Polecamy w serii

Dotyk śmierci

Sława i śmierć

Skarby przeszłości

Kwiat Nieśmiertelności

Śmiertelna ekstaza

Czarna ceremonia

Anioł śmierci

Święta ze śmiercią

Rozłączy ich śmierć

Wizje śmierci

O włos od śmierci

Naznaczone śmiercią

Śmierć o tobie pamięta

Zrodzone ze śmierci

Słodka śmierć

Pieśń śmierci

Śmierć o północy

Śmierć z obcej ręki

Śmierć w mroku

Śmierć cię zbawi

Obietnica śmierci

Śmierć cię pokocha

Śmiertelna fantazja

Fałszywa śmierć

Pociąg do śmierci

Zdrada i śmierć

Śmierć w Dallas

Celebryci i śmierć

Psychoza i śmierć

Tytuł oryginału

CALCULATED IN DEATH

Projekt okładki

Elżbieta Chojna

Zdjęcie na okładce

Winkler/A.B./Corbis/FotoChannels

Redaktor prowadzący

Katarzyna Rudzka

Redakcja

Ewa Witan

Korekta

Mariola Będkowska

ISBN 978-83-7961-656-5

Warszawa 2014

Wydawca

Prószyński Media Sp. z o.o.

02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28

www.proszynski.pl

Ubóstwu mało co brak, łakomstwu

wszystkiego.

Publiusz Syrus

Pieniądz bez honoru to choroba.

Balzac

Rozdział 1

Przejmujący wiatr targał przenikliwie
zimnym,

listopadowym

powietrzem,

które kąsało kości niczym małe,
ząbkowane nożyki. Porucznik Dallas
znowu zapomniała rękawiczek, ale może
to i lepiej, bo zniszczyłaby ich kolejną
drogą parę sprayem do zabezpieczania
dłoni.

Eve wsunęła więc tylko przemarznięte

ręce

kieszeni

płaszcza,

gdy

przyglądała się denatce.

Kobieta leżała u podnóża kilku stopni,

prowadzących do czegoś, co wyglądało
jak mieszkanie w suterenie. Widząc,
pod jakim kątem w stosunku do ciała
spoczywa głowa ofiary, Dallas nie
musiała czekać na lekarza sądowego, by
jej powiedział, że denatka skręciła kark.

Eve oceniła jej wiek na czterdzieści

kilka lat. Kobieta nie miała na sobie
płaszcza, lecz teraz już porywisty wiatr
był jej obojętny. Ubrana była jak
do pracy – miała na sobie żakiet, golf,
spodnie i eleganckie pantofle na niskim
obcasie.

Przypuszczalnie

wszystko

modne, ale Eve wolała zostawić ocenę
tego swojej partnerce, gdy tylko

detektyw

Delia

Peabody

dotrze

na miejsce zbrodni.

Nie dostrzegła żadnej biżuterii. Nawet

zegarka na rękę.

Brak torebki, teczki, aktówki.
Na schodach nie walały się śmieci,

murów nie zdobiły graffiti. Jedyny
dysonans stanowiły zwłoki.

końcu

Eve

odwróciła

się

do funkcjonariuszki, która pojawiła się
tu,

kiedy

ktoś

zadzwonił

pod dziewięćset jedenaście.

– Co wiadomo?
– Powiadomiono policję o drugiej

dwanaście. Razem ze swoim partnerem
byliśmy zaledwie dwie przecznice stąd,
w sklepie całodobowym. Dotarliśmy

tutaj o drugiej czternaście. Właściciel
lokalu, Bradley Whitestone, ze znajomą
Alvą Moonie, stali przed budynkiem.
Whitestone oświadczył, że zamierzali
wejść do mieszkania, w którym właśnie
trwa remont, więc stoi puste. Znaleźli
ciało, kiedy przyprowadził tu Moonie,
żeby jej pokazać, gdzie już wkrótce się
przeprowadzi.

– O drugiej w nocy.
– Tak jest. Oświadczyli, że dziś

wieczorem wybrali się na miasto, zjedli
kolację, potem poszli do baru. Są
niezupełnie trzeźwi, pani porucznik.

– Rozumiem.
– Siedzą teraz w wozie razem z moim

partnerem.

– Porozmawiam z nimi później.
– Ustaliliśmy, że ofiara nie żyje. Nie

ma przy sobie żadnego dokumentu
tożsamości. Brak torebki, biżuterii,
płaszcza. Doznała złamania kręgów
szyjnych. Widać też inne obrażenia –
siniak na policzku, rozciętą wargę.
Na pierwszy rzut oka wygląda to
na napad rabunkowy, ale... – Policjantka
lekko się zarumieniła. – Coś mi tu nie
pasuje.

Zaintrygowana Eve skinęła głową, by

policjantka mówiła dalej.

– Dlaczego?
– Brak płaszcza świadczy, że nie była

to zwykła kradzież na wydrę. Zdjęcie
płaszcza wymaga trochę czasu. A jeśli

spadła ze schodów albo ktoś ją
popchnął, dlaczego leży pod murem,
a nie u podnóża stopni? Tak, że nie
widać jej z chodnika? Bardziej mi to
wygląda na chęć pozbycia się zwłok,
pani porucznik.

–

Przymawiacie

się

pracę

w wydziale zabójstw, Turney?

– Nie chciałam nikogo urazić, pani

porucznik.

– Nie czuję się urażona. Może

potknęła się na schodach, nieszczęśliwie
upadła i skręciła sobie kark. Jakiś
bandzior

ją

zobaczył,

przeciągnął

pod ścianę, żeby ukryć przed wzrokiem
przechodniów, a potem zabrał jej
płaszcz i pozostałe rzeczy.

– Tak jest.
– Nie wygląda mi jednak na to. Ale

potrzebujemy

czegoś

więcej

niż

przypuszczeń. Zaczekajcie tu, Turney.
Detektyw Peabody już jest w drodze. –
Mówiąc to, Eve otworzyła zestaw
podręczny, by wyjąć puszkę Seal-It.

Zabezpieczyła sprayem dłonie i buty,

uważnie rozglądając się wkoło.

W tej części nowojorskiego East

Side’u panowała cisza i spokój –
przynajmniej o tej porze. Większość
okien mieszkań i wystaw była ciemna,
wszystko pozamykane, nawet bary. Może
kilka

lokali

nadal

działało,

ale

znajdowały się za daleko od tego
miejsca, by szukać w nich świadków

wydarzenia.

Wypytają okolicznych mieszkańców,

chociaż

mało

prawdopodobne,

znaleźli kogoś, kto widział, co się tutaj
stało. Z uwagi na przenikliwy ziąb, bo
rok

dwa

tysiące

sześćdziesiąty

najwyraźniej postanowił wziąć świat
w lodowaty uścisk, większość ludzi
wolała

siedzieć

domowych

pieleszach, rozkoszując się ciepełkiem.

Tak, jak ona. Spała, tuląc się do męża,

kiedy otrzymała wezwanie.

Ale taki już los gliniarzy, pomyślała,

a w przypadku Roarke’a – tych, którzy
poślubili funkcjonariusza policji.

Zabezpieczywszy dłonie i buty, zeszła

schodkach,

najpierw

uważnie

obejrzała drzwi do mieszkania, a potem
przykucnęła obok zwłok.

Tak,

czterdzieści

kilka

lat,

jasnobrązowe włosy zebrane do tyłu
i spięte. Niewielki siniak na prawym
policzku, odrobina zaschniętej krwi
na rozciętej wardze. Uszy miała
przekłute, więc jeśli nosiła kolczyki,
zabójca ich nie wyrwał, tylko zdjął,
choć wymagało to nieco zachodu.

Uniósłszy

rękę

denatki,

Dallas

zobaczyła otartą skórę na dłoni. Jakby
uprawiała seks na szorstkim dywanie,
pomyślała Eve, nim przytknęła prawy
kciuk ofiary do urządzenia, ustalającego
tożsamość.

Marta Dickenson, odczytała. Kobieta

rasy mieszanej, lat czterdzieści sześć.
Zamężna, mąż Denzel Dickenson, dwoje
dzieci, mieszkanka Upper East Side.
Zatrudniona

biurze

księgowym

Brewer, Kyle i Martini, mieszczącym się
osiem przecznic stąd.

Kiedy

wyjmowała

przyrządy

pomiarowe, jej krótkie, brązowe włosy
zatrzepotały na wietrze. Nie pomyślała,
by wcisnąć czapkę na głowę. Oczy Eve,
prawie tego samego koloru co włosy,
pozostały zimne i obojętne. Nie myślała
o

mężu,

dzieciach,

przyjaciołach

denatki. Jeszcze nie. Na razie skupiła się
na zwłokach, ich ułożeniu, miejscu
wydarzenia,

godzinie

zgonu,

który

nastąpił

dwudziestej

drugiej

pięćdziesiąt.

Co robiłaś, Marto, kilka przecznic

od biura i od domu w lodowatą,
listopadową noc?

Eve oświetliła latarką spodnie kobiety

dostrzegła

czarnej

tkaninie

niebieskie włókna. Ostrożnie ujęła
pęsetą

dwie

nitki,

umieściła

w torebce i zostawiła znacznik dla
techników kryminalnych, by zbadali
spodnie.

Usłyszawszy nad głową głos Peabody

i odpowiedź policjantki, Eve się
wyprostowała. Jej skórzany płaszcz
załopotał, kiedy odwróciła się, żeby
popatrzeć na swoją partnerkę, która
okutana po czubek nosa ciężkim krokiem

schodziła ze schodów.

Delia pomyślała o nakryciu głowy

i nie zapomniała rękawiczek. Różowa –
landrynkowo

różowa

–

czapka

narciarska

małym,

subtelnym

pomponem zakrywała jej ciemne włosy
i całe czoło, aż po brwi. Szyję
kilkakrotnie

owinęła

kolorowym

szalikiem. Do tego śliwkowy puchowy
płaszcz i różowe kowbojki. Eve
zaczynała podejrzewać, że Peabody nie
zdejmuje ich, nawet kiedy kładzie się
spać.

– Jak możesz w ogóle się poruszać

taka okutana?

– Jakoś dotarłam do stacji metra,

a potem ze stacji metra tutaj, ale

przynajmniej nie zmarzłam. Jezu –
powiedziała ze współczuciem. – Nie ma
nawet płaszcza!

– Raczej nie narzeka. Marta Dickenson

– zaczęła Eve i zapoznała Delię
z istotnymi faktami.

– Kawał drogi od jej biura i miejsca

zamieszkania. Może wracała z pracy
do domu, ale dlaczego nie skorzystała
z metra, szczególnie w taki wieczór?

– Oto jest pytanie. W lokalu trwa

remont. Nikt tu nie mieszka. Bardzo
na rękę, prawda? Jeśli dodać do tego, że
leży wciśnięta w kąt, nikt nie powinien
jej znaleźć do rana.

– Dlaczego bandziorowi miałoby

na tym zależeć?

– To kolejne pytanie. Jeśli mu na tym

zależało,

skąd

wiedział,

że

mieszkanie stoi puste?

–

Mieszka

okolicy?

–

odpowiedziała Peabody, myśląc na głos.
– Należy do ekipy remontowej?

–

Być

może.

Obejrzymy

sobie

mieszkanie, ale najpierw porozmawiamy
z

tymi,

którzy

zadzwonili

pod dziewięćset jedenaście. Wezwij
lekarza sądowego.

– I techników?
– Na razie jeszcze nie.
Eve weszła na schody i skierowała się

do radiowozu. Kiedy dawała znak
gliniarzowi,

siedzącemu

przy

kierownicy,

środka

wysiadł

mężczyzna, zajmujący miejsce na tylnym
siedzeniu.

– Pani tu dowodzi? – spytał szybko,

wyraźnie zdenerwowany.

–

Porucznik

Dallas.

Czy

pan

Whitestone?

– Tak, to ja.
– To pan zawiadomił policję.
– Tak. Tak. Jak tylko znaleźliśmy... Ją.

Była... Byliśmy...

–

Pan

jest

właścicielem

tego

mieszkania?

– Tak. – Przystojny trzydziestolatek

wziął głęboki oddech. Kiedy znów się
odezwał, był bardziej opanowany, nie
mówił już tak szybko. – Budynek należy
do mnie i moich dwóch wspólników.

Na drugim i trzecim piętrze jest osiem
mieszkań.

Spojrzał w górę. Też był z gołą głową,

stwierdziła Eve, miał na sobie czarny,
wełniany płaszcz i szalik w czerwono-
czarne pasy.

– Jestem też wyłącznym właścicielem

lokalu na dole – ciągnął Whitestone. –
Przeprowadzamy

remont,

chcemy

na parterze i pierwszym piętrze urządzić
siedzibę firmy.

– Czym się zajmuje pańska firma?
– Doradztwem finansowym. WIN

Group. Whitestone, Ingersol i Newton.
W-I-N.

– Rozumiem.
– Zamierzałem zamieszkać na dole.

Przynajmniej taki miałem plan. Nie...

– Może mi pan powie, jak pan spędził

dzisiejszy wieczór – poprosiła go Eve.

– Brad?
– Zostań w samochodzie, Alvo.
– Nie mogę dłużej siedzieć. –

radiowozu

wysiadła

szczupła

blondynka owinięta w naturalne futro,
na nogach miała skórzane, sięgające ud
botki na wysokich, cienkich obcasach.
Uczepiła się ramienia Whitestone’a.

Ładna z nich para, pomyślała Eve.

Oboje urodziwi, eleganccy, wyraźnie
wstrząśnięci.

– Porucznik Dallas. – Alva wyciągnęła

rękę. – Nie pamięta mnie pani?

– Nie.

–

Wiosną

spotkałyśmy

się

na bankiecie. Jestem jedną z członkiń
komitetu Big Apple Gala. Nieważne –
rzuciła, kręcąc głową. Wiatr rozwiewał
długie włosy Alvy. – To straszne.
Biedaczka. Nawet zabrali jej płaszcz.
Nie wiem, dlaczego tak bardzo się tym
przejmuję,

ale

według

mnie

okrucieństwo.

– Czy któreś z państwa dotykało

zwłok?

– Nie – zaprzeczył Whitestone. –

Zjedliśmy kolację, a potem poszliśmy
się czegoś napić do Key Club, dwie
przecznice stąd. Opowiadałem Alvie
o naszym nowym przedsięwzięciu,
zainteresowała się, więc przyszliśmy tu,

żebym mógł ją oprowadzić. Moje
mieszkanie jest prawie gotowe, więc...
Wyjmowałem klucz, już miałem wstukać
kod, kiedy Alva krzyknęła. Nawet nie
zauważyłem tej kobiety, pani porucznik.
Nie widziałem jej, póki Alva nie
krzyknęła.

– Leżała w kącie – dopowiedziała

jego towarzyszka. – W pierwszej chwili
pomyślałam, że to jakaś bezdomna. Nie
zdawałam sobie sprawy z tego, że...
Dopiero

później

oboje

się

zorientowaliśmy.

Przytuliła się do Whitestone’a, a ten

objął ją w pasie.

– Nie dotykaliśmy jej – dodał. –

Podszedłem bliżej, ale widziałem...

Wiedziałem, że nie żyje.

–

Brad

chciał,

żebym

weszła

do środka, bo tam ciepło, ale nie
mogłam.

Nie

mogłabym

czekać

w środku, wiedząc, że ona tu leży
na zimnie. Policja przyjechała bardzo
szybko.

– Panie Whitestone, potrzebna mi

będzie

lista

nazwisk

pańskich

wspólników i osób zatrudnionych przy
remoncie budynku.

– Naturalnie.
– Jak tylko przekaże pan mojej

partnerce te informacje oraz poda, jak
można się z panem kontaktować, mogą
państwo wrócić do domu.

– Jesteśmy wolni? – spytała ją Alva.

– Na razie tak. Potrzebna mi pańska

zgoda na wejście do mieszkania
i do budynku.

– Jasne. Daję pani wolną rękę. Mam

klucze i kody... – zaczął.

– Mam klucz uniwersalny. Jeśli będą

jakieś problemy, powiadomię pana.

– Pani porucznik? – zawołała za nią

Alva,

gdy

Eve

się

odwróciła,

zamierzając odejść. – Kiedy panią
poznałam, myślałam, że pani zawód jest
na swój sposób fascynujący. Weźmy
chociażby sprawę Icove’ów. To będzie
prawdziwy hit filmowy. Uważałam, że
ma pani bardzo ciekawą pracę. Ale się
myliłam. – Alva spojrzała w kierunku
schodów. – To ciężkie i przygnębiające

zajęcie.

– Praca jak każda inna – odparła Eve

i skierowała się do schodów. –
Zaczekamy do rana z przepytywaniem
okolicznych mieszkańców – zwróciła się
do Turney. – Ludzie zbyt wiele nam nie
powiedzą, kiedy ich wyrwiemy ze snu
o takiej porze. Nie tylko mieszkanie, ale
cały budynek jest pusty. Dopilnujcie,
żeby świadkowie dotarli tam, dokąd
chcą się udać. Z jakiego jesteście
posterunku, Turney?

– Ze sto trzydziestego szóstego.
– A kto jest waszym przełożonym?
– Sierżant Gonzales, pani porucznik.
–

Jeśli

chcecie

wziąć

udział

przepytywaniu

okolicznych

mieszkańców, załatwię to z waszym
szefem.

Bądźcie

siódmej

trzydzieści.

–

Tak

jest!

–

Tamta

niemal

zasalutowała.

Lekko rozbawiona Eve zbiegła po

schodach, wstukała kod, otworzyła
drzwi

weszła

mieszkania

w suterenie.

– Włączyć światła na pełną moc –

poleciła i ucieszyła się, kiedy się
zapaliły.

Pomieszczenie

dzienne,

jak

się

domyślała, bo brakowało jeszcze mebli,
było bardzo przestronne. Ściany – tam,
gdzie je pomalowano – błyszczały jak
świeżo opieczona grzanka, podłoga –

tam, gdzie nie przykrywał jej brezent –
połyskiwała, polakierowana na ciemno.
Materiały budowlane i całą resztę
rzeczy ustawiono starannie w kątach
pomieszczenia, co świadczyło, że prace
remontowe jeszcze trwały.

Prowadzono je schludnie i sprawnie,

przypuszczalnie

zwracano

uwagę

na najdrobniejsze szczegóły.

Dlaczego więc jedna płachta brezentu,

w przeciwieństwie do pozostałych,
leżała pofałdowana, ukazując szeroki
pas błyszczącej podłogi?

– Jakby ktoś się na niej poślizgnął albo

z kimś szarpał – powiedziała Eve,
kierując się w tamtą stronę. Zaczekała,
aż

kamera

zarejestruje

szerokość

długość

odsłoniętego

fragmentu

podłogi, a potem się pochyliła, żeby
naciągnąć brezent.

– Dużo plam farby, ale...
Ukucnęła,

wyciągnęła

latarkę

i oświetliła brezent.

– To mi wygląda na krew. Kilka kropli

krwi.

Otworzyła torbę, pobrała małą próbkę,

potem

zaznaczyła

miejsce

do zbadania przez techników.

Przeszła do kuchni, przypominającej

kambuz,

lśniącej

błyszczącej

pod płachtami brezentu.

Akurat kiedy skończyła pierwsze

oględziny głównej sypialni i łazienki
oraz drugiej sypialni lub gabinetu

i łazienki, pojawiła się Peabody.

–

Zebrałam

wstępne

informacje

o świadkach – zameldowała. – Kobieta
jest dziana. Nie tak, jak Roarke, ale stać
ją na takie futro i te naprawdę odlotowe
kozaki.

– Taa… to widać.
– Jemu też nieźle się powodzi.

Odziedziczył majątek po rodzicach
i nadal go pomnaża. Dziesięć lat temu
zatrzymany za zakłócanie porządku
publicznego pod wpływem alkoholu. Jej
największym

grzechem

jest

przekraczanie dozwolonej prędkości.
Ma na swoim koncie masę mandatów
za zbyt szybką jazdę, głównie na trasie
do swojego domu w Hamptons.

– Wiesz, jak to jest, kiedy chce się

dotrzeć do Hamptons. Co tu widzisz,
Peabody?

–

Naprawdę

dobra

robota,

przywiązywanie uwagi do wszystkich
szczegółów, dobrze wydane pieniądze
i wystarczająco zasobne kieszenie, by
móc

wynagrodzić

dobrą

robotę

i przywiązywanie uwagi do wszystkich
szczegółów. I... – Uwalniając się
częściowo

długaśnego

szala,

Peabody

podeszła

miejsca

zaznaczonego przez Eve. – Coś, co mi
wygląda na krew na brezencie.

– Brezent był pofałdowany, jak dywan,

kiedy ktoś się na nim poślizgnie.
Pozostałe płachty leżą równiutko.

–

placu

budowy

dochodzi

do wypadków. Może się polać krew.
Ale...

– Tak, ale. Krew na brezencie i trup

za drzwiami. Ofiara ma przeciętą wargę
i zaschniętą krew. Nie jest jej dużo,
więc ktoś mógł nawet nie zauważyć, że
kilka kropli skapnęło na brezent.
Szczególnie

kiedy

płachta

była

pofałdowana.

– Zaciągnęli ją tutaj? – Peabody

zmarszczyła czoło i spojrzała na drzwi.
– Nie widziałam żadnych śladów
włamania, ale przyjrzę się jeszcze raz.

– Nie włamali się. Może posłużyli się

wytrychem, ale to wymaga czasu.
Bardziej prawdopodobne, że znali kod

albo mieli cholernie dobry czytnik.

– Jeśli to wszystko uwzględnić, nie był

to zwykły napad rabunkowy.

– No właśnie. Zabójca nie wydaje się

zbyt rozgarnięty. Skoro był na tyle silny,
by skręcić jej kark, dlaczego ją uderzył?
Ofiara ma siniak na prawym policzku
i rozciętą wargę.

– Wymierzył jej lewy prosty.
– Nie wydaje mi się, że to lewy prosty.

To byłby naprawdę szczyt głupoty.
Raczej cios na odlew. Facet policzkuje
kobietę tylko wtedy, kiedy chce ją
upokorzyć. Uderza pięścią, jak jest
wkurzony, pijany albo ma w nosie, że
może jej zrobić krzywdę, doprowadzić
do rozlewu krwi. Wali na odlew, kiedy

chce sprawić ból i zastraszyć. A to mi
wygląda na cios na odlew – uderzył
kłykciami w kość policzkową.

Eve oberwała wystarczająco wiele

razy, by to wiedzieć.

–

Sprawca

jest

wystarczająco

rozgarnięty i opanowany, żeby jej nie
okładać pięściami, nie zmasakrować –
ciągnęła

–

ale

niewystarczająco

rozgarnięty, by nie zostawić żadnych
śladów. Niewystarczająco rozgarnięty,
żeby zabrać ze sobą brezent. Ofiara ma
otartą

skórę

prawej

dłoni,

a na spodniach niebieskie włókna. Może
pochodzą z dywanika w samochodzie?

– Uważasz, że ktoś ją złapał

i wciągnął do samochodu.

– To całkiem możliwe. Trzeba ją było

jakoś

ściągnąć

tego

pustego

mieszkania, by móc zrobić to, co zostało
zaplanowane. Jest wystarczająco cwany,
żeby zabrać jej kosztowności oraz
płaszcz,

pozorując

napad

tle

rabunkowym. Ale zostawił jej buty.
Porządne, wyglądają na prawie nowe.
Jaki bandzior zdejmuje ofierze płaszcz,
a zostawia jej buty?

– Jeśli ściągnął ją tutaj, zależało mu,

żeby nikt im nie przeszkodził –
zauważyła Peabody. – I chciał mieć dużo
czasu. Nie wygląda mi to na gwałt. Bo
dlaczego miałby ją potem ubrać?

– Szła do pracy albo właśnie wracała.
– Wracała – potwierdziła Peabody. –

Kiedy ją sprawdzałam, ustaliłam, że mąż
zadzwonił na policję. Nie wróciła
do domu. Pracowała do późna, ale nie
wróciła do domu. Tuż przed wyjściem
z biura, czyli tuż po dwudziestej drugiej,
zadzwoniła do męża.

– Zaalarmował policję, bo żona nie

wróciła po pracy do domu?

– Też wydało mi się to trochę dziwne,

więc go sprawdziłam. To szanowny pan
Denzel Dickenson, młodszy brat sędzi
Gennifer Yung.

– Wystarczy. – Eve wzięła głęboki

oddech. – Niezły pasztet.

– Też tak uważam.
–

Wezwij

techników,

Peabody,

powiedz, że to pilne. Nie zaszkodzi

postarać się o dupokrytki, kiedy ma się
do czynienia z martwą bratową pani
sędzi.

Przeciągnęła dłonią po włosach,

zastanawiając się. Zamierzała pojechać
do biurowca, w którym pracowała
ofiara, pokonać tę samą trasę, co ona,
poznać okolicę. A potem wrócić tu
przed udaniem się do domu ofiary, by
dokładnie obejrzeć miejsce zbrodni,
spróbować określić czas i kolejność
wydarzeń. Ale w tej sytuacji...

– Pewnie mąż od wielu godzin krąży

tam i z powrotem po mieszkaniu.
Złożymy mu wizytę i przekażemy złą
wiadomość.

– Nienawidzę tego – mruknęła

Peabody.

– To może pora, żebyś sobie poszukała

innego zajęcia.

Dickensonowie

zajmowali

jeden

z czterech apartamentów z ogrodem
na dachu na ostatnim piętrze jednego
z dostojnych budynków w Upper East
Side. Elegancki dom z szarego kamienia
i szkła górował nad okolicą, gdzie
nianie i osoby, wyprowadzające psy
na

spacer,

niepodzielnie

rządziły

na chodnikach i w parkach.

Automatyczny nocny strażnik kazał im

się przedstawić, co według Eve było

równoznaczne z szykanowaniem.

– Porucznik Eve Dallas i detektyw

Delia Peabody. – Przysunęła swoją
odznakę

ekranu.

–

Musimy

porozmawiać z Denzelem Dickensonem,
mieszkającym w apartamencie B.

– Proszę podać, w jakiej sprawie –

rozległ się beznamiętny, komputerowo
generowany głos.

– To nie twój interes. Zeskanuj odznaki

i wpuść nas.

– Przykro mi, ale apartament B jest

zabezpieczony

noc.

Wejście

do budynku i do wszystkich w nim
pomieszczeń

wymaga

zgody

administratora bądź lokatora. Chyba,
że to nadzwyczajna sytuacja.

– Posłuchaj mnie, ty niedorobiony,

mikroprocesorowy mądralo, jesteśmy tu
oficjalnie, z ramienia policji. Zeskanuj
odznaki i wpuść nas. W przeciwnym
razie

każę

natychmiast

sporządzić

nakazy

aresztowania

administratora

budynku,

szefa

zabezpieczeń

oraz

właścicieli

utrudnianie

pracy

wymiaru sprawiedliwości. A ty jeszcze
przed

wschodem

słońca

trafisz

na złomowisko.

–

Nieodpowiedni

język

stanowi

pogwałcenie...

– Nieodpowiedni język? Och, zaraz

usłyszysz bardziej nieodpowiedni język.
Peabody, skontaktuj się z zastępcą
prokuratora Cher Reo i rozpocznij

procedurę

wystawiania

nakazów

aresztowania

tych,

których

należy.

Przekonamy się, jakie będą mieli miny,
kiedy zostaną wywleczeni z łóżek o tej
porze, skuci i przewiezieni do komendy
głównej,

ponieważ

ten

skomputeryzowany, blaszany bożek nie
wpuścił do środka funkcjonariuszy
policji.

– Z największą przyjemnością, pani

porucznik.

–

Proszę

przedstawić

odznaki

do zeskanowania i położyć dłoń
na czytniku w celu weryfikacji.

Eve jedną rękę z odznaką uniosła

w górę, a drugą położyła na czytniku.

– Otwieraj. Natychmiast.

–

Tożsamość

zweryfikowana.

Zezwalam na wejście na teren budynku.

Eve

wpadła

środka,

przemaszerowała

czarnej,

marmurowej

posadzce

wind

o błyszczących, białych drzwiach,
których po obu stronach strzegły wazony
wysokości człowieka, wypełnione po
brzegi czerwonymi, ostro zakończonymi
kwiatami.

– Proszę zaczekać w holu, aż

poinformujemy

pana

i/lub

panią

Dickenson o wizycie pań.

– Zamknij się, komputerowy cymbale.

– Wsiadła do windy, a Peabody za nią. –
Apartament B – poleciła. – Zrób jakąś
uwagę, a przysięgam na Boga, że

potraktuję paralizatorem twoją płytę
główną.

Kiedy winda bezszelestnie ruszyła

w górę, Delia westchnęła, wyraźnie
zadowolona.

– Miałam niezły ubaw.
–

Nienawidzę,

jak

urządzenia

elektroniczne mnie opierniczają.

– Cóż, prawdę mówiąc, opierniczał

cię programista.

– Masz rację. – Eve zmrużyła oczy. –

Masz całkowitą rację. Zapisz sobie,
żeby to sprawdzić. Chcę wiedzieć, kto
zaprogramował

tego

nadgorliwego

robota.

– To może być jeszcze zabawniejsze. –

Z twarzy Peabody zniknął wesoły

uśmiech, kiedy winda się zatrzymała. –
W przeciwieństwie do tego.

Podeszły do drzwi do apartamentu B.

Kolejne zabezpieczenia, zauważyła Eve,
do tego cholernie dobre. Skaner dłoni,
wizjer, kamera. Nacisnęła guzik, żeby
uaktywnić system.

– Cześć!
Dzieciak, pomyślała Eve, na chwilę

zbita z tropu.

– Tu rodzina Dickensonów.
Rozległy się głosy mężczyzny, kobiety,

dziewczynki i chłopca, kiedy wszyscy
po kolei się przedstawiali. „Denzel,
Marta, Annabelle, Zack”. A potem
szczekanie psa.

– A to Cody – poinformował chłopięcy

głos. – Kto tam?

– Ach... – Eve, nie wiedząc, co

powiedzieć, machnęła odznaką przed
kamerą.

Przyglądała

się

czerwonemu

promieniowi skanera. W chwilę później
rozległ się komputerowo generowany
głos.

Tożsamość zweryfikowana. Proszę

zaczekać chwilę.

I Eve zobaczyła, jak kolor diody

zmienia się z czerwonego na zielony.

Otworzył

mężczyzna

w granatowych spodniach od dresu,
szarej bluzie i znoszonych adidasach.
Miał krótko ostrzyżone, lekko kręcone
włosy, ciemną, zmęczoną twarz. Oczy

koloru gorzkiej czekolady na moment
zrobiły się okrągłe, a potem pojawił się
w nich strach. Zanim Eve przemówiła,
strach zastąpiła rozpacz.

– Nie. Nie. Nie. – Padł na kolana

i złapał się za brzuch, jakby mu
wymierzyła kopniaka.

Peabody natychmiast pochyliła się nad

nim.

– Panie Dickenson.
– Nie – powtórzył, kiedy wbiegł pies

wielkości kuca szetlandzkiego. Pies
spojrzał

Eve.

Przez

sekundę

rozważała, czy wyciągnąć paralizator.
Ale pies tylko zaskowyczał i położył się
obok Dickensona.

– Panie Dickenson – powtórzyła

Peabody niemal śpiewnym głosem. –
Proszę mi pozwolić pomóc panu wstać.
Proszę mi pozwolić pomóc panu usiąść
na krześle.

– Marta! Nie! Wiem, kim pani jest.

Znam

panią.

Porucznik

Dallas.

Policjantka od zabójstw. Nie!

Ponieważ współczucie okazało się

większe

braku

zaufania

do wielgachnego psa, Eve przykucnęła.

–

Panie

Dickenson,

musimy

porozmawiać.

– Proszę tego nie mówić. Proszę. –

Uniósł głowę i z rozpaczą spojrzał Eve
w oczy. – Proszę tego nie mówić.

– Bardzo mi przykro.
Rozpłakał się. Objął psa ramionami

i płakał, kołysząc się i bujając.

Trzeba to było powiedzieć. Nawet

kiedy to oczywiste, trzeba powiedzieć,
by zostało zarejestrowane. I, o czym Eve
wiedziała, żeby ten człowiek to usłyszał.

– Panie Dickenson, z przykrością

zawiadamiam pana, że pańska żona nie
żyje.

Proszę

przyjąć

wyrazy

współczucia.

– Marta… Marta… Marta… –

powtarzał śpiewnie jak modlitwę.

– Czy chce pan, żebyśmy do kogoś

zadzwonili w pana imieniu? – spytała go
delikatnie Peabody. – Do siostry?
Do sąsiada?

– Jak to się stało? Jak?
– Usiądźmy – powiedziała Eve

i wyciągnęła do niego rękę.

Przez chwilę wpatrywał się w nią,

a potem chwycił się jej drżącą dłonią.
Był wysokim, dobrze zbudowanym
mężczyzną. We dwie z trudem pomogły
mu wstać. Zatoczył się jak pijany.

– Nie mogę... Co...
– Usiądziemy – powiedziała Peabody,

prowadząc

przestronnego,

wygodnie urządzonego pomieszczenia
dziennego, pełnego kolorów pokoju,
w

którym

niewątpliwie

lubiła

przesiadywać

rodzina

dziećmi

i wielgachnym psem. – Przyniosę panu
trochę wody, dobrze? – ciągnęła. – Czy
chce pan, żebym zadzwoniła do pańskiej
siostry?

– Do Genny? Tak. Proszę zadzwonić

do Genny.

– Dobrze. A pan niech tu usiądzie.
Usiadł, a pies natychmiast położył mu

na nogach swoje potężne łapy i oparł
na kolanach wielki łeb. Kiedy Peabody
poszła poszukać kuchni, Dickenson
odwrócił się w stronę Eve. Nadal z oczu
leciały mu ciurkiem łzy, ale płacz
sprawił, że pierwszy szok minął.

– Marta. Gdzie jest Marta?
– Bada ją teraz lekarz sądowy. –

Widziała, jak drgnął, lecz mówiła dalej:
– Zajmie się nią. Wszyscy się nią
zajmiemy. Wiem, że panu ciężko, panie
Dickenson, ale muszę panu zadać kilka
pytań.

– Proszę mi powiedzieć, jak to się

stało. Musi mi pani powiedzieć, co się
stało. Nie wróciła do domu. Dlaczego
nie wróciła do domu?

– Chcę to ustalić. Kiedy po raz ostatni

kontaktował się pan z żoną?

– Rozmawialiśmy koło dziesiątej.

Została dłużej w pracy, zadzwoniła
przed wyjściem z biura. Powiedziałem,
żeby

skorzystała

samochodu,

zadzwoniła po samochód, ale odparła,
że niepotrzebnie się martwię. Nie
chciałem, żeby szła na stację metra czy
też próbowała złapać taksówkę. Dziś
wieczorem taki ziąb.

– Czy zadzwoniła po samochód?
–

Nie.

Tylko

się

roześmiała.

Powiedziała, że spacer do stacji metra
dobrze jej zrobi. Prawie przez cały
dzień siedziała przy komputerze, poza
tym chciała... Chciała... Chciała zrzucić
dwa kilogramy. O, mój Boże. O, Boże.
Co

się

stało?

Czy

doszło

do nieszczęśliwego wypadku? Nie –
odpowiedział sam sobie, kręcąc głową.
– Zajmuje się pani zabójstwami. Jest
pani z wydziału zabójstw. Ktoś zabił
Martę. Ktoś zabił moją żonę, moją
Martę. Dlaczego? Dlaczego?

– Czy zna pan kogoś, kto pragnąłby jej

śmierci?

– Nie. Nie ma nikogo takiego. Nie ma.

Na całym świecie nie miała ani jednego
wroga.

Wróciła Delia ze szklanką wody.
– Pańska siostra razem z mężem już tu

jadą.

– Dziękuję. Czy to był napad

rabunkowy? Nie rozumiem. Jeśli ktoś
chciałby jej zabrać torebkę, biżuterię,
oddałaby

wszystko.

Kiedy

postanowiliśmy zostać w Nowym Jorku,
obiecaliśmy sobie nawzajem, że nie
będziemy głupio ryzykować. Mamy
dzieci. – Ręka, w której trzymał
szklankę, znów zaczęła mu drżeć. –
Dzieci. Co ja powiem dzieciom? Jak
można

coś

takiego

powiedzieć

dzieciom?

– Czy państwa dzieci są w domu? –

spytała go Eve.

– Naturalnie. Śpią. Spodziewają się,

że kiedy rano wstaną, żeby pójść
do szkoły, zobaczą mamę.

– Panie Dickenson, muszę panu zadać

to pytanie. Czy przechodzili państwo
kryzys małżeński?

– Nie. Jestem prawnikiem, moja

siostra jest sędzią wydziału karnego.
Wiem, że musi mi się pani dokładnie
przyjrzeć.

Proszę

zrobić

–

powiedział, a do oczu znów mu
napłynęły łzy. – Proszę mnie sprawdzić.
Ale proszę mi powiedzieć, co spotkało
moją żonę. Proszę mi powiedzieć, co
spotkało Martę.

Eve wiedziała, że nie ma co tego

odwlekać. Ani zbytnio się rozwodzić.

– Zwłoki pańskiej żony znaleziono

dziś w nocy kilka minut po drugiej
u

podnóża

zewnętrznych

schodów

w budynku, odległym od jej biura
o jakieś osiem przecznic. Doznała
złamania kręgów szyjnych.

Wypuścił powietrze z płuc i znów

wziął oddech.

– Nie poszłaby tak daleko, nie w nocy,

nie sama. I nie spadła, bo nie byłoby tu
pani. Czy... Czy została zgwałcona?

– Wstępne oględziny nie wskazują, że

był to napad o podłożu seksualnym.
Panie Dickenson, czy próbował się pan
skontaktować z żoną po waszej ostatniej
rozmowie i przed naszym pojawieniem
się tutaj?

– Co kilka minut do niej dzwoniłem.

Chyba

poczynając

wpół

do jedenastej. Ale nie odbierała. Nigdy
nie pozwalała, żebym tak się martwił,
do tego tyle czasu. Wiedziałem...
Przepraszam na minutkę. – Niepewnie
wstał. – Przepraszam na minutkę –
powtórzył i wybiegł z pokoju.

Cody popatrzył za nim, a potem

ostrożnie podszedł do Peabody i położył
łapę na jej kolanie.

– Czasami jest gorzej niż normalnie –

mruknęła i spróbowała go pocieszyć, jak
umiała.