Clive Barker

ZAGUBIONE DUSZE

Wszystko, co przepowiedziała Harry'emu niewidoma kobieta, okazało si

ę

niezbit

ą

prawd

ą

. Jakiekolwiek wewn

ę

trzne oko posiadała Norma Paine - ow

ą

niezwykł

ą

zdolno

ść

pozwalaj

ą

c

ą

jej, bez ruszania si

ę

z male

ń

kiego pokoiku przy

Siedemdziesi

ą

tej Pi

ą

tej, obserwowa

ć

cala wysp

ę

Manhattan, od mostu Broadway

po Battery Park - oko to było równie ostre jak ka

ż

dy z no

ż

y cyrkowego

ż

onglera. Na

Ridge Street rzeczywi

ś

cie stał opuszczony dom, którego ceglane

ś

ciany szpeciły

smugi sadzy. Na ulicy rzeczywi

ś

cie le

ż

ał martwy pies, który, mimo brakuj

ą

cej

połowy łba, sprawiał wra

ż

enie,

ż

e tylko

ś

pi. I tam te

ż

, je

ś

li wierzy

ć

jej słowom,

przebywa

ć

miał demon, którego szukał Harry płochliwy i wyj

ą

tkowo zło

ś

liwy

Cha'Chat.

Zdaniem Harry'ego jednak, dom ten nie byt miejscem, które zdesperowany,

wyniesiony Cha'Chat wybrałby na swoj

ą

rezydencj

ę

. Ostatecznie, cho

ć

piekielne

bractwo potrafiło by

ć

wyj

ą

tkowo nieokrzesane, jego wizerunek jako mieszka

ń

ców

siedliska wypełnionego ekskrementami i lodem był tylko chrze

ś

cija

ń

skim wymysłem.

Bardziej prawdopodobne było to,

ż

e zbiegły demon wyl

ą

dował na wódce w Waldorf-

Astorii, a nie w tak nikczemnej kryjówce.

Zdesperowany Harry, nie mog

ą

c zlokalizowa

ć

Cha'Chata konwencjonalnymi

metodami dost

ę

pnymi prywatnemu detektywowi, udał si

ę

w ko

ń

cu do

ś

lepej kobiety

jasnowidza. Wyznał jej,

ż

e to on wła

ś

nie jest winien temu,

ż

e demon wyrwał si

ę

na

wolno

ść

. Najwidoczniej niewiele wyniósł ze swych a

ż

nazbyt cz

ę

stych kontaktów z

Otchłani

ą

i jej potomstwem oraz nie przyswoił sobie w dostatecznym stopniu

wiedzy, jak wielkim geniuszem w dziedzinie oszuka

ń

stwa jest Piekło. Gdyby było

inaczej, czy

ż

pozwoliłby zmami

ć

si

ę

dziecku, które stan

ę

ło przed nim w chwili, gdy

celował ju

ż

z pistoletu w Cha'Chata. Kiedy jednak demon ju

ż

czmychn

ą

ł i

mistyfikacja stała si

ę

niepotrzebna, dziecko, naturalnie, zamieniło si

ę

w cuchn

ą

c

ą

chmur

ę

i wyparowało bez

ś

ladu.

Teraz, gdy Harry miał ju

ż

za sob

ą

blisko trzy tygodnie daremnych

poszukiwa

ń

, w Nowym Jorku było prawie Bo

ż

e Narodzenie; pora wzajemnej ludzkiej

ż

yczliwo

ś

ci, oraz licznych samobójstw. Zatłoczone ulice; powietrze niczym sól w

ranie; Mamona prze

ż

ywaj

ą

ca chwile glorii. Trudno wprost wyobrazi

ć

sobie lepsze

pole do działania dla Cha'Chata. Harry musiał odnale

źć

go jak najszybciej, zanim

jeszcze demon nie wyrz

ą

dzi naprawd

ę

wielkich szkód; odnale

źć

go i ponownie

wepchn

ąć

do nory, z której uciekł. W ostateczno

ś

ci detektyw gotów był nawet u

ż

y

ć

neutralizuj

ą

cych demona sylab, inkantacji, które zmarły ojciec Hesse raczył łaskawie

go nauczy

ć

. Słowa te jednak kapłan opatrzył tak straszliwym ostrze

ż

eniem,

ż

e Harry

nie odwa

ż

ył si

ę

ich nawet zapisa

ć

. Za to dobrze je zapami

ę

tał. Musiał uczyni

ć

wszystko, by Cha'Chat, po tej strome Schizmy, nie ujrzał pierwszego dnia

ś

wi

ą

t

Bo

ż

ego Narodzenia.

Wewn

ą

trz budynku przy Ridge Street było jeszcze zimniej ni

ż

na dworze.

Harry czuł, i

ż

okrutny zi

ą

b przenika mu przez obie pary skarpetek i zaczyna mrozi

ć

stopy. Dotarł wła

ś

nie po schodach na pierwsze pi

ę

tro, gdy usłyszał westchni

ę

cie.

Odwrócił si

ę

przygotowany na to,

ż

e ujrzy Cha'Chata, który ze zje

ż

on

ą

, plugaw

ą

sier

ś

ci

ą

, ki

ś

ci

ą

swych oczu spogl

ą

da

ć

b

ę

dzie w kilkana

ś

cie stron jednocze

ś

nie. Ale

nie. W ko

ń

cu korytarza stała młoda kobieta. Jej chuda posta

ć

i wymizerowana twarz

wyra

ź

nie wskazywały na pochodzenie portoryka

ń

skie. Zanim dziewczyna spiesznie

zbiegła po schodach, Harry zd

ąż

ył jeszcze zauwa

ż

y

ć

,

ż

e była w zaawansowanej

ci

ąż

y.

Nasłuchuj

ą

c jej oddalaj

ą

cych si

ę

kroków, detektyw doszedł do przekonania,

ż

e Norma pomyliła si

ę

. Gdyby w tym domu rzeczywi

ś

cie przebywał Cha'Chat, nie

pozwoliłby wymkn

ąć

si

ę

z nietkni

ę

tymi oczyma w głowie tak wspaniałej zdobyczy.

Na Ridge Street demona z cał

ą

pewno

ś

ci

ą

nie było.

A zatem pozostał do przeszukania cały Manhattan.

Poprzedniego wieczoru Eddiemu Axelowi przytrafiła si

ę

bardzo osobliwa

przygoda. Zataczaj

ą

c si

ę

, wracał wła

ś

nie do domu z ulubionego baru poło

ż

onego w

odległo

ś

ci sze

ś

ciu przecznic od jego delikatesów przy Trzeciej Alei. Eddie był

pijany; był radosny; i miał ku temu wszelkie powody. Tego dnia uko

ń

czył

pi

ęć

dziesi

ą

t pi

ęć

lat. W tym czasie b

ę

kartów; oraz - co najwa

ż

niejsze - zało

ż

ył

przynosz

ą

cy ogromne dochody sklep, Axel's Superette.

Ś

wiat toczył si

ę

normalnym

torem.

Jezu Chryste, ale zi

ą

b! W tak

ą

noc, zagra

ż

aj

ą

c

ą

now

ą

epok

ą

lodowcow

ą

,

nie było nawet co my

ś

le

ć

o złapaniu taksówki. Do domu musiał doj

ść

na piechot

ę

.

Przebył mniej wi

ę

cej połow

ę

drogi do najbli

ż

szej przecznicy, kiedy - cud nad

cudy - na ulicy pojawiła si

ę

taksówka. Zatrzymał j

ą

, usadowił si

ę

w jej przytulnym

wn

ę

trzu i wtedy wła

ś

nie zacz

ę

ły si

ę

dziwy.

Po pierwsze, szofer znał jego imi

ę

i nazwisko.

- Do domu, panie Axel? - zapytał.

- Tak - odparł Eddie, nie kwestionuj

ą

c daru niebios, jak

ą

okazała si

ę

wolna

taksówka.

Pomy

ś

lał zreszt

ą

,

ż

e stanowi ona urodzinowy prezent którego

ś

ze stałych

bywalców baru.

Zapewne na chwil

ę

zamkn

ą

ł powieki; mo

ż

e nawet przysn

ą

ł. Jak było, tak

było; nast

ę

pn

ą

rzecz

ą

, jak

ą

spostrzegł, to to,

ż

e taksówka ze znaczn

ą

szybko

ś

ci

ą

pomykała nie znanymi mu ulicami. Natychmiast otrz

ą

sn

ą

ł si

ę

z odr

ę

twienia. Z cał

ą

pewno

ś

ci

ą

znajdowali si

ę

w Village; na terenach, od których zawsze trzymał si

ę

z

daleka. Jego sklep i mieszkanie znajdowały si

ę

w s

ą

siedztwie wysokiego Nineties.

Nie interesowała go dekadencka Village, gdzie szyld na sklepie głosił:

„Przekłuwania uszu; ze znieczuleniem lub bez", a przed drzwiami snuli si

ę

młodzi

m

ęż

czy

ź

ni o podejrzanie wygl

ą

daj

ą

cych biodrach.

- Jedziemy w złym kierunku - stwierdził, stukaj

ą

c w plastikow

ą

szyb

ę

oddzielaj

ą

c

ą

go od kierowcy, który jednak nie raczył nawet obejrze

ć

si

ę

i przeprosi

ć

lub cokolwiek wyja

ś

ni

ć

.

Taksówka nieoczekiwanie skr

ę

ciła w stron

ę

rzeki, wjechała w uliczk

ę

, wzdłu

ż

której ci

ą

gn

ę

ły si

ę

magazyny i tam przystan

ę

ła.

- Tu jest pana przystanek - o

ś

wiadczył szofer.

Eddie nie potrzebował wyra

ź

niejszej zach

ę

ty do tego, by wysi

ąść

.

Gdy wygrzebał si

ę

z auta, taksiarz wskazał mroczn

ą

przestrze

ń

mi

ę

dzy

- Ona ju

ż

na pana czeka - oznajmił i odjechał.

Eddie został na chodniku sam.

Zdrowy rozs

ą

dek nakazywał mu natychmiastowy odwrót, lecz gdy spojrzał

przed siebie, znieruchomiał jak słup soli. Ujrzał j

ą

- t

ę

, o której mówił taksiarz. Było

to najbardziej otyłe stworzenie, jakie Eddie spotkał w

ż

yciu. Kobieta miała wi

ę

cej

podbródków ni

ż

palców, a z ka

ż

dego wyci

ę

cia jej letniej, przewiewnej sukienki

wylewało si

ę

l

ś

ni

ą

ce od oliwy lub potu ciało.

- Eddie - odezwała si

ę

.

Najwyra

ź

niej tego wieczoru wszyscy znali jego imi

ę

. Gdy ruszyła w jego

stron

ę

, pokłady tłuszczu na jej korpusie i ko

ń

czynach zacz

ę

ły marszczy

ć

si

ę

i

falowa

ć

.

„Kim pani jest?" - chciał zapyta

ć

Eddie, lecz gdy ujrzał,

ż

e zwały tłuszczu nie

dotykaj

ą

ziemi, słowa uwi

ę

zły mu w gardle. Kobieta unosiła si

ę

w powietrzu.

Gdyby Eddie był trze

ź

wy, w lot wszystko by poj

ą

ł i czmychn

ą

ł gdzie pieprz

ro

ś

nie. Ale buzuj

ą

cy mu w

ż

yłach alkohol stłumił strach i wła

ś

ciciel delikatesów

odwa

ż

nie podj

ą

ł wyzwanie.

- Eddie - odezwała si

ę

znów kobieta. - Drogi Eddie. Mam dla ciebie dobr

ą

i

zł

ą

wiadomo

ść

. Któr

ą

chcesz usłysze

ć

najpierw? Eddie chwil

ę

si

ę

zastanawiał.

- Dobr

ą

.

- Jutro umrzesz - padła odpowied

ź

; której towarzyszył leciutki u

ś

miech.

- I to ma by

ć

dobra wiadomo

ść

?

- Na twoj

ą

nie

ś

mierteln

ą

dusz

ę

czeka raj - mrukn

ę

ła grubaska. -Czy

ż

nie jest

to dobra wie

ść

?

- A wi

ę

c, jaka jest ta zła?

Wsun

ę

ła mi

ę

dzy swe l

ś

ni

ą

ce cyce dło

ń

o serdelkowatych palcach. Rozległ

si

ę

cichy pisk wyra

ż

aj

ą

cy ogromn

ą

skarg

ę

i kobieta wyci

ą

gn

ę

ła co

ś

, co tak skrz

ę

tnie

ukrywała mi

ę

dzy piersiami. Było to skrzy

ż

owanie małego gekona ze sparszywiałym

szczurem, stworzonko ł

ą

cz

ą

ce cechy obu tych gatunków. Kiedy kobieta podsuwała

je Eddiemu pod nos, stworek wymachiwał

ż

ało

ś

nie w powietrzu łapkami.

- To jest ta twoja nie

ś

miertelna dusza - wyja

ś

niła.

Ma racj

ę

, pomy

ś

lał Eddie. Nie jest to pomy

ś

lna wiadomo

ść

.

- Do

ść

ż

ałosny widok, prawda? - powiedziała. Dusza

ś

lini

ą

c si

ę

wiła w jej

dłoni, a ona ci

ą

gn

ę

ła: - Jest wygłodzona. Jest tak wygłodzona,

ż

e prawie zdycha. A

dlaczego? - Nie dała Eddiemu czasu na odpowied

ź

. - Brak dobrych uczynków...

Eddie zacz

ą

ł szcz

ę

ka

ć

z

ę

bami.

- Wi

ę

c co mam z tym zrobi

ć

? - zapytał.

- Pozostało ci jeszcze troch

ę

tchu. Musisz skompensowa

ć

swe

ż

ycie

po

ś

wi

ę

cone rozpasanym zyskom...

- Nie rozumiem.

- Jutro zamie

ń

Axel's Superette w

Ś

wi

ą

tyni

ę

Miłosierdzia. W ten sposób dasz

troch

ę

mi

ę

sa ko

ś

ciom swej duszy.

Eddie spostrzegł,

ż

e babsztyl zaczyna wznosi

ć

si

ę

w powietrze. Z ciemnego

nieba popłyn

ę

ły tony rzewnej, bardzo rzewnej muzyki. D

ź

wi

ę

ki otoczyły monstrualn

ą

posta

ć

minorowymi akordami i niebawem grub

ą

kobiet

ę

pochłon

ą

ł mrok.

Zanim Harry zbiegi po schodach i wyszedł na ulic

ę

, dziewczyna znikn

ę

ła. Nie

było te

ż

martwego psa. Nie maj

ą

c nic lepszego do roboty, zgn

ę

biony Harry powlókł

si

ę

ci

ęż

kim krokiem do mieszkania Normy. Uczynił to bardziej z potrzeby czyjego

ś

towarzystwa ni

ż

z ch

ę

ci w

ą

tpliwej satysfakcji powiadomienia niewidomej, i

ż

popełniła omyłk

ę

.

- Nigdy si

ę

nie myl

ę

- o

ś

wiadczyła Norma, przekrzykuj

ą

c harmider robiony

przez pi

ęć

wł

ą

czonych telewizorów i liczne radioodbiorniki, które grały w jej domu na

okr

ą

gło.

Utrzymywała,

ż

e kakofonia taka stanowi jedyny skuteczny sposób

powstrzymania

ś

wiata duchów od ustawicznego zakłócania jej prywatno

ś

ci; bełkot

doprowadzał je do szale

ń

stwa.

- A jednak widziałam na Ridge Street moc - o

ś

wiadczyła z uporem.

Harry zamierzał wszcz

ąć

na ten temat spór, ale jego wzrok przyci

ą

gn

ą

ł

obraz na jednym z ekranów telewizyjnych. Reporter stał na chodniku. Po drugiej

stronie ulicy ze sklepu (na szyldzie widniał napis „Axel's Superette”) wynoszono

ciała.

- O co chodzi? - zainteresowała si

ę

Norma.

- Wygl

ą

da na to,

ż

e kto

ś

podło

ż

ył bomb

ę

- wyja

ś

nił Harry, próbuj

ą

c wyłuska

ć

spo

ś

ród hałasu graj

ą

cych telewizorów i radioodbiorników głos reportera.

- Zrób gło

ś

niej - poleciła Norma. - Uwielbiam takie nieszcz

ęś

cia. Okazało si

ę

,

ż

e ze sklepu wynoszono ofiary nie bomby, lecz zamieszek. Pó

ź

nym rankiem w

zatłoczonych delikatesach wybuchła bójka; nikt dokładnie nie znał jej przyczyny.

Bijatyka szybko zamieniła si

ę

w krwaw

ą

jatk

ę

. Wst

ę

pne szacunki mówiły o

trzydziestu zabitych i dwukrotnie wi

ę

kszej liczbie rannych. Tak spontaniczny wybuch

agresji natychmiast wzbudził podejrzenia Harry'ego.

- Cha'Chat... - mrukn

ą

ł.

Mimo panuj

ą

cego w pokoju zgiełku, Norma dosłyszała jego uwag

ę

.

- Sk

ą

d masz t

ę

pewno

ść

? - zapytała.

Harry nie odpowiedział. W nadziei,

ż

e podany zostanie dokładny adres

sklepu Axel's Superette, uwa

ż

nie słuchał podsumowuj

ą

cego sw

ą

relacj

ą

reportera.

Tak. W ko

ń

cu ten adres padł. Trzecia Aleja, mi

ę

dzy ulicami Dziewi

ęć

dziesi

ą

t

ą

Czwart

ą

a Dziewi

ęć

dziesi

ą

t

ą

Pi

ą

t

ą

.

- U

ś

miechnij si

ę

- mrukn

ą

ł do Normy i zostawił j

ą

w towarzystwie butelki

brandy i plotkuj

ą

cego w łazience zmarłego.

Dom przy Ridge Street stanowił dla Lindy ostatni

ą

desk

ę

ratunku. Wbrew

wszelkim nadziejom miała jednak nadziej

ę

,

ż

e spotka w nim Bol

ą

. Wyliczyła sobie,

ż

e najprawdopodobniej on wła

ś

nie jest ojcem dziecka, które nosiła pod sercem. W

budynku jednak zastała tylko najdziwniejszego m

ęż

czyzn

ę

, jakiego widziała w

ż

yciu;

m

ęż

czyzn

ę

z oczyma o przedziwnym złocistym blasku; m

ęż

czyzn

ę

, który

nieoczekiwanie przesłał jej pozbawiony rado

ś

ci u

ś

miech. Tak czy owak

Ś

mier

ć

,

która nie b

ę

dzie ani godna, ani nie zapewni jej nadziei na Przyszłe

Ż

ycie;

ś

mier

ć

,

któr

ą

przyniesie m

ęż

czyzna w szarym garniturze, a którego twarz czasami

przypominała jej znanego mgli

ś

cie

ś

wi

ę

tego, a czasami

ś

cian

ę

pokryt

ą

gnij

ą

cym

gipsem.

Ż

ebrz

ą

c, ruszyła w gór

ę

miasta, w stron

ę

Times Square. W

ś

ród tłumu

przechodniów czuła si

ę

chwilowo bezpieczna. Obliczywszy,

ż

e u

ż

ebrana kwota

starczy jej na uregulowanie rachunku, w niewielkim barze zamówiła jajka i kaw

ę

.

Zapach jedzenia sprawił,

ż

e dziecko niespokojnie poruszyło si

ę

przez sen, prawie

si

ę

obudziło. Błysn

ę

ła jej w głowie my

ś

l,

ż

e powinna jeszcze troch

ę

powalczy

ć

. Je

ś

li

ju

ż

nie ze wzgl

ę

du na siebie, to przynajmniej przez wzgl

ą

d na dobro dziecka.

Długo siedziała przy stoliku, rozwa

ż

aj

ą

c ten problem, i dopiero gniewne

mamrotanie niezadowolonego wła

ś

ciciela wygoniło j

ą

znów na ulic

ę

.

Było pó

ź

ne popołudnie, a pogoda wyra

ź

nie zmieniała si

ę

na gorsze. Na

pobliskim rogu jaka

ś

kobieta

ś

piewała po włosku tragiczn

ą

ari

ę

. Bliska łez Linda

odwróciła si

ę

od smutku, jaki niosła pie

śń

, i ruszyła przed siebie bez celu.

Gdy pochłon

ą

ł ju

ż

j

ą

dum, m

ęż

czyzna w szarym garniturze wy

ś

lizgn

ą

ł si

ę

z

niewielkiej grupy słuchaczy otaczaj

ą

cych uliczn

ą

ś

piewaczk

ę

. Towarzysz

ą

cego mu

miedziaka posłał przodem, by mie

ć

pewno

ść

,

ż

e ofiara im si

ę

nie wymknie.

Marchetti

ż

ałował,

ż

e traci takie widowisko.

Ś

piewaczka

ś

mieszyła go.

Ś

piewaj

ą

c zatopionym ju

ż

dawno w alkoholu głosem, nieustannie myliła tonacje i

fałszowała - có

ż

za wspaniały testament dla niedoskonało

ś

ci - sprawiaj

ą

c, i

ż

wzniosła sztuka Verdiego stawała si

ę

ś

miechu warta. Mógł jednak wróci

ć

na ten róg

gdy bestia zostanie ju

ż

wyprawiona na tamten

ś

wiat. Słuchanie tej szpetnej ekstazy

doprowadzało go do łez. Nie czul si

ę

tak ju

ż

od miesi

ę

cy. Chciało mu si

ę

płaka

ć

.

Harry stał na Trzeciej Alei naprzeciwko delikatesów Axel's Supcrette i

obserwował gapiów. W chłodzie zapadaj

ą

cego wieczoru zebrały si

ę

ich setki i teraz

ogl

ą

dali wszystko, co było do ogl

ą

dania; widok nie sprawił im zawodu. Ciała

wynoszono nieustannie; w workach, w tobołkach, nawet w wiadrach.

- Czy kto

ś

wie, co tu si

ę

dokładnie wydarzyło? - zapytał jednego z gapiów.

M

ęż

czyzna odwrócił do niego poczerwieniał

ą

z zimna twarz.

- Wła

ś

ciciel sklepu postanowił rozda

ć

za darmo cały towar - wyja

ś

nił,

ś

miej

ą

c

si

ę

z takiej głupoty sklepikarza. - Delikatesy zalał dosłownie tłum ch

ę

tnych. W

ś

cisku

kogo

ś

zabito...

- Słyszałem,

ż

e wszystko zacz

ę

ło si

ę

od puszki z mi

ę

sem - wtr

ą

cił kto

ś

z

tłumu. - Zatłuczono ni

ą

człowieka na

ś

mier

ć

.

Do rozmowy wł

ą

czali si

ę

kolejni gapie; ka

ż

dy podawał inn

ą

wersj

ę

wydarze

ń

.

Harry zamierzał wła

ś

nie oddzieli

ć

fakty od fikcji, kiedy jego uwag

ę

odwróciła

wymiana zda

ń

.

Chłopak w wieku dziewi

ę

ciu, dziesi

ę

ciu lat chwycił swego koleg

ę

za guzik.

- Czułe

ś

jej zapach? - chciał wiedzie

ć

. Drugi dzieciak skwapliwie pokiwał

głow

ą

.

- Obrzydliwy, co? - dopytywał si

ę

ten pierwszy.

- Cuchn

ę

ła gorzej ni

ż

gówno.

Obaj malcy wybuchn

ę

li konspiracyjnym

ś

miechem.

Harry popatrzył na drug

ą

stron

ę

ulicy, na obiekt ich zainteresowania. Ujrzał

kobiet

ę

. Miała potworn

ą

tusz

ę

, była stanowczo zbyt lekko ubrana jak na t

ę

por

ę

roku i spogl

ą

dała na rozgrywaj

ą

ce si

ę

wypadki małymi, błyszcz

ą

cymi oczkami.

Harry w jednej chwili zapomniał o pytaniach, jakie zamierzał zada

ć

Był to

Cha'Chat, co do tego nie było najmniejszych w

ą

tpliwo

ś

ci. Zupełnie jakby na

potwierdzenie tego faktu, demon rzucił si

ę

do panicznej ucieczki. Przy ka

ż

dym

kroku jego ko

ń

czyny i potwornych rozmiarów po

ś

ladki ta

ń

czyły fandango. Zanim

Harry zdołał przepchn

ąć

si

ę

przez tłum, Cha'Chat znikał ju

ż

za rogiem

Dziewi

ęć

dziesi

ą

tej Pi

ą

tej. Ale skradzione ciało nie było stworzone do biegania i

Harry błyskawicznie zmniejszał dziel

ą

cy ich dystans. Kilka kolejnych ulicznych lamp

miało poprzepalane

ż

arówki, wi

ę

c gdy Harry w ko

ń

cu złapał demona za kark i

usłyszał d

ź

wi

ę

k prutego materiału, mrok sprawił,

ż

e odra

ż

aj

ą

ca prawda dotarła do

niego dopiero po dobrych pi

ę

ciu sekundach. Cha’ Chat, w sobie tylko znany

sposób, pozbył si

ę

obcego ciała i Harry trzymał w r

ę

ku jedynie wielk

ą

, ci

ęż

k

ą

opo

ń

cz

ę

utkan

ą

z ektoplazmy. Odra

ż

aj

ą

ca peleryna roztapiała mu si

ę

w r

ę

ku

niczym przejrzały ser. Pozbawiony balastu demon był ju

ż

daleko; w

ą

tlutki jak

nadzieja, delikatny, zwinny i gibki. Harry odrzucił obrzydliw

ą

płacht

ę

i wypowiadaj

ą

c

sylaby Hessego, rzucił si

ę

w dalsz

ą

pogo

ń

.

Ku jego zdumieniu demon zatrzymał si

ę

w pół kroku i odwrócił w stron

ę

nadbiegaj

ą

cego detektywa. Strzelał oczyma w prawo i w lewo; unikał jedynie

spojrze

ń

w same Niebiosa. Z rozwartych ust dobywał mu si

ę

rechot. Brzmiał tak,

jakby kto

ś

wymiotował do szybu windy.

- Słowa, D'Amour? - odezwał si

ę

, szydz

ą

c z sylab Hessego. -S

ą

dzisz,

ż

e

zatrzymasz mnie słowami?

- Nie - odparł Harry i zanim demon bezlikiem swych oczu zd

ąż

ył spostrzec w

jego r

ę

ku pistolet, jednym strzałem zrobił w brzuchu Cha’ Chata wielk

ą

dziur

ę

- Ty skurwysynu! - zawył demon. - Ty cwelu!

Upadł na ziemi

ę

, z rany wypływała mu krew koloru szczyn, Harry wolnym

krokiem podszedł do powalonego przeciwnika. Było wr

ę

cz niemo

ż

liwe zabi

ć

Cha'Chata zwykłym pociskiem, ale w poj

ę

ciu jego klanu, nawet rana zadana r

ę

k

ą

człowieka sprowadzała na

ń

ha

ń

b

ę

. Dwie rany były obelg

ą

wprost nie do zniesienia.

- Nie! - zacz

ą

ł błaga

ć

demon, kiedy Harry wycelował bro

ń

w jego głow

ę

. -

Tylko nie w twarz!

- Daj mi wi

ę

c cho

ć

jeden powód, abym tego nie zrobił.

- B

ę

dziesz potrzebował kul - padła odpowied

ź

. Harry, który spodziewał si

ę

targów i gró

ź

b, słysz

ą

c takie słowa, zamilkł.

- D'Amour, dzisiejszej nocy znów co

ś

wyrwie si

ę

na wolno

ść

-powiedział

Cha'Chat. Kału

ż

a krwi, w której le

ż

ał zaczynała krzepn

ąć

przybieraj

ą

c mleczn

ą

barw

ę

roztopionego wosku. - Co

ś

du

ż

o dzikszego ni

ż

ja.

- Co dokładnie? Demon roze

ś

miał si

ę

.

- A któ

ż

to mo

ż

e wiedzie

ć

? To dziwna pora roku, prawda? Długie noce.

Czyste niebo. Czy

ż

by

ś

jeszcze nie wiedział,

ż

e w takie wła

ś

nie noce rodz

ą

si

ę

najprzedziwniejsze stwory.

- Gdzie? - zapytał z kolei Harry, przyciskaj

ą

c mocniej do nosa Cha'Chata luf

ę

pistoletu.

- Jeste

ś

tchórzem zn

ę

caj

ą

cym si

ę

nad słabszymi, D'Amour - odparł z nagan

ą

w głosie demon. - Wiesz o tym?

- Odpowiedz...

Oczy stwora pociemniały, jego twarz zacz

ę

ła si

ę

jakby rozmywa

ć

.

- Powiedziałbym,

ż

e na południe st

ą

d... - odparł po krótkim zastanowieniu. -

Hotel... - Ton jego głosu lekko si

ę

zmienił, a rysy twarzy jakby straciły troch

ę

na

materialno

ś

ci. Harry'ego

ś

wierzbił trzymany na spu

ś

cie palec. Ze wszystkich sił

powstrzymywał si

ę

, by nie zada

ć

przekl

ę

temu stworowi takiej rany,

ż

e na zawsze

zniech

ę

ci go

do spogl

ą

dania w lustro. Ale Cha'Chat gadał, a on nie mógł pozwoli

ć

sobie

na przerywanie mu. - ...Na Czterdziestej Czwartej. Mi

ę

dzy Szóst

ą

... Szóst

ą

a

Broadwayem. - Teraz ju

ż

demon mówił kobiecym głosem. -Niebieskie zasłony —

mrukn

ą

ł. — Widz

ę

niebieskie zasłony.

Kiedy to powiedział, znikn

ę

ły resztki jego prawdziwej fizjonomii i na

chodniku, u stóp Harry'ego, le

ż

ała brocz

ą

ca krwi

ą

Norma.

- Chyba nie zastrzelisz staruszki, prawda? - pisn

ę

ła. Na widok takiego triku

Harry zawahał si

ę

tylko kilka sekund. Ale to Cha'Chatowi w zupełno

ś

ci wystarczyło.

Zło

ż

ył si

ę

mi

ę

dzy jednym planem a drugim i znikn

ą

ł. Harry stracił to stworzenie po

raz drugi w tym miesi

ą

cu.

A na domiar wszystkich jego strapie

ń

, zacz

ą

ł jeszcze pada

ć

ś

nieg.

Opisany przez demona niewielki hotel znał lepsze czasy; nawet

ś

wiatła w

holu wej

ś

ciowym migały, jakby lada chwila miały zgasn

ąć

na dobre. Krzesło za lad

ą

recepcyjn

ą

było puste, lecz w chwili gdy Harry zamierzał ruszy

ć

schodami na pi

ę

tro,

z mroku wynurzył si

ę

młody człowiek z wygolon

ą

na łyso i przypominaj

ą

c

ą

jajo

czaszk

ą

, z której zwieszał si

ę

tylko długi kosmyk włosów.

- Nikogo tu nie ma - burkn

ą

ł.

W innych okoliczno

ś

ciach Harry po prostu roztrzaskałby to jajko goł

ą

pi

ęś

ci

ą

,

co sprawiłoby mu ogromn

ą

rado

ść

. Tego wieczoru jednak miał ju

ż

wszystkiego

serdecznie do

ść

, wi

ę

c tylko powiedział:

- Có

ż

, musz

ę

chyba poszuka

ć

innego hotelu, prawda? Jego spolegliwo

ść

najwyra

ź

niej udobruchała Kosmyka; u

ś

cisk na ramieniu Harry'ego zel

ż

ał. W

nast

ę

pnej sekundzie jednak lufa pistoletu detektywa odnalazła podbródek chłopaka,

na którego twarzy odmalował si

ę

bezmiar niedowierzania. Kosmyk z impetem

wyr

ż

n

ą

ł plecami o

ś

cian

ę

i zacz

ą

ł plu

ć

krwi

ą

.

Gdy Harry wbiegał po schodach, z dołu dobiegi go wrzask miedziaka:

-Darrieux!

Ani krzyk, ani odgłosy szamotaniny nie wywołały odzewu w

ż

adnym z pokoi.

Hotel był pusty, a Harry'emu błysn

ę

ła my

ś

l,

ż

e miejsce to wybrano nie dlatego,

ż

e

mie

ś

cił si

ę

w nim hotel, lecz z jakiego

ś

innego powodu.

Kiedy znalazł si

ę

na pierwszym pi

ę

trze, rozległ si

ę

krzyk kobiety, który trwał,

trwał i nie chciał ucichn

ąć

. Harry stan

ą

ł jak wryty. Za plecami miał schody, po

których po dwa, trzy stopnie wbiegał Kosmyk, a przed sob

ą

umieraj

ą

cego

człowieka. Zacz

ą

ł powa

ż

nie podejrzewa

ć

,

ż

e dobrze si

ę

to nie sko

ń

czy.

Gdy na ko

ń

cu korytarza otworzyły si

ę

drzwi, sprawdziły si

ę

jego najgorsze

obawy. W progu,

ś

ci

ą

gaj

ą

c z dłoni zakrwawione chirurgiczne r

ę

kawiczki, pojawił si

ę

m

ęż

czyzna w szarym garniturze. Harry natychmiast go poznał; tak naprawd

ę

,

przera

ż

aj

ą

cej prawdy domy

ś

lił si

ę

w chwili, gdy usłyszał, jak Kosmyk zawołał do

swego pracodawcy po imieniu. Był to Darrieux Marchetti; znany te

ż

jako Naro

ś

lak;

członek tajnej reguły teologicznych zabójców odbieraj

ą

cych rozkazy z Rzymu lub z

Piekła. Albo i st

ą

d, i st

ą

d.

- D'Amour!

Harry'ego kosztowało sporo wysiłku, by ukry

ć

dum

ę

z tego,

ż

e Marchetti go

zapami

ę

tał.

- Co tu si

ę

wydarzyło? - zapytał, daj

ą

c krok w stron

ę

drzwi.

- Sprawa prywatna — odrzekł Naro

ś

lak. - Prosz

ę

, nie podchod

ź

bli

ż

ej. W

niewielkim pokoju płon

ę

ły

ś

wiece. W ich jasnym blasku Harry ujrzał le

żą

ce na

pozbawionym materaca łó

ż

ku ciała: kobiety, któr

ą

spotkał w domu przy Ridge

Street, oraz jej dziecka. Oboje zostali zaszlachtowani z rzymsk

ą

dokładno

ś

ci

ą

.

- Protestowała - wyja

ś

nił Marchetti, najwyra

ź

niej nie przejmuj

ą

c si

ę

tym,

ż

e

Harry ogl

ą

da wynik jego pracy. - Ale mnie chodziło tylko o dziecko.

- Kim było? - zapytał Harry. - Demonem? Marchetti wzruszył ramionami.

- Tego ju

ż

nigdy si

ę

nie dowiemy - odrzekł Marchetti. - Ale o tej porze roku

zawsze co

ś

próbuje przedosta

ć

si

ę

przez dziur

ę

w płocie. Wolimy zatem wcze

ś

niej

si

ę

zabezpieczy

ć

, by pó

ź

niej nie

ż

ałowa

ć

. Poza tym istniej

ą

tacy, i ja si

ę

do nich

równie

ż

zaliczam, którzy wierz

ą

w istnienie nadmiaru Mesjaszy...

- Mesjaszy? - zapytał Harry i znów popatrzył na male

ń

kie ciałko.

- S

ą

dz

ę

,

ż

e kryła si

ę

w nim moc - odezwał si

ę

Marchetti. - Ale teraz ju

ż

i tak

odszedł. B

ą

d

ź

wdzi

ę

czny, D'Amour. Twój

ś

wiat nie jest jeszcze gotów na

objawienie. - Popatrzył przez rami

ę

Harry'ego na miedziaka, który dotarł wła

ś

nie na

pi

ę

tro. - Patrice, b

ą

d

ź

aniołem i podstaw mi samochód. I tak ju

ż

jestem spó

ź

niony

na Msz

ę

.

Rzucił r

ę

kawiczki na łó

ż

ko.

- Nie stoisz ponad prawem - odezwał si

ę

Harry.

- Och, prosz

ę

- j

ę

kn

ą

ł Naro

ś

lak. - Nie opowiadaj bzdur. Nie o tak pó

ź

nej

porze.

Harry poczuł ostry ból w podstawie czaszki, poczuł gor

ą

cy strumyk

spływaj

ą

cej po plecach krwi.

- Patrice uwa

ż

a,

ż

e pora by

ś

poszedł ju

ż

sobie do domu, D'Amour. Ja te

ż

tak

s

ą

dz

ę

.

Nó

ż

zanurzył si

ę

w ciało odrobin

ę

gł

ę

biej.

- Tak? - zapytał Marchetti.

- Tak - powiedział Harry.

- On tu był - oznajmiła Norma, gdy w jej mieszkaniu znów pojawił si

ę

Harry.

- Kto?

- Eddie Axel, wła

ś

ciciel Axel's Superette. Przenikn

ą

ł do mieszkania z

łatwo

ś

ci

ą

słonecznego

ś

wiatła.

- Martwy?

- Oczywi

ś

cie,

ż

e martwy. Popełnił w celi samobójstwo. Pytał, czy widziałam

jego dusz

ę

.

- I co mu odpowiedziała

ś

?

- Harry, jestem telefonistk

ą

. Ja tylko ł

ą

cz

ę

. Nie udaj

ę

,

ż

e znam si

ę

na

metafizyce. - Si

ę

gn

ę

ła po butelk

ę

brandy, któr

ą

Harry postawił przed ni

ą

na stole. -

To milo z twojej strony - powiedziała. -Napijesz si

ę

?

- Innym razem. Normo. Gdy nie b

ę

d

ę

a

ż

tak zm

ę

czony. - Podszedł do drzwi.

- Swoj

ą

drog

ą

miała

ś

racj

ę

. Na Ridge Street co

ś

było...

- A gdzie jest to teraz?

- Odeszło... do domu. A Cha'Chat?

- Wci

ąż

gdzie

ś

tu si

ę

włóczy. Jest w fatalnym nastroju...

- Harry, Manhattan widział ju

ż

gorsze rzeczy.

Była to słaba pociecha, lecz Harry mrukni

ę

ciem przyznał jej racj

ę

i zamkn

ą

ł

za sob

ą

drzwi,

Ś

nieg padał coraz g

ę

stszy.

Harry zatrzymał si

ę

na stopniu schodków i obserwował wiruj

ą

ce wokół

ulicznej latarni białe płatki. Gdzie

ś

kiedy

ś

przeczytał,

ż

e nie istniej

ą

dwa takie same.

Skoro wi

ę

c zwykłe, skromne

ś

nie

ż

ynki miały tyle kształtów, jak mógł dziwi

ć

si

ę

,

ż

e

zdarzenia przybieraj

ą

tak ró

ż

norodne i nieprzewidywalne oblicza?

Ka

ż

da chwila rz

ą

dzi si

ę

swoimi prawami, dumał, wsuwaj

ą

c głow

ę

w paszcz

ę

ś

nie

ż

ycy. Musiał jedynie czerpa

ć

w

ą

tł

ą

pociech

ą

z tego, i

ż

mi

ę

dzy t

ą

mro

ź

n

ą

godzin

ą

a

ś

witem nast

ą

pi jeszcze niesko

ń

czona ilo

ść

takich chwil - zapewne

ś

lepych, dzikich i wygłodniałych - lecz przynajmniej o

ż

ywionych gor

ą

cym

pragnieniem, by si

ę

narodzi

ć

.