Licia Troisi

Dziedziczka smoka

‒ Tom I

Testament Thubana

Z języka włoskiego przełożyła Anna Gogolin

Tytuł oryginału La ragazza drago. 1. L’eredita di Thuban

Wydanie oryginalne 2008

Wydanie polskie 2010

Cykl Dziedziczka smoka:

Tom I: Testament Thubana

Tom II: Drzewo Idhunn

Tom III: Klepsydra Aldibaha

Spis treści

Prolog 1. Dzień jakich wiele. 2. Wróżka nad brzegiem rzeki 3. Na egzaminie u profesora 4.
Odwrócić kartkę 5. Serce Mattii 6. Nowy dom 7. Metalowe skrzydła 8. Pewnego wieczoru w
cyrku 9. Rywalka Sofii 10. Niewiarygodna historia 11. Dni zwątpienia 12. Podziemne sekrety 13.
Widzenie 14. Pod jeziorem 15. Kompas 16. Rekonwalescencja 17. Tajna misja 18. Rozpaczliwa
walka 19. Poczucie winy 20. Zniewolony 21. W siedzibie wroga 22. Thuban 23. Lidja i Sofia 24.
Na początku drogi Notatki

Prolog

Ostatni ryk Thubana wstrząsnął ziemią aż do trzewi. Oślepiający blask otulił wyschnięte

gałęzie Drzewa Świata i nagle wszystko zmieniło się w światło i zgiełk.

Lung zwinął się w kłębek i przykrył uszy dłońmi. Dygotał, świadomy, że ów ryk zmiecie

wszystko, co napotka na swej drodze. A jednak kiedy ucichł, ziemia przestała drżeć. Chłopiec
z wolna otworzył oczy i ujrzał, jak z tumanów kurzu nad polem bitwy wyłaniają się mury i mar-
murowe wieżyczki miasta. Smokonia nadal tam była, mieniła się oślepiającą bielą na tle ołowia-
nego nieba, z którego lada chwila mógł spaść deszcz. Wszystkie hałasy ucichły i cały świat zda-
wał się wypatrywać jakiegoś znaku. Przyczajony za kamieniem, Lung wstrzymał oddech.

Patrzył, oniemiały, jak cielska Thubana i Nidhoggra wiją się w ogniu walki, i widział, jak

Drzewo Świata więdnie po każdym uderzeniu, stopniowo tracąc owoce. Nie odważył się wkro-
czyć do akcji, za bardzo się obawiał, że ziemia lada chwila rozstąpi się pod gwałtownymi ciosami
tych dwóch olbrzymich cielsk. Modlił się, żeby starcie dobiegło końca i żeby Thuban odniósł
zwycięstwo, nim będzie za późno.

Lecz nierealna cisza, która panowała w tej chwili, wydawała im się jeszcze straszliwsza.

Lung miał złe przeczucia i ostatecznie postanowił wychylić się ze swej kryjówki, by sprawdzić,
co się tak naprawdę stało. Po Nidhoggrze nie było śladu i tylko imponująca sylwetka Thubana
nadal majaczyła nad ziemią. Jego ogromne błoniaste skrzydła były potargane, a po zielonych
łuskach obficie spływała krew.

Kiedy spadła pierwsza kropla deszczu, Lung zobaczył, że jego Pan wznosi paszczę ku niebu.

Piorun rozdarł ciepłe powietrze nad doliną i delikatny szum wody nareszcie wypełnił nieruchomą
pustkę, która jeszcze przed chwilą spowijała cały świat. W ślepiach Thubana błysnął triumf,
a jego cielsko osunęło się niemal bezszelestnie na ziemię, przykrywając polanę.

‒ Nie!

Lung rzucił się do przodu. Pędził co tchu po błotnistej ziemi, a dobiegłszy do Thubana,

uklęknął.

‒ Jak się czujecie, mój Panie? ‒ zawołał drżącym głosem. Paszcza Thubana była tak duża,

jak połowa jego ciała, i chyba nie było nikogo, kto nie przeraziliby się widokiem zwartego sze-
regu jego ostrych kłów. Szpiczasty grzebień rozszerzał się po bokach głowy. Ale choć Thuban
wyglądał tak groźnie, Lung nie czuł strachu. Dla niego było to oblicze przyjaciela.

Przepiękne niebieskie ślepia były zamglone, oddech rwał się coraz bardziej. Łzy napłynęły

chłopcu do oczu. Nigdy by nie pomyślał, że któregoś dnia przyjdzie mu oglądać wielkiego Thu-
bana, najmądrzejszego i najpotężniejszego ze smoków, ostatniego potomka swego rodu, w takim
stanie.

‒ Udało mi się, pokonałem go... ‒ wyrzęził Thuban.

Jego głos był tak niski i słaby, że chłopiec niemal go nie rozpoznał.

‒ Nie trwońcie energii, mój Panie, najpierw pozwólcie, bym się wami zaopiekował ‒ powie-

dział śpiesznie, kładąc dłoń na twardym grzebieniu smoka. Przebiegł spojrzeniem jego cielsko,
a im więcej widział ran, tym bardziej boleść zaćmiewała mu umysł. Stan był poważny, lecz nie
należało tracić nadziei. On zamierzał uratować Thubana i przywrócić światu jego dawny porzą-
dek.

‒ Słuchaj uważnie, Lung, bo nie zostało mi zbyt wiele czasu. Nidhoggr nie został pokonany

do końca. Udało mi się tylko uwięzić go tu w dole, na dnie tej doliny. Zużyłem na to wszystkie
moje moce i nadszedł mój kres.

Nie. Kłamał. To nie mogła być prawda, a przynajmniej nie po tym wszystkim, co się wyda-

rzyło.

‒ Musicie przywrócić życie Drzewu Świata i odnaleźć jego zaginione owoce! Tak wiele jest

rzeczy, których musicie mnie jeszcze nauczyć, a ja...

‒ Lung ‒ odezwał się Thuban ‒ czas smoków dobiegł końca. Teraz to wy, ludzie, musicie

kontynuować ich dzieło. Drzewo Świata nie umarło, Nidhoggrowi nie udało się go zniszczyć. To
nie jest koniec, to zaledwie początek...

Te słowa pozwoliły Lungowi zrozumieć powagę sytuacji. Świat, który znał do tej pory, zani-

kał, zaś jego Pan nigdy już nie miał stać u jego boku. Łzy spłynęły mu mimo woli po policzkach.

Thuban zamknął na chwilę ślepia, po czym ostatnim wysiłkiem znów zaczął mówić:

‒ Na razie Nidhoggr nie może nikomu zaszkodzić, lecz nadejdzie dzień, że się obudzi,

a wtedy trzeba będzie stanąć do walki. Będziecie musieli być gotowi na wszystko, nawet na
poświęcenie własnego życia.

‒ Bez was nigdy nam się to nie uda! Gdy zabraknie smoków, Nidhoggr i inne wywerny

zatriumfują.

‒ Mylisz Sir. My, smoki, zawsze będziemy u waszego boku. Część z nas znalazła już nawet

ciała, w których będzie odpoczywać dopóty, dopóki Nidhoggr nie złamie pieczęci i nie obudzi
się.

Lung przypomniał sobie nauki, których Thuban udzielił mu dawno temu, w czasach, gdy on

był jeszcze dzieckiem, a ich znajomość była świeża.

Niektórzy spośród nas mogą zamieszkać przed śmiercią w duszy człowieka. Zapadają wtedy

w waszych ciałach w sen i budzą się dopiero gdy nazbierają dość sił, by znów się objawić.

„Oto, co należy zrobić”; pomyślał chłopiec, a jego spojrzenie skrzyżowało się ze wzrokiem

smoka.

‒ Już cztery smoki nie umarły nadaremnie, Lung. Wstąpiły w cztery ludzkie ciała i czekają

na przebudzenie.

Chłopiec otarł mokre od łez oczy i popatrzył na Thubana z determinacją.

‒ Wybierzcie mnie. Wybierzcie moje ciało i żyjcie w nim.

Smok w milczeniu pochylił ku niemu paszczę.

‒ Twoja miłość do mnie jest aż tak wielka?

‒ Większa niż cokolwiek innego.

‒ Jeżeli mnie przyjmiesz w swoim ciele, przekażesz swoim spadkobiercom niełatwe dzie-

dzictwo. Mój duch przejdzie na twoje dzieci i na dzieci twoich dzieci, a kiedy nadejdzie czas roz-
strzygającej bitwy i ja się obudzę, one będą musiały stanąć u mego boku w walce z Nidhoggrem,
rozumiesz?

‒ Wy, smoki, długo walczyłyście za nas i za ten świat; nie sądzisz, że teraz nasza kolej? ‒

powiedział Lung dumnie.

‒ To, że przekażę moim potomkom takie dziedzictwo, jest dla mnie

zaszczytem.

Thuban zamknął ślepia z westchnieniem.

‒ Jeżeli taka jest właśnie twoja wola, połóż na mnie swoją dłoń.

Lung nie kazał się dwa razy prosić. Wciąż jeszcze połykając łzy, położył dłoń na zielonym

klejnocie, który jarzył się bladym światłem na smoczym czole.

Dusza człowieka nie zamieszkuje jakiegoś konkretnego miejsca w ciele; dusza człowieka jest

w jego rękach, w jego głowie, w jego stopach, a jednocześnie nie ma jej w żadnym z tych miejsc.
Co zaś się tyczy duszy smoka, to zawiera się ona w tym kamieniu. Zwykliśmy go nazywać
Okiem Umysłu.

‒ Kiedy wszystko się dopełni i ja zamieszkam w tobie, Drzewo Świata i Smokonia znikną.

Lecz nie obawiaj się, one nie ulegną zagładzie. Po prostu będą się błąkać w zaświatach, czekając
na decydujący dzień. A wtedy wrócą na Ziemię i świat smoków i ludzi znów stanie się jednością.

Lung pomyślał ze smutkiem o Smokonii, o jej alejach z czystego marmuru i ogromnych,

kipiących życiem budynkach. Wyrósł w tym mieście i kochał je, tymczasem wyglądało na to, że
go już nigdy nie zobaczy. Dojmujący żal ścisnął go za gardło, on jednak zachował w sercu to
ostatnie, słodkie wspomnienie z przeszłości i przygotował się.

Najpierw poczuł pod dłonią ciepło, które przywiodło mu na myśl dom i miłość, a które z cza-

sem zaczęło promieniować na jego ramię, dotarło do serca I w końcu wypełniło sobą całe ciało.
Nigdy dotąd Lung nie doznał czegoś podobnego. Raptem ogarnął go spokój, a wraz z nim prze-
konanie, że nie było takiej rzeczy, której by nie pojmował.

‒ Dziękuję za wszystko, mój synu. Jeżeli w przyszłości będzie więcej takich ludzi jak ty, jest

jeszcze dla tego świata nadzieja.

Ostatnie słowa, wypowiedziane łamiącym się głosem, zdawały się dobiegać jego uszu

z daleka. Lung otworzył usta, by się odezwać, wtem jednak przejmujące zimno zmusiło go do
zdjęcia dłoni z klejnotu. Otworzył szeroko oczy ze zdumienia, ale jedynym, co zobaczył, było
martwe cielsko Thubana. Lśniąca zieleń łusek zmatowiała i wyblakła, ślepia patrzyły bez wyrazu.
Widok zniweczonej, próżnej, złamanej potęgi Thubana był straszliwy. Lung wyciągnął ramiona,
by raz jeszcze przytulić się do smoka, ale im więcej mijało czasu, tym bardziej on rozpływał się
w jego rękach, tak jak dym rozpływa się w powietrzu. Świat smoków niknął, rozpraszał się
niczym mgła w południe.

Po chwili Lung przyciskał do piersi już tylko pustkę. Wreszcie dał upust łzom. Początkowe

kwilenie zmieniło się stopniowo w gniewny okrzyk, rzucony nabrzmiałemu deszczem niebu.
Lung był zrozpaczony.

Szukał przyjaciela na dnie swojej duszy, ale znalazł tam tylko najgłuchsze z głuchych mil-

czeń. Gdzie podziewał się Thuban? Czy naprawdę był w nim?

Nie zdążył sobie odpowiedzieć na to pytanie, gdy ziemia znów zatrzęsła się od nagłego

grzmotu. Lung instynktownie spojrzał w stronę miasta. Zobaczył, że wieże chwiały się groźnie
w posadach, a kawałki marmuru odrywały się od podłoża, wzniecając tumany kurzu.

Grunt rozstąpił mu się pod nogami i gdyby nie przeskoczył przez pęknięcie, niechybnie

spadłby w przepaść. Potem rozległ się przerażający ryk i Smokonia zaczęła wzbijać się do góry.
Olbrzymia połać ziemi uniosła się, zabierając ze sobą całe miasto oraz Drzewo Świata. Huk skał
był wszechobecny, ale kiedy w końcu połać poszybowała równym rytmem, Smokonia odnalazła
utraconą równowagę. Kamienice zastygły w bezruchu, a wieżyczki przestały się trząść.

Lung przyglądał się, jak wielkie Miasto Smoków, jego dom, wzlatuje ku niebu, pchane jakąś

niewidzialną siłą. Było już co najmniej dziesięć metrów nad ziemią i nic nie wskazywało na to,
by miało się zatrzymać. Unosiło z sobą to wszystko, co kochał. Chłopiec nie odrywał wzroku od
tej ogromnej latającej wyspy, wpatrując się do samego końca w zarysy jej wież i lśnienie murów.
Oglądał w myślach obrazy z własnych wspomnień, a także inne obrazy, nieznane i jakby nie do
niego należące.

„Mój Panie...”; pomyślał, kładąc rękę na sercu. A potem chmury połknęły Smokonię i znów

zapanował spokój. Ostał się tylko plusk deszczu. Lung poczuł się bezbrzeżnie samotny. Nieopo-
dal niego otwierał paszczę bezkresny krater. I to były jedyne pozostałości po pobycie Smokonii
na tym świecie, ruiny jej dotychczasowego istnienia.

Chłopiec szedł dopóty, dopóki nie dotarł na brzeg krateru. To, co tam zobaczył, napełniło go

grozą. Pochylił się i położył rękę na przeoranej ziemi, a ona zadrżała pod jego dotykiem. W dole,
u jego stóp, Nidhoggr pogrążony był we śnie. Lung czuł, że wraz z nim spało zło, które zrujno-

wało mu życie.

Ścisnął w dłoni garść ziemi i obiecał:

‒ Będę na was czekał i nad wami czuwał, mój Panie. Wszyscy będziemy to robili.

1. Dzień jakich wiele.

Dął wiatr. Lecz nie był to jeden z tych złych wiatrów, które mierzwiły loczki Sofii, dopóki

nie zmieniły ich w gęstwinę nie do rozplątania. Ten wiatr był przyjemny, ożywczy, jak powiew
na pokładzie statku. Miasto tonęło w nienaturalnym błękicie bezchmurnego nieba. Białe wieże
lśniły w promieniach słońca, marmurowe fontanny i wykwintne ogrody przydawały uroku pla-
com i wąskim uliczkom. Sofia przyglądała się im z podziwem, ale w głębi serca czuła nostalgię.
To wszystko było zbyt piękne i świetliste, aby mogło trwać, i ona wiedziała na pewno, że prędzej
czy później cudowne widowisko zniknie bez śladu, zupełnie jakby nigdy nie istniało.

Wyszła na szklany balkon i pod stopami zobaczyła chmury. Szybowała w przestworzach, ale,

nie wiedzieć czemu, nie przejmował jej lęk. A przecież zazwyczaj wystarczyło, by weszła na
pierwszy stopień schodów i już kręciło jej się w głowie. Wszelako tam wysoko, gdzie bryza pie-
ściła jej twarz, wychyliła się całym tułowiem w stronę pustki. Lądy i rzeki przepływały pod jej
spojrzeniem, miasto przemieszczało się wartko ku niebu. Nagle bezkresny cień przykrył zieleń
w dole; Sofia instynktownie uniosła wzrok w stronę błękitu, ciekawa, co to było. Słońce oślepiło
ją, sprawiając, że nie była w stanie odróżnić żadnego kształtu.

‒ Więc jak, wstajesz czy nie?

Zimno. W nogi, w ramiona.

‒ Męczy mnie, że każdego ranka muszę cię wołać dwa razy i wdrapywać się aż tutaj, gdy

wszystkie dzieci są już na dole.

Sofia przetarła oczy. Ani śladu tonącego w słońcu cudownego miasta, ani śladu bezkresnego

cienia. Tylko zwykły sufit z plamami wilgoci.

‒ Więc jak będzie?

W jej polu widzenia pojawiła się ascetyczna, chuda postać Giovanny. Giovanna była osobą,

której wieku nie sposób było określić. A może ona po prostu urodziła się stara? Zaczęła pracować
w sierocińcu, gdy Sofii jeszcze nie było na świecie. Zajmowała się wszystkim po trochu: prała,
prasowała, gotowała. Krążyły pogłoski, że ona również była sierotą i raz zagościwszy w domu
dziecka, już nigdy go nie opuściła. Patrząc na nią, Sofia myślała sobie, że w przyszłości podzieli
jej los: wyrośnie w sierocińcu i będzie oglądać Rzym zza bramy, aż pewnego dnia stanie się
koścista i zgorzkniała jak ona. Inni zresztą nie przepuszczali żadnej okazji, by jej o tym przypo-
mnieć.

‒ Nikt nie adoptuje trzynastolatki, to pewne jak amen w pacierzu. Zostaniesz tu do grobowej

deski

‒ wyrokował Marco, czyli najprzychylniej do niej nastawiony młody mieszkaniec siero-

cińca.

‒ Przepraszam ‒ mruknęła Sofia, siadając na łóżku i opierając bose stopy na podłodze.

Zetknięcie z zimną posadzką sprawiło, że przez jej ciało przebiegł dreszcz.

‒ Przepraszam, przepraszam... Powtarzasz mi to co rano i co rano muszę tu przychodzić, by

cię zwlekać z łóżka!

Sofia puściła te słowa mimo uszu; Giovanna wypowiadała je co dnia i w końcu cała ta scena

zupełnie spowszedniała.

‒ Zmykaj do łazienki; jeśli dobrze pójdzie, przyniosę ci ukradkiem jakiś rogalik.

To była kolejna rzecz, którą Giovanna robiła co dnia.

Sofia popędziła do łazienki. Jeżeli późne wstawanie miało jakieś dobre strony, to niewątpli-

wie należało do nich zaliczyć wolną łazienkę. Sofia lubiła samotność. Gdyby ktoś zapytał ją, jaki

był największy mankament życia w sierocińcu, wskazałaby na brak prywatności. Natykała się na
ludzi zawsze i wszędzie. Razem z nią spało w pokoju dziesięć osób, jadło sto, uczyło się trzy-
dzieści i tak dalej. Jedyną chwilą samotności była poranna wizyta w łazience.

Wybrała jedną z umywalek i zaczęła płukać buzię. Przyjrzała się swemu odbiciu w lustrze;

tak jak mogła się spodziewać, jej rude, kręcone włosy tworzyły splątaną gęstwinę. Oto dlaczego
wszyscy nazywali ją Dynią. Westchnęła. Spojrzała badawczo na pstrzące się wokół nosa piegi,
mając nadzieję, że ich nie przybyło.

To były stare dzieje; kiedy miała pięć lat, jakiś chłopiec z sierocińca opowiedział jej historię

dziewczyny, której piegi zaczęły się mnożyć i mnożyły dopóty, dopóki nie przykryły całej twarzy
i reszty ciała. Aż pewnego dnia biedaczka spostrzegła, że jej skóra jest czerwona jak pomidor
i odtąd nie wytknęła nosa z domu. Dzisiaj Sofia wiedziała co prawda, że ta opowieść była tylko
żartem obliczonym na to, by ją przerazić, ale i tak obawa, że i jej mogłoby się coś podobnego
przytrafić, nie przestawała jej prześladować. Właśnie dlatego nie umiała się oprzeć pokusie i co
rano starannie przeglądała się w lustrze. Niewiele było zresztą pokus, którym umiałaby się
oprzeć, pomyślała smętnie. Wierzyła w tę niedorzeczną historię, lęk wysokości dręczył ją tak bar-
dzo, że aż wstyd, a poza tym była ulubionym kozłem ofiarnym zakonnic i wychowawców.
O dzieciach nie wspominając. Wstydziła się rozmawiać nawet z tymi najmłodszymi i wszyscy
stroili sobie z niej żarty.

Poranny przegląd zakończyło przyjrzenie się zielonym oczom, a zwłaszcza małemu znamie-

niu na czole, tuż nad brwiami. Osobliwe to było znamię: niebieskawe i lekko odstające. Jakiś
czas temu zakonnice zaprowadziły wszystkie dzieci do lekarza na okresowe badania kontrolne.
Lekarz, który ją przyjął, długo się temu dziwnemu znamieniu przyglądał.

‒ Masz je od zawsze?

Sofia przytaknęła bojaźliwie. Prawda była taka, że bała się lekarzy, a na domiar złego ten

przypatrywał się jej z wyjątkowym zainteresowaniem. Od razu pomyślała, że pewnie cierpi na
jakąś bardzo poważną chorobę.

‒ I zawsze tak wyglądało?

Znowu przytaknęła.

‒ Hmm...

Mruknięcie doktora zabrzmiało dla niej jak wyrok śmierci.

‒ Miej je pod kontrolą.

‒ Ale czy to coś poważnego? ‒ jej głos drżał.

Lekarz wybuchnął śmiechem.

‒ Nie, nie... Wszystkie znamiona powinno się mieć pod kontrolą. Jeżeli zauważysz, że

rośnie, powiedz to komuś i poproś, by cię do mnie przyprowadził, zgoda?

Sofia zastosowała się oczywiście do zaleceń.

Przekonawszy się, że wszystko jest w porządku, weszła pod prysznic. Postanowiła rozkoszo-

wać się tą chwilą samotności, jak długo się da. Jednak władczy głos Giovanny sprowadził ją bru-
talnie na ziemię.

‒ Co tam?! Ile wody zamierzasz jeszcze zużyć? Rusz się, szkoła czeka!

Sofia westchnęła. W książce jej życia powtarzała się do znudzenia wciąż ta sama strona.

Nawet jej sny zawsze były takie same. Niemal każdej nocy śniło jej się szybujące w przestwo-
rzach białe miasto, zmieniały się tylko nieistotne szczegóły. Jego widok napełniał ją szczęściem,
ale i melancholią.

Przyjemnie było zmieniać się we śnie. Patrząc z balkonów miasta na rozciągający się pod jej

stopami świat, Sofia stawała się kimś zupełnie innym, i to nie tylko dlatego, że nie cierpiała

wówczas na lęk wysokości. Była pewna siebie, nie dręczyły jej żadne myśli ani zmartwienia.
Czuła się swobodnie, jakby to miasto było jej prawdziwym domem, jej miejscem na ziemi.

Założyła sweterek i rajtuzy. Wbiegając po schodach po dwa stopnie naraz, popędziła co tchu

do refektarza. Omal nie przewróciła przy tym Giovanny z cappuccino i rogalem na tacce.
W pomieszczeniu panowała cisza jak makiem zasiał. Dzieci, które niedawno jadły tam śniadanie,
poprzestawiały ławki, z długiego stołu nie uprzątnięto jeszcze filiżanek i okruszków chleba.

‒ Tym razem siostra Prudenzia ci nie daruje, a ja popatrzę na to z przyjemnością ‒ żachnęła

się Giovanna.

Sofia wypiła duszkiem cappuccino, a potem wzięła rogalik i pobiegła z nim do sali lekcyjnej.

* * *

Zaledwie przestąpiła próg, dyrektorka zgromiła ją wzrokiem. To niebywałe, ale czasem jedno

jej spojrzenie wystarczyło, by temperatura w pomieszczeniu spadła. Dosłownie.

Chociaż siostra Prudenzia miała już swoje lata, była pełna wigoru i wyprostowana jak

trzcina. Niemal zawsze chowała ręce w fałdach czarnego habitu, zwykła też groźnie marszczyć
brwi. Kiedy się o coś gniewała, jedna z nich lekko się unosiła, a wtedy wszyscy spuszczali
wzrok. Spod jej czarno-białego czepka nie wymykał się żaden kosmyk włosów i nawet przeoru-
jące jej czoło zmarszczki były proste i równe, jakby i one podlegały surowej dyscyplinie. Tej
samej, którą siostra Prudenzia narzucała sobie oraz całej placówce.

Teraz spojrzała na swój zegarek na pasku z czarnej skóry.

‒ Dwadzieścia minut ‒ rzekła.

Sofia wiedziała, że tym razem posunęła się za daleko. Gdyby mogła, rozpłynęłaby się

w powietrzu. Jej uszy zaogniły się i cała stanęła w pąsach.

‒ Widzę, że nic do ciebie nie dociera i upierasz się krnąbrnie przy swoim nagannym zacho-

waniu.

‒ Proszę o wybaczenie... ‒ powiedziała dziewczynka ledwie dosłyszalnie.

Siostra Prudenzia przerwała jej, unosząc dłoń.

‒ Powtarzasz to co rano, twój akt skruchy dawno się zdewaluował.

Taka już była jej natura. Była chodzącym słownikiem, jak zwykła mawiać Giovanna.

‒ Zastanowisz się nad swoim postępowaniem przy obiedzie.

Sofia dobrze wiedziała, co to znaczy. Nawet nie próbowała protestować.

‒ Przez cały tydzień będziesz pomagać w kuchni.

Dziewczynka otworzyła usta, ale nie odezwała się ani słowem. To i tak nie miałoby sensu.

Jednak wysokość wymierzonej kary była dla niej jak policzek.

‒ Usiądź.

Poszła do ławki z pochyloną głową, odmówiła na stojąco tradycyjną modlitwę poranną,

a później skupiła się na lekcjach.

Ten dzień nie był bardziej upokarzający niż inne. Sofia nie była złą uczennicą i nie odstawała

od reszty. Przykładała się do nauki jak mogła, sęk w tym, że cierpiała na stan chronicznego roz-
targnienia. Nie można jej było za to winić. Po tym, jak przez pół godziny podpierała dłonią poli-
czek, usiłując utrwalić w pamięci wszystko, co do niej mówiono, zatapiała się w marzeniach
i zaczynała myśleć o niebieskich migdałach. Często tworzyła w wyobraźni światy paralelne do
tych, o których czytała w książkach, wymyślała własnych bohaterów i wczuwała się w ich role.

Nocami czytywała pod kołdrą, trzymając w zębach latarkę i nasłuchując, czy czasem Gio-

vanna albo któraś z sióstr nie rusza na obchód. Chociaż nauczyciele raczej nie pochwalali jej ulu-
bionych książek, czyli powieści fantastycznych i horrorów, ona nadal je cichaczem zdobywała.

Każdy pretekst był dobry, by popuścić wodze fantazji i uciec w myślach z niedużej, mroźnej
zimą i gorącej latem sali lekcyjnej, w której uczyła się wraz z innymi sierotami.

‒ Sofio!

Zerwała się na równe nogi. No proszę, znowu ta sama historia. Siedziała sobie w klasie i słu-

chała nauczyciela muzyki, który rozprawiał o Mozarcie, a w chwilę później już była na wiedeń-
skim dworze, spacerując w chmurze falban i koronek komnatami bajkowego pałacu.

‒ Więc jak będzie? Odpowiesz mi na pytanie czy nie?

Sofia rozpaczliwie szukała czegoś, co pozwoliłoby jej zrozumieć, o czym była mowa. Powio-

dła wzrokiem po tablicy, po kolegach i koleżankach z klasy. Lecz ich twarze zdawały jej się nie-
przeniknione.

‒ Widelec ‒ szepnął ktoś. Zapewne Marco, siedzący w ławce tuż za nią. ‒ Odpowiedź brzmi

widelec.

Sofia uczepiła się tej podpowiedzi jak ostatniej deski ratunku.

‒ Widelec! ‒ oznajmiła skwapliwie.

Klasa wybuchnęła śmiechem i tylko profesor obrzucił ją lodowatym spojrzeniem.

‒ No cóż, naprawdę nie wiedziałem, że widelce tak dobrze się znają na muzyce i że jeden

z nich konkurował z Mozartem.

Sofia zarumieniła się po cebulki włosów.

‒ Salieri, Sofio, Salieri! Kolejna dwója, druga w tym miesiącu, jak widzę... ‒ powiedział

nauczyciel, sięgając po długopis.

Sofia usiadła. Miała nadzieję, że ziemia pod jej nogami rozstąpi się i ją pochłonie. Zanim to

jednak nastąpiło, nie odmówiła sobie tej przyjemności i odwróciła się do zdradzieckiego suflera.

Marco wzruszył ramionami na widok jej rozpaczliwej miny.

‒ Beznadziejny z ciebie przypadek, Dynio. Zawsze wpadasz w pułapkę, to już staje się

nudne.

‒ Sofio!

Dziewczynka odwróciła się gwałtownie.

‒ Przestaniesz zaczepiać Marca, czy chcesz dostać kolejną dwóję?

‒ Ale ja...

‒ Miej choć na tyle przyzwoitości, by zamilknąć, razem z tym twoim umuzykalnionym

widelcem.

Sofii nie pozostało nic innego, jak tylko się poddać. Los i tak zawsze rzucał jej kłody pod

nogi.

* * *

Z obiadu także nie miała zbyt wiele przyjemności. Przede wszystkim dlatego, że trzeba było

jeść groszek, a ona nienawidziła, jak go w sierocińcu przyrządzano. Podawano go z selerem, też
coś! Trudno było jej sobie wyobrazić gorszy zestaw.

‒ Zagrasz nam coś, Dynio? ‒ zapytał jakiś chłopiec, podając jej widelec. Wszyscy wokół

śmiali się do rozpuku.

Sofia starała się zachować godność.

‒ Marco umyślnie źle mi podpowiedział.

‒ Tak, tak... Musisz nam kiedyś wytłumaczyć, co widelec ma wspólnego z lekcją muzyki.

Wokół znów rozległy się śmiechy.

Sofia westchnęła i zabrała się za nakładanie groszku na talerz, żywiąc nadzieję, że jej kole-

dzy postanowią rozpłynąć się z jakiegoś powodu w nicości.

Tak czy inaczej, to co nastąpiło po obiedzie, było jeszcze gorsze.

Giovanna przyszła po nią, gdy jadalnia była już prawie pusta.

‒ Co to? Groszek nadal na talerzu?

Dziewczynka nie odpowiedziała ani słowem.

‒ Tysiące osób umierają z głodu, a ty tak marnujesz jedzenie?

Sofia pomyślała cierpko, że nawet człowiek głodny nie posuwa się za granice, które ten gro-

szek już dawno przekroczył. Toteż podniosła się i w milczeniu skierowała do kuchni.

To miejsce zawsze przypominało jej piekło na ziemi. W powietrzu nieustająco unosiła się

wilgotna, lepka mgła, przesycona zapachem smażenia i przypalonego sosu. W olbrzymich garach
bez przerwy coś się gotowało, a z pieca buchał nieznośny żar. Posadzka była śliska za sprawą
wody wyciekającej z wysłużonej zmywarki do naczyń i Sofia wiele razy ryzykowała, że złamie
sobie na niej kark. Poza Giovanną w kuchni pracowała tylko młoda, drobna siostra, która nigdy
się nie odzywała, i to właśnie wskutek tych braków w personelu wysyłano tam Sofię na pomoc.

Na szczęście kiedy weszła, po mgle już prawie nie było śladu. W związku z tym znoszenie

pary ze zmywarki do naczyń powinno być łatwiejsze, pomyślała z westchnieniem ulgi. Szkoda
tylko, że urządzenie jak zwykle nie wykonało swojego zadania i przed Sofią wyrosła sterta brud-
nych naczyń. Na zmywaniu upłynęło jej niemal całe popołudnie, a kiedy wreszcie wyszła
z kuchni, aż szumiało jej w uszach od plotek, które Giovanna opowiadała piskliwym głosem
przez kilka godzin z rzędu. Pewnie dlatego wizja odrabiania w świetlicy zadań domowych już nie
wydawała się jej taka straszna.

Świetlica była przestronnym pomieszczeniem, wyposażonym w dwa stoły i długie ławki.

Dzieci siadały na nich i uczyły się, podczas gdy wokół panował nieopisany harmider.

Sofia, której czupryna cuchnęła spalenizną i płynem do naczyń, a sweterek był przepocony,

przyłączyła się do innych.

Ale gdy otworzyła piórnik, włosy stanęły jej dęba. Ze środka pomknęła ku niej jaszczurka!

Dziewczynka zerwała się na równe nogi, potrącając przy tym dwóch kolegów. Zwierzątko popę-
dziło przez świetlicę, odprowadzane śmiechem chłopców i krzykami obrzydzenia dziewczynek.
Uwadze Sofii nie umknęła zadowolona z siebie mina wpatrzonego w nią Marca. Bez wątpienia to
on wymyślił ten żart.

‒ Jeszcze ci figle w głowie, Sofio?! ‒ Giovanna wyłoniła się z pustki z miotłą w ręku.

‒ Ależ to nie moja wina!

‒ Jasne, to nigdy nie jest twoja wina, ale kiedy coś się dzieje, ty zawsze masz w tym swój

udział.

‒ Ja... ‒ głos uwiązł jej w gardle. Bronienie się nie miało sensu. Gdy ktoś znaczył tak mało

jak ona, dręczenie go było na porządku dziennym. Toteż pochyliła głowę z rezygnacją i wysłu-
chała besztania Giovanny, która bezlitośnie kazała jej wrócić jutro do kuchni.

* * *

Pod wieczór Sofia wróciła wyczerpana do pokoju. Od razu rzuciła się na łóżko i zaczęła roz-

koszować ciszą. Jesień przebarwiła już liście wielkiego platanu w ogrodzie. Niebo powlekło się
ponurą czerwienią. Sofia uwielbiała jesień. O tej porze roku zmierzch zapadał wcześniej i ona
miała pretekst, by szybciej wrócić do pokoju, gdzie mogła zaznać samotności i zatopić się
w myślach.

Położyła się na plecach i powiodła wzrokiem po wilgotnych plamach na suficie, dopatrując

się w nich fantastycznych stworzeń, podobnie jak latem robiła to z obłokami. Był to jeden ze spo-
sobów na ucieczkę od szarości zwykłych dni, które od początku jej pobytu w sierocińcu nie były

niczym innym, jak bezustanną serią poniżeń.

Dziewczynka pogrążała się właśnie w otchłani smutku, kiedy nagle weszła Giovanna.

‒ Siostra Prudenzia chce z tobą porozmawiać.

Sofia poczuła ucisk w żołądku. Siostra Prudenzia raczej nie miała w zwyczaju nikogo wzy-

wać. Po raz ostatni doszło do tego, gdy Luca dopuścił się jakiejś drobnej kradzieży w spiżarni.
Nigdy wcześniej ani nigdy później żadnemu dziecku nie wymierzono kary cielesnej.

‒ Ze mną? ‒ zapytała Sofia z niedowierzaniem, podnosząc się.

‒ Oczywiście.

Przełknęła ślinę i usiadła nieruchomo na łóżku. Troska w głosie Giovanny mówiła sama za

siebie: ona też musiała pomyśleć o czymś strasznym, skoro nie ofuknęła jej jak zwykle.

Sofia ostrożnie zsunęła się z łóżka i poszła za nią. Choć jej pokój i gabinet siostry Prudenzii

dzieliły tylko dwa korytarze i jedna kondygnacja, przeprawa zdawała się trwać całą wieczność.
Czasu było aż nadto, żeby snuć czarne wizje co do powodów dziwnego zawezwania.

Giovanna delikatnie zapukała do drzwi, wyrywając Sofię z krainy fantazji.

Zaproszenie do środka zabrzmiało ponuro i jakby wojowniczo.

‒ Odwagi, idź ‒ powiedziała Giovanna zachęcająco.

Sofia weszła nieśmiało. Nigdy wcześniej nie widziała gabinetu. Wszyscy mówili o nim, co

prawda, z lękiem i szacunkiem, niewielu jednak miało sposobność w nim bywać.

Pierwszą rzeczą, na którą zwróciła uwagę, było drewno. Wszechobecne drewno w czerwo-

nym kolorze. Czerwone było duże, stojące pod ścianą biurko, a także wypełniona po brzegi
książkami biblioteczka. Nawet okazały drewniany krucyfiks, który wisiał za plecami siostry, był
czerwony.

‒ Można?

‒ Podejdź.

Siostra Prudenzia siedziała za biurkiem i zapisywała coś wiecznym piórem w opasłej księ-

dze. Sofia zbliżyła się do niej wolnym krokiem. Zobaczyła krzesło, lecz nie miała pewności, czy
wolno jej na nim usiąść. To było piękne krzesło obite czarną skórą, przymocowaną okrągłymi
gwoźdźmi z mosiądzu.

‒ Siadaj.

Sofia uczyniła, jak jej polecono. Była zdecydowana wypełnić każdy nakaz dyrektorki. Maje-

statyczne siedzisko sprawiało, że czuła się jeszcze mniejsza niż zazwyczaj.

Wreszcie siostra Prudenzia podniosła na nią wzrok. Na nosie miała lekkie okulary w złoco-

nych oprawkach. Sofia widziała ją w nich po raz pierwszy.

‒ Jutro spotkasz się z pewną osobą, tak więc zwalniam cię z obowiązku uczestniczenia

w lekcjach.

Dziewczynka osłupiała. Układała w myślach pytanie, które cisnęło się jej na usta.

‒ Pewien szanowany profesor zamierza cię adoptować.

Adopcja. To jedno słowo zagłuszyło wszystkie wypełniające gabinet dźwięki i kompletnie

rozproszyło myśli Sofii. Zniknął nawet jej strach.

‒ Adoptować... mnie? ‒ zapytała dziewczynka łamiącym się pod wpływem emocji głosem.

Siostra Prudenzia obrzuciła ją znaczącym spojrzeniem.

‒ Tak, ciebie. Ten człowiek jest profesorem antropologii i nalegał, by pozwolono mu się

z tobą spotkać. Wydaje się, że znał twoich rodziców. Jutro przyjdzie tutaj i jeśli nie pojawią się
problemy, wkrótce cię stąd zabierze.

To był sen. Nie mogło być inaczej. Opuści mury sierocińca. Może nawet jutro wieczorem.

Nareszcie zobaczy Rzym nie tylko zza bramy.

‒ Możesz już odejść ‒ powiedziała sucho siostra Prudenzia. Sofia wróciła do rzeczywistości.

Poderwała się gwałtownie z krzesła, zatarła ręce, bąknęła „dziękuję” i ,,do widzenia”, a potem
dopadła do drzwi.

Na zewnątrz było pusto. Ściany korytarza lśniły w poświacie lamp. Sofia zastygła w bezru-

chu tuż za progiem. Ni stąd, ni zowąd posadzka, ziejąca zza okien ciemność oraz przytłumione
światła wydały jej się obce i prowizoryczne. Przed chwilą wydarzyła się rzecz niesłychana. Nikt
nigdy tu do niej nie przyszedł. Nikt nigdy nie zwrócił na nią uwagi. Zawsze była zbyt lękliwa,
zbyt mała lub zbyt duża, aby jakiś pan czy pani mogli ją wybrać na córkę. I oto teraz chciał ją
adoptować pewien profesor! Sofia nie potrafiła go sobie nawet wyobrazić. Dla niej był on jakąś
bliżej nieokreśloną, majestatyczną postacią, ręką, która wyciągała ją z sierocińca, tak jak wyciąga
się kartę z talii.

W monotonnej księdze jej życia, wśród niczym się od siebie nie różniących stronic, pojawiło

się nagle coś innego. Niezapisana kartka.

2. Wróżka nad brzegiem rzeki

Mattia kopnął stojący na ziemi słoik. Ten zderzył się ze słupem latarni, wydając urywany,

nieprzyjemny dźwięk.

„Oto, jak się teraz czuję”, pomyślał chłopiec gniewnie. Jego uczucia zostały właśnie zdep-

tane jak wycieraczka i trudno mu było powstrzymać łzy. Raz po raz osuszał je palcem w kącikach
oczu, żeby nie spłynęły po policzkach i nie zmieniły się w coś tak poniżającego jak płacz.

Wszystko zaczęło się podczas zajęć z gimnastyki. Mattia poszedł do szatni z workiem na

strój w dłoni, pełen najlepszych intencji. Zgoda, to nie był może dobry dzień, ale przecież nie
różnił się zbytnio od pozostałych. Samotnie spędzona przerwa, a na drugie śniadanie te przeklęte
krakersy, którymi mama uparcie go karmiła.

‒ Słodycze są niezdrowe, poza tym chyba pamiętasz, że doktor kazał ci schudnąć.

Tylko jak to wytłumaczyć kolegom z klasy, którzy zajadali tradycyjne chipsy. Jeśli zbieranie

dobrych ocen i nieuchodzenie przy tym za nieuleczalnego kujona było nie lada wyzwaniem, to co
dopiero powiedzieć o niewystawianiu się na pośmiewisko, kiedy na drugie śniadanie jadło się
wyłącznie żałosne dietetyczne „krakersy bez soli”, jak głosił wszem i wobec gigantyczny napis
na opakowaniu.

Początkowo nikt nie zwrócił uwagi na jego wejście do szatni, z czego on skwapliwie skorzy-

stał, by przebrać się chyłkiem gdzieś w rogu. Nienawidził swoich kolegów, wszystkich bez
wyjątku. Oni byli szczupli, wysportowani i mieli wystrzałowe ciuchy. Nosili markowe obuwie
i modne stroje, podczas gdy on wyjął z woreczka spraną koszulkę z Myszką Miki oraz wyblakłe
spodenki.

Założył je z rezygnacją i jak męczennik przygotował się na znoszenie drwiących spojrzeń

Valerii i innych dziewcząt. Przezywały go Świnka, za co zresztą nie mógł ich ganić. Dobrze wie-
dział, że był tłusty, a w tych spodenkach naprawdę przypominał prosiaka. Spod nogawek wyła-
niały się szyderczo pulchne uda.

Potem przyszła kolej na koszulkę i dopiero wtedy ją zauważył. Była olbrzymia, gigantyczna,

niemożliwa do ukrycia. I rzeczywiście, nim minęła chwila, widzieli ją już wszyscy.

‒ Co tam masz, Myszkę Miki o trzech uszach?

‒ Spójrz, jaka dziura!

‒ To mysia dziura, ja wam mówię. Myszka Miki z mysimi dziurami! ‒ powiedział jakiś chło-

pak, wyrywając mu koszulkę z dłoni i rzucając ją koledze.

A przecież to była tylko dziura, przeklęta dziura na piersiach. Mattia powtarzał mamie, że

potrzebny mu strój z prawdziwego zdarzenia, ona jednak upierała się przy swoim:

‒ Na pieniądzach nam nie zbywa, a ta koszulka jest jeszcze całkiem dobra. Przecież zakła-

dasz ją zaledwie dwa razy w tygodniu, prawda? Doskonale się nadaje, by się w niej pocić.

Złośliwy chichot kolegów nadal dźwięczał mu w uszach. Mattia próbował ich co prawda

uspokoić, ale jedynym, co osiągnął, było zrobienie z siebie durnia, który biegał z jednego końca
szatni na drugi, nadaremnie starając się odzyskać koszulkę.

‒ Nauczyciel będzie się gniewał. No dalej, chodźcie!

Na tym się skończyło. Koszulka spadła na podłogę, a koledzy wybiegli z szatni w swoich

markowych strojach, nie przestając się z niego wyśmiewać. Kiedy podniósł koszulkę z ziemi,
zobaczył, że dziura zmieniła się w wielkie rozdarcie.

* * *

Lecz najgorsze wydarzyło się dopiero po lekcji. Chcąc uniknąć drwin kolegów, Mattia zgłosił

się na ochotnika do posprzątania sali gimnastycznej i do szatni wszedł na samym końcu. Nauczy-
ciel skorzystał z okazji, by go zawezwać i powiedzieć mu bez owijania w bawełnę, że na
następne zajęcia ma sobie sprawić porządny strój. Mina, z jaką to mówił, była chyba bardziej
upokarzająca niż kpiące komentarze kolegów. Nauczyciel patrzył na niego z litością, tak jak się
patrzy na biedaków. Ale to nie to tak go ubodło, o wiele gorsze były dobiegające z dziewczęcej
toalety głosy. Jeden z nich rozpoznał w okamgnieniu. Giada.

Giada była bez dwóch zdań najpiękniejszą dziewczyną w klasie. Miała ciemne włosy, zielone

oczy i rozbrajający uśmiech. Nie można było się w niej nie zakochać. I faktycznie, prawie wszy-
scy chłopcy do niej wzdychali.

Oczywiście Giada nie raczyła nawet spojrzeć na takiego niedorajdę jak on, ale Mattii wystar-

czało, że mógł wpatrywać się w jej plecy, kiedy siadała w ławce przed nim, i całymi godzinami
kontemplować jej wspaniałe długie włosy.

‒ Więc idziesz z nim na randkę? ‒ zapytała Francesca, najlepsza przyjaciółka Giady.

‒ Sądzę, że tak. Zobaczymy, co z tego wyniknie ‒ a oto i głos samej Giady. Jedyny w swoim

rodzaju, cudownie świszczący przy literce „s” i przeciągający samogłoski...

‒ I przyjedzie po ciebie na motocyklu?

‒ Jasne. Powiedział, że wstąpi po mnie po szkole.

‒ Bomba... Zatem wszyscy tutaj go zobaczą.

‒ Dokładnie.

‒ A co na to twoi rodzice?

‒ O tej porze są w pracy. O niczym się nie dowiedzą.

‒ Chłopak z liceum... Chciałabym mieć tyle szczęścia co ty... Ja nie mogę nawet o kimś

takim marzyć, co najwyżej zwróci na mnie uwagę ten kujon Mattia.

Mattia westchnął ciężko. Etykietka kujona przylgnęła do niego i nigdy się od niej nie uwolni.

‒ Nie zainteresowałabym się nim, nawet gdyby był ostatnim chłopakiem na ziemi.

‒ Ja też nie, no co ty... tak tylko mówiłam.

‒ A widziałaś, jaki dał dzisiaj popis? Ta niechlujna koszulka... Czy on w ogóle ma ojca

i matkę?

‒ Ach, więc nie wiesz? Matka wychowuje go samotnie... Ojciec rzekomo wziął nogi za pas,

kiedy jeszcze była w ciąży.

‒ Naprawdę?

‒ Tak, tak! Tak przynajmniej mama Marty powiedziała mojej mamie.

‒ Nie dziwię się, że wyrósł na takie dziwadło, skoro nie ma ojca... Widziałaś, jak on na mnie

patrzy? Tak tylko pytam...

‒ Jasne. Jak zboczeniec.

‒ Trochę się go boję. Chyba niedługo przeniosę się do innej ławki, siedzenie tuż przed nim

nie jest niczym miłym.

Mattia wyszedł bez słowa, zabierając tylko swój zdeformowany tornister i worek. Nawet nie

pomyślał, żeby się przebrać. Na szczęście gimnastyka zawsze była na ostatniej lekcji.

Nic go nie obchodziło, że nadal miał na sobie swój żałosny strój. Przecież, zdaniem Giady,

i tak był okropny, prawda? Para dżinsów to za mało, by stać się normalnym człowiekiem.

Był przygnębiony, poniżony i zły. Wszystko i wszyscy odizolowali się od niego, a on niena-

widził całego świata. Gardził szkołą, w której tak dobrze mu szło i w której wszyscy mu powta-
rzali, że nie miał nic poza głową do nauki. Tymczasem prawda była taka, że miał nie tylko głowę,

ale i serce. Tak przynajmniej było, zanim zaczęła się lekcja gimnastyki. I jego serce należało do
Giady, tylko do niej.

Gniewał się też na mamę, która niczego nie rozumiała i traktowała go jak matołka. To ona

upierała się, by go ubierać w te żałosne koszulki z postaciami z bajek, jakby ciągle jeszcze cho-
dził do podstawówki. Poza tym miał po dziurki w nosie wiecznego braku pieniędzy, używanych
książek i ubrań kupionych na straganie.

Kopnął kamień, a ten

‒ co już było szczytem nieszczęścia ‒ uderzył w drzwiczki jakiegoś

samochodu. Alarm zaryczał wniebogłosy. Kiedy rozległ się okrzyk: „Hej! Kto to?!”, Mattia wziął
nogi za pas i zbiegł co tchu po schodach prowadzących na brzeg Tybru. Po jakichś stu metrach
poczuł pieczenie w klatce piersiowej i musiał się zatrzymać, by złapać oddech. Pochylił się,
wyczerpany, i wreszcie znalazł się na samym dnie rozpaczy.

Brzydził się sobą i pytał gorzko, dlaczego to jemu przytrafiło się takie życie. A potem zapła-

kał zupełnie po dziewczyńsku, co oczywiście tylko wzmogło obrzydzenie do siebie.

‒ Głowa do góry, nie może być aż tak źle...

Odwrócił się na pięcie i stanął twarzą w twarz z jasnowłosą dziewczyną. Jej włosy okalały

policzki, zaś wokół nosa pstrzyły się piegi. Uśmiechała się ze zrozumieniem i była śliczna ze
swoją okrągłą, trochę dziecinną buzią i zadartym noskiem.

Mattia podniósł się, świadom, że była to jedna z najbardziej kompromitujących sytuacji

w jego krótkim życiu. Podczas gdy on się prostował, dziewczyna sięgnęła do kieszeni swojej
skórzanej kurtki i podała mu paczkę chusteczek higienicznych.

‒ Masz, otrzyj łzy. Mężczyźni nie powinni płakać.

* * *

Puściła do niego oko, a jej twarz była przy tym tak urocza, że Mattia niemal zapomniał

o wstydzie.

Usiedli na ławeczce nad brzegiem rzeki. Woda płynęła łagodnym, zielonym strumieniem,

tworząc przedziwne nurty, nad których naturą żadne z nich nie miało się teraz zamiaru zastana-
wiać. Od czasu do czasu przepływała przed nimi jakaś zgniła gałąź czy plastikowy woreczek.

Dookoła panował osobliwy, niemal senny spokój, który wkrótce udzielił się Mattii.

‒ Nie powinieneś się nią aż tak przejmować ‒ powiedziała dziewczyna ze wzrokiem wbitym

w rzekę.

Oglądana z profilu, była jeszcze ładniejsza. Musiała mieć przynajmniej dwadzieścia lat, co

w oczach dwunastoletniego Mattii było wiekiem bardzo poważnym.

‒ Tak ‒ dodała, odwracając się. ‒ Mam na myśli Giadę.

Mattia osłupiał.

‒ Dziewczynki w twoim wieku to rozkapryszone pannice, które niczego nie rozumieją. A ta

ich mania na punkcie chodzenia na randki ze starszymi od siebie... Nie uważasz, że to dzieci-
nada?

Mattia zorientował się, że nadal rozdziawia usta, i czym prędzej je zamknął. Skąd ona wie-

działa o jego miłości do Giady?

‒ Ja wiele wiem, Mattia.

Teraz to już naprawdę był przerażony. Zerwał się na równe nogi i zaczął rozglądać dokoła.

Skąd znała jego imię? To niesłychane, przecież nigdy wcześniej jej nie widział i dopiero co
zawarli znajomość.

‒ Szłaś za mną? Śledzisz mnie?

Ona nie przestawała się uśmiechać.

‒ Powiedzmy, że jestem kimś w rodzaju wróżki.. .

To była niedorzeczna odpowiedź, a jednak Mattii wydała się dziwnie zasadna. Z jednej

strony coś mu mówiło, że to musiał być sen, ale z drugiej brnął w niego z zamkniętymi oczyma.
Ostatecznie śnienie na jawie nie było przestępstwem, zwłaszcza jeśli ktoś był smutny i bardzo
czegoś pragnął.

Nim się obejrzał, był kompletnie oczarowany. Niewiele z tego co prawda rozumiał, lecz

przebywanie w towarzystwie wróżki wydawało mu się zabawne. Jakżeby mogło być inaczej.
Skoro cała ta scena była wytworem jego wyobraźni, nie mogło mu się przydarzyć nic złego. Już
sam fakt, że taka śliczna panna siedziała przy nim i prowadziła z nim rozmowę, nie mógł być
niczym innym niż mrzonką.

‒ Przyszłam tu, aby ci pomóc, Mattia ‒ dziewczyna wyciągnęła rękę z kieszeni skórzanej

kurtki i podała mu ją.

‒ Mam na imię Nidafjoll, ale możesz się do mnie zwracać Nida, jeśli

wolisz.

Uścisnąwszy jej dłoń, Mattia zauważył, że była zimna jak lód, jednak dziewczyna posłała mu

tak czarowny uśmiech, że szybko o tym zapomniał.

Tymczasem Nida znów spojrzała na rzekę.

‒ Problem polega na tym, Mattia, że twoja wielka dusza została uwięziona w ciele, które, jak

by to powiedzieć... pozostawia wiele do życzenia. Gdyby to od ciebie zależało, wzbiłbyś się do
lotu, mam rację? A jednak przygwożdżono cię do ziemi.

Mattia przytaknął z poważną miną. Taka była straszna prawda.

‒ Ja jestem wróżką i wyraźnie widzę, że w głębi duszy jesteś wspaniałym człowiekiem. Sęk

w tym, że inni nie zwracają uwagi na nic poza twoim wyglądem. To dlatego cię ignorują.

Chłopiec westchnął. Pierwszy raz w życiu ktoś go rozumiał.

‒ Przyjmijmy na chwilę, że mogłabym ci podarować odpowiednie dla twojej duszy ciało, tak

żebyś mógł chodzić z podniesioną głową i nie musiał się wstydzić za swoje pulchne nogi czy
grube palce.

Mattia natychmiast wyobraził sobie, że ma ciało jak z okładki, a poza tym odpowiednie ubra-

nia, odpowiednią twarz i odpowiednich przyjaciół. Zmienił się w kogoś, kto nigdy nie popełnia
błędów i kto zawsze wie, co powiedzieć.

‒ Gdyby to mogło być prawdą... ‒ westchnął z rozmarzeniem.

‒ Jesteś motylem, Mattia, motylem, który musi wykluć się z poczwarki. Ja mogę sprawić, że

to się stanie.

‒ Poważnie?! ‒ wykrzyknął z niedowierzaniem.

‒ Nie musisz pytać. Przecież wiesz, że to możliwe.

Dziewczyna miała rację. Mattia odniósł wrażenie, że świat wokół niego zmienił się nie do

poznania. Wewnętrzny głos, który uparcie nakazywał mu ostrożność, był już tylko dalekim, nie-
mal niedosłyszalnym echem. Wszystko wskazywało na to, że czasami bajki mogą się urzeczy-
wistnić.

Nida znowu się uśmiechnęła. Wyjęła z kieszeni także drugą rękę, podsunęła ją Mattii pod

nos, a potem rozprostowała palce. Dziwny metalowy przedmiot, coś w rodzaju małego pająka,
rozbłysnął w promieniach słońca. Przypominał układ scalony komputera, tak bardzo był skompli-
kowany i niezwykły.

Mattia przyglądał mu się, oczarowany.

‒ Co to?

‒ Coś, co pomoże ci wydostać się ze skorupy. Masz po uszy twojego pulchnego ciała?

‒ O tak! ‒ odparł Mattia gniewnie.

‒ I masz dość znoszonych ubrań i wiecznych wpadek?

‒ Przysięgam, że już nie mogę ich znieść ‒ zapewnił z rosnącym przekonaniem, nieomal żar-

liwie.

‒ Zatem weź to i zobaczysz, że wszystko się zmieni. Staniesz się inną osobą, taką, o jakiej

marzysz. Będziesz miał odpowiednie ubrania, odpowiednią twarz i odpowiednich przyjaciół.
Czyli to wszystko, czego przed chwilą pragnąłeś.

Nida posłała mu porozumiewawczy uśmiech i Mattia nie wiedział, co powiedzieć. W końcu

pochylił głowę. Odezwał się jego wrodzony sceptycyzm.

‒ Słuchaj, to nie jest możliwe. Mam wrażenie, że jesteśmy w bajce, w której wystarczy wziąć

magiczny przedmiot, by zmienić się w kogoś innego. W realnym świecie to nie do pomyślenia.

Dziewczyna zmarszczyła brwi, po czym wstała z ławeczki i zdjęła kurtkę. Miała na sobie

skąpą dżinsową spódniczkę oraz czerwoną, obcisłą bluzkę. Odwróciła się do Mattii plecami, a on
oniemiał. Wzdłuż jej kręgosłupa biegło coś w rodzaju metalowego łańcucha, którego każde
ogniwo wbijało się przedziwnymi szponami w kręgi. Łańcuch wyłaniał się znad głębokiego
dekoltu i wystawał spod bluzki. Nida nacisnęła palcem nasadę szyi, a wtedy szpony schowały się,
jedno ogniwo wsunęło się w drugie i cały łańcuch przekształcił się w coś, co do złudzenia przy-
pominało oglądany przed chwilą przedmiot. Nida oderwała go od szyi i jej skóra momentalnie się
pomarszczyła, włosy posiwiały, a plecy zgarbiły. Kiedy znów się odwróciła, Mattia ledwie ją roz-
poznał. Jej twarz była poorana zmarszczkami i miała w sobie coś przerażającego. Oczy skurczyły
się, wyblakły, jakby przesłonił je mleczny welon, i zdawały się tonąć w obwisłej, matowej skó-
rze. Nawet jej bezpośredni, szczery uśmiech zmienił się w odstręczający grymas.

Mattia, którego ten widok wprawił w trwogę, zastygł w bezruchu. Stał naprzeciw Nidy jak

słup soli, nie mogąc wydobyć z siebie głosu. Mimo tego, co się stało, nadal darzył tę dziewczynę
niewytłumaczalnym zaufaniem, zupełnie jakby rzuciła na niego urok.

‒ Bez tego... ‒ Nida odsłoniła w uśmiechu bezzębne dziąsła. ‒ I z tym... ‒ ujęła osobliwy

przedmiot w dwa palce i położyła go z powrotem za szyję. A wówczas w okamgnieniu przyjęła
postać ślicznej trzpiotki, jaką była jeszcze niedawno.

‒ Przekonałam cię?

Mattia był zdezorientowany. Wyglądało na to, że przeniósł się do bajki. Ten posrebrzany

pająk mógł sprawić, że upodobni się do tajemniczego chłopaka, który przyjedzie po Giadę pod
szkołę. Na samą myśl o tym zakręciło mu się w głowie.

‒ Jeżeli go chcesz, jest twój.

Wahał się nie dłużej niż ułamek sekundy. Pragnienie posiadania magicznego przedmiotu było

pokusą nie do odparcia. Ratunek znajdował się kilka centymetrów od niego i lśnił zachęcająco
w lodowatych palcach Nidy. Mattia bezwiednie wyciągnął rękę i ujął go, drżąc jak liść. Wyczuł,
że był zimny i twardy, ale przede wszystkim prawdziwy.

‒ Dlaczego mi pomagasz? ‒ spytał w ostatnim przypływie sceptycyzmu.

‒ Ponieważ marzenia czasem się spełniają. Na tym polega moja praca. Pragnąłeś, by twoje

życie się zmieniło, a kto bardzo czegoś pragnie, zdobywa to. Moim zajęciem jest pomaganie
takim ludziom jak ty.

Obdarowała go przyjaznym uśmiechem. Mattia popatrzył na nią niezbyt mądrze. A potem

nabrał na tyle pewności siebie, by po raz pierwszy, odkąd zaczęli rozmawiać, odwzajemnić jej
uśmiech. Ścisnął w dłoni osobliwe narzędzie i spojrzał na nią oczyma wilgotnymi od łez.

‒ Bardzo dziękuję.

Nida wzruszyła ramionami.

‒ To obowiązek wróżki.

Mattia nie wiedział, co powiedzieć. Choć przedmiot, który otrzymał, po trosze go intrygował,

a po trosze przerażał, w żadnym razie nie mógł wypuścić go z rąk. Serce tłukło się jak oszalałe
w jego piersi i ani myślało się uspokoić. Być może jego życie potoczy się teraz innym torem,
przynajmniej we śnie. Uniósł wzrok, by pożegnać się z dziewczyną, ale ku swojemu zdziwieniu
odkrył, że znikła. Zupełnie jakby rozpłynęła się w powietrzu. Mattia został sam nad brzegiem
rzeki, dokuczał mu tylko lekki ból głowy. Czuł się jak ktoś, kogo nagle wyrwano ze snu. Otuma-
niony, obrócił się dookoła siebie z niepewną miną.

‒ Wszystko w porządku?

Podskoczył, jakby ukąsiła go tarantula, i dopiero kiedy się przekonał, że chodziło o zwykłego

zamiatacza, odetchnął głośno, usiłując się uspokoić.

‒ Dobrze się czujesz? ‒ mężczyzna ponowił pytanie. W ręku trzymał miotłę i miał dziwny

wyraz twarzy.

‒ Tak, tak... wszystko w porządku ‒ powiedział Mattia bez zbytniego przekonania.

‒ Zobaczyłem, że jesteś sam nad brzegiem, a chłopcy w twoim wieku raczej tu nie bywają.

Mattia cofnął się o krok do tyłu.

‒ Nie, nie byłem sam, rozmawiałem... ‒ urwał gwałtownie. ‒ Przepraszam, czy nie widział

pan tutaj przypadkiem pewnej dziewczyny?

Mężczyzna popatrzył na niego podejrzliwie.

‒ Byłeś sam ‒ odparł.

Cudownie, do pełni szczęścia brakowało już tylko, by postradał rozum. Tłuścioch, kujon,

a do tego wariat. Wbił wzrok w ziemię, pocierając ręką czoło.

‒ Chcesz, żebym zawiózł cię do szpitala?

Mattia niemal go nie słuchał, zbyt pochłaniało go wpatrywanie się we własną dłoń. Była

pusta! Wziął głęboki oddech. Spokój. Musiał zachować spokój. To był tylko sen na jawie.
Uśmiechnął się najbardziej przekonująco, jak potrafił.

‒ Wszystko w porządku, dziękuję. Po prostu się zamyśliłem.

Człowiek z miotłą przyglądał mu się jeszcze przez chwilę, wreszcie wzruszył ramionami.

‒ Rób, jak uważasz.

Mattia udał się w kierunku schodów prowadzących na nabrzeże, odprowadzany gderaniem

mężczyzny. Czuł się dziwnie zawiedziony. Fajnie byłoby być kimś innym, kimś naprawdę odlo-
towym. Szkoda, że...

I właśnie kiedy wspinał się po schodach, ukazała się jego oczom. Jej dziecinna buzia zamaja-

czyła w cieniu rzucanym przez most. Trwało to nie dłużej niż chwilę: wystarczyło, że zmrużył
oczy, by rozpłynęła się w pustce. A jednak wróżka uśmiechnęła się do niego, mógłby przysiąc.
Instynktownie wsunął dłoń do kieszeni i natychmiast poczuł chłód metalu. Jego serce na moment
przestało bić. Co tchu wdrapał się na szczyt schodów i zaczął biec, jakby sam diabeł go gonił.

* * *

Ukryta tam, gdzie cień mostu był najgłębszy, uśmiechnięta Nida odprowadzała go wzrokiem.

‒ I jak poszło?

Odwróciła się. Tuż przed nią stał młodzieniec, którego uroda w niczym nie ustępowała jej

własnej. Miał faliste, miedzianokasztanowe włosy i uśmiechał się tak czarująco i szczerze jak
ona. Miał na sobie wyszukany strój: jasne spodnie i brązową marynarkę o świetnym fasonie,
wokół szyi zawinął kaszmirowy szal. Ustawicznie poprawiał sobie włosy, z pewną egzaltacją
przeczesując je dłonią.

‒ Wszystko w porządku ‒ odpowiedziała Nida, a potem znów spojrzała w stronę, w którą

pobiegł Mattia.

‒ Jak sądzisz, kiedy do nas przyjdzie?

‒ O ile dobrze znam tych smarkaczy, to pójdzie prosto do domu, stanie przed lustrem i założy

wszczep. A wtedy będzie nasz.

Młodzieniec przyjrzał się jej rozczarowany.

‒ Wolałbym, aby przyszedł od razu.

Nida spoważniała.

‒ Uspokój się, Ratatoskr. On twierdzi, że wybrańcy jeszcze się nie obudzili, tak więc nie

jesteśmy spóźnieni. Może nawet wręcz przeciwnie.

‒ Może. Ale im szybciej to załatwimy, tym lepiej.

‒ Nie obawiaj się. On zwycięży.

Nida ponownie popatrzyła w kierunku schodów, po których wspiął się Mattia. Była pewna,

że wkrótce znów go zobaczą.

3. Na egzaminie u profesora

Sofia po raz setny wygładziła sweterek. Nigdy dotąd nie zdarzyło jej się wstydzić za własną

garderobę. Zazwyczaj nosiła ubrania z drugiej ręki lub takie, z których ktoś już wyrósł, ale za
duże dżinsy i szerokie swetry, czyli jej odzież zimowa, doskonale się wpisywały w rolę, jaką we
własnym mniemaniu odgrywała. Przecież koniec końców była tylko zwykłą dziewczynką,
maleńkim i w gruncie rzeczy nikomu niepotrzebnym trybem mechanizmu wszechświata. Lecz
nie tego ranka. Nagle zapragnęła rzucać się w oczy, być ładna i sympatyczna. Musiała wywrzeć
dobre wrażenie na tym człowieku, musiała zapaść mu w pamięć. To była jedyna okazja, by
odmienić swoje życie i raz na zawsze opuścić sierociniec.

Przyjrzała się swemu odbiciu w lustrze. Zielony sweter pasował do koloru jej oczu. Przykła-

danie wagi do pewnych rzeczy wydawało jej się śmieszne, ale wmówiła sobie, że profesor to
doceni. Na samym końcu związała włosy. Tylko tyle mogła zrobić, by nie wyglądać w swoich
zmierzwionych puklach jak dynia. Raz jeszcze obrzuciła się spojrzeniem.

‒ No dalej, dobrze wyglądasz.

Sofia odwróciła się na pięcie i zobaczyła wyłaniającą się zza jej pleców Giovannę.

‒ Tak myślisz? ‒ spytała niespokojnie. Choć ich stosunki nigdy nie wykroczyły poza to, co

zazwyczaj wiąże przeciętną sierotę z równie przeciętną posługaczką, Giovanna ni stąd, ni zowąd
urosła do rangi jej jedynej powierniczki.

Na jej wargi wypłynął dobrotliwy uśmiech.

‒ Oczywiście! Jesteś ładną i sympatyczną dziewczynką, wierz mi. No i do twarzy ci w tym

sweterku.

Te słowa dodały Sofii otuchy. Najprawdopodobniej nie były szczere, ale każdy potrzebuje

niekiedy małych kłamstw, by iść przez życie z podniesioną głową.

Giovanna położyła jej dłonie na ramionach.

‒ Wiesz, czasami myślałam, że podzielisz mój los i nigdy stąd nie odejdziesz. Wiele lat temu

byłam taka jak ty.

Jej oczy zwilgotniały. Ta niespodziewana deklaracja wprawiła Sofię w zakłopotanie, a jedno-

cześnie mile połechtała jej próżność. Tego rodzaju myśli nie były jej obce.

‒ Po mnie nikt nigdy nie przyszedł, ale tobie nadarza się dziś wielka okazja. Nie zmarnuj jej.

Giovanna poprawiła jej sweterek i wygładziła fałdki. Sofia zastanawiała się, czy mamy robią

to samo ze swoimi dziećmi i jak się człowiek czuje, gdy ktoś każdego ranka poprawia mu ubra-
nia.

‒ Gotowa?

Przytaknęła niepewnie.

Stojąc przed drzwiami do gabinetu siostry Prudenzii, czuła, że jej serce bije mocniej. Wie-

działa, że kiedy przejdzie przez próg, nic już nie będzie takie samo.

Ujęła w dłoń i przekręciła lodowatą gałkę. Podobnie jak poprzedniego wieczoru, uderzyła ją

czerwień mahoniu, ale teraz gabinet tonął w świetle.

Weszła wolnym krokiem. Blask jesiennego słońca spowijał dwie postaci, z których jedna

była wysoka i wyprostowana, a druga mniejsza i bardziej przy kości. Sofia rozpoznała je w oka-
mgnieniu. Poczuła ucisk w gardle. To był on.

‒ Przedstawiam ci profesora Georga Schlafena, Sofio.

Dziewczynka nie miała odwagi unieść wzroku, kolana jej drżały.

‒ Witaj, Sofio.

Miał piękny, dość wysoki głos. Jego twarz była pociągła, a lekko odstający podbródek pora-

stała starannie przystrzyżona bródka. Małe oczy spoglądały żywo, ukryte za czarnymi, okrągłymi
okularami. Profesor uśmiechał się przyjaźnie i wyciągał do niej otwartą dłoń. Był intrygującą
krzyżówką mnicha (takiego jak ci, którzy przychodzili czasami z wizytą do sierocińca) i klasycz-
nego naukowca.

Tkwił nieruchomo z wyciągniętą dłonią i przyklejonym do ust uśmiechem, nie przesuwając

się ani o milimetr.

‒ Sofio! ‒ syknęła siostra Prudenzia z ledwo hamowanym gniewem. Sofia wzdrygnęła się

i dopiero wtedy podała profesorowi rękę. Uścisk jego dłoni był ciepły i krzepiący

‒ Dobrze.

Mówił z lekko cudzoziemskim akcentem. Sofia utkwiła wzrok w jego osobliwym stroju. Był

ubrany jak człowiek z dziewiętnastego wieku: w kamizelkę, na której pole wisiał łańcuch kie-
szonkowego zegarka, czarne spodnie, długi, ciemny surdut i dość duży krawat. Sofia poczuła
instynktowną sympatię do tego jegomościa, przerastającego ją zaledwie o pół głowy.

‒ Ojciec profesora był z pochodzenia Niemcem, natomiast matka Włoszką. Sam profesor

przez długi czas mieszkał w Monachium, gdzie przeprowadził znaczną część swoich badań antro-
pologicznych. Dziś jest w tej dziedzinie prawdziwym autorytetem i cieszy się wielkim poważa-
niem w środowisku kulturalnym.

‒ Nazbyt pani łaskawa ‒ powiedział profesor z niekłamaną skromnością.

‒ Profesor miał sposobność poznać twojego ojca i to właśnie przyjaźń, która ich połączyła,

przywiodła go aż tutaj. Długo cię szukał, Sofio, by wywiązać się z dawno złożonej obietnicy.
A kiedy wreszcie wpadł na twój ślad, przyszedł, żeby cię poznać i zabrać ze sobą.

Sofia wodziła wzrokiem od profesora do siostry Prudenzii i z powrotem. Siostra Prudenzia

była opanowana i surowa jak zwykle. Profesor kiwał się na nogach, zaś jego buty trzeszczały za
każdym razem, gdy stawał na palcach.

‒ Poprosił o rozmowę z tobą, a ja postanowiłam uczynić temu życzeniu zadość. Wyobrażam

sobie, że ty również chciałabyś mu zadać wiele pytań, toteż zostawiam was samych.

Przed odejściem dyrektorka zmroziła Sofię wymownym spojrzeniem. W odpowiedzi dziew-

czynka wyprostowała się i oderwała wzrok od podłogi. Musiała wystawić dobre świadectwo sie-
rocińcowi, a mimo to czuła, że jej twarz przypomina pysk spaniela, którego właśnie zbeształ jego
pan. Wkrótce potem drzwi zamknęły się z trzaskiem i w gabinecie zapanowała głucha cisza.
Trzeszczenie butów profesora było tam teraz jedynym dźwiękiem.

‒ Dobrze ‒ rzekł profesor po chwili.

Sofia wyłamywała sobie palce. Wiedziała, że powinna coś powiedzieć, błysnąć inteligencją

i przestać tkwić w bezruchu jak roślina.

‒ Dosyć... jak by to ująć... sztywna ta nasza opiekunka, prawda?

Profesor puścił do niej oko, na co Sofia uśmiechnęła się z zakłopotaniem. Choć nie sposób

się było z tym nie zgodzić, nigdy nie słyszała, by ktoś tak się wyrażał o siostrze Prudenzii.

‒ Usiądźmy ‒ powiedział profesor, sięgając po krzesło. Usiadł na nim i elegancko założył

nogę na nogę. Sofia zajęła to samo miejsce, na którym siedziała poprzedniego dnia.

‒ Cóż to, obcy człowiek chce cię adoptować, a ty nie masz do niego żadnych pytań?

Sofia uniosła wzrok. Czuła się jak skończona idiotka. Profesor jednak uśmiechał się dobrotli-

wie.

‒ Jest pan pewien, że chce adoptować właśnie mnie?

Profesor zatrząsł się od śmiechu, co tylko spotęgowało onieśmielenie Sofii. Dziewczynka

usztywniła się i wsunęła dłonie pod uda. Skarciła samą siebie za to dziecinne pytanie.

‒ Tak nisko się cenisz? ‒ zagadnął profesor. Uspokoił się i otarł łzy z kącików oczu.

‒ Tak ‒ odpowiedziała Sofia instynktownie.

‒ Niesłusznie, Sofio, bardzo niesłusznie ‒ oznajmił profesor z nagłą powagą. ‒ Tak czy ina-

czej, to właśnie ciebie chcę adoptować, nikogo innego. Uwierz mi, nie ma drugiej takiej jak ty

‒

dodał, znów puszczając do niej oko.

Sofia uśmiechnęła się, zbita z tropu.

‒ Naprawdę znał pan mojego ojca?

‒ Nie tylko twojego ojca. Ja znam wszystkich twoich przodków. Znam twoją historię, jeśli

chcesz tak to ująć.

‒ Ale jego samego ‒ upierała się Sofia. ‒ Poznał go pan?

Profesor przyjrzał się jej od stóp do głów.

‒ Ty nie wiesz, kim on był, prawda?

Sofia znowu skuliła się na krześle.

‒ Nie, przebywam tu od szóstego miesiąca życia. Nic nie wiem o moich rodzicach. Nie

wiem, czy nadal żyją, czy umarli...

‒ Twój ojciec umarł dawno temu. Był wyjątkowym człowiekiem, ale ignorował swoje zdol-

ności tak samo jak ty. Niskie mniemanie o sobie jest u was rodzinne

‒ Georg Schlafen uśmiech-

nął się, ale zaraz spoważniał.

‒ Zginął w wypadku, lecz ja obiecałem mu, że się tobą zaopiekuję.

‒ A moja matka?

‒ Przykro mi, nigdy jej nie poznałem.

Odpowiedź profesora wydała się Sofii wymijająca.

‒ Ale... jaki on był? ‒ spytała dziewczynka spontanicznie. ‒ To znaczy mój ojciec.

Profesor zatopił się na moment we wspomnieniach.

‒ Bardzo podobny do ciebie. Odziedziczyłaś po nim oczy i włosy, co zaś się tyczy piegów, to

przypuszczam, że dostałaś je w prezencie od twojej matki.

„Kompletnie chybiony prezent”, pomyślała Sofia.

‒ Przede wszystkim jednak łączy cię z ojcem to ‒ profesor wskazał palcem znamię, które

miała pomiędzy brwiami. Popatrzyła na swoje czoło, a kiedy zaczęła widzieć podwójnie, prze-
tarła oczy. Profesor zaśmiał się.

‒ Nie wiedziałam, że znamiona są dziedziczne...

‒ Część tak ‒ wyjaśnił jakby od niechcenia.

Potem znów zapanowała cisza.

Profesor kilka razy powiedział „Dobrze”, kilka razy westchnął, po czym skierował rozmowę

na bardziej tradycyjne tory. Kiedy zapytał Sofię o postępy w nauce, usztywniła się, jakby ją
wywołano do tablicy. Co się stanie, jeżeli nie udzieli poprawnej odpowiedzi? Albo jeśli okaże się
niedouczona?

Zaczęła coś bąkać na temat lekcji w szkole przy sierocińcu, dyplomatycznie pominęła kwe-

stię ocen i spróbowała ogólnikowo nakreślić program zajęć.

Jednak profesor wszedł jej w słowo.

‒ Co wiesz o astronomii? ‒ spytał.

Sofia wpadła w konsternację. Astronomia nie należała do przedmiotów, które wchodziły

w skład edukacji gimnazjalnej. Czyżby w Niemczech było inaczej?

‒ No więc... niekiedy wpatruję się w gwiazdy...

Zimą szukała ich rozpaczliwie na niebie, nawet jeśli czasem takie wystawanie nocą na

podwórku kończyło się przemarznięciem do szpiku kości. Światła Rzymu zaćmiewały gwiazdy.

Sofia z biedą odróżniała Wielki Wóz, niekiedy widywała też podobny do olbrzymiej kafetiery
Orion.

‒ Dobrze, ale co o niej wiesz?

Sofia ściągnęła łopatki.

‒ No cóż... ogólnie rzecz biorąc...

‒ A o botanice? ‒ profesor nie dawał jej wytchnienia.

Sofia przypomniała sobie nagle, że w podstawówce hodowała z kolegami z klasy fasolkę.

‒ Wiem co nieco na temat ogrodu. Siostry kazały nam hodować warzywa ‒ oznajmiła, stara-

jąc się nadać stosowną powagę temu odległemu doświadczeniu z roślinami strączkowymi.

‒ Hm... ‒ profesor popatrzył na nią spod wpółprzymkniętych powiek, jakby chciał się jej

w ten sposób lepiej przyjrzeć.

‒ A mitologia? Mity nordyjskie? Starożytne opowieści greckie?

Sofia czuła się fatalnie. Przeczytała kilka książek z tej dziedziny, ponieważ lubiła tego typu

historie, ale jej znajomość tematu ograniczała się do najsłynniejszych mitów. Profesor uważał ją
zapewne za matołka. W końcu się poddała.

‒ Przykro mi, ale prawie nic o tym nie wiem ‒ powiedziała, opadając na krzesło. Jedyne,

czego w tej chwili pragnęła, to zapaść się pod ziemię.

Schlafen umilkł i wydawało się, że rozważa każde jej słowo. Wreszcie oparł dłonie na udach

i zaczął się podnosić.

‒ Będziemy mieli trochę pracy, ale spodziewałem się tego.

Sofia spojrzała na niego pytająco.

‒ Mieszkam stosunkowo niedaleko; kupiłem stary dom nad jeziorem Albano. Znasz to

jezioro?

Mówiono jej o nim. Ponoć znajdowało się na południe od Rzymu, w pagórkowatej okolicy

zwanej „del Castelli”. Sofia wiedziała tylko, że produkowano tam dobre wino, a rzymianie jeź-
dzili w te strony na pieczone prosię. Przytaknęła niepewnie.

‒ Dobrze ‒ rzekł profesor. ‒ Osiadłem tam ze względu na moje badania. To miejsce jest spo-

kojne i w pewien sposób... mistyczne, że się tak wyrażę. Twoim zadaniem będzie po prostu
pomaganie mi. Będziesz utrzymywać porządek w bibliotece albo coś dla mnie przepisywać...

Zaczął przedstawiać jej długą listę obowiązków, w których Sofia od razu się pogubiła. Jej

uwaga skupiła się na czymś zgoła innym. Twoim zadaniem, powiedział.

‒ Moim zadaniem? ‒ powtórzyła, wyraźnie zaskoczona.

Profesor urwał w pół słowa.

‒ Właśnie tak, twoim zadaniem ‒ odparł stanowczo.

Sofia przełknęła ślinę.

‒ Chce mi pan powiedzieć, że mnie z sobą zabiera?

‒ Oczywiście. Jutro rano stąd odejdziesz.

‒ Ale przecież wszystko pomyliłam! To znaczy... nie mam pojęcia o sprawach, o które pan

mnie pytał, poza tym...

‒ Nie obchodzi mnie, czy masz o nich pojęcie, czy nie ‒ profesor wszedł jej w słowo. ‒ Po

prostu chciałem sprawdzić, na jakim jesteś poziomie, nic ponadto. Jeśli masz mi pomagać, muszę
cię paru rzeczy nauczyć, czyż nie? Ale to będzie niezła zabawa, zobaczysz.

Chociaż jego ciepły uśmiech dobrze wróżył na przyszłość, Sofia nie potrafiła wydobyć z sie-

bie głosu. Działo się coś niewiarygodnego i trudno jej było uwierzyć, że to prawda.

Profesor, który nie omieszkał zauważyć jej zdumienia, próbował dodać jej otuchy:

‒ Moja droga, wiedziałem, że cię stąd zabiorę, jeszcze zanim cię zobaczyłem, zanim w ogóle

tu przyszedłem. Wiedziałem o tym, kiedy wpadłem na twój ślad, kiedy odkryłem, gdzie przeby-

wasz. To przeznaczenie nas tu przywiodło, nie uważasz?

Cóż, może rzeczywiście tak było.

‒ Wyobrażam sobie, że nie jest ci łatwo, ale zobaczysz, że moja willa przypadnie ci do gustu,

szybko się w niej zadomowisz i...

‒ Nie o to chodzi ‒ przerwała mu Sofia. ‒ Po prostu jestem oszołomiona. Nie sądziłam, że

ten dzień kiedyś nadejdzie...

‒ mówiąc to, po raz pierwszy od początku rozmowy szczerze się

uśmiechnęła.

Profesor odwzajemnił się tym samym, wyraźnie zadowolony.

‒ A tymczasem nadszedł ‒ powiedział. ‒ Tak było zapisane w gwiazdach.

Wyjął z kieszeni okazały zegarek i uniósł wieczko.

‒ Sądzę, że na dzisiaj wystarczy. Poruszanie się jest w waszym mieście sprawą bardzo skom-

plikowaną i jeśli się nie pośpieszę, nie zdążę na autobus.

‒ Znowu się uśmiechnął. ‒ Przyjdę jutro

o dziesiątej, dobrze?

Sofia przytaknęła. Miała wrażenie, że cały gabinet wiruje jej przed oczami.

‒ Zawołajmy więc naszą opiekunkę, zgoda?

Profesor mrugnął do niej, a potem wstał.

Widząc, jak zmierza do drzwi, Sofia zaczęła się obawiać, że zniknie z jej życia równie nie-

spodziewanie, jak się w nim pojawił.

4. Odwrócić kartkę

‒ Naprawdę stąd odchodzisz?

‒ Jaki on jest?

‒ Gdzie znajduje się dom tego człowieka, Dynio?

‒ Zobaczysz, że to wariat. A może zabiera cię, żebyś pracowała jak niewolnica.

‒ Hola, hola! Uspokoicie się wreszcie? ‒ Giovanna aż kipiała z gniewu.

Zaledwie po sierocińcu rozniosła się wiadomość o wizycie profesora, na Sofię przypusz-

czono prawdziwy atak. Wszyscy chcieli wiedzieć, kim był, gdzie mieszkał i co robił człowiek,
który miał ją adoptować, nikt też nie mógł zrozumieć, jak to się stało, że Sofia, osóbka w gruncie
rzeczy bardzo przeciętna, zwróciła na siebie czyjąś uwagę w szacownym wieku trzynastu lat.

Sofia odpowiadała jak potrafiła, jednak pytań było zbyt dużo, zamieszanie zbyt wielkie, no

i zostało jej jeszcze mnóstwo rzeczy do zrobienia. Właśnie dlatego do akcji wkroczyła Giovanna.

‒ Maszerujcie natychmiast do łóżek albo zajmijcie się zadaniem domowym, w przeciwnym

razie będę się gniewać! Uważajcie, bo zawołam siostrę Prudenzię!

Na sam dźwięk tego imienia momentalnie zapadła cisza.

‒ A teraz możemy przygotować bagaże ‒ powiedziała Giovanna łagodnie.

Wręczyła Sofii walizkę, którą wyszperała spośród darów bogatych mieszkańców tej dzielnicy

dla sierocińca. Walizka była duża i sprawiała wrażenie solidnej. Przypominała przewiązane
sznurkami torby podróżne, które emigranci z początku dwudziestego wieku zabierali ze sobą do
Ameryki. Sofia czuła się zresztą tak jak oni. Ona też podążała za marzeniem, za snem o lepszym
jutrze, a ponieważ nigdy nie wytknęła nosa za bramę sierocińca, jezioro Albano było dla niej
równie egzotyczne i odległe jak Nowy Jork.

Włożyły do walizki starannie poskładane ubrania, pachnące lawendą z ogródka sióstr. Sofii

zrobiło się przykro, kiedy zobaczyła, jak skromna była jej garderoba. Znoszone stroje niemal
ginęły na dnie walizki.

‒ Zobaczysz, że profesor Schlafen sprawi ci nowe ubrania. Powiedział, że ma willę, czy tak?

Sofia przytaknęła.

‒ Zatem na pewno jest bardzo bogaty i będziesz przy nim żyła jak księżniczka.

Gdy wszystko było już zapięte na ostatni guzik, Giovanna mocno ją przytuliła.

‒ Bardzo się cieszę ze względu na ciebie ‒ wyszeptała jej w ramię, ale Sofia słyszała, że jej

głos drżał.

Wiedziała, o czym myśli Giovanna. Ona sama myślała o tym za każdym razem, gdy jakieś

dziecko opuszczało mury sierocińca. Żegnała się z nim, życzyła mu wszystkiego najlepszego,
a potem patrzyła, jak przechodzi przez bramę z ludźmi, którzy je wybrali, i nic nie mogła pora-
dzić na to, że w jej oczach wzbierały łzy. Brama sierocińca była dla niej jak okopy, jak niemoż-
liwa do przepłynięcia rzeka, która dzieliła tak zwany normalny świat od jej świata.

Świadomość, że i jej się udało, wzruszyła ją i Sofia odwzajemniła uścisk Giovanny z roztkli-

wieniem.

‒ Dziękuję za wszystko i wybacz, że tak często musiałaś się na mnie denerwować ‒ wydusiła

z siebie.

Giovanna odsunęła się. Miała zaczerwienione oczy, Sofia też zresztą patrzyła przez łzy.

‒ No dalej, nie zachowuj się jak głuptas. To przecież radosny dzień!

Dziewczynka wybuchnęła śmiechem, dając upust szczęściu, którego aż do tej chwili nie

potrafiła wyrazić. Wreszcie i na nią przyszła kolej. Przypomniała sobie coś, co swego czasu prze-
czytała w jakiejś książce: najpiękniejsze rzeczy przydarzają się, kiedy człowiek najmniej się ich
spodziewa. To była święta prawda.

* * *

Ta noc była istną drogą przez mękę. Sofia nie zmrużyła oka. Słuchała w ciemności oddechów

koleżanek i zastanawiała się, czy za nimi zatęskni. Odtąd nie będzie się już musiała dzielić
niczym, nawet łazienką. Sama będzie korzystała z prysznica, z pojedynczej umywalki i, jeśli los
się do niej uśmiechnie, nawet z wanny. Sama będzie jadła śniadanie i najprawdopodobniej już
nigdy nie pójdzie do szkoły. Może oddadzą ją pod opiekę guwernantki, jak postacie z niektórych
powieści.

Nie spodziewała się takiej odmiany i miała nadzieję, że do niej przywyknie. A jeśli miał rację

ten, kto mówił, że za tym wszystkim kryje się podstęp? Nie byłoby to znowu takie niedorzeczne:
nieznajomy człowiek zjawił się, by ją ze sobą zabrać, i wcale nie ukrywał, że każe jej pracować.

Sofia podniosła się z łóżka. Musiała się przejść i pozbierać myśli, zwłaszcza że coraz bar-

dziej dokuczała jej melancholia. Choć zetknięcie bosych stóp z zimną posadzką przyprawiło ją
o drżenie, przemknęła cichutko w stronę korytarzy. Sączący się przez okna blask księżyca otulał
je nikłą poświatą.

To dziwne, ale wszystko wydawało jej się nagle inne, prawie nowe. Płytki podłogowe

w korytarzu prowadzącym do gabinetu siostry Prudenzii, linoleum w refektarzu, białe kafelki
w łazience... Nawet plamy wilgoci na suficie. Tak długo przebywała w tym miejscu, że nie zwra-
cała już na te rzeczy uwagi. Zupełnie ich nie widziała, mimo że przez wiele lat przesuwały się
codziennie przed jej oczyma. Były tłem, na którym toczyło się jej życie, korytem, w którym
monotonnie i bez zawirowań płynęła rzeka jej egzystencji. Dopiero teraz dostrzegała je i czuła się
z nimi związana. Teraz, gdy musiała je opuścić.

Błądziła po sierocińcu, muskając palcami ściany, żegnając się z każdym szczegółem swego

dotychczasowego życia. Obiecała sobie, że nigdy o tym miejscu nie zapomni: w końcu przez
wiele lat było ono jej domem i nie musiała się tego wstydzić.

* * *

To był dzień pełen światła. Rosnący w ogrodzie platan mienił się złotem w promieniach

słońca. Było zimno, a Sofia czuła się żałośnie ze starą walizką w ręku. Im więcej upływało czasu,
tym bardziej się obawiała, że profesor wcale się nie pojawi. Wyobrażała sobie, że po tym, jak
zobaczył ją taką zdeprymowaną i śmieszną, pożałował swych niewczesnych zapałów i postano-
wił już nigdy tu nie wrócić.

Jednak Schlafen przyjechał, przywitał się z siostrą Prudenzią, a potem wyszczerzył zęby

w uśmiechu, do którego Sofia zaczynała się już przywiązywać.

‒ Daj mi walizkę i pozwól, bym zachował się po rycersku ‒ powiedział, wyjmując jej bagaż

z dłoni.

‒ Idź się pożegnać.

Sofia odwróciła się, zawstydzona. Zobaczyła siostrę Prudenzię, Giovannę i oczywiście

wszystkie sieroty, które przyglądały się jej z niedowierzaniem. Najmłodsze z nich nie potrafiły
ukryć rozczarowania. Widać nie posiadły jeszcze wyrafinowanej sztuki maskowania własnych
smutków.

Sofia otrzymała laurkę z podpisami wszystkich dzieci. Zapewne zawdzięczała to którejś

z sióstr, gdyż trudno jej było sobie wyobrazić, że ktoś w sierocińcu będzie za nią tęsknił.

‒ A zatem... cześć ‒ powiedziała ogólnikowo.

Koledzy z klasy pocałowali ją na pożegnanie w policzek, inni tylko na nią patrzyli.

‒ Mam nadzieję, że pobyt tutaj był dla ciebie pouczający i że w przyszłości pomoże ci

ukształtować twą osobowość kobiety. Pragnę wierzyć, że za jakiś czas ciepło wspomnisz spę-
dzone tu lata i poczujesz wdzięczność także dla mnie

‒ oświadczyła siostra Prudenzia surowo,

ale nie bez pewnego wzruszenia.

‒ Na pewno ‒ wyjąkała Sofia, zżymając się na swój drżący z emocji głos. Wierzyła w to, co

mówi.

Pożegnanie z Giovanną wyglądało zupełnie inaczej. Nie odezwały się do siebie ani słowem,

lecz jedno porozumiewawcze spojrzenie wystarczyło, by zrozumieć, że będzie je odtąd dzieliła
brama sierocińca. Choć było w tym i coś pozytywnego: Sofii się udało.

Toteż kiedy dziewczynka odwróciła się do czekającego na nią na ulicy profesora, jej spojrze-

nie było pogodne jak u kogoś, kto raz na zawsze odmienił swoje życie.

5. Serce Mattii

‒ Mattia... Mattia! Pośpiesz się, już czas... Tym wypowiedzianym szeptem słowom towarzy-

szył hałas podnoszonych żaluzji. Światło zalało pokój i Mattia przesłonił oczy ramieniem.

‒ Która godzina? ‒ sapnął.

‒ Odpowiednia, by zjeść śniadanie i umyć się przed pójściem do szkoły ‒ odparła jego

mama.

Na dźwięk słowa „szkoła” Mattia poczuł bolesne ukłucie w sercu. Czekał go kolejny prze-

klęty dzień pełen wyzwisk. Na dodatek wiedział, że znowu ujrzy Giadę, a po tym, co usłyszał
pod drzwiami dziewczęcej toalety, nie miał zbytniej ochoty jej oglądać.

Z trudem zwlókł się z łóżka i niechętnie wypił swoją porcję odtłuszczonego mleka z jęczmie-

niem, dodając do niego płatki owsiane o niskiej zawartości cukru.

‒ Głowa do góry, Mattia! Czy zawsze musisz stroić miny? ‒ odezwała się mama, żałośnie

próbując poprawić mu nastrój. Mattia obrzucił ją wrogim spojrzeniem. Nic nie było w stanie pod-
nieść na duchu kogoś takiego jak on. Los ludzi jego pokroju był przesądzony: czekało ich prze-
grane życie, spędzone na godzeniu się ze swym nijakim wyglądem i kompletnym brakiem talen-
tów.

„A może nie?”, zapytał się mimo woli. W jego pamięci odżyło niepokojące wspomnienie snu

o tym, co wydarzyło się nad brzegiem Tybru. Bo to musiał być sen, bez dwóch zdań. Szkopuł
w tym, że jawił się tak niebywale realnie, tak bardzo wiarygodnie... Wystarczyło zamknąć oczy,
by powrócił dokładny obraz twarzy wróżki, jej świetlistej skóry, a nawet dołeczków pojawiają-
cych się na jej policzkach, kiedy się śmiała. Jak mu się przedstawiła? Nida... tak brzmiała skró-
cona forma jej skomplikowanego imienia, którego nie umiał sobie w tej chwili przypomnieć.

Oto jakim torem podążały jego myśli, gdy zażywał porannej toalety i jak co dzień z rezygna-

cją przyglądał się w lustrze swej pyzatej twarzy. Zauważył, że wspomnienie tych kilku spędzo-
nych nad rzeką chwil sprawia mu przyjemność. Kiedy po raz drugi zobaczył buzię dziewczyny

‒

czy raczej kiedy wydało mu się, że znowu ją widzi

‒ wystraszył się i co tchu wbiegł na górę po

schodach. Rozmyślając o tym teraz, czuł w piersi ten sam ucisk, który tak bardzo go wtedy prze-
raził. W sumie było to jednak rozkoszne wspomnienie. Rozkoszny sen, ot co!

‒ Może ten zamiatacz miał rację i powinienem pójść do lekarza... ‒ powiedział sam do sie-

bie, opłukując twarz.

‒ To co widziałeś, zdarzyło się naprawdę, Mattia, i ty dobrze o tym wiesz ‒ szepnął podstęp-

nie jakiś głos.

Mokre dłonie chłopca zamarły w bezruchu. Czy to możliwe?

Nie było to całkiem niedorzeczne. Coś w każdym razie zostało mu po tym spotkaniu w kie-

szeni. Czym miał to wytłumaczyć? Niczym, jeśli nie tym, że naprawdę spotkał wróżkę. Daremnie
szukał odpowiedzi na swój dylemat, a cały bezsens tej sytuacji zaczynał go już doprowadzać do
szaleństwa.

Włożył dżinsy i spostrzegł, że uwierały go w pasie. Do licha, chyba znowu przytył. Następ-

nie nałożył bluzę, starając się ją tak naciągnąć, aby przykryła brzuch. Niestety, ten uparcie wysta-
wał spod materiału. Chłopak sprawdził, czy drzwi do pokoju były zamknięte, a potem zerknął na
zegarek: miał jeszcze kilka minut, nim mama go zawoła.

Zakradł się cichaczem do łóżka, położył na posadzce z terakoty i sięgnął po blaszaną skrzy-

neczkę, którą ukrył pod materacem. Wyciągnął ją ostrożnie, uważając, by za bardzo nie hałaso-

wać. Z szuflady szafki nocnej wyjął klucz, ustawił sobie skrzynkę na kolanach i otwarł ją.

Było tam wszystko: kartki papieru, pogniecione rysunki oraz pamiętnik. Choć nikomu o tym

nie powiedział, w dorosłym życiu chciał być autorem komiksów. Wieczorami, gdy mama była
już w łóżku, zajmował się rysowaniem. Lubił opowiadać historię grupki przyjaciół, obdarzonych
nadprzyrodzonymi mocami i walczących przeciw obcym stworzeniom, które chciały zawładnąć
Ziemią. W skrzyneczce były też listy, które każdego dnia pisywał do Giady i których nigdy nie
odważył się jej wręczyć. Aż roiło się w nich od miłosnych wyznań, trochę ckliwych i częściowo
zaczerpniętych z maminych powieści. Były to jednak szczere wyznania i jemu się podobały.
Pamiętnik z kolei obfitował w rozwlekłe opisy miłosnych niepowodzeń. Jako że nikt nie chciał
go słuchać, Mattia postanowił przelać swoje emocje na papier. I niewiele go obchodziło, że to nie
przystoi chłopcom.

Myszkował wśród kartek, dopóki na dnie skrzynki coś nie zabłysnęło. Serce zatrzepotało mu

w piersi. Oczywiście, mógł sobie powtarzać do znudzenia, że przygoda, którą przeżył, była tylko
snem, jednak to metaliczne lśnienie pozbawiało racji bytu wszystkie logiczne argumenty. Pająk

‒

prezent od wróżki spoczywał na dnie skrzyneczki z jego marzeniami, połyskliwy i zupełnie rze-
czywisty.

Nie mógł oderwać od niego wzroku. Czym on był? Jeśli nie dostał go od Nidy, to od kogo?

Jak wszedł w jego posiadanie? Może to koledzy zrobili mu psikusa. Może ktoś wsunął mu go do
kieszeni, kiedy wracał autobusem do domu. A może pająk należał do mamy, która zapomniała
wyjąć go przed praniem z żakietu?

Spuścił głowę. Żadne z tych wyjaśnień nie rozproszyło jego wątpliwości. Wydarzyło się coś

tajemniczego, coś, w co trudno mu było uwierzyć, ale co go fascynowało. Czuł, że kryje się za
tym niebezpieczeństwo, jednak niedorzeczne, rozpaczliwe pragnienie, by ta bezsensowna historia
okazała się prawdziwa, było o wiele silniejsze od strachu.

Ujął pajączka w dwa palce i przyjrzał mu się z uwagą. Był to piękny przedmiot, a doskonale

zazębiające się ogniwa czyniły z niego niemal dzieło sztuki.

„Szkoda tylko, że nie jest prawdziwy”, pomyślał Mattia.

„Kto tak mówi?” odpowiedział jakiś wewnętrzny głos.

‒ Maaaćkuuu?! Już czas!

Mattia zadygotał. Słyszał kroki zbliżającej się mamy. Co tchu włożył skarby do skrzynki,

a potem zamknął ją i wsunął na swoje miejsce. Nim mama otworzyła drzwi, zdążył się już pode-
rwać na równe nogi.

‒ Jeżeli jesteś gotowy, czemu stoisz jak słup soli?

Mattia wyprostował się.

‒ Dopiero co skończyłem się ubierać.

Mama popatrzyła na niego ze zdumieniem.

‒ Chodźmy, już późno... ‒ oznajmiła.

Chłopiec wziął płaszcz i wyszedł z pokoju, zrezygnowany.

* * *

W sali rozległ się piskliwy dzwonek na przerwę. Skończył się kolejny szkolny dzień. Mattia

spakował podręczniki do tornistra. Wokół przeraźliwie skrzypiały ławki, popychane przez śpie-
szących się na podwórko kolegów.

Ogólnie rzecz biorąc, Mattia nie miał powodów do narzekań. Starał się pilnie wsłuchiwać

w lekcje, co pozwoliło mu uniknąć Giady i kolegów. Nieważne, że znowu zachował się jak wzo-
rowy uczeń; jego celem było omijanie kłopotów i koniec końców udało mu się to osiągnąć. Nie
zaszczycił ani jednym spojrzeniem pleców siedzącej przed nim Giady, co już samo w sobie było

sukcesem.

Nie przewidział tylko, że kiedy samotnie wyjdzie na podwórko, zobaczy to, co zobaczył.

‒ Mauro! ‒ zawołała piskliwie Giada, wymachując do kogoś ręką. Zaraz potem ruszyła bie-

giem.

Mattia odprowadził ją wzrokiem. Przed otwartą bramą szkoły ujrzał młodzieńca, wokół któ-

rego zgromadził się tłum roztrajkotanych uczniów. Dzielili się oni na dwie grupy i patrzyli na
niego maślanymi oczami. Młodzieniec był wysoki i uśmiechał się jak gwiazdor filmowy. Spod
czarnej, skórzanej kurtki wyłaniała się jego atletyczna sylwetka. Siedział na motorze wyścigo-
wym, w deszczu żółtych liści, które wiatr strącał z platanów na bruk. Gdyby łzy nie cisnęły mu
się do oczu, Mattia poczułby się zapewne jak żywcem przeniesiony na plan filmu „Top Gun”.

‒ Cześć, ślicznotko! ‒ mruknął młodzieniec. W jego spojrzeniu malowała się pewność sie-

bie.

Mattia dodał dwa do dwóch. To musiał być chłopak z wczorajszej opowieści Giady, liceali-

sta, z którym flirtowała. Wiek zdawał się to potwierdzać: miał szesnaście, może siedemnaście lat.
Mattia załamał ręce. Wiedział, co należało zrobić: dumnie przejść obok i ze spuszczonym wzro-
kiem wrócić do domu. Od początku zdawał sobie sprawę, że Giada nie była dla niego. Powinien
przewidzieć, że to się stanie. A jednak tkwił w miejscu i patrzył, jak biegnie do swojego Maura
i zarzuca mu ramiona na szyję. Jej krótka spódniczka, ostatni krzyk mody, falowała niebezpiecz-
nie, odsłaniając nogi, o których powiedzieć, że były bez zarzutu, to za mało. Potem zdarzyło się
najgorsze: Giada wycisnęła na wargach Maura pocałunek. Widział to dokładnie. Pocałunek. Na
wargach. Z głośnym cmoknięciem.

Wyraźnie czuł, jak świat wali mu się na głowę. Gdyby nadstawił uszu, usłyszałby trzask

łamiącego się serca, taki, jaki słyszało się czasami w bajkach. Kiedy pod powiekami zapiekły go
łzy, zrozumiał, że spadł na samo dno rozpaczy.

Z zamyślenia wyrwał go bezduszny okrzyk.

‒ Mattia, czemu stoisz jak słup soli? ‒ To bez wątpienia był Ludwik. On nie przepuszczał

żadnej okazji, by wyśmiewać się z niego przed całą klasą.

‒ Hej! Widzieliście Mattię?

Zgromadzeni na podwórku uczniowie natychmiast się odwrócili.

‒ Spójrzcie tylko, jaką ma kwaśną minę! Cóż to, nie wiedziałeś, że Giada lubi tylko przystoj-

nych i starszych od niej chłopców? Naprawdę sądziłeś, że mogłaby zwrócić uwagę na takie zero
jak ty?

Mattia zastanawiał się przez moment, jakim cudem odkryli jego desperacką miłość do Giady.

„Przecież nawet ona powiedziała, że widzi, jak na nią patrzysz, idioto. Twoja twarz jest jak

otwarta księga”, zbeształ się w duchu. Lecz nie było czasu na tego typu refleksje. Poniżenie było
zbyt duże, Mattia czuł, że jego policzki i uszy płoną ze wstydu.

Wszyscy śmiali się do rozpuku. Giada uraczyła go lodowatym spojrzeniem. Zapewne uznała

całą tę sytuację za afront względem swojej osoby. Ktoś taki jak on ważył się wzdychać do naj-
piękniejszej dziewczyny w klasie... cóż za upokorzenie! Mattia czuł, że łzy ciekną mu po policz-
kach i nie był w stanie nic na to poradzić.

‒ Zostawcie mnie w spokoju... ‒ wymamrotał, szlochając. ‒ Zostawcie mnie w spokoju! ‒

powtórzył bardziej stanowczo, jednak drwiący chór zagłuszał jego głos. Skończyło się na tym, że
wziął nogi za pas i wybiegł ze szkolnego podwórka, potrącając w bramie Giadę.

Skręcił za pierwszy róg i gnał przed siebie dopóty, dopóki poniżenie nie zmieniło się w ślepy

gniew. Wraz z gniewem napłynęło wspomnienie łagodnych, sugestywnych słów: Przyjmijmy na
chwilę, że mogłabym ci podarować odpowiednie dla twojej duszy ciało, tak żebyś mógł chodzić
z podniesioną głową i nie musiał się wstydzić za swoje pulchne nogi czy grube palce.

Zatrzymał się w jednej z przecznic i oparł plecami o mur. Przez długi czas nie potrafił zapa-

nować nad oddechem. Instynktownie włożył ręce do kieszeni. Wstrzymał oddech. Pod jego palce
wsunął się metalowy przedmiot, którego nie sposób było z niczym pomylić. Rano wepchnął go
do kieszeni spodni niemal niechcący, przejęty obawą, że mama zastanie go ze skarbami w ręku.
Teraz był tak zgnębiony, że gorączkowo zapragnął go wypróbować. Zrobiłby wszystko, byle
tylko odmienić swoje życie. Aż do bólu ścisnął w palcach mały metalowy przedmiot, a potem ze
złością otarł łzy i zdecydowanym krokiem podążył do domu.

6. Nowy dom

Na pierwszy rzut oka Rzym wydał się Sofii ogromny. Ogromny i chaotyczny. Prawdę

mówiąc, nie była tu po raz pierwszy. Swego czasu siostry zabrały ją i kolegów z klasy na plac
Świętego Piotra, gdzie wysłuchali, jak papież celebruje modlitwę na Anioł Pański. Poza tym były
jeszcze wizyty u lekarza i wyprawa na starożytne fora. Wszystko to odbyło się jednak w biegu.

‒ Nie możesz sobie przecież odmówić wycieczki po Rzymie, prawda? Dzisiaj poprzesta-

niemy na spacerze, ale niebawem tu wrócimy

‒ oznajmił profesor.

Sofia przytaknęła układnie, choć w duchu aż podskoczyła z radości. Marzyła o tym od lat.

Wyruszyli z Piazza del Popolo i udali się na wzgórze Pincio. Widok balustrady przyprawił

Sofię o lekkie mdłości.

‒ Z tego miejsca będziesz mogła podziwiać całe miasto. To dobry sposób na uczczenie tej

okazji, nie sądzisz?

Sofia starała się coś odpowiedzieć, ale z jej warg spłynęło tylko drżące westchnienie. Profe-

sor ujął ją za rękę i poprowadził w stronę balustrady. Dziewczynka wpatrywała się w nią niby
skazaniec w szubienicę, oceniając, jaka jest wysoka, czy łatwo za nią wypaść, a przede wszyst-
kim, o ile góruje nad Piazza del Popolo.

Schlafen odwrócił się do niej.

‒ Coś nie tak?

Sofia dopiero teraz zdała sobie sprawę, że z całych sił ściskała jego dłoń. Starała się zaprze-

czyć ruchem głowy, jednak lęk wysokości sprawił, że nie wypadło to zbyt przekonująco.

Profesor popatrzył na nią z ojcowską troską.

‒ Wiem, że potrzeba czasu, by przyzwyczaić się do obcej osoby, ale wierz mi: jeśli masz

jakiś problem, możesz mi o tym powiedzieć. Po to tu jestem.

Uśmiechnął się jowialnie i Sofia poczuła, że powinna zdobyć się na odwagę.

‒ Cierpię na lęk wysokości.

Usłyszawszy to, opiekun najpierw popatrzył na nią ze zdumieniem, potem jego oczy rozbły-

sły radością, a wreszcie zaniósł się śmiechem. Sofia spąsowiała. Czuła się jak idiotka. Profesor
najwyraźniej to zauważył, bowiem otarł łzy i zmusił się do przybrania poważnej miny. Poprawił
dwoma palcami swe okrągłe okularki i odchrząknął.

‒ Nie żartujesz sobie ze mnie, prawda?

Sofia potrząsnęła głową, blada jak ściana.

Schlafen zachował tyle powagi, na ile było go w tej chwili stać.

‒ Wybacz mi, po prostu... no cóż, twój ojciec był trochę inny. On nie... posłuchaj, musisz

wyjrzeć za balustradę. Zobaczysz stamtąd cały Rzym. A przecież nigdy dotąd go nie widziałaś,
mam rację?

Sofia raz jeszcze potrząsnęła głową.

‒ Ani na chwilę nie puszczę twojej ręki. Balustrada jest dość wysoka, a poza tym będę cię

trzymał. Nie pozwolę ci upaść, przecież dopiero co cię odnalazłem.

Mówił spokojnie, a jego ton wlewał w serce otuchę.

‒ Proszę mi obiecać, że jeśli źle się poczuję, nie będzie się pan śmiał ‒ wymamrotała Sofia

niepewnie.

‒ Przysięgam ‒ powiedział profesor z przekonaniem, a potem mocniej ścisnął jej dłoń. ‒

Zrobimy to, kiedy zechcesz, i jeśli w ogóle zechcesz.

Dziewczynka spojrzała na balustradę z trawertynu. Stał przy niej całkiem spory tłum: turyści,

całujące się pary, kilku wagarowiczów.

Odetchnęła głęboko i zdobyła się na odwagę. Posunęła się o krok, potem drugi... Przy trze-

cim ugięły się pod nią kolana. Sztywno trzymała głowę, by nie patrzeć w dół. Profesor ściskał jej
dłoń w swojej dłoni, co dodało jej pewności siebie. I właśnie wtedy je zobaczyła. Miasto rozcią-
gało się u jej stóp. Bezkresne morze dachów i kopuł zaparło jej dech w piersiach. Nigdy dotąd
czegoś podobnego nie widziała. Głos profesora, który pokazywał jej najważniejsze zabytki,
dochodził do niej jak przez mgłę. Czy to możliwe, że stanowi część tak niezmierzonej prze-
strzeni?

‒ Naprawdę się tutaj urodziłam? ‒ zapytała niemal mimowolnie.

Mężczyzna przytaknął.

‒ To miejsce należy do ciebie, Sofio. Na tyle, na ile może do kogoś należeć tak stare, obrosłe

w legendę miasto. Prawie pięć milionów ludzi żyje w nim na co dzień, mnóstwo innych tylko
tutaj pracuje. Rzym istnieje od dwóch tysięcy siedmiuset lat. Wydał już wiele pokoleń i wiele
pokoleń uważało go za swój dom.

Sofia miała wrażenie, że gubi się w tej nieskończoności. „Dla mnie to nie jest dom”, pomy-

ślała impulsywnie. Może był nim Rzym zamknięty w murach sierocińca, ale na pewno nie ta
potężna przestrzeń, która rozciągała się teraz przed jej oczami. Ni stąd, ni zowąd przypomniała
sobie marmurowe miasto ze swoich snów. Jej miasto, jej prawdziwy dom.

Przemknęła wzrokiem po Piazza del Popolo. Jej spojrzenie zatrzymało się na obelisku i zsu-

nęło w dół. To wystarczyło, by straciła grunt pod nogami. Mdłości powróciły. Z całych sił ode-
pchnęła się od balustrady. Wszystko ogarnęła ciemność.

* * *

‒ Przykro mi... ‒ wymamrotała, popijając sok owocowy przy stoliku w barze.

‒ Ależ absolutnie nie musisz się martwić, to nie twoja wina. Nie powinienem był nalegać.

Wypij jeszcze parę łyków, a zobaczysz, że poczujesz się lepiej

‒ powiedział profesor, przygląda-

jąc się jej ze zrozumieniem.

Chociaż ten człowiek nigdy nie wyglądał na rozczarowanego, Sofia czuła się jak oferma.

‒ Przykro mi, że się wtedy roześmiałem. Po prostu wydawało mi się dziwne, że taka osoba

jak ty cierpi na lęk wysokości.

‒ W jakim sensie? ‒ zapytała Sofia, zaintrygowana.

Profesor sprawiał wrażenie zakłopotanego. Poprawił na nosie okulary i rozejrzał się dookoła.

‒ Powiedzmy, że twój ojciec był pilotem... ‒ wyjaśnił w wielkim pośpiechu. ‒ Ogólnie rzecz

biorąc, uwielbiał latać.

Dziewczynka otworzyła usta ze zdumienia, a zaraz potem zmarkotniała.

‒ Z pewnością nie mam tego po nim.

‒ Nie przejmuj się, to nic wielkiego. Jestem pewien, że to minie wraz z upływem czasu.

Sofia uśmiechnęła się bez przekonania.

Cały dzień spędzili na wędrówce. Zwiedzili dużą część centrum. Plac Wenecki, Campidoglio

ze wspaniałym widokiem na starożytne fora, plac Hiszpański i plac Navona... Świat, który Sofia
oglądała tylko w książkach i na którego temat fantazjowała w mroku swego pokoju.

Wszystko wydawało jej się nieogarnione. I tak piękne, że niemal nie do zniesienia. Patrzyła,

jak przechodnie mijali obojętnie fontannę di Trevi i zadawała sobie pytanie, jak to możliwe. Dwa
kroki od nich znajdowało się coś wspaniałego, a oni przechodzili jak gdyby nigdy nic?

Schlafen okazał się sympatycznym i elokwentnym przewodnikiem. Opowiadał o każdym

zabytku i zawsze miał w zanadrzu jakąś historyjkę. Sofia słuchała go jednak z roztargnieniem. Jej
uwagę pochłaniała monumentalność zwiedzanych miejsc. Miasto sprawiało na niej wrażenie
przesadzonego pod każdym względem. Nie odnajdywała się w nim.

‒ Co o tym myślisz? ‒ zapytał profesor w pewnej chwili.

‒ To cudowne ‒ odparła Sofia z uśmiechem. W jej mniemaniu tak właśnie należało odpowie-

dzieć.

‒ Naprawdę?

Wątpliwości w głosie profesora kazały jej się odwrócić.

‒ Jak wiesz, to nie jest moje miasto. Zwiedziłem je jako turysta, ale nigdy nie przestałem się

zastanawiać, jak ktoś, kto tu mieszka, może się uważać za jego część. To miasto wymyka się
ludzkiemu pojmowaniu, nie sądzisz?

Sofia nie posiadała się ze zdumienia: te słowa dokładnie odzwierciedlały jej myśli.

‒ Monachium jest inne? ‒ po raz pierwszy odważyła się postawić swemu opiekunowi pyta-

nie.

‒ W pewnym sensie... ale nawet tam nie czuję się jak w domu. Ludzie mojego i, jak przy-

puszczam, twojego pokroju nie mają prawdziwej ojczyzny, nie wydaje ci się?

Profesor puścił do niej oko. Sofia nie wiedziała, co mu odpowiedzieć. Jego słowa były dziw-

nie prawdziwe.

‒ A jednak mamy dom, tyle że on jest odległy i nieosiągalny ‒ dodał Schlafen, któryś raz

z rzędu poprawiając okulary na nosie. Często to robił, zwłaszcza kiedy był zbity z tropu albo miał
coś ważnego do powiedzenia.

* * *

Sofia ujrzała w myślach miasto ze swoich snów. To dziwne, ale nie było innego miejsca,

które mogłaby nazwać domem.

Ostatni autobus do Albano odjechał, więc zatrzymali się na noc w hotelu. Profesor zarezer-

wował dla niej jednoosobowy pokój i Sofia niemal się wzruszyła, mając łóżko i szafę wyłącznie
do swojej dyspozycji.

‒ Podoba ci się? ‒ zapytał od progu jej opiekun.

Sofii brakowało słów.

‒ Jest wspaniały... nigdy nie spałam w równie pięknym miejscu.. .

‒ Mam nadzieję, że nie boisz się zostać na noc sama. Będę w pokoju obok. Gdybyś czegoś

potrzebowała, wystarczy, że zawołasz.

Dziewczynka przytaknęła, stojąc nieruchomo przy drzwiach. Profesor wahał się przez

chwilę, a potem skierował do wyjścia. Sofia nie mogła się zdecydować, w końcu jednak zacisnęła
dłonie i nim było za późno, wyrzuciła z siebie jednym tchem:

‒ Dziękuję! Ten dzień był fantastyczny!

* * *

Była czerwona jak burak i miała wzrok wbity w ziemię. Chociaż nie widziała twarzy profe-

sora, czuła, że się uśmiecha.

‒ Bardzo się z tego cieszę. Należał ci się.

Później drzwi się zamknęły i Sofia po raz pierwszy w życiu została sama.

Nazajutrz wsiedli do metra. Sofia inaczej je sobie wyobrażała. Przede wszystkim nie przy-

puszczała, że panuje w nim taki smród, choć to akurat był najmniejszy problem. Większym man-
kamentem był hałas i nieopisane trzęsienie. Wagony mknęły jak błyskawice w wydrążonych pod

miastem tunelach, przyprawiając ją o dreszcze. Dziewczynka obawiała się, że lada chwila
wypadną z torów i się rozbiją.

Podróż zdawała się trwać w nieskończoność. Po jednej stacji następowała druga, potem trze-

cia... i tak bez ustanku. Plac Hiszpańśki, za nim Barberini, następnie Termini, gdzie do metra
wlała się istna rzeka ludzi.

‒ To też stacja kolejowa ‒ wyjaśnił profesor.

Twarze zmieniały się jak w kalejdoskopie, a metro pustoszało coraz bardziej. W końcu

zatrzymało się na stacji o sympatycznej nazwie Anagnina. W wagonie zostały tylko trzy osoby:
oni i pewien Pakistańczyk, drzemiący z głową opartą o pionową poręcz.

Światła zgasły i ponownie się zapaliły.

‒ To znak, że dotarliśmy na końcową stację ‒ oświadczył profesor.

Kiedy wyszli na powierzchnię, otworzyło się przed nimi zupełnie inne miasto. Na rozległym

wyasfaltowanym placu, przeznaczonym na postój autobusów i autokarów, stały stragany. Część
z nich była już zamknięta z powodu przerwy obiadowej. W głębi widać było szeroką ulicę, po
której mknęły rozpędzone samochody.

‒ Czy to jeszcze jest Rzym? ‒ spytała Sofia z niedowierzaniem.

‒ Oczywiście. To miasto ma wiele twarzy i nie trzeba daleko się przemieszczać, by zobaczyć,

jak się zmienia. Tutaj zaczynają się peryferie.

Sofia zastanawiała się, czy można się zadomowić w mieście o tak wielu obliczach, gdzie

człowiek wsiada do metra na placu Hiszpańskim i wysiada w zupełnie innym świecie.

Autokar był niebieski i brzęczał jak zrzędliwy starzec. Profesor wpuścił do niego Sofię

i dopiero potem sam wsiadł. Odszukali dwa wolne, sąsiadujące ze sobą miejsca i spoczęli na
nich. Profesor uparł się, by to Sofia usiadła przy oknie.

‒ Dobrze znam tę trasę, ale dla ciebie to nowość. Powinnaś zatem mieć lepszy widok ‒

oznajmił tajemniczo. Dziewczynka siedziała jak na szpilkach. Nie mogła się doczekać, kiedy
ruszą. W głowie aż jej się kręciło od zapachu tapicerki na fotelach. Gdy pasażerowie byli już
w komplecie, autokar ruszył drogą pod górę.

Sofia pochłaniała wzrokiem wszystko, co przewijało się za oknem. Po jakimś czasie zabudo-

wania przerzedziły się i ustąpiły miejsca bezkresnym winnicom, ciągle jeszcze pełnym czerwo-
nozłotawych kiści winogron. Widok na to przyjazne, harmonijne sioło wlał w serce Sofii
nadzieję. Człowiek z innej epoki, jakim niewątpliwie był profesor, musiał mieć posiadłość wła-
śnie w takiej okolicy.

A jednak autokar ani myślał się zatrzymywać. Sofia opadła na fotel. Nie wiedzieć czemu,

czuła się rozczarowana, niemal rozgoryczona. I wtedy coś przyciągnęło jej uwagę. Spomiędzy
wzgórz wyłonił się soczyście niebieski trójkąt. Sofia widywała tak intensywną barwę tylko na
fotografiach przedstawiających morze. Oparła dłonie na szybie, lecz po chwili czarowny widok
zniknął z jej pola widzenia.

Na szczęście, kiedy autokar wyjechał zza zakrętu, jezioro Albano ukazało się w pełnej krasie.

Nie było tak duże, jak myślała; można je było objąć jednym spojrzeniem. Tonęło wśród urwi-
stych wzgórz, jak woda tonie w głębi kadzi. Zewsząd otaczały je żółte i czerwone drzewa, przy-
mierzające się powoli do zapadnięcia w zimowy sen. Tu i ówdzie zieleniła się sosenka, a w tle
prezentowała się w całej okazałości niezwykła góra o płaskim, jakby obciętym szczycie.

Przy każdym zakręcie Sofia odwracała się, by spojrzeć na jezioro. Niebieska woda była cicha

i tylko lekkie prądy rysowały na jej toni delikatne arabeski. Gdzieniegdzie widać było łódź.

‒ Swego czasu wznosił się tutaj wulkan ‒ wyjaśnił profesor.

Sofia odwróciła się i spostrzegła, że uśmiechał się z zadowoloną miną. Zapewne wiedział,

jakie wrażenie wywrze na niej to miejsce.

‒ Jezioro uformowało się tysiące lat temu, w następstwie potężnego wybuchu tutejszego wul-

kanu.

Sofia wyobraziła sobie tę scenę z zamierzchłej przeszłości. Lawa i opary dymu tworzyły

istne piekło.

‒ Erupcja rozsadziła stożek wulkaniczny, tworząc krater, w którym w ciągu wieków groma-

dziła się woda. W końcu deszcze i rzeki wypełniły go po brzegi i tam, gdzie niegdyś był wulkan,
pojawiło się jezioro.

Sofia ujrzała oczyma wyobraźni, jak woda żłobi ziemię, a drzewa wspinają się coraz wyżej,

zapuszczając korzenie w pęknięcia terenu i przygotowując grunt pod trawę. Piekło stopniowo
zanikało, zaś w jego miejsce pojawiał się zielony raj, na który teraz patrzyła.

Sofia w najśmielszych snach nie przypuszczała, że pewnego dnia zamieszka w tak pięknym

zakątku.

* * *

Gdy wysiedli nad brzegiem jeziora, kompletnie zapomniała o dobrych manierach. Zbiegła po

stromych stopniach autokaru, zupełnie nie zważając na to, że profesor został sam z bagażem, i co
tchu popędziła na nabrzeże. Była tam maleńka plaża o niezwykłym, bo ciemnoszarym piasku.

‒ Jak widzisz, wulkan coś po sobie zostawił ‒ powiedział wesoło Schlafen, stając u boku

dziewczynki.

Sofia dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że zostawiła go samego z walizkami.

‒ Proszę mi wybaczyć, ja... ‒ wyjąkała, za wszelką cenę starając się odzyskać swą walizkę.

‒ Ależ nie musisz się niczym przejmować. Cieszę się, że wreszcie zachowujesz się nieco

swobodniej. Jak dotąd byłaś aż nazbyt spięta

‒ odparł profesor, pocierając dłońmi spodnie

w paski. Ubrany był inaczej niż poprzedniego dnia. Nosił czarny płaszcz, spod którego wyłaniała
się wysoko zapinana kamizelka ze szkockiej wełny. W miejsce krawata założył muszkę. Jednak
tym, co czyniło jego garderobę naprawdę niezwykłą, były bombiasty kapelusz i laseczka ze
srebrną gałką, którą od czasu do czasu lubił kręcić w powietrzu.

Mimo jego zapewnień Sofia nadal była zakłopotana i koniecznie chciała odebrać mu walizkę.

‒ Tam, gdzie mieszkam, nie dojeżdżają autobusy, toteż będziemy musieli pójść piechotą ‒

powiedział profesor.

Ruszyli drogą prowadzącą wzdłuż brzegu jeziora. Wyglądało na to, że rzymski chaos dotarł

aż tutaj. Świadczyły o tym obsesyjny dźwięk klaksonów, pisk opon i smród benzyny. Sofię nie-
mal przejął strach. Jako że nie było tu chodników, musiała iść poboczem, trzymając walizkę
wysoko, by nie dotykała ziemi. W przeciwieństwie do niej, profesor raźnie zmierzał przed siebie.

Długo to trwało, ale w końcu dotarli do tabliczki obwieszczającej zakaz wjazdu. Odtąd ruch

uliczny ustał. Sofia nieco się uspokoiła. Przystanęła na moment i mocniej złapała uchwyt walizki,
by wygodniej jej było iść.

Po kilkuset metrach droga rozszerzyła się i utworzyła coś, co niegdyś musiało służyć jako

parking. Dziś to miejsce było opustoszałe, przykrywał je tylko dywan z suchych, gnijących liści.
Sofia uniosła wzrok i po swojej prawej stronie zobaczyła zawrotnie wysoką ścianę skalną.
Dreszcz przebiegł jej po plecach. Było w tym widoku coś strasznego.

Opiekun przyjrzał się jej łagodnie.

‒ Swego czasu ta droga była otwarta dla ruchu pojazdów, ale potem ściana skalna zaczęła się

kruszyć. Pewnego dnia władze miasta postanowiły drogę zamknąć i odtąd mieszkam w spokoju.

Sofia przełknęła ślinę. Niebawem faktycznie natknęli się na znak ostrzegający przez sypią-

cymi się kamieniami. A był to tylko pierwszy z długiej serii takich znaków.

Sofia przyjrzała się ścianie skalnej po swojej prawej stronie. Była ona czarna i składała się

z ogromnych, nieociosanych bloków kamiennych. Zapewne to tylko pozory, lecz dziewczynka
nie mogła oprzeć się wrażeniu, iż jedynym, co je podtrzymywało, były poskręcane korzenie
rosnących na szczycie drzew. Wiedziona instynktem, zaczęła wolniej oddychać.

Po trwającym dobre pół godziny spacerze, kiedy dłonie przemarzły jej już do szpiku kości,

Sofia napotkała na swej drodze osobliwą zieloną bramę. Jej skrzydła ułożono w taki sposób, by
zagradzały przejazd motocyklom.

Wąska polna ścieżka, tonąca w paprociach i ocieniona zwisającymi z gałęzi drzew lianami,

biegła przed nimi jak przecinająca środek lasu nić. Z lewej strony, spomiędzy wykoślawionych
pni wiązowych i zawieszonych nad wodą dębów, prześwitywało jezioro, z prawej ściana skalna
przesłaniała słońce, rzucając na drożynę złowieszcze cienie. Bujna, ginąca w mroku roślinność
miała w sobie coś prymitywnego i dzikiego, co przyprawiło Sofię o dreszcze.

Tysiące lat temu, gdy człowiek nie podporządkował jeszcze natury swym kaprysom, lasy

musiały wyglądać właśnie tak. Sofia odnosiła wrażenie, że rośliny, a zwłaszcza drzewa reago-
wały wrogością na obecność innych stworzeń, i miała poczucie, że jest śledzona. To miejsce zda-
wało się krzywo patrzeć na człowieka, jak gdyby przyroda nie potrafiła wybaczyć ludzkości
zadanych sobie ran. Sofia obawiała się, że lada moment wydarzy się coś strasznego: ot, na przy-
kład obsunie się skała, czy też z gęstwiny wynurzy się jakaś dziwna bestia. Wyraźnie czuła, że
zarówno ona, jak i profesor są tutaj zdani na łaskę i niełaskę bliżej nieokreślonych ciemnych
mocy, i jeśli uda im się szczęśliwie dotrzeć do celu, to stanie się tak tylko dlatego, że las zdecy-
duje się ich ułaskawić.

Schlafen szedł z przodu. Zwinnie omijał kamienie, które obsunęły się z góry, świecił w pół-

mroku wypucowanymi do połysku butami i nieomal nie dotykał ziemi laską. Od czasu do czasu
spoglądał na Sofię z uśmiechem, poprawiał na nosie okulary, a potem obracał się i parł przed sie-
bie.

Gdziekolwiek by spojrzeć, widać było pniaki powalonych lawiną bądź gwałtowną ulewą

drzew. Wyglądało na to, że życie w tych stronach nie obchodziło się łaskawie nawet z przyrodą.

Rychło zmienił się również wygląd jeziora. O ile w miejscu, w którym zatrzymał się autokar,

brzeg był raczej niski i łagodnie pochylony, o tyle tutaj granicę między lądem a wodą stanowiła
stroma skarpa. Błękitna toń była tak jasna i świetlista, że wydawała się niemal nierealna. Tuż pod
powierzchnią majaczyły czerwonawe algi, pnące się w górę w zachłannym poszukiwaniu światła.

Sofia rozglądała się wokół z niepokojem. Nie podniosło jej na duchu nawet to, że, jak wytłu-

maczył profesor, zakochany w tych widokach papież kazał wybudować sobie rezydencję gdzieś
w pobliżu. Dziewczynka potakiwała, ale trudno jej było uwierzyć, że ktoś mógłby chcieć
zamieszkać w równie ponurym miejscu.

Kiedy dotarli do pierwszego rozwidlenia dróg, pejzaż zmienił się raz jeszcze. Ścieżka wspi-

nała się teraz na strome zbocze, ocieniona przez szpaler strzelistych, bujnych drzew.

‒ Bardzo mi przykro, że musisz tak daleko iść, Sofio, ale jak widzisz, nie ma tutaj żadnego

pojazdu. Zresztą nawet gdyby był, szczerze mówiąc, nie korzystałbym z niego. Należy szanować
przyrodę, zwłaszcza jeśli jest tak piękna.

‒ Oczywiście ‒ zgodziła się zdyszana Sofia.

Zaczynała się już domyślać, gdzie kryje się podstęp. Odtąd miała mieszkać w miejscu równie

odosobnionym jak sierociniec, w lesie, który, jeśli idzie o ponurość, mógł spokojnie stawać
w szranki z baśniowymi puszczami, i w towarzystwie człowieka, który zamierzał ją zaciągnąć do
nie wiadomo jakiej pracy. Z jej piersi wyrwało się żałosne westchnienie.

Choć robiła, co mogła, by trzymać walizkę wysoko, ta ciągnęła się po ziemi i raz po raz uty-

kała na wystających ze ścieżki kamykach. Skończyło się na tym, że Sofia potknęła się i upadła na
twarz. Profesor natychmiast do niej podbiegł, podskakując zwinnie jak alpejska kozica.

‒ Przykro mi! Och, jak mi przykro! ‒ zawołał ze skruszoną miną. ‒ Mówiłem, żebyś pozwo-

liła mi przynajmniej nieść walizkę!

Odłożył torbę i pochylił się, aby pomóc Sofii się pozbierać. Gdy po chwili dziewczynka sta-

nęła na własnych nogach, zaczął energicznie otrzepywać jej płaszczyk z suchych liści.

‒ Nie trzeba... ja... ‒ daremnie protestowała Sofia. Była czerwona jak pomidor. Nie przywy-

kła do fizycznego kontaktu z drugą osobą, w sierocińcu nie zdarzał się on prawie nigdy. To, że
obcy człowiek dotykał teraz jej pleców, wprawiało ją w ogromne zakłopotanie. Na szczęście nie
trwało to długo. Doprowadziwszy jej płaszczyk do względnego porządku, profesor wyprostował
się, a później raz jeszcze poprawił na nosie okulary. Sofia zerknęła w górę i oniemiała.

Willa wyrosła przed nią jak spod ziemi. Otaczały ją bujne drzewa, z których jedno strzelało

w górę prostu z dachu, otulając dom cieniem swych gałęzi. Stojące u wejścia posągi dwóch
olbrzymich smoków o rozdziawionych paszczach stanowiły niezwykłą oprawę dla tego domo-
stwa rodem z dziewiętnastego wieku. Sofia przysięgłaby, że dom duchów, który widziała swego
czasu w wesołym miasteczku, był dokładną kopią tej willi.

Fasada była drewniana. Szary lakier odprysnął tu i ówdzie pod wpływem wilgoci. Dach skła-

dał się z płytek ceramicznych, zielone okiennice były w większości zamknięte. Nie było zresztą
powodu, żeby je otwierać; wokół panował półmrok, a roślinność była tak bujna, że nawet w połu-
dnie musiało się przez nią przedostawać bardzo niewiele światła.

Sofia pomyślała, że to miejsce nie może istnieć naprawdę. Miała wrażenie, że ktoś przeniósł

je tutaj z innej epoki, i mimo najszczerszych chęci czuła się zawiedziona. To, co w jej wyobraźni
było baśniowym pałacem, okazało się opuszczoną, odludną willą, której widok miał w sobie coś
niepokojącego. Kto mógł żyć w tak osobliwym miejscu? Kim Georg Schlafen był w rzeczywisto-
ści i dlaczego ją ze sobą zabrał?

‒ Witaj w domu ‒ powiedział profesor, który najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy z jej

stanu ducha. Stał u progu drzwi wejściowych i wyszczerzał w uśmiechu wszystkie trzydzieści
dwa zęby.

Sofia podeszła bez pośpiechu. Z bliska willa prezentowała się jeszcze gorzej. Odpryski

lakieru były teraz bardziej widoczne. Przy drzwiach znajdował się mosiężny przycisk dzwonka.
Na przymocowanej pod nim tabliczce widniał napis WILKOMMEN, Sofia nie była jednak
w nastroju do tego typu uprzejmości. Co gorsza, uważała je za żart w złym guście.

‒ Ależ dzwoń, dzwoń ‒ przykazał profesor.

Sofia lękliwie wyciągnęła palec. Zaledwie położyła go na metalowym przycisku, jej uszu

dobiegło z oddali brzęczenie kilku dzwonków. Drzwi otworzyły się i na progu stanął wypomado-
wany majordomus, który z miejsca zmierzył ją wzrokiem. Podobnie jak Schlafen, wyglądał jak
ktoś żywcem wyjęty z minionej epoki. Miał łysą głowę, ale para siwych faworytów sięgała mu
niemal do podbródka. Był ubrany w nieskazitelny czarny frak, zapinany na wielkie guziki z poły-
skliwego mosiądzu, a biel jego koszuli aż raziła w oczy. W pasie przewiązał szeroką, czerwoną
szarfę. Łudząco przypominał kelnerów z kartonu, których widuje się czasem przed restauracjami.

‒ Witamy w naszych skromnych progach, panienko Sofio ‒ powiedział układnie, z silnym

niemieckim akcentem.

‒ Pana również witam ‒ dodał z głębokim ukłonem.

‒ Już dobrze, Thomasie ‒ profesor machnął ręką. ‒ Chodź, Sofio.

Sofia czuła pulsujące w jego głosie podekscytowanie. Profesor położył jej rękę na plecach

i popchnął ją delikatnie, na co ona instynktownie się usztywniła. Majordomus odsunął się na bok,
a wtedy przed oczyma dziewczynki zaprezentował się w całej okazałości hol pełen dywanów

i tkanin. Większą jego część zajmowały masywne meble z inkrustowanego drewna hebanowego,
lecz tym, co zwróciło uwagę Sofii, były przede wszystkim smoki: smocze posągi z marmuru,
smoki malowane, smocze dekoracje... Wydawało się, że ten dom miał na punkcie smoków praw-
dziwą obsesję.

‒ Mój panie, czy mam odprowadzić panienkę? ‒ spytał Thomas troskliwie.

‒ Nie, nie, sam się tym zajmę. Dziękuję, Thomasie.

Profesor popchnął Sofię w stronę pierwszych drzwi, prowadzących do szeregu mrocznych,

wypełnionych książkami pokoi. Podłogi były tam wyściełane ciemnoczerwoną wykładziną,
a ściany obite tapetą. Wszechobecne świece prawdopodobnie zastępowały światło elektryczne.
Pokoje były ogrzewane pełgającym w kominkach ogniem. Wyzierający zewsząd półmrok wywie-
rał raczej ponure wrażenie, zwłaszcza że willa została wzniesiona na niecodziennym, dość cha-
otycznym planie. Pokoje różniły się od siebie wielkością, korytarze były ciasne i kręte, natomiast
wiszące na ścianach lustra pomnażały w nieskończoność każde pomieszczenie, zmieniając je
w swego rodzaju labirynt. Ciemne, wykwintne meble z pewnością nie ujmowały wnętrzom
powagi. W powietrzu roznosił się intensywny zapach świec, przypominający aromat palącego się
w kaplicy przy sierocińcu kadzidła. Sofii aż kręciło się od niego w głowie.

‒ To jest mój gabinet; jutro dokładnie ci wytłumaczę, czym będziesz się w nim zajmowała.

Och, a oto i sala muzyczna. Lubisz Bacha? Ja wprost uwielbiam, jego muzyka jest boska... Tutaj
z kolei będziemy się posilać. Ładnie tu, prawda? Och, no i oczywiście biblioteka.

Sofia, która do tej pory przechodziła z pokoju do pokoju, przytakując bezmyślnie, przysta-

nęła. Znalazła się w pięciokątnym pomieszczeniu o ścianach przykrytych drewnianymi, sięgają-
cymi pod sufit regałami na książki. Każdy regał mniej więcej w połowie wysokości zdobiła
misternie rzeźbiona głowa smoka. Dziewczynka przyglądała się temu niemal zalękniona, ale
i dziwnie zafascynowana. A książki? Były tam książki we wszystkich formach i gatunkach:
książki dawne, w ciężkich, intarsjowanych oprawach, książki współczesne w papierowych okład-
kach, książki spięte sprzączkami bądź związane gumką, książki małe i zaczytane. Prawdziwy raj!
Po raz pierwszy, odkąd weszła do tego domu, Sofia nie czuła strachu ani onieśmielenia.

„Ktoś, kto tak bardzo kocha książki, chyba nie może być złym człowiekiem”, stwierdziła

w duchu.

Jednak tym, co zrobiło na niej największe wrażenie, było drzewo. Nie pomyliła się, kiedy

ujrzała je wcześniej z podwórka. Drzewo wyłaniało się z dziury w podłodze, wznosiło na środku
pokoju, a potem ginęło gdzieś ponad dachem. Był to potężny, wiekowy dąb, prawdopodobnie
wyrastający z fundamentów domu. Wokół jego pnia biegły ku górze kręte schody.

‒ Dobrze ‒ oznajmił profesor, usatysfakcjonowany. Potem popatrzył na Sofię. ‒ Podoba ci

się?

Dziewczynka przytaknęła z wymuszonym uśmiechem. Chociaż ten pokój ją zachwycił, to

przytłaczające wrażenie, jakie wywarła na niej reszta willi, wciąż było zbyt duże.

‒ Dom wzniesiono wokół dębu. Drzewo jest tak wspaniałe, że nie miałem serca go ścinać ‒

powiedział profesor z prostotą, jak gdyby to, o czym mówił, było zupełnie naturalne.

‒ Twój

pokój znajduje się na górnym piętrze

‒ dodał po chwili.

Położył stopę na pierwszym stopniu krętych schodów i z uśmiechem wyciągnął do niej rękę.

Sofia nie umiała zebrać myśli. Czuła się jak postać z książki i tylko nie była pewna, czy cho-

dziło o horror, czy może o powieść fantastyczną. W końcu podążyła za profesorem. Trzeszczenie
drewnianych schodów pod stopami przyprawiało ją o zawrót głowy. Na szczęście opierała się
dłonią o drzewo, a promieniujące z szorstkiej kory ciepło dodawało jej nieco otuchy.

Profesor czekał na nią u szczytu schodów

‒ tam, gdzie pierwsze konary wznosiły się ponad

sufit

‒ i uśmiechał się jak dziecko, które właśnie dostało nową zabawkę. Potem poprowadził ją

w stronę drzwi w głębi korytarza.

‒ Otwórz, moja droga.

Serce Sofii zatrzymało się na moment. Dziewczynka ujęła ciężką klamkę i nacisnęła na nią.

Oślepiająca biel zaparła jej dech w piersiach. W przeciwieństwie do całej reszty willi, to

pomieszczenie było rzęsiście oświetlone. Z wielkiego okna

‒ a z tego, co zaobserwowała, było to

jedyne okno z otwartymi okiennicami

‒ rozciągał się oszałamiający widok na jezioro. Marmur

nadawał pokojowi nieopisanego blasku. Sofia nie mogła znaleźć słów. Z wszystkich miejsc, jakie
kiedykolwiek widziała, to było najbliższe jej snom. Miało w sobie coś z latającego miasta.
Wysmukłe kolumny podtrzymujące baldachim, dominująca biel, smoki...

Dziwne, że dotąd sobie tego nie uświadomiła. Zrozumiała to dopiero teraz, dostrzegłszy

w tym pokoju odbicie swoich snów. W latającym mieście aż roiło się od wizerunków smoków!
Woda w fontannie wytryskiwała z paszczy smoka. Mozaika na jednej z głównych ulic przedsta-
wiała smoka. Kapitele kolumn wyobrażały smoki.

‒ I jak? ‒ profesor przyglądał się jej z chytrą miną, jak gdyby szukając w jej reakcji potwier-

dzenia własnych spostrzeżeń. Sofia nie rozumiała jego zachowania.

‒ To... to jest... sen... ‒ wydukała.

Profesor uśmiechnął się i poprawił na nosie okulary.

‒ Wiedziałem ‒ wymamrotał. A później zaczął głośno wychwalać obecne w pokoju cuda. ‒

Rzecz jasna, szafa jest wyłącznie do twojej dyspozycji. Jeśli chodzi o biurko, to... pozwoliłem
sobie położyć na nim kilka książek. W ten sposób będziesz mogła rozpocząć dokształcanie. Tak
czy owak, dzisiaj należy ci się odpoczynek. O obowiązkach pomyślimy jutro. Masz też własną
łazienkę...

Sofia słuchała go z roztargnieniem; zbyt pochłaniało ją pytanie, jak doszło do tak niezwy-

kłego zbiegu okoliczności. Czy to przypadek, że ten pokój odzwierciedla jej sny? A może coś się
za tym kryje?

‒ ...o siódmej wieczorem.

Profesor umilkł i Sofia dopiero wtedy się otrząsnęła.

‒ Słucham?

‒ Obiad jemy w południe, a kolację o siódmej wieczorem ‒ powtórzył mężczyzna. ‒ Właśnie

zamierzałem odejść. Przypuszczam, że pragniesz uporządkować twoje rzeczy, hm? Zapewne
chcesz oswoić się z nowym pokojem, trochę się w nim zadomowić...

Sofia przytaknęła, starając się sprawiać wrażenie przekonanej, ale prawda była taka, że

natłok myśli odbierał jej pewność siebie. Słowa profesora Schlafena brzmiały jak aluzja, choć
było to oczywiście dziełem przypadku.

Sofia wciąż jeszcze snuła te refleksje, kiedy dotarło do niej, że człowiek, który ją adoptował,

wyszedł z pokoju i zostawił ją samą.

7. Metalowe skrzydła

Mattia zamknął się w łazience i stanął przed lustrem. Pocił się i nijak nie potrafił podjąć

decyzji.

‒ Z tym i bez tego, z tym i bez tego... ‒ powtarzał półgłosem, starając się zebrać na odwagę.

Oczyma wyobraźni już widział siebie bez podwójnego podbródka i pyzatych policzków.

Nareszcie mógłby wyglądać jak człowiek i mieć bardziej stanowcze spojrzenie.

‒ A jeśli Nida nie jest tak dobrą wróżką, jak mi się wydawało?

Utkwił wzrok w połyskliwym metalu. Nie, to, co zamierzał zrobić, było błędem. Zbyt się

zasugerował czyimiś słowami, i to tylko dlatego, że wmówił sobie, iż nigdy nie zdoła się zmie-
nić, stać się kimś lepszym, kimś, kto przypadłby do gustu Giadzie.

No właśnie, Giada. Mattia przypomniał sobie pocałunek, który wycisnęła na ustach swojego

chłopaka, i na samą myśl o tym ból i niesmak ścisnęły mu serce. Co z tego, że marzenie zdawało
się niedorzeczne, jeżeli jego jedynym ratunkiem było danie mu wiary? Przecież gorzej już być
nie mogło.

„Dla Giady warto zaryzykować. Muszę to zrobić dla niej”. Ścisnął przedmiot w garści i prze-

niósł go za głowę, dokładnie tak, jak zrobiła to wróżka. Następnie wolno rozprostował palce, ujął
go od tyłu i drżącą ręką zbliżył do ciała. Czy będzie cierpiał? Nie, przecież Nida ani drgnęła,
jakby operacja nie sprawiła jej bólu.

Podjął decyzję. Położył małego metalowego pająka na szyi, a potem z całych sił zacisnął

powieki. Odczekał kilka chwil, ale nic się nie wydarzyło.

„I proszę, cuda nie istnieją. A ja głupi w to uwierzyłem...”.

Zanim zdążył doprowadzić myśl do końca, lodowaty dreszcz przebiegł go od stóp do głów,

przykuwając do miejsca. Kończyny metalowego pająka wbiły się w jego ciało i rozciągnęły na
całej długości kręgosłupa.

Mattia położył sobie ręce na plecach i starał się postawić temu opór, jednak i głos, i siły

odmówiły mu posłuszeństwa. Osunął się na wykładaną płytkami podłogę, która w porównaniu
z lodowatym policzkiem wydała mu się niemal ciepła. Ogarnął go przedśmiertny chłód. Myśli
rozpierzchały się, strach ściskał za gardło. Chłopiec pragnął zawołać mamę lub kogokolwiek
innego, ale wszystko, co mógł, to leżeć jak kłoda na podłodze.

„Jakiż marny koniec”, pomyślał w ostatniej chwili jasności umysłu. Potem pogrążył się

w nicości.

* * *

Ciało Mattii z wolna się podniosło. Spojrzało na swoje ręce i poruszyło nimi bez pośpiechu,

jak gdyby sprawdzając ich siłę. Później uniosło głowę i przyjrzało się sobie w lustrze. Jego twarz
nie zdradzała żadnych emocji. Wygląd nie uległ zmianie: okrągła buzia i pyzate policzki. A jed-
nak to już nie był Mattia. Jego spojrzenie było lodowate, natomiast źrenice czerwone i pło-
mienne.

Nagle rozległ się cichy szelest: to bluza od piżamy raptem się rozerwała, zaś z ramion wyro-

sły dwa imponujące skrzydła. Były zrobione z metalu i lśniły zimnym blaskiem w świetle neono-
wej lampki nad lustrem. Ledwie się mieściły w ciasnej łazience.

Ciało Mattii odwróciło się gwałtownie. Z pokoju obok dobiegł go odgłos czyichś kroków.

Ktoś wymknął się cichutko i niepewnie za próg. Potem drzwi otworzyły się powoli i zamajaczyła
w nich sylwetka kobiety w podomce, z włosami w nieładzie i powiekami napuchniętymi jak

u kogoś, kogo właśnie wyrwano ze snu. Ciało Mattii patrzyło, jak kobieta rozszerza oczy
i otwiera usta, by zacząć krzyczeć. Zanim jednak z jej gardła wydobył się jakikolwiek dźwięk,
ciało wyciągnęło rękę. Metalowy pęd, który wyłonił się zza jego pleców, okrył je, niemal natych-
miast przybierając formę głowy drapieżnego węża. Żelazny język wyślizgnął się z otwartego na
oścież pyska i ugodził kobietę, a ona osunęła się bez zmysłów na podłogę. Ciało Mattii przyglą-
dało się jej obojętnie. Starało się rozprostować skrzydła, ale jako że napotkało na przeszkodę
w postaci ścian, zwinęło je i ze stoickim spokojem podeszło do okna. Rozbiło pięścią szybę,
a potem wskoczyło na parapet. Nim minęła chwila, wzbiło się do lotu.

* * *

Nikt go nie usłyszał ani nie zobaczył. Szybowało bezszelestnie w sercu nocy, przemykając od

jednego dachu do drugiego. Tylko czasami trzepotało jednym czy drugim skrzydłem, by utrzy-
mać się w locie. W takich chwilach słychać było delikatny szelest.

Ciało przefrunęło nad centrum miasta, nad świetlistym pierścieniem autostrady obwodowej.

Było coraz dalej i dalej... aż w końcu zginęło gdzieś na peryferiach. Zatrzymało się właśnie tam.
Wylądowało łagodnie, stawiając bose stopy na wilgotnej od rosy ziemi. Z każdym krokiem
wytracało prędkość. Wreszcie opadło na kolana i oparło się pięścią o podłoże. Skrzydła zwinęły
się i znikły.

Przed nim, otulona księżycową poświatą, stała Nida. Nadal miała na sobie tę samą skórzaną

kurtkę i krótką spódniczkę. Uśmiechała się triumfująco.

‒ Byłam pewna, że jeszcze cię zobaczę ‒ powiedziała, idąc w jego stronę. ‒ Sądziłeś, że

podaruję ci urodę, nie prosząc o nic w zamian? Ludzie twojego pokroju są zwykłym mięsem
armatnim. Byliście naszymi niewolnikami już w czasach, gdy mój Pan chodził po tej ziemi. Taki
jest wasz los.

Sługa milczał.

Nida przez jakiś czas patrzyła na niego pogardliwie, po czym wyprostowała się.

‒ Jesteś na moje rozkazy?

Ciało Mattii zadarło głowę, jakby to mu właśnie polecono, i utkwiło czerwony wzrok

w oczach swej pani.

‒ Rozkazujcie, a będzie wykonane ‒ odparło metalicznym głosem automatu.

Nida przytaknęła z zadowoleniem.

‒ Nasz Pan czuje, że czas się dopełnia. Jego moc wzrasta, podobnie jak nasza moc. Pieczęć

wreszcie zaczyna słabnąć, choć niewystarczająco, byśmy mogli przystąpić do działania osobiście.
Przynajmniej na razie.

‒ Spojrzała, zawiedziona, na swą zaciśniętą w pięść dłoń. ‒ Właśnie dla-

tego jesteś nam potrzebny. On wyczuł obecność Uśpionej. To dziewczynka o imieniu Sofia. Jest
ruda i nosi znak swojej zguby na czole. Z tego, co nam wiadomo, żyje z innymi dziećmi, naj-
prawdopodobniej w sierocińcu. Idź, znajdź ją i zabij.

Sługa mechanicznie skinął głową, potem położył sobie rękę na sercu. Nida uczyniła to samo.

‒ Na cześć zbudzenia się naszego Pana ‒ powiedzieli chórem, a ich głosy były bezbarwne

i zimne.

Znów rozległ się szelest. Nim minęła chwila, chłopiec wzbił się do lotu na rozpostartych

skrzydłach.

* * *

Nida patrzyła z uśmiechem, jak się oddala.

Sofia cisnęła do jeziora kolejny kamień. Lubiła samotnie przebywać poza domem. Nawet

teraz, gdy nie otaczał jej panujący w sierocińcu harmider, dostrzegała uroki samotności. Przeźro-
czysta, błękitna woda jeziora, a także jego skłaniające do refleksji milczenie zdawało się
odzwierciedlać tę słodką melancholię, która kazała jej szukać odosobnienia.

Żyła w tym miejscu od dwóch tygodni i mimo trudnych początków czuła się tu wspaniale. To

dziwne, jeśli zważyć na fakt, że dom był nie z tego świata, zaś jej opiekun należał do osób nie-
zwykle wymagających.

Pierwsze dni nie były łatwe. Sofia spędzała z profesorem wiele godzin w bibliotece, odkurza-

jąc księgi. Niemal wszystkie nosiły nieznane jej tytuły: Śpiew smoków, Walka ancestralna,
Pochodzenie Drzewa Świata.

Profesor kazał je porządkować, a także przepisywać wybrane fragmenty. Wiele z nich doty-

czyło zupełnie innej rzeczywistości. Historie pradawnych plemion oraz walk o panowanie nad
światem stanowiły trzon tych nadzwyczajnych historii.

‒ Nie sądziłam, że pan i ja lubimy ten sam rodzaj książek ‒ zauważyła kiedyś Sofia.

‒ To znaczy? ‒ zapytał Schlafen, zerkając na nią z ukosa.

‒ No... fantastykę, opowieści o magii.

Profesor uśmiechnął się krzywo, wyraźnie rozbawiony.

‒ To nie jest magia, Sofio. To Historia.

Co wieczór dawał jej coś do przeczytania i nazajutrz ją z tego odpytywał. Sofia lubiła te

książki, chociaż czasem nużył ją ich górnolotny styl. Najpiękniejsze było to, że mogła je czytać
bez obawy, iż ktoś ją na tym przyłapie, tak jak zdarzało się to w sierocińcu.

Po obiedzie zazwyczaj zgłębiali tajniki astronomii, mitologii i botaniki. Sofia czuła się raczej

uczennicą niż asystentką. W pewnym sensie nadal pobierała nauki jak w szkole, chociaż wyglą-
dało to inaczej niż kiedyś. Profesor kazał jej układać książki i zapełniać stronice notatkami ze
swoich wykładów tylko po to, by ją pod tym pretekstem czegoś nauczyć. Motywy, które nim kie-
rowały, nie były dla Sofii jasne.

Codziennie bladym świtem profesor budził ją, by uczestniczyła w niedorzecznym rytuale,

który początkowo był dla niej dość szokujący. Zaspani i otuleni w szlafroki, udawali się wraz
z Thomasem do rosnącego w centrum domu drzewa. Majordomus podawał panu na śniadanie
chleb z rodzynkami i mleko, natomiast pan przyklękał przed drzewem i pogrążał się w modli-
twie.

‒ Ku pamięci słodkich, straconych owoców Drzewa Świata ‒ mówił.

Sofia, oczywiście, niewiele z tego rozumiała, podobnie jak nie miała pojęcia, dlaczego wyko-

nywali tę czynność co rano. W pewnym momencie doszła nawet do wniosku, że padła ofiarą jed-
nej z tych dziwnych sekt, o których tyle się czytało w gazetach, i że żadnym sposobem nie uda jej
się z tego wywinąć.

Aż pewnego dnia profesor sam udzielił jej wyjaśnień.

‒ Zdziwiła cię ta ceremonia? ‒ zapytał.

Sofia zarumieniła się po cebulki włosów.

‒ Drzewo Świata podtrzymuje sklepienie niebieskie i zapuszcza korzenie do piekieł. Stojący

na jego szczycie kogut obwieści koniec świata. Tak utrzymują legendy nordyjskie

‒ wytłumaczył

profesor z poważną miną.

‒ Każda roślina i każde żyjące stworzenie zawdzięczają życie Drzewu

Świata. Odprawiając codziennie rytuał, dziękuję puszczy, z kolei to drzewo jest wyrazem mej
wdzięczności wobec ojca tego miejsca, czyli Drzewa Świata. Powiedzmy, że składam w ten spo-
sób hołd legendom moich przodków.

Lecz Sofia nadal uważała, że to dziwne. Przestrzegać tradycji to jedno, ale rozmawiać z rośli-

nami to już zupełnie inna para kaloszy! Jej opiekun hodował rośliny w przydomowej szklarni.

Przeważały w niej rośliny tropikalne, choć były tam również sukulenty oraz kolekcja przepięk-
nych orchidei. Pewnego razu Sofia śledziła profesora zza szyby i usłyszała, że każdej z roślin
szeptał jakieś dziwne niemieckie słowa. Tworzyły one coś w rodzaju kantyleny

‒ melodyjnej,

wręcz hipnotycznej, ale dla Sofii kompletnie niezrozumiałej. Lecz najbardziej niedorzeczne było
w tym wszystkim to, że rośliny zdawały się doceniać okazywaną im atencję. Rosły bujnie i pro-
stowały się na dźwięk słów profesora.

Kiedy profesor zlecił jej opiekę nad szklarnią, Sofia początkowo nie była tym uszczęśli-

wiona. Nie miała pojęcia o ogrodnictwie i w jakimś sensie była przekonana, że rośliny jej nie
zaakceptują. Tymczasem okazało się, że ma do tego nadzwyczajną smykałkę. W końcu zaczęła
naśladować profesora, zwracając się do roślin po imieniu i próbując z nimi rozmawiać. I choć nie
odniosła zbyt wielkich sukcesów, to przynajmniej okazała szacunek ekstrawagancjom swojej
nowej rodziny.

Czuła, że jest to swemu opiekunowi winna. Był ekscentryczny, to prawda, ale przecież adop-

tował ją i zabrał z sierocińca. Co więcej, nigdy się na nią nie złościł, był cierpliwy i uprzejmy
nawet przy pracy. Nie traktował jej jak powietrza, czego nie można było powiedzieć o ludziach,
z którymi stykała się do tej pory, i nie tylko mówił jej, że jest wyjątkowa, ale i zachowywał się,
jakby rzeczywiście taka była. Dbał, by niczego jej nie brakowało

‒ było jej miło, kiedy pewnego

razu znalazła w swoim pokoju świeże kwiaty z pobliskiego targowiska, albo kiedy kupił jej praw-
dziwą dziewczęcą sukienkę do kolan

‒ i zwracał się do niej jak do równej sobie, jakby naprawdę

była kimś. Czasami zdarzało się, że długo milczeli, ale nigdy nie była to ciężka cisza. Coś zda-
wało się ich łączyć, byli do siebie podobni. Sofia nie umiałaby tego wytłumaczyć, jednak kiedy
siedzieli nad brzegiem jeziora i wspólnie podziwiali zachód słońca, wiedziała, że czują tę samą
rozdzierającą tęsknotę.

Jedyną rysą na tym idyllicznym obrazie była oględność, z jaką profesor odpowiadał na pyta-

nia podopiecznej o rodziców. Sofia czuła, że nie zazna spokoju, dopóki nie dowie się, kim oni
byli i co się z nimi stało. Lecz profesor nie wyrażał się jasno, zupełnie jakby ten temat był dla
niego kłopotliwy. Zawsze w takich chwilach zaczynał się jąkać, uporczywie poprawiał na nosie
okulary i starał się skierować rozmowę na inne tory. Sofia w odpowiedzi zamykała się w sobie
i magiczny nastrój pryskał jak bańka mydlana.

Tego dnia, gdy kolejna próba skończyła się fiaskiem, Sofia wybrała się na spacer do lasu.

Pragnęła zmierzyć się ze swoją melancholią w samotności. Takie właśnie myśli krążyły jej po
głowie, kiedy zawołał ją Thomas.

To zapewne profesor chciał wrócić do lekcji. Dziewczynka otrzepała spodnie z suchych liści

i podniosła się.

Weszła do domu i ostrożnie zamknęła drzwi. Przebywając u profesora, nauczyła się zacho-

wywać cicho. Obfitość świec sprawiała, że wszystko w willi wydawało się otulone mgłą. Choć
początkowo nastręczało jej to pewnych trudności, Sofia szybko przywykła do poruszania się
w półmroku, nieomal jak we śnie.

Idąc korytarzem, przypadkowo zauważyła leżącą na stoliczku gazetę. Wiedziała, że należy

ona do Thomasa. W przeciwieństwie do profesora, którego bieżące wiadomości ze świata
w ogóle nie interesowały, majordomus nie czuł się zbyt dobrze zamknięty w wiecznych mrokach
willi nad jeziorem. Nie bez znaczenia było również to, że starał się poprawić swoją znajomość
włoskiego.

Przelotne spojrzenie wystarczyło, by serce zamarło w piersiach Sofii. Dziewczynka impul-

sywnie sięgnęła po gazetę i błyskawicznie przebiegła wzrokiem króciutki artykuł na dole strony.

Z wrażenia aż zaschło jej w ustach. Popędziła co tchu do biblioteki i energicznie pchnęła

drzwi.

Profesor popatrzył na nią znad książki o miniaturach, w której właśnie się zagłębiał.

‒ Stało się coś strasznego! ‒ wykrzyknęła Sofia.

Położyła gazetę na stole, wskazując niedawno przeczytany artykuł.

NIEZROZUMIAŁY AKT WANDALIZMU W SIEROCIŃCU VILLA FIORITA

Nadal nic nie wiadomo w sprawie tajemniczego napadu, którego ofiarą padł wczoraj wieczo-

rem sierociniec Villa Fiorita, placówka prowadzona przez zakonnice w centrum Rzymu i gosz-
cząca trzydzieści sierot. Ktoś zakradł się nocą do instytutu i dokonał tam istnego spustoszenia.
Jak zdaje się świadczyć wybita szyba w oknie, intruzi weszli do budynku przez strych. To stamtąd
nieznani wandale rozeszli się po sierocińcu, niemal wszędzie powodując szkody. Należy do nich
zaliczyć strzaskane meble, opróżnione szafy i kredensy, a nawet dziwne zadrapania na murach,
które zdaniem ekspertów są dziełem ostrego narzędzia z metalu. Jedynym świadkiem zdarzenia
jest trzynastolatek, który jako pierwszy wszczął alarm. Chłopiec, znajdujący się teraz w stanie
szoku, spał wraz z kolegami w dormitorium. Twierdzi, że w pewnej chwili ujrzał pochylonego nad
nim chłopca o ogromnych metalowych skrzydłach. Utrzymuje też, że spłoszył go krzykiem
i widział, jak intruz wylatuje przez okno. Psychologowie analizują teraz jego zeznania, by ocenić
ich wiarygodność. Prowadzący śledztwo sprawdzają tymczasem wszystkie możliwe hipotezy, choć
jak na razie dochodzenie nie przyniosło istotnych rezultatów. Ze śledztwa wynika, że ani pla-
cówka, ani pracujące w niej osoby nie mają wrogów.

Profesor czytał uważnie, a jego twarz była z każdą chwilą bardziej zasępiona. Sofia nie wie-

działa, co powiedzieć. W jej umyśle kłębiły się wspomnienia z sierocińca, miejsca, które w grun-
cie rzeczy kochała i które przez wiele lat było dla niej jedyną namiastką domu. Strach z wolna
zastępował te reminiscencje obrazami zniszczenia, tworząc przyprawiającą o dreszcze całość. Jak
czuła się Giovanna? A siostra Prudenzia? Jak to wszystko przyjęła?

‒ To pewnie dzieło jakiegoś szaleńca, nic ponadto ‒ podsumował profesor, jednak jego twarz

zdawała się mówić coś zgoła innego.

Sofia nie wierzyła własnym uszom.

‒ Przecież Giacomo twierdzi, że widział tego typa! A ja Giacoma dobrze znam!

Profesor uśmiechnął się dobrotliwie.

‒ Naprawdę wierzysz w istnienie skrzydlatych chłopców?

Jego lekko ironiczny ton wydal się Sofii irytujący

‒ Nie, oczywiście, że nie, ale to dziwne. Czyżby podali im narkotyki? Chyba nie wyrządzili

im krzywdy?

Profesor raz jeszcze zerknął do gazety.

‒ Na pewno nie. To wina przerażenia, sama się przekonasz...

Jego komentarze były dziwnie dwuznaczne, a zupełny brak troski w jego głosie me tylko me

łagodził niepokoju Sofii, ale wręcz go wzmagał.

‒ Zatem na sto procent stało się coś złego. Giacomo jest twardy, nie tak łatwo go przestra-

szyć. Mam wrażenie... to znaczy przeczucie... Chcę tam pojechać

‒ podsumowała dziewczynka.

‒ Muszę się dowiedzieć, jak się czują!

Profesor spojrzał na nią surowo.

‒ Wiesz przecież, że ostatni autobus już odjechał... Poza tym niedługo zapadnie zmierzch.

‒ W takim razie jutro. Albo przynajmniej muszę tam zadzwonić. Profesorze, oni byli moją

rodziną...

‒ łzy napłynęły Sofii do oczu.

Profesor złagodniał.

‒ Jutro rano poproszę Thomasa, by zabrał cię do baru, zgoda? Stamtąd zadzwonisz.

‒ Nie mogłabym tam pójść od razu? To nie jest daleko...

‒ Nie.

Ten suchy, kategoryczny zakaz aż zmroził Sofię, która nigdy nie słyszała, by Schlafen zwra-

cał się do niej tym tonem. Profesor musiał wyczuć jej konsternację, gdyż w jednej chwili zmienił
wyraz twarzy.

‒ Lepiej nie. Nocą w lesie nie jest bezpiecznie i nie chcę, żebyś tam chodziła, nawet w towa-

rzystwie Thomasa.

Sofia westchnęła cicho.

‒ Tak, ale... a jeśli ten szaleniec tam wróci? I jeśli tym razem naprawdę wyrządzi komuś

krzywdę?

Profesor wstał. Wyraz jego twarzy znów miał w sobie coś krzepiącego, coś, co Sofia zdążyła

już pokochać.

‒ Nie bój się, w tym artykule nie ma mowy o rannych, tylko o szkodach. Rozumiem twój

ból, Sofio, lecz jestem pewien, że twoi przyjaciele mają się dobrze. Po prostu najedli się strachu.
Sierociniec padł ofiarą głupców, ale przecież tych na świecie nie brakuje, prawda? Poza tym do
akcji już wkroczyła policja. Zagrożenie minęło. Zobaczysz, że to był tylko niemądry żart. Jutro
z samego rana pójdziesz z Thomasem zadzwonić, dobrze? Sama zdecydujesz, kiedy.

Profesor puścił do niej oko, na co Sofia odpowiedziała wymuszonym uśmiechem. Choć to

nie wystarczało, by rozproszyć jej troski, cieszyła się, że ma kogoś, kto przynajmniej stara się
dodać jej otuchy.

Jutro rano. Jutro rano zadzwoni do sierocińca. Profesor zgodził się, by sama wybrała

godzinę, a ona była pewna, że to będzie bardzo wcześnie.

‒ Dziękuję...

‒ Za co? Najważniejsze, żebyś lepiej się poczuła.

Sofia pokiwała głową

‒ Dobrze ‒ podsumował profesor. ‒ Bądź spokojna, jutro ich usłyszysz.

* * *

Zaledwie zamknęły się drzwi, profesor Schlafen spoważniał. Zadzwonił po Thomasa. Krót-

kie chwile oczekiwania upłynęły mu na wpatrywaniu się w rosnące na środku pokoju drzewo.

Majordomus wszedł i zgiął się w ukłonie.

‒ Sądzę, że nadszedł moment, którego tak się obawialiśmy, Thomasie ‒ powiedział profesor

bez ogródek.

Majordomus wyprostował się w okamgnieniu.

‒ Czyżby on wrócił?

Profesor podał mu gazetę, wskazując odpowiedni artykuł.

‒ Nie czytałeś?

Twarz majordomusa stała się ziemista.

‒ Proszę o wybaczenie, mój panie, musiałem go przegapić...

Profesor uniósł dłoń.

‒ Nie przejmuj się, nie mam ci tego za złe. Sofia chce zadzwonić do sierocińca. Udało mi się

ją przekonać, by tam nie jechała. Jeśli, jak się obawiam, on maczał w tym palce, byłoby to
z naszej strony wielką nierozwagą. Jutro zaprowadzisz ją do telefonu. Pamiętaj, miej oczy sze-
roko otwarte, a dziś wieczorem podwój czujność.

‒ Życzy pan sobie, bym aktywował barierę?

‒ Tak, tak będzie lepiej.

Po tych słowach nastąpiła chwila milczenia.

‒ Nie sądziłem, że dożyjemy tego dnia ‒ powiedział Thomas ze smutkiem.

‒ Ja w to, niestety, nie wątpiłem. Kiedy tylko odnalazłem Sofię, nabrałem pewności, że ten

moment się zbliża

‒ westchnął Schlafen. ‒ Obawiam się, że wkrótce będę jej musiał wyznać

prawdę. Sęk w tym, że ona jeszcze nie jest gotowa. Zrobię to najpóźniej, jak się da.

Thomas wbił wzrok w noski swoich butów.

‒ Teraz idź i bądź spokojny. Koniec końców światło jest silniejsze niż ciemność, prawda?

Majordomus uśmiechnął się bez przekonania i, ponownie się skłoniwszy, wyszedł z pokoju.

8. Pewnego wieczoru w cyrku

Ratatoskr był sam w centrum pogrążonego w ciemności pomieszczenia. Jedynie jaśniejący

na niebie sierp księżyca otulał bladą poświatą posadzkę z cementu, sącząc się przez puste jak
oczodół czaszki okno.

Działo się to w starej fabryce, zamkniętej od chwili, gdy właściciel ogłosił upadłość. Po

jakimś czasie w pustych zabudowaniach pojawiły się chaszcze, a tuż po nich biedacy, którzy nie
mieli gdzie się podziać na noc. Byli wśród nich bezdomni, wyrzutki, osoby zepchnięte na margi-
nes i schodzące innym z oczu.

Chłopiec zdążył już poznać ponury nastrój tego miejsca. Widział, jak piętro niżej ludzie ukła-

dali się do snu, otuleni gazetą albo przykryci kartonami. Cierpienie, którego fabryka była pełna,
sprawiało, że czuł się tu jak w domu. Jego Pan również sprawiał wrażenie zadowolonego.

Wtem jego rozmyślania przerwał cichy odgłos kroków.

‒ Medytujesz jak zwykle, Ratatoskr?

Lekki, ironiczny głos należał do Nidy.

Ratatoskr odwrócił się w jej stronę. Jasne światło księżyca nadawało bladości dziewczyny

złowrogiego, nieprzeniknionego uroku.

‒ A zatem? ‒ zapytał Ratatoskr, obrzucając ją lodowatym spojrzeniem.

Uśmiech zamarł na jej wargach.

‒ Musimy się skontaktować z naszym Panem.

Młodzieniec nie krył zawodu. Zniecierpliwionym ruchem przeczesał włosy.

‒ Nie powiodło ci się?

‒ Nie mam zamiaru dwa razy opowiadać tej samej historyjki. Zawołajmy naszego Pana,

a wszystkiego się dowiesz.

Ratatoskr żachnął się, ale później ujął ręce rozmówczyni w swoje dłonie i zamknął oczy.

‒ Z otchłani, w której nas więzisz, wołamy cię, o Wieczny Wężu, odpowiedz na nasze błaga-

nie

‒ zaśpiewali zgodnym chórem.

Otaczający ich mrok zgęstniał, a księżycowa poświata, która jeszcze niedawno zalewała pod-

łogę, przygasła. W jej miejsce pojawiła się lepka pustka. Niedługo potem Nida i Ratatoskr utonęli
w zupełnych ciemnościach.

Z czerni wyłoniła się stopniowo plama o rozmazanych konturach i już po chwili w tej bez-

czasowej, bezkształtnej masie zapaliły się dwa światełka. To były oczy. Oczy przedwieczne, czer-
wone jak rozżarzone węgle, płonące nieokiełznaną nienawiścią.

Chłopiec i dziewczyna zadygotali. Objawił się im Ojciec, prastare, straszliwe stworzenie,

któremu zawdzięczali swe życie. Byli tylko częścią jego duszy, która oddzieliła się niegdyś od
swej pierwotnej postaci i zawładnęła ich ciałami, by w tej formie przebywać na świecie. Byli słu-
gami, których wyposażono w wolę, ale którzy pozostawali we władaniu Pana. Pochylili głowy na
znak szacunku i posłuszeństwa.

Nidhoggr znów był wśród nich.

‒ Zrobiłam, jak kazaliście ‒ Nida przerwała milczenie. ‒ Przeciągnęłam na naszą stronę

pewnego chłopca i wysłałam go na poszukiwanie Uśpionej.

Odpowiedzią na te słowa był długi pomruk aprobaty. Dziewczyna przełknęła ślinę. Przyszła

pora na najgorsze. Młodzieniec zapewne tylko na to czekał. Wiedział tak samo jak ona, że każde
niepowodzenie zostanie surowo ukarane. Nida nie chciała sprawić mu tej satysfakcji, w końcu

obiecała sobie kiedyś, że w ostatecznym rozrachunku to ona wkradnie się w łaski Ojca.

‒ Naszemu słudze nie udało się jej odnaleźć, mój Panie.

Czuła, jak otacza ją wściekłość Nidhoggra.

‒ Chcesz przez to powiedzieć, że zawiodłaś?

Nida gwałtownie uniosła głowę.

‒ Nie, mój Panie, przysięgam, że nie! Po prostu potrzeba mi więcej czasu. Być może ta

dziewczynka znalazła schronienie gdzie indziej...

Rozległo się straszliwe ryczenie i zatrwożona Nida zakryła uszy dłońmi.

‒ Dobrze wiesz, że nie znoszę, kiedy wypełnia się moje rozkazy z opóźnieniem. Pamiętaj, że

mogę odebrać ci życie tak samo, jak ci je dałem.

Dziewczyna przytaknęła, drżąc na całym ciele. Zapadła długa, złowroga cisza.

‒ Już nie wyczuwam obecności Uśpionej.

‒ Myślicie, że... oni ją mają? ‒ odważyła się wyjąkać Nida.

‒ Módl się, żeby tak nie było ‒ odpowiedział Pan głosem, w którym pulsowała tłumiona

złość.

‒ W czasach, gdy jeszcze chodziłem po tej ziemi, Stróże byli władni zasłonić przed moim

wzrokiem to, co było mi drogie. Uciekali się do barier, zaklęć i innych sztuczek, których
nauczyły ich te przeklęte smoki. Jednak Uśpiona nie może wiecznie się ukrywać. I ty znajdziesz
ją bez względu na to, czy jest w ich rękach, czy nie.

Nida przytaknęła skwapliwie.

‒ W przeciwnym razie poznasz smak mojej zemsty.

Oczy dziewczyny rozszerzyły się z przerażenia, lecz zanim zdążyła zastanowić się nad odpo-

wiedzią, Pan skupił na niej wzrok. Niemal w tym samym momencie przeszył ją ból tak przeni-
kliwy, jakby coś miażdżyło jej kości. Wrzasnęła, ile sił w płucach i osunęła się, zdyszana, na
kolana.

‒ To moje ostrzeżenie.

‒ Zasłużyłam na nie... ‒ szepnęła bez tchu. ‒ Zasłużyłam...

Nidhoggr nie zaszczycił jej odpowiedzią, tylko zwrócił się do Ratatoskra. Ten natychmiast

spuścił wzrok.

‒ Udasz się do sierocińca i przeprowadzisz dochodzenie. Kiedy odkryjesz, gdzie przebywa

dziewczyna, wyślesz sługę, żeby ją zabił.

‒ Nie zawiodę was, mój Panie ‒ odparł chłopak stanowczo. Po tych słowach czerwone oczy

zgasły, a mroczna plama rozmyła się. Ratatoskr i Nida znów byli sami w opuszczonej fabryce.

Nida osunęła się na podłogę, kompletnie pozbawiona sił. Przycisnęła dłonie do brzucha. Ból

rozprzestrzenił się na całe ciało.

Młodzieniec wstał, nie zwracając uwagi na jej cierpienie.

‒ Na mnie już czas. Spotkamy się tu jutro wieczorem ‒ oznajmił. Potem pochylił się nad nią.

‒ Mam nadzieję, że to będzie dla ciebie nauczką...

Posławszy jej złośliwy uśmieszek, poszedł w swoją stronę. Nida patrzyła, jak się oddala, gry-

ząc wargi aż do krwi.

* * *

‒ Dziś wieczorem idziemy do cyrku ‒ zawyrokował profesor, uśmiechając się po swojemu.

Sofia oniemiała. Odkąd zamieszkała w willi nad jeziorem, a od tego czasu upłynęło już przy-

najmniej dwadzieścia dni, ani razu się nie zdarzyło, by wieczorem gdziekolwiek ruszyli się
z domu. Profesor miał zwyczaj zamykać się o tej porze w bibliotece, ona czytała w swoim
pokoju, a Thomas przeglądał gazetę codzienną.

Odkąd napadnięto na sierociniec, było tylko gorzej. Opiekun wymyślał coraz to nowe

wymówki, by nie wypuścić jej samej nad jezioro. Skończyło się na tym, że albo szli tam razem,
albo w ogóle nie szli. Nawet spacery po lesie stały się sporadyczne. Sofia niemal zaczęła tęsknić
za szkolną ławą i spotkaniami z ludźmi, jednak Schlafen uparcie zasłaniał się pretekstem trud-
nego dojazdu.

‒ Najbliższa szkoła znajduje się w Castel Gandolfo, ale trudno do niej dojechać autokarem,

a nie mam serca co rano wyprawiać cię tam piechotą

‒ powiedział pewnego dnia, dodając jesz-

cze, że lekcje nie są jej potrzebne. Wystarczy, że on zajmuje się jej kształceniem, poza tym wątpi,
by szkoła publiczna nauczyła jej tego, co w jego mniemaniu jest w jej edukacji nieodzowne.
Toteż najrozsądniejszym wyjściem będzie zachowanie dotychczasowego porządku rzeczy. Oczy-
wiście w przyszłości, jeśli bardzo się uprze, będzie mogła podejść do egzaminu gimnazjalnego
prywatnie, a wtedy i prawu stanie się zadość.

Sofia słuchała tych wyjaśnień bez specjalnego przekonania. Odnosiła wrażenie, że profesor

chce ją w ten sposób chronić, zupełnie jakby poza willą czyhało na nią niebezpieczeństwo. Cóż
jednak mogła zrobić? Nie dość, że mimo swojego wieku została adoptowana, to jeszcze trafiła
pod opiekę osoby, która wspaniale ją traktowała i której nie można było odmówić sympatii.

‒ Dziwi cię to? ‒ zapytał profesor z uśmiechem.

‒ No... trochę tak... pierwszy raz wychodzimy gdzieś wieczorem...

‒ Nie sądzisz, że to najlepsza okazja, byś zaprezentowała się w swojej nowej sukience?

Dziewczynka zgodziła się bez entuzjazmu, głównie po to, by wreszcie wytknąć nos z domu.

Rzadko zdarzało jej się bywać w mieście i nawet nie wiedziała, że przyjechał cyrk.

Namiot stanął nieopodal jeziora na rozległej połaci ziemi, którą Sofia widziała w dzień przy-

bycia do Albano. Prezentował się raczej marnie. Zdobiące go żółto-niebieskie pasy były wybla-
kłe, a sam cyrk też nie wyglądał zbyt okazale. Patrząc na niego, Sofia posmutniała.

‒ Ładny, prawda? ‒ zapytał profesor z uśmiechem.

Dziewczynka przytaknęła, by nie sprawić mu przykrości. Nie znała się na cyrkach. Jak do tej

pory, oglądała je tylko w telewizji i na dobrą sprawę zapamiętała głównie to, że klauni budzili
w niej antypatię pomieszaną z lękiem. „Właśnie tak zachowują się tchórzliwe dzieci”, mówiła
sobie w duchu.

Profesor kupił jej ogromną porcję waty cukrowej, w której Sofia zanurzyła buzię.

‒ Dlaczego nie zrobisz sobie zdjęcia ze słoniem? ‒ zapytał z promienną miną.

Sofia zamarła. „Zwierzę”, „ogromne” i „nieznane”, te trzy słowa wystarczyły, by przyprawić

ją o drżenie. Spojrzała ukradkiem w stronę bestii. Zobaczyła sznurek dzieci z wyraźnie znudzo-
nymi rodzicami. Słoń, biedaczysko!, wydawał się zrezygnowany i nieszczęśliwy. Nie wiedzieć
czemu, Sofia nabrała pewności, że był stary i niechętny tego typu rozrywkom.

U boku zwierzęcia stała jaskrawo ubrana dziewczynka o długich, czarnych włosach, która

pomagała dzieciom wspinać się na grzbiet słonia i pilnowała, by nikomu nic się nie stało.

Sofia utkwiła w niej wzrok. Nie, stanowczo nie miała na to ochoty.

‒ Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł.

‒ A to dlaczego?

Sofia zastanawiała się, czy powinna być szczera i przyznać, że nie tylko się boi, ale i nie chce

się ośmieszyć, robiąc coś, co najwyraźniej sprawiało radość jedynie dzieciom poniżej szóstego
roku życia.

‒ Ja... no cóż... nie...

Nie zdążyła doprowadzić myśli do końca, a profesor już ciągnął ją w stronę kolejki.

‒ Doprawdy, profesorze, głupio się czuję. Tu są same małe dzieci ‒ próbowała tłumaczyć.

‒ Proszę, Sofio, przecież ja nawet nie mam twojego zdjęcia... a to akurat byłoby bardzo ory-

ginalne!

Ona wygłupiająca się przy słoniowych uszach... też coś! Oryginalność rzeczywiście byłaby

gwarantowana, ale to niezupełnie tak chciała się zapisać w pamięci potomnych.

Musieli długo czekać na swoją kolej. Sofia zdążyła dokładnie się przyjrzeć zarówno zwierzę-

ciu, jak i stojącej przy nim dziewczynce. Słoń sprawiał wrażenie spokojnego, a dziewczynka była
nadzwyczaj urodziwa. Szczupła i wysportowana, miała niezwykle lśniące włosy, które spływały
jej na plecy, mieniąc się wieloma odcieniami czerni. Jednak tym, co najbardziej zainteresowało
obserwatorkę, było znamię pomiędzy brwiami. Sofia zauważyła, że miało ono ponury, czerwony
kolor i znajdowało się dokładnie tam, gdzie jej własne znamię. Cóż za osobliwe podobieństwo.

‒ Następny, proszę.

Głos dziewczynki był dźwięczny i melodyjny, a jej uśmiech piękny jak z okładki. Lecz kiedy

jej wzrok spoczął na Sofii i profesorze, w oczach zatliło się niedowierzanie. Z pewnością zasta-
nawiała się, co takiego mogło popchnąć trzynastolatkę do fotografowania się ze słoniem.

‒ Proszę ‒ powiedziała z przesadną uprzejmością. ‒ Kto z was chce zrobić sobie zdjęcie? ‒

Nawet nie próbowała ukryć drwiny.

‒ Sofia ‒ odparł profesor z uśmiechem, popychając swą podopieczną. Trzymał ją za ramiona

i pokazywał, jakby była trofeum, z którego mógł być dumny.

‒ A ty jak masz na imię?

Dziewczyna ukłoniła się z gracją.

‒ Lidja, do usług. Tak więc, Sofio...

Wyciągnęła do niej rękę. Sofia ujęła ją z wahaniem i niepewnie zerknęła na słonia. Ten

odwzajemnił się jej cierpiętniczym spojrzeniem.

‒ Czy on jest niebezpieczny? ‒ zapytała cichutko.

Lidja wybuchnęła śmiechem.

‒ Jest łagodny jak baranek, sama zobaczysz. Oprzyj stopę na taborecie i uczep się liny.

Sofia przyjrzała się zydlowi z drewna. To był zwykły stołek ze sklejki, który w dodatku się

kołysał. Niestety, jedyne, co jej w tym momencie pozostało, to robić dobrą minę do złej gry.

Choć czuła się jak niezdara, dwoiła się i troiła, by wdrapać się na grzbiet słonia. Bez powo-

dzenia.

‒ Pomóż sobie ramionami! ‒ w głosie Lidji słychać było coraz większe rozbawienie.

‒ Próbuję...

Ustawione w kolejce dzieci, a także ich rodzice przyglądali się tej scenie z rosnącym zainte-

resowaniem. Sofia poczuła, że pieką ją uszy. Z pewnością już dawno stały się fioletowe.

‒ Potrzebna ci pomoc? ‒ spytała Lidja nieprzeniknionym głosem.

‒ Ja...

Rozległ się gwizd. Sofia poczuła pod stopami coś twardego, a w chwilę później ktoś mocno

popchnął ją w górę. Wrzasnęła, zagłuszając chichoty, które dobiegały jej uszu jak z oddali. To
słoń pomógł jej trąbą, choć trudno powiedzieć, by osiągnął zamierzony efekt. Sofia wylądowała
mu na grzbiecie brzuchem w dół i z wypiętą do góry pupą. Kiedy na ułamek sekundy otworzyła
oczy, spostrzegła, że tłum nieznajomych zrywa boki ze śmiechu. Czym prędzej zacisnęła powieki
i spiekła raka.

‒ Już prawie nam się udało ‒ Lidja zwróciła się do publiczności.

‒ Pomóż mi zejść ‒ poprosiła Sofia błagalnie.

‒ Odwagi...

‒ Zaklinam, pomóż mi zejść...

Usłyszała kolejny gwizd i trąba zwierzęcia znowu wkroczyła do akcji.

‒ Chcę zejść!

‒ OK, OK, jak sobie życzysz ‒ powiedziała Lidja.

A potem wskoczyła na grzbiet słonia z gibkością, o której Sofia mogła tylko pomarzyć,

i objęła ją w talii.

‒ Po prostu się zsuń, ja cię trzymam.

Widząc, jak uśmiecha się z rozbawieniem, Sofia poczuła się strasznie głupio. Zsunęła się

ostrożnie, dokładnie tak, jak jej poradzono. Sęk w tym, że kiedy ocierała się o tułów słonia, jej
sukienka zadarła się do góry i odsłoniła skrawek majteczek w groszki, które Sofia w przypływie
geniuszu założyła. Natychmiast rozległa się kolejna salwa śmiechów, będących ostatnim gwoź-
dziem do trumny jej dumy.

‒ Brawa dla naszej Sofii, za to, że wyszła cało z opresji!

Ludzie nie kazali się dwa razy prosić.

‒ Chodźmy stąd... ‒ powiedziała Sofia błagalnie.

‒ No cóż, chyba rzeczywiście będzie lepiej, jeżeli wyjdziemy ‒ zgodził się profesor.

Zrobili to w milczeniu, a potem w milczeniu usiedli.

‒ Nic takiego się nie stało... to był tylko zabawny epizod ‒ oznajmił profesor po chwili.

Sofia nie odrywała wzroku od podłogi.

‒ Naprawdę jesteś obrażona? Lidia zachowywała się tak dla zabawy.

‒ Wyszłam na idiotkę...

‒ Och, nie sądzę, żeby ktoś tak właśnie pomyślał. ‒ Opiekun obdarzył ją szczerym, uprzej-

mym uśmiechem, który jednak nie podniósł jej na duchu.

Sofia czuła się poniżona, a profesor nie był tu bez winy. Oczywiście, ona też dołożyła swoje,

zachowując się jak zwykle żałośnie, ale on powinien był zrozumieć powagę sytuacji i nie dopu-
ścić, by tak się skompromitowała.

Tymczasem światła zgasły i prowadzący wkroczył na scenę, odprowadzany dźwiękiem trąb.

‒ Wybacz mi ‒ szepnął profesor.

Sofia zapomniała na chwilę o przykrym epizodzie.

* * *

Cyrk był niewielki i raczej ubogi, a jednak Sofia miło spędziła w nim czas. Klauni byli zna-

komici w swoim fachu i rozśmieszali już samym wyrazem twarzy. Co się tyczy słonia

‒ tego

samego, z którym tak żałośnie próbowała zrobić sobie zdjęcie

‒ to był on wprost urodzony do

życia na scenie. Posłuszny i sympatyczny, wydawał się niemal dobrze bawić. Mag przeciął na pół
pewną staruszkę, zaś żongler zaskoczył wszystkich numerem ze szpadami.

Później reflektory skierowały się ku górze. Sofia uniosła wzrok. To była ona, Lidia. Miała na

sobie ten sam jaskrawy kostium, tyle że teraz tonął on w obłoku zielonego tiulu, który nadawał
jej wygląd baletnicy. Wisiała ponad dziesięć metrów nad ziemią, trzymając w dłoniach rodzaj
białej, długiej szarfy. Na sam jej widok Sofia oblała się zimnym potem. Wyobraziła sobie, jak
czuje się ktoś, kto spogląda z góry na rozciągającą się pod nim pustkę, i z wrażenia aż zakręciło
jej się w głowie. Wiedziona instynktem, mocno zacisnęła palce na dłoni profesora.

Dudnienie bębnów obwieściło początek numeru. Lidja odepchnęła się lekko i wzbiła do lotu.

Jej drobna sylwetka szybowała z nieopisanym wdziękiem, utrzymując się na szarfie jedynie siłą
własnych rąk. Patrząc na nią, odnosiło się wrażenie, że wymyka się prawom grawitacji. Jej ciało
zdawało się nic nie ważyć, a w powietrzu czuła się jak ryba w wodzie.

Sofia nie mogła wyjść z podziwu: ta dziewczynka miała tyle lat co ona, a już dokonywała

prawdziwych cudów.

Na koniec Lidja opasała się ciasno szarfą, wspięła na sam szczyt namiotu i skoczyła w dół.

Publiczność zaszemrała, przerażona, obserwując jej lot i odwijającą się wstęgę. Tuż przy ziemi,
na ułamek sekundy przed upadkiem, Lidja mocno złapała biały materiał. Wylądowała na palcach
prawej stopy, lekka jak piórko. Publiczność nagrodziła ją gromkimi brawami, a ona w odpowie-
dzi skłoniła się głęboko.

Profesor należał do grona tych, którzy najmocniej klaskali w dłonie.

‒ Nadzwyczajna, nie uważasz?

Sofia przytaknęła bez słowa.

* * *

Gdy widowisko dobiegło końca, poszli za kulisy, by pogratulować młodej akrobatce. Sofia

nie była tym zachwycona: po obejrzeniu jej popisu jeszcze bardziej wstydziła się własnej wpadki.
Lecz jej opiekun ani myślał zmieniać zdanie.

‒ Byłaś cudowna tam w górze! ‒ powiedział Lidji, kiedy tylko ją zobaczył.

Lidja popatrzyła na niego promiennym wzrokiem.

‒ Dziękuję bardzo, ale często wychodzi mi to lepiej ‒ odparła z fałszywą skromnością, po

czym rzuciła Sofii pełne wyższości spojrzenie.

‒ To prawda, byłaś niesamowita ‒ potwierdziła Sofia. Zaczerwieniła się i zapałała do tej

dziewczyny instynktowną antypatią. Być może przyczyniło się do tego wspomnienie niedawnej
kompromitacji, a może chodziło o zwykłą zazdrość. Tak czy owak, Sofia nie była z siebie dumna.

Lidja posłała jej pobłażliwy uśmiech.

‒ Na jak długo się tu zatrzymacie? ‒ spytał tymczasem profesor.

‒ Około miesiąca, na pewno nie krócej

‒ Mogłabyś czasem wpaść do nas z wizytą. Co o tym sądzisz?

Sofia odwróciła się do niego gwałtownie. Jak śmiał proponować coś podobnego? Najwyraź-

niej nie miał pojęcia, co ona czuła.

‒ Mieszkamy w willi nad jeziorem. Byłabyś u nas mile widzianym gościem. Sofia jest

zawsze sama i z pewnością ucieszyłoby ją towarzystwo rówieśnicy.

Lidja popatrzyła na Sofię drwiąco.

‒ Czemu nie?

‒ Zatem umowa stoi. Pojutrze wyślę po ciebie mojego majordomusa. A teraz musimy już iść.

Sofia pożegnała się ledwie dostrzegalnym ruchem ręki. Tym razem naprawdę była obrażona.

* * *

‒ I co, cieszysz się, że masz przyjaciółkę? ‒ zapytał profesor w drodze powrotnej.

Sofia otulała się w milczeniu płaszczem.

‒ Prawdę mówiąc, dopiero się poznałyśmy. Może nie trzeba było od razu jej zapraszać.

Natychmiast pożałowała swego uszczypliwego tonu.

‒ Och, przecież niedługo poznacie się lepiej. Jestem pewien, że ona jest bardzo sympatyczna

‒ odparł profesor.

Jak mogła rozmawiać z dziewczyną, która nie dość, że publicznie ją upokorzyła, to jeszcze

była od niej o wiele ładniejsza, elegantsza i bardziej przebojowa? Sofia nie pojmowała, dlaczego
profesor tak się przy tym upierał, a to, że dodatkowo nie rozumiał jej argumentów, wprawiło ją
w straszliwe rozgoryczenie.

9. Rywalka Sofii

Lidja zjawiła się punktualnie. Sofia widziała, jak wspina się z Thomasem pod rękę po stro-

mym podjeździe prowadzącym do drzwi wejściowych. Majordomus śmiał się serdecznie, a ona
opowiadała o czymś z wielką swobodą.

Sofia nie mogła uwierzyć własnym oczom. Przy niej poważny z natury Thomas nigdy sobie

nie pozwolił na taką poufałość. Kiedy tylko przekroczyli próg domu, rozpoczęła się istna droga
przez mękę. Przede wszystkim Lidja wyglądała prześlicznie w spiętych na karku w mały kok
i ozdobionych kwiatkiem włosach. Zachowywała się układnie i grzecznie, ale także swobodnie,
jakby towarzystwo obcych osób w ogóle jej nie onieśmielało. W ramach podziękowania za
zaproszenie przyniosła własnoręcznie upieczone ciasto.

Sofia była pod wrażeniem. Odkąd zamieszkała w tym domu, nie zdobyła się na podobny

gest. Nie chodziło o to, że jej się nie chciało, ona po prostu nie umiała gotować.

Kiedy profesor oprowadzał gościa po willi, Sofia podążała za nimi w milczeniu. Było oczy-

wiste, że jej opiekun miał do tej dziewczyny słabość. Jak zresztą mogło być inaczej? Lidja była
bez skazy: wysławiała się i nosiła z elegancją i finezją, na wszystko miała gotową odpowiedź.

Och, Sofia zaczynała jej nienawidzić.

‒ Dobrze. Powiedziałbym, że nadszedł czas, byście zostały same, prawda? Sofio, może poka-

żesz Lidji bibliotekę albo zaprowadzisz ją nad jezioro? Thomas z przyjemnością dotrzyma wam
towarzystwa

‒ oznajmił w pewnej chwili profesor.

Sofia otrząsnęła się ze swych ponurych myśli i przytaknęła z ożywieniem. Serce zatrzepotało

jej w piersi. Co miała zrobić, by uprzyjemnić jej czas? Nadeszła pora, by wejść w rolę gospodyni.
Zimny pot wystąpił jej na czoło.

Lecz kiedy profesor opuścił pokój, to Lidja przejęła inicjatywę.

‒ Biblioteka jest tam, prawda?

Sofia ledwo zdążyła przytaknąć, a dziewczyna już skierowała się do drzwi i weszła do prze-

stronnego pomieszczenia z drzewem na środku. Zatrzymała się na progu, zdumiona.

‒ Ależ ono jest fantastyczne! ‒ wykrzyknęła, odwracając się do Sofii. Jej oczy błyszczały.

‒ Tak... ‒ odpowiedziała Sofia. Dalszy komentarz był zbędny: Lidja już ściągała z półek

książki i przeglądała je z zainteresowaniem.

Przez najbliższą godzinę Sofia nie musiała niczego robić ani mówić. Ta dziewczyna miała

w sobie nieugaszony ogień: jej ciekawość świata była tak przemożna, że zapomniała nie tylko
o tym, że jest gościem, ale i o tym, że razem z nią przebywała w pokoju inna osoba.

Kiedy Thomas przyniósł im gorącą czekoladę i ciasteczka, Sofia odetchnęła z ulgą: mogła

teraz utopić zakłopotanie w filiżance.

‒ Ty nic nie wiesz o tych książkach, prawda?

Właśnie zaczynała się odprężać, gdy do jej uszu dotarło to zuchwałe pytanie.

‒ No cóż, ja..

‒ Thomas powiedział mi, że jesteś tu od niedawna. Przeniesienie się tutaj z tego zawszonego

sierocińca to nie lada gratka, co?

Sofia poczuła ukłucie złości, ale postanowiła pominąć milczeniem ów komentarz na temat

miejsca, w którym spędziła dzieciństwo.

‒ Tak, zdecydowanie tak ‒ odparła oschle.

‒ Gdybym to ja tu żyła, spędzałabym cały czas wśród książek, starając się dotrzeć do korzeni

pradawnych legend i mitów. No wiesz: smoki, wywerny...

Sofia wzmogła czujność.

‒ Wywerny?

Lidja przytaknęła pobłażliwie.

‒ Nie wiesz, co to takiego? ‒ zapytała.

Sofia oblała się wymowną purpurą.

Lidja wzięła głęboki oddech i przybrała minę nauczycielki.

‒ Wywerny przypominają smoki, ale mają jedną, a nie dwie pary nóg. W gruncie rzeczy są

czymś w rodzaju skrzydlatych węży. Mają jadowity ogon zakończony grotem. W heraldyce sym-
bolizują dżumę, natomiast w świetle innych tradycji przynoszą pecha i prowadzą do klęski. To
bardzo niesympatyczne stworzenia.

Słuchając tego opisu, Sofia poczuła, że po jej plecach przebiega dziwny dreszcz. Nie wie-

dzieć czemu, ta opowieść wydała jej się znajoma. Jednak przebijająca z twarzy Lidji pycha
szybko. sprowadziła ją na ziemię.

‒ Skąd ty to wszystko wiesz?

Lidja wzruszyła ramionami.

‒ Moja babcia bez przerwy mi o tym opowiadała. Wiesz, podania o Drzewie Świata i inne

legendy... krótko mówiąc, historie z naszych stron, tradycje ludowe... Babcia opowiadała mi je na
dobranoc, zamiast baśni. Ja bardzo je lubiłam i każdego wieczoru śniło mi się białe, latające mia-
sto.

Sofia zamarła, a jej dłonie, nadal trzymające filiżankę, zlodowaciały.

‒ Latające... miasto?

‒ Tak, to kolejna historyjka mojej babci. Wydaje się, że istnieje miasto, które tysiące lat temu

oderwało się od ziemi i do dziś szybuje w przestworzach. Nikt nie wie, gdzie ono jest, lecz pew-
nego dnia powróci w całej okazałości. A wtedy człowiek znów będzie żył w zgodzie z naturą.

Sofia ostrożnie odstawiła filiżankę.

‒ I to miasto często ci się śni?

Lidja przytaknęła.

‒ Co w tym dziwnego? Sen jak inne.

Sofia milczała. Zastanawiała się, w której książce opisana jest ta legenda... Musi ją znaleźć!

‒ Chodźmy na spacer!

Sofia raptem wróciła do rzeczywistości. Zerknęła na stojący w rogu zegar z wahadłem. Zbli-

żał się zmierzch.

‒ Już późno, profesor nie pozwoli nam wyjść z domu, nawet w towarzystwie Thomasa.

Lidja rozszerzyła oczy ze zdumienia.

‒ Żarty sobie stroisz? A to dlaczego?

Sofia wzruszyła ramionami.

‒ Sądzę, że to ma związek z niedawnym napadem na sierociniec, w którym się wychowałam.

Od tego czasu profesor nie pozwala mi wychodzić o zmierzchu. Sama nie wiem, może obawia
się, że coś złego mnie spotka...

Lidja splotła dłonie i oparła na nich podbródek.

‒ Kurczę... a gdybyśmy tak poszły do ogrodu?

‒ Nie wiem...

Lidja zrobiła chytrą minkę.

‒ Jesteś zbyt posłuszna, Sofio... Chodź.

Weszła z Sofią na wyższe piętro i kazała się zaprowadzić do jej pokoju. Przestąpiwszy próg,

oniemiała. Sofia zaczęła się już zastanawiać, czy miało to coś wspólnego ze snami, które najwy-
raźniej obie śniły, kiedy Lidja doszła do siebie. Zbliżyła się do okna i otworzyła je.

‒ Pójdę sprawdzić, jak wygląda droga. W razie czego zawołam cię, a ty do mnie dołączysz.

Sofia zastanawiała się nad sensem tych słów i dopiero gdy ujrzała, jak Lidja wyskakuje przez

niewielką futrynę, uświadomiła sobie tragizm całej sytuacji.

‒ Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł! ‒ krzyknęła.

Jednak po Lidji nie było już śladu.

Sofia popędziła w stronę okna, ale musiała się zatrzymać krok przed nim. Zaszumiało jej

w uszach i zakręciło się w głowie. Nie mogła tego zrobić, w żadnym razie!

Tymczasem Lidja pojawiła się na dachu i popatrzyła na nią z takim wyrazem twarzy, jakby to

była najzwyklejsza rzecz pod słońcem. Wdrapała się na strych i teraz zwisała z okna, uczepiona
nogami futryny.

‒ To nic trudnego, tobie też się uda, jeśli... ‒ urwała w pół słowa i obrzuciła Sofię wzrokiem,

w którym ciekawość mieszała się z troską. Ta była blada jak ściana.

‒ Co ci jest?

‒ Profesor nie życzy sobie... ‒ odpowiedziała Sofia ledwo dosłyszalnie.

‒ I kogo to obchodzi! Przecież nie wychodzisz z domu sama. Co ja mówię, ty w ogóle nie

wychodzisz! Po prostu przenosisz się na dach.

Sofia cofnęła się.

‒ Ja...

Lidja spoważniała w okamgnieniu. Wyprostowała się zwinnie i ponownie znalazła się

w pokoju.

‒ Boisz się? Przytrzymam cię lepiej niż ostatnio, obiecuję.

Sofia uczepiła się krawędzi biurka.

‒ Zamknij okno, bardzo cię proszę.

‒ OK, OK, już w porządku ‒ zgodziła się Lidja, ani na moment nie spuszczając z niej

wzroku.

Dopiero gdy zamknęła okno, Sofia zaczęła normalnie oddychać.

‒ Teraz rozumiem! ‒ Lidja w oskarżycielskim geście wyciągnęła w jej stronę palec. ‒ Oczy-

wiście, przecież to jasne jak słońce! Ty cierpisz na lęk wysokości!

Sofia spuściła głowę. Czuła, że jej uszy i policzki nieprzyjemnie się czerwienią.

‒ To stąd ta przygoda ze słoniem! Dla ciebie on był za wysoki... ‒ Lidja roześmiała się złośli-

wie.

‒ To nie jest moja wina ‒ odparła Sofia z urazą.

‒ Nie, oczywiście, że nie. Ale przyznasz, że chuchro z ciebie, co?

Lidja stroiła sobie z niej żarty, a ona stała bez ruchu i nie wiedziała, co powiedzieć. Zacho-

dziła w głowę, jak można by ją uciszyć. Wszyscy mieli jakiś słaby punkt i Lidja z pewnością nie
była wyjątkiem. Sęk w tym, że w tej chwili Sofia nie umiała go znaleźć.

‒ Przysięgam, że wiszenie w powietrzu jest najwspanialszą rzeczą na świecie ‒ ciągnęła

Lidja.

‒ A przyglądanie się pustce w dole... cóż, to fantastyczne. Masz wtedy wrażenie, że latasz,

że jesteś jak ptak.

‒ Oczy jej błyszczały.

Sofia oblała się zimnym potem na sam dźwięk tych słów.

‒ Boję się upaść ‒ oświadczyła z prostotą.

‒ Upadać znaczy latać. To nie upadek jest problemem, ale umiejętność lądowania ‒ odparła

Lidja z miną eksperta.

‒ Tak czy owak, nie musisz się obawiać. Nie zabiorę cię na dach, jeśli nie

chcesz. Tutaj nie ma ludzi, których mogłabyś rozśmieszyć tak jak w cyrku.

Sofia aż kipiała z gniewu.

‒ Może nie taki miałaś zamiar, ale dwa dni temu byłaś naprawdę zabawna. Powinnaś zostać

klaunem.

Towarzysząca tym słowom poważna mina tylko dolała oliwy do ognia.

‒ Będzie lepiej, jeżeli wrócimy na dół ‒ powiedziała Sofia.

‒ Żartowałam ‒ załagodziła Lidja. ‒ Nie możesz się obrażać o wszystko, do życia trzeba cza-

sem podchodzić na luzie.

Sofia uśmiechnęła się bez przekonania.

‒ Wolałabym już wrócić do biblioteki.

Lidja wzruszyła ramionami.

‒ Jak chcesz.

* * *

Wieczorem profesor zapytał ją o wrażenia. Sofia nie wiedziała, czy powinna powiedzieć

prawdę, czy raczej skłamać, by nie sprawić mu przykrości. Potem przyszło jej do głowy, że
byłoby niegrzecznie, gdyby powiedziała, że uważa Lidję za zbyt pewną siebie, nie znosi jej
uszczypliwych żartów, a przede wszystkim drażni ją sposób, w jaki ta dziewczyna szarogęsi się
w cudzym domu. Aha, i nie cierpi tego, jak zjednuje sobie sympatię, strojąc fochy.

‒ No więc... nie było źle ‒ oznajmiła, uciekając spojrzeniem w bok.

Profesor przyglądał się jej przez chwilę, próbując odgadnąć rzeczywisty sens tych słów.

‒ Jest sierotą tak jak ty.

Sofia była zaintrygowana. Nie sądziła, że ktoś tak zaradny jak Lidja może mieć na swoim

koncie podobne przejścia.

‒ Wychowywała ją babcia wróżka. Potem babcia umarła, a Lidja została sama jak palec.

Cyrk jest jej jedyną rodziną.

Sofia wbiła wzrok w talerz. Ni stąd, ni zowąd antypatia do Lidji urosła w jej oczach do roz-

miarów okrucieństwa. Ostatecznie miały ze sobą wiele wspólnego.

‒ Chciałabyś częściej się z nią spotykać?

I patrzeć, jak wyskakuje przez okno, a potem zwisa z framugi niczym małpa? Albo przyglą-

dać się, jak spaceruje pod rękę z Thomasem i przetrząsa bibliotekę? Nie, stanowczo nie.
W oczach profesora dostrzegła nadzieję

‒ Może od czasu do czasu... ‒ odparła ugodowo.

Profesor uśmiechnął się.

‒ Macie ze sobą wiele wspólnego, moja droga, uwierz. Jestem pewien, że zostaniecie bli-

skimi przyjaciółkami.

* * *

Tej nocy Sofia nie mogła zasnąć. Wciąż wracała myślami do wydarzeń ostatniego popołu-

dnia, przypominała sobie Lidję i twarz rozmawiającego z nią profesora. Polubił ją, co do tego nie
było wątpliwości. Może to dlatego tak mu zależało, by się zaprzyjaźniły. Gdyby zbliżyły się do
siebie, Lidja częściej bywałaby w willi.

Jasny marmur, którym zdobiony był jej pokój, lśnił w księżycowej poświacie. Sofia zadawała

sobie pytanie, dlaczego się tu znalazła. Jej miejsce było w „zawszonym” sierocińcu. Profesor
popełnił błąd i może już zaczynał to sobie uświadamiać. Może zamierzał odwieźć ją tam, skąd
przybyła, a w jej miejsce wziąć błyskotliwą, uroczą Lidję?

O tak, Lidja rzeczywiście była wyjątkowa. Migiem wyskoczyła przez okno i nie wahała się

okazać nieposłuszeństwa, by wyjść na spacer. Bo w przeciwieństwie do tego, w co wierzyła
Sofia, las wcale nie był taki straszny. Nie było w nim nic tajemniczego, tylko zbiorowisko dzi-
kich roślin, które nocą nie zmieniały się bynajmniej w przerażające stworzenia.

Sofia usiadła w pościeli. Czuła, że musi pójść nad jezioro, zobaczyć, jak księżyc odbija się

w cichej toni, i przemarznąć do szpiku kości. Oto, czego było jej potrzeba.

Zsunąwszy bose stopy na podłogę, poczuła się jak ostatniej nocy w sierocińcu. Wbrew pozo-

rom nic się od tego czasu nie zmieniło, bo i ona sama się nie zmieniła.

Wolno zeszła po schodach, ale choć starała się zachowywać ostrożność, odnosiła wrażenie,

że drewniane stopnie trzeszczą okropnie. Przyszło jej do głowy, że obdarzona kocią gracją Lidja
hałasowałaby o wiele mniej. Prawdopodobnie zsunęłaby się na ziemię po pniu drzewa...

Płaszczyk wisiał przy drzwiach. Sofia założyła go bezpośrednio na piżamę i wsunęła nogi

w buty. Kiedy położyła dłoń na klamce, ogarnęły ją wątpliwości. Profesor nie pochwaliłby jej
zachowania.

„I kogo to obchodzi!”.

Tak powiedziała Lidja.

„W lesie będzie ciemno, a jezioro...”.

Stanowczo potrząsnęła głową. Cóż za bzdury!

Otworzyła drzwi i natychmiast owiał ją chłód. Zadrżała, ciaśniej otulając się płaszczem.

Księżyc był w pełni, a las majaczył czarną, zbitą plamą na tle bezchmurnego nieba.

„To nie jest daleko, wystarczy pobiec”.

Nie wahała się dłużej. Bezszelestnie zamknęła za sobą drzwi wejściowe i popędziła na zła-

manie karku do lasu. Hałasowała, jak mogła, by zagłuszyć wszelkie podejrzane szelesty. Na koń-
cowym odcinku drogi poślizgnęła się i wylądowała na wyściełającym brzeg jeziora dywanie
z suchych liści.

Oto i ono. Mroczne lustro, przecięte na pół księżycowym refleksem. Woda była cicha,

a niebo gwiaździste. Orion, w górze Plejady. Sofia siedziała, opierając się rękami o ziemię. Płasz-
czyk już zaczynał przesiąkać wilgocią.

Z jej piersi wyrwało się westchnienie. Podciągnęła kolana pod brodę i utkwiła wzrok w tym

melancholijnym pejzażu. Nie umiałaby określić dlaczego, ale była smutna. Miała poczucie, że
zawiodła, zupełnie jakby szczęście, które spadło na nią jak manna z nieba, nie było zasłużone.
Wiedziała, że ktoś to wcześniej czy później odkryje, a wtedy wszystko stopnieje jak śnieg na
słońcu.

I już miała wybuchnąć płaczem, kiedy nagle zobaczyła cień. Choć był daleko, zwróciła na

niego uwagę, gdyż przesuwał się nisko nad ziemią i dziwnie migotał.

Zmrużyła oczy, by dokładniej mu się przyjrzeć. Las zmienił się nie do poznania. Zewsząd

rozlegały się złowrogie zgrzyty i ponure szelesty. Sofia zadygotała ze strachu. Była sama, odda-
lona od bezpiecznych murów willi, a na domiar złego robiła coś, czego surowo jej zabroniono.

Instynktownie odsunęła się od brzegu. Odległa postać nieznużenie frunęła w jej kierunku i w

pewnym momencie dziewczynka dostrzegła parę skrzydeł. Cóż to za ptak?

Cofnęła się z mocno bijącym sercem. Miała przeczucie, że lada chwila wydarzy się coś

strasznego. Gdy stwór wyłonił się znienacka kilka metrów przed nią, w głowie jej zawirowało.
Niedorzeczność tej sytuacji wprawiła ją w osłupienie.

Naprzeciw niej był pulchny chłopczyk w podartej piżamie. Lodowata woda obmywała jego

bose stopy, lecz on zdawał się tego w ogóle nie zauważać. Jego twarz była bez wyrazu, tak jak
bez wyrazu są twarze nieboszczyków, i tylko czerwone oczy były szeroko rozwarte. Utrzymywał
się w powietrzu na dwóch ogromnych, metalowych skrzydłach, które trzepotały mechanicznie za
jego plecami. Sofia wyraźnie słyszała ich świst. Wokół zapadła cisza jak makiem zasiał, jakby las

w oczekiwaniu na coś wstrzymał oddech.

‒ Odnalazłem cię ‒ powiedział chłopczyk nieludzkim głosem, a później wyciągnął do niej

rękę i zacisnął palce w pięść. Ta powlokła się metalem, przybierając postać głowy węża. Sofia
struchlała z trwogi.

„Nidhoggr!” przyszło jej nagle na myśl. Nie miała pojęcia, co oznacza to imię ani z jakich

otchłani jej świadomości się wyłoniło. Wiedziała tylko, że jest ucieleśnieniem zła.

‒ Umrzyj!

Z bezkrwistych warg chłopca spłynęło to bezdźwięczne, zimne jak ostrze noża słowo.

Z pyska węża wysunął się ku niej metalowy język. Sofia krzyknęła, zrozpaczona, wyobrażając
sobie ból, jaki ją za chwilę przeszyje. Lecz nic takiego się nie stało. Usłyszała za to łoskot
i poczuła na czole niewiarygodne ciepło.

Otworzyła oczy, zdumiona. Tuż przed nią wyłonił się z pustki mur lian. Ostrze nadaremnie

usiłowało się przez niego przebić.

Sofia wyciągała w kierunku tego gąszczu otwartą prawą dłoń. Jej ręka była gorąca i niemal

odrętwiała. Znamię nie przestawało pulsować.

Dziewczynka nie potrafiła zebrać myśli. Bała się, umierała ze strachu. Kim był ten chłop-

czyk? Co się wydarzyło? Dlaczego przyjęła pozycję obronną?

Zacisnęła palce w pięść, a wtedy liany znikły, jakby w ogóle nie istniały. W chwilę później

zobaczyła obojętną twarz chłopca i ohydną głowę węża, nadal zwróconą w jej kierunku.

Zaczęła uciekać, ile sił w nogach. Potknęła się, podniosła niemal od razu i biegła dalej, popy-

chana nieopisanym strachem. Słyszała świst ostrza, które kaleczyło pnie drzew, i miała wrażenie,
że to jej zadawano rany. Po każdym ciosie brakowało jej tchu i czuła konwulsje lasu. Wreszcie
upadła, ból stał się zbyt silny. Język z metalu ugodził ją w ramię, ogień trawił jej ciało. Krzyknęła
raz jeszcze, a wówczas gałęzie pobliskich drzew wydłużyły się, liście upodobniły do palców
i oplotły skrzydła napastnika, więżąc go jak w pajęczynie.

Sofia była oszołomiona. Skrzydła trzepotały konwulsyjnie, próbując się uwolnić, ale buzia

chłopca nadal była bez wyrazu. Jego czerwone oczy przeszywały Sofię na wylot.

‒ Ratunku! Ratunku! ‒ krzyknęła dziewczynka. Po jej policzkach spłynęły gorące łzy.

‒ Biegnij co tchu! Tędy!

Nie wiedziała, skąd dobywa się ten głos, ale postanowiła go posłuchać. Nadal we łzach,

poderwała się na równe nogi i, trzymając się za skaleczone ramię, biegła dopóty, dopóki ktoś
mocno jej nie złapał i nie przycisnął do ciepłej, opiekuńczej piersi. Po chwili ogłuszyły ją ciche
wibracje.

‒ Już dobrze, teraz jesteś bezpieczna... bariera jest włączona. To minęło.

Zapłakana Sofia ujrzała napiętą, ale i rozjaśnioną uśmiechem twarz profesora. Przytuliła się

do niego z całych sił i wreszcie dała upust łzom.

10. Niewiarygodna historia

Sofia ściskała w dłoniach filiżankę gorącej herbaty. Chociaż była okryta kołdrą, nadal drżała

z zimna.

Tylko ramię ciągle ją piekło. Thomas zdążył już je opatrzyć. Rana nie sprawiała wrażenia

głębokiej, była za to dosyć rozległa. Majordomus oczyścił ją, zdezynfekował czymś, co szczy-
pało niemal bardziej niż samo skaleczenie, i założył bandaż. Wszystko to odbyło się w milczeniu.

Sofia zastanawiała się, czy profesor się na nią gniewa: ostatecznie okazała mu nieposłuszeń-

stwo. Jednak tym, co tak naprawdę zajmowało jej uwagę, były wydarzenia, do jakich doszło
w lesie, chłopiec o przerażających, czerwonych oczach, Nidhoggr, którego imienia nie potrafiła
wybić sobie z głowy, a także obraz węża.

‒ Jak się czujesz? ‒ profesor siedział przed nią i był poważny, jak nigdy dotąd.

Sofia nie odpowiedziała. Nadal wstrząsały nią drgawki.

‒ Wypij herbatę. Jestem pewien, że zaraz poczujesz się lepiej.

Dziewczynka przysunęła filiżankę do ust, ale dreszcze były tak silne, że wylała na siebie

część jej zawartości.

‒ Pozwól ‒ profesor wyjął naczynie z jej rąk i pomógł jej złożyć głowę na poduszce. Sofia

spuściła powieki i pozwoliła, by poił ją jak dziecko. Rozkoszowała się ciepłą herbatą, która spły-
wała jej do gardła.

‒ On odszedł ‒ szepnął Schlafen. ‒ Nie jest w stanie przedostać się przez barierę i nie sądzę,

by tu szybko wrócił. Uszkodziłaś mu skrzydło.

Sofia nie otworzyła oczu. Pod jej powiekami wyrył się obraz skrzydlatego potwora.

‒ Co to było? ‒ zapytała po jakimś czasie, otwierając szeroko oczy.

Miała nadzieję, że profesor się uśmiechnie i powie, że to tylko zły sen lub niemądry wytwór

wyobraźni. Powtarzała w duchu, że to, co się stało, nie mogło być prawdziwe, i że na pewno
można to logicznie wytłumaczyć.

Lecz opiekun odsunął się, zostawiając jej w ręku filiżankę. Był wyraźnie zatroskany.

‒ Zniewolony ‒ odparł.

Sofia była pewna, że źle usłyszała. W jakim świecie się znalazła? Czyżby wszyscy wokół

oszaleli?

‒ Zniewoleni to normalne osoby, które w pewnej chwili zostają wciągnięte do przerastającej

ich gry. Ktoś wykorzystuje ich zawiść, nienawiść lub cierpienie, by obiecać im niezwykłe moce,
dzięki którym odmienią swe życie. Kiedy przystaną na ten układ, zmieniają się jak ów chłopiec.
Ich wola zanika i stają się narzędziem w ręku tego, kto ich oszukał.

Sofia słuchała w milczeniu. To było absurdalne! Takie rzeczy dzieją się w książkach lub

w komiksach, ale prawdziwe życie to coś zupełnie innego: w nim nie ma miejsca na latających
chłopców z metalowymi skrzydłami. A jednak profesor nie wyglądał na kogoś, kto stroi sobie
żarty.

‒ Kto mógłby coś takiego zrobić?

Schlafen przeczesał ręką włosy. Wzrok miał wbity w ziemię.

‒ Nidhoggr. On albo jego ziemskie wcielenie.

Sofia spojrzała na herbatę w filiżance. Zobaczyła w niej odbicie swej wylęknionej, zdezo-

rientowanej twarzy.

‒ Kto to jest? Na widok tego chłopca przyszło mi do głowy właśnie to imię. Boję się go,

śmiertelnie się boję. Lecz nie wiem, kto je nosi.

‒ Ależ wiesz... ‒ oznajmił profesor z powagą ‒ choć sobie tego nie uświadamiasz. W głębi

serca znasz odpowiedź, i to dlatego jesteś przerażona.

Oparł się o krzesło. Wydawał się pozbawiony sił. I smutny.

‒ Prawie trzydzieści tysięcy lat temu świat był zupełnie inny niż dzisiaj. Człowiek żył jesz-

cze w zgodzie z naturą, a na Ziemi panowały smoki. To one ustanawiały porządek życia i trosz-
czyły się o jego zachowanie. Tak kierowały postępowaniem człowieka, żeby magiczny, dosko-
nały mechanizm, jakim jest przyroda, działał bez zarzutu.

Sofia aż otwarła usta ze zdziwienia.

‒ Smoki nie istnieją... ‒ powiedziała krnąbrnie, gotowa zanegować oczywistość, byle tylko

nie przyznać, że znany jej świat był czystą iluzją.

Jej opiekun uśmiechnął się gorzko.

‒ Uwierz mi, istnieją, a twoja obecność tutaj jest na to dowodem. Jeśli jednak chcesz to zro-

zumieć, musimy zacząć od początku. Stróżem porządku na Ziemi było Drzewo Świata: bardzo
stara, olbrzymia roślina, będąca źródłem energii dla wszystkich żyjących istot. To właśnie ono
odpowiadało za zmiany pór roku, kiełkowanie roślin i rozkwitanie kwiatów. Owoce Drzewa były
ucieleśnieniem jego niezmierzonej pozytywnej energii. Pieczę nad nim sprawowało pięć Smo-
ków Stróżów. To one chroniły je przed wszelkim złem. Wtedy wszystko było doskonałe, Sofio.
Doskonałe i cudowne.

Profesor zamilkł, by Sofia mogła pociągnąć kilka łyków z filiżanki.

‒ Jednak nie wszyscy kochają doskonałość i światło. Strażnicy ciemności, wywerny, rządziły

królestwem mrozu i nocy. Przez setki lat każdy zajmował się tym, co było mu należne. Aż pew-
nego dnia Nidhoggr się zbuntował. Będąc najpotężniejszym z wywernów, postanowił zniszczyć
Drzewo Świata. Zdaje się, że nienawidził równowagi i pokoju, jakie panowały na Ziemi, podob-
nie jak nienawidził zasiedlających ją ludzi. Pragnął zwiększyć wpływy swojego plemienia i zapa-
nować nad światem. W ten sposób doszło do wojny.

To wszystko brzmiało jak legenda, jak historia żywcem wyjęta z powieści fantastycznej.

I Sofia pewnie uznałaby ją za zajmującą, gdyby nie to, że sama była bohaterką tej niedorzecznej
powiastki.

‒ Podżegane przez Nidhoggra wywerny wypowiedziały wojnę smokom. To była wyniszcza-

jąca walka, w której każda ze stron poniosła straty. Kiedy batalia znalazła się w martwym punk-
cie, Nidhoggr zaatakował Drzewo Świata i pożarł jego korzenie. Roślina zaczęła usychać, aż
w końcu straciła owoce. Ta rzeź popchnęła smoki do zmasowanej ofensywy. W ogniu wojny zna-
leźli się nawet ludzie: Nidhoggr uczynił z nich swoje narzędzia. Na przestrzeni lat rozwinęła się
u niego dziwna obsesja na punkcie metalu. Kazał swoim podwładnym wydobywać go w kopal-
niach, przerabiać i używać do wyrobu broni, pancerzy, a także wszczepów, które przekształcały
ludzi w niepokonanych wojowników. Każdy, kto taki wszczep otrzymał, tracił wolną wolę, ale za
to zyskiwał nadzwyczajne moce. W ten sposób narodzili się Zniewoleni, tacy jak chłopiec, który
wczoraj na ciebie napadł.

Sofię przejął dreszcz na wspomnienie jego pozbawionej wyrazu twarzy.

‒ Smoki wybrały inne rozwiązanie. Zawarły sojusz z ludźmi, którzy chcieli utrzymać dawny

porządek i znów żyć w pokoju, a poza tym kochali przyrodę i oddawali cześć Drzewu Świata. Te
dwie rasy walczyły bok przy boku, a ich zażyłość była tak wielka, że kiedy wszystko wydawało
się stracone i nawet Smoki Stróże musiały uznać wyższość wroga, smoki postanowiły połączyć
się z ludźmi i zdeponować w nich swe dusze. Każdy smok posiada Oko Umysłu, czyli coś
w rodzaju osadzonego na czole klejnotu.

Sofia przełknęła ślinę. Jej myśli instynktownie podążyły w stronę znamienia, które nadal pul-

sowało.

„Ono nie ma z tym nic wspólnego, nie wierz w to”, powtarzał wewnętrzny głos. Dziew-

czynka nie chciała się poddać i w dalszym ciągu słuchała niedorzecznej opowieści profesora
tylko pod kątem fabuły, tak jak słucha się baśni.

Tymczasem profesor kontynuował:

‒ Smoki zdeponowały swoje dusze w ciele wybrańców właśnie poprzez ten kamień. Uczy-

niły to, aby w przyszłości ktoś podjął ich dzieło i nadal stawiał opór złu.

Sofia poczuła tępy ból w żołądku. Była częścią tej historii, wiedziała to. I choć było to rów-

nie niedorzeczne, jak niezaprzeczalne, wiedziała, że zna ją od dawna.

‒ Jestem jedną z takich osób? Mam w sobie smoka? ‒ spytała ledwie dosłyszalnie.

Profesor przytaknął z powagą.

‒ Ty wywodzisz się w prostej linii od Lunga. Lung był człowiekiem, który wyrósł pośród

smoków, w mieście Smokonia, stolicy Imperium Smoków. Przez całe życie walczył u ich boku
i był świadkiem ostatniego starcia. Thuban, czyli ostatni smok, najsilniejszy przedstawiciel
swego plemienia, stoczył śmiertelny bój z Nidhoggrem. To był straszliwy pojedynek, który
wstrząsnął ziemią aż do trzewi. Kiedy nic już nie można było zrobić, Thuban zużył resztki ener-
gii, by zapieczętować przeciwnika. Uwięził go pod ziemią za pomocą potężnego czaru, unieszko-
dliwiając go i odcinając od świata zewnętrznego. Pieczęć do dzisiaj nie pozwala Nidhoggrowi
pojawić się na tym świecie w pełni sił i we własnym ciele. Ale to nie będzie trwało w nieskoń-
czoność. Moc Nidhoggra jest potężna i Thuban od samego początku zdawał sobie sprawę, że
jego czar będzie słabł, słabł, aż pewnego dnia pryśnie. Stopniowo Nidhoggrowi udało się skazić
świat podłością i przygotować swój powrót. Problem polega na tym, że on wie, że smoki nie
wyginęły, a tylko pogrążyły się we śnie w ciałach wybrańców. To dlatego kazał swojemu wysłan-
nikowi cię zabić.

‒ A Thuban? Co się z nim stało?

‒ Tuż przed śmiercią wstąpił w Lunga, powierzając mu opiekę nad pieczęcią ‒ wyjaśnił pro-

fesor zbolałym tonem.

‒ Sofio, Lung jest twoim przodkiem. To oznacza, że zamieszkuje w tobie

najpotężniejszy smok w dziejach świata.

Sofia położyła dłoń na piersi. Nie czuła nic. Ani mocy, ani dziwnego ciepła, ani niczyjej

obecności. Cisza była niezmącona. Nie, Thubana tam nie było, a profesor był zwykłym szaleń-
cem, który bełkotał coś bez ładu i składu.

‒ Nie czuję go, nic we mnie nie ma ‒ powiedziała z przekonaniem.

Schlafen spojrzał na nią z ponurym uśmiechem.

‒ Wiem, że trudno się z tym pogodzić i że wypadki potoczyły się zbyt szybko...

Sofia potrząsnęła głową.

‒ Nie ma się z czym godzić. Pan opowiada mi niedorzeczną historię, taką prosto z filmu!

Profesor nie odpowiedział, tylko wyciągnął palec i dotknął nim znamienia na jej czole.

‒ To jest Oko Umysłu, Sofio. Lung nie miał go, dopóki nie połączył się z Thubanem. Ono

jest znakiem rozpoznawczym Smokończyków. Czy nikt ci nigdy nie powiedział, że to nie jest
zwykłe znamię?

Sofia dotknęła go, a ono raptem stało się ciepłe i twarde.

‒ Pewien lekarz, kiedy jeszcze mieszkałam w sierocińcu... Ale nie poświęcił mu zbyt dużo

uwagi.

Profesor wstał, wyjął coś z szuflady i ponownie usiadł. Uniósł lustro, które trzymał w ręku.

‒ Miał rację. Oko Umysłu objawia swą prawdziwą naturę tylko wtedy, gdy czynisz użytek

z twoich mocy Smokonki.

Sofia przyjrzała się swemu odbiciu. Znamię zmieniło się w coś w rodzaju lśniącego, pulsują-

cego kamienia w kolorze zielonym. Na jej czoło wystąpił zimny pot.

‒ To niemożliwe...

‒ Thuban osiedlił się właśnie tam.

Dziewczynka pogładziła klejnot. Dziwnie wyglądał na jej zmęczonej, pospolitej twarzy.

Wydawało się niemal, że do niej nie należy.

‒ Nawet gdyby Thuban rzeczywiście we mnie był, co by to zmieniło?

Profesor odłożył lustro.

‒ Przede wszystkim posiadasz nadzwyczajne moce. Dzisiaj wykorzystałaś je przeciw temu,

kto cię zaatakował. Ty, Sofio, potrafisz sprawić, by rośliny rosły. Liany, które powstrzymały tego
chłopca i które prawie złamały mu skrzydło, są twoim wytworem. To moc życiodajna, Sofio. To
moc Drzewa Świata.

Sofia instynktownie zacisnęła dłoń w pięść, jakby obawiając się, że lada moment wyrośnie

przed nią kwiat czy inna roślina.

‒ Lecz to nie wszystko. Twoje ciało może zmieniać formę. Możesz mieć skrzydła smoków,

a jeśli zdołasz do końca wykorzystać moce Thubana, możesz posiąść i jego ciało.

‒ Chce pan przez to powiedzieć, że mogę stać się smokiem?

Profesor przytaknął, uważnie się jej przyglądając. Sofia przełknęła ślinę. Nie wiedziała już,

kim jest, a na domiar złego czuła się obco we własnym ciele, jak gdyby ono lada chwila mogło
się jej wymknąć spod kontroli.

‒ Czeka cię jednak ciężka praca. Działając pod wpływem impulsu, tak jak dziś wieczorem,

możesz czynić użytek tylko z części twoich mocy. Ale kiedy uwierzysz w swój dar, będziesz
mogła nim sterować samą siłą woli.

Sofia była oszołomiona. Wszystko, czego dotychczas dowiedziała się o świecie, teraz jawiło

się jej jako fałszywe i niepełne. Nie zdziwiłaby się, gdyby dom wzbił się ni stąd, ni zowąd do
lotu, albo gdyby sprzęty same uniosły się z podłogi. Nic nie było niemożliwe w świecie, w któ-
rym normalni ludzie bądź to nosili w piersi smoki, bądź to padali ofiarą złowrogich istot.

‒ Ale skoro Nidhoggr został „zapieczętowany”, kto dowodzi chłopcem, który mnie zaatako-

wał?

‒ spytała, porzucając ostatnią nadzieję.

‒ Jak już wspomniałem, pieczęć Thubana nie będzie działać wiecznie. Nidhoggr zostawił na

Ziemi potomków, poprzez których nadal wywiera na świat swój wpływ. Oni są jego ziemskim
wcieleniem. Dopóki pieczęć będzie trzymała w karbach potęgę Nidhoggra, dopóty i moce jego
potomków będą ograniczone. I on, i oni żywią się złem. Kiedy udaje im się omotać i przekształ-
cić w Zniewolonego kolejną ludzką istotę, żywią się jej złością. To ona pozwala im kontynuować
ich misję. Zadaniem Smokończyków jest czuwanie nad zaklęciem i odzyskanie owoców Drzewa
Świata. Gdy wojna dobiegła końca, miasto oderwało się od ziemi i zaczęło szybować w prze-
stworzach. Niestety Drzewo, które uniosło się wraz z nim, utraciło swe moce i teraz jest prawie
zupełnie suche.

‒ To musi być miasto z moich snów! ‒ wykrzyknęła Sofia w przebłysku zrozumienia. ‒ Ja

bez przerwy śnię o białym mieście!

‒ Wiem ‒ odparł profesor. ‒ Urządziłem twój pokój na jego wzór, mając nadzieję, że stop-

niowo sama sobie przypomnisz, skąd pochodzisz.

‒ Z jego piersi wyrwało się westchnienie. ‒

Niestety, Nidhoggr okazał się szybszy.

Elementy zaczęły się układać w przerażająco spójną i logiczną całość. Teraz nawet historyjka

Lidji miała swój sens. To wszystko było prawdą. Straszliwą prawdą

‒ Zatem Nidhoggr... jest wśród nas?

‒ Jeszcze nie, lecz jego podłość już zbiera krwawy plon. On wywiera wpływ na to, co dzieje

się na tym świecie. W sposób bardzo ograniczony, ale jednak. Odkąd Drzewo Świata zwiędło,
jest coraz gorzej. Przyroda nie może już liczyć na jego opiekę i jest bezbronna wobec ataków
człowieka. A ludzie w swej pysze wierzą, że mogą uniezależnić się od natury i zająć jej miejsce.
Dopóki istniały smoki i Drzewo Świata, ludzka arogancja nie przekraczała pewnych granic, ale
teraz człowiek nadużywa swej wolności i uważa siebie za władcę wszechrzeczy. Krok po kroku
zaczyna łamać prawa natury, coraz odważniej ingerując w środowisko. To upodabnia go do
Nidhoggra. Bunt wywernów i bunt człowieka mają ten sam schemat: i jedni, i drudzy chcą znisz-
czyć naturalny porządek i w tym celu uzurpują sobie pozycje, które do nich nie należą. Ludzie
zadają przyrodzie coraz poważniejsze rany, przez co pieczęć stopniowo traci swą moc. Zniewole-
nie Nidhoggra nieuchronnie zmierza do końca.

Sofia z wolna zaczynała rozumieć.

‒ Więc on wróci?

‒ Szybciej niż myślimy.

‒ I czyim zadaniem jest jego powstrzymanie? ‒ spytała jeszcze, wyłamując sobie palce.

‒ Twoim ‒ odpowiedział profesor. ‒ Twoim oraz innych Smokończyków. Nadszedł czas, by

odzyskać owoce Drzewa Świata. Żadnemu z dotychczasowych pokoleń to się nie udało. Widać
nikt nie był w stanie ich odnaleźć. Ale teraz sytuacja się zmieniła. Niebawem Nidhoggr powróci,
a uśpione moce Smokończyków, zrodzone z połączenia ze Smokami Stróżami, obudzą się, by
wziąć udział w ostatecznym starciu. Czuję, że i ty je posiadasz.

Sofia wbiła wzrok w podłogę. Niedowierzanie z wolna zmieniało się w coś innego, co odkła-

dało na później moment zmierzenia się z przerażającą rzeczywistością, która wyłaniała się z opo-
wieści profesora.

‒ To dlatego, prawda? Pan nigdy nie poznał mojego taty, a co dopiero mojej mamy...

Profesor milczał przez jakiś czas.

‒ Wiedziałem, kim był twój ojciec. Szukałem go przez całe życie. Widzisz, ja jestem jednym

ze Stróżów. Drzewem Świata opiekowały się nie tylko Smoki Stróże, ale i grupa istot ludzkich.
To kapłani, do których grona należę. Po rzezi Nidhoggra my także zapadliśmy w sen. Nasze
moce przez całe tysiąclecia przechodziły, uśpione, z pokolenia na pokolenie. Aż wreszcie, prze-
szło dwadzieścia lat temu, obudziłem się i od tamtej chwili poszukuję Smokończyków. Niestety,
kiedy odnalazłem twojego tatę, było już za późno.

‒ Niech pan mi powie prawdę ‒ poprosiła Sofia ze łzami w oczach. ‒ W jaki sposób umarł?

‒ Zniewolony zabił go, zanim zdążył się przebudzić. Ty byłaś wówczas dzieckiem. Nidhoggr

poszukuje Smokończyków, ponieważ wie, że tylko oni są w stanie go powstrzymać. Od kiedy
udało mu się rozluźnić krępujące go łańcuchy, każe swoim wysłannikom ich zabijać, nim obudzą
się ze snu.

‒ A moja mama?

‒ Twoja mama nie była Smokonką.

Sofia czekała na dalsze wyjaśnienia, lecz one nie padły.

‒ Zgoda. Kim w takim razie była? I gdzie jest? Ona również umarła?

‒ Nie wiem, przykro mi.

Sofia z całych sił zacisnęła palce na filiżance. Czuła, że wzbiera w niej dziwny gniew.

‒ Dlaczego za każdym razem, gdy o nią pytam, pan udziela mi wymijających odpowiedzi?

Profesor odwrócił wzrok.

‒ Początkowo bałem się ci o tym mówić, Sofio. Kiedy twoja mama dowiedziała się prawdy

o tobie i twoim tacie, porzuciła cię.

Sofia zamarła.

‒ I nawet nie próbował pan jej znaleźć?

‒ Moim zadaniem jest szukanie i budzenie Smokończyków.

‒ To dlatego zjawił się pan w sierocińcu? Opowieści o długu wdzięczności i o tym, że jestem

wyjątkowa... to wszystko bzdury.

‒ Ależ ty jesteś wyjątkowa, Sofio! Jesteś Smokonką!

‒ Szukał mnie pan, bo takie było pana zadanie. Adoptował mnie pan z obowiązku!

‒ Dlaczego tak na to patrzysz? Mylisz się...

Jednak Sofia ciągnęła, jakby w ogóle go nie słyszała.

‒ A pana uprzejmość? Ubrania... ? Zrobił to pan, bo musiał, mam rację?

Profesor podszedł do niej.

‒ Działasz pod wpływem szoku, to zrozumiałe, lecz...

Sofia zerwała się na równe nogi i odsunęła od niego.

‒ Niech mnie pan nie dotyka! ‒ powiedziała jednym tchem.

Profesor znieruchomiał. Był rozczarowany i rozgoryczony.

‒ Sofio, nie myśl, że robię to wszystko z obowiązku. Przyznaję, że szukałem cię, ponieważ

jestem Stróżem. Ale teraz, gdy poznałem cię lepiej, widzę, że jesteś wspaniałą osobą.

Łzy nabiegły dziewczynce do oczu. Słowa profesora zabrzmiały w jej uszach fałszywie.

Prawda

‒ ta straszna prawda, która wprawiła ją w osłupienie i ogłuszyła ‒ poświadczała coś

zupełnie innego.

Sofia powoli odstawiła na stół pustą filiżankę.

‒ Chciałabym pójść do łóżka.

Profesor stał bez ruchu, z ramionami opuszczonymi wzdłuż ciała.

‒ Sofio, ja...

‒ Proszę.

Z jego piersi wydobyło się westchnienie.

‒ Naprawdę mi na tobie zależy.

Lecz Sofia odwróciła się bez słowa i ruszyła na wyższe piętro. Z całych sił trzasnęła

drzwiami, a potem rzuciła się na łóżko. Nic już nie było tak jak kiedyś. Ale choć to, co właśnie
odkryła, budziło w niej niedowierzanie i niesmak, w jej głowie kłębiły się zgoła inne myśli. Willa
profesora była jak złota klatka, tyle że wcześniej Sofia nie zdawała sobie z tego sprawy. Z kolei
biały pokój, który od samego początku pokochała całym sercem, nie był niczym innym, jak próbą
obudzenia w niej tajemniczych mocy rodem z legend.

No właśnie, legendy. Sofia była pewna, że cała ta historia to tylko głupi żart. A jednak

wewnętrzny głos podszeptywał jej coś innego. Nie mogła uwierzyć w świat magii, o którym opo-
wiadał profesor; czuła się zdradzona i zagubiona. To, co jeszcze dwie godziny temu uważała za
swój dom, nagle zmieniło się w obce miejsce.

11. Dni zwątpienia

Chłopiec wszedł oknem. Jedno ze skrzydeł zderzyło się z murem, a wtedy w powietrzu roz-

legł się donośny świst. Wstrząs był tak silny, że chłopiec stracił równowagę, upadł na podłogę
i przeturlał się kilka metrów.

Hałas sprawił, że Ratatoskr musiał przerwać medytację. Podniósł się z pozycji lotosu i pod-

szedł do Zniewolonego, który leżał na ziemi ze złamanym skrzydłem, dysząc ciężko i rozpaczli-
wie próbując wstać.

Ratatoskr pochylił się nad nim. Oszacowawszy jego ranę, zmarszczył czoło.

‒ No to mamy kłopot.

Nida stała za nim z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Młodzieniec nie musiał się odwra-

cać, by wiedzieć, że na jej twarz wypłynął triumfalny uśmieszek. Przeczesał włosy ze zniecierpli-
wieniem, a potem przysunął rękę do czoła chłopca, który uparcie usiłował się podnieść.

‒ Nie ruszaj się, idioto ‒ syknął. Zamknął oczy i gorączkowo zajrzał w jego myśli.

‒ Nie udało mu się, niepotrzebnie wkradasz się w jego pamięć ‒ powiedziała Nida szyder-

czo.

‒ Uśpiona obudziła się.

Nida zesztywniała.

Tego rodzaju niespodzianka była im zupełnie nie na rękę. Nidhoggr nie będzie zadowolony,

gdy się o tym dowie. Jeśli chcieli uniknąć jego gniewu, musieli bezzwłocznie znaleźć jakieś roz-
wiązanie. I tym razem nie mogli sobie pozwolić na błędy. Jedno spojrzenie wystarczyło, by zro-
zumieli, co muszą zrobić.

Podczas gdy Nida przeszukiwała kieszenie kurtki, Ratatoskr nacisnął na urządzenie, wyłą-

czając je. Twarz chłopca wykrzywiła się z bólu, a jego ciało drgnęło konwulsyjnie, tak jak drży
ktoś, kto wynurza się na powierzchnię po zbyt długim przebywaniu pod wodą. Czerwień oczu
przemieniła się wolno w pospolity brąz. Mattia powrócił. Kompletnie pozbawiony sił, osunął się
na podłogę, kładąc policzek na lodowatym cemencie. Ale nim minęło kilka sekund, wszystko
sobie przypomniał i wpadł w panikę. Próbował obrócić się na plecy, lecz żelazny uścisk rąk przy-
gwoździł go do ziemi. Chciał krzyknąć, jednak czyjaś ręka zatkała mu usta. W jego polu widze-
nia pojawiła się wróżka, śliczna jak nigdy ze swoją dziewczęcą buzią i przejrzystymi oczami.
Patrzyła na niego, uśmiechając się niemal przyjaźnie.

‒ Ciii... niektórzy ludzie już śpią, a my przecież nie chcemy ich budzić, prawda?

Oczy Mattii zwilgotniały. Chłopiec nie miał pojęcia, gdzie jest, ani jak się tu znalazł. Pamię-

tał tylko, że mrok więził go przez wiele godzin, a straszliwy chłód przenikał go do szpiku kości.

‒ Zawiodłeś na całej linii, mój drogi. Pozwoliłeś, by pokonała cię jakaś głupia Uśpiona, która

na dodatek użyła do tego jednej tysięcznej swoich mocy...

‒ Nida potrząsnęła głową. ‒ Na szczę-

ście ja jestem dobrą wróżką i dam ci drugą szansę.

Rozprostowała palce i Mattia zobaczył z przerażeniem, że trzyma w dłoni dziwne narzędzie,

większe niż to, które podarowała mu przy pierwszym spotkaniu. Przedmioty były do siebie
podobne pod względem kształtu, ale ten był masywniejszy i miał więcej odnóży. Gdyby nie to, że
był z metalu, można by go uznać za podejrzanego owada.

Mattia próbował się wyrwać, lecz ktoś przycisnął mu kolanem łopatki.

‒ Spokój. Czyż nie pragnąłeś stać się zwycięzcą? To pozwoli ci zrealizować marzenia. Ale

miej się na baczności i nie zawiedź mnie po raz drugi, bo inaczej przestanę być miła.

‒ Nida

pochyliła się nad jego uchem, owiewając je ciepłem oddechu.

‒ Jeżeli znów ci się nie uda, karą

będzie śmierć.

Potem odsunęła się i posłała mu uśmiech pełen niedomówień. Kiedy wstała, Mattia poczuł na

szyi jej zimny uścisk. Dokładnie wiedział, co się za chwilę stanie, i nie chciał, by to nastąpiło.
Raz jeszcze spróbował się uwolnić, ale ponownie poniósł fiasko. Metalowe zęby wtopiły się
w jego ciało... i wszystko utonęło w ciemności.

Nida i Ratatoskr patrzyli na tę transformację obojętnym wzrokiem. Wydawało się, że urzą-

dzenie ożyło. Nóżki przemknęły wzdłuż kręgosłupa chłopca, a gdy zupełnie go przykryły, ciekły
metal rozlał się najpierw po tułowiu, później po nogach i ramionach, by w końcu dosięgnąć
głowy. Po chwili stężał, zmieniając się w ciężką zbroję, której nic nie mogło przeszyć. Jej
poszczególne części były powiązane serią masywnych płytek oraz delikatnych złączeń. Oczy
znów nabiegły czerwienią i Zniewolony ukląkł przed parą swoich panów.

Nida postąpiła kilka kroków do przodu, żeby wydać rozkazy.

‒ Uśpiona przebudziła się i niebawem rozpocznie polowanie na owoce Drzewa Świata.

Podążaj za nią, odkryj, gdzie one się znajdują, i przejmij je, zanim ona wejdzie w ich posiadanie.

Stwór przytaknął, a później znowu rozłożył swe olbrzymie skrzydła i wyfrunął przez okno.

Nida westchnęła.

‒ Dobrze wiesz, co się stanie, jeżeli on zawiedzie ‒ szepnął Ratatoskr. Jego oblicze było

twarde i spięte jak twarz kogoś, kto obawia się surowej kary.

‒ Uśpiona nie sprawuje jeszcze pełnej kontroli nad swymi mocami. To my mamy przewagę ‒

odparła Nida z przekonaniem.

‒ Tym razem nie zawiedzie.

* * *

Kiedy Sofia obudziła się, jej pokój tonął w powodzi światła. Marmur lśnił, a w powietrzu

roznosił się zapach czekolady. Dziewczynka rozkoszowała się przez kilka chwil miłym ciepłem
poranka, ale kiedy tylko jej myśli pobiegły do wczorajszych wypadków, wspaniałe barwy dnia
zmatowiały, zmieniając się w szarość bez wyrazu. Nidhoggr, jej własne przeznaczenie, a także
wszystkie niedorzeczności, o których opowiadał jej profesor, powróciły jak senny koszmar.

‒ Dzień dobry!

Sofia spojrzała tam, skąd dochodził jowialny głos. Jej opiekun stał przy łóżku i trzymał

w rękach tacę, na której z jednej strony stała miseczka pełna ciasteczek, a z drugiej parująca fili-
żanka.

Dziewczynka uśmiechnęła się niepewnie, zaspana. Może naprawdę to jej się tylko przyśniło?

‒ Dzień dobry ‒ odpowiedziała, podnosząc się.

Profesor uśmiechnął się jak co dzień, jak gdyby rzeczywiście nic się nie stało. Później posta-

wił jej tacę na kolanach.

‒ Thomas zapewnia, że tego ranka czekolada jest wyjątkowo dobra.

Sofia spojrzała na filiżankę, która faktycznie parowała zachęcająco, ale czuła, że nie jest

w stanie niczego przełknąć. Mimo to ujęła naczynie i uniosła je do ust.

Schlafen popatrzył na nią z aprobatą.

‒ Brawo. Musisz odzyskać siły po wczorajszym wypadku nad jeziorem.

Sofia znieruchomiała. Dlaczego profesor o tym wspomniał? Przecież do tej pory wszystko

szło jak po maśle.

‒ No i? Co się dzieje? Odwagi, napij się ‒ polecił.

Sofia odstawiła filiżankę.

‒ Nie mam ochoty... ‒ oznajmiła z urazą.

‒ Czy powiedziałem albo zrobiłem coś złego? ‒ dociekał profesor.

,,On naprawdę nic nie rozumie”, pomyślała Sofia. A przecież to było takie oczywiste. Czy

możliwe, że nie zdawał sobie sprawy, o jak wiele ją prosi? Zmierzenie się z tą absurdalną rzeczy-
wistością było równoznaczne przyznaniu, że uwielbiany profesor zabrał ją z sierocińca nie dla-
tego, że się do niej przywiązał, ale dlatego, że musiał to zrobić ze względu na jej przeklęty dar.

Milczała, by się na nim odegrać.

Profesor westchnął.

‒ Rozumiem, że jesteś rozczarowana i wstrząśnięta. Ja też nie chciałem, żeby sprawy tak się

potoczyły; niestety, sytuacja wymknęła mi się niespodziewanie z rąk.

Dziewczynka nie odpowiedziała ani słowem. Wpatrywała się w ciasteczka, które niewątpli-

wie upiekł Thomas. Aż do wczoraj ich widok trochę ją wzruszał. Dziwnie było myśleć, że ktoś
w tym domu przywiązał się do niej tak bardzo, że co rano przygotowywał jej śniadanie.

‒ Jak chcesz ‒ rzekł profesor. ‒ W takim razie czekam na ciebie w bibliotece. Mamy dużo

pracy.

‒ Ja nie przyjdę.

Słysząc to, Schlafen odwrócił się z niezadowoloną miną.

‒ Sofio, może nie zdajesz sobie sprawy, jak poważna jest sytuacja. Nidhoggr rośnie w siłę

niepokojąco szybko, a ty nadal nie potrafisz korzystać ze swoich mocy. Jesteś w niebezpieczeń-
stwie, rozumiesz?

Dziewczynka zacisnęła dłonie w pięści. Za nic nie chciała ustąpić.

‒ Nie dzisiaj ‒ syknęła przez zaciśnięte zęby. ‒ Dzisiaj nie przyjdę.

Profesor milczał przez chwilę.

‒ Rozumiem ‒ odparł gorzko. ‒ Masz rację, jest zbyt wcześnie. Poza tym to normalne, że

masz do mnie żal.

‒ Podniósł się i skierował do drzwi. ‒ Jednak dopóki nie nauczysz się, jak się

bronić, muszę zakazać ci opuszczać mury willi. Bariera osłania nas co prawda przed nieprzyja-
cielskim wzrokiem, ale zasięg jej działania ogranicza się do tego domu. Jezioro ani nic, co znaj-
duje się poza bramą, nie podlega ochronie. Nie byłabyś tam bezpieczna.

Sofia rozzłościła się bardziej niż kiedykolwiek. Miała wrażenie, że jest szantażowana i aż ją

świerzbiło, by to powiedzieć. Lecz profesor najwyraźniej czytał w jej myślach.

‒ Nie chcę trzymać cię pod kluczem, robię to wyłącznie ze względu na twoje bezpieczeń-

stwo. Jeżeli zechcesz się przejść, uprzedź Thomasa, a on zaprowadzi cię, gdzie sobie zażyczysz.

Po, tych słowach opuścił pokój, nie patrząc na nią i nie dodając nic więcej. Gdy zamknęły się

za nim drzwi, Sofia poczuła się przeraźliwie samotna. Stojąca na tacy filiżanka czekolady aż pro-
siła, by się z niej napić. Sęk w tym, że to by niczego nie zmieniło. Nic nie było już tak jak kiedyś.

Odstawiła tacę na szafkę nocną i przykryła się kołdrą po uszy.

* * *

Przez cały następny tydzień Schlafen przynosił jej śniadanie do łóżka. Ciasteczka były co

dzień inne, często towarzyszył im kwiat, a pewnego razu nawet kilka ciepłych rogalików. Profe-
sor wchodził z uśmiechem na ustach, życzył jej dobrego dnia i siadał tuż obok, ale Sofia uparcie
trwała w milczeniu. A kiedy przed odejściem pytał ją, czy dołączy do niego w bibliotece, ona
konsekwentnie odmawiała.

W kolejny poniedziałek to Thomas przyniósł tacę. Sofia przyjęła to niemal z ulgą. Spotkania

z opiekunem sprawiały jej ból. I choć odnosił się do niej tak jak dawniej, to ona widziała teraz
wszystko z innej perspektywy. Odkąd profesor opowiedział jej o niedorzecznym świecie, z któ-
rego nie mogła uciec, sam jego widok przywoływał koszmarne wspomnienia. Dlaczego jej nie

powie, że to tylko kłamstwo? Poczułaby się lepiej nawet gdyby stwierdził, że postradała zmysły.
O tak, popuściła wodze wyobraźni, zaś potwór, którego spotkała nad brzegiem jeziora, nie był
niczym więcej niż halucynacją! Przecież szaleńcy zawsze mogą mieć nadzieję na ozdrowienie,
prawda? Ale jaka nadzieja pozostaje komuś, kto odkrywa, że rzeczywistość w gruncie rzeczy nie
jest rzeczywistością?

Poza tym była zawiedziona jego udawanym przywiązaniem. Odkąd poznała prawdziwą

naturę jego uczuć, ten dom przestał być jej domem. Zaczęła się nawet zastanawiać, czy nie
byłoby lepiej stąd uciec. Faktem jest, że w jego mniemaniu wrogowie czaili się tuż za rogiem.
Ale może wystarczyłoby im jasno i wyraźnie powiedzieć, że cała ta historia w ogóle jej nie inte-
resuje, i że nawet legli jest prawdziwa, to ona, Sofia, nie chce o niej słyszeć, gdyż owe moce nie
są jej do niczego potrzebne?

Niewykluczone, że to by wszystko rozwiązało i mogłaby wrócić do sierocińca. Wrogowie,

o których wspominał profesor, byli efektem jego manii na punkcie zamierzchłych czasów i ludo-
wych legend. Ogólnie rzecz biorąc, to zrozumiałe, że plótł androny, żeby się uspokoiła. Albo
żeby poczuła się tak, jak pragnęła się czuć: wyjątkowa.

Byłoby lepiej, gdyby adoptował Lidję, która zdawała się wierzyć w te banialuki. Ona, Sofia,

pozostałaby w sierocińcu na zawsze, a za kilka lat zaczęłaby pomagać Giovannie w pracy. Oczy-
wiście, jej życie byłoby nudne i bez aspiracji, ale przynajmniej upływałoby wśród ludzi, którzy
akceptowali ją taką, jaką była, i nie obciążali jej absurdalną odpowiedzialnością. Ktoś inny
zająłby się ratowaniem świata. Ona żyłaby w znanej sobie rzeczywistości, rzeczywistości bez
potworów i smoków, mdłej, ale za to bezpiecznej.

Teraz musiała tylko powiedzieć to profesorowi Schlafenowi.

* * *

Przez kilka kolejnych dni w domu panowała dziwna cisza. Profesor snuł się między biblio-

teką a swoim gabinetem, natomiast Sofia starannie go unikała. W trakcie obiadów i kolacji
pochylała głowę nad talerzem, zaś między posiłkami siedziała zamknięta w swoim pokoju,
patrząc z daleka na jezioro. Tęskniła za nim, jednak nie miała ochoty pójść do Thomasa z prośbą,
by ją wypuścił. Potrzebowała samotności, a nie strażnika, który nie odsunąłby się od niej o krok.

Zabrała się do nauki. Choć nie chciała się do tego przyznać nawet przed sobą, ta historia ją

fascynowała. Pragnęła ją zrozumieć, nic więcej. Wmawiała sobie, że wynikało to jedynie z tęsk-
noty za powieściami fantastycznymi, które zawsze lubiła, ale prawda była inna. W rzeczywistości
to przeznaczenie złapało ją w swoje sidła.

Coraz częściej zamykała się pod nieobecność profesora Schlafena w bibliotece, ponieważ

jednak znalezienie stosownych książek graniczyło z cudem, postanowiła zdać się na przypadek.
Czytała głównie dzieła historyczne.

Wieczorami, kiedy z korytarza dochodził ją odgłos kroków profesora, czuła, że powinna do

niego wyjść, zakomunikować mu swą decyzję i pożegnać się. Lecz coś ją powstrzymywało.

Aż pewnego dnia do willi zawitała Lidja. Widząc, jak idzie pod ramię z Thomasem, Sofia

poczuła przypływ zazdrości. Sytuacja była wystarczająco skomplikowana i bez tej grymaśnej
pannicy. Odkrywszy, że Lidja nie przyszła do niej, dziewczynka spochmurniała jeszcze bardziej.

Zaczajona u szczytu schodów, patrzyła, jak profesor wita gościa promiennym uśmiechem

i prowadzi do biblioteki. Po dwóch godzinach głuchej ciszy Lidja wyszła stamtąd wyraźnie
wzburzona. Nie pożegnała się z nikim, profesora nie wyłączając, i jedynym odgłosem, który
towarzyszył jej odejściu, był trzask energicznie zamykanych drzwi.

Od tego dnia wracała w każde popołudnie. Pojawiała się z dziwnym wyrazem twarzy, rozmy-

ślając nie wiadomo o czym, i do samego wieczora nie wytykała nosa z biblioteki. Nigdy nie

zostawała na kolację ani nie zadawała sobie trudu, by przywitać się z Sofią.

Ta ostatnia umierała z ciekawości. Po co Lidja przychodziła? I o czym rozmawiała z profeso-

rem? Jedno było pewne: profesor ją uwielbiał i chciał, by zamieszkała w tym domu. To ona była
córką, o której marzył. O ile Sofię zabrał z obowiązku, o tyle Lidję gościł z wyboru.

Sofia coraz bardziej pogrążała się w melancholii. Patrzyła na drzewa, które poszarzały wraz

z nadejściem zimy, i niemal kusiło ją, by się wspiąć na dach i stamtąd podziwiać ten tęskny kra-
jobraz.

Aż pewnego wieczoru profesor postanowił przerwać milczenie.

‒ Wszystko przemyślałem, Sofio, i nareszcie cię rozumiem. Wybacz, że trwało to tak długo.

Jego słowa były szczere. Straszliwie, przejmująco szczere. Jednak Sofia nie podniosła głowy.

‒ Jesteś jeszcze bardzo młoda, a ja obciążyłem cię zbyt wielką odpowiedzialnością. To nie-

sprawiedliwe, że nie pozostawiono ci wyboru. Lung, twój przodek, miał wybór, i ty również
powinnaś go mieć.

Sofia nie rozumiała, co chce przez ten wywód osiągnąć.

‒ Jest oczywiste, że nie chcesz podjąć się tego zadania, i ja to akceptuję. Dlatego nie musisz

się obawiać, o nic więcej cię nie poproszę. Masz prawo wyprzeć się Thubana i prowadzić nor-
malne życie.

Dziewczynka czuła, że powinna przerwać ciszę, która zapadła po tym oświadczeniu, ale nie

potrafiła znaleźć słów. Nie spodziewała się, że sprawy przybiorą taki obrót, poza tym zupełnie
inaczej wyobrażała sobie tę scenę.

‒ Nie jesteś jedyną Smokonką, a nawet gdybyś nią była, to ja jestem Stróżem i też mogę się

na coś przydać. Tak czy owak, pewna osoba już zaakceptowała smoka, który w niej jest. Zwal-
niam cię z wszelkich obowiązków, teraz przejmie je ktoś inny.

Ciekawość zwyciężyła i Sofia gwałtownie zadarła podbródek.

‒ Lidja? ‒ zapytała.

Profesor Schlafen przytaknął bez słowa.

Nagle wszystko zaczęło się zgadzać. Oto dlaczego tak się upierał, by zostały przyjaciółkami!

To stąd te aluzje i wizyty w ostatnich dniach.

‒ Zatem... muszę odejść?

Chcę, powinna była powiedzieć chcę. Jednak nie powiedziała.

‒ Nie! ‒ odparł profesor impulsywnie. Stanowczość w jego głosie rozproszyła panujące

w pokoju napięcie.

‒ Nie chcę, żebyś odeszła. Pamiętaj też, że przy obecnym stanie rzeczy świat

na zewnątrz aż jeży się od zasadzek.

‒ Urwał na chwilę. ‒ Tak czy inaczej... Jeżeli chcesz stąd

odejść, gdyż nie uważasz już tego miejsca za dom, jakoś temu zaradzimy. Jesteś wolna, Sofio.
Bez względu na to, co przez to rozumiesz.

Sofia dobrze wiedziała, jaka była właściwa odpowiedź, i była zła na samą siebie. Tysiące

razy odgrywała w myślach tę scenę i za każdym razem kończyło się tak samo: brała walizki i bez
słowa szła do drzwi. Tak powinna była postąpić. Zamiast tego oznajmiła:

‒ Muszę to przemyśleć.

Odniosła wrażenie, że profesor lekko pobladł.

‒ Jak wolisz. Nie mogę zrobić nic innego, jak tylko uznać moją porażkę.

Te słowa sprawiły jej ogromny ból. Sofia przypomniała sobie pierwsze spotkanie z profeso-

rem i zalała ją fala tęsknoty.

Profesor skierował się do wyjścia, ale w ostatniej chwili zatrzymał się na progu. Sofia przy-

glądała się jego zgarbionej sylwetce.

‒ Chcę tylko, abyś wiedziała, że zależy mi na tobie. Twoja obecność tutaj jest dla mnie nie-

zbędna. Dlatego proszę, żebyś nie odchodziła.

A potem opuścił pokój.

* * *

Brzeg jeziora był wilgotny i zimny. Pięć minut. Na tyle zgodził się Thomas, który stał teraz

za nią i trzymał nad jej głową parasol. Zimna mżawka lekko mąciła srebrzystą toń wody.

Sofia miała ochotę na kąpiel. Tego właśnie było jej trzeba. W głębi duszy pragnęła się roz-

chorować. Zasłużyła sobie na to. Może w ten sposób skończyłoby się cale zamieszanie. Aż do
wieczora poprzedzającego rozmowę z profesorem dobrze wiedziała, jak powinna postąpić: nale-
żało odejść, nie oglądając się wstecz. Oczywiście, poza domem czekaliby na nią wrogowie, ale
ona przynajmniej wiedziałaby, czego pragnie. Tymczasem odkąd profesor poprosił, by nie odcho-
dziła, wszystkie jej plany spaliły na panewce i przestała cokolwiek rozumieć.

„To taka sztuczka. On chce cię zatrzymać, żebyś wykonała swoje zadanie”, podszeptywał

złośliwy chochlik.

„On jest szczery. Naprawdę mu na tobie zależy. W gruncie rzeczy nikt go nie zmuszał, by

obchodził się z tobą tak grzecznie i miło. Jako Stróż miał obowiązek powiedzieć ci prawdę, a nie
pokazywać Rzym czy traktować z uczuciem”, przekonywał inny głos.

Sofia była rozdarta pomiędzy jedną a drugą wersją i wyraźnie czuła, że wzdraga się przed

wyborem. Spędziła trzynaście lat swego życia, mając nadzieję, że jest kimś innym, może nawet
wyjątkowym, tymczasem teraz, kiedy naprawdę taka była i kiedy losy świata zależały od niej,
umywała ręce. Dlaczego zawsze wszystkiego się bala?

‒ Czas się skończył, przykro mi. Nieostrożnie byłoby dłużej przebywać poza domem.

Głos Thomasa zdradzał autentyczne zatroskanie. Sofia podniosła się i po raz ostatni spojrzała

na jezioro.

‒ Głowa do góry ‒ powiedział majordomus z uśmiechem. ‒ Wiem, że to niełatwe, ale choć

panienka w to nie wierzy, zapewniam, że nie jest panienka sama.

Przed drzwiami do domu natknęli się na Lidję. Dziewczynka miała mokre włosy i była bez

parasola. Miała na sobie fioletowy płaszczyk, a na jej twarzy malowała się powaga właściwa
komuś, kto zdecydował o swoich losach.

‒ Czekałam na ciebie.

Sofia zesztywniała.

‒ Na mnie?

‒ Tak. ‒ Lidia mocno ujęła ją za ramię i wciągnęła do środka. ‒ Ukradnę ci ją na chwilę ‒

stanowczo powiedziała do Thomasa.

Nim Sofia zdążyła zaprotestować, poprowadziła ją schodami na górę, otwarła drzwi do jej

pokoju i podeszła do okna.

‒ Co...

Jednym ruchem rozchyliła skrzydła okna i położyła kolano na niewielkim parapecie.

‒ Muszę z tobą porozmawiać na osobności, a to wydaje się najspokojniejszym miejscem.

Sofia gwałtownie potrząsnęła głową. Z wolna ogarniały ją mdłości.

‒ Nie, proszę, nie! Nie chcę!

‒ Nie interesuje mnie, czego chcesz ‒ odparła Lidia zgryźliwie:

Pociągnęła ją na zewnątrz. Choć wiatr był łagodny, Sofia odniosła wrażenie, że zepchnął ją

w pustkę.

‒ Zaklinam cię, błagam! ‒ łzy napłynęły jej do oczu.

‒ Trzymam cię, nie histeryzuj.

Lidia opasała ją ramionami i posadziła na spadzistym dachu, który spływał spod parapetu.

Sofia czuła, jak jej buty osuwają się po luźnych, śliskich dachówkach. Była przerażona, świat
przed jej oczyma wirował w szaleńczym tempie i chociaż starała się zaciskać powieki, aż nazbyt
dokładnie wyobrażała sobie to, co rozciągało się pod jej stopami.

Pustka.

‒ Zostaw mnie!

Lidia nie zaszczyciła jej odpowiedzią. Pociągnęła ją za ramiona w kierunku małego dachu

nad facjatą i ponownie posadziła. Sofia wyczuła chłód ceramicznej skorupy, ale nie miała odwagi
otworzyć oczu. W chwilę później usłyszała odgłos kroków i szelest ubrania. Było jej niedobrze,
deszcz mżył na jej włosy i spływał kropla za kroplą po policzkach, zmieszany ze łzami, a oddech
się rwał. W końcu ukryła twarz w dłoniach.

Lidja, niepomna dobrych manier, odsłoniła jej twarz jednym szarpnięciem. Mdłości powró-

ciły i Sofia mocniej ścisnęła kolanami dach. Gdy nieznacznie uniosła powieki, zobaczyła, że oby-
dwie siedziały na wypukłości pod oknem jej pokoju. Lidja usadowiła się naprzeciw niej, prawie
zupełnie wypełniając sobą jej pole widzenia. Zza jej ślicznej, poważnej twarzyczki wyłaniał się
jedynie strzępek ołowianego nieba, rozświetlonego w dole czerwoną łuną zachodu.

Sofia uczepiła się dachu, usiłując zapanować nad zawrotami głowy. .

‒ Nie zachowuj się jak beksa. Nie możesz spaść. Moje ciało cię osłania.

Dziewczynka pociągnęła nosem.

‒ Dlaczego mi to robisz? Dlaczego zawsze traktujesz mnie źle? Odkąd się poznałyśmy, nie-

ustannie mnie poniżasz!

Policzek był tak siarczysty, że aż zabrakło jej tchu. Sofia napotkała płomienny wzrok Lidii.

Była naprawdę rozzłoszczona.

‒ A ty dlaczego to sobie robisz? Dlaczego użalasz się nad sobą i wciągasz w to profesora?

Sofia rozszerzyła oczy ze zdumienia. Co się z nimi wszystkimi działo?

‒ Nie rozumiesz, że jesteś tchórzem i tyle? To strach powoduje, że nie chcesz tu wejść,

porozmawiać ze mną ani zaakceptować przywiązania profesora. Ty się boisz.

Sofia była nie tylko zdziwiona, ale i zagniewana. Więcej, była wściekła. Skąd Lidja mogła

wiedzieć, jak czują się ludzie jej pokroju; jak to jest, kiedy wszyscy człowieka ignorują albo
zwracają na niego uwagę tylko po to, by stroić sobie żarty? Co ona wiedziała o strachu, który
paraliżuje i wypełnia całą przestrzeń życiową?

‒ Ty nic nie wiesz ‒ wymamrotała.

‒ I tutaj się mylisz. Ja wszystko wiem. O tobie, o mnie, o tym, czego się wyrzekłaś. Bo ty

odmówiłaś, prawda? Postanowiłaś nie wypełnić swoich obowiązków.

Sofia nadąsała się.

‒ To nie jest mój obowiązek, tylko zadanie narzucone mi przez innych. I wiesz co? Ja tego

smoka, Thubana, w ogóle nie czuję. Moim zdaniem on zniknął. Zresztą po co miałby przebywać
w ciele takiej niedorajdy jak ja?

‒ Znowu się nad sobą użalasz ‒ na twarzy Lidji odmalowała się pogarda. ‒ Nie ma żadnej

racjonalnej przyczyny. Wywodzisz się od Lunga, oto jedyne wytłumaczenie. Ja też nie wybrałam
Rastabana. To on mnie wybrał, a ja się zgodziłam. Myślisz, że się nie boję?

‒ Ty nigdy się nie boisz ‒ szepnęła Sofia. ‒ Jak może się bać ktoś, kto robi to, co ty? Kto

lata...

‒ Wszyscy się boimy ‒ Lidja przerwała jej pogardliwie. ‒ A może uważasz, że poza tobą

wszyscy są bez wad? Boję się, bardzo się boję, i opowieść profesora przeraża mnie. Nie pojmuję
tego. Mam ochotę wziąć nogi za pas, wrócić do mojego cyrku i nadal robić to, co zawsze robi-

łam. Ale to nie jest możliwe. Ktoś ofiarował mi straszliwy dar: wszczepił we mnie zalążek dziw-
nych mocy, które napawają mnie lękiem. Nie mogę się ich wyrzec, przeciwnie: muszę zrozumieć
ich sens. Właśnie dlatego z nich skorzystam i zrobię to, do czego przeznaczyli mnie moi przod-
kowie.

Jakież to proste. Jednak Sofia pomyślała, że ona z pewnością nie umiałaby zrobić ze swoich

mocy użytku. Ktoś najwyraźniej się pomylił i wybrał złą osobę.

‒ Nie potrzebuję cię, by wypełnić mój obowiązek, i nie rozmawiam z tobą, by prosić

o pomoc. Ty mnie po prostu strasznie irytujesz. Profesorowi naprawdę na tobie zależy. Wypełni-
łaś pustkę w jego życiu i jesteś dla niego kimś wyjątkowym.

Sofia potrząsnęła głową.

‒ Ty nie rozumiesz. Nie możesz rozumieć...

‒ To ty nie rozumiesz samej siebie. Jeżeli pragniesz w to brnąć i siedzieć w sierocińcu jak

mysz pod miotłą, droga wolna. Ale chcę, byś wiedziała, że niczego ci nie brakuje i że to ty
wszystko odrzucasz. Odmawiasz sobie szansy zrobienia czegoś wielkiego i pożytecznego, a także
przywiązania człowieka, któremu na tobie zależy i który nie dopełnia przez ciebie swoich obo-
wiązków. Rozumiesz? Profesor nie dopełnia ciążących na nim obowiązków Stróża, i to tylko dla-
tego, że darzy cię uczuciem.

Sofia spuściła głowę. Już nie próbowała bronić się przed mdłościami. Nigdy w życiu nie

czuła się tak źle jak teraz i lęk wysokości nie był tu jedynym winowajcą.

‒ Odprowadź mnie na dół ‒ powiedziała ledwo dosłyszalnie.

Lidja cisnęła pod nosem przekleństwo.

‒ Diabelny tchórz!

Objęła Sofię w talii i ostrożnie pociągnęła po dachu, wlokąc ją najpierw do okna, a potem

przez okno do pokoju. Sofia usiadła na podłodze. Nie śmiała unieść podbródka.

‒ Dokonałaś wyboru ‒ powiedziała Lidja lodowatym tonem, zmierzając w kierunku drzwi. ‒

Przyjmij choć za to odpowiedzialność.

12. Podziemne sekrety

Po rozmowie z Lidją Sofia nie miała już pewności, czy naprawdę chce zrzec się swojej misji.

Determinacja tej dziewczynki i jej pogardliwe spojrzenie ubodły ją do żywego. Choć trudno to
było przyznać, Lidja była wzorem do naśladowania.

Właśnie dlatego Sofia tak wiele razy stawała przed drzwiami biblioteki. Chciała przeprosić

profesora i powiedzieć mu, że zmieniła zdanie, chociaż nadal uważała za niemożliwe, by to ona
była ostatnim spadkobiercą Lunga. Tylko przypadek mógł ofiarować tak wielki dar najmniej
odpowiedniej osobie.

Dobrze wiedziała, że szukanie logicznych wyjaśnień nie było niczym innym niż patetyczną

próbą odłożenia ostatecznej decyzji na później. Co więcej, inna dziewczynka, jej rówieśnica, nie
zawahała się podjąć tego samego wyzwania.

Co więc ją powstrzymywało? Strach? Przecież Lidja też się bała. Niskie mniemanie o sobie?

Wymówki. To były tylko wymówki! Prawda była taka, że ktoś poprosił ją o pomoc, a ona nie
mogła odmówić, nie czując się przy tym podle. Była potrzebna profesorowi i

‒ jeśli wierzyć

temu, co on utrzymywał

‒ światu w ogólności.

Kiedy zrzekła się swojej roli, profesor nie tylko jej nie wyrzucił, ale wręcz poprosił, by z nim

została. Ponieważ darzył ją uczuciem: tak jej powiedział, a ona nie mogła temu zaprzeczyć. Może
warto było się zmienić, choćby po to, by raz jeszcze się przekonać, co znaczy być kochaną. Pro-
fesor poświęcił się dla niej i udowodnił, że zależało mu na jej obecności, nie tylko słowem, ale
i czynem. Czy teraz nie przyszła kolej na nią?

* * *

Tego wieczoru Sofia postanowiła przerwać milczenie. Zmęczyły ją wątpliwości, poza tym

dalsze odwlekanie chwili prawdy nie miało sensu. Dlatego zatrzymała się na progu gabinetu
i zapukała do drzwi. Głos, który dobiegł z biblioteki, był niski i jakby zadumany. Sofia drżącą
ręką ujęła klamkę i nieśmiało weszła do pomieszczenia. Profesor, pochylony nad księgami, prze-
suwał palcem po szeleszczących stronicach starego woluminu.

‒ Dzisiaj nie będę pił herbaty, Thomasie...

Przy ostatnich słowach uniósł głowę i zdumiał się na widok Sofii. Dziewczynka początkowo

zastygła w bezruchu, ale potem zbliżyła się i usiadła bez słowa. Pomyślała, że byłoby znacznie
lepiej, gdyby on wszystko zrozumiał bez jej tłumaczeń. Jednak profesor spoważniał, zdjął oku-
lary i rozmasował nasadę nosa kciukiem oraz palcem wskazującym. Sprawiał wrażenie zmęczo-
nego.

‒ Jak mniemam, przyszłaś mi zakomunikować, że postanowiłaś stąd odejść. Czy tak?

Sofia czuła, że serce jej się kraje.

‒ Nie martw się, spodziewałem się tego ‒ profesor uśmiechnął się smutno. ‒ Roli ojca nie

można się nauczyć i zamiast zapuszczać się na nieznany mi teren, powinienem był się zadowolić
funkcją Stróża.

‒ Kilka razy poprawił nerwowo okulary. ‒ Odwiozę cię do sierocińca, kiedy

tylko będę mógł, i postaram się wymyślić wiarygodną wymówkę, która nie postawi cię w złym
świetle. Co więcej, poruszę niebo i ziemię, żeby szybko cię adoptowano. Ty naprawdę zasługu-
jesz, by mieć rodzinę...

‒ Zostaję ‒ powiedziała Sofia bez namysłu. Zaledwie to słowo spłynęło z jej ust, poczuła, że

kamień spadł jej z serca.

Profesor popatrzył na nią oszołomiony.

‒ I zrobię to, co do mnie należy ‒ dodała z większym przekonaniem. ‒ Wszystko przemyśla-

łam i doszłam do wniosku, że nie chcę uciekać. Mam do wykonania pewną misję i jeśli na mnie
padło, to znaczy, że istnieją ku temu jakieś powody, prawda?

Schlafen nie odrywał od niej swych niebieskich, przejrzystych oczu.

‒ Nie chcę cię do niczego zmuszać. Jeszcze kilka dni temu to było dla ciebie balastem, a ja

nie zamierzam...

‒ Jestem pewna tego, co mówię ‒ przerwała mu Sofia.

„Być może”, podszepnął jej wewnętrzny głos.

‒ Właśnie tego chcę.

Profesor wziął ją w ramiona i mocno przytulił.

‒ Zawsze będę przy tobie, Sofio. Nigdy nie zostawię cię samej ani nie pozwolę, by stało ci

się coś złego.

Tym razem Sofia nie wyrwała się z uścisku. Bardziej niż kiedykolwiek chciała czuć bliskość

profesora. Zarzuciła mu ramiona na szyję i data upust emocjom. Razem mogli wiele dokonać.

* * *

Profesor zaangażował ją do pracy już nazajutrz. Chcąc odzyskać stracony czas, musieli

porządnie przysiąść fałdów. Całymi godzinami pochylali się nad stronicami ksiąg i studiowali
opowieści i legendy o Nidhoggrze, wywernach, Thubanie, a także innych smokach. Niebawem
Sofia pogubiła się w gąszczu informacji. Zbyt wiele musiała zapamiętać i im pilniej się uczyła,
tym większy miała mętlik w głowie.

Kiedy profesor ją przepytywał, czuła się gorzej niż w sierocińcu. Tutaj karą nie była ocena:

to, czego sobie nie przyswoiła, wystawiało na poważne ryzyko i ją, i powodzenie całej misji.
Krótko mówiąc, spoczywał na niej zupełnie inny rodzaj odpowiedzialności.

‒ Nie zamartwiaj się. Co prawda wypadki potoczyły się zbyt szybko i teraz musimy się śpie-

szyć, ale zobaczysz, że już wkrótce będzie lepiej

‒ powtarzał opiekun, chcąc podnieść ją na

duchu.

Sofia kiwała głową, choć wcale nie była przekonana, że miał rację. Wiedziała, że niebawem

zacznie przygotowywać się fizycznie i nie wiązała z tym zbyt wielkich nadziei. Wręcz przeciw-
nie: była pewna, że wystawi sobie jak najgorsze świadectwo. Gimnastyka nigdy nie była jej
mocną stroną.

Gdy pewnego wieczoru profesor poprowadził ją za rękę do biblioteki, zrozumiała, że nad-

szedł odpowiedni moment. Opiekun zachowywał się tajemniczo. Wskazał jej pewien punkt na
nodze drewnianego stołu, ustawionego nieopodal drzewa.

‒ Ta willa jest o wiele większa, niż się wydaje ‒ powiedział. Kiedy przycisnął palcem oso-

bliwą, ukrytą wypukłość, podłoga wokół pnia otwarła się z szelestem, odsłaniając ciemną dziurę,
w której widać było schody.

Schlafen przyglądał się zdumionej twarzy Sofii z chytrym uśmiechem.

‒ Chodź.

Poprowadził ją w dół po ponurych, wilgotnych stopniach. Dreszcz przebiegł Sofii po ple-

cach.

‒ Nie ma się czego obawiać. Świat podziemny, rozciągający się pod światem zwykłych ludzi,

jest naszym domem, Sofio.

Zdjął z muru pochodnię i zapalił ją zapalniczką, która znajdowała się w ściennej szczelinie.

Płomień otulił bladą poświatą tonące dotąd w nieprzeniknionych ciemnościach stopnie. Profesor

poruszał się szybko i zdecydowanie, jak ktoś, kto przemierzył tę drogę przynajmniej tysiąc razy.
Sofia deptała mu po piętach, opierając się dłońmi o mur. Stopnie były śliskie, a ona bardzo starała
się nie przewrócić.

‒ To tutaj przychodził pan z Lidją?

‒ Powiedziałbym, że już najwyższy czas zacząć się do siebie zwracać po imieniu, nie uwa-

żasz?

‒ odparł profesor, odwracając się do niej. ‒ Owszem, właśnie tu trenujemy.

Sofia poczuła ukłucie zazdrości. Zatem nie była w tym tajemniczym miejscu pierwszym

gościem.

Na końcu schodów otworzył się przed nią istny podziemny labirynt, dungeon podobny do

tych, które wyobrażała sobie przy lekturze swoich ulubionych książek. Oczywiście zetknięcie się
z nim w rzeczywistym świecie było zgoła innym przeżyciem i Sofia dziwnie się czuła. W miej-
scu, w którym się znaleźli, nietrudno było o napad klaustrofobii. Sufit był niski, zaś atmosfera
ponura. Mech przykrywał kamienne ściany aż do kapiteli kolumn, dźwigających kolebkowe skle-
pienie. Bohaterami wszechobecnych fryzów były smoki o różnych kształtach i rozmiarach.

Schlafen odwrócił się do Sofii.

‒ Słuchaj mnie teraz uważnie. W tym miejscu znajduje się źródło moich mocy jako Stróża,

a także jedyna rzecz uruchamiająca barierę, dzięki której nasi wrogowie nie mają tutaj wstępu ani
nie wyczuwają naszej obecności. Zresztą nawet gdyby komuś udało się przez nią przebić, i tak
nigdy by nie odkrył jej istnienia. To dlatego ten labirynt jest tak skomplikowany i pełen zasadzek.
Gdybyś się w nim zgubiła, trudno by mi było cię odnaleźć. Toteż nie oddalaj się i rób dokładnie
to co ja.

Sofia przytaknęła.

Profesor ruszył szybko przed siebie, a Sofia poszła w jego ślady, nie mogąc się nadziwić

temu, że naprawdę znalazła się w podziemiach willi. Na samą myśl o tym, że mogłaby się w nich
zgubić, włosy jeżyły się jej na głowie.

Przemierzyli dziesiątki identycznych korytarzy, różniących się tylko układem pajęczyn

w rogach. Od czasu do czasu widać było, jak duże, czarne pająki uciekają przed światłem. Sofia
zacisnęła palce na kamizelce idącego przed nią profesora.

Wtem Schlafen przystanął i zwrócił się do niej z poważną miną.

‒ Odtąd stawiaj stopy dokładnie tam, gdzie ja, zgoda?

Sofia popatrzyła na niego z przejęciem.

‒ Co się stanie, jeśli się przez przypadek pomylę? ‒ zapytała ledwie dosłyszalnie.

Profesor nonszalancko wzruszył ramionami.

‒ Uruchomisz system, który sprawi, że podłoga się rozstąpi i spadniemy w przepaść.

A potem odwrócił się, tak jak gdyby właśnie powiedział najzwyklejszą rzecz pod słońcem,

i ruszył w dalszą drogę, zostawiając przerażoną Sofię w tyle. Nie szli teraz po ubitej ziemi, tylko
po posadzce z ciemniejszych i jaśniejszych płytek. Sofia przyglądała się im, struchlała z trwogi.

‒ To nie jest trudne, sama zobaczysz... dwa kroki w prawo na czarnych płytkach, później pro-

sto po białych, następnie trzy kroki w lewo na czarnych...

‒ mówiąc to, profesor zwinnie mknął

do przodu.

Sofia z trudem za nim nadążała. Jej kroki były nierówne i zdradzały brak pewności siebie.

Dziewczynka miała wrażenie, że zawisła nad otchłanią, i starała się nie myśleć o tym, co
mogłoby się wydarzyć, gdyby się poślizgnęła albo gdyby postawiła stopę na krawędzi niewłaści-
wej płytki.

Gdy w końcu przeprawili się na drugą stronę, odetchnęła z ulgą i otarła czoło, na którym per-

lił się pot.

‒ Wszystko jasne, prawda? ‒ powiedział profesor z uśmiechem.

Sofia posłała mu oszołomione spojrzenie.

‒ Dobrze ‒ skomentował, ponownie się odwracając.

Nieopodal znajdowały się ogromne drzwi obite czerwonym aksamitem. Dziewczynka popa-

trzyła na nie tak, jak wędrowiec przez pustynię patrzy na miraż oazy. To była najbardziej
podobna do reszty willi rzecz, jaką zobaczyła, odkąd zeszli do podziemi.

‒ Jesteśmy na miejscu ‒ oznajmił podekscytowany profesor. Następnie wyjął z kieszeni

spodni pozłacany klucz o dosyć skomplikowanym kształcie.

‒ Ty także go otrzymasz ‒ rzekł z uśmiechem, po czym wsunął klucz do zamka i przekręcił

pięć razy.

Hałas rygli, których ruch wyłączył system bezpieczeństwa, rozniósł się echem po korytarzu.

W chwilę później drzwi uchyliły się na kilka milimetrów.

‒ A teraz najtrudniejsza część... ‒ oznajmił profesor, pchając co sił.

Sofia przyglądała się temu nierozumiejącym wzrokiem: te drzwi bynajmniej nie sprawiały

wrażenia cięższych niż pozostałe. Lecz kiedy ich skrzydło się rozchyliło, ujrzała olbrzymią sta-
lową zasuwę, podobną do tych, które widywało się czasem w podziemiach banków. Za tym
przejściem naprawdę musiało się znajdować coś bardzo cennego.

Wsunęli się w ciasną szczelinę i przeszli do pokoiku o raczej ascetycznym wyposażeniu.

Mieli teraz przed sobą skromne drewniane drzwi. Sofia spojrzała na profesora pytająco.

‒ To ostatnia próba, którą musimy przejść ‒ stwierdził Schlafen. ‒ Te drzwi są w stanie roz-

poznać Smokończyków oraz Stróżów. Nikogo innego nie przepuszczają. Aby się otwarły, trzeba
wypowiedzieć tylko nam znane hasło.

Potem zamilkł. Sofia spodziewała się, że wymówi tajemnicze słowo, lecz nic takiego nie

nastąpiło. Profesor patrzył na nią z wyczekującą miną, poprawiając od czasu do czasu okulary.

‒ Co teraz? ‒ zapytała cicho.

‒ Kolej na ciebie ‒ odparł, wskazując drzwi.

‒ Ale przecież nie znam hasła...

‒ Właśnie że znasz.

Schlafen uśmiechnął się tajemniczo.

‒ To... to niemożliwe. Do niedawna nie wiedziałam nawet, że jestem Smokonką.

‒ To słowo jest w tobie, Thuban je zna. Musisz tylko mu zaufać.

Sofia zamknęła oczy. Może wystarczyło należycie się skoncentrować. Ale jak na złość w jej

głowie kłębiły się niemądre myśli. W końcu się poddała.

‒ Przykro mi, ja nie słyszę Thubana. Wiem, że on istnieje, ponieważ pan mi o tym powie-

dział... przepraszam, ponieważ ty mi o tym powiedziałeś. Ja jednak nigdy go nie usłyszałam.

‒ Jesteś pewna?

Sofia znów wsłuchała się w siebie, zajrzała do swojego serca, lecz cisza była nieprzenik-

niona.

‒ A przecież kiedy starłaś się z tym chłopcem, to on podszepnął ci imię wroga, i to on prowa-

dził twoje ręce, kiedy rzucałaś czar. Gdy jesteś w potrzebie, Thuban przychodzi ci z odsieczą. Tak
więc zapomnij o strachu i pozwól, by podał ci pomocną dłoń.

Sofia raz jeszcze spojrzała na drzwi. Drewno było zmurszałe, a w miejsce dziurki od klucza

ktoś wydłubał zwykły otwór. Tu i ówdzie na gładkiej powierzchni widać było sęki. W pewnym
momencie uwagę dziewczynki przyciągnął wyblakły ze starości rysunek, przedstawiający sforę
psów, które składały się na ogon smoka. Sofia zmrużyła powieki i dokładniej się przyjrzała tym
osobliwym postaciom. Stopniowo ich kontury zaostrzyły się, zupełnie jakby wyblakłe kolory

odzyskały utraconą soczystość. Nagle pojawił się przebłysk zrozumienia. Coś zaświtało jej
w głowie. Usłyszała dźwięk, którego nie sposób było wytłumaczyć. Adib. Może warto spróbo-
wać?

‒ Szepnij to w zamek ‒ poradził stojący za jej plecami profesor.

Sofia pochyliła się, złożyła ręce w trąbkę i zbliżyła usta do zamka.

‒ Adib! ‒ powiedziała półgłosem.

Lecz nic się nie wydarzyło. Drzwi ani drgnęły i Sofia zaczęła się zastanawiać, czy aby profe-

sor się nie pomylił i Thuban nie mieszkał w kimś zupełnie innym. Ta ulotna myśl przynosiła jej
ulgę, a zarazem wypełniała goryczą. Wtem drzwi otworzyły się, trzeszcząc.

Zatem to prawda. Szczera prawda. Thuban do niej przemówił. Sofia poczuła na ramieniu

dotyk ręki.

‒ Zapamiętaj hasło. Użyjesz go, kiedy znów będziesz chciała tu wejść.

Sofia odwróciła się i napotkała krzepiące spojrzenie profesora.

‒ Jesteśmy ‒ powiedział jej.

A potem popchnął ją delikatnie, skłaniając, by weszła. Sofia posunęła się do przodu.

Wszystko wyglądało tu inaczej niż w dungeonie. Sala, do której wkroczyli, była przestronna

i rzęsiście oświetlona. Wysoka na co najmniej dziesięć metrów, miała szerokie, kolebkowe skle-
pienie i była wykładana marmurem. Bardzo przypominała pokój Sofii, a przez to również latające
miasto, zwane Smokonią. Liczne kolumny podtrzymywały sklepienie, w niszach ściennych stały
różnego rodzaju statuetki smoków i tylko w jednej z nich ustawiono posążek człowieka. Był to
chłopiec o smutnych, patrzących dumnie oczach, którego czoło zdobił okrągły klejnot. Wszystko
w tym pomieszczeniu skupiało się wokół centrum, gdzie w czymś, co na pierwszy rzut oka przy-
pominało zawieszoną w połowie wysokości świetlistą bańkę, płonęło światło.

‒ To jest Lung ‒ powiedział profesor, wskazując na posążek. ‒ A tam znajduje się nasz naj-

większy skarb.

Ujął Sofię za rękę i poprowadził w stronę świetlistego punktu. Im byli bliżej, tym wyraźniej

widzieli jego kontury. W końcu ich oczom ukazała się gałązka. To jej jasnozielony czubek ema-
nował światłem.

Sofia zamrugała, by nie oślepił ją blask. I właśnie w tym momencie zauważyła, że na szczy-

cie gałązki tkwił maleńki pączek, z którego wychylały się nieśmiało świeże listki.

Była oczarowana. W całym w swoim życiu nie widziała nic piękniejszego. Chociaż była to

tylko gałązka drzewa, dziewczynka wiedziała, że jest wyjątkowa, inna niż wszystkie pozostałe
gałęzie. I to nie tyle ze względu na niezwykłe światło, którym emanowała, ile za sprawą nadziei,
której była symbolem. Sofia czuła, że i ona jej potrzebuje.

‒ To ostatni Pączek Drzewa Świata, Sofio ‒ wyjaśnił profesor. ‒ Innych już nie ma. Lung

zerwał go po śmierci Thubana. Ten Pączek zamyka w sobie część życia Drzewa. Reszta jest
zawarta w utraconych owocach, które ty oraz pozostali Smokończycy powinniście odnaleźć.
Kolejne pokolenia Stróżów pielęgnowały go, widząc w nim źródło swojej wiary. Lśnienie tego
pąka dodawało mi otuchy w latach spędzonych na szukaniu ciebie. Kiedy przychodziło zniechę-
cenie i zaczynałem wątpić, czy uda mi się spełnić moją misję, wizyty tutaj napełniały mnie
nadzieją. Gdyż wiedziałem, że moc, której służę, jest źródłem życia.

Sofia czuła, że łzy pieką ją pod powiekami. Rozumiała, co profesor usiłował jej powiedzieć

i zgadzała się z tym jak nigdy dotąd.

‒ To Pączek, który chroni ten dom. Jego moc uruchamia barierę, która nie tylko osłania nas

przed wzrokiem Nidhoggra, ale też nie pozwala, by ktoś, kto brata się z wywernami, przedostał
się przez nią. My będziemy się przygotowywać właśnie tutaj, w pobliżu gałązki. Dzięki niej

łatwiej ci będzie zrozumieć twoje moce.

Sofia odwróciła się do profesora. Nie wiedzieć czemu, płonęła chęcią zabrania się do pracy

i była gotowa na wszelkie poświęcenia. A wszystko za sprawą tej świetlistej, choć kruchej
nadziei, której wcielenie miała przed oczyma.

‒ Kiedy zaczynamy?

Profesor uśmiechnął się do niej.

‒ Zaraz.

13. Widzenie

Sofia rzuciła się na łóżko, nawet nie troszcząc się o zdjęcie ubrań. Nadchodził świt, a ona

przez całą noc nie zmrużyła oka. W uszach jej szumiało, lecz profesor zapewnił, że to tylko efekt
uboczny wpływu, jaki Pączek wywierał na wszystkich Smokończyków. Nie było więc powodów
do zmartwienia.

Sofia przewróciła się na plecy i wbiła wzrok w sufit. To wcale nie było łatwe. Przygotowy-

wała się już dwa tygodnie, a jednak miała wrażenie, że jeśli w ogóle robi jakieś postępy, to dzieje
się to zbyt wolno.

Ujrzawszy Pączek, uwierzyła we własne siły i postanowiła włożyć w swą misję całe serce.

Lecz osiągnięcia tego dnia bynajmniej nie napawały jej optymizmem.

Profesor starał się sprawić, by słyszała Thubana i czuła jego bliskość w trudnych chwilach.

Początkowo wierzyła, że wystarczy należycie się skoncentrować, tak jak było w przypadku epi-
zodu z drzwiami. Niestety, przeliczyła się. Skorzystanie z podszeptu Thubana, gdy pojawiał się
nieproszony, to jedna sprawa, ale umiejętność przywołania go, to już coś zupełnie innego. Tutaj
potrzebna była dogłębna znajomość własnej duszy, a ta wymagała ogromnego wysiłku.

Wszelako pierwszy sukces był fantastycznym przeżyciem. Sofia poczuła, że osobliwe ciepło

rodzi się w jej czole, a potem rozprzestrzenia na całe ciało. W tej samej chwili bezbrzeżny, nie-
znany dotąd spokój wypełnił jej duszę, zaś zielone, migotliwe światełko poprowadziło ją drogą
poznania. Później wszystko znikło i Sofia otworzyła oczy.

‒ To trwa zbyt długo ‒ powiedziała profesorowi niepocieszona. ‒ Jeśli Thuban ma mi pomóc

w walce, umrę nim zdołam go przywołać.

‒ Nie poddawaj się. Zobaczysz, że to będzie się działo coraz szybciej, aż w końcu stanie się

czymś zupełnie naturalnym. Kiedy jako dziecko nauczyłaś się stawiać pierwsze kroki, też chodzi-
łaś powoli i chwiejnie, prawda?

Może to racja. Jednak Sofia nie mogła opędzić się od myśli, że Lidja z pewnością była bar-

dziej pojętną uczennicą. Kto wie, co już potrafiła. Rzucać płomienie oczami? Fruwać? Rozpęty-
wać gigantyczne burze?

Poza medytacją, profesor zaczął ją także wprowadzać w tajniki prawdziwej walki. „Czas na

salę gimnastyczną”, powiedział któregoś dnia.

Kiedy obwieścił jej tę nowinę i pokazał niewielkie, wyposażone w ciężarki i dywaniki

pomieszczenie nieopodal pokoju z Pączkiem, świat zawalił się Sofii na głowę. Jej doświadczenie,
jeśli chodzi o te sprawy, ograniczało się do szkolnych lekcji gimnastyki. Wszyscy grali wtedy
w siatkówkę, a ona była w tej dziedzinie kompletnym beztalenciem.

‒ Czy to naprawdę konieczne? ‒ zapytała, patrząc na profesora z nietęgą miną.

‒ Nieodzowne ‒ odpowiedział profesor. ‒ Nasi nieprzyjaciele są w posiadaniu aparatów,

które potęgują ich siłę i gibkość. Ty również musisz o to dbać. Nie uratujesz się samymi mocami.

Od tamtej chwili do zmęczenia psychicznego dołączyło zmęczenie fizyczne. Zaczęły się

pompki, skakanie przez skakankę, biegi. Ubrana w spodenki, które bezlitośnie odsłaniały korpu-
lentne uda, Sofia wyciskała z siebie siódme poty.

A nadprzyrodzone siły? Musiała nauczyć się nimi posługiwać, tak samo jak musiała nauczyć

się korzystać z zaklęć.

‒ Każdy Smokończyk posiada sobie tylko właściwą moc. Ty, jak miałaś to okazję zaobser-

wować w kontakcie ze światem roślin, otrzymałaś dar powoływania do życia. Toteż...

‒ Jaki dar posiada Lidja? ‒ Sofia zbyt późno ugryzła się w język.

‒ Dar telepatii i psychokinezji.

No tak, oczywiście. Lidja posiadała moc zupełnie innego kalibru. Podczas gdy jej przypadły

w udziale zdolności ogrodnicze.

‒ Nie lekceważ twoich talentów. Pokonałaś tamtego chłopca, pamiętasz? A kiedy nauczysz

się w pełni wykorzystywać swe moce, będziesz mogła leczyć rany.

To brzmiało już lepiej.

Trudności zaczęły się w chwili, gdy musiała walczyć i posługiwać się swymi mocami jedno-

cześnie. Albo za bardzo się koncentrowała, a wtedy zapominała o defensywie i odsłaniała się na
cios, albo zużywała całą energię na obronę i nie starczało jej sił na atak. W przeciwieństwie do
tego, co wydarzyło się owego słynnego wieczoru, z jej rąk nie wyłaniały się ściany drzew ani
pajęczyny lian. Co najwyżej nieszkodliwe listki.

‒ Jestem prawdziwą ofermą.

‒ Dlaczego myślisz o sobie w ten sposób? ‒ zaprotestował rozdrażniony profesor. ‒ Przecież

to wcale nie jest łatwe! Zobaczysz, że szybko się tego nauczysz.

Potem stało się najgorsze.

‒ Od jutra będziesz ćwiczyła z Lidją.

Sofia odniosła wrażenie, że zerwał się przenikliwie zimny wiatr i wszystko w pomieszczeniu

zmieniło się w sopel lodu. Nie! Tylko nie to!

‒ Wolałabym nadal pracować z tobą, profesorze...

‒ Jak zapewne zdążyłaś zauważyć, ja nie mam żadnych mocy. Mogę cię atakować drewnia-

nym mieczem treningowym, ale sęk w tym, że w prawdziwej walce przyjdzie ci się zmierzyć
z ludźmi, którzy posiadają talenty równe twoim. Musisz trenować z Lidją. Poza tym powinnyście
się nauczyć pracować w parze. To jedyna droga do zwycięstwa.

I tak pewnego wieczoru zeszły do labiryntu razem. Sofia miała okazję przekonać się, że Lidia

doskonale znała drogę. Potem ustawiły się naprzeciw siebie pod czujnym okiem profesora.

‒ Zacznijmy od przywoływania smoków.

Lidja potrzebowała na to nie więcej niż pół sekundy. Zamknęła oczy, a wtedy na jej czole

rozbłysło światełko, które pulsowało, dopóki nie pojawił się tam wspaniały, różowy klejnot.
Rastaban, jej smok, usłyszał wołanie. Sofia jak zwykle potrzebowała godziny. Im bardziej starała
się skoncentrować, tym większe napotykała trudności.

‒ Uspokój się. Musisz się po prostu uspokoić ‒ poradził jej opiekun.

Jedno słowo. Nie, to niemożliwe. Sofia czuła na sobie arogancki wzrok Lidii i nie mogła

oprzeć się wrażeniu, że nie dorasta jej do pięt. Poza tym był jeszcze profesor: zależało jej, by
dobrze wypaść w jego oczach i udowodnić, że nie popełnił błędu, zabierając ją z sierocińca.

‒ Mam odejść? Chcesz zostać sama? ‒ zapytała Lidja ugodowym tonem.

‒ Nie! ‒ krzyknęła Sofia z ożywieniem. ‒ Teraz mi się uda.

I rzeczywiście, udało się. Jednak walka skończyła się prawdziwą katastrofą. Sofia zamierzała

skrępować Lidję lianami, ale zamiast nich pojawiły się tylko cztery źdźbła trawy, w dodatku cie-
niutkie jak słomki. Za to jej przeciwniczce wystarczyło zamrugać, by leżący na krześle kawałek
tkaniny opadł Sofii na oczy. Nim dziewczynka zdążyła go odsunąć, Lidja doskoczyła do niej
i powaliła ją na ziemię.

Sofia oblała się purpurą.

Lidii najwyraźniej zrobiło się jej żal, gdyż przyznała:

‒ Po prostu jestem od ciebie bardziej wysportowana. No i wcześniej zaczęłam treningi.

Sofii bynajmniej to nie pocieszyło.

Taki stan rzeczy trwał jeszcze kilka dni. Aż pewnego wieczoru dziewczynki postanowiły

odbywać treningi same.

‒ Obecność profesora ci przeszkadza ‒ zawyrokowała Lidja.

‒ Ależ nie, co ty mówisz?

‒ Starasz się wywrzeć na nim dobre wrażenie i pokazać, co potrafisz. To sprawia, że emocje

biorą górę i nie robisz postępów.

Sofia nie mogła się nadziwić błyskotliwości umysłu tej dziewczyny.

‒ Zależy mi, by go nie rozczarować i nie widzę w tym nic złego ‒ odparowała.

Lidia uśmiechnęła się ze zrozumieniem i po raz pierwszy, odkąd zawarły znajomość, jej

uśmiech dodał Sofii otuchy. Tak, ona naprawdę ją rozumiała.

‒ Nie bój się, teraz jesteśmy same. Lepiej ci pójdzie.

A jednak nie poszło. Sofii udawało się co prawda powoływać do życia liany, ale nigdy nie

były one dość zbite. Lidia przedzierała się przez nie z łatwością, siłą woli podrywając przedmioty
do lotu. Jakby tego było mało, potrafiła wysoko skakać, a przy tym była tak szybka, zwinna
i piękna, że... że... do licha, była wcieleniem doskonałości!

‒ Nie poddawaj się ‒ powiedziała, stojąc przed drzwiami, gotowa do wyjścia. ‒ Mnie też

z początku sprawiało to kłopoty.

Sofia przytaknęła z grzeczności. A wtedy Lidia ujęła ją palcami pod brodę i uniosła jej twarz,

zmuszając, by Sofia spojrzała jej w oczy.

‒ Sofio, pamiętasz, o czym rozmawiałyśmy na dachu?

Jak mogłaby zapomnieć?

‒ No cóż, chcę wierzyć, że również dzięki temu teraz jesteś tutaj, a nie w sierocińcu. To, co

ci wówczas powiedziałam, nadal jest aktualne. Ty nie jesteś ode mnie gorsza. Poza tym to
w tobie mieszka najpotężniejszy ze smoków, rozumiesz? Pewnego dnia przejmiesz władzę. Dla-
tego musisz w siebie uwierzyć. Ja i profesor widzimy w tobie wiele zalet. Ty nie widzisz ani jed-
nej.

Słysząc te słowa, Sofia niemal się rozpłakała. Nie umiałaby tego wytłumaczyć, ale czuła się

fatalnie, jak ktoś mały i bezużyteczny.

‒ Postaraj się choć trochę w siebie uwierzyć, dobrze? Zrobisz to?

Chciała przytaknąć, bo tak właśnie należało postąpić. A jednak coś ją powstrzymywało. Bra-

kowało jej sił. Wzruszyła ramionami. Lidia była wyraźnie zawiedziona.

‒ Nie tracę nadziei, że pewnego dnia spróbujesz.

Łza spłynęła Sofii po policzku. Dziewczynka zastanawiała się, dlaczego wiatr zawsze wieje

jej w oczy. Dlaczego pewne rzeczy nie mogły po prostu przyjść? Dlaczego powtarzano jej, że
wszystko zależało od niej? Przecież właśnie tego się bała. Odpowiedzialność obnażała jej kom-
pletny brak silnej woli.

Nogi uginały się pod nią ze zmęczenia i Sofia poszła do łóżka. Przed zaśnięciem pomyślała,

że o wiele łatwiej było nie lubić Lidii. Teraz, kiedy dostrzegła jej wielkoduszność, czuła się jesz-
cze podlej ze swoją zawiścią.

* * *

Przez cały czas trwania pierwszej fazy przygotowań Sofia nie wytknęła nosa z domu. Wciąż

była zbyt słaba, poza tym nie umiała w pełni wykorzystywać swych mocy. Gdyby skrzydlaty
chłopiec wrócił, nie dałaby rady ponownie go pokonać. Co więcej, Thomas twierdził, że w okoli-
cach jeziora panuje dziwny ruch, nasilający się zwłaszcza wieczorem i o poranku. Kto wie, czy
nie czaili się tam nieprzyjaciele. Sofia nie dała wiary jego słowom. Jej zdaniem to był pretekst,

by nie wypuścić jej na dwór.

Właśnie dlatego ośmieliła się zaprotestować:

‒ Lidia wychodzi i nic jej się nie dzieje!

Odpowiedź, jakiej udzielił jej profesor, była łatwa do przewidzenia.

‒ Lidja jest bardziej zaawansowana. Umiałaby lepiej się bronić. Poza tym ona wie, jak ukryć

przed nieprzyjacielem swe moce. Jeżeli zaś chodzi o ciebie, wolę zachować ostrożność.

Sofia pomyślała, że to powinno ją skłonić do wytężonej pracy. Im szybciej będzie robiła

postępy, tym szybciej wyjdzie na dwór. Zresztą profesor sam jej mówił, że była coraz lepsza. Sęk
w tym, że ona odnosiła całkiem inne wrażenie.

Przez wiele dni patrzyła na jezioro z daleka, a w najlepszym razie wybierała się nad nie

z Thomasem. Jego brzeg był jedynym miejscem poza willą, do którego nie zabroniono jej
dostępu. Nici z wizyty w Castel Gandolfo, nici z wyjazdu do Rzymu. Nie mogła pójść nawet do
cyrku Lidii.

Czuła się jak w sierocińcu. Odcięta od świata. Wszystko wskazywało na to, że taki był jej

los. Cokolwiek by się działo, ona zawsze kończyła zamknięta w czterech ścianach. Czyż nie była
wiecznym więźniem? A kiedy w przyszłości nabierze dość sił, by chodzić własnymi drogami,
czyż nie będą jej pętały jej przeznaczenie i misja? Potrząsnęła głową, odpędzając od siebie tę
myśl.

Pewnego wieczoru, kiedy jak zwykle ćwiczyła z Lidją, poczuła ucisk w żołądku. To było

jedno z tych dziwnych doznań, które się zdarzają, kiedy człowiek jest podekscytowany. Znieru-
chomiała z wyprostowaną ręką, by rzucić czar.

‒ Coś nie tak? ‒ zapytała Lidja.

Sofia nie umiała odpowiedzieć. Odwróciła się w stronę Pączka. Miała poczucie, że on ją

woła.

‒ Pączek... ‒ Co z nim? Sofia spojrzała na koleżankę.

‒ Nie słyszysz?

‒ Co powinnam słyszeć?

Sofia wstała i podeszła do szklanej bańki. Miała wrażenie, że ktoś próbował do niej przemó-

wić, i chociaż nie słyszała słów, czuła się w obowiązku odpowiedzieć.

Pączek lśnił inaczej niż zwykle. Światło, którym emanował, było słabe, a jego zazwyczaj

bursztynowy kolor oscylował teraz na granicy bladego lazuru.

‒ Dlaczego to robi? ‒ spytała Sofia.

Lidja popatrzyła na nią nierozumiejącym wzrokiem.

‒ Nie widzę nic dziwnego. Jest taki sam jak zawsze...

Coś ścisnęło Sofię za serce.

‒ Jak to? Nie widzisz, że pulsuje?

Lidja nie zasypiała gruszek w popiele.

‒ Zawołam profesora.

Sofia stała jak zaklęta. Dlaczego ona zauważyła to dziwne zjawisko, a Lidja nie? Pulsowanie

Pączka zaczynało ją hipnotyzować. Wydawało się, że czas się zatrzymał.

Sofia miała widzenie. Zanosiło się na deszcz. Smokonia odcinała się na tle ołowianego nieba,

a potem znienacka wpadła do jeziora, którego dno zlało się w jedną całość z fundamentami mia-
sta. Opustoszałe ulice zaczęły się zaludniać, smoki latały na niebie, ocierając się o bastiony. Sofia
szybowała wraz z nimi bez cienia obawy. Wtem podążyła do centrum, przemknęła przez pałac
królewski i dotarła do podziemi, gdzie, jak wiedziała, biło sekretne serce.

Ono nadal tam jest, podszepnął jakiś głos. Ty musisz je znaleźć.

‒ Sofio! Sofio!

Wróciła do rzeczywistości. Nie wiedzieć czemu, leżała na podłodze, a nad sobą widziała

zmartwioną twarz profesora oraz spiętą, poważną minę Lidji. Schlafen wzdychał, raz po raz
poprawiając na nosie okulary.

‒ Wszystko w porządku? ‒ dopytywał, ściskając w dłoniach jej rękę.

Sofia przytaknęła słabo.

‒ Sądzę, że tak.

Potem podniosła się, pozwalając sobie pomóc.

‒ Dlaczego znalazłam się na ziemi? ‒ spytała.

‒ Nie wiemy ‒ pośpieszyła z odpowiedzią Lidja. ‒ Zaledwie zaczęłaś mówić o Pączku,

pobiegłam po profesora. Kiedy tu weszliśmy, leżałaś już na ziemi.

Sofia była oszołomiona. Odwróciła się w kierunku Pączka. Lśnił zwykłym, mocnym, bursz-

tynowym światłem.

‒ To ty musisz nam wytłumaczyć, co się stało ‒ dodała Lidja.

Sofia popatrzyła na profesora. Był niespokojny i czekał na jej odpowiedź. Zdała mu dokładną

relację z przebiegu wypadków. Wyjaśniła, iż nie zorientowała się, że upadła, opisała swoje
widzenie, przytoczyła usłyszane słowa. Słuchając jej, profesor z wolna się odprężał. W pewnym
momencie wydawało się nawet, że z trudem tłumi entuzjazm.

Kiedy opowieść dobiegła końca, kazał Sofii wstać.

‒ Sądzę, że nie ma potrzeby, byś dłużej tu zostawała. Jesteś już gotowa.

Sofia nie rozumiała, co chciał jej powiedzieć. Nietęga mina świadczyła, że nie pojmowała

tego nawet Lidja.

Profesor zatarł ręce.

‒ Moje uznanie, Sofio. Właśnie wykorzystałaś swe moce, by odnaleźć pierwszy owoc.

* * *

Wyszli z dungeonu i podczas gdy dziewczynki popijały gorącą czekoladę, Schlafen wszystko

im wyjaśnił. Sofia, która jeszcze się nie otrząsnęła po wypadku, piła małymi łyczkami. Udało jej
się zrobić coś pożytecznego i na dodatek dokonała tego przed Lidją! Nie mogła w to uwierzyć.
Od czasu do czasu zerkała na przyjaciółkę, by przekonać się, czy ona również była zaskoczona.
Jednak Lidja sprawiała wrażenie skoncentrowanej jak zwykle. Wsłuchiwała się w słowa profe-
sora i nie wydawała się zdziwiona.

‒ To jest coś, czego zamierzałem was nauczyć w przyszłości, mając pewność co do waszych

mocy. Uprzedziłaś mnie, Sofio.

Profesor posłał jej uśmiech, a ona spiekła raka. Nigdy dotąd nie zdarzyło się, by odniosła

sukces.

‒ Więc Pączek służy właśnie do tego? ‒ zapytała Lidja.

‒ Między innymi. Drzewo Świata od wieków poszukuje utraconych owoców. Chce je odna-

leźć, ponieważ one mogą przywrócić je do życia. Z kolei owoce dysponują swymi mocami
wyłącznie wtedy, kiedy wiszą na gałęziach. Z dala od drzewa zmieniają się w kamienie. Pączek
wyczuwa ich obecność i może pomóc je odnaleźć. W minionych wiekach Smokończycy starali
się na wszystkie sposoby porozumiewać z Pączkiem, by w ten sposób zlokalizować owoce. Nie-
stety, ich wysiłki okazały się próżne. Sofio, jesteś pierwszą osobą, której udało się nawiązać kon-
takt z naszym jedynym skarbem.

Sofia ukryła zakłopotanie i zdumienie, pochylając się nad filiżanką gorącej czekolady. Prze-

niknął ją niespotykany entuzjazm, którego nie doświadczyła nigdy wcześniej.

‒ Byłem pewien, że nadszedł właściwy moment. Moc Nidhoggra budzi się, a wraz z nią

budzą się Uśpieni. Starcie zbliża się wielkimi krokami.

‒ Profesor westchnął.

‒ Co teraz? ‒ odważyła się zapytać Sofia. ‒ Co oznacza moje widzenie? Ze owoc znajduje

się pod jeziorem?

‒ Prawdopodobnie.

Jej serce tłukło się jak oszalałe.

‒ Jak zdołamy tam dotrzeć? Potrzebny nam sprzęt. Poza tym jezioro jest ogromne... ‒ zauwa-

żyła Lidja, najwyraźniej już pochłonięta nowym zadaniem.

‒ Niczego nam nie brakuje ‒ wytłumaczył profesor. ‒ Nie martwcie się. Zlokalizowaliśmy

owoc, a to znaczy, że będzie już tylko z górki.

‒ Zatem... zanurkujemy? ‒ spytała Sofia.

Opiekun przytaknął.

Dziewczynka pomyślała, że przecież ona z trudem utrzymuje się na wodzie, a co dopiero

mówić o nurkowaniu! Poczuła przypływ paniki, ale starała się nie upaść na duchu. Musiała
wyglądać na pewną siebie.

‒ To stanie się jutro wieczorem ‒ podsumował profesor. ‒ O zmierzchu łatwiej nam będzie

się poruszać.

14. Pod jeziorem

Przez cały następny dzień Sofia była niespokojna. Na samą myśl o tym, że nocą zanurkuje

w jeziorze, drżała z zimna i ze strachu. To prawda, że jezioro miało swój urok, ale tylko wów-
czas, kiedy oglądało się je z brzegu. Kto wie, czy pod wodą nie pływały olbrzymie ryby i czy
czerwone algi, które majaczyły pod powierzchnią, nie tworzyły tam całych puszcz. Pochylenie
było znaczne, toteż woda musiała być głęboka. Wizja zanurzenia się w nią w poszukiwaniu
kamieni bynajmniej nie była zachęcająca.

Nie dość, że Sofia miała zanurkować po raz pierwszy w życiu, to jeszcze nie mogła liczyć na

profesora, który obiecał dotrzymywać im towarzystwa tylko do pewnego momentu. Z tego, co
mówił, owoce mogły zobaczyć jedynie wybrane osoby, a Stróże do nich nie należeli. Poza tym
on przetrząsnął już dno jeziora i nic tam nie znalazł.

Profesor był pewien, że kiedy zanurzą się pod powierzchnię owoc Drzewa Świata roztoczy

nad nimi opiekę. Lecz jedynym co tak naprawdę interesowało Sofię, było uniknięcie ciemności.

* * *

Nadszedł wielki dzień. Wieczorem razem zjedli kolację w grobowym milczeniu. Profesor

zdecydował, że dla bezpieczeństwa wyjdą z domu dopiero około północy. Nim nadeszła odpo-
wiednia chwila, zamknęli się z Lidją i Sofią w bibliotece i starali myśleć o czymś innym. Oczy-
wiście Sofii z wrażenia aż pociły się ręce. Dziewczynka obserwowała przez okno, jak księżyc
w pełni rozbłyskuje świetlistymi plamami pomiędzy gałęziami drzew. Zegar z wahadłem zło-
wieszczo wybijał godziny.

Wtem rozległ się szelest zamykanej księgi.

‒ Już pora.

Ponownie zeszli do dungeonu, ale tym razem profesor poprowadził je nową trasą.

‒ Dom dysponuje prywatnym przejściem do jeziora, tak więc nie musimy przemierzać plaży.

Stamtąd wygodniej nam będzie zanurkować, zwłaszcza biorąc pod uwagę nasz sprzęt

‒ wyjaśnił.

Po długiej wędrówce przez pokoje i korytarze, w których dziewczynkom trudno się było

poruszać, dotarli do przestronnego pomieszczenia z olbrzymimi drzwiami z metalu, zamykanymi
za pomocą okrągłej korby. Tam już czekał na nich Thomas. Kiedy weszli, ukłonił się na powita-
nie. Tuż przy nim leżały trzy kombinezony dla płetwonurków. Sofia, która jak dotąd widywała je
tylko w filmach, a przy tym była przekonana, że wystarczą im zwykłe kombinezony, nie mogła
wyjść ze zdumienia.

‒ Ojej, przecież to prawdziwe skafandry! ‒ wykrzyknęła tymczasem podekscytowana Lidja,

rzucając się na to, co zdaniem Sofii bardziej przypominało pozostałości po jakiejś przedpotopo-
wej batalii.

‒ Rzeczywiście. Odziedziczyłem je po przodkach ‒ wytłumaczył profesor.

Kombinezony były lśniące i tak dobrze zachowane, jakby dopiero co wyszły z fabryki: Lecz

podobnie jak wszystko, co należało do profesora, cudownie trąciły myszką.

Sofia przełknęła ślinę. Nie miała całkowitej pewności, czy może zaufać tym zdobyczom

techniki.

‒ Łódź podwodna jest gotowa?

‒ Tak, panie, wszystko jest zapięte na ostatni guzik.

Sofia odwróciła się gwałtownie.

‒ Łódź podwodna?!

Lidja również była zaskoczona.

Profesor przytaknął ze stoickim spokojem. Poprawił na nosie okulary i wyjaśnił mentorskim

tonem:

‒ Kupiłem ją wiele lat temu, a potem wyremontowałem z Thomasem. Co prawda nigdy

dotąd nie zdarzyło nam się z niej korzystać, ale takie rzeczy są bardzo trwałe. Podobnie zresztą
jak wszystkie starocie.

Usłyszawszy to, Sofia straciła resztki animuszu.

Założyli kombinezony na ubrania.

‒ Nie można powiedzieć, by te skafandry chroniły przed zimnem, dlatego lepiej jest mieć coś

pod spodem

‒ oznajmił profesor.

Kombinezony były po prostu straszne. Materiał był od spodu wykładany gumą, a przez to

nieprzyjemnie sztywny. Sofia czuła się w nim jak zabalsamowana; zauważyła też, że samo zgię-
cie rąk kosztuje ją sporo wysiłku. Pokrzepiła się, widząc, że Lidja i profesor mieli podobne trud-
ności, chociaż oczywiście mniej to okazywali. Ściągacze przy rękawach uwierały nadgarstki
i Sofia zastanawiała się, czy poza wodą mają też nie przepuszczać krwi. Niemal od razu poczuła
mrowienie w palcach. Kiedy zobaczyła, że profesor i Lidja sięgnęli po kaski, schyliła się, by zro-
bić to samo. Zamarła w bezruchu. Kask ważył chyba tonę.

Thomas pośpieszył jej z pomocą.

‒ W wodzie nie jest taki ciężki ‒ zapewnił, wręczając go Sofii.

Dziewczynka mocno przycisnęła kask do piersi, by nie upadł.

‒ Dobrze, powiedziałbym, że jesteśmy przygotowani ‒ oświadczył profesor z zadowoloną

miną.

‒ Thomasie, kolej na ciebie...

Majordomus podszedł do wielkiej korby, która blokowała dostęp do włazu, i otworzył go.

Pot zrosił mu czoło, a twarz poczerwieniała z wysiłku. Po dwóch pierwszych obrotach poszło
łatwiej i drzwi uchyliły się, skrzypiąc.

Profesor przestąpił próg jako pierwszy. Lidia, wyraźnie podniecona na myśl o tej nocnej

przygodzie, natychmiast podążyła za nim. Sofia weszła na końcu, z duszą na ramieniu. Ale kiedy
tylko znalazła się w środku, zaparło jej dech w piersiach. Przed nią stała niewielka, odlana
z brązu łódź podwodna. Gładka, połyskliwa, wysoka na trzy i szeroka na co najmniej sześć
metrów, przypominała rybę. Po bokach miała kilka płetw, a na czubku mały grzebień. Na ogonie,
który w rzeczywistości był śmigłem, lśniły przepiękne, rdzawe refleksy. Komicznie duże oczy
były po prostu pokaźnymi bulajami, przez które można było spoglądać na zewnątrz. Chociaż łódź
wydawała się ciasna, mieściły się w niej cztery obite skórą fotele. W tylnej części stała też skom-
plikowana maszyneria.

‒ To prawdziwe cudo! ‒ wykrzyknęła Lidja, muskając łódź palcami.

Profesor przyjął komplement z zadowoloną miną.

‒ No cóż... Kiedy ja i Thomas kupiliśmy ją, była w fatalnym stanie, lecz zakasaliśmy rękawy

i muszę powiedzieć, że widać efekty, prawda?

Sofia mogła tylko przytaknąć. Łódź była piękna, ale i przerażająca.

Dziewczynka weszła do niej bocznymi drzwiami, co zresztą nastręczyło jej pewnych trudno-

ści, i nie bez ulgi odłożyła kask. Zauważyła, że przy fotelach ustawiono metalowe buty, które na
pierwszy rzut oka wydawały się bardzo ciężkie. Na myśl o tym, że one również wchodziły
w skład wyposażenia, poczuła się okropnie.

Chcąc przerwać te ponure rozważania, postanowiła rozejrzeć się wokół i oswoić z tym oso-

bliwym wehikułem. Skromne wymiary wnętrza krępowały swobodę ruchów, ale za to było co

oglądać. Bulaje pozwalały patrzeć praktycznie wszędzie. Gdyby pojawiło się zagrożenie

‒ a ona

nie miała wątpliwości, że się pojawi

‒ natychmiast by to zauważyli.

Sofia ucieszyła się, kiedy profesor i Lidja usiedli na przednich fotelach. Ona sama wolała

zająć miejsce w drugim rzędzie, między innymi dlatego, że było tam nieco luźniej. Majordomus
dopilnował, by wszystko było zapięte na ostatni guzik, a potem pożegnał się z uśmiechem. Właz
zamknął się za nim z ponurym trzaskiem.

‒ Gotowe do startu? ‒ spytał profesor, odwracając się.

Sofia wpadła w panikę. Zziębły jej ręce i zaczęła szczękać zębami.

‒ Doskonale, za chwilę znajdziemy się w wodzie ‒ obwieścił Schlafen.

Światła zgasły i nastała ciemność. Serce Sofii zabiło mocniej. Ni stąd, ni zowąd zaschło jej

w gardle. Później jednak coś pstryknęło i kabinę zalała fala ciepłego światła.

‒ Teraz brakuje już tylko reflektorów ‒ powiedział profesor, lecz jego słowa zagłuszyło gło-

śne trzeszczenie otwierającej się metalowej klapy. Kiedy zapaliły się światła, Sofia spostrzegła,
że ogromna korba włazu obraca się. Woda zaczęła się sączyć przez spojenia i z delikatnym plu-
skiem skapywać na podłogę. Szum narastał, a mętna woda jeziora coraz bardziej przykrywała
bulaje.

‒ Widzę, że pobladłaś, Sofio ‒ zauważyła Lidja ze złośliwym uśmiechem. ‒ Chyba nie cier-

pisz na chorobę morską?

Sofia potrząsnęła głową. Głos uwiązł jej w gardle.

Profesor odwrócił się do niej.

‒ Nie przejmuj się. Kiedy robi się coś po raz pierwszy, strach jest nieunikniony.

Klapa wreszcie ustąpiła. Otwarła się na oścież, a wtedy potężna fala wody zalała pomiesz-

czenie. Łódź podwodna wpadła na mur, poderwała się z ziemi i zaczęła dryfować. Potem znów
zderzyła się ze ścianą i echo tego uderzenia długo jeszcze rozbrzmiewało w kabinie.

Sofia wrzasnęła.

‒ Wszystko w porządku! Wszystko w porządku! ‒ zapewnił profesor skwapliwie, manewru-

jąc gorączkowo przy lewarkach za sterem.

Teraz nawet Lidja pobladła i zacisnęła palce na obitym skórą siedzisku.

Coś zabrzęczało, łódź zakołysała się raz i drugi... i wreszcie znalazła właściwą drogę. Wpły-

nęła do jeziora. Lidja z głośnym westchnieniem opadła na fotel. Sofia nadal wciskała się w sie-
dzenie i nie śmiała poruszyć.

Woda na zewnątrz była czarna jak ropa naftowa. Reflektory oświetlały ją, ale już po kilku

metrach i one zginęły w egipskich ciemnościach. W smudze światła widać było długie, czer-
wone, miotane złowrogim wirem algi. Wszystko wokół Iśniło migotliwym blaskiem. Sofia doszła
do wniosku, że było gorzej, niż sobie wyobrażała. Otaczający ją krajobraz był księżycowy, absur-
dalny, obcy. Poza tym czuła ucisk w żołądku i szum w uszach. Miała wrażenie, że to nie dzieje
się naprawdę.

‒ Powiedziałbym, że powinniśmy przetrząsnąć całe jezioro, chyba że Sofia ma dla nas jakieś

bliższe wskazówki.

Lecz Sofia nawet profesora nie usłyszała.

‒ Sofio?

Wzdrygnęła się.

‒ Co?

‒ Słyszałaś?

Potrząsnęła głową, zdezorientowana. Opiekun spojrzał w jej stronę.

‒ Wszystko w porządku, postaraj się uspokoić.

Dziewczynka zamknęła oczy. Kiedy je otworzyła, przed łodzią przepływała właśnie duża

ryba o żółtych płetwach. Niedługo i ona, Sofia, znajdzie się na zewnątrz, a wtedy nikt już nie
będzie jej chronił.

‒ Dobrze ‒ odparła niemal bezgłośnie.

‒ I co, wiesz, gdzie powinniśmy się udać? Czy w twoim widzeniu pojawiły się szczegóły,

które mogłyby nam wskazać drogę? A może czujesz coś w tej chwili?

Sofia zamrugała kilkakrotnie, usiłując się skupić.

‒ Widziałam środek ziemi. On był właśnie tam. Tak więc... sama nie wiem... przypuszczam,

że powinniśmy się skierować na środek jeziora...

Profesor przytaknął.

‒ Tak też zrobimy.

Szum się zwiększył i łódź podwodna zaczęła szybciej schodzić na dno.

Wkrótce czerwone algi znikły, a w ich miejsce pojawiły się osobliwe skupiska roślin. Były

one podobne do gałązek świerku i miały nieciekawy kolor: oscylujący między brązem a purpurą.
Od czasu do czasu przewijały się między nimi efemeryczne, małe ryby. Światła zdawały się je
drażnić i kiedy reflektory przecinały im drogę, ryby pośpiesznie umykały w bok.

Sofia była zaabsorbowana tym, co widziała, a zwłaszcza tym, co niebawem miała zrobić;

mimo to czuła, że jej myśli ulatują hen, daleko... daleko..., nie wiadomo dokąd.

‒ Tutaj ‒ zawołała impulsywnie, bez namysłu. Nawet nie zauważyła, że Lidja powiedziała

dokładnie to samo.

Profesor wyłączył silniki, a wtedy gdzieś na dnie łodzi rozległ się trzask. To niewątpliwie

była kotwica.

Na zewnątrz znajdowało się coś w rodzaju niebieskiej bańki. Była ona ogromna (jej promień

musiał mieć dobrych sto metrów) i mieściła w sobie przedmiot o bliżej nieokreślonym kształcie.

‒ Jesteście pewne? ‒ chciał wiedzieć profesor.

‒ Czy to znaczy, że pan nie widzi bańki? ‒ zapytała Lidja z niedowierzaniem.

Profesor uśmiechnął się gorzko.

‒ Wy jesteście Smokonkami, a ja zwyczajnym Stróżem. Do pewnych tajemnic nie mam

dostępu.

Sofia zamarła. Tak więc dotarli do punktu granicznego. Profesor odprowadził je aż dotąd, ale

nie mógł posunąć się dalej.

‒ To wygląda jak przeźroczyste opakowanie, w którym coś jest... ‒ wyjaśniła Lidja, mrużąc

oczy, by lepiej widzieć.

Profesor przytaknął.

‒ Musicie wysiąść.

‒ Ty pójdziesz z nami, prawda? ‒ Sofia nie mogła się powstrzymać, by nie zadać tego pyta-

nia, chociaż z góry znała odpowiedź.

‒ Gdzie miałbym pójść? Do miejsca, którego nawet nie widzę? Poza tym ktoś musi tutaj

zostać, żeby wam pompować powietrze.

Lidja była w pełnej gotowości. Zwinnie podniosła się z fotela i usiadła na podłodze, usiłując

wciągnąć ciężkie buty. Sofia przyglądała się jej. Jakim cudem była tak pewna siebie? Dziew-
czynka rzuciła profesorowi błagalne spojrzenie, on jednak nie dość, że go nie zauważył, to jesz-
cze zapytał:

‒ Nie przygotowujesz się?

Sofia wstała i poszła w ślady Lidji. Wyciskała z siebie siódme poty, by wsunąć nogi

w straszne buciska, a kiedy założyła kask, odniosła wrażenie, że się dusi.

Profesor przymocował im za głowami rurki. Miały one doprowadzać powietrze i były podłą-

czone do maszynerii, która znajdowała się w spodniej części łodzi.

‒ Dzięki nim nie zabraknie wam tlenu. Jeżeli chcecie, możemy pozostać w kontakcie. Do

kasków wmontowałem mikrofony, więc wy również będziecie się mogły porozumiewać. Krótko
mówiąc, jestem z wami, czy to jasne? Gdyby pojawiło się jakiekolwiek zagrożenie, pociągnijcie
najpierw słabiej, a potem mocniej za sznur, którym jesteście obwiązane w pasie. Jeśli to zrobicie,
przyjdę wam z pomocą.

Raptem profesor spoważniał. Pochylił się i pociągnął za klamkę w podłodze. Otworzyła się

pokrywa szeroka na metr, czyli akurat na tyle, by przedostała się przez nią jedna osoba w skafan-
drze. Na obrzeżach zaczęła pienić się woda. Gdyby okoliczności były inne, Sofia z przyjemno-
ścią wsłuchałaby się w jej szum, ale teraz tylko zmroził jej krew w żyłach.

‒ Pójdę pierwsza, bo widzę, że jesteś dziwnie blada ‒ powiedziała Lidja lekko drwiącym

tonem.

Sofia powstrzymała się od komentarzy i przepuściła koleżankę.

Lidja spuściła się w dół. Woda pochłonęła ją z głuchym pluskiem. Sofia wpatrywała się

w rurkę doprowadzającą powietrze, która odwijała się z wielkiej korby i schodziła coraz niżej.
Profesor położył jej dłonie na ramionach.

‒ Nie bój się, będę z tobą. Pamiętaj, czego się nauczyłaś, i nigdy nie zapominaj o mocy Thu-

bana. On stoi w tej walce u twego boku.

Sofia przytaknęła, a potem usiadła z nogami spuszczonymi do wody. Chłód jeziora niemal

natychmiast przeniknął przez jej kombinezon. Na szczęście pod nim miała jeszcze grube spodnie.

‒ I uważaj na siebie ‒ szepnął jej opiekun.

Sofia potaknęła, patrząc na niego wilgotnymi oczami. Następnie spuściła wzrok na zanu-

rzone w wodzie stopy i zsunęła się w dół. Jezioro natychmiast ją wessało i mocno pociągnęło na
dno. Jej uszu dobiegł hałas odwijającej się rurki. Zaczęła oddychać głęboko i niespokojnie.

‒ Głowa do góry, zobaczysz, że pójdzie jak po maśle ‒ z oddali dotarł do niej lekko ochrypły

głos profesora.

O ile wzrok jej nie mylił, po prostu staczała się w pustkę. Światła łodzi podwodnej były

coraz słabsze, ciemności brały wszystko we władanie. Na szczęście miała uwiązaną u pasa
latarkę, a sznurek był na tyle długi, że zawsze mogła ująć ją w dłoń. Złapała ją niezdarnie i po
kilku nieudanych próbach zapaliła. Bańka była niedaleko. Sofia widziała ją pod sobą: przypomi-
nała ogromny embrion, z którego rurka Lidji wyłaniała się jak pępowina. Wszystko wskazywało
na to, że koleżanka była już w środku.

Sofia zaczęła oddychać jeszcze głębiej. Bańka zbliżyła się i już po chwili dziewczynka

dotknęła stopami jej powierzchni. Zanim się zorientowała, coś ją wchłonęło i runęła w dół.
Wrzeszczała co sił w płucach, dopóki nie przestała spadać.

‒ Sofio, wszystko w porządku? Sofio! ‒ do głosu profesora rychło dołączył inny, delikatniej-

szy.

‒ Trzymam cię. ‒ To była Lidja.

‒ Sofio! ‒ krzyczał zdesperowany profesor.

‒ Wszystko... wszystko w porządku, nadal żyję ‒ powiedziała Sofia drżącym głosem.

‒ Co się stało? ‒ zapytał Schlafen.

Tym razem to Lidja udzieliła mu wyjaśnień.

‒ Jesteśmy w bańce powietrza pod wodą, profesorze. Sofia staczała się w dół, ale już trzy-

mam ją w ramionach. Ja latam!

To była szczera prawda: Lidja obejmowała Sofię i miękko frunęła w kierunku dna.

Profesor westchnął.

‒ Wyrosły ci skrzydła Rastabana?

‒ Nie, nie doszło do metamorfozy, ale i tak latam.

‒ To dzięki Rastabanowi i jego mocom.

Sofia nie była zdziwiona, że to nie jej się przydarzyło. Wszystko było tak jak zawsze. Opa-

sała szyję Lidji ramionami. Czuła ucisk w żołądku. Zamknęła oczy.

‒ Sofio, bo mnie udusisz ‒ powiedziała przyjaciółka z kwaśną miną.

Dziewczynka spróbowała rozluźnić uścisk.

‒ Przepraszam ‒ wymamrotała.

Schodzenie w dół trwało nie dłużej niż kilka minut, lecz jej wydało się wiecznością.

W końcu stłumiony odgłos uderzenia butów Lidji o podłoże poinformował ją, że dotarły na miej-
sce. Sofia puściła szyję koleżanki i stanęła na własnych nogach. Otaczało je powietrze.

Lidia jako pierwsza zdjęła kask i odetchnęła pełną piersią.

‒ Powietrze ‒ stwierdziła ze zdziwieniem.

‒ No dalej, ściągnij kask.

Sofia popatrzyła na nią.

‒ Ale wtedy nie będziemy mogły się skontaktować z profesorem!

‒ W razie czego zawsze mamy sznurek. Rusz się...

Sofia ujęła kask w dłonie i ściągnęła go nie bez trudu. Powietrze wydawało się świeże i było

przesycone przyjemnym, dobrze jej znanym aromatem, który niezliczoną ilość razy czuła
w snach. To był zapach Smokonii.

Rozejrzała się wokół. Znajdowały się na czymś w rodzaju skalistej, niemal okrągłej równiny.

Gdyby nie to, że nad ich głowami rozciągała się migotliwa toń wody, można by pomyśleć, że
stały na lądzie. Sofia poczuła przypływ przejmującej tęsknoty. Wiedziała, czy raczej miała poczu-
cie, że to miejsce było kiedyś jej domem. Dawno temu stały tu ogromne budynki, a w uliczkach
tętniło życie. Dziś zostały już tylko wspomnienia i ponadczasowa pustka.

Łzy napłynęły Sofii pod powieki, choć te ponure myśli w gruncie rzeczy nawet do niej nie

należały. To były myśli Thubana i Sofia patrzyła na tę ziemię jego okiem. Wąskimi uliczkami
biegał chłopiec, natomiast zgromadzeni w świątyni Stróże kontemplowali zagadkę istnienia
wokół wspaniałego drzewa o ogromnych rozmiarach. Lśnienie owoców na jego gałęziach było
poruszające, a niczym nieskażona zieleń pączków wywierała wielkie wrażenie. Chłopiec docierał
do kamienicy z białego marmuru i siadał w jej cieniu, by spędzać całe godziny na nauce. To był
Lung. Szybowanie pod bezchmurnym, przejrzystym niebem, słoneczne, letnie dni, pełne piękna
i żywotności Drzewa Świata... Sofia nawet nie zdawała sobie sprawy, że szlocha. Stojąca u jej
boku Lidja również była wzruszona.

‒ Przypominasz sobie majestat świątyni, prawda? A rytuały odprawiane wokół Drzewa... ?

Potem zjawił się on i wszystko rozpłynęło się w szarej mgle.

Głos, którym przemawiała do niej Lidja, tak naprawdę należał do Rastabana. Ktoś w Sofii

zareagował na te wspomnienia. Thuban był z nią i to właśnie dzięki niemu odżyła w jej pamięci
śmierć przyjaciela, jego połamane skrzydła i paszcza, która otwierała się, by po raz ostatni
zaczerpnąć powietrza.

‒ To nie był wulkan ‒ powiedziała Sofia. ‒ Tam, gdzie teraz jest jezioro, kiedyś była Smoko-

nia. Wzbijając się do lotu, utworzyła olbrzymi krater, a ten w ciągu wieków przekształcił się
w jezioro Albano.

Lidja przytaknęła, rozglądając się dookoła ze smutkiem. Nie było wiatru, tylko niczym nie-

zmącony spokój miejsca, które nie wiedzieć czemu, nie zmieniło się przez wieki. Zupełnie jakby

upływ czasu ocierał się o nie, ale nie pozostawiał po sobie śladu.

Dziewczynka otarła policzki z łez.

‒ Już pora, musimy poszukać owocu.

Sofia wróciła do rzeczywistości. To prawda, miały misję do wypełnienia. Nie było czasu na

melancholię.

Odłożyły kaski na ziemię i ruszyły podmywaną przez wodę równiną. Metalowe buty z gło-

śnym zgrzytem ocierały się o skały. Były tak ciężkie, że każdy krok kosztował dziewczynki wiele
trudu. Sofia wsłuchiwała się w ich skrzypienie, a potem niespodziewanie przystanęła.

‒ Co jest? ‒ chciała wiedzieć Lidja.

Lecz Sofia nie wiedziała, co to było. Dziwne uczucie, dźwięk wyłamujący się z chóru innych

dźwięków, coś nieuchwytnego...

‒ Nic. Chodźmy.

Gdzieś za skałą przemknął cień o czerwonych ślepiach.

15. Kompas

Sofia i Lidja nie uszły zbyt daleko. Powodem były buty. Lidia jako pierwsza zdjęła je i zosta-

wiła na ziemi.

‒ Przecież potrzebujemy ich, żeby wrócić do łodzi podwodnej! ‒ zauważyła Sofia.

‒ Kasków też. Ale tu nikt nam ich nie ukradnie, nie sądzisz? Zabierzemy je, kiedy skoń-

czymy.

Sofia westchnęła i poszła w ślady koleżanki, jednak spacerowanie po skałach w samych skar-

petkach nie było łatwiejsze niż chodzenie w koszmarnych butach. Z rozpędu postanowiły pozbyć
się również kombinezonów. Poruszanie się w nich nastręczało im coraz więcej trudności, a prze-
cież musiały być zwinne.

Szły pewnym krokiem, doskonałe wiedząc, dokąd zmierzają. Wsłuchane w wewnętrzny głos,

zachowywały się jak osoby, które znają to miejsce jak własną kieszeń. W pewnym momencie
równina zaczęła gwałtownie się obniżać, tonąc w czymś w rodzaju studni o stromych ścianach.
Na dnie wznosiło się coś, co do złudzenia przypominało ruiny świątyni: ustawione w krąg, śnież-
nobiałe kolumny, choć w wielu miejscach popękane i podziurawione, dźwigały kopułę przykrytą
czerwoną dachówką. Lidja stanęła, zbita z tropu.

‒ Nie przypominam sobie tego miejsca...

Sofia głośno przełknęła ślinę.

‒ Ja tak ‒ rzekła jednym tchem. ‒ Ta budowla została wzniesiona po zniknięciu smoków

i śmierci Thubana. To dzieło Lunga.

Zastanawiała się, dlaczego ona pamięta to miejsce, a koleżanka nie. Czyżby żyły w niej nie

tylko wspomnienia Thubana, ale też Lunga i wszystkich przodków, którzy nosili w sercu moc
smoka, nim ona się urodziła?

‒ Coś jest w tej świątyni, mam dziwne przeczucia. Zupełnie jakby nieopodal czaiło się zło ‒

oznajmiła Lidja.

‒ Znajdujemy się nad Nidhoggrem ‒ odparła Sofia, ściągając na siebie zdumione spojrzenie

Lidji.

‒ Thuban zapieczętował go tu w dole... głęboko w dole, rzecz jasna ‒ dodała pośpiesznie. ‒

Ta świątynia wznosi się w punkcie, w którym smok wypowiedział zaklęcie, pieczętując nieprzy-
jaciela. To tutaj doszło do ostatecznego starcia.

Zaschło jej w gardle. Wspomnienia Thubana i Lunga napływały szeroką falą, budząc ponure

odczucia, a te zaćmiewały jasność jej umysłu. Była ociężała i zaczynała widzieć podwójnie.
Wróg, którego obecność wyczuła podczas starcia z chłopcem, czaił się pod jej stopami. I choć
dzieliły ich kilometrowe skały, on istniał.

Lidja zeszła jako pierwsza.

‒ Nie idziesz?

Sofia powiodła wzrokiem po stromej ścianie. Nie miała pojęcia, gdzie stawiać stopy.

‒ Nigdy nie uprawiałam wspinaczki... ‒ powiedziała niepewnie.

‒ Rób to co ja i bądź dokładnie nade mną. Jeżeli pojawią się trudności, będę pod tobą

i podam ci rękę.

Tak też zrobiły. Sofia starała się nie odrywać wzroku od ściany skalnej. Różnica poziomów

nie była zbyt duża, ale lęk wysokości i tak dawał jej się we znaki.

Niebawem głazy pod jej palcami stały się miękkie jak chleb. Sofia miała wrażenie, że lada

chwila się skruszą, a wtedy ona runie w przepaść. Głos Lidji prowadził ją i tłumaczył, jak bez-

piecznie się poruszać.

‒ Jeszcze trochę! Już prawie doszłyśmy.

Być może zawiniło złudne poczucie, że nic jej nie grozi... dość, że Sofia oparła prawą rękę

o kilka centymetrów za daleko. Przerażenie natychmiast porwało ją w swoje szpony. Druga ręka
również się osunęła i dziewczynka zawisła nad przepaścią z potworną świadomością, że nieba-
wem runie w dół, pociągając za sobą Lidję. Świat w ułamku sekundy wywrócił się do góry
nogami, napłynęły mdłości i nim Sofia zdążyła się zorientować, już leżała na ziemi z głową obo-
lałą po upadku na kamień. Była oszołomiona i zdezorientowana. Widziała tylko, jak Lidja staje
na chwiejnych nogach i ocenia sytuację. Na szczęście w chwili zdarzenia były praktycznie u pod-
nóża skały, przez co wypadek nie był zbyt tragiczny w skutkach.

‒ Być może powinnaś częściej bywać w sali gimnastycznej... ‒ skomentowała przyjaciółka,

masując swe obolałe plecy. Sofia, która tymczasem usiłowała policzyć potłuczone kości (gdyż
bolały ją wszystkie, co do jednej), natychmiast oblała się gorącym rumieńcem.

‒ Wybacz mi, ja...

Lidja podała jej rękę.

‒ Przestań się nad sobą użalać ‒ powiedziała ze zniecierpliwieniem, po czym wskazała pal-

cem przed siebie.

‒ Spójrz, dotarłyśmy do celu!

Świątynia była naprawdę w fatalnym stanie. Część kopuły rozpadła się na tysiące kawałków

i jej zatrważający wygląd wzbudził w Sofii niepokój. Coś żywego czaiło się za ruinami i zdawało
czekać. Lidja bez wahania przeszła przez drzwi, a Sofia podążyła za nią, nie chcąc pozostać
w tyle.

W środku panowały nieprzeniknione ciemności. Każda z dziewczynek była zaopatrzona

w oderwaną od kombinezonu latarkę. Sofia zapaliła swoją i zanim Lidja zaczęła przecierać jej
drogę, przytrzymała ją za ramię.

‒ Podłoga jest tutaj spadzista, bądź ostrożna ‒ szepnęła.

Nie mogła się nadziwić, z jak nadzwyczajną łatwością napływały wspomnienia.

Lidja skierowała latarkę w dół. To była prawda. Podłoga zmieniała się w coś w rodzaju

otchłani i spadała kamienną spiralą w sam środek okrągłego pomieszczenia, na którego dnie coś
spoczywało.

‒ Owoc... ‒ powiedziała dziewczynka bezgłośnie.

Sofia pomyślała dokładnie o tym samym, jednak nie czuła radości. Była niespokojna, zupeł-

nie jakby usłyszany na zewnątrz hałas nadal dźwięczał jej w uszach. Nieopodal czaiło się niebez-
pieczeństwo, tego jednego była pewna. Tylko jakie? A może to wyobraźnia, swoim zwyczajem,
płatała jej figle.

Lidja zaczęła ostrożnie, lecz stanowczo schodzić po spirali, kierując się do centrum. Sofia

poszła w jej ślady i już po chwili dotarły na sam dół. Razem uklękły na obrzeżach czarnej, szero-
kiej na jakieś dziesięć metrów płyty kamiennej. Była lśniąca i ciepła, niemal rozżarzona. Sęk
w tym, że poza nią nie było tam niczego.

Lidja powiodła wzrokiem dookoła siebie.

‒ Musi tu być! Przecież wyczułyśmy go obie!

Sofia nie wiedziała, co powiedzieć. Wspomnienia jak na złość nie przychodziły jej w sukurs.

Lung wybudował tę świątynię, ale jeśli idzie o owoc, pamięć ją zawodziła. Jaki zatem był sens
widzenia?

‒ Nie ma go... ‒ stwierdziła niepocieszona.

‒ Musi być! W przeciwnym razie po co Pączek by do ciebie przemawiał?

Sofia była zniechęcona. Lidja miała rację: zeszły na dno jeziora za sprawą jej wizji. To ona

zaufała swemu widzeniu i to ona uwierzyła, że Pączek wybrał właśnie ją, by wyjawić położenie
owocu. Cóż, najwyraźniej popełniła błąd i opacznie zrozumiała wiadomość.

Podczas gdy Lidja kontynuowała poszukiwania, Sofia nie odrywała wzroku od czarnej, gład-

kiej płyty kamiennej. To ona była jedyną pozostałością po pieczęci Thubana, jej znakiem na
ziemi. W pewnym sensie można by powiedzieć, że już tylko ten głaz trzymał na uwięzi Nidhog-
gra.

Sofia wzdrygnęła się. Była o krok od odwiecznego wroga, z którym nigdy nie stanęła twarzą

w twarz, ale który śmiertelnie ją przerażał. Wtem coś przyciągnęło jej uwagę. Była to jakby
barwna, błyszcząca drzazga. Sofia skierowała na nią latarkę. Wytężyła wzrok. To, co zobaczyła,
przypominało pozłacany łańcuszek przyczepiony do tkwiącego w kamieniu przedmiotu. Instynk-
townie wyciągnęła rękę, by go dotknąć, i pisnęła, gdy rozżarzony drobiazg sparzył jej palce.

Lidja zareagowała natychmiast.

‒ Co ty wyprawiasz? Przecież kamień jest gorący!

Sofia zacisnęła zęby i, nie zważając na ból, ponownie skierowała strumień światła na głaz.

‒ Widzisz? ‒ sapnęła. ‒ Tutaj coś Jest...

Lidja podeszła. Wydawało się, że ona również widzi łańcuszek. Patrzyła na niego przez jakiś

czas, a potem zajęła się bluzą z dresu, którą miała na sobie. Naciągnęła rękaw na dłoń, pochyliła
się nad kamieniem i ujęła łańcuszek w osłonięte materiałem palce. Z rękawa niemal natychmiast
uniosła się smuga dymu, lecz dziewczynka nie dawała za wygraną i ciągnęła z całych sił.
W końcu rozległ się głośny trzask i Lidja upadła na pupę. W dłoniach trzymała łańcuszek, do
którego doczepiony był przeźroczysty wisiorek.

* * *

Długo mu się przyglądały, ale żadna z nich nie mogła go sobie przypomnieć. Wydawało się,

że to najzwyklejszy łańcuszek z wisiorkiem z pospolitego szkła.

‒ Może to owoc...

‒ Sądzę, że gdyby tak było, rozpoznałybyśmy go. Pączek do nas przemówił, prawda? Myślę,

że owoce zrobią to samo.

Sofia uznała to spostrzeżenie za rozsądne.

‒ A jeśli to tylko część?

Lidja wzruszyła ramionami.

‒ Nie mam pojęcia... Sądzę, że najlepiej będzie pokazać go profesorowi, może on zrozumie

z tego coś więcej.

Wizja powrotu do opiekuna była krzepiąca. Sofia zmęczyła się ciemnością, a nagłe przejście

od chłodu, który panował w bańce powietrza, do rozżarzonego kamienia sprawiało, że kręciło się
jej w głowie. Poza tym odkąd zeszły na dół, nie opuszczały jej złe przeczucia. Przytaknęła ocho-
czo i podniosła się.

Zaledwie wyszły, sprawy przybrały niespodziewany obrót. Wisiorek, który Lidja zawiesiła

sobie na szyi, rozbłysnął, zupełnie je oślepiając. Światło zlało się w lśniący strumień i wskazy-
wało teraz konkretny kierunek.

‒ Co u licha...

Sofia wpatrywała się w nie jak zahipnotyzowana. Smuga jarzyła się niezwykle mocno, nie

rozpraszała się w wodzie i była widoczna z bardzo daleka.

Lidia zamknęła oczy.

‒ Coś widzę.

Sofia zadrżała ze strachu. Jej złe przeczucia raptem nabrały konkretnych kształtów.

‒ Widzę ruiny, trochę podobne do tych... i... i owoc! Owoc, Sofio! Ten przedmiot jest czymś

w rodzaju kompasu!

‒ Musimy już iść ‒ powiedziała Sofia słabym głosem.

‒ Można by pomyśleć, że to rzymskie ruiny... jest tam dużo trawy...

‒ Lidjo, coś jest nie tak ‒ zimny pot wystąpił jej na czoło.

‒ Kurczę, poczekaj!

Potem wszystko się zmieniło. Zadął silny wiatr i rozległ się metaliczny dźwięk, który Sofia

znała aż nazbyt dobrze. Cień spłynął na nie z góry i ugodził Lidję. Dziewczynka przewróciła się,
a wisiorek zsunął się z jej szyi i upadł nieopodal, nadal skrząc się światłem.

Sofia znalazła się w potrzasku. Jej koleżanka leżała na ziemi, wisiorek jarzył się w szczelinie

między skałami, a co najgorsze, pojawił się on. Był ogromny, jakby od ostatniego spotkania jesz-
cze urósł. Sofia wyraźnie czuła, że jego moc się spotęgowała. Choć nadal był tamtym chłopcem,
wydawał się kimś zupełnie innym. Czerwone oczy oraz odsłonięty skrawek twarzy były takie
same, ale reszta ciała pokryła się metalem, jak gdyby połknął go jakiś potworny robot. Jego palce
zmieniły się w szpony ostre jak brzytwy, a nogi w gąszcz splątanych drutów. Olbrzymie skrzydła
falowały. Chłopiec przyglądał się jej obojętnie, lecz wszystko w nim aż pałało nienawiścią. Sofia
cofnęła się, przerażona.

Lidja uniosła się na łokciach. Kiedy wstała, widok bestii zmroził jej krew w żyłach i przykuł

do miejsca. Mimo to zareagowała natychmiast.

‒ Sofio, wisiorek! ‒ wrzasnęła, przygotowując się do ataku.

Również Zniewolony popisał się nie lada refleksem. Poderwał się na równe nogi, chcąc

wzbić się do lotu, jednak Lidja błyskawicznie złapała go i powaliła na ziemię. Przekoziołkowali
razem kilka metrów, po czym Lidję coś odepchnęło. Straszliwy stwór podniósł się jak gdyby
nigdy nic i skierował na nią jeden ze swoich szponów. Z jego ramienia natychmiast wyłoniła się
głowa węża, gotowa przypuścić atak ostrym, metalowym językiem.

Sofia wzdrygnęła się.

‒ Nie! ‒ wrzasnęła, ile sił w płucach.

Przyjaciółka umknęła przed ciosem w bok.

‒ Sofio, weź go! Rusz się! ‒ krzyknęła rozjuszona. Zamachnęła się, a wtedy jeden z głazów,

które leżały na ziemi, poderwał się do lotu i pomknął w stronę napastnika. Chłopak okrył się
skrzydłami, i to wystarczyło, by udaremnić atak i rozłupać kamień.

Sofia stała jak słup soli. Dobrze wiedziała, jaki ma wybór: mogła wziąć wisiorek i uciec albo

zostać, przystąpić do walki, przywołać Thubana i wykorzystać w praktyce to, czego się na
uczyła. Niestety, nie umiała tego zrobić. Strach zaćmił jej umysł i znowu stała się tylko głupiutką
istotką, bezsilną i kompletnie pozbawioną odwagi. Przyglądała się w popłochu, jak przyjaciółka
samą siłą woli podnosi kamień za kamieniem, powstrzymując chłopca, który chciał ją zaatako-
wać. Kiedy Lidja walczyła, klejnot na jej czole lśnił, a ciało skrzyło się blaskiem. To wszystko
było niedorzeczne, niewiarygodne! Sofia zastanawiała się, jak to możliwe, że wplątała się w ten
koszmar. Jej miejsce było gdzie indziej i inne było jej przeznaczenie.

Otrząsnęła się, gdy jeden z ciosów dotarł do celu i przeciął ramię Lidji do krwi.

‒ Idź stąd! ‒ krzyknęła przyjaciółka.

Nogi same Sofię poniosły. Wyprostowały się niemal wbrew jej woli, palce zacisnęły się kon-

wulsyjnie wokół wisiorka i dziewczynka popędziła na złamanie karku. Nie była pewna, dokąd
biegnie, wiedziała tylko, że powinna odnaleźć profesora. W tym celu musiała założyć kask
i poprosić, by Schlafen po nie przyjechał. Plan był szalony, ale w tym momencie nic innego nie
przychodziło jej do głowy.

Już prawie dotarła na najwyższy punkt równiny, kiedy coś złapało ją za kostkę. Sofia upadła

jak długa i mocno uderzyła szczęką o skałę. Świat rozprysnął się na mnóstwo czarnych kawał-
ków, ból był nie do zniesienia. Łańcuszek wyślizgnął się z jej dłoni. Gdy doszła do siebie, zoba-
czyła, że potwór pochyla się nad wisiorkiem, sięgając po niego jednym z tych obrzydliwych języ-
ków, którymi zaatakował Lidję. Drugi język oplatał kostkę Sofii i kiedy wreszcie ją uwolnił,
dziewczynka ujrzała na nim plamy krwi.

„Lidjo! Nie!”.

Gorączkowo rozglądała się wokół w poszukiwaniu koleżanki, lecz potężne cielsko Zniewolo-

nego wypełniało jej pole widzenia. Powinna była odwołać się do Thubana, ale wszystko, czego
się nauczyła, przepadło. Nic nie pamiętała! W przypływie desperacji wyciągnęła w stronę nie-
przyjaciela rękę, jednak znamię na jej czole nie zareagowało. Nie zdając sobie sprawy z tego, co
robi, poderwała się na równe nogi i zaczęła krzyczeć nieswoim głosem. Rzuciła się do biegu,
a potem wpadła na chłopca z impetem, czując pod palcami lodowaty chłód metalu. Spojenia pan-
cerza drapały ją, ale ona nie zwracała na to uwagi. Musnęła łańcuszek wyprężoną dłonią.

„Mam go! Mam go!”.

Potem skrzydła Zniewolonego otwarły się i Sofia wypuściła zdobycz. Tak boleśnie upadła na

plecy, że zabrakło jej tchu. Przeszył ją ból i straciła czucie w ramieniu. Wszystkim, co widziała,
była teraz intensywna czerwień oczu chłopca. Za tym spojrzeniem czaił się Nidhoggr. Patrzył na
nią z triumfującym uśmieszkiem, a ona czuła, że stoi w obliczu absolutnego zła. Potem wszystko
rozpłynęło się w miękkiej, zimnej pustce i zapadła głucha cisza.

16. Rekonwalescencja

Nida obracała w palcach wisiorek. Chłopiec klęczał przed nią, zdyszany.

‒ Jego ciało odczuwa efekty wszczepów, nie wytrzyma zbyt długo ‒ stwierdził Ratatoskr

opanowanym głosem.

Nida nie zaszczyciła go odpowiedzią. Doskonale zdawała sobie sprawę, że istoty ludzkie źle

znosiły tak silne wszczepy i że styczność z równie wielkimi mocami siała spustoszenie w ich cia-
łach. Lecz to nie miało żadnego znaczenia. Odkąd wybrała go na brzegu Tybru, wiedziała, że ten
chłopiec nie pożyje zbyt długo. Gdyby umarł przed zakończeniem misji, wystarczyłoby znaleźć
kogoś innego.

‒ Może powinnaś mu dać chwilę wytchnienia, w przeciwnym razie będzie zbyt osłabiony,

żeby wyjść ze starcia cało.

Nida w końcu oderwała wzrok od wisiorka. Prychnęła, znudzona, i obrzuciła Ratatoskra

cierpkim spojrzeniem.

‒ Nie ma sensu, byś dalej umniejszał mój sukces. Odniosłam zwycięstwo, Ratatoskrze, i nasz

Pan dobrze o tym wie.

Ratatoskr zazgrzytał zębami.

‒ To jest nasze zwycięstwo, nie twoje. Razem obmyśliliśmy strategię.

Wisiorek kołysał się w palcach Nidy, raz po raz rozbłyskując w księżycowej poświacie.

‒ Zobaczymy, co o tym powie nasz Pan...

Ratatoskr usiadł, wyraźnie zbity z pantałyku. To Nida nakazała śledzić Uśpioną, ale jej nie

zabijać, by ukraść to, co znajdzie. Podjęła taką decyzję, zrozumiawszy, że mądrzej było czekać,
aż ofiara sama się odkryje, niż trawić czas na próżnych poszukiwaniach. Stało się oczywiste, że
ukrywała się gdzieś, gdzie oni nie mieli dostępu, toteż musieli obrócić sytuację na swoją korzyść
i zacząć działać w najodpowiedniejszej chwili. Właśnie dlatego Nida wysłała sługę na miejsce
ostatniego starcia. Wcześniej czy później Uśpiona musiała się tam pojawić, a wtedy on miał ją
wyczuć i dać sygnał do ataku. Ratatoskr nie miał w tym żadnego udziału.

‒ Wiesz przynajmniej, co to jest? ‒ zapytał, wskazując wisiorek głową.

Nida momentalnie przestała się nim bawić.

‒ Coś bardzo istotnego.

‒ A dokładniej?

Odpowiedziało mu milczenie.

Ratatoskr zachichotał złośliwie.

‒ Zatem nie wiesz...

‒ Odczytałam wspomnienia chłopca. To coś emanuje światłem i prawdopodobnie ma jakiś

związek z owocem. Co ważniejsze, teraz wiemy, że Uśpione są dwie. Misja zakończyła się suk-
cesem.

Ratatoskr nie przestawał jej prowokować.

‒ Tak, ale nie umiesz skorzystać z tego czegoś ani nie masz pojęcia, do czego to służy.

Nida poderwała się na równe nogi, zła jak osa. Jej obcasy głośno uderzały o posadzkę

z cementu, gdy podążała ku kwadratowemu oknu. Oparła się dłońmi o parapet i zgarbiła, otulona
księżycową poświatą.

Ratatoskr słyszał, że coś mamrocze, i widział jej cień rozlewający się po podłodze jak atra-

mentowa plama. On również wstał.

‒ Chyba nie zamierzasz sama go przywołać?!

Dotychczas zawsze robili to razem. Koniec końców byli w tym samym położeniu i mieli

przed sobą wspólny cel. Ale teraz wyglądało na to, że Nida chciała tylko sobie przypisać zwycię-
stwo.

Wkrótce mroczna bańka pochłonęła i jego, rozmywając kontury otaczającej ich rzeczywisto-

ści. Po chwili w ciemnościach zaiskrzyły się intensywnie czerwone ślepia Nidhoggra.

‒ Co tam?

Ratatoskr położył się, przyciskając czoło do posadzki.

Nida zaledwie klęczała z lekko pochyloną głową. Odniesiony sukces dodał jej pewności sie-

bie.

‒ Mam dla was dobre wiadomości, mój Panie ‒ oznajmiła z nutką satysfakcji w głosie.

Potem zadarła podbródek, pokazując mrocznej bańce wisiorek.

Zapanowało ciężkie milczenie i dopiero po jakimś czasie rozległ się cichy, gardłowy, ledwie

dosłyszalny chichot. Bulgoczący dźwięk wypełnił sobą mrok, co słudzy potraktowali jako dobry
znak.

‒ Moja mała Nidafjoll, moja niezdarna, choć tak oddana córko, widzę, że dobrze zrobiłem,

wymierzając ci karę. Nareszcie dałaś z siebie wszystko...

‒ Pochlebiacie mi, mój Panie ‒ odparła Nida z fałszywą skromnością.

Nidhoggr był usatysfakcjonowany i jego zadowolenie przelało się w ciało dziewczyny, napeł-

niając ją nową energią. Ratatoskr przyglądał się temu bez słowa, wykluczony z podziału sił.

Tymczasem rozżarzone ślepia aż zwęziły się z zadowolenia.

‒ Przyniosłaś mi cenny dar. Na tyle cenny, że na razie możemy nie zawracać sobie głowy

Uśpionymi.

Potem Nidhoggr zwrócił się do Ratatoskra, którego momentalnie przejął chłód.

‒ Połączyłem was w parę, ponieważ znam waszą nieudolność i miałem nadzieję, że w ten

sposób będziecie się nawzajem dopełniać. Gdzie byłeś, Ratatoskrze, kiedy Nida starała się speł-
nić moje pragnienia?

Młodzieniec schylił głowę na znak skruchy.

‒ To był nasz wspólny pomysł, mój Panie.

Natychmiast przeszył go ból i Ratatoskr osunął się na ziemię w konwulsjach.

‒ Nie kłam. Czytam w twoim umyśle.

‒ Mój Panie... ‒ Ból stał się nie do zniesienia.

Nida przyglądała się całej scenie, delektując się zemstą.

‒ Podarowałem ci życie, bo jesteś mi potrzebny. Nie zmuszaj mnie, bym tego żałował.

Ciemność wypełniła się ciężkim milczeniem. Ratatoskr oddychał głęboko, usiłując dojść do

siebie.

‒ Dzięki temu niebawem wejdziemy w posiadanie owocu Rastabana. Kiedy nam się to uda,

będziemy mogli rozbić nieprzyjaciół w pył. Tobie powierzam tę misję, Nidafjoll. Nie zawiedź
mnie. Niech kara, jaka spotkała twojego kolegę, będzie ci przestrogą.

Chichot zmienił się w pełny śmiech i wszędzie rozbłysły czerwone światełka.

* * *

Sofia obudziła się z powodu mdłości. Jej żołądek zakoziołkował, więc zwinęła się w kłębek,

by powstrzymać wymioty. Uniósłszy powieki, ujrzała tylko miękką bordową wykładzinę. Nie
była do końca świadoma, gdzie się znajduje. Ostatnie wspomnienie było dość niejasne i doty-
czyło ostrego zapachu metalu.

‒ Nie, nie! Nie ruszaj się!

Czyjeś ręce ujęły ją delikatnie za ramiona i zmusiły, by oparła się plecami o stos miękkich

poduszek. Przeszywający ból w ramieniu przykuł ją do łóżka. Sofia jęknęła.

‒ Nic ci nie jest, to po prostu brzydkie rozcięcie.

Profesor stał przed nią. Miał podkrążone oczy i zmizerniałą twarz. Stojący za jego plecami

Thomas trzymał w dłoni tacę. Sofia rozpoznała lśniący marmur i pojęła, że jest w swoim pokoju.
Przez chwilę poczuła się lepiej, ale zaraz potem ból powrócił.

‒ Co się stało? ‒ zapytała ochryple.

Profesor westchnął.

‒ Zranił cię Zniewolony, tak przynajmniej twierdzi Lidja. Mnie przy tym nie było, przecież

wiesz.

‒ Przesunął dłonią po twarzy. Wydawał się wykończony.

Z wolna napłynęły wspomnienia. Najpierw chłopiec, później walcząca Lidja, a wreszcie jej

rozpaczliwa ucieczka.

‒ Jak ona się czuje? ‒ szepnęła Sofia.

‒ Jest potłuczona i ma zranioną nogę, ale ogólnie czuje się lepiej od ciebie. To ona was urato-

wała. Wszystko wskazuje na to, że Zniewolony był zainteresowany jedynie wisiorkiem, bo
poszedł sobie, gdy tylko was pokonał. Lidja zaciągnęła cię, zemdloną, tam, gdzie zostawiłyście
kaski, i skontaktowała się ze mną. To dzięki niej mogłem zabrać was w bezpieczne miejsce. Teraz
siedzi piętro niżej i uczy się.

Sofia pomyślała o splamionej krwią głowie węża. Utkwiła wzrok w pościeli i pogłaskała

miękkie, bawełniane prześcieradło przykryte puszystą, czerwoną kołdrą. W miarę jak napływały
wspomnienia, w jej sercu rosło poczucie klęski. Zawiodła na całej linii. Oczyma pamięci ujrzała
chłopca z wisiorkiem w dłoni. Wziął go, zanim jeszcze ją zranił.

‒ Tak mi przykro... On go zabrał.

‒ Przestań wygadywać głupoty ‒ zaprotestował profesor. ‒ Lidja opowiedziała mi, jak rzuci-

łaś się na Zniewolonego i próbowałaś na wszelkie sposoby odebrać mu wisiorek.

‒ Nie udało mi się przywołać Thubana, ani nawet rzucić zaklęcia. Przez długi czas tylko

przyglądałam się, jak Lidia walczy za nas obie!

Rzęsiste łzy popłynęły jej po policzkach. Była zdesperowana. To z jej winy Lidja odniosła

rany, a wisiorek przepadł. Opiekun przyglądał się jej wilgotnymi oczyma.

‒ Nie mów tak nawet żartem! To ja popełniłem błąd. Ty zrobiłaś, co mogłaś. Wykazałaś się

odwagą i wyruszyłaś z nami, choć jeszcze nie byłaś gotowa na tego rodzaju misję

‒ Ale Lidja tak.

Sofia przypomniała sobie walczącą jak lew Lidję. Wciąż trudno jej było uwierzyć w tę hero-

iczną scenę. Jak dotąd tylko w komiksach widywała postacie, które siłą woli podrywały rzeczy
z ziemi.

Położyła głowę na oparciu łóżka i starała się uspokoić.

‒ To tylko starcie, w dodatku pierwsze. Jeszcze nie wszystko stracone ‒ powiedział profesor

z przekonaniem.

Sofia zerknęła na niego z ukosa. Tym razem jego anielska łagodność nie podniosła jej na

duchu.

* * *

Ostrze Zniewolonego przecięło jej ramię. Tylko cud sprawił, że kość się nie złamała. Profe-

sor wytłumaczył jej także, że metal, z którego wytapiano wszczepy, był dla Smokończyków tok-
syczny. To dlatego tak źle się czuła.

Nadal była w łóżku, ale ponieważ czuła się ciut lepiej, pozwolono jej usiąść. Profesor sie-

dział tuż przy niej, a Lidja nieco dalej na materacu, z kulą w zasięgu ręki. Zebrali się, by szczegó-
łowo omówić sytuację. Sama Sofia nalegała, żeby spotkanie odbyło się jak najszybciej. Przysię-
gała, że jej samopoczucie uległo poprawie i że była w stanie udźwignąć ciężar długiej i najpraw-
dopodobniej przygnębiającej rozmowy.

Profesor sięgnął po przyniesioną książkę. Otworzył ją na stronie, na której widniała ilustra-

cja, barwnie i z zadziwiającą dbałością o szczegóły przedstawiająca wisiorek. Sofia rozpoznała
go w okamgnieniu. Wizerunek chłopca, który podnosił go z ziemi i nawlekał na jedno ze swoich
ostrzy, wyrył się na zawsze w jej pamięci.

‒ To Promienna Gwiazda, bardzo stary przedmiot, wykonany ręcznie z żywicy Drzewa

Świata. Grupka mieszkańców Smokonii stworzyła go około trzech tysięcy lat temu. W tamtych
czasach wydawało się, że Nidhoggr lada chwila się obudzi, a Smokończycy nie byli w stanie zlo-
kalizować owoców. Użyli więc jednej z relikwii Drzewa i z wysuszonej żywicy skonstruowali
coś, co miało im pomóc w poszukiwaniach. Niestety, nigdy nie wykorzystali Gwiazdy do tego
celu. Wkrótce potem pojawiło się poważne ryzyko, że pieczęć pęknie, i Smokończycy użyli
wisiorka, by ją wzmocnić. To dlatego znalazłyście go w skale.

‒ Czy to znaczy, że wyjmując wisiorek, osłabiłyśmy pieczęć, która trzyma Nidhoggra na

uwięzi?

‒ zapytała zmartwiona Sofia.

‒ Jest dokładnie na odwrót ‒ odparł profesor. ‒ Pieczęć osłabiła się na tyle, że mogłyście

poruszyć kamień, właśnie za sprawą budzenia się Nidhoggra.

‒ Zatem to, co widziała Lidja...

Profesor przytaknął z bardzo poważną miną.

‒ Kamień zrobił, co do niego należało: wskazał Lidii miejsce, w którym kryje się owoc

Rastabana.

Elementy układanki wreszcie zaczęły się składać w głowie Sofii w całość.

‒ Lecz tylko my, Smokończycy, możemy się nim posługiwać, prawda? W niepowołanych

rękach jest on po prostu pospolitym wisiorkiem?

‒ Nie. ‒ Tym razem to Lidja udzieliła odpowiedzi. ‒ Ten przedmiot wydaje się funkcjonować

również w rękach zwyczajnych osób.

‒ Co więcej, Nidhoggr i jego słudzy z całą pewnością nie są zwyczajnymi osobami ‒ dodał

profesor.

‒ Ale oni są źli! Czy wisiorek nie wyczuwa ich podłości?

‒ Sofio, wywerny takie jak Nidhoggr mają w sobie wiele z natury smoków. Nie różnią się od

nich aż tak bardzo.

‒ Więc co teraz? ‒ spytała dziewczynka jednym tchem.

‒ Musimy czym prędzej odnaleźć owoc. Nasi nieprzyjaciele wiedzą, gdzie jest i natychmiast

się tam udadzą. Musimy ich ubiec

‒ odparła Lidja stanowczo.

‒ Zgoda. Jestem gotowa.

Żarliwość tej deklaracji przyciągnęła spojrzenie profesora.

‒ W tej chwili to niemożliwe. Jesteście ranne i najpierw musicie się wykurować. Jak w prze-

ciwnym razie stawiłybyście czoło wrogowi?

‒ Wyraźnie niepocieszony Schlafen wbił wzrok

w ziemię.

‒ Sam mógłbym się po niego wybrać, jednak nie mam sił, by zmierzyć się nawet

z wyrobnikami Nidhoggra. Jedyne, co możemy w tej sytuacji zrobić, to czekać.

Sofia zacisnęła pięści na kołdrze. Wystarczyłoby tak niewiele. Wystarczyłoby po prostu obu-

dzić Thubana. Podczas ćwiczeń zdołała tego dokonać. Wystarczyłoby zadziałać, zamiast stać jak
słup soli w obliczu wroga. A wtedy wszystko wyglądałoby inaczej. Odzyskaliby wisiorek i bez

trudu odnaleźliby owoc. Sofia czuła, jak ogarnia ją gniew.

‒ Tak czy inaczej, Pączek pomoże nam wszystko przyśpieszyć. ‒ Możemy poddawać się

jego dobroczynnemu wpływowi przez kilka godzin dziennie

‒ Lidja wyjaśniła tajemniczą wypo-

wiedź profesora.

‒ Nie za długo, gdyż w przeciwnym razie zabraknie mu energii na podtrzymy-

wanie aktywności bariery. Ja już tam byłam. I ty również, tyle że nieprzytomna.

Sofia poczuła się odrobinę lepiej...

‒ Ile czasu nam potrzeba?

‒ Dwa, trzy dni.

...a potem znów spuściła głowę. To zbyt długo! Trzy dni bezczynności, spędzone na wpatry-

waniu się w pościel i złudzeniach.

‒ Co się stanie, jeśli nieprzyjaciele przejmą owoc?

‒ Sofio, zamartwianie się nie ma sensu. Przecież i tak nie możemy nic zrobić, prawda? Poza

tym kamień udziela niejasnych wskazówek. Prawdopodobnie odwołuje się tylko do wspomnień
Smokończyków... To może nam dać przewagę.

Nadzieja była złudna, ale mieli tylko ją. Sofia opadła na poduszki. Była bardzo zmęczona

i jeszcze bardziej zagniewana. Nie mogła sobie wybaczyć.

Profesor podniósł się.

‒ Będzie lepiej, jeżeli obie teraz odpoczniecie ‒ powiedział, uśmiechając się słabo, ale szcze-

rze.

‒ Zobaczycie, że wszystko będzie dobrze. Sofio, za jakiś czas przyjdziemy tu po ciebie

i razem zejdziemy na dół.

Sofia przytaknęła i w milczeniu patrzyła, jak wychodzą. Lidja kulała, jednak wyraz jej twa-

rzy świadczył, że nie straciła animuszu.

* * *

Pączek wywierał na rany dziwny wpływ. Wydawało się, że je ogrzewa. Sofia ze zdumieniem

obserwowała dziurę w ramieniu. Nigdy przedtem nie widziała tego typu rany. Kiedy ujrzała ją po
raz pierwszy, zrobiło jej się słabo. Na szczęście miała już ten etap za sobą i teraz patrzyła na zra-
nienie, jakby należało do obcej osoby i nie miało nic wspólnego z jej ciałem. Pączek oblewał ją
światłem i tam, gdzie docierała moc relikwii, skóra była szczególnie ciepła. Było to przyjemne,
ale i osobliwe, nierzeczywiste doznanie. Szkoda, że nie istniała tego rodzaju kuracja dla ran
duszy.

Sofia nie mogła zaznać spokoju. Godziny ciągnęły się w nieskończoność, a każda z nich

przybliżała wrogów do zwycięstwa.

Lidja siedziała przy niej nieruchomo, wystawiając w stronę Pączka szerokie rozcięcie na

nodze. Rana zasklepiła się już w wielu miejscach, pozostawiając tylko białawy znak. Dziew-
czynka milczała i z zamkniętymi oczami rozkoszowała się dobroczynnym wpływem terapii.

Od czasu przygody pod jeziorem Lidja nie wspomniała o niej Sofii ani słowem. Rozmawiały

tylko podczas zebrania w jej pokoju. Sofia zastanawiała się, czy przyjaciółka jest obrażona i czy
obciąża ją odpowiedzialnością za zaistniałe wypadki. Ale choć zerkała na nią spod oka, nie
śmiała o nic zapytać.

‒ Lepiej się czujesz? ‒ odezwała się, by przerwać milczenie.

Lidja przytaknęła, nie otwierając oczu.

Sofia westchnęła. Nabrała pewności, że przyjaciółka chowa urazę.

‒ Bardzo mi przykro ‒ wyrzuciła z siebie jednym tchem. ‒ Wiem, że zawiodłam na całej

linii.

Lidja leniwie uniosła powieki i obrzuciła ją lodowatym spojrzeniem. Patrzyła dokładnie tak,

jak Sofia się spodziewała: zimno i oskarżycielsko.

‒ Myślisz, że świat kręci się wokół ciebie?

Tego już Sofia nie przewidziała.

‒ Oczekujesz, że cię zbesztam, jakbym była twoją mamą, albo że będę się gniewać, albo że

cię przytulę i powiem, że wszystko jest w porządku, tak jak profesor?

‒ Nie... Chcę tylko, byś wiedziała, że uświadamiam sobie swoją winę.

W oczach Lidji pojawił się cień irytacji.

‒ Zawsze to samo, Sofio, kropka w kropkę. A ja zaczynam mieć tego po dziurki w nosie.

Sofia skuliła się. Może wybuch gniewu, którego się spodziewała, był tuż-tuż.

‒ Nie gniewam się na ciebie ‒ oznajmiła tymczasem Lidja.

‒ A powinnaś. Zostawiłam cię samą w walce, straciłam głowę i...

Lidja uciszyła ją palcem.

‒ Złe traktowanie sprawia ci przyjemność, choć nie wiem dlaczego. Nie wiem, co się stało,

kiedy byłaś w sierocińcu, ale mam wrażenie, że ty chcesz, by ludzie ci mówili, że jesteś zerem. Ja
jednak nie gniewam się z powodu utraty wisiorka. Walczyłaś, by temu zapobiec, a poza tym
powinnyśmy być drużyną, dodawać sobie otuchy, kiedy dzieje się coś złego, i działać w parze.
Tymczasem ty zawsze uważasz się za gorszą ode mnie, co pozwala ci udowodnić sobie samej
i całemu światu, że jesteś do niczego.

Sofia spuściła głowę. Poruszały już ten temat i ona była tak samo zakłopotana jak poprzed-

nio.

‒ Mogło ci się udać, Sofio. Szkopuł w tym, że ty nie chcesz sobie zaufać.

Sofia wybąkała coś przepraszająco.

‒ Zamilcz! ‒ nakazała Lidja z wielką powagą. ‒ Denerwuje mnie, kiedy tak robisz... Pomyśl

tylko o jednym: zaatakowałaś tego chłopca gołymi rękami, bez jakiejkolwiek broni i bez pomocy
Thubana. Odważyłaś się. To oczyszcza cię z wszystkich win. Nie uciekłaś. To był akt wielkiej
odwagi.

Dziwne, ale aprobata Lidji miała w tej chwili większą wartość niż cokolwiek innego, nawet

uznanie profesora. Sofia zaskarbiła sobie podziw osoby, którą zawsze uważała za niedościgniony
wzór.

‒ Dlatego przestań się katować niedorzecznym poczuciem winy. Ja cię nie oskarżam o nic,

co najwyżej o to, że zawsze umniejszasz swoje zasługi. Nie jesteś winna. To się po prostu stało.
Znajdziemy jakieś wyjście.

Mimo że Sofia bardzo starała się nad sobą zapanować, łza spłynęła jej po policzku. Dziew-

czynka powoli, w nieoczekiwanym przypływie odwagi, wyciągnęła rękę i musnęła palcami smu-
kłe palce Lidji. Ich dłonie złączyły się w silnym, stanowczym uścisku. Sofia uśmiechnęła się,
czując, że druga łza dołącza do pierwszej i spływa jej po szyi.

‒ Dziękuję ‒ wyszeptała. ‒ Przysięgam, że następnym razem postaram się w siebie uwierzyć.

Przysięgam!

Lidja zerknęła na nią spod oka i uśmiechnęła się chytrze.

‒ Wiem o tym ‒ powiedziała jednym tchem. ‒ I wiem, gdzie znajduje się owoc ‒ dodała

nieco głośniej.

Sofia gwałtownie zadarła głowę.

‒ Zanim zaczęłaś mnie zabawiać rozmową, starałam się porozumieć z Pączkiem. ‒ Lidja

ponownie się uśmiechnęła, wlewając w serce przyjaciółki otuchę.

‒ Gdzie? ‒ zapytała Sofia z prostotą.

‒ Niedaleko stąd, w pewnej rzymskiej willi! ‒ wykrzyknęła Lidja triumfalnie.

17. Tajna misja

Rozgorączkowana Lidja trajkotała jak najęta.

‒ Widziałam, gdzie znajdują się ruiny, widziałam ich okolicę i całą resztę... jednym słowem,

jestem w stanie nas tam zaprowadzić! Wiem, gdzie jest owoc

‒ podsumowała zdyszana.

Profesor przyglądał się jej, wolno gładząc bródkę. Nie sprawiał wrażenia wzburzonego,

wręcz przeciwnie: zachowywał tak charakterystyczny dla siebie, stoicki spokój. Gdy chaotyczna
przemowa dobiegła końca, uroczystym gestem poprawił na nosie okulary.

‒ Po prostu wsłuchałaś się we wspomnienia tego, co zobaczyłaś z wisiorkiem na szyi? ‒

zapytał.

Lidja przytaknęła.

‒ Pomyślałam, że Pączek pomoże mi lepiej zrozumieć te wizje, zinterpretować je... i tak się

właśnie stało.

‒ Zatem udamy się tam przy najbliższej okazji ‒ podsumował profesor.

‒ Musimy to zrobić natychmiast ‒ stwierdziła Lidja krótko. ‒ Jeżeli ja odnalazłam to miej-

sce, nasi wrogowie też mogą je odnaleźć. Każda chwila zwłoki działa na korzyść Nidhoggra.

Na twarzy profesora odmalowała się troska.

‒ Wiem, masz rację, lecz już o tym rozmawialiśmy. Gdzie się wybieracie w takim stanie? Nie

byłybyście zdolne do walki.

‒ Ale jeśli się pośpieszymy, jeśli udamy się tam przed nimi po kryjomu... ‒ odważyła się

zasugerować Sofia, której perspektywa naprawienia własnych błędów wydała się nagle niezwy-
kle kusząca.

Profesor potrząsnął głową.

‒ Nie chcę podejmować ryzyka. Poza tym sama powiedziałaś, Lidjo, że udało ci się zlokali-

zować owoc dzięki Pączkowi, mam rację? Nidhoggr nie może liczyć na żadną z mocy Drzewa
Świata, zatem jest prawdopodobne, że odnajdzie to miejsce o wiele później niż my. Ponadto, jak
już mówiłem, tylko ty dzięki wspomnieniom Rastabana możesz poprawnie zinterpretować wska-
zówki udzielone nam przez wisiorek.

Lidja była wyraźnie poirytowana. Nigdy dotąd nie zdarzyło jej się podważyć słów profesora,

tak przynajmniej wynikało z obserwacji Sofii.

‒ To tylko hipotezy, które bazują na założeniu, że nasi wrogowie są mniej sprytni niż począt-

kowo przypuszczaliśmy. Tymczasem nie powinniśmy ich lekceważyć! Sofia ma rację: pośpie-
szymy się, będziemy działać z ukrycia i dotrzemy tam przed nimi. Nie narazimy się na niebezpie-
czeństwo.

Schlafen podniósł się z surową miną.

‒ Twoja noga jeszcze nie jest w pełni sprawna, a Sofia ma zbyt mało sił. W przeciwieństwie

do was, Zniewolony nie odniósł ran, zresztą nawet gdyby tak było, zmęczenie nie dałoby mu się
we znaki, ponieważ wszczepy zapewniają mu nadludzkie moce. Kiedy tylko wytkniecie nosy
z willi, wyczuje waszą obecność i podąży waszym śladem. I nawet jeśli nie wie, gdzie znajduje
się owoc, wystarczy mu za wami pójść. Starcie jest nieuniknione, toteż powinniśmy należycie się
do niego przygotować.

Lidja żachnęła się.

‒ Myli się pan. Czekanie jest ogromnym błędem.

Profesor zacisnął szczęki.

‒ To ty się mylisz. Zresztą decyzja nie należy do ciebie. Thuban jest naszym przewodnikiem,

lecz dopóki nie dojdzie do pełni sił, ja działam w jego imieniu. Dlatego przykro mi, ale przynaj-
mniej do pojutrza nie ma o czym mówić. To moje ostatnie słowo.

Nie raczył się nawet do nich uśmiechnąć. Odwrócił się i z grobową miną poszedł do swego

gabinetu. Lidja tak mocno zaciskała dłonie w pięści, że aż zbielały jej kostki.

* * *

Sofia przez całe popołudnie zastanawiała się nad słowami przyjaciółki. Zgadzała się z nimi

co do joty i ona również skłonna była przejść do czynów. Cóż takiego mogło się stać? Przecież
nawet nie spotkałyby Zniewolonego, a jeśli już, to zawsze mogły rzucić się do ucieczki. Nic nie
traciły, podejmując tę wyprawę, za to siedzenie w domu groziło katastrofą. Czyżby profesor nie
pojmował, że gdyby owoc wpadł w ręce Nidhoggra, doszłoby do tragedii? Poza tym Sofia nigdy
by sobie tego nie wybaczyła.

W jej myślach bezustannie powracało jedno zdanie, które dręczyło ją i od którego żadną

miarą nie umiała się opędzić. Thuban jest naszym przewodnikiem. Tak powiedział profesor. Thu-
ban był najpotężniejszym ze smoków i zamieszkiwał właśnie w niej. Zatem to ona musiała zde-
cydować. To ona po raz pierwszy w życiu musiała wysunąć się przed szereg i przejąć sprawy
w swoje ręce. Na samą myśl o tym trzęsła się jak osika. Podjęcie decyzji równało się przeciwsta-
wieniu woli profesora, który zawsze służył jej pomocą, wspierał, a nawet ofiarował jej dom. Ale
czy dla odzyskania owocu nie warto było zaryzykować?

Zwyciężył impuls. Sofia pomyślała, że taka śmiałość jest do niej niepodobna, lecz miała

poczucie, że postępuje właściwie. Niebezpieczeństwo, jakiemu zamierzała stawić czoło, było
przecież naturalną konsekwencją zaakceptowania Thubana i własnych kolei losu.

Toteż tego popołudnia niby przypadkiem podpytała Lidję o jej sen. Starała się, żeby wyglą-

dało to na leniwą pogawędkę, wynikającą ze zwykłej ciekawości. Kiedy zażywały kuracji, sie-
dząc nieopodal Pączka, raz po raz wplatała do rozmowy ostrożne pytania. A jednak opisawszy
widziane miejsce, Lidja spojrzała na nią z większą przenikliwością niż zazwyczaj.

‒ Dlaczego cię to interesuje?

Pomimo udawanej obojętności Sofia natychmiast stanęła w pąsach.

‒ Jestem ciekawa. Wiesz, ja... jeśli o to chodzi, czuję się trochę odstawiona na boczny tor.

Lidja zerknęła na nią z ukosa i Sofia odniosła wrażenie, że się uśmiechnęła.

Gdy przyjaciółka, której rozcięcie na nodze zasklepiło się za sprawą Pączka w różową linię,

zebrała się do wyjścia, Sofia nie poszła w jej ślady.

‒ Nie idziesz?

‒ Nie czuję się dziś najlepiej, wolałabym tu jeszcze zostać.

Lidja przez kilka chwil przyglądała się jej w milczeniu.

‒ Nie przesadzaj, bo osłabisz barierę.

Sofia skwapliwie pokręciła głową, a widząc, że przyjaciółka kieruje się do wyjścia, ode-

tchnęła z ulgą.

Zdecydowała się na noc. To był najrozsądniejszy wybór. Zaraz po kolacji wymyśliła jakąś

wymówkę i zaczęła ostentacyjnie ziewać, po czym ogłosiła profesorowi i Lidji, że chciałaby się
już położyć. Tak też zrobiła, tyle że zamiast pogrążyć się we śnie, czekała na sposobność. Kiedy
w domu zapanowała całkowita cisza, ostrożnie zeszła po schodach.

Nie grzeszyła zbytnią pewnością siebie. Prawdę powiedziawszy, pierwszy raz zdarzało jej się

wytykać nos z willi bez profesora czy Thomasa i już samo to przewinienie przyprawiało ją o pal-
pitacje serca. A jeśli na zewnątrz czyhał na nią ten chłopiec? Albo coś jeszcze gorszego? .

Tak czy inaczej, podjęła decyzję i nie było sensu cofać się przed jej konsekwencjami.

Musiała doprowadzić sprawy do końca.

Schody głośno trzeszczały, gdy kładła na nich stopy, toteż starała się poruszać bardzo lekko.

Choć trwało to długo, w końcu dotarła do drzwi.

Sięgnęła po wiszący nieopodal płaszczyk i zdobyła się na odwagę. Nie było czasu do strace-

nia. Lecz zaledwie położyła rękę na zimnym metalu, ktoś mocno zatkał jej usta. Zabrakło jej
powietrza, ale nieznana dłoń nie pozwalała jej krzyczeć. W jej polu widzenia pojawiły się oczy
Lidji. Przyjaciółka gestem nakazała jej milczenie, po czym zwinnie i bezszelestnie jak kotka
otworzyła drzwi. Wkrótce obie znalazły się na zewnątrz.

Noc była mroźna. Drzewa w lesie kołysały się, jakby i one drżały z zimna. Suche liście wiro-

wały nad ziemią w niespokojnym tańcu. Zdawało się, że przyroda knuje jakiś podstęp. Lidja
uwolniła Sofię i stanęła przed nią z rękami opartymi na biodrach. Nosiła ten sam płaszczyk co
zwykle, wokół szyi miała owinięty długi wełniany szalik w kolorze bordowym, a na głowie
czapkę. Wszystko wskazywało na to, że była gotowa rzucić zimnu wyzwanie długą, nocną
wędrówką.

‒ I cóż? ‒ odezwała się, tłumiąc śmiech.

Sofia została przyłapana na dwa centymetry przed drzwiami, zanim jej śmiała przygoda

w pojedynkę w ogóle się zaczęła. Przez chwilę rozważała możliwość zasłonięcia się jakimś mar-
nym kłamstwem, lecz zaledwie otworzyła usta, Lidja powiedziała:

‒ Być może wyprawa w dwójkę zakrawa na szaleństwo, ale samotna eskapada to już niewy-

baczalna głupota. Naprawdę chciałaś się tego podjąć sama jak palec?

Sofia zrozumiała, że się nie wyłga.

‒ Gdybym nie zawaliła, mielibyśmy wisiorek, toteż przyszło mi do głowy, że muszę się tym

zająć sama, nie angażując ciebie.

Lidja przyjrzała się jej od stóp do głów, tłumiąc sarkastyczny chichot.

‒ I jak zamierzałaś dostać się do ruin?

‒ No cóż, profesor przywiózł mnie tutaj autobusem. Może któryś z nich kursuje w nocy...

‒ Nie, nic nie kursuje o tej porze.

Sofia opuściła ramiona. O tym nie pomyślała. Nici z planu, jej bohaterski gest był skazany na

porażkę. Wepchnęła ręce do kieszeni.

‒ Powiesz o tym profesorowi?

Lidja spoważniała.

‒ Może twój pomysł nie był bez zarzutu, jeśli idzie o stronę organizacyjną, ale nie można mu

odmówić słuszności. Tyle że nie pójdziesz tam sama. Pójdziemy razem.

Sofia odetchnęła z ulgą i zmartwiła się jednocześnie.

‒ Ależ nie ma potrzeby, żebyś ze mną szła! W pojedynkę szybciej się uwinę.

‒ Nie wiesz, jak tam dotrzeć ‒ zaoponowała Lidja. ‒ W dodatku jest prawdopodobne, że czy-

hają na nas nieprzyjaciele. Ty nie jesteś w formie, może we dwie nie jesteśmy warte tyle, co
jeden zdrowy wojownik. Lepiej połączyć siły. Poza tym nie dysponujesz żadnym środkiem trans-
portu, prawda?

Sofia przytaknęła zmieszana.

‒ Cóż, ja temu zaradzę... ‒ Lidja zamknęła oczy, a wtedy znamię na jej czole rozbłysło cie-

płym, różowawym światłem. Po kilku sekundach coś zaczęło się wyłaniać z jej pleców. Były to
przeźroczyste, prześwitujące skrzydła, takie, jakie Sofia widywała jedynie we wspomnieniach
dotyczących złotego wieku Smokonii. Ich kontury rozmywały się niczym na niedokończonym
rysunku i miały w sobie coś dziwnego: sprawiały wrażenie elastycznych.

Lidja otworzyła oczy. Na jej czole perlił się pot, twarz była blada. Tak wyraźne oznaki zmę-

czenia zaniepokoiły Sofię.

‒ Dobrze się czujesz?

Lidja zignorowała to pytanie.

‒ Widziałaś? To stało się wczoraj wieczorem, po tym, jak poddałam się kuracji Pączka. Poja-

wiły się przypadkowo, niemal bez mojej woli. To Rastaban, Sofio! To skrzydła Rastabana!

Sofia przyglądała się im w zachwycie. Przez moment zastanawiała się, czy profesor nie miał

racji i czy obie nie są nazbyt osłabione. Coś mówiło jej, że powinna otworzyć drzwi, zachować
zdrowy rozsądek i wypełnić polecenia profesora.

‒ No i? Co oznacza ta mina? ‒ zawołała Lidja.

‒ Słuchaj, czy my czasem nie popełniamy błędu? ‒ zapytała Sofia w przypływie szczerości.

‒ Jesteś blada i zmęczona, może rzeczywiście jesteśmy zbyt słabe.

Lidja potrząsnęła głową z ożywieniem.

‒ Chyba nie sądzisz, że się nie zabezpieczyłam? Nie tylko ty spędziłaś przy Pączku więcej

czasu, niż to było przewidziane... Ja też zatrzymałam się tam wczoraj na dłużej i zapewniam, że
czuję się silna, niemal wyleczona. Zresztą jeśli się powiedziało a, trzeba powiedzieć i b.

Sofia pomyślała, że to, co zrobiły, musiało mocno nadwerężyć barierę wokół domu. Determi-

nacja, która jeszcze kilka minut temu nią kierowała, wydatnie osłabła. Ale to prawda, nie było
drogi odwrotu. Lidia z pewnością nie zmieni zdania.

Dopiero teraz, kuląc się z zimna, Sofia pojęła, że popełnia straszliwy błąd. Mimo to przytak-

nęła.

‒ Skoro nie możemy tego nie zrobić, lepiej się pośpieszmy.

Lidja opasała ją ramionami w talii.

‒ Tylko trzymaj mnie mocno ‒ szepnęła Sofia. W gardle jej zaschło i lęk wysokości znów dał

o sobie znać.

‒ Jestem pewna, że szybko pofrunę. To potrwa nie dłużej niż chwilę ‒ odparła Lidja z buń-

czucznym uśmiechem.

Sofia wbiła wzrok w różowawy klejnot, który lśnił między jej brwiami. Widziała, jak przyja-

ciółka zamyka oczy i koncentruje się, czuła, jak napina mięśnie ramion, liczyła krople potu na jej
czole. Kiedy zrozumiała, że oderwały się od ziemi, była bliska omdlenia.

Lidia mocno obejmowała ją w talii.

‒ Nie patrz w dół ‒ poradziła półgłosem, a Sofia nie kazała sobie tego dwa razy powtarzać.

Lot nie trwał długo, a jednak wydał się jej wiecznością. Nocny, zimny wiatr smagał jej twarz

i było dokładnie jak we śnie. Mimo to zamiast ulgi, która zazwyczaj towarzyszyła jej nocnym
przygodom, Sofia odczuwała lodowaty strach. Pod sobą miała pustkę, a jeszcze niżej szpiczaste
korony drzew, wykoślawione gałęzie i twarde, ostre jak brzytwa skały.

Lidia kilka razy pikowała w dół i w takich chwilach Sofia nie potrafiła zdusić krzyku.

‒ Nie obawiaj się, wszystko jest w porządku. Ale co byś powiedziała na małą dietę? ‒ przyja-

ciółka siliła się na żarty. Była zdyszana. Sofia wyczuwała ociężały, mozolny trzepot jej skrzydeł.

‒ A gdybyśmy tak dalej poszły piechotą? ‒ zasugerowała, odchylając głowę jedynie na tyle,

na ile było to konieczne.

‒ Nie ma mowy. Już prawie doleciałyśmy. Tak dla twojej informacji, widok jest oszałamia-

jący.

Wkrótce potem wylądowały nieopodal peryferyjnej, opustoszałej drogi. Znajdowały się po

drugiej stronie blaszanej bramy, którą tylko cud zdawał się utrzymywać w pionie. Lidia zgięła się
wpół, próbując odzyskać oddech.

Sofia przyglądała się jej ze zmartwioną miną.

‒ Nie powinnyśmy latać...

‒ Będziesz cicho czy nie? ‒ przyjaciółka zgromiła ją wzrokiem. ‒ Jeśli mnie pamięć nie

myli, przyjście tutaj było twoim pomysłem. Tak więc przestań marudzić i zróbmy to, co należy.

Sofia westchnęła, zaniepokojona. Sprawy zaczęły przybierać zły obrót. Czekając, aż oddech

Lidii się unormuje, dziewczynka rozejrzała się wokół siebie. Rozciągające się przed nią pole,
słabo oświetlone sierpem księżyca, docierało aż do łagodnych stoków pobliskiego wzgórza.

Lidia poszperała w kieszeniach, po czym wręczyła Sofii latarkę.

‒ Zapalmy je, by nie stracić się z oczu.

Zaczęły wdrapywać się na niewielkie wzgórze, a dotarłszy na szczyt, ujrzały coś w rodzaju

zadaszenia.

‒ To tam ‒ oznajmiła Lidia półgłosem. ‒ Od tej chwili bądźmy cicho, możliwe, że tutaj czają

się wrogowie.

Skierowały się w stronę zadaszenia szybko i bezszelestnie. Gdyby okoliczności nie były tak

śmiertelnie poważne, mogłyby to potraktować jako zabawę w wojnę. W miarę jak posuwały się
do przodu, kontury zadaszenia stawały się coraz bardziej wyraziste. Pod nim widać było świeżo
odkopane, ale jeszcze nie do końca wydobyte na powierzchnię ruiny: mur z romboidalnych
cegieł, podstawy paru kolumn, a przede wszystkim jakby niski korytarz.

Wykopaliska były otoczone metalową barierą. Doszedłszy do niej, dziewczynki zatrzymały

się i spojrzały w dół. To miejsce przechowywało jakąś tajemnicę, Sofia czuła to wyraźnie. Ruiny,
a zwłaszcza ów osobliwy korytarz, coś w sobie kryły. Wytężyła wzrok, próbując zrozumieć, co
czaiło się pod osłoną gęstego mroku, w którym przełaz tonął już po pierwszych metrach. I wła-
śnie wtedy jej oczom ukazał się niespodziewany blask. Gwałtownie odskoczyła do tyłu.

‒ Wrogowie! Tu są wrogowie! ‒ jej cichy głos pulsował przerażeniem.

‒ Uspokój się, jestem pewna, że to tylko owoc.

Sofia energicznie potrząsnęła głową.

‒ To światło lampy! Oni tu są!

Lidja ujęła ją za ramiona i obrzuciła tym stanowczym, kategorycznym spojrzeniem, dla któ-

rego Sofia czuła wielki podziw.

‒ A nawet gdyby? Przecież jesteśmy tutaj z konkretnego powodu. No, dalej!

W okamgnieniu przeskoczyła przez barierę i zaczekała na Sofię. Ta skuliła się, z o wiele

mniejszym wdziękiem przeszła na drugą stronę, a w końcu wylądowała z hukiem na pupie.

Lidja podała jej rękę i pomogła wstać. Były teraz na dole. Widziany z tej perspektywy, kory-

tarz zdawał się jeszcze bardziej ponury. Dosłownie zanurzał się w ziemi, jego kolebkowe sklepie-
nie dzieliło od podłoża nie więcej niż półtora metra, co odpowiadało też odległości pomiędzy
jedną ścianą a drugą. W głębi migotało słabe światło, z każdym krokiem bardziej odległe.

‒ Tam w środku ktoś już jest ‒ powiedziała Sofia, której ciarki przebiegły po plecach.

‒ Zatem musimy zachowywać się cicho ‒ szepnęła przyjaciółka, ruszając przed siebie.

Zaledwie weszły do korytarza, uderzył je smród zgnilizny. Wszędzie czuć było wilgoć.

Ściany, wykonane z tych samych romboidalnych cegieł co zewnętrzny mur, były pokryte białymi
porostami i zielonym mchem. Przez sklepienie sączyła się woda. Zmrok był tak gęsty, że niemal
można go było dotknąć. Sofia poczuła ucisk w żołądku.

‒ Zgaś latarkę i bądź ostrożna ‒ powiedziała Lidja półgłosem. Choć ona sama już zgasiła

swoją, nadal otulał je blask. Sofia spostrzegła, że jego źródłem był klejnot Rastabana, który jarzył
się na czole przyjaciółki i emanował ciepłym, różowawym, rozgrzewającym serce światłem.
Lidja umiała przywołać Rastabana i prosiła go o pomoc za każdym razem, gdy było jej to

potrzebne. .

Podążały przed siebie w milczeniu. Wkrótce ubita ziemia pod ich stopami zmieniła się

w mozaikową posadzkę. Jej białe i czarne elementy tworzyły wizerunek bardzo długiego węża.

Sofia starała się przywołać Thubana. Potrzebowała jego samego, siły, którą potrafił w nią

przelać, i krzepiącego blasku jego ślepi. Poza tym miała wrażenie, że czeka je walka. Słabe świa-
tło wciąż się tliło u wylotu niekończącego się korytarza i Sofia przeczuwała, że to oznacza kło-
poty. Toteż robiła co mogła, by wsłuchać się w swoje jestestwo, gdzie, jak wiedziała, spał smok.
Momentami niemal udawało jej się go wyczuć, zawsze jednak zbyt słabo albo na zbyt krótko.

Po chwili przeszły z korytarza do przestronnej sali. Było to ośmiokątne pomieszczenie

z drzwiami na każdej ze ścian. Drzwi, niczym się między sobą nie różniące, otwierały się niby
paszcze na czarnym tle nieznanego. Lidja bez wahania wybrała jedne z nich, a Sofia spostrzegła,
że w głębi majaczyło to samo słabe światło.

Wkrótce potem dziewczynki znalazły się w innym, tym razem kwadratowym wnętrzu. Tam

również było kilkoro niskich drzwi i mozaikowa, biało-czarna posadzka. Lidja od razu zdecydo-
wała się na jedno z przejść i choć przemierzyły jeszcze wiele pokoi, ta pewność siebie nie opu-
ściła jej do samego końca.

Im dalej szły, tym fresków na murach było więcej. Początkowo wyblakłe, szorstkie i rozma-

zane, z czasem stawały się coraz szersze i bardziej kolorowe. Sofia podejrzewała, że pochodziły
z epoki Imperium Rzymskiego. O ile pamięć jej nie myliła, podobne malowidła widywała nie-
gdyś w podręcznikach do historii. Te jednak miały osobliwy temat. Nie figurowały na nich bestie
w Koloseum, scenki z życia kupców, mężczyźni w tunikach, ani nawet matrony w wymyślnych
fryzurach. Na tych freskach królowały pejzaże, a przede wszystkim barwne, szybujące w prze-
stworzach smoki. Sielankowy nastrój malowideł zakłócały tu i ówdzie czarne rysunki o drama-
tycznej wymowie, przedstawiające olbrzymie ponure węże z pyskami wykrzywionymi nienawi-
ścią. Nie trzeba się było zbyt długo zastanawiać, by odgadnąć ich naturę: to bez wątpienia były
wywerny.

Przemierzając korytarze, Sofią wyczuwała znany sobie klimat, jak gdyby to miejsce miało

coś wspólnego ze Smokonią. Chociaż nie pamiętała tej pogrzebanej w ziemi willi, miała przeczu-
cie, że to właśnie tu żyli Smokończycy. Kto wie, czy i oni się przebudzili, czy też te freski były
jedynym śladem ich istnienia?

Dziewczynka nie dostrzegła na malowidłach ani Drzewa Świata, ani żadnego odniesienia do

mitologii smoków, o której opowiadał jej profesor. Być może mieszkańcy tych okolic nie mieli
bladego pojęcia o Thubanie i Nidhoggrze, nigdy nie odkryli swych korzeni, a ich wspomnienia,
pełne smoków i białych, latających miast, przez wiele pokoleń pozostały zagadką. Możliwe, że
całymi latami zastanawiali się nad istotą ogarniającej ich czasem łagodnej melancholii, ale jako
że nie dane im było odtworzyć w pamięci własnej przeszłości, przeżyli swe życie na pół gwizdka,
nigdy i nigdzie nie czując się jak w domu.

Tylko czy zapomnienie naprawdę było karą, czy raczej ratunkiem? Żadnej misji do wypełnie-

nia, żadnych mocy, które trzeba w sobie obudzić... Ci ludzie nie musieli stawiać czoła własnym
słabościom ani swemu nieprzystosowaniu. Wiedli normalny, spokojny żywot, doprawiony tą nie-
wielką zgryzotą, która pewnie tylko dodawała ich dniom powszednim rumieńców, zamiast je
zatruwać.

Oto jakie myśli towarzyszyły Sofii, gdy schodziła pod ziemię, a strach mroził jej krew

w żyłach. Dziewczynka wodziła wzrokiem po ścianach, pytając się, ile osób przed nią nosiło
w sercu Thubana, w ogóle o tym nie wiedząc. Zazdrościła tym ludziom. W przeciwieństwie do
niej, nie musieli zaglądać w głąb swego serca, szukać w nim smoków ani błagać ich, by się ode-
zwały i podzieliły swymi mocami.

Sofia przymierzała się właśnie do przekroczenia kolejnego progu, gdy ręka Lidji nakazała jej

się zatrzymać.

Pokój, w którym się znalazły, był większy niż poprzednie i całkowicie pokryty freskami.

Sofii zaparło dech w piersiach: rzadko zdarzało jej się widywać coś równie pięknego. Pokój
utrzymany był w tonacji czerwonej. Czerwień była tak niewiarygodnie intensywna, jakby dopiero
co wyszła spod pędzla 1 jakby artysta dokładnie w tej chwili ukończył swe dzieło. Na szkarłat-
nym tle odcinały się świetliste postaci o ostrych konturach. Kobiety tańczyły w przylegających
do ciała, jaskrawych szatach, układających się w zawiłe arabeski, zaś satyrowie o dwuznacznych
obliczach wygrywali na instrumentach muzyczny podkład pod starcie smoków z wywernami.
Cielska olbrzymich zwierząt miotały się w ferworze walki, złączone w brutalnym uścisku, a ich
zielone łuski przeplatały się bezładnie z czarnymi łuskami. Lśniącą ziemię pod tą menażerią
postaci porastały bujne drzewa i krzewy, bruździły potoki pełne przejrzystych wód i oblewały
łagodne fale spokojnego morza.

Sofia wpatrywała się właśnie w ten pyszny fresk z otwartą buzią, zdumiona i zafascynowana

doskonałością postaci, kiedy coś przywołało ją brutalnie do rzeczywistości. Na jednej ze ścian
powstała szczelina tak szeroka, że spokojnie mogłyby się w niej zmieścić dwie osoby. Czerwony
tynk, który skruszył się i opadł na ziemię, do złudzenia przypominał plamę krwi. Ktoś z rozmy-
słem zniszczył mur, na zawsze zakłócając harmonię malowidła. Tam, gdzie ongiś szybował
smok, teraz widniało jedynie czarne pęknięcie, otwierające się niczym rana.

Sofia była wściekła i przerażona zarazem. Ten, kto dopuścił się takiego czynu, nie uznawał

żadnych świętości i zapewne nie cofał się przed niczym, żeby osiągnąć własne cele. Tylko jedna
istota odpowiadała temu opisowi: Nidhoggr.

Lidja wyglądała na równie wstrząśniętą, ale starała się zachować zimną krew. I tylko klejnot

Rastabana mocniej lśnił na jej czole.

‒ Nieprzyjaciele ‒ powiedziała stanowczo. ‒ To ich sprawka. Owoc tam jest, czuję go. Oni

nas ubiegli.

Sofia zacisnęła dłonie w pięści. Spełniły się jej najgorsze przeczucia. Co teraz?

„Teraz muszę walczyć”, stwierdziła w duchu, zdobywając się na odwagę. Thuban tlił się

malutkim płomykiem w ciemnościach jej trwogi.

Lidja spojrzała na nią, szukając w jej oczach determinacji równej swojej. To było zwykłe

spojrzenie, a jednak Sofia dostrzegła w nim wiele podtekstów. Raptem poczuła bliskość przyja-
ciółki i to odczucie dodało jej sił. Ona i Lidja były sprzymierzeńcami, przyjaciółkami, towarzysz-
kami niedoli. Przytaknęła, starając się zagłuszyć wątpliwości tym nowym doznaniem. Potem obie
wsunęły się w szczelinę.

18. Rozpaczliwa walka

Przeszedłszy przez szczelinę w ścianie, Lidja i Sofia znalazły się u wlotu długiego, wąskiego,

wydrążonego w skale korytarza. Obie musiały się skulić, by do niego wejść.

W miarę jak posuwały się do przodu, światło przed nimi jaśniało coraz mocniej. Lecz ów

blask nie miał w sobie nic krzepiącego i Sofia rozglądała się na boki, byle tylko rozproszyć
myśli. Tunel, w który się zagłębiły, wyglądał jak naturalny rozstęp. Miał gładkie i wilgotne, nie-
mal śliskie ściany. Było w nich jednak coś dziwnego: porastający je mech zaczął zmieniać się
w trawę i kwiaty, które rychło wypełniły sobą całą powierzchnię. To było niedorzeczne. Sofii nie
chciało się wierzyć, by pod ziemią, a w dodatku bez światła, rosła tak bujna i kolorowa roślin-
ność. Łagodna zieleń przeplatała się tam z soczystymi barwami obfitych, zwisających ze ścian
kwiatów. Nonsensowność tego widoku siała w duszy niepokój.

Lidja również była podenerwowana; Sofia słyszała przed sobą jej zdyszany oddech i wie-

działa, że to nie był dobry znak. Potem korytarz jeszcze się zwęził, niemal przyprawiając dziew-
czynki o atak klaustrofobii, i kiedy w końcu otwarł się na tyle, że mogły przestać się garbić, obie
odetchnęły z ulgą. Sofia wyprostowała się, masując sobie ramię. Była obolała. Z poczucia obo-
wiązku zerknęła na ranę i spostrzegła, że skóra była zaczerwieniona. Serce zabiło jej mocniej.

Profesor miał rację, były jeszcze zbyt słabe. Również Lidja, pogrążona w zadumie, masowała

sobie nogę w miejscu, w którym odniosła ranę.

Szły w milczeniu, otulone słodkim zapachem cyklamenów i prymulek. Nagle korytarz roz-

szerzył się i zmienił w jaskinię piękną jak ziemski raj. W samym centrum rosło olbrzymie, bujne
drzewo z mnóstwem soczyście zielonych listków. U jego stóp dorodne margerytki wychylały
łebki z wysokiej trawy. To był cudny zakątek, oblany delikatnym, różowym blaskiem, podobnym
do lśnienia klejnotu Rastabana. Sofia rozkoszowała się jego pyszną urodą. Znała to miejsce
i dobrze się w nim czuła. Sam jego widok usuwał wątpliwości i lęki, wlewał w serce spokój,
przywoływał wspomnienia o Thubanie, szybującym pod niebem Smokonii.

Wtem Lidja sprowadziła ją na ziemię. Złapała ją gwałtownie za ramię i pociągnęła w dół.

‒ To oni! ‒ syknęła.

Sofia podążyła wzrokiem za jej spojrzeniem.

Chłopiec tkwił nieruchomo w jednym z kątów. Jego olbrzymie metaliczne skrzydła trzepo-

tały, jak gdyby przejęte lekkim dreszczem. Tam, gdzie jego szpony dotykały podłoża, trawa
wysychała, tworząc wokół siebie coś w rodzaju żółtawej aureoli.

Jak to się stało, że Sofia dotąd go nie zauważyła? Przecież gdziekolwiek by się pojawił,

zostawiał po sobie suche krzewy, zwiędłe gałęzie i zgniłe kwiaty. Jakby podążała za nim sama
śmierć. Każdy z tych śladów świadczył dobitnie, że szukał owocu wszędzie, siejąc spustoszenie
w tej rajskiej krainie.

Dziewczynki przesunęły się ostrożnie za skałę, aby stamtąd lepiej widzieć całą scenę. Chło-

piec nie był sam: towarzyszyła mu jasnowłosa dziewczyna o nieskalanie pięknym profilu. Była
powabna i wyglądała jak dorosła kobieta w swojej krótkiej spódniczce, odsłaniającej zgrabne
nogi. Na drobne ramiona narzuciła czarną kurtkę. Cała jej postać miała w sobie coś czarownego
i strasznego zarazem, coś, co przyprawiło Sofię o dreszcze. Jej cień majaczył na ponurej ziemi
niby czarna dziura, gdy niecierpliwie myszkowała wśród krzewów. Zerwane przez nią kwiaty
więdły i opadały na podłoże. Sofia patrzyła na nią z rosnącym przerażeniem. Wyczuwała promie-
niującą od niej nieopisaną podłość. Było to samo zło, zło w najczystszej postaci, tylko zło. Zakrę-
ciło się jej w głowie.

Nidhoggr!

To on pulsował w ciele dziewczyny, czuła to wyraźnie. Jego moc była szokująca. Sofia cof-

nęła się bezwiednie.

Lidja położyła jej na nadgarstku zlodowaciałą dłoń.

‒ Nie bój się ‒ powiedziała, ale głos odmawiał jej posłuszeństwa. Widać odniosła takie samo

wrażenie.

W pewnym momencie zobaczyły, że dziewczyna podnosi się i tupie nogą w przypływie fru-

stracji. Wisiorek na jej szyi emanował nikłym, bladym światłem, niedokładnie wskazując miej-
sce, w którym należało szukać.

Potem rozległ się radosny okrzyk i przyjaciółki zadrżały.

‒ Oto on! Oto on! ‒ dziewczyna pochyliła się raptownie z uśmiechem na ustach. Zachowy-

wała się jak dziecko, które właśnie odnalazło zgubioną zabawkę. Wyciągnęła ramiona i przez
kilka chwil zaciskała na czymś palce. Nagle wrzasnęła i uniosła do piersi mocno poparzone dło-
nie. Jednak uwaga Sofii skupiła się na czymś innym: coś wypadło dziewczynie z rąk, osunęło się
na ziemię i potoczyło niemal tam, gdzie ona i Lidja się ukrywały. Był to rodzaj kuli o trudnej do
określenia barwie. Przeważał róż, ale na całym świecie nie było koloru, którym można by w pełni
opisać wielość jej odcieni. W środku coś wirowało, krzepło w bezkształtnej formie, jaśniało... by
w końcu rozpłynąć się w pogodnym blasku. Sofia rozpoznała głowę smoka. Rastaban, ucieleśnie-
nie rozumu, pierwiastek racjonalny, który równoważył impulsywność Thubana. To dlatego
w Gwiazdozbiorze Smoka przypisano mu głowę, drugą najjaśniejszą gwiazdę w konstelacji.

Na myśl o tym wzruszenie ścisnęło Sofię za gardło. Rastaban był przyjacielem, sprzymie-

rzeńcem, smokiem, który jako pierwszy padł ofiarą kłów Nidhoggra. Jego ślepia były jak ten
owoc: lśniące i przepełnione mądrością. Sofia nie umiała zapanować nad gniewem. Wywerny po
prostu nie mogły zniszczyć tej relikwii! Właśnie dlatego okrzyk dziewczyny wzbudził w niej głę-
boką radość. Dobrze widziała, jak z poparzonej skóry wyrosły czarne łuski i uśmiechnęła się do
siebie na ten widok. Zatem moc owoców nadal niszczyła zło.

‒ Już pora ‒ syknęła Lidja przez zaciśnięte zęby. ‒ Ja odwrócę jej uwagę, a ty weźmiesz

owoc.

‒ Ale...

‒ Teraz!

Lidja wyskoczyła z kryjówki i rozpostarła skrzydła. Chociaż były one jeszcze bledsze i słab-

sze niż poprzednio, wzbiła się do lotu i zaatakowała jasnowłosą dziewczynę z zaskoczenia.
Razem osunęły się na ziemię. Zniewolony przygotowywał się tymczasem do przypuszczenia
ofensywy.

Sofia skamieniała jak poprzednio. Przyglądała się całej scenie, niezdolna, by się poruszyć,

a ciała walczących wiły się przed nią na trawie jakby w zwolnionym tempie.

„Nie, nie!” krzyczał wewnętrzny głos.

Wypadki nie mogły się potoczyć jak ostatnim razem, nie po to dotarła aż tutaj!

Nogi same ją poniosły. Nieprzyjaciel mógł ją zaatakować w każdej chwili, lecz nie miała

czasu, by się bać. Musiała odzyskać owoc, który nadal leżał na ziemi, emanując światłem. Był
przepiękny, kuszący... Sofia dopadła go jednym susem, choć w jej okaleczonym ramieniu pulso-
wał przenikliwy ból. Ścisnąwszy kulę w dłoniach, poczuła się pełna energii. Ogarnął ją też
wewnętrzny spokój. W zakamarkach jej umysłu, tam, gdzie przez długi czas szukała Thubana,
zajaśniały nagle zielononiebieskie ślepia.

‒ Nie!

Ten nieludzki okrzyk wstrząsnął nią do głębi. Dziewczyna patrzyła w jej stronę z twarzą

wykrzywioną nienawiścią. Kiedy wrzask umilkł, rozbłysło czarne światło i Lidja wpadła na
drzewo. Sofia tkwiła w bezruchu, podczas gdy dziewczyna doskakiwała do niej z dłońmi ciskają-
cymi czarne błyskawice. Wszelka myśl okazała się zbędna: wypadki potoczyły się z wielką natu-
ralnością i prostotą. Trawa sama urosła, splotła się w długie, wytrzymałe sznury i związała ręce
nieprzyjaciółki, wprawiając ją w nie lada osłupienie. Sofia wykorzystała tę chwilę słabości, by
czmychnąć tam, skąd przyszła.

‒ Przeklęta! ‒ krzyknęła dziewczyna, zaś czarne błyskawice wokół jej rąk ciemnym płomie-

niem wypalały liany. Potem rzuciła się do przodu, przypuszczając kolejny atak.

Sofia wyczuła ruch powietrza za plecami: nieprzyjaciółka była tuż-tuż... Lecz kiedy się

odwróciła, spostrzegła, że zdyszana Lidja przytrzymywała dziewczynę w pasie.

‒ Uciekaj! ‒ wrzasnęła do niej.

Jednak Sofia nie była w stanie myśleć. Doniosłość decyzji, którą musiała podjąć, kompletnie

ją sparaliżowała. Dziewczyna ponownie krzyknęła, a wówczas czarny płomień otulił całą jej
postać. Lidja pisnęła z bólu, ale nie dała za wygraną, przeciwnie: mocniej opasała ramionami nie-
przyjaciółkę. Iskry paliły Sofii skórę i ubrania. Klejnot Rastabana mocno błyszczał na czole
Lidji, a świetlisty kokon otoczył jej ciało czymś w rodzaju bariery. Jasnowłosa dziewczyna
wykrzywiła twarz w grymasie bólu, po czym osunęła się na ziemię bez sił. Lidja zyskała trochę
czasu.

‒ Uciekaj! No już! ‒ krzyknęła do Sofii, przygotowując się do kontrataku. Jej płaszczyk był

w połowie spalony, rana na nodze krwawiła, na skórze miała pełno oparzeń.

Sofia patrzyła na nią zza zasłony łez.

‒ A ty...?

Zaledwie wypowiedziała te słowa, kątem oka zobaczyła za plecami blask. Chłopak leżał na

ziemi, przygnieciony głazem, którym Lidja cisnęła w niego siłą woli. Zniewolony próbował przy-
puścić na Sofię atak, lecz przyjaciółka przyszła jej z odsieczą.

‒ Zanieś owoc w bezpieczne miejsce. TERAZ!

I wtedy Sofia rzuciła się do ucieczki. Zamknęła oczy, by nie widzieć, co się dzieje, i biegła,

tuląc owoc w ramionach.

‒ Idź za nią! ‒ nakazał jakiś głos.

W chwilę później metaliczny dźwięk skrzydeł, które trzepotały w pustce, uświadomił jej, że

Zniewolony depcze jej po piętach.

Czym prędzej wsunęła się w szczelinę i gnała, ile sił w nogach. Może szpara była zbyt wąska

dla chłopca? Może jej się powiedzie? Jednak on ani myślał się zatrzymywać; Sofia wyraźnie sły-
szała, jak jego skrzydła ocierają się ze zgrzytem o kamień.

W pewnym momencie poślizgnęła się i mocno uderzyła brodą o ziemię. W oczach jej

pociemniało, ale ani na sekundę nie wypuściła owocu z rąk. Lidja poświęciła się, by nie padł on
łupem wrogów i Sofia za nic w świecie nie chciała go stracić. Podniosła się z wysiłkiem, wci-
snęła w najwęższą część korytarza i zaczęła posuwać się na czworakach. Czuła szaleńcze pulso-
wanie w skroniach, otarte kolana paliły ją żywym ogniem. Była bliska omdlenia, ale nawet
krótki, przerażający syk nie zdołał jej zatrzymać. Jęknęła, gdy jedno z ostrzy chłopca otarło się
o jej nogę. Zerknęła w tył. Zobaczyła, jak czerwone oczy Zniewolonego rozbłyskują w tunelu
i przez moment wydawało jej się, że to koniec. Stwór parł do przodu, nie zważając na skały, które
darły błonę jego skrzydeł.

Wylot był już bardzo blisko! Jarzył się światłem zaledwie kilka kroków dalej. Sofia zebrała

w sobie resztki odwagi i zawzięcie posuwała się na czworakach. Wtem sparaliżował ją ostry ból.
Chłopiec mocno chwycił jej stopę i zaczął ją ciągnąć do tyłu. Był blady, dyszał ciężko, jego skóra

wokół wszczepów czerwieniła się i siniała na przemian. Ale choć wyglądał fatalnie, nadal ślepo
słuchał rozkazów swej pani.

Sofia nadaremnie wierzgała nogą.

„Nie chcę umrzeć!” pomyślała w desperacji, a jej serce jak za dotknięciem czarodziejskiej

różdżki napełniło się odwagą. Coś zapłonęło na jej czole i tunel zalało intensywne, zielone świa-
tło.

Wreszcie go czuła. Thuban. Nie musiała nawet pomyśleć o zaklęciu. Gałęzie sprężyste jak

pajęczyna wyrosły z nagich ścian przełazu i utkały gęstą sieć pomiędzy nią a Zniewolonym, blo-
kując go. Mimo to chłopiec starał się utorować sobie przejście ramieniem. Sofia coraz wyraźniej
słyszała świst jego szponów. Ból w stopie był nie do zniesienia. Krzyknęła raz jeszcze i przysu-
nęła dłoń do metalowego języka, który nadal ją oplatał. Dotknęła go, a wtedy język się skurczył
i zmienił w coś w rodzaju suchej gałązki. Jedno pociągnięcie wystarczyło, by przerwać go i odzy-
skać wolność.

Sofia posuwała się najszybciej jak mogła. Kiedy dotarła do miejsca, w którym sklepienie

tunelu było wyższe, podniosła się i popędziła biegiem. Serce podchodziło jej do gardła. Utykała
i była potwornie zmęczona. W oczach jej się mieniło, strach był obezwładniający. Wreszcie jed-
nak dotarła do szczeliny w murze, jednym susem przeskoczyła na drugą stronę i upadła na biało-
czarną posadzkę. Jej serce biło jak oszalałe. Wreszcie pozwoliła sobie na chwilę odpoczynku.

Gdzieś za plecami dochodził ją metaliczny zgrzyt ostrzy, ale uderzenia były coraz słabsze

i coraz bardziej odległe.

„Wstań, do licha, wstań!”.

Z trudem się podniosła i znów zaczęła uciekać. Mimo że usiłowała sobie przypomnieć, któ-

rędy przechodziła z Lidją, o wyborze drzwi decydował przypadek. Parę razy zgubiła się i musiała
zawrócić, w końcu jednak freski na ścianach wyblakły, a mury stały się bardziej ascetyczne. Wyj-
ście było o krok.

„Już! Już!”, powtarzała dla dodania sobie animuszu, lecz im bliżej była celu, tym wyraźniej-

sze stawało się wspomnienie rannej, osłabionej Lidji.

„Na pewno uda jej się uciec. Po prostu zwleka, by nie dogoniła mnie jasnowłosa dziewczyna.

Spotkamy się w domu albo w innym bezpiecznym miejscu”.

Owiało ją lodowate tchnienie nocy. Była na dworze. Cienki sierp księżyca przypominał

wyjęty z pokrowca nóż, gwiazdy błyszczały bezlitośnie. Sofia dobrze znała ten widok, a jednak
teraz wydał się jej obcy. Na niebie nie było nic, co mogłoby lei dodać otuchy. Pomyślała, że to
nie koniec. Musiała uciec jak najdalej od tego miejsca. Dopiero kiedy owocowi nic już nie będzie
groziło, ona też odpocznie.

Zebrała marne resztki sił i zeszła zboczem wzgórza, na które nie tak dawno wspięła się

z Lidją.

* * *

Tymczasem w jaskini Nida podniosła się i niedbale poprawiła sobie ubranie. Było oczywiste,

że miała przed sobą Smokonkę, ale nie spodziewała się po niej takiej siły. Gdyby zawiodła, jej
Pan bardzo by się gniewał. Niestety, owoc znikał w tej chwili w korytarzu, a Zniewolony, pół-
żywy ze zmęczenia, z pewnością nie zdołał go odzyskać. Musiała się więc pośpieszyć.

Lidja stała przed nią, Oko Umysłu lśniło oślepiająco na jej czole. Nie ulegało wątpliwości, że

ta dziewczynka przebudziła się niedawno, wszak nie sprawowała jeszcze pełnej kontroli nad
swymi mocami, a jej skrzydła nie rozwinęły się do końca.

‒ Zejdź mi z drogi, w ogóle mnie nie interesujesz ‒ rzuciła Nida napastliwie.

Lidja uśmiechnęła się. Wszystko ją bolało, ale to nie miało znaczenia. Najważniejsze, by

owoc się stąd wydostał i dotarł do profesora.

‒ Jednak będziesz musiała się mną zainteresować, gdyż nie pozwolę ci wyjść, dopóki mnie

nie pokonasz.

Nida roześmiała się z sarkazmem. Dziewczynka nie wiedziała, co mówi, to było oczywiste.

Cios był błyskawiczny, lecz zbyt słaby. Głaz oderwał się od ściany jaskini i runął na kark

dziewczyny. Uderzenie byłoby śmiertelne dla każdej istoty ludzkiej, ale nie dla niej. Głaz rozkru-
szył się na czarnym płomieniu, którym Nida się otuliła.

‒ Odsuń się! ‒ syknęła.

Lidja nie przestawała się uśmiechać. Jej skrzydła z każdą chwilą były coraz bardziej wiotkie.

To właśnie atak, który przypuściła, otworzył Nidzie oczy. Rastaban. Ta Uśpiona nosiła w sobie
Rastabana.

„Nie obawiaj się, to pierwszy z pokonanych przez niego smoków. Rozszarpał go swymi

kłami przed oczyma bezsilnego Thubana. Musisz ją powstrzymać, nim wszystko sobie przypo-
mni, w przeciwnym razie jej moce zupełnie się obudzą”.

Sklepienie nad nią zaczęło pękać, a klejnot na czole Lidji rozbłysnął oślepiającym światłem.

Skała skruszyła się i stopniowo zasypała Nidę. Stos kamieni był z każdą chwilą cięższy. Dziew-
czynka była na skraju wyczerpania, a jednak walczyła do końca. Choć zarówno jej ciało, jak
i umysł były kompletnie pozbawione sił, nie zatrzymała się, dopóki w jaskini nie zaległa głucha
cisza.

Lidja dyszała ciężko. Wtem jej uszu dobiegł daleki, ledwie dosłyszalny świst. Ze skupiska

głazów oderwał się pierwszy kamyk, potem drugi, a potem jeszcze jeden, i jeszcze... W końcu
Nida wyłoniła się ze skał w językach czarnego ognia, przerażająca, z twarzą wykrzywioną w nie-
ludzkim grymasie.

‒ Naprawdę sądziłaś, że to wystarczy? ‒ powiedziała, śmiejąc się piskliwie.

Lidja próbowała wzbić się do lotu i zerwać gałązki z rosnącego w jaskini drzewa, lecz świa-

tełko na jej czole jarzyło się coraz słabiej.

Nida zbliżała się do niej nieubłaganie.

‒ To koniec ‒ szepnęła.

Potem uniosła rękę i przez moment patrzyła Lidji w oczy. Wydawało się, że czas stanął

w miejscu. Czarne języki ognia otoczyły jej ramię i zaczęły rosnąć, z każdą chwilą bardziej fiole-
towe. Oczy Lidji rozszerzyły się z przerażenia.

Nida rozprostowała palce, a wtedy płomienie rozprzestrzeniły się, paląc wszystko, co napo-

tkały na swej drodze. Wydana na ich pastwę, Lidja skuliła się i przygotowała na stawienie czoła
nieznośnemu gorącu. Jednak płomienie nie parzyły, przeciwnie: były lodowato zimne. Śmier-
telny, przeraźliwy chłód przeniknął przez skórę do kości, a stamtąd aż do mózgu, pozbawiając
dziewczynkę resztek sił. Przeźroczyste skrzydła na jej plecach zajęły się ogniem i przez chwilę
przypominała wynurzającego się z płomieni demona. Krzyknęła z bólu, błagając, by to skończyło
się jak najszybciej, by udzielono jej łaski omdlenia. Lecz Nida ani myślała przerywać. Zaczekała,
aż skrzydła wypalą się do cna i Oko Umysłu wygaśnie. Dopiero wtedy zamknęła dłoń.

Lidja osunęła się na ziemię, a w jaskini zapanowała cisza. Smród zgnilizny przesycał powie-

trze i wszystko, co w grocie było czarowne, przepadło bez śladu. .

Obcasy stukały o kamienie, gdy Nida podchodziła do swej zemdlonej rywalki. Przyglądała

się jej przez kilka chwil. Zgodnie z tym, co sugerowały wspomnienia Nidhoggra, pokonanie jej
nie było trudne. Skrzywiła się, patrząc na jej umęczoną twarz. Potem otrząsnęła się i podążyła
drogą, którą nieco wcześniej przebyli Uśpiona i Zniewolony.

* * *

Kiedy Nida go odnalazła, nadal był zaplątany w sieć gałęzi, którą utkała Sofia. Usiłował się

wyswobodzić, ale było oczywiste, że brakowało mu sił. Dziewczynka zniknęła bez śladu. Nida
wpadła w gniew. Jej Pan ją ukarze, to było więcej niż pewne. Krzyknęła w przypływie złości,
myśląc o minie, jaką zrobi Ratatoskr, i o tym, jak padnie na twarz przed władcą.

Samotne kontynuowanie misji było jej pomysłem, chciała skupić na sobie całą uwagę Pana.

Chciała patrzeć, jak towarzysz czołga się u jej stóp. Sęk w tym, że nie przewidziała takiego
obrotu sytuacji.

Wtem przypomniała sobie o dziewczynce w jaskini i doznała olśnienia. Odzyskała panowa-

nie nad sobą, a na jej wargi wypłynął lekki uśmiech. Podeszła do Zniewolonego i jednym palcem
dotknęła pajęczyny gałęzi. Nim minęło kilka sekund, zupełnie ją spopieliła. Chłopiec ciężko
upadł na ziemię. Jego dni były policzone, ale miał jeszcze dość energii, by wykonać ostatnie
zadanie. Nida uniosła jego twarz i owiała ją oddechem. W jego oczach zaiskrzyło na moment
czerwone światło. Przytaknął i powlókł się na zewnątrz, podczas gdy jego pani wracała do
jaskini.

19. Poczucie winy

Sofia rzuciła się całym ciałem na bramę z blachy. Przewróciła ją z wielkim hukiem, po czym

upadła na ziemię. Pozbierała się w okamgnieniu i pobiegła na złamanie karku, nie zatrzymując
się nawet, by zaczerpnąć tchu. Pędziła przed siebie, nie bacząc na kierunek, i pozwalała, by nogi
same ją niosły. Nie miała pojęcia, dokąd zmierza, liczyło się tylko to, by uciec jak najdalej.

Światło księżyca było nikłe i droga tonęła w mroku. Sofia nie widziała nic poza światłami

samochodów, które od czasu do czasu ją oślepiały. Kilka razy truchlała z trwogi na dźwięk klak-
sonu. Myśli plątały się w jej głowie. W końcu upadła. Jedną ręką przyciskając owoc do piersi,
drugą podparła się o asfalt ulicy. Była na skraju wyczerpania.

„Lidjo! Gdzie jesteś, Lidjo?!”.

Potrzebowała skrzydeł przyjaciółki, ale przede wszystkim jej stanowczości, pewności siebie,

a nawet reprymend.

Pisk opon wyrwał ją z otępienia. Ujrzała światła zbliżającego się samochodu.

„To koniec”, pomyślała, lecz nie starczyło jej sił na strach. Dostrzegła jeszcze tylko ironię

losu, która sprawiła, że wyrwała się ze szponów przerażającej blondynki jedynie po to, by zginąć
pod kołami pojazdu. Ale nie doszło do zderzenia: hamulce zadziałały jak należy i kierowca
w ostatniej chwili skręcił. Auto stanęło w poprzek drogi. Zapadła głucha cisza.

Potem otworzyły się drzwiczki i ktoś wyskoczył z krzykiem z samochodu. Sofia nie rozu-

miała, co do niej mówił.

‒ Zwariowałaś czy co? Zdajesz sobie sprawę, że mogłem cię zabić?!

Patrzyła, jak się do niej zbliżał, i widziała zmieniający się wyraz jego twarzy. Furia z wolna

ustępowała miejsca zatroskaniu.

‒ Mieszkam nad jeziorem. Proszę, niech mnie pan tam zawiezie...

‒ Dobrze się czujesz? Co ci się stało?

Jego rysy straciły ostrość, a słowa zlały się w jeden niewyraźny ciąg.

‒ Proszę, niech mnie pan zawiezie do willi nad jeziorem...

Sofia miała wrażenie, że powtarza to w nieskończoność, jak refren piosenki. Mężczyzna nie

rozumiał jej i wciąż zadawał to samo pytanie. W końcu wziął ją na ręce i zaniósł do samochodu.
Sofia ścisnęła owoc w dłoniach. Promieniujące z niego ciepło dodało jej sił.

‒ Nad jezioro, proszę... ‒ powtórzyła raz jeszcze, po czym osunęła się w otchłań snu.

* * *

Zapach środków dezynfekujących i białych kitli. Pytania, rozmowy... Sofia nie potrafiła nic

z siebie wykrztusić, była zbyt zmęczona, aby podtrzymywać kontakt ze światem zewnętrznym.
Miała wrażenie, że widzi wszystko przez taflę szkła. Profesor był przy niej, spoglądał na nią
zmartwiony i tulił ją do piersi. A potem znowu lekarze, szczypiące opatrunki i karabinier, który
patrzył z litością na nią i gromił wzrokiem jej opiekuna. Sofia nie rozumiała, co się wokół niej
dzieje. Uparcie powtarzała imię Lidji i chciała wiedzieć, gdzie ona przebywa, lecz jej pytania nie
doczekały się odpowiedzi.

Świat wrócił do normy dopiero następnego ranka, gdy obudziła się we własnym łóżku. Był

piękny zimowy dzień i promienie słoneczne obficie wlewały się przez okno. Stan jej mięśni
wołał o pomstę do nieba i nawet proste próby podciągnięcia się na poduszkach kończyły się nie-
znośnym bólem ramion. Czuła się osłabiona, mimo że musiała długo spać

‒ tak przynajmniej

wnioskowała z faktu, iż słońce stało już wysoko na niebie.

Podniosła się z łóżka. Choć trudno jej było zachować równowagę, powlokła się do drzwi, ale

właśnie w tym momencie Thomas otworzył je i chwycił ją za ramiona.

‒ Gdzie panienka idzie? Musi panienka odpoczywać, bez dwóch zdań!

Sofia usiłowała się opierać, on jednak zaniósł ją z powrotem na łóżko i przykrył stosem koł-

der.

‒ Gdzie jest profesor?

‒ Przykro mi, nie ma go w domu ‒ odparł majordomus, nie podnosząc wzroku.

Sofię tknęło straszne przeczucie.

‒ A Lidja? Kiedy wróciła?

Thomas, zajęty wygładzaniem kołder, udawał, że nie słyszy. Sofia bez sił opadła na

poduszkę.

‒ Musisz mi powiedzieć, błagam cię...

Thomas westchnął i uniósł wzrok.

‒ Nie wróciła. Pan wyszedł na jej poszukiwania tej nocy. ‒ Ubiegł ją i przytrzymał za

ramiona, nie pozwalając wstać.

‒ Przedtem jednak powierzył mi opiekę nad zdrowiem panienki

i wyraźnie sobie zażyczył, bym zabronił jej się podnosić.

Sofia usiłowała się wyrwać, ale była na to zbyt słaba.

‒ Ty nie rozumiesz! Nie widziałeś tej dziewczyny! Musimy odnaleźć Lidję! Musimy ją ura-

tować!

Thomas nie rozluźnił uścisku.

‒ I co panienka myśli, że może zrobić? Nie widzi panienka, że jest kompletnie osłabiona?

Nie, panienka musi zostać tutaj.

Sofia musiała się poddać. Opadłszy na poduszki, zaczęła się rozkoszować ich cudowną mięk-

kością, prawdziwym balsamem dla jej obolałych pleców. I właśnie wtedy ogłuszyło ją poczucie
winy. Podczas gdy ona odpoczywała w łóżku, Lidja była nie wiadomo w jakich opałach.
A wszystko za jej, Sofii, sprawą. To ona wciągnęła Lidję w tę przeklętą przygodę, to ona zosta-
wiła ją w jaskini sam na sam z jasnowłosą dziewczyną. Łzy napłynęły jej gwałtownie do oczu
i wybuchnęła nieutulonym płaczem. Czuła, jak dłonie Thomasa zaciskają się z ojcowską troską
na jej ramionach, lecz nie przyniosło jej to pocieszenia. Zresztą nie chciała, by ktoś ją pocieszał.
Chciała cierpieć; cierpienie było najlżejszą pokutą za ból, którego już przysporzyła i którego
przysparzała w dalszym ciągu.

‒ Głowa do góry... jestem pewien, że wrócą tu razem, zobaczy panienka ‒ powiedział Tho-

mas półgłosem, ale Sofia nie potrafiła w to uwierzyć.

Profesor Schlafen wrócił pod wieczór. Sofia słuchała, jak otwiera drzwi i wita się z Thoma-

sem. Mężczyźni wymienili krótkie uwagi po niemiecku, z czego wyraźnie wynikało, że treść ich
rozmowy miała dla niej pozostać tajemnicą. Choć Sofia wytężyła słuch, usłyszała kroki jednej
tylko osoby.

„Nie ma jej, nie ma!”.

Jej serce waliło jak oszalałe. Nie zdołała się powstrzymać. Wyskoczyła z łóżka i z wielkim

trudem powlokła się do drzwi, ale zanim do nich dotarła, ktoś je otworzył. To był profesor. Na
jego twarzy malowało się napięcie, a ubranie, zazwyczaj nienaganne, teraz było niechlujne.

‒ Jaki diabeł pokusił cię, żeby wstać? ‒ powiedział, wyraźnie zmęczony. Nutka uszczypliwo-

ści w jego głosie była jak policzek, jednak Sofia postanowiła się nią nie przejmować. Stokroć
ważniejsze było dowiedzieć się, gdzie przebywała Lidja.

‒ Lidja?

Profesor nie odpowiedział, tylko przysunął się do niej i delikatnie ujął za ramiona. Jego

uścisk był mocny i czuły jak zwykle, co wlało w serce Sofii otuchę. Wciąż jednak uchylał się od
odpowiedzi.

Zaniósł ją na łóżko i usiadł na skraju materaca.

‒ Profesorze, błagam... gdzie jest Lidja?

‒ Szukałem jej wszędzie. Byłem tam, gdzie walczyłyście, przemierzyłem trasę, którą poko-

nałyście w locie... Sprawdziłem wszędzie. Ale jej nie ma.

Sofia z całych sił zacisnęła palce na prześcieradle. Pewna straszna myśl zaczęła torować

sobie drogę do jej świadomości i choć dziewczynka nie mogła jej ani znieść, ani zaakceptować,
owa myśl nie chciała dać za wygraną.

‒ Jak sądzisz, co się z nią stało? ‒ spytała Sofia ledwie dosłyszalnie.

‒ Nie wiem ‒ odparł profesor. Jego wzrok był mętny, pozbawiony wyrazu. Sofia nigdy dotąd

nie widziała go w takim stanie. To było straszne.

‒ Posłuchaj mnie i nie wstawaj, bardzo cię pro-

szę. Nie jest z tobą dobrze, zresztą powinnaś to już zauważyć sama. Potrzebujesz odpoczynku,
mówię poważnie.

‒ Ale Lidia...

‒ Sądzisz, że nie będę jej szukał aż do skutku? Ze pozostawię ją swojemu losowi?

Sofia skuliła się instynktownie. Zachowanie profesora, tak dla niego niezwykłe, sprawiało, że

czuła się poniżona i udręczona.

‒ Nie, ale to wszystko moja wina ‒ szepnęła.

Profesor uśmiechnął się gorzko.

‒ To nieprawda i dobrze o tym wiesz. A przynajmniej nie tylko ty zawiniłaś. Obie jesteście

winne, gdyż obie wzięłyście udział w tej przygodzie. Lecz największą winę ponoszę ja, bo nie
potrafiłem was ochronić.

Te słowa były ciężkie jak kamień. Sofia wolałaby, żeby profesor się zdenerwował, żeby

nakrzyczał na nią tak, jak zawsze krzyczano na nią w sierocińcu, zamiast zwracać się do niej
chłodno i ze zbolałą miną. Nie mogła tego znieść.

Głos uwiązł jej w gardle. Patrzyła, jak profesor wychodzi z pokoju, garbiąc się pod ciężarem

trosk. Drzwi zamknęły się za nim z ponurym chrzęstem.

* * *

Po kilku dniach Sofia zaczęła spędzać całe godziny w towarzystwie Pączka, zażywając kura-

cji. Thomas opiekował się nią troskliwie i dbał, by niczego nie zostawiała na talerzu, nawet kiedy
czuła się syta.

Profesora nie było prawie nigdy. Wychodził skoro świt i wracał o najdziwniejszych porach,

niemal zawsze w nocy. Sofia z trudem go poznawała: ubierał się niechlujnie, nie golił brody, miał
rozwiane włosy. Chudł, a daremne poszukiwania zdawały się wysysać z niego życie. Prawie
nigdy nie odwiedzał jej w pokoju, co najwyżej pytał o jej samopoczucie Thomasa.

Sofia w pewnym sensie cieszyła się, że tak rzadko się spotykali. Nie miała ochoty go oglą-

dać. Przynajmniej nie teraz, gdy był w tym stanie, a ona czuła się temu winna. Nie potrafiła
znieść jego chłodu ani jego bólu. Do tej pory profesor był dla niej punktem odniesienia, kimś, na
kogo mogła liczyć bez względu na okoliczności i kto zawsze miał na wszystko gotową odpo-
wiedź, a w zanadrzu rozwiązanie dla każdego problemu. Cóż, najwyraźniej pomyliła się w swych
rachubach. Profesor był człowiekiem tak jak inni, i tak jak inni popełniał błędy i cierpiał. .

Sofia pogrążała się w bólu. Wieczorami przed zaśnięciem płakała, a podczas kuracji przy

Pączku rozglądała się z niepokojem po pustym pomieszczeniu. Swego czasu przebywała w nim

z Lidją. Wystarczyło, by zamknęła oczy, a w jej wspomnieniach odżywały szczegóły ich trenin-
gów. Pamięć bezlitośnie podsuwała obrazy wspólnie spędzonych chwil. Na przykład rozmowę,
którą odbyły po powrocie z misji zakończonej odnalezieniem wisiorka. Poczuły wtedy łączącą je
przyjaźń i uścisnęły sobie ręce. Gdyby się dobrze zastanowić, wszystko zaczęło się właśnie
w tamtym momencie. To był początek końca.

* * *

Pewnego wieczoru zeszła na kolację. To Thomas udzielił jej pozwolenia.

‒ Nie powinna panienka być sama cały boży dzień. Poza tym, jeśli nie podniesie się panienka

z łóżka, raczej nie nabierze sił. Niech panienka zejdzie na dół na kolację, to najlepsze rozwiąza-
nie.

Zaledwie przeszła w szlafroku przez próg jadalni, zrozumiała, że profesor nie miał z decyzją

Thomasa nic wspólnego. Zobaczywszy ją, rozszerzył ze zdumienia oczy i spojrzał pytająco na
majordomusa, on jednak udał, że tego nie widzi.

Sofia cofnęła się, lecz Thomas odsunął dla niej krzesło i gestem zaprosił, by usiadła. Prędko

zaserwował wszystkie potrawy, a później wyszedł z jadalni i już do niej nie wrócił. Profesor
i Sofia zostali sami.

Dziewczynka skupiła uwagę na talerzu. Kiełbaski i ziemniaki. W oddzielnym naczyniu

sałatka i budyń na deser. Poczuła ucisk w żołądku. Jak mogła jeść, kiedy Lidja była daleko,
wydana na pastwę nie wiedzieć jakiego losu?

‒ No dalej, jedz, w przeciwnym razie nigdy nie odzyskasz sił.

Sofia zadrżała. W tych dniach nie rozmawiali z sobą i zdążyła już odwyknąć od głosu profe-

sora. Mechanicznie wypełniła polecenie. Wzięła nóż i widelec i zabrała się za krojenie kiełbasy.
Hałas uderzających o talerz sztućców wpłynął na nią przygnębiająco. Nigdy dotąd przy stole nie
panowało takie milczenie. A już na pewno nie tak ciężkie od niewypowiedzianych słów.

Duża łza kapnęła na talerz. Sofia usłyszała, jak profesor odkłada widelec i odwraca się w jej

stronę. Jednak dystans między nimi nie zmniejszył się. Dziewczynka pociągnęła nosem i na tale-
rzu rozbłysła kolejna łza. W chwilę później rozległ się szelest przesuwanego po czerwonej
wykładzinie krzesła i cichy odgłos kroków. Dopiero kiedy profesor zamknął ją w uścisku, Sofia
zrozumiała, jak bardzo za nim tęskniła. Ukryła twarz w zagłębieniu jego ramienia i załkała cicho,
po dorosłemu. Zaś profesor „po dorosłemu” dodał jej otuchy.

‒ Ona nie umarła. Gdyby tak było, już byśmy ją znaleźli... Nie wiem, gdzie się znajduje,

zapewne w rękach nieprzyjaciół... ale nie umarła.

Odsunął się i popatrzył jej w oczy z dawną pewnością siebie. Kiedy poprawił na nosie oku-

lary, Sofii spadł kamień z serca. Od wielu dni nie widziała, jak to robi.

‒ Ona żyje, rozumiesz? Żyje!

Sofia znowu pociągnęła nosem.

‒ Wybacz mi ‒ szepnęła. ‒ To naprawdę tylko moja wina. Czułam się winna, ponieważ

zawiodłam poprzednio i za wszelką cenę chciałam naprawić swój błąd. To dlatego wmówiłam
sobie, że powinnam pójść tam sama. Zdecydowałam się wyruszyć nocą, by nikt mi nie towarzy-
szył.

‒ Wiem ‒ odparł profesor, nadał się w nią wpatrując. Głos mu się łamał.

Sofia przełknęła ślinę. Chciała mu opowiedzieć wszystko co do joty, dać upust emocjom.

‒ Ale ona... ona mnie przyłapała i postanowiła pójść ze mną. Zdałam sobie sprawę, że popeł-

niamy błąd, i miałam przeczucie, że to się ile skończy, jednak nie chciałam się cofnąć! Potem
pomyślałyśmy, że już za późno i wyruszyłyśmy w drogę mimo wszystko.

Nie była w stanie mówić dalej. Spuściła wzrok, zawstydzona. Poczucie winy paliło ją od

środka.

Profesor pogłaskał ją po włosach, a potem spojrzał na nią z dawną tkliwością, dodając jej

tym otuchy.

‒ Nie gniewaj się na mnie dłużej ‒ poprosiła.

W jego wzroku pojawiło się rozgoryczenie.

‒ Nie gniewam się ‒ oznajmił zmęczonym głosem. ‒ A przynajmniej nie gniewam się o to,

o czym myślisz. Popełniłaś błąd, to oczywiste, ale jak już mówiłem, nie tylko ty jesteś winna.
Zresztą nawet gdyby tak było, kara byłaby niewspółmiernie duża w stosunku do przewinienia.
Nie, Sofio, nie gniewam się za to, że mnie nie posłuchałaś, ani za to, że moim zdaniem ponosisz
odpowiedzialność za zaistniałe wypadki. Jest mi po prostu przykro.

Powiedział to z tak zbolałą miną, że Sofia poczuła się, jakby ją spoliczkował...

‒ Przykro mi, że nie miałaś do mnie zaufania i że w twojej opinii zabroniłem ci czegoś nie ze

względu na twoje dobro, ale po to, by rzucać ci kłody pod nogi. Czuję, że nie wypełniłem swych
obowiązków, gdyż nie tylko nie udało mi się ochronić ciebie i Lidji, ale też nie dałem ci odczuć,
jak bardzo mi na tobie zależy. Ja jestem nie tylko Stróżem, lecz również osobą, która postanowiła
cię wychować i zastąpić ci rodziców. A jednak nie potrafiłem ci wpoić, co jest właściwe, a co nie.
Nie byłem w stanie udzielić ci tej prostej lekcji.

Patrzył na nią tym samym pustym wzrokiem, jakim przyglądał się jej w minionych dniach,

i Sofia dokładnie zrozumiała jego uczucia oraz to, jak głęboko go zraniła. Pragnęła cofnąć się
w czasie i wymazać z życia nie tylko tamten koszmarny wieczór, ale i wszystkie ponure dni,
które po, nim nastąpiły. Lecz to nie było możliwe. Jeżeli te straszne przejścia czegoś ją nauczyły,
to głównie tego, że nasze uczynki, nawet te z pozoru najbardziej błahe, pociągają za sobą konse-
kwencje. Za każdą decyzję trzeba płacić, a cena często jest wysoka.

Sofia płakała, usiłując starannie dobierać słowa.

‒ Nie chodzi o brak zaufania, profesorze. Na całym świecie ufam tylko tobie. Ja... ‒ to, co

zamierzała powiedzieć, było straszliwie trudne i bolesne.

‒ Ja nie ufam sobie samej. Nie wierzę

w siebie i nie wierzę w Thubana. To dlatego tam poszłam i zrobiłam coś tak nieostrożnego.

Profesor milczał, przyglądając się jej w skupieniu.

‒ Wiem o tym ‒ oznajmił po chwili. ‒ Ale widziałem miejsce, w którym stoczyłyście walkę,

i pozostałości po niej. Posłużyłaś się Thubanem, prawda? Walczyłaś jak lew i przyniosłaś tu
owoc, zdajesz sobie z tego sprawę?

‒ I na co to wszystko? ‒ zapytała Sofia. ‒ Walczyłam z tym chłopcem i nauczyłam się korzy-

stać z mocy Thubana, ale to niczemu się nie przysłużyło. Lidja zaginęła i to ja zostawiłam ją
w rękach wroga. Na nic się nie przydałam, jak zwykle.

Bezskutecznie próbowała osuszyć oczy. Łzy spływały obficie, mocząc jej policzki.

‒ Życie nigdy nie układa się tak, jak byśmy sobie życzyli, Sofio. Zdobywając jedno, często

tracimy coś innego. Jednak to dzięki bólowi dojrzewamy i wyciągamy naukę na przyszłość. To
nieprawda, że do niczego się nie przydałaś.

Profesor obdarzył ją uśmiechem i Sofia zupełnie się roztkliwiła. Nie zasługiwała na jego

wybaczenie i wyrozumiałość. Dał jej więcej, niż ośmielała się pragnąć. Ukryła twarz na jego
piersi i zaczęła szlochać, ale nie była już tak zrozpaczona jak przed chwilą.

I właśnie wtedy wbiegł Thomas, zdyszany, by ogłosić im nowinę.

20. Zniewolony

‒ Panie!

Profesor Schlafen wyswobodził się z objęć Sofii i odwrócił do drzwi. Thomas, który wszedł

bez pukania, stał teraz sztywno na progu, najwyraźniej wstydząc się swego niespodziewanego
wtargnięcia.

‒ Na brzegu jest coś, co koniecznie musi pan zobaczyć! ‒ dodał drżącym z przejęcia głosem.

Profesor zwrócił się do Sofii.

‒ Zostań tu ‒ powiedział poważnie.

Lecz ona potrząsnęła głową.

‒ Nie, proszę, pozwól mi z tobą pójść.

Schlafen popatrzył na nią z rezygnacją, świadom, że nie zdoła jej przekonać. W chwilę póź-

niej skierowali się do drzwi wyjściowych, zabierając po drodze palta.

* * *

Leżał na brzegu, zdyszany. Sofia, ukryta za plecami swego opiekuna, przyglądała mu się

z daleka, stawiając kołnierz płaszcza. Jego widok przerażał ją, chociaż coś w nim budziło litość.
Był w tak złym stanie, że przypominał niemal umierające zwierzę. Profesor skinął, zakazując jej
się ruszać, a potem ostrożnie postąpił kilka kroków do przodu.

‒ Czego chcesz? ‒ zapytał głośno, zachowując pewną odległość.

Chłopiec z trudem uniósł głowę. Sofia poczuła ucisk w sercu. Jego skrzydła, straszne, ale

i niepozbawione uroku, były w połowie zniszczone. Tu i ówdzie metaliczna błona była rozdarta,
a metal wyblakł i pokrył się plamami rdzy. Ten sam los spotkał trzeszczące wszczepy, którymi
usiane było jego ciało. Ale najgorzej prezentowała się posiniaczona skóra. Tam, gdzie wbijały się
w nią haczyki wszczepów, widać było niewielkie czerwone punkciki. Sączące się z nich malutkie
krople krwi lśniły w nikłym księżycowym świetle. Nabrzmiałe żyły orały chłopcu twarz, jego
usta były spierzchnięte, a oddech przechodził w rzężenie. Nawet czerwone oczy przygasły. Ta
istota była na skraju wyczerpania, a jej panowie, nie mogąc jej już wykorzystać do swoich celów,
postanowili zostawić ją na pastwę losu.

Sofia zbliżyła się instynktownie, by chłopcu pomóc.

‒ Nie! To może być pułapka! ‒ krzyknął profesor, chwytając ją za ramię.

Popatrzyła na niego bez słowa. Chociaż to bez wątpienia był podstęp, nie mogła postąpić ina-

czej. Schlafen zrozumiał ją i stopniowo rozluźnił uścisk.

Sofia wolno podeszła do brzegu. Chłopiec próbował się podnieść, ale ponieważ jego ramiona

nie były w stanie unieść ciężaru ciała, raz po raz upadał twarzą w błoto, niemal niezdolny, by
oddychać. Sofia zawahała się, a potem wyciągnęła ręce, żeby go podtrzymać. Nigdy dotąd go nie
dotknęła i teraz budził w niej wstręt. Musnęła jego skórę

‒ a nie, jak dotychczas, metal ‒

i odkryła, że jest ona lodowato zimna. „Jak skóra trupa”, pomyślała.

‒ Teraz my się tobą zajmiemy.

Nim zdążyła doprowadzić zdanie do końca, coś zgniotło jej dłoń, przyciskając ją do ziemi.

Chłopiec przytrzymywał ją brutalnie i mierzył spojrzeniem swych rozżarzonych oczu. Była bez-
radna. Osaczył ją, jak myśliwy osacza zwierzynę. Jego twarz była zdeformowana, a sarkastyczny
uśmiech sprawiał, że wyglądała jak ukryta pod maską nienawiści. Sofia wpadła w panikę. To nie
był on. Coś lub ktoś zawłaszczył jego ciało i używał go do własnych celów.

‒ Sofio!

Głosy profesora i majordomusa docierały do niej jakby z zaświatów. Chrzęst gorączkowych

kroków na suchych liściach na brzegu był ostatnią rzeczą, jaką usłyszała.

‒ Zatem ponownie się spotykamy, Thubanie...

Głos chłopca był nieludzki, ochrypły, widmowy. Wokół rozpościerała się pustka i bezkresna

czerń. Sofia wzdrygnęła się, rozpoznając go. Wieczność to zbyt mało, by o nim zapomnieć.

‒ Wreszcie nadeszła ta chwila. Rany, które ci zadałem, wciąż jątrzą się w twojej duszy;

widzę, że moje zwycięstwo nad tobą jest bliskie.

Sofia zadygotała. Poczuła, jak ciosy Nidhoggra targają jej wnętrzności i ujrzała równinę, bez-

bronnego Lunga, ukrytego za głazem, oraz paszczę wywerna, który rozszarpywał Thubana. Zaci-
snęła powieki, starając się wytrzymać napór tych nieznośnych wspomnień.

‒ Postanowiłeś zamieszkać w ciele nieudolnej istoty ludzkiej, lecz to nie uchroni cię przed

twoim losem. Ja od trzydziestu tysięcy lat czuwam w milczeniu, knując zemstę. Drogo zapłacisz
za to, że uwięziłeś mnie w trzewiach ziemi.

Sofia czuła, że opuszczają ją siły. Sama bliskość ciała owładniętego przez odwieczne zło

wysysała z niej resztki energii. Choć to, co miała przed sobą, było tylko wyobrażeniem Nidhog-
gra, zupełnie struchlała z trwogi. Czerń nocy, czarna otchłań strachu i koszmarna wizja pustki,
która wciągała cały świat w spiralę okrucieństwa, zmroziły jej krew w żyłach.

‒ Złudny sen o władzy absolutnej wypaczył twój charakter. Na nic się zdały długie lata wię-

zienia

‒ szepnęła nieswoim głosem.

Nidhoggr zachichotał.

‒ Ty też się nie zmieniłeś, choć teraz wyglądasz inaczej.

Wywern wziął głęboki oddech. Sofia próbowała krzyknąć, widząc, że przymyka oczy, delek-

tując się wizją jej pożarcia. jednak z jej ust nie spłynął żaden dźwięk.

‒ Jest tu ze mną Rastaban ‒ ciągnął Nidhoggr, ponownie unosząc powieki. ‒ Dokładnie jak

wtedy, gdy zabiłem go przy tobie.

W pamięci Sofii odżył obraz czerwonego, potężnego, wspaniałego smoka. Dziewczynka zro-

zumiała, jak bliskimi byli przyjaciółmi i jak wiernymi sprzymierzeńcami w walce. Później czer-
wień łusek zlała się z kolorem krwi i Sofia zobaczyła Nidhoggra, który katował wycieńczonego
Rastabana. Oburzenie wstrząsnęło nią do głębi. I choć jakiś czas potem dowiedziała się, że jej
przyjaciel przelał swoją duszę w ciało ludzkiej istoty, jej gniew nie osłabł. Teraz, widząc Lidję
w szponach czyhającego na jej życie wroga, Sofia zdała sobie sprawę, że to ona nosiła w sobie
Rastabana.

‒ Mnie zależy na owocu, Thubanie ‒ rzekł Nidhoggr arogancko. Obraz rzezi, której był auto-

rem, rozpływał się jak dym we mgle.

‒ A tobie na życiu Rastabana. Proponuję więc, byśmy się

wymienili. Daję ci równo tydzień, jeżeli nie chcesz, by i on, i dziewczynka stali się pożywieniem
dla mnie i mojego potomstwa. Dokładnie za siedem dni będę czekał w willi Mondragone

1

. Tym

razem masz trudny orzech do zgryzienia: albo stracisz swojego przyjaciela na zawsze, albo zre-
zygnujesz z ratowania Drzewa Świata.

Jego chichot rozniósł się echem po okolicy, a później wszystko znikło, zlewając się z przyga-

szonymi barwami nocy. Sofia nagle wróciła do realnego świata. Ogłuszona, zaczęła osuwać się
na ziemię, jednak para silnych rąk ochroniła ją przed upadkiem.

‒ Sofio! Dobrze się czujesz?

Głos profesora przywołał ją do rzeczywistości. Potaknęła.

‒ Tak, tak... To było straszne, ale już wszystko w porządku.

Spojrzała na chłopca. Jego oczy znów miały niezdrowy, wypłowiały kolor. Był u kresu sił.

‒ Musimy mu pomóc, profesorze, on nie ma nic wspólnego z naszymi wrogami! ‒ wyrzuciła

z siebie jednym tchem.

‒ Nie wiem, czy potrafię...

‒ Profesorze, błagam!

Schlafen zerknął na Thomasa, a potem na chłopca, który rzęził na brzegu jeziora.

‒ Zrobię, co w mojej mocy.

Zanieśli chłopca do dungeonu, zawiązując mu na wszelki wypadek oczy. Następnie udali się

do pomieszczenia z Pączkiem, gdzie profesor kazał sobie przynieść drewnianą skrzynkę.

Kiedy ją otworzył, Sofia ujrzała uporządkowany zbiór małych mosiężnych narzędzi.

‒ Wierzę w ciebie ‒ powiedziała półgłosem. Pomimo zmęczenia chciała uczestniczyć w ope-

racji, by zyskać pewność, że przynajmniej ta niewinna ofiara się uratuje.

Profesor posłał jej niepewny uśmiech. Pot perlił mu się na czole.

‒ Mam nadzieję, że nie zawiodę zaufania, jakie we mnie pokładasz. Zostało nam niewiele

czasu, a ja zrobię to po raz pierwszy

‒ oznajmił, biorąc do ręki cieniutki skalpel i niewielką

szklaną ampułkę.

Potem podszedł do relikwii, pochylił się i powiedział coś szeptem. Kiedy delikatnie naciął

Pączek, Sofia poczuła w głębi duszy rozdzierający ból. Mikroskopijna kropla spłynęła do
ampułki, skąpana w oślepiającym świetle. Sprawiała wrażenie białej i kleistej jak żywica drzew.
To był bezcenny nektar Drzewa Świata.

‒ Wyrządziłeś mu krzywdę? ‒ zapytała Sofia, myśląc o Pączku jako o istocie, której nieobce

było cierpienie.

Profesor potrząsnął w zamyśleniu głową.

‒ To Złocista Żywica, czyli substancja, która ongiś utrzymywała przy życiu całą ziemię.

Jeżeli nie ubierasz jej zbyt dużo naraz, Pączek jest w stanie w krótkim czasie ją odtworzyć. Do
jutra odzyska to, co dzisiaj mu zabrałem.

Następnie zbliżył się do chłopca, który leżał na stole, a jego zwiotczałe skrzydła spływały aż

do ziemi. Oddech rwał mu się coraz bardziej, na twarz wystąpiła trupia bladość. Leżał na brzuchu
i Sofia spostrzegła z obrzydzeniem, że rozliczne małe haczyki wbijały się w skórę wzdłuż jego
kręgosłupa jak zęby.

‒ Z tego, co wiem, wszystkie pomniejsze wszczepy rozchodzą się z wszczepu centralnego ‒

powiedział Schlafen, kilkakrotnie poprawiając na nosie okulary. Był wyraźnie spięty.

‒ Księgi

mówią, że znajduje się on na szyi i stamtąd dowodzi całym urządzeniem. Wystarczy go oderwać,
by przestał działać. Szkopuł w tym, że praktycznie rzecz ujmując, ja nawet nie wiem, gdzie on
jest.

Niepokój ścisnął Sofii serce.

Profesor długo się wpatrywał w kark chłopca i w końcu podjął decyzję. Szklaną pipetką

zaczerpnął Złocistą Żywicę z ampułki, po czym wylał ją na pierwszy metaliczny kręg.

‒ Miejmy nadzieję, że to właściwe miejsce. To nasza jedyna szansa.

Kropla została wchłonięta niemal natychmiast, ale w pierwszej chwili nic się nie wydarzyło.

Dopiero potem zgrzyt zardzewiałego metalu zapoczątkował metamorfozę. Skrzydła zanikły, wsz-
czepy na ramionach podążyły ich śladem, zęby zamknęły się w okamgnieniu i wkrótce na szyi
zostało już tylko coś w rodzaju dużego metalowego pająka. Ale niebawem on również zardzewiał
i zsunął się na podłogę, brzęcząc jak stara blacha.

Profesor i Sofia pochylili się nad nim z twarzami wykrzywionymi obrzydzeniem.

‒ Gotowe ‒ oznajmił Schlafen triumfująco.

Przez jakiś czas mierzyli się wzrokiem, a potem Sofia dosłownie rzuciła mu się na szyję.

Chłopiec nadal był blady, lecz jego fioletowa skóra z wolna powlekała się rumieńcem.

‒ Uratowałeś go. Dzięki, profesorze ‒ powiedziała wzruszona Sofia.

Schlafen zaczerwienił się, zakłopotany.

‒ No cóż... Stróże też na coś się przydają ‒ wybąkał skromnie, ale już po chwili obrzucił

Sofię poważnym spojrzeniem.

‒ Co wydarzyło się nad jeziorem?

Sofia poczuła na piersiach nieznośny ciężar. Zamknęła oczy, zdobyła się na odwagę i opo-

wiedziała wszystko jednym tchem.

Profesor wysłuchał jej w milczeniu. Widział, jak drży, opisując ostatnie starcie smoka

z wywernem. On sam nie przypominał go sobie, w jego pamięci wyryły się tylko wiadomości
zebrane przez Stróżów z poprzednich pokoleń, a nie ich wspomnienia. Mimo to starał się dodać
Sofii otuchy i kiedy dziewczynka skończyła swą opowieść, przytulił ją czule, dając jej odczuć, że
nie jest sama. Sofia kilka razy odetchnęła głęboko w jego objęciach, po czym zamilkła.

„Czas z tym skończyć”, pomyślała. Zmęczyło ją życie w ciągłym strachu. Jaki sens miało

zaakceptowanie własnego przeznaczenia, skoro brakowało jej odwagi?

‒ Co zamierzasz? ‒ spytał profesor.

Sofia nie data się zaskoczyć. Dobrze wiedziała, co kryje się za tymi słowami.

‒ Nie będę stać bezczynnie, ale najpierw muszę wrócić do zdrowia. Nie mogę pozwolić,

byśmy utracili i owoc, i Lidję. Wystarczy jeden błąd i będziemy zgubieni.

Schlafen popatrzył na nią z uwagą, a potem przytaknął.

‒ Mam nadzieję, że nie mówisz tak tylko po to, by spełnić moje oczekiwania względem cie-

bie.

‒ Wierzę w to, co mówię, profesorze ‒ zapewniła dziewczynka. ‒ Wyciągnęłam wnioski

z moich błędów, ale potrzebna mi twoja pomoc. Sama sobie nie poradzę.

‒ Zgoda. Wytłumacz mi zatem, jaki masz plan.

Tym razem Sofia nie wiedziała, co powiedzieć. Jeszcze nie zdążyła tego przemyśleć.

Prawdę mówiąc, spodziewała się, że to profesor ją objaśni. Ona udowodniła już, że zrozu-

miała swoje błędy, i teraz Schlafen powinien był przejąć ster. On jednak milczał.

‒ Ja... Ja nie wiem ‒ przyznała w końcu. ‒ Chcę tylko, by Lidja wróciła do nas cała i zdrowa.

‒ Zaniesiesz mu owoc?

Sofia pogrążyła się w zadumie. Czy to, że znów zostawił jej decyzję, nie było błędem?

Panująca cisza uświadomiła jej, że powinna przejąć inicjatywę.

‒ To, że Lidja wpadła w ręce wroga, jest moją winą i na mnie spoczywa obowiązek jej uwol-

nienia. Nie mogę pozwolić, by umarła. Więc tak, być może dam im to, czego żądają.

‒ Jeżeli Nidhoggr przejmie owoc, Lidja się uratuje, ale nie na długo. Jeśli Nidhoggr odniesie

zwycięstwo, a Drzewo Świata utraci swe owoce, nikt nie ocaleje, Sofio.

Dziewczynka westchnęła. Wyglądało na to, że znalazła się w ślepej uliczce. Obrazy, jakie

pokazał jej Nidhoggr, były nieznośne przede wszystkim dlatego, że sprawiały wrażenie straszli-
wie realnych. Sofia miała poczucie, że zobaczyła przyszłość, przerażająco podobną do przeszło-
ści, którą pamiętała aż nazbyt wyraźnie. Nidhoggr miał rację: ona i Thuban nie mieli wyboru.

‒ Profesorze, jeszcze nie wiem, jak, ale odzyskam ich oboje. Obiecuję.

Profesor przyjrzał się jej spod wpółprzymkniętych powiek.

‒ Ufam ci. Wiem, że sobie poradzisz. Może nawet znalazłem idealne rozwiązanie ‒ oznajmił

z uśmiechem.

‒ Nie mam najmniejszego zamiaru stać z założonymi rękami.

Przeczesał dłonią jej rude włosy.

‒ Jestem z ciebie dumny. Dojrzewasz.

Sofia oblała się rumieńcem. Chociaż to nie mogło być prawdą, przyjemnie było to usłyszeć.

* * *

Następne dni były istną drogą przez mękę. Straszliwe wizje Nidhoggra każdej nocy powra-

cały w koszmarach, a oczekiwanie wkrótce stało się nieznośne.

Tymczasem uratowany chłopiec szybko odzyskiwał siły. Profesor i Thomas przejrzeli gazety

z ostatnich kilku miesięcy, tropiąc wzmianki o jego zniknięciu. Mieli nadzieję, że odkryją jego
tożsamość i zawiozą go do domu, do rodziny. Wreszcie po długich poszukiwaniach doszli do
wniosku, że chłopiec miał na imię Mattia i zaginął nocą parę miesięcy temu. Policja, której jed-
nak nie udało się wpaść na jego ślad, podejrzewała uprowadzenie. Mama chłopca straciła przy-
tomność i po przebudzeniu nie pamiętała nic z tego, co zaszło, ale znalezione w łazience ślady
włamania wydatnie zmniejszyły nadzieję na odnalezienie Mattii żywego.

Sofia zrozumiała, że chłopiec został zwerbowany, zanim jeszcze profesor się z nią skontakto-

wał, i na samą myśl o tym ciarki przebiegły jej po plecach. Wydawało się, że Nidhoggr zawsze
jest o krok przed nimi, ubiega ich i wie rzeczy, które dla nich pozostają zagadką.

‒ Nidhoggr nie jest potężniejszy ‒ powiedział jej profesor pewnego wieczoru. ‒ Wierzysz

w to, ponieważ on chce, żebyś w to wierzyła. Nidhoggr posługuje się strachem, by paraliżować
swe ofiary, i tej samej broni używa przeciw tobie. Jeśli jednak nie pozwolisz się ogarnąć panice,
jego broń straci siłę rażenia.

Te słowa nie podniosły Sofii na duchu. Kto bardziej niż ona był podatny na strach? Całe jej

dotychczasowe życie upłynęło na strachu: przed szkołą, przed lekarzami, przed pustką, ale przede
wszystkim przed samą sobą. Nawet teraz śmiertelnie się bała, że zawiedzie, odniesie rany
i umrze. Świadomość, że zbliża się moment, kiedy ozdrowieje, napełniała ją niepokojem. Wie-
działa, że to będzie chwila prawdy, i jakiś wewnętrzny głos podpowiadał jej, iż jedynym, co uda
jej się udowodnić, będzie własna mierność, kompletna niemożność zrobienia czegoś dobrego.
Tyle że tym razem okupi to życiem. Życiem swoim i Lidji.

Pewnego ranka podeszła do chłopca, który zażywał kuracji, leżąc przed Pączkiem, i uważnie

mu się przyjrzała. Od kiedy profesor wyjął mu wszczep, chłopiec nie odzyskał przytomności, ale
było oczywiste, że jego stan się poprawia. Rany zostawione przez haczyki zabliźniały się.

Sofia poczuła przypływ dumy. W gruncie rzeczy to, że ocalał, było także jej zasługą. Ujęła

jego dłoń w swoje ręce i spostrzegła, że była ona ciepła jak dłonie zdrowych ludzi. I właśnie
wtedy Mattia otworzył oczy.

Sofia obawiała się przez moment, że ujrzy w nich okrucieństwo Zniewolonego, ale zobaczyła

tylko tęczówki w ciepłym orzechowym kolorze, łagodne i nieszkodliwe.

‒ Cześć ‒ odezwała się nieśmiało.

Chłopiec zmierzył ją wzrokiem.

‒ Kim jesteś? ‒ zapytał, a w jego głosie wyczuwało się zmęczenie.

‒ Mam na imię Sofia ‒ odparła, po czym dorzuciła: ‒ Jestem osobą, która cię uratowała.

Chłopiec przymknął załzawione oczy i przełknął ślinę.

‒ Gdzie ja jestem? Ty też jesteś czarownicą?

‒ Nie, ja... ‒ No właśnie. Kim była? Po co tłumaczyć, że była Smokonką, komuś, kto nigdy

by tego nie zrozumiał i do czyjego świata nie miała wstępu?

‒ Jestem po stronie dobrych ‒ powiedziała w końcu, bo nic mądrzejszego nie przyszło jej do

głowy.

Jednak Mattia nadal był przerażony i mocniej ścisnął jej rękę.

‒ To było straszne. Było tak ciemno i zimno... Wokół nie było nic, a ja pływałem w czymś

w rodzaju czarnej galarety i krzyczałem, krzyczałem... ale nikt mnie nie słyszał!

Sofia wyczuła cierpienie, które dręczyło jego duszę.

‒ To już minęło, rozumiesz? Teraz wszystko jest w porządku.

Mattia ponownie przełknął ślinę, a później otworzył oczy i spojrzał na nią z rozpaczą.

‒ Powiedz, że to nie dzieje się naprawdę. To tylko koszmar, a ja za chwilę się obudzę. Jutro

znów pójdę do szkoły, Giada będzie na mnie krzywo patrzyła i koledzy będą się ze mnie wyśmie-
wać.

‒ Zaśmiał się żałośnie, ponuro. ‒ Kurczę, nigdy bym nie pomyślał, że to wyda mi się miłą

perspektywą.

Sofia zamknęła na moment oczy. Ona też miała możliwość wyboru. Gdyby nie zaakcepto-

wała swojego przeznaczenia, gdyby wróciła do sierocińca, nie doszłoby do tego, co wydarzyło
się w ostatnich miesiącach. Nadal budziłaby się w swoim starym łóżku, słyszałaby wołanie Gio-
vanny i drżała na widok siostry Prudenzii. Tęskniła za swoim szarym życiem, za nudną książką,
którą było jej istnienie. Dobrze jest wiedzieć, co nas czeka, i dobrze jest nie mieć ambicji. Przy-
najmniej nie ryzykuje się wtedy, że one się nie spełnią.

Otworzyła oczy i uśmiechnęła się.

‒ Tak, Mattia, to tylko koszmar.

On również się uśmiechnął, a potem znów zapadł w sen. Jej słowa najwyraźniej podziałały

na niego uspokajająco, gdyż spał teraz głęboko. To był ten rodzaj odpoczynku, który sprawia, że
po przebudzeniu jest się bardziej oszołomionym niż przed zaśnięciem.

Sofia wypuściła z dłoni jego rękę i zapłakała rzewnymi łzami. Ona nigdy nie zapadnie w taki

sen.

* * *

Następnej nocy Sofia i Thomas zanieśli Mattię pod jego dom. Chłopiec spał, kiedy położyli

go na ławce naprzeciw drzwi.

‒ Chciałabym widzieć, jak wraca do normalnego życia ‒ powiedziała Sofia do profesora,

a on nie zgłosił obiekcji. Darzył Thomasa zaufaniem, poza tym wyprawa miała być bardzo
krótka.

Przed wyjściem wytłumaczył Sofii, że chłopiec nie zapamięta nic z tego, co mu się przyda-

rzyło. Pączek zamazywał wspomnienia ludzi, którzy nie byli Smokończykami, co oznaczało, że
Mattia zapomni nie tylko lodowate przekleństwo Nidhoggra, ale i twarz swojej wybawczyni.

‒ Nie przypomni sobie o mnie nawet we śnie? ‒ spytała Sofia.

‒ Nawet we śnie ‒ brzmiała odpowiedź.

Sofia pomyślała wówczas, że zapomnienie, bardziej niż karą, było błogosławieństwem. Było

ziemią obiecaną, na której nigdy nie postanie jej noga.

Kiedy Mattia się obudził, Thomas i Sofia ukryli się za żywopłotem, by stamtąd obserwować

całą scenę. Widzieli, jak chłopiec rozgląda się wokół siebie, zdezorientowany. Być może zastana-
wiał się, dlaczego jest już ciemno, albo próbował sobie przypomnieć, kim była jasnowłosa
dziewczyna...

Sofia nie mogła się nadziwić, jak śmiesznie się poruszał. W niczym nie przypominał wroga

z którym się zmierzyła. Przyglądała się, jak idzie do drzwi i puka. Patrzyła zazdrosnym okiem,
jak na progu staje matka, i szczegółowo analizowała silne wzruszenie, które odbiło się na jej twa-
rzy. Uścisk, w jakim kobieta zamknęła swego synka, wywołał w niej bolesną tęsknotę. Gdy drzwi
się za nimi zamknęły, Sofia jeszcze przez kilka minut wpatrywała się w nie jak zaczarowana.

‒ Musimy już iść, panienko. Niebezpiecznie jest zbyt długo przebywać poza barierą ‒ powie-

dział Thomas szeptem.

Sofia przytaknęła smutno. Podniosła się i wyszła zza żywopłotu ze świadomością, że naza-

jutrz zapadnie wyrok.

21. W siedzibie wroga

Profesor długo jej się przyglądał. Wygładził jej płaszczyk i poprawił szalik wokół szyi.

Patrzył tak, jak gdyby już nigdy nie mieli się zobaczyć.

‒ Profesorze, muszę iść...

Sofia nie mogła znieść okazywanej sobie troski. Już i tak była śmiertelnie przerażona,

a tkliwe zachowanie opiekuna tylko zwiększało jej niepokój.

‒ Tak, tak ‒ powiedział profesor, otrząsając się. Wręczył jej małą torbę z niebieskiego

sztruksu.

‒ Owoc jest tutaj.

Dziewczynka ścisnęła w dłoni pasek. W torbie spoczywało życie Lidji.

Za wielkimi drzwiami z tufu wulkanicznego gałęzie drzew szeleściły na wietrze. Sofia przy-

trzymała szalik i opuszkami palców musnęła kolczugę pod sweterkiem.

To profesor wpadł na ten pomysł.

‒ W latach, w których cię szukałem, starałem się zbadać wszystko, co ostało się ze Smokonii

‒ powiedział, myszkując w wielkim kufrze w dungeonie. Wyciągnął z niego coś, co przypomi-

nało skórzany gorset. Był on znoszony i miał bliżej nieokreśloną barwę, oscylującą pomiędzy
brązem a czernią. Na środku lśnił jakiś błyszczący przedmiot, który Sofii wydał się niemal żywy.

‒ To prastara smokońska relikwia. Znalazłem ją w moim kraju. Liczy sobie trzydzieści

tysięcy lat.

Dziewczynka przyjrzała się jej z niedowierzaniem. Z jej wiedzy historycznej wynikało, że

tak stare wyroby ze skóry czy innych substancji organicznych nie zachowały się do naszych cza-
sów.

‒ Wykonano ją ze smoczych łusek ‒ wyjaśnił profesor, uprzedzając jej pytanie.

‒ Czy usiłujesz mi powiedzieć, że aby ją zrobić, trzeba było poświęcić życie smoka?

Opiekun uśmiechnął się.

‒ Smoki zmieniają skórę dwa razy w życiu. Tę, którą zrzucają, można dowolnie przerabiać.

Plemię Lunga to właśnie praktykowało.

Sofii kamień spadł z serca.

‒ Oto jeden z ich wyrobów. Spójrz tutaj ‒ profesor wskazał lśniący punkt na środku, a Sofia

podeszła, by dokładniej mu się przyjrzeć. Był to swego rodzaju mały talizman ze szkła, w którym
coś pulsowało jak serce.

‒ To kawałek liścia z Drzewa Świata. Kiedy Nidhoggr wyssał soki

z korzenia rośliny, liść oczywiście uschnął, lecz jego moce pozostały nienaruszone.

Sofia spojrzała profesorowi w oczy, pragnąc usłyszeć dalszy ciąg tej historii.

‒ Ta kolczuga została wykonana, by chronić tego, kto ją przywdziewa, przed wywernami.

Użyto jej we wszystkich bataliach, przetrwała nawet ostatnie starcie.

Na dźwięk tych słów dziewczynkę ogarnęły bliżej nieokreślone uczucia, po trosze radosne,

a po trosze bolesne. Choć nie umiałaby tego wytłumaczyć, w głębi duszy gorąco zapragnęła wal-
czyć do ostatniej kropli krwi.

‒ Dzisiaj, rzecz jasna, kolczuga nie jest tak skuteczna jak kiedyś, lecz dopóki Drzewo Świata

zupełnie nie uschnie, ten mały listek będzie czekał na odnalezienie jego owoców i powrót do
życia.

‒ Czy to oznacza, że mogę zabrać go ze sobą?

Profesor przytaknął.

‒ Dokładnie przemyślałem opis walki, w której ty i Lidja wzięłyście udział, i przyszło mi do

głowy, że być może ta kolczuga jest odporna na czarne płomienie dziewczyny z twojej opowie-
ści. Nie jestem pewien, czy tak jest w istocie, ale to zawsze lepsze niż nic, prawda?

Zaledwie Schlafen pomógł jej założyć kolczugę, Sofia doszła do wniosku, że jest jej niewy-

godnie. Przede wszystkim rozmiar był nie ten. Kolczuga była odpowiednia dla osoby dorosłej,
a nie dla dziewczynki. Nawet po tym, jak mocno ściągnęli boczne sznurki, była za szeroka
w ramionach i na biodrach. Na domiar złego była długa, co nieuchronnie ograniczało swobodę
ruchów.

Stanąwszy przed lustrem, Sofia potrząsnęła głową. Wyglądała jak karykatura giermka, który

ukradł zbroję swemu panu, by pobawić się w bohatera. A jednak kolczuga nie była jej obca.
Swego czasu należała przecież do jej przodków. Przywdziewając ją, Sofia przywdziewała frag-
ment historii. Jej własnej historii, pomyślała pokrzepiona.

‒ Masz być ostrożna, czy to jasne? ‒ Głos profesora przerwał jej rozmyślania.

Nadszedł decydujący moment.

‒ Nie obawiaj się, nie popełnię więcej błędów ‒ obiecała.

* * *

Odwróciła się. Miała przed sobą ścieżkę z ubitej ziemi, otoczoną szpalerem prastarych drzew

oliwnych. W nikłym świetle księżyca widać było, jak ich korzenie brużdżą grunt, walcząc
o wolną przestrzeń. W oddali, częściowo ukryte za koronami drzew, majaczyły mury willi. Sofia,
jeszcze przed chwilą tak zdeterminowana, nagle straciła cały animusz. Zaschło jej w ustach,
a bezgraniczne zaufanie we wzroku opiekuna wprawiło ją w trwogę. Z czego wynikała nieza-
chwiana wiara profesora, skoro nawet ona w siebie nie wierzyła?

„Przestań się nad sobą użalać.”

‒ Idę ‒ powiedziała słabym głosem, a potem przeszła przez bramę, nie oglądając się wstecz.

* * *

Wiatr dął coraz mocniej. Poły płaszczyka trzepotały, choć Sofia usiłowała przytrzymywać je

ręką. Droga prowadziła pod górę, a podmuchy lodowatego powietrza smagały twarz, utrudniając
i tak już niełatwą wędrówkę.

Tego wieczoru wszystko sprawiało ponure wrażenie: jęk wiatru, tumany kurzu i liści, które

wirowały nad ziemią... Nawet masywny gmach willi wydawał się przytłaczający. Lecz Sofia wie-
działa, że to tylko wyobraźnia płata jej figle. Trwoga wypaczała obraz świata, wspomagana
wyraźnym przeczuciem, że gdzieś w pobliżu czai się Nidhoggr. Nie z krwi i kości, to oczywiste,
ale pod inną postacią. Jego duch przemykał od drzewa do drzewa, przewijał się przez puste
pokoje i wyglądał z otwartych okien. Czekał na Sofię, gotów wykorzystać każdy fałszywy krok.
Dziewczynka usiłowała przywołać Thubana, ale odpowiedziało jej tylko mrożące krew w żyłach
milczenie. Żadnej reakcji! Strach zajrzał jej w oczy.

Z trudem dotarła na placyk i znalazła się przed dużymi metalowymi drzwiami. Były lekko

uchylone. Zza szpary wyzierała złowroga ciemność.

Sofia nie znała tego miejsca. Nigdy dotąd w nim nie była ani nigdy o nim nie słyszała. Profe-

sor powiedział jej, że to jedna z najpiękniejszych willi na południe od Rzymu. Może nie najsław-
niejsza, ale z pewnością najbardziej niezwykła.

‒ To swego rodzaju ukryty klejnot. Wzniesiono ją na starożytnych fundamentach i niektórzy

twierdzą, że jej podziemia nadal skrywają antyczną budowlę.

‒ Dlaczego Nidhoggr wybrał właśnie ją?

‒ Nie jestem pewien, ale to tu w zamierzchłych czasach starliście się ze sobą. Prawdopodob-

nie to miejsce ma dla Smokończyków wymowę symboliczną.

Sofia przyjrzała się drzwiom, próbując coś sobie przypomnieć, lecz tego wieczoru trudno

było przekonać Thubana. Popchnęła jedno z dwóch skrzydeł, a wtedy trzeszczenie zawiasów
zlało się ze świstem wiatru, który hulał w rozszerzającej się szparze. Włosy Sofii zmierzwiły się.
Dziewczynka weszła i czym prędzej zamknęła za sobą drzwi.

Zdziwiła się, widząc, że nie znalazła się w zamkniętym pomieszczeniu. Co prawda nad sobą

miała dach, a po bokach dwie żelazne furtki, ale przed nią rozciągał się dość szeroki dziedziniec,
otoczony zupełnie bezlistnymi wiązami. W głębi kamienistej alei majaczyły drzwi. Była tam sze-
roka szklana weranda, trochę podobna do dziewiętnastowiecznych stacji kolejowych, których
wizerunki widuje się czasami w podręcznikach do historii. Wskazówki wysoko zawieszonego
zegara wskazywały 11.59. Nie wiedzieć czemu, Sofia uznała tę godzinę za złą wróżbę. Odgłos jej
kroków roznosił się echem po okolicy. Bywało, że musiała się odwracać, by zaczerpnąć tchu.
Wiatr dął tak silnie, że niemal nie można było oddychać. Gałęzie wiązów trzeszczały, a chmura
suchych liści wirowała nad ziemią.

Zaledwie dziewczynka znalazła się w połowie drogi, wskazówka minutowa obwieściła dwu-

nastą. Rozległo się regularne, ponure bicie dzwonu. Sofia dobrze je znała, swego czasu miała
okazję słyszeć je w sierocińcu. Siostry wytłumaczyły jej wtedy, że dzwony obwieszczają w ten
sposób czyjąś śmierć.

Ni stąd, ni zowąd wiatr ustał, liście opadły na ziemię, jak gdyby były z ołowiu, i zapanował

nienaturalny spokój.

Sofia zamarła. Strach zmroził jej krew w żyłach. Wszystko wydawało się otulone woalem

nierealności. Nie słyszała nic poza bijącymi dzwonami, a gałęzie przypominały jej wyciągnięte
z prośbą o pomoc ręce. Oczyma okrągłymi jak spodki spojrzała na zegar i zdała sobie sprawę, że
wpadła w pułapkę. Odcięto jej drogę do wyjścia. Umrze, a na domiar złego jej śmierć na nic się
nikomu nie przyda. Popełniła błąd, przychodząc tutaj.

Zerknęła na drzwi, którymi weszła. Musiała tam wrócić i odejść.

„Uspokój się. Przecież wiedziałaś, na co się narażasz. Dokonałaś wyboru i Thuban jest

z tobą. Skoro już tu jesteś, idź dalej”, skarciła siebie samą.

Ponownie się odwróciła, usiłując wyglądać na zdecydowaną. Przemierzyła dziedziniec,

powstrzymując się od biegu. Starannie odliczała uderzenia dzwonu. Jej serce biło jak oszalałe.
Nie miała pojęcia, skąd dobiega ten dźwięk; jeśli pamięć jej nie myliła, nie widziała w willi nic,
co przypominałoby dzwonnicę. A jednak dzwony zagłuszały odgłos jej kroków. Kątem oka spo-
strzegła, że cienie na dziedzińcu wolno się wydłużają, ale dotarła do celu, nim strach zupełnie ją
sparaliżował. Położyła dłoń na klamce i pociągnęła ją do siebie. Na próżno. Drzwi nie rozchyliły
się nawet na milimetr. Były zamknięte! Sofia poczuła, że jest zgubiona.

„Nie, nie!”.

Owładnięta paniką, zaczęła nimi szarpać. Może powinna była czekać na zewnątrz, aż ktoś po

nią przyjdzie? A może ten ktoś złapie ją za ramiona i zabije, nim ona w ogóle cokolwiek
zauważy. Brakowało już tylko jednego uderzenia. Co stanie się potem?

Odwróciła się. Katem oka zobaczyła boczne wyjście, swego rodzaju niewielki łuk, prowa-

dzący na zewnętrzny dziedziniec. Pobiegła bez namysłu w stronę tego, co jawiło jej się jako
jedyna droga ucieczki. Już lepiej mierzyć się z cieniami. Kiedy ostatnie uderzenie rozniosło się
echem po przedsionku, Sofia była na zewnętrz, tonąc w mrokach nocy.

* * *

Działała w pośpiechu, podążając za głosem instynktu. Nawet nie sprawdziła, dokąd biegnie,

a zatrzymała się dopiero kiedy zabrakło jej tchu. Znalazła się w typowym dla włoskiego ogrodu

korytarzu z żywopłotu. Profesor wyjaśnił jej, że część willi była przeznaczona na sympozja i ona
z całą pewnością dotarła właśnie do tej części. Ale panujący tu nienaganny porządek zmroził ją,
zamiast dodać otuchy. Księżyc otulał swą poświatą górne partie żywopłotów, które wyglądały jak
przykryte cienką warstwą kurzu. Za dnia to zapewne było wspaniałe miejsce, jednak teraz wyda-
wało się niemal opuszczone i obce.

Z lewej strony był portyk, za nim wznosił się wysoki mur z kamienia. Dziewczynka popa-

trzyła nań z rezygnacją. Była w nim jakaś ostateczność. Nie tyle zabezpieczał willę, ile chwytał
ją, Sofię, w pułapkę.

Postąpiła kilka kroków do przodu, starając się dojrzeć w mroku ścieżkę. Tym razem nie było

innych przejść i dopiero po jakimś czasie ujrzała w głębi dziedzińca półkolistą budowlę, przypo-
minającą kulisy teatru. Dwa rzędy schodów prowadziły na otoczoną balustradą galerię z tufu.
Sofia wolno się do nich zbliżyła. Kamienie chrzęściły pod jej stopami. Zaborczy bluszcz wspinał
się wszędzie i spływał aż na czarno-białą, mozaikową posadzkę. Nie trzeba było długo się przy-
glądać, by zrozumieć, co ona przedstawia. Tak wyraźnie, jakby przez całe życie miała go przed
oczami, Sofia zobaczyła wywerna.

Uniosła wzrok w kierunku balustrady i nareszcie go ujrzała. Nidhoggr czekał tam na nią

w całej okazałości. Ogromne cielsko węża rozciągało się wzdłuż galerii, rozłożone skrzydła opie-
rały się o mur, a długie szpony wbijały w kamień. Nidhoggr był czarny i błyszczący, jego łuski
falowały w księżycowej poświacie. Cała sylwetka emanowała przemożną siłą. Sofia była zafa-
scynowana. Choć Nidhoggr ją przerażał, w głębi serca poczuła ukłucie nostalgii. Paraliżujący
strach na widok najbardziej zawziętego wroga mieszał się w niej z niecodzienną przyjemnością,
jaka zazwyczaj towarzyszy spotkaniu z dawno niewidzianym przyjacielem. Nidhoggr utkwił
w niej spojrzenie swych prawiecznych oczu i wykrzywił paszczę w złośliwym, czerwonym jak
krew uśmieszku.

‒ Nareszcie jesteś...

Jego ryk rozdarł powietrze. Sofia krzyknęła, przykrywając uszy rękoma, a osunąwszy się na

kamienie, odarła skórę z kolan.

„Nie dam rady, nie mogę! To dla mnie zbyt wiele!”.

Lecz kiedy ponownie uniosła wzrok, Nidhoggra nie było. Przywidzenie. To z pewnością

tylko jej się przywidziało. Prawdopodobnie sam Nidhoggr maczał w tym palce. Bez wątpienia
sprawował nad tym miejscem ścisłą kontrolę. Stojący w miejscu czas, pojawienie się na galerii,
uderzenia dzwonu... to wszystko było jego dziełem.

Sofia wpatrywała się w ciemność, nadal oszołomiona. Wtem zza balustrady wyłoniła się

powoli oblana księżycowym światłem postać. Dziewczyna. Nosiła tę samą kurtkę co zazwyczaj
i obcisłą minispódniczkę. Na nogach miała wysokie czarne buty na szpilkach. Jej jasne włosy
rozbłyskiwały w księżycowej poświacie niby aureola. Uśmiechała się, a w jej oczach lśnił taki
triumf, że Sofia poczuła się przy niej jak małe dziecko. Oparła się rękami o ziemię i usiłowała
dodać sobie odwagi; kurczowo ściskając pasek torby. Wstała. Wierzchem dłoni czym prędzej
otarła łzy, które spłynęły jej po policzkach, a później szybkim krokiem podążyła do przodu.

Jasnowłosa dziewczyna czekała na nią, nie ruszając się z miejsca. Ani na chwilę nie oderwała

od niej lodowatego wzroku. Dopiero kiedy Sofia znalazła się u jej stóp, zaczęła wolno schodzić
z galerii. Posuwała się tak elegancko i dostojnie, że Sofia zrozumiała zauroczenie Mattii jej
osobą. Nawet ona nie od razu dostrzegła kryjącą się za tym gładkim obejściem podłość. Musiała
mieć się na baczności, by nie podzielić losu chłopca.

‒ Nidafjoll ‒ powiedziała dziewczyna z uśmiechem, a potem w serdecznym geście podała jej

dłoń.

Sofia była zdezorientowana. Przycisnęła torbę z owocem do piersi.

Dziewczyna uśmiechnęła się ironicznie.

‒ Ale możesz nazywać mnie po prostu Nidą ‒ dodała, wychylając się ku niej.

Jej uśmiech był tak prostolinijny, tak przeraźliwie szczery i wiarygodny... Sofia struchlała

z trwogi.

‒ Ja się po prostu przedstawiłam ‒ ciągnęła Nida, wzruszając ramionami. ‒ Jesteś tak zalęk-

niona, że umknęło to twojej uwadze.

Sofia zagryzła wargę, zagniewana. Najwyraźniej jej strach był tak przemożny, że nawet Nida

go wyczuła.

‒ Wiem o tobie wszystko. Wiem, gdzie się urodziłaś, gdzie dorastałaś, wiem nawet, gdzie

teraz mieszkasz, choć przez tę przeklętą barierę nie mogę się tam zbliżyć... Jednak ty nic o mnie
nie wiesz. Moje zachowanie wynika z uprzejmości, jestem dobrze wychowaną osobą.

‒ Jesteś Nidhoggrem ‒ powiedziała Sofia jednym tchem.

Nida wybuchnęła śmiechem, osłaniając usta dłonią w geście, którego czarowi chłopiec

z pewnością by się nie oparł.

‒ Naprawdę w to wierzysz? Tak samo jak wierzysz, że w tobie żyje Thuban?

Pozwoliła sobie na ostatni drwiący uśmieszek.

‒ Nie, mój Pan nigdy się nie zniżył do zrobienia tego, co robiły smoki. On nie pomniejszył

samego siebie, wnikając w ciało istot ludzkich, ani nie uciekł się do kamuflażu. Jego dusza nadal
przebywa pod ziemią, nienaruszona i zamknięta w ciele sprzed trzydziestu tysięcy lat, kiedy to
odebrał ci życie, Thubanie.

Sofia zadygotała, ponownie odczuwając każdą z ran, które tamtego strasznego dnia doprowa-

dziły Thubana do śmierci.

‒ Jednak w pewnym sensie masz rację, jestem nim. Dokładniej rzecz ujmując, jestem jego

córką. Twoja pieczęć nie była w stanie całkowicie skrępować jego Bezkresnej Istoty i ta z czasem
znalazła dla siebie ujście. Ja jestem jej ziemskim wcieleniem, tym, co wymknęło się spod władzy
pieczęci. Jestem jego Wysłanniczką, jego Niewolnicą i jego Zwiastunką.

Sofia spostrzegła błysk zadowolenia w jej oczach. Usiłowała zachować pewność siebie, cho-

ciaż nogi drżały jej tak bardzo, że z trudem się na nich utrzymywała.

‒ Gdzie Jest Lidja? ‒ zapytała, starając się, by jej głos zabrzmiał pewnie.

‒ Gdzie jest owoc? ‒ uśmiechnęła się Nida.

‒ Nie dostaniesz go, dopóki nie zobaczę Lidji.

Dziewczyna lekceważąco wykrzywiła usta.

‒ Nie możesz sobie pozwolić na stawianie warunków. Mogłabym cię zabić i zabrać owoc,

przeszukawszy twoje ciało.

Sofia zadrżała.

‒ Nie możesz mnie dotknąć ‒ odpowiedziała drżącym głosem.

‒ Ach nie?

Nida wyciągnęła ramię i wyprostowała palec. Sofia zacisnęła powieki, modląc się, by opasu-

jący ją gorset zadziałał. Palec nacisnął ją lekko, a potem gwałtownie się odsunął. Kiedy otwo-
rzyła oczy, Nida już się nie uśmiechała. Była wyraźnie rozdrażniona.

‒ Przeklęta... ‒ wymamrotała półgłosem, lecz już po chwili wzruszyła ramionami i odzyskała

panowanie nad sobą.

‒ Nie szkodzi. Po prostu zrobimy, jak zdecydujesz.

Podeszła tak blisko, że jej wargi musnęły Sofii ucho.

‒ Chodź za mną ‒ szepnęła i ruszyła przodem.

* * *

Dla Nidy nie istniały zamknięte drzwi. Wystarczyło, że położyła dłoń na jakimkolwiek ryglu,

a ten się otwierał. W ten właśnie sposób przeszła z Sofią z dziedzińca do małego wiszącego
ogrodu. Jego granicą była szeroka galeria, z której rozciągał się widok na cały Rzym. O tej porze
miasto przypominało bezkresną równinę pełną migotliwych świateł, sięgającą aż po horyzont.

W ogrodzie rosły drzewa różnego gatunku, w tym ogromna magnolia i zawrotnie wysoka

palma. Znajdowała się tam również niewielka fontanna, w której woda, zamiast wytryskać, była
nieruchoma jak na fotografii. Co dziwniejsze, nie była zmrożona. Po prostu nie spływała. Kilka
okrągłych kropel wręcz zamarło w powietrzu.

Z ogrodu przechodziło się do ciągu wspaniale udekorowanych sal o sklepieniach zdobionych

freskami. W jednej z nich uwagę Sofii przyciągnęły dwie kariatydy, oblane nikłym światłem
księżyca. Choć było ciemno, dziewczynka dostrzegła ich przepiękne rysy.

Przyglądając się willi, rozumiała, co profesor usiłował jej powiedzieć. To naprawdę był

ukryty klejnot. Jednak nie czuła zachwytu. Odkąd dzwon przestał bić, upływ czasu zamarł,
a wraz z nim uroda tego miejsca. Była w niej jakaś obcość, jałowość.

‒ Wiesz, tutaj żył mój Pan ‒ oznajmiła Nida, prowadząc Sofię labiryntem coraz mniejszych

pokoi.

‒ Jego siedziba mieści się pod fundamentami tej willi i jest w niemal doskonałym stanie.

Kiedy uwięziłeś go pod pieczęcią, zamieszkali tutaj jego wyznawcy. Jego duch przez całe wieki
czaił się w tych murach, kształtując wedle własnej woli charakter swoich czcicieli. Ponieważ jed-
nak nie zawsze mu się to udawało, po jakimś czasie zjawili się tu inni ludzie. To oni zbudowali
willę, którą teraz oglądasz. Willa Mondragone... ta nazwa przechowuje pamięć o naszych wro-
gach, ale jak widzisz, posągi i dekoracje wykonane przez ówczesnych rzemieślników przedsta-
wiają tylko jego.

Uniosła palec w stronę framugi drzwi, zdobionej wspaniałą płaskorzeźbą. Przedstawione na

niej zwierzę miało paszczę i ciało smoka, ale brakowało mu przednich łap. Na ich miejscu wid-
niały wielkie skrzydła nietoperza.

‒ Wywerny.

Wibrujący dźwięk tego wyrazu utorował sobie drogę do serca Sofii, przejmując je chłodem.

‒ Zaprowadź mnie do Lidji. Podejrzewam, że ty też chciałabyś jak najszybciej doprowadzić

sprawę do końca i odzyskać owoc. Prawda?

Nida zerknęła na nią z ukosa i zaśmiała się.

‒ Jesteśmy prawie na miejscu.

Przeszły przez drzwi, a wtedy wystrój radykalnie się zmienił. Nie było już lśniących posa-

dzek, wszędzie zalegał kurz i skruszony tynk. Prawdopodobnie znalazły się w tej części willi,
w której rzadko podejmowano gości. Pokoje tonęły w mroku, a kryształowe żyrandole leżały
stłuczone na ziemi. Podłoga była podziurawiona. Spomiędzy połamanych płytek wyrastały małe
rośliny, bluszcz wkradał się w szczeliny w murze.

W głębi było widać zdewastowany pokój o odrapanych ścianach. Szerokie białe schody pro-

wadziły z niego na wyższe piętro. Swego czasu to musiało być wykwintne pomieszczenie, teraz
jednak wyglądało nad wyraz ponuro. Tu i ówdzie prześwitywały gołe cegły, a zamiast podłogi
zionęła pustką ogromna dziura. Piętro niżej znajdowały się starorzymskie ruiny. Zatem profesor
mówił prawdę: w podziemiach rzeczywiście ostała się rzymska willa. Choć deski tworzyły
pomosty pomiędzy jedną stroną a drugą, trzeba było przesuwać się wzdłuż ścian, żeby nie wpaść
do dziury.

Sofia poczuła przypływ mdłości. Ruiny były wysokie na co najmniej kilka metrów,

a wszystko wskazywało na to, że przyjdzie jej nad nimi spacerować. Nida przyglądała się jej
z rozbawieniem.

‒ Chcę zobaczyć Lidję ‒ oświadczyła Sofia, zbierając resztki odwagi.

Dziewczyna jeszcze przez chwilę uśmiechała się tajemniczo, a potem wskazała na coś

w górze, nad schodami.

22. Thuban

Sofia poznała ją od razu i serce ścisnęło się jej boleśnie. Fioletowy płaszczyk, jaki miała na

sobie tamtego wieczoru, był w kilku miejscach przypalony i splamiony krwią, a twarz powlekła
się widmową bladością. Ale to bez wątpienia była ona.

‒ Lidjo!

Dziewczynka nie odpowiedziała ani nie otworzyła oczu. Sofia nie chciała dopuścić do siebie

myśli o najgorszym, ale ogarnęło ją złe przeczucie.

‒ Dotrzymałam umowy. Teraz daj mi owoc.

‒ Co jej zrobiłaś? Co jej zrobiłaś?!

Widząc stan, w jakim znajdowała się przyjaciółka, Sofia w jednej chwili zapomniała i o stra-

chu przed śmiercią, i o panującym w willi chłodzie.

‒ Ona ma się dobrze.

‒ Udowodnij mi to! ‒ obiema rękami przycisnęła torbę do piersi. ‒ Udowodnij mi to albo

niczego nie dostaniesz.

Nida obrzuciła ją lodowatym wzrokiem.

‒ Po prostu śpi. Włos jej z głowy nie spadł.

Sofia nadal tkwiła w bezruchu.

‒ No dobrze! Wejdź do niej i sama się przekonaj! Pozwalam ci zobaczyć ją z bliska, ale

potem dasz mi to, czego chcę.

Nida poszła przodem, zgrabnie przemykając pomiędzy kawałkami drewna i odłamkami

murów. Sofia, której zaschło w gardle, przyglądała się jej ze swego miejsca.

‒ Więc jak, nie idziesz? ‒ Nida odwróciła się z okrutnym uśmiechem. Musiała wiedzieć, że

Sofia cierpi na lęk wysokości. Nic innego nie można było zrobić. Wydawało się, że Lidja nie jest
w stanie sama się poruszać. Trzeba było po nią pójść. Sofia niepewnie postawiła pierwsze kroki.
Deska co prawda sprawiała wrażenie solidnej, ale pod nią ziała przynajmniej dwumetrowa
pustka. W dole były tylko mury i fragment mozaikowej posadzki. Dziewczynka poczuła zawroty
głowy i ucisk w żołądku. Zamknęła oczy i zadarła podbródek. Za nic w świecie nie mogła spoj-
rzeć w dół.

Pomyślała o modelkach, które chodziły, patrząc prosto przed siebie, i o ekwilibrystach, któ-

rzy spacerowali po linach. Dla Lidji to z pewnością byłaby bułka z masłem.

„Gdyby mogła mnie zobaczyć, śmiałaby się do rozpuku, jak wtedy przy słoniu”.

Sofia starała się zająć czymś myśli, tymczasem odległość, jaka dzieliła ją od schodów, zda-

wała się zwiększać, zwielokrotniać, rosnąć w nieskończoność. Dziewczynka czuła, że nie dojdzie
do celu. Nogi ugięły się pod nią, z piersi wyrwał się krzyk. Upadła, wczepiając się rękami w mur,
po którym stąpała. Westchnęła, zrozpaczona.

Nieco dalej Nida zachichotała złośliwie.

‒ Czyżbyś już nie była pewna, że chcesz sprawdzić, jak się miewa twoja przyjaciółka? Jeśli

dasz mi owoc teraz, nie będziesz musiała tego robić...

Sofia zacisnęła zęby. Czuła się tak poniżona i tak straszliwie zła, że jej gniew zagłuszał

nawet mdłości i lęk przed pustką. Podniosła się i po raz ostatni spojrzała w otwierającą się pod jej
stopami przepaść. Wiedziała, że nie ma więcej niż kilka metrów, ale wydawała się kilometrowa.
Zadarła podbródek, zaczerpnęła tchu i pobiegła. Belka chwiała się, a kroki z każdą chwilą sta-
wały się mniej pewne.

„Dam radę, dam radę, dam radę!”.

Upadła na ostatnim metrze. Jedna z cegieł obsunęła się, pociągając za sobą prawą stopę.

Sofia odskoczyła instynktownie. Pod sobą miała pustkę, jej żołądek zakoziołkował. Przez ułamek
sekundy frunęła. W jej pamięci odżyły sny, białe miasto i cudowne uczucia, których w nim
doznawała. Potem nieszczęśliwie wylądowała na schodach, uderzając udem o kant. Zaczęła się
ześlizgiwać, ale zdołała chwycić boczną poręcz. Zatrzymała się. Miała wrażenie, że śni. Pod
pupą czuła chłód marmuru. Przeprawiła się na drugą stronę cała i zdrowa! Odetchnęła z ulgą.

‒ Oto i ona ‒ powiedziała Nida fałszywie uprzejmym tonem.

Uniósłszy wzrok, Sofia zobaczyła, że jasnowłosa dziewczyna przygląda się jej z rozbawie-

niem, wskazując na Lidję, która znajdowała się u szczytu schodów. Z bliska wydawała się jesz-
cze bledsza niż z oddali. Sofia podniosła się i wdrapała na górę, pokonując po dwa stopnie naraz.

Przyjaciółka siedziała oparta o kolumnę. Przez dziury w bluzce i spodniach widać było jej

poparzoną skórę. żyła. Jej pierś unosiła się lekko i opadała. Tak, przynajmniej była żywa. Sofia
uśmiechnęła się przez łzy.

‒ Odejdziemy stąd i to wszystko się skończy, zobaczysz...

Nida weszła jej w słowo.

‒ Najpierw owoc ‒ oświadczyła z okrutnym uśmiechem.

Sofia wręczyła jej torbę. Zbliżało się najgorsze.

Dziewczyna ujęła pasek i bardzo ostrożnie położyła dłonie na sztruksie. Sofia nie była tym

zaskoczona: doskonale pamiętała, jak owoc podziałał na nią tamtego wieczoru, kiedy próbowała
go ukraść.

Nida wolno, w zadumie i skupieniu, pociągała za sznurki. Gdy zawiniątko się otwarło, na jej

twarzy odmalował się triumf. Z torby wydobywało się różowawe, ciepłe, migotliwe światło, któ-
rego nie sposób było z niczym pomylić. Dziewczyna nonszalancko zamknęła torbę i przewiesiła
ją przez ramię.

‒ Zachowałaś się racjonalnie, dlatego dostaniesz to, czego pragniesz. Umowa jest umową.

Pstryknęła palcami, uśmiechając się złośliwie. Sofia usłyszała uderzenie dzwonu, a potem

hałasy z zewnątrz wdarły się do środka. Wiatr z głośnym zgrzytem uchylił wielkie drzwi i wtar-
gnął przez wybite okna.

‒ Dobrej zabawy ‒ mruknęła Nida.

Sofia zobaczyła, jak podnosi się z ziemi. Czarne płomienie otuliły ją niby całun, omijając

jedynie torbę z owocem. Skierowała się do okna, przerażająca jak wiedźmy, o których czytało się
w książkach, i dziewczynka już niemal odetchnęła z ulgą, gdy nagle czyjeś lodowate dłonie zaci-
snęły się mocno na jej szyi. Ktoś popchnął ją na ziemię i ciągnął dopóty, dopóki nie uderzyła
głową o pierwszy stopień wysokich schodów. Odwróciła się z trudem... To, co ujrzała, zmroziło
jej krew w żyłach.

To Lidja przytrzymywała ją lodowatą ręką. Oparła kolano na Sofii piersi, a jej oczy zupełnie

poczerwieniały.

‒ Nie... ‒ szepnęła Sofia. ‒ Nie!

Patrzyła oszołomiona, jak ciało przyjaciółki powleka się lśniącym metalem. Masywna zbroja

przykryła tułów, z ramion wychynęły głowy węża, których Sofia nauczyła się już obawiać, nato-
miast za plecami rozwinęły się olbrzymie oskrzydla nietoperza. Były metalowe, a ich cieniutka,
półprzeźroczysta błona była poorana ostrym jak brzytwa unerwieniem.

‒ Nie, Lidjo!

Lecz Lidia jej nie usłyszała. Zapewne nadal przebywała w tym metalowym cielsku, tyle że

ukryła się gdzieś w kąciku, niezdolna do stawienia oporu. Już nie była sobą. Jej twarz nie wyra-

żała żadnych emocji. Słuchała jedynie swych morderczych instynktów.

‒ Lidjo, to ja, obudź się!

Ale ona tylko mocniej ścisnęła jej szyję, sprawiając, że zaczęła się dusić.

Lidja uniosła bezlitośnie ramię, a wtedy Sofia spostrzegła, że pysk węża rozchylili się wolno,

jak w koszmarnym śnie. Wiedziała, co stanie się niebawem, jednak nie potrafiła się zdobyć na
jakąkolwiek reakcję. Umiała tylko szeptać imię przyjaciółki, zobojętniała nawet na zbliżającą się
śmierć. Zaskoczenie i zgroza zagłuszały wszystko. Metalowy język wysunął się prędko, nieubła-
ganie... Sofia odruchowo zamknęła oczy, czekając na ostateczny cios.

Zamiast tego uścisk na jej szyi niespodziewanie się rozluźnił i oślepiło ją silne światło. Coś

ciepłego pulsowało na jej czole. Uniósłszy z niedowierzaniem powieki, zobaczyła, że Lidja leży
na ziemi daleko od niej. Ona sama nie tylko była wolna, ale i nie odniosła żadnych ran. Otaczała
ją przeźroczysta, zielona bariera.

Nie poddawaj się.

Nie wiedziała, skąd dochodzi ten głos. Może z jej wnętrza? Skądkolwiek dochodzili, był cie-

pły i dodawał jej otuchy.

Lidia podniosła się powoli. Jej skrzydła, które ponownie zaczęły się rozprostowywać, orały

powietrze, nie zważając na wiatr. Oczy wpatrywały się w Sofię bez wyrazu, pałając żądzą zgła-
dzenia jej.

Dziewczynka cofnęła się i spadla na niższy stopień.

‒ Lidjo, błagam... obudź się! Postaraj się mnie usłyszeć! Przyszłam tu, by cię uratować!

Musimy wrócić do domu! Błagam!

Ona nie może cię usłyszeć i ty dobrze o tym wiesz.

Język znów wysunął się z pyska węża i w pomieszczeniu raz jeszcze rozbłysło światło. Sofia

odskoczyła na bok i sturlała się po schodach na sam dół. Kiedy wstała, bolały ją wszystkie kości.

Musisz ją unieszkodliwić i zaprowadzić do Stróża. Nie ma innego wyjścia.

Usłyszała trzepot orających powietrze, olbrzymich metalowych skrzydeł i w jej pamięci

odżyło bolesne wspomnienie skrzydeł Lidii, cudownych i przeźroczystych. Łzy napłynęły jej pod
powieki i wybuchnęła płaczem. Wtem ostrze wbiło się w mur tuż przy niej. Przyjaciółka zata-
czała kręgi wysoko w powietrzu i stamtąd przypuszczała na nią atak.

Sofia czuła jej ciosy, jeden wylądował jej nawet na policzku, ale bariera chroniła ją nieza-

wodnie. Dziewczynka przykryła głowę rękami, niezdolna do jakiejkolwiek reakcji. Nie chciała
wyrządzić Lidii krzywdy.

‒ Dosyć! Już dosyć!

Jeżeli chcesz ją uratować, będziesz musiała walczyć.

‒ Nie mogę! Ona we mnie wierzyła, tamtego wieczoru uścisnęła mi dłoń! To moja jedyna

przyjaciółka! Nie chcę stawać z nią do walki!

‒ Sofia krzyczała do pustego pomieszczenia.

Zgrzyt ostrza, które wbito się w mur zaledwie kilka centymetrów od jej głowy, zagłuszył jej
słowa.

Potem zapadła krótkotrwała cisza i Sofia skorzystała z okazji, by poderwać się na równe

nogi. Lidja wpatrywała się w nią swoimi czerwonymi oczami, gotowa przypuścić kolejny atak.

‒ Pamiętasz, jak tamtego wieczoru wzbiłyśmy się do lotu? Pamiętasz? ‒ Sofia krzyczała,

zdzierając sobie gardło.

‒ A pamiętasz salę Pączka i twoje zapewnienia, że we mnie wierzysz?

A dach? Pamiętasz dach, Lidjo?!

Cios był potężny, stanowczy. Zielona bariera wzniosła się nadaremnie, gdyż pod stopami

Sofii skruszyła się podłoga. Dziewczynka zawisła nad pustką. Przez ułamek sekundy wydawało
się jej, że fruwa, ale zaraz potem poczuła się ciężka, o wiele za ciężka, by trwać w zawieszeniu.

Siła grawitacji zwyciężyła i Sofia runęła. Krzyczała na całe gardło, dopóki nie uderzyła głową
w coś przerażająco twardego. Później osunęła się w ciemność.

* * *

Sofio.

Sofio...

SSofio!

Wszystko pochłonął mrok. Zupełnie jakby tonęła w pustce. Albo w ropie naftowej.

Obudź się. Nie jesteś sama.

Sofia bezskutecznie starała się odnaleźć swe ciało. Zastanawiała się, czy przypadkiem nie

umarła. Zresztą taki właśnie koniec był jej pisany, czyż nie?

Jeszcze nie wszystko stracone i ty dobrze o tym wiesz.

W czerni zamajaczyły inne kolory. Gdzieś w oddali zatliły się dwa niebieskie płomyki. Ich

cudowna barwa wlewała w serce otuchę.

Dzielna dziewczyna. Właśnie tak.

Sofia nie miała pojęcia, co się wokół niej dzieje.

Naprawdę nie rozumiesz? A przecież powinnaś mnie już znać.

„Thuban”. To imię samo przyszło jej na myśl. Niedorzeczna intuicja podpowiadała, że pło-

myki, które lśniły przed nią w pustce; śmiały się. Tylko jak światełka mogły się śmiać?

Śmieję się, bo nareszcie rozmawiamy. Poza tym tutaj jest inaczej niż na zewnątrz.

„Gdzie na zewnątrz?”.

Poza twoją głową i twoją duszą. Tu, gdzie leżysz nieprzytomna, na mozaikowej posadzce sta-

rożytnej rzymskiej willi, podczas gdy nieprzyjaciel zatacza nad tobą kręgi, zastanawiając się,
gdzie zadać ostateczny cios.

Sofia zadygotała.

„Chcesz przez to powiedzieć, że jesteśmy w moim umyśle?”.

Owszem. Jesteśmy tam, gdzie zawsze byłem.

Sofia była zbita z tropu. Tymczasem niebieskie światła nabierały kształtów, coraz bardziej

podobne do pary prawiecznych ślepi.

„A zatem to ty jesteś smokiem, który zjednoczył się ze mną... czy raczej z Lungiem”.

Ta sama niedorzeczna intuicja podpowiedziała jej, że ślepia przytaknęły.

Tak, jestem Thubanem.

„Ale przecież szukałam cię wielokrotnie i nigdy nie zdołałam cię odnaleźć! Nie odezwałeś

się do mnie ani nie powiedziałeś mi, co robić...”.

To ty mnie nie słuchałaś. Ja zawsze byłem przy tobie, chroniłem cię moimi barierami

i poprowadziłem do owocu. Byłem z tobą na dnie jeziora i przy Pączku, pamiętasz?

Sofia nie umiała znaleźć słów. Tymczasem ślepia z wolna osiadły w czymś w rodzaju olbrzy-

miej głowy zielonego smoka, która była zachwycająca i wyglądała znajomo. To ponowne spotka-
nie sprawiło, że wzruszenie ścisnęło Sofię za gardło.

„Jesteś wspaniały...”.

Paszcza jakby się uśmiechnęła. Choć aż roiło się w niej od ostrych kłów, Sofia nie czuła stra-

chu.

Jesteś w niebezpieczeństwie. Lidja chce cię zabić.

Spokój sprzed chwili prysnął jak bańka mydlana.

Jeżeli chcesz ją uratować, musisz stawić jej czoło.

„Nie mogę

‒ odparła Sofia stanowczo. ‒ Ona jest moją przyjaciółką! „.

W tym momencie nie jest sobą. Zgładzi cię, Sofio, a kiedy już to zrobi, Nidhoggr zgładzi ją.

Na co się wtedy przyda twoja decyzja?

„Ty nie rozumiesz. Ledwie udało mi się zaatakować Mattię. W przypadku Lidji to w ogóle

nie wchodzi w grę. A jeśli wyrządzę jej krzywdę? Jeśli ją zabiję?”.

Ja cię poprowadzę.

„Przecież tak często byłeś nieobecny...” Niemal natychmiast pożałowała swych słów. Jednak

mówiła prawdę. W trudnych chwilach zawsze była sama.

To ty wciąż mnie odrzucasz. Brak ci wiary w siebie, a przez to nie wierzysz i we mnie.

„Ja... ja się do tego nie nadaję. Jestem zupełnie przeciętna i nic nie umiem. W szkole źle mi

szło, a w sierocińcu wszyscy się ze mnie naśmiewali. Nikt nie chciał mnie adoptować. Powiedz,
dlaczego wybrałeś właśnie mnie?”

Długo czekała na odpowiedź. Ogromne cielsko Thubana wolno wyłaniało się z mroku.

Z każdą chwilą stawało się wyraźniejsze i wspanialsze.

Ponieważ Lung zaoferował mi swoje ciało, a ty się od niego wywodzisz.

„W przeciągu wieków pojawiło się wielu spadkobierców, a jednak to nie im się ukazałeś. Oni

nie musieli walczyć. Ba, nawet nie wiedzieli, że istniejesz!”

W tamtych czasach pieczęć sprawowała jeszcze pełną kontrolę nad Nidhoggrem. Dziś moje

zaklęcie osłabło, a on urósł w silę. Nie pozostawiono nam wyboru. Ani mnie, ani tobie.

„Nie jestem właściwą osobą, zdajesz sobie z tego sprawę tak samo jak ja. Gdyby to było

możliwe, wybrałbyś na moje miejsce kogoś innego”.

Thuban spojrzał na nią karcąco.

Ty zmuszasz ludzi do mówienia rzeczy, których nie myślą, aby utwierdzić się w przekonaniu,

że jesteś niewiele warta. Uwielbiasz popełniać błędy, ponieważ one pozwalają ci nadal wierzyć
w twoją nieudolność i uwalniają cię od odpowiedzialności. Ale prawda jest taka, że zachowując
się w ten sposób, postępujesz jak tchórz.

Sofia zmarkotniała. Choć wiedziała, że to prawda, coś się w niej buntowało.

„Nie wszyscy urodzili się, aby być bohaterami”.

Masz rację. Nikt nie rodzi się bohaterem, ale każdy może nim zostać. Ciebie nie wyłączając.

Tyle że ty nie chcesz się do tego przyznać. Posiadasz moc tak wielką, że to przekracza wszelkie
wyobrażenia, a jednak ukrywasz swą siłę i próbujesz ją zdusić, szpikując się niedorzecznymi
kłamstwami. Twoja dusza jest czysta, potrafisz się poświęcać dla dobra innych. Tak postąpiłaś
z Lidją. Umiałaś pokonać swój strach, byle tylko przyjść tutaj, i nawet teraz w głębi serca nie
boisz się umrzeć.

Sofia chciała uciec wzrokiem, lecz Thuban wypełniał sobą całą przestrzeń. Przebijająca

z tych słów prawda paraliżowała ją.

To akt prawdziwej odwagi, Sofio. Nie mógłbym sobie wymarzyć lepszej sojuszniczki w tej

wojnie.

Zbierało jej się na płacz. Była pewna, że to kłamstwo, a jednak brzmiało tak szczerze...

Mogę uwolnić całą twoją moc, ale musisz w siebie uwierzyć. Czeka cię trudny egzamin.

Swego czasu byłem zmuszony przyglądać się bezczynnie śmierci mojego najlepszego przyjaciela
i zagładzie naszego plemienia. Teraz ten sam przyjaciel, który umarł na moich oczach, żyje
w Lidji. Będę musiał zmierzyć się z nim, podobnie jak ty będziesz się musiała zmierzyć z Lidją. Ja
wiem, co oznacza ból. Uwierz, poprowadzę cię i pomogę ci odnaleźć pod ciężką metalową sko-
rupa osobę, którą kochałaś. Lecz musimy zrobić to razem.

Sofia pragnęła tylko, żeby to wszystko jak najszybciej się skończyło, i ta świadomość wpra-

wiła ją w melancholijny nastrój. Pragnęła obudzić się z koszmaru.

To nie potrwa długo, obiecuję. Zaprowadzimy ją do domu, gdzie Stróż pomoże jej tak, jak

pomógł Mattii. A potem wreszcie zapanuje spokój.

Na dnie serca Sofii zapaliła się iskierka determinacji.

„Przyrzeknij, że nie wyrządzimy jej krzywdy”.

Thuban uśmiechnął się.

Ona jest Rastabanem, moim najlepszym przyjacielem. Nie mógłbym jej skrzywdzić.

Sofia zastanowiła się jeszcze przez chwilę.

„Zgoda”.

Thuban przytaknął w mroku.

Czas wracać, Sofio.

Jego cielsko rozpłynęło się w ciemności, składające się na nie kolory zawirowały i Sofia

znów poczuła, że świadomość ją opuszcza, wessana tam, gdzie królowały tylko mróz i cierpienie.

23. Lidja i Sofia

Kiedy Sofia się obudziła, ogłuszył ją straszliwy huk. Cegły spadały dosłownie wszędzie,

a mury topiły się jak wosk. Coś ciepłego skapywało jej na czoło. Bezskutecznie próbowała się
poruszyć. Przygniatały ją gruzy, które wraz z nią runęły w dół, gdy zarwała się posadzka. Wylą-
dowała w swego rodzaju niszy, wyżłobionej między ruinami rzymskiej willi, i najwyraźniej ude-
rzyła o coś czołem, a kiedy dotknęła go, a potem odjęła rękę, spostrzegła, iż palce były splamione
krwią. Ogarnęły ją mdłości.

To nie jest odpowiednia chwila.

Początkowo zdziwiła się na dźwięk tego głosu. Wiedziała już, kto do niej przemawia, i nie

tylko słyszała jego słowa, ale też czuła w sobie jego obecność. Coś żywego i ciepłego wydoby-
wało odwagę z najgłębszych i najciemniejszych zakamarków jej duszy. Thuban istniał i stanowił
część jej samej. Sam fakt, że doświadczała jego bliskości, dodawał jej nadziei i wiary w siebie.

Przez szczelinę między gruzami ujrzała, jak Lidia krąży nad pobojowiskiem, nie przestając

wywijać głowami węży. Ten widok zmroził jej krew w żyłach, ale nie pozwoliła się owładnąć
lękowi.

Dzielna dziewczyna. Widzisz, że nie brakuje ci odwagi?

Wiedziała, że musi wyjść z ukrycia. Tylko co pocznie, kiedy jej się to uda? Lidja fruwała,

a ona była przykuta do ziemi pod posadzką willi.

O to się nie martw.

Sofia ślepo zaufała tym zwięzłym słowom. Głęboko zaczerpnęła powietrza, po czym wysko-

czyła z kryjówki, otrzepując się z odłamków kamieni. Rozpędziła się i przebiegła kilka metrów,
ale niemal od razu poczuła, że jej stopy odrywają się od podłoża i jak zwykle ściska ją
w żołądku. Znała również świst, który rozległ się w jej uszach: wielokrotnie słyszała go w snach.
Zamknęła oczy, śmiertelnie bojąc się spojrzeć w dół.

Zobacz, Sofio! Zobacz! Wszystko jest jak przed wiekami!

Sofia wolno uniosła powieki i popatrzyła. Szybowała! Jej skrzydła trzepotały, a pod nią roz-

ciągał się labirynt ruin. Nie mogła w to uwierzyć. Wznosiła się przynajmniej trzy metry nad zie-
mią i w ogóle jej nie mdliło! Po lęku wysokości nie zostało ani śladu!

Zerknęła w bok i ujrzała swoje skrzydła. Czuła je, tak samo jak się czuje własne ręce i nogi,

czuła ocierające się o nie powietrze i błonę, która wybrzuszała się to w jednym, to w drugim kie-
runku. Utkwiła w nich spojrzenie: były prawdziwe, namacalne. I olbrzymie. Skrzydła Thubana.
Skrzydła widziane we śnie. Skrzydła, na których nocami fruwała w wyobraźni. Nawet skrzydła
Lidji nie były tak piękne i duże. Gdy podziwiała je, oczarowana, naprawdę wierzyła, że jest
wyjątkowa. W takich chwilach łatwo było w siebie wierzyć.

Ostrze Lidji przebiło znienacka jej ramię. Krzyknęła, ale nie straciła panowania nad sobą.

Ukryła twarz w dłoniach, czekając.

Nie czas na zachwyt. Musimy walczyć, pamiętasz?

Przytaknęła, a potem odwróciła się i z determinacją stawiła czoła wrogowi. Lidja mierzyła ją

płonącym wzrokiem, ale Sofia starała się patrzeć za jej ciało, na szpecące je ostrza i skrzydła. To
one, nie Lidja, były jej celem.

Później wyciągnęła rękę przed siebie i pozwoliła mocy Thubana popłynąć w swoich żyłach.

Pomiędzy posadzką a sufitem natychmiast uformowała się siatka gałęzi, która zdusiła w zarodku
atak Lidji.

Sofia zacisnęła pięść, a wówczas i gałęzie zacisnęły się wokół ostrzy. Lidja robiła, co mogła,

by wyswobodzić się z pułapki, jednak sieć trwała nienaruszona. Gałęzie miały w sobie moc
smoka, a także nowo nabytą odwagę Sofii.

Musisz ją obezwładnić, tylko tak zdołamy ją stąd wynieść.

„Wiem. Co ważniejsze, musimy to zrobić szybko, zanim Nida odkryje podstęp”.

W tym samym momencie siatka rozprysła się na tysiące kawałków. Sofia spostrzegła lecący

w jej stronę odłamek muru i pochyliła się, cudem unikając ciosu. Potem wylądowała, zaczaiła się
w ruinach i złożyła skrzydła.

Lidja. To ona przesunęła ten kamień siłą woli. Oko Umysłu jarzyło się na jej czole, choć jego

ponury, różowawy odcień przypominał teraz świeżo zakrzepłą krew.

Przykro mi to mówić, jednak wszczepy całkowicie zdominowały jej ciało i uwięziły duszę

w miejscu, w którym jest ona kompletnie bezwładna. Lidja posiadła moce Zniewolonego. Ale jak
widzisz, Rastaban usiłuje się buntować. To dlatego klejnot przybrał tę barwę.

Po pierwszym kamieniu poleciały kolejne. Sofia mogła ich jedynie unikać, pierzchając

w locie to tu, to tam. Lidja krzyczała, ogarnięta ślepą furią, a ona czuła, że jej pewność siebie top-
nieje. Co jeszcze mogła zrobić?

Staraj się ją powstrzymać. Obezwładnienie jej to nasza jedyna szansa.

W tym momencie kamień ugodził ją w prawe skrzydło. Ogłuszył ją ból i zaczęła się osuwać.

Zobaczywszy, że ziemia się pod nią rozstępuje, spróbowała wzbić się wyżej, ale wszystkim, co
udało jej się osiągnąć, było złagodzenie upadku. Rzuciła się do biegu, szukając schronienia.
Musiała uporządkować myśli.

Oparła się o mur, zdyszana. Zapadła cisza. Wiatr umilkł, a towarzyszący starciu hałas docie-

rał do jej uszu stłumiony i daleki.

Wszędzie panował mrok. Prastara podłoga rzymskiej willi zarwała się i Sofia runęła w dół.

Czuła się dziwnie nieswojo, jak gdyby cały strach, który towarzyszył jej przed spotkaniem Thu-
bana, nagle powrócił. Zadygotała, uświadamiając sobie, że potrzebne jej światło.

Tym akurat mogę się zająć.

Klejnot na jej czole zaczął pulsować, z każdą chwilą gorętszy. Zielone światło wydobyło

z ciemności wszystko, co znajdowało się nie dalej niż kilka metrów od Sofii.

Dziewczynka przebywała teraz w ogromnym pomieszczeniu o zupełnie czarnych ścianach,

na których widać było demoniczne płaskorzeźby. Mantykory, monstrualne owady i na pół ludz-
kie, na pół zwierzęce istoty mieszały się tam ze sobą jak w koszmarnym śnie. Tu i ówdzie stały
olbrzymie, czarne jak smoła kolumny, zaś łukowe sklepienie tonęło w gęstym, nieprzeniknionym
mroku. Spojrzawszy na posadzkę, Sofia struchlała z trwogi. Wielka mozaika, przedstawiająca
wywerna z rozdziawioną paszczą, rozciągała się na całą długość pomieszczenia. Każdy zakama-
rek tego miejsca wprost zionął podłością. Mieszkające w podziemiach zło było wszechwładne
i ani ludzie, ani smoki nie mogli mu się przeciwstawić.

To prawieczna siedziba Nidhoggra, nie wpadaj w panikę.

Lecz Sofia nie słuchała. Skuliła się, skrzyżowała ramiona na piersi i owinęła się skrzydłami.

„Jak to możliwe, że istnieje tyle nienawiści?”

Nic tutaj nie jest w stanie cię skrzywdzić, Sofio. Musisz pokonać strach, rozumiesz? To dzięki

niemu Nidhoggr ma nad nami władzę! Pokonaj go jak poprzednio!

Głos Thubana nie dodał jej otuchy. Pragnęła tylko stąd uciec, zamknąć oczy i nie patrzeć na

tę straszną rzeczywistość. Ukryła głowę w ramionach, usiłując odizolować się od bólu. Nagle do
jej umysłu wdarł się przenikliwy dźwięk. Ktoś szedł stanowczym krokiem, zbliżając się coraz
bardziej.

Sofia doczołgała się do najbliższego kąta i zwinęła w kłębek, ale jako że odgłos kroków nie

ustawał, nieśmiało uniosła spojrzenie. Zobaczyła ją.

Lidja zmierzała w jej kierunku. Metalowa zbroja przykrywała nawet jej twarz, rozbłyskując

w półmroku niepokojącymi różowymi refleksami. Czarne płomienie otulały jej skrzydła, a cała
postać wydawała się radykalnie zmieniona. Sofia wyraźnie czuła, że po przyjaciółce nie zostało
ani śladu i że to, co doprowadziło Lidję do takiego stanu, wkrótce zgładzi i ją.

Działaj, Sofio! Lidja wciąż tam jest, a Stróż nadal może ją uratować! To tylko kolejny fortel

nieprzyjaciela!

Głos smoka był coraz dalszy, coraz bardziej przytłumiony. Sofia zwinęła się w kłębek. Nie

potrafiła nawet skupić myśli. To wszystko na nic. Kto nie jest nic wart, nigdy nie stanie się boha-
terem.

„Nie!”.

Coś się w niej zbuntowało. Coś, co nie miało nic wspólnego z Thubanem i z czego istnienia

nie zdawała sobie sprawy. Jedno spojrzenie w oczy Lidji wystarczyło, by przypomniała sobie, po
co tu przyszła.

Z nadludzkim wysiłkiem wyłowiła kropelkę rozsądku z morza strachu i z krzykiem pode-

rwała się na nogi. Lidja odwróciła się gwałtownie w jej stronę, nastawiając jedną z głów węży.
Sofia zapanowała nad chęcią ucieczki, rozłożyła skrzydła i postąpiła krok do przodu.

Ostrze pomknęło w kierunku jej głowy, więc odsunęła się, uniosła rękę i złapała je w locie.

Ból był rozdzierający, zupełnie jakby trzymała w dłoni żywy ogień, ale ona tylko zacisnęła zęby.
Nie po to dotarła aż tutaj, żeby pochlipywać w kącie. Nie spotkała się w swoim sercu z Thuba-
nem, żeby znowu chować głowę w piasek. Była tu, aby uratować przyjaciółkę...

Ścisnęła ostrze w garści i skoncentrowała swe moce. Jej ręce zakwitły miriadą zielonych lian,

na których pstrzyły się orchidee. Liany oplotły się wokół ostrza, niemal pogrzebały je w liściach,
rozprzestrzeniły się na całą jego długość i nim minęło kilka chwil, dotarły do skrzydeł Lidji, cał-
kowicie je osnuwając. Dziewczynka wyciągnęła drugą rękę, a potem przypuściła kolejny atak.
Tym razem Sofia nie odsunęła się, tylko chwyciła ramię przyjaciółki. Niebawem otulił je wonny
gąszcz, świetlisty i ciepły w tym ponurym, mrocznym pomieszczeniu. Lidja zaczęła się gwałtow-
nie wyrywać, lecz Sofia nie rozluźniła uścisku.

‒ Lidjo, to ja... ‒ szepnęła, wytrzymując jej przerażające spojrzenie. ‒ Wiem, że tam jesteś

i mnie słyszysz. To ja...

Zniewolony użył swoich mocy. Mur zachrzęścił, posągi rozprysły się na tysiące kawałków.

‒ Wiem, że możesz z nim walczyć ‒ Sofia mówiła głośniej. ‒ Skoro ja zdołałam stawić czoło

strachowi, to i ty możesz przeciwstawić się temu wszystkiemu. Pomóż mi, Lidjo!

W całym pomieszczeniu dziko wirowały odłamki skał. Niektóre z nich ocierały się o Sofię,

kalecząc jej biodro, ona jednak nie rozluźniła uścisku dopóty, dopóki nie zetknęła się z lodowa-
tym; nieludzkim ciałem Lidji. A wtedy przytuliła je i przytknęła swój klejnot do klejnotu przyja-
ciółki.

‒ Pomóż mi, Lidjo! ‒ krzyknęła raz jeszcze.

Liany wślizgnęły się za szyję, czyli tam, gdzie, jak nauczył ją profesor, wszystko się zaczy-

nało.

Sofia opasała ciało Lidji ramionami i poczuła, że Oko Umysłu jarzy się na jej czole inten-

sywnym światłem. Cierpiała katusze, ale klejnot Rastabana z wolna odzyskał swój zwykły kolor.
Światło Sofii nawiązało kontakt ze światłem przyjaciółki i wszczepy w końcu zaczęły rdzewieć,
skrzydła skurczyły się, a dłonie ogrzały.

Sofia zamknęła oczy, wycieńczona. W jej umyśle pojawiła się Lidja. Nie miała już wszcze-

pów i przyglądała się jej, zdumiona. Potem uśmiechnęła się słodko i wszystko się zmieniło.

Jej ciało przestało się miotać, wirujące dookoła skały i cegły opadły i zapanował błogi spo-

kój. Dziewczynki osunęły się na ziemię, nieruchomiejąc w tym nowym, strasznym wyciszeniu.

Sofia oddychała z trudem. Nie starczało jej odwagi, by wypuścić przyjaciółkę. Przyciskała ją

do siebie konwulsyjnie, szlochając.

Dokonałaś tego. I tym razem samodzielnie, powiedział Thuban.

Kiedy ostrożnie otworzyła oczy, ujrzała leżące na ziemi zardzewiałe skrzydła, które oderwały

się od ciała Lidji. Sama Lidja odzyskała już swój naturalny kolor, była też ciepła i zarumieniona.
Miała opuszczone powieki, ale wydawało się, że po prostu śpi. Zdumiona Sofia nie mogła ode-
rwać od niej wzroku. To był cud. Lidja wróciła, znów była sobą, uratowała się.

Musicie stąd uciec, zanim Nida odkryje podstęp.

Sofia osuszyła łzy. Thuban miał rację. Przytuliła Lidję i z wielkim trudem wstała. Była

wyczerpana, ale jeszcze nie mogła odpocząć.

Wędrowały wśród zniszczeń, dopóki nie dotarły do szczeliny, przez którą swego czasu

weszła z Lidją. Spojrzała w górę. Jej wzrok mętniał. Musiała się pośpieszyć.

Podskoczyła, czując, że moce Thubana przychodzą jej w sukurs. Skrzydła rozpostarły się i w

okamgnieniu znalazła się w głównym pokoju, tym, do którego na początku zaprowadziła ją Nida.
Spojrzała przed siebie i zobaczyła, że było tam tylko jedno wyjście. Zebrawszy resztki sił, runęła
całym ciałem na ogromne okno, rozbiła je i utonęła w mroźnej nocy. Przycisnęła Lidję do piersi
i pofrunęła na złamanie karku do willi profesora. Tam było bezpiecznie.

* * *

Nida przebyła ostatnie metry, biegnąc. Wprost nie posiadała się z radości. Udało się! Tym

razem Ratatoskr nie zdoła pozbawić jej uznania Nidhoggra. To ona, Nida, przyniosła mu owoc,
czyli coś, czego jej Pan pragnął ponad wszystko!

Z entuzjazmem otworzyła drzwi, przyłapując towarzysza na medytacji. Triumfalnie pokazała

mu niebieską sztruksową torbę.

‒ Oto i on! ‒ krzyknęła z przejęciem.

Nietęga mina młodzieńca tylko utwierdziła ją w przekonaniu, że odniosła sukces. Zresztą on

też musiał czuć emanującą z torby siłę, niepowtarzalną siłę Drzewa Świata.

‒ Jesteś pewna? ‒ zapytał Ratatoskr, poprawiając fryzurę z kwaśną miną.

‒ Żarty sobie stroisz? ‒ odparła Nida pogardliwie.

Ratatoskr spojrzał na nią wyzywająco

‒ Zatem przywołajmy go.

Nida ujęła jego ręce w swoje dłonie, starając się opanować. Po pewnym czasie zapadł zmrok

i Nidhoggr zaprezentował się im w całej okazałości.

‒ Co się dzieje? ‒ spytał zniecierpliwiony.

Dziewczyna położyła się plackiem na ziemi, podając mu torbę.

‒ Oto i owoc, mój Panie!

Zarówno ona, jak i Ratatoskr usłyszeli pomruk zadowolenia swego władcy.

‒ Pokaż mi go.

Nida ostrożnie pociągnęła za sznurki i otworzyła torbę, starannie unikając dotknięcia jej

zawartości. Na końcu odchyliła sztruksowe fałdy, spośród których wyłoniła się kula, różowawa
jak owoc i równie świetlista. Promieniująca z niej moc była tak intensywna, że i młodzieniec,
i dziewczyna musieli przesłonić sobie oczy. Nida była w siódmym niebie. Wypełniła swój obo-
wiązek.

Wszelako już po chwili nicość zgęstniała i Nidhoggr wyładował swą furię na bezbronnych

ciałach obojga. Zagrzmiał, a jego głos ogłuszył ich niemal do nieprzytomności. Potem cisnął
owocem prosto w twarz dziewczyny. Ta krzyknęła z bólu, poparzona.

‒ Nieudolna!

Nida była zdezorientowana. Przykładając dłoń do twarzy, popełzła jak robak w kierunku

żarzących się czerwienią ślepi.

‒ Mój Panie, owoc...

‒ Popatrz na niego!

Nida nieśmiało odwróciła głowę. Zdumienie ją obezwładniło. Ta część owocu, która dotknęła

jej skóry, utraciła swój różowy odcień. Odbarwiła się, jakby ktoś zdarł z niej cienką warstewkę
lakieru. Spod spodu wyłaniała się rdzawa żółć mosiądzu.

Twarz Ratatoskra wykrzywiła się w drwiącym uśmieszku.

‒ Nie! ‒ krzyknęła Nida. ‒ Nie wierzę, że wystrychnęli mnie na dudka!

Nidhoggr nie okazał jej litości. Nicość wygięła się, schwytała ją jak zdobycz i zgniotła

w ogniwach spirali.

‒ Użyli żywicy Pączka, by stworzyć falsyfikat, a ty, głupia, dałaś się nabrać!

Uścisk zacieśnił się, miażdżąc ofiarę z nieludzką wprost siłą. Nida nie była w stanie oddy-

chać, zdana na łaskę i niełaskę czystej, bezbrzeżnej nienawiści.

‒ Idź ‒ Nidhoggr zwrócił się do Ratatoskra. ‒ Wyrusz śladem Uśpionej i pojmij ją, nim znaj-

dzie się w bezpiecznym miejscu. Jeśli dotrze do willi, nic już nie będziemy mogli zrobić. Na
razie moje moce są ograniczone i nie czuję się na siłach, by przełamać barierę.

Ciało Nidy osunęło się bezprzytomnie w głęboki mrok.

‒ Wystrzegaj się błędów ‒ dodał Nidhoggr, przesuwając się w stronę chłopca. Kiedy nad nim

zawisł, Ratatoskr poczuł, że ciężar zgniata mu piersi.

‒ W przeciwnym razie poznasz ogrom

mojej furii.

Młodzieniec zerwał się na równe nogi i głośno przełknął ślinę.

‒ Będę się ich wystrzegał.

* * *

Brama willi zamajaczyła przed oczami Sofii jak miraż. Choć Thuban nie przestawał jej

wspierać, dziewczynka była wyczerpana. Skrzydła straszliwie ją bolały, podobnie jak każda
z ran. Nie wspominając już o ramionach. Chociaż Lidja była krucha i lekka, Sofia nie była w sta-
nie dłużej jej dźwigać.

Upadła, kiedy była już niemal u celu, i skaleczyła się, osłaniając przyjaciółkę własnym cia-

łem. Bezwładnie osunęła się na kolana.

„Masz ci los!”, pomyślała ze złością. Pomimo najszczerszych chęci nie starczało jej sił na

nic. Była wycieńczona. Zaczęła się czołgać i prosić Thubana o wsparcie, ale nawet on milczał.
Sofia wiedziała, że to naprawdę koniec, chociaż była na tyle przytomna, by wyczuć zbliżające się
niebezpieczeństwo. Znała lęk w najczystszej postaci, którym napełniała ją Nida, i teraz dozna-
wała czegoś podobnego. Ktoś deptał jej po piętach.

‒ Profesorze... Profesorze!

Brama z wolna się otworzyła i Sofia z trudem rozpoznała dwie wyłaniające się z niej syl-

wetki.

‒ Profesorze... ‒ szepnęła.

Nie usłyszała odpowiedzi. Czuła tylko, że ktoś wyrywa Lidję z jej uścisku. Potem ktoś inny

chwycił ją za ramiona i uniósł. Osunęła się bezsilnie w rozkoszne ciepło czyichś objęć.

‒ Szybko! Szybko! ‒ tylko tyle udało jej się zrozumieć. Powłóczyła nogami po ziemi, kiedy

przebiegali przez bramę.

Pierwsza z postaci znalazła się za progiem. W chwilę później Sofii zadźwięczało w uszach.

Usłyszała trzask, a potem krzyk. Odwróciła się, szukając źródła hałasu.

Na rozmazującym się tle ujrzała nad wyraz urodziwego młodzieńca, który tyleż desperacko,

co bezskutecznie próbował przedostać się do bramy. Otaczające go ławice niebieskich iskier
paliły mu strój.

Sofia widziała, jak jego ciało się przeobraża. Miał teraz jaszczurczy tułów, pokryty czarnia-

wymi łuskami, ostre szpony oraz głowę węża, przerażająco podobną do pyska wywernów.

‒ Przeklęci! ‒ krzyknął nieludzkim głosem, a następnie odsunął się od bariery i ponownie

oszacował odległość.

Ktoś zaciągnął Sofię do drzwi i szepnął jej do ucha:

‒ Chodź, idziemy stąd.

‒ Nie możecie wiecznie się ukrywać! ‒ wrzasnął młodzieniec. ‒ Któregoś dnia Nidhoggr sta-

nie się na tyle silny, że zmiecie tę barierę! Jego potęga powiększa się z dnia na dzień, Thubanie!
Prędzej czy później cię zniszczy, zobaczysz!

Drzwi zamknęły się, zagłuszając jego słowa. Sofia dopiero wtedy osunęła się w czarną nie-

świadomość bez snów.

24. Na początku drogi

Sofia otwarła na oścież okno swojego pokoju. Przed jej oczyma słońce chyliło się w ognistej

poświacie za horyzont. Róż i czerwień nieba były tak intensywne, że zabarwiły się nimi nawet
brzuchate chmury na zachodzie. Powietrze było chłodne, ale wiatr niósł przyjemną woń. Pachniał
lodem i zimą, jej ulubioną porą roku. Łagodna, niczym niezmącona radość przepełniła jej serce.

‒ Jesteś pewna?

Sofia odwróciła się. Lidja stała tuż za nią. Szybko doszła do siebie po starciu. Profesor

poświęcił jeszcze jedną kropelkę Złocistej Żywicy i po kolei usunął wszystkie wszczepy. Nie
zajęło mu to zbyt wiele czasu.

‒ Twoja moc wykonała najtrudniejszą część zadania ‒ wyjaśnił Sofii z uśmiechem.

Dziewczynka oblała się rumieńcem.

‒ Chyba raczej moc Thubana ‒ odparła.

Teraz popatrzyła na Lidję uśmiechając się. Wspaniale było mieć ją u boku...

Przytaknęła.

‒ Tak, jestem pewna.

Wychyliła się za okno niemal całym tułowiem. Wciągnęła głęboko w płuca zapach powietrza

i pozwoliła, by wiatr zmierzwił jej włosy. Opuściła powieki, przywołując w pamięci własne sny
i słodki wiatr Smokonii. Wahała się jeszcze przez chwilę, a potem cofnęła.

‒ Ty pierwsza ‒ powiedziała do Lidji, rumieniąc się lekko.

Przyjaciółka uśmiechnęła się z pozornym pobłażaniem.

‒ Tchórzliwa jak zwykle...

Westchnęła teatralnie, udając zrozpaczoną, po czym jednym susem przesadziła okienną fra-

mugę: Sofia słyszała, jak zwinnie wspina się po dachu. Po chwili dobiegł jej uszu stłumiony
murem głos.

‒ Ja już jestem. Twoja kolej.

Wolno podeszła do okna i przez moment napawała wzrok rozciągającym się przed nią wido-

kiem. Dokładnie naprzeciw niej, w połowie drogi między niebem a ziemią, skrzyła się Wenus,
gdzieś na horyzoncie majaczyły czarne wierzchołki bezlistnych drzew.

Westchnęła, opuściła powieki i zmobilizowała się. Wiedziała już, gdzie szukać odwagi.

Owiał ją lekki, łagodny wiatr. Prawdopodobnie to ponentino

2

docierał do willi aż znad

morza, niosąc woń piasku i soli. Przetoczył się już nad Rzymem, nad jej sierocińcem i nad Gio-
vanną, która o tej porze pewnie krzątała się w kuchni. Może nawet ukradł odrobinę jej zapachu.

Sofia bez pośpiechu oderwała dłonie od okiennic, odwróciła się do okna i postawiła stopy

w umówionym miejscu. Otworzyła oczy, gotowa odeprzeć atak lęku wysokości. Była pewna, że
on da o sobie znać i sprawi, że jej żołądek znowu fiknie koziołka. To był wróg, którego dobrze
znała i od którego prawdopodobnie nigdy nie miała się uwolnić. Tyle że teraz potrafiła stawić mu
czoła.

Stłumiła strach i zacisnęła zęby. Gdy wspinała się ostrożnie po dachu, serce biło jej jak osza-

lałe.

„Wszystko w porządku, wszystko w porządku. Dobrze wiesz, jak fantastycznie będzie tam na

górze”, powtarzała w duchu, wdrapując się coraz wyżej. Nie zwracała uwagi na pustkę w dole, na
potworny lęk przed upadkiem, a nawet na trzeszczenie dachówek pod gumowymi podeszwami
butów.

Miała wrażenie, że jej wspinaczka trwa bez końca i kiedy wreszcie ręka Lidji złapała ją za

ramię, pomyślała, że najwyższa na to pora.

Przebyła ostatnie metry z jej pomocą, usiadła okrakiem na framudze okna i dopiero wtedy

pozwoliła sobie oddychać nieco spokojniej.

‒ Brawo! W przyszłym roku zabiorę cię ze sobą na trapez! ‒ zawołała Lidja, klaskając w dło-

nie.

Sofia pokraśniała.

‒ Nie wszystko naraz.

‒ Przecież mówię, że dopiero w przyszłym roku ‒ odparowała przyjaciółka, mrugając poro-

zumiewawczo.

Sofia uniosła głowę. Zgodnie z tym, co niegdyś powiedziała Lidja, krajobraz był wspaniały.

Widać było znaczną część jeziora, oprawną w drzewa, które jeszcze się nie obudziły z zimowego
letargu. Wszystko było tak szerokie, tak bezbrzeżne, że Sofii aż serce rosło.

Ona i Lidja dotarły do końca. A jednocześnie były zaledwie na początku drogi.

* * *

Profesor zamknął pierwszy owoc w sekretnym pomieszczeniu w dungeonie.

‒ Dopóki mamy Pączka, nic mu tutaj nie zagraża.

Zanim jego ciepłe, krzepiące światło na zawsze znikło za drzwiami, Sofia obrzuciła go ostat-

nim spojrzeniem.

‒ Ten chłopiec... Profesorze, słyszałeś, co on powiedział? ‒ zapytała z opuszczonym wzro-

kiem.

Profesor westchnął

‒ Niestety, to prawda. Wcześniej czy później nawet tutaj nie będziemy bezpieczni. Moce

Nidhoggra rosną z dnia na dzień, to nieuniknione. Pieczęć nie będzie trwała po wsze czasy.

‒ Chcesz przez to powiedzieć, że nie uda nam się uniknąć ostatecznego starcia? Ze wcześniej

czy później będziemy musieli się z nim zmierzyć?

Schlafen przytaknął ponuro.

‒ Zatem to wszystko na nic się nie zdało? Zdobycie owocu, walka i całe cierpienie... nie

odwlekły tej chwili ani o dzień?

Profesor spojrzał jej w oczy.

‒ Nieuchronność starcia nie oznacza, że to wszystko nie ma sensu. Bez owoców nie mogliby-

śmy mieć nadziei, że Drzewo Świata kiedyś odżyje, a bez niego triumf Nidhoggra byłby nie-
chybny. Sofio, dokonałaś w tych dniach niezwykłych rzeczy: odzyskałaś pierwszy owoc, urato-
wałaś swoją przyjaciółkę i odnalazłaś w sobie siłę. Sądzisz, że to mało?

Sofia spróbowała się uśmiechnąć, ale marnie jej to wyszło. Nie mogła uwierzyć, że to zaled-

wie początek, że te straszliwe dni, pełne lęku i bólu, powrócą raz, drugi, trzeci... aż w końcu cały
ten cykl zamknie się czymś tak okropnym jak wojna.

Profesor przez jakiś czas patrzył na nią ze smutkiem, potem jednak jego wargi rozchyliły się

w znajomym uśmiechu.

‒ Ty już wygrałaś swoją wojnę, Sofio. Może sama tego nie czujesz, ale ja jestem z ciebie

dumny.

Te słowa dodały jej otuchy i wypełniły ciepłem, którego zaznawała, ilekroć byli razem.

Dopóki profesor będzie w nią wierzył, stawi czoła każdej walce i każdemu wyzwaniu.

Teraz, gdy z nieśmiałą odwagą mierzyła się ze swym lękiem przed pustką, słowa profesora

znów zajmowały jej myśli. Odpierając zawroty głowy i mdłości, miała wrażenie, że lepiej je

rozumie. Jej batalia nigdy się nie skończy. I nie chodziło tylko o walkę z Nidhoggrem. Oczywi-
ście, to on przerażał ją najbardziej. To on kładł się cieniem na jej dniach i zaćmiewał jasny obraz
jej przyszłości. Zawsze majaczył gdzieś w tle, olbrzymi i straszny jak wtedy, gdy ujrzała go
w willi. Jak mogła zapomnieć o nim choćby na chwilę?

Lecz walka rozgrywała się również na innym polu. Była nieustannym zmaganiem się z samą

sobą i z własnymi lękami, niekończącą się wojną. W willi udało jej się, co prawda, pokonać
trwogę, ale wiedziała, że to zaledwie pierwszy krok. Teraz, siedząc na dachu, mierzyła się
z pustką, ze strachem przed upadkiem. I to był kolejny mały etap tej bezkresnej wędrówki. Wie-
działa, że słabość czai się tuż za rogiem, zawsze gotowa, by o sobie przypomnieć, z każdym
dniem bardziej podstępna i zdradziecka. To ona była najpotężniejszą sojuszniczką Nidhoggra.
Sofia musiała wznosić się ponad nią, świadoma, że żadne zwycięstwo nie będzie ostateczne.

Westchnęła, śledząc spojrzeniem zmieniający się kolor nieba. Nigdy dotąd nie zauważyła, że

o zachodzie słońca zmienia się on szybko, zbyt szybko. Czerwone refleksy znikły niemal zupeł-
nie i światłu śpiesznie było zabarwić się na fioletowo. Magia, która zaparła jej dech w piersiach,
kiedy Sofia wdrapała się na dach, rozpływała się jak chmury, z każdą chwilą mniejsze i bardziej
rozmyte. Dziewczynka pomyślała, że kryje się w tym wszystkim gorzka, lecz nieunikniona
nauka.

‒ I co, podoba ci się tutaj?

Sofia, wyrwana z zadumy, mocniej ścisnęła dłoń Lidji.

‒ Tak, jest pięknie.

‒ Twój głos zdaje się mówić co innego.

Dziewczynka zastanowiła się nad doborem słów.

‒ Myślałam o nas i o starciu.

‒ Niepotrzebnie. Chwilowo walka ustała. Właśnie odnieśliśmy mały sukces i powinniśmy się

nim rozkoszować. O wojnie pomyślimy, kiedy ona wybuchnie.

Sofia stwierdziła w duchu, że Lidja zawsze miała w zanadrzu mądrą odpowiedź. Rzeczywi-

ście była od niej dojrzalsza.

‒ Tak, może masz rację ‒ przyznała melancholijnie, a potem obiema rękami oparła się

o dach.

‒ Jednak teraz odprowadź mnie na dół. Coś mi się zdaje, że udowadniam swą odwagę już

zbyt długo.

W ostatniej chwili zapanowała nad odruchem wymiotnym. Lidja wybuchnęła głośnym śmie-

chem.

‒ Przecież byłaś tu nie dłużej niż dwie minuty.

‒ Lidjo... nie daj się prosić...

‒ Chcesz, żebym zeszła jako pierwsza?

Sofia obrzuciła ją błagalnym spojrzeniem.

‒ Oferma! ‒ prychnęła Lidja, zanosząc się śmiechem.

Sofia oblała się rumieńcem, jednak i ona się roześmiała, najpierw cicho, a potem coraz dono-

śniej.

O tak, starcia mogły poczekać, podobnie jak żale. Przestała być ciamajdą z sierocińca, teraz

była swego rodzaju bohaterką: zupełnie niebohaterską i bardzo niepewną, ale jednak bohaterką.
Gdyby to od niej zależało, wybrałaby inny los, lecz przecież nikt nie wybiera swego przeznacze-
nia.

Tymczasem mogła się rozkoszować przywiązaniem profesora i przyjaźnią Lidji, czyli czymś,

czego nie dane jej było doświadczyć nigdy wcześniej i czym chciała się upajać do utraty tchu.

Rzuciła ostatnie spojrzenie na horyzont. Przez chwilę zapomniała o zawrotach głowy,

o mdłościach i napawała się cudownym poczuciem nieskończoności.

‒ Odwagi, oprzyj stopy tutaj.

Sofia osunęła się w objęcia Lidji i z uśmiechem zeszła z dachu za swoją przewodniczką.

Przypisy

[←1] Villa Mondragone (wł. wzgórze smoka)

‒ największa i jedna z najpiękniejszych willi

w kompleksie Museum Tusculanum.
[←2] Wiatr typowy dla południowych Włoch.