasz, będę tu czekał – powiadomił go Qui-Gon.– Nie bierz nawet

pod uwagę zabrania całej nagrody. Te pieniądze idą z powrotem do skarbu Telos.

– Jasne, że tak – powiedział Den – Zabij mnie teraz jeśli sądzisz, że oszukałbym

przyjaciół.

– Nie prowokuj nie – rzekł sucho Qui-Gon.
Podium w centralnym pierścieniu zaczęło się unosić, sygnalizując początek następnej

rundy. Qui-Gon i Den zajęli miejsca. Qui-Gon wypatrywał Obi-Wana. Po tym jak zwycięzcy
loterii obstawią końcowe zawody, Xanatos zaprezentuje nagrodę. Na ekranie wyświetlą się
sceny tego co sponsoruje Katharsis. Zamiast obrazów nieskazitelnego piękna, tłum ujrzy
sceny dewastacji. Ale tylko wtedy, gdy Obi-Wan wróci na czas.

Druga runda się rozpoczęła. Obdarci zawodnicy rozpoczęli rundę zwaną Shock Ball.

Brutalnych zawodników zachęcały ryki tłumu. Niepokój Qui-Gona się zwiększył. Gdzie się
podziewał Obi-Wan?

Pamiętał okoliczności ich odjazdu ze Świątyni. Stali razem na lądowisku, gotowi wsiąść

na prom do kosmoportu. Pożegnali się już z przyjaciółmi, z Tahl, Bant i Garenem. Pożegnali
się z nie pochwalającym całego pomysłu Yodą.

– Jeszcze nie jest za późno, Obi-Wan – rzekł Qui-Gon – Nie będzie wstydem jeśli

zostaniesz. To nie wpłynie na nasze późniejsze stosunki. Obiecuje ci to. Lepiej dla ciebie
gdybyś został.

Pamiętał chłodne zdecydowanie w oczach Obi-Wana.
– Nie mówię, że mnie potrzebujesz, Qui-Gonie. Wiem, że sam też dałbyś radę. Ale

pomogę ci.

Teraz Qui-Gon upomniał się w duchu. Pomyślał, że nie mógł zapobiec przyjazdowi

Obi-Wana. Przypomniał sobie zdecydowanie w oczach Obi-Wan i zrozumiał, że nawet gdyby
nalegał, Obi-Wan nie wróciłby do Świątyni i nie został.

Ale czy była to prawda? Czy jego cicha wdzięczność była w tym momencie

najważniejsza? Znowu, targały nim emocje. Czy powinien być stanowczy i nalegać, aby Obi-
Wan został? Czy był samolubny?

Qui-Gon o mało nie jęknął. Obi-Wan nie był znowu oficjalnie jego padawanem, a

jednak ciągle był na dobrej drodze aby go zawieść. Niechętnie obarczał odpowiedzialnością
swojego padawana. Ale potem się z tym pogodził. Wkrótce będzie czerpał przyjemność z tej
odpowiedzialności. A teraz był zupełnie zdezorientowany. Był zagubiony, chciał postąpić
właściwie, ale nie wiedział w jaki sposób. Był aż nadto świadom własnych uczuć i tego co
mógł zrobić źle.

Mimo to Obi-Wan był pewny. Chłopak nadal mógł go wiele nauczyć o pewności. O

zaufaniu. Jeśli by się tylko pojawił.

Uwagę Qui-Gona zwróciła znajoma postać szybko poruszająca się wśród tłumu. Obi-

Wan! Andra śpieszyła u jego boku, robiąc duże kroki, aby za nim nadążyć. Po minie Obi-
Wana wnioskował, że misja zakończyła się sukcesem.

Obi-Wan i Andra wślizgnęli się obok protestujących gapiów, aby dotrzeć do Dena i

Qui-Gona. Obi-Wan wręczył rekorder Qui-Gonowi.

– Mamy wszystko! – powiedział
Qui-Gon natychmiast wstał i odszedł. Odkrył już miejsce, z którego technicy

transmitowali obraz do tłumu podczas przerw.

Technik siedział przy konsoli, jedząc tłusty kawałek mięsa. Wokół niego znajdowały się

niewielkie ekrany, które pokazywały co oglądają obecnie tłumy. Jedna kamera była
skierowana na każdego zawodnika, jedna obejmowała pełen widok, kilka pokazywała
częściowy widok, a reszta wodziła po twarzach w tłumie. Podczas przerwy, wszystkie będą
zastąpione obrazami parku światowego.

Technik spojrzał do góry.
– Kim jesteś?
Qui-Gon położył rekorder na konsoli.
– Te obrazy mają być nadane po przemówieniu Xanatosa. Rozkaz gubernatora.
Technik oblizał krople sosu z kciuka.
– Nic o tym nie słyszałem.
Qui-Gon skierował spojrzenie na człowieka, który kontynuował jedzenie.
– Powinieneś pokazać te obrazy po przemowie.
– Pokaże je po przemowie – powiedział technik z pełnymi ustami.
Qui-Gon przypatrzył się jego tłustym palcom.
– Ale najpierw umyjesz ręce.
– Najpierw umyję ręce – powiedział technik, jakby nagle o tym pomyślał.
Qui-Gon odczekał aż technik się oddali i dokładnie wytarł palce. A potem zaczął

obserwować jak ładują się nowe obrazy. Kiedy był już pewien, że plan się powiódł, odszedł.

Ostatnia gra się zakończyła. Zostało tylko czterech zawodników.
Gubernator ogłosił nazwiska zwycięzców. Z tłumu wybuchła mieszanka jęków i

radości. Kiedy ogłosił imię Dena, Den zerwał się na równe nogi dziko wrzeszcząc. Obrócił się
w ich stronę ze świecącymi oczami.

– Gotowi?
Wzrok Andry był miarowy.
– Nie zawiedź nas, Den.
Den pochylił się do niej.
– Musisz czasami komuś zaufać, wasza prawość – powiedział miękko.
– Wiem – powiedziała Andra – Ale dlaczego to musisz być ty?
Potem się uśmiechnęła, uśmiechem pełnym zaufania. Prawie dotknęła jego policzka.

Powolny przyjemny uśmiech rozprzestrzenił się po ciele Dena. Nadal szczerząc zęby, zszedł z
loży, aby dołączyć do innych wygranych. Andra zacisnęła ręce.

– Też mu ufam – rzekł do niej Qui-Gon
Obi-Wan rzucił mu spojrzenie, które mówiło – Skąd możesz być pewien?

Qui-Gon chciał mu powiedzieć, że czasami łatwiej jest odczytywać intencje

nieznajomych niż bliskich. Kiedy serce nie jest zaangażowane, jego instynkt mówi mu kto
może go zawieść a kto nie. Miał nadzieję, że po tej misji, on i Obi-Wan będą mieli czas na
rozmowę.

Obi-Wan pochylił się w jego stronę.
– Jesteś tego pewien?
Qui-Gon skinął głową.
– Tak, jestem. Ale trzymam też swoopy w pogotowiu, na wypadek gdyby nawiał. Przez

tyle lat, nauczyłem się ubezpieczać swój instynkt.

Uczestnicy loterii stali przy małych konsolach. Postawili olbrzymie sumy na ostateczny

wynik. Den zrobił pokaz niezdecydowania zanim obstawił zakład. Andra westchnęła.

– Nie może oprzeć się szansie zaistnienia – powiedziała, machając nerwowo rękami.
Rozpoczęła się finałowa runda. Była krótka powtórka wszystkich konkursowych gier.

Zawodnicy byli spoceni, pokryci brudem i krwią. Każdy z uczestników loterii siadł na
podium, obserwując akcję, wiedząc, że ich oszczędności życiowe zależą od tego wyniku. W
tym czasie tłum nie przestawał ryczeć.

Gra zwana shock ball kończyła mecz. Kama Elias nagle wysunął się przed przeciwnika,

który skręcił zbyt gwałtownie i stracił równowagę przewracając się. Kama zaliczył punkt.
Dźwięczyk zadzwonił. Gra dobiegła końca.

Den wyskoczył z podium i wykonał szalony taniec na środku areny. Tłumowi się to

spodobało, krzyczeli jego imię. Ekran wyświetlał den den den!!!!

A potem platforma powoli uniosła się znad centralnego pierścienia i Xanatos stanął,

zdecydowana postać w czerni. Uniósł ręce w stronę tłumu a tłum zaczął skandować jego imię.
Tysiące stóp uderzało w podłogę dopóki kopuła się nie zatrzęsła. XAN-A-TOS! XA-N-
ATOS! XAN-A-TOS!

Uniósł dłoń by ich uciszyć. Powoli wiwaty ustały. Potem jego hipnotyczny głos
rozległ się w kopule.
– Katharsis nas ocali!
– TAK! – odpowiedział tłum
– Katharsis czyni nas bogatymi!
– TAK!
– Katharsis chroni nasze święte miejsca!
– TAK!
Qui-Gon popatrzył na ekrany. Zrób to teraz, ponaglił technika. Obrazy rozszalałego

tłumu zniknęły. Jego miejsce zajęły obrazy Świętych Basenów. Ale zamiast krystalicznie
czystej wody, pojawił się pieniący ciemny basen. Para leciała znad powierzchni.

Na początku, tłum tego nie zauważył. Potem rozbłysł następny obraz, i następny.

Wzgórza kawałków malabu. Krety górnicze. Siatka skanująca leżąca obok rozbitego
kamienia. Gigantyczne maszyny ssące złocisty piasek. Grawisanie zaparkowane na tle
nieskazitelnego krajobrazu.

Zaczęły się pomruki. Xanatos ich nie zauważył, Jego oczy były zwrócone na tłum, nie

na olbrzymie ekrany.

– Dzięki Katharsis, nasze ukochane Telos zapewniło ochronę na pokolenia –

powiedział. – Lud przemówił. Ocalił swoje dziedzictwo.

Ekran wypełniło teraz logo OffWorld. Było wypalone na skrzyni z detonatorami

termicznymi. Pomruki niespokojnego tłumu zamieniły się w szum rozmów, który wypełnił
kopułę niczym pomieszczenie pełne sfiksowanego sprzętu technicznego. Na następnym
zdjęciu było widać kreta rozładowywanego z barki. Ekran wypełnił napis Offworld. Szum
zamienił się w ryk niedowierzania i złości. Xanatos popatrzył wreszcie na ekran. Qui-Gon go
obserwował. Ktoś inny okazałby zaskoczenie i złość. Xanatos stał niewzruszony.

Kopułę wypełniły krzyki. Wielu wstało. Krzyki zaczęły się nasilać. Ludzie zaczęli

stawać na krzesłach i pokazywać pięściami. Zaczęło się rytmiczne tupanie, żądanie bardziej
przekonujące niż wykrzykiwane pytania.

Xanatos uniósł ręce, prosząc o ciszę. Zajęło mu kilka chwil aby uciszyć tłum.
– Czemu wierzycie w to co widzicie? – spytał cicho, rozkazującym tonem – Wierzcie w

to co ja mówię. Ktoś próbuje was podburzyć. Ktoś próbuje was oszukać

Samotny głos podniósł się z tłumu.
– Czy to ty?
Tłum pochwycił pytanie.
– CZY TO TY? CZY TO TY?
– Żądamy odpowiedzi! – krzyknął ktoś inny
– Odpowiadam na wasze wątpliwości – wybuchł Xanatos – Mówię wam, że to

oszustwo! I zapraszam każdego z was, żeby ze mną wybrał się do Świętych Basenów i
przekonał się na własne oczy. Ufam rządowi. Ufam korporacji UniFy. Gubernatorze, czy
udostępnisz Święte Baseny dla publiczności, aby się sami przekonali?

W pierwszym rzędzie wstał srebrnowłosy mężczyzna.
– Ja pójdę.
Xanatos rozłożył ręce.
– Widzicie? Nie ma w tym żadnego krętactwa. Jest tylko otwartość. Będziemy górą,

jeśli nie damy się oszukać. Tłum się uciszył.

Zaufanie zwyciężyło nad gniewem.
– Teraz pozwócie mi doprowadzić tych, którzy skłamali do sprawiedliwości. – krzyknął

Xanatos, a tłum ryknął z aprobatą.

Xanatos zszedł na chwilę z platformy. Qui-Gon zobaczył jak rozmawia szybko z

jednym z policjantów okrążającym arenę. Zobaczył, że jeden z nich rozmawia przez
komunikator.

Qui-Gona ogarnął strach.
– Nałóż kaptur Obi-Wan – rzekł szybko. Moment później twarze Qui-Gona i Obi-Wan

wyświetliły się na ekranie.

– Widzieliście tych mężczyzn? – huknął Xanatos. Wskazał na ekran – Oni są wrogami

Telos! Skazani na śmierć, uciekli a teraz dalej szerzą swoje zło! Są tutaj, na tej arenie. To oni
zamienili taśmy z nagraniami. Popatrzcie na swoich sąsiadów. Widzicie ich? To oni was
oszukali!

Andra wzięła głęboki oddech. Pochylił się do przodu aby zasłonić Obi-Wana i Qui-

Gona udając, że przeszukuje tłum wokół niej. Ale nie miało to sensu. Jeden z Telosian z
przodu odwrócił się i przyjrzał się im. Zaskoczenie, że ich rozpoznał odjęło mu mowę. Potem
stanął i zaczął krzyczeć.

– Tutaj! Tutaj są!
Nie mieli szansy się ruszyć, i nigdzie uciec. Policja rozlała się z podium a Obi-Wan i

Qui-Gon byli w potrzasku.

ROZDZIAŁ 15

Policja zaciągnęła Obi-Wan i Qui-Gona na podium Otoczyli ich z wymierzonymi

blasterami. Dwóch trzymało Qui-Gona, dwóch innych Obi-Wana.

– Hej! – krzyknął Den ze sceny. – Dość tego. Wygrałem! Gdzie moja nagroda?
Tłum podniósł krzyk. To jest to na co czekali – żeby zobaczyć jak zwycięzca przyjmuje

fortunę w kredytach i kryształach vertexu. Nawet policja chciała to zobaczyć. Chociaż ich
blastery skierowane były na Jedi, ich oczy skierowane były na scenę.

Xanatos pośpiesznie wystąpił naprzód z przezroczystą skrzynką w dłoniach. Kryształy

świeciły wewnątrz, na na górze były kredyty. Obi-Wan zauważył, że Xanatos był wyraźnie
niespokojny z powodu zakończenia ceremonii.

Xanatos wręczył skrzynkę Denowi. Wszyscy zwrócili się w jego stronę. Tradycją było,

aby zwycięzca powiedział kilka słów.

Den wstał, patrząc na skrzynkę. Nie odezwał się. Obi-Wan rzucił okiem na Qui-Gona.

To była chwila próby. Sytuacja się zmieniła. Trzymali ich na muszce. Den zdawał sobie z
tego sprawę. Andra nie mogła go powstrzymać w pojedynkę. Jeśli Den nie będzie postępował
zgodnie z planem, zatrzyma wygraną. Ilość pieniędzy w tej skrzynce skusiłaby prawie każdą
istotę, a zwłaszcza złodzieja.

Zamiast zwrócić się do tłumu, Den zwrócił się w stronę wysokiego, srebrnowłosego

mężczyzny w pierwszym rzędzie.

– Gubernatorze?
Gubernator Telos wstał.
– Czy przeczyta pan fragment flimsiplastu, który dałem panu zanim miał miejsce

finałowy konkurs?

Gubernator sięgnął do kieszeni swojej tuniki. Wstał i zaczął czytać przez mikrofon
– Zwycięzcą będzie Kama Elias z przewagą dwudziestu punktów. Deleta doświadczy

problemów ze sterowaniem. Kama wyprzedzi go aby wygrać.

Tłum przyglądał mu się zdziwiony. Kama wygrał o dwadzieścia punktów. Ale skąd

zwycięzca wiedział, że Deleta będzie miał problem ze sterowaniem?

– Mieszkańcy Telos, napisałem to zanim rozpoczęła się gra – ogłosił Den – Włamałem

się komputera Katharsis. Każda loteria była ustawiona! Sprzęt zawodników był nieznacznie
przerobiony na cele gry, żeby wcześniej wybrana osoba mogła wygrać. Nawet zwycięzca
loterii został wybierany z wyprzedzeniem. Zwycięzca musiał wyrazić zgodę, aby podzielić się
fortuną z UniFy. Wszystko to jest celowo pomyślane, aby wyciągnąć od was pieniądze.

Den sięgnął do skrzynki i wyjął pełne garście kredytów i kryształów vertex. Rzucił je w

kierunku tłumu. Kredyty i kryształy poleciały na dół, a ludzie rzucili się aby je pozbierać.

Wokół nich ekrany wyświetlały obrazy zdewastowanych Świętych Basenów.
– Okłamali nas! – krzyknął – Popatrzcie na ekrany! To sponsorują wasze pieniądze!

Rozejrzyjcie się – popatrzcie na siebie. Macie długi? Czy myślicie tylko o pieniądzach? To
dobrze bo oni właśnie tego chcą. A kiedy my planujemy i marzymy, nasz świat jest
niszczony. Popatrzcie na logo na skrzynkach z ładunkami wybuchowymi, logo na statku.
UniFy to OffWorld! Kiedy my robiliśmy zakłady, nasza planeta została zaprzedana
największej korporacji górniczej w galaktyce. A kto rządzi OffWorld? Wszechmocny
Xanatos!

Przez chwilę, całkowita cisza tłumu zdawała się wyssać całe powietrze z kopuły. A

potem cisza przerodziła się w groźne ryki, potężne jak ocean. Policja trzymająca Obi-Wana
była tak samo poruszona jak tłum. Tłum wstał jak jeden mąż, skacząc i krzycząc imię
Xantosa. Ekran nadal wyświetlał obrazy zniszczonego parku.

– Aresztować go! – krzyczeli – Aresztować Xanatosa!

Xanatos jeszcze raz wystąpił naprzód. Przeczekał krzyki i drwiny. Powoli, ludzie w

tłumie zaczęli uciszać pozostałych. Wszyscy spodziewali się, że Xanatos jeszcze raz ich
uspokoi. Że powie im, że to co mówi Den to kłamstwo.

Xanatos przyglądał się tłumowi przez długą chwilę, czekając aż ucichnie ostatni

pomruk, aż wszyscy w kopule ucichną. Potem uśmiechnął się i pokręcił głową niczym
nauczyciel upominający klasę pełną uczniów.

– Wy żałośni głupcy.
Poruszając się zdumiewająco szybko, z płaszczem na plecach, wskoczył na swoopa

zwycięzcy. Uniósł się w powietrze, wyciskając ze swoopa maksymalną prędkość.
Manewrując aby ominąć grawiboksy, skierował pojazd do wyjścia z kopuły.

– Nie tym razem Xanatosie – rzekł twardo Qui-Gon
Łatwo było się wyrwać rozproszonym strażnikom. Obi-Wan uderzył łokciem i kolanem,

uwalniając się. Rozzłoszczeni policjanci bali się strzelać w tłumie. Qui-Gon ukrył ich swoopy
za stosem gałęzi. Wskoczyli na nie i wystartowali w kierunku, w którym uciekł Xanatos.

ROZDZIAŁ 16

Kiedy znaleźli się na zewnątrz, bulwar wydawał się kompletnie pusty. Qui-Gon na

moment zamknął oczy i skupił się, Kiedy otworzył je znowu, pochwycił okiem ruch po jego
prawej stronie. Być może był to tylko cień. Ale Moc mówiła mu, że to Xanatos.

Qui-Gon wcisnął gaz do dechy jak tylko się dało. Słyszał, że Obi-Wan jest tuż za nim.

Chłopak nadążał. Wiedział to. Determinacja naprężyła każdy jego mięsień. Tym razem nie
zgubi Xanatosa. Bez wątpienia zmierzał w jakieś bezpieczne miejsce, albo w kierunku
transportu, który zabierze go z planety. Xanatos zawsze miał plan awaryjny. Ale teraz wzięli
go przez zaskoczenie. Może bez drobnych szczegółów. Xanatos nie był na to przygotowany,
Ku zaskoczeniu Qui-Gona, Xanatos wylatywał z miasta na otwartą przestrzeń.

– Myślę, że kieruje się do Świętych Basenów – krzyknął Obi-Wan – To tędy lecieliśmy.
– Musimy się trzymać tuż za nim – odpowiedział Qui-Gon – Wie, że za nim lecimy.

Jeśli nie możemy go złapać, miejmy go na oku.

Silniki swoopów wytrzymywały tylko taką prędkość. Xanatos miał szybszy pojazd,

podobnie jak te używane w konkursach miał zmodyfikowany silnik. Jedi z trudem mieli go na
oku, i były zakręty gdzie mogli go zgubić kompletnie.

Podczas jazdy Obi-Wan był całkowicie skupiony. Oparł się o kierownicę, z oczami

wbitymi punkt na horyzoncie, którym był Xanatos. Twarz Qui-Gona przybrała wyraz
ponurego zdecydowania.

W końcu dotarli na drogę prowadzącą do parku. Pojechali nią w kierunku wejścia.

Brama była zrobiona z elektroprętów. Na górze znajdowały się sensory, które miały porazić
każdego, kto będzie próbował przelecieć nad bramą.

Na drodze leżał porzucony swoop. Nigdzie nie było widać Xanatosa. Qui-Gon

zatrzymał swojego swoopa. Przyjrzał się zostawionemu swoopowi. Brakowało mu paliwa.

– Musi być w parku – powiedział, patrząc na bramę.
– Znam inne wejście – zapewnił go Obi-Wan.
Obi-Wan poprowadził go boczną drogą obok drzew. Zostawił swojego swoopa i pobiegł

przez strumień w kierunku szczeliny w ścianie groty. Wcisnął się do środka. Qui-Gon z
trudem poszedł jego śladem. Był dużym człowiekiem a to była mała szczelina. Jednak jakoś
się wcisnął. Szybko dotarli do wyjścia z jaskini i wypadli na otwartą przestrzeń. Xanatos
szedł przez park, zmierzając do Hangaru Technicznego D.

– Jest tam lądowisko – powiedział Obi-Wan Qui-Gonowi – Bez wątpienia czeka tam na

niego transport, który go zabierze z planety.

Qui-Gon zaczął biec. Xanatos nie może dotrzeć do hangaru. Poruszał się cicho, jego

stopy nie wydawały najmniejszego szmeru odbijając się od miękkiego podłoża. Ale zanim
dobiegł do Xanatosa, jego przeciwnik nagle wskoczył na grawisanie i odjechał.

Qui-Gon chwycił porzucone grawisanie i podążył za nim, wiedząc, że Obi-Wan będzie

za kilka chwil za nim. Skręcił z stertą sprzętu i zdołał odciąć Xanatosa od hangaru. Warcząc
gniewnie, Xantos skręcił ostro na prawo i przemknął obok niego. Qui-Gon siedział mu na
ogonie.

W oddali widać było spustoszony krajobraz. Zachodzące słońce oświetlało go

krwistoczerwonymi promieniami. Gotujące baseny czarnego kwasu bulgotały i wydalały parę
w powietrze. Cały teren pełen był zastygłej lawy i kleił się od smoły. Powietrze wydawało się
gęste i żółte od chemikaliów. Od czasu do czasu ze szczelin w skałach wybuchały smugi pary.

Xanatos wyskoczył z grawisań. Wylądował pewnie z mieczem świetlnym w dłoniach,

w pozycji do ataku. Pozbywając się ochroniarza, Qui-Gon skręcił saniami zbyt gwałtownie.

Pojazd prawie wywrócił się na drugą stronę, więc wyskoczył. Skok był nieudany, ale go

ocalił. Poczuł przy uchu buczenie miecza świetlnego Xanatosa, kiedy rozrywał skałę obok.

Qui-Gon wylądował tracąc równowagę i na jednym kolanie, ale jego miecz był włączony i
gotowy odeprzeć następny cios. Świetliste ostrza spotkały się, bucząc i wysyłając ładunki
elektryczne w powietrze.

– Nie zabijesz mnie, Qui-Gonie – rzekł Xanatos, zbliżając twarz. Jego niebieskie oczy

płonęły nienawiścią.

– Nie jestem tu aby cię zabić – powiedział Qui-Gon – Jestem tu aby doprowadzić cię

przed oblicze sprawiedliwości.

Zrobił salto do tyłu w odwrotnym kierunku, mając nadzieję wytrącić miecz z ręki

przeciwnika. Cios przyszedł z góry, ale Xanatos skutecznie go odparował.

– Powiedz mi prawdę choć raz, Qui-Gonie – uśmiechnął się szyderczo – Spędzasz tak

dużo czasu karmiąc się mądrością Jedi, że straciłeś kontakt ze swoją szczerością, jeśli
kiedykolwiek ją miałeś. Nie będziesz zadowolony, dopóki nie będę martwy. Patrz, idzie twoja
młoda kukiełka.

Qui-Gon zobaczył niebieski blask miecza świetlnego Obi-Wana, kiedy chłopak ruszył

ku nim. Wyczuł, że Obi-Wan pójdzie na prawo. Jeśli wezmą Xanatosa z dwóch stron, być
może go rozbroją.

Przemieścili się w ułamku sekundy nawet na siebie nie patrząc. Qui-Gon wiedział kiedy

i jak zada cios Obi-Wan, ruchem ku dołowi w kierunku rękojeści miecza. Qui-Gon upadł na
kolano aby uderzyć z góry. Trudno będzie Xanatosowi sparować oba ciosy.

Ale Xanatos przewidział ich ruch. Obrócił się z dala od uderzenia Obi-Wana i skoczył

w tył, używając Mocy aby zwiększyć zasięg skoku. Qui-Gon zadał cios górą, ale minął się z
ostrzem miecza Xanatosa. Obok niego wybuchło coś ze szczeliny, z której kolumną do góry
zaczęła ulatniać się para. Musiał odskoczyć na bok aby uniknąć poparzenia.

Kolumna pary oddzieliła Jedi od Xanatosa, który tylko się uśmiechnął.
– Znowu to samo – rzekł Xanatos. – Szlachetni Jedi udający, że przybyli w imię

sprawiedliwości, kiedy naprawdę przybyli dla krwi. Pamiętasz, Obi-Wan? Ścigałeś
trzynastoletniego chłopca a potem okazało się że nie żyje. Pamiętasz to spojrzenie w oczach
Brucka kiedy go zabiłeś? Próbujesz przekonać siebie, że jest ci przykro, że twój rywal nie
żyje? Bądź świadom swoich uczuć. Przyznaj, że się cieszysz! Przyznaj, że pragniesz zemsty.

Qui-Gon zobaczył rozpacz na twarzy Obi-Wan. Ręka, w której trzymał miecz zaczęła

drżeć.

– Nie słuchaj go – powiedział cicho – Nie słuchaj, Obi-Wan
Para została wessana z powrotem do szczeliny. W tym samym momencie Xanatos

skoczył do przodu. Nadal się trzęsąc, Obi-Wan prawie zapomniał o obronie. Ledwo parował
ciosy Xanatosa. Xanatos obrócił się, jedną nogą wymierzając kopniaka, posyłając Obi-Wana
do tyłu.

A potem Xanatos skoczył za upadającym chłopcem.

ROZDZIAŁ 17

– Nie – krzyknął Qui-Gon. Sięgnął do skał i roślinności, która go otaczała, do

strumienia, który łączył go ze wszystkimi rzecami, który łączył go z Obi-Wanem.

Zderzył się z Xanatosem w powietrzu. Ich ciała złączyły się niczym góry twardej skały.

Zarówno Xanatos jak i Qui–Gon byli potężnymi ludźmi. Uderzenie było olbrzymie. Qui-Gon
czuł szok nawet w kościach. Przez chwilę, Xanatos złapał ramię Qui-Gona zmuszając ich aby
zostali w takiej pozycji.

– Ty mi to zrobiłeś – powiedział, z płonącymi nocą oczami.
Wylądowali kilka cali od siebie, z włączonymi mieczami. Lawa była śliska i Qui-Gon

musiał omijać strumienie pary. Zobaczył, że Obi-Wan się podnosi.

– Więc uczeń uczy się od nauczyciela – ciągnął dalej Xanatos – Wyrzeknij się swoich

uczuć, kiedy mówisz o honorze Jedi. Zapomnij o morderstwie.

– Ty jesteś odpowiedzialny za śmierć Brucka – powiedział mu Qui-Gon kiedy walczyli

– Nie Obi-Wan. Sprowadziłeś chłopaka na złą drogę, ujawniając mu pokusy ciemnej strony.
Poszedł ślepo za tobą.

Obi-Wan utykał lekko, kiedy szedł w ich stronę. Skręcił kostkę. Jego twarz wciąż była

naga i młoda, jednak poparzona tym czym cisnął w niego Xanatos.

Qui-Gon myślał, że Obi-Wan pogodził się z tym co się stało. Żałował i opłakiwał

śmierć Brucka. Mimo że Bruck postąpił źle, była jeszcze nadzieja kiedy żył. Obi-Wan nie
powinien się za to winić.

Mimo to gdzieś w środku to robił. Jedno życie się zakończyło. Była to strata, którą nie

łatwo zaakceptować. Qui-Gon wiedział to dobrze. A Xanatos widział to wahanie w oczach
Obi-Wana, i używał go aby sobie z niego drwić. Widział słabość tam gdzie Qui-Gon widział
siłę. Taka już była natura zła.

Odwagi Obi-Wan. Trzymaj się swoich przekonań. To co wiesz jest prawdą. Nie pozwól

mu się dosięgnąć.

– Widzę, że moje słowa cię dotknęły, Obi-Wan – rzekł Xanatos jedwabistym,

insynuującym tonem, którego używał żeby manipulować wszystkimi wokół niego. – Czy to
dlatego, że mam rację?

– Nie, Xanatosie – powiedział Obi-Wan – Czuję smutek po tej stracie. I dziękuję

wszystkim, którzy nauczyli mnie tego smutku. Nie jestem przez to słabszy. Tylko silniejszy.

Nagle miecz Obi-Wan zawirował. Qui-Gon był zdumiony jak szybko i z gracją porusza

się chłopiec, odbijając się od kopca lawy aby zaatakować Xanatosa. Xanatos zachwiał się pod
gradem ciosów. Nagle wybuchła chmura pary, i zatoczył się na jedną stronę, tracąc
równowagę i lądując na ręce.

– Silniejszy od ciebie – dodał zaciekle Obi-Wan, skacząc w ślad za nim.
Qui-Gon podążył za nimi, podziwiając skupienie Obi-Wana. Teraz dwóch walczyło jak

jeden, Xanatos zaczął słabnąć i wykorzystali to aby zapędzić go do tyłu, w kierunku
ciemnego basenu. Jeśli by wykorzystali tą sytuację, byliby w stanie go rozbroić albo pokonać,
byłby to jego wybór.

Dwa swoopy pojawiły się nagle za basenem. Andra i Den ich znaleźli. Wylądowali i

pośpieszyli im na pomoc, z blasterami w ręku.

– Zapłacisz za to Xanatosie – wykrzyknęła Andra – Zabierzemy cię z powrotem do

Thani na proces.

Xanatos stał na krawędzi basenu. Nie miał żadnych szans. Był otoczony, i nie miał

dokąd uciec. Jego spojrzenie wędrowało od Dena na Andrę, na Obi-wana, aby w końcu
zatrzymać się na Qui-Gonie. Głębiny jego nienawiści, zmieniły jego spojrzenie w czerń
niczym basen za nim.

– Nigdy nie będziesz miał satysfakcji z zabicia mnie, Qui-Gonie Jinnie – rzekł miękko.

– I nigdy nie poddasz mnie pod żaden sąd. To nienawiść cię tu sprowadziła, tylko nie chcesz
tego przyznać. Zniszczyłeś mnie bo nie mogłeś mnie ocalić. Jestem twoją największą
porażką. Musisz z tym żyć. I z tym też.

– Nie! – krzyknął Qui-Gon rzucając się do przodu.
Ale było za późno. Z okrutnym uśmiechem, który wykrzywił jego usta, Xanatos dał

krok do tyłu i wskoczył do gotującego się basenu. Andra krzyknęła kiedy znikał.

– Nie przeżyje – szepnęła – Kwas rozpuści ciało.
Obi-Wan się wzdrygnął. Widział do czego zdolny jest basen. Xanatos był czystym

złem. Ale był też żywą istotą i spotkał go okropny los. Qui-Gon stał jak sparaliżowany,
wpatrując się w mętny, cuchnący basen.

Powoli, coś poruszyło się w wodzie wypływając na wierzch. Była to czarna peleryna.

Na ich oczach się rozpuściła. Xanatos był w końcu martwy.

ROZDZIAŁ 18

– Den rozłożył ręce nad głową i uśmiechnął się. – Kto by pomyślał, że złodziej i dinko

będą bohaterami Telos?

Andra cisnęła w niego poduszką.
– Cieszę się, że cała uwaga nie skupiła się na tobie.
Obi-Wan i Gui-Gon uśmiechnęli się do siebie, przyzwyczajeni do ich sprzeczek.

Wiedzieli, że rodzi się między nimi głębokie uczucie.

Ich powrót na Telos przyniósł wszystko to, czego chciała od dłuższego czasu Andra.

UniFy zostało zdemaskowane jako przykrywka dla OffWorld. Ich zdradzieckie działania
wyszły na światło dzienne. Rząd przeprosił ludzi, a potem wezwał do specjalnego
głosowania. Rozpoczęły się dochodzenia w sprawie korupcji wysoko postawionych
urzędników. Gubernator, który przymykał na wszystko oko, zrzekł się swej funkcji. Skarbnik,
Vox Chun znalazł się w więzieniu.

A Katharsis przestało istnieć. Mieszkańcy Telos byli przerażeni, że dali się tak omamić

chciwości. Przyznali, że górę wzięło masowe delirium. Dziesiątki obywateli kontaktowało się
z Andrą, mając nadzieję dołączyć do partii POWER. Na Telos narodził się patriotyzm,
zbudowany na oddaniu i zaufaniu do ziemi, którą miłowali i prawie na zawsze stracili.

– Więc jakiego gubernatora powinienem mianować – spytał Den – Ludzie mnie

kochają.

– To dlatego, że nie znają cię tak jak my – rzekła Andra uśmiechając się szeroko – Nie

jesteś politykiem Den.

– Hej, sama przyznałaś, że jestem dobrym kłamcą – zaprotestował Den, udając

urażonego.

– Już nikt nie będzie więcej kłamał w imieniu rządu na Telos – rzekła poważnie Andra.
– Przyjmuję zakład, ale nie podobają mi się szanse – dodał cynicznie Den.
Qui-Gon wstał.
– Życzę wam obojgu powodzenia. I dziękujemy wam, że oczyściliście nas z zarzutów,
– Możecie iść, ale czy naprawdę musicie? – spytała Andra – Bylibyśmy zachwyceni,

jeślibyście zostali choć na kilka dni. Żebyśmy mogli wam pokazać piękno Telos. Minie trochę
czasu zanim oczyszczą Święte Baseny, ale są też inne miejsca.

– Może innym razem. Musimy wracać do Świątyni.
Obi-Wan również wstał i podziękował Andrze i Denowi. Przykro było mu się żegnać.

Podziwiał poświęcenie Adry. Był podejrzliwy w stosunku do Dena, ale jemu też podziękował.
Wiedział, że różnymi drogami, mogą pracować aby Telos na powrót była ruchliwym,
pokojowym i kwitnącym światem jak niegdyś.

– Wiem, że zostawiamy Telos w dobrych rękach – powiedział im Obi-Wan. Uśmiechnął

się do Dena. – Myślę, że szanse są całkowicie po waszej stronie.

Obi-Wan szedł z Qui-Gon przez bulwar w kierunku gwiezdnego liniowca, który miał

ich zabrać na Coruscant.

– Czy Xanatos był twoją największą porażką? – spytał niepewnie – Czy jego śmierć

będzie cię nawiedzać, tak jak miał nadzieję?

– Czy śmierć Brucka cię nawiedza? – zapytał łagodnie Qui – Gon.
– Nie – rzekł powoli Obi-Wan – Ale noszę ją tutaj.
Dotknął swojej piersi.
– Myślę, że tak samo jest ze mną – powiedział Qui-Gon – Jego śmierć nie będzie mnie

nawiedzać, nie w sposób jaki miał nadzieję Xanatos. Xanatos wybrał śmierć. Leżało w jego
naturze, aby wybrać ścieżkę ciemności. Ale zajmie mi trochę czasu, aby się z tym uporać. Nie
mogę pozbyć się uczucia, że gdybym był lepszym nauczycielem, nie przeszedłby na Ciemną

Stronę. Yoda powiedział mi kiedyś, że nie mogę zmusić padawana do sukcesu albo porażki.
Mogę mu tylko wskazać właściwą drogę.

A mnie? – chciał spytać Obi-Wan. Jak mnie postrzegasz, Qui-Gonie – jako sukces czy

porażkę?

Qui-Gon nie odzywał się przez kilka minut. Wydawał się poświęcać uwagę pięknu dnia,

tak jakby potrzebował tego aby ukoić smutek.

– Dopiero zaczynasz swoją podróż, Obi-Wan – powiedział w końcu – Nie rozważaj

siebie w kategoriach sukcesu czy porażki. Jeśli postępujesz właściwie, te słowa tracą
znaczenie. Istnieje tylko dobro, które czynisz.

– Ciężko jest nie myśleć o porażce, biorąc pod uwagę, że to okres próbny – rzekł Obi-

Wan

– To nie ma nic wspólnego z porażką – powiedział łagodnie Qui-Gon. Nie wolno ci tak

myśleć. Ciężko jest kroczyć ścieżką Jedi. Rada wie o tym. Jeśli ktoś błądzi, zwłaszcza w
młodym wieku, rozumieją to. Ale mimo to musisz być świadomy zobowiązania jakie nasiebie
nakładasz. Będziesz musiał się z nimi spotkać, spędzić trochę czasu w świątyni, dać dowód
swego oddania. Myślę, że będzie to dobre dla nas obu. Jest czas na misje, i jest też czas na
medytację i naukę.

– Też będziesz w Świątyni? –spytał Obi-Wan
Qui-Gon skinął głową.
– Dla mnie to też będzie czas refleksji. I pomogę ci z Radą. Muszą zrozumieć dlaczego

postanowiłeś odejść. Ja zrozumiałem.

– Naprawdę?
– Przyznaję, że przyszło to powoli – rzekł Qui-Gon – Ale tak, zrozumiałem. – Przerwał

na chwilę. – Wiem że jesteś w okresie próby i nie możesz być oficjalnie moim padawanem.
Ale nim jesteś, Obi-Wan. Nie potrzebuję, żeby powiedziała mi to Rada.

Obi-Wan wziął głęboki oddech.
– Więc przyjmiesz mnie z powrotem?
– Przyjmiemy się nawzajem – powiedział Qui-Gon
Obi-Wan miał taką nadzieję. Starał się hamować swoją niecierpliwość. A teraz nie

wiedział co powiedzieć. Był zbyt poruszony, żeby wypowiedzieć jakieś słowa.

– Od początku starałem się odbudować naszą więź – rzekł Qui-Gon – Ale ty wiedziałeś

coś czego ja nie wiedziałem. Wiedziałeś, że pewne rzeczy mają się stać. Teraz ja też to wiem.
Będziesz wspaniałym rycerzem Jedi. Będę dumny, kontynuując podróż, która razem
rozpoczęliśmy.

Obi-Wan podniósł głowę. Teraz on także dostrzegł piękno dnia. Niebo było oślepiająco

czyste. Po raz pierwszy od dłuższego czasu, przyszłość byłą przejrzysta jak nigdy.

– Nie mówię, że to będzie łatwa droga – dodał Qui-Gon – Mamy różne charaktery. Bez

wątpienia dojdzie do następnego starcia. Jeszcze raz rzucisz mi wyzwanie.

– Będę się starał tego nie zrobić – powiedział mu szczerze Obi-Wan.
– Nie rozumiesz mój padawanie – Qui-Gon obdarzył go rzadkim uśmiechem,

uśmiechem, który rozświetlił jego niebieskie oczy i sprawił, że zalśniły ciepłem. – Nie mogę
się tego doczekać.