Scharakteryzuj europejską metodę rzutowania
(układ odniesienia, układ rzutu, rzuty podstawowe)
Rzutowanie wg metody europejskiej - E polega na wyznaczaniu rzutów prostokątnych przedmiotu we wzajemnie
prostopadłych rzutniach przy założeniu, że przedmiot rzutowany znajduję się pomiędzy obserwatorem i rzutnią.
Na rysunku technicznym nie wolno oznaczać śladów rzutni i linii odniesienia, dlatego jest ustalona stała i niezmienna
kolejność rozmieszczenia rzutów , co ukazuję powyższy rys. 3.4. Odstępy między rzutami nie muszą wynikać z położenia
przedmiotu względem ścian prostopadłościanu rzutni i mogą różnić się między sobą (rzuty można odsuwać lub dosuwać do
siebie z zachowaniem zawsze zgodnego kierunku ich odniesienia). Liczba rzutów powinna być ograniczona do minimum
umożliwiająca przedstawienie przedmiotu w postaci konstrukcyjnej a także jej wymiarowej.
Liczbę rzutów należy ograniczyć w sposób rozważny. Rzuty muszą pokazywać wysokość, głębokość i szerokość przedmiotu.
Na ograniczenie liczby rzutów do niezbędnego minimum najistotniejszy wpływ ma wybór rzutu głównego. Rzut główny
można ustalić na podstawie widoków, pomimo że ostatecznie rzutem tym będzie przekrój równoległy do płaszczyzny
wybranego widoku. Wykorzystanie przekrojów jako rzutów przedmiotu z reguły zwiększa ilość przekazanych informacji na
jednym rzucie. Tym samym może wpływać na zmniejszenie liczby rzutów. Podczas ustalania położenia przedmiotu
względem rzutni należy stosować następujące zasady:
1. Przedmiot rysowany powinien być tak ustawiony względem rzutni, aby maksymalna liczba jego charakterystycznych
elementów, takich jak płaszczyzny, krawędzie, osie itp., była prostopadła lub równoległa do rzutni. Takie ustawienie
umożliwia narysowanie go bez zniekształceń (skróceń) tak charakterystycznych dla perspektywy.
2. Rzut główny powinien być wykonany z tego kierunku, gdzie ukazuje najbardziej charakterystyczny kształt
przedmiotu, a jednocześnie linia obrysu jest najbardziej złożona.
3. w rzucie głównym przedmiot powinien być przedstawiony w takim położeniu, jakie zajmuje w rzeczywistych
warunkach pracy, obróbki itp. W przypadku gdy przeznaczenie przedmiotu nie jest znane lub gdy przyjmuje on
różne położenie podczas użytkowania, to jako rzut główny przyjmuje się z reguły obraz prostopadły do podstawy
przedmiotu, za którą można uważać największą jego płaszczyznę.
4. W obranym kierunku (zasada 2) rzutem głównym powinien być obraz z tej strony, która zapewni, że brakujące
informacje lub większa ich ilość z nie pokazanych jeszcze na tym rzucie- będą przedstawione na pozostałych
rzutach podstawowych, to jest na rzucie od lewej strony lub na rzucie z góry, lub na obu jednocześnie. Zasada ta
oznacza, że przy stosowaniu europejskiej metody rzutowania rzut od prawej strony lub z dołu można narysować
dopiero wówczas, gdy już wykonano odpowiednio rzut od lewej strony lub rzut z góry.
5. Układ rzutów powinien być tak dobrany, aby zapewnił optymalne wykorzystanie arkusza rysunkowego. Rzut
główny długich przedmiotów powinien być równoległy do dłuższego boku arkusza. Podczas poziomego
rysowania tych przedmiotów dolną ich część umieszcza się z prawej strony rzutu. Odwrócenie zasady 5 pozwala
na wybranie formatu arkusza rysunku do przewidywanej liczby i układu rzutów. Dla pionowego układu rzutów
(rzut główny i rzut z góry) podstawą rysunku może być krótszy bok arkusza, zaś dla innego układu rzutów
podstawą rysunku musi być zawsze dłuższy bok. Podstawę rysunku określa położenie tabliczki rysunkowej.
6. Ustawienie przedmiotu w rzucie głównym powinno ułatwić wymiarowanie. Oznacz to między innymi, że w
przypadku przedmiotów symetrycznych podczas ustalania położenia przedmiotu względem rzutni według zasady
1 należy brać pod uwagę głównie symetrię przedmiotu.