Mamy prawdziwą wojnę". Ks. prof.
Andrzej Kobyliński o LGBT, Michale Sz. i
zamęcie w Kościele

Damian Świerczewski, Fronda.pl: Michał Sz. pseudonim „Margot”
opuścił areszt, do którego trafił w związku z atakiem na furgonetkę
fundacji „Pro – Prawo do Życia” oraz jej kierowcę. Wcześniej
poręczyli za niego między innymi dwaj rabini, a jeśli chodzi o Kościół
katolicki – ks. Adam Boniecki oraz ks. Alfred Marek Wierzbicki.
Wydaje się, że tego typu akcje katolickich duchownych
wprowadzają tylko jeszcze większy zamęt wśród wiernych. Jak
ksiądz to ocenia?

Ks. prof. Andrzej Kobyliński: Owszem, od wielu lat ma miejsce w
Kościele katolickim gigantyczny zamęt ideowy i doktrynalny, a
ostatnio można powiedzieć, że ten kryzys zaczyna się jeszcze bardziej
pogłębiać. Powstaje coraz większe pęknięcie między katolicyzmem
konserwatywnym i katolicyzmem liberalnym. Katolicy konserwatywni
i katolicy liberalni prezentują radykalnie odmienne oceny moralne
takich zjawisk jak aborcja, homoseksualizm, eutanazja czy adopcja
dzieci przez tzw. małżeństwa gejowskie. Nasza polska dyskusja jest
częścią sporu globalnego, który dotyczy całego Kościoła katolickiego,
innych wyznań chrześcijańskich oraz wszystkich pozostałych religii. W
każdym kraju ta wielka wojna światopoglądowa ma swoją specyfikę.
Na przykład w Niemczech debata ma głównie charakter filozoficzny i
intelektualny, natomiast w Polsce można mówić o sporze w wersji
brutalnej, tragikomicznej i ludycznej.

Dziś w rozmowie z Radiem ZET wspomniany aktywista podkreślił, że
owszem – walka o pewne interesy... uzasadnia przemoc. Biorąc pod
uwagę wspomniane poręczenie duchownych – powinni oni chyba
teraz publicznie przeprosić za to, że w pewnym sensie opowiedzieli
się tu po jednej ze stron?

Czytałem rozmowę z „Margotem” na portalu OKO.press. Jestem
przerażony wulgarnością niektórych jego stwierdzeń. Rzeczywiście
nasza wojna światopoglądowa w wersji tragikomicznej, brutalnej i
ludycznej łączy się w niektórych przypadkach z przemocą. Oczywiście
nie może być zgody na przemoc. Nie wolno atakować przeciwników
aborcji i obrońców życia dzieci nienarodzonych. Jakakolwiek
afirmacja przemocy jest niedopuszczalna. Nie ma dla niej żadnego
usprawiedliwienia.

Jeszcze bardziej szokujące w tym kontekście wydaje się to, co
Michał Sz. powiedział w rozmowie z „Vogue”. Poinformował, że
pieniądze zebrane poprzez zrzutkę zostaną przekazane między
innymi organizacjom, które „zajmują się organizowaniem aborcji na
żądanie”. To już wojna cywilizacyjna na całego?

Dzisiaj aborcja na życzenie, szczególnie w wersji chemicznej, jest
powszechnie dostępna. Niestety, coraz więcej kardynałów,
arcybiskupów, biskupów, księży i ludzi świeckich milczy w tej sprawie.
Także w Polsce mamy gigantyczny problem z aborcją chemiczną,
która jest tematem tabu. Owszem, denerwuje mnie promocja aborcji
przez „Margota”, ale jeszcze bardziej jestem przerażony totalnym
milczeniem liderów Kościoła katolickiego w Polsce w sprawie aborcji
chemicznej. Wprowadzenie do naszych aptek tabletek „dzień
później” i „pięć dni później”, które w niektórych przypadkach mają
działanie aborcyjne, właściwie nie zostało zauważone przez kościoły,
organizacje społeczne, dużą część mediów. Trudno wytłumaczyć
milczenie w tej sprawie na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat. W
niektórych krajach o wiele bardziej zsekularyzowanych i mnie
religijnych niż Polska problem ten spotkał się z większym

zainteresowaniem społecznym. Niestety, rozwój Internetu ułatwia
dzisiaj dostęp do różnego rodzaju preparatów medycznych,
umożliwiając w pewien sposób aborcję chemiczną dla wszystkich w
wymiarze globalnym.

„Margot” mówił też o tym, że rewolucja musi być krwawa, a on i
pozostali aktywiści wcale nie osiągnęli jeszcze skrajnego
radykalizmu i nie muszą się cofać, bo „nie mają nic do stracenia”.
Kwestią czasu więc wydaje się to, kiedy dojdzie do kolejnych
profanacji i ataków. Co wobec tego powinni robić katolicy? Jak
protestować przeciwko temu, co usiłuje przeprowadzić w Polsce
skrajna lewica?

Z jednej strony nie wolno lekceważyć działań podejmowanych przez
aktywistów skrajnej lewicy, z drugiej – nie można przeceniać ich
wpływu na życie społecznego. Osobiście uważam, że stanowią oni
pewien margines. Szkoda, że większość środowisk katolickich w
naszym kraju koncentruje swoją uwagę na ich działaniach. Kwestią
tysiąc razy ważniejszą jest kształtowanie światopoglądowe młodego
pokolenia. Niestety, zagadnienia związane z tożsamością płciową,
homoseksualizmem czy ideologią LGBT są zasadniczo przemilczane na
lekcjach religii, w parafiach, w ruchach katolickich, w Szkołach Nowej
Ewangelizacji, w charyzmatycznych wspólnotach modlitewnych, w
naszych rodzinach. Jeśli młody człowiek uczestniczy w lekcjach religii
w szkole podstawowej i średniej, to ma w sumie ok. 900 jednostek
lekcyjnych. Niestety, oddziaływanie światopoglądowe lekcji religii jest
bardzo mizerne. Dlatego powiem trochę prowokacyjnie: mniej
zainteresowania „Margotem”, więcej kształtowania umysłów
młodych katolików w naszym kraju.

Liczba profanacji oraz pozostałych akcji środowisk LGBT w ostatnim
czasie zdecydowanie wzrosła. Do tego stopnia, że wygląda to po
prostu na z góry zaplanowaną strategię. Sądzi ksiądz, że w końcu
także i w Polsce lewackie ideologie zaczną brać górę wśród ogółu

społeczeństwa, czy też jednak jest nadzieja na odwrócenie trendu,
za którym podąża Zachód?

Wzrost liczby profanacji jest głównie związany z trzema kampaniami
wyborczymi, jakie mieliśmy na przestrzeni ostatnich dwóch lat.
Polityka dolała oliwy do ognia. Oczywiście nie ma zgody na profanacje
jakichkolwiek symboli religijnych. Profanacje naruszają zasadę
wolności sumienia i religii, która stanowi najważniejsze prawo
człowieka. Jednak sprawą o wiele ważniejszą niż profanacje jest stan
świadomości katolików w Polsce, szczególnie młodego pokolenia.
Wydaje mi się, że obecnie większość młodych katolików w naszym
kraju sympatyzuje ze środowiskami LGBT. Jedną z najtrudniejszych
kwestii jest moralna ocena homoseksualizmu i tożsamości seksualnej
człowieka.

Czego dotyczy ten spór?

Dyskusja wokół homoseksualizmu i tożsamości seksualnej w Kościele
katolickim dotyczy zasadniczo trzech kwestii. Po pierwsze, jak oceniać
tendencję homoseksualną i akty homoseksualne? Po drugie, co sądzić
o małżeństwach jednopłciowych, adopcji dzieci przez pary
homoseksualne i zawieraniu takich związków w świątyniach
katolickich? Po trzecie, czy wolno dopuszczać osoby homoseksualne
do święceń kapłańskich i biskupich oraz życia zakonnego? Na te trzy
pytania kardynałowie, biskupi, księża, siostry zakonne, zakonnicy i
ludzie świeccy z wielu krajów udzielają dzisiaj bardzo różnych
odpowiedzi. Niestety, jedność doktrynalna w tych kwestiach jest już
dzisiaj niemożliwa. Także w Polsce duchowni i świeccy są wokół tych
kwestii głęboko podzieleni. Mamy prawdziwą wojnę.

Michał Sz. w rozmowie z mediami powiedział, że on i jego koleżanki
„mają więcej wspólnego z myślą chrześcijańską niż oni”. Dodał:
„Chrześcijaństwo jest zbyt poważną sprawą, by zostawiać ją w
rękach polskich katolików”. Wydaje się, że jeszcze kilkadziesiąt lat
temu nikt by nawet nie wpadł na pomysł, aby mając takie poglądy,

łączyć je w jakikolwiek sposób z chrześcijaństwem. Tymczasem dziś
wielokrotnie spotykamy się z sytuacją, w której jakiś działacz LGBT
usiłuje pokazywać Chrystusa jako rewolucjonistę, który dziś byłby
po ich stronie. Czy nie jest tak, że to zbytnia „miękkość” wielu
duchownych w podejściu do tematu ideologii LGBT, także tych
wyżej postawionych w hierarchii kościelnej, sprawia, że lewacy
korzystając z tego celowo mieszają pojęcia, wprowadzając coraz
większy zamęt w samym Kościele?

Znakomita większość katolików liberalnych wspiera postulaty
środowisk LGBT. W czerwcu 2017 roku James Martin opublikował
szeroko komentowaną książkę pt. „Budując most: jak Kościół katolicki
i społeczność LGBT mogą wejść w relację szacunku, współczucia i
wrażliwości”. Martin jest amerykańskim duchownym katolickim,
jezuitą, pisarzem, redaktorem prestiżowego magazynu „America”. W
kwietniu 2017 roku papież Franciszek mianował go konsultorem
Sekretariatu ds. Komunikacji Stolicy Apostolskiej. 6 lipca 2017 roku w
wywiadzie dla amerykańskiej telewizji CNN James Martin wezwał
księży katolickich o orientacji homoseksualnej do „coming outu” i
publicznego dzielenia się swoją seksualnością. Nie ma co ukrywać, że
najtrudniejszy spór toczy się w samym sercu Kościoła. W naszym
kraju na razie dominują emocje, dlatego obecnie nie ma żadnej
szansy na jakąkolwiek merytoryczną dyskusję. Mam nadzieję, że
prędzej czy później będzie można spokojnie rozmawiać o tych
trudnych kwestiach, które mogą stać się przyczyną schizmy w
Kościele katolickim. Spektakularnym potwierdzeniem takiego
zagrożenia jest przypadek Malty.

Ten kraj jest powszechnie uznawany za jedno z najbardziej
katolickich społeczeństw na świecie. W jaki sposób katolicy
maltańscy traktują ideologię LGBT?

Z jednej strony, rzeczywiście społeczeństwo maltańskie jest bardzo
religijne. Prawie wszyscy mieszkańcy tej wyspy są katolikami. Malta
to państwo wyznaniowe. W konstytucji tego kraju jeden z artykułów

mówi o tym, że „religią Malty jest rzymsko-katolicka religia
apostolska”. Z drugiej strony, w roku 2014 parlament Malty
zalegalizował tzw. małżeństwa homoseksualne i przyznał parom
jednopłciowym prawo do adopcji dzieci. W lipcu 2017 roku parlament
maltański przyjął kolejną ustawę, która zrównała pod każdym
względem małżeństwa homoseksualne z małżeństwami
heteroseksualnymi. Nowa ustawa zakazuje stosowania takich
określeń, jak „matka”, „ojciec”, „mąż” czy „żona”. Obecnie na Malcie
wolno mówić jedynie ogólnie o rodzicach i małżonkach. Za przyjęciem
nowej ustawy głosowało 66 parlamentarzystów, natomiast tylko
jeden był przeciw. Czy Polska wybierze drogę Malty?