Melanie Milburne

Ślub w Rzymie

Rozdział 1

Anna z przerażeniem patrzyła na poważną twarz lekarza.
– Chce pan powiedzieć, że... on umrze?
– Bez prywatnego ubezpieczenia, w publicznym systemie opieki

zdrowotnej syn pani będzie musiał poczekać na operację co najmniej rok, a
może nawet półtora.

– Ale mnie nie stać na prywatne ubezpieczenie – wykrztusiła Anna przez

zaciśnięte gardło. – Już teraz z trudem radzę sobie nawet z utrzymaniem nas
obydwojga!

– Zdaję sobie sprawę z trudności, jakie napotykają samotne matki, takie

jak pani – odrzekł lekarz bez śladu współczucia, którego w tej chwili tak
bardzo potrzebowała. – Ale publiczny system opieki zdrowotnej jest
przeciążony i bliski całkowitej zapaści. Życie pani syna na krótką metę nie
jest zagrożone, ale tę dziurę w sercu trzeba załatać, zanim doprowadzi do
trwałych szkód. – Przerzucił notatki na biurku i dodał jeszcze: – Jeśli uda się
pani znaleźć jakiegoś sponsora i zebrać fundusze, to operacja mogłaby się
odbyć w ciągu miesiąca w Centrum Chirurgii Serca w Melbourne.

Anna nie była w stanie wykrztusić ani słowa. Ledwie było ją stać na bilet

tramwajowy do miasta. Co tu mówić o operacji przeprowadzonej w jednym
z najlepszych szpitali w kraju!

– Ile... to by kosztowało? – wyjąkała, nieświadomie zsuwając się na

brzeżek krzesła.

Lekarz przez chwilę milczał, jakby obliczał coś w myślach, po czym

wymienił sumę. Gdy Anna ją usłyszała, zaparło jej dech i omal nie spadła z
krzesła.

– Aż tyle? – wykrztusiła.
– Obawiam się, że tak. Sammy musiałby pozostać w szpitalu co najmniej

przez dziesięć dni. To znacznie podwyższa koszty. A jeśli będą jakieś
komplikacje...

Anna z przerażeniem przełknęła ślinę.
– Jakie komplikacje?
– Pani Stockton, każda operacja to ryzyko, a operacja serca u

trzyletniego dziecka, to szczególnie delikatna sprawa. Zagrożeń jest wiele:
na przykład infekcja, niepożądane reakcje na leki i tak dalej. – Lekarz

zamknął teczkę leżącą na biurku i, odchylając się na oparcie krzesła, przesłał
jej uśmiech, który chyba miał jej dodać otuchy. – Proponuję, by poszła pani
teraz do domu, podzwoniła po znajomych i krewnych i poszukała kogoś, kto
mógłby pokryć koszty. W ten sposób pani syn miałby szansę na szybkie i
szczęśliwe rozwiązanie sytuacji.

Anna westchnęła w duchu, podnosząc się z miejsca. Poza siostrą miała

bardzo niewielu krewnych. A znajomi?

Gdy przed czterema laty wróciła do kraju, ostatnią rzeczą, o jakiej

myślała, było zbudowanie sieci wspierających przyjaciół; wtedy myślała
tylko o tym, by stworzyć jak największy dystans między sobą a rodziną
Ventressich. Niemal każdego dnia myślała o swoim byłym narzeczonym
Franku i jego bracie Carlu... Teraz też z trudem odganiała te myśli od siebie.
Okropne oskarżenia wciąż dźwięczały jej w głowie i wiedziała, że gdyby
tylko poddała się im.

Po ulicy przelewał się tłum ludzi wędrujących od sklepu do sklepu, od

biura do biura. Niezwykły jak na listopad upał powiększał jeszcze ogólne
zniecierpliwienie. Marzyła o czymś zimnym do picia. Zerknęła na zegarek:
jeszcze przez godzinę nie musiała wracać do domu, gdzie pod opieką Jenny,
jej młodszej siostry, czekał na nią synek. Zauważyła w pobliżu kawiarnię i
ruszyła w tę stronę. Gardło miała wyschnięte, tania bawełniana bluzka na
plecach była zupełnie mokra od potu. Przechodząc obok szyby wystawowej,
zauważyła, że jej jasne włosy opadają na ramiona w strąkach. Wyglądała
niechlujnie i przygnębiająco.

Tylko jeden stolik był wolny. Znajdował się na samym końcu kawiarni,

w ciemnym kącie, toteż gdy Anna dostrzegła sylwetkę wysokiego
mężczyzny przy sąsiednim stoliku, było już za późno. Mężczyzna patrzył
wprost na nią. Było już za późno, by się wycofać... o wiele za późno.

Podniósł się z niedbałym wdziękiem, charakterystycznym dla wszystkich

mężczyzn z jego rodziny, i stanął tuż przy jej stoliku.

– Witaj, Anno – odezwał się aksamitnym głosem, na dźwięk którego

przeszył ją dreszcz i natychmiast powróciły wspomnienia czasu, gdy przez
chwilę życie wydawało jej się wielką obietnicą niezmąconego szczęścia.

– Franko... – wykrztusiła. Samo wypowiedzenie jego imienia sprawiało

jej ból.

– Czy mogę się do ciebie przysiąść? – Nie czekając na odpowiedź,

odsunął sobie krzesło i usiadł.

Anna zresztą i tak nie była w stanie wypowiedzieć ani słowa. Miała

wrażenie, że usta zamarzły jej na lód.

– Ile to już lat? – zapytał, przebiegając wzrokiem po jej postaci. – Trzy?

Cztery?

Te słowa, rzucone lekkim tonem, kompletnie wytrąciły ją z równowagi.

Ona sama mogła mu dokładnie podać liczbę dni, które minęły od ich
rozstania; pamiętała to dokładnie niemal co do minuty. Pamiętała również
ostatnie słowa, jakie wykrzyczał do niej w gniewie. Podniosła wyżej głowę i
spojrzała na niego ponad stolikiem.

– Nie pamiętam. To było tak dawno.
– To prawda. – Siedział rozluźniony i taksującym spojrzeniem obrzucał

jej oblaną rumieńcem twarz. – Co u ciebie słychać? Wyglądasz na...
przygnębioną.

– Wszystko w porządku, dziękuję – odrzekła, spuszczając wzrok.
Podeszła do nich kelnerka i, zanim Anna zdążyła otworzyć usta, Franko

już zamówił sok ze świeżych pomarańczy dla niej i kawę ristretto dla –
Mogłeś mnie przynajmniej zapytać o zdanie – prychnęła, gdy kelnerka
odeszła. – Skąd wiesz, że nie chciałam czegoś innego?

– A chciałaś coś innego? – zapytał bez żadnych emocji.
– Nie, ale nie w tym rzecz!
– A w czym?
No właśnie, zastanowiła się. Nie było sensu się z nim spierać; wiedziała,

że bez względu na to jaką taktykę obierze, Franko zawsze będzie górą.

Zatrzymała wzrok na wazoniku z kwiatkami i zapytała z udawaną

obojętnością:

– Co cię sprowadziło do Melbourne?
– Interesy. Nasza firma rozwinęła się. Mamy teraz filie zarówno tutaj,

jak i w Sydney. Hossa na rynkach nieruchomości bardzo nam się
przysłużyła. Przyjechałem, żeby rozejrzeć się w tym, co mamy.

Zerknęła na niego ukradkiem. Zauważyła, że on nie spuszcza z niej

wzroku, i poczuła się jak jedna z kontrolowanych nieruchomości. Gdy
kelnerka przyniosła im zamówienie, Anna skorzystała z okazji i zatrzymała
wzrok na twarzy Franka odrobinę dłużej. Nadal był bardzo przystojny, jak
zresztą wszyscy mężczyźni z rodziny Ventressich, włącznie z Carlem, jego
bratem. Ale podczas gdy Carlo był niższy, ze skłonnościami do nadwagi,
sylwetka Franka nie pozostawiała nic do życzenia; widać było, że regularnie

odwiedza siłownię. Włosy i oczy miał kruczoczarne, twarz pokrytą cieniem
zarostu, a usta o zdecydowanym wykroju. Anna pamiętała, że te usta
czasami przybierały łagodniejszy wyraz, przy innych okazjach jednak
padały z nich ostre, raniące jak brzytwa słowa. O tym również wiedziała z
gorzkiego doświadczenia.

– Jak długo zamierzasz zostać w Australii? – zapytała, by wypełnić

czymś niezręczne milczenie.

– Trzy miesiące, może trochę dłużej – odrzekł z namysłem, nie

spuszczając z niej badawczego wzroku.

Upiła łyk soku i drżącą dłonią odstawiła szklankę na stolik.
– Jak się miewa twój syn?
Omal nie przewróciła szklanki. Skąd wiedział?!
– Mój syn... – wykrztusiła. – Akurat teraz... miewa się niezbyt dobrze.
– Przykro mi to słyszeć.
– Naprawdę? – zapytała, cynicznie patrząc mu prosto w oczy.
– To tylko dziecko – odpowiedział spokojnie. – Żadne dziecko nie

zasługuje na to, by chorować. Co mu jest?

Już miała opowiedzieć mu całą historię, ale ugryzła się w język i dla

uspokojenia znów sięgnęła po szklankę. Zapadło ciężkie milczenie.

– Ile on ma lat? – zapytał w końcu Franko.
– Trzy.
– Widuje się czasem ze swoim ojcem?
– Nie – odrzekła, zaciskając dłoń na zimnym szkle.
– A gdzie on teraz jest?
– Z moją siostrą.
– Chodziło mi o jego ojca.
Niepewnie podniosła na niego wzrok.
– Nie mam pojęcia.
Franko głośno wciągnął oddech.
– A czy w ogóle wie o tym, że ma syna?
– Nie. Ale gdybym miała jakiekolwiek podstawy, by przypuszczać, że ta

wiedza jest mu do czegoś potrzebna, tobym mu powiedziała – odparła Anna,
doskonale zdając sobie sprawę, że kłamie.

Brat Franka, Carlo, był ostatnią osobą na świecie, której powiedziałaby o

istnieniu Sammy’ego. Nawet gdyby jej własne życic albo, nie daj Boże,
życie Sammy’ego miało od tego zależeć.

– A jak się miewa twoja siostra?
Poczuła wdzięczność za zmianę tematu i odpowiedziała potokiem słów.
– Jenny miewa się doskonale. Skończyła pierwszy rok studiów i zdała

wszystkie egzaminy z wyróżnieniami.

– To spore osiągnięcie – zauważył.
Powiedz to głośno, pomyślała Anna. Powiedz, jak wielkim osiągnięciem

jest to dla dziewczyny, która nie słyszy nawet, gdy ktoś wołają po imieniu.
Ale te słowa, przepełnione goryczą, nie przeszły jej przez gardło. Schowała
uczucia za obojętną maską i spojrzała mu prosto w twarz.

– A jak się czuje twoja matka?
– Bardzo dobrze. Nie może się nacieszyć wnukami.
Anna poczuła ucisk w żołądku.
– Masz dzieci? – zapytała mimowolnie.
– Nie ja. Moja siostra, Giulia. Ma już trójkę.
Wspomnienie Giulii sprawiło Annie przyjemność. Siostra Franka była

ogromnie sympatyczną osobą i szczerze lubiła zarówno Annę, jak i Jenny.

– Sądziłam, że ty też już zdążyłeś się ożenić – powiedziała, wpatrując się

w pestkę pomarańczy na dnie szklanki.

– Nie darzę już małżeństwa szczególnym nabożeństwem.
Nie mogła go za to winić. Po tym, co mu zrobiła, miał pełne prawo do

cynizmu.

– Muszę już iść – wymamrotała, odsuwając krzesło i sięgając po torebkę.
Franko jednak wyciągnął rękę i przytrzymał jej dłoń.
– Nie.
Poczuła, jak od jego dotyku przez cale jej ciało przebiegi prąd.
– Chciałbym z tobą jeszcze porozmawiać.
– Muszę wracać do Sammy’ego. Spóźnię się na tramwaj...
– Podwiozę cię.
– Nie – zaprotestowała, próbując wyswobodzić rękę. – Mieszkam

daleko, a poza tym...

– Gdzie mieszkasz?
Miała ochotę podać mu nazwę jakiejś miejscowości odległej o pięćset

kilometrów, ale wszystkie nazwy wyparowały jej z głowy.

– Gdzie mieszkasz, Anno? – powtórzył.
– W St. Kilda – wymamrotała, spuszczając wzrok.
– Nie wydaje mi się, żeby to było bardzo daleko – skomentował sucho.

– Owszem, daleko, jeśli musisz iść piechotą.
– Nie masz pieniędzy na samochód albo na komunikację publiczną?
– Mam tyle, że mi wystarcza – oburzyła się, podnosząc głowę wyżej.
– Pracujesz?
– Tylko mężczyzna, który nigdy nie miał dziecka, może zadać takie

pytanie!

Zignorował jej sarkazm i zapytał jeszcze raz:
– Pracujesz poza domem?
– Mam dwie prace.
– Widzę, że jesteś kobietą skupioną na karierze – rzekł przeciągle,

puszczając jej rękę.

Jakoś nigdy nie uważała sprzątania w hotelu ani pracy w barze za

szczególnie istotne szczeble w rozwoju kariery zawodowej, ale z drugiej
strony, nigdy też nie sądziła, że w wieku dwudziestu pięciu lat zostanie
samotną matką.

– Lubię niezależność. – Roztarła przegub, rzucając mu krzywe

spojrzenie.

– Nic pamiętam, żeby kiedyś tak ci na tym zależało.
Miała już dość tych wzmianek o przeszłości.
– Naprawdę muszę już iść...
– Chciałbym z tobą porozmawiać dłużej – powiedział jeszcze raz. –

Powspominać stare czasy...

– Nie mam nic do opowiadania.
Odchylił się do tylu na krześle i przez dłuższą chwilę patrzył na nią bez

słowa. Musiała zebrać wszystkie siły, by znieść ten wzrok z pozornym
opanowaniem. W głowie czuła pustkę, miała wrażenie, że wisi zawieszona
w próżni, jak w koszmarnym śnie; przeszło jej przez myśl, że za chwilę się
obudzi i przekona, iż jest sama w kawiarni, a po drugiej stronie stolika stoi
tylko puste krzesło.

– Nie masz mi nic do powiedzenia po czterech latach? – zdziwił się.
– Nic mi nie przychodzi do głowy.
Coś w jego wzroku ostrzegło ją, że wzbiera w nim gniew. Powietrze

wokół nich stało się ciężkie od napięcia; Anna miała wrażenie, że brakuje jej
tlenu.

– Przepraszam, naprawdę muszę już iść. – Podniosła się zdecydowanie i

poczuła ulgę, widząc, że tym razem Franko jej nie zatrzymuje.

– Zobaczymy się jeszcze – powiedział tylko, również się podnosząc.
Rzucił na stolik kilka banknotów i wyszedł z kawiarni. Patrzyła za nim,

ale nie odwrócił się więcej.

Sammy powitał ją entuzjastycznie jak zwykle. Patrząc na syna, Anna

odniosła wrażenie, że jego usta przybrały sinawe zabarwienie; z pewnością
nie wyglądały tak jeszcze tego dnia z rana.

– Witaj, kochanie – powiedziała, całując go w policzki i w czubek

perkatego nosa. – Byłeś grzeczny? Nie sprawiałeś kłopotu cioci Jenny?

– Byłem bajdzo grzeczny. Najisowałem ci objazek, zobacz!
Podsunął jej pod nos kartkę papieru. Anna pochyliła się, żeby się

przyjrzeć. Zobaczyła na obrazku cztery patykowate postacie ludzkie. Trzy z
nich rozpoznała natychmiast – to była ona sama, Jenny oraz Sammy.

– Bardzo ładne, ale kto to jest? – zapytała, wskazując na czwartą postać.
– To mój tatuś – oznajmił chłopiec. – Ja też chcę mieć tatusia, takiego

samego jak Davey. Mogę takiego dostać?

Anna poczuła ulgę na myśl, że jej syn jest jeszcze za mały, by pojąć

wszystkie komplikacje swojej sytuacji. No tak, pomyślała. Tato Daveya jest
łagodnym chirurgiem laryngologiem, a nie prostakiem, któremu chodzi
tylko o to, żeby zaciągnąć kobietę do łóżka...

Opanowała mdłości i posłała synowi blady uśmiech.
– Muszę nad tym pomyśleć. Może teraz pójdziemy zobaczyć, co robi

ciocia Jenny?

Jenny stalą przy stole w kuchni, marszcząc czoło nad przepisem, który

miała zamiar wypróbować. Anna postukała ją w ramię.

– Jak poszło? – zapytała jej siostra językiem migowym.
Anna z westchnieniem usiadła przy stole i powiedziała powoli, tak żeby

Jenny mogła odczytać słowa z ruchu warg:

– Potrzebna jest operacja. Bardzo kosztowna operacja.
– Ile? – zapytała Jenny.
Jej głos był nieco zniekształcony w sposób typowy dla osób zupełnie nie

słyszących, Anna jednak przywykła do jego brzmienia i doskonale
rozumiała każde słowo. Wymieniła astronomiczną sumę, którą podał jej
lekarz. Jenny skrzywiła się boleśnie.

– I co zrobimy?
– Nie wiem. – Anna znowu westchnęła. – Nie mam najmniejszego

pojęcia.

– Poszukam pracy! – zamigała Jenny tak szybko, że Anna z trudem

mogła nadążyć za ruchem jej dłoni.

– Nie. W tej rodzinie potrzebny jest ktoś po studiach i to masz być ty.

Jeśli zgodzisz się zostać z Sammym w weekendy, to wezmę dodatkowe
dyżury... Jakoś damy radę. Musimy.

Hotel miejski, w którym pracowała, w weekend był wypełniony po

brzegi. Praca była ciężka i żmudna, ale Anna musiała zebrać pieniądze na
operację, nawet gdyby miała paść z wyczerpania.

Podczas pierwszej rundy po pokojach zdjęła pościel z łóżek, posprzątała

łazienki, zaniosła do nich świeże ręczniki i mydło. Pracowała jak automat,
nie pozwalając sobie nawet na chwilę oddechu w obawie, by zdradzieckie
myśli nie powędrowały natychmiast do Franka.

Sama przed sobą nie chciała przyznać, jak bardzo poruszyło ją ich

spotkanie. Nie wspomniała o niczym Jenny, choć miała na to ochotę. Siostra
jednak nie znała dokładnie całej historii; nie wiedziała, dlaczego Anna
zerwała z Frankiem, teraz więc nie było sensu wyciągać starych brudów. To
wszystko było zbyt bolesne.

Gdy zaledwie dwa lata po śmierci ich ojca matka również zmarła, Jenny

była tak zrozpaczona, że wpadła w głęboką depresję. Jedynym lekarstwem
dla siostry, jakie wówczas przyszło Annie do głowy, była zmiana otoczenia,
zorganizowała więc tani wyjazd na wakacje. Zwiedziły wtedy Wyspy
Brytyjskie i większa, część Europy. Gra okazała się warta świeczki; nawet w
tak smutnych okolicznościach wakacje były bardzo udane i nastrój Jenny
wkrótce się poprawił.

Pod koniec podróży dotarły do Rzymu i wtedy zdarzyło się nieszczęście.

Usiłując porozumieć się z recepcjonistą w tanim hoteliku, Anna na chwilę
spuściła z oczu torbę, w której były pieniądze i dokumenty ich obydwu.
Przekonana, że siostra stoi obok niej i pilnuje dobytku, odwróciła się po
chwili, ale nie zobaczyła ani torby, ani siostry.

Recepcjonistka nie okazała się zbyt pomocna, tak więc po chwili

obydwie znalazły się na ulicy. Anna próbowała pocieszyć szlochająca Jenny,
ale sama również nie miała pojęcia, co robić dalej.

Wysoki mężczyzna o kruczoczarnych, lśniących w słońcu włosach, z

teczką w ręku, zatrzymał się obok nich i pozdrowił je w doskonalej

angielszczyźnie. Jedynie akcent i zbyt wyraźna dykcja zdradzały, że nie jest
to jego ojczysty język.

– Dzień dobry – powiedział. – Co się paniom stało?
Pierwszą rzeczą, która przyciągnęła uwagę Anny, było ciepłe spojrzenie

jego ciemnych oczu, spoglądających na zalaną łzami twarz Jenny.

– Ktoś ukradł torebkę z naszymi paszportami. Dopiero tu

przyjechałyśmy – wyjaśniła. – Czy mógłby pan nam powiedzieć, gdzie jest
najbliższy posterunek policji?

Mężczyzna sięgnął po plecaki i z łatwością podniósł obydwa naraz.
– Najlepiej będzie, jeśli sam tam panie zaprowadzę. To niedaleko, tylko

kilka ulic. Najszybciej będzie piechotą.

Owszem, Anna była w stanie w to uwierzyć. Nawet według standardów

z Melbourne ulica była zupełnie zakorkowana, a skutery, śmigające z
rykiem między uwięzionymi w korkach samochodami, jeszcze powiększały
wrażenie kompletnego chaosu. Ruszyły za wysokim mężczyzną i po raz
pierwszy od dawna Annę ogarnęło poczucie bezpieczeństwa.

– Nazywam się Franko Ventressi – przedstawił się ich wybawca. –

Razem z bratem Carlem prowadzę firmę Ventressi Developments. Czy po
raz pierwszy jesteście w Rzymie?

– Tak. Właściwie wracamy już do domu, do Australii. Nazywam się

Anna Stockton, a to jest moja siostra Jenny.

Franko rzucił im uśmiech, od którego serce Anny momentalnie

stopniało, i uścisnął ich dłonie w formalnym powitaniu. Od jego dotyku
Annę przeszył dreszcz; szybko cofnęła rękę.

Złożenie meldunku na policji z pomocą Franka trwało zaledwie kilka

minut. Gdyby musiały radzić sobie same, mając tylko rozmówki angielsko-
włoskie, zapewne spędziłyby na posterunku pól dnia. Anna czuła do niego
coraz większą wdzięczność; nie wyobrażała sobie, jak by sobie poradziły,
gdyby nie on.

Pomógł im wypełnić papiery, zaprowadził do ambasady, a gdy już

wszystko było załatwione, zabrał do zacisznej kawiarni i kupił coś zimnego
do picia.

– Nic wiem, jak mam ci dziękować – powiedziała Anna. – Tak wiele dla

nas zrobiłeś!

Franko tylko pobłażliwie machnął ręką.
– Żaden problem. Ja też mam siostrę i chciałbym, by czuła się

bezpiecznie w obcym kraju.

Poczuła, że rumieni się pod jego uważnym spojrzeniem.
– Twoja siostra jest bardzo małomówna – zauważył.
Anna potrząsnęła głową.
– Nie. – Jenny nie słyszy. Straciła słuch, gdy miała dwa lata, ale potrafi

czytać z ruchu warg, tylko trzeba mówić wolno. Umie też mówić, tylko że
jest trochę nieśmiała w towarzystwie osób, których nie zna.

– Rozumiem.
Nie minęło jednak wiele czasu, a Anna zauważyła, że Jenny straciła

swoja, wcześniejszą rezerwę i pogodnie rozmawiała z Frankiem. Tym
trudniej było jej odmówić, gdy zaproponował, by zatrzymały się w jego
rodzinnym domu.

– Nie macie gdzie mieszkać – przekonywał ją. – Nie musicie się niczego

obawiać. Moja matka i brat będą służyć za przyzwoitki. Oddałbym wam do
dyspozycji swoje mieszkanie, ale właśnie trwa tam remont. Sam też
przeprowadziłem się chwilowo do mamy i Carla, żeby nie wdychać oparów
farb.

Anna szybko przesygnalizowała Jenny treść jego słów. Na twarzy siostry

ukazał się uśmiech szczerej ulgi.

– Mam samochód niedaleko stąd, stoi przy budynku firmy – dodał

Franko i poprowadził je na parking.

Anna pochwyciła pełen entuzjazmu uśmiech siostry i odpowiedziała jej

uniesieniem brwi. Franko Ventressi niewątpliwie był najprzystojniejszym i
najbardziej szarmanckim mężczyzną, jakiego dotychczas poznała. Podobała
jej się jego determinacja widoczna we wszystkim, co robił, a także szacunek
dla niepełnosprawności jej siostry, widoczny choćby w tym, że gdy mówił,
ustawiał się twarzą w kierunku Jenny, by mogła czytać z jego warg.

Jenny była nim oczarowana jak nastolatka, Anna jednak, gdy jego

brązowe oczy zatrzymywały się na jej twarzy, w każdym calu czuła się
kobietą.

To było pożądanie.

Gdy wreszcie dotarła do ostatniego apartamentu na luksusowym piętrze

prezydenckim, bolały ją plecy, a wilgotne włosy przyklejały się do czoła pod
czepkiem pokojówki. Jak zwykle zastukała do drzwi głośno i szybko,
wołając:

– Obsługa!
Nic usłyszała żadnej odpowiedzi, więc sięgnęła po klucz i weszła,

ciągnąc za sobą wózek z przyborami do sprzątania.

Był to największy apartament w całym hotelu. Z okien rozciągał się

wspaniały widok na miasto i tereny parkowe położone wzdłuż rzeki Yarra.
Wystrój pokoi był bogaty, dostosowany do arystokratycznych gustów, w
mocnych, nasyconych barwach.

Naraz poczuła się nieswojo, choć w pierwszej chwili nie wiedziała

dlaczego. Może to przez ten obrzydliwy przepych, przemknęło jej przez
głowę. W tych wnętrzach jeszcze dotkliwiej czuła własne ubóstwo.

Nie, to było coś innego: wrażenie, że ktoś się jej przygląda. Ale takie

wrażenie nie opuszczało jej od dnia, gdy Carlo pokazał jej na fotografiach,
co robił z nią we własnym łóżku...

Odepchnęła od siebie te myśli i jednym ruchem ściągnęła pościel z

wielkiego łoża, a potem sięgnęła po czyste prześcieradła złożone na wózku.
Rozłożyła prześcieradło na łóżku, starannie wepchnęła brzegi pod materac i
wygładziła wszystkie fałdki, a potem zajęła się poduszkami. Przy czwartej z
kolei poczuła znajomy, cytrusowy zapach. Nie potrafiła się oprzeć:
przysunęła poszewkę do twarzy i głęboko wciągnęła woń w nozdrza. Tego
zapachu używał kiedyś Franko...

Wzięła się w garść i pochyliła się po narzutę leżącą na podłodze. Naraz

w zasięgu jej wzroku pojawiła się para męskich butów. Nad butami były
spodnie w grafitowym kolorze o ostrych jak brzytwy kantach.

Powoli, bardzo powoli Anna powiodła wzrokiem w górę.
– A więc znów się spotkaliśmy. Anno – powiedział Franko przeciągle. –

I to w mojej sypialni.

Rozdział 2

Anna patrzyła na niego, oszołomiona.
– Ty... ty tu mieszkasz?!
Jego ciemne oczy obiegły całą jej postać, przyodzianą w czarno-biały

mundurek pokojówki, po czym powoli wróciły do twarzy.

– Jak widzisz.
– Zaraz... zaraz tu skończę – wymamrotała i sięgnęła po narzutę, ale

Franko wysunął nogę i przydeptał tkaninę butem.

– Zostaw to.
– Muszę skończyć sprzątanie.
– Powiedziałem, zostaw – powtórzył stanowczo, nie pozwalając jej

wyszarpnąć narzuty.

Cofnęła rękę, wyprostowała się i otarła wilgotne dłonie o fartuszek.

Franko był wyraźnie zły.

– Co ty właściwie wyprawiasz? Pracujesz jako sprzątaczka w hotelu? –

prychnął, przeszywając ją świdrującym spojrzeniem.

Anna dumnie podniosła głowę.
– Ktoś to musi robić.
– Mówiłaś, że masz dwie prace. Na czym polega ta druga?
– Pracuję w barze – odrzekła z godnością.
Franko ze złością wciągnął oddech i zaklął pod nosem.
– Dlaczego?!
– Najprostszy pod słońcem powód. Dla pieniędzy.
– Jesteś biedna? – Zmarszczył czoło.
– W porównaniu do ciebie, tak.
– Nie baw się słowami! – parsknął. – Po prostu odpowiedz. Czy masz

kłopoty finansowe?

Miała wielką ochotę zaprzeczyć, ale przed oczami stanął jej Sammy. Nie

mogła stracić dziecka z powodu głupiej dumy.

– Tak – powiedziała, spuszczając wzrok.
– Co to za kłopoty? – drążył Franko, ale jego ton zaskakująco złagodniał.
– Sammy... musi przejść operację. Nie mam prywatnego ubezpieczenia,

a jeśli będę czekać w kolejce w publicznej służbie zdrowia, to... może być za
późno.

– A co mu jest?
– Ma wadę serca.
– Poważną?
Anna wzięła głęboki oddech.
– Bez operacji nie dożyje dorosłego wieku.
– Ile ma kosztować ta... operacja? – zapytał po chwili i nawet nie

mrugnął okiem, gdy Anna wymieniła sumę.

Dla mego była to drobnostka, niemal kieszonkowe; dla niej te pieniądze

miały wagę życia jej dziecka. Przyglądała mu się kątem oka. Zastanawiał się
nad czymś... wyraźnie coś przemyśliwał.

– Być może mógłbym ci pomóc – rzekł po kolejnej chwili strategicznego

milczenia.

– Dlaczego miałbyś to zrobić? – zapytała podejrzliwie.
– Mam swoje powody – odrzekł z kamienną twarzą.
– Chcesz mi pożyczyć te pieniądze?
– Nie.
– Nie?
– Nie – powtórzył, potrząsając głową.
Anna poczuła niejasny niepokój.
– To co w takim razie?
– Zapłacę za operację Sammy'ego, ale pod pewnymi warunkami.
– Co to za warunki? – zapytała, z trudem przełykając ślinę.
Franko z determinacją wpatrywał się w jej twarz.
– Możesz ocalić życie swojego syna, ale pod warunkiem, że zgodzisz się

w zamian zrobić coś dla mnie.

– Zrobię wszystko. Zęby go ocalić. Wszystko, czego tylko zechcesz.
Przez jego twarz przebiegł cień uśmiechu.
– Bardzo się cieszę, że się zgadzasz, bo oczekiwałem znacznie

większego oporu z twojej strony.

Anna poczuła na plecach zimny dreszcz.
– Co mam zrobić?
– Sądziłem, że do tej pory sama się tego domyślisz – rzekł ze

zdziwieniem, obrzucając wymownym spojrzeniem całą jej sylwetkę.

– Nic mam pojęcia, o czym mówisz – wyjąkała, choć zimne przeczucie

stawało się coraz wyraźniejsze.

– Naprawdę? – spytał kpiąco.

– Obawiam się. że mam bardzo niewiele doświadczenia w

odszyfrowywaniu motywacji innych ludzi.

– Ale za to jesteś doświadczona w innych sprawach, prawda?
Nie pokazała po sobie, jak bardzo ta uwaga była dla niej bolesna; nie

chciała mu dać tej satysfakcji.

– Mam wystarczająco dużo doświadczenia, by zdawać sobie sprawę, że

twoja propozycja nie jest czysto charytatywna.

– Doskonale to odgadłaś.
– Powiedz to wreszcie. Przez jakie tortury mam przejść?
Franko ekspresyjnie uniósł brwi.
– Tortury? Podoba mi się to słowo.
– Nie baw się ze mną w kotka i myszkę. Powiedz wreszcie, czego

chcesz.

Przez nieskończenie długą chwilę przyglądał się grze emocji na jej

twarzy. Miała ochotę wybiec z pokoju i zatrzasnąć za sobą drzwi, ale nie
mogła tego zrobić; tej bitwy nie toczyła dla siebie.

– Proszę cię, Franko – rzekła niemal błagalnie, tonem, na dźwięk którego

jej samej zebrało się na mdłości. – Proszę, nie utrudniaj mi tej sytuacji
jeszcze bardziej.

– Rozmowa ze mną jest dla ciebie trudna?
Miała ochotę wykrzyknąć: trudno mi nawet na ciebie patrzeć, bo

natychmiast zaczynam myśleć o wszystkim, co straciłam, a co mogłabym
mieć, gdyby...

– Niczego mi nie ułatwiasz – powiedziała tylko.
– A dlaczego miałbym ci ułatwiać? – zapytał chłodno. – Ciebie moje

cierpienie nic nie obchodziło.

– Ja... Ja nie...
– Dio! Przecież przespałaś się z moim bratem!
Jak mogła zaprzeczyć? Carlo miał na dowód zdjęcia, choć ona sama

prawie nic nie pamiętała z tego, co się stało.

– Czy Sammy jest jego dzieckiem?
Anna poczuła się tak, jakby ktoś wbił jej nóż prosto w serce. Ona i

Franko zawsze się zabezpieczali. To on nalegał: chciał ją chronić, twierdził,
że po ślubie będą mieli mnóstwo czasu na założenie rodziny.

– Chyba... chyba tak.
Franko znów zaklął po włosku.

– Obrzydliwość. Na kilka dni przed naszym ślubem...
– Przykro mi...
– Przykro będzie ci wtedy, kiedy już z tobą skończę.
– Co to... co to ma znaczyć?
Przeszył ją palącym spojrzeniem, zaciskając usta w wąską kreskę.
– Zapłacę za operację mojego bratanka, ale w zamian chcę cię znowu

mieć w łóżku.

– Nie! – wykrzyknęła, szeroko otwierając oczy.
Znów lekceważąco uniósł brwi.
– Nie? Myślałem, ze nie znasz takiego słowa.
Przymknęła oczy i powtórzyła już ciszej;
– Nie mogę tego zrobić.
– No dobrze – rzekł Franko obojętnie i cofnął się o krok. – W takim razie

skończ sprzątanie i wyjdź stąd.

Była już przy drzwiach, gdy nadeszło opamiętanie. Przecież chodziło o

Sammy'ego, nie o nią.

– Franko...
– Tak?
– Zrobię to – odrzekła, patrząc w podłogę, – Zrobię to, czego chcesz.
– Dobrze. – Skrzyżował ramiona na piersiach z takim wyrazem twarzy,

jakby miał omówić mało istotne spotkanie w interesach. – Przejdźmy do
salonu, tam ustalimy wszystkie szczegóły.

Posłusznie wyszła za nim z sypialni. Co za ironia losu, pomyślała,

mijając łóżko, które sama przed chwilą pościeliła.

Franko zbliżył się do doskonale zaopatrzonego barku.
– Masz ochotę napić się czegoś?
– Nie piję – odrzekła.
Ostatniego drinka w życiu wypiła w towarzystwie jego brata; ta nauczka

raz na zawsze odepchnęła ją od alkoholu.

Franko nalał do dwóch szklanek wody sodowej, a następnie dopełnił

jedną z nich sporą porcją whisky.

– Z lodem?
Potrząsnęła głową i sięgnęła po szklankę drżącą ręką.
– O co ci chodzi, cara? – zapytał zaczepnie. – Czy myśl o pójściu ze

mną do łóżka tak cię wytrąca z równowagi?

– Nie mogę powiedzieć; żebym bardzo wyczekiwała tej chwili.

Wystarczyło mu tupetu, żeby się roześmiać.
– Ach... ale ja wyczekuję jej tak bardzo, że to powinno wystarczyć za nas

obydwoje.

– To zwykła prostytucja – parsknęła Anna.
– Nie prostytucja, tylko odszkodowanie – poprawił. – Za grzechy.
– Jestem pewna, że dotychczas odbiłeś sobie szkody już wielokrotnie.
– Jeśli masz na myśli to, że sypiałem z innymi kobietami, to owszem.

Ale ty na pewno też nie odmawiałaś sobie rozrywki. Przy takich...
potrzebach jak twoje nie wytrzymałabyś długo w celibacie.

Poczuła, że robi jej się gorąco.
– Teraz jestem matką.
– Macierzyństwo jest bardzo seksowne. – Pokiwał głową, zatrzymując

wzrok na jej pełnych piersiach. – Naprawdę bardzo.

Szybko odwróciła wzrok.
– Jak długo ma obowiązywać ta... umowa? – zapytała, wpatrując się w

sofę.

– Niedługo.
Nie udało jej się powstrzymać westchnienia ulgi.
– To znaczy ile?
– Nie obawiaj się, nie puszczę cię z haczyka tak łatwo – uśmiechnął się z

rozbawieniem. – Będę w Melbourne przez trzy miesiące. I przez ten czas ty
będziesz moją kochanką. A to oznacza, że zamieszkasz ze mną i zadbasz o
zaspokojenie wszystkich moich potrzeb.

– A co z Sammym i Jenny? – zapytała, desperacko szukając jakiegoś

wyjścia. – Nie mogę przeprowadzić się do ciebie i zostawić ich samych!

– Wynająłem duży dom w South Yarra. Będę się mógł tam wprowadzić

za kilka dni. Twoja siostra i syn też się tam przeprowadzą do czasu, gdy... –
zawahał się krótko, szukając odpowiedniego słowa – gdy nie będę cię już
potrzebował.

– Przeprowadzki nie są dobre dla dziecka...
– Myślę, że śmierć jest jeszcze gorsza.
Anna pobladła, porażona jego okrucieństwem.
– Jak możesz robić coś takiego? – wybuchnęła. – Grasz życiem dziecka!
Podszedł bliżej i pochwycił ją za ramiona.
– To mógł być mój syn, ale odmówiłaś mi tego przywileju. Czy wiesz,

przez jakie piekło przeszedłem, myśląc o tym, że uwiodłaś mojego brata?

Możesz sobie to wyobrazić?

Anna z całych sił zacisnęła powieki.
– Wyobrażałem sobie ciebie z nim. Śniło mi się to po nocach.
– Nie... – Szarpnęła się, ale trzymał mocno. – Puść mnie!
On jednak przyciągnął ją jeszcze bliżej, aż oparła się o jego pierś.
– Nie mów mi „nie", skoro Carlo usłyszał od ciebie „tak". Powiedz „tak"

z pełnym przekonaniem.

– Nie.
– Nie przyjmuję takiej odpowiedzi.
– Nie pragnę cię.
– Mogę sprawić, żebyś zaczęła mnie pragnąć – odrzekł.
– Nie proś mnie o to!
– Ja cię nie proszę, tylko stawiam warunek. Jeśli chcesz, żeby twój syn

otrzymał pomoc, to przez trzy miesiące masz być moja.

Miała ochotę zarzucić mu blef. Przecież Sammy był jego bratankiem.

Czy rzeczywiście Franko mógłby odwrócić się do niego plecami? Wiedziała
jednak, że duma nie pozwoliłaby mu zachować się inaczej. Jej zdrada
zniszczyła uczucie; teraz Franko kierował się wyłącznie żądzą zemsty. Nie
mogła go za to winić.

Pochyliła głowę, przyznając się do porażki, i bezbarwnym głosem

zapytała:

– Kiedy mam zacząć?
– Teraz.
– Jak to? – zdumiała się. – W tej chwili?!
– A dlaczego nie? – odparował spokojnie. – Przecież jesteśmy sami.
– Ale ja jestem w pracy!
– Od dziesięciu minut już tu nie pracujesz.
– Nie mogę sobie pozwolić na to, żeby nie pracować!
Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech.
– Będę ci płacił za twoje... usługi. Nic wspomniałem ci o tym wcześniej?
– Nie możesz mi tego zrobić – wyjąkała z pobladłą twarzą.
– Mogę i zrobię.
– Aż tak mnie nienawidzisz?
Czarne oczy Franka nie przestawały przewiercać jej oczu.
– Wystarczająco długo czekałem na taką chwilę.
– Ileż w tobie goryczy... – szepnęła.

– Dziwi cię to?
– Nie, ale... Myślałam, że już dawno o wszystkim zapomniałeś, że byłam

w twoim życiu tylko epizodem.

– Byłaś całym moim życiem! – warknął. – Chciałem ci rzucić cały świat

do stóp... a ty odrzuciłaś mi go w twarz!

Nic nie mogła na to odpowiedzieć.
– Przepraszam... – wyjąkała.
– Nic chcę twoich przeprosin!
– A czego chcesz? Mam cię błagać?
– Nie. Chcę, żebyś czuła to, co ja czułem, kiedy na ciebie patrzyłem.

Chcę, żebyś jęczała z pożądania tak jak ja kiedyś.

Te słowa były dla niej szokiem.
– Franko, to wszystko nie tak... sam chyba rozumiesz?
– Nie. Chcę cię mieć na własnych warunkach. Możesz do mnie przyjść z

wdzięczności albo z nienawiści; wszystko mi jedno. Będę cię miał bez
względu na twoje uczucia.

Otworzyła usta, żeby zaprotestować, ale było już za późno. Franko

pochylił głowę i zmiażdżył jej usta swoimi wargami, otwierając je i
zmuszając ją do niechcianej reakcji. Przez krótką chwilę Anna miała
wrażenie, jakby czas cofnął się o cztery lata, do okresu, gdy jedno spojrzenie
Franka wystarczało, by zaczynała się wić z pożądania.

Za plecami czuła ścianę, a przed sobą napierające ciało Franka. To

wszystko wymknęło się spod kontroli. A najgorsze było to, że jego dotyk,
jego zapach, wciąż, wbrew jej woli, rozpalały jej zmysły.

– Jesteś piękna – jęknął, odnajdując jej piersi. – Marzyłem o tej chwili...
Te słowa przeraziły ją. Zebrała wszystkie siły i odepchnęła go od siebie.
– Franko...
– Co? – zapytał ostro.
– Chyba nie mogę tego zrobić.
– Poszłaś do łóżka z moim bratem, a ze mną nie możesz?
Skrzywiła się boleśnie.
– To nie ma nic wspólnego z Carlem. Chodzi o mnie i o ciebie.
– To ma bardzo wiele wspólnego z Carlem. Odrzuciłaś mnie dla niego i

urodziłaś mu dziecko.

– Nie odrzuciłam cię dla niego. Zostawiłam was obydwu.
– Czy to ma być dla mnie pocieszenie?

– Nie, ale myślałam...
– Myślałaś! – wybuchnął. – I kto tu mówi o myśleniu? Uwiodłaś mojego

brata i sądziłaś, że ujdzie ci to na sucho, bo ja musiałem akurat wyjechać!
Ale nie doceniłaś mojego brata.

Owszem, Anna dobrze wiedziała, że go nie doceniła.
– Carlo przejrzał tę twoją fasadę niewinności. Ja byłem na to zbyt

zaślepiony uczuciem.

– Nigdy mnie nie kochałeś – odrzekła pustym głosem.
– Kochałem! To ty zniszczyłaś tę miłość, uwodząc Carla, gdy najmniej

się tego spodziewał.

Anna patrzyła na niego z niedowierzaniem.
– Tak ci powiedział?
Franko odpowiedział jej stalowym spojrzeniem.
– Wiem, że mój brat nigdy z własnej woli nie zrobiłby nic przeciwko

mnie.

Nie miała pojęcia, co na to odpowiedzieć. Carlo doskonale obmyślił całą

intrygę; ona sama ani przez chwilę niczego nie podejrzewała.

– Twoja lojalność wobec brata jest godna podziwu, ale sądziłam, że choć

przez chwilę zastanowisz się nad sytuacją... ze względu na to, co było
między nami.

– Szkoda, że ty się nad tym nie zastanowiłaś, gdy przekupiłaś mojego

brata, żeby poszedł z tobą do łóżka.

– Co takiego?!
– A nie o to ci chodziło?
– Nie rozumiem, o czym mówisz...
– Och, Anno, daj spokój – przerwał jej bezlitośnie. – Chyba nie sądzisz,

że będę ci tłumaczył najprostsze rzeczy? Carlo i ja we dwóch jesteśmy
spadkobiercami Ventressi Development. Jeśli któremuś z nas urodzi się
dziecko, spadkobierca, zostanie dla niego wydzielona okrągła sumka, którą
otrzyma w dniu dwudziestych pierwszych urodzin.

Anna patrzyła na niego oszołomiona.
– Spadkobierca?
– Twój syn jest dla ciebie przepustką do majątku. Jako Ventressi ma

prawo dziedziczenia sporej fortuny. Dlaczego nie przekazałaś Carlowi
radosnej nowiny?

Poczuła, że robi jej się niedobrze. Wpatrzyła się w swoje obgryzione

paznokcie.

– Nie widziałam takiej potrzeby.
Oddech Franka przyspieszył.
– Nie, oczywiście, że nie widziałaś. Wolałaś raczej zaczekać na moment,

gdy zemsta będzie najsłodsza.

– Co to znaczy?!
– Nie udawaj niewiniątka – prychnął. – Carlo ożenił się i oczekuje teraz

dziecka. Na co miałaś nadzieję? Że naraz znów się pojawisz i opowiesz o
istnieniu Sammy’ego?

Anna patrzyła na niego bez słowa.
– Doskonale rozumiem, jak to sobie obmyśliłaś – ciągnął. – Masz

potrzeby finansowe. W tej sytuacji najlepszy pomysł to przedstawić Carlowi
dziecko, o którego istnieniu nie miał pojęcia, i wtedy to ty stajesz się panią
sytuacji.

Z trudem zbierała myśli. Carlo? Ożenił się? Dziecko w drodze?
– Nie miałam zamiaru w ogóle kontaktować się z Carlem – wykrztusiła

pobielałymi ustami.

Franko rzucił jej sceptyczne spojrzenie.
– Nie? Chyba uważasz mnie za idiotę. Widziałem już kobiety podobne

do ciebie w akcji. Szantaż jest waszą drugą naturą, ale jeśli wydaje ci się, że
wyciągniesz od nas grube pieniądze, to zastanów się jeszcze raz, bo ja do
tego nie dopuszczę.

– Nie chcę mieć nic wspólnego z Carlem! – zaprotestowała.
– To dobrze, bo od tej chwili będziesz miała do czynienia wyłącznie ze

mną. Gdzie jest twoje zwykłe ubranie? – zapytał nagle.

– W szafce w pokoju obsługi.
– Idź się przebrać i bądź tu z powrotem za dziesięć minut. Porozmawiam

z twoim szefem i wyjaśnię mu, w jakim charakterze cię zatrudniłem.

Anna zbladła.
– Powiesz mu, że mam być twoją płatną kochanką?
Franko lekceważąco wzruszył ramionami.
– A dlaczego nie? Przecież taka jest prawda.
– Nie możesz mu powiedzieć, że zatrudniasz mnie jako sekretarkę czy

coś w tym rodzaju? Wszystko lepsze niż...

– Nie tylko będziesz moją kochanką, ale jeszcze będziesz doskonale

udawać, że podoba ci się ta rola. Rozumiesz?

Patrzyła na niego z coraz większą wrogością.
– A co z Jenny i Sammym? Co mam im powiedzieć?
Franko zastanawiał się przez dłuższą chwilę.
– Sammy jest za mały, żeby to zrozumieć. A twojej siostrze wystarczy

powiedzieć, że powróciliśmy do dawnego związku na nieokreślony czas.

– Nieokreślony? Przecież mówiłeś, że to tylko na trzy miesiące!
Oczy Franka błysnęły niebezpiecznie.
– Anno, to ja tu ustalam zasady. Lepiej o tym nie zapominaj.
Przepełniona wściekłością wybiegła z pokoju i dopadła windy dla

personelu. Była pewna, że zaraz wybuchnie. Co za diabeł podszepnął jej,
żeby pójść do tej kawiarni? Jaka zła siła po latach znowu skrzyżowała ich
ścieżki?

Franko zabrał Annę i Jenny do domu swojej matki. Pomimo bariery

językowej zostały przyjęte bardzo serdecznie. Pani Ventressi była
elegancką, drobną kobietą o ujmującym sposobie bycia. Pierwotnie Anna
planowała pozostać w Rzymie tylko przez kilka dni, ale po naleganiach
Ventressich zdecydowała się przedłużyć pobyt. Nowi znajomi zabrali je do
Neapolu, Pompei i na wybrzeże Amalfi. Planowali również wycieczkę do
Tivoli, trzydzieści kilometrów na północny wschód od Rzymu, ale rankiem
przed wyjazdem Jenny skarżyła się na ból głowy, toteż Jovanna, matka
Franka, zdecydowała, że zostanie z nią w domu. Carlo wyjechał akurat w
interesach, więc Franko i Anna sami wybrali się na wycieczkę.

Anna z trudem hamowała podniecenie na myśl o dniu spędzonym tylko z

nim. W ciągu poprzednich dwóch tygodni serce jej zaczynało bić mocniej za
każdym razem, gdy Franko zatrzymywał na niej wzrok. Zbyt mało miała
doświadczenia, by mieć pewność, że on również interesuje się nią; widziała
jednak, że zawsze uważnie słuchał tego, co mówiła, i często ścigał ją
spojrzeniem.

– Podoba ci się nasz kraj, Anno? – zapytał, gdy mijali opactwo

benedyktynów.

– Bardzo – odrzekła, spoglądając na niego nieśmiało. – Wszystko mi się

tu podoba. Jedzenie, wino, klimat...

– A ludzie? – Uniósł brwi żartobliwie.
– Uwielbiam Włochów – wyznała spontanicznie, po czym natychmiast

poczuła, że się czerwieni, i odwróciła twarz do okna.

Franko wybuchnął śmiechem. Czuła na sobie jego wzrok, ale nie

odwracała głowy.

– Tak wiele jest rzeczy, które chciałbym ci pokazać, Anno – wyznał,

zatrzymując samochód.

Odpowiedziała mu uśmiechem.
– Nie masz nic przeciwko temu, że dziś jesteśmy tu tylko we dwoje? –

zapytała, gdy pomagał jej wysiąść.

Rzucił szybkie spojrzenie na jej usta, a potem powiedział:
– Bardzo się cieszę, że wreszcie jesteśmy sami.
Po tych słowach pochylił się i pocałował ją. Wspomnienia następnych

chwil były wyraźnie zamglone. Kilkakrotnie zdarzało jej się całować z
chłopcami, ale tamte pocałunki w niczym nie przypominały tego, co
przeżywała teraz w ramionach Franka.

Ze zwiedzania Villa Este w pamięci pozostał jej tylko szum wody w tle i

świergot ptaków w ogrodach, od czasu do czasu urozmaicany biciem
dzwonów. Chodziła po ogrodach jak we mgle, ręka w rękę z Frankiem, nie
słysząc prawie nic z tego, co jej opowiadał.

– Ta posiadłość została założona przez kardynała Ippolito d’Este, syna

Lukrecji Borgii. Ogrody na tarasach i fontanny zaprojektowali Liggorio i
Giacomo delia Porta – mówił Franko. – Widzisz tę aleję? To jest aleja Stu
Fontann.

Wzrok Anny prześliznął się po omszałych orłach, okrętach,

groteskowych postaciach i obeliskach, w jej oczach jednak nie błyszczało
zainteresowanie, lecz emocje. Była zakochana we Franku.

– Nie słuchasz mnie, cara – zauważył z łagodną przyganą.
– Ależ słucham! – zawołała z fałszywym oburzeniem. – Jak nie

wierzysz, to sprawdź!

– Dobrze. – Dotknął palcem jej brody. – W takim razie powiedz mi, ile

fontann jest na Viale delie Ccnto Fontane.

Przesunęła językiem po wargach i uśmiechnęła się nieprzytomnie.
– Poddaję się. Ile?
– Dio – jęknął z udawaną rozpaczą, pociągając ją w ramiona. – I co ja

mam zrobić z taką nieuważną turystką?

– Uważałabym bardziej, ale te pocałunki zaraz po przyjeździe zupełnie

mnie zdekoncentrowały – przyznała ze śmiechem.

– Chciałem cię pocałować. Marzyłem o tym od pierwszej chwili, gdy

zobaczyłem, jak pocieszasz siostrę na ulicy.

– Naprawdę?
– A nie zauważyłaś, że nie mogę oderwać od ciebie oczu? I jak świerzbią

mnie ręce, żeby cię dotknąć?

Poczuła przyjemne pulsowanie krwi w całym ciele.
– Nie jestem przyzwyczajona do takich wrażeń – wyznała nieśmiało.
– Cara, jesteś niedoświadczona? – zapytał łagodnie.
Z trudem znosiła intensywność jego wzroku.
– Przykro mi...
– Przykro? – zdumiał się. – Ależ niech ci nie będzie przykro! Czy

zdajesz sobie sprawę, jak długo czekałem na kogoś takiego jak ty? Na
kobietę, która nie spała wcześniej z tuzinem mężczyzn?

– Masz dość staroświeckie poglądy, Franko – zauważyła.
– Wiem – roześmiał się – ale jestem Włochem, więc mam chyba do tego

prawo, nie sądzisz?

– Jeśli naprawdę jesteś włoskim tradycjonalistą, to na pewno wybrano ci

już kandydatkę na żonę.

– Ja sam wybiorę sobie żonę – oświadczył. – I zdecydowałem, że ty nią

będziesz.

– Ja?
– A dlaczego nie? – zapytał z błyskiem w oku. – Jestem tobą

zauroczony. Pragnę cię tak mocno, że wszystko mnie boli.

– Ale ja mam dopiero dwadzieścia jeden lat...
– I co z tego? Ja mam trzydzieści. Jestem od ciebie o dziewięć lat

starszy.

– Ale ja jestem Australijką.
– I co z tego?
– Powinnam wrócić do domu. Mam tam pracę i...
– Jako moja żona będziesz mogła podróżować po całym świecie. Twoja

siostra też. Nie zamierzam więzić cię w moim kraju. I tak prowadzę interesy
w Australii. Niektórzy członkowie mojej rodziny wyemigrowali tam dawno
temu. Możemy mieszkać trochę tu, a trochę tam.

– Och, Franko – westchnęła Anna, osuwając się w jego ramiona. – Nie

mogę uwierzyć, że to wszystko naprawdę mi się zdarzyło!

– Uwierz, cara – szepnął jej do ucha. – To się musiało zdarzyć.

Przeznaczenie.

Przeznaczenie.
Wyszła z windy i idąc do pokoju personelu, zastanawiała się, w jaką

kabałę właśnie udało jej się wpakować.

Przez trzy miesiące miała być kochanką Franka – nie, utrzymanką,

poprawiła się w myślach. Utrzymanka wydawała się jej czymś znacznie
gorszym. A gdy Franko już się nią znudzi, po prostują odeśle i wówczas
zemsta zostanie dokonana.

Dobrze rozumiała przyczyny jego gniewu. Wiedziała, że nie ma prawa

spodziewać się niczego innego. Ona na jego miejscu zapewne
zareagowałaby podobnie. Gdy próbowała wyobrazić go sobie dzielącego z
inną kobietą taką samą intymność, jaką kiedyś przeżywali wspólnie, czuła
przeszywający ból.

Przebrała się w swoje zwykłe ubrania, znoszone i niemodne, rozczesała

włosy i pożałowała, że nie ma na twarzy makijażu. Wydawało jej się, że
byłoby to coś w rodzaju tarczy ochronnej przed Frankiem.

Bardzo się zmienił. Nie był już tym szarmanckim, delikatnym

mężczyzną z jej marzeń, mrocznym mścicielem, szukającym zapłaty za jej
przeszłe grzechy.

Jakby jeszcze mało za nie zapłaciła! Każdego dnia próbowała zrozumieć,

co nią wtedy kierowało, co mogło ją skłonić, by zachowała się w tak
nietypowy dla siebie sposób. Gdyby nie fotografie, gotowa byłaby przysiąc,
że to wszystko było tylko wymysłem Carla.

Na pozór Carlo zawsze sprawiał wrażenie czarującego młodszego brata

Franka, zadowolonego z drugiego miejsca w hierarchii. Przyjął wiadomość o
zaręczynach brała z pozorną życzliwością, Anna jednak podejrzewała, że w
głębi duszy był zirytowany. Często w nieoczekiwanych momentach czuła na
sobie jego wzrok; spojrzenie przymrużonych oczu wytrącało ją z
równowagi. Zamierzała porozmawiać o tym z Frankiem, on jednak zajęty
był dopinaniem jakiegoś kontraktu, który chciał mieć z głowy przed ślubem.
Do ślubu pozostał jeszcze miesiąc.

Krótki okres narzeczeństwa we wspomnieniach Anny okryty był mgiełką

zmysłowej rozkoszy. Franko uczył jej pojętne ciało języka miłości, ona zaś
krzyczała i szlochała z zachwytu w jego ramionach. Jej szczęście było
bezgraniczne. Promieniała; jej ruchy, wcześniej spowolnione i ociężałe od
smutku, teraz stały się lekkie i beztroskie.

Nawet Jenny zmieniła się fizycznie; szczupła piętnastolatka wyraźnie się

zaokrągliła, przybyło jej też pewności siebie. Wieczorami razem planowały
ślub Anny, przeglądały wzory i katalogi. Żadna z nich nie wspominała o
matce, ale obydwie żałowały, że nie może uczestniczyć w szczęściu córki.

Carlo jednak zatroszczył się, by to szczęście nie trwało długo.
Pewnego wieczoru, gdy Franko wyjechał w interesach, jego brat podał

Annie lampkę szampana i z uroczym uśmiechem wzniósł toast:

– Za twoją przyszłość, Anno.
Coś w jego tonie wzbudziło jej podejrzliwość, ale zignorowała podszept

intuicji, przypominając sobie, że przecież Jenny jest w pokoju obok.

Dopiero potem, gdy obudziła się w jego łóżku, naga w pełnym blasku

słonecznego dnia, zdała sobie sprawę z rozmiarów swego błędu.

Nawet jeśli krzyczała, to i tak nikt jej nie usłyszał.

Rozdział 3

Anna z wysiłkiem oderwała myśli od przeszłości, której nie mogła już

zmienić. Przespała się z bratem swojego narzeczonego i choć nic zupełnie z
tego nie pamiętała, on miał na to dowody: zdjęcia, na których naga Anna
leżała na jego łóżku w pozycji gwiazdki porno z filmu kategorii B.

Tamtej nocy poczęty został Sammy. Jak mogła mu kiedykolwiek

opowiedzieć o okolicznościach tego zdarzenia?

Wzięła głęboki oddech i podniosła rękę, ale zanim zdążyła zastukać do

drzwi apartamentu, te się otworzyły.

– Co ci zabrało tyle czasu? – mruknął Franko z niechęcią i Anna wbrew

sobie od razu przybrała obronny ton.

– Przecież nie było mnie tylko dziesięć minut.
Anna poczuła złość. A więc tak chciał to rozgrywać? Zabawa w pana i

niewolnicę? Stanęła twarzą do niego z błyskiem niechęci w niebieskich
oczach.

– Musiałam oddać klucz do szatki.
– Jeśli wyznaczam ci czas, to masz być punktualna co do sekundy.
– Jeszcze jakieś polecenia, proszę pana?
Franko zacisnął usta.
– Owszem, tak.
Zimny, bezwzględny wyraz jego twarzy sprawił, że poczuła dreszcz na

plecach.

– Rozbieraj się.
Anna głośno wciągnęła oddech.
– Co takiego?!
– Słyszałaś, co powiedziałem.
Przez kilka długich sekund patrzyła na niego w bezruchu, walcząc z

nagłą słabością.

– Chyba nie mówisz poważnie!
– Rozbieraj się, bo jak nie, to ja cię rozbiorę!
Takiego Franka nie znała dotychczas.
– Ale... daj mi trochę czasu...
– Miałaś cztery lata.
– Dlaczego to robisz? – zapytała cicho, zatrzymując wzrok na jego

twarzy.

– Dobrze wiesz dlaczego.
Starała się zachować zimną krew, ale jej opanowanie zaczynało się już

kruszyć.

– Nie przesadzasz z tą zemstą?
– Czekałem na taką chwilę bardzo długo. Zrobiłaś to kiedyś dla mojego

brata, więc teraz zrobisz to dla mnie.

W gardle Anny wzbierał histeryczny śmiech.
– Nie rób tego, Franko – szepnęła błagalnie.
– Nie mów mi, co mam robić, a czego nie! Rób, co ci każę, bo jak nie

zechcesz, to poniesiesz konsekwencje.

– Do końca życia będę cię za to nienawidzić.
– Pokazałaś mi już swoją nienawiść, idąc do łóżka z moim bratem. Teraz

ja ci pokażę swoją.

Stała nieruchomo, drżąc z zimna, choć na zewnątrz było prawie

trzydzieści stopni. Nawet w najgorszych koszmarach nie wyobrażała sobie,
że może się znaleźć w takiej sytuacji. Najpierw lęk o Sammy'ego, a teraz to.
Tego wszystkiego było już za wiele.

Doskonale wiedziała, że powinna przejąć kontrolę nad sytuacją i nie

poddać się kobiecej słabości, ale mimo to zachowała się tak, jak na jej
miejscu zachowałaby się każda normalna dziewczyna. Wybuchnęła
płaczem.

Franko zastygł. Wydawało się, że na widok drżących, wstrząsanych

szlochem ramion Anny i jej pochylonej jasnej głowy wszelkie myśli o
zemście uleciały z jego umysłu.

– Anno – powiedział łagodniej, zbliżając się do niej. – Anno...
Podniosła na niego zalaną łzami twarz.
– Sam widzisz, co zrobiłeś. Teraz jesteś szczęśliwy?
– Nie chciałem cię doprowadzić do płaczu.
– Nie? – wyszlochała. – To czego chciałeś?
Franko wypuścił urywany oddech.
– Przepraszam. Zapomniałem, jaki stres musisz przeżywać z powodu

syna.

Łagody ton jego głosu sprawił, że Anna rozpłakała się jeszcze bardziej.
– To wszystko jest takie... trudne – wyszlochała. – Robię, co mogę, ale to

za mało... Nie mogę dopuścić do tego, żeby umarł, . , sam chyba rozumiesz!

– Oczywiście, że rozumiem – odrzekł Franko, patrząc jej w oczy.
Pociągnęła nosem. Franko podał jej chusteczkę; szybko schowała w niej

twarz, chcąc uciec przed jego przenikliwym spojrzeniem.

– Zawiozę cię do domu – powiedział.
– Mogę pojechać tramwajem.
Położył dłonie na jej ramionach, zmuszając, żeby spojrzała mu w oczy.
– Anno. To, co jest między nami... jest tylko między nami. Chcę, żebyś

wiedziała, że nie będę wciągał w tę rozgrywkę ani Sammy'ego, ani Jenny.

– To bardzo przyzwoicie z twojej strony – rzekła ironicznie, odsuwając

się.

– Jesteś zdenerwowana.
– Jestem wściekła! – wykrzyknęła. – Jak możesz mnie tak upokarzać?
– Trochę sobie popłakałaś, a teraz znów będziesz drapać i gryźć, tak?
– Mam ochotę wydrapać ci oczy – wycedziła przez zaciśnięte zęby. –

Nienawidzę cię!

– Twoje uczucia wobec mnie są mi obojętne – odrzekł Franko z

niezmąconym spokojem. – Zanim nasza umowa dobiegnie końca, będziesz
mnie nienawidzić o wiele bardziej.

Anna głęboko wciągnęła powietrze.
– Jak ty wytrzymujesz sam ze sobą? Stoisz tu i zupełnie spokojnie

twierdzisz, że zamierzasz mnie wykorzystywać i upokarzać!

– Ja cię nie wykorzystuję, cara, tylko ci pomagam.
– Tak, bo masz w tym własny cel!
W jego oczach pojawił się ostrzegawczy błysk.
– Nie zamierzam tolerować twoich obelg. Proponuję, żebyś się

uspokoiła, dopóki jeszcze jest mi cię żal, bo w przyszłości mogę się okazać
mniej wyrozumiały.

Z wściekłością obróciła się na pięcie i pomaszerowała na drugi koniec

pokoju, żeby znaleźć się jak najdalej od niego.

– Kiedy mam się stawić... do służby? – zapytała z obrzydzeniem w

głosie, chcąc jak najbardziej wyprowadzić go z równowagi.

– Dam ci dwa dni, żebyś mogła się spakować. We wtorek przyślę po

ciebie samochód.

– Tak po prostu?
Franko spojrzał na nią z nieprzeniknionym wyrazem twarzy.
– Tak po prostu.

W drodze do domu siedziała w samochodzie w milczeniu. Franko ant

razu nie spojrzał w jej stronę. W krótkich słowach wytłumaczyła mu,
którędy ma jechać, i po niedługim czasie maserati zatrzymało się przy
krawężniku przed domem.

– Dziękuję za odwiezienie – wymamrotała i otworzyła drzwi. Franko

jednak przytrzymał ją za rękę.

– Zaczekaj. Nie przedstawisz mnie swojemu synowi? – zapytał z nutą

ironii.

– Pewnie śpi.
Jego palce mocniej ścisnęły jej przegub.
– W takim razie obudzisz go i przedstawisz mu wujka.
– Nic takiego nie zrobię!
W tej chwili jednak z okna na piętrze dobiegi ich cienki głosik.
– Mamooo! Mamooo!
Anna niezgrabnie wygramoliła się z samochodu i drżącą ręką pomachała

synowi.

– Co to za pan?
– To jest...
– Powiedz mu, że jestem jego wujkiem – podpowiedział Franko zza jej

pleców..

Gwałtownie obróciła się na pięcie.
– Nic mogę tego zrobić!
– Dlaczego nie?
– Bo powiedziałam Jenny, że Sammy jest twoim synem – przyznała,

odwracając wzrok.

– Dio! – rozzłościł się.
– Musiałam – westchnęła. – Nie chciałam jej denerwować... uznałam, że

tak będzie najlepiej.

– Więc nawet własnej siostrze nie przyznałaś się do tego, co zrobiłaś?
Anna przygryzła usta i odwróciła wzrok.
– Porozmawiamy o tym później – mruknął Franko i znów pochwycił ją

za rękę.

Na ich widok Jenny stanęła w progu jak wryta, a jej palce błyskawicznie

migały dziesiątki pytań.

– Wszystko w porządku – powiedziała Anna, jednocześnie przekazując

tę samą treść językiem migowym. – Franko i ja znów się spotykamy.

Twarz jej siostry rozświetliła się uśmiechem.
– Naprawdę? – zapytała głośno.
– Tak, Jenny – potwierdził Franko. – Nasze... nieporozumienie zostało

już wyjaśnione i mamy wspólne plany na przyszłość.

– Tak się cieszę! – wykrzyknęła Jenny z radością. – Marzyłam o tym!
– Nie podniecaj się za bardzo – zamigała szybko Anna. – Nie bierzemy

ślubu, na razie tylko chcemy zamieszkać razem. Franko chce, żebyśmy
wszyscy przeprowadzili się do niego.

– A co to za różnica? – odmigała Jenny beztrosko. – Ważne, że znów

jesteście razem. Sammy w końcu pozna ojca!

Boże, co za matnia, pomyślała Anna z desperacją. Wyglądało na to, że

wszystkie kłamstwa wracają do niej rykoszetem.

Nie sądziła, że jeszcze kiedyś w życiu zobaczy Franka, toteż najprościej

było powiedzieć siostrze, że to on jest ojcem Sammy'ego. O tym, że jest w
ciąży, dowiedziała się dopiero pod koniec trzeciego miesiąca; wcześniej
składała brak miesiączki na karb poczucia winy i stresu po rozstaniu z
Frankiem.

– Widzę, że muszę nauczyć się języka migowego, bo inaczej będziecie

mogły rozmawiać za moimi plecami, a ja nie będę miał pojęcia, co mówicie
– zauważył Franko przeciągle.

Jenny zachichotała, a Anna poczuła irytację.
Do pokoju wbiegł Sarniny i zatrzymał się jak wryty przed wysokim

mężczyzną stojącym obok jego matki. Franko przykucnął i wyciągnął do
niego rękę.

– Jestem twoim tatą.
Chłopiec szeroko otworzył oczy.
– Naplawdę?!
– Naprawdę – skinął głową Franko i przytulił go.
Serce Anny ścisnęło się na ten widok. Byli do siebie tacy podobni.

Obydwaj mieli czarne włosy i brązowe oczy, ten sam zarys podbródka i ust.

– Słyszałem, że jesteś chory – powiedział Franko.
– Ale już tu jestem i teraz możesz się zająć zdrowieniem.
– A jak już wyzdrowieję, to dalej pan z nami będzie?
Anna odwróciła się. Nie mogła spokojnie patrzeć na te kłamstwa.
– Mogę ci coś obiecać, Sammy – powiedział Franko. – Jak już

wyzdrowiejesz, to nadal będziemy się widywać codziennie.

Anna poczuła dławiący strach. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że

bogatą i wpływową rodzinę Ventressich stać na najlepszych prawników. Nie
sprawiłoby im żadnych trudności odebranie syna matce, która z trudem
wiąże koniec z końcem, i przejęcie nad nim całkowitej opieki. Carlo mógłby
zapewnić chłopcu warunki, o jakich ona mogła tylko marzyć. Najlepsza
opieka zdrowotna, prywatne szkoły, wakacje nad morzem – lista była długa.
Anna poczuła się zupełnie bezradna. Fakt, że zataiła wiadomość o
narodzinach dziecka przed jego ojcem, z góry nawiał ją na przegranej
pozycji w sądzie, szczególnie w tak patriarchalnym kraju jak Włochy.

– Sammy – wychrypiała – może pójdziesz z ciocią Jenny pooglądać

sobie sklepy, a ja tymczasem porozmawiam z... twoim tatą?

Spojrzała z wdzięcznością na siostrę, która od razu wzięła chłopca za

rękę.

– Chodź, Sammy. A po drodze możemy jeszcze wstąpić do parku.
– Dobrze! – ucieszył się chłopiec.
Gdy drzwi zamknęły się za nimi, Anna podniosła głowę i spojrzała na

Franka.

– Nie masz prawa tak go okłamywać.
Franko bez żadnego trudu wytrzymał jej spojrzenie.
– Nie okłamałem go. Mówiłem poważnie. Będę go widywał codziennie.
– Jak długo? Przez trzy miesiące? Franko, to jest małe dziecko, a nie

zabawka, którą możesz rzucić w kąt, gdy ci się znudzi. Przywiąże się do
ciebie, a potem ty wyjedziesz i...

– Zdecydowanie należy do rodziny Ventressich – zauważył Franko,

ignorując jej tyradę. – Ale bardziej jest podobny do mnie niż do Carla.

– Bogu dzięki, że nie ma twojego charakteru – wybuchnęła, zanim

zdążyła ugryźć się w język.

Przez dłuższą chwilę patrzył na nią z zupełnie nieruchomą twarzą. Nic

miała pojęcia, jakie myśli kłębią mu się w głowie.

– Powinien być moim synem – rzekł wreszcie, przerywając milczenie.
Anna zatrzymała wzrok na swoich dłoniach.
– Nie możemy zmienić przeszłości, choćbyśmy nie wiem jak chcieli.
– Więc żałujesz tego, co zrobiłaś?
– Dziwię się, że o to pytasz. – Wzruszyła ramionami. – Żałuję

wszystkiego. Przede wszystkim tego, że cię spotkałam i że się w tobie

zakochałam...

– Nie kochałaś mnie! – przerwał gwałtownie.
– Trafiła ci się dobra okazja, a ja nabrałem się na twoją fałszywą

niewinność. Byłem głupi. A ty byłaś zwykłą pijawką i od początku miałaś
oko na Carla!

– To nieprawda!
Przymrużył ciemne oczy.
– Jak to? Opowiadał mi, jak za nim ganiałaś.
– Co takiego?!
– Mówił, że za każdym razem, gdy mnie nie było w pobliżu, musiał się

od ciebie opędzać!

– To kłamstwo!
Spojrzenie Franka było lodowato zimne.
– Myślisz, że prędzej uwierzę tobie niż własnemu bratu?
– Wiem, że nie. Ale to jeszcze nie znaczy, że twój brat mówi prawdę.
– Nigdy mnie nie okłamał. A ty... całe twoje życie oparte jest na

kłamstwie. Ukryłaś przed moją rodziną wiadomość o dziecku.

– Ale mam wrażenie, że ty i tak o nim wiedziałeś – odparowała. –

Zapytałeś o niego wczoraj w kawiarni, pamiętasz?

– Dziwi cię to, że postarałem się, by wiedzieć o tobie wszystko?
Poczuła lęk.
– Co to znaczy?
– Byłaś obserwowana – odrzekł spokojnie. – Wiedziałem o każdym

twoim kichnięciu.

– Nie!
– Tak, cara – uśmiechnął się z satysfakcją. – Byłaś obserwowana od

czterech lat.

– Więc dlaczego nie skontaktowałeś się ze mną wcześniej?
Franko lekceważąco wzruszył ramionami.
– Musiałem być pewny, że nie odrzucisz mojej oferty.
– Chciałeś chyba powiedzieć: szantażu!
– Szantaż to takie nieprzyjemne słowo. Robię ci przysługę, a ty mi się

odwdzięczasz, to wszystko.

– Nic wierzę własnym uszom!
– Nie podobają ci się warunki naszej umowy?
– Mdli mnie na myśl o tej umowie!

– Ale dobrze wiesz, gdzie stoją konfitury i zgodnie z tym zmieniasz

swoje opinie.

Miała ochotę krzyczeć z frustracji. Czuła się zupełnie bezradna; przed

Frankiem nie dało się uciec. Pomoc finansowa była wybawieniem dla
Sammy’ego, ale koszt tej pomocy był niesłychanie wysoki. Czy był jakiś
sposób, który mógłby ją uchronić przed dalszym cierpieniem? Po zerwaniu
narzeczeństwa wpadła w długą, ciężką depresje, a teraz znów przyszło jej
ryzykować własne zdrowie psychiczne.

– Potrzebuję trochę czasu, żeby do tego wszystkiego przywyknąć –

powiedziała. – Muszę załatwić przyjęcie Sammy’ego do szpitala i...

– To już załatwione.
– Jak to? – zdumiała się.
– Sprawa jest pilna, więc pomyślałem, że im wcześniej, tym lepiej.

Operacja odbędzie się na początku przyszłego tygodnia.

– Nie miałeś prawa!
– Miałem wszelkie prawa. Poza tobą i Jenny, jestem jego najbliższym

krewnym w tym kraju.

Na ten argument nic nie potrafiła odpowiedzieć. Uświadomiła sobie z

przerażeniem, że on ma rację: był najbliższym męskim krewnym
Sammy'ego i tego faktu nie można było zmienić.

– Ta kłótnia nie ma sensu – stwierdził Franko. – Jesteś teraz bardzo

zestresowana. Sądziłem, że pomogę ci, jeśli zajmę się szpitalem.

– Dziękuję – wymamrotała niechętnie.
– Poinformowałem szpital, ze pokryję wszelkie rachunki. Założyłem

również konto bankowe z pełnomocnictwem dla ciebie. – Sięgnął do
kieszeni i podał jej kartę. – Numer PIN to twoja data urodzenia. Suma, która
się tam znajduje, wystarczy na porządne ubrania dla was trojga.

Rzuciła w niego kartą.
– Nie chcę tego.
Wziął ją za rękę, rozprostował jej palce, wsunął między nie kartę i znów

zacisnął.

– Masz ją wziąć i używać, zrozumiałaś?
Odpowiedziała mu grymasem.
– A jakie ciuchy mam za to kupić? Coś, co by cię podniecało?
– Do tego nie potrzebujesz żadnego ubrania.
Anna okryła się rumieńcem.

– Nie mogę tego zrobić. Nie potrafię udawać, że jestem twoją kochanką

dobrowolnie.

– Nic będziesz musiała udawać – zapewnił ją.
Popatrzyła na niego z konsternacją. Czyżby Franko chciał znów rozpalić

jej zmysły? Czy to miał być ciąg dalszy zemsty?

– Franko, nie możesz mi tego zrobić – powiedziała ze łzami w oczach. –

Nie możesz mnie w ten sposób zniszczyć.

– Nie mam zamiaru cię niszczyć. Ale chcę cię mieć. Chcę, żebyś czuła

to, co ja czułem przez cztery lata. Chcę wymazać ze swojej wyobraźni wizje
ciebie w ramionach Carla.

– Zniszczysz mnie tym – szepnęła, bezradnie opuszczając ramiona. – Nie

zniosę tego.

Franko w milczeniu stał przed nią, patrząc na jej pochyloną głowę.
– Anno.
Podniosła głowę i napotkała jego wzrok.
– Proszę cię, nie dopuść do tego, żebym cię znienawidziła.
– I tak mnie już nienawidzisz, więc co mam do stracenia?
Najgorsze było to, że nie potrafiła czuć do niego nienawiści. Kochała go

nie mniej niż kiedyś, bezgranicznie i totalnie. Przygryzła wargi, – Franko, ja
już więcej nie zniosę. Nie zmuszaj mnie, żebym musiała cię błagać.

Pochwycił ją za ramiona i przyciągnął do siebie.
– Chcę słyszeć twoje błaganie. Tylko to może mi dostarczyć satysfakcji.
Pochylił głowę i przytrzymał jej twarz. Poczuła jego język w swoich

ustach i jej ciało natychmiast zmieniło się w drżąca galaretę. Nie była w
stanie z tym walczyć; Franko nie pozostawił jej żadnej możliwości obrony.
Miała wrażenie, że roztapia się i w postaci atomów ulatuje w kosmos.

– Brakowało mi tego – westchnął, odnajdując dłonią jej pierś. – Nie

potrafiłem zapomnieć, jak to jest czuć cię pod sobą, rozpaloną... – szepnął,
czując jej zęby na swoich wargach. – Chcesz mi zrobić krzywdę?

– Mam ochotę cię zabić – odrzekła cicho.
Na twarzy Franka, pochylonej tuż nad jej twarzą, pojawił się leniwy

uśmiech.

– Proszą bardzo, zabij mnie. Przynajmniej umrę szczęśliwy.
W odpowiedzi ugryzła go znacznie mocniej.
– Chcesz ostrego seksu? Będziesz gryźć i drapać?
– Nienawidzę cię! – westchnęła, gdy pochylił się a jego twarz znalazła

się przy jej piersiach. – Nienawidzę cię...

– Uwielbiam, kiedy mnie tak nienawidzisz – odszepnął. – Czuję, jak całe

twoje ciało mnie nienawidzi. Od tej nienawiści staje się coraz bardziej
gorące.

– Sammy i Jenny mogą wrócić w każdej chwili – przypomniała mu,

sięgając po ostateczną broń.

Franko natychmiast się odsunął. Zazdrościła mu łatwości. z jaką

pohamował pożądanie.

– Kiedyś nie psułaś zabawy z byle powodu – uśmiechnął się kpiąco. –

Nic ci nie było w stanie przeszkodzić.

– Bo byłam głupia i pozwoliłam ci się oczarować.
– Jeszcze głupiej postąpiłaś, pozwalając się oczarować mojemu bratu.
– Przecież według niego to ja go uwiodłam. Zdecyduj się na coś –

westchnęła.

– Znając twój urok z własnego doświadczenia, nie wątpię, że żaden

mężczyzna nie byłby mu się w stanie oprzeć.

– Proszę, zostaw mnie już i idź sobie – westchnęła Anna. – Nie mam już

siły na dyskusje z tobą.

Obrzucił ją lodowatym spojrzeniem.
– Zemsta i tak cię nie ominie, Anno, możesz być tego pewna. Dopnę

swego bez względu na twoje uczucia.

– Nie poczujesz się szczęśliwy, dopóki mnie nie złamiesz, prawda?
Franko zacisnął usta.
– Chodzi o moją dumę. Mogłaś wziąć to pod uwagę, zanim wskoczyłaś

do łóżka mojego brata. Owszem, dopnę swego i nic mnie przed tym nie
powstrzyma.

Anna ze znużeniem przymknęła oczy. Wiedziała, że Franko mówi

prawdę, i nie miała pojęcia, jak uda jej się to znieść.

Rozdział 4

Następne dwa dni były wypełnione po brzegi.
Anna starannie pakowała rzeczy. Nie zamierzała zabierać do domu

Franka całego dobytku, bo wiedziała, że za jakiś czas i tak będzie musiała
wrócić do siebie. Franko jej nie chciał; zależało mu tylko na zemście.

Trzeciego dnia przed domem pojawił się samochód i w ciągu kilku minut

zawiózł ich przed imponującą rezydencję.

– Mamo, jaki duży dom – sapnął Sammy, ciągnąc za sobą obszarpanego

misia. – Czy tatuś ma basen?

Pochylona nad torbą Anna posłała synowi blady uśmiech.
– Nie wiem, kochanie. Wkrótce się przekonamy.
Drzwi otworzyły się i stanęła w nich starsza kobieta ubrana na czarno.
– Dzień dobry, pani Stockton. Jestem Rosa, gospodyni pana

Ventressiego – powiedziała z mocnym włoskim akcentem. – A to na pewno
jest Sammy. Jaki podobny do ojca!

– Moja siostra, Jenny – powiedziała Anna szybko, wypychając

dziewczynę do przodu.

– Milo mi panią poznać – ukłoniła się Rosa. – Pan Ventressi polecił mi

przywitać panie jak najserdeczniej. On sam wróci dzisiaj późno.

Typowe, pomyślała Anna, prowadząc Sammy'ego do wnętrza domu. To

na pewno miał być kolejny element tortur: Franko chciał jej zagrać na
nerwach, każąc czekać na siebie.

Gospodyni zaprowadziła je na górę, a kierowca w tym czasie wniósł do

domu bagaże.

Pokój Jenny był różowy, przestronny i bardzo kobiecy. W wielkim oknie

wisiały miękkie zasłony. Następny był pokój Sammy'ego – z niebieskimi
ścianami i wielką stertą zabawek, które mogły zaspokoić najbardziej
wygórowane życzenia każdego trzylatka.

– To dla mnie? – zapytał Sammy, patrząc z zachwytem na wielką

ciężarówkę i rządek lśniących modeli samochodzików.

– Tak – uśmiechnęła się Rosa. – Twój tato chciał, żebyś się tu czuł jak w

domu.

Anna poczuła irytację na myśl, że Franko chce sobie kupić względy syna

drogimi zabawkami.

– A tutaj jest pani pokój – powiedziała Rosa, prowadząc ją dalej

korytarzem. – Proszę się rozgościć. Za godzinę będzie kolacja.

– Dziękuję – rzekła Anna z uśmiechem, choć w środku gotowała się ze

złości.

Po wyjściu Rosy uważnie obejrzała pokój. Był wielki, z osobną

garderobą i łazienką. W wielkich oknach wisiały jedwabne czarno-białe
zasłony wykończone skomplikowanymi sznurami i frędzlami. Przy szerokim
łóżku, nakrytym również czarno-białą narzutą, stał wygodny fotel i sofa. Od
razu było widać, że jest to dom człowieka nawykłego do komfortu i
nieliczącego się z kosztami. Anna, w swoim starym, spłowiałym ubraniu,
czuła się tu nie na miejscu.

Westchnęła i zatrzymała wzrok na swoim odbiciu w dużym uchylnym

lustrze, które stało obok sekretarzyka z orzechowego drewna. Wyglądała na
wyczerpaną. Oczy miała podkrążone, zazwyczaj lśniące jasne włosy były
matowe, bez życia, a twarz blada, jakby od wielu miesięcy nie widziała
słońca. Do tego jeszcze miała zapadnięte policzki.

Usłyszała za plecami jakiś dźwięk.
– Popatrz, Anno! – wołała Jenny, z podnieceniem wbiegając do pokoju,

– Zobacz, co Franko mi kupił!

Anna odwróciła się i spojrzała na wielką stertę markowych ubrań, które

Jenny trzymała w ramionach.

– Kupił to dla mnie. Rosa mówi, że to prezent...
Zabawki dla Sammy'ego, ubrania dla Jenny... O co mu właściwie

chodziło?

– Nie możesz ich zatrzymać.
– Dlaczego? – jęknęła Jenny z wielkim rozczarowaniem.
– Bo ja nie mogę sobie pozwolić na to, żeby za nie zapłacić.
– Ale to prezent – powtórzyła Jenny. – Nic płaci się za prezenty!
– Naprawdę? – stwierdziła Anna ironicznie.
Sukienka z zielonego jedwabiu zsunęła się ze sterty i upadła u stóp

Jenny.

– Anno, czy coś się stało?
– Nie – skłamała. – Ale nie możemy się do tego wszystkiego za bardzo

przyzwyczajać... – zatoczyła luk ręką, – Te luksusy nie będą trwały
wiecznie.

– Co to znaczy? – zdziwiła się Jenny. – Przecież Franko jest bardzo

bogaty i może sobie pozwolić na hojność.

– Jenny... – westchnęła Anna i przeszła na język migowy, żeby siostra

zrozumiała wszystko dokładnie. – Nie czuję się dobrze, przyjmując tak
kosztowne prezenty. A jeśli coś nam nie wyjdzie...

– A co może wam nie wyjść? – zdziwiła się Jenny. – Franko wrócił do

twojego życia, a Sammy będzie zdrowy. Co złego może się stać?

Och, młodzieńcza naiwności, pomyślała Anna. Jenny miała zaledwie –

dziewiętnaście lat i głowę pełną romantycznych iluzji, ale przecież nie znała
całej historii związku z Frankiem, nie znała mrocznego sekretu, który kładł
się cieniem na całej teraźniejszości.

– Nic – westchnęła. – Masz rację. Głupio gadam.
– Jesteś zmęczona – stwierdziła jej siostra. – Masz za sobą ciężkie dni.

Postaram się pomagać ci bardziej.

– I tak pomagasz mi bardzo dużo – rzekła Anna z wdzięcznością. – Nie

wiem, co bym bez ciebie zrobiła.

– Teraz mam ferie, więc mogę zająć się Sammym, żebyś ty miała więcej

czasu dla Franka.

Gdy siostra wyszła z pokoju, Anna jeszcze raz popatrzyła na swoje

odbicie w lustrze. Spędzanie czasu z Frankiem było ostatnią rzeczą, na jaką
miała w tej chwili ochotę.

Sammy usnął, nie doczekawszy końca bajki. Otuliła go kołdrą,

pocałowała w policzek i poszła do swojego pokoju. Jenny była u siebie, a
gosposia już dawno skończyła pracę. Anna czekała na powrót Franka,
niespokojnie chodząc z kąta w kąt. Miała ochotę się położyć, ale nie chciała,
by zastał ją pogrążoną we śnie; obawiała się, że w takiej sytuacji po prostu
wsunąłby się do łóżka obok niej.

W końcu usłyszała przed domem odgłos silnika maserati i świst

zamykanych elektronicznie drzwi do garażu. Potem kroki na żwirowej
ścieżce... zgrzyt klucza w drzwiach... znów kroki, tym razem zbliżające się
do smugi światła pod drzwiami salonu.

Gdy otworzył drzwi, zerwała się na równe nogi.
– Nie masz prawa ich przykupywać! – wykrzyknęła bez wstępów.
Franko zamknął za sobą drzwi zupełnie niewzruszony.
– Dobry wieczór, cara.
– Słyszałeś, co powiedziałam?

Rzucił marynarkę na sofę i rozluźnił węzeł krawata.
– Zdążyliście się już tu urządzić?
Anna patrzyła na niego bez słowa.
– Czy coś jest nie tak? – zapytał ze zdziwieniem.
– Wszystko jest nie tak! – wybuchnęła. – Specjalnie starasz się utrudnić

mi...

– Utrudnić ci co? Pójście ze mną do łóżka?
– Nie mam ochoty z tobą sypiać!
– Ach, ale nie masz wyboru, prawda?
Popatrzyła na niego ze złością.
– Czy naprawę myślisz, że cały pokój zabawek dla Sammy'ego i szafa

ubrań dla mojej siostry wystarczą... ?

Oczy Franka przybrały kształt wąskich szparek.
– Nie, ale sądziłem, że uwzględnisz w rachunku koszty leczenia w

szpitalu.

Na to oczywiście nie mogła nic odpowiedzieć.
Franko wygodnie rozsiadł się na sofie i położył nogi na stoliku.
– Czyżbyś miała jeszcze jakieś wahania co do naszej umowy?
– To wszystko jest takie... bezduszne. Chcesz mnie wykorzystać z

czystej nienawiści.

– A dlaczego nie miałbym cię nienawidzić? – Wzruszył ramionami.
– Nikt nie jest doskonały – mruknęła, unikając jego wzroku. – Każdy

popełnia jakieś błędy. To ludzkie.

– Ale za niektóre błędy trzeba płacić.
– A co z twoim bratem? Jaką cenę on ma zapłacić?
Franko mocno zacisnął zęby, ale wytrzymał jej spojrzenie.
– Carlo już zapłacił. Nie wie o tym, że ma syna. Nie potrafię sobie

wyobrazić gorszej kary.

– Czyli wychodzi na to, że jest to wyłącznie moja wina.
– Tak. – Zdjął nogi ze stołu i wstał. – To jest twoja wina. Złamałaś

obietnicę.

– Przecież nie zrobiłam tego sama! – zawołała, hamując łzy.
– Carlo jest mężczyzną z krwi i kości. Nie był w stanie oprzeć się

pokusie, jaką mu zaoferowałaś. Przeprosił mnie za to, co niechcący zrobił.

– Niechcący? – prychnęła Anna z niedowierzaniem. – Napoił mnie

szampanem, a ty mówisz, że zrobił to niechcący?

Franko zacisnął usta.
– Nie musiałaś pić.
– A on nie musiał... nie musiał...
Łzy w końcu popłynęły. Otarła je wierzchem dłoni.
– Sama mówiłaś, że co się stało, to się nie odstanie. Trzeba się skupić na

tym, co jest tu i teraz.

– To, co jest tu i teraz, to szantaż i przekupstwo!
– No i co z tego? – Wzruszył ramionami. – Tylko w ten sposób możemy

wyrównać rachunki.

– Franko, nie żyjemy w średniowieczu! Zasada "oko za oko" już nie

obowiązuje!

– Nie zaznam spokoju, dopóki nie zapłacisz mi za to, co zrobiłaś.
– Już zapłaciłam! Nawet nie masz pojęcia, jak drogo!
– Ale nie na moje konto.
Z frustracją zacisnęła dłonie w pięści.
– Dobrze – powiedziała wojowniczo. – Miejmy to już z głowy. Rób, co

masz zrobić, i niech już będzie po wszystkim.

stał nieruchomo, z twarzą przypominającą maskę.
– Na co czekasz?! – krzyczała Anna, zrzucając buty i rozpinając bluzkę.

– Przecież tego właśnie chciałeś! – Rzuciła bluzkę na podłogę i sięgnęła do
paska steranych dżinsów. – Zróbmy to wreszcie, żebym mogła się przestać
zastanawiać, kiedy w końcu eksplodujesz.

Dżinsy opadły na podłogę i Anna w samej bieliźnie stanęła przed

Frankiem. On jednak nawet nie drgnął.

– No co? – prowokowała go. – Zniechęca cię moja stara bielizna?

Możesz ją ze mnie zerwać i zrobić, co zechcesz. Co cię powstrzymuje? Brak
ci charakteru? Nie uwierzę, że twój brat ma gorętszą krew niż ty...

Poruszył się tak szybko, że nie zdążyła dokończyć zdania. Całym ciałem

przycisnął ją do ściany i zamknął jej usta pocałunkiem, a jednocześnie
dłonie rozpoczęły podróż po jej piersiach. Wbrew sobie Anna nie potrafiła
odeprzeć tego zmasowanego ataku na swe zmysły; nie była w stanie walczyć
z Frankiem.

Po chwili biustonosz poleciał na podłogę, a w ślad za nim zsunęły się

majtki. Franko sięgnął ręką między jej nogi, drugą rozpinając swoje spodnie.
Wstrzymała oddech, gdy gwałtownie w nią wtargnął. Zdradzieckie ciało
reagowało po swojemu, pulsując w jednym rytmie z jego ciałem.

– Chcesz właśnie mnie – mruczał Franko między jednym gorączkowym

pchnięciem a drugim. – I to właśnie mnie będziesz miała, dopóki ja się tobą
nie nasycę.

Ciało Anny po kilku latach celibatu nie było przyzwyczajone do takiej

gwałtowności. Skrzywiła się lekko; Franko natychmiast znieruchomiał i
zatrzymał wzrok na jej twarzy.

– Co się stało? Nie jest ci ze mną tak dobrze jak z Carlem? Czy o to

chodzi?

– Nie...
– W takim razie o co? – Znów zaczął się poruszać, ale już delikatniej. –

Myślisz o nim?

– Nie... – szepnęła, wbijając paznokcie w jego ramiona.
– Nie zniósłbym, gdybyś myślała o nim wtedy, kiedy ja jestem w tobie.
Chciała mu powiedzieć, że nigdy nie było w niej miejsca dla nikogo

innego, ale wiedziała, że Franko jej nie uwierzy. Zresztą sama przestawała
już wierzyć sobie. Zagryzła usta, powstrzymując okrzyk rozkoszy; nie
chciała mu dać tej satysfakcji.

– Nie walcz ze mną – wydyszał Franko prosto do jej ucha. – Przestań się

kontrolować!

– Nic. Nienawidzę cię.
– Ale pragniesz mnie mimo to!
– Ja... ja...
– Zrób to dla mnie – poprosił łagodnie. – Tak jak kiedyś.
– Nie chcę... och... och... och... !
Franko mocno przytrzymał jej drżące ciało.
– Tak, cara. Chcesz.
Owszem, chciała i nie była w stanie powstrzymać przetaczających się

przez nią fal rozkoszy ani zapobiec bezwładności, która ogarnęła ją całą.

– Teraz moja kolej – mruknął, znów zwiększając tempo. – Tak długo na

to czekałem!

Czuła, jak jego napięcie narasta z każdym ruchem. Po chwili Franko

porzucił samokontrolę i dokończył dzieła z głębokim jękiem, a potem
natychmiast odsunął się od niej. Usłyszała zgrzyt zamka błyskawicznego; on
również doprowadzał się do porządku.

– Mam nadzieję, że Rosa pokazała ci twój pokój? – rzucił przez ramię,

podchodząc do barku.

Anna przez chwilę patrzyła na niego w milczeniu.
– Tak...
– To dobrze. – Odwrócił się w jej stronę i wzniósł kieliszek w toaście. –

Za nasz związek. Oby trwał przez wiele nocy i dni.

– Zmieniłeś się...
W jego oczach pojawił się dziwny błysk.
– Jeśli tak, to tylko siebie możesz za to winić – odrzekł z goryczą.
– Przykro mi.
– Przykro? – powtórzył z niedowierzaniem.
– A dokładnie dlaczego jest ci przykro?
– Nie chciałam cię zranić...
– Naprawdę?
– Oczywiście, że tak – powiedziała, wykręcając ręce. – Niczego nie

pamiętam z tamtej nocy.

– Nie musisz nic pamiętać – prychnął. – Carlo był przewidujący i

przygotował dokumentację.

Zadała mu wreszcie pytanie, które prześladowało ją już od dawna:
– A nigdy się nie zastanawiałeś, po co to zrobił?
Franko przez chwilę milczał.
– Czasami zadawałem sobie to pytanie, ale za każdym razem

dochodziłem do tej samej odpowiedzi, którą podał mi Carlo. Gdyby nie miał
tych cholernych zdjęć, nigdy bym mu nie uwierzył. Twój zadowolony
uśmiech prześladował mnie przez koszmarnie długie cztery łata. Nie
potrafiłem zapomnieć tego widoku, choć bardzo się starałem.

Anna przymknęła oczy.
– Czy wiesz, jak ciężko jest mi patrzeć na własnego brata i nie myśleć o

tym, że go uwiodłaś? Robiłem wszystko, co mogłem, żeby naprawić relacje
między nami, ale blizny pozostały.

Co miała powiedzieć? Była winna i koniec. Franko miał rację: choć ona

sama niczego nie pamiętała, zdjęcia były wystarczającym dowodem na to,
co zaszło.

Włożyła dżinsy i zapięła bluzkę.
– Nie wiem, co mam odpowiedzieć...
– Nic już nie mów – prychnął. – Czy naprawdę myślisz, że słowa mogą

wymazać przeszłość?

Potrząsnęła głową i na widok nienawiści w jego twarzy opuściła wzrok.

– Jesteś małą, tandetną...
– Nie!
Dłoń Franka ostro przecięła powietrze.
– Jesteś kusicielką w przebraniu anioła. Dałem się nabrać i mój brat też,

ale teraz nasz związek opiera się wyłącznie na moich warunkach. Zniesiesz
wszystko, co zechcę ci zaoferować – wycedził przez zaciśnięte zęby. –
Jesteś mi to winna. A teraz zejdź mi z oczu.

– Franko... Proszę cię... ja...
– Wynoś się! – wykrzyknął, uderzając pięścią w stół.
– Ale ja...
Przybliżył się o kilka kroków, Anna jednak nie cofnęła się.
– Zdaje się, że kazałem ci stąd wyjść.
– Słyszałam, co powiedziałeś, ale nie zamierzam pozwolić, byś mnie

obrażał.

Franko patrzył na nią ponuro.
– Jeśli będę miał ochotę cię obrazić, to zrobię to. Ty obraziłaś mnie

bardziej.

– Nic z tego nie pamiętam! – wykrzyknęła z frustracją. – Zupełnie nic!
– Jakie to wygodne.
– Nie wierzysz mi, tak? Po prostu mi nie wierzysz.
Znów prychnął pogardliwie i sięgnął po coś do szuflady. Zobaczyła w

jego wyciągniętej ręce dużą kopertę i przeszył ją dreszcz.

– Wygodnie ci było zapomnieć to, co wtedy zaszło... – rzekł lodowato –

ale może to pozwoli ci odzyskać pamięć.

Drżącymi rękami otworzyła kopertę i wyjęła zdjęcia.

Rozdział 5

Cała krew odpłynęła jej z twarzy. Patrzyła na własne zdjęcie w

kompromitującej pozie i z trudem powstrzymywała mdłości.

– Teraz mi powiedz, że nic nie pamiętasz – warknął Franko.
Poczuła ucisk w skroniach. Miała wrażenie, że ogląda własnego

sobowtóra, nie siebie. Kobieta na zdjęciu miała na ustach nieobecny
uśmiech i wyciągała ręce do kogoś, kogo nie było widać w kadrze.

Kolejne zdjęcie wyglądało bardzo podobnie. Zachęcająca poza, włosy

rozrzucone na poduszce, usta rozchylone w uśmiechu i pusty wzrok. Nie
miała już ochoty oglądać kolejnych fotografii.

– Dziwię się, że zatrzymałeś te zdjęcia – powiedziała, oddając mu cały

plik. – Moim zdaniem zakrawa to na masochizm.

– Zatrzymałem je, żeby od czasu do czasu przypominać sobie, jaki

byłem głupi, że ci wierzyłem.

– Jak często musiałeś je oglądać?
Odwrócił wzrok, schował zdjęcia do szuflady i zamknął ją na klucz,

który schował do kieszeni.

– Patrzę na nie, ilekroć czuję pokusę, by zaufać pięknej kobiecie.
– To dlatego jeszcze się nie ożeniłeś?
– Nie mam ochoty znaleźć się w następnym podobnym związku.
– A nie chcesz mieć dzieci?
Znów odwrócił wzrok.
– Dzieci to obciążenie. Nie chcę takich mocnych więzi.
Anna nie wierzyła własnym uszom. Gdzie się podział ten mężczyzna,

który marzył o rodzinie i jak twierdził, nie mógł się doczekać córki lub
syna? Czyżby naprawdę zmienił się tak bardzo? Czy to była jej wina?

– Jeśli chodzi o to, co zaszło między nami, to mam nadzieję, że używasz

jakiegoś wiarygodnego zabezpieczenia?

Na szczęście nie patrzył w jej stronę, bo na pewno zauważyłby głęboki

rumieniec na policzkach.

– Oczywiście.
Nie było to do końca kłamstwo; co prawda, w celu kontroli długości

cyklu, używała niskohormonalnych tabletek, ale nie zażywała ich regularnie.

Przez chwilę panowało milczenie, przerywane tylko szczęknięciem

szklanki o butelkę z brandy. Anna niepewnie stała przy sofie; miała ochotę
jak najszybciej stąd uciec, ale żeby wyjść z salonu, musiałaby przejść obok
Franka.

W końcu popatrzył na nią z nieprzeniknionym wyrazem twarzy i

zatrzymał wzrok na drobnym rozcięciu na dolnej wardze. Podszedł bliżej jak
zahipnotyzowany.

– Cara – szepnął z nieoczekiwaną delikatnością. – Czy to ja zrobiłem?
Odwróciła twarz; jego ręka opadła bezwładnie.
– Bywało gorzej.
– Nie. Nie z mojego powodu.
– Jesteś pewien? – zapytała sucho.
– Anno... nigdy bym celowo nie skrzywdził ciebie ani żadnej innej

kobiety.

– To dlaczego tu jestem?
Przez chwilę patrzył jej w oczy.
– Czy rani cię to, że jesteś tu ze mną?
– Przecież wiesz, że tak...
– Dlaczego?
Jego intensywne spojrzenie utrudniało jej odpowiedź. Opuściła głowę i

wpatrzyła się w podłogę.

– Dlaczego rani cię przebywanie w moim towarzystwie? – powtórzył

Franko.

Wolała nic nie mówić. Wyminęła go, unikając dotknięcia jego

wyciągniętej ręki, wyszła z salonu i stanowczo zamknęła za sobą drzwi.
Franko patrzył za nią, a potem z rozmachem wrzucił kryształową szklankę z
brandy do kominka. Na kremowym dywanie pozostały żółte ślady po
rozlanej brandy.

Wyczerpanie emocjonalne sprawiło, że Anna spała wyjątkowo mocno.

Gdy się obudziła, było parę minut po ósmej. Na jej łóżku siedział Sammy z
nową zabawką na kolanach.

– Już nie śpisz, mamo? – Zapytał z nadzieją.
Uśmiechnęła się i odgarnęła włosy z jego oczu, – Dlaczego nie obudziłeś

mnie wcześniej? Długo tu siedzisz?

– Tatuś powiedział, żebym cię nie budził – odrzekł chłopiec z ważną

miną. – Mówił, że jesteś bardzo zmęczona i potrzebujesz snu.

Dziwnie się poczuła, słysząc, że Franko tak się troszczy ojej

wypoczynek. Niemożna jednak było na tym niczego budować.

– Ale teraz już nie śpię – powiedziała i przegarnęła ręką ciemne włosy

synka. – Gdzie jest ciocia Jenny?

– Pomaga Rosie przy śniadaniu. Wstajesz już?
Anna miała wielką ochotę znów zagrzebać się pod kołdrą i nie

wychodzić z łóżka co najmniej przez tydzień, ale Sammy już za kilka dni
miał pójść do szpitala, a pozostało jeszcze mnóstwo spraw, którymi należało
się wcześniej zająć.

– Wstaję – westchnęła, opuszczając nogi na podłogę. – Chyba.
Sammy pochylił się bliżej i wskazał na jej dolną wargę.
– Co to takiego? – zapytał, dotykając palcem rozcięcia.
– Ugryzłam się w usta.
– Głupio zrobiłaś – uśmiechnął się promiennie i poklepał ją po dłoni.
Przy drzwiach rozległ się jakiś dźwięk. Anna podniosła głowę i

napotkała mroczne spojrzenie Franka. Sammy od razu do niego podbiegł.

– Tatusiu, ja jej nie obudziłem, sama się obudziła!
– To dobrze. Może pójdziesz do Rosy i powiesz jej, że przyjdziemy za

kilka minut?

Sammy wyszedł z sypialni z ciężarówką pod pachą. Anna podniosła się i

sięgnęła po wytarty szlafrok.

– Anno.
Zawiązała pasek i spojrzała na niego obronnie.
– Dobrze spałeś, Franko?
– Chciałem przeprosić za moje wczorajsze zachowanie – powiedział,

odwracając wzrok. – Byłem... nie byłem sobą.

– Coś takiego...
– Sytuacja wymknęła mi się spod kontroli...
– Po prostu chciałeś mnie upokorzyć. Jesteś teraz zadowolony?
Mocno zacisnął usta, ale wytrzymał jej wzrok.
– Byłem zły na ciebie.
– Dobrze wiesz, że to nie jest żadne usprawiedliwienie.
– Nic próbuję się usprawiedliwiać.
– Nie chcę ani usprawiedliwień, ani przeprosin. Chciałabym przebrnąć

przez najbliższe dni, dopóki Sammy nie trafi do szpitala, bez komplikacji w
postaci twoich planów zemsty.

– Uwierzysz, jeśli ci obiecam, że cię nie skrzywdzę?
Spojrzała na niego z niedowierzaniem.
– Oczywiście, że nie uwierzę.
Twarz Franka wyraźnie zadrgała.
– Masz na to moje słowo.
– Mam je uznać za gwarancję? Niestety. Nie wierzę już w żadne słowo

nikogo, kto nazywa się Ventressi: Z waszych obietnic nie wynika zupełnie
nic.

– Jak mam to rozumieć? – zapytał, przymrużając oczy.
– Jak sobie chcesz.
– Wyjaśnij mi, co masz na myśli.
– Po co? I tak obrócisz kota ogonem, żeby na koniec wyszło na twoje.
– Chcę wiedzieć, co te słowa miały znaczyć.
– Dobrze, skoro się upierasz – westchnęła. – Cztery lata temu poprosiłeś,

żebym za ciebie wyszła. Mówiłeś, że mnie kochasz, ale przy pierwszej
próbie ta miłość gdzieś zniknęła. Więc co to była za miłość? Co była warta
taka obietnica? Zabrakło ci odwagi, żeby stawić czoło temu, co się stało; od
razu mnie przekreśliłeś i nawet przez chwilę nie zastanowiłeś się nad innymi
możliwościami.

– A jakie były inne możliwości?
– Dalej nic nie rozumiesz. Widzisz tylko moją winę. Nawet nie przyjdzie

ci do głowy, że mogłam być ofiarą.

Franko ściągnął brwi.
– Ofiarą? Od kiedy to ofiary pozują nago na łóżku i pozwalają, żeby ktoś

im robił zdjęcia?

Anna dobrze wiedziała, że traci grunt, ale za wszelką cenę pragnęła go

zmusić, żeby poszukał innego możliwego wyjaśnienia. Gdyby tylko
potrafiła sobie cokolwiek przypomnieć!

– Mogłam być... pijana.
– Pijana? – powtórzył z oburzeniem. – I to miałoby cię usprawiedliwić?
– Nie... oczywiście, że nie... ale może niechcący wypiłam za dużo i....
– Anno, widzę, do czego zmierzasz, ale nic ci z tego nie przyjdzie.

Stawianie siebie na miejscu ofiary nie znaczy automatycznie, że Carlo był
na miejscu kata. Czy sądzisz, że uwierzę tobie, a nie własnemu bratu,
zwłaszcza że on. w przeciwieństwie do ciebie, potrafi opisać każdy szczegół
tego, co się zdarzyło?

Nie było sensu ciągnąć tej sprzeczki. Zawsze kończyło się tak samo: jej

słowo przeciwko słowu Carla. Nie miała się na czym oprzeć.

– Nic, nigdy nie sądziłam, że mi uwierzysz – westchnęła ze znużeniem.
– Myślisz, że w ciągu tych czterech lat nie przychodziło mi to

wielokrotnie do głowy? Ze nie próbowałem szukać kozła ofiarnego? Znaleźć
odpowiedzi na pytania, które nigdy nie powinny zostać zadane? Kochałem
cię z całego serca, a ty zniszczyłaś tę miłość. Teraz mogę ci oferować tylko
gorycz.

Odwrócił się plecami do niej i przez chwilę milczał. Anna patrzyła na

niego ze ściśniętym sercem.

– Idę do pracy – odezwał się wreszcie, nie zmieniając pozycji. – Na dole

znajdziesz szczegóły dotyczące przyjęcia Sammy'ego do szpitala.
Zobaczymy się później.

Drzwi zamknęły się z cichym stuknięciem.

Tego samego dnia po południu Sammy był umówiony na spotkanie z

lekarzem w szpitalu, gdzie miała zostać przeprowadzona operacja.

Anna mocno trzymała chłopca za rękę. Na początek pielęgniarka

oprowadziła ich po oddziale.

– To urządzenie uśpi cię przed operacją – tłumaczyła, wskazując na

sprzęt anestezjologiczny. – A gdy już będziesz spał, chirurg zrobi malutkie
nacięcie w twojej nodze, wprowadzi tam malutką kamerę i wyśle ją aż do
twojego serca. A kamera znajdzie dziurkę, którą trzeba zapełnić. To tak,
jakby w tym miejscu brakowało kawałka puzzli.

W ujęciu pielęgniarki cały zabieg wydawał się niezmiernie prosty. Choć

spokój kobiety udzielił się Sammy’emu, Anna z chwili na chwilę czuła
coraz większą panikę. Tyle rzeczy mogło pójść nie tak! Słyszała o
nietypowych reakcjach organizmu; niektórzy ludzie po operacji zapadali w
śpiączkę. Zdarzały się również niemożliwe do opanowania krwotoki. A
Sammy był taki mały, taki delikatny...

– Proszę się nie martwić – uśmiechnęła się pielęgniarka na widok jej

przerażonej twarzy. – Co roku wykonujemy tysiące takich operacji. Sammy
będzie w najlepszych rękach.

Anna uśmiechnęła się blado, modląc się w duchu, by pielęgniarka miała

rację.

Popołudniowy upał wypędził ich do ogrodu, nad basen. Na widok

błękitnej tafli wody otoczonej ciemnozielonymi paprociami Sammy omal
nie oszalał z zachwytu. Jeden koniec basenu był ocieniony.

Anna trzymała syna blisko przy sobie, nie pozwalając mu się

przemęczać. Sammy ze szczęśliwym uśmiechem chlapał się w płytkiej
wodzie. Niedaleko nich Jenny ćwiczyła własną wersję żabki, przez cały czas
trzymając głowę nad wodą. Patrząc na siostrę, Anna nie potrafiła
powstrzymać uśmiechu. W ciągu ostatnich dni Jenny zmieniła się z
patykowatej nastolatki w rozkwitającą kobietę. Śmiało ze wszystkimi
rozmawiała, nawet z Rosą, a na jej twarzy, zamiast bolesnego grymasu,
przeważnie gościł uśmiech.

Anna pomyślała, że być może cena, jaką przyszło jej zapłacić, warta była

szczęścia syna i siostry. Mogła znieść wiele ze strony Franka, jeśli miałaby
oszczędzić w ten sposób cierpienia dwóm najbliższym osobom.

– Czy ja też się tu zmieszczę?
Drgnęła na dźwięk głębokiego głosu Franka za plecami. Odwróciła się i

ujrzała jego szczupłe, opalone ciało.

– Tatusiu! – zawołał Sammy z zachwytem. – Patrz, co ja lobie! –

Zamachał nogami, rozchlapując dokoła wodę.

Franko wyciągnął rękę.
– Chodź do mnie, Sammy. Przypłyń do mnie.
– On nie umie pływać – zauważyła Anna.
– W takim razie czas już, żeby się nauczył.
– On ma dopiero trzy lata.
Sammy nabrał powietrza do płuc i machając wszystkimi kończynami,

rzucił się przez wodę w stronę Franka. Ten w porę pochwycił chłopca i z
uśmiechem podniósł do góry.

– Bardzo dobrze! Widzę, że będziesz mistrzem w pływaniu.
– Lubię pływać – oznajmił Sammy z dumą, ocierając oczy z wody.
– Będę z tobą pływał codziennie – obiecał Franko.
– Po operacji przez jakiś czas nie będzie mógł pływać – przypomniała

mu Anna.

Franko poczekał, aż Sammy podreptał na drugi koniec basenu, gdzie

była Jenny, i dopiero wtedy odpowiedział.

– Jesteś nadopiekuńcza. To chłopiec. Musi poznawać świat.
– To chłopiec z wadą serca – przypomniała mu ponuro.

– Anno, rozmawiałem z lekarzami. Zabieg usunie wadę w stu

procentach. Za bardzo się o niego martwisz.

– Tylko mi nie mów, że nie powinnam się o niego martwić! Przecież

jestem jego matką.

– Będziesz go nadmiernie chronić, tak samo jak Jenny.
– Co?! – wykrzyknęła ze zdumieniem.
– Ona ma dziewiętnaście lat, a nie dziewięć. Powinna umawiać się z

chłopcami, chodzić na imprezy i...

– Na litość boską, przecież ona nie słyszy!
– To, że nie słyszy, nie znaczy jeszcze, że jest upośledzona – powiedział

Franko spokojnie. – Potrafi zadbać o siebie i powinna to robić, żeby znaleźć
swoje miejsce w świecie.

– Jest taka wrażliwa...
– Jest silną, odważną młodą kobietą. Da sobie radę w każdym otoczeniu.

Może zaproponujesz jej, żeby poszukała sobie jakiejś pracy na lato? Dzięki
temu nabrałaby śmiałości.

– Jenny jest mi potrzebna do pomocy przy Sammym. Opiekunki do

dziecka s$ bardzo drogie. Bez jej pomocy nie mogłabym pracować w
weekendy ani wieczorami.

– Przez najbliższe trzy miesiące nie będziesz pracować.
Anna spojrzała na niego krzywo.
– To, co dla ciebie robię, w seksbiznesie nazywa się pracą.
Oczy Franka zmieniły się w wąskie szparki.
– Anno, nie nadużywaj mojej cierpliwości. Jestem już zmęczony tym, że

kiedy czujesz się osaczona, walisz na ślepo.

– A dlaczego to robię? Pojawiłeś się znów w moim życiu i chcesz

jednocześnie odgrywać rolę sędziego i ławy przysięgłych. Przez cały czas
udowadniasz mi, jaki mam okropny charakter, krytykujesz mnie jako matkę
i nawet jako siostrę. Bardzo mi przykro, że nie dorastam do twoich
wygórowanych wymagań, ale jestem tylko człowiekiem i daleko mi do
doskonałości.

– Nie krytykuję cię, mówię tylko, jak cię widzę.
– A czy ja cię prosiłam o opinię? Staram się, jak mogę, poradzić sobie w

trudnej sytuacji.

– Zdaję sobie sprawę, że ostatni okres nie był dla ciebie łatwy.
– A co ty możesz o tym wiedzieć? Pochodzisz z bogatej rodziny. Nigdy

nie musiałeś się zastanawiać, skąd wziąć następny posiłek i kto za niego
zapłaci. Żyjesz w luksusach, a mimo to ośmielasz się krytykować moje
niedociągnięcia.

– Anno, proszę... nie wpadaj w histerię.
Otarła ręką łzy.
– Sądzisz, że to histeria? Jeszcze nie widziałeś prawdziwej histerii, więc

to ty nie nadużywaj mojej cierpliwości.

– Mamo? – zapytał niepewnie Sammy, podchodząc do niej. – Czy jesteś

smutna?

– Nie, kochanie, tylko...
– Chodź ze mną, Sammy – wtrąciła Jenny, biorąc chłopca za rękę. –

Mama i tato muszą teraz porozmawiać.

– Ale ja chcę wiedzieć, dlaczego mama jest...
– Chodź, Sammy – ucięła Jenny stanowczo i pociągnęła chłopca za sobą.

Gdy zniknęli w domu, Franko powiedział:

– Jenny ma rację. Powinniśmy spędzić trochę czasu razem.
– Nie chcę być z tobą sama.
– Czego się boisz? Tego, że poczujesz do mnie coś innego niż

nienawiść? – zapytał z lekkim uśmieszkiem.

– Czuję tylko niesmak z powodu tego, co zrobiłeś.
– Ostrożnie, cara. Czy nikt ci nie mówił, że nie należy obrażać

dobroczyńców, bo mogą się zniechęcić?

– Ty draniu! – syknęła. – Ty arogancki draniu! Byłbyś do tego zdolny,

prawda? Zdrowie Sammy'ego jest dla ciebie tylko środkiem, żebyś mógł
dostać to, czego chcesz!

– Znasz warunki naszej umowy – odrzekł Franko z lodowatym

spokojem. – Ty masz wypełnić swoją rolę, a ja swoją.

– Jak możesz być taki podły!
– Ty mnie tego nauczyłaś – odparował gładko.
– Ten dzień, gdy przespałaś się z moim bratem, zmienił mnie na zawsze.
Pomimo palącego słońca Anna zadrżała z chłodu.
– Nie mogę znieść towarzystwa człowieka, dla którego potrzeby innych

nie znaczą nic.

– Bardzo dobrze zdaję sobie sprawę z twoich potrzeb, Anno. Poznałem

je wszystkie doskonale. – Jego wzrok leniwie prześlizgnął się po jej ciele.

– Zimno mi – wzdrygnęła się i chciała wejść na schodek, ale Franko

przytrzymał ją i obrócił twarzą do siebie.

– Jest prawie trzydzieści stopni w cieniu.
– Ale...
– Nie uciekaj ode mnie.
Jego bliskość zapierała jej dech. Ich uda w wodzie niemal się stykały. Na

rzęsach też miał kropelki wody.

– Nie – westchnęła, gdy pochylił twarz nad jej twarzą.
– Przecież wcale tak nie myślisz – mruknął i leciutko musnął wargami

jej usta.

– Właśnie że tak – odpowiedziała ledwo słyszalnym głosem. – Naprawdę

tak myślę.

– Jeśli będziesz sobie to powtarzać wystarczająco długo, to pewnie w

końcu w to uwierzysz... ale mnie nie przekonasz.

Anna czuła, że kolana zaczynają pod nią drzeć. To tylko jeden

pocałunek, tłumaczyła sobie. Basen był doskonale widoczny z okien domu.
Nic więcej nie mogło tu zajść. Tylko jeden pocałunek...

Franko dostrzegł jej wahanie i skorzystał z okazji. Kolejny pocałunek był

już znacznie mocniejszy. Przesunął ją nieco tak, że oparła się o ścianę
basenu, i przez dłuższą chwilę nie podnosił głowy znad jej twarzy.

– Zawsze tak dobrze smakujesz – wymruczał. – Nigdy nie potrafiłem

tego zapomnieć.

Przymknęła oczy, udając przed sobą, że on ją kocha. W ten sposób

łatwiej jej było wszystko znieść. Jego ręce powędrowały do ramiączek jej
kostiumu i delikatnieje zsunęły. Pochylił się nad jej piersiami.

– Wiesz, cara – powiedział cicho po chwili – to chyba nie był najlepszy

pomysł. Mam ochotę wziąć cię tu i teraz, ale widać nas z okien domu.

Wszystko mi jedno! – miała ochotę odpowiedzieć, ale ugryzła się w

język.

Franko odsunął się od niej. Wyskoczył z basenu i podał jej rękę.
– Chodź. Musimy dokończyć tę rozmowę w jakimś ustronnym miejscu.
Nie mogła mu się oprzeć, nie potrafiła zignorować obietnicy w jego

oczach. Rozsądek nie miał tu nic do powiedzenia. Jak zahipnotyzowana
poszła za nim na górę.

Rozdział 6

W nocy przed operacją Sammy'ego Anna prawie nie spała. Przewracała

się z boku na bok, aż wreszcie nad ranem wstała z łóżka z podkrążonymi
oczami.

Franko nie został z nią na noc; Anna starannie skrywała rozczarowanie.
Sammy musiał być na czczo, więc Anna też nie jadła śniadania. Wypiła

tylko kilka łyków herbaty i obydwoje poszli za Frankiem do samochodu.

– Przestań się zamartwiać – upomniał ją łagodnie, otwierając drzwi. –

Sammy wyjdzie z tego.

Przygryzła usta.
– Nic na to nie poradzę. On jest taki mały... a to bardzo poważny zabieg.
– Teraz już jest to całkiem prosty zabieg. To nie to samo, co kilka lat

temu – zauważył Franko. – Kiedyś takie operacje przeprowadzano na
otwartym sercu, a potem pacjenta czekały długie miesiące rehabilitacji.
Teraz jest zupełnie inaczej. Nawet się nie obejrzysz, a Sammy znów będzie
w domu.

Żałowała, że nie potrafi podzielać jego optymizmu.
Sammy czul się niezmiernie ważny. Przez całą drogę do szpitala buzia

mu się nie zamykała; był wyraźnie zachwycony uwagą, jaką wszyscy mu
poświęcali.

– Mamusiu, czy będziesz ze mną, kiedy się obudzę? – dopytywał się ze

swojego fotelika.

– Oczywiście, skarbie.
– Ja też tam będę – zapewnił go Franko.
Anna spojrzała na niego krzywo i mruknęła pod nosem:
– Nic składaj obietnic, których nie zamierzasz dotrzymać.
Odpowiedział jej spojrzeniem prosto w oczy.
– Sądzisz, że Sammy nic mnie nie obchodzi?
– Franko, przecież to nie jest twoje dziecko. I nie stanie się twoim

synem, choćbyś nie wiem ile się nim zajmował.

Franko mocno zacisnął dłonie na kierownicy.
– Myślisz, że nie zdaję sobie z tego sprawy?
Odwróciła wzrok i złożyła dłonie na kolanach.
– Anno, jeśli jeszcze raz rzucisz mi te słowa w twarz, to nie odpowiadam

za siebie – mruknął ostrzegawczo.

– Mamo. czy ty i tatuś się kłócicie? – zapytał cienki głosik z tylnego

siedzenia.

Anna spojrzała na Franka z wyrzutem i mocno zacisnęła usta.
– Nie – odpowiedział Franko. – Mama i tato bardzo się kochają, tylko

czasem nie potrafimy się porozumieć.

– Co to znaczy polo... polo… to słowo?
– To znaczy: wiedzieć, co druga osoba ma na myśli – wyjaśnił Franko. –

Czasami trzeba do tego wielu lat.

Anna odrzuciła głowę do tyłu i wpatrzyła się w widok za oknem.
Mama i tato bardzo się kochają. Rzeczywiście.

– ... a teraz już śpi – mówił anestezjolog, poprawiając maskę na twarzy

Sammy'ego. – Może pójdzie pani z mężem na kawę do pokoju rodziców.
Zawołamy państwa, gdy już będzie po wszystkim.

Anna miała ochotę sprostować, że ten mężczyzna nie jest jej mężem, a

Sammy nie jest jego synem, pohamowała się jednak. Franko ujął ją pod
ramię i wyprowadził z sali operacyjnej.

– Chodź, kochanie.
Na korytarzu zdjęli fartuchy ochronne i ochraniacze na buty i wrzucili je

do stojącego tam kosza.

– Wszystko będzie dobrze – zapewniał ją Franko.
– Nie mogę pozbyć się myśli, że to wszystko moja wina – westchnęła.
– Co to ma znaczyć?
– To kara dla mnie... za to, że...
– Co za bzdury wygadujesz.
– Tak myślisz?
– Oczywiście.
– Przecież ty też mnie karzesz. Sam powiedziałeś, że muszę zapłacić za

swoje grzechy.

Franko wyraźnie poczuł się nieswojo.
– Byłem na ciebie zły. W złości mówi się różne rzeczy.
Usiadła na krześle i schowała twarz w dłoniach.
– Gdybym tylko mogła cofnąć czas...
Poczuła dotyk jego ręki na głowie.
– Nie możemy cofnąć czasu, choćbyśmy najbardziej chcieli.

– Jeśli on umrze, nigdy sobie nie wybaczę.
– Nie umrze.
– I lak sobie nie wybaczę.
– Anno, przestań wreszcie. I nie obgryzaj paznokci – dodał, odsuwając

jej dłoń od ust. – Kiedyś miałaś takie piękne paznokcie.

– No tak. Kiedyś w ogóle byłam piękną dziewczyną. Przynajmniej tak

mówiłeś – odrzekła z goryczą.

Skrzywił się i puścił jej dłoń.
– Sami tworzymy własny los przez wybory, których dokonujemy. Od

tego nie da się uciec.

Przygryzła wargi i nic nie odpowiedziała.

– Wszystko poszło doskonale – oznajmił chirurg z szerokim uśmiechem,

zdejmując z głowy czepek. – Mogą państwo do niego pójść. Jest w sali
pooperacyjnej, ale na razie jeszcze śpi.

Anna poderwała się na nogi.
– Wszystko będzie dobrze?
– Oczywiście, że tak – zapewnił lekarz. – Całe szczęście, że nie czekali

państwo z tym dłużej. W takich przypadkach im szybciej operacja zostanie
przeprowadzona, tym lepiej.

Stała nad uśpionym synem, podłączonym do skomplikowanej aparatury,

i patrzyła na niego, w duchu odmawiając modlitwę dziękczynną. Franko
wyszedł, żeby porozmawiać z pielęgniarkami. Po chwili wrócił i podał jej
butelkę soku.

– Pomyślałem, że na pewno chce ci się pić.
Przyjęła butelkę z wdzięcznością.
– Nie obudził się jeszcze? – zapytał Franko, siadając na drugim krześle.
– Nie, tylko mruczał coś przez sen. Pielęgniarka mówiła, że specjalnie

uśpili go mocniej, żeby się nie kręcił. Nie obudzi się tak szybko.

– Może pójdziemy do domu i wrócimy tu rano?
– Nie mogę go zostawić! – zaprotestowała.
– Anno... jesteś wyczerpana. Nie pomożesz Sammy'emu, jeśli

zasłabniesz przy jego łóżku.

– Nie mogę go zostawić.
Franko podniósł się i podszedł do drzwi.
– W takim razie rób, jak chcesz, ale myślę, że będziesz tego żałowała.

– Są rzeczy, których żałuję o wiele bardziej – odparowała, nie

zastanawiając się nad tym, co mówi.

Obrócił się już w progu i zatrzymał na niej wzrok.
– Doskonale cię rozumiem – powiedział i wyszedł.

To była bardzo długa noc.
Sammy spał spokojnie, nieświadomy tego, że matka czuwa przy jego

łóżku. Od czasu do czasu do sali zaglądała któraś z dyżurnych pielęgniarek.

– Wygląda pani na zmęczoną – stwierdziła jedna z nich nad ranem. –

Może ma pani ochotę położyć się na chwilę?

Anna potrząsnęła głową.
– Chcę tu być, kiedy on się obudzi.
Pielęgniarka na powrót zawiesiła kartę Sammy'ego nad jego głową.
– Nie sądzę, żeby miał się obudzić szybko. Doktor Frentalle zwykłe

usypia dzieci na dłużej, żeby tętnica udowa miała czas się zasklepić.
Gwałtowniejsze ruchy mogą spowodować krwotok, najlepiej więc, jeśli
dziecko prześpi te pierwsze godziny.

– Mimo wszystko wolę tu zostać – powiedziała Anna. – Przynajmniej

mogę spokojnie pomyśleć.

– Mnie też by się coś takiego przydało – uśmiechnęła się pielęgniarka

bez humoru. – Gdyby pani czegoś potrzebowała, proszę mnie zawołać.

Anna odpowiedziała jej uśmiechem, a potem długo patrzyła na

Sammy'ego, aż oczy zaczęły jej się zamykać, a myśli powędrowały w
przeszłość...

– Daj spokój, Anno – przekonywał ją Carlo.
– Chyba nie odmówisz szampana w towarzystwie przyszłego szwagra?
– Naprawdę wolałabym...
– Czego się boisz? – Podał jej lampkę z szampanem, szczerząc w

uśmiechu zęby ostre jak u wilka.

– Przecież cię nie zjem.
– Nie myślałam o tym, żeby, ..
– Anno, ty chyba mnie nie lubisz? – zapytał, przyglądając jej się

podejrzliwie.

– Jesteś bratem Franka... – Wzruszyła ramionami, odwracając wzrok. –

Właściwie już jesteś moją rodziną...

Usta Carla rozciągnęły się w sztucznym uśmiechu.
– Muszę powiedzieć, że patrzę na ciebie inaczej niż na moją siostrę

Giulię – rzekł, obrzucając ją wymownym spojrzeniem.. – Zupełnie inaczej.

Anna podniosła się.
– Muszę iść i poszukać Jenny.
Carlo jednak wyciągnął rękę i pochwycił ją za ramię.
– Gdzie się tak spieszysz? Nie masz ochoty porozmawiać ze swoim

nowym bratem?

Poczuła się nieswojo, ale nie była w stanie uwolnić się z uchwytu.
– Twoja siostra to bardzo ładna dziewczyna.
Ton jego głosu bardzo się nie podobał Annie. Już wcześniej zauważyła

wzrok, jakim Carlo obrzucał Jenny, gdy sądził, że nikt nie zwraca na niego
uwagi. Jenny miała zaledwie piętnaście lat i przez całe życie była ochraniana
kloszem z racji swej niepełnosprawności, a przez to mogła stać się łatwym
łupem kogoś takiego jak Carlo. Anna była zdeterminowana nie dopuścić do
żadnych bliższych kontaktów między nimi, nawet gdyby miało to oznaczać,
że sama będzie musiała się poświęcić i znosić towarzystwo brata Franka.

– Może jednak napiję się tego szampana – westchnęła, wyciągając rękę.
Carlo podał jej kieliszek z dziwnym błyskiem w oczach.
– Wiedziałem, że nie odmówisz. Franko na pewno życzyłby sobie,

żebym cię zabawiał podczas jego nieobecności – rozumiesz, chodzi o honor
rodziny. Gdy Franka nie ma, to ja jestem głową domu. Jak to się nazywa w
Australii? Szef?

– Coś w tym rodzaju – mruknęła niechętnie i podniosła kieliszek do ust.
– Masz szczęście, Anno. Wychodzisz za mąż za dziedzica jednego z

arystokratycznych włoskich rodów. Rodzina Ventressich jest znana na
całym świecie. Jako żonie Franka niczego nie będzie ci brakowało.

– Nic wychodzę za niego dla pieniędzy – zaprotestowała.
Ciemne brwi Carla uniosły się cynicznie.
– Ciężko ci będzie przekonać o tym innych. Każda kobieta pragnie

bezpieczeństwa w życiu. Przez wieki kobiety wybierały kandydatów na
mężów właśnie pod tym kątem. To chyba część teorii ewolucji –
przetrwanie najsilniejszych, prawda?

– Najlepiej przystosowanych – poprawiła go.
– Przetrwanie najlepiej przystosowanych gatunków.
– Ach, tak, racja. Rzeczywiście trzeba być doskonale przystosowanym

do potrzeb młodej i namiętnej żony, żeby ją zaspokoić.

Anna czuła się coraz bardziej nieswojo. Nie wiedząc, co odpowiedzieć,

wypiła kolejny łyk szampana.

– Słyszałem was – oznajmił Carlo.
Mocno zacisnęła palce na nóżce kieliszka.
– Co... co takiego?
Carlo wpatrywał się w jej piersi.
– Całe szczęście, że twoja siostra jest głucha, bo pewnie byłaby

zaszokowana, gdyby mogła usłyszeć, jak jej siostra krzyczy w objęciach
narzeczonego... nieprawdaż?

Z zażenowania nie potrafiła znaleźć odpowiedzi. Czyżby Carlo

naprawdę ich podsłuchał?

– Ale mnie to nie dziwi – ciągnął wciąż z tyra samym, cynicznym

uśmiechem. – Bardzo się cieszę ze względu na brata. Jestem trochę
zazdrosny, ale może mała Jenny również ma takie talenty jak jej siostra?

Anna gwałtownie odstawiła kieliszek.
– Nie!
– Co się stało? Nie wierzysz, że mógłbym być dobrym kochankiem?
– Nie, to znaczy tak... Ale...
– Daj spokój, Anno, nie traktuj mnie tak brutalnie. Nie podobam ci się?

Ludzie zawsze mówią, że ja i Franko jesteśmy do siebie podobni. Nie
chciałabyś się przekonać, czy jesteśmy podobni również w... jak mam to
wyrazić? W bardziej intymnych sytuacjach?

Anna poczuła dziwne zawroty głowy i słabość w całym ciele.
– To chyba nie jest dobry...
Urwała w pół słowa. Działo się z nią coś dziwnego; musiała się

przytrzymać brzegu sofy, żeby nie upaść.

– Co się siało, maleńka? – zapytał Carlo z troską.
– Nic – odrzekła z trudem, oddychając głęboko. – Po prostu zakręciło mi

się w głowie.

– Chyba ta rozmowa o miłości za bardzo cię wzburzyła. Tęsknisz za

swoim kochankiem, tak?

Zamrugała, usiłując skupić wzrok na jego twarzy.
– Tak... tak, tęsknię za nim.
– Nie martw się, cara a mio. Zajmę się tobą, dopóki Franko nie wróci.

Chcesz się położyć?

– Nie...
– A może masz ochotę na jeszcze jednego drinka?
Potrząsnęła głową, on jednak wcisnął jej w dłoń następną lampkę

szampana. Przyjęła ją, nie chcąc go urazić.

– Jesteś bardzo zdenerwowana, Anno – powiedział Carlo, sącząc

swojego drinka. – Powinnaś odpocząć. Jesteś wśród rodziny, nie musisz się
niczego obawiać.

Poczuła, że jej mięśnie stają się coraz bardziej bezwładne.
– Carlo, czy masz dziewczynę? – zapytała, żeby zapełnić czymś ciszę.
Popatrzył jej prosto w oczy.
– Mam wiele dziewczyn. Jestem, jak to się mówi po angielsku...

zabawką dla dam?

– Bawidamkiem – zachichotała.
– Ty też tak myślisz? – zapytał z szerokim uśmiechem.
– Zdecydowanie tak. Jesteś bawidamkiem najgorszego rodzaju –

odrzekła, patrząc na jego przystojną twarz.

Carlo spojrzał na nią z miną zbitego psa.
– Teraz naprawdę mnie uraziłaś!
– Kogoś takiego jak ty chyba nie można urazić – zaśmiała się. – Jesteś na

to zbyt cwany. .

– Cwany? Co to znaczy?
Dopiła szampana i dopiero wtedy odpowiedziała:
– To znaczy, że widziałeś już niejeden numer.
– Ach, ale to chyba nic dobrego?
Wzruszyła ramionami i wyciągnęła w jego stronę pusty kieliszek, który

Carlo skwapliwie napełnił.

– Myślę, że nie można być zbyt bogatym, ale na pewno można być zbyt

cynicznym.

– Uważasz mnie za cynika?
– Oczywiście, że tak! Zupełnie źle interpretujesz powody, dla których

wychodzę za twojego brata. To bardzo cyniczne z twojej strony.

– Może masz rację – powiedział, wpatrując się w swój kieliszek. – Być

może niektóre z moich własnych doświadczeń z kobietami zabarwiają mój
osąd.

– Carlo, byłeś kiedyś zakochany?
Podniósł głowę i spojrzał jej w oczy.

– Legenda głosi, Anno, że mężczyźni z rodziny Ventressich zakochują

się tylko raz w życiu. Kochają głęboko i bezgranicznie, ale jeśli zostaną
zdradzeni, nigdy nie wybaczają.

– Nie odpowiedziałeś mi na pytanie.
– Trudno mi odpowiedzieć na to pytanie.
– Nie chcesz mi powiedzieć?
– Nie byłem jeszcze zakochany – uśmiechnął się – ale jestem na

najlepszej...

– Drodze?
– Dziękuję ci za to słowo. Mój angielski dużo zyskuje przy tobie.
– Jesteś dobrym uczniem, Carlo. – Z uśmiechem uniosła kieliszek w jego

stronę. – Za mojego nowego szwagra, największego bawidamka w rodzinie
Ventressich!

Carlo stuknął kieliszkiem o jej kieliszek.
– Za rodzinne uczucia.
Wkrótce skończyli butelkę szampana. Anna czuła, że kręci jej się w

głowie, ale udało jej się rozluźnić. Rozmowa z Carlem bardzo ją bawiła.
Gdy już porzucił maskę arogancji, ujrzała pod spodem sympatycznego i
trochę niepewnego siebie chłopca, który spędził całe życie w cieniu
starszego brata. – – Oczywiście, że po śmierci ojca nasze życie się zmieniło
– wyznał jej, wpatrując się w kieliszek ze zmarszczonym czołem.

– To musiało być dla was bardzo trudne przeżycie – odrzekła Anna

łagodnie. – Ile miałeś wtedy lat?

– Byłem w wieku Jenny. Giulia miała siedemnaście, a Franko

dziewiętnaście. To był szok, szczególnie dla matki, ale dla nas też.

– Wypadek?
Carlo skinął głową.
– Ojciec ciężko pracował nad rozwojem firmy. Wracał do domu z

Neapolu i zasnął za kierownicą. Zginął na miejscu.

– Tak mi przykro...
– Ty też miałaś swoje smutki. Franko mówił mi, że wasza matka zmarła

niedawno.

– Tak... Bardzo mi jej brakuje.
– Ale masz Jenny.
– Tak – uśmiechnęła się. – Mam Jenny.
– A teraz będziesz miała nową rodzinę. Wkrótce zostaniesz panią

Ventressi.

– Mam nadzieję, że nie zawiodę waszych oczekiwań.
– Och, na pewno nie – zapewnił Carlo żarliwie. – Jestem przekonany, że

doskonale spełnisz wszystkie oczekiwania.

Niewiele więcej pamiętała z tego wieczoru. Carlo otworzył drugą butelkę

szampana. Wznosili toasty i zaśmiewali się z jego potknięć w angielskim. A
następnego ranka obudziła się w jego łóżku, oślepiona wpadającym przez
okno jaskrawym światłem słońca. A potem Franko otworzył drzwi i
wpatrzył się w nią ze zdumieniem.

– Anna?
– Franko! – wykrzyknęła, siadając na łóżku.
Dopiero w tej chwili uświadomiła sobie, że jest zupełnie naga.
Jego wzrok przeszył ją bezlitośnie.
– Co ty robisz w łóżku Carla?
Przez chwilę patrzyła na niego w milczeniu, nic nie rozumiejąc i usiłując

sobie przypomnieć, jak się tu znalazła.

– Ja...
Odpowiedzią było grube przekleństwo po włosku.
– Franko, ja... – wyjąkała.
– Carlo miał rację. Jesteś zwykłym śmieciem, chciałaś tylko zapolować

na bogatego męża!

– Nie! – zawołała, okrywając się prześcieradłem.
We wzroku Franka malowała się nieskrywana pogarda.
– Wystarczyło, żebym na jeden dzień wyjechał, a ty uwiodłaś mojego

brata!

– Nie! – Niezgrabnie wygramoliła się z łóżka, owinięta prześcieradłem. –

Franko, ja nic nie zrobiłam...

– Nawet nie próbuj się tłumaczyć. Carlo wszystko mi opowiedział.
– Co ci opowiedział?
– Jak się na niego rzuciłaś.
– To nieprawda!
– Bardzo się wstydzi, że nie potrafił cię przed tym powstrzymać.
Anna nie rozumiała z tego ani słowa. Carlo? Powstrzymać? Ją?
– I uwierzyłeś mu? – zapytała ze zdumieniem.
– A dlaczego miałbym mu nie wierzyć? Przecież to mój brat!
No tak, pomyślała. Racja.

– Franko, nie pamiętam, co się zdarzyło w nocy, ale jestem pewna, że nie

spałam z twoim bratem.

– Nie kłam! – wrzasnął z pogardą. – Wykorzystałaś jego chwilę słabości.

Carlo jest w szoku i nie może dojść do siebie!

Carlo? W szoku?
– Mogę ci wytłumaczyć...
– Myślisz, że mam ochotę słuchać twoich tłumaczeń?
– Ja...
– Brzydzę się tobą!
– Franko, ale ja nie...
– Nie mam ochoty przedłużać tej dyskusji – przerwał jej. – Obydwie z

siostrą macie natychmiast stąd wyjechać. Zamówiłem wam już bilety –
Ale...

– Naprawdę myślałaś, że coś takiego ujdzie ci płazem?
– Ja nic nie zrobiłam...
– Idź do diabla! – wrzasnął. – Kochałem cię! Jak mogłaś mi zrobić coś

takiego?!

– Franko...
Błagalnie wyciągnęła do niego rękę, ale odepchnął ją w gniewie.
– Nie chcę cię już nigdy widzieć na oczy. Rozumiesz? Wyjedziecie stąd

jeszcze dziś przed południem. Pokojówka już pakuje twoje rzeczy.

– Ale, Franko, ja...
– Zejdź mi z oczu, Anno, bo za chwilę zupełnie stracę kontrolę nad sobą.
Patrzyła na niego z konsternacją. Zachowywał się jak ktoś zupełnie obcy.

Czuły kochanek sprzed zaledwie kilku dni zniknął bez śladu; zastąpił go
kipiący ze złości mężczyzna.

– Ja nie spalam z...
– Wynoś się, bo za chwilę sam cię stąd wyrzucę.
– Kocham cię, Franko!
– Zabieraj swoją siostrę i wynoście się stąd obydwie, zanim zadzwonię

po policję. Okryłaś wstydem nazwisko Ventressi. Tego ci nigdy nie
wybaczę.

Odwrócił się i poszedł do drzwi.
– Ja nie spalam z Carlem... – powtórzyła Anna bezradnie. – Nie spałam z

nim...

Ale Franka już nie było.

Gdy się obudziła, Franko stał obok łóżka Sammy'ego i trzymał go za

rękę.

– Pielęgniarka mówi, że wszystko jest w najlepszym porządku –

powiedział.

Zamrugała powiekami, żeby się dobudzić, i podniosła głowę.
– Jak długo już tu jesteś?
Odpowiedział jej nieprzeniknionym spojrzeniem.
– Wystarczająco długo. Słyszałem, jak mruczałaś przez sen imię mojego

brata.

Wbiła wzrok w podłogę, nie mając pojęcia, co ma odpowiedzieć.
– Zapewne czujesz się winna, że nie powiedziałaś mu o narodzinach

syna.

Przygryzła usta. Wielokrotnie przychodziło jej do głowy, że powinna

zawiadomić o tym Carla, ale zbyt dobrze pamiętała, jak bezlitośni potrafią
być mężczyźni z rodziny Ventressich. Mieli pieniądze i wpływy; gdyby
chcieli, bez trudu mogliby odebrać jej dziecko. Nawet teraz czuła, że stąpa
po bardzo niepewnym gruncie. Jako samotna matka z trudem wiązała koniec
z końcem; wioski prawnik z łatwością przekonałby sąd, że Sammy ma
prawo do ojcowskiej opieki, a fakt, że Anna poczęła dziecko jednego brata,
będąc zaręczona z drugim, bez wątpienia świadczyłby przeciwko niej.

– Dziwię się, że sam mu o tym nie powiedziałeś – rzekła po chwili

milczenia.

Franko spojrzał na nią z ukosa spod czarnych rzęs.
– Już ci wspominałem, że Carlo jest szczęśliwym mężem i wkrótce

oczekuje narodzin dziecka. Nie sądzę, by wiadomość o Sammym mogła mu
się teraz przysłużyć.

– A powiedziałeś mu, że... mieszkasz ze mną?
– Powiedziałem mu tyle, ile potrzebuje wiedzieć.
– To znaczy co?
– Powiedziałem, że mam z tobą romans.
Anna poczuła, że pałą ją policzki.
– I co on na to?
– Był zdziwiony. Może nawet wstrząśnięty.
– Mogę to sobie wyobrazić – mruknęła sucho. – Co powiedział? Że

jesteś głupi, wkładając rękę po raz drugi w ten sam ogień?

Franko przez chwilę przyglądał jej się uważnie, zanim odpowiedział.
– Nie, niczego takiego nie usłyszałem.
Zapadło milczenie, przerywane jedynie rytmicznym piskiem aparatury

przy łóżku Sammy'ego.

– Mój brat bardzo nie lubi wracać do tamtej nocy – rzekł Franko w

końcu. – Wydaje mi się, że on bardziej czuje balast winy niż ty.

Anna podniosła głowę.
– Co ty możesz wiedzieć o moich uczuciach? Co ty w ogóle wiesz?

Jesteś mężczyzną. Zapewne spałeś z setkami kobiet i nigdy nawet nie
przyszło ci do głowy, by zastanowić się nad możliwymi konsekwencjami. A
ja popełniłam tylko jeden błąd! Którego, w dodatku, w ogóle nie pamiętam,
choć są materialne dowody. Ale osądzasz mnie surowiej, bo jestem kobietą.
Mam nieślubne dziecko, które z powodu głupiego błędu nie ma kontaktu z
własnym ojcem. Nie mów mi, że twój brat boleśniej odczuwa winę niż ja.

– Carlo nie może się dowiedzieć o Sammym – mruknął Franko. – Jego

żona by tego nie zrozumiała. To byłby wielki problem w rodzinie.

– A czy ja kiedykolwiek powiedziałam, że chcę go o tym zawiadomić?
– Adoptuję Sammy'ego. Uznam go za swoje dziecko.
Anna gwałtownie poderwała się z miejsca.
– Co takiego?!
Odpowiedziało jej stalowe spojrzenie.
– Ożenię się z tobą i adoptuję Sammy'ego.
– Aż do tego chcesz się posunąć, żeby ochronić brata przed prawdą?!
– Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby uchronić moją rodzinę przed

wykorzystaniem. Weźmiemy ślub, jak tylko Sammy wyjdzie ze szpitala.
Potem rozpocznę procedurę adopcji. Nikt nie będzie mógł niczego
zakwestionować.

– Nikt oprócz mnie! A ja nie zamierzam za ciebie wychodzić!
– A dlaczego nie?
Ze zdumienia zaparło jej dech.
– Ty mnie o to pytasz?!
Franko lekko wzruszył ramionami.
– Będziesz musiała przywyknąć do tej myśli.
– Nigdy do niej nie przywyknę! Nie potrafię sobie wyobrazić niczego

gorszego!

– Naprawdę? Zastanów się jeszcze. Mogę wynająć najlepszych

prawników, żeby odebrać ci prawa do opieki nad Sammym. Sprawdzą twoją
reputację i prawda wyjdzie na jaw. Uwiodłaś mojego brata i zataiłaś przed
nim istnienie jego syna. Z trudem zarabiasz na życie, twoja siostra jest...

– Ani mi się waż wciągać W to Jenny! Ona nie ma z tym wszystkim nic

wspólnego.

Franko obrzucił ją aroganckim spojrzeniem.
– Użyję wszelkich dostępnych mi środków, by cię zmusić do zapłacenia

rachunku za to, co zrobiłaś.

– Naprawdę jesteś gotów posunąć się tak daleko, by osiągnąć swój cel?

Nawet do małżeństwa ze mną?

Jego uśmiech zmroził ją do szpiku kości.

Rozdział 7

Następny tydzień był dla Anny torturą. Plany Franka z dnia na dzień

nabierały coraz bardziej realnych kształtów. Nie była w stanie wymknąć się
z tej sieci. Chciał mieć kontrolę: nad nią, nad jej synem, nad jej
zachowaniem i reakcjami. Na każdym kroku napotykała jego zimną
determinację. To on od początku do końca dyktował zasady gry. Wiedziała,
że w każdej chwili może odebrać jej Sammy'ego i że nic go przed tym nie
powstrzyma. Był przekonany, że w ten sposób wymierza jej sprawiedliwość,
ona zaś nie miała innego wyjścia, jak tylko przyjąć jego warunki.

Ale małżeństwo? Czy rzeczywiście musiała się zgodzić na życie pełne

pogardy i nienawiści? Owszem, Sammy zyskałby ojca, ale za jaką cenę?
Mroczny sekret już na zawsze stałby się częścią ich życia.

Franko odwiedzał Sammy'ego regularnie. Z pozoru sprawiał wrażenie

idealnego ojca i czułego partnera. Przynosił jej kanapki i napoje, siedział
przy łóżku chłopca, czytał mu książeczki i bawił się z nim. W obecności
pielęgniarek był wcieleniem uprzejmości i troskliwości. Nikt nawet nie
przypuszczał, co kryło się za tą piękną fasadą.

Na dzień przed wypisem Sammy'ego do szpitala wpadła rozpromieniona

Jenny.

– Wyglądasz na uradowaną – zauważyła Anna, całując siostrę w

policzek. – Co się stało?

– Dostałam pracę! – zawołała dziewczyna z podnieceniem.
Anna zmarszczyła czoło.
– Jaką pracę?
– Franko zaproponował mi posadę u siebie w firmie. Zaczynam od jutra.
Anna ciężko przysiadła na skraju łóżka Sammy'ego.
– Czy jesteś pewna, że to mądra decyzja?
Jenny wydawała się zaskoczona.
– O co chodzi? Myślałam, że się ucieszysz! Przecież macie wziąć ślub,

więc wszystkie problemy są już rozwiązane. Mogę pracować przez całe
wakacje. Przyda mi się takie doświadczenie!

– Franko ci powiedział, że bierzemy ślub?
– Tak. Mówił, że wystarał się o specjalne zezwolenie i uroczystość może

się odbyć już w przyszłym tygodniu.

Anna zaniemówiła. Jenny popatrzyła na nią dziwnie.
– Nic jesteś szczęśliwa? Przecież go kochasz? Nigdy nie przestałaś go

kochać, więc dlaczego teraz tak dziwnie na mnie patrzysz?

Anna przygryzła usta, zastanawiając się, czy powinna wtajemniczyć

siostrę w kulisy sytuacji, Jenny jednak nie zostawiła jej czasu na podjęcie
decyzji.

– Rozumiem, że Franko nadal jest na ciebie zły, bo nie powiedziałaś mu

o Sammym, ale postanowił odłożyć na bok żale i dać wam jeszcze jedną
szansę. Moim zdaniem jesteś mu to winna, szczególnie że to on płaci za
operację!

Co mogła odrzec? Owszem, była mu coś winna; była mu winna więcej,

niż Jenny przypuszczała. Nie zmieniało to jednak faktu, że ją i Franka
łączyły już tylko gorycz, cierpienie i zdrada.

– Masz rację – westchnęła. – Niepotrzebnie się martwię. Wszystko się

jakoś ułoży... z czasem.

Jenny dotknęła jej ręki.
– Jesteś wyczerpana. Może pójdziesz do domu i wreszcie porządnie się

prześpisz? Mogę zostać z Sammym do rana.

– Jesteś kochana, ale to jest moje miejsce. W końcu to ja jestem jego

matką – uśmiechnęła się, ściskając dłoń siostry.

– Sammy ma teraz również ojca – zauważyła Jenny. – Nie jesteś już

sama ze wszystkim. Franko mówił, że przyjdzie tu po pracy. Powinien już
niedługo być.

Jak na zawołanie w drzwiach ukazała się wysoka sylwetka.
– Dzień dobry, Anno – powiedział, szukając jej wzroku. – Jak się czuje

mój synek?

Synek! O ileż wszystko byłoby łatwiejsze, gdyby Sammy rzeczywiście

był synem Franka!

– Dobrze – odrzekła Anna, rozciągając wargi w sztucznym uśmiechu. –

Doktor Frentalle mówi, że jutro Sammy może wyjść do domu.

– To wspaniale – rozpromienił się Franko.
– Może zabierzesz Annę na kolację? – wtrąciła Jenny. – Ja mogę

posiedzieć tu z Sammym przez kilka godzin.

– Raczej nie... – odezwała się Anna, ale Franko nie pozwolił jej

skończyć.

– Bardzo dziękuję – uśmiechnął się z wdzięcznością. – Nie zajmie nam

to długo, najwyżej półtorej godziny. Chodźmy, zanim Sammy się zbudzi.

Anna z trudem powstrzymywała wybuch, ale gdy już znaleźli się za

dyżurką pielęgniarek, wyszarpnęła ramię i utkwiła w twarzy Franka
lodowaty wzrok.

– Nie chcę iść z tobą na kolację.
– Musisz coś jeść – powiedział, zupełnie niewzruszony. – Więc równie

dobrze możesz zjeść ze mną. W końcu już niedługo będziesz dzieliła ze mną
wszystkie posiłki. Przyzwyczajaj się.

– Nigdy się do tego nie przyzwyczaję. Nie mam najmniejszej ochoty

wychodzić za ciebie.

– Kilka lat temu ten pomysł bardzo ci się podobał...
– Nie jesteś już tym samym człowiekiem.
– To prawda, ale ty też nie jesteś tą samą kobietą, którą wówczas

kochałem. Tym razem przynajmniej wiem, co biorę.

– Nic nie bierzesz, bo ja się nie zgadzam na ślub.
– Wyjdziesz za mnie, Anno, albo będziesz musiała znieść konsekwencje

swojej odmowy.

– Grozisz mi? – zapytała z oburzeniem.
Franko w dalszym ciągu zachowywał kamienny spokój.
– Nie, przypominam ci tylko o niektórych faktach.
– A pierwszy z nich to ten, że ty dyktujesz zasady?
– To oczywiste. Czy myślisz, że znów pozwolę wystrychnąć się na

dudka? Nie jestem taki głupi. Będę cię miał na własnych warunkach, lak
długo, jak zechcę, a ty nie możesz zrobić nic, żeby temu zapobiec.

– Czy nie posuwasz się przypadkiem za daleko? Naprawdę chcesz

zawrzeć małżeństwo z nienawiści?

– Coś ci powiem, Anno. – Zatrzymał na jej twarzy przenikliwe

spojrzenie. – Wolę być twoim mężem, nienawidząc cię, niż żyć z dala od
ciebie, usychając z miłości.

Przez dłuższą chwilę patrzyła na niego z kompletnym niezrozumieniem.
– Nie interesuje mnie, co do mnie czujesz; chcę cię mieć, i to wszystko –

ciągnął Franko. – Zostaniesz moją żoną, a Sammy wobec wszystkich będzie
uchodził za mojego syna. Będę go traktował dokładnie tak samo jak inne
nasze dzieci.

Anna otworzyła usta ze zdumienia.
– Jakie dzieci? Chcesz mieć ze mną dzieci?

– Ależ oczywiście!
– Ale przecież...
– Nie od razu – przerwał jej. – Zrozumiałe, że będziesz potrzebowała

trochę czasu, żeby przywyknąć do sytuacji.

– Nie przywyknę nawet do końca życia!
– W tej chwili najważniejsze są potrzeby Sammy'ego. Możemy się na

razie wstrzymać z płodzeniem innych dzieci.

– Jaki ty jesteś troskliwy – mruknęła ironicznie.
– Co ci się tak nie podoba w moim pomyśle, Anno? Urodziłaś dziecko

mojemu bratu, więc jedno czy dwoje dla mnie nie powinno ci sprawić
większej różnicy.

– Boże, jaki ty jesteś cyniczny! – wykrzyknęła.
– Nie zamierzam wprowadzać cię w błąd co do istoty naszej relacji.
Serce ścisnęło jej się boleśnie. Franko określił swoje stanowisko

wystarczająco jasno. Nie czuł do niej już nic oprócz nienawiści.

– Weźmiemy ślub w przyszłym tygodniu, gdy lekarze pozwolą

Sammy'emu polecieć do Rzymu. Moja rodzina zechce cię oficjalnie powitać
w swoim gronie.

– Nie chcę jechać do Rzymu.
Franko nic na to nie odpowiedział, tylko w milczeniu poprowadził ją do

samochodu, ale mocno zaciśnięte usta świadczyły o tym, że jest na nią zły.

– Nie chcę jechać do Rzymu – powtórzyła, siedząc już na miejscu

pasażera.

– Już to słyszałem. Nie musisz powtarzać.
– Mój dom jest w Australii. Jenny tutaj studiuje i...
Franko szarpnął dźwignię biegów z wyraźną złością.
– Przecież nie wymagam, żebyś zupełnie stąd wyemigrowała.

Powiedziałem tylko, że polecimy do Rzymu na ślub.

– Ale twój dom jest we Włoszech – zdziwiła się. – Mówiłeś, że

przyjechałeś do Australii tylko na trzy miesiące, więc...

– Przez następny rok albo dłużej będę podróżował między obydwoma

krajami. Ty, Sammy i Jenny możecie podróżować razem ze mną, gdy czas
wam na to pozwoli.

– Mam być żoną na pół etatu?
Franko przelotnie spojrzał jej w oczy.
– Chyba nie spodziewałaś się, że zatrudnię cię w pełnym wymiarze?

Nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. Czego właściwie oczekiwała

obietnicy szczęśliwego życia do grobowej deski? Przygryzła usta i wpatrzyła
się w okno.

– Co masz ochotę zjeść? – zapytał Franko po dłuższej chwili nabrzmiałej

milczeniem.

– Nie jestem głodna.
Westchnął i zastukał palcami o kierownicę.
– Widzę, że nie chcesz ustąpić nawet o cal. Walczysz ze mną na każdym

kroku.

– A jak mam z tobą nie walczyć? – odrzekła gniewnie. – Traktujesz mnie

jak pionek na szachownicy... przestawiasz, gdzie ci przyjdzie ochota, nie
zastanawiając się w ogóle nad tym, czego ja chcę!

Franko znów zacisnął usta.
– No dobrze. W takim razie czego chcesz?
Czego chciała? Jak mogła mu o tym opowiedzieć?
– Powiedz mi, co cię uszczęśliwi – nalegał. – Staram się, jak mogę,

uporządkować ten bałagan w naszym życiu. Przecież nie musiałem pomagać
ci przy operacji Sammy’ego. W końcu nic mnie z nim nie łączy... zupełnie
nic.

– Czego ty chcesz?! – wykrzyknęła Anna, balansując na skraju histerii. –

Chcesz dostać medal za to, co zrobiłeś? W porządku, zapłaciłeś za operację
dziecka. I co z tego? Czego jeszcze ode mnie wymagasz? Nie wystarczy ci,
że poszłam z tobą do łóżka i zgodziłam się mieszkać z tobą przez trzy
miesiące? Czego jeszcze oczekujesz?

W jego oczach zobaczyła furię.
– Chcę odzyskać to, co zniszczyłaś kiedyś.
Zamrugała, żeby odpędzić Izy.
– Chciałabym, żebyś chociaż raz nie wspominał o przeszłości.
– Dlaczego? Wpędzam cię w poczucie winy?
Anna wybuchnęła szlochem.
– Nie zniosę tego więcej, nie zniosę!
– No cóż, mnie nie sprawia to przyjemności, ale ten problem sam nie

zniknie. Jeśli się z nim otwarcie nie skonfrontujemy, to ciągle będziemy się
o niego potykać.

Zaparkował samochód przed restauracją, wysiadł i otworzył drzwi po jej

stronie.

– Anno... – powiedział już łagodniej, ujmując ją pod ramię. – Anno...
– Zostaw mnie.
– Posłuchaj, cara. Obiecuję, że dzisiaj nie będę już więcej wspominał o

przeszłości. Zgoda?

– Nie wierzę, że uda ci się powstrzymać – prychnęła.
– Sama się przekonasz – obiecał.
Wprowadził ją do wnętrza włoskiej restauracji.
Już po chwili siedzieli przy stoliku w ustronnym kącie. Franko wziął ją

za rękę i nie spuszczając wzroku z jej twarzy, bawił się jej palcami.

– Anno...
– Tak?
– Nic – uśmiechnął się. – Po prostu: Anno.
– Franko?
– Mhm?
– Dlaczego chcesz się ze mną ożenić?
Milczał przez dłuższą chwilę, a wreszcie powiedział:
– Sammy potrzebuje ojca.
– Czy to jedyny powód?
– A jaki może być inny? – wzruszył ramionami.
– Nie wiem... ale to jest dość radykalne rozwiązanie... jeśli wziąć pod

uwagę naszą przeszłość.

– Zdawało mi się, że mieliśmy dzisiaj nie rozmawiać o przeszłości?
– Wiem, ale zastanawiałam się... – Podniosła na niego wzrok. – Ta

podróż do Rzymu, którą planujesz... Czy wziąłeś pod uwagę, jak twoja
rodzina może zareagować na wiadomość, że żenisz się ze mną?

– Wziąłem to pod uwagę.
– I?
– Mimo wszystko weźmiemy ślub.
– Ale to będzie bardzo trudne... obecność Carla i w ogóle...
– Anno, to nie ja spowodowałem te trudności, tylko ty. Carlo będzie

musiał zaakceptować cie jako moją żonę, bo taka jest moja wola. Podobnie
jak i reszta rodziny.

– Czy twoja matka wie o... ?
– Nie. – Puścił jej dłoń i sięgnął po kieliszek z winem. – Uznałem wtedy,

że najlepiej będzie powiedzieć jej, że. pokłóciliśmy się i zrezygnowaliśmy
ze ślubu.

– Nigdy nie zapytała, o co poszło?
– Moja matka zna mnie bardzo dobrze. Wie, o jakich sprawach nie chcę

rozmawiać, i nie próbuje mnie do niczego zmuszać.

– A twoja siostra Giulia?
– Giulia zawsze miała o tobie bardzo dobre zdanie. Zwymyślała mnie od

głupców za to, że pozwoliłem ci odejść.

– I nie korciło cię. żeby powiedzieć jej prawdę?
– Korciło mnie, i to bardzo.
– Więc co cię powstrzymało?
Franko przez chwilę obracał kieliszek w ręku.
– Carlo był bardzo przygnieciony poczuciem winy... uznałem, że gdy

opowiem o wszystkim rodzinie, będzie się czuł jeszcze gorzej.

Z jakiegoś powodu Anna poczuła się rozczarowana tą odpowiedzią.
– A ty nigdy nie miałaś ochoty powiedzieć prawdy Jenny? – zapyta!

Franko.

– Czasami...
– Jak jej wyjaśniłaś nasze zerwanie?
Anna wzruszyła ramionami.
– Powiedziałam, że się w tobie odkochałam – odrzekła, unikając jego

wzroku. Tak było łatwiej. A potem okazało się, że to nawet nie było
kłamstwo.

– Byłaś później w jakimś związku? – indagował Franko, obserwując ją

bacznie.

– To nie jest łatwe dla samotnej matki – odpowiedziała, bawiąc się

kieliszkiem. – Mężczyźni przeważnie wolą kobiety bez przychówku.

– Sammy jest fantastycznym dzieciakiem.
– Dziękuję – odrzekła szczerze.
Znów zapadło między nimi milczenie. Anna obracała w palcach

serwetkę.

– Dzwoniłem do domu wczoraj wieczorem. Powiedziałem im, że Sammy

jest moim synem – oznajmił Franko.

Widelec wysunął się Annie z rąk.
– Zdenerwowali się?
– Trochę – odrzekł Franko z grymasem. – Matka oczywiście była na

mnie wściekła, a Giulia uznała, że opuściłem cię, gdy najbardziej mnie
potrzebowałaś.

– To musiało być dla ciebie bardzo trudne.
– To samo myślałem o tobie – stwierdził. – Kiedy się przekonałaś, że

jesteś w ciąży?

– Za późno – przyznała. – Pod koniec trzeciego miesiąca. I wpadłam w

panikę. Chyba zlekceważyłam pierwsze objawy. To był dla mnie szok. A
jeszcze gorsze było to. że nikomu nie mogłam powiedzieć prawdy.

– Brałaś pod uwagę usunięcie ciąży?
Anna drgnęła.
– Nie, nawet przez chwilę się nad tym nie zastanawiałam. To był mój

błąd... i byłam przygotowana, by za niego zapłacić.

– Wygląda na to, że zapłaciłaś wielką cenę.
– Zdziwiona jestem, że tak mówisz.
– Ja też byłem w szoku, gdy się dowiedziałem, że masz dziecko –

przyznał Franko. – Przez krótki czas miałem nadzieję, że jest moje... ale
przecież zawsze używaliśmy zabezpieczenia, więc musiałem pogodzić się z
myślą, że to dziecko Carla.

– Szkoda, że to nie jest twój syn – powiedziała Anna impulsywnie,

zanim zdążyła ugryźć się w język.

Franko popatrzył jej prosto w oczy.
– Myślisz, że ja nie żałuję? Patrzę na niego i widzę siebie. I widzę, co

mogliśmy przeżywać razem...

– Tak mi przykro...
Franko odstawił kieliszek z głośnym stuknięciem.
– Mnie jest przykro jeszcze bardziej niż tobie.
– Szkoda, że niczego nie pamiętam.
– Chciałbym, żebyś wreszcie przestała mnie karmić tymi bzdurami o

zaniku pamięci. Czego jeszcze potrzebujesz, żeby przyjąć odpowiedzialność
za swoją rolę w lej historii? Zdjęcia ci nie wystarczą? Chcesz relacji
naocznego świadka?

Anna nerwowo zwijała serwetkę w ciasny rulon.
– Byłoby mi o wiele łatwiej, gdybym mogła sobie przypomnieć, w jaki

sposób znalazłam się w łóżku Carla.

– Mogę ci w tym pomóc – rzekł Franko z goryczą. – Wypiliście butelkę

szampana. Zaszumiało ci w głowie i zaczęłaś się dobierać do Carla, a że on
również nie był trzeźwy, nie potrafił ci się oprzeć. Nie dziwię mu się zresztą.
Ja na jego miejscu zrobiłbym to samo. Ale mniejsza o to. Teraz trzeba się

skoncentrować na przyszłości. Sammy ma prawo do swojego dziedzictwa
jako Ventressi i dopilnuję, żeby je otrzymał.

– Nawet jeśli oznacza to małżeństwo z kobietą, do której nic nie czujesz?
Franko spojrzał na nią twardo.
– Nie posunąłbym się do takiego stwierdzenia. Owszem, czuję do ciebie

wiele rzeczy. Na przykład złość, a w spokojniejszych chwilach także ślad
dawnej sympatii. Ale szczerze mówiąc, czuję przede wszystkim pożądanie.
Tego uczucia nie potrafiłem się pozbyć przez te wszystkie lata. Dlatego
teraz jestem zdecydowany cię mieć.

– Nie mogę, Franko – szepnęła Anna niemal bezgłośnie. – Nie mogę za

ciebie wyjść.

– Możesz i wyjdziesz. Nie zgadzam się na żadne inne rozwiązanie.
– I jak długo, twoim zdaniem, takie małżeństwo może przetrwać? –

zapytała z desperacją.

– Tak długo, jak ja zechcę.
– Zawsze musisz mieć ostatnie słowo?
– Myślisz, że zadowolę się czymkolwiek innym? Kiedyś już zniszczyłaś

moje szczęście. Nie zamierzam teraz rezygnować z ponownej szansy.

– Błagam cię, nie proś mnie o to.
– Ale ja cię nie proszę. Za tydzień zostaniesz moją żoną. Nie ma innej

możliwości.

– Aż tak bardzo mnie nienawidzisz?
Jego twarz była zupełnie nieprzenikniona.
– Mam wiele powodów, żeby cię nienawidzić. Ty sama wiesz o tym

najlepiej.

Nic nie potrafiła powiedzieć na swoją obronę, – Nie wiem, jak spojrzę w

twarz twojemu bratu...

– Nie musisz się obawiać o zachowanie Carla. On już nigdy nie spojrzy

na ciebie w ten sposób. Jest bardzo zakochany w Milanie i nie będzie miał
ochoty narażać swojego małżeństwa.

Nastąpiła kolejna niezręczna chwila milczenia.
– On mi przysłał te zdjęcia – powiedziała w końcu Anna.
Franko znieruchomiał.
– W pierwszej chwili myślałam, że to list od ciebie... Przeprosiny za to,

że nie próbowałeś spojrzeć na sytuację z mojej strony...

– Czy coś jeszcze tam było oprócz zdjęć?

– Na przykład co? – zapytała Anna ironicznie. – Wyznanie, że podle

mnie wykorzystał? I że to jednak nie była moja wina?

Franko znów ponuro zacisnął usta.
– Czy był tam jakiś list?
– Owszem, był. Krótki i rzeczowy.
– Co tam było napisane?
– Niewiele, ale nietrudno było odczytać przekaz między wierszami.
– Masz jeszcze ten list?
– Nie.
– Oczywiście – uśmiechnął się Franko cynicznie.
Anna spojrzała na niego z oszołomieniem.
– Znów mi nie wierzysz, tak?
– A dlaczego miałbym ci wierzyć?
– Bo mówię prawdę! Twój brat dołączył do zdjęć kartkę z ostrzeżeniem,

żebym nigdy w życiu nie próbowała kontaktować się z nikim z waszej
rodziny.

– Nie nazwałbym tego groźbą – mruknął Franko. – W tych

okolicznościach to było zupełnie zrozumiałe.

– I ty się zastanawiasz, dlaczego nie wierzę w naszą przyszłość –

zaśmiała się Anna bez humoru. – Dla ciebie jestem tylko niemoralną
dziwką, która zdradziła cię z bratem przy pierwszej nadarzającej się okazji.

– Muszę w to wierzyć, Anno, nie mam innego wyboru – westchnął. –

Ale bardzo bym chciał mieć taki wybór. Nawet nie wiesz, jak bardzo.

Rozdział 8

Rankiem w dniu ślubu niebo przecięły zielone błyskawice, a zaraz potem

rozległ się grzmot i lunął ulewny deszcz. Anna nie mogła powstrzymać się
od myśli, że ta pogoda to omen zwiastujący przyszłość jej małżeństwa.

W ciągu ostatnich dni Franko traktował ją nadspodziewanie dobrze.

Trzymał się na dystans, wyraźnie schodził jej z drogi, omijał wspólną
sypialnię, a w rozmowach ograniczał się do pojedynczych słów i monosylab.
Tylko w obecności Sammy'ego lub Jenny znów wchodził w swoją dawną
skórę i stawał się czarującym, uroczym mężczyzną.

Ceremonia ślubu była krótka i bezosobowa i w niczym nie przypominała

wielkiej fety, jaką Anna i Jenny planowały przed czterema laty w Rzymie.
Anna powtarzała słowa przysięgi stłumionym głosem, zastanawiając się, czy
błyskawice nad jej głową symbolizują gniew jakiejś wyższej siły z powodu
jej dawnych grzechów.

Wydawało się, że Franko nie przeżywa podobnych rozterek. Spokojnie

wsunął obrączkę na jej palce i pocałował ją zdawkowo, chyba tylko ze
względu na nielicznych świadków, wśród których prym wiodła
entuzjastyczna Jenny i Sammy z ochami wielkimi jak spodki.

Przyjęcie, złożone z kilku kieliszków szampana oraz tacy przekąsek,

odbyło się W holu hotelowym, a oprawę artystyczną zapewniał pianista o
bardzo ograniczonym repertuarze, Anna odetchnęła z ulgą, gdy ta farsa
dobiegła wreszcie końca i można było wrócić do domu Franka. Tam
przynajmniej wiedziała, na czym stoi i gdzie jest •ej miejsce.

Sammy poszedł spać bez zwykłego wieczornego marudzenia, Jenny

uśmiechnęła się nieśmiało, gdy przy drzwiach pojawił się młody księgowy z
firmy Franka, z którym spotykała się od kilku dni. Anna pomachała im na
pożegnanie i ruszyła w stronę schodów, ale zatrzymał ją głos Franka.

– Anno.
Obejrzała się przez ramię i gdy napotkała jego wzrok, nieświadomie

zacisnęła dłonie w pięści.

– Chciałbym z tobą porozmawiać.
– Trochę już za późno na ustalenia przedmałżeńskie – stwierdziła

ironicznie.

Zauważyła, że on także zwinął dłonie w pięści, i sprawiło jej to dziwną

satysfakcję.

– Za trzy tygodnie wyjeżdżamy do Rzymu – oznajmił, – To mam jeszcze

mnóstwo czasu, żeby się spakować. Czy jeszcze coś?

– Owszem, tak – odrzekł ostro. – Możemy porozmawiać tutaj w holu

albo w salonie, jak wolisz.

Uniosła wyżej głowę i stanęła na pierwszym schodku.
– Wolałabym pójść się położyć, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Nic

mam teraz ochoty na stypę poślubną.

Brwi Franka powędrowały do góry.
– Co to ma znaczyć?
– Tę dzisiejszą uroczystość trudno chyba nazwać ślubem? – odrzekła z

ironicznym zdziwieniem. – Panna młoda, która została przymuszona do
ślubu szantażem, i pan młody, który żeni się wyłącznie z zemsty!

– Zapewniam cię, że nie chodziło mi tylko o zemstę.
– Och, czyżby? No cóż. Mnie w tej chwili chodzi tylko o to, żebym

mogła się spokojnie położyć.

Odwróciła się, chcąc pójść na górę, i naraz ze świstem wciągnęła

powietrze. Nieoczekiwany, przeszywający ból w podbrzuszu zgiął ją wpół;
omal nie upadła, ale zdążyła przytrzymać się barierki.

– Anno! – wykrzyknął Franko, dobiegając do niej w dwóch susach. – Co

się stało?

Blada jak papier, kurczowo zaciskała pałce na poręczy schodów.
– Nie... nie wiem – wykrztusiła.
Franko wziął ją na ręce, zaniósł do największej sypialni i położył na

łóżku. Nawet nie próbowała się wyrywać; nie miała na to siły. Czuła, że po
nogach spływa jej lepka ciecz.

– Jesteś blada jak papier – zauważy! Franko z niepokojem. – Dzwonię po

lekarza.

Zwinęła się w kłębek, by zmniejszyć ból, i resztką sił walczyła ze Izami.
– Jak się nazywa twój lekarz? – zapytał Franko Z paniką w głosie.
Podała mu nazwisko przez zaciśnięte zęby i zwinęła się na łóżku jeszcze

ciaśniej.

– To pilne! – krzyczał Franko do słuchawki. – Moja... moja żona ma atak

bólu! Nic mnie nie obchodzi, ilu ludzi potrzebuje w tej chwili karetki!
Mówię pani, że...

– Och! – jęknęła Anna, przyciskając obydwie dłonie do brzucha.

Franko odrzucił telefon i w jednej chwili znalazł się przy niej. Drżącą

ręką odgarnął włosy z jej czoła.

– Anno!
– Franko, ja krwawię – wydyszała.
– Co?! – Zmarszczył brwi; treść jej słów wyraźnie dotarła do niego

dopiero po dłuższej chwili.

Przesunął wzrok wzdłuż jej ciała i dopiero teraz zauważył czerwoną

plamę, rozszerzającą się szybko na prześcieradle.

– Dostałaś okres?
Potrząsnęła głową, mocno zaciskając zęby, żeby przetrwać następny

skurcz.

Franko rzucił się do łazienki i po sekundzie wrócił z ręcznikiem, który

wsunął jej między nogi.

– Czy zawsze wygląda to tak źle?
Znów potrząsnęła głową i tym razem spróbowała się odezwać.
– Nie... ja... jeszcze nigdy.... och!
Franko po raz drugi zadzwonił na pogotowie i tym razem uzyskał, czego

chciał. Po kilku minutach przed domem rozległa się syrena karetki, a w ślad
za sanitariuszami do sypialni wpadła Rosa.

– Ja się zajmę Sammym – zapewniła Annę, którą paramedycy właśnie

układali na noszach.

– Dziękuję – szepnęła.
Franko bezceremonialnie odsunął gospodynię na bok i przejął

dowodzenie nad personelem karetki.

– Ostrożnie! – warknął, gdy nosze podskoczyły z hałasem.
– Robimy, co możemy – uspokajał go z uśmiechem rudowłosy

sanitariusz. – Nic jej nie będzie. Wygląda to na zwykłe poronienie. Ciśnienie
ma dobre, a ból jest do zniesienia. Wróci do domu, zanim się pan obejrzy.

Franko znieruchomiał. Poronienie? Dziecko? Czyje? Jego? Wsiadł do

karetki z chaosem w myślach, patrząc na swoją świeżo upieczoną żonę z
takim wyrazem twarzy, jakby zobaczył ducha.

– Anno...
Wzięła go za rękę i lekko uścisnęła.
– Przepraszam.
– Za co mnie przepraszasz? – zdumiał się, trzymając jej dłoń tak

delikatnie, jakby była ze szklą.

– Powinnam ci powiedzieć...
– O czym?
– Brałam niskohormonalne tabletki, ale zdarzało mi się zapomnieć...
Franko gwałtownie wciągnął oddech.
– Nie sądziłam, że tak się zdarzy... – dodała cicho.
– Nie martw się tym. – Słowa z trudem wydobywały się z zaciśniętego

gardła.

Anna rozpłakała się.
– Anno... to moja wina... – wykrztusił.
– Nie...
– Cicho. – Przyłożył palec wskazujący do jej ust, a kciukiem

jednocześnie otarł łzę z policzka. – Nie płacz, cara. Proszę cię, nie płacz...

Szpital był hałaśliwy i przepełniony, ale Franko dopilnował, by Anna jak

najszybciej znalazła się w spokojnej salce. Zawołano lekarza, który szybko
przygotował wszystko, co było potrzebne do zabiegu wyłyżeczkowania
macicy.

– To wczesne poronienie, więc pańska żona szybko dojdzie do siebie –

zapewnił lekarz Franka. – Kilka dni odpoczynku i wszystko wróci do normy.
Ale trzeba uważać na jej zdrowie emocjonalne. Wiele kobiet ciężko
przechodzi utratę ciąży, ale jeśli okaże jej pan czułość i serdeczność,
powinna szybko odzyskać wewnętrzną równowagę.

Franko nerwowo przełknął ślinę, przepełniony poczuciem winy. Przez

chwilę zastanawiał się, co powiedziałby ten lekarz, gdyby się dowiedział,
jak świeżo upieczony mąż dotychczas traktował pacjentkę.

Lekarz napisał coś na kartce i podał ją pielęgniarce, a potem znów

zwrócił się do Franka:

– Słyszałem, że dopiero dzisiaj wzięli państwo ślub – powiedział ze

współczuciem. – Wygląda na to, że małżeństwo nie zaczęło się
najszczęśliwiej.

– Nie musi mi pan tego mówić – mruknął Franko ponuro.

Gdy odzyskała przytomność, była zupełnie zdezorientowana. Cale ciało

miała obolałe, ale nie czuła już skurczy. Obróciła głowę w bok i zobaczyła
przy łóżku Franka. Siedział na krześle z twarzą ukrytą w dłoniach.

Poczuł chyba na sobie jej wzrok, bo podniósł głowę. Na jego twarzy

malowało się niezwykłe wzburzenie. Włosy miał potargane, oczy
podkrążone i do tego był nieogolony.

– Anno... – wychrypiał, sięgając po jej dłonie.
– Czy... czy z Sammym wszystko w porządku? – szepnęła przez

wyschnięte gardło.

– Parę minut temu dzwoniłem do Rosy i Jenny. Wszystko w porządku,

zjadł śniadanie i teraz wybiera się z Jenny do parku.

Przez twarz Anny przemknął blady uśmiech.
– Wyglądasz okropnie.
– A czuję się jeszcze gorzej.
– W ogóle nie spałeś?
– Nie.
Zatrzymała wzrok na ich splecionych dłoniach przyozdobionych złotymi

obrączkami.

– Okropnie mnie wystraszyłaś – rzekł Franko po chwili.
Podniosła na niego wzrok.
– Przepraszam... Nawet nie wiedziałam, że byłam w ciąży. Martwiłam

się o Sammy'ego... czasem zapominałam o tabletce i nie miałam pojęcia, w
której fazie cyklu jestem...

– To ja powinienem się zabezpieczać – mruknął Franko.
– To nie ma znaczenia... – szepnęła.
– Oczywiście, że ma! To wszystko by się nie zdarzyło, gdybym

traktował cię choć trochę lepiej. – Puścił jej ręce i przesunął się na koniec
łóżka.

– Wiesz, jak bardzo obwiniam siebie za to, przez co przeszłaś?
– To nie twoja wina – powtórzyła, patrząc na jego zmęczoną twarz.
– To moja wina – powtórzył z uporem. – Od pierwszego dnia

zatruwałem ci życie. Przeżywałaś wielki stres z powodu Sammy'ego, a ja
jeszcze dołożyłem do tego swoje niedorzeczne wymagania. – Pokręcił głową
z niedowierzaniem i dodał: – Byłem dla ciebie okrutny.

– Nie! – szepnęła. – Nie byłeś... taki zły.
– Wybacz mi, Anno. Proszę, powiedz, że mi wybaczasz to, co ci

zrobiłem.

– Nie mam ci czego wybaczać – odrzekła, odwracając wzrok. Nie była w

stanie znieść jego spojrzenia.

– Jesteś dla mnie zbyt wyrozumiała.

– Każdy w końcu popełnia jakieś błędy.
Franko westchnął ciężko.
– Masz rację, oczywiście. W samą porę mi o tym przypomniałaś. Ty

popełniłaś jeden błąd, za który karałem cię całymi latami, przy okazji
niszcząc własne życie.

Pod powiekami Anny zbierały się łzy. Słuchała Franka ze ściśniętym

sercem. To, co czuł, to były wyrzuty sumienia, nie miłość. A teraz poczucie
winy miało ich połączyć na zawsze.

– Franko... Ja...
– Nie – uciszył ją. – Pozwól mi skończyć. Jesteśmy teraz małżeństwem.

Tego nie mogę zmienić tak szybko. Wiem, że proszę o wiele, ale... czy
jednak zgodzisz się pojechać ze mną do Rzymu za trzy tygodnie? Moja
matka bardzo chciałaby zobaczyć wnuka. Giulia naturalnie też się ucieszy na
twój widok.

– A potem? – zapytała przez ściśnięte gardło. – Co będzie, gdy już

wrócimy do Australii?

Franko zatrzymał wzrok na jej twarzy.
– Potem się rozstaniemy. Zwrócę ci wolność, której nigdy nie

powinienem był ci zabierać. Oczywiście zapewnię tobie i Sammy'emu
bezpieczeństwo finansowe.

Nie chciała jego pieniędzy! Łzy znów wymknęły się spod jej powiek i

popłynęły po policzkach.

– Widzę, że to dla ciebie wielka ulga – stwierdził Franko, zaciskając

usta. – Pewnie liczysz dni do chwili, kiedy to wszystko się skończy.

Obrócił się na pięcie i szybko wyszedł z sali.

Następne trzy tygodnie były dla Anny bardzo trudne do zniesienia.

Franko traktował ją niezwykłe uprzejmie, nawet serdecznie, ale była pewna,
że w głębi duszy odlicza dni pozostałe do zakończenia ich fasadowego
małżeństwa.

Jenny była zaabsorbowana swoim chłopcem, a Sammy czuł się

doskonale w wielkim domu z jeszcze większym telewizorem i stertą
fantastycznych zabawek. Anna jednak była coraz bardziej samotna. Franko
przeniósł się na stałe do jednej z zapasowych sypialni, zostawiając ogromne
podwójne łóżko do jej wyłącznego użytku. Wychodził do pracy bardzo
wcześnie, a wracał późno, tłumacząc się nawałem obowiązków w firmie.

Oczywiście Anna wcale w to nie wierzyła.
Była tak sfrustrowana jego chłodem, że kilka razy specjalnie czekała na

jego powrót. Ostatniego wieczoru przed wyjazdem do Rzymu Franko
pojawił się w domu dopiero przed północą. Wszedł do salonu z marynarką
przerzuconą przez ramię, z rozluźnionym węzłem krawata, i zauważył ją
dopiero wtedy, gdy podniosła się z sofy i wypowiedziała jego imię.

– Anno – odezwał się, rzucając marynarkę na oparcie krzesła. – Masz

ochotę na drinka?

– Nie, dziękuję.
Podszedł do barku, omijając ją wzrokiem.
– Dlaczego jeszcze nie śpisz?
– Chciałam z tobą porozmawiać.
– O czym? – zapytał między jednym łykiem whisky a drugim.
Anna zacisnęła usta.
– Zastanawiałam się, jak chcesz zorganizować nasz pobyt w Rzymie.
– Zatrzymamy się u mojej matki. Wynająłem swój dom. Ale nie musisz

się niczego obawiać. Powiedziałem matce o poronieniu, więc dostaniesz
osobną sypialnię, żebyś mogła w spokoju dochodzić do zdrowia.

– Nie sądziłam...
– Ty może nie, ale moja matka tak. I tak już uważa mnie za brutala,

którego należałoby wychłostać za to, jak cię potraktowałem.

– Powinieneś powiedzieć jej prawdę.
– Jaką? Że zamierzamy wziąć rozwód zaraz po powrocie do Melbourne?

Moja matka jest gorliwą katoliczką.

– W końcu i tak będziesz musiał jej powiedzieć.
– Zrobię to, kiedy uznam za stosowne – uciął krótko i dolał sobie

whisky.

Anna patrzyła na niego, przygryzając wargi.
– Nigdy wcześniej tyle nie piłeś – zauważyła.
– Masz z tym jakiś problem? – Wzruszył ramionami.
– Nie, tylko pomyślałam...
– Nie myśl. Myślenie niczego nie zmienia.
– Jesteś na mnie zły?
– Dlaczego miałbym być na ciebie zły? Przemykasz po kątach, boisz się

odezwać, żebym nie urwał ci głowy. Oczywiście, że nie jestem na ciebie zły.

– Nie przemykam po kątach – odpowiedziała z urazą. – Po prostu

odniosłam wrażenie, że wolisz, abym schodziła ci z drogi. Wracasz bardzo
późno, nie przychodzisz do sypialni...

– Nie sądzisz, że to już chyba byłoby trochę za wicie? Chyba nie

czekałaś na mnie po to, żeby zaoferować mi swoje towarzystwo w łóżku?

Anna zaniemówiła, ale jeden rzut oka na twarz Franka przekonał ją, że w

tej chwili jakakolwiek rozsądna rozmowa jest niemożliwa.

– Za dużo wypiłeś – stwierdziła śmiało.
– I co z tego? – skrzywił się. – Co zamierzasz z tym zrobić, moja droga

żono?

Już miała na końcu języka ciętą odpowiedź, ale pohamowała się w porę i

odwróciła się do wyjścia. Franko jednak przytrzymał ją za rękę.

– Nie tak szybko.
– Puść mnie, Franko.
– Nigdzie cię nie puszczę – rzekł, mierząc ją rozgorączkowanym

spojrzeniem. – Nigdy nie chciałem cię wypuszczać.

Szarpnęła rękę, ale trzymał ją mocno i powoli zbliżał twarz do jej

twarzy, nie zostawiając jej żadnego wyboru. Przymknęła oczy, by nie ujrzeć
w jego oczach błysku nienawiści, i poddała się.

– Proszę... – szepnęła po dłuższej chwili, przyciskając się do niego całym

ciałem. – Proszę cię...

Franko natychmiast wytrzeźwiał i odsunął się od niej.
– Nie, cara. Obiecałem sobie, że nie zrobię tego.
– Proszę! – jęknęła błagalnie.
Franko z łatwością uwolnił się z jej uchwytu i znów podszedł do barku.
– Idź spać, Anno – powiedział, zwrócony do niej plecami.
Znów poczuła palące upokorzenie.
– Ale...
– Nic kłóć się ze mną.
Usłyszała szczęk kryształowej karafki o szklankę.
– Franko...
– Wynoś się stąd wreszcie! – Obrócił się na pięcie i spojrzał na nią

groźnie. Kostki jego palców zaciśniętych na szklance były zupełnie białe.

– Czy... czy zrobiłam coś nie tak? – zapytała nieśmiało, prawie szeptem.
– Chyba nie rozumiesz, co do ciebie mówię – wycedził przez zaciśnięte

wargi. – Prosiłem cię, żebyś stąd wyszła.

– Słyszałam.

– W takim razie wyjdź.
– Nie boję się ciebie – powiedziała cicho.
– Głupia jesteś, że chcesz mnie oglądać w takim stanie.
– Widziałam cię już w gorszym.
– Wątpię. – Niepewnie odstawił szklankę i przesunął dłonią po włosach.

– Przecież nie było cię przy mnie, gdy zobaczyłem te zdjęcia.

– Obiecałeś, że nie będziesz już do tego wracał.
– Wtem, co obiecałem! – wykrzyknął, uderzając zwiniętą pięścią w blat.
Anna przygryzła usta, ale stała nieruchomo, drżąc na całym ciele.
– Sama się prosisz o kłopoty – wybuchnął Franko. – Nie jestem teraz w

stanie się kontrolować, a ty możesz na tym ucierpieć!

– Dlaczego to robisz? – zapytała, wskazując na karafkę i szklankę.
– Topię swoje smutki. Tak się chyba mówi?
– Jakie smutki?
Franko znów sięgnął po karafkę.
– Byłem głupi, że cię odnalazłem. Myślałem, że uda mi się odebrać dług,

ale wyszło na to, że sam płacę.

– W jaki sposób?
Jednym haustem wychylił połowę zawartości szklanki i dopiero wtedy

odpowiedział:

– To, co kiedyś było między nami, umarło na zawsze. Najwyższy czas,

żebyśmy oboje się z tym pogodzili. Tego już nie ma.

Dopił resztkę whisky, z rozmachem odstawił szklankę na bok i wyszedł

z salonu, nie czekając na jej odpowiedź.

Rozdział 9

Lot do Rzymu był łatwiejszy do zniesienia dzięki obecności Sammy'ego,

który siedział pomiędzy nimi, zachwycony luksusami klasy biznesowej.
Jego nieustanna paplanina skutecznie zapełniała niezręczne milczenie
między Anną a Frankiem.

Gdy chłopiec w końcu usnął, Anna ułożyła go na wolnym fotelu i

włączyła sobie film. Patrzyła na ekran, ale nic do niej nie docierało. Franko
siedział obok, oddzielony od niej przestrzenią zaledwie jednego pustego
miejsca. W ręku trzymał drinka, a wzrok również miał sztywno utkwiony w
ekranie przed sobą.

Przez ostatnie dwa dni prawie nie rozmawiali. Nawet Jenny zauważyła,

że zapanowały między nimi ciche dni, i skomentowała to z troską w oczach.
Anna próbowała ją uspokoić, ale zdawała sobie sprawę, że jej słowa nie
brzmią przekonująco.

Rzymskie lotnisko Leonarda da Vinci było zatłoczone po brzegi. Wśród

oczekujących na przylot znalazła się Jovanna, matka Franka, oraz jego
siostra Giulia z trójką dzieci.

– Anno. – Jovanna pochwyciła ją w objęcia i ze łzami w oczach

ucałowała w policzki. – Wreszcie do nas wróciłaś! A gdzie jest mój
wnuczek? Och! – Przyłożyła obie dłonie do policzków i z zachwytem
wpatrzyła się w chłopca, który właśnie wyłonił się zza nóg Franka. – Jaki on
podobny do ciebie, Franko! Wyglądałeś dokładnie tak samo, gdy byłeś w
jego wieku! – zawołała i porwała Sammy'ego w ramiona. Giulia ucałowała
Annę i przedstawiła jej swoje dzieci: dwuletnie bliźniaczki, Pię i Paotę, oraz
maleńkiego Antonia, który uśmiechał się do wszystkich bezzębnymi
dziąsłami.

– Masz śliczne dzieci – stwierdziła Anna, łaskocząc Antonia pod brodą.
Giulia spochmurniała i delikatnie dotknęła jej ramienia.
– Tak mi przykro z powodu twojej straty.
– Dziękuję – odrzekła Anna, nieco speszona.
– Niedługo będziesz miała następne – zapewniła ją Giulia. – Może

zrobicie sobie jakieś w Rzymie?

Anna żałowała, że nie może się ukryć pod stertą bagaży. Gdyby tylko

Giulia znała prawdę!

Droga do domu Jovanny przywodziła jej na myśl bolesne wspomnienia.

W tych wspomnieniach Franko był kimś zupełnie innym niż ten facet, który
teraz siedział obok niej w kamiennym milczeniu, nie reagując na nic. – Gdy
wreszcie dotarli na miejsce, Sammy był już bardzo zmęczony i po krótkim
wybuchu łez pozwolił się odesłać do łóżka w towarzystwie nowo poznanej
babci. Giulia również zabrała dzieci i poszła do siebie, obiecując, że
przyjdzie następnego dnia na rodzinny obiad. Anna z dreszczem
uświadomiła sobie, że Carlo i jego żona najprawdopodobniej również się
wtedy pojawią.

Przysiadła na sofie w salonie. Po chwili pojawił się tam Franko ze

szklanką soku pomarańczowego w ręku. Sok był dla niej; Franko
natychmiast skierował kroki do barku.

– Mama jest zachwycona twoim synem – oświadczył, nalewając sobie

drinka.

– Tak – odrzekła Anna krótko.
– Bardzo ją uszczęśliwiłaś. Już zaczynała przywykać do myśli, że nigdy

nie będę miał syna.

– Przecież to nie jest twój syn – odrzekła ze znużeniem.
– Nie, ale ona nie musi o tym wiedzieć. Nikt nie musi o tym wiedzieć.
Anna potrząsnęła głową.
– Czuję się jak oszustka... Nie znoszę tego udawania. To wszystko jest

fałszywe.

– To nie jest idealna sytuacja – zgodził się Franko. – Ale nic więcej nie

możemy zrobić. Carlo i Milana pojawią się tu jutro – dodał po chwili.

– Wiem. Giulia mi powiedziała.
– Nie masz nic przeciwko temu? – zapytał, obserwując ją uważnie.
Odwróciła wzrok.
– Oczywiście, że nie.
– Nic chciałbym denerwować matki.
– Rozumiem.
– Wyglądasz na zmęczoną – zauważył. – Jeśli chcesz, to idź się położyć.

Mama nie będzie miała ci za złe, jeśli nie powiesz jej dobranoc. Anna
podniosła się i podeszła do drzwi.

– Mamy połączone pokoje – dorzucił Franko. – Ale nie musisz się tym

martwić. Zamknę porządnie drzwi od swojej strony, żebyś mogła spać
spokojnie.

– Mówiłam ci już, że nie boję się ciebie.
Franko prychnął drwiąco.
– To może powinnaś zacząć. Ja na twoim miejscu bym się bał.
Nic nie odpowiedziała, ale kiedy szła do swojego pokoju, serce biło jej

mocniej niż zazwyczaj.

Następnego wieczoru pojawiła się w salonie jako ostatnia. Rodzina była

już w komplecie. Anna nałożyła na tę okazję błękitną sukienkę, która
podkreślała kolor jej oczu, i srebrne sandałki, a jasne włosy upięła w
elegancki węzeł na karku.

Ledwie stanęła w progu, podbiegła do niej Giulia.
– Anno, poznaj mojego męża, Pietra. Chyba nie zdążyłaś go spotkać

podczas swojego poprzedniego pobytu.

– Jak się masz, Anno? – zapytał przystojny, ciemnooki mężczyzna,

wyciągając do niej dłoń. – Żona dużo mi o tobie opowiadała.

– Wspaniale dziś wyglądasz! – zawołała Jovanna, również do niej

podchodząc. – Carlo! – zawołała do mężczyzny stojącego obok wózka z
drinkami w towarzystwie kobiety w zaawansowanej ciąży – Gdzie twoje
dobre maniery? Przedstaw Annie Milanę!

Carlo zbliżył się i wymamrotał coś niewyraźnie, nie patrząc jej w oczy.
Angielski Milany nie był tak płynny jak u pozostałych Ventressich, a

ponadto dziewczyna sprawiała wrażenie nieco nieśmiałej. Przez cały czas
kurczowo trzymała Carla za rękę, jakby obawiała się, by gdzieś jej nie
zniknął.

Po chwili wszyscy usiedli przy stole i Anna z przerażeniem odkryła, że

wyznaczono jej miejsce dokładnie naprzeciwko Carla. Podniosła się, ale gdy
Franko szybko oparł dłoń na jej ramieniu, przywołując ją do porządku, w
milczeniu opuściła wzrok na stół.

Otoczona rodziną Jovanna promieniała szczęściem.
– Jak to dobrze widzieć cię znowu wśród nas, Anno! I jak się cieszę, że

mogłam wreszcie poznać mojego wnuczka! Sammy pod każdym względem
jest podobny do Franka. Mój syn tak samo zawsze marudził, gdy trzeba było
iść spać, Od dziecka był uparty jak osioł!

Anna uśmiechnęła się blado, kątem oka zauważając zdumiony wyraz

twarzy Carla.

– Giulia też była uparta – ciągnęła Jovanna, patrząc na córkę ciepło.

Giulia wydęła usta.
– Dziękuję ci, mamo. A jaki był Carlo? Chyba nie powiesz, że

przypominał aniołka?

– Nie, ale miłość dobrej kobiety dokonała cudów – uśmiechnęła się

Jovanna. – Prawda, Carlo?

Na twarzy wymienionego pojawił się sztuczny uśmiech.
– Tak, jestem teraz bardzo szczęśliwy – rzekł otaczając żonę ramieniem.
– Gdzie byśmy byli bez naszych pięknych żon? – uśmiechnął się Piętro,

patrząc na Giulię z czułością.

Serce Anny ścisnęło się boleśnie. Na szczęście wkrótce rozmowa

zboczyła na inne tematy. Anna słuchała, nie biorąc w niej czynnego udziału,
a gdy Carlo ze względu na Milanę przeszedł na włoski, odetchnęła i z
czystym sumieniem zajęła się obserwacją rodziny.

Franko przeważnie milczał, odzywał się tylko wtedy, gdy ktoś go o coś

zapytał. Jego zachowanie nie uszło uwagi Jovanny, która przypatrywała się
synowi ze zmarszczonym czołem. Giulia była jak zwykle radosna i
ożywiona. Z kolei Milana sprawiała wrażenie bardzo zakochanej w mężu;
jej duże brązowe oczy z zachwytem wpatrywały się w Carla. Anna
westchnęła w duchu, nie dziwiąc się, że Franko nie chciał psuć tej sielanki.
A w dodatku Milanę już tylko kilka tygodni dzieliło od rozwiązania. Anna
dobrze pamiętała, jak niestabilne były jej emocje w tym okresie. Wyjawianie
prawdy o ojcostwie Sammy'ego byłoby teraz tylko bezmyślnym
okrucieństwem.

Następnego dnia po południu Jovanna zabrała Sammy'ego do zoo.

Franko i Anna zostali sami w domu, Franko jednak zaraz oświadczył, że ma
pilne papiery do przejrzenia, i zniknął gdzieś w otchłaniach wielkiego domu.

Anna przez kilka minut błąkała się po pokojach, podziwiając wspaniale

wnętrza i uśmiechając się uprzejmie do służby, która łamaną angielszczyzną
bezustannie proponowała jej drinka oraz coś do zjedzenia, a w końcu poszła
do swojej sypialni i z ulgą zamknęła za sobą drzwi.

Położyła się na łóżku z nadzieją, że uda jej się przespać resztę

popołudnia. Wzięła do ręki jakąś książkę i bezmyślnie zaczęła ją kartkować,
ale nie mogła skupić się na treści. W końcu zrezygnowała, odłożyła książkę
na bok i pogrążyła się w niewesołych rozmyślaniach.

Ktoś zapukał do drzwi. Westchnęła i poszła otworzyć, przekonana, że to

znów któraś z pokojówek chce ją czymś nakarmić. Za progiem jednak stał
Carlo. Anna ze zdumieniem cofnęła się o krok.

– Co ty tu robisz? – zapytała przytłumionym głosem.
Carlo zamknął za sobą drzwi i oparł się o futrynę.
– Muszę z tobą porozmawiać.
– To chyba nie jest dobry pomysł – odrzekła ze zdenerwowaniem. – A

jeśli Franko tu wejdzie i zastanie cię w mojej sypialni?

– Nie zajmę ci dużo czasu. Ta sprawa gryzie mnie od czterech lat, więc

proszę, wysłuchaj mnie.

Skrywając niepokój, przyjrzała mu się uważniej. Twarz miał bladą,

kąciki ust opuszczone, oczy otoczone ciemnymi cieniami.

– Muszę ci powiedzieć coś, co powinienem wyznać już dawno temu –

zaczął, przesuwając dłonią po włosach gestem identycznym jak Franko.

Patrzyła na niego w milczeniu, starając się nie okazywać

zdenerwowania.

– Nic wiem, jak mam zacząć – westchnął, chodząc po pokoju.
– Co chcesz mi powiedzieć?
Na twarzy Carla odbiło się cierpienie.
– Nie spałem z tobą tamtej nocy.
Cisza, która zapadła po tych słowach, swoim natężeniem przypominała

eksplozję bomby atomowej. Anna poczuła, że kręci jej się w głowie.
Otworzyła usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk.

Carlo wziął urywany oddech i mówił dalej:
– Nasypałem ci narkotyku do drinka. Byłem szaleńczo zazdrosny o

Franka... o wasze zaręczyny. Mnie się nie układało z kobietami, więc kiedy
Franko przedstawił cię rodzinie jako swoją narzeczoną, postanowiłem, że
muszę coś z tym zrobić. Wypiłaś tego szampana, a gdy usnęłaś, ja...
rozebrałem cię i zrobiłem te zdjęcia. Wstyd mi teraz o tym mówić... ale nie
czułem się winny, dopóki nie poznałem Milany. Dopiero wtedy
zrozumiałem, przez co przechodził mój brat, gdy cię stracił. A potem
dowiedziałem się, że masz syna...

Anna szeroko otworzyła oczy. Dopiero teraz to do niej dotarło.
– Więc Sammy... Sammy jest... jest dzieckiem Franka?
– Z pewnością nie moim. Anno, musisz mi uwierzyć. Byłem głupi i zły,

ale nie aż tak.

Nie miała pojęcia, co powiedzieć. Przez cztery lata torturowała się

myślami o tym, co zrobiła... pozwoliła, by poczucie winy zniszczyło jej
życie... a także życie Franka.

Poderwała się na nogi.
– Franko musi się o tym dowiedzieć. Natychmiast!
– Nie! – wykrzyknął Carlo.
Zatrzymała się pośrodku pokoju jak wryta i spojrzała na niego z

konsternacją.

– Jak to nie?
– Proszę... – powiedział Carlo błagalnym tonem. – Franko nie musi o

tym wiedzieć. To, co zrobiłem, było niewybaczalne, ale kto wie, jakie
jeszcze szkody mogłyby powstać, gdyby dowiedział się o tym teraz?

– Już wyrządziłeś niewybaczalne szkody! – wykrzyknęła Anna z

oburzeniem. – Czy potrafisz sobie wyobrazić, przez co przeszłam? Byłam
pewna, że Sammy jest twoim synem! Przez lata biczowałam się za coś,
czego w ogóle nie zrobiłam! Jak mogłeś tak postąpić, Carlo? Zniszczyłeś nie
tylko moje życie, ale także życie Franka!

Carlo nerwowo przełknął ślinę.
– Przecież Franko i tak wierzy, że Sammy jest jego synem, więc na czym

polega problem?

Anna znów opadła na łóżko, szukając odpowiednich słów.
– Anno, przecież on się w końcu z tobą ożeni! Dostaliście swoją szansę

na szczęście. Proszę, nie odbieraj mi mojej. Nie każ mi ujawniać tego, co ci
powiedziałem. Proszę cię.

Podniosła głowę i spojrzała mu w oczy.
– Carlo, nie zdajesz sobie sprawy z tego, o co prosisz.
– Chyba jednak tak. Kocham Milanę z całego serca i wiem, że Franko

tak samo kocha ciebie. To taka nasza rodzinna legenda...

– Franko mnie nie kocha – wykrztusiła.
– Kocha cię. Inaczej nie zawracałby sobie głowy szukaniem ciebie.

Nigdy nie przestał cię kochać.

– On myśli, że Sammy jest twoim synem – powiedziała Anna łamiącym

się głosem.

Jak miała przekonać Franka, że Sammy jest jego synem, skoro Carlo

nalegał na zachowanie tajemnicy?

– Powinien się o tym dowiedzieć – nalegała. – Teraz myśli o mnie

okropne rzeczy...

– Anno, proszę cię. Milana ma rodzić już za kilka tygodni. Błagam, nie

wyjawiaj mojej podlej przeszłości. To by ją zniszczyło...

– A co ze mną? – Łzy napłynęły jej do oczu. – Mam zostać z tym

wstydem już na zawsze?

– Nie zrobiłaś nic złego.
– Ale Franko jest przekonany, że zrobiłam.
– Anno... wiem, że mi nie wybaczysz, ale może kiedyś spojrzysz na to

jak na młodzieńczy wygłup, który przyniósł nieoczekiwane konsekwencje.

– To ja poniosłam te konsekwencje, nie ty.
– Myślisz, że o tym nie wiem? Wiem, ale nie mogę zmienić przeszłości.

Pogodziliście się z Frankiem i teraz możecie budować wasze życie od nowa.

– Franko chce się ze mną rozwieść zaraz po powrocie do Australii.
Carlo zastygł ze zdumienia.
– Kie zrobi tego. Za bardzo cię kocha.
– Jak możesz być tak ślepy?! – wykrzyknęła Anna. – Nie zauważyłeś,

jak on na mnie patrzy?.

– Proszę, Anno, daj mi chociaż tych kilka tygodni – jęknął Carlo. – Gdy

Milana już urodzi, wszystko może się zmienić.

Anna otarła Izy wierzchem dłoni– Carlo, jak możesz mnie o to prosić?

Po tym, co zrobiłeś... jak możesz tak po prostu przyjść tutaj i udawać, że nic
takiego się nie stało?

– Bo właśnie o to chodzi, że nic się wtedy nie stało.
– Teraz mi to mówisz! O cztery lata za późno!
– Wiem, co Zrobiłem, i bardzo mi z tego powodu przykro. Ale jeśli

powiesz Frankowi prawdę... to rozbije naszą rodzinę. Moja matka będzie
załamana. Nigdy się nie pogodzi z tym, co zrobiłem.

– Trzeba było o tym pomyśleć, zanim dosypałeś mi tego świństwa do

szampana – odparowała t goryczą. – Co to właściwie było? Nic nie
pamiętam z tamtej nocy, więc musiał to być jakiś silny środek. Bardzo
ryzykowałeś. A gdybym umarła z powodu reakcji alergicznej? To się
czasami zdarza.

– To był środek, który powoduje chwilowa utratę pamięci. Dostałaś

niedużą dawkę.

– Dziękuję ci, że tak się o mnie zatroszczyłeś – odrzekła z sarkazmem. –

Ale w razie gdyby nie przyszło ci to do głowy... byłam już wtedy w ciąży.
Nie wiedziałam o tym, ale byłam. Naraziłeś nie tylko nie tylko mnie, ale

również moje dziecko.

Twarz Carla poszarzała.
– Tak mi przykro, Anno.
– „Przykro" to zupełnie bezużyteczne słowo w tej sytuacji. Łatwo się je

wymawia, ale niczego nie zmienia.

– Nic wiem, co jeszcze mógłbym zrobić – rzekł Carlo bezradnie. – Nie

mogę zaryzykować i powiedzieć teraz Frankowi. Stawka jest zbyt duża.

– Jesteś bardzo podobny do swojego brata. Widzisz wszystko tylko z

jednej strony...

– Rozumiem, że to dla ciebie trudne...
Anna zerwała się na równe nogi i rzuciła w jego stronę jak tygrysica.
– Trudne?! Wiesz, kim jesteś, Carlo? Zwykłym tchórzem! Dlaczego nie

powiesz tego wszystkiego Frankowi? Bądź mężczyzną! On ma prawo o tym
wiedzieć! Powinien się dowiedzieć!

Usłyszała odgłos otwieranych drzwi za swoimi plecami i obróciła się

gwałtownie. W progu stał Franko z twarzą ściągniętą napięciem.

– O czym mam prawo wiedzieć, Anno? – zapytał lodowatym tonem.
Patrzyła na niego nieruchomo, niezdolna wypowiedzieć słowa,

zastanawiając się, ile zdążył usłyszeć.

Franko przeniósł wzrok na brata, który nagle skurczył się do polowy

zwykłych rozmiarów.

– Carlo? Może ty mi wyjaśnisz, co robisz w sypialni mojej żony?
– Ja... właśnie wychodziłem – wymamrotał Carlo, przysuwając się bliżej

drzwi.

– Carlo! – wychrypiała Anna. – Nie wychodź!
Franko przeszył ją spojrzeniem na wskroś.
– Jakie to wzruszające, cara. Wzrusza mnie twoje oddanie kochankowi

po tylu lalach. Ale czy nie zapomniałaś przypadkiem, że on jest teraz
żonaty?

– Anno, przepraszam cię – wykrztusił Carlo spod drzwi i zanim zdążyła

go powstrzymać, zamknął je za sobą.

W pokoju zapanowało ciężkie milczenie. Anna przesunęła językiem po

wyschniętych wargach. Miała wielką ochotę wyznać Frankowi prawdę, ale
wiedziała, że on nie uwierzy, dopóki nie usłyszy wszystkiego z ust własnego
brata.

– Co Carlo tutaj robił? – zapytał Franko stalowym głosem.

– Przyszedł, żeby... coś mi powiedzieć.
– Co?
– Chciał mnie przeprosić za to, że... że zrobił tamte zdjęcia.
– O czym jeszcze rozmawialiście?
– O niczym – odrzekła, opuszczając wzrok.
– Słyszałem, jak mówiłaś, że mam prawo coś wiedzieć. Może mnie

oświecisz, o co dokładnie chodziło?

Zacisnęła usta, próbując zebrać myśli.
– Carlo powiedział... że Sammy na pewno jest twoim synem.
Franko gwałtownie wciągnął oddech.
– Jak to możliwe?
Anna przygryzła wargi.
– Carlo jest absolutnie pewien, że Sammy nie może być jego dzieckiem.
– Przecież mógłbym być jego ojcem tylko w razie, gdyby...
– Prezerwatywy nie są zupełnie bezpiecznym środkiem

antykoncepcyjnym. Ja jestem pewna, że Sammy jest twój, nawet jeśli ty nie
chcesz tego przyznać.

– Nawet test genetyczny nie może zmienić faktu, że spałaś z moim

bratem. – Spałam w jego łóżku, ale nie z nim.

– Wyjaśnijmy to sobie wreszcie. Kochałaś się z moim bratem.
– Nic o tym nie wiem.
– Ach tak, znowu te zaburzenia pamięci. Jaki to wygodny sposób na

uniknięcie odpowiedzialności za to, co zrobiłaś.

Anna bezradnie zacisnęła dłonie w pięści.
– Dlaczego nie zapytasz swojego brata, co się zdarzyło tamtej nocy?

Poproś go, żeby opowiedział ci to dokładnie, zaczynając od chwili, gdy
podał mi pierwszy kieliszek szampana.

– Już słyszałem relację Carla z tamtej nocy.
– Zapytaj go jeszcze raz.
– Nie muszę. Wina jest wypisana wielkimi literami na twojej twarzy od

chwili, gdy wtargnąłem na wasze potajemne spotkanie.

– To Carlo tutaj przyszedł! – wykrzyknęła Anna. – Ja go nie

zapraszałam! Nie chcę mieć z nim nic wspólnego. To podły tchórz, który
myśli, że może wszystko wymazać głupimi przeprosinami! A ja mam dalej
cierpieć konsekwencje jego...

Franko zmarszczył brwi.

– Konsekwencje czego?
– Niczego – burknęła, odwracając się tyłem do niego. – Nic chcę o tym

więcej rozmawiać.

Franko podszedł bliżej i położył rękę na jej ramieniu.
– Anno, widzę, że coś przede mną ukrywasz. Powiedz mi wreszcie, co

się tu dzieje.

Wzięła głęboki oddech i spojrzała mu prosto w twarz.
– Nic się nie dzieje, Franko. Właśnie o to chodzi. Nic się nie dzieje i nic

się nigdy nie działo.

Wyrwała mu się i wybiegła z sypialni. Po chwili jej szybkie kroki

rozległy się na schodach.

Franko przez chwilę stał nieruchomo ze zmarszczonymi brwiami, a

potem sięgnął po telefon i wystukał numer komórki brata.

Rozdział 10

W dwie godziny później Carlo stanął w drzwiach gabinetu brata. Na jego

widok Franko podniósł się zza biurka.

– Spóźniłeś się – powiedział krótko.
– Wiem – odrzekł Carlo, unikając jego wzroku.
– Carlo, o co tu chodzi?
Młodszy z braci usiadł na krześle i przygarbił ramiona, jakby dźwigał na

nich wielki ciężar.

– Zadałem ci pytanie – rzekł Franko sucho.
Carlo podniósł głowę i zatrzymał udręczony wzrok na twarzy brata.
– Nie spałem z Anną.
Po tym wyznaniu zapadła martwa cisza.
– Nasypałem jej narkotyku do drinka... – podjął wreszcie Carlo. –

Chciałem... nie chciałem, żebyś ożenił się pierwszy... wcześniej niż ja. Przez
całe życie byłem drugi w kolejce do wszystkiego. Ty byłeś starszy i miałeś
przywileje. Ojciec przekazał ci zarządzanie firmą... odpowiedzialność za
przyjmowanie i zwalnianie pracowników, a ja co dostałem? Drugie w
hierarchii stanowisko, które oznaczało tylko tyle, że jestem twoim
bezpośrednim podwładnym. Miałem już tego dosyć, chciałem coś zrobić,
żeby to wreszcie zmienić... Pomyślałem, że najlepiej będzie, jeśli pozbędę
się Anny. Wtedy ja mógłbym pierwszy mieć syna.... dziedzica firmy.

Franko mocno zacisnął palce na długopisie, który trzymał w ręku.
– Spała, gdy... gdy robiłem jej te zdjęcia. Wymyśliłem całą historyjkę o

tym, że się z nią przespałem. To było nawet zabawne. Nie zdawałem sobie
sprawy z konsekwencji, dopóki się nie dowiedziałem, że Anna ma syna...
twojego syna.

Franko zaklął pod nosem.
Carlo przelotnie zerknął na jego twarz i szybko odwrócił głowę.
– Dziwiłem się, że wątpiłeś w swoje ojcostwo. Sammy jest przecież

bardzo podobny do ciebie.

Franko przymknął oczy.
– Przepraszam cię, Franko... Zrobiłem coś bardzo złego... nie mogę już

tego zmienić, ale...

Franko gwałtownie wstał.

– Czy ty w ogóle masz pojęcie, co zrobiłeś?
Carlo pobladł jak płótno.
– Chyba tak.
– Nic masz pojęcia! – pieklił się Franko. – Zniszczyłeś nasze życie i

nasze szczęście!

– Ona nadal cię kocha. Jestem tego pewien.
Franko opadł na krzesło i ukrył twarz w dłoniach.
– Teraz już może mnie tylko nienawidzić. Po tym, jak ją traktowałem.
– Przecież ożeniłeś się z nią.
– Wbrew jej woli. Ona nie chciała mieć ze mną nic wspólnego.

Zmusiłem ją do ślubu.

– Wybaczy ci.
– Naprawdę jesteś aż takim idiotą? Jak może mi wybaczyć? Albo tobie?
– Przeprosiłem ją.
Franko z frustracją wzniósł oczy do góry.
– I naprawdę myślisz, że takie przeprosiny są w stanie wymazać to, co

się stało?

– Nie, ale teraz nic innego nie mogę zrobić. Gdybym powiedział prawdę

wszystkim, zraniłbym Milanę i mamę.

– Myślisz tylko o sobie! Czy w ogóle zastanowiłeś się nad tym, jak to

wszystko odbiło się na Annie? Kochałem ją z całego serca, a ty zniszczyłeś
wszystko swoimi kłamstwami! Jak mam jej to teraz wynagrodzić?

– Nadał ją kochasz?
– Oczywiście, że nadał ją kocham! Co to za pytanie? Nigdy nie

przestałem jej kochać!

– A powiedziałeś jej to?
Franko znieruchomiał.
– Nie... nie, nie powiedziałem.
– Powinieneś jej powiedzieć, co do niej czujesz.
– Teraz już jest za późno.
– Jak może być za późno? – zdziwił się Carlo. – Masz przecież syna, a

Anna jest twoją żoną. To jest więź na całe życie.

– Obiecałem jej, że weźmiemy rozwód zaraz po powrocie do Melbourne.
– To powiedz jej teraz, że zmieniłeś zdanie i że chcesz, byście pozostali

małżeństwem.

– Ona się na to nie Zgodzi.

– Jeśli nie jesteś gotów o nią walczyć, to znaczy, że na nią nie

zasługujesz. Gdybyś ją naprawdę kochał, to od samego początku
dostrzegłbyś, że mówi prawdę. Ale ty wolałeś uwierzyć mnie. W ogóle nie
chciałeś słuchać tego, co ona miała do powiedzenia.

– Te zdjęcia...
– Widziałeś to, co chciałeś zobaczyć. Gdybyś się przyjrzał uważniej, to

dostrzegłbyś, że ona jest tam zupełnie nieprzytomna.

– Powinienem ci wybić wszystkie zęby – oznajmił Franko z furią. – Za

to, co zrobiłeś nam obydwojgu.

– Zasłużyłem na to – zgodził się jego brat. – Ale lepiej zajmij się

naprawieniem związku z Anną. Jest matką twojego syna i teraz tytko od was
zależy, jaką przyszłość sobie zbudujecie.

– Zejdź mi z oczu – syknął Franko przez zaciśnięte zęby.
– Przepraszam cię – powtórzył Carlo po raz kolejny. – Chciałbym móc

cofnąć czas. Gdybym wiedział, że Anna była już w ciąży, tobym tego nie
zrobił.

Twarz Franka spopielała.
– Nie miałem pojęcia, że ona była w ciąży... A potem naturalnie

uznałem, że Sammy jest twoim synem.

– Wszyscy i tak sądzili, że to ty jesteś jego ojcem. Dlatego nie ma

powodu dalej upubliczniać tej historii. Pomyśl tylko, jak mama by to
przeżyła.

Franko spojrzał na niego zimno.
– Ja przez cztery lata nie miałem kontaktu z własnym synem i jego

matką, podczas gdy ty pławiłeś się w chwale grzesznika nawróconego na
świętość.

– Nie jestem dumny z tego, co zrobiłem. Chciałbym móc jakoś wam to

wynagrodzić.

– Możesz, Carlo. Możesz to zrobić, przyznając się do wszystkiego

mamie i Milanie. Tylko pod tym warunkiem będę chciał z tobą dalej
rozmawiać. – Franko otworzył szufladę biurka i wyjął z niej jakiś dokument.
– Twoja przyszłość w firmie również od tego zależy.

Carlo szeroko otworzył usta ze zdziwienia.
– Wyrzucasz mnie?
– Nie zmuszaj mnie do tego, bo wiesz, że jestem w stanie to zrobić –

rzekł Franko ponuro. – Od czasu twojej ostatniej porażki w Neapolu to ja

zarządzam większością akcji.

– Ale Milana... – zająknął się Carlo.
– Za Milanę ty jesteś odpowiedzialny. A ja muszę zadbać o Annę i o

mojego syna. Szkoda tylko, że zrozumiałem to o cztery lata za późno.

Carlo zsunął się z krzesła i w milczeniu podszedł do drzwi.
– Daję ci czas do wieczora! – zawołał za nim Franko. – A potem wezmę

sprawy w swoje ręce!

Drzwi sypialni Anny otworzyły się i znów stanął w nich Franko. Wyraz

twarzy miał zupełnie nieprzenikniony. Anna wstrzymała oddech.

– Anno – powiedział, podchodząc do niej.
– T-tak? – zapytała, wykręcając nerwowo dłonie.
Jego oczy zatrzymały się na jej twarzy.
– Zastanawiam się, jak mam ci to powiedzieć... Boję się, że znów

wybiegniesz z pokoju i znikniesz z mojego życia tak jak cztery lata temu –
rzekł zmienionym głosem.

– Ja nie zniknęłam z twojego życia – przypomniała mu. – To ty mnie z

niego wyrzuciłeś.

Franko skrzywił się boleśnie.
– Masz rację, oczywiście. Nawet nie przyszło mi wtedy do głowy, że

może istnieć jakieś inne wyjaśnienie tej sytuacji... Wolałem uwierzyć bratu,
W rezultacie naraziłem cię na okropne cierpienie... Bardzo mi wstyd za
Carla. Trudno mi nawet o tym mówić. Nie miałem pojęcia, że on
wyhodował sobie takie kompleksy wobec mnie.

– Powiedział ci? – zapytała Anna bez tchu.
Twarz Franka pociemniała z gniewu.
– Praktycznie rzecz biorąc, musiałem to z niego wydrzeć siłą... ale tak,

powiedział mi. Miałem ochotę zabić go na miejscu.

– Przeprosił – rzekła Anna cicho.
Franko prychnął ironicznie.
– Owszem, przeprosił i spodziewał się, że dalej wszystko będzie po

staremu, jak gdyby zupełnie nic się nie zdarzyło... Ale nic już nie może być
takie samo.

Anna przygryzła wargi. Rozumiała gniew Franka, ale świadomość, że on

wreszcie poznał prawdę, przyniosła jej wielką ulgę.

– Carlo okradł mnie z pierwszych lat życia mojego syna. Okradł mnie ze

szczęścia. Przez te wszystkie lata karmiłem się złością i nienawiścią do
ciebie... podczas gdy ty byłaś tylko niewinną ofiarą.

– Franko, ja...
– Zmusiłem cię do romansu, a potem do małżeństwa, zaszłaś w ciążę i

poroniłaś z mojej winy... Traktowałem cię w niewybaczalny sposób.

Głos załamał mu się, a w kącikach oczu pojawiły się łzy.
– Kocham cię – powiedziała Anna.
Franko otarł twarz i mówił dalej, jakby nie usłyszał jej słów:
– Zaraz po powrocie do Australii złożymy papiery rozwodowe.

Ustanowię fundusz na rzecz ciebie i Sammy'ego; już nigdy nie będzie wam
niczego brakowało. Przynajmniej tyle mogę dla was zrobić.

– Powiedziałam przecież, że cię kocham.
– A co do mnie – ramiona Franka opadły bezwładnie – będę musiał jakoś

przywyknąć do perspektywy przyszłości bez... – Naraz zmarszczył brwi i
spojrzał na nią uważnie. – Co powiedziałaś?

Anna uśmiechnęła się.
– Powtórzyłam to już, dwukrotnie. Czy naprawdę chcesz to usłyszeć po

raz trzeci?

W jego oczach pojawił się dziwny błysk. Pochwycił ją za ramiona i

przyciągnął bliżej. – Naprawdę powiedziałaś, że mnie kochasz? Na twarz
Anny powoli wypełzł uśmiech.

– Nic więcej nie powiem, dopóki ty się nie przyznasz, co do mnie

czujesz.

Na twarzy Franka szalały emocje.
– Kochałem cię od pierwszej chwili, gdy cię zobaczyłem na ulicy w

Rzymie – powiedział głosem ochrypłym ze wzruszenia. – Sądziłem, że ta
miłość została zniszczona, ale ona z biegiem czasu stawała się tylko coraz
mocniejsza. Gdy się dowiedziałem, że masz dziecko, z całego serca
pragnąłem, by było moje. A kiedy zobaczyłem Sammy’ego po raz pierwszy,
ze wzruszenia zaparło mi dech... był tak podobny do mnie. Na ciebie nie
mogłem patrzeć spokojnie... chciałem cię mieć za wszelką cenę.

– Twoje warunki były dosyć bezlitosne – uśmiechnęła się Anna.
– Zapłaciłbym za operację Sammy'ego bez względu na twoją decyzję.

Chciałem tylko, żeby trudniej było ci odmówić.

– Zawsze trudno mi było odmawiać, gdy chodziło o ciebie.
– W takim razie jeszcze raz zapytam, co do mnie czujesz.

– Kocham cię.
Franko mocno przycisnął ją do siebie.
– Nie zasługuję na twoją miłość. Robiłem, co tylko mogłem, żeby ją

zniszczyć.

– W takim razie teraz będziesz musiał się bardziej postarać, żeby ją

odbudować – zaśmiała się lekko.