Typy wyliczeniowe






Typy wyliczeniowe
Deklaracja typu wyliczeniowego zaczyna się od słowa kluczowego enum, po
którym następuje lista elementów w nawiasach klamrowych. Typ wyliczeniowy kończy
się średnikiem. Każdy element wyliczenia jest stałą typu const. Dziedziną
typu wyliczeniowego jest zbiór liczb całkowitych. Wyliczeniu można przypisać
wartości jawnie, lub kompilator przypisze mu wartość domyślną. Domyślną wartością
pierwszego elementu jest 0, a każdego następnego o jeden większy niż poprzedni.
Np:

enum {fałsz, prawda};

W tym przypadku fałsz ma wartość 0, a prawda 1. Można również kilku elementom nadać
taką samą wartość. Np:

enum { błąd=-1,fałsz, nieprawda=0, prawda,OK=1 };

Tutaj błąd ma wartość -1 przypisaną jawnie, fałsz i nieprawda ma wartość 0, przy
czym fałsz ma przypisaną wartość niejawnie, prawda i OK mają wartość 1.
Wyliczeniu można nadać nazwę. Tworzy się w ten sposób nowy typ zmiennych, które
mogą posiadać wartość w zakresie który my zażądamy. Np, algebra Boola operuje
na dwóch wartościach, 1 i 0, czyli prawda i fałsz. Zdefiniujmy zatem taki typ i
nazwijmy BOOL:


enum BOOL { fałsz, prawda };

teraz możemy się posługiwać tym typem:

void main()
{
BOOL zmienna;
zmienna=prawda;
zmienna=fałsz;
}

W ten sposób można przypisać wartości zmiennej. Można przypisać elementy tylko z
danego wyliczenia, tzn że jeżeli będziemy mieli jakieś inne wyliczenie to wyliczeniu
BOOL nie można przypisać elementów innego wyliczenia.

enum.cpp