1

„Jak narkotyk…”

By Trusia

2

Jak to w ogóle możliwe? – Pytałem sam siebie od kilku chwil. – Ona

powinna już nie żyć. Przecież spadła z ponad trzydziestu metrów!

Lekarze stwierdzili jej zgon i trafiła do szpitalnej kostnicy. Dzięki moim

wyostrzonym, wampirzym zmysłom, udało mi się usłyszeć bicie jej serca.

Czuję jak po jej prawie martwych ciele rozprowadza się cudownie pachnąca

krew. Doskonale znałem ten zapach. Od prawie roku jest dla mnie jak

narkotyk. Poczułem go po raz pierwszy, kiedy przyszła do prosektorium.

Esme Anne Platt. Tak się przedstawiła. Była młodą, około

dwudziestopięcioletnią kobietą. Uosobieniem piękna. Gdy pojawiła się w

drzwiach sali, z rozpaczy ledwo utrzymywała się na nogach. Nie płakała, ale

cierpienie miała wymalowane na twarzy. Po raz pierwszy na tyle

oszołomiła mnie jej uroda, że nie wiedziałem, co mam robić. Stałem tak na

wprost jej i patrzyłem. Zupełnie tak, jakby wszystko straciło dla mnie sens.

Zapomniałem o oddechu, którego i tak nie potrzebowałem, ale robiłem to z

przyzwyczajenia. Chciałem poznać jej każdy centymetr, a nawet milimetr.

Nie wiem, jak długo tak staliśmy. Oprzytomniałem, kiedy się odezwała:

- Przyszłam zobaczyć mojego męża – powiedziała zachrypniętym głosem.

Zapewne od płaczu. Ale mimo to wydał mi się on najcudowniejszą melodią

na świecie. Dopiero teraz przypomniałem sobie, gdzie się znajdujemy. Że ta

kobieta na pewno przeżyła jakąś tragedię, skoro przysłali ją właśnie do

mnie. Platt… Szukałem w myślach kogoś o tym nazwisku. Powiedziała, że to

jej mąż, ale ja nikogo takiego nie pamiętałem.

- Bardzo mi przykro, ale nie ma tutaj nikogo o takim nazwisku.

- Och, bardzo przepraszam. – Dziewczyna znowu zaczęła płakać. Pierwsza

łza popłynęła po jej aksamitnym policzku. Miałem ochotę podejść do niej i

zetrzeć ją jej z twarzy. – Mój mąż, a w zasadzie były mąż nazywa się Charles

Evenson. Platt to moje panieńskie nazwisko.

3

Teraz wszystko jasne. Dzisiaj rano przywieźli takiego z góry. Wpadł pijany

pod dyliżans pocztowy. Jak to możliwe, że taki facet był mężem tej

cudownej kobiety. Ale zaraz, przecież ona powiedziała, że to jej były mąż?!

Miałem ochotę spytać ja o to, ale to nie wypadało. Obiecałem sobie, że

dowiem się tego później. Bo już wiedziałem, że nie będę mógł trzymać się z

dala od tej kobiety.

- Bardzo mi przykro pani Platt. – Wskazałem na jeden ze stołów, na którym

leżał jej mąż, przykryty białym płótnem. Kobieta ruszyła w kierunku, który

jej wskazałem, ale już po pierwszym kroku zachwiała się. Niewiele myśląc

wyciągnąłem ręce i złapałem ją zanim upadła na ziemię. Wpadła w moje

ramiona. Kiedy poczuła je wokół siebie, przywarła jeszcze bardziej do mnie

i rozkleiła się na dobre. Przytuliłem ją jedną ręką, a drugą głaskałem po

plecach i głowie. Schyliłem się do jej włosów i rozkoszowałem się jej

zapachem. Mimo, że nie polowałem od dawna, nie czułem pragnienia.

Pozwoliłem jej wypłakać się. Kiedy wyczułem, że się uspokaja, wyjąłem z

kieszeni czystą chusteczkę. W głębi ducha zaśmiałem się sam do siebie, bo

przecież, po co wampirowi chusteczka? Ale miałem zawsze jakąś pod ręką.

Podałem ją Esme.

-

Przepraszam, doktorze…

- Cullen. Carlisle Cullen. – Zasmuciło mnie to, że musiałem poznać tak

cudowną kobietę właśnie w takiej chwili. Teraz wiem, że to był dopiero

początek horroru, który doprowadził do tego, że teraz to ona leżała tu

przede mną, jak wtedy jej zmarły mąż. Dowiedziałem się potem, że zaraz po

ślubie Charles zaciągnął się do wojska i ruszył na wojnę. Kiedy wrócił,

okazało się, że to nie ten sam mężczyzna, w którym się zakochała. Bił ją i

gwałcił nocami. Nie mogąc tego znieść - uciekła od niego. Ale nadal bardzo

go kochała. Mężczyzna rozpił się z rozpaczy i kiedy tydzień po jej ucieczce

zabrakło mu trunków w domowym barku, wyszedł do sklepu i zginął. Teraz

4

cieszyłem się, że on nie żyje. Inaczej sam bym go zabił za to, że ją krzywdził.

Nadal nie mogłem uwierzyć, że ta kobieta tak na mnie działała. Zazwyczaj

byłem bardzo opanowany. A teraz? Spędzałem dnie obserwując ją z ukrycia.

Czasem niby przypadkiem na nią wpadałem. Nie rozmawialiśmy, ale

wymienialiśmy nieśmiałe uśmiechy. Pewnego dnia idąc ulicą poczułem jej

zapach. Spojrzałem w kierunku, z którego dolatywał. Szła drugą, stroną

ulicy. Jak zwykle piękna. Ale tym razem coś wydało mi się dziwne. Oprócz

bicia jej serca usłyszałem coś jeszcze. Przypominało to dźwięk skrzydeł

motyla. Znałem ten dźwięk. Od lat pracuję, jako lekarz i wiem, co on

oznacza. Była niewątpliwie przy nadziei. Ciekawe, czy już zdawała sobie z

tego sprawę? Postanowiłem to sprawdzić. Esme to pacjentka naszego

szpitala, dlatego też przeszukałem nasze archiwum, chcąc dowiedzieć się

czegoś więcej. Szybko wróciłem do szpitala i sprawdziłem jej kartę. Nie

znalazłem tam nic o jej błogosławionym stanie. Od tej chwili, jeszcze więcej

czasu spędzałem na jej obserwacji. Czekałem na moment, kiedy zaczną się

jakieś fizyczne objawy jej ciąży. Któregoś dnia, zgodnie z moimi

oczekiwaniami, zemdlała na ulicy. Oczywiście zaraz ruszyłem jej na pomoc.

Opiekowałem się nią, aż do urodzenia jej synka. Było to oczywiście dziecko

zmarłego męża. Przez cały ten czas bardzo się do siebie zbliżyliśmy.

Staliśmy się bliskimi znajomymi. No może nie do końca, bo wiedziałem, że

nie może dowiedzieć się, kim naprawdę jestem, a co za tym idzie, nigdy nie

pojawi się między nami coś więcej niż tylko przyjaźń. Esme odzyskała chęć

do życia. Stała się weselsza. Dlatego postanowiłem oddalić się od niej.

Zdawałem sobie sprawę z tego, że nie może być ze mną... Z wampirem. I

pomimo tego, że sprawiło mi to ogromną trudność i czułem ogromny

smutek, postanowiłem o niej zapomnieć. Jakiś czas później zostałem

wezwany do szpitala. Nagły wypadek – taką otrzymałem wiadomość. Kiedy

do niego dotarłem omal nie dostałem zawału, to znaczy dostałbym go,

5

gdyby moje serce biło. Zobaczyłem zapłakaną Esme. Znowu. Przeczuwałem

najgorsze. Jej synek nagle zachorował i mimo mojej szybkiej interwencji,

zmarł. Czułem się podle. Ogarnął mnie smutek. Zrozpaczona kobieta

zniknęła. Szukałem jej całą noc. Nigdzie jej nie było. Wróciłem do szpitala.

Chciałem zaopiekować się zmarłym dzieckiem mojej ukochanej.

Wiedziałem, że ona nie będzie w stanie niczego załatwić. Poszedłem do

biura pogrzebowego, tego samego, które chowało jej męża. Później znowu

ruszyłem na poszukiwania. Chodziłem i pytałem. Aż wreszcie ktoś mi to

powiedział. Czym prędzej udałem się do mojej pracy. Od razu wbiegłem do

kostnicy. Na stole obok młodego Charlesa juniora, leżała ona. Z rozpaczy

rzuciła się z pobliskiego urwiska. Podszedłem do niej. Rozpłakałbym się,

gdybym mógł. Teraz już wiedziałem jak ona się czuła, gdy przyszła tu po raz

pierwszy. Pochyliłem się nad jej cudowną twarzą i pocałowałem w usta.

Wtedy zamarłem.

- Esme, wiem, że mnie słyszysz… - zacząłem niepewnie i usłyszałem, że jej

serce jakby się ożywiło. Żaden śmiertelnik by tego nie zauważył, ale ja tak.

Powiedziałem jej, kim jestem. Delikatnie ścisnęła moją dłoń. – Mogę

sprawić, że przeżyjesz, ale wówczas staniesz taka jak ja. Chcesz tego? –To

pytanie i tak nie ma znaczenia, bo postanowiłem to zrobić jak tylko

zrozumiałem, że jeszcze nie zmarła. Myślałem, że zwariuję ze szczęścia,

kiedy na potwierdzenie ścisnęła moja dłoń. Niewiele myśląc, wziąłem jej na

wpół martwe ciało i zabrałem do domu. Wiedziałem, że nikt mnie nie

zobaczy. Mieszkałem blisko szpitala. Położyłem ją na łóżku. Nie miałem, na

co czekać, czas działał na moją niekorzyść. Odmówiłem krótką modlitwę i

zatopiłem zęby w jej szyi. Jej ludzka krew smakowała cudownie. Zwłaszcza,

że wcześniej piłem taką tylko raz, zmieniając w wampira Edwarda, kilka lat

wcześniej. Dopiero teraz zacząłem się zastanawiać czy powstrzymam się w

odpowiednim momencie. Ogarnęła mnie panika, ale pragnienie było

6

silniejsze. Piłem i piłem. Myślałem, że nie dam rady się już opanować, ale

wtedy przypomniałem sobie jej uśmiech, kiedy zobaczyła swojego

nowonarodzonego syna. Przestałem. Bałem się, że jest już za późno.

Pobiegłem przerażony do łazienki. Przemyłem twarz i usta, a następnie

wróciłem do mojej kobiety. Czekałem.

Opadłem na ziemię i zacząłem błagać Boga, żeby to nie była prawda. Sam

nie wiem, dlaczego to zrobiłem, bo jak mógł wysłuchać mnie, wampira,

skoro wyrwałem ją z jego objęć? Ale co innego mi zostało? Dotarłem do jej

łóżka. Zająłem miejsce obok niej i czekałem. Nie sprawdzałem, jak długo

tam leżeliśmy. Godzinę? Dwie? Dzień? Kiedy nagle usłyszałem ten dźwięk,

zmieniającego się serca, na który tak czekałem. Pochyliłem się na nią i

pocałowałem w usta.

- Teraz będziemy już zawsze razem, moja kochana Esme.