Etykieta je˛zykowa
i jej wyznaczniki
Je˛zykoznawstwo wielokrotnie podejmowało próbe˛ znalezienia odpowiedzi na pytanie
o zwia˛zek mie˛dzy je˛zykiem a posługuja˛ca˛ sie˛ nim społecznosćia˛, jej struktura˛ i kultura˛.
Opis porównawczy je˛zyków nalez˙a˛cych do jednej rodziny je˛zykowej i wywodza˛cych
sie˛ ze wspólnego kre˛gu kulturowego wskazuje, z˙e moga˛ one obsługiwacśpołecznosći
o bardzo róz˙nych systemach społecznych i politycznych1. Łatwo jednak zauwaz˙yc´, z˙e
je˛zyki tak zróz˙nicowanych społecznosći róz˙nia˛ sie˛ m. in. swoistymi wariantami socjostyli-
stycznymi.
Basil Bernstein zauwaz˙a, z˙e „okresĺona forma relacji społecznej lub – ogólniej –
struktura społeczna generuje odre˛bne formy lub kody je˛zykowe, a kody te przekazuja˛
kulture˛, czynia˛c tym samym koniecznym pewien typ zachowania sie˛”2. Je˛zyk rozwija sie˛
przy tym wolniej niz˙ społeczenśtwo i nie dostosowuje sie˛ do wszelkich zmian społecznych
i kulturowych, jest wie˛c swoistym archiwum kulturowym3, w którym zawarty jest zbiór
zwerbalizowanych zewne˛trznych i wewne˛trznych dos´wiadczen´ danej społecznosći. Z jed-
nej zatem strony, je˛zyk jest niejako odwzorowaniem otaczaja˛cej rzeczywistosći, takz˙e
społecznej, z drugiej kształtuje obraz s´wiata, ocene˛ zachodza˛cych zjawisk, obowia˛zuja˛-
cych wartosći, zachowaní emocji.
Moz˙na sa˛dzic´, z˙e interesuja˛cym przedmiotem badan´, obrazuja˛cym relacje˛ je˛zyk –
kultura – społeczenśtwo, jest etykieta je˛zykowa rozumiana jako zjawisko społeczne,
spowodowane przez szereg czynników pragmatycznych i be˛da˛ce cze˛sćia˛ pragmatycznego
zachowania sie˛ członków społeczenśtwa. Etykieta je˛zykowa jest bowiem cze˛sćia˛ norm
społecznych, reguluja˛cych uz˙ycie skonwencjonalizowanych, stereotypowych formuł
i zwrotów, które tworza˛ je˛zykowe składniki zachowania sie˛, umoz˙liwiaja˛ce osia˛gnie˛cie
najkorzystniejszej komunikacji interpersonalnej. Formuły i zwroty, o których mowa, mo-
ga˛ tworzyc´ dystans emocjonalny mie˛dzy partnerami lub słuz˙ycźjednywaniu rozmówcy,
demonstrowaniu równosći, sympatii itp. R. Brown i A. Gilman4 w pracy pos´wie˛conej
adresatywnym zaimkom t y i w y nazywaja˛ to zjawisko semantyka˛ władzy i solidarnosći
(power and solidarity). Uz˙ycie pluralnego w y w stosunku do jednej osoby jest stara˛
metafora˛ władzy i ma charakter niezwrotny. Oznacza to, z˙e osoba o statusie niz˙szym
zwraca sie˛ do osoby o statusie wyz˙szym uz˙ywaja˛c zaimka w y, natomiast sama otrzymuje
t y. Semantyka władzy dominowała w społeczenśtwach feudalnych, przechodza˛c stopnio-
wo, wraz ze wzrostem aktywnosći społeczenśtwa i głoszonymi ideologiami egalitarnymi,
w typ semantyki solidarnosćiowej. Autorzy sa˛dza˛, z˙e etymologia pluralnego w y w fun-
kcji grzecznosćiowej wywodzi sie˛ z sytuacji politycznej cesarstwa rzymskiego w IV
wieku, kiedy to cesarz był jakby suma˛ dwu osób – cesarza rzymskiego i bizantyjskiego,
co powodowało forme˛ zwracania w y do kaz˙dego z nich. Jest tez˙ moz˙liwe – zdaniem
R. Browna i A. Gilmana, z˙e cesarz, traktuja˛c siebie jako sume˛ poddanych, mówił o sobie
m y, co w konsekwencji dało zwrotna˛ forme˛ w y.
W literaturze lingwistycznej funkcjonuje kilka terminów pokrywaja˛cych sie˛, przynaj-
mniej cze˛sćiowo, z zakresem znaczeniowym poje˛cia etykieta je˛zykowa, np. modalnosćśocjalna, je˛zykowe zachowanie sie˛, zwroty grzecznosćiowe, honoryzacja.
Polskie opracowania teoretyczne dotycza˛ce tego zagadnienia sa˛ stosunkowo nieliczne,
istnieje natomiast ogromny materiał praktyczno-je˛zykowy w postaci wzorów pisania
listów, tzw. listowników, poradników dobrego zachowania sie˛ itp., wskazuja˛cy na range˛
tego zjawiska w z˙yciu społecznym ubiegłych wieków.
Do najwaz˙niejszych prac pos´wie˛conych zagadnieniu grzecznosći je˛zykowej zaliczycńalez˙y artykuły K. Pisarkowej5, A. Zare˛by6, K. Mroczek7, studium konfrontatywne E. To-miczka8, a takz˙e powstałe w ramach badanńad polszczyzna˛ mówiona˛ Krakowa opraco-
wanie K. Oz˙oga9. Z wyja˛tkiem pracy K. Mroczek, sa˛ to uje˛cia synchroniczne, ogranicza-
ja˛ce przy tym zakres badan´ do wybranej odmiany je˛zyka i grupy tematycznej, np.
tytulatura, podzie˛kowania w je˛zyku mówionym itp.
Formuły etykiety je˛zykowej sa˛ cze˛sćia˛ szerokiej sfery stereotypów społecznych i two-
rza˛ system znaków o zróz˙nicowanej strukturze. Ich uz˙ycie uwarunkowane jest wieloma
czynnikami i wynika z obyczaju, nawyków, sposobów zachowania sie˛ wypracowanych od
pokolení ewoluuja˛cych wraz ze społecznosćia˛. Stopienśtereotypizacji formuł grzeczno-
sćiowych jest róz˙ny, pocza˛wszy od zachowanńiemal odruchowych, po bardzo złoz˙one
pod wzgle˛dem semantyczno-funkcjonalnym konstrukcje werbalno-gestowo-mimiczne.
Uzalez˙nione to jest od wielu czynników, o których be˛dzie mowa w dalszej cze˛sći pracy.
Formuły grzecznosćiowe, składaja˛ce sie˛ na ogólne poje˛cie etykieta je˛zykowa, tworza˛
niezamknie˛ty podsystem je˛zyka i daja˛ sie˛ pogrupowac´ w pewne tematyczne rodziny, jak:
1. Zwroty adresatywne, np. p a n i e J a n k u, k o l e g o, t o w a r z y s z u, m a m o,
s y n k u itp.
2. Zwroty słuz˙a˛ce do nawia˛zania kontaktu i odpowiedzi na nie, np. p r z e p r a s z a m
p a n a, s ł u c h a m p a n a, c z y m ó g ł b y m itp.
3. Powitania, pozdrowienia, poz˙egnania i reakcje na nie, np. d z i e n´ d o b r y,
c z e sć´, w i t a m, z˙ e g n a j, n i e z a p o m n i j.
4. Zwroty słuz˙a˛ce zawieraniu znajomosći, np. p o z w o l i p a n i, z˙ e s i e˛
p r z e d s t a w i e˛, m i ł o m i p a n i a˛ p o z n a c´, p o z n a j c i e s i e˛.
5. Zaproszenia, zawiadomienia i odpowiedzi na nie, np. z a p r a s z a m c i e˛,
w e j d z´, m i ł o m i b e˛ d z i e p a n a w i d z i e c´
6. Formuły wyraz˙aja˛ce pros´be˛, nakaz, propozycje˛, rade˛, np. p r o s z e˛ c i e˛, b a˛ d z´
t a k d o b r y, z e c h c i e j p r o s z e˛.
7. Podzie˛kowania, wyrazy wdzie˛cznosći, przeprosiny, kondolencje, komplementy, po-
chwały, np. d z i e˛ k u j e˛, b a r d z o m i p r z y k r o, j e s t e s´ b a r d z o m i ł y.
8. Powinszowania, z˙yczenia, np. p o z d r ó w m a m e˛, d o b r y c h i w e s o ł y c h
s´ w i a˛ t.
9. Formuły wyraz˙aja˛ce zgode˛ lub niezgode˛ ze zdaniem rozmówcy, np. m a s z r a c j e˛,
t a k b y cń i e m o z˙ e, t r u d n o w t o u w i e r z y c´.
10. Formuły słuz˙a˛ce do lz˙enia, obrazy, wyraz˙enia wymówki, nagany, zarzutu, np.
j e s t e m o b u r z o n y, t a k s i e˛ n i e g o d z i.
Jest to system otwarty, który moz˙na by poszerzycńp. o formuły rozmów telefonicznych
itd., a kaz˙da z grup tematycznych tworzy szereg zwrotów synonimicznych, charakteryzu-
ja˛cych sie˛ podobnym znaczeniem i funkcja˛. Formuły powitania obejmowac´ moga˛ najbar-
dziej neutralne i sfrazeologizowane d z i e n´ d o b r y, be˛da˛ce zwrotem stałym, po bardziej
luzńe poła˛czenie w i t a j, j a k s i e˛ m a s z, j a k z d r ó w e c z k o. Niektóre formuły
maja˛ charakter polisemiczny, na przykład c z e sć´ moz˙e słuz˙yc´ jako zwrot powitania
i poz˙egnania.
Synonimy kaz˙dej grupy tematycznej tworza˛ wspólne pole semantyczne i moga˛ miecŕóz˙ny stopienńacechowania stylistycznego lub róz˙ny odcienźnaczeniowy. O uz˙yciu jednego z synonimów decyduja˛ odpowiednie parametry socjolingwistyczne i stylistyczne,
wskazuja˛ce, który z nich jest własćiwy w danej sytuacji zwracania sie˛ jednej osoby – lub
grupy osób – do drugiej. Parametry te to wiele czynników je˛zykowych i pozaje˛zykowych,
które okresĺaja˛ istnieja˛cy mie˛dzy rozmówcami socjalny dystans subiektywny, ba˛dz´ taki,
jaki wynika ze sposobu komunikacji je˛zykowej.
W literaturze jest kilka – przynajmniej cze˛sćiowo zgodnych ze soba˛ – koncepcji
okresĺaja˛cych, które z czynników socjalno-pragmatycznych w sposób istotny decyduja˛
o wyborze własćiwej formuły grzecznosćiowej.
Etykieta je˛zykowa lub je˛zykowe zachowanie sie˛ to złoz˙ony system znaków tworza˛cych
podsystem je˛zyka, którego funkcjonowanie zalez˙y od wielu czynników socjolingwistycz-
nych i psychologicznych. Nie mniej istotnymi determinantami sa˛ uwarunkowania history-
czne, narodowe i kulturowe, tworza˛ one bowiem splot wzajemnych powia˛zan´, decyduja˛-
cych o wyborze własćiwej z punktu widzenia nadawcy i odbiorcy tekstu formuły
grzecznosćiowej. Spróbujmy wie˛c przedstawic´ te wyznaczniki, które w sposób istotny
okresĺaja˛ relacje˛ społeczna˛, kulturowa˛ oraz psychiczna˛ mie˛dzy partnerami komunikacji
je˛zykowej i które decyduja˛ o uz˙yciu konkretnej formuły grzecznosćiowej.
1. Uwarunkowania historyczne i narodowe
Ustalenie zalez˙nosći mie˛dzy – historycznie rzecz ujmuja˛c – etykieta˛ je˛zykowaą stadiami
rozwoju struktur społecznych, politycznych czy ekonomicznych oraz wpływami je˛zyków
obcych, to problematyka wykraczaja˛ca poza tradycyjne pole badawcze je˛zykoznawcy.
Bezspornym jednak wydaje sie˛ fakt, z˙e wybór i uz˙ycie formuł etykiety je˛zykowej deter-
minuje obowia˛zuja˛ca aktualnie w społecznosći konwencja wynikaja˛ca z tradycji i be˛da˛ca
pewnym ogniwem ewolucyjnym w rozwoju je˛zyka. Zdarzały sie˛ co prawda w historii
społeczenśtw arbitralne próby regulowania etykiety je˛zykowej wbrew panuja˛cym zwycza-
jom; Piotr Wielki wprowadza na przykład dekretem do je˛zyka rosyjskiego nakaz uz˙ywania
formy w y na wzór zachodnioeuropejski, ale podobna próba wprowadzenia formy w y do
je˛zyka polskiego w 2 połowie XIX wieku zakonćzyła sie˛ niepowodzeniem. Wszelkie
argumenty o demokratyzacji stosunków społecznych, europejskosći formy w y, nawet
zaangaz˙owanie sie˛ takich autorytetów, jak A. Brückner10 i J. Łos´11, na nic sie˛ nie zdały
wobec obowia˛zuja˛cej tradycyjnie formy p a n.
Forma w y inna˛ droga˛ weszła do gwary partyjnej, ska˛d przeje˛ło ja˛ wojsko i milicja,
gdzie obowia˛zuje do dzis´. Niepowodzeniem zakonćzyła sie˛ takz˙e w Polsce powojenna
akcja na rzecz formy o b y w a t e l.
Interesuja˛cym przykładem jest sytuacja etykiety je˛zykowej we Francji. Do rewolucji
dominowała tam w sferach wyz˙szych forma w y nawet w kontaktach rodzinnych; w czasie
rewolucji Komitet Bezpieczenśtwa Publicznego pote˛pił feudalnaętykiete˛ je˛zykowa˛ i na-
kazał uniwersalne t y, zas´ wszystkie tytuły sprowadzone zostały, w ramach hasła „fra-
ternité”, do formy c i t o y e n ‘obywatel’. Z czasem jednak w je˛zyku francuskim znów
pojawiły sie˛ róz˙nice w formach zwracania sie˛, wynikaja˛ce z naturalnej stratyfikacji społe-
czenśtwa, jego podziału na rza˛dza˛cych i rza˛dzonych, z róz˙nic społecznych, wiekowych
itp.
Przykładów ingerencji w formy etykiety je˛zykowej jest wie˛cej, ale stwierdzic´ moz˙na,
z˙e naruszenie jej tradycyjnego i historycznego modelu było moz˙liwe tylko tam, gdzie
zastosowano ostrzejsze sŕodki przekonuja˛ce niz˙ perswazja słowna.
Etykieta je˛zykowa i jej rozwój sa˛ w zasadzie swoiste dla kaz˙dego je˛zyka narodowego
– moz˙na podacśzereg szczegółowych przykładów wspieraja˛cych te˛ teze˛. I tak odre˛bnosćétykiety je˛zyka polskiego jest wynikiem odmiennego systemu władzy w Rzeczypospolitej niz˙ w Europie łacinśkiej. Szlachcic – urze˛dnik to specyfika polska, która˛ da sie˛ wytłuma-czycśzczególnie rozbudowanym systemem tytułów w obre˛bie tej grupy społecznej i póz˙-
niejsza˛ skłonnosćia˛ do tytułomanii wsŕód, wywodza˛cej swój rodowód głównie ze szlachty,
inteligencji.
Niewielkie znaczenie maja˛ tez˙ wpływy obce. Jako przykład słuz˙yc´ moz˙e porównanie
tytulatury polskiej i francuskiej z okresu, o którym A. Mickiewicz w Panu Tadeuszu mó-
wi: „wtenczas panowało takie zasĺepienie, z˙e nie wierzono rzeczom najdawniejszym
w s´wiecie, jesĺi ich nie czytano w francuskiej gazecie”. Otóz˙ przetłumaczona w roku 1822
„Sztuka pisania listów” Hautepierre’a12 zachowuje polski obyczaj tłumacza˛c francuskie
m o n s i e u r na je˛zyk polski w zalez˙nosći od pozycji społecznej adresata jako M o sć i
D o b r o d z i e j u, S z a n o w n y P r z y j a c i e l u, W i e l m o z˙ n y M o sć i D o-
b r o d z i e j u, M o sć i P a n i e, M o sć i, zas´ francuskie m a d a m e jako N a j j a s´-
n i e j s z a P a n i, J a sń i e W i e l m o z˙ n a P a n i, W i e l m o z˙ n a M o sć i (a)
D o b r o d z i e j k o, M o sć i D o b r o d z i e j k o.
Narodowo-kulturowe odre˛bnosći etykiety je˛zykowej sa˛ jeszcze bardziej widoczne
w je˛zykach społecznosći Dalekiego Wschodu. W dialektach jawajskich13 na przykład nie
moz˙na powiedziecńiemal nic bez wskazania społecznej relacji mie˛dzy rozmówcami.
Wartosćiowanie dotyczy poszczególnych dialektów, to znaczy nie w kaz˙dym z nich moz˙na
sie˛ zwrócic´ do osoby o statusie wyz˙szym. Takz˙e w obre˛bie kaz˙dego z dialektów istnieje
kilka poziomów etykiety. Pewna cze˛sćśłownictwa i niektóre afiksy maja˛ – oprócz podsta-
wowego znaczenia – jeszcze odcienźnaczeniowy wyznaczaja˛cy poziom etykiety, np.
wyraz dom ma trzy róz˙ne formy konotuja˛ce stopniowo wyz˙szy status rozmówców. Innej
formuły powitania uz˙ywa sie˛ np. do osoby niz˙szej, innej zas´ do wyz˙szej. Wspierane to jest
odpowiednia˛ tonacja˛; im wolniej, bardziej mie˛kko, rytmicznie sie˛ mówi, tym wyz˙szy
poziom etykiety to oznacza. Podobnie bogata˛ i skomplikowanaętykiete˛ maja˛ inne je˛zyki
Wschodu, np. w laotanśkim zaimek j a moz˙e miec´ pie˛c´ form w zalez˙nosći od tego, do
kogo kierowana jest wypowiedz´. Formuły etykiety je˛zykowej narodu, grupy etnicznej sa˛
wie˛c w swoim podstawowym zre˛bie odbiciem stosunków historyczno-społecznych i kul-
turowych.
2. Czynniki socjolingwistyczne
Istnieje wiele opracowanśzczegółowych, w których ten wyznacznik jest akcentowany
jako szczególnie istotny dla funkcjonowania form je˛zykowej etykiety. Szczególnie intere-
suja˛ce sa˛ opracowania N. I. Formanowskiej14, M. Rulfowej15 i K. Oz˙oga16. K. Oz˙óg
wyróz˙nia takie elementy socjalne, jak wiek, płec´, wykształcenie, pochodzenie społeczne,
zawód, relacja towarzyska lub rodzinna mie˛dzy partnerami rozmowy. N. I. Formanowskaja
wsŕód innych czynników omawia takz˙e te, które charakteryzuja˛c socjolingwistycznie
nadawce˛ i odbiorce˛, ukazuja˛ rodzaj zachodza˛cej mie˛dzy nimi relacji symetrii ba˛dzásyme-
trii, wynikaja˛cej z takich uwarunkowan´, jak:
a) wiek. Autorka, dziela˛c społecznosćńa dzieci, młodziez˙, sŕednie i starsze pokolenie,
twierdzi, z˙e młodziez˙ najbardziej skłonna jest do wprowadzania innowacji, ulegania
modzie, zas´ pokolenie starsze jest nosicielem formuł tradycyjnych.
b) wykształcenie i zawód.
c) wychowanie zwia˛zane z wyuczeniem lub niewyuczeniem sie˛ stosownych do sytuacji
zachowan´ je˛zykowych.
d) płec´. Zdaniem autorki kobiety dysponuja˛ wie˛ksza˛ gama˛ sŕodków wyraz˙aja˛cych
uprzejmosć´ je˛zykowa˛.
e) miejsce zamieszkania – miasto lub wies´.
Kategorie tak wydzielonych uz˙ytkowników je˛zyka moga˛ sie˛ ła˛czyc´ w wie˛ksze całosći,
np. młody, dobrze wychowany mieszkaniec małego miasta.
M. Rulfowa mówi o socjalnym statusie partnerów komunikacji, który moz˙e miecćharakter symetryczny lub niesymetryczny, znany wczesńiej lub ustalaja˛cy sie˛ w czasie kontaktu. Jako drugi czynnik wymienia ona role społeczne rozmówców, które moga˛ miecćharakter stały, np. rodzic – dziecko, nauczyciel – uczen´, ba˛dzźmienny. np. pytaja˛cy –
odpowiadaja˛cy.
Sumuja˛c, moz˙emy wyróz˙nicńaste˛puja˛ce grupy czynników socjalnych, determinuja˛-
cych funkcjonowanie etykiety je˛zykowej:
a) pozycja społeczna lub towarzyska nadawcy i odbiorcy, która okresĺa symetrie˛ lub
asymetrie˛ socjalna˛ ba˛dzśubiektywna˛ zachodza˛ca˛ mie˛dzy nimi, co przy wyborze formuł
grzecznosćiowych oznacza współrze˛dnosć´ ba˛dz´ podrze˛dnosć´.
b) rola społeczna nadawcy wobec odbiorcy – stała, lub wynikaja˛ca z konkretnej sytuacji
komunikacyjnej.
c) czynniki indywidualne, które moga˛ naruszac´ dwie pierwsze relacje, takie jak: wiek
nadawcy i odbiorcy, płec´, zawód, wykształcenie, wychowanie, znajomosć´ praw je˛zyko-
wych i społecznych, przynalez˙nosćŕegionalna, sŕodowiskowa itp.
3. Czynniki psychologiczne
Relacja psychiczna mie˛dzy partnerami komunikacji wpływa na to, czy kontakt je˛zykowy
ma charakter formalny, prywatny czy intymny. K. Pisarkowa w cytowanym artykule
wyróz˙nia (za Kurtem Danzigerem) trzy główne relacje zachodza˛ce mie˛dzy nadawcaą odbiorca˛ i wpływaja˛ce na je˛zykowa˛ interakcje˛ społeczna˛. Sa˛ to: a) intymnosć´, b) domi-
nacja, c) integracja, rozumiane jako rodzaj kontaktu psychicznego mie˛dzy partnerami
rozmowy.
Poprzez formuły etykiety je˛zykowej mówia˛cy wyraz˙a swoje nastawienie emocjonalne
do partnera, swoja˛ sympatie˛, antypatie˛, poczucie subiektywnej równosći lub nierównosći.
Czynnik psychiczny decyduje o barwie i tonacji form zwracania sie˛, które moga˛ bycćhłodne, uroczyste, intymne, z˙artobliwe, ironiczne itp.
4. Sytuacja komunikacyjna
A. Zare˛ba17 uwaz˙a, z˙e jest to czynnik nadrze˛dny wobec pozostałych, poniewaz˙ decyduje
w sposób zasadniczy o uz˙yciu odpowiedniego wariantu socjostylistycznego. Przykłado-
wo, ludzie, którzy w kontaktach nieoficjalnych sa˛ ze soba˛ na ty, w sytuacji oficjalnej moga˛
zwracacśie˛ do siebie stosuja˛c forme˛ pan. Rodzaj sytuacji, jej oficjalnosćĺub nieoficjalnosć´,
decyduje tez˙ o tonie formuł grzecznosćiowych, który w sytuacji oficjalnej moz˙e byc´
bardzo podniosły.
5. Czynniki je˛zykowo-stylistyczne
Odmiany funkcjonalne i stylowe je˛zyka charakteryzuja˛ sie˛ m. in. róz˙nym stopniem nasy-
cenia formułami grzecznosćiowymi, chociaz˙ nie ulega wa˛tpliwosći, z˙e etykieta je˛zykowa
jest zjawiskiem ponadstylowym. Ze stylistyczno-funkcjonalnego punktu widzenia najbar-
dziej charakterystyczne i niezbe˛dne sa˛ formuły etykiety je˛zykowej w komunikacji bezpo-
sŕedniej, mówionej. Rozmowa jest w zasadzie niemoz˙liwa bez formuł grzecznosćiowych,
okresĺaja˛cych relacje˛ nadawca : odbiorca. W odmianie pisanej problem ten jest nieco
bardziej złoz˙ony. Generalnie rzecz ujmuja˛c, uz˙ycie formuł grzecznosćiowych uzalez˙nione
jest od rodzaju i formy tekstu oraz od adresata. Moz˙na mówicó swoistej etykiecie pism
oficjalnych, listów, zaproszen´, powinszowan´ – maja˛ one swoja˛ specyfike˛ i uwarunkowa-
nia. Powierzchowna obserwacja stylów funkcjonalnych pozwala stwierdzic´, z˙e w zasadzie
pozbawiona formuł etykiety je˛zykowej jest pisana odmiana naukowa je˛zyka, ale juz˙
w postaci mówionej odmiana naukowa zawierac´ moz˙e np. zwroty do słuchaczy. Takz˙e
teksty pisane stylem publicystyczno-dziennikarskim sa˛ najcze˛sćiej nieosobowe i skiero-
wane do nieokresĺonego odbiorcy, co równiez˙ powoduje niewielki stopien´ wyste˛powania
formuł etykiety je˛zykowej. Warto przy tym zauwaz˙yc´, z˙e istnieja˛ pewne typy wypowiedzi
i sytuacje, w których etykieta je˛zykowa jest sćisĺe okresĺona, rzec by moz˙na, reglamen-
towana. Dotyczy to wysta˛pienóficjalnych w dyplomacji panśtwowej, w kosćiele, wojsku,
w mniejszym stopniu w milicji, sa˛downictwie, na oficjalnych zebraniach itp.
6. Czynnik osobistej decyzji
wpływaja˛cy kaz˙dorazowo na wybór
odpowiedniej formuły etykiety je˛zykowej
W procesie komunikacji naste˛puje złoz˙ony wybór najbardziej własćiwej formy zwracania
sie˛ do siebie adresatów, uzalez˙niony od wielu, wymienionych wyz˙ej, czynników. Jednej
ze spotkanych osób kiwniemy tylko głowa˛ na powitanie, innej kłaniaja˛c sie˛ z us´miechem
powiemy: „j a k z˙ e s i e˛ c i e s z e˛, z˙ e c i e˛ w i d z e˛”. W jednym przypadku do tej samej
osoby zwrócimy sie˛ mówia˛c „ s ł u c h a j J a n e c z k u”, innym razem „p a n i e d o-
c e n c i e” i nie zawsze wynika to z sytuacji komunikacyjnej, ale zalez˙y od wielu uwarun-
kowan´, z których w takim przypadku najwaz˙niejszym jest decyzja mówia˛cego, moga˛ca
nawet doprowadzic´ do s´wiadomego przekraczania normy.
Wybór innej formuły niz˙ ta, która wynika z ograniczenśocjostylistycznych zachodza˛-
cych mie˛dzy partnerami komunikacji, jest sygnałem prowadza˛cym do naruszenia funkcji
konatywnej wypowiedzi; w ostatecznosći prowadzic´ moz˙e do zerwania kontaktu. Jez˙eli
adresat przechodzi np. z formy t y na p a n, moz˙e to oznaczac´ wste˛p do kłótni; przejsćie
z formy p a n na t y s´wiadczyc´ moz˙e, z˙e jest on niewykształcony, nieobyty lub demon-
struje zaz˙yłosć´. Powodów moz˙e bycźreszta˛ wie˛cej; zobrazujemy to przykładem z polskiej
powiesći milicyjnej:
„No – powtórzył ostro oficer – ska˛des´ to wzia˛ł? Przejsćie na ty us´wiadomiło Rudzielca,
z˙e sprawa zaczyna byc´ powaz˙na. Nalez˙ało powiedziec´ prawde˛. ”18
Aby ustalicŕodzaj relacji zachodza˛cej mie˛dzy partnerami, okresĺonej przez czynniki
socjalno-pragmatyczne, nalez˙ałoby badac´ funkcjonowanie formuł, składaja˛cych sie˛ na
szeroko rozumianaętykiete˛ je˛zykowa˛ w obre˛bie poszczególnych grup tematycznych,
analizuja˛c przy tym całosć´ dialogu i jego kontynuacje˛. Nie moz˙na przy tym pomina˛cćałej
wspomagaja˛cej lub wyste˛puja˛cej zamiast formuł werbalnych, sfery pozaje˛zykowego sy-
stemu gestowo-mimicznego i znacza˛cej komunikacyjnie fonacji. Znaki gestowo-mimicz-
ne wykształciły sie˛ w systemie komunikacji społecznej podobnie jak je˛zyk i – podobnie
jak jego jednostki – maja˛ własne znaczenie. Gest, mimika, nate˛z˙enie i wysokosć´ głosu
najpełniej wyraz˙aja˛ stosunek nadawcy do adresata wypowiedzi, oczywisćie w odmianie
mówionej je˛zyka. W systemie gestowo-mimiczno-fonicznym uwidacznia sie˛ takz˙e naro-
dowa specyfika zachowan´ grzecznosćiowych, np. usćisk re˛ki, forma ukłonu, całowanie
ra˛k, twarzy, odkrywanie lub zakrywanie głowy itp. Znaki te maja˛ swoje symboliczne
znaczenie o odległej etymologii i trudno byłoby sobie bez nich wyobrazic´ funkcjonowanie
społecznosći ludzkiej. Znaki te sa˛ czytelne w obre˛bie konkretnej społecznosći lub grupy
kulturowej, przy czym moga˛ miecćharakter polisemiczny, np. ukłon moz˙e oznaczac´
powitanie, poz˙egnanie, prezentacje˛ itp. (pierwotnie był to zapewne znak pokory, poddan´-
stwa, uległosći). Znajomosć´ tych znaków w kontaktach z przedstawicielami społecznosći
kulturowo-je˛zykowych jest równie waz˙na dla komunikacji interpersonalnej, jak sŕodki
werbalne, dlatego nie moz˙na tej problematyki wyła˛czacź pola badawczego je˛zykoznawcy.
Badania nad polskaętykieta˛ je˛zykowa˛, jak wynika z przytoczonej na wste˛pie literatury,
sa˛ dopiero na wste˛pnym etapie. Pozostaje nie opisana cała niemal tematyka diachroniczna,
co wia˛z˙e sie˛ takz˙e z brakiem opracowanśocjolingwistyki historycznej, brak tez˙ całosćio-
wych badanńad etykieta˛ współczesnej polszczyzny i jej powia˛zaniami z problematyka˛
socjologiczna˛ i kulturowa˛. Sens takich badanúzasadniaja˛ pilne potrzeby współczesnej
dydaktyki szkolnej, a takz˙e nauczania je˛zyka polskiego jako obcego.
Obserwacja je˛zykowego zachowania sie˛ dzieci i młodziez˙y dowodzi najcze˛sćiej nie-
znajomosći i nieumieje˛tnosći uz˙ywania form zwracania sie˛, szczególnie w sytuacji innej
niz˙ rodzinna, chociaz˙ i tu bardzo cze˛sto norma jest zachwiana19. Przez norme˛ rozumiem
zachowanie pewnej cia˛głosći je˛zykowej i kulturowej, kształtuja˛cej wie˛zi mie˛dzyludzkie
i wynikaja˛cej z tradycji narodowej.
Wyniki badan´ pos´wie˛conych etykiecie je˛zykowej stanowic´ moga˛ cenny przyczynek do
okresĺenia zwia˛zków mie˛dzy je˛zykiem a kultura˛.
Przypisy
1 A. D a˛ b r o w s k a, Formy zwracania sie˛ do innych w niektórych je˛zykach europejskich, Studia Linguistica VIII.2 B. B e r n s t e i n, Socjolingwistyka a społeczne problemy kształcenia [w:] Je˛zyk i społeczenśtwo, Warszawa 1980, s.90.
3 Por. J. L. F i s c h e r, Składnia i struktura społeczna, je˛zyki truk i ponape [w:] Je˛zyk i społeczenśtwo, Warszawa 1980, s.195–226.
4 R. B r o w n, A. G i l m a n, The Pronouns of Power and Solidarity [w:] Readings in the Socjology of
Language, The Hague–Paris 1970, s.252–276.
5 K. P i s a r k o w a, Jak sie˛ tytułujemy i zwracamy do drugich, Je˛zyk Polski 1979, z.1, s.5–17.
6 A. Z a r e˛ b a, Czasowniki okresĺaja˛ce sposób zwracania sie˛ osoby, Je˛zyk Polski 1975, z.5, s.378–388.Formy zwracania sie˛ osób do drugich w je˛zyku polskim i francuskim, Je˛zyk Polski, z.1–2, s.1–12.
7 K. M r o c z e k, Tytulatura w korespondencji staropolskiej jako problem stosunku mie˛dzy nadawcaą od-
biorca˛, Pamie˛tnik Literacki LXIX/2, s.127–148.
8 E. T o m i c z e k, System adresatywny współczesnego je˛zyka polskiego i niemieckiego. Socjolingwistycz-
ne studium konfrontatywne, Wrocław 1983.
9 K. O z˙ ó g: Powitania i poz˙egnania w je˛zyku mówionym Krakowa, Je˛zyk Polski 1980, s.128–138,O współ-
czesnych polskich wyrazach obrazĺiwych, Je˛zyk Polski 1981, s.179–187,Podzie˛kowania w polszczyzńie mówio-
nej, Je˛zyk Polski 1982, s. 259–266,Przeproszenia w dzisiejszej polszczyzńie mówionej, Je˛zyk Polski 1985,
s.256–276.
10 A. B r ü c k n e r, „Ty – wy – pan”, Kartka z dziejów próz˙nosći ludzkiej, Kraków 1916.
11 J. Ł o s´, Od „ty” do „pan”, Je˛zyk Polski 1920, z.3, s.1–10.
12 (J. C.) Hautepierre, Sztuka pisania listów czyli dzieło elementarne podaja˛ce sposób dobrego składania
listów z francuskiego na polski je˛zyk przełoz˙one przez Woyciecha Sitkiewicza w Wrocławiu 1822.
13 C. G e e r t z, Linguistic Etiquette [w:] Readings in the Sociology of Language, s.282–296.
14 N. I. F o r m a n o v s k a j a, Russkij reczewoj etiket: Lingwisticzeskij i metodologiczeskij aspekt, Moskwa 1982.
15 M. R u l f o w a, Zur Problematik der sprachlichen Etikette im Tschechischen [w:] Text and the pragmatic
aspects of language. J. Koreskij, J. Hoffmanova (eds). Linguistica X, Praha 1984, s.79–100.
16 K. O z˙ ó g, Powitania i poz˙egnania, op. cit., s.131–132.
17 A. Z a r e˛ b a, Formy zwracania..., op. cit., s.1.
18 A. K ł o d z i nś k a, Nie bój sie˛ nocy, Warszawa 1968.
19 Wynika to z ankiety przeprowadzonej w obre˛bie tej grupy wiekowej w ramach badanńad polszczyzna˛
mówiona˛ Wrocławia.