"Liryki lozańskie" Mickiewicza.











Środa, 26 Kwietnia Imieniny obchodzą: Marzena, Maria, Klaudiusz
 



















  Sciaga.pl > Prace
> Romantyzm >
Home | Reklama | Info
| Mail






Gdzie Cz@T ???




Gdzie jestSciaga.pl
?
















"Liryki lozańskie"
Mickiewicza.










kategoria:   J.polski
zakres:   Romantyzm
dodano:   1999-08-17




"Liryki lozańskie"
Mickiewicz napisał w 1839 r.. Tak zatytułował cykl wierszy, w
których dostrzec można echo przeżyć duchowych całego pokolenia
emigrantów polskich, rozproszonych po świecie, rozdartych
wewnętrznie, tęskniących za krajem. Cytat egzemplifikujący dolę
tułacza "Skałom trzeba stać i grozić, Obłokom
deszcze przewozić, Błyskawicom grzmieć i ginąć, Mnie
płynąć, płynąć i płynąć." W lirykach lozańskich surowe
piękno przyrody wywołuje poczucie kruchości, niepewności i
osamotnienia człowieka. Budzą się refleksje na temat wartości
własnego życia. ("Polały się łzy me", "Nad wodą wielką i czystą").
Jednym z najbardziej znanych liryków Mickiewicza jest
króciutki, pięciowersowy wiersz "Polały się łzy". Jest to
podsumowanie całego dotychczasowego życia poety, spojrzenie na
minione lata, podzielone na trzy okresy: dzieciństwo, młodość i wiek
męski. Jest ono bardzo pesymistyczne. Autor opłakuje swe niewinne i
radosne dzieciństwo ("sielskie, anielskie"), młodość "chmurną i
durną" oraz wiek męski "wiek klęski". Poeta podważył wszystko to, co
udało mu się osiągnąć do tej pory, przyznał się do całkowitej
klęski. Wiersz ma budowę klamrową, zaczyna się i kończy tym samym
wersem "Polały się łzy me, czyste, rzęsiste". "Snuć miłość".
Kolejny wiersz, należący do cyklu liryków lozańskich. Miłość ukazana
w tym utworze jest pretekstem do trochę nostalgicznej zadumy nad
ludzkim życiem, nad sensem istnienia człowieka. W pierwszej części
poeta usiłuje opisać miłość za pomocą całego ciągu poetyckich
porównań. Zestawia ją z czynnościami charakteryzującymi się wielkim
bogactwem wrażeń i doznań. Miłość można więc snuć jak "jedwabnik
nić". Można ją również "lać z serca jak źródło wodę", rozwijać jak
blachę ze złotego ziarna; miłość może być zbożem, matką z dzieckiem
na ręku. W drugiej części podmiot liryczny rozważa potężną moc
miłości. Siła miłości jest równa naturze, żywiołom, aniołom, a w
końcu samemu Stwórcy, od którego się wywodzi. Inny liryk
"Nad wodą wielką i czystą" stanowi refleksję poety nad przemijaniem.
Składają się nań opisy krajobrazu, ukazujące wodę jeziora oraz
odbijające się w niej obłoki i błyskawice. Woda zdaje się trwać, ale
świat w niej odbijany przemija. Wszystko, co ukazuje się w wodzie
jest jedynie czymś ulotnym, krótkotrwałym. Podobnie jest z poezją,
która, wg. Mickiewicza, powinna "odbijać" świat, próbując zachować w
słowach wiersza to, co ulotne, krótkotrwałe i przemijające.
W "Lirykach lozańskich" dominuje nastrój smutnej zadumy nad
przegranym i zmarnowanym życiem, nad niespełnionymi marzeniami i nad
sensem istnienia wśród ludzi.







Autor: Nieznany

Ocena : 4 








oceń
prace:
1 2 3 4 5 6


Home | Reklama | Info
| Mail


Prace | Pomoc | Książki | Artykuły | News | Katalog | Forum
| Rozrywka






Wszelkie prawa zastrzeżone / All
rights reserved  Sciaga.pl
2000