Meyer Shapiro „Martwa natura jako przedmiot osobisty, nota o Heideggerze i van Goghu”

 Według niego Heidegger interpretuje malowidło van Gogha, by zilustrować tezę, iż naturą sztuki jest wyjaśnienie prawdy.

 Heidegger pisze o obrazie z myślą o rozróżnieniu trzech sposobów bycia: 1. Użytecznych artefaktów

2. Naturalnych rzeczy

3. Dzieł sztuk pięknych

 (Van Gogh namalował 8 obrazów butów – o który chodzi Heideggerowi?)

 Obrazy van Gogha są obrazami własnych butów artysty, a nie butów jakiegoś chłopa.

 Według Shapiro żaden z obrazów van Gogha nie daje powodów, by powiedzieć, że któreś z nich wyraża bycie/istotę butów chłopki i jej związek z przyrodą/dziełem.

 Heidegger oszukał sam siebie!! Jego błąd leży w:

1. Projekcji, która zastąpiła uwagę skupioną na dziele

2. Gdyby nawet widział on obraz butów chłopki tak, jak je opisuje, byłoby błędem przypuszczać, że prawda, którą on odkrywa w malowidle – bycie butów – jest czymś danym tu raz na zawsze, i że byłaby nie dostępne dla naszej percepcji butów poza malowidłem.

3. Pominął istotny aspekt malowidła: obecność artysty w dziele

 Heideggerowska koncepcja metafizycznej władzy sztuki pozostaje tu tylko teoretyczną ideą.

 Dzięki porównaniu malowidła van Gogha z tekstem Hamsuna, interpretujemy je w inny sposób, niż uczynił to Heidegger.

 Van Gogh odwrócił swe własne, znoszone buty w stronę widza – czyniąc z nich autoportret. Uczynić głównym tematem obrazu własne znoszone buty znaczy dla malarza tyle, co wyrazić zatroskanie fatalnością swego społecznego bytu.

 Nie są to buty jako instrument do użytku, lecz buty, jako „cząstka Ja” to jest odkrywczy temat van Gogha!!

 Wspomnienie Gauguin’a o van Goghu potwierdzenie istotnego faktu, iż dla van Gogha buty były częścią jego własnego życia!!