1

PRZYKAZANIE

MIŁOŚCI

Autor: Adam

Janiak

Autor: Adam

Janiak

2

PRZYKAZANIE

MIŁOŚCI

Przykazanie
miłości
Pana Boga.

Przykazanie
miłości
Pana Boga.

3

Przykazanie miłości Pana

Boga

„Będziesz miłował
Pana Boga swego
całym

swoim

sercem,

całą

swoją

duszą

i

całym

swoim

umysłem”.

„Będziesz miłował
Pana Boga swego
całym

swoim

sercem,

całą

swoją

duszą

i

całym

swoim

umysłem”.

4

Przykazanie miłości Pana

Boga cd.

Przykazanie

miłości

Boga

obejmuje

3

pierwsze przykazania
z Dekalogu. Są to:
1. „Nie będziesz miał
bogów cudzych przede
Mną”.
2.

„Nie

będziesz

wzywał imienia Pana
Boga

twego,

do

czczych rzeczy”.
3.

„Pamiętaj,

abyś

dzień święty święcił”.

Przykazanie

miłości

Boga

obejmuje

3

pierwsze przykazania
z Dekalogu. Są to:

1. „Nie będziesz miał
bogów cudzych przede
Mną”.
2.

„Nie

będziesz

wzywał imienia Pana
Boga

twego,

do

czczych rzeczy”.
3.

„Pamiętaj,

abyś

dzień święty święcił”.

5

Przykazanie miłości Boga.

Pierwsze przykazanie.

Pierwsze
przykazanie
obejmuje 3 cnoty
Boskie:

- wiara,
- nadzieja,
- miłość.

6

Pierwsze przykazanie cd.

Pierwsze

przykazanie

domaga się od nas
umacniania

naszej

wiary, strzeżenia jej z
roztropnością

i

czujnością

oraz

odrzucenia
wszystkiego, co się jej
sprzeciwia. Można w
różny sposób zgrzeszyć
przeciwko wierze.

Pierwsze

przykazanie

domaga się od nas
umacniania

naszej

wiary, strzeżenia jej z
roztropnością

i

czujnością

oraz

odrzucenia
wszystkiego, co się jej
sprzeciwia. Można w
różny sposób zgrzeszyć
przeciwko wierze.

7

Pierwsze przykazanie cd.

Wykroczenia przeciwko

wierze.

Dobrowolne

wątpienie

dotyczące wiary lekceważy

to, co Bóg objawił i co

Kościół podaje do wierzenia,

lub też odmawia uznania za

prawdziwe.
Wątpienie

niedobrowolne

oznacza

chwiejność

w

wierze,

trudność

w

przezwyciężaniu

zarzutów

związanych z wiarą lub też

niepokój spowodowany jej

niejasnością.

Wątpienie

może

prowadzić

do

duchowego zaślepienia, jeśli

jest

dobrowolnie

podtrzymywane.

Dobrowolne

wątpienie

dotyczące wiary lekceważy

to, co Bóg objawił i co

Kościół podaje do wierzenia,

lub też odmawia uznania za

prawdziwe.

Wątpienie

niedobrowolne

oznacza

chwiejność

w

wierze,

trudność

w

przezwyciężaniu

zarzutów

związanych z wiarą lub też

niepokój spowodowany jej

niejasnością.

Wątpienie

może

prowadzić

do

duchowego zaślepienia, jeśli

jest

dobrowolnie

podtrzymywane.

8

Wykroczenia przeciwko

wierze cd.

Niewiara jest lekceważeniem prawdy objawionej
lub dobrowolną odmową dania przyzwolenia na nią.
Herezją nazywa się uporczywe, po przyjęciu chrztu,
zaprzeczanie jakiejś prawdzie,w którą należy
wierzyć wiarą Boską i katolicką, albo uporczywe
powątpiewanie o niej.
Apostazją

-

całkowite

porzucenie

wiary

chrześcijańskiej.
Schizmą - odmowę uznania zwierzchnictwa Biskupa
Rzymu lub wspólnoty z członkami Kościoła
uznającymi to zwierzchnictwo.

Niewiara

jest lekceważeniem prawdy objawionej

lub dobrowolną odmową dania przyzwolenia na nią.

Herezją

nazywa się uporczywe, po przyjęciu chrztu,

zaprzeczanie jakiejś prawdzie,w którą należy
wierzyć wiarą Boską i katolicką, albo uporczywe
powątpiewanie o niej.

Apostazją

-

całkowite

porzucenie

wiary

chrześcijańskiej.

Schizmą

- odmowę uznania zwierzchnictwa Biskupa

Rzymu lub wspólnoty z członkami Kościoła
uznającymi to zwierzchnictwo.

9

Pierwsze przykazanie.

Nadzieja.

Nadzieja jest ufnym
oczekiwaniem
błogosławieństwa
Bożego

i

uszczęśliwiającego
oglądania Boga. Jest
także

lękiem

przed

obrażeniem

miłości

Bożej i spowodowaniem
kary.

Nadzieja

jest ufnym

oczekiwaniem
błogosławieństwa
Bożego

i

uszczęśliwiającego
oglądania Boga. Jest
także

lękiem

przed

obrażeniem

miłości

Bożej i spowodowaniem
kary.

10

Wykroczenia przeciwko

nadziei.

Istnieją 2 wykroczenia przeciwko
nadziei:

• rozpacz,
• zuchwała ufność.

Istnieją 2 wykroczenia przeciwko
nadziei:

• rozpacz,
• zuchwała ufność.

11

Nadzieja - wykroczenia

Wskutek

rozpaczy

człowiek

przestaje

oczekiwać

od

Boga

osobistego

zbawienia,

pomocy

do

jego

osiągnięcia

lub

przebaczenia grzechów.
Sprzeciwia się dobroci
Boga

i

Jego

sprawiedliwości - gdyż
Bóg jest wierny swoim
obietnicom - oraz Jego
miłosierdziu.

Wskutek

rozpaczy

człowiek

przestaje

oczekiwać

od

Boga

osobistego

zbawienia,

pomocy

do

jego

osiągnięcia

lub

przebaczenia grzechów.
Sprzeciwia się dobroci
Boga

i

Jego

sprawiedliwości - gdyż
Bóg jest wierny swoim
obietnicom - oraz Jego
miłosierdziu.

12

Nadzieja - wykroczenia

cd.

Istnieją

dwa

rodzaje

zuchwałej

ufności. Albo człowiek przecenia
swoje zdolności (mając nadzieję na
zbawienie bez pomocy z wysoka),
albo też zbytnio ufa wszechmocy czy
miłosierdziu Bożemu (mając nadzieję
na otrzymanie przebaczenia bez
nawrócenia oraz chwały bez zasługi).

Istnieją

dwa

rodzaje

zuchwałej

ufności.

Albo człowiek przecenia

swoje zdolności (mając nadzieję na
zbawienie bez pomocy z wysoka),
albo też zbytnio ufa wszechmocy czy
miłosierdziu Bożemu (mając nadzieję
na otrzymanie przebaczenia bez
nawrócenia oraz chwały bez zasługi).

13

Miłość

Pierwsze
przykazanie

każe

nam miłować Boga
nade wszystko, a
wszystkie
stworzenia - dla
Niego i ze względu
na Niego.

Pierwsze
przykazanie

każe

nam miłować Boga
nade wszystko, a
wszystkie
stworzenia - dla
Niego i ze względu
na Niego.

14

Wykroczenia przeciw

miłości.

Obojętność zaniedbuje lub odrzuca miłość Bożą; nie uznaje
jej inicjatywy i neguje jej moc.
Niewdzięczność pomija lub odrzuca uznanie miłości Bożej,
jak również odwzajemnienie się miłością na miłość.
Oziębłość

jest

zwlekaniem

lub

niedbałością

w

odwzajemnianiu się na miłość Bożą; może zakładać odmowę
poddania się poruszeniu miłości.
Znużenie lub lenistwo duchowe posuwa się do odrzucenia
radości pochodzącej od Boga i do odrazy wobec dobra
Bożego.
Nienawiść do Boga rodzi się z pychy. Sprzeciwia się ona
miłości Boga, zaprzecza Jego dobroci i usiłuje Mu złorzeczyć
jako Temu, który potępia grzech i wymierza kary.

Obojętność

zaniedbuje lub odrzuca miłość Bożą; nie uznaje

jej inicjatywy i neguje jej moc.

Niewdzięczność

pomija lub odrzuca uznanie miłości Bożej,

jak również odwzajemnienie się miłością na miłość.

Oziębłość

jest

zwlekaniem

lub

niedbałością

w

odwzajemnianiu się na miłość Bożą; może zakładać odmowę
poddania się poruszeniu miłości.

Znużenie

lub lenistwo duchowe posuwa się do odrzucenia

radości pochodzącej od Boga i do odrazy wobec dobra
Bożego.

Nienawiść do Boga

rodzi się z pychy. Sprzeciwia się ona

miłości Boga, zaprzecza Jego dobroci i usiłuje Mu złorzeczyć
jako Temu, który potępia grzech i wymierza kary.

15

Miłość cd.

Miłość skłania nas
do sprawiedliwego
oddawania

Bogu

tego,

do

czego

jesteśmy
zobowiązani

jako

stworzenia. Cnota
religijności
uzdalnia nas do
takiej postawy.

Miłość skłania nas
do sprawiedliwego
oddawania

Bogu

tego,

do

czego

jesteśmy
zobowiązani

jako

stworzenia.

Cnota

religijności

uzdalnia nas do
takiej postawy.

16

Oddawanie czci Bogu.

Mamy następujące akty oddawania czci

Bogu:

• adoracja,
• modlitwa,
• ofiara,
• przyrzeczenia i śluby.

Mamy następujące akty oddawania czci

Bogu:

• adoracja,
• modlitwa,
• ofiara,
• przyrzeczenia i śluby.

17

Oddawanie czci Bogu.

Adoracja.

Adorować Boga oznacza z
szacunkiem

i

całkowitą

uległością

uznać

„nicość

stworzenia”,

które

istnieje

jedynie dzięki Bogu. Adorować
Boga oznacza wychwalać Go,
wielbić i uniżać samego siebie -
podobnie

jak

Maryja

w

„Magnificat”-

wyznając

z

wdzięcznością, że On uczynił
wielkie rzeczy i że święte jest
Jego imię.

Adorować Boga

oznacza z

szacunkiem

i

całkowitą

uległością

uznać

„nicość

stworzenia”,

które

istnieje

jedynie dzięki Bogu. Adorować
Boga oznacza wychwalać Go,
wielbić i uniżać samego siebie -
podobnie

jak

Maryja

w

„Magnificat”-

wyznając

z

wdzięcznością, że On uczynił
wielkie rzeczy i że święte jest
Jego imię.

18

Modlitwa.

Wzniesienie

ducha

do

Boga jest wyrazem naszej
adoracji

Boga:

w

modlitwie uwielbienia i
dziękczynienia, modlitwie
wstawienniczej

i

modlitwie

błagalnej.

Modlitwa jest niezbędnym
warunkiem posłuszeństwa
przykazaniom Bożym.
„Zawsze ... (trzeba) się
modlić i nie ustawać” (Łk
18,1).

Wzniesienie

ducha

do

Boga jest wyrazem naszej
adoracji

Boga:

w

modlitwie uwielbienia i
dziękczynienia, modlitwie
wstawienniczej

i

modlitwie

błagalnej.

Modlitwa jest niezbędnym
warunkiem posłuszeństwa
przykazaniom Bożym.
„Zawsze ... (trzeba) się
modlić i nie ustawać” (Łk
18,1).

19

Ofiara

Jest rzeczą słuszną składać Bogu
ofiary

na

znak

uwielbienia

i

dziękczynienia,

przebłagania

i

komunii w Nim: ”Prawdziwą ofiara
jest (...) każde dzieło, które przyczynia
się do połączenia nas świętą komunią
z Bogiem, dzięki któremu możemy
siać się naprawdę szczęśliwi”.
Jedyną doskonałą ofiarą jest ta, którą
Chrystus

złożył

na

krzyżu

w

całkowitym oddaniu się miłości Ojca i
dla naszego zbawienia. Łącząc się z
Jego ofiarą, możemy nasze życie
uczynić ofiarą dla Boga.

Jest rzeczą słuszną

składać Bogu

ofiary

na

znak

uwielbienia

i

dziękczynienia,

przebłagania

i

komunii w Nim: ”Prawdziwą ofiara
jest (...) każde dzieło, które przyczynia
się do połączenia nas świętą komunią
z Bogiem, dzięki któremu możemy
siać się naprawdę szczęśliwi”.

Jedyną doskonałą ofiarą

jest ta, którą

Chrystus

złożył

na

krzyżu

w

całkowitym oddaniu się miłości Ojca i
dla naszego zbawienia. Łącząc się z
Jego ofiarą, możemy nasze życie
uczynić ofiarą dla Boga.

20

Przyrzeczenia i śluby.

W wielu sytuacjach chrześcijanin jest
wzywany do składania przyrzeczeń
Bogu.

Zawierają

je

chrzest,

bierzmowanie, małżeństwo i święcenia.
Chrześcijanin kierując się pobożnością,
może przyrzec Bogu określony czyn,
modlitwę, jałmużnę, pielgrzymkę itd.
Wierność

przyrzeczeniom

złożonym

Bogu

jest

przejawem

szacunku

należnego Boskiemu Majestatowi i
miłości wobec wiernego Boga.
Ślub, to jest świadomą i dobrowolną
obietnicę uczynioną Bogu, mającą za
przedmiot dobro możliwe i lepsze,
należy wypełnić z pobudek cnoty
religijności. Ślub jest aktem pobożności,
w którym chrześcijanin poświęca siebie
samego Bogu lub obiecuje Mu dobry
czyn. Wypełniając śluby, oddaje się więc
Bogu to, co zostało Mu przyrzeczone i
konsekrowane.

W wielu sytuacjach chrześcijanin jest
wzywany do składania

przyrzeczeń

Bogu.

Zawierają

je

chrzest,

bierzmowanie, małżeństwo i święcenia.
Chrześcijanin kierując się pobożnością,
może przyrzec Bogu określony czyn,
modlitwę, jałmużnę, pielgrzymkę itd.
Wierność

przyrzeczeniom

złożonym

Bogu

jest

przejawem

szacunku

należnego Boskiemu Majestatowi i
miłości wobec wiernego Boga.

Ślub

, to jest świadomą i dobrowolną

obietnicę uczynioną Bogu, mającą za
przedmiot dobro możliwe i lepsze,
należy wypełnić z pobudek cnoty
religijności. Ślub jest aktem pobożności,
w którym chrześcijanin poświęca siebie
samego Bogu lub obiecuje Mu dobry
czyn. Wypełniając śluby, oddaje się więc
Bogu to, co zostało Mu przyrzeczone i
konsekrowane.

21

Pierwsze przykazanie.

Zabobon i bezbożność.

Pierwsze przykazanie zabrania oddawania
czci innym bogom poza Jedynym Panem,
który objawił siebie swojemu ludowi.
Zakazuje

zabobonu

i

bezbożności.

Zabobon

to

pewnego

rodzaju

wynaturzony

przerost

religijności;

bezbożność jest wadą sprzeciwiającą się,
przez brak, cnocie religijności.

Pierwsze przykazanie zabrania oddawania
czci innym bogom poza Jedynym Panem,
który objawił siebie swojemu ludowi.
Zakazuje

zabobonu

i

bezbożności.

Zabobon

to

pewnego

rodzaju

wynaturzony

przerost

religijności;

bezbożność

jest wadą sprzeciwiającą się,

przez brak, cnocie religijności.

22

Pierwsze przykazanie.

Wykroczenia.

Istnieją

następujące

wykroczenia

przeciw

pierwszemu przykazaniu w oddawaniu czci Bogu:

• zabobon,
• bałwochwalstwo,
• wróżbiarstwo i magia,
• bezbożność,
• ateizm,
• agnostycyzm.

Istnieją

następujące

wykroczenia

przeciw

pierwszemu przykazaniu w oddawaniu czci Bogu:

• zabobon,
• bałwochwalstwo,
• wróżbiarstwo i magia,
• bezbożność,
• ateizm,
• agnostycyzm.

23

Zabobon.

Zabobon jest wypaczeniem
postawy

religijnej

oraz

praktyk, jakie ona nakłada.
Może on także dotyczyć
kultu,

który

oddajemy

prawdziwemu

Bogu,

na

przykład, gdy przypisuje się
jakieś magiczne znaczenie
pewnym praktykom, nawet
uprawnionym

lub

koniecznym.

Popaść

w

zabobon - oznacza wiązać
skuteczność modlitw lub
znaków

sakramentalnych

jedynie z ich wymiarem
materialnym, z pominięciem
dyspozycji

wewnętrznych,

jakich one wymagają.

Zabobon

jest wypaczeniem

postawy

religijnej

oraz

praktyk, jakie ona nakłada.
Może on także dotyczyć
kultu,

który

oddajemy

prawdziwemu

Bogu,

na

przykład, gdy przypisuje się
jakieś magiczne znaczenie
pewnym praktykom, nawet
uprawnionym

lub

koniecznym.

Popaść

w

zabobon - oznacza wiązać
skuteczność modlitw lub
znaków

sakramentalnych

jedynie z ich wymiarem
materialnym, z pominięciem
dyspozycji

wewnętrznych,

jakich one wymagają.

24

Bałwochwalstwo.

Pierwsze

przykazanie

potępia

politeizm. Domaga się od człowieka,
by nie wierzył w innych bogów poza
Bogiem i nie oddawał czci innym
bóstwom poza Jedynym Bogiem.
Bałwochwalstwo nie dotyczy tylko
fałszywych

kultów

pogańskich.

Pozostaje stałą pokusą wiary. Polega
na ubóstwianiu tego, co nie jest
Bogiem. Ma ono miejsce wtedy, gdy
człowiek czci i wielbi stworzenie
zamiast Boga, bez względu na to,
czy chodzi o innych bogów czy o
demony, o władzę, przyjemność,
rasę, przodków, państwo, pieniądze
itd. Bałwochwalstwo odrzuca jedyne
panowanie Boga; jest nie do
pogodzenia z Boską komunią.

Pierwsze

przykazanie

potępia

politeizm

. Domaga się od człowieka,

by nie wierzył w innych bogów poza
Bogiem i nie oddawał czci innym
bóstwom poza Jedynym Bogiem.

Bałwochwalstwo

nie dotyczy tylko

fałszywych

kultów

pogańskich.

Pozostaje stałą pokusą wiary. Polega
na ubóstwianiu tego, co nie jest
Bogiem. Ma ono miejsce wtedy, gdy
człowiek czci i wielbi stworzenie
zamiast Boga, bez względu na to,
czy chodzi o innych bogów czy o
demony, o władzę, przyjemność,
rasę, przodków, państwo, pieniądze
itd. Bałwochwalstwo odrzuca jedyne
panowanie Boga; jest nie do
pogodzenia z Boską komunią.

25

Wróżbiarstwo i magia.

Należy odrzucić wszystkie formy
wróżbiarstwa: odwoływanie się
do

Szatana

lub

demonów,

przywoływanie zmarłych lub inne
praktyki

mające

rzekomo

odsłonić przyszłość. Korzystanie z
horoskopów,

astrologia,

chiromancja,

wyjaśnianie

przepowiedni i wróżb, zjawiska
jasnowidztwa, posługiwanie się
medium są przejawami chęci
panowania nad czasem, nad
historią i wreszcie nad ludźmi, a
jednocześnie

pragnieniem

zjednania sobie ukrytych mocy.

Należy odrzucić wszystkie formy

wróżbiarstwa:

odwoływanie się

do

Szatana

lub

demonów,

przywoływanie zmarłych lub inne
praktyki

mające

rzekomo

odsłonić przyszłość. Korzystanie z
horoskopów,

astrologia,

chiromancja,

wyjaśnianie

przepowiedni i wróżb, zjawiska
jasnowidztwa, posługiwanie się
medium są przejawami chęci
panowania nad czasem, nad
historią i wreszcie nad ludźmi, a
jednocześnie

pragnieniem

zjednania sobie ukrytych mocy.

26

Bezbożność.

Wykroczenia.

Pierwsze przykazanie Boże potępia
grzechy bezbożności, do których
należą przede wszystkim:

• kuszenie Boga w słowach i

czynach,

• świętokradztwo,
• symonia.

Pierwsze przykazanie Boże potępia
grzechy bezbożności, do których
należą przede wszystkim:

• kuszenie Boga w słowach i

czynach,

• świętokradztwo,
• symonia.

27

Bezbożność.

Kuszenie Boga.

Kuszenie Boga polega na
wystawianiu na próbę,
w słowach lub uczynkach,
Jego dobroci i wszechmocy.
Takie wystawianie Boga na
próbę

rani

szacunek

i

zaufanie, jakie należą się
naszemu Stwórcy i Panu.
Zawsze zawiera zwątpienie
dotyczące

Jego

miłości,

opatrzności i mocy.

Kuszenie Boga

polega na

wystawianiu na próbę,
w słowach lub uczynkach,
Jego dobroci i wszechmocy.
Takie wystawianie Boga na
próbę

rani

szacunek

i

zaufanie, jakie należą się
naszemu Stwórcy i Panu.
Zawsze zawiera zwątpienie
dotyczące

Jego

miłości,

opatrzności i mocy.

28

Bezbożność.

Świętokradztwo.

Świętokradztwo polega na
profanowaniu

lub

niegodnym

traktowaniu

sakramentów i innych
czynności liturgicznych, jak
również

osób,

rzeczy

i

miejsc poświęconych Bogu.
Świętokradztwo

jest

grzechem

ciężkim,

zwłaszcza

jeśli

jest

popełnione

przeciw

Eucharystii, ponieważ w tym
sakramencie jest obecne w
sposób substancjalny Ciało
samego Chrystusa.

Świętokradztwo

polega na

profanowaniu

lub

niegodnym

traktowaniu

sakramentów i innych
czynności liturgicznych, jak
również

osób,

rzeczy

i

miejsc poświęconych Bogu.
Świętokradztwo

jest

grzechem

ciężkim,

zwłaszcza

jeśli

jest

popełnione

przeciw

Eucharystii, ponieważ w tym
sakramencie jest obecne w
sposób substancjalny Ciało
samego Chrystusa.

29

Bezbożność.

Symonia.

Symonia jest określana jako
nabywanie lub sprzedawanie
rzeczywistości duchowych.
Nie można przywłaszczać
sobie dóbr duchowych i
traktować ich jak właściciel i
pan, ponieważ mają ona
swoje źródło w Bogu. Można
otrzymać

je

darmowo

jedynie od Boga.

Symonia

jest określana jako

nabywanie lub sprzedawanie
rzeczywistości duchowych.
Nie można przywłaszczać
sobie dóbr duchowych i
traktować ich jak właściciel i
pan, ponieważ mają ona
swoje źródło w Bogu. Można
otrzymać

je

darmowo

jedynie od Boga.

30

Ateizm.

Człowiek zabiega o osiągnięcie
większego majątku, zabiega
o pieniądze, jednak to
ogranicza potrzeby i ambicje
człowieka do przestrzeni i czasu.
Człowiek niewierzący błędnie
uważa, że jest „sam sobie celem,
sam jedynym sprawcą i twórcą
swojej własnej historii”. Ateista
twierdzi,

iż

jest

wyzwolenie

człowieka na drodze wyzwolenia
gospodarczego i
społecznego, któremu „religia z
natury swej stoi na przeszkodzie,
gdyż budząc nadzieję człowieka na
przyszłe, złudne życie, odstręcza
go

od

budowy

państwa

ziemskiego”.

Człowiek zabiega o osiągnięcie
większego majątku, zabiega
o pieniądze, jednak to
ogranicza potrzeby i ambicje
człowieka do przestrzeni i czasu.
Człowiek niewierzący błędnie
uważa, że jest „sam sobie celem,
sam jedynym sprawcą i twórcą
swojej własnej historii”. Ateista
twierdzi,

iż

jest

wyzwolenie

człowieka na drodze wyzwolenia
gospodarczego i
społecznego, któremu „religia z
natury swej stoi na przeszkodzie,
gdyż budząc nadzieję człowieka na
przyszłe, złudne życie, odstręcza
go

od

budowy

państwa

ziemskiego”.

31

Agnostycyzm.

Bardzo często się zdarza, że
agnostyk nie neguje Boga, ale
zakłada istnienie bytu, który nie
może objawić się i o którym nikt
nie potrafi nic powiedzieć. W
innych przypadkach agnostyk
nie wypowiada się na temat
Boga, twierdząc, iż jest ono
niemożliwe do udowodnienia, a
nawet

potwierdzenia

czy

odrzucenia.
Często agnostycyzm jest jakimś
poszukiwaniem Boga, lecz może
również być jakąś obojętnością,
ucieczką przed ostatecznymi
pytaniami o sens życia, czy
lenistwem sumienia moralnego.

Bardzo często się zdarza, że
agnostyk nie neguje Boga, ale
zakłada istnienie bytu, który nie
może objawić się i o którym nikt
nie potrafi nic powiedzieć. W
innych przypadkach agnostyk
nie wypowiada się na temat
Boga, twierdząc, iż jest ono
niemożliwe do udowodnienia, a
nawet

potwierdzenia

czy

odrzucenia.
Często agnostycyzm jest jakimś
poszukiwaniem Boga, lecz może
również być jakąś obojętnością,
ucieczką przed ostatecznymi
pytaniami o sens życia, czy
lenistwem sumienia moralnego.

32

Drugie przykazanie.

Drugie przykazanie nakazuje
szanować imię Pańskie.
Podobnie

jak

pierwsze,

uwypukla cnotę religijności

i

określa

bardziej

szczegółowo

nasze

posługiwanie się słowem w
sprawach świętych.
Drugie przykazanie zabrania
nadużywania

imienia

Bożego,

to

znaczy

wszelkiego nieodpowiedniego
używania

imienia

Boga,

Jezusa

Chrystusa,

Najświętszej Maryi Panny i
wszystkich świętych.

Drugie przykazanie

nakazuje

szanować imię Pańskie

.

Podobnie

jak

pierwsze,

uwypukla cnotę religijności

i

określa

bardziej

szczegółowo

nasze

posługiwanie się słowem w
sprawach świętych.
Drugie przykazanie

zabrania

nadużywania

imienia

Bożego

,

to

znaczy

wszelkiego nieodpowiedniego
używania

imienia

Boga,

Jezusa

Chrystusa,

Najświętszej Maryi Panny i
wszystkich świętych.

33

Przyrzeczenie.

Przyrzeczenia

dawane

innym w imię Boże
angażują cześć, wierność,
prawdomówność i
autorytet Boga. Powinny
one być dotrzymywane
w duchu sprawiedliwości.
Niewierność

przyrzeczeniom

jest

nadużyciem imienia Bożego
i

w

pewnym

sensie

czynieniem Boga kłamcą.

Przyrzeczenia

dawane

innym w imię Boże
angażują cześć, wierność,
prawdomówność i
autorytet Boga. Powinny
one być dotrzymywane
w duchu sprawiedliwości.
Niewierność

przyrzeczeniom

jest

nadużyciem imienia Bożego
i

w

pewnym

sensie

czynieniem Boga kłamcą.

34

Wykroczenia przeciwko

drugiemu przykazaniu.

Istnieją następujące wykroczenia
przeciwko drugiemu przykazaniu:

• bluźnierstwo;
• przekleństwo;
• krzywoprzysięstwo;
• wiarołomstwo.

Istnieją następujące wykroczenia
przeciwko drugiemu przykazaniu:

• bluźnierstwo;
• przekleństwo;
• krzywoprzysięstwo;
• wiarołomstwo.

35

Bluźnierstwo.

Bluźnierstwo polega na
wypowiadaniu przeciw Bogu
- wewnętrznie i zewnętrznie
- słów nienawiści, wyrzutów,
wyzwań, na mówieniu źle
o Bogu, na braku szacunku
względem Niego w słowach,
na

nadużywaniu

imienia

Bożego. Zakaz bluźnierstwa
rozciąga się także na słowa
przeciw

Kościołowi

Chrystusa,

świętym

lub

rzeczom świętym.

Bluźnierstwo

polega na

wypowiadaniu przeciw Bogu
- wewnętrznie i zewnętrznie
- słów nienawiści, wyrzutów,
wyzwań, na mówieniu źle
o Bogu, na braku szacunku
względem Niego w słowach,
na

nadużywaniu

imienia

Bożego. Zakaz bluźnierstwa
rozciąga się także na słowa
przeciw

Kościołowi

Chrystusa,

świętym

lub

rzeczom świętym.

36

Przekleństwa.

Przekleństwo
posługujące się imieniem
Boga

bez

intencji

bluźnierstwa

jest

brakiem szacunku wobec
Pana

Boga.

Drugie

przykazanie

zabrania

także

magicznego

użycia imienia Bożego.

Przekleństwo

posługujące się imieniem
Boga

bez

intencji

bluźnierstwa

jest

brakiem szacunku wobec
Pana

Boga.

Drugie

przykazanie

zabrania

także

magicznego

użycia

imienia Bożego.

37

Krzywoprzysięstwo.

Przysięgać

lub

uroczyście

przyrzekać oznacza wzywać Boga
na świadka tego, co się mówi.
Oznacza ono odwołanie się do
prawdomówności

Bożej

jako

poręczyciela

swojej

własnej

prawdomówności.
Potępienie krzywoprzysięstwa jest
obowiązkiem wobec Boga. Bóg -
jako Stwórca i Pan - jest normą
wszelkiej prawdy. Słowo ludzkie
jest albo w zgodzie, albo w
sprzeczności z Bogiem,
który jest samą Prawdą. Przysięga,
jeżeli jest wiarygodna i
prawomocna, ukazuje odniesienie
słowa ludzkiego do prawdy Bożej.
Krzywoprzysięstwo wzywa Boga, by
był świadkiem kłamstwa.

Przysięgać

lub

uroczyście

przyrzekać

oznacza wzywać Boga

na świadka tego, co się mówi.
Oznacza ono odwołanie się do
prawdomówności

Bożej

jako

poręczyciela

swojej

własnej

prawdomówności.
Potępienie krzywoprzysięstwa jest
obowiązkiem wobec Boga. Bóg -
jako Stwórca i Pan - jest normą
wszelkiej prawdy. Słowo ludzkie
jest albo w zgodzie, albo w
sprzeczności z Bogiem,
który jest samą Prawdą. Przysięga,
jeżeli jest wiarygodna i
prawomocna, ukazuje odniesienie
słowa ludzkiego do prawdy Bożej.
Krzywoprzysięstwo wzywa Boga, by
był świadkiem kłamstwa.

38

Wiarołomstwo.

Wiarołomcą

jest

ten,

kto

przysięgą

składa

obietnicę,

której

nie

ma

zamiaru

dotrzymać,

lub

ten,

kto

złożywszy

pod

przysięgą

obietnicę, nie dotrzymuje słowa.
Obecność

Boga

oraz

Jego

prawdy powinna być czczona w
każdym słowie. Powściągliwość
w powoływaniu się na Boga w
mowie jest znakiem wielkiego
szacunku dla Jego obecności,
zaświadczanej lub podważanej
w każdym naszym stwierdzeniu.

Wiarołomcą

jest

ten,

kto

przysięgą

składa

obietnicę,

której

nie

ma

zamiaru

dotrzymać,

lub

ten,

kto

złożywszy

pod

przysięgą

obietnicę, nie dotrzymuje słowa.
Obecność

Boga

oraz

Jego

prawdy powinna być czczona w
każdym słowie. Powściągliwość
w powoływaniu się na Boga w
mowie jest znakiem wielkiego
szacunku dla Jego obecności,
zaświadczanej lub podważanej
w każdym naszym stwierdzeniu.

39

Trzecie przykazanie.

Trzecie przykazanie Dekalogu przypomina
o świętowaniu szabatu: „Dzień
siódmy będzie szabatem odpoczynku,
poświęconym Panu” (Wj 31,15).
Pismo święte wspomina przy tym o dziele
stworzenia: „W sześciu dniach bowiem
uczynił Pan niebo, ziemię, morze i
wszystko, co jest w nich, w siódmym
zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił
Pan dzień szabatu i uznał go za święty”
(Wj 20,11).
Pismo święte objawia ponadto w dniu
Pańskim pamiątkę wyzwolenia Izraela z
niewoli egipskiej (por. Pwt 5,15).
Dzień Zmartwychwstania Chrystusa stał
się

dla

chrześcijan

pierwszym

ze

wszystkich dni, pierwszym ze wszystkich
świąt, dniem Pańskim, niedzielą.

Trzecie przykazanie Dekalogu przypomina
o świętowaniu szabatu:

„Dzień

siódmy będzie szabatem odpoczynku,
poświęconym Panu”

(Wj 31,15).

Pismo święte wspomina przy tym o dziele
stworzenia:

„W sześciu dniach bowiem

uczynił Pan niebo, ziemię, morze i
wszystko, co jest w nich, w siódmym
zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił
Pan dzień szabatu i uznał go za święty”

(Wj 20,11).
Pismo święte objawia ponadto w dniu
Pańskim pamiątkę wyzwolenia Izraela z
niewoli egipskiej (por. Pwt 5,15).
Dzień Zmartwychwstania Chrystusa stał
się

dla

chrześcijan

pierwszym

ze

wszystkich dni, pierwszym ze wszystkich
świąt, dniem Pańskim, niedzielą.

40

Czym jest niedziela?

• niedziela wyraźnie różni się od

szabatu, następuje co tydzień;

• zastępuje szabat z jego przepisami;
• wypełnia duchową prawdę szabatu

żydowskiego;

• zapowiada wieczny odpoczynek

człowieka w Bogu.

• niedziela wyraźnie różni się od

szabatu, następuje co tydzień;

• zastępuje szabat z jego przepisami;
• wypełnia duchową prawdę szabatu

żydowskiego;

• zapowiada wieczny odpoczynek

człowieka w Bogu.

41

Obowiązek świętowania

niedzieli.

•uczestnictwo we Mszy św.;
•powstrzymanie się od pracy;
•spędzanie czasu wolnego.

•uczestnictwo we Mszy św.;
•powstrzymanie się od pracy;
•spędzanie czasu wolnego.

42

Uczestnictwo we Mszy św.

„W niedzielę oraz w inne dni
świąteczne

nakazane

wierni

są

zobowiązani uczestniczyć we Mszy
św.”. „Nakazowi uczestnictwa we Mszy
św. czyni zadość ten, kto bierze w niej
udział, gdziekolwiek jest odprawiana
w obrządku katolickim, bądź też
wieczorem dnia poprzedzającego”. Ci,
którzy dobrowolnie zaniedbują ten
obowiązek, popełniają grzech ciężki.
Uczestnictwo

w

niedzielę

w

Eucharystii to również:

•

świadectwo

przynależności

do

Chrystusa i Kościoła;

•

wierność Chrystusowi i Kościołowi;

•

wspólnota w wierze i miłości;

•

świadczenie o świętości Boga;

•

nadzieja zbawienia;

•

wzajemne

umocnienie

w

Duchu

Świętym.

„W niedzielę oraz w inne dni
świąteczne

nakazane

wierni

są

zobowiązani uczestniczyć we Mszy
św.”. „Nakazowi uczestnictwa we Mszy
św. czyni zadość ten, kto bierze w niej
udział, gdziekolwiek jest odprawiana
w obrządku katolickim, bądź też
wieczorem dnia poprzedzającego”. Ci,
którzy dobrowolnie zaniedbują ten
obowiązek, popełniają grzech ciężki.
Uczestnictwo

w

niedzielę

w

Eucharystii to również:

•

świadectwo

przynależności

do

Chrystusa i Kościoła;

•

wierność Chrystusowi i Kościołowi;

•

wspólnota w wierze i miłości;

•

świadczenie o świętości Boga;

•

nadzieja zbawienia;

•

wzajemne

umocnienie

w

Duchu

Świętym.

43

Powstrzymanie się od

pracy.

W niedzielę oraz w inne dni
świąteczne

nakazane

wierni

powinni

powstrzymać

się

od

wykonywania prac lub zajęć, które
przeszkadzają

oddawaniu

czci

należnej Bogu, przeżywaniu radości
właściwej

dniowi

Pańskiemu,

pełnieniu uczynków miłosierdzia i
koniecznemu

odpoczynkowi

duchowemu i
fizycznemu. Obowiązki rodzinne lub
ważne zadania społeczne stanowią
słuszne

usprawiedliwienie

niewypełnienia nakazu odpoczynku
niedzielnego. Wierni powinni jednak
czuwać, by uzasadnione powody nie
doprowadziły

do

nawyków

niekorzystnych dla czci Boga, życia
rodzinnego oraz zdrowia.

W niedzielę oraz w inne dni
świąteczne

nakazane

wierni

powinni

powstrzymać

się

od

wykonywania prac lub zajęć, które
przeszkadzają

oddawaniu

czci

należnej Bogu, przeżywaniu radości
właściwej

dniowi

Pańskiemu,

pełnieniu uczynków miłosierdzia i
koniecznemu

odpoczynkowi

duchowemu i
fizycznemu. Obowiązki rodzinne lub
ważne zadania społeczne stanowią
słuszne

usprawiedliwienie

niewypełnienia nakazu odpoczynku
niedzielnego. Wierni powinni jednak
czuwać, by uzasadnione powody nie
doprowadziły

do

nawyków

niekorzystnych dla czci Boga, życia
rodzinnego oraz zdrowia.

44

Czas wolny w niedzielę.

• Pamiętanie o żyjących w

nędzy i ubóstwie;

• spełnianie

dobrych

uczynków względem ludzi
chorych,

kalekich

i

starszych;

• poświęcenie czasu swoim

bliskim;

• rozwijanie

życia

duchowego

i

chrześcijańskiego.

• Pamiętanie o żyjących w

nędzy i ubóstwie;

• spełnianie

dobrych

uczynków względem ludzi
chorych,

kalekich

i

starszych;

• poświęcenie czasu swoim

bliskim;

• rozwijanie

życia

duchowego

i

chrześcijańskiego.