Księga dżungli - Przykładowe wypracowania
Charakterystyka Mowgliego
Mowgli jest głównym bohaterem  Księgi Dżungli Rudyarda Kiplinga. To chłopiec, który został
wychowany przez zwierzęta w dżungli i znajduje się na granicy dwóch światów: ludzkiego i
zwierzęcego, tak naprawdę nie należąc do żadnego z nich. Chociaż czytelnik spodziewałby się, że
Mowgli przez wychowanie wśród zwierząt zatraci swoje człowieczeństwo, śledząc jego losy może
odnieść wrażenie, iż stało się całkiem inaczej.
Do dżungli chłopiec trafił jako niemowlę. Został porwany przez tygrysa Shere Khana, który był
kulawy i dlatego atakował tylko słabe istoty i chciał go pożreć. Maleństwu udało się uciec i dotrzeć
do siedziby Wilczej Matki, Rakshy, i Wilczego Ojca. Był nagi i bezbronny, pozbawiony sierści, co
wzruszyło wilczycę, która postanowiła zaopiekować się nim. Była pod wrażeniem, że ludzkie
szczenię, jak go określiła, chociaż jest takie maleńkie, wykazuje się dużą odwagą i siłą,
przepychając się z jej wilczętami. Nadała mu imię Mowgli, oznaczające żabę, ze względu na jego
brak sierści.
Chłopiec dorastał pod opieką swych wilczych rodziców oraz pary nauczycieli  niedz
wiedzia
Baloo i pantery Bangheery. Pokochali oni chłopca niczym członka własnego stada i tłumaczyli mu
zasady panujące w dżungli. Chłopiec był bardzo pojętnym uczniem i robił ogromne postępy w
nauce. Poznał Prawo Dżungli oraz nauczył się Słów Pana, które dawały mu bezpieczeństwo w
dowolnym plemieniu. Wykazywał się sprytem, siłą i zwinnością podczas zabaw z wilczymi braćmi.
Jednak jego ufność ściągnęła na niego nieszczęście: nie dał wiary słowom Bangheery i Baloo,
którzy mówili, że małpy są niebezpieczne i nie należy się z nimi zadawać, przez co dał się porwać.
Przygoda ta mogłaby skończyć się dla niego tragicznie, gdyby nie interwencja jego nauczycieli oraz
znajomość Słów Pana, które umożliwiły chłopcu przeżycie w chacie zamieszkanej przez kobry.
Prawdziwą odwagą i lojalnością chłopiec odznaczył się, gdy dowiedziawszy się o planowanym
przez Shere Khana zamachu na Akelę przegonił tygrysa i jego wilczych stronników z Gromady
przy pomocą płonącego konaru. Mowgli był jedynym zwierzęciem, które nie czuło naturalnego
respektu przed ogniem, dlatego nie bał się nim posłużyć. Jednak ten czyn doprowadził do tego, iż
został wygnany z Gromady i musiał odejść do wioski ludzi.
W ludzkiej wiosce kontynuował swą naukę wiedzy o świecie. Odkrył całkiem nową
rzeczywistość, która niezbyt mu się podobała. Ponieważ był inteligentny, szybko nauczył się
posługiwać ludzką mową. Nawiązał głęboką więz
z Messuą, która uznała go za swego zaginionego
syna, i nawet kiedy został wygnany z wioski, nie czuł do niej żalu, ponieważ była zawsze dobra dla
chłopca. Od tego czasu czuł się jednak rozdarty. Nie należał już do żadnego plemienia  ani do
wilczego, ani do ludzkiego. Nie wiedział, co właściwie powinien robić i zdecydował się pozostać
samotny.
Mowgli został wychowany przez zwierzęta, ale tak naprawdę wydaje się być bardziej
człowiekiem, niż ludzie, których spotkał w swoim życiu. Nigdy nie zabija i nie atakuje nikogo bez
powodu, jest opanowany, mówi tylko prawdę, posługuje się wieloma językami i nie żywi
bezpodstawnej urazy do nikogo. Jednak ludzie obchodzą się z nim okrutnie, pokazując ciemną
stronę swej natury: chciwość, zazdrość i nienawiść, których obiektem staje się niewinny chłopiec,
kiedy oskarżają go o czary i nakazują odejście z wioski pod groz
bą zabicia jego przybranych
rodziców. Czytelnik osiąga wrażenie, że wychowanie w dżungli zamiast doprowadzić bohatera do
zezwierzęcenia wzmocniło jego człowieczeństwo, co ściąga na niego cierpienie. Mowgli jest
rozdarty między dwoma światami, ale ma się wrażenie, że jednak bardziej należy do świata
zwierząt z  Księgi Dżungli , zwierząt, które posługują się kodeksem, będącym często o wiele
bardziej prawidłowym, niż ten, którym posługują się ludzie.
Porównanie życia ludzi z życiem zwierząt
Jednym z najważniejszych aspektów powieści Rudyarda Kiplinga zatytułowanej  Księga
Dżungli jest relacja między światem ludzi a światem zwierząt. Wydawać się może, że te dwie
rzeczywistości odgradza szeroki mur i nie ma między nimi żadnych podobieństw, jednak jeżeli
przyjrzeć się im bliżej, można zauważyć, że wcale nie są tak od siebie różne.
Świat zwierząt poznajemy najlepiej przez wilcze plemię. Jest ono najbardziej niezależnym
stadem w dżungli, podlega tylko nadzorcy, którym jest stary i mądry wilk Akela. Wilki tworzą
własne, kochające rodziny, a ich prawo nakazuje, by młode wilczątka przyprowadzać na Wiec
Wilczej Gromady, tak, by pozostałe wilki mogły je poznać. Zapewnia to łączność między
poszczególnymi członkami plemienia. Aby zostać przyjętym do Gromady, muszą na to wyrazić
zgodę jej członkowie, kiedy zaś dochodzi do sporu, kandydata poprzeć musi dwoje członków,
którzy nie są jego matką ani jego ojcem. Dzieje się tak w przypadku wstąpienia Mowgliego do
stada, bowiem poparli go niedz
wiedz
Baloo i pantera Bangheera.
Członkowie wilczego stada od dzieciństwa są uczeni zasad, których trzeba przestrzegać w
dżungli. Nie są to nakazy moralne bądz
bezpodstawne ograniczenia, tylko sprawdzone zalecenia,
które umożliwiają przetrwanie. Trzeba ich przestrzegać, ponieważ nie ma innego wyboru. Mówią
one m.in. o zakazie zabijania dla przyjemności. Polować można tylko po to, by zdobyć pożywienie.
Zwierzęta nie mogą atakować człowieka, chyba że są w wyjątkowej sytuacji, ponieważ jego
współplemieńcy mogą podążyć za zwierzęciem i zagrozić niewinnym mieszkańcom dżungli. Prawo
to nakazuje opiekować się bezbronnymi oraz dbać o innych członków plemienia. Kiedy któraś z
zasad zostaje złamana, konsekwencje są surowe: wydalenie z gromady. Tak dzieje się z Mowglim,
który przy pomocy ognia przegonił tygrysa Shere Khana i jego zwolenników. Złamał prawo, musiał
więc odejść i odszedł do ludzi.
Zasady panujące w gromadzie wilków do złudzenia przypominają te ze świata ludzi, zdają się
być ich idealizacją. Wilki tworzą rodziny tak samo, jak ludzie, dbają o łączność ze swymi
krewnymi, otaczają bezbronnych opieką i nauczają najmłodszych, którzy, by wstąpić do wspólnoty,
muszą przejść rytuał inicjacyjny. Cechy te są żywcem przejęte z ludzkiej rzeczywistości, a jednak
podczas lektury  Księgi Dżungli odkrywamy, że świat ludzi mógłby od świata zwierząt wiele się
nauczyć. Kiedy Mowgli trafia do ludzkiej wioski wiele elementów jest dla niego niepojętych.
Odkrywa, że istnieje coś takiego jak pieniądz, którego nie posiadają zwierzęta. Słyszy o indyjskim
podziale kastowym, który w dżungli jest czymś nie do pomyślenia. Ludzie posługują się innymi
zasadami, niż jego szarzy przyjaciele. Nie wahają się przed zabiciem dla własnej przyjemności lub
dla zdobycia pieniędzy za skórę zwierzęcia. Starszyzna opowiada nieprawdę o zwierzętach i
dżungli i nie są to jedyne kłamstwa, na jakie się natyka. Odkrywa, że wieloma ludz
mi kieruje
chciwość i niezasłużona nienawiść, kiedy łowca tygrysów rozpuszcza o nim kłamstwa, które
zmuszają go do odejścia z wioski.
Czytając  Księgę Dżungli odbiorca może się wstydzić za własnych pobratymców, ponieważ
odkrywa, że zwierzęta są bardziej ludzkie od człowieka. Kipling opisując ich społeczność utworzył
świat idealny, dzięki któremu pokazał hipokryzję i wady człowieka. Jego powieść jest nie tylko
zapisem przygód Mowgliego i jego przyjaciół z dżungli, ale także skłonić może do rozmyślań nad
naturą ludzką: czym ona jest i co tak naprawdę sprawia, iż człowiek jest człowiekiem? Czy w XXI
wieku nie zatraciliśmy już tych cech?