Graham Masterton

Dziecko ciemności

Popularny pisarz angielski. Urodził się w 1946 roku w Edynburgu. Po ukończeniu
studiów pracował jako redaktor w miesięcznikach, m.in. „Mayfair" i angielskim

oddziale „Penthouse'a". Jest autorem około 60 horrorów, romansów, powieści
obyczajowych, thrillerów, poradników seksuologicznych.

Pierwszą powieść z gatunku horroru, „Manitou", wydał na początku lat
siedemdziesiątych. Łącznie napisał ich prawie 30; całkowity nakład jego książek

przekroczył 20 milionów egzemplarzy, z czego około dwóch milionów sprzedano w
Polsce. Wielką popularność autora w naszym kraju ugruntował, oprócz horrorów,

cykl poradników seksuologicznych, m.in. „Magia seksu" i „Potęga seksu". Kilka
powieści Mastertona, „Tengu", „Kostnica", „Family Portrait", otrzymało

wyróżnienia literackie w USA i Europie; „Manitou" została przeniesiona na ekran
filmowy z Tonym Curtisem w roli głównej. Najnowsze bestsellery pisarza to

„Zjawa" (1994), „Czternaście obliczy strachu" (1995), „Walhalla" (1995) i
książka, której akcja rozgrywa się w Warszawie — „Dziecko ciemności" (1995). W

przygotowaniu znajduje się powieść Rook oraz kolejny zbiór opowiadań
zatytułowany Faces of Fear („Uciec przed koszmarem").

Graham Masterton mieszka w pięknym domu w Epsom, 10 mil od Londynu, niedaleko
sławnego toru wyścigów konnych. Jego żona, Wiescka, urodziła się w Polsce. Mają

trzech synów.

Rozdział pierwszy
— Ostatniego buziaka — powiedział, kiedy jej autobus ze zgrzytem kół zatrzymał

się na przystanku.
Wciąż jeszcze nie dowierzał własnemu szczęściu.

Roześmiała się i szybko cmoknęła go w policzek. Już ruszała w stronę otwartych
drzwi autobusu, ale chwycił ją za rękę i próbował na chwilę zatrzymać przy

sobie.
— No, dosyć tych czułości! — warknął kierowca. — Nie będę tu stać całą noc!

Drzwi zamknęły się z ostrym sykiem sprężonego powietrza. Jan został na
krawężniku, a otoczony chmurą spalin autobus z rykiem ruszył w stronę Mokotowa.

Przez ułamek sekundy Kamiński widział jeszcze machającą mu ręką Hankę, lecz
autobus szybko włączył się w ruch uliczny i zasłoniły go inne samochody.

Na przystanek przyczłapała ciężkim krokiem niska, tęga, spocona i zasapana
kobieta w chustce na głowie.

— Sto trzydzieści jeden odjechało? — zapytała z pretensją, jakby to z winy
Kamińskiego autobus odjechał bez niej.

— Niech pani się nie martwi. Za pięć, dziesięć minut będzie następny.
— Łatwo panu mówić! — zaoponowała. — Jest gorzej niż za komuny!

Położył jej dłoń na ramieniu i rozciągnął usta w olśniewającym uśmiechu
gwiazdora filmowego.

— Dokąd pani jedzie? — zapytał.
— Na Czerniakowską. Co to pana obchodzi? Odwrócił się do niej plecami,

przykucnął, wyciągnął za siebie ręce i powiedział:
— Niech pani wskakuje. Zaniosę panią na barana. To kobiecinę rozwścieczyło

jeszcze bardziej.
— Idiota!* — parsknęła. — Za kogo mnie pan masz? Już ja panu wskoczę!

Ale tego wieczoru Jan Kamiński był w tak doskonałym nastroju, że nic nie mogło
zburzyć pogody jego ducha. Zostawił pieklącą się kobietę na przystanku i pewnym

siebie, niespiesznym krokiem kogoś, komu wszystko w życiu układa się nad podziw
dobrze, ruszył Marszałkowską na północ.

Minęła dziewiąta, nastał ciepły choć wietrzny sierpniowy wieczór, centrum
Warszawy było zatłoczone, gwarne i rzęsiście oświetlone. Jezdnią pędziły

taksówki o rozklekotanych zawieszeniach, niezbyt zatłoczone autobusy wypuszczały
w wieczorne powietrze kłęby spalin i kierowały się na Żoliborz, Wolę lub za

Wisłę, na Pragę. Wiatr roznosił strzępy gazet, które plątały się pod nogami
ludzi posuwających się wzdłuż jaskrawo oświetlonych witryn sklepowych w Alejach

Jerozolimskich.
Tego popołudnia producent Zbigniew Dębski poinformował Kamińskiego, że

zatwierdzono jego pomysł na nowy cotygodniowy program satyryczny i Radio Syrena
zamierza podnieść mu pensję do dziewięciuset pięćdziesięciu złotych miesięcznie.

Tak zatem Jan będzie mógł odkładać na samochód, a jednocześnie robić to, co
najbardziej lubi i najlepiej umie: pisać zjadliwe, skandalizujące felietony o

aferach politycznych. Zbyszek postawił Kamińskiemu z tej okazji wódkę i kupił
całe pudełko herbatników w czekoladzie. Na szczęście nie próbował Janka ściskać

i całować, co stanowiło jego ulubiony proceder towarzyski. Dębski miał wąsy
ostre jak krzewy jeżyn i wydzielał trochę świński zapach.

Ale najbardziej Kamińskiego uradowała wiadomość, że Hanka zgodziła się w końcu z
nim zamieszkać (oczy dziewczyny błyszczały wstydliwie na myśl o tak śmiałej

decyzji). W sobotę zamierzał pożyczyć półciężarówkę od Henia, swego znajomego, i
przewieźć rzeczy dziewczyny z domu jej rodziców na ulicy Goworka do swego nowego

mieszkania, którego okna wychodziły na Wisłę i most Śląsko-Dąbrowski. Zdawał
sobie sprawę, że matka Hanki będzie bardziej niż niezadowolona z takiego obrotu

sprawy, bo jej córka oddawała do domu większość zarabianych pieniędzy. Hanka,
choć zrobiła doktorat z mikrobiologii, pracowała jako kierowniczka działu

odzieżowego w domu towarowym „Sawa"
— Kursywą wyróżniono te polskie słowa, które w oryginale autor napisał po

polsku.
i miesięcznie zarabiała prawie tyle co on: sześćset pięćdziesiąt złotych.

Matka niechybnie będzie żałować pieniędzy, ale nie może zaprzeczyć, że on i jej
córka pasują do siebie jak ulał. Oboje mieli po dwadzieścia pięć lat, oboje

lubili kapele Biur i REM, lubili tańczyć i bywać w nocnych klubach, uwielbiali
pizzę i całonocne rozmowy o tym, co zrobią, kiedy Janek stanie się już sławny.

Oboje potrafili z byle powodu wybuchać niepohamowanym śmiechem. Różnili się

wyłącznie płcią i aparycją; Hanka była blondynką o okrągłej buzi i nieco

pulchnej sylwetce, Jan chudym jak tyczka młodzieńcem o ciemnych, krótko
obciętych włosach i brwiach przypominających namalowane przez dziecko dwa

gawrony unoszące się nad kartofliskiem. W każdym razie on tak to widział.
Nad Marszałkowską sterczał Pałac Kultury i Nauki — olbrzymi, wysoki na dwieście

trzydzieści metrów pomnik stalinowskiej architektury z trzema tysiącami
pomieszczeń; zupełnie jakby kucharz przygotowujący imponujące torty weselne

postanowił zaprojektować rakietę kosmiczną. Budowla w dzień była szara, a w nocy
kąpała się w posępnym, bursztynowym świetle.

Jan dotarł do rogu Królewskiej i przystanął przy przejściu dla pieszych. Nie
opodal rozrabiała grupa małolatów. Nastolatki przekazywały sobie flaszkę wódki i

puszki z 7-Up, a jeden z nich, akompaniując sobie na gitarze, wątłym dyszkantem
zawodził Born in the USA.

Większa część rogu ogrodzona była wysokim płotem z pomalowanych na czerwono
desek. Przy Marszałkowskiej postawiono olbrzymią tablicę, na której widniał

projekt dwunastopiętrowego hotelu — wysokiej, smukłej kolumny ze szkła i
nierdzewnej stali — a pod nim napis: „Warszawski hotel Senacki. Wspólne

Przedsięwzięcie Senate International Hotels i Banku Kredytowego Yistula".
Jeszcze przed miesiącem wznosił się w tym miejscu stary orbisowski hotel

Załuski, relikt najgorszych lat komunizmu, oferujący gościom obskurne pokoje,
nędzne jedzenie i nieuprzejmą obsługę. W swym cyklicznym programie radiowym Jan

nazwał go Heartbre-ak Hotel*. Teraz jednak całe centrum Warszawy zostało
odrestaurowane, pojawiły się wielkie, eleganckie sklepy z przeszklonymi

witrynami i nowe wytworne biurowce. Na placu Trzech Krzyży ukończono niedawno
budowę Sheratona; następny miał być hotel Senacki. Zapaliły się zielone światła

i Kamiński miał właśnie wkroczyć
* Hotel Złamanego Serca Presleya.

aluzja do tytułu wielkiego przeboju Elvisa
na jezdnię, kiedy dobiegł go cichy, ale bardzo przenikliwy wrzask. Zatrzymał

się, odwrócił i zaczął nadsłuchiwać. Rozbawiona grupa małolatów ruszyła hurmem
przez jezdnię.

— Hej, słyszeliście...?
Ale do nich nie dotarło nawet jego wołanie, więc co mówić o odległym wrzasku?

Czekał. Nagle wydało mu się, że słyszy kolejny krzyk i jeszcze następny, ale
przejeżdżający z rykiem autobus skutecznie wszystko zagłuszył.

Kamiński nabrał przekonania, że wołanie dobiega zza pomalowanych na czerwono
desek płotu ogradzającego plac budowy. Przypominało to krzyk kobiety albo

dziecka.
Ruszył wzdłuż ogrodzenia, próbując zajrzeć na teren przez szpary. W deskach było

wprawdzie kilka dziur po sękach, ale znajdowały się trochę za wysoko i dostrzegł
przez nie jedynie lampę łukową, która zapewne miała palić się przez całą noc i

oświetlać plac budowy.
W końcu dotarł do prowizorycznej bramy. Kiedyś prawdopodobnie zamykano ją na

kłódkę, teraz jednak skręcono ją kawałkiem bardzo grubego drutu. Jan stał,
spoglądał na bramę i zastanawiał się, co powinien zrobić. Jeśli za płotem

rzeczywiście ktoś potrzebuje pomocy, należałoby tam zajrzeć. A może nie? Może
wystarczy tylko wykręcić numer dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem i wezwać

policję?
Jak zwykle w takich wypadkach w zasięgu wzroku nie było ani jednego policjanta.

Dostrzegł jedynie zbliżającego się krępego mężczyznę w niebieskim mundurze,
czapce z daszkiem i z aktówką pod pachą.

— Przepraszam pana — zaczepił nieznajomego. — Wydaje mi się, że za płotem dzieje
się coś niedobrego. Słyszałem krzyk.

Mężczyzna przystanął i niezdecydowanie dotknął dolnej wargi. Sprawiał takie
wrażenie, jakby nie rozumiał po polsku.

— Dobiegły mnie dwa lub trzy krzyki — wyjaśniał Jan. — Przypominało to wołanie
dziecka.

Mężczyzna przyłożył do ucha zwiniętą dłoń i po chwili potrząsnął głową.
— Nic nie słyszę.

— Nie wiem, co mam robić. Pan nosi mundur...
— Pracuję w Pałacu Kultury. Jestem portierem. Oświadczywszy to, odczekał jeszcze

chwilę, po czym wzruszył ramionami i odszedł.
— Proszę pana! — zawołał za nim Kamiński. — Ja wejdę za bramę... proszę

zadzwonić na policję!

Nie był nawet pewien, czy mężczyzna go usłyszał. Pracownik Pałacu Kultury, nie

zwalniając kroku, dotarł do skrzyżowania i skręcił w Królewską. Niech cię szlag
trafi! — pomyślał Jan. — Dzięki za pomoc.

Próbował rozkręcić gruby i sztywny drut. Ktokolwiek go tam zamocował, musiał to
zrobić za pomocą obcęgów. W pewnej chwili, mozoląc się z rozplataniem drutu,

Kamiński rozciął sobie boleśnie kciuk, ale owinął go tylko chusteczką i w
dalszym ciągu walczył z bramą. Na chwilę zatrzymało się przy nim kilku

przechodniów, popatrzyli, co robi, ale nikt nie zaofiarował mu pomocy.
Zainteresował się nim dopiero jakiś młodziak z drugimi, sterczącymi we wszystkie

strony włosami oraz sypiącym się bujnie, choć jedwabistym jeszcze, czarnym
wąsem. Miał na sobie dżinsy, kurtkę z denimu i palił marlboro.

— Marnujesz tylko czas, człowieku — odezwał się nonszalancko. — Już kilka
tygodni temu wszystko stąd rozszabrowali. Jan popatrzył w jego stronę.

— Wydawało mi się, że kogoś tam słyszałem. Jakieś krzyki.
— Zapewne koty.

— Może, ale chcę sprawdzić.
— Myślałem, że zamierzasz coś zwędzić. Ja tam znalazłem stary mosiężny piecyk.

Puściłem go za cztery bańki.
Jan z godnością wygładził klapy swej zamszowej, butelkowo-zielonej kurtki.

— Czy wyglądam na kogoś, kto zbiera śmieci?
— A czy ja wiem? Różni zbierają. Pomóc? Młodziak wyciągnął duży szwajcarski

scyzoryk, wsunął grube ostrze między sploty drutu i powoli zaczął je rozkręcać.
— Dzięki — powiedział Jan. — Wspomnę o tobie w radiu. Młodziak popatrzył na

niego ze zdumieniem i Kamiński wyciągnął rękę.
— Pracuję w Radiu Syrena, nazywam się Jan Kamiński.

— Naprawdę? To kapitamie. Ja mam na imię Marek, ale znajomi wołają na mnie
Kurt... Wiesz, od Kurta Cobaina.

Jan mocnym szarpnięciem otworzył bramę i wszedł na zdewastowany plac. Orbisowski
hotel Załuski wyburzono do fundamentów i pozostały po nim jedynie mroczne,

przepastne piwnice przypominające bardziej przedsionek prowadzący do podziemnego
świata. Jaskrawy blask łukowej lampy nadawał całości sztuczny wygląd

opuszczonego planu filmowego. W podmuchach wiatru szeleściło zielsko i pokrzywy.
Po lewej stronie, niczym milczące, mechaniczne dinozaury,

stały wyprodukowane jeszcze w Związku Radzieckim dźwig i koparka na gąsienicach.
Po prawej majaczyły dwa drewniane baraki o dachach pokrytych papą. Obok nich

piętrzył się stos rur kanalizacyjnych. Latryna była niebezpiecznie pochylona i
ktoś na ścianie napisał kredą: „Krzywa Wieża w Pizie". W powietrzu unosił się

silny zapach budowlanego pyłu, wilgoci i jeszcze czegoś; drażniąca nozdrza,
słodkawa woń zgnilizny.

— Ścieki — stwierdził, pociągając nosem Marek.
Kamiński stał bez ruchu i starał się wyłowić uchem każdy dźwięk. Wydawało mu

się, że słyszy płacz. Ciche, żałosne, zawodzące łkanie — szloch kompletnie
wyczerpanego dziecka lub kobiety, która straciła wszelkie nadzieje. Ogrodzenie z

desek w dużej mierze tłumiło hałas ulicy, ale trudno było ustalić, czy to
rzeczywiście ktoś płacze, czy tylko wiatr zawodzi w pustych, złożonych przy

barakach rurach.
— Słyszysz? — zapytał Kamiński Marka. Chłopak zaciągnął się po raz ostatni

wilgotnym dymem papierosa i wyrzucił niedopałek.
— Czy ja wiem? Może faktycznie coś tam jest.

Podeszli ostrożnie do krawędzi odsłoniętych piwnic i zajrzeli w zalegający w
dole mrok. Było tak ciemno, że niczego nie dostrzegli. Czuli jedynie na twarzach

delikatny, niosący woń zgnilizny przeciąg. I, tak... usłyszeli płacz, teraz
jednak dużo cichszy.

— Masz rację — odezwał się Marek. — Tam na dole coś jest. Chyba koty.
— Szkoda, że nie mamy latarki.

— Pewnie jakąś znajdziemy w barakach.
— Masz propozycję, jak się do nich dostać? Oba są zamknięte na kłódki.

Marek rozejrzał się, schylił i podniósł duży kawał cegły. Bez namysłu ruszył do
drzwi najbliższego baraku. Po trzech czy czterech uderzeniach skobel puścił.

— Dziadek pokazał mi, jak to się robi. Podczas wojny włamywał się do niemieckich
magazynów z żywnością.

— Dobrze mieć kogoś takiego w rodzinie.
— O, tak, jeśli nie jest narżnięty. Cały kłopot w tym, że mój dziadek jest

narżnięty przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Przez resztę czasu leczy

kaca.

Otworzyli drzwi baraku. Wnętrze przepojone było zapachem potu, zastarzałego dymu
tytoniowego, duszącą, obrzydliwą wonią kurzu i świeżej ziemi. W świetle

wpadającym przez brudną szybę okna majaczył stół zawalony brudnymi kubkami,
gazetami z po-

10
rozlewaną na nich kawą i pełnymi niedopałków puszkami po konserwach. Na ścianach

wisiały fotosy dziewczyn. Jedna, z olbrzymim biustem, miała dorysowane
flamastrem wąsy, jakie nosi Wałęsa. Podpis pod zdjęciem głosił: „Miss Polonia".

W odległym kącie, obok pokiereszowanych kasków Marek odkrył wielką brezentową
torbę z narzędziami. Zaczął przebierać w młotkach, wiertłach, żabkach i

śrubokrętach, aż w końcu natrafił na latarkę. Zapalił ją, kierując snop światła
sobie na twarz. Przez chwilę wyglądał jak chudy, szczerzący zęby wampir.

Wrócili do krawędzi wykopu i skierowali strumień światła w ciemność. Ujrzeli
zwały gruzu i przewrócone krzesło, ale żadnej żywej istoty tam nie było.

— Nic — stwierdził Marek. — To pewnie tylko wiatr. Ale gdy mieli już odejść,
ponownie usłyszeli płacz; tym razem wyraźniejszy.

— Stary, jesteś pewien, że to kot? — zapytał Kamiński. — Może powinniśmy
zadzwonić na policję?

— Najpierw sami się rozejrzymy. O, tutaj... po tych połupanych cegłach możemy
zejść.

— Dobra, idę pierwszy — zgodził się Jan. — Ty świeć latarką tak, żebym widział,
gdzie stawiam nogi.

Uklęknął na betonowej krawędzi i spuściwszy stopę, zaczął nią ostrożnie macać w
poszukiwaniu jakiegoś stopnia. Znalazł jeden, później następny. Mur sprawiał

wrażenie solidnego. W pewnej chwili jednak noga trochę mu się ześlizgnęła, ale
cały czas mocno się trzymał sterczącego z muru kawału cegły.

W poszukiwaniu kolejnego stopnia pomacał lewą stopą. Podeszwa buta natrafiła na
kawał drewna owiniętego drucianą siatką. Powoli przeniósł na nie ciężar ciała.

Belka trzymała. Obniżył się o metr. Przez chwilę, przylepiony do pionowego
gruzu, odpoczywał ciężko oddychając.

— Ej, wszystko w porządku? — zawołał Marek.
— Jasne. Trochę brakuje mi kondycji, to wszystko.

Odniósł wrażenie, że słyszy kwilenie, później następne. Po chwili jednak
docierał już do niego wyłącznie jego własny chrapliwy oddech i — gdzieś z góry,

spoza drewnianego płotu —monotonny szum ulicznego ruchu. Pomyślał, że chyba
pomieszało mu się w głowie, skoro złazi do wyburzonych piwnic w poszukiwaniu

dziecka, które zapewne okaże się zwykłym kotem. Nad sobą widział postać Marka.
Chłopak, zapaliwszy kolejnego papierosa, wydmuchnął nosem dym w wieczorne

powietrze.
— No to do roboty — mruknął pod nosem radiowiec.

11
Zaczął macać prawą stopą, ale nie mógł znaleźć dla niej żadnego oparcia. Chyba

będę musiał po prostu spróbować się ześlizgnąć po gruzie i mieć nadzieję, że
trafię w końcu nogą na jakiś pewny występ — pomyślał.

Serce waliło mu jak młotem, w uszach narastał łoskot pulsującej krwi. Ześlizgnął
się o pół metra. Później jeszcze trochę. Wbijał paznokcie w piasek i pokruszony

cement, żeby uchronić się przed utratą równowagi i upadkiem. Zaczął właśnie
gratulować sobie sprawności, z jaką schodzi po olbrzymiej, stromej hałdzie

gruzu, kiedy spod prawej stopy osunął mu się olbrzymi kawał betonu i Jan zaczął
bezwładnie spadać, próbując rozpaczliwie złapać się czegoś rękami.

W podłogę piwnicy wyrżnął z taką siłą, iż przez chwilę myślał, że złamał sobie
kark.

— Umarłeś, czy co? — wrzasnął Marek i zaświecił Janowi latarką prosto w oczy.
Kamiński, zbyt oszołomiony upadkiem, by choćby jęknąć, leżał jeszcze jakiś czas

bez ruchu.
— Ej... wszystko w porządku? — zawołał ponownie Marek. Jan zdołał jakoś

podeprzeć się na łokciu, a następnie ostrym skrętem ciała podniósł się na
kolana.

— Chyba niczego sobie nie złamałem! — odkrzyknął. — Trochę mnie zatkało! — Wstał
i strzepnął kurz z rękawów kurtki. — Nic mi nie jest! Zaraz się tu rozejrzę.

Zaczął posuwać się wzdłuż ściany piwnicy, zaglądał do wszystkich szczelin i
pęknięć w murze, do wnęk i wypełnionych kurzem przewodów wentylacyjnych. Na

jednej ze ścian lekko drżała od-darta tapeta. Na innej widniał wyblakły czerwony

gryzmoł: „Basi". Na górze Marek szedł powoli po betonowej krawędzi fundamentów i

błądził światłem latarki po pomieszczeniu.
— Znalazłeś coś? — zapytał.

— Jeszcze nie. Ale wszystkie pomieszczenia są ze sobą połą: czone. Sprawdzę w
następnym.

Drzwi między poszczególnymi segmentami zostały dawno wyrwane i w sąsiedniej
piwnicy Kamiński zobaczył stos połamanych skrzynek oraz zwalony stojak na

butelki z winem.
Pod stopami chrzęściła mu gruba warstwa pokruszonych cegieł i zdruzgotanego

szkła, a Marek z góry obmacywał to wszystko światłem latarki. Nie natrafili na
ślad niczego, co by się ruszało.

Jan zerknął na piętrzące się obok zwały gruzu i chwilę się zastanawiał, w jaki
sposób wróci na powierzchnię. Może w którejś z sąsiednich piwnic trafi na

drabinę, może natknie się na mniej
12

stromą stertę cegieł? Wszedł do kolejnego pomieszczenia, po czym skręcił w prawo
do następnego. I wtedy do jego uszu znów dotarł ów płacz, teraz już dużo, dużo

wyraźniejszy. Wydawało się, że dochodzi z przeciwnej strony wykopu, w którym się
znalazł. Gwizdnął zatem na Marka i zawołał:

— Jestem tutaj! Znów to słyszę!
Piwnicę przeciął snop światła z latarki i zatrzymał się na przeciwległej

ścianie. Wisiały na niej półki. Na niektórych stały jeszcze pokryte grubą
warstwą kurzu dzbanki, słoiki po marynatach oraz zardzewiałe cedzaki. Po prawej

stronie, w samym rogu pomieszczenia, czerniała w podłodze trójkątna dwumetrowa
dziura. Stamtąd właśnie dobiegał odbijający się echem płacz.

Jan ruszył w stronę otworu i zerknął do środka. Było zbyt ciemno, żeby cokolwiek
zobaczyć. Z dziury dobywał się cuchnący ściekami wyziew i dochodził bulgot

płynącej wody.
— To tu! — krzyknął. — To na pewno tu!

— Widzisz jakieś dziecko?
— Nie wiem, nic nie widzę. Posłuchaj... może byś zrzucił mi latarkę?

— Czy mam zadzwonić po gliniarzy!
— Pozwól, że się najpierw rozejrzę.

Marek zbliżył się do skraju dziury i rzucił latarkę prosto w ręce Kamińskiego.
— Tylko uważaj — ostrzegł.

Jan wrócił do wybitego w podłodze otworu i skierował do środka strumień światła.
Ujrzał zakrzywiony betonowy przewód kanalizacyjny pełen białawego szlamu. Na

dnie rury leżało kilka potrzaskanych brył betonu, które wpadły do kanału, gdy
wdarła się do niego łyżka koparki. Dostrzegł też małą szmacianą lalkę o

poważnej, nachmurzonej twarzy. Lalka ubrana była w kasztanowej niegdyś barwy
sukienkę, teraz brudną i szarą.

— Halo! — zawołał Kamiński. — Czy mnie słyszysz? Jeśli zostałeś tam uwięziony,
pójdę po pomoc! Bez paniki! Przyprowadzę kogoś i razem cię stamtąd wyciągniemy!

Zamilknął i chwilę nadsłuchiwał. Płacz nie ustawał, choć teraz już dochodził z
większej odległości. Bijący z kanału smród był przerażający, lecz Jan nie

zważając na to, opadł na kolana na krawędzi dziury i wychylił się najdalej jak
potrafił.

— Hej! — krzyknął. — Hej, tam na dole! Czy mnie słyszysz?
Kolejny wrzask—przenikliwy i przeciągły. Rura kanalizacyjna zniekształcała

dźwięk i hałas brzmiał tak, jakby ktoś gwizdał głissando.
13

— Jezu Chryste — dobiegł z góry głos Marka. — Co się tam, do cholery ciężkiej,
wyprawia?

— To właśnie chcę sprawdzić — odparł Jan. — A ty dzwoń po policję i pogotowie.
— Chyba nie masz zamiaru włazić dalej?

— Przecież mam latarkę.
— Tak, ale jeśli...

— Jeśli co?
— Nie wiem. A jeśli ktoś tam jest?

— Na przykład kto? To tylko dzieciak. Prawdopodobnie ugrzązł w kanałach, to
wszystko. Marek przez chwilę się wahał.

— W porządku — powiedział w końcu. — Zadzwonię po gliniarzy.
Kamiński wziął głęboki wdech, ponieważ od bijącego z przewodu kanalizacyjnego

smrodu zaczęło go mdlić. Dzielnie jednak zacisnął palce na latarce i zbliżył się

do krawędzi strzaskanego kanału. Uklęknął i spuścił nogi do środka. Kiedy

znalazł się już na dnie szerokiej rury, poczuł, że buty ma pełne zimnej,
ściekowej wody; nie przypuszczał, iż może być aż tak głęboka.

— Psiakrew! — zaklął pod nosem.
Przewód miał niecałe dwa metry średnicy, ale to wystarczało, żeby w mocno

pochylonej pozycji móc się nim posuwać. Kamiński wyciągnął z kieszeni chustkę,
po czym zakrył nią usta i nos tak, że wyglądał jak bandyta. Marzył o tym, żeby

mieć przy sobie butelkę z płynem po goleniu. Już wszystko było lepsze od smrodu
mazistych, ludzkich ekskrementów. Nie wyobrażał sobie, jak powstańcy potrafili

tyle czasu spędzać w kanałach.
— Halo! — zawołał. — Czy mnie słyszysz? Idę z pomocą! Zostań tam, gdzie jesteś!

Nie ruszaj się i cały czas do mnie wołaj!
Chwilę nasłuchiwał, ale z ciemności nie dobiegła żadna odpowiedź. A przecież...

sądząc po nasileniu dźwięku, dziecko znajdowało się bardzo blisko. Poza tym
kanały nie mogły być zbyt kręte. Biegły wzdłuż ulic, a zatem były proste.

Ponadto po drodze, gdyby musiał w jakimś miejscu wydostać się na powierzchnię,
natknie się na dziesiątki włazów inspekcyjnych.

Z pochyloną nisko głową posuwał się szeroką rurą, butami rozchlapywał ścieki.
Światło latarki tworzyło na nierównym betonie zawiłe wzory, a przy każdym

kolejnym kroku na ścianach skakał i tańczył jego pokraczny, przypominający
gremlina cień.

— Halo! — zawołał ponownie i po chwili jego własny, odbity
14

echem głos wrócił, wypełniając Kamińskiemu uszy przerażającym dudnieniem.
Przekręcił się niezdarnie w ciasnej rurze kanalizacyjnej, chcąc sprawdzić, ile

już przeszedł. Do wnętrza rozerwanego przewodu wpadał delikatny poblask lampy
łukowej i Kamiński, który odnosił wrażenie, iż posuwa się już co najmniej przez

pięć minut, skonstatował, że zaszedł zapewne nie dalej niż na drugą stronę
ciągnącej się nad nim Królewskiej. Oczy mu łzawiły, ciekło z nosa, ale stopniowo

oswajał się z panującym w kanale smrodem. A fetor był gorszy niż w ubikacji,
gdzie każdego ranka rozsiadał się na sedesie na dobrych dwadzieścia minut jego

wuj Henryk i czytając od deski do deski „Gazetę Wyborczą", wypełniał niewielkie
pomieszczenie zapachem piwska i przetrawionej kwaszonej kapusty, którą jadł

poprzedniego dnia.
Jan Kamiński sunął do przodu, postękując z wysiłku. Od czasu do czasu

przystawał, żeby zaczerpnąć tchu i zawołać:
— Już idę! Słyszysz mnie? Już idę!

Jego głos odbijał się i odbijał donośnym echem, coraz bardziej zniekształcany,
tak że w końcu wydawało się, że to ktoś inny woła do niego.

Dwieście metrów dalej szum płynącej wody stał się znacznie głośniejszy. Skulony
Kamiński zrobił jeszcze kilkanaście kroków i nagle ciasna rura, którą się

posuwał od miejsca, gdzie strzaskała ją koparka, skończyła się w olbrzymiej,
pełnej ech betonowej komorze, głębokiej prawie na dwanaście metrów. Środkiem

biegł zakrzywiający się kanał. Płynął tamtędy gęsty potok brudnej, mętnej wody.
Tutaj zbierały się wszystkie odpadki i nieczystości z pobliskich ulic, żeby

odpłynąć szybko na południowy zachód, do głównego zbiornika asenizacyjnego na
Ochocie.

Jan stał nad komorą i oświetlał kolejno latarką ostrohikowe wloty czerniejące w
ścianach komory. Gdyby chciał dalej badać kanały, musiałby brodzić w wodzie po

kolana, a bez wysokich butów nie miał najmniejszego zamiaru tego robić.
— Jestem tutaj! — zawołał. — Dalej nie mogę iść! Jeśli mnie słyszysz, powiedz,

gdzie jesteś!
Czekał, wytężał słuch, ale dochodził doń jedynie monotonny szum wody. Kamiński

nie był z natury tchórzem, ale dobrnął już tak daleko i nic nie znalazł. Jedynie
święty lub wariat prowadziłby dalsze poszukiwania.

Przyszło mu do głowy, że jeśli nawet znajdowało się tu gdzieś jakieś dziecko, to
samo już znalazło drogę wyjścia.

Miał właśnie zawrócić, gdy w wypełnionym nieczystościami
15

kanale, tuż pod nim, coś się zakotłowało, przez chwilę młóciło wodę, a następnie
na powierzchnię wystrzeliła postać — mała, cała usmarowana na szaro sylwetka —

która otworzyła usta i wydała okropny wrzask: Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaach!
Przerażony Jan szarpnął się do tyłu i przywarł plecami do ściany kanału. Postać

pokryta była tak grubą warstwą szlamu i ściekowych nieczystości, że nie dawało

się określić, czy to chłopiec, czy dziewczynka. Ale jedną rzecz można było

stwierdzić natychmiast: postać nie miała rąk. Uniosła się na kolanach z wody i
kiwając się w przód i w tył, wypuszczając ustami bąble szarej mazi, wrzeszczała

w niewyobrażalnym cierpieniu.
— Poczekaj! Poczekaj! — zawołał Kamiński. — Zaraz cię stamtąd wyciągnę!

Poczekaj!
Od rury, w której stał Jan, do dna komory prowadził rząd bardzo mocno

skorodowanych metalowych klamer wbitych w mur. Kamiński odwrócił się tyłem do
rozległej niszy i zaczął schodzić po żelaznych stopniach. A postać krzyczała i

krzyczała. Zanim jednak Jan zdążył przebyć połowę drogi, z bocznych odnóg kanału
z ogłuszającym bulgotem wytrysnęły strugi ścieków i setki litrów nowych

nieczystości wlały się do komory. Szalony prąd porwał postać, wrzucił ją w
główny nurt i po chwili dziwna istota zniknęła w najbliższym zwieńczonym

ostrołukiem otworze.
Jan przylgnął do metalowych stopni, a zimne ścieki zalewały mu stopy i kotłowały

się wokół kolan. Widział strzępy rozmo-czonego papieru toaletowego i smugi brązu
we wszystkich możliwych odcieniach. Dostrzegł również utopionego szczura. Ale

postaci, która wynurzyła się z krzykiem z nieczystości, nie było nigdzie.
Najszybciej jak mógł wrócił po stopniach do rury odpływowej. Wprost nie mieściło

mu się w głowie to, czego był świadkiem. Dziecko bez rąk albo pies bez nóg; a
może sędziwy sum, który w jakiś sposób przedostał się z Wisły do kanałów.

Kaszląc i spazmatycznie łapiąc cuchnące powietrze, ruszył ciasną rurą w drogę
powrotną. Pragnął już tylko jak najszybciej wydostać się na powierzchnię. Od

wędrówki w skulonej pozycji bolały go plecy. W głowie łupało. Ogarniała go
panika na myśl, że jakaś lśniąca, szara, żyjąca w kanałach postać, wijąc się

niczym człowiek --gąsienica z filmu „Dziwolągi", wspina się po zardzewiałych
klamrach, a następnie rusza jego tropem. Posuwał się zgięty wpół na

podkurczonych nogach, co chwila uderzał głową w sklepienie kanału i wmawiał
sobie, że jest już blisko celu, że niebawem wydostanie się na powierzchnię. Ale

rura kanalizacyjna w jakiś
16

tajemniczy, niewytłumaczalny sposób najwyraźniej się rozciągała w miarę, jak
przemierzał dystans. Nie widział nawet jeszcze mglistego poblasku światła lampy

hakowej.
Po dwóch czy trzech minutach musiał przystanąć. Pochylony, wsparł dłonie na

kolanach i ciężko oddychał. Żołądek odmówił posłuszeństwa. Zwymiotował śliną
wymieszaną z kawałkami czekoladowych herbatników.

Znów wyciągnął chusteczkę do nosa i wytarł twarz. Najwyższym wysiłkiem woli
nakazał sobie spokój. W tamtej komorze nie mogło być żadnego dziecka.

Najprawdopodobniej widział psa, który przypadkowo trafił na wylot któregoś z
szybów wentylacyjnych. W jaki sposób dziecko mogłoby zawędrować tak głęboko do

kanałów?
Ale cokolwiek by to było, z całą pewnością nie podążało jego śladem. Zostało

okaleczone, utopiło się i zabrała je woda. A on musi jak najszybciej wyjść na
powierzchnię, spłukać z siebie brud i doprowadzić się do porządku.

Zgięty wpół jak scyzoryk, oświetlając sobie drogę latarką, ruszył dalej. Bał
się, czy w chwili paniki nie pomylił trasy, nie skręcił w niewłaściwy korytarz i

teraz nie posuwa się drogą prowadzącą donikąd. Ogarnęła go zgroza na myśl, że
tygodniami będzie krążył w labiryncie wąskich rur, przyłączy i kanałów.

Wyobrażał sobie chwilę, gdy zostanie uwięziony w ciasnej przestrzeni dokładnie
pod olbrzymią, ciężką bryłą Pałacu Kultury, w latarce wyczerpią się baterie, a

wokół niego zapadnie nieprzenikniony mrok.
Po kilku kolejnych minutach marszu dostrzegł nikłe światło dochodzące z miejsca,

w którym koparka przerwała rurę. Po raz pierwszy od chwili śmierci matki zaczął
się modlić.

Matko Boska, dzięki Ci za to, żeś wybawiła mnie z opresji. Błagam, odsuń ode
mnie wszelką rozpacz i chroń od złej przygody.

I wtedy znów rozległ się hałas.
Przystanął i zaczął nadsłuchiwać. Początkowo dobiegał go jedynie szmer wody i

cichy, melancholijny syk powietrza, stanowiący echo ciągnącego kolektorem
potężnego przeciągu. Brzmiało to tak, jakby gdzieś w ciemnościach nawoływały się

tajemnicze, wielkie potwory.
Ale znów to usłyszał. Stłumione szuranie — czyżby ktoś wlókł przez ciasną rurę

miękki, lecz ciężki i masywny skórzany wór?

Kamiński odwrócił się i poświecił latarką w stronę, z której przyszedł, lecz w

bezliku ruchliwych cieni i refleksów świetlnych
2 — Dziecko ciemności

17
trudno było cokolwiek zobaczyć. Najdziwniejsze jednak, że odbicia światła

raptownie kończyły się w odległości jakichś pięćdziesięciu metrów, a
powierzchnia płynącego dnem kanału i pomarszczonego w jodełkę ścieku przestawała

lśnić. Najwyraźniej coś blokowało tunel; coś bardzo dużego i ciemnego, co
pochłania blask i przez co światło nie może się przebić. Coś, co sunąc śladem

człowieka, szurało i szeleściło. Jan zaczął się cofać. Wszystko to bardzo mu się
nie podobało. Owa mała postać w sklepionej olbrzymiej komorze kanałowej z

pewnością nie mogła podążać jego śladem. Ale czym było t o? Cofał się i cofał,
świecił latarką w kierunku mrocznego kształtu sunącego jego tropem. Raz czy dwa

potknął się na nierównościach w miejscach, gdzie łączyły się poszczególne
odcinki rury. Macając na oślep w poszukiwaniu drogi, wodził dłonią po ścianach

betonowego przewodu, choć pokrywała je gruba warstwa tłustego szlamu i
odrażających nieczystości.

Coś tak wielkiego, co wypełnia sobą całą rurę, nie może się poruszać szybko. Tym
się pocieszał. Ale od wyjścia z kanału dzieliło go jeszcze około stu metrów i

doznawał przykrego wrażenia, iż podążająca za nim istota może go jednak dopaść.
Choć z całą pewnością sporo ważyła, przemieszczała się zadziwiająco sprawnie.

Szuranie dochodziło z coraz mniejszej odległości, a sam stwór wydawał już takie
odgłosy jak nadjeżdżający pociąg.

Jan przystanął, ręką oparł się o ścianę dla złapania równowagi i rzekł:
— Nie!

A po chwili powtórzył:
— Nie!

Zupełnie jakby niewiarą w to, co się naprawdę dzieje, oraz tym jednym prostym
słowem był w stanie to wszystko zakończyć.

To nie mogła być prawda. Słyszał wiele historii o psach czy kotach spuszczanych
z wodą w toaletach. Zwierzęta te później osiągały ogromne rozmiary, tucząc się

na zdrowej, pożywnej diecie złożonej głównie z ludzkich ekskrementów; aligatory,
żółwie, a nawet bożonarodzeniowy karp, którego nikt w rodzinie nie odważył się

zabić. Ale to były tylko opowieści. Klity-bajdy.
Jeśli coś rzeczywiście go ścigało, mógł to być wyłącznie człowiek. A z

człowiekiem Jan Kamiński sobie poradzi.
Szuranie, choć wyraźnie zwolniło, nieustannie się jednak przybliżało.

— Kim jesteś? — zawołał Kamiński. — Dlaczego za mną idziesz?
18

Szuranie spowolniało jeszcze bardziej, lecz dobiegało już z bardzo bliska.
— Nie umiesz mówić? — wykrzyknął Jan. — Kim jesteś? Posłuchaj... nie musisz się

niczego bać.
Gdy mroczna istota znalazła się już w odległości zaledwie kilku metrów, latarka

Kamińskiego zaczęła przygasać. Żaróweczka żarzyła się nikłym pomarańczowym
blaskiem, a stwór był tak ciemny, że wydawało się, iż wchłania raczej niż odbija

światło.
— Czego chcesz? — zapytał Jan. — Wcale się ciebie nie boję.

Odnosił wrażenie, że słyszy oddech. Głuchy, niemiarowy oddech. I znów szuranie,
a towarzyszył mu dźwięk przypominający szelest powoli opuszczanej, zbutwiałej,

aksamitnej kurtyny. Napłynęła fala smrodu, który przebijał się nawet przez
panujący w kanałach fetor.

Cuchnęło zepsutym mięsem; jak od zająca, który za długo wisiał za oknem.
— Wcale się ciebie nie boję — powiedział głośno Kamiński. — Jesteś tylko

człowiekiem.
Jednocześnie zaczął się gwałtownie cofać, spoglądając co chwila za siebie, żeby

sprawdzić, jaki odcinek rury pozostał jeszcze do przebycia. Był przekonany, że
gdyby pochylił nisko głowę i zaczął biec najszybciej jak potrafi, dotarłby do

końca przewodu, zanim mroczny stwór — człowiek czy cokolwiek to było — zdoła go
dopaść. Poza tym to — lub on — nie było wcale groźne. Może szło za nim ze

zwykłej ciekawości? Może to — lub on — było tylko gnieżdżącym się w kanałach
włóczęgą? Może to ktoś głuchoniemy, niedorozwinięty i dlatego nie odpowiadał?

A może nie.
Jan zrobił kolejny krok. I następny. Posuwał się teraz energiczniej, ale ciągle

bał się odwrócić do mrocznego intruza plecami i ruszyć biegiem. To, co szurało i

ślizgało się za nim po lepkim betonie, robiło to coraz szybciej i naraz Kamiński

odniósł wrażenie, że przez rurę wlecze się niejeden, ale wiele ciężkich worów.
Wiele ciężkich i przerażająco miękkich worków wypełnionych czymś, czego każdy

człowiek brzydziłby się dotknąć; czymś, co było kompletnie rozmiękłe i rozmokłe.
Ta ciemna rzecz posuwała się już tak szybko, że radiowiec się potknął. Opadł na

kolano, ale natychmiast powstał na równe nogi, odwrócił się plecami do
nadciągającej zgrozy i jak szalony pognał przed siebie. Głowę trzymał nisko,

rozkładał ramiona, macając dłońmi drogę w tej przytłaczającej rurze, spod
brnących w wodzie stóp rozlegało się dźwięczne plusk-plusk-plusk.

19
Dotarł w końcu do miejsca, gdzie koparka roztrzaskała kanał. Oślepiło go bijące

prosto w oczy światło lampy łukowej. Spazmatycznie łapiąc powietrze, chwycił się
betonowej krawędzi, by przerzucić przez nią ciało. Choć napompowany już

adrenaliną, ogarnięty nagłą paniką, puścił szorstką krawędź i ciężko zwalił się
z powrotem do przewodu. Spadła na niego niewielka lawina ziemi i kawałków

pokruszonego cementu; oślepiła, dostała się do ust.
Cokolwiek to było — człowiek czy bestia — mroczny stwór nie dał Kamińskiemu

najmniejszych szans. Gdy Jan ponownie próbował chwycić się oślizgłej krawędzi
betonu, to coś wyrżnęło w niego z impetem pędzącego samochodu. Siła uderzenia

odrzuciła radiowca na trzy czy cztery metry w głąb kanału, oddalając go od
zbawczej dziury.

Jan próbował dźwignąć się na nogi. Był jednak tak ogłuszony i oszołomiony
uderzeniem, że znów się przewrócił. Jeszcze raz próbował wstać; ale ponownie

upadł. Zakaszlał, zupełnie jakby zamierzał coś powiedzieć.
W jednej chwili jakaś siła uniosła go za szyję i cisnęła o betonową ścianę rury

z taką mocą, że rozległ się cichy trzask pękającej czaszki. Na Kamińskiego
zwaliło się coś wielkiego i nieprawdopodobnie ciężkiego, przyszpiliło go do

porowatego dna rury. Płynące dnem ścieki zaczęły obmywać mu twarz. Wszczął się
szybki ruch i nagle głowa Jana wciągnięta została w coś, co przypominało

wilgotny, skórzany worek. Kamiński próbował zaczerpnąć tchu, chciał wrzasnąć,
ale usta i nos wypełnił mu gęsty, kleisty śluz. Smród gnijącego mięsa stał się

porażający. Jan nie był w stanie ani oddychać, ani wykrztusić słowa. Mógł tylko
wić się i szarpać w daremnych próbach wyrwania się temu czemuś, co trzymało go w

uścisku. Ale zupełnie jakby kopał luźno zwieszające się firanki. Stwór zdawał
się wypełnionym pustką kawałkiem materiału.

Kamiński zakrztusił się. Chciał zawołać matkę, powiedzieć, co mu się
przytrafiło, lecz nie był w stanie już tego uczynić. Mógł tylko bezskutecznie

kopać napastnika.
Umieram umieram umieram nie pozwól mi umrzeć.

Wtedy poczuł ostre, bolesne uderzenie w bok szyi. Po nim następne i następne.
Ostatnią myślą Jana Kamińskiego było: Matko Boska! On odcina mi głowę!

Rozdział drugi
Gdy do drzwi jej pokoju zastukał Piotr, Sarah właśnie modelowała suszarką włosy.

Początkowo zapukał tak nieśmiało i bojaź-liwie, że nie usłyszała, iż ktoś chce
do niej wejść. Później jednak, gdy nabrał już większej śmiałości, załomotał tak

głośno, aż Sarah otworzywszy drzwi, spytała:
— Coś się stało? Hotel się pali? Co się dzieje? Stojący w progu Piotr wykręcał

nerwowo palce jak uczeń, któremu polecono zgłosić się do dyrektora szkoły..
— Obawiam się, że coś gorszego.

— Coś gorszego? Jak to gorszego? Ale proszę, niech pan wejdzie. Ktoś zobaczy
mnie w tym stroju i pomyśli, że jestem drugą Ivaną Trump.

— Ależ pani jest nie ubrana, panno Leonard.
— Jestem nie ubrana do wyjścia na ulicę, panie Gogiel, ale tutaj ten strój jest

całkiem odpowiedni. Poza tym nie wiem, co mam włożyć w sytuacji gorszej niż
pożar hotelu.

Piotr wsunął się do pokoju i nieśmiało stanął przy oknie, starając się trzymać
od Sarah możliwie najdalej. Panna Leonard usiadła przed lustrem i zaczęła

rozczesywać swe bujne jasne loki z taką pasją, jakby żywiła do nich urazę od
najwcześniejszego dzieciństwa.

— Dziś rano dzwoniła do mnie do domu policja — wyjaśnił Piotr. — Ktoś zginął na
placu budowy. Sarah odłożyła szczotkę.

— Zginął? Wielki Boże! Tak mi przykro. Jak to się stało?
— Cóż, tego jeszcze nikt nie wie.

— Zawsze mówiłam, że zasady bezpieczeństwa pracy stosowane przez Brzezickiego są

nie do przyjęcia. Panie Piotrze, czyż tak nie

21
mówiłam? Połowa robotników pracuje bez kasków ochronnych. A raz widziałam

któregoś z nich, jak podczas burzenia ściany na nogach miał tylko cholerne
plastikowe sandały. To jakiś kretyn! Myślałby kto, że spędza czas na plaży, a

nie przy wyburzaniu pięciopiętrowego budynku!
Piotr przełknął ślinę. Był potężnie zbudowanym, miłym, młodym mężczyzną z dużą

okrągłą głową, prawie łysym, choć liczył nie więcej niż trzydzieści jeden lub
trzydzieści dwa lata. Miał najbardziej błękitne oczy, jakie Sarah widziała w

życiu. Bardzo go lubiła, a co więcej ufała mu, czego nie mogła powiedzieć o
większości wymuskanych, przylizanych dyrektorów Banku Kredytowego Yistula,

którzy zbyt wiele razy oglądali film Wall Street. Później z półek domu
towarowego „Wars" zniknęły wszystkie czerwone szelki.

— Obawiam się, że to nie był wypadek. Ktoś został zamordowany.
— Zamordowany? Chyba pan sobie ze mnie żarty stroi. To nie był żaden z ludzi

Brzezickiego?
— Nie, nie. Nazywał się Jan Kamiński. Radiowiec... bardzo w Warszawie popularny.

Znaleziono go w kanale.
— Czy wiadomo, kto go zamordował? Piotr potrząsnął głową.

— Powiedziano mi tylko, że zbrodnia była wyjątkowo odrażająca.
— Och, Boże! Ale to chyba nie opóźni nam robót?

— Nie wiem. O tym musi pani porozmawiać z policją.
— Porozmawiam.

Usiadła przy toaletce i zaczęła robić makijaż. Piotr nie wiedział, czy ma
patrzeć na nią, czy wyglądać przez okno na namalowane na gołej ścianie stojącego

naprzeciwko budynku stylizowane drzewa. Ale swoją drogą Sarah była warta tego,
żeby się jej przyglądać; trzydziestoletnia, bardzo elegancka, wręcz wymuskana, o

uderzająco jasnej cerze. Choć mówiła z pełnym werwy, chicagowskim akcentem,
wyglądała jak typowa Polka i po trosze z tego właśnie względu przysłano ją do

Warszawy. Po matce odziedziczyła wysokie kości policzkowe, lekko zadarty nos i
świetliste oczy barwy akwamaryny.

Nie przerywając rozmowy, ubrała się za otwartymi drzwiami szafy. Skrępowany
Piotr nie wiedział, gdzie oczy podziać. Sarah miała szerokie ramiona i wielkie

piersi, lecz ponieważ włożyła nienagannie skrojoną popielatą sukienkę, wyglądała
na szczuplejszą i wyższą, niż była w rzeczywistości.

22
— Ten Jan Kamiński? Czy go znałam?

— Nie sądzę. Prowadził serwis informacyjny w Radiu Syrena... Rodzaj krytycznych
felietonów politycznych z satyrycznymi komentarzami. Ostatnio jest bardzo

popularny... to znaczy, był...
— Czy policja jest jeszcze na placu budowy?

— Powiedzieli, że porozmawiają z panią później.
— Gówno prawda. Muszę z nimi porozmawiać teraz.

— Cóż... nie chcę pani krytykować, panno Leonard, ale moim zdaniem policję
należy traktować tak samo, jak ludzi z wydziału gospodarki przestrzennej.

Miał na myśli wydział planowania, który sprzeciwiał się pierwotnym planom budowy
hotelu Senackiego. Sarah osobiście udała się do urzędu i do łez rozczuliła dwóch

wysokiej rangi urzędników. Jeszcze tego samego popołudnia plany zostały
zatwierdzone z jedną tylko, niewielką poprawką odnośnie fasady. W języku polskim

istnieje wprawdzie słowo „przebójowiec", ale stanowi ono bardzo nieadekwatny
odpowiednik terminu ball-breaker. Tamtego jednak dnia kilka osób z warszawskiego

kierownictwa planowania architektonicznego pojęło sens tego określenia z
najdrobniejszymi niuansami.

Sarah wybuchnęła śmiechem i uspokajająco poklepała Piotra po ramieniu.
— Nie doprowadzę ich do płaczu, jeśli o to panu chodzi.

Piotr nieśmiało przekroczył za nią automatyczne drzwi wyjściowe hotelu Holiday
Inn. Był ciepły, słoneczny poranek i ulicami przewalały się tłumy ludzi. Ruszyli

przez parking znajdujący się naprzeciwko hotelu. Po drodze minęli zdezelowanego
poloneza, rozbitego volkswagena oraz kilka wywoskowanych na wysoki połysk volvo

i mercedesów. Sarah szła tak szybko, że Piotr z trudem za nią nadążał.
— Powiedzieli mi, że został zabity wczoraj wieczorem. Znalazł go jakiś

nastolatek.
— Co on robił na naszej budowie?

— Tego mi nie powiedzieli.

— Dlaczego nikt mnie o tym nie powiadomił wcześniej?

Przeszli przez jezdnię na Marszałkowskiej. Nieustanny ryk autobusów prawie ich
ogłuszył. Posuwali się tak szybko, że na plac budowy dotarli w kilkanaście

minut. Stało tam pięć lub sześć policyjnych radiowozów, a cały chodnik
oddzielony został biało--czerwonymi taśmami. Sarah, głośno i wyraźnie wołając:

proszę, przepchnęła się przez tłum gapiów. Kiedy dotarła do zagradzającej
23

dalszą drogę taśmy, po prostu zanurkowała pod nią i przedostała się na drugą
stronę. Natychmiast też pojawił się policjant z uniesioną ręką.

— Tutaj nie wolno nikomu wchodzić — oświadczył.
— Ale mnie wolno. Ten teren należy do mojej firmy.

— Proszę pani, nawet pół Warszawy może należeć do pani firmy. Ale tu nikomu
wchodzić nie wolno.

— Kto tu jest dowódcą?
— Nie może pani tu wejść. Proszę cofnąć się za taśmę.

— Słucham? Myślałam, że ten temat już wyczerpaliśmy. Chcę rozmawiać z oficerem,
który wami dowodzi.

Policjant zwrócił się do Piotra, ale ten tylko rozłożył bezradnie ramiona.
— Ta pani nie rozumie, co to znaczy „nie wolno".

W tej samej chwili w prowadzącej na budowę bramie pojawiło się trzech oficerów
śledczych, a za nimi fotograf oraz jakiś człowiek z dużą aluminiową walizką.

Jeden ze śledczych na widok Sarah przystanął, po czym ruszył energicznie w jej
stronę. Był to krępy mężczyzna z siwymi, krótko obciętymi włosami. Miał za dużą

głowę w stosunku do ciała, ale na swój surowy, niezdarny sposób był bardzo
przystojny. Nosił wymięty brązowy garnitur i krzykliwy czerwono-żółty krawat ze

lśniącą spinką.
— O co chodzi? — zapytał.

— Ta pani koniecznie chce tu wejść, komisarzu. Twierdzi, że plac budowy należy
do jej firmy.

— Tylko nie „twierdzi" — odparła ostro Sarah. — Czy to pan tu sprawuje władzę?
— Zgadza się — odparł oficer, wyjął camela i zapalił go dużą metalową

zapalniczką. — Obawiam się, że zostało tutaj popełnione morderstwo. Pani
rzeczywiście nie wolno tu wchodzić.

— Może wyjaśni mi pan zatem, co się dokładnie wydarzyło?
— Nie, obawiam się, że nie mogę.

— No cóż, to może przynajmniej powie mi pan, kiedy moi podwykonawcy będą mogli
wrócić do pracy.

— Tego również nie mogę pani powiedzieć. Moi technicy i lekarze sądowi nie
zakończyli jeszcze czynności śledczych.

— Ale o czym mówimy? O godzinach? O dniach?
— Naprawdę trudno mi powiedzieć — odparł policjant z wyraźnym rozbawieniem w

głosie.
— Poproszę pana o nazwisko.

— Komisarz Stefan Rej z wydziału zabójstw.
24

— No cóż, komisarzu Rej, czy zdaje pan sobie sprawę z tego, ile kosztuje nas
każdy dzień przestoju w pracy?

— Podejrzewam, że bardzo dużo pieniędzy.
— Ma pan całkowitą rację. Bardzo dużo pieniędzy. Jeśli przeliczy to pan na wasze

złotówki, to będzie tam tyle zer, że ciągnąć się będą aż do Poznania. A może
nawet wystarczy ich na drogę powrotną do Warszawy.

— Proszę pani...
— Sarah Leonard. Jestem wicedyrektorem przedsiębiorstwa zajmującego się budową

sieci hoteli Senackich w krajach Europy Wschodniej.
— Panno Leonard, musi mi pani wybaczyć. W tej chwili moi współpracownicy i ja

jesteśmy bardzo zajęci. Ale z największą ochotą porozmawiam z panią później. Jak
mogę się z panią skontaktować?

— Zatrzymałam się w Holiday Inn. Będę tam co najmniej do czwartku.
— A później? Chyba nie opuszcza już pani naszego kraju?

— Co to znaczy? Myślę, że porozmawiamy przed czwartkiem, prawda?
— To zależy.

— Od czego zależy, komisarzu! Proszę posłuchać, tak się składa, że bardzo dobrze
znam inspektora Grabowskiego.

— Zazdroszczę pani. Również chciałbym go znać. Powiedziawszy to, odwrócił się na

pięcie i dołączył do swej ekipy.

— Cholera jasna, jeszcze tego nam brakowało — warknęła Sarah. — Już i tak mamy
trzy tygodnie opóźnienia. Piotr wzruszył ramionami.

— Ostrzegałem panią przed policją. Im bardziej ich pani naciska, tym bardziej
stają się nieprzejednani. Poza tym jest pani kobietą.

— A jakaż to różnica?
— Ogromna! Dla człowieka pokroju Reja to niebo i ziemia. On uważa, że miejsce

kobiety jest tylko w łóżku i w kuchni. I nigdzie indziej. Ludzie żyły sobie
wypruwają, żeby pozbyć się takich ancymonów, ale oni najspokojniej pienią się

dalej.
Sarah zerknęła na zegarek.

— No cóż... nic tu po nas. O jedenastej mamy spotkanie z przedstawicielami
firmy, prawda?

— Poza tym wpływ na to ma również fakt, że jest pani Amerykanką — ciągnął Piotr
w drodze powrotnej do Holiday Inn. —

25
Policja nie patyczkuje się z wami tylko dlatego, że pochodzicie z Zachodu. Szef

policji kazał swoim ludziom zachowywać się w stosunku do was uprzejmie, więc się
do tego stosują.

— Wie pan co, panie Cegieł? Jest pan chyba cyniczny.
— W Polsce, panno Leonard, nie mówimy o sobie „cynicy"; mówimy „realiści".

Gdy Sarah wyszła ze spotkania, ku swemu zdziwieniu ujrzała przed siedzibą biura
swej firmy komisarza Reja. Siedział na słońcu na niewysokim murku i cierpliwie

palił papierosa.
— Panno Leonard? Czy możemy chwileczkę porozmawiać?

— Szybko pan działa — odparła. — Nie musi się pan martwić tym, że opuszczę
pański kraj.

— Wiem o tym. Przeprowadza się pani z Holiday Inn do mieszkania w Alejach
Jerozolimskich. Bardzo przyjemne mieszkanko. Mnie nie byłoby na takie stać.

— Skąd pan wie o przeprowadzce?
— Jestem przecież policjantem — wyjaśnił, wypuszczając z ust bardzo cienką

smużkę dymu.
— Sądzę, że mogę panu poświęcić najwyżej pół godziny — odrzekła Sarah. — O

pierwszej muszę być na lotnisku. Mam tam kogoś spotkać.
— Podwiozę panią. A po drodze porozmawiamy.

Podszedł do nich Piotr Gogiel, za którym krok w krok dreptał Jacek Studnicki,
jeden z przylizanych, upiornych dyrektorków Banku Kredytowego Yistula.

— Jakieś problemy?—zapytał Jacek, obejmując impertynencko ramieniem Sarah.
Gdy miała buty na wysokim obcasie, była od niego odrobinę wyższa, lecz

Studnickiemu najwyraźniej to nie przeszkadzało.
Sarah zgrabnie wywinęła się z jego objęcia.

— Panie Studnicki, to jest komisarz Stefan Rej z wydziału zabójstw. Prowadzi
sprawę tego morderstwa.

— Proszę, proszę — odparł Jacek. — Mam nadzieję, że złapiecie bandytę bez
względu na to, kim jest.

Rej przesłał mu pogodne, ale twarde spojrzenie i głośno się roześmiał.
— Jasne, że go złapiemy. Nie mamy innego wyjścia. Zaprowadził Sarah do swego

samochodu, dziesięcioletniego volkswagena passata. Na tylnych siedzeniach
piętrzyły się gazety,

26
papierowe torby i stosy innych rupieci. Sarah dostrzegła tam również połamany

parasol i lalkę Barbie bez głowy.
— Ma pan dzieci? — zapytała.

— Córkę. Nie widuję jej zbyt często.
Amerykanka zajęła miejsce w samochodzie. Winylowy fotel był nieprzyjemnie lepki,

a skrytka otwarta tak, że drzwiczki nieustannie obijały się o jej kolana.
Komisarz Rej uruchomił silnik i ruszyli zostawiając za sobą obłok niebieskich

spalin.
— Zakładam, że nie znała pani Jana Kamińskiego, prawda?

— Usłyszałam o nim dopiero dzisiaj. Pracował w radiu, czy tak?
— Zgadza się. Prowadził serwis informacyjny, komentując jednocześnie czytane

przez siebie doniesienia. Czasami bywał naprawdę zabawny. Zdrowo się nabijał z
rządu, stacji telewizyjnych, linii lotniczych LOT i z reprezentacji Polski w

piłkę nożną. Raz nawet wyciął niezły numer Senate International Hotels.

— O tym nie wiedziałam.

— Tak naprawdę, to wyraził się o was bardzo obelżywie. Oświadczył, że z własnego
doświadczenia wie, iż spokojnie mogliście zostawić dawny orbisowski hotel

Zahiski. Powiedział, że po was należy spodziewać się takiego samego syfu.
— Naprawdę? — zapytała Sarah. — A czy pan Kamiński wyjaśnił, skąd tak doskonale

zna Senate International?
— Zatrzymał się w waszym hotelu w Belgradzie.

— A, tak. No cóż, w Belgradzie mieliśmy trudne początki. Wystąpiły ogromne
problemy ze znalezieniem personelu. Pokojówki przypominały bardziej orangutany.

— Co by nie mówić, nie najlepsza reklama — stwierdził Rej, gdy skręcali w ulicę
Oczki. —Powiedział coś jeszcze. Zasugerował, że pewni urzędnicy zatwierdzający

budowę hotelu Senackiego w Warszawie spędzali wakacje na Florydzie, a poza tym
poprawił się im nieco stan kont bankowych.

— To śmieszne! Nie, to nie jest śmieszne! To zakrawa na oszczerstwo!
— W pełni się z panią zgadzam. Ale czy to prawda?

— Co za pytanie! Oczywiście, że nie.
— Nie byłoby to wcale takie dziwne.

— Ale nie w przypadku Senate International Hotels. My nie stosujemy takich
praktyk. Rej wyciągnął camela, wsunął go do ust i sięgnął po zapalniczkę.

— Zna pani życie, panno Leonard. Tryby zawsze trzeba smarować.
27

— Nie smaruję żadnych trybów, komisarzu. Jeśli nie chcą się same kręcić, to tak
długo je popycham, aż zaczną to robić. Poza tym chciałabym wiedzieć, co mi pan

imputuje. I wolałabym, żeby pan nie palił.
Dojechali już prawie do końca Oczki.

— Proszę tam spojrzeć — zwrócił jej uwagę Rej, wskazując zespół szarawych
budynków obrośniętych dzikim winem. — To stara Akademia Medyczna. Tam teraz

przebywa pan Kamiński; w kostnicy. A to pani widzi? Następna brama. Ta pod
numerem jeden. To Zakład Medycyny Sądowej. Tam zrobią sekcję zwłok i ustalą, co

mu się naprawdę przytrafiło. Jeśli pani sobie życzy, możemy tam wpaść i go
zobaczyć.

— Nie życzę sobie — odparła z przekąsem Sarah. — I nie życzę sobie pańskich
insynuacji, że Senate International ma coś wspólnego ze śmiercią Kamińskiego.

— Cóż, jest pani zła, prawda? -- stwierdził Rej, skręcając w stronę portu
lotniczego. — Podejrzewam, że zamierza pani poskarżyć się na mnie swemu

przyjacielowi, inspektorowi Grabowskiemu.
— A czy istnieje jakiś powód, żebym tego nie zrobiła?

Z konsoli nad tablicą rozdzielczą spadła na podłogę zapalniczka. Rej pochylił
się, żeby ją podnieść, ale potoczyła się głęboko pod fotel. Sarah z

niedowierzaniem potrząsnęła głową i zaczęła patrzeć w inną stronę: W końcu Rej
rzucił na podłogę również papierosa.

— Pozwoli pani, że zwrócę pani uwagę — odezwał się — iż to już ósme morderstwo w
centrum Warszawy popełnione w ciągu ostatnich trzech miesięcy. Za każdym razem

takie samo... ofiara znajdowana jest na ulicy lub na pustych terenach, zawsze w
pobliżu wykopów. Nie wiemy, kogo szukamy, mężczyzny czy kobiety. Ale telewizja

nadała już zabójcy przydomek „Oprawca", ponieważ ofiary zawsze znajdujemy bez
głowy.

Zdumiona Sarah odwróciła się w stronę policjanta.
— Chce pan powiedzieć, że Janowi Kamińskiemu obcięto głowę? Rej pociągnął nosem.

— Znaleziono go w kanale ciągnącym się pod placem waszej budowy.
— Co on tam, na Boga, robił?

— Wszystko wskazuje na to, że szukał dziecka, które zabłądziło w kanałach. Mamy
świadka. Pomagał mu w tych poszukiwaniach. Zostawił Kamińskiego na placu budowy,

a sam poszedł zadzwonić po karetkę pogotowia. Gdy wrócił, Kamiński już nie żył.
28

— Był martwy i bez głowy?
— Zgadza się. Podobnie jak inni przed nim.

— A co z dzieckiem?
Rej wzruszył ramionami i wyciągnął kolejnego camela.

— Przeszukałem ten kanał. Po osiemset metrów w każdą stronę. Nie było tam
żadnego dziecka. Ale za to tysiące prezerwatyw.

— Co pan próbuje mi zasugerować? Że polscy mężczyźni są szczególnie krzepcy?
— Panno Leonard, mówię, co znaleźliśmy.

— Być może. Ale nie nadmienił pan, czego szukaliście.

— Śladów, panno Leonard. Tylko śladów i dowodów.

— Dowodów na to, iż Senate International wynajęło kogoś, by rozprawił się z
Kamińskim za to, że wygadywał o nas niepochlebne rzeczy?

— Tego nie powiedziałem.
— I nie musiał pan. Boże, a ja myślałam, że to tylko amerykańscy policjanci są

tępi.
Rej zgarbił się nad kierownicą i znów zaczął macać pod nogami w poszukiwaniu

zapalniczki.
— W Ameryce, panno Leonard, sytuacja jest inna. Nam potrzeba ładnych łdlku lat,

żeby was dogonić. Ale my również mamy problemy z drapieżnikami. Kiedy w morzu
jest krew, pojawiają się rekiny.

— Bardzo poetyckie. Mówi pan o gangsterach?
— Tak, o gangsterach. Zaledwie w zeszłym tygodniu wyłowiliśmy z Wisły ciało

pozbawione głowy. Tamten człowiek zamieszany był w piractwo komputerowe. Rozumie
pani, pleni się u nas występek, zarówno ten najnowszej daty, jak tradycyjny.

— No cóż, mogę pana zapewnić, że Senate International nie jest uwikłany w żaden
występek, ani w ten najnowszej daty, ani w ten bardziej tradycyjny w formie.

— Nie o to mi chodzi, panno Leonard. Mówię, że istnieją w tym mieście osobnicy,
którzy chcieliby kontrolować wszystko... od handlu narkotykami po hotelarstwo.

Jeśli stanie im pani na drodze, zabiją panią równie sprawnie i szybko, jak
zabija się świnię. Jest pani Polką, o tym wiem, ale urodzoną i wychowaną w

Ameryce. Pani nie rozumie naszej mentalności. Przetrwaliśmy. Przeżywamy okres
prosperity. Ekonomia rynku. — Postukał się w czoło. — Ale tutaj ciągle jeszcze

panuje wojna. Powinna pani o tym cały czas pamiętać. Każdy myśli o sobie.
— Chcę pana zapewnić raz jeszcze, komisarzu, iż moja firma

29
nie ma nic wspólnego z zamordowaniem Jana Kamińskiego, i jeśli uczyni pan na ten

temat choćby najmniejszą sugestię, kopnę pana w dupę tak, że pofrunie pan nad
Bałtyk i z powrotem.

— A pani przyjaciele z Banku Kredytowego Yistula?
— Noszą czerwone szelki i wydaje im się, że są potentatami z Wall Street. Ale z

całą pewnością nikogo by nie mordowali. Rej namacał w końcu zapalniczkę i
triumfalnie ją podniósł.

— Widzi pani? Teraz mogę sobie zapalić.
Sarah wyrwała mu ją z dłoni i wyrzuciła przez okno.

— Widzi pan? Teraz już nie.
Rej wysadził Sarah przed nowym terminalem lotniska. Na chwilę padł jej na twarz

refleks słoneczny odbity od lecącego nisko nad ziemią boeinga 727.
— Zapewne będę musiał jeszcze z panią porozmawiać — oświadczył policjant, siląc

się na poważny ton. Ale oczy mu się śmiały.
— Po co? Przecież nic więcej panu nie powiem.

— Oczywiście, że nic mi więcej pani nie powie. Ale jak dotąd również niczego mi
pani nie powiedziała. Sararj/westchnęła z rozdrażnieniem.

— Komisarzu Rej, gdyby Senate International były firmą na tyle głupią, żeby
wynajmować kogoś, kto rozprawiłby się z jakimś drobnym komentatorem ze

snobistycznej warszawskiej rozgłośni radiowej, to czy nie sądzi pan, że miałyby
więcej oleju w głowie i nie zostawiałyby ciała na placu budowy własnego hotelu?

— A kim, pani zdaniem, jestem, żebym osądzał, czy jakaś firma jest głupia, czy
nie? Nie jestem sędzią. Ja tylko poszukuję prawdy.

— Prawdy? Sądziłam, że szuka pan mordercy. Prawdy poszukują tylko beznadziejni
optymiści.

— Pani naprawdę jest taka twarda czy tylko pani taką udaje?
— Udaję? A kto powiedział, że udaję? — Przesłała mu olśniewający uśmiech, a w

jej jasnych oczach malowało się większe wyzwanie, niż Rej był na to
przygotpwany; w każdym razie w tej chwili. — Ale teraz już naprawdę muszę

zmykać. Mój znajomy będzie się zastanawiał, gdzie mnie licho poniosło. Do
widzenia, towarzyszu.

Rej wsunął do ust kolejnego papierosa, rozparł się za kierownicą zdezelowanego
passata i obserwował niknącą w wejściu do sali

30
przylotów pannę Leonard. Miał zaledwie trzydzieści osiem lat, lecz po raz

pierwszy w życiu poczuł się stary. Nie tylko stary, ale i niepotrzebny, jak
człowiek, który nagle przystaje w tłumie, rozgląda się i stwierdza, że wszyscy

mijają go z całkowitą obojętnością.

Mocno ubodła go tym „towarzyszem". Sądziła, że wciąż prezentuje mentalność

sprzed roku osiemdziesiątego dziewiątego. Nie wierzył w Boga i jak wielu innych
ludzi tęsknił za wygodami oferowanymi przez komunizm. Ponad połowa elektoratu

głosowała nie na Lecha Wałęsę, lecz na Aleksandra Kwaśniewskiego, byłego członka
partii komunistycznej. Rej też. Ale to wcale nie znaczyło, że jest dinozaurem.

Życie w Warszawie stało się znacznie barwniejsze, bardziej otwarte, a jeśli
człowieka na to stać, może kupić sobie o wiele więcej przedmiotów. Zmieniły się

też zbrodnie; nabrały bardziej międzynarodowego charakteru i stały się dużo
brutalniejsze. Obecnie kasyna w śródmiejskich hotelach zatłoczone są nie tylko

polskimi gangsterami, lecz również rosyjskimi, bośniackimi, tureckimi oraz
innymi, bliżej nieokreślonych narodowości, posiadającymi całe stosy polskich

złotych, garnitury od Ar-maniego oraz nowiutkie BMW. Są tajemniczy i wygadani,
wszyscy robią interesy w branży komputerowej, samochodowej, papierniczej, a

zapewne i w narkotykowej. No i z bronią. A Rej, jakkolwiek posiadający
szczególny talent do nawiązywania kontaktów i wyszukiwania informatorów, zaczął

mieć coraz większe kłopoty z umieszczaniem swych ludzi w kręgach zorganizowanej
przestępczości i z penetracją tych środowisk.

Jego praca sprowadzała się głównie do wynajdywania ofiar: pięciu Rumunów
spalonych żywcem w przyczepie kempingowej na ulicy Kasprzaka na Woli, trzech

Rosjan zastrzelonych w pokoju hotelu Sobieski przy Tarczyńskiej i najgorsze:
siedem pozbawionych głów zwłok, które znaleziono w ciągu ostatnich trzech

miesięcy w różnych miejscach w centrum Warszawy.
Żadna z tych siedmiu ofiar nie była w żaden sposób powiązana z pozostałymi. Dwie

z nich to kobiety; pozostałe, mężczyźni. Jan Kamiński, ósma ofiara, był
komentatorem radiowym i jego uwagi na temat sieci hotelowej Senate International

Hotels mogły przysporzyć mu kilku wrogów. Ale pozostałych siedem... Listonosz,
lekarz, ekspedientka ze sklepu spożywczego, taksówkarz, student akademii

muzycznej, przewodnik z biura turystycznego i farma-ceutka? Komu, do licha,
ludzie ci mogli przeszkadzać?

Rej odruchowo sięgnął na konsolę tablicy rozdzielczej, ale natychmiast sobie
przypomniał, że nie ma już zapalniczki. Nie

31
wierzył ani w duchy, ani w wiadomości przesyłane zza grobu, lecz ostatnio

nieustannie odnosił wrażenie, iż coś lub ktoś próbuje go ostrzec, że zagraża mu
wielkie niebezpieczeństwo. Może nadszedł czas, żeby przeprowadzić w życiu

radykalne zmiany? Może powinien odejść z policji i zająć się tym, co robili jego
dziadek i ojciec: uprawiać kawałek ziemi, hodować pszczoły i aż do śmierci już

obserwować wschody i zachody słońca. Miałoby to większy sens niż tropienie
przypadkowego szaleńca, który obcina ludziom głowy i zabiera je ze sobą.

Zaskrzeczało radio.
— Komisarzu Rej? Proszę podać swoją pozycję.

— Jestem na Okęciu. O co chodzi?
— Nadkomisarz Dembek chce cię widzieć u siebie o piętnastej.

— Powiedz mu, żeby... Nie, tego mu nie mów. Powiedz, że cieszy mnie perspektywa
tego spotkania.

W drodze powrotnej do centrum zatrzymał się na Oczki i zaparkował samochód przy
krawężniku. Powietrze, w sposób możliwy jedynie w Warszawie, nabrało

nieoczekiwanie koloru masy perłowej, toteż budynki oraz rosnące wzdłuż ulic lipy
raptownie poszarzały. Rej przeszedł po wyłożonym płytami chodniku i wspiął się

po schodkach do Zakładu Medycyny Sądowej. Wahadłowe drzwi chrząknęły niczym
niezadowolony wieprz.

Wewnątrz panował chłód i półmrok. W powietrzu unosił się silny zapach środków
odkażających. Na ścianie wisiał olbrzymi, surowy portret wybitnego polskiego

lekarza Jana von Mikulicz-Radeckiego, pierwszego chirurga, który do operacji
zakładał maski, a zarazem pierwszego chirurga aresztowanego przez policję w

Breslau za ściganie się konno po ulicach miasta.
Korytarz rozbrzmiewał dźwięcznymi echami.

W przejściu przy biurku siedziała ubrana w szary fartuch dyżurna o ostrych
rysach. Wpatrywała się w ekran komputera, jakby sądziła, że urządzenie do niej

przemówi.
— Czy zastałem doktora Wojniakowskiego? — zapytał Rej.

— Na górze. Sala numer trzy.
Rej czekał. Kobieta doskonale wiedziała, z kim rozmawia. Na kontuarze zadzwonił

telefon, lecz malujący się na twarzy policjanta wyraz dobitnie powiedział

recepcjonistce, iż nie należy tego telefonu w tej chwili odbierać.

32
Rej czekał.

— Proszę pana — wydusiła wreszcie z siebie dyżurna po najdłuższej przerwie w
historii przerw.

Komisarz Rej skinął głową i wspiął się po kamiennych schodach na pierwsze
piętro. Tam na ścianach wisiało więcej portretów. Podobizna pomorskiego chirurga

Rudolfa Zirchowa, który odkrył przyczyny powstawania zakrzepów i zażarcie
walczył o poprawę warunków sanitarnych polskich chłopów na Śląsku. W samym końcu

korytarza znajdowały się drzwi oznaczone numerem trzy oraz utrzymany w ciemnych
barwach portret warszawskiej uczonej, Marii Skłodowskiej, która przeszła do

historii jako Marie Curie.
Rej pchnął drzwi opatrzone trójką. Pomieszczenie wypełniało ostre, błękitne

światło. Pośrodku stały obok siebie trzy wykonane z nierdzewnej stali stoły
sekcyjne. Dwa z nich były puste i lśniły w ostrym, jarzeniowym blasku. Na

trzecim, usytuowanym najdalej od wejścia, leżały nagie zwłoki o białej skórze i
wystających żebrach. Trup o rękach skromnie złożonych na piersiach miał chude,

owłosione nogi i ciemną kępkę włosów łonowych.
Jezu Chryste — pomyślał Rej. — Jak niestosownie wyglądają nasze kuśki i jaja,

kiedy człowiek już nie żyje. Jest w nich tyle samo seksu co w martwym pisklaku,
który wypadł z gniazda.

A kiedy dodatkowo ciało pozbawione zostało głowy, staje się jeszcze mniej
seksowne; dokładnie jak w przypadku zwłok, które policjant miał przed oczami. Na

ustach Jana Kamińskiego nie można było nawet złożyć ostatniego pocałunku.
Rej, zupełnie jakby nie chciał zakłócać trupowi spokoju, okrążył oba puste

stoły. Nad ciałem pochylał się doktor Wojniakowski. Jego kościstą i kanciastą
postać skrywał drugi biały fartuch, a spod czepka, niczym cukrowa wata,

sterczały mu siwe włosy. Lekarz wyciągał właśnie spod paznokci pozbawionego
głowy trupa brud i wkładał go do małych, ponumerowanych torebek polietylenowych.

Jak zwykle kopcił ekstra mocnego, papierosa o szczególnie cuchnącym dymie.
— To ty, Stefan? — zapytał, nie podnosząc głowy.

— Ja, Teofilu. Jak leci?
— Powoli, ale skutecznie. Na pierwszy rzut oka wygląda jak tamtych siedem, ale

nie sugeruj się moją opinią.
— Głowę obcięto tasakiem?

— Wszystko na to wskazuje. Trzy ciosy z lewej strony szyi. Nie badałem jeszcze
skóry pod kątem drobin stali. Ale ten ma

3 — Dziecko ciemności
33

mnóstwo obrażeń na ciele. Musiał stoczyć zaciekłą walkę. Udało mu się nawet
wyrwać kilka włókien z odzieży napastnika, co jak dotąd stanowi ewenement i

nasze największe odkrycie.
Rej podszedł do końca stołu, ale nie potrafił się powstrzymać, by nie zerknąć na

szyję trupa. Głowę odcięto pod ostrym kątem tak, że po lewej stronie ostrze
weszło prawie na wysokości ucha i wyszło po prawej tuż przy obojczyku. Było coś

przerażająco interesującego w tym oglądaniu części krtani i tchawicy, zbioru
licznych rurek i kanalików w kolorach czerwonym, bardziej czerwonym i odrażająco

beżowym. Rej nieświadomie przyłożył sobie dłoń do grdyki.
— Oczywiście dużo zanieczyszczeń pochodzących z kanału — odezwał się doktor

Wojniakowski, unosząc głowę i spoglądając przez chmurę tytoniowego dymu na
policjanta. Miał olbrzymi porowaty nos, stanowczo za duży w stosunku do

ciastowatej, trójkątnej twarzy, i rzadki biały zarost porastający całą szyję
niczym bajkowe zarośla jeżyn. — Sądząc po stanie ubrania, stał w wodzie po pas.

— Ależ w tamtym kanale głębokość ścieków wynosi zaledwie sześć lub osiem
centymetrów.

— Możesz zatem domniemywać, że odwiedził inne partie kanałów, gdzie poziom
nieczystości jest dużo wyższy.

— No cóż — mruknął Rej. — Nasz świadek utrzymuje, że Kamiński wszedł do rury w
poszukiwaniu dziecka. My znaleźliśmy go przy wybitym przez koparkę otworze w

kanalizacji, ale podejrzewam, że Kamiński zawędrował gdzieś o wiele dalej.
Przeszukaliśmy kanały, lecz niczego w nich nie znaleźliśmy. — Zakaszlał. —

Niezależnie od tego, co spodziewaliśmy się tam znaleźć.
Doktor Wojniakowski odszedł od stołu i teatralnym ruchem z donośnym trzaskiem

zdarł z dłoni plastikow?7^kawiczki.

— Jedyna różnica między tym morderstwem ą poprzednimi siedmioma polega na tym,

że tutaj napastnik zadał trzy ciosy, podczas gdy innym ofiarom odrąbywał głowy
jednym uderzeniem.

— Może zabójca... czyja wiem... może się zawahał.
— O, nie! Każdy z tych trzech ciosów był równie potężny. Popatrz sam... Widzisz?

Pierwsze uderzenie przeszło przez krtań, drugie przecięło kręgosłup, a trzecie
dokończyło dzieło i obcięło głowę. Moim zdaniem, jedynym powodem zadania aż

trzech ciosów była ograniczona przestrzeń w kanale. Poza tym sądzę, że zginął w
przewodzie, a nie na zewnątrz i nie wpadł do niego później. Napastnik nie mógł

wziąć odpowiedniego zamachu.
34

— Cholera jasna — zaklął Rej.
— Wyniki analiz włókien materiału prześlę ci najszybciej jak zdołam — zapewnił

doktor Wojniakowski. — Badania DNA zabiorą mi więcej czasu. Ale na razie masz
inną ciekawostkę, nad którą się możesz zastanawiać.

— Jaką znów ciekawostkę?
— Ranki na dłoniach i wewnętrznych partiach nadgarstków Kamińskiego oraz ślady

zaprawy murarskiej pod paznokciami wskazują, że rozpaczliwie próbował wydostać
się z kanału.

— Sądzisz zatem, że...?
— Tak, sądzę, że istnieje możliwość, iż napastnik wcale nie zapędził go do

przewodu kanalizacyjnego, ale czekał już w środku.
Rej obrzucił lekarza czujnym spojrzeniem w nadziei, że usłyszy dalsze

wyjaśnienia. Ale mina doktora Woj makowskiego wyraźnie mówiła, iż lekarz uważa
rozmowę za zakończoną. Doktor wzruszył ramionami i odpalił nowego ekstra mocnego

od niedopałka papierosa, którego właśnie skończył.
Z Zakładu Medycyny Sądowej Rej udał się prosto na plac budowy. Teren ciągle był

odgrodzony plastikowymi taśmami, choć gapiów kręciło się już niewielu. Pojawiła
się za to ekipa telewizyjna i gdy komisarz zmierzał w kierunku bramy w płocie,

zdecydowanym krokiem podeszła doń młoda kobieta z kołonotat-nikiem w ręku.
— Komisarzu Rej! Anna Pronaszka z „Panoramy" w telewizyjnej „dwójce". Możemy

zadać panu kilka pytań?
— Nie w tej chwili. Teraz jestem trochę zajęty.

— Chcielibyśmy się tylko dowiedzieć, czy istnieje jakiś związek między
zabójstwem Jana Kamińskiego a pozostałymi siedmioma morderstwami, gdzie ofiarom

również obcięto głowy?
Rej westchnął.

— Nie ma bezspornych dowodów na to, że wszystkie te morderstwa, nie mówiąc już o
sprawie Kamińskiego, są ze sobą w jakikolwiek sposób powiązane.

— A czy ma pan jakieś nowe poszlaki, komisarzul
— Mam nowe ciało, a każde nowe ciało dostarcza nowych, cennych poszlak.

— Ilu nowych ciał potrzebuje pan, żeby wreszcie schwytać Oprawcę?
— Bez komentarzy — odparł Rej i ruszył przed siebie.

35
— Czy nie sądzi pan, komisarzu, że Oprawca zaczyna robić z was błaznów?

Rej przystanął i odwrócił się w stronę dziennikarki. Twarz miał zmienioną.
Zbliżył się na trzy lub cztery kroki i powiedział:

— Policja robi wszystko, co w jej mocy, żeby schwytać brutalnego i
zdesperowanego mordercę. Tak, to trudny przypadek. Jak już mówiłem, możemy mieć

do czynienia z ośmioma nie mającymi ze sobą nic wspólnego zabójstwami.
Zaangażowaliśmy wszystkie nasze siły, by ująć ich sprawcę, i w końcu go ujmiemy.

A jedynymi błaznami, jakich tu widzę, to ludzie, którzy próbują robić ze
szczególnie odrażających zabójstw publiczny cyrk.

Anna Pronaszka przesłała mu słodki, ale lodowaty uśmiech.
— Wciąż nam pan nie odpowiedział, dlaczego nie możecie go złapać.

Rej odetchnął głęboko, próbując nad sobą zapanować. Jeszcze niecałe siedem lat
temu nie byłoby takiego, kto odważyłby się z nim rozmawiać w taki sposób.

— Wie pani dlaczego, pani Pronaszka? Bo nikt nie widział mordercy. Nikt nie ma
zielonego pojęcia, kim on jest, bo nie zostawia prawie żadnych fizycznych

śladów. A ponadto wszystko wskazuje na to, że wybiera ofiary na chybił trafił.
Jeśli kierują nim jakieś motywy, to są na razie nie do odkrycia.

— A co z Janem Kamińskim? Prowadził śledztwo w sprawie Senate International,
prawda?

— Uczynił w swoich programach kilka niepochlebnych uwag na temat hotelu

Senackiego w Belgradzie, to wszystko.

— Słyszeliśmy, że interesował się również finansami tej firmy.
— Skąd pani to wie?

— Obawiam się, że ta informacja jest zastrzeżona.
— Co?! — ryknął Rej z taką furią, że Anna Pronaszka mimowolnie cofnęła się o

krok. — Ośmiu ludzi nie żyje, a pani ma czelność mówić mi o zastrzeżonych
informacjach!

W tej samej chwili z terenu budowy wyłonił się Jerzy Matejko, zastępca Reja. Był
to wysoki, młody człowiek o odstających uszach i trochę niezbornych, z lekka

marionetkowych ruchach, uwypuklanych jeszcze tandetnym, obszarpanym brązowym
garniturem. Mimo niezbyt imponującego wyglądu zaliczał się do najzdolniejszych

oficerów śledczych w wydziale zabójstw.
— Komisarzu, czy mogę... aaa!

Rej obrzucił Annę Pronaszkę ostatnim, płonącym spojrzeniem, przekroczył
plastikową taśmę i ruszył za Matejką na plac budowy.

36
Zastał tam tłum wałęsających się bezczynnie robotników, policjantów w mundurach

i pracowników Zakładu Wodociągów i Kanalizacji w wodoszczelnych kombinezonach i
wysokich butach. Wszyscy palili, pili jakieś napoje, śmiali się, lecz nikt nie

zajmował się niczym konkretnym.
— Co to jest, do cholery? — zapytał ostro Rej. — Piknik?

— Coś znaleźliśmy — wyjaśnił krótko Matejko, najwyraźniej chcąc udobruchać
szefa. Wziął go za łokieć i zaprowadził do odsłoniętych fundamentów. — Na twoim

miejscu bardzo bym uważał podczas rozmów z mediami. Nadkomisarz Dembek dostał
zdrowy ochrzan od inspektora za to, że nie potrafimy poradzić sobie z tymi

morderstwami. Dziś rano wspomniano o nich nawet w CNN i teraz Dembek pluje
gwoździami.

— Co takiego powiedziano?
— Nazwali je „morderstwami polskiej siekiery". Rej z podziwem potrząsnął głową.

— Ci z telewizji potrafią ze wszystkiego zrobić sobie zdrowe jaja.
— Z całym szacunkiem, ale nie wydaje mi się, żeby robili sobie jaja twierdząc,

że przeprowadziłeś już badania kolejnych ciał i masz nowe poszlaki.
— No i co z tego? To prawda. Wracam właśnie od Wojniakow-skiego. Zza paznokci

Kamińskiego wyskrobał kilka włókien materiału.
— Cóż, może znajdziemy coś konkretniejszego.

Do ścian fundamentów przystawiono sześć odcinków aluminiowych drabin, po których
Rej i Matejko zeszli do piwnic. Na spotkanie wyszło im dwóch umundurowanych

policjantów oraz łysiejący technik sądowy z tak ogromnymi worami pod oczyma,
jakby nie spał przez ostatnie trzy lata.

— Co tu mamy? — zapytał Rej.
Jeden z policjantów podniósł wielki plastikowy worek na dowody. W środku

znajdowała się mała, szara, oślizgła figurka. Rej oglądał ją i oglądał,
obracając na wszystkie strony.

—"Gdzie to znaleźliście? — zapytał. — Sądziłem, że już przeszukaliśmy te kanały.
— Była pod wodą, komisarzu. Utknęła w kracie jakieś siedemdziesiąt pięć metrów

na północ stąd. Za pierwszym razem po prostu ją przegapiliśmy, to wszystko.
Każdemu może się to przytrafić.

— No cóż... może to nic nie znaczyć — mruknął Rej. — Ale Kamiński szukał
dziecka. Tak w każdym razie twierdzi ten chłopak, Marek. Odeślijcie to na Oczki.

Niech przeprowadzą badania.
37

— Mamy coś jeszcze — odezwał się Matejko.
Skinął na drugiego policjanta, który przyniósł kolejny worek na dowody, tym

razem wypełniony mokrym szarawym materiałem z jednym guzikiem.
— Co to jest?—zapytał Rej, wyciągając rękę po foliowy worek. Materiał, mimo że

był owinięty plastikiem, wydawał się wyjątkowo zimny, mokry i kompletnie
rozmiękły.

— Znaleźliśmy to w odległości piętnastu metrów na południe od dziury. Też łatwo
było tę szmatę przeoczyć. Z wyglądu przypomina kawał aksamitu.

Zbliżył się technik sądowy z worami pod oczyma.
— Sprawia wrażenie, jakby została gwałtownie podarta — oświadczył.

— Ale co to jest? — koniecznie chciał wiedzieć Rej. — Kawałek palta, czego?
— Trudno powiedzieć. Należy przeprowadzić odpowiednie badania.

— W porządku — odparł Rej. — To już wszystko?

— Chciałbym, żebyśmy mieli więcej — westchnął Matejko. Rej wziął go za ramię.

— Jurek, wyglądasz na zmęczonego. Córka nie daje spać?
— Nie daje. Ale takie już prawo niemowlaka.

— A jak to znosi Hela?
— Z Heleną wszystko w porządku. Nie może doczekać się chwili, kiedy wróci do

pracy.
— Co za problem? Za mało ci płacimy?

— Trochę godzin nadliczbowych źle by mi nie zrobiło.
— W takim razie dobrze. Skończ tutaj, a później jedź do Radia Syrena. Ta ruda z

telewizyjnej „dwójki" twierdzi, że Kamiński prowadził śledztwo w sprawie Senate
International Hotels, a może nawet i Banku Kredytowego Yistula. Sprawdź, czy nie

zostawił jakichś materiałów na ten temat, jakichś notatek czy czegoś w tym
rodzaju. Wy dwaj! — wskazał umundurowanych policjantów. — Co wy tu jeszcze

robicie? Powinniście już być na Oczki!
Obaj funkcjonariusze zaczęli wspinać się po aluminiowych drabinach, jakby paliły

się im z tyłu spodnie. Rej obserwował przez chwilę, jak znikają na górze, po
czym sięgnął po papierosa i pełnym znużenia gestem przeciągnął palcami po

włosach.
— W tym nie ma żadnej logiki — odezwał się do Matejki. — Media próbują nam

wmawiać, że to morderstwo na zamówienie. Ale kto zabija listonosza, lekarza od
gardła i uszu, studenta szkoły

38
muzycznej z klasy fortepianu lub dziewczynę, która kroi kiełbasę w spożywczym?

— Też się nad tym zastanawiałem — odparł Matejko, kiedy szli w stronę drabin. —
Pomyślałem sobie również, że skoro wszystko wskazuje na to, że zginęli bez

konkretnej przyczyny, może powinniśmy przestać się tym przejmować. Może zginęli
w ogóle bez powodu. Chodzi mi o to, że czasami trzeba się pogodzić z tym, że

ludzie robią przerażające rzeczy, mordują i Bóg jeden wie co jeszcze, sami nawet
nie zdając sobie sprawy, dlaczego to robią.

Rej oparł stopę na pierwszym szczeblu drabiny.
— Pozwól, że coś ci powiem, panie psychiatro — burknął, otoczony chmurą

papierosowego dymu. — Wszystko ma swoją przyczynę. Tych ludzi pozbawiono głów z
jakiegoś bardzo konkretnego powodu. Nie zapominaj o tym nawet na chwilę. Może ci

się wydawać, że przyczyna jest nielogiczna albo wręcz absurdalna... zupełnie
głupia. Wydaje się, że sens działania znany jest wyłącznie zabójcy. Wiesz, o co

mi chodzi? Jeśli ty albo ja zrozumiemy ten sens, zrozumiemy również, dlaczego
morderca to zrobił. A co więcej, odkryjemy, kto to zrobił.

Mięśnie szczęk Matejki napięły się.
— Wedle rozkazu — odparł. — Rozumiem. Rej wyciągnął rękę i chwycił go za ramię.

— Ale chcę, żebyś zrozumiał jeszcze jedno. Nie mam zamiaru więcej wygłaszać ci
tak głupawych mów.

Rozdział trzeci
Gdy Ben pojawił się na Okęciu, był tak odmieniony, że Sarah z trudem go poznała.

Przybrał na wadze dobrych piętnaście kilogramów, a jego kręcone włosy posiwiały.
Miał na sobie koszmarny jasnoniebieski garnitur i krawat w krzykliwe różowe

chryzantemy.
Przesłała mu uśmiech i pomachała ręką. Kiedy jednak Ben podszedł bliżej, jej

uśmiech zamarł, a wzniesiona dłoń opadła. Pamiętała tylko, że pocałował ją w
policzki i pachniał wodą po goleniu DavidofFBlue Waters (rozdawaną przez

stewardesy w samolocie).
— Sarah, wyglądasz zabójczo! — wykrzyknął gromko. — Polska wyraźnie ci służy!

Zawsze to mówiłem. Na ojczystej ziemi kwiaty kwitną najpiękniej!
— Naprawdę tak mówiłeś? — zapytała sceptycznie. — Nie pamiętam.

— Nie wygłupiaj się. Mam za sobą ciężki dzień.
— Weźmiemy taksówkę.

— Nie przydzielili ci służbowej limuzyny?
— Nie... przywiózł mnie tutaj w wielkim stylu komisarz Rej. To śledczy, który

próbuje rozwiązać zagadkę naszego morderstwa. Idzie mu nie najlepiej. Uważam, że
należałoby cofnąć go do szkoły policyjnej, aby zdał poprawkę.

— Nie podoba mi się określenie „nasze morderstwo" — odezwał się Ben. — Senate
International zawsze dystansuje się od takich afer. Pamiętasz, co wydarzyło się

w Moskwie? Wolimy, żeby nasi pracownicy trzymali stronę firmy i dbali o jej
interesy.

Wyszli przed terminal i Sarah gwizdnęła na palcach na taksówkę. Podjechał

rozklekotany żółty polonez. Za kierownicą siedział nie

40
ogolony mężczyzna w cygańskiej bandanie. Prezentował się tak, jakby cały dzień

ostrzył noże i lutował garnki. Amerykanie zajęli miejsca na tylnych fotelach
wyłożonych grubym wełnianym szalem.

— Holiday Inn — poleciła Sarah. — I niech pan nie próbuje jechać przez Gdańsk.
Ben siedział z kolanami podciągniętymi aż do brody.

— Staramy się dotrzeć do działającego na Podhalu Citibanku. Nie chcemy, żeby
nabrali podejrzeń, iż stosujemy tu gangsterskie metody.

— No cóż, chyba takich metod nie stosujemy, prawda? A jednak komisarz Rej wpadł
na absurdalny pomysł, że zamordowaliśmy człowieka, ponieważ w radiu, w którym

pracował, czynił o nas bardzo niepochlebne uwagi.
Ben z niedowierzaniem potrząsnął głową.

— A oni zastanawiają się, skąd się biorą dowcipy o Polakach. Położył dyplomatkę
na kolanach i otworzył.

— Masz, to książka o zarządzaniu hotelami, o którą prosiłaś Jenny. A to
pończochy od Bloomingdales, o jakich marzyłaś. Tutaj masz prezent ode mnie.

Wręczył jej niewielkie, kwadratowe pudełeczko od jubilera.
— Co to jest? — zapytała Sarah, przybierając zaczepny ton.

— Forma przeprosin. Z prośbą o to, żebyśmy spróbowali jeszcze raz.
Posuwali się dwupasmową ulicą Żwirki i Wigury. Jej nazwa upamiętnia dwóch

polskich lotników, którzy w latach dwudziestych oblecieli kulę ziemską*. Znów
wyszło słońce. Jego blask odbijał się w źrenicach Sarah tak, że straciły swą

zieloną barwę i stały się bursztynowe.
— Troszeczkę za późno, żeby zaczynać wszystko od początku — stwierdziła.

Poza tym Ben Saunders, jakiego kodjała, był szczupłym i wysportowanym
mężczyzną... nie takim przekarmionym klocem wagi ciężkiej, jakiego miała teraz

przed sobą.
— Ej, wcale nie chodzi mi o romans — zaprotestował Ben. — Mówię o przyjaźni.

Ostatecznie mamy ze sobą ściśle współpracować.
— Przyjaciółmi to już jesteśmy. Nie potrzebuję tych błyskotek.

— Po prostu otwórz to cholerne pudełko, dobrze? Jezu Chryste,
— Błąd autora: Żwirko i Wigura nie oblecieli kuli ziemskiej. Znani są z tego, że

w 1932 r. zajęli pierwsze miejsce w Challenge'u — międzynarodowych zawodach
lotniczych samolotów sportowych. Lecieli samolotem RWD produkcji polskiej.

41
nic a nic się nie zmieniłaś! Pięść z tytanu przybrana w rękawicę ze stali.

Sarah wybuchnęła śmiechem i otworzyła opakowanie. W środku, na granatowym
aksamicie, spoczywała brylantowa broszka w kształcie dwóch splecionych ze sobą

liter „P" — symbol hotelu Plaża w Nowym Jorku.
— I co to niby ma znaczyć? — zapytała.

— A jak myślisz? Tam wszystko zaczęliśmy i tam postanowiliśmy zakończyć.
— Postanowiliśmy zakończyć? Zrobiliśmy sobie piekielną awanturę. Omal nie

wcisnęłam ci na głowę miski z wędzoną cykorią z orzechami.
— Dwóch misek wędzonej cykorii z orzechami. I polałaś to wszystko połową

kieliszka chardonnay.
— Tak, przepraszam, zapomniałam. Czy pamiętasz również, z jakiej winnicy

pochodziło to wino?
Na placu Zawiszy zaczęło samochodem podrzucać, ponieważ wymieniano tam

nawierzchnię jezdni. Wypełniające taksówkę światło i cień były niczym
rozświetlana słońcem rzeka. Ben odwrócił się do Sary i powiedział:

— Posłuchaj... nie zaczynaj znów tych swoich sztuczek. Było, minęło. Chcę,
żebyśmy pozostali przyjaciółmi, prawdziwymi przyjaciółmi.

Sarah wyjęła broszkę z pudełka.
— Ile to kosztowało?

— Nie tak dużo.
— Chryste Panie, przecież to od Tiffany'ego! Osiemnastoka-ratowe złoto. Ile to

naprawdę kosztowało?
— Ani centa więcej, niż zamierzałem zapłacić.

— Ben, jesteś niebywały. Wiesz o tym? Jeśli to przyjmę, okażę pokorę. Jeśli nie
przyjmę, okażę się nieprzekupną jędzą.

— Czy niczego nie rozumiesz? Atrakcyjne kobiety są najtrudniejsze do zdobycia.
— Boże wielki, czym sobie na to zasłużyłam? — wykrzyknęła.

Dotarli do Holiday Inn na Złotej i Ben czekał cierpliwie, aż Sarah skończy się

kłócić z taksówkarzem, który przemnożył wskazanie licznika przez trzy. W końcu

sięgnęła do wnętrza samochodu i wyciągnęła z tylnego siedzenia szal.
Oświadczyła, że go nie odda, jeśli kierowca nie obniży ceny.

— Ej, niech da pani spokój! — zaprotestował taksówkarz. — To szal mojej matki!
42

— Pańska matka w grobie się przewraca widząc, na jakiego złodzieja wyrósł jej
syn! — odwrzasnęła Sarah.

— Moja matka żyje!
— No cóż, proszę zatem oddać jej ten szal.

Zaczęła się śmiać i przez dłuższą chwilę nie mogła opanować chichotu. Wrzuciła
szal do taksówki i zapłaciła piętnaście złotych, połowę tego, czego żądał

taksówkarz. Samochód z piskiem opon odbił od krawężnika i o mało nie zderzył się
z cysterną przewożącą benzynę.

— Jesteś niesamowita — oświadczył Ben, obejmując Sarah ramieniem. Przynajmniej
był wyższy od Jacka Studnickiego.

— Chodźmy—powiedziała. — Najpierw rozgość się w pokoju, a później pojedziemy do
biura przejrzeć raporty z postępu prac. Gdy czekali przy kontuarze recepcji, Ben

ujął Sarah za rękę.
— Nawet nie wiesz> jak się cieszę z naszego spotkania. Minęło tyle czasu.

Widzisz, zmieniłem się. Naprawdę bardzo się zmieniłem.
— Cóż, pięć lat. Wszyscy się zmieniliśmy.

— Przyjmiesz broszkę?
— Tak... jeśli nie będziesz stawiać żadnych warunków.

— Tylko jeden. Pozwolisz zaprosić się na kolację.
— Na kolację? — zapytała, klepiąc go po brzuchu. — Tobie nie potrzeba żadnej

kolacji.
— Dzięki, słoneczko. Powiem ci jedną rzecz. Jesteś kobietą, która jedną ręką

daje, a drugą zaraz zabiera.
— Proszę pana, miałam pierwszorzędnego nauczyciela.

Rej spóźnił się na wyznaczone na trzecią po południu spotkanie z nadkomisarzem
Dembkiem. Musiał więc czekać ponad dwadzieścia minut na twardej, pociągniętej

brązową politurą ławce przed jego gabinetem. Przez okno ze zbrojonego drucianą
siatką szkła sączyło się słoneczne światło.

W końcu pojawił się Dembek ubrany w kupiony w Niemczech granatowy garnitur o dwa
odcienie za jasny, żeby wyglądał w nim poważnie. Nadkomisarz był niskim, łysym

mężczyzną, a pięć kosmyków włosów, które mu zostały, pieczołowicie fryzował,
układając je w kształt rozchodzących się promieni słonecznych. Przełożony Reja w

wydziale zabójstw pod względem politycznym zawsze był skrupulatny. Podczas gdy
Rej próbował zachować

43
lojalność wobec swego dawnego szefa, nadkomisarza Grzywacza, Dembek, jak tylko

umiał, dystansował się od dawnego reżimu.
A jednak Rej utrzymał się w pracy, ponieważ był równie uparty jak pełen

pomysłów, poza tym posiadał wielki dar przekonywania; no i nie było innych
kandydatów na jego miejsce. Zdawał sobie jednak sprawę z tego, że nie może

liczyć na poważny awans, Dembek natomiast skończy karierę jako inspektor z
domkiem letniskowym w Tatrach i będą go przy każdej okazji, niczym jakiegoś

dygnitarza, podejmować szampanem. Czasami niewiele to Reja obchodziło, chwilami
jednak doskwierało mu to tak bardzo, że aż się krzywił, jakby paliła go zgaga.

Uważał, że upadek komunizmu nie tylko zachwiał jego karierę zawodową, ale
zniszczył również jego małżeństwo z Marią. Nigdy nie był gorliwym członkiem

partii, lecz życie miał uporządkowane. W tamtych czasach człowiek wiedział, na
czym stoi, kim są jego wrogowie. Rej nie mógł zrozumieć, jak szybko jego koledzy

potrafili się przepoczwarzyć; zupełnie jakby nigdy nie słyszeli o komunizmie.
Niestety, Maria również. Była spokojną, ułożoną kobietą, a ich małżeństwo szło

równym rytmem. Aż nagle pewnego dnia zachciało jej się pracy, zachciało jej się
pralki Zanussiego. Nie tylko pracy i pralki Znussiego; zachciało się jej również

Boga. Zaczęła chodzić do kościoła, a Rej do kościoła zupełnie nie przystawał.
Wszystkie te święte obrazki, cała ta niewinność. Święte relikwie. Widział w

życiu zbyt wielu martwych ludzi, aby wierzyć w takie rzeczy. Gdy pewnego ranka
zapukał do nich ksiądz, Rej kazał mu wynosić się do wszystkich diabłów —jemu i

Janowi Pawłowi II.
Dembek wskazał wejście do swego gabinetu. Z okna rozciągał się widok na Wilczą,

zza stojącego po drugiej stronie ulicy budynku wyglądało słońce. Rej bez pytania

usiadł na wykonanym z metalowych rurek krześle i wyciągnął paczkę cameli. Na

ścianie wisiał niedorzeczny obraz olejny (zapewne pędzla pani Dembek),
przedstawiający Morskie Oko, a nie opodal umieszczona została fotografia państwa

Dembków na spotkaniu z prezydentem Wałęsą.
Nadkomisarz dokładnie zamknął drzwi i powiedział:

— Sprawa dotyczy ostatnich wydarzeń związanych z Oprawcą.
— Chodzi o Kamińskiego? Zrobiliśmy pewien postęp.

— Naprawdę? A jakiż to postęp?
— Za paznokciami Kamińskiego odkryliśmy ślady materiału, w kanałach natomiast

znaleźliśmy cały strzęp jakiejś materii.
— Pasują do siebie?

— Tego jeszcze nie wiemy.
44

— Coś więcej? — zapytał Dembek, siląc się na cierpliwość.
— Znaleźliśmy też dziecięcą, szmacianą lalkę. Rozesłaliśmy jej zdjęcie. Może

ktoś ją rozpozna.
— A co z tym śledztwem Kamińskiego w sprawie Senate International?

Oczy Reja się zwęziły.
— Rozmawiałeś z tą dziennikarką?

— Tak, dzwoniła do mnie. I wolałbym, żebyś tu nie palił. Rej schował
zapalniczkę, ale nie wyjął z ust papierosa.

— Kamiński czynił na antenie kąśliwe uwagi o hotelu Senackim w Belgradzie. Anna
Pronaszka twierdzi, że zajął się również kwestią finansów przedsiębiorstwa.

Mogłoby to stanowić motyw, dla którego ktoś chciał go usunąć.
— Dlaczego więc zwyczajnie go nie zastrzelono?

— Nie wiem. Może chcieli, żeby zabójstwa nie kojarzono z Senate International.
Rozumiesz, przypadkowa ofiara. Robota psychopaty.

— Może psychopaty, może Oprawcy.
— Mam otwarty umysł na wszelkie sugestie, panie nadkomisarzu.

— I w tym cały problem, Stefan. Ośmiu ludziom obcięto głowy, a ty masz otwarty
umysł. Inspektor Grabowski już dwukrotnie telefonował w tej sprawie. Długo mnie

potem piekły uszy. Telefonował też prezydent miasta. Cała ta historia sprawia,
że pod względem liczby morderstw Warszawa stała się stolicą Europy Wschodniej!

— Muszę znaleźć jakieś związki między ofiarami, to wszystko — wyjaśnił Rej.
— To samo mówiłeś po pierwszym morderstwie. To samo mówiłeś po drugim i po

trzecim, i po czwartym, i po piątym, po szóstym i po siódmym.
— Zgadza się, nadkomisarzu. l będę tak długo to powtarzał, aż znajdę sprawcę.

Dembek zaczął bębnić palcami po bibularzu.
— Przykro mi — odezwał się w końcu. — Masz zakończyć tę sprawę do końca

tygodnia. W przeciwnym razie będę musiał zastąpić cię kimś innym.
— Zastąpić mnie kimś innym? O czym ty w ogóle mówisz? — zapytał Rej. — Kim mnie

zastąpisz? Wiem o tej sprawie więcej niż ktokolwiek!
— Chciałeś powiedzieć, że wiesz o niej tak samo mało jak ktokolwiek.

— Arturze, nie możesz mi tego zrobić.
45

— Nie mam wyboru. Skoro nie potrafisz schwytać mordercy, muszę tę sprawę
przekazać komuś, kto sobie z nią poradzi.

— Zachowujesz się tak, jakbyś się miotał, chwytał brzytwy, wykonywał czynności
pozorne. Zawsze byłeś biurokratą.

— Jeśli sobie życzysz, mogę ci tę sprawę odebrać natychmiast — warknął Dembek.
Rej wstał z krzesła.

— Będziesz miał Oprawcę, nadkomisarzu. Nie bój się, podam ci jego głowę na
talerzu.

— Chciałbym w to wierzyć.
Rej opuścił gabinet i zamknął za sobą drzwi. Chociaż był ogarnięty szewską

pasją, zrobił to cichutko i delikatnie. Dłuższy czas stał na korytarzu i głęboko
oddychał, próbując odzyskać równowagę. Tak to już bywa — pomyślał —- gdy świat

staje do góry nogami, kiedy głupota i oszustwa wychodzą na wierzch, a mądrość i
dobro znikają głęboko pod ziemią.

Przechodząca korytarzem śliczna, młoda sekretarka z wysoko upiętymi jasnymi
lokami przycisnęła do piersi czerwony segregator.

— Czy wszystko w porządku, panie komisarzu! — zapytała. — Wygląda pan blado.
— Jestem... — zaczął Rej.

Ale nie wiedział już, kim jest. Uśmiechnął się z przymusem do dziewczyny i

ruszył korytarzem do pozbawionego okien pomieszczenia, w którym mieściło się

biuro jego i Matejki.
Kiedy Ben udał się do swego pokoju, żeby się rozpakować i odświeżyć po podróży,

Sarah czekała na niego w barku na półpię-trze hotelu Holiday Inn i czytała
sprawozdania promocyjne. Popijała sok pomarańczowy, choć zasadniczo miała

straszliwą ochotę na wódkę. Odkąd się dowiedziała, że jej firma tuż po czwartym
lipca powołała Bena na stanowisko dyrektora do spraw inwestycji w Europie

Wschodniej, była spięta i podenerwowana. Wiedziała też, że ich miłość nigdy nie
wróci. Od epizodu z wędzoną cykorią z orzechami przeżyła już dwa burzliwe

romanse. Pierwszy z bardzo skomplikowanym, czterdziestoośmioletnim Francuzem o
imieniu Patrice, który pokazywał jej najdziwniejsze zakątki Paryża, a następnie

pokazał, jak spomiędzy jej szeroko rozłożonych nóg potrafi jeść świeżo wyłuskane
z muszli ostrygi. Na wspomnienie tego ostatniego doświadczenia zawsze czuła

rozbawienie i niesmak. Patrice zniknął
46

pewnego dnia, jakby nigdy nie istniał. Często się zastanawiała, co się z nim
stało.

W dwa miesiące później — ku swemu najwyższemu zdumieniu — związała się z Natem,
młodym amerykańskim piosenkarzem rockowym próbującym robić karierę w Pradze. Był

śliczny, marzycielski, o trzy lata od niej młodszy i miał szczupłą twarz okoloną
długimi falistymi włosami. Dwa miesiące z Natem Sarah przetańczyła boso na

ulicach, widząc przed oczyma tylko gwiazdy, księżyce i słońca. Ale nie można
przecież takich rzeczy ciągnąć w nieskończoność. Zerwała więc z tą sielanką i

wróciła do normalnej pracy.
Kiedy miała trzynaście lat, ojciec powiedział jej: „Wszystko zdarza się tylko

raz. I nigdy nie wraca. Jeśli będziesz próbowała wskrzeszać przeszłe zdarzenia,
ominiesz to, co ma się wydarzyć w następnej kolejności".

Ben... cóż. Ben początkowo okazał się wspaniały. Wykształcony, dowcipny,
wymarzony kompan z końca lat osiemdziesiątych. Przekazał jej całą swą wiedzę o

branży hotelarskiej, pomógł awansować ze stanowiska sekretarki dyrektora
planowania na młodszego wicedyrektora do spraw rozbudowy; a wszystko to zaledwie

w ciągu sześciu miesięcy. W zamian jednak żądał wszystkiego. Jej ciała, jej
uczucia, jej całkowitej uwagi. LubiłBruce'a Springsteena, więc i ona lubiła

Bruce'a Springsteena. Uwielbiał kuchnię teksań-sko-meksykańską, więc i ona ją
uwielbiała. Był szczodry, ale jednocześnie wydrenował ją z indywidualności. Pod

koniec nie miała mu nic do zaoferowania i stała się tak od niego zależna, że bez
pozwolenia Bena nawet się nie odzywała.

Teraz wprost nie mieściło się jej w głowie, że pozwoliła komuś aż tak się
zdominować. Wciąż nie pojmowała, jak mogło do tego dojść. Ale dostała bardzo

surową i bolesną lekcję. Zrozumiała, iż nawet tak skupiona na swych celach i
kierująca się konkretnymi motywami kobieta jak ona, miewa chwile uczuciowych

słabości. Uświadomienie sobie tego faktu wzmocniło ją, sprawiło, że dojrzała.
Złożyła sobie uroczyste ślubowanie, iż nigdy już żaden mężczyzna nie przejmie

nad nią takiej kontroli.
A już na pewno nie Ben. Zwłaszcza nie ten obecny, gładki i dużo większy Ben,

którego starannie wygolona skóra na policzkach wydawała się za ciasna dla jego
twarzy.

Gdy pojawił się w drzwiach windy, miał na sobie granatową sportową marynarkę z
mosiężnymi guzikami i obcisłe, popielate spodnie.

47
— Doskonale, wróciłem do formy — oświadczył z zadowoleniem. — Może opowiesz mi,

co się tu ostatnio wyprawia.
Pstryknął palcami na kelnerkę. Kiedy podeszła do ich stolika, zamówił canadian

club z samym lodem. Już zamierzała odejść od ich stolika, ale chwycił ją za
nadgarstek i popatrzył jej prosto w oczy.

— Czy chce pani wiedzieć, co myślę? Polki są najpiękniejszymi kobietami na
świecie.

Kelnerka uśmiechnęła się nerwowo i próbowała wyrwać dłoń z jego uścisku.
— Wprawiłeś ją w zakłopotanie, Ben — stwierdziła Sa-rah. — Nie jesteś w Nowym

Jorku.
— Co? Powiedziałem tylko komplement. Tobie też prawię komplementy.

— Jasne. Znam te twoje komplementy. Mówisz je w sposób, w jaki niektórzy
mężczyźni rozpinają spodnie i machają na innych ludzi pytami.

Ben pochylił się w jej stronę.

—- Posłuchaj — wysyczał cicho. — Jeśli nie chcesz tej broszki...

— Nie chcę. To jesteś cały ty. Najpierw gadasz o zaczynaniu wszystkiego od
początku i co robisz? Dajesz mi absurdalnie drogie memento czegoś, o czym raczej

wolałabym zapomnieć.
— Bo tak właśnie miało być. Memento.

— Dzięki Bogu, że nie mieliśmy romansu w Best Western.
— Jezu, Sarah, co się z tobą dzieje?

— Nic. Jestem po prostu zmęczona, to wszystko. Nie mam czasu na sentymentalne
włóczęgi alejkami wspomnień.

Ben nie odpowiedział. Z miną, którą przybierają zazwyczaj mężczyźni, gdy
rozmyślają o tym, jak nieznośne potrafią być kobiety, rozparł się tylko na

krześle.
Sarah otworzyła teczkę i wyjęła z niej plik planów parteru i komputerowych

wydruków przedstawiających koncepcję architektoniczną hotelu.
— Zajmijmy się napierw harmonogramami — powiedziała. — Nastąpi prawdopodobnie

opóźnienie prac nad pionem konferencyjnym w związku z pewnymi trudnościami
natury technicznej. Chodzi o zawieszenie stropów. Budowlańcy przedstawili około

siedmiu stron druku z zastrzeżeniami technicznymi.
— Rozumiem, że po polsku.

— Nie w łamanym holenderskim! A coś ty myślał?
— Rozmawiałaś z nimi o tym? Zdają sobie sprawę z tego, ile kosztują wszelkie

zmiany?
48

— Tę sprawę postawiłam jasno.
— Postaw ją zatem jeszcze jaśniej. Jesteś w tym dobra.

— Nie sądzę, żeby ustąpili. Nie kosztem bezpieczeństwa konstrukcji.
— Chyba nie utwierdzałaś ich w tym postanowieniu?

— Ben... rozmawiamy o betonowym stropie, który waży czterysta ton i ma być
zawieszony nad pomieszczeniem, gdzie przebywać będzie do tysiąca ośmiuset osób.

— A czy ty sądzisz, że nasi architekci tego nie przewidzieli? Budynek został tak
zaplanowany, że postoi nawet dwieście lat. Kto zajmuje się przepisami

budowlanymi?
— Niejaki Gawlak. Ale nie sądzę... Ben przerwał jej machnięciem ręki.

— Zostaw to mnie, dobrze? Pokażę im nasze analizy statyki budowli.
— Już je przeglądali.

— Nie obrażaj się, ale uważam, że o szczegółach technicznych bardziej
przekonująco umie mówić mężczyzna. A raczej facet. Faceci nie przejmują się tak

uciążliwymi drobiazgami jak przepisy budowlane.
Sarah miała właśnie dać mu ciętą odpowiedź, kiedy zadzwonił jej przenośny

telefon.
— Słucham? — powiedziała, spoglądając na Bena wzrokiem wymowniejszym niż

jakiekolwiek słowa.
— Tu Brzezicki. Mam problem. Policja pozwoliła na wznowienie prac, ale ludzie

nie kwapią się do roboty.
— O czym pan mówi?

— Odmawiają. Twierdzą, że tam mieszka diabeł. Rozdrażniona Sarah przymknęła
oczy.

— Diabeł? Mówi pan poważnie?
— Utrzymują, że Kamińskiego zabił diabeł, i nie chcą nawet zbliżać się do placu

budowy.
— W porządku. Za chwilę u was będę. Niech nikt nie waży się odejść.

— Ó co chodzi? — zainteresował się Ben.
— Pewne kłopoty z robotnikami. Idziesz ze mną? Ben zerknął na kelnerkę, która

właśnie schylała się, by podnieść srebrną tackę.
— No, nie wiem. Pozwól mi dokończyć drinka. Niebawem do ciebie dojdę.

4 — Dziecko ciemności
49

Na placu budowy trzydziestu pięciu robotników wyległo przed baraki i prowadziło
z kierownikiem, Józefem Brzezickim, zażartą kłótnię. Brzezicki był potężnie

zbudowanym, siwiejącym mężczyzną o twarzy przypominającej wyschniętą rzepę. Miał
na sobie workowaty niebieski kombinezon z poupychanymi po kieszeniach kluczami,

śrubokrętami i metrówkami, a na głowie obtłuczony czerwony kask.
Sarah stanęła pośrodku uformowanego przez mężczyzn kręgu i popatrzyła na nich z

wyraźnym niepokojem. Dwóch czy trzech robotników chrząknęło i odwróciło wzrok.

Tylko jeden, niski, ze zniszczoną twarzą, ubrany w kraciastą koszulę i dżinsy,

oddał jej harde spojrzenie.
— W porządku, o co chodzi? — zapytała.

— Tu jest zbyt niebezpiecznie — wyjaśnił ten w kraciastej koszuli. — Nie
będziemy pracować, dopóki ktoś się z tym nie upora.

— Jak pan się nazywa?
— Tadek.

— Więc, Tadek, czego się boicie?
— To coś urżnęło głowę temu nieszczęsnemu Kamińskiemu.

— Tak, wiem. Ale policja przeszukała kanały i ktokolwiek w nich był, dawno się
już stamtąd wyniósł. Chyba nie myślicie poważnie, że ktoś tam jeszcze się czai?

A ponadto jest was ponad trzydziestu chłopa, a on tylko jeden.
— Z tym, że to nie „on" — odparł Tadek i splunął.

— Uważasz, że to „ona"?
Rozległy się śmiechy. Ludzie Brzezickiego lubili Sarah, ale świadomość, że

kieruje nimi kobieta, budziła w nich mieszane uczucia. Poza jej plecami mówili o
niej Ajatolah.

— Miał na myśli „to" — wyjaśnił mężczyzna stojący obok Tadka. — Mówi o diable.
— Naprawdę wierzycie w te bzdury? — zapytała z niedowierzaniem Sarah. — Daj pan

spokój, panie Brzezicki. Niebawem wkroczymy w dwudziesty pierwszy wiek.
— Zgadza się, wkroczymy. Ale to nie są ani bzdury, ani zabobony. Może pani o to

spytać, kogo pani chce.
— Nie zamierzam nikogo pytać. Pytam was. Co to za diabeł i skąd się tu wziął?

— W telewizji nazywają go Oprawcą — wyjaśnił Brzezicki. — To tylko imię. Ale tak
naprawdę, to on nie ma nazwy. Mieszka przeważnie w piwnicach, takich jak te.

Jeden taki, tuż po wojnie,
50

mieszkał w suterenach na Starym Mieście. Opowiadała mi o nim moja matka. Wyłaził
nocami i odrzynał ludziom głowy.

— Tadek, takie rzeczy nie istnieją! — zwróciła się Sarah do robotnika w
kraciastej koszuli.

— Naprawdę? Niech pani to wytłumaczy Janowi Kamińskiemu. Niech pani to
wytłumaczy innym ludziom, którzy zginęli.

Sarah odwróciła się do Brzezickiego. Majster stał z założonymi na piersiach
rękami i spokojnie palił papierosa.

— Bardzo mi przykro, ale musicie wrócić do pracy. I tak straciliśmy już cały
dzień. Brzezicki wzruszył ramionami.

— Nie wrócą. Myśli pani, że nie próbowałem ich przekonać?
— Trzeba tylko wymienić rozbitą rurę... wtedy może gnieździć się tam i

pięćdziesiąt diabłów. Nie zdołają się stamtąd wydostać.
— Przykro mi, ale moi ludzie nawet się tam nie zbliżą.

— W takim razie poszukam innej ekipy, a pana i te pańskie baby zwolnię z pracy.
Brzezicki potrząsnął głową.

— Nic pani nie wskóra, panno Leonard. Może pani szukać sobie do woli innych firm
budowlanych. Gdy rozniesie się wieść o tym, co się tu dzieje, one również nie

przyjmą zlecenia. Mówiłem już: to nie przesądy. Jeśli boimy się wkładać palce do
kontaktu, nikt nie nazwie tego przesądem. I nie powinna nas pani nazywać babami.

— Nie wierzę własnym uszom! Przecież to dorośli ludzie, znajdujemy się w centrum
najnowocześniejszego miasta w Europie Wschodniej, a oni boją się diabła!

— A czy to zabobon, jeśli wierzą w Boga? — zapytał Brzezicki. — Cóż więc
dziwnego w tym, że wierzą również w diabła?

— Och, niech pan da spokój!
W tej chwili pojawił się Ben. Trzymał ręce w kieszeniach.

— Co się dzieje? — zapytał. — Zebranie związków zawodowych?
— Nie zamierzają podjąć pracy—wyjaśniła Sarah. — Uważają, że w tej strzaskanej

rurze kanalizacyjnej siedzi diabeł i nie chcą się nawet do niej zbliżać.
— Diabeł? Chodzi o jakiegoś demona? Z rogami, ogonem i widłami?

— Tak mówią.
— A ty co im odpowiedziałaś?

— Zagroziłam, że wywalę z pracy. Ale oni twierdzą, że nikogo nie znajdziemy na
ich miejsce.

— Nie? Czy mogę zapytać z jakiego to powodu?
51

— Ponieważ najwyraźniej wszyscy polscy robotnicy wierzą w diabła. Ben odwrócił

się i podszedł do Brzezickiego.

— To pan jest kierownikiem?
— Tak, Józef Brzezicki.

— A czy pan wierzy w diabła?
Majster wymijająco wzruszył ramionami.

— Panie Brzezicki, czy twierdzi pan, że nie znajdziemy polskich robotników,
którzy nie boją się diabła?

Potężnie zbudowany mężczyzna skrzywił się i znów wzruszył ramionami.
— W takim razie — ostrzegł Ben — poszukamy Rumunów, A może Albańczyków, Bułgarów

lub Rosjan.
— Może pan próbować — odparł spokojnie Brzezicki. — Ale wszyscy wiedzą o diable.

Rumuni, Rosjanie, wszyscy. To fakt, nie żadna bajeczka. — Przeżegnał się i
żelastwo, które nosił w kieszeniach, zadźwięczało. — Poza tym może pan mieć

poważne kłopoty ze związkami zawodowymi.
— Zamierzacie ogłosić strajk?

— Nie -^- odrzekł Brzezicki. — Ci ludzie nie chcą strajkować. To dobra praca i
nie zamierzają jej stracić.

— W takim razie niech ruszą dupska i wracają do roboty.
— Nie wrócą... dopóki nie będą przekonam, że diabeł odszedł.

— No i co, mój mały Dżyngjs-chanie? — zwrócił się do Sarah Ben. — Co zamierzasz
w takiej sytuacji zrobić?

— Brzezicki ci powiedział. Nie podejmą pracy tak długo, aż nie będą pewni, że
nic im nie grozi. Zatem musimy ich przekonać, że przepędziliśmy diabła.

— Chyba chorowałem, gdy przerabialiśmy ten temat w szkole.
— Zapewne. Nazywa się to osobistym podejściem do kwestii ustępstw.

— To śmieszne. Sądziłem, że nazywa się to rezygnacją ze zdrowego rozsądku na
rzecz tanich przesądów. Sarah podeszła do Brzezickiego.

— A jeśli zaproponuję robotnikom specjalną premię za zamurowanie tego kanału? —
zapytała.

Brzezicki chwilę naradzał się z Tadkiem, po czym wrócił i pokręcił głową.
— Tu nie chodzi o pieniądze, panno Leonard. Ludzie są zadowoleni z płacy. Ale

boją się, że diabeł odkryje, kto zamurował go w kanałach, i będzie ich nawiedzał
w domach.

52
— Jezu Chryste! — westchnął Ben.

— Więc co mamy robić? Jeszcze raz przeszukać kanały? Wezwać egzorcystę?
— Ktoś musi znaleźć potwora, zabić go i wynieść jego zwłoki na powierzchnię.

— Chyba straciliście rozum! — ryknął po angielsku Ben. — Najpierw wstrzymujecie
roboty przy przedsięwzięciu kosztującym grube miliony dolarów, ponieważ boicie

się jakiegoś straszydła, a teraz mówicie, że nie zaczniecie pracy, dopóki nie
zobaczycie zwłok tego straszydła! Kim wy jesteście, dziećmi?

— Ben — wtrąciła Sarah, chwytając go za rękaw marynarki. — Krzyk nic tu nie
pomoże. Zwłaszcza że krzyczysz nie po polsku.

— Co zatem mamy robić?
— Ci ludzie boją się wyimaginowanego straszydła, lecz wczoraj wieczorem ktoś

zabił tu człowieka i ten ktoś nie jest wcale wyimaginowany. Musimy pomóc
komisarzowi Rejowi znaleźć sprawcę tego morderstwa.

— Aha. A niby jak zamierzasz mu pomóc?
— Sprowadzimy własnego detektywa, który poradzi sobie z tym pasztetem, znajdzie

zabójcę i przekaże go komisarzowi Rejowi.
— A tymczasem budowa będzie stała odłogiem? — zainteresował się zjadliwie Ben.

— Po co ja tu jestem? — sapnęła Sarah. — Do czasu uporządkowania spraw
zatrudnimy robotników z Niemiec. Będą wprawdzie trzykrotnie drożsi, ale

przynajmniej utrzymamy harmonogram robót.
— A co na to tutejsze związki zawodowe?

— Myślę, że sobie z nimi poradzę. To tylko mężczyźni. Ben rozejrzał się po placu
budowy i skinął głową.

— Dobrze, tak zrobimy. Ale jeśli hotel zostanie otwarty choć z jednodniowym
opóźnieniem, ci faceci pożałują, że wcześniej nie dorwał ich ten diabeł.

Rozdział czwarty
Rej spotkał się z Matejką w Pizza Hut na Widok. Zajęli miejsca w kącie sali.

Przy sąsiednim stoliku świergotała rozkosznie grupka włoskich zakonnic.
Policjanci zamówili pizzę z mięsem. Zazwyczaj Rej, gdy miał dłużej zostać w

pracy, zabierał z domu kanapki z salami i zjadał je przy biurku, ale akurat

poprzedniego dnia zapomniał kupić chleb.

— I jak ci poszło w Radiu Syrena? — zapytał swego zastępcę. Matejko potrząsnął
głową.

— Wiele tam nie zdziałałem. Szef rozgłośni wiedział tylko, że Kamiński
interesował się łapówkami, które kilku polskich ministrów wzięło od obcych firm.

Pozwolił mi również przejrzeć biurko Kamińskiego, ale nic tam nie znalazłem.
Trochę czasopism i dwa batony czekoladowe. Natknąłem się na ten notes z adresami

i telefonami. Może na coś się przyda.
Wyciągnął z kieszeni niewielki notatnik w zielonej, winylowej okładce i podał

przez stolik Rejowi. Komisarz przekartkował go pożółkłym od nikotyny kciukiem.
— Sprawdź to. Zobacz, czy któryś z tych ludzi nie pomagał Kamińskiemu w

prowadzonym przez niego śledztwie.
— Notes pobieżnie już przejrzałem i odkryłem ze trzy ewentualne tropy. Zwłaszcza

ten... Antoni Dłubak. Pracuje w Banku Kredytowym Vi stula.
— To rzeczywiście warto sprawdzić. Bank Yistula ma powiązania finansowe z Senate

International, prawda? W pierwszej kolejności porozmawiaj z tym Dłubakiem. Ale
ostrożnie. Nie chcę, żeby zaczęli nam zatrzaskiwać drzwi przed nosem, zanim

54
sprawdzimy, co się za nimi kryje. Kto to jest... Hanna Peszka? Jej imię i

nazwisko podkreślone jest z pięćdziesiąt razy.
— To dziewczyna Kamińskiego.

— O, to dobrze. Jest zapewne na środkach uspokajających. Kiedy, twoim zdaniem,
będziemy mogli z nią porozmawiać?

— Może jutro rano? Ale nie sądzę, żeby nam cokolwiek powiedziała. Kamiński
odprowadził ją do autobusu sto trzydzieści jeden. Wtedy widziała go po raz

ostatni. Znaleźliśmy również starszą panią, która widziała go na tym przystanku.
Twierdzi, że robił głupie dowcipy i zachowywał się jak kretyn. Była ostatnią

osobą, która z nim rozmawiała. Później już tylko zaczepił go Marek Masłowski,
kiedy zobaczył, jak majstruje przy bramie prowadzącej na budowę.

Rej bez entuzjazmu odgryzł kawałek pizzy.
— Musi istnieć jakiś schemat. Nie wierzę, aby wszyscy ci ludzie zostali

zamordowani bez jakiegoś logicznego uzasadnienia. Otworzył zniszczoną teczkę i
wyciągnął plan centrum miasta.

— Próbowałem ustalić, czy między tymi morderstwami zachodzą jakieś związki
topograficzne. Najdalej na północ morderstwa dokonano na skrzyżowaniu alei

Solidarności z Wisłostradą. Najdalej na południu, bo na skrzyżowaniu Żelaznej i
Alej Jerozolimskich, zabity został student szkoły muzycznej. Najdalej na

zachodzie znaleziono zwłoki lekarza, a na wschodzie ekspedientki. Z czystej
ciekawości połączyłem ze sobą te punkty i linie przecięły się na parkingu przed

Dworcem Centralnym. Istnieje możliwość, że zabójca nie mieszka w Warszawie i
dojeżdża pociągiem z jakiejś podmiejskiej miejscowości lub w ogóle z innego

miasta. Ale wtedy miałby problem, jak wrócić w nocy pociągiem w zakrwawionym
ubraniu.

— Może zabierać ze sobą walizkę z zapasową odzieżą — zasugerował Matejko.
— Nie wiem... cholera jasna, to możliwe, lecz mało prawdopodobne. Czy ktoś, kto

wybiera się tropić i mordować ludzi, taszczy ze sobą walizkę? A gdzie się
później myje i przebiera tak, że nikt go nie widzi?

Rej napił się piwa i kantem dłoni otarł usta.
— Później zająłem się porównaniem pory, kiedy tych ludzi zabito. Poza tym, że

zamordowano ich już po zapadnięciu zmroku, nie zachodzą żadne związki. W każdym
razie ja ich nie dostrzegłem. Zestawiłem też wiek ofiar, ich zawody,

wykształcenie, miejsca pracy, zainteresowania, dodatkowe zajęcia
55

w nadgodzinach, wyznania, banki, w których trzymały oszczędności, historie ich
chorób, drzewa genealogiczne... jednym słowem każdą rzecz, jaka tylko przyszła

mi do głowy. Wszystko wskazuje na to, że ci ludzie zostali wybrani na chybił
trafił.

— Chcesz powiedzieć: szukamy jakiegoś pomyleńca?—zapytał Matejko.
Rej nie odrywał wzroku od planu i wodził palcem po siedmiu liniach łączących

miejsca, w których znaleziono ciała.
— Nawet jeśli jest to pomyleniec, musi kierować nim jakiś motyw. Przypominasz

sobie tego faceta, który w zeszłym roku na Żoliborzu zamordował żonę i dzieci?
Naprawdę wierzył, że jego prawdziwą rodzinę porwał latający talerz i podmieniono

ją z Marsjanami. Ale ja nie sądzę, by Oprawca był czubem. Instynkt mi to mówi.

Musi istnieć jakaś racjonalna przyczyna, dla której zamordowano tych właśnie

ludzi, a my po prostu nie potrafimy jej dostrzec. Może to jakiś odrażający
rytuał?

— Zatem powinniśmy się skonsultować z psychiatrą—mruknął Matejko. Rej dopił piwo
i zapalił papierosa.

— Najpierw powinniśmy się zastanowić, co robił w kanale, do którego zszedł
Kamiński.

— No cóż, Kamiński jakoby szukał płaczącego dziecka. Może morderca właśnie robił
coś temu dziecku?

— Przeszukaliśmy przecież ten fragment kanałów i nie natrafiliśmy na ślad
żadnego dziecka.

— Znalazłeś lalkę.
— No tak. Ale mogła tam być z tysiąca innych powodów. Na przykład jakieś dziecko

spuściło ją w ubikacji z wodą... rozumiesz, posłało ją na wielką przygodę.
Dzieci często tak robią.

— Mógł też zabić Kamińskiego, a dziecko zabrać ze sobą.
— Niewykluczone. Ale nie wpłynęło żadne zgłoszenie o zaginięciu dziecka. Poza

tym ciągle nie mamy odpowiedzi na podstawowe pytanie: co, do ciężkiej cholery,
zabójca robił w kanałach?

— Zapewne się ukrywał — odparł Matejko, wzruszając ramionami. —Podobnie jak
powstańcy kryli się tam przed hitlerowcami. Kanałami można przebyć całe miasto,

nie wychodząc na powierzchnię.... — Urwał i po chwili dokończył: — Może wręcz
mieszka w kanałach.

Rej ponownie zerknął na mapę i w zamyśleniu zaczął bębnić palcami po blacie
stolika.

— Wiesz, Jurek, to ciekawa koncepcja. Wyjaśnia fakt, dlaczego nie istnieją żadni
świadkowie tych morderstw. Przecież mamy

56
osiem zabójstw, mamy osiem ciał z odciętymi głowami, popłynęły całe litry krwi.

A wszystko to w samym środku miasta i żadnych doniesień o kręcącym się w pobliżu
miejsc zbrodni człowieku w zakrwawionym ubraniu. Skoro po dokonaniu morderstwa

rzeczywiście za każdym razem ucieka prosto do kanałów, wcale nie musi dźwigać ze
sobą walizki z odzieżą na zmianę.

— Spróbuję skontaktować się z Zakładem Wodociągów i Kanalizacji— oświadczył
Matejko. — Potrzebujemy dokładnego planu sieci kanalizacyjnej, żeby sprawdzić,

czy w pobliżu miejsc, w których dokonano zbrodni, znajdują się wejścia do
kolektorów.

— Masz rację. A później rozpoczniemy wyjątkowo paskudne poszukiwania.
Obaj równocześnie popatrzyli na resztki mięsnej pizzy. Zazwyczaj, z powodu

wysokiej ceny, nawet gdy nie byli szczególnie głodni, zjadali ją do ostatniego
okrucha. Ale teraz zgodnie odsunęli talerze z nie dokończonym posiłkiem. Rej

podniósł rękę i przywołał kelnerkę:
— Poprosimy o rachunek.

— Nie smakowała panom pizza?—zaniepokoiła się dziewczyna. Rej potrząsnął głową i
mruknął:

— Nie, nie, była doskonała. Ale nie mogłem znieść myśli, że niedługo znów się z
nią spotkam.

Tego samego wieczoru, dwie minuty po dwudziestej trzeciej, na Grójeckiej z
autobusu numer sto jeden wysiadła młoda, ciemnowłosa kobieta i ruszyła przez

jezdnię, kierując się do olbrzymiej szarej kamienicy z początku lat
pięćdziesiątych. Choć Grójecka należy do głównych ulic miasta, o tej porze była

prawie opustoszała. Jezdnią przejechały tylko trzy taksówki, a w chwilę później
z łoskotem przetoczył się traktor z przyczepą wyładowaną zardzewiałymi,

stalowymi rurami.
Na parterze budynku znajdowały się sklepy — o tej godzinie pozamykane i z

opuszczonymi kratami. Księgarnia „Biblios", delikatesy Keplicza oraz salon
meblowy, w którym sprzedawano kanapy obite odrażającym malinowym, brązowym i

turkusowym nylonem. Do klatki schodowej i znajdujących się nad sklepami mieszkań
prowadziło wąskie przejście po lewej stronie budynku. Młoda kobieta wyjęła z

torebki klucze i podzwaniając nimi, ruszyła dziarsko ciemną alejką.
Było późno, była zmęczona, lecz nie bała się nocnych powrotów do domu.

57
Fantazyjnie wygięte zadaszenie nad wejściem do klatki schodowej oświetlała nie

osłonięta żarówka, więc na asfalcie alejki oraz na ścianie sąsiedniego domu

widniały ostre cienie przypominające skrzydlate chimery, mnichów z wyciągniętymi

ramionami i garbate psy. Światło było tak jaskrawe, że zostawiało w oczach
dziewczyny powidoki.

Wspięła się na schodki, otworzyła dwuskrzydłowe drzwi i weszła na klatkę, na
której panował mrok, a powietrze przesączała woń kurzu i środków

dezynfekcyjnych. Wdusiła przycisk w kontakcie, ale żarówka była przepalona i
rozległo się jedynie cykanie regulatora czasowego, dającego mieszkańcom domu

jedenaście sekund na to, by dotrzeć na pierwsze piętro i wcisnąć kolejny guzik.
Lecz oprócz tykania dobiegł ją inny jeszcze hałas. Od strony ciemnego

prowadzącego do domu przejścia dochodził głęboki, cichy dźwięk, jakby coś się
wlokło, jakby ktoś ciągnął mroczną alejką jutowy worek pełen ciężkich,

wilgotnych przedmiotów. Kobieta uchyliła drzwi wyjściowe na niecałe dwa
centymetry i patrzyła, zastanawiając się, co to może być.

Jeszcze się nie bała, drążyła ją jedynie ciekawość. Otworzyła drzwi trochę
szerzej i ostrożnie wystawiła przez nie głowę. Zerknęła w przejście prowadzące

na Grójecką. Niczego osobliwego nie dostrzegła; jedynie przejeżdżający ulicą
samochód oraz kłócącą się parę młodych ludzi. Popatrzyła w drugą stronę, gdzie w

ślepym zakończeniu alejki stały pojemniki na śmieci. Nadsłuchiwała jeszcze
chwilę, lecz nie dobiegał już jej żaden hałas. Zamknęła zatem za sobą dokładnie

drzwi, przekręciła w zamku klucz i sprawdziła jeszcze, czy zamek dobrze trzyma.
Po ciemku ruszyła schodami. Mieszkała na pierwszym piętrze w mieszkaniu, które

po odejściu Leona należało w całości do niej. Mieszkanko było małe, ale
kosztowało drożej, niż było ją na to stać, i dlatego w ognisku muzycznym

prowadziła wieczorowe kursy gry na pianinie „dla młodszych i starszych
początkujących". Każdego wieczoru spędzała na taborecie cztery godziny, usiłując

nie myśleć o tym, że gdyby Szopen słyszał to, co ona wyrabia, poderżnąłby sobie
żyły. Starała się nie słuchać uderzających ponuro w klawisze jedenastolatków ani

frenetycznych dysonansów w wykonaniu cierpiących na artretyzm staruszków.
Gdy weszła do mieszkania, z kanapy zeskoczyła bura kocica Kaśka i zaczęła

przymilnie witać swą panią.
— Dobrze, dobrze, poczekaj, wiem, że jesteś głodna — powiedziała dziewczyna. —

Ale pozwól mi najpierw odłożyć siatki.
Zapaliła światło i zaciągnęła w oknie cienkie, oliwkowego koloru

58
zasłony. Pokój pomalowany był na żółto i bardzo skromnie umeblowany. Udało się

jej zaoszczędzić tylko na kupno nowego fotela i stolika do kawy. Na ścianach
wisiały plakaty przedstawiające salę koncertową na Zamku Królewskim oraz

widownię w Teatrze Wielkim. W rogu stało pianino, a na nim popiersie Szopena.
Wyciągnęła z torebki papierowe zawiniątko i przeszła do kuchni. Za nią ochoczo

ruszyła Kaśka. Dziewczyna rozwinęła serwetkę i wrzuciła do kociej miseczki dużą
porcję mielonego mięsa.

— Dziś na kolację zrazy wieprzowe, proszę pani — powiedziała, ale Kaśka już
łapczywie pożerała swój ulubiony przysmak.

Dziewczyna nastawiła elektryczny czajnik. Przeszja do pokoju i zaczęła
szczotkować włosy przed lustrem. Była bardzo szczupłą brunetką o uderzającej

urodzie i oczach świecących łagodnym blaskiem. Miała na sobie szary pulower,
toteż jej odkryte ramiona wydawały się wyjątkowo kruche. Ojciec zawsze narzekał,

że chociaż para się muzyką, nie musi przecież wyglądać jak głodomór. Pracowała
jako kelnerka w „Kuchciku", więc jedzenia miała aż nadto — a tym samym Kaśka.

Nazywała się Ewa Zborowska i za trzy dni miała skończyć dwadzieścia cztery lata.
Włączyła przenośny telewizor. W programie pierwszym dyskutowano o lekomanii, a

na „dwójce" emitowano „Zorro". Wyłączyła odbiornik. Odkładała pieniądze na kupno
używanego fortepianu, ale w następnej kolejności zamierzała zainstalować u

siebie antenę satelitarną.
Usłyszała, że czajnik zaczyna kipieć, i miała właśnie wrócić do kuchni, gdy

dotarł do niej inny jeszcze dźwięk: przerażające, uporczywe bębnienie.
Zaalarmowana, wahała się chwilę. Hałas brzmiał tak, jakby ktoś pięściami

grzmocił w drzwi do klatki schodowej. Od czasu do czasu któryś z lokatorów
zapominał klucza i wtedy dobijał się tak długo, aż jakiś inny lokator, mrucząc

gniewnie, schodził na parter i wpuszczał go do środka. Ale teraz nikt nie stukał
do drzwi. Teraz ktoś grzmocił w nie z taką mocą, że Ewa słyszała, jak trzeszczą

zawiasy.
Przeszła do przedpokoju i wyjrzała z mieszkania na schody. Walenie odbijało się

w klatce schodowej grzmiącym echem, co jeszcze potęgowało łomot. Trwało i

trwało, aż w końcu Ewa nie słyszała już nawet własnych myśli.

Z drugiego piętra schodził właśnie pan Wróblewski. Miał na sobie brązowy,
bawełniany szlafrok, a na bosych nogach bambosze.

59
— Co się dzieje? — zapytał. — Kto robi taki raban?

— Nie wiem — odrzekła Ewa. —Ale chyba żaden z lokatorów.
— Może jacyś pijacy? — mruknął sąsiad, wychylając się przez poręcz schodów.

Na półpiętrze pojawiła się pani Konopnicka z wałkami we włosach.
— Powinniśmy zadzwonić po policję—powiedziała rozsądnie.

— Nie rozumiem, dlaczego sami nie mielibyśmy uciszyć awanturników — sprzeciwiła
się Ewa.

— Jeśli pani chce, to proszę bardzo — stwierdził pan Wrób-lewski. — Ale moim
zdaniem to jakiś szaleniec.

— Powinniśmy zadzwonić po policję — powtórzyła Konopnicka.
Ewa, zostawiwszy uchylone drzwi swego mieszkania, zeszła na półpiętro. Walenie

nie ustawało. Drzwi do klatki schodowej dygotały tak mocno, że w powietrzu
unosiły się tumany kurzu. Ewie błysnęła myśl, że lada chwila wylecą z futryny.

Zeszła po schodach na sam dół i znalazła się w mrocznym holu. Przez matową szybę
widziała czarny kształt, który waląc w drewnianą przeszkodę gwałtownie się

poruszał.
Podeszła na tyle blisko, na ile starczyło jej odwagi, i zawołała:

— Czego chcesz? Przestań się tłuc jak Marek po piekle! Przestań grzmocić i
powiedz, czego chcesz!

Nastąpiły jeszcze dwa ogłuszające uderzenia i zapadła cisza; ale za szybą cały
czas majaczył ciemny kształt.

— Słyszysz mnie? — zapytała Ewa. — Powiedz, czego chcesz, a może będę ci mogła
pomóc.

— Ewo, uważaj! —dobiegł ją okrzyk Wróblewskiego. Za plecami starszego pana
pojawiła się jego żona.

— Gdybyś był mężczyzną, Kaziu, sam byś był na dole! — warknęła.
Ewa popatrzyła w górę. Dojrzała pobladłe twarze spoglądających na nią ze schodów

lokatorów.
— Czy już sobie poszli? — zapytała Konopnicka.

— Nie, ciągle jeszcze są — odparła Ewa. — Stoją na schodkach.
— Zapytaj, czego chcą. Nie mogą przecież zakłócać ludziom snu.

Ewa zbliżyła się do wejścia jeszcze bardziej i próbowała cokolwiek rozróżnić
przez matową szybę. Ale mimo że zawieszona przed klatką żarówka dawała bardzo

ostre światło, dziewczyna widziała jedynie mroczny cień, jakby po drugiej
stronie stał człowiek w zarzuconym na głowę czarnym płaszczu.

60
— Dlaczego pukacie? — zapytała bardzo cicho.

— Ona to nazywa pukaniem! —parsknęła pogardliwie Konopnicka. — Grzmocili tak, że
o mało nie wybili futryny. I to w nocy, kiedy wszyscy idą spać.

— Czego chcecie? — ponowiła pytanie Ewa. — Przyszliście tu do kogoś? Znów
odpowiedziało jej milczenie.

— Nie mogę nic zrobić, dopóki nie powiecie, czego chcecie — powiedziała
zdecydowanie.

Mroczny cień chwilę jeszcze się kołysał, po czym zniknął. Ewa wpatrywała się
uporczywie w zamknięte drzwi.

— Odeszli? — zapytał Wróblewski.
Ewa przysunęła się do samego wejścia i dotknęła opuszkami palców matowej szyby.

Ogarnęło ją osobliwe uczucie smutku; może człowiek, który tak uporczywie
kołatał, po prostu rozpaczliwie szukał pomocy i współczucia? Walił i walił, ale

nikt mu nie otwierał. Teraz, odrzucony jak zawsze, poszedł sobie i zniknął w
nocnym mroku.

Odczekała jeszcze chwilę, otworzyła drzwi i mrużąc oczy w jaskrawym świetle
żarówki, popatrzyła w alejkę.

— Halo? — zawołała. — Jest tam ktoś?
Wychyliła głowę dalej. Noc była ciepła i wypełniona hałasami. Z oddali dobiegał

szum samochodów, dźwięki muzyki, czyjś śmiech. Czekała przez moment,
nadsłuchiwała i wciągała w płuca powietrze wielkiego miasta. W końcu cofnęła się

na klatkę schodową. W tej samej chwili coś olbrzymiego i mrocznego runęło z
alejki w jej stronę; jedna z chimer-cieni nabrała życia.

Ewa wrzasnęła i z łoskotem zatrzasnęła uchylone skrzydło. Z impetem pędzącego

samochodu ciemny kształt wyrżnął w drewnianą płaszczyznę z taką mocą, że

zadrżała futryna.
— Co się tam wyprawia? — zawołała Konopnicka głosem cienkim jak kwilenie

kurczęcia.
— Wszystko w porządku! — odkrzyknęła Ewa.

Choć pobladła i drżąca jak osika na wietrze, nie zamierzała pozwolić na to, by
strach przejął nad nią władzę. Zresztą nigdy, odkąd zaczęła żyć samodzielnie,

niczego się nie bała. Wykreśliła ze swego słownika słowo „strach". W drodze z
ogniska muzycznego do domu zaczepiali ją pijacy; na bazarach warszawskich nieraz

próbowali się dobrać do niej kieszonkowcy; otrzymywała propozycje od klientów,
których obsługiwała w „Kuchciku". Zamierzała sobie więc poradzić także z tym, z

czym spotkała się teraz, cokolwiek by to miało być. Oparła się plecami o drzwi,
61

zamknęła oczy i modliła się. Boże, pomóż mi i uchroń od jakiejkolwiek złej
przygody.

— Zadzwonię po policję! — oświadczyła w końcu zdecydowanie pani Konopnicka.
Ale w tej samej chwili gwałtownie otworzyła się znajdująca się w prawym skrzydle

drzwi od lat nie używana skrzynka na listy, po czym szponiasta ręka chwyciła Ewę
za nadgarstek. Dziewczyna wrzasnęła i próbowała się cofnąć, lecz jej dłoń

została już wciągnięta w płaski, wąski otwór, służący kiedyś do wrzucania
korespondencji do lokatorów. Coś zaczęło przeciągać na zewnątrz nadgarstek Ewy.

Mosiężna zapadka na górze skrzynki wbiła się w skórę; rękę ciągnęło coś tak
gwałtownie, że ciało oddarło się od kości i niczym gruba groteskowa rękawiczka

podeszło do łokcia, tworząc rodzaj kryzy.
Ewa walczyła, odpychała się od futryny, kopała ją, ale to, co zamierzało

przeciągnąć ją przez szczelinę w skrzynce na listy, było niewiarygodnie silne.
Na łokciu zrobił się już tak gruby kołnierz ze skóry, że nawet to coś musiało na

chwilę przestać ciągnąć. Ale wykonało w końcu kolejny ogromny wysiłek i wyrwało
na zewnątrz całe ramię, zdzierając z kości skórę i mięśnie. Ewa nie widziała już

ręki, lecz czuła, jak nocne powietrze owiewa odsłonięte nerwy, a ból mąci i
odbiera jej rozum.

Dotarł do niej tupot czyichś nóg. To po schodach biegli z pomocą państwo
Wróblewscy. Ale Ewa zdawała sobie sprawę z tego, że dzieje się coś

przerażającego, a ona nie jest w stanie tego powstrzymać. Zawsze była tak
odważna, choć na ogół sama stawała się ofiarą tej odwagi. Tego wieczoru jednak

jej los się dopełnił i domagał spłaty należności.
Klęczała przy drzwiach zbyt zszokowana, by choćby krzyknąć, a jej ramię coś

przeciągało coraz dalej i dalej przez otwór na listy. Przylgnęła twarzą do
matowej szyby. Drugą ręką próbowała odepchnąć się od futryny. Ale nie starczało

jej sił. Coś ciągnęło jej ramię i ciągnęło, aż poczuła, że pękają ostatnie
ścięgna, a chrząstka w stawie trzaska z chrupotem. Bark eksplodował. Ramię

odpadło i w obłoku krwi zniknęło w szczelinie skrzynki na listy.
Ewa przewróciła się do tyłu i drżała na podłodze w szoku, targana paroksyzmami

bólu. Na wyłożoną szarymi mozaikowymi kafelkami posadzkę z tętnicy pod pachą
tryskała krew. Wróblewski zbiegł po schodach, gubiąc po drodze kapeć. Uklęknął

obok Ewy, szybko odwiązał pasek swego szlafroka, by użyć go jako opaski
zaciskowej i próbować zatamować krwotok.

— Dzwońcie po karetkę! — zawołał.
62

Twarz miał zbryzganą krwią.
Próbował znaleźć tętnicę pachową, aby ją zacisnąć, ale staw barkowy był już

tylko bezładną mieszaniną rozdartego ciała i zmiażdżonych chrząstek. Ramię Ewy
zniknęło i nie było nawet na czym zacisnąć paska.

— Ewo! — błagał Wróblewski. — Ewo, przestań krwawić! Pojawiła się jego żona z
ręcznikiem kąpielowym.

— Daj, ja spróbuję.
— Karetka już jedzie! — zawołała pani Konopnicka drżącym, bliskim wrzasku

głosem. — Kazałam się im spieszyć!
Wróblewska zrolowała ręcznik i przycisnęła go do otwartego stawu Ewy. Gruby

materiał natychmiast pociemniał od krwi.
— Boże, niech już przyjeżdżają —jęknęła starsza kobieta. — Ta nieszczęsna

dziewczyna umiera.
Wróblewski stał bezradnie, w ręce trzymał bezużyteczny pasek od szlafroka.

— Kto to mógł zrobić? — Popatrzył na drzwi. — Kto zdołał w taki sposób

przeciągnąć przez wąską szparę całą rękę człowieka? Nigdy o czymś takim nie

słyszałem.
Ewa przestała dygotać i leżała bez ruchu. Jedyną wskazówką, że jeszcze żyje,

było drżenie jej rzęs. Ale pozostało jej już niewiele sekund.
Wróblewski zrobił dwa czy trzy kroki w stronę wejścia do klatki. Jego bosa stopa

przesunęła się po kafelkach z lepkim mlaśnięciem. Próbował coś dostrzec przez
szybę, a potem chwycił za klamkę.

— Nie rób tego! — krzyknęła ostrzegawczo żona. — Może się tam czaić i czekać
jeszcze na kogoś.

— Nikogo nie widzę — odparł Wróblewski.
— Daj lepiej spokój, zaczekajmy, aż przyjedzie karetka. Wróblewski uchylił

jednak drzwi na dwa centymetry. Chwilę się wahał i nasłuchiwał.
— Nie, tam już nikogo nie ma—stwierdził w końcu. — Odszedł, Jego żona pochyliła

się na Ewą i próbowała sprawdzić, czy dziewczyna jeszcze oddycha.
— Chyba umarła, biedactwo.

Na podeście schodów stała pani Konopnicka, w dłoniach mięła chustkę do nosa i
głośno szlochała.

— A mówiłam, żeby zadzwonić po policję. Nie mówiłam tak? Wróblewski trochę
szerzej uchylił drzwi.

— Na Boga, uważaj! — znów ostrzegła go żona.
— W porządku, nikogo nie ma. Wyjdę na róg i poczekam na karetkę.

63
Wystawił głowę i rozejrzał się, najpierw w lewo, potem w prawo.

Niczego nie dostrzegł. Noc była cicha i spokojna. Ale nagle rozległ się cichy
turkot i szelest, później ostry trzask, jakby ktoś strzelił z papierowej torby.

Wróblewski upadł ciężko na prowadzące do wejścia schodki i znieruchomiał.
— Kaziu? — krzyknęła Wróblewska, odwracając się w jego stronę.

Odpowiedziało jej milczenie. Drzwi były lekko uchylone, a w progu leżał w
brązowym szlafroku jej mąż. Bosą nogę miał poplamioną krwią.

— Kaziu, co się stało?! — wrzasnęła.—Pani Konopnicka, niech pani tu szybko
zejdzie! Proszę mi pomóc! Coś się stało Kaziowi!

Z rozpaczą popatrzyła na Ewę. Dziewczyna leżała bez ruchu; twarz miała białą jak
kreda, a jej głowa trzymana przez starszą kobietę chwiała się bezwładnie.

Wróblewska szybko, ale ostrożnie złożyła tę głowę na posadzce i wstała.
Miała właśnie otworzyć szerzej drzwi, lecz ręka zawisła jej w powietrzu i

powędrowała do ust. Teraz, gdy podniosła się z podłogi, zrozumiała, co się
naprawdę stało.

Jej mąż leżał w progu w jaskrawym świetle żarówki, ramiona miał przyciśnięte do
boków, jakby przewracając się nie wykonał najmniejszego ruchu, żeby uniknąć

bolesnego upadku.
Powyżej kołnierza jego szlafroka nie było niczego. Nie było głowy. Tylko

strumień krwi, która spływała po schodkach; prawie zbyt jasna, żeby była
prawdziwa.

Pani Wróblewska próbowała zamknąć oczy, ale nie mogła. Słyszała, że w oddali
zawodzili ludzie, zawodzili jak w czasie wojny; ale to tylko jęczała syrena

nadjeżdżającej karetki. Nadjeżdżającej za późno, by kogokolwiek uratować.
Sarah zwiedzała właśnie swe nowe mieszkanie na trzecim piętrze stojącej w

Alejach Jerozolimskich kamienicy, kiedy zapukał Ben.
— Jest ktoś w domu?

— Jestem w salonie. Skąd wiedziałeś, że mnie tu znajdziesz?
Wkroczył do pokoju, trzymając ręce w kieszeniach. Miał na sobie granatową

sportową marynarkę i bawełniane spodnie. Na jedwabnym krawacie widniały kolorowe
baloniki.

— Zidążyłem się zaprzyjaźnić z twoją sekretarką.
— Z Ireną? No cóż, ale nie zaprzyjaźniaj się za bardzo, bo będę musiała wyrzucić

jaz pracy.
— Tylko mi nie mów, że jesteś zazdrosna.

64
— Gdzie ty byłeś, kiedy Pan Bóg rozdawał ludziom skromność? Po prostu nie chcę,

żeby o każdym moim kroku wiedziała cała Warszawa.
Ben rozejrzał się po salonie i z uznaniem pokiwał głową. Apartament Sarah

mieścił się w jednym z nielicznych domów w Warszawie wzniesionych w stylu art-
nouveau, które przetrwały drugą wojnę światową. Był przestronny, jasny, o wysoko

sklepionych sufitach i dekoracyjnych oknach. Miał wychodzący na ulicę balkon

oraz wielki marmurowy kominek rzeźbiony w pędy winorośli i ogromne, smętne

lilie. Imponujące, pozłacane, paradne i kompletnie nie na czasie meble — kanapa
i krzesła, wprowadzały do tych wnętrz klimat luksusu i komfortu.

Na dywan padały refleksy słoneczne, odbite od wielkiego, również wykonanego w
stylu art-nouveau lustra.

— Tu jest cudownie — stwierdził Ben. — Aż mam ochotę się do ciebie wprowadzić.
— Nawet o tym nie myśl. Widziałeś się z Gawlakiem?

— Jasne. Wspaniale. Właśnie od niego wracam.
— I jaki werdykt?

— No cóż... osobiście uda się do swych kumpli w wydziale budownictwa i narobi
trochę szumu. Mam wrażenie, że niektórzy jego współpracownicy ze zbyt wielką

estymą odnoszą się do norm bezpieczeństwa.
— Jak ktoś może odnosić się ze zbyt wielką estymą do norm bezpieczeństwa?

— Bardzo prosto. Jeśli tworzy się zawieszenie stropu ważącego czterysta ton za
pomocą wiązań, które wytrzymują osiemset, nazywa się to przedobrzeniem

konstrukcyjnym i oznacza zmarnowane pieniądze.
— Gawlak nie tylko do stropu miał zastrzeżenia.

— Zgadza się... ale sama wiesz najlepiej, jak to jest.
Sarah opadła na obitą jedwabiem kanapę. Tego dnia włożyła krótką sukienkę w

kolorze akwamaryny, która idealnie pasowała do koloru jej oczu, oraz luźną białą
lnianą marynarkę. Kolory wprawdzie były trochę za jasne do typu jej urody, ale w

jaskrawym słonecznym świetle sprawiały, że Sarah wydawała się trochę
niematerialna; jakby niezupełnie przebywała w realnym świecie.

— Nie wiem, jak to jest — odparła. — Ty mi to powiesz. Ben usiadł na kanapie
obok niej.

— Sarah, oboje pracujemy dla Senate International Hotels i czegokolwiek firma od
nas zażąda, my musimy to wykonać.

5 — Dziecko ciemności
65

— Nie wiedziałam, że Senate International zamierza dawać łapówki wydziałowi norm
i przepisów budowlanych. Ben roześmiał się i potrząsnął głową.

— Słoneczko, odwaliłaś tu dla nas kawał solidnej roboty. Tylko dzięki tobie
realizacja projektu posuwa się w takim tempie. Jeśli chodzi o przekonywanie

pewnych osób, o robienie innym wody z mózgu, nie mamy nikogo lepszego od ciebie.
Ale czasami ludziom nie daje się pewnych rzeczy wyperswadować. W pewnej chwili

mówią: basta, dosyć, kropka i ani kroku dalej. Wtedy przychodzi czas, kiedy
należy odrzucić Plan A i zastosować Plan B.

— „B" jak bakszysz? Ben wybuchnął śmiechem.
— Na Boga, nikt nie mówi o korupcji i łapownictwie! Mówimy o wydatkach

inwestycyjnych! Po prostu pozyskujemy sobie nowych przyjaciół, to wszystko!
Oliwimy tryby!

Sarah dziubnęła go palcem w krawat w baloniki.
— To właśnie jest korupcja, Ben. To nielegalne i nieetyczne, a na dłuższą metę

może fatalnie zaważyć na reputacji firmy. Dopóki chodziło o zezwolenie na nasze
plany budowlane, wrzeszczałam na tych nieszczęsnych facetów, aż sami

przychodzili do Holiday Inn, żeby prać mi rajstopy. Ale to był interes. Sztuka
negocjacji. Nie potrafię przekazywać dziesięciu tysięcy dolarów na konto

jakiegoś żałosnego skurczybyka, żeby tylko nie robił afer o stosowane przez nas
mieszanki betonu lub czepiał się niewłaściwych instalacji elektrycznych.

— Ej! — Ben wyszczerzył zęby. — Ja mogę prać ci rajstopy w każdej chwili, kiedy
tylko sobie tego zażyczysz!

Sarah przesłała mu spojrzenie, które co bardziej bojaźliwi mężczyźni z jej
otoczenia określali mianem „palącego promienia lasera".

— Ben, co się z tobą stało? Zawsze byłeś taki bystry. Teraz jesteś ordynarny,
grubiański, a na dodatek skorumpowany.

Benowi, chociaż w dalszym ciągu się uśmiechał, chodziły wszystkie mięśnie
twarzy.

— A jak myślisz, dlaczego podarowałem ci tę broszkę? Żeby pokazać, że nic się
nie zmieniło. To ty się zmieniłaś, Sarah, nie ja. Ponieważ twoi rodzice byli

Polakami, wydaje ci się, że tylko ty masz dane przez samego Boga prawo przebywać
w tym kraju i zachowywać się jak Joanna Pieprzona d'Arc.

— Joanna Pieprzona d'Arc była Francuzką.
— Sarah... na rany Chrystusa... ci ludzie potrzebują każdego centa, który włazi

im w ręce. Oni muszą rozwijać swój kraj,

66

budować. Wiem, że są dumni. Wiem, że potrzebują tych swoich komitetów, wydziałów
i cholernych przepisów. Ale to wyłącznie teatr. Rzeczywistość jest taka, iż z

jednej strony naciska ich Zachód, a z drugiej Rosjanie. Więc co wybiorą? Hotele
Senackie i McDonaldy czy biegających ze spluwami, handlujących koką mafiosów z

Moskwy? Jeśli chcesz, możesz to nazywać korupcją. Ale z mojego punktu widzenia
nie ma nic złego w tym, jeśli pieniężną zachętą skłonimy ich do podjęcia

słusznej decyzji.
Sarah podniosła się z kanapy. W środku aż kipiała z gniewu. Zaciskała i

rozluźniała pięści.
— Mafiosi? Kim są ci przeklęci mafiosi? Ludźmi z wydziału gospodarki

przestrzennej! Bali się mnie, to prawda, ale mnie szanowali, a ja ich
szanowałam. Nigdy nie proponowałam im pieniędzy. Nigdy! Jak teraz będę mogła tam

wrócić i spojrzeć im w oczy?
Ben z uwagą oglądał swoje paznokcie.

— Musisz się tylko uśmiechać. Poza tym nie proponowałem nikomu pieniędzy per se.
Zaproponowałem tylko sześć nowych BMW 5-serie oraz sześć trzytygodniowych

wczasów w Disney World. Wypadło dwa razy taniej.
Sarah podeszła do wysokich przeszklonych drzwi balkonowych i otworzyła je. Pokój

natychmiast wypełnił hałas dobiegający z ruchliwej ulicy. Stanęła na balkonie i
popatrzyła na rozciągające się w dole Aleje Jerozolimskie. Po raz pierwszy od

chwili powrotu do Warszawy poczuła się niepewnie. Ben również wyszedł na balkon,
wepchnął ręce w kieszenie i pobrzękiwał bilonem.

— To naprawdę wielkie i wspaniałe miasto — stwierdził. — A my sprawimy, że
będzie jeszcze wspanialsze.

Odwróciła się i popatrzyła na niego. Czy ja naprawdę kiedyś cię kochałam? —
pomyślała. — Czy naprawdę gładziłam cię po włosach, wodziłam palcami po twojej

twarzy i całowałam tak namiętnie, jakbym chciała w tobie bez reszty zatonąć? Czy
ktoś może się aż tak bardzo zmienić?... A może to ja, może to ja przestałam już

być tamtą naiwną i niewinną dziewczyną?
— Stanowiliśmy wspaniałą parę — stwierdził.

— Nie, to nieprawda. Byliśmy wspaniali, ale nie stanowiliśmy pary. Każde z nas
zawsze było sobą.

Próbował objąć ją w pasie, ale odsunęła się i przysiadła na balustradzie.
— Coś ci wyznam — przerwał milczenie Ben. — Nigdy cię nie rozumiałem. Wydawało

mi się tylko, że cię znam i rozumiem. Zawsze coś ukrywałaś, coś chowałaś dla
siebie.

67
— Ludzie tak zazwyczaj postępują, Ben. To „coś", jak to nazywasz, to osobowość.

Puścił jej uwagę mimo uszu.
— A jednak stanowiliśmy wspaniałą parę—powtórzył. — Gdybyś teraz dała mi choć

cień szansy.
Sarah wychyliła się i spojrzała na ciągnący się w dole chodnik. Przewalały się

tamtędy tłumy ludzi. Mogłaby przechylić się przez tę balustradę jeszcze bardziej
i za sześć czy siedem sekund nie żyć. Albo mógłby ją zepchnąć Ben. Cofnęła się o

krok. Był to tylko chwilowy zawrót głowy. Ale miał w sobie jakiś zapierający w
piersiach dech czar. Prawie wszyscy to czują. Lęk przed spadaniem; a

jednocześnie wszechprzenikające pragnienie, by spaść.
Patrzyła na dół i dostrzegła nagle poobijanego czerwonego passata, który

zaparkował przy krawężniku, dokładnie pod jej balkonem. Wysiadł z niego
siwowłosy mężczyzna, przeszedł przez chodnik i wszedł do budynku.

— Komisarz Rej — stwierdziła.
— Idzie do nas na górę? Czego, do diabła, może chcieć?

— Zapewne zamierza przywiązać mnie do krzesła i okładać gumową pałą. Jak robi to
większość mężczyzn. Ben chwycił ją za ramię.

— Sarah, posłuchaj. Mówiłem o nas całkiem poważnie. Wiem, że ostatnim razem
wszystko wymknęło się nam spod kontroli. Ale byliśmy inni. Teraz wydorośleliśmy.

Jesteśmy bardziej... nie wiem... bardziej...
— Jesteśmy rozsądniejsi! — podsunęła.

— Jeśli tak uważasz. Zgoda, rozsądniejsi.
— W takim razie miejmy nadzieję, że jesteśmy na tyle rozsądni, by utrzymywać

nasze stosunki jedynie na polu zawodowym.
— Sarah, nie igraj ze mną.

Po kolei odginała jego palce zaciśnięte na jej ramieniu.

— Nie igrałabym z tobą nawet wtedy, gdybym była ostatnią małą dziewczynką na

planecie Ziemia, a ty jedynym uratowanym szmacianym Andym *.
Obrzucił ją spojrzeniem, które bardzo się jej nie spodobało. Wyrażało czystą

zaborczość, zazdrości erotyczny zawód. Nikt jej nigdy nie zgwałcił, ale teraz
wyobraziła sobie, że gwałciciel mógłby bardzo przypominać Bena takiego, jakim

był w tej chwili. Miał
— Zgrzebne, szmaciane laleczki Ann i Andy produkowano w Ameryce jako

przeciwieństwo Barbie.
68

właśnie coś odpowiedzieć, ale zadźwięczał dzwonek przy drzwiach i Sarah poszła
do przedpokoju.

W progu stał Rej. Ubrany był w brązową, wymiętą kurtkę, która wyglądała mniej
więcej tak, jakby bawiły się nią cztery dobermany, oraz sprane, rurowate

spodnie. Włosy na tyle głowy miał zmierzwione i sprawiał wrażenie człowieka
kompletnie wyczerpanego.

— Słyszała już pani najnowsze wieści? — zapytał, tym razem po angielsku.
— Jakie wieści? O niczym nie wiem. Cały ranek pracowałam.

— Dwa kolejne trupy. Jeden pozbawiony głowy. Wszystko wskazuje na to, że mamy do
czynienia z tym samym sprawcą.

— Ale nie na placu budowy hotelu Senackiego?—zaniepokoiła się Sarah.
— Nie, nie. Tym razem na Grójeckiej. W bloku mieszkalnym. Młoda dziewczyna i

starszy jegomość. Spędziłem tam prawie całą noc. Właśnie stamtąd wracam.
— Tak mi przykro.

— Cóż, mnie też jest przykro. Cały czas jednak muszę brać pod uwagę możliwość,
że Jan Kamiński został zamordowany dlatego, że węszył w finansach pani firmy.

Ben głośno i obraźliwie parsknął.
— Wszyscy ci ludzie zginęli przypadkowo, proszę pana. Macie tu maniaka zabójcę,

i to wszystko. A fakt, że Jan Kamiński dopatrywał się jakichś szwindli w
finansach zachodniej firmy, nie ma nic wspólnego z jego śmiercią.

Rej przesłał mu długie, poważne spojrzenie.
— W śledztwie dotyczącym morderstwa nie wykluczam żadnej możliwości tak długo,

jak długo nie udowodnię, że dana okoliczność nie ma nic ze sprawą wspólnego.
— Zapewne chciałby pan zajrzeć w naszą księgowość?

— Byłby to dobry początek.
— Musi pan mieć nakaz sądowy.

— Miałem nadzieję, że udostępni mi pan te dokumenty z dobrej woli. Ben
uśmiechnął się i potrząsnął głową.

— Przykro mi, proszę pana. Prędzej możemy się w piekle porzucać śnieżkami. Rej
rozejrzał się po mieszkaniu.

— Dobrze. Skoro pan tak chce, w porządku. Będziemy w kon-
69

L
takcie. — Ruszył w stronę drzwi. — Sympatycznie tu u pani, panno Leonard — dodał

i wyszedł.
— Mógłbyś okazać większą chęć do współpracy — oświadczyła po jego wyjściu Sarah.

— Im szybciej złapie zabójcę, tym szybciej ludzie Brzezickiego wrócą do roboty.
— Chwyta się brzytwy, czy tego nie widzisz? Kamiński po prostu w niewłaściwym

czasie znalazł się w niewłaściwym miejscu. Podobnie zresztą jak pozostałe
ofiary. Twój znajomy, komisarz Rej, nie chce się przyznać do tego, że szuka

kompletnego świra, to wszystko.
— Aleja lubię Reja. Jest taki sponiewierany, pobity, smutny.

— Czy właśnie to ci się przytrafiło? Odeszłaś od zwycięzców i zaczęłaś współczuć
pokonanym? Przyznaj przed samą sobą. Facet jest beznadziejny.

Sarah zerknęła na zegarek.
— Muszę wracać do biura. O czwartej ma się pojawić ta niemiecka ekipa. Poza tym

chyba znalazłam dla nas prywatnego detektywa. Wczoraj wieczorem zatelefonowałam
do ojca. Zna pewnego emerytowanego policjanta z Chicago. Zapyta go, czy zechce

przylecieć do Warszawy i nam pomóc.
— To wspaniale — odparł Ben. — Każdy będzie lepszy od naszego słonecznego

promyczka Reja.
— I jeszcze jedno, Ben.

— Tak? O co chodzi?
— Wiem, że chciałbyś, byśmy jeszcze raz ze sobą spróbowali. Ale wybij sobie to z

głowy. Mnie jest dobrze tak, jak jest. Uwielbiam swoją pracę i nie szukam

bardziej intymnych związków.

— Obejdziesz się bez seksu?
— To nie twój zakichany interes, Ben. I nie życzę sobie, żebyś na mnie nastawał,

to wszystko. Ben podszedł do niej i oparł się o framugę drzwi.
— Sarah, w dniu kiedy przestanę na ciebie nastawać, poderżnę sobie gardło i

umrę.
Rozdział piąty

O trzeciej po południu w leżących na pohidniowo-wschodnim obrzeżu śródmieścia
Warszawy Łazienkach wiał lekki ciepły wiatr, a niebo pokrywały wielkie,

majestatyczne chmury, które rozciągały się nad całym kontynentem. Na brzegu
stawu stał niewielki, romantyczny, osiemnastowieczny pałacyk z urnami, kolumnami

i kamiennymi balustradami. Po trawnikach przechadzały się pawie. Na lewym brzegu
stawu znajdował się teatr pod gołym niebem. Jego widownię stanowiły ustawione

amfiteatralnie rzędy drewnianych ław, a scena z imitacją starożytnych ruin
mieściła się na leżącej nie opodal wysepce.

Tego popołudnia orkiestra wojskowa grała utwory Karola Szymanowskiego i Witolda
Lutosławskiego. Muzyka roznosiła się echem ponad wodą i koronami szumiących na

drugim brzegu stawu drzew.
Wśród widzów siedział Jacek Studnicki, współpracownik Sarah z Banku Kredytowego

Yistula. Ubrany był w szary oficjalny garnitur, koszulę w paski i obficie się
pocił. Miał szczupłą twarz o prawie orlich rysach, lecz zbyt wiele lunchów w

pracy i zbyt wiele zarwanych nocy sprawiło, że zaczęły już mu się tworzyć
podbródki, a powieki podpuchły.

Czekał w teatrze od ponad pół godziny, lecz ludzie, z którymi miał się spotkać,
rzadko przychodzili punktualnie. Co więcej, należeli do osób, które bardzo nie

lubią, jeśli ktoś okazuje im swoją irytację. Czekał więc, zerkając tylko od
czasu do czasu na rolexa, choć ogarniało go coraz większe napięcie i

zniecierpliwienie.
Skończyła się pierwsza część koncertu. Oklaski były tak rzęsiste, że na toni

stawu pojawiły się delikatne zmarszczki. W tej samej
71

również chwili na szerokim tarasie przed pałacykiem pojawiło się trzech
mężczyzn, którzy okrążając staw ruszyli w stronę Teatru na Wyspie. Idący w

środku mężczyzna był wyjątkowo wysoki i zbudowany jak medalowy buhaj. Twarz
ocieniał mu czarny kapelusz z szerokim rondem, a z ramion spływał długi, także

czarny, lniany płaszcz. Mężczyzna miał olbrzymią głowę, szeroki spłaszczony nos
i wąskie słowiańskie oczy. Jego oblicze przypominało twarz wykutą w bryle

wapienia, a następnie wypiaskowaną pod ciśnieniem po to, żeby powstały na niej
dzioby i blizny.

Towarzyszący mu mężczyźni w porównaniu z nim wydawali się drobni, lecz sprawiali
wrażenie twardych i dobrze umięśnionych. Jeden miał na sobie szerokie luźne

spodnie i koszulę z krótkimi rękawami, drugi był w czarnym garniturze.
Zachowywali się czujnie, rozglądali bacznie, jakby w każdej chwili spodziewali

się ataku. Dotarli do widowni i tam przystanęli. Jacek natychmiast wstał i
podszedł do nich. Razem zaczęli przesuwać się między rzędami ław. Wysoki

człowiek w czarnym płaszczu nie próbował nawet na przywitanie podawać ręki.
— Jak leci, Roman? — zapytał Jacek.

— A jak myślisz? — odparł postawny mężczyzna. Powiedział to tak szorstko, że
Jackowi zaschło w gardle. — To całe świeże powietrze... to trucizna.

— Sądziłem, że najbezpieczniej będzie się spotkać właśnie tutaj. Naszymi
finansami zainteresował się wydział zabójstw oraz wydział przestępstw

gospodarczych.
— Ż powodu tego Jana Kamińskiego? Jacek skinął głową.

— Zamierzają przejrzeć dokładnie konta i rachunki Senate International w naszym
banku.

— Ale chyba nic nie znajdą, prawda?
— To zależy, jak dokładnie będą szukać. Ciągle jeszcze nie wyczyściliśmy

ostatniej płatności dokonanej przez Gdańsk.
— Ale do takiej kontroli potrzebują chyba nakazu sądowego?

— Oczywiście, ale dla nich to pestka.
Roman Zboiński obgryzł z kciuka paznokieć i wypluł pod nogi maleńki,

postrzępiony półksiężyc.
— Kto prowadzi sprawę tych morderstw?

— Komisarz Rej. Znasz go?

— O, tak — odparł Zboiński z okrutnym uśmiechem. — Znam towarzysza Reja.

Jesteśmy starymi kumplami.
— Czy mam mu szepnąć coś na ucho?

72
— Jeśli nie zmienił mu się charakter, to nie ma sensu. Towarzysz Rej nigdy nie

był podatny na... — Znacząco potarł kciukiem o palec wskazujący.
Na scenie znów pojawiła się orkiestra wojskowa, zabrzmiały pierwsze tony muzyki.

— Lepiej usiądźmy — powiedział Jacek.
— Nie. Nie znoszę muzyki. Robi mi się od niej niedobrze. Raczej się

przespacerujmy.
Opuścili widownię i ruszyli prowadzącą miedzy drzewami alejką. Przez gałęzie

sączyło się mętne światło pochmurnego dnia, w liściach paproci zalegał głęboki
cień.

— Za tydzień, w piątek, bezpiecznie skredytujemy Senate International ostatnią
płatność — odezwał się Jacek. — Wtedy Rej będzie mógł sobie grzebać w papierach

ile dusza zapragnie.
— Ale w następną środę czeka nas kolejny przelew — ostrzegł Zboiński. —

Otrzymałem już z Berlina siedem mercedesów i trzy BMW z Pragi.
— A co z towarem na statku z Anglii?

— Jeszcze nie wiem. Dostarczymy go zapewne przez Rotter-dam. Cztery jaguary i
siedem rangę roverów. Chcę je niezwłocznie przesłać prosto do Japonii.

Doszli do Pałacu Łazienkowskiego. Na trawnikach krzyczały i rozpościerały ogony
pawie. Pałac został zbudowany jako łaźnia dla marszałka Lubomirskiego. Budowa

pawilonu trwała trzynaście lat. Podczas powstania warszawskiego hitlerowcy
zburzyli budynek do fundamentów, ale, jak większość Warszawy, został po wojnie

odtworzony i zrekonstruowany przez architektów i budowlance w, którzy nie
chcieli, żeby przepadło dziedzictwo kulturowe ich ojczyzny.

Zboiński zatrzymał się. Jego długi czarny płaszcz furkotał cicho w podmuchach
wiatru.

— Nie znoszę historii. Komu i na co ona potrzebna? Pokazuje tylko, jak bardzo
sprawy potrafią się pokiełbasić.

— Muszę cię o coś zapytać — odezwał się Jacek.
— Mam nadzieję, że nie zasmucisz mnie swoim pytaniem.

— Morderstwa Oprawcy... wiesz, chodzi o te trupy bez głów. Nie wiesz
przypadkiem, czyje to dzieło? Cały kłopot polega na tym, że robotnicy na placu

budowy hotelu Senackiego wbili sobie do głów, że to sprawka diabła, i nie
zamierzają podejmować pracy tak długo, dopóki ktoś go nie złapie. Ten przestój

bardzo utrudnia, a nawet uniemożliwia nam przelewy gotówki.
73

— Myślą, że to diabeł? — zapytał ochrypłym głosem Zboiński i wybuchnął śmiechem.
— Mam nadzieję, że ty w to nie wierzysz. Chodzi o to, że jeśli kogoś

podejrzewasz, to ja potrafię spławić Reja, który nie będzie miał już powodów
wtykać nosa w finanse Senate International, a robotnicy grzecznie wrócą do

roboty.
Zboińskiemu udało się w końcu wyrównać zębami paznokieć kciuka.

— Niczego na ten temat nie wiem. Nie jest to maniak, który zabija mi handlarzy
czy posłańców. Obcinanie głów leży bardziej w stylu Czudowskiego, ale ten z

kolei zazwyczaj obcina ofiarom również ręce. Wiem jednak, o co ci chodzi, i każę
moim ludziom popytać.

„Moi ludzie" stali nie opodal, ręce trzymali w kieszeniach i wyglądali na
takich, którzy umieją wydusić odpowiedź od każdego.

Wyszli z parku na ulicę, minęli stragan z pamiątkami i podeszli do zaparkowanego
przy chodniku wielkiego, czarnego BMW.

— Pozwól, że i ja coś ci powiem — odezwał się Zboiński. — Jeśli Rej zacznie być
nieznośny, to „Oprawca" może uderzyć ponownie... i to w chwili, gdy ten glina

najmniej będzie się tego spodziewać. Lecz jeśli Rej znajdzie jakieś moje
pieniądze w Banku Yistula... to wtedy „Oprawca" uderzy nie raz, ale dwa razy.

Palcami o poobgryzanych paznokciach chwycił klapy marynarki Jacka i przyciągnął
go do siebie tak blisko, że bankowiec poczuł bijący z jego ust zapach cebuli.

— Jacku, jestem człowiekiem spokojnym. Wszyscy o tym wiedzą. Nigdy nie tracę
panowania nad sobą. A wiesz dlaczego? Ponieważ nigdy nie bywam sfrustrowany.

Jeśli przychodzi mi ochota na kobietę, to ją sobie biorę. Jeśli komuś mówię, co
ma zrobić, on to robi. A jeśli ktoś mnie zawodzi, robię tak, żeby już nigdy nie

miał okazji ponownie mnie rozczarować. Wiesz, co zawsze mówił mi ojciec? Mówił:

„Tylko wściekły pies śpi spokojnym snem". Cóż, jestem właśnie wściekłym psem, a

ludzie robią wszystko, żeby mnie nie zbudzić. Jeśli zbudzą, dobrze wiedzą, co
się z nimi stanie.

Jacek próbował wyswobodzić się z uścisku. Chwytały go mdłości, nie potrafił
spojrzeć Zboińskiemu w oczy.

— Nie musisz mi grozić — powiedział. — Z bankiem sobie poradzę. Ciebie proszę
tylko o to, żebyś dobrze nasłuchiwał, co

74
w trawie piszczy... i spróbuj się wywiedzieć, kto dokonuje tych zabójstw.

Zboiński roześmiał się ochryple i poklepał Studnickiego po policzku.
— Jesteś dobrym chłopcem, Jacku. Zobaczę, co da się zrobić.

Ulokował się na tylnym siedzeniu BMW i spuścił przyciemnianą szybę. Wyszczerzył
do Jacka zęby, a następnie warknął i wydał dźwięk przypominający szczeknięcie

psa.
Jacek stał na skraju chodnika i obserwował oddalający się na wysokim biegu w

stronę śródmieścia samochód. Czasami gorzko żałował tego, że związał się ze
Zboińskim. Ale gdyby tego nie zrobił, jego miejsce zająłby ktoś inny; i przejął

jego prowizję, która trzykrotnie przewyższała pensję w Banku Kredytowym Yistula.
Zawsze jednak istniało ryzyko, że operacje związane z praniem pieniędzy wyjdą na

jaw. Perspektywa więzienia niezbyt Jacka trwożyła. Ale sama myśl o tym, co może
zrobić Zboiński, sprawiała, że w żołądku rosła mu lodowata kula.

Roman Zboiński nosił, wymyślone zapewne przez siebie, przezwisko „Hak". Zrodziło
się jeszcze w czasach, gdy w Gdańsku rozładowywał w magazynach mrożone tusze.

Zostawił sobie hak sztauerski i dobrze pamiętał, jak się nim posługiwać. Kilka
miesięcy wcześniej Jacek miał do czynienia z pewnym jugosłowiańskim handlarzem z

Ząbkowskiej, który usiłował zabrać Zboińskiemu bez płacenia samochód. Próba
skończyła się tym, że Jugosłowianin został z jednym okiem i językiem przybitym

do policzka.
Jacek podszedł do swego volvo, otworzył kluczykiem drzwi i wsunął się za

kierownicę. Z radia płynęły tony Only The Loneły. Przed sekundą jeszcze świat
był miły i przytulny, teraz wszy^ko stało się mroczne i pozbawione barw.

Ciała już zabrano, ale miejsce, gdzie popełniono dwa morderstwa, wciąż jeszcze
było zasłonięte brezentowymi płachtami. Rej odsunął zasłonę i podszedł do progu,

na którym niedawno leżał pozbawiony głowy Wróblewski. Na schodkach ujrzał
przykucniętego Matejkę, pogrążonego w rozmowie z biegłym sądowym z workami pod

oczyma.
— O, wróciłeś — stwierdził z dezaprobatą Matejko.

— Sprawdziłem nasze kartoteki — wyjaśnił Rej. — Żadna z ofiar w nich nie
figuruje. Rozmawiałem też z ludźmi z Senate International.

75
— Podejrzewam, że złożyłeś również wizytę zachwycającej pannie Leonard.

— Nie żartuj sobie ze mnie, Jerzy. Jedynym tropem, jaki mamy, to właśnie jej
firma.

— Ale tych dwoje nie miało żadnych powiązań z tym przedsiębiorstwem hotelarskim.
Podobnie jak żadna pozostała ofiara, z wyjątkiem Jana Kamińskiego.

Rej puścił słowa Matejki mimo uszu i krążył wokół schodków, przyglądając się
zakrzepłej krwi, która niczym ciemny strumień spłynęła z drugiego stopnia,

przecięła alejkę wiodącą na Grójecką i wpadła do najbliższej studzienki
prowadzącej do kanału burzowego. Strumień krwi rozdzielał się na tuziny

mniejszych, jak widziana z lotu ptaka Amazonka.
— Czy znaleźliście jakieś odciski stóp? — chciał wiedzieć Rej.

— Nie do rozpoznania.
— A jakieś ślady, dowody rzeczowe?

— Żadnych.
Rej rozmawiał już z bezpośrednimi świadkami, z Wróblewską i Konopnicką. Opisały

dokładnie, jak coś przeciągnęło rękę Ewy Zborowskiej przez szczelinę w skrzynce
na listy i o tym, jak Wróblewski ruszył dziewczynie na pomoc. Poza tym nic nie

wiedziały. „Otworzył drzwi i upadł na twarz". Z tym tylko zastrzeżeniem, że nie
miał już twarzy.

— Głowy nie znaleziono — bardziej stwierdził, niż zapytał Rej.
— Nie. Szukaliśmy jakichś śladów krwi, wyrwanych włosów. Wysłaliśmy też do

analizy trochę zgarniętych tu śmieci i kurzu. Nigdy nic nie wiadomo. Może
znajdziemy w nich coś więcej niż tylko piasek i psie odchody.

— Sprawdziliście, gdzie znajduje się najbliższe wejście do kanałów?

— Popatrz tam, dokładnie na środku ulicy.

— W jakim kierunku biegnie ten kanał?
— Na północny wschód. Idzie pod Grójecką do placu Narutowicza, a potem skręca

gwałtownie w prawo, na Żoliborz.
Kiedy ekipa śledczych pracowała przy pokrywie włazu do kanału, na ulicy

wstrzymano ruch i puszczono samochody jednym tylko pasem jezdni. Rej wkroczył na
asfalt, przystanął przy otwartym włazie inspekcyjnym i z rękami w kieszeniach

obserwował czynności techników.
— Czy natrafiliście na jakieś ślady wskazujące na to, że wczoraj wieczorem

otwierano ten właz?
76

— To niemożliwe do ustalenia, komisarzu. Przejeżdża tędy mnóstwo samochodów,
więc pokrywa nieustannie drga i wpada w rezonans.

Biegły sądowy z workami pod oczami skierował w głąb kanału strumień światła
latarki. Rej ujrzał ciągnący się siedem metrów pod ziemią kanał, którym płynęła

połyskliwa, brudnożółta struga.
— Ja tam wolałbym, żeby mnie złapali, gdybym miał wracać do tego gówna —

stwierdził technik śledczy.
— Zaraz, zaraz... co tam się przyczepiło do ostatniego szczebla? — spytał Rej.

Śledczy sądowy oświetlił przeciwległą ścianę włazu.
— Nic. Kawałek mokrej gazety.

— Wyciągnijcie ją.
— Słucham?

— Powiedziałem, wyciągnijcie ją. Chcę się jej dokładniej przypatrzeć.
Technik pstryknął palcami pod adresem któregoś ze swych kolegów ubranego w

kombinezon koloru khaki i w kalosze. Młody funkcjonariusz zszedł ostrożnie do
kanału. Po chwili wynurzył się na powierzchnię z wyrazem skrajnego obrzydzenia

na twarzy i płachtą gazety, z której ściekała obrzydliwa woda. Rej rozłożył
papier na jezdni.

— Spójrzcie — stwierdził. — Zamokła tylko w jednym rogu. A co sądzicie o tym?
Ślady krwi?

— Przeprowadzimy, oczywiście, badania — odparł technik.
— Popatrzcie jeszcze tu — wskazał Rej. — Wczorajsza data. A gazeta przecież nie

dopłynęła tu ze ściekami... Ona wpadła przez ten właz wczoraj wieczorem. Zabójca
zawinął głowę Kazimierza Wróblewskiego w gazety, żeby nie zostawiać za sobą

śladów krwi. Miał pecha, bo wchodząc do kanałów, zgubił wierzchnią warstwę.
Pojawił się Matejko.

— Nie mamy tu już nic więcej do roboty, komisarzu — oświadczył. —
Przesłuchaliśmy wszystkich świadków i przeszukaliśmy mieszkanie Ewy Zborowskiej.

Rej wskazał mu głową gazetę.
— Miałeś rację — stwierdził. — Uciekł do kanałów. Skontaktuj się z szefem

kanalizacji miejskiej i powiedz mu, że chcemy do kanałów schodzić nie jutro,
lecz teraz, jeszcze dzisiaj. Trzeba systematycznie przeszukać przewody w

promieniu najbliższych pięciu przecznic. Jeśli nic nie znajdziemy, zamierzam
przejrzeć każdy cholerny kanał ciągnący się pod centrum miasta.

77
— Czy masz pojęcie, ile to czasu zajmie? — zauważył trzeźwo Matejko. — System

kanałów... to istny labirynt. Całe grupy akowców w nich zabłądziły i nigdy nie
znalazły drogi powrotnej.

— Jurek, po prostu to zorganizuj, dobrze? — odrzekł krótko Rej.
Po reprymendzie, jaką Rej otrzymał od nadkomisarza Dembka, Matejko coraz

częściej jawnie podważał autorytet swego bezpośredniego szefa. Ich współpraca
wprawdzie nadal układała się harmonijnie, lecz Rej odnosił wrażenie, że Matejko

już kuli paluchy u nóg, żeby wleźć w jego buty.
Wracał właśnie do kamienicy, kiedy zaczepiła go Anna Pronasz-ka i jej

kamerzyści.
— Komisarzu Rej! Czy to prawda, że mają odebrać panu sprawę Oprawcy?

— A skąd pani o tym wie? Czyżby dzwoniła pani pod trzydzieści jeden
dziewięćdziesiąt jeden dwadzieścia jeden?

Ta kąśliwa uwaga odsyłała dziennikarkę do warszawskiego telefonicznego
horoskopu.

— Dziś rano rozmawiałam z prezydentem miasta. Bardzo nie podoba mu się sposób, w
jaki prowadzi pan to śledztwo.

— A mnie nie podoba się sposób, w jaki on prowadzi to miasto. Ale każdy z nas ma

prawo do własnych opinii.

— Komisarzu Rej, chcę pana ponownie zapytać: ilu jeszcze zginie niewinnych
ludzi, zanim złapie pan tego szaleńca?

— Rozpracowujemy obecnie nowe tropy, pani Pronaszka. Tylko tyle mogę powiedzieć.
— Czy to prawda, że ukuł pan teorię, iż zabójca ucieka kanałami?

— Tak, to jedna z możliwości.
— A czy to prawda, że równolegle prowadzi pan śledztwo w sprawie Senate

International Hotels?
— Tego nie zamierzam komentować.

— Czy chce pan powiedzieć coś mieszkańcom Warszawy, którzy żyją w strachu, że
zostaną napadnięci i pozbawieni głowy? Rej ze znużeniem odwrócił się do kamery.

— Jedyne, o co mogę zaapelować, to by każdy, kto widział cokolwiek, co mogłoby
się wiązać ze sprawą tych zabójstw, skontaktował się ze mną w Komendzie Głównej

Policji.
— Oczywiście pod warunkiem, że nadal będzie pan prowadził tę sprawę.

— Niech pani się wypcha, pani Pronaszka.
78

Wszedł do mieszkania Ewy. Kaśka natychmiast zaczęła miauczeć i ocierać się głową
o jego łydki. Wiedział, że Matejko dokładnie przeszukał mieszkanie, ale chciał

osobiście na wszystko rzucić okiem i zorientować się, jaką osobą była Ewa
Zborowska.

Jakkolwiek nie istniały na to żadne dowody, Rej był przekonany, iż wszystkie
ofiary Oprawcy coś łączy. Może zemsta, może nu-merologia, a może po prostu

rodzaj odprawianego przez mordercę jakiegoś dziwacznego rytuału. Sprawdził też
wszystkie szpitale psychiatryczne i zamknięte ośrodki dla umysłowo chorych w

całej Polsce. Nigdzie nie zgłoszono ucieczki pacjenta. Sprawdził informacje o
zbiegach z więzień oraz dane osób ostatnio zwolnionych. Nie było doniesień o

zbiegłych zbrodniarzach, żaden morderca nie zakończył właśnie odsiadki wyroku
ani nie został warunkowo zwolniony.

Zwrócił się nawet o pomoc do policji niemieckiej, czeskiej, słowackiej,
rumuńskiej i rosyjskiej. Zniknęło kilku terrorystów, dwóch niebezpiecznych

niemieckich bandytów rabujących banki, ale żaden z nich nie pasował do wizerunku
Oprawcy.

Przez chwilę przeglądał się w wiszącym na ścianie lustrze Ewy, zupełnie jakby
liczył na to, że własne odbicie da mu w jakiś cudowny sposób odpowiedź na

nurtujące go pytania. Następnie przeszedł do kuchni i otworzył kilka drzwiczek w
kredensie. Słoik z rozpuszczalną kawą, butelka keczupu, marynowana papryka,

puszka anchois. Naczynia do soli i pieprzu w kształcie białych myszek.
Wrócił do salonu. Zaczął po kolei przeglądać stojące na regaliku książki. „Życie

Chopina", „Encyklopedia muzyki", „Zamek" Franza Kafki, „Gra losu" Józefa
Conrada.

„Gra losu" otworzyła się, ponieważ ktoś do środka włożył fotografię. Było to
wyblakłe, czarno-białe zdjęcie przedstawiające dwóch mężczyzn w beretach, którzy

stali przed barykadą usypaną z kocich łbów i płyt chodnikowych. Obaj mieli na
rękawach opaski, a jeden trzymał w ręku karabin. Na dole fotografii widniał

napis wykonany zielonkawym atramentem: „Memu Przyjacielowi Januszowi
Zborowskiemu Tadeusz Komorowski, 8 sierpnia 1944".

Kilka wersów w książce zostało podkreślonych ołówkiem. „Tak naprawdę to niewiele
mieliśmy sobie do powiedzenia, ale nas dwóch, naprawdę obcych sobie ludzi,

zbratała najintymniejsza i ostateczna więź, więź śmierci. To ona nas połączyła".
Rej dwukrotnie przeczytał ten ustęp. Wziął fotografię w lewą dłoń i spoglądał na

nią tak, jak kobieta przegląda się w ręcz-
79

nym lusterku. Janusz Zborowski był zapewne ojcem Ewy; to akurat Rej mógł szybko
i bez trudu sprawdzić. A skoro zdjęcie datowano w sierpniu czterdziestego

czwartego, to zrobiono je w kilka dni po wybuchu powstania warszawskiego, które
wywołała Armia Krajowa przeciw niemieckim okupantom licząc na to, że walczącemu

miastu z pomocą przyjdą zbliżające się wojska radzieckie.
Tadeusz Komorowski ze zdjęcia był samym generałem Borem, dowódcą ponad trzystu

osiemdziesięciu tysięcy powstańców.
Rej postukał palcem w zdjęcie. Odnosił nieodparte wrażenie, że dwaj uśmiechnięci

mężczyźni z fotografii próbują mu coś przekazać, a on po prostu nie jest w
stanie ich zrozumieć.

Usiadł na krześle Ewy i przez blisko dziesięć minut wpatrywał się w zdjęcie. W

pokoju, w miarę jak za oknem pojawiały się i odpływały chmury, raz robiło się

ciemniej, raz jaśniej.
Do drzwi zapukał Matejko.

— Komisarzu, mamy gościa z Zakładu Wodociągów i Kanalizacji.
— Doskonale. Powiedz, że za chwilę przyjdę. Matejko rozejrzał się po pokoju.

— Czy wszystko w porządku? — zapytał.
— Jasne. Znasz przecież moje metody. Próbuję lepiej wczuć się w osobowość

ofiary.
— Ładna, utalentowana, ciężko pracująca. Żyła samotnie.

— Tak, ale musi być coś więcej. Była czyjąś przyjaciółką, czyjąś kochanką,
czyjąś córką. Dla każdego była kimś innym. — Podniósł się z krzesła. — Nie

rozumiem tylko jednego: dlaczego padła ofiarą Oprawcy? Czy zaatakował ją, bo
była młoda i ładna? A może dlatego, że akurat przypadał drugi wtorek sierpnia i

pasowała mu do jakiegoś absurdalnego wykresu okultystycznego?
— Dyrektor wodociągów oświadczył, że przydzieli nam czterech robotników, odzież

ochronną i aparaty tlenowe. Dostarczy również plany.
— To bardzo uprzejmie z jego strony.

— No cóż, w sądzie toczy się właśnie przeciw niemu rozprawa za jazdę po
pijanemu.

— A, rozumiem.
Zeszli na dół. Dyrektor miejskiej kanalizacji siedział z tyłu policyjnego

poloneza i rozmawiał z biegłym sądowym z worami pod oczyma. Był niski i tłusty,
nosił okulary o grubych szkłach

80
i miał przedziwnie wykrzywione usta, których jeden kącik znajdował się dużo

wyżej niż drugi. Wyglądał jak człowiek, który świetnie potrafi żyć wśród
kondensatu cudzych odpadków. Ubrany był w błyszczący brązowy garnitur i sandały.

W butonierce tkwiło mu sześć długopisów.
— Dzień dobry, panie Chwistek — powitał go Rej.

— Poinformowano mnie, że zamierzacie natychmiast przystąpić do poszukiwań w
kanałach — odparł dyrektor. — Czy mógłby mi pan dokładniej powiedzieć, czego

szukacie?
— Sami nie jesteśmy tego do końca pewni. Generalnie szukamy śladów czyjejś

obecności. Istnieje również możliwość, że natkniemy się na ludzkie szczątki.
— Musicie więc zabrać ze sobą specjalistów. Niektóre przewody są tak wąskie, że

trzeba się przez nie przeczołgiwać na łokciach. Inne zablokowane zostały
kratami, żeby zatrzymywały większe bryły odpadków. Nie mamy w Warszawie

oczyszczalni ścieków... wszystko spływa na Bielany i prosto do Wisły. Nie
chcielibyśmy, by i was spotkał taki los. Byłoby szkoda!

— Im szybciej tam zejdziemy, tym lepiej — uciął ten wywód Rej.
— Tak, naturalnie. Obecnie w kanałach jest stosunkowo sucho. Nie radziłbym

jednak nikomu tam wchodzić w czasie deszczów. Nie ma nic gorszego niż utopić się
w ściekach. Wystarczająco okropna jest śmierć w morzu.

— Jak pan wie, panie Chwistek, mawiają, że jak ktoś nie ma szczęścia, utopi się
nawet w łyżce wody.

Zapadło milczenie. Rej czekał. Chwistek czekał. I wtedy — za plecami dyrektora —
Matejko wykonał rękami taki gest, jakby kręcił kierownicą.

— A! — odezwał się komisarz. — Mój zastępca wspomniał mi, że ma pan ostatnio
kłopoty w sądzie związane z kierowaniem pojazdem w stanie nietrzeźwym.

— To nie była moja wina — zaprotestował Chwistek. — Mieli awarię w kanale w
Białołęce na Pradze. Wysiadła jedna z pomp. Musiałem tam pojechać prosto z

przyjęcia i osobiście nadzorować naprawę. Fakt, wypiłem parę kieliszków, ale nie
byłem pijany i kierowałem bardzo ostrożnie. Jak pan sądzi, czy gliny mogą mi

pomóc?
Rej położył dłoń na jego błyszczącym ramieniu.

— Niech się pan nie martwi, panie Chwistek. Coś wykombinuję. Ktoś obdarzony
takim duchem obywatelskim... cóż, nie musi się

6 — Dziecko ciemności
81

przejmować jakimiś mało istotnymi przepisami i regulaminami, prawda?
— Komisarzu Rej, jest pan bardzo wyrozumiałym człowiekiem. Natychmiast

zorganizuję te poszukiwania.
— I co zamierzasz zrobić? — zapytał Matejko, gdy Chwistek wysiadł już z

samochodu. — Chcesz pogadać z drogówką?

— Co? A pieprzyć go! Nic nie będę robił. Zasługuje na karę za jazdę po pijaku.

Gdyby przejechał dziecko, czym różniłby się od Oprawcy?
Rozdział szósty

Sarah pojawiła się na placu budowy w chwili, gdy z dwóch autobusów oznaczonych
napisami „Osterreisen" wysiadali Niemcy. Przybyłych cudzoziemców polscy

robotnicy przywitali gwizdami i kocią muzyką; trzech próbowało nawet zablokować
wejście na teren przyszłego hotelu Senackiego. Usunęła ich dopiero policja. W

końcu przybysze wkroczyli na budowę, po czym przezornie zamknęli za sobą bramę.
Do Sarah zbliżył się ubrany w obszerne levisy i czerwoną, grubą wełnianą koszulę

Brzezicki.
— Przykro mi, że wybrała pani takie rozwiązanie, panno Leonard.

— A czy dał mi pan jakiś wybór? Osobiście odpowiadam za terminowe zakończenie
prac, więc musiałam postąpić tak, jak postąpiłam.

— Zgoda... ale tylko dlatego, że Niemcy nie wierzą w diabła, nie znaczy wcale,
że jego tam nie ma.

— Na Boga, panie Brzezicki. Rozumiem, że to szok, kiedy ktoś zostaje
zamordowany. Ale nie możecie przecież wierzyć w diabła.

— On tu już jest od bardzo, bardzo dawna, panno Leonard. Powinna pani zapytać o
to moją matkę. Ta historia ciągnie się od wieków. Ów stwór służy każdemu, kto go

karmi. Jeśli poprosić go o zemstę na kimś, kogo się nienawidzi, zabije tę osobę,
zabije rodziców tej osoby, zabije jej współmałżonka i będzie tak długo zabijać

jej potomków, aż żaden nie zostanie przy życiu.
— To bardzo biblijnie brzmi — stwierdziła Sarah. — A teraz, jeśli pan pozwoli,

weźmiemy się do oczyszczania fundamentów i budowy hotelu.
83

— Panno Leonard, dlaczego nie chce pani porozmawiać z moją matką? Ona pani
wszystko wytłumaczy. Sarah przycisnęła zewnętrzną część dłoni do czoła.

— Panie Brzezicki, nie mam ochoty rozmawiać z pańską matką. Nie wierzę w żadne
diabły i dziwię się, że pan w nie wierzy. Wyświadczyłby pan nam wielką

grzeczność, gdyby odrzucił pan te przesądy i skłonił swoich ludzi do pracy.
Kierownik budowy potrząsnął odmownie głową.

— Nie mogę, panno Leonard. Oni nie podejmą pracy. Chyba że na własne oczy ujrzą,
jak to stworzenie będzie martwe i zostanie wyniesione z kanałów.

— W takim razie, panie Brzezicki, muszą jeszcze bardzo długo czekać.
Minęła bramę i znalazła się na placu budowy. Wokół roili się Niemcy, którzy

wesoło do siebie pokrzykując, rozpakowywali dobytek. Odszukała brygadzistę,
wielkiego, ryżego mężczyznę o oczach niczym obrane ze skórki winogrona.

— Herr Muller? Nazywam się Leonard. Dziękuję, że tak szybko przywiózł pan ludzi.
— Za płacę, jaką pani zaoferowała, panno Leonard, kein Problem.

— Jutro z samego rana pojawią się tutaj architekt i główny dyrektor budowy.
Powiedzą wam dokładnie, co już zostało zrobione i wyjaśnią, co zostało jeszcze

do wykonania. Przede wszystkim musicie uporać się z tą roztrzaskaną rurą
kanalizacyjną. Poprzednia ekipa zniszczyła ją łyżką koparki. Zapewne już

poczuliście, że rura jest dziurawa.
— Jak bardzo została uszkodzona? — zainteresował się Muller. — Czasami są duże

kłopoty z załataniem takich starych przewodów. Często trzeba wymienić całe
odcinki.

— Pokażę panu — powiedziała Sarah, podeszła do najbliższej drabiny i zaczęła po
niej schodzić.

Na ten widok jeden z niemieckich robotników gwizdnął, inny zawołał:
— Uważaj, Muller, jeszcze ci odbierze robotę! Brygadzista zszedł za Sarah po

drabinie. Przeszli piwnice i zatrzymali się przy wielkiej dziurze ziejącej w
przewodzie kanalizacyjnym.

— Gdyby nie przesądy Brzezickiego i jego ludzi, dzisiaj już byłaby załatana.
Muller pociągnął nosem, po czym pochylił się i zaczął nadsłuchiwać.

84
— Co pan robi? — spytała zaintrygowana Sarah.

— Na podstawie dźwięków wydawanych przez taki przewód można ustalić bardzo wiele
rzeczy. Jego długość, czy nie jest zatkany, czy w ogóle wymaga naprawy.

Sarah również nastawiła uszu, lecz usłyszała tylko szmer i kapanie cuchnącej
wody oraz odległe dudnienie — echo przejeżdżających nad włazami w jezdniach

autobusów i ciężarówek.
— Słyszę tylko echa.

— Cóż... być może do czasu, kiedy zakończymy tu pracę, zostanie pani ekspertem.

Muller głośno szurając nogami po gruzie, ruszył w stronę drabiny. Sarah miała

właśnie pójść jego śladem, gdy wydało się jej, że słyszy odległy, piskliwy
płacz. Płacz zrozpaczonego, nieszczęśliwego dziecka.

Przystanęła i słuchała. Ponownie dotarł do niej ten dźwięk. Odległy,
zniekształcony, ale z całą pewnością płacz dziecka.

— Herr Muller! — zawołała. — Może pan tu na chwilę wrócić? Niemiec niechętnie
obejrzał się za siebie.

— O co chodzi? I tak nie zaczniemy wcześniej niż jutro.
— Nie... proszę posłuchać. Jestem pewna, że słyszę płacz dziecka.

Oboje zaczęli nasłuchiwać, ale docierało do nich jedynie dudnienie samochodów i
odrażające kapanie lepkich ścieków.

— Takie rury potrafią wytwarzać najzabawniejsze odgłosy — wyjaśnił Niemiec. —
Proszę sobie tylko wyobrazić, że kanały biegną pod każdą ulicą w Warszawie.

Nawet pod tymi, które dawno już nie istnieją.
Sarah dłuższą jeszcze chwilę nadsłuchiwała, ale dziecięcy płacz ustał. Dołączyła

więc do wspinającego się po drabinie Miillera. Przywitało ich jeszcze więcej
gwizdów.

— Czy pańscy ludzie są zadowoleni? — zapytała. — Dzisiaj niech idą na kolację do
McDonalda. Moja firma zapłaci. Na Królewskiej jest sklep spożywczy. Tam mogą

dostać kawę i pieczywo.
— Poradzimy sobie — zapewnił ją Muller. — I proszę się tą rurą tak nie martwić.

Nawet pani nie zauważy, kiedy ją naprawimy.
Sarah niepewnie przystanęła przy bramie. Znów się jej wydało, że słyszy cichutki

płacz. Ale przejeżdżające ulicą samochody czyniły taki rumor, że wszystko
zagłuszały. Ponadto, gdy znalazła się przy bramie, robotnicy Brzezickiego

zaczęli gwizdać i krzyczeć: krauts
85

out! krauts outl, więc gdyby nawet jakieś mes^/.^ii'— V1 płakało jej prosto w
ucho, i tak nic mogłaby go wychwycie.

Stali nad otwartym włazem ubrani w wodoszczelne kombinezony koloru khaki;
czterech robotników z Zakładu Wodociągów i Kanalizacji oraz sześciu policjantów.

Trochę rozmawiali, dużo palili, ale nikt nie wykazywał szczególnego entuzjazmu i
chęci wejścia do kanału jako pierwszy.

— Główny ciąg pod Grójecką jest wystarczająco wysoki, żeby posuwać się nim w
pozycji wyprostowanej — wyjaśnił im Chwis-tek, zerkając na zatopiony w folię

plan miejskich kanalizacji. — Lecz w przewodach biegnących pod bocznymi ulicami
trzeba się czołgać. Szybko do tego przywykniecie i nabierzecie wprawy. Wszyscy

macie przy sobie linki... nie zaczynajcie penetrować wąskich odcinków, zanim
zaczepicie koniec takiej linki w kolektorze. Niektóre kanały rozgałęziają się i

bardzo łatwo w nich zabłądzić. Poza tym wiele jest tak wąskich, że nie sposób
się w nich odwrócić.

Rej zapiął szeleszczący wodoszczelny kombinezon i naciągnął grube gumowe
rękawice. Chwistek przesłał mu przymilny uśmiech, a policjant próbował odpłacić

dyrektorowi tym samym.
— Nie rozumiem, dlaczego musimy to robić osobiście — odezwał się Matejko, który

w kombinezonie jeszcze bardziej przypominał kukiełkę.
— Musimy to zrobić osobiście, żeby przekonać środki masowego przekazu, iż

jesteśmy gotowi na wszystko, byle schwytać tego bydlaka... nawet za cenę
popływania i kąpieli w gównie.

Matejko obrzucił Reja niespokojnym spojrzeniem. Mruknął coś pod nosem, dając do
zrozumienia, że może Rej dla podtrzymania swej reputacji musi popławić się w

gównie, ale dlaczego ma mu w tym towarzyszyć jego zastępca?
— Muszę panu się przyznać, komisarzu, że nie mam najmniejszej ochoty tam

schodzić. Cierpię na klaustrofobię.
— Skoro w czasie wojny robiły to dwunastoletnie dzieciaki, to dlaczego ty nie

możesz?
— Stefan, wojna dawno się skończyła, to jest śledztwo w sprawie morderstw, a ja

nie jestem już dzieciakiem.
Jeden z robotników podniósł się z ziemi i w szerokim uśmiechu pokazał im

wyszczerbione zęby.
— Gotowi? — zapytał. — Uważajcie na szczury. Jeśli natkniecie

86
,>

, i arze, po prostu trzeba mu zdrowo przyłożyć, o, tak.

— Cholera jasna, jeszcze szczury — jęknął Matejko. Robotnik klepnął go beztrosko

po plecach.

—- Sam pan widzisz, jaki to interes. Gówno i szczury. Zbliżył się funkcjonariusz
z przenośnym telefonem.

— Komisarzu Rej... nadkomisarz Dembek chce z wami rozmawiać. To podobno pilne.
— Proszę mu powiedzieć, że zszedłem do kanałów.

— On mówi, że ma to związek z wieczornym serwisem informacyjnym w drugim
programie telewizji.

— Boże, to znów ta suka Pronaszka. Powiedzcie mu, że zszedłem do kanałów i wrócę
najwcześniej za tydzień.

Zostawił policjanta z przenośnym telefonem i zaczął schodzić pod ziemię po
metalowych szczeblach drabiny. Tuż za nim posuwał się robotnik z ubytkami w

uzębieniu. Trzeci ruszył Matejko, później dwaj kolejni robotnicy i reszta
policjantów. Pochód zamykał czwarty robotnik.

Rej dotarł do ostatniej klamry i wszedł w strumień ścieków. Na szczęście panował
dopiero wczesny wieczór i ciecz nie była ani głęboka, ani zbyt smrodliwa —

pochodziła głównie z pryszniców i zlewów. Świecąc latarką po ścianach kanału,
powoli ruszył z prądem nieczystości w kierunku północno-wschodnim. Za nim,

rozpryskując wodę, szedł robotnik, a dalej bardzo ostrożnie kroczył Matejko.
— Matko Boska! — odezwał się Matejko, gdy napór ścieków docisnął mu do goleni

gumowe buty. — Przecież nie po to zapisywałem się do policji! Sądziłem, że będę
przebywał na świeżym powietrzu i jeździł czystymi samochodami.

— Nie marudź — warknął Rej. — I nie bluźnij.
— Myślałem, że jesteś niewierzący.

— No i co z tego. Czyjąś matką była.
Przebyli jakieś pięćdziesiąt, sześćdziesiąt metrów i dotarli do rozległej

kopulastej komory, w której ich kanał krzyżował się z innym głównym kanałem.
— Ten idzie spod Wawelskiej —poinformował robotnik, omiatając pomieszczenie

światłem latarki.
Płynąca z dwóch stron woda i nieczystości w centralnym kanale stały się głębsze.

Z komory do znajdującego się wprost nad ich głowami włazu biegł w górę kolejny
rząd metalowych klamer.

87
— A skąd wiemy, w którą stronę udał się Oprawca? spytał Matejko.

— Nie wiemy — odparł Rej. — Po prostu musimy zbadać każdy kanał i w końcu
natrafimy na jakiś ślad. Robotnik roześmiał się i splunął.

— Mówisz pan: każdy kanał? Pracuję w wodociągach i kanalizacji od siedemnastu
lat i nie byłem nawet w jednej dziesiątej rur. Cały kłopot z kanałami polega na

tym, że pierwsze wybudowano jeszcze w roku tysiąc osiemset osiemdziesiątym
szóstym. Czy wiesz pan o tym, że budował je Anglik? Ale aż do trzydziestego

dziewiątego były nieustannie przebudowywane i modernizowane. Kiedy Niemcy
zburzyli miasto, przy jego odbudowie pociągnięto nowe odcinki i teraz nikt nie

wie, gdzie tak naprawdę biegnie ponad połowa starych rur. — Chwycił Reja za
rękaw i dodał: — Powiem coś panu. Jeszcze teraz, od czasu do czasu znajdujemy w

nieczynnych przewodach szkielety. Przed dwoma laty natrafiliśmy na szczątki
dziewczynki. W chwili śmierci nie mogła mieć więcej niż dziesięć czy jedenaście

lat. Zaplątała się w ogromny kłąb zardzewiałego drutu kolczastego, którym
hitlerowcy blokowali kanały, żeby utrudnić akowcom przemieszczanie się nimi pod

miastem. Ciągle jeszcze miała na sobie filcowy płaszczyk, wełniane rękawiczki, a
w dłoni trzymała kartkę z rozkazami. Kto wie, ilu mężczyzn i ile kobiet straciło

życie tylko dlatego, że nie dotarła do celu?
— Niech go pan nie słucha! — zawołał inny robotnik. — Tak długo przebywał w tych

kanałach, że już tylko takie głupoty potrafi opowiadać.
Ruszyli na północny wschód w kierunku placu Narutowicza. Ścieki były tu znacznie

głębsze, pochłodniało, a powietrze przesączała się woń metanu. Idąc wydawali
nogami dźwięczne plask--plask-plask i musieli cały czas bardzo uważać, żeby

cuchnąca ciecz nie wlała im się do butów.
— Gdybyś tylko pan widział, jakich choróbsk tutaj ludzie się nabawiają. Wolałbyś

pan dostać trądu.
Rejowi zaczęły łzawić oczy, więc zasłonił usta i nos skuloną dłonią, żeby choć

trochę powstrzymać bijący mu w nozdrza smród. Wodził promieniem latarki po
ścianach kanału, wyłuskując z mroku czarne, ociekające wilgocią czeluście

bocznych przewodów i wąziutkich korytarzy. Rozglądał się w poszukiwaniu
jakichkolwiek nietypowych odpadków na dnie czy śladów na pokrytych obrzydliwym

osadem betonowych ścianach, tropów, które wska-

zywałyby na to, że ktoś tedy ostatnio przechodził. Jak dotąd wszystko było takie

samo: ciemne, śmierdzące, nasiąknięte wilgocią. Rej junacko zarządził generalne
poszukiwania w kanałach; teraz jednak, kiedy wreszcie do nich trafił, ujrzał

wszystko w całkowicie odmiennym świetle. Już teraz go dławiło, a oddech zaczynał
przyspieszać na myśl, że czeka go czołganie się na łokciach i kolanach w którymś

z węższych, bocznych odcinków. Ponadto modlił się w duchu, żeby niczego nie
znaleźli.

Nie mieściło mu się wprost w głowie, że tymi przewodami mogły krążyć pod miastem
dzieci, świecąc sobie tylko świecami — nieustannie narażone na zagazowanie,

spalenie żywcem w rozlewanej przez Niemców benzynie, na zabłądzenie w
podziemiach i śmierć z głodu.

Minęli właśnie kolejne skrzyżowanie kanałów pod placem Narutowicza, kiedy
nieoczekiwanie odezwał się Matejko:

— Spójrz! Co to? Gazeta?
Po lewej stronie, w jednej z węższych rur majaczyła żółta, podwójna, przylepiona

do ściany stronica z gazety. Rej poczłapał w tamtą stronę i odkleił ją od
betonu. Był to „Ex Libris", pochodzący z gazety z ubiegłego dnia dodatek o

książkach. Tę samą gazetę znaleziono na najniższym szczeblu drabiny we włazie na
Grójeckiej. Ta stronica, choć w większości sucha, była jednak mocno zbrukana

krwią.
Robotnik skierował światło latarki do bocznego odcinka.

— No tak, nie ma wątpliwości... poszedł tą drogą. Widzisz pan te ślady na
ścianach?

— Dokąd biegnie ta rura? Robotnik popatrzył na plan.
— Dokładnie pod kościołem Niepokalanego Poczęcia.

— No, tam to nie znajdziemy zbyt wielu prezerwatyw — zażartował Matejko, lecz na
widok zaciętej, kamiennej twarzy Reja spoważniał.

— Chcesz pan tam zajrzeć? — zapytał kanalarz. — W takim razie proszę się związać
w pasie liną. Gdybyś pan utknął lub wpadł w panikę, wyciągniemy pana.

— Matejko? — zwrócił się Rej do swego zastępcy. Matejko cofnął się tak
gwałtownie, że do kaloszy wlało mu się trochę wody.

— Przepraszam, komisarzu, naprawdę cierpię na klaustrofobię. Nie mogę.
— Będziesz szedł na linie. Czego się boisz?

89
— Po prostu nie cierpię zamkniętych przestrzeni, to wszystko. Już tu paskudnie

się czuję, a mam przecież nad głową trochę miejsca. Poza tym, jeśli nawet i
natknę się na Oprawcę, to co mu zrobię?

— A co on ci zrobi w takiej ciasnocie? Ty masz przynajmniej broń.
Matejko zbliżył się do komisarza; podszedł tak blisko, że Rej odniósł absurdalne

wrażenie, że zastępca chce go pocałować.
— Stefan, nie mogę tam iść. Nawet mnie o to nie proś.

— Wcale cię nie proszę. Rozkazuję ci. Matejko wziął głęboki wdech.
— Nie dbam o to, czy mnie prosisz, czy mi rozkazujesz. Nie pójdę.

— Bo cierpisz na klaustrofobię?
— Bo tak się boję, że sram ze strachu, jeśli już chcesz znać prawdę.

— Ja tego nie słyszałem.
— Bo sram ze strachu!

— Co?
— Bo sram ze strachu. Zadowolony?

Głos Matejki odbijał się i odbijał tysięcznym echem od ścian kanałów. Pozostali
patrzyli na niego, ale ich twarze nie wyrażały żadnych uczuć. Byli zapewne

równie jak on wystraszeni i odczuwali niewymowną ulgę, że ktoś inny wyraził w
końcu nurtujące ich obawy.

Rej odwrócił się do robotnika.
— W porządku, wygląda na to, że to ja muszę tam iść. A pan? Pójdzie pan za mną?

Kanalarz skinął głową.
— Wszystko będzie w porządku. Przede wszystkim nie należy tracić głowy. W

chwilach paniki ludzie stają się więksi, płuca im pęcznieją, a mięśnie puchną.
Panika zawsze pogarsza sprawę.

Rej zdjął rękawicę, sięgnął pod kombinezon i wyciągnął z zawieszonej pod pachą
kabury automatycznego tokariewa. Kanalarz obwiązał policjanta w pasie liną,

drugi robotnik wręczył reflektorek o potężnym blasku.
— W porządku — mruknął Rej. — Do dzieła! Odwrócił się do Matejki.

— Pamiętaj, Jerzy, jeśli coś mi się przytrafi, masz zaopiekować się moimi

złotymi rybkami. Musisz co drugi dzień czyścić akwarium.

90
Matejko nic nie odrzekł, tylko w milczeniu obserwował, jak Rej wchodzi do

ciasnej rury. Na twarzy malowało mu się upokorzenie i bezradność. Czasami życzył
Rejowi, żeby został ranny podczas pełnienia obowiązków służbowych i przeszedł na

emeryturę. Lubił go i traktował prawie jak starszego brata. Ale ponieważ
komisarz nie wybaczał sobie żadnych słabości, nie tolerował ich również u

innych.
Pełznięcie w rurze okazało się znacznie trudniejsze, niż Rej zakładał. Przewód

był za wąski, żeby czołgać się w nim normalnie, toteż policjant musiał o każdy
metr rozpaczliwie walczyć na przemian to kolanami, to łokciami. Pistolet w

jednej ręce, a latarka w drugiej wcale sprawy nie ułatwiały. Ale przecież bez
tych dwóch rzeczy żadną miarą nie mógł się obejść.

Przed nim rura ciągnęła się prościutko na przestrzeni jakichś pięćdziesięciu,
sześćdziesięciu metrów, po czym skręcała w prawo. Jej ściany obrośnięte były

grubym osadem, a dno pokrywał szorstki beżowy szlam. Rej przebył zaledwie kilka
metrów, a już cały kombinezon miał upaćkany nieczystościami.

— W Ameryce takimi przewodami robotnicy prześlizgują się na deskorolkach —
wyjaśnił kanalarz. — Prosiłem szefa o des-korolkę, to mi powiedział, że do

kanałów schodzi się do pracy, nie dla zabawy.
Nagle Rejowi wydało się, że słyszy szuranie. Znieruchomiał i posłał w głąb

przewodu snop światła. Dostrzegł jakiś niewyraźny ruch, jakiś zagięty kształt,
który pojawił się na moment, po czym zniknął. Policjant chwilę jeszcze

nadsłuchiwał, lecz nie dobiegł go już żaden hałas. Najwidoczniej był to tylko
refleks światła jego własnej latarki i jakieś echo.

— Coś nie w porządku? — dobiegło go pytanie kanalarza.
— Nie wiem. Wydawało mi się, że coś słyszę.

— Najprawdopodobniej szczury.
— Czy one atakują?

— Tylko wtedy, kiedy człowiek tkwi w pułapce i nie może walczyć. Ale nie wolno
pić ich szczyn. Są zabójcze.

— Wcale nie zamierzam. Osobiście pijam schnappsy.
Znów zaczął się czołgać; tuż za nim posuwał się robotnik. Posuwał się stanowczo

za blisko i nieustannie prawie obijał się o gumiaki Reja. Wynikało to zapewne
stąd, że miał większą wprawę i przeciskanie się przez ciasną rurę przychodziło

mu dużo łatwiej.
— Dokąd prowadzi ten przewód? — zapytał Rej, gdy dotarli do zakrętu.

91
— Do skrzyżowania Alej Jerozolimskich z Niemcewicza.

— A później?
— Gdzie pan sobie życzysz, komisarzu. Możemy przejść z jednego końca miasta na

drugi i ani razu nie wyjrzeć na światło dzienne.
Rej podjął mozolną wędrówkę. Zaczynały go piec łokcie, a za każdym razem, gdy

zginał kolana, uderzał nimi boleśnie o ścianę ciasnego przewodu. Wolał nie
myśleć o tym, że tkwi w długiej na siedemdziesiąt pięć metrów rurze o średnicy

zaledwie jednego metra. Wolał nie myśleć, że znajduje się głęboko pod
fundamentami kościoła Niepokalanego Poczęcia, że nad głową piętrzą mu się

tysiące ton ziemi i tysiące ton kamieni. Ale najbardziej nie chciał myśleć o
tym, że posuwa się przez obrzydliwe kanały i z każdym wdechem wciąga w płuca

fetor ludzkich odchodów. Musiał na chwilę się zatrzymać, bo ogarnęły go nagle
mdłości, słabość i panika.

— Coś się stało? — zapytał robotnik.
— Nic, po prostu nadsłuchuję.

Miał właśnie ruszyć w dalszą drogę, kiedy z przodu dotarł doń dźwięk ostrego
drapania.

— Słyszy pan?
— To szczury. Zakłóciliśmy im spokój. A one bardzo nie lubią, jak się zakłóca im

spokój.
W tej samej chwili rozległo się kolejne drapanie; i wydarzyła się jeszcze jedna

rzecz. Dotychczas w rurze czuło się delikatny przeciąg. Teraz powietrze
znieruchomiało, zupełnie jakby coś zatkało przewód.

— Czuje pan? — zwrócił się do robotnika Rej.
— Tak. Coś zablokowało wentylację.

— Szczury raczej tego nie zrobiły, prawda?

— Widziałem już istne potwory... ale takiego, który by zatkał cały przewód,

jeszcze nie spotkałem. To musi być człowiek. Rej niezgrabnie przekręcił ciało i
oświetlił twarz robotnika.

— Człowiek? Jest pan tego pewien?
— To normalne, gdy ktoś wejdzie do tak wąskiego przewodu. Blokuje przepływ

powietrza.
— A zatem przed nami ktoś jest?

— Na to wygląda. Ale jeszcze pan nie strzelaj. To może być któryś z naszych
ludzi. Rej odwrócił się i oświetlił rurę.

— Kto tam? — krzyknął, ale tym razem nie odpowiedziało mu echo. Głos zabrzmiał
płasko i głucho. — Czy jest tam ktoś?

92
Czekali, natężali słuch, lecz nie docierał do nich najlżejszy szmer.

— Może jest za daleko, żeby nas słyszeć? — zastanowił się Rej.
— Słyszy nas, słyszy doskonale — odparł kanalarz. — W takich rurach, jeśli

zaśpiewasz pan na Żoliborzu „Jeszcze Polska nie zginęła", to usłyszą pana na
Mokotowie.

— Więc kto to może być?
— A, to już pan mi powiesz. To przecież pan chcesz go złapać.

Rej znów wytężył słuch. Nie miał wątpliwości. Słychać było, jak coś powoli,
ciężko przeciska się przez przewód. I wcale się nie cofa, lecz nadciąga w ich

stronę.
— Ej! — wrzasnął. — Jest tam ktoś? To ostrzeżenie! Zbliżaj się powoli! Tu

uzbrojona policja!
Teraz już taki odgłos, jakby coś wlokło się w rurze, był dużo wyraźniejszy. Ale

odpowiedź wciąż nie nadchodziła. Rej znów zaświecił przed siebie latarką.
Dostrzegł tylko ciemność.

— Kim jesteś? Podejdź tu i się pokaż! — zawołał ochryple już policjant.
Wysunął w wyprostowanych rękach pistolet i wycelował w głąb przewodu. Nie miał

najlepszych warunków do oddania strzału, lecz jeśli ktoś czaił się przed nimi w
tym mroku, nie było możliwości, aby uniknął kuli.

Wciąż żadnej odpowiedzi, lecz teraz już Rej widział, jak coś ciemnego wypełnia
cały przewód; coś, co pochłania światło. Słyszał wyraźne szuranie, jakby ktoś

ciągnął za sobą jakieś mokre i niewysłowienie odrażające przedmioty. Rozległ się
kolejny hałas — pracowite drapanie, jakby ktoś wbijając przerośnięte paznokcie w

oblepiający rurę brud, mozolnie próbował pełznąć do przodu.
Rej nie był tchórzem. Nie potrafił nawet zliczyć, ile razy atakowali go pijacy i

drobni kryminaliści. Ale to, co teraz zbliżało się tym kanałem, budziło w nim
dreszcz zgrozy, jakiej nigdy jeszcze w życiu nie doświadczył. Nie potrafił

powstrzymać drżenia rąk — pistolet oraz latarka dygotały mu w dłoniach.
— Co to jest? — zapytał robotnik zduszonym, pełnym przerażenia szeptem.

— Nie wiem. Ale najlepiej będzie, jak zaczniemy się wycofywać.
— Widzisz to pan? — chciał koniecznie wiedzieć kanalarz.

— I tak, i nie.
— Co to znaczy: i tak, i nie?

— Panuje tam mrok, kompletny mrok. Ale coś widzę. To znaczy, sądzę, że coś
widzę, bo niczego innego nie mogę dostrzec.

93
— Cholera jasna — zaklął robotnik i gwałtownie szarpnął za linę.

— Co jest? — sapnął Rej. — O co chodzi?
— Pan możesz sobie tu zostać i wszystko sprawdzić, komisarzu. Ale nie ja.

Znów pociągnął za linę, przez chwilę się nie ruszał, po czym zaczął się tyłem
wycofywać. Rej słyszał, jak kanalarz znika za zakrętem rury, szeleszcząc głośno

niczym saneczkarz płozami swych sanek podczas zimowej olimpiady. Później
docierało już tylko wywoływane jego ruchami echo. W końcu i te odgłosy ucichły.

Rej czekał i nadsłuchiwał. Pocił się ze strachu, ze zmęczenia i ogarniających go
mdłości. Coraz bardziej dokuczała mu klau-strofobia. Rura była tak wąska, że nie

mógł nawet wyprostować szyi, od niewygodnej pozycji drżało mu ciało, a od
czołgania się zaczynały łapać skurcze.

Coś wlokło się w jego stronę, było coraz bliżej. Nieruchome od jakiegoś czasu
powietrze, teraz mącone ruchami kogoś, kto tu podpełzał, zaczęło znów delikatnie

owiewać mu twarz.
— Daję ci ostatnią szansę! — zawołał Rej. — Albo się zatrzymasz i powiesz, kim

jesteś, albo strzelam!

Usłyszał metaliczny szczęk. Uniósł latarkę, ale ta w tej samej chwili zaczęła

gasnąć. Jej blask osłabł, stał się pomarańczowy, aż w końcu żarzyła się tylko
żółtą poświatą. Otoczyły go ciemności, w których pobłyskiwała nikła, bursztynowa

kuleczka żarówki. Po chwili i ona zgasła, a Reja otoczyły nieprzeniknione
ciemności.

Policjant wstrzymał oddech. Odgłos wleczenia dobiegał już z bardzo bliska.
Ktokolwiek to był — cokolwiek to było — znajdowało się od Reja w odległości

najwyżej czterech lub pięciu metrów. Komisarz wciągnął powietrze do płuc. Tym
razem poza przenikającą kanary wonią poczuł okropny stęchły fetor zepsutych

rybich wnętrzności. Smród był tak odrażający, że Reja wprost zatkało, a żołądek
zaczął odmawiać mu posłuszeństwa.

— Stój! — wrzasnął w ciemność. — Natychmiast się zatrzymaj!
W odpowiedzi rozległ się kolejny metaliczny szczęk, dużo głośniejszy niż

poprzednio; ze ściany rury posypały się iskry. Rej dostrzegł lśniące trójkątne
ostrze i nagle uświadomił sobie, że naciera na niego ktoś uzbrojony w olbrzymi

nóż. To ta klinga właśnie, uderzając w ściany przewodu, krzesała iskry i
wydawała donośny klekot.

A co więcej, ten ktoś przepychał się przez rurę z niewiarygodną prędkością.
94

Rej nacisnął spust. Huk wystrzału ogłuszył go, ale w szczerbinie muszki zobaczył
przez mgnienie oka błysk stali. Nie mógł chybić, a jednak ostrze noża z coraz

większą furią obijało się o ściany rury. Poczuł krótki, ostry ból w lewej ręce,
w sekundę później na jego lewe ramię spadł straszliwy cios.

Rozpaczliwie pociągnął za linę.
— Wyciągajcie mnie stąd! — wrzasnął.

Ostrze cięło go w policzek. Zaczęła ściekać ciepła krew. Ogarnięty paniką, znów
nacisnął spust. Pistolet trzymał tak blisko siebie, że sparzył się w dłoń.

Wydawało mu się, że dostrzegł czyjąś twarz. Biały kościsty policzek.
Wpółprzymknięte oczy. Wydawało mu się, że widział także usta rozdziawiające się

nieprawdopodobnie szeroko. Ale równie dobrze mogła to być fałda w jakimś
materiale lub skomplikowana gra cieni.

Napastnik na moment się zawahał. Trwało to kilka sekund. W tej samej chwili lina
gwałtownie się naprężyła i Rej zaczął sunąć do tyłu przewodem kanalizacyjnym.

Od tarcia paliły go żywym ogniem łokcie i kolana. Uderzał głową o ściany rury.
Ale przede wszystkim chciał znaleźć się jak najdalej od napastnika.

Przez zakręt prześlizgnął się, szorując całym ciałem o szorstkie podłoże i nagle
ujrzał błysk światła latarek kanalarzy.

Udało się — pomyślał.
W tej samej chwili znów usłyszał zbliżający się bardzo szybko klekot stali, a

odgłos wleczonej rurą tkaniny przypominał sapanie lokomotywy. Mdlącymi falami
napływał odrażający fetor gnijącego ścierwa.

— Szybciej! — ryknął Rej. — Na Boga, szybciej!
Świst żelaza, ostrze rozcięło mu czoło. Obiema rękami zasłonił głowę, pewien, że

napastnik zechce rozłupać mu czaszkę. W następnej chwili przewód zalało jasne
światło. Klekot i szuranie gwałtownie się urwały. Ostatnie dwadzieścia metrów

policjant został przeciągnięty bardzo szybko i w końcu wpadł do kolektora.
Stracił równowagę i z pewnością by upadł, gdyby nie podtrzymał go Matejko oraz

jeden z robotników.
— Widziałem go! — wrzasnął histerycznie Rej. — Jest tam! Widziałem go!

— Chryste Panie, Stefan! — wykrzyknął Matejko. — Co on ci zrobił?
— Co?—zapytał głupkowato Rej. Rozejrzał się po otaczających

95
go, wpatrujących się w niego z uwagą ludziach. — Trafił mnie, to wszystko.

— Tak, ale czym?
Rej popatrzył na lewą rękę. Krew oblepiała mu dłoń niczym połyskliwa szkarłatna

rękawiczka. Podniósł rękę do oczu i ku swej zgrozie ujrzał, że brakuje mu małego
palca.

— On... obciął mi palec! — wystękał z niedowierzaniem. — Mój Boże, popatrzcie!
Obciął mi mój pieprzony palec! Gapił się na rękę, nie wierząc własnym oczom.

— Poranił ci również twarz — stwierdził Matejko. — Wynośmy się stąd jak
najprędzej. Nie chcesz chyba dostać zakażenia?

— Twarz? — zapytał Rej.
Ostrożnie podniósł prawą dłoń i dotknął policzka. Sądził dotąd, że napastnik

jedynie wymachiwał mu przed nosem lśniącym ostrzem. Teraz wyczuł pod palcami

głęboką ranę, namacał odsłoniętą kość policzkową.

Popatrzył na Matejkę i w jednej chwili pojął, że wciąż jeszcze znajduje się w
szoku.

— Tak — wyjąkał. — Lepiej mnie stąd zabierzcie.
— Czy mamy za nim iść, komisarzu! — zapytał jeden z policjantów. Rej potrząsnął

głową.
— Na razie zostawcie go. Przy szybkości, z jaką porusza się w kanałach, nigdy go

nie dogonicie. Ale przynajmniej wiemy, gdzie go szukać.
Przez całą drogę powrotną Matejko z całych sił podtrzymywał rannego.

— Wiemy już, jak to robi — stwierdził Rej. — Teraz tylko musimy dojść dlaczego.
— Ale najpierw musisz pojechać do szpitala — odparł rozsądnie jego zastępca.

Na górze Rej odwrócił się jeszcze w stronę ziejącego w jezdni włazu do kanałów.
— Dostanę go, Jerzy. Przysięgam na Boga, dostanę.

Rozdział siódmy
Sarah miała właśnie wyjść z biura i wybrać się na lunch, gdy w gabinecie

pojawiła się jej sekretarka, Irena. Irena była nieprawdopodobnie energiczną,
wysoką brunetką o szerokich ramionach. Sarah zatrudniła j ą dlatego, że podobnie

jak ona umiała zastraszyć i osadzić w miejscu każdego Polaka. Irena miała
ciemnobrązowe oczy i lekkiego, dodającego jej wiele uroku zeza, którego starała

się jednak wyrównywać dużymi okularami. Zawsze nosiła śnieżnobiałą bluzkę
koszulową i obcisłą czarną spódniczkę. Jeśli jej szefową nazywano „Ajatolah", to

Irenę „Ajatolah II".
— Przyszedł pan Gogjel — oznajmiła sekretarka.

— Chyba nie był umówiony?
— Nie, ale twierdzi, że musi się z tobą natychmiast zobaczyć.

— W porządku. Czy taksówka już podjechała?
Piotr Gogiel czekał w holu i udawał, iż podziwia makietę hotelu Senackiego

umieszczoną w szklanej gablocie. Był spocony, jakby drogę do biura przebył
biegiem.

— Przepraszam, że panią niepokoję, panno Leonard.
— Panie Gogiel, już jestem spóźniona na umówiony lunch. Wybieram się taksówką na

Stare Miasto. Nie ma pan nic przeciwko temu, żeby pojechać tam ze mną i
porozmawiać po drodze?

— Nic a nic.
Ranek był parny, w powietrzu wisiała lepka, wilgotna mgła. Mimo otwartych okien

w taksówce panował zaduch i unosiła się woń potu. Sarah pochyliła się w stronę
kierowcy i powiedziała:

— Tylko proszę nie jechać przez Krakowskie Przedmieście. Tam będą korki.
Taksówkarz, nie wyjmując papierosa z ust, mruknął coś niepo-

7 — Dziecko ciemności
97

chlebnego na temat wtrącania się kobiet we wszystko, ale Sarah puściła jego
komentarz mimo uszu.

— Co jest aż tak pilne? — zwróciła się do Gogjela.
— To bardzo drażliwa sprawa — odparł. — Nie jestem nawet pewien, czy powinienem

pani o tym mówić. Jak dotąd nie mam żadnych konkretnych dowodów.
— Dowodów na co?

— No cóż... w dziale inwestycji zagranicznych mojego banku pracuje niejaki
Antoni Dłubak. Zdarzyło się, że rozmowa zeszła na temat Jana Kamińskiego... wie

pani... oraz wstrzymania prac na budowie, bo robotnicy myślą, że zabił go
diabeł. Otóż Dłubak oświadczył mi, że Kamiński kontaktował się z nim ze dwa lub

trzy razy, ponieważ bardzo interesował się strukturą finansową Senate
International Hotels.

— Wiem, że się interesował. Nie wiem tylko, co spodziewał się znaleźć.
— Antoni Dłubak wie, co Kamiński spodziewał się znaleźć, a co więcej, pomógł mu

to znaleźć. Sarah odwróciła się w stronę Gogiela i zmrużyła oczy.
— O czym pan mówi? Piotr zniżył głos.

— Mniej więcej dwa lub trzy miesiące temu Dłubaka zaintrygowały ogromne sumy
pieniędzy nadchodzące i wychodzące nieregularnie z konta waszej firmy

przeznaczonego na nieprzewidziane wydatki.
— Mówi pan: ogromne sumy. Jak ogromne?

— Dwa, dwa i pół. Raz większe, raz mniejsze.
— Dwa do dwóch i pół tysiąca dolarów to niezbyt dużo. Piotr potrząsnął głową i

Sarah popatrzyła na niego rozszerzonymi oczyma.

— Chce pan powiedzieć: dwa i pół miliona? — szepnęła. — Nigdy nie zatwierdzałam

wydatków na tak wielką skalę. O ile wiem, na tym koncie mamy zaledwie siedemset
pięćdziesiąt tysięcy dolarów, zapewne mniej.

— Dokładnie tyle powinno być. Ale wszystko wskazuje na to, że ktoś używa konta
waszej firmy do prania brudnych pieniędzy. I na ten właśnie trop wpadł Kamiński.

— A to już mogło stać się motywem morderstwa, prawda?
— Tak. W dzisiejszych czasach mordują ludzi, żeby ukraść dywan.

Ogarnięta lękiem Sarah opadła na oparcie fotela.
98

— O Boże... to może mieć katastrofalne skutki. Czy ten pański Dłubak podejrzewa
kogoś konkretnego?

— Oświadczył mi, że przeprowadził wnikliwe badania. Ale niczego bliżej nie
wyjaśnił. Twierdzi, że dopóki nie byłby pewien w stu procentach, nie

powiedziałby niczego nawet Kamińskiemu. A jeśli nawet zdobędzie już wszystkie
dowody, również musi zachować szczególną ostrożność. Ludzie, którzy piorą w

ciągu roku dziesięć czy jedenaście milionów dolarów, nie należą do osób, które
łagodnie obejdą się z kimś, kto wpadnie na trop takiej afery.

— Czy policja już o tym wie?
— Dłubak ma z nimi rozmawiać dziś po południu. Dwóch oficerów... z przestępstw

gospodarczych i z wydziału zabójstw. Nie zamierza im niczego mówić, ale będzie
musiał przekazać kartoteki.

— Kto poza mną jest upoważniony do przyjmowania lub wypłacania pieniędzy z tego
konta? — zapytała Sarah.

— Tylko pani... a i to, jak sama pani wie, każdy rachunek musi podpisać Jacek
Studnicki. Zakładam, że ktoś w siedzibie głównej firmy w Nowym Jorku zatwierdza

te transakcje, ale przecież zawsze panią o tym informują, nieprawdaż?
— Chyba że nie chcą, żebym się we wszystkim połapała.

Piotr skinął głową.
Dotarli do Placu Zamkowego.

— Proszę chwilę zaczekać. Odwiezie mnie pan z powrotem — powiedział Piotr, po
czym zwrócił się do Sarah. — Musi pani bardzo uważać. Jeśli ktoś zorganizował

przekazywanie tak ogromnych sum za pośrednictwem konta Senate International, z
całą pewnością musiał też pozacierać za sobą ślady. Być może nawet okaże się, że

za to wszystko odpowiedzialna jest właśnie pani. Nie chcę straszyć, ale skoro
zdecydowali się obciąć głowę Kamińskiemu... Cóż, nie powinna pani niczego robić

pochopnie.
— Sugeruje pan, że i mnie mogą obciąć głowę? Piotr się zaczerwienił.

— Nie chciałem aż tak drastycznie stawiać sprawy... ale zgadza się.
— W takim razie dzięki za ostrzeżenie. Proszę zadzwonić do mnie po południu,

kiedy już policja skończy rozmawiać z pańskim znajomym. W tej grze muszę mocno
wyprzedzić pozostałych zawodników.

Sarah wysiadła z taksówki i poszła na Rynek Starego Miasta, rozległy placyk
wyłożony granitową kostką i ograniczony ze

99
wszystkich stron fasadami średniowiecznych kamieniczek, które zostały

zrekonstruowane i odbudowane po wojennych zniszczeniach. Po chwili dotarła do
„Bazyliszka" na umówiony lunch.

Po wyjściu ze szpitala i powrocie na komendę Rej zastał w swym pozbawionym okien
gabinecie nadkomisarza Dembka, który z ożywieniem rozmawiał o czymś z Matejką.

Rej ciągle jeszcze czuł się rozbity i obolały. Lewą rękę trzymał na temblaku, na
policzku i czole miał opatrunki, a ponadto mocno kulał, bo dotkliwie poobijał

sobie kolana, kiedy robotnicy wyciągali go z ciasnego kanału. Minął Dembka,
jakby jego szef był wieszakiem na płaszcze i kapelusze, po czym zajął miejsce za

biurkiem.
— Przygotowałeś już plan kompleksowego przeszukania kanałów? — zapytał Matejkę,

zapalił camela i wydmuchnął dym.
— To już nie jest twój kłopot — odezwał się Dembek.

— Jak to?
— A tak to, że nie mówi się prezenterom telewizyjnych wiadomości wieczornych

„wypchaj się". Zwłaszcza wtedy, gdy wyrażają szczere zaniepokojenie opinii
publicznej serią zabójstw, których sprawcy ty nie potrafisz znaleźć.

— O co wam chodzi, tobie i tej Pronaszce? — zapytał Rej. — Tylko mi nie mów, że
ze sobą kombinujecie. Ona może i jest suką, ale suką z klasą.

— Stefan, odebrałem ci tę sprawę. Nie potrafisz ani jej rozwiązać, ani nawet

odpowiednio prowadzić. Jesteś zawieszony do odwołania.

— To żart, prawda?
— Przecież sam często mi powtarzałeś, że nie mam za grosz poczucia humoru.

Wszystkie notatki i kartoteki masz przekazać Witoldowi Jarczykowi.
— Na Boga, Artur! Witold nie znajdzie nawet słonia, choćby ten przysiadł mu na

kolanach!
— Wybacz... nie dałeś mi wyboru. Wracaj do domu i solidnie odpocznij. Kiedy

ostatni raz brałeś urlop?
Rej zamierzał właśnie na niego wrzasnąć, kiedy dostrzegł, że Matejko gwałtownie

kręci głową. Miał wszelkie powody, by wybuchnąć gniewem, ale sprawa nie była
tego warta. Im dłużej będzie się zachowywał arogancko, tym dłużej nie przydzielą

mu żadnej sprawy. Mogą go nawet wyrzucić z pracy, a na to nie mógł sobie
pozwolić.

100
— Odpocznij — ciągnął Dembek. — Wyjedź w góry, jak ja to zawsze robię. Tam

będziesz miał okazję wszystko sobie solidnie przemyśleć.
Rej z rezygnacją skinął głową i zapalił kolejnego papierosa.

— Wszyscy musimy solidnie przemyśleć sytuację — mówił dalek Dembek, siląc się na
pojednawczy ton. — Człowiekowi czasami wyczerpują się baterie i musi je

doładować. Kto wie, może gdy odpoczniesz, wynajdziesz sposób, jak schwytać
Oprawcę.

— Jasne — odparł z sarkazmem Rej. — Może doznam olśnienia.
— Możesz się śmiać, Stefan, ale śledztwo w sprawie zabójstwa to dziewięćdziesiąt

procent przygotowań, dziesięć procent inteligencji, a zarazem sto procent
natchnienia.

Rej wydmuchnął cienką smużkę dymu.
— A wiesz, kto ci to powiedział? Ja. Zaraz pierwszego dnia, gdy zacząłeś pracę w

wydziale zabójstw.
Pojechał do domu na Ochocie. Mieszkanie mieściło się w jednym z sześciu

identycznych bloków wybudowanych prosto pod korytarzem powietrznym prowadzącym
na lotnisko na Okęciu. Wjechał windą na czwarte piętro, otworzył drzwi do

mieszkania, a następnie bardzo cicho za sobą je zamknął. Był kompletnie
wydrenowany, zupełnie jakby od tygodnia, noc w noc, nawiedzał go wampir. Poza

tym w lewej ręce czuł paskudny pulsujący ból, bo do prowadzenia samochodu musiał
zdjąć temblak.

Odkąd opuściła go Maria, ani razu nie wziął urlopu. Nie widział sensu. Przed
dwoma laty wybrał się tylko na jednodniową wycieczkę do malowniczego Otwocka nad

Świdrem. Włóczył się wtedy w deszczu po wonnym, sosnowym lesie i czuł się tak
nieszczęśliwy, jak jeszcze nigdy w całym swym życiu.

Zdjął kurtkę i powiesił ją na wieszaku w przedpokoju. Przeszedł do salonu, nalał
sobie szklankę wódki i wyszedł na balkon. Poniżej, na wystrzyżonym trawniku

gromadka chłopców bawiła się w gangsterów. Jeden z nich z dwóch kawałków drewna
zrobił sobie uzi i teraz strzelał w kolegów wyimaginowanymi pociskami z

częstotliwością sześciuset kuł na minutę.
Mieszkanie Reja było pomalowane na biało i skromnie umeblowane tanimi,

pociągniętymi politurą sprzętami. A jednak nadal panowała w nim atmosfera
obecności kobiety. Na kredensie zawsze stała patera z owocami, które brązowiały

i gniły, a pod
101

popielniczkami leżały koronkowe serwetki. Nigdy nie zapominał, żeby raz w
tygodniu kupić kwiaty. W jego pojęciu mieszkanie bez kwiatów było żałośnie puste

i teraz na stoliku do kawy stały rude chryzantemy, które powoli już gubiły
płatki.

Na ścianie wisiał obraz przedstawiający Kraków w zimie; pokryte śniegiem dachy i
wieże kościołów niewyraźnie majaczyły we mgle. Maria urodziła się i wychowała w

Krakowie — dlatego ich małżeństwo od początku się nie układało. Warszawa jest
miejscem wspaniałym i wyzywającym. Kraków — stanem umysłu.

Rej usiadł na balkonie w rozchwierutanym, zielono-białym fotelu ogrodowym, który
Maria kupiła kiedyś od ulicznego handlarza. Próbował wzbudzić w sobie uczucie

gniewu i rozgoryczenia tym, iż Dembek odebrał mu sprawę Oprawcy. Po pierwszej
wódce jednak ku swemu zdziwieniu stwierdził, że czuje raczej z tego powodu ulgę.

Poza czysto fizycznymi obrażeniami, jakich doznał z rąk Oprawcy — palec,
policzek i ramię — Rej doznał również urazu psychicznego. Przypadek Oprawcy

przypominał mu kostkę Rubika. Bez względu na to, jakby nie obracał jej i nie

przekręcał, nie potrafił dociec mechanizmu jej działania; co trzeba naprawdę

zrobić, żeby kolory do siebie pasowały. Jeśli pozostanie w domu, może zrozumie,
jak to funkcjonuje, jak należy postąpić, może spojrzy na sprawę z większego

dystansu.
A może nawet mimo sarkazmu, z jakim potraktował Dembka, dozna objawienia, które

pomoże mu złożyć w całość poszczególne elementy łamigłówki.
Pociągał wódeczkę i słuchał ujadania psów oraz nieustannego trrrrrach-trrrrrach

chłopców udających, że strzelają z broni maszynowej. Obserwował kołyszącą się na
sznurach do bielizny pościel i matki pchające dziecięce wózki. Obserwował te

rzeczy, które codziennie rozgrywały się w pobliżu jego domu, a których dotąd nie
dostrzegał. Ich powszedniość stanowiła dlań absolutną nowość; sposób, w jaki

zachodzi słońce, w jaki spacerują ludzie, w jaki przejeżdżają autobusy.
Siedział w ogrodowym fotelu, a oczy miał wypełnione łzami.

Kiedy zadzwonił przenośny telefon, który schowała w tylnej kieszeni dżinsów,
Sarah przebywała na placu budowy przy Marszałkowskiej.

— Sarah Leonard.
Obserwowała niemieckich robotników, którzy za pomocą ry-

102
czącej na pełnych obrotach koparki wymieniali cały odcinek przewodu

kanalizacyjnego. Inżynierowie z Senate International wyliczyli, że należy
wykopać ponad trzydzieści metrów starych rur i zastąpić je nowymi; a Miiller,

niemiecki brygadzista, w pełni zgadzał się z ich opinią.
— Tę pracę należy wykonać bardzo solidnie — oświadczył Sarah. — Kiedy hotel

zostanie już postawiony, na jakiekolwiek poprawki będzie za późno. A wie pani,
ile odpadków dziennie wpada do kanalizacji z dwunastopiętrowego hotelu?

— Wiem doskonale. Tysiąc sto dwanaście funtów odpadków stałych. Odpadków
płynnych czternaście tysięcy pięćset cztery galony amerykańskie. Papieru

czterysta dwanaście funtów. Tamponów, pampersów i materiałów innego rodzaju
trzydzieści siedem funtów. Czy mam panu przeliczyć to na miary metryczne?

Miiller długą chwilę przyglądał się pannie Leonard, po czym odszedł do pracy.
— Sarah — rozległ się w słuchawce głos. — Tu Clayton Marsh.

— Pan Marsh! Tak się cieszę, że pan dzwoni! Czy mój ojciec mówił, o co chodzi?
— Powiedzmy, że dał mi do zrozumienia pewne rzeczy. Podobno to bardzo poważna

sprawa. Jestem właśnie na warszawskim lotnisku.
— Nie do wiary! Mam prośbę... czy zechciałby pan tam poczekać ze dwadzieścia

minut? Przyślę firmową limuzynę.
— Nie ma sprawy. Złapię taksówkę. Powiedz mi tylko, gdzie mogę cię zastać.

— W naszym biurze. Grzybowska dwanaście. Proszę pytać o Irenę. Ona się panem
zaopiekuje. Zarezerwowałam pokój w Mar-riotcie. Z wszelkimi wygodami. W tej

chwili jestem na budowie. Spotkamy się trochę później.
Sarah odgarnęła włosy z twarzy. Czuła się już znacznie lepiej. Oprócz tego, że

Miiller i jego ludzie w kilka zaledwie godzin odwalili kawał roboty, pojawił się
również Clayton Marsh. Clayton był na emeryturze, lecz kartoteka prowadzonych

przez niego i uwieńczonych sukcesem dochodzeń w sprawach zabójstw należała do
legendy. Schwytał Jaya Wakemana, baseballistę; sportowiec zamordował żonę i jej

kochanka aranżując pożar, który nawet wydział dochodzeniowy straży pożarnej
określił jako „przypadkowy". Przyskrzynił Rafaella ĆTAnnuzio, gangstera

podejrzanego o morderstwo pierwszego stopnia, chociaż dziewięć osób utrzymywało,
że w chwili zabójstwa był on na koncercie dobroczynnym

103
w Cicero. Clayton Marsh należał do naj oryginalni ej myślących ludzi w świecie

kryminalistyki i jeśli on nie schwyta Oprawcy, to nikt tej sztuki nie dokona.
Zbliżył się Miiller.

— Jesteśmy gotowi do wyciągania starych rur i zakładania nowych. Czy chce pani
popatrzeć?

— Jasne, dlaczego nie?
Zeszli po aluminiowych drabinach do piwnic. Niemcy odkopali już i poprzecinali

stary przewód kanalizacyjny. Odcinki rur obwiązali grubymi łańcuchami i
przygotowali wszystko do wyciągnięcia ich z ziemi.

— Wie pan, dlaczego was tutaj sprowadziłam? — zapytała Miillera Sarah.
Brygadzista skinął głową.

— Brzezicki przedstawił mi całą sprawę. Kawał durnia, tyle tylko mogę
powiedzieć. Skoro rezygnuje z takiego kontraktu, bo lęka się diabła... Zapewniam

panią, że jeśli któryś z moich ludzi natknie się na tego Oprawcę, bez względu na

to, czy to diabeł, czy nie, zrobi mu...

Obiema rękami wykonał ruch, jakby skręcał komuś kark.
Rozległ się ryk dźwigu napędzanego silnikiem diesla, łańcuchy zadzwoniły i

napięły się, a z pokładów ziemi wychynęła stara rura kanalizacyjna. Powoli,
ociekając szlamem i cuchnącą wodą, uniosła się nad wykopem i poszybowała nad

głowami ludzi. Dźwig opuścił ją na zaparkowaną w pobliżu odkrytych fundamentów
wywrotkę. Następnie odwrócił się i łańcuchy ponownie spłynęły do wykopu, gdzie

robotnicy zaczęli podczepieć kolejny odcinek rury.
Jeden z pracowników wskoczył do jamy, by miotłą oczyścić z piasku pozostały w

ziemi przewód.
— Jak pani sądzi, czy po zaplombowaniu tego kanału ludzie Brzezickiego wrócą do

pracy? — zapytał Miiller.
— Nie wiem. Robotnicy upierają się, że podejmą pracę tylko wtedy, gdy Oprawca

zostanie schwytany i zabity, a oni zobaczą jego zwłoki.
— Yerriickt — stwierdził Muller i puknął się w czoło. — Zwariowali.

Nad wykopem zawisł odcinek nowej rury. Miano go właśnie opuścić, gdy jeden z
robotników gwizdnął i wzniesieniem ramion dał znak, żeby wstrzymano się jeszcze

z tą operacją.
— Ej, gdzie się podział Hans?

104
— Był na dole i zamiatał przewód.

— Ale gdzie jest teraz?
Robotnicy zaczęli się rozglądać. Hansa nigdzie nie było. Sarah widziała go

wcześniej w wykopie, ale nie przypominała sobie, żeby z niego wychodził.
— Uwe! Jiirgen! — zawołał Muller. — Zerknijcie do środka! Przecież nie chcemy go

zamurować w kanałach! Dwaj robotnicy wskoczyli do jamy i zajrzeli do kanału.
— Hans? Hans, jesteś tam? Wyłaź, Hans, zamykamy przewód! Sarah spojrzała na

Miillera spod zmarszczonych brwi i podeszła do skraju wykopu.
— Czy ktoś widział, jak wychodził na powierzchnię? — zawołał brygadzista.

Robotnicy zgodnie potrząsnęli głowami.
— Gdzie mógł się podziać? — zapytała Sarah.

— Chyba nie poszedł się odlać, co? — zawołał Muller. — Jakob, zajrzyj do
kibelka!

— Hans! — wrzasnął jeden z robotników w wykopie, przykładając do ust zwinięte
dłonie. — Jeśli tam jesteś, wychodź jak najszybciej!

Odpowiedziało mu tylko echo. Robotnik chwilę się wahał, a następnie wszedł do
kanału. Do uszu zebranych dotarł plusk rozgarnianej kaloszami wody.

— Jezu, ale tu cuchnie! — dobiegł z głębi rury jego głos. W kilka sekund później
wynurzył się stamtąd. W ręce trzymał miotłę na długim kiju, której używał Hans.

Twarz miał poważną.
— Znalazłem tylko to — oświadczył. — I chyba widziałem ślady krwi. Muller

obrzucił Sarah szybkim, twardym spojrzeniem.
— Może ten Brzezicki nie jest taki głupi —mruknął. —Jiirgen, przynieś dwie

latarki. Wejdziecie jak najdalej i rozejrzycie się. Ty, Uwe, weź na wszelki
wypadek stylisko od kilofa. Jakob, leć na górę, zadzwoń po policję i pogotowie.

Kto prowadzi śledztwo? — zwrócił się do Sarah.
— Komisarz Stefan Rej. Mam numer jego telefonu. Uzbrojeni w trzonek od kilofa i

w łom dwaj robotnicy zapalili latarki i pochyleni zagłębiu' się w otworze.
— Ej, w razie czego nie strugajcie bohaterów i natychmiast zabierajcie stamtąd

dupska! — wrzasnął za nimi Muller.
— Gadaj zdrów! — dobiegła z przewodu kanalizacyjnego odpowiedź.

105
Sarah zerknęła na zegarek. Próbowała zachowywać zimną krew, lecz zaczynał

ogarniać ją niepokój co do dalszych losów tej budowy. Miewała już kłopoty na
innych, zdarzały się nawet tragedie. Podczas wznoszenia hotelu Senackiego w

Sofii utonęło w betonie dwóch robotników. W Belgradzie dziewięciu odniosło rany,
kiedy zawaliło się rusztowanie. Ale tutaj było inaczej. Tutaj śmierdziało

siarką. Dręczyło ją trudne do sprecyzowania przeczucie nieszczęścia. I nie
chodziło tylko o śmierć Jana Kamińskiego czy strach ekipy Brzezickiego przed

czającym się pod ziemią diabłem. Najbardziej trapiło ją nieoczekiwane pojawienie
się Bena, który miał przejąć osobistą kontrolę nad całością przedsięwzięcia —

Bena, który perswadował urzędnikom miejskim, żeby „podjęli lepsze decyzje" —
oraz podejrzenia Piotra Gogiela odnośnie prania brudnych pieniędzy za

pośrednictwem konta na nieprzewidziane wydatki Senate International.

Zdawała sobie sprawę z tego, że musi odzyskać kontrolę nad prowadzeniem tej

budowy. W przeciwnym razie będzie coraz bardziej spychana na drugi plan, co
zresztą już miało miejsce; a na dodatek poniesie konsekwencje wszystkich

niepowodzeń. Jeśli pozwoli, by w dalszym ciągu sprawy wymykały się jej z rąk,
stanie w obliczu wielkiego niebezpieczeństwa. I to nie tylko ze strony Oprawcy.

— Jak dotąd nic! — dobiegł odbijany echem głos z rury. — Ale to są na pewno
ślady krwi! Muller osobiście wskoczył do wykopu.

— Jak daleko ciągnie się ta rura?
— Dwieście metrów. Kończy się w rozległej komorze.

Do uszu Sarah dobiegło odległe zawodzenie policyjnych syren. Ale zarejestrowała
też inny hałas — dobiegający z rury chrapliwy, wibrujący dźwięk przypominający

tony jakiegoś prymitywnego instrumentu dętego lub gwizd na szyjce olbrzymiej,
pustej butli.

— To powietrze... przeciąg w przewodach kanalizacyjnych — mruknął Miiller.
— Ale skąd się tam tak nagle wziął?

— Czy ja wiem? Może silniejszy prąd wody zmącił powietrze?
Z wąskiego tunelu dobiegł kolejny hałas. Powolne, uporczywe sapanie. W chwilę

później rozległ się dziwny, zduszony hurkot, a następnie wibrujący metaliczny
klekot.

— Jiirgen! — krzyknął Muller. — Uwe! Odpowiedziała mu cisza. Brygadzista
popatrzył niepewnie na Sarah.

106
— Może poszli dalej...

— Może, ale niech pan nie próbuje za nimi iść. Zostawmy to policji.
Wśród robotników wszczął się ruch, rozległy się zduszone szepty i pomruki.

— Przecież nie możemy tej sprawy tak zostawić — odezwał się któryś z Niemców. —
A jeśli spotkało ich coś złego?

— Poczekajmy jeszcze kilka minut — poradził Muller. — Są pewnie za zakrętem i po
prostu nas nie słyszą.

W tej samej chwili z przewodu kanalizacyjnego wypłynęło coś czerwonego i
zatrzymało się na bucie Mullera. Brygadzista schylił się, żeby to podnieść, ale

natychmiast gwałtownie się cofnął. Twarz wykrzywił mu grymas obrzydzenia.
— Co to jest? — zapytała Sarah, choć mina Mullera mówiła wszystko.

— To... to kawałek... ludzkiej ręki.
Popatrzyła mu pod nogi. Niemiec miał rację. Przed oczami miała fragment

przypominający kotlet z odrąbanej dłoni. Bez palców, bez kciuka, z kawałkiem
nadgarstka.

Syreny zawodziły już bardzo blisko. Przycisnęła dłoń do ust. Nigdy dotąd
osobiście nie zetknęła się ze zwłokami; widziała tylko swego dziadka, który

spoczywał w trumnie, a w rękach trzymał włożoną mu przez babcię Biblię. Nie
odważyła się po raz drugi spojrzeć pod nogi.

— Ktoś tam jeszcze był — odezwał się histerycznym tonem Muller. — Boże drogi,
ktoś ich zabił!

— Tego nie może pan wiedzieć na pewno... — odrzekła Sarah, lecz zamilkła,
usłyszawszy straszliwe mlaskanie i oszalały klekot stali uderzanej o ściany

kanału.
Następne, co zapamiętała, to więcej krwawych strzępów, ciała, mięsa i kości,

które pojawiły się w wylocie rury; przerażająca masa ramion i stóp,
zakrzywionych żeber, za którymi płynął długi sznur wnętrzności i rozmiękłe

ochłapy płuc. Stojący przodem do otworu Muller został dosłownie zalany ludzkimi
szczątkami. Zbyt oszołomiony, żeby wykonać najmniejszy ruch, gapił się w

nadlatującą z przewodu kanalizacyjnego połowę ludzkiej miednicy. Zatrzymała się
tuż u jego stóp. W chwię później w prawe ramię trafiła go kość goleniowa.

Wstrząśnięta Sarah odwróciła się. Była sztywna ze zgrozy. Wykonała dwa
automatyczne kroki w stronę drabin, ale na tyle tylko starczyło jej sił. Czuła,

że kompletnie traci rozum, że przestaje
107

funkcjonować jej układ nerwowy. Ciało nie było w stanie zrozumieć rozkazów
płynących z mózgu.

Stała sztywno, jakby połknęła kij. Pojawili się policjanci i karetka pogotowia.
Funkcjonariusze zbiegali po drabinach i mijali po obu stronach skamieniałą

niczym słup soli dziewczynę. Usłyszała, że ktoś coś zawołał; odpowiedział mu po
niemiecku chór zmieszanych głosów. Ktoś wrzeszczał na okrągło:

— Boże! Boże! Boże!

Sarah wciąż jeszcze przebywała na budowie, gdy w godzinę później pojawił się tam

Clayton Marsh. Amerykanin był wysokim, potężnym mężczyzną o srebrzystych
włosach. Miał około pięćdziesiątki -— przystojny, prezentował typ urody Howarda

Keela. Nosił marynarkę z wielbłądziej wełny i ciemnobrązowe spodnie. W klapie
lśniła mu emaliowana odznaka wydziału chicagowskiej policji. Uścisnął rękę Sarah

i powiedział:
— Cześć. Twoja sekretarka powiedziała mi, że znajdę cię właśnie tutaj. Wyglądasz

tak, jakbyś najadła się jakiegoś paskudztwa.
— Niech pan nie żartuje. Niecałe dwie godziny temu zginęło tu trzech robotników.

Nie, nie zginęło, zostało porąbanych.
— Widziałaś to?

— Byłam tu. Ktokolwiek to zrobił po prostu... Boże, on ich porąbał na kawałki.
— Jak się czujesz? — zatroszczył się nagle Clayton. —Wygląda na to, że

przydałaby ci się szklanka czegoś mocniejszego.
— Nie, naprawdę nic mi nie jest. Po prostu nie potrafię zapanować nad dygotem.

Clayton rozejrzał się po placu budowy.
— Posłuchaj, dopiero co przyjechałem i niewiele jeszcze mogę zrobić. Nie chcę

nikomu nadepnąć na odcisk. Ale nie miałbym nic przeciwko rozmowie z komisarzem
Stefanem Rejem, o którym mi wspominałaś.

— Odebrano mu tę sprawę. Nie wiem dlaczego. Wszystko wskazywało na to, że robi
poważne postępy. Nowy policjant sprawia na mnie wrażenie kompletnego ciemniaka.

— O, to dobra wiadomość — ucieszył się Clayton i podciągnął spodnie. — Im
głupsze gliny, tym większe szansę, że to ja rozwiążę sprawę i nikt nie będzie

się mnie czepiać.
Podszedł do nich komisarz Witold Jarczyk. Miał ciemne włosy i był chudy jak

głodomór. Z ostrym nosem i sterczącymi uszami
108

przypominał przygniecionego troskami nadwornego błazna, który mimo wszystko
domaga się wyrazów uznania.

— Dziękuję, że pani zaczekała, panno Leonard — powiedział. — Zapewne będziemy
chcieli z panią później porozmawiać. Nie ma pani nic przeciwko temu?

— Nie, komisarzu. Służę panu w każdej chwili.
— Przepraszam bardzo — wtrącił się Clayton. — Czy wie pan, jak zginęło tych

trzech ludzi?
Jarczyk popatrzył na niego wyłupiastymi oczyma.

— Słucham? Kim pan jest?
— Znajomym panny Leonard. To wszystko.

— Cóż... tego jeszcze nie wiemy. Zostali pocięci na kawałki bardzo ostrym
narzędziem. Ale dopiero sekcja zwłok wykaże, jak to się stało i dlaczego. Mówiąc

szczerze, nie wiemy nawet, z których dłoni pochodzą które palce. Teraz jednak,
jeśli pan pozwoli...

— Czy mogę już wracać do domu? — zapytała Sarah.
Jarczyk zaczął szperać w kieszeniach obszernego brązowego garnituru. Wyciągnął

nie zawiniętą w nic miętową pastylkę, włożył ją do ust i zaczął ssać.
— Oczywiście, jest pani wolna. Zawiadomię panią, jeśli będę chciał się z panią

spotkać.
Clayton zaprowadził Sarah do drabin i pomógł jej wydostać się na poziom ulicy.

Wokół kłębili się ludzie, migały światła radiowozów, błyskały flesze, paliły się
przyniesione przez ekipy telewizyjne jupitery.

— Chodźmy w jakieś zaciszne miejsce — odezwał się Clayton.
Pojechali do Marriotta. Zajęli stolik w usytuowanym na pół-piętrze barze.

Pianista wygrywał jakąś skomplikowaną wersję The Girlfrom Ipanema. Oboje
zamówili po szklaneczce whisky Jack Daniel's z lodem. Sarah zazwyczaj nie pijała

mocniejszych trunków, ale po masakrze, której była świadkiem, potrzebowała
wódki. Ciągle jeszcze drżała jak w febrze. Gdy zerknęła w wiszące po drugiej

stronie baru lustro, ujrzała twarz tak bladą, jakby wyciekła z niej cała krew.
— Tata przesyła ci pozdrowienia. Martwi się i o ciebie, i sprawą tych morderstw.

Sarah upiła whisky i odwróciła twarz. Robiła wszystko, żeby nie wybuchnąć
płaczem.

— Przestudiowałem całą pocztę elektroniczną, jaką mi przesłałaś — odezwał się
Clayton. — Nie jestem pewien, czy ten Kamiński rzeczywiście zginął dlatego, że

zaczął grzebać w finansach Senate
109

International. Nie widzę w twojej firmie nikogo, kto wynajmowałby płatnego

zabójcę tylko dlatego, że ktoś komuś trochę posmarował łapę. W dzisiejszych

czasach nawet mafia woli załatwiać takie sprawy w sądzie, niż zadawać sobie trud
mordowania ludzi i pozbywania się zwłok.

— To znacznie większa afera niż zwykła łapówka. To oszustwo na wielką skalę.
Piotr Gogiel sądzi, że pierze się u nas pieniądze. Od dziesięciu do dwunastu

milionów dolarów rocznie.
— Jezu Nazareński! To faktycznie może stanowić powód, żeby kogoś uciszyć.

Posłuchaj, zamierzam dokładnie zbadać księgowość twojej firmy. Ustalenie, kto
posługuje się waszym kontem, zajmie mi niewiele czasu.

— Ktokolwiek to robi, działa bardzo sprytnie.
— O, nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości! Ale ja również nie jestem

takim starym, tępym platfusem, Sarah. Mam za sobą trzyletni, sponsorowany przez
FBI kurs księgowości. Potrzeba czegoś więcej niż sprytu, żeby ukryć przede mną

lewe pieniądze.
— Po prostu nie wiem, czy te morderstwa mają jakiś związek z Senate

International. Na naszym placu budowy zamordowano cztery osoby, ale Oprawca,
razem z nimi, zabił już trzynastu ludzi. Pozostałe ofiary nie mają z nami nic

wspólnego.
— Zgoda, tyle to i ja wywnioskowałem z twoich depesz. Ale istnieją metody, żeby

odkryć powiązania między ofiarami, jeśli nawet pozornie takie związki nie
istnieją.

Clayton zamówił kolejnego drinka i zaczął wyjaśniać, w jaki sposób zamierza
ustalić elementy łączące ofiary Oprawcy.

— Policja sprawdza wszystkie rzucające się w oczy fakty, bo taka już jest
procedura. Ale jeśli nawet trudno początkowo dopatrzyć się jakichkolwiek

wyraźnych związków, należy szukać dalej, koncentrując się na mniej oczywistych
elementach, takich jak znak zodiaku, rozmiar obuwia, sposób mówienia czy inne

tego typu tajemne rzeczy. Jeśli i to nic nie da, trzeba sprawdzić kolejne
czynniki, na przykład datę utraty dziewictwa, gdzie dana osoba przebywała, dajmy

na to, trzynastego kwietnia tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego pierwszego
roku lub jakie były jej ulubione rybki akwariowe.

Wyciągnął rękę nad stolikiem i po ojcowsku ujął dłoń dziewczyny.
— Sarah, prowadziłem śledztwo w sprawach trzydziestu siedmiu seryjnych

morderstw. Nie zawsze udało mi się schwytać
110

sprawcę, ale zawsze odkryłem elementy łączące ofiary. W jednym z przypadków
sepleniły. Czy uwierzysz? Zabójca nie znosił sepleniących. Przebijał im bębenki

w uszach tak, że ostrze wychodziło między zębami.
— W wiadomościach mówiono, że Oprawca ukrywa się w kanałach. Wiesz, jak Harry

Limę.
— Jasne... to całkiem możliwe. Ale przeszukiwanie kanałów też jest bez sensu.

Jeśli facet dobrzeje zna, nigdy go nie wytropią, choćby szukało go stu
policjantów z psami. Mieliśmy bardzo podobny przypadek w South Side. Gość krył

się w kanałach i nimi uciekał. Złapaliśmy tylko zapalenie wątroby... Nie,
jedynym sposobem jest znalezienie ogniwa łączącego wszystkie ofiary. Wtedy

będzie można wytypować kolejną i czekać na pojawienie się Oprawcy.
— Masz namyśli pułapkę? Ale czy nie jest to zbyt niebezpieczne dla tej ofiary?

— Jeśli pułapkę zastawi się właściwie, to nie. Ten facet musi kierować się
jakimś motywem. Nie wiem jeszcze jakim i to właśnie zamierzam odkryć. Może

kierować nim zemsta, może poczucie winy, a może robi to tylko dlatego, że jego
matkę, gdy była w ósmym miesiącu ciąży, wystraszył mrówkojad. Któż to wie? Na

razie nikt, ale do tego dojdziemy.
— A jak z pana polskim?

— Wykładów w Instytucie Piłsudskiego raczej bym się nie podjął, ale tutaj sobie
poradzę. Moja matka była Polką i kiedy tata szedł do pracy, rozmawiała ze mną

tylko po polsku. Do dzisiaj na „doughnuts" mówię pączki.
— Ale proszę nie zapominać, że to bardzo niebezpieczne przedsięwzięcie. Bez

względu na to, co się dziś naprawdę wydarzyło, ci nieszczęśni ludzie zostali
porąbani na kawałki... Boże, porąbani jak w rzeźni. Po prostu na kawałeczki.

— Bo na tym właśnie polega taktyka Oprawcy — odparł pogodnie Clayton,
rozpierając się na krześle. — Chce wywołać popłoch i wzbudzić przerażenie, a im

straszniejszych ima się środków i im większą wzbudza panikę, tym większą czerpie
z tego radość. Odcinanie głów stanowi tego część. Ale zabójca to zabójca.

Porąbał ludzi na kawałki. Tyle że kiedy już człowiek jest martwy, nie obchodzi

go, co z nim zabójca zrobi później. Po prostu jest, za przeproszeniem, kurwa,

martwy.
— Naprawdę sądzi pan, że zdoła go pan schwytać?

— O, na pewno. Schwytam go. Zaczyna ryzykować... zaczyna
111

zabijać prawie na oczach świadków. A poza tym nie spodziewa się mnie.
Dokończył whisky.

— A tak swoją drogą podsłuchałem, jak jeden z policjantów mówił, że twojego
znajomego, komisarza Reja, udupiono właśnie w związku ze sprawą Oprawcy.

Zadzwonię jutro do niego. Może uda mi się wykorzystać jakoś jego umiejętności.
— Życzę powodzenia. Jest dobry, ale w żadnym wypadku uległy.

— Zobaczymy. — Clayton przez chwilę w milczeniu wpatrywał się w popielniczkę z
napisem „Marriott", następnie uniósł głowę i powiedział: — Twój tata nie

wspominał, że wyrosłaś na taką śliczną kobietę. Czy zechcesz pokazać mi nocne
życie tego zapomnianego przez ludzi i Boga miasta?

— Nie jestem pewna, czy jestem dziś w nastroju.
— Czyżbyś zamierzała całą noc spędzić we własnym mieszkaniu i przeżywać

koszmary? Daj spokój. Wieczorna eskapada dobrze nam zrobi. Poza tym od czasu,
gdy zmarła moja żona, nie miałem w ramionach pięknej kobiety.

Rozdział ósmy
Gdy załoga karetki pogotowia opuściła prosektorium, w drzwiach pojawił się Rej.

Stojący przy zlewie doktor Woj-niakowski popatrzył na niego bez zdziwienia.
— O, Rej. Właśnie się zastanawiałem, kiedy ujrzą cię me śliczne oczy.

Na trzech wykonanych z nierdzewnej stali stołach spoczywały zwłoki w wielkich
czarnych plastikowych workach. Doktor Woj-niakowski wytarł ręce, wyjął papierosa

i zapalił go zapalniczką. Wydmuchnął z zadowoleniem chmurę niebieskiego,
cuchnącego dymu, podszedł do pierwszego stołu i obmacał obiema dłońmi czarny

worek.
— Świńskie flaki — stwierdził. — No, nie dosłownie. Ale takie wrażenie sprawiają

w dotyku.
— W wiadomościach podano, że zostali porąbani na kawałki — odparł Rej.

Podszedł ostrożnie do stołu, zupełnie jakby spodziewał się, że plastik się
rozchyli i wyskoczą z niego trzy odrażające, porąbane ciała.

— Rzeczywiście sprawiają wrażenie porąbanych na kawałki.
— Ale w dwie minuty? Całą trójkę? Niby jak miał tego dokonać?

Doktor Wojniakowski odkaszlnął, po czym chrząknął.
— To właśnie mamy zbadać.

Zaczął rozpinać pierwszy worek. Wpadające przez okna ze zbrojonego drutem szkła
światło wczesnego popołudnia nadawało sali numer trzy koloryt kaplicy, gdzie

dymiący papieros doktora pełnił rolę kadzidła.
8 — Dziecko ciemności

113
— Wiesz o tym, Rej, że powinienem cię stąd wyprosić. Mogę mieć grube

nieprzyjemności.
Policjant podszedł do stołu sekcyjnego, skąd bił ciężki odór świeżej śmierci —

zapach krwi, tłuszczu, kwasów trawiennych i ekskrementów. Obserwował, jak lekarz
rozwija worek, z którego wyłaniał się stos kości i mięsa. Dojrzał rozcięte

białawe płuca, ciemne, śliskie płaty wątroby i nie kończące się zwoje
skrwawionych wnętrzności.

— Nie wiem, czego się po mnie spodziewają. Co ja mam z tym zrobić? — odezwał się
Wojniakowski, wyciągając z worka jakiś trudny do opisania ochłap mięsa ze

zwisającym z niego mniejszym, krwawym strzępem. — Wiesz, co mi powiedzieli?
„Zrobiliśmy, cośmy mogli, żeby w miarę prawidłowo powkładać stosowne szczątki do

stosownych worków, ale z całą pewnością popełniliśmy kilka marginalnych błędów".
Ponownie zanurzył dłonie w krwawej stercie i wyciągnął z niej dwa penisy; do

jednego z nich przyczepione było jeszcze jądro.
— Marginalny błąd? — parsknął, wydmuchując przy tym dym. —Albo ci faceci

kompletnie nie znają się na anatomii, albo ten facet miał najszczęśliwszą żonę w
całej Republice Niemieckiej.

Rej przełknął ślinę i zerknął na kleistą zawartość worka.
— Może dać ci rękawiczki? — zainteresował się Wojniakowski. — Wtedy będziesz

mógł sam sobie tu pogrzebać.
— Nie widzę głowy — zauważył ostrożnie Rej. Modlił się, żeby jej nie zobaczyć.

— Masz rację, głowy brak. Żaden z nich nie ma głowy. O tym już uprzedził mnie

telefonicznie twój kolega, komisarz Jarczyk.

— A zatem mogła to być sprawka Oprawcy? Wojniakowski obrzucił go bacznym
spojrzeniem.

— Nie mam pojęcia, kto lub co ich zabiło. Ale czy znasz kogoś, kto potrafi tak
porąbać trzech dorosłych mężczyzn zaledwie w dwie lub trzy minuty...? Albo coś?

Chwilę palił w milczeniu, po czym znów się odezwał:
— Aha, ostatnim razem wyszedłeś, zanim otrzymałem wyniki sekcji. Ale nie ma

najmniejszych wątpliwości, że twojemu kumplowi, Janowi Kamińskiemu, obcięto
głowę tym samym nożem, co wcześniejszym siedmiu ofiarom. I Wróblewskiemu.

Znaleźliśmy mikroskopijne kawałki metalu. Wszystkie pochodzą z tego samego
ostrza.

— A materiał? — zapytał Rej.
— A, to również bardzo interesujące. Wczoraj przebadaliśmy

114
go ponownie. Włókna znalezione za paznokciami Kamińskiego pasują do materiału,

który znaleźliście w kanale... tak zatem pochodziły zapewne z odzieży
napastnika. Ale powodem powtórnej analizy był pozorny wiek tego materiału.

— Co znaczy „pozorny wiek"?
— Jest to aksamit, pierwotnie miał kolor czarny. Badania chromatograficzne

wykazały, że materia pochodzi z połowy siedemnastego wieku, a zapewne jest
jeszcze starsza.

— Z siedemnastego wieku? Chyba żartujesz!
— Nie mamy najmniejszych wątpliwości co do prawdziwości tej ekspertyzy. Zresztą

guzik ją potwierdza. Wykonany został ręcznie z czystego mosiądzu i wyryty jest
na nim wizerunek jakiejś bestii. Dostarczyliśmy go naszemu znajomemu

specjaliście od guzików mieszkającemu na Ząbkowskiej. Potwierdził, że guzik
wykonano dobrze przed tysiąc siedemsetnym rokiem... bo wtedy właśnie zaprzestano

używać do wyrobu mosiądzu sproszkowanej rudy cynku, a zaczęto stosować
przetopiony cynk. Ponadto wizerunek bestii również jest bardzo starym symbolem.

Podejrzewamy, że na guziku znajduje się wyobrażenie bazyliszka, potwora, który
jednym spojrzeniem paraliżował ludzi.

— A co ty o tym sądzisz? — zapytał Rej. — Czy uważasz, że Oprawca naprawdę nosi
ubranie z siedemnastowiecznego aksamitu?

— Obawiam się, że to już wykracza poza moje kompetencje.
— Czy materii był przegniły? Czy mógł się rozedrzeć tak łatwo, gdy Kamiński

szarpał napastnika za ubranie?
— O, tak. Był oczywiście przesączony ściekami. Wyglądał jak przegniła aksamitna

kotara. Rej potrząsnął głową.
— Powiem ci, Teofilu, że nie wiem, z kim mamy do czynienia. Naprawdę nie mam

zielonego pojęcia.
— Tak? Chyba z niczym nie masz do czynienia. Z tego, co wiem, jesteś zawieszony.

Rej zdjął z temblaka obandażowaną lewą rękę i teatralnym gestem uniósł ją nad
głowę.

— Widzisz? Sądzę, że to całkowicie usprawiedliwia moją ciekawość, co się tu
naprawdę dzieje. Miałem cholerne szczęście, że nie skończyłem poszatkowany na

bigos jak ci nieszczęśnicy w plastikowym worku. — Głęboko odetchnął. Panujący w
sali zaduch śmierci zaczynał już działać mu na nerwy i przyprawiać o mdłości. —

A co z dziewczyną? Czy znalazłeś jakieś nowe wskazówki?
115

Lekarz potrząsnął głową.
— Nie mamy jej ręki, wiec trudno ustalić, czy przeciągnięto ją przez szczelinę w

skrzynce na listy przy użyciu zwykłej siły fizycznej, czy mechanicznie. Ale coś
ci powiem. Żeby w taki sposób wyrwać komuś ramię, potrzeba mocy wyciągarki

samochodowej.
— A więc siły, jaką posiada niewielu mężczyzn?

— Moim zdaniem siły, jakiej nie posiada żaden mężczyzna. Chyba że działałby pod
wpływem sterydów czy innego środka stosowanego przez atletów. Ale nawet wtedy...

— Co wtedy? Dokąd to nas prowadzi?
— Nie wiem. To ty jesteś detektywem.

Policjant rzucił ostatnie spojrzenie na plastikowy worek.
— W porządku. Dzięki za wszystko. Resztę zostawiani tobie.

Wojniakowski ze stłumionym chlupotem zanurzył dłonie w plątaninę żołądków i
wnętrzności. Po raz pierwszy od chwili spotkania lekarza, co miało miejsce

piętnaście lat wcześniej, Rej pomyślał, że Wojniakowski jest naprawdę

szczęśliwy.

Gdy Sarah wróciła do biura, czekał tam już na nią Muller. Miał na sobie tani
beżowy garnitur, a twarz barwy popiołu.

— Przykro mi, panno Leonard. Ale moi ludzie nie przystąpią do pracy.
— Przecież ktoś musi zaplombować ten kanał.

— Wiem o tym. Ale z całą pewnością nie my.
Sarah usiadła za biurkiem. Na ekranie komputera widniał napis: „Witaj! Życzę

miłego dnia!", lecz jej myśli wcale nie były miłe. Cały czas miała przed oczami
fruwające w powietrzu krwawe ochłapy ludzkiego ciała. Cały czas miała w pamięci

nogi, ręce i kawałki potrzaskanych żeber.
— Stał pan w rurze i zaglądał pan do środka — odezwała się. Ciągle nie potrafiła

opanować drżenia, gdy myślała o wypadkach na placu budowy. — Co, pana zdaniem,
tam się wydarzyło?

Muller wzruszył ramionami.
— Trudno powiedzieć. Nic nie widziałem. Najpierw dostrzegłem błysk ich latarek,

a później zapadła ciemność. Jeszcze później... — Uniósł ręce, jakby chciał
zasłonić się przed prysznicem skrwawionego mięsa. — Raz w życiu widziałem coś

podobnego. Na Tempelhof, kiedy człowiek dostał się w wirujące śmigło samolotu.
Sarah chwilę milczała.

116
— Może jednak zastanowi się pan przez dzień czy dwa?

— Przykro mi, panno Leonard. Es tut mir leid. Moi ludzie też uważają, że był to
jakiś diabeł i nie wrócą na budowę. Może Brzezicki i jego ekipa wcale nie są tak

szaleni?
Nie było sensu przypominać Mullerowi, że podpisał kontrakt. Senate International

będzie i tak musiało wypłacić miliony dolarów odszkodowania rodzinom
zamordowanych.

— No cóż, skoro taka jest wasza decyzja, nie mogę mieć o to pretensji.
Muller stał i spoglądał na nią tak, jakby chciał jej coś powiedzieć, ale nie

mógł znaleźć odpowiednich słów.
— Wie pani, to nie było naturalne — odezwał się w końcu. — Chodzi mi o sposób, w

jaki oni zginęli. To był... jakiś koszmar.
Sarah prawie niedostrzegalnie wzruszyła ramionami. Miała na to popołudnie

umówione spotkanie z jedną z polskich agencji reklamowych, lecz teraz nacisnęła
guzik interkomu i poprosiła Irenę, żeby przełożyła je na następny tydzień. A

Muller czekał, jakby czekanie mogło cokolwiek załatwić; jakby miało dowieść
szczerości jego intencji. Sarah zaczęła zapisywać coś w kalendarzu, a

brygadzista, jak wmurowany w ziemię, stał bez ruchu.
Przestała pisać i uniosła głowę. Dopiero wtedy spostrzegła, że Niemiec ma

zamknięte oczy; zupełnie jak gdyby spał.
W porze lunchu panował upał, więc Antoni Dłubak wyszedł z kanapkami do Ogrodu

Saskiego i usiadł na ławce naprzeciwko fontanny. Gdy tylko otworzył plastikową
torebkę, natychmiast przy jego nogach zaczęło skakać kilka drozdów.

Powinien wprawdzie lunch zjeść w biurze, gdzie kończył pracę nad rachunkami
Interpressu, lecz ponieważ większość dni i nocy spędzał samotnie, lubił od czasu

do czasu wyjść na świeże powietrze i wmieszać się w tłum. W dziewiętnastym wieku
Ogród Saski nazywano „salonem Warszawy", tutaj bowiem spotykała się cała

śmietanka towarzyska stolicy. W obecnych czasach grono spacerowiczów
prezentowało się znacznie mniej wytwornie, lecz Dłubak zawsze znalazł kogoś

interesującego, z kim mógł porozmawiać — kierowcę autobusu, handlarza antykami,
kelnerkę lub emerytowanego oficera.

Żuł kanapkę i z ciekawością rozglądał się po okolicy. Szeroka aleja biegnąca
przez środek parku zatłoczona była spacerowiczami. Przez gałęzie dębów

przebijały promienie słońca, rzucając ruchliwe
117

cienie na kamienne figury stojące po obu stronach alei — postacie
przedstawiające pory roku, muzy oraz dziwaczne stworzenia mitologiczne — i

nadając im pozór życia.
Alejką nadchodziła śliczna dziewczyna w obcisłym podkoszulku i króciutkiej

różowej spódniczce. Dłubak żywił cichą nadzieję, że zatrzyma się i usiądzie obok
niego na ławce. Naturalnie nie miał tyle szczęścia. Dziewczę nie zaszczyciło go

nawet spojrzeniem. Do Dhibaka dotarł jedynie ulotny zapach jej perfum, ale i ta
woń szybko się rozwiała.

Antoni Dłubak miał dwadzieścia osiem lat. W wieku lat czterech zachorował na

krzywicę i nogi nigdy już nie rozwinęły mu się prawidłowo. Choć łysiał i był

znacznie tęższy, niż być powinien, wyglądał wyjątkowo dobrze ze swą szeroką,
wesołą i pogodną twarzą, na której zawsze malował się ujmujący uśmiech. Cały

kłopot jednak polegał na tym, że miłe i sympatyczne oblicze stanowiło
zwieńczenie absurdalnie małego i zdeformowanego ciała, które kobietom wydawało

się bardziej odstręczające, niż gdyby księgowy był brzydki, ale normalnie
zbudowany.

Miał w życiu tylko jedną kobietę — bardzo prostą dziewczynę imieniem Magda,
która pracowała w biurze podróży Mazurkas. Zainteresowania Magdy sprowadzały się

wyłącznie do własnego ciała i narzekania na życie. Kochali się trzy razy w
mieszkaniu Dhibaka. Za trzecim razem Magda oświadczyła mu, że „on nie potrafi

uszczęśliwić kobiety" i tyle ją widział.
Ale Dłubakowi wcale nie było z tego powodu przykro. Magda nieustannie drapała

się po łokciach i pod pachami.
Swą nie wykorzystaną energię seksualną Dłubak wyładowywał w pracy. W Banku

Kredytowym Yistula czterokrotnie już go awansowano i obecnie był najmłodszym
członkiem wydziału rozliczeń i pożyczek zagranicznych. Codziennie zostawał w

pracy do nocy, wykonując czynności, o które nigdy go przełożeni nie prosili. W
ten właśnie sposób wpadł na niezwykły przepływ milionów dolarów przez konto na

nieprzewidziane wydatki Senate International.
Kanapki z sardynkami polanymi keczupem niezbyt mu smakowały, lecz zbliżał się

koniec miesiąca i nie miał pieniędzy na wędlinę. Ale kiedy je jadł,
nieoczekiwanie wyłonił się jak spod ziemi mężczyzna w brązowym garniturze.

Usiadł obok Dłubaka i oświadczył stanowczo zbyt głośno:
— Wyglądają smakowicie!

Bankowiec zamrugał oczyma i spojrzał na nieznajomego. Męż-
118

czyzna był nie ogolony, miał ciemną cerę, grube suche wargi i bulwiasty nos.
Śmierdział papierosami i potem. Wonie te bez powodzenia próbował zabić zapachem

płynu po goleniu, który pachniał bardziej jak pif-paf, środek do tępienia much.
— To tylko sardynki — wyjaśnił Dłubak. — Ale jeśli ma pan ochotę na kanapkę,

proszę bardzo.
Nieznajomy sięgnął po podarowaną kanapkę i wbił w nią zęby. Dłubak spodziewał

się, że mężczyzna coś powie, ale ten tylko mrugnął okiem i skinął głową, jakby
uważał, że ze strony Dhibaka był to jakiś prywatny i bardzo śmieszny żart.

— Miło tutaj, prawda? — odezwał się więc Dłubak. — Fontanna, drzewa. Zawsze
siadam w pobliżu fontanny.

Nieznajomy bez szczególnego zainteresowania popatrzył na wodotrysk, który
przypominał gigantyczny, wykuty w kamieniu puchar do szampana z wyrzeźbionymi

deMnami. W promieniach słońca woda skrzyła się barwami tęczy, a lekkie podmuchy
wiatru roznosiły tysiące drobin wodnych na pobliskie rabaty z kwiatami.

— Lato trwa stanowczo za krótko, prawda? — stwierdził znów Dłubak. — Ale jest to
chyba związane z wiekiem. Gdy byłem chłopcem, lato zdawało się ciągnąć w

nieskończoność.
Obdarowany kanapką facet skończył jeść i strząsnął z kolan okruchy.

— Nic nie trwa wiecznie, panie Dłubak. Bankowcowi ze zdumienia opadła szczęka.
— Skąd pan wie, jak się nazywam?

— Powiedziano mi, i tyle.
— Na pewno nie ja to panu powiedziałem. Chyba że już kiedyś ze sobą

rozmawialiśmy. Ale nawet w takim przypadku rzadko kiedy...
— Niech się pan nie trudzi. Nigdy ze sobą nie rozmawialiśmy. Przysłał mnie pan

Zboiński. Zna pan Zboińskiego? Romana Zboińskiego? Bardzo wpływowy biznesmen.
Imię i nazwisko „Roman Zboiński" brzmiały bardzo znajomo, choć Dłubak nie mógł

sobie przypomnieć, gdzie je słyszał.
— Pan Zboiński chciałby z panem pogawędzić — ciągnął nieznajomy. — Uważa, że

sprawy prywatne powinny pozostać prywatnymi. To tyle.
— Obawiam się, że nie rozumiem, o co panu chodzi. Facet w brązowym garniturze

wyszczerzył zęby w uśmiechu.
— Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, to poczęstuję się jeszcze jedną kanapką.

Mam straszną słabość do sardynek. Ale
119

nie powinien pan dawać tyle keczupu. — Nie czekając na pozwolenie sięgnął po
zawiniętą w papier kanapkę. Rozpakował ją, ugryzł potężny kęs i powiedział: —

Zaparkowałem po drugiej stronie ulicy. Nie zajmie to panu dużo czasu.

— Chce pan, żebym z panem jechał? Nie mogę. Za dwadzieścia minut mam umówione

spotkanie.
Mężczyzna przełknął kęs kanapki, parsknął i bez namysłu odchylił połę kurtki,

odsłaniając kolbę zatkniętego za pasek pistoletu. Dłubak nie wierzył własnym
oczom. Szybko rozejrzał się w lewo i w prawo, jakby spodziewał się, że zobaczy

zbliżających się kolegów z pracy, którzy powiedzą mu, że to taki figiel, a wśród
drzew dojrzy resztę rozbawionych pracowników wydziału rozliczeń

międzynarodowych. Ale widział tylko obcych ludzi, którzy śmiejąc się i
rozmawiając snuli się aleją. Matka pchała dziecięcy wózek z czerwonymi

balonikami przywiązanymi do poręczy. Woda w fontannie szemrała i lśniła w
promieniach słońca, a wszystko było tak spokojne i zwyczajne, że Dłubak pojął,

iż nieznajomy nie żartuje.
— Idziemy! — burknął mężczyzna. Wziął z kolan Dłubaka torebkę z kanapkami, jedną

z nich zostawił sobie, a pozostałe wrzucił do kosza na śmieci. — Tędy!
Puścił bankowca przodem. Ruszyli w kierunku wyjścia z Ogrodu Saskiego. Przeszli

po ogromnych płytach okalających Grób Nieznanego Żołnierza, przekroczyli jezdnię
i tam nieznajomy wyjął z kieszeni kluczyki, po czym otworzył zdezelowanego

białego poloneza zaparkowanego przy krawężniku. Dłubak rozejrzał się ukradkiem,
wypatrując policyjnego radiowozu, lecz mężczyzna wykonał energiczny ruch głową i

warknął:
— Wsiadaj!

Początkowo jechali w milczeniu. Samochodem trzęsło, widać pojazd nie miał
amortyzatorów, a opony były tylko do połowy napompowane. Skręcili na wschód i

przejechali most Poniatow-skiego. Toń Wisły lśniła w słońcu niczym wypolerowany
mosiądz i Dłubak musiał zmrużyć oczy.

— Chyba nie jedziemy daleko?
Kierowca odwrócił się w jego stronę, puścił perskie oko, ale nic nie

odpowiedział.
Znaleźli się na Pradze. Dłubaka zaczął ogarniać niepokój. Jechali zatłoczoną,

posępną ulicą. Stały tutaj dziewiętnastowieczne ceglane kamienice, których nie
zburzyli Niemcy, i które do teraz zachowały charakter podniszczonych ruder z

okresu międzywojen-
120

nego, jakimi zabudowana była wtedy ta uboga dzielnica Warszawy. Chodnikami
płynęły potoki ludzi w lichych ubraniach, wszędzie widziało się zdezelowane

ciężarówki i samochody osobowe; Dłubak dostrzegł nawet dwa wschodnioniemieckie
trabanty.

Księgowy mieszkał w północno-zachodniej dzielnicy Warszawy w niewielkim,
nieciekawym osiedlu mieszkaniowym usytuowanym między Wolą a Żoliborzem i tę

część Pragi odwiedzał bardzo rzadko, zwłaszcza od czasu, gdy na bazarze
kieszonkowcy ukradli mu portfel zjedna czwartą pensji. Wtedy właśnie uznał tę

dzielnicę za zbyt przerażającą, zbyt ubogą i podłą.
Minęli uliczny stragan, na którym śniada Mongołka w obszar-panej, futrzanej

kamizelce sprzedawała końskie dery, siodła oraz przepowiadała klientom
przyszłość. Była niepokojąco ładna. Z jakichś względów jej wzrok napotkał wzrok

przejeżdżającego obok w polonezie Dłubaka. Mongołka na chwilę zmarszczyła brwi,
jakby chciała przepowiedzieć coś okropnego, coś, co ma mu się niebawem

przytrafić.
Nieznajomy zatrzymał w końcu samochód na prawie wymarłym placu. Na rogu stała

szara cerkiew z pięcioma cebulastymi kopułami.
— Dokąd idziemy? — zapytał Dłubak.

— Zobaczysz.
Wysiedli z samochodu, przekroczyli jezdnię i skierowali się do podniszczonego

bloku z lat sześćdziesiątych. Przed wejściem do domu na betonowym murku siedział
pijak w zabrudzonym ziemią ubraniu. Na widok nadchodzących dźwignął się

niepewnie na nogi i zawołał z ciężkim, chropawym akcentem, z jakim nie mówi nikt
w innych dzielnicach Warszawy.

— Ej, macie trochę szmalu?
— Spierdalaj! —warknął mężczyzna, który przywiózł Dłubaka.

Pijak okręcił się na jednej nodze, jak gdyby ktoś wymierzył mu policzek,
zachwiał się i z najwyższym trudem utrzymał równowagę.

Weszli do bloku. Klatka schodowa o pomalowanych na brązowo ścianach była pełna
ech. Mężczyzna wepchnął Dłubaka do ciasnej windy i nacisnął guzik. Stali tak

blisko siebie, że Dłubak musiał wdychać bijący od swego prześladowcy odór potu i

pif--pafa. Co gorsza tamtemu nieustannie odbijało się sardynkami.

Winda zatrzymała się na trzecim piętrze. Wysiedli z niej i ruszyli długim wąskim
korytarzem do obitych blachą drzwi z judaszem. Odziany na brązowo facet

wyszczerzył do Dłubaka zęby i trzy-
121

krotnic zapukał. Bankowiec dostrzegł w judaszu ciemny cień. W środku ktoś
ostentacyjnie długo się grzebał; szczękały zamki, zadźwięczał łańcuch i w końcu

drzwi stanęły otworem.
— Ty pierwszy — burknął eskortujący Dłubaka.

Znaleźli się w dużym, prawie pustym mieszkaniu. Powietrze przesączał zaduch
przypalonego oleju spożywczego. Podłogi wyłożone były tanią, sfałdowaną

wykładziną dywanową o paskudnym brązowym kolorze. Minęli drzwi trzech otwartych
sypialni, w których okna zostały zasłonięte kocami. Rolę łóżek spełniały nie

przykryte niczym siermiężne materace. W jednym z pomieszczeń na zniszczonym,
wiklinowym krześle siedziała kobieta o smoliście czarnych włosach, pomalowanych

na czerwono paznokciach u nóg i odsłoniętych piersiach. Próbowała zapalić
papierosa. Na plecach miała ogromną pręgę, jakby ktoś uderzył ją nogą od

krzesła.
Głównym meblem w salonie był wielki, kiepsko dostrojony telewizor marki Toshiba

z wyciszoną fonią. Przed nim, w dużym fotelu siedział masywnie zbudowany,
postawny mężczyzna ubrany na czarno. Rozmawiał przez telefon, nie spuszczając

wzroku z ekranu, na którym migała właśnie kreskówka „Goofy i inni". Obok fotela
stał następny mężczyzna, ubrany w dżinsy i koszulkę polo. Maleńkim śrubokrętem

czyścił sobie paznokcie. Trzeci siedział po turecku na dywanie. Był do pasa
nagi, a ciało pokrywały mu tatuaże: demony, syreny, znaki zodiaku i motyle.

— Przywiozłem go — odezwał się facet, który zaczepił Dłubaka w parku.
— To dobrze — odparł rozparty w fotelu wielkolud, nie odrywając wzroku od

telewizora.
Upłynęły trzy minuty. Nikt nawet nie drgnął. Nikt nie odezwał się słowem. W

końcu Dhibak chrząknął i przerwał niezręczne milczenie:
— Mam umówione spotkanie w biurze. Już jestem spóźniony. Możemy więc przystąpić

do rzeczy, niezależnie od tego, o co chodzi, bo muszę jak najszybciej wrócić do
pracy?

Znów zapadło długie milczenie. W pewnej chwili wielki mężczyzna powoli się
odwrócił i popatrzył na Dłubaka takim wzrokiem, jakby ten rzucił coś

obrzydliwego na sfalowaną brązową wykładzinę dywanową.
— Rozumiem, że ma pan dziś po południu spotkanie.

— Tak. Powinienem być w banku już od pięciu minut.
— Aż kim to miał się pan spotkać, panie Dhibak? Może mi to pan powiedzieć?

122
— Z policją. Z oficerami z wydziału zabójstw oraz z wydziału przestępstw

gospodarczych.
— Proszę, proszę — powiedział olbrzym głosem przypominającym zgrzyt żwiru

wsypywanego do betoniarki. — Wydział zabójstw i wydział przestępstw
gospodarczych. Musi pan mieć nie lada sekrety do wyjawienia.

Dhibak nie wiedział, co odpowiedzieć. Spojrzał na faceta, który przywiózł go tu
z parku, ale ten tylko mrugnął i uśmiechnął się, widać dla niego wszystko to

było jedynie wybornym żartem.
Zwalisty mężczyzna dźwignął się z fotela i stanął nad Dłubakiem. Górował nad nim

niczym zasłaniający słońce budynek.
— Czy wie pan, kim jestem? Nazywam się Roman Zboiński. Czy wie pan, w jaki

sposób mój ojciec zarabiał na życie? Był rolnikiem, kopał kartofle, zrywał
wiśnie i hodował świnie. O mało nie umarł z głodu. A wie pan, jak ja zarabiałem

na życie? Wyładowywałem mrożone mięso w magazynach w Gdańsku. Czy wyobraża pan
sobie, co to było za życie? Targaliśmy całe połówki wołów, a płacono nam tyle,

że nie starczało na miskę flaków. I co się stało? Wszystko się odmieniło.
Nadarzyła się okazja zrobienia wielkich pieniędzy. Zabieramy samochody ludziom,

którzy są tak bogaci, że ich taka strata niewiele obchodzi, i sprzedajemy je
ludziom, którzy są tak bogaci, że niewiele ich obchodzi, ile płacą. Ludzie,

którzy stracili samochody, dzięki ubezpieczeniom kupują sobie nowe, a ludzie,
którzy pragną zmienić samochody, otrzymują takie, jakich pragną. A ja mam z tego

dochód. To nie przestępstwo, tylko zwykła sprawiedliwość społeczna.
— Ależ to właśnie jest przestępstwo! — wykrzyknął wzburzony Dhibak. — Skoro

uważa pan, że jest inaczej, dlaczego zadaje pan sobie tyle trudu, by za

pośrednictwem Banku Kredytowego Yistula prać pieniądze? Dlaczego się pan teraz

złości? Skoro to nie jest przestępstwo, nie ma pan chyba niczego przeciwko temu,
żebym porozmawiał o tym z policją, prawda?

Zboiński wyglądał już nie jak kamienica, lecz jak cały drapacz chmur.
— I tylko pan o tym wie, prawda?

— Już nie. Wie o tym na przykład mój kolega z pracy Piotr Gogjel. Ja mu o tym
powiedziałem. Powiem o tym innym. Gdy się wszyscy dowiedzą, nie odważy się pan

tknąć mnie nawet palcem.
— W Senate International nie będą z pana zadowoleni.

— Och, przeciwnie! Przecież nie chcą, żeby ich firma była wykorzystywana przez
gangsterów.

123
Zboiński na chwilę się odwrócił. Zaciskał pięści w skórzanych rękawiczkach,

rozdymał nozdrza.
— Panie Dłubak, ciągle jeszcze ma pan szansę. Nawet taki idiota jak pan zdaje

sobie z tego sprawę. Jeśli nie zgodzi się pan na rozmowę z policją, jeśli odmówi
pan zeznań, to ani nam, ani panu nie spadnie włos z głowy.

— Będę musiał pokazać im rachunki Senate International. A jeśli się wie, czego
szukać, to ów proceder z praniem pieniędzy staje się jasny jak słońce. Dla mnie

jest jasny jak słońce.
Ubrany na czarno wielkolud pochylił głowę i chwilę się namyślał. Choć Dłubak nie

widział jego twarzy, mimika Zboińskiego odbijała się dokładnie na obliczu
pokrytego tatuażami mężczyzny, który wpatrywał się w swego szefa. Gniew, później

decyzja, a na końcu wyraz złośliwej radości.
Owa odbijająca się niczym echem gra uczuć na twarzy tatuowanego strwożyła

Dhibaka. Ci ludzie postępowali precyzyjnie, złowieszczo konsekwentnie.
— Chce pan, żebym wszystko zachował w tajemnicy? — zapytał bankowiec, z trudem

przetykając ślinę. Zboiński nie odpowiedział.
— Chce pan, żebym utrzymywał, że nie nadchodziły na to konto żadne kwoty ani nie

dokonywano z niego żadnych przelewów?
Zboiński w dalszym ciągu milczał i nie odwracał głowy. Na wielkim, zamglonym

ekranie telewizora Goofy biegał i biegał po elewatorze zbożowym ścigany przez
rozgniewane kaczory.

Dłubak nie zauważył, by Zboiński dał swoim kompanom jakikolwiek sygnał, ale
nagle człowiek, który przywiózł go z Ogrodu Saskiego, chwycił księgowego za

prawe ramię i przyłożył mu do prawego ucha lufę pistoletu. Muszka broni była
ostra i Dhibaka bardzo zabolało. Mężczyzna w dżinsach i podkoszulku odłożył

śrubokręt, a potem ujął go za drugie ramię. Obaj straszliwie cuchnęli potem, a
Dłubak był bardzo wrażliwy na zapachy.

Zbliżył się Zboiński i popatrzył księgowemu w twarz wzrokiem tak płonącym, jakby
chciał go swym gniewem spopielić.

— Niczego tak nie nienawidzę jak uczciwości. Uczciwości! Uczciwi ludzie to banda
głupich pojebańców, którzy nie potrafią kombinować!

Dłubak miał tak sucho w gardle, że aż bolała go krtań, nie był w stanie nawet
przełknąć śliny. Co powinien zrobić? Jeśli obieca Zboińskiemu, że nic nie powie

oficerom z wydziału przestępstw gospodarczych i z wydziału zabójstw, stanie się
oszustem. Ujaw-

124
nienie prawdy jest jego obowiązkiem wobec Banku Kredytowego Yistula i Senate

International. Nie tylko; w grę wchodziła również jego osobista duma i godność.
Jego opinia nieposzlakowanej uczciwości księgowego.

Jeśli pozwoli Zboińskiemu odejść z pieniędzmi pochodzącymi z kradzieży aut, czym
się to skończy? Jaki sens ma kapitalizm, skoro nie istnieją w nim normy etyczne?

To już nie kapitalizm, lecz zwykła anarchia.
Dłubak się bał, ale jednocześnie wiedział, w co wierzy.

— Wróci pan do swego biura — powiedział twardo Zboiński. Porozmawia pan z
glinami i powie im, że wszystko to okazało się omyłką.

— Możesz powiedzieć też, żeś się narąbał wódą. Dlaczego nie? — wtrącił ze
śmiechem tatuowany.

— Nie — odrzekł Dłubak.
— Nie? — zdziwił się Zboiński. — Czy ja dobrze usłyszałem, że powiedział pan

„nie"? Chyba wie pan, że to nie przelewki, tylko bardzo poważna sprawa?
— Jestem tego w pełni świadomy.

Zboiński ruszył w przeciwległy koniec pokoju, ale nagle zmienił kierunek i

podszedł do okna. Był wyraźnie poruszony, co jeszcze bardziej trwożyło Dhibaka.

Ale w sytuacji, w której nie obowiązywały żadne reguły gry, musiał trzymać się
ściśle tego, co uważał za słuszne.

— Czy widzi pan ten kościół? — zapytał Zboiński, wskazując pięć cebulastych
kopuł. — To stołeczna cerkiew Świętej Marii Magdaleny. Świętej Marii Magdaleny,

która sprzedawała się za pieniądze, a jednak Chrystus ją ukochał! Uwielbiam ten
kościół! Czy był pan kiedyś w środku? Są tam dwie kondygnacje, dwa ikonostasy,

polichromie i ikony! Sprzedawała się za pieniądze, rozumie pan? A jednak
Chrystus ją kochał!

Dłubak gapił się na Zboińskiego. Tak się bał, że powoli bezwiednie oddawał mocz
i na lewej nogawce jego letnich beżowych spodni rosła wielka ciemna plama.

Podszedł do niego Zboiński.
— Zatem nie zmienisz pan zdania? Nie zamierzasz pan go zmienić bez dodatkowych

perswazji?
Nagle, dosłownie znikąd, w dłoni Zboińskiego pojawił się duży hak używany przez

sztauerów. Przybliżył go do twarzy księgowego.
— Nawet pan sobie nie wyobraża, jaką można nim wyrządzić krzywdę — oświadczył.

125
— Przecież nie mogę kłamać — wydukał ostatkiem tchu Dłubak. Sam już nie

wiedział, czy czuje zimno czy gorąco.
— Chcesz mieć to w oku? — warknął Zboiński.

Zbliżył ostrze haka na niecałe dwa centymetry od drżącej gałki ocznej Dłubaka,
który tak szybko mrugał powiekami, jakby kokietował Zboińskiego i próbował

nawiązać z nim flirt.
— Nie — mruknął Zboiński. — Ty nie chcesz mieć go w oku, prawda?

Skinął na swoich ludzi. Ci bez ostrzeżenia podcięli Dłubak owi nogi i księgowy
upadł na dywan. Próbował zwinąć się w kłębek, ale tatuowany bandzior przycisnął

mu kolanem jeden nadgarstek, a ten w dżinsach drugi. Facet z Ogrodu Saskiego
unieruchomił mu nogi w kostkach. Dłubak próbował się wyrwać, walczył jak

wyciągnięty na brzeg morza morświn, ale tamci byli silniejsi.
Pochylił się nad nim Zboiński ze sztauerskim hakiem.

— Nigdy nie tracę panowania nad sobą — oświadczył. — A to dlatego, że nie proszę
o wiele. Od moich przyjaciół chcę przyjaźni, od kobiet uległości, a od ludzi,

którzy dla mnie pracują, lojalności. Od innych żądam tylko, by sami żyli i
pozwolili żyć mnie.

Sięgnął lewą ręką w dół i odnalazł suwak w spodniach Dhibaka. Trzema mocnymi
szarpnięciami rozpiął bankowcowi rozporek.

— Oj, zlałeś się — zauważył rozsądnym tonem, jakby niczego innego nie spodziewał
się po człowieku, który próbował go zdradzić. — Jesteś cały mokry.

Mówiąc to, ściągnął leżącemu majtki i odsłonił kurczący się penis, który zrobił
się tak malutki i pomarszczony, że Zboińskiemu z trudem udało się go chwycić

między kciuk i palec wskazujący. Jakoś jednak dokonał tej sztuki i tak mocno
szarpnął za członek, że Dhibak gwałtownie wciągnął w płuca powietrze; jak

człowiek, gdy nieoczekiwanie wpada do zimnego basenu.
— A teraz chcę usłyszeć wszystko, co wiesz o moich pieniądzach — odezwał się

Zboiński.
Księgowy gwałtownie potrząsnął głową.

— Nie wiem o żadnych pieniądzach! Nawet nie wiem, kim pan jest!
— Przecież ci powiedziałem. Nazywam się Roman Zboiński. Wołają na mnie Hak i sam

już wiesz dlaczego. Chciałeś sobie pogawędzić z policją, tak? Z wydziałem
zabójstw i z wydziałem przestępstw gospodarczych? I zamierzasz im wszystko o

mnie powiedzieć? Nie zdziwiłbym się, gdybyś nawet próbował mnie wrobić w
zabójstwo Kamińskiego.

126
— Nie wiem, o czym pan mówi! — pisnął Dhibak. Twarz miał purpurową, z trudem

łapał oddech.
— O, moim zdaniem wiesz. Moim zdaniem dokładnie wiesz, o czym mówię. Zobaczmy,

może uda mi się pobudzić ci pamięć.
Mówiąc to, bez chwili wahania Zboiński wbił czubek sztauer-skiego haka w otwór

penisa Dłubaka, przekręcił ostrze i z całych sił szarpnął nim w górę, naprężając
członek jak strunę. Dhibak zaskrzeczał falsetem, wykręcił ciało, próbując się

uwolnić, ale kompani Zboińskiego trzymali go mocno. Penis sterczał wyciągnięty
jak rozkwaszona śliwka na końcu drutu.

— Powiem! Powiem! — skrzeczał Dhibak.

— Jesteś pewien? Bo ja dopiero zaczynam się dobrze bawić.

— Powiem! Na Boga, powiem wszystko!
Zboiński po raz ostatni pokręcił hakiem, po czym uwolnił Dhibaka, który

natychmiast przewrócił się na bok, wsunął dłonie między nogi i spazmatycznie
szlochał.

— Zatem dobrze — stwierdził z zadowoleniem Zboiński. — Przejdźmy do interesów.
Co pan powie o wódeczce, panie Dhibak? Nie sądzi pan, że interesy najlepiej

załatwia się przy wódeczce?
Rozdział dziewiąty

Następnego ranka, gdy tuż po dziewiątej trzydzieści Sarah wyszła z mieszkania,
ku swemu zdziwieniu zastała w rozległej, wyłożonej mozaiką sieni czekającego na

nią komisarza Reja. Padał deszcz i jak na tę porę roku dzień był wyjątkowo
mroczny. Rej najwyraźniej czekał już od dłuższego czasu, ponieważ w powietrzu

unosiły się kłęby tytoniowego dymu, a u stóp policjanta leżały trzy zdeptane
niedopałki.

— Witam towarzysza — odezwała się z przekąsem Sarah. — Myślałam, że pan już nie
prowadzi tej sprawy.

— Zgadza się, panno Leonard, nie prowadzę — przyznał. — Ale nie potrafię
poskromić ciekawości.

— A cóż takiego pana ciekawi?
— Ciekawi mnie to, dlaczego gdy mój zastępca udał się wczoraj po południu do

Banku Kredytowego Vistula, aby porozmawiać z pewnym urzędnikiem zajmującym się
kontami Senate International, człowiek ten nie stawił się na umówione spotkanie,

a dziś w ogóle nie przyszedł do pracy.
Sarah obrzuciła go długim, bacznym spojrzeniem, lecz nic nie odpowiedziała.

Bardzo nie podobały się jej konsekwencje, jakie mogły wyniknąć z tego zdarzenia.
— Urzędnik ów nazywa się Antoni Dłubak — wyjaśnił Rej. — Ostatni raz widziano go

wczoraj mniej więcej za kwadrans trzynasta, kiedy opuszczał biuro z torebką z
kanapkami. Nie wrócił na noc do swego mieszkania, a dziś rano nie stawił się w

banku.
— Może zachorował.

— Chorzy zazwyczaj siedzą w domu.
128

— Może miał wypadek.
— Nie przyjęto go do żadnego z warszawskich szpitali.

— No dobrze, ale skąd ja mogę wiedzieć, co się z nim stało? Rej wzruszył
ramionami i uśmiechnął się.

— Już pani mówiłem, panno Leonard, jestem tylko ciekaw. Sarah zerknęła na
zegarek.

— Przykro mi, komisarzu, ale nie mogę panu w niczym pomóc. Poza tym i tak już
jestem spóźniona.

Przez obrotowe drzwi wyszła na ulicę. Wiatru prawie nie było, ale niebo
spowijała gruba warstwa chmur, z których sączyła się uporczywa mżawka. Sarah

rozłożyła parasolkę i energicznie ruszyła w stronę Dworca Centralnego i hotelu
Marriott. W Alejach Jerozolimskich panował wielki ruch — mnóstwo taksówek z

pracującymi na przednich szybach wycieraczkami i czerwono-białych autobusów o
zaparowanych oknach.

Rej postawił kołnierz i dotrzymywał pannie Leonard kroku.
— Proszę posłuchać — powiedział. — Nie próbuję wcale sugerować, że ktoś z pani

firmy ma cokolwiek wspólnego ze zniknięciem Dłubaka. Ale to już druga osoba
związana z Senate International, która zginęła w tym tygodniu.

— Przecież nie wie pan na pewno, że Dłubak nie żyje.
— Ale nie wiem też, czy żyje. Poza tym stanowi jedyny trop, jakim dysponuję.

Sarah przystanęła.
— W porządku. Pomogę panu, jeśli pan pomoże mnie. Sprowadziłam do Warszawy

policjanta z Chicago. To stary przyjaciel mojego ojca. Chce schwytać Oprawcę.
— Co pani zrobiła?

— A co innego miałam zrobić? Pan nie umiał go złapać, prawda? Poza tym mój
detektyw nie będzie wchodził panu w drogę. W końcu odebrali panu tę sprawę.

Rej przeciągnął palcami po siwych włosach.
— Powiem coś pani, panno Leonard. Posiada pani niebywały talent, żeby sprawiać,

iż za każdym razem, jak z panią rozmawiam, czuję się o piętnaście lat starszy.
— Niech pan się nie łudzi. Wygląda pan na znacznie więcej niż pięćdziesiąt lat.

Więc jak, porozmawia pan z moim policjantem? Nazywa się Clayton Marsh i jak

słyszałam od ojca, jest jednym z najlepszych detektywów w Ameryce.

— Cóż, nie mam nic do stracenia.
Idąc w kierunku Marriotta, Sarah nie próbowała nawet zapraszać

9 — Dziecko ciemności
129

Reja pod parasolkę; miała na sobie nowy czarny kostium od Armaniego i nie
chciała, żeby przemókł. Rej musiał zatem kulić się, stawiać jeszcze wyżej

kołnierz i co chwila robić uniki, by nie trafiła go w oko któraś z końcówek
drutów parasolki Sarah.

— Co pan teraz robi?
— Oficjalnie siedzę w domu i kontempluję własny pępek. Sprawę Oprawcy przekazano

Jarczykowi, ale Witold wart jest tyle samo, co ogar z zatkanym nosem. A wszystko
przez tę politykę, w jaką ostatnimi czasy wdała się policja... jest jeszcze

gorzej niż dawniej. Zawsze uważałem, że polityka nie ma znaczenia, że liczy się
jedynie łapanie kryminalistów. Teraz, gdy wszystko się zmieniło, zostałem na

lodzie i czuję się trochę oszukany.
— Ale nie żałuje pan zmian, prawda?

— Nie wiem. Pewne rzeczy zmieniły się na lepsze. Ale to nie cheeseburgery
stanowią o rewolucji. Należy zmienić ludzkie serca... a na to potrzeba całego

pokolenia.
Dotarli do Marriotta i weszli do holu. Rej strząsnął z kurtki krople wody i

wytarł twarz szarawą chusteczką do nosa. Clayton czekał na nich w koktajlbarze i
popijał kawę. Miał na sobie brązową skórzaną kurtkę, dżinsy i kowbojskie buty.

Na ich widok wstał, przygarnął do siebie Sarah i potrząsnął ręką Reja tak mocno,
jak nikt jeszcze w życiu policjanta tego nie zrobił.

— Przyprowadziłam komisarza Reja — wyjaśniła Sarah. — Mówi, że zaginął jeden z
pracowników Banku Kredytowego Yistula... człowiek, który miał być przesłuchiwany

w sprawie prania pieniędzy.
— Nie wiem — wtrącił Rej. — Może już się odnalazł, cały i zdrowy. Ale jeśli

nie... cóż, musi w takim razie istnieć jakiś związek.
— Powiem panu, mój przyjacielu, że dużo bardziej od machlojek finansowych w

banku interesuje mnie siła fizyczna, jaką dysponuje ten Oprawca — powiedział
Clayton. — Czytałem gazety. Sam pan oświadczył, że kiedy obciął panu palec,

posuwał się w przewodzie kanalizacyjnym tak szybko, że tylko cudem uszedł pan z
życiem... chociaż koledzy wyciągali pana na Unie. Z taką szybkością potrafi

przemieszczać się w wąskim przewodzie jedynie ktoś wytrenowany i obdarzony
fenomenalną siłą. Albo ta nieszczęsna Zborowska... przez otwór w skrzynce na

listy przeciągnął jej całe ramię. Nie wspomnę już o posiekanych na kawałki
Niemcach.

— Nie — wtrąciła szybko Sarah.
130

Clayton uspokajająco położył jej dłoń na ramieniu.
— Przepraszam, Sarah, ale wydaje mi się, że jest to najważniejszy wątek tego

śledztwa. Nie sądzę, żeby poszukując jedynie motywu tych zabójstw, udało się nam
ustalić ogniwo łączące wszystkie ofiary. Przede wszystkim musimy ustalić, co je

zabiło.
— Sądzi pan, że to nie jest człowiek? — zapytał Rej.

— Tego nie twierdzę. Może to był człowiek, a może nie. Jeśli człowiek, bardzo
chciałbym wiedzieć, jakiego typu to człowiek. Jeśli nie, chciałbym wiedzieć, z

jakiego rodzaju stworzeniem mamy do czynienia.
— Nie rozumiem... co pan ma na myśli, mówiąc „stworzenie"? Wszystkim ofiarom

obcięto głowy wielkim metalowym ostrzem. Stworzenia nie używają noży.
— Ten twój Brzezicki uważa, że to diabeł, prawda? — zwrócił się do Sarah

Clayton.
— Cóż, to tylko zabobony — odezwał się Rej.

— Czy wie pan na pewno, że to nie jest diabeł? Rej popatrzył na Amerykanina jak
na wariata.

— Jasne, że wiem! Wiem na pewno, że nie jest to diabeł. Diabły nie istnieją.
— Pozwoli pan, że coś panu powiem — odparł Clayton. — Siedemnaście lat temu w

dwupiętrowym domu w slumsach przy Grand Avenue w Chicago wybuchł pożar. Spłonęło
żywcem dziewięć kobiet, sześcioro dzieci i jeden mężczyzna. Dochodzenie

przeprowadzone przez straż pożarną wykazało, że było to podpalenie, jakkolwiek
nie natrafiono na ślad żadnego przyspieszacza, za pomocą którego pożar ten

został wywołany. Po prostu zapaliło się jedno z mieszkań: podłogi, ściany,

meble... wszystko zmieniło się w popiół. Ale poza tym mieszkaniem w budynku nie

było śladu ognia. Nie było nawet zapachu dymu. Prowadziłem tę sprawę i przez
trzy dni przesłuchiwałem właściciela domu. Miałem trzech świadków, którzy

słyszeli, jak mieszkańcom spalonego mieszkania groził eksmisją. Jeden z nich
utrzymywał wręcz, że słyszał, jak gospodarz groził im śmiercią. Ale właściciel

miał żelazne alibi: tego wieczoru gdy wybuchł pożar, grał z przyjacióhni w
bilard. Ponadto w mieszkaniu, mimo że przeszukiwaliśmy pogorzelisko dosłownie na

kolanach, nie znaleźliśmy nic. Był tam tylko jeden przedmiot: książka
zatytułowana „Magia chaldejska". Jedyna książka w mieszkaniu mężczyzny, który

czytywał wyłącznie rubryki sportowe w gazetach. Ta sprawa nie dawała mi spokoju.
I z jakichś względów utkwił mi w pamięci tytuł książki. Próbowałem zdobyć

131
inny jej egzemplarz, ale nikt o takim tytule nie słyszał. Udałem się zatem do

specjalisty od religii starożytnego Środkowego Wschodu, profesora Lanormanta z
uniwersytetu w Chicago. Oświadczył mi, że Chaldejczycy stworzyli

najobszerniejszą demonologię w historii świata. Dodał też, iż znali rytuały, za
pomocą których można było wzywać na pomoc demony. Jeden z takich demonów

potrafił oddechem spalić cały dom wraz z ludźmi. Spalić na węgiel. Demon ten w
realnym świecie mógł przebywać tylko przez określony czas, a kiedy już wracał

tam, skąd przybył, zostawiał na Ziemi własne zwęglone szczątki. W pięć dni po
pożarze na Grand Avenue na pobliskiej pustej działce budowlanej znaleziono

zwęglone ciało. Niewiele z niego pozostało, ale lekarz sądowy oświadczył, że
nigdy wcześniej nie spotkał się z podobną strukturą kostną. To nie był człowiek.

To nie było zwierzę. Można to było nazwać jedynie stworzeniem.
— Cóż, interesująca powiastka z gatunku horroru — stwierdził Rej. — Ale wcale

nie stanowi dowodu na istnienie diabłów, prawda?
— Może nie. Ale stanowi dowód na to, że nie rozwiąże pan tej zagadki, mając

ciasny umysł i klapki na oczach.
Sarah wezwała kelnerkę, zamówiła dla wszystkich kawę, po czym oświadczyła:

— Jest jeszcze coś, co kompletnie wyleciało mi z głowy. Kiedy po raz pierwszy
weszłam z Mullerem do rury kanalizacyjnej na placu budowy, wydawało mi się, że

słyszę płacz dziecka.
— To samo słyszał Kamiński — wtrącił Rej. — Dlatego zresztą wszedł do kanału.

— Może warto więc bliżej zająć się tym właśnie aspektem sprawy — zasugerował
Clayton. — Skąd wiadomo, że Kamiński słyszał płacz dziecka?

— Wspomniał o tym przechodzącemu tego wieczoru obok placu budowy odźwiernemu z
Pałacu Kultury. Poza tym mamy chłopaka, który pomógł Kamińskiemu otworzyć bramę

prowadzącą na budowę i włamał się do baraku, żeby zabrać stamtąd latarkę. On też
słyszał płacz.

— Ale w kanałach żadnego dziecka nie znaleźliście? Rej potrząsnął głową.
— Nie mamy też żadnego doniesienia, że tego wieczoru zaginęło jakieś dziecko.

Jedyne, co znaleźliśmy w kanale, to szmaciana lalka, ale najprawdopodobniej
znalazła się tam przypadkowo.

132
Pokazywaliśmy fotografię zabawki w telewizji i w prasie, lecz nikt jej nie

zidentyfikował.
— Czy ciągle ją macie?

— Oczywiście. Wraz ze wszystkimi dowodami... a tych dowodów jest bardzo mało.
— Czy mógłby mi pan dostarczyć tę lalkę?

— Mogłem, lecz zostałem odsunięty od śledztwa.
— Ale ja naprawdę chciałbym ją zobaczyć. Rej popatrzył uważnie na Amerykanina.

— Nie rozumiem. Po co panu ta lalka?
Clayton rozparł się na krześle i złożył dłonie jak do modlitwy.

— Rzecz w tym, komisarzu, że od czasu pożaru na Grand Avenue zacząłem dużo
szerzej patrzeć na zbrodnię i zachowanie zbrodniarza, zwłaszcza jeśli chodzi o

zbrodnie racjonalnie niewytłumaczalne. Kiedy spotykam się z przestępstwem, w
którym nie można dostrzec motywu, gdy nie ma dowodów pośrednich ani logicznego

wytłumaczenia, zakładam specjalne dossier. W dalszym ciągu próbuję rozwiązywać
taką zbrodnię metodami tradycyjnymi, ale jednocześnie eksperymentuję, starając

się dojść prawdy innymi sposobami... takimi, jak używanie kart do tarota, runów
czy mediów.

— Czy to zawsze skutkuje? — zainteresowała się Sarah.
Wprawdzie jej ojciec nazwał Claytona „najlepszym detektywem, jakiego zrodziło to

przeklęte Chicago", ale Sarah nie wierzyła w spirytyzm. Jej zdaniem martwy

człowiek był martwy. Miała nadzieję, że ściągnięcie Claytona do Warszawy nie

okaże się jedynie kosztownym i kłopotliwym przedsięwzięciem. W świecie biznesu
na kobiety zawsze patrzy się znacznie bardziej krytycznie niż na mężczyzn. Miała

dosyć kłopotów z przekonaniem Bena i szefów w Nowym Jorku, że niebawem będzie
mogła ponownie rozpocząć prace budowlane. Ostatnia rzecz, jakiej pragnęła, to

krytyka za nieumiejętność oceny innych ludzi.
— Jasne, że tak — odparł Clayton. — Może nie zawsze, ale też i nie wszystkie

zbrodnie trzeba w taki sposób badać. Niemniej w dwóch sprawach ciała ofiar
mogliśmy zidentyfikować wyłącznie dzięki temu, że oddaliśmy ich ubrania lub

przedmioty przy nich znalezione doświadczonemu medium, które niejako uwizualniło
nam ich właścicieli.

— To chyba niemożliwe — odezwał się sceptycznie Rej, spoglądając na przemian to
na Claytona, to na Sarah.

133
— Oczywiście, że nie — wyjaśnił amerykański detektyw. — Nie w świecie, który na

co dzień postrzegamy. Ale sam fakt, że czegoś nie jesteśmy w stanie postrzec,
nie znaczy, iż to nie istnieje. To tak jak dźwięk o wysokiej częstotliwości lub

promienie podczerwone. Akceptujemy ich istnienie i posługujemy się nimi. Lecz
tak naprawdę „nie istnieją" w tym sensie, że nie jesteśmy w stanie stwierdzić

ich obecności za pomocą dotyku, węchu, słuchu czy wzroku.
— Na razie spróbuje pan metod konwencjonalnych, prawda? — zaniepokoiła się

Sarah.
— O, naturalnie — zapewnił ją Clayton. — Nie mam aż na tyle kuku na muniu, jeśli

to cię właśnie niepokoi. Ale zawsze warto spróbować metod dalekich od codziennej
rutyny, nie rezygnując przy tym ze starych, dobrych i sprawdzonych sposobów

zbierania informacji. Byłem świadkiem wielu dochodzeń wlokących się całymi
tygodniami, ponieważ najpierw rozmawiano ze wszystkimi świadkami, następnie

przesłuchiwano podejrzanych, później próbowano powiązać ze sobą tych
podejrzanych i tak dalej, i tak dalej. To jest cholernie linearne, jeśli

rozumiesz, o co mi chodzi. A przecież można było również popróbować inaczej,
zajmując się wieloma innymi aspektami, od DNA zaczynając, a na kryształowej kuli

kończąc.
Rej zastanawiał się chwilę nad słowami swego amerykańskiego kolegi i w końcu

skinął głową.
— Ma pan rację, podoba mi się takie podejście do sprawy. Dziś i jutro Matejko

penetruje kanały. Poszukiwania siłą rzeczy nie będą dokładne, ponieważ nikt
dokładnie tych kanałów nie zna. Ale warto spróbować. Może da to jakieś pozytywne

rezultaty i coś tam znajdą.
Zapalił papierosa i wydmuchnął drugą, cienką smużkę dymu.

— Jurka od dwóch lat świerzbiło, żeby przejąć moje stanowisko. Pozostał jednak
dobrym przyjacielem. Jeśli cokolwiek znajdą, natychmiast mnie o tym powiadomi.

— Tego nam właśnie potrzeba — ucieszył się Clayton. — A na razie, kim jest ten
dzieciak, który pomógł Kamińskiemu włamać się na plac budowy? Chciałbym z nim

porozmawiać.
— Mam w notesie jego nazwisko — powiedział Rej. — Ale jedyne, co słyszał, to

płacz dziecka lub kobiety.
— I ty również to słyszałaś? — zwrócił się z pytaniem do Sarah Clayton.

— Zgadza się. Przypominało to... bardziej szloch niż płacz. Rozumie pan, jakby
ktoś pogrążony był w nieutulonym smutku.

134
— I żadnych słów? Żadnych zrozumiałych słów?

— Nie wiem... chyba nie. — Usilnie starała się przypomnieć sobie tamten płacz.
Tak, były tam jakieś słowa, ale bardzo niewyraźne i dochodziły z wielkiej

odległości, jakby ktoś wołał z oddalonej od brzegu łodzi. — Nie... ma pan rację,
coś tam jednak chyba było, ale nie mam najmniejszego pojęcia co.

— Cóż, w najgorszym razie spróbujemy wydobyć to z ciebie za pomocą hipnozy.
— Hipnozy! — wykrzyknął z wyraźnym już podziwem Rej. — Ten człowiek myśli o

wszystkim.
— Niech pan się tak nie ekscytuje — ostudził go Clayton. — Nie wiadomo jeszcze,

czy w ogóle znaleźliśmy syrenę, więc co dopiero mówić o słuchaniu jej śpiewu.
Rej zmarszczył brwi i Sarah szybko przetłumaczyła mu parabolę myślową

Amerykanina:
— Mówi, że nic nie jest skończone, dopóki się nie skończy.

— A, rozumiem. Świetnie. Proszę pana... zadzwonię teraz do Matejki i dowiem się,

jak idą poszukiwania.

Ruszył do automatu telefonicznego, a Sarah dolała Claytonowi kawy.
— Sympatyczny gość — zauważył detektyw.

— Tak, na swój staromodny sposób — odparła z uśmiechem. — Czasami myślę, że taki
sam byłby mój tata, gdyby został w Polsce. Rejowi trudno jest się przystosować

do ostatnich zmian. Jest bardzo moralny. Wierzy w prawdę, jeśli coś takiego w
ogóle istnieje. Uważa, że big mac nie stanowi substytutu pozytywnego myślenia;

rozumiesz, positive thinking.
Przy stoliku pojawił się Rej. Był spięty, blady i jeszcze bardziej zmaltretowany

niż poprzednio.
— Rozmawiałem z Matejką — oświadczył. — Przeszukują kanały pod placem Powstańców

Warszawy. Znaleźli pozbawione głowy ciało. Wszystko wskazuje na to, że zwłoki
Antoniego Dłubaka.

— Cóż, przyjacielu —powiedział Clayton po angielsku. — Wygląda na to, że gra
toczy się dalej.

Marka Masłowskiego zastali na schodach prowadzących do Pałacu Kultury, gdzie
spędzał czas w towarzystwie sześciu czy siedmiu przyjaciół. Chłopak miał na

sobie czarną skórzaną kurtkę, nową parę levisów, ale jedwabisty czarny wąsik nie
podrósł mu

135
ani trochę. W pierwszej chwili nie poznał Reja, który ubrany był w wymiętą,

mokrą kurtkę, a na twarzy miał plastry. W końcu jednak pojął, kogo ma przed
sobą.

— Ej, to gliniarzel — zawołał i kilku z jego kolegów natychmiast oddaliło się na
bezpieczną odległość. — Czemu zawdzięczam tę wątpliwą przyjemność?

Rej bez słowa usiadł obok niego na stopniu schodów.
— Posłuchaj — powiedział. — Żadnego pieprzenia w bambus. To jest Clayton Marsh,

detektyw z Ameryki. Próbujemy ustalić, co zabiło Jana Kamińskiego.
Marek zamrugał oczyma.

— Czy dobrze słyszałem? Powiedział pan: „co".
— A jak myślisz? — wtrącił się Clayton. — Słyszałeś to samo, co słyszał

Kamiński. Płacz albo szloch, albo cokolwiek. Co to było twoim zdaniem?
— A skąd niby mam to wiedzieć? Nic nie widziałem. I nie słyszałem wyraźnie,

ponieważ stałem na poziomie ulicy. Nie wiem. Mogła to być kobieta, ale bardziej
brzmiało to jak płacz dziecka.

— Przypomnij sobie — ponaglił go Clayton. — Przypomnij sobie dokładnie, jak
brzmiał ten dźwięk. Marek zerknął w stronę kolegów.

— Nie wiem, dlaczego mam wam pomagać. Wy nam zawsze robicie masę smrodu.
— Ale Kamińskiemu pomogłeś.

— Kamiński nie był świnią.
— A zatem powinieneś nam pomóc ustalić, w jaki sposób zginął. Marek wahał się

przez chwilę. Przyłożył palce do czoła i intensywnie myślał.
— Nie wiem. Na ulicy panował straszny zgiełk.

— Czy rozróżniłeś jakieś słowa?
— Raczej nie. Tylko płacz.

— Myśl, myśl. Czy to przypominało słowa? Mogłeś nawet ich nie rozumieć. Marek
znów długo się zastanawiał.

— Jasne... tak. To mogły być słowa. Jego koledzy zaczynali się niecierpliwić.
— Daj spokój, Kurt, też sobie znalazłeś kumpli! — zawołała śliczna dziewczyna w

czarnych leggjnsach i z kolczykiem w prawym nozdrzu.
Clayton położył jej dłoń na ramieniu.

136
Panienko, proszę mnie posłuchać. Żeby porozmawiać z tym dżentelmenem,

przyleciałem tu aż z Chicago w Illinois.
— A co mnie to obchodzi? — odparła wyzywająco po angielsku, choć słowa Claytona

wyraźnie wywarły na niej ogromne wrażenie.
— Nie proszę, aby cię to cokolwiek obchodziło. Proszę tylko, byś na kilka minut

wyłączyła syrenę. Dziewczyna zmarszczyła brwi i spojrzała na Marka.
— O co mu chodzi?

— Chce, żebyś się zamknęła — wyjaśnił uprzejmie Marek. Dziewczyna pokazała
palec, najpierw Claytonowi, a następnie Markowi.

— Kim teraz jesteś? Kurt the cop-łover.
— Och, spadaj, Olga! — burknął Marek i obrażona dziewczyna dołączyła do swych

przyjaciół.

— Kurt? — zapytał Clayton. — Dlaczego nazwała cię Kurt?

— Przypominam trochę Kurta Cobaina. Wie pan, tego z Nir-vany.
— Rozumiem, że przed tym, jak rozwalił sobie łepetynę?

— Człowieku, ja też już tam prawie byłem — odparł żywo Marek. — I paru moich
kumpli. Myśli pan, że to łatwo dorastać w takim gównie jak to? Budzę się

codziennie rano i widzę reklamę BMW, reklamę motorów Ducati, reklamę płynu po
goleniu Chris-tian Dior, a przecież wiem, że choćbym żył nawet sto osiem lat i

dzień po dniu całymi tygodniami zdzierał sobie w robocie dupę do kości, gdybym
na dodatek ukradł wszystko, co jest do ukradzenia, nigdy nie będzie mnie stać na

te rzeczy. BMW? Nie kupiłbym nawet pierdolonej kierownicy do BMW, nie mówiąc o
reszcie.

— Synu, ten problem istnieje na całym świecie — odparł z uśmiechem Clayton. —
Dziękuj Bogu, że nie urodziłeś się w Etiopii.

— Na jedno wychodzi. Polska? To Etiopia z kwaszoną kapustą.
_ Jeśli nie chcesz, nie musisz nam pomagać — włączył się do rozmowy Rej. —

Oficjalnie odebrano mi tę sprawę. I oficjalnie ten dżentelmen również nie
powinien się nią zajmować. Ale zginęło już czternastu niewinnych ludzi. Dziś

rano znaleziono kolejne ciało z obciętą głową.
— No, nie wiem — mruknął Marek.

Któryś z jego przyjaciół gwizdnął na palcach i zawołał:
— Kurt, chodź, zmywamy się do Olgi! Clayton pochylił się nad chłopakiem.

137
— Marku... czy możesz sobie przypomnieć, co ta dziewczynka lub kobieta

powiedziała? Marek potrząsnął głową.
— Czy nam pomożesz? — zapytał Amerykanin. — To moja osobista, najgorętsza i

płynąca z serca prośba.
— Ale jak mogę wam pomóc?

— Cóż... zamierzamy przeprowadzić coś w rodzaju seansu. Czy wiesz, co to
takiego? Ludzie trzymają się za ręce i próbują wzywać zmarłych. Zamierzam to

uczynić w imię tej małej dziewczynki, której płacz słyszałeś. Spróbujemy wezwać
jej ducha. Mam nadzieję, że pomoże nam zrozumieć, co tu naprawdę się dzieje.

Marek popatrzył na Reja, chcąc się upewnić, czy nikt nie robi z niego balona.
Ale policjant wzruszył tylko ramionami.

— To trudna sprawa. Próbujemy wszystkiego.
— Seans? — zapytał Marek. — Zastukaj raz, jeśli nie wiesz, kto cię zabił;

zastukaj dwa razy, jeśli wiesz?
— Niezupełnie tak — odparł Clayton. — Ale ciepło. A ty naprawdę możesz nam na

początku bardzo pomóc. Słyszałeś płacz tego dziecka... czy kobiety... może
usłyszałeś więcej, niż ci się wydaje? I co ty na to? Chcesz wziąć w tym udział?

Do schodów podeszła ciemnowłosa dziewczyna o bladej twarzy. Ozdobionym licznymi
bransoletami ramieniem objęła Marka za szyję i popatrzyła wyzywająco na

Claytona. Młody Wschód prowokował Zachód w średnim wieku.
— W porządku... zgoda — odezwał się w końcu Marek. — Skoro to może ułatwić

schwytanie tego Oprawcy, pomogę wam.
— Ale najpierw muszę znaleźć odpowiednie medium — wyjaśnił Clayton. — Do tego

czasu... powiedz, gdzie mam cię szukać, kiedy już wszystko zacznie się kręcić.
Rej dźwignął się ze schodów. Marek popatrzył na niego i zapytał:

— Komisarzu, co się właściwie stało? Nie potrafił pan sam rozwiązać tej sprawy?
Rej spojrzał na Claytona, po czym przeniósł wzrok na Marka.

— Polityka kadrowa.
— Naprawdę? A co będzie, gdy pańscy szefowie odkryją, że pan w dalszym ciągu

zajmuje się tą sprawą?
— Prawdopodobnie wyleją mnie z roboty.

— Ej, więc co pan tu jeszcze robi? Myślałem, że wam, glinom, zależy tylko na
wygodnym życiu i forsie. Rej dźgnął go wyciągniętym palcem.

138
Posłuchaj. Mój ojciec walczył z Niemcami. Później walczył z Rosjanami. A resztę

życia spędził, odbudowując to miasto. Nie znosił oportunistów i nie znosił
biurokratów. Ja też ich nie znoszę. Marek wybuchnął śmiechem.

— Słyszeliście tego człowieka? Następne, co mi powie, to to, że właśnie odkrył
nirwanę.

— Lepsze to niż odkrywanie grobów — odparł Rej.
— No i stało się! — oświadczył Ben. — W Nowym Jorku dostali furii.

Sarah zwinęła parasolkę i włożyła ją do stojaka.

— To naturalne, że wpadli w furię. Ale my tu jesteśmy bezradni.

— Nie możemy znaleźć kogoś, kto jednak podejmie się tej pracy?
— Ben, gdyby nawet ktoś taki się znalazł, policja na to nie pozwoli. Co najmniej

przez najbliższe dwa dni. Teren jest zamknięty i odgrodzony kordonem.
— Myślałem o twoim znajomym szefie policji... jak mu tam... Grabhandle?

— Grabowski? Tak, znam go. Ale nie będzie przecież ingerował w rutynowe
procedury policyjne. My również nie. Jedynym rozwiązaniem jest pochwycenie

Oprawcy i aresztowanie go. Sam wiesz najlepiej, że robimy wszystko, co w naszej
mocy.

— Chryste Panie, pewnie, że wiem. Sprowadziłaś tu tego spier-niczałego platfusa,
co kiedyś pił z twoim starym, i płacimy mu dwa tysiące dolarów tygodniowo za to,

że pałęta się po mieście, którego nie zna, szukając kogoś, kogo nie jest w
stanie zidentyfikować.

— Clayton Marsh jest wyśmienitym detektywem. Co więcej, połączył siły z
komisarzem Rejem, a więc nie ma kłopotów z poruszaniem się po mieście.

— Z Rejem? Tym błaznem?
— Rej nie jest taki głupi, jak ci się wydaje.

— Gdybyś tylko wiedziała, za jakiego durnia go mam, pomyślałabyś z pewnością, że
powiedziałem komplement. Sarah cisnęła teczkę na biurko.

— Posłuchaj, Ben. Mamy tu poważny problem, ale rzucanie obelg sprawy nie
załatwi. Nikt nie podejmie pracy na naszej budowie, dopóki nie będzie pewien, że

nie zostanie zaatakowany. Możesz traktować to jako zabobon, ale ci ludzie
naprawdę wierzą,

139
że jeśli rozgniewają diabła, życie stracą nie tylko oni, ale również ich

rodziny. Do ostatniego potomka. Oni w to wierzą, Ben, i ani ty, ani ja tego nie
zmienimy.

Ben potrząsnął głową i przysiadł jednym pośladkiem na skraju biurka Sarah.
— Niczego już nie rozumiem. Gdzie się podział ten legendarny przebojowiec,

którego znałem?
—- Nie zawsze osiąga się cel przez onieśmielanie czy zastraszanie innych. Masz

do czynienia z takim właśnie przypadkiem.
Ben wziął z biurka pierwszą lepszą zapisaną kartkę, rzucił na nią okiem i zaczął

robić z niej papierową strzałę.
— Ja to wszystko rozumiem, słoneczko, ale w Nowym Jorku dostają furii. Licznik

codziennie wybija kolejnych trzysta dziewięćdziesiąt pięć tysięcy dolarów plus
odsetki. Jeśli pod koniec przyszłego tygodnia nie przystąpimy do wylewania

betonu, zaczną szukać kozła ofiarnego.
— Ben, przecież nie zdołasz zmusić do pracy Brzezickiego i jego ekipy. Nie

możesz zmusić nikogo.
— Turcy — odparł Ben. — Oni to zrobią. Ich gówno obchodzi jakiś tam diabeł.

— Jeśli zatrudnisz Turków, zrazisz sobie wszystkich, od prezydenta poczynając.
Już i tak dużo ryzykowaliśmy, sprowadzając Niemców. Poza tym odmówią ci

współpracy inni podwykonawcy. Czy wyobrażasz sobie, że wolski oddział
Przedsiębiorstwa Instalacji Elektrycznych pozwoli na to, żeby przewody zakładali

Turcy?
— Zapewne masz rację — przyznał Ben. — Ale fakty są takie, że w Nowym Jorku

szukają osoby, na którą można będzie zwalić winę. A ty jesteś pierwsza na
liście.

— Na Boga, na naszym placu budowy popełniono cztery morderstwa. Czego się
spodziewają?

— Nowy Jork leży prawie siedem tysięcy kilometrów stąd, Sarah. Spodziewają się,
że hotel stanie w przewidzianym terminie.

Sarah uważnie popatrzyła na Bena. Sposób, w jaki siedział, sposób, w jaki robił
z papieru strzałę, sposób, w jaki piętrzył przeszkody, wyraźnie mówiły, że do

czegoś zmierza. Miało to prawie własny zapach; jak zwęglona gazeta, jak spalone
włosy, jak siarka.

— Co próbujesz mi powiedzieć? — zapytała w końcu. — Chcesz podstępem wykolegować
mnie z tej pracy?

— Oczywiście, że nie. Wręcz przeciwnie.
140

— O co ci zatem chodzi?
Ben przybrał zirytowaną minę, jakby chciał powiedzieć, iż ze swej strony robi

wszystko, by chronić interesy Sarah, lecz przecież ona sama powinna najlepiej

wiedzieć, jacy są ich szefowie w Nowym Jorku...

— Słoneczko, tak naprawdę, to mogę wytargować dla nas jeszcze kilka dni. Jacek
Studnicki twierdzi, że Bank Kredytowy Vistula ewentualnie zrezygnuje z

pobierania odsetek na tak długo, jak długo warszawska policja nie pozwoli nam na
podjęcie robót. Zabezpieczyli się wprawdzie na wypadek pewnych opóźnień w

przebiegu naszych prac, ale czy klauzule te dotyczą również okoliczności
wstrzymania robót przez policję... To już rzecz do dyskusji. Mógłbym im coś

zaoferować w zamian, rzucić trochę słonecznego blasku na firmę
ubezpieczeniową...

— Dlaczego więc tego nie zrobisz? Dźwignął się z biurka i stanął tuż przy Sarah.
— Cały problem w tym, że nadstawiałbym własny tyłek. I za co? To ty odpowiadasz

w całości za terminowe zakończenie budowy, więc dlaczego miałbym dla ciebie
ryzykować własną karierę w Senate International?

Teraz już Sarah jasno pojęła, w jakim kierunku zmierza ich rozmowa. Wyznanie
Bena poruszyło ją do żywego, wstrząsnęło nią tak, że zjeżyły się jej włosy na

głowie. Zaczęła żałować, że wypiła z rana całą szklankę soku z owoców
tropikalnych.

— Nie musisz ryzykować dla mnie kariery. Nie prosiłam cię o to i wcale tego nie
oczekuję.

— Nie? Prosiłaś mnie o to już wtedy, kiedy pozwoliłaś Brzezi-ckiemu i reszcie
tych przesądnych kretynów porzucić pracę. Ponieważ na to pozwoliłaś, ktoś musi

cię ratować. A jedyną osobą w pobliżu, która może się tego podjąć, jest niżej
podpisany i bez reszty tobie oddany.

W jego oczach pojawiła się czułość. Ben próbował ująć dłonie Sarah. Szybko je
cofnęła.

— Nie rozumiesz? — zapytał. — W tym właśnie cały problem. Dzisiaj ja ryzykuję
dla ciebie, a pewnego dnia ty zaryzykujesz dla mnie. Musimy grać w jednej

drużynie. Ale jak możemy w niej grać, skoro nie chcesz, żeby była to drużyna z
prawdziwego zdarzenia?

— Już ci mówiłam. Jesteśmy kolegami, jesteśmy przyjaciółmi.
Ale to wszystko.

— Och, daj spokój, kochanie. Jak dotąd nie jesteśmy nawet
141

kolegami. Traktujesz mnie tak, jakbym /łapał jaka.-, paskuun.; chorobę.
— Możliwe. Wykazujesz wszelkie symptomy galopującej megalomanii.

— Czyżby ta broszka nic dla ciebie nie znaczyła?
— Udowodniła mi tylko, że masz więcej pieniędzy niż dobrego smaku i więcej

dobrego smaku niż zdrowego rozsądku.
— Sarah, ja o nic nie proszę. Ja tylko mówię. Chcę, żebyśmy jeszcze raz

spróbowali. Żar ciągle się jeszcze tli. Dobrze o tym wiesz. Potrzebujemy trochę
czasu dla siebie.

Sarah bardzo długo spoglądała na niego w milczeniu. Nie spuszczał wzroku,
próbując wyczytać w jej oczach odpowiedź. Widziała w jego twarzy nadzieję. I

przebiegłość. I litość nad samym sobą. Ale przede wszystkim straszliwą
zarozumiałość, która stała się przyczyną rozpadu ich związku. Musiał za wszelką

cenę nasycić tę zarozumiałość, ale Sarah zdecydowała już, że nie stanie się to
jej kosztem.

— Nie ma mowy, Ben. To już minęło.
— Próbowałem, słoneczko — odrzekł, rozkładając ręce. — Nie możesz powiedzieć, że

nie. Zawsze sądziłem, że masz w sobie ducha walki. Zawsze myślałem, że jesteś
kobietą, która potrafi ziścić marzenia.

— O co ci chodzi?
— Chodzi mi o to, że nie mogę dłużej pracować z tobą z powodu twego wrogiego

nastawienia i niechęci do współpracy nad realizacją najistotniejszych założeń
naszego przedsięwzięcia. Znaczy to, że nieumiejętnie prowadziłaś nasze interesy

z tutejszymi robotnikami i planistami, a przez niepotrzebne opóźnienia w pracy
naraziłaś firmę na stratę prawie miliona dolarów. Znaczy to, mój malutki, twardy

suchareczku, że w Nowym Jorku będę optować za tym, żeby pozbawiono cię
pełnionych funkcji. Chyba że...

— Chyba że co? — wykrzyknęła ogarnięta gniewem Sarah. — Chyba że pozwolę na to,
żebyś mnie pieprzył, tak? Ben udał pełne szyderstwa zaskoczenie.

— To ty powiedziałaś, nie ja.
Rej zjawił się w swym biurze z dużą, plastikową reklamówką domu towarowego

„Smyk". Usiadł za biurkiem, położył na bi-bularzu torbę. W tej samej chwili w

pokoju pojawił się Matejko.

142
Zajr/iH do łomy. \vvuagnął z niej zwiniętą koszulę, rozłożył ją, obejrzał z obu

stron i ponownie wsunął do torby.
— Czego, do licha, szukasz? — zapytał Rej.

— Kanapek. Jestem głodny.
— W biurku mam baton czekoladowy.

— Wiem, zjadłem go rano.... Nie gap się tak na mnie. Jesteś chwilowo zawieszony
w pełnieniu obowiązków. Do czasu twojego powrotu zdążyłbym ci włożyć do szuflady

nowy baton.
Rej zapalił papierosa.

— Jak leci śledztwo?
— Wlecze się. Sam wiesz najlepiej, jaki jest Witold. Podnosi każdy kamień, z tym

tylko, że bez przerwy zapomina, który już podniósł, a którego jeszcze nie.
— Czy przyszły jakieś wieści od Wojniakowskiego?

— O Dłubaku? Nic takiego. Zdekapitowany ostrym narzędziem, jak pozostali. Ale
medycy utrzymują, że istnieje jedna istotna różnica. Dłubak był napastowany

seksualnie. Ktoś wbił mu w penis ostry przedmiot.
— Auch, to musiało boleć! — jęknął Rej i papieros w jego ustach zadrżał. —

Niemniej szczegół jest interesujący. Co sądzi o tym Witold?
— Witold uważa, że go torturowano. Zapewne chcieli z niego wyciągnąć wszystko,

co wie o praniu pieniędzy w Yistuli.
— To ma sens. Jeśli tak rzeczywiście było, to znaczy, że został zabity przez

zorganizowanych przestępców, a nie przez samotnie działającego pomyleńca. Może
przez mafię... lub przez kogoś, kto robi te szwindle za pośrednictwem Senate

International.
Matejko skinął głową.

— Masz rację. Ale w takim razie, dlaczego ci zorganizowani przestępcy zadawali
sobie trud mordowania przewodnika z biura turystycznego, mleczarza, farmaceuty i

pozostałych?
— Cóż... Kamińskiego zabito zapewne z tych samych powodów co Dłubaka. A

resztę... Bóg jeden wie. Posłuchaj, zadzwoń do Wojniakowskiego i poproś, żeby
sprawdził, czy Dłubaka zabito tym samym narzędziem co pozostałe ofiary.

Matejko potrząsnął głową.
— Stefan, czyżbyś zapomniał, że zostałeś odsunięty od tej

sprawy?
— A jednak zrób to, co ci mówię. Witold zapewne też będzie

chciał to wiedzieć.
— Jeśli Witold będzie chciał wiedzieć, sam mnie o to poprosi.

143
Rej wyjął papierosa z ust.

— Dlaczego, do kurwy nędzy, nie przestaniesz się spierać i nie zrobisz tego, o
co cię proszę?

Matejko wybuchnął śmiechem i sięgnął po słuchawkę. Kiedy nakręcał numer, Rej
powiedział:

— Poczekaj... zostawiłem w szafce ręcznik. Po niego tu zresztą przyszedłem.
Sięgnął po reklamówkę, opuścił pokój i ruszył korytarzem. Kiedy dotarł do jego

końca, nie skręcił wcale w prawo do łazienki, lecz poszedł w lewo do magazynu, w
którym przechowywano dowody rzeczowe wszystkich prowadzonych aktualnie spraw.

Magazynek mieścił się w drugim, wąskim pomieszczeniu z rzędami pomalowanych na
oliwkowo szafek umieszczonych wzdłuż ścian. Za ustawionym pod oknem biurkiem

siedział policjant i pracowicie wpisywał coś do rejestru. Przed nim na biurku
stała para tanich brązowych butów poplamionych krwią.

Na widok wchodzącego Reja funkcjonariusz zerwał się z miejsca i strzelił
obcasami.

— W czym mogę pomóc, komisarzu! — zapytał.
— Przyszedłem w związku ze sprawą Oprawcy. Chciałbym rzucić okiem na tę lalkę.

— Przykro mi, komisarzu, ale poinformowano mnie, że tę sprawę przejął komisarz
Jarczyk.

— Tak, wiem. Ale to wcale nie znaczy, że nie mogę rzucić okiem na jeden z
dowodów. Policjant sprawiał wrażenie zakłopotanego.

— Komisarz Jarczyk wyraźnie mi oświadczył, że pan nie ma dostępu do dowodów.
— Na Boga! Chcę tylko na tę lalkę popatrzeć. Poza tym znaleziono ją jeszcze

wtedy, gdy to ja prowadziłem śledztwo.

— Cóż... — odparł niepewnie policjant.

Rej wyciągnął w jego stronę otwartą paczkę papierosów.
— Nie bądźcie takim służbistą. Potrzeba mi tylko kilku sekund, żeby sprawdzić,

czy nie ma na niej jakiejś metki. Później natychmiast zwrócę wam tę lalkę.
Policjant sięgnął po papierosa, a Rej podał mu ogień.

— Cóż... — powtórzył funkcjonariusz. — Myślę, że nikomu nie stanie się żadna
krzywda.

Rej cieszył się wielką sympatią wśród niższej rangi pracowników komendy. Znał
ich wszystkich z imienia, pamiętał o ich imieninach i żywił zdrową pogardę do

napuszonych starszych oficerów.
144

Poiicjaru w^ciągnąi Klucze i poprowadził Reja wzdłuż rzędu szafek ustawionych po
lewej stronie. Dotarli do drzwiczek opatrzonych nalepką z napisem „Hydra nr l",

która to nazwa stanowiła kryptonim sprawy Oprawcy. „Hydra", ponieważ w grę
wchodziło wiele głów. Pomysł ten stanowił przejaw specyficznego poczucia humoru

Dembka.
Lalkę przechowywano w dużej wyłożonej watą kopercie.

— Proszę—powiedział policjant. — Niech się pan sam obsłuży. Mamy właśnie na
tapecie sprawę Keplicza.

— A, tak. Słyszałem o tym —mruknął Rej. — Żona zaatakowała męża rozgrzaną
lokówką.

— Właśnie. Powinien był pan go widzieć.
— Podejrzewam, że czuł się trochę nieswój.

— Tak. O, tu ma pan tę lalkę.
Rej wyjął ją z koperty. Dawno już zdążyła wyschnąć, lecz zachowała

szarawobrązową barwę. Komisarz sądził, że przedstawia wiejską dziewczynkę. Miała
szmaciany beret, fartuszek i wysokie buty.

Zastanawiał się chwilę, jakie unię nadało jej dziecko, do którego należała.
Zadzwonił telefon i dyżurny podniósł słuchawkę. Rej domyślił się, że dzwoni żona

lub dziewczyna. Funkcjonariusz wdał się w długą debatę na temat, jak i gdzie
spędzą weekend, choć na samym początku rozmowy zaznaczył, że niezależnie od

tego, co się stanie, jej matki odwiedzać nie zamierza.
Gdy policjant zajęty był rozmową, Rej stopniowo odwracał się do niego plecami.

Otworzył reklamówkę, wsunął do środka lalkę, a do koperty schował koszulę.
Ponownie się odwrócił, teatralnym gestem uniósł pakunek nad głowę, po czym

wsunął go do szafki z napisem „Hydra" i przekręcił klucz. Policjant, nie
odrywając od ucha słuchawki, skinął mu przyjaźnie głową. Rej opuścił magazynek i

skierował się do biura. Dziwił się tylko, że tak mocno bije mu serce.
W połowie drogi usłyszał wołanie Matejki:

— Stefan! Mówiłeś, że idziesz do łazienki po ręcznik!
— Aaa... zagadałem się z Dembkiem i zapomniałem o ręczniku.

— Co? Przecież Dembek jest dzisiaj w Poznaniu.
— No cóż, tak naprawdę to byłem u jednej z dziewczyn w kartotekach — odparł

zadziornie Rej. — Nie chciałem, żebyś o tym wiedział.
Matejko obrzucił go podejrzliwym spojrzeniem i zmarszczył brwi.

10 — Dziecko ciemności
145

— Przecież zawsze złym okiem patrzyłeś na pracowników, którzy zadają się z
personelem administracyjnym.

— Ale ona jest wyjątkowa. Nie potrafię się jej oprzeć. Daj spokój, Jurek. Jestem
mężczyzną. Mam swoje potrzeby.

— Musisz mi ją pokazać. Bo na moje oko pracują tam same krowy. Aha, połączyłem
się z Zakładem Medycyny Sądowej. Wojniakowskiego nie było, rozmawiałem z jednym

z jego asystentów. Właśnie otrzymali wyniki analizy metalurgicznej śladów na
szyi Dłubaka.

Nie musiał nawet mówić, jaki był werdykt. Świadczył o tym wyraz jego twarzy.
Zakłopotany Rej przeciągnął kantem dłoni po czole.

— Boże, Jerzy. To jakiś koszmarny sen. Rozumiesz, im szybciej biegniesz, tym
bardziej cel się oddala.

Rozdział dziesiąty
Spotkali się o jedenastej wieczorem przed wysokim, narożnym blokiem mieszkalnym

naprzeciwko bazarku przy Banacha, kilka zaledwie przecznic od domu, w którym
zostali zabici Ewa Zborow-ska i Kazimierz Wróblewski. Ciągle panował aż

nieprzyjemny upał, ale jednocześnie wiał silny wiatr niosący tumany gryzącego

kurzu. Była to jedna z tych nocy, kiedy człowiek jest w pełni świadom, iż

znajduje się w samym środku Europy, że wdycha powietrze, które przeszło nad
Austrią, Niemcami i republiką Czech, a następnie przemieści się nad Rosję i

jeszcze dalej, aż za koło polarne.
Pierwsi stawili się Sarah i Clayton. Ona miała na sobie letni płaszcz i beret w

kolorze słonecznikowym. Detektyw w czarnej marynarce i szarych spodniach
sprawiał wrażenie raczej posępne.

— Na seanse zawsze ubieram się jak na pogrzeb — wyjaśnił. — Ostatecznie czeka
nas rozmowa z umarłymi.

Następny pojawił się Marek. Przyjechał nagle na tylnym siedzeniu huczącego
motocykla, który prowadził jego kolega, podobnie jak Marek ubrany w czarną

skórzaną kurtkę. Marek miał ciemne lustrzanki, żuł wykałaczkę i poruszał się z
przesadną nonszalancją. Jest bardzo zdenerwowany — pomyślała z pełnym

współczucia zrozumieniem Sarah.
W dzieciństwie również była bardzo nieśmiała, niepewna siebie i do dzisiaj

musiała zażywać środki uspokajające, ilekroć miała przemawiać do licznie
zgromadzonego audytorium, dać komuś reprymendę za niewykonanie powierzonego

zadania, odgrywać sławetną rolę Ajatolaha czy wybuchać nieprzytomnym gniewem, po
którym następowały inspirujące, godne najlepszych

147
telewizyjnych kaznodziejów, zachęty do lepszej pracy. Sarah posiadała wrodzony

talent do wzbudzania w ludziach poczucia winy; i jeszcze większy do wzbudzania w
nich szczerej chęci poprawy. Ale nie przychodziło jej to łatwo. Tak więc teraz,

gdy pojawił się Marek, przywitała go serdecznym, dodającym otuchy uśmiechem.
— A zatem znalazł pan to medium? — chciał wiedzieć Marek.

— Jak mówią ludzie, bardzo silne medium — odrzekł Amerykanin. — Układa
cotygodniowe horoskopy do „Wszystko o miłości". Znasz pewnie ten szmatławiec, w

którym piszą głównie o seksie, podają najrozmaitsze przepisy i tym podobne
głupoty. W taki właśnie sposób wpadłem na jej ślad.

— Rej się spóźnia — mruknęła Sarah, spoglądając na zegarek. — A obiecywał, że
stawi się punktualnie.

— Daj facetowi złapać oddech — uspokoił ją Clayton. — Zapewne musiał strzelić
sobie podwójną wódkę, żeby w ogóle mieć odwagę tu przyjść. Dla niego nie jest to

wcale łatwe. Ostatecznie stracił już pół palca. O Oprawcy zapewne wie więcej niż
ktokolwiek inny w Polsce, a jednak odsunęli go od sprawy, kazali siedzieć w domu

i oglądać Knot's Landing w polskiej wersji językowej. Wiem, co ten człowiek
czuje, bo mnie również spotkało coś podobnego w siedemdziesiątym piątym roku.

Tak naprawdę, to znalazłem się w znacznie bardziej parszywej sytuacji, bo
musiałem oglądać Knot's Landing po angielsku.

— Wszyscy moi znajomi twierdzą, że historie o mediach to bzdury — oświadczył
nieoczekiwanie Marek.

— Dlaczego zatem tu przyszedłeś? — zapytała ostro Sarah.
— Ponieważ chcę osobiście się przekonać, czy to działa. A pan naprawdę wierzy,

że działa? Clayton wzruszył ramionami.
— Szczerze mówiąc, nie mam zdania. Wszystko wskazuje na to, że robię z siebie

głupka. Ale jak już wspominałem, nie widzę powodów, dla których miałbym się
ograniczać. Jeśli istnieje choć cień szansy, że przy pomocy medium rozwiążę

sprawę, dlaczego nie mam go wykorzystać? Czy komuś wyrządzę tym krzywdę? W
najgorszym przypadku czyjaś dawno zmarła ciotka Janina przekaże nam informację,

gdzie za życia schowała wygrany los na loterię.
Polski Claytona nie był najlepszy, lecz wszystko wskazywało na to, że Amerykanin

nawiązał kontakt z Markiem. Clayton niejed-
148

nokrotme stykał się ze zbuntowaną i zgorzkniałą młodzieżą pochodzącą z polskich
rodzin mieszkających w Chicago. Zdawał sobie sprawę z tego, że młodzi ludzie

tacy jak Marek buntują się przeciwko pokusom współczesnego, materialnego świata
oraz brakowi pieniędzy na zakup oferowanych przez ten świat towarów. Przeciwko

gnieżdżeniu się z rodzicami w maleńkich, o wiele za małych mieszkaniach, gdzie
ciągle brakuje ciepłej wody, a ubikacje są wciąż zajęte. Przeciwko temu, że po

skończeniu szkoły, z której wychodzą z celującymi ocenami, nie znajdują pracy
albo oferowane zajęcie jest tak mało płatne, że wolą już najmować się jako

taksówkarze, pracownicy na stacjach benzynowych lub kasjerzy.
— Marzę tylko o tym — zwierzał się Marek — żeby występować na estradzie przed

tysiącami widzów i grać im na gitarze powalające z nóg solówki.

— Grasz w jakiejś kapeli? — zainteresował się Clayton.

— Coś w tym rodzaju. Ale jest nas tylko dwóch i trudno znaleźć miejsce na próby.
W domu cały czas słyszę: „Przestań, do cholery ciężkiej, hałasować, bo twoja

siostra odrabia lekcje!"
— Podobnie wyglądało życie wszystkich wielkich muzyków — pocieszył Clayton i

uspokajająco poklepał chłopaka po ramieniu.
W tej samej chwili zza rogu wyłonił się passat i zahamował przy krawężniku. Z

samochodu wysiadł Rej. W ręce trzymał plastikową torbę.
— Przepraszam za spóźnienie, ale właśnie zadzwonili z domu opieki, w którym

przebywa moja matka.
— Czy coś się stało? — zapytała Sarah.

— Ostatnio mama nie czuje się najlepiej. Dostała anginy. Ale jak na
siedemdziesiąt sześć lat dziarsko się trzyma. — Pogrzebał w torbie i wyciągnął

lalkę. — To ta. Jeśli mój szef się zorientuje, że ją sobie pożyczyłem, sam
pewnie wyląduję w domu opieki.

— Dobrze pan zrobił — oświadczył Clayton. — No, a teraz czeka nas spotkanie z
Madame Krystyną.

Wspięli się po trzech niskich stopniach prowadzących do frontowych drzwi
budynku. Przez zbrojoną drutem szybę w drzwiach dostrzegli obskurną sień z

brązową lamperią i szeregiem małych, punktowych lampek, których blask pulsował
niczym uporczywa migrena. Obok drzwi znajdowały się dwa rzędy przycisków od

domofonów. Clayton wybrał ten z napisem: „Miłość, Zdrowie, Bogactwo; Twój Los
Jest Zapisany W Gwiazdach".

Rozległ się zgrzytliwy, wyprany z wszelkich emocji głos:
— Madame Krystyna, profesjonalne medium.

149
— Tu Clayton Marsh, jesteśmy umówieni.

Madame Krystyna, profesjonalne medium, nacisnęła brzęczyk i drzwi się otworzyły.
W wąskiej sieni po lewej stronie znajdowała się winda tak ciasna, że z

najwyższym trudem się w niej zmieścili. Rej stał naprzeciwko Sarah, ale musiał
trzymać ręce z tyłu, żeby nie dotykać jej piersi. Winda jechała tak powoli i z

takim chrzęstem, że drugie piętro wszyscy powitali z największą ulgą.
W samym końcu mrocznego holu widniały pomalowane na purpurowo drzwi z

naklejonymi na nie srebrnymi gwiazdami. W samym korytarzu mocno pachniało
bigosem oraz gulaszem myśliwskim. Sarah przypomniała sobie, że cały dzień nie

miała nic w ustach. Z drugiej strony jednak dieta robi bardzo dobrze na figurę.
Rej zastukał do drzwi i czekali w półmroku, aż ktoś im otworzy.

Po chwili w progu stanęła Madame Krystyna. Wyglądała bardziej na
profesjonalistkę niż na medium. Była przystojną kobietą w wieku około dwudziestu

pięciu lat, miała czarne kręcone włosy i wielkie niebieskie oczy, powiększane
jeszcze przydającymi jej powagi okularami w czarnej oprawce. Nosiła białą

jedwabną bluzkę oraz brunatną elegancką spódnicę. Jedynym elementem stroju
wskazującym na jej zawód był srebrny pentagram zawieszony na szyi na cieniutkim

łańcuszku.
— Czworo, bardzo dobrze — stwierdziła na powitanie. — Do magicznego kręgu zawsze

potrzeba pięciu osób. Niech państwo wchodzą.
Mieszkanie umeblowano antykami z ciemnego dębu, a okna zostały szczelnie

zasłonięte kwiecistymi kotarami. Wszędzie dostrzec było można suszone kwiaty i
bibeloty: szklane przyciski do papieru, naparstki oraz wypchane ptaki w

szklanych gablotkach. W odległym kącie salonu stał wysoki, wąski regał z
poupychanymi na chybił trafił broszurami, oprawnymi w skórę arcydziełami

światowej literatury, czasopismami i gazetami. Obok niego wisiał na ścianie
osobliwy obraz olejny, przedstawiający kobietę w długiej sukni i w kapeluszu z

welonem unoszącą się pod niebem zabarwionym na pomarańczowo promieniami
zachodzącego słońca. W dole, pod płynącą w przestworzach kobietą, widniał bury

kot, budzik, nie zapisany kalendarz otwarty na październiku oraz maleńka szara
postać mężczyzny prowadzącego na smyczy białego psa. Z jakichś względów Sarah

uznała obraz za bardzo melancholijny i niepokojący; nie potrafiła nad sobą
zapanować i co chwila oglądała się przez ramię, żeby jeszcze raz na niego

popatrzeć.
150

Pośrodku pokoju stal wielki, okrągły, nakryty brązowym aksamitnym obrusem stół z
alabastrową, wysoką na trzydzieści centymetrów piramidą. Piramida miała

osobliwie połyskliwą mleczną barwę, zupełnie jakby była półprzeźroczysta lub

wypełniona zakrzepłym dymem.

— Uwielbiam tę pracę — odezwała się Madame Krystyna. — Raz już nawet
współpracowałam z policją. Nie, nie w Warszawie, we Wrocławiu. Pomogłam znaleźć

zaginioną kobietę. Oczywiście już nie żyła. Powiedziała mi, gdzie jest: na polu
obsianym rzepą. Żądała trumny i przyzwoitej mogiły, nie jamy wykopanej w glinie.

Ale proszę, niech państwo usiądą. Zrobić herbaty?
— Ja dziękuję — powiedziała Sarah. — Wolałabym od razu przystąpić do rzeczy.

— Sądzę, że wszyscy tego chcemy — poparł ją Clayton. — Madame Krystyno,
opowiedziałem już pani w zarysach, o co chodzi. Czy potrzebuje pani więcej

szczegółów?
— Przynieśli państwo lalkę?

Rej położył na stole reklamówkę. Madame Krystyna nie otwierając jej, delikatnie
dotknęła torby dłonią, zupełnie jakby chciała sprawdzić, czy w środku nie kryje

się jakieś żywe stworzenie.
— Potężne emanacje — stwierdziła. — Rzadko kiedy utajone emocje dają się tak

silnie wyczuwać.
— A co pani dokładnie czuje? — zapytała Sarah.

— Miłość... ta nieszczęsna mała laleczka była bardzo kochana. Czuję też lęk i
ogromną rozpacz.

— A gdybym ja jej dotknęła, poczułabym to samo? Madame Krystyna przesłała Sarah
dziwne, ukośne spojrzenie.

— Sądzę, iż w normalnych okolicznościach tak. Ale w tej chwili mogłaby pani
napotkać niejakie trudności; odczucia byłyby wymieszane, jeśli rozumie pani, co

mam na myśli. Panią też trawi wielka rozpacz.
— Wcale nie czuję rozpaczy — odparła rozdrażniona nagle Sarah. — O co pani

chodzi? Madame Krystyna uśmiechnęła się.
— Widziałam, jak patrzyła pani na obraz. Dla kobiet to malowidło posiada wielkie

znaczenie... kryje w sobie wiele rzeczy. Ucieczkę, wolność, ale również
niestabilność i utratę, lęk przed porażką i strach przed starością. Namalowała

je naturalnie kobieta, Maria Auto. Żaden mężczyzna nie stworzyłby takiego
dzieła.

Rej wyczuł zakłopotanie Sarah i szybko wtrącił:
151

— Jak mamy siedzieć? C/> L=V,
Madame Krystyna przez chwile jeszcze niczo do Sarah. Był to niezwykły uśmiech,

czujny, lecz uspokajający. Pod jego wpływem Amerykanka poczuła, że z serca
spadał jej ogromny ciężar, jakby zwierzyła komuś najbardziej bolesną tajemnicę.

Ale w tej samej chwili Madame Krystyna powiedziała:
— Siadajcie, państwo, gdzie chcecie... Tak, będziemy się trzymali za ręce. Ze

względów mediumistycznych nie jest to konieczne, ale pomoże nam się
skoncentrować.

Pozajmowali miejsca na ustawionych wokół stołu krzesłach. Madame Krystyna wzięła
Marka za dłoń i natychmiast wybuchnęła śmiechem.

— Boże drogi, ależ ten młodzieniec jest sceptycznie nastawiony! Właśnie się
zastanawia, po co tu w ogóle przyszedł! Marek zrobił kwaśną minę i rozparł się

na krześle.
— Ale to nie ma znaczenia — zaznaczyła natychmiast Madame Krystyna. — Samoloty

latają bez względu na to, czy ludzie w to wierzą, czy nie.
— W latające samoloty Marek wierzy — odparł z uśmiechem Clayton. — Nie jest

tylko pewien co do świń!
Madame Krystyna bez słowa ujęła rękę Sarah, która natychmiast pojęła, że dotyk

jej dłoni potwierdza wszystko to, co spirytystka wcześniej już wyczuła,
obserwując, jak przygląda się obrazowi. Usiłowała nie myśleć o kłopotach

związanych z budową hotelu, z Benem oraz o zgrozie, jaka ją ogarnęła, kiedy
trzech robotników Mullera zostało porąbanych na kawałki. Ale im bardziej starała

się wyrzucić te myśli z pamięci, tym wspomnienia stawały się bardziej natrętne i
wyraziste.

Madame Krystyna delikatnie ścisnęła palce Sarah, która popatrzyła w jej stronę i
przesłała spirytystce szybki, nerwowy uśmiech.

— Czy mógłby pan wyjąć lalkę i położyć ją przede mną na stole? — zapytała Madame
Krystyna. — W tej chwili nie chcę jej jeszcze dotykać.

Rej wyciągnął z reklamówki zabawkę i położył przed Madame Krystyną.
— Teraz niech wszyscy wezmą się za ręce — poleciła spirytystka. — Zamknijmy koło

pięciu i zobaczmy, co z tego wyniknie.

Zacisnęła powieki i przez dobrą minutę siedziała bez ruchu pogrążona w

milczeniu. Sarah spostrzegła, że Marek zagryza dolną wargę, aby nie wybuchnąć
śmiechem. Rej sprawiał wrażenie zmęczonego, lecz cierpliwie czekał na rozwój

wypadków. Clayton
152

».<iiume Krystynę z wielkim zainteresowaniem. Ostatecznie miał już w tych
sprawach pewne doświadczenie.

— Mała dziewczynka zgubiła lalkę — odezwała się Madame Krystyna, nie otwierając
oczu. — Gdzieś w Warszawie mała dziewczynka zgubiła ukochaną lalkę. Lalka

przepełniona jest jej miłością. Ale jest również pełna jej lęku. Czy ktoś może
mi pomóc i powiedzieć, kim jest ta mała dziewczynka i dokąd odeszła?

Mijały minuty. Marek nie wytrzymał i parsknął stłumionym śmiechem. Madame
Krystyna nie zwróciła na to najmniejszej uwagi.

— Mała dziewczynka zgubiła lalkę — powtórzyła. Jej głos stał się bardzo
niewyraźny i senny. — Mała dziewczynka zgubiła ukochaną lalkę. Czy ktoś pomoże

mi odnaleźć tę dziewczynkę? Czy ktoś wie, gdzie ona teraz przebywa?
Sarah błysnęła myśl, że jednak Marek ma wszelkie powody do sceptycyzmu. Minęły

kolejne trzy lub cztery minuty, a Madame Krystyna ciągle mruczała te same słowa.
— Mała dziewczynka zgubiła lalkę. Czy ktoś pomoże mi odnaleźć tę dziewczynkę?

Mała dziewczynka zgubiła ukochaną lalkę.
Sarah miała właśnie zamiar wyrwać dłoń z ręki spirytystki i oświadczyć, że jest

już środek nocy, gdy światła w salonie gwałtownie przygasły i zaczęły mrugać
niebieskim blaskiem.

— Spadek napięcia? — odezwał się Rej unosząc głowę.
— Cicho — odparł Clayton. — Byłem już świadkiem takich rzeczy.

Sarah ogarnął nagły strach. Odniosła nieprzyjemne wrażenie, że do pokoju wchodzą
jacyś ludzie. Czuła ich obecność, czuła, jak szeleszczą ich ubrania, czuła ich

oddechy. A przecież nikogo nie widziała. Rej ścisnął mocniej jej dłoń i
Amerykanka domyśliła się, że on również jest świadom tego, iż nie są już w

pokoju sami.
— ...ukochaną lalkę — intonowała Madame Krystyna. — ...ktoś wie gdzie ona...

W salonie panował już taki mrok, że Sarah z najwyższym trudem dostrzegała
malowidło przedstawiające lecącą kobietę. Jednocześnie coraz bardziej była

świadoma, że wokół niej przemieszczają się jacyś ludzie, wzdychają, dotykają
jej, szepczą sobie coś do uszu. I ciągle są niewidzialni. Nigdy nie wierzyła w

spiry-tyzm. Nie wierzyła, by możliwy był „kontakt ze zmarłym". I oto tutaj, w
salonie warszawskiego mieszkania otaczały ją ruchliwe, szepczące duchy. Po

kręgosłupie, niczym wypuszczony z lodówki wij, przebiegł jej zimny dreszcz.
Wyprostowała się na krześle.

153
Oczy rozszerzyły się jej ze strachu na im M , ii się wydarzyć.

— Jesteście tu, prawda? — zapytała Madame Krystyna, wciąż nie otwierając oczu. —
Czy ktoś rozpoznaje tę lalkę? Czy ktoś zna dziewczynkę, do której ta lalka

należy?
Nastąpiła chwila przerwy, po czym rozległy się jakieś stłumione, gorączkowe

hałasy. Rej spojrzał na Sarah rozszerzonymi oczyma. Marek kręcił głową to w
prawo, to w lewo; zupełnie już odeszła go ochota do śmiechu.

— Jesteście tu, prawda? — powtórzyła Madame Krystyna.
Stojąca pośrodku stołu piramida zaczęła wydzielać światło. W jego blasku twarze

ludzi przypominały papierowe maski. Cienie za alabastrowymi ściankami piramidy
nabrały życia, zaczęły się ślizgać i przesuwać jak na przyspieszonym filmie

przedstawiającym pochmurne niebo. Sarah czuła, że przez drzwi do salonu wpływają
tuziny ludzi; jakby ci ludzie przekraczali jakieś kurtyny; jakby ci ludzie,

szurając nogami i przepychając się między sobą, wypełniali każdy wolny centymetr
przestrzeni.

Zaczęła ogarniać ją panika, czuła klaustrofobię jak w nowojorskim metrze, z tym
tylko, że tu nikogo nie widziała i nikt jej nie popychał. Popatrzyła przez stół

na Claytona. Z wyrazu jego twarzy wyczytała, iż on również wyczuwa
niewidzialnych przybyszów. Mark jawnie już rozglądał się wokół siebie, próbując

ich dostrzec.
— Czy pani to czuje? — zapytał. Z twarzy odpłynęła mu cała krew.

— Bądź cicho — powiedziała Madame Krystyna. — Są tutaj, nie wolno zakłócać im
spokoju. Niektóre z nich chcą pomóc, a niektóre są bardzo agresywne.

— Kto? — zapytał Rej. — Nikogo nie widzę.

— Nie czuje ich pan? — zdziwiła się Sarah.

— Nie wiem. Sam już nie wiem, co czuję.
— To dusze —wyjaśniła Madame Krystyna. — A w Warszawie jest ich tak dużo.

Rej otworzył usta, jakby zamierzał coś powiedzieć, ale natychmiast je zamknął.
Włosy jeżyły mu się na głowie, a oczy lśniły strachem.

Dotarły do nich głosy. Początkowo były tylko niczym szelest zeschłych liści
gnanych wiatrem po trawie. Później stały się wy-raźniejsze i Sarah nabrała

pewności, że rozróżnia słowa, zdania, słyszy czyjąś modlitwę:
154

,,... tyle cierpienia... kup mu kamizelce... me pamiętam... cale lato pływałem
po Zalewie Zegrzyńskim... tak bardzo mnie boli...

— To dusze — powtórzyła Madame Krystyna. — A w Warszawie jest ich tak dużo.
Z wierzchołka piramidy wydobył się odwrócony trójkąt blasku, niczym odbity w

rzadkim powietrzu lustrzany refleks samej piramidy. Sarah mogła widzieć
wprawdzie przez to światło — ciągle patrzyła na Claytona — ale dostrzegała

jednocześnie obrazy wewnątrz odwróconej piramidy — płynące chmury, rozkołysane
drzewa — i naraz ujrzała biegnących ulicą miasta ludzi. Przypominało to stary,

czarno-biały niemy film, lecz jednocześnie otaczały ją szeleszczące głosy
duchów.

Pojawiła się twarz brodatego starca, kanciasta i wypaczona. Człowiek ten
sprawiał takie wrażenie, jakby nie wiedział, gdzie jest i co robi. Szarpnął się

kilka razy za pasma brody i powiedział:
— To Zosia.

Głos płynął z daleka, był wątły, brakowało synchronizacji między wypowiadanymi
słowami a ruchem warg.

— Kim była Zosia? — zapytała Madame Krystyna. — Posłuchaj mnie... kim była
Zosia? Gdzie mieszkała?

— Tę lalkę dostała od mojej żony na szóste urodziny. Zabraliśmy wtedy Zosię do
Urli. Uwielbiała Urle... cały dzień kąpała się w rzece.

Sarah chłonęła ten widok z pełnym fascynacji lękiem. Twarz starca migała,
zmieniała gwałtownie miejsca jak na filmie kręconym pod różnymi kątami i w

pewnych odstępach czasu. Amerykanka pragnęła w pewnej chwili zapytać Madame
Krystynę, czy to prawdziwy duch, czy jest to żywe wyobrażenie kogoś dawno

zmarłego, ale doszła do wniosku, że najmądrzej się nie wtrącać.
— Gdzie Zosia teraz przebywa? — zapytała Madame Krystyna. Nie padła bezpośrednia

odpowiedź. Wątły, ledwie słyszalny głos mówił tylko:
— ...kąpała się w rzece...

— Czyżbyśmy go stracili? — zapytał Clayton.
— Na Boga, mam nadzieję, że tak — odparł Marek. — Kurde balans, to jest tak

dziwaczne, że nie może być prawdziwe.
— Bądź cicho — powtórzyła Madame Krystyna. — Wskazuje nam drogę.

— Jaką drogę? — zapytał Marek. — Dokąd?
— Nic nie mów i patrz! — odparła spirytystka.

155
W odwróconym trójkącie utkanym ze światła ujr/cli szeroka warszawską ulicę z

lipami i zaparkowanymi przy krawężnikach samochodami. Minęli stragan z owocami i
wystawione pod gołym niebem na sprzedaż kanapy. Słyszeli nawet głosy

przechodniów i szum przejeżdżających pojazdów. Ktoś kłócił się o cenę kraty do
kominka.

Dotarli do skrzyżowania. Obraz ustawiony był pod osobliwym kątem, jakby wszystko
działo się na stromym zboczu wzgórza. Sarah widziała przechodzących ludzi:

kobiety z torbami pełnymi zakupów, mężczyzn z teczkami. Widziała przesuwające
się po jezdni i chodnikach cienie płynących po niebie obłoków.

— Gdzie to jest? — zapytała. — Czy ktoś z was wie?
— Wygląda na Świętokrzyską — wyjaśnił Rej. — Tuż za skrzyżowaniem z Jana Pawła

Drugiego.
— Tak, ma pan rację — wtrąciła Madame Krystyna. — Tam, na rogu, mieści się

kawiarnia.
— Po prostu nie wierzę — powiedział Marek.

Przecięli ulicę Jana Pawła II i posuwali się dalej Świętokrzyską, aż dotarli do
bloku mieszkalnego z dziewięcioma szklanymi płytami. Odnieśli wrażenie, że

wspinają się po schodach. Dochodziły do nich dźwięki muzyki i odgłosy czyichś
kłótni. Dotarli do masywnych drzwi i przeniknęli przez nie.

— Moja ala — piskliwie zawołało małe dziecko.

— Zosiu, czy to ty? — zapytała Madame Krystyna.

— Moja ala—powtórzyło bardzo stanowczo strapione dziecko.
— To ona — oznajmiła Madame Krystyna, jeszcze mocniej ściskając dłoń Sarah. — To

do tej dziewczynki należała lalka.
— Czy to znaczy, że ona nie żyje?— zapytał Rej.

— Oczywiście, że nie żyje. W świecie duchów nie ma żywych ludzi.
Rej nic nie odrzekł, lecz Sarah dostrzegła w jego oczach cień smutku. Potarła

kciukiem wnętrze dłoni policjanta.
— Z całą pewnością nie cierpiała.

— A co to za różnica? — odparł Rej. — Moja praca polega na tym, żeby strzec
ludzi takich jak ona.

— Och, dałby pan spokój — odparła zniecierpliwiona Sarah. — Chyba nie zamierza
pan wylewać przede mną wszystkich sentymentów?

Rej obrzucił ją uważnym spojrzeniem, a ona po raz pierwszy spostrzegła, jak
bardzo jest przystojny. Zgnębiony to na pewno. Zapewne brakowało mu codziennej

troski jakiejś zaradnej, ener-
156

gicznej kobiety. Ale nie istniało nic, czemu nie zaradziłaby rozsądna dieta i
dwa tygodnie spędzone w sali gimnastycznej. Tak bardzo przypominał ponurych,

sponiewieranych gwiazdorów kina europejskiego, Eddiego Constatine'ai Alaina
Renaisa. Bogiem a prawdą mógłby być również Zbyszkiem Cybulsfcun z„Popiołu i

diamentu", gdyby oczywiście Zbyszek Cybulski się nie zabił.
— Popatrzcie — odezwała się Madame Krystyna.

W odwróconej piramidzie pojawił się w dziwnych proporcjach szary i niewyraźny
salon z kanapą, krzesłami i stolikiem do kawy. Na ścianie wisiała ogromna

reprodukcja obrazu przedstawiającego białe konie pędzące poprzez morskie,
spienione fale. Na kaloryferze suszyły się dwie pary rajstop. W pokoju znajdował

się również niewielki, podniszczony telewizor z anteną zrobioną z drucianego
wieszaka na ubrania oraz paskudna, porcelanowa ryba.

— Moja ala — upierał się dziecięcy głosik. Na podłodze leżała szmaciana lalka,
ta sama, którą teraz miała przed sobą Madame Krystyna.

— Jesteśmy w domu — stwierdził bez tchu, zdyszanym z emocji głosem Clayton. — To
jest właśnie to miejsce.

— Moja... moja... moja... moja ala.
Sarah uniosła głowę. Otaczający ją pokój wydawał się już tak zatłoczony, że

zaczynało brakować powietrza.
— Moja lala — oświadczyła. — To właśnie próbuje powiedzieć. Ona jest jeszcze

malutka. Ona mówi: „Moja lala".
W tej samej chwili rozległo się stłumione stukanie. Gdy dziewczynka się

rozejrzała, wydawało się, że wraz z jej głową obrócił się cały pokój. Stukanie
powtórzyło się, tym razem głośniejsze. Dotarł niewyraźny kobiecy głos:

— Zosiu, zostań tam! Mamusia zaraz do ciebie przyjdzie!
— Co to, do licha, ma znaczyć? — zapytał Rej.

Kołatanie nie ustawało; stało się jeszcze głośniejsze, pełne wściekłości. W
przeładowanym meblami małym mieszkanku Madame Krystyny brzmiało głucho,

nabierało złowieszczych tonów, przypominało łoskot dzikiego, pogrzebowego
werbla. Choć obraz migotał, był kanciasty i wypaczony, Sarah nie miała

wątpliwości, że widzi, jak drży futryna w drzwiach, a znad górnej framugi
zaczyna odpadać tynk.

— Nie otwieraj! — zawołał kobiecy głos. — Zosiu... nie otwieraj!
Walenie w drzwi stało się już ogłuszające. Sarah tak mocno wbijała paznokcie w

dłoń Reja, że w pewnej chwili pomyślała, iż
157

rozkrwawi mu rękę. Nieoczekiwanie drżący, chwiejny obraz drzwi jakby się
przybliżył, ujrzeli drobną dziecięcą dłoń sięgającą do klamki i zamka. Wyglądało

to jak hologram, lecz nie istniał żaden projektor, a jedynie ich energia
psychiczna; jedynie ich fizyczny kontakt, ich stykające się ze sobą dłonie.

Wspólna ciekawość, co tak gwałtownie dobija się do fantasmagorycznych drzwi.
— Zosiu, nie otwieraj! — ponownie rozległo się wołanie kobiety.

Ale drzwi rozwarły się z impetem i do mieszkania wtargnęło coś czarnego. Coś
ogromnego. Coś przerażającego. Rej podskoczył na krześle i wyrwał dłoń z uścisku

Sarah.
Przerwał krąg.

Zgromadzeni przy stole odnieśli przelotne wrażenie, że pokój, od podłogi po

sufit, wypełnia, niczym lodowato zimny atrament, czyste, skondensowane zło.

Rozległ się gromowy huk, ludzi poraził oślepiający błysk sięgający nerwów
ocznych.

Pokój powoli cichł, widziadło nad piramidą znikało. Sarah pochyliła się,
osłoniła oczy dłonią i starała się zapamiętać każdy szczegół niknącego,

lśniącego dziwnym blaskiem obrazu. W salonie Madame Krystyny ponownie rozbłysły
żarówki. Do uszu Sarah dobiegł dźwięk oddalających się chyłkiem kroków.

Spostrzegła, że zasłony w oknie falują.
Znów byli sami.

Madame Krystyna rozejrzała się wokół stołu i Sarah zastanawiała się przez
chwilę, czy wróżka jest wściekła, czy zadowolona. Ale Madame Krystyna bez słowa

wysoko uniosła lalkę. Lalka nie miała głowy — głowa spoczywała na stole. Więcej,
aksamitny materiał, z którego wykonana została zabawka, poplamiony był jakąś

ciemną substancją. Madame Krystyna przyłożyła dłoń do czarnej plamy, a następnie
wyciągnęła rękę w kierunku siedzących przy stole.

— Krew. Widzicie? Krew. Możecie sprawdzić, to nie jest żadna sztuczka. —
Sięgnęła po chusteczkę i wytarła nią rękę. — Bez względu na to, co przytrafiło

się małej Zosi, spotkał ją los gorszy od wszystkiego, co jesteśmy sobie w stanie
wyobrazić. Bardzo rzadko się zdarza, aby świat duchów wywierał fizyczny wpływ na

świat materialny. Dzieje się tak tylko wtedy, gdy dokonano rzeczywiście
przerażających czynów.

— Ale co to wszystko znaczył — zapytał Clayton. Choć w przeszłości miewał już do
czynienia z seansami spirytystycznymi, w tej chwili był tak samo poruszony jak

pozostali.
— Niech pan da spokój — odezwał się Marek, który teraz,

158
gdy seans się skończył, odzyskał zwykłą dla siebie arogancję. — To tylko jakaś

sztuczka z lustrami.
— Nie sądzę — odparł Rej. — Widzieliśmy konkretną ulicę i konkretny budynek. Bez

trudu ustalę który. A kiedy już to zrobię, dowiemy się nazwiska dziewczynki, do
której należała lalka. Zobaczymy też, czy naprawdę nie żyje. I dlaczego.

— Naprawdę pan wierzy, że były to rzeczywiste obrazy? — zapytała Sarah.
— Istnieje tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać.

— Ale jeśli nawet ustali pan, kim ona była... czy coś to nam da? — zapytała
Sarah. — Czy pomoże nam to w schwytaniu Oprawcy?

Rej skrzywił się.
— Nie wiem. Ale jak już wspominałem, musimy znaleźć jakieś powiązania. Chociaż

jedno.
— To coś, co wdarło się przez te drzwi... czy ktoś widział to wyraźnie? — spytał

Clayton.
— Było ogromne — wyrwał się Marek. — Większe od największego człowieka, jakiego

w życiu widziałem. I było ciemne, jakby ubrane na czarno. Miało nawet czarną
twarz. Jeśli w ogóle ją miało. Chodzi mi o to, że mogłem ją dostrzec, a zarazem

nie mogłem. Dlatego pomyślałem o lustrach.
— Odniosłam podobne wrażenie—poparła go Sarah. — Zupełnie jakbym na coś patrzyła

i nie była pewna, co widzę. Przypominało to złudzenie optyczne... wiecie,
widzicie sylwetki dwóch starych wiedźm, ale tak naprawdę nie są to wcale dwie

stare wiedźmy, lecz lichtarz.
— Wcale mnie to nie dziwi — powiedział Rej. — Naoczni świadkowie wypadków lub

wyjątkowo brutalnych przestępstw bardzo rzadko potrafią powiedzieć, co naprawdę
widzieli. Ich umysły są tak wstrząśnięte i oszołomione tym, co się wydarzyło, że

później, we wspomnieniach, tworzą w wyobraźni szczegóły, których tak naprawdę
nie było. Dlatego naoczni świadkowie na ogół są mało wiarygodni.

Clayton sięgnął po bezgłową lalkę i zaczął oglądać ją ze wszystkich stron.
— Jak to się stało? — zapytał Madame Krystynę. — Ta głowa została obcięta bardzo

ostrym nożem.
— Może pani ma schowaną w rękawie brzytwę? — zasugerował Marek. — Może to wcale

nie krew? Może to tylko zwykły keczup z Hortexu?
159

— Skosztuj — odparła wyzywająco Madame Krystyna.
— O nie, wielkie dzięki. Ale to, co widzieliśmy... nie, takie rzeczy robi się

tylko za pomocą jakiegoś projektora lub podobnych urządzeń.
Madame Krystyna powoli pokręciła głową.

— Młodzież... Mówi się, że jest chłonna i wrażliwa, lecz tak naprawdę okazuje

się dużo bardziej cyniczna od nas.

— Czy jest tu jakiś projektor? — przerwał jej Clayton. — Czy rękawy pani bluzki
są naprawdę puste? I czy to jest prawdziwa krew?

Madame Krystyna popatrzyła mu prosto w oczy.
— Wierzy pan, że wszystko to wydarzyło się naprawdę. I zdaje pan sobie sprawę z

tego, jaką krzywdę wyrządziłby pan tej małej dziewczynce, gdyby pan w to nie
wierzył.

Clayton długą chwilę spoglądał w jej źrenice. Następnie skinął głową, zabrał ze
stołu pióro i notatnik i dźwignął się z krzesła.

Choć minęła już północ, komisarz Jarczyk wciąż jeszcze siedział zgarbiony nad
biurkiem i czytał zeznania świadków. Od czasu przejęcia po Stefanie Reju sprawy

Oprawcy spał zaledwie trzy godziny i teraz był już kompletnie wykończony, a pod
powiekami czuł piasek. Ponieważ zawsze uważał, że przy rozwiązywaniu zagadek

kryminalnych główną rolę odgrywa olśnienie, a nie żmudne czynności śledcze,
wyobrażał sobie, iż wystarczy, jeśli wnikliwie przestudiuje sporządzone przez

Reja notatki i dokumenty, a natychmiast ustali tożsamość Oprawcy. Teraz jednak
powoli zaczynał przyznawać się przed samym sobą, że praca jego poprzednika, choć

mało inspirująca, lecz wykonana niebywale drobiazgowo i dokładnie, nie daje
żadnych wskazówek, kim jest Oprawca oraz dlaczego rozpoczął serię tak

dziwacznych i odrażających zabójstw.
Jarczykowi zaburczało w brzuchu, jakby w żołądku ulokował mu się wygłodniały

pies. Oficer otworzył śniadaniówkę, lecz w środku znalazł tylko poobijane jabłko
i dwa zeschnięte pączki, które usmażyła jego teściowa. Sięgnął po jeden z nich i

zaczął go pracowicie przeżuwać. Żołądkowi najwyraźniej podobało się to jeszcze
mniej i z brzucha dobiegło głośniejsze burczenie, a na dodatek dziwaczny bulgot.

Jarczyk po prostu potrzebował gorącej kąpieli i solidnego posiłku.
Ale nade wszystko pragnął objawienia — pragnął, by w sprawie Oprawcy spłynęło

nań olśnienie. Z początku żywił cichą nadzieję,
160

ze upora się z tym śledztwem w ciągu tygodnia i zasłuży na awans, a przynajmniej
na nagrodę. Najlepiej i na to, i na to. Ale akta każdego z czternastu morderstw

pozostawały tajemnicze i tak ze sobą nie powiązane, jak czternaście napoczętych
puzzli bez wzorów na pudełkach, które powiedziałyby, jakie obrazki należy

ułożyć. Nie dojedzony pączek wrzucił do metalowego pojemnika na śmieci. W tej
samej chwili rozległo się pukanie do drzwi. W progu stanął ubrany po cywilnemu

Ligocki, oficer pełniący nocny dyżur. Miał nienagannie przycięty czarny wąsik i
cieszył się opinią ko-bieciarza, który nie przepuszcza żadnej spódniczce, nawet

tej najszkaradniejszej; a liczba tych ostatnich w Komendzie Głównej Policji
mocno przekraczała średnią krajową.

— Wciąż przy pracy, komisarzu!
Jarczyk rozparł się na krześle i zaplótł dłonie za głową. Na koszuli, pod

pachami, miał mokre plamy.
— Posłuchajcie, Ligocki, jeśli mamy schwytać tego bydlaka, musimy solidnie

odrabiać prace domowe.
— Otrzymaliśmy właśnie telefon z komendy rejonowej na Mokotowie. Sapali

złodzieja samochodów.
— Zuchy. Czego chcą? Żeby prezydent przesłał im list dziękczynny?

— Ten złodziej utrzymuje, że wie, kto zabił Antoniego Dłubaka. Jarczyk powoli
opuścił ramiona i wyprostował się na krześle.

— Skąd to wie?
— Może go sam pan o to zapytać, komisarzu. Niebawem go do nas przywiozą. Jarczyk

uderzył pięścią w bibularz.
— Cholera jasna! To jest to! To jest właśnie przełom, na który tak czekaliśmy!

Wiedziałem, że ktoś w końcu puści farbę! Jezu, nie można przecież oderżnąć głów
czternastu wybranym na chybił trafił ludziom i liczyć na bezkarność! Nie w

Warszawie! Nie w mojej Warszawie!
— Tak jest, komisarzu\ — odparł z komiczną uprzejmością Ligocki. — Ma pan

całkowitą rację. Jarczyk podniósł się zza biurka.
— Jak przywiozą tego złodziejaszka, zaprowadźcie go natychmiast do pokoju

przesłuchań. Poczęstujcie go kawą i papierosami, jeśli będzie chciał. I żadnych
gróźb. Rozumiesz? Ja muszę się trochę odświeżyć.

Wyciągnął plastikową torebkę z przyborami toaletowymi, którą dostał w samolocie
LOT-u, gdy leciał na konferencję policyjną

11 — Dziecko ciemności

161

do Pragi. Poszedł do łazienki, puścił wodę do umywalki i zaczął przeglądać się w
lustrze. Pomyślał, że twarz ma wprawdzie zmęczoną, lecz wyrażającą zdecydowanie;

twarz policjanta, który tkwi przy swym biurku i dochodzi prawdy, podczas gdy
wszyscy inni dawno już poszli do domów. Materiał na nadkomisarza. Później na

inspektora, a jeszcze później... kto wie? Nadinspektof.
Jeśli ten złodziej samochodów rzeczywiście wie, kto zabił Dłu-baka, to zna

zapewne morderców Jana Kamińskiego i pozostałych nieszczęsnych ofiar.
Czternaście nie dokończonych puzzli, które same ułożą się w całość, a Jarczyk

spije śmietankę.
Ogolił się rosyjską elektryczną maszynką do golenia marki Superbrytvo.

Urządzenie ścinało wprawdzie zarost niedokładnie, ale nadało twarzy świeży
wygląd. Zaczesał włosy i użył trzech czy czterech ostatnich kropli płynu po

goleniu. Zakończywszy toaletę, wrócił do swego biurka.
Minęło ponad dwadzieścia minut, zanim pojawił się Ligocki z wiadomością, że

dostarczono podejrzanego. Do tego czasu Jarczyk zdążył już zasnąć. Śnił o tym,
co powie następnego dnia podczas konferencji prasowej, gdy będzie oznajmiał, że

zidentyfikował, aresztował Oprawcę i ulice Warszawy znów są bezpieczne. Częścią
tego snu był również mroczny bar, w którym Jarczyk popijał wiśniówkę i próbował

zwrócić na siebie uwagę kobiety w obcisłej czerwonej sukience. Gdy kobieta
odwróciła się w jego stronę, ujrzał, że twarz skrywa jej woskowa maska.

Przeraził się. Wiedział, iż jest to maska pośmiertna.
Wchodząc do pokoju przesłuchań, wyglądał wprawdzie dziarsko, lecz tak naprawdę

był jeszcze wciąż otępiały snem. Złodziej samochodów siedział przy drewnianym
stole, przed nim stała nie tknięta filiżanka z kawą, a po prawej stronie

popielniczka z nie zapalonym papierosem. Jarczyk położył na blacie aktówkę i
pióro, przysunął krzesło i usiadł naprzeciwko podejrzanego. Ten spojrzał na

niego wzrokiem jadowitej ropuchy.
— Proszę, proszę, Łukasz Ruba — odezwał się Jarczyk. — Lat trzydzieści cztery.

Trzy razy skazany za kradzież, dwa razy za oszustwa i raz za brutalną napaść.
Skatował narzeczoną, wybijając jej oko i łamiąc obie ręce. Niezły rejestr. Nawet

Mieczysław Fogg nie zdołałby wycisnąć z oczu mamuśki tylu łez.
— Widziałem ich w Ogrodzie Saskim, to wszystko — odezwał się Ruba. — Siedzieli

na ławce obok fontanny. Dłubaka nie znałem, ale znałem gościa, który z nim
rozmawiał. Chciałem nawet podejść, żeby się przywitać, ale oni nagle wstali i

szybko
odeszli. Bardzo szybko. Ten gościu miał spluwę. Tego jestem pewien.

— Kiedy to było? — zapytał Jarczyk.
— Wczoraj po południu.

— Dlaczego nie zgłosiłeś się do nas wcześniej?
— Przecież nie znałem Dłubaka. Dopiero dziś rano zobaczyłem jego zdjęcie w

gazecie.
— To było rano. Dlaczego zwlekałeś aż do teraz?

— Bo dopiero teraz zostałem aresztowany. Chyba nie sądzicie, że pomagałbym
glinom z dobroci serca.

— A dlaczego sądziłeś, że ten gość mógł wyrządzić Dhibakowi jakąś krzywdę?
— Ujmijmy to tak: ten facet uwielbia dla zabawy wyrywać ludziom włosy z nosa.

— Powiesz nam, jak się nazywa?
Ruba założył nogę na nogę i wybuchnął hałaśliwym, serdecznym śmiechem.

— Za kogo pan mnie ma? Za kretyna! Najpierw musicie dać mi gwarancje. Żadnego
oskarżenia. I ochrona na przyszłość. Tak! I dwa... nie, dwa i pół tysiąca

dolarów.
Jarczyk potrząsnął głową.

— Zamierzasz przestać kraść samochody i zacząć grać w komediach? Nie mogę
zapewnić ci ochrony. A zresztą niby z jakiego powodu miałbym to robić? Jeśli cię

zabiją, będziemy przynajmniej mieli jeden kłopot z głowy. A już na pewno nie
jestem upoważniony do tego, żeby dawać ci pieniądze. Ale mam prawo cię oskarżyć

o utrudnianie śledztwa i niepotrzebne zabieranie czasu policji. Za to dostaniesz
taką grzywnę, że aby się wypłacić, przez najbliższych dwadzieścia lat będziesz

musiał kraść po trzy mercedesy dziennie. Zakładając, naturalnie, że nie
zostaniesz złapany. Tak czy owak, obłożymy cię taką grzywną, że nigdy się nie

wypłacisz.
— Przecież pan tego nie zrobi. Wiem, kto zabił Dłubaka.

— Widziałeś, jak go zabił?

— Oczywiście, że nie.

— Mówiłeś, że miał pistolet.
— Tak, ale to nie ten gość z pistoletem go zabił, prawda?

— Nie pierdziel, skąd ja to niby mam wiedzieć? Zwłaszcza że nie chcesz
powiedzieć, co to za facet.

Ruba sięgnął po filiżankę i siorbiąc, zaczął tak łapczywie pić kawę, jakby wraz
z nią chciał połknąć filiżankę.

— Nazwisko tego gościa nie jest ważne.
162

163
— Och, tak myślisz?

— Tak myślę. On tylko wykonywał zlecenia kogoś, kto później zabił Dłubaka.
— A kim jest ten, kto zabił Dłubaka? — zapytał z pełną ironii cierpliwością

Jarczyk.
Ruba potrząsnął głową. Miał krótko obcięte włosy, spod których prześwitywały

blizny po półpaścu.
— Nie, tego panu nie powiem. Chyba że da mi pan gwarancje. Żadnego oskarżenia, a

później ochrona.
— Już ci mówiłem, że nie leży to w moich kompetencjach.

— A więc mnie wypuśćcie i zafundujcie bilet lotniczy do Sztokholmu.
Jarczyk zaczął pocierać kark, zupełnie jakby od ceny biletu na samolot do

Sztokholmu zależała cała jego kariera.
— No, nie wiem... — mruknął. — W zasadzie powinieneś powiedzieć nam, kto zabił

Dłubaka, bo to twój obywatelski obowiązek.
Ruba pochylił się w jego stronę, oczy miał niczym łebki od gwoździ.

— Jeśli nie obieca mi pan wyjazdu z Polski, nic nie powiem. Jarczyk przez chwilę
myślał.

— Zatem dobrze. Bilet lotniczy do Sztokholmu.
— Daje pan słowo honoru?

— Najuroczystsze słowo honoru.
— I lepiej niech pan go nie złamie. Bo jeszcze zanim oni mnie dopadną, ja

dopadnę pana. Poproszę kartkę papieru i ołówek.
Jarczyk pchnął w jego stronę notes. Ruba wziął do ręki pióro i napisał:

Zboiński.
— Roman Zboiński? — upewnił się Jarczyk. Czuł, jak drży mu ręka, w której

trzymał notes.
— Teraz już pan wie, dlaczego potrzebuję biletu do Sztokholmu?

— Jesteś pewien, że to on?
Ruba kiwnął głową raz, kiwnął drugi raz i nie przestając nią kiwać mówił:

— Ten gość ze spluwą pracuje dla Zboińskiego od lat, jeszcze od czasów, gdy
razem kradli mięso z chłodni w Gdańsku. A wiem o tym, bo zawsze robiłem w audi i

w mercedesach, a facet płacił mi najwyższą cenę w dolarach. Zrobi wszystko, co
Zboiński mu każe. Zboiński każe mu przyprowadzić kobietę, on ją sprowadzi.

Zboiński mówi mu, żeby sprowadził Dłubaka, on sprowadza Dłubaka.
;,;,„ na to jakieś dowody? — zapytał Jarczyk. W gazetach napisano, że okaleczono

mu kutasa. A to specjalność Zboińskiego. Używa haka sztauerskiego, tego samego,
którego używał w Gdańsku. Wbija go ludziom w jaja i, uch... — wykonał skręt

prawym nadgarstkiem. — Czasami wbija też w oko lub w ucho. Ale jaja to jego
specjalność. Lubi, gdy żebrzą u niego o łaskę. Lubi odebrać męskość.

— To prawda — przyznał Jarczyk. — Dobrze znam pana Zboińskiego. Hak. W tej
chwili do pokoju przesłuchań wsunął się Matejko.

— Co się dzieje? — zapytał. — Słyszałem, że mamy aresztanta.
— No właśnie — odrzekł z uśmiechem Jarczyk. — Ten dżentelmen powiedział nam, kim

jest Oprawca. Matejko popatrzył na niego z niedowierzaniem.
— Tak po prostu?

— Tak po prostu. Miał drobne kłopoty z policją na Mokotowie i zaniepokoił się,
że możemy go zapudłować.

— Doskonale. Kim jest Oprawca? — zapytał Matejko.
— Roman Zboiński, nasz miły sąsiad, handlarz samochodami. Ten dżentelmen

widział, jak jeden z kiziorów Zboińskiego uprowadził Dłubaka, przystawiwszy mu
do głowy pistolet.

— I to wszystko?
— Och, Jurek, daj spokój! To oczywiste, jeśli się nad tym głębiej zastanowisz.

Musieliśmy się tylko dowiedzieć, kto zabił jedną z tych osób. Ten sam człowiek

zamordował pozostałe. Do diabła ze stosami papierów, które gromadził Stefan. Do

diabła z przesłuchaniami i czynnościami śledczymi. Do diabła z tą pisaniną,
pisaniną, pisaniną...

— Co jest takie oczywiste? O ile wiemy, tych czternaścioro ludzi było całkiem
niewinnych i tylko dwie lub trzy osoby miały ze sobą jakieś powiązania. Po co

Zboiński miałby zabijać takich ludzi?
— Żeby zatrzeć ślady. Żeby nas zmylić. Sądził, że nigdy nie wpadniemy na jego

trop, jeśli zacznie zabijać zarówno niewinnych, jak tych, których rzeczywiście
chce usunąć ze swej drogi.

— Witold — powiedział Matejko. — Naprawdę nie powinieneś...
— Potrzebuję dwunastu funkcjonariuszy i dwóch strzelców wyborowych — przerwał mu

Jarczyk. — Chcę to przeprowadzić jak najszybciej, jeszcze dzisiejszej nocy,
zanim zrobi się jasno. Złapiemy pana Zboińskiego bez gaci.

164
165

— Nie masz przecież żadnych dowodów. ;NK r, .; pełnych wyników sekcji zwłok
Dłubaka.

— Oderżnięto mu tę pieprzoną głowę! — warknął Jarczyk. — Jakiej jeszcze sekcji
potrzebuję?

— W przeciwieństwie do poprzednich ofiar był torturowany.
— Jurek, to tylko detal. A w tej chwili detale mnie nie interesują. Nie obchodzą

mnie stosy zeznań świadków ani przeszukiwanie kanałów centymetr po centymetrze.
Interesuje mnie wyłącznie ujęcie Oprawcy. A im szybciej to się stanie, tym

szybciej Warszawa będzie bezpieczna.
Matejko zawahał się.

— A może lepiej najpierw zadzwonić do nadkomisarza Demb-ka? Rozumiesz, zanim...
— Zawiesił głos. Nad górną wargą Jar-czyka perlił się pot i Matejko pojął, że

nie ma sensu się spierać. — W porządku — powiedział. — Wezwę oficera dyżurnego.
Jarczyk poklepał go po ramieniu.

— Mądry chłopak. Dla odmiany odwalimy tu trochę dobrej policyjnej roboty.
— A co ze mną? — odezwał się Ruba. — Kiedy dostanę bilet?

— Wszystko w stosownym czasie — odparł Jarczyk. — Nie zapominaj, że jesteś
świadkiem. Tak naprawdę, naszym jedynym świadkiem. Nie możemy cię przecież

wysyłać Bóg jeden wie dokąd. Mógłbyś zapomnieć i nie wrócić.
— Ty gnoju, obiecałeś mi bilet! — wrzasnął Ruba.

— Zgadza się, obiecałem. —Jarczyk pochylił się w jego stronę tak blisko, że
prawie zetknęli się nosami. — Kiedy już będę miał komplet dowodów i zapuszkuję

Zboińskiego, dostaniesz swój bilet.
— Oni mnie zabiją! — zawył Ruba. — Oni mnie nie tylko zabiją, ale zrobią coś

dużo gorszego.
— Nie sądzę, żeby twoja narzeczona uroniła z tego powodu choć jedną Łzę.

Rozdział jedenasty
Dojechali do skrzyżowania Świętokrzyskiej i Jana Pawła II. Rej zaparkował

samochód przy krawężniku, dotykając prawie zderzakiem zardzewiałej skody, w
której natychmiast zaczął potępieńczo ujadać bulterier. Zwierzę miotało się na

tylnym fotelu i pluło śliną na szybę.
Policjant wysiadł z passata, podszedł do skody i tak głośno ryknął, że pies

skomląc opadł na tylne łapy i próbował schować łeb pod koc.
— Ze zwierzętami doskonale pan sobie radzi — zauważyła Sarah.

Rej zapalił papierosa. Podczas jazdy w towarzystwie Amerykanki nie próbował
nawet tego robić.

— Zwierzęta bardzo przypominają ludzi. Muszą znać swoje miejsce.
— Chyba dotarliśmy do celu — odezwał się Clayton. — Teraz pozostaje nam tylko

znaleźć ten dom.
— Sądzę, że to ten — odparł Rej, wskazując trzymanym między palcami papierosem

narożny, pięciopiętrowy budynek z kwadratowymi, betonowymi balkonami. — Kiedyś
już w nim byłem. Facet zamordował matkę za to, że od jedenastu lat co wieczór

podawała mu na kolację sałatkę z kartofli.
— Chyba pan żartuje — mruknął Clayton.

Rej wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć, że Clayton może sobie wierzyć w
to, co mu się żywnie podoba, a następnie ruszył w kierunku wejścia do bloku.

Kobieta w kwiecistej podomce energicznie myła wiodące do budynku schodki.
— Policja — przedstawił się Rej, okazując legitymację. —

167

Szukam dziewczynki imieniem Zosia. Może pani wie, pod którym numerem mieszka?

Kobieta nie wstając z kolan wyprostowała się w takiej pozie, jakby chciała
przyjąć komunię świętą. Miała owalną twarz i duży zaśniad na podbródku.

— Mieszkają tu dwie Zosie. Jedna pod piątym, a druga pod jedenastym.
— Zosia, której szukamy, ma lalkę — wtrącił Clayton. — Szmacianą lalkę

przedstawiającą wiejską dziewczynkę. Kobieta pokręciła głową.
— Lalki nie pamiętam.

— No cóż, wejdźmy i popytajmy — powiedział Rej.
— Pod jedenastkę możecie nie zaglądać — odezwała się kobieta. — Lokatorka ponad

tydzień temu wyjechała.
— Wyjechała? Dokąd? Dozorczyni pokręciła głową.

— Ta pani nigdy ze mną nie rozmawia. Jest bardzo cicha i skryta, wychodzi i
wraca jak myszka. Samotna matka. Jej mąż odszedł z jakąś lafiryndą.

— Nie mówiła, kiedy wróci?
— Nawet nie wiedziałam, że wyjechała. Nic na ten temat nie mówiła. Po prostu

wzięła i wyjechała.
— Ma pani zapasowe klucze do jej mieszkania? — zapytał Rej.

— Tak, ale jeśli pana tam wpuszczę, będzie miała do mnie uzasadnione pretensje.
W końcu to jej mieszkanie i tylko ona ma do niego prawo.

Rej wyciągnął z portfela dziesięć złotych.
— To na drobne wydatki.

— Za kogo mnie pan bierze? — obruszyła się kobieta, mrużąc w blasku słońca jedno
oko. — Za lafiryndę?

Rej popatrzył na kamienną twarz Claytona i obaj mężczyźni wybuchnęli śmiechem.
Po chwili dołączyła do nich Sarah.

— Proszę mi po prostu dać te klucze — zażądał Rej i kobieta dźwignęła się z
kolan.

Z kieszeni podomki wyciągnęła pęk kluczy.
— Niech pan bierze — powiedziała zmieszana, lecz po chwili sama wybuchnęła

śmiechem i zdjęła z kółka długi mosiężny klucz. — Ale proszę jej nie mówić, że
dostał go pan ode mnie.

— W porządku — zgodził się Rej. — Ale prószę jej nie mówić, że ode mnie dostała
pani banknocik. Kobieta klepnęła go po ramieniu.

168
— Takich mężczyzn lubię.

Weszli do środka. Na klatce schodowej stało krzesło z guzowatymi, pozłacanymi
nogami pokryte czerwonym winylem. Na ścianie wisiało zdjęcie Jana Pawła II

odprawiającego mszę na placu Piłsudskiego. Wsiedli do windy i pojechali na
czwarte piętro. Sarah przejrzała się w zmatowiałym lustrze. Żałowała, że tego

dnia ubrała się w sukienkę z różowego lnu; na lepkim siedzeniu samochodu Reja
natychmiast ją pogniotła.

Mieszkanie numer jedenaście znajdowało się naprzeciwko windy. Na pomalowanych na
brązowo drzwiach przypięta była pinezką wizytówka z nazwiskiem Wierzbicka. Rej

zastukał, odczekał kilka sekund, a następnie otworzył drzwi otrzymanym od dozor-
czyni kluczem.

— Jest ktoś w domu? — zawołał, ale odpowiedziała mu cisza.
Do mieszkania prowadził ciasny, zagracony korytarzyk. Na wieszaku wisiały

płaszcze i wełniane czapki. Po prawej stronie znajdowały się otwarte drzwi do
kuchni. Stała w niej niewielka elektryczna kuchenka, a na laminowanej półce

spoczywały tanie plastikowe pojemniki na cukier i herbatę. W końcu pomieszczenia
było malutkie okienko ze zbrojoną drutem szybą. Sarah zerknęła przez nie i

ujrzała ciemne schody przeciwpożarowe. Przypomniała sobie podobne schody w bloku
mieszkalnym, w którym mieszkała jako dziecko; zawsze wyobrażała sobie Morloków i

inne potwory, które człapały po nich w górę i w dół.
Po lewej stronie przedpokoju znajdował się niechlujny, wy-klejony brązową tapetą

pokój z wytartą zieloną kanapą, niewielkim telewizorem i dwoma całkowicie nie
pasującymi do siebie fotelami, jednym w kolorze śliwki i drugim zgniłozielonym.

Sarah podeszła do okna i wyjrzała na ulicę. Uwagę Claytona zwrócił leżący na
podłodze obok kanapy dzbanek z resztką spleśniałej już kawy i brązowa plama

wyschniętego płynu na dywanie.
Skinął na Reja i bez słowa wskazał naczynie.

Rej dokładnie przeszukał pokój, przyklęknął i zajrzał pod kanapę, odsunął ją od
ściany, zajrzał pod fotele.

— Czego szukacie? — zwróciła się Sarah do Claytona.

— Czegokolwiek — odparł amerykański detektyw. — Ludzie przed wyjazdem na wakacje

zazwyczaj sprzątają mieszkania. Rej wstał z podłogi i otrzepał nogawki spodni.
— Tu nic więcej nie znajdziemy — stwierdził. — Spróbujmy w sypialni. Przeszli do

kolejnego, niewielkiego pomieszczenia. Pachniało
169

tam lawendowym talkiem i wilgocią. Pod jedną ścianą stało podwójne łoże nakryte
tkaną ręcznie narzutą, a pod drugą jednoosobowy tapczanik. Nad podwójnym łożem

wisiał krzyż. Nad pojedynczym przylepione zostało przezroczystym plastrem
zdjęcie Michaela Jacksona, a na poduszce leżały trzy szmaciane lalki, wszystkie

identyczne jak ta, którą znaleziono w kanałach.
— Tak, to na pewno dom Zosi — odezwał się Clayton. — Ale gdzie, do diabła,

podziała się sama dziewczynka?
Rej otworzył rozchwierutaną szafkę. Wewnątrz piętrzyła się góra ubrań, leżał

purpurowy, plastikowy neseser, a na dole stały buty.
— Na wakacje nie pojechały — mruknął Rej. — Po prostu w pewnej chwili wstały i

wyszły. Albo zostały porwane. A może jeszcze gorzej. Dlatego zapewne tego
wieczoru, kiedy został zamordowany Kamiński, nikt nie zgłosił zaginięcia

dziecka.
Policjant ostrożnie otworzył drzwi do łazienki i zajrzał do środka. Do

zbrązowiałej wanny z nieszczelnego kranu kapała woda. Na plastikowej półce pod
szafką stała szklanka z dwiema szczoteczkami do zębów; jedną dziecięcą, drugą

należącą do osoby dorosłej. Do łazienki weszła Sarah i stanęła obok Reja, który
właśnie otworzył szafkę i przeglądał jej zawartość. Dezodorant, żel do włosów,

szampon L'Oreal, pincetka, trzy pary sztucznych rzęs, podpaski.
— One nie żyją, prawda? — odezwała się cicho Sarah. Na widok taniutkich,

pozostawionych przedmiotów krajało się jej serce.
— Tego nie będziemy wiedzieć na pewno, dopóki nie znajdziemy ciał. Ale tak.

Jeśli nawet ucieka się z mieszkania, za które nie płaciło się czynszu, to
szczoteczki do zębów zabiera się ze sobą.

Wrócili do salonu, gdzie Clayton zaczai grzebać w szufladach niewielkiego
biureczka pokrytego werniksem. Nie znalazł tam nic szczególnego; kilka listów,

pięć czy sześć kopert wypełnionych fotografiami, starannie złożona, pięknie
wyszywana, jedwabna sukienka do pierwszej komunii zawinięta w cienki papier,

czerwone blaszane pudełko po czekoladkach pełne przyborów do szycia oraz kilka
motków wełny w różnych kolorach.

Rej przejrzał zdjęcia. Jego uwagę zwróciła fotografia jasnowłosej dziewczynki w
żółtej, kwiecistej sukience stojącej przy praskich misiach na Trasie W-Z.

Dziecko miało uniesioną rękę, którą osłaniało oczy przed rażącym słońcem. Rej
przejrzał szybko resztę zdjęć i znalazł kilkanaście innych fotografii tej

dziewczynki.
170

— Zosia? — zapytał, podając Sarah jedną z nich. Ta skinęła głową.
— Tak, to musi być ona.

Rej bez słowa podał następne zdjęcie. Przedstawiało tę samą dziewczynkę siedzącą
na schodkach przed blokiem, w którym mieszkała. Dziecko tuliło do siebie lalkę

znalezioną w kanałach. Tę samą szmacianą lalkę, która nasiąknęła krwią na stole
Madcune Krystyny.

— Rodzi się pytanie — mruknął Clayton — w jaki sposób jeden człowiek zdołał
uprowadzić Zosię i jej matkę, nie zwracając niczyjej uwagi?

— A kto powiedział, że jeden? — sprzeciwił się Rej. — Może to właśnie stanowi
klucz do całej zagadki... Może nie mamy do czynienia z samotnym czubem, może

jest ich dwóch... może więcej.
— Nie wiem... na obrazie wywołanym przez medium widzieliśmy jedną postać.

— Panie Marsh, to były tylko obrazy w powietrzu. Intuicja. Magia, jeśli pan
woli.

— A jednak przyprowadziły nas w to miejsce.
— Zgadza się — przyznał Rej. — Przyprowadziły. Niemniej wciąż potrzebujemy

konkretnych dowodów. Jeśli nawet schwytamy Oprawcę, nie będziemy mogli go
aresztować na podstawie tego, co powiedziały nam obrazy wywołane przez medium.

— Najpierw go znajdźmy — odparł rozsądnie Clayton. — O dowody będziemy się
martwić później.

Rej otworzył kolejną kopertę ze zdjęciami. Te były starsze, czarno-białe lub w
kolorze sepii i miary ponadłamywane rogi. Wśród nich znajowało się zdjęcie

ślicznej nastolatki w czarnym płaszczyku i w białych podkolanówkach stojącej

nieśmiało w jakimś parku. Na ziemi widniał cień fotografującego. W kopercie

leżało również zdjęcie tej samej dziewczynki ubranej w jednoczęściowy kostium
kąpielowy. Rej odwrócił zdjęcie. Na odwrocie widniał wykonany ołówkiem napis:

„Iwona, 1976".
— To chyba matka Zosi — stwierdził Rej. — Podobieństwo jest uderzające.

Clayton skinął głową.
— Na tym zdjęciu ma około czternastu lat, czyli teraz ma ich około trzydziestu

pięciu. A zatem Zosia liczy sobie... ile? Osiem? Dziewięć?
Rej znalazł zdjęcie zrobione, gdy Iwona była malutką dziewczynką. Później

natrafił na fotografie jej rodziców i dziadków.
171

Jeszcze później na zdjęcia z czasów wojny. Na jednym z nich widać było trzy
łączniczki, którym udało się w jakiś sposób zorganizować sobie prawdziwe mundury

armii polskiej; miały nawet czapki z daszkami. Stały obok rosłego mężczyzny o
szerokich ramionach, ubranego w kurtkę i beret. Na kolejnej fotografii ten sam

mężczyzna ściskał dłoń innego, który miał na sobie ciemny wojskowy mundur. Na
następnej stał obok barykady wzniesionej z kawałów asfaltu i palił papierosa.

Próbował przyjmować nonszalancką pozę, lecz widać było, że jest straszliwie
głodny.

Tylko druga fotografia miała podpis. Pochyły napis głosił: „K. Kuczma i J. Z.
Zawodny, 7 sierpnia 1944".

— Armia Krajowa — stwierdził Rej. — J. Z. Zawodny był jednym z jej przywódców *.
— Czy ma to dla nas jakiekolwiek znaczenie?—zapytał Clayton.

— Jeszcze nie wiem. Ale ten Kuczma musiał był w jakiś sposób związany z Iwoną i
Zosią. Może to dziadek Iwony... może nawet ojciec. Na tym zdjęciu jest bardzo

młody, prawda? Nie ma więcej niż dwadzieścia, dwadzieścia jeden lat.
— I co z tego?

— Kiedy przeszukiwałem mieszkanie Ewy Zborowskiej... wie pan, tej dziewczyny,
która została zamordowana na Grójeckiej... otóż natknąłem się tam na fotografię

zrobioną w czterdziestym czwartym roku. Ojciec Ewy stał na niej w towarzystwie
generała Bora.

— A zatem rodzice dwóch z czternastu ofiar należeli do Armii Krajowej. Ale
statystycznie mieści się to całkowicie w granicach prawdopodobieństwa, prawda?

— Nie wiem. Zginęło bardzo wielu akowców. Wielu zostało aresztowanych. Ale wielu
przeżyło. No i mamy jakiś związek.

— Powinniśmy ruszyć tym tropem — oświadczył Clayton. — Rozumie pan, sprawdzić
rodziny pozostałych ofiar.

— To zajmie nam dużo czasu. Sądzi pan, że warto spróbować?
— Naturalnie. Panu również odezwał się w głowie dzwoneczek, prawda? Takie

cichutkie dzyń-dzyń-dzyń. Może nic się za tym nie kryje, lecz ostatecznie jest
pan policjantem, podobnie jak ja, i jeśli w głowach odzywają się nam dzwoneczki,

należy sprawdzić, dlaczego dzwonią.
— J. Z. Zawodny nie istniał. Był Edward Zawodny, który nielegalnie przewiózł

transport mięsa do getta i został za to zesłany do Treblinki (Bar-toszewski
„1859 dni Warszawy").

172
— Ma pan rację — przyznał Rej.

Wyciągnął camela, lecz Sarah przesłała mu sławetny promień lasera i policjant
nie odważył się zapalić.

— Pytanie brzmi: Co Oprawca zrobił ze szczątkami Iwony i Zosi? — odezwał się
Clayton. — Naprawdę trudno kogoś uprowadzić wbrew jego woli. A pozbyć się dwóch

ciał zapewne jeszcze trudniej.
— W kuchni są drzwi prowadzące na schody przeciwpożarowe — zauważyła Sarah. —

Zajrzyjmy tam.
Wrócili do kuchni. Drzwi były zamknięte. Clayton z Sarah przejrzeli szafki i

plastikowe pojemniki na przyprawy w poszukiwaniu klucza, ale go nie znaleźli. W
tym czasie Rej spokojnie wyciągnął podniszczoną saszetkę z czarnej skóry z

wytrychami i gładko uporał się z zanikiem.
— To żmudny sposób — zauważył Clayton. — W Nowym Jorku, jak nie mamy kluczy,

wyłamujemy drzwi.
— W Warszawie drzwi są drogie — zwrócił mu uwagę Rej. — Traktujemy je z

szacunkiem.
Schody były mroczne i śmierdziało na nich kurzem. Na przeciwległej ścianie

znajdowała się pobijana metalowa klapa z uchwytem.

— Zsyp na śmieci — stwierdził Rej, uchyliwszy klapę. Z szybu uderzył w nich

podmuch ciepłego, cuchnącego powietrza. — Ciągnie się aż do piwnicy.
Rej i Clayton popatrzyli na siebie.

— I co pan o tym sądzi? — zapytał Amerykanin.
— Ja nawet nie chcę o tym niczego sądzić — odezwała się Sarah.

— Spójrzmy prawdzie w oczy. Mógł zabić matkę, wrzucić jej ciało do zsypu i
uprowadzić tylko dziewczynkę. To nie zwróciłoby na niego takiej uwagi.

— Jezus Maria! —jęknął Rej.
— Daj pan spokój — odrzekł Clayton. — Trzeba przeszukać śmieci. Nie mamy innego

wyjścia.
— Ależ ja jestem zawieszony. Nie mogę wezwać ekipy śledczej bez porozumienia się

z nadkomisarzem Dembkiem. Nie mogę nawet zamówić pizzy.
— Zatem to my musimy poszukać. Pan i ja.

Śmieci składowano w czterech wielkich ocynkowanych kontenerach ustawionych w
niewielkim, wysokim pomieszczeniu na

173
tyłach budynku. Śmierdziało tam zgniłą kapustą i spalenizną. Dozorczyni z

zaśniadem na brodzie zeszła z nimi, aby wpuścić ich do zsypu.
— Śmieciarze powinni wypróżniać pojemniki co tydzień, ale tego nie robią—

poinformowała. —A dzieciaki zawsze podkładają ogień. Sami popatrzcie.
Jeden z kontenerów miał poczerniałe i okopcone ścianki, a śmieci w nim się

znajdujące spaliły się na popiół.
— Iwona wcale nie wyjechała na wakacje — odezwał się Rej. — Widzi pani to?

Kobieta długo spoglądała na Reja, po czym przeniosła wzrok na pojemnik.
Policjant nic nie mówił, nie mrugnął nawet okiem. Po chwili gospodyni domu bez

słowa odwróciła się na pięcie i weszła po schodkach do bloku. Z hukiem
zatrzasnęła za sobą drzwi. W Warszawie ludzie w pewnym wieku nie znoszą pewnych

wspomnień; do nich należą wspomnienia trupów i popiołów.
Clayton otworzył klapę kontenera. Pojemnik wypełniony był po brzegi

szarawobiałym popiołem oraz przedmiotami, które się nie spaliły: poczerniałymi
metalowymi puszkami, nakrętkami od butelek, łyżkami i metalowymi wieszakami na

ubrania. Wsunął rękę do środka.
— Boże, popiołu jest tutaj na półtora metra. Nic w nim nie znajdziemy.

— Ale musimy go przeszukać — stwierdził Rej.
— Przewróćcie pojemnik i tyle — poradziła Sarah. — Koszt sprzątania pokryje

Senate International. Rej popatrzył na nią z szacunkiem.
— W porządku. To najlepszy pomysł, jaki dziś usłyszałem.

Clayton i Rej po kolei poprzewracali pojemniki. Klapy otwierały się z gromowym
hukiem i ziemię pokryła sięgająca kostek warstwa śmieci. Pojawiła się

dozorczyni, ale przez chwilę tylko obserwowała, co robią, i ponownie bez słowa
opuściła pomieszczenie. Rej z Claytonem, używając miotły i grabi, zaczęli

grzebać w popiołach.
— Boże drogi, nie podejrzewałem nawet, że będę zajmował się czymś takim! —

jęknął z obrzydzeniem Clayton, odrzucając podpaskę higieniczną.
Ale Rej był zbyt zajęty rozgarnianiem odkształconych butelek, puszek po szynce i

sprężyn, żeby zwracać uwagę na narzekania amerykańskiego detektywa.
Sarah znalazła stojący w kącie szpadel z ułamanym trzonkiem

174
i przyłączyła się do pracy. Czynność ta tak różniła się od wszystkiego, co

robiła dotąd w życiu, że czuła się jak żółtodziób. Na swój sposób źle oceniła
Reja. Polski policjant ostrożnie i bardzo krytycznie podchodził do wszelkich

nowinek, zwłaszcza tych płynących z Zachodu. Ale cechowała go również wytrwałość
i prostolinijność, jakich Sarah nie spotkała jeszcze u żadnego mężczyzny. Cechy

te były godne podziwu, lecz jednocześnie skłamały do pełnych melancholii
refleksji.

— Jezu Chryste, ileż kwaszonej kapusty ludzie potrafią zjeść — zadumał się
nieoczekiwanie Rej na widok plastikowych torebek z resztkami tego specjału.

— Popatrzcie... to chyba pierścionek? — odezwał się Clayton.
Na wyciągniętej dłoni pokazał Sarah i Rejowi cienkie odbarwione w ogniu

kółeczko. Z całą pewnością była to obrączka. Nie musiał to być pierścionek
zaręczynowy. Samotne kobiety często noszą takie obrączki, żeby uchronić się

przed zaczepkami mężczyzn.
— Gdzie pan to znalazł? — zainteresował się Rej i cała trójka zgodnie zaczęła

przesiewać popiół w pobliżu wskazanego przez Claytona miejsca.

Natrafili na kolejne nakrętki od butelek, kolejne puszki, nadpalone gazety i

czasopisma oraz obierki od ziemniaków. Rej zaczął rozgarniać miotłą następny
stos popiołów. Rozległ się okropny cichy zgrzyt i kiedy opadł tuman kurzu,

ujrzeli ludzką klatkę piersiową; nadpaloną klatkę piersiową z częścią łopatki.
— Och, Boże! — stęknął Clayton. — Miałem jednak rację.

— Nie wolno nam tu niczego dotykać — oświadczył zdecydowanie Rej. — Możemy
zniszczyć dowody i pozacierać ślady. Zaraz zadzwonię do Matejki i każę mu

przyjechać tu z ekipą dochodzeniową.
— Zgoda — powiedział Clayton, biorąc Sarah pod rękę. — Masz już chyba dosyć

takich widoków jak na jedno wcielenie, prawda?
Sarah odrzuciła szpadel. Miała kompletnie sucho w ustach i odnosiła wrażenie, że

trawi ją gorączka. A jednocześnie nie potrafiła nie zerkać na odrażającą,
spoczywającą w popiołach klatkę piersiową i starała się odgonić myśl o

fotografiach, przedstawiających roześmianą Iwonę stojącą na słońcu w kostiumie
kąpielowym.

— Jak pan sądzi, to chyba ona? — zapytała Reja. Clayton objął Sarah ramieniem i
poprowadził przez stos popiołów do wyjścia.

175
— A któż by inny? Ale potwierdzi to lekarz sądowy.

— Iwona—szepnęła Sarah, jakby doskonale tę dziewczynę znała.
Zorganizowany o świcie nalot na mieszkanie Zboińskiego zakończył się katastrofą.

Właściciela nie było w domu. Na róg Targowej i alei Solidarności zajechało
jednocześnie sześć radiowozów policyjnych z migającymi światłami, po czym

siedmiu uzbrojonych policjantów z psami wdarło się do mieszkania. Gdy wyważono
drzwi, w środku było pusto i ciemno, jakkolwiek wszystko wskazywało na to, że

Zboiński zamierza wrócić, bo magnetowid nastawiony był na automatyczne
nagrywanie „Gliniarza i prokuratora", amerykańskiego serialu policyjnego

emitowanego w programie pierwszym.
Teraz, o jedenastej siedem przed południem, Jarczyk, Matejko i dwunastu

policjantów w czterech samochodach z cywilną rejestracją czekało niecierpliwie
ma powrót Romana Zboińskiego. Słońce spowijała lekka mgiełka, z nieba lał się

żar, szyby w autach były opuszczone. Policjanci pocili się, palili papierosy i
popijali z puszek coca-colę. Matejko nieustannie spoglądał na zegarek. Obiecał

Helenie, że po południu odwiezie ją z dzieckiem do kliniki na kontrolę, lecz
jeśli Zboiński się nie pojawi, nie zdąży wrócić do domu na czas.

Jarczyk był zdenerwowany, kapryśny i nieustannie bębnił palcami w tablicę
rozdzielczą.

— To typowe — stwierdził. — Zboiński mieszka w tym domu przez trzysta
sześćdziesiąt cztery dni w roku, ale tego dnia, gdy chcemy go aresztować, akurat

wyszedł.
— Tak naprawdę mieszka tu tylko w sierpniu i we wrześniu — wyjaśnił Matejko. —

Resztę czasu spędza w Holandii lub w Hiszpanii.
— A ty co, jesteś jego kumplem? — zainteresował się Jarczyk.

— Nie, ale kiedy się dowiedziałem, że zamierzasz go aresztować, dokładnie
przejrzałem jego akta.

— To dobrze — odparł Jarczyk. — To bardzo dobrze. Doskonała robota.
Ale w jego głosie wyraźnie czuło się irytację.

Minęła kolejna godzina. Na drzewach okalających cerkiew Świętej Marii Magdaleny
liści nie poruszał najlżejszy podmuch wiatru. Wysłano dwóch ludzi do delikatesów

na Targowej po kanapki. Wrócili szeroko uśmiechnięci z reklamówką pełną szynki,
salami i sałatek.

176
— Pełna konspiracja — burknął Jarczyk, kiedy funkcjonariusze przechodzili od

samochodu do samochodu, rozdzielając jedzenie. — Nikt się nawet nie domyśli, że
zastawiliśmy tu pułapkę.

— Wątpię, żeby się pojawił — odparł Matejko. — Ktoś musiał już go ostrzec.
— A czy wiesz, gdzie indziej możemy go dopaść? — odwarknął Jarczyk.

— Często bywa w „Zebrze" na Sobieskiego. Tam ma swoje nieoficjalne „biuro".
— Dlaczego wcześniej mi o tym nie powiedziałeś?

— Bo to ty, komisarzu, prowadzisz tę operację, nie ja.
— O co ci chodzi?

— O to, że zeznań Ruby nie można traktować poważnie. Jarczyk odwrócił się w
fotelu, usta miał pełne salami. Dźgnął Matejkę wyprostowanym palcem.

— Jak już przyjdzie co do czego, twoje opinie nie będą się liczyć. Masz po

prostu wykonywać swoje obowiązki i robić to, co ci się mówi. — Odwrócił się do

kierowcy. —Połącz się z Demb-kiem i poproś go, żeby wysłał dwóch ludzi do
„Zebry". Niech sprawdzą, czy gdzieś tam nie kręci się Zboiński. Jeśli go

namierzą, niech nie płoszą, tylko niezwłocznie mnie o tym powiadomią.
Popatrzył na Matejkę i potrząsnął głową.

— Czy wiesz, że mogliśmy tę operację przeprowadzić od razu na dwóch frontach?
Matejko odwrócił głowę i nie odezwał się słowem. Nie chciał, żeby cała heca

skończyła się naganą dyscyplinarną lub zawieszeniem w czynnościach służbowych.
Zwłaszcza teraz, gdy jemu i Helenie urodziło się dziecko. Zdawał sobie sprawę z

tego, że Jarczyk mu nie ufa, ponieważ blisko współpracował z Rejem, a o sprawie
Oprawcy wie więcej niż sam Jarczyk, ponieważ po odwołaniu Reja miał nadzieję ją

przejąć.
Starał się współdziałać najlepiej jak umiał, ale chciał też schwytać Oprawcę,

schwytać prawdziwego Oprawcę, lecz wiedział, że ludzie Jarczyka są zbyt
niezdarni, aby dokonać tej sztuki. Sam Jarczyk cieszył się wśród przełożonych

opinią oficera, który rozwiązuje sprawy w dwa lub w trzy dni, czasami w godzinę.
Ale wielu pracowników komendy na Wilczej wiedziało też, iż komisarz często

aresztuje ludzi nie za to, że popełnili przestępstwo, lecz dlatego, że nie są w
stanie udowodnić swej niewinności.

— Rejowi rozwiązanie tej sprawy zajęłoby sto lat — stwierdził Jarczyk, jakby
czytał Matejce w myślach.

.. .......... .
Matejko i tym razem zachował milczenie, lecz pomyślał: Rej nie marnowałby czasu

na siedzenie w samochodzie i opychanie się kanapkami. Rej penetrowałby miasto,
przeszukiwałby bar za barem, kasyno za kasynem, aż w końcu znalazłby tego, kogo

szuka. I na pewno nie byłby to Zboiński.
Upłynęła kolejna godzina. Jarczyk, oparty głową o drzwi auta, zaczął

pochrapywać. Kierowca pogwizdywał przez zęby jakąś denerwującą melodię. Czterech
policjantów w zaparkowanym po drugiej stronie ulicy beżowym polonezie również

było pogrążonych we śnie. Nawet z dużej odległości wyglądali jak czterej
policjanci pogrążeni we śnie. Matejce błysnęła myśl, że jest to najnieudolniej

zastawiona pułapka, z jaką miał w życiu do czynienia. Zastanawiał się, dlaczego
Jarczyk nie kazał wywiesić wielkiej tablicy z napisem: „Spokój! Policyjna obława

w toku!"
Ponownie zerknął na zegarek. Tak bardzo chciał zadzwonić do Heleny.

Dochodziło wpół do pierwszej. Dzień był gorący jak naczynie w piecu garncarskim.
Na niebie wisiała tylko jedna, niewielka chmurka w kształcie kaczki. Panował

taki upał, że nawet Matejko z największym trudem nie zamykał oczu. I wtedy
właśnie, gdy wszyscy smacznie drzemali, obok cerkwi Świętej Marii Magdaleny z

cebulastymi kopułami prawie bezgłośnie przetoczyło się czarne BMW o
przyciemnionych szybach i zaparkowało przed blokiem.

Drzwi samochodu otworzyły się i oczy Matejki poraził odbity nagle od szyby
refleks słonecznego światła. Policjant w jednej chwili oprzytomniał.

— Zboiński! — syknął, klepiąc pogrążonego we śnie Jarczyka po ramieniu. —
Przyjechał Zboiński!

— Co? — mruknął Jarczyk i spojrzał na Matejkę nieprzytomnym wzrokiem.
— Na Boga, sam zobacz!

Po drugiej stronie Targowej gramolił się z tylnego fotela BMW Zboiński, wielki i
masywny, w obszernym czarnym lnianym garniturze i purpurowej koszuli. Z auta

wysiadło również trzech innych mężczyzn: jeden w wypłowiałej zielonej koszuli
polo, drugi w hardrockowym podkoszulku i trzeci w zdeformowanym brązowym

garniturze.
Jarczyk, strącając sobie na kolana nie dojedzoną kanapkę z salami, chwycił

zawieszony na tablicy rozdzielczej mikrofon i krzyknął:
— Idziemy! Idziemy! Idziemy!

178
Pchnął drzwi, wyrwał z kabury pod pachą pistolet i ruszył biegiem w poprzek alei

Solidarności.
— Policja! — wrzeszczał. — Nie ruszać się! Ręce do góry!

Matejko nie wierzył własnym oczom. Jezu Chryste — pomyślał. — Przecież nikt przy
zdrowych zmysłach nie atakuje uzbrojonego przestępcy w pojedynkę i na odkrytym

terenie. Czterech policjantów z beżowego poloneza właśnie się przebudziło. Dwa
pozostałe wozy znajdowały się poza zasięgiem wzroku. Matejko widział, jak

Zboiński i jego ludzie odwracają się zdumieni. Widział, jak ich kierowca

ponownie wskakuje do BMW. Widział Jarczyka, który wymachując pistoletem,

szarżował dziko przez jezdnię, w ręce trzymał uniesiony pistolet i jak wariat
wydzierał się na Zboińskiego.

Matejko po prostu nie wierzył własnym oczom.
Kopniakiem otworzył drzwi samochodu, wyrwał z kabury pistolet i najszybciej jak

umiał pobiegł za Jarczykiem. Przed nosem przemknął mu jakiś biały pojazd, musiał
odskoczyć przed przejeżdżającą z łoskotem ciężarówką. Ale teraz już między nim a

BMW był tylko Jarczyk, który wymachiwał bronią i darł się na całe gardło.
Dostrzegł, że mężczyzna w brązowym garniturze wyrywa z zanadrza coś, co

przypominało pałkę. Matejko biegł tak szybko, że nie zorientował się, co to
jest, dopóki prawie nie zrównał się z Jarczykiem.

— Witold! — wrzasnął i niczym rozgrywający w futbolu chwycił Jarczyka za ramię.
Ten zachwiał się, stracił równowagę, ale z twarzą wykrzywioną gniewem odwrócił

się w stronę Matejki.
Rozległ się głuchy huk, przetoczył się echem między blokami, wypłoszył stada

gołębi gnieżdżących się w cebulastych kopułach cerkwi. W nieruchome powietrze
wzleciał siwy dym, odbił się w wywoskowanej na wysoki połysk karoserii BMW

niczym obłok w toni jeziora.
Matejko runął do tyłu z rozłożonymi rękami. Rozpięta na krzyżu figura Chrystusa

przed cerkwią, tysiące kropel krwi rozbryzganej na ulicy. Rozwarte szeroko usta
w dzikim wrzasku, tryskający z tyłu głowy niczym rycerski pióropusz mózg.

Policjant upadł ciężko na ziemię i nagle w popołudniowym powietrzu zapadła
śmiertelna cisza.

Matejko leżał na plecach i spoglądał w niebo. Błysnęła mu ostatnia myśl: Spóźnię
się i Helena mnie zabije.

Cisza trwała tylko kilka sekund. Zboiński i jego ludzie próbowali
179

ponownie wskoczyć do BMW, ale zza rogu wynurzył się z piskiem opon policyjny
polonez i odciął im drogę. Z beżowego poloneza również w końcu wyskoczyli

policjanci i zbliżali się do BMW z wycelowaną bronią. Jarczyk posuwał się do
przodu, na amerykańską modłę trzymał pistolet oburącz, nogi miał ugięte w

kolanach.
— Wyłazić! — ryczał. — Wyłazić z tego pieprzonego samochodu!

Znów nastąpiła dłuższa przerwa. Matejko leżał na jezdni i krwawił, ale nikt na
niego nie zwracał uwagi. Zbyt wiele podniecenia; za bardzo przypominało to

„Gliniarza i prokuratora".
W końcu Żboiński wynurzył się z wnętrza swej limuzyny. Ręce trzymał uniesione

lekko nad głową. Za nim pojawił się mężczyzna w brązowym garniturze. Rzucił na
chodnik karabin z obciętą lufą. Z tyłu szli pozostali kompani. Najwyraźniej

świetnie się bawili.
Jarczyk podszedł do Zboińskiego, okrążył na sztywnych nogach BMW, z podniecenia

oczy prawie wychodziły mu z orbit. Żboiński w przesadnie luźnym lnianym
garniturze obserwował go z przerażającym spokojem.

— Jesteś, draniu, aresztowany — odezwał się Jarczyk.
— A za co? — zapytał Żboiński.

— A jak, kurwa, myślisz? Wielokrotne zabójstwo! Jesteś Oprawcą! Na twarzy
Zboińskiego powoli wykwit! uśmiech.

— Jestem Oprawcą? — Odwrócił się do swych kolesiów. — Dobry żart! Jestem
Oprawcą.

— No, łapy do góry! Już! I tak je trzymaj!
— Robisz ogromny błąd, przyjacielu — odezwał się Żboiński. — Najpierw atakujesz

mnie bez ostrzeżenia, a teraz oskarżasz o poważne zbrodnie. Wiesz, kim jestem?
Nie jakimś drobnym warszawskim rzezimieszkiem. Jestem biznesmenem, i to poważnym

biznesmenem.
— Właśnie zabiłeś jednego z moich oficerów — odparł Jarczyk.

— W samoobronie. A co mieliśmy robić, skoro gnała na nas horda uzbrojonych
ludzi?

— Ostrzegaliśmy, że to policja i jesteśmy uzbrojeni. Żboiński, nie przestając
się uśmiechać, pokręcił głową.

— Oj, chyba nie. A jeśli nawet, to samochody tu bardzo hałasują.
Jarczyk podszedł do niego i odpiął od pasa kajdanki.

180
— Odwracaj się i ręce za plecy. Wasilkowski, wezwałeś karetkę?

— Nie trzeba kajdanków — odparł Żboiński. — Jestem biznesmenem. Pojadę z wami z

dobrej woli.

Zapadła chwila pełnego napięcia milczenia. Jarczyk zaczynał pojmować, że to
Żboiński ma rację, a on, Jarczyk, popełnił błąd. Ale było już na wszystko za

późno. Dokonał aresztowania, lecz Matejko leżał martwy na środku ulicy. To on,
Jarczyk, do tego doprowadził.

Dwóch goryli Zboińskiego zostało skutych i wepchniętych do poloneza. Jarczyk
odeskortował Zboińskiego do fiata i otworzył przed nim drzwi. Gangster ulokował

się na tylnym siedzeniu i przesłał Jarczykowi upiorny uśmiech.
Nadjechała karetka. Jej syrena ryczała niczym osioł. Jarczyk podszedł do ciała

Matejki i stanął nad nim. Pozostali policjanci spoglądali w ich stronę, lecz
Jarczyk nie potrafił wyczytać z ich twarzy, co naprawdę myślą, czuł jednak, że

nie cieszy się ich sympatią. Szybko zawrócił do swego samochodu.
— Przykro mi z powodu waszego człowieka — oświadczył pogodnie Żboiński.

— Będzie ci jeszcze bardziej przykro — warknął Jarczyk i dał znak kierowcy, żeby
jechał na Wilczą.

Sarah wzięła prysznic, wysuszyła włosy i właśnie robiła sobie kawę, kiedy przy
drzwiach odezwał się dzwonek. Wyszła do przedpokoju i zapytała:

— Kto tam?
— Ben.

— Przepraszam, Ben. Ale nie możemy się teraz widzieć.
— Musimy. To sprawa służbowa.

— Dzisiaj mam dzień wolny i nic nie muszę.
— Gawlak wyraził zgodę na nasze plany. Już nie ma zastrzeżeń, zwłaszcza

dotyczących wylewania betonu. Tak więc gdy tylko skłonimy Brzezickiego do pracy,
możemy podjąć roboty.

Sarah milczała. Czekała. Zdawała sobie sprawę z tego, że żądania odnośnie
konstrukcji nośnej hotelu stawiane przez Gawlaka były stanowczo za wysokie i

zamierzała się z nim kłócić do upadłego. Z drugiej strony wiedziała, że
kosztorysanci Senate International zredukowali wydatki do minumum. W tej materii

rzeczywiście byli bezkonkurencyjni i niektóre zastrzeżenia Gawlaka w pełni
podzielała.

181
Niemniej jednak, jeśli postawią hotel w wyznaczonym terminie, osiągnięcie to z

całą pewnością przyspieszy jej awans; może nawet po powrocie do Nowego Jorku
zostanie jednym z wicedyrektorów przedsiębiorstwa. Marzeniem jej życia było

zbudowanie w Stanach Zjednoczonych prestiżowego hotelu, lecz jeśli prace nad
hotelem Senackim w Warszawie się przedłużą, zawsze już będzie nadzorować budowy

w krajach nadbałtyckich, w Albanii lub w jakimś jeszcze gorszym miejscu.
Otworzyła drzwi. Ben był w eleganckiej brązowej marynarce, w krawacie i z

chusteczką w butonierce. Dzierżył wielki bukiet pomarańczowych róż i butelkę
szampana.

— Przyszedłem też przeprosić. Zachowałem się jak ostatni prostak.
— To racja — odparła szczerze Sarah. — Wejdź. Ben położył róże na kuchennym

stole i wzniósł butelkę nad głowę.
— Co powiesz o tym, żeby uczcić to szampanem? — Nie czekając na odpowiedź,

zaczął bobrować w szafkach, aż znalazł dwa kieliszki w kształcie tulipana. —
Wszystko ułoży się pomyślnie. Musimy tylko przekonać Brzezickiego, że żadnego

diabła u nas nie ma.
— Tak? Czy masz jakąś propozycję, jak to zrobić?... Dziękuję, dla mnie nie

nalewaj.
Ben otworzył butelkę i mimo wszystko napełnił oba kieliszki.

— Cała ta historia z diabłem to głupi zabobon. Ale jak z tym walczyć? Na pewno
nie za pomocą logiki. Szaleństwa nie da się zwalczyć logiką. Co więc należy

zrobić? Dać tym baranom tego, czego chcą. Egzorcyzmów. Dzwonek, księgę i
gromnicę.

— Do egzorcyzmów potrzebny jest ksiądz.
— Wszystko już zorganizowałem. Mam na Mokotowie księdza, który gotów jest

odprawić tę ceremonię.
— Oczywiście nie za darmo.

— A jaką to robi różnicę? Ważne, żeby Brzezicki się na to nabrał i skłonił ekipę
do pracy.

— Robi to taką różnicę, że Senate International nie chce korumpować ludzi,
którzy znajdują się w dwuznacznej sytuacji finansowej. A ponadto, co będzie,

jeśli Oprawca ponownie uderzy... już po twoich egzorcyzmach?

Ben podał jej kieliszek z szampanem i uniósł swój.

— Daj spokój, słoneczko, jaka jest szansa, że po czterech morderstwach w jednym
miejscu popełni piąte? Poza tym pomyś-

182
lałem o wszystkim. Dopóki nie zostanie zaplombowany przewód kanalizacyjny, a

fundamenty zalane betonem, nad bezpieczeństwem budowy będzie czuwał uzbrojony
strażnik przebrany za inspektora nadzoru z ramienia naszej firmy.

— Proszę, proszę, o wszystkim pomyślałeś — odezwała się Sarah. — A co będzie,
jeśli ja się nie zgodzę? Ben popatrzył na nią ze zdumieniem.

— A dlaczego miałabyś się nie zgodzić?
— Zdajesz sobie sprawę z tego, jaką może to stworzyć nieprzychylną dla nas

atmosferę? Senate International odprawia egzor-cyzmy na nawiedzonym terenie, na
którym zamierza postawić hotel. I tak już fatalnie się stało, że na placu naszej

budowy zamordowano cztery osoby. Z całą pewnością odstraszy to wielu
potencjalnych gości. A jeśli jeszcze i my przyznamy, że zagnieździła się u nas

siła nieczysta...
— Wiesz co? — powiedział Ben, upijając łyk szampana. — Jesteś typową babą.

Piętrzysz tylko przeszkody. Nic dziwnego, że kobiety bez przerwy mówią o
szklanych stropach. Ale to wcale nie mężczyźni powstrzymują je przed realizacją

takiego pomysłu. One same. Nie istnieje coś takiego jak szklany strop, ale
kobiety wierzą, że coś takiego można zrobić. Tylko, że cały świat im na to nie

pozwala. Zauważ rzecz najprostszą: nie kobiety pierwsze wylądowały na Księżycu.
— Zgadza się. Bo w tym czasie zajęte były robieniem rzeczy pożytecznych. Ben

zbliżył się do Sarah.
— Znów piętrzysz przeszkody. Teraz między nami. Wygląda na to, że mnie

pragniesz, ale nie chcesz, żebyśmy do siebie wrócili. A przecież wcale tak nie
musi być.

— Co to jest? Nowa technika uwodzenia? Wymyślasz cudaczne egzorcyzmy w wykonaniu
przekupnego księdza, żebyś nie musiał odsyłać mnie do Nowego Jorku, a ja w

zamian, z wdzięczności, mam ci paść na łóżko z rozkraczonymi nogami?
— Do licha, Sarah, dlaczego ujmujesz to tak wulgarnie?

— Bo o to dokładnie ci chodzi. Ponieważ kiedyś cię kochałam. Ale teraz już nie.
Ponieważ nieustannie napastujesz mnie i nękasz i myślę, że nawet przestałam cię

lubić.
— Przy egzorcyzmach jednak się upieram.

— Rób, jak chcesz. Ale ode mnie się odczep. Ben potrząsnął głową, jakby uważał,
że Sarah kompletnie straciła rozum.

183
— Nie proszę de o nic, Sarah. Chcę tylko, żebyś jeszcze raz wszystko

przemyślała.
Odstawił swój kieliszek, a potem odebrał Sarah jej szampana. Ujął ją za ręce i

dodał:
— Pragnę cię, kochanie. To już tak dawno, a zaledwie jakby wczoraj.

— Ben... — zaczęła, ale on nieoczekiwanie przyciągnął ją do siebie i przywarł
ustami do jej warg.

Odwróciła twarz, próbowała mu się wyrwać z objęć. Ale trzymał ją w żelaznym
uścisku. Chciał znów całować, lecz zacisnęła usta i zaczęła kopać go po nogach.

— Ben, zostaw mnie!
— Zostawić cię? — Oczy miał błyszczące i szalone. — Zostawić cię? Naprawdę tego

chcesz? Jezu, Sarah, to ja wiem, czego naprawdę chcesz. Marzyłaś o nas od chwili
naszego rozstania. Zawsze pasowaliśmy do siebie: ty i ja. Stanowiliśmy idealną

parę. A co ty mi, kurwa, zrobiłaś? Zostawiłaś na lodzie. Przecież praktycznie
byłem twoim mężem!

Pchnął ją obiema rękami tak mocno, że przeleciała przez pokój i wylądowała na
ogromnej, obitej jedwabiem kanapie.

— Wiesz, czego potrzebujesz? Potrzebujesz, żeby ktoś ci przypomniał, kto o
ciebie dbał, kto cię wszystkiego nauczył. Nazywają cię tu Ajatolahem, bo to ja

nauczyłem cię, jak skutecznie i twardo prowadzić interesy. To ja cię nauczyłem,
kiedy robić awanturę, a kiedy patrzeć przez palce. Kiedy iść na kompromisy, a

kiedy stawiać sprawy na ostrzu noża. A teraz odwracasz się do mnie plecami,
mówisz, że mnie nie chcesz? Co jest? Stałaś się lesbą?

Sarah próbowała wstać z kanapy, lecz Ben ponownie brutalnie ją popchnął.
— Co się z tobą dzieje? — zapytał. — Przyjechałem do Warszawy specjalnie dla

ciebie. Mogłem spokojnie siedzieć w Nowym Jorku, prowadzić interesy i dbać o

swój tyłek. Ale nie! Przyjechałem tutaj, żeby nadstawiać karku i chronić swoją

zielonooką dziewczynkę. I co zastaję? Bryłę lodu!
j— Ben — odezwała się Sarah. —Po prostu nie chcę cię widzieć. Czy tego nie

rozumiesz?
Bardzo długo na nią patrzył, jakby oglądał ją w rozbitym zwierciadle. Następnie

gwałtownie zdjął krawat i rzucił nim przez pokój. Ściągnął marynarkę i cisnął ją
na krzesło. Zaczai rozpinać koszulę.

184
— Do licha, Sarah, czy zapomniałaś już nasze noce na Lafayette Street?

— Pamiętam je — odrzekła, czując, że zaczyna jej mocniej bić serce. — Ale tamto
minęło, Ben. To już historia.

— Nazywasz mnie historią? To tak? Nazywasz mnie historią? Więc pozwól, że coś ci
powiem, słoneczko. Jestem bogatszy, niż byłem kiedykolwiek. I mam więcej władzy.

Jestem dwukrotnie bardziej mężczyzną, niż byłem kiedyś.
— Tak myślisz? — parsknęła. — Więc dlaczego już mnie nie pociągasz?

Ben popatrzył na nią z góry. Prawie słyszała, jak kotłuje się w nim gniew;
niczym wulkan, który ma za chwilę wybuchnąć. Nic nie odpowiedział. Ściągnął

koszulę i rozpiął pasek od spodni.
— Ben — ostrzegła go Sarah. — Żadnych pomysłów. W razie czego zadzwonię po

policję. Daję ci na to słowo honoru.
— Pomysłów? Jakich pieprzonych pomysłów? Wydaje ci się, że jesteś wyjątkowo

cwana? Wydaje ci się, że jesteś wyjątkowo samodzielna? Beze mnie byłabyś nikim.
Ściągnął mokasyny od Gucriego, ściągnął majtki. Nie był pijany. Nie był naćpany.

Był nieprzytomny z gniewu i frustracji. Stał przed Sarah goły, a członek
sterczał mu pod ostrym kątem. Wyglądał na cieńszy, niż to pamiętała, okalały go

kręcone włosy i lśnił niczym fioletowy pomidor. Pomyślała, że męskie genitalia
prezentują się niebywale ekscytująco u człowieka, którego kobieta kocha, ale u

kogoś, do kogo nic nie czuje, są po prostu śmieszne.
— No, co jest! — odezwał się wyzywającym tonem Ben. — Powiedz, że wszystko jest

inaczej. Powiedz, że wszystko się zmieniło. Powiedz, że jestem historią.
Obrzuciła go od stóp do głów najbardziej lodowatym spojrzeniem, na jakie ją było

stać.
— Powiem ci jedno, Ben. Potwornie utyłeś.

Oczy Saundersa zrobiły się okrągłe jak spodki. Rzucił się na Sarah. Dwukrotnie
uderzył ją w twarz. Uniosła rękę, żeby zasłonić głowę, więc wyrżnął jaz kolei w

ramię i w żebra.
— Ty gnojówo! — ryknął. — Ty zadziorna, dwulicowa, pretensjonalna gnojówo!

— Ben! Ben, na Boga, uspokój się!
Miał właśnie wyprowadzić kolejny cios, kiedy rozległ się groźny okrzyk:

— Dosyć! Nie waż się jej tknąć!
Ben odwrócił się. Oczy miał zamglone. Z trudem dostrzegł

185
krępego mężczyznę o białych włosach, który zrobił w jego stronę cztery szybkie

kroki i wyrżnął go prosto w szczękę. Rozległ się cichy trzask, po czym Ben
osunął się na plecy. Kolejny cios trafił go w nos. Po brodzie pociekła gorąca

krew. Saunders skonstatował, że leży na plecach na podłodze, bezbronny,
wpółoślepiony i spogląda zdrowym okiem na sterczące znad oparcia kanapy bose

stopy Sarah. Dotarł do niego czyjś głos, słowa skierowane nie do niego:
— Czy nic pani się nie stało?

Sarah potrząsnąła głową i niezdarnie dźwignęła się na nogi.
— Odebrało mu rozum — odparła, rozcierając ramię. — Przyszedł porozmawiać o

interesach i kompletnie odebrało mu rozum.
— Chce pani, żebym go aresztował? — zapytał Rej.

Mówił opanowanym tonem, ale oddychał szybko i pocierał kłykcie zaciśniętej
pięści.

Sarah popatrzyła na rozciągniętego na podłodze Bena. Jego porośnięty jasnymi
włosami tors zachlapany był cieknącą z nosa krwią, penis skurczył się do

mikroskopijnych rozmiarów.
— Raczej nie — odparła. Jej głos drżał jak filiżanka na krzywo uformowanym

spodku. — Nie sądzę, żeby ponownie próbował podnieść na mnie rękę.
— Miała pani szczęście, że akurat się tu wybrałem — stwierdził Rej. — A jeszcze

szczęśliwiej się złożyło, że nie zamknęła pani dokładnie drzwi.
— Myślałam... — zaczęła, lecz natychmiast przypomniała sobie, z jaką łatwością

Rej poradził sobie z zamkiem w drzwiach na klatkę przeciwpożarową w mieszkaniu

Zosi, i nie dokończyła zdania.

— W porządku, usłyszałem pani krzyk — zapewnił ją Rej. — To wszystko. Mamy prawo
interweniować w przypadkach gwałtownych awantur domowych.

Nieświadomie ujęła dłoń Reja. Przypominało jej to, jak trzymała ojca za rękę,
gdy była mała. Zawsze dawało jej to poczucie bezpieczeństwa. Dopóki trzymali się

za ręce, była bezpieczna, chroniona. W dzieciństwie lubiła tulić się do ojca,
lecz największą radość sprawiały jej wędrówki z nim po ulicach miasta. Trzymali

się wtedy za ręce, jakby chcieli wszystkim pokazać, jak bardzo się kochają, jak
bardzo chcą się wzajemnie chronić i jak bardzo są bezpieczni.

Ben powoli podniósł się z podłogi i sięgnął po porozrzucane ubranie. Rej i Sarah
przyglądali się mu bez litości. Obrzucał ich płonącym spojrzeniem, nic nie mówił

i powoli się ubierał.
186

— Idź do łazienki — odezwała się Sarah. — I nie zapaskudź mi ręczników krwią.
Ben bez słowa wykuśtykał z pokoju i zamknął się w toalecie. Sarah usiadła na

kanapie i delikatnie pogładziła sobie twarz. Czuła, że puchnie jej warga i
policzek. A następnego dnia miała spotkanie w biurze podróży międzynarodowych;

zaiste będzie się prezentować imponująco. Napuchnięta warga, oko z siną obwódką,
policzki jak u Marlona Brando.

Rej przysiadł obok.
— Zobaczmy — powiedział, ujmując jej głowę. — Ha... nie jest najgorzej. Kiedy

już pani narzeczony sobie pójdzie, przyłożymy zimny kompres.
— Proszę mi wierzyć, on nie jest żadnym moim narzeczonym.

— Ale kiedyś był, prawda?
— Bardzo dawno temu. I w odległej galaktyce. Teraz jest moim szefem. Prawdziwy

wrzód na dupie.
— A jednak ciągle panią lubi.

— Nie wydaje mi się, żeby słowo „lubi" było określeniem adekwatnym. Po prostu
mnie chce. To wszystko. Stracił mnie, odeszłam od niego i to ciągle go jątrzy.

„Mnie nie zostawia żadna kobieta". Chyba pan to zna.
— Oczywiście. Mnie kobieta zostawiła. Sarah sięgnęła po kieliszek z szampanem.

Upiła duży łyk i odstawiła naczynie.
— Zbyt musujące — oświadczyła. — Powinnam mieć w domu brandy.

— Chce pani spróbować najlepszej brandy na świecie? Produkują ją w Łańcucie.
Jest przepyszna. Musi ją pani któregoś dnia skosztować. Stawiam.

Sarah wyczuła nagle, że stało się coś bardzo niedobrego. Ujęła Reja za dłoń i
zapytała:

— Coś nie tak? Co się wydarzyło?
Po zarośniętych policzkach policjanta zaczęły powoli spływać łzy. Otarł je

kantem dłoni.
— Wróciłem do pani, żeby powiedzieć, że komisarz Jarczyk aresztował jednego z

naszych miejscowych gangsterów pod zarzutem przypisywanych Oprawcy morderstw
czternastu osób.

— Schwytał Oprawcę? Naprawdę go schwytał?
— Nie wiem... Dowody nie są zbyt przekonujące. Jarczyk ma świadka, który

widział, jak jeden z ludzi tego bandziora uprowadził Dłubaka z Ogrodu
Saskiego... Ten człowiek był

187
uzbrojony. Następne, co wiemy, to, że zwłoki Dłubaka znaleziono w kanałach pod

placem Powstańców Warszawy... — Pociągnął nosem, starając się odzyskać panowanie
nad sobą. — Oczywiście bez głowy, jak pozostałe ofiary. Wstał, wzruszył

ramionami i chrząknął, jakby coś go dławiło.
— Doktor Wojniakowski zapewnia mnie, że Dłubak zginął taką samą śmiercią jak

reszta ofiar, lecz istnieją dwie istotne różnice. Po pierwsze, torturowano go
seksualnie. Penis miał przebity bardzo ostrym hakiem. Żadna z ofiar Oprawcy nie

była torturowana. W każdym razie nie seksualnie.
— I co jeszcze? — zapytała Sarah, spoglądając w stronę łazienki, w której

zamknął się Ben.
— Dłubakowi odcięto głowę innym nożem. Ale to nie przesądza sprawy, że nie

został zabity przez tę samą osobę. Oprawca mógł po zamordowaniu Niemców zmienić
nóż.

— I coś jeszcze?
— To w zasadzie wszystko... Tyle że aresztowany przez Jar-czyka bandyta nie miał

żadnych powodów mordować tamtych trzynastu osób.

— A więc zamordował Dłubaka, ale nie wiadomo, czy zabił pozostałych ludzi.

— Na to wygląda.
Rej milczał chwilę. Przycisnął dłoń do ust. Sarah widziała, że oczy znów

napełniają się mu łzami.
— Co się stało? — zapytała. — Czy wydarzyło się coś złego? Rej przełknął ślinę.

— Aresztowano tego człowieka... to Roman Zboiński, znany przestępca. Twardziel,
mieliśmy go na oku od kilku lat. Podczas aresztowania jeden z jego ludzi

zastrzelił mego partnera, Jerzego Matejkę. Jurek miał żonę, dopiero co urodziło
się im dziecko.

Umilkł i po chwili dodał cichym, pełnym rozpaczy głosem:
— Zabili go. Skurwysyny zabili go.

Sarah objęła policjanta ramieniem. Czuła, jak drży.
— To jakieś szaleństwo — odezwał się Rej. — Nie wierzę, że Zboiński jest

poszukiwanym przez nas człowiekiem. Matejko zginął zapewne za nic... zwykły
głupi błąd.

— Tego pan nie wie na pewno — próbowała uspokoić go Sarah. — Z całą pewnością
Jarczyk nie aresztowałby człowieka bez istotnych ku temu powodów.

— A któż to może wiedzieć... Nie miałem okazji z nim porozmawiać. I podejrzewam,
że już nie będę miał. Po śmierci Matejki jestem całkowicie odsunięty od tej

sprawy.
188

W drzwiach łazienki pojawił się Ben. Miał podpuchniętą, posiniaczoną twarz i
wyglądał na wystraszonego. Kompletnie ignorując Reja, podszedł do Sarah.

Nieustannie wciągał nosem krew.
— Tego dnia długo nie zapomnę — oświadczył. — Nie zapomnę go do końca życia.

— Co chcesz przez to powiedzieć? Że zadzwonisz do Nowego Jorku z wiadomością, że
z niczym sobie tu nie radzę? Zrób to, a ja zadzwonię do Nowego Jorku i powiem,

jak molestowałeś mnie seksualnie i przekroczyłeś wszelkie granice przyzwoitości.
— Nie muszę dzwonić do Nowego Jorku — odrzekł Ben. — Sami się we wszystkim

połapią i rzucą cię psom na pożarcie.
— Myślę, że na pana już najwyższa pora — wtrącił Rej, wstając z kanapy. — Chyba

że chce pan, abym wniósł przeciw panu oskarżenie.
— W porządku, już idę. Muszę się zająć egzorcyzmami.

— Egzorcyzmy niepotrzebne, Ben. Stefan właśnie mi powiedział, że warszawska
policja schwytała Oprawcę. Przebywa za kratkami i jest już niegroźny.

— Złapaliście Oprawcę? — zapytał z niedowierzaniem Ben. Rej wzruszył ramionami.
— Masa pracy i hit szczęścia. Wie pan, jak to jest.

Ben wahał się przez chwilę, po czym wydął pogardliwie dolną wargę, jakby chciał
powiedzieć coś złośliwego, lecz nie zdołał niczego wymyślić.

— Nie znoszę obłudników — burknął. — Na sam ich widok robi mi się niedobrze.
Powiedziawszy to, odwrócił się na pięcie i opuścił mieszkanie. Po drodze jednak

zahaczył o kuchnię i zabrał napoczętą butelkę szampana.
Po jego wyjściu Rej wyciągnął paczkę papierosów, lecz natychmiast schował ją do

kieszeni.
— W porządku—powiedziała Sarah. — Skoro ma pan ochotę, proszę palić.

— Nie, ma pani rację. Powinienem rzucić palenie. — Zamilkł na chwilę i dodał: —
Mam nadzieję, że się nie wtrąciłem... Usłyszałem odgłosy awantury, więc musiałem

coś zrobić.
Sarah potrząsnęła głową.

— Cieszę się, że tak wyszło. Kiedyś go kochałam. Kiedyś widziałam w jego oczach
słońce. Ale wtedy byłam dużo młodsza. Nie znałam różnicy między miłością a

zależnością. Nie wiedziałam jeszcze, jakimi łajdakami potrafią być mężczyźni.
— Nie każdy mężczyzna jest łajdakiem — sprzeciwił się

189
Rej. —Ale jeśli chodzi o kobiety... nie wszyscy potrafimy zachować klasę.

Sarah przeszła do łazienki, zapaliła światło i stanęła przed lustrem. Ben jednak
zabrudził ręcznik krwią. Cisnęła go na podłogę, puściła z kranu zimną wodę,

zmoczyła w niej ręcznik i przycisnęła zaimprowizowany kompres do policzka.
— Bardzo boli? — zapytało lustrzane odbicie Reja.

— Och, przeżyję. Nie na darmo nazywają mnie Ajatolahem.
— Powinienem był go jednak aresztować.

— Nie... Nie chcę robić z tego afery, w każdym razie nie przed zakończeniem
budowy hotelu. Ale proszę mi wierzyć, komisarzu, dopadnę go któregoś dnia.

Dopadnę go w chwili, gdy będzie się tego najmniej spodziewał.

— Proszę mówić mi po imieniu. Stefan — zaproponował Rej. Popatrzyła na niego

najpierw lewym okiem, a następnie prawym. Lewym cały czas jeszcze widziała świat
za lekką mgłą.

— Dobrze, Stefan, skoro tak chcesz. — Wykręciła ręcznik nad umywalką. —
Podejrzewam, że rzeczywiście, jeśli ujęto Zboiń-skiego, jesteś całkowicie

odsunięty od tej sprawy.
— Oficjalnie, tak.

— Czy naprawdę uważasz, że to finał tej historii? W końcu... w końcu skoro płacę
Claytonowi po dwa tysiące dolców tygodniowo, a wasi ludzie pochwycili Oprawcę,

zaoszczędzi mi to masę pieniędzy.
— Takiej pewności nie ma — odrzekł ponuro Rej. — Nikt nie widział, jak Dłubak

wchodził do mieszkania Zboińskiego, nie mamy świadków na to, że naprawdę go
zabił, nikt nie widział, jak pozbywano się zwłok. Musimy jeszcze przejrzeć masę

orzeczeń lekarzy sądowych. Od siódmej rano przeszukiwane jest mieszkanie
Zboińskiego. Jeśli będą mieli szczęście, może natrafią na ślady łączące

Zboińskiego z którąś z tych zbrodni. Może nawet ze wszystkimi. Ale nie sądzę.
Zboiński uważa się za biznesmena. Nie zabijałby ludzi na chybił trafił, dla

samego zabijania.
— To jest twoja teoria — zauważyła Sarah.

— To więcej niż teoria, panno Leonard. Wiem o tej sprawie więcej niż ktokolwiek
inny.

— A zatem twoim zdaniem aresztowali nie tego człowieka, co trzeba? I dlaczego
nie mówisz mi po imieniu? Rej skinął głową.

— W porządku, Sarah. To nie Zboiński. Jestem tego pewien w dziewięćdziesięciu
dziewięciu procentach.

190
— A zatem jeśli nawet skłonię do pracy Brzezickiego i jego ekipę, ciągle będzie

grozić im niebezpieczeństwo?
— Wszyscy ryzykujemy.

— Ben uważa, że należy odprawić na terenie budowy egzor-cyzmy.
— Egzorcyzmy? Z księdzem?

— Nie wiem, na ile mówił poważnie, ale wygląda na to, że tak. Czasami sprawiał
wrażenie, iż naprawdę mnie kochał. Przede wszystkim jednak chce zrobić

przedstawienie... przekonać Brzezickiego, że na dobre przepędziliśmy diabła.
— Kto to wie—mruknął Rej. — Czasami i egzorcyzmy mogą pomóc. W tej sprawie kryje

się więcej, niż możemy sobie wyobrazić. Weź na przykład seans u Madame Krystyny.
Czy widziałaś kiedykolwiek w życiu coś podobnego?

Sarah pokręciła głową.
— Ja też nie — przyznał Rej. Przez chwilę milczał, najwyraźniej ważąc jakąś

myśl. — Posłuchaj... pojadę do Komendy Głównej i dowiem się, co się naprawdę
dzieje. Matejko zorganizował dokładne przeczesywanie kanałów. Chcę ustalić,

jakie są dalsze losy tego przedsięwzięcia. Chcę też poznać ostateczne wyniki
laboratoryjnych badań zwłok Dłubaka. Jeśli rzeczywiście wszystkich tych ludzi

zamordował Zboiński, będę o tym wiedział pierwszy. Jestem nawet gotów postawić
Jarczykowi ogromną wódkę. Ale jeśli nie... cóż, grozi nam takie samo

niebezpieczeństwo jak poprzednio.
— Mam trochę wolnego czasu — powiedziała Sarah. — Mogę coś zrobić.

— Powinnaś zdrowo przycisnąć Bank Kredytowy Yistula i wydobyć wszelkie
informacje o praniu pieniędzy przez Zboińskiego. Jesteś ich klientką i musisz

sprawę postawić ostro. Zagroź im, że zwrócisz się do Ministerstwa Finansów,
jeśli nie zechcą udostępnić ci wszystkich informacji. Jeżeli możesz, zrób to

jeszcze dzisiaj. Jarczyk zacznie węszyć wokół waszego banku za jakieś dwanaście
godzin. Chcę się wszystkiego dowiedzieć przed nim.

— Czy naprawdę sądzisz, że afera z Oprawcą wiąże się tylko z praniem pieniędzy?
— zapytała Sarah. — Nie ma innych powiązań?

— Nie, Sarah. Wcale tak nie uważam. Ale możesz zrobić dla mnie coś jeszcze. Nie
przesłuchiwaliśmy Hanny Peszki. To dziewczyna Jana Kamińskiego. Najpierw była w

zbyt wielkim szoku, a teraz wszystko wskazuje na to, że Jarczyk o niej
zapomniał.

191
Może byś pojechała do niej na Mokotów i porozmawiała z nią? Mieszka na

Ursynowie, mam jej adres.
Wyciągnął tandetny długopis, zapisał w notesie adres Hanny Peszki, wydarł kartkę

i podał ją Sarah.

— Panno Leonard... to znaczy Sarah... oboje mamy interes w schwytaniu

prawdziwego Oprawcy. Nie wierzę, żeby był diabłem, i nie wierzę, że jest
gangsterem. Jest czymś pośrednim i zamierzam go schwytać. Jeśli tego nie

dokonam... no cóż, równie dobrze mogę złożyć rezygnację z pracy w policji i do
końca życia sadzić pomidory. Nic innego mnie już wtedy nie czeka.

— A co z twoją córką?
— Z Katarzyną? Kiedy ostatni raz ją widziałem? Wciąż jestem zbyt zajęty.

— Zorganizuj trochę czasu. Odebrano ci tę sprawę, prawda? Posłuchaj... spotkaj
się z córką. Zrób to jak najszybciej. Na pewno ci to pomoże.

Reja najwyraźniej gnębiły wątpliwości.
— No, nie wiem... nigdy nie wiedziałem, co z tym zrobić. Ma czternaście lat.

Interesuje się tylko końmi.
— A więc zabierz ją do stadniny. Mogę z wami pojechać. Rej popatrzył na Sarah,

jakby widział ją po raz pierwszy w życiu.
— Ty? Dlaczego?

— Ponieważ... sama nie wiem. Ponieważ obroniłeś mnie przed Benem. Ponieważ
uwielbiam jazdę konną, a nie siedziałam w siodle od dziecka. Ponieważ zabito

twego przyjaciela. Ponieważ jesteśmy dwojgiem ludzi i jeszcze nas nie zabito.
— Jak dla mnie, to aż za dużo powodów — przerwał jej z uśmiechem Rej.

Zaraz po wyjściu policjanta Sarah zadzwoniła do Piotra Go-gjela i spytała, kiedy
może wpaść do Banku Kredytowego Yistula. Piotr był wyraźnie podekscytowany i

niespokojny.
— O co chodzi? — zapytała Sarah. — Chcę po prostu przejrzeć z panem miesięczne

wyciągi z konta, to wszystko.
— Ale mnie tu nie będzie. Za dziesięć minut muszę wyjść z biura.

— A zatem proszę przysłać te wyciągi do mnie. Numer mojej poczty elektronicznej
pan zna. Porozmawiamy w poniedziałek. Albo jutro, jeśli znajdzie pan chwilę

czasu.
— Dobrze... och, szwankuje główny procesor do wejścia do bazy danych. Proszę

chwileczkę poczekać.
— Panie Gogjel, jadę do was. Wszystkie wyciągi z kont mają być już na ekranie

gotowe do przeglądu.
192

Piotr Gogiel głośno przełknął ślinę.
— Będzie pani musiała porozmawiać z panem Studnickim.

— W takim razie porozmawiam z panem Studnickim, a jeśli odkryję coś dziwnego,
zrobię więcej, niż tylko porozmawiam z panem Studnickim. Zjem go na spóźniony

lunch, a pana, panie Gogiel, zostawię sobie na deser.
Odłożyła słuchawkę i długi czas siedziała bez ruchu. Zastanawiała się. Coś tu

było bardzo nie w porządku. Odnosiła wrażenie, że za kurtynami tajności Banku
Kredytowego Yistula scena całkowicie się zmieniła. Kiedy znów rozbłysną światła,

wszystko będzie inne; jasne i nienaganne.
Ale wyczuwała szachrajstwo i podstęp. Po raz pierwszy w swej zawodowej karierze

zdała sobie sprawę z tego, że jest przerażona i ciśnięta na głęboką wodę.
Rozdział dwunasty

Marek, Olga oraz trzech ich przyjaciół wybiegło z klubu bilardowego „Zielony
Kot" przy ulicy Pięknej. Roześmiani, klepali się z radością po ramionach.

Większą część popołudnia spędzili przy stole bilardowym, a Marek wygrał nawet
jedenaście złotych. Miał wprawdzie tego dnia zgłosić się na rozmowę w sprawie

pracy w sklepie muzycznym na Grzybowskiej, ale ostatecznie wcale tam nie
poszedł. Pensja była marna, a zastępca kierownika, człowiek o ciastowatej

twarzy, potraktował go kiedyś jak coś, w co włazi się na trawniku uczęszczanym
przez psy. Nie tylko o to zresztą chodziło; w sklepie w kółko puszczano stare

płyty Wojciecha Młynarskiego i już samo to wystarczało Markowi, żeby miał ochotę
włożyć sobie na głowę plastikowy worek i skończyć z tym wszystkim.

— Przyjdziesz dziś wieczorem do Zbyszka? — zapytał Marka jeden z kumpli. — Jego
starzy pojechali do Krakowa.

— Impre-eee-eza! — wrzasnęła Olga i zaczęła wyginać ciało w zaimprowizowanym na
chodniku tańcu.

— Jeszcze nie wiem — odparł Marek. — Mam się spotkać z Claytonem Marshem.
— Och, przepraszam. — Kumpel Marka rozłożył ręce. — Kurt prowadzi sprawę do

spółki ze słynnym amerykańskim detektywem. Rozumiecie: „Marsh i Masłowski —
łowcy zbrodni"!

— Tak czy owak, Oprawcę już złapano — zauważyła Olga.

— Clayton uważa, że to pomyłka.

— Och, Kurt, daj spokój. Skąd on może o tym wiedzieć?
— Po prostu wie, to wszystko. Twierdzi, że gliniarze rozdmuchują sprawę dlatego,

że sami są w kropce.
— A co ty masz z tym wspólnego?

194
Marek wyciągnął papierosa.

— Człowieku, obiecałem, że im pomogę. Pomyśl, ilu ludzi zamordował Oprawca.
Swoją drogą uważam, że to morderca stulecia. Jeśli go schwytamy... prawdziwego

Oprawcę... pomyśl o sławie, człowieku. Wywiady w telewizji, zdjęcia w gazetach.
Chłopie, wyznaczono również nagrodę!

— Śnisz.
— I co z tego. Co złego w snach?

— Nic... kiedy śpisz.
Przepychając się i pokrzykując szli Piękną. Minęła czwarta po południu, nad

głowami wisiało szare niebo. Bezruchu powietrza nie mącił najlżejszy podmuch
wiatru, miasto było rozpalone upałem, ulice spowijała wilgoć i mgiełka

samochodowych spalin. Okropnie fałszując, wznieśli radosną pieśń.
— Ale do Zbyszka przyjdziesz? — upewniła się Olga, ściskając Marka za ramię.

— Tak, tylko mogę się spóźnić. To zależy, czego będzie chciał Clayton.
— Clayton, Clayton, Clayton. Dlaczego nie robisz tego, na co sam masz ochotę?

Przebiegh" jezdnię, klucząc między samochodami osobowymi i autobusami. I wtedy
właśnie Marek, który obejrzał się za siebie, żeby sprawdzić, czy podążają za nim

przyjaciele, ujrzał po drugiej stronie Koszykowej coś, co kazało mu przystanąć.
Stał na chodniku, marszczył brwi i próbował dostrzec to między przejeżdżającymi

jezdnią autobusami, ciężarówkami oraz tłumem ciągnących chodnikiem po drugiej
stronie ulicy przechodniów. Z włazu do kanałów wyszedł mężczyzna w szarym

kombinezonie. Przechodnie mijali go, nie zwracając nań najmniejszej uwagi. W
chwilę później wmieszał się w tłum. Ale Marek stał, spoglądał w tamtą stronę i

czuł, że po kręgosłupie przechodzi mu zimny dreszcz. Może i mężczyzna miał na
sobie szary kombinezon, ale miał też zupełnie siwe włosy i był bardzo stary; co

najmniej sześćdziesiątka na karku. Od kiedy w wodociągach i kanalizacji
zatrudnia się takich starców?

Ale nie tylko to. Przecież on po prostu wyszedł z kanałów prosto na chodnik!
Gdyby przeprowadzał inspekcję kanalizacji albo pracował pod ziemią, umieściłby

na powierzchni tablicę ostrzegawczą i ogrodził właz. Który z prawdziwych
kanalarzy wynurzałby się tak nieoczekiwanie pośrodku ruchliwej ulicy? Gdzie był

jego samochód ze sprzętem?
Jakiś pojazd zatrąbił na Marka i chłopak pokazał kierowcy

195
palec. Kierowca zatrąbił ponownie, ale Marek zaczai już biec w poprzek jezdni.

— Kurt, odbiło ci? Gdzie lecisz? — zawołał jeden z jego przyjaciół.
— Marek, wracaj! — wrzasnęła Olga.

Ale ten gnał już chodnikiem po przeciwnej stronie Koszykowej. Wpadł na kobietę
niosącą w obu rękach torby z zakupami, o mało nie zwalił z nóg mężczyzny z

teczką. Ludzie coś za nim krzyczeli, lecz nie zwalniał biegu. Podskakiwał co
chwila, próbując dostrzec w tłumie mężczyznę z siwymi włosami i w szarym

kombinezonie. Był spocony i ciężko dyszał, skórzana kurtka chrzęściła przy
każdym ruchu.

Dotarł prawie do końca ulicy, gdy kątem oka dostrzegł ściganego człowieka, który
wchodził właśnie do wielkiego, szarego budynku mieszkalnego. Teraz już Marek

wiedział na pewno, że nie jest to żaden kanalarz. Przyspieszył jeszcze kroku, by
dotrzeć do drzwi, zanim się zamkną, ale dzieliły go od nich dwa metry, kiedy

drogę zastąpiła mu tęga kobieta i oboje zaczęli wykonywać skomplikowany taniec,
próbując się wzajemnie wyminąć. Gdy w końcu dopadł do wejścia, zamek właśnie się

zatrzaskiwał. Przez zbrojone drutem szkło Marek dostrzegł niewyraźnie zamykające
się pomalowane na brązowo drzwi windy.

Ale widział też świetlne cyferki wskazujące numery pięter, które mijała winda.
Był to bardzo powolny dźwig i upłynęła cała wieczność, zanim dotarł na trzecią

kondygnację i tam się zatrzymał. Marek wiedział przynajmniej, na którym piętrze
mieszka ścigany przez niego człowiek.

Spojrzał na przyciski domofonów. Tylko jedna trzecia z nich opatrzona była
karteczkami, a na trzecim piętrze wymieniony był z nazwiska jeden lokator,

niejaki Gajda. Marek cofnął się o krok i zaczął się zastanawiać, co powinien w

tej sytuacji uczynić. Być może tylko ponosiła go wyobraźnia i zachowywał się jak

dureń robiący z igły widły. Ale przecież zarówno Clayton jak Rej byli
przekonani, że Oprawca, żeby nikt nie wpadł na jego trop, przemieszczał się

kanałami. A któż inny mógł wynurzyć się w taki sposób ze studzienki, wiedząc
dokładnie, w którym punkcie miasta się pojawi?

Istniały wprawdzie telefony, lecz gdyby alarm okazał się fałszywy, Marek jedynie
zawróciłby niepotrzebnie Claytonowi głowę. Co więcej, wyszedłby na kompletnego

idiotę. Ciągle się wahał. W pewnej chwili nawet odszedł już od wejścia do bloku,
lecz

196
natychmiast wrócił, nacisnął guzik oznaczony nazwiskiem Gajda i czekał, co z

tego wyniknie.
Przez prawie minutę nikt nie odpowiadał. Później rozległ się szczęk w głośniku,

a następnie dobiegł kobiecy głos:
— Taki

— Halo? — powiedział Marek. — Mam tu wymienić żarówki.
— Słucham?

— Przysłał mnie gospodarz domu, ale zapomniał dać klucze do klatek schodowych.
Muszę powymieniać na nich żarówki.

— A co złego jest w tych, które są?
— Nie ta moc. Mogą spowodować krótkie spięcie i pożar.

Z głośnika dobiegł trzask, rozległ się brzęczyk, po czym drzwi zostały
odblokowane. Marek wszedł do budynku.

W holu panował zaduch i kompletna cisza. Chłopak ruszył do windy i nacisnął
przyzywający ją guzik. Z góry dobiegł upiorny klekot i szum, kiedy winda zaczęła

powoli zjeżdżać na parter. Marek obejrzał się w stronę prowadzących na ulicę
drzwi. Przed klatką stała przysadzista kobieta w brązowej kwiecistej sukience,

zawiązana na głowie brązowa chustka furkotała na wietrze. Z jakichś względów
bacznie przypatrywała się Markowi, zupełnie jakby go znała.

Chłopak ciągle jeszcze spoglądał w jej stronę, gdy dotarł do niego dźwięk
otwierających się drzwi od windy. Odwrócił się i aż podskoczył ze strachu. W

kabinie, tuż przed nim, stał siwowłosy mężczyzna w szarym kombinezonie.
Sprawiał wrażenie dużo wyższego niż na ulicy i jeszcze bardziej wymizerowanego.

Czaszkę obciągała mu skóra przypominająca marmurkowany pergamin, a na czole
prześwitywała przez nią pulsująca żyła. Pod krzaczastymi, białymi brwiami

widniały oczodoły niczym dwie pieczary i jasne, wyprane z wszelkiego wyrazu
oczy. Jak gdyby długie lata wytarły z nich wszelkie barwy i wrażliwość. Nos

wąski i kościsty, usta zacięte i prawie całkowicie pozbawione warg. Jednocześnie
Marek spostrzegł, że mężczyzna, na swój surowy sposób, musiał być kiedyś bardzo

przystojny.
Kombinezon, niegdyś czarny, po licznych praniach nabrał niejednolitego szarego

koloru.
— Czy mogę w czymś pomóc? — zapytał zgrzytliwym głosem przypominającym dźwięk

piłki do żelaza, tnącej stalową rurę.
— Gajda — bąknął Marek. — Szukam pani Gajdy. Jasne źrenice nieznajomego

rozbłysły niczym oczy gada.
— Ma pan chyba na myśli pana Gajdę. Jest wdowcem.

— Tak... pana Gajdy.
197

Nieznajomy wyszedł z windy osobliwym, płynnym ruchem.
— Zupełnie nie rozumiem, jaki interes może mieć pan do Gąjdy.

— Cóż... muszę mu przekazać pewną wiadomość.
— Ach, tak, wiadomość. A któż to może przesyłać mu jakiekolwiek wiadomości?

— To sprawa prywatna.
— Rozumiem, prywatna. Wszyscy potrzebujemy prywatności, nieprawdaż?

Marek skinął głową. Starzec w kombinezonie nie spuszczał z niego wzroku i
chłopak nie miał innego wyjścia, jak wkroczyć do windy i nacisnąć guzik

oznaczony cyferką trzy. Kiedy winda ze zgrzytem i klekotem ruszyła w górę,
mężczyzna nie wykonał najmniejszego ruchu. Cholera jasna — pomyślał Marek. — Toż

to czysta komedia. Tkwię w windzie w obcym budynku i mam przekazać nie
istniejącą wiadomość komuś, kogo nie znam.

Absurd całej sytuacji powiększał jeszcze fakt, że siwowłosy mężczyzna w szarym
kombinezonie był zapewne całkiem niewinny. Może nie pracował w miejskich

wodociągach i kanalizacji, ale mógł być upoważniony do schodzenia do kanałów,

aby sprawdzać na przykład poziom emanacji gazów, stan zaszczurzenia lub

zanieczyszczenie toksycznymi chemikaliami. A może Marek miał do czynienia z
nieszkodliwym maniakiem, który lubi chodzić po Warszawie, brodząc po kolana w

ludzkich ekskrementach? Winda zatrzymała się z łoskotem, otworzyły się drzwi i
chłopak znalazł się w wysokim, mrocznym korytarzu o ścianach pociągniętych

błyszczącą, brązową, olejną farbą. W samym końcu pomieszczenia widniało brudne
okno, przez które widać było, niczym na starej wyblakłej fotografii, budynek po

drugiej stronie Koszykowej.
Chrzęszcząc sztywną skórzaną kurtką, Marek ruszył ostrożnie korytarzem. Dotarł

do drzwi pokrytych łuszczącą się brązową farbą. Wisiała na nich przypięta
zardzewiałą pinezką wizytówka. Może tak właśnie należało zrobić: odczekać

chwilę, po czym zjechać na parter i wynieść się z bloku do wszystkich diabłów?
Ale jeśli siwowłosy zapyta Gajdę, czy przekazał mu wiadomość? Starzec już teraz

potraktował Marka z dużą podejrzliwością. Jeśli to on jest Oprawcą, zostanie
ostrzeżony.

Przy drzwiach nie było dzwonka, zatem Marek zapukał. Po chwili usłyszał trzask
otwieranych w mieszkaniu drzwi oraz głos telewizora nastawionego na pierwszy

program, w którym nadawano magazyn „Stop". Po chwili rozległ się szczęk
zdejmowanego łańcucha i odciąganego rygla w zamku. Drzwi do mieszkania

198
otworzyły się i w progu stanęła przystojna kobieta w średnim wieku. Miała

czarne, przyprószone siwizną włosy i trochę rozbiegany wzrok.
— Szukam pana Gajdy — oświadczył Marek.

— To pan jest ten od żarówek?
— Niezupełnie. Mam przekazać wiadomość.

— Nie rozumiem. Od kogo? Pan Gajda nie czuje się najlepiej.
— W przyszłą środę na dwie godziny w ogóle odetniemy dopływ energii

elektrycznej. Przeprowadzamy inspekcję instalacji.
— Czy to jakiś żart? Nie wygląda pan na pracownika elektrowni. Ma pan jakąś

legitymację?
— W elektrowni brakuje ludzi —wyjaśnił Marek. —A zgodnie z przepisami muszą

powiadomić wszystkich użytkowników prądu. Dlatego ja panią informuję.
— W porządku — odparła kobieta tonem pełnym podejrzliwości i zaczęła zamykać

drzwi.
— Proszę chwilę zaczekać! — odezwał się Marek. — Na tym piętrze są jeszcze dwa

mieszkania, prawda?
Kobieta popatrzyła na niego przez dwucentymetrową szparę.

— Tak, są.
— Problem polega na tym, że... eee... zgubiłem listę z nazwiskami lokatorów, a

po powrocie muszę się wykazać, że tu byłem. Inaczej urwą mi głowę.
Kobieta nic nie powiedziała, ale uporczywie spoglądała na Marka przez wąską

szczelinę w drzwiach.
— Bardzo panią proszę — odezwał się Marek. — Naprawdę muszę znać te nazwiska.

Kobieta uchyliła drzwi nieco szerzej.
— Pod jedenastką mieszka pani Krajewska, a tam, pod trzynastym pan Okuń. Ale

Okuń wyszedł. Słyszałam, jak przekręcał klucz.
— Wyszedł? A co on robi w życiu?

— Nic nie robi. Jest na emeryturze. Czy człowiek nie może już nawet wyjść z
domu?

— Oczywiście, że może. Po prostu byłem ciekaw, co robi.
— Mówiłam już. Nic nie robi. Siedzi w domu i słucha muzyki.

— Czyżby nie miał żadnych znajomych?
Kobieta popatrzyła na Marka spod zmarszczonych brwi.

— Zadajesz, młody człowieku, wiele pytań. Myślałam, że pracujesz w elektrowni.
Marek wzruszył ramionami i uśmiechnął się.

— Opracowujemy również profile zachowań klientów. Rozumie
199

pani... jak często gotują, jak często przyjmują gości. To pomaga w usprawnianiu
usług świadczonych przez elektrownię.

— Kłamiesz — odparła wprost kobieta.
— Słucham?

— Kłamiesz. Jeśli natychmiast się stąd nie wyniesiesz, zadzwonię po policję.
— W porządku — odparł Marek. — Skoro nie chce pani współpracować...

Odwrócił się w stronę windy, ale powstrzymał go głos kobiety:

— Poczekaj!

Po chwili wahania otworzyła szerzej drzwi. Marek dostrzegł starego mężczyznę na
wózku inwalidzkim, który pracowicie jechał w ich stronę przez wyłożony dywanem w

czerwone i zielone wzorki przedpokój. Mężczyzna przypominał stracha na wróble.
Miał potargane, sterczące na wszystkie strony włosy, oczy nabiegłe krwią i

gruby, musztardowego koloru szlafrok o klapach zabrudzonych zaschniętą zupą.
— Dlaczego pan pyta o Okunia? — zapytał takim dyszkantem, jakby dławiła go

flegma.
— W przyszłym tygodniu odetniemy dostawę prądu. Muszę... — urwał, ponieważ zdał

sobie sprawę z tego, że Gajda i tak za grosz mu nie wierzy. — No cóż, pomagam
pewnym ludziom odnaleźć przestępcę — wyznał szczerze.

— A tym przestępcą jest Okuń?
— Nie, nie, wcale tego nie powiedziałem. Po prostu musimy sprawdzić wiele osób.

— I jedną z nich jest Okuń. Najwyższa pora.
— Jak to?

Gajda rozkaszlał się, po czym wytarł dłonią długi sopel kleistej śliny, która
spłynęła mu z dolnej wargi. Wyglądał tak, jakby żadną miarą nie miał już prawa

żyć.
— Okuń... to jeden z nich.

— Andrzeju, nie wystawiaj się na pośmiewisko — przerwała mu kobieta. —
Przepraszam... on jest stary i nie czuje się najlepiej. Dlatego rodzą mu się w

głowie różne takie pomysły.
— Co miał pan na myśli mówiąc Jeden z nich"? — zapytał Marek.

— Dokładnie to, co powiedziałem — wypluł z siebie Gajda. — Jest jednym z nich.
Jednym z bydlaków von dem Bacha. O, teraz nazywa się Okuń, ale mnie nie oszuka.

Nigdy! Czasami nocą słyszę, jak rozmawia przez telefon, i wiem, o czym mówi. Nie
200

rozmawia po polsku! Niech pan zapamięta sobie moje słowa. Jest jednym z nich.
— Proszę nie zwracać uwagi na to, co mówi — wtrąciła zdenerwowana kobieta,

próbując zamknąć drzwi. — Jest stary... podczas wojny stracił całą rodzinę.
— W porządku. Dziękuję za pomoc — oświadczył Marek.

— Jest jednym z nich! — wrzasnął Gajda. — Jeśli szukacie przestępcy, zacznijcie
od niego!

Drzwi zamknęły się z trzaskiem i Marek znalazł się sam w mrocznym korytarzu.
Przez chwilę słyszał jeszcze odgłosy sprzeczki między Gajda i jego opiekunką,

później już tylko fonię telewizora, w końcu zapadła cisza.
Sam dobrze nie wiedział, co o tym wszystkim sądzić. W szkole niezbyt przykładał

się do historii, ale nawet on wiedział, że Erich von dem Bach-Zalewski był
generałem SS, któremu Himmler rozkazał latem tysiąc dziewięćset czterdziestego

czwartego roku stłumić powstanie warszawskie. To właśnie z polecenia von dem
Bacha zabito dziesiątki tysięcy żołnierzy Armii Krajowej oraz osób cywilnych, w

tym kobiet i dzieci. Von dem Bach osobiście nadzorował również zrównanie
Warszawy z ziemią. Kościoły, szpitale, kamienice, hotele — wszystko to kazał

obrócić w perzynę.
Może kobieta miała rację, iż pan Gajda po prostu bajdurzył? Marek zdawał sobie

sprawę z tego, że wielu starych ludzi w wyniku tego, co wydarzyło się podczas
powstania, straciło rozum. Nie jest łatwo zapomnieć o leżących na ulicach

ciałach przyjaciół i sąsiadów, z braku trumien przykrytych tylko gazetami. Nie
zapomina się łatwo postrzelonych przez snajperów i konających w kurzu z upływu

krwi dzieci. Nie zapomina się świstu spadających bomb i huku haubic, które
zamieniały stopniowo miasto w księżycowy krajobraz pokryty lejami po pociskach i

rosnącymi coraz wyżej górami gruzu.
Marek odwrócił się w kierunku windy i nieoczekiwanie ujrzał stojącego w półmroku

klatki schodowej Okunia, który bacznie go obserwował. Zaskoczony zadrżał. Nie
potrafił temu zaradzić. Nie usłyszał nawet, kiedy nadjechała winda.

— Przekazałeś wiadomość? — zapytał Okuń. Jego oczy skrywał mrok.
— Tak, dziękuję.

— To bardzo chory człowiek, ten pan Gajda. Nie należy mu zakłócać spokoju.
Marek bez słowa wyminął starca i ruszył do windy. Kiedy mijał Okunia, stary

człowiek zapytał:
201

— Kim naprawdę jesteś?
— A co to pana obchodzi?

— Możesz być włamywaczem albo tajniakiem. Kimkolwiek.

— Po prostu przekazałem wiadomość, to wszystko.

Okuń spoglądał na Marka wodnistymi oczyma; emanowała od niego wręcz namacalna
wrogość i nieufność. Chłopak przez chwilę patrzył na niego wyzywająco, po czym

nacisnął guzik windy. Drzwi otworzyły się natychmiast i Marek wszedł do kabiny.
— Nie chcę cię tu więcej widzieć, zrozumiano? — zawołał Okuń.

Marek puścił jego słowa mimo uszu i czekał, aż drzwi windy zamkną się
automatycznie. Po chwili dźwig ruszył ociężale na parter. Markowi serce biło tak

mocno, że musiał przycisnąć dłoń do klatki piersiowej. Zamknął oczy i żeby
odzyskać równowagę, zaczął głęboko oddychać.

Hol na parterze w dalszym ciągu spowijała kompletna cisza, ale gdy tylko Marek
wyszedł na ulicę, otoczył go, niczym upragniony i przyjazny deszcz, zgiełk

Koszykowej. Marek stał przez chwilę na skraju chodnika i ciężko łapał powietrze.
Następnie ruszył na północ, w kierunku Alej Jerozolimskich i hotelu Marriott. W

połowie drogi wystąpiły na niego siódme poty. Zdjął skórzaną kurtkę i przerzucił
ją sobie przez ramię.

Rej siedział na zapleczu sklepu spożywczego „Meduza" na Nowogrodzkiej i
obserwował, jak siwowłosa kierowniczka kroi i pakuje wędlinę. Marzył o zapaleniu

papierosa, ale wszędzie wisiały tabliczki z napisem: „Palenie wzbronione".
Pomieszczenie było czyste, schludne, bardzo jasne, a policjant bardziej niż

kiedykolwiek czuł się jak bohater filmu z lat sześćdziesiątych. W odległym kącie
piętrzyły się puszki szynki Krakus i Pęk, konserwowane wiśnie z Hortexu oraz

opakowana w plastikowe torebki surówka z kwaszonej kapusty. Na ścianie wisiał
kalendarz z barwną reprodukcją „Zwiastowania" z krakowskiego kościoła Świętej

Elżbiety; szaleństwo pozłacanych aniołów, trąb i nie posiadających się z radości
pasterzy.

Kierowniczka kroiła wędlinę i pakowała ją w polietylenowe torebki. Stała się już
tęgą kobietą, lecz kiedyś musiała być śliczna na swój wyzywający, silny,

charakterystyczny sposób, w jaki tylko polskie dziewczęta potrafią być śliczne.
— Tak naprawdę to nie przyszedłem rozmawiać o Barbarze — przerwał milczenie Rej.

202
Kierowniczka zważyła kolejne ćwierć kilograma wędliny, zapakowała ją i nakleiła

nalepkę z ceną.
— Nikt o niej nie chce rozmawiać — odparła, nie podnosząc głowy. — Ani policja,

ani prasa. Nikogo nie obchodzi, co się jej przytrafiło.
— Mnie obchodzi. Dlatego tu jestem.

— Przecież schwytaliście już Oprawcę. Czym się zatem przejmować?
— Ale ja nie sądzę, że go schwytaliśmy. Podejrzewam, że człowiek, którego

mamy... cóż, to handlarz kradzionymi samochodami i najprawdopodobniej morderca,
ale nie Oprawca. To nie on zabił Barbarę.

Kierowniczka sklepu przestała kroić towar i spod zmarszczonych brwi czujnie
popatrzyła na Reja.

— To dlaczego ogłosiliście, że macie Oprawcę, skoro go nie macie? Rej przesłał
jej rozbrajający, jak sądził, uśmiech.

— Odebrano mi tę sprawę. Byłem w niej ekspertem... ale oni nie potrzebowali
eksperta. Chcieli szybkich wyników. Aresztowali miejscowego gangstera, ponieważ

odrąbał pewnemu nieszczęsnemu, niewinnemu księgowemu głowę. Bóg jeden wie,
dlaczego to zrobił. Może sądził, że pójdzie to na konto Oprawcy? A może miał to

być tylko taki żart. Żart, jaki bandyci uwielbiają.
Kierowniczka podeszła do Reja. Na górnej wardze perliły się jej kropelki potu.

— Moja siostra była śliczną dziewczyną, komisarzu. Może nie była zbyt bystra,
ale za to bardzo ładna; i mogło się jej bardzo w życiu poszczęścić.

— Wiem — odparł Rej. — Widziałem jej zdjęcie. Sam bym się z nią ożenił.
— Gdyby to ode mnie zależało, to na pewno nie. Rej przez chwilę milczał.

— Czy pani rodzina spędziła wojnę w Warszawie? — zapytał w końcu. Kierowniczka
sklepu skinęła głową.

— A może pani wie, czy pani ojciec lub matka należeli do Armii Krajowej?
— Oboje. Ojciec nigdy wprawdzie o tym nie wspominał, ale mama, gdy byłam mała,

dużo mi o tamtych czasach opowiadała. W powstaniu była łączniczką... przenosiła
rozkazy ze Starego Miasta do Śródmieścia. Wielu jej przyjaciół zginęło w

kanałach,
203

ale ona zawsze miała szczęście. Nazywano ją „Szczurek", ponieważ znała wszystkie
przejścia i zakamarki w tych podziemnych przejściach.

— A co robił pani ojciec?

Kierowniczka potrząsnęła głową, w oczch pojawiły się jej łzy. Nie były to łzy

powodowane sentymentami, lecz frustracją i żalem.
— Nigdy o tym nie wspominał. Walczył pod dowództwem pułkownika Ziemskiego na

Żoliborzu. Tylko tyle mi powiedział.
Rej ująłjej wyjątkowo wypielęgnowaną rękę o smukłych, długich palcach; dłoń

raczej pianistki niż kogoś, kto codziennie kroi kiełbasę.
— I nic bliższego o swoim ojcu pani nie wie?

— Nie. Zawsze mówił, że było to zbyt przerażające. Chciał o tym zapomnieć.
Rej objął ją i przytulił do siebie. Nie wiedział, co by powiedział nadkomisarz

Dembek, gdyby zobaczył go w tej chwili, ale niewiele go to obchodziło.
Kierowniczka sklepu straciła siostrę, a Rej Matejkę. Oboje stali się ofiarami

tego samego obłędu. Czasami w chwilach depresji Rej sądził, że Polska nigdy już
nie ucieknie od przemocy i szaleństwa. Ani Polska, ani sąsiednie państwa.

Jedynym rozwiązaniem była miłość. I współczucie. I dzielenie bólu.
Tęsknił za komunizmem bez względu na to, jak bardzo był to system represyjny.

Tęsknił za biurokracją, za przewidywalnością wszystkiego i za uczuciem
braterstwa.

Kierowniczka, mocząc łzami brązową koszulę Reja, cicho płakała wsparta o jego
ramię.

— Dlaczego akurat ją to musiało spotkać? — powtarzała na okrągło.
Rej nie odpowiadał, ponieważ nie był pewien, czy i jej nie czeka podobny los.

W godzinę później siedział w zagraconym mieszkaniu na Woli, zaledwie dwie
przecznice od miejsca, gdzie w czterdziestym czwartym na rogu ówczesnej

Górczewskiej i Zagłoby Niemcy rozstrzelali przywiezionych tam trzystu pacjentów
i pracowników szpitala wolskiego.

Pił herbatę i niechętnie pogryzał makowiec, ponieważ nie był wcale głodny.
Ponadto nie znosił makowca. Ziarno, maku zawsze wchodziły mu między zęby, potem

zaś nocą śniły się mu koszmary, że przesłuchuje podejrzanych o morderstwo, a
między siekaczami

204
chrupią mu niewielkie, ciemne ziarenka. Pokój był duszny i przeładowany meblami.

Kredens na wysoki połysk wypełniały rubinowej barwy koniakówki, srebrne
podstawki pod kieliszki, karafki oraz plastikowe figurki Matki Boskiej. Pani

Ślesińska nieustannie wierciła się na krześle, szlochała i ściągała okulary,
żeby otrzeć łzy. Była drobną, pulchną kobietą z włosami po trwałej ondulacji, a

twarz miała pokrytą piegami, jakby ktoś obsypał ją cynamonem. Usta jej się nie
zamykały, a poza tym cały czas otrzepywała i wygładzała spódnicę. Strzepnęła

nawet kilka drobin łupieżu z kołnierzyka Reja, gdy tylko ten przekroczył próg
jej mieszkania. Policjant stwierdził ponuro w myślach, że Ślesińska straszliwie

tęskni za mężem, lecz nie ma nikogo, kto by ją pocieszył. Nikt nie próbował jej
pomóc.

Na ścianie nad kredensem wisiało pięć czarno-białych fotografii uformowanych w
gwiazdę. Każda z nich przedstawiała tego samego uśmiechniętego, łysiejącego

mężczyznę w wieku około pięćdziesięciu pięciu lat, z wielkim nosem, kwadratowym
podbródkiem i jasnymi, prostodusznymi oczami.

— Chcę zapytać o pewną rzecz związaną z panem Bronisła-wem — odezwał się Rej.
— Bronisław nigdy w całym swym życiu nie zrobił nic złego. Czasami aż pragnęłam,

żeby postąpił niewłaściwie. Ale on był święty. Występował w chórze w kościele
Świętego Wawrzyńca i tam się poznaliśmy. W tym samym kościele, gdy miałam

siedemnaście lat, wzięliśmy ślub. Urodziłam ośmioro dzieci. Ośmioro! Miałam
dziewięcioro, ale Darek umarł zaraz po urodzeniu.

— Nie wątpię, że pani mąż był dobrym człowiekiem — zapewnił Rej.
— Kiedyś przełożony oskarżył go o to, że wyrzucił listy, ponieważ nie chciało

się mu ich doręczać. Ale pan nie przyszedł w tej sprawie? To zresztą nie była
prawda. Pracę na poczcie traktował niczym boże posłannictwo.

— Jestem tego pewien. Podejrzewam, że w ten sposób ktoś próbował zatuszować
własne oszukaństwa. Listy nieustannie giną. Zapewne są kradzione w nadziei, że w

środku znajdują się pieniądze. Ale o tym chyba pani sama wie najlepiej.
— Bronek nigdy niczego nie ukradł. Był święty.

— Proszę mi powiedzieć coś o jego rodzicach — odezwał się Rej.
— O rodzicach? Nie wiem nic o jego rodzicach. Ojciec był chyba spawaczem. Co

robiła matka, nie mam zielonego pojęcia. Pochodziła z Lublina. Oboje zmarli w
dwa lata po naszym ślubie. Byli już bardzo starzy. Bronisław urodził się przez

przypadek.

205

— A nie wie pani, co robili podczas wojny? Pani Ślesińska hałaśliwie wytarła
nos.

— Bronisław nigdy o nich nie opowiadał. Zresztą w ogóle mało opowiadał. Lubił
ciszę i spokój. Proszę... niech pan się częstuje makowcem.

Rej ugryzł malutki kęs i przez chwilę go żuł, wydłubując językiem spomiędzy
zębów drobne ziarenka maku.

— A może ktoś inny wie, jak spędzili rodzice pani męża okres wojny? — zapytał z
nadzieją w głosie.

— Oczywiście, Stanisław.
— Kim jest Stanisław?

— Jego starszym bratem. Miał dwóch starszych braci i starszą siostrę. Siostra i
jeden brat już nie żyją. Ale Staszek miewa się dobrze. Mieszka na osiedlu Za

Żelazną Bramą. O nim mogę powiedzieć, co robił w czasie wojny. Bronek dużo i
często o nim opowiadał. Był bardzo z niego dumny. Staszek walczył w powstaniu.

Brał chyba udział w ataku i zdobyciu dworca kolejowego. Mój mąż zwykł był mówić
o swym bracie, że to prawdziwy Polak.

— A zatem pan Staszek walczył w powstaniu? — upewnił się Rej, pochylając w
stronę Ślesińskiej.

— Tak. Chce pan zobaczyć jego zdjęcie? Gdzieś tu je mam. Znaleźliśmy je przed
wyjazdem na urlop do Włoch. To było dwa lata temu. Nie podobali mi się ci Włosi.

W hotelu nieustannie na nas krzyczeli, bo zabraliśmy ze sobą z Polski całe
jedzenie. I co w tym złego? Nikt nie jest milionerem.

— Niech pani nie zawraca sobie głowy tą fotografią — powiedział Rej, wstając z
krzesła. — Bardzo mi pani pomogła. Ślesińska popatrzyła na niego, miała

ściągniętą twarz.
— Nie mogę znieść myśli, że w taki sposób utraciłam Bronisława.

— Obiecuję pani... robimy wszystko, co w naszej mocy, żeby ustalić, kto to
zrobił.

— Musiałam pochować jego pozbawione głowy ciało. I to jest w tym
najstraszniejsze. Zupełnie jakbym go w ogóle nie pochowała. Rej łagodnie położył

dłoń na jej ramieniu.
— Może kiedy znajdziemy sprawcę, zazna wreszcie całkowitego spokoju.

Ale gdy stanął już na ulicy i zapalił papierosa, zaczął poważnie wątpić, czy uda
mu się odkryć, kim lub czym jest Oprawca. A jeśli nawet w jakiś sposób sztuka ta

się powiedzie, czy będzie w stanie go schwytać. Oprawca coraz bardziej jawił mu
się w myślach jako diabeł z opowieści Brzezickiego, który ściga ludzi i

kierowany
206

żądzą odwetu, zabija rodzinę wybranego człowieka do ostatniego pokolenia.
Tego popołudnia udało mu się złożyć jeszcze dwie wizyty — w biurze turystycznym

oraz w klinice na Ochocie, w której pracował lekarz od gardła i uszu. Żaden z
kolegów przewodnika nie słyszał nic ani o jego rodzinie, ani o przeszłości.

Przebąkiwano tylko, że gdzieś w Poznaniu mieszka jego siostra. Ale w klinice
gadatliwa, starsza recepcjonistka wiedziała wszystko o swym zmarłym pracodawcy;

znała nawet rozmiar jego obuwia („Zazwyczaj prosił mnie, żebym kupowała mu
skarpetki, bo sam nigdy na to nie miał czasu").

Wiedziała również, że w powstaniu był łącznikiem u „Radosława" — pseudonim
wojenny pułkownika Jana Mazurkiewi-cza — i brał udział w zażartych bojach, kiedy

Niemcy zaczęli spychać powstańców na Stare Miasto.
— Nie opowiadał o tym zbyt często... czasami tylko pod koniec tygodnia, gdy

sprzątaliśmy klinikę, zaczynał rozwodzić się na ten temat. Stawiał na stole
butelkę wiśniówki i wypijaliśmy sobie po kieliszku.

— A czy pamięta pani, co mówił?
— Wiele rzeczy. W czterdziestym czwartym miał czternaście lat. Utrzymywał, że

robił rzeczy tak niebezpieczne, iż później, już po wojnie, gdy wracał myślami do
tych czasów, cierpła mu skóra i dygotał bardziej, niż gdyby złapała go grypa.

Ale wtedy był młody, zadziorny i wcale się nie bał. Wtedy też zakochał się w
łączniczce. Nie pamiętam jej imienia, choć kilkakrotnie je wymienił. Po upadku

powstania pozbył się powstańczej opaski i udawał cywila. Ale dziewczyna opaski
się nie wyrzekła i podobnie jak wielu innych powstańców Niemcy wysłali ją do

obozu koncentracyjnego. Nigdy już jej nie spotkał. Ale twierdził też, że nigdy
przedtem ani później nie kochał tak żadnej kobiety.

— Jest pani bardzo miła — powiedział Rej.

— Nieważne — machnęła ręką recepcjonistka. — Ale tak czy siak, mordercę już

schwytaliście. Czytałam dzisiejszą gazetę.
— Złapaliśmy... kogoś — przyznał Rej.

— Lepszy rydz niż nic, prawda? Rej odwrócił głowę.
— Nie jestem tego taki pewien.

Gdy już wyszedł z kliniki i otwierał samochód, wybiegła za nim recepcjonistka.
207

— Komisarzu, przypomniałam sobie!
— Co pani sobie przypomniała?

— Imię tej dziewczyny. Dziewczyny, w której kochał się doktor. Nazywała się
Ewelina!

Przed komendą panował taki ścisk i rozgardiasz, że Rej musiał siłą torować sobie
drogę przez tłum dziennikarzy i telewizyjnych sprawozdawców. Był już prawie przy

drzwiach, kiedy oślepił go błysk flesza, a przez tłum przepchnęła się Anna
Pronaszka.

— Dzień dobry, komisarzu. I jak się pan czuje, gdy aresztowano Oprawcę?
— Nie wiemy jeszcze, czy aresztowany jest Oprawcą. Jeśli tak... cóż, będę

zachwycony.
— Czy nie są to kwaśne winogrona, komisarzu!

— Realizm, tylko realizm, pani Pronaszka.
W samym budynku również brzęczało jak w ulu, wszyscy byli zaaferowani i

ożywieni, więc Rej, żeby dostać się do swego biura, musiał przepychać się między
zabieganymi policjantami i podekscytowanymi sekretarkami. Wszędzie dzwoniły

telefony, wszędzie pokrzykiwali ludzie.
Nadkomisarz Dembek ogłosił już, że prezydent osobiście przysłał mu depeszę z

gratulacjami (jakkolwiek wielu oficerów reagowało na tę wiadomość sceptycznym,
głośnym cmokaniem). Roman Zboiński i jego kompani zostali oficjalnie oskarżeni o

morderstwo, spisek, porwanie, defraudację oraz posiadanie nielegalnej broni i
kradzionych przedmiotów. Naturalnie wszystkiego się wyparli. Człowiek wskazany

przez Rubę jako osoba, która uprowadziła Antoniego Dłubaka z Ogrodu Saskiego,
utrzymywał, że w czasie porwania przebywał z wizytą u krewnych w Budapeszcie.

Ale nadkomisarz Dembek życzył sobie mieć głowę Romana Zboińskiego podaną na tacy
i nieustannie powtarzał to w wywiadach udzielanych ogólnokrajowym sieciom

telewizyjnym.
Rej dotarł w końcu do swego gabinetu. Długo stał bez ruchu i wpatrywał się w

puste biurko swego zastępcy. Leżały na nim jeszcze notatki zrobione ręką
Matejki. Stał jego kubek, z którego pijał kawę, a w niewielkiej szklanej butelce

gubiła ostatnie płatki róża. Kwiat ten Matejko dostał od żony.
Pojawił się Jarczyk z butelką piwa w ręku.

— Stefan, świętujemy! — oświadczył. — Chcesz się napić? Powędrował oczyma za
wzrokiem Reja i odstawił flaszkę.

208
— Bardzo mi przykro. Jerzy był jednym z naszych najlepszych ludzi. Zajmiemy się

jego żoną i dzieckiem.
Rej miał mu do powiedzenia wiele przykrych i kąśliwych słów. Ale dopóki nie

dowie się więcej szczegółów o Oprawcy, nie chciał w komendzie nikogo do siebie
zrażać; nawet Dembka. Poskromił zatem język i nic nie odpowiedział.

— Prezydent przysłał nam telegram — mówił Jarczyk. — Daj spokój, Stefan... tak
już czasami bywa. Pomyśl, że równie dobrze to mogłeś być ty. Mogłem to być ja.

— Wiem — odparł prawie szeptem Rej. — A tak swoją drogą... czy zakończono
przeszukiwanie kanałów?

— Do pewnego stopnia. Nie znaleźli nic szczególnego.
— Co rozumiesz przez „do pewnego stopnia"?

— To nie jest wcale takie proste. Kanały tworzą istny labirynt. I nikt nie wie,
na co można się w nich natknąć.

Rej uniósł lekko mały palec, wciąż zabandażowany i usztywniony.
— Witek, ja tam byłem. Wiem. To jest dowód.

— Przepraszam, Stefan. Przykro mi, że Dembek odebrał ci tę sprawę, przykro mi z
powodu Jurka. Ale nie możesz się aż tak tym zadręczać. Odnieśliśmy ogromny

sukces, a ty masz w tym wielki udział. To również twój sukces.
— W porządku, Jarczyk. Głównie to twój sukces. A teraz... jak daleko posunął się

Jerzy z przeczesywaniem tych kanałów?
— O co ci chodzi? To już sprawa zamknięta. Mamy trzech świadków oraz wszelkie

wyniki analiz medycyny sądowej, jakich potrzebujemy.

— Tak. Jeśli chodzi o zabójstwo Dłubaka, to tak.

— Mnie wystarczy, jeśli Zboiński dostanie czapę.
— A czy mamy konkretne dowody na to, że zamordowanie Dłubaka jest w jakiś sposób

powiązane z poprzednimi zabójstwami Oprawcy? — zapytał Rej.
Jarczyk zaczai wyliczać na palcach.

— Po pierwsze: sposób. Wszyscy mieli odcięte głowy. Po drugie: motyw, nad którym
właśnie pracuję. Kamiński i Dłubak jednocześnie badali sprawę brudnych pieniędzy

Zboińskiego. Powód, z jakiego ich sprzątnął, jest oczywisty. Odkryłem też, że
Ślesiński pracował na poczcie w dzielnicy Zboińskiego. Listonosza oskarżano o

to, że kradł pocztę... istnieje zatem możliwość, że zdobył coś, na czym
Zboińskiemu zależało.

— To trochę naciągane, nie sądzisz? — przerwał mu Rej. — A co z dziewczyną ze
sklepu spożywczego? Czyżby sprzedała

., ,>,..,,,..,....,..-..,

209

Zboińskiemu nieświeżą kiełbasę? A przewodnik z biura turystycznego? Może wysłał

go w niewłaściwym kierunku? A Ewa Zbór ow-ska? A niemieccy robotnicy?
— Jak już mówiłem, pracuję nad tym — odparł gniewnie Jarczyk.

— A więc dobrze — powiedział znużony Rej, przecierając oczy. — Pracuj dalej. Czy
Jerzy zostawił jakieś plany, na których zaznaczył, dokąd udało mu się dotrzeć

kanałami?
— Mam to u siebie w biurze — powiedział Jarczyk. — Ale z tego, co pamiętam,

dotarł nie dalej niż pod Żurawią na południu i Żelazną na zachodzie. To
niewiele.

— A co z orzeczeniami medycyny sądowej? Są jakieś wieści od Wojni akowskiego?
— Tak... Antoniego Dłubaka torturowano hakiem sztauerskim, który znaleźliśmy u

Zboińskiego w kuchni. Pojawił się Dembek.
— Stefan! Gdzie twoje piwo?

— Nie ma sprawy, Artur — odrzekł Rej. — Ja nie zostaję. Podejrzewam, że muszę
sobie kropnąć coś mocniejszego.

Irena narysowała Sarah dokładny plan, jak ma dotrzeć do mieszkającej na
Mokotowie narzeczonej Jana Kamińskiego. Choć szkic zawierał dramatyczne

instrukcje w stylu: „Tutaj skręć w prawo!!!" i „Tą ulicą nie jedź!!!", Sarah
trzy razy się zgubiła i musiała w końcu zapytać o drogę jakiegoś bezzębnego

starszego jegomościa o zniszczonej twarzy, z siwą szczeciną na policzkach.
Mężczyzna oświadczył jej, że jest najpiękniejszą kobietą, jaką spotkał w życiu,

i zaprosił ją na godzinę lub dwie do własnego łóżka.
Hanna Peszka mieszkała w dużym jednorodzinnym domu z tarasem wychodzącym na

ustronny, doskonale utrzymany ogródek. Mimo że minęła już siódma, panował upał,
a przez pootwierane na oścież okna do mieszkania wpadał szum ulicznego ruchu.

Jej ojciec nie wrócił jeszcze z pracy, a matka robiła w kuchni sałatkę z
ogórków. Brat siedział w swym pokoju i z pasją, do upadłego, ćwiczył na gitarze

Satisfaction. Hanka zaprowadziła Sarah do salonu, gdzie usiadły na wielkiej
kanapie obitej czerwonym adamaszkiem, stojącej obok groteskowej, porcelanowej

donicy z farbowaną na różowo ostnicą.
Hanka była skromną, drobnokościstą blondynką posiadającą jednak wiele wdzięku.

Ciemne sińce pod oczami mówiły, ile wycier-
210

piała po śmierci narzeczonego. Mówiła cichym, spokojnym głosem i tylko od czasu
do czasu podnosiła głowę.

— Pani nie jest z policji, prawda? — zapytała.
— Nie. Komisarz Rej prosił, żebym z panią porozmawiała. Sądził, że tak będzie

pani łatwiej.
— Wciąż nie mogę uwierzyć w to, że Janek nie żyje. To śmieszne, prawda? Patrzę

na telefon i łapię się na tym, że chcę do niego zadzwonić.
— Potrzeba wiele czasu, żeby człowiek w końcu pogodził się z czymś takim.

— Napije się pani kawy albo herbaty? — zapytała Hanka. — Naprawdę nie wiem, co
mam pani powiedzieć. Podobno złapano już człowieka, który zabił Janka i tamtych

innych ludzi.
— Tak im się wydaje — odparła z uspokajającym uśmiechem Sarah. Hanka trzymała w

dłoni złożone papiery.
— Janek zostawił je u mnie... nie chciał trzymać ich w swoim biurku w rozgłośni,

bo pracownicy mają zwyczaj grzebać w cudzych rzeczach. Gdy zginął, zerknęłam do
tych papierów. Nie wiem, czy cokolwiek pani pomogą. O, tutaj, widzi pani... —

pośliniła palec i odwróciła pięć czy sześć kartek. — Ciągle wspomina o człowieku

noszącym nazwisko Zboiński. Niewiele się w tym orientuję, ale wszystko wskazuje

na to, że ten Zboiński wykorzystywał Bank Kredytowy Yistula do sprzedaży
kradzionych samochodów.

— Mogłabym rzucić na to okiem? — zapytała Sarah i Hanka wręczyła jej papiery.
Pierwsze strony zawierały krótkie, zwięzłe notatki, które Kamiń-ski zrobił,

przygotowując się do śledztwa w sprawie prania pieniędzy pochodzących z handlu
kradzionymi samochodami, jaki Zboiński prowadził w Gdańsku, za pośrednictwem

konta na nieprzewidziane wydatki Senate International. Sens tych robionych na
kolanie zapisków był jednak oczywisty. Zboiński kradł luksusowe samochody we

Francji, w Niemczech i Wielkiej Brytanii, a Senate International „kupował" je
jako „limuzyny dla gości i klientów", jako „samochody dostawcze" lub zgoła jako

„sprzęt klimatyzacyjny". Następnie towar „sprzedawano" jako nadwyżki lub
przedmioty uszkodzone zdumiewającej liczbie firm zajmujących się handlem złomem

i regeneracją sprzętu w Bułgarii, Czechach i Rumunii. Księgowano, a potem
wpisywano w straty ogromne sumy, lecz tak naprawdę żadnych strat nie było.

Pieniądze
211

te stanowiły przekraczający trzy i pół miliona dolarów profit Zboińskiego.
Uwagę Sarah przykuła przedostatnia strona. Była tam krótka uwaga napisana

ołówkiem: „Musi być w to wplątany któryś z wysokich urzędników Senate
International, ponieważ Antoni Dłubak utrzymuje, iż wszystkie te transakcje są

zatwierdzane przez urzędnika najwyższego szczebla. Sarah Leonard? Możliwe. Mówi
płynnie po polsku i posiada b. rozległe kontakty w Warszawie. Dłubak jednak

utrzymuje, że jest to ktoś na wyższym stanowisku, w samym Nowym Jorku. Świadczyć
o tym może osobliwy faks dotyczący konta na nieprzewidziane wydatki przesłany do

Warszawy, adresowany na Jacka Studnickiego, a przez pomyłkę dostarczony
Antoniemu Dłubakowi".

Ostatnia strona notatek stanowiła fotokopię owego „osobliwego faksu". Napisany
był po angielsku. „Przygotować wszystko na przerzut z Gdańska, który odbędzie

się w przyszłym miesiącu. Sprawdzić, co się stało z towarem na statku z
Rotterdamu. Jestem bardzo zadowolony z waszego działania. Niczego bardziej nie

pragnę, niż dojść do pieniędzy, a przy okazji zemścić się na tej suce
Lewandowicz".

— Widzi pani to? — zapytała Sarah. — Tę wzmiankę o „tej suce Lewandowicz"? Hanna
Peszka potrząsnęła głową.

— Nie wiem, o co w tym chodzi. Nie znam nikogo o takim nazwisku. I nie
słyszałam, żeby kiedykolwiek wspominał je Janek.

— O, dobrze znam to nazwisko — odparła Sarah groźnym tonem. Przez otwarte okno
widać było niebo przybierające daleko na zachodzie barwę miedzianozieloną.

Przecięła je błyskawica, przetoczył się odległy grom. — „Ta suka Lewandowicz" to
ja. Moja rodzina nosiła to nazwisko, ale ojciec zmienił je, gdy po wojnie

wyemigrował do Ameryki. Tamtego nikt nie potrafił wymówić, więc przybrał inne,
Leonard.

— A zatem pani wie, kto jest autorem tego faksu?
— Domyślam się. Tylko dwie osoby w nowojorskim biurze wiedzą, że Itiedyś

nazywałam się Lewandowicz... moja sekretarka i mój szef, Ben Saunders. Muszę ze
wstydem się przyznać, że był kimś więcej niż tylko szefem.

— Zatem uważa pani, że Janka zabił Zboiński?
— Miał motyw, prawda? Ale muszę o tym porozmawiać z Be-nem. Nie wspominając już

o policji.
Rozdział trzynasty

Marek umówił się z Claytonem na Koszykowej w pobliżu bloku, w którym stawił w
windzie czoło Okuniowi. Clayton ubrał się w niebieską koszulę z krótkimi

rękawami, która na plecach lepiła się od potu. Minę miał bardzo nieszczęśliwą.
— Lepiej nie pytaj — sapnął, zanim Marek zdążył powiedzieć mu dzień dobry. — Mam

dziś parszywy dzień. Z kimkolwiek bym rozmawiał, w odpowiedzi otrzymuję jedynie
uprzejme uśmiechy i żadnych informacji. Cały kłopot w tym, że mój polski nie

jest jednak najlepszy.
— Człowieku, twój polski jest doskonały — zapewnił go Marek.

— Nie próbuj mi pochlebiać, dzieciaku — odrzekł po angielsku Clayton. —Nie mam
do tego nastroju. No dobrze, gdzie widziałeś tego gościa wyłażącego z kanału?

Marek postukał czubkiem adidasa we właz do studzienki kanalizacyjnej.
— Wynurzył się z niej jak diabeł z pudełka, zupełnie jakby robił to codziennie.

— Może robi to codziennie. Może jego praca polega właśnie na inspekcji kanałów.

— Nie sądzę. Nie było to normalne. Wprawdzie gdyby pan i komisarz Rej nie

wspominali o tym, że Oprawca przemieszcza się kanałami, nie zwróciłbym na niego
uwagi, ale... sam nie wiem. W tym człowieku było coś dziwnego. Rozumie pan,

otaczała go jakaś aura.
— Aura? Wcale mnie to nie dziwi. Pochodź tymi kanałami, a po wyjściu sprawdź,

czy nie otacza cię aura.
— Ja mówię poważnie. Było coś w jego wyglądzie. A sposób,

213
w jaki się stamtąd wynurzył, wskazywał na to, że jest to dla niego rzecz

najoczywistsza pod słońcem.
— Pilnuj — mruknął Clayton, przyklęknął na chodniku i pomagając sobie składanym

nożem, odsunął pokrywę włazu.
Wprawdzie kilku przechodniów obejrzało się w jego stronę, żeby zobaczyć, co

robi, lecz właściwie nikt nie zwrócił większej uwagi ani na klęczącego Claytona,
ani na Marka. Amerykanin zerknął do cuchnącego, pełnego ech kanału. Po chwili to

samo zrobił Marek. W mroku dostrzegli jedynie lśniącą powierzchnię płynących
powoli ścieków i własne odbicia; niczym utopione dusze.

— Z tego włazu nieustannie ktoś korzysta — stwierdził Clayton, poruszając klapą.
— Wokół krawędzi dekla nie ma brudu, a zawiasy lśnią... spójrz, ta klapa jest

bardzo często otwierana i zamykana. Szczeble drabiny również lekko błyszczą.
Ktoś musi często po nich chodzić.

— I co pan o tym myśli? Clayton zamknął otwór.
— Albo jest to najczęściej sprawdzany właz w całej Warszawie, albo też twój nowy

znajomy, pan Okuń, używa tego kanału jako drogi Bóg jeden wie dokąd. Co,
oczywiście, nie znaczy wcale, że jest Oprawcą. Ale warto to sprawdzić.

— Uważa pan, że powinniśmy tam zejść?
— Jeszcze nie teraz. Obserwuj przez weekend to miejsce... sprawdź, czy Okuń

powtarza swoje eskapady. Masz kolegów, którzy by ci w tym pomogli?
— Pomogli? — zapytał Marek. — To byłoby fantastyczne!

— Jasne — odrzekł Clayton.
Z obojętną miną sięgnął do kieszeni spodni i wyciągnął gruby zwitek polskich

banknotów. Odliczył równowartość ponad stu dolarów i wsunął pieniądze w kieszeń
skórzanej kurtki Marka.

— To ci powinno wystarczyć. Podziel się forsą z kolegami, którzy zechcą ci
pomóc. Jeśli chcesz mojej rady, zainstaluj się w barku kawowym po drugiej

stronie ulicy. Stamtąd będziesz miał na oku cały teren. Jak tylko zobaczysz, że
Okuń wchodzi do kanału lub z niego wyłazi, natychmiast do mnie zadzwoń, a ja

niezwłocznie pojawię się z dwiema latarkami. — Popatrzył na buty Marka. —Poza
tym zmień buty na najgorsze, jakie znajdziesz w domu. Chyba że zamierzasz

brodzić w posiłkach z drugiej ręki w swych dansingowych eleganckich pantoflach.
— W porządku — odparł chłopak. — Będziemy w kontakcie. Przeszedł przez jezdnię

do wskazanego barku i pchnął drzwi.
214

W środku było gorąco i gwarno, na krzesłach obitych czerwonym plastikiem
siedzieli tutejsi bywalcy. Hałaśliwie pracował ekspres do kawy. Miejsce

rzeczywiście wspaniale nadawało się do obserwacji terenu. Marek usiadł przy
oknie, po czym zamówił kawę i ciasto z rodzynkami. Widział Claytona, który cały

czas stał zamyślony nad włazem. Amerykanin od czasu do czasu rozglądał się i
marszczył brwi.

Po czterech minutach detektyw, nie patrząc w stronę Marka, odwrócił się na
pięcie i zniknął w tłumie. Chłopak rozsiadł się wygodniej na krześle.

Miał przed sobą długi, samotny wieczór.
O dwudziestej trzeciej, pięć filiżanek kawy później, pojawiła się przy stoliku

kelnerka z bloczkiem.
— Musi pan już kończyć — powiedziała. — Zamykamy.

— A o której jutro otwieracie?
— Od siódmej. Dlaczego pan pyta? Nie zna pan ciekawszych miejsc?

Marek przesłał jej bezmyślny uśmiech.
— Podoba mi się u was. Czy to zbrodnia?

Kelnerka z niedowierzaniem omiotła wzrokiem wnętrze barku.
— Cóż, zbrodnia to nie jest. Ale może należałoby skonsultować się z lekarzem.

Gdy rozległ się dzwonek u drzwi, Sarah pracowała właśnie przy komputerze.
Syknęła ze złością i poszła otworzyć. Pisała dla Senate International

cotygodniowe sprawozdanie z postępu prac. Ostatnio najwyraźniej wszystko

sprzysięgło się przeciw niej. Najpierw pomagała Rejowi, później odbyła spotkanie

z komitetem miejskich planistów z Katowic, a jeszcze później konferencję
promocyjną z agentami brytyjskiego biura podróży, którzy mieli potargane włosy,

byli nie ogoleni i dręczył ich koszmarny kac.
Otworzyła drzwi. W progu stała wysoka, szczupła czternastolatka ubrana w dżinsy

i t-shirt Bjórk. Dziewczynka miał jedwabiste jasnoblond włosy sięgające prawie
pasa, szczupłą twarz, wielkie, wrażliwe, brązowe oczy i lekko cofnięty zgryz,

który sprawiał, że wyglądała jak leśne stworzenie z rysunkowych filmów Disneya.
Ale kiedy wyciągnęła do Sarah dłoń, nie była wcale zdenerwowana.

215
— Tata pyta, czy pani jest już gotowa — powiedziała.

— Gotowa? Na co gotowa?
— Tata powiedział, że wybieramy się do stadniny. Powiedział też, że nie musi

pani brać zbyt wielu rzeczy. Wystarczy jedna zmiana ubrania i szczoteczka do
zębów.

— A, to ty jesteś Katarzyna Rej —domyśliła się Sarah, podając dziewczynce rękę.
— Wejdź. Gdzie jest teraz twój ojciec?

— Czeka na dole. Powiedział, że pani zrozumie, dlaczego nie wszedł ze mną.
— Jasne, rozumiem. Nic mi nie wspominał, że zamierza zabrać nas dziś na konną

jazdę.
— Sama o tym nie wiedziałam. Ale bardzo się cieszę. Czy pani z nami pojedzie?

Sarah zerknęła na komputer i ekran wyświetlający nie dokończone sprawozdanie.
Pomyślała o Benie, o Brzezickim i wszystkich innych problemach, które zaprzątały

jej głowę. Ale była przecież sobota, a ona, do ciężkiej cholery, nie siedziała w
siodle od czasu, gdy była w Pradze. Ostatecznie sprawozdanie może dokończyć po

powrocie, w niedzielę wieczorem, a następnie przesłać je pocztą elektroniczną.
Lecz dopiero dzwonek telefonu utwierdził ją w przekonaniu, że podejmuje słuszną

decyzję. Zostawiła rozmowę automatycznej sekretarce i ruszyła do sypialni, gdzie
z górnej półki w szafie zdjęła podróżny neseser.

— Wiesz, dokąd się wybieramy?
— Tata mówi, że gdzieś na wieś. Do domku letniskowego jednego z jego przyjaciół.

Sarah zapakowała dżinsy Yersace, koszulkę polo od Charlesa Tyrwhitta, którą
nabyła w Londynie, biały obcisły sweter, bieliznę i przybory toaletowe. Na

drugim końcu łóżka ulokowała się Katarzyna i obserwowała ją, bawiąc się szminką
do ust firmy Chanel oraz, co gorsza, słoiczkiem z serum do twarzy Guerlina.

— Twój tata twierdzi, że nie spotykacie się zbyt często — przerwała milczenie
Sarah.

— Jest ciągle zajęty. Tak twierdzi.
— Ale teraz nie jest zajęty.

— Myślę, że rola ojca niezbyt mu się podoba. Sarah wrzuciła jeszcze do torby
szczotkę do włosów i zapięła suwak.

— Nie odniosłam takiego wrażenia. Myślę, że się cieszy, iż jest
216

ojcem, zwłaszcza twoim. Cały kłopot polega na tym, że nie widział, jak
dorastasz. Nie wie, jak to jest, kiedy masz czternaście lat i wszyscy uważają

cię jeszcze za dziecko, a ty już stałaś się kobietą. Katarzyna przesłała jej
bardzo dziwne spojrzenie; trochę defen-sywne, lecz głównie pełne zdziwienia, i

Amerykanka odniosła wrażenie, że matka dziewczyny nigdy jeszcze w taki sposób z
córką nie rozmawiała. Pamiętała z młodzieńczych lat pięć lub sześć swoich

przyjaciółek pochodzących z rozbitych rodzin. Każde z ich rodziców było
nieprzytomnie zaborcze, każde udawało, że ich córeczka stanowi

najdrogocenniejszy skarb, ich własność, ich dzieciąteczko, podczas gdy to
dzieciąteczko wyrosło już na wymagającą i w pełni rozumiejącą życie młodą

kobietę.
— Chodźmy — powiedziała.

Sprawdziwszy, czy wszystkie kurki w kuchence gazowej są pozakręcane, a okna
dobrze zamknięte, wyszła z mieszkania, przepuszczając przodem dziewczynę.

Rej czekał na nie, pocąc się w passacie. Miał na sobie nową, sportową koszulę,
na której przedzie widać jeszcze było zagięcia z fabrycznego opakowania. Gdy

tylko dostrzegł zbliżające się Sarah i Katarzynę, wyskoczył z auta i otworzył
bagażnik. Sarah podeszła do niego z neseserem i powiedziała szeptem:

— Nic nie wspominałeś, że należysz do osób, które słowa innych ludzi traktują
poważnie.

Rej zdjął przeciwsłoneczne okulary. W oczach malowało mu się wyraźne

zakłopotanie.

— Przepraszam, ale to ty sama sugerowałaś, żeby zabrać ją na konie. A nie
wiedziałem, jak cię zapytać.

— Nie ma sprawy, komisarzu — odparła Sarah, po raz pierwszy czując do niego
niekłamaną sympatię. — Cieszę się na ten wyjazd.

— Naprawdę?
— Przecież tu jestem. Spakowana i we własnej osobie. Poza tym — dodała z

uśmiechem — zdążyłam się już zaprzyjaźnić z twoją córką.
Rej nic nie odpowiedział. Umieścił jej bagaż obok koła zapasowego i spiesznie

ruszył otworzyć drzwi samochodu. Wsiadając do auta, Sarah przesłała mu jeden z
najbardziej cierpkich uśmiechów. Katarzyna zajęła miejsce z tyłu wozu.

— Powinieneś był jednak mnie poinformować, że wyjeżdżamy, i dokąd — stwierdziła
Amerykanka, kiedy jechali już przez centrum miasta. — Na wypadek, gdyby firma

chciała się ze mną skontaktować.
217

,
Rej potrząsnął głową.

— Nikt nie będzie mógł się z tobą kontaktować. Jedziemy do Czerwińska. Jako
dziecko spędzałem tam z rodzicami wakacje. To śliczne okolice.

— Wczoraj wieczorem rozmawiałam z narzeczoną Jana Kamiń-skiego — zmieniła temat.
— Później do ciebie dzwoniłam, ale nikt nie odbierał.

— Zgadza się. Pojechałem po Katarzynę. Co powiedziała narzeczona Kamińskiego?
— Czy rozmawiamy nieoficjalnie?

— To zależy. Jeśli twoje informacje pomogą zidentyfikować Oprawcę, to nie.
— Cóż, nie wiem. Może i tak. Narzeczona Kamińskiego przekazała mi notatki z

prowadzonego przez niego śledztwa.
Sarah obserwowała go, gdy jechali przez Żoliborz, elegancką dzielnicę wybudowaną

w latach dwudziestych dla „urzędników" i „robotników", obecnie pełną ślepych
zaułków utworzonych przez nowo wzniesione budynki, drzew oraz wspaniale

utrzymanych zieleńców. Ta część Warszawy tak przypominała przedmieścia Chicago,
że Sarah chwilami z trudem uświadamiała sobie, iż znajduje się w Polsce. Ale

ostatecznie dlaczego nie? Emigranci z Polski, którzy osiedlili się w Chicago i
jego okolicach, zabrali ze sobą cząstkę swej ojczyzny. Wzorzyste firanki w

oknach, podrdze-wiały, liczący na oko dobrych dziewiętnaście lat polonez dumnie
zaparkowany przed domem, pęki białych i różowych kwiatów w oknach, matka w

chustce na głowie, przechadzająca się z dzieckiem dokładnie tak samo, jak jej
matka przechadzała się z nią, kiedy Sarah była jeszcze małą dziewczynką. Taki

sam świat. Żadnego Senate International, żadnego Bena, żadnego Brzezickiego.
Żadnych diabłów, żadnych morderstw, żadnych nieprzekraczalnych terminów. Sarah

po raz pierwszy od wielu lat zaczęła litować się nad sobą. Po raz pierwszy
ogarnął ją wstyd, że nosi nazwisko Leonard.

Gdy posuwali się Marymoncką na północ, zaczęła wyjaśniać Rejowi, w jaki sposób
wykorzystywano konto na nieprzewidziane wydatki Senate International w celu

prania pieniędzy Romana Zboińskiego. Mówiła także o podejrzeniach Kamińskiego,
że to ktoś z nowojorskiej centrali przedsiębiorstwa zorganizował i prowadził ów

interes.
Na końcu powiedziała o faksie, który wspominał „o tej suce Lewandowicz". Wtedy

też Rej po raz pierwszy podczas jazdy popatrzył na Sarah.
218

— Lewandowicz? To ty? Naprawdę nazywasz się Lewandowicz?
— Tak. I co w tym dziwnego? Wielu Polaków po przyjeździe do Ameryki zmienia

nazwiska.
— Ale tego o tobie nie wiedziałem. To, że masz polskie nazwisko, dodaje ci

człowieczeństwa.
— Jak to?

Rej wzruszył ramionami i popatrzył na Sarah z krzywym uśmiechem.
— Kiedy cię po raz pierwszy zobaczyłem, stanowiłaś dla mnie uosobienie

amerykańskiego kapitalizmu. Byłaś niczym robot w zespole. Krzyczałaś na ludzi,
ponieważ wiedzieli, że masz prawo na nich krzyczeć. Jeśli nie chcieli cię

słuchać, miałaś za sobą całą potęgę Senate International Hotels, a więc musieli
ci się podporządkować. Ale coś mi mówiło, że wcale taka nie jesteś. Sara Leonard

może jest twarda i mówi prosto z mostu... jak nazywają cię znajomi? Przebój
owiec? Ale bacznie cię obserwowałem. Tak, słuchałem tego, co mówisz, i teraz

wcale mnie nie zaskoczyło, że tak naprawdę nazywasz się inaczej, po polsku.

Potrafiłaś czasami mówić po ludzku, więc zacząłem podejrzewać, że może jednak

tkwi w tobie źdźbło człowieczeństwa. I oto proszę, nazywasz się Lewandowicz.
Wyszło na moje. Okazałaś się kimś zwyczajnym.

Zamierzał właśnie wyprzedzić ogromną ciężarówkę z naczepą załadowaną cegłami z
siporeksu, lecz nagle we wstecznym lusterku dostrzegł z tyłu na lewym pasie inną

olbrzymią ciężarówkę. Cofnął się w ostatniej chwili i minął pojazd dosłownie o
centymetry. Passat zatrząsł się na swym twardym zawieszeniu, a Katarzyna

jęknęła:
— Tato!

— Dobrze, dobrze, nic się nie stało — uspokoił córkę Rej. Zwolnił, pozwalając,
żeby ciężarówka oddaliła się nieco. — Czy wiesz, kim może być ten człowiek,

który pragnie odwetu na „tej suce Lewandowicz"?
— W stu procentach pewna nie jestem, ale wydaje mi się, że to Ben Saunders.

Kiedy pracowałam w Nowym Jorku w Senate International, nadepnęłam na odcisk
wielu ludziom i jest kilka osób, które nazwałyby mnie suką. Ale tylko nieliczni

znają moje polskie nazwisko, Lewandowicz. Wśród nich jest oczywiście Ben.
Rej wsunął w usta papierosa, ale go nie zapalał.

— A zatem istnieje możliwość, że za praniem pieniędzy Zboińskiego stoi właśnie
Ben? Sarah skinęła głową.

219
— Nie rozumiem tylko, po co miałby tak ryzykować. Pochodzi z bardzo zamożnej

rodziny.
— Bogacze są równie zachłanni jak wszyscy inni. Ale jeżeli związał się ze

Zboińskim, a Zboiński zabił Antoniego Dłubaka, by zatrzeć ślady... cóż, może się
okazać, że ten twój Ben jest bardziej niż zachłanny. Jak zwykły bandzior mógł

osobiście wziąć udział w morderstwie albo je nawet zorganizował. — Rej zamilkł i
po chwili dodał: — Może też okazać się po prostu zwykłym gównem.

Sarah wybuchnęła śmiechem, wyjęła mu z ust papierosa i wsunęła z powrotem do
paczki. Ogarnął ją cudowny nastrój i zastanawiała się chwilę dlaczego. Odniosła

wrażenie, że wielki wpływ na to ma Rej. Polski policjant dawał jej poczucie
bezpieczeństwa, jakiego nie zapewnił jej żaden inny mężczyzna poza Yictorem, jej

ojcem. Rej bardzo przypominał Yictora. Sprawiał wrażenie człowieka
zmaltretowanego, a jednocześnie zdecydowanego. Z drugiej strony jednak jej

ojciec był delikatniejszy, szczuplejszy i znacznie bardziej elegancki niż Rej.
No i nigdy nie był komunistą.

Mijali Lasek Bielański porośnięty ciemnymi, wysmukłymi sosnami. Między drzewami
migały sylwetki spacerowiczów i trenujących biegaczy. Gdy opuścili miasto,

otworzyli okna i do wnętrza samochodu wpadło ciepłe powietrze. Sarah zdjęła
pantofle i oparła bose stopy o tablicę rozdzielczą. Rej włączył radio, po czym

cała trójka zaczęła wtórować Tinie Turner: ,,You're simply the best... better
than dli therest..."*.

— Wprost nie mieści mi się to w głowie — stwierdziła Sarah, wychodząc na werandę
letniskowego domku. Za nią wyłonił się Rej z dwoma piwami.

— Każdy musi mieć miejsce, gdzie czuje się ciągle jak dziecko, gdzie może
zachowywać się jak dziecko. I to jest właśnie moje miejsce.

Domek wybudowany został w tradycyjnym, staropolskim stylu. Miał otynkowane na
biało ściany i czerwony dach kryty dachówką. Przylegał do niego niewielki,

ogrodzony ogródek porośnięty zielskiem i makami. Stały w nim cztery opuszczone
ule i gołębnik. Budyneczek znajdował się na końcu wąskiej drogi na skraju

Czerwińska, na skarpie wiślanej. Poprzez brzozy pobłyskiwała szeroka, srebrzysta
toń zakola Wisły, a na drugim brzegu rzeki

— „Po prostu jesteś lepszy... lepszy niż cała reszta".
220

zaczynała się Puszcza Kampinoska, zajmujący ponad sto cztery tysiące kilometrów
kwadratowych las — sosny, dęby, olchy i czeremchy.

Delikatny podmuch popołudniowego wiatru rozwiał Amerykance włosy. Muśnięcie było
jak dotyk kochającej osoby. W powietrzu roznosiły się dźwięki jak w największym

zakładzie zegarmistrzow-skim świata. Świergot tysięcy rozszczebiotanych ptaków,
szelest milionów gałęzi topól, olch, brzóz i dębów.

— Podoba ci się tutaj? — zapytał Rej. — W każdej chwili możemy pójść na spacer.
W pobliżu jest bardzo sympatyczny lokalik, gdzie dają wyśmienite jedzenie. A

później wybierzemy się do stadniny.
— Czy ma pani własne konie? — zapytała Katarzyna, która wyszła z domu z puszką

coca-coli.

— Miałam, kiedy byłam w twoim wieku. Ojciec bardzo mnie rozpieszczał.

Usiedli na podniszczonych, wiklinowych krzesłach. Nad werandą fruwały motyle.
— Opowiedz mi o swojej rodzime — poprosił Rej. — Czy twój ojciec jest bogaty?

— Cóż, radzi sobie doskonale. Do Chicago przybył w roku czterdziestym siódmym,
po śmierci swego ojca. Miał wtedy zaledwie szesnaście lat. Ściągnęli go tam

stryjeczni dziadkowie. Prowadzili sklep z dywanami na Milwaukee Avenue... W tej
dzielnicy mieszka wielu Polaków. Gdy stryjeczny dziadek przeszedł na emeryturę,

interes przejął mój ojciec i szybko stał się największym hurtownikiem w branży
dywanowej na Środkowym Wschodzie.

— A twoja matka?
— Też jest Polką. Jej rodzina sprowadziła się do Chicago w czterdziestym

dziewiątym.
— Czy oboje twoi rodzice pochodzą z Warszawy?

— Nie, nie. Tylko ojciec. Matka urodziła się w Częstochowie. Tata często
opowiadał, jak w powstaniu był łącznikiem AK i nabijał walczącym karabiny. Miał

szczęście, że nie zginął. Trudno sobie wyobrazić, by obecnie trzynastoletni
chłopcy robili coś podobnego.

Rej wytarł usta kantem dłoni.
— To ciekawe, że wspomniałaś o Armii Krajowej. Rozmawiając z rodzinami i

znajomymi ofiar Oprawcy: listonosza, ekspedientki ze sklepu spożywczego oraz
lekarza od gardła i uszu, dowiedziałem się, że wszyscy albo sami walczyli w

powstaniu warszawskim, albo też ktoś z ich najbliższych brał udział w walkach.
221

— Matka Zosi... — Sarah wyprostowała się na krześle. — Tam również była
fotografia akowców?

— Zgadza się. Jej ojciec i J. Z. Zawodny. Ewa Zborowska też przechowywała
zdjęcie swego ojca z generałem Borem.

— Ale chyba nie wszystkie ofiary miały związek z powstaniem? — zainteresowała
się Sarah. —Przecież niemieccy robotnicy nie mieli z tym nic wspólnego.

— No właśnie. Poza tym nie natrafiłem na jakiekolwiek związki Wróblewskiego z
Armią Krajową. Był tylko starym człowiekiem, który próbował uratować Ewę

Zborowska. AJe to wcale nie znaczy, że nie należy podążyć tym tropem. Gdy twój
Al Capone zabijał przeciwników, zabijał przy okazji wielu niewinnych ludzi,

którzy przypadkowo stanęli mu na drodze.
— Mój Al Capone? — obruszyła się Sarah.

— No dobrze, wiesz, o co mi chodzi — zbagatelizował Rej. — Chodzi mi o to, że
często przypadkowymi ofiarami stają się niewinni ludzie.

— Ale kto chciałby mordować członków rodzin powstańców? Przecież to działo się
ponad pół wieku temu... Mówię o malutkiej Zosi, o Ewie Zborowskiej, o Janie

Kamińskim... przecież podczas powstania nie było ich jeszcze na świecie!
Rej chwilę się zastanawiał.

— Przyjechałem tu z czterech powodów — powiedział. — Po pierwsze, rozpaczliwie
potrzebuję odpoczynku. Po drugie, chciałem zobaczyć się z Katarzyną i spróbować

być jednak dobrym ojcem. Po trzecie, pragnąłem dobrze przemyśleć sprawę Oprawcy.
A po czwarte...

— Oj, sama dużo myślałam o Oprawcy — przerwała mu Sarah. — Tak naprawdę miałam
ostatniej nocy koszmarne sny.

— Opowiedz mi o nich.
Sarah skrzyżowała ręce na piersiach.

— Śnili mi się ci niemieccy robotnicy. Stałam w kanale, a wokół mnie unosiły się
strzępy ich ciał... ale każdy strzęp był żywy. I wił się. Było tam serce, które

ciągle biło, i ręka, która pełzła po cemencie niczym pająk, i kolano, które
zginało się i rozginało.

— Byłaś świadkiem najkoszmarniejszego zdarzenia w swoim życiu — odezwał się Rej.
— Nie dziwię się, że nawiedziły cię senne koszmary.

— O nie... w tym było coś więcej, nie tylko senny koszmar. Gapiłam się i gapiłam
w ten kanał. Panował w nim mrok... ciemność większa niż w jakimkolwiek innym

miejscu, jakie wi-
222

działam. Szłam w tę ciemność, choć wcale tego nie chciałam. I myślałam sobie:
„Muszę tam iść... muszę to ujrzeć na własne oczy". Bo wiedziałam, że w rurze

czai się coś, co nie do końca jest człowiekiem, i koniecznie musiałam sprawdzić,
co to jest.

— I co z tego? — zapytał Rej. — Może to rzeczywiście diabeł?

— A jeśli nawet? Jak się go pozbędziemy?

— Kto to wie? Może uda się sztuczka z egzorcyzmami organizowanymi przez twego
narzeczonego?

Na werandzie ponownie pojawiła się Katarzyna. Na głowie miała opaskę w kwiaty.
— Może poszlibyśmy coś zjeść? —jęknęła. — Umieram z głodu.

— Jasne — odrzekł Rej. — Chodźmy.
Ruszyli ścieżką biegnącą obok domu. Sarah od czasu do czasu zabijała komary,

które siadały jej na ramionach. Powietrze przesączała upajająca woń sosnowej
żywicy; zapach powodował zawrót głowy, prawie jak po narkotykach. Katarzyna szła

przodem i łamała kijem rosnącą przy drodze trawę.
— Wyrosła na ładną pannę — stwierdził Rej.

— Jest cudowna — powiedziała Sarah. — Czy przypomina twoją byłą żonę? Rej skinął
głową, ale nie odezwał się słowem.

Gdy zbliżali się do wioski, majaczyło przed nimi dwunasto-wieczne opactwo
Kanoników Regularnych—majestatyczna świątynia w romańskim stylu, z

piętnastowieczną dzwonnicą i dobudowanym gotyckim klasztorem. Słońce ozłacało
wieże opactwa i jego strome dachy tak, że cała budowla sprawiała wrażenie

fatamorgany. Kiedy zbliżyli się do kościoła, z rynien zerwało się stado gołębi i
poszybowało na drugi brzeg Wisły.

— Mówi się, że jeśli człowiek wierzy w Boga, wierzy również w diabła. Obaj są
równie rzeczywiści.

— Chcesz przez to powiedzieć, że wierzysz w diabły?
— Mam raczej otwarty umysł. Ale moim zdaniem twój przyjaciel Clayton rozumie to

lepiej niż my. To są prawdziwe morderstwa i mają miejsce w świecie realnym. Ale
nikt z nas nie wierzy, że jest to sprawka psychopaty, który jak oszalały

przemieszcza się kanałami i atakuje przypadkowych ludzi. Nie wierzymy
jednocześnie, że tych zabójstw dokonuje gang, choć ten żałosny Jarczyk próbuje

dowieść właśnie tego.
— A więc co? Morderstwa rytualne? Ofiara?

223
— Dopóki nie odkryłem tylu powiązań z AK, tak właśnie sądziłem. Nie, moim

zdaniem istnieje jeszcze jakieś ogniwo, jakiś element wspólny. Myślę, że chodzi
o polowanie.

— Uważasz, że ktoś próbuje zabijać rodziny osób walczących w szeregach Armii
Krajowej? Kto może robić rzecz aż tak absurdalną?

— Nie mam zielonego pojęcia. To tylko teoria, a ja niespecjalnie przepadam za
teoriami. Ale tamtego dnia, na seansie u Madame Krystyny... cóż, wtedy właśnie

otworzyły mi się oczy na wiele innych możliwości.
— Ależ to jakaś skrajność! Mordować czyjeś dzieci lub wnuki za to, co wydarzyło

się dawno, dawno temu? Rej wzruszył ramionami.
— W czasach biblijnych ludzie w taki właśnie sposób się mścili. Jeśli ty zabiłaś

mi brata, ja zgładzę całą twoją rodzinę, do ostatniego potomka. Piąta Księga
Mojżeszowa nakazywała, iż należy brać oko za oko i ząb za ząb i wcale nie

stanowiło to skrajności. Była to skierowana do ludzi prośba o zachowanie
zdrowego rozsądku.

— Zaskakuje mnie twoja znajomość Biblii.
— Moja żona stała się bardzo religijna. Poza tym każdy powinien znać swego

przeciwnika, prawda?
Sarah przystanęła i przesłoniła oczy dłonią przez blaskiem słońca.

— Inna rzecz, że dla ciebie wszystkie te rozmowy o diabłach muszą stanowić
ciężki orzech do zgryzienia i nieprzyjemną próbę.

— Jak już ci mówiłem, mam otwarty umysł — odparł Rej. — Jeśli przedstawisz mi
niezbite dowody, jestem gotów uwierzyć we wszystko. Nawet w Boga. Ale teraz

jestem poza służbą i nie musisz mi salutować.
Dotarli do pierwszych wiejskich chałup. Minęła ich z klekotem fura załadowana

świeżo ściętym sianem, w którym niebieściły się chabry.
— Co powiecie o tym, żeby coś zjeść? — odezwał się Rej. Jest tutaj lokal, podają

wyśmienite naleśniki.
— Ja mam ochotę na kotlety — oświadczyła Katarzyna. Z frytkami. A na deser lody.

W tej samej chwili Sarah spostrzegła nadchodzącą z przeciwka starą kobietę. Była
bardzo drobna, jakkolwiek nieproporcjonalnie do ciała długie ręce nadawały jej

nieco małpią sylwetkę, i ubrana całkowicie na czarno. Katarzyna ustąpiła
starus/ce / drogi, a \vted\

224

Sarah stwierdziła, że kobieta jest niewidoma. Jej gałki oczne były białe jak

ugotowany dorsz i choć poruszała się dosyć żwawo, przez drogę przeszła pod
dziwacznym kątem.

Minęła Reja, lecz gdy znalazła się przy Sarah, gwałtownie przystanęła, uniosła
ręce i zaczęła obracać głową na wszystkie strony. Spod czarnej chustki wymykały

się jej kosmyki siwych włosów, twarz miała płaską, o prawie mongolskim profilu,
z małym ostrym nosem i policzkami pomarszczonymi jak ostatnie jesienne jabłka.

Na każdym palcu i na kciukach nosiła srebrne pierścionki w osobliwe wzory,
przypominające jakieś węzły, półksiężyce i splecione ze sobą trójkąty.

— Co tu robisz? — zapytała stara kobieta z szorstkim, wiejskim akcentem. —
Dlaczego wleczesz za sobą tę twarz?

— Przyjechałam tu na weekend — wyjaśniła z uśmiechem Sarah. — Tutaj jest tak
ładnie, prawda? Taki spokój.

— Dlaczego wleczesz za sobą tę twarz? — ponownie zapytała staruszka. Jej
pozbawione wyrazu oczy utkwione były w jakiś punkt nad lewym ramieniem

Amerykanki. — Co próbujesz zrobić? Chcesz nam pokazać, jaką jesteś męczennicą?
— Słucham? — odparła zdziwiona Sarah. — Nie rozumiem pani. O jakiej twarzy pani

mówi?
— O twarzy, która za wami podąża. Twarzy, która już nigdy was nie opuści!

— Chodźmy, Sarah —powiedział, wzruszając ramionami Rej i ujął ją za dłoń. — Ona
marudzi, to wszystko. W każdej wsi jest ktoś taki. A ona pochodzi z Czerwińska.

Ruszyli w dalszą drogę, lecz kobieta szła za nimi. W pewnej chwili chwyciła
Sarah za rękaw bluzki i przekręciła mocno dłoń.

— Ej, niech pani da nam spokój! — zaprotestował Rej, kładąc rękę na ramieniu
staruszki.

— Zaraz... Stefan — wtrąciła szybko Sarah. — Chcę wiedzieć, co próbuje mi
powiedzieć.

Staruszka oblizała suche wargi i głośno przełknęła ślinę.
— Panno Lewandowicz, może jestem ślepa, ale widzę dużo wyraźniej niż ty.

Sarah przesłała Rejowi szybkie, pełne zdumienia spojrzenie.
— Skąd pani wie, jak się nazywam? — zapytała. Jesteś Lewandowicz, prawda?

— Prawda... ale przecież nigdy jeszcze pani nie spotkałam. Nigdy nawet nie byłam
w Czerwińsku.

Starowina mocniej zacisnęła palce na rękawie Sarah.
225

— Oni wszyscy mają imiona. Wiele, wiele imion, a ja znam je wszystkie. Mam je w
głowie, nie w pieśniach, mam zimny, czarny pomnik z wyrytymi na nim nazwiskami.

I nikt nie zostanie zapomniany. Nikt. Rataj i Niedziałkowski, Kusociński i
Lewar-towski, i tak dalej, i tak dalej! Ale nikt nie umarł. Jeszcze nie umarł.

Ale są napiętnowani śmiercią, ponieważ za nimi wszystkimi idzie twarz.
— Przepraszam, ale naprawdę nie rozumiem, o co pani chodzi.

— Zrozumiesz, panno Lewandowicz. Twarz twoją widzę wyraźnie jak w dzień. Ale
widzę również tę twarz za tobą. Widzę twarz, która towarzyszy ci przez całe

życie, a teraz jest już tak blisko jak nigdy dotąd. Nie powinno cię tu być,
panno Lewandowicz, i nie powinnaś była sprowadzać ze sobą tej twarzy. Nie tu.

Rej oderwał palce staruszki od rękawa bluzki Sarah. Wyciągnął z kieszeni
podniszczoną, plastikową portmonetkę i wręczył kobiecinie pięć złotych.

— A teraz już niech da nam pani spokój i pójdzie swoją drogą — powiedział.
Staruszka ponownie głośno przełknęła ślinę i wybuchnęła urągliwym śmiechem.

— A co mi pan zrobi, jeśli nie dam wam spokoju? Wezwie policjanta?
Rej, Sarah i Katarzyna ruszyli w stronę wsi. Tym razem stara kobieta już za nimi

nie poszła. Kiedy jednak przeszli kilka metrów, zawołała:
— Panno Lewandowicz! Musisz mnie wysłuchać!

— Sarah, nie zwracaj na nią uwagi — ostrzegł Rej, lecz Amerykanka się
zatrzymała.

— Jeśli chcesz ujrzeć towarzyszącą ci twarz, musisz przed snem włożyć pod
poduszkę pięć owoców osiki, kawałek srebra, kawałek bursztynu i kosmyk własnych

włosów.
— Teraz już wszystko jasne — wtrącił Rej. — To czarownica. Prawdziwa czarownica

z uprawnieniami.
— Czarownica? — zaskrzeczała staruszka. — Kogo nazywasz czarownicą? A kto inny

pamiętałby każde imię i nazwisko? Kto inny zapamiętałby każde poszczególne imię
i nazwisko, jeśli nie matka, babka i pogrążony w żałobie?

— Do widzenia pani! — odparł p-.Uniesionym głosem Rej. — Życzę miłego

popołudnia!

Ujął Katarzynę za rękę i przeprowadził przez wioskową drogę. Ale Sarah
przystanęła i odwróciła się w stronę starowiny. Wieś-

226
niaczka stała nieruchomo na skraju drogi i spoglądała na nią ślepymi oczyma.

— ,,Pięć owoców osiki — szepnęła do siebie Sarah. — I kawałek srebra, kawałek
bursztynu. I kosmyk własnych włosów".

Zupełnie jakby czytając jej w myślach, zadowolona staruszka odwróciła się i
poszła własną drogą. Sarah zrównała się z Rejem i Katarzyną, którzy rozmawiali

właśnie o czekającej ich niebawem jeździe konnej. Nie potrafiła wypchnąć z myśli
starej kobiety.

— Doprawdy... skąd wiedziała, jak się nazywam?
— Nie wiem. Może przypomniałaś jej kogoś o nazwisku Lewandowicz? Może jesteś

podobna do jakiejś innej Lewandowicz? Kto to wie?
— Przecież była ślepa! I o co jej chodziło, gdy mówiła o towarzyszącej mi

twarzy?
— Sarah, jest bardzo stara i pewnie pomieszało się jej w głowie. Wojna

powodowała nie tylko obrażenia fizyczne.
— Może jednak powinnam pójść za jej radą i włożyć dziś w nocy pod poduszkę

wszystkie te przedmioty?
Rej obrzucił ją dziwacznym spojrzeniem, które nie w pełni zrozumiała. Uśmiechnął

się wyraźnie rozbawiony; ale w oczach palił mu się osobliwy blask.
Marek kończył właśnie czwartą kawę i lekturę siódmego komiksu, gdy na schodkach

prowadzących do bloku mieszkalnego pojawił się Okuń. Miał na sobie spłowiały
czarny kombinezon, a na ramieniu dźwigał brudny tobół. Mężczyzna stał chwilę

przed klatką schodową, rozglądając się czujnie w prawo i w lewo, po czym wolnym
krokiem skierował się w stronę włazu, z którego wynurzył się poprzedniego dnia.

Marek odłożył egzemplarz „X-Mana" i wyprostował się na krześle. Okuń bacznie
lustrował ulicę, sprawdzając, czy nikt go nie obserwuje. W miarę zbliżania się

do wejścia do kanałów szedł coraz wolniej. Gdy dotarł już na miejsce, stanął
nieruchomo przy włazie.

Po chwili namysłu schylił się i ostrożnie położył tobół na chodniku. Wyciągnął z
kieszeni kombinezonu klucz i otworzył nim klapę włazu. Było sobotnie popołudnie

i choć na Koszykowej panował ruch większy niż zwykle, nikt się nie zatrzymał,
żeby zapytać Okunia, co robi. Nie zainteresował się nim nawet przejeżdżający

jezdnią na motocyklu policjant. Ale komu z przechodniów mogłoby zaświtać w
głowie, że ktoś chce wchodzić do kanałów, jeśli nie wymagają tego obowiązki

służbowe?
227

Marek obserwował starego człowieka, który wsunął się pod ziemię, po czym zamknął
za sobą klapę włazu. Trwało to najwyżej dwadzieścia sekund. Marek podszedł do

telefonu przy toalecie, wyciągnął z kieszeni żeton, wrzucił go do automatu i
wykręcił numer Claytona.

— No, odbierz, odbierz... —mruczał pod nosem. Telefon dzwonił i dzwonił. Nikt
nie podnosił słuchawki. W końcu z drugiej strony rozległ się głos amerykańskiego

detektywa:
— Tak, słucham?

— To ja... Okuń właśnie wlazł do kanałów. Miał ze sobą wielki tobół. Nie, nie
wiem, co w nim dźwigał.

— Daj mi dziesięć minut — odparł Clayton. — Zostań tam, gdzie jesteś, i miej
oczy otwarte. Nie próbuj za nim iść ani go nie płosz.

— Kpi sobie pan ze mnie.
Czekając na Claytona, Marek uczesał się, dokończył kawę, zwinął komiksy, wsunął

je w tylną kieszeń dżinsów i uregulował rachunek.
— Chyba się panu u nas nie znudziło? — zapytała kelnerka. Marek rozejrzał się po

lokalu.
— Prawdę mówiąc, dopiero zaczyna mi się tu podobać — odparł.

— Śledzi pan kogoś, prawda?
Marek nic nie odpowiedział, ale wyraz jego twarzy mówił sam za siebie.

— Niech pan nie angażuje się w nic niebezpiecznego — odezwała się nieoczekiwanie
kelnerka. — Mam syna, który związał się z Solidarnością. Milicja tak straszliwie

go pobiła, że do dzisiaj żyje jak warzywo. Dlatego zresztą muszę tu pracować.
Marek chrząknął.

— Niech się pani nie przejmuje. W nic się nie wplątałem. Kelnerka w milczeniu

zdjęła z szyi tani, srebrzystej barwy medalik z krzyżykiem i wręczyła go

Markowi.
— Noś to — powiedziała. — Poświęcił go papież, gdy odprawiał mszę na placu

Piłsudskiego. Specjalnie mi go pobłogosławił.
— Nie mogę tego przyjąć — sprzeciwił się Marek.

— Proszę więc wziąć na chwilę i oddać mi, gdy pan poczuje, że nie jest już
potrzebny. Zawsze mnie tu pan znajdzie.

Marek wziął medalik, zawiesił sobie na szyi, po czym pocałował kelnerkę w
policzek.

— Dzięki — mruknął.
228

— Jeśli akurat mnie tu nie będzie, proszę pytać o Ewelinę — powiedziała
kelnerka.

W tej samej chwili pojawił się Clayton. Miał na sobie grubą wełnianą koszulę i
dżinsy. Na ramieniu trzymał plecak. Choć na czole perlił mu się pot, był

dziarski i gotów do akcji.
— Idziemy, Marku? — zapytał.

Chłopak wskazał na swoje buty. Na nogach miał stare kalosze, których używał
jeszcze jego ojciec chodząc na ryby. Clayton przesłał kelnerce niewyraźny

uśmiech, po czym wziął Marka za łokieć i wyprowadził z barku. Ruszyli przez
jezdnię w kierunku włazu do kanałów.

— Czy twoja mama nie będzie miała nic przeciwko temu, że tak długo nie ma cię w
domu? — zapytał Amerykanin, a następnie rzucił pod adresem kierowcy starego

volkswagena diesla, który na nich zatrąbił: — Spierdalaj!
Marek potrząsnął głową.

— Dopóki nie kradnę samochodów i nie biorę prochów, mam święty spokój. Poza tym
byłem w domu o jedenastej. W tym czasie Okunia pilnował mój kumpel Michał.

Clayton po przyjacielsku klepnął go w ramię.
— To dobrze. Bez względu na wszystko, chłopak powinien myśleć o mamie.

Przeszli przez jezdnię i zatrzymali się przy włazie. Clayton przyklęknął na
chodniku, przeciągnął palcami po metalowej pokrywie.

— Powiem ci, Marku, że mam przeczucie. Mam przeczucie, że jesteśmy blisko
rozwiązania tej sprawy.

— Myśli pan, że Okuń jest Oprawcą?
— Kto to wie? Może to tylko dziwak, który lubi wędrować kanałami. Tyle że przez

kilka ostatnich dni prowadziłem wnikliwe badania i wszystko zaczyna się
zazębiać. Nie mam jeszcze pełnego obrazu sytuacji. Nie mam nawet jego połowy.

Ale w ogólnych zarysach zorientowałem się już we wszystkim.
Wręczył Markowi latarkę, po czym włączył swoją, żeby sprawdzić, czy działa.

— Większość czasu spędziłem w Bibliotece Narodowej, studiując różne historie
kryminalne, a następnie sprawdziłem wszelkie ich odniesienia do autentycznych

zdarzeń. Na koniec porównałem je z legendami i podaniami ludowymi. Znalazłem
kilka takich historii, że nawet byś nie uwierzył. Niezależnie od przypadku

Oprawcy, odkryłem jeszcze pięciu innych grasujących na terytorium Polski
morderców, którzy swym ofiarom obcinali głowy. Pierwszy działał w latach

dwudziestych w Lublinie, drugi we
229

Wrocławiu jeszcze przed pierwszą wojną światową, kiedy to miasto nazywało się
Breslau, a trzeci w pięćdziesiątym drugim roku w Zebrzydowicach w Beskidach.

Dwóch pozostałych szalało w Warszawie.
Jeden z nich, w roku tysiąc osiemset dziewięćdziesiątym piątym obciął głowę

właścicielce domu, w którym mieszkał. Drugiego podejrzewano o zabójstwo co
najmniej dziewięciu osób, ale nigdy go nie schwytano. Swej pierwszej ofierze

głowę obciął latem tysiąc osiemset osiemdziesiątego pierwszego roku, a ostatniej
na wiosnę osiemdziesiątego drugiego. Gazety nadały mu przezwisko „Pan Gilotyna".

Clayton wyciągnął duży nóż i otworzył klapę włazu. Nie spieszył się ani też nie
próbował ukrywać tego, co robi. Żaden z przechodniów nie zwrócił na nich uwagi.

— Na wcześniejsze przypadki masowego obcinania głów natrafiłem w relacjach z
piętnastego wieku, z okresu tuż po bitwie pod Grunwaldem.

Marek obrzucił go szybkim, niepewnym spojrzeniem.
— Nie słyszałeś o bitwie pod Grunwaldem? — zdumiał się Clayton. — To tak, jak ja

bym nie słyszał o Buli Run *.
— Co to było Buli Run? — zainteresował się Marek.

— Nieważne — machnął ręką amerykański policjant. — Złaźmy do tej dziury, zanim

ktoś się zainteresuje naszym seminarium historycznym nad otwartym ściekiem. Idź

pierwszy... ja zamknę za nami klapę.
Marek popatrzył niepewnie w mrok kanału.

— A jeśli Okuń będzie wracał? — bąknął.
— Daj spokój, dzieciaku. Nas jest dwóch, a on sam.

Marek zaczął ostrożnie schodzić pod ziemię. Metalowe stopnie były wyślizgane, na
trzecim szczeblu omsknęła mu się noga i chłopak o mało nie wpadł do wody.

Clayton w ostatniej chwili złapał go za łokieć.
— Uważaj, bo znajdziesz się w gównie — mruknął.

Gdy Marek przebył ostrożnie kilka dalszych stopni, Clayton zamknął za sobą
pokrywę włazu. Opadła z donośnym, metalicznym brzękiem. Niebo zniknęło jak nożem

ucięte i ogarnęła ich ciemność. Do uszu chłopaka docierały rozliczne echa,
bulgot ścieków i odległe donośne szepty, hałasy, które przypominały

* Dwie słynne bitwy w okresie wojny secesyjnej wygrane przez Konfederatów: 21
lipca 1861 roku pod dowództwem Beauregarda i Jacksona oraz 30 sierpnia 1862 roku

pod dowództwem Lee i Jacksona.
230

płynący z dala szloch. Schodził po stopniach, starając się tak trzymać latarkę,
żeby jej blask oświetlał mu stopy. Bał się, że kiedy zejdzie na dno, ścieki

wleją się mu do butów. Żałował już, że wdał się w całą tę awanturę z Rejem i
Claytonem. Początkowo sądził, iż czeka go kapitalna i ekscytująca przygoda.

Rzeczywistość jednak okazała się odrażająca. A jeśli to Okuń jest Oprawcą?
Obciął już Rejowi palec i poharatał mu twarz. Co się stanie, gdy dopadnie jego,

zwłaszcza że drogę ucieczki blokuje mu masywna postać dyszącego Claytona i
zatrzaśnięta klapa włazu?

— No jak, dzieciaku, w porządku? — zapytał amerykański policjant tubalnym,
wzmocnionym jeszcze echami głosem.

— W porządku — odparł Marek. — Całkiem w porządku.
Znaleźli się w kolektorze. Blask latarki Marka oświetlał sklepiony łukowato

sufit zbudowany już w latach powojennych, ale gruby osad żółtawych soli
sprawiał, że ściany wyglądały na o wiele starsze. Tunel bardziej przypominał

pieczarę jakiegoś tysiącletniego eremity niż kanalizację wielkiego miasta. Osad
błyszczał, ciskając migotliwe lśnienia, i kanał mimo szumu wody i przeciągów

niosących smród wręcz nie do zniesienia miał w sobie jakiś trudny do odparcia
urok. Marek wszedł w płynące powoli ścieki, po czym z ulgą skonstatował, że

strumień ma najwyżej trzy centymetry głębokości.
— W porządku, tu jest płytko! — wykrzyknął, zrobił dwa kroki do przodu i nagle

wpadł po pachwiny w cuchnącą ciecz.
— Ja pierdolę! —• wrzasnął. Był tak wściekły, że nie mógł wykonać ruchu. — Moje

dżinsy! Moje pierdzielone levisy!
Clayton dotarł do ostatniego szczebla i rozbryzgując hałaśliwie nogami ścieki,

ruszył chłopakowi z pomocą.
— Nie rób fal! — zaskrzeczał ogarnięty paniką Marek. — Nie rób fal! Clayton

chwycił go za łokieć i pociągnął na skraj chodnika.
— Tego typu kanały mają pośrodku głęboką rynnę — wyjaśnił, oświetlając latarką

ściany.
— Cieszę się, że mi pan o tym mówi, kurwa — warknął Marek.

Światła latarek skrzyżowały się i w ich blasku spostrzegli, że kanał rozgałęzia
się w trzech kierunkach. Najszerszy, główny, biegł na północny zachód w kierunku

Pięknej. Jedna odnoga natomiast szła na południowy wschód, ku Alejom
Ujazdowskim, a druga, niższa i dużo węższa, wiodła na południowy zachód, lecz

trudno było określić jak daleko, ponieważ po jakichś dwudziestu metrach
zakręcała w prawo. Ten przewód musiał być dużo starszy od głównego ciągu kanału,

bo zbudowany był z cegły, a jego
231

łukowato sklepione ściany pokrywały ociekające wilgocią stalaktyty zakrzepłego,
siwego osadu. Marek dostrzegł prześlizgujący się tamtędy garbaty, siwy kształt.

Wystraszony cofnął się o dwa kroki i tylko zaciśnięta na jego rękawie dłoń
Claytona uchroniła go od ponownego wejścia w główny, głęboki nurt ścieków.

— Widział to pan? Co to, do licha, było?
— Szczur — odparł Amerykanin. — I to całkiem mały.

— Cholera jasna, jeszcze tu szczurów brakowało. Clayton omiótł światłem latarki
cegły w miejscu, gdzie stary odcinek kanałów łączył się z tym wybudowanym po

wojnie.

— Ktoś regularnie tedy uczęszcza — zauważył. — Widzisz te długie poziome rysy w

osadzie? Niektóre są stare, inne całkiem świeże. Tu... popatrz... popatrz na
sufit. Ktoś ciągnął po nim ręką, by się upewnić, że nie uderzy głową w jakiś

występ. Dłonią w rękawiczce, ponieważ smugi są zbyt szerokie na ślady nagich
palców... Zresztą komu by się chciało ciągnąć gołą dłonią po takim syfie?

— Co pan chce przez to powiedzieć? — zapytał ostro Marek. W butach miał pełno
cuchnącej cieczy i marzył tylko o kąpieli. — Uważa pan, że Okuń chodzi tędy

regularnie?
— Wszystko na to wskazuje.

— Może powinniśmy zgłosić to glinom!
Clayton potrząsnął głową. Cały czas świecił latarką to w lewo, to w prawo,

oglądając bacznie cegły i ciągnące się w trzech kierunkach kanały. Sprawdzał,
czy zwieszające się z sufitu stalaktyty nie są uszkodzone.

— Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, jakie ślady za sobą zostawiają — odezwał
się po długiej chwili. — Coś ci powiem. Kiedyś przez sześć miesięcy szkoliłem w

Arizonie Indian do pracy w policji. Uwierz mi, jeśli chodziło o robotę
papierkową, byli do dupy. Ale gdy przychodziło do tropienia ludzkich śladów,

zupełnie jakby mieli rentgeny w ślepiach, jak Superman. Potrafili wskazać kamyk
poruszony ludzką stopą, źdźbło trawy, której nie złamał wiatr. I nie były to

wcale czary. To była obserwacja. Dziwaczna logika. Ale właśnie oni nauczyli mnie
tropić ludzi. Spójrz tutaj. Spójrz na te półokrągłe ślady na bocznych ścianach.

To ślady krawędzi czyichś butów. Takie same ślady możesz dostrzec na dywaniku w
samochodzie lub u dołu często używanych drzwi.

Clayton zerknął do przodu w mrok kanału.
— To nie żadna magia. To kwestia zwykłej analizy. Ale Indianie posługują się

magią. Spotkałem indiańskiego oficera z plemienia
232

Pima, który wytropił poszukiwanego zbiega na pustyni o powierzchni ponad
pięćdziesiąt jeden tysięcy kilometrów kwadratowych. A dokonał tego wyłącznie

kierując się zapachem dymu z niewielkich ognisk, jakie ten człowiek palił. Szedł
za węchem, a muszę ci, dzieciaku, powiedzieć, że chwilami szedł nawet nie pod

wiatr. Sądzę, że zagadkę zbrodni można rozwiązywać na różne sposoby, w tym
również okultystyczne.

— Co pana zdaniem powinniśmy teraz zrobić? — zapytał Marek. — Jeśli Okuń poszedł
tym kanałem...

— Jestem najświęciej przekonany, że poszedł. Ciebie pytam, co twoim zdaniem
powinniśmy zrobić.

— Wyjść na ulicę i poczekać przy włazie?
— I co mu później powiemy? „Wszedł pan w ten kanał, a teraz z niego wyszedł.

Zamierzamy zabrać pana na policję"? Wyświadcz mi, Marku, łaskę. Jeśli ten gość
jest Oprawcą, a my mamy znaleźć na to jakieś dowody, jedynym wyjściem jest

ruszenie jego tropem i znalezienie tych dowodów.
Marek popatrzył w wąski, zakręcający tunel. Szczur zniknął już w mroku, ale nie

było przecież gwarancji, że nie czają się tam inne, oślizgłe szare stworzenia,
roznoszące choroby i czekające tylko na to, żeby ugryźć człowieka w łydkę.

— A jeśli staniemy z nim twarzą w twarz?
— Już ci mówiłem. On jest jeden, a nas jest dwóch.

— Na Boga, panie Clayton! Porąbał na kawałki trzech rosłych Niemców! Amerykanin
popchnął go lekko w głąb kanału.

— Nie wiedzieli, czego się mają spodziewać. Nie mieli pojęcia, z czym mają do
czynienia.

— A pan wie?
Clayton posuwał się przed Markiem, w blasku latarki jego sylwetka przypominała

postać z filmu cinema noir.
— Czy wiesz, jaki jest największy problem ze współczesnymi młodziakami? —

zapytał Amerykanin. — Uważacie, że wszystko wiecie, i z tego prostego powodu nie
jesteście w stanie niczego się nauczyć. Kiedy byłem w twoim wieku, pracowałem

jako zwykły urzędnik, a praca zwykłego urzędnika polegała na tym, żeby nosić
białe koszule, krawaty i schludnie, krótko obcięte włosy. Znajdowałem się na

samym dole drabiny społecznej, więc dawano mi najbardziej gówniane roboty.
Wynosiłem kubły ze śmieciami, robiłem kawę, biegałem jako goniec, a jednocześnie

musiałem być dla wszystkich bardzo uprzejmy. „Tak, proszę
233

pana. Nie, proszę pana. Ależ oczywiście, proszę pana". A większość tych ludzi

było zwykłymi dupkami. I wiesz co? Czułem dumę, czułem cholerną dumę z pracy,

jaką wykonywałem, i nie próbowałem nawet pyskować. Po trzech latach poznałem
interes lepiej niż inni i zrobiono mnie kierownikiem.

— I jaki z tego morał?
— Morał? Gdy jesteś młody, trzymaj gębę na kłódkę. Zawsze uważnie słuchaj i cały

czas się ucz. Rozwiązuj zagadki, dzieciaku, jak ja je rozwiązywałem. Rozwiązuj
te pieprzone zagadki.

— Jakie zagadki?
— Zagadki życia. Jak zachowywać w sobie gniew, lecz na zewnątrz zachować spokój.

A tutejsze zagadki, choć nikt ci jeszcze nawet ich nie zadał, sprawiają, że ze
strachu już masz pełne portki. Odciski palców, odciski butów to oczywisty dowód

na to, że Okuń tędy szedł. Chodzi o to, że ludzie tak sobie do kanałów nie
wchodzą, prawda?

— Może i wchodzą, ale ja dotąd o tym nie wiedziałem.
— Uwierz mi, nie wchodzą. Ale ty okazałeś się na tyle bystry, żeby zauważyć, iż

jednak czasami to robią. A to znaczy, że jesteś wystarczająco pojętny, aby
rozszyfrować, z czym masz do czynienia.

Przebyli już ponad dwadzieścia metrów. Posuwali się lekko pochyleni, starając
się nie dotykać włosami czarnych, kleistych stalaktytów zwieszających się ze

stropu. Stalaktyty miały konsystencję towotu i cuchnęły tak straszliwie, że usta
Marka nieustannie wypełniała ślina i chłopak musiał co chwila spluwać.

— Macie tu do czynienia z czymś, co przywykło żyć w ciemnościach — mówił
Clayton. — Musicie wziąć pod uwagę, że to coś zawsze żyło w mroku. Należy po

prostu uwolnić umysł i nie robić żadnych założeń. To może być człowiek, bestia
lub potwór, który...

— Cicho! — przerwał mu Marek. — Chyba coś usłyszałem. Clayton przystanął i
zaczął nasłuchiwać. Po chwili potrząsnął głową.

— W kanałach często słyszy się najprzedziwniejsze hałasy. Przeważnie są to
echa... Rozumiesz, po klapach do włazów przejeżdżają ciężarówki, dzieciaki

krzyczą do studzienek kanalizacyjnych i wrzucają tam odcięte głowy.
— Przecież sam pan mówił, żebym szukał tych cholernych śladów — odparł z

pretensją Marek.
Clayton odwrócił się w jego stronę i wykrzywił twarz w uśmiechu.

— Nie bierz sobie tego tak bardzo do serca, dzieciaku. Był to głupi, amerykański
dowcip.

234
Rozgarniając z pluskiem ścieki, podjęli marsz. Minęli ostry zakręt i gdy Marek

obejrzał się za siebie, nie dostrzegł już kolektora. Nie wiedział, dokąd
prowadzi go Clayton ani też co spodziewa się odkryć, lecz oddychał z najwyższym

trudem, był spocony i czuł lęk przed zamkniętą przestrzenią. Nieustannie myślał
o studzience i klapie, przez którą się tu dostali. Marzył już tylko o tym, żeby

wrócić tam najszybciej jak się da, przebyć metalowe stopnie, uchylić właz i
ponownie znaleźć się na Koszykowej. Ale Clayton niezmordowanie parł do przodu,

plecy miał przygarbione, oświetlał latarką załamania w murze. Światło migotało w
zmarszczkach ścieków.

— Czy wszystko w porządku? — zapytał przez ramię Marka.
— Jasne.

Przed sobą usłyszeli głośny szum spadającej kaskadą wody. Po przejściu kolejnych
trzydziestu metrów trafili do rozległej, sklepionej łukowato komory o rozmiarach

niewielkiego kościoła. Po jednej jej stronie brązowawe ścieki spływały spienioną
strugą po licznych stopniach do dużego jeziorka znajdującego się w środkowej

części pomieszczenia. Stamtąd powoli opadały w kompletny mrok.
— Co dalej? — zapytał Marek, podnosząc głos, żeby przekrzyczeć bulgoty, szelesty

i szmery.
— Nie wiem... Starałem się ustalić, dlaczego Oprawca, bez względu na to, kim

jest, schodzi do kanałów. Dlatego zapoznałem się z historią i całą tą mitologią.
Większość z tego zapewne to pusta gadanina, ale w każdej legendzie tkwi ziarno

prawdy. Podania tego rodzaju nie wzięły się z nieba.
— A może Okuń to zwykły złodziej, który w kanałach ukrywa łup?

Clayton potrząsnął głową.
— Czy zszedłbyś tutaj, gdyby nie zachodziła absolutna potrzeba? Nie, dzieciaku,

kluczem do całej sprawy są właśnie kanały. To właśnie o kanały w tym wszystkim
chodzi.

Światła latarek odbijały się od mrocznej, ciemnobrązowej cieczy. Zaglądali do

rur i kanałów rozbiegających się z komory we wszystkie strony. Nic nie

wskazywało na to, żeby ktokolwiek się tu pojawiał. Marek pragnął już tylko
opuścić to pomieszczenie i ruszyć w drogę powrotną. Ale Clayton stał w miejscu

jak wmurowany i mrużąc oczy, systematycznie wodził snopem światła latarki po
ścianach.

— Coś musimy znaleźć — stwierdził. — Nikomu nie udałoby się tedy przejść, nie
zostawiając ani jednego śladu.

235
— Okuń może być wszędzie — sprzeciwił się Marek. — Mógł na przykład już dawno

opuścić kanały innym włazem i teraz spokojnie siedzi sobie w domu.
Clayton puścił tę uwagę mimo uszu.

— Wspomniałem ci o bitwie pod Grunwaldem, prawda? W roku tysiąc czterysta
dziesiątym wojska Władysława Jagiełły ciągnęły przez Kampinos pod Grunwald, aby

stoczyć tam bitwę z niemieckimi rycerzami z Zakonu Najświętszej Marii Panny. —
Clayton mówiąc to wodził wzrokiem po komorze i oświetlał latarką stopień po

stopniu, którymi spływała spieniona kaskada ścieków. — Bitwa skończyła się
wielkim zwycięstwem Polaków, ale nie przyszło ono łatwo. Dwóch niemieckich

rycerzy walczyło z taką pasją, że Polacy myśleli, iż wstąpił w nich zły duch.
Krzyżacy parli przez szeregi wojsk króla Władysława, tnąc polskich rycerzy

niczym szparagi. W powietrzu fruwały tylko głowy, ręce i nogi. Cała historia
jednak zaczęła się w chwili, gdy po zwycięskiej bitwie Polacy zaczęli szukać na

pobojowisku zwłok tych dwóch Niemców. Znaleźli tylko ich oręż. Ciał nie było.
Początkowo uznali to za czary... sam wiesz, jak to było w piętnastym wieku. Ale

w pobliżu natknęli się na jakieś jamy. Kiedy jedną z nich rozkopali, na
głębokości dwóch lub trzech metrów znaleźli „stwora przypominającego dziecko,

ale rozmiarów dorosłego mężczyzny o szerokich, zgarbionych ramionach i nogach
przypominających odnóża świerszcza". To coś miało twarz „tak przerażającą, iż

nie było można na nią patrzeć". W pierwszej chwili myślano, że istota jest
martwa. Szybko jednak polscy rycerze pojęli, że jest tylko pogrążona w głębokim

śnie. Jakby trwała w hibernacji. Tak zatem zrobiono to, co w piętnastym wieku
zrobiłby każdy szanujący się wojownik. Powieszono stwora, wypatroszono go,

porąbano na kawałki, spalono, a popioły skropił wodą święconą kapłan.
Marek wytężył słuch. Wydawało mu się, że słyszy cichy plusk ścieków

rozgarnianych czyimiś nogami.
Clayton chrząknął.

— W kilka dni później znaleziono kolejną „istotę", kolejne tak zwane „dziecko".
Zapieczętowano je w dębowej skrzyni i przewieziono do Warszawy. Na dwa lub trzy

tygodnie wystawiono stwora na pokaz publiczny, lecz mieszkańcy miasta zaczęli
uskarżać się na tajemnicze choroby i koszmary senne, a nocami w kościołach

dzwony same biły. Sprowadzono z Rzymu antypapieża
236

Jana Dwudziestego Trzeciego, który polecił „stwora" zakopać jak najgłębiej w
ziemi i nigdy o nim nawet nie wspominać.

— Próbuje mnie pan przestraszyć?
— Mówię ci tylko to, co wyczytałem w książkach. Powinieneś je przeczytać.

Wszystkie znajdziesz w Bibliotece Narodowej w Alejach Niepodległości. Dlaczego
ludzie nie korzystają z dostępnych im bibliotek? Powinieneś sam się przekonać,

jakie tam są skarby.
— Coś słyszę — przerwał mu Marek.

— Słyszysz, jak po raz pierwszy w życiu zaczyna pracować ci mózgownica.
— Nie, mówię poważnie. Naprawdę coś słyszę. Czekali, wytężając słuch. Marek był

pewien, że poprzez plusk wody dociera doń piskliwy, żałosny płacz.
— Naprawdę pan nic nie słyszy? — zapytał Claytona, ale amerykański detektyw

potrząsnął tylko głową.
— Przypomina to płacz dziecka. Tego jestem pewien.

— Czy możesz określić, skąd dochodzi ten hałas?
Marek skoncentrował się na odgłosie, ale płacz ucichli chłopak niepewnie wskazał

wąski tunel wybiegający z przeciwnej strony komory.
— Nie wiem, chyba stamtąd.

— A więc sprawdźmy — powiedział Amerykanin.
Istniał tylko jeden sposób, aby dostać się do odległego o dwadzieścia pięć

metrów wylotu rury kanalizacyjnej. Droga prowadziła po trzecim od góry stopniu
liczącej trzydzieści schodów kaskady.

— Chyba tędy nie pójdziemy? — przeraził się Marek.

— A niby dlaczego nie? — odparł pytaniem Clayton. — Daj spokój, dzieciaku, to

proste. Idź za mną.
Clayton ostrożnie postawił nogę na betonowym schodku. But natychmiast zalał mu

potok spienionych ścieków i Amerykanin o mało się nie przewrócił. Przesunął
prawą stopę przed lewą, jak robią to cyrkowcy chodzący po linie. Dla

utrzymywania równowagi rozłożył szeroko ramiona i pomalutku ruszył do przodu.
— Uważaj, dzieciaku! — zawołał, nie odwracając głowy. — Tu jest cholernie

ślisko.
Marek zaczerpnął głęboko tchu i natychmiast tego pożałował. Powietrze przesączał

okropny smród zgnilizny. Chłopak zrobił krok w kaskadę i zaczął powoli,
chwiejnie, przemieszczać się na drugą stronę. Woda sięgała mu do kostek i

ziębiła stopy. Clayton, który przebył już wodospad, oparł się o pochyłą ścianę
komory i wylewał z buta cuchnącą breję.

237
— Nie zwracaj uwagi na prąd! — poradził Markowi. — Nie zwracaj uwagi na to, że

woda dostanie ci się do kaloszy!
Gdy Marek był już mniej więcej w połowie drogi, lewa stopa ześlizgnęła mu się z

krawędzi stopnia i chłopak zaczął silnie balansować ciałem, żeby odzyskać
równowagę. W końcu udało mu się postawić pewnie nogę, lecz w tej samej chwili

skonstatował, że jest niczym bryła lodu; stracił impet i odwagę, a nogi odmówiły
mu posłuszeństwa.

— No, co z tobą, dzieciaku, przestaw jedną nogę przed drugą! — zawołał Clayton.
Ale Marek był w stanie jedynie stać pośrodku kaskady z rozłożonymi rękami i

zaciśniętymi w panice ustami. Nie mógł wykonać ruchu, nie mógł nawet oddychać.
Mógł tylko myśleć, że za chwilę spadnie.

— No, Marek, rusz dupsko!
Do chłopaka ponownie dotarł drżący dźwięk. Tym razem nie był to płacz dziecka,

lecz jego własne kwilenie. Z dziwną obojętnością pomyślał, że skomli jak pies,
któremu przetrącono łapę.

Clayton zbliżył się do skraju wodospadu i wyciągnął do Marka rękę, ale chłopak
był jeszcze za daleko.

— W porządku! — oświadczył Amerykanin. — Idę do ciebie! A ty stój i się nie
ruszaj!

Clayton wkroczył w spienioną kaskadę i z wyciągniętym prawym ramieniem zaczął
powoli przemieszczać się skrajem zalewanego ściekami stopnia. Wykonał siedem lub

osiem niezdarnych kroków, lecz gdy Marek próbował chwycić jego wyciągniętą rękę,
Clayton cofnął ramię.

— Nie tak. Musisz podać mi dłoń powoli, mocno chwycić i dopiero wtedy zacząć
iść. Zobacz, jak ja to robię. Żadnych nerwowych ruchów, nie patrz w dół. Gdyby

ten stopień był po prostu namalowany na podłodze, szedłbyś bez najmniejszych
kłopotów. Schodek jest bardzo szeroki.

Marek wyciągnął sztywno rękę, chwycił dłoń Claytona i starając się nie myśleć o
tym, gdzie jest, zaczął przesuwać stopy po kilka centymetrów.

Dotarli prawie na drugą stronę kaskady, kiedy na najwyższym stopniu pojawiło się
ścierwo wielkiego, zdechłego szczura. Spadło prosto na stopę Marka. Chłopak z

obrzydzeniem szarpnął nogą. Szczur potoczył się dalej wodospadem, ale Marek już
się chwiał i wiedział, że tym razem na dobre stracił równowagę.

— Trzymaj się! — ryknął Clayton.
238

Ale dla obu było już za późno. Marek zachwiał się i zaczął spadać, obijając się
o stopnie i rozpryskując obrzydliwą maź. Za nim potoczył się Clayton.

Chłopak uderzał boleśnie o krawędzie każdego z mijanych, oślizgłych progów.
Później przetoczył się po nim Clayton, który wymachując nogami i ramionami jak

wiatrak, kopnął Marka w twarz. Obaj spadli do głębokiego, zimnego jeziorka
utworzonego przez ścieki na samym dole kaskady. Marek zanurzył się głęboko pod

wodę.
Wydawało mu się, że upłynęły całe wieki, zanim ponownie wychynął na

powierzchnię. Wziął głęboki, spazmatyczny wdech, a następnie zaczął pluć i pluć.
W chwilę po nim z wody wynurzył się Clayton. Zmoczone włosy przylepiały się mu

do czaszki.
Zgodnie podpłynęli do metalowych stopni.

— Dlaczego nie puściłeś mojej ręki? — sapnął Clayton.
— Kazał mi pan mocno ją trzymać!

Amerykanin wspiął się po szczeblach. Ociekał wodą.

— Założę się, że złapałem już każdą cholerną france znaną zachodniej

cywilizacji! Założę się, że mam już cholerę, tyfus, zapalenie wątroby i dżumę!
Dotarł do betonowej platformy na górze drabiny i z furią strącił przylepioną do

buta prezerwatywę.
— Ale cuchnę! — ryknął. — Kompletnie prześmiardłem! Marek wspiął się za nim,

opadł na czworaka i kaszlał.
— Niech pan posłucha — mruknął wreszcie. — Przepraszam, ale po prostu straciłem

równowagę.
Mozolnie ruszyli w stronę wejścia do rury kanalizacyjnej.

— Czy masz ochotę na dalszą wędrówkę? — zapytał Clayton. — Bo ja przeciw temu
nic nie mam.

— Dajmy sobie spokój — odmruknął Marek. — Jestem chory.
Gdy jednak dotarli do tunelu, usłyszeli szybkie, gorączkowe szuranie. Clayton

błyskawicznie skierował w tamtą stronę strumień światła z latarki. Ujrzeli plecy
mrocznej, umykającej postaci; bardziej ducha niż człowieka.

— Czy to on? — zapytał Marka Clayton. Chłopak skinął głową, czując, iż serce
zaczyna mu bić jak młotem.

— A więc dobrze. Wygląda na to, że nie mamy wyboru. Idziemy za łobuzem.
Rozdział czternasty

Kiedy zaszło słońce, wiejskie powietrze pochłodniało i Rej rozpalił w salonie
drewno w kominku. Zasiedli przed ogniem i popijając krupnik, jedli placek ze

śliwkami. Po kilkugodzinnej jeździe na koniach wypożyczonych w znajdującej się
po drugiej stronie wioski stadninie oboje odczuwali silne, lecz rozkoszne

znużenie. Jeździli leśnymi duktami, gdzie panowała kompletna cisza mącona
jedynie świergotem ptactwa oraz skrzypieniem i pobrzękiwaniem końskich uprzęży.

Sarah i Rej posuwali się powoli i statecznie, ponieważ policjant był jeźdźcem
bardzo niedoświadczonym i cugle ściągał tak mocno, jakby siedział nie w siodle,

lecz w chwiejnym bobsleju pomykającym szaleńczo po lodowym torze. Katarzyna
cwałowała daleko w przodzie między brzozami i srebrzystymi topolami i tylko od

czasu do czasu migał zad jasnego kasztana, którego dosiadała.
Teraz dziewczynka była już w pidżamie i przygotowywała się do snu. Sarah i Rej

rozmasowywali bolące mięśnie, których istnienia dotąd nawet nie podejrzewali.
Niewielki salon miał pobielone wapnem ściany, wypełniały go masywne, dębowe

meble oraz stosy wielkich poduszek, aksamitnych lub wykonanych szydełkiem.
Niektóre zdobiły ponaszywane guziki i korale. Na jednej ze ścian wisiał obraz

przedstawiający jesienny pejzaż nadwiślański. Na pierwszym planie widniał rząd
guzowatych, rosochatych wierzb, a w tle majaczyły wysmukłe, smętne topole. Nad

kominkiem zawieszono srebrną ikonę z Matką Boską.
— Marzę o tym, żeby zobaczyć Amerykę — odezwała się Katarzyna.

240
W jej źrenicach odbijał się blask płonących w kominku brzozowych polan.

— Nie ma żadnych przeszkód — odparła Sarah. — Zawsze możesz do mnie przyjechać.
— Czy mieszka pani w pobliżu Disney World? Bardzo chciałabym go zobaczyć.

— Nie, ale możemy tam polecieć.
— A co z tatą? Czy on też mógłby się ze mną zabrać? Sarah popatrzyła z uśmiechem

na Reja.
— Nie wiem. To zależy, czy interesują go dzikie jazdy kolejkami i rozmowy z

olbrzymimi myszkami. Wiesz, jak bardzo poważny jest twój tata. Takie rozrywki
uznałby zapewne za niezbyt mądre.

— Cóż — wtrącił Rej. — Zobaczyć zawsze można, choćby z czystej ciekawości.
Katarzyna ucałowała ich oboje na dobranoc i Rej wyszedł za córką, żeby zgasić

jej światło. Później wrócił do salonu i zamknął drzwi.
— Podoba ci się w Czerwińsku? — zapytał. Sarah skinęła głową.

— Tutaj jest prześlicznie. Szkoda tylko, że będziemy tak krótko.
— W każdej chwili możemy wrócić. Mój przyjaciel ostatnio prawie w ogóle tu nie

zagląda. Przed dwoma laty jego żona zmarła na raka. A miejsce takie jak to...
cóż, gdy człowiek zostaje sam, nie jest już takie jak dawniej.

Sarah upiła łyk wódki i rozparła się wygodnie na poduszkach.
— Nie daje mi spokoju ta niewidoma staruszka. Skąd znała moje nazwisko?

— Przypadek. Olśnienie. Czary. To nieistotne, prawda? Nie może przecież
wyrządzić ci żadnej krzywdy.

— Wierzysz w czary?
Rej zapatrzył się w ogień. Migotliwe światło z paleniska rzucało długi cień pod

świeżą bliznę na policzku policjanta. Był to ślad po ranie, którą w kanałach

zadał mu nożem Oprawca.

— Sam nie wiem. Moja matka była bardzo zabobonna. Zawsze sypała przez ramię sól
i nie przechodziła pod drabiną. Ilekroć zrobiła jej się kurzajka, pocierała ją

kamieniem, następnie kamień zawijała w papier i zostawiała na najbliższym
naszego domu skrzyżowaniu ulic. Kurzajka miała wyskoczyć temu, kto podniósł

kamień, a jej zniknąć. — Roześmiał się. — Nie pamiętam, żeby to kiedykolwiek
poskutkowało.

— A twarz, która podobno idzie za mną?
16 — Dziecko ciemności

241
— Och, to jakaś głupota. Mieszkańcy wsi lubią sobie stroić żarty z miastowych.

— Tak sądzisz? A ja po seansie u Madame Krystyny gotowa jestem uwierzyć prawie
we wszystko.

Rej przez chwilę milczał. Wyciągnął rękę i ujął dłoń Sarah. Dziwne, ale ten gest
ani jego, ani jej nie zaskoczył.

— Skoro jesteś gotowa uwierzyć prawie we wszystko... to czy uwierzysz mi, gdy ci
powiem, że jesteś bardzo atrakcyjna?

— A ja z kolei uważam, że to ty jesteś bardzo atrakcyjny — odparła z uśmiechem.
— Sam więc widzisz.

— Ja? Ależ ja jestem paskudny. Moja twarz przypomina bryłę kamienia.
— Tak się składa, że lubię kamienie. Znasz porzekadło, że wewnątrz każdego

kamienia tkwi przepiękna rzeźba, którą trzeba tylko odkryć.
— Bardzo poetyckie.

— Może to ty sprawiasz, że ogarniają mnie poetyckie nastroje. Może to ty
sprawiasz, że przy tobie czuję to, czego nie czułam w obecności żadnego innego

mężczyzny. Czuję się bezpieczna. Żaden mężczyzna jeszcze nie zapewniał mi
takiego poczucia bezpieczeństwa.

— To zwykły przypadek. Twój narzeczony wyprowadził mnie z równowagi.
— Nie, to coś więcej. Wszyscy mężczyźni traktują mnie tak, jakbym była miażdżącą

jaja Amazonką. Zgoda, pracuję bardzo ciężko i żyję w świecie opartym na silnej
konkurencji, ale to wcale nie oznacza, że nie potrzebuję opieki jak każda

kobieta.
Rej długą chwilę spoglądał jej w oczy.

— Są zielone — stwierdził. — Przypominają bardzo płytkie południowe morze. Są
prawie przezroczyste.

Pochylił się i pocałował ją w usta. Był to łagodny i bardzo czuły pocałunek,
taki, jaki składa się na ustach ukochanej osoby pogrążonej we śnie. W następnej

chwili Sarah objęła Reja za szyję, przygarnęła do siebie i rozchyliła wargi.
Nikt nigdy jeszcze tak jej nie całował. Rej był silny, był zdecydowany, a jego

język wsuwał się między jej zęby niczym muskularna foka. Ale jednocześnie w jego
pocałunku nie było naporu na jej wargi i ślinienia się, do czego przyzwyczaili

ją inni mężczyźni. Całował, żeby sprawić jej przyjemność, żeby ja podniecić. I
nagle zrozumiała, co tak bardzo różniło go od innych mężczyzn. Rej nie odczuwał

przed nią lęku.
242

Ujął jej pierś przez cienki materiał różowej bluzki. To było niebywale
podniecające. Całował jej policzki, podbródek, powieki i nos tak delikatnie, że

Sarah musiała zamknąć oczy, bo miała wrażenie, że zapadła w rozkoszny sen.
Przesunął ustami po jej ramieniu i zaczął rozpinać bluzkę.

— Wiedziałam, że tego pragniesz — szepnęła, całując go w policzek i przesyłając
uśmiech.

— A niby skąd?
— Rzuciłeś palenie... Zdawałeś sobie sprawę z tego, że nie czułabym przyjemności

z całowania się z kimś, kto pali. Rej zsunął jej bluzkę z ramion.
— Każdy musi ponosić ofiary, jeśli chce osiągnąć to, czego pragnie.

Uklękła naprzeciwko niego i zatonęli w długim pocałunku, tym razem dużo
namiętniej szym. Pragnęli siebie i nie musieli niczego udawać. Rej objął

szerokie białe plecy Sarah i rozpiął zameczek w jej staniku. Piersi Sarah
wyrwały się na wolność, ciężkie, z nabrzmiałymi sutkami, pokryte delikatnymi,

błękitnawymi żyłkami. Rej ujął je delikatnie w dłonie i ścisnął, zaczął pocierać
sutki między kciukami i palcami wskazującymi tak, że się zmarszczyły.

Ułożyli na podłodze przed kominkiem stos poduszek. Sarah rozpięła pasek i
wyślizgnęła się z dżinsów. Rej też zaczął zrzucać z siebie ubranie, zerwał

koszulę i ściągnął sztruksowe spodnie. Był kościsty i umięśniony. Nie miał już

ciała młodzieńca; posiadał ciało dojrzałego mężczyzny, który w miarę dba o formę

fizyczną, ale pozbył się już nerwowej, rozsadzającej go energii. Na torsie miał
trochę siwiejących włosów.

Zdjął białe jedwabne majtki Sarah, odsłaniając kępę wijących się, jasnych
loczków. Wsunął delikatnie palec między jej nogi, poczuł wilgoć. Całował z

zamkniętymi oczyma. Po chwili rozwarł powieki i powiedział:
— Skłamałem. Wcale nie jesteś atrakcyjna. Jesteś bardzo atrakcyjna. I piękna.

Jego niebieskie szorty wydymały się z przodu. Sarah chwyciła dłonią przez
cienki, bawełniany materiał nabrzmiały członek Reja i mocno ścisnęła.

— Co my tu mamy, komisarzu! Tylko nie mów mi, że policyjną pałkę.
Rej roześmiał się, ale nie potrafił ukryć szybszego i bardziej już chrapliwego

oddechu. Sarah zdjęła mu szorty, odsłaniając wielki,
243

napięty i pokryty grubymi węzłami żył penis. Delikatnie podrapała paznokciami po
pomarszczonych niczym duże purpurowe orzechy włoskie jądrach.

— Długi — powiedziała, całując Reja i masując mu członek w górę i w dół.
— Nigdy jeszcze taki nie był — szepnął jej w ucho.

Położyła się na plecach, jej wielkie piersi opadły na boki. Rej przysunął się do
niej i coraz gwałtowniej, z coraz większym żarem gorączkowo całował jej usta,

szyję i ramiona. Ujął prawą pierś niczym kielich pełen szampana i całował sutkę.
— Jesteś szalony — szeptała, oddając mu pełne pasji pocałunki; całowała go po

torsie, po grdyce. Ugryzła lekko w sutkę.
— Prezerwatywa — szepnął, sięgając na ślepo w stronę spodni.

Sarah leżała na plecach i trzymała Reja za członek. Policjant rozdarł plastikowe
opakowanie i nasunął prezerwatywę na czubek penisa. Sarah pomogła mu rozwinąć ją

w dół, po czym zaczęła masaż, spoglądając przy tym Rejowi wyzywająco w oczy,
podniecając go do szaleństwa widokiem swych zielonych jak płytkie morza źrenic.

Palcami lewej dłoni rozchyliła sobie wargi sromowe i Rej w nią wszedł. Ciało
miał twarde, napięte, mięśnie pośladków silne jak postronki. Był gruby i twardy,

Sarah czuła, że wchodzi w nią coraz mocniej. Pragnęła go, pragnęła, żeby wszedł
w nią najgłębiej jak zdoła, najgłębiej jak mógłby to uczynić człowiek; i jeszcze

głębiej.
Kochali się w milczeniu przed płonącym kominkiem. Sarah wbiła paznokcie w krzyż

Reja, przeniosła dłonie niżej, zacisnęła je na pośladkach i rozciągała je, jakby
łamała chleb. Weszła w niego palcem. Po twarzy Reja przeleciał skurcz, ale nie

zaprotestował. Pchał coraz mocniej i mocniej, coraz głębiej i głębiej, i choć
jego rytm początkowo był jej obcy, to stopniowo zaczynała go wyczuwać i w końcu

zgrali się ze sobą. Napierali na siebie, biodra na biodra, zupełnie jakby
chcieli zająć jednocześnie to samo miejsce, jakby stawiali opór swym ciałom,

stawiali opór rzeczywistości, stawiali opór wszystkiemu na świecie z wyjątkiem
nieprzytomnej żądzy.

Sarah zaczynała odnosić wrażenie, że pokój się kurczy, ogień staje się zbyt
gorący, zbyt jaskrawy, a poduszki szorstkie. Ale Rej napierał i napierał, i było

to uczucie tak upajające, że nie chciała, żeby skończył. Jego spoglądająca na
nią z góry, jak wykuta w bryle kamienia twarz. Jego muskularny tors porośnięty

244
włosami tworzącymi kształt krzyża, krople potu na czole. Nieustanny, cichy pisk

prezerwatywy. Pchał i pchał, a Sarah czuła, że podeszwy jej stóp w przedziwny
sposób się otwierają niczym śluzy w tamie i w dolne partie nóg, następnie w

kolana, a jeszcze później w uda wlewa się rozkoszna ciemność.
— Stefan — szepnęła. Uwielbiała dźwięk tego imienia.

Ciemność zalała ją już całkowicie. Zaczęła w środku dygotać, zaciskała dłonie na
ramionach Reja. A on pchał i pchał, a doznania stały się już tak intensywne, że

Sarah uniosła głowę z poduszek, jakby wspinała się na niebotyczne szczyty
rozkoszy.

— Stefan.
Sutki jej sterczały, ciało miała napięte. Otoczyła ją zupełna ciemność.

Wtedy i Stefan jęknął, wyprężył plecy w łuk, a ona gdzieś głęboko w sobie
poczuła, jak jego prezerwatywa pęcznieje.

Delikatnie zsunął się z niej i opadł na bok, na poduszki. Spoglądali sobie w
oczy, jakby szukali w swym wzroku ponownego zapewnienia i wyjaśnień. Ale oboje

dali sobie ogromną rozkosz.
— Nie uwierzysz, jeśli ci powiem, że cię kocham — odezwał się Rej.

— Dlaczego miałabym nie uwierzyć?

Oparła się na łokciu i zaczęła wodzić opuszkami palców po jego torsie, rysując

listki koniczyny.
— Nie sprawiasz wrażenia kobiety, która wierzy w miłość od pierwszego wejrzenia.

— A jak taka kobieta wygląda? — spytała prowokująco. — Tak naprawdę wierzę w
romantyczne porywy uczuć. Dwoje ludzi, którzy właściwie nie mieli najmniejszych

szans się spotkać, spotykają się przez przypadek. Trzy lata temu pracowałam w
Nowym Jorku. Gdyby wtedy ktoś do mnie przyszedł i powiedział, że za trzy lata

będę się kochała z polskim policjantem w domku letniskowym z oknami wychodzącymi
na Wisłę, powiedziałabym, że upadł na głowę.

Rej pocałował Sarah, po czym przeciągnął palcem po jej czole i włosach.
— Sarah Lewandowicz — stwierdził z wielkim zadowoleniem.

— Lewandowicz to ja jestem tylko w łóżku — odrzekła za-dziornie. — Na nogach i
ubrana jestem Leonard.

Rej podniósł się z podłogi, żeby napełnić kieliszki krupnikiem. Sarah leżała na
plecach i obserwowała jego nagie ciało. Był umięśniony, żylasty i silny, a

jednocześnie sprawiał wrażenie delikatnego.
245

Gdy wrócił z kieliszkami i ponownie zajął miejsce obok niej, pośliniła palce,
dotknęła jego sutek, a następnie sięgnęła niżej i znów zaczęła masować mu penis

i jądra, napawając się ich lepkością.
— Wiesz, na co mam teraz największą ochotę? — zapytał bardzo poważnym tonem Rej.

— Powiedz — odrzekła i pocałowała go w usta.
— Na papierosa. Oddałbym za niego życie.

Brzozowe drwa stopniowo się wypalały, w końcu pozostał z nich tylko popiół i
kilka żarzących się szczap. Rej zasnął na poduszkach i jak chłopiec ściskał

przez sen w dłoni swój członek. Sarah przykryła go jednym z tkanych w domu
wełnianych koców, którymi wyłożone było oparcie kanapy, i pocałowała w usta.

Nawet się nie poruszył. Popołudnie spędzone w siodle najwyraźniej kompletnie go
wyczerpało.

Upewniwszy się, że Rej śpi kamiennym snem, na palcach przeszła przez pokój,
otworzyła torbę od Gucciego, wyjęła z niej zwiniętą gazetę i wysypała na dłoń

pięć owoców osiki. Następnie sięgnęła do saszetki i wyciągnęła z niej
bransoletkę ze srebra z wprawionym w nie bursztynem, którą dostała od Piotra

Gogiela podczas ich pierwszego spotkania w Banku Kredytowym Yistula. Miała
nadzieję, że nic nie szkodzi, iż bursztyn i srebro są ze sobą połączone. Na

koniec nożyczkami do paznokci ostrożnie odcięła sobie z grzywki centymetrowej
długości kosmyk włosów.

Zerknęła czujnie w kierunku Reja. Spał jak zabity. Okazał jej tyle ciepła, tak o
nią dbał, że czuła się troszeczkę nie w porządku, próbując sprawdzić, czy czary

starej kobiety skutkują. Ale seans u Madame Krystyny otworzył przed nią nowe,
nie znane dotąd drzwi, uświadomił jej istnienie innego świata, równie

rzeczywistego i burzliwego jak „świat realny". A skoro czary staruszki mogły
pokazać jej twarz, która jakoby za nią podążała, chciała je przynajmniej

wypróbować.
Przeszła ponownie nago przez pokój, podniosła wielką, brokatową poduchę i

ułożyła pod nią w kształt pięcioramiennej gwiazdy owoce osiki. W samym środku
gwiazdy umieściła bransoletkę z bursztynem, a wewnątrz bransoletki kosmyk

włosów. Nakryła to poduszką i położyła się wygodnie.
Ale minęła jeszcze dobra godzina, zanim spłynął na nią sen. Nieustannie

towarzyszyła jej w myślach staruszka, trzymająca ją
246

za łokieć i mówiąca skrzekliwym głosem: „Dlaczego wleczesz za sobą tę twarz? Co
próbujesz zrobić? Chcesz nam pokazać, jaką jesteś męczennicą?"

Najbardziej przeraziło Sarah to, że wieśniaczka znała jej nazwisko. A przecież
żadną miarą, bez względu na wszelkie tłumaczenia, jakie wymyślał Rej, nie miała

prawa go znać. Przerażało ją też słowo „męczennica". Słowo „męczennica"
kojarzyło się jej z samoofiarą i bolesną śmiercią, z Joanną d'Arc i łamaną kołem

Katarzyną Aleksandryjską. Słowa staruchy sprawiały bardziej wrażenie proroctwa
niż żartu, sugerowały, że Sarah podjęła już działania, które nieuchronnie

zakończą się jej męczeństwem. Nie potrafiła sobie wyobrazić, co stanie się
przyczyną jej ewentualnej śmierci, ale tego nie wiedziała również większość

męczenników.
Obserwowała pogrążonego we śnie Reja i rozmyślała o nim, zastanawiała się, jakim

naprawdę jest człowiekiem. Na pewno nie jest typem intelektualisty oraz nie

grzeszy szczególnie rozległą wiedzą. Przyznawała jednak, iż to właśnie częściowo

stanowiło o jego atrakcyjności. Jeśli czegoś nie wiedział, nie próbował udawać,
że jest inaczej. Nigdy nie nosił wykrochmalonych chusteczek do nosa, lecz zwykłe

bibułki higieniczne. Nie wiedział również z całą pewnością, co to wyprasowane
spodnie.

Dotknęła opuszkami jego policzka. Nie budząc się, przeciągnął palcami po twarzy,
zupełnie jakby szedł przez sad swego ojca i na policzku usiadł mu komar. Sarah

również była Polką, lecz zdawała sobie sprawę z tego, że nigdy nie będzie
należeć do tego kraju w takim stopniu jak Rej. Mimo iż obecnie pracowała w

Warszawie, Polska ciągle jawiła się jej jako odległa ojczyzna, obca i
romantyczna, ziemia, która tak naprawdę nigdy nie stanie się dla niej realnym

krajem.
Była to kraina z marzeń; kraina świtów i zmierzchów, kraina kwitnących sadów,

barwnych ostów, wielkich cienistych drzew, połyskliwych strumieni i ciemnych
lasów, srebrzystych świerków, pagórków i mrocznych młynów nad spienioną wodą.

Istniała też Polska uczuć. Polska ze starodawnymi pomnikami, kościołami,
fragmentami prastarych murów obronnych, pałacami wśród rozległych parków, mgieł

unoszących się nad stawami w tych parkach, dróg prowadzących dokądś i niknących
w oddali, wiodących przez wioski traktów.

Wszystko to minęło, wszystko to jawiło się wyłącznie w wyobraźni, a mimo to nie
zostało zapomniane. Była to Polska istniejąca tylko w wyobraźni Polaków, a

jednak Polska, za którą umierali.
247

Może to właśnie stara kobieta miała na myśli, wspominając o męczeństwie?
Sarah spała. Leżała na plecach, jedną rękę uniosła za głowę, włosy rozsypywały

się na poduszce. Pełgający na palenisku żar rysował ostro kontury jej nagiego
ciała, płaskiego brzucha, długich, szczupłych nóg. Przeciąg w kominie unosił

snopy iskier, które ginęły pod okapem i odlatywały w ciemność.
Śniło jej się, że wędruje przez rozległe, zalewane słonecznym blaskiem pole

jęczmienia, który sięgał jej do połowy łydek. Ubrana była w cienką, powiewną
sukienkę w ogromne maki, niegdyś należącą do jej matki. W oddali majaczyła linia

drzew, a spomiędzy nich unosił się dym. Jakkolwiek dzień był ciepły i wiał
łagodny wiatr, Sarah gnębił nieokreślony niepokój; jakby zapomniała o czymś

bardzo istotnym. Zastanawiała się, która może być godzina, ale nie miała skąd
się tego dowiedzieć.

Wysoko nad głową przeleciał klucz żurawi kierujących się na południe. Odnosiła
wrażenie, że nadchodzi koniec lata i szybko nastanie zima; nadejdzie szybciej,

niż ktokolwiek może to sobie wyobrazić. Przyspieszyła kroku. Nie chciała, żeby
zmiana pogody zaskoczyła ją na polu. Nie chciała tam być, kiedy zacznie sypać

śnieg, zwłaszcza że miała na sobie tylko cienką sukienczynę.
Pole jęczmienia ciągnęło się w nieskończoność. Wiedziała, że wędruje od dobrych

kilku godzin i że jest już spóźniona. Na horyzoncie dostrzegała sylwetki ludzi,
którzy kosami ścinali zboże. Byli jednak tak daleko, że gdyby nawet do nich

wołała, z całą pewnością nie usłyszeliby jej krzyku.
Zachodzące powoli słońce w osobliwy sposób mroczniało. Wzmagał się wiatr, niósł

nad polami plewy, ale cały czas panował upał. Sarah odwróciła się i daleko w
tyle dostrzegła ogromną przygarbioną postać w płaszczu lub opończy. Postać

podążała jej śladem, podmuchy wiatru wydymały płaszcz, spod stóp istoty wzbijały
się obłoki kurzu. Postać była całkowicie czarna i wydawała się olbrzymia, lecz

trudno było ocenić jej prawdziwe rozmiary, ponieważ brakowało jakiegokolwiek
punktu odniesienia. Cała perspektywa została nagle odwrócona niczym na

średniowiecznym malowidle, gdzie każdy przedmiot, im dalej się znajduje, tym
jest większy.

Sarah przystanęła, osłoniła oczy dłonią i obserwowała nadchodzącą postać. Była
nie tylko ogromna, ale i poruszała się bardzo szybko... nienaturalnie szybko.

Dostrzegła ją zaledwie przed chwilą, a istota już pokonała jedną trzecią
dzielącego je

248
dystansu. Wcale nie pragnęła, by ta postać się z nią zrównała... odnosiła

wrażenie, że stworzenie zamierza ją skrzywdzić.
Znów ruszyła przez pole, tym razem najszybciej jak potrafiła. Nie miała butów i

stopy raniły jej osty, wąsy jęczmienia i kamienie. Przez chwilę biegła, potem
zwolniła do marszu, a następnie znów przez kilka minut biegła. W końcu zaczęło

brakować jej tchu. A skraj pola wciąż był tak samo odległy. Gdy zerknęła za

siebie, ze zdumieniem stwierdziła, iż posuwająca się za nią postać w opończy

jest już zaledwie niecałe sto metrów od niej i ciągle szybko się zbliża.
„Twarz twoją widzę wyraźnie jak w dzień, panno Lewandowicz. Ale widzę również tę

twarz za tobą".
Choć Sarah była już nieludzko zmęczona, podjęła bieg. Wiedziała, że jest

wysportowana, ale trudno biec na bosaka po suchej, spękanej i twardej ziemi w
upale, którego prawie nie sposób znieść. Poza tym nie miała nic pod sukienką i

przy gwałtownych ruchach piersi obijały się boleśnie pod wzorzystym materiałem,
a sama sukienka przylegała do ciała niczym całun.

Słońce zachodziło, zachodziło i w końcu wydawało się, że płonie pośród drzew.
Sarah ponownie zerknęła przez ramię i ujrzała, iż postać majaczy na tle nieba

niczym olbrzymi cień już tylko o kilka kroków za nią. Nie ustawała w biegu, ale
oddech jej się rwał, stawał się świszczący, kolce ostów boleśnie cięły stopy,

palce u nóg zlepione miała krwią.
„Widzę twarz, która towarzyszy ci przez całe życie, a teraz jest już tak blisko,

jak nigdy dotąd".
Czarna istota była tuż-tuż. Sarah słyszała chrzęst wlokącej się po źdźbłach

jęczmienia opończy, dochodziło ją uporczywe łup--łup-łupanie stóp o ziemię.
Brakowało jej już powietrza, ogarniała ją panika. Próbowała przeskoczyć przez

trzy bruzdy i upadła, kalecząc się w łokieć i policzek. Przekręciła się na plecy
i popatrzyła w górę. Stojąca nad nią postać była ogromna. Musiała mieć trzy

metry wysokości; zapewne więcej.
Ale Sarah, zbyt wyczerpana, żeby wykonać jakikolwiek ruch, mogła już tylko leżeć

na ziemi i spazmatycznie oddychać. Nie rozumiała, czym jest ta istota ani co
zamierza jej zrobić, lecz nigdy jeszcze w życiu tak się nie bała. Postać

emanowała z siebie zgrozę; zupełnie jakby wszystko to, czego Sarah lękała się w
życiu, zawierało się pod tą opończą. Strach przed ciemnością, strach przed

pająkami, strach przed samotnością. Czuła, że wystarczy, by
249

postać rozchyliła swą czarną kapotę, a ona wpadnie w najot-chłanniejsze
przerażenie.

— Nie — szepnęła. — Proszę, nie.
Mroczna postać zbliżyła się jeszcze bardziej. Uniosła rękę, ściągnęła z głowy

kaptur i ostatnie promienie zachodzącego słońca oświetliły jej twarz.
Sarah miała ciało sparaliżowane strachem. Oblicze było przeraźliwie blade i

nienaturalnie małe, jak twarz dziecka lub porcelanowej lalki, oczy czarne,
nieruchome i bez wyrazu, martwe jak u rekina, ale nos miał normalny kształt, a

pod nim widniały maleńkie usta.
Mimo drobnej twarzyczki, głowa odpowiadała proporcjom reszty ogromnego ciała.

Jasna, sklepiona czaszka ze strzępami i kosmykami włosów trawionych jakąś
chorobą. Kontrast między monstrualnością tej głowy a urodą miniaturowego oblicza

był tak wielki, że przerażona Sarah nie była w stanie oderwać od niej wzroku.
Stojąca w całkowitym bezruchu postać oddawała jej spojrzenie. Po chwili jednak

zaczęła się nad nią pochylać. Pochylała się tak, jakby w stopach miała idealnie
naoliwione zawiasy — nie zginała w ogóle ciała. Maleńkie oblicze przybliżało się

i przybliżało, aż w końcu znalazło się w takiej odległości, że Sarah mogłaby
dotknąć go wyciągniętą ręką.

Nastąpiła długa chwila okropnego napięcia. I nagle pochylona nad nią twarz
wykrzywiła się. Szczęka straszliwie się rozwarła. Słychać było chrupot kości,

chrzęst naciąganych mięśni i zawiesiste mlaskanie szarpanego mięsa. Maleńkie,
czarne oczka pozostawały nieruchome, ale usta otworzyły się tak szeroko, że aż

wargi wywracały się na drugą stronę, ukazując purpurowawe, obrzmiałe dziąsła i
tysiące cieniutkich, ostrych jak igły zębów. Z tej paszczy wysunął się długi,

purpurowy język, ze szczęk zaczęły skapywać grube pasma gęstej śliny.
W tym samym momencie słońce zaszło i wszystko spowiła kompletna ciemność: niebo,

pole jęczmienia, samą postać w opończy. Ale zanim jeszcze to się stało, Sarah
usłyszała metaliczny szczęk klingi wyrywanej z pochwy, w ostatnim rozbłysku

dziennego światła dostrzegła uniesione wysoko olbrzymie stalowe ostrze.
Nie mogła krzyczeć. Nie mogła oddychać. W jej umyśle eksplodowała noc niczym

pękająca, gigantyczna tafla czarnego szkła. Poczuła, że przenika przez ziemię,
przez niezliczone warstwy czasu i historii, przez niezliczone żniwa, przez lasy

i zarośla, przez bitwy i potoki krwi pogrzebane pod zwałami wieków żałoby,
250

pogrzebane w ziemi; ziemi popękanej latem, zamarzniętej zimą i rozmiękłej

wiosną.

Przyduszona, zgniatana, miotała się bezradnie na wszystkie strony. Oczy
otworzyła dopiero wtedy, gdy Rej chwycił ją za ramię i głośno krzyknął.

Panował gęsty mrok. Ogień prawie całkiem wygasł, lecz w ciemnościach dostrzegła
zarys męskich ramion.

— Co się z tobą, do licha, dzieje? — zapytał polski policjant. — Myślałem, że
masz orgazm.

Przez chwilę leżała nieruchomo na plecach. Pot ściekał z niej strugami; nawet
włosy miała mokre. Nie mogła uwierzyć, że nie spoczywa pod zwałami tysięcy ton

ziemi, że to, co się jej przytrafiło, było tylko snem.
— Czy już wszystko w porządku? — zapytał zaniepokojony Rej.

Skinęła głową i Rej odsunął się od niej. Sięgnął po szorty, namacał zapalniczkę
i zapalił nią stojącą obok łóżka naftową lampę. Włosy sterczały mu na wszystkie

strony, więc wyglądał prawie jak chłopiec.
— Już chciałem wzywać pogotowie. Sarah szczelniej otuliła się kocem.

— Słowo honoru... nic mi nie jest.
— Jesteś biała jak płótno.

— Naprawdę nic mi nie jest. Słowo.
Nie spuszczając z niej wzroku, usiadł i położył dłoń na jej udzie.

— Co to było? Koszmar? Bez przerwy powtarzałaś słowo „nie".
— Nic się nie stało. Po prostu pierwsza noc w obcym miejscu, to wszystko. Gaś

lampę i idziemy spać.
— Może chcesz się czegoś napić? Co powiesz o szklance herbaty? Sarah otarła

czoło skrajem koca i przesłała Rejowi uśmiech.
— Posłuchaj, naprawdę nic mi nie jest. Potrzebuję tylko trochę snu.

Teraz już Rej sprawiał wrażenie człowieka, który za papierosa oddałby prawie
wszystko. Skinął głową, poklepał Sarah po nodze i oświadczył:

— Cóż, skoro tak mówisz...
Sięgnął za plecy Sarah, uniósł jej głowę i zaczął poprawiać poduszkę. Wtedy też

wytoczyły się spod niej owoce osiki. Podniósł poduszkę i ujrzał bransoletkę z
bursztynem oraz kosmyk włosów. Popatrzył na Sarah wzrokiem pełnym niedowierzania

i niesmaku.
— O co chodzi? — zapytała.

251
— Wypróbowałaś go, prawda? Chodzi mi o ten głupi czar.

— Oczywiście, że wypróbowałam! A czego innego się spodziewałeś? Chciałam
zrozumieć, o czym ta kobieta mówiła. Stefan, ona znała moje nazwisko! To jakaś

bzdura!
— Na Boga, przecież czary i uroki nie istnieją. Magia, zabobony... to tylko

wymysły.
— Och, przestań gadać jak aparatczyk*. Niewidoma staruszka znała moje nazwisko!

Rej odwrócił głowę i nie odezwał się słowem, lecz Sarah widziała, jak gwałtownie
pracują mu mięśnie szczęk.

— Przepraszam — odezwała się. — Nie chciałam tego powiedzieć. Ale przecież
musiałam się przekonać, o czym ta kobieta mówiła.

Rej spojrzał na nią dopiero po długiej chwili.
— No i czego się dowiedziałaś? — zapytał. — A może był to wyłącznie koszmarny

sen?
— Wędrowałam przez pole i coś mnie ścigało. W końcu mnie dogoniło. Było

przerażające. Miało na sobie rodzaj płaszcza, miało olbrzymią głowę i maleńkie
oblicze. Taką maleńką, ma-lusieńką twarzyczkę, jak dziecko. To coś pochyliło się

nade mną, prawie mnie spowiło, i wtedy usta w tej twarzy się rozwarły. To coś
miało również nóż. Ba, raczej miecz. Wyciągnęło go i... Boże, sama nie wiem, co

ten stwór zamierzał mi zrobić... Wtedy się obudziłam.
— Płaszcz? — zapytał Rej. — Jakiego koloru?

— Nie jestem pewna. Wydawało mi się, że czarny. Ale równie dobrze mógł być
granatowy.

— Czy miał guziki?
— Guziki? Nie wiem. Nie pamiętam. Byłam przerażona.

— Przypomnij sobie. Czy przy tym płaszczu były guziki?
— Może tak, może nie. Czy to aż tak istotne?

— Posłuchaj — zaczął wyjaśniać Rej. — Jeśli był to wyłącznie sen, to
rzeczywiście jest nieistotne. Jeśli jednak urok naprawdę poskutkował, jeśli

naprawdę ujrzałaś twarz, która za tobą podąża, to w takim przypadku każdy

najdrobniejszy szczegół, jaki zapamiętałaś, jest równie ważny, jakbyś na jawie

ujrzała tę osobę z krwi i kości.
— Nie jestem pewna, czy była to osoba. W każdym razie nie w takim sensie, w

jakim zazwyczaj mówimy o osobie.
— Więc co to było? Jakiś... stwór?

— Nie wiem — odparła Sarah. — Twarz była śliczna, lecz na
252

swój zimny, martwy sposób. Oczy nie miały żadnego wyrazu. Ale głowa...
sklepienie czaszki... Coś przerażającego: czubata, łysiejąca i zniszczona, jakby

toczył ją jakiś straszliwy liszaj lub coś w tym rodzaju.
— Mogłabyś opisać to stworzenie? — zapytał Rej.

— Obawiam się, że nie chcę. Śmiertelnie mnie przeraziło. Rej pochylił się i
pocałował Sarah najpierw w czoło, a potem w usta. Ona dotknęła jego policzka.

— Przepraszam, naprawdę — powiedziała. — Nie chciałam nazywać cię aparatczykiem.
— E tam — burknął Rej, wzruszając ramionami. — Może kiedyś nim naprawdę byłem.

Może ideologiczny sposób myślenia ma twardy żywot. — Dotknął jej ramienia, jakby
nie dowierzał, że jest prawdziwe. — Ty jesteś przyzwyczajona do wolności —

dodał. — Czuję to w tobie. I to właśnie jest najbardziej ekscytujące.
Sarah nagle zdała sobie sprawę, że jej związek z Rejem jest przelotny. Ta noc w

Czerwińsku, może jeszcze jedna lub dwie po powrocie do Warszawy. Ale to
wszystko. Nie będzie to nic trwałego. Rej był silny, Rej był miły, a ona prawie

się w nim zakochała. Ale, niestety, miał do odrobienia zaległości ze zbyt wielu
lat.

— Ta istota — odezwała się — cokolwiek to było, ścigała mnie przez pole. Była
tak przerażająca, że nie miałam nawet siły uciekać. Odnosiłam wrażenie, że

wydrenowała ze mnie wszystkie siły. Wydrenowała nawet blask słońca.
— Kiedy byłem w kanałach i zostałem zaatakowany, moja latarka zgasła. Jakby ktoś

wypompował z niej całą energię.
— Stwór posuwał się niesłychanie szybko — kontynuowała Sarah. — Biegłam ile sił

w nogach, ale on doścignął mnie w mgnieniu oka.
— Stwór w kanałach również był bardzo szybki. Zdołałem umknąć tylko dzięki temu,

że wyciągnięto mnie na linie.
Sarah zamknęła oczy i próbowała sobie dokładnie przypomnieć wygląd ścigającej ją

postaci. Subtelną, drobną twarzyczkę. Zdeformowaną, najwyraźniej toczoną jakąś
chorobą czaszkę. Ciężką, wzdymaną wiatrem opończę. Widziała to stworzenie tak

wyraźnie, jakby w tej właśnie chwili pochylało się nad nią jak w tamtym śnie. I
dostrzegła dwa guziki spinające kapotę: dwa guziki połączone łańcuchem. A na

każdym z nich widniał wizerunek wyszczerzonej paszczy warczącej bestii.
— Tak — powiedziała. — W opończy były dwa guziki. Mogę ci je narysować.

253
Rej przysiadł się do niej, a Sarah na marginesie „Super Expres-su" z

poprzedniego dnia rysowała guzik, jaki zapamiętała ze snu. Policjant nerwowo
bębnił palcami i Sarah bardzo chciała mu powiedzieć, że może zapalić. Ale nie

zrobiła tego. Gdy skończyła rysować, odsunęła się, a potem obserwowała, jak Rej
studiuje jej dzieło.

— Nie ma wątpliwości — stwierdził po dwóch czy trzech minutach. — To jest
dokładnie to samo.

— Dokładnie to samo co?
— Ten sam guzik, jaki znaleźliśmy w kanałach po tym, jak zabity został Jan

Kamiński. Taki właśnie guzik przyszyty był do strzępu bardzo starej tkaniny.
— Chcesz powiedzieć...?

— Tak, twój sen, twój koszmar, czy co to tam było... był realny. Nie ma
możliwości, żebyś mogła odrysować ten guzik, wcześniej go nie oglądając.

— Och, Boże! — Sarah zakryła usta dłonią.
— Czym się przejmujesz? — zbagatelizował sprawę Rej. — To tylko kolejny etap na

drodze prowadzącej do odkrycia, kim naprawdę jest Oprawca.
— Ale jak to możliwe? Skąd mogę wiedzieć, jak ten guzik wygląda? Tak po prostu

ze snu?
— Wrócę do tego, co już powiedziałem. Nie sądzę, by był to sen. A w każdym razie

nie w potocznym tego słowa znaczeniu. Uważam, że naprawdę spotkałaś Oprawcę.
— To stworzenie? To stworzenie w obszernym płaszczu, z tymi ustami, oczami i

całą resztą? Jak to mogło być realne? Jak w ogóle można podejrzewać, że jest
realne?

— To właśnie ustalimy — odparł Rej. — I aresztujemy je. A jeśli nie zdołamy

aresztować, zabijemy. Wtedy ty i twoi robotnicy wrócicie na teren budowy

eleganckiego hotelu, a ja do pracy.
— Ale dlaczego ten stwór mnie poszukuje?

— Z tego samego powodu, z jakiego poszukiwał innych ludzi... małej Zosi, Ewy
Zborowskiej, Bronisława Ślesińskiego. Wszyscy oni byli w jakiś sposób powiązani

z Armią Krajową. To coś chce dopaść wszystkich akowców, co do ostatniego, i
zabić ich, choć Bóg jeden wie dlaczego.

Sarah przez chwilę milczała. Choć była śmiertelnie zmęczona, zdawała sobie
sprawę z tego, że i tak nie zdoła zmrużyć oka.

— Pozwól, że jeszcze raz spróbuję ci to opowiedzieć. Wtedy przynajmniej będziesz
wiedział, czego szukać.

254
Rej pochylił się i pocałował ją w policzek. Amerykanka odniosła przykre

wrażenie, że jest to zapewne jeden z ostatnich pocałunków, jakim ją obdarzył.
Clayton i Marek posuwali się spiesznie jeden za drugim wąskim, owalnym kanałem,

młócąc rytmicznie stopami ścieki. W miarę jak biegli, światła latarek drżały i
skakały po ścianach, sprawiając, że cały kanał przypominał kalejdoskop

tańczących odblasków.
— Widzi go pan? — wysapał Marek. — Nie mógł przecież zanadto nas wyprzedzić.

Clayton starał się trzymać latarkę nieruchomo. Wydawało mu się, że w odległym
końcu kanału dostrzega znikający za rogiem szarawy cień.

— Tam! To on! Widziałeś go? Widziałeś, jak mignęła jego postać?
— Ale jak sobie radzi bez latarki?

— Nie wiem — odparł Clayton. — Zapewne zna drogę na pamięć. Albo widzi w
ciemnościach.

— Och, daj pan spokój! Tutaj jest kompletnie czarno. W takim mroku nikt nie jest
w stanie niczego zobaczyć.

— Dzieciaku, to nieprawda. W Nowym Meksyku żyją gady, które zamieszkują
prehistoryczne jaskinie głęboko pod ziemią. Te stworzenia widzą. To rzecz

udowodniona i powszechnie znana. Podczerwień, ultrafiolet, czy jak to tam
nazwiesz. Nie wmawiaj mi, że istota ludzka również nie jest zdolna do czegoś

takiego.
Posuwali się truchtem przez następne dwie czy trzy minuty. Dotarli do

rozwidlenia kanału; jedno prowadziło na południe, drugie na południowy zachód.
— Cicho, posłuchajmy — syknął Clayton.

Stali dłuższą chwilę w bezruchu, wstrzymywali oddechy i nastawiali uszu. Z
biegnącego na południowy wschód przewodu kanalizacyjnego dobiegały wyraźne

dźwięki czyichś stóp mielących wodę; w chwilę później dotarło pojedyncze
kaszlnięcie.

— Tam pobiegł, łobuz — stwierdził Clayton i znów ruszył kłusem.
Nie mieli pojęcia, jak duży dystans przebyli. Marek podejrzewał wprawdzie, że

minęli właśnie skrzyżowanie Marszałkowskiej z Trasą Łazienkowską, lecz ponieważ
w kanałach przebywali już dość długo, równie dobrze mogli znajdować się w jakimś

bardziej odległym miejscu. Powietrze stawało się coraz bardziej cuchnące
255

i chłopak bez przerwy spluwał i kaszlał. Mokre ubranie lepiło mu się do ciała,
czuł się brudny, zmęczony i gdyby w przodzie nie kłusował z taką determinacją

Clayton, dawno by już opuścił tę rurę najbliższą studzienką.
— Widzę go! — odezwał się Amerykanin. — Szybciej, dzieciaku, doganiamy go!

Sześćdziesiąt lub siedemdziesiąt metrów przed nimi, chwycony w ruchliwy snop
latarkowego światła Okuń odwrócił się w ich stronę. Jego oczy lśniły czerwienią

niczym źrenice uczestnika przyjęcia sfotografowanego nieoczekiwanie polaroidem.
Po chwili stary mężczyzna zniknął i Clayton z Markiem przyspieszyli biegu.

— Chłopisko czuje się winny jak cholera — wysapał amerykański detektyw. —W
przeciwnym razie nie uciekałby tak przed nami.

Marek nie odpowiedział, w dalszym ciągu marzył tylko o tym, by wydostać się z
kanałów.

Dotarli do miejsca, w którym zniknął Okuń. Odchodziło stamtąd znajdujące się w
połowie wysokości ściany przyłącze o średnicy zaledwie jednego metra. Z

monotonnym, irytującym pluskiem nieustannie wyciekała z niego woda. Clayton
oświetlił wejście do przewodu.

— Tędy... — oświadczył. — Tędy poszedł.
— Tędy? — zdziwił się Marek. — Przecież to tylko przyłącze.

— Ale właśnie tędy poszedł. Popatrz, widzisz ślady butów?

— Co teraz zrobimy?

— A jak myślisz? Pójdziemy za nim.
— Nie sądzę — odparł chłopak. — Wydaje mi się, że i tak już zaszedłem za daleko.

— Co, strach cię obleciał? — zapytał pogardliwie Clayton. — Przecież to tylko
podstarzały, drobny i cherlawy seryjny morderca. Kogo się boisz?

— O nie, człowieku! Absolutnie nie!
— Posłuchaj — zniecierpliwił się Clayton. — Robiłem już w życiu bardziej

przerażające rzeczy niż ta. Przypomnij mi, żebym ci przy okazji opowiedział, jak
w pościgu za szaleńcem, który trzymał tam zakładniczkę, musiałem wejść do

ogrzewanego gazem pieca do wypalania koksu.
— I nie spalił się pan?

— Chyba nie sądzisz, że wlazłbym do środka, gdyby się tam paliło? Ale i tak nie
było to przyjemne.

— Co mnie to obchodzi! Do rury ściekowej nie wejdę!
— Dzieciaku, przyszliśmy tu razem, prawda? Ty i ja! I co,

256
przemierzyliśmy tyle drogi za frajer? Tak za nic skąpaliśmy się w gównie? A

pomyśl o dzieciach z powstania, które pełzły przez te kanały całymi kilometrami.
Sądzisz, że się nie bały?

— Jestem przekonany, że tak.
Clayton potarł kark czując, że zaczyna go łapać skurcz.

— A zatem chcesz rzucić ręcznik na ring? Chociaż masz niepowtarzalną szansę
schwytać Oprawcę? Odrzucasz sławę, dzieciaku?

Marek ponownie popatrzył w rurę. Nie chciałby się tym przewodem czołgać nawet w
dziennym świetle. A tu wszystko spowijał atramentowy mrok. Ściany przyłącza

pokrywał szlam, środkiem płynął strumyczek cuchnących, ciemnobrązowych ścieków.
Ponadto Bóg jeden wie, co się w niej czai, czekając, aż jakiś głupi intruz

spróbuje to zbadać.
Przeniósł wzrok na Claytona, ale ten tylko obojętnie wzruszył ramionami.

— Jak chcesz, dzieciaku. Ja idę dalej, nawet jeśli ty się wycofasz.
— W porządku — powiedział Marek, choć rozsądni ej sza część jego umysłu

rozpaczliwie krzyczała: „Kurwa! Kurwa! Po co się zgadzasz?" I zrobił rzecz
jeszcze głupszą. Powiedział:

— Mogę iść pierwszy. Poruszam się trochę szybciej niż pan.
I ponownie rozsądniejsza część jego umysłu wrzasnęła: „Zwariowałeś, kompletnie

zwariowałeś, do reszty straciłeś rozum!"
Do bocznego przewodu kanalizacyjnego prowadziły dwa metalowe szczeble wbite w

ścianę. Marek wspiął się po nich i stanął na skraju rury. Była tak wąska, że z
trudem odwrócił głowę.

— A co będzie, jak go spotkam? — zapytał stłumionym głosem.
— Po prostu złapiesz go za nogi. W takiej ciasnocie niewiele będzie mógł zrobić.

— Po prostu złapię go za nogi — odburknął Marek, torując sobie na łokciach
drogę. — Dobre sobie!

Gdy całkowicie już zniknął w przewodzie, po szczeblach wspiął się Clayton i
ruszył śladem chłopaka.

— Moim zdaniem, rura, którą się posuwamy, stanowi jedynie łącznik, którego on
używa do przechodzenia z jednego głównego ciągu kanałowego do innego — przerwał

ciszę Amerykanin.
Jego głos dudnił, jakby Clayton trzymał głowę w ogromnym pustym zbiorniku na

wodę.
— Pod warunkiem, że ten przewód w ogóle dokądś prowadzi! — odkrzyknął Marek.

17 — Dziecko ciemność
257

Przeczołgał się najwyżej piętnaście metrów, a już czuł się beznadziejnie
uwięziony w ciasnej przestrzeni, ogarniała go panika, zwłaszcza że jedyną drogę

odwrotu blokował mu Clayton; masywny, kaszlący i posuwający się znacznie wolniej
od niego.

Snop światła latarki grzązł w mroku biegnącego idealnie prosto przewodu
kanalizacyjnego. Chłopak wyławiał światłem jedynie ciemność. Na początku

pokrywająca ściany rury mulista zawiesina budziła w nim odrazę. Kiedy jednak już
wpadł w rytm wędrówki na łokciach i kolanach, zaczął dziękować losowi za tę maź,

ponieważ umożliwiała mu jednoczesne czołganie się i prześlizgiwanie przewodem,
co sprawiało, że mógł posuwać się dużo szybciej. Komu chciałoby się chodzić na

łyżwy — pomyślał — skoro można ślizgać się na brzuchu po ludzkich odchodach?

— Widzisz coś? — zapytał Clayton.

— Ciemność, a dalej też ciemność. Nic więcej.
— Zatrzymajmy się na chwilę i posłuchajmy.

Obaj znieruchomieli i nastawili uszu. Dotarł do nich poświst powietrza w rurach
wentylacyjnych oraz odległy, niski, ciągły pomruk... To wszystko.

— Ruch uliczny — stwierdził Clayton. —Przesuńmy się trochę dalej.
Marek zaczai się pocić. Dawało o sobie znać zmęczenie spowodowane czołganiem

się. Łokcie i kolana zaczynały piec, przemoczone ściekami dżinsy obcierały
boleśnie uda. Ale skoro jedynym wyjściem było posuwanie się do przodu, nie miał

innego wyboru i pełzł. Przeklinał w duchu samego siebie za to, że zgodził się na
udział w tej awanturze; a jeszcze bardziej przeklinał się za to, że na ochotnika

poszedł jako pierwszy.
— Jesteś zwykłą mendą —- mruknął.

— Mówiłeś coś? — zainteresował się Clayton.
— Nic takiego — odparł Marek. -— Gadam do siebie.

W tej samej chwili usłyszał dobiegający z przodu oszalały klekot i drapanie. W
świetle latarki pojawił czarny kształt prawie wielkości psa pokryty gładkim

futrem.
— Uuuaaaaa! — wrzasnął Marek i gwałtownie zakrył rękami twarz.

Z mroku wyłonił się największy szczur, jakiego Marek widział w życiu, i wskoczył
mu na głowę. Pazury gryzonia wplątały się we włosy chłopaka. Stworzenie było tak

ciężkie, że wbiło Markowi twarz w dno ścieku. Przebiegło błyskawicznie po jego
plecach i nogach. Leżał płasko na brzuchu i dygotał z przerażenia.

258
— Oż, ty w dupę! — zaklął Clayton i wyrżnął zwierzę latarką. Ale Marek trwał w

tej samej pozycji, zaciskał zęby i powield i drżał, jakby wsadził palce w
dziurki od kontaktu.

— W porządku, dzieciaku? — zaniepokoił się Clayton.
Marek skinął głową, zapomniawszy, że przecież w otaczającym ich mroku Clayton

nie może go widzieć. Przez głowę przeleciała mu myśl: Po co ja to robię? We łbie
mi się pokiełbasiło. Po pachy siedzę w gównie, sram pod siebie ze strachu i chcę

już tylko do domu.
Pomyślał o matce wyjmującej z piekarnika gorącą szarlotkę. Pomyślał o Oldze, o

swym młodszym bracie i zachciało mu się nagle płakać.
— Nie zrobił ci krzywdy? — chciał wiedzieć Clayton.

— Nie, nie. Jestem tylko przerażony. Nigdy jeszcze nie widziałem tak ogromnego
szczura.

— Cóż, odżywiają się tu doskonale. Tu nieustannie trwa bankiet. W każdym razie
jeśli chodzi o szczury.

Pełzli dalej. Teraz już jednak Marek nieustannie świecił przed siebie latarką,
żeby nie zaskoczyły go kolejne szczury. Odczuwał coraz większe zmęczenie.

Clayton był skrajnie wyczerpany. Marek słyszał jego świszczący oddech i
dobywający się z płuc charkot. Pełznący za nim amerykański detektyw często się

zatrzymywał dla złapania oddechu.
— Jest pan pewien, że ta rura dokądś prowadzi? Nie mam ochoty dotrzeć do basenów

asenizacyjnych.
— Skoro drogą tą poszedł Okuń, możemy pójść i my.

— A jeśli tak naprawdę wcale tędy nie poszedł? Jeśli udało mu się wyprowadzić
nas w pole? Jeśli ten przewód kończy się ślepo?

— Jeśli skończy się ślepo, zawrócimy, prawda?
Po kolejnych dwudziestu minutach mozolnego przepychania się przez

nieprzeniknione ciemności blask latarki Marka zaczai słabnąć, więc chłopak
musiał nieustannie nią potrząsać. I on, i Clayton byli już zdrętwiali i obolali,

a otaczające ich powietrze tak cuchnęło, że cały czas odkrztuszali gorzką, gęstą
ślinę. Często zatrzymywali się, by nasłuchiwać odgłosów przemawiających za tym,

że przed nimi posuwa się Okuń. Do ich uszu jednak nie docierał żaden dźwięk,
świadczący o obecności człowieka. Marek odczuwał taką klaustrofobię, że musiał

zamykać oczy i przekonywać siebie, iż wcale nie przebywa pod ziemią. Co gorsza
odnosił wrażenie, że rura zaczyna się nieznacznie zwężać. Głowę musiał trzymać

jeszcze niżej niż dotychczas, a barkami nieustannie tarł o ściany przewodu.
259

Jeśli rura zwęzi się jeszcze bardziej — pomyślał — powiem Claytonowi, że dalej
nie idę. Po prostu dalej nie da się już posuwać.

Walczył ze sobą jeszcze przez następnych pięć minut; później przez kolejnych

pięć. W końcu się zatrzymał.

— Co jest? — zapytał Clayton. — Usłyszałeś coś?
— Mam dosyć. Chcę wracać.

— Daj spokój, dzieciaku. Zaraz złapiesz drugi oddech. Jesteś po prostu zmęczony.
— A pan nie?

— Chodźmy jeszcze kawałeczek. Wkrótce musimy natknąć się na główny kanał.
— To samo mówił pan godzinę temu. Ja już nie wytrzymuję. Po prostu nie

wytrzymuję. Jestem w stanie jednego, ciągłego przerażenia.
— Poczekaj — odezwał się nagle Clayton. — Zgaś latarkę.

Po króciutkim wahaniu Marek spełnił polecenie. Clayton również wyłączył swoją i
natychmiast spowiła ich nieprzenikniona ciemność. Przez chwilę jeszcze przed

oczyma Marka drżały, niczym bakterie pod mikroskopem, zielonkawe mroczki
powidoków.

— O co chodzi? — zapytał.
Serce tak mocno obijało mu się o żebra, że czuł prawie fizyczny ból.

— Tam... chyba zauważyłem błysk światła — wyjaśnił Clayton. Marek spojrzał przed
siebie i wydało mu się, że widzi delikatny blask.

— Wygląda to na światło dzienne.
— Nie obchodzi mnie co to, ale najpewniej jest to wyjście z tej cholernej rury.

No, zbierajmy dupy.
Zapalili latarki i ruszyli w dalszą drogę, prześlizgując się na łokciach i

kolanach po tłustej mazi, która coraz grubszą warstwą zalegała na ściankach rury
kanalizacyjnej. Miejscami szlam przybierał konsystencję smalcu grząskiego na

dobrych pięć centymetrów. A przed nimi blask nasilał się, aż w końcu dostrzegli,
że przyłącze załamuje się, a blask przypomina odbijający się w toni jeziora

półksiężyc.
— Przewód wentylacyjny — stwierdził Marek. — Czuję... już czuję.

Odchylił głowę do tyłu najbardziej jak mógł i rzeczywiście poczuł na twarzy
lekki powiew skwaśniałego powietrza; woń kanałów, ale zmieszana już z zapachem

spalin samochodowych
260

i aromatem świata zewnętrznego. Po raz pierwszy od ponad godziny chłopak
odetchnął pełną piersią. Do uszu dobiegał mu szum autobusów, dźwięk klaksonów,

przeciągłe zawodzenie syreny karetki pogotowia.
— W porządku, dotarliśmy do końca — stwierdził i przekręcił lekko głowę, tak

żeby móc dojrzeć Claytona.
— Być może. Ale co stało się z twoim znajomym, panem Okuniem?

— Gówno mnie to obchodzi. Po prostu wyłaźmy stąd. Lecz Clayton pozostawał
nieugięty.

— Posłuchaj, dzieciaku. Nie pełzłem przez tę rurę z kibla na darmo. Początkowo
tylko chciałem dorwać tego skurwiela, teraz muszę go dorwać. Doprowadzę do tego,

że zeżre na śniadanie ten otaczający nas syf.
Marek dotarł do szybu wentylacyjnego, którym kończyła się rura, i cały

poobijany, obolały dźwignął się na nogi. Znalazł się w zwyczajnym, ceglanym
szybie wysokości około dziesięciu metrów, zamkniętym na górze stalową kratą.

Widział migające opony przejeżdżających aut, słyszał łoskot wielkich ciężarówek.
Nie wiedział dokładnie, dokąd doszli, ale musieli znajdować się pod którąś z

głównych arterii, zapewne pod Puławską lub Alejami Niepodległości.
Zdumiał go natomiast fakt, że zapadł już zmrok, a przesączające się przez kratę

światło było blaskiem ulicznych lamp. Zerknął na zegarek, potrząsnął ręką i
skonstatował, że zegarek stanął. Musieli zatem spędzić w kanałach kilka ładnych

godzin.
Z rury wynurzyła się usmarowana błotem dłoń Claytona, potem jego twarz. Marek

doznał wstrząsu widząc, jak bardzo Clayton jest wyczerpany. Starszy mężczyzna
miał przekrwione oczy, twarz zapadłą, zmiętą jak stara i niemiłosiernie

wygnieciona torba z brązowego papieru.
— Może pomógłbyś mi stąd wyleźć — burknął, wyciągając rękę. — Nie jestem taki

żwawy jak ty, choć kiedyś też taki byłem.
Marek chwycił go za dłoń i zaczął ciągnąć. Wtedy też usłyszał w oddali głuche

szuranie i sapanie przypominające odgłos zbliżającej się lokomotywy.
Zamarł w bezruchu.

— Niech pan słucha... co to może być? Clayton przez chwilę nadsłuchiwał.
— A skąd ja to mogę wiedzieć? Może pociąg.

— Pociąg? Dźwięk chyba dobiega z kanałów.

261

Clayton znów wytężył słuch.
— Tak szybko? Nic nie może się z taką prędkością przemieszczać w tym cholernym

przewodzie.
A sapanie zbliżało się i zbliżało; szybciej i szybciej. Marek skonstatował

nagle, że prąd powietrza zmienił kierunek. Powietrze nie napływało już z
zakratowanego wyjścia z szybu wentylacyjnego, lecz ciągnęło w górę. Prąd był tak

silny, że zmierzwił resztki włosów Claytona.
Arderykanin nasłuchiwał przez chwilę.

— Matko Boska, dzieciaku, to coś nadciąga za nami z rury.
— Co?

— On nas oszukał. Ten skurwysyn! Wpędził w pułapkę.
— Nie rozumiem!

— On wcale tędy nie poszedł! Ale posłał naszym śladem Oprawcę!
Marek był tak wstrząśnięty i przerażony, że zatoczył się na ceglaną ścianę szybu

wentylacyjnego, boleśnie uderzając się w ramię.
— Wyciągnij mnie stąd! — ryknął Clayton. — Na Boga, wyciągnij mnie stąd! Marek

chwycił jego czarne, śliskie dłonie i szarpnął z całych sił.
— Już, w porządku — odparł Clayton. — Po prostu ja...

Szeleszczące sapanie dobiegało teraz z tak bliska, że wypełniało cały kanał.
Ściany drżały, żelazna krata zaczęła grzechotać. Marek wyczuwał pod stopami

zbliżanie się Oprawcy. Zupełnie jakby stał na środku jezdni i czekał, aż uderzy
w niego ciężarówka (kiedyś, w chwili młodzieńczej desperacji, stanął tak

pośrodku drogi, ale samochody go wymijały, co najpierw doprowadzało go do
wściekłości, a później zaczęło śmieszyć; czuł się jak matador, którego wszystkie

byki rozmyślnie unikają).
Ale w tym dygoczącym kanale, którym coś nadchodziło, nie było nic do śmiechu.

— Na Boga, wyciągnij mnie stąd! — błagał Clayton. — On już tu prawie jest...
Czuję go! Jezu Chryste, nie słyszysz zgrzytu noża?

Tak, do uszu Marka dotarł tępy, oszalały, metaliczny szczęk długiej, ostrej
klingi. Gdyby Oprawca był zbliżającą się do nich nieubłaganie lokomotywą, zgrzyt

noża stanowiłby jej gwizdek, którego donośny, nieustanny sygnał ostrzegał
wszystkich stojących na drodze, że z mroku nocy nadciąga Oprawca i będzie

lepiej, jeśli każdy skryje się, ucieknie lub zejdzie mu z drogi; sygnał, że
nadciąga Oprawca i nie istnieje na świecie taka siła, która go zatrzyma.

262
Marek znów szarpnął Claytona za ręce, lecz jego palce były tak usmarowane

błotem, że wyślizgnęły się chłopakowi z dłoni. Amerykanin najwyraźniej gdzieś
się zaklinował, zapewne na wysokości pasa, i teraz wił się, żeby wyjść z

pułapki.
— Posłuchaj, Clayton, spróbuj się pan rozluźnić! — wykrzyknął piskliwym

dyszkantem Marek. — Po prostu wypuść pan powietrze z płuc! Słyszysz? Wypuść
powietrze z płuc, a ja cię wyciągnę!

Clayton patrzył na niego oczami tonącego. Kiedy jednak próbował wypuścić z płuc
powietrze, klekot stali ucichł i Marek usłyszał tępy dźwięk przypominający

uderzenie siekiery. I następny. I jeszcze następny.
— Nie! — wrzasnął Clayton i jak szalony zaczął się wić w rurze.

Patrzył na Marka z bezbrzeżnym przerażeniem i męką, lecz chłopak mógł tylko
ciągnąć go za ręce, próbując wyswobodzić z pułapki.

— Nie! — skrzeczał Clayton. — Nie!
Miotał się tak gwałtownie, że Marek nie był w stanie utrzymać w rękach ani jego

dłoni, ani nawet kołnierza kurtki.
— Nie! Boże! Nie! — darł się Clayton, z przerażenia oczy wychodziły mu z orbit.

— To urzyna mi stopy! Urzyna mi moje pieprzone stopy!
Marek wpił palce lewej ręki w kołnierz kurtki Claytona, prawą dłonią chwycił

Amerykanina za nadgarstek i ciągnął. W pewnej chwili sądził już nawet, że uda mu
się wyrwać go z ciasnego przewodu. Znajdowali się twarzą w twarz, oko w oko.

Clayton spoglądał na Marka, w źrenicach paliły mu się rozpacz i ból. Chłopak
wytężał całe swe siły.

Boże — modlił się w duchu. — Wybacz mi to, że zszedłem do tych kanałów. Boże,
dodaj mi sił.

Tak mocno ciągnął Claytona, że myślał, iż popękają mu mięśnie pleców. Ale
amerykański detektyw nie zaklinował się w rurze — coś go chwyciło, trzymało i

nie zamierzało puścić. Kolejne odgłosy rąbania — a Clayton miotał się na

wszystkie strony, wił i wrzeszczał:

— Proszę, Marek, proszę, Marek, proszę, nie pozwól, by mi to robiło, Marek! To
boli, Marek! Na Boga, Marek, to obcina mi nogi! Nie pozwól temu... aaaaach...

nie pozwól temu... AAA-AAACH... Marek... nie pozwól temu...
Odgłosy rąbania były teraz bardzo szybkie. Clayton spoglądał na chłopaka z

absolutną zgrozą, w oczach. Ból musiał być tak ogromny, że prawie go nie czuł.
Gapił się tylko na Marka,

263
usta miał rozwarte, a w mroku rury kanalizacyjnej coś rąbało mu nogi, później

rąbało pośladki, w końcu Clayton zaczął wyć. Marek wprost nie wierzył, że
człowiek może w ten sposób krzyczeć.

— Marek... to... aaaaaaach!
Głowa Claytona opadła. W tej samej chwili z rury, w której tkwił, na dno szybu

wentylacyjnego chlusnął olbrzymi strumień wymieszanej ze ściekami krwi i zatopił
stopy Marka. Chłopak puścił kołnierz Claytona, po czym jęcząc ze strachu cofnął

się pod ścianę. Amerykanin przez chwilę dygotał. Jakby w poszukiwaniu ratunku
lekko wyciągnął rękę, ale w następnej chwili coś wessało go do środka i Clayton

zniknął w mroku ciasnego przyłącza. Rozległy się odrażające odgłosy cięcia,
rąbania i ćwiartowania. Marek skamieniał ze zgrozy. Stał bez ruchu, oparty o

ceglaną ścianę szybu, oczy miał szeroko rozwarte i słuchał dźwięcznych,
gwałtownych uderzeń stali rozłupującej kości.

I nagle zapadła dzwoniąca w uszach cisza. Marek czekał, wstrzymywał oddech,
próbował stłumić narastające mu w piersi łkanie. Z rury popłynęły dalsze strugi

posoki zmieszanej ze ściekami. Krwawy strumień niósł kawałki kości, wstęgi jelit
i olbrzymi ciemny, purpurowy ochłap, który stanowił zapewne część wątroby

Claytona.
Marek słuchał i słuchał, ale nie docierał do niego najlżejszy dźwięk. Żadnego

szurania, klekotu, hałasu stali uderzanej o ściany kanału, żadnego oddechu.
Sięgnął lewą ręką do najbliższego żelaznego szczebla drabiny prowadzącej do

wylotu szybu wentylacyjnego. Poruszał się bezszelestnie. Odczekał chwilę i prawą
ręką chwycił za szczebel. Przy odrobinie szczęścia stwór mógł zadowolić się

Claytonem; może nawet w ogóle nie zorientował się, że w kanale przebywa jeszcze
drugi człowiek.

Marek wyciągnął stopę z bajora krwi i postawił ją na pierwszym szczeblu. Nie
chciał drżeć, nie chciał dygotać, ale nie sprawował już kontroli nad własnym

ciałem. Boże, pozwól mi poruszać się bezszelestnie — modlił się w duchu. — Matko
Boska, niech właz do szybu nie będzie zablokowany. Naraz w pamięci stanęła mu

końcowa scena z filmu „Trzeci człowiek", w której z zamkniętej na głucho kraty
kanału sterczały palce Henry'ego Lime'a. Marek Masłowski nie chciał tak umierać.

Marek Masłowski nie chciał umierać w kanale.
Cichutko wspiął się na drugi szczebel; i na trzeci. Tak obficie się pocił, że z

trudem trzymał się metalowych poprzeczek. Od czasu
264

do czasu po wyjściowej kracie przejeżdżał samochód lub autobus, zasłaniał na
chwilę światło i wypełniał szyb wentylacyjny obłokiem spalin. Marka straszliwie

drapało w gardle. Robił wszystko, żeby nie kaszleć. Czuł tkwiącą w przełyku
garść ostrego żwiru, oczy łzawiły, ale był zdecydowany nie wydać najcichszego

nawet dźwięku. Wydawało mu się, że z pogrążonej w kompletnym mroku rury dobiegł
szczęk uderzającego w beton ostrza i szelest, ale w tej samej chwili po kracie

przejechał z ogłuszającym łoskotem autobus, tłumiąc wszelkie inne dźwięki.
Pokonał dwa kolejne szczeble. Przebył już połowę drogi dzielącej go od wyjścia

ze studzienki wentylacyjnej, lecz teraz z kolei ze zmęczenia zaczęły drżeć mu
ręce, a mięśnie nóg odmówiły posłuszeństwa. Boże, proszę, pomóż mi się stąd

wydostać — modlił się. — Boże, nie pozwól mi umrzeć.
Przebył cztery ostatnie szczeble i dotarł do kraty. Pchnął ją prawą ręką, ale

klapa nawet nie drgnęła. W świetle latarni widział fragment jakiegoś budynku
oraz reflektory przejeżdżających samochodów. Po pokrywie włazu z hukiem silnika

i sykiem opon przejechała ciężarówka. O mało nie puścił szczebli.
Ponownie pchnął kratę. Tym razem był pewien, że lekko drgnęła, lecz pozycja, w

jakiej się znajdował, uniemożliwiała mu zastosowanie odpowiedniej dźwigni, aby
unieść ciężką pokrywę. Wsparł się stopami i kolanami o szczeble i łapiąc

chwiejną równowagę, pchnął klapę obiema rękami. Poczuł, że uniosła się odrobinę
wyżej, ale wciąż tkwiła w jezdni zbyt mocno.

Spojrzał w dół szybu. Dostrzegł jedynie mrok i połyskującą lekko ogromną kałużę

krwi. Nie odważyłby się jednak ryzykować przebycia drogi powrotnej trasą, jaką

tu przybył. Myśl, że miałby pełznąć ponownie wąską rurą, była niczym jeden
wielki, najczarniejszy koszmar. Zwłaszcza po tym, co przytrafiło się Claytonowi.

Doświadczenie, jakie wyniósł z włamywania się do opuszczonych budynków, mówiło
mu, że nie należy wyważać drzwi, waląc w nie pięścią lub uderzając barkiem, jak

to pokazują na filmach kryminalnych. W taki sposób człowiek może się tylko
solidnie potłuc. Drzwi trzeba wykopywać. Jeśli dwa lub trzy razy przyłoży się w

nie z całych sił nogą, puszczą.
Wychylił się z drabiny i oparł plecami o przeciwległą ścianę szybu. Zdjął stopy

ze szczebli i zaczął iść po ścianie zapieraczką. Dla uzyskania lepszego tarcia i
równowagi szeroko rozpostarł na cegłach ramiona. Zgięty jak scyzoryk, dowędrował

do punktu, w którym lewą stopą prawie dotykał kraty. Wziął głęboki oddech
265

i z całej siły uderzył nogą w pokrywę. Natychmiast zaczął zsuwać się po ścianie,
trąc kurtką o szorstkie cegły szybu. Rozpaczliwie chwycił się szczebli, przywarł

do nich i stał bez ruchu, ciężko łapiąc powietrze.
Może jednak powinien był poczekać i upewnić się, że Oprawca już odszedł, a

następnie próbować zwrócić czyjąś uwagę, krzycząc przez kratę, świecąc przez nią
latarką i wystawiając na zewnątrz palce? Ale skąd mógł wiedzieć, że Oprawca nie

zamierza zostać w rurze przez całą noc, przez cały następny dzień i nasłuchiwać,
i czekać na kolejną ofiarę?

Z drżeniem serca ponownie rozpoczął mozolną wspinaczkę. Niebawem dotarł do końca
drabiny. Wyciągnął z kieszeni latarkę, zapalił ją i przyłożywszy do kraty,

zaczął nią poruszać. Baterie wprawdzie były już prawie wyczerpane, ale istniała
możliwość, że ktoś dostrzeże nikły blask bijący przez otwory kraty i wezwie

pomoc.
Po pokrywie włazu przejechała ciężarówka. W twarz Marka buchnął kłąb spalin.

Chłopak zasłonił usta dłonią, ale wypuścił przy tym z rąk latarkę.
Słyszał, jak spadając odbija się od ścian szybu, po czym z donośnym brzękiem

ląduje na dnie. Tkwił bez ruchu wczepiony w szczeble drabiny i czekał.
Początkowo nic nie mąciło ciszy. Zaczynał już żywić rozpaczliwą nadzieję, że

Oprawcę zadowoliła krwawa łaźnia, jaką sprawił Claytonowi, że potwór odszedł już
tam, skąd przyszedł. Ale wtedy właśnie rozległo się donośne szuranie i delikatne

puk-puk-pukanie czubka noża o beton.
Marek z całych sił pchnął kratę. Pokrywa uniosła się prawie na pół centymetra,

ale natychmiast z metalicznym chrzęstem ponownie wskoczyła w swe leże. Chłopak
zacisnął zęby, napiął mięśnie pleców. Znów pchnął. Tym razem kantem dłoni.

Pokrywa uniosła się — uniosła się naprawdę — lecz w tej samej chwili wjechał na
nią samochód. Opadła z takim impetem, że o mało nie złamała Markowi ręki w

nadgarstku.
Z trudem łapiąc powietrze, naparł ponownie. Jednocześnie do jego uszu dotarło

skrobanie noża o ceglaną ścianę, a w twarz uderzył go silny prąd powietrza,
jakby coś ogromnego wdarło się do wentylacyjnego szybu. Zerknął w dół i ujrzał

rzecz tak przerażającą, że rozwarł usta do wrzasku, ale z gardła nie popłynął mu
żaden dźwięk.

Ogromny kształt w obszernej czarnej kapocie. Dojrzał też maleńką, delikatną,
białą jak porcelana twarzyczkę stwora i smoliście

266
czarne oczy; oblicze, które gdyby nie było tak upiorne, mogłoby uchodzić za

śliczne.
Postać wspinając się po drabinie, szybko przekładała na szczeblach dłonie;

białe, szponiaste, prawie przezroczyste dłonie niczym wyciągające się w stronę
Marka pajęcze odnóża.

Przejęty nieopisaną zgrozą chłopak wpatrywał się jeszcze przez ułamek sekundy w
ścigającą go istotę, potem pochylił głowę i mocarnie naparł barkami i plecami na

pokrywę szybu. Krata wyskoczyła w górę. Z donośnym brzękiem spadła na jezdnię.
Marek wyskoczył za nią w chwili, gdy szponiasta, wiotka, pajęcza ręka miała już

chwycić go za podeszwę kalosza.
Znalazł się na środku jezdni, po której w obie strony pędziły samochody. Jakaś

taksówka gwałtownie skręciła, żeby go nie potrącić, i o mało nie wpadła na
autobus. Gdzieś w pobliżu zagrzmiał przeraźliwy klakson ciężarówki. Marek zdawał

sobie sprawę, czym grozi pozostawienie odkrytego kanału, lecz nie oglądając się
za siebie, zaczął biec środkowym pasem jezdni. Biegł, a jego nogi i ręce

poruszały się niczym ostrza nożyczek. W gardle paliło od ciepłego, przesyconego

spalinami powietrza. Brzuch i klatkę piersiową przewiercał ostry ból. Marek,

niepomny na nic, ignorując krzyki rozwścieczonych kierowców, którzy wygrażali mu
pięściami i naciskali klaksony, przebiegł przez skrzyżowanie dwóch dużych ulic.

Nie miał najmniejszego pojęcia, w jakiej dzielnicy Warszawy się znajduje ani
dokąd biegnie. Wiedział jedno: musi zostawić jak najdalej za sobą tamto

stworzenie. Nieustannie odwracał się, żeby sprawdzić, czy stwór z kanału za nim
nie podąża. Widział tylko uliczne światła, blask samochodowych reflektorów i

czerwone światełka odblaskowe mijających go aut.
W końcu, kompletnie wyczerpany, wskoczył na chodnik, usiadł na krawężniku i

schował głowę między kolana. Z najwyższym trudem łapał oddech. Cały był pokryty
szybko schnącym szlamem kanałowym. Podszedł do niego jakiś starszy człowiek i

zapytał, czy dobrze się czuje, lecz Marek był w stanie tylko potrząsnąć głową.
Mimo hałasu panującego na ulicy w uszach ciągle brzmiały mu odrażające

mlaśnięcia noża szlachtującego Claytona.
Kiedy minął pierwszy szok, Marek podniósł głowę i rozejrzał się. Znajdował się w

Alejach Ujazdowskich, tuż przy Parku Ujazdowskim, blisko wylotu Koszykowej, na
której wszedł z Claytonem do kanałów. Zatem zatoczyli koło i znaleźli się

zaledwie kilka przecznic od punktu wyjścia. A droga zajęła im całe godziny.
267

Dźwignął się z krawężnika. Na chwiejnych nogach ruszył w stronę parku. Było tam
dużo spokojniej, a powietrze świeższe i bardzo kojące. Ruszył alejką okoloną

krzewami i klombami, na których, w mroku tajemniczo chwiały się kwiaty. Odnosił
wrażenie, że w ciągu kilku zaledwie godzin całe jego życie zostało przenicowane.

Wszedł do kanałów pełen optymizmu i wiary w siebie, miał nadzieję przeżyć
ciekawą przygodę; wyszedł przejęty rozpaczą, wstrząśnięty i o dziesięć lat

starszy. Wiedział, że Jan Kamiński zginął przerażającą śmiercią, ale w
porównaniu ze śmiercią Claytona była to śmierć cicha i łagodna. Zdążył polubić

amerykańskiego detektywa, zaczął traktować go prawie jak wujka. Ale słyszał, jak
Oprawca rąbie go na krwawe strzępy, a to już przekroczyło miarę jego

wytrzymałości.
Minął bezbarwny w mroku trawnik, na którym spały stada dzikich kaczek kryjących

głowy pod skrzydłami. Z trudem wlókł za sobą nogi, miał nieodpartą ochotę
położyć się na trawie i zamknąć oczy. Ale dotarł jakoś do głównej bramy parku

usytuowanej naprzeciwko Alei Róż. W pobliżu stał pomnik Ignacego Jana
Paderewskiego, pianisty i polityka, który toczył o Polskę zażarte boje. Marek

oparł się o cokół i pochylił głowę. Chciało mu się płakać, lecz nawet tego nie
był w stanie zrobić. Nie był nawet pewien, czy w ogóle jeszcze w życiu zdoła

wykrztusić z siebie choć słowo.
Rozdział piętnasty

Gdy następnego dnia wrócili do Warszawy, dzień był parny i mglisty. Miasto
przeglądało się w zmatowiałym zwierciadle; Pałac Namiestnikowski, kościół

Świętej Anny, Pałac Kultury i Nauki. Mimo że wszystkie okna w samochodzie były
spuszczone, zielona sukienka z kory, którą miała na sobie Sarah, lepiła się do

fotela. Rej, w pstrokatej koszuli z krótkimi rękawami oraz w przeciwsłonecznych
okularach, był niezwykle ożywiony i w beztroskim nastroju. Całą powrotną drogę

podśpiewywał pod nosem, stukając do taktu palcami w kierownicę.
Sarah znała powód jego radości. Nawiązał romans, piękny romans. Była przekonana,

iż zamierza się z nią umówić jeszcze tego wieczoru. Ale wiedziała również, że
nic z tego nie wyjdzie. Dał jej wszystko: ciepło, poczucie bezpieczeństwa, humor

i staroświecką kurtuazję. Otwierał przed nią drzwi, podsuwał krzesło, chodził po
zewnętrznej stronie chodnika. Traktował ją jak damę, okazywał jej względy,

jakich nikt jej dotąd nie okazywał, a w każdym razie nie okazywał od bardzo
dawna. Niestety pochodzili z innych planet, a ich seks był seksem dwóch różnych

gatunków, które choć wyglądają identycznie, nic o sobie tak naprawdę nie wiedzą
i nie mają ze sobą nic wspólnego.

Wiedziała, że Rej jest szczęśliwy, ale wiedziała też, że będzie musiała bardzo
zranić jego uczucia. Nie miała jednak wyboru. Nie mogła sobie pozwolić na

kolejny traumatyczny romans; nie w tej chwili. Już znacznie lepszy byłby kolejny
piosenkarz rockowy.

Podjechali pod jej dom w Alejach Jerozolimskich. Rej wyciągnął z bagażnika torbę
Sarah, po czym otworzył przed nią drzwi samochodu. Zaskrzypiały niczym wrota

zamku Draculi.
269

— Mam nadzieję, że wyprawa ci się podobała — powiedział, zdejmując ciemne

okulary;

W jego oczach wyczytała potrzebę usłyszenia pochwały. Pocałowała go, najpierw w
policzek, a następnie w usta.

— To był najcudowniejszy weekend w życiu. Słowo honoru. Dziękuję, Stefan. A
Katarzynę uwielbiam.

— Może zanieść ci bagaż na górę?
— Nie, nie trzeba. Musisz się spieszyć. Masz jeszcze odwieźć Katarzynę do matki,

prawda? Spojrzał na zegarek.
— Właśnie się zastanawiam... może byśmy się później spotkali?

— Jasne. Koniecznie. Ale nie dzisiaj. Dzisiaj czeka mnie wiele zaległej pracy.
Nie napisałam nawet tygodniowego sprawozdania.

— A co byś powiedziała o kolacji? Potrząsnęła głową.
— Niestety muszę na nowo wprząc się w kierat. Mam bardzo dużo roboty.

— Ten sen... czy bardzo cię zaniepokoił?
— To był tylko sen i nic więcej. Za dużo miodowej wódki, za dużo wiejskiego

powietrza.
— A, krupniczek. Rozumiem.

Wyciągnęła rękę i dotknęła jego policzka. Błysnęła jej myśl, jak bardzo trudno
jest czasami ludziom się kochać. Prawie poczuła pod powiekami łzy. Odwróciła się

w stronę Katarzyny, która z tylnego fotela volkswagena przesłała jej serdeczny
uśmiech. Najwyraźniej polubiła Amerykankę, uśmiechała się do niej, ponieważ

Sarah potrafiła sprawić, że ojciec stał się wesoły. Ogarnął ją taki smutek, że o
mało nie wyraziła zgody na wspólną kolację. Zdawała sobie jednak sprawę, czym by

się to zakończyło. A tego nie chciała. Jeszcze nie teraz, zapewne nigdy.
— Chciałbym, żebyś zawsze mówiła mi prawdę — odezwał się po angielsku Rej,

trochę nieprawidłowo wymawiając słowo „prawda".
— Obiecuję — przyrzekła po polsku Sarah i podniosła neseser.

Kiedy wchodziła do budynku, Rej wciąż jeszcze stał przy samochodzie. Dotarła na
swoje piętro, otworzyła drzwi mieszkania i rzuciła torbę na kanapę. Rozpaczliwie

tęskniła za prysznicem. Łazienka w Czerwińsku była, mówiąc bardzo łagodnie,
zupełnie prymitywna: porcelitowy dzbanek i porcelitowa duża miska. Przeszła

przez salon i otworzyła okno, żeby przewietrzyć pokój. Gdy wyszła na balkon,
zaskoczył ją widok Reja, który

270
w nie zmienionej pozycji wciąż stał przy samochodzie, jakby się spodziewał, że

Sarah jednak zmieni zdanie, wróci, zgodzi się pójść na kolację i powie, że go
kocha.

Poszła do kuchni, otworzyła pojemnik na pieczywo. W środku znalazła tylko pół
bochenka suchego chleba i twardą białą bułeczkę. Wzięła ją, wróciła na balkon,

wycelowała i rzuciła prościutko pod nogi Reja. Bułka odbiła się od chodnikowej
płyty i wpadła na jezdnię, gdzie natychmiast zgniotła ją opona przejeżdżającej

taksówki. Zaskoczony Rej podskoczył i zaczai się rozglądać, popatrzył w niebo,
jakby sądził, że to nakakał na niego jakiś przelatujący ptak.

Sarah opadła na kanapę i zaniosła się śmiechem. Przyłożyła dłoń do ust, żeby nie
śmiać się zbyt głośno. Gdy zadzwonił telefon, ciągle jeszcze pogrążona była w

niepohamowanej radości. Wstała z kanapy, wzięła telefon i przeszła z nim na
balkon, żeby sprawdzić, czy na dole wciąż jeszcze czeka Rej. Zobaczyła, że jego

volkswagen włącza się w ruch i odjeżdża do południowych dzielnic miasta.
Katarzyna odwróciła się i spojrzała w stronę jej balkonu, ale Sarah zapewne już

nie dostrzegła.
— Tu Marek — rozległ się głos w słuchawce. — Próbowałem się skontaktować z

Rejem, ale nigdzie go nie mogłem znaleźć.
— Marek? Masz przerażający głos. Co się stało?

— Chodzi o Claytona. Nie żyje. Zeszliśmy do kanałowi dopadł go Oprawca.
Sarah poczuła się jak zanurzona nagle w lodowato zimnej wodzie.

— Clayton? To niemożliwe! Jesteś pewien?
— Nie żyje! Oprawca porąbał go tak samo jak tamtych Niemców. Nie wiem, co robić!

— Poczekaj, Marku, uspokój się. Mówiłeś komuś o tym?
— Próbowałem złapać Reja na komendzie, ale tam mi powiedziano, że wyjechał.

— Rozmawiałeś o tym z policją?
— A niby jak miałem im to wszystko wytłumaczyć? Tam był stwór, coś... co zabiło

Claytona, a potem zaatakowało mnie.
— Marku... spróbuj się tak nie ekscytować. Spróbuj mi powiedzieć, co się

naprawdę wydarzyło.

— Zobaczyłem, jak ten człowiek wychodzi z kanału... to było przedwczoraj.

Zainteresowałem się tym i poszedłem za nim sprawdzić, gdzie mieszka. Później
zadzwoniłem do Claytona. Polecił mi go obserwować. Tak też zrobiłem. No i

wczoraj pod wieczór znów
271

ujrzałem tego człowieka. Poszliśmy jego śladem. Zeszliśmy do kanałów... tam
była... taka naprawdę wąska rura. Oprawca ruszył za nami i porąbał Claytona na

kawałki! Nie wiem, jak udało mi się stamtąd wydostać... naprawdę nie wiem!
— W porządku — próbowała uspokoić go Sarah, jakkolwiek i do niej zaczynał już

docierać przerażający sens tego, o czym bełkotał chłopak. — Marku... w porządku,
Rej powinien wrócić do siebie około jedenastej. Zadzwonię do niego, a później

się spotkamy.
— Ale Clayton... bardzo go polubiłem. Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Pełzliśmy

razem przez tę rurę, a tamto za nami.
— A co z tobą? Nic ci się nie stało?

— J... j... j... — zaczął się jąkać Marek i nie mógł przestać.
— Marku, skąd dzwonisz? Chcesz do mnie przyjechać?

— Ze mną chyba wszystko w porządku. Jestem w domu. Matka zrobiła mi herbatę.
— Marku, posłuchaj, w którym miejscu weszliście do kanałów?

— Mniej więcej na środkowym odcinku Koszykowej. Ale pełzliśmy kilka godzin.
Kiedy wchodziliśmy, był jeszcze dzień, a gdy wydostałem się na powierzchnię,

panowała już noc.
— W którym miejscu, twoim zdaniem, zabity został Clayton?

— W takiej naprawdę wąskiej rurze... gdzieś pod Alejami Ujazdowskimi.
— Dobrze — odezwała się Sarah. — Najszybciej jak się da, skontaktuję się z

Rejem. — Była nie mniej poruszona niż Marek, ale starała się zachować kamienny
spokój i zimną krew. — Na razie nie dzwoń na policję. Policja sądzi, że ma już

Oprawcę i bardzo się jej nie spodoba, jeśli ktoś będzie twierdził, że jest
inaczej. Na ile znam policję, po prostu cię przymkną i oskarżą o zabójstwo

Claytona.
— Ależ to Oprawca go zabił! Porąbał go, słyszałem, jak go rąbał!

— A Oprawcę widziałeś?
— Co? — zapytał Marek głosem płaskim jak deska i kruchym jak szkło.

— Czy widziałeś Oprawcę? O to cię pytam. Przez prawie pół minuty Marek milczał.
— Niezbyt dokładnie — wydukał w końcu.

— Czy miał na sobie opończę? Marku, czy miał na sobie obszerną, czarną opończę?
— Opończę? Tak. Rodzaj kapoty.

272
— A twarz, Marku? Czy widziałeś jego twarz?

— Chyba nie. Chciałem się tylko stamtąd wydostać.
— Czy miał małą twarz? Marku? Naprawdę maleńką twarz, jak u dziecka. I

kompletnie białą? Czy miał smoliście czarne oczy?
W czasie, jaki upłynął, zanim Marek odpowiedział, mogła zmienić się faza

księżyca.
— Tak — odezwał się w końcu. — Bardzo małą twarz... i bardzo bladą.

— A więc miała rację — powiedziała wstrząśnięta Sarah, choć zarazem doznała
pewnej ulgi. — Staruszka miała rację i Rej miał rację. To ta sama twarz, którą

ujrzałam w majaku sennym. Okazuje się, że nie był to wcale majak.
— Słucham? — zdziwił się Marek. — O czym pani mówi?

— Wszystko ci wyjaśnię, jak się spotkamy. Ale ten stwór istnieje naprawdę,
Marku. I tropi nas. Tropi nas... wszystkich, którzy walczyli z Niemcami w

powstaniu warszawskim, i ich dzieci, i ich wnuków, kuzynów, a zapewne też
przyjaciół i znajomych. Nie chce, żeby ktokolwiek pozostał przy życiu, Marku.

Chce nas wszystkich pozabijać.
Rej, po niezdarnym, wykonanym w przedpokoju tańcu, w którym wziął udział on sam,

Katarzyna oraz jej walizka, zostawił córkę matce. Była żona nadstawiła policzek
porośnięty delikatnym jasnym meszkiem jak na brzoskwini, ale Rejowi udało się

wykręcić od pocałunku.
— Do następnego weekendu — obiecał Katarzynie, unosząc dłoń. — Pojedziemy do

Pomiechówka. Tam też jest stadnina i można pojeździć.
Córka przylgnęła na chwilę do jego rękawa. Zapewne spostrzegła, że Sarah nie

kocha Reja tak jak on ją, ale dziewczynka kochała go, ponieważ był jej ojcem.
Kiedy zamknął już za sobą drzwi, zszedł do pustego volks-wagena. Przeszukał

skrytkę, lecz papierosów nie znalazł. Wtedy dopiero przypomniał sobie, że

ostatnią paczkę wyrzucił do pojemnika na śmieci na Świętokrzyskiej. Boże! —

pomyślał. — Ty niepoprawny baranie! Kim jesteś, że próbujesz przewidywać, co
będziesz robił za dwa dni? Czy nie pomyślałeś, że będziesz potrzebował

papierosa, zwłaszcza po spotkaniu z tą krową?
Odbił od krawężnika i włączył się w ruch uliczny. Dokuczał mu upał, był spocony

i chciał się ogolić. Ale przed powrotem do
18 — Dziecko ciemności

273
domu czekały go jeszcze dwie wizyty. Pierwsza u doktora Woj-niakowskiego na

Oczki. Intrygowało go, co naprawdę przytrafiło się matce małej Zosi. Na dnie
wielkiego pojemnika pełnego popiołów pozostało z niej zaledwie kilka zwęglonych

żeber, lecz Rej miał przed oczami jej fotografię z okresu, gdy była młoda i
śliczna; a taka młoda i śliczna istota jak nikt inny domagała się, aby wymierzyć

w jej imieniu sprawiedliwość.
Doktor Wojniakowski zaczynał właśnie sekcję dziewczyny, która powiesiła się w

pokoju hotelowym w Domu Chłopa. Była pulchna, jasnowłosa i cała pokryta piegami.
Wyglądała na pogrążoną we śnie, Rej poczuł skrępowanie na myśl, że ogląda ją

nagą, rozłożoną na metalowym stole. Wojniakowski stał nad dziewczyną i palił
papierosa. Tego dnia towarzyszył mu asystent, młodzieniec o przetłuszczonych

włosach, ze zdumiewającym zezem i kolczykiem w uchu.
— Tomku, to jest najlepszy detektyw w Warszawie — oświadczył Wojniakowski,

wskazując skalpelem Reja.
— Nie potrzebuję płaskich pochlebstw — odparł Rej. — Potrzebuję papierosa.

Wojniakowski wręczył mu pogniecioną paczkę ekstra mocnych i Rej wytrząsnął z
niej jednego papierosa. Dym był tak mocny, że policjant rozkaszlał się i nie

mógł przestać.
— To fajki dla prawdziwych mężczyzn — stwierdził lekarz. — Wyciągałem już płuca

palaczy ekstra mocnych. Wyglądają jak brykiety węgla brunatnego. Mają w sobie
tyle smoły, że gdybyś włożył je w ogień, toby się paliły przez tydzień.

— A co z moją znajomą, Iwoną? — zapytał Rej. — Napisałeś już raport z sekcji jej
zwłok?

Doktor Wojniakowski skinął głową.
— Nie zachowały się żadne organy wewnętrzne, więc nie sposób ustalić, czy

została zadźgana, czy też zastrzelona, ale trzy żebra miała złamane w wyniku
potężnych ciosów pięścią lub też uderzeń pałką. A tak na marginesie, w głębszych

warstwach popiołów znaleźliśmy jeszcze jej miednicę oraz kości nóg. One również
nam niewiele powiedziały. Niemniej posłałem resztki zachowanego szpiku do

analizy na wypadek, gdyby została otruta.
— A co z czaszką? Znaleźliście ją?

— Czaszki ani śladu. Ktoś odciął jej głowę bardzo ostrym narzędziem i zabrał ze
sobą.

— Oprawca?
— Na podstawie poprzednich autopsji stwierdzam to prawie z całą pewnością.

Zbadałem najwyższy kręg szyjny. Głowa została
274

odcięta jednym ciosem zadanym prawą ręką. Tak samo jak w przypadku pozostałych
ofiar.

— Jesteś w stanie stwierdzić, czy zginęła od tego samego noża co Jan Kamiński i
pozostali ludzie lub od tego, którym zabito Antoniego Dłubaka?

Doktor Wojniakowski wypuścił nosem dwie długie smugi dymu.
— Nie rozumiem pytania — odparł najwyraźniej zakłopotany.

— Jak to, nie rozumiesz pytania? Sam przecież powiedziałeś, że Dłubak zginął od
innego noża niż pozostałe ofiary. Oświadczyłeś, że ślady metalu w jego przypadku

nie pasują do pozostałych.
— A, o to ci chodzi! To była pomyłka. Pomylono dwa różne przypadki. Rej

wytrzeszczył na lekarza oczy.
— Pomyłka? Co ty mi próbujesz wmówić, Teofilu?

— To żadna tajemnica. Tego samego dnia badaliśmy ślady ostrza, od którego zginął
Dłubak, oraz ślady po nożu, którym zabito kogoś w akademiku na placu

Narutowicza. Obie próbki leżały obok siebie i zostały pomylone.
— Czy kiedykolwiek wcześniej pomieszano na twoim wydziale próbki?

— Nie, to zdarzyło się po raz pierwszy — przyznał lekarz, odwracając głowę.
Rej obszedł stół sekcyjny tak, że stanął z Wojniakowskim twarzą w twarz.

— A zatem twierdzisz, że... że Antoniego Dłubaka zabito tym samym narzędziem co

pozostałe ofiary?

— Na to wygląda.
— A wiec jeśli Jarczyk udowodni, że Roman Zboiński zabił Dłubaka, możemy

założyć, że zabił również tamte osoby?
— No, z tym jest pewien problem.

— Naprawdę? A jakiż to problem?
— Dziś, wcześnie rano dzwonił do mnie Jarczyk. Okazuje się, że w przypadku co

najmniej pięciu z tych morderstw Zboiński posiada niepodważalne alibi,
pochodzące z niezależnych od siebie źródeł. Jego kompani natomiast utrzymują, że

nie mógł dokonać żadnego z tych zabójstw.
Rej tak długo spoglądał w milczeniu na Wojniakowskiego, że w końcu asystent

Tomek zaczął szurać nogami i dyskretnie chrząkać.
— Teofilu, wyznaj mi całą prawdę — powiedział w końcu Rej.

— Mówię ci prawdę! Dlaczego miałbym kłamać? Antoni
275

Dłubak przypuszczalnie zginął od tego samego noża co pozostałe ofiary Oprawcy i
jeśli Zboiński udowodni, że nie zabił żadnej z tych osób, najprawdopodobniej nie

zabił też Dłubaka.
— Jaka jest sytuacja na dzień dzisiejszy?

— O tym już musisz porozmawiać z Witoldem.
— Jaka jest sytuacja na dzień dzisiejszy? — warknął Rej, podnosząc głos.

Wojniakowski wzruszył ramionami i zgniótł papierosa w metalowej nerce
operacyjnej.

— Spisują właśnie zeznania Zboińskiego i zapewne go zwolnią.
— Chcą go zwolnić? Na miłość boską, Teofilu! Jeśli nawet nie jesteśmy w stanie

udowodnić mu, że jest Oprawcą, nawet jeśli nie jesteśmy w stanie udowodnić, że
zamordował Dłubaka, to przecież zastrzelił Matejkę. Rozwalił mu głowę na środku

ulicy!
— Już ci mówiłem, o tym musisz porozmawiać z Jarczykiem. Ale z tego, co mi rano

mówił, wynika, że Matejko wycelował w Zboińskiego z pistoletu i jego ochroniarz
otworzył ogień w obawie o życie swego szefa.

— Własnym uszom nie wierzę! — wykrzyknął Rej. — Najpierw mylicie próbki,
następnie Zboiński ma komplet alibi, a teraz wmawiasz mi, że te bydlaki

zastrzeliły Matejkę w samoobronie.
Wojniakowski spuścił wzrok na zielone linoleum i milczał. Rej podszedł do niego

i powiedział bardzo cicho:
— Teofilu, ile ci zapłacili?

Wojniakowski błyskawicznie podniósł głowę. Na twarzy malował mu się wyraz,
jakiego Rej nigdy jeszcze u niego nie widział: świadomość klęski, głęboki wstyd

i rozpacz.
— Tu nie chodzi tylko o pieniądze — powiedział.

— Ile? — odparł twardo Rej.
Stał tak blisko Wojniakowskiego, że czuł bijący z jego ust zapach papierosów i

mięty.
— Wiesz, że moja siostra przebywa w domu opieki. To bardzo trudne, jeśli ktoś

n\e ma odpowiednich dochodów. Obiecali mi, że będzie tam miała lepiej... lub,
jeśli się nie zgodzę...

Rej wyglądał tak, jakby żuł w ustach jakieś paskudztwo.
— Rozumiem. Sprawią, że będzie jej tam gorzej niż w piekle.

— Daj spokój, Stefan. Znasz takich ludzi jak oni.
— Tak. Znam takich jak oni. I wiem również, że są bezkarni, bo tacy jak ty nie

potrafią się im przeciwstawić.
— Naprawdę? — wysyczał Wojniakowski. — Naprawdę? A co ty byś zrobił, gdyby to

chodziło o twoją córkę?
276

Rej popatrzył na rozłożoną na stole dziewczynę. Miała granatowe wargi, czarne
paznokcie, a na pokrytych piegami udach widniały trzy siniaki. Choć oczy były

zamknięte, policjant odnosił wrażenie, że w każdej chwili powieki trupa mogą się
rozchylić. Zdrowy rozsądek jednak mówił mu, że to niemożliwe. Bez względu na to,

kim była, teraz już bezpowrotnie odeszła.
Dotknął kantem dłoni jej włosów i odezwał się bardzo cicho:

— Nie sądzę, żebyś był skłonny powiedzieć mi, kim oni są. Ci ludzie.
Wojniakowski nieznacznie potrząsnął głową.

— A może j a będę mówił? — odezwał się Rej. — Bez zadawania pytań.

— Nie — mruknął Wojniakowski. — Oni nie grają w twojej lidze. Szukasz tylko

guza.
— Jestem oficerem policji — przypomniał mu Rej. — Wszyscy grają w mojej lidze.

— Twoi przełożeni nie. Na przykład nadkomisarz Dembek.
— Co chcesz przez to powiedzieć?

— Stefan, chcę przez to powiedzieć, że jesteś sam. Chcę przez to powiedzieć, że
płyniesz pod prąd. Zawsze byłeś uparty. Nie wiesz, kiedy jest dzień, a kiedy

noc. Zapomnij o Zboińskim. Zapomnij o Oprawcy. Ciesz się, że cię tylko
zawieszono. Jedź na ryby. Idź na jakąś operę do Teatru Wielkiego.

Reja ogarnął taki gniew, że stracił mowę. Stuknął palcem w stół prosektoryjny,
jakby stawiał kropkę. Stukał i stukał tym palcem, ale nie mógł złapać tchu, nie

potrafił wykrztusić słowa. W końcu odwrócił się na pięcie i skierował się do
wyjścia. Minął wahadłowe drzwi, przeszedł obok portretu Marii Skłodowskiej-Curie

i ruszył korytarzem w stronę schodów.
Z prosektorium wybiegł za nim doktor Wojniakowski.

— Stefan! Stefan, poczekaj!
Rej zatrzymał się przy schodach. Sączące się z wysoko umieszczonych okien

światło nadawało mu wygląd steranego życiem, siwowłosego starca.
— Stefan, wszystkiemu, o czym rozmawialiśmy, zaprzeczę! Zaprzeczę każdemu słowu!

Rej obrzucił go przeciągłym spojrzeniem. Czuł przeraźliwy smutek na myśl, że
Wojniakowski nigdy tego nie zrozumie. Nie zrozumie bezbrzeżnego smutku, jaki

ogarnia człowieka, gdy w imię wyznawanych zasad traci przyjaciela. Bezbrzeżnego
smutku człowieka, który wie, że ma rację, że nigdy się nie podda,

277
choć doskonale zdaje sobie sprawę z tego, jak bardzo jest bezsilny. Była żona

Reja zawsze oskarżała go o to, że jest słaby, ale nie rozumiała różnicy między
słabością a sprawiedliwością.

Stał w wymiętych letnich spodniach i białej koszuli z krótkimi rękawami i przez
chwilę czuł się kompletnie załamany. Ale pomyślał o Sarah, o tym, że ona nigdy

się nie poddaje, choć jest kobietą funkcjonującą w świecie mężczyzn, że wstaje
codziennie rano i musi znosić wrogość, zniewagi i dwuznaczne komentarze.

Pomyślał o rozłożonych przed kominkiem w Czerwińsku poduszkach i o krągłości jej
piersi.

Zszedł schodami. Za ladą recepcji siedziała kobieta o ostrych rysach.
Wystukiwała coś na klawiaturze komputera. Zatrzymał się i popatrzył na

urzędniczkę.
— Wychodzę — oświadczył. — Chyba powinienem o tym pani zameldować.

Bezpieczeństwo.
Spojrzała na Reja i ściągnęła usta.

— Świetnie. Do widzenia.
Znów czekał i czekał. W końcu recepcjonistka wypluła z siebie:

— Proszę pana.
Rej bez słowa opuścił Zakład Medycyny Sądowej.

Kiedy wkroczył do swego gabinetu, za jego biurkiem siedział Jarczyk. Nogi
położył na blacie, pił kawę i żartował z dwoma niższej rangi oficerami. Gdy

pojawił się Rej, śmiechy ucichły, a jeden z funkcjonariuszy przypomniał sobie,
że koniecznie musi sprawdzić tablicę rejestracyjną rumuńskiego samochodu. Drugi

natychmiast zaszył się w kącie przy szafie z kartotekami.
— Stefan! — zawołał Jarczyk. — Nie możesz żyć bez biura?

— Próbuję — odparł sucho Rej, z trudem powstrzymując gniew. W ustach ciągle
jeszcze miał smak ekstra mocnego. — Doszły mnie słuchy, że zamierzasz wypuścić

Romana Zboińskiego.
Jarczyk gwałtownie wydmuchnął nosem powietrze i popatrzył na niego wyzywająco.

— Nie mamy wyboru. Sam przecież mówiłeś, że dowody są bardzo wątłe.
— Zgadza się, mówiłem. Masz całkowitą rację. Mówiłem tak, gdyż, podobnie jak ty,

ani przez chwilę nie wierzyłem, że to Zboiński jest Oprawcą. Myślałeś, że uda ci
się wszystkie te morderstwa wepchnąć do jednego worka tylko dlatego, że Zboiński

urżnął człowiekowi głowę.
278

— Jak się okazało, nikomu nie urżnął — odrzekł Jarczyk.
Rej uderzył pięścią w blat biurka i obrzucił Jarczyka płonącym wzrokiem.

Najwyraźniej tym jednym spojrzeniem chciał zamienić go w garść popiołu.
— Cholernie dobrze wiesz, że obciął, wiesz, dlaczego to zrobił. Wiesz również,

że Teofil został opłacony i zmuszony do zmiany orzeczenia lekarskiego. A

wszystko to dlatego, że ty również zostałeś zmuszony do przyjęcia pieniędzy.

— Teraz ty posłuchaj! — krzyknął Jarczyk, zrywając się zza biurka. — Nie masz
prawa tak tu wchodzić i rzucać mi w twarz oskarżeń! Miałem dobry trop! Miałem

wszelkie powody, by dokonać aresztowania! I, na Boga, przynajmniej kogoś
schwytałem! Ty nie miałeś nawet podejrzanego!

— Zgoda — przyznał mu rację Rej. — Nie miałem podejrzanego. A tylko dlatego, że
nie miałem wystarczających dowodów. Podobnie zresztą jak ty. Ale to ty

zastawiłeś pułapkę jak z jakieś hollywoodzkiej wybroczyny kryminalnej. I ty
wszystko spartaczyłeś, spartaczyłeś po mistrzowsku. I to ty zabiłeś Matejkę. Ty!

Równie dobrze własnoręcznie, dupku, mogłeś mu rozwalić głowę!
Jarczyk wyskoczył zza biurka z wyciągniętymi pięściami.

— No chodź! No chodź! — wrzasnął. — No chodź! Zobaczymy, kto tu jest dupkiem!
Rej nie ruszył nawet ręką, nie cofnął się.

— Ile? — zapytał tym samym cichym głosem, jakim zadał to pytanie
Wojniakowskiemu.

— Co „ile"? O czym ty gadasz?
— Pytam, ile ci zapłacono, żebyś stwierdził, że Roman Zboiński ma niepodważalne

alibi na czas, gdy popełniono pięć z tych morderstw?
Jarczyk zacisnął pięści, ale widząc, że Rej nie zamierza się wdawać w bijatykę,

powoli opuścił ręce. Pocił się obficie, policzki miał szkarłatne.
— Nie wiem, co próbujesz mi wmawiać, ale nikt mi nie płacił.

— Zapłacono ci, zapłacono — odparł niewzruszenie Rej. — Zapłacono i grożono. Bat
i marchewka, tak to się nazywa.

— O niczym nie wiem.
— Kto zapewnił Zboińskiemu alibi?

— Niezależni od siebie ludzie... ludzie, którzy go w tym czasie widzieli lub
przebywali w jego towarzystwie. Z „Zebry", gdzie bardzo często przebywa. Od

Yaldiego na Pięknej.
279

— Cóż... kawał dobrej roboty, Witold. I szybkiej. Ilu świadków udało ci się
znaleźć?

— Kilku. Ale o co ci chodzi? Zostałeś przecież od tej sprawy odsunięty.
— Nie, nie zostałem. Tego dnia, gdy zabiłeś Matejkę, dałeś mi oficjalne

zaproszenie do zajęcia się tą sprawą. I nikt nigdy mi jej nie odbierze. Albo ją
rozwiążę i dojdę prawdy, albo umrę.

— Jezu, aleś ty dramatyczny — stwierdził Jarczyk i zaczął przechadzać się po
pokoju.

— Wziąłeś pieniądze — stwierdził Rej. — Gdybyś ich nie wziął, nie byłbyś w to
taki zaangażowany. Jarczyk zatrzymał się i nabrał powietrza w płuca.

— Posłuchaj, Rej. Po prostu popełniłem omyłkę. Roman Zbo-iński nie zabił żadnej
z tych osób. Może zamordował Antoniego Dłubaka, ale spróbuj mu to udowodnić. Nie

wskazuje na to żadna ekspertyza lekarza sądowego; z wyjątkiem drobnego
złodziejaszka samochodów, który może widział, a może nie widział, jak jeden z

chłopaków Zboińskiego porywał Dłubaka, nikt nie złożył w tej sprawie zeznań. To
wszystko hipotezy!

— Ile? — powtórzył Rej.
Stojący w kącie młodszy funkcjonariusz, nie chcąc być wmieszany w awanturę,

dosłownie przy kleił się do ściany. Jarczyk trzykrotnie głęboko odetchnął.
— Zamierzasz to oskarżenie podtrzymać przed nadkomisarzem Dembkiem?

— Jeśli chcesz, podtrzymam je nawet przed papieżem.
Jarczyk przez chwilę milczał. Następnie wskazał palcem młodego oficera i machnął

dłonią, nakazując mu opuścić pokój. Gdy za policjantem zamknęły się drzwi,
Jarczyk popatrzył na Reja i powiedział:

— Posłuchaj... jest to jedna z tych sytuacji, w których musimy przymknąć oczy.
— Słucham, słucham — odrzekł Rej.

Sięgnął do kieszeni po papierosy i uświadomił sobie, że przecież je wyrzucił.
— W tę sprawę uwikłany jest rząd... rozumiesz, międzynarodowe inwestycje. W grę

wchodzą miliony dolarów. Antoni Dłubak był tylko drobnym zatabaczonym urzędasem,
który nagle sobie ubzdurał, że jest kimś w rodzaju... bo ja wiem, jakiegoś

średniowiecznego rycerza, co wydaje walkę złym smokom międzynarodowego biznesu.
Odkrył pewne techniczne nie-

280
prawidłowości w funkcjonowaniu Banku Kredytowego Yistula. Spisywali różne rzeczy

na straty, chociaż nie powinni ich na straty spisywać. Drobnostka, żaden z

inwestorów na tym nie ucierpiał. Nikt nie stracił pieniędzy. Ale Antoni Dłubak

zwołał wyprawę krzyżową.
— I dlatego zasłużył na tortury i obcięcie głowy? Prosił o to?

— To nieszczęśliwy zbieg okoliczności — odparł Jarczyk. — Ale Zboiński nie miał
z tym nic wspólnego i nikt nie jest w stanie udowodnić, że było inaczej.

— O ile sobie przypominam, ostre narzędzie, którym torturowano Dłubaka, hak
sztauerski, znaleziono w mieszkaniu Zboińskiego.

— Błąd.
— Na Boga, przecież on wbił mu go w kutasa! — ryknął Rej. — Jaki błąd?

— To był inny hak. Zapytaj Wojniakowskiego.
— Inny hak sztauerski? Nie sądzę, żebym trudził się do pana doktora. Teofila

nakarmiono tą samą marchwią i przyłożono po grzbiecie tym samym batem.
— Stefan, nie obrażaj mnie.

— Nie muszę. Sam się obrażasz. Obrażasz pracę, którą wykonujesz. Obrażasz swych
kolegów i przyjaciół. Obrażasz mnie.

Jarczyk milczał. Przeciągał tylko dłonią po twarzy, jakby sądził, że zlezie mu z
niej cała skóra jak na jakimś horrorze.

— Ile ci zapłacili? — zapytał Rej.
— O co ci chodzi? Jesteś zazdrosny, że tobie tego nie zaproponowali?

— Witold, ile?
Jarczyk nie zdołał powstrzymać złośliwego uśmieszku.

— Więcej niż ty zarobisz przez dziesięć lat. Tyle.
— Kto? — zapytał z kolei Rej.

Jarczyk wybuchnął głośnym, wymuszonym śmiechem.
— Zawsze mówili, że jesteś uparty. I mieli rację. Zawzięty, zdecydowany, zawsze

pozwalano ci na więcej. Harowałeś, harowałeś i w końcu trafiałeś na trop
właściwego człowieka. Nieważne, że sprawa, z którą ktoś inny uwinąłby się w

sześć dni, tobie zajmowała sześć miesięcy.
Rej chciał na niego huknąć, ale zacisnął tylko pięści, wziął głęboki wdech i

zapanował nad sobą. Na swój sposób Jarczyk miał rację. Był głupcem nie
rozumiejąc, kto zapłacił Wojniakowskiemu, kto zapłacił Jarczykowi, dygnitarzom

rządowym i Bóg
281

jeden wie komu jeszcze. Oczywiście tylko zgadywał — choć tak naprawdę, to
wiedział — ale miał naturalną awersję do wyciągania pochopnych wniosków na

podstawie „domysłów". Przed laty, właśnie na podstawie „domysłu" zastrzelił
chudego studenta przed statuą świętego Jana Nepomucena, niedaleko placu

Bankowego. Stał i czekał na karetkę pogotowia, na chodniku wykrwawiał się młody
człowiek, wokół gromadził się tłum gapiów, a on wiedział, że nie miał racji.

Kto przygotowywałby egzorcyzmy na placu budowy hotelu Senackiego, gdyby nie
wiedział, że Zboiński wyjdzie na wolność? A poza tym skoro Oprawca został

schwytany i uwięziony, to w czym problem? Kto miał na tyle władzy, żeby
wykorzystywać konto na nieprzewidziane wydatki przedsiębiorstwa Senate

International i przepuszczać przez nie brudne zyski Zboińskiego? I kto był
zdecydowany zniszczyć „tę sukę Lewandowicz", a jednocześnie solidnie przy tym

zarobić?
— Jest gorzej niż za komuny — stwierdził z goryczą.

Nie wiedział, że powtórzył słowa starszej kobiety, która nie zdążywszy na
autobus jadący na Czerniakowską, wdała się na przystanku w rozmowę z Janem

Kamińskim.
Był w połowie holu wyjściowego z komendy, gdy pojawił się otoczony przez

policjantów i własnych ochroniarzy Roman Zboiński. W korytarzu rozbrzmiewały
gromkim echem ich kroki; wszyscy milczeli. Zboiński miał zarzuconą na ramiona

kurtkę Hugo Boss, czarną koszulę i obszerne, również czarne spodnie. Sprawiał
wrażenie wściekłego i zmęczonego —jakby w jego niczym wykutą z kamienia twarz

przez całą noc walono młotem kamieniarskim.
Obok kroczył nadkomisarz Dembek. Po drugiej stronie posuwał się prawnik

Zboińskiego. Zmierzali równym, zdecydowanym krokiem w stronę obrotowych drzwi,
ale drogę zastąpił im Rej, który stanął przed Zboińskim tak, że grupa musiała

się zatrzymać.
— O co chodzi? — zapytał Zboiński. — Powiedzieliście, że jestem wolny. Co to

gówno tu robi?
— To gówno przypomina ci — odparł Rej — że może wymkniesz się policji, ale nie

wymkniesz się temu, co za tobą podąża.

— Co to znaczy? Jakaś groźba? — warknął Zboiński. — Złaź mi z drogi.

— Ostrzegam cię, Roman — powiedział Rej. — Nigdy ci już nie zejdę z drogi. Będę
na ciebie polował aż do dnia twej śmierci.

282
— Chcę złożyć skargę! — krzyknął Zboiński. — Jestem wolny, prawda? Powiedzcie

więc temu gnojowi, żeby zszedł mi z drogj.
Dwóch policjantów ruszyło w stronę Reja, ale ten zatrzymał ich „laserem",

jakiego nie powstydziłaby się nawet Sarah. Podszedł do Zboińskiego jeszcze
bliżej i dźgnął go wyciągniętym palcem w klatkę piersiową.

— Posłuchaj mnie, skurwysynu. Wiem, kim jesteś, i wiem, co zrobiłeś. Pewnego
dnia cię dopadnę, dopadnę cię w chwili, kiedy się będziesz tego najmniej

spodziewał. Więc gdybym był na twoim miejscu, już od teraz zacząłbym się bać.
— Ciebie? — prychnął Zboiński. — Pozwól, że coś ci powiem, malutki, siwy

człowieczku. W dniu, kiedy zacznę się ciebie bać, sam sobie palnę w łeb za to,
że jestem talom kurzym gównem.

— Poczekam na to — odparł Rej. Zbliżył się nadkomisarz Dembek.
— Stefan, daj spokój. Ta sprawa jest już zakończona. To była pomyłka. Pan

Zboiński jest wolny.
— Zastrzelił Matejkę — odparł Rej, nie ruszając się z miejsca.

— Jak mogłem kogokolwiek zastrzelić? — zaprotestował Zboiński. — Nie miałem
nawet przy sobie broni!

— Kazałeś to zrobić ochroniarzowi. A to, kurwa, wychodzi na jedno.
— Nic nie mówiłem! To insynuacja! Nic nie mówiłem!

Rej chwycił Zboińskiego za klapy i przyciągnął do siebie tak blisko, że ich nosy
prawie się ze sobą zetknęły. Nieistotne, że Zboiński był o wiele wyższy; Rej był

ogniem, był wymiarem sprawiedliwości, był gliniarzem i prokuratorem
jednocześnie.

— Obiecuję ci najsolenniej — szepnął Zboińskiemu do ucha tak, żeby nikt nie
słyszał. — Pewnego dnia, już niebawem, zabiję cię, jeśli jeszcze nie będziesz

martwy. I nie będziesz się nawet spodziewał, kiedy ten dzień nastąpi. Ale tak
właśnie będzie. Cierpienia Dłubaka okażą się niczym w porównaniu z tym, co

przytrafi się tobie. Hak sztauerski? Ja zamierzam rozedrzeć cię na strzępy.
— Jesteś szalony — odparł Zboiński, zwracając się z udawanym zdumieniem do

nadkomisarza Dembka. — Ten człowiek jest szalony. Ciągle u was pracuje? Nie mogę
wprost w to uwierzyć!

— On... hmm... został zawieszony i odsunięty od sprawy — wyjaśnił Dembek i
gwałtownym, choć lekkim skrętem głowy dał znak Rejowi, że ma usunąć się z drogj.

Rej potarł kłykcie pięści, jakby rozważał pomysł, czy nie wyrżnąć
283

Zboińskiego w szczękę. Bandzior gapił się na niego i gapił, aż w końcu
odepchnięto Reja na bok.

W tej samej chwili przez obrotowe drzwi do holu wdarli się z kamerami i
mikrofonami przedstawiciele prasy. Rej odsunął się jeszcze bardziej w bok. Ale

złożył Zboińskiemu obietnicę i zamierzał jej dotrzymać. Uśmiechną) się do niego;
twarz bandziora przypominała pośmiertną maskę. Rej nie mógł poskromić jeszcze

szerszego uśmiechu. Zawsze uważał, że nic tak człowieka nie komplementuje jak
nachmurzona nagle twarz jego najgorszego wroga.

Do holu jako jedna z pierwszych wdarła się Anna Pronaszka. Dostrzegła Reja,
który miał właśnie opuścić korytarz, i uniosła mikrofon.

— Komisarzu Rej... — zaczęła.
Ale w jakiś tajemny sposób zrozumiała, że to on miał rację, a ona się myliła.

Bez słowa opuściła mikrofon i obserwowała, jak policjant odchodzi. Zastanawiała
się tylko, kto go tak idiotycznie ostrzygł, i gdzie udało mu się kupić koszulę

tak pstrokatą i w tak złym guście.
Rej wrócił do domu, otworzył lodówkę i zaczął w niej myszkować w poszukiwaniu

czegoś do jedzenia. Znalazł kilka plasterków salami, zwiędłe jabłko i trochę
zjełczałego twarogu. Postanowił zatem nic nie jeść i nalał sobie tylko piwa.

Wyszedł na balkon i usiadł w fotelu. Dzień był upalny, słońce świeciło
oślepiającym blaskiem, a cienie wyglądały jak namalowane tuszem. Głosy bawiących

się na wyschniętej trawie dzieci przypomniały mu krzyk mew nad Bałtykiem, dokąd
matka przed wielu, wielu laty zabrała go podczas wakacji na tydzień. Nie

wiedział, gdzie wtedy był jego ojciec, potężny niczym cow-catcher w
staroświeckim parowozie mężczyzna o siwych jak stal wąsach.

Po kilku minutach jednak zadzwonił telefon i Rej wrócił do pokoju.

— Stefan? Tu Sarah. Coś się wydarzyło.

— Co? Masz taki dziwny głos.
— Marek spostrzegł człowieka, który wszedł do kanałów... chyba na Koszykowej.

Zatelefonował do Claytona i obaj poszli za nim.
— A, tak — mruknął Rej i popił piwa. Sarah nagle umilkła i zaczęła płakać.

284
— Clayton został zabity.

— Chyba nie mówisz tego poważnie.
— Stefan, Clayton naprawdę został zabity. Przez Oprawcę. Marek jest tego pewien.

— Nie wierzę. Kiedy to się stało?
Słowo po słowie Sarah wydusiła wreszcie z siebie wszystko, czego dowiedziała się

od Marka.
— Marek widział Oprawcę — rzekła na koniec. — Widział go na własne oczy. Potwór

był tak blisko, że omal nie złapał Marka za nogę. Było to to samo stworzenie,
które spotkałam we śnie w Czerwińsku. Maleńka biała twarz, jak u lalki, i

obszerna, czarna opończa.
Po raz pierwszy w życiu Rej, słysząc, że ktoś wmawia mu coś tak absurdalnego,

pomyślał: masz rację, wierzę ci. Wierzył już, że Oprawca to coś dużo bardziej
demonicznego niż Roman Zboiński; coś dużo bardziej przerażającego i mściwego. I

to coś ganiało kanałami, ulica za ulicą, aleja za aleją i tropiło ofiary niczym
oszalały, bezmyślny ogar.

— Zakładam, że Marek nie zgłosił się jeszcze z tym na policję — powiedział. —
Byłem na komendzie zaledwie pół godziny temu i nikt o takim zdarzeniu nie

słyszał.
— Nieszczęsny dzieciak... boi się, że oskarżą go o zabójstwo Claytona.

— Cóż... tak byłoby do dzisiaj. Powiem mu, żeby poszedł na policję i bez żadnych
obaw to zgłosił. Ale poza tym dzieją się inne, bardzo dziwne rzeczy.

— O czym mówisz?
— Chodzi mi o to, że Zboiński jeszcze dziś po południu zostanie wypuszczony na

wolność. W Zakładzie Medycyny Sądowej pomylono materiały. Okazało się, że nie
mógł nikogo zamordować. Nawet Antoniego Dłubaka. I nie tylko to. Bydlak, który

zastrzelił Matejkę, też zapewne wyjdzie na wolność. Okazało się nagle, że
działał w samoobronie.

— Stefan, co to ma znaczyć?
— Ktoś wydaje ogromne sumy pieniędzy, żeby przekonać pewnych ludzi, iż należy

zmienić zdanie o Zboińskim, a tym, którzy nie są zainteresowani pieniędzmi,
składa inne propozycje... na przykład obcięcie uszu.

Sarah milczała przez bardzo długą chwilę.
— Mówisz tak, jakbyś wiedział, kto to jest — odezwała się w końcu.

285
— Wiem z całą pewnością. Pozostaje kwestia udowodnienia mu winy.

— Mówisz o Benie, prawda?
— Tak. Mówię o Benie. Jak myślisz, dlaczego zaaranżował te egzorcyzmy? Od samego

początku dobrze wiedział, że Jarczyk nie będzie w stanie oskarżyć Zboińskiego
ani o to, że jest Oprawcą, ani nawet o zabójstwo Antoniego Dłubaka. A wiedział

to, ponieważ zrobił wszystko, aby nikt nie wyskoczył z jakimikolwiek faktami,
zeznaniami świadków czy dowodami. Podejrzewam, że ten twój Ben zbija majątek na

praniu pieniędzy Zboińskiego i nie dopuści do tego, by ktoś podłączył się do
jego koryta. A już na pewno nie ty.

— Chce mnie zniszczyć, prawda? — powiedziała cicho Sa-rah. — „Tę sukę
Lewandowicz".

— Cóż, tak. W każdym razie ja to tak widzę. Zorganizuje egzorcyzmy, skłoni ekipę
Brzezickiego do podjęcia pracy, a ty zostaniesz jako ta roztrzęsiona panienka,

która z niczym sobie nie radzi. Senate International wycofa cię z Warszawy albo
w ogóle wypowie ci pracę. Ben będzie bezkarnie prowadził swoją rakietę z praniem

pieniędzy, a zapewne i tuzin innych rakiet... wszystko w chwale zachodnich
przedsięwzięć.

— Mówisz jak komunista — zauważyła Sarah.
— Bo jestem komunistą. Ale przede wszystkim jestem oficerem policji.

— Tak jak Clayton. Był ekscentrykiem. Wierzył w duchy i w takie inne rzeczy
poza.. Ale był też gliną, prawda?

— Nic ci nie jest? — zainteresował się nagle Rej.
— Nie — odrzekła. — Jakoś sobie radzę. Muszę sobie radzić.

— Posłuchaj, z Benem Saundersem powinnaś bardzo uważać — ostrzegł po chwili

milczenia Rej.

— Z Benem Saundersem zawsze jestem bardzo ostrożna.
— Wiem. Ale musisz być szczególnie ostrożna. Czy Bank Kredytowy Yistula przesłał

ci już te obiecane wyciągi z rachunków?
— Przyrzekli to zrobić, tylko że dotąd niczego nie dostałam. Wybiorę się do nich

jeszcze dzisiaj.
— Moglibyśmy się spotkać? Muszę porozmawiać z Markiem. Myślę że i ty z chęcią

przyjdziesz.
— Tak, oczywiście. Pozwól, że do niego zadzwonię i jakoś nas umówię.

— Na pewno nic ci nie jest? — ponownie zapytał Rej.
— Och, daj spokój, Stefan. Jestem już dużą dziewczynką. Umiem się zatroszczyć o

siebie.
286

Nastąpiła chwila ciszy, po czym Rej powiedział z wyraźną nutką żalu w głosie:
— Tak, oczywiście, umiesz. Nie powinienem w to ani przez chwilę wątpić.

Weszła szybkim krokiem do swego biura i otworzyła teczkę. Za nią pospiesznie
wsunęła się do gabinetu podekscytowana Irena.

— Ben chce się z tobą widzieć.
— To dobrze. Bo ja również chcę się z nim widzieć. Mogłabyś mu powiedzieć, żeby

tu przyszedł?
— Nie sądzę, by miał ochotę tu przychodzić — odpowiedziała Irena.

Sarah powiesiła na wieszaku szyty na miarę lniany płaszcz i usiadła za biurkiem.
— Nie obchodzi mnie, w jakim jest nastroju. Jeśli chce mnie widzieć, wie, gdzie

mnie szukać.
— Spróbuję — mruknęła Irena. — Czyżbyś miała na twarzy siniaki?

— Tak, to siniaki — zgodziła się Sarah.
— Ben ma podobne. I plaster na nosie.

— Dokładnie. Dlatego ma tu przyjść i się ze mną zobaczyć.
— W porządku — stwierdziła Irena i skinęła głową. Ruszyła do drzwi, ale w progu

przystanęła i odwróciła się do Sarah. — Jak udał się weekend?
— Fantastycznie. A tobie?

Sarah przejrzała pocztę i dokumenty. Żadnych wyciągów z konta w Banku Kredytowym
Yistula nie znalazła. Był natomiast długi faks z nowojorskiej siedziby Senate

International z pytaniem, dlaczego nie zaczęto jeszcze prac konstrukcyjnych, a
także pismo od Gawlaka z długą listą pytań odnośnie fundamentów oraz statyki i

rozmiarów głównej klatki schodowej. Nadal była pogrążona w lekturze, kiedy
otworzyły się drzwi gabinetu i do środka wkroczył Ben. Miał na sobie koszulę z

krótkimi rękawami, a spodnie podtrzymywały mu szelki z kaczorem Donaldem. Pod
pachą niósł gruby plik wydruków komputerowych.

— Proszę, proszę — powiedział, kładąc wyciągi na biurku Sarah, po czym usiadł na
krześle. Irena nic a nic się nie myliła.

287
Oczy miał popodbijane, czerwony, spuchnięty policzek i plaster na grzbiecie

nosa. — Miałaś jaja, żeby się tu pojawić.
— To akurat raczej odnosi się do ciebie — odpaliła Sarah, nie podnosząc głowy

znad papierów.
— Wiesz, jaki jest twój największy kłopot? Uważasz się za kobietę interesów, a

tak naprawdę nie jesteś w interesach najlepsza. Z twoją kobiecością też jest coś
nie w porządku.

— Cóż... zapewne masz rację — odparła, rozpierając się na krześle. —W kwestii
pieniędzy jestem zbyt uczciwa. A jeśli chodzi o mężczyzn, nie dyskryminuję ich.

— Tu masz te wyciągi bankowe z rachunków. Muszę ci powiedzieć, że wprowadziłaś
pracowników Banku Yistula w spore zakłopotanie. W tym przedsięwzięciu powinni

być naszymi partnerami, toteż należy traktować ich z szacunkiem i kurtuazją. A
ty co? Otwarcie powiedziałaś im, że są przestępcami.

Sarah popatrzyła na gruby plik wydruków z taką miną, jakby Ben postawił na
biurku pudełko ze śmierdzącym łupaczem.

— Nie sądzę, bym w którymkolwiek z tych wydruków natknęła się na niezgodności.
Założę się, że są nienagannie zbilansowane, kredyt za kredyt, strata za stratę.

Założę się również, że nie ma w nich wzmianki o transportowanych statkami
kradzionych BMW, które wyładowano w Gdańsku. Nie ma tu rachunków za konwoje

mercedesów przejeżdżające przez czeską granicę ani też za przyjeżdżające z
Berlina toyoty. Założę się, że mogę w tych papierach grzebać do końca świata i

tak nie znajdę śladu tego, coś sobie umyślił.

— Jesteś stuknięta — odparł Ben. — Wiesz o tym? Jesteś kompletnie stuknięta. I

nie tylko to. Kompletnie na niczym się nie znasz. Jak tylko skłonię Brzezickiego
do podjęcia pracy, zamierzam dać ci takiego kopa, że wyfruniesz z Europy

Wschodniej w takim tempie, że aż oczy ci mgłą zajdą.
— Kiedy zaczynasz egzorcyzmy, ojcze Karras? Ben wyciągnął w jej stronę palec.

— Sarah, nie kpij sobie ze mnie. To, co robię, ty powinnaś była zrobić już
dawno. Jeśli twoi robotnicy uważali, że mają do czynienia z diabłem, powinnaś

zapewnić im stosowny obrzęd religijny. Tylko w ten sposób można ich przekonać.
— A jeśli policja uwierzy, że ma mordercę? Czy dasz jej pieniądze, żeby ją

przekonać? Ben dźwignął się z krzesła i rozejrzał po gabinecie.
— Lepiej naciesz się dzisiaj swoim biurkiem, bo ostatni raz za

288
nim siedzisz, a zachowujesz się jak królowa Warszawy. Swoją drogą, gdzie byłaś

podczas weekendu? Nowy Jork aż skowyczał, żeby dostać tygodniowe sprawozdanie, a
ja cię nigdzie nie mogłem złapać.

— Byłam na wsi, ale to już nie twój zakichany interes.
— Czy aby nie z tym parszywym policjantem?

— Tak, z tym parszywym policjantem. I ten parszywy policjant okazał się bardzo
opiekuńczy i uroczy, a jako mężczyzna jest dwa razy lepszy niż ty.

Ben wykrzywił usta w coś, co jego zdaniem miało wyrażać politowanie.
— Pęd ku naturze, tak? Nie sądzę, żeby tym Nowy Jork również był zachwycony. Od

dyrektorów Senate International oczekuje się, że będą utrzymywać bardzo
serdeczne, lecz pozbawione elementów osobistych kontakty z mieszkańcami kraju, w

którym wypada im działać. Dyrektorzy ci reprezentują Senate International i jako
tacy mają stanowić wzór nienagannych manier. A twoje nienaganne maniery

sprowadzają się do romansów z warszawskim Columbo... — Zerknął na zegarek. — Tak
czy siak, teraz to już problem czysto akademicki. Czy pojawisz się dziś

wieczorem na egzorcyzmach? O dwudziestej trzeciej. Jestem pewien, że nie
zechcesz stracić tak wyśmienitej zabawy.

— Przyjdę.
— Świetnie... a, i weź ze sobą tego Polaczka-policjanta. Nie ma to jak odchodzić

z pompą.
Opuścił gabinet, zamykając za sobą cicho drzwi. Oczy Sarah wypełniły się łzami.

Nie dlatego, że Ben doprowadził ją do furii; zanadto nim gardziła. Płakała nad
Claytonem. Przy Benie powstrzymywała łzy, nie chcąc, by doszedł do wniosku, że

dopiekł jej do żywego.
Spędziła dwie godziny na studiowaniu wydruków z Banku Kredytowego Vistula i

zgodnie ze swymi przewidywaniami wszystko znalazła w nieskazitelnym porządku.
Rachunki były tak idealnie zbilansowane, że nie mogły być prawdziwe. Ani razu

nie natrafiła na większą sumę pieniędzy, która wpłynęłaby na konto z
niewiadomego źródła. Ani śladu podejrzanie wysokich strat, żadnych odpisów,

żadnych tajemniczych wydatków.
Ktokolwiek sfałszował rachunki, tak umiejętnie pousuwał wszelkie ślady pieniędzy

Zboińskiego, jakby nigdy nie istniały.
19 — Dziecko ciemności

289
Sarah opuściła biuro i pojechała taksówką do banku. Weszła po schodach do

głównego, wyłożonego marmurami holu, który zdobiła wielka figura z brązu
przedstawiająca syrenę z mieczem i tarczą.

— Proszę pani! — zawołał za nią recepcjonista. —Proszę pani, w czym mogę pomóc?
Ale Sarah, kompletnie go ignorując, ruszyła korytarzem do znajdujących się na

tyłach budynku pomieszczeń biurowych, prosto do gabinetu Piotra Gogiela.
Rozmawiał akurat z którymś z klientów przez telefon, ale cisnęła mu na biurko

wydruki i obcesowo zapytała:
— To pańskie dzieło?

Gogiel błyskawicznie pożegnał się z rozmówcą i odłożył słuchawkę.
— Nie rozumiem, o co pani chodzi. To są wyciągi z rachunków z konta pani firmy.

— I za to właśnie umarł Antoni Dłubak? Za tę zdradę?
— Proszę... to niema nic wspólnego ze zdradą, panno Leonard. To... takie są

właśnie wyciągi bankowe z waszego konta.
— Czy i pana Ben opłacił? Czy o to chodzi? A może zagroził panu śmiercią?

Piotr Gogjel nic nie odrzekł. Usiadł za biurkiem i z nieszczęśliwą miną
popatrzył na plik wydruków. Nieustannie przełykał ślinę, jakby w gardle ugrzązł

mu kawałek suchego herbatnika. Sarah pochyliła się nad biurkiem i spoglądała mu

prosto w oczy. Próbował odwrócić twarz, ale mu się to nie udało.

— Zamierzam dojść do tego, kto to zrobił — oświadczyła Sarah. — Nie spocznę,
dopóki się tego nie dowiem. A kiedy już będę znała prawdę, w porównaniu z bólem,

jaki zadam ja, najgorsza tortura Zboińskiego wyda się zaledwie łagodnym
drapaniem po plecach. I proszę to traktować jako moją najsolenniejszą obietnicę.

— Przykro mi, tyle tylko mogę powiedzieć — odrzekł Gogiel, rozkładając ręce.
— O, jest panu przykro. Cóż, ale to zaledwie początek. A teraz proszę mi

powiedzieć, gdzie znajdę tego kombinatora Studni-ckiego.
— Wyjechał do Brukseli... rodzaj spotkania finansistów.

— W porządku. Kiedy wróci, proszę mu niezwłocznie przekazać to, co powiedziałam
panu.

Piotr Gogiel wstał i odprowadził Sarah do drzwi. Pocił się z powodu upału i
zdenerwowania.

290
— Chciałbym tylko powiedzieć pani... nie chciałem, żeby sprawy tak się

potoczyły. Ale czasami nie mamy wyboru.
— Panie Gogiel, każdy i zawsze ma jakiś wybór. Jeden oznaczony jest słówkiem

„zły", a drugi słówkiem „dobry".
— To nie takie proste, panno Leonard. Mam żonę, mam rodzinę. Mam ludzi, za

których odpowiadam i którzy na mnie liczą.
— Sądziłam, że i ja mogę na pana liczyć. Ale to już nieważne. To była pańska

decyzja, prawda?
Opuściła bank, stukając głośno obcasami po marmurowej posadzce. Piotr Gogiel z

ponurą miną, wycierając chusteczką twarz, obserwował, jak się oddala.
Rozdział szesnasty

Sarah, Rej i Marek spotkali się w barku kawowym na Koszykowej, gdzie zajęli
stojący w kącie stolik. Chłopak miał ciemne sińce pod oczami i roznosiła go

jakaś niezdrowa, nerwowa energia. Kelnerka przyniosła mężczyznom dwie mocne
kawy, a dla Sarah herbatę po rosyjsku.

Marek opowiedział, jak wraz z Claytonem tropili Okunia w kanałach i w jaki
sposób pod Alejami Ujazdowskimi dopadł ich Oprawca.

— Wprawdzie nie widziałem go, gdy obciął mi palec, ale twój opis pasuje do
całego obrazu — stwierdził Rej.

— To było dokładnie takie samo stworzenie jak to spotkane przeze mnie we śnie —
wtrąciła Sarah. — Byłam śmiertelnie przerażona, ale nie potrafiłam się obudzić.

— Sądzisz, że to człowiek? — zapytał Marka Rej.
— Nie wiem. Twarz miał ludzką, ale bardzo małą. W pierwszej chwili pomyślałem,

że to maska, ale to nie była maska. Rany, to posuwało się za mną z
nieprawdopodobną prędkością... doprawdy, sam nie wiem, w jaki sposób udało mi

się sforsować tę kratę.
— Czy to mógł być Okuń... w jakiś sposób odmieniony?

— Nie rozumiem. Jak to: odmieniony?
— Cóż, odmieniony jak na przykład wilkołak. Jak to się nazywa...

zmiennokształtny? Marek potrząsnął głową.
— Clayton z całą pewnością rozpoznał ślady jego butów, prowadzące właśnie do tej

rury. A to znaczyło, że facet znajduje się gdzieś przed nami. Oprawca nadszedł z
tyłu. Poza tym obaj

292
diametralnie się od siebie różnią. Okuń jest chudy i drobny. Po prostu nędzny,

cherlawy, siwowłosy starzec. Oprawca... jest ogromny.
— Co w takim razie teraz zrobimy? — wtrąciła Sarah.

— Sądzę, że należy złożyć wizytę panu Okuniowi.
— Ej... to przerażający człowiek — ostrzegł Marek. — Nawet sąsiad, który mieszka

z nim drzwi w drzwi, bardzo się go boi.
— Skąd o tym wiesz?

— Rozmawiałem z nim. Oświadczył mi, że Okuń jest jednym z łajdaków od von dem
Bacha. Twierdzi, że on wcale się nie nazywa Okuń, a kiedy przebywa w swym

mieszkaniu sam, nie mówi po polsku. Jest Jednym z nich". Tak mi powiedział ten
sąsiad.

— Jednym z łajdaków von dem Bacha? Jesteś tego pewien? Marek skinął głową.
— Krzyczał, że Okuń jest zbrodniarzem i Jednym z nich".

— Von dem Bach? — zapytał ponownie Rej. — Naprawdę wymienił nazwisko von dem
Bacha? To może być właśnie brakującym ogniwem, którego szukamy!

— Co masz na myśli? — zainteresowała się Sarah.

— Von dem Bach był niemieckim generałem, który dostał polecenie zdławienia

powstania warszawskiego. Pałał do Polaków obłąkańczą wręcz nienawiścią. Tropił
każdego mężczyznę, kobietę czy dziecko, którzy mieli cokolwiek wspólnego z Armią

Krajową. Zabijał ich. Zabił ich tysiące. I jeszcze jedno: dostawał szczególnej
furii na myśl, że powstańcy wymykają mu się kanałami. To on właśnie wydał rozkaz

blokowania kanałów drutem kolczastym, wrzucania przez włazy pojemników z gazem
łzawiącym i wlewania benzyny, którą następnie podpalano. I zupełnie go nie

obchodziło, że w środku mogą być dzieci. Wymyślił też urządzenie znane pod nazwą
Taifun-Gerat. Była to maszyna do wpompowywania do kanałów gazu, a następnie

wywoływała jego eksplozję. „Maszyna do tajfunu".
— Chyba nie sądzisz, że Okuń stale tropi akowców... tyle lat po wojnie?

— Dlaczego nie? Żydzi wciąż poszukują zbrodniarzy wojennych.
— Clayton nie należał do AK, prawda? — odezwał się Marek. — Więc dlaczego

Oprawca go zabił?
— Clayton stanowił dla niego zagrożenie — wyjaśnił Rej. — Podobnie jak ty. —

Dopił kawę. — No, chodźmy i zobaczymy, co ma nam do powiedzenia sam Okuń.
293

— Jest pan pewien, że to dobry pomysł? — spytał zaniepokojony Marek.
— Nic się nie bój — uspokoił go Rej. — Mam przy sobie broń.

Przeszli przez jezdnię i Marek zaprowadził ich do bloku, w którym mieszkał Okuń.
Tam nacisnął guzik domofonu oznaczony nazwiskiem „Gajda" i niecierpliwie czekał,

aż się ktoś odezwie. Po minucie ponownie zadzwonił. I znów nikt się nie zgłosił,
— Może wyszli — podsunęła Sarah.

— Nie sądzę. Ten pan był na wózku inwalidzkim. Jest naprawdę bardzo stary i
ciężko chory. Może wyłączył aparat słuchowy?

Marek kilkakrotnie jeszcze nacisnął guzik domofonu, ale bez skutku.
— Jak myślisz, który przycisk należy do mieszkania Oku-nia? — zapytał w końcu

Rej.
— Mieszka z nimi przez ścianę. Wydaje mi się, że będzie to ten nad lub pod

przyciskiem Gajdy. Rej nacisnął oba guziki.
— I co mu powiesz, jak się odezwie? — zapytała Sarah, szeroko otwierając oczy.

— Powiem: „Czy to pan Okuń? Wygrał pan dwutygodniowe, słoneczne wczasy w
Auschwitz".

— Nie, pytam poważnie.
— Nic nie będę musiał mówić — odrzekł Rej. — Nikt nie odpowiada.

— No to co teraz? — chciał wiedzieć Marek. — Kelnerka sądzi, że zamierzam się
już na stałe zameldować w barku.

Rej zaczął majstrować przy zamku drzwi wejściowych. Po sześciu lub siedmiu
sekundach udało mu się odsunąć zapadkę i drzwi stanęły otworem.

— Teraz obejrzymy sobie mieszkanie pana Okunia pod nieobecność gospodarza.
— A jeśli w tym czasie wróci?

— Wymyślimy jakieś głupie wytłumaczenie lub po prostu damy mu w łeb. Skąd mogę
to teraz wiedzieć? — zdenerwował się Rej.

Upchali się w ciasnej windzie i Marek nacisnął guzik oznaczony cyferką 3.
Dźwig z mozołem zawiózł ich na trzecie piętro. Klatka schodowa sprawiała

wrażenie jeszcze bardziej mrocznej, niż Marek to zapamiętał. Roznosił się w niej
silny, bardzo nieprzyjemny zapach.

294
— Które mieszkanie należy do Okunia? — zapytał Rej i chłopak wskazał drzwi w

samym końcu korytarza.
Ruszyli w tamtą stronę, ale gdy mijali mieszkanie Gajdy, smród stał się tak

silny, że Rej przystanął i zlustrował wzrokiem drzwi.
— Czy to nie ulatniający się gaz? — zapytała zaniepokojona Sarah, zasłaniając

dłonią nos i usta. — Cuchnie obrzydliwie.
— Lepiej wracajcie na parter — odparł Rej. — Obawiam się, że mamy problem.

— Jaki problem?
— Ten zapach... sądzę, że tam w środku leży coś martwego. Może to tylko pies

albo kot, ale muszę to sprawdzić.
— Jeśli ty musisz, to i ja też.

— Sarah, uwierz mi, gorzko tego pożałujesz. Lepiej weź Marka i poczekajcie przed
domem. Zapewniam cię, że w przeciwnym razie zwrócisz lunch dwudziestokrotnie

szybciej, niż go zjadłaś.
— Jakoś sobie poradzę.

— W porządku — mruknął Rej, wzruszaj ąc ramionami. — Ale jeśli poczujesz się

niedobrze, celuj w inną stronę. Mam na sobie świeżo uprane i uprasowane spodnie.

Ponownie wyciągnął wytrychy i po chwili otworzył drzwi do mieszkania Gajdy. Od
progu uderzył w nich prąd ciepłego powietrza przesiąkniętego fetorem psującego

się mięsa. Markowi głośno zabulgotało w gardle, odbiło się i chłopak ze słowem
„przepraszam" gwałtownie się odwrócił. Rej wyciągnął paczkę zmiętych chusteczek

higienicznych, wyjął kilka i zasłonił sobie nimi twarz. Sarah miała jedynie
cienką, jedwabną, obszytą koronką chusteczkę do nosa. Spryskała ją obficie

perfumami Giorgjo i też przyłożyła sobie do nosa.
— Nie musisz tam wchodzić —jeszcze raz przestrzegł ją stłumionym głosem Rej.

— Stefan, chcę. Po to tu jestem.
— W porządku. Sama sobie grób kopiesz.

Weszli do przedpokoju. Pomieszczenie było ciasne, obskurne, na wieszakach
wisiały stare palta i płaszcze, pod ścianami stały laski, a na podłodze

poniewierały się zniszczone, poodkształcane buty. Rej pchnął drzwi do kuchni.
Było tam znacznie jaśniej, ponieważ w pomieszczeniu znajdowało się wychodzące na

południową stronę okno, co prawda z matowymi szybami. Wpadające przez szkło
promienie słońca bezlitośnie obnażały panujący w kuchni brud. Typowy brud, jaki

panuje w kuchniach starych ludzi;
295

półślepych, zbyt słabych, aby sprzątać, zapominalskich. Rej bez słowa rozejrzał
się bystro, po czym wrócił do przedpokoju i otworzył drzwi salonu.

Pokój również znajdował się w opłakanym stanie, choć nosił ślady pewnego
starunku. Na jednym z krzeseł leżała tkana ręcznie wełniana narzuta, na

parapecie kominka z elektrycznym rusztem stała pozłacana figurka Matki Boskiej,
a na ścianie wisiała reprodukcja obrazu Jacka Malczewskiego „Chrystus obmywający

nogi uczniom". Na obrazie kobieta w białej szacie obmywała stopy uczniowi, który
sprawiał abstrakcyjne, posępne wrażenie stroskanego ojca lub żołnierza, co

wrócił właśnie z wojaczki.
Rej zatrzymał się na chwilę w progu i rozglądając się po pokoju, nasłuchiwał.

Następnie przeszedł korytarzem do drzwi sypialni. Jego sztywne ruchy i gwałtowna
nerwowość, z jaką pchnął drzwi pomieszczenia, powiedziały Sarah dobitnie, co

spodziewał się ujrzeć w środku. Lecz ona się tego nie spodziewała; przez otwarte
drzwi z siłą nawałnicy wyleciała szumiąca chmara tłustych, zielonych much

robacznic, tysiące owadów, które z impetem biły w ściany przedpokoju. Rej cofnął
się i zaczął się od nich oganiać, ale Sarah była w stanie tylko zaniknąć oczy i

zakryć włosy rękami.
— Boże! — wrzasnęła. — Boże, tylko nie to!

Chmura mięsnych much biła ją w dłonie, opadała na rękawy, owady pełzły jej po
ramionach. Któryś usiadł na jej dolnej wardze. Sarah pluła i pluła, wycierając

chusteczką usta. W końcu jednak bzyczący sztorm zaczął się uspokajać. Muchy
siadały na suficie, muchy siadały na ścianach, jeszcze więcej krążyło ich w

kuchni. Rej, nie oglądając się na Sarah, samotnie wkroczył do sypialni.
Amerykanka przełknęła ślinę, czuła się tak, jakby połknęła muchę, ale zdawała

sobie sprawę z tego, że musi podążyć śladem policjanta. Nie pozwoli, żeby Ben ją
zniszczył; nie pozwoli, żeby Piotr Gogiel ją oszukiwał; i nie pozwoli, żeby

Stefan zrobił coś, czego ona nie jest zdolna zrobić.
Zbliżyła się do drzwi sypialni i najwyższym wysiłkiem woli nakazała sobie

przekroczyć próg. Weszła do pokoju i otworzyła oczy. W pierwszej chwili,
oślepiona lękiem, nic nie zobaczyła. Kiedy już obraz nabrał ostrości, również

początkowo nie docierało do jej umysłu, na co patrzy.
Po prawej stronie, pod ścianą, stało podwójne łoże małżeńskie przykryte

jasnozieloną narzutą. Ściana nad wezgłowiem spływała krwią — posoka lśniła aż do
lamperii, nad lamperią i na suficie. Narzuta również przesiąknięta była

ciemnobrązową krwią, teraz
296

już zaschniętą, tworzącą upiorną mapę kontynentów i wysp, na które żaden
człowiek o zdrowych zmysłach nie odważyłby się podjąć wyprawy.

Pośrodku łoża spoczywały obok siebie dwa lśniące kształty. Ruszały się i
błyszczały... Do umysłu Sarah stopniowo zaczął docierać sens tego, na co patrzy.

Dwa pozbawione głów ludzkie ciała pokrywały muchy, miliony odżywiających się i
składających jaja, połyskliwie zielonych much robacznic.

Do gardła podeszła jej gorącą kulą fala wymiotów, lecz jakoś nad sobą zapanowała
i zdołała je przełknąć. Rej stał w nogach łóżka. W milczeniu spoglądał na Sarah.

Wydawał się kompletnie odmieniony; inny rodzaj Stefana.

— Ktoś obciął im głowy — stwierdził.

Sarah zdołała tylko w milczeniu skinąć głową i w dalszym ciągu walczyła z
nudnościami. Pociła się tak obficie, że pot spływał jej strumieniami po plecach.

Rej zabił kolejną muchę.
— Nie mów o tym Markowi, ale ci ludzie zginęli zapewne przez niego. Jeśli Okuń

wiedział, że Gajda rozpoznał w nim jednego z esesmanów von dem Bacha... a potem
Marek i Clayton ruszyli śladem Okunia do kanałów... cóż, postanowił Gajdę

uciszyć.
— Zadzwonisz po policję? — zapytała przez chusteczkę stłumionym głosem.

— To za chwilę. Najpierw chcę rozejrzeć się po mieszkaniu Okunia. Ale założę się
o dziesięć milionów złotych, że on już się ulotnił. To znaczy, o dziesięć

milionów starych złotych.
Zaczął wolno obchodzić posłanie, ale zahaczył stopą o lewą nogę łoża. W jednej

chwili w powietrze wzbiła się olbrzymia, gęsta, bzycząca chmura much i Sarah
przez ułamek sekundy widziała, jak naprawdę wyglądają spoczywające na łóżku

zwłoki. Pozbawione głów, przerażające, nie do rozpoznania, o brzuchach wzdętych
od ciśnienia wewnętrznych gazów. Każdy centymetr kwadratowy pokryty był

drgającymi białawymi jajami, a w pachwinach trupów roiły się larwy.
I wtedy rój much ponownie spowił ciała swym połyskliwym całunem, jakby chciał

przywrócić majestat ich przerażającej śmierci.
Sarah opanowała wreszcie ogarniające ją mdłości. Sama nie rozumiała, jak udało

się jej tego dokonać. Kiedy jednak wyszła na klatkę schodową, natychmiast
ruszyła do okna, otworzyła je na oścież i nabrała głęboko w płuca haust

świeżego, wonnego powietrza. Zbliżył się Marek i położył jej dłoń na ramieniu.
297

— Nie żyją, prawda? — zapytał cicho.
— Tak — odparła, kiwając głową. — Kobieta i mężczyzna, oboje bez głów.

W zaskakująco dorosły i delikatny sposób Marek odgarnął jej z twarzy kosmyki
włosów.

— Na pewno nic pani nie jest? — zapytał.
— Poszłam tam z wyboru — odparła Sarah. — Wiedziałam, że to będzie paskudny

widok. Ale musiałam to zobaczyć.
W korytarzu pojawił się Rej. Pobrzękiwał wytrychami. Starał się zachowywać

nonszalancko, ale twarz miał bladą i wyglądał bardzo nietęgo.
— Zajrzyjmy do mieszkania Okunia. Może tam znajdziemy jakieś ślady.

Zgrabnie otworzył drzwi i cała trójka wkroczyła do środka. Od razu nie mieli
wątpliwości, że mieszkanie jest puste. Żadnych mebli, żadnych obrazów na

ścianach, firanek, abażurów, kinkietów, nic. Tylko na dywanie koloru zielonego
groszku pozostały ślady odciśnięte przez nogi krzeseł i stołu, a do ściany

przypięty był trójkątny strzęp papieru. Rej przeszedł przez pokój, wyciągnął
pinezkę, która trzymała papier, i zaczął go dokładnie oglądać. Z jednej strony

widniała jakaś ciemnoniebieska, gruba linia oraz białe i beżowe wzory — ulice na
planie miasta. Po drugiej stronie dostrzegł kawałek zdania: „Powstanie

warszawskie postawiło ponownie w końcowej fazie wojny przed światem problem
Polski..."

— To fragment planu Warszawy z czasów powstania — wyjaśnił Rej. — Takie mapki
można kupić w każdym sklepie z pamiątkami turystycznymi.

Marek zawędrował do kuchni.
— Zostawił większość jedzenia! — zawołał. — Cukier, kawa, sok wiśniowy... ouch,

to mleko jest już zepsute!
— Ciekawe, dokąd się wyniósł — odezwała się Sarah.

— Ważniejsze, kim naprawdę jest — odrzekł Rej.
Sarah krążyła po pokoju i oglądała każdą rzecz, która mogłaby naprowadzić ich na

jakiś ślad. Znalazła białą koszulę, ostemplowany znaczek pocztowy z papieżem,
małą sprężynkę i suchy kawałek obciętego paznokcia.

Przeszła do łazienki. Tam, pod zmatowiałym lustrem dostrzegła szczoteczkę do
zębów z wygniecionym, postrzępionym włosiem.

— O, wpadł mi do głowy pewien pomysł — powiedziała. — Madame Krystyna za pomocą
lalki Zosi pokazała nam, gdzie

298
dziewczynka kiedyś mieszkała. Może więc pomoże również, gdy pokażemy jej tę

szczoteczkę?
Marek podszedł do Sarah i skrzywił się.

— Mówi pani poważnie? To niesmaczne.

— Raz zadziałało. Dlaczego nie miałoby zadziałać po raz drugi?

— Ale Zosia tę lalkę kochała... lalka była czymś bardzo osobistym.
— A czy znasz bardziej osobisty przedmiot niż szczoteczka do zębów?

— No, nie wiem — wtrącił Rej. — Zosia nie żyła, a duchy chciały nam pomóc. Okuń
żyje, a nie sądzę, by był szczególnie popularny wśród warszawskich duchów.

— Tym bardziej będą miały powód, żeby pomóc nam go wytropić.
— Cóż... — Rej ujął szczoteczkę między kciuk i palec wskazujący. — Spróbować nie

zaszkodzi.
— A co zrobimy z nimi? — zapytał nieoczekiwanie Marek. — Z Gajdą i z tą kobietą?

Nie możemy przecież ich tak zostawić.
— Wcale ich nie zostawimy — odparł Rej. — Pójdziemy do najbliższej budki

telefonicznej i anonimowo zadzwonimy na policję. Nadkomisarz Dembek nie powinien
się dowiedzieć, że nadal zajmuję się tą sprawą. Nie zapominajcie, że jestem

zawieszony w czynnościach. Nie chcę, żeby odebrał mi broń. A co więcej, nie chcę
wylecieć z pracy.

— Czy w dalszym ciągu jesteś zdecydowany iść dziś wieczorem na egzorcyzmy? —
zapytała Sarah.

— Nie opuściłbym tej zabawy za skarby świata — odparł Rej, posępnie kiwając
głową.

Zadzwoniła do ojca. W Chicago była dopiero dziewiąta trzydzieści i zastała go w
trakcie lektury porannej gazety. Oczyma duszy widziała, jak siedzi na werandzie

na tyłach domu w wytartym biało-niebieskim szlafroku; przystojny, o surowej
urodzie Jacka Palance'a i z zaczesanymi gładko do tyłu siwymi włosami.

— Tata? Tu Sarah.
— Sarah? Wróciłaś do Stanów?

— Nie, dzwonię z Warszawy. Tak, wiem, że słychać bardzo dobrze. Przepraszam, bo
tak długo się nie odzywałam. Co u ciebie?

299
— I ze mną, i z matką wszystko w porządku. Pod koniec przyszłego tygodnia

wybieramy się na krótkie wakacje. Zamierzamy odwiedzić ciotkę Clarę w Tampa.
— Tato... dzwonię w konkretnej sprawie.

— Chyba nie chcesz pożyczyć pieniędzy? Jestem pewien, że ci ich nie brakuje.
— Nie, to nie ma nic wspólnego z pieniędzmi. Po prostu staram się odkryć pewną

rzecz. Tato, byłeś w AK, prawda? Na chwilę zapadła cisza.
— Dlaczego sobie tak nagle o tym przypomniałaś?

— Tato, wiem, że nie lubisz rozmawiać o wojnie. Ale coś się w Warszawie dzieje.
Mordowani są ludzie i policja podejrzewa, że ma to związek z powstaniem.

— A co Clayton o tym sądzi?
— On... eee... Clayton myśli, że to bardzo prawdopodobne.

— A tak swoją drogą, jak mu leci? To wspaniały człowiek, prawda? Clayton i ja
znamy się chyba od zawsze.

— U niego wszystko w porządku. Akurat musiał wyjechać, żeby przeprowadzić pewne
badania.

— Jak tylko wróci, niech do mnie zadzwoni, dobrze?
— Jasne. Powiem mu — odparła przejęta smutkiem Sarah.

Nie chciała na razie mówić, że Clayton nie żyje. Ta wiadomość by ojca załamała.
A poza tym policja nie odkryła jeszcze zwłok i nie wiadomo, czy w ogóle je

znajdzie.
— No więc o co ci chodzi? — zapytał ojciec. Sarah usłyszała, że zakrył słuchawkę

dłonią i powiedział do matki: — To Sarah... chce mnie o coś zapytać. Za chwilę
ci ją dam.

— W powstaniu działałeś jako łącznik przenoszący kanałami rozkazy, prawda?
— Prawda. Najczęściej przechodziłem ze Starego Miasta głównym kanałem ciągnącym

się pod Krakowskim Przedmieściem i wychodziłem na Wareckiej. Czasami musiałem
wędrować aż do Marszałkowskiej, dokładnie pod hotelem, który budujecie.

— Niemcy stosowali różne metody, żeby was zatrzymać. Wlewali do kanałów płonącą
benzynę, czopowali przejścia drutem kolczastym.

— Próbowali nas też wykurzać dymem. Gęstym, dławiącym, czarnym dymem. Raz nawet
o mało sam nie padłem jego ofiarą.

— Tato... a czy stosowali coś jeszcze? Na przykład kogoś specjalnie
wytrenowanego do polowania w kanałach? Milczenie, które zapadło, trwało bardzo

długo.
300

— Nie wiem, Sarah. To były przerażające dni i najlepiej o nich zapomnieć.

— Tato, to bardzo ważne. To naprawdę ważne. Jeśli nie dowiem się wszystkiego,

mogę stracić pracę.
— A co powstanie ma wspólnego z twoją pracą? Przecież to działo się pięćdziesiąt

lat temu.
— Nie mogę ci teraz tego wyjaśniać, ale proszę.

— No cóż —mruknął jej ojciec z najwyższą niechęcią. — Nigdy tego nie
spotkałem... słyszałem tylko opowieści. Powstanie wybuchło pierwszego sierpnia,

ale już w połowie miesiąca Niemcy zepchnęli nas na Stare Miasto. Próbowaliśmy
połączyć się z innymi ugrupowaniami walczącymi w Śródmieściu. Naszemu

batalionowi „Zośka" sztuka ta się udała. Ale pozostałe musiały już przemykać się
kanałami. Blisko cztery i pół tysiąca osób. Wtedy właśnie zaczęto opowiadać

sobie tę historię.
— Jaką historię, tato? — ponagliła Sarah.

— Może wymyślili ją starsi, żeby postraszyć nas, chłopców--łączników. Jakbyśmy i
bez tego nie byli wystraszeni! A może chcieli nas w ten sposób skłonić, żebyśmy

jak najszybciej przemierzali nasze trasy. Chociaż żeśmy się nie wałkonili i nie
roz-siadywali w tych kanałach! Zgodnie z tymi opowieściami, to pojawiło się w

chwili, gdy Niemcy zajęli ostatni budynek na Ochocie, w którym bronili się
powstańcy... Wawelska sześćdziesiąt, słynny adres! Większość powstańców zdołała

bezpiecznie umknąć kanałami i dotrzeć do Śródmieścia. Ale kilku maruderom się to
nie udało. Ostatni człowiek, który wyszedł z kanałów, utrzymywał, że jego i jego

towarzyszy ścigało coś czarnego. Nie wiedział, co to było, ale oświadczył, że
wszyscy jego koledzy zginęli. Następnego dnia grupa ochotników zeszła do kanałów

zobaczyć, co się stało. Znaleźli zwłoki powstańców z poobcinanymi głowami.
Później podobno zdarzało się to już na porządku dziennym. Przeważnie nie było

świadków... po prostu nikt nie zdołał ujść z życiem. Ale od czasu do czasu
dochodziły pogłoski o trupach pozbawionych głów oraz o tym, że przemykających

się kanałami żołnierzy ścigało coś mrocznego. Raz czy dwa ludzie opowiadali, że
widzieli twarz tego stwora, ale podejrzewam, iż próbowali robić nas w balona.

Twierdzili, że przypomina dziecko, prawie anioła lub świętego, i dlatego
zaczęliśmy to stworzenie nazywać Dzieckiem z Tunelu. No tak, powstanie upadło

drugiego października i to już koniec historii. Nigdy więcej nie słyszałem o
Dziecku z Tunelu.

301
— Czy sądzisz, że te opowieści były prawdziwe?

— Nie wiem. Ale wtedy napędzały mi straszliwego stracha. Później przez całe lata
dręczyły mnie koszmary. Noc w noc widywałem w snach tę maleńką, białą twarz i

ogromne, czarne cielsko ścigające mnie w kanałach.
— Dzięki, tato — powiedziała Sarah. — Nie chciałam ci sprawiać przykrości.

— No cóż... ogarnia mnie smutek na myśl, ilu wtedy zginęło dobrych i uczciwych
ludzi. Osiemnaście tysięcy powstańców zabitych i sześć tysięcy ciężko rannych.

Co gorsza, śmierć poniosło sto osiemdziesiąt tysięcy osób cywilnych. Czy
wyobrażasz sobie ten tłum, gdyby zgromadził się pod oknami twego domu?

— Przepraszam, tato.
— Och, daj spokój. Nie zamierzam popadać w obsesję. Ale ty również jesteś Polką.

Powinnaś od czasu do czasu wspomnieć ludzi, którzy za ciebie walczyli i
umierali.

Przekazał telefon żonie, która cały czas stała mu nad głową i cmokała językiem z
oburzenia, że mąż opowiada córce tak przygnębiające historie. Sarah pogwarzyła z

nią dłuższą chwilę o nowym mieszkaniu w Warszawie i zapewniła, że u niej
wszystko jest w jak najlepszym porządku. Niemniej trudno było jej skupić się na

pogawędce. Cały czas myślała o bladej, dziecinnej twarzy, która prześladowała
jej ojca w tylu snach, a teraz zaczęła również ją prześladować.

Po skończonej rozmowie zadzwoniła do Ireny i poprosiła, żeby pojechała do hotelu
Marriott, spakowała i zabrała rzeczy Claytona oraz uregulowała rachunek.

Odłożyła słuchawkę i milcząco, w duchu, prosiła Claytona o wybaczenie, że
potraktowała go tak, jakby nigdy nie istniał; obiecała mu późniejszy godny

pogrzeb.
O jedenastej wieczorem plac budowy hotelu Senackiego na Marszałkowskiej był

rzęsiście oświetlony. Przed bramą stały zaparkowane trzy radiowozy, lecz
policjanci tylko odganiali gapiów i grupkami palili papierosy, rozmawiali i

śmiali się. Rej połową samochodu wjechał na chodnik i natychmiast w jego stronę
ruszył policjant. Komisarz pokazał mu legitymację służbową i warknął:

— Lepiej wyjmijcie z ust tego peta. Jesteście na służbie.

— Tak jest, komisarzu. Przepraszam, komisarzu.

— Niechluje — dorzucił jeszcze Rej, pomagając Sarah wysiąść z auta.
302

Za Amerykanką żwawo wysunął się z samochodu Marek.
Wkroczyli przez bramę na teren budowy. Od czasu śmierci trzech niemieckich

robotników prace nie posunęły się ani o krok. Na hałdach ziemi wymieszanej z
gruzem bujnie pieniły się pokrzywy i łopiany. Ben, ubrany w dramatycznie czarny

garnitur od Armaniego, był już na miejscu. Pojawił się też Jacek Studnicki,
którego czupryna lśniła w blasku łukowej lampy. Oprócz niego stawiło się jeszcze

dwóch dyrektorów z Banku Kredytowego Yistula. Ku konsternacji Sarah Rej wskazał
jej potężnie zbudowanego mężczyznę i wyjaśnił, że to właśnie jest Roman Zbo-

iński. Otaczało go czterech ochroniarzy w kamizelkach kuloodpornych. Na widok
Amerykanki wyszczerzył zęby, otwierając lekko usta przypominające wąskie

pęknięcie w wapiennej skale i mruknął jakieś świństwo do ucha jednego z goryli.
Sarah wprawdzie nie umiała czytać z ruchu warg, ale była przekonana, że uwaga

jest bardzo obleśna.
Wśród zgromadzonych stał też Józef Brzezicki oraz jego ekipa. Większość

robotników ubrana było w odświętne garnitury, choć niektórzy mieli na sobie
zwykłe dżinsy. Brzezicki z namaszczeniem skinął głową na powitanie, a kilku

robotników uchyliło czapek. Sarah poczuła zadowolenie z tego, że jednak cieszy
się jeszcze wśród pracowników jakimś autorytetem.

Podszedł do nich Ben. Ręce trzymał w kieszeniach. Na nosie wciąż jeszcze bielał
mu plaster.

— Cieszę się, że cię widzę, słoneczko — przywitał Sarah.
— A co on tu robi? — zapytała, wskazując głową Zboińskiego.

— To biznesmen. A jak myślisz, gdy ukończymy budowę tego hotelu, kto będzie się
w nim zatrzymywał?

— Mordercy? Gangsterzy?
— I właśnie na tym polega cały problem kobiet — stwierdził filozoficznie Ben,

puszczając słowa Sarah mimo uszu. — Za grosz nie mają poczucia humoru. Na
przykład pan — zwrócił się do Reja. — Kiedy pana po raz ostatni rozbawiła

kobieta? Pomijam już chwile, kiedy się rozbierała.
— Wyborny żart — odparł policjant. — A tak swoją drogą, dziękuję za zaproszenie.

Nigdy dotąd nie uczestniczyłem w ceremonii egzorcyzmów. Może mnie to w dużym
stopniu oświecić.

Ben klepnął go po ramieniu.
— Nie znam się na oświecaniu ludzi, komisarzu, w każdym razie może egzorcyzmy

skłonią tych zabobonnych becwałów do podjęcia pracy... Ale, ale, oto i nasz
ksiądz.

303
Pojawił się dyrektor do spraw kontaktów publicznych Senate International. Jego

twarz wyrażała wyraźne zakłopotanie, gdy wprowadzał przeraźliwie chudego kapłana
w podeszłym wieku. Ksiądz miał srebrzyście siwe włosy ufryzowane w czub jak u

kakadu i ostry, przypominający dziób drapieżnego ptaka nos.
— Ojcze Ksawery, prosimy do nas! — zawołał Ben, a ksiądz, pociągając nogą,

ruszył powoli w jego stronę.
Miał na sobie tradycyjną, choć mocno już wyświechtaną i wytartą sutannę.

— Ojciec Ksawery zgodził się uprzejmie przeprowadzić dla nas te egzorcyzmy —
wyjaśnił Ben, zupełnie jakby ceremonia ta była otwarciem nowego sklepu.

Wyciągnął z kieszeni notes i otworzył go. — Studiował w Rzymie, a następnie
pełnił posługi kapłańskie u przełożonego jezuitów, ojca Souąuata w Strasburgu.

Tak zatem, choć jesteś już w podeszłym wieku, ojcze Ksawery, wyegzorcyz-mowałeś
młodą kobietę z Krakowa, zostawiającą za sobą krwawe odciski stóp, oraz wiejską

dziewczynkę z Białej Rawskiej, cierpiącą na paroksyzmy, podczas których
przemawiała głębokim, chrapliwym głosem w nie znanych jej językach. Słyszy pan,

panie Brzezicki? Nasz ksiądz ma rzeczywiście imponujące dokonania. Po
dzisiejszym wieczorze na tej budowie nie będzie już buszował żaden diabeł.

Ojciec Ksawery zbliżył się do Sarh i ujął jej dłonie suchymi, kościstymi palcami
obciągniętymi cienką jak pergamin skórą. Jedno oko miał szklane i skierowane bez

przerwy w jakiś punkt nad ramieniem Sarah, tak iż Amerykanka odnosiła dziwaczne
wrażenie, że tuż za jej plecami ktoś stoi.

— Coś cię niepokoi, córko — odezwał się kapłan. — Chyba nie ja?
Sarah potrząsnęła głową.

— Niepokoję się tym, co może wydarzyć się dzisiejszej nocy — odparła.

— Zapewne nie wierzysz w diabły, prawda? A może wątpisz w moje doświadczenie i w

moją pobożność?
— Nie kwestionuję pobożności księdza. Po prostu wydaje mi się, że ojciec nie

zdaje sobie sprawy z tego, w obliczu czego dziś stanie. To nie jest kwestia
dziewczynki cierpiącej na konwulsje epileptyczne lub dzieci z syndromem

Tourrette'a, które nieustannie przeklinają, drapią się i nie mogą sobie znaleźć
miejsca.

— Wiem o tym — odparł ksiądz Ksawery, wciąż patrząc szklanym okiem ponad
ramieniem Sary. — Wiem, że jakaś nieczysta

304
siła pozabijała tutaj ludzi. Zamierzam stawić czoło tej nieznanej istocie i

odpędzić ją.
— Trochę modlitw, trochę wody święconej i będziemy mogli rozpocząć budowę —

odezwał się Ben, biorąc ojca Ksawerego za ramię. — Tak trzymać, ojcze.
Postawiliśmy tu ołtarz i zorganizowaliśmy wszystko, jak ksiądz sobie życzył.

Biblia, srebrny kielich, medal świętego Benedykta oraz wizerunek Matki Boskiej
Nieustającej Pomocy.

— Dziękuję — odparł ojciec Ksawery. — Przyniosłem szczególną relikwię. Dostałem
ją od monsignore Ignace'a Spiesa, burmistrza Salestat, męża wielkiej pobożności.

— Wyciągnął spod habitu niewielki, brązowy woreczek. — To palec serdeczny
świętego Gerarda Majelli, wielkiego cudotwórcy redemptorystów.

— Doskonale — powiedział Ben i poprowadził księdza Ksawerego do
zaimprowizowanego ołtarza.

Był to jeden ze stołów z baraków dla robotników nakryty białą serwetą obszytą
purpurową i złotą koronką. Pośrodku stał wielki, srebrny krzyż, zorganizowany

przez Bena, oraz inne przedmioty sakralne, które Amerykanin zgromadził na prośbę
księdza Ksawerego. Kapłan sięgnął po stułę, ucałował ją i zawiesił sobie na

szyi. Następnie pocałował Biblię, zamknął oczy i zatonął w modlitwie, pokazując,
jak bardzo brzydzi się grzechu.

Brzezicki i jego ludzie również zamknęli oczy.
Sarah spojrzała w kierunku Zboińskiego. Ten przesłał jej dwuznaczne spojrzenie.

Rej to zauważył, lecz wszelkie komentarze zachował dla siebie. Sarah była
zdumiona opanowaniem, jakie policjant wykazywał w obliczu człowieka, który zabił

mu partnera. Po prostu nie widziała, jak Rej zaciska szczęki.
W końcu ksiądz Ksawery zbliżył się do krawędzi wykopu, stanął dokładnie nad

roztrzaskaną rurą kanalizacyjną i zaczai kropić ziemię wodą święconą.
— Zapomnij, Panie, o grzechach naszych i o grzechach naszych przodków. Nie karz

nas, Panie, za nasze przewiny i wysłuchaj naszych modłów.
— Usłysz nasz płacz, Panie — zaszemrali w odpowiedzi robotnicy.

Ojciec Ksawery rozłożył ramiona i odrzucił do tyłu głowę.
— Wypędzam cię, duchu najbardziej nieczysty, zesłany przez nieprzyjacioły,

wypędzam cię, wszelka zjawo, wypędzam cię, legionie piekielny. Wypędzam cię w
imię naszego Pana Jezusa Chrystusa. Opuść to miejsce. Nakazuje ci to On, który

strącił cię
20 — Dziecko ciemności

305
w najgłębsze otchłanie. Nakazuje ci to On, który włada nad oceanami, wiatrami i

burzami. Słuchaj zatem i trwóż się ty, fałszywy proroku, stręczycielu śmierci,
niszczycielu życia, mącicielu spokoju, kusicielu mężczyzn, podżegaczu zła,

zaczątku skąpstwa, siewco niezgody, sprawco wszelkich trosk. Odejdź. Bądź korny
i zostań powalony, a dziedziną twą niech stanie się pustynia. Nie ociągaj się.

Albowiem nadciąga twój Pan i Władca, a przed Nim lśni światłość wielka, która
cię oślepi i spali cię, jak wszystkie nieprzyjacioły Jego.

Ksiądz Ksawery ponownie skropił ziemię wodą święconą.
— Ojcze nasz... — zaczął i dalej modlitwę ciągnął już po cichu.

— ...ale nas zbaw ode złego. Amen — zakończył głośno i w tej samej chwili,
rozbryzgując wokół pomarańczowe iskry, eksplodowała jedna z lamp łukowych.

Po chwili eksplodowała następna i następna, i jeszcze następna, aż w końcu plac
budowy spowił nieprzenikniony mrok.

— Brzezicki! — ryknął Ben. — Włącz pan światła awaryjne!
— W generatorze nie ma paliwa — odparł majster.

— To wymień pan te cholerne żarówki!
— Nie wiem, czy mamy zapasowe. Muszę sprawdzić w magazynku.

— Cholera jasna, włączyć światła. Komuś może stać się krzywda!

Wszczął się zamęt, wszyscy się przepychali. Sarah przysunęła się bliżej Reja i

Marka. Powoli jej wzrok przyzwyczajał się do panującego mroku rozświetlanego
jedynie nikłym światłem odległych ulicznych latarni. Dostrzegała biały obrus i

sylwetki baraków. W pewnej chwili wydało się jej nawet, że przy stercie gruzuj
gdzie stali robotnicy Brzezickiego, dostrzega poruszający się ogromny, mroczny

kształt.
— Stefan — odezwała się. — Widzisz to?

— Co? Co mam widzieć?
Cień przebiegł obok zaimprowizowanego ołtarza i wtopił się w inne cienie.

— Jestem przekonana, że coś zauważyłam. Wyglądało to jak cień, ale wcale cieniem
nie było.

— Masz bujną wyobraźnię, to wszystko. Chodźcie... wynośmy się stąd. To już
zaczyna przypominać farsę.

— Światła, na Boga, zapalcie te lampy! — ryczał Ben. — Przyszliśmy wziąć udział
w egzorcyzmach, ceremonii religijnej, a nie na prywatkę przy zgaszonych

światłach!
306

Rozbłysła wymieniona w jednej z łukowych lamp żarówka i wśród ludzi Brzezickiego
rozległ się prostacki śmiech. Zapłonęła kolejna lampa i jeszcze następna. Plac

budowy ponownie był rzęsiście oświetlony, a do grupy robotników dołączył
zadowolony z siebie Brzezicki. Otrzepywał dłonie z kurzu.

I wtedy wszyscy spostrzegli, że zniknął ojciec Ksawery.
— Czy ktoś go widział? — zapytał Ben. — Kiedy zgasło światło, stał dokładnie w

tym miejscu. Był niecałe dwa metry ode mnie! Brzezicki i jego ekipa ruszyli w
stronę ołtarza, ale ubiegł ich Rej.

— Czy któryś z was widział księdza? — zapytał robotników.
— A niby jak, komisarzu! Księdza po ciemku i wronę w kopami węgla widać równie

wyraźnie.
Rej gestem nakazał wszystkim zatrzymać się tam, gdzie stali, a sam powoli

obszedł ołtarz, szukając śladów stóp. Tuż obok dotykającej ziemi lamówki obrusa
dostrzegł niewielki, brązowy woreczek z palcem serdecznym świętego Gerarda

Majelli. Podniósł relikwię i położył na ołtarzu obok Biblii.
— Powiem wam jedno — odezwał się. — On nie odszedł tak sobie. Ta relikwia jest

dla niego bezcenna.
Odchylił skraj obrusu i magiczne zniknięcie kapłana natychmiast się wyjaśniło.

Ksiądz Ksawery siedział przykucnięty w kurzu pod stołem i kościstymi rękami
zasłaniał głowę. W pierwszej chwili Sarah sądziła, że nie żyje, ale Rej położył

kapłanowi dłoń na ramieniu i powiedział:
— W porządku, proszę księdza. Może już ksiądz wyjść. Proszę... pomogę ojcu wstać

— dodał, wyciągając rękę.
Ojciec Ksawery wyczołgał się na kolanach i łokciach spod ołtarza. Już w chwili

pojawienia się na placu budowy wyglądał słabowicie, ale teraz z twarzy odpłynęła
mu cała krew, a jego skóra przypominała gniazdo os — była papierowa i

śmiertelnie blada. Kapłan tak straszliwie dygotał, że z trudem zachowywał
równowagę i Brzezicki musiał go podtrzymywać.

— Co się księdzu przytrafiło? — chciał wiedzieć Ben. — Przecież tylko zgasły
światła, to wszystko. Proszę mi nie mówić, że choć całe życie wypędza ksiądz

demony, to boi się ciemności.
Ojciec Ksawery popatrzył pełnym przerażenia wzrokiem.

— Widziałem to! — wychrypiał. — To coś szło prosto na mnie! Chciało mnie zabić,
chciało odciąć mi głowę!

— No tak! — wykrzyknął Ben, wznosząc ramiona. — Ze wszystkich egzorcystów na tym
cholernym świecie musiałem akurat trafić na takiego, który naprawdę widzi

demony! Wspaniale!
307

— A więc pan nie wierzy w diabła? — zapytał wyzywająco Brzecicki. — Zaaranżował
pan tę ceremonię tylko po to, żeby przekonać nas, że diabeł został już

przegnany?
— Co tak pana gryzie? — odwarknął Ben i puknął palcem Brzezickiego w czoło. —

Diabeł istnieje tu, panie Brzezicki, tu, i nigdzie indziej. Ale skoro egzorcyzm
mógł pana i pańskich głupków skłonić do podjęcia pracy, z radością zaaranżowałem

tę ceremonię. Ojciec Ksawery jest prawdziwym egzorcystą... czego pan jeszcze
chce?

— Widziałem to! — jęknął znów kapłan, kręcąc gwałtownie głową we wszystkie

strony i wytrzeszczając swe zdrowe oko. — Ruszyło prosto na mnie! A ja mogłem

tylko zasłonić głowę i modlić się do Boga o ratunek.
— Schowanie się za obrusem nie było złym posunięciem — burknął Ben.

Sarah wzięła ojca Ksawerego pod rękę.
— Widziałem to! — powtarzał kapłan. — Po tych wszystkich latach... zobaczyłem

to!
— Czy ksiądz czuje się już lepiej?? — zapytała Sarah. — Może zrobić księdzu

herbaty?
— Chyba powinienem go zabrać do siebie do domu — wtrącił Brzezicki. — Ojciec

jest wyraźnie poruszony. Panno Leonard, a może i pani z nami pojedzie? Pytałem
już panią, czy nie zechciałaby pani porozmawiać z moją matką. Ona wie wszystko o

tym stworze... jeśli tylko pani zechce posłuchać, wyjaśni to pani.
— Zarezerwowałem ojcu pokój w hotelu Solec — przerwał Ben. — Któryś z moich

pracowników go tam odwiezie.
«?— W porządku — odparła Sarah. — Sądzę, że u pana Brzezickiego księdzu będzie

wygodniej. Hotel Solec nie jest najwyższej klasy, prawda?
— Na Boga, przecież to kapłan. Przyzwyczajony jest do niewygód.

Brzezicki pomógł księdzu pozbierać rzeczy, a następnie wraz z Rejem prawie
wynieśli ojca Ksawerego z placu budowy.

— Co się stało? — zapytała młoda reporterka, kiedy wyszli na ulicę.
— Krótkie spięcie — wyjaśnił Rej. — Nic poważnego.

— A egzorcyzmy?
— Ojciec Ksawery uznał, że nie ma potrzeby przeprowadzania ceremonii

egzorcyzmów.
— A zatem miejsce nie jest nawiedzone?

308
— Jest, ale przez Senate International — odparła Sarah. — Przystąpimy do prac

najszybciej jak to możliwe.
Na ulicy pojawili się również Ben z Romanem Zboińskim i obserwowali, jak Rej,

Brzezicki i Marek pomagają ojcu Ksawere-mu wsiąść do samochodu. Ben był wyraźnie
rozwścieczony. Kiedy odjeżdżali, Sarah odwróciła się i przez tylne okno pojazdu

dostrzegła, że Zboiński uspokajająco kładzie Benowi rękę na ramieniu.
Było już dobrze po północy, kiedy dotarli do mieszkania Brzezickiego, które

znajdowało się na czwartym piętrze jednego z sześciu identycznych bloków
stojących tuż obok fabryki traktorów w Ursusie. Nad tym ponuro wyglądającym

zakładem nieustannie hulał wiatr, a wszystkie budynki kąpały się w jaskrawym
blasku przemysłowych reflektorów. Mimo późnej godziny matka Brzezickiego jeszcze

nie spała i była bardziej niż szczęśliwa, że może zaparzyć ojcu Ksaweremu
herbatę. Pozostałym gościom jej syn nalał do kieliszków wódkę.

Pani Brzezicka okazała się tęgą, pełną werwy, pogodną kobietą o grzmiącym niczym
kościelne organy śmiechu. Włosy miała mocno skręcone trwałą ondulacją.

— Biedaczysko — oświadczyła, załamując na widok kapłana ręce. — Jakaż to
chudzina!

Pokój umeblowany był sprzętami typowymi dla realizmu socjalistycznego: olbrzymią
kanapą i powyginanymi, cebulastymi krzesłami. Na dywanie rozłożono kawałki

wykładziny podłogowej, które miały chronić materię przed zniszczeniem. Na stole
leżały serwety, serwetki lub plastikowe tacki, żeby naczynia nie zostawiały

śladów na politurze. W wielkim oszklonym kredensie ustawiony był najlepszy
serwis do kawy oraz uschnięte, święcone palemki, które od dwudziestu lat pani

Brzezicka przynosiła do domu w Niedziele Palmowe.
Najbardziej chwytała za serce oprawiona w owalną ramkę fotografia przystojnego

mężczyzny o bujnym wąsie, zaczesanych z przedziałkiem włosach i z bardzo
niepewnym wyrazie twarzy kogoś, kto nie jest oswojony z pozowaniem u fotografa.

— To ojciec Józia — wyjaśniła pani Brzezicka, biorąc zdjęcie. — Umarł w
osiemdziesiątym drugim roku. Był działaczem Solidarności.

— Rodzinne podobieństwo jest uderzające — odparł Rej, spoglądając na
Brzezickiego.

309
— I jak udały się egzorcyzmy? — zapytała pani Brzezicka, siadając na kanapie tak

blisko Reja, że ten poczuł, iż kobieta nosi gorset.
— Takie tam i egzorcyzmy! — prychnął jej syn.

— Widziałem to! — odezwał się ojciec Ksawery, strzelając zdrowym okiem po
pokoju. — Skończyłem właśnie odmawiać „Ojcze nasz", kiedy zapadła ciemność. I

wtedy to coś na mnie ruszyło. Miało połyskliwą twarz i wzniesiony wysoko nóż...

nigdy się jeszcze w życiu tak nie bałem. Zasłoniłem... zasłoniłem się

relikwią... tylko tyle mogłem zrobić... i to coś zniknęło. Ukryłem się pod
ołtarzem i modliłem tak żarliwie, jak jeszcze nigdy w całym moim życiu.

— Spotkał ksiądz Dziecko z Tunelu — stwierdził Brzezicki. — Mój a matka od razu
to odgadła, gdy usłyszała o Janie Kamińskim. Wiem, trudno w to uwierzyć, ale

taka jest prawda.
— Nie wierzyłam panu, panie Brzezicki — odezwała się Sa-rah — ale teraz już

wierzę. Dziś po południu rozmawiałam przez telefon z moim ojcem w Chicago. On
również o tym słyszał. W powstaniu mój tata był łącznikiem AK. Powiedział mi, że

w kanałach coś było... coś, co ścigało ludzi, a kiedy ich dopadło, obcinało im
głowy.

Pani Brzezicka rozparła się na kanapie i powiedziała:
— Mój prapradziadek opowiadał mi o tym. Pracował przy kopaniu kanałów. Pewnego

dnia, gdy kopali w pobliżu Śródmieścia, natknęli się pod ziemią na to coś. Na
dziecko, które wcale dzieckiem nie było. Martwe i nie martwe zarazem. Zostawili

je w baraku, ale następnego dnia zniknęło. Później w środku Warszawy zabitych
zostało dziewięć czy dziesięć osób. Obcięto im głowy. Niektórzy kanalarze

twierdzili, że w kanałach słychać płacz dziecka oraz hałasy, jakby ktoś
przedzierał się rurami kanalizacyjnymi. Bali się w pojedynkę schodzić pod

ziemię. Czy można było mieć o to do nich pretensje? W następnym roku morderstwa
ustały. Mój prapradziadek nie miał pewności, ale niektórzy ludzie twierdzili, że

znaleźli to stworzenie pogrążone we śnie. Czy to dziecko, czy potwór, czy też
trochę to, a trochę to... w każdym razie zakopali je, ubili ziemię i wezwali

księdza, który odprawił w tym miejscu nabożeństwo.
Poklepała swego syna po udzie i wybuchnęła śmiechem.

— Nieszczęsny chłopak. Kiedy był mały, nieustannie straszyłam go tymi
opowieściami! Nic więc dziwnego, że jak zginął Jan Kamiński, uznał to za dzieło

diabła. Ale miał rację. To jest diabeł,
310

i w dodatku ten sam diabeł. Kopano w całej Warszawie, w centrum, w prawobrzeżnej
i lewobrzeżnej części miasta... kopano te wszystkie głębokie fundamenty. Sądzę,

że robotnicy, wcale nie zdając sobie z tego sprawy, uwolnili to dziecko.
Wykopali je z ziemi i nawet o tym nie wiedzieli. To jest właśnie wasz Oprawca,

czy jak go tam nazywacie. Dziecko z Tunelu.
Ojciec Ksawery dzwoniąc filiżanką o spodeczek, odstawił drżącą ręką herbatę i

wyprostował się.
— Nie zdawałem sobie sprawy z tego, o co mnie poproszono. Dali mi pieniądze na

remont kościoła, a w zamian zażądali odprawienia, egzorcyzmów. Sądziłem, że
chodzi o jakieś brzydkie zapachy, cieknące ściany czy coś w tym rodzaju. Nie

wiedziałem, że chodzi właśnie o to.
— To ksiądz również o tym słyszał? — zdziwiła się Sarah.

— Oczywiście. W czasie okupacji byłem w nowicjacie u Matki Boskiej Łaskawej,
patronki Polski. Obawiam się, że w tamtych czasach nie przejawiałem szczególnej

pobożności. Działałem bardzo aktywnie w Armii Krajowej. Bardzo dobrze znałem
„Karola", pułkownika Rokickiego. Walczył na Górnym Mokotowie, ale w końcu musiał

zarządzić ewakuację kanałami... i wtedy właśnie zostaliśmy zaatakowani. To
stworzenie potrafiło zabić naraz dwadzieścia lub trzydzieści osób i nie było

sposobu go powstrzymać. — Umilkł i po chwili ciągnął dalej: — Nie zszedłem do
kanałów. Poddałem się Niemcom. Ponieważ byłem kapłanem, puścili mnie wolno.

Stłukli tylko na kwaśne jabłko, skopali, po czym powiedzieli: „No... zmykaj".
Nigdy nie czułem się tak upokorzony. Zastrzelili przecież tylu moich znajomych,

a tych, których nie zastrzelili, wywieźli do obozów koncentracyjnych.
— A stwór w kanałach... odkrył ksiądz, czym on jest? Ojciec Ksawery skinął

głową.
— Po wojnie poświęciłem wiele czasu na to, żeby dowiedzieć się, kim jest

naprawdę Dziecko z Tunelu. Wie pan, było to jak przerażająca baśń, okropna
historia, którą straszy się dzieci i o której mało kto odważa się mówić. Ale

wiedziałem, że to prawda. Przeczytałem wszystkie dostępne książki historyczne i
sądzę, że poznałem prawdę. Cały kłopot polegał na tym, że wydawało się to

niemożliwe. Sądzę jednak, że skoro Chrystus potrafi czynić cuda, potrafi je
również czynić Antychryst.

Sarah ujęła kapłana za dłoń i poczuła się nagle tak, jakby położyła rękę na
historii. Jakby pergaminowa skóra kapłana

311

była palimpsestem, na którym utrwalono minione dzieje; zniszczonym, ale nigdy do

końca nie zatartym.
— W trzynastym wieku w Chęcinach istniał maleńki klasztor tajemników, mnichów,

którzy zajmowali się zgłębianiem tajemnic życia. Byli samowystarczalni,
prowadzili całkowicie pustelniczy tryb życia, ale krążyło wiele opowieści o nich

i o ich wiedzy dotyczącej zarówno spraw ziemskich jak nadprzyrodzonych.
Potrafili podobno z dwóch wieprzów stworzyć jedną świnię oraz nauczyć byka

chodzić na zadnich nogach. Legendy mówią, że tajemnicy znaleźli w pobliskiej
wiosce głuchoniemą od urodzenia i zdeformowaną dziewczynkę. Zabrali ją od

żyjących w skrajnej nędzy rodziców i trzymali w klasztorze do czasu, aż wyrosła
i dojrzała. Próbowali zapłodnić ją wymieszanym nasieniem człowieka i karalucha,

żeby zobaczyć, czy kobieta może dać życie dziecku posiadającemu cechy obu tych
gatunków. Chcieli stworzyć istotę inteligentną jak człowiek. Oddaną Bogu i

posłuszną swym mistrzom, lecz posiadającą nieprawdopodobną siłę, długo wieczność
i wybitne walory umysłowe.

— Chyba nie chce ksiądz powiedzieć, że to się im udało? — przerwał Rej.
— To tylko legendy. Nie mamy na to żadnych dowodów. Ale sam pan wie najlepiej,

jak trudno w Polsce trafić na ślady historii. Podczas najazdów szwedzkich
zniszczono lub wywieziono z kraju wiele bezcennych dokumentów. Później przyszli

Rosjanie, Prusacy, Francuzi i znów Rosjanie. Następnie Niemcy, i jeszcze raz
Niemcy, i ponownie Rosjanie. Większość dokumentów zaginęła w tych wojennych

zawieruchach.
— Ale ksiądz twierdzi, że mnichom ich zamierzenie się powiodło — odparł Rej.

Ojciec Ksawery skinął głową.
— Sądzę, że tak. Nie wiem, w jaki sposób im się to udało, ale tajemnicy posiedli

niebywałą wiedzę naukową, o stulecia wyprzedzającą czasy, w jakich przyszło im
żyć. Podejrzewam, że sztuka ta udała się im nie raz i zakon tajemników stworzył

sześcioro lub siedmioro dzieci, które jednocześnie były ludźmi i nimi nie były.
Potrafiły myśleć jak ludzie. Jak ludzie potrzebowały towarzystwa i kogoś, kogo

kochają. Ale tak jak karaluchy nienawidziły światła i musiały żyć w wilgotnych,
mrocznych miejscach. Potrafiły zagrze-bywać się w ziemi i całymi miesiącami

trwać w hibernacji. Nie wiem, może potrafiły w takim stanie pozostawać całe
lata, jeśli tylko przyjmie pan, że coś takiego jest możliwe.

312
— Ale w jaki sposób trafiły do warszawskich kanałów? — zapytała Sarah.

— Zaczęło się to w roku tysiąc czterysta dziewiątym. Krzyżacy dowiedzieli się,
że tajemnicy potrafią posługiwać się magią. Zajęli więc klasztor i zabili

wszystkich mnichów. Pozostawili przy życiu jedynie tych sześcioro czy siedmioro
dzieci, ponieważ odkryli, że za tych, którzy je karmią i chronią w czasie

trwania hibernacji, istoty te potrafią walczyć jak demony. Niemcy zakuli je w
zbroje i wysłali do walki na Pomorzu Wschodnim. Krążyło wiele opowieści na ten

temat. Dzieci te, gnane żądzą mordu, walczyły za swych panów tak zażarcie, że
wielu polskich rycerzy na ich widok po prostu czmychało z pola walki.

Kiedy król Władysław pokonał Krzyżaków pod Grunwaldem, nie było już nikogo, kto
by się tymi dziećmi opiekował. Większość z nich rozbiegła się po świecie, lecz

jedno zostało przywiezione do Warszawy i tam pochowane.
— Dokładnie to samo mówił mi Clayton! — wtrącił Marek. — Dużo czasu spędził w

bibliotece, wygrzebał wszystkie informacje o ludziach, którym ucięto głowy.
Wspominał o bitwie pod Grunwaldem... i o czymś jeszcze. O kimś, kogo gazety

nazwały „Panem Gilotyną". Ale nie pamiętam, kiedy to było.
— Och, ale ja za to doskonale wiem — odparł ojciec Ksawery. — Działo się to

jesienią i zimą na przełomie tysiąc osiemset osiemdziesiątego pierwszego i
drugiego roku. Miało wtedy miejsce dziewięć morderstw. Wszystkich tych ludzi

zabito, obcinając im głowy i za każdym razem głowy te zostały przez zabójcę
zabrane. Morderstwa nosiły wszelkie znamiona zabójstw dokonywanych przez te

właśnie dzieci, ale wiele czasu zajęło mi odkrycie przyczyny, dla której owe
morderstwa zaczęły się tak nagle. Gdy jednak to zrozumiałem, wszystko stało się

jasne. W roku tysiąc osiemset osiemdziesiątym pierwszym brytyjski inżynier
William Lindley zbudował w Warszawie pierwszy system kanalizacyjny. To o tamtych

właśnie czasach wspominał pra-pradziadek pani Brzezickiej. Nie wiedziałem, że
kopiący kanały znaleźli Dziecko z Tunelu i ponownie je pochowali. Zawsze

podejrzewałem, iż po prostu samo zagrzebało się w ziemi i zapadło w sen. Ale
jest sprawą oczywistą, że Niemcy, gdy rozpoczęli bombardowanie Warszawy,

przypadkowo ponownie się na nie natknęli. W jakiś sposób odkryli, kim czy czym

ono jest, i wykorzystali je do walki z powstańcami. Rozumieją państwo, to

drapieżca, dla którego kanały są idealnym terenem polowania.
313

Dostrzega ofiarę w prawie całkowitych ciemnościach, a wilgotne, zanieczyszczone
przewody kanalizacyjne stanowią najbardziej przyjazne mu środowisko. Ma

niewiarygodnie silne nogi i ramiona, dysponuje nieprawdopodobną siłą karaluchów.
Posiada inteligencję ludzkiej istoty i potrafi władać nożem.

— Czy trudno tego stwora zabić? — zainteresował się Rej.
— Jak dotąd wszystko wskazuje na to, że jest prawie niezniszczalny. Proszę nie

zapominać, że karaluchy są jednym z niewielu gatunków stworzeń na Ziemi, które
mogą bez szwanku przetrwać eksplozję nuklearną.

Sarah dopiła wódkę i wstała.
— Ojcze Ksawery, wygląda ksiądz na bardzo zmęczonego. Może odwieziemy księdza do

hotelu?
— Nie ma mowy! — odparła stanowczo pani Brzezicka. — Ksiądz musi zostać u nas!

Proszę ojca, w gościnnym pokoju mamy wolne i bardzo wygodne łóżko. Będzie tam
ksiądz spał jak dziecko!

— Cóż, tego akurat nie byłbym taki pewien — odparł ojciec Ksawery, siląc się na
uśmiech. — Co innego znać historię tak przerażającego stworzenia, jakim jest

Dziecko z Tunelu, a co innego stanąć z nim twarzą w twarz.
Sara, Rej i Marek potrząsnęli dłonią ojca Ksawerego, a następnie pożegnali się z

panią Brzezicka.
— Czy teraz już pani wierzy, że mamy do czynienia z diabłem? — zapytał w

przedpokoju Brzezicki.
— Nie powinnam była nigdy w to wątpić.

— Czy zamierzacie go wytropić? Sarah skinęła głową.
— Mamy pewne poszlaki. Zamierzamy się tym zająć jutro z samego rana.

— Gdyby państwo czegoś potrzebowali... Sarah pocałowała go w nie ogolony
policzek.

— Dziękuję, panie Brzezicki. Doceniam pańską propozycję bardziej, niż się panu
wydaje.

Podwieźli Marka pod jego dom, po czym ruszyli w stronę Alej Jerozolimskich.
— Zaprosiłabym cię, Stefan, na coś mocniejszego, ale ze zmęczenia padam z nóg.

Rej wzruszył ramionami.
314

— Nie ma sprawy. Zobaczymy się rano. Odpowiada ci dziesiąta? Zadzwonię do Madame
Krystyny i spytam, czy pomoże nam odnaleźć Okunia.

Sarah ścisnęła go za rękę i delikatnie pocałowała w usta. Oboje dobrze
wiedzieli, że nigdy już nie będą ze sobą spać.

— Dobranoc — powiedziała i wysiadła z samochodu.
Rej odczekał, aż otworzy bramę, po czym odjechał. Sarah miała właśnie wejść na

klatkę schodową, kiedy usłyszała czyjeś ciche, ochrypłe wołanie:
— Panno Leonard! Tutaj, panno Leonard!

Odwróciła się. W pogrążonym w mroku przejściu ciągnącym się obok budynku stał
mężczyzna. Miał na sobie wygnieciony, niebieski garnitur, a w ręce trzymał

grubą, dużą brązową kopertę.
— Kim pan jest? — zapytała Sarah.

— Niech pani tu podejdzie, szybko! Nie wiem, czy ktoś mnie nie śledził!
Sarah, starając się trzymać oświetlonej latarnią części chodnika, ostrożnie

ruszyła w tamtą stronę. Mężczyzna postąpił krok do przodu i na jego twarz padło
światło. Był to Piotr Gogjel, spocony i najwyraźniej bardzo zmęczony.

— Czekam tu na panią od dwóch godzin. Już chciałem dać za wygraną.
— Mógł pan przyjść jutro rano do mnie do biura.

— Nie z tym — powiedział, wręczając jej kopertę. — To są nie spreparowane
wyciągi bankowe... wydobyłem je z kartoteki Antoniego Dłubaka. Znajdzie w nich

pani wszystko. W jaki sposób Roman Zboiński przepuszczał brudne pieniądze przez
wasze konto na nieprzewidziane wydatki oraz kto to wszystko aprobował i

podpisywał.
— Ben Saunders?

— Tak — odrzekł Gogiel. — Bardzo mi przykro. Miał też inne konto do spółki z
rosyjskim gangsterem nazwiskiem Szte-menkow. Zapytałem o niego jednego ze

znajomych. Sztemenkow jest znanym handlarzem narkotyków.
Sarah uścisnęła dłoń Gogiela.

— Dziękuję panu. Wiem, jakie ryzyko pan podjął. Obiecuję... wynagrodzę to panu.

— Czasami są tylko dwa wyjścia: dobre i złe — odparł Piotr Gogiel.

Rozdział siedemnasty
Sarah rozebrała się, włożyła jedwabny, niebieski, japoński szlafrok i zaparzyła

ziołową herbatę. Otworzyła wielkie, przeszklone okno, wyszła na balkon, oparła
się o balustradę i zapatrzyła w światła Warszawy. Mimo że była już druga w nocy,

z zachodu wiał bardzo ciepły wiatr, niosąc odległy łoskot przetaczanych gdzieś
na bocznicach kolejowych wagonów.

Myślała o nieudanych „egzorcyzmach" Bena i o tym, co opowiedział o Dziecku z
Tunelu ojciec Ksawery. Nie wydawało się jej prawdopodobne, by istota ludzka

mogła przez stulecia trwać w hibernacji, ale w istnienie Dziecka wierzyła.
Zdawała też sobie sprawę z tego, że muszą je wytropić i zniszczyć. Na myśl o

takim polowaniu robiło się jej niedobrze, lecz wiedziała, że nie ma innego
wyjścia.

Pijąc herbatę, zobaczyła nagle po przeciwnej stronie ulicy czarnego mercedesa
zaparkowanego obok innych samochodów. Była przekonana, że przednią szybę pojazdu

rozświetlił pomarańczowy blask zapałki, którą ktoś zapalał papierosa. Poza tym
wszystkie auta zaparkowane były przodem, a mercedes tyłem.

Obserwowała samochód dobrą minutę. Nabrała pewności, że dostrzega wsparty o
szybę od strony kierowcy czyjś łokieć. Później ujrzała ognik papierosa, a po

chwili z opuszczonego okna wydobyła się chmurka dymu.
Sarah wróciła do mieszkania i zadzwoniła do Reja. Policjant dopiero co

przekroczył próg swego mieszkania i był trochę zdyszany.
— Stefan? Tu Sarah. Przed moim domem stoi jakiś samochód. Podejrzewam, że

kierowca mnie obserwuje.
316

— Zaczekaj. Jakiej marki jest ten samochód?
— Czarny mercedes. Nie wiem, jaki model.

— Czy widzisz tablice rejestracyjne?
— Nie, stoi zbyt daleko.

— A skąd wiesz, że kierowca cię obserwuje?
— Tego akurat pewna nie jestem. Po prostu mam takie odczucie. Ale kiedy

odjechałeś, pojawił się tu Piotr Gogiel... wiesz, ten z Banku Kredytowego
Yistula. Wyobraź sobie, że przyniósł mi wszystkie wydruki wyciągów z kont Senate

International. Prawdziwych wyciągów, nie tych spreparowanych, które dostarczył
mi Ben. Kłopot polega na tym, że nie jestem pewna, czy Gogjela nie śledzono.

— Naprawdę Gogiel dostarczył ci te wyciągi? Przecież sama mówiłaś, że robi cię w
konia.

— Cóż... najwyraźniej zmienił front. Należy do tych nielicznych dyrektorów Banku
Kredytowego Yistula, którzy nie uważają się za Gordona Gekko.

— Wspaniale! — odparł Rej. — To znaczy, że wszystko zaczyna się klarować.
Posłuchaj... wątpię, by ktokolwiek w tak jawny sposób cię obserwował. Ale

skieruję tam patrol policji. Niech się przyjrzą temu mercedesowi. Mogę ci tylko
doradzić, żebyś zamknęła drzwi na wszystkie spusty i nikomu nie otwierała. Jeśli

dowiem się czegoś nowego, natychmiast zadzwonię. Jeśli nie... cóż, życzę miłych
snów.

Sarah odłożyła słuchawkę i wróciła do okna. Mercedes nie odjeżdżał. Po kilku
minutach kierowca wyrzucił przez okno niedopałek. Po jezdni posypały się

pomarańczowe iskry. Sarah pomyślała, że dostaje już paranoi, ale nie mogła
zapomnieć Romana Zboińskiego, który w trakcie egzorcyzmów przesłał jej perskie

oko. Bała się go równie mocno jak Oprawcy czy Dziecka z Tunelu, bez względu na
to, jak tę istotę zwać. A Zboińskiego, na swój sposób, bała się jeszcze

bardziej.
Trochę po wpół do trzeciej, mimo że mieszkanie znajdowało się wysoko, dokładnie

zamknęła drzwi balkonowe, przeszła do łazienki, zrzuciła z siebie szlafrok i
weszła pod prysznic. Odkręciła kurek do końca, oparła się plecami o kafelki i

pozwoliła, by woda spływała jej swobodnie na włosy i ramiona. Po raz pierwszy od
bardzo dawna zdała sobie sprawę z tego, jak bardzo jest samotna. Było to bardzo

nieprzyjemne uczucie. Nie kochała Stefana i wiedziała, że nigdy go nie pokocha.
Z drugiej strony zdołał ją już tak do siebie przywiązać, traktował ją z takim

szacunkiem, iż odkryła nagle, że go jej brakuje.
317

Brakuje jej tego, by po prostu odwrócić się w jego stronę i powiedzieć: „Co
naprawdę myślisz o ojcu Ksawerym?" lub: „Dzieci i karaluchy... czy ten człowiek

mówił poważnie?"

Powoli mydliła ciało, a ze zmęczenia oczy same jej się zamykały. Następnego dnia

musi dokładnie przejrzeć wydruki dostarczone przez Piotra Gogiela, a później
zapewne odbędzie poważną rozmowę z prawnikami Senate International. Ostatecznie

znajdzie sposób, żeby obronić się przed Benem, który chce wygryźć ją z Europy
Wschodniej. Tak naprawdę, w zależności od tego, co znajdzie w papierach,

zdobędzie wystarczające dowody. Na ich podstawie Ben zostanie aresztowany za
bardzo poważne defraudacje. Była twardą kobietę, lecz mściwość nie leżała w jej

naturze, więc wcale nie chciała doprowadzić do skazania Bena. Z drugiej jednak
strony to Ben nawarzył piwa i nie będzie w tym żadnej niesprawiedliwości, jeśli

je wypije.
Wycierała właśnie włosy, kiedy rozległ się dzwonek przy drzwiach. Boże —

pomyślała. — To na pewno Stefan. Jest tak piekielnie opiekuńczy, że przyjechał
aż z Ochoty sprawdzić, czy nic mi się nie stało. Zakręciła kurki i owinęła się

wielkim, zielonym ręcznikiem. Wyszła z łazienki, po czym poczłapała na boska
przez salon do przedpokoju.

Ponownie rozległ się dźwięk dzwonka; głośny i natarczywy.
— Zaraz, zaraz, chwileczkę! — Wyjrzała przez judasza, lecz nikogo nie zobaczyła.

Widziała tylko klatkę schodową i rzeźbioną w stylu art-nouveau poręcz schodów.
— Stefan, to ty?

— Otwieraj drzwi — dobiegł ją stłumiony męski głos, który mógł należeć zarówno
do Reja, jak i do jakiegokolwiek innego mężczyzny.

— Stefan? — powtórzyła. — Stefan... pokaż się w judaszu tak, żebym mogła
zobaczyć twoją twarz.

— Szybciej, otwieraj te drzwi — powtórzył stojący na klatce schodowej człowiek.
Mimo że instynkt jej to odradzał, otworzyła; ale tylko na szerokość łańcucha.

— Stefan... nie widzę cię! Chcę się upewnić, że to ty! Nie musiałeś...
Nie zdążyła dokończyć zdania, ponieważ potężne kopniecie wyrwało z framugi

łańcuch i drzwi stanęły otworem. Sarah ujrzała w progu grubego mężczyznę w
purpurowej kamizelce kulood-

318
pornej. Przed sobą trzymał karabin z obciętą lufą. Miał płaską, przypominającą

maskę twarz, króciutkie, uczesane na jeżyka włosy oraz ogromną brązową brodawkę
na policzku.

— Oddawaj papiery! — zażądał nieznajomy po angielsku. Był równie podenerwowany
jak Sarah. — Papiery albo posmakujesz mojego obrzyna — powiedział, wyciągając

broń tak, że Sarah nie miała najmniejszych wątpliwości co do tego, że spełni swą
groźbę.

Cofnęła się w głąb mieszkania. Mężczyzna ruszył za nią.
— Papiery — powtarzał. — Papiery.

— Jakie znów papiery? — zapytała. Sama nie wiedziała, czy jest bardziej
wściekła, czy bardziej wystraszona. — Niczego nie wiem o żadnych „papierach".

Mężczyzna kopnięciem zatrzasnął za sobą drzwi i ruszył przez salon za cofającą
się Sarah, która w końcu oparła się plecami o przeciwległą ścianę pokoju, pod

wykonaną ze srebra i emalii ikoną z Matką Boską.
— Papiery! Papiery! — wykrzykiwał wpółzdławionym przez astmę głosem. — Papiery

bankowe! Gogiel!
— Posłuchaj, wezwałam już policję — zablefowała Sarah. — Będą tu za dwie

minuty... może nawet wcześniej.
— Papiery bankowe, natychmiast, szybko —powtórzył intruz.

Podszedł bliżej, w wyciągniętej ręce trzymał broń. Sarah usiłowała uskoczyć w
prawo, lecz napastnik błyskawicznie wykonał taki sam manewr. Gdy próbowała

zanurkować pod jego ręką, chwycił ją za włosy i tak mocno cisnął na ścianę, że
na parkiet spadł święty obrazek. Przyłożył lufę obrzyna do nosa Sarah. Poczuła

zapach oliwy, którą nasmarowano broń, ale jeszcze silniejsza była woń wody
kolońskiej dla mężczyzn Obsession. Zamarła w bezruchu. Wystarczająco długo

zajmowała się interesami, żeby wiedzieć, kiedy ludzie blefują, a kiedy nie. Ten
mężczyzna nie blefował. Miał wszystko do zyskania i nic do stracenia.

Wykrzywił twarz, jakby próbował językiem wydłubać spomiędzy przednich zębów duży
kawałek mięsa, po czym bardzo wolno wyskandował:

— Musisz-dać-mi-papiery-bankowe. Inaczej-odstrzelę-ci-głowę.
Spojrzała mu prosto w oczy i w jednej chwili zrozumiała, że bandyta jest

zdecydowany spełnić swoją groźbę. Ruchem głowy wskazała stojący pośrodku salonu
stolik do kawy.

— Tam. Zabieraj. Nie zamierzam się z tobą kłócić. Mężczyzna spojrzał na brązową

kopertę. Sarah przez długą

319
okropną chwilę sądziła, że bandzior po prostu ją zastrzeli i spokojnie odejdzie

z wydrukami. Tato — pomyślała z rozpaczą. — Mamo.
Nie miała nawet czasu odmówić modlitwy. Thiścioch jednak zniżył broń, puścił

włosy Sarah i wyszczerzył do niej zęby.
— Dobrze — powiedział i ruszył przez pokój po kopertę.

W tej samej chwili ktoś przeraźliwie załomotał do drzwi. Uderzenie było tak
mocarne, że po prawej stronie pękła futryna, a z ościeżnicy posypał się tynk.

Napastnik podskoczył. Odwrócił się do Sarah, następnie popatrzył na drzwi, a na
końcu zerknął na broń, jakby się zastanawiał, czy lepiej będzie, jak schwytają

go z obrzynem czy bez niego.
— Co to? — zapytał przestraszony.

Miała właśnie odpowiedzieć: „Jak to co? Gliniarze", ale w tej samej chwili
rozległo się ponowne uderzenie w drzwi. Było tak silne, że zawiasy do połowy

wysunęły się z futryny.
Mężczyzna porwał ze stolika kopertę i ruszył w stronę balkonowego okna. Zaczął

gwałtownie szarpać klamkę, lecz Sarah ją zablokowała. Walenie do drzwi nie
ustawało; potężne, głośne uderzenia, jakby ktoś był zdecydowany za wszelką cenę

sforsować drzwi i dostać się do środka.
— Co to jest?! — wrzasnął bandzior, cofając się w głąb pokoju. — Co to jest?!

Sarah potrząsnęła głową i odsunęła się od uzbrojonego mężczyzny. Też nie
wiedziała z całą pewnością, kto się dobija, ale, na Boga, miała okropne

przeczucie.
Bandzior zawahał się, lecz po chwili najwyraźniej doszedł do wniosku, że

najlepiej będzie, jeśli przy użyciu broni utoruje sobie drogę ucieczki. Stanął
pod ścianą, tuż przy futrynie i czekał z uniesionym obrzynem, a walenie trwało i

trwało. Drzwi prawie już wyleciały z zawiasów. Z sufitu płatami odpadał tynk, na
ścianach tworzyły się rysy.

Boże, ratuj — pomyślała Sarah. — Przyszło po mnie. Musiało wyczuć mój zapach na
placu budowy podczas egzorcyzmów. Musiało wyczuć, kim jestem; córką jednego z

jego wrogów.
Walenie stawało się coraz szybsze, przypominało już ogłuszający warkot bębna. I

nagle drzwi się rozwarły, zawisając na wpół-wyrwanych zawiasach. W tej samej
chwili w mieszkaniu pociemniało, blask żarówek zmalał do drobnych punkcików

pomarańczowego światła, niewiele większych od robaczków świętojańskich.
320

Przed progiem stała ta sama mroczna postać, którą Sarah dostrzegła podczas
seansu u Madame Krystyny. Ta sama mroczna istota, która ścigała ją we śnie.

Sarah była tak przerażona, że prawie nie mogła wykonać ruchu. Z wysiłkiem,
wlokąc za sobą ciężkie niczym ołów nogi, jakby brnęła w gęstym syropie, zaczęła

cofać się w stronę kuchni.
Zapadła długa cisza. Ciemny kształt nie ruszał się z miejsca; po prostu mroczna

sylwetka stojąca nieruchomo w progu. Obok drzwi czaił się mężczyzna z uniesioną
bronią i najwyraźniej oceniał szansę ucieczki. Sarah cofnęła się o kolejny krok

i jeszcze o jeden; i nagle oparła się plecami o ścianę.
Gdy czarna istota ruszyła w kierunku mieszkania, ciągnąc za sobą hałaśliwie

szeleszczącą opończę, mężczyzna z obrzynem schylił się, żeby spróbować wyskoczyć
na pogrążoną w złowieszczym mroku klatkę schodową.

Sarah nie była pewna, co widzi. Ale wyglądało to tak, jakby spod kapoty wysunęła
się cienka, pajęcza ręka i chwyciła bandytę za ramię. Mężczyzna obrócił się na

pięcie.
— Jezu Chryste, na pomoc! — wrzasnął.

Nacisnął spust, rozległ się ogłuszający huk wystrzału, w powietrze pofrunęły
strzępy czarnej opończy. Ale stwór nie puszczał ramienia swej ofiary i ściskał

je tak mocno, że Sarah była pewna, iż słyszy cichy trzask pękającego powoli
obojczyka.

Mężczyzna i mroczny twór stali w progu spleceni w dziwacznym uścisku, otaczała
ich gęsta chmura karabinowego dymu. Pajęcza ręka puściła ramię i chwyciła

bandziora za włosy.
— Matko Boska, na pomoc, na pomoc! — znów krzyknął bandzior.

Ciemny kształt zgarbił się nieco, uniósł ramię. Sarah dostrzegła jasny,
ekscytujący błysk stali. Rozbrzmiał przedziwny dźwięk przypominający trzask

bata.

Kształt oddalił się od mężczyzny z obrzynem, zostawiając go na wypełnionej

mrokiem klatce schodowej, dokładnie pod żarzącą się nikłym blaskiem lampą.
Mężczyzna stał zaledwie sekundę, lecz Sarah wydawało się, że upłynęły wieki. Na

twarzy bandyty malował się osobliwy wyraz, zupełnie jakby bandzior chciał
powiedzieć coś śmiesznego.

Ale wtedy też zaczęły załamywać się pod nim kolana, zwiotczałe ramiona opadły,
głowa zachwiała się mu na karku, po czym spadła z szyi. W powietrze trysnął

ogromny strumień krwi, po chwili kolejny i człowiek upadł. Leżał na boku, kopał
nogami,

21 — Dziecko ciemności
321

wił się i straszliwie dygotał. Głowa potoczyła się po podłodze i zatrzymała na
drzwiach sąsiedniego mieszkania.

Zesztywniała ze zgrozy Sarah sunęła wzdłuż ściany, macając na oślep w
poszukiwaniu drzwi do kuchni. Gdyby udało się jej tam dotrzeć, mogłaby próbować

ucieczki wyjściem przeciwpożarowym. Ciemny kształt stał jeszcze chwilę bez ruchu
na klatce schodowej, po czym odwrócił się w stronę mieszkania i przeszedł przez

wyłamane drzwi.
— Boże — szepnęła Sarah i próbowała uciekać.

Ale ciemna postać tak szybko przebyła pokój, że było na wszystko za późno.
Amerykanka usłyszała świszczący oddech i szelest opończy. Stwór stanął miedzy

nią a drzwiami do kuchni. Bił od niego silny, słód kawy fetor kanałów i śmierci
i Sarah w jednej chwili pojęła, że nie zdoła mu umknąć, nie zdoła już uciec

zapasowym wyjściem. Cofała się, kwiląc cichutko jak dziecko; przerażone dziecko,
którym przecież już od dawna nie była.

Stwór zbliżał się. Sarah była pewna, że dostrzega biały owal jego twarzy,
dostrzega smoliście czarne oczy.

— Nie rób mi krzywdy — pisnęła cichutko zmartwiałymi wargami.
Jeszcze bardziej się cofnęła. Postać, szurając nogami, podążała za nią. Działo

się to tak samo jak w tamtym śnie, tyle że teraz sytuacja była dużo, dużo gorsza
— Sarah czuła bijący od stworzenia smród, słyszała jego sapanie i zawodzenie. No

i tym razem wszystko to działo się naprawdę; stworzenie naprawdę zamierzało ją
zabić.

Do jej uszu dotarł metaliczny szczęk wyciąganego z pochwy olbrzymiego noża, a
to, że nie widziała samego ostrza, czyniło sytuację jeszcze straszniejszą.

— Odejdź — udało się jej wyszeptać. — Odejdź, proszę, odejdź.
Stwór oddychał coraz szybciej. Był już tak blisko, że zasłaniał sobą wyważone

drzwi i pogrążoną w ciemnościach klatkę schodową. Przez chwilę widziała jego
twarz, śliczne oblicze dziecka, dziecka o czarnych, niezgłębionych źrenicach.

Mogła to być postać z wosku lub figura religijna; jedna z tych dziwacznie
pogodnych postaci Maryi utrwalanych na płótnie przez piętnastowiecznego Mistrza

Pięknych Madonn. Sarah tak bardzo się bała, że odnosiła wrażenie, iż cały pokój
powoli imploduje, że ze wszystkich stron zalewa ją ciemność.

Ujrzała, iż stworzenie otwiera usta, rozdziawia je, i nagle całe jego dziwaczne
piękno przemieniło się w koszmar.

322
— Zostaw mnie! — wrzasnęła. — Zostaw mnie!

Wpadła na stolik z telefonem. Chwyciła aparat i cisnęła nim w stwora. Z równym
powodzeniem mogła walczyć z ciężką, aksamitną kurtyną. Porwała ze stołu mosiężną

lampę i również rzuciła nią w mroczną postać. Następnie próbowała podnieść sam
stolik, ale straciła równowagę i przewróciła się pod ścianę.

Dysząc ciężko, łapała wszystko, co wpadało jej w ręce i rzucała, rzucała.
Poduszką, szklanym przyciskiem do papierów. W końcu chwyciła srebrną ikonę,

która spadła ze ściany, i z rozpaczą cisnęła nią w czarną istotę.
Rozległ się przeszywający, rozpaczliwy płacz pogrążonego w bólu i nieszczęściu

dziecka. Ten sam płacz usłyszała w wykopie na placu budowy tamtego dnia, gdy
zginęli niemieccy robotnicy. Płacz był tak żałosny, przepojony takim bólem, że

Sarah nie mieściło się wprost w głowie, iż ten głos wydała z siebie owa
olbrzymia, złowroga postać.

Stworzenie próbowało zbliżyć się do niej, lecz najwyraźniej nie mogło. Próbowało
to uczynić jeszcze dwu- lub trzykrotnie, opończa łopotała i szeleściła. Przy

każdej próbie stwór wydawał pełen udręki krzyk; płacz, na dźwięk którego łamało
się serce, skarga płynąca z dna duszy.

Oniemiała Sarah siedziała na podłodze i tylko z przerażeniem wpatrywała się w

stwora. Próbował jeszcze raz do niej podejść, ale nieoczekiwanie odwrócił się,

przemknął przez pokój, szybki i czarny niczym chmura zakrywająca księżyc, po
czym nie zatrzymując się, wybiegł na klatkę schodową i zniknął w ciemnościach. W

tej samej chwili zapłonęły wszystkie światła.
Gdy rozległ się trzask otwieranych i zamykanych drzwi prowadzących z domu na

ulicę, Sarah zrozumiała, że jest już bezpieczna.
W salonie pojawił się Rej i potrząsnął Sarah za ramię. Za nim wkroczył nie

ogolony, rozczochrany Jarczyk. Na klatce schodowej rozbłyskiwały flesze niczym
letnie błyskawice. Po schodach biegali policjanci.

— Nic ci się nie stało? — zapytał Rej. — Nie wyrządził ci krzywdy?
Sarah potrząsnęła głową.

— Podeszło do mnie. Wyciągnęło nóż... a ja ciskałam w nie czym popadło. I wtedy
zaczęło płakać; płakało rozpaczliwym szlochem, a na końcu odeszło.

323
— Widziała pani jego twarz? — zapytał Jarczyk.

— Tylko przez mgnienie oka.
— Ale w razie czego rozpozna go pani?

— O, tak, komisarzu. Rozpoznam.
Sama myśl, że mogłaby mieć jakiekolwiek kłopoty z identyfikacją postaci, która

ją zaatakowała, wydała jej się śmieszna.
— Czy wiesz, kto to był... ten mężczyzna, którego zabił stwór?

— Nie wiem. Nie sądzę, żebym go kiedykolwiek wcześniej spotkała.
— Nazywał się Łukasz Włosowicz. To jeden z kiziorów Zboiń-skiego. Podejrzewam,

że kazano mu zabrać te wydruki, a następnie cię zastrzelić. Wygląda na to, iż
Oprawca uratował ci życie... choć później sam zamierzał cię zabić.

— Zabraliśmy te wydruki do analizy krwi i pobrania z nich odcisków palców. Jak
tylko się z tym uporamy, zwrócimy je pani — odezwał się Jarczyk. Wzburzył sobie

jeszcze bardziej i tak już potargane włosy, które chyba od tygodnia nie zaznały
grzebienia. — Zresztą dostarczymy pani wszelkie informacje dotyczące tego łobuza

Zboińskiego.
Rej rozejrzał się po pokoju. Podniósł poduszkę i postawił wywrócony stolik.

Chwilę później jego wzrok spoczął na leżącej na podłodze srebrnej ikonie.
— Czy i nią rzuciłaś?

— Tak, to była ostatnia rzecz, jaka wpadła mi pod rękę. Rej obracał w dłoniach
święty wizerunek.

— To oryginał, prawda?
— Tak... kupiłam ją podczas ubiegłorocznej wizyty w Polsce. Pochodzi z kościoła

Świętej Elżbiety.
— Rzuciłaś w to stworzenie symbolem religijnym, a ono zaczęło płakać i odeszło?

— Tak, chyba tak.
Jarczyk wyszedł na klatkę schodową, gdzie ekipa z Zakładu Medycyny Sądowej

przygotowywała się do zabrania ciała Włoso-wicza.
— Pamiętasz, co się wydarzyło podczas „egzorcyzmów"? — zapytał cicho Rej. —

Ojciec Ksawery trzymał w ręce świętą relikwię, prawda? Serdeczny palec świętego
Gerarda Jakiegoś Tam.

— Chcesz powiedzieć... że symbole religijne są w stanie odpędzić Oprawcę?
— To ma sens. Wszystko na to wskazuje.

— I ty w to wierzysz? Ty, komunista?
324

— Wierzę, ponieważ jak dotąd jest to jedyne logiczne wytłumaczenie. Chodzi mi o
to, że jeśli opowieść ojca Ksawerego jest prawdziwa, te dzieci zostały spłodzone

i wychowane przez mnichów. Zapewne mają wszczepioną bojaźń przed wszystkim co
święte. Oprawca może i trwał w hibernacji przez pięćset lat, ale w dalszym ciągu

ma średniowieczne pojęcie o niebie i piekle.
— Nie wiem. Być może masz rację.

— Musimy podążyć jego tropem. Wiesz o tym, prawda? W przeciwnym razie nigdy w
Warszawie nie będziesz bezpieczna.

— Chcesz iść już teraz? Jest wpół do czwartej nad ranem!
— Tak, teraz. Pozwól, że zadzwonię do Madame Krystyny i zapytam, czy zgodzi się

zorganizować kolejny seans.
— Musi być pięć osób.

— A więc zatelefonuję też do Marka i poproszę, żeby zabrał tę swoją Olgę. —
Popatrzył na trzymaną w rękach ikonę. — Nie będziesz miała nic przeciwko temu,

jeśli weźmiemy ten obraz ze sobą?

— Jasne, że nie. Lubię patrzeć, jak ludzie się nawracają.

Rozmawiali jeszcze z dziesięć minut, później do mieszkania wrócił Jarczyk z
radiotelefonem w dłoni. Złożył antenę i popatrzył na Sarah.

— Panno Leonard — powiedział. — Bardzo mi przykro, ale otrzymałem właśnie
wiadomość z komendy głównej. Na nie zabudowanym terenie na Pradze Południe

znaleziono zwłoki Piotra Gogiela.
— Och, nie! Tylko nie on! — jęknęła z rozpaczą Sarah.

— Bardzo mi przykro. Może zrobić pani kawy albo herbaty?
— Nie, dziękuję. Muszę się jakoś ogarnąć.

Przeszła do sypialni, zamknęła drzwi i ubrała się w dżinsy i bawełnianą koszulę.
Czesząc się przed lustrem, widziała, jak bardzo pobladła, lecz ze wszystkich sił

starała się nie myśleć o Oprawcy, o tym, jak spadała głowa Łukasza Włosowicza, o
Go-gjelu.

— To tylko taka bajeczka — powiedziała do siebie na głos. — To nie wydarzyło się
naprawdę.

Włożyła skórzane, wysokie do połowy łydki buty, wyszła z sypialni i wzięła Reja
za rękę.

— Gotowa — oświadczyła.
— Chcę z panią później porozmawiać — odezwał się Jarczyk. — Proszę nigdzie nie

wyjeżdżać.
Wyminęli gospodarza domu, gderliwego i upartego jak kozioł

325
pana Sprudina, który wbijał gwoździe w futrynę, by chociaż prowizorycznie

naprawić drzwi.
— Wie pani, ile to będzie kosztować? — zapytał na widok Sarah. — Takie drzwi

kosztują grube tysiące!
Sarah i Rej zeszli na dół. Na ulicy stały karetki pogotowia i radiowozy z

błyskającymi światłami. Niebo na wschodzie jaśniało. Wsiedli do volkswagena, po
czym szybko ruszyli w stronę domu Marka.

— Naprawdę przykro mi z powodu tego, co przytrafiło się Gogielowi — odezwał się
Rej, kładąc rękę na dłoni Sarah. — Wiem, jak bardzo go lubiłaś.

— A co najgorsze miał rodzinę. Czuję wyrzuty sumienia, że tak Piotra zbeształam
za te spreparowane wyciągi bankowe. Boże, dlaczego nie dałam sobie z tym

spokoju? Ale nawet nie zaświtało mi w głowie, że ktoś mógłby go zabić.
— Och, to jego decyzja, jego wybór.

Ulice były prawie całkowicie puste. W nielicznych wczesnych autobusach kiwali
się sennie wracający z nocnej zmiany robotnicy oraz osoby o zniszczonych

twarzach, które zajmowały się sprzątaniem biur i urzędów.
— Jak on zginął? — zapytała cicho Sarah.

— Obcięto mu głowę. To taki żarcik Zboińskiego.
Sarah zakryła dłonią usta i aż do domu Marka nie odezwała się słowem. Przejmował

ją taki smutek i żal, że myślała, iż wybuchnie płaczem. Siłą woli jednak
zapanowała nad sobą. Na płacz przyjdzie czas później, kiedy już odnajdą Oprawcę,

a Ben, Zboiński i Studnicki nie poniosą kary za to, co zrobili.
Marek i Olga czekali na nich przed domem. Siedzieli na krawężniku i wspólnie

palili porannego papierosa. Dziewczyna miała na sobie czarną minispódniczkę, a
makijaż tak biały, że jej oblicze przypominało twarzyczkę Oprawcy. Gdy tylko

wsiedli do samochodu, Marek zapytał:
— Widziała go pani? Naprawdę go pani widziała?

— Tak — odpowiedziała Sarah. — Naprawdę go widziałam.
— Czy faktycznie jest aż tak przerażający? — wtrąciła podniecona Olga.

Sarah odwróciła się w jej stronę.
— Ujmę to tak: nie chciałabym, żeby mi się więcej przyśnił w nocy. Jest zbyt

przerażający nawet jak na postać z koszmarnego
snu.

326
Madame Krystyna, zważywszy na to, że pojawili się u niej o czwartej nad ranem,

była wyjątkowo uprzejma i w zaskakująco pogodnym nastroju. Kręciła się żwawo po
domu, ubrana w wytworną jedwabną suknię w niebieskich i bursztynowych barwach,

przygotowując nieoczekiwanym gościom bardzo mocną kawę.
— To najlepsza pora do kontaktowania się ze światem zmarłych — oświadczyła. —

Panuje cisza i spokój... a duchy o tej właśnie porze najbardziej lubią wspominać
życie, z którego odeszły. Czy przynieśliście talizman?

Rej wyciągnął żółtą szczoteczkę do zębów.

— Obawiam się, że to wszystko, czym dysponujemy. Mam nadzieję, że wystarczy.

Madame Krystyna z wyrazem niesmaku na twarzy wzięła w palce szczoteczkę.
— Nie jest to przedmiot, który darzy się szczególnym sentymentem. Ale

spróbujemy.
Zasiedli wokół stołu. Przez szparę w grubych, wyszywanych w kwiaty zasłonach

przebijało mętne światło budzącego się dnia. Nikły strumień blasku padał na
obraz przed stawiający unoszącą się pod obłokami kobietę oraz na wypolerowaną,

alabastrową piramidę pośrodku stołu, nadając jej mleczne lśnienie. Rej położył
przed spirytystką szczoteczkę, a następnie chwycił dłonie Sarah i Olgi.

— Jesteście gotowi? — zapytała Madame Krystyna. — To nie będzie takie proste.
Musicie uwolnić swe umysły i myśleć wyłącznie o sprawie, w której tu

przyszliście... to znaczy o odnalezieniu właściciela tej szczoteczki do zębów,
bez względu na to, kim on jest.

Umilkła, zamknęła oczy i bardzo mocno ścisnęła dłoń Sarah. Przez ponad trzy
minuty panowało głuche milczenie. Olga nie spuszczała wzroku z Marka. Wszystko

wskazywało na to, że lada chwila wybuchnie śmiechem. Ale chłopak, który
uczestniczył już w seansie Madame Krystyny, zachowywał śmiertelną powagę. Sarah

zerknęła na Reja i pomyślała, że policjant wygląda bardzo staro. Nie dotarło
jeszcze do jej świadomości, że utrata wiary we wszystko, w co się przez całe

życie wierzyło, jest okropnym doświadczeniem, które potrafi ludzi przedwcześnie
postarzeć; jakby traciło się duszę i serce.

Przeniosła z kolei wzrok na obraz przedstawiający latającą kobietę i naraz
pojęła jego sens. Wolność i cena, jaką przychodzi za nią zapłacić. Dlatego

właśnie ogarnął ją taki smętny nastrój, kiedy po raz pierwszy ujrzała to
malowidło. Dlatego w tej chwili, gdy patrzyła na obraz, ogarniał ją jeszcze

większy smutek i żal.
327

— Szukani właściciela tej szczoteczki do zębów — przerwała ciszę Madame
Krystyna. — Szukam ubranego na czarno mężczyzny o nazwisku Okuń. Musicie pomóc

mi go znaleźć... skrzywdził tyle dusz.
Czekali i czekali. Madame Krystyna powtarzała inwokację:

— Szukam właściciela tej szczoteczki do zębów... szukam Okunia.
Wciąż nic się nie działo. Ciszę mąciły jedynie hałasy dobiegające z ulicy i

tykanie zegarów w salonie. Wróżka tak mocno ściskała dłoń Sarah, iż Amerykanka
myślała, że przebije paznokciami jej skórę. I nagle Madame Krystyna zluźniła

uścisk. Rozejrzała się wokół stołu, oczy jej pałały dziwnym blaskiem.
— Czy któreś z was tu obecnych widziało Okunia?

— Ja — odparł zgnębionym głosem Marek. — Ja widziałem... spotkałem go ze dwa lub
trzy razy.

— A zatem to ty nam pomożesz! Posłuchaj... chcę, żebyś przyłożył dłonie do
piramidy i myślał intensywnie o tym, jak on wygląda. Chcę, żebyś go sobie jak

najdokładniej wyobraził. Wtedy dusze dowiedzą się, kogo szukamy.
— Cóż, dobrze — odparł bardzo niechętnie Marek, ale Olga szturchnęła go w bok.

— No, kładź te ręce, jak pani ci mówi. Jestem ciekawa, co się wydarzy.
Chłopak podniósł się z krzesła. Madame Krystyna ułożyła mu dłonie na ściankach

piramidy i poleciła szeroko rozstawić palce.
— Teraz... teraz bardzo mocno myśl o Okuniu, kiedy widziałeś go po raz

pierwszy... Przypomnij sobie pierwszy moment, gdy ujrzałeś jego twarz. Zamknij
oczy. Zobacz go oczami umysłu. Jak to było? Jak się to stało?

Marek posłusznie spuścił powieki, ale rzęsy wciąż mu drżały.
— Wychodziliśmy z klubu „Zielony Kot"... przechodziliśmy Piękną. Odwróciłem się,

a on tam był.
— Dlaczego zwróciłeś na niego uwagę? — zapytała Madame Krystyna.

— Wyłonił się ze studzienki kanalizacyjnej... zupełnie jakby przechodził przez
drzwi z jednego pokoju do drugiego. Zamknął za sobą właz i ruszył przed siebie.

— Myśl o nim — nalegała spirytystka. — Skup się na tym, jak w tamtej chwili
wyglądał. Wyobraź sobie, że wróciłeś do tamtego czasu, że przechodzisz przez

jezdnię, odwracasz się i...
Ponad piramidą pojawił się drugi, odwrócony stożek utkany ze

328
światła. Wewnątrz widmowej piramidy Sarah dostrzegła, podobnie jak poprzednim

razem, ruchome kształty, cienie oraz refleksy i plamy słonecznego światła. Obraz
zaczynał się wyostrzać, aż w końcu pojawiła się szeroka, szara ulica, na której

panował duży ruch. Wszystko było kanciaste i osobliwie wykrzywione, ale na

chodniku po drugiej stronie jezdni wyraźnie majaczyła postać mężczyzny

wynurzającego się ze studzienki kanalizacyjnej. Choć stary i bardzo wyniszczony,
klapę za sobą zamknął bardzo zgrabnie i z ogromną wprawą. Ruszył przed siebie

chodnikiem krokiem człowieka, który ma do wypełnienia życiową misję.
Po sekundzie obraz się zmienił. Mężczyzna wysiadał z windy i spoglądał prosto w

twarze zebranych przy stole Madame Krystyny ludzi. Był tak blisko i tak
nieprawdopodobnie realny, że Sarah odruchowo cofnęła się, przylegając plecami do

oparcia krzesła, a Olga szepnęła:
— Jezu słodki... to jest takie prawdziwe! Czy to naprawdę tylko myśli Marka?

Obraz drgał i nieustannie się zmieniał. W jednej chwili Okuń spoglądał na nich z
uśmiechem, w następnej połowa jego twarzy jakby się roztopiła i nagle szczerzył

już w odrażający sposób zęby.
— Kto to jest? — odezwała się uroczystym tonem Madame Krystyna. — Czy ktoś zna

tego człowieka i wie, gdzie możemy go znaleźć? Zniszczył tyle dusz. Jest sprawcą
ogromu bólu i cierpień. Proszę, wskażcie mi, gdzie w tej chwili przebywa!

Wyobrażenie Okunia drżało i tańczyło. Sarah zdawała sobie sprawę z tego, ile
wysiłku kosztuje Marka koncentracja na tych wspomnieniach. Tak mocno zaciskał

dłonie na ściankach piramidy, że pobielały kłykcie. Na czoło wystąpiły mu grube
krople potu.

— Proszę! —błagała Madame Krystyna. —Proszę was, dusze, wracające do domu,
wracające na cmentarze, by tam ułożyć się do snu! Wszystkie przejęte żałością

duchy, wszystkie duchy, które wspominamy. Potrzebujemy was, najdrożsi,
potrzebujemy was! Pomóżcie nam znaleźć tego człowieka!

Zapadła chwila śmiertelnej ciszy. Górujące nad piramidą wyobrażenie Okunia
zaczęło się przekręcać i opadać jak konające tornado. Madame Krystyna ścisnęła

dłońmi głowę, zamknęła
oczy.

Pokojem wstrząsnął ogłuszający wybuch. Piramida, którą Marek ściskał dłońmi,
eksplodowała po pokoju niczym szrapnel, rozprysnęły się jej kawałki. Marek

odskoczył, ręce krwawiły mu z licznych skaleczeń. Powietrze stało się duszne od
kurzu.

329
I wówczas rozległ się suchy, słaby głos:

— Gerhard von Zussow.
Rej popatrzył z niepokojem na Sarah, po czym przeniósł spojrzenie na Madame

Krystynę.
— Skąd ten głos?

I znów rozległy się zgrzytliwe jak nie naoliwione zawiasy i suche jak jesienne
liście słowa:

— Gerhard von Zussow... a znajdziecie go tu.
Chociaż piramida została zniszczona, w powietrzu pojawił się niczym slajd

rzucony na ukośny sufit obraz budynku mieszkalnego ze stojącym na dziedzińcu
pomnikiem żołnierza. Obserwowali, jak obraz się przemieszcza, przesuwa przez

drzwi frontowe i wspina po dwóch kondygnacjach schodów. Skręca w lewo i
zatrzymuje się przed drzwiami oznaczonymi numerem 277. W następnej chwili, bez

ostrzeżenia, świetlne wyobrażenie zniknęlo.
Zebrani w pokoju znów pozajmowali miejsca na krzesłach. Madame Krystyna

rozsunęła zasłony i salon wypełniło światło porannego słońca.
— Przykro mi — powiedziała. — Niczego więcej się nie dowiemy.

— To nam jest przykro z powodu tej piramidy — odrzekł Marek, próbując pozbierać
kawałki alabastru. — Czy ona była bardzo droga?

— Znajdę inną — odparła z uśmiechem Madame Krystyna. — Rzadko można spotkać się
z taką siłą. To przywilej, nie strata.

Sarah popatrzyła na leżącą w alabastrowym kurzu szczoteczkę do zębów. Była
nadtopiona, jakby ktoś włożył ją do ognia, a włosie miała poplamione krwią.

— Popatrz — odezwała się, dotykając ramienia Reja. Ale policjant tylko skinął
głową i wstał z krzesła.

— Madame Krystyno, chciałbym pani za wszystko podziękować. Kiedy już znajdzie
pani nową piramidę, proszę przysłać na Wilczą rachunek na moje nazwisko. Sarah,

musimy iść.
— Iść? Dokąd?

— Na Łazienkowską. Poszukać Gerharda von Ziissowa.
— Czy wie pan, kim on jest? — zapytała zdziwiona Madame Krystyna. — Nosi

niemieckie imię i nazwisko.

— O, tak. Jest Niemcem. Podczas wojny służył w randze SS--brigadefiihrera.

Należał do oficerów, którym polecono zdławić powstanie warszawskie. Zbrodniarz
wojenny. Dotychczas sądziliśmy, że poległ w walkach.

330
— Pan Okuń? — zapytał Marek, ocierając kantem dłoni pot z czoła. Rej skinął

głową.
— Jak bym powiedział, jeden i ten sam.

— A skąd pan wie, gdzie go szukać?
— Zapomniałeś już o obrazie? Jakaś dusza wiedziała, kim był i gdzie obecnie

przebywa. Pomnik żołnierza stoi przed jednym z bloków na Łazienkowskiej. Do
kogokolwiek należała ta dusza, wskazała nam numer mieszkania Ziissowa.

Sarah wstała ze znużeniem.
— To co teraz? Idziemy go schwytać?

— Dokładnie tak — odparł Rej. Popatrzył na szczoteczkę do zębów z okrwawionym
włosieni. — Przyszła chyba pora dobrze przypatrzeć się SS-brigadefuhrerowi von

Ziissowowi?
Jechali przez Ochotę. Do samochodu wpadało lekko zamglone światło porannego

słońca. Rej nieustannie zerkał we wsteczne lusterko i zaintrygowana Sarah
odwróciła się w fotelu, by wyjrzeć przez tylną szybę.

— Chyba nie sądzisz, że ktoś nas śledzi?
— Nie jestem tego taki pewien — odparł Rej. — Widzisz to czarne BMW? Trzyma się

trzy samochody za nami i towarzyszy nam od początku drogi.
— To chyba nie Zboiński? Rej skrzywił się.

— Licho go wie. Ciągle masz te wydruki. A raczej będziesz je miała, kiedy
skończy się nimi zajmować Jarczyk.

— Proszę pana, nie chcę mieć nic wspólnego ze Zboińskim — odezwał się Marek. —
To absolutnie wykluczone. Może nas pan tu wysadzić.

— Przecież nic wam nie zrobi — zapewnił go Rej. — Jest dzień... wokół kręci się
tylu ludzi. Poza tym mam broń.

— Z tego powodu mam się poczuć pewniej... O, nie!
Dotarli do budynku przy Łazienkowskiej. Rej wjechał na chodnik i zaparkował

samochód, prawie dotykając przednim zderzakiem pomnika, który widzieli w
mieszkaniu Madame Krystyny.

— Jesteśmy na miejscu — oświadczył. — Rozpoznałem ten pomniczek stojącego na
barykadzie żołnierza z trzydziestego dziewiątego.

331
Wysiedli z samochodu, lecz gdy szli w stronę domu, minęło ich czarne BMW i

odjechało w kierunku południowo-zachodnim. Dostrzegli je Rej i Sarah, która
uniosła pytająco brwi, ale policjant, choć doskonale wiedział, do kogo należy

ten samochód, wzruszył tylko ramionami. W Warszawie są tuziny czarnych aut tej
marki, lecz tylko jedno miało kompletnie zaciemnione szyby. A zatem śledził ich

Roman Zboiński.
Weszli na pierwsze piętro. Blok przy Łazienkowskiej w tysiąc dziewięćset

sześćdziesiątym piątym roku był budynkiem supernowoczesnym — betonowe schody,
klatki schodowe z szybami zbrojonymi drutem i ściany zdobione barwnymi płytami w

kolorach turkusowym i żółtym. Obecnie jednak powoli obracał się w obskurną
ruinę. Windy nie działały, a ściany klatki schodowej na parterze gęsto pokrywały

graffiti. Zza drzwi mieszkań dochodziły zmieszane dźwięki przywodzące na myśl
wieżę Babel: ryczały włączone telewizory, słychać było kłótnie i płacz dzieci.

Powietrze przesączał silny zapach kwaszonej kapusty, jakby mieszkańcy bloku przy
Łazienkowskiej niczym innym się nie żywili.

Gdy już znaleźli się przed pokrytymi łuszczącą się łososiową farbą drzwiami
oznaczonymi numerem 277, Rej powiedział:

— Stańcie z boku. Ja to zrobię. Nie chcę, żeby ktoś z was został ranny.
Wyciągnął pistolet Tokariewa i załomotał lewą pięścią w drzwi. Czekali. Marek i

Olga skryli się za odległym o dziesięć metrów filarem. Rej załomotał ponownie i
zawołał:

— Gerhard von Ziissow! Wiem, że jest pan tutaj! Proszę otworzyć drzwi! Jesteśmy
z wydziału zabójstw!

Przez dwie lub trzy minuty nic się nie działo. Rej odsunął się krok do tyłu i z
całych sił, z ogłuszającym hukiem kopnął w drzwi. Z sąsiedniego mieszkania

dobiegł czyjś pełen wściekłości wrzask:
— Spokój tam! Niektórzy w tym domu chcą spać!

Rej miał właśnie kopnąć po raz drugi, gdy ze środka rozbrzmiał szczęk

zdejmowanego łańcucha i przekręcanego zamka. Drzwi skrzypnęły, uchyliły się i

wyjrzał z nich ubrany w brązowy, wełniany szlafrok Okuń. Miał trupią cerę i oczy
nabiegłe krwią. Rej kopniakiem otworzył drzwi na całą szerokość, wkroczył do

mieszkania i przystawił Okuniowi pistolet do głowy.
— Chcę pana ostrzec! — zawołał. — Jeden gwałtowny ruch i odstrzelę panu głowę!

Okuń popatrzył na niego lśniącymi, zapadniętymi oczyma.
332

— Co to? — zapytał po polsku z ostrym akcentem. — Cyrk przyjechał do miasta?
— Jestem komisarz Stefan Rej. To panna Sarah Leonard z Se-nate International, a

to Marek Masłowski, który widział, jak wychodził pan z kanałów na ulicy
Koszykowej.

— Rozumiem — odparł Okuń. — Ale czego to dowodzi?
— Wie pan, czego dowodzi — powiedział Rej. — Mamy wystarczającą liczbę dowodów

na to, że jest pan związany z Oprawcą i z każdym dokonanym przez niego
morderstwem. Pan tego stwora karmi, prawda? Pan o niego dba. A w rewanżu to coś

poluje na byłych powstańców, których pan tak nienawidzi. Poluje na ich dzieci,
dzieci ich dzieci oraz na wszystkich, dalszych lub bliższych krewnych.

Okuń uśmiechnął się i zadziwiająco zniewieściałym gestem przeciągnął dłonią po
włosach.

— Miło człowiekowi, kiedy jego wysiłki są przez innych doceniane.
— Musi nam pan pokazać, gdzie to się kryje — odparł

twardo Rej.
— O... nie można go w żadnym wypadku nazywać „to". „On"... chłopiec, dziecko...

niewinne stworzenie, które prowadzi życie zgodne ze swoją naturą.
— A jednak musi nam pan wskazać jego kryjówkę. Okuń zmarszczył brwi.

— To bardzo trudne. Sami rozumiecie jak trudne.
— Po prostu proszę nam wskazać kryjówkę Oprawcy, SS-

—brigadefuhrerze von Ziissow, zanim znowu kogoś skrzywdzi.
— W takim razie wejdźcie. Muszę się ubrać.

Wkroczyli do niewielkiego, brudnego mieszkania. Okuń najwyraźniej sprowadził się
do niego bardzo niedawno i w pośpiechu. W salonie stały dwie nie rozpakowane

walizy oraz sterta kartonów wypełnionych książkami, gazetami i czasopismami. Na
podłodze wyłożonej winylem, brązowym jak tania czekolada, nie było dywanu, a w

oknach zamiast firanek pozawieszano prześcieradła. Okuń przeszedł do sypialni i
chciał zamknąć za sobą drzwi, lecz Rej otworzył je kopnięciem, tak że wnętrze

pokoju było dobrze widoczne.
— No tak, koniec z prywatnością — burknął ze złością Okuń.

— W Treblince nikomu nie zapewnialiście prywatności, prawda? — odpalił Rej.
— Komisarzu, to było tak dawno.

333
— Może i dawno. Ale Polacy tego nie zapomnieli. Podobnie zresztą jak pan.

Okuń, gdy wkładał bawełniane kalesonki w kropki, odwrócił się do nich tyłem.
— Zapominacie, że zabiliście dziesięć tysięcy Niemców, siedem tysięcy zaginęło

bez śladu, a dziewięć zostało ciężko rannych. Powstanie warszawskie było czystym
szaleństwem! Szaleństwem! Straciłem w nim wszystkich swoich kolegów z

dzieciństwa. Straciłem wszystkich! Widziałem mego brata leżącego na ulicy z
rozdartą krtanią.

— Przede wszystkim nie powinniście byli zajmować Warszawy — wtrącił bardzo
rozsądnie Marek.

— Kim jesteś, że mówisz o przeznaczeniu? — zapytał Okuń. — Warszawa ciągle była
w swej historii okupowana jak nie przez Rosjan, to przez Francuzów!

Zasłużyliście sobie na to, zasłużyliście na dużo więcej niż tylko na to!
— Chce pan powiedzieć, że nie spocznie, dopóki nam wszystkim nie pourzyna pan

głów? — zainteresowała się Sarah. Okuń zapiął gładką, szarą koszulę.
— Tak, taką mam nadzieję. Podczas powstania z urzędu zajmowałem się Oprawcą.

Pewien patrol esesmanów znalazł go na wpół zagrzebanego w piwnicy na Starym
Mieście. Żył, ale nie wiedzieliśmy, co to takiego. Polacy twierdzili, że to

bazyliszek... wie pani, co to bazyliszek? Potwór, który potrafi wzrokiem
zahipnotyzować człowieka, by następnie zabić go trującym oddechem. Ale to były

tylko bajeczki. Gdy ujrzałem to nieszczęsne stworzenie, pojąłem, że nie jest to
żaden potwór, lecz dziecko, dziwne i bardzo interesujące dziecko. Poprosiłem

generała von dem Bacha-Zalew-skiego, by pozwolił mi zbadać, czym to stworzenie
naprawdę jest i dlaczego tak bardzo boją się go Polacy.

Gdy Okuń ubrany elegancko na szaro i czarno wrócił do skromnego salonu, Rej skuł

mu dłonie kajdankami.

— Rozmawiałem z historykami w Berlinie, z teologami w Dreźnie i szybko
zrozumiałem, cośmy odkryli. Dziecko, które zostało zrodzone po to, żeby żyć

wiecznie. Dziecko, które zostało zrodzone po to, by przez wieki nieść Słowo
Boże, by Słowo to nigdy nie zatarło się w ludzkiej pamięci... nawet jeśli

pobożni zakonnicy, którzy to dziecko stworzyli, od stuleci spoczywać już będą w
grobach.

Odkryłem, że jest posłuszne każdemu, kto utrzymuje, iż również niesie Słowo
Boże, że stworzenie to wiernie służy temu, kto o nie dba i kto je karmi. Kiedy

więc powstańcy zaczęli uciekać kana-
334

łami... cóż, pomyślałem sobie: „Któż lepiej zdoła ich dla mnie tropić i zabijać,
niż to oddane mi dziecko, które potrafi prześlizgiwać się kanałami szybciej niż

jakikolwiek człowiek. Ono właśnie przynosić mi będzie głowy powstańców".
— Ależ wojna skończyła się ponad pięćdziesiąt lat temu — zauważyła Sarah. —

Dlaczego pan robi to teraz?
Okuń popatrzył na nią oczami lśniącymi niczym czarne żuki w kałuży świeżo

rozlanego atramentu.
— Straciliśmy tylu młodych ludzi... straciliśmy wszystko. Próbowałem o tym

zapomnieć, ale nie potrafiłem.
— I co się stało? — zapytał Rej. — Chodzi mi o to, co się stało z tym pańskim

dzieckiem po zakończeniu wojny?
— Och, nie dotrwało końca wojny. Generał von dem Bach-Zalewski sprowadził

haubice i zaczai bombardować Warszawę straszliwymi pociskami, które miały blisko
metr średnicy. Tego samego dnia posłałem moje dziecko do kanałów, żeby

poszukiwało powstańców uciekających z Mokotowa do Śródmieścia. Pociski z haubic
potrafiły przebijać beton nawet dwumetrowej grubości. Jeden z nich spadł

dokładnie na skrzyżowanie Koszykowej z Piusa Jedenastego. Pocisk przeszedł przez
jezdnię i eksplodował w kanałach, grzebiąc moje dziecko pod tonami gruzu i

ziemi. Nie było szans, by je odkopać. Nie wtedy. Mieliśmy i tak wystarczająco
dużo problemów na głowie. Później Rosjanie sforsowali Wisłę i tak się to

skończyło.
— Ale pan nigdy o tym nie zapomniał, prawda? — zapytała Sarah. — Nigdy nie

wybaczył? A przecież Armia Krajowa walczyła tylko o swoje miasto!
— Nie! — odparł twardo Okuń.

— Tylko tyle? — zdziwił się Rej. — Zwykłe „nie"... Nigdy pan nie wybaczył i
niczego pan nie zapomniał?

— Nie — powtórzył Okuń.
— I co się w końcu stało temu pańskiemu tak zwanemu dziecku?

— Dlaczego pan pyta? Przecież resztę pan zna. Wróciłem do Warszawy dwa lata
temu, kiedy zaczęliście rekonstruować i tworzyć nowe kanały dla wytwornych

hoteli... i przy pomocy pewnych przyjaciół je odnalazłem. Spoczywało pogrzebane
pod pięciometrową warstwą gruzu i błota, ciągle w stanie hibernacji, ciągle żywe

w miejscu przedwojennej siedziby US Insurance.
— I pan je ożywił? — zapytał Rej. — Ożywił je pan, nakarmił, uzbroił w nóż i

posłał w pościg za byłymi powstańcami oraz ich bliskimi?
335

Okuń nieustannie szarpał zakutymi w kajdanki dłońmi.
— Widziałem mego brata, jak leżał na ulicy z rozdartą krtanią. Rej uniósł

rozwartą dłoń, której brakowało małego palca.
— Widzi pan to? Zrobił mi to pański niemowlak! I każe mi pan zrozumieć kierujące

panem motywy? Żąda pan ode mnie współczucia? Ty cwelul
— Co znaczy to słowo? — zwróciła się cicho do Marka Sarah, lecz chłopak

potrząsnął tylko głową: „Nie chciałaby pani tego wiedzieć".
— Każdy ma własne widzenie historii — oświadczył Okuń i zwilżył językiem suche

wargi. — Wypełnialiśmy tylko rozkazy. Za niewykonanie rozkazu kula w łeb. Nikt
nie chciał umierać, prawda? Ale nasza młodzież również cierpiała. W ciągu kilku

tygodni w Warszawie zaginęło siedem tysięcy Niemców. Gdzie się podziali? Gdzie
są groby? Gdzie ich rodziny mogą się modlić za ich dusze?

— Zamierzamy raz na zawsze zlikwidować to pańskie dziecko — powiedział ostro
Rej. —A pan zaprowadzi nas do kanałów i wskaże jego kryjówkę.

Okuń pociągnął nosem i zakaszlał.
— Zdaje pan sobie sprawę z tego, jak bardzo jest to niebezpieczne?

— Sądząc z moich doświadczeń, tak.

— A jeśli odmówię?

— Tak panu rozwalę łeb, że mózg rozleje się po tych tapetach. Zapadło długie
milczenie, podczas którego wszyscy stali nieruchomo jak na obrazie. Ciszę

przerwała dopiero Olga.
— Chyba go pan nie zastrzeli?

Rej uniósł pistolet i przyłożył lufę do lewego oka Okunia.
— Olgo, to właśnie zamierzam zrobić.

Już opuszczali budynek, ale zatrzymały ich słowa Reja:
— Stójcie! Widzicie? Poczekajcie!

Po drugiej stronie ulicy dobrze ukryte w cieniu i między innymi samochodami
stało czarne BMW. Jego czarne szyby rzucały niebieskie i białe refleksy.

— Zboiński — mruknął Rej. — Czeka na nas.
— Zboiński? — zapytał Okuń. — Wer ist Zboiński?

— Istnieją ludzie, którzy potrafią umilać innym życie — wyjaśnił Rej. — Roman
Zboiński do nich nie należy.

336
— Najlepsze wejście do kanałów znajduje się na Kruczej, w samym centrum miasta —

poinformował Okuń.
— Na wszelki wypadek sam nas tam pan zaprowadzi. Marek dotknął ramienia Sarah.

— Niech pani posłucha — powiedział. — Nie chcę w to wszystko plątać Olgi. Proszę
pozwolić mi odwieźć ją do domu. Później do was dołączę.

— Oczywiście — zgodziła się natychmiast Sarah. — I... dzięki, Olga. Bardzo nam
pomogłaś.

Dziewczyna przesłała jej nieśmiały uśmiech, ale Marek odciągnął ją za łokieć.
— Trudno nie trafić na to wejście do kanału! — zawołał za nim Okuń. — Znajduje

się w odległości osiemdziesięciu metrów na południe od Alej Jerozolimskich, po
zachodniej stronie ulicy. Czekamy na ciebie!

Rej szturchnął Okunia lufą pistoletu pod łopatkę.
— Coś pan taki wesoły? — warknął.

— Wesoły? A dlaczego nie mam być wesoły? Przecież prowadzę ludzi, których
najbardziej w życiu nienawidzę, tam, gdzie spotka ich los gorszy od wszystkiego,

co są sobie w stanie wyobrazić.
— To się jeszcze zobaczy — odwarknął Rej. Wcisnęli się do jego samochodu i

policjant wręczył Sarah pistolet.
— Nigdy dotąd nie strzelałam — przeraziła się.

— To nic trudnego. Trzeba tylko wycelować i nacisnąć spust. Wyobrażaj sobie, że
masz przed sobą Bena.

Ruszyli w kierunku centrum. Rej zerkał od czasu do czasu we wsteczne lusterko.
Kierowca BMW nie starał się już nawet kryć swej obecności i jechał tuż za nimi.

O tej porze dnia na Kruczej panował ogromny ruch. Chodnikami ciągnęły tłumy
przechodniów, a jezdnią posuwał się sznur pojazdów. Poranna mgiełka rozwiała się

i zapowiadał się kolejny, skwarny dzień. Rej wjechał dwoma kołami na chodnik i
zatrzymał samochód. Z satysfakcją spostrzegł, że BMW minęło ich i odjechało

szukać odpowiedniego miejsca na parkingu.
— Widzicie? — roześmiał się policjant. — Największy przestępca w Europie

Wschodniej, a boi się nieprawidłowo zaparkować.
Okuń zaprowadził ich do wielkiej pokrywy włazu. Był to jeden

22 — Dziecko ciemności
337

z najstarszych jej typów z wygrawerowanym dwugłowym orłem carskim i nazwą huty
napisaną rosyjskim alfabetem. SS-brigade-fuhrer wyciągnął z kieszeni dwa

specjalne klucze i za ich pomocą otworzył klapę. W środku Sarah dostrzegła rząd
prowadzących pod ziemię metalowych stopni.

— On tutaj jest? — upewnił się Rej.
— Niedaleko — odparł Okuń.

— Proszę, pan idzie przodem. — Rej zdjął mu kajdanki i wskazał ręką kierunek.
Poranny wiatr wzburzył siwe włosy Okunia i mężczyzna przygładził je dłonią.

— Zdaje pan sobie sprawę z tego, co może się wydarzyć, prawda? — zapytał. — On
uznaje tylko mnie i tylko mnie chroni.

— Niech pan się zamknie i schodzi — odparł sucho policjant.
Okuń wzruszył ramionami, po czym zaczai opuszczać się po drabinie. Rej miał ze

sobą latarkę, lecz staremu mężczyźnie mrok najwyraźniej nie przeszkadzał. Prawie
natychmiast zniknął w ciemnościach, a do ich uszu docierał tylko szelest stóp na

metalowych klamrach. Policjant szybko ruszył jego śladem.

— Ty zostań tutaj — polecił na odchodnym Sarah. — Pilnuj, żeby nikt nie wpadł do

dziury.
— Nie bądź śmieszny — żachnęła się. — Idę z tobą. To tak samo moja sprawa jak

twoja.
— Dzisiejszej nocy ten stwór o mało cię nie zabił.

— Tak, ale mamy przecież ikonę, prawda?
— Zatem dobrze. Ale musisz zamknąć pokrywę. I zrób to szybko.

Zniknął w ciemnościach. Sarah słyszała tylko dźwięczne pling--pling-pling jego
stóp, gdy po metalowych szczeblach drabiny schodził za Okuniem. Weszła do włazu,

odprowadzona zdumionym wzrokiem dwóch przechodzących obok chodnikiem starszych
kobiet, i zamknęła za sobą klapę. Boże, ależ tam cuchnęło. I było tak ciemno, że

nie widziała nawet własnych rąk zaciśniętych na szczeblach drabiny.
Rej dotarł na samo dno i poświecił latarką, pomagając w ten sposób Sarah

sforsować ciąg metalowych stopni. Kiedy do niego dołączyła, skonstatowała, że
znajdują się w rozległej komorze o łukowatym sklepieniu. Jej środkiem głębokim

kanałem płynęły niemrawo ścieki, ale pod ścianami ciągnęły się suche krawężniki.
— To niedaleko — poinformował Okuń. — Ale ostrzegam... on nie zachowa się

przyjaźnie. A ja nie zdołam was obronić.
338

— Chce pan powiedzieć, że z radością czeka pan na to, co nas spotka, prawda? —
spytał posępnie Rej. — W porządku, chodźmy. Musimy to dopaść.

Okuń poprowadził ich głównym kanałem. Odgłos kroków roznosił się pod sklepieniem
dźwięcznym echem, a zniekształcone głosy dudniły głucho niczym jęki potępionych

dusz wrzuconych do najgłębszej studni. Okuń od czasu do czasu odwracał się w ich
stronę, jakby pragnął się upewnić, że za nim podążają. Wtedy Sarah obserwowała

na jego twarzy taki wyraz, jakiego nigdy jeszcze w życiu u nikogo nie widziała —
była to czysta przyjemność, była to czysta, otchłanna rozkosz.

Okuń co kilkadziesiąt kroków rysował kredą na ścianach kanału strzałkę.
— To na wypadek, gdyby wasz młody przyjaciel zechciał do nas dołączyć —

wyjaśnił.
Przekroczyli główny kanał po niewielkim, stalowym mostku i skręcili w boczną,

zbudowaną z cegieł odnogę. Tunelem płynął lekki ciąg powietrza niosącego zgniły,
zawiesisty smród zepsutej wieprzowiny. Jakkolwiek Sarah była ciekawa końca całej

historii, zaczynała już żałować, że nie zastosowała się do rady Reja i nie
została na ulicy.

— Już niedaleko — odezwał się Okuń. — Zachowujcie się cicho... nie wolno go
zaniepokoić. Atakuje wszystkich i wszystko, co zakłóca mu spokój.

Dotarli do końca tunelu i znaleźli się na betonowym podeście ograniczonym
metalową barierką. Z platformy prowadziły w dół, w ciemność cementowe stopnie.

Jeszcze zanim Rej oświetlił latarką otoczenie, Sarah spostrzegła, że znajdują
się w olbrzymiej, sklepionej komorze. Każda kropla spadającej wody, każdy

strumyk ścieków powodował rozliczne echa. Ogrom pomieszczenia czuło się każdym
nerwem.

— Ależ olbrzymia pieczara — szepnęła Sarah. — Nie zdawałam sobie sprawy z tego,
że istnieją takie pod ulicami Warszawy.

Urwała gwałtownie, jakby nagle straciła mowę. Rej wodził powoli snopem światła z
latarki po ścianach podziemnej komnaty i to, co nagle oświetlił, napełniło ją

taką zgrozą i odrazą, że nie była w stanie wykrztusić słowa. Do ceglanych ścian
podziemnej komory poprzybijane zostały gwoździami tysiące ludzkich czaszek.

Niektóre były tak stare, że przybrały już barwę mahoniu; większość jednak
zachowała jeszcze biel czystej kości. Na samej górze widniały czerepy ze

strzępami ciała, mięsa i włosów.
339

Rej po kolei wyłuskiwał światłem latarki opuchnięte, gnijące oblicza ostatnich
ofiar Oprawcy — Jana Kamińskiego, Wróblew-skiego, matki małej Zosi. Stwór

wszystkie głowy przynosił do tej komory i umieścił je na ścianie jako trofea.
— Co to za miejsce? — zapytał ochrypłym, drżącym głosem Rej.

— Istniało jeszcze przed tym, jak zaczęto tworzyć system kanalizacyjny —
wyjaśnił Okuń. — Kiedy po wojnie odbudowywano kanary, komorę tę uznano za

zbędną. Teraz nikt tu nie przychodzi, ponieważ nie ma jej na żadnym oficjalnym
planie. To bezpieczne miejsce. Idealne na kryjówkę dziecka.

— A te głowy?
— Jeśli człowiek zostanie pochowany bez głowy, nie idzie do nieba. W każdym

razie ono w to wierzy. W taki właśnie sposób pozbawia ludzi możliwości

zbawienia. To część kary.

Rej skierował światło latarki w dół, w ciemność czającą się poniżej platformy. W
głębokiej do kostek, szarej, brudnej mazi lśniły stosy wilgotnych, białawych

ochłapów. Początkowo ani on, ani Sarah nie zorientowali się, na co patrzą. Po
dłuższej dopiero chwili dostrzegli jasną, dziecięcą twarz o oczach bez wyrazu

jak oczy martwego karpia. Później dostrzegli rękę, drugą rękę i stopę.
— Boże drogi! — stęknęła Sarah. — To dzieci! Martwe dzieci!

— Ono też jest dzieckiem — wyjaśnił beznamiętnym tonem Okuń. — Lubi zabierać
dzieci i się z nimi bawić. Niestety nie rozumie, dlaczego płaczą i krzyczą,

kiedy je tu zabiera. Nie wie, dlaczego wrzeszczą, kiedy obcina im ręce. To
przykre, ale co można zrobić? Każde stworzenie żyje na swój sposób.

— Czy ono jest tutaj? — zapytała Sarah. — Nigdzie go nie widzę.
— O, naturalnie, że jest. Niech pani spojrzy. W górę... Widzi pani tę niszę w

suficie? Tam właśnie mieszka.
Sarah uniosła głowę i ujrzała między łukami sklepienia wąską, ciemną szczelinę.

Dokładnie taką samą, w jakich kryją się karaluchy: wilgotną, bezpieczną i
ciemną.

— Mam go zawołać? — zainteresował się Okuń. — Uczynię to z największą
przyjemnością.

Sarah wzięła szybki, płytki oddech.
— Stefan... masz ikonę? — zapytała szeptem. Rej klepnął się po kieszeni i skinął

głową.
— Nie ma strachu... Skoro raz to poskutkowało, poskutkuje i drugi.

Okuń zszedł do połowy cementowych schodków. Przyłożył
340

zwinięte dłonie do ust i wydał wysoki, radosny okrzyk; hasło, jakim chłopcy
nawołują się do zabawy. Zawołał jeszcze dwa lub trzy razy i zapadła cisza.

Początkowo nic się nie wydarzyło. Niebawem jednak Sarah spostrzegła czarny
trójkątny kształt wysuwający się ze szczeliny. Ujrzała kościstą rękę o pajęczych

palcach. Powoli z mroku wyłaniał się olbrzymi, mroczny kształt spowity obdartą,
gnijącą opończą. Schodził z sufitu,wykorzystując jako stopnie i chwyty

poprzybijane do ściany czaszki. Sarah z niezdrową, przyprawiającą o dreszcz
zgrozy fascynacją obserwowała, jak stworzenie wsuwa i wysuwa palce z oczodołów i

chwyta się szczęk.
Postać dotarła na sam dół, stanęła w wodzie, skraj jej kapoty unosił się na toni

obok wzdętych, martwych dziecięcych ciał.
— Czy spotkali kiedykolwiek państwo dziecko takie jak to? — zapytał z

przyprawiającą o mdłości dumą Okuń. — Czy widzieliście kiedykolwiek takie
stworzenie? Urodzone, żeby zabijać, urodzone, żeby przetrwać.

Ciemna postać brnęła przez ścieki w ich kierunku. W odległości
kilku metrów zatrzymała się.

— Ci ludzie chcieli wiedzieć, gdzie mieszkasz — odezwał się wyzywającym tonem
Okuń. — Ci ludzie chcą, żebyś przestał zabijać.

Stwór stał nieruchomo.
— Ci ludzie chcą cię pogrzebać. Nie na lata, nie na wieki, ale na zawsze. I co

ty na to?
Zapadła długa cisza, którą mącił jedynie przyprawiający o mdłości chlupot

ścieków, obmywających zwłoki w płytkim kanale. I wtedy też mroczna istota z
niebywałym dostojeństwem zerwała z głowy kaptur.

Ukazało się blade niczym kość słoniowa oblicze; maleńkie i nieskończenie piękne.
Głowa była olbrzymia i niekształtna, pokryta delikatnymi, białymi włóknami

przypominającymi bardziej pleśń niż włosy. Było to dziecko, rodzaj dziecka,
zwykłego ludzkiego dziecka; ale w jaki sposób zdołało tyle lat przetrwać w

kanałach? Sarah nie mogła tego pojąć. Stworzenie stało niepo-ruszone, sprawiało
wręcz wrażenie, że nawet nie oddycha. Amerykanka nie mogła wprost uwierzyć, iż

wszystko to dzieje się
naprawdę.

— Chcą ujrzeć twój kres — powiedział głośno Okuń. — Chcą odebrać ci wszystkie
głowy, zniszczyć twój dom, pogrzebać cię tak głęboko, że nikt już cię nie

odkopie.
341

Dziecko wyciągnęło największy nóż, jaki Sarah widziała w życiu. Przypominał
bardziej miecz, ale był szeroki i zagięty. Bez chwili wahania stwór, brodząc w

ściekach, ruszył w stronę stopni.

— Sarah, cofnij się! — krzyknął Rej i mocno popchnął ją w stronę wylotu tunelu.

Okuń, gdy Oprawca, wymachując ostrzem, mijał go na schodkach i kierował się w
stronę Sarah i Reja, przylepił się plecami do balustrady.

Rej nacisnął spust. Peleryna dziecka załopotała, lecz mroczne stworzenie
nieugięcie parło do góry.

— Stefan! — krzyknęła Sarah. — Stefan, ikona!
Rej wyrwał z kieszeni święty obrazek i podniósł go w wyciągniętej ręce. Ale w

tej samej chwili z głębi tunelu dobiegł ogłuszający huk i lewe ramię Reja
eksplodowało mieszaniną materiału i krwi. Policjant zakręcił się w miejscu i

ciężko runął na ziemię. Ikona wypadła mu z dłoni, odbiła się o beton platformy i
z pluskiem wpadła do ścieku.

W chwili gdy dziecko wychodziło na platformę, w wylocie kanału pojawił się jeden
z ludzi Zboińskiego, krępy mężczyzna w kamizelce kuloodpornej. Trzymał

wzniesiony pistolet. Za nim wyłonił się osobiście Zboiński, dzierżąc w dłoni
sztauerski hak.

Najpierw popatrzył na Sarah, która stała oparta o balustradę, z ręką wzniesioną
w obronnym geście.

— Myślałaś, że zapakujesz mnie do pierdla? — warknął Zboiński. — Myślałaś, że
uda ci się...?

Urwał. W odległości zaledwie trzech metrów od niego stało dziecko. W uniesionej
ręce wysoko nad głową trzymało ostrze, oczy miało martwe i czarne jak asfalt.

Zboiński popatrzył w górę i odwrócił się do ochroniarza.
— Na co czekasz? Strzelaj!

Ale ochroniarz potrząsnął tylko głową i cofnął się.
— To diabeł! To Oprawca! Nie będę przecież strzelał do diabła!

— Strzelaj, pierdoło! — wrzasnął Zboiński.
Wyrwał spod marynarki rewolwer i wypalił. Zatrzepotała, wzburzyła się opończa

dziecka, ale stwór szedł przed siebie, oczy miał nieruchome, a wysoko nad głową
dzierżył wzniesioną, połyskliwą klingę.

Ochroniarz zaskowyczał i pobiegł w mrok tunelu.
Zboiński wzniósł hak.

— Wiesz, jak mnie nazywają? — krzyknął do dziecka. — Nazywają mnie Hak! Zaraz
się dowiesz dlaczego!

342
Wymachując stalą, ruszył w stronę nadciągającego dziecka. Usta wykrzywiał mu

triumfalny grymas.
— Widziałeś kiedyś człowieka z hakiem w nosie? — zawył. — Widziałeś człowieka z

hakiem w uchu? Jak dobrze taki hak wbić, to można człowiekiem pokój zamiatać.
Zamachnął się i stalowe, zakrzywione ostrze rozdarło przegniły materiał.

Zboiński ciął i ciął, rycząc jak oszalały bawół:
— No chodź tu, kurwa, chodź tu, zbliż się! Chcę pomacać ci żebra!

I wtedy błysnął nóż; tak szybko, że bandzior nawet tego nie zobaczył. Miał
właśnie zamiar powiedzieć „Co...", kiedy głowa zleciała mu z karku i spadła do

płynącej pod podestem wody. Z szyi chlusnął strumień krwi i wyginając się w
powietrzu, utworzył bezlik znaków zapytania. Korpus Zboińskiego potoczył się po

schodkach, ręce i nogi trupa wywijały chaotyczne młyńce. Głowa unosiła się przez
moment na powierzchni ścieku, lecz po chwili do rozwartych ust, niczym

odrażająca, gęsta zupa, wlała się fala nieczystości, pojawiło się kilka bąbli i
głowa zniknęła w śmierdzącej mazi.

Sarah przyklęknęła nad Rejem. Policjant miał popielatą twarz i dygotał. Ale rana
w ramieniu bardzo nie krwawiła.

— Nic mi nie jest — wychrypiał. — Uciekaj, póki masz na to czas.
— Ty też musisz uciekać — odparła Sarah, potrząsając błagalnie głową.

Powoli zbliżyło się dziecko. Stanęło nad nimi i utkwiło w nich wzrok. Sarah,
przejęta pięknem j ego oblicza, a jednocześnie sparaliżowana strachem,

popatrzyła stworowi w oczy.
Przez chwilę żywiła rozpaczliwą nadzieję, że istota ich oszczędzi; ale była

przecież rodzoną córką swego ojca, nosiła nazwisko Lewandowicz, a poza tym
wiedziała, że Okuń dbał o to dziecko i karmił je po to, żeby dopełniło aktu

bezlitosnej zemsty. Ciemna postać jeszcze wyżej wzniosła skrwawione ostrze.
Sarah zamknęła oczy, czekając na ostateczny cios.

I wtedy też, leniwym zgoła krokiem, wynurzył się z tunelu Marek.
— Jesteście tam? — zapytał, a sklepione ściany komory i tunel odpowiedziały mu

zwielokrotnionym echem. — Panno Leonard! Komisarzu Rej! Dotarłem po strzałkach,

które zostawiliście na ścianach!

Sarah otworzyła szeroko oczy.
343

— Marku, nie! — wrzasnęła. — Tu jest Oprawca!
Ostatnie trzy lub cztery metry Marek przebył już biegiem. Na widok Sarah, Reja i

Oprawcy stanął jak wryty z szeroko rozwartymi ze zdumienia ustami.
— Uciekaj! — krzyknęła Sarah.

Ale Marek nie ruszył się z miejsca. Sięgnął za koszulę i wyciągnął maleńki
srebrny krzyżyk, który podarowała mu kelnerka w barku. Sarah popatrzyła na

chłopaka ze zdumieniem.
— To nie działa! — krzyknęła. — Na Boga, to nie działa!

— Ten krzyżyk został poświęcony przez papieża — odparł Marek. — To znak Boga
poświęcony przez papieża.

Zbliżył się do dziecka tak blisko, że to z łatwością mogło odciąć mu głowę.
Podniósł krzyżyk i srebrzysty przedmiot znalazł się zaledwie kilka centymetrów

od twarzy stworzenia. Dziecko nie drgnęło.
— Dlaczego nie odpoczniesz? — zapytał Marek. — Dlaczego nie chcesz zaznać

spokoju? Nie sądzisz, że żyłeś już wystarczająco długo i zabiłeś wystarczająco
dużo istot ludzkich? Czy tego pragnęli twoi ojcowie, powołując cię do życia? Oni

chcieli, żebyś ludzi chronił, a nie ich mordował. Czas już to przerwać. Czas
odłożyć nóż i odpocząć.

— Nie słuchaj go! — krzyknął Okuń. — To fałszywy prorok! Kłamie! Dziecko bez
zmrużenia oka wpatrywało się w krzyżyk.

— To już koniec, nie rozumiesz? — wykrzyknął z rozpaczą Marek. — To, co
robiłeś... zabijanie ludzi... to nie jest dzieło boskie!

Dziecko wzniosło nóż jeszcze wyżej i Sarah pomyślała: Och, nie, myliliśmy się co
do świętych relikwii; myliliśmy się co do ikony. Ono żyło pod ziemią setki i

setki lat. I nic już go nie powstrzyma.

'

Marek cofnął się o krok. I jeszcze o krok. Dziecko, coraz wyżej wznosząc nóż,

postępowało za nim.
— Widzisz! — wrzasnął jak opętaniec Okuń. — Nie powstrzymasz go, ponieważ sam w

to nie wierzysz! Jego wiara jest całkowita! Jego wiara jest niezłomna!
Marek zaczął się trząść. Zerknął rozpaczliwie na Sarah i na Reja. Oczy miał

szeroko rozwarte z przerażenia. Oczywiście — błysnęła Sarah myśl. — Ojciec
Ksawery wierzył niezłomnie w moc swej relikwii, ja również wierzę w Pannę

Przenajczystszą. Ale nieszczęsny Marek nie wierzy w nic.
Poderwała się na nogi, serce waliło jej jak młotem.

344
— Ja wierzę! — krzyknęła.

Ale zanim zdołała zrobić krok, poczuła, że ktoś chwyta ją za ramię. Rej! Twarz
miał popielatą, w oczach błyski szaleństwa, z ramienia ciekła mu krew. Ale jego

twarz wyrażała coś osobliwego, a źrenice płonęły dziwacznym blaskiem.
— Zostań — wychrypiał.

Podszedł do Marka i stanął przy nim. Chłopak popatrzył na niego nerwowo, lecz
policjant wzrok miał utkwiony w twarzyczce dziecka, które coraz wyżej wznosiło

zabójczą klingę. Zapewne mogłoby im obu ściąć głowy jednym cięciem, bo uniosło
ramię jeszcze wyżej. Ale z jakichś względów czekało.

Rej wyjął z ręki Marka krzyżyk i wysunął go nad głowę.
— Wierzę! — wykrzyknął triumfalnie. — Dopóki cię nie spotkałem, w nic nie

wierzyłem. Nie wierzyłem w Boga, nie wierzyłem w Ducha Świętego. Ale teraz moja
wiara jest pełna... i to dzięki tobie... to ty mi pokazałeś światło prawdy!

Dziecko stało jak skamieniałe.
— Wierzę! — wykrzyknął ponownie Rej. — Dokonałeś tego, po co zostałeś stworzony!

Przyniosłeś Słowo Boże! Nawróciłeś mnie!
Nastąpiła długa, przeciągająca się chwila ciszy. Sarah była już przekonana, że

dziecko na jej oczach zabije Reja. Nawet Marek cofnął się o krok.
I wtedy ich uszu dotarł wysoki, przepojony żałością dźwięk — skowyt, który odbił

się echem od sklepionych ścian i sufitu ogromnej krypty; jakby załkały chórem
wszystkie poprzybijane do ceglanego muru czaszki. Był to płacz dziecka — płacz

nad tym, czym było, nad tym, czego dokonało. Był to najtragiczniejszy,
najsmutniejszy, najbardziej przenikający do głębi duszy dźwięk, jaki Sarah

słyszała w życiu.
Rej postąpił krok do przodu i położył dłonie na spowitych czarną opończą

ramionach dziecka.

— Wybaczam ci —powiedział. —W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, wybaczam ci.

Wzniesione ostrze wciąż lśniło w powietrzu, ale jednocześnie zaczęło dziać się
coś nieprawdopodobnego. Na twarzy dziecka, niczym na starodawnym malowidle,

pojawiły się pęknięcia. Skryte opończą ciało stworzenia zaczęło się zapadać.
Sarah słyszała trzask, jakby pękały kości lub łamały się ptasie skrzydła.

Jednocześnie jej uszu dobiegł... poczuła... głęboki, wibrujący szum jak chór
mnichów lub brzęczenie tysięcy owadów na

345
rozgrzanej letnim słońcem łące. Przypominało to brzmienie organów, łoskot

jakiejś tajemniczej maszynerii i warkot silników. Hałas rósł, wypełniał kryptę
od podłogi po strop, stawał się głośniejszy i głośniejszy, aż w końcu pod

stopami ludzi zaczęła wibrować betonowa platforma, a stalowa barierka wpadła w
śpiewny rezonans niczym szyny kolejowe przed nadjeżdżającą z pełną prędkością

lokomotywą.
Na cementową podłogę z tępym metalicznym dźwiękiem upadł nóż. Skryta pod opończą

głowa dziecka opadła. Rej próbował podtrzymać stworzenie, podeprzeć je, ale
obszerna czarna peleryna składała się i składała, warstwa po warstwie. A

jednocześnie narastał szum i zgiełk stawał się wręcz ogłuszający. Zgiełk wojska,
ryk czołgów, huk spadających bomb.

Dziecko osunęło się na ziemię, lecz hałas nie cichł. Okuń klęczał na schodkach i
przyciskał dłonie do uszu.

— Wynośmy się stąd! — zawołał Rej. — Po prostu wynośmy się stąd do wszystkich
diabłów!

Ze straszliwym trzaskiem oderwał się kawał sufitu, bryły betonu spadły z
pluskiem do płynących w dole ścieków. Odpadło kilka kolejnych cegieł... po

chwili znacznie więcej, a wraz z cegłami spadały przybite do nich czaszki.
Krypta drżała w posadach i dygotała tak mocno, że Sarah miała kłopoty z

utrzymaniem równowagi.
— Niech pani idzie! — zawołał Marek i pociągnął ją w głąb tunelu.

Raz tylko obejrzała się za siebie, żeby zobaczyć, co stało się z dzieckiem.
Pozostał po nim jedynie stos gnijącego aksamitu, półprzeźroczyste kawałki kości

oraz owadzi pancerz z chityny.
Po schodkach wspiął się Okuń. Miał twarz stężałą w okropnym grymasie.

— Coście zrobili? — wrzasnął. — Coście zrobili?
Przyklęknął przy martwym dziecku i wziął w dłonie strzępy materii, jakby miał

nadzieję, że ponownie je ożywi. Odwrócił się i oskarżycielsko popatrzył na
Sarah.

— Poniesiecie za to karę! Przysięgam!
W stropie pojawiła się rosnąca szybko rysa i po chwili sufit runął. Setki ton

cegieł i betonu pogrzebały trofea Oprawcy, szczątki Oprawcy i Okunia. Sarah
zobaczyła jeszcze wielki płat cementu spadający na plecy SS-brigadefuhrera von

Ziissowa.
— Uciekajmy! — zawołał do niej Rej. — Uciekajmy, zanim się zawali cały ten

przeklęty kanał! N
346

Kiedy biegli tunelem, dotarł do nich gromowy huk walącej się krypty, uderzył w
nich płynący kanałem tuman kurzu. Sarah i Marek, trzymając między sobą Reja,

dobiegli do wyjściowej drabiny. Marek wspiął się po szczeblach, otworzył
metalową klapę i cała trójka wydostała się na skąpaną w słonecznym blasku ulicę.

Kiedy Sarah pojawiła się w biurze, w pokoju Ireny zastała Bena. Saunders
siedział za biurkiem i żartował z jej sekretarką. Na widok panny Leonard, która

przekroczywszy próg, położyła na biurku teczkę, Ben spoważniał, wstał, przesłał
niepewny uśmiech i zakaszlał.

Amerykanka miała wilgotne jeszcze po kąpieli włosy, które gładko zaczesała do
tyłu, tak że bardzo przypominała swego ojca. Ubrana była w jasną, szarą, szytą

na miarę spódnicę i bluzkę koloru prymulki.
— Proszę, proszę — odezwał się Ben. — Muszę pogratulować. Naprawdę razem z

komisarzem Rejem załatwiliście tę sprawę.
— Widzę, że wieści rozchodzą się szybko — odparła Sarah. Ben poklepał się

czubkiem palca w bok nosa.
— Kontakty. W nich leży cała tajemnica sukcesu. Kontakty. A tak naprawdę

dowiedziałem się o wszystkim od komisarza Jarczyka.
— Chcę właśnie pomówić z tobą o kontaktach — odrzekła Sarah. — Chodźmy do mnie.

Ben dźwignął się zza biurka Ireny i puścił do sekretarki oko.

— Zobaczymy się później — powiedział. — Tylko bądź punktualnie.

Gdy już znaleźli się w gabinecie, Sarah zamknęła dokładnie drzwi i zapytała:
— Czy Jarczyk mówił ci, że Roman Zboiński nie żyje? Ben skinął głową.

— Niewielka to strata dla ludzkości — stwierdził beztrosko.
— Ale wielka dla twoich sald bankowych.

— Naprawdę nie rozumiem, o czym mówisz.
— Nie? Mówię o oszustwie przeprowadzanym za pośrednictwem konta na

nieprzewidziane wydatki Senate International. O tym właśnie mówię.
Ben rozłożył ręce w geście niewinności.

— Oszustwo? Jakie oszustwo? Przecież widziałaś wyciągi z rachunków.
347

— Widziałam wyciągi, które dostałam od ciebie. Ale widziałam również prawdziwe
wyciągi... wydruki zrobione przez Antoniego Dłubaka.

— Prawdziwe wyciągi?
— Och, daj spokój —parsknęła. —Nie zamierzam wszystkiego zaczynać od początku.

Mam kopie tych dokumentów. Na ich podstawie zostaniesz oskarżony o poważne
malwersacje. A już z całą pewnością będziesz musiał zrezygnować z pracy w Senate

International.
Ben przesłał jej figlarne, wesołe spojrzenie.

— Coś ci powiem, Sarah. Ta historia z Oprawcą rzeczywiście troszeczkę zmąciła ci
rozum.

— Mam wydruki, Ben. Nie zostawiłam ci wyboru.
— Zatem dobrze. Pokaż mi te wydruki.

— Chwilowo ma je Jarczyk. Były na nich ślady krwi... więc zabrano te papiery do
analizy. Później do mnie wrócą.

— Jarczyk nic mi o takich wydrukach nie wspominał.
Sarah zaczęła otwierać teczkę, lecz nagle zamarła w bezruchu. Do biurka zbliżył

się Ben i pochylił się tak nisko, że poczuła bijący od niego zapach wody po
goleniu Binaca.

— Jarczyk nic mi o takich wydrukach nie wspominał — powtórzył z naciskiem Ben. —
Tak naprawdę, to wyraźnie mi powiedział, że takich wydruków w ogóle nie było.

Popatrzyła Benowi prosto w oczy. Zrozumiała, że nigdy jeszcze nie nienawidziła
nikogo tak mocno jak jego.

— A więc znów to zrobiłeś — powiedziała cicho. — Łapówka, korupcja... twoje
zwykłe metody.

— Przeżywają najcwańsi, słoneczko. — Pocałował końce palców i próbował położyć
je na ustach Sarah. Gwałtownie odwróciła głowę, a Ben wybuchnął śmiechem. — Masz

jeszcze coś do mnie? — zapytał, kierując się do drzwi. — Aha — dodał, zanim
opuścił gabinet. — Nie wiem, czy zastanawiałaś się nad swoją dalszą karierą

zawodową w naszej firmie, lecz obawiam się, że będę musiał napisać bardzo
negatywny raport o twoich problemach z nawiązywaniem stosunków ze

współpracownikami i robotnikami zatrudnianymi przez Senate International. Nie
musisz mnie o swojej decyzji informować bezpośrednio, ale na twoim miejscu

zrobiłbym to wcześniej, niż sprawą zajmie się Nowy Jork.
Opuścił pokój, nie zamykając za sobą drzwi. Sarah przez chwilę tkwiła w miejscu

jak skamieniała, po czym usiadła za biurkiem. Nawet gdyby chciała, nie było
sensu telefonować do Stefana, bo

348
ciągle jeszcze przebywał w szpitalu. Poza tym nie mógł nic zrobić w sprawie jej

kariery w Senate International. Stanowił część czegoś zupełnie innego. Zamknęła
teczkę i zaszyfrowała zamki.

Kiedy Marek wszedł do barku na Koszykowej, kelnerka wycierała właśnie stoliki i
napełniała zestawy z przyprawami.

— No proszę — odezwała się na jego widok. —Zastanawiałam się, kiedy pana znów
zobaczę.

— Przyszedłem, żeby pani to oddać —.powiedział, wyciągając w jej stronę dłoń, na
której leżał srebrny krzyżyk.

— A więc sprawa już się zakończyła?
— Tak — odrzekł Marek. — A ten krzyżyk... cóż, do teraz wprawdzie nie wiem, co

tam naprawdę się wydarzyło, ale uratował mi życie. Słowo honoru. Uratował moje
życie i życie innych ludzi.

— Krzyżyk ten dała mi tuż przed śmiercią matka. Dostała go z okazji pierwszej
komunii. Zawsze utrzymywała, że przynosi szczęście.

— Nie tylko szczęście — odparł Marek. — On posiada magiczną moc.

— Może napije pan się kawy? — zaproponowała kelnerka. — Za dawne czasy.

— Jasne — odparł Marek, zajmując miejsce przy stoliku. Kelnerka przyniosła
filiżankę z parującym napojem i usiadła naprzeciwko.

— Moja matka w czasie wojny należała do AK. W powstaniu była sanitariuszką i
łączniczką. Często opowiadała mi historię, jak pewnego dnia pełzła kanałami i

zaplątała się w druty kolczaste. Im bardziej próbowała się uwolnić, tym bardziej
się w nie motała. Spędziła pod ziemią dwa dni i dwie noce. Sądziła już, że tam

umrze. Powiedziała, że w pewnej chwili zaczęła głośno płakać. I wtedy usłyszała,
że coś do niej podpełza. Było to jakieś inne dziecko, ale dziwne dziecko z

twarzą Dzieciątka Jezus. Matka utrzymywała, że stworzenie to bardzo długo na nią
spoglądało, a następnie wyplątało ją z drutów. Później udało się jej jakoś

dotrzeć do włazu wyjściowego i wydostać się na powierzchnię. Nigdy nikomu o tym
nie opowiadała, sądząc, że wszystko to było snem... złudzeniem... Rozumie pan,

była straszliwie przerażona, głodna i spragniona. Uważała, że tylko śniła o
Dzieciątku, które przybyło jej z pomocą, a tak naprawdę sama zdołała

349
się wyswobodzić z pułapki. Ale zawsze, gdy opowiadała mi tę historię, mówiła:

„Miało taką smutną, śliczną twarz. Dotknęło mnie, jakbym to ja była czymś
cudownym tylko dlatego, że jestem zwyczajna, a ono niczego innego nie pragnęło,

tylko być tak zwyczajne jak ja".
Marek poczuł nagle, że ma w oczach łzy. Kelnerka wyciągnęła przez stolik rękę i

ścisnęła mu dłoń.
— Wyglądasz na bardzo zmęczonego. Powinieneś się przespać. Chłopak skinął głową

i chrząknął.
— Chcę, żeby pani o czymś wiedziała — powiedział. — Ta historia pani matki...

ona była prawdziwa.
— Wiem — odrzekła kelnerka, jakby słowa Marka wcale jej nie zaskoczyły. Chłopak

dopił kawę.
— Pani matka... — zaczął. — Czy ona jeszcze żyje?

— O, nie, umarła prawie dwadzieścia lat temu. Pochowano ją na Cmentarzu
Północnym. Na jej grobie stoi brzozowy krzyż, jak na grobach wszystkich

powstańców. Ewelina Łysiak.
— To samo imię nosi pani.

Kelnerka wstała i zabrała pustą filiżankę. Nieoczekiwanie jednak pochyliła się i
pocałowała Marka w policzek.

— Zawsze tu będziemy, aby cię strzec — powiedziała. — Zawsze.
W trzy tygodnie później Sarah weszła do katedry Świętego Jana na Świętojańskiej

na Starym Mieście. Był późny ranek i świątynię wypełniało słoneczne światło
przesączające się przez barwne witraże. Sarah przyklęknęła przed ołtarzem, po

czym ruszyła główną nawą.
W jednej z ławek klęczał ze złożonymi dłońmi Rej. Przepchnęła się wzdłuż niej,

jakby torowała sobie drogę przez łan żyta, i przyklęknęła obok Stefana.
— Nadkomisarz Dembek poinformował mnie, że już wypuszczono cię ze szpitala —

szepnęła. — Jak się czujesz?
— O, dobrze. Ale ciągle jeszcze mam sztywne ramię. Wyjęto mi z rany trzydzieści

sześć ziarenek śrutu.
— Przyszłam, żeby ci powiedzieć, że wyjeżdżam... wracam do Ameryki.

Długą chwilę spoglądał na nią bez słowa, po czym skinął głową.
— To przez Bena — wyjaśniła. — Sprawił, że moja pozycja

350
w firmie jest nie do utrzymania. Musiałam sama zrezygnować z pracy, bo inaczej

wyrzucono by mnie dyscyplinarnie.
— Nie przejmuj się Benem —powiedział Rej. —Pewnego dnia dostanie to, na co

zasłużył.
— Będzie mi brakowało Warszawy. Zaczynałam się tu czuć jak w domu... — Urwała i

po sekundzie dodała: — Ciebie też będzie mi brakowało.
— Cóż... też już tu długo nie zagrzeję miejsca. Przenoszą mnie na emeryturę.

Chcę kupić na wsi kawałek ziemi. — Wskazał głową na ołtarz. — A teraz dziękuję
Bogu za to, że żyję, i za to, że nie będę do końca życie wierzył tylko w Lenina

i w nic więcej. — Uśmiechnął się. — Chciałem też podziękować za to, co się
wydarzyło. To okrutne nazywać to „Oprawcą"... to wcale nie było oprawcą. Nie

było nawet „tym".
— Było dzieckiem — powiedziała Sarah. —Tak, bardzo dziwnym dzieckiem... i bardzo

przerażającym. Dzieckiem, które zdecydowało się robić to, na co nie powinno się

nigdy zdecydować żadne dziecko.

Rej odwrócił głowę.
— Obawiam się, że w Polsce przytrafiło się to zbyt wielu dzieciom.

Sarah odczekała jeszcze chwilę, następnie położyła mu dłoń na ramieniu,
odwróciła się i odeszła.

Rozdział osiemnasty
Hotel Senacki otwarto w październiku następnego roku, siedem tygodni przed

przewidywanym terminem. Koszt budowy okazał się niższy o trzy i pół miliona
dolarów od zakładanego.

W trzy dni po uroczystej inauguracji nie wytrzymało zawieszenie stropu i zawalił
się sufit w sali konferencyjnej. Zginęło pięć osób, a dwadzieścia siedem

odniosło ciężkie obrażenia. Eksperci orzekli, że katastrofę spowodował niskiej
jakości cement oraz znacznie cieńsze, niż zakładały plany, pręty zbrojeniowe.

Pośród zabitych znalazł się Ben Saunders, dyrektor Senate International Hotels
na kraje Europy Wschodniej. Przygwoździł go do ziemi ważący dziewięćdziesiąt

kilogramów płat betonu, a następnie wielka szklana płyta, która spadła z sufitu
z wysokości jedenastu metrów i obcięła mu głowę.