Winds of Winter  George R.R. Martin
Tłumaczenie - mryarzca
Mercy1
Obudziła się sapiąc, nieświadoma ani swej tożsamości ani miejsca pobytu.
W nozdrzach czuła ciężki zapach krwi& czy było to tylko przedłużenie jej snu? Znów śniła o
wilkach. Biegła ciemnym, sosnowym lasem u boku swojej watahy, która zwietrzyła zapach
zwierzyny.
Słabe światło oświetliło szary i ponury pokój. Trzęsąc się, usiadła na łóżku i przejechała ręką
po głowie. Szczecina ukłuła ją w rękę. Muszę się ogolić zanim Izembaro mnie zobaczy.
Mercy. Mam na imię Mercy i dzisiejszej nocy zostanę zgwałcona i zgładzona. Jej prawdziwe
imię brzmiało Mercedene, ale nikt nigdy nie zwrócił się do niej inaczej niż Mercy.
Poza snami. Wzięła oddech by uspokoić wycie rozbrzmiewające w jej sercu, starając się
przypomnieć sobie więcej ze swojego snu, którego znaczna część już została zapomniana.
Jednakże pamiętała, iż była tam krew, księżyc w pełni nad jej głową oraz drzewo obserwujące
jej bieg.
Zamknęła ponownie powieki, aby poranne słońce mogło ją obudzić. Jednakże za oknem
małego pokoju Mercy nie było światła, a ściana zmiennej, szarej mgły. Powietrze było zimne
 na szczęście  inaczej mogłaby przespać cały dzień. Zupełnie jakby mogła przespać gwałt.
Gęsia skórka pokryła jej nogi. Jej koc owinął się wokół niej niczym wąż. Rozwiązała go,
rzuciła na drewnianą podłogę i nago podeszła do okna. Braavos było pokryte mgłą. Widziała
zieloną wodę malutkiego kanału płynącego poniżej, brukowaną uliczkę biegnącą pod jej
budynkiem, dwa łuki omszałego mostu& jednakże jego odległy koniec ukryty był we mgle, a
zabudowania po drugiej stornie kanału oświetlone były ostatnimi, mętnymi światłami.
Usłyszała delikatny plusk, kiedy przypominająca węża łódka pojawiła się pod głównym
łukiem mostu.
- Która godzina? - krzyknęła Mercy do wiosłującego tyczką mężczyzny, który stał na
podniesionym ogonie gada. Przewoz
nik spojrzał w górę, szukając z
ródła głosu.
- 4, zgodnie z krzykiem Tytana. - Jego słowa odbiły się złowieszczym echem od
kłębiącej się zielonej wody oraz ścian niewidocznych budynków.
Jeszcze nie była spóz
niona, jednak nie powinna się guzdrać. Mercy była pogodna i sumienna,
jednakże rzadko punktualna. Dzisiaj to nie przystoi. Posłańca z Westeros oczekiwano tego
wieczoru w Bramie, a Izembaro z pewnością nie był w nastroju by wysłuchiwać jej
wymówek, nawet tych przedstawionych wraz ze słodkim uśmiechem.
Wczorajszej nocy, zanim zasnęła, napełniła miednice wodą z kanału, wybierając tą słonawą
od mulistej, zielonej wody deszczowej gotującej się w zbiorniku z tyłu. Maczając szorstką
1
Mercy znaczy również  litość ,  łaska ,  miłosierdzie .
szmatkę, umyła się od stóp do głów, czasami stojąc na jednej nodze, aby wyszorować swoje
zrogowaciałe stopy. Potem odnalazła brzytwę. Izembaro twierdził, że na łysą głowę lepiej
pasują peruki.
Ogoliła się, przywdziała spodnie, a przez głowę założyła bezkształtną, brązową sukienkę
uszytą z wełny. Zakładając skarpety, zauważyła że jednej z nich potrzebne jest cerowanie.
Poprosiłaby o pomoc Snapper  jej własne umiejętności krawieckie były tak słabo rozwinięte,
że garderobiana często się nad nią litowała.
Mogła również zabrać ładniejszą parę z garderoby. Jednakże ta opcja była ryzykowna.
Izembaro nienawidził mimów noszących jego kostiumy na ulicach. Poza Wendeyne. Possij
troszkę fiuta Izembaro, a będziesz mogła nosić taki kostium, jakiego zapragniesz. Mercy nie
była tak głupia. Daena ostrzegła ją.  Dziewczyna, która schodzi na tą ścieżkę kończy na
Statku, gdzie każdy mężczyzna z wystarczająco grubą sakiewką wie, iż może mieć każdą z
ładnych rzeczy wypatrzonych na scenie.
Jej buty były mieszanką starych, brązowych i skórzanych cętkowanych plamami z soli,
zniszczonych po długim użytkowaniu. Za pas służyła jej pomalowana na niebiesko lina
konopna. Przewiązała ją wokół talii, zawiesiła nóż na prawym biodrze, a na lewym sakiewkę.
Na samym końcu zarzuciła pelerynę na plecy. Była to prawdziwa peleryna mima, czerwony
jedwab obszyty był purpurową wełną, z trzema ukrytymi kieszeniami i kapturem,
zapobiegającym zmoknięciu. W jednej z kryjówek okrycia schowała monety, w innej żelazny
klucz, a w ostatniej ostrze. Prawdziwe, nie takie jak to do owoców na jej biodrze. Jednakże
nie należało do Mercy - zresztą jak wszystkie skarby które posiadała. Nóż do owoców był jej.
Stworzono ją do jedzenia owoców, uśmiechania się i żartowania, ciężkiej pracy i bycia
posłuszną.
 Mercy, Mercy, Mercy śpiewała, schodząc po drewnianych schodach na ulicę. Poręcz była
pełna drzazg, schody strome, a sam budynek miał pięć pięter. Dzięki temu oraz uśmiechowi
Mercy udało jej się wynająć pokój tak tanio. Może i była łysa i wychudzona, jednak miała
piękny uśmiech i pewien wdzięk. Nawet Izembaro uważał, że była elegancka. Z lotu ptaka nie
była daleko od Bramy, jednak dla dziewczyny ze stopami zamiast skrzydeł droga była
dłuższa. Braavos było krętym miastem. Uliczki były kręte, alejki były kręte, a najbardziej
kręty był kanał. Zazwyczaj wybierała dłuższą drogę z morzem przed sobą i niebem nad nią,
prowadzącą przez Ragman Road - ulicę ciągnącą się wzdłuż Zewnętrznej Przystani, skąd
mogła wyraz
nie widzieć Wielką Lagunę, Arsenał oraz stoki Tarczy Sellagoro usiane sosnami.
Przechodząc przez doki, byłaby zaczepiana przez marynarzy, krzyczących do niej z
osmolonego, Ibeńskiego statku do łowienia wielorybów czy wybrzuszonej kogi z Westeros.
Mercy nie zawsze rozumiała ich język, ale wiedziała co mówią. Czasami odpowiadała im
uśmiechem i informowała, że mogą znalez
ć ją przy Bramie, jeśli mają pieniądze.
Wybierając dłuższą drogę musiałaby również przejść przez Most Oczu z wyrzez
bionymi
twarzami w kamieniu. Ze szczytu przęsła mogła spojrzeć ponad łukami, co pozwalało jej
zobaczyć całe miasto: zieloną, miedzianą kopułę Sali Prawd, las masztów przy Purpurowej
Przystani, wysokie wieże wielkiego, złoty piorun na szczycie strzelistej wieży Pałacu
Sealorda, a nawet odległe, brązowe ramiona Tytana stojącego po drugiej stronie
ciemnozielonych wód. Jednakże widziała go tylko, kiedy słońce oświetlało Braavos. Kiedy
mgła była gęsta widziała tylko szarość, a więc dzisiaj Mercy postanowiła udać się krótszą
drogą, co korzystnie wpłynie na jej i tak już znoszone buty.
Zdawało się, iż mgła rozstępuje się przed nią i zamykała ponownie, gdy przeszła kawałek.
Bruk pod jej stopami był mokry i śliski. Słyszała kota zawodzącego płaczliwym tonem.
Braavos było miastem idealnym dla kotów, po którym wędrowały  szczególnie nocą. Mercy
pomyślała, iż wszystkie koty wydają się być szare we mgle. We mgle wszyscy ludzie są
zabójcami.
Nigdy nie widziała mgły gęstszej niż ta. Przewoz
nicy wpływali swoimi przypominającymi
węże łódkami w inne, nie mogąc dostrzec nic poza słabym oświetleniem budynków po
obydwóch brzegach rzeki.
Mecy minęła się ze starym mężczyzną trzymającym w ręki latarnie i pozazdrościła mu
światła. Ulica była tak mroczna, że ledwie widziała gdzie stąpa. W skromniejszej części
miasta domy, sklepy oraz magazyny skupione były blisko siebie, pochylając się niczym para
pijanych kochanków, a górne piętra dzieliła odległość pozwalająca na przejście z jednego
balkonu na drugi. Ulice poniżej były ciemnymi tunelami, w których każdy dz
więk stawianej
stopy odbijał się echem. Kanaliki były jeszcze bardziej niebezpieczne  większość domów po
obydwóch stronach miały wygódki nad wodą. Izembaro uwielbiał cytować przemówienie
Sealorda z Melancholijnej Córki Kupca:  Tutaj, okrakiem nad kamiennymi ramionami braci,
nadal stoi Tytan , jednakże Mercy wolała scenę w której gruby kupiec nadziewał się na głowę
Sealorda, kiedy w swej złoto-purpurowej barce przepływał dołem. Mówiło się, że takie rzeczy
dzieją się tylko w Braavos i tylko w Braavos, Sealord i żeglarz wspólnie zareagowaliby
śmiechem na taki widok.
Brama znajdowała się blisko krawędzi Zatopionego Miasta, pomiędzy Zewnętrzną i
Purpurową Przystanią. Spłonął tutaj stary magazyn, a sama ziemia co rok była bardziej
zalana, co powodowało zaniżenie jej ceny. Na zatopionych, kamiennych fundamentach
magazynu Izembaro postawił swój przestronny teatr.
Kopuła i Zielona Latarnia może i pasowały do modniejszego otoczenia, jednakże jak
powtarzał swoim mimom, tutaj pomiędzy przystaniami nigdy nie brakowało marynarzy i
dziwek, którzy zapełnią parter sali. Statek zacumowany nieopodal od dwudziestu lat nadal
przyciągał tłumy do nabrzeża, i jak mówił Izembaro dzięki temu rozkwitała również Brama.
Czas pokazał, że miał racje. Scena Bramy dorobiła się plandeki, kiedy ukończono budynek.
Kostiumy mimów podatne były na pleśń, a węże wodne zagniez
dziły się w zalanej piwnicy
jednak żadna z tych spraw nie miała dla nich znaczenia tak długo jak teatr był pełen.
Ostatni most, z liny i surowej dechy, wydawał się rozpuszczać w nicości, a odpowiedzialna za
to była mgła. Mercy przekroczyła go szybko, słysząc dz
więk swoich obcasów uderzających w
drewno. Mgła otwierała się przed nią niczym szara, obdarta kurtyna odkrywająca teatralną
scenę. Mercy mogła słyszeć głosy ludzi przebywających w spiżarni, spod której drzwi widać
było światło. Przy wejściu Duży Brusco napisał dużymi, czerwonymi literami  Krwawa
Ręka na wcześniej zamalowanym tytule poprzedniego spektaklu. Dla tych, którzy nie umieli
czytać malował pod spodem czerwoną rękę. Mercy zatrzymała się i powiedziała:
- A
adna ręka.
- Trzymam kciuki  Brusco z niewielkim zaangażowaniem użył pędzla  król Mimów
pytał o ciebie.
- Było ciemno więc spałam i spałam.  Kiedy Izembaro po raz pierwszy określił siebie
mianem Króla Mimów, trupa nikczemnie delektowała się furią rywali z Kopuły i Zielonej
Latani. Niestety ostatnio Izembaro zaczął zbyt poważnie traktować ten samozwańczy tytuł.
- Teraz gra tylko króli  powiedział Marro, przewracając oczami - i jeśli w sztuce nie
ma króla, nie zagra w niej.
W Krwawej Ręce było dwóch króli, tłusty i młody. Izembaro grał grubego. Nie była to zbyt
wielka rola, jednakże zawierała ciekawą przemowę gdy umierał oraz niesamowitą walkę z
demonicznym knurem tuż przed agonią. Sztukę napisał Phario Forel, znany z najbardziej
krwawego pióra w Braavos.
Mercy znalazła trupę zebraną za sceną i wślizgnęła się miedzy Daenę i Snapper stojące na
tyłach, pełna nadziei iż jej spóz
nienie pozostanie niezauważone. Izembaro właśnie opowiadał
wszystkim, iż spodziewa się Bramy wypełnionej aż po krokiew, nawet pomimo mgły.
- Król Westeros wysłał posła by ten dzisiejszego wieczoru złożył hołd Królowi
Mimów.  oświadczył zebranym.  Nie zawiedziemy naszego zaprzyjaz
nionego monarchy.
- My?  spytała Snapper, który zajmowała się szyciem kostiumów dla mimów  Czy
teraz jest dwóch Izembarów?
- Jest wystarczająco gruby, żeby liczyć go jako dwóch  wyszeptał Bobono. Każda
trupa mimów musiała mieć swojego karła. Ten był ich. Rzucił pogardliwe spojrzenie Mercy,
kiedy ją zobaczył.  Oho  powiedział.  Oto i ona. Dziewczynka gotowa na gwałt? 
cmoknął ustami.
Snapper uderzyła go w głowę, uciszając go. Król Mimów zignorował to krótkie poruszenie.
Nie przestawał mówić, powtarzając jak nieskazitelni muszą dzisiaj być. Poza wysłannikiem z
Westeros na widowni będą również klucznicy i najsławniejsze kurtyzany. Nie miał zamiaru
pozwolić im opuścić Bramy ze złą opinią.
- Skończy się to z
le dla każdego, kto mnie zawiedzie.  Obiecał, używając groz
by
wypowiedzianej przez Księcia Garina w wigilię bitwy Gniewnych Władców Smoków, części
pierwszej sztuki Phario Forela.
Kiedy Izembaro w końcu skończył mówić pozostała niecała godzina do występu, a mimowie
na przemian byli to rozgorączkowani, to zrozpaczeni. Brama rozbrzmiała dz
więkiem imienia
Mecy.
 - Mercy  błagała jej przyjaciółka Daena  Lady Stork znów nadepnęła na skrawek
swej sukni. Pomóż mi ją zeszyć.
- Mercy  zawołał Nieznajomy  przynieś ten pieprzony klej, mój róg się poluzował.
- Mercy  zabuczał Wspaniały Izembaro we własnej osobie  co zrobiłaś z moją
koroną, dziewucho? Nie mogę wystąpić bez niej. Skąd będą wiedzieli, że jestem królem?
- Mercy  pisnął karzeł Bobono  Mercy, coś jest nie tak z moimi sznurowadłami. Mój
kutas cały czas wyskakuje.
Zabrawszy lepki klej, pośpieszyła do Nieznajomego i przykleiła jego lewy róg ponownie do
czoła. W wygódce, w której zawsze ją zostawiał, odnalazła koronę Izembara i pomogła mu
przyczepić ją do peruki, a potem pobiegła po igłę i nitkę, aby Snapper mogła przyszyć
koronkowy skraj z powrotem do złotego materiału sukni, którą królowa ubierze do ślubu.
Prawdą było, iż kutas Bobono cały czas wyskakiwał. Miało tak być dla sceny gwałtu. Klęcząc
przed karłem, ratując sytuację, Mercy nie mogła przestać myśleć o tej obrzydliwej rzeczy.
Kutas miał 30 centymetrów i był gruby niczym jej ramię. Był wystarczająco duży, aby być
widocznym z najwyższego balkonu. Niestety barwiarz się nie popisał zajmując się skórą,
która była w różowo białe cętki, uwieńczoną bulwiastym zakończeniem w kolorze śliwki.
Wepchnęła go z powrotem w spodnie Bobona, które zasznurowała.
- Mercy  zaśpiewał, podczas gdy Mercy wiązała ciaśniej  Mercy, Mercy, przyjdz

dzisiejszej nocy do mojego pokoju i uczyń ze mnie mężczyznę.
- Zrobię z Ciebie eunucha, jeśli nie przestaniesz rozwiązywać spodni, żebym tylko
pogrzebała przy twoim kroku.
- Jesteśmy sobie przeznaczeni Mercy  nalegał Bobono.  Spójrz, jesteśmy tego
samego wzrostu.
- Tylko kiedy klęczę. Pamiętasz swój pierwszy wers?  Minęły ledwie dwa tygodnie
odkąd karzeł zaciął się na scenie i rozpoczął Udręki Archona przemówieniem gramkina z
Pążądliwej Pani Kupcowej. Izembaro obdarłby go żywcem ze skóry, gdyby znów popełnił
podobną gafę, a wszyscy wiedzą jak trudno znalez
ć dobrego krasnala.
- Mercy, a co gramy?  spytał Bobono niewinnie.
Mercy pomyślała, że jej dokucza. Dzisiaj nie jest pijany, a samo przedstawienie zna
doskonale.
- Wystawiamy nową Krwawą Rękę napisaną przez Pharia. Na cześć posła z Siedmiu
Królestw.
- Coś mi świta.  Bobono zniżył głos, mówiąc teraz ze złowieszczą chrypą. 
Zostałem oszukany przez boga o siedmiu twarzach.  oznajmił  Mój szlachetny pan ojciec
złotem spłodził moje rodzeństwo, brata i siostrę. Jednak ja zostałem poczęty z mroku, kości,
krwi oraz gliny splecionych w tą pokręconą postać, którą widzisz.  z tymi słowami na
ustach, położył rękę na jej klatce i nerwowo zaczął szukać sutka.  Nie masz cycków. Jak
mogę zgwałcić dziewczynę bez cycków?
Palcem wskazującym i kciukiem złapała go za nos i przekręciła.
- Jeśli nie zabierzesz ode mnie swoich łap, stracisz nos.  Karzeł zawył z bólu i puścił
ją.
- Będę miała biust za rok lub dwa.  Mercy powstała, aby górować nad małym
mężczyzną.  Ale tobie nos nigdy nie odrośnie. Pomyśl o tym zanim znów będziesz chciał
mnie pomacać. Bobono potarł swój wrażliwy nos.
- Nie ma co się wstydzić, wkrótce cię zgwałcę.
- Dopiero w drugim akcie.
- Zawsze ściskam cycki Wendeyne, kiedy gwałcę ją w Udręce Archona.  narzekał
karzeł  ona to lubi i widownia też. Widownia musi być zadowolona.
To była jedna z mądrości Izembara, jak sam je nazywał. Widownia musi być zadowolona.
- Mogę się założyć, że zadowoliłabym widownie odrywając kutasa karła, którym
obkładałabym go po głowie.  odpowiedziała Mercy.  Tego jeszcze nie widzieli.  Coś
czego jeszcze nie widzieli było kolejną mądrością Izembara, na co Bobono nie miał już
riposty.  Skończyli już.  oświadczyła Mercy  Sprawdz
czy możesz utrzymać go w
spodniach póki nie będzie potrzebny.
Izembaro ponownie ją wezwał. Tym razem nie mógł znalez
ć włóczni na knura. Znalazła ją
dla niego, pomogła Wielkiemu Brusco wdziać strój knura, sprawdziła sztuczny sztylet 
upewniając się, że nikt nie zamienił go na prawdziwy (kiedyś zamieniono ostrza w Kopule, a
mim zmarł). Nalała odrobinę wina dla Lady Stork, która lubiła się nim delektować przed
każdą sztuką. Kiedy w końcu przestała słyszeć swoje imię, poświęciła chwilkę aby spojrzeć
na widownie.
Nigdy wcześniej nie była aż tak zapełniona, a ludzie już się dobrze bawili, opowiadając sobie
żarty, przepychając się, jedząc i pijąc. Spostrzegła domokrążcę sprzedającego ser na kawałki,
odrywając je z okręgu palcami za każdym razem kiedy znalazł kupca. Kobieta miała duży
worek suszonych jabłek. Bukłaki wina przechodziły z rąk do rąk, niektóre dziewczyny
sprzedawały całusy, a jeden z marynarzy grał na piszczałkach. Mały mężczyzna o smutnych
oczach, Quill, stał z tyłu. Przyszedł zobaczyć co mógłby sobie  pożyczyć do swoich sztuk.
Czarodziej Cossomo również się pojawił z Yną, jednooką dziwką ze Szczęśliwej Przystani,
uwieszoną u jego ramienia. Jednakże Mercy ich nie znała, a oni nie znali jej. Daena
rozpoznała kilku stałych bywalców Bramy i pokazała ich jej  barwiarz Dellono o
wynędzniałej twarzy i dłoniami w purpurowe cętki, robiący sosy Galeo w jego tłustym,
skórzanym fartuchu, wysoki Tomarro ze swoim pupilkiem, szczurem, na ramieniu.
 - Lepiej, żeby Tomarro nie dopuścił do sytuacji w której Galeo zobaczy tego szczura 
ostrzegła Daena.  Z tego co słyszałam to jedyny rodzaj mięsa, który daje do swoich sosów. 
Mercy stłumiła śmiech ręką.
Balkony również się zapełniały. Pierwsze i trzecie piętro były przeznaczone dla kupców,
kapitanów i innych szanowanych ludzi. Najemnicy woleli od czwartego wzwyż, gdzie
miejsca były najtańsze. Była tam prawdziwa feeria barw, z kolei na dole ponure odcienie
wiodły prym. Drugi balkon podzielony był w małe, prywatne boksy dzięki którym ci u
władzy mogli zatopić się w luksusie i spokoju, oddzieleni od wulgaryzmów sypiących się z
góry. Mieli najlepszy widok oraz służących którzy przynosili im jedzenie, wino, poduszki czy
inne upragnione rzeczy. Rzadko widywano ten balkon choć w połowie zapełniony. Zamożni,
którzy zdecydowali się poświęcić swą noc na aktorstwo częściej wybierali Kopułę bądz

Zieloną Latarnie, których sztuki uznawane były za bardziej subtelne oraz poetyckie.
Dzisiaj było inaczej, bez wątpienia za sprawą posła z Westeros. W jednym boksie siedziało
trzech potomków Otharysa, a każdemu towarzyszyła znamienita kurtyzana. Pretysan,
mężczyzna tak stary, iż nie spodziewano się po nim dotarcia do swojego krzesła o własnych
siłach, siedział samotnie. Torone i Pranelis poza niewygodnym sojuszem dzielili również
lożę, a w Trzecim Mieczu przebywało pół tuzina przyjaciół.
- Naliczyłam pięciu kluczników  powiedziała Daena.
- Bessaro jest tak gruby, że możesz liczyć go za dwóch.  odpowiedziała Mercy
chichocząc. Izembaro także miał się czym szczycić, jednakże w porównaniu do Bessaro był
chudy jak tyczka. Klucznik był tak otyły, iż potrzebował specjalnego siedzenia wielkości
trzech normalnych.
- Oni wszyscy są tłuści. Reyaanie.  powiedziała Daena.  Mają brzuchy wielkie
niczym statki. Powinnaś zobaczyć ich ojca. Nawet ten przy nim wygląda szczupło. Raz
zawezwano go do Sali Prawd, aby zagłosował, ale kiedy postawił nogę na swojej barce, ta
zatonęła.  chwyciła Mercy za łokieć  Spójrz na lożę Sealorda.  Co prawda nigdy nie
odwiedził on Bramy, jednak to nie powstrzymało Izembaro przed nazwaniem największej i
najbogatszej jego imieniem.  To musi być poseł z Westeros. Widziałaś kiedyś kogoś tak
starego w takich ciuchach? Zobacz, zabrał ze sobą Czarną Perłę!
Wątły wysłannik zaczynał już łysieć, a na jego brodzie rósł zabawny, siwy kosmyk brody.
Płaszcz miał uszyty ze złotego aksamitu, a jego spodnie& jego dublet był tak jasnoniebieski,
że prawie zaszklił oczy Mercy. Na piersi żółtą nicią wyszyto tarczę przedstawiającą dumnego,
niebieskiego koguta, ledwie widocznego na tle w kolorze lapis lazuli. Jeden z jego strażników
pomógł mu usiąść, a dwóch kolejnych stanęło z tyłu boksu.
Towarzysząca mu kobieta nie mogła mieć nawet jednej trzeciej jego lat. Była tak urocza, iż
zdawało się że lampy, które mijała świeciły jaśniej. Miała na sobie mocno wydekoltowaną,
jasnożółtą sukienkę z jedwabiu, mocno kontrastującą z jej śniadą cerą. Czarne włosy upięte
miała pod złotą siatką, a zrobiony ze złota i dżetu naszyjnik ocierał się o jej pełne piersi.
Kiedy ją obserwowały, pochyliła się do posła i szepnęła mu coś do ucha, co wywołało jego
śmiech.
- Powinni mówić na nią Brązowa Perła  powiedziała Mercy do Daeny.  Jest
brązowa, a nie czarna.
- Pierwsza Czarna Perła była czarna jak tusz.  powiedziała Deana.  Była królową
piratów, wychowaną przez syna Sealorda na księżniczkę Letnich Wysp. Smoczy król
Westeros wziął ją sobie jako kochankę.
- Chciałabym zobaczyć smoka.  powiedziała Mercy tęsknie.  Czemu poseł ma
kurczaka na klatce piersiowej?  Deana zagwizdała głośno.
- Mercy, czy ty nic nie wiesz? To jego herb. W Zachodnich Królestwach wszyscy je
mają. Niektórzy kwiaty, inni ryby, niedz
wiedzie, łosie czy inne rzeczy. Zobacz, gwardziści
posła noszą lwy.
Była to prawa. W boksie było czterech wielkich, groz
nie wyglądających strażników w
kolczugach oraz z ciężkimi mieczami z Westeros przypiętymi do pasa. Szkarłatne płaszcze
ozdobione były złotymi spiralami, a ramię każdego ściskał złoty lew o czerwono-
granatowych oczach. Kiedy Mercy spojrzała na ich twarze ukryte pod pozłacanymi,
ozdobionymi herbem hełmami poczuła ucisk w żołądku. Bogowie podarowali mi prezent. Jej
palce zacisnęły się silnie na ramieniu Deany.
- Ten strażnik. Ten z tyłu, za Czarną Perłą.
- Co z nim? Znasz go?
- Nie.  Mercy urodziła i wychowała się w Braavos, skąd miałaby znać kogoś z
Westeros? Zastanawiała się przez chwilę.  Chodzi o to& Miło się na niego patrzy, nie
uważasz?  Był przystojny na swój nieokrzesany sposób, ale jego oczy były nieugięte. Deana
wzruszyła ramionami:
- Jest bardzo stary. Nie tak stary jak pozostali, ale& ma z trzydziestkę. I jest
Westerosijczykiem. To okropne dzikusy, Mercy. Lepiej trzymaj się od takich z daleka.
- Trzymać się z daleka?  Mercy zachichotała. Często to robiła.  Nie, muszę się do
niego zbliżyć.  Uścisnęła Deanę i powiedziała  Jeśli Snapper będzie mnie szukała, powiedz

jej że poszłam znów poczytać swoją kwestię.  Miała ich tylko kilka i większość z nich
brzmiała:  O nie, nie, nie ,  Nie dotykaj mnie, nie, nie czy  Proszę, panie, nadal jestem
dziewicą . Był to jednak pierwszy raz, kiedy Izembaro przydzielił jej jakiekolwiek i nikogo
nie powinno dziwić, że Mercy chce je dobrze zapamiętać.
Posłaniec z Siedmiu Królestw zabrał ze sobą dwóch strażników i Czarną Perłę do loży, a
pozostałą dwójkę ustawił przed drzwiami, aby upewnili się by nikt mu nie przeszkadzał.
Rozmawiali po cichu we Wspólnym Języku Westeros kiedy mijała ich bezszelestnie w
ciemnym korytarzu. To nie był język, który Mercy znała.
 - Na siedem piekieł, to miejsce to rudera  usłyszała narzekania strażnika. -
Przemarzłem aż do szpiku kości. Gdzie są te przeklęte drzewa pomarańczowe? Słyszałem, że
są w Wolnych Miastach. Cytryny i limonki. Granaty. Ciepłe papryki, gorące noce,
dziewczyny z płaskimi brzuchami. Pytam się, gdzie one są?
- W Lys, Myr i Starym Volantis.  odpowiedział drugi gwardzista. Był bladym,
starszym mężczyzną z pokaz
nym brzuchem.  Byłem raz w Lys z Lordem Tywinem, kiedy
był Ręką Aerysa. Braavos jest na północ od Królewskiej Przystani. Nie umiesz odczytać
pieprzonej mapy?
- Jak myślisz, ile tutaj będziemy?
- Dłużej niż byś chciał.  odpowiedział stary.  Jeśli wróci bez złota, królowa pozbawi
go głowy. Poza tym, widziałem jego żonę. W Casterly Rock są schody po których boi się
chodzić z obawy, że utknie. Jest aż tak gruba. Kto by chciał do takiej wracać kiedy ma ze
sobą swą ciemną królową?
- Chyba nie ma co się łudzić, że się nią z nami podzieli po wszystkim?  zapytał
przystojny strażnik z szerokim uśmiechem na ustach.
- Oszalałeś? Myślisz, że taki jak on zwróciłby na nas uwagę? Ten pieprzony drań nie
pamięta naszych imion. Może było inaczej za Clegane a.
- Pan nie był rozmiłowany w występach i wytwornych dziwkach. Kiedy chciał jakiejś
kobiety to sobie ją brał i czasami pozwalał nam na to samo, kiedy już z nią skończył. Nie
obraziłbym się za posmakowanie Czarnej Perły. Myślisz, że pomiędzy nogami jest różowa?
Mercy chciała usłyszeć więcej, ale nie było na to czasu. Krwawa Ręka miała się rozpocząć za
chwilkę i Snapper z pewnością będzie potrzebowała jej do pomocy z kostiumami. Może i
Izembaro był Królem Mimów, jednak to Snapper budziła powszechny strach. Ma
wystarczająco dużo czasu dla przystojnych gwardzistów po występie.
Krwawa Ręka zaczynała się na cmentarzu.
Kiedy karzeł wyłonił się niespodziewanie zza drewnianego nagrobka, tłum zaczął syczeć i
przeklinać. Krokiem kaczki Bobono podszedł do brzegu sceny i spojrzał na nich z ukosa.
- Bóg o siedmiu twarzach oszukał mnie.  zaczął, bucząc słowa. - Mój szlachetny pan
ojciec złotem spłodził moje rodzeństwo, brata i siostrę. Jednak ja zostałem poczęty z mroku,
kości, krwi oraz gliny...
Do tego czasu Marro zdążył pojawić się za nim, wychudzony i odstręczający w długich,
czarnych szatach Nieznajomego. Jego twarz również była czarna, zęby połyskujące
czerwienią krwi, z rogami w kolorze ludzkiej skóry sterczącymi z jego czoła. Bobono nie
mógł go widzieć, jednakże z balkonów, a także widowni można już było go dostrzec. Brama
zamarła. Marro ruszył naprzód w ciszy.
To samo uczyniła Mercy. Wszystkie kostiumy były powieszone, a Snapper zajęta była
wszywaniem Deany w jej suknie do sceny na dworze, tak więc jej obecność nie powinna
zostać zauważona. Cicha niczym cień, ponownie przemknęła za kulisami do miejsca w
którym gwardziści okupowali wejście do loży posłańca. Stojąc w przyciemnionej alkowie
mogła dobrze przyjrzeć się jego twarzy. Robiła to dokładnie, nie było miejsca na pomyłkę.
Jestem dla niego za młoda? Zastanawiała się. Zbyt zwyczajna? Zbyt szczupła? Miała
nadzieję, że nie jest typem mężczyzny gustującym w dużym, kobiecym biuście. Bobono miał
rację co do jej piersi. Najlepiej by było, gdybym mogła go zabrać do siebie, tylko nasza
dwójka. Ale czy on ze mną pójdzie?
- Myślisz, że to on?  powiedziała ten ładny.
- Czyżby Inni pozbawili Cię rozumu?
- Czemu nie? Przecież to karzeł, czy nie?
- Imp to nie jedyny karzeł na świecie.
- Może i nie, ale pomyśl, wszyscy mówią o jego inteligencji, prawda? Może doszedł
do wniosku, że jego siostra nigdy nie wpadnie na to, aby szukać go wśród mimów, robiącego
z siebie błazna. Więc robi właśnie to, grając jej na nosie.
- Ech, oszalałeś.
- Pójdę za nim po występie. Przekonam się.  gwardzista położył rękę na klindze
miecza.  Jeśli mam rację, będziesz się do mnie zwracał:  lordzie , jeśli jej nie mam nic nie
tracę. Przecież to tylko karzeł.  Obydwoje się zaśmiali.
Na scenie Bobono targował się z Marro w roli złowieszczego Nieznajomego. Miał bardzo
donośny głos jak na kogoś tak małego i teraz rozbrzmiewał on nawet na najwyższych
krokwiach.
- Daj mi kielich  powiedział Nieznajomemu  wypiję do dna. Jeśli smakować będzie
złotem i krwią lwa tym lepiej. Jeśli nie dane mi być bohaterem to stanę się potworem i w
miejsce miłości napełnię ich lękiem.
Ostatnią linijkę Mercy powiedziała wraz z nim, zaledwie poruszając ustami. To były lepsze
kwestie niż jej i wymagały więcej talentu. Zechce mnie, bądz
nie, więc niech zabawa się
zacznie. Cichutko pomodliła się do boga o wielu twarzach, wysunęła się ze swojej alkowy i z
wdziękiem podeszła do gwardzistów. Mercy, Mercy, Mercy.
- Szlachetni panowie  powiedziała  mówicie po braavijsku? Proszę, powiedzcie że
tak.  Strażnicy spojrzeli na siebie.
- O co chodzi?  zapytał starzy.  Kim ona jest?
- Mimem.  odrzekł ten ładny. Odgarnął swe puszyste włosy ze skroni i uśmiechnął
się do niej.  Przykro mi, skarbie. Nie mówimy w tym twoim bełkocie.
Mercy nerwowo pomyślała, iż mówią tylko we Wspólnym Języku. Nie dobrze. Poddaj się,
albo kontynuuj. Nie mogła zrezygnować. Tak bardzo go pragnęła.
- Znam troszkę wasz język  skłamała z uśmiechem Mercy przyklejonym do twarzy. 
Moja przyjaciółka powiedziała mi, że jesteście lordami z Westeros.  Stary wybuchnął
śmiechem.
- Lordowie? Tak to my.
Mercy spojrzała na swoje nogi nieśmiało.  Izembaro rozkazał zadowolić lordów. 
wyszeptała.  Jeśli czegoś chcecie, czegokolwiek&
Gwardziści wymienili się spojrzeniami. Potem ten przystojny wyciągnął rękę i dotknął jej
biustu.
- Czegokolwiek?
- Jesteś odrażający  rzekł starszy mężczyzna.
- Dlaczego? Jeśli Izembaro chce być gościnny, afrontem jest odrzucać ofertę.  Przez
materiał sukni ścisnął jej sutek, zupełnie jak karzeł kiedy naprawiała jego kutasa.  Mimowie
są prawie tak dobrzy jak kurwy.
- Być może, ale ta to jeszcze dziecko.
- Nie jestem.  skłamała Mercy.  Jestem już dziewicą.
- Nie na długo.  powiedział urodziwy.  Jestem Lord Rafford, słodyczko, i wiem
czego chcę. Zadrzyj spódnicę i oprzyj się o ścianę.
- Nie tutaj.  Mercy odepchnęła jego ręce  Nie tutaj, gdzie grają sztukę. Mogę
krzyczeć, a to zezłościłoby Izembara.
- Więc gdzie?
- Znam jedno takie miejsce.
- Myślisz, że możesz tak po prostu pierzchnąć? Co jeśli jego rycerskość będzie cię
szukał?  starszy spojrzał na niego wilkiem.
- Po co miałby to robić? Ogląda występ. No i ma swoją dziwkę, czemu ja nie mogę
mieć swojej? To nie zajmie długo.
Nie, pomyślała, nie zajmie. Mercy wzięła go za rękę, zaprowadziła za kulisy i sprowadziła po
schodach, wprost na zamgloną ulicę.
- Mógłbyś być mimem, gdybyś zechciał.  powiedziała, kiedy dociskał ją do ściany
teatru.
- Ja?  parsknął.  Nie ja, dziewczyno. Całe to pieprzenie, nie zapamiętałbym połowy.
 - Na początku jest to trudne.  przyznała  ale z czasem staje się łatwiejsze. Mogłabym
cię nauczyć.
Złapał ją za nadgarstek.
 Ja będę nauczycielem. Czas na pierwsza lekcję.  przyciągnął ją mocno do siebie i
pocałował w usta, wpychając swój język w jej usta. Był mokry i śliski, zupełnie jak węgorz.
Mercy polizała go swoim własnym i wyrwała się z uścisku pozbawiona tchu.
- Nie tutaj. Ktoś może nas zobaczyć. Mój pokój nie jest daleko, ale śpiesz się. Muszę
wrócić przed drugim aktem, inaczej przegapię swój gwałt.
- O to się nie bój, dziewczyno  uśmiechnął się szeroko, pozwalając jej ciągnąć go za
sobą. Ramię w ramie śpieszyli we mgle przez mosty, alejki i wszystkie pięć pięter po
rozszczepiających się schodach. Gwardzista dostał zadyszki nim przekroczyli próg jej
malutkiego pokoju. Mercy zapaliła woskową świecę i zatańczyła wokół niego, chichocąc.
- O nie, teraz jesteś zmęczony. Zapomniałam jaki jesteś stary, mój panie. Chcesz uciąć
sobie drzemkę? Połóż się i zamknij oczy, a ja wrócę jak tylko Imp mnie zgwałci.
- Nigdzie nie idziesz.  przyciągnął ją wzburzony.  Zdejmij te łachmany, a pokażę ci
jaki jestem stary, dziewczyno.
- Mercy.  powiedziała.  Mam na imię Mercy. Potrafisz je wymówić?
- Mercy.  powiedział  Mam na imię Raff.
- Wiem.  Wsunęła swoją rękę pomiędzy jego nogi i poczuła jego twardą męskość
przez jego wełniane spodnie.
- Sznurki.  Pośpieszył ja.  Bądz
słodką dziewczynką i rozwiąż je.  zamiast tego
przesunęła palcem wzdłuż wewnętrznej strony jego uda. Chrząknął.  Cholera, bądz

ostrożna, ty&
Mercy westchnęła i odsunęła się od niego, z twarzą wyrażającą przerażenie i zaskoczenie.
- Krwawisz.
- C& - spojrzał na swoje krocze.  Bogowie miejcie litość. Co mi zrobiłaś ty mała
cipo?  Czerwona plama rozszerzała się na jego trykocie, mocząc ciężką tkaninę.
- Nic.  Mercy pisnęła.  ja nigdy& o nie, ile krwi. Przestań, przestań, straszysz mnie.
Potrząsnął głową z nieprzytomnym wyrazem twarzy. Przycisnął dłoń do swojego uda, krew
przeciekła przez jego palce. Płynęła po jego nodze, prosto do buta. Już teraz nie wygląda tak
przystojnie, pomyślała. Jest blady i przerażony.
- Ręcznik  wyszeptał.  przynieś mi ręcznik, szmatę i uciskaj ranę. Boże. Słabo mi. 
jego noga była przemoczona do suchej nitki od uda w dół. Kiedy spróbował przenieść ciężar
ciała na nią, jego kolano wygięło się, a on upadł.  Pomóż mi  błagał, gdy jego krocze
zmieniało barwę na czerwoną.  Matko miej litość, dziewczyno. Uzdrowicielka& biegnij
znalez
ć uzdrowicielkę, prędko.
- Jest jeden przy kanale, ale nie przyjdzie. Musisz iść do niego. Możesz iść?
- Iść?  jego palce były śliskie od krwi.  Jesteś ślepa, dziewczyno? Krwawię jak
zarzynana świnia. Nie mogę iść.
- W takim wypadku nie wiem jak tam dotrzesz.  odpowiedziała.
- Będziesz musiała mnie zanieść.
Rozumiesz? Pomyślała Mercy. Znasz swoje granice, ja znam swoją.
- Tak myślisz?  zapytała Arya słodko.
Raff Słodyczek spojrzał na nią ostro, kiedy wysunęła ostrze z rękawa. Przesunęła nim po jego
gardle, poniżej policzka, przekręciła i przeciągnęła nim po długości szyi zaledwie jednym,
czystym cięciem. Polała się krew, a światło w jego oczach zgasło.
- Valar morghulis  wyszeptała Arya, ale Raff był już martwy i nie mógł jej usłyszeć.
Pociągnęła nosem. Powinnam pomóc mu zejść po schodach, zanim go zabiłam. Teraz będę
musiała go ciągnąć całą tą drogę do kanałów, gdzie będę go mogła wrzucić. Węgorze zajmą
się resztą.
- Mercy, Mercy, Mercy.  zaśpiewała cichutko. Była głupiutką, kapryśną dziewczyną
lecz o dobrym sercu. Będzie za nią tęskniła, tak jak za Deaną, Snapper i całą resztą, nawet
Izembaro i Bobono. Cała ta sprawa ściągnie kłopoty na Sealorda i wysłannika z kurczakiem
na klatce piersiowej, nie miała co do tego wątpliwości.
Jednakże tym będzie martwiła się póz
niej. Teraz nie było na to czasu. To była jej najlepsza
szansa. Mercy nadal ma do powiedzenia swoją pierwszą, a za razem ostatnią kwestię i gdyby
spóz
niła się na swój własny gwałt, Izembaro zażądałby jej pięknej, puściutkiej głowy.